~ Home Is In My Head ~~ Home Is In My Head ~

IntroIntro

Dit dagboek wordt gemaakt door :

Svenja Simstone & Piper_Halliwel.

Hopelijk genieten jullie van ons gezamenlijke 2e dagboek  !

P.S.: Het forum topic op desims2.nl

OpmerkingOpmerkingAls er 2 tekstvakken in een dia staan, lees je best eerst

de tekst die rechtsboven staat en dan pas

de tekst onder de foto.

Anders zou er wel eens verwarring kunnen optreden. ;)

Ons leventje ging gewoon z'n gangetje en we waren ons nog steeds niet bewust van het naderende onheil. Enkele weken na het krantenartikel had ik een afspraak bij de gynaecoloog en Taylor ging met me mee. We waren extra vroeg gegaan zodat we toch nog allebei op tijd in het restaurant zouden zijn.

Na een zoveelste echo had mijn dokter ontdekt dat er niet een maar twee baby's op komst waren.Dat verklaarde wel waarom mijn buik zo snel zo dik was geworden...We waren eerst vooral geschrokken, maar al snel sloeg de verbazing om in geluk.

Even later kwamen we aan bij ons restaurant en Taylor wilde de deur al openen toen ik zag dat een van de ramen openstond.

“Taylor, heb jij gisteren het raam open laten staan?”“Nee, hoezo?”“Dit raam ziet er uit alsof het geforceerd is, volgens mij heeft er iemand ingebroken!”

Taylor keek ook naar het raam en toen terug naar binnen.

“Het restaurant ziet er nog in orde uit. Als het een inbreker was heeft hij volgens mij niet veel meegenomen. Maar blijf jij nog even buiten staan, ik ga eerst controleren of er niemand meer binnen is.”

Hij deed de deur van het slot en ging naar binnen, daar bleef hij als versteend staan. Aan het tafeltje langs de deur zat Thom, geduldig op ons te wachten.

“Taylor? Alles ok?”“Euh, ja hoor, maar blijf nog even buiten wachten!”

Taylor deed de deur terug dicht en draaide zich om naar zijn broer.

“Wat doe jij hier?!”“Je alarmsysteem stelt niet zo veel voor, het was bijna té gemakkelijk...”“Ik vroeg niet hoe je hier bent binnen geraakt, ik vroeg wat je hier doet.”“Ga even zitten.”

Omdat hij niet echt een andere optie zag deed Taylor wat Thom vroeg.

“Voor de derde keer: wat doe je hier?”“Ik wilde je alleen laten weten dat je nog lang niet van me af bent. Dacht je nu echt dat ik jullie niet zou vinden? En dat grapje met mijn geld ben ik ook nog niet vergeten... Weet je wat, roep Ginny anders ook maar even binnen, voor ze buiten kou vat.”

Met tegenzin riep hij me.

“Ginny? Kom maar binnen.”“Is alles in o-...”

Toen ik naar binnen liep en zag wat er aan de hand was bleven de woorden in mijn keel steken.

Ik kreeg denk ik een paniekaanval ofzo. De hele kamer draaide en het voelde alsof ik geen lucht kreeg.

“Taylor, ik voel me niet zo goed.”

En toen werd alles zwart.

Ik weet niet hoelang het gesprek tussen de twee broers nog heeft geduurd nadat ik was flauw gevallen. Maar Taylor had me toch terug in de auto en thuis gekregen, waar hij me op de zetel had neergelegd.

Ik kwam langzaam terug bij, of ik werd wakker, een van de twee, en ik wreef de vermoeidheid uit m'n ogen en kwam voorzichtig recht.

“Bah, wat is er gebeurd?”

Taylor raadde me aan om nog even te blijven zitten en dat leek me, na een onhandige poging om op te staan, ook het beste.

“Ik weet dat je zal schrikken, maar je moet me beloven dat je kalm zult blijven.”“Ok...”“Thom wilde ons laten weten dat we nog niet van hem af zijn, maar ik wil niet dat je je hierover zorgen maakt. Ik beloof je dat jij en Kayleigh veilig zijn.”

Ik wilde hem graag geloven, maar ik was er toch niet 100% gerust in.We besloten dat ik vanaf nu bij Kayleigh thuis zou blijven en we zouden iemand extra inhuren voor in het restaurant.

Ons plan lukte een tijdje, maar op een morgen belde mijn vervangster om te zeggen dat ze ziek was. Met een gemengd gevoel belde ik Mona nog eens om op Kayleigh te passen.

Toen we 's middags kwamen kijken of alles in orde was vonden we Mona bewusteloos op Kayleighs speeldeken.

Ze kwam als stilaan terug bij.

“Mona is alles in orde?!”“Oh, mijn hoofd...”“Mona, waar is Kayleigh?”“Oh nee...”“Taylor!”

“Verdomme!”

Nog voor ik kon vragen of hij boven wilde gaan kijken spurtte hij de kamer al uit, de trappen op, richting Kayleighs kamer.

Terwijl Taylor naar boven liep, hielp ik Mona rechtstaan en leidde haar naar de zetel.

“Ben je zeker dat alles ok is?”“Ja hoor, alles in orde.”, zei ze met een wrange lach.“Ik hoop alleen dat Kayleigh nog in haar bedje ligt...”

Taylor had helaas al ontdekt dat het tegendeel waar was. Haar kamer lag er bij alsof ze net nog had gespeeld. Haar dekentje lag verloren op haar bed en een er stond nog een eenzaam bootje op de vloer.Hij vloekte stilletjes in zichzelf tot hij terug kalm genoeg was om mij het slechte nieuws te vertellen.

“Verdomme Taylor, waarom ben ik niet gewoon thuis gebleven vandaag?!”“Ginny, dit is niet jouw schuld. Ik wist dat dit kon gebeuren, we hadden gewoon meteen opnieuw onze spullen moeten pakken.”“Wat gaan we nu doen?”“We gaan haar zoeken!”

Een heel eind daarvandaan zat Kayleigh in een ouderwets parkje een grote keel op te zetten.Ze had alleen een oude bal om mee te spelen en geen kussen of dekentje om op te slapen.

Ze huilde aan een stuk door. Ze had het koud, ze was moe en ze was bang.Ze had al enkele keren geprobeerd om uit het parkje te klimmen en ze was er een keer zelfs in geslaagd.

Toen Thom haar die dag haar flesje kwam brengen zat ze hem aan de deur op te wachten, in de hoop zo langs hem heen te kunnen kruipen.Maar Thom was natuurlijk veel groter en sneller en ze zat al snel terug in het midden van de kamer.Om haar te straffen pakte hij zelfs haar tutje af.

Het flesje stelde ook maar weinig voor. Ze kreeg er een paar per dag, maar het smaakte bijlange niet zo goed als thuis. En ze moest het altijd helemaal alleen leegdrinken.

Ginny en Taylor probeerden terwijl alles om Kayleigh te kunnen vinden. Taylor belde iedereen met wie ze in de laatste weken contact hadden gehad en hij verwittigde de politie die meteen een onderzoek startte.Ginny postte op verschillende sites een opsporingsbericht en stuurde wat mails rond.

Naast alle telefoontjes en mails ging Taylor ook dagelijks op pad met de auto. Hij zocht de hele stad en omstreken af, op zoek naar een teken van Kayleigh.

Omdat nu al onze tijd in de zoektocht kroop moesten we zelfs het restaurant een tijdje sluiten.We hoopten maar dat we hierdoor geen verlies zouden leiden of - nog erger – het restaurant verliezen.

Door al de extra druk maakte we ons ook zorgen over de baby's. De stress kon niet goed voor ze zijn.

“Taylor, ze is al een week vermist en we hebben nog geen enkel spoor.”“Ik weet het... Maar ik heb nog een idee. Tom zit hierachter, dus volgens mij moeten we eens in zijn huis gaan rondkijken.”“Daar heb je misschien wel gelijk in, maar beloof me dat je er niet alleen naartoe gaat. Laat de politie er maar gaan kijken.”

Die nacht schrok ik ineens wakker. Ik knipte mijn nachtlampje aan en zag dat Taylor niet naast me lag. Ik vreesde dat hij toch alleen op zoek was gegaan naar Thom en ging meteen naar beneden.

Ik verwittigde de politie in de hoop dat ze voor hem aan Thoms huis zouden zijn.Ik gaf hen Thoms adres en eindelijk besloten ze daar toch eens een kijkje te gaan nemen, nadat we hen al enkele keren van onze vermoedens op de hoogte hadden gebracht.

M'n vermoedens waren juist, Taylor stond al bij Thom aan de deur. Hij was alleen vertrokken nadat ik sliep. Met de reservesleutel die hij nog had raakte hij gemakkelijk binnen. Het was een van Thoms vaste avonden, dan zat hij gegarandeerd in een of andere park of club, 'zaken' te doen.

In de woonkamer was niets te vinden dus ging Taylor verder in de slaapkamer. Er stond een grote boekenkast en hij begon wat willekeurige boeken eruit te halen.

Plots begon de kast te bewegen. Het was een deur naar een andere gang die Taylor nog nooit had gezien.

*Wow, nooit geweten dat er een verborgen gang in dit huis was... *

De kast/deur kwam uit op een kleine lege kamer. Er lag alleen een Perzisch uitziend tapijt.Taylor hurkte neer en schoof het een stukje opzij.

Onder het tapijt ontdekte hij een luikje. Met wat gepruts aan het verroeste slot ging het open en bleek het de toegang te zijn tot een trap.

Op zijn hoede ging Taylor de wankele houten trap af. Onder aan de trap was een smalle gang en een deur. Na een blik door het raampje in de deur wist hij genoeg.

Taylor forceerde ook dit slot en liep meteen naar Kayleigh toe.

“Papa!”Hij glimlachte toen hij dat hoorde en pakte haar op.

“Dag grote meid. Alles goed?”“Ik bang! En moe! En koud! En boze meneer tut afgepakt!!”

Verklaarde ze.

“Rustig maar Kayleigh, ik neem je mee naar huis.”

Taylor gaf haar nog een stevige knuffel om haar te troosten, hij had echter niet gehoord dat zijn broer naar binnen was geslopen.Thom stak een keukenmes in Taylors rug nog voor hij goed en wel besefte wat er gebeurde.

Taylor viel meteen op de grond. Hij probeerde Kayleigh nog vast te houden zodat ze niet te hard op de grond terecht zou komen, maar in de val stootte ze toch haar hoofd en verloor het bewustzijn.Het laatste wat Taylor hoorde was het gestommel van voeten op de houten trap en “Laat dat mes vallen!”.

De agenten konden Thom overmeesteren en verwittigden meteen de hulpdiensten.Taylor en Kayleigh lagen samen op een grote kamer, gescheiden door een gordijn.Kayleigh had maar een erg lichte hersenschudding en mocht die avond eigenlijk al mee naar huis. Maar ik wilde liever dat we samen bleven dus ik vroeg nog een extra bed op de kamer.

Taylor was er een stuk erger aan toe en kwam nu pas uit de operatiezaal.De verpleegster vertelde me dat zijn toestand kritiek maar stabiel was. Normaal gezien zou hij snel herstellen.

De verpleegster had niet gelogen, enkele weken later mocht hij ook naar huis. We waren nog maar een paar dagen thuis of we konden al terug naar het ziekenhuis.Mijn weeën waren begonnen, hoewel het eerder voelde alsof iemand me in twee stukken probeerde te scheuren.

“Aaah! Verdomme Taylor, dit is allemaal JOUW schuld!!”

Achteraf bekeken heb ik me misschien wel een beetje laten gaan. Volgens mij wist heel het ziekenhuis dat ik was aan het bevallen….

Het was alle pijn waard geweest. Enkele dagen na de bevalling mochten ons twee prachtige dochtertjes, Allie en Abby met ons mee naar huis.Ze hadden allebei mijn ogen en Abby had zelfs ook mijn haarkleur geërfd, Allie daarentegen had Taylors blonde haren.

We gingen een rooskleurige toekomst tegemoet. Het was net of we het restaurant nooit hadden gesloten, de zaken draaiden even goed als voor het hele incident.

Taylor genoot des te meer van het koken nadat we even hadden gevreesd dat we definitief zouden moeten sluiten.

Thom werd opgepakt en veroordeeld voor onder meer drugsbezit, dealen, ontvoering van een minderjarige, verwaarlozing van een minderjarige en poging tot moord. Hij verdween voor een erg lange tijd achter de tralies.

Ook met Mona kwam alles goed. Het vele gebabysit op Kayleigh had haar aangemoedigd om een eigen oppasfirma te beginnen. Maar voor mijn 3 engeltjes had ze gelukkig nog altijd tijd.

Twee jaren gingen erg snel voorbij en in die tijd had Taylor me ten huwelijk gevraagd. Vanavond was het dan eindelijk zover.We hielden het heel erg beperkt, alleen de kinderen en wij tweetjes. Het eerste wat ik zag toen ik buitenkwam was hoe Kayleigh en Taylor stonden te dansen.

Zelfzeker liep ik de witte loper af tot ik naast Taylor stond. Abby en Ally hielden elkaar recht en keken afwachtend toe terwijl Kayleigh ons bemoedigend toelachte.

Taylor had zich uitgeleefd in de tuin. Hij had een klein afdakje ineen geknutseld, er stonden ondertussen een paar rozenstruiken, wat bloemen en twee kleine boompjes.Met hier en daar een spotje was de sfeer gewoon perfect.

We zeiden allebei onze zelfgeschreven geloften en toen schoof Taylor voorzichtig mijn trouwring aan mijn vinger zodat hij net boven mijn verlovingsring zat.

Vervolgens was het mijn beurt om hem zijn ring te geven en toen gaven we mekaar onze eerste kus als man en vrouw.

Mijn leventje is nu volmaakt. Taylor is de beste echtgenoot die iemand zich kan wensen. Abby en Allie zijn engeltjes en zijn gek op hun grote zus Kayleigh die, ondanks alles wat ze al heeft meegemaakt, een echte jongedame is geworden.

We leefden nog lang en gelukkig…

Einde.Einde.