The book is owned by คุณ Pee_Man Typed to Word Document by คุณกวาง

Converted to PDF Format by webmaster@samgler.org This PDF file is intended for educational purpose and private use only. Our goal is to promote SamGler to all walks of life and to memorize Por Intarapalit, one of the greatest writers in Thai history

พล นิกร กิมหงวน เสือสั่งปา

ป. อินทรปาลติ -๑-

หลังจากการแขงขันฟุตบอลลชิงถวยของทานผูบัญชาการทหารทั่วไป ระหวางทีมทหารอากาศกับทีม

ป.ต.อ. ผานพนไปแลว หนังสือพิมพรายวันทุกฉะบับก็ลงผลของการแขงขันโดยละเอียด ฝายทหารอากาศไดชัย ชะนะอยางงดงาม บรรดาหนังสือพิมพตางกลาวขวัญชมเชย พล, นิกร, กิมหงวน ‘เสืออากาศ’ ทั้งสาม เขาเปนนักบินที่กลาหาญชาญชัยอยางที่สุด และเปนนักฟุตบอลลที่สามารถอยางนาพิศวง

บัดนี้พล, นิกร, กิมหงวนไดกลับมาประจําฝูงบินนาวีที่สัตตหีบตามเดิม สวนเจาคุณปจจนึกฯ ก็เดินทางไปประจําฐานทัพที่ศรีโสภณ ในตําแหนงแมทัพใหญภาคกัมภูชา

การพักรบเพื่อเจรจากันโดยรัฐบาลญี่ปุนเปนผูไกลเกลี่ยนั้น ตองเสียเวลาเกือบ ๒ เดือนยังไมบรรลผุล ยืดเวลาพักรบ ๒ ครั้งแลว วันที่ ๗ มีนาคมนี้แหละก็ครบกําหนดสัญญาพักรบ แตก็อาจจะยืดตอไปอีกได ทั้งนี้เพราะฝายอินโดจีนรวนเรไมยอมตกลงงายๆ นายพลเดอกูสแหงอินโดจีนมีทีทาวาจะยกดินแดนคืนใหเรา แตรัฐบาลที่วิช่ียวาไทยขอมากเกินควรยอมใหไมได โยนกันไปโยนกันมาเชนนี้ จนกะทั่งญี่ปุนพี่ชายของเราเขาใจวา มีมหาอํานาจชาติใดชาติหนึ่งคอยสนับสนุนยุยงไมใหอินโดจีนยอม พ่ีชายของเราเลยเดือดดาลขึ้นมาบาง พูดกันดีๆ ไมชอบก็ตองปลอบกันดวยปน ดังนั้นญี่ปุนจึงไดสงกองทัพเรือนับจํานวนรอยมาชุมนุมที่เกาะไหหลํา สงทหารบก ๙๐,๐๐๐ คนขึ้นบกที่ไฮฟองเตรียมพรอมไว ถาหากวาใครยื่นมือเขามาแทรกแซงการไกลเกลี่ยจะไดสั่งสอนใหรูสึกวาทวีปเอเชียนี้สําหรับชาวเอเชียเทานั้น ฝรั่งจะมาทําเจากี้เจาการเปนหัวเรือใหญไมไดเปนอันขาด พระอาทิตยอุทัยกับไตรรงคจะตองปลิวสะบัดคูกันอยูในเอเชียตราบกะทั่งฟาดินสลาย

“บันไซ”! ญี่ปุนพี่ชายของเราจงเจริญยิ่งๆ “ไชโย !” ชาติไทยจะตองเปนมหาอํานาจในดานตะวันออกนี้ พล, นิกร, กิมหงวน ‘เสืออากาศ’ ทั้งสาม รูสึกเบื่อหนายอยางยิ่งที่ตองหยุดพักรบนานๆ ทั้งสามคนยอม

สละลูกเมียและงานอาชีพมาสมัครเปนพลทหารราบ เลื่อนฐานะเปนพลรม เลื่อนเปนพลปนหลัง กะทั่งเปนนักบินช้ันออง ก็เพื่อประเทศชาติ สามเกลอตองการรบ ตองการทําลายลางฝรั่งเศสใหศูนยสิ้นไปจากอินโดจีน เพื่อไทยจะไดดินแดนที่เสียไปกลับคืนมา ทั้งสามเกลอตั้งใจจะพลีชีวิตและเลือดเนื้อใหแกประเทศชาติ สมกับที่เกิดมาเปนลูกผูชายชาวไทย สงครามภาคพื้นดินและสงครามกลางเวหาที่สามเกลอของเราไดผะจญมาหลายครั้ง ยอมเปนพะยานอยางดีวา พล, นิกร, กิมหงวนเปนชายชาติทหารโดยแท ช่ือเสียงของเขาไดกระจายไปทั่วประเทศ ประชาชนทั้งหลายจําช่ือของเขาไวอยางไมมีวันลืม เชนเดียวกับช่ือของนายเรืออากาศเอก ศานิต นวลมณี วีระบุรุษของกองทัพอากาศ

เมื่อพักรบโดยไมรูแนวาจะรบกันอีกเมื่อไร ทําใหพล, นิกร, กิมหงวน อึดอัดใจมาก กิมหงวนพูดวันละหลายๆ ครั้งอยู ถาเขาเปนรัฐบาล เขาจะไมยอมใหยืดเวลาพักรบเปนอันขาด และไมมีความจําเปนอะไรที่จะตองพูดกับอินโดจีนโดยสันติวิธี แตนั่นเปนความคิดของกิมหงวน ชายหนุมๆ ที่มีเลือดรักชาติรุนแรงเกินไป รัฐบาลที่รักของเรา ยอมสุขุมคัมภีรภาพ ทุกสิ่งที่จัดทําลงไป ก็ไดไตรตรองดูรอบคอบแลว ธรรมมะยอมชะนะอธรรมเสมอ

ดินแดนของเราที่เสียไปแตกาลโนน จะเปนดินแดนตอนไหนๆ ก็ตาม ไทยจะตองไดคืนอยางเด็ดขาด แตจะชาหรือเร็วเทานั้น รัฐบาลของเราตองการไดคืนโดยวิธีละมุนละมอม เราจะรบก็ตอเมื่อไมมีอะไรที่จะตกลงกันไดอีกแลว

วันคืนผานพนไปตามลําดับ จนกะทั่งกุมภาพันธจวนจะหมดเดือนอยูแลว สามเกลออยูที่สัตตหีบโดยไมไดทําอะไร นอกจากบินฝกตอนเชาและตอนเย็นนิดหนอย ตอนกลางวันเขาหองเรียน เรียนวิชาเกี่ยวกับการบินทั้งสิ้น ผูบังคับบัญชากวดขันพล, นิกร, กิมหงวนมาก เพราะเขาไมไดเปนศิษยการบิน ไมมีความรูอะไรเบื้องตน ทางการจึงสั่งใหสามเกลอรับการฝกหัดอบรมวันละ ๕ ช่ัวโมง ที่จริงก็นับวาไดประโยชนแกสามเกลอมาก เพียงเวลาครึ่งเดือนที่ไดรับการอบรม พล, นิกร, กิมหงวนก็มีความรูในเรื่องการบินแตกฉานขึ้นอีก เปนตนวา การทิ้งระเบิดอยางแมนยํา การบินทางไกลโดยใชแผนที่กับเข็มทิศ การถายรูปทําแผนที่ และการตรวจการณโดยเครื่องบิน

บายวันนั้น เวลาประมาณ ๑๖.๐๐ น.เศษ ‘เสืออากาศ’ ทั้งสาม นั่งและนอนคุยกันอยูในสนามบิน ภายใตปกเครื่องบิน

มาตินลําหนึ่ง ทั้งสามนุงกางเกงฟอรมขายาวและสวมเสื้อเช้ิตแขนสั้น พล, นิกร, กิมหงวนกําลังปรารภกันถึงเรื่องการพักรบ อาเสี่ยวาอยากจะลาออกจากนักบิน ไปประกอบอาชีพในทางพลเรือนตอไป เมื่อสงครามเกิดขึ้นอีกคอยกลับมารับราชการใหม งานหลวงจะไดไมขาด งานราษฎรก็ไมตองเสีย พลกับนิกรออกรูสึกเห็นพองกับแนวความคิดของเสี่ยหงวน

“แกคิดดูเถิดเพื่อน” เสี่ยหงวนพูดอยางเปนงานเปนการ “เราไมไดมุงหวังที่จะยึดอาชีพในทางเปนนักบิน แตที่เราเปนนักบินก็ดวยความรักชาติอยางแรงกลาของเรา เงินดาวเงินเดือนเราก็ไมรับ นอกจากนี้เรายังเสียสละเงินใหกองทัพอากาศอีกคนละไมนอย สําหรับกัน กันจําไดวา กันบริจาคเงินบํารุงกองทัพอากาศสองหมื่นบาทแลว” นิ่งเงียบไปสักครู กิมหงวนจึงพูดตอไป “กันเห็นสมควรอยางยิ่งที่เราควรจะยื่นใบลาขอลาออกไปประกอบอาชีพของเราตามเดิม ความจริงอาชีพของกันเปนงานใหญโต กันมีโรงเลื่อยถึงสิบโรง โรงสีไฟสิบโรง เรือยนตเรือกลไฟ รถประจําทางมาก เมื่อสถานะการณมีหวังจะไดดินแดนคืนโดยสันติวิธีแลว เราก็ควรลาออกจากนักบินได”

พล, นิกร พะยักหนาหงึกๆ นิกรกลาววา “กันก็เห็นพองกับแกเหมือนกัน” กิมหงวนยกมือผลักหนากระดิ่งทองเต็มแรง “เห็นพองทําไมถึงเสือกเอามือยัดเขามาในกะเปากางเกงขาดวยละ?” อายเสือมือกาวยิ้มแหยๆ “ก็กันเห็นพองนะซี ตามันเห็นปากกาหมึกซึมของแกเขา มือมันก็เห็นพองทันที” พลหัวเราะหึๆ “พูดกันเปนงานเปนการเถอะวะ” แลวเขาก็คอนนิกร “อายเปรตนี่ละก็เผลอไมได ไป-เขยิบไป ออกก็

ออกวะ กันตองการรบ เมื่อหยุดรบกันแลว เราจะอยูผลาญขาวสุกหลวงทําไม ลาออกไปทํางานของเราดีกวา ถา หากวารบกันอีก เราก็รีบกลับมารายงานตนเอง ทางการคงไมขัดของหรอก ผูบังคับบัญชาทานรูดีวา เพราะพวกเรารักชาติและตองการรบ จึงยอมทิ้งงานอาชีพซึ่งมีผลประโยชนมากมายมาเปนนักบิน”

นายพัชราภรณ หัวหนาคณะสามเกลอนิ่งตรึกตรองอยูสักครู เขามองดูเครื่องบินขับไลฮอกพับฐานซึ่งจอดอยูเรียงรายหนาโรงเก็บ แลวพลก็ถอนหายใจเบาๆ

“เรื่องนี้, กันเคยคิดกอนเจาหงวนเสียอีก แตวากันมีเหตุขัดของอยูสองประการ จึงอยากจะเปนนักบินอยูตอไปอีก”

กิมหงวนยกบุหรี่ใสปากดูดพนควันอยางสบายใจ “อะไรวะ ที่เปนกรณียแหงความขัดของ อภิปรายใหกันฟงหนอยซิ?” พลกลืนน้ําลายเอื๊อก รูสึกหมั่นไสตะหงิดๆ “เหตุผลก็คือวา ประการที่หนึ่ง กันชอบชีวิตนักบิน” อาเสี่ยพะยักหนาหงึกๆ “แลวประการที่สองละ?” “ประการที่สอง กันเกรงวาคําครหานินทาจากเพื่อนๆ” นิกรทําหนาเครงขรึม พูดขึ้นดวยเสียงหนักๆ “อือ- เรื่องนี้เปนเรื่องจริง ถาหากวาเราลาออกจะตองมีเพื่อนทหารอากาศหลายคนติฉินนินทา วาเราเปน

คนเห็นแกตัว เราขี้ขลาดตาขาวอะไรเหลานี้ หรือไง อายเสี่ย?” กิมหงวนทําปากจู คอยๆ กมหนาลดสายตามองดูมือนิกรซึ่งกําลังดึงซองธนบัตรออกมาจากกระเปาเขา

อาเสี่ยยกฝามือตบหนาอายเสือมือกาวดังเพียะ แยงซองธนบัตรไว แลวพูดกับพลดวยใบหนายิ้มแยม “นั่นแหละพล ถาเรากลัวเขานินทา เราก็ตองเปนนักบินจนหนวดหงอก ซึ่งเราเองก็ไมไดมีความประสงค

จะมีอาชีพในทางนี้ นินทากาเลเหมือนเทน้ํา ไมชอกชํ้าเหมือนเอามีดกรีดหนาแขง นับประสาอะไรวะกับคนอยางเรา พระบรมศาสดาของเราทานยังไมพนการนินทาไปได อา – คนที่เขามีความคิด เขาจะตองเขาใจเราดี ถาอายคนไหนหาวาเราขี้ขลาด ก็ใหมันลองเอาเครื่องบินขึ้นไปยิงกับอั๊วกลางอากาศตัวตอตัวก็ไดหรือสองตอหนึ่งก็เอา ใหพระแกวพระกาฬหักคอกันซีเอา”

พลกับนิกรหัวเราะชอบใจ พลวา “วันนี้ดูแกพูดจาเปนหลักฐานนาฟงมาก” อาเสี่ยคอยๆ ยกมือลูบศีรษะพลเบาๆ “ยังงั้นเรอะลูกเรอะ?” นายพัชราภรณเหว่ียงศอกกลับกะแทกหนาอกกิมหงวนดังพลั่ก “นี่แน พอชมเขาหนอยทะลึ่งเลย” กิมหงวนสูดปากลั่น “แหมโวย อาบานี่มันเลนเจ็บๆ เสมอ ฮ้ือโวย – หนาอกหนาใจแทบพัง” พลหัวเราะ แลวพูดเปนงานเปนการ “นี่ – เจาหงวนและเจากร ขาคิดวาเมื่อเราสามคนมีความประสงคที่จะลาออก เราก็ควรปรึกษาหารือขอ

ความเห็นจากเจาคุณอาเสียกอน เพราะวาทานเปนผูใหญ และทานยอมรูดีวา ไทยกับอินโดจีนจะรบกันอีกไหม ถาทานไมขัดของ เราคอยลาออก กันนะสองจิตรสองใจโวย จะอยูตอไปก็เปนหวงงานอาชีพของเรา ครั้นจะลาออกรึ” พลช้ีมือไปที่หมูเครื่องบินขับไลหนาโรงเก็บ “โนน – แกดูซิ เจาฮอกพับฐานเหลานั้นทําใหกันรักและอาลัยอยางที่สุด”

อาเสี่ยพูดขึ้นเบาๆ “ถางั้นก็ขอซื้อเอาไปไวที่บานสกัหนึ่งลําก็ได” พลทําคอยน

“ไมใชอยางนั้นโวย กันหมายความวา กันอยากเปนนักบิน ไดขึ้นเครื่องบินกับเพื่อนๆ ของเรา และอยูในเครื่องแบบนายเรืออากาศตรีอยางนี้”

เสี่ยหงวนถอนหายใจเบาๆ “ตกลงใจเถอะวะพล กันจะไดจัดการกิจการคาของกันใหดีขึ้น เวลาสงครามจะไดชวยเหลือประเทศชาติ

ไดเต็มที่ เพราะอยางนอยขาวที่โรงสีของกันจะเลี้ยงทหาร, สองกองพลไดในราวหนึ่งเดือน แกคิดดูเถอะ เมื่อไมมีการรบเราก็ไมจําเปนจะตองเปนนักบิน รบเมื่อไรก็พากันมาอีก”

นายพัชราภรณตองใชความคิดอยางหนักหนวง แลวเขาก็พูดกับเพื่อนทั้งสอง “ถาเชนนั้นไปที่ตึกกองบัญชาการเดี๋ยวนี้แหละ ขออนุญาตทานผูบังคับฝูงพูดวิทยุโทรศัพทกับเจาคุณอา

ถาทานใหเราออก เราก็ยื่นใบลาวันนี้เลย” นิกรกับกิมหงวนยิ้มแปน “ดีเหมือนกัน” อาเสี่ยพูดเสียงดังขึ้นกวาเกา “ไปโวย จะไดกะเซาทานเลนแกกลุมบาง” ครั้นแลวสามสหายก็พากันลุกขึ้น เดินเกี่ยวกอยเปนแถวหนากระดาน ลัดสนามตรงไปที่ตึก

กองบัญชาการ พลบอกกับเพื่อนทั้งสองวา เรื่องการลาออก ขอใหสงวนไวเปนความลับกอน อยาพึ่งแพรงพรายใหใครรู จนกวาจะไดยื่นใบลาออกไปแลว

‘สามทหารเสือ’ เดินขึ้นบันไดหินออนหนาตึกกองบัญชาการตรงเขาไปในหองโถง พอดีหลวงอึกกะทึกเวหาในเครื่องแบบนายนาวาอากาศโทเดินลงบันไดมาจากชั้นบน

พล, นิกร, กิมหงวนรีบชิดเทาตรง กมศีรษะกระทําความเคารพทาน หลวงอึกกะทึกฯ ยกมือวันทยาหัตถตอบดวยใบหนายิ้มแยม ต้ังแตสามเกลอไปเลนฟุตบอลล และนําชัยชะนะกลับมา ทําใหผูบังคับฝูงบินนาวีรูสึกรัก ‘เสืออากาศ’ ทั้งสามขึ้นอีกมาก

“สวัสดี นองชาย” คุณหลวงกลาวทักทาย โดยปราศจากการถือเนื้อถือตัว เสี่ยหงวนยักคิ้วแผล็บ “สวัสดี พ่ีชาย” ใบหนาที่ยิ้มแยมของทานผูบังคับฝูง เปลี่ยนแปลงเปนถมึงทึงทันที ทานยกมือเทาสะเอว จองมองดู

กิมหงวนแลวพูดเสียงหนัก “ฉันพูดดีกับแกทีไร แกเปนตองทะลึ่งกับฉันทุกที ถาฉันตึงตังกับแก แกก็หาวาฉันเฮี๊ยบ ถือวาเปนนาย” “นั่นแน” กิมหงวนรองลั่นแลวหัวเราะกาก “ผมยังไมไดทะลึ่งกับใตเทาสักนิด เฮะ – หาเรื่องเฮะ” ทานผูบังคับฝูงโกรธจนตัวสั่น “ทําไมแกจะไมทะลึ่ง” “แลวกัน” อาเสี่ยชักฉิวพูดหวนๆ “คําวาสวัสดีนะเปนคําทะลึ่งหรือครับใตเทา ปูโธ – จะหาเรื่องเอาผม

เขาตะรางก็บอกเถิดนา เอาซีครับเปนอะไรไป จะขังผมสักกี่วันก็ควรขังเสีย ไมชาใตเทาก็จะไมมีโอกาสไดเอาผมเขาซังเตอีกแลว”

หลวงอึกกะทึกฯ ถอนหายใจอึดอัด “แกเสือกมาเรียกฉันวาพี่ชายทําไม” เสี่ยหงวนขมวดคิ้วนิ่วหนา “ออ – นี่หรือครับที่ใตเทาวาผมทะลึ่ง?” ทานผูบังคับฝูงเอ็ดตะโร

“เออซีวะ” กิมหงวนสั่นศีรษะชาๆ “โธ – อนิจจํสุขํ ใตเทาไดทักทายผมวา สวัสดีนองชาย ใชไหมครับ? เมื่อใตเทากรุณาเมตตายกยองผม

เปนนอง ผมก็ตองเคารพใตเทาเปนพี่เชนเดียวกัน แลวผมจึงตอบใตเทาวา สวัสดีพ่ีชาย ถูกไหมละครับ?” หลวงอึกกะทึกฯ กัดฟนกรอดๆ “ฉันเรียกแกวานองชายไมแปลก เพราะแกอยูใตบังคับบัญชาของฉัน แตแกจะเรียกฉันวาพี่ชายไมได” อาเสี่ยอมยิ้ม “ก็ใหมันรูไปซีครับ ผมจะไดเรียกใตเทาวานองชายเชนเดียวกัน” พูดจบกิมหงวนก็สะดุงโหยง “ออ –

เห็นจะไมเหมาะครับ ใตเทาอายุมากกวาผมตั้งหลายขวบ” ทานผูบังคับฝูงบินนาวียกมือช้ีหนาเสี่ยหงวน “ถาแกขืนเรียกฉันวาพี่ชายอีก ฉันจะสั่งขังแกหนึ่งเดือน เขาใจ?” “แลวกัน” อาเสี่ยคราง “พอออกจากตะรางก็เดินขาเปพาลเปนงอยเลย เอาเถอะครับ, บอกเลาเกาสิบให

ผมรูเสียกอน ผมจะไดไมเรียก” คุณหลวงนิ่งอึ้งอยูสักครู แลวถามหวนๆ “พวกแกขึ้นมาบนนี้ทําไมกัน?” นิกรกลาวแทนเพื่อนทั้งสองอยางนอบนอม “กระผมจะมาขออนุญาตใตเทา - - -” ทานผูบังคับฝูงรีบพูดขัดขึ้นทันที “ออ – จะลาไปเที่ยวจังหวัดชลหรือศรีราชาอีกละซี ไมไดๆๆ แกสามคนลาบอยนักเมื่อวานนี้ก็ไปเที่ยว

อางศิลาตั้งครึ่งวัน” “ฮ๊ีย!” กะดิ่งทองรองลั่น “ใครบอกละครับ?” พูดจบก็หันมาทางเพื่อนทั้งสอง “ไปเถอะโวยพวกเรา วิทยุ

วิทเยอะอยาพูดมันเลย เจอเอาคนรูกอนเกิดเขาอีกแลว” หลวงอึกกะทึกฯ กะโจนพรวดเขาควาคอนิกรบีบเต็มแรง “แกวาใคร หา? แกวาใคร?” “ออย – กลัวละ - แหลว” คุณหลวงยกเทาเตะกนกะดิ่งทองดังพั่บ “ฮ่ึม – ระวังตัวใหดีนะ แกนะทะลึ่งพอๆ กับกิมหงวน รูไวเถอะ” “อาวๆๆ!” อาเสี่ยอุทาน “ทางดานนี้พักรบแลว อยาหวนกลับมาเลนงานอีกซีครับ” ทานผูบังคับฝูงทําตาเขียวกับเสี่ยหงวนทันที “ทําไม – ทําไมฉันจะวาแกไมได ฉันดาแกก็ไดวะ อายบา! อายหงวนจอมทะลึ่ง! อายขี้โรค!” ‘เปรตเวหา’ ทําคอยนหลับตาป แลวเขาก็แสดงกิริยาตึงตังกับหลวงอึกกะทึกฯ ทันที “ใตเทา!” กิมหงวนคําราม “ใตเทาบังอาจวาผมวาอายบา?” “เออ – ฉันวาแก” หลวงอึกกะทึกฯ พูดหนาตาเฉย อาเสี่ยเอ็ดตะโรลั่น “ใตเทาดูหมิ่นผม ฮะ – ฮา โปรดขอโทษผมเสียเดี๋ยวนี้เถอะครับ” ทานผูบังคับฝูงเคนหัวเราะ

“อานควาย! มีหรือวะฉันจะตองขอโทษแกซึ่งอยูในใตบังคับบัญชาของฉัน?” กิมหงวนขบเขี้ยวเคี้ยวฟนอยางนากลัว “ใตเทาไมขอโทษผมแน?” “ออ - แนนอน” “แนนะครับ?” “แนซีวะ!” คุณหลวงตวาดแวด “ก็ตามใจนะซีครับ” แลวกิมหงวนก็ยกมือปดปากหัวเราะคิกคัก หลวงอึกกะทึกฯ ทําปากหมุบหมิบ “ไป – แกไมมีหนาที่อะไรที่จะขึ้นมายุงบนนี้ เชิญลงไปใหหมด” ร.ต.พัชราภรณกมศีรษะกระทําความเคารพอีกครั้งหนึ่ง แลวพูดออนโยน “กระผมขอความกรุณา พูดวิทยุโทรศัพทไปถึงเจาคุณอาหนอยไดไหมครับ?” ผูบังคับฝูงบินนาวียิ้มออกมาได “ออ – พูดเรื่องสวนตัวรึ?” “ครับผม” คุณหลวงพะยักหนาหงึกๆ “ได – ไปซี, บอกเจาหนาที่เขาเถอะวา ฉันอนุญาตแลว ชวยกราบเรียนเจาคุณดวยวา ฉันระลึกถึงพระเดช

พระคุณทานเสมอ” อาเสี่ยพูดลิ้นแบๆ “ก็แนละซี หวดนายนาวาอากาศโทเขาใหแลวก็จําเปนอยูเองที่จะตองนึกถึงพระเดชพระคุณของทาน เฮอ!

อายเรามันปดทองในตูดพระ” หลวงอึกกะทึกฯ ทําหนาจะยิ้มก็ไมใช จะบึ้งก็ไมเชิง “แกเปนผูสนับสนุนใหฉันไดเลื่อนยศยังงั้นรึ ฮะ ฮะ” “ฮิ - ฮิ” เสี่ยหงวนหัวเราะบาง “ถามเจาสองคนนี่ดูก็แลวกันครับ พูดแลวใตเทาก็จะหาวาผมโมอีก งา –

เจาคุณอาทานถามผมวา ใตเทาเคยปฏิบัติหนาที่ราชการบกพรองหรือเปลา? กระผมยังอุตสาหตอแหลกับทานวา เปลาเลย”

ผูบังคับฝูงหัวเราะกาก “ก็ฉันไมไดทําอะไรบกพรองนี่นา” “อยาหนอยเลยครับ ผมขี้เกียจพูด” เหมือนกับเอาไมแหยตูดเสือ หลวงอึกกะทึกฯ โกรธหัวฟดหัวเหว่ียงรองตะโกนสุดเสียง “พูดมา พูดมาเดี๋ยวนี้ ฉันมีความผิดหรือขอเสียหายอะไรบาง ถาแกไมพูดแกไมใชคน” คราวนี้อาเสี่ยกมหนามองดูพ้ืน “อยาใหผมพูดเลยครับ” เขาพูดเสียงออย “พูด – แกตองพูด” กิมหงวนสั่นศีรษะชาๆ “ผมพูดไมไดครับ” ผูบังคับฝูงตะโกนเสียงดังขึ้นอีก

“ทําไมแกถึงพูดไมได?” อาเสี่ยรองไหโฮ ยกหลังมือเช็ดน้ําตา “ก็ผมไมมีเรื่องจะพูดนี่ครับ ฮือ - ฮือ” หลวงอึกกะทึกฯ ยกหลังมือตบหนากิมหงวนดังเพียะ “นี่แนะ” แลวทานก็เดินลงสนปงๆ ออกไปจากหองโถง ไมตองสงสัยวาทานจะเดือดดาลกิมหงวนสัก

เพียงไหน พลเงยหนามองดูเสี่ยหงวนแลวยิ้มเล็กนอย “บาจริงเชียว อายนี่ ชอบกะเซาทานนัก นากลัวคืนนี้แกจะตองนอนในหองขังอีก” อาเสี่ยยกนิ้วช้ีมือขวาอุดจมูก แลวสั่งขี้มูกลงบนพื้นหอง “แหม – ดุเราเสียใจคอหายหมด เสียงยังกะโจรหารอย ไมไหวโวยรูยังงี้ไมยักกะเซา” สองเกลอหัวเราะลั่น ตางฉุดแขนกิมหงวนคนละขางพาเดินเลี้ยวซายมือไปตามเฉลียงหนาตึก อีกสักครูก็

มาถึงหองรับสงวิทยุของฝูงบินนาวี ซึ่งใชติดตอกับฝูงบินและกองทัพตางๆ พวกทหารสื่อสารประจําหองวิทยุกําลังคุยกันอยางสนุกสนาน เมื่อสามเกลอเขามาในหองเขาก็พากันลุก

ขึ้นยืนตรงกระทําความเคารพในฐานที่เปนนายทหารสัญญาบัตร นายพัชราภรณเดินเขามาตบบานายสิบทหารสื่อสารซึ่งเปนหัวหนา “พ่ีชาย กันจะพูดวิทยุกับทานแมทัพใหญภาคเขมร ชวยเดินเครื่องใหกันหนอยซี กันขออนุญาตผูบังคับ

ฝูงแลว” นายสบิเอกยิ้มออนโยน “ไดครับ เชิญคุณนั่งกอนซีครับ โปรดรอพวกผมเพียงสองสามนาฑีเทานั้น” พลพะยักหนา “ขอบใจ – ขอบใจมากพี่ชาย” ตอจากนั้น เจาหนาที่ทหารสื่อสารก็ชวยกันเปดสวิชไฟเดินเครื่องสง และตั้งระยะคลื่นติดตอโดยตรงไป

ยังกองบัญชาการรบภาคกัมภูชา เมื่อเรียกไปสักครู ทางโนนก็พูดมาลอดลําโพงเสียงลั่นหอง “ฮาโล – ฮาโล ไดยินแลว นี่กองบัญชาการรบภาคเขมร” นายสิบเอกทหารสื่อสารชี้มือไปที่ไมโครโฟนพูด ซึ่งตั้งอยูบนโตะเล็กๆ แลวกลาวกับ ‘เสืออากาศ’ ทั้ง

สาม “เชิญซีครับ เชิญพูดไดแลว” พล, นิกร, กิมหงวนรีบเดินเขามาที่ไมโครโฟน พลผลักเพื่อนเกลอทั้งสองเซไปคนละทาง แลวพูดกับ

เจาหนาที่สื่อสารทางศรีโสภณ “ฮาโหล นี่นายเรืออากาศตรีพล พัชราภรณพูด โปรดกราบเรียนเจาคุณแมทัพดวยวา ผมมีธุระสวนตัวจะ

พูดกับทานเปนการดวน นั่นใครรับวิทยุครับ?” มีเสียงหัวเราะเบาๆ “ผมเองคุณพล นายรอยตรีประจวบครับ” “โอ – คุณประจวบครับ สวัสดีครับ คิดถึงมาก” “ครับ – สวัสดี คุณสงวนกับคุณนิกรสบายดีหรือครับ?” พลยิ้มเล็กนอย

“ผมกับเจากรสบายดีครับ แตอายเสี่ยตกเครื่องบินตายเมื่อเชานี้เอง” กิมหงวนกะโดดตัวลอย ว่ิงพรวดพราดเขามาพูดไมโครโฟน “ยัง – ยังไมตายครับ ผมยังอยูนี่ ฮ๊ีย - -” เสียง ร.ต.ประจวบ นายทหารสื่อสารหัวเราะลั่น “ไงครับ คุณสงวน ไมไดพบกันนานเชียว ผมขอแสดงความยินดีที่ทีมฟุตบอลลของทหารอากาศชะนะ

ทีม ป.ต.อ. รูสึกเสียดายมากที่ไมไดไปดู ไดยินเขาพูดกันวาสนุกนักไมใชหรือครับ?” อาเสี่ยหัวเราะ “เตยเลยคุณ ผมชูตคนเดียวไดสองประตู ฮะ – ฮะ ถาไมไดผมทหารอากาศคงแบกประตูกลับไมไหว งา –

เจาคุณอาอยูไหมครับ ชวยใหใครขึ้นไปเรียนทานหนอยเถอะครับวา เราสามคนมีธุระรอนอยากจะพูดกับทาน” ผูพูดวิทยุทางศรีโสภณนิ่งอึ้งไปสักครู “เอ – เห็นจะไมสําเร็จกะมงัครับ ไวพูดกับทานพรุงนี้ไดไหมครับ?” นิกรกลาวถามขึ้นทันที “ทําไมละครับ ทานไมวางหรือ?” “วางนะวางครับคุณนิกร แตวากําลังไฟไหมปา ไมมีใครกลาเขาหนาทานตั้งแตเชาแลวครับ นายรอยเอก

จับ ปสุวรรณนายทหารคนสนิทถูกไลเตะวิ่งออกมาจากหอง นายสิบรับใชถูกยิงดวยปนพกเฉียดไปนิดเดียว นายทหารเวรกองบังคับการถูกทานสั่งขังโดยไมมีเหตุผล อา – แลวก็ทหารตั้งสองกองพันถูกบังคับใหเขียนขอความวา ‘หัวลูกมะอึก’ คนละหนากระดาดฟุลสะแกบ ตัวตรงบาง โยหนาและโยหลังบาง”

สามเกลอหัวเราะลั่น อาเสี่ยกลาวถามนายทหารสื่อสาร “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือครับ?” “อา – คือยังงี้ครับ วันนี้ตอนเชาขณะที่ทานนั่งทํางานอยูในหองของทานที่ตึกกองบัญชาการ หมวกของ

ทานถูกลมพัดตกลงไปใตโตะ ทานจึงกมลงเก็บหมวก แลวทานก็เห็นขอความประโยคหนึ่งเขียนดวยชอลคสีขาวปรากฏวา ‘หัวลูกมะอึก’ นี่แหละคุณเหตุผลที่ทําใหทานเปนฟนเปนไฟ อาละวาดใหญ ไมมีใครกลาเขาหนาทานหรอกครับ”

พล, นิกร, กิมหงวนมองดูหนากันแลวหัวเราะกากใหญ อาเสี่ยถึงกับยกมือกุมทองทรุดตัวนั่งหัวเราะจนน้ําหูน้ําตาไหล

“ฮะ – ฮะ – เอื๊อก เฮะเหอ - - - โอย – ขันจริงโวยพล” นายพัชราภรณจิกผมกิมหงวนกะชากจนอาเสี่ยตองลุกขึ้นยืน “แหกปากหัวเราะออกมาได ไมเห็นวามันจะขันสักนิด” แลวพลก็พูดไมโครโฟน “คุณประจวบครับ

กรุณาชวยขึ้นไปเรียนทานหนอยซีครับวาผมขอเชิญทานมาพูดวิทยุกับผมเดี๋ยวเดียวเทานั้น” ร.ต.ประจวบถอนหายใจเฮือกใหญ “ไมรับประทานละครับ ใชใหผมไปสูเสือหรือปล้ํากับชางยังจะดีกวา ขืนขึ้นไปผมก็แยเทานั้น ดีไมดีพอ

ขวางหัวรางขางแตก ทานกําลังตรวจสอบลายมือนายและนายสิบพลทหารครับ ไดยินทานบอกวาถาจับตัวไดทานจะสงตัวฟองศาลทหารทันที และถาใครรูตัวคนเขียนและบอกใหทานทราบ ทานจะถือวาผูนั้นมีความดีความชอบเปนพิเศษ”

อาเสี่ยยกมือปดปากหัวเราะคิกคัก

“เอายังงี้ก็แลวกันครับ คุณเขียนขอความไวในหองวิทยุอีกสักหนึ่งประโยควาหัวลานเหม็นเขียว หรือนกตะกรุมก็ได แลวคุณขึ้นไปเรียนทานวามีคนเขียนวาทานที่หองวิทยุ ทีนี้ทานตองลงมาหองวิทยุแนๆ นะครับ ชวยเหลือผมหนอยเถอะ”

“บรื๊อวส!” นายทหารสื่อสารรองคลายๆ กับเสียงอากาศรบกวนเครื่องรับวิทยุ “คุณจะยุใหผมเขาตะรางหรือครับ แยละซีคุณ ผมก็ฉิบหายนั้น”

“เอ –” กิมหงวนคราง “ทํายังไงผมถึงจะพูดกับทานได มีธุระรอนเสียดวยนา” “นั่นนาซีครับ ผมก็เห็นใจคุณ แตผมไมกลาขึ้นไปหรอก กําลังหนาสิ่วหนาขวานอยางนี้ ผูบังคับกองพัน

ยังไมกลาเขาหนาทานนี่ครับ” สามเกลอนิ่งเงียบไปสักครู พลจึงพูดกับนายทหารสื่อสารทางศรีโสภณ “ถาเชนนั้น ผมจะบอกใหคุณจดไวเปนคําพูดของผมดีไหมครับ?” “ออ – ดีซีครับ ถาทานมีอารมณดีขึ้นผมจะไดเอาไปใหทาน” ทันใดนั้น สามเกลอตางไดยินเสียงใครคนหนึ่งพูดละล่ําละลักดังออกมาจากไมโครโฟน “ผูหมวดครับ ทานแมทัพกําลังมานี่” เสียง ร.ต.ประจวบพูดเร็วปรื๋อ “ง้ันรึ! ตายหา เร็ว – เรียกพวกเราที่อยูหนาหองเขามาในนี้ใหหมด ประเดี๋ยวถูกเพยตามกัน คุณพล! คุณ

พลครับ บางทีคุณมีหวังจะไดพูดกับทาน ทานกําลังมาที่นี่” สามเกลอมองดูหนากันอีกครั้งหนึ่ง นิกรปรารภขึ้นเบาๆ “ใครนะ บาระยําเชียว เสือกไปเขียนไวได ไมรูจักที่ตํ่าที่สูง” กิมหงวนทําคอยน หลับตาป “อยาดาซีโวย กันเขียนเอง” พล, นิกรสะดุงโหยง แลวรองขึ้นพรอมๆ กัน “ฮา?” เสี่ยหงวนหัวเราะคิก “จริงวะ เขียนไวต้ังแตเราอยูศรีโสภณ ทานพึ่งแลเห็นเลยเขาใจผิดคิดวาคงมีใครอุตตริเขียนในวันสอง

วันนี้ เฮยๆ ดูเหมือนมาแลว เสียงแววๆ เอ็ดตะโรใครไดยินไหม เงียบๆ โวย” สามเกลอตางสงบปากเสียง อีกสักครูหนึ่งไดยินเสียงทานแมทัพเอ็ดตะโร “ฉันตองการพูดวิทยุกับกองบัญชาการรบภาคอีสาณ เร็ว – อยางุมงาม ประเดี๋ยวพอขังหมดเลย พวก

แกนะตอหนามะพลับลับหลังตะโก คอยดูนะจับไดละก็ – ฮ่ึม - - - -” เสียง ร.ต.ประจวบพูดเบาๆ “ควรมิควรแลวแตจะโปรดครับ ขณะนี้นายเรืออากาศตรีพล นายเรืออากาศตรีนิกรกับนายเรืออากาศตรี

สงวน กําลังพูดมา เพื่อประสงคจะพูดกับใตเทา เกลากระผมจะขึ้นไปเรียนใหทราบ ก็พอดีใตเทาลงมาพอดี” “ง้ันเรอะ” ทานแมทัพพูดเสียงหนักๆ สามเกลอไดยินเสียงทอบบูตกะทบพื้นหอง แลวมีเสียงเจาคุณพูด

หวนๆ “ฮาโหล นี่แมทัพใหญภาคเขมรพูด” พลถลึงตาบังคับกิมหงวนกับนิกรใหอยูนิ่งๆ เขาพูดกับเจาคุณแมทัพอยางนอบนอม “ผม – พลพูดครับ”

“เออ – วาไง มีธุระอะไรก็พูดมา ขากําลังหัวเสียโวย ไมรูวาอายชาติหมาคนไหนเขียนไวใตโตะทํางานขาวา หัวลูกมะอึก คนที่ทําอยางนี้มันหมา และหมาขี้เรื้อนเสียดวย”

กิมหงวนทําหนากะเรี่ยกะราด รีบโบกมือบอกพล ไมใหเขาบอกความจริงแกทาน “คุณอาครับ” นายพัชราภรณพูดตอไป “พวกผมสามคนตางตั้งใจวาจะขอลาออกจากนักบินครับ แต

อยากจะขอความเห็นคุณอาเสียกอน จึงเรียนถามมา” “หา! แกสามคนจะลาออกหรือนี่?” ทานแมทัพถามโดยเร็ว “ทําไมถึงจะลาออกโวย ไมถูกกับหลวงอึกกะ

ทึกฯหรือ ถาไมถูกกันอาจะไดสั่งยายแกมาอยูฝูงบินใหญผะสมที่ศรีโสภณอีก” นิกรพูดขึ้นบาง “เปลาครับ, พวกเราสมัครใจลาออก” “แลวกัน พวกแกสามคนนะกําลังมีช่ือเสียงรุงโรจนในกองทัพอากาศ ถาหากวาพวกแกลาออกไปก็นา

เสียดายมาก” กิมหงวนวา “ก็เวลานี้ไมมีรบพุงกันแลวนี่ครับ ผมสามคนตองการรบอยางเดียวเทานั้น เมื่อไมรบผมก็จะ

ลาไปประกอบอาชีพในทางพลเรือนของผมตอไป คุณอาจะเห็นเปนยังไงบางครับ?” เจาคุณแมทัพนิ่งเงียบไปสักครู “ที่จริงอาก็เห็นใจพวกแก ที่สูอุตสาหทิ้งการงาน ทิ้งลูกเมียและสละความสุขความสําราญทั้งหมดมาเปน

ทหาร ทางผูบังคับบัญชาของแก ตางรูดีวาแกสามคนมีความรักชาติแรงกลา ฉะนั้นจึงไดอภัยใหเสมอ ถึงแมวาแกจะทําอะไรผิดพลั้งไปบาง สําหรับเรื่องที่แกดําริจะลาออก อาเห็นวาสุดแลวแตแกเถอะ เพราะเวลานี้การรบก็ไมมีอีกแลว อาเขาใจวาฝรั่งเศสคงจะยอมยกคืนดินแดนใหแกเราเปนแน ถาเขาไมยอม เขาก็จะตองเสียหมดทั้งแควนอินโดจีน ฝายเรานะเปนตายอยางไรเราก็ตองเอาของเรากลับคืนมาใหได”

“จริงครับ” อาเสี่ยพูดยิ้มๆ “ของๆ เรานี่ครับ อา – การเจรจาที่โตเกียวไดผลคืบหนาอยางไรอีกละครับ?” เจาคุณวา “ยังไมเปนผล ฝรั่งเศสยังไมตกลงอะไรทั้งนั้น” “ฮ๊ีย” อาเสี่ยรองลั่น “ไมควรยอมยืดเวลาพักรบอีกเลย จริงๆ นะครับ ทอลคโกทอลคคัมนอตฟอลลดาวน

พูดไปพูดมาไมตกลง ในที่สุดเราก็จะตองบุกอีก บุกจนกะทั่งอินโดจีนราบเปนหนากลอง” เจาคุณหัวเราะหึๆ “วันนี้แกพูดจาคอยนาฟงหนอย เออ – ยังงี้ซีวะ เลิกกะเซาอาเสียทีเถอะ แกนะมันลามปามกับอามากนัก” เสี่ยหงวนมองดูพล, นิกรแลวยกมือปดปากหัวเราะคิกคัก “เปนอันวาคุณอาไมขัดของนะครับที่พวกผมสามคนจะลาออกจากราชการ?” “ก็ไมเห็นจะนาขัดของอะไรนี่นา ตามใจพวกแกเถอะวะ ลาออกแลว ถาเกิดสงครามจึงคอยกลับมา

ประจําการใหม” พลพูดขึ้นบาง “ดีแลวครับ ถาเชนนั้นในวันสองวันนี้ ผมจะไดยื่นใบลาออกพรอมๆ กัน ที่จริงชีวิตของนักบินผมชอบ

มากครับ แตหมายความวาตองไดรบดวย นั่งๆ นอนๆ อยูอยางนี้ผมเบื่อเหลือเกิน” “เออ – แลวแตพวกแกเถอะ สวัสดีโวย เลิกกัน” อาเสี่ยรองลั่น “เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวกอนครับ” “อะไรอีกละ ขาไมมีเวลาจะพูดกับแกอีกแลว”

กิมหงวนกะแอมดังๆ “คุณอาครับ ตะกี้นี้คุณอาบอกวา มีใครคนหนึ่งบังอาจเขียนขอความดูหมิ่นคุณอาไวใตโตะทํางานของ

คุณอาใชไหมครับ?” “เออ- ถูกแลว ไมรูวาอายมนุษยสารเลวคนไหนเปนคนเขียน” อาเสี่ยสะดุงโหยงแลวหัวเราะกาก “ผมจะบอกใหไหมครับ วาใครเปนคนเขียน?” “หา? แกจะรูไดยังไง แกอยูถึงสัตตหีบ?” “รูซีครับ อา – คุณอาสงสัยใครละครับ?” เจาคุณวา “ขาสงสัยนายรอยเอกจับนายทหารคนสนิทของอา” สมเกลอหัวเราะครืน กิมหงวนหยุดหัวเราะอยูเปนนานจึงพูดกับทาน “อยาสงสัยแกเลยครับ บาปกรรมเปลาๆ ตัวอักษรที่คุณอาพบใตโตะนะ มันปรากฏอยูเกือบสองเดือน

แลว ต้ังแตพวกผมยังอยูที่ศรีโสภณ” คราวนี้เจาคุณพูดเร็วปรื๋อ “ถาเชนนั้นมึงกอเปนคนเขียนนะซี” “อะ – เปลาครับ ผมไมไดเขียน” “แลวยังงั้นใครเขียนวะ?” “ผมครับ” อาเสี่ยตอบเบาๆ ทันใดนั้นมีเสียงตึงตังๆ โครมคราม เชง! เปรี้ยง! ดังลอดเลาสปกเกอรออกมา แสดงใหเห็นวาทานแมทัพ

กําลังอาละวาดเพราะความโกรธแคนกิมหงวน “ฮ่ึม – แฮ – อายหงวน อายชาติหมา!” เจาคุณตะโกนเขาเครื่องวิทยุราวกับชางรอง “มึง – มึงเขียนวากู ฮ่ึม!

อาย - -” อาเสี่ยหลับตาป เดินเขามาหานายวิบเอกทหารสื่อสาร แลวกะซิบกะซาบกับเขา “เร็ว – พ่ีชาย ปดเครื่องที ประเดี๋ยวปูยาตายายอั๊วปนหมด วา – เร็วซี ไดยินไหมเลา?” หัวหนาหองรับสงวิทยุหัวเราะเบาๆ “เดี๋ยวซีครับ ฟงเลนเพลินดีเหมือนกัน” กิมหงวนทําคอยน “ไมเดี๋ยวแลว ปดเหอะ อี๊ – ดายังกะไฟพะเนียง เร็ว – ปดเครื่องที่ไหวละ” นายสิบเอกหัวเราะกาก พะยักหนากับลูกนองของเขาใหปดเครื่องรับสงวิทยุ เสียงดาของเจาคุณปจจนึกฯ

เงียบหายไปทันที กิมหงวนถอนหายใจเฮือกใหญพูด หันมาพูดกับเพื่อนเกลอทั้งสอง “ทาจะโกรธมาก” นิกรวา “ทําไมจะไมโกรธเลา เสือกเขียนไวยังงั้นนี่นา แยละแก ประเดี๋ยวทานคงพูดวิทยุกับผูบังคับฝูงสั่ง

ใหเอาแกเขาซังเตหรอก ไมจริงทําไมก็เอา” “ฮะ – มาขังกันไดหรือวะ เรื่องมันตั้งนานนมขาดอายุความแลว”

พลกับนิกรหัวเราะลั่น ตอจากนั้นสามสหายก็พากันเดินยิ้มกริ่มออกไปจากหอง เปนอันวา ‘เสืออากาศ’ ทั้งสามไดตกลงใจแนวแนแลววา พรุงนี้ตอนเชาจะยื่นใบลาออกตอทานผูบังคับฝูง และจะยังไมแพรงพรายเรื่องการลาออกของตนใหใครรู เพื่อไมอยากไดยินไดฟงคําครหานินทา

-๒- วันรุงขึ้น หลังจากพล, นิกร, กิมหงวน ไดยื่นหนังสือเปนทางการตอ น.อ.ท.หลวงอึกกะทึกเวหา ทานผูบังคับฝูงบินนาวี เพื่อขอลาออกจากราชการ คุณหลวงก็แพรขาวนี้กระจายไปทั่วฝูงบินนาวีอยางรวดเร็ว

หลวงอึกกะทึกฯ รูสึกเสียดาย ‘เสืออากาศ’ ทั้งสามอยางยิ่ง ถึงแมกิมหงวนกับนิกรจะมีนิสสัยทะลึ่งและหมื่น แตก็เปนนักบินที่หาวหาญเด็ดขาดยากที่จะหาใครเปรียบได ทานไดออนวอนขอรองใหเขารับราชการตอไป แตพล, นิกร, กิมหงวนก็ช้ีแจงความจําเปนใหทานทราบ ดังนั้นผูบังคับฝูงจึงไมอาจจะขัดความประสงคของสามเกลอได ทานไดรับใบลาออกไวเพื่อเสนอไปตามลําดับขั้น ซึ่งอยางเร็วก็อีกหาหกวันกวาคําสั่งอนุญาตของทานผูบัญชาการทหารทั่วไปจะตกลงมา อนุญาตให ‘สามเสือ’ ออกจากราชการได

๑๐.๐๐ น.เศษ พล, นิกร, กิมหงวนยืนอยูหนาโรงเก็บเครื่องบิน แวดลอมดวยเพื่อนทหารอากาศและชางอากาศซึ่งกําลัง

รุมกันไตถามเหตุผลที่เขาลาออก ทุกๆ คนอาลัยรักเขามาก ร.อ.เกียรติ กิติกําจร ผูบังคับฝูงขับไล ๑ ซึ่งเปนผูบังคับบัญชาโดยตรงของสามเกลอไดออนวอนขอใหเขาไปขอใบลาคืน และรับราชการตอไป แตพล, นิกร, กิมหงวน ต้ังใจแนวแนเสียแลว

อยางไรก็ตาม การที่เพื่อนฝูงนับจํานวนรอยแสดงความอาลัยรักเชนนี้ ทําให ‘เสืออากาศ’ ทั้งสามตื้นตันใจมาก เกือบๆ จะเลิกลมความคิด

กิมหงวนทําตาแดงๆ คลายกับจะรองไหเมื่อ จ.อ.โตงพูดวา “ตอไปนี้ ฝูงบินจะเงียบเหงาเหมือนปาชา” “ความจริงพวกผมไมอยากจะลาออกเลย” อาเสี่ยพูดกับทุกๆ คน “แตผลประโยชนในการคาของเราสาม

คนมีอยูมาก พวกคุณยอมทราบดีแลววาเราทั้งสามคนเปนนักบินก็เพราะตองการรบกับฝรั่งเศสเพื่อประเทศชาติของเราเทานั้น เดี๋ยวนี้เมื่อสงครามสงบ ผมก็ควรลาออกไดแลว”

นิกรพูดขึ้นบาง “เราคงจะไดพบกันอีกครับ ถาหากวาสงครามเกิดขึ้นอีก แนนอนเหลือเกิน ผมสามคนจะตองรีบกลับมา

ประจําฝูงบินนาวีทันที” หลายตอหลายคนพากันถอนหายใจ ร.อ.เกียรติ เดินเขามายืนขางหนา ‘สามทหารเสือ’ แลวพูดเบาๆ “นองชายทั้งสาม ผมขอพูดดวยความจริงใจ ในนามของนักบินนาวีทั้งหมด งา – เวลานี้ ทานผูบังคับฝูง

ยังไมไดเสนอใบลาของคุณขึ้นไปตามลําดับช้ัน พวกเราอยากจะใหคุณไปขอใบลาที่ทานเอามาฉีกทิ้งเสีย พวกเราทุกคนตองการใหคุณเปนนักบินรวมเปนรวมตายกับพวกเราตอไป”

เมื่อผูบังคับฝูง ๑ พูดจบ ทหารอากาศหลายคนก็รองตะโกนสนับสนุน “ถูกแลว พวกเราไมอยากใหคุณทั้งสามลาออก คุณตองอยู เปรตเวหาจะทิ้งรังหนีไปหาความสุขตาม

ลําพังเชียวหรือ?” ร.อ.เกียรติยิ้มแปน เขากลาวกับพล, นิกร, กิมหงวนตอไป

“ไดยินไหม คุณ, พวกเราตางพูดกันเปนเสียงเดียวทั้งนั้น นี่ – นองชาย ฟงผมพูดหนอยเถอะ ผมจะอธิบายใหฟง” เขาหยุดนิ่งสักครูจึงพูดตอไป “การยืดกําหนดพักรบครั้งที่สอง เพื่อใหการเจรจาสําเร็จเรียบรอยนั้น จะครบกําหนดวัน ในวันที่เจ็ดเดือนหนา ซึ่งอีกสิบวันก็จะถึงแลว ฝรั่งเศสอาจแข็งขอไมยอมคืนดินแดนแมแตนอยใหแกเราก็ได คุณสามคนอยูตอไปอีกสักเดือนเถอะนา ถาเหตุการณเรียบรอยตนเดือนเมษายนจึงคอยยื่นใบลา ผมเองมั่นใจอยางไรชอบกล การไกลเกลี่ยคราวนี้ผมเขาใจวาไมเปนผลแน วันที่เจ็ดมีนาคม เวลาสิบนาฬิกาตรง ฝูงบินนาวีของเราอาจจะเดินทางไปโจมตีเกาะกงหรือเรียมอีก และเราคงจะไดสูรบกับเครื่องบินฝรั่งเศสอยางทรหด คุณทั้งสามอยามั่นใจนักเลยวาฝรั่งเศสจะยอมตามคําไกลเกลี่ยของญี่ปุน”

พลหัวเราะ “ไมยอมเราก็ตองฟาดมันใหแหลกกันไปเทานั้นแหละครับ” “ก็นั่นนะซี แลวคุณจะชิงลาออกเสียทําไมเลา? จริงอยูถาหากวาฝรั่งเศสไมยอม และเราจะรบกับมันอีก

ถึงแมวาคุณสามคนจะรีบมารายงานตัว ก็คงไมทันออกทําการประเดิมชัยในครั้งแรก” นายพัชราภรณยิ้มออนโยน “ผมคิดวา การไกลเกลี่ยตองเปนผลแนๆ ครับ” นายเรืออากาศโทคนหนึ่งพูดเสริมขึ้น “คุณทราบไดอยางไร หรือวาเดาเอา?” พลวา “ผมพิจารณาตามเหตุผล และสถานะการณของอินโดจีนครับ ฝรั่งเศสไมใชโง อยางไรมันก็ยอม

คืนดินแดนใหเรา มิฉะนั้นก็เขาทํานองเสียนอยเสียยากเสียมากเสียงาย” นายเรืออากาศโทรูปรางเอวเล็กเอวบางหัวเราะเบาๆ “คุณคิดบางไหมวา อินโดจีนอาจไดรับลูกหนุนจากชาติใดชาติหนึ่ง ใหแข็งขอกับเรา” พลหัวเราะอีกครั้งหนึ่ง “เปนไปไมไดหรอกครับ ขาวจากกระแสตางๆ ที่ปรากฏวา อินโดจีนสั่งเครื่องบินสองรอย ไดสะเบียง

อาหาร ไดการชวยเหลือจากชาติโนนบางชาตินี้บาง ผมเห็นวาเปนโฆษณาชวนเชื่อ หรือทํานองสงครามเสนประสาทเขียนเสือใหวัวกลัว”

“จริง” อาเสี่ยพูดเสียงลั่น “แตวัวตัวนี้เปนวัวกะทิงหนุมที่กําลังคึกคะนอง ไมใชวัวกรมพลาธิการ อยาวาแตเขียนเสือเลยครับ เสือจริงๆ เรายังไมกลัวเลย ฝรั่งเศสนะไมใชเสือเฒาหรือครับ โดนบุกไมก่ีวันก็แตกยับ ถอยกรูดไมรูทางไป ไทยเราไมใชเด็กอมมือเหมือนแตกอนแลว ใครจะรุกรานขมเหงก็ลองดู”

พวกนักบินหัวเราะชอบใจไปตามกัน ร.อ.เกียรติ ยกมือขึ้นตบบาพลแลวพูดยิ้มๆ “คุณตัดสินใจเด็ดขาดแลวหรือครับ จะไมเห็นแกการขอรองของพวกเราบางหรือ?” พลรูสึกปลื้มใจมาก ที่ผูบังคับฝูงและเพื่อนๆ อาลัยรักเขาถึงเพียงนี้ “อา – ผมสามคนตั้งใจแนวแนแลวครับ ถาไมหวงงานอาชีพ พวกผมจะไมขอลาออกเลย” ผูบังคับฝูง ๑ พะยักหนาชาๆ “ก็งานของคุณนะ คุณไดทําไวเปนระเบียบเรียบรอยแลวนี่นา ช่ัวเวลาอีกเดือนสองเดือนใหเมียๆ ของคุณ

เขาทําแทนไมไดรึ” “ฮ๊ี” อาเสี่ยรองลั่น “ไมไดหรอกครับ บัญน้ําบัญชีที่หางผมทําโกงเมียไวมากตอมาก ขืนใหเขาทําแทน

เรื่อยๆ ไป เขาก็จับไดเทานั้นวาผมโกง” พวกทหารอากาศหัวเราะครืน จ.อ.โตงพูดพลางหัวเราะพลาง

“คุณถึงกับโกงเมียเชียวหรือครับ?” เสี่ยหงวนจุยปาก “แลวกัน ไมโกงเมียแลวจะโกงหมาที่ไหนเลา ผมนะโกงเสียหลายพันหลายหมื่นแลว เปนตนวาขาย

ขาวสารไดรอยกระสอบ ผมลงบัญชีวา ขายไปหนึ่งปบ ไดสตางคกินเหลาอยางหวานๆ เชียวคุณ” พวกนักบินหัวเราะลั่น ร.อ.เกียรติกําหมัดตุยพุงเสี่ยหงวนเบาๆ “นิสสัยราเริงตลกคะนองของพวกคุณ ทําใหฝูงบินนาวีของเราครึกครื้นเสมอ ถาคุณสามคนลาออกไป

คิดดูซิครับวา ฝูงบินนาวีจะเงียบเหงาสักเพียงใด” ใครคนหนึ่งพูดเสริมขึ้น “มีเฮียหงวน ก็เทากับมีละครลิงไวใหพวกเราชม” เฮียสะดุงโหยง มองดูผูพูดทันที “แรงไปละ คุณนพ เอาผมเปรียบเทียบกับลิงเชียวหรือนี่?” นิกรพูดเสริมขึ้น “ตองเปรียบกับหมาซี คุณนพ” เสี่ยหงวนกลืนน้ําลายเอื๊อก “ถาขาเปนหมา แกกับเจาพลก็ตองเปนหมาดวยกัน” กะดิ่งทองพะยักหนา “เอาก็เอา ดีเหมือนกันโวย ที่จริงเปนหมานะดีกวาคนเปนไหนๆ เสื้อผาเครื่องแตงตัว อาหารการกิน

ตลอดจนการงานไมตองเดือดรอน นึกจะไปไหนก็ไปได สําคัญที่สุดกอคือ ไมตองเลี้ยงลูกเมีย ไดกันแลวมีลูกมีเตาสามสี่ตัวก็เชิญเลี้ยงเอาเอง บางทีผาเขาไปตั้งหกตัว พอหาหกเดือนก็บรรลุนิติภาวะพนอกแม”

“วา” กิมหงวนรองลั่น “อายเวรนี่ เอาอะไรมาพูดก็ไมรู” พลพูดขึ้นบาง “จริงของเจากรมันโวย เกิดเปนหมาสบายกวาคนแนๆ นึกถึงเรื่องที่เราตองรับภาระเลี้ยงดูลูกเมียแลว ทํา

ใหกันอยากเปนหมาแทบใจขาด” เสี่ยหงวนกะโดดตัวลอย “แลวแกกลาหาญชาญชัย ที่จะกินอะไรๆ ไดเหมือนอยางหมาเชียวรึ?” พลหัวเราะคิก “เมื่อเราเปนหมา จมูกและลิ้นของเราก็คงจะตรงกันขามกับของมนุษย” อาเสี่ยทําตาปริบๆ ผิวปากเบาๆ “เชิญนายสองคนกินขี้ใหสบายใจเถอะ ฉันนะสมัครเปนคนตามเดิม” เสียงหัวเราะอยางครื้นเครงดังขึ้นในหมูนักบินอีกครั้งหนึ่ง ขณะนั้นที่หนาโรงเก็บหมายเลข๓ หลวงอึก

กะทึกเวหาทานผูบังคับฝูงบินนาวีกับนายทหารอากาศอีก ๒-๓ คนพากันเดินออกมา และในเวลาเดียวกันชางอากาศหลายคนไดเข็นเครื่องบินรบแบบใหมที่สุดและทันสมัยที่สุดเครื่องหนึ่งออกมาจากโรงเก็บ

เครื่องบินที่กลาวนี้คือ แอรคอบบราหรืองูเหาฟาเปนเครื่องบินรบที่นั่งเดียว รูปลักษณะคลายคลึงกับโบอิงก แตอวนและสั้นกวา รัฐบาลไดสั่งซื้อจากอเมริกามีจํานวน ๕๐ เครื่อง เรือสุริโยทัยนาวาไดนํา ‘งูเหาฟา’ จากดินแดนอเมริกาตรงมาประเทศไทย ทางการไดสง ‘งูเหาฟา’ มาประจําฝูงบินนาวี ๓ เครื่อง ซึ่งชางอากาศเพิ่งประกอบเสร็จเรียบรอย และร.อ.เกียรติ กิติกําจรขึ้นขับทดลอง ๒ ครั้งแลวดวยความพอใจในคุณภาพของมัน

พอแลเห็น ‘งูเหาฟา’ ความตื่นตาตื่นใจก็บังเกิดขึ้นแกพวกนักบินอีก โดยฉะเพาะพล, นิกร, กิมหงวน อยากจะขึ้นทดลองมาก

ทุกๆ คนพากันมองดูเครื่องบินรบแบบใหมเปนตาเดียว กิมหงวนจุยปากลั่น ยกมือจับแขนร.อ.เกียรติเขยาเบาๆ

“ผูบังคับฝูงจะขึ้นลองอีกไมใชหรือครับ?” ร.อ. กิติกําจรพะยักหนา “ถูกแลวคุณ ทานผูบังคับฝูงบินนาวีตองการใหผมบินผาดโผนและดําทิ้งระเบิด ไป – ไปซีครับ ไปดูทาง

หนาโรงเก็บเถอะ ประเดี๋ยวผมจะแสดงใหดู” อาเสี่ยยิ้มแหงๆ “แหม – ทํายังไงผมจึงจะไดขึ้นลองสักครั้งละครับ พับผา – ยังงี้ผมควงสวานรวดเดียวถึงดินอยาง

สบายๆ” พวกทหารอากาศตางหัวเราะเบาๆ ผูบังคับฝูงขับไลที่ ๑ พูดกับกิมหงวน “คุณอยากลองก็ได ไปขออนุญาตคุณหลวงซีครับ” อาเสี่ยสั่นศีรษะ “ไมสําเร็จหรอกครับ เมื่อเชานี้ผมเอาใบลาออกไปเสนอทาน ผมกะเซาทานเลนนิดหนอย ไลเตะผมวิ่ง

ออกจากหองแทบไมทัน ถึงผมไปขออนุญาตทานก็คงไมให” “แลวกัน คุณกะเซาทานวายังไงละ?” ร.อ.เกียรติพูดยิ้มๆ “ผมวาตั้งแตเปนนายนาวาอากาศโท ดูทานสงาผาเผยคลายๆ กับนักบินฝรั่งเศส เทานั้นแหละครับโมโห

เตาขึ้นมาเชียว ถือวาเปนนาย ถาไมใชผูบังคับบัญชาละกอฮ่ึม ผมเตะปากคอเปนครุธไปเสียนานแลว” พวกทหารอากาศหัวเราะคิกคักไปตามกัน ตอจากนั้นทุกคนก็เดินตามร.อ.กิติกําจรไปหนาโรงเก็บ และ

เขาไปหอมลอมมองดู ‘งูเหาฟา’ ดวยความพอใจ หลวงอึกกะทึกฯ เดินเขามาหาพล, นิกร, กิมหงวน ทุกคนยืนตรง ที่เปนนายเรืออากาศก็กมศีรษะทําความ

เคารพ ผูบังคับฝูงบินนาวียกมือทาวสะเอวมองดู ‘เสืออากาศ’ แลวทานก็พูดสัพยอก “ยังไง นองชาย พรุงนี้ฉันจะเสนอใบลาของเธอไปแลว คิดและตรองดูเสียใหดีนา เห็นแอรคอบบราไหม?

ฉันเชื่อเหลือเกินวา ทางการคงสงมาใหเปนเครื่องบินประจําตัวของเธอคนละเครื่อง” อาเสี่ยพูดหนาตาเฉย “คนเราโตๆ ดวยกันแลว จะพูดจากลับกลอกอยางไรไดครับ เมื่อบอกวาจะลาออกก็ตองลาออก” หลวงอึกกะทึกฯ เคนหัวเราะ “ฉันรูหรอกนา แกนะขี้ขลาดตาขาวและกลัวตาย” ทานแกลงยั่วอาเสี่ย “จริงไหมละ กลัวเมียจะเปนหมาย

ฮะ ฮะ แกรูดีวาวันที่เจ็ดมีนาคมจะครบกําหนดพักรบ และเราจะตองรบกับฝรั่งเศสอีก แกจึงชิงลาออกเสียกอน” แลวทานก็พูดกับพวกนักบินที่ยืนลอมรอบทาน “ใครเขาใจวาเปรตเวหาเปนนักบินที่เกงกาจคนนั้นก็เขาใจผิด”

กิมหงวนหนาแดงหูแดงนัยตาแดง สวนพล, นิกรยืนอมยิ้ม รูดีวาทานผูบังคับฝูงพูดเพื่อใหมีทิฏฐิมานะเลิกลมความคิดที่จะลาออกจากนักบิน อาเสี่ยกะชากแวนตาขอบกระออกทันที เขามองดูหลวงอึกกะทึกฯ ดวยความแคนเคือง เลือดแหงความบาระห่ําบังเกิดขึ้น

“ผมนะหรือครับขี้ขลาด?” เสี่ยหงวนถามเสียงหนักๆ “ก็แกนะซี”

อาเสี่ยกําหมัดชกหนาตัวเอง ๒ ครั้ง แสดงกิริยาฮึดฮัดเหมือนกับเสือที่ถูกคนเอาไมแหยตูด “ผมขี้ขลาด? ผมขี้ขลาด? ฮะ – ฮา แลวก็อายหางเขียวที่ผมยิงตายโหงตายหาไปนะ คือความขี้ขลาดหรือ

ความกลาหาญของผมครับ?” หลวงอึกกะทึกฯ ซอนยิ้มไวในหนา “มันฟลุกหรอกวา” “ฟลุก? ปูโธ – ดูถูกเหยียบย่ําผมเกินไปละครับ เอายังงี้ไหมละครับ ใตเทากับผมมาชกกันตัวตอตัวเดี๋ยวนี้

แหละ จะไดรูดีรูช่ัววา นักบินอยางอายหงวนนะ ขี้ขลาดอยางที่ใตเทาวาไหม?” พูดจบเขาก็ถลกแขนเสื้อเช๊ิตทั้งสองขางขึ้น “มา – คุณหลวง ลองฟดกับผมสักตั้งพวกเราจะไดดูเปนขวัญตา หรือไมสู ผมใหสองคนเอา สามก็ไดเลือกเอาเหอะ”

หลวงอึกกะทึกฯ ทําปากยื่นนยัตาโตเทาไขหาน ทานยกมือช้ีหนาอาเสี่ยแลวตวาดแวด “แกบังอาจทาผูบังคับบัญชาชกเชียวหรือนี่?” กิมหงวนสะดุงเฮือกใจหายวาบ คําพูดของทานทําใหเขาคิดไดทันที อาเสี่ยทําตาแดงๆ ริมฝปากแบะออก

เขาพูดเสียงสั่นแกมสะอื้น “ประทานโทษเถอะครับ ผมเผลอไป ใตเทาอยากวาผมขี้ขลาดทําไมละครับ” แลวกิมหงวนก็รองไหโฮ

“ผม – ผมไมไดขี้ขลาด ผมเปนนักบินที่กลาหาญ ฮือ – ฮือ มีอยางหรือครับ เกิดมาเปนคนไทยกลัวฝรั่งเศส ฮือ – ดาแมผมเสียยังดีกวาประมาทผมอยางนี้ นี่เปนใตเทานะครับ เปนคนอื่นพูดยังงี้ผมกะทืบตายหาเลย”

ผูบังคับฝูงบินนาวีหัวเราะกาก ขันก็ขัน, ฉิวก็ฉิว แตขันมากกวาฉิวจึงหัวเราะ ทานสั่นศีรษะชาแสดงความอิดหนาระอาใจยิ่ง ทั้งรัก, ทั้งเกลียด, ทั้งชอบ, ทั้งหมั่นไสระคนกัน

“แก – ฉันรักแกมากนะจะบอกให” คุณหลวงพูดพลางหัวเราะพลาง “แตฉันก็อยากเตะแกมากเชนเดียวกัน แกทําความผิดและฝาฝนวินัยต้ังหลายครั้งแลว แตฉันก็ไมอยากจะขังแก เพราะความสงสาร”

เสี่ยหงวนยิ้มออกมาได “คราบ – แตบางทีเรื่องไมควรจะขัง ใตเทาก็ขังผม” หลวงอึกกะทึกฯ หัวเราะเบาๆ หันมาทางผูบังคับฝูงขับไลที่ ๑ “ผมถามจริงๆ เถอะ คุณเกียรติ, คุณเคยเห็นใครบางไหมครับ ที่หมื่นทะลึ่งยิ่งกวานายเรืออากาศตรี

สงวน?” ร.อ.เกียรติไมตอบ เปนแตหัวเราะ เสี่ยหงวนเอื้อมมือเขี่ยแขนผูบังคับฝูงบินนาวีเบาๆ แลวพูดกับทานอยางนอบนอม “ใตเทาครับ ผมอยากจะลองขี่ ‘งูเหาฟา’ ลํานี้เหลือเกินครับ อนุญาตใหผมขึ้นบินทดลองสักครูไดไหม

ครับ?” หลวงอึกกะทึกฯ ขมวดคิ้วยน “ไมไดหรอก พอมหาจําเริญ, ประเดี๋ยวนายก็จะบาบิ่นผลาญเครื่องบินเสียหรอก” “โธ – ไหนๆ ผมก็จะลาออกแลว ขอใหผมแสดง ‘เสือสั่งปา’ หนอยเถอะครับ อายเรื่องที่ผมจะผลาญ

เครื่องบินนะ ใตเทาอยาวิตกเลยครับ เพราะถาเครื่องบินพัง ผมก็ตองมองเทงดวย” คุณหลวงสั่นศีรษะ “ตามคําสั่งที่ฉันไดรับ สั่งมาวา นักบินที่จะขึ้นทดลอง จะตองเปนนักบินที่ไมเคยเสียวินัยการบินเลย” กิมหงวนหนามอย ถอนหายใจเบาๆ

“แตผมเคยเสียวินัยราวหาสิบครั้งเทานั้นเองครับ” หลวงอึกกะทึกฯ กลืนน้ําลายเอื๊อก ขี้ครานที่จะพูดกับอาเสี่ย จึงหันมาทางนายพัชราภรณ “ไง, เธอจะลองขึ้นดูบางไหมละ?” นิกรรีบชิงพูดขึ้นทันที “ครับ ผมอยากจะขึ้นทดลองตั้งแตวานนี้แลว เปนพระคุณอยางยิ่งเชียวครับ กระผมจะไปเอาหมวกและ

แวนเดี๋ยวนี้” ผูบังคับฝูงทําตาปริบๆ มองดูนิกรจากศีรษะตลอดปลายเทา “โธเอย” แลวทานก็เอ็ดตะโร “ฉันพูดกับพล ฉันไมไดพูดกับแกโวย!” “อาว – ฮ๊ีย – แลวก็ไมออกชื่อดวย ผมเห็นใตเทาหันหนามาทางผมก็นึกวาพูดกับผมนะซีครับ” คุณหลวงจุยปากจึ๊กจั๊ก “แกกับกิมหงวนนะ ไมมีหวังไดขึ้นงูเหาฟาหรอก เขาใจ นักบินที่บาบิ่นชอบฝาฝนวินัยอยางแกกับ

กิมหงวน มันตองขึ้นเครื่องบินสปดหรือเดอลาจ สมัยดอนเมืองตั้งเปนกองบินใหมๆ” กะดิ่งทองอมยิ้ม “ถางั้นก็เบิกมาใหเราคนละเครื่องซีครับ ดีเหมือนกันผมจะไดตกตายเสียรูแลวรูรอด” ทานผูบังคับฝูงคอนปะหลับปะเหลือก เปลี่ยนสายตามาที่นายพัชราภรณ “อา – พล ผูบังคับฝูงของเธอเขาจะขึ้นทดลองบินผาดโผนใหดูกอนราวสิบหานาที แลวตอจากนั้นฉันจะ

ใหเธอขึ้นทดลอง” “ครับผม เปนพระคุณอยางยิ่งเชียวครับ” คุณหลวงพะยักหนาหงึกๆ “ถาเธอไดลองงูเหาฟา บางทีเธออาจจะเปลี่ยนความคิดที่จะลาออกจากนักบิน มันวองไว ปราดเปรียว

กวาฮอกเจ็ดสิบหาหรือฮอกพับฐานมากนัก คุณเกียรติยังชมเปาะ” กิมหงวนพูดกับนิกรเบาๆ “เฮะ – ทีอายพลพูดเธอเฮะ ทีเราสองคนพูดแก ไมไหวโวย เปนผูใหญไมยุตติธรรม มีการเลือกที่รักมักที่

ชังดวย” หลวงอึกกะทึกฯ ทําปากจู “เออซีวะ แกสองคนทําไมไมทําตัวใหเหมือนอยางเขาละ พลนะเขาเรียบรอยไมหมื่นทะลึ่งเหมือนแก

แลวก็รักษาวินัยอยางเครงครัด” “คราบ – ผมมันคนทะลึ่ง ฮิ - ฮิ” ผูบังคับฝูงขยับเทาจะเตะกิมหงวน แตเมื่อนับหนึ่งถึงสิบก็หักหามโทสะไวได ทานหันมาพูดกับ ร.อ.กิติ

กําจร “ขึ้นทดลองไดคุณเกียรติ ขอใหคุณบินผาดแผลงในระยะสูงหนอย ตํ่านักมันอาจจะพลาดพลั้ง” ผูบังคับฝูงขับไล ๑ ชิดเทาตรง กมศีรษะกระทําความเคารพรับคําสั่ง จัดแจงสวมหมวกหนังและแวนตา

ที่กนของเขามีรมชูชีพคาดติดอยูพรอมแลว ร.อ.เกียรติว่ิงเหยาะๆ ตรงไปที่ ‘งูเหาฟา’ ซึ่งจอดอยูใตทางลมอยางสงางาม

พวกนักบินพากันออกไปยืนนอกทางบิน ทุกๆ คนโจษขานกันถึงเรื่องคุณภาพของ ‘งูเหาฟา’ และตางก็อยากจะขึ้นทดลองบาง

อีกสักครูหนึ่ง เครื่องยนตรโบอิ้งของ ‘งูเหาฟา’ ก็ครางขึ้นเบาๆ นายสนามยกธงสีเขียวชูขึ้นเหนือศีรษะเปนสัญญาณให

ขึ้นได ร.อ.เกียรติ บังคับ ‘งูเหาฟา’ ออกแลนตรงไปขางหนาชาๆ แลวเครื่องบินรบแบบใหมที่สุดก็แผดเสียงดังกึกกอง มันว่ิงปราดไปอยางรวดเร็ว แพนหางยกสูงขึ้นจาก

พ้ืนดินทีละนอย แลวลอหนาก็พนดิน ทันใดนั้น, ร.อ. เกียรติก็เรงเครื่องยนตรเต็มที่ ดึงคันบังคับเชิดหัวขึ้น ‘งูเหาฟา’ พุงขึ้นสูระยะความสูง

อยางรวดเร็ว พริบตาเดียวก็แทบไมเห็นลํา สามเกลอยืนอยูขางหลังหลวงอึกกะทึกฯ ตางแหงนหนามองดู ‘งูเหาฟา’ ดวยความพอใจ “แมโวย - - -” เสี่ยหงวนคราง “เสียงอึกกะทึกจนแสบแกวหู ฟงซี, อึกกะทึกกึกกองเวหาราวกับเครื่องบิน

สักสิบเครื่อง” พูดจบก็ชําเลืองมองดูหลวงอึกกะทึกฯ ตาตอตาประสานกันโดยบังอิญ กิมหงวนสะดุงโหยง ทานผูบังคับ

ฝูงทําหนาบอกบุญไมรับ “เฮยๆ แกอยาเอยช่ือฉันใหมันบอยนักซีโวย” อาเสี่ยยิ้มแหงๆ “เปลาครับ ผมพูดถึงเครื่องยนตรวามันอึกกะทึกกวนโทโส” หลวงอึกกะทึกฯ ขมวดคิ้วยน “แกจะใชคําวาดัง แทนคําอึกกะทึกไมไดหรือ?” “แฮะ ๆ ไดครับ, แตวามันผิดภาษาพูดและไวยากรณ คําวาดังหมายความวา เกิดเปนเสียงขึ้น เชน ดังโปง

ก็หมายความวาปนยิง หรือดังปูด หมายความวา ใครตดออกมา ดังปาบหมายความวา ใตเทาตกบันไดสโมสรเมื่อวานนี้ ดังเปงหมายความวาใตเทาเหยียบเอาสุนัขเขา สวนคําวาอึกกะทึก แปลวาดังมากเกินควรจนเปนที่รําคาญระคายเคืองโสตรประสาต เชนเสียงเครื่องบินดังอึกกะทึก”

“เอาละ พอที ไมตองอธิบาย ยืนดูเฉยๆ เถอะอายเปรต” กิมหงวนยกมือปดปากหัวเราะคิกคัก ทําใหพล, นิกรอดยิ้มไมได ทามกลางเวหา ในระยะสูงสามพันเมตร ‘งูเหาฟา’ กําลังบินหงายทองอยางนาชม ดวยความสามารถของ

นายทหารหนุม ผูบังคับฝูงขับไลที่ ๑ ร.อ.เกียรติ บินหงายทองจนครบรอบสนาม จึงบังคับใหมันคืนตัว บินควงระดับตอไป และเปลี่ยนเปน

ทาลูฟ คือ หงายทองหกขะเมนกลับเปนรูปวงกลม ‘งูเหาฟา’ ปราดเปรียววองไวสมชื่อของมัน ‘โมราน’ ของฝรั่งเศส ไมมีหวังที่จะเอาชัยชะนะไดเปนอันขาดเพราะอาวุธปนก็มากกวา ความเร็วเหนือกวา นักบินผูขับขี่ก็มีกําลังใจดีกวา ถาวันที่ ๗ มีนาคม การเจรจาไมเปนผล ‘งูเหาฟา’ ก็คงจะไดตะลุมบอนกับเครื่องบินฝรั่งเศสอยางไมตองสงสัย

ผูบังคับฝูงขับไลที่ ๑ แหงฝูงบินนาวี แสดงทาผาดแผลงตางๆ ทําใหผูดูออกปากชมเปาะไปตามกัน เขาเปนนักบินช้ันอองคนหนึ่ง ถึงแมช่ือเสียงของเขาสูพล, นิกร, กิมหงวนไมได นักบินของฝูงบินนาวีก็ยอมบูชาความเกงกลาสามารถของร.อ.เกียรติ

ขณะนี้ ‘งูเหาฟา’ กําลังควงสวานลิ่วๆ ลงมา ๕ – ๖ – ๗ และ ๘ รอบ แลวก็คืนตัว เชิดหัวขึ้นปลอยซูเปอรชาทดังกึกกอง มีกลุมควันสีขาวพวยพุงออกจากใตแพนหาง

‘งูเหาฟา’ ขึ้นเสียสูงลิบ บินหงายทองพลิกกลับแลวก็ปกหัวเปนเสนตั้งฉากดิ่งลงมาขางลางอยางรวดเร็ว

เครื่องยนตรเงียบกริบ ไดยินแตเสียงลมปะทะปก มันจิกหัวลงมาตามแบบดําทิ้งระเบิดของเมสเชอ ชมิทของเยอรมัน

เกียรติมีกําลังใจหาวหาญอยางที่สุด เขาตองการทดลองความทนทานของ ‘งูเหาฟา’ ดวย ฉะนั้นจึงตั้งใจจะจิกหัวใหลงต่ําที่สุด

พวกนักบินและชางอากาศที่ยืนดูอยูขางลาง ตางลืมตาโพลง อาปากกวาง ‘งูเหาฟา’ ตํ่าลงมาทุกวินาที ความเร็วของเครื่องบินทําใหเกียรติหมดสติ โลหิตไหลออกมาทางจมูกและทางหู ผูบังคับฝูงขับไลที่ ๑

พยายามดึงคันบังคับใหเครื่องบินคืนตัว แตไมเปนผลสําเร็จ เข็มวัดระยะความสูง ลดต่ําลงมาถึงเลขศูนยแลว ‘งูเหาฟา’ พุงลงสูพ้ืนสนามเต็มแรง “โครม!” เครื่องบินรบราคาแสนสามหมื่นบาทจมหายลงไปในดินพังละเอียดเหลือแตสวนหาง ทุกๆ คนยืนตะลึง

พรึงเพริด เสียงแตรไซเรนทดังครวญครางขึ้น รถพยาบาลของฝูงบินนาวีแลนเขาไปในสนาม ตรงไปที่เครื่องบิน

ตกอยางรวดเร็ว พวกนักบินกับชางอากาศยืนตะลึงเหมือนตองมนตรจังงัง “คุณพระชวย!” กิมหงวนรองเสียงหลง ว่ิงปุเลงๆ เขาไปในสนาม ครั้นแลวทุกๆ คนก็ไดสติ ว่ิงตามกิมหงวนไป จริงอยูถึงแมวาความตายเปนของธรรมดาสําหรับนักบิน

ซึ่งทุกคนอยูเพื่อชาติและตายเพื่อชาติ แตอุปทวเหตุของร.อ.กิติกําจร ซึ่งทําใหเขาตองตายคาที่ยอมทําใหนักบินและชางอากาศแหงฝูงบินนาวีเศราใจไปตามกัน

นายทหารแพทยผูควบคุมรถพยาบาล ไมยอมใหพวกนักบินเขาดูในระยะใกลชิด ศพของผูบังคับฝูงขับไลหนึ่ง ถูกนําออกจากทรากเครื่องบิน และนําขึ้นรถอยางรวดเร็วที่สุด แตถึงกระนั้นนักบินหลายคนก็ยังมองแลเห็น ใบหนาของร.อ.เกียรติแหลกเหลวแทบจะจําไมได เสื้อกางเกงชุมโชกดวยโลหิต

“ไปสูที่ชอบเถิดเพื่อนเอย การตายของเพื่อนยอมมีเกียรติ ดีกวาการตายบนที่นอนมากมายนัก เพื่อนไดเสียสละชีวิตเพื่อทดลองเครื่องบินใหมที่จะปราบขาศึก พวกเราที่อยูหลังนี้จะจารึกนามของเพื่อนไวเสมอ”

รถพยาบาลนําศพผูบังคับฝูงขับไลที่ ๑ ไปกองเสนารักษแลว บรรดานักบินและชางอากาศยืนมองดูจนลับตา ทุกคนหนาเศราไปตามกัน กิมหงวนน้ําตาไหลพราก เขาอาลัยรักผูบังคับฝูงของเขาอยางยิ่ง

ฝูงบินนาวีเงียบเหมือนสุสาน ไมมีใครพูดอะไรกันเลย หลวงอึกกะทึกฯ เมมริมฝปากแนน เสียดายทั้งเครื่องบินและนักบิน ทานมองดูทราก ‘งูเหาฟา’ แลวถอนหายใจเฮือกใหญ กวาดสายตามองไปรอบๆ แลเห็นพวกนักบินยืนกมหนานิ่งไปตามกัน

หลวงอึกกะทึกฯ มีนิสสัยติดจะมุทะลุและบาบิ่นเหมือนกัน ทานเกรงวาพวกนักบินของทานจะเสียขวัญ ดังนั้นจึงเรียกหัวหนาชางอากาศซึ่งมียศเปนนายเรืออากาศเอกมาหาทาน

“คุณบุญชวย” ทานพูดเสียงหนักๆ “สั่งชางอากาศนํา ‘งูเหาฟา’ ออกมาอีกเครื่องหน่ึงเดี๋ยวนี้” นายทหารรูปรางผอมสูงยกมือวันทยาหัตถแลวรีบไปปฏิบัติการตามคําสั่ง คราวนี้พวกนักบินคอยๆ พูด

ขึ้นทีละคน ๒ คน ตางแสดงความรูสึกอาลัยรัก ร.อ.กิติกําจร นักบินที่ดีทั้งการบินและความประพฤติ ผูบังคับฝูงบินนาวี พูดกับนายทหารอากาศคนหนึ่งซึ่งยืนอยูใกลๆ ทาน “คุณเกียรติไมนาจะอายุสั้นอยางนี้เลย ผมคิดวาแกคงเปนลมแนๆ ครั้งหนึ่งคุณเกียรติหวุดหวิดจะตาย

มาแลว เพราะเปนลมขณะที่บินไปสวนสนามวันชาติที่กรุงเทพฯ ตองอยูที่โรงพยาบาลตั้งสองเดือน” ร.ท.วุฒิ วัฒนะพงศยิ้มออนโยน

“ผมคิดวา คงเปนเพราะคุณเกียรติบังคับเครื่องใหคืนตัวไมทันครับ ถาแกเปนลมเครื่องบินจะตองตกลงมาในทาตางๆ แตนี่แสดงวาถูกบังคับใหตํ่าลงมา ใตเทาสังเกตหรือเปลา อีกในราว ๑๐ เมตรจะถึงดิน เครื่องบินคืนตัวขึ้นเล็กนอย แลวก็พอดีถึงพื้นดิน”

อาเสี่ยพูดสอดขึ้นทั้งๆ ที่ไมมีหนาที่ออกความเห็น “นั่นแหละครับ แกจะเปนลมหรือแกจะบังคับเครื่องใหคืนตัวไมทัน หรือทันแตไมบังคับ แกก็มองเทง

ไปแลว” หลวงอึกกะทึกฯ เดือดดาลขึ้นทันที ทานยกมือขึ้นตบหนากิมหงวนเต็มแรงเกิด “นี่แนะ – เสือกไมเขาเรื่อง ผูดีวาขี้ขาพลอย” อาเสี่ยลูบคลําแกมสูดปากลั่น “อูย – ออย แกวหูแทบหัก – ซี๊ด – จุย ๆ ๆ ๆ” แลวเขาก็หันมาทางเพื่อนเกลอทั้งสอง “อายปากเรามันไมดี

เอง อยูดีๆ แกวงปากหาเทา” ผูบังคับฝูงพูดขึ้นทันที “นั่นแหละจําไว” กิมหงวนหันมาทางหลวงอึกกะทึกฯ “ขี้ขาวา ผูดีอยาพลอยซีครับ เฮอะ – เฮอ –เลนตบหนาเจ็บๆ เฮะ” คุณหลวงยิ้มออกมาได ขณะนั้นชางอากาศไดชวยกันเข็น ‘งูเหาฟา’ อีกลําหนึ่งออกมาจากโรงเก็บ ปก

ของมันซึ่งเปนโลหะตองแสงแดดสะทอนเปนประกาย ทานผูบังคับฝูงเดินเขามาประชิดตัวกิมหงวนแลวพูดกับเขา “กิมหงวน เตรียมตัวนํางูเหาฟาบินผาดโผนใหฉันดูเดี๋ยวนี้ ขอใหเธอแสดงใหเต็มที่หนอย พวกเราจะได

ไมเสียขวัญ ในอุปทวเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้นี้ เร็ว – เตรียมตัว” อาเสี่ยอาปากหวอ ใบหนาซีดเผือด รูสึกเย็นวาบไปทั้งตัว “ไอยา” เขาครางออกมาเบาๆ แลวพูดเปนเสียงตะโกน “ใตเทาจะใหผมนํางูเหาฟาลําใหมขึ้นบินผาด

โผน” ทานผูบังคับฝูงพะยักหนา “ถูกแลว หวังวาเธอผูมีฉายาวา ‘เปรตเวหา’ คงจะแสดงใหพวกเราดูจนสุดฝมือ” อาเสี่ยทําคอยนหลับตาป “บรื๊อวส! ผมไม – ไม –ระ – รับ – ประ – ทานละครับ” หลวงอึกกะทึกฯ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟน “วาไงนะ พูดใหมซิ?” กิมหงวนโกงคอกลืนน้ําลายเอื๊อก สายตาจองจับทรากเครื่องบิน ‘งูเหาฟา’ ขาทั้งสองขางสั่นกะทบกัน

ดังพั่บๆ “ออย – อยาใหผมขึ้นเลยครับ แลเห็นตําหูตําตาอยางนี้ใครจะขึ้นได ไววันหลังเถอะครับ” ทานผูบังคับฝูงเอื้อมมือจับหนาอกเสื้อกิมหงวนเขยาเต็มแรง “แก – แกขัดคําสั่งฉันหรือนี่?” “ออย!” กิมหงวนคราง “ใหคนอื่นขึ้นเถอะครับ ผม –กะ – กะ – กํา – ลัง – ใจผมไมดีครับ” พูดจบ

กิมหงวนก็ยกมือไหวปะหลกๆ คุณหลวงขบเขี้ยวเคี้ยวฟนพูด

“แกตองขึ้น ถาแกขัดคําสั่งฉันจะขังแกเดี๋ยวนี้ ไง – ตกลงไหม?” อาเสี่ยน้ําตาคลอ “ตกลงครับ” เขาพูดออมแอม หลวงอึกกะทึกฯ ยิ้มออกมาได “ตกลงก็ขอยืมหมวกและแวนของใครก็ได แลวนําเครื่องบินขึ้นบินผาดโผนเดี๋ยวนี้” “มิไดครับ โปรดฟงผมอธิบายเสียกอน ที่วาตกลงนะหมายความวาผมตกลงเขาหองขังครับ” ผูบังคับฝูงสะดุงเฮือก แลวสงเสียงราวกับชางรอง “แก – แกขี้ขลาดตาขาวถึงเพียงนี้เชียวหรือนี่?” “คราบ – ลูกผมอายุยังไมถึงขวบเลยครับ แลวเมียผมก็สวยพริ้งกวานางสาวไทยเปนไหนๆ กําลังใจแปว

อยางนี้ ผมขืนขึ้นไปก็เกาเจงเทานั้นแหละครับ” หลวงอึกกะทึกฯ โกรธหัวฟดหัวเหว่ียง “ดีแลว ถาเชนนั้นฉันจะขังแกในฐานขัดคําสั่งฉัน” อาเสี่ยรองไห ยกหลังมือเช็ดน้ําตา “สุดแลวแตจะโปรดเถอะครับ ทีเวลาผมขอขึ้นใตเทาไมใหขึ้น พอผมไมอยากขึ้นกลับบังคับจะใหผม

ขึ้น” แลวกิมหงวนก็รองไหโฮ ผูบังคับฝูงถอนหายใจฮึดฮัด เปลี่ยนสายตามาที่ใบหนากะดิ่งทอง “นิกร! เตรียมตัวขึ้นเครื่องบิน” ทานพูดหวนๆ กะดิ่งทองยิ้มสดชื่น “โปรดพูดใหมเถอะครับ ใตเทาวายังไงนะครับ?” หลวงอึกกะทึกฯ เมมริมฝปากแนน “ฉันสั่งใหเธอนํางูเหาฟาขึ้นบินผาดโผนเดี๋ยวนี้” นายการุณวงศคอยๆ ยกมือขวาทาบหนาอกแลวยิ้มแปน “โอ – นี่ใตเทาใหเกียรติยศถึงเพียงนี้เชียวหรือครับ สวรรคทรงโปรด กระผมไดขึ้นงูเหาฟา” แลวนิกรก็

กะโดดตัวลอย “ไชโย! ขอใหทานผูบังคับฝูงที่เคารพของขาพเจาจงเจริญ วูป!” คุณหลวงยื่นมือใหนิกรจับดวยใบหนายิ้มแยม “ยังงี้ซีนา นองชาย, ถึงจะเรียกวาลูกผูชายใจทหาร นักบินขี้ขลาดอยางนายเรืออากาศตรีกิมหงวนนะ ยอม

นับวาเลวที่สุด ไป – นิกร, ขึ้นแสดงโลดโผนทุกทาที่เธอทําไดพวกเราจะไดลืมการตายของคุณเกียรติ ชีวิตของพวกเรานะอยูในเงื้อมหัตถมฤตยูเสมอ แตคนเราเมื่อถึงที่ตาย อยูไหนๆ มันก็ตองตาย ดีมาก – นิกร, ฉันรักเธอขึ้นอีกเปนกอง เร็ว – สวมหมวกและแวนนําเครื่องบินขึ้นเดี๋ยวนี้”

อายเสือมือกาวทําหนาครึ่งยิ้มครึ่งแหย “อา –งา – ใตเทาเขาใจผิดอยางมโหฬารแลวละครับ” หลวงอึกกะทึกฯ ขมวดคิ้วนิ่วหนาทันที “หา! เธอหมายความวากะไร?” นิกรกลืนน้ําลายเอื๊อก “แฮะ – แฮะ ผม – ผมไมขึ้นหรอกครับ” กิมหงวนแหกปากหัวเราะลั่น

“ไหมละ นึกแลวไมมีผิด” อาเสี่ยพูดพลางหัวเราะพลาง “คนอยางอายกร ขี้ขลาดอยางหมาไมกิน ฮะ- ฮะ พูดเสียเปนคุงเปนแคว แตที่แทก็เหมือนกับเรา”

ทานผูบังคับฝูงกัดฟนกรอดๆ จองมองดูหนานิกรดวยความแคนเคืองเหลือที่จะกลาว “แก – แกไมขึ้นจริงๆหรือนี่?” นายหนาทะเลนหัวเราะแหงๆ “เด็ดขาดเลยตรับ โธ – ผูบังคับฝูงมองเทงไปหยกๆ ผมยังไมหายต่ืนเตน ขืนใหผมขึ้น นอกจากเครื่องบิน

หลวงจะบรรลัยแลวผมก็ตองจอดตามคุณเกียรติไปดวย แลวแตจะโปรดเถอะครับ ใหคนอื่นขึ้นเถอะครับ” หลวงอึกกะทึกฯ ริมฝปากสั่นระริก “แกตองขึ้น ฉันขอออกคําสั่งใหแกขึ้นเครื่องบินเดี๋ยวนี้” “เปลี่ยนคําสั่งใหมเถอะครับ” ผูบังคับฝูงตวาดแวด “เปลี่ยนวายังไง?” “เปลี่ยนเอาผมกับอายหงวนไปขังนะซีครับ หรือจะเอาผมไปตัดหัวเสียยังดีกวาที่จะใหผมขึ้นเครื่องบิน

ฮึยวส! ขนลุก หนาตาผูบังคับฝูงยังติดหูติดตาผม” “บา! แกไมตองพูดบาๆ อีก ดีแลว” พูดจบก็หันมาทางนายทหารนักบินซึ่งยืนอยูขางๆ ทาน “คุณนพ เอา

นิกรกับกิมหงวนไปมอบตัวใหนายทหารเวรขังไว เร็ว – พาไปเดี๋ยวนี้” กิมหงวนทําหนาบองแบว ยื่นมือเขี่ยสะเอวหลวงอึกกะทึกฯ “งา – ใตเทาครับ” คุณหลวงตวาดแวด “ทะลึ่งมาเขี่ยฉันทําไม?” อาเสี่ยยกมือไหวปะหลกๆ “กรุณาผมสักนิดเถอะครับ จะขังผมสักกี่วันผมไมวา แตโปรดอนุญาตใหผมดูการลองงูเหาฟาหนอย

เถอะครับ” ทานผูบังคับฝูงนิ่งตรึกตรอง “ไดไมขัดของ ดีเหมือนกัน แกจะไดดูคนที่เขามีชีวิตจิตตใจเปนนักบินจริงๆ” แลวทานก็หันมาทางนาย

พัชราภรณ “พล – เตรียมตัวนํางูเหาฟาขึ้นบินผาดโผน” พลชิดเทาตรง “ครับผม” เสี่ยหงวนจุยปากแลวพูดเบาๆ “เฮย ๆ ๆ ๆ อยาเลยวะพล โธ - - -” หลวงอึกกะทึกฯ ยกเทาเหว่ียงลูกแปถูกกนกิมหงวนดังพั่บ! “นี่แนะ มือไมพายอยาเอาตีนราน้ํา แก- แกสองคนเลวมาก ขี้ขลาดและตาขาวที่สุด ถุย – นี่นะเรอะเปรต

เวหาผูปราบอายหางเขียว?” “นี่แหละครับ” อาเสี่ยพูดหนาตาเฉย คุณหลวงขยับจะเตะอีก แตกิมหงวนถอยหลังกรูดจนพนระยะเทา “อยานะครับ ตีนผมมันไวนา”

หลวงอึกกะทึกฯ แยกเขี้ยว แผดเสียงลั่น “ทําไม แกจะเตะฉันรึ?” กิมหงวนสะดุงเฮือกแลวหัวเราะ “ไมใชครับ ที่วาไวก็คือว่ิงเร็ว แน – ทําหนาบูดเปนตูดไกอีกแลว ไมอยากเชียว ทีหลังผมไมเลนดวยละ” พวกนักบินหัวเราะครืน ผูบังคับฝูงบินนาวีโกรธจนหนาเขียว “โอย! กูตายแน!” ทานรองเสียงลั่น ถอดหมวกออกจากศีรษะขวางลงบนพื้นดิน แลวกะโดดขึ้นกะทืบ

หมวก แสดงกิริยาเหมือนคิงคองตอนที่กําลังโกรธ กิมหงวนกับนิกรหนาซีด ขณะนั้นนายทหารอากาศคนหนึ่งว่ิงกะหืดกะหอบเขามาดวยกิริยาละล่ําละลัก เขาใชมือแหวกพวก

นักบินเซแซดๆ ไปคนละทางสองทาง ปราดเขามายกมือวันทยาหัตถทานผูบังคับฝูง แลวพูดเร็วปรื๋อเกือบจะฟงไมรูเรื่อง

“ใตเทาครับ กระผมไดรับโทรศัพทจากยามอากาศแจงมาวา มีเครื่องบินขับไลไมปรากฏชาติสามลํา บินบายหนาตรงมาฐานทัพสัตตหีบขอรับ”

หลวงอึกกะทึกฯ ยืนตะลึงไปครูหนึ่ง แลวออกคําสั่งโดยดวน “เร็ว – คุณ บอกผูบังคับหนวย ป.ต.อ.ใหทราบและสั่งเปดสัญญาณภัยทางอากาศ” พูดจบทานก็หันมา

ทาง ‘เสืออากาศ’ ทั้งสาม “พล, นิกร, กิมหงวนนําเครื่องบินประจําตัวของเธอขึ้นขัดขวางตอสูเดี๋ยวนี้” ความขี้ขลาดของนิกรกับกิมหงวนหายไปทันที เลือดรักชาติ – เลือดนักบินเดือดพลาน สามเกลอชิดเทา

ตรงกมศีรษะกระทําความเคารพผูบังคับฝูง แลวอาเสี่ยก็ว่ิงนําหนาพานิกรกับพลตรงไปที่ ‘กะทิงเปลี่ยว’ ของเขา ซึ่งจอดเตรียมพรอมอยูใตทางลม ชางอากาศหลายคนวิ่งตามไปดวย

ความสับสนอลหมานเกิดขึ้นช่ัวขณะ เสียงแตรไซเรนทบอกภัยทางอากาศดังครวญครางขึ้น ทหารหนวย ป.ต.อ.ที่ต้ังเตรียมพรอมอยูรอบสนามบินว่ิงพลาน ปนตอสูอากาศยานโบฟอรดขนาด ๓ นิ้วสายปากกะบอกยกขึ้นสูงภายใตตาขายพรางตา ปนกลหนักหลายกะบอกในที่ต้ังยิงอันมิดชิดเตรียมสงกะสุนออกจากลํากลอง ถึงแมจะอยูในระหวางพักรบ ฝายเราก็มิไดประมาท คงเตรียมพรอมเสมอทั้งบก, เรือ, อากาศ สัญญาตางๆ นะจะเปนแตเพียงเศษกระดาษเทานั้น ถาฝายใดฝายหนึ่งไมปฏิบัติตาม

อยางไรก็ตาม เครื่องบินขับไล ๓ เครื่องที่บายโฉมหนาเขามา และไมปรากฏวาชาติใดนั้นจะตองมารายอยางแนนอน ฉะนั้นจะเปนเครื่องบินของฝรั่งเศสปลอมแปลงมาหรือจะเปนเครื่องบินของชาติหนึ่งชาติใดก็ตาม เมื่อลวงละเมิดบินเขามาในดินแดนของเราแลว เราก็ตองปราบมันเสีย ดวยการบังคับใหลงหรือทําลายใหพินาศประการใดประการหนึ่ง

ฮอกพับฐานหมายเลข ๑ – ๒ – ๓ สงเสียงคํารามลั่น พล, นิกร, กิมหงวนนั่งประจําที่คนขับ ซอนหนาอยูในหมวกหนังและแวนบิน สามเกลอโบกมือใหเพื่อนทหารอากาศ

แลว ‘กะทิงเปลี่ยว’ ทั้งสามลําก็เผนแผล็วออกจากที่ว่ิงปราดทวนลมไปทางทิศใตของสนามบิน ทามกลางเสียงไชโยโหรองของพวกนักบินนาวี

ขาศึกลึกลับปรากฏตัวขึ้นแลว ยังไมทันที่พล, นิกร, กิมหงวนจะขึ้นพนพื้นสนาม เครื่องบินขับไลปกช้ันเดียว ๓ เครื่อง ทาสีบรอนซเงิน ไมมีธงชาติ บินรี่เขามายังฐานทัพฝูงบินนาวีในระยะต่ํา กะสุนป.ต.อ.ของกองทัพเรือ ซึ่งยิงจากทางทะเลแตกระเบิดใกลๆ เครื่องบินทั้งสามเครื่องนั้น แลเห็นถนัด

ฮอกพับฐานในบังคับของสามเกลอ ขึ้นพนพื้นดินปราดเขารับมือแขกแปลกหนาของเราทันที ลอและฐานลอถูกดึงหดขึ้น

พล, นิกร, กิมหงวนใจเตนระทึกไปตามกัน กิมหงวนเอื้อมมือจับพระเครื่องลางสมเด็จวัดระฆังที่คลองคออยู แลวพึมพัมอาราธนาพระ

“พุทธํ อาราธนานํ สรณํ คจฺฉามิ ธรรมํ อาราธนานํ สรณํ คจฺฉามิ - - - ฯลฯ” ‘กะทิงเปลี่ยว’ หมายเลข ๑ เรงเครื่องยนตรเต็มที่เขาประจัญบานขาศึก พลโบกมือใหนิกรกับกิมหงวนแยก

ยายออกจากขะบวน สงครามเวหาระหวาง ๓ ตอ ๓ เปดฉากขึ้นณบัดนี้แลว ขาศึกโปรยกะสุนสงมาตอนรับ ‘เสืออากาศ’ ทั้งสามแทนคําวา ‘สวัสดี’ กะสุนนัดหนึ่งเฉียดหูกิมหงวน

ดังว้ืด อาเสี่ยทําปากจู ขบเขี้ยวเคี้ยวฟนอยูกรอดๆ “ตาย! พอชนใหชิบหายเลย” เขาพูดกับตนเอง นํา ‘เปรตเวหา’ รี่จะเขาชนเครื่องบินขาศึกลําหนึ่ง เหนี่ยวไกสงกะสุนปนกลยิงออกไป

อยางดุเดือด คูตอสูของกิมหงวนรีบบังคับเครื่องบินเชิดหัวขึ้น หลบไปไดอยางหวุดหวิด อาเสี่ยเปลี่ยนกลยุทธใหม จิกหัวลงตํ่าทันทีแลวบินเปนวงกลมรอบกวาง ขณะที่คูตอสูของเขาเขาชวย

เพื่อนของมันกลุมรุม ‘กะทิงเปลี่ยว’ หมายเลข ๑ กิมหงวนมองแลเห็นถนัดชัดเจน เพราะอยูเหนือศีรษะเขาราว ๑๐๐ เมตร เสี่ยหงวนดึงคันบังคับเชิดหัวขึ้น ปราดเขาชวยพล

เครื่องบินรบเบอร 50 เขามาอยูในทางปนของกิมหงวนแลว เขาปลอยกะสุนปนคูออกไป ๓ ชุด “ปง ๆ ๆ ๆ ๆ ปง ๆ ๆ ๆ ๆ ปง ๆ ๆ ๆ ๆ” กะสุนนัดหนึ่งทะลุที่นั่งถูกนักบินขาศึกที่ทรวงอกพอดี เจาหมอนั่นยกมือทั้งสองไขวควาอากาศ ฟุบหนา

หายลงไปในที่นั่ง ทันใดนั้น, เครื่องบินรบเบอร 50 ก็ควงสวานละลิ่วลงสูพ้ืนดินอยางรวดเร็ว และพังพินาศไมมีช้ินดี

บรรดาพวกทหารอากาศและชางอากาศแหงฝูงบินนาวี ซึ่งยืนดูอยูขางลางตางโหรองกะโดดโลดเตนดีใจในชัยชะนะของพวกเรา หลวงอึกกะทึกฯ สองกลองมองดูอยูตลอดเวลา

ทานผูบังคับฝูงกะโดดตัวลอย เมื่อเห็นเครื่องบินขาศึกตก ทานกะโจนเขากอดทหารอากาศคนหนึ่ง “ไชโย! ไชโย! เห็นไหม คุณนพ เปรตเวหานองชายที่รักของผมฟาดมันรวงลําหนึ่งแลว มันตองยังงี้ เจา

หงวนของผมกลาหาญชาญชัยอยางที่สุด ไชโย! พวกเราชวยกันไชโยหนอย ชาโย!” การยุทธบนเวหายังคงประชิดติดพันตอไปอยางตื่นเตนและทรหดยิ่ง ‘กะทิงเปลี่ยว’ หมายเลข ๑ ถูกยิง

ปรุไปหลายแหง แตเดชะบุญคุณพระรัตนตรัยคุมครอง กะสุนปนหาไดถูกอายเสือพัชราภรณของเราไม พลเปลี่ยนยุทธวิธีใหม เขาบินควงระดับยิงขาศึก และลูฟกลับขึ้นมาอยูเหนือเครื่องบินหมายเลข 113

กอนที่คูตอสูของพลจะหลบหลีกใหพนทางปน นายพัชราภรณก็นํา ‘กะทิงเปลี่ยว’ หมายเลข ๑ จิกหัวลงมา แลวปลอยกะสุนปนออกจากลํากลอง

กะสุนหลายนัดทะลุแพนหางเรื่อยขึ้นไปจนถึงตอนหัวของเครื่องบิน คูตอสูของพลปราชัยอยางเด็ดขาดแลว เครื่องบินรบหมายเลข 113 เกิดเพลิงไหมลุกลามไปทั่ว พลแลเห็นนักบินดิ้นทุรนทุราย และกะโดดออกจากเครื่องบิน กะชากสลักรมชูชีพออก พาราชุดกางออกทันที ลมปะทะตองนักบินลึกลับแกวงโตงเตงไปมา

‘เปรตเวหา’ รี่เขามา ล่ันกะสุนออกไปหนึ่งชุดยิงนักบินที่ลอยอยูกลางอากาศ โดยอาศัยรมชูชีพคุมครองชีวิตตนไว อาเสี่ยต้ังใจจะประหารมันดวยกะสุนปนของเขา เขาบินโฉบลงมาอีก แตกะทิงเปลี่ยวหมายเลข ๑ บินตัดหนากิมหงวนขัดขวางไวทันที อาเสี่ยหวุดหวิดจะชนกับพล เคราะหดีที่เขาเชิดหัวขึ้นทัน

กิมหงวนเงยหนามองดูนายพัชราภรณอยางหัวเสีย พลกําลังมองดูเขาเชนเดียวกัน พลช้ีมือไปที่รมชูชีพแลวโบกมือหามไมใหกิมหงวนยิง ทําบุยใบใหรูวา ไมควรฆาผูที่ไมมีอาวุธและไมมีโอกาสตอสู

อาเสี่ยยิ้มออกมาได เขาหันไปมองดูนิกร ซึ่งกําลังพันตูกับเครื่องบินหมายเลข 70 อยางดุเดือดนาดู กะทิงเปลี่ยวหมายเลข ๑ -๓ หาเขาชวยเพื่อนเกลอของเขาไม นักบินไทยนอกจากจะกลาหาญแลวยังใจ

สปอรท ไมเอาเปรียบคูตอสู พลกับอาเสี่ย บินเคียงกันอยูเหนือนิกร และมองดูเพื่อนเกลอตอสูกับขาศึกดวยความสนุกสนาน

กะดิ่งทอง ไมใชคนขี้ขลาดตาขาว ถาขาศึกแลว เขาจะสูจนหมดลมปราณ แตถาเปนเมียละกอวาไมถูก นิกรพยายามยิงโดยประหยัดกะสุน คูตอสูของเขาเต็มไปดวยความฉลาดและไหวพริบ แตนิกรของเราก็ชายชาติเสือคนหนึ่ง

ร.ต.นิกร บินผาดแผลงหลบหลีกกะสุนปนอยางแคลวคลอง ครั้งหนึ่งนักบินผูขับเครื่องบินหมายเลข 70 บังคับเครื่องบินจิกหัวลงมากะหน่ํากะสุนปนกล ยิงฮอกพับฐานหมายเลข ๒ ของเราอยางหนักหนวง พอเขามาในระยะใกล นิกรก็ยิงตอบบาง ขาศึกผละหนีพลิกทองขึ้นสูง ยุทธวิธีของมันเชนเดียวกันกับนักบินฝรั่งเศสทั้งหลาย

นิกรไมยอมใหขาศึกตั้งตัวติด เขาดึงคันบังคับเชิดหัวเครื่องบินติดตามขึ้นไปทันที แลวอายเสือมือกาวของเราก็ปลอยกะสุนปนกลออกจากลํากลอง เสียงปนกลดังรัวเหมือนกลองแทรก กลบเสียงเครื่องยนตรที่ดังลั่นอากาศ

กะสุน ๒ นัดตองขาศึกทะลุทองและศีรษะ พลกับกิมหงวนมองแลเห็นถนัด คูตอสูของนิกรสะดุงเฮือก ฟุบหนาลงกับที่นั่งขาดใจตายทันทีดวยการยิงอันแมนยาํของกะดิ่งทอง

เครื่องบินที่ไมมีผูบังคับแฉลบลงสูเบื้องลางในทาตางๆ นิกรยิ้มแปน ดีใจในชัยชะนะอยางงายดาย เครื่องบินหมายเลข 70 กะแทกพื้นดินพังละเอียดไมมีช้ินดี ตกลงมาในเขตตสนามบินของเราทั้งสามเครื่อง

‘กะทิงเปลี่ยว’ หมายเลข ๑, ๒, ๓ บินมาเขาขะบวนกันตามเดิม ‘เสืออากาศ’ ทั้งสามไดประหารเครื่องบินที่ไมปรากฏชาติไดคนละ ๑ เครื่อง นี่คือความสามารถอาจหาญของพล, นิกร, กิมหงวน เขาจะลาออกพนตําแหนงหนาที่ในวัน ๒ วันนี้ และเขาไดมีโอกาสทําการรบอีกครั้ง เปนการรบอยางนาตื่นเตนนาดูของ ‘เสือสั่งปา’ รบเพื่อชาติ และเพื่อเกียรติทหารอากาศไทย

ที่พ้ืนดิน นักบินขาศึกที่กะโดดรมชูชีพลงมา ไดถูกจับเปนเชลยแลว เสียงไชโยโหรองของนักบินและชางอากาศดังสนั่นหว่ันไหว โดยฉะเพาะหลวงอึกกะทึกฯ ผูบังคับฝูงบินนาวี รองไชโยจนเสียงแหบเสียงแหง ทานปลื้มใจอยางที่สุดที่พล, นิกร, กิมหงวนไดสังหารเครื่องบินขาศึกยอยยับภายในเวลาไมถึง ๑๐ นาที ทานผูบังคับฝูงต้ังใจวา อยางไรทานก็จะตองพยายามออนวอนสามเกลอใหเปนนักบินอยูในบังคับบัญชาของทานตอไป

ทุกๆ คนที่ยืนดูอยูขางลางตางแหงนหนามองขึ้นไปในอากาศ ‘วัวกะทิง’ ทั้งสามเริ่มแสดงทาผาดแผลงใหเพื่อนๆ และผูบังคับบัญชาไดชมเปนขวัญตา เสี่ยหงวนบังคับเครื่องบินใหบินโขยกเขยกเหมือนมาพะยส หกหนาหกหลัง, ตีลังกา, ควงสวาน, พลิกทอง อยางคลองแคลววองไว นิกรนําเครื่องบินพุงเขาหาโรงเก็บอยางนากลัว พอจวนจะถึงก็เชิดหัวขึ้น พลบินควงระดับอยางนาชม

การบินผาดโผนไดแสดงอยูในราว ๕ นาฑี นิกร, กับกิมหงวนก็นําเครื่องบินเขาแซงขางหลังพล

แลว ‘กะทิงเปลี่ยว’ หมายเลข ๑, ๒, ๓ ก็รอนลงสูพ้ืนสนามบินโดยสวัสดิภาพ ทานมกลางเสียงไชโยโหรอง

ยังไมทันเครื่องบินจะหยุดเรียบรอย ทานผูบังคับฝูงบินนาวีก็นํานักบินกับชางอากาศว่ิงเฮโรเขาไปหา ‘เสืออากาศ’ ทั้งสาม

เสี่ยหงวนเปนคนแรกที่กะโดดจากที่นั่งลงมาขางลาง แตเสียหลักหกลมปาบ คางกะแทกพื้นดินเต็มแรง หลวงอึกกะทึกฯ ว่ิงเขามาประคองใหลุกขึ้น “ถึงลมก็ลมอยางสงาผาเผยนิ” ทานพูดยิ้มๆ พวกนักบินหัวเราะครืน กิมหงวนหนาแหย “สงากะลิงอะไรละครับ คางแทบหัก” ผูบังคับฝูงหัวเราะกาก สวมกอดกิมหงวนดวยความรัก จูบซายจูบขวาหลายครั้ง ที่อาเสี่ยเคยทะลึ่ง

ลวนลามกับทานมาทานลืมหมดแลว “เกงเหลือเกิน อายนองชาย สมแลวที่ล้ือมีสมญาวาเปรตเวหา อั๊วไดมองดูการรบโดยตลอด ล้ือเปนยอด

นักบินจริงๆ จูบใหช่ืนใจอีกหนอยเถอะวะ” พูดจบทานก็จูบเสี่ยหงวนอีก “ฮ้ี!” เสี่ยหงวนรองลั่น “วา – พอเถอะครับ หนวดแข็งยังกะไมกวาด แลวก็ถาจะจูบผมอีก ไปสีฟน

เสียกอนเถอะครับ” หลวงอึกกะทึกฯ หัวเราะชอบใจ “เหม็นขี้ฟนอั๊วเรอะ?” “ครับ, พอฟดพอเหว่ียงกับหมาเนาเชียวครับ” คุณหลวงยิ้มแปน เวลานี้กิมหงวนกะเซาทานอยางไรทานก็ไมโกรธ “เอ – อั๊วสีฟนวันหนึ่งตั้งเจ็ดแปดครั้ง” กิมหงวนลืมตาโพลง “ยังงั้นหรือครับ เอะ” แลวอาเสี่ยก็ยกมือปดปาก เปาลมออกจากปากเบาๆ “ออ – เหม็นที่ผมเองแหละ

ครับ ฮะ - ฮะ” ทานผูบังคับฝูงยกมือตบศีรษะกิมหงวนเบาๆ “อั๊วไมรูจะพูดชมเชยอยางไรดีจึงจะสมกับความกลาหาญของลื้อ การกระทําของลื้อทั้งสามคน จะทําให

ฝูงบินนาวีของเรา มีช่ือเสียงโดงดังขึ้นอีก” อาเสี่ยยักคิ้วแผล็บ “แลวใตเทาก็พลอยมีหนามีตาไปดวย” คุณหลวงพะยักหนา “ถูก – ถูกทีเดียวนองชาย” พูดจบทานก็จูบกิมหงวนอีกครั้งหนึ่ง แลวหมุนตัวกลับว่ิงเขาไปหาพล, นิกร พอหลวงอึกกะทึกฯ ออกว่ิง อาเสี่ยก็ยกเทาปดขาหลังทานผูบังคับฝูงทันที คุณหลวงเสียหลักหัวซุน “โครม! ปาบ – ออย!” พวกนักบินหัวเราะครืน ผูบังคับฝูงรีบลุกขึ้นนัยตาขวางขบเขี้ยวเคี้ยวฟนกรอดๆ มองดูคนโนนบางคนนี้

บาง “ใคร? ใครขัดขาฉัน หา?” “ผมเองครับ”

แทนที่จะโกรธ หลวงอึกกะทึกฯ กลับยิ้มแปน “ออ – ล้ือหรอกรึ ไมเปนไรนองชาย บํารุงตัวใหเปนสุขสนุกใจ เมื่องานในหนาที่ไดทําเสร็จ” แลวคุณ

หลวงก็ว่ิงพรวดพราดเขาไปหาพล, นิกร ซึ่งกําลังยืนอยูทามกลางเพื่อนทหารอากาศ ทานผูบังคับฝูงผลักพวกนักบินเซไปคนละทางสองทาง โผเขากอด ‘เสืออากาศ’ ทั้งสอง จูบพลบางจูบนิกรบางสลับกันไป

แลวปากกาหมึกซึมของผูบังคับฝูงที่เหน็บไวกะเปาบน ก็ตกอยูในอุงมือของอายเสือมือกาวในตอนนี้ “เกงมาก นองชาย, เธอทั้งสองกลาหาญอะไรอยางนี้” พูดจบทานก็ยกมือตบบานิกร “ขอโทษนะนิกร ที่

อั๊ววาลื้อขี้ขลาดตาขาว ความจริงลื้อกลาหาญที่สุด อั๊วไมนึกเลยวา ล้ือจะยิงเครื่องบินขาศึกตกในเวลารวดเร็วเชนนี้”

กะดิ่งทองยิ้มแปน “เพราะผมตั้งใจมากขอรับ ไหนๆ จะออกจากประจําการแลว เมื่อมีโอกาสไดรบเปนครั้งสุดทายแลว ผม

จึงพยายามประหัตประหารขาศึก เพื่อฝูงบินนาวีของเรา และเพื่อใตเทาดวย ในฐานที่เปนผูบังคับบัญชาสูงสุดในฝูงบินนี้”

หลวงอึกกะทึกฯ หัวเราะชอบใจ หันมาจับแขนพลเขยา “อายนองชาย อั๊วไมนึกเลยวา นักบินรูปหลออยางลื้อจะเกงกาจขนาดนี้ ใหตายซ,ี ภาพการรบบนเวหา

เมื่อตะกี้ จะเปนภาพที่ติดตาอั๊วไปจนวันตายทีเดียว ยังงี้นี่เลา จอมเวหาของฝรั่งเศสที่ร่ําลือกันนักหนาวาเปนนักบินช้ันเสือจึงตองเสียชีวิตเพราะความกลาหาญของลื้อ เฮอ – อั๊วปลื้มใจจนพูดอะไรไมถูกแลว”

พลยิ้มออนโยน มองดูทรากเครื่องบินของขาศึกไมปรากฏชาติ ซึ่งตกสลักหักพังอยูหางๆ กัน “นักบินที่กะโดดรมลงมา เราจับไวไดแลวไมใชหรือครับ?” ทานผูบังคับฝูงพะยักหนา “อั๊วใหเขาพาไปขังไวที่กองรักษาการณแลว ประเดี๋ยวจะไปไตสวนปากคํา เจาหมอนั่นมียศเปนนายเรือ

อากาศเอกเสียดวย” พลหัวเราะเบาๆ “ใตเทาทราบหรือยังครับ วามันเปนชาติอะไร” หลวงอึกกะทึกฯ เคนหัวเราะ “ไมตองถามหรอกพล ชาติสุนัขนะมันตองหาโอกาสลอบกัดเราเสมอ อั๊วเคยบอกลื้อแลววาสัญญานั้นก็

คือแผนกระดาด ถาหากวาฝายใดฝายหนึ่งไมรักษาสัญญา” นิ่งเงียบไปสักครู ทานจึงกลาวกับเขา “อายนองชาย อั๊วขอออนวอนลื้ออีกครั้ง ขอใหเปลี่ยนความคิดที่จะลาออกเสียเถอะ อั๊วจะรายงานเรื่องการรบบนเวหาเมื่อตะกี้นี้ไปใหผูบัญชาการทราบ บางที – บางทีล้ือจะไดเปนนายเรืออากาศโทก็ได”

กอนที่พลจะพูดอะไรกับทาน นิกรไดชิงพูดขึ้นเสียกอน “มันจําเปนเหลือเกินครับ ที่เราจะตองไปดูงานอาชีพของเรา อา – ถาหากวารบกันอีก ผมสามคนจะรีบมา

หาใตเทาทันที” ผูบังคับฝูงถอนหายใจหนักหนวง ขณะนี้กิมหงวนเดินเขามาหยุดยืนขางๆ ทาน เขายกมือเขี่ยสะเอวหลวง

อึกกะทึกฯ แลวพูดเบาๆ “ใตเทาจะไมมีการเลี้ยงตอนรับชัยชะนะของพวกเราหรือครับ?” คุณหลวงยิ้มสดชื่น

“ออ – ไดซีนองชาย” แลวทานก็ตะโกนลั่น “เพื่อชัยชะนะของเสืออากาศทั้งสาม ผูบังคับฝูงบินนาวี ยินดีอุทิศเงินสวนตัวหารอยบาท เลี้ยงเสืออากาศทั้งสามกับพวกนักบินทั้งหมด ไช – โย!”

เสียงไชโยดังกึกกอง ๓ ครั้ง แลวพวกนักบินก็ตรูกันเขาไปยกพล, นิกร, กิมหงวนแบกขึ้นบา ทานผูบังคับฝงูรองตะโกนใหพาไปสโมสร นักบินแหงฝูงบินนาวีครึกครื้นรื่นเริงไปตามกัน ทุกๆ คนดีใจในชัยชะนะของสามเกลอ และทุกๆ คนลืมร.อ.เกียรติ ซึ่งตองอุปทวเหตุถึงแกกรรมเมื่อสักครูนี้

-๓- ตอนเชาวันตอมา หลังจากนักบินไดฝกโจมตีเรือรบดวยลูกระเบิดจําลองแลว ทานผูบังคับฝูงก็สั่งใหร.ต.พล พัชราภรณ นํา ‘งูเหาฟา’ ขึ้นทดลองบินผาดโผน และอนุญาตใหบินอยูในอากาศได ๓ ช่ัวโมง คือใหบินจากฝงทะเลเลียบสัตตหีบไปศรีราชาชลบุรี และเขาปากน้ําบางปะกงตรงไปแปดริ้ว เดินทางกลับตามเสนทางบินปราจีนบุรี สัตตหีบ ที่คุณหลวงอึกกะทึกฯ สั่งใหพลบินเปนเวลานานเชนนี้ ก็เพื่ออยากจะทราบคุณภาพของเครื่องยนตร ซึ่งทางบริษัท โบอิ้งกในอเมริการับรองวา ‘งูเหาฟา’ สามารถบินทนไดถึง ๕ ช่ัวโมง มีรัศมีทําการ ๑,๒๐๐ กิโลเมตร ขณะนี้ที่หนาโรงเก็บเครื่องบิน พล, นิกร, กิมหงวนแตงเครื่องบินยืนสนทนาอยูกับทานผูบังคับฝูงพรอมดวยนายทหารอากาศและนักบินอีกหลายสิบคน นายพัชราภรณไดรับประทานอาหารเชาเรียบรอยแลว

หลวงอึกกะทึกฯ ยกนาฬิกาขอมือขึ้นดูเวลา แลวทานก็พูดกับพล “สองโมงตรงแลว พล นําเครื่องบินขึ้นได” พลชิดเทาในทาตรงรับคําสั่ง แลวหันมาทางเพื่อนเกลอทั้งสอง “เฮ – กันไปละโวย ถากันเกิดอุปสรรค เครื่องบินไปตกกลางทาง แกสองคนตองออกติดตามกันนา งูเหา

ฟา มันจะเชื่องหรือจะพะยสก็ยังไมรู” กิมหงวนจุยปาก “แลวกัน ทําไมถึงชอบพูดอะไรใหเปนลางนะอายนี่ มีอยางรึวะนักบินอยางแกจะทําเครื่องบินตก” นายพัชราภรณหัวเราะหึๆ “แตเครื่องยนตรกับกันนะ มันคนละชีวิตจิตตใจนะโวย” พูดจบพลก็ยกมือเขกกะบานอาเสี่ยเต็มแรงเกิด

แลวว่ิงตรงไปที่ ‘งูเหาฟา’ ซึ่งจอดเดนอยูกลางสนาม กิมหงวนตะโกนดาเสียงลั่น ชางอากาศเตรียมหมุนใบพัด พลปนปกโลหะขึ้นไปนั่งประจําที่คนขับ ทุกๆ คนตางมองดูนายพัชราภรณ

เปนตาเดียว ‘งูเหาฟา’ สงเสียงคํารามลั่นสนาม ไมกันลูกลอถูกดึงออก ชางอากาศเลี่ยงออกไปยืนขางๆ พล

ทอดสายตามองไปขางหนา แลเห็นเวรธงชูธงสีเขียวขึ้นเหนือศีรษะ เขาเรงเครื่องยนตรเต็มที่ ‘งูเหาฟา’ ว่ิงปราดทวนลมไปทางใตของสนามบิน รูปรางของมันอวนและสั้น แสดงใหเห็นความปราดเปรียวและคลองแคลววองไว

‘งูเหาฟา’ ในบังคับของเสืออากาศเผนโผนขึ้นสูอากาศแลว พอลอหนาพนจากพื้นดินราว ๑๐ เมตร พลก็เริ่มแสดงทาผาดแผลงทันที

เขาบังคับมันใหต้ังหัวขึ้นตรงทองฟา เสียงเครื่องยนตรดังจนกะทั่งแสบแกวหู ‘งูเหาฟา’ เครื่องบินของกองทัพอากาศอเมริกัน ขึ้นสูระดับ ๒,๐๐๐ เมตรชั่วพริบตาเดียว คราวนี้พลรูสึกวา ฮ็อกพับฐานหรือฮ็อก ๗๕ เปนเครื่องบินที่อุยอายไปเสียแลว

พลแสดงทาผาดโผนดวยความระมัดระวัง เพราะเขายังไมมีความชํานาญในเครื่องบินชะนิดนี้ ถึงแมการบงัคับและสวนประกอบตางๆ จะเหมือนกันก็ตาม นายพัชราภรณ เริ่มตนดวยทาควงระดับ ซึ่งการบินผาดโผนแบบนี้ นักบินทุกคนยอมรับวาเปนทาที่ยากที่สุด

ตอจากนั้น พลก็บินลูฟอยางคลองแคลว เขาหาความชํานาญไปในตัว หัวใจของพลสรางดวยเหล็ก ความกลาหาญเด็ดขาดเปนสมบัติมาแตไหนแตไรแลว

‘งูเหาฟา’ บินหงายทองเปนเสนขนานกับพื้นดินและเลี้ยวเปนวงกลมกวางรอบๆ สนาม ตอจากนั้นก็คืนตัวจิกหัวดิ่งพุงลงมาขางลาง ซึ่งทานี้แหละไดเด็ดชีวิต ร.อ.เกียรติ กิติกําจร เมื่อวานนี้เอง

สายตาของพลมองดูเข็มวัดระยะความสูง มือและเทาคอยระมัดระวังบังคับเครื่อง ความรูสึกของเขามั่นคงอยางที่สุด

‘งูเหาฟา’ ละลิ่วลงมาอยางรวดเร็วที่สุด ตึกกองบัญชาการและโรงเก็บเครื่องบินที่พลแลเห็นเหมือนบานตุกตา ใหญขึ้นทุกทีจนแลเห็นถนัด

อีกในราว ๑๐๐ เมตรจะถึงพื้นดิน พลก็บังคับเครื่องใหคืนตัว และกวาจะเงยหัวขึ้นไดก็เกือบๆ จะถึงสนามบินทีเดียว ผูที่ดูอยูขางลางใจหายใจคว่ําไปตามกัน

เสียงถอนหายใจเฮือกใหญของพวกนักบินดังขึ้นพรอมๆ กัน “ไอยา!” อาเสี่ยครางเบาๆ “บินภาษาตะหวักตะบวยอะไรก็ไมรู เสียวไสจะตายโหง ขืนบินยังงี้บอยๆ เมีย

เปนหมายแนผาซี แตก็ดีเหมือนกันวะ อายพลตายเราจะไดรับเซงนันทา” นิกรยกเทาเตะกนกิมหงวนดังพั่บ “พ่ีกูเฮย” อาเสี่ยสะดุง “อาว – ลืมไปโวย แหม – ตองเตะดวย” “เตะซีวะ” กิมหงวนคอนควับแลวพูดยานคาง “อายบา เอะอะเตะ ประเดี๋ยวขาเปนริดสีดวงก็จะตองเสียเวลารักษาเทานั้น” พวกนักบินหัวเราะคิกคัก แลวตางก็เงยหนามองดู ‘งูเหาฟา’ ซึ่งกําลังบินผาดโผนอยางนาดู พลบังคับให

มันบินสายเฉียงขวาซาย ในทาหลบกะสุนปนกล แลวบินลูฟควงสวานลงมาขางลางอีก ผูที่ยืนดูอยูขางลางชมเปาะไปตามกัน หลวงอึกกะทึกฯ ยิ้มนอยยิ้มใหญตลอดเวลา แตแลวทานก็หยุดยิ้ม

ทําปากยื่นนัยตาถลน มือของใครคนหนึ่งวางอยูบนศีรษะทาน มิหนําซ้ํายังลูบเสียดวย ทานผูบังคับฝูงคอยๆ ชําเลืองมองดู

เจาของมือ กิมหงวนนั่นเอง อาเสี่ยกําลังเงยหนามองดูเพื่อนแสดงการบินผาดโผน เขาสนใจและตื่นเตนมากเกินไปจนลืมตัว อาปากหวอน้ําลายไหลยืด เสี่ยหงวนจุยปากเบาๆ ตบศีรษะทานไปดวยโดยเขาใจวาทานคือนิกร

“เออเฮอ – อายพลนี่มันเกงเหลือเกินนิ ดูซิวะกร มันควงสวานไดดีมาก นั่น – หงายทองแลว” พูดจบกิมหงวนก็กะโดดโลดเตน ดึงศีรษะคุณหลวงอึกกะทึกฯ จนหนาหงาย

ไมตองสงสัยวา ทานผูบังคับฝูงจะโกรธแคนสักเพียงใด หลวงอึกกะทึกฯ ขบกรามแนน รวบรวมกําลังทั้งหมดเทาที่มีอยูในตัว เหว่ียงศอกกลับถูกหนาอกกิมหงวนเต็มรัก

“พลั่ก!” เสี่ยหงวนเซแซดๆ ลมลงกนกะแทกทันที ทานผูบังคับฝูงยกเทาเตะโครมเขาใหอีก อาเสี่ยหงายศีรษะไป

ขางหลัง หลบบาทาภัยไดอยางหวุดหวิด หลวงอึกกะทึกฯ เตะอากาศวืด เสียหลักกนกะแทกอั้ก เสี่ยหงวนรีบพรวดพราดลุกขึ้นถอยหลังกรูด

“เอะ – เอะ อะไรกันครับใตเทา?” ผูบังคับฝูงลุกขึ้นอยางรวดเร็ว ใบหนาของทานเหมือนโจโฉ “อะไรกัน แกจับกะบานฉัน อายหมาวัด” ทานแผดเสียงลั่นสนามบิน กิมหงวนนึกขึ้นได ใบหนาของอาเสียซีดเผือดเขารีบทรุดตัวนั่ง คลานกะดุบๆ เขาไปหาทานผูบังคับฝูง

แลวกมลงกราบแทบเทาทานเปนการลุกะโทษ “แลวแตจะโปรดเถอะครับ ผม – ผม – ไมไดแกลงเลย” เสี่ยหงวนพูดเสียงเครือ เงยหนามองดูทานดวย

สายตาแสดงความวิงวอน “ผมกําลังดูเครื่องบินเพลินครับ เขาใจวาศีรษะใตเทาเปนหัวเจากร กรุณายกโทษใหผมสักครั้งเถอะครับ”

หลวงอึกทึกฯ กัดฟนกรอด “ฮ่ึม-แฮ ประเดี๋ยวพอเตะขาดสองทอนเลย” “แหม – กอตายนะซีครับ” อาเสี่ยพูดเสียงออยคอยๆ ลุกขึ้นยืนยกมือไหวปะหลกๆ “ไมไดแกลงจริงๆ

ครับ” คุณหลวงทําปากยื่น “ใหแกตายโหงตายหา?” “คราบ” แลวเสียหงวนก็ยกมือช้ีขึ้นไปบนอากาศ “ดูซีครับเจาพลกําลังบินหงายทองนาดูเหลือเกิน” ผูบังคับฝูงทําปากหมุบหมิบ พยายามหักหามโทสะมองดู “งูเหาฟา” ตอไป พลกําลังแสดงทาตางๆ ซ้ํา

กับที่แสดงมาแลว พวกนักบินพากันมองอยางตั้งใจ เสียงเครื่องยนตรดังสะบัดแพรด ๆ คลายกับมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดชํารุด หลวงอึกทึกฯ ขมวดคิ้วเล็กนอยหันมาพูดกับนายทหารอากาศคนหนึ่ง

“เอ – ไดยินเครื่องยนตรไหม คุณเฉลิม?” ร.อ.เฉลิมยิ้มออนโยน “ครับไดยินแลว นากลัวน้ํามันจะเดินไมสะดวก” หลวงอึกกะทึกฯ เปนหวงพลทันที เกรงวาพลจะไมรู นําเครื่องบินบินตอไป ทานผูบังคับฝูงว่ิงเหยาะๆ

เขาไปหานายสนาม สั่งใหเขาสงสัญญาณบอกใหนายพัชราภรณนําเครื่องบินลง แต – สายเกินไปเสียแลว ‘งูเหาฟา’ เชิดหัวขึ้นลิบลับ สูงจากพื้นดินราว ๕,๐๐๐ เมตร แลวบินเลียบฝง

ทะเลไปทางทิศเหนือ ทุกๆ คนมองดูจนลับตา จนกระทั่ง ๑๓.๐๐ น. เศษ ‘งูเหาฟา’ ยังไมกลับมาฐานทัพ นักบินทั้งฝูงบินนาวี ตลอดจนชางอากาศตางพากันวิตกเปนหวงพลอยาง

ยิ่ง โดยฉะเพาะนิกรกับกิมหงวนเปนหวงเพื่อนจนทําอะไรไมได ทานผูบังคับฝูงก็เชนดียวกัน

แนนอนเหลือเกิน พลจะตองเกิดอุปสรรคนําเครื่องบินลงในที่ใดที่หนึ่ง ‘งูเหาฟา’ มีน้ํามันเชื้อเพลิงบินได ๔ ช่ัวโมงเทานั้น พลนําเครื่องบินออกเดินทางตั้งแต ๘.๐๐ นาฬิกา เขาควรจะกลับมานานแลว

เมื่อนาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงตรง หลวงอึกกะทึกฯ ก็แนใจที่สุดวา นายพัชราภรณตองนําเครื่องบินรอนลงในดินแดนสวนใดสวนหนึ่งของจังหวัดชลบุรีหรือจังหวัดฉะเชิงเทรา คุณหลวงออกคําสั่งใหผูบังคับฝูงบินโจมตีที่ ๒ นําเครื่องบินคอแซร ๓ เครื่องออกคนหาและทานไดแจงขาวนี้ไปทางกองทัพเรือ ใหสงเรือยามรักษาฝงออกคน ‘งูเหาฟา’ ซึ่งอาจจะตกลงในทะเลก็ได นอกจากนี้ทานผูบังคับฝูงยังไดสงโทรเลขไปยังขาหลวงประจําจังหวัดชลบุรีและฉะเชิงเทรา เพื่อชวยสืบหาที่เครื่องบินตก

ทั้งฝูงบินนาวี พูดกันถึงเรื่อง ร.ต. พล พัชราภรณเทานั้น ออกความเห็นและวิจารณกันตางๆ นานา โดยมากพูดเปนเชิงวา นากลัวพลจะตองเสียชีวิตเพราะ ‘งูเหาฟา’ มีความเร็วและหนักมาก เมื่อเครื่องยนตรเสีย ยอมไมสามารถจะทรงตัวอยูไดเหมือนเครื่องบินชะนิดอื่น พลจะรอดพนความตายก็เพราะเขาโดดรมชูชีพ แตนายทหารอากาศคนหนึ่งยืนยันวา นักบินอยางพลยอมรักเครื่องบินยิ่งกวาชีวิตของเขา อยางไรเขาก็คงไมยอมทิ้งเครื่องบินเปนอันขาด และนั่นยอมหมายความวา เปนวาระสุดทายของชีวิตเขา

ถึงแมหลายคนเขาใจวา พลอาจจะตองเสียชีวิต แตนิกรกับกิมหงวนยังมั่นใจเสมอวา เพื่อนของเขายังไมตาย นายพัชราภรณคงเพียงแตไดรับบาดเจ็บสาหัส หรือมิฉะนั้นก็นําเครื่องบินลงไดโดยปลอดภัย

ทึ่ตึกกองบัญชาการฝูงบินนาวี ภายในหองทํางานของทานผูบังคับฝูง ขณะนี้หลวงอึกกะทึกฯ กับนายทหารอากาศที่มีตําแหนงเปนผู

บังคับฝูง และนักบินนํารองกําลังยืนหอมลอมโตะสี่เหลี่ยม มองดูแผนที่อาณาเขตตจังหวัดชลบุรีและฉะเชิงเทรา ซึ่งถายทําโดยเครื่องบิน และมาปะติดปะตอกันเขา เขียนเปนแผนที่อีกทีหนึ่ง

ผูบังคับฝูง ยกดินสอดินช้ีลงที่ภูเขาปาโปรงแหงหนึ่ง ซึ่งอยูทางตะวันออกของชลบุรี มีอาณาเขตตติดตอกับระยองและฉะเชิงเทรา

“เครื่องบินอาจจะรอนลงระหวางเทือกเขาเล็กๆ เหลานี้ ตามความคาดคะเนของผม” คุณหลวงพูดเสียงกังวาน หยิบไมฉากขีดเสนดินสอจากแมน้ําบางปะกงขามอําเภอพนัศนิคมเขตตตัดตรงมาสัตตหีบ “ผมมั่นใจเหลือเกิน คุณนพ พลแกคงบินโดยอาศัยภูมิประเทศเบื้องลางมากกวาเข็มทิศและเครื่องมือเดินทางอื่นๆ”

นายทหารอากาศรูปรางอวนเตี้ยคนหนึ่งพูดขึ้นเบาๆ “แตแกคงไมใชเสนถนนแปดริ้ว – ระยองเปนเสนเดินทางไมใชหรือครับ?” “ถูก – ถูกทีเดียวคุณเสิศ พลจะตองบินตัดตรงขามเทือกเขาเล็กๆ เหลานี้” ร.อ.เฉลิม พูดขึ้นบาง “ถาเชนนั้นใตเทาคาดคะเนไมผิดหรอกครับ ‘งูเหาฟา’ คงตกบริเวณนี้ อีกสักครูเครื่องบินที่ผมสงไปคง

จะกลับมารายงานใหใตเทาทราบ” หลวงอึกกะทึกฯ ถอนหายใจเฮือกใหญ แลวจุยปาก “ผมกลุมใจเหลือเกิน ถานายเรืออากาศตรีพลเปนอะไรไปผมคงจะเสียใจอยางที่สุด เด็กคนนี้เปนเด็กดี

มาก ดีทั้งการบินและทั้งความประพฤติตลอดจนวินัย” ร.อ.เฉลิมหัวเราะ “ครับ, ผมกลาพูดไดเต็มปากวา แกเปนนักบินที่ดีที่สุดในฝูงบินนาวี” ยังไมทันที่ผูบังคับฝูงจะพูดวากะไร ก็มีเสียงหาวๆ พูดขึ้นขางหลัง

“ใครครับ? ผมนะหรือครับ เปนนักบินที่ดีที่สุดในฝูงบินนาวี ไมจริงหรอกครับ ดีที่สุดในฝูงบินของเราก็คือผูบังคับฝูง ไมเช่ือใครลองดีกับทานซีครับ ทานไมเอาเขาซังเตกอคอยวา จริงไหมครับใตเทา?”

ผูบังคับฝูงกับนายทหารอากาศตางพากันมองมาที่ประตูหอง นายเรืออากาศตรีกิมหงวนกับนายเรืออากาศตรีนิกรเดินเขามาชิดเทาตรง กมศีรษะกระทําความเคารพคุณหลวงอึกกะทึกฯ

ร.อ.เฉลิมกลืนน้ําลายเอื๊อก ไมชอบหนากิมหงวนมาแตไหนแตไรแลว เขารีบพูดกับผูบังคับฝูงบินนาวีทันที

“อา – ผมจะไปลงที่สนามบิน รอคอยดูนักบินที่สงไปคนหาพลนะครับ” คุณหลวงหัวเราะหึๆ รูดีวาร.อ.เฉลิมเกลียดอาเสี่ย จึงหาโอกาสปลีกตัวไปใหพน “ครับ – เชิญครับ ถากลับมาแลวใหเขารีบขึ้นมาหาผม” “ครับ” แลวร.อ.เฉลิมก็กมศีรษะกระทําความเคารพเดินออกไปจากหอง พอผานหนากิมหงวน นายบรมทะลึ่งก็ยกมือจับคางร.อ.เฉลิม “จะรีบรอนไปไหนละคุณ?” ร.อ.เฉลิมทําปากยื่นนัยตาโต แลวพูดเสียงหนักๆ “ผมเกลียดหนาคุณนะซี” กิมหงวนอมยิ้มและทําตาหวาน “เกลียดหนาผม? ถาเชนนั้นคุณมองตูดผมซีครับ ปูโธ – คุณกับผมตางก็เปนคนไทย และเปนนักบิน

ดวยกัน คุณไมนาจะเกลียดชังผมเลย” “แตคุณทะลึ่งมาก” อาเสี่ยหัวเราะคิก “ก็แลวทําไมคุณไมทะลึ่งอยางผมบางละครับ?” ร.อ.เฉลิมหนาแดงกล่ํา เขาทําปากหมุบหมิบเดินเลยไป “ฮ้ือ” กิมหงวนคราง “ประเดี๋ยวพอเตะหัวทิ่มเลย พับผา” คราวนี้ ร.อ.เฉลิมโกรธจนตัวสั่น เขาหยุดชะงักหมุนตัวกลับหันมาทางกิมหงวน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟนเดินรี่

เขามา “ฮ่ึม – คุณจะเตะผมรึ หา?” กิมหงวนชักฉิวขึ้นมาทันที เขากะชากแวนตาออก “แลวกัน คุณจะเอาเรื่องกะผมหรือนี่ ผมบอกหรือครับวาผมจะเตะคุณ อยา – อยาหนอยเลยนา คุณถือวา

เปนนายเรืออากาศเอก จะมาขูคนอยางอายหงวนนะไมไดแอมหรอก ผมยอมใหแตทานผูบังคับฝูงคนเดียวเทานั้น” ร.อ.เฉลิมทําตาปริบๆ “แลวง้ัน ที่คุณวา ประเดี๋ยวพอเตะหัวทิ่มเลยนะ คุณหมายความถึงใคร?” เสี่ยหงวนยักคิ้วแผล็บ “ผมก็หมายถึงตัวผมนะซี” คูวิวาทของกิมหงวนเคนหัวเราะ “ชะ – ชา คุณกิมหงวน มีมนุษยคนไหนบางที่จะเตะตัวเอง” อาเสี่ยยกเทาขวาดีดลูกไขวถูกกนตัวเองดังพั่บ “นี่ไงละ คุณเห็นหรือยัง?” ร.อ.เฉลิมหนาแดงหูแดงนัยตาแดง เขายกมือช้ีหนาเสี่ยหงวนแลวพูดอยางเกรี้ยวกราด

“คุณ – คุณไมใชนักเลง” “ออ, แนละซีครับ ผมเปนนักเลง สันติบาลก็เลนงานผมนานแลว สมัยนี้เขายิ่งกําลังปราบนักเลงอยู หรือ

คุณเปนนักเลงก็บอกมา” ร.อ.เฉลิมกัดฟนกรอดๆ “ขอโทษ ผมพูดผิดไป ผมหมายความวาคุณไมใชลูกผูชาย” “จุกกรู” กิมหงวนรองลั่นแลวหัวเราะกากมองดูหนาหลวงอึกกะทึกฯ “ใตเทา – ใตเทาครับ ชวยผม

หัวเราะบางซีครับ เฮอะเหอ คุณเบื๊อกนี่เขาวาผมไมใชลูกผูชาย ก็หมายความวาผมเปนลูกผูหญิงหรือลูกกะเทยนะซีครับ โอย! ประเดี๋ยวผมหัวเราะตาย นายเรืออากาศตรีกิมหงวนเปนผูหญิงพับผา ผมมีผัววันละโหลเลย รูปอยางผมยังงี้ผูชายตองติดกรอแนๆ”

หลวงอึกกะทึกฯ ทนนิ่งฟงตอไปไมไหวแลว ทานพะยักหนากับกิมหงวนแลวพูดกับเขาเบาๆ “เฮ – อยาใหมันปากคอเราะรานนักซีโวย ฉันรูสึกวาแกออกจะปากจัดมากเกินไปเสียแลว” อาเสี่ยขมวดคิ้วยน “ก็ทีเขาวาผมทําไมใตเทาไมดุเขาบางละครับ” ทานผูบังคับฝูงยกมือเกาศีรษะแกร็กๆ “อยางไรก็ตาม แกก็ควรจะคิดวา เขาเปนผูใหญกวาแก” “ช้ิว!” กิมหงวนรองลั่น “ผูใหญอะไรกันครับ อยางจะแกกวาผมก็ไมเกินสามขวบ” หลวงอึกกะทึกฯ ชักฉิว “หมายความถึงอาวุโสจะพอหงวน แกเปนนายเรืออากาศตรี สวนคุณเฉลิมเขาเปนนายเรืออากาศเอก” “ก็ชางเขาปะไรครับ ไมใชลูกผมนี่นา ผมจะไดพินอบพิเทา” ผูบังคับฝูงบินนาวีสั่นศีรษะชาๆ พะยักหนาใหร.อ.เฉลิมออกไปจากหอง บรรดานายทหารอากาศอีก ๓ –

๔ คนซึ่งยืนอยูขางหลังทานก็พลอยเลี่ยงออกไปนอกหองดวย เพราะกลัวจะถูกกิมหงวนกะเซา หลวงอึกกะทึกฯ มองดูสองเกลอแลวกลาวถาม “เธอมีธุระอะไร” นิกรตอบทานอยางนอบนอม “เราสองคนจะมาขออนุญาตใตเทาขอรับ” “เรื่องอะไรกัน?” “ฮ๊ีย” กิมหงวนรองลั่น “ฟงอายกรมันพูดจบเสียกอนซีครับ ไมตองถามหรอกนา ยืนฟงนิ่งๆ ก็แลวกัน

เฮย – พูดกับทานตอไปโวยกร” ทานผูบังคับฝูงยกมือเทาสะเอวทําตาปริบๆ “นี่ – กิมหงวน ฉันถามแกจริงๆ เถอะนา แกนะเปนพอฉันหรือยังไง? ตอบฉันซิ” อาเสี่ยยิ้มแหยๆ “ปูโธ มันจะเปนไปไดยังไงครับ แฮะ – แฮะ – ใตเทาแกกวาผมตั้งสองรอบ แลวก็ผมเองก็ไมเคยคิด และ

ไมพยายามที่จะคิดดวย” คุณหลวงพะยักหนาหงึกๆ “คิดที่จะเปนพอฉันรึ?” “คราบ ใหดิ้นตายซีครับ แตถาคิดเปนบุตรบุญธรรมของใตเทาละกอ ผมคิดเสมอ”

หลวงอึกกะทึกฯ ยิ้มออกมาได “ฉันขอรองใหแกลดความทะลึ่งลงเสียบางไดไหม?” อาเสี่ยนิ่งตรึกตรอง “งา – งาผมจะลองอิมปรูฟตัวเองใหเย็นเตอลขึ้นครับ” คุณหลวงฝนยิ้ม “ดี ถาแกทําได” แลวทานก็หันมาทางอายเสือมือกาว “อา – มีธุระอะไรพูดมา?” นิกรกมศีรษะคํานับอีกครั้งหนึ่ง “คือยังงี้ครับ ผมกับอายเสี่ยเปนหวงเจาพลเหลือเกิน ถาใตเทาไมมีความขัดของแตอยางใด โปรดอนุญาต

ใหผมทั้งสองออกติดตามคนหาเพื่อนไดไหมครับ ถาใตเทาอนุญาต ผมกับกิมหงวนก็จะไปโดยเครื่องบินคอรแซ” ทานผูบังคับฝูงนิ่งอึ้งไปนาน ทานยกมือไขวหลัง พนควันบุหรี่เปนรูปมังกรไลกัดกัน สวนสมองใช

ความคิดอยางหนัก หลวงอึกกะทึกฯ เห็นวา ถาทานอนุญาตใหกิมหงวนกับนิกรนําเครื่องบินคอรแซไปคนหาพล บางที ๒ เกลออาจจะคนพบที่เครื่องบินตกได อยางไรเสียทั้งสองคงพยายามจนสุดความสามารถเพราะพลเปนเพื่อนรักเพื่อนเกลอของนิกรกับกิมหงวน

“เธอหวังวาเธอจะคนพบยังงั้นรึ?” กิมหงวนรีบพูดขึ้นทันที “แนนอนครับ ถาเครื่องบินตกหรือลงในดินแดนแถบชลบุรีกับแปดริ้ว ผมก็มั่นใจวาตองคนพบแนๆ

เพราะอาณาเขตตสองจังหวัดนี้ไมใหญโตอะไรเลย” หลวงอึกกะทึกฯ กมหนามองดูแผนที่ซึ่งกางอยูเต็มโตะ กิมหงวนชะโงกหนาลงดูบาง จะกะทั่งศีรษะ

ของเขากับศีรษะของทานผูบังคับฝูงอยูหางกันเพียงนิ้วฟุตเทานั้น คุณหลวงยกมือผลักศีรษะกิมหงวนทันที “ปูโธ – แกนี่มันหมื่นสิ้นดีเชียว พับผา ออกไปยืนหางๆ” กิมหงวนกะโจนพรวดถอยหลังออกไป ๒ – ๓ กาว ยกมือขวามจับทายทอยยื่นเทาซายออกไปขางหลัง

เล็กนอยพรอมกมศีรษะคํานับ ทานผูบังคับฝูงจุยปากจึ้กจั้ก “นี่ – อยาพึ่งกะเซาเลยนา ไหวละพอมหาจําเริญ ฉันกําลังกลุมใจเรื่องพลไมกลับฐานทัพ ถาหากวา

เปลี่ยนตัวพลเปนแกแลว ฉันจะหัวเราะใหฟนหักทีเดียว” อาเสี่ยยิ้มแหงๆ “โปรดอนุญาตใหผมกับเจากรนําเครื่องบินออกติดตามเดี๋ยวนี้เถอะนะครับ” หลวงอึกกะทึกฯ ยกนาฬิกาขอมือขึ้นดูเวลาอีกครั้งหนึ่ง “เธอมั่นใจละหรือวา เธอจะไมควาน้ําเหลวกลับมา?” นิกรวา “ครับ – ถาผมตามไมพบและกลับมาถึงนี่ ทําใหเสียคาน้ํามันหลวงโดยไรประโยชน ก็เอาผมสอง

คนเขาซังเตก็แลวกันครับ” ผูบังคับฝูงบินนาวียิ้มออกมาได “ดีมาก – ถาเชนนั้นเธอนําเครื่องบินคอรแซออกเดินทางไดเดี๋ยวนี้” คุณหลวงยังพูดไมทันจบประโยค กิมหงวนกับนิกรก็ว่ิงพรวดพราดออกไปจากหอง ทานผูบังคับฝูงว่ิง

ปุเลงๆ ไลตามออกไป ตะโกนเรียกเสียงลั่น “เฮย! กลับมากอน กลับมานี่กอน!”

สองเกลอหามลอพรืด หมุนตัวกลับ ตางว่ิงแขงกันเขามาหาผูบังคับฝูง เหยียบหามลอพรืดอีกครั้ง หยุดยืนตรงขางหนาหลวงอึกกะทึกฯ

“อะไรอีกละครับ?” อาเสี่ยพูดเร็วปรื๋อ คุณหลวงขมวดคิ้วยน “ฉันยังพูดกับแกไมจบเรื่อง แกก็ใสตีนหมาโกยอาวแลว” นิกรวา “ผมเปนหวงเพื่อนเหลือเกินครับ” “รูแลว, แตแกตองฟงฉันกอนซี ปูโธ!” เสี่ยหงวนยักคิ้วแผล็บ “จะสั่งอะไรก็พูดมาเร็วๆ ซีครับ?” ผูบังคับฝูงถอนหายใจเฮือกใหญ และสั่นศีรษะชาๆ “เขาไปในหองกอน ฉันจะใหแกสองคนดูแผนที่เพื่อสะดวกแกการคนหา” กิมหงวนบนพึมพัม “วา – ยุงจริงโวย พับผา” สองเกลอเดินตามหลวงอึกกะทึกฯ กลับเขาไปในหองอีก คุณหลวงนํามาที่โตะสี่เหลี่ยมกลางหอง หยิบ

ดินสอชี้ลงไปบนแผนที่ “นี่ – เทือกเขาเล็กเหลานี้ ซึ่งติดตอกับจังหวัดระยอง และนี่ – ทางนี้คือทิวเขาใจกลางจังหวัดชลบุรี ฉัน

เขาใจวา พลคงนําเครื่องบินรอนลงแถบนี้ ขณะที่เขาจะบินมาฐานทัพ เขาใจไหมละ, เธอสองคนจะตองบินวนเวียนคนหาอยางละเอียดถี่ถวน”

เสี่ยหงวนแสดงกิริยากะสับกะสาย “เอาเถอะครับ, งูเหาฟามันจะไปตกที่ไหนก็ตาม ผมกับนิกรจะตองพยายามติดตามใหพบเจาพลใหได

ขืนใหผมดูอายแผนที่นี่ มันก็เทากับวาสีซอใหหมาฟง ผมดูไมรูเรื่องหรอกครับ” หลวงอึกกะทึกฯ กลืนน้ําลายเอื๊อก “แลวกัน เธอไมมีความรูในการดูแผนที่บางเลยหรือ?” กิมหงวนสั่นศีรษะ “ดูออกแตแผนที่ประเทศไทยครับ รูปรางคลายๆ กะบวยตักน้ําหรือขวาน ใชไหมครับ?” “ไมไหว” คุณหลวงคราง “แกนี่บอพูมเลย อา – นิกร เธอเปนนักบินก็แลวกันเขยิบเขามานี่แนะ ฉันจะ

อธิบายใหเธอทราบวาตรงไหนบางที่เธอควรจะไปคนหา” นายการุณวงศฝนยิ้มอยางยากเย็น “ผมก็พอฟดพอเหว่ียงกับอายหงวนนั่นแหละครับ ดูไมออกเหมือนกัน” ผูบังคับฝูงเกือบลมจับ ทานถอนหายใจลั่นหอง “เฮอ – ตามใจแกเถอะวะ แกจะพากันไปคนหาที่ไหนก็ตามใจ เชิญแกไปได ไปบอกนายเรืออากาศเอก

เติม ใหเขาจัดเครื่องบินคอรแซใหแกหนึ่งเครื่อง ออ – ฉันไปพบเขาเองดีกวา ขืนใหแกไปหาเขา ประเดี๋ยวก็จะพาลทะเลาะกับเขาอีกหรอก”

อาเสี่ยคอนปะหลับปะเหลือก “แหม – ใตเทาพูดราวกับวาผมนะเปนคนพาลยังงั้นแหละ” คุณหลวงยิ้มเล็กนอย

“แกยังไมรูตัวของแกอีกหรือ ไป – ตามฉันไปเดี๋ยวนี้” แลวสองเกลอก็เดินตามทานผูบังคับฝูงลงบันไดไปขางลาง อาเสี่ยเดินลอยหนาเฉิบๆ ยกเขาขึ้นสูงถึง

กกหู อีกสักครูหนึ่ง ที่สนามบิน คอรแซที่นั่งคูหมายเลข ๑๑๑ ที่แพนหาง กําลังถูกชางอากาศหลายคนเข็นไปจอดใตทางลม นิกรกับกิมหงวน แตงเครื่องสําหรับบินครบครนัแลว และกําลังยืนคุยกับเพื่อนนักบินหลายสิบคน ทานผู

บังคับฝูงและนายทหารอากาศอีกหลายคนก็ยืนอยูดวย หลวงอึกกะทึกฯ กลาวกับสองเกลอ “ขอใหพยายามหนอยนองชาย ถาพลนําเครื่องบินไปลงในปาหรือตามหุบเขาและพวกเราคนหาไมพบ

พลก็คงจะลําบากมาก” นิกรกับอาเสี่ยยิ้มแปน “อยาวิตกเลยครับ อีกในราวสองชั่วโมง ผมกับเจากรจะกลับมาพรอมดวยความสําเร็จผล คือคนพบที่

เครื่องบินตก” หลวงอึกกะทึกฯ ยิ้มเล็กนอย “ดีมาก – พากันไปเถอะ นองชาย, พวกเราจะรอคอยฟงขาวดวยความหวัง” สองเกลอชิดเทาตรง นิกรกะพุมมือถวายบังคมในทาลิเก แลวรองเปนทํานองขึ้นเบาๆ “กะดิ่งทองแสนจะดีใจ - - -” “เฮย!” ผูบังคับฝูงเอ็ดตะโรลั่น นิกรยิ้มกะเรี่ยกะราด พะยักหนากับกิมหงวนแลวพากันว่ิงเหยาะๆ ตรงไปที่เครื่องบินโจมตีหมายเลข

๑๑๑ ชางอากาศ ๓ คนยืนอยูขางลางเพื่อคอยหมุนใบพัดให พอแลเห็นสองเกลอพากันเขามา เขาก็พากันยิ้มรับ จ.ท. รูปรางล่ําสันคนหนึ่งกลาวถามขึ้น “ใครเปนนักบินครับ?” เสี่ยหงวนยักคิ้วแผล็บ “อั๊วเอง – เตรียมตัวหมุนใบพัดได” นิกรผลักกิมหงวนเซไป ๒ – ๓ กาว “ทะลึ่ง! แกนั่งขางหลัง ฉันเปนนักบินถึงจะถูก ถาแกเปนนักบินฉันไมไปกับแกหรอก ประเดี๋ยวจะพาฉัน

ไปตาย” อาเสี่ยหัวเราะกาก “หนอยแน นี่ – เปรตเวหาโวย” อายเสือมือกาวหัวเราะ “แกจะเปนเปรตเวหา หรือหมาอากาศ ฉันก็ไมเช่ือความสามารถของแก ชีวิตฉันมีคามากกวาแกนัก

ฉะนั้น, ฉันจะตองบังคับเครื่องบินเอง” กิมหงวนคอนควับ “เชิญ – เชิญเถอะครับ ผมนั่งขางหลังก็ได” แลวกิมหงวนก็กะพุมมือขึ้นเหนือศีรษะ “เจาประคูน ขอให

เครื่องบินตกตายหาทีเถอะวะ” นิกรสะดุงโหยง

“นั่นแน อายนี่, อยาพูดใหเปนลางซีโวย แลวกัน, ถาเครื่องบินตกแกมิตายหาดวยหรือ?” อาเสี่ยลืมตาโพลง แลวยิ้มปูเลี่ยนๆ “ออ – จริงโวย ถางั้นไมตก” แลวกิมหงวนก็เดินเขามายกมือลูบคลําใบพัด “พาพอไปดีๆ นะลูกนะ” ชางอากาศทั้งสามคนตางหัวเราะคิกคักไปตามกัน สองเกลอปนปายขึ้นไปนั่งบนเครื่องบิน ร.ต.การุณวงศ

เปนนักบิน ร.ต.กิมหงวนเปนผูโดยสาร อีกสักครูหนึ่ง คอรแซหมายเลข ๑๑๑ ก็ถูกติดเครื่อง นิกรเรงเครื่องยนตรทวีขึ้นทีละนอย เครื่องบินโจมตีว่ิงปราดทวน

ลมขึ้นไปอยางรวดเร็ว สวนหางยกขึ้นทีละนอยแลวมันก็ทะยานขึ้นสูทองฟา กะดิ่งทองเรงเครื่องเต็มที่ นําคอรแซขึ้นสูระยะสูงราว ๒,๐๐๐ เมตร

เมื่อเวียนทักษิณาวัตรรอบสนามบินแลว เครื่องบินหมายเลข ๑๑๑ ก็เดินทางบายหนาไปคนหา ‘งูเหาฟา’ ซึ่งเชื่อวาคงตกในดินแดนสวนใดสวนหนึ่งของจังหวัดชลบุรี

-๔- มันเปนความจริงดังที่หลวงอึกกะทึกเวหา ผูบังคับฝูงบินนาวีไดคาดคะเนไว เราจะพาทานผูอานไปที่ดิน

แดนทิศตะวันออกของจังหวัดชลบุรี หางจากตัวจังหวัดประมาณ ๘๐ กิโลเมตร แวดลอมดวยปาทึบและภูเขานอยใหญสลับซับซอนกัน

ดินแดนที่กลาวนี้ คือตําบลอะไรอยูในเขตตอําเภออะไร ผูเขียนเองก็ไมรูเหมือนกัน เพราะไมเคยไป นอกจากเคยนั่งรถผานถนนแปดริ้ว – ชลบุรี และแลเห็นภูเขาเหลานี้ไกลลิบๆ สุดลูกหูลูกตา

ต๋ิงตางหรือสมมุติวา ‘งูเหาฟา’ ไดรอนลงแถวนั้นก็แลวกันนะครับ ผมจะไดทึกทักเอาวา ที่ซึ่งเครื่องบินตก มีปา, มีเขา, หวยและลําธาร สุดแลวแตจะนึกโกหกเอาสตางคทานได

พล พัชราภรณ นักบินฝมือเยี่ยมของฝูงบินนาวีนํา ‘งูเหาฟา’ เดินทางบินเลียบฝงทะเลตะวันออก จากฐานทัพสัตตหีบไปศรีราชา เรื่อยไปกะทั่งอางศิลาและชลบุรี เลี้ยวขวาเขาเขตตจังหวัดฉะเชิงเทรา อาศัยแมน้ําบางปะกงเปนเสนทางบิน

หลังจากชมทัศนียภาพจังหวัดฉะเชงิเทรา ๓ – ๔ รอบแลว พลก็นํา ‘งูเหาฟา’ บินลัดตัดตรงตามเสนถนนจากแปดริ้วมาพนัศนิคมเขตต แลวก็บินขามปาสูงและภูเขา อาศัยเข็มทิศกับเครื่องมือเดินทางบางอยางตรงไป สัตตหีบ

ขณะที่ ‘งูเหาฟา’ เดินทางกลับนั้นเครื่องยนตรเดินสะดุดผิดปกติ ทั้งนี้เพราะทางน้ํามันเดินไมสะดวกนั่นเอง พลรูตัวดีวา ‘งูเหาฟา’ เริ่มทําความหนักใจใหเขาแลว ดังนั้นจึงบินขึ้นสูงถึง ๕,๐๐๐ เมตร แลวบังคับเครื่องใหแลนเร็วที่สุดเทาที่จะเร็วได

๑๐.๔๐ น. จากนาฬิกาลองยีนในเครื่องบิน ‘งูเหาฟา’ กําลังพาพลขามหมูภูเขาเล็กๆ หลายลูก ซึ่งแวดลอมไปดวยปา

ทึบ ณ เวลาที่กลาวนี้ เครื่องยนตรไดเดินๆ หยุดๆ หมดความสามารถที่ร.ต.พัชราภรณจะแกไขได

พลต้ังใจจะโดดรม เพื่อชวยชีวิตตนเอง แตเมื่อคิดไดวา ผูบังคับบัญชาเชื่อความสามารถของเขาใหนํา ‘งูเหาฟา’ ขึ้นทดลอง และเมื่อนึกวาราคาของมันแพงมากกวาชีวิตของเขา พลจึงไมยอมกะโดดรม ทําลายเครื่องบินหลวง

เขาพยายามบังคับสติใหมั่นคง ถือคันบังคับนํา ‘งูเหาฟา’บินตรงไปขางหนา แลวพลก็แลเห็นที่ราบสูงแหงหนึ่งอยูในระหวางหุบเขา มีเนื้อที่ขนาดสนามฟุตบอลลเทานั้น รอบๆ ที่ราบนี้เต็มไปดวยตนยางและไม เบ็ญจพรรณอื่นๆ

นายพัชราภรณตัดสินใจเสี่ยงชีวิต นําเครื่องบินรอนลงในที่ๆ กลาวนี้ เดชะบุญคุณพระรัตนตรัยคุมครองเขา พลรูสึกวาเขาตายแลวเกิดใหมขณะที่ลอหนาของงูเหาฟาสัมผัสสพ้ืนดิน แทนที่จะปกหัวลงมา

งูเหาฟายังไมหมดความเร็ว มันว่ิงทื่อเขาไปหาตนไมตนหนึ่ง และชนโครมใบพัดหักสะบั้นแตตัวเครื่องบินตลอดจนสวนประกอบไมมีเสียหาย พลขอเทาขวาแพลงไปขางหนึ่ง และริมฝปากบนแตกเปนแผล เพราะกะแทกกับขอบที่นั่ง พลอุตสาหพาตัวลงมาจาก ‘งูเหาฟา’ ดวยความลําบากยากเย็น แลวก็นั่งอยูที่นั่นไมสามารถจะเดินไปไหนได เขาถอดรองเทาขางขวาออก หลังเทาและขอเทาบวมอูม นายพัชราภรณไดคลานถัดไปรอบๆ บรเิวณเก็บกิ่งไมแหงๆ มากองซอนกันจนมากมาย แลวก็จุดไฟขึ้นดวยความหวังวา อยางไรเสียทานผูบังคับฝูงก็คงจะสงเครื่องบินมาติดตามคนหา และถานักบินแลเห็นควันไฟที่เขาสุมขึ้นก็จะสังเกตไดงาย

ทามกลางปาลึก หางไกลจากชุมนุมชน พลตองผะจญกับความรอนแรงของแสงอาทิตยตอนเที่ยง หิวกระหายน้ําจนคอแหงผาก แตเขาไปไหนไมได ตองนั่งแกรวอยูอยางนี้ คอยฟงเสียงเครื่องบินและสอดสายตามองหาพวกชาวบานปา

ความออนระโหยทําใหพลหลับไป ใชศีรษะหนุนรมชูชีพ และถือปนพกไวในมือ เพื่อปองกันตัวเองถาหากวาจะมีภัยเกิดขึ้นแกเขา

กําลังหลับสบาย เขาก็พรวดพราดลุกขึ้นนั่งลืมตาโพลง นายพัชราภรณแววเสียงเครื่องบินเครื่องหน่ึง ดังอยูในระยะสูงและไกลมาก ไมตองสงสัยวาพลจะดีใจสักเพียงไร เขาควารมชูชีพคลานถัดไปในที่แจง เพื่อใหนักบินมองแลเห็นถนัด พลกะชากสลักรมออก ผาแพรผืนใหญหลุดออกมากองบนพื้นดิน นายพัชราภรณคอยๆ คลี่มันออกจนเต็มผืน แผเปนวงกลมกวาง แลวเอากิ่งไมใหญทับไวกันลมพัด

เสนผาศูนยกลางของรมชูชีพไมตํ่ากวา ๘ เมตร วงกลมสีขาวนี้นักบินจะมองเห็นไดอยางถนัดทีเดียว ตอจากนั้น พลก็เอากิ่งใบไมแหง ใสลงไปในกองไฟกมลงเปาใหไฟลุกตลอดเวลาที่กลาวนี้ พลใจเตน

ทึกทักนึกบนบานศาลกลาวขอใหเครื่องบินจงผานมาพบเห็นเขา ถึงแมนักบินจะนําเครื่องบินลงมารับเขากลับฐานทัพไมได ก็คงจะรีบกลับไปรายงานใหผูบังคับบัญชาทราบ และจะไดพากันมาคนหาเขาที่นี่ไดถูกตอง

พลผลุดลุกขึ้นยืนทั้งๆ ที่ขาเจ็บ เมื่อแลเห็นเครื่องบินคอรแซบินเขามาในระยะสูงไมเกิน ๒,๐๐๐ เมตร ใบหนาของนายพัชราภรณสดชื่นขึ้นทันที เขายิ้มออกมาได กะโดดโลดเตนโบกมือขวารองเอะอะเอ็ดตะโรดวยความปติยินดี แลวเขาก็ลมลงอีก สูดปากเบาๆ ยกมือกุมขอเทา แตยังแหงนหนามองดูเครื่องบินตลอดเวลา

แนแลว เครื่องบินโจมตีลํานี้ คงถูกสงจากฐานทัพสัตตหีบมาติดตามคนหาเขา หัวใจของพลเตนทึกทัก ดวยความตื่นเตนแกมวิตก เกรงวาเครื่องบินจะผานเขาไปโดยที่นักบินมองไมเห็น

เครื่องบินที่พลเห็นนี้ คือ คอรแซหมายเลข ๑๑๑ นั่นเอง นิกรกับกิมหงวนไดบินวนเวียนอยูเหนือปาสูงและทิวภูเขาเหลานี้เปนเวลาเกือบช่ัวโมงแลว บางทีก็บิน

ตํ่าราว ๒๐๐ เมตร บางทีก็ขึ้นสูง อาเสี่ยใชกลองสองตาสองมองลงไปขางลาง ในที่ๆ สงสัยวา ‘งูเหาฟา’ จะรอนลงไป

สองเกลอคนหาจนเกือบจะหมดหวัง นิกรเขียนขอความลงในสมุดฉีกสงใหกิมหงวนอานมีใจความวา ถา ๑๕.๐๐ น. ไมพบก็จะเดินทางกลับไปสัตตหีบ

อยางไรก็ตามเสี่ยหงวนยังมั่นใจเสมอวา เขาจะตองพบทรากเครื่องบิน ‘งูเหาฟา’ และเพื่อนของเขา เพราะอาเสี่ยไดบนเจาพอไวแลว หัวหมู ๑๐๐ หัว, ไขตม ๑๐๐ ฟอง, ไขเค็ม ๕๐, ไขพะโล ๕๐, ไขเจียวและไขดาวอยางละ ๕๐, วิศกี้ตราดํา ๖ ขวด, แหนมเชียงใหม ๒๕ หอ ซึ่งสิ่งเหลานี้อยางนอยก็ตองมีเหลาที่เจาพอโปรด และชวยดลบรรดาลใหพบเพื่อนเกลอของตน

เสี่ยหงวนน่ังสองกลองตลอดเวลา สวนนิกรก็ชวยมองดูดวยตาเปลาครั้งหนึ่ง กะดิ่งทองหันมาพะยักหนากับกิมหงวนแทนคําพูดชวนกลับฐานทัพ อาเสี่ยสั่นศีรษะ ชูนาฬิกาขอมือใหดู ยกนิ้วขึ้น ๔ นิ้วแลวพะยักหนาบอกใหนิกรรูวา ๔ โมงเย็นถึงคอยกลับ

แลวกิมหงวนก็ประณมมือทั้งสองประสานกับอก พูดพึมพัมเบาๆ “เจาประคูน เจาพอที่เคารพของลูกชาง ที่ลูกเคยบนมาหลายครั้งและไมไดแกบนนั้น เปนอันวาโมฆะไป

แลวนะครับ คราวนี้ลูกชางแกบนจริงๆ ไมเหลวไหลอีกละคราบ ขอใหลูกชางไดพบเจาพลเถิด กลับไปถึงสัตตหีบพรุงนี้ถวายเจาพอเลย เอา – ลูกชางขอเพิ่มไกตอนอีกหาตัว, ขาวมันไกอีกหนึ่งหมอ, แลวก็สมสูกลูกไมอีกตามสมควร”

พออาเสี่ยพูดขาดคําเขาก็สะดุงสุดตัว ขนลุกซา รีบยกมือกุมศีรษะ รูสึกวามีมือใหญๆ ของใครคนหนึ่งเขกลงกลางศีรษะเขาคอนขางแรง

แลวทันใดนั้นก็มีเสียงหาวๆ พูดขึ้นขางหูเขา ดังกลบเสียงเครื่องยนตร “ฉิบหาย! มึงโกหกกูหลายครั้งแลว คราวกอนกูอุตสาหถายยาเตรียมไวรับบนของมึง แตมึงก็เหลว ใคร

จะไปชวยมึงอีก” กิมหงวนอกสั่นขวัญหาย “ออย – ลูกหมากลัวเจาพอ – ละ – แลวคราบ ทีนี้แกบนจริงๆ ครับ ใหตายโหงตายหาซีเอา ขอเพ่ิมเบียร

อีกหนึ่งโหลคราบ” “จริงเรอะ?” เสียงประหลาดถาม “จริงซีคราบ ไมจริงใหหักคอ” “หึ้ – ถางั้นกูจะชวย โนน – เพื่อนมึงยังไมตาย อยูบริเวณเทือกเขาทางขวามือโนน แลวมึงอยาลืมแกบน

นา กูนะอดเหลามาตั้งเดือนแลว” เสี่ยหงวนขนพองสยองเกลา “คะราบ ไมลืมหรอกครับ” เสียงประหลาดหายไปแลว อาเสี่ยยกมือตบบานิกรใหเหลียวหนามา แลวช้ีมือไปยังหมูเขาเล็กๆ ที่เจาพอ

บอก นิกรสั่นศีรษะคลายกับพูดวา เครื่องบินคงไมไปลงแถวนั้นแนๆ กิมหงวนจุยปากจึ๊กจั๊ก ทําบุยใบพะยักพะเยิดใหนายการุณวงศนําเครื่องบินไป

นิกรเหยียบกะเดื่องใหเครื่องบินเลี้ยวขวาเปนวงกวาง ไปตามความประสงคของกิมหงวนเพื่อซื้อความรําคาญ เขาเองนึกทอดอาลัยแลว ไมนึกหวังที่จะพบพล เพราะตะกี้นี้บินผานภูเขาเหลานั้นมาแลว นิกรเขาใจวา ‘งูเหาฟา’ คงตกทะเล ไมหางไกลจากสัตตหีบเทาใดนัก

เครื่องบินคอรแซหมายเลข ๑๑๑ บินกลับมาอีกหนหนึ่ง พล พัชราภรณนั่งคอตกเมื่อเครื่องบินเลยไป แตเมื่อเห็นเครื่องบินยอนกลับมาในระยะต่ํา กิริยาของเขาก็รื่นเริงขึ้นทันที

นิกรจิกหัวเครื่องบินลงตํ่าราว ๕๐๐ เมตร กิมหงวนสองกลองมองลงมาขางลาง ทันใดนั้นความตื่นเตน ดีอกดีใจอยางสูงสุดก็บังเกิดขึ้นแกเขา จากกลองสองตา อาเสี่ยมองแลเห็น ‘งูเหาฟา’ กับพล และกองไฟตลอดจนรมชูชีพอยางถนัด กิมหงวนยกกําปนขวาฟาดลงบนศีรษะนิกรเต็มแรง

“วูป! – ชาโย – โนน! เห็นไหมอายกร ไชโย! เพื่อนเราปลอดภัยแลว” แตเสียงเครื่องบินกลบเสียงกิมหงวนหมด กะดิ่งทองสังเกตกิริยาของอาเสี่ย ก็รีบมองลงมาขางลาง อายเสือมือกาวลืมตาโพลง เขาดีใจจนเกือบๆ จะกะโดดลงมาจากเครื่องบิน “โอ! ยิ๊บป เพื่อนกูไมตายแลวโวย” แลวนิกรก็รองยี่เกเอ็ดตะโรลั่น “กะดิ่งทองแสนจะปลื้มจิตต เหลือบ

เขมนเห็นมิตรยอดชีวา เพื่อนเอยเพื่อนรักไมยักมวย ยังไมถึงคราวซวยจึงไมตายหา วาแลวหกขะเมนตีลังกา - - -” แลวคอรแซหมายเลข ๑๑๑ ก็บินผาดแผลงพลิกทอง และลูฟเปนวงกลม สองเกลอคลี่ผาเช็ดหนาโบกให

พลซึ่งเห็นตัวเล็กๆ เทาตุกตาเทานั้น นายพัชราภรณยิ้มแปน เขารูทันทีวานักบินประจําเครื่องบินลํานี้คือเพื่อนรักเพื่อนเกลอของเขาทั้งสองคน

นั่นเอง การที่บินผาดโผนยอมหมายความวาสองเกลอแลเห็นเขาแลว และตางกําลังปติยินดี กะดิ่งทองนําเครื่องบินจิกหัวตํ่าลงมา เฉียดยอดไมอยางหวุดหวิด ทั้งสองแลเห็นพลโบกมือให เครื่องบิน

หมายเลข ๑๑๑ ไมสามารถจะรอนลงในเนื้อที่จํากัดได จึงตองเชิดหัวขึ้นสูทองฟาอีก นิกรพยายามนําเครื่องบินลงไมตํ่ากวา ๑๐ ครั้ง และตองเชิดหัวขึ้นทุกที ขืนลงไปเครื่องบินจะตองชน

ตนไมแนๆ เพราะเนื้อที่จาํกัดมาก ๑๕ นาทีผานพนไปแลว คอรแซยังลงดินไมได สองเกลอกะวนกะวายใจอยางยิ่ง กิมหงวนใชดินสอขีดเขียนขอความลงในสมุด

โนต แลวฉีกออกยื่นสงใหนิกร กะดิ่งทองอานดูขอความในนั้นทันที อายกร

ขาจะโดดลงไปกอน เพื่อชวยใหเครื่องบินลงไดสะดวก ดวยวิธีเดียวกับเรือบรรทุกเครื่องบิน ‘ซาราโตกา’ ของอเมริกัน

ก.ง. นิกรขมวดคิ้วยน เขาเห็นพองดวยทันที เรือซาราโตกาหรือเรือเลกซิงตันซึ่งเปนเรือบรรทุกเครื่องบิน

ขนาดใหญของราชนาวีอเมริกัน เขาใชลวดขึ้นขวางทางขึ้นลงของเครื่องบิน เมื่อเครื่องบินลงถึงพื้นเรือและเมื่อลอหนาขามเสนลวดไปได เจาหนาที่ก็ดึงเสนลวดขึ้นใหตึง เกี่ยวตอนหางเครื่องบินไวใหหยุดกึกโดยปลอดภัยและไมเปลืองเนื้อที่ แตนักบินจะตองมีความชํานาญมาก

นายการุณวงศเขียนหนังสือ ๒ – ๓ บรรทัดลงในสมุดโนต สงใหกิมหงวนบาง อาเสี่ยรีบอานดูโดยเร็ว อายหงวน ดีเหมือนกัน แตแกตองระมัดระวังใหมาก เพราะพลาดพลั้งเครื่องบินจะพังและอั๊วจะคอหัก นิกร อาเสี่ยพะยักหนาหงึกๆ เขาปลดเข็มขัดรัดตัวออก เตรียมกะโดดรมชูชีพ ทําบุยใบใหนิกรบินสูงขึ้นไปอีก นายการุณวงศซอนยิ้มไวในหนา เขาบังคับเครื่องบินใหหงายทองทันที เมื่อกิมหงวนปลดเข็มขัดรัดตัว

ออกแลว รางอันสูงชะลูดจึงหลุดออกจากเครื่องบิน ขณะที่คอรแซหงายทอง อาเสี่ยไมทันระวังตัว เขาลอยละลิ่วลงมาขางลาง เทาทั้งสองถีบอากาศไปมา เกือบจะหมดความรูสึก

“เฮ - - -” กิมหงวนรองลั่นเสียงยาวต้ังวัน เจาพอเกรงวากิมหงวนจะกะดูกออกนอกเนื้อ อันเปนเหตุใหทานอดเสวยตราดําและเครื่องสังเวย จึงดล

จิตตดลใจใหอาเสี่ยนึกถึงรมชูชีพได กิมหงวนรีบดึงสลักรมออกทันที ปาราชุดกางพรึ่บ อาเสี่ยแขวนโตงเตงกลางอากาศ เขาถอนหายใจโลงอก ตะโกนดานิกรจนแสบคอหอย

แลวดึงสายรมแกไมใหแกวง ตามวิธีที่เขาเรียนรูมา รมชูชีพพากิมหงวนลงในที่ราบพอดี ลมพัดฉุดกะชากลากอาเสี่ยไปตามพื้นดินอีกหลายวากวาจะหยุด

กิมหงวนผลุดลุกขึ้นยืน ปลดสายรมที่พันกับตัวออกทิ้ง แลวว่ิงเขามาหาพลซึ่งนั่งยิ้มแหงๆ อยูโคนตนไม “ฮาโหล, เปนยังไงบางโวย ทําไมถึงเสือกมาลงแถวนี้ละ?” พลหัวเราะ เงยหนามองดูกิมหงวน “ไมใชเสือกมาลงหรอก เครื่องบินมันลงเอง อูย – กันเดินไมไดโวย ขอเทาซนขาแพลง” กิมหงวนทรุดตัวนั่งยองๆ ยกมือจับขอเทาพลพิจารณาดู “เฮย – ไมเปนไรหรอกวะ ขาซนเทานี้ดีกวาคอหักเปนไหนๆ ฉันนะนึกวาแกมองเทงเสียแลว หมู

เครื่องบินที่มาคนหาแกเมื่อตอนเที่ยงกวาๆ ผานมาทางนี้บางไหม?” พลสั้นศีรษะ “ไมมีเลย กันคอยฟงเสียงเครื่องบินทุกๆ ลมหายใจ พ่ึงจะเห็นนี่แหละเปนลําแรก ผูบังคับฝูงใหแกมาตาม

หรือ?” อาเสี่ยพะยักหนา “ออนวอนขออนุญาตเกือบตาย เคราะหของแกดีเหลือเกินที่ไมไดรับอันตรายรายแรง เพียงแตบาดเจ็บ

เล็กนอย นี่ถาหากวาขากับเจากรตามมาไมพบ คืนนี้เสือมันก็คงเอาแกไปหม่ําเสียเปนแน” พลยื่นมือใหกิมหงวนจับ “เราสามคน ถาตายมันก็คงตายพรอมๆ กัน” “ออไรท – ออไรท” แลวกิมหงวนก็เงยหนามองดูเครื่องบินคอรแซหมายเลข ๑๑๑ ซึ่งบินวนไปเวียนมา

“วา – ทํายังไงถึงจะใหอายกรมันลงไดหวา?” พลวา “นั่นนะซี ที่แคบๆ เพียงเทานี้ ขืนลงมาก็พังฉิบหายหมด” กิมหงวนนิ่งตรึกตรองอยูสักครูใหญ แลวผลุดลุกขึ้นยืน “กันจะหาเถาวัลยที่เหนียวๆ มาตอกันเขา แลวขึงตรงกลางที่ราบนี้ วิธีเดียวกับเรือบรรทุกเครื่องบิน

อเมริกัน หรือแกจะเห็นเปนยังไง?” นายพัชราภรณอาปากหวอทําตาปริบๆ “เอ – อันตรายนะโวย ถาเถาวัลยขาด เครื่องบินก็ตองพังแนๆ” “เถอะนา, ลองเสี่ยงโชคดูซีวะ มีความพยายามที่ไหนก็มีความสําเร็จที่นั่น เอาโวย – ชวยกันคนละไมละ

มือ” พลสั่นศีรษะ “ชวยกะผีอะไรเลา กันลุกขึ้นเดินไดเมื่อไหร” กิมหงวนยิ้มเล็กนอย “ออ – ยังงั้นก็นั่งอยูนี่แหละ กันแสดงเอง” พูดจบอาเสี่ยก็ว่ิงเหยาะๆ หายเขาไปในหมูตนไม

การหาเถาวัลยในปาไมยากเย็นอะไรเลย ในราว ๑๐ นาที กิมหงวนก็เดินลากเถาวัลยออกมา เขาตอกันเขาหลายเสน ยาวไมตํ่ากวา ๕๐ เมตร อาเสี่ยรีบทํางานอยางกุลีกุจอ ผูกปลายเถาวัลยเขากับตนไมใหญๆ ตนหนึ่ง แลวลากเสนเถาวัลยผานที่ราบไปดานตรงขาม

เขาวิ่งออกมาสงสัญญาณใหกะดิ่งทองนําเครื่องบินลงได มันเปนการเสี่ยงโชคแทๆ นิกรผอนเครื่องยนตรใหเบาลง จิกหัวมาแตไกล กิมหงวนกับพลลืมตาโพลง

มองดูดวยความตื่นเตน ลอทั้งสองของเครื่องบินหมายเลข ๑๑๑ กะทบยอดไมกะจุย ถาต่ํากวานั้นเล็กนอย อวสานตของชีวิตนิกรก็มาถึง

คอรแซรอนลงถึงพื้นดินแลว มันว่ิงไปอยางรวดเร็ว กะดิ่งทองใจเตนทึกทัก กลัวจะประสานงากับตนไม เมื่อลอหนาขามเถาวัลยเสนนั้นไปได กิมหงวนก็รีบดึงเถาวัลยขึ้นใหตึง คอรแซหยุดกึกทันที แตแลว

กิมหงวนซึ่งจับปลายเถาวัลยอีกขางหนึ่งไว ก็หัวทิ่มพรวดหกลมปาบ เพราะความแรงของเครื่องบินที่หยุดชะงัก กิมหงวนดีใจลืมความเจ็บปวด ลุกขึ้นกะโดดโลดเตน “โย – ไชโย! ปลอดภัยแลวโวย ฮะ – ฮา ไมใชฝมืออายหงวนหรือนี่” แลวเขาก็ว่ิงเหยาะๆ ตรงมาที่

เครื่องบิน ร.ต.การุณวงศปนออกจากที่นั่งกะโดดลงมาขางลาง เขาว่ิงเขามากอดอาเสี่ย ทั้งสองจูบกันคนละฟอด “เตยเลย อายเสี่ย ปญญาแกราวกับขงเบง วิเศษมาก กันไมนึกเลยวาแกจะมีปฏิภาณเฉียบแหลมเชนนี้” กิมหงวนยิ้มแกมแทบแตก “พูดแลวจะวาคุยวะ ของกลวยๆ พรรคนี้จะยากเย็นอะไร ไปหาอายพลเถอะมันขาซนลุกขึ้นเดินเหินไม

ไหวแลว” “อาว!” นิกรอุทาน “ง้ันเรอะ?” แลวเขาก็มองดูนายพัชราภรณซึ่งนั่งพับเพียบอยูโคนตนไม “หยูฮูๆ

เปนไงบางโวย เสือขาหักแลวรึ ฮะ - ฮะ” สองเกลอวิ่งเหยาะๆ เขามาหาหัวหนาคณะวานรอยูไมสุข ตางทรุดตัวนั่งขนาบขางพลคนละขาง นิกรยก

มือตบศีรษะนายพัชราภรณแลวหัวเราะ “นึกยังไงขึ้นมาละ ถึงไดรอนลงที่นี่ หรืออยากจะเปนทารซาน?” พลหัวเราะหึๆ มองไปที่ ‘งูเหาฟา’ “เครื่องยนตรมันหยุดโดยไมยื่นโนตี๊สใหเรารูลวงหนานะซี เกือบแยมันนึกวาจอดเสียแลว พอรอนลงก็

เจอตนไมโครมเบอเริ่ม” นิกรหัวเราะลั่น ตบหลังพลดังฉาด “มินาละ ปากคอยังกะครุธ วันนี้นับวาแกโชครายมาก เครื่องบินเปนยังไงบางเสียหายมากไหม?” พลสั่นศีรษะ “นิดหนอย ใบพัดหักเทานั้น” พูดจบพลก็ถอนหายใจดังๆ “เราจะทําอยางไรกันตอไปดีโวย?” อาเสี่ยวา “จะทําอยางไร เรากอตองอยูกันในปานี้แหละ จนกวาพวกติดตามคนหาเราเขาจะตามมาพบ

เขา” กะดิ่งทองลืมตาโพลง “อยูที่นี่? อยูยังไงกันพอเอย เสือมันจะไดเอาไปแดกปะไร มายก็ถูกชางกะทืบตาย เราสามคนจะตอง

โดยสารคอรแซลํานี้กลับไปฐานทัพใหไดกอนพลบค่ํา”

“หา?” เสี่ยหงวนอุทานดังๆ “แกมีปญญาเอาเครื่องบินขึ้นไดรึ เนื้อที่กวางยาวเพียงเทานี้ ถาไมจูบตนไม มองเทงไปตามกันก็ลองดู”

อายเสือมือกาวยิ้มเล็กนอย “ถูกแลว แตเราตองชวยกันคิดหาวิธีนําเครื่องบินขึ้นใหได” อาเสี่ยรีบพูดขึ้นทันที “อยาไปคิดเลยวะ ใหแกคิดจนตายก็ไมสําเร็จ นอกจากเกณฑแรงราษฎรชวยกันโคนตนไม ปราบที่ให

กวางยาวออกไปอีก ที่เทากะบิมือเทานี้ ยังไงๆ มันก็ขึ้นไมได” “เถอะนา, ความจริงแกก็เปนคนมีความคิดเฉียบแหลม ไมนาจะทอถอยเลย ทุกสิ่งทุกอยางมันตองสําเร็จ

ถาหากวาแกมีความมานะ และบางทีแกอาจจะคิดได” ถูกลูกยอ อาเสี่ยก็ยิ้มแปน “ถางั้นก็ลองคิดกันดู” แลวสองเกลอก็ยกมือไขวหลัง เดินกมหนาวนเวียนไปมา พลนั่งอมยิ้มมองดูเพื่อนเกลอทั้งสองพลางนึก

ในใจวา อายสองคนนี่มันติดจะเซี้ยวๆ ยังไงชอบกล เสี่ยหงวนหัวเราะกาก กะโดดตัวลอย รองเสียงลั่น “วูป! สําเร็จแนโวย” นิกรยิ้มเล็กนอย “อยาหนอยเลยวะ ขารูหรอกนา แกรองเลนโกๆ” กิมหงวนขมวดคิ้วยนพรอมกัน “แลวกัน, เลนดักคอเสียกอนยังงี้ เลยกลายเปนตลกตราเกี๊ยะไปเลย ฮ้ีย – อายเวร! อยาดักคอซีนา” พลหัวเราะลั่น พะยักหนาเรียกเพ่ือนเกลอทั้งสอง “มานี่แนะ แกสองคนอยาคิดเลย ปวยการ, ฉันคิดไดแลว” สองสหายรีบเดินเขามานั่งขางนายพัชราภรณ กิมหงวนถามโดยเร็ว “ไหน – เลาแจงแถลงไขใหฟงซิ แกจะทํายังถึงจะใหเครื่องบินขึ้นได กอนอื่นตอบฉันเสียกอนวา

เครื่องบินลํานี้บรรทุกไดสองคนเทานั้น แตเราสามคน เราจะนั่งกันอยางไร หรือวาแกจะขี่คอฉันอีกทีหนึ่ง?” นายพัชราภรณอมยิ้ม “อายโง, เรากอตองเกาะปกไปคนหนึ่งซีวะ” กิมหงวนสะดุงโหยง “แตคงไมใชฉัน?” “ออ – อยาสงสัยเลย” พลพูดยิ้มๆ “หัวเด็ดตีนขาดก็ตองเปนแก” อาเสี่ยขมวดคิ้วนิ่วหนา “อยาเลย จางอั๊วก็ไมเอา กวาจะถึงสัตตหีบ อยางนอยก็ต้ังครึ่งช่ัวโมง พลาดพลั้งหลนลงไป คอกอยนลง

ไปรวมกับตาตุมเทานั้น” นิกรพูดเสริมขึ้น “อายเรื่องใครจะเปนคนเกาะปกไปนะ ไมใชปญหาสําคัญหรอก กันกําลังอยากรูวา ทํายังไงถึงจะเอา

เครื่องบินขึ้นได เพราะเนื้อที่มันจํากัดอยางนี้?” พลพะยักหนาชาๆ

“ไดซีวะ แตเราจะตองเสี่ยงโชคและเสี่ยงอันตราย เอาเถอะ, กันเปนคนขับเอง แกกับเจาหงวนเปนคนโดยสาร”

นายการุณวงศอาปากหวอ “แกเหยียบกะเดื่องไดเรอะ ตีนแกบวมนี่หวา?” “ได” พลรับคําอยางมั่นใจ “กันเชื่อวากันสามารถพาเครื่องบินกลับฐานทัพไดแนๆ” กิมหงวนถามขึ้นบาง “มันจะยังไงกันโวย บวกตนไมเขาละกอ เปนศพไปตามกันเชียวนา” พลหัวเราะอีกครั้งหนึ่ง “กันจะอธิบายใหฟง อา – กันจะเปนคนขับ โนน – เถาวัลยเสนนั้นแหละ เอาไปผูกเขากับตนไมใหญตน

หนึ่งตรงนั้น ซึ่งอยูใตทางลม แลวแกตองจับปลายเถาวัลยไว หรือผูกติดกับแทนปนหลังก็ได สวนเจากรเปนคนหมุนใบพัด เมื่อเครื่องยนตรติด กันจะเรงใหเต็มที่ พอเจากรเกาะปกเรียบรอย ก็ใหแกตัดเถาวัลยออก เครื่องบินซึ่งมีความเร็วเต็มที่แลว จะขึ้นพนจากพื้นดินทันที โดยว่ิงไปเพียงเล็กนอยเทานั้น และเมื่อพนดินแลว กันก็จะบังคับใหมันเชิดหัวขึ้น วิธีนี้แหละจะชวยใหเราไปถึงฐานทัพไดในวันนี้”

นิกรกับกิมหงวนตางมองดูหนากันแลวยิ้มแหยๆ เสี่ยหงวนพูดเสียงออย “ความคิดของเจาพลแยบคายมาก แตถาหากวาตัดเถาวัลยออกและมันพุงเขาใสตนไมละ เมียกันมิตอง

กําพราผัวรึ?” นายพัชราภรณชักฉิว “ยังงั้นแกไมตองไป เมื่อแกกลัวตายก็อยูที่นี่แหละ กันไปกับอายกรสองคนก็แลวกัน” อาเสี่ยทําคอยน “ใครจะอยูวะ เอา – ตกลงโวย ตายก็ตายดวยกัน” แลวเขาก็หันมาทางกะดิ่งทอง “วาไงโวย?” “โอ เค ถาเราจะตองตายดวยกันทั้งสามคน กันก็ยินดี” พลยื่นมือใหนิกรกับกิมหงวนจับ “ยังงี้ซีนา เอาโวย, อยาชักชาเลย แกสองคนชวยกันพะยุงกันไปขึ้นเครื่องบินเถอะ แลวก็เข็นมันไปใต

ทางลมทางโนน” นิกรหนาเบ “ขี่หลังอายเสี่ยไปซี” กิมหงวนทําปากยื่น “ขี่ยังไงกัน ตัวเล็กๆ ขนาดลูกหมาเมื่อไหร ใครจะไปเอาไหว ถัดไปซีวะ ซอมเอาไวเผื่อไมมีทางทํามาหา

กินจะไดขอทานเขา” พลหัวเราะ “อายเวร อยาพูดเปนเลนไปนา มัวโอเอประเดี๋ยวก็จะค่ํามืด เวลามันคอยทาเมื่อไหร” อาเสี่ยสั่นศีรษะแลวถอนหายใจยาว “มา – ขาอุมไปเอง แลวอยาเสือกจิ้มบั้นเอวละ พอทิ้งคอเหนียงหักเลย” พูดจบเขาก็กมลงชอนตัวพล

ยกขึ้นอุมพาเดินตรงไปที่เครื่องบินหมายเลข ๑๑๑ นิกรยืนหัวเราะงอหาย “ฮะ – ฮะ คลายกับลิงอุมแตงโวยนาดูพิลึก”

พลหัวเราะหึๆ กิมหงวนอดหัวเราะไมไดก็ปลอยคิก แลวเขากับพลก็ลมลงบนพื้นดินเพราะหมดเรี่ยวแรง “ฮ้ือโวย” อาเสี่ยเอ็ดตะโรลั่น “เสือกยั่วใหหัวเราะทําไมก็ไมรู” พลสูดปากเบาๆ “อูย – ตะโพกแทบหัก ซี๊ด – อายกรนี่มันทะเลนตลอดศก โอย – เจ็บโวย” เสี่ยหงวนอุมพลขึ้น พาเดินไปจนถึงเครื่องบิน นิกรว่ิงเหยาะๆ เขามาชวยเหลือ กวาจะใหนายพัชราภรณ

ขึ้นไปนั่งบนเครื่องบินได ก็เสียเวลาไมตํ่ากวา ๑๐ นาที ตอจากนั้นกิมหงวนกับนิกรก็ชวยกันเข็นคอรแซหมายเลข ๑๑๑ ไปใตทางลมและจอดเรียบรอย พลบงการ

ใหนิกรไปเก็บเถาวัลยเสนนั้นมาผูกกับตนยางตนหนึ่งซึ่งอยูหางจากเครื่องบินราว ๕ เมตรเทานั้น แลวใหกิมหงวนขึ้นนั่งขางหลังเขา นิกรสงปลายเถาวัลยอีกขางหน่ึงให อาเสี่ยปลดมีดพับสะปริงออกมาตัดออก เหลือปลายเชอืกไวเพียง ๒ เมตร เพื่อไมใหเกะกะและจับถนัด

พลกลาวกับเสี่ยหงวน “เตรียมตัวโวย ดึงเถาวัลยใหตึง” แลวเขาก็หันมาทางนายการุณวงศ “เร็ว – จัดแจงหมุนใบพัด อยามัว

ชักชาเสียเวลา” นิกรบนอะไรพึมพัมเดินออมมาขางหนาเครื่องบิน สักครูหนึ่ง เครื่องบินหมายเลข ๑๑๑ ก็สงเสียงคํารามเบาๆ กิมหงวนดึงเชือกไวมั่น นิกรว่ิงปุเลงปนขึ้น

ไปนั่งบนเครื่องบินเกาะสายโยงไว คอรแซ ๑๑๑ คํารามลั่น ใบพัดพัดตนหญาขาดกะจุย พลเรงเครื่องเต็มที่หันมาตะโกนบอกเพื่อนเกลอของ

เขา “เอาโวยหงวนตัดเถาวัลยได” อาเสี่ยยกมีดพับสะปริงตัดเถาวัลยออกทันที เครื่องบินซึ่งมีกําลังความเร็วอยูแลว ว่ิงไปตามพื้นที่ราบราว

๓๐ เมตร แลวก็ขึ้นสูทองฟา นายพัชราภรณรีบดึงคันบังคับใหมันเชิดหัวขึ้น ดวยการเสี่ยงโชคเยยมฤตยู ลอทั้งสองของเครื่องบินเฉียดยอดไมไมถึง ๑ ฟุต ถาหากวากะทบยอดไมก็เปนอันวาสามเกลอของเรา

จะตองไปคุยกับยมพะบาลอยางไมมีปญหา ขณะที่เครื่องบินตั้งตัวพุงขึ้นสูทองฟาเปนมุม ๗๕ องศา กะดิ่งทองซึ่งเกาะอยูบนปกลางตองหอย

ตองแตงเกือบจะหลุดจากเครื่องบิน จนกะทั่งเครื่องบินขึ้นสูงประมาณ ๑,๐๐๐ เมตร พลก็บังคับมันใหบินขนานกับพ้ืนดิน

เสืออากาศทั้งสามถอนหายใจโลงอกพรอมๆ กัน พลยิ้มสดชื่น โบกมือใหนิกรซึ่งนั่งพับเพียบเรียบรอยอยูบนปก หนาตาบูดบึ้งบอกบุญไมรับ

คอรแซหมายเลข ๑๑๑ บินลัดตัดตรงไปฐานทัพสัตตหีบอยางรีบรอน เพราะความสามารถของนิกรกับกิมหงวนพลจึงกลับได มิฉะนั้นเขาก็จะตองตกคางอยูในปาลึกอีกหลายวัน

-๕- เกือบ ๑๖.๐๐ น.แลว ที่ฝูงบินนาวีสัตตหีบ นายพลโทพระยาปจจนึกพินาศ ทานแมทัพใหญภาคเขมรไดมาปรากฏตัวที่นี่อีกครั้งหนึ่ง ขณะนี้ทานกําลังยืนคุยอยูกับหลวงอึกกะทึกเวหาและนายทหารอากาศอีกหลายคนที่หนาสนามบิน บรรดานักบินและชางอากาศยืนจับกลุมสนทนากันถึงเรื่อง ร.ต.พล พัชราภรณ เสืออากาศตัวยงซึ่งตองอุบัติเหตุจากการบินทดลอง ‘งูเหาฟา’

หลวงอึกกะทึกฯ ไดรายงานดวนทางวิทยุโทรศัพทไปใหทานแมทัพทราบ เจาคุณปจจนึกฯ วิตกเปนหวงถึงนายพัชราภรณมาก ดังนั้นจึงรีบขึ้นเครื่องบินมาตินบอมเบอรเครื่องบินทิ้งระเบิดขนาดหนัก เดินทางจากศรีโสภณมาสัตตหีบเพื่อฟงขาวพล ทานเจาคุณพึ่งมาถึงเมื่อสักครูนี้เอง เครื่องบินมาตินที่ทานโดยสารมาคงจอดเปนสงาผาเผยอยูหนาโรงเก็บ นักบินประจําเครื่องกําลังควบคุมใหชางอากาศทําความสะอาดและตรวจตราเครื่องยนตร

เครื่องบินโจมตี ๓ เครื่องที่หลวงอึกกะทึกฯ สงไปคนหาพล เมื่อตอนเที่ยงกวาๆ นั้น ไดกลับมาถึงฐานทัพราว ๑๕.๐๐ น. และรายงานใหทานผูบังคับฝูงทราบวาไดพยายามคนหาที่เครื่องบิน ‘งูเหาฟา’ ตกจนออนใจ แตก็ไมพบ

บัดนี้ ทุกคนกําลังรอฟงขาวจากอาเสี่ยและนิกรซึ่งนําเครื่องบินเดินทางไปนานแลวยังไมกลับมา เจาคุณปจจนึกฯ มีกิริยากะสับกะสายมาก ทานดูดซิการคอนขางแรง พนควันโขมง นานๆ ก็ลวงกะเปา

หยิบนาฬิกาพกออกมาดูเวลาครั้งหนึ่ง “เฮอ- เห็นจะไมมีหวังแลว คุณหลวง” ทานแมทัพพูดกับผูบังคับฝูงเบาๆ “เจากรกับเจาหงวนอาจจะไปรวง

เสียที่ไหนอีกก็ได ผมกลุมใจเหลือเกิน เปนหวงเจาหลานชายที่รักจนทําอะไรไมได คุณหลวงไมควรใหมันลอง ‘งูเหาฟา’ นี่นา”

หลวงอึกกะทึกฯ ชักใจไมดี “อา – งา – กระผมใหพลขึ้นทดลอง ก็เพื่อจะเชิดชูเกียรติของใตเทาขอรับ” เจาคุณปจจนึกฯ ขมวดคิ้วยน “เอะ – ทําไมถึงเกี่ยวกับผมดวย มันยังไงกัน ผมไมเขาใจเลย” ผูบังคับฝูงยิ้มทะแมงๆ “คือ – คือวา กระผมเห็นวา นายเรืออากาศตรีพลนะ เปนหลานชายใตเทา และเปนนักบินที่มีความรู

ความสามารถดีเยี่ยม อา – ถาหากวาพลนํางูเหาฟาขึ้นทดลองไดผล ใครๆ ก็จะพากันชมเชยวา หลานชายของใตเทาเกงกลาสามารถ ถอดอุปนิสสัยมาจากใตเทา เมื่ออาเกงหลานก็ตองเกงเปนธรรมดาอยูเอง”

เจาคุณถูกลูกยอก็ยิ้มอายๆ ยกนิ้วช้ีมือขวาใสปากกัดและแกวงแขนซายไปมา “แฮะ – แฮะ ผมนะไมไดวาอะไรคุณหลวงหรอก แตวารูสึกเปนหวงเจาพลเหลือเกิน ไปรวงที่ไหนก็ไมรู” หลวงอึกกะทึกฯ ยิ้มออนโยน “กระผมมั่นใจวา คงไมไดรับอันตรายรายแรงหรอกครับ อีกสักครู นิกร, กิมหงวนกลับมา ก็คงทราบวา

งูเหาฟา ไปตกที่ไหน?” ทานแมทัพถอนหายใจอีกครั้งหนึ่ง ขณะนั้นมีเสียงจอกแจกจอแจของพวกนักบินดังขึ้น หลายคนชี้มือไป

ทางทิศตะวันออก เจาคุณปจจนึกฯ เงยหนามองดูขอบฟาขางหนาโนน เครื่องบินเครื่องหนึ่งกําลังบินตรงเขามา ทานผูบังคับฝูงรีบรายงานใหทานทราบทันที “นิกรกับกิมหงวนกลับมาแลวขอรับ”

เจาคุณตื่นเตนอยางยิ่ง ใบหนาของทานแดงระเรื่อ ใจเตนทึกทัก “ใชแนรึ คุณหลวง?” “แนซีครับ เครื่องบินลํานี้จะเปนเครื่องบินที่อื่นไมไดเปนอันขาดนอกจากเครื่องบินหมายเลข ๑๑๑ ซึ่ง

นิกรกับกิมหงวน ไดเดินทางไปคนหาพล” นายทหารอากาศคนหนึ่ง เดินเขามาชิดเทาตรงยกมือวันทยาหัตถเจาคุณปจจนึกฯ แลวสงกลองสองตาให

ทานอยางนอบนอม “คุณนิกรกับคุณกิมหงวนพาคุณพลมาดวยขอรับ ใตเทาโปรดกรุณาสองกลองดูเถอะครับ ที่ปกซายของ

เครื่องบิน มีคนเกาะมาดวยหนึ่งคน” เจาคุณตะลีตะลานยกกลองขึ้นสอง แตอารามรีบรอนจึงกลับกลองเอาทางดานเล็นซใหญขึ้นมาไวที่ลูก

นัยตา จึงเห็นเครื่องบินไกลออกไปอีกตั้งหลายเทา นายทหารนักบินเจาของกลองหัวเราะหึๆ “ใตเทา – ใตเทาครับ ใตเทามองผิดขอรับ” เจาคุณพูดพลางสองกลองพลาง “ไมผิดหรอกคุณ ผมเห็นแลว เออเฮอ – ยังอยูไกลมาก หรือตาผมไมดีก็ไมรู” เจาของกลองหัวเราะคิก “มิไดครับผม ใตเทากลับกลองเสียใหมเถอะครบั” ทานแมทัพสะดุง มองดูกลองแลวยิ้มกะเรี่ยกะราด “ปูโธ – มินาเลาดูมันไกลออกไปอีก” พูดจบก็ยกกลองขึ้นสอง คราวนี้เจาคุณปจจนึกฯ แลเห็นคอรแซ

หมายเลข ๑๑๑ อยางถนัด ที่ปกขางซายของมันมีใครคนหนึ่งเกาะอยู “โอ – คุณหลวง เจาพลของผมกลับมาไดแลว ไชโย! อายสองคนเกงมาก อุตสาหไปติดตามคนหาเอามาจนได”

ทานผูบังคับฝูงตื่นเตนพอๆ กับเจาคุณปจจนึกฯ เหมือนกัน “กระผมใหนิกรกับกิมหงวนไปก็เพราะเชื่อความสามารถของแกขอรับ” เจาคุณพะยักหนาชาๆ ยกสายกลองขึ้นคลองคอทาน นายทหารนักบินเจาของกลองเอื้อมมือเขี่ยแขนทาน

เบาๆ “ประทานโทษเถอะครับ แฮะๆ กลองของผม” เจาคุณปจจนึกฯ สะดุงโหยง “อาว – ตายจริง นึกวาของผมเสียอีก” พูดจบก็ปลดสายกลองออกจากคอ สงคืนใหนายทหารอากาศผูเปน

นักบินนํารองของฝูงบินนาวี สามเกลอของเรามาแลว บรรดานักบินและชางอากาศตางกะโดดโลดเตน ไชโยโหรองเสียงลั่นสนามบิน ทุกๆ คนปติยินดีที่พล

รอดตายกลับมาได คอรแซหมายเลข ๑๑๑ จิกหัวลงสูพ้ืนสนามและผอนเครื่องยนตรใหเบาลง ทุกคนแลเห็นนิกรอยางถนัด กะดิ่งทองนั่งขัดสมาธิอยูบนปก ยกมือขวาโบกมือใหเพื่อนนักบิน คอรแซว่ิง

ไปตามสนาม ชาลงตามลําดับ พลบังคับมันใหเลี้ยวซายว่ิงยอนมาหนาโรงเก็บ เจาคุณปจจนึกฯ ยอขาลงต่ําแลวกะโดดตัวลอยฉุดแขนหลวงอึกกะทึกฯ พาว่ิงปุเลงๆ เขาไปในสนาม พวก

นักบินและชางอากาศวิ่งตามหลังพรู ทานเจาคุณสะดุดเทาตัวเองเสียหลักหกลมปาบ มือกางตีนกาง นักบินหลายคนที่ว่ิงมาขางหลังหามลอไมทันเลยเหยียบขึ้นไปบนหลังเจาคุณปจจนึกฯ บางคนก็กะโดดขามไปได

เจาคุณลนลานรีบลุกขึ้นว่ิงตูดกะเพื่อมๆ เขาไปอีก นิกรเปนคนแรกที่ลงจากเครื่องบิน ตอจากนั้นก็เสี่ย หงวน สวนพลไมสามารถจะลงมาได นั่งอมยิ้มโบกมือใหใครตอใคร และรูสึกตื่นเตนมาที่แลเห็นเจาคุณปจจนึกฯ

กิมหงวนกับนิกรยืนตะลึง มองทานแมทัพ ซึ่งเดินยิ้มเขามาหาเขา “คุณอา!” อาเสี่ยรองลั่น “คุณอาหรือครับนี่?” เจาคุณหัวเราะเบาๆ “ก็อานะซี” “โอ - คุณพอ” นิกรรองขึ้นบาง แลวสองเกลอก็เผนพรวดกะโจนเขากอดเจาคุณปจจนึกฯ ทานแมทัพไมทันระวังตัว น้ําหนักของนิกรกับ

เสี่ยหงวนรวมกันเขาเกือบ ๓๐๐ ปอนด ทําใหทานเสียหลักหงายหลังผลึ่ง สองเกลอขึ้นไปครอมอยูบนหนาอกทาน เจาคุณดิ้นขลุกขลักรองเอ็ดตะโร พวกนักบินชวยกันดึงกิมหงวนกับนิกรใหลุกขึ้น สวนหลวงอึกกะทึกฯ ชวยประคองทานเจาคุณ

ทานแมทัพทําหนาบองแบว หายใจถี่เร็ว “มึงเลนประสาอะไรกันวะ หา? โธ – ตะโพกกูแทบหัก” เสี่ยหงวนยิ้มแปน “ผมดีใจที่ไดเห็นหนาคุณอาครับ คุณอามาถึงเมื่อไหรครับนี่ มาเครื่องบินหรือครับ?” เจาคุณยิ้มแหงๆ “ขามายานบอมบ พอไดรับวิทยุโทรศัพทจากหลวงอึกกะทึกฯ แจงขาวอุบัติเหตุของเจาพล อาก็รีบขี่ยาน

บอมบมานี่ แกไปตามพบพลที่ไหนละ?” กิมหงวนหัวเราะคิก “พบในปา ทางทิศตะวันออกหางจากจังหวัดชลราวเจ็ดแปดสิบกิโลเมตรครับ ผมกับเจากรเอายานฟาเที่ยว

คนหาแทบแย” พูดจบเขาก็เลาเรื่องราวโดยละเอียดใหเจาคุณและพวกนักบินฟง ทุกๆ คนนึกชมช่ืนนิกรกับอาเสี่ยขึ้นอีก ทั้งสองกลาหาญมาก ยอมเสี่ยงชีวิตลงไปชวยพล และเมื่อเดินทางกลับ นายพัชราภรณก็แสดงความเด็ดเดี่ยว นําเครื่องบินขึ้นในเนื้อที่จํากัด พากันกลับฐานทัพไดโดยสวัสดิภาพ ตอนสุดทายกิมหงวนกลาววา “เทาที่ผมพบเจาพลก็คงเปนเพราะเจาพอทานดลใจครับ ผมบนทานเอาไวมากเสียดวย หมูเห็ดเปดไกเหลายาปลาปง อยางละเทาไรๆ ก็จําไมไดแลว”

เจาคุณปจจนึกฯ หัวเราะหึๆ บอกใหพวกนักบินชวยกันนํานายพัชราภรณลงมาจากเครื่องบิน แลวทานก็ยกมือตบบาอาเสี่ยกับนิกรคนละขาง

“เกงมาก – แกสองคนเกงจริงๆ ไมใชเกงเลนๆ การติดตามคนหาจนพบเครื่องบินตก ก็นับวาสามารถพออยูแลว นี่แกยังพาเจาพลกลับมาไดอีก จึงสมควรอยางยิ่งที่ฉันจะกลาวชมเชยแก”

กะดิ่งทองยักคิ้วแผล็บ “อยาชมเลยครับ เปอยการ เลี้ยงเหลาผมสักคนละขวดยังจะเขาทีกวา” เจาคุณหยุดยิ้มทันที “อยาใหมันตะกละตะกรามนักเลยวะ พรุงนี้เจาหงวนมันก็คงจะแกบน คอยกินเหลือเจาพอก็แลวกัน” กิมหงวนสะดุงโหยง “อะ – ไมแกหรอกครับ การบนของผมคราวนี้ เจาพอไมไดชวยผมเลย” “วะ แลวยังงั้นทําไมแกถึงพบเจาพลได อยาโกงทานนาโวย ถูกหักคอตายหาไมรูนา”

“เอา – เลนหักคอมันกอตองเตะปากกันเทานั้นแหละครับ คนอยางผมคุณอาก็รูแลววาคนบา” “แลวเสือกบนทานทําไม อยาทําเปนเลนไมไดนะอายหงวน พูดจากาวราวทานประเดี๋ยวก็คอบิดเทานั้น

แหละ” “โอย – ออย กลัวแลว เอื๊อก – ลูกชางกลัวแลวครับ” แลวกิมหงวนกล็มลงบนสนาม ดิ้นพราดๆ บิดตัวไปมา พวกนักบินที่ยืนลอมรอบทําตาปริบๆ บางคนอา

ปากหวอถอยหลังกรูด หลวงอึกกะทึกฯ ทําหนาครึ่งยิ้มครึ่งแหย สวนทานแมทัพจองตาเขม็งมองดูอาเสี่ย “คุณ – ละ – อวง” เจาคุณพูดเสียงสั่น “จะ – เจา – พะ – ออ เลนงานอายเสี่ยเขาให – ละ – แอว” ผูบังคับฝูงเขยิบเขามาชิดตัวเจาคุณปจจนึกฯ “หะ – เห็น – จะ – จะ –จริงคราบ” หลวงอึกกะทึกฯ พูดจบฟงไมรูวาทานพูดภาษาไทยหรือภาษาอะไร กิมหงวนนอนหลับตานิ่งน้ําลายฟูมปาก รางของเขาสั่นเทิ้ม สักครูก็นอนนิ่งไมกะดุกกะดิก เจาคุณปจจนึกฯ เหงื่อแตก คอยๆ ยองเขามายืนขางๆ อาเสี่ยแลวรองเรียกเบาๆ “หงวน – หงวนเอย” อาเสี่ยพรวดพราดลุกขึ้น เจาคุณปจจนึกฯ รองสุดเสียง กะโจนพรวดเขากอดคอผูบังคับฝูง ทั้งสองเลยพา

กันหกลม กิมหงวนลืมตาโพลง หัวเราะกาก ใบหนาของเขาดุรายถมึงทึง ริมฝปากแบะยื่น นัยตาถลนเกือบจะออกมา

นอกเบา อากัปกิริยาเปลี่ยนแปลงไปเปนคนละคน พวกนักบินหลายคนวิ่งหนีโกยอาวเอาตัวรอด บางคนยืนขาสั่นพ่ับๆ แตคนที่หัวสมัยไมเช่ือถือในอิทธิฤทธิ์ของสิ่งศักดิ์สิทธิ์คงยืนดูอยางแปลกใจ อยางไรก็ตาม ๙๐ เปอรเซ็นตเช่ือกันวา เจาพอเขาทรงอาเสี่ยเขาใหแลว ยิ่งเจาคุณปจจนึกฯ กับคุณหลวงอึกกะทึกฯ เช่ือมั่นเอาจริงๆ จังๆ ทีเดียว

กิมหงวนตีอกชกตนเอง แลวหกขะเมนตีลังกาอยางแคลวคลอง “อายหงวน!” อาเสี่ยเอ็ดตะโรลั่น “ไอชาติหมา มึง! – มึงดูถูกกู กูจะตองเอาชีวิตมึงวันนี้แหละ หน็อยแนะ

ไมรูจักกูเสียแลว กูนี่นะเฮยเปนเจาเปนใหญในจังหวัดชลบุรี ตําแหนงขาหลวงตรวจการณช้ันพิเศษ มึงดูถูกกูมากอายหงวน กูอยูที่นี่มานานแลวไมเคยมีใครดูหมิ่นกูเลย ฮะ – ฮา กูตองหักคอมึง”

เจาคุณปจจนึกฯ ตัวสั่น ใบหนาของทานขาวเหมือนกระดาด ทานยกมือไหวเจาพอ? ปะหลกๆ “เจาพอมาจากไหน – คราบ?” กิมหงวนยกกําปนฟาดหนาอกตัวเอง ๓ ครั้ง “นี่แหละเฮย คือเจาพอเขาเขียว ทารซานไมกลัวใคร” ทานแมทัพกลืนน้ําลายเอื๊อก “ประทานโทษใหหลานชายของลูกชางสักครั้งเถอะครับเจาพอ” เจาคุณวิงวอนขอโทษแทนกิมหงวน “มัน

ไมรูอะไรหรอกครับ คะนองปากก็พูดออกมายังงั้นเอง” เจาพอ – กิมหงวนหัวเราะกาก “ไมไดๆ ขายกโทษใหไมได มันบกพรองมันจะเตะขา ฉะนั้นขาตองเอาชีวิตมันไป ฮะ – หา – เอื๊อก โอยกู

อยากกินเหลาเต็มทนแลวโวย” ทานเจาคุณยิ้มปูเลี่ยนๆ “นึกวาเวทนามันเถอะคราบ มันเปนคนไมเต็มเต็งมาแตไหนแตไรแลว อภัยใหมันสักครั้งเถอะเจาพอครับ

ลูกชางจะแกบน – งา – เจาพอโปรดอะไรละครับ?” เจาพอหงวนยิ้มแปน

“เหลาโวย ถาไดวิศกี้หกขวด ขาจึงจะยอมยกโทษให” เจาคุณปจจนึกฯ ขมวดคิ้วยน หันมากะซิบถามผูบังคับฝูงเบาๆ “เอ – นี่อายหงวนมันแกลงทําหรือถูกเจาพอเขาสิงจริงๆ ก็ไมรู” อาเสี่ยยกเทากะทืบพื้น พรอมกับยกมือช้ีเจาคุณปจจนึกฯ “เหม - - - เจาคุณอยากจะลองดีกับขายังงั้นรึ?” “ออย” เจาคุณรองลั่น ประณมมือแต “เปลา – เปลาครับ ผมปรารภดูเทานั้น อา – เอาวิศกี้หกขวดหรือครับ

ไดครับ” เจาพอหัวเราะกาก “ดีแลว ถายังงั้นจะไวชีวิตให และที่อายหงวนมันบนไวก็ยกใหเหมือนกัน หมูเห็ดเปดไกขาไมชอบ ขา

ชอบแตเหลา วิศกี้หรือตราขาวตราดําก็ได” “คราบ – คราบ ลูกชางจะจัดการซื้อมาแกบนใหพรุงนี้ตอนกลางวันคะราบ” เจาพอตวาดแวด “ไมไดๆๆ ตองแกคืนนี้ บนแลวแบงใหอายพล อายกร และอายหงวนคนละขวด เขาใจไหมละ ฮ่ึม!

หัวลานมันแผล็บยังงี้นาหักคอจิ้มน้ําพริกเหลือเกิน” เจาคุณใจหายวาบเกือบเปนลม ทานรีบทรุดตัวนั่งคุกเขาประณมมือแต “ออย – อยาทําลูกชางเลยครับ” เจาพอหัวเราะกากใหญ “นี่นะเรอะ – ลูกชาง ฮะ – ฮา ลูกชางทําไมถึงหัวลานเปนลูกมะอึกอยางนี้” เจาคุณปจจนึกฯ กลัวก็กลัว ฉิวก็ฉิว “มันเปนมาแตกําเนิดคะราบ” เจาพอกวาดสายตามองไปรอบๆ แลวก็พะยักหนากับเจาคุณแมทัพ “อยาลืมนา ค่ําวันนี้ตองซื้อเหลามาแกบน มายหักคอตายหาเลย” พูดจบรางของอาเสี่ยก็หงายหลังตึง ทามกลางความตื่นเตนของบรรดานักบินกับทหารอากาศ ตลอดจนกะ

ทั่งเจาคุณปจจนึกฯ และผูบังคับฝูงบินนาวี กิมหงวนนอนหลับตาพริ้ม นอนนิ่งไมไหวติง เจาคุณปจจนึกฯ ถอนใจเฮือกใหญ หันมาพูดกับหลวงอึกกะทึกฯ ดวยเสียงสั่นๆ “ไมไหว เฮ๊ียนอะไรอยางนี้ นากลัวจัง คุณหลวงเคยไดยินช่ือทานบางไหม เจาพอเขาเขียวนะ?” ผูบังคับฝูงบินนาวียิ้มแหยๆ “งา – เคยไดยินครับ ชาวเมืองนี้เคารพนับถือทานมาก ใครมีทุกขรอนโรคภัยไขเจ็บอยางไรก็มักจะบนทาน

เสมอ ชาวประมงคกอนจะออกทะเลตองบนบานศาลกลาวนี่ครับ” เจาคุณทําตัวไหวเหมือนกับคนที่ขนลุก “ฮ้ือ – ประเดี๋ยวผมตองรีบไปซื้อเหลามาแกบน ดีไมดีจะมาเลนงานผมเขาอีก” พูดจบทานก็มองดู

กิมหงวน แลวเดินเขามาใกลเขา “เอ – ทําไมถึงนอนนิ่งไปก็ไมรู” “หงวน! – หงวนโวย! เจาพอออกแลว ลืมตาขึ้นเถอะ” มานตาของอาเสี่ยเผยอขึ้นทีละนอย หลวงอึกกะทึกฯ ทรุดตัวนั่งชวยประคองใหเขาลุกขึ้น อาเสี่ยขมวดคิ้ว

ยน มองดูคนโนนคนนี้ แลวพูดเบาๆ “เอะ – นี่ผมเปนอะไรไปครับ โอย – เพลียเหลือเกิน ผมเปนลมไปกะมัง ทําไมผมใจสั่นริกๆ อยางนี้”

เจาคุณปจจนึกฯ ฉุดแขนเสี่ยหงวนใหลุกขึ้นยืน “อายเสี่ย” เจาคุณพูดยิ้มๆ “แกรูตัวไหม ตะกี้นี้เจาพอเขาเขียวไดมาเขาทรงแก” กิมหงวนสะดุงเฮือก “เจาพอเขาทรงผม? โอ - - เปนความจริงหรือครับนี่?” ทานแมทัพหัวเราะ “ก็จริงนะซี ทานจะหักคอแกใหได เคราะหดีที่ฉันวิงวอนขอโทษทานไว มายแกก็เสร็จแลว แตวาอา

ตองเสียตราดําถวายทานหกขวดคืนนี้ เพื่อเปนการถายโทษแก” พูดจบทานก็เลากิริยาตางๆ ตลอดจนทาทางของกิมหงวนขณะที่ถูกเจาพอเขาทรง

เสี่ยหงวนทําหนาตื่นๆ หันมาทางพล, นิกร “เอ – แปลกจริงแฮะ ตะกี้นี้กันรูสึกตัวเหมือนกับกันเปนลมไป” นายพัชราภรณหัวเราะหึๆ แตกิมหงวนถลึงตาไวกลัวพิธีแตก พลเลยผะสมโรงปรุงยาตมหมอใหญใหเจา

คุณกิน “แกไมควรพูดจาดูหมิ่นทานนี่นา แหม – นึกวาหักคอแกเสียแลว” อาเสี่ยกะพุมมือเหนือศีรษะ “เจาประคูน ทีหลังลูกหมา เอย – ลูกชาง ไมพูดลวงเกินเจาพออีกแลว” ทานแมทัพเดินเขามาจับแขนพล “ไง- อายหลายชาย ถึงกับเดินไมไดเชียวหรือ?” พลยิ้มออนโยน “เดินจริงๆ ก็พอจะกัดฟนไปไดหรอกครับ แตวาเจ็บเหลือเกิน” เจาคุณพะยักหนาชาๆ หันมาทางนิกรกับกิมหงวน “เฮย – แกสองคนเขาปกพาเจาพลไปกองเสนารักษหนอยซี จะไดใหหมอเขาตรวจดู ใสหยูกใสยาให” นกิรจุยปากเบาๆ “โธ – ตะกี้นี้ใหเจาพอทานชวยเปาใหกอดีหรอก ชิๆ ลืมสนิททีเดียว” เจาคุณยกมือตบขาเพี๊ยะ “เออ – จริงโวย ทานเปาพรวดเดียวก็คงเดินได บา – นึกไมทัน” ตอจากนั้นนิกรกับกิมหงวนก็เขาประคองนายพัชราภรณคนละขาง พาเดินออกจากสนามบินตรงไปกอง

เสนารักษ เจาคุณปจจนึกฯ กับทานผูบังคับฝูงตามไปดวย เจาพอยิ้มนอยยิ้มใหญ เขาไมตองแกบนแลว มิหนําซ้ํายังจะไดกินเหลาของเจาคุณแมทัพดวย

อาเสี่ยทําสนิทมาก ราวกับเคยหากินในทางเขาทรงเจาพอมาตั้งหลายป วันนั้นราว ๑๗.๐๐ น. เครื่องบินมาตินบอมเบอรของฝูงบินใหญผะสมภาคเขมร ก็นําเจาคุณปจจนึกฯ

เดินทางกลับศรีโสภณอยางรีบรอน เจาคุณใหเงินกิมหงวนไว ๕๐ บาท บอกใหซื้อตราดํา ๖ ขวดและชวยแกบนใหทาน เมื่อเจาพอรับสังเวยแลวก็ใหแบงกันกิน และเก็บไวใหทาน ๒ ขวด

เปนอันวา อาเสี่ยกับนิกรและพลไดจัดการเลี้ยงเพื่อนทหารอากาศอยางมโหฬารอีกครั้งหนึ่ง ดวยจํานวนเงิน ๕๐ บาทที่เจาคุณปจจนึกฯ ใหไว ตอน ๒๒.๐๐ น. วันนั้น พวกเจาพอหลายคนเมาแอไปตามกัน โดยฉะเพาะตัวเจาพอถึงกับหามไปสงบานพัก

-๖- วันคืนผานพนไปอีก ๑ สัปดาห ความเศราใจไดบังเกิดขึ้นแกผูบังคับฝูงและพวกนักบินนาวีทุกๆ คน ทานผูบัญชาการทหารทั่วไปไดมี

คําสั่งอนุญาตใหพล, นิกร, กิมหงวนออกจากราชการไดตามความประสงค นอกจากนี้ยังมีจดหมายสวนตัวมาถึงสามเกลออีกคนละฉะบับ กลาวชมเชยความสามารถอาจหาญของสามเกลอ ที่ไดเสี่ยงชีวิตและยอมเสียเลือดเนื้อสูรบกับเครื่องบินขาศึก จนกะทั่งไดสมญาจากประชาชนคนไทยทั้งประเทศวา ‘เสืออากาศ’ ทานผูบัญชาการฯ ไดแสดงความอาลัยมาในจดหมายวา ถาหากประเทศตองทําสงครามกับฝรั่งเศสหรือประเทศหนึ่งประเทศใดก็ตาม พล, นิกร, กิมหงวนจะตองกลับมาประจําการทันที

วันนี้สามเกลอจะไดออกเดินทางไปจากสัตตหีบในสภาพของพลเรือน ตางตั้งใจวาจะไปพักศรีราชาสัก ๒-๓ คืน ตอจากนั้นก็จะเที่ยวชมจังหวัดชลบุรีเปนการพักผอนรางกาย แลวจึงจะกลับคืนกรุงเทพพระมหานคร ช่ืนชมยินดีปรีดาปราโมทยกับลูกเมียของตน

ฝูงบินนาวีเงียบเหงามาตั้งแตเชาแลว พวกนักบินและชางอากาศนั่งหนาเศราไปตามกัน แมกะทั่งฮอกพับฐานหมายเลข ๑, ๒, ๓ ก็รูสึกอาลัยเจาของ ‘กะทิงเปลี่ยว’ ทั้งสามลํา จอดอยูในโรงดีๆ เกิดยางแตก โดยฉะเพาะ ‘เปรตเวหา’ เครื่องยนตรติดขึ้นเฉยๆ โดยไมมีเหตุผลต้ังหลายครั้ง

เกือบเที่ยงแลว พล, นิกร, กิมหงวน ในเครื่องแตงกายแบบสากล ถือกะเปาเดินทางขนาดใหญคนละใบ เดินตรงมาที่โรง

เก็บเครื่องบิน นักบินและชางอากาศนับจํานวนรอยเดินตามเขามาอยางหงอยเหงา สามเกลอตรงเขาไปในโรงเก็บ หยุดยืนมองดูเครื่องบินของเขาดวยความอาลัย ‘กะทิงเปลี่ยว’ ทั้งสามลํา

จอดอยูเปนสงาผาเผย พลถอนหายใจเบาๆ กิมหงวนรองไหกะซิกๆ ว่ิงเขาไปหา ‘เปรตเวหา’ กอดใบพัดไวแลวเขาก็จูบ น้ําตา

ไหลพราก “ลากอน อายเพื่อนคูชีวิตของขา วันหนึ่งขาจะตองมาพาเจาออกรบกับขาศึกอีก เจาไมตองเสียใจหรือกลัว

วาจะมีนายใหม ทานผูบัญชาการไดมีคําสั่งใหสงเจาไปเก็บไวเปนที่ระลึกที่ดอนเมือง เพื่อใหทหารอากาศรําลึกถึงความกลาหาญของพวกขาทั้งสามคน”

แลวกิมหงวนก็สั่นศีรษะชาๆ หมุนตัวกลับ เดินเขามาหาเพื่อนเกลอทั้งสอง พลแลเห็นอาเสี่ยรองไห ก็หัวเราะหึๆ

“อะไรโวย ถึงกับรองไหเชียวรึ?” เสี่ยหงวนสะอื้นดังๆ “กัน – กันคิดถึงอายหางดําของกันเหลือเกิน โถ – ดูซี, มันกําลังมองดูกันดวยความอาลัยยิ่ง” นิกรยกเทาถีบกนกิมหงวนปงเขาให อาเสี่ยเซแซดๆ หัวขะมําไปหลายกาว “หมั่นไสฉิบหายเลย ทําราวกับวาจะจากเมียยังงั้นแหละ” กิมหงวนทําปากหมุบหมิบบนพึมพัม “เลนบาอะไรก็ไมรู ชารคสกินรีดมาใหมๆ เปอนหมด” กะดิ่งทองอมยิ้ม ยกนาฬิกาขอมือขึ้นดู “ร่ําลาเพื่อนๆ เสียเถอะวะ พวกเรา, จะไดพากันไปเสียที ปานนี้คนรถบนแยแลว นัดใหเขามาตั้งแตสี่โมง

เชา”

สามเกลอหันมาทางพวกนักบินและชางอากาศซึ่งยืนหอมลอมเขาอยู ตางรูสึกตื้นตันใจอยางยิ่ง เมื่อเห็นเพื่อนๆ แสดงความอาลัยรักตนจนออกนอกหนา จ.อ.โตงเดินเขามาจับมือกิมหงวนบีบแนน แลวพูดเสียงเครือ

“กันยังไมลืมเลยวา เมื่อวันซอมฟุตบอลล กันกับแกไดฉะปากและหวุดหวิดจะแทงกันตาย แตแลวเราก็คืนดีกันดวยน้ําใจสปอรท หงวน – อั๊วรักและอาลัยล้ือมาก ตอไปนี้, ฝูงบินนาวีของเราจะหาคนทะลึ่งขนาดสี่ดาวอยางล้ืออีกไมไดแลว สวัสดี – เพื่อนรัก อั๊วจะจุดธูปเทียนบนบานศาลกลาวขอใหเรารบกับอินโดจีนอีก ล้ือสามคนจะไดกลับมารวมทุกขสุขกับพวกเรา”

กิมหงวนยิ้มเศราๆ ยกมือตบศีรษะจาโตง “อายโตง, แกเปนเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของกัน กันจะลืมคุณงามความดีของแกไมไดเปนอันขาด วันหนึ่งกัน

ไดเอาไขเนาขวางกะบานคุณหลวงอึกกะทึกฯ ถูกอยางถนัดใจ และแกเปนคนเห็นการกระทําของกัน แตแกก็ไมปริปากบอกทาน”

พวกนักบินหัวเราะครืน จาอากาศเอกโตงวาเสียงอหาย “คุยถึงเรื่องเกาๆ กันยิ่งอาลัยแกขึ้นอีก แกสามคนนี่มีเสนหยังไงก็ไมรู พวกเรารูสึกคลายกับวา ฝูงบินนาวี

ถาขาดแกสามคน ก็จะแปรสภาพเปนปาชา” นิกรกะแอ็มขึ้นดังๆ ชูมือขวาขึ้นเหนือศีรษะคลายๆ กับฮิตเลอรแลวตะโกนพูดกับทุกคน “พ่ีนองที่รักทั้งหลาย ขาพเจาผูมีฉายาวากะดิ่งทองหรืออายเสือมือกาวจะตองขอลาพวกทานไปกอนแลว

ขอลาดวยความอาลัยยิ่ง แตกอนที่จะลาไปขาพเจาก็จะไดคืนสิ่งของตางๆ ที่ขาพเจาแอบลวงเอามาจากพวกทานและเก็บรวบรวมเอาไว”

เสียงจอกแจกจอแจดังขึ้นจนฟงไมไดศัพท คนโนนสายสรอยหาย, คนนี้นาฬิกา, คนนั้นแหวนนามสกุล พูดกันแซดไปหมด อายเสือมือกาววางกะเปาเดินทางลงบนโตะ ๔ เหลี่ยมตัวหนึ่ง ยกนิ้วมือขางละ ๒ นิ้วใสปากเปา เปยว!

“ไมตองเอะอะ พ่ีนองทั้งหลาย โปรดเงียบ! เงียบซีโวยแลวกัน สิ่งของทุกๆ อยางที่ขาพเจาจิกเอามา ขาพเจาไดทําปายเล็กๆ บอกนามเจาของผูกติดไว ขอรับรองดวยเกียรติยศวาอยูครบทั้งนั้น แตทานที่ทําของหายและไมมีที่ขาพเจา ก็หมายความวาไปหายที่อื่นหรือคนอื่นจิกเอาไปจริงๆ สวนขาพเจาเปนแตเพียงนักลวงกะเปาสมัครเลนเทานั้น”

เสียงนกกะจอกดังขึ้นอีก นิกรเปดกะเปาเดินทางขึ้น ภายในกะเปามีกลองกระดาด ๔ เหลี่ยมกลองหนึ่งวางอยูบนเสื้อผาของเขา อายเสือมือกาวหยิบออกมาเปดออก

คราวนี้พวกนักบินและชางอากาศตางเฮโรกันเขามาลอมรอบ สงเสียงเจี๊ยวจาวเอ็ดตะโร นิกรตวาดแวด “บอกใหเงียบ!” เหมือนคําสั่งของหลวงอึกกะทึกฯ ทุกๆ คนเงียบกริบ อายเสือมือกาวหยิบปากกาหมึกซึมกําหนึ่งขึ้นมา

แลวอานปายเล็กๆ ที่ผูกติดดามปากกา ใครเปนเจาของคนนั้นก็เขามารับ ตางดีอกดีใจที่ไดของๆ ตนคืน ทั้งๆ ที่นึกวามันศูนยไปแลว

ขณะนี้ทานผูบังคับฝูงบินไดเดินเขามาในโรงเก็บ มีนายทหารอากาศ ๒ – ๓ คนตามมาดวย “ตรง!” พลรองบอกเพื่อนๆ ทุกๆ คนยืนตรงกระทําความเคารพทานผูบังคับฝูง หลวงอึกกะทึกฯ วันทยาหัตถตอบ และมองดูนิกรอยาง

แปลกใจ “เอะ – นี่ทาจะมีการขายทอดตลาดกันกะมัง?” ทานพูดยิ้มๆ เดินเขามาหานายการุณวงศ

อายเสือมือกาวอมยิ้มแกมตุย สงปากกาหมึกซึมเชฟเฟอรดามหนึ่งใหทาน “นี่ครับใตเทา” ผูบังคับฝูงลืมตาโพลง “เอะ – นี่ของอั๊วโวย หายไปเมื่อเย็นวานนี้เอง” กะดิ่งทองหัวเราะเบาๆ “ก็ของใตเทานะซีครับ” หลวงอึกกะทึกฯ ทําตาปริบๆ “แลวทําไมถึงมาอยูที่ล้ือ?” “ไหนครับ, ผมลวงเอามาจากใตเทานะซีครับ อีตอนที่ผมยิงเครื่องบินขาศึกรวงเมื่อวานนี้ อา – ตอนที่ใต

เทาเขามากอดผมยังไงละครับ” ผูบังคับฝูงอาปากหวอ “นิกร - ” ทานรองดังๆ “ล้ือเปนนักลวงกะเปาดวยหรือนี่?” อายเสือมือกาวหัวเราะลั่น “สมัครเลนครับ ไมใชอาชีพ ต้ังแตผมมาอยูฝูงบินนาวี ผมลวงกะเปาเอาของใครตอใครมาเก็บไวมากตอ

มาก แตบัดนี้, ผมไดคืนใหเจาของเขาไปเกือบหมดแลวครับ” พูดจบนิกรก็หยิบเข็มเครื่องหมายแมนปนอันหนึ่งขึ้นมาชู “นายเรืออากาศเอกเฉลิมอยูไหน?”

ร.อ.เฉลิมกะโดดตัวลอย “อยูนี่ – ของผมเอง” พวกนักบินหัวเราะครืน เจาของเข็มเดินยิ้มแหยๆ เขามาหานิกร และรับเข็มเอาไป “นึกออกไหมครับ วันนั้น, วันที่กลับมาจากโจมตีเรือลาม็อทปเกต คุณไดเขามากอดและจูบผม” ร.อ.เฉลิมทําหนาบองแบวชอบกล เขาสั่นศีรษะชาๆ “ไมไหวละครับ มือคุณยังกะนักลวงอาชีพ” กะดิ่งทองสะดุงโหยง “ใหตายโหงซีครับ ไมเคยเลย, นอกจากลอเลนสนุกๆ ในหมูพวก อา – นี่ซองธนบัตรของใครครับ ผมทํา

ปายเล็กๆ ผูกไวแลว แตวามันหายไป” กิมหงวนทําปากจู ยกลูกแปเหวี่ยงกนนิกรดังพั่บ “ของกู!” แลวอาเสี่ยก็กะชากซองธนบัตรเอามา เสียงหัวเราะอยางครื้นเครงดังขึ้นอีก ตอจากนั้นนายการุณวงศก็หยิบของในกลองขานชื่อเจาของและ

สงคืนใหจนกะทั่งหมดกลอง ทุกๆ คนนึกแปลกใจในความสามารถของอายเสือมือกาวเปนอยางยิ่ง เมื่อคืนขาวของใหเพื่อนๆ เรียบรอยแลว นายการุณวงศก็หันมาทางเพื่อนเกลอทั้งสอง “เสร็จธุระของกันแลว แกสองคนมีธุระอะไรอีกบางละ?” พลสั่นศีรษะ “ไมมีอะไรหรอก เราจะออกเดินทางไปจากฝูงบินนาวีก็ไปกันเถอะ กราบลาทานผูบังคับฝูง

เสียทีพวกเรา” ‘เสืออากาศ’ ทั้งสามเดินเขามาหา น.ท.หลวงอึกกะทึกฯ กิมหงวนทาํตาแดงๆ คลายกับจะรองไห ทรุดตัว

นั่งคุกเขากราบลงบนเทาทานดวยความเคารพ แลวลุกขึ้นยืน หยาดน้ําตาไหลคลอหนวย “ผม – ผมกราบลาใตเทาไปกอนนะครับ” เสี่ยหงวนพูดเสียงเครือ “ความจริงใตเทาเปนผูบังคับบัญชาที่มี

ความเมตตากรุณาตอผูนอยมาก ถึงแมกระผมไดลวนลามทะลึ่งกับใตเทาบอยๆ ใตเทาก็อภัยใหผมเสมอ ผมระลกึถึงพระเดชพระคุณของใตเทาแลว ก็รูสึกตื้นตันใจอยางยิ่งเชียวครับ”

หลวงอึกกะทึกฯ ทําปากแบะ น้ําตาของทานคลอหนวยเชนเดียวกัน คุณหลวงอาลัยรักกิมหงวนอยางที่สุด ถึงแมเขาจะทะลึ่งกับทาน แตเขาก็กลาหาญมากทําช่ือเสียงใหทานและฝูงบินนาวี ทานผูบังคับฝูงสวมกอดกิมหงวน แลวทานก็รองไห

“โธ – หงวน - - ฉัน - - ฉันคิดถึงแกมาก” อาเสี่ยรองไหโฮ เขาพูดพลางรองไหพลาง “ก็เหมือนกับผมน่ันแหละครับ ฮือ – ฮือ - - - ถาแมผมยังมีชีวิตอยู ผมจะยกใหเปนเมียใตเทาเลย โฮ - - -” หลวงอึกกะทึกฯ ยกหลังมือเช็ดน้ําตา ขี้มูกไหลยืดเกือบจะเขาปาก “ล้ือจดหมายสงขาวคราวมาถึงอั๊วบางนะ แลวถาวางๆ ก็พากันมาเที่ยวสัตตหีบบาง อั๊วจะรับรองให

แข็งแรงทีเดียว” เสี่ยหงวนสะอื้นดังๆ ลวงกะเปาหยิบผาเช็ดหนาออกมา คลี่ออกสั่งขี้มูก แลวชวยเช็ดขี้มูกใหผูบังคับฝูง

ดวย “ขอบคุณครับ ผมจะไมลืมฝูงบินนาวีของเราเปนอันขาด อยางไรผมก็จะตองมากราบเทาเยี่ยมเยียนคุณ

หลวง และเพื่อนๆ เหลานี้ ลากอนนะครับ” คุณหลวงพะยักหนา คลายมือที่กอดอาเสี่ยออก เดินเขามาหานายพัชราภรณ พลกะพุมมือไหวทานอยาง

นอบนอม “ผมกราบลาใตเทาครับ” ผูบังคับฝูงพะยักหนา จับมือพลบีบแนน “อายนองชาย ในระหวางลื้อสามคน อั๊วรักลื้อมากที่สุด” คุณหลวงกลาวดวยความจริงใจ “นอกจากลื้อจะ

เปนนักบินขนาดเสืออากาศแลว ล้ือยังสุภาพเรยีบรอยมีวินัยดีมาก โธ – ล้ือไมควรออกเลย” พลยิ้มเศราๆ “ใตเทาอยารองไหเลยครับ ผมเห็นน้ําตาของใตเทาแลว ใจไมดีเลย” หลวงอึกกะทึกฯ ยิ้มทั้งน้ําตา “ก็อั๊วคิดถึงลื้อนี่นา” นายพัชราภรณหัวเราะเบาๆ “เพราะความจําเปนในการครองชีพหรอกครับ ผมจึงตองลาออกจากราชการ

งา – ผมขอถือโอกาสนี้อวยพรใหใตเทาที่เคารพของผมจงมีความสุขความเจริญยิ่งๆ” ผูบังคับฝูงยกมือตบบาพล “นองชาย ขอบใจมาก ขอพรอันนั้นจงเปนของลื้อเชนเดียวกัน ล้ือออกจากนี่จะ

ตรงไปกรุงเทพฯ เลยยังงั้นรึ?” พลยิ้มออนโยน “มิไดครับ เราตั้งใจจะไปพักสรีราชาสักสองวันแลวก็เลยไปเที่ยวเมืองชลอีก เที่ยวงาน

ฉลองเครื่องบินทะเลที่นั่น ไดขาววาทางการไดจัดทําเปนงานมโหฬารที่สุดไมใชหรือครับ?” ผูบังคับฝูงพะยักหนาหงึกๆ “ถูกแลว อั๊วเปนกรรมการเหมือนกัน ชาวจังหวัดชลบุรีมีน้ําใจรักชาตินาสรรเสริญมาก ชวยกันบริจาค

ทรัพยซื้อเครื่องบินทะเลไดถึงสิบเครื่อง ซึ่งเครื่องบินเหลานั้นเมื่อทําการฉลองแลว ก็จะสงมาประจําฐานทัพเรือ สัตตหีบ งานฉลองนี้ทางกองทัพเรือเปนผูอํานวยการโดยตลอด อั๊วเขาใจวาสนุกมาก ทางการไดจางมหรสพที่มีช่ือเสียงในกรุงเทพฯ มาแสดง เชน ละครแมเลื่อน ง้ิวตงเจกกี่เฮียง โขนหลวง และระบํานายหรั่ง”

อาเสี่ยถามขึ้นทันที “มีระบํานายหรั่งดวยหรือครับ วา – ถางั้นผมจะตองอยูเมืองชลจนกวาจะหมดงาน แลวมีอะไรอีกครับ?”

คุณหลวงยิ้มเล็กนอย “มียี่เก, ภาพยนตร, หุนกะบอก, ฟอนเชียงใหมและแขงขันชกมวย” กิมหงวนหัวเราะกาก “เอาละครับ ปะเหมาะผมขึ้นชกกะเขาบาง แพชะนะเอาเงินใหกองทัพไทยหมด”

คราวนี้ผูบังคับฝูงทําตาปริบๆ กลาวถามเบาๆ “แกชกมวยเปนดวยรึ?” แทนคําตอบ กิมหงวนตั้งทาเลี๊ยะ ยกขาขวางอเขาขึ้น ดีดเทาผึงออกไปเกือบถูกทองคุณหลวงอึกกะทึกฯ

แลวรีบหดเทาเขามาอยางรวดเร็ว “เห็นไหมครับวา ผมไวยังกะลิง พูดแลวจะวาคุยครับ การชกมวยจัดวาเปนมือขวาของผมเลยทีเดียว มวย

ไทย, มวยสากล, มวยเจก, มวยแขก ไดทั้งนั้นแหละครับ แตวาเสียอยางเดียว” “ทําไมละ?” “ใจไมสูเขานะซีครับ” กิมหงวนพูดหนาตาเฉย หลวงอึกกะทึกฯ หัวเราะกาก “ถาลื้อขึ้นชกมวยที่เมืองชล อั๊วเช่ือวาสนามแตกเลย เวลานี้นะช่ือเสียงของ

ล้ือสามคนมันโดงดังเสียยิ่งกวาพลุ ไมวาจะทําอะไร ใครๆ ก็ตองอยากดูล้ือ” “ออจริงซีครับ” กิมหงวนพูดเบาๆ “ดูแตเมื่อเชานี้ซีครับ ผมนั่งอยูในสวม ผมแลเห็นลูกนัยตาของคนหลาย

คนมองดูผมตามรอยไมแตก และตามรูโหว ไมรูวามันจะมองเอาตะหวักตะบวยอะไรกัน ผมเลยนั่งรองเพลงทําไมรูไมช้ีปลอยใหมันมองจะกะทั่งสุด”

พวกนักบินพากันหัวเราะลั่น ทานผูบังคับฝูงตบบาพลแลวกลาวกับเขาตอไป “นองชาย มีเวลาวางอยาลืมมาเที่ยวสัตตหีบนะ มาเถอะ อั๊วจะพาลื้อไปเที่ยวเรือใบ ขึ้นชมเกาะเลกเกาะ

นอยและปอมปนใหญยักษของเรา หรือจะไปเที่ยวโปะน้ําลึกก็ได อากรเกาพอคาโปะกับอั๊วชอบกัน” พลหัวเราะหึๆ “ครับ – ถามีโอกาสผมสามคนจะตองมาเยี่ยมใตเทาแนๆ” หลวงอึกกะทกึฯ ถอนหายใจเฮือกใหญ ปลอยมือที่จับมือนายพัชราภรณออกเดินเขามาหานิกร กะดิ่งทองกะพุมมือไหวในทายี่เก แลวรองเปนกลอนขึ้นเบาๆ “พระหลานยาตองลาไป ดวยความอาลัยพระเจาตา หลานเคยยั่วเยากะเซาเลน ทุกเชาทุกเย็นตาแทบเปนบา

จะตองไปไกลลับกลับภารา - -” ผูบังคับฝูงอมยิ้ม ยกหัวรองเทาเตะหนาแขงนิกรดังกอก พวกนักบินหัวเราะลั่น “โธ – แกนี่ไมเห็นวามันมีทุกขมีรอนกับใครบางเลยฮิ?” กะดิ่งทองอมยิ้ม “คนที่มีความทุกขคือคนที่บั่นทอนชีวิตของตนเองครับ ผูใดสดชื่นรื่นเริงอยางพวกผม

คนนั้นก็มีจิตตใจผองแผวอายุยืน” คุณหลวงสั่นศีรษะชาๆ ยกมือสวมกอดนิกร “ถูกทีเดียว แกสามคนทําใหฉันหัวเราะบอยๆ แตบางทีฉันก็เกือบจะตองฆาตัวตายเหมือนกัน เมื่อถูกอาย

เสี่ยหรือแกกะเซาฉัน” พูดจบก็คลายมือออก “แกนะ เวลาอยูบานทะเลนยังงี้นะหรือ?” อายเสือมือกาวหัวเราะ “อะไรไดครับ ยิ่งกวานี่หลายรอยเทาเชียวครับ” “อือ” คุณหลวงคราง “เมียแกเขาไมรําคาญบางรึ?” “ไมรําคาญหรอกครับ เขาบอกวาเขาไดผมเปนผัวเทากับวาเขามีโชคสองชั้น คือไดผัวหนึ่งคนและลิงอีก

หนึ่งตัว แฮะๆ ผมกราบลาใตเทานะครับ” ผูบังคับฝูงยิ้มแปน ตบหลังนิกรเบาๆ “สวัสดี นองชาย ไป – อั๊วและพวกเราทั้งหมดนี่จะไปสงที่ประตูหนากองบิน” นิกรยื่นปากกาหมึกซึมใหทาน

“นี่ครับ ทีหลังเอาเสียบไวในกะเปาในดีกวาครับ” หลวงอึกกะทึกฯ ทําคอยนหลับตาป “วา – ทําไมถึงไวยังงี้โวย เขาชิดตัวไมได เลิกเสียทีเถอะนาอายเรื่องมือไวใจเร็วนะ พลาดพลั้งติดตะราง

เปลาๆ” กะดิ่งทองหัวเราะอยางเปดเผย “ ‘อันความรูรูกะจางถึงอยางเดียว แตใหเช่ียวชาญเถิดคงเกิดผล’ สุนทรภูทานกลาวไวอยางนี้ครับ คนที่

ลวงกะเปาเขาและถูกเขาจับไดยอมหมดรูป งา – นี่ครับซองธนบัตนของใตเทา ตะกี้นี้นะไมใชแตปากกาหมึกซึมอยางเดียวหรอกครับ”

ผูบังคับฝูงลืมตาโพลง รับซองธนบัตรเก็บใสกะเปากางเกงอยางพิศวงงงงวย พวกนักบินอาปากคางไปตามกัน

คุณหลวงยืนนิ่งอยูสกัครู จึงยกมือไหวนิกร “อั๊วยอมนับถือล้ือโวย ผาซี เกิดมาพึ่งเคยเห็นนี่แหละ อายที่หากินตามสถานีรถไฟหรือหนาโรงหนังแพล้ือ

หลุดลุย” เสียงหัวเราะอยางครื้นเครงดังขึ้นอีก ตอจากนี้พล, นิกร, กิมหงวนก็จับมือร่ําลาเพื่อนๆ โดยทั่วหนาแต

สําหรับนิกร กอนที่ใครจะยื่นมือใหเขาผูนั้นเปนตองยกมือซายกุมปากกาหมึกซึมของตนไว หรือมายก็ปลดออกเสียกอน

บรรดานักบินและชางอากาศแหงฝูงบินนาวี ตางพากันอาลัยพล, นิกร, กิมหงวนมาก สําหรับเสี่ยหงวนมีผูคิดถึงมากที่สุด

แลวเสืออากาศทั้งสามก็เดินนําหนาออกไปจากโรงเก็บเครื่องบิน ทุกๆ คนรวมทั้งทานผูบังคับฝูงตามออกมาดวย

แลเห็นหมูเครื่องบินรบและเครื่องบินโจมตีจอดอยูเรียงรายเต็มสนาม สามเกลอก็เศราใจไมนอย หวนนึกถึงเหตุการณที่ผานพนมา เขาเคยผะจญกับเครื่องบินขาศึกอยางทรหด สงครามเวหา ทําให ‘เสืออากาศ’ ทั้งสามแลเห็นวาความตายเปนของธรรมดา การที่ไดมาเปนนักบินจนกะทั่งมีสมญาวา ‘เสืออากาศ’ มีช่ือเสียงโดงดังทั่วประเทศก็เพราะทั้งสามคนยอมพลีชีวิตและเลือดเนื้อเพื่อประเทศชาติของเรา ความจริงเขามิไดเกงกาจยิ่งไปกวานักบินทั้งหลาย

อาเสี่ยถอนหายใจเฮือก หันมาพูดกับพลเบาๆ “เฮย – พล, ไหนๆ จะไปแลว ขออนุญาตผูบังคับฝูงขึ้นบินผาดแผลงอีกสักครั้งดีไหม บายๆ คอยไป” หลวงอึกกะทึกฯ พูดเสริมขึ้นทันที “ไมไดหรอก หงวน, เดี๋ยวนี้ล้ือสามคนเปนพลเรือนแลว” กิมหงวนขมวดคิ้วยน จุยปากจึก “นั่นแน, ยังไมทันไรเลย ใตเทายักทากับผมแลวไหมละ” คุณหลวงยิ้มแหยๆ “เปลานา นองชาย, ล้ือเองก็เขาใจระเบียบขอบังคับดีแลว” เสี่ยหงวนโบกมือหามพลางตวาดแวด “อยา – อยาพูดเลยครับ ผมรูหรอกนา เมื่อขึ้นไมได ผมก็ไมตองการขึ้น” พูดจบก็หันมาทางคณะพรรคของ

เขา “ไปโวย พวกเรา, อยาพูดชักชาเลยวะ กันชักโมโหแลว ประเดี๋ยวมีเรื่อง” หลวงอึกกะทึกฯ ชักฉิว เดินปรี่เขามา “โมโหแกจะทําไมฉัน?” อาเสี่ยคอนขวับ “ผมจะทําไมคุณหลวง โมโหขึ้นมาผมก็ยั่วใหคุณหลวงเตะปากผมเทานั้น”

ผูบังคับฝูงยิ้มออกมาได “จางอั๊วก็ไมเตะลื้อ” “แฮะแอ” กิมหงวนกะเซา “อยาพูดหนอยเลยครับ” “เออ – จริงวะ, วันนี้ฉันอภัยใหแก” กิมหงวนยกมือปดปากหัวเราะ แลวกะโดดเขาตุยพุงกะทิคุณหลวงดังอึ้ก “ทีนี้ตองเตะผมแน” หลวงอึกกะทึกฯ หนานิ่ว ทําตัวโกงกุมทอง “ออย! อายหงวน, กูตองเตะมึงแลว” อาเสี่ยกะโดดตัวลอย ว่ิงปุเลงๆ ไปตามถนน ผูบังคับฝูงกมลงควากอนอิฐ ไลกวดติดๆ ไป ปากก็รอง

ตะโกนดาลั่น พวกนักบินกับชางอากาศหัวเราะงอหาย ตางพากันหอมลอมพล, นิกร เดินไปสงจนกะทั่งถึงหนาประตู

กองบิน อาเสี่ยออกไปคอยอยูขางนอกกอนแลว

จบบริบูรณ