From Blog to Book.

scavalon.blogspot.com

2

Contents

1 2011 5

1.1 januari . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Boyau depri (2011-01-06 16:40) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Nattekes (2011-01-10 21:06) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

Gidsing Haquin. (2011-01-14 11:49) - Peter Coun . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 9

Bijscholingsweekend WSV (2011-01-18 00:48) - Bart Saey . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 10

Interessant lampje - de PIXA (2011-01-19 11:23) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11

A114 : Een kleine stap verder (2011-01-24 10:30) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . . . . 12

1.2 februari . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

Klassiekers noemen ze dat! (2011-02-04 16:27) - Bart Saey . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

Yes you can (2011-02-06 20:51) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 15

Activiteiten 2010 (2011-02-07 17:57) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16

Opgepast: Petzl namaak (2011-02-11 11:27) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16

Dagje wroeten (2011-02-14 17:54) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17

Een dagje waterpassen (2011-02-18 18:04) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

Trou du Chien (2011-02-21 12:45) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21

Plezant weekend (2011-02-22 22:16) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24

A114: Het mag gaan veranderen (2011-02-28 19:50) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . . 25

1.3 maart . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26

De rattenvanger van Hamelen (2011-03-07 22:27) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . . . . 26

Huttenprospectie in de Vogezen (2011-03-12 12:22) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30

Gouffre du Chevrier (2011-03-12 12:52) - Bart Saey . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30

Jongerenweekend 12 en 13 maart 2011 (2011-03-15 15:24) - Ellen DB . . . . . . . . . . . . . . . . . 32

Chawresse-Veronika traversee weer vrijgemaakt (2011-03-22 12:57) - Paul De Bie . . . . . . . . . . 33

Petite Evasion… bijna (2011-03-30 13:00) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35

1.4 april . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36

Een klassieker: Puits aux Lampes (2011-04-04 18:47) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . . 36

Terug naar de roots (2011-04-04 22:19) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 37

Risky business (2011-04-10 23:21) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40

Terug naar de Roots - 2 (2011-04-11 21:04) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41

A114: Een nieuwe richting! (2011-04-18 16:19) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . . . . . 43

Perte 144 nieuw hoofddeksel (2011-04-29 15:10) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44

Een week op en onder de Causse du Larzac (2011-04-30 16:52) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . 46

3

1.5 mei . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52

Causse du Larzac: fotoalbum (2011-05-02 14:04) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52

Grotte de la Fosse-aux-Ours (2011-05-12 20:15) - Bart Saey . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52

Pyreneeenuitstap mei 2011 (2011-05-18 20:27) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55

Edegem Binnenste Buiten (2011-05-18 20:40) - Bart Saey . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55

25 Jaar speleo in het zuiden van Frankrijk (2011-05-21 10:02) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . 56

A114: Een klein doorbraakje (2011-05-23 20:00) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57

1.6 juni . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59

Twee weken bezigheidstherapie (2011-06-06 16:26) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 59

Ze doet het weer (2011-06-22 20:00) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62

3 dagen Lembrée (2011-06-23 22:12) - Bart Saey . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 63

Twee x drie dagen in My (2011-06-26 19:42) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66

1.7 juli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66

De Lembrée laat ons niet meer los (2011-07-05 20:03) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . 66

Anialarra 2011 – de voorhoede (2011-07-13 21:41) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68

Speleobase v2.9.2 (2011-07-18 20:31) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70

Nog drie... om het af te leren (2011-07-25 16:24) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70

1.8 augustus . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71

Anialarra Jubileum-expeditie (2011-08-24 19:40) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 71

Over grotten, pizza’s en muziek (2011-08-30 20:40) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75

1.9 september . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77

Speleobox 2011 (2011-09-08 11:26) - Bart Saey . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77

TDC - klassiek (2011-09-14 11:12) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 79

Anialarra september 2011 (2011-09-29 22:22) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81

1.10 oktober . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84

Wie het kleine niet eert (2011-10-16 14:25) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84

Een nieuw project aan de horizon!? (2011-10-31 09:29) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . 84

1.11 november . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87

De stresskiekens in actie (2011-11-07 13:43) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87

Project ”Six Pack” (2011-11-09 08:20) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90

Nog 2 dagen modderploeteren (2011-11-15 21:55) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 92

Cuvee Avalon 2011 (2011-11-17 20:46) - Bart Saey . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93

Fagnoules Heet van de Naald (2011-11-20 13:00) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94

Fagnoules: Reseau de l’Echo (2011-11-24 14:19) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94

Reseau de l’Echo: eerste foto’s (2011-11-26 13:43) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97

Lesje in bescheidenheid in een “scholingsgrot” (2011-11-30 11:00) - Bart Saey . . . . . . . . . . . . . 97

1.12 december . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98

Dwangarbeid (2011-12-05 11:01) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98

De ”Gracht” getest (2011-12-19 10:36) - Dagobert L’Ecluse . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100

Op een prachtig 2012! (2011-12-30 13:48) - Bart Saey . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 102

Fotosessie in de Chawresse (2011-12-30 22:21) - Paul De Bie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 102

4

Chapter 1

2011

1.1 januari

Boyau depri (2011-01-06 16:40) - Paul De Bie

Het nieuwe jaar werd fluks ingezet... in de D3. Na de teleurstelling van vorige week (we zagen in de verte een heelnauwe spleet) moesten we die spleet toch eens trachten te bereiken, om er in te kunnen kijken. Wie weet verbreeddeze wel naar beneden toe, zat er een diepe put onder enz. enz.

Jos, Annemie en Paul hebben zich dus nogmaals een dag afgebeuld (zondag 2/1). Het door ons gecreëerde gangetjeis immers hoekig en scherp en daalt tamelijk fors wat het wreed lastig maakt om het puin eruit te halen. En puindat was er, we haalden er tientallen bakken van omhoog. Maar helaas... de nauwe spleet rechtdoor werd uiteindelijkbereikt en we kunnnen alleen maar vaststellen dat het nog over enkele meters extreem smal blijft (een vuist breed)en dat er zekers niks verticaals omlaag gaat.

Wel zijn we een andere spleet tegengekomen, die haaks naar links gaat en waaruit eveneens een zeer hevige tochtblaast. Maar deze spleet is exact 2 cm breed en dat over minstens een meter. Verder kunnen we niet zien... Kortom,geen enkele reden tot feesten en het gangetje dat we de voorbije weekends gemaakt hebben (intussen toch al eenmeter of 6-7 lang) mag met recht de naam ”Boyau Dépri” krijgen. Het wordt stilaan ook problematisch om het puinbuiten nog te stockeren.

5

Het was de 25ste keer dat we in de D3 gingen werken, en om en bij de 100ste keer in Hamoir. Het mag/moet daarspoedig gaan vooruitgaan, want we beginnen het toch wel op onze sijsjes te krijgen. Avalonners zijn geduldig, nooitopgeven is ons devies... maar trop is trop en teveel is teveel!

Nattekes (2011-01-10 21:06) - Paul De Bie

Zondag 9/1/2011: De Ourthe had Hamoir en omliggende weilanden onder water gezet en van één ding waren we ’sochtends al zeker; wij zouden vanavond geen pinten kunnen gaan pakken in ons stamcafé aldaar (tenzij met eenroeiboot). Eerst wat ongegeneerd ramptoeristen, indrukwekkend toch, die kracht van het water. De Ourthe meteen debiet van 300 kuub per seconde, dat is een spektakel dat je niet alle dagen meemaakt. De debietmeter aan deOurthe stond zelfs half onder water, ook niet alledaags. Een beetje jammer dat we geen tijd hadden om wat actieveverdwijnpunten te gaan bekijken, want daar was het vast en zeker ook weer prijs (tiens, geen Hollanders vast in deHaquin vandaag? ).

6

Eén ploegje (Rudi, Paul, Rob) trok naar de Trou des Côtes, een ander naar de A114 (Dago, Tobias). In TDChadden we 2 objectieven: puin ruimen in de shitspleet in Salle Menthos en hopelijk erdoor geraken, en verdere explovan de benedenverdieping. Maar gauw bleek dat de grot, die anders bijna stoffig droog is, heel nat was. Overaldruppelde het, en overal was de anders droge klei veranderd in vieze smurrie. Dat was absoluut niet compatibelmet deze supergeconcretioneerde grot: in alle mooie stukken kruip je rond in onderpak en op sokken en vooral diesokken moeten echt wel droog en dus proper blijven. Eén stap in de modder was al genoeg om een witte vloervoorgoed om zeep te helpen.

Leuk: drie kleine Hoefijzerneuzen gezien, zeldzame beestjes.

Toch maar eerst de mooie stukken aan Rob getoond die hier nog niet was geweest (Rob noemde zichzelf een ”olifantin een porseleinwinkel”, tja ik citeer maar hé), dan verder naar Salle Menthos. Ons onderweg verbaasd over eenmerkwaardig fenomeen: In Salle des Invités spoot er een straal water schuin uit het plafond, net boven onzealuminium brug (de Lange Wapper). Niks voor mensen met een zwakke blaas, zoiets, maar wel handig om onzewatervoorraad aan te vullen. Videovoorbeeldje hier (10 sec).

De shitspleet in Salle Menthos kostte me weer 3 gaten extra in mijn onderpak, en de vorige plop was niet zo goedgelukt dus we konden daar weer niet door. We zien 2 meter verder, lijkt net passeerbaar voor de smalsten. Nieuweplop en wegwezen. Ons plan om verder te exploreren in de onderverdieping, die anders ook al wat modderig is envandaag vast en zeker een modderbak, hebben we maar laten varen.

Op weg naar buiten nog een half uurtje geworsteld met een grote rotsplaat in Salle du 21/7, waarachter ”iets” verder

7

scheen te lopen. Nadat Rob en ik het ding vermorzeld hadden, konden we er voorbij. Jammer genoeg liep 3 meterverder alles dicht in grote blokken.

Buitengekomen naar de D3 gegaan. Eerst een boel puin, dat daar van vorige zondag nog lag, naar buiten gebracht.Dan nieuwe plop, zeer geslaagd want daarna tot 18u ’s avonds puin ruimen. We zijn alweer een halve metergevorderd, maar zoals de vorige keren reeds gerapporteerd: het vervolg is zeer smal en dat nog over een flinkeafstand. Maar de boer, hij ploegde voort.

Het duo Dago/Tobias zat 140 verder in het bos in de A114 te krabben. Relaas van Dagobert:

De werkplaats is echter één van de lastigste die je je kunt inbeelden. Een smalle spleet met net voor de linkse bochtenkele bulten waardoor je in de hoogte ook niets meer over hebt. Dus weinig of geen plek om een hamer of koevoette hanteren. Gelukkig stroomt er geen beek door. De eerste uren zijn we bezig met het elimineren van de bochten het is pas in de late namiddag dat we eindelijk naar links kunnen. Na het elimineren van nog 2 blokken in devloer kunnen we eindelijk tot vanachter kruipen. Na het ruimen van enkele blokjes die voor een spleet liggen kan ikverder kijken in een dalende spleet en zie ik toch wel een metertje of 2 ver. En wat ik zie is niet zo slecht. In despleet hangen her en der wat blokken maar die lijken wel hanteerbaar. Vooral langs de rechterkant is het mogelijkom te ruimen. De tocht is alomtegenwoordig.

Rond kwart na 6 stonden we allen aan de auto waar we Mario en Annemie troffen, die vandaag in de Ronsombeuxhadden gezeten. En aangezien we geen zin meer hadden in het cursushoofdstuk ”Exploratie van waterrijke galerijen”zijn we maar naar een café - of beter rokershol - in Hamoir getrokken dat we zonder pontonnière of neopreenpakkonden bereiken.

8

Gidsing Haquin. (2011-01-14 11:49) - Peter Coun

Enkele keren per jaar gidsen we enkele geïnteresseerden rond in een scholingsgrot. Enerzijds om nieuwe leden aante trekken, wat niet zo simpel is, maar natuurlijk ook om mensen kennis te laten maken met de fantastische wereldonder hun voeten.

9

Soms zitten er natuurtalenten bij, meestal niet, maar altijd is het heel plezant om te doen.Zoals beloofd enkele foto’s van de gidsing en het bezoek van de Chauveau erna.

Bijscholingsweekend WSV (2011-01-18 00:48) - Bart Saey

Technieken worden voortdurend bijgeschaafd en verfijnd. Bij speleologie is het niet anders. Vaak zijn het kleineaanpassingen of handige trucs die het harde leven van de speleoloog iets verzachten. Soms zijn het compleet nieuweinzichten die het speleologenbestaan zelfs bijna aangenaam maken. Om deze nieuwigheden eens te bekijken enuit te testen, maar ook om reeds gekende zaken te herhalen of in te oefenen, wordt er elk jaar, voor en door demedewerkers/lesgevers van de Werkgroep Speleologische Vorming, een bijscholingsweekend ingericht. Een echtemust voor wie bij wil blijven. Voor deze editie, die afgelopen weekend plaatsvond, werd de ondergrondse steengroeveGrands Malades te Beez als heel geschikte locatie uitgekozen.

Allen beladen met minstens een stevige sherpakit verschaft Trou des Charrues, een kleine grot, ons zaterdagochtendtoegang tot de grote donkere ruimte van de oude marmergroeve. De andere ingang, de oude luchtkoker, mag enkan niet meer gebruikt worden. Een droge uithoek wordt ingericht als oefenruimte en van voldoende touw voorzien.Deze plek zal later ook dienst doen als keuken, eetzaal, vergaderlokaal én overnachtingsplaats.

In de voormiddag passeert een uitgebreid assortiment doordeweekse tot meer exotische ankerpunten de revue.Goujons, de befaamde Multi Monti’s, DBZ’s, ... om er maar enkele te noemen.

Na de lunch kan iedereen verschillende varianten op het systeem automoulinette uitproberen en worden er duchtigwat messen getrokken tijdens het inoefenen van coupe de corde.

’s Avonds, gesterkt door een stevige portie chili con carne, sluiten we de dag af met een algemene vergadering.

Een verbazend stille nacht en een stipt ontbijt later, verlaat de groep zondagochtend deze gezellige stek. Hierbijwordt alles wat gisteren naar binnen werd gesleurd weer zorgvuldig mee naar buiten gedragen. En met alles,bedoelen we echt alles. Dat we deze filosofie niet met iedereen delen, getuigen twee uitpuilende vuilniszakken. Ditargeloos achtergelaten afval wordt in één beweging meegenomen.

Terug bovengronds, onderwerpt Raf enkele verankeringen aan een trektest, waarna een zeer geslaagd en leerzaamweekend wordt afgesloten met een aantal valtesten op een in een dubbele paalsteek ingeweven achtknoop. Eennieuwe telg binnen de touwverbindingen. De foto hieronder brengt waarschijnlijk meer duidelijkheid.

10

Deelnemers Avalon: Sven, Raf, Kevin, Tom, Bart

Foto’s: Tom

Interessant lampje - de PIXA (2011-01-19 11:23) - Paul De Bie

Petzl staat nu niet bepaald bekend voor de kwaliteit van zijn speleoverlichtingen, maar nu zijn ze toch met ietsuitgekomen dat toch wel bruikbaar lijkt in een grot: de PIXA hoofdlamp. We vinden deze lamp echter niet inhun gewone gamma (voor amateuristische stervelingen als u en ik dus) maar wel in hun ”Professioneel” gamma.Gewichtig, niet?

De lamp lijkt me zeer bruikbaar voor het uitrusten van helmen die collectief gebruikt worden (voor initiaties bv).Want daar staat men steeds voor het dilemma dat een degelijke lamp veel teveel kost ( honderden euro’s) en dateen goedkoop lampje (genre ”Tikka) onvoldoende robuust en waterdicht is.

De PIXA is zeer solide, ze is bestand tegen schokken en vallen en is stof- en waterdicht (IP67 dwz kan een half uurin water worden ondergedompeld). Ze heeft een grote draaiknop die ook door beginners gemakkelijk kan bediendworden. De lamp roteert omhoog/omlaag, men kan zelfs de voorkant van de lamp naar binnen draaien om tijdenshet transport het frontglas te beschermen.

In de lamp zitten twee AA batterijen. Het geheel wordt hierdoor tamelijk zwaar (160 g) maar dat is nog altijdslechts de helft van een Scurion lampkop! Wat vreemd is dat de lamp in 3 versies komt, met elk hun prijsklasse(exacte prijzen in België ken ik nog niet, dus het zijn richtprijzen)

1. PIXA 1 met 1 led en een breedstraler (alles of niets, geen regeling) +/- 29 ¬

2. PIXA 2 met 1 led, een breedstraler met gedeeltelijk gefocuste spot (die men in twee verschillende intensiteitenkan doen branden) +/- 43 ¬

11

3. PIXA 3, met 2 leds (een breedstraler en een spot) die men met de 3-standen schakelaar afzonderlijk van elkaarof gelijktijdig kan doen branden +/- 58 ¬

Dit maakt de keuze nogal moeilijk. PIXA 1 lijkt voor speleologie minder bruikbaar. Men kan de lichtopbrengst en dushet verbruik niet echt regelen en dat is jammer. Die lichtopbrengst is ook niet om achterover van te vallen; varieertvan 25 tot 50 lumen. Daarmee haal je maximaal 12 uur licht uit je batterijen. Echter, voor inititatie-doeleindenvolstaat dit ruimschoots. Als echte speleolamp is het wat minnetjes.

Meer informatie op de Petzl-site en als je zo’n ding wil uittesten of aanschaffen, slechts één adres: dat van onzesponsor De Berghut in Hamme.

A114 : Een kleine stap verder (2011-01-24 10:30) - Dagobert L’Ecluse

Zondag 23/1, een mistroostige dag. De Ourthevallei is gehuld in nevelslierten en af en toe valt er een verdwaaldesneeuwvlok. Het ideale, kuch kuch, weer om dus aan de A114 wortel te staan schieten onder een paraplu die in debomen hangt. Gelukkig dat we (Jos en Dagobert) die bij ons hadden.Maar we zijn echte mannen dus lieten we het weer niet aan ons hart komen en vlogen we erin. Vorige keer warenwe na hard werken voorbij de linkse bocht geraakt om daar plat op onze buik voor een klein gaatje te liggen. Ikdacht dat we snel aan dat gaatje zouden kunnen beginnen werken. Gewoon efkes de blokken die daarvoor nog in devloer staken eruit halen. Niet dus, die blokken lagen dan wel los maar diep in de vloer haakten ze zo in elkaar datze er niet uit te krijgen waren. Dus mocht de Bosch het probleem komen oplossen.

Meerdere microsessies waren nodig om de blokken te elimineren en het was dus wederom reeds na de middag datwe eindelijk aan de terminus konden beginnen werken. De Bosch kreeg een 60cm boor aangemeten en het resultaatmocht er wezen. Uren zijn we daarna bezig geweest om de restanten van de rechterwand te demonteren. Maareenvoudig was dit niet want alles hing nog vast en we moesten een ware Chinese puzzel oplossen om de blokken loste krijgen.Echter het gaatje werd groter, links kwam er een gaatje bij, langs rechts loopt de spleet ook door achter een blok,de tocht was goed maar een doorbraak is nog niet voor morgen. Maar we krijgen nu wel wat zicht op hoe de A114in elkaar steekt.Het vervolg is nog verre van toegangkelijk maar het positieve is dat het eigenlijk een redelijk brede dalende spleet isdie we nu op verschillende plaatsen zien. Het plafond van de spleet is het plafond van wat ooit een ruime dalendegang moet zijn geweest echter aan de voorzijde is er een hele hoop klein puin ingeschoven. Hoever het puin reiktkonden we nog niet vaststellen maar het ligt wel los dus eens je wat meer bewegingsruimte hebt aan de terminusdan zal het puinruimen steeds sneller gaan. Tenzij er natuurlijk enkele grote blokken opduiken in de vloer.Hieronder enkele foto’s van hoe de terminus er nu uit ziet, gebruik je mouse-over om wat meer uitleg te krijgen.

12

De volgende ploeg kan dus best beginnen met uitdiepen. Links ligt er nog een zeer lastig blok dat vorige keer aleens een Bosch massage heeft gekregen maar die er best nog eentje krijgt. Eens dat gedaan is kan er begonnenworden om de terminus uit te diepen. Rechts zit er trouwens nog een deel van de wand los maar gisteren was hetvat af en dat heb ik dus laten zitten.Ten slotte kun je je nu reeds in het grotje draaien en is dus het ambetante achterwaarts uitkruipen van het grotje

13

verleden tijd en dat is een hele verbetering.

1.2 februari

Klassiekers noemen ze dat! (2011-02-04 16:27) - Bart Saey

Het zit ons niet mee tijdens de eerste klassiekers van 2011. Twee weken op rij werden we tot stilstand gebracht doorde gevolgen van de voorbije Crue(s). Vorige week werden we veroordeeld tot het leegscheppen van een sifon, althanseen verdienstelijke poging tot. Dit weekend, alweer prijs! Ditmaal was het een instorting die de weg versperde.Zondag 23 januari, de klassieker der klassiekers, Trou d’haquin. De meesten onder ons bezochten deze grot reedsontelbare keren. Echter de ”Nouveau Reseau” of ”Reseau CRS” wordt hierbij dikwijls vergeten. Oorspronkelijk wasdit deel van de grot toegankelijk langs twee opeenvolgende laminoirs op het niveau van het water. Natte bedoeningdus. Hedendaags is dit niet meer mogelijk, maar ”Bibiche” realiseerde na onwaarschijnlijke graafwerkzaamheden eenshunt langs boven. Met een vijfkoppige ploeg (Annemie, Jan, Sven, Rudi, Bart) kruipen we deze ruim uitgegravengang in. Ver geraken we niet. Door de extreem hoge waterstand van de voorbije weken is zelfs deze, van reputatiedroge shunt, onder water komen te staan. Wat nu? Gelukkig liggen er her en der verschillende graafattributen inden Haquin. Een gerichte zoektocht levert 4 emmers en een bak op. Het scheppen kan beginnen. Na 2 uur vooruitmet lege emmers en achteruit met volle, hebben onze knieën het gehad. De Sifon zakt ook niet meer. Het zal vooreen andere keer zijn.

Zaterdag 29 januari, de Chawresse deze maal. Opnieuw met 5 (Tom, Friedemann, Kevin, Sven, Bart). Het plan wasom langs Réseau Persephone een uitgebreid bezoek te brengen aan Réseau de Comblennois. Een instorting van eensleutelpassage besliste daar anders over. In Réseau de Comblennois zijn we nooit geraakt. De kruipgang, bovenaaneen puinhelling, werd over ongeveer 3m versperd door een mengeling van vettige modder en grote stenen afkomstigvan de rechterwand en plafond. Het is blijkbaar niet de eerste maal dat deze plaats de doorsteek Chawresse-Veronikaonmogelijk maakt. We gaven ons niet onmiddellijk gewonnen en poogden de doorgang vrij te maken. Na een 2-taluur ploeteren leek het passeerbaar maar zeer onstabiel. Op dat moment opnieuw een verzakking, gevaarlijke situatiedus. Er hangt nog steeds een onoverzienbare hoeveelheid puin en de stockageruimte is er zeer beperkt tot nihil.Onderaan de helling is een étroiture immers de enige uitweg. Het terug vrijmaken zal langs kant Veronika moetengebeuren.

14

De volgende klassieker wordt alvast met argwaan op de agenda geplaatst.(Foto’s Bibiche, Tom)

Yes you can (2011-02-06 20:51) - Paul De Bie

De vorige vrijdagavond 4/2/2011 hield Avalon vzw haar Algemene Vergadering. Normaal niet iets waar weonze bloglezers mee willen vervelen, maar één ding is toch vermeldenswaard. Of we dat nu willen of niet, destuwende krachten van weleer zijn stilaan een dagje ouder aan het worden. Het is zeer belangrijk dat de club dezegeneratiewissel vlot doormaakt, dat er voeling blijft met de jonge leden van de club en dat de club een gevarieerdaanbod kan blijven aanbieden waarin voor ieders wat wils zit. Dus: na 25 jaar voorzitterschap geeft uw dienaarPaul De Bie de fakkel door aan een jonge wolf, die de voorbije jaren wel heeft bewezen zijn mannetje te staan opspeleologisch, technisch en organisatorisch vlak. Een speleoloog in hart en nieren (belangrijk voor de goede afvoervan Rochefort 8), en vooral een goede vriend voor allen. Iemand op wie we kunnen bouwen, en die vast en zekerook aan de club zal bouwen.

Ik hou jullie niet langer in spanning: de nieuwe voorzitter van SC Avalon vzw is vanaf heden Bart Saey!

Ik wens hem evenveel plezier en succes als ik de voorbije 25 jaar heb mogen genieten, aan het roer van deze club.Yes you can, Bart!

15

Wees gerust (of niet :-) ) ik blijf nog even begaan en bezig met speleo als voorheen, maar voortaan zijn alleorganisatorische en praktische zaken voor iemand anders.

Activiteiten 2010 (2011-02-07 17:57) - Paul De Bie

Het activiteitenverslag van 2010 staat nu online op de Avalonsite.

http://www.scavalon.be/avalonnl/av08.htm

Opgepast: Petzl namaak (2011-02-11 11:27) - Paul De Bie

Van namaak Lacoste hemdjes, Millet jassen, Rolex polshorloges en handtassen van Gucci kijken we al lang nietmeer raar op. Maar nu beginnen ”ze” ook al klimuitrusting na te maken!

Petzl waarschuwt zopas haar verkopers voor dit probleem. Maar wie er eigenlijk moet worden gewaarschuwd, zijnde gebruikers: u en ik!

Lees hier de mededeling van Petzl

Het handelt over volgend materiaal dat u vast en zeker zal herkennen:

Petzl zegt dat het onmogelijk is om het verschil te zien. De afwerking, serienummers, markeringen, verpakking enhandleiding zijn identiek. Alleen is het rommel en minder sterk dan het origineel en beantwoordt het niet aan deCE-normen. Hieronder een afbeelding van wat ermee kan gebeuren:

16

Wat kunnen u en ik nu doen? Koop enkel Petzl materiaal van een erkende Petzl verdeler, of koop geen Petzl maareen ander merk (er zijn merken genoeg die klimhandvaten of karabiners maken). Maar uiteraard is het daar ookwachten op het moment dat ze dat ook beginnen imiteren...

Kortom, miserie, miserie! Man, man, man. Waar gaat het toch naartoe, en waar gaat dat eindigen? Want Petzlmaakt tientallen spullen waar velen onder ons elke week hun leven aan toevertrouwen. Bizar wel dat de imitators,alles zo perfect nabootsen, behalve dan blijkbaar de sterkte van de spulletjes. Het zou wel interessant zijn dat Petzlons wist te zeggen wààr dat materiaal is opgedoken. En wat het kostte?

PS: Eerlijk gezegd, indien het zo perfect nagemaakt is dat niemand het kan zien, kun je je bijna afvragen of hetwel namaak is? :-)) En welke namakers getroosten zich de moeite om iets tot in die details na te maken? Dat doeje niet in je garage hoor, en daarvoor heb je zeer specifieke gereedschappen, machines en processen voor nodig.Zo zag ik ooit hoe men moesketons maakte, en dat is echt wel bijzonder ingewikkeld. Kortom, mocht dit verhaalwaar zijn, dan kan het enkel werk zijn van een professioneel bedrijf. Daarbij denken we dan bv. aan China. Maardan maak je je direct een andere bedenking: voor enkele exemplaren gaan ze al die moeite niet doen. Ze moetenafzet hebben! Via directe verkoop (eBay bv, maar daar vind je momenteel amper aanbod van dat materiaal) ofanders door verkoop aan leveranciers van buitensportartikelen of veiligheidsuitrustingen. En dat is dan ook weer zoonwaarschijnlijk! Zulke mensen kopen niet van namakers. Kortom, ik ben zeer benieuwd naar wat hier allemaalachter zit.

UPDATE 12/2/2010 13u36: Petzl zelf bevestigt dit bericht op de U.S. website!

http://www.petzl.com/us/outdoor/news-2/2011/02/11/warning-regarding-presence-counterfeit-versions-petzl-products

Dagje wroeten (2011-02-14 17:54) - Paul De Bie

Zondag 13/2/2010. terwijl een deel van de club zich ongetwijfeld rot amuseerde in de Réseau CRS van de Haquin,richtten de explorators hun pijlen op enkele van onze ”chantiers en cours”.

Het duo Dagobert en Jos kroop heel de dag een mollengat genaamd A114 in en uit. Hun verslagje volgt verderop.

Paul en Annette gingen nog eens naar de Trou des Côtes. De grot was nog steeds flink modderig en de progressiedoorheen het (zuivere) calcietlandschap was dus penibel als steeds. Nog penibeler was de ”shitspleet” in SalleMenthos, waar we nu al ettelijke keren ons onderpak in flarden waren gaan scheuren. Al ploppend waren we daareen meter of 3 opgeschoten, maar veel hoop dat we er ditmaal zouden doorgeraken had ik niet. En toch lukte dat,na veel gehamer en geboor geraakte Annette (de smalste van de twee) er doorheen geperst. Twee meter progressie

17

en dan liep alles vrijwel dicht. Dat was het dus. Zoveel moeite voor niks, en vooral twintig gaten in mijn onderpakvoor niks (de werkplaats bevindt zich temidden zuivere concreties, dus een (vuile) texair kan je er niet dragen).

Dan maar naar het modderige onderverdiep, haha hier konden we ons - en de omgeving - naar hartelust vuil maken!Eerst topo van het stukje dat we daar samen met Jan ontdekten, in november 2010. Daar waren we toch wel langmee bezig, want het was allemaal weer groter en uitgestrekter dan gedacht. Nu ja, uitgestrekt: we klokten af opzowat 35 m. De rest van de dag brachten we door in dit labyrinth van kleine zaaltjes, en spleten in alle richtingen.Twee flinke desobstructies leverden nog enkele meters extra op, maar nergens een evident vervolg te bespeuren. Ikdenk dat we stilaan over dit onderverdiep wel een kruis mogen zetten. Toch circuleert hier een voelbare tocht en isalles mooi door het water uitgespoeld. Op een plaats is een magnifieke plafondlapiaz te zien. Met een echte lapiazheeft dat niks te maken, enkel qua uitzicht. Wordt gevormd door water dat doorheen een laagvoeg sijpelt, waarinklei op de bodem ligt. De klei belet dat het water de rots van de bodem kan aantasten, dus is het het plafond enniet de vloer dat langzaam wordt opgelost. Later zakt soms het onderste blok omlaag, waardoor ook wij mensenin zo’n passage kunnen kruipen. In het zaaltje in de TDC zie je zowel de oorspronkelijke laagvoeg, als de grotereruimte, waar Annette zit, die ontstaan is door latere verzakking van het onderste blok (verslagje: Paul).

De TDC meet nu 759 m (waarvan ruim de helft ”wreed smal”).

18

En dan nu de avonturen van het andere duo in de A114:

Na een eerste hopeloze poging om de bodem uit te diepen werd er snel overgegaan tot het brutere werk. De Boscherbij dus en een dubbele massage in het plafond zou ons veel plek moeten opleveren. Het resultaat mocht er wezenen een massa puin moest worden versast. En hoe meer blokken ik uit de linkerkant trok hoe meer blokken loskwamen te zitten. Na nog een grot blok te hebben weggenomen zag ik plots een gat, een beetje later was het algroot genoeg om te zien dat er zich een dalende spleet begon af te tekenen. Van een “lucky shot” gesproken.

Uit deze nieuwe spleet, waar we ondertussen al enkele meters in konden zien, kwam een goede tocht. Dus de keuzeom hieraan verder te werken was snel gemaakt. Eens de top van de spleet ruim genoeg gemaakt (het is altijd meerwerk dan je in eerste instantie denkt) begon het nog lastigere werk. Namelijk het uitruimen van een dalende spleet(25°-30°) over zo’n 2 meter lengte. Jos en ik wisselden verschillende keren want met je hoofd naar beneden werkenhou je niet lang vol.

Tegen 17:00 waren de eerste 2 meter geruimd en zagen we dat het verder liep. Het werd wel wat vlakker. Toenwe aan het opruimen waren, kwam Paul langs en hij dook ook in wat ooit begon als een muizenholletje. Zijnbevindingen waren dezelfde: aan verder doen. (verslagje: Dagobert).

Een dagje waterpassen (2011-02-18 18:04) - Paul De Bie

Gisteren (17/2) leek het wel lente en dus een uitgelezen dag om te gaan ”waterpassen”.

Of dat woord in de ”van Dale” staat weet ik niet, maar er komt dus een waterpas bij kijken. En het is de idealebezigheid voor speleo’s op leeftijd! Vooral voor haar die de meetlat vasthoudt: een zeer relaxte bezigheid. Hij

19

die meet heeft wat meer werk, vooral dan het versleuren van het toch wel zware statief met het ”WPI”: hetwaterpasinstrument.

Onlangs tikte de club voor een zeer zacht prijsje een oude optische waterpas op de kop (Leica NA28) en dat speeltjemoest dus dringend uitgeprobeerd worden. Wat kan je daar nu mee doen, vraagt de nijvere lezer zich af... Wel metzo’n instrument kan je hoogteverschillen tussen 2 punten meten, en dat op zeer precieze wijze. Als je heel secuurwerkt, is een precisie van 1 cm over een kilometer afstand haalbaar.

Een eenvoudige voorstelling van de werkwijze kun je hier eens bekijken.

Avalon is een club met heel veel topografische projecten, en die lopen telkens weer vast op dezelfde problematiek:oppervlaktetopo’s, met de ”normale” topoinstrumenten, zijn te onnauwkeurig. Dat is gewoon inherent aan deinstrumenten zelf. En daar helpen echt geen elektronische clinometers, laserafstandsmeters of DistoX’en aan. Vanzo lang we (grote) oppervlaktetopo’s maken, rammelen de verkregen cijfers langs alle kanten en wees gerust: wijwerken héél secuur. Let wel: we spreken hier niet over topootjes van 50 meter. Wel over grote afstanden, 500meter of zelfs een paar kilometer. De ervaring heeft ons geleerd dat, als je een oppervlaktetopo maakt tussen 2grotingangen, over een substantiële afstand van pakweg 1 kilometer, je er minstens 10 m naast kan zitten, vooral in”Z” (de hoogte) (en jawel: onder de grond maak je net dezelfde fout :-) ).

Dat was al zo toen we het Systeem van Bretaye topografeerden, idem voor Chawresse-Veronika, Buc-Fagnoules endan natuurlijk de Anialarra. Trouwens over de topoperikelen van Buc-Fagnoules hebben we al eens iets gepost.

20

Voor de slimmertjes die denken dat een GPS enig soelaas kan brengen: jammer genoeg (nog) niet. Akkoord, in plan(X, Y) kan je met zo’n toestel, mits je een zeer goed ontvangst hebt en een gemiddelde maakt van diverse metingenop verschillende tijdstippen, de plaats van een ingang tot op een meter of 3 nauwkeurig bepalen. Dat is preciezerdan je met een oppervlaktetopo zal kunnen, en zo doen we het trouwens op de Anialarra. Echter, in hoogteliggingis dat niet zo. Dat is dan weer inherent aan het GPS-systeem. Wil je hoogteverschillen tussen verschillende grottenprecies bepalen, dan moet je ofwel peperdure apparatuur kopen, ofwel gaan waterpassen.

Dat deden Annette en ik dan ook heel de dag, tot het schemerdonker was, in de vallei van de Lembrée en de valleivan Pont-le-Prêtre. Allebei valleien met een aantal grotten die afwateren naar een resurgentie. En sedert we erbezig zijn (1993 !) worstelen we met de vraag op welke hoogte al die grotten ten opzichte van elkaar liggen, en tenopzichte van de resurgentie. Op de stafkaart kan je dat in het beste geval tot op 5 m schatten, maar dat volstaatniet.

En na een dagje opmeten kunnen dus weeral op beide oortjes slapen, want we weten nu dat bv. grot A op 171,52meter ligt, en grot B op 166,21 meter. Meer heeft een topomaniak niet nodig om tevreden te zijn ! Wordt vervolgdwant er valt nog veel te meten. Het was in elk geval een heerlijke dag.

Trou du Chien (2011-02-21 12:45) - Dagobert L’Ecluse

Zondag 20 februari 2011 was er een 09 activiteit gepland. Wat is dat nu weer hoor ik jullie al denken?In mijn lange, héél lange speleo carrière was het de gewoonte om in de club steeds om 8.00u te vertrekken. Maarsinds kort is daar verandering in gekomen. Als we een gemakkelijk grotje gaan doen waar we niet al te lang in gaanzitten vertrekken we pas om 9.00u. Lekker uitslapen dus.En vandaag stond er zo’n grotje op het programma nl. de Trou du Chien gelegen te Anseremme nabij Dinant.Ik had deze enkele jaren geleden nog gedaan samen met Annemie om onze equipeertechnieken op punt te stellenvoordat we ons examen gingen doen voor brevet B. Vandaag was Mario ook van de partij want hij had deze grotnog nooit bezocht.De poort werd vakkundig geopend en gesloten door Annemie, ikzelf nam het equipement voor mijn rekening enMario deséquipeerde. Er zijn enkele mooie putjes, een paar versmallingen en de laatste put is een mooie vrijhanger.Dus toch wel een gevarieerd grotje maar wel van korte duur.

21

Ondanks het late vertrekuur stonden we reeds om drie uur buiten! Nog véél te vroeg om huiswaarts te keren. Dushebben we de omgeving nog wat onveilig gemaakt. Eerst zijn we naar een vlakbij gelegen rotsmassiefje gaan kijkenwaar je in een zeer kort grotje kon. We hadden onze goede kleren al aan dus hebben we niet alles kunnen bekijken,maar het was toch leuk.

22

Daarna verder gereden richting Dinant en onderweg gestopt omdat we een grotingang zagen vanuit de auto. Allendaarheen, maar ook hier konden we niets doen omdat we ons dan helemaal terug moesten aankleden. TrouwensMario herkende het want hij was hier vroeger al eens geweest en ook dit grotje was niet zo groot.

23

Als laatste wist Mario nog ergens zoals hij het noemde “de aqariumgrot”. Dit was een grotje waar vroeger allemaalnisjes in zaten waar ze dan glas hadden voorgezet zodat dit echt op een visbak leek. Deze zijn dan na verloop vantijd eens allemaal kapotgeschoten door een of andere schietclub zodat de grot vol glas lag. Spijtig genoeg kondenwe hier niet meer geraken want deze grot ligt in de tuin van een huis en alle toegangswegen waren afgesloten methekken, poorten of muurtjes. En hier nu beginnen over te klimmen midden in een dorp was ook geen optie, jammer.Enfin, dan was het maar tijd om de lokale pub op te zoeken en een lekker wafel met slagroom naar binnen te werken.Het was een fijne dag.Verslag & Foto’s : Michaëla

Plezant weekend (2011-02-22 22:16) - Paul De Bie

Zaterdag, Annette en Paul weer eens naar de Fagnoules-Buc, om weer eens te liggen wroeten in die bijzonder smalleen vooral natte en modderige spleet die ons al meerdere weken bezig houdt, in ons nieuw stukje de ”Petite Evasion”.

Onze vorige plop had zijn werk gedaan, we konden nu weer iets verder graven in de richting van een klein zwart gatmet een flinke echo. Het gat werd bereikt maar jammer genoeg is het in de pure rots gevormd en zal er nog veelverbreed moeten worden. Maar voor we dat kunnen doen, moet heel de spleet nog breder worden gemaakt, wantmomenteel kan je daar echt niet met een boormachine tot achteraan geraken. Nog weken werk dus.

24

Gestopt rond 15u30, omdat het water achteraan de spleet niet meer wegliep en de hele gang onder water begon testaan. Tegen dat we alles zowat ingepakt hadden, stond daar over 2 meter lengte al 20 cm diep water in. Volgendekeer moet er dus een handpompje mee!

Na dit modderbad ging het richting Namur, waar we in de carrière van Grand Malades hadden afgesproken met denieuwe voorzitter en zijn jong gevolg. Zij hadden er een dagje aan de rotsen opzitten (artif klimtechnieken) en wezouden ’s avonds allen te samen ”gesjellig” in de ondergronds groeve overnachten.

Terwijl de anderen nog achter eten en drinken gingen, equipeerden Annette en ik de Trou des Charrues en bezochtenwe in speedtempo de uitgestrekte ondergrondse groeve. Tegen dan was de rest ook beneden (met een vrachtkitzakken om U tegen te zeggen) en konden we ons kampeerplekje opzoeken. Lekker spagetti smikkelen (de sauswerd door Kevin op suggestieve wijze in de pot ”geperst” - we besparen u de videoclip, het moet hier deftig blijven),dan een paar uur brallen, en dan lekker dodo doen, ver genoeg van onze snurkende clubgenoten.

Zondag moesten Annette en ik (na een uitgebreid ontbijt) jammer genoeg naar huis, maar de anderen (Bart, Kevin,Sven, Ellen, Friedemann) bleven nog heel de dag in de duisternis beneden, om hun artificiële klimtechnieken verderte perfectioneren. Maar daarover volgt misschien nog iets op het blog?

A114: Het mag gaan veranderen (2011-02-28 19:50) - Dagobert L’Ecluse

Vrijdag 25/2 stond de zoveelste sessie aan de A114 op het programma. Jos en Dagobert werkten heel de dag om despleet die we vorige keer ontdekten toegankelijk te maken. Tegen het eind van de dag was de eindbalans dat we nu

25

eindelijk op de terminus konden geraken en er zelfs konden bewegen om te werken. Jammer genoeg hadden we netniet genoeg materiaal bij voor een laatste massage van het plafond.

In de loop van de dag werd er ook nog een 2e dalende spleet gevonden. Deze vertrekt op hetzelfde punt als de eerstemaar een halve meter lager. Deze spleet, waar ook een goede tocht uitkomt, gaat iets steiler naar beneden en lijktnaar beneden toe breder te worden. Echter hier in geraken zal niet van de poes worden want hiervoor moet hetbegin van de huidige spleet nog zwaar aangepakt worden.

Ook werd er links in de spleet een soort van laminoirtje opengewerkt. Daar achter zien we een mini vertrekje. Ookvan hier komt een goede tocht. Maar of het de moeite loont om dit open te werken valt nog te zien.Dagobert

1.3 maart

De rattenvanger van Hamelen (2011-03-07 22:27) - Dagobert L’Ecluse

Eindelijk! Vandaag gingen we een klassieker doen die al héél lang op mijn verlanglijstje stond maar telkens deze ophet programma kwam sluipte er wel iets tussen waardoor ik niet mee kon. Dat zou dus nu veranderen! De Trou

26

des Manants zou onze aanwezigheid moeten dulden. Om 10.00u hadden we afgesproken aan de parking van deChawresse om de sleutel op te pikken, dus reden we thuis ruim op tijd door zodat we ons niet hoefden te haasten.Tegen kwart voor tien reden we de parking op dus hadden we nog tijd om een boterhammeke te eten. Enkele fietsersen wandelaars passeerden alsook de tijd, het was reeds 10.15u en nog niemand te bespeuren met de sleutel.Opeens kwam er een auto aangereden en we waren ervan overtuigd dat het onze contactpersoon was. Spijtig genoeghad hij in plaats van een sleutel, een kooike bij waarin een beestje zat.Eerst konden we niet goed thuisbrengen wathet was maar later bleek het een rat te zijn. Hiervan moesten we het fijne weten dus wij gauw gaan vragen wat diemeneer zijn plannen waren. Bleek dat er in het dorp heel wat van die beestje zitten die leven van de composthopenen graan van de vogeltjes. Dus, regelmatig zetten de dorpsbewoners enkele vallen waarmee ze deze beestjes lokkenen daarna laten ze de diertjes terug vrij in het bos. Liever dat dan ze dood te doen. Deze persoon was ook vroegerspeleoloog geweest (30 jaar geleden) en wist van de Chawresse en Veronica, maar van de Manants had hij nog nooitvan gehoord.Na dit intermezzo kwam er een volgende auto op de parking gereden. Ha, misschien is het nu de sleutelman?Noppes, het was een auto vol bekend volk nl Guido de Keyzer, Dennis Vertstraeten, Luc Ghion en nog twee ledenvan hun club (nog een Luc en ene Gerdi). Zij waren van plan de Chawresse te doen.Hmmm, als we nu niet aan die verdomde sleutel geraakten konden we misschien wel bij hun mee aanpikken?Ondertussen was het al half elf geworden dus tijd om eens te telefoneren. Bleek dat onze man het totaal vergetenwas maar geen probleem, hij kwam er direct aan.Ondertussen waren we aan de praat geraakt en hoorden we dat de andere ploeg eigenlijk ook liever de Manantswilden doen en of ze niet met ons mee mochten. Natuurlijk waren we akkoord, dat zou nog héél plezant wordenvandaag . In plaats van onder ons getweeën waren we nu plots met zevenen. Uiteindelijk was de sleutel gearriveerden konden we met wat vertraging toch onze tocht aanvatten.

Annemie die toch al wat bedreven is in het openen van poorten had toch enige moeite met dit slot. Nochtanswas het slot gesmeerd maar toch zat het vol modder. Enfin, de aanhouder wint altijd en algauw kon iedereen deingangsput afdalen. Een vaste ladder die onderaan los staat dus niet vastgeankerd is geeft wel een raar gevoel als jehierop afdaalt.

27

Voorzichtig kropen we door de ingangséboulis en volgden we de weg die goed is aangeduid met reflecterende pijlen.Zo kwamen we in verschillende zaaltjes terecht waarvan er één me wel is bijgebleven vanwege zijn mooie concretiesdie in deze grot toch niet zo veelvuldig aanwezig zijn: “salle Blanche”.

28

De putten zijn allemaal met een vast équipement en ook zéér mooi van vorm. Beneden kom je dan ook nog eens ineen fantastische rivier die je kan volgen tot aan de sifon. Hierbij passeer je enkele sprookjesachtige gours en eenwatervalletje als toetje.

29

Kortom, deze grot heeft van alles een beetje en is daarom echt wel de moeite waard om te bezoeken.Achteraf hebben we ons buiten nog wat geamuseerd in de rivier en meteen onze spullen gereinigd.

Een frisse pint of warme choco met onze vrienden was dé perfecte afsluiter van een héle plezante en mooie dag.Verslag en foto’s: Michaëla

Huttenprospectie in de Vogezen (2011-03-12 12:22) - Paul De Bie

De rest van Speleoclub Avalon zit voor 5 dagen in het Zwitserse Leysin, om daar de Gouffre du Chevrier te gaandoen. Kamperen in tentjes op 1300 m hoogte in de sneeuw, en dat voor een grot die Annette en ik al gedaanhebben, en bovendien zijn ze al met genoeg (zelfs teveel?) volk... Nee, daar zouden we alleen maar in de weg lopenof koulijden. Dus na bijna een mensenleven lang zowat elk weekend onder de grond te hebben doorgebracht, washet tijd voor iets anders. Laat die grotters maar met hun natte sokken aan de Zwitserse bodem vastvriezen; Paulen Annette gaan op stap in de Vogezen!

Het vervolg van dit verhaal, dat met speleo niet veel te maken heeft, vind je op Polleke’s blog:

http://pollekepik.blogspot.com/2011/03/huttenprospectie-in-de-vogeze n.html

Hier een link naar een Picasa fotoalbum met foto’s van onze vierdaagse tocht.

Gouffre du Chevrier (2011-03-12 12:52) - Bart Saey

Tussen pot en pint worden de plannen gesmeed. Gouffres, abîmes, sima’s, ... gedreven worden ze op de to-do listgeplaatst. Het enthousiasme wordt vaak wat gedrukt, wanneer je dat kleine boekje openslaat en alweer eens moetvaststellen dat een jaar simpelweg te weinig weekends telt. Af en toe wordt er toch een gaatje gevonden en dan...

30

dan zijn we weg!Met niet minder dan 12 reisden we vorige zaterdag af naar het Zwitserse Leysin. Het was Gouffre du Chevrier, éénvan de vijf ingangen van Réseau de la Combe du Bryon, die op een uitgebreide belangstelling kon rekenen. Deingang ligt op 1700 meter hoogte. Het idee om deze -500 tijdens de wintermaanden te bezoeken vereist wat extravoorbereiding, maar met behulp van enkele winteritems zoals sneeuwraketten, stokken en wat warmere kledij moethet wel lukken. De meteo, die is ronduit uitstekend. Koud, dat wel, maar een staalblauwe hemel, geen wolkje aande lucht en dat zal de komende dagen zo blijven.

We verblijven op Camping du Soleil. De eigenaar van de camping kan het duidelijk niet aanzien dat verkleumdemensen straks bij vriestemperaturen in een tentje moeten kruipen. ’s Nachts duikt het kwik immers ver ondernul. In een vlaag van medeleven biedt de vriendelijke man ons spontaan het feestzaaltje van de camping alsslaap- en eetplaats aan. Voor sommigen behoeft dit alvast geen tweede uitnodiging. In no time wordt het zaaltjeopgewaardeerd tot een echte gite. Anderen houden voet bij stuk en proberen enkele piketten in de hard bevrorenbodem te drijven. Gezien de grootte van de groep verdelen we het bezoek over twee dagen. Een eerste ploegequipeert tot de fond. De tweede ploeg haalt, de volgende dag, al het touw weer naar buiten.Zondag:In de winter is de aanlooptocht naar de grot een stuk langer. Zelfs al ligt er dit jaar heel weinig sneeuw, tot aan deCombe mag je toch algauw een dik uur rekenen. In eerste instantie lijken onze sneeuwraketten overbodig, maarvoor de laatste 150 hoogtemeters is dit wel even anders. Zonder raketten is het zelfs onbegonnen werk. In deze zonezak je gewoon tot je middel in de sneeuw en dit op een vrij steile flank. Lang rechts, langs links en langs bovenproberen we de ingang te bereiken. Het kost ons een uur ploeteren, maar het lukt. Oef!!!

De omkleedpartij is pure luxe. Van vastgevroren neopreensokken geen sprake. ;-) De grot begint met een horizontaalzaaltje, waar je bij enkele graden boven het vriespunt je speleouitrusting kan aantrekken. Het traject in de grotkent geen bijzondere moeilijkheden. In een mooi tempo vorderen we tot de fond, waar we even wat kokkerellen. Opweg naar buiten optimaliseren we de equipeerfiche, want die is toch vrij minimalistisch opgevat.

Maandag:Ploeg twee gaat naar de fond en desequipeert de grot. Na een vlotte trip wordt de sneeuwhelling van de combeomgevormd tot een glijbaan met pretparkallure.

31

De meesten rijden dinsdag of woensdag weer huiswaarts. Een deel van de ploeg blijft nog enkele dagen langer omop sneeuwraketten het prachtige winterse landschap te doorkruisen.

Hier vinden jullie nog enkele foto’s. Deelnemers: Friedemann, Tobias, Kevin, Ellen V.B., Sven, Kris, Rob, Frank,Stefan, Peter C., Raf, Bart.

Met dank aan de berghut.

Jongerenweekend 12 en 13 maart 2011 (2011-03-15 15:24) - Ellen DB

Deelnemers van SC Avalon: Tobias, Sven, EllenZaterdagmorgen, 8u. Een groepje jongeren verzamelt zich in het station van Berchem. De helmen en laarzen dieaan hun overvolle rugzakken hangen bengelen, verraden wie ze zijn. Het zijn speleojongeren, en ze hebben eengemeenschappelijk doel: Lustin. Daar vindt het jongerenweekend plaats. De zes jongeren heten Tobias, Florian,Ellen, Bo, Rutger en Marie. Die laatste twee zullen de ondergrondse wereld voor het eerst betreden. Om even deheer D. Verstraeten te citeren: “We zullen hen blootstellen aan een zeer gevaarlijke variant van het speleovirus.”(Het kakelende, boosaardige gelach kan u er zelf bijdenken.)Om half 11 staan alle deelnemers op de parking van het treinstation in Lustin. Daar worden de ploegen verdeeld enhet materiaal ingepakt. Na kort overleg maken we onze keuze uit de volgende grotten (drie keer raden welke): Troud’Haquin, Trou Bernard, Trou Wéron en Trou de l’Eglise. De beginners kiezen voor de Haquin en de gevorderdenrichten hun pijlen op de Wéron.Op de parking van de Haquin ruilen we onze gewone kleren in voor een speleo-outfit, die door Marie en Rutgernogal onwennig en vooral oncomfortabel bevonden wordt. Rond de middag nemen we afscheid van het zonlichten we beginnen met onze grottocht. We gaan naar beneden via de trompetten en de watervallen. Bo, Rutger enMarie dalen hun eerste touw af en krijgen meteen ook hun eerste grotdouche. Als iedereen weer met zijn voeten opde vaste rots staat in de Salle de la Sentinelle, traverseren we langs de overkant naar de Salle de l’Attente. Daartrakteert Luc Ghion ons op een geologische uiteenzetting en toont ons de ”haaientanden”. Even later kruipen wedoor het fameuze schapengat en verkennen we de Salle de Minuit. Bij de Pont de Calcite houden we een eetpauzeen een fotoshoot. Daarna keren we terug richting uitgang. Onderweg vinden we nog een kleine vuursalamander,mooi beestje. Al klimmend via de Grand Eboulis bereiken we terug de verse buitenlucht.We verblijven in het kasteel van Ronchinne. Wanneer we er rond 18u aankomen, heeft keukenprinses Mimi al eenheerlijke avondmaaltijd voor ons bereid. Een heus viergangenmenu: eerst aperitiefhapjes, dan minestronesoep,gevolgd door kip met ananas en rijst in zoetzure saus en ten slotte chocoladepudding. Enig minpuntje aan diteetfestijn: een gi-gan-ti-sche berg afwas. Na die minder leuke taak volgt de eigenlijke avondactiviteit, bedacht doorde creatieve breinen van Florian, Bo en Gegory: een sluipspel op het terrein achter het kasteel. De bedoeling isom een kring met balken te bereiken zonder bij naam genoemd te worden, daarmee kunnen we letters verdienenwaarmee we een begrip moeten vormen. Dichterbijsluipen achter een pallet, vermommen in een boom, elkaarskleren aandoen, alleen in onderbroek, ... Alles wordt geprobeerd, soms zelfs tot bloedende schenen toe. Op de duurhebben we ongeveer alle letters in ons bezit: A P L E T I L M A E F D Z L S E R P. Een begrip uit drie woorden,

32

thema: speleo. Als u het ziet, mag u bellen naar 0905/750245 (18+, ¬ 2/oproep). De rest van de avond wordtgevuld met discussie over het begrip van het sluipspel, moppen tappen, verhalen vertellen en rekenraadsels oplossen.Slapen - of toch een poging tot - doen we in de ijskoude ridderzaal. En snurken maarrr!Zondag om 8u ’s morgens komt Denis voor wekker spelen. Opstaan, inpakken, ontbijten en wegwezen. Vandaag ophet grottenmenu: Trou de l’Eglise voor de beginners en Trou d’Haquin (Nouveau Réseau) voor de gervorderden.In de Eglise doen we een mooie toer: we volgen de meanderende rivier, nemen een kijkje in de Salle Tony, komenvoorbij het orgel, kruipen in een gangetje hier en een gangetje daar, tot aan de sifon, klimmen via de watervallenomhoog, en weer naar buiten. Heel leuke grottocht, behalve dan dat rotgat naar de Salle Tony (waar ze eens goedmet mijn spartelende beentjes gelachen hebben). Ook de nieuwelingen hebben zich geamuseerd tijdens hun grotdoop.Het was naar eigen zeggen ”voor herhaling vatbaar”. Bovendien deden ze het helemaal niet slecht... Ruik ik hiernieuw speleotalent/potentiële leden?Kortom, het was weer een geslaagd weekend. Bedankt aan Denis, Luc, Ivo, Mimi en de anderen die deze weekendstelkens weer mogelijk maken!Foto’s vind je hierPS: Voor de nieuwsgierigen die willen weten wat het begrip van het sluipspel was: ”Afdaler Simple Petzl”.

Chawresse-Veronika traversee weer vrijgemaakt (2011-03-22 12:57) - Paul De Bie

Enkele weken geleden stelden we vast dat er zich geheel vooraan de Réseau des Comblennois (aan de kant van deChawresse dus) een instorting had voorgedaan, waardoor het niet langer mogelijk was de doorsteek te doen. Opzich niets uitzonderlijk, sedert de ontdekking van deze réseau door de GRSC in 1983-1984, is de boel op die plaatsal diverse malen ingestort, want de vrij nauwe passage loopt er onder een ”hangende” opvulling van keien en nattemodder door.

Ook de plaats waar Chawresse en Veronika met elkaar werden verbonden (de Jonction du Nain Possible, vlakbij deVeronika) is een instabiel geval, dat ook vele malen in mekaar is gevallen. SC Avalon heeft in het verleden, op beideplaatsen, de boel reeds vrijgemaakt en dus was het logisch dat we dit keer ook weer onze handen uit de mouwenstaken. Volgende keer is het weer eens aan een andere club!

Gewapend met veel graafmateriaal, maar ook met touwen en onze volledige klimuitrusting (want we hadden nogexploratieplannen ook) ging het vijftal Bart, Rudi, Paul, Annette en Dagobert van start in de Réseau Persephone.Na wat sightseeing onder leiding van Paul links en rechts (Dago kende de grot totaal niet, Bart ook maar amper)waaronder een halsbrekende passage boven een P10 en een vrije 5 meter klim naar een hoger gelegen zaal, was hettijd om te graven. Rudi en Annette gingen voorop om de instorting te beginnen leegmaken: vloeibare blubber metkeien. Intussen hield het andere trio zich bijna 2 uur lang bezig om de zeer lage “boyau” waarmee de Réseau desComblennois begint, 10 cm uit te diepen. Dat over een meter of 4 lengte. In de loop der 28 jaren had elke bezoekerhier enkele tienden van een millimeter modder achtergelaten, waardoor de bodem stilaan was opgehoogd en deboyau quasi onpasseerbaar was geworden (zeker de vernauwing ten einde was niet meer te doen). Deze modder hadechter een keiharde korst gevormd, van graven was geen sprake, dit was hameren en beitelen! Maar het lukte enzodoende is deze passage nu weer menselijk. Overigens, op zowat 10 cm diepte kwam er een elastiek te voorschijn,die een passant daar héél lang geleden moet zijn verloren. Een bewijs dat het hier ooit wel ruimer was.

33

Na deze kruipgang kom je onderaan in een instabiele, trechtervormige zaal terecht, waar Annette en Rudi zaten,en intussen een kleine halve kuub modder en keien hadden “klaarliggen” die ze uit de ingestorte passage haddengehaald. We moesten daar ergens mee blijven… gelukkig was er een schuin platform waar we met grote blokken eenmuur op konden maken, waarachter alle blubber werd gestort. Met vereende krachten werd alles prima gestockeerd,het hele trechtervormige zaaltje “gesaneerd” en dan verder maar (NB: we hebben overigens een nieuwe passagegevonden – waar nog veel graafwerk aan is – waarlangs we heel die instabiele prutboel kunnen shunten. Dat zullenwe ooit wel eens in orde brengen).

De dag was al flink gevorderd. In de Tranchée de l’Astragale (de 1ste Tranchée) werd een nieuw equipementachtergelaten, want het bestaande knopentouw was intussen 28 jaar oud en veel te kort (doordat ene PDB daarooit eens knopen in had gelegd ) . Tranchée des Trois Faux Planchers (de 2de) lieten we rechts liggen, Tranchéedu Grand Puits (de 3de) moeten we al sedert +/- 1987 niet meer afdalen en passeerden we dus langs boven. InSalle Hélène equipeerden we dan de 26 m diepe Puits Daniel (de 4de Tranchée dus) want daar beneden wilden weexploreren. Mooie put (4 fracties), de anciens die de traversee Chawresse-Veronika helemaal in het begin deden,zullen hem nog kennen want in die tijd moest je voor die traversee die put doen! Beneden de put is er een galerijdie terugloopt en onderaan de Tranchée du Grand Puits uitkomt, hetgeen destijds trouwens het vaste parcours was:men daalde af in de Grand Puits, nam de galerij langs onder en klom dan de 26 m hoge Puits Daniel uit. Bart,Annette en Dago werden in die verbindingsgang gestuurd en kwamen terug als modderduivels, 10 kilo zwaarder.Ik was efkens vergeten dat er zich in dat stuk een soort moddersifon bevindt die destijds door de GRSC werduitgegraven, over 7 m lengte liefst.

34

Intussen daalde Rudi de Puits Glaiseux af, het enige stukje van de Chawresse-Veronika waar ik nog nooit geheelbeneden geweest was en dat aan onze nieuwe topo nog ontbreekt. Extreem nauwe claustrofobische pijp, met op–7 een S-vernauwing die Annette en mij destijds niet had geïnspireerd. Overigens, slechts één persoon deed ooitdeze rattenval: Daniel Sirault van GRSC, in 1984. Ons geheim wapen Rudi geraakte wel door de vernauwing op –7,maar dan bleek het touw tekort. Ik had een C13 voorzien, de put blijkt echter veel dieper (eerder 20 meter).

Arme Rudi moest dus terugkeren, en had daar toch wel een kwartier voor nodig. Intussen stegen de stoomwolkenuit die put, de foto’s zijn dus eerder mistig. En verdorie, nu zijn we daar nog niet beneden geweest. Het collectiefuitklimmen van de Puits Daniel was hilarisch, alles was zo modderig dat onze blokkeurs niet meer pakten. Tegen datiedereen boven was, was het al flink laat. Gauw verder maar, richting Veronika. Na de modder van de Comblennois,volgden de kurkdroge laminoirs van de Veronika waar ieder op zijn eigen manier doorheen vorderde, de ene alrollend, de ander al kruipend. P &A kozen strategisch de kop van het peloton, om de plassen te vermijden die eenoverdadig zwetende Dago her en der achterliet. Om 18u30 duwden we de poort van de Veronika open, buiten scheennog net een bleek zonnetje. Overigens, die poort is gloednieuw, en gaat van binnen open zonder sleutel. Alleenkrijg je ze wel niet meer op slot gedaan eens je buiten bent, dus daar komen gegarandeerd problemen van met dewatermaatschappij die de tunnel beheert.

Het was een plezante dag met een mix van desobstructie, klassiek grotten en exploratie. Het blijft een geweldigegrot, waarin je tenminste nog voelt dat je iets gedaan hebt. Blauwe plekken en beurse knieën moet je erbij nemen.

Petite Evasion… bijna (2011-03-30 13:00) - Paul De Bie

Zondag 27/3 nog eens naar de Petite Evasion in Fagnoules-Buc. Een maand daarvoor was ik daar nog geweest metRudi (niet op blog gekomen, het mag niet vervelen) en toen waren we met onze neus tot aan het piepkleine gaatje

35

kunnen kruipen. Zo klein dat zelfs de Tikka er niet doorgeraakte! Maar er voorbij was het donker… dus wie weet?Grote plop gezet, en wegwezen.

Twee weken geleden moesten Annette en ik dan forfait geven, toen bleek dat houthakkers vlak bij de ingang vande Buc aan het werk waren. En geen duikpak bij om via de Fagnoules te gaan. Deze keer was Annemie mijncompagnon-de-route want de anderen zaten op het Brevet A. Geen gezever met houthakkers: neopreen aan en langsde Fagnoules. Wel een uurtje extra maar het blijft een geweldig leuk traject. De Zwijnenbak door met twee zwarekits was minder leuk. In de Petite Evasion gekomen bleek dat de plop van vorige keer zeer goed had gewerkt. Heelveel puin geruimd. Tientallen keer die smalle pijp in en uit. Het kleine gaatje was fors breder geworden. Nu zowat10 cm breed op 20 hoog. We zien 3 à 4 meter verder, in een gang die zowat 60 à 80 cm breed is en een meter ofanderhalf hoog. Niks gigantisch, maar wel doordringbaar. Het lijkt te eindigen op een massieve kleiwand. Er isdus nog niks gewonnen, en het ontbreken van tocht laat vermoeden dat we ook niet al teveel hoop mogen hebben.Maar het water verdwijnt er wel, dus echt doodlopen zal het niet. Trouwens dat water hinderde ons serieus, wantop het diepste punt blijft dat staan en dus moesten we regelmatig met een handpompje die plas leegpompen.

Nieuwe plop gezet (heel moeizaam, wegens water en amper plaats om te bewegen), dan langs de Buc weer naarbuiten (geen houthakkers te zien). Mooi lentezonnetje, gauw naar de Haquin waar de rest van de Avalonners netaan het opruimen waren, na een geslaagd Brevet A-examenweekend.

NB: te noteren: de gemeente heeft de piste naar de Fagnoules geheel opnieuw aangelegd. Deze was al 3 jaar nietmeer te berijden (tenzij 4x4). Ik ben dus gewoon tot op “ons” plaatsje tegenover de doline kunnen rijden!

1.4 april

Een klassieker: Puits aux Lampes (2011-04-04 18:47) - Dagobert L’Ecluse

Zondag stond er nog eens een ‘09’ activiteit op het programma. En ik moet toegeven dat ik er niet rouwig om wasom een uurtje later te vertrekken. Het trouwfeest van de dag ervoor had toch wat sporen achtergelaten. Met vijfwaren we (Mich, Annemie, Mario, Sven, Dagobert).Zonder problemen arriveren we in Jemlle en prepareren we ons. Mich vertrekt als equipeur maar staat na eenkwartiertje al terug boven omdat ze het equipement niet in orde krijgt zoals ze zou willen. Vermits Sven de grotwel kent mag hij overnemen. Sven equipeert vlot tot beneden en de anderen volgen. Her en der passen we Sven’sequipement wat aan. Vooral in de ingangszone is het lastig om wrijvingsloos te equiperen. Verschillende deviateurszijn nodig om alle wrijving te omzeilen. Vroeger werd er niet gekeken op wat wrijving meer of minder en de sporenhiervan zijn duidelijk zichtbaar op de rots.

36

De grot zelf is toch een must om eens te doen. De grote zaal is echt wel immens (100 x 45 x 35) en heeft PSMallures. Iedereen bezoekt op zijn manier de zaal en ik ga op zoek naar de “Salle Secrétin” die ik op de topo hadvermeld zien staan. In eerste instantie zoek ik in de juiste hoek van de zaal. Maar als Sven en Annemie me zeggendat dat zaaltje aan de andere kant ligt geloof ik hen. Later zou blijken dat ik dat beter niet gedaan had want ikwas wel degelijk aan de juiste kant aan het zoeken. We zullen nog eens moeten terugkomen om dat zaaltje eens tebezoeken.Na een klein uurtje rondlopen beginnen we aan de uitklim. Na nog wat pogingen om het equipement te perfectionerenmet een extra deviatie staan we rond 14u30 in het zonnetje buiten.

Het was nog veel te vroeg om te gaan sjoeberen en dus besloten we om nog een wandelingetje te doen om eenAvalon – project in de buurt te gaan bekijken. De dag eindigt daarna op een terras in Rochefort.

Terug naar de roots (2011-04-04 22:19) - Paul De Bie

Ik heb me vaak proberen te herinneren wanneer mijn fascinatie voor de duistere wereld der grotten is ontstaan.Ik vermoed dat het is gebeurd toen ik als zevenjarig kind (1967 dus) met mijn ouders, in Luxemburg, de donkerespelonken rondom Echternach en Berdorf bezocht. Met een opgerold stuk krantenpapier als fakkel de stikdonkere“schluchten” of kloven of de duistere uithoeken van het “Hollay” verkennen: voor een kind was dat iets onvergetelijks.

37

In feite waren het daar atypische grotten, want gevormd in zandsteen en dus niet in kalksteen. Maar dat deed geenafbreuk aan deze eerste speleo-avonturen, noch aan de liefde voor dit bijzonder mooie gebied.

Toen ik vooraan de 20 was, in 1982, ging ik er met wat vrienden opnieuw op reis. Tentje op de camping in Berdorfen dan een paar dagen lang rondhossen in bossen en spelonken. We waren toen al voorzien van een echte helm enin de “Engishiel” maakte ik mijn eerste ondergrondse foto’s. Ik was zodanig onder de indruk van deze eenvoudigekloof in het zandsteen, dat ik er zelfs mijn eerste grottopo van tekende!

De daaropvolgende jaren zou Berdorf ons nog vaak terugzien. Intussen waren we “echte” speleologen geworden en aande klimrotsen van Berdorf was er een schitterend speleocircuit. Alle hedendaagse cicruits (genre Villers-le-Gambon,Senzeilles) zijn slechts flauwe afkooksels van wat er daar te beleven viel. Neem de de Roche-aux-Corneilles maardan nog wat hoger, zet er zo 10 op een rijtje en hang dat vol touw: dat was Berdorf. Over een afstand van een halvekilometer hingen de 30-40 m hoge zandsteen rotsen vol met touw. De grote overhangen leenden zich uitstekendtot het maken van vrijhangende stellingen of enorme ‘paraplu’s”. En typisch voor het zandsteen daar: in de velediaklazen was een ongelooflijk “oppo-circuit” gemaakt, enkele honderden meters lang! Bedoeling was om puur inspantechniek doorheen dit labyrint te vorderen. Niet te moeilijk in de kloven van 80 cm breed. Uiterst lastig in dievan 1m80 breed, en dat op soms wel 20 meter hoogte. Knikkende knieën gegarandeerd!

38

Enfin, toen was het traditie dat de speleofederaties jaarlijks dat circuit equipeerden, en na enkele deelnames voeldenwe ons sterk genoeg om het zelf eens te equiperen. Op 17-18 oktober 1987, equipeerde Avalon (met hulp van enkeleandere VVS’ers, zoals een jeugdige Koen M.) het hele circuit, onder vlag van de “Speleologische Dagen”. Een grootsucces met veel volk, maar jammer genoeg was het ook de laatste keer.

Vanaf dan gold er een strenge reglementering. Klimmen was verboden, tenzij met een (moeilijk te verkrijgen)vergunning had. Over het speleocircuit kon al helemaal een kruis worden gezet.

Sindsdien kwam Avalon nog één keer in Berdorf: in 1989 maakten we er een tweedaagse trektocht. Wie herinnertzich nog onze geïmproviseerde overnachting in open lucht, in de beukenbladeren onder één van de vele overhangenderotsen: de “Strauss” vast en zeker in zijn blauw nylonzeiltje gerold. De “Cools“ die in Berdorf een taart was gaankopen, en om ze niet in zijn rugzak te vermorzelen, urenlang rondliep met de taartdoos aan het strikje voor zich uitte houden. Pure nostalgie.

Daarna werd het stil en 22 jaar lang lieten de Avalonners één van de mooiste gebieden links liggen. Hoewel hetslechts 3 uur rijden ver is, en niet voor niks “La Petite Suisse” wordt genoemd.

39

Tot het voorbije weekend een duo krasse knarren toch eens terug de ”roots” van de club gingen opzoeken: Paul enAnnette die de “Mullerthal Trail Nr 2” gingen stappen, een trektocht van 38 km langs de meest pittoreske gebiedenaldaar. Lees er hier alles over, op het blog van Polleke.

Risky business (2011-04-10 23:21) - Paul De Bie

Vrijdag 8/4, profiterend van het extreem goede weer, met Annette gaan verder werken aan ”Perte 144” aan deLembrée. Onze laatste werken dateerden van mei 2008. Reden dat we zo weinig aan deze beloftevolle perte werken,is dat men extreem droge omstandigheden moet hebben en 200 % zekerheid over het weer. De pertes geheelstroomopwaarts van de Lembrée staan eigenlijk nooit echt droog, en bij het minste spatje regen riskeer je er je levenin. De Lembrée is geen beekje, dat is een rivier met een debiet dat monsterlijk groot kan zijn (tot 15 m3/s !).

Enfin, aan de perte gekomen bleek er toch nog veel te veel water in te gaan. Maar door de rivier een paar honderdmeter meer stroomopwaarts in een andere perte te leggen, en door een geul uit te graven, kregen we de boel drooggenoeg.

De ingang Topo in het eerste stuk

Vervolgens begonnen we aan de topo, want die was nog steeds niet gemaakt. De perte is groot en vrij complexdus waren we er meerdere uren mee zoet. Een luguber karwei, overal sijpelt water omlaag en hoor je riviertjesmurmelen. Soms vermeerdert dat water even, wat direct voor ongerustheid zorgt. Het is nergens breed en er zijneen paar zeer lastige passages, dus een snelle aftocht bij een plotse crue is onmogelijk.

imageEnkele lastige passages maken een snelle aftocht onmogelijk

Geheel beneden was het laatste stuk (dat Annette en ik er in mei 2008 openplopten) intussen opnieuw verzand.Vanaf hier zit je overigens niet meer in proper gespoelde gangetjes maar in blubber. Een half uurtje graven enerdoor. Einde in een klein zaaltje waar de schuimvlokken tot tegen het plafond hingen.

40

Daar was het vervolg een heel nauw gat, grotendeels met keien en modder opgevuld, met een flink blazende tocht.Een flard plastiek hing aan het plafond te wapperen in de wind.

Nadat de topo was afgewerkt en we buiten even waren gaan checken of het nog steeds mooi weer was, zijn we eenuurtje aan dat gat gaan graven. Dat ging veel vlotter dan gedacht en we vorderden zeker 4 meter. Het loopt verderen wordt breder. Moet dus echt vervolgd worden, alleen is het niet zeker of er dit jaar nog een dag komt waarin a)wij er tijd voor hebben en b) de weersomstandigheden en het debiet ideaal zijn.

Het potentieel van deze perte is overigens heel groot. Het is ook al een echte grot, ontwikkeling zowat 55 m en -11m diep. Zie hieronder de provisoire topo.

Terug naar de Roots - 2 (2011-04-11 21:04) - Paul De Bie

Weeral naar Berdorf? Nee, ditmaal naar een grot waar ik sedert 1995 - da’s 16 jaar geleden! - geen poot meer hadingezet en die we notabene zelf ontdekt hadden: de Grotte aux Contrastes. Voor wie denkt ”hoe is het mogelijk datje een grot ontdekt en er daarna zo lang niet meer terugkomt”: als je zoals wij van de ene ontdekking in de andererolt, dan kan dat gebeuren ja...

41

De Grotte aux Contrastes ligt in de Vallei van Pont-le-Prêtre (omgeving Bomal/Aisne) en daar staken we in deperiode 1992-1995 flink wat tijd in. Tientallen dagen om de Grotte Strauss, de Contrastes, Trou sans Nom enandere karstfenomenen te exploreren en onderzoeken. Het werk is nooit ”af” geraakt, want de ontdekking van deGrotte des Emotions, in 1995, noopte ons tot het stellen van andere prioriteiten...

Recent is onze belangstelling voor deze vallei weer aangewakkerd, doordat Nico Hecq het duiken in de resurgentie vanhet systeem heeft hernomen en met succes: er werden post-sifon een flinke réseau geëxploreerd. Zie hiervoor Nico’sblog. Nadat we er enkele maanden geleden al eens in de vallei waren gaan ”waterpassen”, gingen we afgelopen zondag(10/4/2011) de Grotte Strauss en de Contrastes aan Nico tonen. Ik interesseerde me vooral aan de Contrastes, daarwas immers nog een plekje waar we destijds niet aan hadden verder gewerkt en waar toch nog een kansje is. Nicowilde dan vooral de Grotte Strauss zien, die niet ver van zijn réseau ”post-sifon” ligt. Het weer was schitterend, hetvalleitje zoals steeds rustig. We waren met 4: Nico, Bart, Annemie en ik. Nadien kwam Raf ook nog langs.

Mijn laatste bezoek aan Grotte Strauss dateerde van 2002, humm ook al even geleden. De poort was dan ookgrotendeels bedolven onder de humus en aarde. Eens die weg was, kwam het volgend probleem: het slot openmaken.En wat we ook probeerden, dat lukte niet. De sleutel ging er vlot in, maar rond draaien bleek onmogelijk: decilinder zat vast. Kruipolie hielp ook al niet, dus gaven we het na een half uur op. Verdomme, dat wordt nog eenheel karwei om die poort weer open te krijgen!

Dan maar naar de Trou Sans Nom, waar de (tijdelijke) sifon droog stond zodat we het stuk erachter nog eenskonden doen. Nog even modderig als toendertijd. Daarna naar de Contrastes. Het weerziens was best leuk, wanthet is een grote en sportieve grot. Bezoek komt er nauwelijks, en al onze vernauwingen zitten er nog lekker in.Daardoor moesten we al gauw Raf achterlaten, die reeds op -4 vast kwam te zitten. De equipementen zouden wetegenwoordig wel wat uitgebreider doen; maar toen was die manie van dubbele ankerpunten er nog zo niet en achonze zelfgemaakte broches (1 per put :-) ) zijn er toch nog steeds niet uitgekomen.

De grote zaal (Salle Gluante) bleek nog steeds indrukwekkend groot en vooral indrukwekkend modderig. Het was tezien dat de megacrues van de voorbije jaren de hele boel weer eens onder water hadden gezet... hoewel: midden inde zaal lagen er een paar enorme blokken (vele tonnen zwaar) en die waren geheel proper, terwijl hun naaste burenmet een dikke laag modder waren overdekt. Vijf meter hoger zagen we dat er een hele rotslaag van het plafondwas gebroken (iets van een meter of 5 lang en 1 meter dik). Conclusie: de Salle Gluante is nog steeds bezig zich tevergroten!

42

Het meer was ietwat troebel, Nico voelde zich niet echt aangesproken om er te duiken (ter herinnering: Serge Delabydook er in 1995 tot op -7 m in). Nog wat rondsnuffelen en dan terug naar buiten. Terwijl Annemie en Nico zich uitde nauwe Puits des Tiges omhoog worstelden, deden Bart en ik de P11. Begint met een vernauwing van formaat!Beneden ruim zaaltje, met een prachtig geconcretioneerde hoek die in feite nog steeds ongerept is. Hoeveel mensenzouden hier na ons nog zijn geweest? In die omgeving bekeek ik de mogelijkheid die ik mij herinnerde (trémie metwat tocht) en inderdaad: daar moeten we toch eens aan gaan werken (lap, weeral een gaatje in de overvolle agendazoeken).

Buiten was het tropisch warm, nog even wat gaan snollen in de Chantoir de PLP (zit potdicht met takken) en dangauw naar een zonnig terrasje aan de oevers van de Aisne.

A114: Een nieuwe richting! (2011-04-18 16:19) - Dagobert L’Ecluse

Terwijl het grootste deel van de club in het zuiden vertoeft trokken Frank en Dagobert richting Hamoir voor eendagje ”Hard Labeur”. Het was bijna 2 maanden geleden dat we onze neus nog eens lieten zien aan de A114. VoorFrank was het de eerste keer voor mezelf, euhhhh, dat ik het al niet meer juist weet 5e,6e,7e keer. Ik ben de tel alkwijt geraakt.Voor diegenen die het verhaal niet meer kennen. De A114 werd ontdekt tijdens een winterprospectie in 2009 als eendooiplek in het bos. Na wat humus verwijderd te hebben werd een gaatje van zo’n 5cm diameter gevonden met dejuiste temperatuur. Het gaatje kreeg een nummer en werd op de to-do lijst gezet. In 2009 en 2010 passeerden we ersporadisch en af en toe werd er gewerkt maar de werken in de TDC en D3 zorgden ervoor dat de grote campagnesnog wat uitbleven.Begin 2011 had ik mijn buik wat vol van de D3 en in de TDC geraakten we ook niet echt verder. Dus veranderingvan ”Gat” doet graven (en hopen). En dus startte ik een ware A114 campagne.

43

Terug naar zondag 17/4 dan. Na de nodige hiltimassages aan de terminus en het uitgraven van een spleet in debodem bereikten we in de vroege namiddag de onderliggende spleet. De hoop was dat we langs daar verder kondenmaar al wat we zagen waren smalle spleten. Wel met tocht dat wel maar toch geen gemakkelijke werken.

Nu we plek beneden hadden was het echter wel mogelijk om met de voeten eerst in de spleet te gaan waardoor wehet linkse vertrekje eens aan een nader onderzoek konden onderwerpen.Snel zagen we dat de ruimte tussen de blokken hier veel ruimer was en na het ruimen van wat los puin konden wewat verder in een driehoekig gangetje zien. Zo’n 3 meter ver schat ik en het daalt wat.Na nog 2 massages werd het wel duidelijk langs hier zijn de kansen om een doorbraak te forceren een stuk beter.Maar eenvoudig zal het wel niet worden. Net boven de toegang in de wand is het plafond duchtig stuk geplopt enhangt er nog heel wat puin geklemd.En plots loskomend blok stopte ons elan. Eerst moet heel de boel ontmanteld worden. Maar dat zal voor devolgende keer zijn want het was reeds tegen 19:00 en dus wel welletjes voor vandaag. Duchtig gekraakt, het blijfteen lastige werkplaats die A114, opgekraamd en terug richtig Antwerpen.Maar volgende keer geraken we verder en wie weet is het dan bingo, of de keer daarna of daarna:-)

Perte 144 nieuw hoofddeksel (2011-04-29 15:10) - Paul De Bie

Donderdag 28/4/2011, een grijze regendag was voorspeld. Opgestaan, ’t was druilweer, overal megafiles en ik wasveel te moe: ik had geen enkele zin om naar de Ardennen te rijden. Dan maar in de tuin (om half negen ’s ochtends)beginnen bricoleren; een kader in elkaar gelast, een metalen plaat die ik nog had staan opgekalefaterd. Tegen tienenwat beter weer, wat meer zin, alles ingeladen en toch maar op weg dus.

44

Doel was Perte 144, waar echt dringend een betere afdekking van de ingang moest komen. Dit vooral omdat ervlakbij een vakantieverblijf is waar iedere week veel volk zit, en anderzijds om ons toch wat meer veiligheid te biedenin de grot. Ter plaatse gekomen, bleek de rivier in de perte te stromen, maar mits stroomopwaarts het water ineen ander gat te leiden, was dat probleem weer van de baan. Een hele middag gemetseld, gelukkig was de Marc(eigenaar Ferme de la Lembrée) er ook en die heeft me geregeld goed geholpen met het aansleuren van grote blokken(berensterk, die kerel!) of het maken van een kuip mortel.

Was toch veel werk, het gat moest zowat 30 cm opgehoogd worden en de opening ervan veel kleiner worden gemaaktomdat mijn kader niet groot genoeg was.

Tegen een uur of vijf zat het karwei erop; nog een likje verf en klaar was Kees. De Perte 144 heeft voortaaneen hoofddeksel: het is een gewone plaat, geen poort of gesloten deur maar het zal wel volstaan om de meeste

45

nieuwsgierigen buiten te houden. Nu hopen op droog weer zodat we de komende weken werk kunnen maken van deverdere exploratie. En die zal volgens mij nog verrassingen opleveren! Een tweede Emotions of iets dergelijks :-)

Daarna nog een uurtje met Marc in het zonnetje zitten keuvelen, met een frisse Leffe. Echt een paradijs, die Fermede la Lembrée! Heel blij dat ik toch mijn lui gat in mijn handen heb gepakt en naar daar ben gereden.

Een week op en onder de Causse du Larzac (2011-04-30 16:52) - Paul De Bie

Causse de Larzac - April 2011 - in Viala du Pas de Jaux

Bart, Kevin, Ellen en Fried vertrokken al enkele dagen eerder en zouden eerst nog wat gaan klimmen/kayakken inde Ardèche. De Biekes en Annemie zouden vrijdagochtend vertrekken. Oorspronkelijk zouden ook Sven Servaes enPeter Coun meegaan. Zij zouden zaterdagochtend vertrekken, doch door een panne aan Svens auto (donderdagavond)moesten zij afzien van hun deelname.

Vrijdag 15 april 2011

Iedereen arriveert op tijd en stond in het rustige dorpje Viala du Pas de Jaux, wereldberoemd vanwege zijnmonumentale vierkante toren, die rond 1200-1300 door de Tempeliers was gebouwd. Het 27 m hoge gevaarte wasvan kilometers ver zichtbaar en dat was wel handig, want onze gite lag immers tegen die toren aangebouwd. Eenuitstekende gite, zeer ruim, en met alle mogelijk comfort. Enig nadeel: massa’s vliegen wegens de vele boerderijenrond het dorp, maar de felle Mistral die ons de komende week elke dag zou uitwaaien, blies de beestjes gelukkig eenpaar honderd kilometer verder. En de inderhaast gekochte vliegenvangers zouden de komende dagen honderdenslachtoffers maken.

Het weer is uitstekend en dat zal zo blijven voor de rest van de week!

Zaterdag 16 april 2011

Een delegatie zal vandaag deelnemen aan het ARSIP-treffen in Millau: Paul, Annette, Bart, Fried en Kevin. Leuksamenzijn met een 30-tal andere Arsipiens, voor een dagje rond enkele thema’s (topo, communicatie). We ontmoetenJean-François Pernette, ontdekker van het Systeem van Anialarra en de BU56. Vooral ’s avonds is het plezant met(te)veel lekkers en spiritualiën en wat filmpjes uit de oude doos.

46

De rest doet de Aven de la Cledelle, een grot (-97) die vlak bij de gite ligt. Echter zeer weinig bezocht en dusgaat het equiperen niet zo gemakkelijk. Finaal geraakt slechts een trio (Kim/Florian/Tobias) beneden de mooieP58 waarop de grot eindigt.

Zondag 17 april 2011

Annette en Paul brengen de voormiddag door bij de Arsip, Paul geeft er 2 uur lang uitleg over topografie. Danmiddageten in de zon; in de namiddag naar de gite. Daar vinden we Kim en Ellen. Ook Ellen VB is thuisgeblevenwant heeft een verkoudheid (en die zal de komende dagen ook bij de rest van de bende toeslaan).

De rest (Bart, Fried, Kevin, Tobias, Florian, Annemie) is de Aven du Mas Raynal gaan doen.

Verslag van Bart: Abîme du Mas Raynal, een grot die hoofdzakelijk bestaat uit een grote ingangsput, en toch metovertuiging het statuut van absolute klassieker draagt. Deze plusminus (de cijfers variëren naargelang de bron)100 meter diepe afdaling belooft alleszins de moeite te zijn. We equiperen de grot in twee ploegen. Friedemann,Tobias en Bart dalen vrijhangend af. Florian, Kevin en Annemie vervoegen ons halverwege langs enkele parallelleputten. Vanaf hier heb je een prachtig zicht op de door het zonlicht belichte, ruime vrijhang. Beneden land je in eenbulderende rivier, ontsierd door betonnen en stalen restanten van een oude dam. Een project uit de jaren ’20 datnooit enig succes kende. We volgen la Sorgues nog een klein stukje opwaarts. Een mooi stukje rivier gekenmerktdoor enkele helderblauwe bassins. Een aantal sifons versperren hier de verbinding met de nabijgelegen Aven dePetites Fleurs Bleues.

De 4 Biekes gaan rond 15 u de grot van morgen zoeken: Cabane de St Paul de Fonts. Mooie ligging, magnifiekgelegen in een grote cirque. We deden de grot enkele malen, lang geleden, en hebben er een goede herinnering aan.

Maandag 18 april 2011

Prachtig weer maar een snijdend koude mistral. Uitgebreid ontbijt met lekker vers stokbrood, dan naar de grot: detraversée van de Pas Destrech naar de Cabane de St Paul des Fonts. Ver is het niet, 3 km van de gite.

Tegen elven met heel de bende op weg, 11 man! Een oud pad slingert zich omlaag in de spectaculaire “cirque”. Aande tweede haarspeldbocht moeten we zijn: Fried equipeert over de rand, afdaling van 35 m die ons aan de voet vande rotsen brengt. Daar vinden we de Pas Destrech. Een heel mooie meander, vaak prachtig sleutelgat. Lichtgrijzerots, stofdroog: we zweten ons te pletter. Na een uurtje wordt het wat lastiger, meer kruipen, meer modder. Danzoekwerk na een paar putjes, dan heel sportieve nauwe meander, tot uiteindelijk in de immense grote zaal van deCabane de St Paul des Fonts. Het is al tegen 14u, we eten eerst en verkennen dan de amont: 400 m mooierivier, heel laag water, tot aan de sifon. Er voorbij vervolgt de grot nog 2 kilometers, maar dat is niet voor ons.Daarna stroomafwaarts, richting uitgang.

47

Nog honderden meters door enorme zaal, dan mooie rivier in heel grote galerij. Passage van de meren, kristalhelderwater, waterpret met de boot. Uitgebreide fotosessie met de vlag van de sponsor. Daarna opnieuw immense galerij(vaak 10 m breed) tot aan de ingang van de grot, die lang geleden dienst deed als kaasfabriek. De mens heeft hierindrukwekkend veel werk verricht, er zijn over wel honderd meter lengte kamers en vloeren gemetseld. Die kamerszijn nu een schuilplaats voor vleermuizen, en we zien er tientallen. Buiten tegen 17u, na een uur of 6 stevig grotten.Een geweldige trip!

’s Avonds eten we een lekkere spaghetti, door Bart met liefde bereid. Dan een uurtje met zijn allen de kits makenvoor de Bise morgen, want dat zal een stevige trip worden.

Dinsdag 19 april 2011

Vandaag staat er een wat grotere brok op het menu: de traversée van de Aven de la Bise. Deze grot is een exploratievan Rodez/Alpina. Een reeks putten geeft toegang tot een forse rivier op -150 die men vele honderden metersstroomopwaarts kan volgen tot aan een sifon. Net voor de sifon is er een enorme omhooglopende put die door henwerd uitgeklommen: de Puits Faust. Een huzarenstuk! 133 m hoger liep de put dicht in een nauw meandertje, maaromdat men daar slechts 12 m onder de oppervlakte zat, is daar een grote desobstructie gedaan waardoor er nu eentweede ingang is.

Na wat zoeken vinden we beide grotten. Ploeg 1 gaat er in langs de gewone putten (Kevin, Paul, Annette, Florianen Ellen VB) en ploeg 2 langs de Puits Faust (Fried, Bart, Kim, Ellen DB, Tobias). Bedoeling is elkaar beneden tekruisen.

Langs geen van beide kanten blijkt het equipement eenvoudig te zijn, en het kost elke ploeg toch wel een uur of 3voor ze hun pootjes in de rivier kunnen baden. Prachtig diep blauw water, eerst door en over een grote instorting,daarna in een hoge en honderden meters lange diaklaas. Voortdurend vorderen in spantechniek boven water van velemeters diep. Niet moeilijk maar wel mooi en spectaculair. De passage van een diep bassin, via een overhangendeklim van 3 m, is even wat lastig. Een touwtje brengt oplossing.

Nadat beide ploegen elkaar gedag hebben gezegd, beginnen we aan de uitklim. Kevin als eerste, gevolgd doorvriendin Ellen. Kevin is zowat 40 meter hoog wanneer hij per ongeluk een groot blok (+/- 10 kg) laat vallen. Ellendie er 20 meter onder zit, heeft ongelooflijk veel geluk want het blok schampt haar schouder, zonder erg. Florian,Paul en Annette die nog eens 20 meter lager zitten duiken alle kanten op maar gelukkig blijft het blok op een randje

48

boven hen balanceren. Het is met een bang hartje dat we de rest van de 130 m diepe put uitklimmen. De put ismagnifiek maar veel plezier hebben we er niet meer aan. Dit had een verschrikkelijk ongeluk kunnen zijn, gelukkighadden we onze engelbewaarder weer eens bij.

Woensdag 20 april 2011

Het is voor de zoveelste dag op rij stralende zon maar met veel wind. De Biekes gaan in St Afrique proviand inkopenvoor heel de bende, daarna middageten en dan toeristen in La Couvertoirade. Zeer mooi dorpje, daterend uit de13de-14d e eeuw en volledig omwald en versterkt! Carcasonne in het klein, zeg maar.

De rest gaat grotten:

Verslag van Bart: Een klein zanderig grotje voor vandaag. Aven des Roquesin het nabijgelegen l’Hospitalet-du-Larzac.Een plaatselijke gendarme, met een héél grote revolver, volgens getuigen, komt even kordaat duidelijk maken datwe niet aan speleo mogen doen aan de andere kant van de autosnelweg. Speleo’s maken daar teveel gaten blijkbaar.De grot gaat van start met enkele kleine putjes, gevolgd door sporen van geëngageerde desob-werkzaamheden. Eencompacte laminoir verschaft toegang tot een klein riviertje in een hoge, lange, smalle diaklaas die de grot domineert.Annemie, Tobias, Friedemann, Ellen VB, Kevin, Florian en Bart tekenden present.

Die avond wordt er ongelooflijk lang gepalaverd over welke grotten we morgen gaan doen. Uiteindelijk wordt heellaat ’s avonds alle touw gereedgelegd voor 3 grotten (Aven des Pauvres, Aven de la Trémie en Aven de la Portalerie).

Donderdag 21 april 2011

Steeds hetzelfde prachtige weer: zon en koude Mistral. Bart en Paul hebben ditmaal de verkoudheid in hun lijfzitten, dus wordt het programma iets aangepast. Een klein ploegje (Annette, Kevin, Florian en Ellen VB) gaan deAven des Pauvres doen. Een -220 met de diepste put van de Causses, een machtige P153. Paul deed de grotreeds toen ze net ontdekt was in 1994 en verkiest naar de klassieker der klassiekers te gaan, de Aven de la Portalerie.Met zijn zeven daarheen: Kim, Ellen DB, Annemie, Bart, Tobias, Fried en Paul.

De Aven de Portalerie is 3 grotten in één… Mooie ingangsput (P15) gevolgd door een ruime galerij dieoorspronkelijk heel mooi moet zijn geweest, maar nu platgelopen is door de plaatselijke toeroperators die ergidsingen houden. Alles zwartgeblakerd van de carbuur. Wat bassintjes en putjes leiden naar een grote zaal metconcreties. Tot zover het oninteressante deel van de grot. Deel twee: passage van een grote blokkeninstorting waarinwe toch wel een uur zoeken, gevolgd door lage en modderige galerijen die rijkelijk geconcretioneerd zijn. Na eenafklim bereiken we een zaaltje van een meter of 10 diameter waar we ons eten (en Annemie) achterlaten, denkendedat de grot bijna gedaan is. Volgens de beschrijving is de sifon (-149) niet veel verder. Deel drie van de grot blijktalles goed te maken. Zeer sportieve progressie, in hoge diaklazen in een soort sponsachtige rots. Diep onder ons eenriviertje. Veel spantechniek, enkele vernauwingen, een afklim van 8 meter. De sifon staat droog en wordt gepasseerd,er voorbij loopt het nog heel ver door. De moedigen (Fried, Tobias, Bart) wagen zich aan heel brede oppo’s bovendiepblauw water en worden beloond met een eindpunt in een brede, lage zaal. We scheuren van de honger en dorsten lebberen wat water uit een gourtje. Gauw terug naar ons eten, en naar Annemie in de zaal. Buiten rond 17u30,al bij al een fijne trip.

Verslag van Annette: Aven des Pauvres

49

Met een ploegje van 4 (Ellen VB, Kevin, Florian, Annette) naar de Aven des Pauvres die gemakkelijk gevondenwerd dankzij een precieze beschrijving van Paul die er in lang vervlogen jeugdige tijden in afdaalde. De aardeachtigeingangsput is nu omgeven door een hekwerk met een poort waarop een bordje prijkt i.v.m. waterwinning, maargeen ingangsverbod. Na het equiperen op diverse natuurlijke en onnatuurlijke ankerpunten stond ik boven aan deimposante P153. Na de ankerpunten boven aan de put gaat het vrijhangend tot ongeveer op -40, daar een fractie enweer een 80-tal meter vrijhangend , enkel onderbroken door een te passeren knoop, tot op een platform. De put iszeer indrukwekkend. Vanaf het platform nog 20 m omlaag in de drup, het lekt er langs alle kanten. Daarna nog eenP8, waarna we onze bokes oppeuzelden. Vervolgens equipeerde Florian de laatste put tot waar een gedesobstrueerdemeander vertrekt die we tot het einde (zowat -220 m) afkropen.

Daarna terug omhoog, het desequipement werd verzorgd door Kevin en Florian terwijl de dames voorop gingen. Allesging vlot maar iedereen uitte dezelfde klacht: aan het uitklimmen van de P153 scheen geen einde te komen.

Enige minpunt van de dag: de omgeving was vergeven van processierupsen waaraan sommigen onder ons jeukendeherinneringen overhielden.

Die avond, na een heerlijke maaltijd, weer heel lang gepalaver over de grot van morgen. De verkoudheid heeft nuook Kim aangestoken, Paul is zo slap als een vod, Bart al niet beter.

De plannen om de week af te sluiten met een heel grote trip in de Puech Nègre (-400) worden wat bijgestuurd. DeBiekes gaan wandelen, voor de grotters zal het Puech Nègre worden maar dan enkel de puttenreeks tot -270. Dekits worden ’s avonds laat nog gemaakt.

Vrijdag 22 april 2011

Onze laatste dag mooi weer, naar het schijnt! Geen ramp want overmorgen moeten we toch naar huis. Annemie enPaul gaan nog gauw wat proviand inkopen. In de namiddag: mooie wandeling van 11 km in de omgeving van onsdorpje. Afdaling in de Cirque van St Paul des Fonts, via de GR, en vervolgens weer uit de cirque klimmen richtingLa Vialette. Prachtige vergezichten. Dwars doorheen de Causses terug naar de gite. (Op onze wandeling werdenwe vergezeld door een hondje van in het dorp, een ruwharige teckel die we “Flap” noemden. Het beestje had eenleeuwenhart en stortte zich onderweg op de plaatselijke katten en koeien en zorgde voor chaos en terreur in eengrote kudde schapen. Vrij genant, want iedereen dacht dat het onze hond was, natuurlijk).

Verslag van Bart:Aven de Puech Nègre werd ons sterk aanbevolen door de anciens. Links en rechts haddenwe echter opgevangen dat een tocht in deze -400 niet te onderschatten valt. Je dient eerst 300m ingangsputten teequiperen, onderweg onderbroken door een lange meander, om dan in een kilometerslange kluwen van galerijen tebelanden. Moeilijk om alles op een dag te bezoeken, zeker als niemand in de ploeg het traject kent. Bovendien lag degrot op ongeveer een uur rijden van de gîte. Volgend plan werd opgevat: Kevin, Bart en Tobias vertrekken vroeg enequiperen de grot. Friedemann, Florian en Ellen VB dalen rond de middag af. Onze ambities werden niet te hoogingesteld. We zullen enkel de putten equiperen tot -270 en een stukje rivier verkennen. Dit met het idee om bij eenvolgende gelegenheid vlugger op -300 te staan en een groter deel van deze aven te bezoeken.

En of we terugkomen. Iedereen was het erover eens, dit is een schitterende, gevarieerde grot. Het equipeerwerk ende route tot in de rivier bleken trouwens een heel haalbare kaart. Om 20u stonden we allen, nog vrij fris, weer inhet dennenbos.

Zaterdag 23 april 2011

Het opstaan is voor zij die tot 3 u ’s ochtends voor de open haard zijn blijven hangen en een aanslag hebbengepleegd op onze voorraad Trappisten, een moeilijke zaak. Het is vandaag zwaarbewolkt en wat druilerig maardat belet ons niet om met zijn allen buiten de touwen te gaan kuisen. Met de beperkte middelen die we hebben(water, een curverbox en een touwenborstel) zit het karwei er binnen een dik uur al op. Bart, Kevin en Ellen VBgaan vandaag wat niksen en shoppen in Millau. De rest (Annette, Paul, Ellen, Kim, Florian, Friedemann, Tobias,Annemie) gaat na het middageten nog een klein grotje doen: de Aven Emilie in de Gorges de la Dourbie. Wehebben geen wegbeschrijving noch equipeerfiche bij, doch Paul heeft de grot in een ver verleden gedaan (20 à 25jaar geleden) en rekent op zijn geheugen om de grot te vinden. Ook op het geheugen van Florian, die denkt de grotte hebben gedaan.

Enfin, aan de juiste haarspeldbocht gekomen, blijkt het geheugen van Paul nogal wat van zijn pluimen te hebbengelaten, en Florian heeft al helemaal een black-out, want we zoeken toch wel een dik uur en finaal lijkt de enigemogelijkheid een afdaling langs bijna verticale rotsen om zo aan de voet van een rotsmassiefje te komen. Gelukkighebben we 25 m reservetouw bij en die blijkt net lang genoeg. De gezochte grot ligt inderdaad beneden aan dierotsen. Lage ingang, op de buik erin en dan verrassing: een enorm gat opent zich voor ons: het is het begin van deprachtig vrijhangende P23, die een diameter heeft van minstens 10 meter.

50

De put is magnifiek geconcretioneerd, slechts zelden gezien! Beneden gaat een grote galerij steil omlaag, ook almet schitterende concreties. Hoogtepunt is de wel 5 meter hoge sneeuwwitte kolom die na een 50-tal meter deattractie van de grot vormt. Verder kunnen we niet, want een overhangend balkon van 7 m hoog vergt een touw endat hebben we gebruikt voor de afdaling van de rotswand buiten. Maar daar beneden eindigt de grot toch; vrijverbazend want deze enorme galerij kan eigenlijk niet zomaar stoppen!

Tobias vergast ons ter plekke op een doedelzakconcert. De akoestiek is geweldig goed en Tobias kan er echt weliets van! Na een uitgebreid repertoire van deuntjes is het de beurt aan Paul die met hulp van Annette en Kim alhet moois op foto vastlegt. Intussen oefenen Fried en Florian de edele “castratietechniek” in op het touw van deingangsput. Daarna allen naar buiten en gauw naar de gite waar het achtergebleven trio (Bart, Kevin en Ellen VB)op ons wacht met lookbroodjes en een lekkere pastaschotel.

Onze laatste avond wordt, na een verhit Junglespeed spel, weer voor de knetterende haard doorgebracht en dattot in heel vroege uurtjes. Morgen gaan we naar huis. We kunnen terugblikken op een heel leuke week, met toffegrotten en vooral prachtig weer. Wat jammer van de bacillen die rondwaarden en de ene na de andere te grazennamen, maar dat hoort er ook allemaal bij.

Vers van de pers : nadat de layout van dit verslag al was gemaakt, kwam dit verslag nog binnen(door Kim & Ellen):

Aven de la Clédelle

Zaterdag 16 april 2011

Deelnemers: Ellen V., Tobias, Annemie, Florian, Kim, Ellen D.B.

Na een speurtocht van twee à drie uur, vinden we eindelijk de ingang van de Clédelle. Een onnozel gat van noggeen meter diameter tussen enkele struiken, volgens de beschrijving gelegen in ‘un découvert’ (abaheuh?). Kim isde equipeerster van dienst. De grot begint met een klein putje, te equiperen op een metalen buis die dwars over

51

de ingang ligt. Beneden aan dat putje ligt een onstabiele berg puin, waartussen we naar beneden moeten kruipen.Even verder komen we aan een R4. Wederom geen spits te bespeuren. In een meanderachtig geval gaan we om hethoekje om bij een lastige fractie geraken, waarna we afdalen in een mooie put. We landen in een ondiepe plas. Daneen beetje meanderen en nog een klimmetje van een viertal meter af. De P58 begint met een etroiture. Daarachtervindt Kim geen dubbel ankerpunt meer en ze wil het risico niet nemen. Iedereen komt de put wel even langs bovenbekijken. Enkelen druipen al terug af naar de uitgang. Plots ziet Florian (Stenlight!) toch nog een tweede spit enbesluit om de put af te dalen. Onderweg moeten nog enkele fracties gepasseerd worden. Tobias en Kim volgen meetot beneden, de rest ligt ondertussen alweer buiten in het zonnetje. De P58 blijkt een zeer mooie put te zijn. Tobiasdesequipeert en rond half 7 is de laatste buiten.

Bezochte grotten: Aven de la Clédelle, Aven des Pauvres, Aven de la Bise (1+2), Aven de Puech Nègre, Avende la Portalerie, Pas Destrech, Grotte de la Cabane de St Paul des Fonts, Grotte des Roques, Aven Emilie, Aven deMas Raynal.

Deelnemers: Kevin Leys, Ellen Van Beeck, Florian De Bie, Bart Saey, Friedemann Koch, Tobias Speelmans,Annemie Lambert, Annette Van Houtte, Kim De Bie, Ellen De Bie, Paul De Bie

Verslag & foto’s: Paul De Bie, tenzij anders vermeld

Nog even geduld voor een fotoalbum van deze toffe week!

1.5 mei

Causse du Larzac: fotoalbum (2011-05-02 14:04) - Paul De Bie

Zoals beloofd vind je hier een fotoalbum met een selectie foto’s. Veel kijkplezier.

Grotte de la Fosse-aux-Ours (2011-05-12 20:15) - Bart Saey

Vorig weekend, zaterdag 7 en zondag 8 mei konden we een bezoek brengen aan de Grotte de la Fosse-aux-Ours inRochefort. Een recente (2008) en zeer mooie ontdekking door de Werkgroep Exploratie van Speleoclub Cascade.Van beide dagen werd een verslagje geschreven dat we jullie niet willen onthouden.

Zaterdag (Verslag door Tobias)

Voor we naar de Fosse aux Ours gingen brachten we (Friedemann, Kevin, Bart, Tobias) nog een kort bezoekje aanTrou de l’Ambre, of ook Grotte Préhistorique genoemd, om daar het slot van te gaan openmaken. Het was prachtigweer, een donker gat riep ons toe.

Tegen 10:30 hadden we afgesproken met de gidsen van cascade. Er waren 3 gidsen. 1 voor elke groep. Onze gidsvoor vandaag was stijn. Hij deed de uitleg over het ontdekken van de grot en alles wat erbij hoorde. De grot begintin een kruipgangetje. Na een kort stukje wordt het al veel groter. We gingen eerst het bovenliggende gedeelte vande grot bezoeken. Dit waren propere grote zalen en galerijen waar we ons zelfs maar af en toe in moesten bukken.De concreties zijn er prachtig en groot. Waardoor fotograaf Bart zich volop kon uitleven in het maken van foto’s.

52

Na de bovenliggende galerijen zijn we naar het benedenverdieping van de grot gegaan. Hier moesten we ons welwat meer bukken maar eigenlijk nooit echt gaan liggen. Het blijft hier overal dus zeer ruim. In dit gedeelte van degrot komen we minder concreties tegen, maar wel prachtige gangen en propere kleivloeren. Ook hier konden we nogeen aantal foto’s nemen. Na een 7 uur durende foto-grottrip was iedereen het er over eens. Dit is een prachtige grotvol afwisseling.

s’Avonds zijn we dan nog een pintje gaan drinken met de gidsen die ik overigens graag zou bedanken voor dezefijne trip.

Zondag (verslag door Jos Beyens)

De Fosse aux Ours… eindelijk kunnen we ze bezoeken. Gezien Cascade er een stukje ondergrondse Lomme gevondenheeft, ben ik geweldig nieuwsgierig naar deze ontdekking. Om 10.00u stipt zijn we (Mario, Michaella, Annemie enik)in Rochefort waar onze gidsen (Geert, Stijn en Dirk) reeds op ons staan te wachten. We rijden samen nog eenstukje naar de grot. Even later vertrekken we naar de ingang. Het pad ernaartoe is schitterend. De dolines die wepasseren zijn indrukwekkend en doen een groot systeem vermoeden.

53

Geert doet ons enthousiast het verhaal van de ontdekking. De ingang ligt nu een beetje verscholen achter eenomgezaagde boom. Met de voeten eerst dalen we enkele smallere passages af. Het is er echter nergens écht smal enwe vorderen goed. Nogal onverwacht belanden we in grotere gangen… we kunnen ons de vreugde goed voorstellendie de ontdekkers toen hebben gevoeld. Geert gidst ons verder in het schitterend fossiel gedeelte. Dirk en Stijn gaanal verder naar de onderste regionen om er wat te werken. We zijn blij dat we met één van de ontdekkers op pad zijn.Zo krijgen we de verhalen uit de eerste hand. Ook de herkomst van de namen wordt ons uit de doeken gedaan…almoet ik toegeven dat ik de meeste ervan vergeten ben. Het plan is nog niet verschenen en mijn fotografisch geheugenis toch niet meer wat het geweest is. Maar Salle du Volcan, Galerie du Champagne, Le Grenier enz. zijn in mijngeheugen gegrift. Het parcours is zeer afwisselend en secuur gebaliseerd. Geert laat ons hier en daar nog watmogelijkheden zien en het is duidelijk dat de grot nog niet gedaan is.

Na het fossiel gedeelte wordt het wat sportiever. Via enkele verticale versmallingen dalen we snel af naar dediepere delen van de grot én naar het actieve deel waar de Lomme stroomt. We vorderen weer doorheen mooigevormde galerijen. Steeds is een frisse tocht duidelijk aanwezig. Af en toe is er een smallere passage, maarnergens problematisch. Ook hier zijn er nog mooi geconcretionneerde hoekjes: gours, tieten en mieten, excentrieken,naaldvormige kristallen enz. Even later ruiken we de ‘werkzaamheden’ van Stijn en Dirk. Zij zijn bezig een doorgangte maken naar een platform boven de rivier. Nu moeten we nog via een afdaling en een traversee naar dit platformklauteren. Eens zij hun werk klaar hebben, kan je dus zonder gordel en klimmateriaal de Lomme gaan bewonderenvanaf dit platform. Want de rivier zelf kan je niet volgen of je moet kunnen duiken zoals Dirk en Stijn. Wel is hetzicht op het grote meer, dat een venster op de Lomme is, indrukwekkend én een beetje luguber. Wij beginnen aanonze kant te graven richting Dirk en Stijn in de hoop de doorgang te maken. Maar al gauw blijkt dat het toch meerwerk is dan gedacht.

We zetten er rond half vier een punt achter en kramen op. De weg naar buiten is een waar speleoplezier: afwisselendsportieve stukjes en mooie passages. De verticale versmallingen naar boven toe, vallen gelukkig beter mee danverwacht. We ronden de dag af op een terras in Lessive. Het weer is prachtig, we hebben mogen genieten van eenschitterende ontdekking en we kunnen nakaarten bij een frisse pint… veel meer heeft een speleo niet nodig.

54

Dank aan de ontdekkers en gidsen. De exploratie van deze schitterende grot kan je volgen op het blog van SpeleoclubCascade: http://www.speleocascade.net/blog.php

Pyreneeenuitstap mei 2011 (2011-05-18 20:27) - Paul De Bie

Vorige week konden P &A het weer niet laten: de lokroep van de Pyreneeënwas weer te groot.

Privéreisje maar uiteraard zat er toch weer een speleokantje aan. Hoewel het de bedoeling was om te gaanrondstappen (we hadden ons speleomateriaal gewoon thuis gelaten!) belandden we toch weer in een grot (eenprehistorische nog wel) en natuurlijk ook weer op onze geliefde Anialarra. En daar werden weer een 15-tal interessantegaten bijgevonden. We gaan in augustus en september echt wel onze handen daar meer dan vol hebben, hoor!

Het volledige verslag van deze plezante week vind je hier.

Link naar een fotoalbum met een selectie foto’s van Annette en Paul

Edegem Binnenste Buiten (2011-05-18 20:40) - Bart Saey

Vaak staat onze favoriete bezigheid niet in de schijnwerpers. Geef toe, makkelijk te spotten zijn we niet. Tijdenshet weekend rijden we voor dag en dauw richting Ardennen, terplaatse springen we zo discreet mogelijk in onzetexair, om vervolgens een dag lang in een donker gat te verdwijnen.

55

Afgelopen zondag werd er in Fort 5 te Edegem een vrijeti-jdsmarkt georganiseerd, luisterend naar de naam Edegem Binnenste Buiten. Een beurs waar elke vereniging zichkon voorstellen. Een ideale gelegenheid dus om aan het brede publiek te laten zien dat speleologie veel meer is daneen combinatie van modder en claustrofobische gangen. Onze stand werd ingericht in een tent vlakbij hanger 23,het ware centrum van deze beurs. D.m.v. affiches, foto’s, topo’s, tijdschriften, ... laten we de bezoekers kennismaken met de vele facetten die onze passie rijk is. Onze ”Gilbert” showt ondertussen de garderobe van een echtespeleoloog. Het evenement kent een bijzonder grote opkomst, Edegem is een gemeente die leeft, dat is duidelijk.Eerlijkheidshalve moeten we er wel bij vermelden dat vooral het nabijgelegen podium, met tal van dansacts, en dedrankgelegenheid op een uitgebreide belangstelling van de bezoekers konden rekenen. Maar wie weet hebben wetoch bij enkele mensen de interesse gewekt...Promotors van dienst: Sven, Tobias, Mark, Annemie, Michaëla, Dagobert, Kevin, Ellen VB, Kim, Ellen, Gilbert,Bart.Hier vinden jullie nog enkele foto’s.

25 Jaar speleo in het zuiden van Frankrijk (2011-05-21 10:02) - Paul De Bie

Avalon heeft de traditie om jaarlijks één à twee maal een weekje door te brengen in het zuiden van Frankrijk. Vooralde Causses zijn dan ons geliefkoosde plekje, maar ook de Ardèche, Var, Gard, Aude, Alpes Maritimes en Pyrenées

Orientales kregen ons bij herhaling over de vloer.

Al lang nam ik mij voor om al de verslagen van die speleokampen eens te bundelen tot één boek, dat we kondenmeenemen naar die bewuste streken. Want telkens weer staan we daar voor hetzelfde feit: we hebben er al zoveelgrotten gedaan, dat we door het bos de bomen niet meer zien. En zo komt het dat we dan al eens een ”nieuwe” grotuitkiezen (”die hebben we zeker nog nooit gedaan!” om dan, eens we erin zitten, toch een gevoel van déjà-vu te krijgen(”dat komt mij hier toch bekend voor!”). Nog erger kan ook, en dat werd onlangs in de Causses nog vastgesteld:Paul die de Portalerie gaat doen, Annette de Aven des Pauvres. Allebei zonder enige blijk van herkenning, en ’savonds best tevreden met deze ”nieuwe” grot. En eens in België lezen we in het verslag van toen dat we die grottenal deden!

Voilà, de verslagen zijn nu gebundeld tot één document, bijna 120 blz! Grappig om te zien hoe op die 25 jaar allestoch is veranderd. Die eerste verslagen, op een gammele typemachine gemaakt. Foto’s invoegen was geen optie.Kopieermachines? Stencils draaien ja!! En nu gebeurt het gewoon op de computer, de foto’s in enkele seconden vanhet fototoestel gehaald en erbij gevoegd, en zelfs ineens ”online” op een blog.

56

Natuurlijk, deze verslagen zijn vooral interessant en leesbaar door de (ex-)Avalonners maar omdat het mogelijk tochals inspiratiebron kan dienen voor anderen, zet ik alles toch maar online. Veel geheimen staan er trouwens niet in.

De compilatie staat op deze pagina van de Avalonsite.

Rechstreekse link naar de PDF hier.

A114: Een klein doorbraakje (2011-05-23 20:00) - Dagobert L’Ecluse

Vrijdag 20 mei, ’t was weeral bijna een maand geleden dat ik met Frank aan de A114 had gewerkt. Toen waren wegestopt met een zicht op een vervolgje. Vandaag zou ik samen met Jos trachten te achterhalen waar dat vervolgjenaar toe ging.Maar voordat we dat konden beoordelen was er toch nog heel wat werk te verzetten. Vooral dan het veilig makenvan de wand die net boven de toegang van het vervolgje zat. Er was nog 1 hiltimassage nodig en daarna nog eengigantische opkuis actie, want er was heel veel puin te versassen. Maar uiteindelijk lag alle loszittend puin buiten.Op 1 te groot blok na, maar dat kon ik nog net in het putje dat Frank vorige keer had uitgegraven duwen.

Nu konden we er echt aan beginnen, om beurten groeven we de bodem van het driehoekig gangetje uit. Het gravenop zich ging nog gemakkelijk. Lastiger was het puin achteruit krijgen. Elke keer moest je met je puin enkelemeters terug. Daar alles doorgeven aan de 2e persoon die boven aan een putje zat die het dan achter zich in hetingangsgangetje stockeerde. Eens dat het daar vol lag moest 1 persoon over het puin zien te kruipen naar buiten endan werd het puin in een 2e fase naar buiten gebracht. Zo zijn we ettelijke uren bezig geweest. Maar het loonde. Inde late namiddag konden we dan met de wierrook bepalen vanwaar de tocht kwam en naar waar hij ging.De verbazing sloeg toe toen de wierrook van rechtdoor bleek te komen dan direct wat steeg en dan ergens linksverdween, richting uitgang. Richting uitgang dat is niet goed want eigenlijk zou die moeten aanzuigen (wat dieuiteindelijk wel deed). De wierrook moest ergens anders heen gaan. Ons laatste wapenfeit van de dag bestond erdan ook in om zo veel mogelijk los puin links weg te werken om te zien wat het vervolg was. We konden wel al eenmooi uitgespoeld plafond zien maar voor de rest nog niets. Daarvoor moesten we links en half metertje kunnenstijgen. Na de zoveelste keer achteruit te zijn gekropen met een hoop blokken was bij mij het vat bijna af en liet ikde eer om te gaan kijken aan Jos.

57

Jos wou wel nog eens gaan proberen of hij verder kon geraken. En ja dat lukte wonderwel, Jos geraakt wat hogerkon dan nog een dikke meter verder kruipen en zag dan een smal gangetje vertrekken met hanteerbare blokkenop de bodem. Maar het was al dik na 17:00 uur en om hier in te geraken zijn toch nog wel enkele uurtje nodigvan puin ruimen en misschien ook nog wel wat plopwerk. Maar oordeel zelf de 2 foto’s die volgen is de terminus,bloemkooltjes op de wanden en zien we daar vanachter nu geen donker gat tussen de blokken? Whisfull thinking ofniet, volgende keer weten we meer.

Soit we hadden wel een pint verdient vonden we en we belanden dan ook tegen 18:30 op ons vast terras in Hamoir.Net op tijd om van de tapa’s te genieten die de cafébaas serveerde omwille van “Vendredi Sympa”.

58

1.6 juni

Twee weken bezigheidstherapie (2011-06-06 16:26) - Paul De Bie

‘t was hier even stil op het blog maar dat betekent niet dat we hebben stil gezeten. Een samenvatting:

Zat 21/5/2011 en zondag 22/5/2011: 2x Souffleur de Beauregard

Paul, Annette en Kevin: deelname aan grote speleo secours oefening in de Souffleur de Beauregard. OnzeWilfried was er ook en verzorgde het eten. De Souffleur is een heel sportieve en grote grot. Zaterdag: de grot in om14u, geheel naar achter de Rivière Orange (Salle Lachambre) en vanaf daar brancardage van een (gelukkig niet al tezwaar) slachtoffer tot aan de putten van de Chainon Manquant. Wat een gezeul! Buiten na tien uur ondergronds,rond middernacht. Gauw langs de Wilfried zijn eetbarak voor een lekkere maaltijd en dan Dodo rond half twee ‘sochtends...

Zondag om half zeven uit onze tram en weer de Souffleur in, ditmaal voor brancardage vanaf de rivier tot buiten(ingangsputten). Het brancarderen in deze nauwe meanderende rivier (meestal max. 50 cm breed) bleek vrijwelonmogelijk. In plaats van een echt slachtoffer werden er enkele speleokitzakken op de brancard gelegd. Aan deingangputten mocht er dan weer een “echt” slachtoffer op. Ditmaal stonden we wat rapper buiten (na 5-6u grottenof zo).

Goed geamuseerd en goede training! Met veel dank en felicitaties aan de Spéléo Secours (UBS) want het wasuitstekend georganiseerd. Maar jammer van de wat lage opkomst...

Vrijdag 27/5/2011

Jos & Paul naar de A114 in Hamoir. Een paar uur werk om in een stukje gang te geraken dat Dago en Jos deweek voordien hadden gezien. Teleurstelling, deze gang liep terug omhoog, oppervlakte. De zaak ziet er echt welhopeloos uit. Tijd dat we er een punt achter zetten en de kosten stoppen. Zoals zoveel van onze werkplaatsen op ditmassief (Danielle, Norbert, D3) is de A114 hopeloos smal en moet je de grot er zelf maken, wil je iets ontdekken.

Dan maar naar de D4, een uur lang uitgegraven en twee meter verder stopt het al. Is slechts een abri. Uitgravenvan de vloer zou geen kwaad kunnen, misschien is er iets omlaag?

Dan naar de D3, voor een nieuwe plop beneden. Ging niet zo vlot want allebei onze boren gebroken! Toch eenflinke patat en dus binnenkort moeten we nog eens met een man of 4 naar daar om puin te ruimen.

Zondag 29/5/2011

Paul met Michaëla en Annemie naar de Fagnoules. Erin langs de Buc, eerst naar Petite Evasion. Pech, de vorigeplop was maar half gelukt dus we geraken er nog niet door. Maar het vervolg is duidelijk te zien: 4 m gang (70 cmbreed en 1m20 hoog) en dan potdicht met klei... Toch aan verder doen!

Dan naar de Oufti-Amai, doel was de sifon 9 te checken in de hoop dat die na de lange droogte veel gezakt was.Echter, de hele Oufti stond boordevol water, de voute-mouillante passeerde maar net, en aan de pseudo-sifon kondenwe rechtsomkeer maken: die zat dicht! Hoe is het mogelijk! Dan maar gaan graven in twee zijgangen. Eerst benedenlinks, na de laatste bassins van Océade. Aan voortdoen, maar plakkerige klei! Dan in gang rechts bovenaan MontéeImpossible, in droog grint: 2 m gevorderd, ook aan voortdoen. Maar moeten stoppen wegens luchtgebrek. Naarbuiten langs de Fagnoules.

Hoewel de perte buiten kurkdroog was, stroomde de collecteur als steeds heel flink.

59

Vrijdag 3/6/2011

Na zo’n lange droogte kon er maar één bestemming zijn: Perte 144 aan de Lembrée!

Terwijl Bart & Annette eerst de topo van Perte 147 gingen maken, trok ik (Paul) de Perte 144 in om beneden eenlastig rotsblok een kopje kleiner te maken. Nadat dat in gruzelementen was gevlogen, begon ik alvast te graven aande veelbelovende terminus van het eindzaaltje, waar ik eerder al met Annette en Dago had gewerkt.

Na een uurtje was ik al goed opgeschoten, het andere duo kwam eraan en vanaf toen ging het nog beter vooruit.Eén groot probleem: te weinig stockageruimte. De vele tientallen bakjes kleverige klei werden dus overal geplaktwaar we ze kwijt konden. Maar stilaan schoot er van het “zaaltje” (2x2 m) zo goed als niets meer over. Rond 16uwaren we op een lage keienbedding beland, waar het plots recht omhoog ging in een veel te nauwe spleet. Alle tochtkwam van daar. Toch maar graven in de hoop dat het wat dieper wat breder was. Plots hoorden we gestommel, enwie kwam daar als een duivel uit een doosje tevoorschijn: de Marc (eigenaar van het terrein) die het (weer eens) temachtig was geworden en wilde zien wat we uitspookten. In zijn korte mouwtjes, met een zaklampje in de hand. Jemoet het toch maar doen, in zo’n moddergat kruipen (intussen bijna 50 m lang en 12 m diep!). Nadat Marc ookeens de terminus had geïnspecteerd, groeven we als bezeten verder.

Nog twee uur later waren we er doorheen, en wat bleek: een meter verder ging het plots weer omlaag, en wel heelsteil. We zagen zeker twee meter omlaag in iets wat bijna doordringbaar is.

We sloten de dag af met een plopje in een vervelende rotspunt die ons verhinderde om verder te graven. Het was alruim na zessen dat we buiten waren, nog een paar frisse Leffe’s met de Marc gedronken en dan naar huis. Als deweergoden meewerken, zitten we hier volgend weekend weer!

60

Zondag 5/6/2011

Abime de la Chawresse! Dat betekent Rudi en Paul, maar deze maal was ook den Bart erbij. Bedoeling wasom foto’s te nemen, want Paul is bezig aan een grote publicatie over deze grot. Meer dan honderd keer zaten we eral in voor topo en explo, maar we hebben er amper foto’s van om dat boek te illustreren.

Dus rustig aan omlaag, veel foto’s gemaakt. Blijft een prachtige grot qua galerijvormen, en het traject van deingang tot onderaan de Puits Boubou (“grote put”) is van een kinderlijke eenvoud en overal zeer ruim.

Beneden Puits Boubou had ik al jaren een werkplaats op het oog; een nauwe spleet vertrok er richting van onzeRéseau des Anversois die we in 1996 exploreerden. Dus hadden we alle (plop) materiaal meegenomen.

Maar de toegang tot de spleet zat vrijwel dicht met zand, dus dienden we eerst een dik uur te graven. Daarnalagen we weer voor die spleet die ik jaren geleden had gezien. Blazende tocht. Toch wel wat plopwerk voor deboeg, hoewel de Rudi er bijna zo doorheen geraakte. Dat plopwerk ging helemaal niet zo vlot, en we dienden hethazenpad te kiezen voor een massieve rookwolk die onze richting uitkwam. Terug de Puits Boubou uitklimmen eneen uurtje gaan rondkruipen in de Réseau SCS. Intussen was er overal in de grot (veel) water beginnen lopen enveronderstelden we dat het voorspelde onweer er ook werkelijk was geweest.

Rond 16 u weer de Puits Boubou af, de atmosfeer was nu een beetje opgeklaard. Maar onze plop had niet veeluitgericht, het passeerde dus nog niet. Nieuwe plop (op 2 verschillende plaatsen) en wegwezen. Desequiperen, gauwnaar buiten waar we echt wel stonden te kijken van de woeste, bruine stortbeek waarin de Chawresse veranderdwas. Het onweer bleek zeer hevig te zijn geweest en had overal in Luik voor overlast gezorgd.

61

Wordt vervolgd, weer een stapje (het honderdste ) in onze exploratie van deze schitterende en veel te weinig gekendegrot. Hier een link naar wat foto’s die we gisteren maakten (allemaal in de Réseau SSD I en SSD II)

Ze doet het weer (2011-06-22 20:00) - Paul De Bie

Zaterdag 18/6/2011, een tripje in de Chawresse door het trio Annette, Tom en Paul. Normaal gesproken zelfs demoeite niet om de blogosfeer mee te vullen, maar er zijn toch een paar leuke fotootjes gemaakt…

De week ervoor waren we al beneden in de Puits Boubou gaan werken. Op 2 plaatsen: één die mogelijk richtingRéseau des Anversois gaat (en wel naar Galerie LU) en op een andere waarin het water verdwijnt.

De afdaling was een formaliteit. Op de plaats van de actie gekomen: eerst wat puin ruimen in de spleet waarin hetwater (bij crue) verdwijnt. Blijft nog zeer smal (10 cm) over zowat een meter, en daarna lijkt het amper breder,maar het tocht. Nieuw gat geboord, resultaat zal voor volgende keer zijn. Dan puin ruimen in de spleet richtingAnversois. Onze plop was gelukt, de hoekpunt die vorige keer smalle Rudi had belet om de bocht te nemen, wasweg. De weg lag vrij of toch niet? Veel breder dan 20 cm was het voorbij de bocht niet, en wat verder werd het nognauwer.

Annette spartelde wat ze kon maar geraakte er niet door. Kwestie van millimeters, zegde ze. Dan maar plan B inuitvoer brengen: proberen in ondergoed. Na een kwartier was ze er klaar voor, de heren waren toch wat teleurgesteldwant het ondergoed bleek ”lang” ondergoed te zijn.

Terwijl Annette voor de tweede keer in de claustro-pijp lag, maakte ik foto’s van de wel zeer suggestieve houdingendie madame boven mij aannam (we pleiten echt wel voor het verplichten van strings in plaats van die bomma-onderbroeken!)

Enfin, de eerste vernauwing bleek geen probleem meer, de tweede echter passeerde net niet. Wel was er een beterzicht op het vervolg en konden er ook enkele – nietszeggende- foto’s van gemaakt worden. We schijnen in een soortcheminée te komen die veel ruimer lijkt (er werd gesproken van ”rechtstaan” en ”omdraaien”: stoutmoedig hoor!Eerst zien en dan geloven). Gezien de duidelijke tocht hopen we dat er boven (of onder ?) in de cheminée iets is,want rechtdoor loopt het precies dicht.

62

Met veel moeite twee gaten (links/rechts) net voor de extreme vernauwing geboord, en na het nodige feestvuurwerkhet hazenpad gekozen. Vroeg buiten waar ons een bleek zonnetje opwachtte. Volgende keer zitten we erdoor (’t iste zeggen: Rudi of Annette dan).

3 dagen Lembrée (2011-06-23 22:12) - Bart Saey

Met het Pinksterweekend in aantocht, worden de ogen vooral op Frank en Sabine gericht. Buien,onweer, ... als het in druppels komt mag het achterwege blijven. Een extra trui akkoord, maar AUBgeen neerslag!

We willen van dit verlengd weekend handig gebruik maken om een hele reeks objectieven in en rond de vallei van deLembrée aan te pakken. Desobstructie, onderhoudswerkzaamheden, een klim, kleurproef, duik,... er werd door Pauleen wel zeer uitgebreid, maar gevarieerd programma opgesteld. Voor elk wat wils. Het initiatief kon dan ook op een10-tal gemotiveerde krachten rekenen. Onze voornaamste bondgenoot blijft echter een goede meteo.

Exploratie in deze vallei wordt bemoeilijkt doordat vele karstverschijnselen, of delen ervan, enkel toegankelijk zijnin een periode van droogte. Een aantal van onze werkplaatsen ligt echt in de bedding van de rivier, en zijn daaromzeer crue-gevoelig. Zo’n driedaagse, waarbij er per dag meerdere ploegen actief zijn, vraagt uren aan voorbereiding.Het zou jammer zijn, al die tijd en energie letterlijk en figuurlijk in het water te zien vallen.

Zaterdagmorgen rond 10 uur verzamelen we aan de Ferme de la Lembrée. Tussen het groen van deze prachtigevallei mogen we gedurende 3 dagen onze tenten neerpoten, genieten van een gezellige BBQ (op ambachtelijk bereidehoutskool) en een frisse pint bij een knetterend kampvuur. Speciaal voor de gelegenheid heeft Marc, de eigenaarvan het domein, z’n grasmat gekortwiekt. Alweer bedankt, Marc!

Tot zover het vertier, voor de rest van de tijd is het werken, werken en werken dedju!

Gezien drie dagen explo, met een ploeg van deze omvang, het equivalent van een 8-tal activiteiten omvat, zal ikme hier op het blog beperken tot een beknopte beschrijving van wat we per locatie hebben uitgevoerd. Wie graagalles chronolgisch naleest met de impressies van verschillende deelnemers, met meer gedetailleerde informatie en debehaalde resultaten, nodig ik graag uit om binnenkort het volledige verslag van dit weekend te raadplegen.

Grotte des Emotions:

Het gebeurt niet vaak dat de grot een levende ziel mag verwelkomen. Tijdens ons Lembrée-weekend is het anders.Driemaal wordt de poort opengeklapt. Op zaterdag waagt Kevin zich aan, een 35 m hoge, artificiële klim in salle

63

du collecteur. Hoger dan verwacht, deze spectaculaire klim tot boven de nok van de eindzaal. Op zondag alweergeronk van een boormachine. Een vijfkoppige ploeg verwijdert een hoop roestig materiaal en vervangt alle looplijnenop het traject naar de collecteur. Alles in inox deze keer, goed voor jaren plezier. De rijkelijk aanwezige moddervertraagt dit manoeuvre, zodat er op maandag, door Kris en Paul, nog enkele knopen worden gelegd en moerenworden aangedraaid. Tussen de bedrijven door krijgt de poort een dubbele laag groene verf.

A132:

Ongeveer een jaar geleden kregen we in dit klein grotje zicht op de ondergrondse rivier. Niet helemaal verrast, maartoch licht ontgoocheld, moesten we vaststellen dat zich zowel stroomopwaarts als stroomafwaarts onmiddellijk eensifon presenteerde. Een duikpoging drong zich op.

Op zaterdag leveren Annette en Ellen (VB) het voorbereidende werk af. De dames equiperen de toegang tot hetwater en maken een grondige topo van het fenomeen.

’s Zondags hijst sifonduiker Nico Hecq zich in z’n neopreen. Met assistentie van Raf en Paul gaat hij vol overgaveop zoek naar een mogelijk vervolg. Luxueus kan je de omstandigheden niet noemen. Het water stroomt, onderaaneen smalle put, in een ruimte waar amper plaats is voor twee.

Perte 147

Er werd in het verleden reeds aardig wat puin uit dit interessant verdwijnpunt gesleurd. Einde op een instabielzaaltje. De tocht nog steeds duidelijk waarneembaar, maar te risicovol om hieraan verder te werken ... langsbinnen althans. Met behulp van wat topo-werk rees het plan om de terminus langs buiten te bereiken. Twee dagenrommelen, wrikken en blokken sleuren op de steile flank van de rivierbedding bracht zicht op een rode stip, ...een topo-punt! De verdere exploratie verloopt echter niet zonder gevaar, ook van buitenaf blijft het een riskanteonderneming. Stutwerk wordt onvermijdelijk.

64

Perte 144

Ondertussen toch al 50 meter ontwikkeling met een diepte van 12m. De laatste sessies bestonden uit het vrijmaken vaneen kleine modderige gang, met een ontegensprekelijke luchtstroom en zicht op een iets ruimer vervolg. Motiverend,zonder meer. Enkele minpunten: extreem crue-gevoelig en een oprukkend stockageprobleem. Maar voor alles eenoplossing!

Op zaterdag en maandag krijgt ”den 144” onze aandacht. Een telefoonlijn wordt aangelegd om tijdig te kunnenevacueren mocht het weer omslaan. Doordat er een grotere equipe beschikbaar is, kan ook het stockageprobleemworden aangepakt. Modder, opgeslagen nabij de fond, verhuist richting uitgang en wordt netjes in zakken opgeslagen.Dit laatste om te vermijden dat we bij de minste crue diezelfde modder terug achteraan de grot ontmoeten. De weglag dus helemaal open om te ploppen, te graven, bakjes te trekken en tegen maandagavond misschien iets wijzer teworden.De kleurproef

Over het weekend gespreid werd een belangrijke kleurproef gehouden. Het opzet: nagaan of het water uit destroomopwaartse pertes (o.a. 147, 144, 148) ook in de collecteur van Grotte des Emotions passeert. De fluo werdgeïnjecteerd in perte 148. Op tijd en stond werden fluocapteurs geplaatst en opgehaald uit A132 en de Emotions.De resurgentie is permanent voorzien van elektronische meetapparatuur! Een proef die tot opmerkelijke resultatenleidde.

65

We kunnen terugblikken op een zeer geslaagd en sfeervol weekend, iets wat we vaker moeten organiseren. Het vraagtuiteraard een hele voorbereiding, maar het rendement is ernaar. Aan de resurgentie zullen ze alleszins gewetenhebben dat we er waren. Exploreren in de vallei van de Lembrée staat garant voor modder à volonté. Vaak warenwe op weg met een berg materiaal. Iedere avond goed voor 1 a 2 uur poetswerk. En daar is de resurgentie uitermatevoor geschikt.

De weersomstandigheden, die waren ons uiteindelijk ook bijzonder goed gezind. Niet helemaal overtuigd, want hetzag er vaak dreigend uit, maar veel druppels hebben we niet gezien.

De Lembrée en haar vallei zullen ons in de toekomst nog vaak mogen verwelkomen. Kabbelend op haar bedding ofdiep verscholen in nog ongekende grotten. Niet alleen is het een mooi stukje natuur, maar er zijn ongetwijfeld nogtal van geheimen te ontsluieren.

Deelnemers: Tom, Raf, Herman, Michaëla, Paul, Annette, Kevin, Ellen (VB), Peter (VDB), Dagobert, Jan, Kris,Nico Hecq (CASA,C7), Bart

Beknopt verslag: Bart

Binnenkort krijg je hier een link naar een uitgebreid verslag (Avalon Flash Special) alsook naar een fotoalbum. Ener komt ook nog een link naar een videofilm van 15 minuten over onze driedaagse. Nog even geduld!

Twee x drie dagen in My (2011-06-26 19:42) - Paul De Bie

Sorry voor het wachten, maar het was allemaal wat meer werk dan ingepland.

Allereerst is er het verslag van onze TWEE driedaagsen aan de Lembrée. Jawel je leest het goed: na de eerstedriedaagse, ging er een duo mafkezen nog eens drie dagen naar daar. Met goede resultaten en weeral perspectieven.Lees er alles over in de 24 pagina’s dikke Avalon Flash Special Nr 27!

Dan is er een fotoalbum van de eerste driedaagse.

En er werd ook nog wat gefilmd en dit werd gemonteerd tot een film van een kwartier. Met ondermeer een impressievan de duik van Nico Hecq in de A132-Grotte des Illusions. Excuses voor de slechte audio-kwaliteit van die duik,dat was een probleem met het fototoestel.

Voilà en nu gaan we op reis zie. De Lembrée zal een paar weken moeten wachten.

Paul

1.7 juli

De Lembrée laat ons niet meer los (2011-07-05 20:03) - Dagobert L’Ecluse

Zondag 3 juli 2011, terwijl Paul en Annette reeds op de Anialarra rondlopen gingen Mich, Peter VdB en mezelf(Dago) Pauls laatste (her-)ontdekking in de Lembrée bekijken. Zonder problemen vinden we de A138 en al snelzitten we alle drie aan de terminus. Op het traject zit er maar 1 lastige kurkentrekker. Waarschijnlijk is dit de plekwaar de verstopping zat.

66

Paul’s vuurwerk had zijn werk gedaan en nu viel er wel aan de terminus te werken. De posities werden ingenomenen de komende uren waren we bezig met ruimte te maken. Rond 13:00 denk ik dat we de Hilti mogen boven halen.Maar net wanneer Mich klaar is met haar voorbereidingen beslis ik om eens op mijn kop in het uitgegraven gat tegaan liggen. Ik had daarvoor namelijk enkele foto’s genomen waarbij ik het toestel onder het plafond had gehoudenen daarop was toch wat “zwart” te zien.

Terwijl ik daar lig te wroeten om wat verder te geraken zie ik plots in een iets ruimer vervolg. Ik berg direct deplannen met de Hilti op want dit valt nog wel uit te graven. Het is amper een duiker van zo’n 40 cm lang en dan ishet direct een stuk hoger. Ik schat zo’n 3 meter ver te kunnen zien in een vervolgje. Zouden we vertrokken zijn?Terug graven dus en na nog een klein uurtje is het zover. Peter wurmt zich door de passage. Daarachter komt hij ineen klein vervolgje terecht dat natuurlijk weer kleiner is dan eerst gedacht maar toch is er iets opmerkelijks. Voorde passage is alles bedekt met een dikke laag klei, hier echter niet, alles is proper gespoeld. De enige conclusie dieik kan trekken is dat wanneer de waterstand hoger is dan stroomt hier de rivier! Jammer genoeg kunnen we al snelniet verder want een groot blok ligt in het gangetje. Daar achter propere rotsen en er lijkt ook iets naar boven tevertrekken. Maar we kunnen er jammer genoeg niet in kijken.”Peter VDB als eerste door de passage”Al snel is het duidelijk, de Hilti mag komen. Tot zover het goede nieuws want de volgende uren zijn er om je harenvan uit te trekken. Want het vuurwerk wil maar niet afgaan. Alles wat ik ter plekke kan bedenken probeer ik en ikkruip keer op keer naar achter. Na veel vijven en zessen zet ik er een punt achter en koppel alles af en vertrek naarbuiten. De lucht voor de uitgegraven passage is ondertussen niet meer zo goed want wanneer Peter wierook trachtaan te steken lukt het zelfs niet om een aansteker aan te steken. Waar ik zit denk ik echter toch wat tocht te voelenmaar dat is dan ook voorbij de uitgegraven passage.

67

Anialarra 2011 – de voorhoede (2011-07-13 21:41) - Paul De Bie

Annette en Paul trokken reeds een week naar daar, voor het afzetten van materiaal, het voorbereiden van een aantalzaken (bv. het installeren van de regenwateropvang, die ervoor moet zorgen dat we in augustus drinken hebbendaarboven) en natuurlijk ook voor wat (bescheiden) speleo. Maar vooral ook om te genieten van de rust en hetprachtige landschap daarboven...

Een korte samenvatting (de rest wordt later uitgebreid in het Anialarra-verslag verteld). We bleven 2 x 3 dagenboven, en het weer was, op één dag na, prima. Maar met 2 gaan grotten, én kamperen én desobstrueren vergtwel wat veel gesleur (tent, slaapzakken, vuurtje en kampeergerief, kleding, eten, persoonlijke speleouitrusting,plopgerief + boren + Hilti + 3 accu’s, 200 m touw, amarrages, toposet, laptop en als kers op de taart 15 kg aanlandmetersmateriaal...). Goed voor één keer!

Zaterdag 2/7/11: Flinke portage, installatie nieuw regenwatervat 120 liter en dan prospectie. Blaasgat TS48 lijktinteressant; een horizontale gang komt uit op een sneeuwprop met eronder een put.

Zondag 3/7/2011: Zware portage nr 2. Explo van TS48. Met veel moeite graven we ons een verticale weg tussensneeuw en rots. 25 m lager: Bingo: een horizontale en sneeuwvrije galerij geeft uit op een nieuwe put. Veel tocht.Einde wegens zwaar onweer. TS48 wordt AN676-Pozo Helado gedoopt.

Maandag 4/7/2011: prospectie en explo. TS49/AN677 einde op -20. Nieuwe poging in AN563 die we reeds in2000 probeerden. Toen einde touw op -30, nu idem maar wel 10 meter dieper, tussen sneeuw en ijs. Ruime, mooiegrot. Desob TS41: interessant blaasgat in een ravijn nabij de grote cairn. Putje vrijgemaakt maar dan alles weeringestort.

Dinsdag 5/7/2011: Checken AN509-Pozo Mariposa. In 2009 -310 in bereikt, einde in mega-put van minstens 100 m.In 2010 geheel verstopt met sneeuw vanaf -10. Het verdict na 2 uur wroeten in ijs en kou: het zal in september2011 wel passeren! We geraakten nu al tot op -55.

68

Desob AN513, putje gevonden 5 m, dan te smal.

Oppervlaktetopo tussen Babosa (AN669), Confusion (AN7/AN61) en Viento (AN561).

Woensdag 6/7/2011: Rustdag. materiaal droppen op camping, paddenstoeltjes zoeken. Slecht weer.

Donderdag 7/7/2011: Weer omhoog met veel teveel brol. Zwaar plopwerk beneden in de AN669-Pozo de la Babosa,op -40. Tot ons eigen verbazing zitten we ’s avonds 10 meter verder, bovenaan een grotere put. Verschrikkelijkeaanzuigende ijzige tocht, niet uit te houden in dat gat, zo koud en nat.

Vrijdag 8/7/2011: In de Babosa geraken we de put af (P4+P13). Beneden vervolgt het in een zeer nauwe barst endat over wel 8 m lengte! We hadden kunnen denken dat deze grot zich niet zomaar gewonnen zou geven. Topo endesequipement. Daarna waterpassing tussen 3 ingangen van het Systeem: AN519 (Pozo Ibarra), AN51 (Pozo de los2 Acuarios) en AN6 (Pozo de Frontenac).

Zaterdag 9/7/2011: verdere explo van de AN667-Pozo Helado. De nieuwe put wordt opgekuist en afgedaald (+/-30 m). We komen op een balkon met een grote ruimte onder. Nog 15 m vrijhangend omlaag en we staan rond -70in een grote zaal waar 3 reuzegangen vertrekken. Bingo… of toch niet want 50 m verder stopt het en staat er eenzwart kruis op de wand. We blijken via een andere weg in de AN52 te zijn beland, een grot die we al lang aan hetzoeken waren (Gouffre des Anicroches, -100, explo ESS in 1985-86).

We topograferen alvast de nieuwe toegang, maar er resteert nog een paar honderd meter (jawel dit is echt een grotegrot!). Gedeeltelijk desequipement. Buiten na 7 u, gauw naar het kamp en naar de chalet, want het zit er weeralop. Tot in augustus!

69

Het was een plezante, intense maar zeer vermoeiende week.

Bekijk voor alle duidelijkheid ook nog de fotoreportage van deze week.

Speleobase v2.9.2 (2011-07-18 20:31) - Paul De Bie

Nog gauw voor de vakantie een nieuwe versie klaargestoomd. Voornaamste wijziging is deze: voortaan kan je jegrotten ook exporteren naar GPX formaat. Zo’n bestand is compatibel met de meeste GPS’en. Aldus kan je jegrotten transfereren naar je GPS, als ”waypoints”. Er is ook een verbeterd detailrapport en wat bugs opgelost.Tenslotte is deze versie aangepast om op een kleine Netbook met een 10 inch scherm te draaien.

Speleobase kan je hier downloaden.

Nog drie... om het af te leren (2011-07-25 16:24) - Paul De Bie

De volgers zullen zich herinneren dat er in het 24 pagina’s dikke verslag van onze zomerse escapades aan de Lembrée(ziehier: http://scavalon.blogspot.com/2011/06/twee-x-drie-dagen-in-my.html) werd gesproken over een nieuwe sitedie in het vizier kwam. Heel kort recapituleren: deze ”grot nr 1” eindigde op een instorting. Op 20/6 ging ik daarwat graven en maakte een piepklein gaatje open, met tocht. Op 23/6 reeds zat ik daar weer, ditmaal met Annetteen een dag werken liet ons toe om in een zeer instabiele spleet te belanden waarin men met een soort handstandkon gaan kijken: blokken naar boven en blokken naar beneden. Tot zover hetgeen reeds gerapporteerd was.Nu voelde ik aan mijn klein teentje dat deze grot een vervolg verborg! Er was niet alleen de tocht, maar vooralhet feit dat in de blokkeninstorting vele resten van concreties zichtbaar waren, waaronder calcietvloeren van 30cm dik. Deze vormen zich niet in zo’n nauwe gangetjes maar wel in grotere ruimtes, waar het calciet ver in debreedte kan uitvloeiien. Dus, boven die blokken was er een zaal! Maar dan wel een die ingestort was. Op vrijdag15/7 zat ik daar dus terug. Puin ruimen bleek heel lastig, zo alleen, het dreigende pakket blokken boven mijn kopwas ook weinig inspirerend. Toch was de balans ’s avonds niet zo slecht: ik zat nu al 2 m verder en dieper, en delinkerwand was opnieuw gezond. Diezelfde dag ging ik ook nog in Perte 138 Dagoberts mislukte plop herdoen. Ookdaar interessant: we zitten er nu op een driesprong, maar voorlopig te smal.Donderdag 21/7 had ik versterking van Bart. Zouden we op onze Nationale Feestdag opnieuw, zoals in de Troudes Côtes op 21/7/2009, een doorbraak doen? Eerst naar Perte 138 (Perte des Bouteilles): puin ruimen, 2 meterpremière, dan lastig blok in de weg dat een Hilti-massage kreeg. Daarna naar de grot ”van de Kleine Teen”.

Eerst een massa puin ruimen, gevolg van mijn destructieve bezigheden eergisteren. Dan op dezelfde manier verderdoen: grote blokken vergruizen en eruithalen, telkens hopende dat de boel niet op onze kop viel. Stilaan kwamer zo ruimte en moesten we niet meer met het hoofd eerst omlaag in de gang liggen, maar konden we er al watzitten. Tegen ’s avonds hadden we zowat alle los puin geruimd, en een enorm blok een zware injectie gegeven: allesof niks want we vreesden dat dit blok (1 m hoog) heel de rechterwand ondersteunde. Maar we moesten toch ietsdoen: zicht op een vervolg was er niet, naar boven toe zat het potdicht met puin (vaak vastgeconcretioneerd), naarbeneden toe (waar de tocht zat) kon je 30 cm ver kijken, dan zat alles dicht.Diezelfde dag vonden we (of beter Bart) ook een piepklein tochtgaatje in de andere grot, de Tié de l’Aiwé waar wede voorbije weken ook al wat gewerkt hadden en bijna 20 m hadden bijgevonden. Gaatje van 2 x 6 cm maar hetzou niet de eerste keer zijn dat zo’n muizenholletje ons mooi vervolg oplevert.Zondag 24/7 tenslotte, met een trio naar daar: Tom, Lieven en Paul. Het blok-van-één-meter zorgde voor tweeuur opruimplezier. Eens al die brokken geruimd, was er beneden nu genoeg plaats om met 2 te zitten. Echter naarwaar werken? Een kwartier meditatie bracht weinig soelaas. Het was verleidelijk om te proberen naar boven in het

70

puin te werken, daarboven zat immer ”onze zaal”. Maar tussen die tientallen blokken was geen gaatje te bespeuren,bovendien zou zo’n desob zeer gevaarlijk zijn en de hele boel nog meer destabiliseren.

Toch maar gekozen om beneden te blijven, tegen de vloer. Om beurten groeven we daar klei en puin weg. Eenenorm blok dat dwars lag belemmerde ons zicht en moest weg! Eens de 50 kg zware dwarsligger uit de weg, en nanog wat graven, opende zich plots een klein gaatje in de vloer. Hooguit een decimeter, maar plat op de buik liggend,zagen we er wel 2 meter ver in, schuin omlaag. En wat meer was: alle tocht kwam van daar. Maar dit was nogheel veel werk. Het was al laat en Lieven en Tom gingen intussen naar de Tié de l’Aiwé om daar nog wat aan hetandere kleine tochtgaatje te werken. Intussen hakte ik nog wat met mijn pioche in het rond en plots werd het gatin de vloer flink groter. Het bleek slechts een korte vernauwing, erachter werd het breder! Doordringbaar zelfs, enten einde het gangetje zag ik ... een zwart gat. Ikke dus in zeven haasten naar buiten gespurt, mijn 2 kompanenweer gaan recruteren (die gelukkig net gedaan hadden met hun karwei in de andere grot) en weer met zijn drie aande arbeid. Anderhalf uur lang hebben we daar nog alle registers opengetrokken. Aldus geraakten we nog een meterverder, maar daar belet een korte vernauwing ons om in het zwart gaatje te duikelen. Wat we ook nog zien: eenopening naar boven, met een ruimte boven. De zaal?

Ik ben echt wel hoopvol nu. Eén ding is zeker: we zijn de blokkeninstorting voorbij en zitten weer in een gezondegang. Op vijf dagen tijd hebben we een totaal verstopte gang over wel 5 meter leeggemaakt, en is een vrijwelhopeloze desob plots omgeslagen in een zeer hoopvolle!Het was intussen 19u ’s avonds en we waren toch wel wat geradbraakt na een hele dag puin versjouwen. Onzeplannen om nog eens in Perte 144 te gaan kijken smolten dus - opnieuw- als sneeuw voor de zon. En zeggen dat hetdaar nog altijd droog staat!Wordt vervolgd, maar we gaan nu 3 weken naar de Anialarra, dus effe geduld.

1.8 augustus

Anialarra Jubileum-expeditie (2011-08-24 19:40) - Paul De Bie

Een meer gedetailleerd verslag volgt nog, maar hier in het kort de resultaten van de 15de Anialarra expeditie. Allecijfers en diepten zijn nog benaderend.

+/- 15 speleo’s (SC Avalon, enkele Troglodieten en enkele van C7-Casa) draaiden 3 weken lang de lapiaz binnenste-buiten.

Het Systeem van Anialarra

Hoog op de agenda stond de verbinding met het vlakbij gelegen FR3-systeem. We waren al vele jaren bezig met eendesobstructie rond -475 m, het uitgraven van een lage gang, en we zaten ”warm”. Na één mislukte poging de eersteweek (de werkplaats stond vol water) volgden een week later twee flinke sessies en op 10 aug 2011 om 13u20, sprakAnnette de historische woorden uit ”ik zie een topopunt”. Een topopunt in de FR3 voor alle duidelijkheid, dat we

71

daar achterlieten in 2006. DE verbinding was gemaakt; het Anialarra systeem krijgt er aldus enkele kilometers endrie ingangen bij (en wel FR3, AN57 en AN548).

In het Systeem werd tevens geëxploreerd/getopografeerd nabij de fond (zone Terranef/Haddock rond -700), werdzeer zwaar gewerkt in de Aspirateur op -630 (toekomstige shunt van de zeer gevaarlijke trémie op -648) en werdgetopografeerd in de ”amonts” van de rivier van de AN6.

Tenslotte werd een tweedaagse ”raid” gehouden geheel stroomopwaarts, in de trémie ”Crêve Coeur” van de RéseauNostradamus. Daar waren we sedert 2005 niet meer geweest. Enkele artificiële klimmen werden gemaakt. Wordtvervolgd.

Als resultaat van bovenvernoemde werken, stijgt de lengte van het Systeem van 27,3 km naar 30,1 km en telt hetnu 8 ingangen. Diepte blijft -739 m.

AN591-Pozo Rapido

Blaasgat ontdekt in mei 2011 dat nu op enkele uren tijd werd opengemaakt en een leuke gouffre verborg, met tweetakken: één dalend tot -80, één tot -102 m. Lengte +/- 250 m. Weinig hoop op vervolg.

72

AN595-Gouffre Polaire

Deze in Frankrijk gelegen grot werd vorig jaar ontdekt en geëxploreerd tot -170. Daar werden nu twee takken aantoegevoegd: één dalend tot -225 (einde op nauwe meander), één dalend tot -291 m (einde op nauwe meander). Erzijn in deze grot nog vele mogelijkheden en dit is één van de objectieven van de september-expeditie. Buitengewoonkoude en spectaculaire ijsgrot, met hevige aanzuigende tocht.

AN676-Pozo Helado/AN52-Pozo de los Anicroches

Helado werd in juli ontdekt en bleek na een mooie reeks putten uit te komen in de Anicroches, een grot die beginjaren ’80 door ESS werd gëexploreerd en weer ”verloren” was gegaan. Prachtige grot met grote en hoge galerijen.Vele dagen waren nodig om de topo en explo af te ronden. Het ”systeem” Helado-Anicroches bereikt bijna 650 m inlengte voor een bescheiden diepte van -101 m.

73

AN51-Pozo de los Dos acuarios

In deze grot die we als ingang voor het Systeem gebruiken, werd in 2008 een geventileerde meander opgemerktrond -85 m. In 2009 werd daar het begin van een nieuwe reeks putten gevonden. Deze werd nu eindelijk verdergeëxploreerd. De verrassing was totaal: de AN51 verborg in feite nog een tweede AN51: de AN51 bis. Na watkleinere putten tot op -135, volgde een megaput van liefst 235 m: de Puits Evident. Deze eindigde rond -370 m opeen vlak vloertje en een gangetje. Het vervolg, dat allicht verbindt met het Systeem nabij de basis van de ”gewone”AN51, bleek versperd door een groot blok. GRRR.

Ter info: het is de derde maal dat we op Anialarra een put vinden van meer dan 200 m; zie ook ”Le Monstre” (P259in Pozo de los Niños) en ”The Extremist” (P222 in Pozo Ibarra).

Oppervlaktetopo

Met een optische waterpas werd de hoogteligging van alle ingangen van het Systeem precies bepaald, een karweidat meerdere dagen in beslag nam.

Traversee Lepineux-Verna

Zowat alle deelnemers kregen de unieke buitenkans om via de Puits Lepineux (P320) af te dalen en tot in de Vernate traverseren. Paul en Annette kregen zelfs de eer de put te hertopograferen. Met dank aan ARSIP voor deuitstekende organisatie.

74

Diverse

Er werd ook geprospecteerd en gegraven aan twee veelbelovende blaasgaten die hoog op de Crête van Anialarra zijngelegen: de Marmottengaten. We deden ook een ”brebis-secours”: het redden van een schaap dat in een put wasgevallen. Tenslotte werd een terreintest van Annettes ”speleoponcho” uitgevoerd: het vijftal gelukkige bezitters vandit vederlichte ding had het zowaar lekker warm in die koude grotten!

Kortom, onze 15de jubileumeditie kan eens te meer terugblikken op mooie resultaten.

Vervolg van dit verhaal binnen 3 weken, in september!

Paul De Bie

Over grotten, pizza’s en muziek (2011-08-30 20:40) - Paul De Bie

Onder het motto: het moet niet altijd over speleo gaan, hier een kort verslag van de voorbije zondag-activiteit.Maar allez kom, er is toch wel een zeker oorzakelijk verband.

Met drie (Bart, Kim, Paul) naar de Lembrée om verder te werken in de grot ”waar mijn kleine teen van voelt dat ereen vervolg is”. Omdat dit toch nogal een omslachtige omschrijving is, heb ik er een naam voor bedacht: Grottede l’Intuïtion en die zal hier voortaan gebruikt worden. Past mooi in het rijtje van onze andere grotten in dievallei (Emotions, Illusions). De toekomst zal wel uitwijzen of die intuïtie juist is of niet.

75

Vorige keer (intussen meer dan een maand geleden) waren we gestopt opeen kleine doorbraak, met zicht op vervolg. Enkele uren graven later was de passage breed genoeg en kon de smalste,Kim, zich door het schuin dalende gat wurmen. Om jammer genoeg vast te stellen dat het twee meter verderopnieuw dicht zat met blokken, maar dat er nog een kleine gaatje was omlaag, waarin echter veel van ons puin wasgevallen. De rest van de dag hebben we besteed aan het vergroten en uitruimen van dit nieuwe stukje. Bijzondermoeizaam werk want we moeten intussen al ruim 15 m achteruit met ons puin… en 3 meter omhoog. Tegen 17ukonden we een meter verder omlaag zien, maar ook daar is het niet echt veel groter. Voorlopig geraken we maarniet uit de instortingszone. Er zijn nog een paar andere mogelijkheden te vergroten, en er is er de onmiskenbaretocht. Wordt dus vervolgd.

Voilà tot zover het speleoluik. Daarna togen de Avalonners richting Verviers, waar we eerst gezellig pizza’s gingensmikkelen bij speleovriend Patrice Dumoulin thuis, om dan vervolgens onder zijn vakkundige begeleiding af tezakken naar het plaatselijke Marktrock festival, dat hier ”Fiestacity” heet. Op 4 verschillende plaatsen wordt daar 3dagen lang gemusiceerd, en dat allemaal gratis voor niks (gesponsord door de provincie Luik en stad Verviers).

Ze hadden zich kosten noch moeite gespaard want top-of-the-bill wasRoger Hodgson, ex-frontman van de legendarische jaren ’70 groep Supertramp. Deze Britse band was in de jaren’70-80 een supergroep (met 60 miljoen verkochte albums ! ), met een zeer typische en eigen sound. Net als bij bv.Queen wist je na 5 seconden al dat je naar een Supertrampnummer aan het luisteren was. Het gebruik van eenaantal niet zo alledaagse instrumenten (toch voor een rockband) was daar niet vreemd aan (sax, klarinet, elektrischepiano), de elektrische gitaar speelde hooguit een figurantenrol, maar het was vooral het hoge en schrille stemgeluidvan Roger Hodgson dat de sound zo typeerde. Roger was niet enkel één van de zangers (samen met Rick Davies)maar componeerde ook zowat elke hit die de groep zijn sterrenstatus bezorgde (Dreamer, The Logical Song, Takethe Long Way Home, Give a little bit enz. enz.). Supertramp live aan het werk in 1977.

Onder Supertramp tekende hij o.m. voor de 4 CD’s (die elke muziekliefhebber in huis zou moeten hebben): Crimeof the Century, Crisis what Crisis? , Even in the Quietest Moments en Breakfast in America.

Nadat hij Supertramp verliet in 1983, wijdde hij zich aan het opvoeden van zijn kinderen, en eens de bengels hethuis uit (en na een lange revalidatie van een ongeval waarbij hij beide polsen brak), werd de muziekmicrobe hemweer te machtig en begon hij weer op te treden.

Ik was/ben een Supertramp fan sedert mijn prille tienerjaren, bezitter van hun belangrijkste platen die ik zowatallemaal woordelijk van buiten ken, en wilde Roger al jaren eens bezig zien, na niks dan goede recensies te hebbengelezen over zijn optredens. Bovendien was het naar het schijnt een bijzonder bescheiden en minzame man, warsvan kapsones en dat kwam goed uit, want aan mensen die naast hun schoenen lopen heb ik een hekel.

Dus werden mijn jeugdige kompanen Kim en Bart meegesleept naar de Place du Martyr in Verviers voor een avond”oudezakken” muziek. En ze hadden er achteraf bekeken geen spijt van, want Roger speelde er een ronduit geweldig

76

concert. Multi-instrumentalist als hij is (hij wisselde voortdurend tussen zijn keyboards, zijn vleugelpiano of zijntwaalfsnarige akoestische gitaar) verblufte hij iedereen vanaf de eerste minuut met een perfecte uitvoering vanzowat elke Supertramp hit die hij schreef (daarbij wel netjes het werk van de andere zanger-componist Rick Daviesmijdend) en dat waren er heel wat.

In smetteloos wit jasje, zijn lange dunne haar net als 35 jaar geleden tot ver over de schouders gedrapeerd, musiceerdede 62-jarige hippie met zichtbaar plezier. Hield uitgebreide dialogen met het publiek, in het Frans nota bene (welmet veel haar op, maar zijn inspanningen werden toch geapprecieerd…). Omringd door een groep van 4 uitstekendemuzikanten ging het bijna twee uur lang in een flinke vaart door het Supertramp-oeuvre. En dat ook met de soundvan toen, je hoefde maar je ogen dicht te doen en je was 35 jaar terug in de tijd, bij hun schitterende dubbel-CD”Live in Paris”. Het geluid was ronduit fantastisch, zelden een openluchtconcert gezien met zo’n goed gebalanceerdgeluid, waarmee elke muzikant perfect tot zijn recht kwam. Rogers stem was na al die jaren alleen maar betergeworden, en geloof me vrij: hij haalt nog elke hoge noot. Dit concert was de afsluiter van hun Europese tournee ende hele band gaf nog ene keer het beste van zichzelf.

Alleszins, had een waarzegster mij in 1978, als 18 jarige Supertramp fan, voorspeld dat ik in 2011 in het godvergetenoord Verviers, een beklijvende uitvoering door Mister Supertramp himself van Fool’s Overture zou staan beluisteren,op 7 meter van het podium: ik had het mens niet geloofd. Volgens de pers woonden 10000-15000 mensen dit concertbij, eerlijk gezegd ik heb ze niet geteld maar het lijkt me nogal overschat. Maar toch, een redelijk magische avondom een dagje blokkenwroeten mee af te sluiten. Moeten we meer doen!

Setlist van Verviers hier, kleine compilatie van zijn recente tour hier, en meer info vind je op Rogerhodgson.com.En wanneer de man volgend jaar of zo nog eens in de buurt is: gewoon gaan kijken! Het moet niet altijd speleozijn, die grotten gaan niet lopen.

Volgende keer gaat hier weer over echte grotten, ’t is beloofd (Anialarra III staat voor de deur!)... hoewel? Eenspeleobox, is dat wel een grot?

1.9 september

Speleobox 2011 (2011-09-08 11:26) - Bart Saey

Binnen enkele uren vertrekken we alweer naar de PSM. Toch nog snel even meegeven waar we het voorbije weekenduithingen. Wel, voor de derde maal op rij stond Avalon met een speleobox, die van ”Les Sus-Pendus”, op deEdegemse jaarmarkt. Geen gemakkelijk jaar voor de organisatoren van dit gebeuren. Het centrum van Edegem ligtmomenteel half opgebroken. Veel puzzel- en schuifwerk dus, om iedereen een geschikte standplaats aan te bieden.Ook de speleobox krijgt dit jaar een andere plaats toegewezen. We zouden onze hotspot tussen de dreef en de kerkeen jaartje moeten ruilen voor de parking van sporthal Den Willecom, een paar straten verder. Al zal deze parkingons slechts heel kort huisvesten, welgeteld een dik uur. Er werd in extremis nog wat aan de planning gesleuteld,waardoor we een interessantere plek, niet zo ver van waar we vorige jaren stonden, krijgen aangeboden. Toegegeven,een mooie locatie, alleen waren we niet op de hoogte en staat de box net volledig geïnstalleerd. Toch zit er nietsanders op, inpakken en verhuizen. Op onze nieuwe locatie stuit ons gevaarte op licht verzet van de plaatselijkebewoners. Na wat geschuifel naar links, rechts, 2 keer achteruit en 3 keer vooruit weten we iedereen toch te contentte stellen. Oef, we zijn gesetteld, en het beloofd een hele zaterdag stralend weer te worden.

77

Op de grote toeloop is het wachten tot laat in de namiddag,maar door de zomerse temperaturen blijft het in de straten van Edegem druk tot in de late uurtjes. Terwijl jongen oud zich door de speleobox kronkelt, is menig Avalonner verslaafd geraakt aan één van de producten van hetnaburige kraam. Kriek Liefmans ”on the rocks”.

Na het afsluiten van onze stand, brengen we nog een bezoek aan de openluchtfuif in het park, georganiseerd dejeugdhuis Nootuitgang. Een storm maakt echter een eind aan dat feestje. Nog even wordt er hardnekkig doorgefuifd,maar moeder natuur dringt haar wil op. Een evacuatie van de muziekinstallatie is onvermijdelijk.Opbouw in regenjas zondagochtend. Onze partytent heeft ,min of meer, stand gehouden vannacht. Een hoop glazenen flessen verraad haar functie als schuiloord voor enkele feestvierders deze nacht. De buienradar, die inspireertons tot extra maatregelen. Vanaf de middag blijft het echter droog. Op één verdwaalde bui na, om een uur of 4,ontsnapt Edegem en omgeving als bij wonder aan meer neerslag. En dat vertaalt zich in heel veel bezoekers opde jaarmarkt, en dus ook in en rond de speleobox. Al zal dat ook wel een stuk aan Michaëla haar publicitiet te

78

danken zijn. :-) Voila, mooi en droog weer op het juiste tijdstip en eenheleboel Avalonners die een handje kwamen toesteken stonden garant voor een aangename en sfeervolle deelnameaan de jaarmarkt. Volgend jaar zijn we er opnieuw bij!

TDC - klassiek (2011-09-14 11:12) - Dagobert L’Ecluse

Vermits Paul, Annette en Bart reeds op de PSM zitten en een ander drietal Jan, Sven, Kris volgende vrijdagvertrekken is het in België wat rustiger. We beschikken momenteel ook niet over al ons materiaal (want dat isbroodnodig op de PSM) dus zijn we ook wat beperkt in ons doen en laten hier. Maar niet getreurd waar een wil iseen weg en dus vroeg Tom me onlangs of we een “klassiek” bezoekje aan de TDC konden doen.

Ok geen probleem maar na de TDC zouden we dan wel naar de D3 trekken voor wat opruimplezier want daar lagal enkele maanden een plop te wachten. Voor dit laatste was er echter meer volk nodig dus ronselden we nog watandere speleo’s. Binnen de club was er weinig animo (de meesten hebben de TDC al meerdere malen gezien) duswerden hiervoor enkele niet clubleden aangesproken: Jack van C7 en Marijke van Spekul waren de gelukkigen.

Hieronder enkele sfeerbeelden uit de TDC die voor zich spreken.

79

80

Na het bezoekje van zo’n 3 uur verkassen we naar de D3 waar we nog enkele uren puin ruimden en al een volgendvuurwerk lieten afgaan.

Anialarra september 2011 (2011-09-29 22:22) - Paul De Bie

We zijn net terug van onze twee weken durende expeditie in en op de Anialarra.

Deze ging gewoon verder waar we in augustus gestopt waren; de meeste grotten waren toen geëquipeerd gebleven.We konden er dus direct invliegen; keerzijde was wel dat we heel veel hebben moeten desequiperen...

Het trio Bart, Annette en Paul ging er voor de volle twee weken tegenaan. Het trio Kris, Jan en Sven enkel detweede week. Sven kreeg jammer genoeg zeer snel last van een knieblessure en moest vrijwel alles van op de zijlijngadeslaan.

Even samenvatten (later volgen nog uitgebreide rapporten).

AN51-Sima de los Dos Acuarios (onze reguliere ingang tot het Anialarra-systeem)

In augustus werd hier een belangrijke zijtak geëxploreerd, de AN51BIS die op -85 begint en via o.m. een gigantische235 m put, de Puits Evident, op -370 m eindigde op een meandertje waarin de weg versperd werd door een blok.Hiermee konden we niet leven, de put werd nu weer geëquipeerd; het blok werd geëlimineerd en na nog een put van13 m, hebben we de verbinding gemaakt met de “klassieke” AN51 op -389 m. Met andere woorden, er zijn nu tweemogelijkheden om de AN51 tot beneden te doen. De AN51BIS is echter crue-gevoeliger...

Maar de AN51 had nog een verrassing in petto: de AN51TER. Tijdens de twee dagen slecht weer was het een vande weinige grotten die we konden doen. Aldus penduleerden we naar een groot venster op -65 m, dat ons al jarenuitdaagt. Erachter werd een mooie puttenreeks ontdekt, met o.m. de Puits de l’Obelisk (P50 à 60) waarin op 30 mhoogte een spectaculaire traversee, ons in weer een andere reeks grote en prachtige putten bracht. Deze werden nietgeheel afgedaald wegens tijdsgebrek, maar volgens de topo zullen we verbinden met de top van de P125 (Puits de laClavicule) die op -200 begint. Mocht dit zo zijn, dan zouden we voortaan via deze ”AN51TER” kunnen afdalen, endus in de klassieke AN51 de etroiturenzone tussen -130 en -150, en de actieve (cruegevaarlijke) put tussen -150 en

81

-170, niet meer hoeven te doen! En dat zou ronduit fantastisch zijn. De AN51 blijft ons verbazen en is intussenuitgegroeid tot één van de belangrijkste “simas” van het massief.

AN595-Gouffre Polaire

De fond (-291 m) die werd bereikt in augustus, werd herzien. Zware desobstructie in het vooruitzicht (in 2012 ?).

Op -176 werd een nieuwe zijtak geëxploreerd (Puits du Smog), die na desobstructie op -200 eindigde op eenomhooglopende put.

AN509-Sima de la Mariposa

Door ons geëxploreerd in 2007-2009 tot op -320 m, maar vorig jaar geraakten we niet in de grot: de ingangsput zatdicht met sneeuw. Deze keer passeerde het wel. Op -280 m begon een magnifieke en absoluut verticale put van 119m die - zoals verwacht - uitkwam in het dak van de enorme Galerie de Nostradamus van het Anialarra-systeem.

De Mariposa is een zeer verticale grot, een opeenvolging van 401 meter heel esthetische putten. Er blijven nogmogelijkheden (bv. de Puits Zébré, die we op minstens 100 m diep schatten, is nog nooit geheel afgedaald)) en wehebben deze keer de ingang dichtgemaakt om de sneeuw buiten te houden.

Het Anialarra-systeem

82

Na de verbinding met de Mariposa telt het Anialarra-systeem nu 7 hoofdingangen, waarvan de Mariposa de hoogstgelegen is. De totale lengte van de grot bereikt nu bijna 31 km (30828 m), en de diepte stijgt tot -770 m. HetAnialarra-systeem is nu het derde grootste van het PSM-massief, na het “Complexe Pierre St Martin- Gouffre desPartages” (80200 m) en “Arrestélia” (59425 m).

Toen we er in 1997 onze eerste ontdekking deden, was het Anialarra-systeem 9,0 km lang en telde het 3 ingangen(AN3-AN6-AN51).

Er zijn nu 7 hoofdingangen en 2 secundaire ingangen:

• 1) AN509-Sima de la Mariposa

• 2) AN6-Pozo de Frontenac

• 3) AN51-Pozo de los 2 Acuarios (met nog twee satellietingangen; AN502 en AN551)

• 4) AN519-Pozo Ibarra

• 5) AN60-Sima Ryob’hilti

• 6) AN3-Pozo Estella

• 7) FR3-Sima de Caou Cougues

De FR3 heeft twee secundaire ingangen die rond -80 uitkomen doch voldoende ver liggen om als een aparte ingangte worden beschouwd:

• 8) AN57

• 9) AN548-FREU (heeft nog een satellietingang, AN520).

AN506-Sima de los Niños

Traversee langs boven van de P23 die de gigantische P258 “Le Monstre” voorafgaat. Echter deze route komt niet uitin de P258, die dus tot nader order niet van diepte wijzigt.

Diverse

Tot slot klommen we nog naar een lucarne in de doline van de AN73-Grand Frissons, desequipeerden we AN669-Babosa, groeven we in diverse blaasgaten op de zuidwand van de crête (kant Ukerdi) en maakten we de allereerstetraversee van het Anialarra-systeem, en wel van de AN51 naar de AN509-Mariposa. Het was een vreemde ervaringom voor het eerst de 400 m putten van de AN51 af te dalen in de wetenschap dat we ze niet weer moestenuitklimmen.

Het was een fantastische einde van een al even fantastisch seizoen. Onze jubileum-expé (15 jaar reeds!) overtrofonze verwachtingen. Het weer was geweldig goed, op twee dagen na (met veel regen en sneeuw) waarop een“noodprogramma” werd uitgevoerd. Gelukkig want daardoor ontdekten we een interessant vervolg in de AN51!

Nu nog 10 maanden geduld uitoefenen...

Fotoalbum Augustus

Binnenkort krijg je hier wel een link naar een fotoalbum dat onze avonturen van september weergeeft. Maar intussenkan je genieten van het formidastische album dat Jack London samenstelde over de augustus-expeditie (met foto’s

83

van zowat alle expeditieleden die daar met een fototoestel rondliepen). En als je het goed vindt, laat je dan zekerniet weerhouden om Jack een bemoedigend woordje te sturen. Wie weet maakt hij het volgend jaar dan weer! Gaeven zitten want er zijn 200 foto’s en heel veel uitleg.

http://www.continent7.be/galerie/anialarra2011/album/index.html #

Veel plezier

1.10 oktober

Wie het kleine niet eert (2011-10-16 14:25) - Paul De Bie

Zondag 9 okt, met vijf naar de Lembrée.

Ondanks regenachtig weer was het debiet van de resurgentie nog steeds bijzonder laag (rond de 100 l/s) en stond derivier droog ter hoogte van de Ferme de la Lembrée.

Het duo Peter/Dagobert ging werken aan de Perte 147 (Trou Froid), waar we voor de vakantie een boveninganghadden gemaakt. Ze haalden er een paar uur lang nog een boel puin uit en konden de oorsprong van de koude tochtlocaliseren: een zeer nauwe barst. Het is daar nog niet gewonnen!

Het trio Kim/Annette en Paul dook in Perte 144 (Trou Chaud). Snel want de buienradar toonde aan dat we hierbinnen de 2 uur ene regenbui mochten verwachten! Hier was de vorige terminus een blokkeninstorting waartusseneen vervolg zichtbaar was. Qua instabiliteit viel het best mee en langs rechts was het – mits een kwartier graven– passeerbaar. Aldus vonden we een meter of 5 galerij bij, maar dan loopt alles weer dicht op nieuwe blokken.Niet hopeloos, maar verder werken was niet voor vandaag, want er was regen voorspeld en dan is deze pertelevensgevaarlijk.

In de namiddag werkten we dan met zijn allen verder aan twee plaatsen. Eerst de Perte 138 (Bouteilles) en ookdaar werd onze vorige terminus gepasseerd. Een flinke desob in de blokken was nodig. Vijf meter verder is er eenvernauwing met grint, dus het water passeert langs daar. Jammer genoeg is hier geen zier tocht, integendeel delucht is gewoon bedorven.

Verder werken is wel mogelijk, maar aangezien het intussen regende dat het goot, krasten we op (nadat Kim enAnnette de hele grot – 18 m lang – hadden getopografeerd).

We eindigden de dag in de “Grotte de l’Intuïtion”, puin ruimen en inspectie van mogelijke vervolgen. Zeker niksevidents…

Een dag waar we goed bezig zijn geweest, links en rechts enkele metertjes erbij.

Een nieuw project aan de horizon!? (2011-10-31 09:29) - Dagobert L’Ecluse

Er zijn zo van die dagen dat alles goed uitkomt. Gisteren 30/10/2011 was er zo één. Ik moest mijn jongens ergensgaan afzetten in de Ardennen en had daarna dus nog wel wat uurtjes over om iets te gaan doen. Dus ging ik eengat, dat we reeds in 2004 hadden gevonden en waar we al enkele stenen hadden verlegd, wat van naderbij bekijken.Het gat zelf is een smalle barst die in de oever van een wildbeek vertrekt en die functioneert als een ”trop-plein” (bij

84

extreme crue) van een ondergrondse beek met een hypothetisch traject van > 2km. In het voorjaar had ik dan nogeen goede courant d’air kunnen vaststellen en sindsdien spookte dit gat door mijn hoofd.

Snel een rookproefje gedaan om de courant d’air vast te stellen, en die was er. De rook rolde wel 10 meter ver in dedroge bedding.

Tijd om het gat aan te vallen maar eerst toch maar een foto genomen voor het nageslacht van de ”bijna” oorspronke-lijke situatie. Het gaatje dat je vanachter op de foto ziet is het doel voor vandaag.

85

Na enkele uren werken ben ik er en kan ik mijn camera eens door het gat steken. En zowel naar rechts als naar linkswas er wat te zien. Naar links is minder interessant want dat is richting een perte die zo’n 20 m stroomopwaartsligt maar naar rechts is het te doen want berginwaarts en de tocht komt van daar.Dit viel er te zien naar links (niet veel dus)

Het zicht naar rechts dan, let op het kikkertje dat op de foto’s te zien is. Foto 2 is een composiet foto van 2 foto’s.

86

Soit ik ben blij dat het verder loopt en aarzel eventjes of ik toch niet zou proberen om nog wat verder te geraken.Als je met 2 bent doe je dit direct maar nu ik hier alleen lig pas ik toch liever. Ik zou niet graag vast komen te zittenen uren moeten wachten tot er iemand me komt zoeken. Het vervolg zal dus voor een andere keer zijn, hopelijkvind ik een ”smal slachtoffer” die met mij volgend week-end terug wil komen.

1.11 november

De stresskiekens in actie (2011-11-07 13:43) - Paul De Bie

De voorbije 3 weken is er weer zwaar gewerkt aan de Lembrée. We moeten immers ten volle profiteren van deuitzonderlijke droge waterstanden!

In Perte 144 stonden wevoor het feit dat verder werken helemaal niet evident was (zie http://scavalon.blogspot.com/2011/10/wie-het-kleine-niet-eert.html) . Deze grot, intussen zowat 60 m lang, bevindt zich niet ver van een andere grot, de Grottedu Moulin de la Lembrée. Mogelijk verbond ze er zelfs gewoon mee! Enkel een topo kon uitsluitsel brengen, maardie topo die schoven we al jaren voor ons uit want die Grotte du Moulin was zowat het levensgevaarlijkste gat vanhet Belgische zuidelijk halfrond.

Even kort de historiek schetsen. Deze perte, midden in de rivierbedding gelegen, werd in 1995 opengemaakt door detoenmalige harde (en vooral kleine) kern van NTS, zijnde Peter V en Guido V. Er werd een uitgestrekt labyrinth vangangetjes gevonden, met als gemeenschappelijk kenmerk: modder in industriële hoeveelheden! Bovendien stroomdezelfs in de erg droge zomermaanden de Lembrée nog net tot daar, wat de exploratie bijzonder riskant maakte.

87

Immers, er zijn tal van lage punten in de grot die kunnen sifonneren en bij een forse crue staat de hele grot tot aande rand vol. Elders op het blog vind je nog zo een filmpje van een zomers onweer dat op 1 uur tijd de geheel drogebedding omtovert tot een soort Zwitserse gletsjerbeek. Op dit filmpje raad je zelfs de plek waar zich de Grotte duMoulin (”de Perte aan het bruggetje”) bevindt. http://scavalon.blogspot.com/2007/07/crue-van-de-lembre.html

In december 1995 vond het laatste wapenfeit van Peter en Guido plaats: in de stroomafwaartse galerij van de grotgroeven ze een zeer enge, dalende gang uit. Peter ging er hoofd eerst af, gezekerd door Guido, met een touw aanzijn voeten. Beneden leek het te vervolgen, maar het stressniveau was zo hoog dat Peter eieren voor zijn geld koosen rechtsomkeer maakte. Vervolgens viel de grot 16 jaar lang in de vergetelheid. We bezochten ze enkele keren omtelkens weer tot dezelfde conclusie te komen als onze voorgangers: er zijn aangenamere plekken om te vertoeven,dit is waanzin.

Maar alles voor de wetenschap! Op 23/10/2011, een dag met een 200 % perfecte meteo, begon een trio dan tochaan de topo. Rudi, Annette en Paul vormden 2 topoploegen en werkten een hele lange dag, tot 19 u ’s avonds. Degrot is zeer complex (een soort speleobox in feite) en zoals gezegd zijn de omstandigheden afgrijselijk modderigvoor delicaat werk als topograferen. De eerste tien meter van de grot zijn proper, en de kalksteen is er magnifiekuitgesleten. De overige 370 m van de grot zijn één grote vetzakkerij.

Resultaat van deze dag: een verbinding met onze Perte 144 moesten we niet direct verwachten, we zaten er nogminstens 60 m vandaan. Doch de passage geheel stroomafwaarts, waar Peter destijds gestopt was, leek tochinteressant. Ze zat wel weer grotendeels dicht met klei.

Dinsdag 1/11/2011, deel 2 van het feuilleton, Paul weer naar daar. Ditmaal was Peter V. er ook bij, met zijnzoontje Liam. ’s Ochtends werkten we op een andere plaats in de grot (mogelijk vervolg, doch ook weer zeer lastigwerken en smal), ’s middags trokken we naar de stroomafwaartse gang. Peter voelde zich even weinig geïnspireerdals 16 jaar geleden om kop eerst in die 25° afhellende modderpijp te duiken, dus was ik het die zich daar met eenplantenschopje doorgroef. 8 meter lang liefst! Beneden werd het enkele meters vlakker, dan ging het weer steilomhoog, over minstens 10 meter. En bijzonder laag, ik moest persen en wroeten om die modderhelling op te geraken.Voeg daarbij het hoge CO2-gehalte van de lucht, het idee een laag punt te zijn gepasseerd (een droogstaande sifonin feite) en ik moet er geen tekeningetje bijmaken dat ik daar tamelijk gestresseerd en buiten adem boven geraakte.Eén blik was voldoende om te zien dat het verder liep. Maar eerst wilde ik mijn topomateriaal hebben. KleineLiam was zo moedig me dat te komen brengen, terwijl zijn papa waarschijnlijk doodsangsten uitstond. OK, ikkon verder. Vijf meter omlaag, dan 10 meter vlak. Een vernauwing met een groot blok erin. Dat kreeg ik verlegd.Verder maar. Oei, het werd te smal. Tien minuten graven en erdoor. Verder maar in een horizontale gang. Tienmeter verder: grote blokken in de weg, maar erachter lonkte een vervolg. Zonder koevoet was hier geen beginnenaan. Al topograferend terug, en dat was een memorabele ervaring... Toch wel tevreden, zowat 25 m erbij en derichting was perfect naar de (veronderstelde) ondergrondse collecteur van de Lembrée.

Zondag 6/11/2011. Deel 3. Het weerbericht is perfect, geen druppel regen voorspeld. Ditmaal zijn Paul en dochterKim de 2 zotten van dienst. De bedding ligt kurkdroog, de Lembrée verdwijnt 300 m stroomopwaarts in Perte 147en 148. Maar intussen zijn de bladeren aan het vallen en de twee pertes zijn bijna geheel verstopt met een 50 cmdik pakket bladeren. We maken ze zo goed we kunnen open, maar de rivier voert sneller bladeren aan dan wij zeeruit kunnen halen, en het is toch maar met een klein hartje dat we in de Moulin kruipen.

88

Gauw zijn we aan mijn terminus van vorige keer. De vernauwing tussen de blokken is snel geforceerd. Erachterloopt de gang perfect horizontaal over wel 20 m verder. Hier en daar ruim genoeg om te staan zelfs. Dan daalthet weer sterk, we moeten graven om erin te geraken. Vier meter lager, een te lage doorgang. Graven maar. Eenkwartier later zijn we erdoor. Wat verder... oh nee, weer zo een dalende stresspijp. Nog langer, nog steiler dan diegeheel in het begin van onze ”réseau”. Voeten eerst schuif ik omlaag, ik probeer onder me nu en dan een steuntjeuit te graven om de terugweg te vergemakkelijken. De brokken klei rollen heel diep en met een vreemd roffelendgeluid omlaag. Luguberder kan niet. De passage (1m breed, 30-40 cm hoog) versmalt fors. Ik moet dieper graven,en geraak er eindelijk door. Ver onder mij wordt het vlakker, maar lager en nog smaller. Alle losgegraven klei heeftzich daar verzameld en er is geen doorkomen meer aan. Bovendien is de lucht hier slecht, ik ben buiten adem en wilhier zo rap mogelijk uit. Kim zit minstens 7-8 m verder te wachten. Met veel inspanning geraak ik weer boven. Naeffe bekomen te zijn, gaan we weer naar het begin het topomateriaal halen en maken we de topo vanaf ons begin totaan de terminus. Daarna doe ik een tweede poging om verder te geraken. Ik kan met veel moeite de aarde benedenverder duwen en dan floep ik erdoor. Het wordt vlakker, ruim genoeg om te keren. Dan zie ik water. Een plas maarenkele meters verder zie ik geen vervolg meer: dit is een sifon. Misschien is er een vervolg recht omhoog, maarom dat te zien moet ik in de plas gaan liggen en daarin heb ik geen zin. Ik ben oprecht blij die sifon te zien. Alsdit de toegang tot de collecteur van de Lembrée had moeten worden, awel merci dan! Dit was één van de meeststresserende en claustrofobische exploraties uit onze geschiedenis.

Terug naar buiten, een zware bevalling want alles weegt het driedubbele. We besluiten de dag met een paar uuraangename topo in de Grotte Anneton. Droog en ruim. Daarna zijn we al heel wat van onze modder kwijt.

89

Besluit: al bij al een echte doorbraak. De Grotte du Moulin is zowat verdubbeld in extensie, we zijn de brug voorbij,de hele wei overgestoken en zitten in de bergflank (waar ook de ”Laminoirs” liggen waar we 15 jaar geleden reedsheel veel in werkten). De totale lengte van de grot is nu 379 m, en onze terminus zit op -19. Stilaan vallen destukjes van de puzzel, die de Vallei van de Lembrée is (en waar we al bijna 20 jaar aan puzzelen), in elkaar.

Het nieuwe gedeelte wordt ”Descente aux Enfers” gedoopt. Het ontwikkelt zich geheel in eenzelfde laagvoeg, op eendiepte van 12-18 meter onder het weiland.

Project ”Six Pack” (2011-11-09 08:20) - Dagobert L’Ecluse

Gisteren 6/11/2011 met drie naar het nieuwe projectje (Jos, Frank, Dagobert). ’t is een sombere dag, zo goed alswindstil en 11°C dus veel tocht gaan we niet hebben, en idd de tocht die er vorige week was bleek vandaag nietpresent. Hopelijk bemoeilijkt dit niet onze werkzaamheden.Eerst en vooral duikt Jos helemaal tot vanachter om zijn hoofd eens voorbij de rand te steken. Naar links zit hetvolledig dicht. Naar rechts is een smalle barst (15cm max) te zien met einde op precies een kleistop. Naar onder enrichting bedding (uitgang) vindt Jos dan nog een klein gaatje naar beneden.Het is duidelijk vandaag zal er geen grote doorbraak komen. Eerst moet er veel plaats gemaakt worden. Jos enik vallen de spleet aan. Ondertussen heb ik Frank op pad gestuurd om een rotsmassiefje zo’n 30m hoger op deheuvelflank eens te gaan bekijken. Na een tijdje staat Frank terug beneden om de koevoet te komen halen, zou hijiets gevonden hebben? De werken aan de spleet vorderen ondertussen, blok per blok vergruizen we en krijgen wemeer en meer plek.Frank vervoegt ons terug, zijn zoektocht is afgelopen en heeft uiteindelijk niets opgeleverd. Er volgt een lastiguurtje waarbij Frank met een tonnetje zoveel mogelijk aarde/klei weggraaft. Da’s goed om een ”six pack” te kwekenFrank :-)Dan is het moment daar en kunnen we met de voeten eerst de spleet in. Op het einde kunnen we zelfs al gehurktzitten. Nu gaat het graven een stuk sneller want we moeten niet meer heen en weer in de spleet. Gelukkig had ik aleen bakje voorzien dat net past. Bak na bak sleuren we eruit. Af en toe wisselen we eens. Elk gaatje en spleetje inelke richting bekijken we maar het is echt geen tochtweer dus echt duidelijk is het niet. De werkplaats wordt ruimer

90

en ruimer en op het einde kunnen we draaien en keren in alle richtingen.

Wanneer het buiten donker begint te worden (en dus ook ietsjes kouder) doe ik nog een laatste inspectie naar rechtsen merk dan op dat er na een kleine meter terug een hoek is naar links. Pal berginwaarts en op 1 moment kunnenwe zelfs een aanzuigende tocht meten. Snel nog 1 bakje graven en ja hoor er tekent zich een duidelijke hoek af. Watmeer is, bij het uitgraven steek ik plots onder het rechtse blok door, daar achter zit geen klei. Dus als dit groot blokweg is zou het wel eens interessant kunnen worden. Maar het is al te laat en we ruimen op. Volgende keer is heteen kwestie van het rechtse blok aan te vallen om meer te weten.

Niet geheel ontevreden gaan we daarna op zoek naar een cafe. Als toetje hieronder nog een fotocompositie van deingang, links zoals we eraan begonnen zijn rechts zoals het nu is.

91

Nog 2 dagen modderploeteren (2011-11-15 21:55) - Paul De Bie

Vrijdag 11/11/11 - een magische datum! - en zondag 13/11/11 werd er opnieuw verder gewerkt aan de Lembrée.De waterstanden zijn nu zo historisch laag dat het gewoon zonde is dat we er niet elke dag kunnen werken! DeResurgentie van de Lembrée gaf het voorbije weekend slechts 68 liter/seconde, nooit gezien! Het is het momentom de collecteur in de Emotions te gaan bekijken, de sifon in de Illusions... maar even goed de sifon in de Réseaudes Anversois van de Chawresse, de Sifon 9 van de Fagnoules, de Bretaye, het meer van de Contrastes, het réseaupost-sifon van de Rouge Thiers... maar ach, we kunnen ons niet in zessen snijden. Dus werd de prioriteit hetafwerken van de topo en explo van de Perte 144 (Trou Chaud) en de Grotte du Moulin de la Lembrée: tweelevensgevaarlijke grotten die integraal onder het rivierniveau liggen en maar eens in de 10 jaar veilig te explorerenzijn.

Vorige week hadden we reeds een mooie première gedaan in de Moulin, stroomafwaarts, maar dat was ”de modderhel”en goed voor één keer. Deze maal gingen Annette en ik graven op een plek in het stroomopwaartse deel, dat we de”Speleobox” hebben genoemd. Peter en ik hadden daar trouwens de week ervoor ook al gewerkt, maar bij gebrekaan een graafbak was dat geen succes.

Jammer genoeg dienden Annette en ik na een uur of drie onze desobstructie te staken, wegens rugperikelen. Voorniks goed, al die speleo. De dag werd afgesloten in de Perte 144 waarvan de laatste 10 meter nu ook werd opgemeten.Zondag, in het gezelschap van Kim en Mario, derde keer goede keer dus. We gaven er een lap op. Tientallen bakkengrint werden uit de ongemakkelijke graafgang (sterk dalend en nauw) gehaald. Een groot blok zorgde nog voor eenhalf uur extra pret maar dan waren we er doorheen. Erachter een vrij ruim vervolg, alles bij elkaar een meter of25-30 en - hoe kan het ook anders - buitengewoon modderig. Twee mogelijkheden: één Westwaarts, richting Perte144: te nauwe meander. Een ander Oostwaarts: te nauwe meander (met tocht). Het verhaal klinkt bekend, we zijnhier dus nog niet rond. Maar nu gaat dit grotje toch even ”on hold”, we mogen niet klagen: de voorbije wekenleverden 110 m nieuwe galerijen op. Maar ik heb even de buik vol van die modder en de eindeloze schoonmaaksessiesdaags nadien! (ik zeg dat nu wel, maar waarschijnlijk zitten we er binnen 2 weken weer!)

Toch verschaft dit nieuwe stukje weer wat meer inzicht in dit stroomopwaartse stuk van de Lembrée en kunnenwe weeral beginnen dromen. Ik bespaar jullie de theorieën en hypotheses, dat is stof voor een infoavond - ooit.Het project Lembrée heeft dit jaar grote vorderingen gemaakt. Alle topo’s samen totaliseren er nu bijna 3000m. In totaal een 50-tal karstfenomenen waarvan velen in explo. Diverse kleurproeven die - ook al is er nog veel

92

hypothetisch - ons de loop van de collecteur voorspellen. De ”persoonlijke” geologische kaart die traagjes vordert enbrandhout van de bestaande kaarten maakt.

Ik schat dat we er nu, in zowat 17 jaar tijd, een kleine 140 dagen hebben gewerkt (het boek ”101 Dagen” is dusal achterhaald :-) ), maar verdorie, wat is er nog veel te doen en wat weten nog weinig. En wat is het er moeilijkwerken. De meest modderige grotten van België en zonder meer de crue-gevaarlijkste. Een rivier die de ene dag eenlieflijk kabbelende beek is, en dan weer een bulderende muur van water die op enkele uren tijd het graafwerk vanvele dagen teniet doet. Maar dit project moet en zal afgerond worden!

Omdat het binnenkort Sinterklaas is, bied ik de topoverzamelaars een cadeautje aan: de topo van de Trou Chauden de Moulin. Een verkleining op 1/400ste maar toch nog 57x21 cm. Past mooi op twee landschap A4-tjes naastelkaar. Maar zal uiteraard (gauw ?) achterhaald zijn. Niet voor publicatie hé mensen; ooit brengen we een boek uitover de Vallei van de Lembrée en dit kadert er uiteraard in.

Cuvee Avalon 2011 (2011-11-17 20:46) - Bart Saey

Beste vrienden,

Naar jaarlijkse traditie gaat de Speleoclub Avalon wijnactie weer van start.Door deze wijn te kopen steunt u de club en aldus werkt u mee aan de exploratie van de Belgische en buitenlandseondergrond.En u houdt er een lekker wijntje aan over.Wij kozen opnieuw voor:- een rode Franse Cabernet Sauvignon ”Jean Balmont” 2010 uit de Pays d’Oc.- een witte Franse Cabernet Sauvignon ”Touraine” 2010 uit de Loire-streekBeide weer voorzien van een origineel speleo-etiket van de hand van Annette.

2 ¬ korting bij aankoop van een karton van 6 flessen!

De prijs bedraagt 6 Euro/fles. Koopt u per karton, dan betaalt u slechts 34 Euro. Een karton mag gemengd zijn:wit & rood.

Bestellen kan bij eender welk lid van SC Avalon, of bij onderstaand adres.Vermeld duidelijk het aantal gewenste flessen van elke soort (rode/witte).SC Avalon

93

Jan de Bodtlaan 592650 Edegemtel 03 440 49 87info@scavalon.be

Voor levering spreken wij wel iets af.Betalingen contant, of op rekening van SC Avalon vzw. Argenta bank: 979-6159289-85IBAN: BE89 9796 1592 8985BIC: ARSPBE22bij voorbaat dankBELANGRIJK VOOR SNELLE BESLISSERS:Wij kunnen uw bestelling meenemen naar:

- de Journées Scientifiques te Han-sur-Lesse op 10 december 2011

- de AV WSV op vrijdag 25 november 2011

Denk NU aan de eindejaarsfeesten - Bestel tijdig

Fagnoules Heet van de Naald (2011-11-20 13:00) - Paul De Bie

Gisteren - onverwacht - een geweldige première gedaan in de Fagnoules! Wie dacht dat die grot gedaan was, komtefkes bedrogen uit. Het trio Bart, Annette en Paul ging totaal uit de bol toen ze zagen waar ze in terecht warengekomen. Een deel van onze première werd live gefilmd.

Om jullie efkes te ”teasen” zet ik hier enkel de Audio te beluisteren van een van die filmpjes. Het geeft perfect weerwat plezier zo’n ontdekking telkens weer is! En je kan er heel veel bij fantaseren. Wat zagen wij daar allemaal voorwonderen? Let vooral op de bangelijke echo in wat we waarschijnlijk de Réseau de l’Echo gaan noemen. En in welkdeel van de grot vonden we dit? Loopt het nog verder? Hoeveel meter? Antwoorden op al die vragen, meer nieuwsen de filmpjes op volgende vergadering. Komen hé Avalonners! En aan de rest van ons geëerd publiek die nog evenop hun honger zullen moeten blijven zitten: met een lekker Avalon-wijntje zullen jullie een bijna vergelijkbare staatvan euforie bereiken. Vergeet niet te bestellen.

Fagnoules: Reseau de l’Echo (2011-11-24 14:19) - Paul De Bie

De uitzonderlijke droge herfst inspireerde ons tot het gaan herbekijken van de sifon 9, geheel ten einde de RéseauOufti-Amai. Het is een sifon die enkel wordt gevoed door wat infiltratiewater. In de zomer valt deze aanvoer stil enbegint de sifon zeer langzaam te zakken. De laagste waterstand ooit hadden we er in november 2009 gezien, tijdensde tweede duik van Michel Pauwels. Die geraakte toen 30 m ver en 5,6 m diep. Voorbij het diepste punt was hijweer gestegen, tot in een luchtklok met een étroiture.

Hoewel er dus tientallen kubieke meters water moesten wegsijpelen om die sifon droog te leggen, hadden we tochenige hoop dat het vandaag “bingo” kon zijn. Zodanig zelfs dat er topo- en desobstructiemateriaal mee was.

94

Bart, Annette en ik gingen van start in de Fagnoules. Een uur later zaten we geheel achteraan de Oufti-Amai inde S9. Voorbij het begin van de duiklijn lag de weg open... de sifon lag droog... Hoera! ... of toch niet, want 8meter verder en zowat 2 m lager stond er water. Annette dook er prompt tot aan haar nek in, maar jammer genoegsifonneerde het compleet. Het water zou nog zeker 3m50 moeten zakken, en gezien de gang maar weinig afhelt, isdat nog 20 meter sifon van minstens 1 m diameter die moet droog komen. Tenzij het deze winter nog niet regent(onwaarschijnlijk!), zal dat nooit gebeuren. Topo van deze 8 extra meter. Uiterst blubberige omstandigheden. Desifon is mooi gevormd in het gesteente en de “Breche de Dinant” is zeer opmerkelijk, de hoekige blokken steken erecht uit.

Terug maar, en even een omweg maken, want hier vlakbij wist ik nog iets interessants zijn. De galerij die naarde S9 leidt, wordt immers gedeeltelijk ontdubbeld door een parallelgang. Die qua afmetingen zelfs veel groter isdan de hoofdgang, en waarvan we nooit goed begrepen hadden hoe dat kwam. We hadden dit altijd als “affluent”aanzien, maar in de Fagnoules is het altijd gevaarlijk zo’n conclusies te treffen. Enfin, midden in die ontdubbelinghadden Annette en ik in sept 2008 een klein gaatje gevonden, waarachter wat ruimte leek te zijn, met vage echo.Een calcietvloertje maakte de passage net te laag, en in mijn nota’s van toen had ik opgeschreven dat een hamer enbeitel volstonden. En dat was nu net het materiaal dat we vandaag bij hadden!

De desobstructie leek een formaliteit, Bart begon verwoed te hameren en te beitelen maar de calcietvloer gaf zichniet gauw gewonnen. Na een half uurtje loste ik hem af. Ik moest al direct mijn duikvest uittrekken want ik kreegmijn armen amper omhoog.

Nog een half uur later kon ik er bijna door. Genoeg om al te zien dat we daarachter ruim plaats hadden, en dat deecho echt wel van voor ons kwam. En het was een echo om van in je broek te doen, zoals Michaëla het zou zeggen (=

95

verwijzing naar de “Cheminée Nada”). Nog wat calciet wegkappen, en dan perste ik mij erdoor. Een blik omhoog:OK dat liep precies wel verder. Maar nu eerst mijn kameraden hier krijgen. Nog een kwartier hameren en zowelBart als Annette (uiteraard) volgden nu probleemloos. Eerst even bekomen, we waren alle drie flink buiten adem.Duidelijk veel CO2, de inspanningen en de neopreenpakken deden de rest. Maar wat een echo, die secondenlangenagalm kwam van ver. De opwinding steeg, we voelden dat ons een verrassing te wachten stond.

Het Canon fototoestelletje (dat na zijn bad in de S9 één modderklomp was) werd in filmmode gezet, en filmenmaar. De gang liep zeer steil omhoog, een wat lastig klimmetje op een kleihelling. Boven een complete verrassing:ik kwam uit op een zeer grote dwarsgang en riep het uit van verbazing! Annette volgde en riep nog luider, Barttenslotte- meestal wat gematigder - deed net hetzelfde “Wat een gang”!. Want het was groot, en het liep verder. Wegingen eerst rechtsaf, stroomafwaarts dus.

Annette voorop, wij erachter in een gang van 5 m hoog en 2 m breed. Een paar bochten verder ging Annette uit debol: ze had een flonkerend witte concretie in het vizier gekregen. En wat voor een: een massieve druipsteenberg vanwel 3 m hoog en 2 m diameter die een grote klokvormige zaal domineerde. Deze zaal was de oorsprong van de echo,het leek wel een echokamer. Jammer genoeg eindigde een meter of vijf voorbij de concretie de galerij, een gangetjedaalde verder af maar er moest flink wat klei worden uitgegraven om daarin verder te kunnen. Niet voor vandaag.

Terug maar naar ons vertrekpunt, daar moesten we immers nog het stroomopwaartse stuk van de grote galerijbekijken. Die liep steil omhoog, en we konden ze over wel 25 m volgen tot waar ze een bocht naar rechts maakte,en we in een tweede, grote en hoge zaal stonden. Overal schitterden de druipsteenformaties en de vloer was bedektmet “cheminées de fées”. Op de witte calcietvloeren lagen twee skeletjes van vleermuizen, en wat eikels dedenveronderstellen dat er hier een doorgang naar de oppervlakte moest zijn.

We kozen een strategisch traject om de witte vloeren niet te bevuilen, met veel moeite geraakten we er voorbijzonder de boel vuil te maken. De gang werd weer 5 meter breed, daalde flink, bijna gevaarlijk glad en steil. Hetmeegenomen piochke deed wonderen als “ijsbijl”.

Beneden de steile helling stonden we weer in een ruime zaal, overal maagdelijke modder. Terwijl Annette rechtdoorvertrok, doken Bart en ik een gat in de vloer in. Eronder liep een brede maar lage gang voort. Na 15 meter werdhij wat te laag, er moest even gegraven worden. Annette vergrootte de passage in een mum van tijd... kwam uitin iets heel groot... met voetstappen. Hier waren we al geweest! Dit was terug de grote stijgende galerij, waar webegonnen waren.

Intussen had Bart ergens anders een gaatje opgemerkt waarachter een vervolg was, en echo! Een uur verwoedgraven later zaten we erdoor. Een kamertje van een meter of 5, dan een gang van 1,5 m breed die grotendeels metflonkerend calciet bedekt was. Ik kroop langs opzij zo ver ik kon zonder de boel te bevuilen. Verderop ging het steilomlaag en we waren vrij zeker dat dit terug in de “Echokamer” uitkwam.

We waren nu al bijna anderhalf uur bezig in dit nieuwe réseau. Topo maken was geen optie; hier was minstens eendag werk. We besloten unaniem de rest - voor zover die er nog was natuurlijk - voor volgende week te houden.Terug naar het begin, het hoofd nog duizelend van al die mooie dingen die we hadden gezien. Supertevreden, daarmoet geen tekeningetje bij! Honderden meters hadden we nu niet gevonden (ergens tussen de 100 en de 150 schatik) maar qua afmetingen en mooie concreties sloeg dit alles wat er in de Oufti-Amai tot op heden gekend was.

We hadden nog wat tijd, en dus gingen we nog een uurtje graven in een zijgang van de Salle du Col (bovenaan deMontée Impossible). Ook weer zo een grote gang die opgevuld is met droog fijn grint. Tegen zessen hielden we heter voor bekeken, gauw op weg naar buiten. Buiten in het stikdonker.

Omkleden en dan op weg naar het feest van de GRPS in Malonne (bij Floreffe) waar we tegen 20u aankwamen.Een afgeladen zaal (150 man ?), lekker eten en een goede ambiance.

Finaal om 2 u ’s ochtends thuis, na zo een dag om nooit te vergeten.

Paul

96

De film nu. Het online zetten van een audiofragment dat de indruk geeft dat we een tweede Salle Verna ontdekken,heeft veel mensen doen watertanden. Maar het was vooral een goed idee omdat de bijhorende filmbeelden nergensop lijken. De lens van de camera hing vol water en modder, dus er is niks scherp en bovendien was het traject gladen doorspekt met hellingen en klimmetjes. Probeer zo maar eens te filmen! Dus héél schokkerige beelden... Toch iser uit de 30 minuten film een kwartiertje gemonteerd dat als “première” filmpje toch wel enige charme heeft. Envoor de verandering is het zelfs ondertiteld! Want plat Antwerps is weliswaar de moeder van alle dialecten, maarzoals Clement Peerens het zo plastisch uitdrukt: “die boeren van buiten ‘t Stad verstoan zo’n wereldtoal ni”.

Klik hier voor de filmclip (15 minuten). Eventueel rechtsklikken en dan ”opslaan als” kiezen.

Reseau de l’Echo: eerste foto’s (2011-11-26 13:43) - Paul De Bie

Gisteren vrijdag 25/11/2011 zijn we met zijn 4 naar de Fagnoules getrokken. Doel was a) balisage en b) foto’s.

Het frustreerde me al jaren dat we van de prachtige Réseau Oufti-Amai ampergoede foto’s hadden (het réseau is intussen al meer dan 4 jaar geleden ontdekt). De omstandigheden zijn er danook heel moeilijk: veel water, veel modder en vooral veel mist. Maar dankzij het geduld en enthousiasme van onzefotogenieke Kim zijn er ditmaal toch heel wat mooie foto’s gemaakt. Hoogtepunt van de réseau is de prachtigeGalerie Océade, met haar vele bassins en gours, allen gevormd in een magnifieke rots: de Grande Breche de Dinant,bestaande uit een bijeengeperst conglomeraat van hoekige kalksteenblokken. De wanden van de galerijen zijn danook prachtige mozaïeken.

Terwijl Dagobert en Annette de balisage van de Galerie Océade afwerkten, ging het daarna richting van de vorigeweek ontdekte Réseau de l’Echo. Gauw foto’s maken, want we werden op de hielen gevolgd door het balisage teamdat alle mooie kleivloeren en concreties onverbiddellijk afbakende met dunne touwtjes. Een noodzakelijk kwaad,doch het was dus echt wel nu of nooit voor foto’s van de galerijen in al hun originele pracht.

Aan exploratie werd niet gedaan, dat was de afspraak. Er weer uit langs de Fagnoules, kwestie van onderweg allemodder van onze kleren te spoelen. Fijne trip, en toch wel tevreden over de resultaten. Die Réseau de l’Echo mager toch wel zijn. Ziehier een selectie:

https://picasaweb.google.com/102034171858489646608/FagnoulesFototrip25Nov2011?authkey=Gv1sRgCJavrObZquajRQ #

Lesje in bescheidenheid in een “scholingsgrot” (2011-11-30 11:00) - Bart Saey

Zondag 6.45h. Na een hazenslaapje van 3h30 (feestje gehad, diep in Limburg) schrik ik verdwaasd wakker van dewekker. Shit, is’t nu al tijd om te gaan werken ? Nee, gelukkig ! Het is nog maar zondag. Gisteravond sprong plotshet licht op groen om vandaag te gaan grotten. Een traversée van de Trou Bernard stond op het programma, ietswat al lang op mijn verlanglijstje stond. Te weinig slaap was dus geen argument om in m’n nest te blijven. Om7.40h Kris oppikken aan de afrit van Weerde, en dan recht naar het nieuwe kerkhof van Mont Godinne. Afspraakaldaar om 9.00h met Sven, Tom en Marjan.De tocht was ondermeer bedoeld als equipeeroefening voor de brevet B’ers Marjan en Kris. Marjan en Tomvertrokken langs de centrale as. Kris pakte de number two aan, op de voet gevolgd door Sven en mezelf. Via deSSN meander zouden beide ploegjes dan kruisen en doorsteken naar de andere puttenreeks, om zo terug naar bovente gaan.Sven en ik probeerden Kris nerveus te krijgen door commentaar te geven en te chronometreren, maar hij bleef er

97

stoïcijns kalm bij, dus gooiden we het maar over een andere boeg en maakten we de oefening interactief door samenna te denken over de beste oplossing. Altijd interessant met een WSV-lesgever in de buurt.Aan de Trois Pedales kwam al wat meer zweet en emotie te pas. Met enig gevloek slaagde Kris er toch vrij vlot inom het niet zo evidente vertrek te equiperen. Kris en Sven daalden af met hun afdaler aan de korte leeflijn. Toenwas het mijn beurt. Omdat ik me niet meteen kon herinneren bij een vorige tocht veel moeite te hebben gehadhield ik m’n afdaler aan m’n delta. Dat bleek al snel een dikke vergissing. Toen ik m’n voeten liet bengelen kwamik al snel behoorlijk vast te zitten. De leeflijn was al los en ik kreeg geen centimeter beweging meer in die afdaler.Terug omhoog was de boodschap, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Die verrekte zwaartekracht zoogme onverbiddelijk naar beneden. Na heel wat gewring en gewroet om me met m’n armen op te drukken en dedaarbij horende energieverspilling, besefte ik dat ik van strategie moest veranderen. Snel de rem op het touw om hetzakken te stoppen en dan met de pedaal op z’n langste m’n voet opvissen. Zo lukte het uiteindelijk om de nodigecentimeters te stijgen en de afdaler los te maken en de croll in te pikken. Druppend van het zweet, en behoorlijknijdig op mezelf om zoveel onhandigheid kon ik enkele minuten later mijn voorgangers vervoegen.De volgende hindernis van betekenis was de Veuve Cliquot. Deze weduwe slaagde erin Kris nerveus te krijgen. Hetgevloek knetterde al wat meer dan ervoor maar daar was niet zoveel reden toe want even later stonden we met z’ndrieën op de bodem van de Number Two.In de meander hoorden we in de verte al het gerommel en gestommel van Tom en Marjan die op komst waren.Perfecte timing ! Dat gaf ons net de tijd om wat calorieën naar binnen te werken voor de 2de helft.Flink bezweet maar content kwamen Tom en Marjan tevoorschijn. Even een babbel en dan hop de meander inom onze bijdrage te leveren aan het polijsten ervan. De combinatie van rijkelijk vloeiend zweet, een beetje kleien kruipende lijven in Texair zijn daar blijkbaar bijzonder efficiënt voor. Het is best werken geblazen in zo’ngladgeschuurde spleet waarin je moet zorgen dat je bovenaan blijft, en Sven was de gelukkige die de sleepzak ermocht doorsleuren.Aan de fameuze S-bocht ging Kris als eerste. Even passen en wringen maar goed te doen. Toen was het aan mij.Omdat de bocht eerst naar rechts gaat ging ik er op m’n linkerzij in. Vervolgens moet je op je rug geraken om het2de deel van de bocht te kunnen nemen. Daarbij ging het echter mis. Ik kwam met m’n borstkas muurvast te zittentussen twee stukken rots. Wringen maakte het alleen maar erger. M’n rug lag helemaal overstrekt en ik had hetgevoel dat enkele ribben het zouden begeven als ik nog meer aandrong. Een ellendige sensatie en een serieuze déjàvu, want ik had hier ooit nog al eens liggen spartelen bij een initiatie. Na even op adem te zijn gekomen raakteik gelukkig cm per cm terug achteruit. Niet zo bevorderlijk voor het zelfvertrouwen, en voor een 2de keer was ikallesbehalve trots op mezelf. Sven liet ik met plezier even voorgaan zodat ik nog eens goed kon kijken. Terug naarde Number Two gaan was immers geen optie want daar waren ze al aan het desequiperen, en bovendien wilde ikook doorgaan, temeer omdat ik zeker wist dat het kon. Op de andere zij in het gat gaan liggen bracht de redding.Op die manier raakte ik er wel op een fatsoenlijke manier door. Toch even een zucht van verlichting maar opnieuween hoop nutteloze energie verscheten. Weer een bewijs van hoe de juiste techniek het verschil maakt tussen wel enniet passeren. Ik was blij dat mijn kompanen het geduld opbrachten om te wachtenNu was het voortmaken geblazen, want Kris moest om 20.00h nog een badmintonmatch spelen en ik moest nognaar een verjaardagsfeest. We waren snel door de rest van de meander. In de centrale as aangekomen stoomde Svenals eerste naar buiten, gevolgd door Kris die halverwege de volle kitzak zou overnemen. Ik nam ik het desequiperenvoor m,n rekening. Tom en Marjan hadden duidelijk super ruim gerekend want de kitzak die er lag zat nog vooreen derde vol met ijzerwinkel en touw.Rond 17.30 stonden we terug buiten in het donker, moe maar tevreden zoals het hoort. Marjan en Tom waren aleven boven. Het was een zeer pittige, leerzame, en vooral heel plezante trip.Mede door mijn gesukkel (ik troost mezelf met de gedachte dat het weinig slapen er voor iets tussen zat) en detijdslimieten voor Kris en mezelf, zat het er helaas niet meer in het geheel af te toppen met een heerlijk schuimendetrappist. Volgende keer nemen we een dubbele portie !Jan (met pijnlijke ribben en fameus stijve spieren)

1.12 december

Dwangarbeid (2011-12-05 11:01) - Paul De Bie

Zondag 27/11/2011 Fagnoules - Topo

Met 4 naar daar: Jos, Bart, Paul en Michaela. Een hele dag topo in de Réseau de l’Echo.

Niet zo eenvoudig: in sommige geconcretioneerde stukken moesten we onze modderpakken uittrekken, wat totenkele hilarische taferelen leidde (vooral met die idote en weinig efficiënte ”ziekenhuisoverschoentjes”).

Réseau de l’Echo, toposessie Réseau de l’Echo, toposessie

98

Paul klom ook nog een cheminee uit in de Salle des Cheminees. 7 m hoger stopt het in de blokken.

De Réseau de l’Echo klokt voorlopig af op 225 m, we komen nog 31 m te kort om de 3000 m te halen voor de heleréseau Buc-Fagnoules! Er zijn nog enkele mogelijkheden en er is nog een hoge cheminee uit te klimmen, dus datkomt wel in orde.

Zondag 4/12/2011 Fagnoules - Gracht graven.

Weer zo een idee dat een plaatsje vindt in de (lange) lijst van “crazy digs”.

Aangekomen aan de Fagnoules, bleek er net die dag een klopjacht gepland. We dachten gauw voor de jagersarriveerden, in de grot te sneaken, maar dat lukte niet: de karavaan 4x4’s van de jagers was er sneller dan verwacht.Gelukkig kende Paul enkele van die mannen en binnen de paar minuten was onze vrije doortocht verzekerd. Onzezeskoppige groep, voorzien van schoppen in allerlei afmetingen, hakjes en piochkes zat tegen 10u onder de grond.

De Fagnoules bleek tot onze verrassing in forse crue te staan. Uit beide buizen van de dam spoot troebel bruinwater. De eerste hevige regen, sedert maanden, had ook de rioleringen en de koeienstront van de weiden gespoeld,dus het water van de rivier rook allerminst aangenaam.

Aangekomen aan de plaats van de (dwang)arbeid dan: de tijdelijke sifon die zich net voor onze nieuwe ontdekking,de Réseau de l’Echo bevindt. Deze sifon zou zich waarschijnlijk binnen enkele weken vullen en dan voor minstens 6maanden de toegang tot alles dat erachter zat, onmogelijk maken. In feite ging het zelfs over twee tijdelijke sifons,met zowat 10 m ertussen.

Berekeningen hadden aangetoond dat, mits het maken van een grachtje achter de sifon, naar een (veel) lager gelegenpunt verderop, de sifon zich niet meer tot aan het dak zou kunnen vullen. Maar: die gracht zou +/- 35 à 40 mlang moeten zijn, en tussen de 40 en 70 cm diep. Bovendien was de bodem een zeer harde kleilaag, en lag je op demeeste plaatsen plat op je buik in de lage galerij. Kortom: het graven zou dus een beestige klus worden, met eenonzekere uitkomst.

Maar gegraven hebben we! Uren en uren, in alle mogelijke houdingen en in alle mogelijke substanties: beenhardeklei, diarree-achtige klei, boterachtige klei die niet van de schop los te krijgen was, in hard grind, in fijn zand dat inde handschoenen kroop enz.

99

In het begin kon de lol niet op, de ambiance was er. Na een uur of 3 lag iedereen in stilte te lijden wegens zereknieën, zere ruggen en vooral verkrampte spieren. En graven met een neopreenpak aan: zoiets verzint men zelfs inGuantanomo nog niet! Na een uur of 5 kwam er dan nog een stekende hoofdpijn bij, want tegen dan was de luchtin deze niet-geventileerde galerij bedorven.

In de late namiddag gingen Rudi, Peter en Jos nog gauw even een toertje maken in de Réseau de l’Echo, terwijlAnnette, Annemie en Paul profiteerden van het laatste beetje zuurstof in de lucht, en de laatste fut in hun armen,om de gracht af te werken.

Maar ze is er dus, die gracht! Of ze effectief gaat zijn, zullen we pas binnen enkele weken of maanden weten. Het zalkantje boord worden, in het beste geval transformeren we de sifon in een voûte-mouillante met enkele centimeterslucht.

Rond half vier kozen 6 totaal onherkenbaar bemodderde aliens, resoluut de weg van de uitgang (en het café).Gelukkig is er halfweg die prachtige waterval die in enkele seconden tijd van zo een modderkruiper weer eenherkenbaar menselijk wezen maakt...

De ”Gracht” getest (2011-12-19 10:36) - Dagobert L’Ecluse

Zondag 18/12/2011Uiteindelijk met zijn drieën naar de Fagnoules (Annemie, Michaëla, Dagobert). De zenuwen zijn wat gespannenwant de afgelopen dagen heeft het toch wel heel hard en veel geregend. Er waren al verschillende scenario’s de revuegepasseerd. Maar uiteindelijk bleek de waterstand al fel gezakt en konden we het normale traject nemen. Aan desifon Moche en de S7 waren de sporen van de crue nog wel duidelijk zichtbaar in de vorm van wat “Mousse de Crue”.Maar we hebben al meer gezien op die plaats.Na een klein uurtje progressie staan we dan ook aan het begin van de pseudosifon. Zou het nog passeren? Er staatin elk geval al heel wat meer water dan enkele weken geleden. Ik duik erin en zie al direct een kanaal vol waterstaan. Best wel een grappig zicht zo’n smalle sleuf vol water.

100

Behoedzaam kruip ik verder, er komt nog een 2e laag punt, benieuwd of dit ook nog passeert. Ja hoor, dit passeertook nog zonder problemen. Er is nog zo’n 20cm lucht. Ik vervolg de gracht en een beetje verder staat er geen watermeer. Maw de gracht moet vanaf dit punt nog dieper want al het water dat er nu nog bijkomt in deze pseudosifonzal er alleen maar voor zorgen dat het waterniveau stijgt.

De strijdwapens worden genomen. Schopjes voor de dames en hamer en beitel voor mezelf. En hop we zijnvertrokken voor enkele uren graaf- en hakplezier. Nadat ik een gleuf gebeiteld heb in een calcietbult vervoeg ik dedames en graven we stoïcijns verder en rond 14:30 is het dan zover. Annemie baggert de laatste meter gracht uit enhet water begint te stromen. Mission accomplished en als dit grachtje zo diep blijft zullen we altijd voorbij dezepsuedosifon geraken. Er komen wel 2 aquatieke passages bij maar daar draaien we ons hand niet meer voor om inde Fagnoules.Een clipje van de graafwerkzaamheden: ”De laatste loodjes!”We ruimen alles op en gaan wat eten en daarna trekken we richting uitgang. Op de terugweg staat het water eenstuk hoger. De sneeuw die er deze morgen nog lag was gesmolten en zorgde voor wat extra water. Maar allespasseert zonder problemen en om 16:15 staan we reeds buiten.

101

Op een prachtig 2012! (2011-12-30 13:48) - Bart Saey

Dag beste lezers,Net zoals voorgaande jaren, was ook 2011 goed gevuld. We kunnen terugblikken op een jaar vol speleoplezier. Zowel”klassiekers” als spannende exploratietochten in binnen- en buitenland passeerden de revue. Eens te meer werdduidelijk hoe onvoorspelbaar exploratie kan zijn. Hoe een krasse ontdekking soms ligt te wachten op een plek waarje het minst verwacht. En dat is nu net wat speleologie zo spannend maakt, en ons motiveert om er in 2012 evenhard tegen aan te gaan.Graag willen wij jullie lezers bedanken voor de uitgebreide interesse en enthousiaste reacties op Het Avalon Blog.We hopen jullie ook in 2012 regelmatig te mogen verwelkomen.Verder een dankjewel aan iedereen die dit blog mogelijk maakt. De deelnemers aan al deze activiteiten en natuurlijkde mensen die ons steeds op nieuw leesgenot trakteren.Dank aan De Berghut, Proviron en Cronos voor het ondersteunen van onze activiteiten.Speleoclub Avalon wenst u allen een prachtig 2012!

Fotosessie in de Chawresse (2011-12-30 22:21) - Paul De Bie

Vrijdag 16 en zaterdag 17 december

Een 15-tal jaren geleden waren we begonnen met het opnieuw opmeten van de Chawresse. De bestaande topo wasniet meer dan een reeks aan elkaar geplakte plannetjes die doorheen de jaren door de verschillende exploratorswaren gemaakt. Op die heel simpele weergave van de grot ontbrak heel wat en het werd dan ook een meerjarenplanom dat labyrintische gangenstelsel in kaart te brengen. Echter, een topografie publiceren zonder een begeleidendboek met de rijke historiek en een degelijke beschrijving van de grot was voor Paul geen optie. Dus begon hij veeltijd te investeren in iets dat wat een van zijn levenswerken zal worden: een monografie over de Chawresse. Hij heeftook al ettelijke uren gespendeerd aan talrijke opzoekingen om de historiek in elkaar te puzzelen. Om wat duisterepunten op te helderen en enkele indianenverhalen te ontkrachten bracht Dirk Van Dorpe op vraag van Paul opvrijdagavond 16 december de ontdekkers en explorators van het eerste uur bijeen, dus de leden van de vroegereclub SSD (Speleologische Stichting Deurne). Sommigen waren maar al te blij dat ze over hun exploten van weleer

102

konden vertellen en het werd een fijne avond met enkele leuke verhalen. De oude ontdekkers vielen wel achteroverbij het zien van de huidige topo en ontwikkeling van de Chawresse.

Paul werd er toch wel wat wijzer van, kon heel wat muffig riekende oude documenten inzien maar er ontbrak hemnog een ding en dat waren degelijke foto’s van de verste delen van het réseau.

Zondag zouden Kim, Bart en Annette gaan verder werken aan een graafplaats beneden de Puits Boubou, maar dedagen te voren was de regen met bakken uit de hemel neergevallen en de graafplaats zou wel eens onbereikbaarkunnen zijn ofwel in een kolkende beek omgetoverd.

Chawresse-Galerie des Ecureuils - foto Bart Saey Bart wurmt zich doorde Suppositoire - foto Annette

Dus werd het programma aangepast en trokken we op fototrip naar de ”Réso B” om Paul uit de nood te helpen.Hoewel de beek buiten een flink debiet had was de beginzone van de Chawresse was niet te nat. Aan de PuitsBoubou (juiste naam van wat meestal de grote put wordt genoemd) gekomen bleek er inderdaad een flinke beekin te verdwijnen en we vervolgden onze trip naar boven om aan de fotoshoot te beginnen bovenaan de Puits del’Espoir.

In de daaropvolgende Chicanes naar beneden, waar de modellen Kim en Annette heel veel geduld moesten uitoefenenmet fotograaf Bart die er maar niet in slaagde om de Chicanes op foto weer te geven. Uiteindelijke al fotograferenddoorheen de Suppositoire naar de Réso B. Foto’s op het schuin vlak, de galerie des Ecureuils, de Vensterjes. Hetfotomateriaal werd pas definitief weggeborgen aan het begin van het kruipstuk dat ons terug richting basis van dePuits de l’Espoir zou leiden. We bereikten die dan ook vlot na ons onderweg als varkentjes te hebben vermaakt intwee modderige waterbaden. In de put, die we vrij uitklommen, viel veel water naar beneden en we werden zodaniggoed gedoucht dat het slijk uit onze pakken werd gewassen. We waren dan ook mestnat tot op het bot tegen datwe uit de uitgang kropen.

Magnifieke passage: de Vensters - foto Bart Saey Kim bovenaan Le PlanIncliné - foto Bart Saey

Uit de fototrip zijn ondanks de alomtegenwoordige mist, wispelturige flitsers en de soms moeilijke omstandighedentoch wel enkele mooie foto’s gekomen. Ik meen echter verstaan te hebben dat de opdrachtgever er nog wel enkelezou willen hebben!

Hierbij enkele van de foto’s, wie de rest wil zien zal het boek moeten kopen. Dat hoopt Paul ”ergens in 2012” klaarte hebben.

PS: de opdrachtgever zat lekker knus thuis, te ”revalideren” van een knieoperatie.

Annette

103

BlogBook v0.4,LATEX 2ε & GNU/Linux.

http://www.blogbooker.com

Edited: November 14, 2012