A Timeless Love by whenitcomestolove.pdf

A Timeless Love by whenitcomestolove

A TIMELESS LOVE.

This is a work of fiction. The characters, organizations and events portrayed in this story are

only products of the author’s imagination. Any resemblance to an actual incident is purely

coincidental.

Published April 11, 2012 in Wattpad.

http://www.wattpad.com/4080627-a-timeless-love

A TIMELESS LOVE. © 2012 by whenitcomestolove / @iamRomaDee.

All Rights Reserved.

No part of this story may be reproduced, distributed or transmitted without the author’s consent.

http://www.wattpad.com/4080627-a-timeless-love


PROLOGUE.

What is Love?

Ang cliche na nyan diba?

Parang paulit-ulit nalang na Love is ganto. Love is ganyan.

Kaya ba talagang idefine ang salitang yun?

Sabi nila, basta daw nageexist ang love, kaya mo na malampasan lahat.

Totoo ba yun?

Pano kung nabubuhay kami sa magkaibang panahon?

Yung tipo na nasa past nya ako at nasa future ko sya?

May magagawa pa ba ang love na sinasabi nyo kung oras at panahon na ang kalaban namin?

Can love really survive the test of time?


1. MIKAELA FUENTES - 1948

MIKAELA'S POV

"Mikaela, iha! Mag-ayos ka na. May dadating tayong mga bisita." Sabi ni inay habang nagluluto

ng pagkain.

"Sino po ang dadating?"

"Mga makapangyarihang tao, anak. Sila ang nagpapasweldo sa iyong tatay kaya malaki ang

utang na loob natin sa kanila."

"Pano naman naging utang na loob yun inay? Pinaghihirapan naman ni tatay ang trabaho

nya ah."

"Pero kahit na. Alam mo naman na mas mahirap pa tayo sa daga noon, pero dahil

tinulungan nila ang ama mo, nakaahon tayo sa hirap."

"Ewan ko nay."

"Alam mo, magbihis ka nalang anak. Sige na."


Hindi na ko umimik. Sumunod nalang ako sa utos ni nanay.

Dumiretso ako sa aking kwarto at naghanap ng matinong masusuot.

Pagkatapos ko magbihis, nagtungo ako sa salamin para tingnan ang aking sarili.

"Ang ganda mo Mikaela. Sayang nga lang at walang nakakapansin sa ganda mo."

Oo, ganyan ako lagi. Kinakausap ko lagi ang sarili ko. Wala naman kasi akong ibang makausap e.

Hindi kasi kami nakikisalamuha sa iba naming kapitbahay. Simula kasi noong nakaahon kami sa

kahirapan, tumaas na ang pride ni Papa at hindi na sya basta basta nakikipagkaibigan sa kahit sino.

Namimiss ko na nga ang dating sya e.

Ay, bago ko makalimutan,

Ako nga pala si Mikaela Fuentes. 20 taong gulang. Sa edad kong to, hindi pa ako kailanman nagkaron

ng nobyo.

Bakit?


Unang-una, dahil walang nakakapansin sakin. Katulad nga ng sabi ko, hindi kami nakikisalamuha

masyado sa ibang tao.

Pangalawa, wala pa sa isip ko ang mga ganung bagay.

"Mikaela, anak? Halika na dito sa baba. Andito na ang mga bisita."

Agad agad akong bumaba. Nakakahiya naman kung ako pa ang hihintayin diba?

Pagbaba ko, nakita ko si Itay, may kasamang isang lalake na medyo may edad na. May kasama rin

sya na isang binata na siguro ay kaedad ko lamang. Medyo natulala ako dun sa binata. Ang gwapo e.

"Mikaela, ito si Tiyo Edgar, ang may-ari ng kumpanyang pinagtatrabahuhan ko. At ito

naman si Javier, ang anak nya."

"Magandang tanghali po."

Ngumiti lang sakin si Tiyo Edgar. Habang si Javier naman ay lumapit sakin at kinuha ang kamay ko

para halikan ito.

"Magandang tanghali din magandang binibini."


Medyo napuno ng katahimikan ang paligid at nakita kong abot langit ang ngiti ni tatay at ni Tiyo

Edgar.

"Ahm. Tara na kumain?" Sa wakas, nagsalita na rin si nanay.

Pumayag naman ang lahat na kumin. Hindi lang ako nagsasalita,, pero kumakalam na ang sikmura ko

noh.

Habang naglalakad kami patungo sa kainan, biglang tumabi sakin si Javier.

"Mikaela, kung mamarapatin mo sana, maaari ba tayong maging magkaibigan?"

Ano raw?! Kinikilig ako. Haha. Ang mukhang ganto kakisig, hindi tinatanggihan.

"Ah. Oo naman. Walang problema." Sabi ko sabay ngiti.

Nginitian din nya ako. Haaayy. Pwede matunaw? Haha. Ang gwapo nya talaga.

Pagdating namin sa hapagkainan, agad naman kaming kinantsawan ng aking ama.


"Mukhang nagkakamabutihan na yata ang iba dyan ah."

"Tama ka dyan kaibigan. Mukhang magiging madali para sa kanila ang pinaplano natin."

"Anong pinaplano nyo, aber?" Tanong ni nanay.

"Malalaman nyo rin sa tamang panahon." Tatay.

Nagsimula na kaming kumain. Minsan nagkakapalitan kami ng tingin ni Javier at nagngingitian nalang

kami pag nangyari yun.

Hay ang gwapo nya talaga. Parang tinamaan na yata ako ni kupido. Pero tsaka ko na yun iisipin.

Sa ngayon kasi, binabagabag ako nung sinasabing plano ni Tatay.

Ano kaya yun?


2. GINO LEDESMA – 2012

GINO‘S POV

―Gino Ledesma! Bumaba ka na dyan!‖

Hay ayan na naman si Mama. Nang-aabala na naman ng masarap kong tulog.

Bumangon nalang ako at naghilamos. Masamang ginagalit ang nanay ko e. Maladelubyo sa movie na

2012 ang bagsik.

Pagkababa ko, ayun. Ready na ang almusal. Woo. Sarap ng buhay ko. Haha.

―Goodmorning to the most beautiful mom in the world.‖ Bati ko kay Mama Menchu.

―Sus! Sipsip! Kumain ka na nga lang at pupunta ka pa sa Bahay Pag-ibig.‖

Bahay Pag-ibig ang name nung Home for the aged na weekly kong binibisita. Ewan ko ba pero

gustong-gusto ko yung lugar na yun.

―Si papa nga po pala?‖


―Ayun, pumasok na sa office nya. Kaya ikaw, bilis-bilisan mo dyan, baka hinihintay ka na ng

mga fans mo dun.‖

Natawa nalang ako sa sinabi ni mama. Sa gwapo ko kasing to, andaming mga tao dun sa Bahay Pag-

ibig ang nahuhumaling sakin. Haha. Walang halong biro.

Pagkatapos ko maligo at magbihis, agad agad na kong nagdrive papunta dun sa Bahay Pag-ibig. Oo,

ako ang nagdadrive kasi 22 years old na ako. Nasa tamang edad na.

Finally after 10 years, nakarating na rin ako sa wakas. Ibinaba ko na lahat ng pasalubong ko at

binigay ito dun sa mga helpers na sumalubong sakin.

Tinulungan ko na rin sila dalhin yun lahat sa storage room. Pagkatapos namin ayusin yung mga dala

kong pasalubong, ayun dumiretso na ko sa confession room. -__________- Okay joke lang. Sa office

ni Sir Laurenti ako nagpunta. Sya kasi ang nagmamanage nitong home for the aged.

―GINO! Medyo tinanghali ka yata‖ Yan agad ang pambungad sakin ni Sir.

―Oo nga po e.‖

―O sya. Halika na. Hinahanap ka na ng mga admirers mo.‖


Naglakad na kami papunta sa receiving room. Doon tumatambay ang mga lola at lolo kapag wala

silang ginagawa. Yung iba, nagpapahangin. Yung iba naglalaro. Yung iba nagbabasa. Yung iba

nagsusulat. Yung iba, nanonood ng TV.

―GINO HONEY!‖

Kung inaakala nyong girlfriend ko yan. Pwes nagkakamali kayo. Hahaha.

―Hello Lola Zeny!‖ Sabi ko sa matandang nakayakap sakin.

Si Lola Zeny ay isip bata na. Minsan nag-uugaling 3 years old sya. Minsan naman, nagiging mature

woman. Pero sa oras na to, mukhang isa syang teenager.

―Anong Lola Zeny ka dyan! Babe nalang.‖

Hindi ko maiwasang ngumiti. Nakakatuwa si Lola.

―O sige, Babe. San mo gusto pumunta?‖

―Date tayo honey!‖

Bago pa man ako makasagot, biglang naglapitan samin ang iba pang mga lola.


―Gino! Ako nalang idate mo!‖

―Hello! Ang gwapo mo naman. Kamukha mo ang namayapa kong asawa.‖

Well. Sabi sa inyo e. Lakas ng kamandag ko. Haha. Para akong artista ditong pinagkakaguluhan ng

mga matatanda. Lagi namang ganto pag pumupunta ako kaya medyo sanay na ko.

Pinagtatawanan nalang ako ni Sir Laurenti.

Habang nagkakagulo sila sakin, bigla akong napatingin sa may garden. Specifically dun sa puno sa

may garden. Nakita ko ang isang matandang nakaupo sa ilalim ng puno.

Hindi ko pa sya nakikita dati. Siguro bagong pasok lang.

Nung dumating na yung mga nurse ng mga lola na kumuyog sakin, nakalaya na ako sa kanila.

Ipinasok na kasi sila sa mga rooms nila.

Naiwan nalang kami dito ni Sir Laurenti.

―Sir. Bago po bang pasok si Lola?‖ Sabi ko sabay turo dun sa matandang nasa ilalim ng puno.

―Ah oo. Nung isang araw lang sya naadmit dito.‖

―Ganun po ba? Okay lang po ba na lapitan ko sya?‖


―Oo naman.‖

Linapitan ko na si Lola. Nakita kong may binabasa sya. Hindi ko alam kung book ba to o ano. Para

kasing makalumang notebook e.

Tumigil ako sa harapan nya. Hindi muna ako umupo dahil baka mathreaten sya kahit pa harmless

naman ako.

―Hello Lola.‖

Napatingin sya sakin at napansin kong gulat na gulat sya.

―Pwede ko po ba kayong tabihan?‖

Nagnod nalang sya kaya naman umupo na ko sa tabi nya.

Pagkaupo ko, pansin kong sinara nya yung binabasa nya.

―Naku. Wag po kayo mahiya. Hindi ko naman po babasahin e. Sige po, tuloy nyo lang po.‖

Napatingin nalang sya sakin at ngumiti.


―Hindi. Ayos lang. Tapos na rin naman akong basahin ang mga nakasaad dito para sa araw

na to.‖

Woah. Lalim ni Lola. Nosebleed ako mga bregs! Haha.

―Ah. Ganun po ba. Ako nga po pala si Gino. Kayo po, anong pangalan nyo?‖

―Nanay Elay nalang.‖

―Ah. Hello po Nanay Elay. Haha.‖ Hindi ko alam pero ang komportable ko kay Nanay. Siguro long

lost lola ko to. Haha.

―Napakakisig mong bata. May nobya ka na ba?‖

―Naku. Wala pa po. Hindi ko pa po naiisip yan e.‖

“Ganun ba. Tama yan. Maghintay ka lang ng tamang panahon. Malay mo bukas, dumating

na ang tamang babae para sayo.‖

Sinabi nya yun ng hindi nakatingin sakin. Ang lalalim talaga ng mga matatanda. Pero kakaiba tong si

Nanay. Kahit na may katandaan na sya, may katinuan pa rin ang pag-iisip nya. Siguro lagi tong

umiinom ng Memo plus Gold. Joke lang.


―Kung dadating man sya bukas. Ngayon palang maghahanda na ko para masalubong ko sya.

Hahaha.‖

―Hahaha. Nakakatuwa kang bata ka. Pero payo ko lang, wag kang mapapalagay sa unang

impresyon mo sa isang tao. Kilalanin mo muna sya ng mabuti.‖

―Para san naman po yun Nanay?‖

―Wala lang. Nabasa ko lang. Gusto ko lang ibahagi sayo.‖

Bago pa man ako makapagsalita, dumating na ang caretaker ni Nanay. Kinukuha na sya para

magpahinga na.

―Sige Gino. Mauna na ko. Ingat ka pag-uwi.‖ At binigyan na naman nya ako ng kanyang ngiti.

―Sige po Nanay Elay. Nice to meet you po.‖

Nakakatuwa si Nanay. Ang lalim nya magsalita.

Habang lumilipad ang utak ko dito, bigla kong narinig na tumunog ang phone ko.

Chineck ko kung sinong tumatawag at nakita kong si Ysabella pala.


Si Ysabella ay kaklase ko simula High School hanggang College. Tapos kasama ko pa sya sa work.

Pareho kasi kaming graduate ng BA Film. At ngayon, may ginagawa kaming isang pelikula.

Nakalimutan ko yatang sabihin na ex ko sya. Nagbreak kami dahil… Sa totoo lang hindi ko alam ang

rason. Haha.

―Hello Ysa‖

(Gino. Nasa Bahay Pag-ibig ka ba ngayon?)

―Oo. At pauwi na ko. May kailangan ka ba?‖

(Ah wala naman. May papabili sana ako sayo e. Kaso malayo ka pala dito. Sige, iba nalang

sasabihan ko. Sorry sa abala. Sige. Bye.)

―Okay. Bye.‖

Pagkababa ko ng phone. Naglakad na ko papalabas. On my way out, nadaanan ko ang kwarto ni

Nanay Elay.

Nakita kong natutulog na sya. Pero ang cute kasi nakangiti sya habang natutulog.

―Ngayon ko lang sya nakitang ganyan kasaya.‖ Nagulat ako sa nagsalita. Yung caretaker pala ni

Nanay.


―Talaga po?‖

―Oo e. madalas nakikita ko lang sya nagbabasa nung binabasa nya. Minsan naluluha pa sya.

Pero ngayon, tingnan mo oh. Nakangiti habang natutulog.‖

―Oo nga po eh. Ang saya nga din po nya kanina nung magkausap kami.‖

―Naku. Gino. Pakiusap ko lang, tuwing dadalaw ka dito, kausapin mo sya lagi ha. Para

sumaya sya lagi ng ganyan.‖

―Wala pong problema. Magaan din naman po ang loob ko sa kanya e.‖

Ngumiti nalang sakin si Ate Caretaker. Haha. Dko alam pangalan e. Nakalimutan ko itanong.

Bago ako umalis, sumilip muna ako ng huling beses kay Nanay.

Hindi ko maiwasang ngumiti pag nakikita syang nakasmile.

Ewan ko ba.

Parang may kakaiba sa kanya e.


3. KWINTAS.

MIKAELA'S POV

Pagkatapos ng pagdalaw samin kahapon nina Tiyo Edgar at ni Javier, parang pakiramdam ko wala na

sakin ang puso ko.

Parang naibigay ko na yata kay Javier.

Parang sya ang isang lalaking hihilingin mong makasama habang buhay.

Bukod sa kanyang kakisigan ay napakagalang din nya at napakamaginoo. Hay. Ako na yata ang

pinakamaswerteng babae kung magugustuhan niya ako.

*PAK*


"Aray, ate!" Binatukan kasi ako ni Ate Risa. Pinsan ko.

"E kasi kanina ka pa tulala dyan? Iniisip mo na naman ang Javier mo noh?"

Napangiti nalang ako at napayuko.

"Hay nako. Ang pinsan ko, umiibig na. Sa wakas. Akala ko tatanda ka nang dalaga e."

"Ate naman!"

"Pero alam mo, sa palagay ko, gusto ka rin ni Javier. Iba ang mga tingin nya sayo e."

"Talaga ate???" Sabi ko ng kinikilig.

"Alam mo... may kakilala akong manghuhula. Gusto mo pumunta tayo dun para

magpahula? Tingnan natin kung si Javier ang lalakeng karapat dapat sayo!"

"Sige ate! Tara na!"

Dahil gusto kong malaman kung si Javier na nga ba ang nakatakda para sakin, sumama ako kay Ate

kahit pa wala naman akong masyadong tiwala sa mga manghuhula. Wala namang mawawala sakin

diba?


Noong nakarating na kami sa bahay nung manghuhula, parang gusto ko na umuwi. Nakakatakot ang

paligid. Kakaiba ang pakiramdam ko.

Pero ano pa ba ang magagawa ko, nandito na kami e.

"Sino yan?" Sabi nung aleng manghuhula.

"Magandang hapon po. Ako po si Risa at ito po si Mikaela. Magpapahula po sana kami."

Tiningnan nya kami. At sinasabi ko sa inyo. Ang mga tingin nya ay lubos na nakakakilabot.

"Maupo kayo."

Sinunod namin sya at umupo dun sa harap nya.

"Anong gusto nyong malaman."

"Ito po kasing pinsan ko. Gusto nyang malaman kung yung lalakeng gusto nya ngayon ang

lalakeng makakatuluyan nya." Sabi ni ate.

"Nais mong malaman kung sino ang lalakeng nakalaan para sayo?"


Tanong nya sakin. Inulit lang nya sinabi ni ate e. -_____________-

"Opo sana. Makikita nyo po ba yun sa bolang kristal nyo?"

"Hahaha. Unang una, wala akong bolang kristal. Pangalawa, hindi ko yun makikita..."

"Ay. Ano ba yan. Naging manghuhula pa ho kayo e hindi nyo din pala kayang sagutin ang

mga katanungan namin. Tara na nga ate. Lumisan na tayo dito."

Papaalis na sana ako, pero nagsalita ulit si aleng manghuhula.

"Hindi ko sya kayang makita dahil ikaw lang ang may kakayahan para magawa yun."

Napatingin naman ako kay ale.

"Bakit? May dugo po ba akong manghuhula. Nawawala nyo po ba akong anak?!"

*PAK*


"Pagpasensyahan nyo na po itong pinsan ko. Masyado lang pong nadala sa mga aklat na

binabasa nya."

"Ayos lang yun mga iha." Pagkasabi nya nun, may kinuha sya sa isang maliit na lalagyanan.

Ipinakita nya ito sakin. Isa itong kwintas na relo na may pindutan sa may bandang itaas. Para san

kaya iyon?

"Ito ang magpapakita sayo ng hinaharap mo."

"Yan po? Pano po?"

"Kailangan mo itong isuot palagi. Sa oras na handa ka na, pindutin mo lang ang maliit na

buton na ito."

"Pagkatapos? Ano pong mangyayari?"

"Hindi ko alam."

"Grabe naman ho kayo! Pano po kung ikamatay ko to?"

"Aba. Ikaw ang may kagustuhan nyan. Hindi ako. Pero kahit hindi ko alam kung anong

gagawin nyan sayo, nakakasigurado akong masasagot ang katanungan mo dahil sa kwintas

na yan. Magtiwala ka lang."


"O sige na nga po. Pag ako namatay, kayo po unang mumultuhin ko."

"Sige na, umalis na kayo."

Bumalik na kami sa bahay namin. Tinititigan ko pa rin itong kwintas na to. Hanggang nung kumakain

kami, lumilipad pa rin ang aking diwa.

"Mikaela, anak. Ayos ka lang ba? Tulala ka yata?" Tanong ni Inay.

"Ayos lang po ako. Medyo inaantok na nga lang po ako."

"Ganun pa. O sige. Pagkakain mo, dumiretso ka na sa kwarto mo. Ako na ang bahalang

magligpit ng kinainan natin."

Ngumiti nalang ako at kumain na ulit.

Pagkaubos ko ng pagkain ko, nagpunta na ko sa silid ko at isinarado ko ang pintuan.

Nababagabag pa rin ako dito sa kwintas na to. Subukan ko na kaya? O bukas nalang?


Tama. Bukas nalang.

"Hay. Ganto ba talaga pag umiibig? Nagiging praning?"

Kinausap ko yung kwintas kahit alam kong hindi naman ito sasagot sakin.

Di ko namalayan, nakatulog na pala ako.

---------------

KINABUKASAN.

Medyo tinanghali ako ng gising ngayon.

Pagkalabas ko, nagulat ako sa bulaklak na nakapatong sa lamesa. May nakaangkop na sulat dun sa

bulaklak na yun.

Kinuha ko iyon at binasa.

Magandang umaga magandang binibini.


Sana nagawa kitang mapangiti dito.

-Javier.

Ibinaba ko ang sulat at kinuha ang bulaklak. Inamoy amoy ko ito. Yun kasi yung nababasa ko sa mga

libro e. Inaamoy nung babaeng bida yung bulaklak na bigay sa kanya.

Hindi ko pa kasi nararanasan to e. Ngayon lang.

Dahil sa sobrang tuwa ko at dahil pakiramdam ko talagang si Javier na talaga. Bumalik na ko sa

kwarto ko para subukan ang kwintas.

"Gusto ko lang naman makita kung si Javier na talaga yung nakalaan para sakin e." Kausap

ko na naman sarili ko.

Tiningnan kong mabuti ang kwintas at bumuntong hininga.

Tapos pinindot ko na yung buton.

Napapikit ako.


Limang segundo...

Sampung segundo.....

Tatlumpung segundo.....

Iminulat ko ang mata ko ng dahan dahan at nagulat ako sa nakita ko.


Nakita ko lang naman ang kwarto ko. -______- Oo, walang nangyari. Umasa pa naman ako.

"Ano ba yan! Hindi naman pala to totoo e. Naloko lang kami. Hay. Kala ko naman----"

Biglang nagliwanag ang kwintas at pansin kong unti-unting naglalaho ang bawat parte ng katawan ko.

"AAAAHHH. Anong nangyayari?"

Nagliwanag na ang buong kwarto. Sa sobrang liwanag, wala na kong makita. Puro puti lang.

"Diyos ko. Sana po hindi muna ako mamatay. Gusto ko pa po ikasal"

At isinara ko na ang mata ko.

-----------------------------------------

GINO'S POV


Kasalukuyan akong nagdadrive papunta sa pinagshushootingan ng pelikula namin.

Drive drive lang. Wala namang masyadong sasakyan e. Nasa loob pa kasi ako ng subdivision.

Maaliwalas ang paligid.. hanggang.......

*SCREEEEEECCHHHHH*

Bigla akong nagpreno. Pano, may biglang nagflash na liwanag. Kala ko nga kidlat e. Pero wala

namang bagyo.

Grabe ha. Nakakabulag yung ilaw na yun. Sakit sa mata!

Nung nawala na yung liwanag, bumaba ako ng kotse para tingnan kung ano yun. Baka alien!

Pero hindi e. Isang babae.

Nakapraying position pa. Ano to, santa? Hala. Apparition ba to? Mamamatay na ba ako? Bakit sakin pa

sya nagpakita?

"Ah.. Ms?"


Lumapit ako sa kanya at pakinig kong nagdadasal sya.

"Diyos ko po. Huhuhuhu."

"Ms?" Hinawakan ko sya sa balikat at wrong move pala yun

"AAAAAAAAAAAHHH. LUMAYO KA SAKIN." Sabi nya at nakacross pa yung kamay nya. Ano ko

multo?

"Ms. Teka. Mabait akong tao. Bakit ka ba nandito?"

"Nasan ba ko? Tsaka bakit ganto ang itsura dito? Bakit puro bato ang mga bahay?" Binaba

na nya ang kamay nya. Nahimasmasan na yata

"Uhm? San ka ba galing Ms? Sa bundok? Sayda namang ganto ang mga bahay e."

"Hindi e. Gawa sa kahoy ang bahay namin."

"Ah. Ganun ba? Pero ganto talaga ang ibang bahay dito, gawa sa bato."

"Siguro nga. Siguro hindi ko palang nararating ang lugar na may gantong sibilisasyon."


Wow. Lalim!

"Haha. Ang lalim mo naman magsalita."

"Ha? Normal lang ang gantong salita. Anong malalim sa sinabi ko?"

"Haha. Nevermind."

"Ha? Anong nevermind?"

Grabe. -__________-

"Ms. Sa totoo lang. Sang panahon ka ba galing? Haha. Una, yang suot mo. Mukhang

makaluma e. Costume ba yan o ano? Haha. Tapos kung magsalita ka pa, parang feel na feel

mo ang role mo ah."

"Alam mo, binata. Kalahati sa sinabi mo ay hindi ko maintindihan."

"Wow. Ang lalim talaga! 2012 na ngayon Ms. Maraming tatawa sayo pag narinig ka nila.

Pasalamat ka nakakapagpigil pa ko."


"2012? 1948 palang ngayon diba?"

ANO DAW?

"HAHAHA. MS. MASHADO KA NANG NACACARRIED AWAY SA ROLE MO." Hawak ko na ang

tiyan ko sa kakatawa. Hindi ko talaga mapigilan e.

"Hindi ako nagbibiro. 1948 palang ngayon."

Seryoso ang mukha nya. At napatigil na ko sa pagtawa.

"1948?"

"Oo. 1948."

"Ms. 2012 na ngayon."

"Pwes sa pinanggalingan ko, 1948 palang. At hindi ako nagbibiro."

At nalaglag dun ang panga ko.


4. MALL.

GINO'S POV

Nasa loob kami ng kotse ngayon. Wala lang. Nasa loob lang kami. Hindi ko madigest yung sinabi

nitong babaeng to kanina e.

She's from 1948? Oh cmon!

Tiningnan ko ulit tong babaeng to at mukha naman talaga syang makalumang tao.

Halatang amazed na amazed sya sa kotseng to e. Paglaruan ba naman ang aircon.

"Ah. Ms?"

"Ano yun, ginoo?"

"Sigurado ka ba sa sinabi mo kanina? Na galing kang 1948?"

Umayos na sya ng upo at tumingin sakin.


"Nais mo bang isalaysay ko sayo ang nangyari sa akin?"

Hanep. Lalim talaga mga bregs.

"Sige."

"Ganto kasi yun. May isang binata na nakapagpatibok ng aking puso. Lubos talaga syang

napakakisig at napakamaginoo. Hay."

Kung makikita nyo lang ang itsura nya ngayon. Alam nyo yung itsura ng mga sinaunang babae na pag

nagdedaydream ng crush nila? Ganun ang itsura nya ngayon. Feel na feel talaga.

"Nais kong malaman kung sya na ba ang nakalaang lalaki para sa akin kaya sinamahan ako

ng aking pinsan sa manghuhula dun sa lugar namin."

"Manghuhula?!"

"Oo, binata. Manghuhula. Pagkasabi ko sa kanya ng aming pakay ay ibinigay nya sa akin

itong kwintas na to at sinabi nyang ito daw ang makakasagot sa aking katanungan."

"Weh. E mukhang hindi ka naman nasagot ng kwintas na yan e. Bakit ka nandito?"


"Wala rin akong ideya, binata. Siguro kaya nya ako dinala sa panahong to ay para ipakita sa

akin ng hinaharap. Kung si Javier ba ang naging kabiyak ko, o nagkaanak ba kami... Hay.

Hindi na ako makapaghintay."

"Psh." Sabi ko at tumalikod na ako sa kanya.

"Alam mo ikaw, tulungan mo nalang ako. Tulungan mo akong mahanap si Javier."

"AYOKO NGA. Ni hindi ko nga kilala yang Javier na sinasabi mo e. Pati nga ikaw hindi ko

kilala e."

"Nagmamakaawa ako sayo. Tulungan mo lang ako at lulubayan na kita."

Nagliwanag ang mata ko sa sinabi nya. Kung tulungan ko na kaya tong babaeng to? Nakaaawa naman

e. At tsaka para lubayan na rin nya ako. Medyo nauubos na kasi ang dugo ko sa kanya. Kanina pa ko

nagnonosebleed dito sa mga sinasabi nya

"Oo na!" Sabi ko, sabay harap sa kanya.

Oops. Wrong move.


Ang lapit pala nya sakin. Maganda naman pala tong babaeng to e. Muka lang talagang may sayad ang

utak dahil sa mga kinikilos nya.

Mga 2 minutes din kaming magkatitigan. Kung hindi pa siguro sya lumayo, baka nahalikan ko na to.

Haha. Joke.

"Ah. Ehem. Mikaela nga pala." Sabi nya at inabot ang kamay nya.

Kinuha ko ito ang nakipagshake hands. "Gino."

Napansin kong ang sama ng tingin nya dun sa kamay namin.

"May problema ba?" Sabay tanggal ko ng kamay ko.

"Hindi ka ba tinuruan ng tamang asal? Hinahalikan ang kamay ng babae kapag

nakikipagkilala ka dito."

Ay nga pala. 19 kopong kopong pa nga pala galing tong babaeng to.

Kinuha ko ang kamay nya at hinalikan ko ito.


"Yan. Tama yan." Binitiwan ko na ang kamay nya.

"Tara na Gino! Hanapin na natin ang Javier ko!" Sinabi nya ng kinikilig. Ano ba tong babaeng to?

"Teka nga. Bago tayo gumala. Mag-ayos ka nga muna ng itsura mo. Tara, sasamahan kita sa

mall."

Napatingin sya sakin at nakita kong parang andaming question marks sa mukha nya.

"Mall?"

Nginitian ko nalang sya at nagsimula na akong magdrive.

----------------------

MIKAELA'S POV

Dinala ako ni Gino sa isang malahigante at napakalamig na lugar.

"Mall" daw ang tawag dito.


"Umayos ka nga! Wag kang magpahalatang makalumang tao ka!"

Bakit ba lagi nalang galit tong si Gino? Sayang naman ang kakisigan nya.

"Pasensya na."

Napatingin sya sakin na parang gulat na gulat. Unang beses ba nya narinig ang salitang "pasensya

na"?

"Bakit ganyan ka makatingin?" Tanong ko.

"Wala. Wala. Halika na nga!" Hinawakan nya ang kamay ko at hinila ako sa kung saan man.

Napatingin ako sa kamay naming magkahawak. Normal lang ba sa panahong to ang maghawak ng

kamay? Sa panahon kasi namin, ginagawa lang to ng dalawang magsing-irog.

Pakiramdam ko nagiinit ang mukha ko sa iniisip ko.

Tumigil kami sa isang tindahan. Puro mga maiiksing damit ang nandito. Bakit ganto? Hindi ba sila

nahihiya?


"O Mikaela, isuot mo to." Sabi nya, sabay abot ng isang berdeng dress sa akin. Long sleeves ito at

hindi kaiksian. Inabutan rin niya ako ng sapatos.

Kinuha ko ang damit at nagpalit ako. Pagkalabas ko dun sa tinatawag nilang "fitting room" natulala

sakin si Gino.

"Bakit?"

"Ma'am. Ang ganda nyo po. Bagay po kayo ng boyfriend nyo." Sabi nung babaeng magtitinda.

"Boyfriend?' Tanong ko.

"Opo. Sya po. Kasintahan nyo po sya diba?" Sabi nya sabay turo kay Gino.

KASINTAHAN? SI GINO? Malayo pa yata sa imposible yun.

"Ah. Hindi po. Haha." Peke kong tawa.

Nilapitan ko na si Gino at tinapik ito. Tulala pa rin kasi e.

"Gino! Uy. Ayos ka lang ba?"


"H-ha? A-ah. Oo. Halika na, bayaran na natin yan."

Sabi nya sabay punta dun sa tinatawag nilang "cashier" at nag-abot ng maraming mga papel na iba't

iba ang kulay.

Pagkalabas namin sa tindahang ito, tahimik lang si Gino kaya napagdesisyunan kong magsalita na.

"Gino, ano yung inabot mo dun sa cashier kanina?"

"Uhm.. Pera?"

"Pera? Bakit ganun ang itsura?"

"Haha. Ganun talaga ang pera sa panahong to."

"Magkano ba ang halaga ng damit at sapatos na to?

"Limang libong piso."

Muntik na kong mahimatay sa narinig ko.

"L-LIMANG L-LIBO?!"


"Anong nakakagulat dun?" Kaswal nyang tanong.

"Hindi ba napakalaking halaga yata nun? Sana hinayaan mo nalang ako isuot ang damit ko

kanina. Ayos lang naman yun."

Sa panahon kasi namin, limang piso palang, malaking halaga na. Mayaman ka na kung magkakaroon

ka ng dalawampung piso. Pero sya, nagbayad ng limang libong piso?!

"Alam mo Mikaela, sa panahon ngayon, mura lang ang limang libo. Sa taas ng presyo ng

bilihin ngayon, maliit na halaga nalang yan."

"G-ganun ba? N-nakakahiya." Sabi ko sabay tungo.

Nagulat ako nung biglang akbayan ako ni Gino.

"Okay lang yun, ano ka ba! Wag ka na malungkot." Sabi nya sabay ngiti sakin.

Napaiwas ako ng tingin sa kanya. Bakit ba ganto ang lalaking to? Minsan galit, minsan mabait? Tapos

kung makahawak ng kamay ko at makaakbay sakin, parang may relasyon kami.

Hindi kaya...


AAAAAAH. Hindi Mikaela. Ikaw lang ang nag-iisip nyan. Wala ka sa panahon mo at siguro ganto lang

ang ginagawa nila sa panahon ngayon.

"Ah. Mikaela, gutom ka na ba? Kain muna tayo, gusto mo?" Tanong nya sakin habang

nakaakbay pa rin.

Ayoko namang tanggalin baka magmukha pa akong masama.

"Sige. Ayos lang sakin." Sagot ko.

"San mo gusto kumain?"

Ako pa talaga ang tinanong ng lalaking to? Alam naman nyang hindi ako pamilyar sa lugar na to.

Tumingin ako kung saan saan at isang kainan ang nakahuli ng atensyon ko.

----------------------------------------------

GINO'S POV

Biglang nagtago si Mikaela sa likod ko.


"Mikaela! bakit? Anong meron?"

"M-may m-malaking bubuyog dun! Kulay dalandan! Umalis na tayo dito baka kung anong

kamalasan ang dala nyan Gino!"

Napatitig ako ng ilang minuto sa kanya at pagkatapos ay tumawa ako ng napakalakas.

"Hahaha. Mikaela. Mascot yan. Mas-cot. At hindi yan bubuyog, may tao sa loob nyan.

Hahaha." Hawak ko na ang tyan ko sa sobrang kakatawa. Haha. Hindi ko talaga mapigilan.

"G-ganun ba?" Sabi nya, habang dahan dahang lumalabas sa pagkakatago nya.

"Ano, dyan tayo kakain?"

"Sigurado ka ba? Baka tayo ang kainin nyan."

"Hahahaha. Mikaela. Trust me. Sige na. Hindi ka mapapahamak."

Kinuha ko na ang kamay nya at hinila sya papunta kay "Jollibee"

Nag-order na ako at lahat lahat pero hindi pa rin nawawala ang tingin nya dun sa mascot.


"Kumain ka na. Andito naman ako e. Kung sakaling maging totoong higanteng bubuyog

man yan, ako ang bahala sayo. Haha. Kaya sige na. Kain ka na." Sabi ko sabay abot ng pagkain

sa kanya.

Nginitian nya lang ako at kumain na.

Pagkalipas ng ilang minuto, naubos na namin ang pagkain namin. Lalabas na sana kami, pero biglang

napahawak sa kamay ko si Mikaela.

Andun kasi yung mascot sa may labasan. Haha. Duwag talaga to.

"Halika. Ako ang bahala sayo."

Lumapit kami sa may mascot. Naninigas si Mikaela kaya nilaksan ko ang pwersa ng paghatak sa

kanya hanggang sa magkatapat na sila ni "Jollibee"

Napatingin sa kanya si Jollibee at akmang yayakapin sya, pero bigla syang lumayo at napakapit sa

braso ko.

"Mikaela, hindi ka nya sasaktan. Tingnan mo nga ang mga bata oh. Sila pa ang lumalapit sa

kanya. Sige na.. Kaya mo yan. Andito naman ako e."

Lumapit na sya kay Jolliibee at hinahawak-hawakan nya ito. Nung medyo naging comfortable na sya..

Sya na mismo ang yumakap kay Jollibee.


"Gino! Pagmasdan mo oh! May bago akong kaibigan! At hindi lang kaibigan. Isang bubuyog

na kaibigan!" Sinigaw nya habang nakayakap pa rin kay Jollibee.

Hindi ko mapigilang tumawa at mapangiti kay Mikaela. Kakaiba talaga tong babaeng to.

Pagkatapos ng yakapan moment nila ni Jollibee, pumasyal muna kami sa Floral Exhibit dun sa labas

ng mall.

"Woooooooooow! Ang aliwalas naman dito. Ang daming mga bulaklak. Ang gaganda ng

kulay!" Para lang akong tatay dito na sinusundan ang anak nyang babae. Takbo kasi ng takbo si

Mikaela e. Tuwang tuwa sa mga bulaklak.

"Hoy Mikaela! Mag-ingat ka nga! Baka madapa ka!"

Pero kakasabi ko palang nun, bigla syang nadapa. Ay lampa. -__________-

Tumakbo ako papunta sa kanya at tinulungan syang tumayo.

"Ayos ka lang ba?" Tanong ko.

"Oo. Salamat."


Ngumiti nalang ako sa kanya.

"Ay nga pala! Hindi ka ba hahanapin sa inyo?"

Biglang nawala ang ngiti sa mukha nya. Napaltan ito ng pag-aalala.

"Sa totoo lang, hindi ko alam kung paano ako makakabalik sa panahon ko. Natatakot akong

hindi ko na muli makita sina inay at itay." Napayuko sya pagkasabi nya nun.

Hindi ko alam kung bakit, pero niyakap ko sya.

"Ssh. Wag ka mag-alala. Makakabalik ka." Kumalas din agad ako sa yakap.

Nginitian lang nya ako. May sasabihin pa ata sya e. Pero bago nya magawa yun, biglang umilaw ang

kwintas na suot nya.

"Mikaela! Ang kwintas mo!"

Hinawakan nya ang kwintas nya at pinindot nya ang buton dun sa bandang taas nung pendant.

Pagkapindot nya nun, unti-unting naglalaho ang bawat parte ng katawan nya.


"Mikaela!" Lalapitan ko sana sya pero pinigilan nya ako.

"Wag ka mag-alala. Ganito talaga ito. Babalik ako, Gino. Habang wala ako, ikaw na muna

ang maghanap kay Javier ha? Paalam!"

Biglang nagkaroon ng isang nakakasilaw na liwanag. Parang nung unang beses ko lang sya nakita

kanina.

Pagkamulat ko ng mata ko, wala na si Mikaela.

Nakakaloko naman yung huling bilin nya sakin e. Hanapin ko daw si Javier. E malay ko ba kung anong

itsura nun.

Makisig daw. E diba ako yun? Baka ako ang hinahanap nya! Haha.

Habang naglalakad ako papunta sa sasakyan, hindi ko maiwang maisip.

Kelan kaya ulit babalik si Mikaela?


5. MULING PAGKIKITA.

MIKAELA‘S POV

Ilang araw na rin ang nakalipas simula noong nakabalik ako dito galing sa makabagong panahon.

Siguro tatlong araw na rin.

Sa tatlong araw na nandito ako sa panahon ko, patuloy lang akong nakakatanggap ng mga liham at

regalo mula kay Javier.

―Pinsan. Mukhang seryoso talaga sa‘yo si Javier ha.‖

―Sinabi mo pa, pinsan.‖ Sabi ko habang inaamoy ang bulaklak na pinadala nya sakin nga-ngayon

ngayon lang.

―Maiba ako pinsan, sinubukan mo na ba ang kwintas na ibinigay sayo ng aleng

manghuhula?‖

―Oo.‖

―Anong nangyari?‖


―Nakarating ako sa hinaharap.‖

Nabitawan ng pinsan ko ang hawak nyang libro sa sinasabi ko.

―Ikaw ba ay may sakit? O ika‘y nababaliw na?‖

―Wala akong sakit, ate. Totoo ang sinasabi ko. Nakarating ako sa panahong dalawang libo‘t

labing-dalawa.‖

―HAHAHA. Mikaela naman. Sigurado ka ba sa iyong sinasabi?‖

―Oo, ate. May nakilala pa nga akong estrangherong Gino ang pangalan. Siya ang magiging

katulong ko sa paghahanap kay Javier sa panahong yun.‖

―Ha? Bakit mo kailangang hanapin si Javier?‖

―Dahil nabanggit ng manghuhula na sasagutin daw ng kwintas na ito ang katanungan ko.‖

―Ngunit ang tinanong mo ay kung si Javier nga ba ang nararapat sa iyo.‖

―Tumpak! Kaya nga hinahanap ko si Javier sa panahong pinagdalhan sakin ng kwintas.‖


―Pero paano kang nakakasiguradong nararapat nga si Javier sayo? Paano kung kaya ka

dinala doon ng kwintas ay upang maipakita sayo ang hinaharap at hindi para hanapin si

Javier.‖

―Yun na nga ang ipinaparating ko, ate. Si Javier ang hinaharap ko, alam ko. Kaya

nakakasigurado akong makikita ko sya o ang mga anak at apo namin sa panahong yun.‖

―Pero paano kung dinala ka dun ng kwintas para makilala mo ang lalaking mamahalin mo.

Ang lalaking nararapat talaga sayo… at hindi yun si Javier‖

Hindi ko alam kung bakit, ngunit pumasok sa isipan ko si Gino. AAH. Wala, marahil ay naalala ko

lamang sya.

―Ay. Ewan ko ate. Pinapagulo mo pa kasi ang sitwasyon e.‖

―Alam mo, Mikaela. May dahilan ang lahat. Nabanggit mong may nakilala kang binata dun

diba? Sa tingin mo, bakit mo sya nakilala?‖

Si Gino? Bakit nga ba? Kung tutuusin sa kanya talaga ako dinala ng kwintas.

―Siguro siya ang itinakdang makakatulong ko.‖

―Hmmm. Maaari. Maaari ring hindi…‖ Napatingin ako kay Ate na nagbabasa na naman ng aklat

nya. Anong nais nyang iparating?


Kailangan kong makausap ang babaeng manghuhula upang malinawan ako.

Gumayak na ako at nagpunta sa tirahan ng manghuhula. Kahit kailan talaga, hindi ko gusto ang lugar

na to. Nakakakilabot!

―Mikaela. Anong kailangan mo‘t napasadya ka dito?‖ Bati nya sakin.

Umupo na ako sa harapan nya at inilahad ko ang kwintas.

―Nagamit mo na ba?‖ Tanong nya sakin.

―Opo.‖

―Anong nangyari?‖

―Dinala po ako nito sa panahong 2012.‖

―Hmmm… Tapos? Nasagot na ba nito ang katanungan mo?‖

―Hindi po. Wala pong nangyari sa pagpunta ko doon. Nakakilala lang po ako ng isang

estranghero, ngunit bukod doon, walang kahit anong may kinalaman kay Javier.‖


―Sa tingin ko, kahit papano ay nasagot na ng kwintas ang katanungan mo.‖

―Po? Ano pong ibig nyo sabihin?‖

Ngumiti lang sakin ang manghuhula. ―Ayaw kong sagutin yan. Nais kong ikaw mismo ang

makatuklas. Sana gamitin mo ng tama ang kwintas na yan at sana magawa mong

matuklasan ang sagot sa iyong katanungan bago pa mahuli ang lahat.‖

―Po?‖

―May katapusan rin ang lahat Mikaela. Habang maaga pa, gawin mo na ang nararapat at

sulitin mo ang mga araw. Darating ang panahong pagdadamutan ka ng oras at tadhana.‖

Pagkatapos nya sabihin yun, bumalik na sya sa ginagawa nya. Ako naman, umalis na. Pinag-iisipan ko

pa rin ang sinasabi nya. Pagdadamutan ng oras at tadhana? Anong ibig nyang sabihin?

Tanaw ko na ang aming bahay ngunit bago ako makarating doon, bigla akong natisod sa isang bato.

Dahil likas akong lampa, ipinikit ko na lamang ang mata ko at inintay na bumagsak ako sa lupa.

Ngunit, wala akong naramdaman.

Pagmulat ko ng mata ko, nakita kong hawak ako ni Javier.


―Ayos ka lang ba, Mikaela?‖ Seryosong seryoso ang mukha nya at ramdam ko sa tinig nya ang

pag-aalala.

―Ayos lang ako, Javier. Salamat.‖

―Mag-iingat sa susunod ha? Ayaw kong nasasaktan ka.‖

Ramdam kong namumula ang mukha ko kaya napatungo ako. Pero, itinaas ulit ni Javier ang mukha

ko.

―Huwag ka na mahiya, Mikaela. Mas lalo kang gumaganda pag ika‘y namumula.‖ Ngumiti sya

ng nakakatunaw nyang ngiti.

―A-ahh…‖ Wala akong masabi. Ang lakas ng tibok ng puso ko!

―Haha. Sige na Mikaela, mauna na ako sayo.‖ Kinuha nya ang kamay ko at hinalikan ito. ―Mag-

iingat ka ha?‖

Bago sya lumisan ay hinaplos nya muna ang mukha ko. Ngumiti lang ako sa kanya, tapos ay naglakad

na sya papalayo.

Seryoso na talaga ako. Nais ko na talagang malaman kung ano ang mangyayari sa hinaharap. Nais

kong malaman kung si Javier nga ba ang makakatuluyan ko.


Tumakbo ako papunta sa likod ng bahay tapos ay pinindot ko ulit ang mahiwagang buton.

-------------

GINO‘S POV

Tatlong araw na rin ang nakalipas mula noong huli kong nasilayan si Mikaela.

PWE. Ano ba yan! Ba’t napagaya na ko sa kalaliman ng babaeng yun?

Pero seryoso, 3 days na nga talaga.

Thursday ngayon at may work ako. Actually, may meeting kami ngayon para sa story conference

nung film na ginagawa namin.

Nagsimula na yung shooting nung isang araw, pero kailangang idelete yung scenes na yun dahil hindi

pala naapprove ng board yung storyline na sinubmit ni Ysabella.

―Ms. Ysabella, wala ka bang bagong storyline na isasubmit?‖ Sabi nung boss namin.


―Uhm, sir. I‘m still working on it.‖ Ysabella.

―Better make it fast, Ysabella. Sayang ang panahon at oras natin.‖

―Yes sir, I apologize for that.‖

―I don‘t need your apology. I need your storyline.‖

―Yes sir.‖

Lumabas na yung boss namin. Ibig sabihin lang nun, tapos na ang meeting.

Nilapitan ko muna si Ysa na mukhang kabang-kaba.

―Are you okay?‖ Napatingin sya sakin at ngumiti ng pilit.

―Yes. I am.‖

―How silly of me. Mali pala yung tanong ko. I mean, I shouldn‘t have asked you that. Alam

ko namang hindi ka okay.‖

―Really? How did you know?‖


―Sabihin nalang natin na since high school, kilala na kita.‖

―That‘s not enough.‖

―Well, we used to be lovers, you know.‖

Parang nailang sya sa sinabi ko kaya napaiwas sya ng tingin.

Napasmirk nalang ako at hinalikan sya sa cheeks.

―What was that for?!‖

―Wala lang. Cute mo e. Sige, alis na ko. Goodluck sa storyline. Bakit hindi nalang love story

natin ang gawin mo, para mapabilis. Haha. Joke lang. Okay, bye‖

Binilisan ko na ang paglabas ng conference room. Baka paghampas hampasin ako ni Ysa sa mga

sinabi ko e.

Nagdrive na ko pauwi. Pagkadating na pagkadating ko sa bahay, nagshower agad ako. Ang init e!

Summer na kasi.

Nung tapos na ko magshower, kukunin ko na sana yung towel, pero nakalimutan ko pala sa kama.


Aish. Wala namang tao. Sige lalabas na ko.

Para makasigurado, sumilip muna ako bago ako lumakad papalabas.

Nung malapit na ko sa towel ko at kukunin ko na ito, biglang may nagflash na liwanag sa harap ko

at…

―Gin-------- AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAHHHHHHHHH!!!!‖

WTF!!!!!!!!!!!!!! Minadali kong kunin yung towel at ibinalot ito sa katawan ko.

―ANO BA MIKAELA! BAKIT BASTA BASTA KA NALANG NASULPOT DYAN!???????‖

Nakataklob pa rin ang kamay ni Mikaela sa mukha nya.

―Hoy! Okay na! May taklob na. Pwede mo nang imulat ang mata mo!‖

Dahan dahan nyang tinanggal ang kamay nya sa mukha nya.

―AHHHHHHHHHHH. HUBAD KA PA RIN. MAGSUOT KA NG PANTAAS GINO!!!!‖ Sigaw nya sabay

talikod.


Hahaha. Nakakatawa talaga to. Napakaconservative.

Kumuha na ako ng tshirt, tapos sinuot ko to.

―O yan, okay na.‖

Dahan dahan syang tumalikod, tapos huminga sya ng malalim.

―Hayyy. Sa wakas. Bakit ka ba kasi naglalakad ng hubad?‖

―E bakit ba kasi basta basta ka nalang sumusulpot?!‖

―Hindi ko naman kontrolado tong kwintas e. At nagtataka nga rin ako kung bakit lagi nalang

ako nito dinadala sa kung nasaan ka. Hindi naman ikaw ang sadya ko dito.‖

―Baka crush ako ng kwintas mo. Haha.‖

―Ano?‖

―Aish. Wala.‖


―Gino. Tulungan mo naman ako oh. Pwede mo ba akong ilibot dito sa lugar nyo para maging

pamilyar ako. Sa gayon, hindi ko na kakailanganin ang tulong mo sa paghahanap ko kay

Javier.‖

―Ayoko, pagod ako.‖ Sabi ko, sabay higa sa kama.

―Nakikiusap ako Gino.‖ Lumapit sya sakin at tiningnan nya ako ng diretso sa mata. Bakit parang

nalulunod yata ako sa mata nya?

AAH GINO! Get back to your senses!

―OO NA OO NA!‖ Umiwas ako ng tingin sa kanya.

―Salamat! Maraming salamat!‖ Sigaw nya habang palundag lundag.

―Hoy. Mag-ingat ka nga. Tanga‘t lampa ka pa naman.‖ Tumingin sya sakin ng masama.

―Alam mo ikaw, ang layo talaga ng ugali mo kay Javier. Napakamaginoo nya samantalang

ikaw, napakawalang modo.‖

―At ako pa talaga ang walang modo!‖

―Oo. At napakayabang mo pa. Kung makapagyabang ka parang ang laki laki ng……‖


Hindi na nya tinuloy ang sinabi nya, nakatingin lang sya sa bandang ibabang parte ng katawan ko.

Napatingin din ako at…

―MIKAELAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!‖

Tumawa nalang sya ng malakas tapos ay tumakbo na sya papalabas ng kwarto ko.

―Magbihis ka na! Aalis pa tayo, Gino! Hahaha.‖

Makapag-utos naman to.

Pero alam nyo, kahit ganyan ang babaeng yan… Hindi ako naiinis sa kanya.

Parang ngang tuwang-tuwa pa ko dahil nakita ko na ulit sya e.

--------------------------------------------------------------------------------


6. I Care

GINO'S POV

Pinapasyal ko ngayon si Mikaela. Kahit pagod na pagod na ko, parang narerefill ang energy ko dahil sa

babaeng to.

"GINO! MAY DELUBYONG DADATING! TINGNAN MO!!!! TARA NA. BAKA MALUNOD

TAYO!!" Sabi nya sabay tago sa likod ko.

Tiningnan ko yung tinitingnan nya. Alam nyo ba kung ano yun?

Yung fountain. -_____________________-

"Mikaela. Yan ay fountain. Display lang yan dito. Walang mangyayaring masama sayo."

"Sigurado ka ba? Baka..."

"Magtiwala ka lang sakin. Tara na."

Hinila ko sya papunta dun sa fountain. Grabe talaga to. Kawawa sya pag wala ako.


"Ang ganda pala. Hihi." Sabi nya habang dinadaw daw yung kamay nya dun sa fountain.

"Sabi sayo e." Hindi ko maiwasang mapangiti dahil sa babaeng to. Nakakatuwa e.

Mamaya-maya, napatingin sya dun sa may nagtitinda ng ice cream.

"Gusto mo?"

Tumingin lang sya sakin tapos ngumiti sya.

Pumunta na kami dun sa may tindahan ng ice cream tapos binili ko na sya.

"Naku sir. Bagay na bagay po kayo ng girlfriend nyo. Nakakatuwa po kayong tingnan." Sabi

nung magtitinda.

"Hindi po niya ako kasintahan. Magkaibigan lang po kami." Sagot ni Mikaela.

"Naku naman ma'am. Wag nyo na po itanggi. Halatang halata naman po e."

"Po? Pero hindi po talaga."


"O sige po. Pero bagay na bagay po talaga kayo." Sabi nung magtitinda sabay abot nung ice

cream samin.

Nagbayad na ko tapos umalis na kami. Naglalakad lakad lang kami nang biglang nagsalita si Mikaela.

"Gino, bakit ganun? Lagi nalang tayong napagkakamalang magkasintahan?"

"Ha? Hindi ko alam e. Siguro kasi gwapo ako."

"Ha? Anong kinalaman nun?"

"Gwapo ako... tapos maganda ka." Binulong ko lang yung huling sinabi ko.

Napatingin lang sya sakin. "Bakit ganyan ka makatingin?"

"Maganda ako?" Sabi nya habang nakangiti.

"Ha? Wala akong sinasabing ganyan ha. Tigilan mo ko."

"Pero narinig ko yun. Hindi mo maaring ipagkaila."


"Wala kang pruweba."

"Meron."

"Sige nga. Ano?"

Hindi na sya nakapagsalita. Hahaha. Wala pala to e.

Nagpatuloy lang ako sa paglalakad tapos bigla akong nakarinig ng sigaw.

"AAAHH. GINO!!!"

Napalingon ako kay Mikaela at nakita kong nakataklob ang kamay nya sa mukha nya.

Agad akong tumakbo papunta sa kanya.

"Mikaela! Anong nangyari?!"

Sinusubukan kong tanggalin ang mga kamay nya, pero ayaw nya.


Pero mamaya-maya, natanggal ko din yun.

"Anong problema, Mikaela? Anong masakit?"

Nilapit ko yung mukha ko sa mukha nya. Siguro mga 1 inch lang yung pagitan.

Minulat nya yung mata nya tapos tinitigan nya ako.

Ako naman, nawala na naman sa katinuan dahil halos malunod na ko sa pagtitig nya. Pati ako

napatitig na rin.

"Sabi na nga ba e. Sa sobrang ganda ko, hindi mo na maialis ang mga tingin mo sakin. Nais

mo ba akong tunawin, Gino?"

Nahimasmasan na ko sa mga nangyari. Loko din tong si Mikaela e. Nilayo ko na ang mukha ko sa

kanya.

"Alam mo ba kung gano ako nag-alala sayo?! Tapos mangtitrip ka lang pala! Aish. Ewan ko

sayo. Umuwi ka na nga sa panahon mo! Bahala ka na."


Naglakad ako ng mabilis. Ewan ko kung sumusunod pa sya o ano. Bahala sya.

"Gino. Patawad na."

Bigla akong napatigil sa paglalakad ko. Yung boses nya kasi e. Ang sincere.

Napalingon ako sa kanya at nakita kong halos maluha-luha na sya.

"Hoy. Ano ka ba! Wag ka nga umiyak dyan. Baka kung anong isipin ng mga tao!"

"Ikaw kasi e. Ayaw mo pang aminin yung sinabi mo kanina. Kailangan ko pa tuloy gumawa

ng paraan. *sniff sniff* "

Yan na nga ba. Umiyak na sya. Lumapit na ko sa kanya tapos pinahiran ko yung luha nya.

"Wag ka na nga umiyak. Sorry na. Sige ka, papangit ka nyan."

Napatingin sya sakin tapos ayan na naman ang ngiting pang-asar nya.

"Ibig sabihin..."


"Oo na. Maganda ka na. Psh."

Bigla nalang nya ako niyakap. "Salamat Gino!"

dubdubdubdub.

Hala ano yun?! Bakit ambilis ng tibok ng puso ko?!

Niyakap ko na rin sya pabalik. Ewan ko. Parang kusang gumalaw yung kamay ko e.

"Gino?"

Napatingin kami dun sa nagsalita.

"Ysa. Anong ginagawa mo dito?" Sabi ko sabay bitaw sa pagkakayakap namin ni Mikaela.

"Wala naman. Namamasyal lang." Sabi nya habang nakatingin kay Mikaela.


"Ah. Ysa, si Mikaela nga pala. Mikaela, si Ysa."

Lumapit si Mikaela sa kanya at inilahad ang kamay nya. "Ikinagagalak kitang makilala."

Parang medyo nagulat si Ysa sa pananalita ni Mikaela, pero napalitan din yung gulat na yun ng ngiti.

"Ikaw rin." Kinuha nya ang kamay ni Mikaela tapos nagshake hands sila.

"Nararamdaman kong magiging mabuti tayong magkaibigan." Mikaela.

"Alam mo, ako rin. Feeling ko kasi ang bait mo e. Tapos parang ang inosente ng dating mo.

Haha. Sissy nalang ang tatawag ko sayo ha?"

"Sissy? Baka sisiw?"

*Facepalm.* Oh Lord. Eto na naman po tayo. -_____________-

"Ha? Hahaha. Hindi. Sissy. Parang sister."

"Ahh. Ganun ba. Sige, sissy."


"Nakakatuwa ka talaga. Sige. Una na muna ako sa inyo ha. Bye sissy! Bye Gino!" Tapos

umalis na sya.

Wow. Instant friends. Haha.

"Ang bait nya noh?"

"Kaya mahal ko yan e." Bigla ko nalang nasabi.

"Talaga? May relasyon kayo? Bagay na bagay kayong dalawa!"

"Magkaibigan nalang kami ngayon."

"Ganun ba? Sayang naman."

"Oo nga e. Nanghihinayang rin ako nung una. Pero..." Napatingin ako sa kanya. "Okay na ko

ngayon."

OKAY. ANO NAMAN YUN? BAT BIGLA KO NALANG YUN NASABI SABAY HARAP PA SA KANYA? Sabihin

nyo nga. May sarili bang buhay tong ulo at bibig ko? Kusa nalang gumagalaw e.


Napaiwas ng tingin si Mikaela.

"Ah. Haha. Tara na Gino."

Naglakad na sya papalayo. Ako naman, sinundan sya.

Dumaan kami dun sa mga nagvovolleyball. Sasabihan ko palang sana si Mikaela na wag nalang dun

dumaan pero naunahan na ko nung bola.

"ARAY!" Sigaw ni Mikaela. Tinamaan kasi sya ng bola. Binilisan ko ang lakad ko papunta sa kanya.

"Naku. Ate. Sorry po. Sorry po. Hindi ko po sinasadya. Sorry po."

"Ayos lang yun. Sige na, ipagpatuloy nyo na ang paglalaro nyo." Sabi ni Mikaela habang

hinihimas ang noo nya.

"Salamat po. Ang bait nyo!" Sabi nung bata tapos tumakbo na sya paalis.

Hinila ko si Mikaela papunta dun sa may likod ng puno.

"Ayos ka lang ba?"


"Medyo masakit, pero ayos lang."

"Akin na nga." Tinanggal ko yung kamay nya at nakita kong ang pula ng noo nya.

"Ang pula oh. Tara na muna sa bahay, lalagyan natin ng yelo."

"Wag na. Ayos lang yan. Dito muna tayo. Ang sarap ng simoy ng hangin oh."

"O sya sige. Pero hayaan mo kong gawin to."

"Ang alin?"

Hinawakan ko yung mukha nya tapos hinalikan ko yung noo nya.

"Yan. Gagaling na yan."

Tulala lang sakin si Mikaela nang biglang umilaw yung kwintas nya.

"Mikaela! Ang kwintas mo!"


Bumalik na sya sa realidad.

"Mukhang kailangan ko na ulit umalis. Sige Gino. Hanggang sa muli nating pagkikita."

Pipindutin na sana nya ang buton pero pinigilan ko sya.

"Teka lang!"

"Bakit?"

Bakit ko nga ba sya pinigilan? AISH! EWAN KO.

"Wala wala. Ingat ka." Sabi ko tapos umurong na ko.

Pinindot na ni Mikaela ang buton tapos isa na namang nakakasilaw na liwanag ang bumulaga sakin.

Napapikit ako ng mata dahil dun.

Pagmulat ko ng mata ko, wala na si Mikaela.


Hindi ko alam kung bakit, pero...

Parang gusto ko na ulit syang makita.


7. I MISS YOU.

MIKAELA‘S POV

Kakaiba ang mga ikinilos ni Gino noong huli naming pagkikita.

Bakit kailangan niya pa akong halikan sa noo? Ganun ba talaga sa makabagong panahon? Hinahalikan

ang sugat upang gumaling?

Pero hindi rin naman gumaling e. Namanhid lang siguro sapagkat nagulat ako sa biglang paghalik ni

Gino.

Nakakapagtaka rin ang pagiging maalahanin niya. Kung nakita niyo lamang ang mukha niya nung

nagpanggap ako at nung tinamaan ako ng bola… tila makakapatay siya ng nilalang kung may

nangyaring masama sa akin.

Ngunit bakit ko ba ito pinag-iisipan? Baka naman ganun lang ang talaga ang modernong maginoo.

―Mikaela! Ang lalim yata ng iniisip mo!‖ Pinsan.

―Hindi naman ate.‖

―Nga pala, nakabalik ka ba sa makabagong panahon?‖


―Oo, ate.‖

―Anong nangyari? Nahanap mo ba si Javier o ang mga anak nyo?‖

―Hindi ate. Laging kay Gino ako dinadala ng kwintas.‖ Sabi ko sabay hawak dun sa kwintas.

―Gino? Ang estrangherong tumutulong sayo?‖

―Oo ate. Hindi ko nga alam e. Pero tuwing pupunta ako sa makabagong panahon, lagi akong

dinadala ng kwintas sa kung nasaan si Gino.‖

―Hmm… Iba na yan Mikaela. Sa tingin ko, may dahilan kung bakit kay Gino ka lagi

napapadpad.‖

―Hindi ba yun na ang dahilan, ate? Yung siya ang aking makakatulong sa paghahanap sa

posibleng naging pamilya namin ni Javier?‖

―Maaari. Ngunit, matanong ko sayo Mikaela. Ano ba talaga ang rason mo sa paghanap ng

pamilya nyo ni Javier sa hinaharap? Hindi ba maaaring makuntento ka na lamang sa ngayon

at hintayin ang mga susunod na araw kung ano ang mangyayari sa pagmamahalan niyo ni

Javier?‖


―Sa bagay. Tama ka, ate. Siguro, masyado lang akong nadala ng emosyon ko kaya nais kong

malaman agad kung si Javier nga ba ang makakatuluyan ko.‖

―Sa tingin ko, hindi mo na kailangan ang kwintas na yan.‖

―Oo ate. Ngunit, mahigpit na bilin sa akin ng manghuhula na huwag ko itong tatanggalin.‖

―Bakit mo pa siya kailangang sundin kung hindi mo na rin naman gagamitin ang kwintas na

iyan?‖

―Wala namang masama, diba? Tsaka ko na lamang ito tatanggalin kapag nakausap ko na

ang manghuhula tungkol dito.‖

―Ikaw ang bahala.‖

Pagkatapos ng usapan namin ng aking pinsan, dumiretso na ako sa aking silid.

Tinitigan ko ang kwintas ko at kinausap ko ito.

“Pano ba yan. Mukhang hindi na ulit tayo magkikita…‖

Kahit kausap ko ang kwintas, alam ko sa sarili ko na sa isang tao ko nais ipabatid ang aking mensahe.


Kay Gino…

-------------------------------

GINO‘S POV

Sabado ngayon. At alam nyo namang every Saturday, pumupunta ako ng Bahay Pag-ibig diba?

Grabe. 1 week lang pala ang nakalipas since nung last visit ko? Parang andami nang nangyari sa one

week na yun e.

On the way na ko papunta sa Bahay Pag-ibig, pero dahan dahan akong nagdadrive. Baka kasi bigla na

namang sumulpot si Mikaela tapos mabangga ko pa.

Kaso nga lang, nakadating na ako sa Bahay Pag-ibig at lahat lahat pero walang Mikaela.

―Gino!‖ bati ni Sir Laurenti.

―Hello Sir!‖ Sabi ko sabay abot nung mga dala ko.

―Kanina ka pa nila hinihintay dito.‖


―Talaga po? Haha.‖

―Naku. Oo. Lalo na ni Lola Zeny! Haha.‖

―Ganun po ba? Haha. Sige, tara na po sa kanila.‖

―Sige, mauna ka na. Aayusin ko muna tong mga dala mo. Andun ulit sila sa receiving room‖

Nagpunta na ko sa receiving room. Katulad dati, madami ulit ang bumati sakin, unang-una na si Lola

Zeny.

Pero hindi na teenager si Lola Zeny ngayon. Isa na syang toddler. Haha. Ang cute nga e.

―Hello Kuya Gino! Laro tayo!‖ Sabi ni Lola Zeny habang hinihila ako.

―Sige po. Ano pong gusto nyong laro?‖

―Uhm. Bahay-bahayan!‖

―Haha. O sige! Ako daddy, tapos ikaw ang anak ko?‖

―Sige!‖


Padami ng padami ang sumasali sa laro namin ni Lola Zeny hanggang sa hindi na ko napapansin ni

Lola. Dahan dahan akong umalis dun para makatakas.

Nung medyo nakalayo-layo na ko, napabaling ang tingin ko dun sa may garden. Katulad dati, nakita

ko ulit dun si Lola Elay. Tahimik na nakaupo at nagbabasa nung parang diary nya.

Nilapitan ko sya. Malayo palang ako pero napansin kong nakita na nya ako.

Nung malapit na ko sa kanya, isinarado na nya ang kanyang diary tapos nginitian nya ako.

―Magandang umaga, Gino‖

Umupo ako sa tabi nya. “Goodmorning din po lola.‖

―Kumusta ka?‖

―Ayos lang naman po. Kayo po?‖

―Maayos rin naman. Tila may bumabagabag sa iyong isipan.‖ Sabi nya ng nakatingin sakin.

―Po? Wala po. May iniisip lang ako.‖


―Babae ba yan?‖

―Hahaha. Opo e.‖

―Nais mo bang magkwento sakin?‖

Sumandal ako sa may puno tapos tumingala ako para pagmasdan ang langit.

―Meron po kasi akong nakilala. Sobrang kakaiba po sya sa lahat ng mga babaeng kilala ko.‖

―Gusto mo sya?‖

―Po? Hindi naman po. Pero parang gusto ko po syang laging nakikita.‖

―Bakit hindi mo sya puntahan sa kanila?‖

―Hindi po pwede e.‖

―Bakit naman?‖


Napaayos ako ng upo tapos humarap ako kay Lola.

―Basta po. Bawal po.‖

Ngumiti sya sakin tapos hinawakan ang kamay ko.

―Basta sundin mo lang ang puso mo, Gino. Tandaan mong malupit na kalaban ang oras.‖

―Po? Ano pong ibig nyo sabihin?‖

Binitiwan na nya ang kamay ko tapos sya naman ang tumingala para pagmasdan ang langit.

―Wala naman. Nabanggit ko lang.‖ Ngumiti sya pagkasabi nya nan.

Grabe. Ang lalim talaga ni Lola. Sa kalaliman nya halos hindi ko na sya maitindihan.

―Wag nyong aksayahin ang oras. Mamuhay kayo na parang ito na lagi ang huling araw na

magkasama kayo para pagdating ng panahon, wala kayong pagsisisihan.‖

―Opo, lola.‖

―Maaari mo ba akong kwentuhan tungkol dun sa babaeng tinutukoy mo?‖


―Mikaela po ang pangalan nya. Napakaganda nya. Minsan may pagkaisip bata at makulit,

pero imbes na mainis ako, sumasaya pa ako. Pag kasama ko sya, hindi nawawala ang ngiti

sa labi ko. Ang taas lagi ng energy nya kaya pati ako nahahawa sa pagkajolly nya.‖

―Sa tingin ko, gusto mo na sya. Kitang-kita sa mga ngiti mo ngayon habang kinekwento mo

sya.‖

―Pero hindi po yun pwede. Kakakilala lang po namin.‖

―Pero anong magagawa mo? Sa yan ang nararamdaman mo e.‖

―Kung sa bagay nga po.‖

―Sige na, ako‘y magpapahinga na.‖

Tinulungan kong tumayo si Lola tapos hinatid ko sya sa room nya.

―Magpahinga ka muna sa mga susunod na araw. Mas mabuting linawin mo muna ang

nararamdaman mo. Para pag nagkita ulit kayo, malinaw na sayo ang lahat.‖

―Sa mga susunod na araw? Ano pong ibig nyo sabihin?‖

―Sabihin na nating, bibigyan ka ng mahaba-habang panahon para makapag-isip.‖


Pumasok na sya sa room nya kaya eto ako, windang.

Ano naman kaya ang ibig sabihin nya?

Nagpaalam na ako kay Sir Laurenti tapos nagdrive na ko pauwi.

Pagkadating ko ng bahay, inaasahan kong makikita ko si Mikaela o bigla syang susulpot, pero wala.

Natulog nalang ako, umaasang pagkagising ko, makikita ko ang mukha nya.

---------------------

( AFTER 6 Days )

Isang linggo na ang nakakalipas simula nung huli kong nakita si Mikaela.

―Gino! Ano ba yang mukhang yan? Bakit ba lagi ka nalang nakasimangot?‖ Mama Menchu.

―Wala to, ma.‖


―Hay nako. In love ka noh!‖

―PO?!‖

―Kasi ganyan ka lang pag miss mo na yung girlaloo mo.‖

―HA?!‖

―Jusko Gino. Wag ka na nga magmaang-maangan pa.‖

―Pero ma‖

―Gino, nanay mo ko. Kilala kita.‖

―Pano mo malalaman ma? E lagi ka namang wala! Half of the time, busy ka sa pag-aaway

nyo!‖

―Ano bang pinagsasasabi mo, Gino?! Nanood ka naman ng Princess and I kagabi noh! Wag

mo na ngang gayahin yung lines dun ni Daniel Padilla! Utang na loob, 22 years old ka na!

Feeling teenager‖

―Mukha naman akong teenager.‖


―Kahit na. Act like a 22 year old man. Hindi yung feeling high school ka na hindi mo pa

maclarify yang feelings mo.‖

Natahimik ako sa sinabi ni Mama.

Clarify my feelings?

Oo, miss ko na si Mikaela.

But does that mean na in love na ko sa kanya?


8. LOVE

GINO‘S POV

2 months.

Oo, dalawang buwan na ang nakakalipas simula nung huli kong makita si Mikaela.

Araw araw akong naghihintay para sa kanya. Araw-araw tuwing gigising ako o magdadrive, inaasahan

kong bigla syang sulpot sa paningin ko. Pero wala e.

Hindi na yata sya babalik…

―Gino, ano na namang problema mo ha? Bakit ba araw araw ka nalang malungkot?‖ Mama

Menchu.

―Wala to, Ma. Wala lang ako sa mood.‖

―2 months ka nang wala sa mood, Gino, iba na yan.‖

Napatingin ako kay Mama.


―Bakit ba kasi hindi mo pa amining in love ka?‖

―Ako, in love? Imposible yun ma. Hindi ko pa ganun kakilala yung babaeng yun tapos in

love na agad ako?‖

―Alam mo kasi anak, minsan hindi na kailangan kilalanin ng puso ang mamahalin nya e.

Minsan, basta nalang sya tumitibok pag nakita na nya yung taong nakatakdang maging

kapares nya.‖

Hindi na ko sumagot kay Mama.

Oo, miss ko na si Mikaela. Tuwing makikita ko sya, kakaibang saya yung nararamdaman ko.

Magkasama palang kami pero parang miss ko na agad sya. Nung ngang huli naming pagkikita, ayaw

ko na sana syang paalisin pero kailangan nyang bumalik sa panahon nya e.

―So, Gino. In love ka na ba dyan sa girl na yan?‖

I took a deep breath. Hindi ako dapat magpakafeeling high school ngayon. I’m a man, not a teenager.


―Yes ma. I think I‘m really in love with her.‖

―Good! Then you must let me meet her, okay?‖

Hindi na ko nakasagot. Pano ko ipapakilala si Mikaela kung hindi na nga nya ko binibisita?

After finishing my breakfast, nagbihis na ko for work. May story conference na naman kami ngayon.

Naapprove na yata yung story na sinubmit ni Ysa.

After 30 minutes, I arrived at the venue. At exactly 9 am, nagstart na ang meeting.

―So. Congratulations to Ysa. Naapprove na ng board ang story mo. It‘s a bit of a fantasy but

the story is really amazing. I personally read your story and I was really wowed by it. Good

job.‖

Everyone applauded for Ysa. Diniscuss lang samin ni sir ang taping dates at venues na gagamitin. I

have no idea kung ano ang plot ng story ni Ysa.

―Gino..‖ Napatingin ako dun sa tumawag sakin.

―Yeah?‖

―You seem a bit off lately. Is something bothering you?‖ Ysa.


―Nah. Just tired.‖

―Ohh. Then you should take the day off. Wala na naman tayong gagawin e.‖

―I guess you‘re right.‖ I stood up and headed to the door. ―Congrats, by the way.‖

―Thanks to you.‖

―Huh? Why thank me? What did I do to help?‖

―You let me come with you sa Bahay Pag-ibig.‖

―And what does it have to do with your story?‖

―Let‘s just say I was inspired by a story of one lola there.‖

―Ohhh. Alright. Well, goodluck on that. I‘ll see you tomorrow.‖

―Yeah. You too. Take care.‖


I just smiled, then I went out.

Dumiretso ako ng car park, I got inside my car then nagdrive na ko. I don’t care kung san ako

mapadpad, ang alam ko lang, I want to see Mikaela.

Pumunta ako sa park where I last saw her.

―MIKAELA! NASAN KA NA BA?!‖ Sinigaw ko yan. Wala akong pakialam kung may makarinig or

anything. Basta gusto ko lang ilabas yung nararamdaman ko. Feeling ko kasi sasabog na ang puso ko

sa pagkamiss kay Mikaela e.

―Wag ka ngang sumigaw! Hindi ka na nahiya sa mga taong nakapalibot sa lugar na ito!‖

Para akong naging bato dito sa kinatatayuan ko. Ang boses na to. Ang malalim na pagsasalita na ito.

Humarap ako sa taong nagsalita. Pakiramdam ko mabubutas na ang dibdib ko sa sobrang lakas ng

tibok ng puso ko.

Sa pagharap ko sa taong yun, nakita ko ang matagal ko nang hinahanap. Ang matagal ko nang

hinihintay.

Si Mikaela.


Dahan dahan akong lumapit sa kanya. Pakiramdam ko hindi totoo tong nakikita ko. Baka nananaginip

lang ako.

―Mikaela? Ikaw ba yan?‖

―Hahaha. Oo, Gino. Ako ito. Ang tagal na nating hindi nagkikita. Kumusta ka na?‖

Ngumiti sya pagkatanong nya sakin. Ang ngiting to. Ang tagal ko tong inasam na makita ulit.

Imbes na sumagot ako, niyakap ko nalang sya. Sobrang higpit.

Akala ko tatanungin nya ako o magtataka sya, pero niyakap rin nya ako pabalik.

“I missed you, Mikaela.” Bulong ko sa kanya.

Hindi na sya sumagot, kumalas na sya sa pagkakayakap. Tiningnan nya lang ako tapos naglakad na

sya. Syempre, sinundan ko lang sya.

―Bakit ang tagal mo nawala?‖ Tanong ko.

―Natauhan na kasi ako Gino. Napagtanto kong hindi ko naman kailangang hanapin o alamin

ang hinaharap namin ni Javier. Dapat magtiwala lamang ako sa mga mangyayari. Hindi ko

dapat pangunahan ang mga bagay bagay.‖


Nalungkot ako sa sinabi sya. ―Pero, bakit ka nandito?‖

Napatingin sya sakin tapos umiwas rin agad. ―Yung totoong rason?‖

―Oo. Kung alam mo naman palang hindi mo dapat pangunahan blablabla, bakit ka pa

bumalik dito?‖

Kahit nakasideview sya sakin, nakita kong nagsmile sya tapos umupo sya dun sa may upuan sa tabi.

Umupo rin ako sa tabi nya.

―Ewan ko ba Gino, pakiramdam ko may kulang sakin noong mga nakaraang araw. Parang

hindi ako makangiti. Hindi ko magawang maging masaya. Laging may hinahanap hanap ang

puso ko. At yung hinahanap hanap nyang yun ay natatagpuan lamang tuwing nagpupunta

ako sa panahong to.‖

Hindi ako makapagsalita sa sinabi ni Mikaela.

―Ano sa tingin mo yung hinahanap ng puso mo?‖

Napahawak sya sa necklace nya. ―Hindi ko alam, Gino. Hindi ko alam.‖


Kinuha ko yung kamay nyang nakahawak sa necklace nya. Nagulat siguro sya sa ginawa ko kaya

napatingin sya sakin.

―Alam mo Mikaela, sa tingin ko alam mo kung anong hinahanap nyan. Pero hindi mo lang

maamin sa sarili mo.‖

Hinigit nya ang kamay nya tapos umiwas sya ng tingin.

―Mikaela…‖

―Ano yun?‖

―Bakit hindi ka makatingin sakin?‖

―Naiilang ako.‖

―Maiilang ka lang sa isang tao kung may tinatago kang pagtingin dito.‖

―Hindi naman siguro lahat.‖

―Kung ganon, bakit hindi mo ko tingnan?‖


She looked at me, at nung nagtagpo ang mga mata namin, parang… parang nahihypnotize ako.

Iiwas na naman sana sya ng tingin pero hinawakan ko na ang mukha nya.

―Mikaela, may gusto akong sabihin sayo.‖

―Ano yun?‖

―Gusto kita. Gustong-gusto kita.‖

Nagulat sya sa mga sinabi ko.

―Wag ka sanang magagalit sakin, pero yun talaga ang nararamdaman ko. Dalawang buwan

ka nawala. Ang tagal kitang hinintay. Araw araw akong naghihintay ng isang babaeng bigla

nalang susulpot sa harap ko. Pero wala e. Hindi ka dumating. Kaya ngayon na nandito ka

na, ayoko nang palampasin ang pagkakataon na to. Gusto kita Mikaela.‖

Hinawakan ni Mikaela ang kamay kong nakahawak sa mukha nya.

―Gustong-gusto kong bumalik dito. Gustong gusto kitang makita. Tila nag-aaway na ang

puso at isipan ko dahil magkaiba ang sinisigaw nila. Sa nakaraang mga araw, sinunod ko

ang isip ko sapagkat yun ang alam kong tama, pero sa paglipas ng bawat oras, unti unti

kong nararamdaman ang kulang. At ikaw yun, Gino. Ikaw ang kulang. Ayaw ko man itong

aminin pero ito ang katotohanan‖


Dinikit ko ang noo ko sa noo nya. Hawak ko pa rin ang mukha nya, at hawak pa rin nya ang kamay

ko.

―Ayoko nang umalis, Gino. Dito nalang ako, kasama ka.‖

―Ayaw na rin kitang umalis. Gusto ko dito ka lang. Dito ka lang kasama ko.‖

Umayos na kami ng upo.

―Pero paano yun? Hindi ako taga dito sa panahon nyo, Gino. Alam mo yan.‖

―Gagawa tayo ng paraan. Kakalabanin natin ang panahon at oras, Mikaela. Kahit ano

gagawin ko para makasama ka.‖

―Nagbibiro ka ba? Hindi biro ang sinasabi mo, Gino. Hindi tao ang oras at panahon. Wala

kang laban sa kanila.‖

―Meron. Meron tayong hawak na panlaban sa kanila.‖

―Ano, Gino?‖

―Love, Mikaela. Pagmamahal ang itatapat natin sa kanila.‖


9. SUMPAAN

MIKAELA‘S POV

―Love, Mikaela. Pagmamahal ang itatapat natin sa kanila.‖ Wika ni Gino.

Hindi ko lubos maisip ang sinabi ni Gino. Parang imposibleng malabanan namin ang oras at panahon.

―Ngunit…‖

―Sshh. Wag ka na magsalita Mikaela. Basta ang mahalaga, magkasama tayo ngayon.‖ Sabi ni

Gino tapos niyakap nya ako.

Naalala ko ang mga lumipas na araw. Ang dalawang buwang nagdaan. Wala akong ibang inisip kung

hindi si Gino. Si Gino at si Gino.

---- FLASHBACK ----

“Mikaela, may problema ka ba?‖ Inay.

―Wala ho.‖


―Parang napapansin kong madalas kang tulala o malungkot.‖

―Wala lang ho ito, Nay.‖

―O sya sige. Tawagin mo na lamang ako kung ika‘y may kailangan pa.‖

Isang buwan na ang nakakalipas simula noong huli kong makita si Gino. Nais ko sanang bumalik sa

panahon nya ngunit naalala ko ang sinabi ng aking pinsan. Walang kasaysayan ang pagpunta ko

doon.

Ipinagpatuloy ko na lamang ang aking paggagantsilyo.

Mamaya-maya ay may narinig ako kumatok kaya nagtungo ako sa pintuan para buksan ito.

―Mikaela.‖ Si Javier.

―Javier. Napadalaw ka. Pasok ka muna.‖

―Para sayo nga pala Mikaela.‖ Iniabot nya sakin ang bulaklak.

―Salamat. Maupo ka muna.‖


Ipinatong ko muna ang bulaklak sa lamesa na katabi ng upuan ni Javier tapos umupo na ko sa tabi

nya.

―Anong kailangan mo at napadalaw ka?‖

―Wala naman. Nais lang kita makita. At tsaka may nasabi rin kasi sakin si ama.‖

―Tungkol saan?‖

―Sa tingin ko, hintayin nalang natin na ang iyong ama ang magsabi sayo.‖

―Ah. Ganun ba. O sige.‖

Hindi ko alam pero parang wala ako sa sarili ko. Dati rati ay napakalakas ng tibok ng puso ko pag

nakikita ko si Javier o makakausap sya pero ngayon ay wala akong maramdamang galak.

―Mikaela, may problema ba?‖

―W-wala naman. Kumusta ka na nga pala?‖

―Heto… Masaya… at umiibig.‖ Sagot nya.


Napatingin ako sa kanya pero agad ko rin binawi ang tingin ko at tumungo.

Nagulat na lamang ako nang bigla nyang hawakan ang aking kamay.

―Mikaela. Nitong mga nakaraang araw, walang ibang sinasabi ang isip ko kundi ang

pangalan mo. Walang ibang tinitibok ang puso ko kundi ikaw. Tuwing ipipikit ko ang aking

mga mata, ikaw lamang ang nakikita ko.‖

―J-javier…‖ Napatingin ako sa kanya.

―Mikaela, ako‘y umiibig sayo.‖

Ito. Ito ang matagal ko nang pinakahihintay. Pero bakit ganito? Wala akong nararamdaman.

―Ayos lamang kung wala kang maisagot sa akin. Alam kong nagulat ka sa aking pagtatapat.

Pero sana maniwala ka. Totoo ang aking sinabi Mikaela. Hindi kita nililinlang.‖ Javier.

Hindi na ko nakapagsalita. Ngumiti na lamang ako.

Kinalaunan ay umalis na rin si Javier. Pagkaalis nya ay agad akong nagtungo sa aking pinsan upang

ibalita ang pagtatapat ni Javier.


―Pinsan! May sasabihin ako sayo!‖

―Ano yun Mikaela?‖

―Nagtapat na sa akin si Javier! Sabi nya mahal daw nya ako.‖

―Talaga? Ngunit bakit hindi ka yata masaya?‖

―Hindi ko rin alam. Sa totoo lang, habang nagtatapat sa akin si Javier, mukha ni Gino ang

nakikita ko sa aking isipan.‖

―Ang estranghero mula sa hinaharap?!‖

―Oo, ate.‖

―Mikaela! Iba na yan. Sa palagay ko ay may nararamdaman ka na para sa lalaking yun.‖

Hindi ako nakapagsalita sa sinabi ni ate.

―Pero Mikaela. Alam mo namang hindi pwede diba? Hindi kayo pwede. Nasa magkaibang

panahon kayo.‖ Ate.


Parang nadurog ang puso ko sa sinabing yun ni ate. Hindi ba talaga kami pwede? Wala ba talaga pag-

asa?

―Alam mo, bakit hindi mo itanong sa manghuhula kung may magagawa siya?‖

Nabuhayan ako sa sinabing yun ng pinsan ko. Tama sya.

Agad akong nagtungo sa manghuhula.

―Tao po?‖

―Pasok!‖ Sigaw nya.

Pumasok ako at pumunta ako sa kinaroroonan niya.

―O Mikaela, ikaw pala.‖

―May itatanong ho sana ako.‖

―Ano yun?‖


―Pwede ho bang hindi na ko bumalik dito? Pag pumunta ako sa hinaharap, maaari bang dun

nalang ako?‖

Nagulat ang manghuhula sa sinabi ko.

―Hindi yun maaari Mikaela. Hindi ka taga roon kaya hindi ka pwedeng manatili sa panahong

iyon.‖

―Kahit magtagal man lamang ako roon? Kahit yun man lamang? Pansin ko kasing isang

araw lang lagi ang itinatagal ko‖

―May paraan ang nais mo. Ngunit tanging ikaw lamang ang makakatuklas nun.‖

Napabuntong hininga ako sa sinabi nya.

―Maaari ko bang makita ang iyong kwintas, Mikaela?‖

Kinuha ko ang kwintas ko at ipinakita ko sa kanya.

Napansin kong nalungkot ang mukha nya.

―Mayroon ho bang problema?‖


―Mikaela… malapit nang mawalan ng bisa ang kwintas mong to…‖

“Po? Ano pong ibig nyong sabihin?‖

Binitawan nya ang kwintas ko at humarap sya sakin.

―Nakikita mo ang mahabang kamay ng orasan? Sa oras na tumapat yan sa 12, mawawalan

ng kapangyarihan ang kwintas mo. Nasa 4 na sya. Palagay ko ay katumbas ng dalawang

numero ang isang araw. Kaya sa oras na magtagal ka ulit ng isang araw sa hinaharap, sa 6

na pupunta ang mahabang kamay.‖

―Ano hong mangyayari sakin pag nawalan ng bisa ang kwintas?‖

―Depende Mikaela. Depende sa magiging desisyon mo.‖

―Po? Ano pong desisyon?‖

―Hindi ko pa lubos na naaaral ang kwintas na yan. Sa ngayon, yan pa lamang ang nalalaman

ko. Mas mabuting bumalik ka na lamang dito sa ibang araw. Hahanapin ko muna ang aklat

na nagsasaad ng lihim ng iyong kwintas Mikaela‖

Lumabas na ko at umuwi na sa amin. Habang ako’y naglalakad, napahawak ako sa kwintas ko.

Ano ang lihim mo, mahiwagang kwintas? Anong maaaring mangyari kung mawalan ka man ng bisa?


---- END OF FLASHBACK ----

“Pano pag umilaw ang kwintas mo, Mikaela. Anong gagawin mo?‖ Tanong ni Gino.

Humiwalay na kami sa pagkakayakap sa isa’t-isa.

―Hindi ko rin alam, Gino. Basta ang sabi ng manghuhula. May paraan daw upang pigilan ang

pagbabalik ko sa nakaraan. Ngunit hindi nasabi sakin kung ano.‖

―Kung may paraan para pigilan yang pagbabalik mong yan. Siguro may paraan rin para

hindi ka nalang umalis dito. Para dito nalang tayo mamuhay ng magkasama.‖

Tumingin ako sa mga mata ni Gino. Nakita ko ang sinceridad nya. Nais nya talaga akong makasama.

Hindi sya nagbibiro.

―Nais mo ba talaga akong makasama habang buhay Gino? Hanggang tumanda? Seryoso ka

ba sa iyong sinasabi?‖

―Seryoso ako Mikaela. Kahit ano, hahamakin ko para sayo. Kasi mahal kita.‖

Nagulat ako sa sinabi ni Gino. Kanina lamang ay “gusto” nya lamang ako pero ngayon “mahal” na nya

ako.


―Mahal? Mabigat na salita ang sinasabi mo, Gino.‖

―Yun ang totoo, Mikaela. Ayaw lang kitang matakot o magulat kaya sinabi kong gusto kita.

Pero ang totoo, mahal na kita.‖

―At lahat hahamakin mo?

―Oo. Kahit ano.‖

Hindi na ako nakapagsalita. Nalunod na lamang ako sa mga tingin nya. Hindi ko alam kung mahal ko

na rin sya. Pero ang alam ko lang, gusto ko syang makasama.

―Mahal mo ba talaga si Javier?‖ Tanong ni Gino.

Miski ako ay hindi ko alam ang sagot. Naguguluhan ako.

―Hindi ko alam Gino. Noon, gustong-gusto ko sya. Pero nitong mga nakaraang araw, parang

nawala na ang nararamdaman ko sa kanya. Wala akong ibang iniisip kundi ikaw.‖

Hinawakan ni Gino ang mukha ko. ―Ako rin, Mikaela. Wala rin akong ibang iniisip kung hindi

ikaw.‖

Dahan dahan nyang nilalapit ang mukha nya. Nais ko sanang lumayo pero hawak nya nga pala ang

aking mukha.


Pero sa paglapit nyang yun, biglang umilaw ang kwintas.

―Gino! Ang kwintas! Anong gagawin natin?‖ Nangangamba kong tanong.

―Ipikit mo lamang ang mata mo, Mikaela. Ipaparamdam ko sayo at sa kwintas mo ang

pagmamahal ko para sayo.‖

Ginawa ko ang sinabi nya. Ipinikit ko ang mata ko tapos naramdaman ko na lamang na may

malambot na kung ano man ang lumapat sa aking labi.

Labi pala yun ni Gino.

Sobrang lakas ng tibok ng puso ko. Sa sobrang lakas parang naririnig ko na ang bawat tibok nito.

Mas lalo pa niya akong nilapit sa kanya kaya napahawak ako sa batok nya. Dahan dahan niyang

ginagalaw ang labi nya kaya sinabayan ko ito.

Ilang segundo o minuto rin namin yun ginawa. Tapos bumitaw na kami. Pero hindi pa rin nya nilalayo

ang mukha nya sa akin.

Napatingin ako sa kwintas ko at hindi na ito umiilaw. Ngunit pagtingin ko sa mahabang kamay…

Nakatapat na ito sa 6. Napanatili nga ako dito ni Gino, ngunit hindi nya pa rin napigilan ang pagtakbo

ng oras.


―Sabi ko naman sayo. May laban tayo.‖ Sabi nya ng nakangiti.

Ngumiti na lamang ako at hindi sumagot sapagkat alam kong hindi talaga nya tuluyang nalabanan ang

oras.

Itinago ko na ang kwintas sa loob ng aking damit. Tapos humarap na ako kay Gino.

―Mikaela, may sasabihin ako sayo.‖

―Ano yun?‖

Hinaplos nya ang mukha ko.

―Mahal kita at sayong-sayo lang ako. Pinapangako ko yan Mikaela. Pero gusto ko sana na

sakin ka rin lang.‖

Natuwa ako sa sinabi ni Gino. Parang nais kong umiyak sa sobrang saya.

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko kaya hinayaan ko na lamang ang puso ko na magsalita.

“Oo Gino. Sayo lang rin ako. Isinusumpa ko.‖


10. JAVIER?

GINO‘S POV

Pagkatapos ng usapan namin ni Mikaela sa park, inuwi ko na sya sa bahay. It’s about time for her to

meet my mom.

Eto na.

―Mom?‖ Sabi ko sabay pasok.

―Gino? Gino is that you? Wher— Oh. Hello.‖ Napatingin si mama sa babaeng kasama ko ngayon.

―Magandang gabi po.‖ Mikaela.

―Are you Mikaela?‖ Mama.

―Opo.‖ Nakangiting sabi ni Mikaela.

―Oh. Nice to meet you. You‘re really pretty pala. Dito ka ba magdidinner?‖


―Yes, Ma. Dito rin sya matutulog ngayon.‖

―Oh! That‘s great! Panahon na nga siguro na magkaapo ako.‖

Natulala kami sa sinabi ni Mama.

―MA! Nakakahiya ka!‖ Ako.

―What? You‘re in the right age already. Kung gusto nyo nang magpakasal, then let‘s go. If

you want to have a baby, why not?!‖

Kung sana ganun lang talaga yun kadali. Sana pinakasalan ko na ngayon si Mikaela.

―Ma, you‘re so liberated. Kumain na nga tayo.‖

Ngumiti lang si Mama tapos nagpunta na sya sa kitchen. Sumunod na rin kami ni Mikaela.

―Pasensha ka na sa mommy ko ha. Ganun talaga yun e.‖

―Hindi ko alam na ganto na pala ang mga babae sa panahon ngayon. Napakaimportante ng

kasal sa panahon namin. Hindi ito basta basta isinasagawa. Pinaghahandaan ito at higit sa

lahat, sinisigurado muna ng magkatipan kung sila talaga ang nararapat sa isa‘t-isa.‖


―Bakit, Mikaela? Tingin mo ba, hindi ako nararapat para sayo?‖ Malungkot kong tanong sa

kanya.

―Hindi sa ganun, Gino. Pero kung titingnan mo ang sitwasyon natin… hindi basta basta ang

humahadlang satin.‖ Mikaela.

Hinigpitan ko ang hawak ko sa kamay nya. ―Basta, mahal kita.‖

Napatingin sya sakin at binigyan ko nalang sya ng ngiti. Dumiretso na kami sa dining room at kumain

na.

Kung ano ano ang pinagtatanong ni Mama kay Mikaela. Buti naman at nagkasundo sila. Kahit

makalumang tao tong si Mikaela, marunong sya makisama. Kaya nga nahuli nya ang puso ko eh.

―O sige na. Matulog na kayo. Ako na bahala dito. Goodnight!‖ Sabi ni mama at binigyan nya ako

ng nakakalokong ngiti.

Nagpunta na kami sa kwarto ko.

―Uhm. Mikaela, dyan ka sa kama, dito nalang ako sa sahig.‖

―O sige.‖

Hindi na kumontra si Mikaela. Expected ko naman to e. Conservative nga sya diba?


Pinatay ko na ang ilaw.

―Goodnight, Mikaela.‖

―Sayo rin, Gino.‖

Nakatulog rin kami agad. Masyadong naging mahaba ang araw na to. Andaming nangyari. Andaming

revelations. Pero masaya pa rin ako. Kasi kasama ko ngayon si Mikaela. Ang babaeng mahal ko.

---------------------------------

( Kinabukasan )

Maaga akong nagising ngayon at pinagluto ko ng breakfast si Mikaela.

Pagkatapos ko magluto, dumiretso na ako dun sa kwarto ko. Tulog pa rin sya pagkadating ko kaya

nilapag ko muna yung tray sa may lamesa.

Humiga ako sa tabi nya at niyakap ko sya.

Hinalikan ko ang bawat parte ng mukha nya maliban sa lips nya.


―Mikaela… Gising na…‖

Unti unti nyang minumulat ang mata nya.

―G-gino?‖

―Hi.‖

Ngumiti sya sakin. ―Magandang umaga.‖

―Good morning din‖ Then I kissed her on the lips.

―Ang aga-aga *tsup* pa Gino *tsup* Ganyan na *tsup* agad ang *tsup* ginagawa mo!‖ Sabi

nya sabay harang sa bibig ko. Bawat salita nya kasi hinahalikan ko sya sa labi.

―Gino!‖

Tinanggal ko ang kamay nyang nakatakip sa bibig ko ―Sorry na. Miss na kita e.‖

―Nangulila ka agad sakin samantalang magkasama tayo kahapon pa?‖


―Ganun talaga. In love ako e.‖ At ayun nakanakaw na naman ako ng halik.

Nakatingin lang sakin si Mikaela. Wala syang reaksyon.

―May problema ba?‖ Tanong ko.

Ngumiti sya at bumangon na. ―Wala naman.‖

―Sya, eto oh, kumain ka na. Papasyal tayo ngayon.‖

Kumain na si Mikaela at ako rin. Sabay kami. Sinusubuan nya ako e. Hay buhay. Ang saya.

Pagkatapos naming kumain, pinagbihis ko na at pinaligo si Mikaela. Ipapasyal ko sya ngayon.

Pagkatapos ng mahigit isang oras, sa wakas, natapos rin sya!

―Tara na?‖

She nodded.

Sumakay na kami sa sasakyan ko at nagdrive na ko. Pupunta kami sa Rivero Resort. Pagmamay-ari

yun ng pamilya nina Patrick. Bestfriend ko since high school.


―San tayo pupunta?‖ Mikaela.

―Basta, makikita mo nalang.‖

Ilang oras din bago kami nakarating dun. Pero worth the wait naman.

Ang ganda ganda nitong resort. Best place para samin ni Mikaela.

Napatingin ako kay Mikaela na nakatulog pala. Kaya ginising ko na sya.

―Mikaela, gising na.‖

―N-nandito na ba tayo?‖

―Oo. Halika na?‖

Binaba na namin ang gamit namin. Konti lang naman. Swimsuits. Extrang damit. Etc.

Nagcheck in na rin kami dun sa hotel.


―Napakaganda naman dito! Ang aliwalas! Ngayon lang ako nakakita ng ganitong klaseng

dagat! Maliit lang.‖ Sabi ni Mikaela na nakasalip dun sa balcony.

Lumapit ako sa kanya at binack hug ko sya.

―Hindi yan dagat. Swimming pool ang tawag dyan.‖

―Ah. Ganun ba.‖

Hinarap ko sya sakin.

―Gino… bakit ganyan ka makatingin?‖

―Magpakasal na tayo Mikaela.‖ Bigla ko nalang nasabi.

―H-ha? Anong sinasabi mo, Gino?‖

Imbes na sagutin ko sya, hinalikan ko sya.


Passionate kiss. Wala naman sigurong masama dito. 22 years old na ako. Sya naman 20 years old.

Nasa tamang edad na kami.

Binuhat ko sya at inihiga sa sofa.

―Gimmppff. Malhmmmff.‖

Mukhang may sasabihin si Mikaela kaya tumigil muna ako.

―Gino, tama na. Baka kung san mapunta to. Hindi to tama.‖

―Kaya nga magpakasal na tayo. Para wala nang magbabawal sating gawin ang kahit ano.‖

―Pagbabawalan pa rin tayo ng oras at panahon, nakakalimutan mo na ba?‖

―Pero napigilan kita sa pagbalik sa panahon mo diba?‖

―Oo. Pero hindi mo napigilan ang pagtakbo ng oras.‖

Ipinakita nya sakin ang kwintas nya. Nakatapat ang mahabang kamay nito sa 6.


―Sa oras na tumapat ito sa 12, mawawalan na ng bisa ang kwintas. Maaaring masama o

maganda ang mangyari, pero depende iyon sa pipiliin ko.‖

―Anong pipiliin?‖

―Hindi ko rin alam.‖ Napatungo nalang si Mikaela.

―Wag ka na malungkot. Magagawan natin yan ng paraan. Ang mabuti pa, mamasyal na

muna tayo para hindi na muna natin to maisip.‖

Pumayag naman sya kaya dinala ko sya dun sa may restaurant. Maglalunch muna kami.

Uupo na sana si Mikaela, pero may nakabangga sa kanyang lalake kaya nalaglag nya yung bag na

dala nya.

―Ah, Miss. Sorry! Sorry. Hindi kita napansin. I‘m really sorry, are you okay?‖ Sabi nung lalaki

kay Mikaela habang pinupulot ang bag nya.

―Ayos lang. Hindi naman ako nasak--- JAVIER?‖

Ha?! Ano daw? Javier?

―Woah. Yes, I‘m Javier. But how did you know my name, miss?‖


11. ANG PAGBABALIK.

MIKAELA‘S POV

―Woah. Yes, I‘m Javier. But how did you know my name, miss?‖

Sasagot na sana ako, pero bago ko pa yun magawa, hinila ako ni Gino papalayo.

―Gino, saglit lang. Kailangan ko syang makausap.‖

―Bakit pa? Akala ko ba, wala ka nang nararamdaman para kay Javier?‖

―Oo, pero nakakapagtaka kung bakit naririto rin sya.‖

Napabuntong hininga si Gino tapos pinayagan na nya akong bumalik kay Javier.

―Javier?‖

―Uhm. Ms. Baka nagagalit yung boyfriend mo.‖

―Hindi. Ayos lang sya. Pero Javier nga ba ang pangalan mo?‖


―Oo. Pero actually, Javier the third na ako e. Javier din kasi ang lolo ko at ang daddy ko.‖

Lolo at daddy? Sa pagkakaalam ko, hindi Javier ang pangalan ng ama ni Javier.

―Naguguluhan ako. Javier ang pangalan ng ama mo?‖

―Yes.‖

Bakit ganun? Bakit?

―Nakikilala mo ba ako?‖

―You look familiar, but no. Hindi kita kilala ms. e.‖

―Ako si Mikaela.‖

―Ohh. Nice name. Hi Mikaela. Nice to meet you.‖

Inilahad nya ang kamay nya. Kukunin ko na sana ito, pero biglang kinuha ni Gino ang kamay ko at

hinawakan ito.


―Brad, Gino nga pala. Fiance nya.‖

―Ohh. So you‘re getting married. Well congrats. Magpopropose palang ako sa girl ko e.‖

Lumuwag ang hawak sakin ni Gino. Tila napanatag sya sa sinabi ni Javier.

―Ganun ba? Mukhang mag-isa ka yata ah. Gusto mo dito ka nalang samin?‖ Gino

―Is it okay?‖

―Of course‖

Umupo na kami dito sa pinareserbang table ni Gino.

Nagorder na rin silang dalawa. Dahil hindi ako pamilyar dito, hinayaan ko na lamang na si Gino ang

pumili para sakin.

―So, bro. Ilang years na kayo ng gf mo?‖ Gino.

―4 years na.‖

―Ohh. Siguro ganun nyo na kakilala ang isa‘t-isa.‖


―Medyo. Long distance relationship kasi kami e. Actually, she‘s one of my reasons kung

bakit umuwi ako ngayon.‖

―One of my reasons?‖

―Oo. May isa pa kong rason kaya ako umuwi.‖

―Ano yun?‖

―To find my lost grandmother. Iniwan nya kasi kami e. Umalis sya. Pipigilan ko sana sya at

susundan, but my grandpa didn‘t let me do that before. He told me to wait for the right

time. And ngayon, ngayon na daw yung tamang panahon.‖

―Alam mo ba kung san sya hahanapin?‖

―Yes, lolo gave me an address, but I‘m not familiar with the places here in the Philippines,

so hindi ko alam kung pano ako pupunta dito.‖

―If you want, sasamahan ka nalang namin dyan. Kaso nga lang hanggang bukas pa kami

dito.‖

―Me too! Sabay sabay nalang tayo umalis.‖


―Yun naman pala e. Sige. Magkita nalang tayo sa may receiving area ng hotel.‖

Sa buong pag-uusap nila ni Gino, wala akong naintindihan. Wala kasing laman ang utak ko kundi mga

katanungan kung bakit nandito sa harap ko si Javier at hindi nya ako kilala.

Pano kung ibang Javier pala to? Pano kung nagkataon lang na kamukha at kapangalan nya lamang

ang Javier na kilala ko? Pero paano kung apo o anak pala sya ni Javier?

―Mikaela, tulala ka dyan, ayos ka lang ba?‖

―H-ha? Oo. Gino, pwede bang bumalik na tayo sa kwarto natin? Gusto ko na sanang

magpahinga. Nawalan na rin kasi ako ng gana.‖

―Ganun ba? O sige. Nice to meet you Javy. Una na kami.‖

―Sige, ingat kayo.‖ Pagpapaalam ni Javier na tinawag na Javy ni Gino.

Bumalik na kami sa hotel at pagkadating namin dun agad akong napaupo sa kama.

―Anong problema, Mikaela?‖

―Gino, kailangan kong bumalik sa amin. Kailangan kong malaman ang sikreto ng kwintas na

ito.‖


―Pero Mikaela… Ang sabi mo gusto mo dito ka nalang?‖

Hinawakan ko ang mukha nya. ―Oo, Gino pero aayusin ko muna to. Baka sakaling alam na ng

manghuhula ang sikreto ng kwintas. Baka sakaling alam na nya ang paraan para

magkasama na tayo.‖

―Kung yan ang gusto mo, hahayaan kita. Pero sana bumalik ka sakin. Sana bumalik ka

dito.‖

―Babalik ako. Pinapangako ko. Hintayin mo lamang ako.‖

―Maghihintay ako.‖

Pinindot ko na ang buton ng kwintas. Umilaw na ito at dahan dahan na akong naglalaho. Isinara ko na

ang mata ko at binitawan si Gino.

Pagmulat ko ng mata ko, nandito na ko sa tapat ng bahay namin.

―O Mikaela, kumusta naman ang pagtuloy mo sa iyong pinsan? Tamang-tama lamang ang

iyong pagdating. Nandito na rin sina Javier. May nais sabihin ang iyong ama.‖ Salubong ni

inay.

Mukhang pinagtakpan ako ng aking pinsan.


Pumasok na kami sa bahay. Nandun sa sala sina Javier at ang aming mga ama.

―Mikaela, maupo ka.‖ Ama.

Sinunod ko ang kanyang sinabi.

―Mikaela. Naalala mo namang nung una silang dumalaw dito, hindi ba?‖ Ama.

―Opo.‖

―May nabanggit kami noong plano namin. At ang plano naming iyon ay…‖

―Ay ano po?‖

―Ay ang ipakasal kayong dalawa, Mikaela.‖

Nagulat ako sa sinabi ni Itay. Napatingin ako kay Javier na abot tenga ang ngiti.

―Ngunit…‖


―Hindi ka pwedeng tumanggi dito, Mikaela. Nararapat kayong ikasal sa lalong madaling

panahon.‖

―Bakit?‖

―Sapagkat ito ang paraan natin upang makabayad tayo sa utang natin sa kanilang pamilya.‖

“Pero ayoko…”

Bigla akong tumakbo papalabas ng bahay. Galit ako! Galit ako kay itay! Bakit kailangan nya itong

gawin sakin?!

Dumiretso ako sa bahay ng manghuhula. Basta na lamang ako pumasok at nakita ko sya agad.

―Alam nyo na po ba? Alam nyo na po ba ang sikreto ng kwintas?‖

Binaba nya ang aklat na hawak nya at hinarap ako.

―Oo, Mikaela. Maupo ka muna.‖

―Ano? Sabihin nyo na sakin kung ano!‖


Huminga ng malalim ang manghuhula.

―Sa oras na dumating ang mahabang kamay sa 12, kusang iilaw ang kwintas. Kung pipiliin

mong manatili sa hinaharap, magbabago ang iyong katauhan. Ang iyong itsura. Depende sa

kung ano ang edad mo sa panahong yun. Maaaring buhay ka, ngunit maaari ring

mamamatay ka. Depende sa kung ano ang nakasulat sa iyong tadhana.‖

Napaupo ako sa aking narinig. Maaari akong mamatay? Magbabago ang aking itsura? Matatanggap pa

ba ako ni Gino kung mangyari man yun?

―Ngunit kung babalik ka sa panahon mo sa oras na umilaw ang kwintas, mabubuhay ka ng

normal. Ipagpapatuloy mo lamang ang nasimulan mong buhay.‖

―Yun lamang? Wala nang ibang kapalit?‖

―Mabubura ang iyong ala-ala. Tatanggalin ng kwintas ang lahat ng mga ala-ala mo

patungkol sa lahat ng naranasan mo sa hinaharap.‖

Kumirot ang puso ko sa aking narinig. Si Gino? Makakalimutan ko ang lalaking nagpatibok ng puso

ko? Hindi. Hindi maaari.

Tiningnan ko ang kwintas at nakatapat na ang mahabang kamay nito sa 8.

Naramdaman ko na lamang na tumutulo na ang luha sa mga mata ko.


Tumakbo na ako papalabas. Hindi ko na alam kung san ako pupunta. Basta ang alam ko lang, takbo

ako ng takbo hanggang sa may nabangga ako.

―Mikaela? Ayos ka lang ba?‖

Napatingin ako sa lalaking nabangga ko. Si Javier pala.

―Javier..‖ Inalalayan nya akong tumayo.

―May nais sana akong itanong sayo… kung maaari.‖

―Ano yun, Javier?‖

―Wala ka bang pagtingin sakin?‖ Ramdam ko ang lungkot sa tinig nya.

―Nung una, meron… Pero nawala Javier. Nawala dahil nagmahal ako ng iba.‖

―Sino, Mikaela? Sino sya?‖

Kinwento ko sa kanya lahat. Lahat lahat. Isang mabuting tao si Javier. Alam kong mapagkakatiwalaan

sya.


―Kung ganon, ano ang iyong desisyon? Mananatili ka ba o babalik ka?‖ Javier.

―Hindi ko alam, Javier. Hindi ko alam.‖

―Kung ako ikaw… Gagamitin ko ang natitira kong oras para maparamdam sa kanya ang

pagmamahal ko. Tapos pag dumating ang takdang panahon, babalik ako sa kung saan

talaga ako nabibilang.‖

―Pano kung hindi ko na nais umalis? Paano kung gusto ko na lamang sya kasama?‖

―Pero sa tingin mo ba magiging masaya pa rin kayo? Bata pa sya at ikaw, magbabago ang

itsura at edad mo. Matatanggap ka nya, oo. Pero matatanggap mo rin ba ang kutya ng ibang

tao?‖

Nagising ako sa sinabi ni Javier. Tama sya. Walang patutunguhan ang relasyon naming kung

mananatili ako doon.

―Siguro nga tama ka. Mas mabuting gamitin ko ang mga natitira kong oras at panahon para

makasama sya. Para mahalin sya. Para sa oras na dumating ang takdang panahon, handa

ako. Handa akong iwan sya dahil alam kong naparamdam ko sa kanya ang dapat ko

iparamdam.‖

------------------------


GINO‘S POV

Gabi na.

Ilang oras na rin ang nakakalipas simula nung umalis si Mikaela. Kumusta kaya sya?

Pagkatapos ko kumain ng dinner, naligo ako. Pampalipas ng oras lang. Baka sakaling paglabas ko ng

banyo, nandun na si Mikaela.

Pero asa naman ako. Baka ilang araw rin bago sya bumalik.

Natapos na ko magshower. Kinuha ko na yung towel para takpan ang dapat takpan. Nakalimutan ko

kasi kumuha ng damit e. Tsaka, mag-isa lang naman ako dito. Wala namang masama kung lumabas

ako na nakatowel lang.

Kaso mali ako e.

Paglabas ko ng banyo, andun si Mikaela sa kama, nakaupo.

―Mikaela!‖

―Gino!‖ Napaharap sya sakin. Napansin kong nagulat sya.


―Ah. Teka. Teka lang. Magbibihis lang ako.‖

Papasok na sana ako sa storage room, pero pinigilan nya ako.

―Wag na. Hindi na kailangan.‖

Gulong gulo ako sa sinabi ni Mikaela. Anong gusto nyang mangyari, mamatay ako sa pulmunya?

―Mikaela, giginawin ako kung hindi ako magbibihis.‖

―Andito naman ako. Hindi kita hahayaan ginawin.‖

Nag-init ang katawan ko sa sinabi ni Mikaela. Ano bang nakain nito?

―Ano bang—―

―Gino, gusto ko nang ibigay ang sarili ko sayo.‖

Parang pakiramdam ko sira yata ang pandinig ko.

―Ha? Alam mo ba ang pinagsasasabi mo, Mikaela?‖


―Oo Gino. Sa pagbalik ko sa panahon ko, napagtanto ko kung gano kita kamahal. At kung

meron man akong pagbibigyan ng sarili ko, ikaw lang yun.‖

―Pero hindi pa tayo kasal. Mali to.‖

―Lahat ay mali sa isang makasalanang mundo.‖

Hindi na ako nakapagsalita sa sinabi ni Mikaela.

Kung ito ang gusto nya, ibibigay ko ito sa kanya.


12. I AM YOURS.

GINO‘S POV

Gabi na.

Ilang oras na rin ang nakakalipas simula nung umalis si Mikaela. Kumusta kaya sya?

Pagkatapos ko kumain ng dinner, naligo ako. Pampalipas ng oras lang. Baka sakaling paglabas ko ng

banyo, nandun na si Mikaela.

Pero asa naman ako. Baka ilang araw rin bago sya bumalik.

Natapos na ko magshower. Kinuha ko na yung towel para takpan ang dapat takpan. Nakalimutan ko

kasi kumuha ng damit e. Tsaka, mag-isa lang naman ako dito. Wala namang masama kung lumabas

ako na nakatowel lang.

Kaso mali ako e.

Paglabas ko ng banyo, andun si Mikaela sa kama, nakaupo.


―Mikaela!‖

―Gino!‖ Napaharap sya sakin. Napansin kong nagulat sya.

―Ah. Teka. Teka lang. Magbibihis lang ako.‖

Papasok na sana ako sa storage room, pero pinigilan nya ako.

―Wag na. Hindi na kailangan.‖

Gulong gulo ako sa sinabi ni Mikaela. Anong gusto nyang mangyari, mamatay ako sa pulmunya?

―Mikaela, giginawin ako kung hindi ako magbibihis.‖

―Andito naman ako. Hindi kita hahayaan ginawin.‖

Nag-init ang katawan ko sa sinabi ni Mikaela. Ano bang nakain nito?

―Ano bang—―


―Gino, gusto ko nang ibigay ang sarili ko sayo.‖

Parang pakiramdam ko sira yata ang pandinig ko.

―Ha? Alam mo ba ang pinagsasasabi mo, Mikaela?‖

―Oo Gino. Sa pagbalik ko sa panahon ko, napagtanto ko kung gano kita kamahal. At kung

meron man akong pagbibigyan ng sarili ko, ikaw lang yun.‖

―Pero hindi pa tayo kasal. Mali to.‖

―Lahat ay mali sa isang makasalanang mundo.‖

Hindi na ako nakapagsalita sa sinabi ni Mikaela.

Kung ito ang gusto nya, ibibigay ko ito sa kanya.

Inilagay ko ang kamay ko sa bewang nya at nilapit ko sya sa akin. Pagkapulupot nya ng kamay nya sa

leeg ko, sinimulan ko na syang halikan.

She opened her mouth and our kiss got deeper. Mas lalo kong nararamdaman ang pag-init ng

katawan ko. Hiniga ko na sya sa kama at pumaibabaw ako sa kanya.


Tinanggal ko na ang pagkakatali ng strap ng dress nya then I pulled it down and threw it away.

I temporarily stopped kissing her and just stared at her perfect body.

―Ayaw mo na ba, Gino? May mali ba akong nagawa?‖

―No Mikaela. It‘s just that you are too beautiful. You‘re too perfect for me.‖

Hinawakan nya ang mukha ko at hinila ito papalapit sa kanya. ―Kung ganon, ituloy mo na lamang

ang iyong ginagawa.‖

Pinagpatuloy ko ang paghalik ko sa kanya. Hanggang sa hindi ko namalayan na pareho na kaming

mga walang saplot. Tumigil muna ako sa paghalik ko sa kanya ay tinitigan ko ulit sya.

Hinaplos ko ang mukha nya pababa sa leeg nya, sa dib-dib nya, sa tiyan nya, sa legs nya hanggang

sa mga daliri nya sa paa.

Napaungol sya sa ginawa ko.

Hindi ko naman yun ginawa dahil nag-iinit ako o bastos ako. Ginawa ko yun dahil humanga ako sa

kanya. Sa kagandahan nya. Hindi sa katawan nya pero sa kanya bilang sya. Bilang si Mikaela.

Pumosisyon na ako. ―Sigurado ka ba talaga dito, Mikaela? Pwede tayong tumigil kung

nagbago na ang isip mo.‖


―Hindi Gino. Ituloy mo na. Mahal na mahal kita.‖

―Mahal na mahal rin kita, Mikaela.‖

And then it happened. We made love. Napaluha si Mikaela sa sakit, pero napaltan din ang luha na yun

ng ngiti.

I kissed her for the last time bago kami matulog.

―Goodnight Mikaela. Ang ganda ganda mo at mahal na mahal kita.‖

―Mahal din kita Gino. Goodnight.‖

Umulo na sya sa dibdib ko tapos niyakap nya ako. Kinuha ko yung kumot at itinakip ko yun sa aming

dalawa.

Hindi ko maisip kung anong reason ni Mikaela for doing this. Pero ang alam ko lang, naramdaman

kong mahal na mahal nya ako. At dun lang, masaya na ko.

-----------------------------------------

MIKAELA‘S POV


Nagising ako na kumot lamang ang saplot ko.

May nangyari nga pala sa amin ni Gino kagabi. Binigay ko sa kanya ang sarili ko.

Napaupo ako habang inaalala ko lahat ng nangyari kagabi. Ang kakaibang pakiramdam na yun. Hindi

ko maipaliwanag kung gaanong saya ang naramdaman ko.

Sa bawat halik at haplos sa akin ni Gino, nararamdaman ko ang pagmamahal nya.

Hindi nya ako binaboy. Kahit ako na mismo ang nagpresenta na angkinin na nya ako, ramdam ko ang

respeto nya sakin habang ginagawa namin yun kagabi.

Hindi ako nagkamali ng desisyon. Tama lang na kay Gino ko unang beses ibigay ang sarili ko.

Naramdaman kong may yumakap sakin sa likod at hinalikan niya ang leeg ko.

―Good morning.‖ Napatingin ako sa nagmamay-ari ng boses na yun.

Si Gino.

―Magandang umaga rin.‖ Nakangiti kong bati sa kanya.


―Gutom ka na ba?‖ Tanong nya.

―Hindi pa e. Ikaw ba?‖

―Oo at gusto ko nang kainin ang almusal ko.‖

Bago pa man ako makasagot, hinalikan na nya ulit ako.

Dumaloy na naman ang kuryenteng dumaloy sa akin kagabi, at di ko nalang namalayan, nakahiga na

naman pala ulit kami sa kama.

------------------------------

GINO‘S POV

11 am na, tulog pa rin si Mikaela.

Napagod yata. Pano ba naman kasi pagkagising kaninang umaga, nangyari na agad ang round 2.

E handa naman akong tumigil e, pero ito talagang si Mikaela, hindi ako pinapayagan. Kaya ayan,

drained ang battery nya.


Tumawag muna ako kay Mama.

―Hello Ma.‖

(Oh hey Gino. How‘s your vacation with Mikaela?)

―Okay naman. Masaya.‖

(What? Parang iba yata ang pagkakasabi mo ng masaya ah. Something happened noh!)

―Depends on what you‘re thinking.‖

(Omygahd, Gino. You can‘t hide that from me! Tell me about it!)

―Ma naman! Pati ba naman yun kailangan ko ikwento sayo?!‖

(Ay nako. Bahala ka. Basta I want a grand daughter/son soon, okay? Bye!)

Hay. Loka talaga tong nanay ko.

Napatingin ako sa anghel na natutulog ngayon.

―Sana nga balang araw magkaanak tayo. Magkapamilya. Pinapangako ko, gagawin ko ang

lahat para maging mabuting ama at asawa para sayo.‖


CHAPTERS 13. 14. 15.

GINO‘S POV

11 am na, tulog pa rin si Mikaela.

Napagod yata to.

Tumawag muna ako kay Mama.

―Hello Ma.‖

(Oh hey Gino. How‘s your vacation with Mikaela?)

―Okay naman. Masaya.‖

(What? Parang iba yata ang pagkakasabi mo ng masaya ah. Something happened noh!)

―Depends on what you‘re thinking.‖

(Omygahd, Gino. You can‘t hide that from me! Tell me about it!)

―Ma naman! Pati ba naman yun kailangan ko ikwento sayo?!‖

(Ay nako. Bahala ka. Basta I want a grand daughter/son soon, okay? Bye!)


Hay. Loka talaga tong nanay ko.

Napatingin ako sa anghel na natutulog ngayon.

―Sana nga balang araw magkaanak tayo. Magkapamilya. Pinapangako ko, gagawin ko ang

lahat para maging mabuting ama at asawa para sayo.‖

Then I kissed her cheeks.

Gusto ko pa sanang magextend dito sa resort, kaso may usapan pa pala kami ni Javy e. Imbes na

gisingin ko si Mikaela, binuhat ko nalang sya papunta sa sasakyan.

Pinababa ko nalang sa helpers yung mga gamit namin.

Sinabi ko kay Javy na samin nalang sya sumabay papunta dun sa address na binigay nya. Sakto nga

e. Nasa bahay pag-ibig pala ang lola nya. Sino kaya sa mga lola dun ang lola nya?

―Himbing ng tulog ni Mikaela ah.‖ Javy.

―Oo nga e.‖

―Pinagod mo yata kagabi e.‖


―Pwede ring kaninang umaga.‖

―Bangus ka pre! Tinik mo!‖

Nagtawanan nalang kaming dalawa.

Ilang oras din ang byahe papuntang bahay Pag-ibig. Pero nakarating na kami dun at lahat, tulog pa

rin si Mikaela.

Pinauna ko nang bumaba si Javy, gigisingin ko muna tong asawa ko.

―Mikaela? Gising na…‖

Minulat na nya ang mata nya.

―Nasan tayo?‖ Gulat nyang tanong.

―Nasa Bahay Pag-ibig tayo.‖

―Ha? Wala na tayo sa resort?‖


―Oo. Haha. Ang himbing kasi ng tulog mo e. Hindi na kita ginising kasi baka masyado kang

napagod. Binuhat nalang kita papunta dito sa sasakyan.‖

―Ganun ba? Pasensha na ah.‖ Napatungo sya habang humingi ng sorry.

Itinaas ko ang mukha nya at nilapit ko ang mukha ko sa kanya. ―Wala kang dapat ihingi ng sorry,

Mikaela. Kasi wala ka namang ibang ginawa kundi pasayahin ako. Salamat sa pagtitiwala

sakin. Sa pagmamahal sakin.‖

Hinawakan nya ang mukha ko. ―Walang anuman, Gino. Salamat din. Para sa lahat.‖

Then she kissed me. It was a passionate kiss. A kiss full of love. Napasandal na nga sya sa may

pintuan ng kotse e.

Napatigil nalang kami nung biglang may kumatok.

Si Javy pala. Lumabas na kami ng sasakyan at nakita ko si Javy na nakangiti ng nakakaloko sakin.

―Balak nyo pa yata ituloy ang naudlot ah. Pasensya na sa abala ha. Hahaha.‖

Nag-apir nalang kami tapos naglakad na kami papasok dun sa bahay Pag-ibig.

Dumiretso kami kay Sir Laurenti at kinausap sya ni Javy. Habang nag-uusap sila, pinasyal ko muna si

Mikaela sa labas.


―Ang ganda pala dito.‖ Mikaela.

―Pag tumanda tayong dalawa, dito tayo tumira. Ipapamana nalang natin yung bahay natin

sa mga anak at apo natin.‖

Napatingin sakin si Mikaela, pero ang lungkot ng mukha nya. Hindi sya sumagot dun sa sinabi ko at

nginitian nalang nya ako.

Naglakad lang kami ng naglakad hanggang sa nakarating kami dun sa garden. Doon ko nakita si Lola

Elay. Nakangiting nagbabasa ng diary o notebook nya.

Nilapit namin sya ni Mikaela at sinalubong naman nya kami ng ngiti nya.

―Hello po, Lola Elay.‖

―Magandang hapon naman.‖

―Ah lola, si Mikaela nga po pala. Ang magiging asawa ko at magiging ina ng mga anak ko.‖

Namula si Mikaela sa sinabi ko. Si lola naman, ngumiti lang.

―Nakakatuwa kayong dalawa.‖


Umupo kami sa harap ni Lola.

―Lola, sa tingin nyo po ba magkakatuluyan kami?‖ Tanong ko.

―Depende sa kung anong ibig sabihin ng ‗magkakatuluyan‘ para sayo.‖

―Po? Ano pong ibig nyong sabihin?‖ Mikaela.

Hinawakan ni Lola Elay ang kamay naming dalawa at pinagpatong ito.

―Minsan sa buhay, hindi porket magkasama kayo o kayo ang ikinasal e kayo na ang

nagkatuluyan. Maraming mga tao ngayon na kasal sa mga asawa nila pero hindi sila

masaya dahil nasa ibang tao ang puso nila.‖

―Kung ganon, parang hindi rin po sila nagkatuluyan?‖ Mikaela.

―Oo, Mikaela. Kahit hindi man naging kayo nung taong mahal mo. O kahit hindi kayo

nagkasama sa matagal na panahon, maaari mo pa ring masabing nagkatuluyan kayo

sapagkat nasayo ang puso nya at nasa kanya naman ang sayo.‖ Lola

Hindi ko maintindihan ang sinasabi ni Lola. Masyadong malalim. Pero mukha namang

nagkakaintindihan sila ni Mikaela. Siguro nabuhay tong si Lola Elay sa panahon ni Mikaela.


―Lola Elay.‖

Napatingin kami dun sa tumawag sa kanya. Si Sir Laurenti pala, kasama si Javy.

―Lola Elay, pwede ba kayong makausap?‖ Sir.

―Bakit naman hindi? Halikayo dito.‖

Umupo na rin sa tapat ni Lola Elay si Sir at Javy.

―Lola Elay…‖ Maluha-luhang sabi ni Javy.

Nagsalita na rin si Sir L. ―Lola, sya po si Javy… ang---―

―Apo ko.‖ Lola Elay.


Nagulat ako. Apo ni Lola Elay si Javy.

―Lola…‖ Lumapit si Javy kay Lola at niyakap nya ito. ―Bakit mo ba kami iniwan ha? Hindi mo na

ba mahal si Lolo?‖

―Mahal ko ang iyong lolo. Alam mo yan at alam rin nya yun.‖

―Pero alam rin nyang mas may minahal ka kesa sa kanya.‖

Ngumiti si lola at napatingin siya samin ni Mikaela.

―Oo. Pero kahit ganun, tinanggap nya pa rin ako. Hindi nya pa rin ako iniwan. Minahal nya

pa rin ako ng buong-buo.‖

Gusto ko pa sana panoorin ang pag-uusap ng maglola, pero nagvibrate ang phone ko. Nakita kong

tumatawag si Ysa.

Lumayo muna ako saglit para sagutin ang tawag nya.

―Ysa.‖

(Hey Gino. Punta ka naman dito sa set. We need your opinion tungkol sa storyline.)


―Kailangan ba talaga ako dyan?‖

(Yup.)

―Sige, pupunta na ako.‖

Bumalik na ako kayna Lola. Pero nakita kong wala na dun si Javy at Sir Laurenti. Si Lola at Mikaela na

lang ang magkausap.

“Mikaela. Kailangan ako sa set ngayon, sumama ka nalang sakin.‖

―Ah Gino, dito muna ako. Nais ko sanang makausap pa ng matagal si Lola.‖

―Ganun ba? O sige, susunduin nalang kita dito mamaya.‖

―Huwag na lamang. Sasabay nalang ako kay Javy mamaya, kung ayos lang sayo.‖

―Ah. O sige, mauna na ko.‖ Lumapit ako sa kanya and kissed her goodbye.

------------------------------------

Nakarating na ako sa set.


Andaming ginawa. Lightings. Script. Props.

Halos lahat, ako ang nag-intindi.

―Oy, tubig oh.‖ Ysa.

―Thanks.‖

―Kumusta naman ang vacation with Mikaela?‖ Sabi nya at umupo sya sa tabi ko.

―Masaya.‖ I told her while smiling.

―Uyy. Kakaiba ngiti natin ah. May nangyari noh!‖

―Haha. Para ka namang si mama e.‖

―Psh. I knew it. May nangyari nga.‖

―Wag ka na mainggit, makakahanap ka rin ng lalaking para sayo.‖

―I found him already.‖


―What? Kelan pa?‖

―Haha. Matagal na. Secret ko yun sayo.‖

―Anong klaseng kaibigan ka. Naglilihim ka sakin!‖

―Hahaha. Fine. 4 years na kami.‖

―WHAT?! 4 YEARS NA KAYO?!‖

―Haha. Yes. I‘m sorry kung hindi ko nasabi sayo.‖

―Hay. May magagawa pa ba ako?‖

Sasagot na sana si Ysa, pero bago nya yun magawa, biglang namatay ang ilaw.

―Ysa.‖ Sabi nung boses na parang pamilyar.

―Who are you?‖ Ysa.


―I‘m the man who will be with you for the rest of your life. I‘m the one who‘s willing to love

and accept you for who you are. I‘m the man who will do everything just to make you

happy.‖

Biglang nagbukas ang ilaw at nakita namin Javy dun sa may stage.

―But most of all, I‘m the man who wants to marry a girl named Ysa and spend my forever

with her.‖

Lumapit si Javy kay Ysa at lumuhod sa harap nito. Lumabas na muna ako ng set kasi moment nila to.

Paglabas ko, nakita ko si Mikaela na nakangiting naghihintay sakin.

―Alam mo?‖ Tanong ko.

―Nabanggit nya sakin habang papunta sya dito.‖ Mikaela

―Naiinggit ako. Parang gusto ko na rin magpropose sayo.‖ Ako.

Ngumiti lang sya at niyakap ako.

―Mahal kita, Gino.‖


Hindi ko alam kung anong meron pero niyakap ko nalang rin sya.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

CHAPTER 14

GINO‘S POV

Nagising ako na katabi at kayakap ko ang babaeng pinakamamahal ko ngayon.

Akala ko ako na naman ang gigising sa kanya, pero mali ako. Gising na pala sya.

―Gino, kailangan nating magpunta sa Bahay Pag-ibig ngayon, ngayon dadating ang asawa

ni Lola Elay.‖ Mikaela.

―Ganun ba, o sige.‖

Naligo na kami, nagbihis at kumain tapos dumiretso na kami sa Bahay Pag-ibig.

Pagdating naming dun, andaming kotseng nakaparada. Siguro mga anak at apo to ni Lola.


Dumiretso na kami dun sa kwarto nya at nakita naming ang daming tao. Pero lahat sila nasa labas

lang.

Similip kami sa bintana para malaman namin kung anong nangyayari. Nasa loob pala ang asawa nya.

―Asawa ko, natutuwa akong makita ka ulit. Masaya ka ba, asawa ko?‖ Sabi nung lolo.

―Oo, masayang-masaya ako asawa ko. Maraming salamat. Salamat sa pagmamahal mo

sakin.‖ Lola Elay.

Nagyakap silang dalawa. Lahat ng tao nakangiti maliban kay Mikaela na umiiyak.

―Mikaela, ayos ka lang ba?‖

―Oo. Lumuha lamang ako dahil sa saya. Masaya ako para sa kanilang dalawa. Pero

malungkot rin…‖

―Malungkot? Bakit?‖

―Wala. Gino. Tara na umalis? Mukhang hindi na naman pala tayo kailangan rito. Nais ko

lamang masilayan ang muling pagkikita ni lola at ng kanyang asawa.‖

Umalis na kami ni Mikaela. Tinanong ko sya kung san nya gustong pumunta. Sabi nya dalhin ko daw

sya sa isang lugar kung saan pinakamagandang tingnan ang mga bituin.


Dinala ko sya dun sa burol.

Dun na kami naglunch at merienda. Kahit buong maghapon ay yun lang ang ginawa namin, hindi ako

nabagot. Hindi ako nabore kasi kasama ko si Mikaela.

Sya, hindi rin naman sya nabagot. May ginagawa sya e. May sinusulat. Ewan ko kung ano. Ayaw nya

sabihin e.

Lumubog na ang araw at mamaya-maya lang ay lumabas na ang mga bituin.

(Now Playing : Nag-iisang Bituin by Angeline Quinto.)

Sa lamig ng gabi, may pupuno ng puwang sayong tabi. Pagmamahal. Ang tanging hatid. Patitingkarin

ang yong kislap sa dilim.

―Tara humiga sa damuhan. Mas makikita natin ang mga bituin sa gantong paraan.‖ Mikaela.

Humiga ako sa tabi nya at hinawakan ang kamay nya.

―Ang ganda nila noh?‖ Mikaela.

―Wala nang mas gaganda sayo.‖ Ako.


Tumingin sya sakin at ngumiti.

Malayo man maihahatid din ng hangin ang mga hangarin na puno ng pag-ibig.

―Lagi kang titingin sa mga tala sa langit, Gino sa oras na mangulila ka sakin.‖

―Ha? Bakit naman kita mamimiss? E hindi ka na naman aalis.‖

Ang pangarap ko’y para sayo, nag-iisang bituin. Laman ng puso at damdamin ko’y nag-iisang bituin.

Umupo si Mikaela at humarap sakin.

―Gino… Hindi na ako magtatagal. Malapit na kong umalis.‖

Napaupo ako sa sinabi nya.

―Ha? Akala ko hindi ka na aalis. Diba dito ka nalang?‖

At kahit san ka man dalhin ng tadhana’y dama pa rin.


―Naalala mo ba ang sinabi ko sayo noon? Na sa oras na tumapat ang mahabang kamay sa

12, kailangan kong mamili?‖

―Oo. Alam mo na ba kung anong pagpipilian mo?‖

―Oo. At alam ko na rin ang mga maaaring mangyari sa kung ano man ang maging desisyon

ko.‖

Dahil tayo’y nakatitig… sa iisang bituin.

―Ano, Mikaela? Anong maaaring mangyari?‖

Biglang tumulo ang luha nya. ―Kung mananatili ako dito, magbabago ang itsura ko. Magiging

matanda ako. Hindi na tayo bagay Gino. Bata ka at matanda ako.‖

Tanging hiling ng puso ko’y tibayan ang loob sayong mga pagsubok.

―Wala akong pakialam Mikaela. Mahal kita kahit ano pa ang maging itsura mo.‖ Hinawakan

ko sya sa magkabilang balikat habang sinasabi ko yan.

―Pero hindi ka magiging masaya. Hindi ko maibibigay ang mga pangangailangan mo kasi

matanda na ako.‖

―Kailangan kita sa tabi ko. Yun lang. Kaya mo naman yun, diba?‖ Umiiyak na rin ako.


Malayo man maihahatid din ng hangin ang mga hangarin na puno ng pag-ibig.

―Oo. Pero iba na ang lahat. Hindi na tayo magkakaanak. Hindi na tayo magkakaron ng

pamilya. Hindi ka magiging ama. Kaya mas mabuti pang bumalik na lamang ako sa panahon

ko. Sa paraang yun, mabubuhay ka ng normal. Ng masaya. Makakahanap ng babaeng

mapapang-asawa mo at magiging ina ng anak mo.‖

―At sa tingin mo, magiging masaya ako kung wala ka sa tabi ko?‖


―Hindi rin naman ako magiging masaya e. Pero mabuti na rin to, kasi kahit magkalayo tayo,

mararanasan naman nating mabuhay ng normal… kahit pa may kulang.‖

―May kulang?‖

―Pag bumalik ako sa panahon ko, makakalimutan kita at ang lahat ng mga nangyari sa atin

dito.‖

Tuluyan na kong umiyak. Makakalimutan nya ako. Ang sakit sa pakiramdam na hindi ka na maaalala

ng babaeng mahal mo.



―Kaya nga hinihiling ko sayo Gino na tingnan mo lagi ang mga tala sa langit.‖

―Bakit pa? Bakit ko pa sila titingnan kung hindi rin naman kita kasamang hihiga sa

damuhan para gawin yun?‖


“Kasi nasan man ako, nasa ibang panahon man ako, alam kong isang bituin lamang ang

tinitingnan natin.‖ Biglang pumatak ang luha nya pagkasabi nya nun.

Hinawakan ko ang mukha nya ang pinahiran ang luha nya.

―Sa ganung paraan, hindi man kita maalala, maaalala mo pa rin ako. At kahit magkalayo

tayo, para na rin tayong magkasama kasi parehong bituin lang ang tinitingnan

natin.‖ Dagdag pa nya.

Tulad ng mga tala sa langit, ika’y magniningning…

―Mahal na mahal kita Mikaela.‖

―Mahal na mahal din kita, Gino. Wag mo kong kakalimutan.‖



I kissed her. A kiss of longing. A kiss of bitterness and pain. A kiss of sadness.

Bumitaw rin sya agad at tiningnan nya ang kwintas nyang umiilaw.

―Paalam, Gino… Kailangan ko nang umalis.‖

Hinawakan ko ng mahigpit ang kamay nya.

―Mikaela, please. Wag nalang.‖


“Kung pwede lang… Kaso hindi e. Maintindihan mo sana… Para sayo rin tong ginagawa ko.‖

―Mahal na mahal kita Mikaela.‖

―Mahal na mahal na mahal rin kita… Lagi ka lang tumingin sa mga bituin at maaalala mo

ako.‖



Bumitaw na sya sakin at pinindot na nya ang kwintas nya. Unti unti na syang naglalaho.

―Paalam.‖ Sabay naming sabi habang tumutulo ang luha naming dalawa.

Biglang nagkaron ng isang nakakasilaw na liwanag kaya ipinikit ko ang mata ko.

Pagkamulat ko nito, mag-isa nalang ako.

Wala na ang babaeng mahal ko. Wala na si Mikaela.

--------------------------------------------------------------------------------------------------

CHAPTER 15

GINO‘S POV

Ngayon ang araw na ipapakita sa board ang ginawa naming film.


Kahit wala akong ganang tumayo at gumalaw mula sa higaan ko, kailangan kong pumunta dun.

Pinipilit ko sa sarili kong panaginip lang ang mga nangyari kagabi. Na babalik pa si Mikaela.

Pero malinaw na malinaw ang lahat.

Hindi na sya babalik.

Pumunta na ako sa office. Dumiretso ako sa theatre room dahil papanoorin namin ang ginawa naming

film.

Dahil hindi ako laging present sa set, hindi ko alam ang mga nangyari sa mga naunang scenes.

―Good morning everyone. Sisimulan na natin ang viewing in a minute.‖

Nagsimula nang iplay yung movie.

Sinimulan ito sa scene ng isang babae. Probably nasa 1950’s ang time setting nito. Typical Filipino

family. Nagtatrabaho ang ama, housewife ang ina. May isa silang anak na babae.

Dahil medyo boring pa, nagdaydream na muna ako. Hindi ko muna pinanood hanggang sa narinig ko

ang ilan sa mga pamilyar na linya.


"Ah. Ms?"

"Ano yun, ginoo?"

"Sigurado ka ba sa sinabi mo kanina? Na galing kang 1948?"

Teka. Parang… parang ito ang nangyari samin ni Mikaela nung unang beses kaming nagkita.

Pagkatapos ng scene sa kotse, lumipat ang scene sa mall.

"Bakit? Anong meron?"

"M-may m-malaking bubuyog dun! Kulay dalandan! Umalis na tayo dito baka kung anong

kamalasan ang dala nyan!"

HINDI AKO MAKAPANIWALA. Itong-ito ang nangyari sa amin ni Mikaela.

At kagaya ni Mikaela, may mahiwagang kwintas din yung babae.

Pinanood ko ang film hanggang sa matapos ito. Yung mga nangyari sa simula hanggang sa oras na

nagkahiwalay sila, lahat yun… lahat yun nangyari samin.


Nung natapos na yung film, nilapitan ko si Ysa.

―Ysa.‖

―O Gino. How‘s the film? You like it?‖

―San mo nakuha ang idea na to?‖

―I told you, sa isang lola sa Bahay Pag-ibig‖

―Sinong lola?‖


―Si Lola Elay. She lend me her diary.‖

Diary? Ang diary na lagi nyang binabasa? Ibig sabihin kwento namin ni Mikaela ang binabasa nya?

Pero paano? Pano nya nalaman?

Hindi na ko nagpaligoy ligoy pa. Pumunta na agad ako sa Bahay Pag-ibig para makita si Lola Elay.

Binilisan ko ang pagdadrive kaya nakarating agad ako dun.

Dumiretso ako sa garden, pero wala na sya dun sa favorite spot nya, nandun na sya sa may bench

katabi nung punong yun.

Nilapitan ko sya at nakita kong nakasarado ang diary nya. Hindi na nya ito binabasa.

―Lola Elay…‖

Napatingin sya sakin. ―Gino, napadalaw ka…‖

Umupo ako sa tabi nya.

―May itatanong ho sana ako, lola.‖


―Ano yun?‖

―Ano po yang lagi nyong binabasa?‖

―Ito? Diary ko ito.‖

―Pero bakit hindi nyo na po sya binabasa ngayon?‖

Ngumiti sya at tumingin sakin. ―Kasi wala nang nakasulat e. Kahapon ang huling entry ng

diary. Siguro kasi wala na akong mailagay na masayang bagay.‖

―Ano pong nangyari kahapon?‖

Umiwas sya ng tingin at tumingala sa langit.

―Kahapon ko huling beses nakasama sa panonood ng bituin ang lalaking mahal ko. Kahapon

din ako nagpaalam sa kanya.‖

Bigla nalang tumulo ang luha sa mata ko.

―A-anong p-pangalan ng lalakeng mahal mo?‖


Tumingin sya sakin at nakita kong umiiyak pala sya.

―Gino… Gino ang pangalan nya.‖

Tuluyan na akong napaiyak at niyakap ko si Lola Elay who turned out to be Mikaela. The 2012

Mikaela.

―Mikaela? Naaalala mo ba ako?‖

―Oo, Gino. Alalang-alala kita.‖

―Pero sabi mo, mawawalan ka ng alala. Sabi mo, makakalimutan mo ako?‖

―Kahit gano kalakas ang oras at panahon. Kahit anong kontra ang gawin nila, minsan, wala

silang laban sa pagmamahal.‖

―Ibig sabihin, hindi mo ko nakalimutan?‖


―Hindi, Gino. Kaya ko nagawang isulat ang diary na ito. Ang diary na araw araw kong

binabasa hanggang sa nakarating ako sa panahong to.‖

―Ibig sabihin, unang beses palang tayo magkita, alam mo na?‖

Ngumiti sya and she nodded.

―Simula palang, kilala na kita. Alam ko na ang mga mangyayari. Nakakatuwa, nagawa kong

makita at maranasan ang mga bagay ng dalawang beses sa dalawang magkaibang

pagkatao.‖

―Mikaela… anong nangyari sayo pagkatapos natin maghiwalay?‖

―Pinakasalan ako ni Javier. Nagkaron kami ng mga anak at apo. Minahal ko rin sya pero

hindi katulad ng pagmamahal ko sayo. Pero sa kabila nun, buong puso pa rin nya akong

tinanggap at pinaglingkuran.‖

―At? Pano ka nakarating dito? Pano mo nalamang dito tayo magkikita ulit?‖

―Nung araw na natagpuan ako ni Javy. Yung araw na nagpaiwan dito ang batang Mikaela at

umalis ka dahil kailangan ka sa set. Yun ang araw na sinabi ko sa kanya ang lahat. Sa

pagkakaalam ko, yun ang araw bago ako magpaalam sayo.‖

Pansin kong hinahabol nya ang hininga nya tuwing magsasalita sya.


―Ayos ka lang ba Mikaela, may nararamdaman ka ba?‖

―Maaari ba kong humiga, Gino?‖

Inalalayan ko sya at hinayaan kong gawin nyang unan ang lap ko.

―Mahal mo pa rin ba ako, Gino? Kahit ganto na ang itsura ko ngayon?‖

Hinaplos ko ang mukha nya. Kahit kulubot na ang balat nya. Kahit puti na ang buhok nya, maganda

pa rin sya.

―Mahal na mahal Mikaela. Ikaw pa rin ang pinakamaganda sa paningin ko.‖

Tumulo ang luha nya.

―Masaya akong marinig yan galing sayo, Gino.‖

―Ako ba Mikaela, ang tagal tagal mong naghintay para makita ulit ako. Mahal mo pa ba ako

sa kabila ng pinagdaanan mo?‖

Hinawakan niya ang kamay ko ng napakahigpit. Pansin kong malamig ang mga ito.


―Mahal kita Gino at patuloy pa rin kitang mamahalin kahit san man ako mapunta. Pasensha

na kung hindi ko natupad ang mga pangarap mo. Ang nais mong magkaanak at

magkapamilya. Sana mahanap mo ang babaeng tutupad nun Gino.‖

―Sabi ko naman sayo, diba? Hindi ko kailangan yun. Ang kailangan ko ay ikaw. Dito sa tabi

ko, parang ngayon.‖

Ngumiti sya at pumikit.

―Salamat Gino… Salamat at hinayaan mo kong mahalin ka…‖

―Bakit ka ganyang magsalita, Mikaela?‖ Teary eyed nako. Parang alam ko na kung anong

kahahantungan nito e.

―Masaya ako ngayon. Masaya ako‖ Nakangiti nyang sabi habang nakapikit.

―Mikaela… Open your eyes.‖

―Tsaka na… Tsaka ko na bubuksan ang mata ko pag lumabas na ang bituin sa langit.‖

―Star din naman ang sun ah. Mikaela naman…‖


―Hmm?‖

Tumulo na ang luha ko.

―Iiwan mo na naman ba ako?‖

―Hindi Gino, ngayon sinisigurado kong hindi na kita iiwan. Lagi na kitang mababantayan.‖

Hinigpitan ko ang hawak ko sa kamay nyang nanlalamig.

Patuloy pa rin ang pagbagsak ng luha ko.

―Mahal na mahal kita… Mikaela.‖

Binuksan nya ang mata nya at hinaplos ang mukha ko. ―Mahal na mahal rin kita… Gino‖

Pagkasabi nya nun, isinara na nya ang mata nya at dahan dahang bumagsak ang kamay nya.

Tulad ng isang bulaklak na nalanta, nawalan na ng buhay ang babaeng kasama ko ngayon.

Ngunit kagaya ng isang ibong nakawala sa kanyang kulungan, masayang lumisan si Mikaela.


―Paalam. Paalam, Mikaela…‖

At kasabay ng pagtulo ng luha ko ay ang pagbagsak ng napakalas na ulan.

---------------------------------------------------------------------------------------------

( 2 years later )

Death anniversary ngayon ni Mikaela.

Nandito ako ngayon sa puntod nya. Sinadya kong gabi pumunta para wala nang tao.

―Kumusta ka na dyan? Miss na miss na kita. Lagi pa rin akong tumitingin sa mga stars. Pero

imbes na matuwa ako dahil naaalala kita, nasasaktan ako. Alam mo kung bakit?‖

Pinunasan ko muna ang luhang tumulo sa mata ko.

―Kasi alam kong hindi na tayo nakatingin sa isang bituin ngayon. Because this time, ikaw na

yung bituing tinitingala ko…

Sabi nila lahat daw ng namamatay, nagiging star. Totoo ba yun? Kung oo, sigurado akong

ikaw yung pinakamalaking star sa langit. Yung pinakamaganda. Yung pinakamakinang…

Kasi nung nabubuhay ka pa, ganun ka. Maganda. Kakaiba. Stand out.‖


Pinagpagan ko muna yung lapida nya. Tinanggal ko ang mga dahong nagkalat.

―Kelan ba ulit tayo magkakasama?‖ *Deep Breath* ―Sige, Mikaela, una na ko ha. Bibisita

nalang ulit ako dito.‖

Umalis na ko at nagdrive.

Napatingin na naman ako sa maliwanag na bituin sa langit. At sa pagtingin ko dito, hindi ko

namalayang may makakasalubong na pala akong truck.

Sinubukan kong magpreno, pero hindi ko magawa. Sira ang preno ko!

*BEEEEEEEEEEEEEEEEEP*

Umiwas ako, pero huli na ang lahat.

I closed my eyes, then everything went black.

*BOOGSH* *SCREEECCHH*


------------------------------------

Dahan dahan kong minulat ang mata ko. Ang sakit ng ulo ko. Manhid ang bawat parte ng katawan ko.

Wala akong maigalaw. Konting ibo ko lang, pakiramdam ko magkakawatak watak ang mga buto ko.

Naghahabol na rin ako ng hininga at maraming dugo ang tumatagas mula sa mga sugat ko.

Siguro ito na ang oras ko.

Siguro panahon na para magkasama at magkita kami ni Mikaela.

Siguro sa sobrang awa sakin ni Lord, pinagbigyan na nya ako.

“Mikaela, konting hintay nalang… Magkakasama na ulit tayo.”

I slowly closed my eyes and for the very last time in this lifetime…

I smiled.


EPILOGUE: A TIMELESS LOVE

THIRD PERSON‘S POV

Gino woke up in an unfamiliar place.

A place surrounded by tall resilient trees, grasses and flowers dancing along with the gust of wind.

The smell of these flowers dominates the atmosphere; thereby attracting butterflies of different

colours which adds up to the vibrancy of this place.

He looked above and saw clouds evenly scattered through the blue sky. These clouds share the

magnificence of the blue horizon above with the rays of the sun and the sun itself which brings life to

the non-living things existing in this place.

He closed his eyes and breathed, enjoying the freshness of the air that surrounds him. Aside from the

sound of his breathing, he also heard the sound of birds chirping melodiously as if they are a choir of

angels singing a song of praise.

He slowly opened his eyes, afraid that when they fully open, the perfect place around him will not be

present anymore.

But he was wrong.


There’s nothing to be afraid of because this perfect place around him will be with him forever.

From now on, he belongs here. Today, tomorrow and for the days to come, this will be his home.

Because this is heaven, and this is where his life will begin… again.

----------------------

GINO‘S POV

Nasa langit na yata ako. Siguro hindi ko kinaya yung aksidente kaya eto, kinuha na ko ni Lord.

Pansin kong walang ibang tao sa lugar na to kung hindi ako. O baka, hindi ko palang sila nakikita.

Nagpatuloy lang ako sa paglalakad, baka sakaling may makasalubong akong kahit sino na pwedeng

pagtanungan kung san ako dapat pumunta.

Nakakita ako ng isang malaking puno. Kakaibang puno kasi kumikinang ito.

Lumapit ako dun at nakakita ako ng isang batang babaeng nakaputing dress. Mga 7 years old siguro

to. May koronang bulaklak pa sya na feeling ko, ginawa nya galing sa mga bulaklak na nagkalat dito.


―Bata!‖ Tinawag ko yung bata at humarap sya sakin. Nakita kong umiiyak sya.

Tumakbo ako papunta dun sa bata at niyakap sya. Hindi ko alam kung bakit pero naramdaman kong

ito ang dapat gawin.

―Bata, wag ka na umiyak. Ssshh. Dito lang ako.‖ Sabi ko habang nakayakap dun sa bata.

―T-talaga? H-hindi mo ako iiwan?‖ Tanong nya habang umiiyak pa rin.

―Oo. Hindi kita iiwan‖ Sabi ko habang pinupunasan ang luha nya.

―Yehey! Tara! Samahan mo ako!‖

Tumayo sya at hinila ako.

―San tayo pupunta?‖

―Basta. Sama ka nalang sakin!‖

Hindi na ko tumanggi pa. Sinabayan ko lang yung bata sa paglalakad habang magkahawak ang kamay

namin.


―Bakit ka nandito?‖ Tanong nya.

―Hindi ko rin alam e.‖

―Alam mo bang nasa heaven ka?‖

―Medyo. Angel ka ba?‖

―Hindi. Katulad mo rin ako.‖

―Ibig sabihin namatay ka na rin?‖

―Oo. Matagal na.‖

―Ahh. E bakit ka nga pala umiiyak kanina?‖

―Kasi natatakot ako. Kasi mag-isa lang ako. Ang tagal tagal ko na mag-isa. Buti nalang

dumating ka.‖

Tumingala sya sakin at nginitian ako. Ang cute cute ng batang to. Para talaga syang anghel.


―Ganun ba? E bakit hindi ka maghanap ng kasama? Wala na bang ibang nilalang dito?‖

―Meron. Pero kasi…‖

―Kasi?‖

―Kasi may hinihintay ako.‖

Umiwas yung tingin sakin nung bata tapos tumakbo sya. At dahil magkahawak kami, napatakbo na rin

ako.

Gusto ko sanang itanong kung ano o sino ang hinihintay nya, pero hindi na ko nagkaron ng chance.

Mukhang nakarating na kasi kami sa pupuntahan namin.

Isang malaking golden gate ang nasa harap namin ngayon. Paglapit namin dun, kusa itong nagbukas.

“Nasan tayo?‖ Tanong ko sa bata.

Imbes na sumagot sya, pumasok nalang sya dun sa gate. Pagkapasok namin dun, nagsara na ulit ito.

―Nandito na tayo.‖ Sabi nung bata.


―Anong gagawin natin dito?‖

Bumitaw na sya tapos humarap sakin.

―Tulungan mo ako.‖ Sabi nya.

―Saan?‖

May itinuro syang isang bagay, or should I say isang taong nakahiga dun sa damuhan. Nilapitan ko

ang taong yun at nakita kong isa palang syang matandang walang malay.

―Anong gagawin ko sa kanya?‖ Tanong ko sa bata pero nagkibit balikat lang sya.

Tinapik ko ng mahina ang matanda at nagising naman ito.

―Lola…‖

―I-iho…‖

―Ayos lang po ba kayo?‖


―M-maaari mo ba akong dalhin sa may ilog?‖

―Po? San po ba ang ilog?‖

Sinubukan nyang bumangon pero hindi nya magawa kaya inalalayan ko sya.

Nung nakaupo na sya, tinuro nya ang isang malaking puno sa di kalayuan at katabi nun ay isang ilog.

Binuhat ko na si Lola at nagsimula na kaming maglakad.

―Lola… Matagal na rin po ba kayong nandito?‖

―Oo.. Matagal na.‖

―At wala man lang pong tumutulong sa inyo?‖

―Meron… Ngunit hindi ako makaalis doon.‖

―Po? Bakit po?‖

―Sapagkat may hinihintay ako…‖


Wow. Yun din yung reason nung bata kanina. Pareho kaya sila ng hinihintay? Gusto ko sana itanong

pero hindi ko na naman nagawa.

Nung nakarating na kami dun sa ilog, ibinaba ko na sya at pinagmasdan nya ang reflection nya sa

tubig. Tumabi sa kanya ang bata at sabay nilang tiningnan ang sarili nila.

Humarap sakin ang matanda at ngumiti.

―Maraming salamat…‖

“Wala po yun. Uhm.. pwede po ba magtanong?‖

―Maaari naman.‖

―May nakikita ho ba kayong babae? Matangkad, morena at napakaganda. Mikaela ang

pangalan nya.‖

Humarap na rin ang bata sakin tapos tinabihan nya yung matanda at naghawak sila ng kamay.

―Meron.‖ Sabi nung bata.

―Talaga? San?‖


Pareho silang ngumiti sakin tapos biglang umilaw yung kung anong bagay na nakasuot sa leeg nila.

Ngayon ko lang napansin, pareho pala silang may kwintas.

Sobrang nakakasilaw yung ilaw kaya pumikit ako at tinakpan ang mata ko.

Pagbukas ko nito, wala na ang bata at ang matanda.

Unti-unting nawawala ang napakaliwanag na ilaw.

Sa pagkawala nito, unti-unti ko ring nakikita ang isang imahe ng babae.

Ang kanyang mahaba at itim na buhok.

Ang morena nyang balat.

At nung tuluyan nang nawala ang ilaw, nakita ko na rin ang maamo nyang mukha.

Ang mukhang matagal ko nang gustong makita.


Ang mukha na pagmamay-ari ng babaeng minahal at mahal ko pa rin.

Ang mukha ni Mikaela.

―Mikaela?‖

Sa pagtawag ko ng pangalan nya ay dahan dahan nyang iminulat ang mata nya.

―Gino…‖ Ang boses na ito. Ang boses na matagal ko nang gustong marinig.

Hindi na ko nag-atubili. Niyakap ko na sya agad. Niyakap ko sya ng napakahigpit. This time, hindi ko

na sya hahayaang mawala pa ulit sakin.

―Ikaw ba talaga yan, Mikaela?‖

―Oo, ako ito Gino.‖

Kumalas na kami sa yakap. ―Teka, nasan yung bata at matanda kanina?‖

Ngumiti sakin si Mikaela at hinawakan ang mukha ko.


―Ako rin sila, Gino. Sila ang mga Mikaela sa iba‘t-ibang panahon. Ang batang Mikaela at ang

matandang Mikaela.‖

―Pero bakit pa kailangang bata at matandang Mikaela ang sumalubong sakin? Bakit hindi

nalang ikaw? At tsaka, kung sila si Mikaela, I mean, kung sila ay ikaw bakit hindi nila ako

kilala?‖

―Kasi isa na naman silang pagsubok ng oras at panahon satin.‖

―Ano?‖

Hinawakan ni Mikaela ang kamay ko at naglakad-lakad kami.

―Gusto nilang subukan kung tayo talaga ang nakalaan sa isa‘t-isa. Kaya nga hinarap nila

sayo ang bata at matandang Mikaela.‖

―Tapos? Pano naging pagsubok yun?‖

―Parehong may hinihintay ang dalawang Mikaela. Inilagay sila sa lugar kung saan makikita

sila ng iba pang mga namatay na. Pero kahit tulungan pa sila ng iba. O kahit lapitan pa sila

ng sinuman, hindi titigil sa pag-iyak ang batang Mikaela at hindi gigising ang matandang

Mikaela kung hindi ang nakalaan sa kanila ang lalapit at tutulong.‖

Nalinawan na ako. Yun pala yung sinasabi nilang hinihintay nila.


―Ibig sabihin…‖

―Oo, Gino. Ikaw talaga ang nakalaan para sakin.‖

Tumigil kami sa paglalakad at hinarap nya ako.

―Ang tagal kong hinintay ang oras na makasama ulit kita…‖ Mikaela.

―Sorry ha. Lagi ka nalang naghihintay.‖

Hinaplos ko ang mukha nya at hinawakan nya ang kamay kong yun.

―Wala yun Gino. Sabi ko naman sayo, kahit san ako pumunta, mamahalin pa rin kita.

Maging matanda man ako o bata, alam kong ikaw ang para sakin. Alam mo kung bakit?‖

―Bakit?‖

―Kasi ang pagmamahalang meron tayo. Ageless. Unfading. Eternal…‖

“…Timeless.‖


Ngumiti sya, at ganun rin ako.

―Kahit gano man katagal akong naghintay para sayo, hindi pa rin nawala ang pagmamahal

ko. At kahit tumigil na sa pagtibok ang puso ko, hindi ka pa rin nawawala dito.‖ Mikaela,

sabay turo sa puso nya.

―Thank you for your Timeless Love, Mikaela. This time, ako naman ang magpapatunay nun

sayo. Na kaya ko ring mahalin ka tulad ng pagmamahal mo sakin. Let me prove that to you

beginning today…‖

―Until forever?‖

Ngumiti ako at hinalikan ko sya sa noo.

―Until forever… and then back.‖

Ngumiti sya at dinikit nya ang noo nya sa noo ko.

―I love you so much, Gino…‖

“I love you, Mikaela… I love you, forever.‖

And then we kissed.


Unlike our last kiss, this time we shared a kiss full of happiness. Full of love. Full of contentment.

Kasi alam namin na simula ngayon, hinding-hindi na kami mapaghihiwalay ng kahit ano.

Sinubukan kaming paghiwalayin ng oras at panahon. Nung una, nagtagumpay sila. Pero sa huli, mas

nanaig pa rin ang pagmamahalan namin.

A Timeless Love.

Yan ang pagmamahalang meron kami ni Mikaela.

Madaming pagsubok ang hinarap namin. Nanggaling kami sa magkaibang panahon. Iniwan nya ako ng

dalawang beses. Naghintay sya ng matagal para makita ako. Nabuhay ako ng parang patay sa loob ng

dalawang taon dahil sa pangungulila sa kanya.

Pero sa kabila ng mga yun, nandito kaming dalawa. Magkasama. Masaya. Yakap ang isa’t-isa.

Nanaig pa rin ang pagmamahal namin at handa naming ipagpatuloy yun ngayon.

I may have so much to prove. Pero hindi ako kinakabahan. Hindi na kasi ako kukulangin sa panahon o

kakapusin sa oras.


Kasi ang meron ako ngayon? Forever.

At dito papatunayan namin ni Mikaela na katulad ng paraisong ito,

There also exists the so called…

A Timeless Love.

-THE END-

Documents

A Timeless Love by whenitcomestolove.pdf