POSITIVE 06 (RED)

06RE

D

ΤΕ

ΥΧ

ΟΣ

06

| ΧΕ

ΙΜΩ

ΝΑ

Σ 2

011

| RE

D

RED

Positive|2 3 |Positive

Το περιοδικό εκδίδεται σε τριμηνιαία βάση.

Ιδιοκτησία:Κέντρο Ζωής(μη κερδοσκοπικό σωματείο)Διοχάρους 9, 115 28, Αθήνα,Τηλ: 210-7257617, 210-7294747Fax: 210-7240425Email: [email protected]: www.kentrozois.gr

Πρόεδρος Δ.Σ./ΕκδότηςΠαναγιώτης Βότσης

Αρχισυντάκτης/Creative DirectorΜάνος Λαλόπουλος • [email protected]

ΦωτογράφοςΆγγελος Καλτσής • [email protected]

Photo EditingΆγγελος Καλτσής • [email protected]

Μαρία Καρούμπαλη • [email protected]

Συντακτική ΟμάδαΒιβή Αθανασούλη • [email protected]

Χαρά Βαβούρα • [email protected]

Νίκος Βλαχάκης • [email protected]

Νίκος Δρόσος • [email protected]

Κατερίνα Ζήση • [email protected]

Μαρία Καρούμπαλη • [email protected]

Αρχοντή Σοπίδου • [email protected]

Ευριβιάδης Σοφός • [email protected]

Πούλος Ψαλιδάκος • [email protected]

Συνεργάτες τεύχουςΠαναγιώτης Βότσης • [email protected]Λεωνίδας Βακερλής • [email protected]Κυριάκος Παπαχρυσάνθους (φωτογραφία)Angelos Michaelides Κόκκινο Μπαλόνι • kokkinompaloni.wordpress.comΓιώργος ΖήσηςInthan

Επιμέλεια κειμένωνΑρχοντή Σοπίδου • [email protected]

Πούλος Ψαλιδάκος • [email protected]

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

24-31 KOKKINO

DELIRIUM ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ Α’ΜΕΡΟΣγράφουν ο Νίκος Βλαχάκης και η Χαρά Βαβούρα

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ, Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ

γράφει ο Πούλος Ψαλιδάκος

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΟΜΠΡΕΛΕΣγράφει ο Βασίλης

ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕγράφοει ο Νίκος Βλαχάκης

ΤΑΥΡΟΣ ΕΝ ΥΑΛΟΠΩΛΕΙΩγράφοει ο Νίκος Δρόσος

ΗΩΣΙΝΟΦΥΛΛΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΠΥΡΗΝΑ

γράφει η Αρχοντή Σοπίδου

ΚΟΚΚΙΝΙΖΩγράφει ο Πούλος Ψαλιδάκος

ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΟΥΣΚΑΛΑ γράφει η Βιβή Αθανσούλη

Ι SEE A RED DOOR..ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ

της Κατερίνας Ζήση

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟγράφει ο Ευριβιάδης Σοφός

ΠΙΠΗ ΦΑΚΙΔΟΜΥΤΗ VS ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ

γράφοει ο Νίκος Βλαχάκης

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΑΚΙ ΜΟΥγράφοει οη Μαρία Καρούμπαλη

ΕΝΑ ΟΙΚΕΙΟ ΧΡΩΜΑγράφοει το κόκκινο μπαλόνι

DELIRIUM ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ Β’ΜΕΡΟΣγράφουν ο Νίκος Βλαχάκης και η Χαρά Βαβούρα

ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΟΡΔΕΛΑ: QUIZ της Χαράς Βαβουρα

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

14 ΤΗΕΟ ALEXANDERΩΡΑΙΟΣ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣτου Μάνου Λαλόπουλου

32 ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥΟ ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΔΟ ΠΑΝΟΣτης Αρχοντής Σοπίδου

INDEX: ΣΤΗΛΕΣ04 EDITORIAL ΕΝΑ ΑΛΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ

05 ΘΕΤΙΚΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ: FRANK & JOHNτου Παναγιώτη Βότση

08 ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟτου Νίκου Δρόσου

16 ΠΕΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ MASTER CHEF

23 ΚΑΤΙ ΚΙΝΕΙΤΑΙΤΟ AIDS ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ του Νίκου Δρόσου

36 MULTI CULTIΤΕΧΝΗ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 40 ΜΕ ΟΡΟΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ του Παναγιώτη Βότση

36 ΚΛΙΚ!ΦΩΤΟΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ Κ.Ζ.

ΘΕΜΑΤΑ

10 ΒΑΜΠΙΡΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟτης Βιβής Αθανασούλη

12 VAMPIRES, ΤΟΣΟ ΠΑΛΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΕΑ των Π. Ψαλιδάκου, Ευρ. Σοφού, Ν. Δρόσου

17 ΓΡ ΓΡ ΜΕΣ ΣΤΟ ΑΥΤΙ ΜΟΥτης Βιβής Αθανασούλη

18 ENHMEΡΩΣΗ-ΕΞΕΤΑΣΗ- ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΜΟΤΟ ΖΩΗΣ γράφουν Τζανέτος Αντύπας και Παναγιώτης Βότσης

38 ΣΕ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ του Νίκου Βλαχάκη

39 ΟΧΙ ΠΙΑ ΣΕΞ, ΜΟΝΟ ΦΙΛΟΙ της Κατερίνας Ζήση

42 ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ του Γιώργου Ζήση &ΤΟ ΝΗΣΙ, Η ΠΟΛΗ, Η ΧΩΡΑ, Ο ΚΟΣΜΟΣ του Inthan

Πως ΜΠορείτε να βοηθηςετεTο Κεντρο Ζωης

Το διατίθεται δωρεάν στα γραφεία του Κέντρου Ζωής στη διεύθυνση Διοχάρους 9, 115 28 Αθήνα.

Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής, καθώς και να σας αποστέλλουμε ενημέρωση για τις δρα-στηριότητές μας, μπορείτε να γίνετε μέλος του Κέντρου Ζωής ενισχύοντας τη δράση του.

Τρόποι Πληρωμής:• Κάνοντας κατάθεση στην Alpha Bank στον λογαριασμό 111 00 2002001060, ενημερώνο-ντάς μας στο τηλ. 210 7294747 προκειμένου να σας στείλουμε την απόδειξη.• Συμπληρώνοντας με τα στοιχεία σας μια ταχυδρομική επιταγή που θα προμηθευτείτε από τα ΕΛΤΑ και ταχυδρομώντας την στην παραπάνω διεύθυνση.Συνδρομή – Ενίσχυση για ένα χρόνο: 20€

Ευχαριστούμε για την υποστήριξή σας

How you can supporTTHe cenTre for Life

Our magazine is available free of charge at the Centre for Life, Dioharous 9, 11 528 Athens.If you wish to become a subscriber, as well as receive information regarding our activities, you can become a member of the Centre for Life thus, contributing to our action.

Options of payment:• By making a deposit at Alpha Bank Account Number 111 00 2002001060, and notifying us, tel. 210 7294747, in order to have the receipt sent to you.• By filling out a postal money order and sending it by mail to the above address.Annual subscription – membership: 20€.

Thank you for your support

12 | VAMPIRES,ΤΟΣΟ ΠΑΛΙΑ ΠΑΝΤΑ ΝΕΑ

32 | ΤΟ ΑΝΘΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ

24 | KOKKINO

ΤΕΥΧΟΣ 06 | ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2011| RED

14 | ΤΗΕΟ ΑLEXANDER

κέντρο ημέραςdrop-in centre

πρόγραμμα συντροφικότηταςbuddy program

εκπαιδευτικά σεμινάριαtraining seminars for volunteers

ενημέρωση πληθυσμούeducational outreach

για να στείλετε μια δωρεάΚέντρο Ζωής. ALPHA BANK

Αρ. Λογαριασμού: 111-002002001060

to send a donationThe Centre for Life. ALPHA BANK

Account No: 111-002002001060

Στο εξώφυλο : Lebaniz BlondeMake up: Πατρίτσια ΠαπαβασιλοπούλουΦωτογράφηση : Άγγελος ΚαλτσήςConcept & Graphic design: Manos Lalopoulos


Ένα χρώμα μας δένει σε αυτό το τεύχος.... το πιο καυτό του φάσματος και ποθητό στις αισθήσεις..... δυνατό και σαγηνευτικό..... αποπλανητικό, απαγορευτικό και αμαρτωλό...

Κόκκινο... όπως το γράμμα, στο *μυθιστόρημα του Νathaniel Haw-thorne, που εξελίσσεται στην Βοστόνη του 17ου αιώνα όπου η ηρωίδα εξαναγκάζεται να φοράει ένα κόκκινο Άλφα ραμμένο στα ρούχα της. Άλφα για την λέξη Adultery (μτφ. μοιχεία). Στόχος: ο κοινωνικός της στιγματισμός.

Η ιστορία μιλάει βεβαίως για το στίγμα της μοιχείας σε μια πουριτανική κοινωνία... Ωστόσο, όχι τόσο διαφορετική και από την εποχή που ζούμε γιατί το στίγμα μπορεί να μετατίθεται ... αλλά εξαφανίζεται; Μπορεί πλέον η μοιχεία να μην αποτελεί το μεγαλύτερο ταμπού...(λέω μπορεί... για εμένα... για άλλους δεν κόβω το κεφάλι μου) όμως ο κοινωνικός στιγματισμός παραμένει και τροφοδείται από την άγνοια μας και την τεμπέλικη ευκολία με την οποία ταξινομούμε τη ζωή... σαν να είναι άσπρο-μαύρο. Ναι, αλλά δεν μιλάμε για αυτά τα χρώματα εδώ.

Συγκεκριμένα στο hiv, η ζωή κρύβεται και κρύβει καλά το μυστικό της γιατί γνωρίζει πως πολλοί βλέπουν την ζωή άσπρο-μαύρο.

Στο Positive όμως, την βλέπουμε κόκκινη.

“Είναι προτέρημα της ανθρώπινης φύσης να αγαπά ευκολότερα από όσο μισεί.

Ακόμη και μια έχθρα μπορεί να μετουσιωθεί σε αγάπη μέσα από μια σταδιακή και

ανυποψίαστη πορεία.”

από τo Άλικο Γράμμα, Nathaniel Hawthorne

ΕΝΑΑΛΙΚΟ

ΓΡΑΜΜΑ

[ED

ITO

RIA

L]

Δούλευα βοηθός θερμαστή σε πλοίο που ερχό-ταν στην Ελλάδα και είχα έρθει στη χώρα σας πολ-λές φορές, πριν εγκατασταθώ μόνιμα το 2004. Τότε σταμάτησε το ναύλο στην Ελλάδα, έχασα τη δουλειά μου, δεν μπαρκάρισα και παρέμεινα στην Αθήνα.

Για την οροθετικότητα έμαθα το 2002, όταν μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο με πνευμονία και υψηλό πυρετό και στην πορεία με ενημέρωσαν για τον HIV. Δεν χρειάστηκα φαρμακευτική αγωγή τότε γιατί ήμουν σε καλή σωματική κατάσταση.

Παρότι η διαμονή μου στην Ελλάδα εί-ναι σχεδόν συμπτωματική, είμαι πολύ ευγνώμων με αυτή μου την τύχη. Στη Ρουάντα που γεννήθη-κα έχασα τον πατέρα μου σε ηλικία μόλις 2 ετών από αυτοκινητιστικό δυστύχημα και τη μητέρα μου από καρδιακή προσβολή όταν ήμουν 15. Στον εμ-φύλιο πόλεμο που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, σκο-τώθηκε αργότερα και ο μοναδικός αδερφός μου και έτσι δεν έχω δεσμούς αίματος με την πατρί-δα μου εκτός από κάποιους μακρινούς μου συγγε-νείς. Στους οποίους όταν γράφω, συχνά δεν παίρ-νω καμία απάντηση.

Η ζωή στην Ελλάδα για τους μετανάστες περιλαμβάνει αρκετή γραφειοκρατία και φόβο για την παραμονή και την επιβίωσή τους στη χώρα. Από το 2005 χρειάζεται να παίρνω τα αντιρετροϊκά φάρμακα και ο μόνος τρόπος είναι με την άδεια πα-ραμονής στην Ελλάδα, που μου εξασφαλίζει η Ροζ κάρτα. Την κάρτα αυτή την παίρνω ως πρόσφυ-γας στη χώρα σας ζητώντας άσυλο λόγω των ανα-ταράξεων που συμβαίνουν στην Ρουάντα. Χρειά-ζεται να την ανανεώνω κάθε χρόνο και η αγωνία μου είναι μεγάλη κατά την ανανέωση, αφού από αυτό εξαρτάται η συνέχεια της θεραπείας μου και Η ΖΩΗ ΜΟΥ. Η διαδικασία είναι χρονοβόρα και τα γραφεία δέχονται μόνο συγκεκριμένο αριθμό με-ταναστών την ημέρα και πρέπει να πηγαίνω από πολύ νωρίς το πρωί, κάθε μέρα μέχρι να καταφέ-ρω να καταθέσω τα χαρτιά της ανανέωσης και να περιμένω το αποτέλεσμα. Και αυτό μπορεί να συ-νεχιστεί για βδομάδες ολόκληρες. Αισθάνομαι τυ-χερός που συνεχίζω να ανανεώνω την παραμονή μου και μεγάλο ρόλο έπαιξε σίγουρα, η συστατική επιστολή από το γιατρό μου που κατέθεσα αρχικά. Πολλοί φίλοι μου δεν είναι τόσο τυχεροί αφού τα χαρτιά τους έχουν εξαφανιστεί χωρίς να τα παρα-λάβουν ξανά στα χέρια τους και χωρίς πότε να μά-

οροθετικός θα πεθάνω για τους άλλους, θα στα-ματήσουν να μου μιλάν και να με συναναστρέφο-νται, δε θα με βάλουν ποτέ ξανά στο σπίτι τους και θα βιώσω ολοκληρωτική απομόνωση. Αυτό το ταμπού που έχει δημιουργηθεί στους συμπα-τριώτες μου με αποτρέπει, εμένα που έχω ενημε-ρωθεί από το υλικό που μου δόθηκε στο νοσοκο-μείο, να εκφράσω την γνώση μου μέσα στις πα-ρέες από φόβο μήπως κινήσω τις υποψίες τους. Θα ήθελα να έβλεπα κινήσεις και πρωτοβουλίες για την ενημέρωση γύρω από τον ιό από φορείς ή από την εκκλησία –αν και η εκκλησία μας δεν θα μίλαγε ποτέ για προφυλακτικό– και καλό θα ήταν να μοίραζαν προφυλακτικά και σύριγγες σε στέκια όπως η Ομόνοια. Τα έντυπα, οι συμπατριώτες μου δεν μπορούν ούτε έχουνε χρόνο να τα διαβάζουν. Καλό θα ήταν να προσεγγίσουν περισσότερο τις γυναίκες που ζητάν άσυλο στη χώρα σας, διότι πι-στεύω πως οι γυναίκες ίσως μπορούν να βοηθή-

ΓΙΩΡΓΟΣ &ΕΛΕΝΗ

του Παναγιώτη Βότση

θετίΚοί ςτη ΖωηFRANK & JOHN

του Παναγιώτη Βότση

θουν το γιατί. Επίσης συνηθισμένο είναι να λυμαί-νονται και να εκμεταλλεύονται την ευάλωτη αυτή κατάσταση Έλληνες δικηγόροι, που στηρίζοντας την ελπίδα μας ότι μπορούν να μας βοηθήσουν να διεκπεραιώσουμε τα χαρτιά μας και να μας εξα-σφαλίσουν την παραμονή μας στη χώρα αλλά και την πολυπόθητη ροζ κάρτα, εξαφανίζονται με την αμοιβή τους, που δεν είναι και μικρή. Πολλές φο-ρές έτσι χάνουμε και τα χαρτιά μας.

Είμαι ικανοποιημένος και ευγνώμων με την παραμονή μου στην Ελλάδα με μόνη μεγάλη πρόκληση την εύρεση εργασίας. Δεν δικαιούμαι οι-κονομική ενίσχυση από την πρόνοια, αλλά πρέπει να στηρίξω τον εαυτό μου ως οροθετικός μετανά-στης στην ελληνική οικονομία. Δε γνωρίζω καλά ελληνικά και αυτό σίγουρα με δεσμεύει πολύ. Έχω κάνει πολλές δουλειές αλλά ποτέ δεν ξέρω μέχρι πότε θα συνεχιστεί η δουλειά και πότε θα μου πουν ότι σταματάει. Αυτό έγινε και στα ναυπη-γεία στο Πέραμα, που έχω δουλέψει αρκετές φο-ρές καθώς και στους σταθμούς του ηλεκτρικού και του Μετρό στο κέντρο, όπου καθάριζα. Χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί ή το πότε, οι δουλειές σταμα-τούν και ζω μόνιμα με αυτό το άγχος. Θα ήθελα να είχα κάτι πιο μακροπρόθεσμο και σταθερό αφού αυτή η μη συνεχόμενη εισροή εισοδήματος δε μου επιτρέπει καν να έχω δικό μου σπίτι αλλά να κοι-μάμαι σε φίλους. Στην εστία που έμενα παλιότερα μας είχαν μαζέψει και μας είπαν ότι δε θα πρέπει να ζητήσουμε δουλειά σε επαγγέλματα που διαχει-ρίζονται υλικά όπως τρόφιμα και αυτό περιορίζει ακόμη περισσότερο τις επιλογές μου αφού φοβά-μαι να δουλέψω σε super market γιατί αν μαθευ-τεί η οροθετικότητά μου, μου είπαν ότι μπορεί να έχω μέχρι και πρόβλημα με το νόμο. Γι’αυτό η με-γάλη μου έκκληση προς την ελληνική πολιτεία και αυτό που θα ήθελα να δω είναι οργανισμοί που θα μπορούν να βοηθάν τους νόμιμους μετανάστες να βρουν δουλειά και να επιβιώσουν έννομα και ομα-λά στη χώρα σας. Θυμάμαι μια δραματική ιστορία ενός νεαρού μετανάστη που είχα γνωρίσει στην πλατεία Αμερικής, οροθετικός, που δε μπορούσε να πάρει τα φάρμακα που του χορηγούσαν γιατί χωρίς δουλειά και χρήματα για να φάει δε μπορού-σε το στομάχι του ν’αντέξει τα χάπια.

Η κοινότητα της Ρουάντα και οι περισ-σότεροι φίλοι μου έχουν άγνοια γύρω από τον ιό του hiv με αποτέλεσμα η οροθετικότητα μου να κρατείται μυστικό. Ξέρω πως αν μαθευτεί ότι είμαι

Το θέμα των προσφύγων και μεταναστών στην χώρα μας, είναι ένα αγκάθι που η Ελλάδα ούτε έλεγξε, ούτε φαίνεται πλέον, ότι μπορεί να συμμαζέψει. Άνθρωποι χωρίς εργασία και χωρίς πρόσβαση στις υπη-

ρεσίες υγείας, επιβιώνουν όπως -όπως μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Για τους οροθετικούς πρόσφυγες και μετανάστες υπάρχει ένα επιπλέον πρόβλη-μα, εφόσον ως ανασφάλιστοι, δεν δικαιούνται θεραπεία με αποτέλεσμα να κινδυνεύει άμεσα η υγεία τους και έτσι ανεξέλεγκτοι να αποτελούν κίνδυνο και για τους άλλους. Θέλησα να πάρω συνέντευξη από δύο, από τους λεγό-μενους ‘‘τυχερούς’’ πρόσφυγες και μετανάστες που, αιτούμενοι άσυλο έχουν στην κατοχή τους την πολυπόθητη ροζ κάρτα, που λιγοστοί κατέχουν. Πόσο άραγε άλλαξε η ζωή τους και πόσο διαφέρει από τη ζωή των άλλων;

«Είμαι ικανοποιημένος και ευγνώμων με την πα-ραμονή μου στην Ελλά-δα με μόνη μεγάλη πρό-κληση την εύρεση εργα-σίας...Ξέρω πως αν μαθευ-τεί ότι είμαι οροθετικός θα πεθάνω για τους άλλους, θα σταματήσουν να μου μιλάν και να με συνανα-στρέφονται, δε θα με βά-λουν ποτέ ξανά στο σπί-τι τους και θα βιώσω ολο-κληρωτική απομόνωση. »

FRANKΟ Frank είναι 35 χρονών από Ρουάντα, Ρωμαιοκαθολικός. Ήρθε στην Ελλάδα το 2004.

*


ΝΟΜΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑΑυτό που ισχύει είναι ότι οι ανασφάλιστοι οροθετικοί δεν δικαιούνται δωρεάν χορήγηση της αντιρετροικής αγωγής . Επίσης, οι ανασφάλιστοι αλλοδαποί δεν νο-σηλεύονται δωρεάν, πληρώνουν το 50% της νοσηλείας, αν εισαχθούν ως έκτακτα περιστατικά και το 100%, αν εισαχθούν για προγραμματισμένες εξετάσεις.

Ακόμη ένα σημαντικό θέμα που υφίσταται, είναι οι απελάσεις οροθετικών προσφύγων, μεταναστών που έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα, σε χώρες οι οποίες δεν παρέχουν ή παρέχουν ελλιπή ιατροφαρμακευτική κάλυψη σε σχέση με την HIV Λοίμωξη.

ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑΤο πλαίσιο φιλοξενίας οροθετικών είναι ο ξενώνας ψυχοκοινωνικής στήριξης του Κέντρου Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων (ΚΕΕΛΠΝΟ) και τα προστατευόμενα δι-αμερίσματα του ΚΕΕΛΠΝΟ, τα οποία δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα αυξημένα αιτήματα φιλοξενίας. Ξενώνες του Δήμου και της Εκκλησίας δεν δέχονται οροθετικά άτομα. Η στέγαση των οροθετικών αλλοδαπών αποτελεί σοβαρό πρόβλημα με πολλά άτομα που αδυνατούν να ενοικιάσουν κατάλυμα «να μένουν στο δρόμο», κάτι που επιδεινώνει την κατάσταση της υγείας τους .

ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝΟι συνθήκες υγιεινής στα Κέντρα Κράτησης που επισκεφτήκαμε, συχνά ήταν απαράδεκτες. Για παράδειγμα στη Σάμο, τη Κω, τη Κομοτηνή, τη Μυτιλήνη, τον Έβρο και τον καταυλισμό στην Πάτρα, είδαμε εικόνες συγκλονιστικές: ανθρώπους ρακένδυτους, χώρους να κατακλύζονται από σκουπίδια και άσχημες οσμές. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι κρατούμενοι είχαν την ευθύνη της καθαριότητας, χωρίς πολλές φορές να διαθέτουν το ανάλογο υλικό απολύμανσης, είδη προσωπικής υγιεινής, καθαρά ρούχα, κλινοσκεπάσματα και πετσέτες. Σε αυτές τις περιπτώσεις ασθένειες όπως η ψώρα και οι μυκητιάσεις συχνά έκαναν την εμφάνισή τους.

Από την πλευρά των εμπλεκόμενων κρατικών φορέων, τα σοβαρότερα προβλήματα παρουσιάστηκαν στη Μυτιλήνη και στη Σάμο όπου οι λιμενικές αρχές δεν διέθεταν μάσκες και γάντια, τα οποία είναι απαραίτητα υλικά κατά την πρώτη επαφή με τους πρόσφυγες και μετανάστες, επίσης μας αναφέρθηκε έλλειψη υλικού απολύμανσης. Ενώ στη Χίο, σημαντικό πρόβλημα αποτελεί η μη ύπαρξη ασθενοφόρου για τη διακομιδή σοβαρών περιστατικών στο Νοσοκομείο.

Σε κάποιες εκ των περιπτώσεων οι πρόσφυγες και μετανάστες δεν ενημερώνονται καθόλου για το είδος των ιατρικών εξετάσεων στις οποίες υποβάλλονται, γί-νονται εξετάσεις για HIV χωρίς την συγκατάθεση τους, ενώ τα περιστατικά που θα διαγνωστούν με HIV διακομίζονται για νοσηλεία σε νοσοκομεία της Αθήνας όπου εκεί τους ανακοινώνεται η οροθετικότητα. Βέβαια, και να υπήρχε η πρόθεση να τους ενημερώσουν για τις ιατρικές εξετάσεις και να ζητήσουν τη συναίνε-ση τους, δεν θα υπήρχαν διερμηνείς για να το αναλάβουν.

ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑΟι οροθετικοί αλλοδαποί δε δικαιούνται προνομιακό επίδομα παρά μόνο όσοι πρόσφυγες έχουν αποκτήσει πολιτικό άσυλο (κάτι πολύ σπάνιο καθώς τα ποσο-στά αναγνώρισης είναι απειροελάχιστα) και όσοι αιτούντες άσυλο πάρουν ποσοστό αναπηρίας 67% και άνω – παίρνουν το επίδομα βαριάς αναπηρίας,. Έτσι, τις περισσότερες φορές αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε άθλιες συνθήκες, ιδιαίτερα εκείνοι που δεν εργάζονται (δηλαδή τα περιστατικά που είτε έχασαν την εργασία τους είτε δεν μπορούν να βρουν δουλειά λόγω γλώσσας, κατάστασης υγείας κλπ.), επίσης πολλές φορές αναγκάζονται να κάνουν παράνομα επαγγέλματα με αποτέλεσμα να καταλήγουν στην φυλακή με ακόμη πιο δυσμενείς συνέπειες.

«Περιμένω πάντα ένα τη-λέφωνο που θα με πά-ρει κάποιος για να δουλέ-ψω... Δεν μπορώ να επιβι-ώσω χωρίς δουλειά. Έρ-χομαι συνέχεια στο Κέ-ντρο Ζωής στην κοινωνι-κή υπηρεσία και ικετεύω για χρήματα και αισθάνο-μαι άσχημα γι αυτό. Είναι πολύ δυνατά τα φάρμακα πρέπει να τρώω, και πολ-λές φορές μένω χωρίς φα-γητό»

σουν και να ενημερώσουν πιο αποτελεσματικά και τους άντρες.

Δεν έχω βιώσει ιδιαίτερη ρατσιστική συμπεριφο-ρά, είμαι και άνθρωπος ηπίων τόνων, ξέρω όλα αυτά που γίνονται στον Άγιο Παντελεήμονα και με στεναχωρούν, αλλά και για μένα που είμαι ξένος είναι δύσκολο να περάσω από εκείνη την περιο-χή, διότι την ελέγχουν συμμορίες εκατέρωθεν που βγάζουν πολύ μίσος.

Τελικά είμαι αισιόδοξος ότι θα βρω δουλειά, θα μπορέσω να μείνω σε δικό μου σπίτι και να ζήσω ως «φυσιολογικός άνθρωπος», ίσως να σκεφτώ και την οικογένεια, πράγμα που τώρα είναι δύσκο-λο να φανταστώ..

JOHNO John είναι από την Ρουάντα, είναι 48 ετών και ζει στην χώρα μας 16 χρόνια.

Ήρθα στην Ελλάδα το 1994 σε ηλικία 32 ετών. Ξεκίνησα από την Ρουάντα, πέρασα Ζάμπια, Τανζανία, έφθασα Νότια Αφρική, και από εκεί μέσα στο αμπάρι ενός πλοίου ταξίδεψα μέχρι την Ελλάδα, όπου στον Πειραιά μας έπιασαν και μπήκα φυλακή για 2,5 χρόνια. Αρχικά κρατήθη-κα στις φυλακές της Νεάπολης και μετά με έστει-λαν στις φυλακές της Πάτρας. Εκεί χρειάστηκε να κάνω εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας και με τις εξε-τάσεις που μου έκαναν βρήκαν ότι ήμουν ορο-θετικός. Έμαθα για το AIDS στην φυλακή. Μετά με έφεραν στον Κορυδαλλό στο νοσοκομείο που κρατούνται οι οροθετικοί και έμεινα μέσα δυο χρόνια. Στην φυλακή υπήρχε μια ομάδα του Κέ-ντρου Ζωής που μας επισκεπτόταν και μας βοη-θούσε σε ό,τι χρειαζόμασταν. Όταν αποφυλακί-στηκα με την κοινωνική υπηρεσία του Κέντρου Ζωής, πήγαμε στο ‘αλλοδαπών’ και κάναμε αί-τηση ασύλου για πολιτικούς λόγους επειδή στην Ρουάντα υπήρχε εμφύλιος πόλεμος. Με αυτό τον λόγο και ύστερα από πολύ τρέξιμο και μεγά-λη προσπάθεια από το Κέντρο Ζωής, πήρα την ροζ κάρτα. Την πρώτη φορά μου την έδωσαν για τρεις μήνες. Μετά με φώναξαν στο υπουργείο Δι-καιοσύνης για συνέντευξη και μου είπαν ότι μου αρνούνται το άσυλο επειδή είχα κάνει εδώ για ένα διάστημα στη φυλακή. Αλλά εγώ ήμουν μέσα μόνο για παράνομη είσοδο στην χώρα. Δεν είχα τίποτα άλλο. Έκανα έφεση με δικηγόρο που έβα-λε το Κέντρο Ζωής και δικαιώθηκα. Έκτοτε μου έδωσαν και πάλι την κάρτα, την οποία ανανεώ-νω κάθε χρόνο. Αυτό που κάνω είναι ότι πηγαίνω στο GCR, στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους πρό-σφυγες, μου γράφουν μια έκθεση και την δίνω στο ‘αλλοδαπών’, που μου ανανεώνουν την κάρ-τα. Αυτήν την περίοδο περιμένω πάρα πολύ και-ρό την έγκριση, έχω καταθέσει τα χαρτιά μου, πη-γαίνω κάθε βδομάδα στο ‘αλλοδαπών’ για να δω πότε και αν θα ανανεωθεί. Στήνομαι με τις ώρες και περιμένω, μια ταλαιπωρία αφάνταστη. Για τους άλλους δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να γίνει αυτό, εγώ είχα την ευκαιρία να με υποστηρίξει το Κέντρο Ζωής με τον δικηγόρο του.

Στην υγεία μου είμαι καλά γιατί ξεκίνησα τα φάρ-μακα από το 1996, μέσα στην φυλακή του Κορυ-δαλλού. Ύστερα συνέχισα στο Τζάνειο με τον για-τρό μου τον κύριο Χρύσο. Σήμερα τα φάρμακα μου δεν ξέρω αν θα τα πάρω γιατί έχω σε τρεις μέρες ραντεβού και ακόμα δεν έχει ανανεωθεί η κάρτα μου. Την προηγούμενη φορά δεν μου έδω-σαν τα φάρμακα γιατί ακόμα μου καθυστερούν την άδεια. Η κοινωνική υπηρεσία του Κέντρου Ζωής, η κα Άννα Καβούρη, ήταν συνεχώς σε δι-απραγματεύσεις με το νοσοκομείο και το ‘αλλο-δαπών’, καταφέραμε και πήραμε μια βεβαίωση ότι είμαι σε αναμονή περιμένοντας να ανανεω-θεί η άδεια, έδωσα την βεβαίωση στο νοσοκομείο και χαριστικά μου έδωσαν τα φάρμακα, αλλά δεν ξέρω αν θα τα πάρω και την επόμενη βδομάδα.

και σαν μπογιατζής σε σπίτια. Δεν μπορώ να επι-βιώσω χωρίς δουλειά οπότε το βασικό και μεγά-λο μου πρόβλημα είναι αυτό. Έρχομαι συνέχεια στο Κέντρο Ζωής στην κοινωνική υπηρεσία και ικετεύω για χρήματα και αισθάνομαι άσχημα γι αυτό. Εξάλλου για πόσο ακόμα μπορεί να γίνε-ται αυτό; Δεν είναι εύκολο να παίρνεις τα φάρμα-κα νηστικός. Είναι πολύ δυνατά φάρμακα. Πρέπει να τρώω, και πολλές φορές μένω χωρίς φαγητό, όπως έγινε και πριν δυο μέρες και πήρα πάλι το Κέντρο Ζωής και είπα δεν έχω να φάω. Νηστικός πώς να πάρω τα φάρμακα. Πριν πολύ καιρό που είχα φυματίωση, με είχε βοηθήσει και το Ελληνι-κό Συμβούλιο για τους πρόσφυγες, που μου πλή-ρωνε το ενοίκιο αλλά μετά σταμάτησε αυτό.

Στην Ρουάντα δεν θέλω ξανά να επιστρέψω δεν το έχω σκοπό γιατί δεν έχω κανένα εκεί. Όλοι οι συγγενείς μου και η οικογένεια μου έχουν πεθά-νει στον εμφύλιο. Δεν υπάρχει κανένας για μένα εκεί.

Ζητώ την γνώμη του για τα γεγονότα και την κατάσταση που επικρατεί στον Άγιο Παντε-λεήμονα. Δείχνει να μην γνωρίζει τι συμβαί-νει και ζητά περισσότερες πληροφορίες από εμένα.

Με τους Έλληνες δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα. Δεν έχω αντιμετωπίσει ρατσιστική συ-μπεριφορά και δεν γνωρίζω τι γίνεται εκεί στον Άγιο Παντελεήμονα. Ξέρω όμως ότι υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που είναι ρατσιστές. Η αστυ-νομία βέβαια με έχει σταματήσει μερικές φορές, τους δείχνω τα χαρτιά μου και με αφήνουν.

Θέλω για το μέλλον μου να είμαι γερός, δυνατός και να έχω τα χρήματα για να ζω, γιατί κάθε μέρα η σκέψη της επιβίωσης με τρελαίνει. Κυριολεκτι-κά τρελαίνομαι. Κάθε μέρα σκέφτομαι και βασα-νίζομαι με όλα αυτά τα προβλήματα. Μου το είπε και ο γιατρός μου ότι δεν είναι καλό να αγχώνο-μαι. Εγώ με τον ιό δεν έχω πρόβλημα, είμαι καλά δεν είμαι άρρωστος, δεν ξέρω όμως πώς το βλέ-πουν οι άλλοι. Κάθε μέρα σκέφτομαι μήπως μου κόψουν τα φάρμακα και την άδεια παραμονής και αυτό με οδηγεί στην τρέλα. Δεν γυρίζω στην Ρου-άντα, δεν έχω οικογένεια εκεί που να με βοηθή-σει, θα πεθάνω στο δρόμο. Δεν γυρίζω πίσω. .Τα Συμπεράσματα όλα δικά σας. Όπως και ο ανθρωπισμός αλλά και ο ρατσισμός που ο καθένας μας καλείται να αποδώσει στον εαυ-τό του. Μια ευθύνη που όφειλε να είχε η πολι-τεία, αλλά θέλησε να την μεταφέρει στους πο-λίτες.

Στην Ρουάντα ήξερα γενικώς το τι σημαίνει AIDS, αλλά δεν είχα ιδιαίτερες πληροφορίες. Εδώ ενη-μερώθηκα περισσότερο σχετικά με τον ιό όταν έμαθα ότι ήμουν οροθετικός. Για εμάς τους ξέ-νους δεν είναι εύκολο να πάρουμε πληροφορί-ες για τον HIV στην Ελλάδα και ό,τι ξέρω, το μα-θαίνω από εσάς στο Κέντρο. Έχω κάνει εδώ στο χώρο σας και πέντε φίλους, οι οποίοι μένουν πολύ κοντά στην δική μου περιοχή και συναντιό-μαστε και συζητάμε τα προβλήματα μας, δεν εί-ναι εύκολο να μιλάω με άλλους. Το πιο σημαντι-κό για όλους μας, είναι ότι δεν έχουμε δουλειά και δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα και κάποιοι θέ-λουν να φύγουν από Ελλάδα και να πάνε σε άλ-λες χώρες. Αν βρω και εγώ κάποια ευκαιρία θα φύγω.

Ήταν συνειδητή απόφαση να έρθω στην Ελλά-δα, διότι πολλοί φίλοι μου ήταν ήδη εδώ και δού-λευαν στον Πειραιά, στα καράβια. Όταν βρίσκω δουλειά, βάφω πλοία και τα καθαρίζω, αλλά δεν είναι σταθερή δουλειά. Μπορεί ένα μήνα να έχει δουλειά και δυο μήνες να μην έχει τίποτα. Περι-μένω πάντα ένα τηλέφωνο που θα με πάρει κά-ποιος για να δουλέψω. Μερικές φορές δουλεύω

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Άννα Καββούρη και τον Γιώργο Ζέρβα που με βοήθησαν στην μετάφραση των συνεντεύξεων. Τέλος θα ήθελα να επισημάνω , βασιζόμενος στην εμπειρία της κοινωνικής υπηρεσίας του Κέντρου Ζωής και στην συμμετοχή μας σε διάφορα προγράμματα για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες τα εξής σημαντικότερα προβλήματα των μεταναστών σε σχέση με τον HIV:

20 ΧΡΟΝΙA θετ

ΙκΟΙ στη Ζωη

για την υποστήριξη των ανθρώπων που ζουν με HIV/AIDS

1991 - 2011ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ

Η στήλη ΘΕΤΙΚΟΙ στη ΖΩΗ ασχολείται με την πα-ρουσίαση ιστοριών ανθρώπων που ζουν με το hiv/aids. Αν έχεις κι εσύ μια ιστορία για να καταθέσεις, επικονώνησε με τον Παναγιώτη Βότση στο email: [email protected] ή στα τηλέφωνα του Κέντρου Ζωής.


Το τελευταίο Προπύργιο… Του Νίκου Δρόσου

Τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν, η κατάσταση στο ΕΣΥ είναι απελπιστική, η εγκληματικότητα χτυπάει κόκ-κινο, το κέντρο της Αθήνας υποβαθμίζεται διαρκώς… Θυμάμαι τα προεκλογικά συνθήματα των δύο τελευταίων πρωθυπουργών και γελάω: «Η Ελλάδα θα πάψει να είναι ξέφραγο αμπέλι» & «Λεφτά υπάρχουν»… Ψέματα…

Και τα βιώνουμε τα ψέματα αυτά σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Ποιος φταίει, λοιπόν; Πάμε να κατηγορήσουμε τον πιο εύκολο στόχο: «Φταίνε οι αλλοδαποί μετανάστες!». Η ίδια η πο-λιτική εξουσία μας κατευθύνει να ρίξουμε σ’ αυτούς τις ευθύνες.

Είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα; Το οικονομικό θαύμα των τελευταίων 15 ετών (ως το 2008) στην Ελλάδα οφείλε-ται και σε αυτούς. Αν φταίνε για την εγκληματικότητα τότε χρειάζεται μεγαλύτερη αστυνόμευση. Η μεγαλύτερη αστυ-νόμευση το μόνο που καταφέρνει είναι απλή μετακίνηση των ατόμων από πλατεία σε πλατεία. Παλιά φοβόσουν να πε-ράσεις από Εξάρχεια, τώρα το ίδιο συμβαίνει στο δρόμο μεταξύ Πολυτεχνείου και Αρχαιολογικού Μουσείου. Αυτά εί-ναι ασπιρίνες. Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν να φάνε και δεν έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά (υγεία, παιδεία), τότε αναπόφευκτα αναγκάζονται να κλέβουν και αυξάνει η εγκληματικότητα. Όσο αφήνεις να συγκροτούνται γκέτο και δε φροντίζεις για την ομαλή ενσωμάτωση των μεταναστών, τόσο θα υποβαθμίζονται οι γειτονιές.

Ακούω να ρωτούν οι πολιτικοί « Και τι να κάνουμε;». Γελάω ξανά. Τις προάλλες διάβαζα ότι η Ελλάδα δίνει πολιτικό άσυλο σε λιγότερο από 1% των ατόμων που κάνουν αίτηση. Η Ευρωπαϊκή νομοθεσία λέει ότι αν ένα Κράτος – Μέλος δώσει πολιτικό άσυλο σε κάποιον, αυτός μπορεί για 5 χρόνια να πάει σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα θέλει. Εμείς, μην απαντώντας στην αίτηση που καταθέτουν, τους κρατάμε εδώ ομήρους σε μια κατάσταση αβεβαιότητας και ανα-σφάλειας και δεν τους αφήνουμε να φύγουν ΝΟΜΙΜΑ σε άλλη χώρα. Γιατί σιγά μη θέλουν να κάτσουν εδώ. Και έχου-με γίνει ο «σκουπιδότοπος» της Ευρώπης μαζεύοντας πολύ περισσότερο κόσμο από ό,τι μπορεί η χώρα να συντηρή-σει. Σ’ αυτό συντελούν και το «σύστημα Δουβλίνο» και ο «κανονισμός Δουβλίνο 2» (για πληροφορίες κοίτα στο συ-νοδευτικό πίνακα ή ακόμη καλύτερα στο internet) που έχει υπογράψει η χώρα μας. Σύμφωνα με αυτούς η ευθύνη για την προστασία των προσφύγων στα κράτη μέλη της Ε.Ε. μετατίθεται σε όσα απ’ αυτά βρίσκονται στα σύνορα της Ευρώπης (βλ. Ελλάδα) και με αυτό τον τρόπο ασκείται ακόμη μεγαλύτερη πίεση στις ήδη περιορισμένες δυνατότητές τους, όσον αφορά στην εξέταση των αιτημάτων ασύλου και την παροχή συνθηκών υποδοχής.

Λύσεις υπάρχουν… Θέληση χρειάζεται… Και κυρίως χρειάζεται επιτέλους ένα κράτος που θα βάλει ως προτεραιότητα την προσήλωση στις ανθρωπιστικές αξίες και την ευημερία και το καλό επίπεδο ζωής των πολιτών του.

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΝΙΚΟΣ ΒΛΑΧΑΚΗΣ: Γενικά το θέμα της σημε-ρινής συζήτησης μου δημιουργεί μια αμηχανία και μια ανασφάλεια μήπως ανοίξουμε τον ασκό του Αιόλου συζητώντας για αυτονόητα πράγμα-τα που ίσως, όμως, για άτομα με πιο φιλελεύ-θερες (με την οικονομική έννοια του όρου) από-ψεις, αποτελέσει έναυσμα για σκέψεις που δε ξέ-ρουμε πού θα καταλήξουν. Ζούμε σε επικίνδυνες εποχές, καθώς το κοινωνικό κράτος μειώνεται σε όλους τους χώρους…

ΝΙΚΟΣ ΔΡΟΣΟΣ: Υπάρχουν μετανάστες με προβλήματα υγείας. Είναι αυτονόητο ότι χρειά-ζονται φάρμακα. Το ερώτημα είναι «Ποιος πλη-ρώνει γι’ αυτά; Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη πρέπει να δίνεται από το κράτος, δηλ. τους Έλ-ληνες πολίτες; Γιατί οι Έλληνες πολίτες να πλη-ρώνουν τα φάρμακα όσων έρχονται από άλλες χώρες και δεν έχουν συνεισφέρει στα δικά μας ταμεία και στη δική μας οικονομία;»

ΠΟΥΛΟΣ ΨΑΛΙΔΑΚΟΣ: Καταρχάς είναι θέμα δημόσιας υγείας. Η μετανάστευση είναι δεδομέ-νη πλέον – δεν υπάρχει αμιγώς ελληνικός πλη-θυσμός στις πόλεις. Το βλέπουμε όλοι. Το θέμα είναι τι καλύτερο μπορεί να γίνει για τη δημόσια υγεία όλης της κοινωνίας.

ΝΙΚΟΣ Δ.: Με ποιο τρόπο απειλείται η δημόσια υγεία; Για τα λοιμώδη νοσήματα απαιτείται επα-φή με τους μετανάστες. Αν δεν υπάρχει επαφή δεν υπάρχει κίνδυνος.

ΠΟΥΛΟΣ: Και μπορεί να μην υπάρχει επαφή; Αυτό είναι αδύνατο. Επομένως δε μπορείς να τους στερήσεις την ιατροφαρμακευτική περίθαλ-ψη. Πρέπει να υπάρχει έλεγχος των συνθηκών κάτω από τις οποίες ζουν. Πάρε για παράδειγμα τα κέντρα κράτησης όπου οι συνθήκες υγιεινής είναι απαράδεκτες.

ΝΙΚΟΣ Β.: Η φυματίωση θερίζει πραγματικά…

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΟΥΜΠΑΛΗ: Νομίζω, όμως, ότι στα κέντρα κράτησης γίνονται κάποιες βασικές εξε-τάσεις.

ΠΟΥΛΟΣ Ψ.: Ναι, εγώ μίλησα για τις συνθήκες υγιεινής, που είναι άθλιες.

ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ ΣΟΦΟΣ: Σε κάποιες περιοχές, λ.χ. Μυτιλήνη, έχει υπάρξει βελτίωση των συν-θηκών, αν και στα περισσότερα μέρη εξακολου-θούν να είναι χάλια.

ΝΙΚΟΣ Δ.: Εγώ αναφέρομαι σε Έλληνες πολίτες που δε βρίσκονται στα κρατητήρια. Το κύριο ερ-γατικό δυναμικό της χώρας δεν έρχεται σε επα-φή με μετανάστες. Γιατί να πληρώνει και αυτά τα σπασμένα, όπως πληρώνει και για όλα τα άλλα;

Νίκος Β.: Φυσικά και έρχεται σε επαφή. Χρησιμο-ποιούμε τα ίδια λεωφορεία, τις ίδιες υπηρεσίες. Πολλοί συμπολίτες μας… πώς να το πω για τις πόρνες; Υπάρχει ανεξέλεγκτος αγοραίος έρωτας και συχνά χωρίς προφυλάξεις…

ΜΑΡΙΑ: Έχουν ενταχθεί σε πολλούς τομείς της κοινωνικής ζωής.

ΝΙΚΟΣ Β.: Όλοι ερχόμαστε σε επαφή άμεσα ή έμμεσα. Δεν είναι κάτι έξω από εμάς.

ΝΙΚΟΣ Δ.: Δηλαδή ο λόγος είναι η προστασία της δικής μου υγείας; Ας βάλω καλύτερα σύνο-ρα, ας κάνω καλύτερη μεταναστευτική πολιτική… Αλλά όχι αυτό το πράγμα!

ΠΟΥΛΟΣ: Κι όμως οι δαπάνες για κάτι τέτοιο θα είναι μεγαλύτερες από τις δαπάνες για ιατροφαρ-μακευτική περίθαλψη.

ΝΙΚΟΣ Δ.: Πρέπει να πούμε βέβαια ότι κανείς – από όποιον πολιτικό χώρο και αν προέρχεται – δε διαφωνεί ότι πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος στα σύνορα.

ΝΙΚΟΣ Β.: Για μένα το ουσιαστικό κομμάτι σε αυτά που λες είναι το λιγότερο κοινωνικό κράτος. Ζητάς να έχουν λιγότεροι άνθρωποι πρόσβαση σε δομές υγείας, πράγμα που έρχεται σε αντίθε-ση με τις αρχές του κοινωνικού κράτους.

ΝΙΚΟΣ Δ.: Και σε περίοδο οικονομικής κρίσης, που δεν έχουμε καθόλου λεφτά, θα κοιτάξουμε το κοινωνικό κράτος;

ΝΙΚΟΣ Β.: Ναι, θα το κοιτάξουμε γιατί το κοινω-νικό κράτος είναι το τελευταίο προπύργιο πριν εξαθλιωθούμε εντελώς ως κοινωνία. Ο Υπουρ-γός Υγείας λέει δημόσια ότι φταίνε οι μετανά-στες για τα προβλήματα του ΕΣΥ, ενώ οι μεγά-λες επιχειρήσεις σε μεγάλο βαθμό δεν πληρώ-νουν τις ασφαλιστικές εισφορές στο κράτος, το οποίο τους τις χαρίζει. Σήμερα η Υπουργός Οι-κονομίας μείωσε το φόρο των μεγάλων επιχειρή-σεων από 24% σε 20%. Αυτό σημαίνει απώλεια εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ για το κράτος. Αν επενδύονταν τα λεφτά αυτά στην υγεία, κα-νείς δε θα μιλούσε για μετανάστες που δημιουρ-γούν προβλήματα.

ΜΑΡΙΑ: Δεν τίθεται σε διαπραγμάτευση. Πρέ-πει να έχουμε όλοι πρόσβαση στην ιατροφαρμα-κευτική περίθαλψη. Έχουμε όλοι δικαίωμα στην υγεία.

ΝΙΚΟΣ Δ.: Και για να μην εξαθλιωθούμε ως κοι-νωνία, πρέπει να εξαθλιωθούμε ως άτομα; Για-τί υπάρχει εξαθλίωση: κλείνουν τα μαγαζιά, άλ-λοι δεν έχουν να φάνε, φοβάσαι να βγεις το βρά-δυ από το σπίτι, τη νύχτα στον Άγιο Λουκά βλέ-πεις τις κοπέλες να προσφέρουν το σώμα τους για πέντε ευρώ. Προχωράς πιο πέρα και βλέπεις να χτυπάνε ενέσεις… Εγώ που ζω στο κέντρο τα βλέπω καθημερινά… Αυτή είναι η λύση;

ΝΙΚΟΣ Β.: Περιγράφεις τα υπαρκτά προβλήμα-τα που έχουμε ως κοινωνία. Το κράτος δεν έχει ασχοληθεί με την διαχείρισή τους και την εύρε-ση λύσης. Όμως αυτό είναι κάτι τελείως διαφορε-τικό από το να ζητήσουμε την περαιτέρω συρρί-κνωση του κοινωνικού κράτους. Αν εσύ στο πλαί-σιο της οικονομικής κρίσης μείνεις χωρίς δου-λειά, έχεις πρόβλημα υγείας και δεν υπάρχει κα-μία πρόνοια για σένα, τότε… δεν υπάρχει λύση, μόνο γκρεμός!

ΜΑΡΙΑ: Απ’ τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι υπονο-μεύουμε την κοινωνική πρόνοια μη κολλώντας ένσημα στον οποιονδήποτε ανειδίκευτο εργάτη, δε μπορούμε να κατηγορήσουμε τους μετανά-στες για «κλέψιμο» των χρημάτων που δίνουμε στο κράτος. Οι ίδιοι συμβάλλουμε στην αποδυ-νάμωση των ασφαλιστικών ταμείων.

ΝΙΚΟΣ Δ.: Δηλαδή, επειδή πολλοί Έλληνες έκλε-βαν και κλέβουν το κράτος, εγώ που είμαι σω-στός και ούτε έκλεβα ούτε εκμεταλλευόμουν κα-νέναν, πρέπει να πληρώσω και τα δικά τους σπασμένα;

ΠΟΥΛΟΣ: Μιλάμε για εισφοροδιαφυγή, που στην ουσία τη θεσμοθέτησε και το ελληνικό κρά-τος (βλ. προγράμματα stage). Αυτό συνετέλεσε στον αποδεκατισμό των ταμείων. Ανασφάλιστος δεν είναι μόνο ο αλλοδαπός, αλλά και ο Έλληνας.

ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ: Όπως ένας Έλληνας πηγαίνει σε άλλες χώρες και έχει βασική πρόσβαση σε δομές υγείας, το ίδιο θα έπρεπε να γίνεται για τους αλ-λοδαπούς εδώ.

ΝΙΚΟΣ Δ.: Ένα δεύτερο θέμα είναι το εξής: Ωραία , έχουν έρθει στην Ελλάδα. Γιατί δε δου-λεύουν; Γιατί δεν εντάσσονται στις κοινωνικές δο-μές, στο εργατικό δυναμικό ώστε να απολαμβά-νουν και τις αντίστοιχες παροχές;

ΝΙΚΟΣ Β.: Φυσικά και η πλειονότητα δουλεύει. Όμως, συχνά οι εργοδότες δεν κολλούν ένσημα.

ΝΙΚΟΣ Δ.: Τα παίρνουν και μαύρα…

ΝΙΚΟΣ Β.: Ναι, τα παίρνουν μαύρα δουλεύοντας 20 ώρες τη μέρα για ένα κομμάτι ψωμί!

Μαρία: Και τους μετανάστες χωρίς χαρτιά τους προτιμούν οι εργοδότες. Όταν εμείς οι ίδιοι δεν προωθούμε τη νόμιμη εργασία αλλά εκμεταλλευ-όμαστε τη φτώχεια και την ανάγκη… ποιος φταί-ει;

ΝΙΚΟΣ Β.: Και δεν τίθεται θέμα επιλογής. Εννο-είται ότι οι άνθρωποι θα ήθελαν να έχουν χαρ-τιά και ασφάλιση, αλλά ας πάμε κάτω από την Ομόνοια να δούμε 20 άτομα σε ένα δωματιάκι να προσπαθούν να χωρέσουν και να ζήσουν.

ΜΑΡΙΑ: Ας μιλήσουμε και για οικονομικούς με-τανάστες που έρχονται με όλα τα νόμιμα έγγρα-φα και συνεισφέρουν 100% στο ελληνικό κράτος.

ΝΙΚΟΣ Β.: Και εγώ αισθάνομαι αδικημένος, αλλά σε καμιά περίπτωση δε μπορώ να δεχθώ ότι ένας συνάνθρωπος μου έχει πρόβλημα υγεί-ας και δεν τον βοηθάει το κράτος στο οποίο ανή-κω, όσο κι αν κοστίζει. Απ’ τη στιγμή που συνει-σφέρω οικονομικά και όχι μόνο σε αυτό, απαιτώ να έχουν πρόσβαση στην υγεία όλοι μου οι συ-νάνθρωποι.

ΠΟΥΛΟΣ: Και το θέμα δεν είναι μόνο στο πόσο κοστίζουν τα φάρμακα, αλλά και στο τι γίνεται στο θέμα της πρόληψης. Ναι, τα φάρμακα κοστίζουν πολύ, αλλά πόσο έχει επενδύσει το κράτος στην πρόληψη των νοσημάτων, ώστε να μη χρειαστεί να πληρώνει πολλά για τη θεραπεία;

ΝΙΚΟΣ Δ.: Ναι… Αλλά τα προβλήματα που πε-ριέγραψα είναι υπαρκτά. Τα ζω. Δε φταίνε οι με-τανάστες. Όμως, ποιος φταίει; Και κυρίως τι μπο-ρεί να γίνει;

ΕΥΡΥΒΙΑΔΗΣ: Μάλλον φταίνε κάποιοι άλλοι ξέ-νοι που έρχονται στην Ελλάδα τώρα… για να μας επιτηρούν.

ΠΟΥΛΟΣ: Λογική του κοινωνικού κράτους δεν ήταν ποτέ η ανταποδοτικότητα αλλά η αναδια-νομή. Οι πλουσιότεροι θα πλήρωναν και για την υγεία των φτωχότερων.

ΝΙΚΟΣ Β.: Φτάσαμε, όμως, στον εκφυλισμό που οι φτωχοί πληρώνουν και για τους πλούσιους. Άρα εκεί πρέπει να δοθεί η βάση, αυτό να αλλά-ξει. Αυτοί που παίρνουν πολλά να πληρώνουν το φόρο που τους αναλογεί. Και επιτέλους ας σχε-διαστεί μια σοβαρή μεταναστευτική πολιτική στα πλαίσια μιας σοβαρής κοινωνικής πολιτικής. Κοι-νωνικό κράτος δε σημαίνει μόνο παροχές. Ση-μαίνει πρωτίστως δημιουργία των απαραίτητων προϋποθέσεων, ώστε να μπορούν όλοι να εργά-ζονται, να εκπαιδεύονται και να απολαμβάνουν τα προϊόντα της δικής τους δουλειάς. Δε μιλάμε για ελεημοσύνη..Το συγκεκριμένο άρθρο γράφτηκε στα μέσα του Δεκεμ-βρίου του 2010 (πριν η Κυβέρνηση λάβει τις πρόσφα-τες αμφιλεγόμενες αποφάσεις για τα ζητήματα μετανά-στευσης)

ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ είναι το άτομο που λόγω δικαιολογημένου φόβου δίωξης για λόγους φυλής, θρησκείας, εθνικό-τητας, συμμετοχής σε ορισμένη κοινωνική ομάδα ή λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων βρίσκεται εκτός της χώ-ρας της οποίας έχει την ιθαγένεια και δεν μπορεί ή δεν επιθυμεί (εξαιτίας αυτού του φόβου) να απολαμβάνει της προστασίας της χώρας αυτής. (Σύμβαση του 1951 για το καθεστώς των προσφύγων).

ΑΙΤΩΝ ΑΣΥΛΟ είναι ένα άτομο που αναζητά προστασία ως πρόσφυγας, ακόμα και αν δεν έχει επισήμως αναγνωριστεί ως τέτοιος.

ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ είναι ένα άτομο που μετακινείται από ένα μέρος σε ένα άλλο. Είναι πιθανό να αναγκάζεται να φύγει επειδή φοβάται, λιμοκτονεί ή φοβάται πολύ για την ασφάλεια και προστασία της οικογένειας του. Μπο-ρεί να μετακινείται και οικειοθελώς.

Σύμφωνα με τον κανονισμό του Δουβλίνου, τα κράτη μέλη οφείλουν να προσδιορίσουν το κράτος μέ-λος που είναι υπεύθυνο για την εξέταση μιας αίτησης ασύλου που υποβλήθηκε εντός της επικράτειάς τους, στη βάση «αντικειμενικών και ιεραρχημένων κριτηρίων». Η εφαρμογή της «Συνθήκης του Δου-βλίνου ΙΙ» της ΕΕ, προβλέπει την επαναπροώθηση των παρανόμων μεταναστών στην πρώτη χώρα εισόδου τους στην ΕΕ, που δυστυχώς σε συντριπτικό ποσοστό είναι η Ελλάδα.

ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ


Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα συνα-ντάμε τους βρυκόλακες στην τέχνη. Ίσως το πρώτο βαμπίρ να έρχεται από την αρ-

χαία ελληνική γραμματεία και τον Ευριπίδη. Η Άλκηστις γυρίζει από τον κόσμο των νεκρών, σαν δώρο του Ηρακλή στο βασιλιά Άδμητο.

Το 1904 ο Νικόλαος Πολίτης, ο πατέρας της ελ-ληνικής λαογραφίας, γράφει τις “Παραδόσεις”, ένα έργο που περιλαμβάνει τους μύθους από κάθε γωνία της Ελλάδας. Εκεί περιλαμβάνο-νται 45 νεοελληνικές μυθολογικές αναφορές για βουρβούλακες, βουρκόλακες και βρουκόλακες, όπως τους ονομάζουν οι κατά τόπους συνεντευ-ξιαζόμενοι από τον Πολίτη. Από την αρχαιότη-τα μέχρι τότε η φιγούρα του βρυκόλακα αποτελεί ένα αποκρουστικό πλάσμα, που προκαλεί τρόμο και συνεργάζεται με το διάβολο. Τουλάχιστον για την ελληνική πραγματικότητα.

Η ευρωπαϊκή λογοτεχνία όμως είχε ήδη αρχί-σει να δείχνει ενδιαφέρον για το μύθο των απέ-θαντων. Το 1847 κυκλοφορεί σε μορφή βιβλίου, γιατί μέχρι τότε κυκλοφορούσε σε κεφάλαια τυ-πωμένα σε φυλλάδια, το βαμπιρικό μυθιστόρη-μα με τίτλο “Varney the Vampire” ή “The Feast of Blood”. Με αυτό το μυθιστόρημα ξεκινά η σαγη-νευτική και ερωτική περσόνα του βρυκόλακα που μέχρι σήμερα κυριαρχεί στην τέχνη, αλλά έχει τις ρίζες της στις παραδόσεις της Κεντρικής Ευρώ-πης.

Το 1860 εμφανίζεται το “The Mysterious Stranger” από άγνωστο συγγραφέα και το 1872 το “Carmilla” από τον Joseph Sheridan Le Fanu, εξυμνώντας την ομοφυλοφιλική σχέση των πρω-ταγωνιστριών. Το τελευταίο έχει μεταφερθεί -αλλά και αποτελέσει πηγή για ταινίες τρόμου- στον κι-νηματογράφο πάρα πολλές φορές στη Δανία, Ιταλία, Γαλλία ακόμη και στο Μεξικό. Στο παρόν βρισκόμαστε εν αναμονή της τελευταίας μετα-φοράς με ομώνυμο τίτλο μέσα στο 2011, ενώ η Καρμίλλα έχει επηρεάσει και το ραδιόφωνο και τη μουσική. Το μουσικό άλμπουμ “Dusk....and her Embrace” των Cradle of Filth που κυκλοφό-ρησε το 1996 βασισμένο στην ιστορία της Καρ-μίλλα, αποτέλεσε ένα από τα πιο δημοφιλή άλ-μπουμ του συγκροτήματος, πουλώντας 500.000 κόπιες σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία της Καρμίλ-λα θα συνεχίσει μέσα από κομικς και παιχνίδια υπολογιστή.

Θα ακολουθήσει το: Dracula του Bram Stoker που εκδόθηκε το 1897, όπου παραποιείται η αληθινή ιστορία του Βλαντ Ντρακούλ του Γ’ και ο ίδιος πα-ρουσιάζεται ως απέθαντος που ψάχνει να βρει τη μετενσαρκωμένη σύντροφό του στα μάτια της Μίνα. Η πρώτη μεταφορά του στη μεγάλη οθό-νη το 1931 κόβει 50,000 εισιτήρια στο New York’ s Roxy Theatre, με τον θρυλικό Bela Lugosi στο πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ το 1958 το Horror of Dracula αποτελεί την πρώτη έγχρωμη έκδοση του αριστουργήματος. Τέλος και ίσως η καλύτε-ρη παραγωγή έρχεται το 1992 από τον Francis Ford Coppola, όπου αγγίζει τα $215,862,692 σε παγκόσμιες πωλήσεις. Θα ακολουθήσουν παι-χνίδια υπολογιστή κι εγώ θα βρίσκω τον πατέρα μου να παίζει το “Dracula” στον υπολογιστή μου στις 3 το πρωί. Πρώτη όμως μεταφορά θεωρείται το “Nosferatu”, που αποτελεί την πιο cult κινημα-τογραφική έκδοση του Dracula.

Το 1976 δημοσιεύεται το “Interview with a Vampire” της Anne Rice το οποίο μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη το 1994 με διάσημους ηθο-ποιούς και τίτλο “Interview with the Vampire: The Vampire Chronicles” . Μέχρι σήμερα το βιβλίο έχει πουλήσει πάνω από 8 εκατομμύρια κόπιες. Ο κατάλογος των βαμπιρικών μυθιστορημάτων και ταινιών είναι αρκετά μεγάλος και ίσως ξεφεύ-γει και από το στόχο αυτού του άρθρου. Ας έρ-θουμε όμως στο σήμερα και στο πώς οι βρυ-κόλακες εξακολουθούν να αποτελούν πηγή σα-γήνευσης για το νεανικό κυρίως κοινό αλλά και πηγή χρημάτων για τους δημιουργούς τους.

Το 2005 κυκλοφορεί το πρώτο βιβλίο της σειράς “Twilight” της Stephenie Meyer και φτάνει στο νούμερο 1 στη λίστα των μπεστ σέλερ των Νew York times και οι πωλήσεις του σήμερα αριθμούν τα 17.000.000 αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Το 2008 μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη φέρνοντας στα ταμεία 382 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμί-ως. Μέχρι στιγμής έχουν ακολουθήσει στο κινη-ματογράφο το “New Moon” και το “Eclipse”, γνω-ρίζοντας ανάλογη επιτυχία.

Το 2008 θα ξεκινήσει στις Η.Π.Α. η σειρά “True Blood” βασισμένη σε σειρά μυθιστορημάτων του Alan Ball “The Southern Vampire Mysteries”. H σειρά έχει κερδίσει πλήθος βραβείων και προ-βάλλεται σε 44 χώρες, ενώ έχει κλείσει ήδη τρεις σεζόν και η τέταρτη αναμένεται μέσα στο 2011.

Στα ίδια βήματα βγαίνει και το “Vampire Diaries” το 2009, βασισμένο σε ομώνυμη σειρά βιβλίων από τον L. J. Smith. Επίσης, η σειρά έχει βρα-βευθεί πολλάκις.

Είναι εμφανές από τις ονομασίες των βραβείων ότι το κοινό που θαυμάζει αυτά τα έργα είναι κυ-ρίως το εφηβικό και ακολουθεί το νεανικό. Παρο-λαυτά, δεν αποτελούν τις μόνες ηλικιακές ομά-δες. Η τεράστια επιτυχία που γνωρίζουν έργα που ασχολούνται με το βαμπιρισμό δείχνουν τη δίψα του κοινού για ανάλογα έργα.

Ο θαυμασμός για τη βαμπιρική “ύπαρξη” οδηγεί στη δημιουργία της Goth υποκουλτούρας στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 στην Αγγλία. Σήμε-ρα πάλι μία νέα κίνηση παρατηρείται ανάμεσα στους εφήβους διαφορετική όμως από τη Goth υποκουλτούρα.

Υποστηρίζεται πως αυτή η επιτυχία σχετίζεται με τον ερωτισμό. Ο ερωτισμός, όπως αυτός αποτυ-πώνεται στα βαμπιρικά έργα, εκφράζει τον ερωτι-σμό μιας ηλικιακής ομάδας και συνήθως της εφη-βικής. Η σαγήνη, η λαγνεία και ο πόθος αποτε-λούν τα κύρια όπλα της βαμπιρικής δραστηριό-τητας για την επίτευξη της ζωής, το αίμα. Κυρίως στόχος στη συνεύρεση ενός βαμπίρ κι ενός θνη-τού δεν είναι το σεξ, αλλά η τροφή.

Κι ένας θνητός που ονειρεύεται την αιώνια ζωή μέσα σε ένα νεανικό σώμα. Πόσα γερασμένα βα-μπίρ έχει η τέχνη; Και πόσα βαμπίρ δεν έχουν έστω μία υπεράνθρωπη δύναμη; Ίσως μια φευ-γαλέα αίσθηση παντοδυναμίας σε ένα φυσικό κό-σμο που δεν σε αφήνει να πατάς στον αέρα ούτε για λίγα λεπτά, πόσο μάλλον να νικήσεις το θά-νατο.

Από τον μυθικό ήρωα που πάλεψε με τον Χάρο-ντα και τον νίκησε, στον αιμοδιψή Πρίγκηπα της Βλαχίας και πλέον στους βρικόλακες που προ-σπαθούν να ζήσουν ειρηνικά με τους θνητούς, ο απέθαντος θα γοητεύει μέσα από τις ιστορίες αι-ώνιας αγάπης και παντοδυναμίας. .Βιβλιογραφία

1.Βικιπαιδεία

2.Ευριπίδου, Άλκηστις. Μετάφραση Κωνσταντίνος Χρηστομά-

νος. Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 1997

3.Πολίτης Γ. Νικ., Παραδόσεις. Εκδ. Γράμματα, Αθήνα 1994

ΑΛΗΘΙΝΟ ΑΙΜΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ

ΒΑΜΠΙΡΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Υπάρχει κάτι στην ιδέα του απέθαντου.

Είναι κάτι μεθυστικό και αποτρόπαιο παράλληλα.

Ο άνθρωπος που δεν πεθαίνει ποτέ, μόνο αν του κό-

ψεις το κεφάλι ή τον κάψεις κυρίως με τις ακτίνες

του ήλιου, έχει σαγηνεύσει τη νέα γενιά και όχι μόνο.

της Βιβής Αθανασούλη

εικο

νογρ

άφησ

η: A

ngel

os M

icha

elid

es


Η ταινία «Αίμα και πάθος», σε σκηνοθεσία του Τόνι Σκόττ, με πρωταγωνιστές τους Κατρίν Ντενέβ, Σούζαν Σάραντον και Ντέ-

ιβιντ Μπάουι, έκανε την εμφάνισή της το 1983, περίπου την περίοδο που εμφανίστηκε το AIDS στην Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η προ-σοχή των επιστημόνων ήταν τότε στραμμένη στην μετάδοση του HIV μέσω του αίματος και της σεξουαλικής επαφής. Ήταν επίσης η εποχή που η εκλογή του προέδρου Ρήγκαν στις ΗΠΑ σημα-τοδοτούσε τη συντηρητική στροφή στην παγκό-σμια πολιτική. Αν και το δημιούργημα του Σκοττ φαινομενικά συμπλήρωνε τη λίστα με τα σκοτει-νά πλάσματα του Αμερικάνικου κινηματογράφου (βρικόλακες, βαμπίρ, Δράκουλας), εντούτοις με τα δικά του βαμπίρ ξεκινούσε και μια νέα εποχή.

Η ιστορία έχει για πρωταγωνίστρια το αιγύπτιο βαμπίρ Μίριαμ (Κατρίν Ντενέβ), που ζει από το αίμα των εραστών της, προσφέροντάς τους ως αντάλλαγμα μακροζωία μέχρι να τους βαρεθεί. Τότε ξεκινάει μια ταχεία γήρανση. Οι εραστές εί-ναι καταδικασμένοι σε αιώνιο γήρας. Ένας από αυτούς είναι ο Τζον (Ντέιβιντ Μπάουι), εραστής της Μίριαμ που ξαφνικά αρχίζει να γερνάει. Οι δυο τους θα αναζητήσουν βοήθεια στην γνωστή για θέματα γήρανσης, γιατρό Σάρα Ρόμπερτς (Σούζαν Σάραντον). Τελικά η γιατρός θα πέσει στην παγίδα της Μίριαμ, θα την ερωτευτεί και θα μυηθεί στον κόσμο της.

Στην συγκεκριμένη ταινία ο σκηνοθέτης είδε τα πλάσματά του κάτω από νέο πρίσμα: αγνόησε τα σπλάτερ κατασκευάσματα της δεκαετίας του 70, εξάλειψε τις περιττές σκηνές αίματος και ωμής βίας και επικεντρώθηκε κυρίως στην ψυχολογική διάσταση των χαρακτήρων του, ενώνοντας την αιώνια νεότητα με την ηδονή: το βαμπίρ Μίριαμ τρεφόταν με το αίμα των εραστών της και τους καλωσόριζε στην νέα τους ζωή σταματώντας για

πάντα τον χρόνο. Μέσα λοιπόν από την ταινία δημιουργήθηκαν νέοι συσχετισμοί: το αίμα, το σεξ και η νεότητα συνυπάρχουν πια σε ένα σχε-δόν μεταφυσικό τρίγωνο, που διαλύεται όταν η Μίριαμ σταματάει να ασχολείται με τους εραστές της. Η Μίριαμ-βαμπίρ δίνει νεότητα, ταυτόχρονα όμως την μολύνει, δίνει ζωή και συγχρόνως την παίρνει πίσω. Ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι η λέξη βαμπίρ δεν αναφέρεται ποτέ στην ταινία, ενώ η «πείνα» της Ντενέβ και η ταχεία γήρανση του Ντέιβιντ Μπάουι αντιμετωπίζονται ως σεξου-αλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες.

Δίνεται έτσι μεγαλύτερη βαρύτητα στην σεξουα-λική διάσταση των βαμπίρ-βρικολάκων, προστί-θενται ανδρόγυνα χαρακτηριστικά στον σκοτεινό τους χαρακτήρα και ενδυναμώνεται η ομοφυλο-φιλική τους πλευρά. Τα ανδρόγυνα χαρακτηριστι-κά και η εμφάνιση των πρωταγωνιστών, η σεξου-αλική επαφή μέσω της οποίας η Μίριαμ ικανοποι-ούσε την «πείνα » της, η νεότητα που χανόταν και η γήρανση που επικεντρωνόταν στην αδυνα-μία και το αποστεωμένο πρόσωπο του Ντέιβιντ Μπάουι. Τα βαμπίρ ή ο Δράκουλας ή εν προκει-μένω η Μίριαμ της ταινίας «Αίμα και πάθος» συ-γκέντρωναν όλα εκείνα τα γνωρίσματα των ατό-μων του περιθωρίου, που ζούσαν μακριά από την κοινωνία και που επιθυμούσαν και προκα-λούσαν το κακό.

Όλη η ταινία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένας ανάποδος ύμνος στην νιότη: οι άνθρωποι είναι εθισμένοι στην νεότητα, τον έρωτα και την ηδονή, όμως τιμωρούνται και οδηγούνται στην απελπισία. Στην πραγματικότητα αποτέλεσε ένα άριστα κατασκευασμένο (συντηρητικό) κομψο-τέχνημα, απαρχή μιας ολόκληρης εποχής στοι-χειωμένης από το φάντασμα του AIDS, όπου το περιθώριο είναι η πηγή του κακού και η ασθένεια προκαλεί πανικό, φόβο και άγνοια.

Αργότερα, το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, δύο δημιουργίες μεγάλων σκηνοθετών, με λα-μπερό casting, είχαν για θέμα τους τη σκοτει-νή αλλά και σαγηνευτική φυλή των ζωντανών-νεκρών. Ήταν ο «Δράκουλας» του F.F. Coppola και η «Συνέντευξη με ένα βρικόλακα» του Neil Jordan.

Το τέρας του Copolla (εξαιρετικός στο ρόλο ο Gary Oldman), ένας καταραμένος που ταξιδεύει μέσα στους αιώνες, για να λάβει εκδίκηση για το θάνατο της αγαπημένης του, ένας εξεγερμένος εναντίον του Θεού, θα αναγνωρίσει, αιώνες μετά, τη γυναίκα που ήταν όλη του η ζωή στο πρόσω-πο της Mina (Winona Ryder), αρραβωνιαστικιάς του Jonathan Harker (Keanu Reeves). Θα εξα-πατήσει τον Jonathan, καλώντας τον για δουλειά στο κάστρο του, στην Τρανσυλβανία, ενώ συγ-χρόνως, ο ίδιος, στο Λονδίνο, θα επιχειρήσει να γοητεύσει τη Mina. Ο έρωτας και η αποπλάνη-ση, το αίμα και η μίανση, ο θάνατος. Πόσο εύ-κολα θα μπορούσαν όλα αυτά να παραπέμπουν στο AIDS, στα στερεότυπά του και τη μυθολογία του! Ωστόσο ο Coppola δεν ηθικολογεί και, πολύ περισσότερο, δεν κινδυνολογεί. Αντιμετωπίζει το δράμα του ήρωά του με ενδιαφέρον και τον ίδιο με κατανόηση. Έτσι, όπως λέει ο Geffrey Chown, από το τμήμα Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου του Illinois, o Coppola «μετέτρεψε έναν τρομακτι-κό μύθο σε μια ιστορία κάθαρσης μέσα από την αγάπη. Αντί να κάνει το Δράκουλα ένα αντιδρα-στικό έπος τρόμου, μεταφέρει μια πιο αισιόδοξη εκδοχή, με συμπόνια για την εξάπλωση της νό-σου και λιγότερο επικεντρωμένη στην οπτική της αντίθεσης του καλού και του κακού» .

Στην ταινία του Neil Jordan τα τέρατα εί-ναι ακόμη περισσότερο ανθρώπινα. Θρηνούν για την απώλεια, ποθούν και ερωτεύονται, αλλά και αναζητούν την αγάπη, διαφέρουν μεταξύ τους,

VAMPIRES ΤΟΣΟ ΠΑΛΙΑ, ΠΑΝΤΑ ΝΕΑ…

Μέχρι τη δεκαετία του ’80, τα βαμπίρ παραδοσιακά συγκέντρωναν όλα τα χαρακτηριστι-

κά των ανθρώπων που πάσχουν από φυματίωση: χλωμά πρόσωπα, αδυναμία, ευαι-

σθησία στο φως, απώλεια βάρους. Γινόταν δηλαδή ένας σαφής παραλληλισμός ανάμε-

σα στην ασθένεια και την συμπεριφορά των βαμπίρ. Με την έλευση του AIDS στην αμερι-

κανική κοινωνία προστίθενται καινούργια δεδομένα. Η νέα ασθένεια είχε κοινά συμπτώ-

ματα με την φυματίωση, μεταδιδόταν όμως με τη σεξουαλική επαφή και μάλιστα, όπως

αρχικά είχε φανεί, ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους. Μετά το φεμινιστικό κίνημα που κατηγο-

ρήθηκε για ακρότητα ως προς τις θέσεις του, οι ομοφυλόφιλοι θα είναι η νέα κοινωνική

ομάδα που πλήττεται από το κοινωνικό κατεστημένο, ως οι φορείς της νέας αρρώστιας.

γράφουν οι Νίκος Δρόσος, Ευρυβιάδης Σοφός, Πούλος Ψαλιδάκος

καθώς άλλοι παραδίνονται και άλλοι αντιστέκο-νται στην ίδια τους τη μοίρα. Ο Louis (Brad Pitt) συναντά, σε μια τραγική στιγμή της ζωής του, μετά το θάνατο της γυναίκας και της κόρης του, με την έμμονη ιδέα του θανάτου να τον έχει κυ-ριέψει, το βαμπίρ Lestat (Tom Cruise). Εκείνος θα του προσφέρει τη δυνατότητα να ξαναγεννη-θεί μετατρέποντάς τον σε βαμπίρ. Ο Louis αρχι-κά θα αρνηθεί να δοκιμάσει το ανθρώπινο αίμα και επιβιώνει πίνοντας αίμα ποντικών (!), θα υπο-χωρήσει, ωστόσο, στα προστάγματα της νέας του φύσης αργότερα, θα υιοθετήσει ακόμη ένα μικρό κορίτσι, που μετέτρεψε ο ίδιος σε βαμπίρ και μαζί της θα σκοτώσει τον αδίστακτο κυνηγό Lestat. Θα περιπλανηθούν μαζί στον κόσμο και στους αιώνες, θα γνωρίσουν τον σκοτεινό βρικό-λακα Armand (Antonio Banderas) και άλλα βα-μπίρ και, αργότερα, θα ξανασυναντήσουν τον νε-κρό (;) Lestat.

Έτσι, μεταξύ των βαμπίρ του Jordan, υπάρχουν καλοί και κακοί, νέοι και λιγότερο νέοι, όμορ-φοι ή όχι. Ούτε καν οι βρικόλακες δεν είναι όλοι ίδιοι, μας λέει ο σκηνοθέτης! Όλα αυτά τα διη-γείται ο Louis στο δημοσιογράφο Daniel Malloy (Christian Slater), που του παίρνει τη συνέντευ-

ξη, και ο οποίος δεν πιστεύει λέξη από όσα ακού-ει. Του ζητά να τον δαγκώσει, για να πειστεί για την αλήθεια των λεγομένων του. O Louis τον διώχνει οργισμένος. Φεύγοντας με το αυτοκίνη-τό του, ο δημοσιογράφος θα δεχτεί την επίθεση του Lestat. Ο βρικόλακας θα μπει στο αυτοκίνη-το, θα τον σκοτώσει και με το αίμα του θα αναγεν-νηθεί. Καθώς το αυτοκίνητο απομακρύνεται, το ραδιόφωνο παίζει το Sympathy for the devil των Rolling Stones. O σκηνοθέτης φαίνεται να μας λέει (χωρίς καμιά διάθεση ηθικολογίας ξανά) ότι όποιος αρνείται την ύπαρξη του κινδύνου -αργά ή γρήγορα- το πληρώνει…

Τέλος, το -όχι και τόσο μακρινό- 1997 η «Buffy η βαμπιροφόνισσα» ξεκίνησε τη μόδα των ση-μερινών νεανικών τηλεοπτικών σειρών με θέμα τους βρικόλακες. Ο Joss Wendon θέλησε να δι-ακωμωδήσει τα κλισέ των ταινιών τρόμου, όπου σχεδόν σε κάθε ταινία η ξανθιά όμορφη τσιρλί-ντερ μπαίνει σε ένα σκοτεινό δρομάκι και σκοτώ-νεται. Έτσι, άλλαξε πλήρως τα δεδομένα: η έφη-βη Buffy είναι αυτή που εξολοθρεύει ολόκληρες στρατιές από βρικόλακες και δαίμονες. Η «Buffy» τα είχε όλα: νεανικό καστ, παθιασμένο έρωτα ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια και τον καλό βρι-

κόλακα Angel (κάτι σας θυμίζει;), άφθονη δρά-ση και πολύ καλό χιούμορ. Τα υπερφυσικά στοι-χεία αποτελούσαν στην ουσία μεταφορές για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα στην εφηβεία. Η σειρά σημείωσε μεγάλη επιτυχία και κράτησε για επτά τηλεοπτικές σεζόν ως το 2003. Το 1999 ο βρικόλακας Angel απέκτησε τη δική του σειρά με σαφώς πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα, η οποία κράτησε ως το 2004. Η νέα σειρά παρα-κολουθούσε τις περιπέτειες του Angel, ο οποίος είχε ανοίξει γραφείο ιδιωτικού ντετέκτιβ στο Los Angeles. Η «Buffy» και ο «Angel» ήταν ιδιαίτε-ρα προχωρημένες για την εποχή τους και, μέσα από μια ανάλαφρη σκοπιά, έθιγαν σημαντικά κοι-νωνικά ζητήματα όπως η ανεργία, οι σχέσεις με τους γονείς, ο κοινωνικός ρατσισμός, η ομοφυλο-φιλία κ.α..Υποσημειώσεις

1. Ο αγγλικός τίτλος της ταινίας είναι «The Hunger», λαχτάρα,

σφοδρή επιθυμία, πείνα.

2. Jeffrey Chown, Department of Communication, Northern

Illinois University: Apocalypse 1897: Francis Coppola’s

Braumstocker’s Dracula

“πει

ραγμ

ένο”

pro

mo

still

απ

ό το

Αίμ

α κα

ι Πάθ

ος. g

raph

ic d

esig

n: M

anos

Lal

opou

los

Positive|14

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

15 |Positive


_Ο Theo είναι Έλληνας. Το όνομα άλλωστε τον δίνει στεγνά. Όχι ότι έχει τίποτα να κρύ-ψει γιατί κι ο ίδιος το λέει και το φωνάζει. Για-τί όμως Τheo Alexander?

Γιατί το Ζουμπουλίδης είναι ungoogable (γελά-ει). Μην νομίζεις... σε όλες τις δουλειές έπαιξα ως Theodore Zoumpoulidis μέχρι που το καλοκαί-ρι το άλλαξα και ήθελα κάτι που να είναι ελληνι-κό ή να παραπέμπει στην Ελλάδα. Σκέφτηκα λοι-πόν τον ήρωα μου, τον Μέγα Αλέξανδρο... ση-μείωση ότι επίσης το πρώτο βιβλίο που διάβασα ποτέ ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος του Καζαντζάκη. Και έτσι γεννήθηκε ο Theo Alexander. Αλλά ναι, το όνομα μου είναι Θοδωρής Ζουμπουλίδης. Και είμαι πολύ περήφανος για το όνομα μου. Το καλ-λιτεχνικό όνομα όμως είναι ένα άλλο θέμα. Είναι επί της ουσίας business και για αυτό το άλλαξα. Αν έχω ποτέ μια ευκαιρία, το Theo Alexander θα το θυμούνται ως όνομα.

_Ευκαιρίες όμως... πολλές. Από τον Κοριολα-νό μέχρι το True Blood.

Ναι, έχω υπάρξει νομίζω ευλογημένος. Ευλογη-μένος που ένα από τα πρώτα μου βήματα ήταν σε κάτι τόσο μεγάλο που σκηνοθετούσε ο Κακο-γιάννης, ένας θρύλος. Είχα διπλό ρόλο: έναν αγ-γελιοφόρο και έναν πρίγκηπα. Ήταν ένα τεράστιο δώρο. Θυμάμαι λοιπόν, ήταν καλοκαίρι του 2006 και στην πρόβα τζενεράλε στο Ηρώδειο, γυρνάω το κεφάλι και βλέπω την Aκρόπολη και συνειδη-τοποίησα που είμαι… μεγάλη τιμή! Μία παράστα-ση που έμεινε στην ιστορία. Είναι πραγματική ευ-λογία να είσαι μέρος αυτού αλλά και όλες οι δου-λειές που έχω κάνει: Ο Ελ Γρέκο, οι συμμετοχές σε αυτές τις πολύ πετυχημένες αμερικάνικες σει-ρές και τελευταία ο ρόλος στο TRUE BLOOD.

_Πώς σου “προσγειώθηκε” αυτός ο ρόλος στο TRUE BLOOD?

Ω, είναι μεγάλη ιστορία. Το ήθελα πολύ. Αλλά ο δημιουργός έψαχνε για την ακρίβεια Άγγλο για τον ρόλο του Τάλμποτ. Εγώ, που μου είχε δοθεί το σενάριο από την ατζέντισσα μου και όταν το διάβασα σκέφτηκα «αυτός δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο από Έλληνας», ήμουν ίδιαίτερα επίμονος. Τον ήθελα πολύ αυτόν τον ρόλο. Τον μελέτησα. Έκανα την έρευνα μου για το ποιος εί-ναι, για τον τρόπο που μιλάει. Όσο μπορείς τέ-λος πάντων για το αρχικό στάδιο μιας οντισιόν. Θυμάμαι, όταν είχα πάει και εμφανίστηκα μπρο-στά τους... ήταν να φανταστείς 18 άνθρωποι... η παραγωγή, δύο σκηνοθέτες, ο Alan Ball ... πολύ τρομακτικό (intimidating)! Είχα φορέσει ένα κιμο-νό λοιπόν - κάτι που θα φορούσε ο ήρωας όπως τον είχα πλάσει στο κέφαλι μου. Πήγα, που λένε, ντυμένος ο ρόλος. Ό,τι ρόλο έχω πάρει, έχω πάει

ντυμένος ο ρόλος. Πολλοί πιστέυουν πως αυτό δεν είναι καλό. Αλλά εγώ παίρνω το ρίσκο. Το πι-στεύω αυτό. Έρχεται η σειρά μου και λένε το όνο-μα μου και λέει η παραγωγός: «Ο Theo Alexander είναι Ιταλός...» Την διακόπτω και της λέω υποδυ-όμενος τον ρόλο: «Με συγχωρείς αγάπη μου... Έλληνας για την ακρίβεια.... πολύ χειρότερο...». Πήρα πάτημα γιατί ένιωσα πως ο Τάλμποτ δεν θα το άφηνε έτσι αυτό. Και τους άρεσε.

_Και έτσι πήρες τον ρόλο;

Όχι έτσι... Πρέπει να περάσεις και δεύτερη οντι-σιόν. Είναι πολύ μεγάλο (too big). Ωστόσο ήμουν σε αυτό το στάδιο στα φαβορί. Εγώ και άλλοι δύο. Το δούλεψα ακόμη περισσότερο γιατί ένιωθα ότι κάτι έλειπε. Δεν ήθελα να εστιάσω απλά στο ό,τι ο Τάλμποτ είναι gay βρικόλακας. Αν εστίαζα απο-κλειστικά σε αυτό, θα έχανα την ανθρωπιά του ρόλου. Ήθελα να δείξω αυτή τη δύναμη που έχει αυτός ο ρόλος. Έψαχνα κάτι για τον τρόπο που κινείται, μια ενέργεια, έναν ρυθμό. Και βρήκα την απάντηση όταν είδα τον Leonard Bernstein στο youtube να διευθύνει την ορχήστρα. Αν δεις τον Bernstein και τις κινήσεις που κάνει με τα χέρια του, είναι κάτι μαγικό. Όπως επίσης θα σου πω ότι βρήκα το ρυθμό του ήρωα στο τραγούδι I like the way you move in the dark (μτφ. μου άρεσει όπως κινείσαι στο σκοτάδι) του Darren Hayes. Είναι σκοτεινό, ερωτικό, sexy. Είναι ο ρυθμός του Τάλμποτ. Πήγα λοιπόν στην οντισιόν πεπεισμέ-νος να πάρω τον ρόλο. Κοίταξα τους δύο συνά-δελφους μου και λέω μέσα μου «ο Τάλμποτ εί-ναι δικός μου». Εκείνη την στιγμή ένιωσα σαν τον Τάισον, δεν θα έχανα την μάχη. Τον είχα δουλέ-ψει τον ρόλο, πολύ. Ήμουν σίγουρος για αυτό. Και εντός μισής ώρας με πήρε η ατζέντισσα μου και μου είπε πως πήρα τον ρόλο. Φυσικά έκλεισα το τηλέφωνο ουρλιάζοντας...

_Ποιος είναι ο Τάλμποτ; Είναι λίγο «ψωνά-ρα»;

(Γελάει) Ο Τάλμποτ είναι μεγαλύτερος από τη ζωή. Έχει αυτό το διονυσιακό, κάτι γκράντε που κουβαλάει. (αλλάζει στο πρώτο πρόσωπο την αφήγηση) Γνωριστήκαμε με τον σύζυγο μου, τον βασιλιά των βρικολάκων, στο Βυζάντιο -που αλ-λού;- και ερωτευτήκαμε. Όχι, δεν είναι ψωνάρα, ίσως για κάποιους. Για μένα, είναι ο Τάλμποτ.

_ Όταν τα παίρνει στο κρανίο, ο Τάλμποτ βρί-ζει ελληνικά. «Ηλίθιοι» και «άντε ρε μαλάκα από δω...», «Εσύ και τα κωλοπούλια σου». Πώς φάνηκε στον Alan Ball αυτό το ξέσπα-σμα;

Τo λάτρεψε. Ήταν και το επεισόδιο που είχε γρά-ψει ο Alan Ball και το διασκέδασε πάρα πολύ. Ήταν εκεί που μου έλεγε: «Theo, more greek...» και εγώ αυτοσχεδίαζα.

_Πόσο μεγάλο είναι το TRUE BLOOD; Στην Ελλάδα το γνωρίσαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε – εν τάχει – μέσα από την τηλεόραση.

Τεράστιο! Με φανατικούς θαυμαστές, με underground πάρτι, με comicon, με τεράστια ακροαματικότητα, με clubs θαυμαστών παθια-σμένους με τους ρόλους. Η σειρά έχει χτυπήσει πραγματικά φλέβα. Είναι πολύ sexy. Και ο Alan Ball κάνει εξαιρετικά την δουλειά του. Παίζει με σύμβολα και αρχέτυπα. Είναι μια δουλειά που την βλέπεις για πρώτη φορά και εθίζεσαι... Δεν μπορείς να σταματήσεις.

_Πώς εξηγείς αυτό το φαινόμενο της vampiro-κουλτούρας;

Είναι η μοναξιά μας νομίζω που βρίσκει έκφρα-ση σε αυτό το φαντασιακό - μέσα από έναν από-λυτο συμβολισμό αγάπης: να δεθούμε αιώνια για πάντα. Το χρησιμοποιεί η θρησκεία μας, «Τού-το εστί το αίμα μου»... αλλά και τα ορφικά μυστή-ρια... το αίμα σαν σύμβολο ένωσης με το απόλυ-το , το αιώνιο.

_Και είμαστε τόσο μόνοι; Μοναξιά μες στις σχέσεις μας;

Πιστεύω πως όταν ακολουθείς το ταξίδι σου, βρί-σκεις τους συντρόφους σου... Όταν είσαι σε αλ-λουνού ταξίδι, οι συντροφοι σου σε παρατάνε. Θέλει να ρισκάρεις και αναπόφευκτα θα βρεις τους συνοδοιπόρους σου. Όταν ζεις συμβατικά, είναι όλα τα ίδια και τα ίδια και αυτό επεκτείνεται και στις σχέσεις μας. Όλα γίνονται διεκπεραιωτι-κά. Και αυτό είναι μεγάλη αμαρτία.

Όπως μιλούσαμε με τον Θοδωρή, μας πλη-σίασε ένας ‘Ελληνο-Αμερικάνος ο οποίος τον αναγνώρισε. Όταν τον αποχαιρετήσαμε ο Θο-δωρής μου λέει: «Είναι τόσο καλά παιδιά οι ‘Ελληνο-Αμερικάνοι. Χαρήκαν τόσο πολύ με την συμμετοχή μου στο True Blood και ειδι-κά όταν με άκουσαν να μιλάω (βρίζω) στα ελ-ληνικά.»

_Σ’ευχαριστώ Τάλμποτ. Μου άρεσε κι εμένα.

Σύζυγος στον βασιλιά των βρικολάκων (TRUE BLOOD), ‘Eλληνας μαφιόζος στην σειρά CHUCK-πράκτορας της συμφοράς, γάλλος ακροβάτης (slash) serial killer στο PUSHING DAISIES, διπλός ρό-

λος στον Κοριολανό του Κακογιάννη και αδελφός στον EL GRECO του Σμαραγδή, o Θοδωρής Ζουμπουλίδης έχει κάνει πολλά (και καλά) σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα από την στιγμή που αποφοίτησε από την δραματική σχολή CIRCLE in A SQUARE του Broadway.

THEO ALEXANDER Ωραίος σαν Έλληνας

του Μάνου Λαλόπουλου


ΒΓΗΚΑΝ ΤΑ ΜΑΧΑΙΡΙΑ

Αγαπητέ Master Chef, όποιος κι αν εί-σαι, ελπίζω να με διαβάζεις. Σκέφτη-κα πως τώρα που αυτά τα καλά παιδιά

στο POSITIVE μου παραχώρησαν λίγο χώρο να γράφω τις πέντε αράδες μου, θα ήθελα να ξεκινήσω με το δικό σου θέμα.

Θυμάμαι στα νιάτα μου, πόσο δύσκολο μου ήταν να μεγαλώνω σε μια κοινωνία η οποία για εμένα δεν είχε χαράξει τίποτα άλλο παρά ένα δρόμο γεμάτο από διακρίσεις. Γεννήθηκα γυ-ναίκα, δεν παντρεύτηκα ποτέ αλλά ακολούθησα την καρδιά μου πολλάκις και για αυτά άκουσα ουκ ολίγα. Από συγγενείς και αγενείς. Δεν έμα-θα ποτέ να ράβω ούτε και να μαγειρεύω, παρά την επιμονή της μητέρας μου. Κάθε φορά που με έπιανε να διαβάζω (Proust, Benjamin, Κα-ζαντζάκη), κουνούσε το κεφάλι της και μου κα-τέθετε τη δική της σοφία... «Σοφία, δεν θα πα-ντρευτείς ποτέ».

Ευτυχώς για μένα αυτό δεν ήταν στην ατζέντα μου, δεν ήταν όνειρο μου και κάτι τέτοιο με άφη-νε παγερά αδιάφορη. Je m’en fous, που λέν και οι Γάλλοι. Αλλά αρκετά με εμένα... Αυτά για να σου πω και πέντε λόγια για το ποια είμαι.

Για τα δικά σου όνειρα όμως που γκρεμίστηκαν έτσι... Εξοργίστηκα πραγματικά, όταν διάβασα την ιστορία σου. Για το πώς ξεκίνησες στο δια-γωνισμό αυτό με τόση λαχτάρα... για να κατα-λήξεις στους καλύτερους είκοσι. Για το πώς σας βάλαν να κάνετε ιατρικές εξετάσεις, ανάμεσα τους και για ένα σεξουαλικώς μεταδιδόμενο ιό, όπως είναι αυτός του hiv. Για το πώς το αποτέ-λεσμα δεν σου ανακοινώθηκε, εσένα του ιδίου απευθείας αλλά με την παρουσία των παραγό-ντων. Πουλάκι μου, θα πρέπει να ήσουν τόσο τρομαγμένο. Είναι τόσο ταμπού ακόμη που και η ιδέα μόνο, χωρίς καμιά προετοιμασία, σε τρο-μάζει. Να μην το έχεις ζητήσει εσύ ο ίδιος πρώ-τα από όλα και να βρεθείς απροετοίμαστος για το οτιδήποτε έτσι... Και μετά να σου ανακοινω-θεί με μπάστακες παρόντες. Πρέπει να ήταν κε-ραμίδα και για αυτό έχεις όλη μου την συμπά-θεια και την αγανάκτιση μου προς τους υπεύ-θυνους. Αλλά τέτοιος ήταν και είναι ο κόσμος που ζούμε.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι το σκε-πτικό των παραγόντων. Τι εννοούσαν δηλα-δή πως ή φεύγεις ή παραμένεις σε ξεχωριστό δωμάτιο με ξεχωριστή τουαλέτα αφού σε κά-νουν βούκινο στους υπόλοιπους; Ποια ήταν η ανησυχία τους δηλαδή; Αν θα ερωτοτροπίσεις απροφύλακτα με τους συμπαίκτες σου; Ή φο-βόντουσαν πως μεταδίδεται από τον αέρα ή την τουαλέτα; Τι να πω, περίμενα κάτι τις κα-λύτερο από τη νέα γενιά. Τελικά η ηλικία μάλ-λον δεν παίζει κανένα ρόλο. Μπαρούφες και ασχετουά ακούς από τους πάντες. Εγώ δηλα-δή που είμαι μεγάλη γυναίκα, γνωρίζω πολύ καλά πως μεταδίδεται το χιβ. Και καλά αυτά, δεν γνώριζαν... (αδικαιολόγητο τριάντα χρό-νια μετά ... αλλά ας πούμε πως είχαν μεσά-νυχτα..) Ε, δε ρώταγαν; Στη θέση σου χρυ-σό μου θα τα είχα κάνει λαμπόγυαλο. Μαθαί-νω πως θα το προχωρήσεις μέσω της δικα-στικής οδού. Έχεις την αμέριστη υποστήρι-ξη μου, γιατί πραγματικά με εξοργίζει πως κά-ποιοι δερβίσηδες κάνουν ό,τι τους καπνίσει και κόβουν και ράβουν. Και να σου πω, θέλω πολύ να έρθεις να με δεις από κοντά και αν θέ-λεις να μου φτιάξεις κάτι πεντανόστιμο να φάω από τα χεράκια σου. Θα σε κεράσω εξαιρετικό κρασί ,δικής μου παραγωγής, από τα αμπέ-λια μου στην Πελοπόννησο να πάνε τα φαρ-μάκια κάτω.

Την αγάπη μου

H θεία μας ξεκίνησε να γράφει και αυτή στο POSITIVE. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο παρά να την ακούσουμε. Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί της για να ζητήσετε τα φώτα της για το θέμα που σας απα-σχολεί, στείλτε mail στο [email protected]

Η ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗΚάποιοι γκρινιάζουν για να ανακουφιστούν. Θα κάτσουν απέναντι σου ή θα σε πάρουν τηλέ-φωνο και θα ξεκινήσει το μοίρασμα. Η γκρίνια σε αυτή την περίπτωση μπορεί να λειτουργεί σαν μία ολοκλήρωση ενός ανοιχτού λογαριασμού. Η ανακούφιση που ακολουθεί αυτήν την διαδι-κασία, φέρνει μία ηρεμία στο πρόσωπο και στο σώμα. Μπορείς να δεις τον άλλον να κάθεται πιο άνετα στη καρέκλα και σε λίγα λεπτά θα σκάσει και το χαμόγελο.

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣΥπάρχουν άνθρωποι που την γκρίνια την έχουν κάνει σπορ. Εκεί επί εικοσιτετραώρου βάσεως είσαι αντιμέτωπος με γκρίνια. Μονίμως υπάρ-χει λόγος για να πυροδοτηθεί ο μονόλογος της. Συνήθως υπάρχει μία μικρή φάση ανακούφισης, αλλά κοίτα πώς ήρθαν τα πράγματα και πάλι έχει λόγο να γκρινιάξει. Είναι πολύ πιθανό ο γκρινιά-ρης να πει ότι το κάνει γιατί τον ανακουφίζει αυτή η διαδικασία. Οκ, ανακουφίσου μη σπας τα δικά μας νεύρα όμως!

Η ΠΡΟΣΟΧΗΕίναι ο άνθρωπος που μονίμως μέσα στη παρέα γκρινιάζει. Με αυτό τον τρόπο θα πάρει τα φώτα πάνω του. Θα γκρινιάξει συνήθως για πιο γενι-κά πράγματα, όπως η οικονομική κρίση, τα παρ-καρισμένα αμάξια που δε σε αφήνουν να ανέβεις

ΓΡ..ΓΡ.. ΜΕΣ ΣΤ’ΑΥΤΙ ΜΟΥτης Βιβής Αθανασούλη

Γκρίνια! Γκρίνια για τις συγκοινωνίες. Γκρίνια για το μισθό. Γκρίνια για το φαγητό. Γκρίνια για τον έρωτα. Γκρίνια για τα έξο-δα. Γκρίνια για τα πάντα. Είναι εκείνη η στιγμή που οξύτητα στη φωνή των γυναικών λεπταίνει και μετά ακολουθεί ένας χεί-μαρρος λέξεων, προτάσεων, γεγονότων. Είναι εκείνη η στιγμή που η οξύτητα στη φωνή των ανδρών χοντραίνει και μετά πάλι ακολουθεί ο ίδιος χείμαρρος. Η ταχύτητα στη ροή του λόγου αυξάνεται, τα φρύδια σμίγουν, η θερμοκρασία ανεβαί-

νει, τα μάγουλα κοκκινίζουν και ο θεός να φυλάξει αν αρχίσει να κάνει κινήσεις των χεριών, μη και κατά λάθος σε πάρουν τα σκά-για. Ό,τι ακολουθεί δεν αποτελεί κάποια ψυχολογική θεωρία, ούτε αποτελέσματα έρευνας. Είναι περισσότερο ένα σατιρικό έργο για αυτά που παρατηρώ καθημερινά.

στο πεζοδρόμιο. Θα μιλήσει με δυνατή φωνή και θα διεκδικήσει το χώρο του. Αλλά τον διεκδικεί χωρίς να ξέρει πως αυτό που ζητάει είναι η προ-σοχή. Το καλύπτει και αυτός πίσω από το αίτημα της ανακούφισης.

Η ΥΠΟΥΛΗΕίναι αυτός ο γκρινιάρης που ούτε καν το παίρ-νεις πρέφα ότι γκρινιάζει. Θα χρειαστεί να στο ονοματίσει και ακόμη θα αμφιβάλεις. Τουλάχι-στον θα έχει επίγνωση αυτού που κάνει. Συνή-θως, οι ερωτευμένοι την πατάνε ή άνθρωποι που έχεις να δεις καιρό.

ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣΕίναι αυτή η φάση που κάθεται ζευγάρι δίπλα σου στο μετρό και ο ένας από τους δύο γκρινιά-ζει ασύστολα. Ο άλλος κάθεται με συνεπαρμέ-νο ύφος λες και ακούει απαγγελία ποιήματα του Καβάφη. Και μετά πέφτει η απάντηση κόλαφος «Γκρινιάζεις τόσο γλυκά!»

ΠΕΡΠΑΤΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟΛΟΓΩΟ γκρινιάρης σε αυτήν την περίπτωση περιφέ-ρεται γύρω σου κάνοντας διάφορες δουλειές και μονολογεί σε σιγανή φωνή, αλλά και τόσο δυνα-τή ώστε να τον ακούς. Κατάλληλοι χώροι είναι η κουζίνα που κάθεσαι να φας μία μπουκιά, το κρε-

βάτι που ξαπλώνεις για να ηρεμήσεις ή να κοιμη-θείς, ευτυχώς στην τουαλέτα δε σε ακολουθεί - αν σε ακολουθεί, μετακόμισε.

Η ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΗΕίναι αυτό που τουλάχιστον μέχρι και τη γενιά μου το ζούσαμε σωρηδόν. Ήταν εκείνη η φάση που είχες ντροπιάσει τους γονείς σου δημόσια. Η μητέρα γούρλωνε τα μάτια της, έσφιγγε τα χεί-λη της και μέσα από τα δόντια της έλεγε «θα τα πούμε στο σπίτι. Προχώρα μπροστά να σε βλέ-πω. Προχώρα!» Και στο σπίτι σε περίμενε μαρα-θώνιος γκρίνιας.

Όλοι έχουμε περάσει από τα παρα-πάνω είδη λίγο ή πολύ. Μπορεί και να βρεθούμε εκεί μελλοντικά. Είναι μέσα στη ζωή μας. Προσφέρει απο-

φόρτιση, αλλά μπορεί και να απομακρύνει τον άλλον. Όλοι γκρινιάζουμε! Κάποιοι λιγότερο κά-ποιοι περισσότερο. Όλοι ακούμε γκρίνια. Άλλοι με περισσότερη υπομονή άλλοι με λιγότερη. Σί-γουρα πάντως αν ο γκρινιάρης μας είναι σημαντι-κός άλλος, θα ακούσουμε και θα προσπαθήσου-με να φροντίσουμε αυτό το κομμάτι του. Και αυτό θα δώσει και στήριξη στον γκρινιάρη μας. Αλλά κι εμείς θα έχουμε κερδίσει. Θα έρθουμε πιο κοντά του και θα γνωρίσουμε αυτό που τον απασχολεί.

ΑΛΛΑ ΑΝ ΑΚΟΜΗ ΣΕ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ, ΣΟΒΑΡΑ ΤΩΡΑ,

ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ!!!

Το γράμμα της Θείας στον Master Chef

Agony

ΠΕΣ ΣΤΗ ΘΕΙΑ


Η καμπάνια-εκστρατεία ενημέρωσης που η PRAKSIS και το ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ υλο-ποίησαν από τις 23 Νοεμβρίου έως και

την 22 Δεκεμβρίου 2010 προγραμματίστηκε από το Φεβρουάριο του ίδιου χρόνου.

Συνταξιδιώτες σε αυτή την προσπάθεια υπήρξαν ένα πλήθος ανθρώπων που πέρα από την ανα-γνωρισιμότητά τους ή μη, έδεσαν το «είναι» τους με αυτό τον κοινό στόχο.

Σε αυτή την διαδρομή που είχε τελικό προορισμό αλλά πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς, ανεβοκα-τέβηκαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, εταιρίες, προ-σωπικότητες από το χώρο του θεάματος, καλλι-τέχνες, νομικά πρόσωπα, φυσικά πρόσωπα που ανακάλυψαν τελικά το εμβόλιο για τον Hiv. Ανα-κάλυψαν το «κοινωνικό εμβόλιο»!

Έδωσαν δηλαδή το δικό τους μήνυμα. Μαζί μπο-ρούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Ενωμένοι και συνεργώντας μπορούμε να απαντήσουμε ακόμη και σε σύνθετα προβλήματα δημόσιας υγείας και να καταπολεμήσουμε παραφυάδες και παρασιτι-σμούς όπως το κοινωνικό στίγμα και ο κοινωνι-κός αποκλεισμός.

Σε αυτή την εκστρατεία δώσαμε λοιπόν πολλά ραντεβού.

Στην καμπάνια «Ενημέρωση – Προφύλα-

ξη – Εξέταση: το δικό μας μότο ζωής» τα

στοιχήματα ήταν πολλά. Ο στόχος ένας.

Να παραχθεί μια σπονδυλωτή εκστρα-

τεία ενημέρωσης η οποία θα έδινε την

ευκαιρία σε όλους τους πληθυσμούς να

λάβουν έγκυρη και έγκριτη ενημέρωση.

Για τις δύο Μη Κυβερνητικές Οργανώ-

σεις η επίπονη και κοπιαστική αυτή προ-

σπάθεια ήταν ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο.

Ένα πρωτότυπο interail.

εΝηΜεΡωση

ΠΡΟΦΥΛΑΞη

εΞετΑση

Το δικό μας

μότο ζωής

Όλγα Μαραγκού (β.σκηνοθέτη),Πάνος Κορώνης(σκηνοθέτης της καμπάνιας), Τζανέτος Αντύπας(πρόεδρος ΔΣ PRAKSIS),Έλενα Γιαμμά (Δ/νση Κέντρου Ζωής)

Πάνος Κορώνης, Γιώργος Μαυροψαρίδης , Όλγα Μαραγκού, Δημήτρης Κυριάκου, Βαγγέλης Κυρόζης, Τάνια Γαιτάνη, Νίκος Κορωνίδης, Βίκυ Κανελλάκη, Γιάννης Ντάρδης, Σωτήρης Ανδριόπουλος, Nα-πολέων Παπαγιαννόπουλος, Μόνικα, Μαρία- Βερόνικα Σόλιμαν, Δημήτρης Μαχαίρας, Θάνος Χρόνης, Βενετία Κόντου, Χρήστος Νικολάου, Ευτυχία Φράγκου, Στέλλα Γουρλώνη, Στέλλα Σουλελέ, Απόλ-λωνας Μπόλας, Εύη Δόβελου, Νίκος Μαυράκης¬¬, Δημήτρης Μπλάνας, Κάτια Γκουλιώνη, Αντίνοος Αλμπάνης, Αλέξης Καμίτσος, Δούκισσα Νομικού, Έλενα Χριστοπούλου, Άγγελος Νικολόπουλος, Γιώρ-γος Αμπντέλ, Κων/νος Δαγριτζίκος, Θεόδωρος Προδρομίδης, Θωμάς Νικολάου, Κέλλυ Πετρινιώτη, Θίο Γαστεράτος, Κατερίνα Μισιχρόνη, Ευαγγελία Ρόκα, Μαρία Καρακίτσου, Δήμητρα Τσότσου , Χά-ρης Γεωργιάδης, Μαρία Δαγριτζίκου, Δάφνη Ηλιάκη, Μάνος Τριανταφυλλάκης, Μιλάνα Γιουσούποβα, Παναγιώτα Σκουβαρά, Τζίνα Περιμένη, Μάκης Σεριάτος, Βασιλική Τζότζολα, Φωτεινή Σκαφιδά, Γιώρ-γος Γαλάνης, Αφροδίτη Σημίτη, Γιώργος Λιάντος, Γιούλη Ψαράκη, Γιώργος Ζεστανάκης, Nίκος Πίττας, Έφη Χιονίδη, Γιάννης Ντάρδης, Γιώργος Γουρνάς, Zήνος Παναγιωτίδης, Oλυμπία Κουρούπη, Ελέ-νη Παπαδοπούλου, Πέτρος Λέων, Βλάσης Φωτεινός, Γιώργος Τέλλος, Ρένος Παπαπάσχος, Γιάννης Γιαννακόπουλος, Γιάννης Βαμβουρας, Κώστας Βουδούρης, Λουκάς Χατζής, Μελέτης Καριώτης, Δη-μήτρης Μανωλάκης, Δημήτρης Καλφιώτης, Δήμητρα Σιδέρη, Ζωή Γερουλάνου, Γεωργία Μήλα, Γιώργος Ζανετόπουλος, Κλεάνθης Φραγκιουδάκης, Τομέας Εθελοντισμού ΠΑΣΟΚ, Σούλα Ευθυμίου, Πα-παστεργιόπουλος, Βασίλης Βασιλάτος, Ξένια Κατσικοκέρη, Χάρης Νείλας, Στράτος Κρυσταλλίδης, Χρύσα Καούνη, Μαρία Αναγνωστοπούλου, Κλεάνθης Αντωνίου, Χρύσα Θανέλλη, Στεφανή Χατζηΐωάν-νου, Χρήστος Κανάβης, Αθηνά Αλεξοπούλου, Θεόδωρος Σαμπέρης, Λευτέρης Μπουρνουσούζης, Θεανώ Διολή, Παύλος Θεοδωράκης, Ιακωβίνα Καπάλα, Δέσποινα Κατσιλιέρη, Δημήτρης Αργυρόπου-λος, Έλενα Κατραβά, Δώρα Πρασίνου, Χάρης Γούλιος, Άννα Καμπουροπούλου, Δημήτρης Καλαμάρης, Παναγιώτης Βότσης, Φωτεινή Γαλανοπούλου, Γιώργος Ζήσης, Φανή Χαλκιά, Έφη Θεοχάρη, Άγ-γελος Καλτσής, Μαρία Καρούμπαλη, Χριστόφορος Κουλίας, Δημήτρης Κουτσούκης, Μάνος Λαλόπουλος, Χρήστος Μπάκουλης, Μιχάλης Ντάλας, Φανή Παπαγιαννοπούλου, Όλγα Ρόκα, Σοφία Σοφια-νού, Δέσποινα Τρυφωνίδου, Νατάσα Τσάκου, Έλενα Χαλμούκη, Φωτεινή Μανουσάκη, Αντώνης Κάβουρας, Κωνσταντίνος Φουστέρης, Αικατερίνη Δρανδάκη, Κλεονίκη Δημουλά, Χρυσούλα Κοσιώνη, Χρι-στίνα Πατσίλη, Ελένη Κρικελλοπούλου, Κωνσταντίνος Γιαννίρης, Φώτης Παπαδημητρίου,Αναστασία Υβόνη Σπηλιοπούλου, Ελένη Δαμπαλάκη, Βιργινία Φούρναρη, Χριστίνα Βήχα, Βικτώρια Κορμπάκη, Ιφιγένεια Γαράκη, Μιχάλης Ηγουμενίδης, Παύλος Σαράφης, Ιωάννης Μεταξάς, Έρη Ευαγγελούλη, Αρετή Καραβέλλα, Τέση Κανακάρη, Βιολέττα Πιλαλή, Ελευθερία Σίντρου, Νίκη Μπάρδη, Σπύρος Κο-νιδάρης, Χριστίνα Χέλμη, Mohammed Panahi, Κύριος & Κυρία Πολίτη, Χριστίνα Νασκοπούλου, Χρήστος Νασκόπουλος, Άντζελα Τζόλα, Ahmad Safid, Ρουσλάνα, Μάγια, Marcin, Rahman, Naziboulah, Sadul Huk, Γιάννης Μητσιάνης, Μαντώ Λαμπροπούλου, Στέλλα Κιντάογλου,Μαρία Καλογήρου, Νατάσα Τσοτουλίδου, Αντωνακούδης Παναγιώτης, Βουδούρη Νίκη, Θεωδορόπουλος Βασίλης, Καλδέλη Μαρία, Κελεκτσόγλου Φωτεινή, Μανιατάκου Ανθή, Μαργαλιάς Αλέξης, Μουδάτσου Μαρία, Μπενέκος Στρατής, Πανταζή Στεφανία, Ρόκκου Ιωάννα, Σαραντόπουλος Δημήτρης, Σιαφλιάνη Ρίτα, Σκιαδά Μαρία, Φιλιππούση Νατάσα, Ανέστης Χρυσάφης, Δημήτρης Μωραϊτης, Τάκης Παρασκευόπουλος, Γιώργος Βουβάκης, Ελένη Τεμπονέρα, Ναταλί Τσιριγώτη, Μαρία Σούμπερτ, Βασίλης Χατζηιακώβου

Το Κέντρο Ζωής και η MKO PRAKSIS, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε από κοινού τους εθελοντές και εθελόντριες, των οποίων η συμβολή έπαιξε τον σπουδαιότερο ρόλο στην πραγματοποίηση της καμπάνιας. Χωρίς κάποια συγκεκριμένη σειρά, ευχαριστούμε τους/τις:

κείμενα : φωτογραφίες : Άγγελος Καλτσής, Έλενα Γιαμμά

Τζανέτος Αντύπας & Παναγιώτης Βότσης

Τζανέτος Αντύπας (Πρόεδρος Δ.Σ. PRAKSIS)

Από τα γυρίσματα των σποτ ενημέρωσης στο MTV.


Την Παρασκευή 26 Νοεμβρίου και το Σάββατο 27 Νοεμβρίου, στο Γκάζι (στην πλατεία του Κε-ραμεικού) στήθηκε ένα Lighting Show όπου εί-χαν την δυνατότητα οι περαστικοί από το πρωί μέχρι το βράδυ να περνάνε για να ενημερώνο-νται. Σε 4 LED οθόνες, έπαιζαν μηνύματα ηχητι-κά και οπτικά, ενώ εθελοντές προμήθευσαν με ενημερωτικά φυλλάδια και προφυλακτικά.

Το Σάββατο μάλιστα από τις 9 το βράδυ βρι-σκόταν κοντά μας η Φιλαρμονική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων. Με ρούμπες, σάμπα και με γνωστά τραγούδια του Χατζιδάκη και του Θεοδω-ράκη είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε την ενημέ-ρωση δικό μας μότο ζωής.

Την Κυριακή 28 Νοεμβρίου, στο bar Belafonte (Αγησιλάου 61 Α στον Κεραμεικό) βρεθήκαμε στο επίκεντρο της ενημέρωσης. Με stand και με ενημερωτικά φυλλάδια και προφυλακτικά (μέσα στο bar) είχαμε την ευκαιρία να ενημε-ρώσουμε τον κόσμο που βρέθηκε κοντά μας

Την Δευτέρα 29, Τρίτη 30 Νοεμβρίου και Τε-τάρτη 1η Δεκεμβρίου, στη Φιλοσοφική Αθηνών βρέθηκε το ΚΕΕΛΠΝΟ με στημένο booth από το Mind Radio. Εκεί οι φοιτητές προμηθεύτηκαν προφυλακτικά & ενημερωτικά έντυπα. Στόχος του ΚΕΕΛΠΝΟ ήταν η συμπλήρωση 3000 ερωτημα-τολογίων από φοιτητές προκειμένου να σχεδι-άζονται πιο στοχευμένες καμπάνιες.

Την Τετάρτη 1η Δεκεμβρίου και ώρα 12:30 μ.μ. πραγματοποιήθηκε η Κεντρική Συνέντευξη Τύ-που στο Βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ (Σταδίου 24). Εκεί η καμπάνια ενημέρωσης: «ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ – ΕΞΕΤΑΣΗ: το δικό μας μότο ζωής» και οι συνδιοργανωτές PRAKSIS και ΚΕ-ΝΤΡΟ ΖΩΗΣ, παρουσίασαν την δική τους οπτι-κή για τα επιδημιολογικά δεδομένα και για την εξέλιξη της Hiv λοίμωξης στην Ελλάδα.Στην συ-νέντευξη τύπου επίσης ακούστηκαν και μαρτυ-ρίες οροθετικών που κατέθεσαν την δική τους άποψη στα θέματα της πρόληψης - ενημέρω-σης και εξέτασης. (βλ. σελ 22)

Την ίδια ημέρα (1η Δεκεμβρίου) και αμέσως μετά τη Συνέντευξη Τύπου, στην πλατεία Κο-ραή, βρέθηκαν όλοι οι διάσημοι και ανώνυμοι άνθρωποι που φωτογραφήθηκαν για την κα-μπάνια αλλά και πρωταγωνίστησαν στα τηλεο-πτικά της σποτ. Βρέθηκαν όμως και άλλοι διά-σημοι όπως: οι πρωταγωνιστές από το σήριαλ του Mega: H γενιά των 592 €, ηθοποιοί, καλλιτέ-χνες και αθλητές.

Παρόντες ήταν και όλα τα στελέχη και εθε-λοντές των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων PRAKSIS και ΚΕΝΤΡΟΥ ΖΩΗΣ. Εκεί, στην πλα-τεία Κοραή έγιναν οι «Ελεύθερες Αγκαλιές» τα καθιερωμένα πλέον «Free Hugs». Αγκαλιαστή-καμε με τους περαστικούς και διερχόμενους προ-κειμένου να στείλουμε στον υπόλοιπο κόσμο μηνύ-ματα όπως: ότι ο Hiv δεν μεταδίδεται με την κοι-νωνική επαφή ή ότι οι οροθετικοί χρειάζονται πρωτίστως και πάνω απ’ όλα την στοργή και την συμπαράστασή μας.

Την 1η Δεκεμβρίου, και όσο θα αγκαλιαζόμα-σταν, η ομάδα κρουστών του Εθνικού Μετσό-βιου Πολυτεχνείου με τον συντονισμό του Βα-σίλη Βασιλάτου θα προετοιμαζόταν για να «σα-ρώσει» με τους ήχους της τους δρόμους της Αθήνας. Με το μουσικό τέμπο αυτής της ιδιαίτερης ορχήστρας, ξεκίνησε η καθιερωμένη μας πορεία όπου μοιράστηκε το ενημερωτικό μας υλικό και

προφυλακτικά σε όλο τον κόσμο. Στόχος μας ήταν να δημιουργηθεί μία μικρή λαοθάλασσα ενημέρω-σης στην οποία ήταν όλοι καλεσμένοι: Γιατί όλοι μας ήμαστε οι πρωταγωνιστές της ζωής μας.

Από τις 23 Νοεμβρίου έως και την 22η Δεκεμ-βρίου αν σε κάποιο σημείο της Αθήνας (από την Ομόνοια μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα και από το Κολωνάκι μέχρι το Περιστέρι ή από την Γλυφάδα μέχρι τον Κεραμεικό) συναντήσατε ανθρώπους να μοιράζουν προφυλακτικά και φυλλάδια, ήμασταν εμείς! Αφορούσε στην κα-μπάνια μας και την ενημέρωση που θέλαμε να κάνουμε στον ευρύ πληθυσμό. Και οι άνθρω-ποι αυτοί ανήκαν είτε στο ΚΕΕΛΠΝΟ, είτε στην PRAKSIS είτε στο ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ. Ελπίζουμε να μην τους προσπεράσατε. Συζητήσατε μαζί τους; Διαπιστώσατε ότι όλο και κάτι χρήσιμο είχαν να σας πουν? Αν πάλι συναντήσατε ένα περίεργο van (κινητή μονάδα) κάπου στο Γκάζι, με τα λογότυπα της PRAKSIS ελπίζουμε να μην διστάσατε να το επισκεφθείτε. Είναι η μονάδα της PRAKSIS στην οποία μπορείτε να κάνετε το γρήγορο τεστ για τον Hiv, δωρεάν και ανώνυμα (τεστ με το σά-λιο) όπου το αποτέλεσμα βγαίνει σε 20 λεπτά.

Από τις 2 έως και τις 4 Δεκεμβρίου η κινητή μο-νάδα της PRAKSIS βρέθηκε και στην Θεσσαλο-νίκη (ξεκινώντας το ταξίδι της από το απόγευμα της 2ης Δεκεμβρίου στην πλ. Αριστοτέλους και αράζοντας μετά έξω από το bar Enola για τρία βράδια). Εκεί, η καμπάνια Ενημέρωση – Προ-φύλαξη – Εξέταση: το δικό μας μότο ζωής, συν-διοργανώθηκε το Fuck Aids με το περιοδικό Screw και το bar Enola, το οποίο είχε αναλάβει πλήθος εκδηλώσεων τόσο στο Ολύμπιον (με ενη-μερωτικές ομιλίες και προβολή ταινιών) αλλά και διανομή φυλλαδίων και προφυλακτικών. Παράλληλα το MTV, υπήρξε βασικός υποστηρικτής και αρωγός όλων των δράσεων και της καμπάνιας που συνδιοργανώθηκε από την PRAKSIS και το ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ, με την υποστήριξη του ΚΕΕΛ-ΠΝΟ. Το MTV μάλιστα στην προσπάθειά του να ενημερώσει το κοινό σχετικά με το που μπορούν να απευθύνονται για θέματα που αφορούν στο HIV/ AIDS προέβαλε στο τέλος των pills, του ντοκι-μαντέρ, καθώς επίσης και του διαφημιστικού σποτ για το «ME, MYSELF AND HIV» την τηλεφωνική γραμμή βοήθειας (800 11 11 600) της PRAKSIS, το τηλέφωνο του Κέντρου Ζωής (210 72 94 747) καθώς και την τηλεφωνική γραμμή του ΚΕΕΛ-ΠΝΟ (210 72 22 222).To περιοδικό Down Town (Όμιλος IMACO) φωτογράφησε 120 διάσημους έλληνες και ελληνίδες με κεντρικό θέμα τον Hiv το οποίο διανεμήθηκε σε 33.000 αντίτυπα σε όλη την Ελλάδα. Το περιοδικό συμπεριέλαβε (ένθετα) το ενημερωτικό φυλλάδιο της καμπάνιας.

Σε αυτό το interail τα «εισιτήρια» χορήγησαν οι εταιρίες: Gilead, Abbott, MAC, Body Shop. Τον «εξοπλισμό» για την ασφάλεια του ταξιδιού μας προσέφερε η εταιρεία Durex (SSL Hellas). To ΚΕ-ΕΛΠΝΟ υπήρξε συνοδοιπόρος και συμπαραστά-της σπάζοντας την παράδοση που θέλει τα ΝΠΔΔ να είναι «απέναντι» στις ΜΚΟ.

Το ταξίδι δεν έχει τελειώσει... εξάλλου αυτό είναι και το όνειρο της δικής μας πρωτότυπης διαδρομής. Να συνεχιστεί όλο το χρόνο. Γι’ αυτό ετοιμαζόμαστε για να σας εκπλήξουμε ευχάριστα και στο μέλλον. Στο εγγύς μέλλον. Θα μας βλέπετε στην τηλεό-ραση (με την νοηματική μας απόδοση αλλά και με την ομιλούσα μας), θα μας ακούτε στο ρα-διόφωνο και θα μας βλέπετε συχνά πυκνά και μπροστά σας...ανεβείτε σε αυτό το interail….Αξίζει!

Lighting show στο Γκάζι. Γίναμε όλοι μια μεγάλη συντροφιά

Από αριστερά: Ειρήνη Ξανθοπούλου (ΚΕΕΛΠΝΟ), Τζανέτος Αντύπας (ΜΚΟ PRAKSIS), Νίκος Δέδες (Θετική Φωνή) και Μπάμπης Τζανάκης (GILEAD)

Από την συνέντευξη τύπου στον Ιανό με τη Ρίκα Βαγιάνη.

FREE HUGS με τη γενιά των 592 ευρώ.

Η Φανή Χαλκιά στις ελεύθερες αγκαλιές.

Ο Βασίλης Βασιλάτος δίνει ρυθμό στην πορεία. Η πορεία περνάει μέσα από την αγορά.

Τα ενημερωτικά έντυπα της καμπάνιας με την φροντίδα του Γ. Τσιτιρίδη φιγουράρουν στις προθήκες καταστημάτων της Θεσσαλονίκης.

Ζωγραφίσαμε τα μηνύματά μας στην είσοδο του Βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟΣ

Οι πρωταγωνιστές της γενιάς των 592 € καταπολεμάνε τον κοινωνικό στιγματισμό

Στη Θεσσαλονίκη συνδιοργανώσαμε το Fuck Aids ... τα μηνύματά μας ταξίδεψαν και στην συμπρωτεύουσα

Το μεταφρασμένο σε 12 γλώσσες ενημερωτικό μας φυλλάδιο είχε μεγάλη ανταπόκριση.


Με λένε Χριστίνα Λαμπράκη είμαι 55 χρονών, είμαι και πολλά άλλα πράγματα , εί-μαι και οροθετική. Διαγνώ-στηκα μόλις πριν 11 μή-νες. Η ημέρα της διάγνω-

σής μου έχει χαραχτεί μέσα μου σαν η χειρότερη μέρα της ζωής μου και είναι καταλυτική. Ένας κα-ταλύτης είναι αυτό που είναι, καταλύτης. Άλλαξα, ήρθα πιο κοντά στον εαυτό μου, σέβομαι τον εαυ-τό μου περισσότερο, με προσέχω. Σταμάτησα να με δίνω για φροντίδα αλλού, με προσέχω εγώ.

Ερώτηση: Χριστίνα τι γνώριζες για τον HIV πριν διαγνωστείς και αν πίστευες ότι ήταν κάτι που σε αφορούσε.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Γνώριζα γενικότητες. Ό,τι γράφεται ή ακούγεται περί HIV καλύπτεται από μια χροιά δεισιδαιμονίας, δεν είναι ξεκάθαρο. ‘Έχει ταμπού αυτός ο ιός. Έχει μέσα sex και μάλιστα βρώμικο. Έχει πάθη μυστικά...Και όχι. Ήταν μακριά από μένα. Δεν με αφορούσε. Δεν ανήκα στο περιθώ-ριο...... Τις ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα, φορές που σκέφτηκα, ‘βρε μήπως κολλήσουμε κανένα AIDS’ ήταν όπως σκέφτομαι: ‘βρε μην με βρει κανένας καρκίνος’. Σαν κάτι που έρχεται από πάνω, κάτι σαν ανάποδο τζακποτ εξ ουρανού.

Ερώτηση: Ποια πιστεύεις είναι η σχέση γυναί-κας και προφυλακτικού?

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Η σχέση είναι: βάζουμε προφυλακτι-κό για να μην μείνουμε έγκυες. Όταν αυτό εκλεί-πει, δεν υπάρχει λόγος για προφυλακτικό. Τα κα-λά,-βλέπε πιστά, συναισθηματικά- παιδιά, δεν το χρειαζόμαστε.

Ερώτηση: Μερικοί θεωρούν ότι ο HIV αφορά συγκεκριμένες ομάδες, εσύ τι πιστεύεις?

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Πιστεύω πια ότι αφορά όλους μα όλους. Εγώ δεν ανήκω στις ομάδες υψηλού κιν-δύνου. Είμαι γυναίκα, είμαι μεσήλικας, δεν κάνω

ναρκωτικά, δεν έχω αλλάξει τους δεκάδες ερωτι-κούς συντρόφους. Άρα.....ο υψηλός κίνδυνος εί-ναι μέσα μας. Το τι πασχίζουμε να δείξουμε προς τα έξω είναι η επιφάνεια, η ταμπέλα. Το μέσα μας είναι αλλιώς και συναλλάσεται με τα πάντα.

Ερώτηση: Το θέμα AIDS και προφύλαξη είναι θέμα συζήτησης στις παρέες των Ελλήνων?

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Θέμα συζήτησης είναι σε επίπεδο τρομαγμένου κουτσομπολιού, όπως σχολιάζου-με ένα θρίλερ. Ας πούμε, τι ωραία που έπαιζε ο Τομ Χάνκς στο «Φιλαδέλφεια» ή ο καημένος ο Billy Bo. Τι τραγούδι και αυτό του Mercury και τα λοιπά. Πάντα gay. Πάντα νέος, πάντα απελπι-σμένος.

Ερώτηση: Θυμάσαι κάποια κρατική καμπάνια ενημέρωσης, και αν ναι ποια ήταν αυτή?

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Θυμάμαι πριν χρόνια, ίσως 7 χρόνια, κάποια καλοκαιρινή διαφήμιση που είχε βγει δη-λαδή λίγο πριν το καλοκαίρι, που έδειχνε ένα ζευ-γάρι αγαπημένο και μίλαγε για AIDS και προφύ-λαξη. Με είχε σοκάρει. Το είχα βρει λίγο μακά-βριο, με άγγιξε όμως, το θυμάμαι. Και η τελευταία επίσης σοκαριστική που θυμάμαι ήταν πέρσι την 1η του Δεκέμβρη που ήταν και η μέρα της διά-γνωσής μου. Σαν σε κακό όνειρο είδα ένα stand ενημέρωσης και μοιράσματος προφυλακτικών στο σταθμό του Πειραιά. Θα μου μείνει επίσης αξέχαστο.

Ερώτηση: Ποια η γνώμη σου για τις εκστρα-τείες ενημέρωσης που πραγματοποιούνται στην Ελλάδα?

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Οι εκστρατείες κατά την γνώμη μου είναι ανύπαρκτες ή γίνονται , όταν γίνονται, με τρόπο ή φοβισμένο ή υστερικό. Μια ωραία εκ-στρατεία θα ήταν οι φωτογραφίες όλων των άλ-λων ομάδων οροθετικών. Γυναίκες, μεσήλικες, γιάπις, καλοντυμένοι, φροντισμένοι άνθρωποι-

άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ο θείος μου η ξαδελφούλα μου, η κοπέλα στο γραφείο.....αυτό.

Ερώτηση: Τι σημαίνει να είσαι οροθετικός στην Ελλάδα το 2010?

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Σημαίνει να ζω με το βάρος μιας μό-λυνσης και ενδεχομένως αρρώστιας, και να μην μπορώ να το μοιραστώ με τους συνανθρώπους μου. Να κουβαλάω αυτό το φορτίο στην ψυχή μου. Να κρατάω την αγωνία μου όλη δική μου. Να φοβάμαι την κοινωνική απομόνωση, να φο-βάμαι την αντίδραση του άλλου, να μην θέλω να αντικρίσω τον φόβο στα μάτια του.

Ερώτηση: Μερικοί φοβούνται τους οροθετι-κούς, το να έρθουν σε επαφή με οροθετικούς, εσύ τι θα τους έλεγες?

ΧΡΙΣΤΙΝΑ: Λέω ότι θέλουμε αγκαλιές. Ενημε-ρώσου και αποφάσισε αν θέλεις να κάνεις ή όχι ερωτική σχέση με οροθετικό άτομο. Αλλά αγκά-λιασε, φάε μαζί, ζήσε μαζί.

Ερώτηση: Τι θα έλεγες στους νέους ανθρώ-πους σχετικά με την προφύλαξη?

Χριστίνα: Η προφύλαξη είναι απαραίτητη ειδικά στους νέους που ο πειραματισμός είναι τόσο φυ-σικός. Το προφυλακτικό στον έρωτα δεν είναι δή-λωση πολυγαμίας ή απιστίας. Είναι δήλωση υγεί-ας και αγάπης για τον εαυτό μας και για τους άλ-λους. Το ‘βρεθήκαμε σε φάση’ και ‘πού να βά-ζεις προφυλακτικό’, δεν παίζει. Παίζεις κορώνα -γράμματα την υγεία σου. Παίζεις με την πιθανό-τητα να μολυνθείς από τον ιό και να μολυνθεί και η ψυχή σου από το βάρος αυτής της αρρώστιας

Για την συνέντευξη τύ-που της καμπάνιας που συνδιοργανώ-

σαμε μαζί με την PRAKSIS ‘‘Ενημέρωση –Προφύλαξη –Εξέταση, Το δικό μας μότο ζωής’’, χρειάστηκαν τρεις συνεντεύξεις από οροθετι-κούς για κάθε ένα από τα τρία θέματα της καμπάνιας μας, τις οποίες και πήρα. Οι απαντήσεις των παιδιών

εΝηΜεΡωση

ΠΡΟΦΥΛΑΞη

εΞετΑση

Το δικό μας

μότο ζωήςήταν εξαιρετικές, σαν δείγμα αυτών των συνεντεύ-ξεων παραθέτω αυτούσια μια από αυτές.

Π. Βότσης πρόεδρος του Κέντρου Ζωής

Το Ινστιτούτο Κίνσευ στην Ιντιάνα των ΗΠΑ πραγματοποίησε μια από τις πιο εκτεταμένες

έρευνες για τη σεξουαλική συμπεριφορά των αμερικανών, χρησιμοποιώντας ως δείγμα 5.865 άτομα ηλικίας 14 έως 94 ετών. Σύμφωνα με τα ευρήματα της έρευνας το 40% ανδρών και γυναικών δηλώνει ότι έχει πρωκτικές επαφές (ποσοστό διπλάσιο έναντι του 20% που είχε βρει αντίστοιχη έρευνα τη δεκαετία του ’90), ενώ στοματικό σεξ κάνει το 85%. Το 7% των ανδρών και το 8% των γυναικών δηλώνουν ομοφυλόφιλοι, ενώ το 13% και 14% αντίστοιχα αναφέρουν ότι είχαν τουλάχιστον μια σεξουαλική εμπειρία με άτομο του ίδιου φύλου. Το 79% των εφήβων δήλωσε ότι χρησιμοποιεί προφυλακτικό, έναντι μόνο 25% των ενήλικων. Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στο Journal of Sexual Medicine. (Τα Νέα, 6/10/2010)

Ερευνητές του Ινστιτούτου Σκριπς της Καλιφόρνιας ανακάλυψαν μετά από 3 χρόνια

ερευνών τη δομή μιας πρωτεΐνης- υποδοχέα, η οποία ονομάζεται CXCR4 και μεταβιβάζει τα εξωτερικά σήματα στο εσωτερικό των κυττάρων. Πολλά από τα υπάρχοντα φάρμακα στοχεύουν σε τέτοιες ομάδες πρωτεϊνών, επειδή ελέγχουν διαδικασίες όπως η ανάπτυξη των κυττάρων και η παραγωγή ορμονών. Υπό φυσιολογικές συνθήκες το CXCR4 ενεργοποιεί το ανοσοποιητικό σύστημα και την κίνηση των κυττάρων. Όταν όμως δε λειτουργεί σωστά μπορεί να συμβάλλει στην ανάπτυξη και εξάπλωση καρκινικών κυττάρων και να βοηθήσει τον HIV ιό να μολύνει τα λευκά κύτταρα του αίματος, επιτρέποντας να προσδεθεί στα υγιή κύτταρα και να προχωρήσει στο εσωτερικό τους. Οι επιστήμονες φιλοδοξούν να βρουν τρόπους ελέγχου της CXCR4, ώστε να μη διευκολύνει την εξάπλωση του HIV ιού. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science. ( Βραδυνή, 9/10/2010)

Η Παγκόσμια Ταχυδρομική Ένωση διεξήγαγε διεθνή μαθητικό διαγωνισμό έκθεσης με

θέμα «Γράψτε ένα γράμμα σε κάποιον για να του εξηγήσετε γιατί είναι σημαντικό να μιλάει κανείς για το AIDS καθώς και να προστατεύει τον εαυτό του από την ασθένεια αυτή». Στο διαγωνισμό συμμετείχαν εκατοντάδες μαθητές από όλη τη χώρα, ενώ το πρώτο βραβείο για την Ελλάδα πήρε η Κωνσταντίνα Σαρρή, μια 14χρονη μαθήτρια από το Ρίο Αχαΐας η οποία έβαλε τον εαυτό της στη θέση ενός ανθρώπου που ζει με το AIDS.

Μια πρωτεΐνη που ονομάζεται HLA-B φαίνεται να παίζει καθοριστικό ρόλο στις σπάνιες

περιπτώσεις φυσικής ανοσίας στον HIV ιό. Συγκριτική μελέτη των γονιδιωμάτων των 3.600 ατόμων που συμμετείχαν στην έρευνα (1000 άτομα φορείς του ιού αλλά χωρίς να έχουν εκδηλώσει ποτέ συμπτώματα και 2.600 άτομα που είχαν εκδηλώσει συμπτώματα) εντόπισε 300 σημεία που σχετίζονται με τον έλεγχο της ανοσίας στον HIV ιό. Όλα βρίσκονται στην περιοχή του χρωμοσώματος

6 που ελέγχει τις λεγόμενες πρωτεΐνες HLA. Κατέληξαν σε 5 αμινοξέα της πρωτεΐνης HLA-B, στα οποία οφείλεται η ανοσία στον ιό. Η έρευνα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Science. (Αδέσμευτος Τύπος, Το Βήμα, 6/11/2010)

Βρετανοί επιστήμονες προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα μικροτσίπ που θα

συνδέεται με ”smartphones” ή με ηλεκτρονικούς υπολογιστές και θα μπορεί να διαγνώσει έγκαιρα αν ο χρήστης τους έχει προσβληθεί εν αγνοία του από κάποιο σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα. Τα ειδικά μικροτσιπ θα μπορούν να προβούν σε διάγνωση 15 λεπτά μετά την τοποθέτηση επάνω τους δείγματος σιέλου ή ούρων. Το σχέδιο προβλέπει πολύ χαμηλή τιμή (λ.χ. 2 ευρώ) ώστε να είναι προσιτό σε όλους. Με τον τρόπο αυτό θα μειωθεί το άβολο συναίσθημα του να πηγαίνει κανείς για εξετάσεις σε ιατρικά εργαστήρια. (Το Βήμα, 12/11/2010)

Δικαστήριο της Κίνας έκρινε έναν εκπαιδευτικό ως ακατάλληλο να διδάσκει σε σχολεία επειδή

είναι οροθετικός. Ο νεαρός κινέζος δάσκαλος είχε περάσει με επιτυχία τις απαραίτητες συνεντεύξεις και εξετάσεις. Οι ιατρικές εξετάσεις, όμως, έδειξαν ότι είναι φορέας του HIV ιού. Ο νεαρός κατέθεσε αγωγή εναντίον του αρμοδίου Υπουργείου Παιδείας στο Ανγκουίνγκ στην ανατολική επαρχία Ανουί. Ο νεαρός θα καταθέσει έφεση ζητώντας όχι αποζημίωση, αλλά το αυτονόητο δικαίωμα της εργασίας. (Καθημερινή, 13/11/2010)

Ερευνητές του Εθνικού Κέντρου για το AIDS στην Ιταλία ανέπτυξαν ένα εμβόλιο που

επαναφέρει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Η δεύτερη φάση των δοκιμών δείχνει ότι σε 87 ασθενείς μετά από 48 εβδομάδες χορήγησης υπήρξε σημαντική βελτίωση του ανοσοποιητικού συστήματος. Το εμβόλιο συνδυάζεται με την αντιρετροϊκή θεραπεία και βελτιώνει την ποιότητα ζωής των ασθενών. Οι θεραπείες, μολονότι σταματούν τον ιό, αδυνατούν να εμποδίσουν μια σειρά άλλων δυσλειτουργιών (λ.χ. πρόωρη γήρανση, καρδιαγγειακά προβλήματα κ.α.). Τα προβλήματα αυτά οφείλονται στην πρωτεΐνη Tat που συνεχίζει να ενεργεί ακόμη και αν το άτομο λαμβάνει αντιρετροϊκή θεραπεία. Το εμβόλιο αυτό δρα εναντίον της δράσης αυτής ακριβώς της πρωτεΐνης. (Espresso, 15/11/2010)

Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ’ αναφέρει στο βιβλίο «Το Φώς του κόσμου» ότι η χρήση

προφυλακτικού μπορεί να δικαιολογηθεί σε ορισμένες περιπτώσεις ως ανάχωμα για την εξάπλωση του HIV ιού. Με τον τρόπο αυτό αναίρεσε έμμεσα τις περσινές του δηλώσεις στο Καμερούν ότι το AIDS δεν αντιμετωπίζεται με το προφυλακτικό αλλά αντίθετα επιδεινώνεται. Είναι σίγουρα ένα θετικό βήμα για την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και δείχνει όχι ότι γίνεται λίγο πιο προοδευτική αλλά ότι αρχίζει να αποκτά μια αίσθηση ρεαλισμού για τον κόσμο στον οποίο ζούμε. (Τα Νέα, 22/11/2010)

Κάτι Κινείται…Νέα για το HIV/AIDS που διαβάσαμε στον Τύπο

Νίκος Δρόσος

Positive|24

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

25 |Positive

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

MY HERO

κόκκινο

Η πρώτη αχτίδα της ημέρας που ανατέλ-λει είναι κόκκινο μα και το κόκκινο ανα-τάσσει την ψυχή σαν την ελπίδα της και-

νούργιας μέρας. Κόκκινο είναι το ηλιοβασίλεμα κι ο ουρανός πριν τη βροχή και για ένα κόκκινο φεγγάρι χαλάλι να μείνουμε ξύπνιοι όλο το βρά-δυ. Κόκκινο και το χτυποκάρδι, κόκκινο το πά-θος, η λαγνεία, η ομορφιά. Κόκκινος κι ο έρω-τας. Κόκκινο κρασί. Κόκκινα τριαντάφυλλα. Κόκκινα χείλη. Η καύτρα του τσιγάρου στο σκο-τάδι. Η Ανάσταση. Κόκκινο. Όπως το κορδελάκι του AIDS. Όπως η γλώσσα των Ρόλινγκ Στόουνς και τα μαλλιά της Βίβιεν Γουέστγουντ. Η σημαία του Ντελακρουά και τα ράσα του Ελ Γκρέκο. Κόκ-κινα σαν το γαρύφαλλο του Λαμπράκη. Ο Μάης του ’68. Το αστέρι του αναρχισμού. Το κόκκινο άλογο του Οδυσσέα Ελύτη. Το κόκκινο των κινη-μάτων και το κόκκινο της επανάστασης. Ο Ερυ-θρός Σταυρός. Το κόκκινο του κουράγιου και της θυσίας. Και της γονιμότητας. Η Γέννα.

Κόκκινος κι ο θυμός. Κόκκινα απαγορεύεται. STOP. Η αμαρτία. Η ντροπή. Αίμα. Το κόκκινο σύμβολο των βιβλικών αφορισμών Σκουριασμέ-να καρφιά. Μπογιά πεταμένη σε τοίχους υπουρ-γείου. Κόκκινα τα τούβλα και οι τσιμινιέρες των εργοστασίων. Δρόμοι με κόκκινα φανάρια. Σπίτια με κόκκινα φανάρια. Κόκκινες οι φωτοβολίδες να πέφτουν στον κίνδυνο. Κόκκινο πανί που σκοτώ-νει τον ταύρο. Οι φλόγες να γλύφουν τους κορ-μούς των δέντρων. Τα οχήματα της πυροσβεστι-κής, οι σειρήνες, τα ροτορ-αλάρμ. Ένα πυρωμέ-νο σίδερο χαράσσει το δέρμα. Η κορδέλα στον τόπο του εγκλήματος. Συναγερμός. Ένα κόκκι-νο κουμπί. Ώρες ώρες ολόκληρη η ανθρωπότητα κρέμεται από ένα κόκκινο κουμπί κι από ένα κόκ-κινο τηλέφωνο. Έκρηξη. Λάβα. Η λάμψη της ατο-μικής βόμβας στη Χιροσίμα. Η σημαία της κομ-μουνιστικής Ρωσίας. Η σημαία των Ναζί. Ο Διά-βολος. Κομμένες φλέβες στη μπανιέρα. Μάτια κλαμένα σε κηδεία.

Τα μάτια κλείνουν. Περνούν από μπροστά τους καλοκαίρια στην αυλή της γιαγιάς με φράουλες και με κεράσια. Μια φέτα καρπούζι στο χέρι και τα ζουμιά να τρέχουνε στα ρούχα. Αλλά ποιος νοιά-ζεται; Όλη η ζωή ήταν τότε γεμάτη από ζουμιά. Η δασκάλα να διαβάζει παραμύθια. Για την κάπα της Κοκκινοσκουφίτσας, τα κόκκινα γοβάκια της Σταχτοπούτας, τα μαλλιά της Πίπης Φακιδομύ-της. Η μαμά να τηγανίζει μπαρμπούνια. Ένα πο-τήρι κρύα βυσσινάδα. Κόκκινα αβγά το Πάσχα και τραγούδια και χοροί. Σαράντα μήλα κόκκινα. Οι πασχαλίτσες. Οι ντομάτες στο μποστάνι τον Αύγουστο και οι καυτερές πιπεριές σε πλεξού-δα. Ο Αϊ-Βασίλης. Εφηβεία. Όλα στο κόκκινο… Κέτσαπ σε τηγανιτές πατάτες. Σπλάτερ θρίλερ, viewmaster κι ύποπτα περιοδικά κρυμμένα στο δωμάτιο. Κοπάνες στο παρκάκι με τις παπαρού-νες. Εκδρομή, κι οι κόκκινες ανεμώνες ανθισμέ-νες στα χωράφια. Ο ιβίσκος κι η βοκαμβίλια στις πρώτες διακοπές στο νησί με παρέα. Κόκκινες και οι καρδιές στο τετράδιο. Τα κοριτσίστικα μά-γουλα. Και τα αγορίστικα. Ύστερα σπάστηκε ένα κόκκινο ρόδι για τύχη…

Η ζωή αρχίζει και τελειώνει βουτηγμένη στο κόκ-κινο. Όχι ένα χρώμα. Το ΜΟΝΟ χρώμα. Στον καμβά της ζωής μας όλο και πιο χοντρές πέφτουν οι πινελιές του μαύρου. Όμως το κόκκινο αντιτί-θεται και συμπλέκεται με το μαύρο. Το κόκκινο αναβλύζει. Πλημμυρίζει. Βαθαίνει. Οι τόνοι από κόκκινο σκουραίνουν. Το κόκκινο γεννάει μαύρο. Μεταμορφώνεται σε μαύρο. Μαύρο. Όχι χρώμα αλλά ανυπαρξία (ή έλλειψη) χρώματος. Το μαύ-ρο ως κύμα που ανεβαίνει. Έρεβος.

«Ένα πράγμα μόνο φοβάμαι στη ζωή. Ότι, μια μέρα, το μαύρο θα καταπιεί το κόκκινο».

DELIRIUM ΣΤΟ KOKKINO Α΄ΜΕΡΟΣγράφει ο Νίκος Βλαχάκης και η Χαρά Βαβούρα

Τα πάντα γύρω χτυπάνε κόκκινο. Διψάνε για κόκκινο. Ξερνάνε κόκκινο. Δεν είναι χρώμα. Είναι αίσθημα.Συναίσθημα. Σύνθημα. Είναι κατάσταση ψυχής. Είναι η αγωνία της ζωής. Είναι οι αγώνες για ζωή. Κάθε τι καλό, κάθε τι κακό. Προσπαθείς να ορίσεις το ‘κόκκινο’ μα η έννοια του ‘κόκκινου’ για όλους δεν υπάρχει. Όλοι κοιτάζουν το ίδιο άλικο, το πορφυρό, το κοραλλί ή το μπορντό μα κόκκινο βλέπει άλλο ο καθένας.Σαν μαγεμένοι.............................

λοιπόν, κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη.....

Positive|26

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

27 |Positive

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Έχω αιματοκρίτη 31, μικρή πίεση 6,2 και μεγάλη 8,7. Δεν έχω πολύ. Είμαι blues άτομο και ως τέτοιο, οι ιστορίες που διάβαζα μικρή είχαν

noir και αίμα. Γιατί Noir για μένα σήμαινε το κρυφό, εκείνο που ζητά να το αποκωδικοποιήσεις και δεν είχα καλύτερο σύμμαχο σ’ αυτό από το αίμα που, κόκκινο και υφάλμυρο, θυμάται και μαρτυρά. Όσο ρέει εντός μου είναι υγρό. Έξω απ’ το σώμα μου, πήζει. Αν στερηθώ τη ζεστασιά του, πετρώνω εγώ.

Ανέτρεξα στα σχολικά μου βιβλία. Ανοσολογία, αιματολογία, -λογίες για το σημάδι της ζωής. Τα ασπόνδυλα και τα φυτά ζουν επίσης. Οι παπαρούνες, τα καβούρια μπορεί να είναι κόκκινα αλλά δεν έχουν αίμα. Εντός τι κυλάει, είναι η ουσία.

Το αίμα είναι ο ανθρώπινος ιστός. Η λέξη ιστός σήμερα φέρνει στο νου τη διαδικτυακή σύνδεση. Υπό μια έννοια υπάρχουν κοινά . Μας ενώνει. Τρέχει σε όλων μας τις φλέβες. Ζωή. Θρέφει μεταφέροντας ουσίες , ορμόνες, πληροφορίες. Η εσωτερική του κυκλοφορία παρέχει άμυνα στον οργανισμό. Καμιά φορά, η εξωτερική του κυκλοφορία, κι αυτή για λόγους άμυνας γίνεται: «χύθηκε αίμα», είπαν. Μεταφέρει απ’ τους άλλους ιστούς άχρηστες ουσίες προς τα όργανα απέκκρισης. Μπορεί να μην το είχες σκεφτεί, αλλά είναι λόγω της απουσίας αίματος που δεν θα συναντήσεις ποτέ ιδρωμένες χελώνες και φίδια.

Αν λυθεί η συνέχεια του δέρματος, τρέχει να επουλώσει την πληγή. Κλείνει την είσοδο δια των αιμοπεταλίων και με προστατεύει. Αν δεν μπορέσει, πάσχω από αιμορροφιλία κι όσοι μ’ αγαπούν πρέπει να με προσέχουν σαν πορσελάνινη κούκλα.

Λεμφοκύτταρα Ταυ και Βήτα είναι η ομάδα κρούσης μου στους εισβολείς. Νεογνό αμύνομαι μόνο μέσω της μάνας μου. Δικά μου αντισώματα φτιάχνω μετά τον έκτο μήνα της ζωής μου. Από τότε συνεχώς παλεύω μέσα μου. Το έξω με διαπερνά σαν αντιγόνο, το αναγνωρίζω ως σώμα ξένο και τότε δημιουργώ αντίσωμα. Όλα τα αντισώματα μαρτυρούν τις επαφές μου. Άλλοτε συνυπάρχουν κι άλλες φορές οι εισβολείς με καταβάλλουν.

Αν τα λευκά είναι πολλά, είτε παραεκτέθηκα –δεν με προφύλαξες, δεν με προστάτεψες κι ας έλεγες πως μ’ αγαπούσες- ιοί και μικρόβια με πρόσβαλαν κι οι στρατιώτες μου απαντούν. Στην τέχνη αυτού του πολέμου, αυτοί είναι οι μόνοι πραγματικοί κομμουνιστές που θα γνωρίσεις ποτέ.Ο πόλεμος όμως μπορεί να σε τρελάνει. Τότε πολλαπλασιάζονται χωρίς να δίνουν πια λογαριασμό. Η επάρατος.

Μερικές φορές μπορεί να είμαι υπερευαίσθητη σε ουσίες που άλλοι φιλοξενούν χωρίς προβλήματα. Τότε εμφανίζεται η αλλεργική αντίδραση. Αυτο –άνοσο, κι οι γιατροί δεν ξέρουν γιατί, εγώ που το’ χω ξέρω. Μου’ λειπε η μάνα μου σαν ήμουν μικρή κι οι παππούδες με υπερπροστάτευαν. Αν δεν εκτεθείς στον κόσμο, το πληρώνεις με μύξες και βήχα. Δώστε στα παιδιά φράουλες και σοκολάτα αμυγδάλου.

Οι δεσμοί αίματος είναι ισχυροί επειδή είναι φτιαγμένοι από σίδηρο (Fe). Αίμη και σφαιρίνη. Δεσμεύουν το οξυγόνο που πήγε στον πνεύμονα από την ανάσα και το ταξιδεύουν σ’ όλο το κορμί, ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα και δύσβατα μέρη. Τριχοειδή αγγεία. Όταν μπλοκάρουν, μουδιάζω. Σημάδι πως παρακάθισα και πρέπει πάλι να γίνω πέτρα που κυλάει.

Αν το σχήμα του ερυθροκύτταρου δεν είναι εκείνο του αμφίκοιλου δίσκου, το ταξίδι του Ο2 παρουσιάζει εμπόδια. Θαλασσαιμία. Τα δρεπανοκύτταρα μου χαρίζουν ένα ταμπεραμέντο

που ελάχιστα μοιάζει μ ‘ότι ο κόσμος ονομάζει «μεσογειακό». Στίγμα.

Άλλοτε τα κύτταρα μπορεί να είναι εντάξει αλλά τα αγγεία μέσα στα οποία ταξιδεύουν, εύθρυπτα. Σπάνια νόσος του Waggener. Όπου και να μ’ ακουμπήσεις μου κάνεις μελανιά, αν δεν μ’ αγγίξεις με τρυφερότητα. Η ταχύτητα καθίζησης , ιλιγγιώδης.

Πέντε λίτρα μου φτάνουν και μου περισσεύουν και λίγα ml να δωρίσω στον τραυματία ή στον χειρουργημένο άγνωστό μου. Σε εκατόν είκοσι μέρες, θα αναπληρώσω, εκείνος όμως θα με θυμάται πάντα. Είναι ένας τρόπος να διασφαλίζω τη μνήμη του. Κι αν ο ίδιος με ξεχάσει, θα θυμάται το αίμα του.

Μαρτυράει –μέσω κατανομής και μεταβολής στην αναλογία των ομάδων Α-Β-Ο ΚΑΙ R± στον πληθυσμό- πως κάποτε οι προ-παππούδες μου κατοικούσαν ευτυχισμένοι σ’ άλλη γη απ’ όπου όσοι δεν σφαγιάστηκαν , έφτασαν εδώ για να ξεκινήσουν απ’ το μηδέν μια ζωή που τα σύγχρονα βιβλία σχολικής Ιστορίας θεωρούν ντεμοντέ να την κατονομάσουν με το αληθινό της όνομα.

Οι άνδρες που αγαπώ «έφυγαν» από νόσους του αίματος. Όχι καρδιοπάθειες, μήτε τροχαία. Οι ψυχολόγοι είναι κοντά στη συνάφεια της ψυχολογικής κατάστασης του ατόμου με τη νόσο που ενδεχομένως εκδηλώνει. Δεν μου το μαρτυρούν όμως και πράττουν σωστά. Κι ως τότε αναζητώ στο αίμα τα γιατί μου.

ΗΩΣΙΝΟΦΙΛΑ ΠΟΛΥΜΟΡΦΟΠΥΡΗΝΑγράφει η Αρχοντή Σοπίδου

Με το κρασί και τη μουσική μάθαμε τη ζωή. Στις πρώτες μας κοπάνες από το σχολείο πηγαίναμε στην ταβέρνα για να

πιούμε και να ερωτευτούμε και γελούσαμε δυνα-τά και κλαίγαμε ακόμα πιο δυνατά. Οι σχέσεις και οι χωρισμοί εναλλάσσονταν δραματικά, λες και ψάχναμε άλλοθι για να πιούμε περισσότερο. Και όλες μας οι ήττες και όλες οι απώλειες της εφη-βείας ξεπεράστηκαν πάνω από ένα λεκιασμένο κόκκινο τραπεζομάντηλο στα στενά της παλιάς πόλης. Τα χρόνια αυτά καθόμασταν τρικάβαλο σε μηχανάκια και ό,τι κάναμε το κάναμε μόνο με τους φίλους μας και τα βράδια του χειμώνα που πλημμύριζε το λιμάνι και το κύμα μας έφτανε μέ-χρι το γόνατο εμείς συνεχίζαμε να πίνουμε και να χορεύουμε γιατί δεν θέλαμε να γυρίσουμε σπίτι. Και κάποια βράδια λέγαμε πως θέλουμε να πε-θάνουμε, μετά όμως γεμίζαμε τις κούπες μας και διαλέγαμε τραγούδια από το παλιό τζουκ μποξ και λέγαμε ότι όσο υπάρχει κρασί και μουσική εμείς θα είμαστε ευτυχισμένοι.

Ο καιρός περνούσε κι εμείς ήμασταν πάντα με τους καταραμένους και από την κούπα μας ήπιαν ο Nick Cave, ο Tom Waits, ο Nick Drake, ο Louis Tillet, ο Billy Mackenzie, αλλά και ο Blake, ο Rimbaud, ο Baudelaire. Βγαίναμε στα μαύρα

ΒΑΛΤΕ ΝΑ ΠΙΟΥΜΕ!*

γράφει ο Νίκος Βλαχάκης

γράφει ο Βασίλης

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ, Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ

Δεν μπορείς να μιλάς για το κόκκινο με χλιαρό τρόπο. Χρώμα έντονο, τραβά την προσοχή, σχεδόν επιτί-θεται -είναι το χρώμα του αίματος. Του αίματος που ρέει στις φλέβες,

το χρώμα της ζωής. Του αίματος που κυλά στο χώμα, το χρώμα του θανάτου.

Αυτή η αμφισημία παράγει μια αντίστοιχη αμφι-θυμία απέναντι στο κόκκινο. Κάποτε είναι το χρώ-μα της καταισχύνης, ενώ άλλες φορές το χρώ-μα της επιδεικτικής επιβολής. Στα γαλλικά κάτερ-γα του 17ου αιώνα οι κατάδικοι, προτού καθιε-ρωθούν οι ριγωτές στολές, ντύνονταν με κόκκι-να γιλέκα. Για να διακρίνονται. Από μακριά. Κι η βασιλική πορφύρα, όμως, υπήρξε διαχρονικά το ένδυμα των μοναρχών και των εκκλησιαστικών αρχόντων. Με τούτον ή με τον άλλο τρόπο, εκεί-νο που επιδιώκεται είναι η διάκριση. Η διάκριση

γράφει ο Πούλος Ψαλιδάκος Κλείνω τα μάτια… Κόκκινο της φωτιάς: Θυμός! Όπου κι αν στραφώ τα ίδια…Ανοίγω την τηλεόραση. Καθοδηγούμενες

ειδήσεις από τους πρετεντέρηδες και τα χαζοχα-ρούμενα μεσημεριανά ίσα-ίσα για να μου απο-σπάσουν την προσοχή. Κόκκινο βαθύ:Ο θυμός αυξάνει! Ακούω τους πολιτικούς να μου λένε ότι τα λεφτά τα φάγαμε μαζί! Χαλάνε για το κινητό 2.500 ευρώ το μήνα! Όσα βγάζω σε τρεις μή-νες!Και μου λένε ότι κόβουν μισθούς/συντάξεις για το καλό μου… Κόκκινο σκούρο:Οργή! Βλέ-πω τους φίλους μου άνεργους, τα μαγαζιά να κλείνουν το ένα μετά το άλλο… Το κόκκινο βγά-ζει φλόγες! Βλέπω τη μάνα μου να φοβάται να βγει το βράδυ μόνη από το σπίτι! Και ακούω για τα μέτρα και την πρόοδο στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας! Γελάω! Υποκριτές! Το κόκκι-νο είναι πλέον μια έκρηξη! Το κοινωνικό κράτος μειώνεται παντού! Η ασφάλιση, τα επιδόματα, οι παροχές στις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες: όλα κόβονται ή ελαττώνονται δραματικά!Σκέφτομαι τρόπους αντίδρασης.Δε βρίσκω άκρη… Κόκκι-νο απαλό: Απογοήτευση! Βλέπω τους εθελο-ντές στο Κέντρο Ζωής και στις ενεργές ΜΚΟ, βλέπω τους φοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο να έχουν προβληματισμούς και όραμα… Κόκκινο του πάθους: Ελπίδα!

ΤΑΥΡΟΣ ΕΝ ΥΑΛΟΠΩΛΕΙΩγράφει ο Νίκος Δρόσος

και ζούσαμε ηδονικά. Το μόνο που φοβόμασταν ήταν να μην τελειώσουν οι μέρες με κρασί και τρι-αντάφυλλα. Σπάσαμε μπουκάλια και δαγκώσαμε μαξιλάρια και ξενυχτήσαμε με τη βελόνα κολλη-μένη στο πικάπ. Γράψαμε άπειρες κασέτες και μεθύσαμε και κεράσαμε και τα φαντάσματα να τα ξεγελάσουμε. Μαζεύαμε δίσκους, διαβάζαμε βιβλία, περιμέναμε μπροστά σε ακουστικά τη-λεφώνου, πίναμε ακόμα περισσότερο, αντέξα-με. Με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί παθιαστήκαμε και οργιστήκαμε και ζήσαμε αδερφικές φιλίες και δραματικούς χωρισμούς.

Μετά ξεκινήσαμε να πίνουμε Château Le Pin του 1990 και κάθε Οκτώβρη κρατούσαμε την ανα-πνοή μας μέχρι να βγει το επόμενο Beaujolais Nouveau, ο ουρανίσκος μας εκπαιδεύτηκε στο ακριβό γαλλικό κρασί και αφήσαμε για πάντα το ταπεινό χύμα κρασάκι της ταβέρνας. Κάθε φορά όμως που το κρασί αποκτούσε και πάλι το υπο-κοριστικό του και γινόταν το κρασάκι μας, οι καρ-διές άρχιζαν και πάλι να συγκλίνουν και η μαται-ότητα να φαντάζει λιγότερο αβάσταχτη. Γιατί το κρασί δεν ήταν ποτέ μίζερο, μαζί του ήμασταν πάντα πιο ανοιχτοί και ποτέ δεν φοβηθήκαμε να ερωτευτούμε και να πονέσουμε, αλλά και να παί-ξουμε και να γελάσουμε.

Και μετά ήρθαν τα χρόνια του ενικού αριθμού…

Απόψε όμως θα καλέσω τους φίλους μου να πιούμε ξανά όπως παλιά. Κι όταν το ηλιοβασί-λεμα απλώσει τα γαμψά του νύχια και το κρασί ανασηκώσει τα πέπλα της πραγματικότητας, θα αρχίσουμε να ψάχνουμε και πάλι το σκοτεινότε-ρο κομμάτι της πόλης. Εκεί που κατοικούν άγιοι, άγγελοι και οσιομάρτυρες πριν μεταμφιεστούν σε δαίμονες και ξωτικά.

*τίτλος δανεισμένος από το «Τραγούδι του Μπεκρή» του ποιητή Κ. Καρθαίου

για το βασιλιά είναι ελέω θεού προνομία. Για το φυλακισμένο, αντίθετα, η διάκριση ισοδυναμεί με στίγμα. Είναι ο στιγματισμός εκείνου που η κοι-νωνία αξιολογεί ως παρεκκλίνοντα, διαφορετικό, επικίνδυνο, άλλον.

Αργότερα, όταν οι ταπεινωμένοι και οι διωγμέ-νοι αυτού του κόσμου απόκτησαν συνείδηση της ύπαρξής τους, ανέμισαν την κόκκινη σημαία, υπερηφάνεια κι ελπίδα τους, και τραγούδησαν: «Κοίτα οι άλλοι έχουν κινήσει έχει η πλάση κοκ-κινίσει / Άλλος ήλιος έχει βγει σ’ άλλη θάλασσα άλλη γη».

Πάντα το βάθος του ουρανού θα είναι κόκκινο. Γι’ αυτό όμως είναι, ίσως, μοιραίο να αναρωτιόμα-στε -κάθε φορά- για το αν πρόκειται στη συνέχεια ν’ ανατείλει ο ήλιος ή αν το κόκκινο προμηνύει το σκοτάδι μιας αρχόμενης νύχτας.

«Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα/

Καπνοί ‘ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα/

Καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε

Βάλτε να πιούμε…»

Οι «κόκκινες ομπρέλες» είναι το μου-σικό σχήμα του “Κέντρου Ζωής” που ξεκίνησε το Φθινόπωρο του 2009, με πρωτοβουλία 2 εθελο-ντών - μια επιθυμία που είχαν από

παλιά.

Σε αυτό το διάστημα μέχρι και σήμερα συμμετεί-χαν περισσότερα από 10 άτομα, βάζονντας ο κα-θένας την δική του νότα στην ομάδα.

Το όνομα του σχήματος αποφασίστηκε από κοι-νού σχεδόν αυθόρμητα όταν στην πρώτη μας παρουσίαση στολίζαμε τον χώρο του Κέντρου Ζωής με ομπρέλες κόκκινου χρώματος.

Το «κόκκινο» είναι το χρώμα τις καρδιάς-αγάπης.Η «ομπρέλα» συμβολίζει για μας την στέγη του ¨Κέντρου Ζωής¨.

Η ύπαρξη του μουσικού σχήματος δεν έχει σκο-πό μόνο την ψυχαγωγία-διασκέδαση, αλλά και την συλλογική δουλειά και συνύπαρξη διαφορετι-κών ανθρώπων μεταξύ τους.

Με πολύ κέφι συνεχίζουμε και είμαστε ανοιχτοί σε νέα μέλη ,νέες ιδέες , μιας και δεν είναι ένα γκρουπ με καθορισμένα άτομα αλλά ένα ανοιχτό σχήμα για ανθρώπους με ή χωρίς μουσικές γνώ-σεις , αλλά με κύρίο άξονα την αγάπη για την μουσική και τον Άνθρωπο !

ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΟΜΠΡΕΛΕΣ

Positive|28

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

29 |Positive

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

I SEE A RED DOOR AND I wANT IT PAINTED BLACK(ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ)

γράφει η Κατερίνα Ζήση

Θυμάστε την Pleasantville; Ταινία του 1998, σκηνοθετημένη από τον Gary Ross, με κάποιους καλούς ηθοποιούς

και την όμορφη μουσική του Randy Newman. ΟΚ, όχι τίποτα σπουδαίο, μια έξυπνη ιδέα, όμορφα διεκπεραιωμένη. Στην ευτυχισμένη Pleasantville (τηλεοπτική πόλη σε ασπρόμαυρο σήριαλ της δεκαετίας του ’50) όλα είναι γκρίζα, κανείς δε φωνάζει, κανείς δεν οργίζεται, κανείς δεν έχει λόγο να ντραπεί για κάτι. Ώσπου … ξαφνικά –μετά από μια εξωφρενική εισβολή- αρχίζουν να ροδίζουν τα χείλη και οι παρειές των εφήβων της αρχικά και των μεγαλύτερων στη συνέχεια. Η ζωή επιστρέφει στην ασπρόμαυρη πόλη! Πάθος και έρωτας, έξαψη και αιδώς. Η ψυχή κάνει την εμφάνισή της ντυμένη στα κόκκινα. Και τίποτα δεν θα είναι ξανά πια ίδιο στην Pleasantville.

κοκκινίΖΩγράφει ο Πούλος Ψαλιδάκος

Η λειτουργική απεικόνιση μαγνητι-κού συντονισμού (fMRI)* αποτε-λεί για μένα κάτι θαυμαστό. Στό-χος να βρούμε την περιοχή του λό-γου. Mπροστά μου έχω την όψη

του εγκεφάλου σε στεφανιαίες τομές, δηλαδή κοιτώ τον εγκέφαλο από την κορυφή προς τα κάτω, όπως ακριβώς φαίνεται σε μία μαγνητική τομογραφία. Με το μαύρο φόντο και την γκρίζα μορφή του εγκεφάλου. Αυτή η εικόνα είναι στα-τική. Ώσπου ο εξεταζόμενος αρχίζει να κάνει τη δοκιμασία που του έχει ζητηθεί. Τότε στα δε-ξιά της εικόνας, δηλαδή στο αριστερό ημισφαί-ριο, και πάνω, δηλαδή προς το μπροστινό τμή-μα του εγκεφάλου αρχίζει να αναμοχλεύει ένα κόκκινο χρώμα. Μία φουσκάλα κόκκινη που δίνει την έμμεση πληροφορία ότι εδώ υπάρχει η δεύ-τερη, πιο δυνατή ενεργοποίηση (η πρώτη απει-κονίζεται με κίτρινο). Η φουσκάλα αρχίζει να ξε-φουσκώνει μέχρι που εξαφανίζεται, όταν ο εξετα-ζόμενος σταματήσει τη δοκιμασία. Το ‘μαγικό’ σε αυτήν την κόκκινη φουσκάλα είναι ότι μπορούμε να δούμε έμμεσα την αιματική ροή και άρα ενερ-γοποίηση μίας εγκεφαλικής περιοχής, ΧΩΡΙΣ να ανοίξουμε το κρανίο. Αυτό μας βοηθά στη χαρτο-γράφηση του εγκεφάλου πριν από μία εγχείρη-ση ή για ερευνητικούς σκοπούς. Βέβαια η εικό-να που έχουμε δεν είναι η πραγματική, αφού η φουσκάλα είναι ένα σήμα διαμορφωμένο από το πρόγραμμα του υπολογιστή, δεν βλέπουμε δη-λαδή την ίδια την αιματική ροή, αλλά αυτή η ει-κόνα είναι αρκετά κοντά. Μένουν κάποια χρόνια έρευνας για να αποφασίσει η επιστημονική κοι-νότητα, εάν το fMRI* θα γίνει ένα αξιόπιστο ερ-γαλείο νευροαπεικόνισης ή όχι. Προς στιγμήν οι κόκκινες και οι κίτρινες φουσκάλες αποτελούν την προσδοκία μας πάνω στη γκρίζα εικόνα του εγκεφάλου.

*

ΜΙΑ ΚΟΚΚΙΝΗ ΦΟΥΣΚΑΛΑγράφει η Βιβή Αθανασούλη

Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω γιατί το Κόκκινο θεωρείται το χρώμα του έρωτα. Ίσως το πάθος να έχει κόκκινο χρώμα...,

αλλά ο έρωτας? Με τίποτα. Καταρχάς, αποκλείε-ται ο έρωτας να έχει μόνο ένα χρώμα. Είναι τόσο πολυδιάστατος και ανατρεπτικός, τα φέρνει όλα τούμπα. Αποκλείεται να έχει μόνο ένα χρώμα…

Μοιάζει μερικές φορές σα να έχει πολλά, σα να αποτελείται από δεκάδες μικρά, χρωματιστά κομματάκια –κάτι σαν ψηφιδωτό. Συναισθήμα-τα ανάμικτα, αντιδράσεις ανεξήγητες και ανεξέ-λεγκτες. Όλα τα χρώματα της ίριδας μαζεμένα. Πόσο κοντά βρίσκονται το ένα στο άλλο… τόσο που δημιουργούν μια εικόνα μαγική, δεν τα βλέ-πεις πια σα μεμονωμένες ψηφίδες, αλλά σαν ενι-αίο σύνολο. Και ξεγελιέσαι…..

Τα λαμπερά και φωτεινά κομματάκια σκεπά-ζουν τα σκούρα, τα μελαγχολικά. Οι ωραίες στιγ-μές στραφταλίζουν μέσα στο σκοτάδι του εγκεφά-λου και της καρδιάς μας και ξαφνικά έχουμε πει-στεί πως αυτό που ζούμε είναι χρωματιστό και διαφορετικό απ’ όλα τ’ άλλα. Και ποιο άλλο χρώ-μα αντικατοπτρίζει καλύτερα όλον αυτό το χαμό που εκτυλίσσεται στη ζωή μας σε τέτοιες περι-πτώσεις, από το κόκκινο? Το πιο έντονο, το πιο ζωηρό χρώμα, χρώμα που όπως λένε ξυπνάει εντάσεις όλων των ειδών.

Έτσι τον χρωματίζουμε τον έρωτα, λέμε πως εί-ναι κόκκινος, λαμπερός, φωτεινός. Και είναι, δε λέω, ποιος θα μπορούσε να το αρνηθεί αυτό? Ας θυμόμαστε όμως και τα σκουρόχρωμα κομματά-κια του μωσαϊκού. Υπάρχουν εκεί δίπλα, δεν πο-λυφαίνονται στην αρχή, δεν έχουν τη λάμψη των χρωματιστών. Είναι όμως τόσο κοντά τους. Εί-ναι τόσο απαραίτητα για να συμπληρωθεί το σύ-νολο. Φανταστείτε έναν άνθρωπο που δε νιώ-θει πως χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν υποψιάζεται πως το ταίρι του έχει θυμώσει μαζί του ή ότι έχει στεναχωρηθεί εξαιτίας του. Σε αυ-τήν την περίπτωση δεν θα υπήρχαν καθόλου μαύρα κομματάκια και ο φίλος μας θα ήταν ευ-τυχισμένος. Πώς θα βίωνε όμως την ένταση του

έρωτά του? Πώς είναι δυνατόν να υπάρξει έρω-τας χωρίς απόγνωση, χωρίς «χάσιμο», χωρίς καταθλιπτικές στιγμές? Η ελπίδα έχει μόνο ένα λόγο να εμφανιστεί: όταν χρειάζεται να αντιπαλέ-ψει μία δύσκολη στιγμή. Αλλιώς, ποιος ο λόγος? Τι να την κάνει κανείς την ελπίδα όταν δεν υπο-φέρει? Και πώς θ’ ανοίξει η πόρτα για να μπου-κάρει το πάθος, το δέσιμο, η χαρά και το φως, όταν δεν υπάρχει μέσα στο δωμάτιο το απόλυ-το σκοτάδι?

Ναι, το μαύρο και το κόκκινο είναι τόσο κοντά… το ένα μέσα στο άλλο…

Κι εκεί που πλοηγούμαι αμέριμνος στο ίντερνετ, βαριαναστενάζοντας κάπου κάπου για τα σπρεντς που ανεβαίνουν και την υπομονή μας που εξαντλείται, να ‘σου η απόλυτη

είδηση: η Πίπη Φακιδομύτη έγινε φέτος 65 ετών. Παρόλο που τα ‘χει τα χρονάκια της είναι ακόμα νέα, ωραία, με κατακόκκινες κοτσίδες και φοράει ακόμα εκείνες τις μαυρόασπρες κάλτσες που της φτάνουν μέχρι το γόνατο.

Η Πίπη Φακιδομύτη ήταν η αγαπημένη ηρωίδα της αδερφής μου τα χρόνια που εγώ ονειρευό-μουν πως είμαι ο Ιππότης της Ασφάλτου και συ-νεπιβάτης στο υπερ-αυτοκίνητο ΚΙΤ (είχα κι εγώ ένα κόκκινο αντίγραφο) και πως μαζί με τον σού-περ ήρωα Michael Knight με το μαύρο δερμάτινο πετούσαμε στον αέρα και με ένα joystick σώζαμε την ανθρωπότητα. Και όσο εμείς κυνηγούσαμε τους κακούς και κατατροπώναμε κάτι κοντοπίθα-ρα ανθρωπάκια με κοντόκανες καραμπίνες που είχαν φτάσει με απειλητικές διαθέσεις από άλλο

πλανήτη, η Πίπη ζούσε μόνη της σε μια βίλα με το απαίσιο όνομα Βιλεκούλα και δεν έκανε τίπο-τα φοβερό, χοροπηδούσε όλη την ώρα σα χαζή και κορόιδευε τους μεγάλους, κυρίως τους αστυ-νομικούς και τις κυρίες του φιλάνθρωπου ταμεί-ου. Σιγά τα λάχανα δηλαδή…

Τη μισούσα την Πίπη και η αδερφή μου μισού-σε τον ΚΙΤ. Τσακωνόμουν με την αδερφή μου, να ‘σου μια χούφτα κόκκινες μπούκλες στα χέ-ρια μου από την ξεμαλλιασμένη Πίπη. Ο ΚΙΤ μου επίσης ήταν συνεχής στόχος και διασώθηκε κά-μποσες φορές από σφοδρές πτώσεις από το μπαλκόνι. Είπαμε, πετούσε κι όλας, τίποτα δεν πάθαινε.

Και να μου φέτος η Πίπη έκλεισε τα 65 και είναι ακόμα νέα, ακόμα χαζοχαρούμενη, με τις φακί-δες τις και τις κόκκινες κοτσίδες της ακόμα πε-τούν στον αέρα. Ο δικός μου ο ΚΙΤ ως TOYOTA Corolla του ΄82 έχει βγει στην απόσυρση εδώ και πολλά χρόνια και ο οδηγός του παρουσιάζει ρι-άλιτι στην αμερικάνικη τηλεόραση και μπαινο-βγαίνει σε κλινικές αποτοξίνωσης. Να πάρω την αδερφή μου να της πω ότι κέρδισε…

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟγράφει ο Ευριβιάδης Σοφός

Και θυμός και ζωή και πάθος και ενέρ-γεια και τύχη, το κόκκινο πέρα απ’ αυτά, μου μιλάει διαφορετικά. Από τη μία θεω-

ρείται ως χρώμα του πάθους και του έρωτα, ρο-μαντικού, συμβιβασμένου αλλά και αγοραίου και κρυφού. Στην άλλη άκρη βρίσκεται η κόκκι-νη απόχρωση της απαγόρευσης, του κινδύνου που εμπεριέχει όμως την ευχαρίστηση. Το κόκκι-νο καθηλώνει, πέρα από το να διεγείρει τα μάτια του ήδη θυμωμένου ταύρου. Το κόκκινο είναι και απαγόρευση, είναι όλες αυτές οι πινακίδες που μου δηλώνουν ότι από αυτόν τον δρόμο δεν θα διαβώ και η απόφαση για το αν θα προχωρήσω είναι προσωπική. Η κόκκινη σημαία στην παρα-λία με προειδοποιεί για τον κίνδυνο που θα είχε το κολύμπι στη θάλασσα. Βρίσκομαι σε ένα νησί λοιπόν, θέλω να φύγω και η κόκκινη φουρτού-να με ακινητοποιεί. Το κόκκινο απαγορευτικό εί-ναι ένα σύμβολο, επικοινωνεί με τα βαθύτερα έν-στικτα, επιτρέπει και απωθεί.

Το κόκκινο εμπεριέχει μια ιεροσύνη που δεν μπορώ εύκολα να αγνοήσω γιατί έχω μεγαλώσει σ’ αυτή την χώρα, οι αρχές μου είτε λειτουργώ με βάση αυτές, είτε όχι, είναι ορθόδο-ξες, ιερές, κόκκινες και απαγορευτικές γιατί μου πρόσταξαν το καλό και το κακό. Έμαθα να λει-τουργώ μέσα από αυτό το δίδυμο, να εξηγώ την ζωή με τέτοιου είδους κριτήρια. Αυτό γράφει και στο μυαλό μου το κόκκινο, μια κόκκινη κάρτα λοι-πόν σε συμπεριφορά, ένας κόκκινος συναγερ-μός που παγώνει τα βλέμματα, ένα κόκκινο απα-γορευτικό σήμα που προειδοποιεί για το τι πρό-κειται να παρακολουθήσω στην τηλεόραση. Μια αυθαιρεσία που προκύπτει από την αυθαιρεσία. Ένα κόκκινο που προκύπτει από ένα πορτοκα-λί, από ένα πράσινο, όσοι πρόλαβαν, πρόλαβαν. Περιμένω. Θα αλλάξει ξανά ο σηματοδότης, εί-μαι βέβαιος. Το κόκκινο δεν είναι μόνο φιέστα και ερωτισμός. Το κόκκινο είναι έναρξη και λήξη, εί-ναι όριο, μπορεί να αποκτήσει ποικίλες μορφές και θέμα του καθενός είναι αν θα θυμώσει, θα συμβιβαστεί ή θα το αγνοήσει.

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΑΚΙ ΜΟΥ

Το δικό μου κόκκινο συμβολίζει κάτι απροσδιόριστο, κάτι έντονο…Ένα έντονο συναίσθημα, μια ισχυρή ιδέα, τη θέληση του κάθε ανθρώπου για ζωή. Είναι το πάθος μας να πραγ-

ματοποιήσουμε τα όνειρά μας και τα σχέδια που έχουμε στο μυαλό μας, να εξελιχθούμε ξετυλίγο-ντας κάθε πτυχή της προσωπικότητάς μας όπου και όταν το επιθυμούμε, να ερωτευτούμε, να αγα-πήσουμε. Να αγαπήσουμε τη ζωή. Ναι, είναι το πάθος για τη ζωή που περνά από μπροστά μας και πολλές φορές τρέχουμε, την κυνηγούμε για να τη φτάσουμε μην περάσει και φύγει, μένοντας εμείς οι ίδιοι άπραγοι μπροστά στο μεγαλείο της. Είναι το ίδιο πάθος που σιγοκαίει, αναβοσβήνο-ντας πολύ συχνά, μέσα στον οποιονδήποτε κάθε

γράφει η Μαρία Καρούμπαλη

μοναδική ημέρα που ξημερώνει. Το πάθος που μας ωθεί να μιλήσουμε και να υποστηρίξουμε τα πιστεύω μας, να τρέξουμε, να φωνάξουμε, να χαρούμε και να γελάσουμε δυνατά ακόμη και να κλάψουμε σφοδρά, να ερωτευτούμε κάθε μικρή αλλά μοναδική στιγμή της υπόλοιπης ζωής μας.

Αυτό είναι μάλλον το δικό μου κόκκινο… Είναι το πάθος, ή πιο σωστά ο πόθος, για την ίδια τη ζωή που ελλοχεύει ακόμη και πίσω από άσχημες μέ-ρες και εμπειρίες μας. Αυτό σκέφτομαι όταν βλέ-πω και ακούω για το κόκκινο. Lust for life, όπως λέει και ένα γνωστό, αγαπημένο μου τραγούδι!

© K

yria

kos

Pap

achr

ysan

thou

s

ΠΙΠΗ ΦΑΚΙΔΟΜΥΤΗ VS ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥΝίκος Βλαχάκης

fMRI: functional Magnetic Resonance Imaging

Positive|30

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

31 |Positive

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΡΩΜΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΟΙΚΕΙΟ ΧΡΩΜΑ

Ήταν πάντα το χρώμα του αγώ-να, του κοινωνικού αγώνα στον οποίο γαλουχήθηκα από τα πολύ μικράτα μου μιας και το σπίτι που μεγάλωσα συμμετεί-

χε πάντα στους κάθε λογής κοινωνικούς αγώνες. Κόκκινες κάρτες συνεδρίων, κόκκινα λάβαρα σε πορείες, κόκκινα πανό, κόκκινες κονκάρδες.

Μία κονκάρδα ειδικά, που λάτρευα να φορώ στο παλτό μου στο Δημοτικό, ήταν και ο λόγος για την απαρχή της «θετικής διάκρισης» που έτυχα από τον δάσκαλό μου στην Ε’ Δημοτικού. Ήταν μια κόκκινη κονκάρδα που έγραφε «αλληλεγ-γύη» στα Πολωνικά (Solidarność) και την αγα-πούσα πολύ, χωρίς να ξέρω όλη την ιστορία πέρα από το ότι έλεγε «αλληλεγγύη» στα πολω-νικά, το οποίο και επανέλαβα στην ερώτηση του δασκάλου μου. Όπως αποδείχθηκε, ο δάσκα-

Πόσα κόκκινα υπάρχουν;

Αν είναι όσα και οι διαφορετικές εκφάνσεις της αριστεράς τότε δεν έχουν τελειωμό! Πολύ μπλέ-ξιμο. Αν μάλιστα ανήκεις σε ένα χώρο της αρι-στεράς που χαρακτηρίζεται ρεφορμιστικός, τότε το κόκκινο στο σηματάκι των εκλογικών αποτελε-σμάτων αραιώνει και γίνεται ροζ.

Ως αρχιτεκτόνισσα έμαθα να ξεχωρίζω τις διαφο-ρές ανάμεσα στα πολλά κόκκινα. Και ως αριστε-ρή έμαθα τις διάφορες αποχρώσεις στα κόκκινα.

Ως αρχιτεκτόνισσα έμαθα πως δεν είναι αρμονι-κή η συνύπαρξη διαφορετικών κόκκινων σε μία σύνθεση και αποφεύγω τις μίξεις αυτές. Σαν αρι-στερή όμως πάντα αναζητούσα τη σύνθεση των κόκκινων ή έστω μια αρμονική συνύπαρξή τους με όρους όσμωσης. Δεν ξέρω αν θα πετύχει κά-ποτε αυτό και αν θα ζήσω αρκετά ώστε να το δω αλλά θα το παλεύω.

γράφει η blogger Κόκκινο Μπαλόνι

λός μου συμπαθούσε και την ουσία της κονκάρ-δας, το εργατικό, αντι-γραφειοκρατικό σωματείο Solidarność με ηγέτη τον Λεχ Βαλέσα.

Βέβαια, όταν είσαι παιδί, το κόκκινο συμβολίζει και τον Ολυμπιακό ας πούμε. Και τα κεράσια, και τις φράουλες και άλλα πολλά που αγαπάς.

Σιγά-σιγά όμως το κόκκινο απέκτησε πιο ξεκά-θαρο στίγμα στο μυαλό μου: κόκκινο = αριστε-ρά. Και εκεί ξεκίνησε η άλλη μεγάλη εμπλοκή στο μυαλό μου σε σχέση με το κόκκινο, μια εμπλοκή που ακόμα με «τρώει» και φοβάμαι πως θα με ταλαιπωρεί για πολύ καιρό ακόμα:

Πέρα όμως από τις αποχρώσεις του κόκκινου (ή της αριστεράς), το χρώμα αυτό μου γεννά ελπί-δα. Ίσως γιατί το συνέδεσα με τη φιλία που έδεσε το κόκκινο μπαλόνι, της ομώνυμης ταινίας, με το μικρό αγόρι .Ή πιο συγκεκριμένα, γιατί όταν αυτό καταστρέφεται από μια συμμορία παιδιών, χιλιά-δες μπαλόνια από όλο το Παρίσι, όλων των με-γεθών και των χρωμάτων, μαζεύονται και αναση-κώνουν το μικρό αγόρι σε μια πτήση πάνω από την πόλη. Η σκηνή αυτή της ταινίας με έκανε να δακρύσω την πρώτη φορά που την είδα στα δέκα μου και συνεχίζει να με κάνει να δακρύζω από χαρά και ελπίδα.

Αναζητώντας αυτή την ελπίδα λοιπόν έκανα το κόκκινο μπαλόνι την ιντερνετική μου περσόνα. Για να πετώ, όταν χρειάζεται, ψηλά πάνω από όλα και όλους και σαν παιδί να κοιτάω μέσα από το μπαλόνι και να βλέπω το κόσμο κόκκινο, όπως θα ήθελα να είναι.

DELIRIUM ΣΤΟ KOKKINO Β΄ΜΕΡΟΣγράφει ο Νίκος Βλαχάκης και η Χαρά Βαβούρα

Η ΧΑΡΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ. Εδώ και μια εβδομάδα βρέχει ακατάπαυστα. Τόσο που η μέρα, πια, δεν ξεχωρίζει από τη νύχτα. Κοιτώντας έξω από το τζάμι ένα Ρούτμαστερ να περνάει. Τσε-κάρει τις λαστιχένιες της γαλότσες, κόκκινες κι αυτές μα δεν έχει κάποια σημασία, για να δει αν τη βαστάνε να σαλτάρει επάνω. «Γουοτέβερ! Ας χαλάσουν! Δε θα τις φοράω δα και για πολύ! Όπου να ‘ναι καλοκαίριασε και πάω στην Ικαρία!»

Ο ΝΙΚΟΣ ΣΤΟΥ ΓΚΥΖΗ. Η ζέστη του θυμίζει καλοκαίρι μα όλα γύρω του τα νιώθει παγωμένα. «Τι κι αν έχει γίνει δύσκολη η ζωή μας, ένα κόκκινο ποδήλατο θα κάνει για πάντα βόλτες στις κινηματογραφικές πόλεις των ονείρων μας κι ένα κόκκινο βιολί θα μας δείχνει το δρόμο. Κόκκινα μπαλόνια θα πετούν στον ουρανό…»

Και ζήσαν αυτοί καλά

κι εμείς καλύτερα…

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΙ ΤΟ 2010, ΔΥΟ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΕ ΔΥΟ ΓΚΡΙΖΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΟΥΝΤΑΙ ΒΥΘΙΣΜΕΝΑ ΣΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥΣ...

της Χαράς Βαβούρα

Άλλη μια 1η Δεκεμβρίου είναι παρελθόν. Και μαζί της πέρασε στην ιστορία και μια ακόμη Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS. Εσύ θυμήθηκες να φορέσεις την κόκκινη κορδέλα σου ή μήπως δίστασες από φόβο μη σκίσεις τη φιρμάτη μπλούζα; Κάθε 1η Δεκέμβρη οι κόκκινες κορδέλες κατακλύζουν την πόλη και βρίσκονται όπου κι αν γυρίσεις να κοιτάξεις. Στα ρούχα των περαστικών, στις βιτρίνες των καταστημάτων, σε αφίσες στους δρόμους, στις εφημερίδες, στο internet και στην ΤV. Και κάπου εκεί που ξεκινάς να αναρωτιέσαι τι συμβαίνει, φτάνει η 2η Δεκέμβρη κι όλες μαζί οι κόκκινες κορδέλες ξαφνικά εξαφανίζονται. Και, κάτι μου λέει, ότι ποτέ δεν προλαβαίνεις να ρωτήσεις τι σημαίνουν όλα αυτά. Κάνε το τεστ που ακολουθεί και μάθε επιτέλους τι θέλει να σου πει η κόκκινη κορδέλα και πώς άρχισαν όλα. Κι ελπίζω όταν τελειώσεις να σε έχω πείσει πως, την επόμενη φορά, δε θα πρέπει να τις λυπηθείς 2 τόσες δα τρυπούλες στο T-shirt!

ΕΞΕΤΑΣΗΚύκλωσε όσες απαντήσεις θεωρείς σωστές σε κάθε ερώτηση και στο τέλος πρόσθεσε ένα βαθμό για κάθε σωστή απάντηση κι αφαίρεσε ένα για κάθε λάθος.

R.Τι είναι η κόκκινη κορδέλα;a.Το διεθνές σύμβολο της επίγνωσης και της επαγρύ-πνησης για το AIDS.b.Το διεθνές σύμβολο της επίγνωσης για τον καρκί-

νο του μαστού.c.Χρησιμεύει για να μη μας κάψει ο πάγος, αντίστοιχα με τον κοκ-κινό-ασπρο «μάρτη» που φοράμε για τη ζέστη την 1η Μαρτίου.

E.Γιατί η κόκκινη κορδέλα είναι κόκκινη;a.Από το χρώμα του αίματος.b.Συμβολίζει το πάθος, ως θυμό αλλά κι ως αγάπη.c.Διότι εκφράζει προειδοποίηση.

D.Πώς επιλέχθηκε ως σύμβολο η κορδέλα;a.Γιατί είναι ένα απλό σχήμα που μοιάζει με αγκαλιά.b.Η έμπνευση προήλθε από τις κίτρινες κορδέλες που φορούσαν στις ΗΠΑ προς τιμήν των Αμερικανών

στρατιωτών που υπηρετούσαν στον Πόλεμο του Κόλπου.c.Από τη μπλε κορδέλα (“cordon bleu”), σύμβολο ποιοτικής αναγνώρισης προερχόμενο από το διακριτικό του Τάγματος των Γάλλων Ιπποτών του Αγίου Πνεύματος .

Αν συγκέντρωσες από 14-16 βαθμούς: Συγχαρητήρια! Ξέρεις όλα όσα χρειάζεται για την κόκκινη κορδέλα! Ελπίζω να έχεις αντίστοιχα πλήρη ενημέρωση για όλα όσα αφορούν τον HIV και, κυρίως, να θυμάσαι να εφαρμόζεις τις γνώσεις σου ΠΑΝΤΑ! Όχι μόνο όταν απαντάς σε κουίζ!

Αν συγκέντρωσες από 10-13 βαθμούς: Γνωρίζεις τα βασικά αλλά σου μέ-νουν ακόμη κάποια πράγματα που πρέπει να μάθεις για να διαχωρίσεις πλήρως την κόκκινη κορδέλα από άλλη μια trendy καρφίτσα! Προσπάθησε να ενημερω-θείς ακόμη περισσότερο για τα ζητήματα γύρω από τον HIV και την κόκκινη κορ-δέλα. Για αρχή, ρίξε μια ματιά στο site του Κέντρου Ζωής ή στη σελίδα μας στο facebook!

Αν συγκέντρωσες κάτω από 10 βαθμούς: Συγνώμη που θα σου το πω λίγο άκομψα αλλά εσύ μάλλον είσαι από άλλο πλανήτη, και σίγουρα όχι τον… Κόκκινο! Είναι δυνατόν να μην γνωρίζεις τίποτα για μια παγκόσμια εκστρατεία που κρατάει σχεδόν δύο δεκαετίες; Ελπίζω τουλάχιστον να είσαι πιο ενήμερος/η για τον HIV και το προφυλακτικό γιατί αλλιώς καλύτερα να κόψεις για λίγο το σεξ μέχρι να μάθεις. Πέρνα μια βόλτα απ’ τη σελίδα του Κέντρου Ζωής και προσπά-θησε να πλουτίσεις τις γνώσεις σου γύρω απ’ το ασφαλές σεξ (με έμφαση στο ασφαλές κι όχι στο… σεξ)!

ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΤο να γνωρίζεις τι συμβολίζει η κόκκινη κορδέλα και να θυμάσαι να τη φοράς ως ένδειξη συμπαράστασης και ευαισθητοποίησης είναι το πρώτο βήμα στον αγώνα κατά του HIV και του AIDS. Το επόμενο είναι να κάνεις κάτι περισσότερο. Για τον εαυτό σου και για τους άλλους. Προφυλάξου στις ερωτικές σου σχέσεις και μην ξεχνάς να βοηθάς εκεί που σε χρειάζονται χωρίς να περιμένεις μια κορδέλα ή μια μέρα του χρόνου για να στο θυμίζουν.

R.Τι συμβολίζει η κόκκινη κορδέλα;a.Προσοχή και ανησυχία για τον HIV και το AIDS, για τους ανθρώπους που ζουν με τον HIV, για εκείνους που τους φροντίζουν και τους υποστηρίζουν, για εκεί-

νους που έχουν επηρεαστεί άμεσα και γι’ αυτούς που έχουν πε-θάνει από AIDS.b.Ελπίδα για τα αποτελέσματα των ερευνών για εμβόλιο και θε-ραπεία αλλά και για συνεχή βελτίωση της ποιότητας ζωής όσων ζουν με τον HIV. c.Συμβολική υποστήριξη στα οροθετικά άτομα.

I.Σε ποιες άλλες καμπάνιες χρησιμοποιείται επί-σης ως σύμβολο η κόκκινη κορδέλα;a.Για τις καρδιακές παθήσεις και το εγκεφαλικό επεισόδιο.b.Για τον περιορισμό της κατάχρησης καπνού, αλκοόλ και

ναρκωτικών ουσιών.c.Για τα σπάνια νοσήματα Epidermolysis Bullosa και Reflex Sympathetic Dystrophy.

B.Ποιος φτιάχνει τις κόκκινες κορδέλες;a.Ο καθένας μπορεί να φτιάξει τη δική του κόκκινη κορδέλα.b.Στην Ελλάδα το ρόλο αυτό έχει αναλάβει το ΚΕΕΛ-

ΠΝΟ και στις υπόλοιπες χώρες ο αντίστοιχος κρατικός φορέας.c.Δημιουργήθηκε το 1991 από τη νεοϋορκέζικη ομάδα καλλιτε-χνών Visual AIDS, χωρίς να κατονομάζεται επώνυμα συγκεκρι-μένος δημιουργός. Το copyright είναι δωρεάν ώστε να μην είναι εφικτή η οικονομική εκμετάλλευση του συμβόλου.

B.Πότε φορέθηκε για πρώτη φορά δημόσια ως σύμβολο στον αγώνα κατά του AIDS;a.Από την Elizabeth Taylor όταν ανακοίνωσε τη δημι-ουργία του Elizabeth Taylor AIDS Foundation το 1991.

b.Από το Bono των U2 κατά την ίδρυση της Product (RED), του επιχειρησιακού μοντέλου που δημιουργήθηκε το 2006 με σκο-πό την οικονομική ενίσχυση του Global Fund to Fight AIDS στο έργο του για την εξάλειψη του AIDS στις χώρες της Αφρικής.c.Από τον ηθοποιό Jeremy Irons στα Αμερικανικά θεατρικά βρα-βεία Tony το 1991, τα οποία συμπαρουσίαζε με τη συνάδελφό του Julie Andrews.

O.Ποιες μέρες μπορεί να φορεθεί η κόκκινη κορδέλα,a.Αυστηρά και μόνο την 1η Δεκεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS.

b.Κάθε μέρα.c.Όποτε συνδυάζεται με την υπόλοιπη εμφάνιση.

N.Πού φοριέται η κόκκινη κορδέλα;a.Στο στήθος αριστερά, στο μέρος της καρδιάς.b.Οπουδήποτε στο στήθος, αριστερά ή δεξιά.c.Οπουδήποτε μας βολεύει, αρκεί να φαίνεται.

R.a E. a,b,c D. b R. a,b,c I. a,b,c B. a,c B. c O. b N. a

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗ

ΜΙΑ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ

quiz για το τι γνωρίζεις για την κόκκινη κορδέλα

ΥΠΟΛΟΓΙΣΕ ΤΟ ΣΚΟΡ ΣΟΥ! ΟΙ σωστές απαντήσεις είναι:

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Positive|32


33 |Positive


Η πόλη παλεύει. Μαζί μας συνήθως. Επιθετικές και αμυντικές λαβές και κινήσεις. Η Αθήνα μάς απελπίζει και μας πονά. Στο τέλος όμως μας κερδίζει πάλι. Στα σημεία. Ένα τέτοιο σημείο διαβήκαμε σήμερα. Διδότου 39. Άρωμα από stargazer πλημμυρίζει το Εργοτάξιο Εξαιρετικών Αισθημάτων. Λατρεμένο λουλούδι. Ένα μπουκέ-το κοσμεί την προθήκη. Ξαφνιάζομαι γιατί δεν το γνωρίζουν πολλοί, ούτε καν οι ανθοπώλες γνωρίζουν όλοι το σωστό όνομά του. Περνάμε το κατώφλι. Είμαστε σε σπίτι, σε γραφείο, σε αναγνωστήριο, σε εκδοτικό οίκο. Συ-στάσεις. Καλημερίζουμε και λέμε στον Γιώργο Χρονά πως είμαστε από το «P». Εκείνος; O άνθρωπος που μας έμαθε πως ποίηση δεν είναι τα ποιήματα, μόνο. Ένα πεταμένο στο δρόμο γράμμα φαντάρου, το δέντρο που πονέσαμε χαράζοντας τ’ αρχικά μιας αγάπης, το είδωλό μας στο τζάμι του τρένου μέσα στο τούνελ. Ό,τι χτυπά, άρρυθμα το κιγκλίδωμα της συναισθηματικής μνήμης.

Τό ανθος του καλουΣυζήτηση με τον Γιώργο Χρονά για τις εκδόσεις «Οδός Πανός» & Σιγαρέτα

Συνέντευξη: Αρχοντή ΣοπίδουΦωτογραφηση: Μάνος Λαλόπουλος

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Κοιτάω και το χαρακτή-ρα και το ήθος του, την όψη του. Αμέσως φαίνε-ται κάτι αν έχει ενδιαφέρον. Επίσης τους λέω ότι ‘μπορεί το βιβλίο σας αυτό να είναι καλό, μετά όμως μπορεί να μη γράψεις άλλο’, ή ‘τα ποιήμα-τα σου μπορεί να τα δημοσιεύσω στο περιοδικό ή τώρα στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου που διευθύνω από το Μάρτιο του 2009, στη Βιβλιο-θήκη, καταφύγιο θηραμάτων. Γιατί κι εκεί δημο-σιεύω ποιήματα παιδιών που φαίνεται να έχουν κάποιο ταλέντο τέχνης Ποιήσεως, τα οποία πι-θανόν να μην συνεχίσουν κι όμως κάνω αυτό το τόλμημα για να βάλω μπροστά τις δυνατές δυνά-μεις της κοινωνίας μας και του κόσμου- όταν λέω δυνατές, εννοώ αυθεντικές δυνάμεις- κι όχι αν-θρώπους που συστηματικά καλλιεργούν μια τέ-χνη. Θέλω να παρουσιάσω έναν ερασιτέχνη που έγραψε ένα ωραίο, κατά τη γνώμη μου, ποίημα και να το δημοσιεύσω στην εφημερίδα. Στην ‘οδό Πανός’ δημοσίευσα πρόσωπα, που είναι σήμερα γνωστοί στην Αθήνα πεζογράφοι, ποιητές, δημο-σιογράφοι. Ξεκίνησαν από την ‘οδό Πανός’ και νομίζω αυτή ήταν η διαφορά από τα άλλα περιο-δικά. Όταν έβλεπα ότι μου αρέσει κάτι, σ’ ένα παι-δί που δουλεύει σ’ ένα ψαράδικο, που δουλεύ-ει σ’ ένα μαγαζί που μπήκα να πάρω αφρό ξυρί-σματος και μου’ λεγε: ‘έχω γράψει κάτι’, το δημο-σίευα δίπλα σε διάσημα ονόματα θεάτρου, μου-σικής, τέχνης, κινηματογράφου, υπήρχε αυτό το ποίημα, αυτό το πεζό από το αγόρι ή το κορίτσι, ώστε να το δει τυπωμένο. Κανένα άλλο περιοδι-κό πιθανόν να μην το τύπωνε, αν δεν υπήρχε η «οδός Πανός».

Κάποιοι διαβάζουν το βιβλίο, άλλοι την περί-ληψή του. Καμία φορά οι δεύτεροι μιλούν πιο ηχηρά γι’ αυτό.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Κι εμείς παλιά από τα διά-σημα αριστουργήματα, τους «Άθλιους» του Ου-γκώ κτλ, διαβάζαμε τα «Κλασσικά Εικονογραφη-μένα» των εκδόσεων Ατλαντίς. Πιστεύω ότι μέσα σ’ ένα βιβλιοπωλείο θα ξεφυλλίσουν σελίδες. Έχουμε ανάγκη από αναγνώστες, όχι μόνο από συγγραφείς και ποιητές. Έχουμε ανάγκη από σωστούς ψηφοφόρους και από πολιτικούς, κι όχι από αυτούς που συνεχώς λένε ψέματα κι όταν αναλαμβάνουν μια θέση ταλαιπωρούν τον κόσμο και δεν κάνουν ούτε τα αυτονόητα. Εμφανίζουν σπουδές στο εξωτερικό και πράσινα άλογα και δεν μπορούν και κάνουν τίποτα γι ‘ αυτή τη χώρα.

λογή και να προσπαθεί να φέρει κάποια βιβλία στο σπίτι που θα τα διαβάσουν. Αυτό δεν σημαί-νει ότι είμαι εχθρός του τρόπου που ζει η ελληνι-κή οικογένεια σήμερα, αλλά σας λέω τα προβλή-ματα που δημιουργούνται για εμάς, που η ζωή μας πια έχει διαμορφωθεί μέσα από το βιβλίο και το περιοδικό. Ξεκινήσαμε ταυτόχρονα το περιο-δικό και τις εκδόσεις –οι εκδόσεις είχαν προηγη-θεί λίγο- με πρώτο βιβλίο που εκδώσαμε, εκείνο του Αλέξη Αρβανιτάκη, «Επιστολές στον Μάριο», πρέπει να ήταν 1982.

Από την εκδοτική σας εμπειρία, τι θέλει επιτέ-λους ο κόσμος; ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Η Παξινού έλεγε ότι «δεν υπάρχει κοινό, το κοινό το κάνουμε εμείς». Μι-κροί εκδοτικοί οίκοι έγιναν πολύ μεγάλοι από επι-τυχίες που είχαν κάποια βιβλία τους, στην πεζο-γραφία βασικά, μυθιστορήματα. Ήταν μία ευλο-γία αυτό. Όλοι θέλουμε να έχουμε μία ευλογία, ένα βιβλίο που πουλάει για να μας βοηθήσει στα βιβλία που δεν πουλούν.

Κάποτε κάθε εκδοτικός οίκος είχε ένα στίγμα, μια θεματολογία, πώς καταλύθηκε αυτό και ‘όλοι τα κάνουν όλα’;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Αν ρωτήσεις και τους ίδιους δεν θα ξέρουν ακριβώς πώς έγινε αυτό. Προσάρ-μοσαν τον τρόπο που εκδίδουν βιβλία σε αυτό που ζητάει το κοινό. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος. Ο κάθε ένας εκδότης έχει το στίγμα του σε αυτή τη χώρα, όσο μπορεί.

Μ’ ενδιαφέρουν οι ανεξάρτητοι άνθρωποι που δεν παίρνουν χρήματα από τους φορολογούμε-νους, που έχουν ιδέες και θέλουν να τις πραγμα-τοποιήσουν και με αυτούς ασχολούμαι. Με στηρί-ζει το Κοινό, προσπαθώ να φροντίζω κι εγώ την υγεία μου για να στέκομαι στα πόδια μου, όπως όλα αυτά προϋποθέτουν, για να κάνω τριάντα χρόνια το περιοδικό και τις εκδόσεις, γιατί μπο-ρεί να πέσω και κάτω κάποια ώρα και να με μα-ζέψουν όπως τα σκουπίδια από το δρόμο. Ελπί-ζω στο Κοινό, σε καλύτερες μέρες-όσο ζω, ελπί-ζω- και αυτά που έχουμε κάνει, που έχουμε φτά-σει ως εδώ, δεν είναι λίγο, ο Δρόμος είναι πολύ μεγάλος.

Για ποιο λόγο πρωτίστως, θα απορρίπτατε ένα συγγραφέα, ένα γραπτό;

Όλα ξεκίνησαν από μία κάμαρα στην Πλάκα 5×3 , το 1973;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Ναι, ως προς τον τίτλο οδός Πανός. Το πρώτο βιβλίο από τις εκδόσεις μας εκ-δόθηκε το 1981, οκτώ χρόνια από τότε που ανα-ζήτησα ένα δικό μου χώρο στην Πλάκα. Ως Πει-ραιώτης που ανέβαινα στην Αθήνα , μου άρεσαν ορισμένα τμήματα της πόλης, ένα από αυτά ήταν και η Πλάκα, η παλιά Πλάκα και στην οδό Πα-νός 17, κάτω απ’ την Ακρόπολη, έστησα το πρώ-το δωμάτιο που έζησα και ξεκίνησα την τέχνη, στην Αθήνα. Είναι σχεδόν προκλητικό ότι στο σύνολο των εκδόσεων σας δεν υπάρχει μια ‘έκπτωση’, απουσιάζει η ψευδής πρόφαση : «το κάνα-με για τις ανάγκες της αγοράς». Υπάρχει μια στόφα ποιότητας, αδιαμφισβήτητη ακόμη κι από κάποια/ον που μπορεί να μην τους αφο-ρά. Πώς το πετυχαίνετε αυτό;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Παραμένω σταθερός στις ιδέες μου, με αλλαγές εννοείται, όπως κάθε άν-θρωπος που θέλει να παρακολουθήσει και να αλ-λάξει στη ζωή και ξέρω πολύ καλά να μελετώ ένα ποίημα, ένα πεζό και να λέω τη γνώμη μου, κα-θαρά, σε αυτόν που το έχει γράψει. Τα πράγμα-τα έχουν δυσκολέψει πια. Όλοι οι εκδότες πιθα-νόν να θέλουν να εκδώσουν ένα βιβλίο και να γί-νει επιτυχία ή να βγάλει τα έξοδά του. Πολλές φο-ρές αρκούμαι στην ιδέα ότι τα χρήματα τα οποία έχω δώσει για να εκδοθεί ένα βιβλίο, αν μπορέ-σω να τα συγκεντρώσω σε ένα μικρό διάστημα 5- 6 μηνών, ενός χρόνου, θα είναι ένα θαύμα. Αλλά πολλές φορές αυτό το πράγμα, δεν πραγ-ματοποιείται διότι, όπως καταλαβαίνετε, όταν δεν κάνουμε κάτι μαζικό, που να αρέσει μαζικά στον κόσμο… … ο οποίος σήμερα έχει μια γνώμη δια-μορφωμένη από την τηλεόραση και από την έλ-λειψη κάποιας αισθητικής, παιδείας από το σχο-λείο. Κάτι που εμείς μάθαμε από τα σχολεία πα-λιότερα, από κάποιους καθηγητές που ενδια-φέρονταν να μας μορφώσουν, να πάμε στο θέ-ατρο κτλ. Πιθανόν και σήμερα να υπάρχουν τέ-τοιοι καθηγητές, που να οδηγούν τα παιδιά σε τέ-χνες έξω από το σχολείο, αλλά κάπως τα πράγ-ματα ήταν καλύτερα, νομίζω, παλιότερα. Η έλλει-ψη παιδείας, η έλλειψη μιας σωστής οικογένειας που θα έχει μια εφημερίδα στο σπίτι κάθε μέρα, που θα διαβάζει, που θα παρακολουθεί κάπως τα όμορφα βιβλία -ξέρετε ότι βγαίνουν περίπου 9.500 χιλιάδες τίτλοι το χρόνο- να κάνει μια επι-

΄

‘

Positive|34


35 |Positive


Τι μπορεί να κάνει κάποιον συγγραφέα να συνεχίσει να γράφει ενδεχομένως, αλλά να σταματήσει να εκδίδεται ;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Πολλά, πράγματα. Μπορεί να κάνει ένα πλούσιο γάμο. Μπορεί να θέλει να σταματήσει γιατί πια δεν έχει εκείνη τη φωνή που έγραφε. Υπάρχει ένα δαιμόνιο στους ανθρώ-πους, μια έξωθεν φωνή που υπάρχει μέσα όμως, που σε παρασύρει σε αυτό το δρόμο, Είναι τελεί-ως τρελός δρόμος. Γράφεις ένα ποίημα να συνα-γωνιστείς τον Καβάφη, τον Έλιοτ ή τον Όμηρο, τον Ευριπίδη, και θες να είσαι σπουδαίος και κα-λός. Να γράψεις ποιήματα και να συναγωνιστείς έναν πεθαμένο ποιητή! Κι όμως, πρέπει να ξε-κινήσεις να το κάνεις, μόνος σου στην κάμαρά σου, σ ΄ ένα τρένο , σ’ ένα σταθμό ΚΤΕΛ και μετά να το διαμορφώσεις. Αυτό έχει και μια μοναχικό-τητα. Σε διαλέγει. Πιστεύω στη μοίρα αυτών των προσώπων, η οποία σε οδηγεί, δεν μπορούμε να κάνουμε όλοι το ίδιο πράγμα, μερικοί έχουν αυτή τη διαφορά, είναι παρήγορο ότι είναι πολλοί κι ας μην έχουν το προνόμιο να δημοσιευτούν όλα τα κείμενα που έρχονται. Μπορεί εφάπαξ να δημο-σιεύσει κανείς κάτι, αλλά ο Δρόμος είναι μακρύς. Θέλει πολύ δουλειά και μελέτη. Όχι μόνο από τη μεριά του αναγνώστη, δηλαδή της γραφής σου, αλλά πρέπει να δεις κι άλλα πράγματα. Σ’ ενδια-φέρει η ποίηση; δεν θα διαβάσεις μόνο ποιητές, θα πας στον κινηματογράφο, σε μια συναυλία, σε μια χορευτική ή θεατρική παράσταση. Ένα άρτιο ποίημα μπορεί να έχει Ιατρική μέσα του, Αρχιτε-κτονική, Πολεοδομία, τα πάντα. Δεν μπορείς να περιγράφεις έναν άνθρωπο χωρίς να ξέρεις την Ψυχολογία ενός ανθρώπου ή την Ανατομία του σώματος του ανθρώπου . Έστω κι ενστικτωδώς.

Έχετε πει ότι στέκεστε στο καθημερινό, στο ασήμαντο ή ταπεινό…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: … δεν υπάρχουν ταπεινά, μ’ ενδιαφέρει το πιο δύσκολο, εμένα. Το να περι-γράφεις ένα χέρι που έχει κιτρινίσει από το τσιγά-ρο, ένα αγόρι που του τελειώνει μέσα στην κρύα νύχτα το γκάζι κι άλλα που δεν μπορώ να σας περιγράψω, που θα δείτε στα ποιήματά μου, στα πεζά μου.

Ρώτησα μια νεαρή φίλη τι ξέρει για την «οδό Πανός» και είπε πως έχει δει και αγοράσει το περιοδικό, από τον υπόγειο της Ομόνοιας, στο περίπτερο του Ηλεκτρικού. Τι κάνει αυτό το περιοδικό να ξεχωρίζει δίπλα στα ιλου-στρασιόν;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Η διαφορά. Το ασπρόμαυ-ρο, ενώ όλοι οι άλλοι είναι έγχρωμοι. Όταν ξεκι-νάγαμε ήμασταν φτωχοί κι εξακολουθούμε, δεν χρηματιζόμαστε, μας στηρίζει το κοινό . Τώρα έχουμε κι έγχρωμα εξώφυλλά και λόγω του ότι μειώθηκε το κόστος και επειδή κάποια βιβλία μας πήγαν καλά. Κι αυτό μας βοηθάει να κάνουμε άλλα βιβλία που ελπίζουμε κι αυτά να φτάσουν στον κόσμο.

Η σχέση σας με την τεχνολογία;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Γράφω χειρόγραφο κι ευ-τυχώς έχω γραμματέα εδώ και στην εφημερίδα. Δεν έχω χρόνο να μάθω. Κάποια στιγμή μπορεί να μάθω. Προσπαθώ να κάνω το καλύτερο. Ακό-μη δεν το έχω φτάσει από την πλευρά της διάδο-σης της δουλειάς μας.

Το χαρτί δεν θα πεθάνει ποτέ;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Εύχομαι τα δέντρα πάντα να είναι εκεί και πάντα να γεννιούνται νέα δέντρα κι έτσι να’ ναι πάντα η ζωή μας.

Το δικό σας γράμμα σ’ ένα νεαρό ποιητή πώς θα ξεκινούσε;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Θα έλεγα να έχει καθαρή τροφή, να προσέχει τους ανθρώπους που είναι κοντά του, να τους ξεδιαλύνει, ποιοι είναι οι κα-λοί και ποιοι όχι.

Να έχει καθαρό σώμα και μυαλό, να κάνει το μπά-νιο του, η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά, αν θέ-λει να είναι άρχοντας ας ξεκινήσει από το νερό. Είναι ποιητική η καθαριότητα;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Δεν μπορεί να κάνει ποιήμα-τα κάποιος που είναι βρώμικος, μπορεί να πε-ριγράψει όμως τη βρωμιά, την καταστροφή. Το έλεγε αυτό και ο Πυθαγόρας. Το έλεγε η Κάλλας στη Νέα Υόρκη στις σχολές των σοπράνο, αυτό τους δίδασκε την πρώτη μέρα, ποια θα είναι η τροφή τους , πώς θα είναι το δωμάτιο, τα μαξι-λάρια τους.

Μάνος Λαλόπουλος: Πείτε μας γι’ αυτή την ει-κόνα (αναφέρεται στη φωτογραφία που βρί-σκεται αριστερά από το γραφείο του ποιητή).

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Στο 2ο τεύχος είχαμε αυτήν την εικόνα. Την αγόρασα για 20.000 δραχμές το 1974. Ένα χρόνο πριν, είχα εμφανιστεί στα γράμ-ματα. Είναι του φωτογράφου Γιώργου Τουρκοβα-σίλη: ένας Ιταλός ναύτης κοιμάται στο σταθμό, τρένου μάλλον, περιμένει να πάρει το τρένο και κοιμάται. Το χρησιμοποιήσαμε ως «μότο» των εκδόσεων «οδός Πανός».

Μ.Λ.: Όπως επίσης είδα ένα καπέλο «Ναύ-σταθμος Σαλαμίνος»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Αυτό ήταν ενός φίλου που ήρθε, συνεργάτης μας εδώ, πολύ αγαπημένος, τελείωσε τη θητεία του, δεν το επέστρεψε, το έβαλε μόνος του στη βιτρίνα... Η βιτρίνα μας εί-ναι η καλύτερη των Αθηνών, έχουν σταματήσει μπροστά της διασημότητες, ο Ζαν- Πωλ Γκωτιέ για παράδειγμα. Έχει μικρά αντικείμενα, από το κλαμπ των μοναχικών καρδιών του λοχία Πέπερ, αρκουδάκια, γουρουνάκια, ζωγραφικοί πίνακες, αγάλματα από οδοντιατρικό γύψο και η πρώ-τη σελίδα της Le Monde όταν πέθανε ο Μάικλ Τζάκσον. Έτσι ακριβώς είναι και η ζωή μου: τα ετερόκλητα. Παίρνω ένα πρόσωπο της αρχαιό-τητας, που έχει πεθάνει και το βάζω με σημερι-νά πρόσωπα, μπλέκω τις εποχές, κάποιος μπο-ρεί να λέγεται Αλκιβιάδης κι αυτομάτως μπορεί να έχει επιρροές από τον Αλκιβιάδη που αναφέ-ρει ο Πλάτων.

Μ.Λ.: Κι αυτό είναι πολύ κοντά σ’ αυτό που λέμε η Ιστορία επαναλαμβάνεται.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Ο Γκάτσος ρωτούσε αν τα ονόματα που χρησιμοποιώ είναι πρόσωπα κι έλεγα είναι πρόσωπα που έχω συναντήσει. Κι όπως λέμε «Υπέρ Μνήμης», «Υπέρ Υγείας», αφήνοντας τα χαρτιά στους παπάδες, όπως στην αρχαιότητα έγραφαν στην Αφροδίτη: εμνήσθη επί καλώ, εμνήσθη επί κακώ, δεν με θυμήθηκες θεά του έρωτα. Τέτοια πράγματα πάντα συνεχί-ζονται στη ζωή μας. Δεν έχει σταματήσει τίποτα. Αρκεί να μπορείς να βλέπεις ή κάποιος να στα πει και ν’ αλλάξει όλη σου η ζωή. Εκεί που κάθε-στε, γιατί έχουν περάσει πολλοί άνθρωποι από εδώ, έχω μιλήσει και άλλαξε κάπως η ζωή τους. Κι εμένα κάποτε ή ζωή μου άλλαξε . Έσπασε ο καθρέφτης, ο πάγος και πέρασε το νερό μέσα, πέρασαν άλλα πράγματα. Κι έτσι πια είμαι σε μια κατάσταση που μπορώ να βλέπω και να υπάρ-χω, να κάνω κι άλλους να βλέπουν και να υπάρ-χουν, και να μπορούν να ζουν … στη διαμορ-φωμένη αθηναϊκή ή ελληνική ζωή, η οποία είναι πάρα πολύ δύσκολη.

Μ.Λ.: Το συμμερίζομαι αυτό περί δυσκολίας, ποια είναι η δική σας σκοπιά;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Έχω πει ότι ζω στη δική μου φανταστική χώρα και πόλη και προσπαθώ η ζωή μου να είναι, όχι ψεύτικη, σε κάποιο πύργο, αλλά μέσα σε αυτό τον κόσμο, να μπορώ να βλέπω και να περιγράφω την κίνηση των πραγμάτων, να περνά στα ποιήματά μου, στα πεζά μου, στο ραδιόφωνο που έκανα, στις εκθέσεις βιβλίου. Εί-μαι διευθυντής στο ένθετο της «Ελευθεροτυπί-ας», στη ‘’Βιβλιοθήκη’’ καταφύγιο θηραμάτων, μιλώ στον κόσμο, μου λεν κάποιο πρόβλημα που έχουν, προσπαθώ να τους το λύσω, μ’ ένα τρό-πο που πιστεύω ότι γίνομαι κατανοητός. Απ’ τη φύση μου έχω μάθει να αγαπώ τον κόσμο. Συνή-θως στην Ελλάδα για να είσαι σπουδαίος, παρι-στάνεις τον σπουδαίο. Αν πραγματικά εγώ είμαι κάτι, δεν θέλω να το υποδύομαι αλλά να ε ί μ α ι, κι είμαι αυτό.

Μ.Λ. Και ιδιαίτερα χαμηλών τόνων , όπως σας αντιλαμβάνομαι εγώ…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ: Δεν την έχω ψωνίσει…

Να σας ευχαριστήσουμε θερμά για την παρα-χώρηση αυτής της συνέντευξης.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΟΝΑΣ:Εγώ σας ευχαριστώ από καρδιάς. .

Ένας Ιταλός ναύτης κοιμάται στο σταθμό των τρένων : φωτογραφία του Γιώργου ΤουρκοΒασίλη από το 1974 που χρησιμοποιήθηκε ως “μότο” της ‘Οδού Πανός’.

Άποψη της βιτρίνας των εκδόσεων στη Διδότου 39.


Το έργο The Pride εξελίσσεται σε δυο διαφορετικές χρονιές με απόκλιση 50 χρόνια μεταξύ τους, το 1958 και το 2008. Τα πρόσωπα που παρουσιάζο-

νται με τα ίδια ονόματα μας φέρνουν αντιμέτω-πους με το χτες και το σήμερα και τις σημαντικές διαφορές αλλά και τα κοινά των δυο εποχών, που δεν είναι άλλο από τον παράγοντα άνθρωπο και τα αισθήματα του που μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Από την θεραπεία αποστροφής, θλιβερό έγκλημα του παρελθόντος, μέχρι την κατάκτηση του Gay pride, οι ήρωες ψάχνουν να βρουν τρό-πους να ξεπεράσουν την απομόνωση και την μο-ναξιά που βιώνουν. Ολόκληρη η ιστορία της ομο-φυλοφιλίας περνάει μέσα από αυτό το έργο, ιδι-αίτερη συγκινητική στιγμή, η ιστορία του θειου Harry που πεθαίνει από AIDS. Παρακολουθώ-ντας όμως την παράσταση δεν αισθάνεσαι ότι βλέπεις ένα gay έργο αλλά πρόσωπα και κατα-στάσεις οικεία σε όλους. Πρόκειται για μια παρά-σταση που με λιτά σκηνικά αλλά με ζωντανούς και δυναμικούς διαλόγους σε καθηλώνει από την αρχή ως το τέλος. Και οι τέσσερεις πρωταγωνι-στές: Πέτρος Λαγούτης, Στάθης Μαντζώρος, Λίλη Τσεσματζόγλου και Δημοσθένης Φίλιππας, είναι καταπληκτικοί και απέδωσαν πιστά τους χαρα-κτήρες του ‘50 και του 2000, ενώ οι γρήγορες εναλλαγές στους ρόλους τους, απέδειξαν το τα-λέντο τους. Εξαιρετική και η μουσική επιλογή των τραγουδιών του ‘50 και του σήμερα. Μια παρά-σταση που δεν πρέπει να χάσετε.

Η συγκλονιστική αληθινή ιστορία δυο εφήβων Ιρανών, των Ayaz Marhoni και Mahmound Asgari, που τον Ιούλιο του

2005 καταδικάστηκαν σε θάνατο ως ομοφυλό-φιλοι, δια δημόσιου απαγχονισμού στην πλατεία Edalat (ελληνικά σημαίνει ‘‘Δικαιοσύνη’’), έδω-σε το έρεισμα στον Δημήτρη Μωραΐτη να σκηνο-θετήσει σε δικό του σενάριο το θεατρικό ‘‘Κρυφά Απογεύματα’’ στο θέατρο Χώρα.

Η καταδίκη αυτή που συγκλόνισε τον κόσμο, δεν είναι και η μοναδική σε αυτήν την χώρα. Ιρανοί ομοφυλόφιλοι στο παρελθόν έχουν τιμωρηθεί σε θάνατο με άκρως ανατριχιαστικό και βάρβαρο τρόπο: θάβονταν ολόκληροι σε ένα λάκκο με μόνο το κεφάλι ελεύθερο και δολοφο-νούνται με δημόσιο λιθοβολισμό!!! (η θανατική αυτή ποινή αναφέρεται στο έργο και ως τιμωρία σε γυναίκα που είχε εραστή!) Το αναπόσπαστο ανθρώπινο δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής και το κατά πόσο η κοι-νωνία επεμβαίνει σε αυτό, πραγματεύεται ο σκη-νοθέτης, φτιάχνοντας μια φανταστική ερωτική ιστορία με πρωταγωνιστές τους δυο αυτούς άτυ-χους Ιρανούς. Τα ‘‘Κρυφά Απογεύματα’’ είναι τα μυστι-κά ραντεβού σε μια αποθήκη που κανονίζουν οι δυο έφηβοι Ιρανοί, ο Μαχμούτ και ο Τζαλίλ, για να ζήσουν τον έρωτα τους. Οι πρωταγωνιστές υποδέχονται τους θεατές ενώ βρίσκονται πάνω

στην σκηνή αδιάφοροι προς το κοινό -τον κόσμο- ερωτοτροπώντας με αστεία, σπρωξίματα, πει-ράγματα, αγκαλιές, φιλιά, γέλια. Παρουσιάζοντας μια ερωτική συμπεριφορά που σε άλλους μοιά-

Στο διαγωνιστικό τμήμα του 51ου Φεστι-βάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, προβλήθηκε και η ταινία ‘‘Θετικές Ιστο-

ρίες’’. Είναι μια σπονδυλωτή ταινία όπου 5 σκη-νοθέτες: Δημήτρης Παπαθανάσης, Χάρης Στα-θόπουλος, Δημήτρης Άντζους, Θανάσης Τότσι-κας και Δημήτρης Μπαβέλλας, δημιουργούν μια σύνθεση ιστοριών με αλήθειες και ψέματα για το AIDS. Η παραγωγή είναι της T-short του Κυριά-κου Χατζημιχαηλίδη, γνωστού από την μικρού μήκους ταινία ‘‘Οι άνδρες δεν κλαίνε’’ πάλι με θέμα το AIDS. Και όσο εκείνο το film του 2001 φάνταζε στα μάτια μου, όπως και στα μάτια κάθε οροθετικού υποθέτω, ασφυκτικά ενοχοποιητικό λόγω του θέματος του, τόσο διαφορετικά απενο-χοποιημένη φάνηκε σε μένα αυτή η καινούργια δουλειά του. Την ταινία ‘‘προλογίζουν’’ στους τίτ-λους της, μαρτυρίες οροθετικών και εθελοντών από τις ΜΗΚΥΟ: Κέντρο Ζωής –PRAKSIS –Θε-τική Φωνή.

Οι 7 μικρού μήκους ταινίες με τίτλους: Πραγμα-τεία –Δωμάτιο μηδέν –Το λάθος –Αίθουσα ανα-μονής –Αφού με ξέρεις –Θετικό; -SAiD, που όλες μαζί ονομάζονται Θετικές Ιστορίες λόγω της ορο-θετικότητας των ηρώων της, προσπαθώντας όμως ταυτόχρονα να αντιδιαστείλουν την αρνητι-

κότητα που τις περιβάλλει, στο κοινωνικό σύνολο έως και την σημερινή εποχή μας.

Είναι μια πραγματική επιτυχία του παραγωγού, των σκηνοθετών και των σεναριογράφων, εφό-σον από τα θέματα που πραγματεύονται απου-σιάζει –πιστεύω εσκεμμένα –η παρουσίαση ομο-φυλόφιλων ανδρών οροθετικών, ενώ σε αντιδια-στολή βλέπουμε οροθετικούς straight, νέους, με-σήλικες έως και …λεσβίες που έως τώρα πολλοί πιστεύουν ότι δεν τους αφορά. Η ταινία είναι με τέτοιο τρόπο σκηνοθετημένη που περνά σαφώς το μήνυμα ‘‘μας αφορά όλους’’.

Έξυπνοι διάλογοι, χιουμοριστική διάθεση αλλά και σωστές τοποθετήσεις είναι στα ατού της ται-νίας. Πανέξυπνο εύρημα και το τελευταίο film το Said, που ξεχωρίζει από τα άλλα και κλείνει κα-ταπληκτικά το όλο θέμα, με τον ιό HIV προσω-ποποιημένο σε παρανοϊκό τύπο να προσπαθεί να εισέλθει σε οποιανδήποτε ανθρώπινο οργα-νισμό βρίσκεται μπροστά του, αντιμετωπίζοντας όμως την σθεναρή αντίσταση από τα άτομα που συναντά, έχει σαν αποτέλεσμα το να διαλύεται κυριολεκτικά.

Την ταινία υποδέχτηκε με θερμά χειροκροτήμα-

Η εναρκτήρια πανηγυρική τελετή στο 22ο πα-νελλήνιο συνέδριο για το AIDS, 26 Νοεμβρίου, ξενοδοχείο Μ. Βρετανία ήταν αλλιώτικη από τις άλλες. Περιελάμβανε την παρουσίαση ενός σημαντικού βιωματικού πονήματος, ενός βιβλίου. Μέσα από το σεμνό ξεφύλλισμα και τον πανηγυρικό λόγο έβγαινε η εικόνα της μάχης. Μάχη επιβίωσης, ρατσισμός, φοβικότητα, στιγματισμός αλλά και αγώνας κι έρωτας για την ζωή, την έρευνα, την ενημέρωση. Τίποτα ξεκομμένο και όλα μαζί συν-θέτουν τον καμβά.Η έκδοση αυτού του βιβλίου είναι σύλληψη του Μάριου Λαζανά, γιατρού λοιμοξιολόγου, διευ-θυντή της Γ’ Παθ. Κλινικής του Κοργιαλένειου-Μπενάκειο Νος. του Ε.Ε.Σ. Το ΄βαλε μπροστά και με το γνωστό θετικό του πείσμα μάζεψε μία μία τις μαρτυρίες στον ίδιο χώρο, στον ίδιο χορό που σέρνουν η δική του μαρτυρία και ο αγώνας του τόσων χρόνων.

Κύρια παρουσία στην τελετή ένας λυγμός κι ένα δάκρυ στο ιστόρημα της εμπειρίας του.Γι’ αυτό αγαπάμε τον Μ. Λαζανά για τα μεράκια του και την προσφορά της αγάπης του. Αγαπά-με όμως και την ικανότητά του να επιλέγει συνερ-γάτες, φίλους, συναγωνιστές. Ένας κι ένας όλοι σε ένα τέλειο ρυθμό λειτουργίας και προσφοράς.Μαρτυρίες πολλές, 39 τον αριθμό, η μία κοντά στην άλλη ανθρώπων με τον HIV ή των δικών τους. Ποια πρώτη και ποια δεύτερη, σε όλες μέσα μία ρίζα πόνου για την απώλεια αγαπημέ-νων προσώπων, σε ύφος απλό κουβεντιαστό, που ξέρει να αξιοποιεί τις μαρτυρίες.Η δυναμική του βιβλίου πέρα από την πρωτοτυ-πία της σύλληψης είναι στάση μάχης. Είναι ένα μήνυμα και ένα αίτημα κοινά αποδεκτό.Όχι άλλο στίγμα. Όχι άλλος διασυρμός στο κοι-νωνικό προσκήνιο. Ένα-ένα τα κείμενα των μαρτυριών άλλα απλοι-κά, άλλα πιο σύνθετα και λογοτεχνικά, υφαίνουν

τον ιστό σαν σιγανές φωνές της μνήμης.Δεν είμαι βιβλιοκριτικός, είμαι βιωματικός ανα-γνώστης αυτού του βιβλίου και σαν τέτοιος δεν δικαιούμαι να σιωπήσω και να μην υμνήσω αυτό το θησαύρισμα των βιωμάτων. Τα καταγεγραμ-μένα σ’αυτό βιώματα αποτελούν διαχρονική αξία και ελπίδα για όσα πέτρινα χρόνια έζησαν οι άν-θρωποι, σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις και για όσα ισως ζήσουν στο μέλλον. - Λ.Β.

ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ “Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ”, Εκδόσεις Focus on health. Ε.Π.Ε

Ενδιαφέρουσα σημείωση – Το βιβλίο θα διατίθε-ται στα βιβλιοπωλεία IANOΣ (Αθήνας & Θεσσαλονίκης) έναντι 20€ και ακόμη ποιο ενδιαφέρων, τα έσοδα θα δο-θούν για οικονομικούς μετανάστες με AIDS.

THE PRIDEΣτη Θεατρική Σκηνή ‘Ζωή Λάσκαρη’ Πολυχώρος Αθηναΐς

γράφουν :Παναγιώτης ΒότσηςΛεωνίδας Βακερλής

ΚΡΥΦΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ Του Δημήτρη Μωραΐτη στο Θέατρο Χώρα

ΘΕΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΖΩΗ ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ

Και μια σημαντική λεπτομέρεια ο συγγραφέας Alexi Kaye Campbell, γεννήθηκε στην Αθήνα από Έλληνα πατέρα και Αγγλίδα μητέρα. Το δε έργο του έχει τιμηθεί με το βραβείο ‘‘John Whiting

Award’’ για το καλύτερο θεατρικό έργο, ενώ προ-τάθηκε για το βραβείο ‘‘Drama League’’ ως καλύ-τερη παραγωγή θεατρικού έργου και ως καλύτε-ρη Off Broadway παραγωγή. - Π.Β.

τα το κοινό του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η πα-ραγωγή είναι ήδη σε αναζήτηση εταιρείας διανο-μής ώστε να μπορέσει να βγει και στις αίθουσες, αλλά και σε DVD με πολλά extras, ανάμεσα τους και τις ολοκληρωμένες συνεντεύξεις των εκπρο-σώπων των ΜΗΚΥΟ που εμφανίστηκαν.

Ο Πέτρος Λαγούτης και ο Στάθης Μαντζώρος στην παράσταση THE PRIDE σε σκηνοθεσία Σταύρου Στάγκου.

νται πάνω σε πέντε τσουβάλια με τον ένα ξα-πλωμένο πάνω στον άλλο, και με χέρια ανοιγ-μένα σαν τα πουλιά έτοιμα να πετάξουν, έχο-ντας από κάτω τους ένα παγκόσμιο χάρτη, είναι άκρως ερωτική και συγκινητική.

Πολύ ορθά ο σεναριογράφος χαρακτήρισε το βλέμμα του ενός επιθυμία και του άλλου πόθο. Η επιθυμία του Τζαζίλ, θα είναι στη συνέχεια ανησυχία, θα φοβάται τα πάντα δίπλα της, θα χαλιναγωγηθεί και θα υποταχθεί σε μια κοινω-νία υποκριτική (πολύ ωραία περνά αυτή η υπο-κρισία, στις σκηνές του DVD που προβάλλο-νται κατά την διάρκεια του έργου: χαμάμ αν-δρών, αγοράκια χορευτές). Όπως υποτάχθηκε και ο ξάδερφος του Mahmound σε ένα συμβα-τικό γάμο σαν και αυτόν που θα επιλέξει στο τέ-λος και ο Τζαλίλ για να σωθεί.

Ενώ ο πόθος του Μαχμούτ -που δεν ανησυχεί

ζει αδιανόητη, άλλους η ηλικία έχει κάνει να λη-σμονήσουν και άλλους η σεξουαλική απελευθέ-ρωση του δυτικού κόσμου την έχει κατατάξει σε φανταστική. Η σκηνή που τα δυο παιδιά βρίσκο-

ιδιαίτερα, επειδή ακριβώς ζει τα αισθήματα του- δεν μπορεί να βρει διέξοδο πουθενά και ιδίως σε μια καταπιεστική κοινωνία. Αυτός ο πόθος θα τον οδηγεί πάντα σε αναζήτηση ενός κόσμου κάπου στον χάρτη της γης: βορράς -νότος -ανατολή –δύση, έχοντας οδηγό την πυξίδα που του χάρισε η ‘‘επιθυμία’’ του Τζαλίλ.

‘‘Δεν μπορώ να φύγω χωρίς εσένα’’, ‘‘δεν μπο-ρώ να ζήσω χωρίς εσένα’’ εξομολογείται συγκλο-νιστικά ο Μαχμούτ –Γιώργος Βουβάκης, (ο ηθο-ποιός που ξεχωρίζει για την ερμηνεία του, το ζε-στό του βλέμμα, τις κινήσεις του, το χαμόγελο του, όλα στοιχεία ενός ερωτευμένου εφήβου). Στο τέλος θα είναι αυτός που θα πληρώσει το τί-μημα.

Το σενάριο έχει κάποιες αδυναμίες τις οποίες όμως καλύπτουν οι εξαιρετικές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών. Ο Γιώργος Βουβάκης κλέ-

βει την παράσταση, είναι συγκλονιστικός και πι-στεύω ότι στο μέλλον θα ακούσουμε πολλά για αυτόν. Ο Τάκης Παρασκευόπουλος, στην πρώ-τη του επαγγελματική δουλειά είναι πιο πειστικός ως Ιρανός, αλλά δεν βοηθά τον και πολύ το κεί-μενο του για να απογειώσει τον ρόλο του. Ενώ ο τρίτος της παρέας, ο Ανέστης Χρυσάφης στα, μό-λις πέντε λεπτά που εμφανίζεται στο τέλος της παράστασης, δεν έχει τον χρόνο να συντονιστεί μέσα στο έργο και να καθορίσει τον ρόλο του στο κοινό. Ξενίζει τόσο με τα ‘‘δυτικότροπα’’ ρούχα του, όσο και με το όλο στυλ του που αυτόματα μας μεταφέρει κάπου στην Δύση και μας αποσυ-ντονίζει. Τα σκηνικά λιτά και λειτουργικά, ο φωτισμός, ο ήχος και το βίντεο εξαιρετικά. Η παράσταση έχει προγραμματιστεί να παίζεται μέχρι και το τέλος Ιανουαρίου και δεν θα πρέπει να την χάσετε. - Π.Β.

TEXNH & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ


Η απόλυτη αντιστροφή των κατα-στάσεων! Πώς τα ‘χουμε κάνει πάλι έτσι? Τι να πω… Ξέραμε όλοι πως μια εποχή το δύσκολο ήταν να βρεις ερωτικό σύντρο-

φο. Υπήρχαν εμπόδια όταν οι άνθρωποι ήθελαν να δημιουργήσουν σχέσεις, πόσο μάλλον σε-ξουαλικές σχέσεις. Έτσι τα ακούσαμε από τους δικούς μας καθώς μεγαλώναμε, έτσι τα είδαμε στις ασπρόμαυρες (και καμιά φορά στις έγχρω-μες) ελληνικές ταινίες, έτσι τα μάθαμε, τέλος πά-ντων…

Και βγήκαμε έξω στον πραγματικό κόσμο και τι να δούμε? Άπειρες ευκαιρίες για sex, άπειρες… Διαθεσιμότητα και χαλαρότητα… Κανένα πρό-βλημα, καμία αναστολή, κανένα απολύτως θέμα. Μια χαρά! Η απόλαυση του έρωτα στο πιάτο μας. Εύκολα. Έτσι φτάσαμε στα 30 μας και ακόμα δεν είμαι σίγουρη πως έχουμε μάθει ότι οι άνθρωποι έχουν και άλλα όργανα εκτός από τα γεννητικά. Μια ολόκληρη γενιά (και κάτι παραπάνω) που μάλλον δεν έμαθε ποτέ να βλέπει τα άτομα ως ψυχές και τα βλέπει ως επιλογές που ανοίγονται μπροστά της.

ΟΧΙ ΠΙΑ SEXΜΟΝΟ ΦΙΛΟΙ!

της Κατερίνας Ζήση

ένα βλέμμα που πολύ απέχει απ’ όσα πραγματι-κά εκείνη τη στιγμή σκεφτόμαστε. Πείσαμε με κά-ποιο τρόπο με τον καιρό τους εαυτούς μας ότι το κάνουμε για τους άλλους. Για να μην τους πλη-γώσουμε, για να μην τους φέρουμε σε δύσκολη θέση, για να μη διαταράξουμε την ηρεμία τους. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για άτομο που μπορεί να αποτελέσει στο μέλλον ερωτικό-σεξουαλικό στό-χο. Εκεί είναι που παρουσιάζουμε κάτι λιγότερο από τα μισά χαρακτηριστικά της προσωπικότη-τάς μας. Έχουμε εκπαιδευτεί κοινωνικά να το κά-νουμε, έχουμε ζυμωθεί μ’ αυτό, λες και όσα νιώ-θουμε και φανταζόμαστε διαφέρουν από εμάς τους ίδιους, δεν είναι κομμάτι μας και πρέπει να καλυφθούν καλά για να γίνουμε αρεστοί.

Δε θέλω να συναντώ άλλους ανθρώπους που συμπεριφέρονται έτσι, ούτε αρσενικούς, ούτε θη-λυκούς. Θέλω αλήθειες. Αλήθειες που θα με κά-νουν καλύτερη. Αλήθειες που θα με βοηθήσουν να δουλέψω πιο πολύ τον εαυτό μου. Και φυσικά θέλω το δικαίωμα σε υγιείς συναισθηματικά σχέ-σεις, ανοικτές, ειλικρινείς και επίπονες, από κεί-νες που θα με φέρουν πραγματικά κοντά σε αν-θρώπους και θα μου επιτρέψουν να καταλάβω όσο γίνεται τι έχουν μέσα στην ψυχούλα τους. Θέλω να μπορώ να μοιραστώ ό,τι κουβαλάω χω-ρίς φόβο και πάθος..

«Σ΄ ΕΣΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΚΟΥΤΕ»*του Νίκου Βλαχάκη

ΠΑΡΑΚΑΛΩ-ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΕΤΕ ΛΙΓΗ ΗΣΥΧΙΑ!

ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ-ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΕΤΕ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ.

ΕΓΩ, ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ!

Από το 2007 ξεκινήσαμε να δημοσιεύου-με στο περιοδικό μας επιστολές που μας στέλνουν οροθετικοί κρατούμενοι των Φυ-

λακών Κορυδαλλού. Όλα αυτά τα χρόνια τους πα-ρακολουθούμε με αγωνία να διαμαρτύρονται -δικαί-ως- για τις άθλιες συνθήκες κράτησής τους, που επι-βαρύνουν ακόμα περισσότερο τα προβλήματα υγεί-ας τους, ενώ προσπαθούν να επιβιώσουν σε συνθή-κες που καταπατούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα. Η πιο συγκλονιστική από τις επιστολές αυτές έγραφε ανάμεσα σε άλλα: «Είμαστε σε κελιά με 5-6 άτομα. Ξεχασμένοι σε μια γωνιά του νοσοκομείου, σαν λε-προί, ξεκομμένοι από τους άλλους ανθρώπους. Σπι-ναλόγκα του 2007. Αν είσαι στην Ελλάδα του 2007 φτωχός, άρρωστος και κρατούμενος, τότε καλύτερα να σκάψεις μόνος σου το λάκκο σου για συντομία». Κι ενώ οι επιστολές δημοσιεύονται παράλληλα και σε αρκετά άλλα μέσα, αναγνώστες και κρατικοί λειτουρ-γοί κουνούν για λίγο το κεφάλι επιδοκιμαστικά και το θέμα λήγει εκεί, ενώ οι κρατούμενοι εξακολουθούν όλο αυτό τον καιρό να ζουν στο περιθώριο όχι μόνο της κοινωνίας, αλλά και του ίδιου του σωφρονιστικού συστήματος.

Από τις αρχές του 2008 επίσης παρακολουθούμε τις διαδοχικές και μαζικές απεργίες πείνας των οροθε-τικών κρατουμένων με την παράλληλη άρνηση λή-ψης των αντιρετροϊκών τους φαρμάκων. Διαμαρτυ-ρόμενοι για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους, όλα αυτά τα χρόνια διεκδικούν τα αυτονόητα: να μη στοιβάζονται πολλοί άρρωστοι κρατούμενοι σε μικροσκοπικά κελιά, να λαμβάνουν τη θεραπεία τους (τις μισές μέρες του μήνα είναι χωρίς θεραπεία λόγω έλλειψης φαρμακευτικής αγωγής!), να μπορούν να προαυλίζονται επαρκώς. Πριν λίγους μήνες έλα-βε τέλος ακόμα μία απεργία πείνας των κρατουμέ-νων, χωρίς ωστόσο την παραμικρή εγγύηση εκ μέ-ρους του κράτους για την ικανοποίηση των αιτημά-των τους. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμ-μές οι κρατούμενοι έχουν καταθέσει μήνυση εναντίον της Διοίκησης των Φυλακών Κορυδαλλού και εκκρε-

μεί το δικαστήριο. Κατά πάσα πιθανότητα μέχρι την κυκλοφορία του επόμενου τεύχους θα έχει εκδικαστεί η υπόθεσή τους. Θα δικαιωθούν; Το ευχόμαστε, αν και είμαστε κάπως καχύποπτοι ως προς τις προθέ-σεις και την αποτελεσματικότητα των κρατικών φο-ρέων. Αν η έκβαση είναι αρνητική, τι άλλο μπορούν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι για να εισακουστούν;

Πρόσφατα το Positive ξεκίνησε μία προσπάθεια συ-νεργασίας με την Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, και επιθυμία μας είναι να συνεχι-στεί αυτή η επαφή, ώστε να έχουμε ακόμα μεγαλύτε-ρη ενημέρωση σε θέματα που αφορούν στους ορο-θετικούς κρατούμενους. Όπως αναφέρεται και στην ιστοσελίδα της, «η Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων είναι μια συλλογική προσπάθεια που αφορά κυρίως τις συνθήκες κράτησης σε κρατη-τήρια και φυλακές. Είναι ένα μοναδικό, εδώ και χρό-νια, κινηματικού τύπου εγχείρημα. Ξεκίνησε τα πρώ-τα βήματά της τον Μάιο του 2006 μετά το συμβάν με το κελί 80 στον Κορυδαλλό, όπου βρήκαν τρα-γικό θάνατο 4 άνθρωποι. Υπενθυμίζει το αυτονόη-το, ότι δηλαδή σύμφωνα και με το νόμο, εγκλεισμός σημαίνει στέρηση ελευθερίας και μόνο. Δεν σημαίνει ηθική ή φυσική εξόντωση των ανθρώπων». Στόχος μας κοινός είναι η αλληλεγγύη προς τους κρατούμε-νους που αγωνίζονται για μια ανθρώπινη και αξιο-πρεπή διαβίωση.

Υ.Γ. Συχνά λαμβάνουμε στο περιοδικό μας επιστο-λές διαμαρτυρίας από οροθετικούς κρατούμενους και προσπαθούμε όσο μπορούμε να τις δημοσιεύου-με, γνωρίζοντας εκ των πραγμάτων ότι τα μέσα που

διαθέτουν για να ακουστεί η φωνή τους είναι πενι-χρά. Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα μίας επι-στολής που μας ήρθε πρόσφατα και δίνει επακριβώς την εικόνα της ποινικής τους μεταχείρισης: «Ο προ-σωρινά κρατούμενος Σ. Α. νοσηλεύεται σε νοσοκο-μείο φυλακών πάσχων από την ανίατη αυτή ασθέ-νεια. Κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του και λόγω των συνθηκών κράτησης, πέραν της ανίατης αυτής ασθένειας και των γνωστών παρενεργειών της, γνω-στές σε ένα ευρύ κοινό γενικών γνώσεων, παρουσία-σε πνευμονοπάθεια, διαταραχές ηπατικής λειτουργί-ας και τοξική ηπατίτιδα, καθώς και αντιδραστική κατά-θλιψη. Αμέσως μετά τη μεταφορά του σε γενικό νοσο-κομείο εκτός των φυλακών υπέβαλλε αίτημα αντικα-τάστασης της προσωρινής κράτησής του με άλλους περιοριστικούς όρους, αίτημα το οποίο και απορρί-φθηκε αρχικώς, γι’ αυτό και προσέφυγε ενώπιον του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών. Το Συμβούλιο σε μυ-στική συνεδρίαση και χωρίς την παρουσία του συνη-γόρου υπερασπίσεως, που είχε ζητήσει να περευρε-θεί για να εκθέσει όλους τους λόγους που συνηγο-ρούν στην αντικατάσταση της προσωρινής κράτησης του κρατούμενου, χωρίς καν να ανακοινώσει την ημέ-ρα και την ώρα της συνεδρίασής του, απέρριψε εκ νέου το αίτημά του…»

*Τίτλος δανεισμένος από το ομώνυμο θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη.

Δεν ξέρω τι γινόταν παλιά και πια εποχή είναι πιο αγνή, αλλά νιώθω πως έχω ανάγκη από φίλους. Υπάρχουν φάσεις που δεν χρειάζομαι κανένα ερωτικό ερέθισμα ή που νιώθω πως είμαι κα-λυμμένη για το συγκεκριμένο θέμα, που θέλω να γνωρίζω και να συναναστρέφομαι μόνο ανθρώ-πους που θα με βλέπουν ως άνθρωπο. Ας βλέ-πουν όλες τις εκφάνσεις μου, δεν έχω διάθεση να τις κρύψω. Δεν θα είχε και νόημα έτσι άλλω-στε. Κανείς μας δεν είναι τέλειος, άνθρωποι είμα-στε όλοι και έχουμε ανάγκη από πράγματα τόσο όμοια, αλλά τόσο διαφορετικά.

Σκέφτομαι κάποιες φορές πώς θα ήταν αν υπήρ-χε ένας (θα προτιμούσα να είναι περισσότεροι, βέβαια) άνθρωπος με τον οποίο θα μπορού-σα να βγάλω στην επιφάνεια το 100% του εαυ-τού μου. Πόσο τέλεια θα ήταν αν κατάφερνα να δώσω και να εισπράξω από τον άλλον ακριβώς όσα έχω και έχει μέσα του, χωρίς περιστροφές και εξωραϊσμούς. Και πόσο καταπληκτική θα γι-νόταν αυτή η σχέση αν ο άνθρωπος αυτός δεν ανήκε στο δικό μου φύλο, αλλά στο άλλο. Να μοι-ράζομαι με κάποιον τόσο διαφορετικό από μένα στα βιώματα, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, ό,τι μπορεί να δημιουργήσει το μυαλό, ό,τι μπο-ρεί να γεννήσει η ψυχή.

Μια τέτοια σχέση φαίνεται ίσως εκ πρώτης όψε-ως πολύ τρομακτική. Να ανοίγεις το στόμα σου και να αμολάς έτσι αβίαστα όλα όσα σου κατεβαί-νουν... Έχουμε συνηθίσει να κρύβουμε τις αρνη-τικές ή τις παλαβές σκέψεις μας και αντί γι ‘αυ-τές να χαρίζουμε συχνά ένα πλατύ χαμόγελο ή

...


● Στο προηγούμενο τεύχος του POSITIVE στην στήλη ‘Συντάκτες της στρογγυλής τραπέζης’’ με θέμα ‘’To trust or not to trust’’ That’s the question, οι συντάκτες του περιοδικού συζητούσαν το θέμα του κατά πόσο εμπιστεύεσαι την οροθετικότητα στον χώρο της εργασίας, στους φίλους και στους γιατρούς. Συγκεκριμένα για τους γιατρούς ανα-φέρθηκαν σε αυτούς που πιο συχνά έχουμε την ανάγκη τους, στους οδοντίατρους. Ωστόσο, δεν αναφέρθηκε πως δεν είναι υποχρέωση κανε-νός οροθετικού να αποκαλύψει σε οδοντία-τρο την κατάσταση του. Δεν είναι δική του ευ-θύνη τι θα γίνει, η ευθύνη είναι εξ ολοκλήρου των οδοντιάτρων που πρέπει να αντιμετωπί-ζουν όλους τους πελάτες τους ως φορείς του HIV και της ηπατίτιδας. Δυστυχώς, για το θέμα αυτό που μας έχει ταλαιπωρήσει όλους, η ευθύ-νη έχει μεταφερθεί εξ ολοκλήρου στους οροθετι-κούς και έχει μπερδέψει αρκετούς στο τι να κά-νουν, θα ήθελα να ακουστεί δυνατά και η κάθε-τη άποψη των οροθετικών όπως βγαίνει μέσα από τις φωνές του Κέντρου Ημέρας.Πρόσφατα διαγνωσμένος οροθετικός όταν το είπε στον οδο-ντίατρο του πήρε την απάντηση ότι: ‘‘δεν μπορεί να τον αναλάβει γιατί δεν έχει τον κατάλληλο εξο-πλισμό’’. Και όταν ο οροθετικός του αντέταξε ‘‘ναι αλλά τον καιρό που δεν το ήξερα και ερχόμουν σε εσάς; ή τώρα, αν δεν σας το έλεγα;’’, έρχεται η απάντηση του γιατρού που μας αφήνει άφωνους ‘‘άλλο αυτό, τότε δεν θα το ήξερα ούτε και εγώ’’!!!

Η στάση και η απάντηση αυτή γενικά δείχνει έναν γιατρό που δεν σέβεται τον εαυτό του, τους πελά-τες του, την επιστήμη του και πάνω από όλα είναι ένας κακός γιατρός. Είναι μια εγκληματική περί-πτωση γιατρού. Ο σωστός και καλός επαγγελμα-τίας γιατρός δεν θα έδινε ποτέ μια τέτοια απάντη-ση γιατί ξέρει πως αντιμετωπίζει όλα τα περιστα-τικά του ως οροθετικούς, και αυτούς που ξέρουν την κατάσταση της υγείας τους αλλά και αυτούς που δεν γνωρίζουν την κατάσταση τους.

Φυσικά δεν μας διαφεύγει ότι πίσω από μια τέ-τοια απάντηση, συχνά κρύβεται ο φόβος μην τυ-χόν μαθευτεί ότι κάποιος πελάτης στο οδοντια-τρείο είναι οροθετικός και έτσι χάσουν την υπό-λοιπη πελατεία τους. Αλλά επειδή το έχω ζήσει όλο αυτό, έχω την βεβαιότητα ότι η αυθόρμητη αυτή απάντηση των οδοντιάτρων, έχει να κάνει περισσότερο με την άγνοια τους και το πόσο ανε-νημέρωτοι είναι, και κατά συνέπεια πόσο επικίν-δυνοι είναι για όλους τους ασθενείς τους. Κάποια στιγμή η πολιτεία ή ο οδοντιατρικός σύλλογος θα

πρέπει να επανεξετάσει τις άδειες όλων αυτών των ‘γιατρών’. Και θα πρέπει να αφήσουν τα ‘σά-πια’ του στυλ ‘‘δεν έχω το κατάλληλο εξοπλισμό’’, γιατί όταν ένας οδοντίατρος δηλώνει ότι δεν έχει τον κατάλληλο εξοπλισμό για έναν οροθετικό, αυ-τόματα σημαίνει ότι δεν παρέχει καμιά ασφάλεια σε όλη την πελατεία του.

● Σε συνέντευξη που πήρα για την καμπάνια που συνδιοργάνωσε το Κέντρο Ζωής και η Praksis: ‘‘Ενημέρωση –Προφύλαξη –Εξέταση, Το δικό μας μότο ζωής’’, ο Δημήτρης σε ερώτηση μου σχετικά με ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι στους ορο-θετικούς, μου εξομολογήθηκε κάτι σχετικό με το προηγούμενο θέμα: ‘‘Θα σας πω ένα παράδειγ-μα πάρα πολύ πρόσφατο, συγκεκριμένα πριν 10 μέρες. Με είχε πιάσει ένας μεγάλος πονόδοντος, έλεγα πότε θα ξημερώσει να πάω στον γιατρό. Σας μιλώ ειλικρινά και πιστέψτε με, απευθύνθη-κα σε δέκα οδοντίατρους. Από τους δέκα οι εννιά με τον τρόπο τους δεν με θέλανε. Αυτό και μόνο λέει πολλά’’.

● Το παράδειγμα της Ελλάδας να δικαιώνουν τα δικαστήρια εργοδότες όταν απολύουν οροθε-τικό, βρήκε μιμητές, πού αλλού; σε ένα απόλυ-τα αυταρχικό καθεστώς όπως είναι αυτό της Κί-νας. Τώρα που αυτή η χώρα αρχίζει κάπως να εκδημοκρατίζεται, σε συνάρτηση με την Ελλη-νο-Κινεζική συνεργασία, ύστερα από την σκυτά-λη των Ολυμπιακών αγώνων, θεώρησε καλό να παραλάβει από εμάς και παραδείγματα εξασφά-λισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για αυτό και δικαστήριο της Κίνας έκρινε ότι ένας νεαρός Κινέζος δάσκαλος, ο οποίος είναι οροθετικός, δεν μπορεί να διδάσκει, παρότι διαθέτει τα ανά-λογα προσόντα κι έχει περάσει το επιβεβλημέ-νο για την Κίνα στάδιο των τεστ και των προσω-πικών συνεντεύξεων. Ωστόσο στην χώρα αυτή ζητούν και ιατρικές εξετάσεις όπου αποκάλυ-ψαν την οροθετικότητα του. Στην Κίνα μιλούν για πρώτη περίπτωση τέτοιων διακρίσεων, ενώ ο νε-αρός δάσκαλος δηλώνει ότι ‘‘δεν ζητά αποζημίω-ση αλλά τη δουλειά που του αξίζει’’. Ο δικηγόρος του θα εφεσιβάλει την απόφαση, και ελπίζουμε να μην χρειαστεί να ακολουθήσουν το παράδειγ-μα του Άρειου Πάγου. Σε αντίθετη περίπτωση, το γελοίο της υπόθεσης θα είναι να αποδειχτεί τελι-κά ότι το μέχρι χτες φασιστικό κράτος της Κίνας είναι πιο δημοκρατικό από εμάς. Ας μένει σε εμάς μόνο να ψωρουπερηφανευόμαστε ότι είμαστε η χώρα που γέννησε την Δημοκρατία.

● Οι οροθετικοί που είναι υπό αγωγή με μη ανιχνεύσιμο ιικό φορτίο (μικρή ποσότητα ιού) δεν μπορούν εύκολα να μεταφέρουν τον ιό HIV, και η μεγαλύτερη ευθύνη για τiς νέες μο-λύνσεις πέφτει σε αυτούς που ‘‘κρύβονται’’ πίσω από την άγνοια του ‘‘δεν το ξέρω’’ ή ‘‘δεν με αφορά’’, αυτούς που τελούν σε μακαριότητα και δεν πάνε να εξεταστούν, παρόλο που οι περισ-σότεροι γνωρίζουν ότι έχουν λόγους για να εξε-ταστούν. Ο Τζανέτος Αντύπας, πρόεδρος της PRAKSIS, δήλωσε σε συνέντευξη τύπου, ότι οι ‘‘κρυφοί’’ οροθετικοί φθάνουν στις 20.000. Αυτό βγαίνει σύμφωνα με την PRAKSIS, από τον πολ-λαπλασιασμό επί τρία του αριθμού των δηλωμέ-νων κρουσμάτων, που είναι και η διεθνή πρακτι-κή των ΜΚΟ για την εκτίμηση του αριθμού των οροθετικών. Ενώ από την επίσημη πλευρά της πολιτείας το ΚΕΕΛΠΝΟ εκτιμά επιδημιολογικά ότι η διάδοση του ιού φθάνει στο 0,13% του ενερ-γού σεξουαλικά πληθυσμού άνω των 15 ετών, και υπολογίζει σε 4.000 περίπου τους ‘‘κρυφούς’’ οροθετικούς. Από έρευνα που έγινε το 2008 στις ΗΠΑ σε 7 μεγάλες πόλεις, αγνοούν ότι είναι μο-λυσμένοι από τον ιό HIV το 25% των οροθετικών. Σύμφωνα με άλλη επίσημη έρευνα που διενεργή-θηκε στις ΗΠΑ οι οροθετικοί που δεν έχουν επί-γνωση της κατάστασης της υγείας τους, ή αν θέ-λετε επιλέγουν να μην θέλουν να γνωρίζουν ότι είναι οροθετικοί και δεν πάνε να εξεταστούν, ευ-θύνονται για το 54% -70% των νέων περιστα-τικών της HIV λοίμωξης. Αυτό οδηγεί ορισμένα κράτη όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία, να σκέφτο-νται ως και την υποχρεωτική εξέταση για AIDS, σε όλο τον πληθυσμό, πιστεύοντας έτσι ότι μπο-ρούν να αντιμετωπίσουν την όλο και αυξανόμενη τάση των νέων μολύνσεων. Ας τονίσουμε όμως για άλλη μια φορά, ότι δεν θα πρέπει να μετα-φέρεται η ευθύνη της μετάδοσης εξ’ ολοκλήρου στους ‘‘κρυφούς’’ οροθετικούς, αλλά και στους ανενημέρωτους –με την αντίστοιχη ευθύνη της πολιτείας σε αυτό –που αποδέχονται με την συμ-μετοχή τους στο σεξ, την μη χρήση του προφυ-λακτικού. Στην Ελλάδα το 1998 ήταν η χρονιά με τις περισσότερες νέες μολύνσεις και ακολουθεί το 2008 και το 2009, ενώ πιστεύεται ότι και το 2010 θα κυμαίνεται στα ίδια ποσοστά. Αξίζει να σημει-ωθεί ότι από τα 426 νέα δηλωθέντα οροθετικά άτομα στην χώρα μας για το 2009, πάνω από τα μισά, το 50% -55% είναι ‘‘late presents’’ δηλαδή άτομα τα οποία διαγνώστηκαν με μεγάλη καθυ-στέρηση και ενώ είχαν ήδη παρουσίαση κάποια σημαντική λοίμωξη. Το να διαγνωστείς όσο πιο σύντομα γίνεται και όχι με μεγάλη καθυστέρηση είναι πολύ σημαντικό γιατί προφυλάσσεις και θω-ρακίζεις καλύτερα τον οργανισμό σου έναντι του ιού. Σε έρευνα που έγινε στην Μεγάλη Βρετανία ,

αποδείχτηκε ότι το 40% των θανάτων από τον ιό (397 θάνατοι για την χρονιά 2005), οφειλόταν σε χρονικά καθυστερημένη διάγνωση της λοίμωξης, το 29% σε επιπλοκές από την αντιρετροική θερα-πεία, το 12% σε χαμηλή ανταπόκριση του ασθε-νή στην θεραπεία και το 6% σε μη συμμόρφωση του ασθενή προς την θεραπεία.

● Ο Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ, μας κάνει την χάρη και δίνει συγχωροχάρτι υπό προϋποθέσεις σε όσους χρησιμοποιούν προφυλακτικό, ώστε να παρεμποδιστεί, λέει, η εξάπλωση του AIDS. Σε βιβλίο του που εξέδωσε με τίτλο ‘‘Φως του κό-σμου’’, παραβλέπει την πραγματική διάσταση του θέματος του AIDS, και αναφέρει ότι ‘‘η χρή-ση του προφυλακτικού από ιερόδουλους και των δυο φύλων είναι το πρώτο βήμα για την ηθική τους αποκατάσταση. Είναι το πρώτο δείγμα ανά-ληψης ευθύνης των πράξεων τους’’, και σε εμάς βέβαια έμμεσα πετάει την αρρωστημένη ιδεολο-γία αιώνων της εκκλησίας σεξ = πορνεία. Ας μην ξεχνάμε τη στάση που είχε τηρήσει το 2009 κατά την διάρκεια επίσκεψης του στο Καμερούν με ακραίες δηλώσεις του, ότι το AIDS δεν αντιμετω-πίζεται με το προφυλακτικό, αλλά αντίθετα επι-δεινώνεται.Από την δική μας μεριά, η Ορθόδο-ξη εκκλησία σιωπηλά αποδέχεται αυτές τις από-ψεις, παριστάνοντας με την αδιαφορία της δήθεν την πιο προοδευτική. Αλλά αυτούς τώρα τους καίνε άλλα, πώς δηλαδή να καλύψουν σκάνδαλο με ιεράρχη που πάσχει από AIDS! Ο Μητροπο-λίτης φημολογείται –με αρκετή χαιρεκακία όπως συνηθίζεται ανάμεσα στους κύκλους των μητρο-πολιτών –ότι η υγεία του είναι σε τόσο άσχημη κατάσταση που δεν είναι σε θέση να παραβρε-θεί ούτε καν στη Ιερά Σύνοδο. Τα ροζ σκάνδα-λα ξέρουμε ότι δεν έλειψαν ποτέ από τους κόλ-πους της εκκλησίας, δεν θα μπορούσαν όμως οι ιεράρχες να μιλάνε για την χρήση του προφυλα-κτικού στο ποίμνιο τους, αλλά ταυτόχρονα –έτσι σαν παράδειγμα για τους άλλους βρε αδελφέ – να τα ‘‘χρησιμοποιούν’’ και οι ίδιοι; Αλλά πότε η εκκλησία υπήρξε παράδειγμα προς όλους; Ακό-μα και τώρα ενόψει οικονομικής κρίσης που ο λαός υποφέρει και στενάζει, η εκκλησία με την τε-ράστια περιουσία που διαθέτει, συνεχίζει να συ-μπεριφέρεται ως επιχειρηματίας και επενδυτής, προκαλώντας τον κόσμο που ελπίζουμε κάποτε να αντιληφθεί, ότι το ‘‘Φως του κόσμου’’ δεν είναι σαφώς η λάμψη που προέρχεται από τα χρυσόα-σημενιόδιαμαντόκοραλένια άμφια των ιεραρχών.

επαναστατικό μανιφέστο της ACT UP ‘‘Φως στα δικαιώματα’’. Γνωστές παπα-ριές εκατέρωθεν. Η ACT UP ούτε λίγο ούτε πολύ κατηγόρησε τις ΜΗ-ΚΥΟ, για οικονομική ανταλλαγή και ξεπούλημα στο ΚΕΕΛΠΝΟ, και για έλλειψη δράσεων και δι-εκδικήσεων εν όψη της 1ης Δεκεμβρίου. Δράσεις ακτιβίστικες όπως αυτές που συνηθίζει η Ελλη-νική ACT UP πχ θεσούλες σε υπουργείο. Χρυ-σούλα Μπότση, μέχρι πρόσφατα επικεφαλής του γραφείου HIV/AIDS του ΚΕΕΛΠΝΟ, Κωνσταντής Καμπουράκης, επιστημονικός (από πού άρα-γε) υπεύθυνος συντάκτης του Εθνικού Σχεδίου Δράσης για το AIDS. Αυτοί οι δυο της ACT UP, ο πρόεδρος και ο …ταμίας (υπάρχουν άραγε άλ-λοι;) παρουσίασαν τόσο …πλούσια δράση στο ΚΕΕΛΠΝΟ, που όλοι θα έχουν να την θυμούνται. ΚΕΕΛΠΝΟ μετά του Ωφελίμου! Με αυτό το δελτίο τύπου που έστειλαν έκαναν μια εξαιρετική αυτο-κριτική. Ξέρουμε τουλάχιστον ποιοι ‘‘δουλεύουν’’ ή ποιοι ‘‘δούλεψαν’’, πού και ποιους.

● Καταγγελίες μας έγιναν πρόσφατα για την μο-νάδα του Ερυθρού Σταυρού. Όπως μας είπε ασθενής, για να εισέλθεις στην μονάδα απαιτεί-ται να εισάγεις έναν κωδικό, και αυτό ισχύει για όλους τους ασθενείς και επισκέπτες. Ενώ έξω από την είσοδο υπάρχει ταμπέλα που αναγρά-φει με μεγάλα γράμματα ‘‘Μονάδα Λοιμώξεων’’ και παραδίπλα άλλη ταμπέλα που λέει ‘‘Η Μο-νάδα Λοιμώξεων επιχορηγείται από το ΚΕΕΛ-ΠΝΟ’’. Όπως μας τόνισε ο ασθενής, οι γνωστοί του τρόμαξαν τόσο από τον κωδικό όσο και από την ταμπέλα, αλλά και από την επισήμανση του ΚΕΕΛΠΝΟ, και αναρωτήθηκε αν όλο αυτό είναι αναγκαίο. Διότι ο ασθενής νοσηλεύτηκε για κά-ποια μικρή επέμβαση, αλλά ως οροθετικός έπρε-πε να νοσηλευτεί εκεί, και όσοι τον επισκέφτη-καν και δεν ήξεραν την κατάσταση της υγείας του τώρα πια την γνώριζαν. Όπως τόνισε ‘‘ποιος ο λόγος για αυτήν την ξεχωριστή αντιμετώπιση’’. Εμείς από την μεριά μας σε παλαιότερη επικοι-νωνία που είχαμε με το νοσοκομείο μας είπαν ότι η ταμπέλα του ΚΕΕΛΠΝΟ τοποθετήθηκε όταν η μονάδα φτιάχτηκε για να αντιμετωπίσει την μεγά-λη προσέλευση ασθενών που αναμενόταν λόγω την νέας γρίπης ΗΝ1. Και φυσικά όλοι θυμό-μαστε ότι η γρίπη δεν έκανε τόσο έντονη την παρουσία της όσο το ΚΕΕΛΠΝΟ, που η τα-μπέλα του παρέμεινε από τότε. Πιστεύουμε ότι τέτοια ‘‘διαφήμιση’’ το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν την χρειά-ζεται και δεν είναι και κόπος να βγει μια ταμπέλα. Όσο για την επισήμανση ‘‘Μονάδα Λοιμώξεων’’ είναι κάτι που σε όλα σχεδόν τα νοσοκομεία κά-που αναγράφεται αν και πιστεύουμε ότι θα μπο-ρούσε να είναι πιο διακριτικά, και ας μην τρελαι-νόμαστε πια με κωδικούς και άλλες τέτοιες ‘‘αμε-ρικανιές’’. Ξέρουμε βέβαια ότι αυτό ισχύει και σε άλλη μονάδα νοσοκομείου. Ο ίδιος ασθενής, αλλά και άλλοι παραπονέθηκαν και για την καθα-ριότητα του νοσοκομείου, συγκεκριμένα για την αλλαγή των σεντονιών, κάτι που θα ερευνήσου-με και θα θέσουμε στην διεύθυνση του νοσοκο-μείου. Εμείς το γράφουμε γιατί γενικά γνωρίζου-με τι επικρατεί σε όλα σχεδόν τα νοσοκομεία ανε-ξάρτητα από τις μονάδες, και καλό θα ήταν κά-ποια στιγμή αυτό να αλλάξει και να φτάνει συχνά πυκνά και στα αυτιά των υπευθύνων, γιατί πώς να το κάνουμε ασθενείς είναι χρειάζονται περισ-σότερη φροντίδα και κατανόηση. Εκείνο όμως που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε είναι και η κα-ταγγελία του ίδιου ασθενή ότι του συνταγογρα-φεί ο γιατρός φάρμακα για την καρδιά που όμως το φαρμακείο δεν του τα χορηγεί γιατί δεν δικαι-ολογούνται, και χρειάζεται ο ασθενής να τα αγο-ράσει με δικές του δαπάνες. Τι να πούμε; ότι η υγεία είναι κάτι που φυσικά και δεν διαπραγμα-τεύεται! Δυστυχώς σε αυτό το κομμάτι δεν ξέρου-

γράφει ο Παναγιώτης Βότσης

με από πού να αρχίσουμε και που να τελειώσου-με τις καταγγελίες.

● Μιας και μιλήσαμε παραπάνω για την εκκλη-σία, ας αναφερθούμε στο θεάρεστο έργο της εκ-κλησίας και μάλιστα κοντά στην 1Η Δεκεμβρίου! Πόσο συμπονετική και ευσπλαχνική είναι!!!

Κέντρο παιδικής μέριμνας που διοικείται από ιε-ρωμένους στην Θεσσαλονίκη αρνήθηκε τη φιλο-ξενία 9χρονου παιδιού καθώς η μητέρα του είναι οροθετική! Κοινωνική λειτουργός από την πρό-νοια της Μυτιλήνης επικοινώνησε με το Κέντρο Ζωής καθώς αδυνατούσε να βρει δομή φιλοξενί-ας για το 9χρονο παιδί του οποίου η μητέρα είναι οροθετική. Οι ‘‘ευσπλαχνικοί ποιμένες’’ μας δεν έκαναν δεκτό το παιδί καθώς .....δεν παρουσιά-στηκε στο κέντρο και τα νέα στοιχεία που προέ-κυψαν δείχνουν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα υγείας και σύμφωνα με τον κανονισμό δέχονται μόνο υγιή παιδιά...... Σημειωτέον ότι το παιδί δεν είναι οροθετικό και η τελευταία του εξέταση έγινε τον Ιούλιο του 2010.

Παρόλα αυτά η απάντηση των παπάδων στη κοινωνική λειτουργό ήταν ‘‘..πού ξέρου-με εμείς αν μολυνθεί στο μέλλον δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε την υγεία των άλλων παι-διών’’!!!Απίστευτα κυνικοί και αδιάλλακτοι! Το πρόσωπό τους μας το δείχνουν καθημερινά και αμέσως μου ήρθε στο μυαλό ένα graffiti που είχα δει στην Νέα Υόρκη όπου έγραφε ‘‘Θεέ μου σώσε με από αυτούς που σε πιστεύουν’’.

● Οι θεατρικές παραστάσεις που κάθε χρόνο πα-ρακολουθούν τα μέλη του Κέντρου Ημέρας, ξε-κίνησαν με την πολύ καλή θεατρική παράσταση The Pride του Alexi Kaye Campbell. Η κυρία Ζωή Λάσκαρη, όπως πάντα, πρώτη από όλους, μας πρόσφερε προσκλήσεις για αυτή την πολύ όμορ-φη θεατρική δουλειά. Είναι κάτι που μας προσφέ-ρει εδώ και πολλά χρόνια, και πάντα μας θυμάται για κάθε χρονιά, και σε κάθε θεατρική παράστα-ση που ανεβαίνει στην δική της ‘‘Θεατρική Σκη-νή Ζωή Λάσκαρη Πολυχώρος Αθηναΐς’’. Δεν γίνε-ται παρά να την ευχαριστήσουμε θερμά, και για τις προσκλήσεις αλλά και για την εξαιρετική δου-λειά που παρακολουθήσαμε.

● Επίσης θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους τους συντελεστές του θεατρικού έργου «Κρυφά Απογεύματα» του Δημήτρη Μωραΐτη που παί-ζεται στο θέατρο Μικρή Χώρα, στην Κυψέλη, οι οποίοι προσέφεραν ευγενικά τα έσοδα της πα-ράστασης της 11ης Δεκεμβρίου, στην καμπά-νια του: ‘‘Ενημέρωση –Προφύλαξη –Εξέταση, το δικό μας μότο ζωής’’ και στις οργανώσεις που την έτρεξαν PRAKSIS και ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ. Τους ευχαριστούμε θερμά μέσα από την καρδιά μας, τόσο για την προσφορά όσο και για το έργο που παρακολουθήσαμε.

Το Κέντρο Ημέρας παραμένει ανοιχτό κάθε Δευτέρα και Τετάρτη απόγευμα 6:00 – 10:00, για τις συναντήσεις μας. Όλες οι υπηρεσίες του Κέντρου Ημέρας παρέχο-νται δωρεάν. Κάθε Τετάρτη απόγευμα από τις 20.00 και μετά λειτουργεί το info centre για χρήση υπολογιστών και internet. O εθελοντής ρεφλεξιολόγος μας συνεχί-ζει να δέχεται τα ραντεβού του, για όσους το ζητήσουν κάθε Τετάρτη. Ενώ και τις δυο ημέρες είναι ανοικτή η δανειστική βιβλιοθήκη. Επίσης πληροφορίες για τις εκ-δηλώσεις του Κέντρου Ημέρας, ομιλίες γιατρών, ομάδες αυτοστήριξης κ.α. μπορείτε να παίρνετε και από την σε-λίδα στο site μας.

● Δεν ξέρω ποιους είχαν στο μυαλό τους, αυ-τός ή αυτοί που έγραψαν σε τοίχο της Αθήνας το σύνθημα ‘‘Αγαπάτε αλλήλους με προφυλα-κτικό’’, αλλά σίγουρα είναι ένα έξυπνο σύνθημα που κολλάει και στους ιεράρχες μας. Με αφορ-μή τις νέες δηλώσεις του Πάπα, των Ελλήνων ιε-ραρχών με AIDS, τα ‘‘άγια βιβλία’’ που εκδίδουν και λόγω της 1ης Δεκεμβρίου Παγκόσμιας Ημέ-ρας κατά του AIDS, τους το αφιερώνουμε.

● Μετά το ‘‘Φως του κόσμου’’ το επαναστατικό μανιφέστο του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ, ήρθε το


ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ

είναι μία αναγνωρισμένη, μη κυβερνητική, μη κερδοσκοπική οργάνωση, η οποία ιδρύθηκε το 1991 με την πρωτοβου-λία μίας ομάδας φίλων - στο μεγαλύτερο μέρος τους αμερικανών - με κυρίαρχη φυσιογνωμία αυτή του Frank Olcvary, εμπνευστή και κινητήριο δύναμη του σωματείου αυτού.

Η ίδρυση του Κέντρου Ζωής έγινε σε μία περίοδο κατά την οποία παρά το γεγονός ότι η επιδημία του AIDS ήταν ήδη διαδεδομένη σε όλο τον κόσμο, η πλειονότητα των Ελλήνων ελάχιστα γνώριζε για αυτήν, και οι οροθετικοί (φορείς του ιού HIV που προκαλεί το AIDS) ζούσαν σε ένα περιβάλλον απελπισίας, απομόνωσης, φόβου, πόνου και εγκατάλειψης.

Η μικρή ομάδα των εθελοντών που αποτελούσε τον πυρήνα του Κέντρου Ζωής στα αρχικά του βήματα, είχε σαν πρω-ταρχικό στόχο να βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορούσε τα άτομα που είχαν μολυνθεί από τον ιό και τα οποία ζούσαν υπό άσχημες συνθήκες, τις περισσότερες φορές μάλιστα, εγκαταλελειμμένα από τις ίδιες τους τις οικογένειες. Μέσα από με-γάλες προσπάθειες, οι εθελοντές κατόρθωσαν σιγά-σιγά να μπουν στα νοσοκομεία όπου νοσηλεύονταν οι οροθετικοί και να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους προσφέροντας τους πάνω από όλα αγάπη και συντροφιά.

Με τη πάροδο του χρόνου, η μικρή εκείνη ομάδα των εθελοντών, απέκτησε καινούργια μέλη - τα περισσότερα τώρα πια Έλληνες-, μεγάλωσε και είναι πλέον μια μεγάλη οικογένεια από ανθρώπους που προσφέρουν αφιλοκερδώς και με ευ-συνειδησία τις υπηρεσίες τους σε όλους αυτούς που άμεσα ή έμμεσα αντιμετωπίζουν το HIV ή/και το AIDS στη ζωή τους.

Το Κέντρο Ζωής σήμερα είναι μια οργάνωση, μοναδική στο είδος της στην Ελλάδα, που στηρίζει τα οροθετικά άτομα. Οι υπηρεσίες που παρέχει είναι: • Δωρεάν κοινωνική και ψυχολογική υποστήριξη. • Έκτακτη οικονομική ενίσχυση. • Κέντρο Ημέρας: χώρος συνάντησης, ενημέρωσης και ψυχαγωγίας των ατόμων που ζουν με hiv/aids. • Info Center: για την εκμάθηση χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστών. • Το πρόγραμμα συντροφικότητας στα νοσοκομεία και στο σπίτι. • Πρόγραμμα στήριξης σε οροθετικούς/ες κρατουμένους/ες των Φυλακών Κορυδαλλού. • POSITIVE: περιοδικό ενημερωτικού χαρακτήρα σε θέματα που αφορούν στο hiv/aids, καθώς και θέματα γε-

νικού ενδιαφέροντος. • Πρόγραμμα ενημέρωσης πληθυσμού σε θέματα πρόληψης (διεξαγωγή ομιλιών, επαφές με εκπαιδευτικά

ιδρύματα, χώρους εργασίας, κλπ). • Διοργάνωση εκδηλώσεων με σκοπό την ευρύτερη ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του πληθυσμού για το

έργο του Κέντρου Ζωής καθώς και για την εξεύρεση οικονομικών πόρων. • Συμμετοχή σε Ευρωπαϊκά-διακρατικά δίκτυα.

Γίνε εθελοντής του Κέντρου Ζωής

Οι περισσότερες υπηρεσίες του Κέντρου Ζωής παρέχονται από εθελοντές που εκπαιδεύονται σε ειδικά σεμινάρια τα οποία πραγματοποιούνται κάθε χρόνο. Τα σεμινάρια δίνουν την ευκαιρία σοτυς υποψήφιους εθελοντές να ενημερωθούν για το HIV/AIDS από εξειδικευμένους επαγγελματίες, να συμμετέχουν σε ομαδικές συζητήσεις και βιωματικές ασκήσεις και να γνωρίσουν το έργο του Κέντρου Ζωής, τις υπηρεσίες που προσφέρει και τις δραστηριότητές του. Τελειώνοντας το σεμινάριο, οι εθελοντές εντάσσονται σε τομείς εργασιών όπως:

• κέντρο ημέρας • συγγραφή περιοδικού• διοργάνωση εκδηλώσεων• επισκέψεις σε νοσοκομεία, σπίτια• ενημέρωση πληθυσμού• internet site• info center

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στη Μαρία Κoυλεντιανού, κάθε Δευτέρα, Πέμπτη & Παρασκευή 10.00-15.00 και Τετάρτη 16.00-21.00,στα τηλέφωνα 210-7257617, 210-7294747, 210-7233848, fax 210-7240425.

Σκέφτηκα να ασχοληθώ με ένα θέμα το οποίο να είναι επίκαιρο, ευχάριστο και αι-σιόδοξο, να μην είναι κλισέ και όχι πολυ-

φορεμένο. Κατάλαβα γρήγορα πως είναι δύσκο-λο να καταφέρεις να μαγνητίσεις τον αναγνώ-στη. Έναν αναγνώστη κουρασμένο. Θέλω να φωνάξω: φτάνει με την οικονομική κρίση, φτά-νει με τα πολιτικά δρώμενα, φτάνει με την ανερ-γία, φτάνει με τα σκάνδαλα, φτάνει με τα ‘’χημι-κά’’ που με δηλητηριάζουν λίγο-λίγο καθημερινά. Όμως δεν μπορείς να φωνάξεις ‘φτάνει’ σε κάτι που σε δηλητηριάζει μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, κάθε λεπτό.

Τα αφήνω όλα πίσω μου και το πιάνω από την αρχή. Εκεί που έλεγα για το αισιόδοξο, το ευχά-ριστο. Τι μπορεί να είναι αυτό? Μα τι άλλο από εμάς τους ίδιους. Αν καταφέρεις να αφουγκρα-στείς την ζωή, σε διδάσκει πολύ γρήγορα να μην παίρνεις τις σχέσεις, τους ανθρώπους ή το χρό-νο δεδομένα. Δεν μπορείς να ξέρεις τι πραγματι-κά συμβαίνει, παρά μόνο όταν συμβεί. Να βιώ-νεις το τίποτα και τα πάντα με τον ίδιο ζήλο. Στη διάρκεια της ζωής γνωρίσαμε και θα γνωρίσουμε πολλούς ανθρώπους. Σχέσεις, γονείς, συζύγους, αδέλφια, πρόσωπα σημαντικά, απλούς γνω-στούς. Φίλους. Οι σχέσεις μας προσφέρουν τη μεγαλύτερη μαθητεία στη ζωή. Μερικοί από εμάς μπορεί να μη βρούμε ποτέ τον καλύτερο μας φίλο ή τον εκλεκτό της καρδιάς μας. Αυτό δεν σημαί-νει ότι δε θα ανακαλύψουμε την αγάπη στη ζωή. Κι αυτό, μετά από ένα σύντομο ταξίδι στον απέ-ραντο λαβύρινθο του μυαλού μου, είναι το θέμα μου. Η αγάπη. Κλισέ και πολυφορεμένο, μα τόσο ζωτικό σαν το οξυγόνο.

Αγάπη. Αγάπη είναι εκείνη η κατάσταση που μας δυσκολεύει ακόμη και στην περιγραφή της, είναι η μόνη ανεξίτηλη και πραγματικά αληθινή εμπει-ρία της ζωής. Είναι το αντίθετο του φόβου, η πε-μπτουσία των σχέσεων. Όλοι αγαπάμε κάτι στη ζωή. Είτε έμψυχο είτε άψυχο. Όμως.. Αγαπάμε? Μια και μόνο βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, της πόλης που αγαπάμε κι ας την ταλαιπωρούμε κι ας μας ταλαιπωρεί, διαπιστώνεις γρήγορα πως γύρω σου περπατούν άνθρωποι τόσο διαφο-ρετικοί από εσένα και τόσο διαφορετικοί ο ένας από τον άλλον. Σε κάποιες γειτονιές θα συναντή-σεις κυρίες με όμορφα ρούχα και παπούτσια, κα-λοχτενισμένα μαλλιά και περιποιημένη συμπερι-φορά. Μα και στις ίδιες γειτονιές θα δεις γυναί-κες ταλαιπωρημένες όπου ο χρόνος και τα προ-βλήματα τους αντικατοπτρίζονται σε ολόκληρη την εικόνα τους. Nα’ ναι αυτό αγάπη? Αναγκά-σαμε ανθρώπους να ζούν με φόβο και να κρύβο-νται γιατί δεν μπορεί η πραγματική τους ιδιότη-τα να κόψει εισιτήριο για την αγάπη μας. Εξανα-γκάσαμε ανθρώπους να ζούνε κρυμμένοι στον εαυτό τους και σε πολλές περιπτώσεις κρυμμέ-νοι από τους εαυτούς τους. Τους επέβαλε η αγά-πη μας να προσποιούνται. Με την ‘’αγάπη’’ μας δημιουργήσαμε μειονότητες ανθρώπων με πλει-ονότητα την μοναξιά, τον αποκλεισμό, τον ρα-τσισμό, την γελιοποίηση, την περιθωριοποίηση, τον εξευτελισμό και όλα αυτά που συνειδητά κα-ταδικάζουμε και τα θεωρούμε κλισέ.

Και έγινε κι η αγάπη κλίσε. Πώς αγαπάμε όταν δεν ανοίγουμε την καρδιά μας σε ανθρώπους που είναι διαφορετικοί? Διαφορετικοί (τελεία).Διαφορετικοί από τι? (ερώτηση) Διαφορετικοί στην αγάπη? Ποιος είναι ίδιος με κάποιον άλ-λον? Στάσου στο Σύνταγμα Κυριακή, μα και Δευ-τέρα και Τρίτη και Τετάρτη ό, τι ώρα θέλεις. Κοί-ταξε τον κόσμο στα μάτια, κι αν δεν σε τυφλώ-

σει η ιδιοτελής αγάπη σου, δεν θα βρεις κανέναν ίδιο με σένα. Άνθρωποι γύρω μας υποφέρουν κι όχι γιατί δεν τους δώσαμε ένα ευρώ, όχι για-τί ρίξαμε το βλέμμα μας αλλού όταν προσπάθη-σαν να μας κοιτάξουν στα μάτια. Όχι τότε. Μο-νάχα όταν κλείσαμε την καρδιά μας. Όταν δεν αγκαλιάσαμε. Όταν η αγάπη μας δεν ξεπέρασε την ίδια μας την εικόνα. Αγαπάμε? Οι περισσό-τεροι από εμάς επιθυμούμε μια άνευ όρων αγά-πη εξαιτίας αυτού που είμαστε. Όχι αυτού που θα ήθελε κάποιος άλλος να είμαστε. Να, λοιπόν, ένα πολύ μεγάλο κοινό στοιχείο με τους ‘διαφο-ρετικούς’ ανθρώπους από εμάς. Είναι θλιβερό να βιώνεις την αγάπη γεμάτος από ασφυκτικούς όρους. Να σε αγαπούν για πράγματα που κά-νεις και για πράγματα που δεν κάνεις. Για πράγ-ματα που είσαι και για πράγματα που δεν είσαι. Για το πόσο σοβαρός είσαι αλλά και το πόσο αστείος είσαι. Για το αν είσαι καπνιστής ή μη. Για το είσαι άθεος ή θρήσκος. Για το αν είσαι ορο-θετικός ή οροαρνητικός. Για το αν είσαι ψυχικά υγιής ή ασθενής. Για το αν είσαι ετεροφυλόφι-λος, αμφιφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος. Για το αν είσαι ετερογενής, ομογενής ή γηγενής. Μοιά-ζει σαν να ψάχνεις προφάσεις και προσχήματα για να μην αγαπήσεις τους άλλους. Αναρωτιέ-μαι. Αγαπάμε?

Για να ανοίξει κανείς την καρδιά του, πρέπει πρώτα να ανοίξει τα μάτια του σε μια άλλη προ-οπτική, σε μια άλλη εικόνα. Όλοι είμαστε διαφο-ρετικοί. Βλέπω παντού γύρω μου την αγάπη να έχει μεταμορφωθεί από τη μια πλευρά σε φόβο, σκοταδισμό, ρατσισμό, προκατάληψη και από την άλλη σε μίσος, φθόνο, εκδικητικότητα, κου-ρασμένες φιγούρες, ακυρωμένα θέλω, ρακένδυ-τα όνειρα. Ανθρώπους να υποφέρουν από την δική μας ‘αγάπη’. Μετατρέψαμε την αγάπη σε όπλο και πυροβολήσαμε. Απαντάω. Δεν αγα-πάμε. Δυστυχώς, τους προδώσαμε!

ΕΓΩ ΚΙ ΕΣΥ

Από την έναρξη της προβολής της τηλε-οπτικής σειράς έκανε θραύση! όχι στο ευρύ κοινό μόνο αλλά και στο ειδικό...

Ναι, είναι ένας σταθμός στην ιστορία του τόπου μας και της ασθένειας αλλά όχι και το αυτό σίγου-ρα όμως έκανε πολλές καρδιές να λυγίσουν και πολλά μάτια να γίνουν υγρά. Πέρα όμως από το έξοχο βιβλίο και την σειρά με τις καταπληκτικές ερμηνείες υπάρχει και το τώρα.

Μιλώντας με διάφορους και διάφορες που μοιρα-ζόμαστε το ίδιο πρόβλημα -και το τονίζω αυτό για-τί για τον πιο πολύ κόσμο είναι κάτι σαν ατομική ιδιαιτερότητα- κατάλαβα ότι αν και μετά από τόσα χρόνια χολέρας, πανούκλας και λέπρας, η δικιά μας ασθένεια παραλληλίζεται με αυτές.Πέρα από προσωπικές μου έχω και αναρίθμητες εξιστορήσεις του τύπου «μην μ’ ακουμπάς!», «κά-νουν σαν να με σιχαίνονται» κτλ. άκουσα και τα ίδια και από διάφορα άτομα που έχουμε την ίδια ασθένεια.

Το λυπηρο είναι ότι μετά από τόσα χρόνια το τα-μπού με τον περισσότερο κόσμο έχει παραμεί-νει, έστω αν θέλει να δείχνει προοδευτικός, για-τί μόλις γυρίσεις την πλάτη τρέχουν να απολυ-μάνουν το χέρι που σου είχαν δώσει για χειρα-ψία. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις που είναι όμως πολύ λίγες. Τα πάντα έχουν να κάνουν με το πόσο ενημερωμένος είναι ο κόσμος. Σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα πράγματα είναι σαφώς κα-λύτερα και από την άποψη πρόνοιας και της κοι-νωνικής θέσης.

Με τα παιδιά πάντως που μιλάω καταλαβαίνω ότι θέλουμε μια καλύτερη αντιμετώπιση και όχι το χάδι που γίνεται κλωτσιά. Ανθρώπους που πραγ-ματικά μπορούν να καταλάβουν και να σταθούν δίπλα μας. Μπορούμε να το δούμε και ανάποδα σαν κατάσταση, φαντασθείτε να έχετε μια ασθέ-νεια τόσο σοβαρή και να μην μπορείς να το μοι-ραστείς με την οικογένεια σου...με ανθρώπους που αγαπάς γιατί μπορεί απλά να τρομάξουν γιατί μπορεί να νιώσουν τόσο οίκτο που να σε τσακίσει. Γιατί τόσο απλά: να μην μπορούν το κα-ταλάβουν.

Έχω δει και καταλάβει πολλές φορές τα σαστισμένα μάτια, την σταδιακή απομάκρυνση και τις ανούσιες δικαιολογιες. Με εξηγήσεις ή όχι πολλές φορές καταλαβαίνουμε πού οδεύουν τα πράγματα.

Τελικά καλύτερα θα ήταν να είμαστε πιο ενημε-ρωμένοι για να μπορούμε να αντιμετωπίσου-με καλύτερα τους εαυτούς μας πρώτα από όλα και τους υπόλοιπους γύρω μας κατά προεκτα-ση. Ας μην δημιουργούμε σύγχρονα «νησιά»...και γκέτο, υπάρχουν τόσα αλλά εξίσου σοβαρά προβλήματα της εποχής μας άλλωστε.

Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και να δούμε πόσες ασθένειες με το πέρασμα του χρόνου πλέον φαντάζουν σαν απλές ιστορίες και να μην ξεχνάμε τα ντοκουμέντα. Ας κάνουμε καλύτερη την καθημερινότητα για εμάς και τους γύρω μας. Ο κάθε άνθρωπος δίπλα μας έχει τα ίδια δικαιώματα και ανάγκες όπως εμείς –εσείς –όλοι μας..

ΤΟ ΝΗΣΙΗ ΠΟΛΗΗ ΧΩΡΑΟ ΚΟΣΜΟΣ

γράφει ο Inthan

γράφει ο Γιώργος Ζήσης


ΚΛΙΚ! ΚΛΙΚ!

Φωτογραφίες από το χειμωνιάτικο BAZAAR του Κέντρου Ζωής στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων. Στο BAZAAR η ομά-δα ενημέρωσης έστησε ένα παιχνίδι γνώσεων για τους επισκέπτες μας, ενώ πλούσια δώρα περίμεναν τους τυχερούς που κέρδισαν στην καθιερωμένη λαχειοφόρο.

Από την κοπή της πίτας και την βράβευση των εθελοντών του Κέντρου Ζωής.

Φωτογραφίες από το BAZAAR του Κέντρου Ζωής στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων και το παιχνίδι γνώσεων που έστησε η ομάδα ενημέρωσης.

Από την παράσταση Κρυφά Απογεύματα του Δ. Μωραϊτη, στο θέατρο Μικρή Χώρα.

Από την λαχειοφόρο αγορά του Bazaar, με πρώτο δώρο ένα APRILIA scooter, χορηγία της PIAGGIO hellas.

47 |Positive

Είναι ευθύνη όλων μαςΕνημερώσου Προφυλάξου Εξετάσου x

xx

Τί είναι ο hiv;Ο hiv (human immunodeficiency virus) είναι ο ιός της ανθρώπινης ανοσοανεπάρκειας, ο ιός που προκαλεί το aids (σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας).Ο hiv προσβάλει το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου το οποίο είναι υπεύθυνο για την άμυνα του οργανισμού ενάντια σε διάφορες ασθένειες.

Γνωρίζεις;To aids μας αφορά όλους.Μπορεί και εσύ να μολυνθείς από τον ιό hiv που προκαλεί το aids ανεξάρτητα από το φύλο,την ηλικία και τις σεξουαλικές σου συνήθειες.

Πώς μεταδίδεται ο hiv;Με σεξουαλική επαφή - κολπική, πρωκτική , σπανιότατα στοματική - χωρίς χρήση προφυλακτικού με άτομο που ήδη έχει τον ιό. Χρησιμοποιώντας την ίδια σύριγγα, βελόνα ή άλλο εργαλείο για τη χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτι-κών με άτομο που ήδη έχει ιό.Από μητέρα που έχει ήδη τον ιό στο μωρό κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, του τοκετού και του θηλασμού, εάν δεν υπάρχει ιατρική παρακολούθηση.

Πώς δεν μεταδίδεται ο hiv;Από κοινωνικές επαφές (αγκαλιά, χειραψία, φιλί)Από την καθημερινή συναναστροφή στο σπίτι, στην εργασία, στο σχολείο, στο θέατρο, κτλ.Από ρούχα, πετσέτες, ποτήρια, πιάτα, μαχαιροπίρουνα.Από την θάλασσσα ή την πισίναΑπό την τουαλέταΑπό τα έντομα

Προφυλάσσεσαι;Επειδή δεν γνωρίζεις ποιος έχει τον ιό και για να είσαι απολύτως σίγουρος/η θα πρέπει να κάνεις το ειδικό τεστ, χρησιμοποίησε προφυλακτικό από Latex σε κάθε σου σεξουαλική επαφή. Θυμήσου το aids δεν κάνει διακρίσεις. Μην ντρέπεσαι, πάρε εσύ την πρωτοβουλία. Η χρήση προφυλακτικού είναι μια πράξη αγάπης.Εάν κάνεις χρήση ενδοφλέβιων ναρκωτικών, χρησιμοποίησε πάντα την δική σου σύριγγα ή βελόνα, μην τη μοιράζεσαι με άλλα άτομα.Σε περίπτωση εγκυμοσύνης, ζήτησε πληροφορίες από τον γιατρό σου.

Βοηθάς;Όσοι αντιμετωπίζουν το hiv/aids έχουν ανάγκη από υποστήριξη, πληροφόρηση, συντροφιά. Μπορείς και εσύ να βοηθήσεις. Μπορείς να γίνεις εθελοντής στο Κέντρο Ζωής ή να συμβάλλεις οικονομικά στην προσπάθεια μας.

Αγκαλιάζεις;Μπορείς να αγκαλιάζεις χωρίς φόβο τα άτομα με hiv/aids που ζητούν τη βοήθεια σου. Μην τα απο-μονώνεις, αγωνίσου μαζί τους. Αυτό κάνουμε κι εμείς στο Κέντρο Ζωής.

Ποιοι είμαστε;Το Κέντρο Ζωής ιδρύθηκε το 1991 και είναι μια αναγνωρισμένη, μη κυβερνητική οργάνωση. Προσφέρει υπηρεσίες που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα αναγκών των ατόμων που ζουν με hiv/aids, των οικογενειών τους αλλά και του ευρύτερου πληθυσμού.

Το Κέντρο λειτουργεί χάρη στην πολύτιμη και ακούραστη προσφορά των εθελοντών και των υπο-στηρικτών του, μέσα σε πλαίσια σεβασμού προς τον συνάνθρωπο και απόλυτης εχεμύθειας.Οι εθελοντές του Κέντρου εκπαιδεύονται σε ειδικά σεμινάρια τα οποία διοργανώνονται κάθε χρόνο.

Υπηρεσίες - δραστηριότητεςΔωρεάν κοινωνική και ψυχολογική υποστήριξηΚέντρο ημέρας: χώρος συνάντησης, ενημέρωσης και ψυχαγωγίας των ατόμων που ζουν με hiv/aids.Πρόγραμμα συντροφικότητας στο σπίτι.Πρόγραμμα στήριξης σε οροθετικούς κρατούμενους των φυλακών Κορυδαλλού.Info centre: για την εκμάθηση χρήσης ηλεκτρονικών υπολογιστώνPositive: περιοδικό ενημερωτικού χαρακτήρα σε θέματα που αφορούν στο HIV/AIDS, καθώς και σε θέματα γενικού ενδιαφέροντος.Διοργάνωση εκδηλώσεων με σκοπό την ευαισθητοποίηση και ενημέρωση του πληθυσμού.Συμμετοχή σε Ευρωπαϊκά - Διακρατικά δίκτυα

Κέντρο Ελέγχου & Πρόληψης Νοσημάτων- ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ Αγράφων 3-5, Μαρούσιτηλ: 210 5212000

Υπηρεσίες ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ:• Γραφείο Ψυχοκοινωνικής Στήριξης, Αγράφων 3-5, Μαρούσι, τηλ: 210 5212077-79• Γραφείο Μετακινούμενων Πληθυσμών, 3ης Σεπτεμβρίου 54, τηλ: 210 8899238-239• Συμβουλευτικός Σταθμός για Θέματα AIDS, Νοσοκομείο Α. Συγγρός, Αθήνα, τηλ: 210 7239945

Κέντρο Ελέγχου & Πρόληψης Νοσημάτων- ΚΕ.ΕΛ.Π.ΝΟ Θεσσαλονίκη τηλ: 2310 229139

ΕΘΝΙΚΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΝΑΦΟΡΑΣ AIDS

Κέντρο ΑνΑφορΑς AIDS & ςέξουΑλιΚώς ΜέτΑδιδοΜένών νοςηΜΑτών, Π.Γ.ν.Α. “ο έυΑΓΓέλιςΜος” Υψηλάντου 45 - 47 Αθήνα, τηλ: 210 7201279

έθνιΚο Κέντρο ΑνΑφορΑς ςέξουΑλιΚώς ΜέτΑδιδοΜένών νοςηΜΑτών & AIDS,νος/Μέιο Αφρ. & δέρΜ. νοςηΜΑτών Α. ςυΓΓροςΙ. Δραγούμη 5 Ιλίσια, τηλ: 210 7243579

έθνιΚο Κέντρο ΑνΑφορΑς ρέτροϊώνέρΓΑςτηριο υΓιέινης & έΠιδηΜιολοΓιΑς & ιΑτριΚης ςτΑτ/Κης ιΑτριΚη ςχολη ΠΑν/Μιου ΑθηνώνΜ. Ασίας 75 Γουδί, ΤΚ 115 27 τηλ: 210 7462090

έθνιΚο Κέντρο ΑνΑφορΑς AIDS Βορέιου έλλΑδος, έρΓΑςτηριο ΜιΚροΒιολοΓιΑς - ιΑτριΚο τΜηΜΑ-ςχολη έΠιςτηΜώνυΓέιΑς - Αριςτοτέλέιο ΠΑνέΠιςτηΜιο θές/νιΚης Τ.Κ. 540 66 Θεσ/νίκη, τηλ: 2310 999081

έθνιΚο Κέντρο ΑνΑφορΑς AIDS νοτιοδυτιΚης έλλΑδος, Πέρ/Κο ΓένιΚο νος/Μέιο ΠΑτρών “ΑΓ. ΑνδρέΑς”Τσερτίδου 1 26335 Πάτρα, τηλ: 2610 227974-6

τΜηΜΑ ΑιΜοδοςιΑς ΠΑνέΠιςτηΜιΑΚου νοςοΚοΜέιου ιώΑννινών, Λεωφ. Πανεπιστημίου, 455 00 Ιωάννινα, τηλ: 26510 99460

έθνιΚο Κέντρο ΑνΑφορΑς AIDS Κρητης, Π.Γ.ν. ηρΑΚλέιου Κρητης “Βένιζέλέιο – ΠΑνΑνέιο”, Λεωφ. Κνωσσού 71021 Ηράκλειο Κρήτης, τηλ: 2810 368482 - 368042

Κέντρο ΑνΑφορΑς AIDS - ι.Κ.Α. ΑλέξΑνδρουΠολης,Λεωφ. Μάκρης 29, 68100 Αλεξανδρούπολη, τηλ: 25510 20403

ΗΠΑΤΙΤΙΔΕΣ: Υπάρχουν Εξωτερικά Ηπατολογικά Ιατρεία σε δη-μόσια νοσοκομεία, σ΄όλη τη χώρα στα οποία μπορείς να απευθυν-θείς και να κλείσεις ραντεβού

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ:

τηλέφώνιΚη ΓρΑΜΜη AIDS ΑθηνΑς:210 7222222 (9:00πμ-9:00μμ)

ΓρΑΜΜη AIDS θέςςΑλονιΚης2310 229139, 2310 263363

ΓρΑΜΜη ΑΜέςης ΚοινώνιΚης ΒοηθέιΑς: 197

RAPID TEST (από την mko praKsis): Ανώνυμη & δωρεάν εξέταση, χωρίς αιμοληψία, με αποτελέσματα εντός 20 λεπτών. Πληροφορίες: 800 1111 600

ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΘΩ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ;

Tο θα το βρείτε στα παρακάτω σημεία στην Αθήνα, όπως και σε ηλεκτρονική μορφή στην ιστοσελίδα του Κέντρου Ζωής: http://kentrozois.gr

ΑΘΗΝΑ ΚΕΝΤΡΟ: Aperitif (Καλαμιώτου 4 & Ερμού), Magaze (Αι-όλου 33), Baba Au Rum (Κλειτίου 6), ΓΚΑΖΙ: Sodade (Τριπτολέμου 10), S-Cape (Κωνσταντινουπόλεως 82), Hoxton (Βουτάδων 42), Blue Train (Κωνσταντινουπόλεως 84), Mayo(Περσεφόνης 33), Alexander Sauna (Μ.Αλεξάνδρου 134), Fcuk (Κελέου 3), VS (Κελέου 10), Moe (Κελέου 1-5) ΕΞΑΡΧΕΙΑ: Cheap Art (Θεμιστοκλέους & Ανδρέα Μετα-ξά 25), Χάρτες (Βαλτετσίου 35 & Ζωοδόχου Πηγής) ΚΟΥΚΑΚΙ: Κού-κλες (Ζαν Μωρέας 32) ΚΥΨΕΛΗ: Paroxysm Tatoos Studio (Λέ-σβου 5) ΠΑΝΟΡΜΟΥ: Ποτοπωλείον (Πανόρμου 113) ΠΑΓΚΡΑΤΙ: Poquito Grande (Πρατίνου 5), Hair Salon Panagiotis Kopeliadis (Τιμόθεου 23)

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ : Πολύχρωμος Πλανήτης (Αντωνιάδου 6), Πρω-τοπορία (Γραβιάς 3-5), Ιανός (Σταδίου 24), Λεμόνι (Ηρακλειδών 22), Οδός Πανός (Διδότου 39 & Ιπποκράτους)

ΣΧΟΛΕΣ: Φιλοσοφική (4ος Όροφος)

ΚΟΡΙΝΘΟΣ : Φασόλι (Εθνικής Αντιστάσεως 51Α), Κέντρο Νέων Κορινθίας (Κολιατσου 112)

Positive|46

AIDS

06

10557LALO11123

Documents

POSITIVE 06 (RED)