Upload
charo-fatima
View
222
Download
4
Embed Size (px)
DESCRIPTION
biblioteca, club de lectura
Citation preview
YANCA Almeida
DANA
Bao
ALEJAN-
DRO Bermúdez
FERNAN-
DO Costa
ENRIQUE Fornos
NOEMÍ Iglesias
LAURA Sabujo
TANIA
Villamor
ANA de la
Iglesia
ANDRÉS Domínguez
CÉSAR Vargas
NATALIA Vargas
ALBERTO
García
LOIS
Cambeiro
María Pilar Jiménez Aleixandre
Naceu en Madrid en 1947 e di que bota de
menos todos os lugares nos que viviu: Ceuta,
Doña Mencía (en Córdoba), Madrid e Vigo a
onde chegou en 1973. Desde entonces vive en Galicia, agora en Santiago de Compostela, onde
traballa como profesora na Universidade.
Estudiou Bioloxía, foi profesora de Ciencias Naturais nun
Instituto durante doce anos, escribindo numerosos libros e artigos
sobre a ensinanza das ciencias.
Aínda que empezou a escribir (relatos sobre vampiros) mentres estudiaba na facultade, tardou bastante en publicar A Formiga
coxa, a súa primeira novela infantil, en 1989. Despois seguiron
outras novelas, tanto dirixidas ao público xuvenil, como ao adulto, así como poesía e colaboraciones en diversas revistas.
Recibiu numerosos premios, entre eles o Premio Merlín de
literatura infantil 1994 por A Expedición do Pacífico. Outras obras premiadas son Desaforados Muños, O Trasno de
Alqueidón, A Compañía clandestina de contrapublicidade y
Catálogo de velenos.
A expedición do Pacífico
Nos tempos axitados da revolución ‘Gloriosa’, de 1868, Emilia Goianes, unha moza de Fisterra de 12 anos, cólase de polizón na goleta Resolución que vai ás selvas americanas para a Expedición Científica do Pacífico. Aficionada á Zooloxía, agóchase no camarote do seu irmán Andrés, zoólogo, que a descubre e acepta que vaia, pese a ser muller... Córtalle o pelo e a presenta como o seu irmán. Na expedición ían mariñeiros e outros pasaxeiros coa misión de estreitar as relacións de España con Latinoamérica. Eran máis de douscentos nos tres barcos que a formaban. Os responsables da investigación científica eran oito notables científicos naturalistas, ademáis dun debuxante e fotógrafo en placas de vidro. A viaxe polo continente resulta rico en descubrimentos científicos pero tamén moi perigoso. Descobren
exemplares interesantes no archipiélago de Cabo Verde, onde un alacrán picou al médico. A moza está a punto de caer ao mar nun temporal, salvándoa o botánico cordobés e cronista da expedición Diego Vargas. Na selva amazónica quedan impresionados con tantos animais curiosos, e mesmo ven unha fila kilométrica de formigas da marabunta. Bajando ao sur ven baleas e non conseguen cruzar polo estreito de Magalhaes ao Pacífico, polo que pasan polo Cabo de Hornos. Están en Chile, Perú, Guatemala, Panamá e viaxan polo Amazonas ata chegar a Belem, onde se descobre que é unha muller. Así comeza a súa relación con Diego Vargas que xa sospeitaba que era unha muller. No Epílogo, a autora comenta que a expedición existiu en realidade.
Agustín Agra (Noia, 1966) é profesor de
Bioloxía. Comezou a escribir en 2003. No
ano 2006, gañou o primeiro premio Merlín de
literatura infantil. Ten publicadas varias
novelas como O tesouro da Lagoa de Reid’ls; Cazaría
salvaxe ou O recendo das mimosas.
Cazaría salvaxe, de Agustín Agra
O libro Cazaría salvaxe, de Agustín Agra Barreiro, é unha novela de terror, misterio, bruxaría e fantasía, que trata sobre o escuro, o sobrehumano, a morte… Foi publicado en Vigo no 2008 pola editorial Xerais dentro da colección «Fóra de xogo».
Nel, Mario Gallardo, o narrador e persoaxe, conta a historia de Wotan, o Demo Negro. Relata como este saía cazar dacabalo, nas noites de inverno, dende o Mundo Subterráneo, cos seus cans diabólicos que perseguen e degoan todo o que atopan. Facíao cada ano, ao chegar o outono, e sempre se sucedían os mesmos pasos: víanse unhas luces no horizonte, que non desaparecían co amencer; aparecía unha espesa borraxeira que cubría campos, leiras, lugares e aldeas; comezaba unha persistente poalla; os animais alterábanse fortemente, berrando e correndo para onde podían; comezaba, tamén, a tronar; e pasaba a traxedia… Escapar era practicamente imposíbel.
A pesar de que había certos momentos da historia que me parecían algo macabros e incluso tráxicos, o libro gustome moito. Produce unha axeitada intriga no lector ata o final. Recomendaríallo a calquera persoa á que lle gusten as novelas de terror e fantasía, e a todo aquel que teña interese polas historias relacionadas coa morte e o sobrenatural.
Xaquín Queiruga Viqueira (4ºA)
(Texto tomado de: http://etikeles.blogaliza.org/2011/05/04/cazaria-
salvaxe-de-agustin-agra/)
XABIER P. DOCAMPO (Rábade, 1946)
Deuse a coñecer como narrador en 1986 coa novela O misterio
das badaladas e coa colección de relatos Cun ollo aberto e
outro sen cerrar.
Dende entonces publicou numerosas obras: A chave das noces; A nena de auga e
o príncipe de lume; O armario novo de Rubén; A casa do porco bravo e Roxelio
e a couza; O país durminte; Cando petan na porta pola noite; Adelaida,
Henrique e demais familia; O pazo baleiro; ¡Estampado! (1998),Un conto de
tres noites, etc.
Recibiu entre outros o Premio Nacional de Literatura infantil e xuvenil. Tamén e
recoñecido como un excelenta narrador oral.
A casa da luz
Alicia é unha rapaza traviesa de moi bo corazón, que quere descubrir as cousas por si mesma. Cos seus catro amigos (Álvaro, Aida, Anxo e Alba) está a construír unha cabaña de xesta e paus no Campo da Igrexa de Eiravella. Pumariño, un home duns setenta anos, que só fala mediante debuxos e xestos, ofrécese para axudalos. Desde pequeno Pumariño está un pouco trastornado, por ter presenciado a morte do seu pai na guerra. Gústalle desfacer muros buscando un pucheiro con ouro que di ocultou seu pai.
Os adultos nos queren que os nenos de traten con el. Pero, animados por Alicia, os nenos acompáñano á súa casa onde comparte con eles os seus secretos -garda reloxos, chaves que atopou nos muros e fermosos debuxos, así como unha figura de San Paio-.
Un día Pumariño lévaos a unha casa misteriosa na que hai moitos cadros pintados nos que se pode entrar. Cada un dos nenos entre nun dos cadros, mentres están neles o tempo detense. Ao día seguinte os cadros da casa variaron. Todos entran no mesmo cadro, que representa unha estructura laberíntica e chegan a unha estrana cidade na que viven diferentes aventuras antes de poder regresar.
FICHA TÉCNICA:
Título: A casa da luz
Director: Carlos Amil Serantes
País: España
Ano 2008
Duración 90 min.
Xénero Aventuras, Ficción
Producción: Vimbio Filmes Idade: Todos os públicos.
Reparto: Agustina Bentos, Sheila Carbia, Jorge
Taboada, Javier López, Claudia Peña, Antón
Sampedro, Gustavo Pernas, Xosé Manuel Oliveira,
Susana Dans, Antonio Mourelos, Cándido Pazo, Xulio
Lago, Camilo Rodríguez.
FERNANDO LALANA
Nació en Zaragoza, en 1958. Es
licenciado en Derecho. En 1981 quedó
finalista del Premio El Barco de Vapor
con “El secreto de la arboleda”. Desde
entonces, se dedica a la escritura. Es
autor de más de un centenar de libros
por los que ha recibido importantes premios: el
Nacional de Literatura y, más recientemente, el
Cervantes Chico por su trayectoria literaria. Es además
un gran apasionado del teatro y trabajó como actor,
director y técnico teatral durante dos décadas para
diversas compañías independependientes. En 1980
recibió el Premio Nacional de Interpretación Arcipreste
de Hita para teatro no profesional. Su obra “Morirás
en Chafarinas” ha sido llevada al cine por Pedro Olea.
LOS HIJOS DEL TRUENO
La novela es una divertida historia que critica la
solución gubernamental contra el fracaso escolar. Es su primera “novela de instituto”, en
ella, a través de personajes “paródicos y estrafalarios”, muestra la situación que se vive en los
institutos remanentes, centros que nacen como
solución gubernamental al
fracaso escolar. Se trata de centros donde se matricula el
alumnado sobrante después de que una ley contra el fracaso escolar obligue a que las aulas de todos los institutos sólo cuenten con 22 estudiantes.
Inspirado en la situación de los sobrantes y con la ayuda de José María Almárcegui, Lalana ha redactado las hazañas de un grupo que, lejos de asumir su papel de “fracasados por
decreto”, llegará a poner patas arriba a la mismísima Gerencia Nacional.
El autor quiere parodiar “las novelitas de instituto, que siempre se desarrollan en un centro educativo y que siempre hablan de los mismos problemas y dudas adolescentes”. Para llevar la contraria, Lalana escribe una “novela gamberra para gente joven”.
Hijos del trueno es su título número 81, un número récord para cualquier escritor. Lalana añade una posdata a tal cifra: “Hay que tener en
cuenta que yo dedico las 24 horas de todos los días de la
semana a escribir, que vivo sólo de esto y que paso toda la vida escribiendo y pergeñando historias”, asegura. Otro lujo añadido para cualquier escritor. Su fortuna le ha llevado además a disfrutar con su trabajo. “Me divierte escribir novela juvenil, es fresco y exige mayor sentido del ritmo y una viveza de diálogos que la novela adulta no reclama”, añade.
http://aula2.elmundo.es/aula/noticia.php/2004/06/04/aula1086279557.html