Jerusalem Heart of the City Palest in ian v is ions from within

8 - 18 MAY 2018

Gerdien Wolthaus Paauw www.paauw.photography

REISVERSLAG 9 mei 2018

Giro Rat Race

Kat-en-muisspel "Welkom in Israël“, zegt de jongen achter de balie tegen nieuwe gasten. Het historische Old Jaffa Hostel staat vlakbij de oude haven van Jaffa (tegenwoordig Tel Aviv)

en wordt omgeven door de toeristische vlooienmarkt. Het markante gebouw is opgeknapt, aan de muren hangen zwart-witfoto’s van Theodoor Herzl en David Ben-

Gurion. Zou iemand hier weten dat in 1948 het merendeel van de Palestijnse inwoners van Jaffa door de zionistische strijdkrachten is verdreven?

Zonsondergang. Gierzwaluwen zweven op de zeebries. Op het dakterras van het hostel ontmoet ik Mark. Hij is een groot wielerfanaat en kwam naar Israël voor de Giro d'Italia

2018. Maar direct na aankomst op vliegveld Ben-Gurion werd hij door de Israëlische douane gearresteerd en gedurende zeven uur ondervraagd. Ondanks zijn Arabische uiterlijk

is hij geboren en getogen in Groot-Brittannië.

"Ze vroegen de naam van mijn grootvader, hij heette Jeffrey. Ze wilden mijn mobiel checken. Zonder morren overhandigde ik hem en ik nodigde hen uit om niet alleen naar mijn

foto's te kijken, maar ook mijn Facebook-tijdlijn en Messenger berichten te controleren. Het was een kat-en-muisspel. Ze vroegen mijn tweede naam, die is Idam. Toen dachten

ze dat ze me hadden: ‘Dat is verkeerd, je zou het moeten schrijven als Adam, je moet wel een moslim zijn’. Mijn antwoord was: ‘Adam, was de eerste mens, zijn taal was

waarschijnlijk Hebreeuws of Aramees, en daar is geen A in te vinden!’ Ik besefte dat ze een dienst van tien uur hadden, ik was hun speeltje van de dag. Natuurlijk voelde ik me

gediscrimineerd, maar het is niets vergeleken met wat de Palestijnen elke dag moeten trotseren.”

Gerdien Wolthaus Paauw

We run like we live

We rennen zoals we leven “We joggen om dezelfde reden als jullie in het Westen: om fit te blijven. Maar we claimen ook het recht om vrij te bewegen in Oost-Jeruzalem, onze hoofdstad. Het is bitterzoet

om door gebieden te lopen die vroeger Palestijns waren. Prachtige plekken waar we niet van kunnen genieten, omdat we weten dat dit cultureel erfgoed ons ontnomen is.

Dagelijks hebben we te maken met de acht à negen meter hoge apartheidsmuur, bewakingstorens, helikopters, soldaten en controleposten. We zitten vast. We zijn de regie

over ons leven verloren, omdat je niets vooruit kunt plannen. Dat is ontzettend frustrerend. Door hard te lopen met onze vrienden van Right to Movement vechten we terug op

een positieve manier.

We zijn betrokken bij de jaarlijkse Palestina marathon. In 2018 namen meer dan 7.000 mensen deel. De sfeer was fantastisch. Een sportieve, zorgeloze, gelukkige dag.

Vanwege de Israëlische bezetting moeten we ons beperken tot de Westelijke Jordaanoever. De route gaat door twee vluchtelingenkampen –Al Aida and Ad Dheisheh en langs

de apartheidsmuur. Hoewel deze illegaal is verklaard door het Internationale Gerechtshof in 2004, staat hij er nog steeds. Deze muur scheidt Palestijnen onderling, verhinderd

ons toegang tot onze landbouwgrond en ontneemt ons het basale mensenrecht op vrije beweging. Vanwege de muur is het parcours voor de marathon aangepast en lopen de

renners de officiële afstand in twee rondes van 21.0975 km. In de toekomst willen we in vrijheid de 42 kilometer lopen vanaf de Geboortekerk in Bethlehem tot aan de Al Aqsa-

moskee in Jeruzalem, onze Palestijnse vlag trots met ons meedragend.”

George Zeidan en Nadine Abu Rmeileh zijn coördinatoren van de hardloopgroep Right to Movement Jerusalem

The spirit of religion

In de geest van het geloof "Als moslimleider ben ik ingewijd in mijn religie. Ik ken de geboden, ethische richtlijnen en sharia-wetten, maar ik praat liever over het vierde aspect ervan: de

verbeelding. Dit omvat de spiritualiteit van het dagelijks leven. Het biedt ons inzicht in wat voor het oog verborgen is en geeft ons opmerkelijke mogelijkheden.

De Palestijnse identiteit bestaat eveneens uit een groot aantal aspecten. Ze is kleurrijk als een caleidoscoop: we hebben prachtige poëzie, verfijnd borduurwerk, felle

demonstraties en een bekend politieke leider genaamd Yasser Arafat. Dit alles maakt ons tot wie wij zijn.

Mijn moeder, een toegewijde moslimvrouw, gaf borstvoeding aan mij, maar ook aan mijn christelijke buurmeisje. Door het delen van haar witte moedermelk kreeg ik

er een zusje bij. Wij Palestijnen praten niet over de bloedband, omdat die suggereert dat liefde overwegend beperkt is tot familieleden. Wij vieren de

'baarmoederband': waarin we mensen uitnodigen waar we intens om geven. De vrijgevigheid van mijn moeder was een voorbeeld van deze ultieme zorgzaamheid.

Op een dag was ik te laat voor mijn Ramadan avondmaal. Haastig liep door ik de straat. Mijn christelijke vriend Osama nodigde me uit in zijn winkel en bood me

discreet een maaltijd aan. Religie is waar we elkaar nodig hebben en onze sociale verbondenheid vieren.”

Professor Mustafa Abu Swai (1958) is de eerste houder van de integrale leerstoel ter bestudering van het werk van Imam Al-Ghazali’s Work aan de Al-Masjid Al-Aqsa en de

Al-Quds University. Hij is als professor Filosofie en Islamstudies verbonden aan de Al-Quds University in Jeruzalem, Palestina, sinds 1996.

Our captured Palestine butterfly

Onze gevangen Palestijnse vlinder

“Ik stam uit een oud Islamitisch Palestijns geslacht. We leven al 700 jaar in Jeruzalem, de Zon van Palestina en zijn er diep geworteld. Deze stad betekent alles voor

me en niemand krijgt me hier weg. Sinds 1986 runnen mijn familie en ik drie succesvolle, educatieve boekwinkels: twee in de Salah Eddin Street en één in het

American Colony Hotel. De zaken lopen goed sinds de eerste Intifada (Palestijnse opstand) in 1988, toen veel internationale organisaties en persagentschappen naar

Jeruzalem kwamen. Ze waren op zoek naar Engelstalige boeken en informatie over de bezetting vanuit Palestijns perspectief. Ik bezoek boekenbeurzen en koop

wereldwijd boeken in. We zijn de meest gespecialiseerde boekhandel over dit onderwerp in Israël en Palestina. Onze boekhandels zijn een intellectuele vesting van

verzet.

Met lezen komt onderwijs. Ik maak me grote zorgen over het huidige onderwijssysteem. Scholen worden gedwongen om leerboeken aan te passen. Politieke,

historische en geografische feiten worden gewijzigd ten gunste van het Israëlische concept. Doen scholen dit niet, dan verliezen ze hun financiering.

Israël zuivert ook de taal: namen van Palestijnse steden worden veranderd in het Hebreeuws. Ze hebben zelfs onze Palestijnse Vlinder ‘gevangen’ en zijn naam

omgedoopt tot Israëlische Vlinder. Onze Palestijnse existentie wordt uitgewist.”

Imad Muna (1964) is directeur van de gerenommeerde Educatieve Boekhandel in Jeruzalem.

REISVERSLAG 11 mei 2018

Abiding good news. Insjallah.

Wachten op goed nieuws. Zo God het wil. Gaza is opeens dichtbij. Ik logeer op de campus van het Augusta Victoria Ziekenhuis op de Olijfberg. Dit Lutheraanse ziekenhuis is gespecialiseerd in de behandeling van kanker, dialyses en kinderziekten. De patiënten komen uit Oost-Jeruzalem, de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Om in aanmerking te komen voor een behandeling hier, zijn

de patiënten uit Gaza afhankelijk van een vergunning, afgegeven door de Israëlische overheid. Dit kan 3 weken tot maanden duren. In het laatste geval loopt de behandeling

vertraging of onderbreking op, wordt de patiënt alsmaar zieker of overleeft het niet.

Ik ontmoet twee vrouwen met kanker. Een dochter en vriendin begeleiden hen. De dagen tussen de behandelingen, verblijven ze in een hotelletje in het dorp. Dankzij

Google Translate kunnen we communiceren en hoor ik hun verhaal. Ze willen wel op de foto, maar ik mag hun namen niet vrijgeven. Ze zijn te bang voor repercussies, zoals

het stopzetten van de behandeling. Spreken is hier letterlijk een kwestie van leven of dood.

Navraag bij het ziekenhuis leert dat de leeftijd van de begeleiders aan strikte regels gebonden is. Personen tussen de 16 en 35 jaar zijn niet welkom: ze vormen een te groot

veiligheidsrisico. Zo kan het gebeuren dat een peuter zonder begeleiding van ouders naar dit ziekenhuis wordt gestuurd.

In de schaduw van de bomen voor het ziekenhuis, wachten de mensen op goed nieuws. Insjallah.

Gerdien Wolthaus Paauw

Submit to our rule

Onderwerp je

“Busladingen vol Israëlische kolonisten en internationale bezoekers komen naar de Jeruzalemdag om deel te nemen aan de Flag Dance Parade. Op 13 mei 2018 waren er

45.000 deelnemers, het hoogste aantal tot dusver. Ze marcheren door straten bewoond door Palestijnen, zwaaien triomfantelijk met Israëlische vlaggen, zingen en scanderen

nationalistische liederen. Voor Palestijnen is het een vertoon van macht, verovering en agressiviteit. Het belichaamt de bezetting.

Direct na de Zesdaagse Oorlog van 1967 werd het Palestijns Oost-Jeruzalem door Israël geannexeerd. In de afgelopen decennia jaar is het vrijwel verdwenen als een stad.

Door uitbreiding van de gemeentegrenzen is het geïntegreerd in een groot Israëlisch Jeruzalem en gefragmenteerd in tientallen kleine enclaves.

De route van de parade voert opzettelijk door het moslimkwartier van de oude stad en is pure provocatie. Winkeliers sluiten uit voorzorg hun winkels en de lokale bevolking

wordt ‘geadviseerd’ om binnen te blijven. Deze mars is het meest afschuwelijke voorbeeld van de zionistische campagne om Palestina te transformeren in een exclusief Joods

Land. De boodschap van deze mars naar de Palestijnen is duidelijk: onderwerp je aan onze heerschappij, verdwijn uit 'ons' land of sterf.”

Jeff Halper (1946) is een Amerikaans-Israëlische antropoloog, schrijver, docent en politiek activist. Hij werd, samen met de Palestijnse intellectueel en activist Ghassan Andoni,

genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede van 2006.

REISVERSLAG 13 MEI 2018

Verzet van de kleine man Ondanks diverse waarschuwingen ga ik tijdens de Flag Dance Parade toch de moslimwijk in. Ik wil met eigen ogen het machtsvertoon zien. Groepen van overwegend

jonge, mannelijke kolonisten marcheren door de nauwe straten. Ze staan ruim een kwartier stil bij de kruising van de Al Wad ha Gai Straat met de Suq El Quatanin, die

leidt naar de Al-Aqsa Moskee. Ze scanderen leuzen en zwaaien met de Davidsster. De rillingen lopen me over het lijf. Ik bewonder de ondernemers in de Suq om hun

kalmte. Ze weten wat hun te doen staat en laten zich niet provoceren.

De meeste winkels zijn gesloten, maar de jeansshop van Khaled is open als blijk van protest. Ik ga bij hem naar binnen en krijg een krukje aangeboden. Terwijl we zitten

te praten, posteert een kolonist in veiligheidshesje zich in de deuropening. Een jongeman met kille blauwe ogen. Ik vraag aan Khaled wat hij daar doet: 'Waarschijnlijk

beschermt hij ons.' In de kleine winkel van 3x3 meter, zonder achterdeur, zitten we als ratten in de val als de menigte ons lastig zou willen vallen. Maar volgens Khaled

zijn we veilig. De Israëlische overheid heeft zo’n 2000 veiligheidsmensen ingezet om deze manifestatie ‘perfect’ te laten verlopen, ze willen geen slechte publiciteit aan

de vooravond van 14 mei: de 70-jarige herdenking van de oprichting van de staat Israël en de opening van de US Ambassade in Jeruzalem.

Een man komt binnen om kleding te kopen. Even later een moslim moeder met 2 kinderen. Ze hebben de meute getrotseerd en hun solidariteit is pure moed. Dan

arriveert een oudere man met een bezorgde blik in zijn ogen. Hij spreekt met Khaled, die daarop besluit zijn winkel toch te sluiten. We lopen de Damascus Poort uit en de

blokkade in: de oude stad en omliggende wijken zijn tot 22.00 uur hermetisch afgesloten. Bussen en taxi’s rijden niet. Te voet ga ik naar mijn gasthuis op de Olijfberg.

Gerdien Wolthaus Paauw

I won’t leave Ik blijf

“Ik ben afgestudeerd in Microbiologie en Immunologie en heb twaalf jaar met veel plezier in het laboratorium van een ziekenhuis gewerkt. Maar toen de Israëli’s dreigden onze

familiewinkel in de oude stad te confisqueren, heb ik met pijn in het hart ontslag genomen. Sinds 1996 ben ik ondernemer en run deze kleine kledingwinkel. In maart 2018 ben ik

gevraagd om de 1420 winkeliers uit de oude stad te vertegenwoordigen in de Kamer van Koophandel van Jeruzalem. Dat vind ik een enorme eer.

Het is moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. In de laatste vijf jaar zijn hier 250 tot 300 winkels failliet gegaan. De kosten stijgen alleen maar, terwijl mijn omzet is gedaald met

30%. De belangrijkste oorzaak zijn de strenge Israëlische checkpoints waardoor het voor mijn klanten uit Gaza en de Westelijke Jordaanoever vrijwel onmogelijk is om nog hier te komen winkelen. Ook wordt elke poort van de oude stad bewaakt door Israëlische soldaten. De manier waarop ze Palestijnen controleren is ronduit beledigend. Het aantal klanten

dat daadwerkelijk de oude stad bereikt is sterk gedaald. Dit kost ons de kop.

Ik hoop dat onze familie nog generaties lang deze winkel kan behouden. De bezetters doen hun best om de zaken over te nemen, maar het zal ze niet lukken. Noch in de moslimwijk, noch in de rest van de oude stad. De mensen zullen zich verzetten en blijven. Jeruzalem blijft de stad van iedereen, ongeacht religie, nationaliteit of ras.”

Khaled Essaheb (1961) - studeerde Microbiologie en Immunologie aan de Yarmouk Universiteit in Jordanië. Hij werkte van 1984-1996 in het laboratorium van Hadassah Medical

Center Jeruzalem. Sinds 1996 heeft hij een kledingwinkel in de oude stad van Jeruzalem.

I am invisible, I am nothingIk ben onzichtbaar, ik ben niemand "Mijn ouders werden verliefd op elkaar in het Augusta Victoria Hospital, waar ze allebei werkten als verpleger. Het betekende jong geluk voor hen, maar was ook de geboorte

van een heleboel problemen. Mijn moeder woonde in Jeruzalem en mijn vader in Gaza. Dat zijn werelden van verschil als het gaat om bewegingsvrijheid.

Ze trouwden en kregen samen vier kinderen. Mijn oudste broer en ik zijn geboren in Jeruzalem en kregen een Israëlisch geboortebewijs met registratienummer. Dit is

vergelijkbaar met een tijdelijke verblijfsvergunning. Ik ben geen Israëlisch staatsburger. Ik ben stateloos.

Mijn jongere broertjes kregen geen geboortecertificaat omdat Israël in de tussentijd de wetgeving aanscherpte: als een vrouw uit Jeruzalem trouwt met een man uit de

Palestijnse gebieden, dan worden de kinderen bijgeschreven op het identiteitsbewijs van de echtgenoot. Dit is de manier waarop Jeruzalem zich van haar Palestijnse kinderen

ontdoet. Als ik een visum aanvraag voor een reis naar het buitenland, betekent dit een enkele reis: ik word niet meer toegelaten tot Israël.

Ik heb met succes rechten gestudeerd. Al 15 jaar probeer ik een volledig ID te krijgen, zodat ik legaal als advocaat in Israël kan werken. Het is nog steeds niet toegekend. Ik

doe vrijwilligerswerk en ben voor mijn levensonderhoud afhankelijk van mijn familie.

Omdat ik een Israëlisch certificaatnummer heb, is het onmogelijk om een Palestijns ID te krijgen. Ik ben noch Israëlisch, noch Palestijns. Ik ben onzichtbaar. Ik ben niets. Elk

jaar vraag ik de kerstman om een ID voor mij en mijn lieve zoon, zodat we een paspoort kunnen aanvragen en dit land kunnen verlaten.”

Sabreen (1979) - studeerde rechten aan de Al-Quds University in Jeruzalem en studeerde in 2003 af.

REISVERSLAG 15 mei 2018

Een bloemenkrans op Nakba Day De dag begint met teleurstellend nieuws uit Nederland. Op verzoek van een mediabedrijf en conform onze afspraken, heb ik vijf foto’s en begeleidende teksten uit dit project

aangeleverd, voor publicatie op hun website op 15 mei. Helaas blijkt het ‘te complex’ om te publiceren. Ik ben verbijsterd: dit is het echte leven hier. Hoe gelikt wil je het

hebben?

Ik heb twee fotosessies die dag en neem de bus naar de stad. Het is stil op straat, vandaag staken de Palestijnen ter herinnering aan 70 jaar Nakba. Immers, 1948 heeft voor

de Palestijnen niets goed gebracht. Zij herdenken de oprichting van de Staat Israël onder het motto: ‘Your Independence is our Nakba’. Jullie onafhankelijkheid is onze

catastrofe en vernietiging. De dag ervoor, 14 mei 2018, werd de opening van de Amerikaanse Ambassade in Jeruzalem groots gevierd door Israël. De aanwezigheid en

onvoorwaardelijke steun van Amerika was voor Israël een carte blanche om op diezelfde dag bijna 60 Palestijnen in Gaza af te schieten als ‘konijnen in hun hok’ zoals iemand

het formuleerde. De sfeer in de stad is gelaten, lamgeslagen, murw. Zo ook ik.

Aan het einde van de dag loop ik het dorpje in om wat boodschappen te doen en kom drie hippe, vrolijke meiden tegen. Ze willen met me op de foto. Hun selfie app heeft

speciale effecten: als de foto genomen is, verschijnt terstond een bloemenkrans om onze hoofden. Ik heb zelden zo heerlijk gelachen. De zwaarte klaart meteen op, maar als ik

hen vraag naar Nakba Day zijn ze in een oogwenk verdwenen. Soms is het leed te groot om over te praten. Of ben je er wel even klaar mee.

Gerdien Wolthaus Paauw

We have to unlearn our fear and victim mentality

We moeten onze angst en slachtoffermentaliteit afleren“Ik was twaalf jaar toen ik voor het eerst mee voer in een luchtballon. Varen is echt het juiste woord voor de zachte, stabiele beweging. Maar de vredige stilte wordt wreed doorbroken door het harde geluid van de gasbrander. Omdat het zo’n trage manier van reizen is, heb je de tijd om alles op de aarde onder je, goed in je op te nemen. Ik vond het heerlijk. Mijn moeder is een paar jaar geleden overleden. Ter herinnering aan haar heb ik een luchtballon op mijn arm laten tatoeëren.

Ik ben geboren in een Joodse familie uit Jeruzalem. Mijn ouders hebben me altijd gesteund, persoonlijk en politiek, ook toen ik op m’n 18e dienstweigeraar werd. Ik wilde geen deel

uitmaken van de militaire bezetting. In geen enkele rol. Als gevolg van deze keuze, werd ik twee maanden gevangen gezet in een militaire gevangenis. Het is ongelofelijk frustrerend om je vrijheid te verliezen en dat iemand anders elke minuut van je leven bepaalt. Maar deze ervaring heeft me er niet van weerhouden om te blijven strijden voor gelijke Palestijnse rechten. Velen nemen me dit kwalijk en schelden me uit voor ‘zelfhatende jood.’ Ik ben inmiddels wel gewend aan dit stigma en weet dat het een truc is om mensen in diskrediet te brengen, zonder te luisteren naar hun argumenten.

We zijn een wantrouwige samenleving. Af en toe worden zeppelins uitgerust met bewakingscamera's opgelaten boven Jeruzalem. Ze spieden met priemende ogen uit de hemel. Angst is onze brandstof en de rechtvaardiging voor onze daden, inclusief de bezetting. We kunnen alleen verandering in de Israëlische samenleving tot stand brengen, wanneer we deze angst en slachtoffermentaliteit afleren. We hebben besef nodig dat onze overleving niet afhankelijk is van militaire macht of militaire oplossingen. Dat het niet gaat om onze veiligheid versus de rechten van anderen, maar dat duurzame vrede gaat over de combinatie van die twee.”

Sahar Vardi (1990) werkt bij het American Friends Service Committee.

REISVERSLAG 16 mei 2018

To stretch and strengthen

Rekken, strekken en bemoedigen

Ik ben uitgenodigd voor een yogales in de oude stad. De kleine groep vrouwen kent elkaar inmiddels goed. Aan het begin van de les staan we kort stil bij de gebeurtenissen van de afgelopen dagen: 13 mei de Flag Dance Parade, 14 mei Israëlische Onafhankelijkheidsdag, de opening van de Amerikaanse ambassade en de vele doden in Gaza. Op 15 mei herdenking van de Nakba Day en de landelijke staking door de Palestijnen. Het blijkt dat de vrouwen hun huis niet uit zijn geweest uit angst voor ongeregeldheden. Hun leven in Oost-Jeruzalem is stressvol; de onzekerheid sluipt het lichaam in en

heeft een grote impact op hun gevoel van veiligheid, welzijn en zelfvertrouwen. Na een uurtje rekken en strekken is iedereen voldaan en opgewekt poseren ze met hun matjes voor de foto.

Het wijkcentrum bedient 600 oudere Palestijnse christenen in Oost-Jeruzalem. Ze wonen in de Christelijke en Armeense wijk, de Soq Kan al Zeit en Alwad Area, de Jaffa Gate en New Gate Area, evenals een deel van de Joodse wijk. Er wordt een veelheid aan activiteiten georganiseerd zoals sport, yoga, kunst, mozaïeken, tekenen, keramiek, glas schilderen, maar ook een computercursus. Er worden individuele therapiesessies aangeboden voor weduwen en anderen die verlies in hun leven ervaren. Omdat er niet zoveel Palestijnse christenen in de oude stad zijn achtergebleven en om de

onderlinge band te versterken, worden met Kerst en Pasen grote feesten georganiseerd.

Het is opvallend met hoeveel liefde en respect de medewerkers over hun bezoekers spreken: “Ik ben totaal verliefd op mijn oudjes. Mijn droom is dat ze gelukkig zijn, in vrede kunnen leven en om van ons wijkcentrum een bruisende plek te maken. Ons centrum groeit omdat een groot aantal ouderen ziek en aan bed gebonden is. Ze kunnen de hobbelige straten van de oude stad niet meer

bewandelen. Als iemand geen familie of familieleden heeft, wordt het leven hard en eenzaam. Dat verdienen ze niet. Ze hebben onze zorg en aandacht nodig. We hebben de neiging ouderen uitsluitend als consumenten van hulp te zien. Daar ben ik het volledig mee oneens. Voor mij belichamen ze visie, advies en ervaring. Ouderen zijn de experts van het leven.”

Gerdien Wolthaus Paauw

Dancing means the world to me

Dansen is mijn lust en mijn leven “Ik zou een comfortabel leven kunnen leiden in de VS, maar het was altijd mijn voornemen om terug te keren naar Palestina. Nadat ik mijn studies succesvol had afgerond ben

ik hier weer thuis: ik ben met hart en ziel verbonden met Jeruzalem.

Dansen maakt me oprecht gelukkig. Sinds ik klein was, keek ik naar de uitvoeringen van El-Funoun, een van de bekendste dansgezelschappen in Palestina. Ik was dolblij toen

ze me in 2005 uitnodigden om auditie te doen en met hen te dansen. We treden op in Palestina, maar ook internationaal. Onze liederen zijn bekend in binnen- en buitenland en

worden in elk huishouden gedraaid. We zijn allemaal vrijwilligers, maar we staan niet alleen op het podium om plezier te maken. We hebben een missie en een boodschap. We

besteden veel tijd aan het samenstellen van onze choreografie, die gebaseerd is op onze dagelijkse ervaringen. We verbeelden de bezetting, verzet, stress, vernedering, maar

ook geluk en liefde.

Tegenwoordig ga ik niet meer de straat op om te demonstreren tegen de Israëlische bezetting. Ik doe het op mijn manier, door te dansen. Ik train twee keer per week met El-

Funoun in Ramallah op de Westelijke Jordaanoever. Vanwege de Israëlische controleposten tussen Oost-Jeruzalem en Ramallah is het een gedoe om er te komen. Soms ben ik

er in 15 minuten, maar het kan ook gerust 1,5 uur duren. Ik kan het doen omdat ik een goede baan en een auto heb. Voor veel mensen is dat niet weggelegd.

Hoewel ik ‘oud’ word voor een danser, denk ik er niet over om te stoppen. Ik hou ontzettend van dansen, het betekent alles voor me.”

Sari Husseini (1979) - studeerde aan de Universiteit van Benedictine VS. Hij heeft een bachelordiploma in Gezondheidswetenschappen en een master in Volksgezondheid

(2005). Hij is executive officer bij Search for Common Ground on Public Health (MECIDS) en eigenaar van Beat: een dans- en fitnessstudio.

Music is the key to our heart

Muziek is de sleutel naar ons hart

“Ik ben dol op muziek, het is altijd een deel van mijn leven geweest. Ik kom uit een muzikale familie. Mijn moeder heeft ook een prachtige stem, met haar samen zingen maakt

me gelukkig. Toen ik acht jaar oud was, nodigde mijn oom Assed me uit om met hem te zingen en gitaar te spelen. Hij stimuleerde me om les te nemen en dat heb ik gedaan.

Ik studeer aan het Edward Said National Conservatory of Music. Sinds acht jaar volg ik zangles en sinds 1,5 jaar heb ik gitaarles. Ik wil professioneel musicus worden en in het

Palestijnse Nationale Orkest in Jeruzalem spelen.

Ik luister naar heel veel verschillende muziekstijlen. Ik geniet van de vrolijke zang van de zwaluw, die door de straat vliegt, maar ook van de zangeressen Lena Shamameen,

Rim Banna en Faia Younan. Op het conservatorium worden veel componisten en hun muziek behandeld, zowel traditionele als hedendaagse. Dat is heel inspirerend.

Musiceren is een manier om mijn Palestijnse identiteit uit te drukken. Ik wil dat we trots zijn op onszelf en onze geschiedenis eren. Mijn grootmoeder werd in 1948 door de

zionistische strijdkrachten verdreven uit haar dorp Lifta. Ze heeft nog steeds de sleutel van haar ouderlijk huis. De grote sleutel aan de muur in onze woonkamer is een krachtig

symbool van ons recht om terug te keren naar ons land. Het leven in Palestina is vaak erg moeilijk vanwege de Israëlische bezetting. Muziek geeft troost, kracht en vreugde.”

Sara Abul Hawah (2002) studeert gitaar en zang aan het Edward Said National Conservatory of Music in Jeruzalem.

REISVERSLAG 17 me i 2018

Dignified witnesses

Waard ige getu igen “Onze generatie sterft uit, maar de jongere Palestijnen moeten weten wat ons volk is aangedaan. Wij waren tieners toen de staat Israël werd gesticht op 14 mei 1948 en de verschrikkingen van die tijd staan in ons geheugen gegrift.”

Mijn ontmoeting met Samia en Cedar is de een van de laatste, maar meest indrukwekkende van mijn verblijf. Ik hoor hun verhalen, schiet vol en huil. “You don’t need to cry”, zeggen ze lief. Ik voel me bijna

beschaamd. Als er iemand reden heeft om te huilen, zijn zij het.Cedar vertelt: “Ik woonde met mijn ouders en broers en zussen in Haifa. De zionistische strijdkrachten reden 's nachts door de straten, Via luidsprekers en in gebroken Arabisch riepen ze iedereen op om hun huis

te verlaten, anders zouden we hetzelfde lot ondergaan als de inwoners van Der Yassin. Op 19 april 1948 veroorzaakten ze daar een bloedbad door 107 inwoners te doden en het dorp te verwoesten. Iedereen was

doodsbang. We leefden vredig in de bergen, totdat we werden verdreven door de zionistische strijdkrachten. Ze vulden vaten met munitie en legden ze langs de kant van de weg, goten benzine vanaf de top van

de heuvel en staken het in brand. Onze straat werd een waterval van vuur. De vaten met munitie explodeerden. Bewoners die de branden wilden doven, werden neergeschoten. We zijn gevlucht net als 70.000 andere inwoners uit de regio Haifa. We dachten dat het tijdelijk was en zeiden optimistisch vaarwel tegen onze geliefde joodse en islamitische buren en vrienden: ‘Tot volgende week, tot ziens’.

De realiteit bleek anders: ons huis werd ingenomen door Joodse immigranten uit Oost-Europa en we zouden er nooit meer terug kunnen keren. We vluchtten naar Nazareth, waar we een nieuw leven moesten

beginnen, zonder enige compensatie van Israël. We hebben de illegale bezetting van Palestina decennia lang meegemaakt. Als de wereld eindelijk beseft wat er aan de hand is, hebben we al ons land verloren. Wij Palestijnen, betalen de prijs voor de Holocaust en we betalen hem helemaal alleen, terwijl we er niets mee te maken hadden.”

Samia Nasir Khoury (1933), links, en Cedar Duaybis (1935), rechts op de foto zijn de grondleggers van Sabeel, Centrum voor Eucumenische Bevrijdingstheologie Jeruzalem.

Gerdien Wolthaus Paauw

We live here since the dawn of Christianity

Wij leven hier sinds de dageraad van het christendom "Als christenen zijn we altijd hoopvol, omdat we geloven in de Wederopstanding, maar nu is al onze hoop de bodem in geslagen. President Donald Trump lapte alle internationale verdragen en VN-resoluties aan zijn laars, toen hij besloot de Amerikaanse ambassade te verplaatsen van Tel Aviv naar Jeruzalem. Als datum voor de opening koos hij 14 mei 2018, een historische dag. Dit was exact 70 jaar na de verklaring van de onafhankelijkheid van de staat Israël in 1948.

We keken naar de openingsceremonie op tv. Op de ene helft van het scherm zagen we hoe Ivanka Trump -met haar nepglimlach, de nieuwe faciliteit opende door een plaquette te onthullen. Op de andere helft van het scherm zagen we hoe Israëlische sluipschutters bijna 60 onbewapende Palestijnen neerschoten in Gaza, slechts een paar kilometer verderop. Het gebeurde tegelijkertijd, op klaarlichte dag en met massale media-aandacht. Onze mensen demonstreerden tegen hun onaanvaardbare leefomstandigheden in de openluchtgevangenis genaamd Gaza. Ze rouwden omdat ze 70 jaar geleden illegaal door Israël uit hun huizen werden verdreven en eisten -conform VN-resoluties, het recht op terugkeer naar hun land.

President Trump en premier Netanyahu staan niet bekend als religieus, maar accepteren gretig de politieke en financiële steun van tientallen miljoenen evangelische christenen in Amerika. Deze beweging predikt dat Israël het recht heeft om heel Jeruzalem en Palestina te bezetten, om de tweede terugkeer van Christus en de bekering van het Joodse volk te bespoedigen.

Wij, Palestijnse christenen leven hier sinds het begin van het christendom, wij zijn de 'levende stenen van het geloof'. We voelen ons in de steek gelaten en verraden door onze medechristenen.”

Samia Nasir Khoury (1933) is een van de grondleggers van Sabeel, Centrum voor Eucumenische Bevrijdingstheologie in Jeruzalem.

Freedom of life

Vrijheid van leven “We vieren het leven. We houden van feesten, ons mooi kleden, genieten van lekker eten, samen muziek maken en dansen. We hebben grote families, dus er komen vaak honderden mensen. We koesteren dit gevoel van verbondenheid. Er wordt vaak over ons Palestijnen gezegd dat we dolgraag martelaar willen worden. Dat is zo weerzinwekkend. We bruisen van levenslust en waarderen het leven diep. Misschien nog meer omdat we weten hoe kostbaar het is en hoe gemakkelijk en bruut het kan worden beëindigd.

Het leven is hier moeilijk vanwege reisbeperkingen: Palestijnen hebben een speciaal identiteitsbewijs, afhankelijk van waar ze zijn geboren. Palestijnen geboren binnen Israël hebben het Israëlische staatsburgerschap, maar het is hun niet toegestaan naar de Westelijke Jordaanoever en Gaza te reizen. Palestijnen die in Jeruzalem zijn geboren, hebben een tijdelijke Israëlische verblijfsvergunning en mogen niet buiten Jeruzalem wonen. Palestijnen die op de Westelijke Jordaanoever zijn geboren, kunnen zonder vergunning niet naar Israël, Jeruzalem of Gaza reizen. Hetzelfde geldt voor burgers van Gaza: ze mogen niet reizen naar de Westelijke Jordaanoever, Jeruzalem of Israël, zonder militaire vergunning.

Mijn verlangen is dat onze kinderen kunnen genieten van bewegingsvrijheid in hun leven. Dat ze kunnen gaan en staan waar ze maar willen, studeren of familie kunnen bezoeken in binnen- en buitenland, zonder pesterijen of beperkingen. Dat niemand wordt belemmerd of tegengehouden door Israëlische grenzen, controleposten of een soldaat met een slecht humeur. Deze bewegingsvrijheid is niet alleen mijn droom voor de jongeren, maar ook voor de oudere generaties. Sommige zeventig jaar oude Palestijnen die in Oost-Jeruzalem of op de Westelijke Jordaanoever wonen, hebben nooit de mogelijkheid gehad om de Middellandse Zee met hun eigen ogen te zien. Het ligt op slechts 75 kilometer afstand…”

Omar Haramy (1980) is administratief medewerker bij Sabeel

REISVERSLAG 17 mei 2018

Peace or piece?

Vrede of brokstuk?

Mijn laatste avond in Palestijns gebied. Ik ben door Palestijnse vrienden uitgenodigd voor een afstudeerfeest in Betlehem. De familie heeft een enorme feestzaal afgehuurd. Een smetteloos witte ruimte, met lichtshow en vuurwerk. Gasten in sexy kleding. Verrukkelijk eten, dans en plezier. Als we na enkele feestelijke uren vertrekken, blijkt de gebruikelijke route te zijn geblokkeerd: het is de eerste avond van de Ramadan en de Israëli’s zijn bang voor ongeregeldheden. Er zit niets anders op dan de ‘settlers road’ te nemen: een snelweg exclusief voor

Joodse kolonisten en dus verboden voor Palestijnen. De spanning stijgt en het wordt stil in de auto. Bij de controlepost mogen we ongehinderd doorrijden, we zijn tenslotte de onschuld zelve: een jong echtpaar, peuter en blonde vrouw van middelbare leeftijd. In luttele minuten zoeven we naar Jeruzalem.

Jeruzalem. Heilige Eenheid. Paleis. God ziet. Oase van gerechtigheid. Toevluchtsoord. Tempel. Navel van de wereld. Een stadsgids vat de actualiteit samen: “Veel toeristen vragen me:

‘Wanneer komt er vrede in Jeruzalem?’ Ik kan die vraag niet beantwoorden, want ik ben vergeten hoe je het schrijft: vrede of brokstuk?”

Met een bezwaard gemoed verlaat ik Jeruzalem. Het is moeilijk te blijven geloven in een rechtvaardige oplossing voor de Palestijnen: recht op terugkeer naar het land wat hen ontnomen is, compensatie voor aangedaan leed, gelijke rechten als burgers, volwaardig zeggenschap over hun land, internationale erkenning, om maar enkele aspecten te noemen. Maar mag je mensen

hun hoop ontnemen?

Ik zag hun veerkracht, genoot van hun humor. Als ik vroeg: ‘Hoe gaat het?’ Was het antwoord: ’Prima, afgezien van de hitte en de bezetting’. Vrijwel niemand leeft hier uitsluitend voor zichzelf, voor het eigen succes. Altijd is het: ‘Wij Palestijnen’, ondanks de enorme onderlinge verschillen. De Palestijnse identiteit, de krachtige band met familie, het land en de geschiedenis en het besef dat ze strijden voor een rechtvaardige zaak, kan niemand hen ooit afnemen.

Gerdien Wolthaus Paauw

J e r u s a l e m H e a r t o f t h e C i t y mede mogel i jk gemaakt door Het Boekenschop Ti lburg en

Sabeel L iberat ion Theology Center, Oost-Jerusalem

Copyright © 2018 by Gerdien Wolthaus PaauwAll rights reserved. No part of this publication may be reproduced, distributed, or transmitted in any form or by any means, including photocopying, recording, or other electronic or mechanical methods, without the prior written permission of the

photographer Gerdien Wolthaus Paauw. For permission requests, write to www.paauw.photography