Upload
others
View
0
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
EN MEMORIA DUN NENO CHAMADO PABLIÑOAuthor(s): XOHÁN LEDOSource: Grial, T. 11, No. 40 (abril maio xunio 1973), pp. 217-223Published by: Editorial Galaxia S.A.Stable URL: http://www.jstor.org/stable/29749117 .Accessed: 10/09/2011 01:04
Your use of the JSTOR archive indicates your acceptance of the Terms & Conditions of Use, available at .http://www.jstor.org/page/info/about/policies/terms.jsp
JSTOR is a not-for-profit service that helps scholars, researchers, and students discover, use, and build upon a wide range ofcontent in a trusted digital archive. We use information technology and tools to increase productivity and facilitate new formsof scholarship. For more information about JSTOR, please contact [email protected].
Editorial Galaxia S.A. is collaborating with JSTOR to digitize, preserve and extend access to Grial.
http://www.jstor.org
EN MEMORIA DUN NENO CHAMADO PABLINO
'' ̂̂ ^^^^^^^^ ^^^^^^^^^^^fcl^^^^^B
^^^^^^^^^^^^
Ao neno, des anos, chamdbardle Pablino.
Alt, na Cruna, encomenzou a pintar touradas, pombas,
moinantes, amigos e famili?res.
E non parana de facelo durante oitenta anos.
Cham?banlle Pablino e era picasso
Cham?banlle Diego e era picasso
Cham?banlle Jos6 e era picasso
Cham?banlle Francisco e era picasso
Cham?banlle Juan e era picasso
Cham?banlle Crispin e era picaso
Cham?banlle Crispiniano e era picasso
Era toda a pintura. ? a pintura.
218
Era un neno, foi home, e de certo non cheg?u a vello. Ou
non foi un neno perdido, nen un home vencido, nen un vello
canso.
Picasso non deixar? ning?n intre de ser Picasso. Non che?
g?u a infanticida do neno que foi. Pintar? pombas, pintar? ne
nos, pintar? a dor s?a e m?is a nosa. Pro en toda hora estar?
facendo, fac6ndose perguntas e mirando pra todo con olios
furadores; os mil olios que contou Alberti; os olios que vian
tras dos cantos aseg?n Gertrude Stein; os olios que queimaban buratos nas follas dos libros aseg?n Leo Stein.
AtrevSuse a suxerir ?Picasso? que nos usamos mal dos
olios, e poida que estiveramos millor sen eles. Abr6unos os olios.
Derrub?u vellos e mortos tab?s que nos decian o que podiamos
e debiamos ver e maxinar, di Roland Penrose nun libro tiduado
"O olio de Picasso".
219
t:} *.s .i
A?\
As mulleres da r?a Avinyo, feitas demoiselles e levadas a
Avignon, procedian por unha banda das hetairas de Carpac
cio, e viviran na Rue des Moulins. Por outra banda, vinan dos
mur?is rom?nicos Catalans, da estampa xaponesa e da escul
tura negra.
Abriron portas ao cubismo, e tarnen pecharon algunha.
Abrir e pechar portas, pasar por unha e m?is outra, de unha
a outra das estancias: rom?nico, renacimento, Velazquez, Tou?
louse-Lautrec, escultura iberica, Ingres, superrealismo, Ce?
zanne.
220
44 .. -? ,
*..t '
Non pasar? de facelo coa inqueda e abourante curiosidade
do neno, co refresivo respeto do artista, e o conocemento do
pintor probado.
Axuntando ? proposta xeometrica cezanni? o aproveita mento do superrealismo, anova as "pinturas de escultura" fei
tas, entre moitos, por Memling con santos, por Andrea del Cas
tagno en retratos de contempor?neos seus.
Pro ainda m?is que nistas pinturas e na cer?mica e m?is
tam6n en esculturas onde o "ready made" ?unha culler, a
manceira dun bicicro, un xoguete infantil? non pasan como
pret-?-porter e 6 transcanteado, levado a outra posicion no
orde das cousas. Onde Picasso deixa testemuno da s?a abraian
te capacidade de adonamento, do seu poder trasvirador, do
seu reverse en trasnadas infantis. Xogos que cos "collages" son xa espellos pra o pop-art. E proba de que Picasso era m?is
que olios, era tam6n mans; non era soio un "visual", senon
tarnen un "tactil". Concrusion ? que pode cheg?rese por ou
tros caminos.
221
Doutro pintor xa se dixera: "e un olio", logo, noutros la
bores, falarase de xentes con olios ou memoria fotogr?fica.
Aseg?n os casos, esto poderia ser uriha loubanza. Pero non
e este senso do uso dos olios o que refire Penrose. Senon que, como din as derradeiras verbas apanadas, e a liberdade pra ver e mirar, pra ver e marxinar, pra poder acadar o m?is da
vision do artista e achegarse a ela polos caminos m?is curtos e dereitos que abren os olios ben abertos.
222
Que non se quixo pintar "ao xeito de" Delacroix, Manet ou
Velazquez.
Non e unha falsification, como poderian chegar a s61o os
escritos "ao xeito de" feitos por Proust. Nen siquera aproveita a urdime, como no Renacemento aproveitaban discipulos ou
amigos os dibuxos dos mestres.
Hai caminos que van
e hai caminos que volven
Agora non vai auga na canle do muino
Hai caminos que van
e hai caminos que volven
O neno
est? xogando cun mundo pequenino
Manoel Antonio: CON ANACOS DO MEU INTERIOR
XOHAN LEDO Vigo
223