EFFECTS WITHOUT CAUSES

Towards the end of The 9/11 Commission Report its authors make the following remarks about the globalization of Al-Qaeda's jihad:

The 9/11 attack was an event of surprising disproportion. [...] It was carried out by a tiny group of people, not enough to man a full platoon. Measured on a governmental scale, the resources behind it were trivial. The group itself was dispatched by an organization based in one of the poorest, most remote, and least industrialized countries on earth. [...] To us, Afghanistan seemed very far away. To members of al Qaeda, America seemed very close. In a sense, they were more globalized than we were.1

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΑΙΤΙΑ

Προς το τέλος της Έκθεσης της επιτροπής για την 11η Σεπτεμβρίου διατυπώνονται οι ακόλουθες παρατηρήσεις σχετικά με της παγκοσμιοποίηση της Τζιχάντ της Αλ Κάιντα:

Οι επιθέσεις της 9/11 αποτέλεσαν ένα γεγονός εκπληκτικά δυσανάλογων διαστάσεων […] Διεξήχθησαν από μια μικροσκοπική ομάδα ανθρώπων ο αριθμός των οποίων δεν επαρκούσε ούτε για το σχηματισμό μιας πλήρους διμοιρίας. Οι πόροι που χρησιμοποιήθηκαν εάν τους συγκρίνουμε σε κλίμακα κρατών είναι ασήμαντοι. Η ομάδα αυτή εστάλη από μια οργάνωση που εδρεύει σε μια από τις πιο φτωχές, πιο απομακρυσμένες και λιγότερο βιομηχανοποιημένες χώρες του πλανήτη […] Σε εμάς, το Αφγανιστάν φάνταζε μίλια μακριά. Για τα μέλη της Αλ Κάιντα η Αμερική φαινόταν τόσο κοντά. Κατά μία έννοια, αυτοί ήταν πιο παγκοσμιοποιμενοι από ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι.1

It was indeed the "surprising disproportion" between Al-Qaeda's severely limited means and seemingly limitless ends that made a global movement of its jihad. And therefore it was the very distance between a poor country like Afghanistan and a rich one like America that made its members "more globalized than we were". Such a thesis is not paradoxical, since all it does is recognize that the local causes of Al-Qaeda's jihad—men, money, motives and munitions alike—have vanished into the immensity of their own global effects. This jihad is global not because it controls people, places and circumstances over vast distances, for Al-Qaeda's control of such things is negligible, as The 9/11 Report testifies, but for precisely the opposite reason: because it is too weak to participate in such a politics of control. For an instrumental politics of this sort to be possible, after all, some proportion between its causes and effects is required, whereas the global consequences of Al-Qaeda's jihad have outstripped its local causes, and so have exceeded its intentions, to take on a life of their own well beyond the politics of control.

Ήταν πράγματι αυτή η εκπληκτική δυσαναλογία μεταξύ των εξαιρετικά περιορισμένων πόρων της Αλ Κάιντα και των φαινομενικά απεριόριστων στόχων της που δημιούργησε αυτό το παγκόσμιο κίνημα. Και ως εκ τούτου ήταν η ίδια η απόσταση μεταξύ μιας φτωχής χώρας όπως ήταν το Αφγανιστάν και μιας πλούσιας όπως ήταν η Αμερική που έκανε τα μέλη της Αλ Κάιντα πιο παγκοσμιοποιημένα από εμάς τους υπόλοιπους. Αυτή η άποψη δεν αποτελεί κάτι το παράδοξο αφού το μόνο

που κάνει είναι να αναγνωρίζει ότι οι εγχώριοι σκοποί της Τζιχάντ της Αλ Κάιντα συμπεριλαμβανομένων του ανθρωπίνου δυναμικού, των χρηματοδοτήσεων, των κινήτρων ακόμη και των πυρομαχικών έχουν χαθεί στην απεραντοσύνη των παγκόσμιων επιπτώσεων που τα ίδια προκάλεσαν. Αυτού του είδους η Τζιχάντ έχει παγκόσμιο χαρακτήρα όχι επειδή ασκεί επιρροή σε άτομα, τόπους και καταστάσεις που βρίσκονται μακριά από αυτήν, για την Αλ Κάιντα ο έλεγχος αυτού του είδους είναι κάτι το αμελητέο, όπως αναφέρεται και στην Εκθεση της επιτροπής για την 11η Σεπτεμβρίου, μιας και η ίδια είναι πολύ αδύναμη για να συμμετάσχει σε τέτοια είδους παιχνίδια εξουσίας. Εξάλλου για να είναι δυνατές οργανωτικές πολιτικές τέτοιου του τύπου, είναι αναγκαίο να υπάρχει μια αναλογία μεταξύ των σκοπών και των επιπτώσεων, λαμβάνοντας ταυτόχρονα υπόψη ότι οι παγκόσμιες συνέπειες της Τζιχάντ της Αλ Κάιντα έχουν υπερβεί κατά πολύ τους εγχώριες επιπτώσεις και ξεπερνώντας έτσι κάθε προσδοκία έχουν πλέων αυτούσια υπόσταση αφήνοντας πίσω τα κλασικά πολιτικά παιχνίδια εξουσίας.

Politics had dealt with moments of excess in the past, when the unintended consequences of its actions spun out of control, but these moments did not displace political intentionality as such. So while there is nothing new in the story of consequences that outstrip their causes, creating a landscape of their own beyond any politics of control, Al-Qaeda's jihad has become globalized only within such a landscape of unintended and even accidental effects. Terrorist movements of the past, whose equally dispersed acts of violence were intended to keep their causes at the centre of international concern, had also stretched the link between these causes and their effects to breaking-point. A telling example of this is found in Jean Genet's memoir of the Palestinian movement in the 1970s, which before the intifada was dominated by expatriate groups. Its politics, too, was expatriated in acts of international terrorism, for whose effects the often unseen and inaccessible Palestinian homeland functioned as an almost mythical cause. At least this is how Genet describes the fantasies of Palestinian militants whom he knew:

Η πολιτική σκηνή έχει αντιμετωπίσει στιγμές ακρότητας στο παρελθόν, χωρίς ως εκ τούτου να εκτοπίζουν την πολιτική αποβλεπτικότητα, όταν οι ακούσιες επιπτώσεις των ενεργειών της ξέφευγαν εκτός ελέγχου. Έτσι ενώ δεν υπάρχει τίποτε νέο σε ότι αφορά τις συνέπειες που ξεπερνούν τα αίτιά τους δημιουργώντας έτσι ένα δικό τους τοπίο πέρα από τα πολιτικά παιχνίδια ελέγχου, η Τζιχάντ της Αλ Κάιντα έχει παγκοσμιοποιηθεί μόνο μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο, ακούσιων, ακόμα και συμπτωματικών αποτελεσμάτων. Τα τρομοκρατικά κινήματα του παρελθόντος, των οποίων οι εξίσου διάσπαρτες πράξεις βίας είχαν σκοπό να συντηρήσουν τα αίτια τους στο κέντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, είχαν ταυτόχρονα φέρει των κοινό παρανομαστή αυτών των αιτίων και των αποτελεσμάτων τους σε σημείο κατάρρευσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού εντοπίζεται στα απομνημονεύματά του Jean Genet για το Παλαιστινιακό κίνημα τη δεκαετία του1970, το οποίο πριν από την Ιντιφάντα κυριαρχείτο από ομογενείς ομάδες. Οι πολιτικές του και αυτές είχαν εκπατριστεί σε πράξεις διεθνούς τρομοκρατίας, για τα αποτελέσματα της οποίας η συχνά αόρατη και απρόσιτη Παλαιστινιακή πατρίδα λειτουργούσε ως ένας σκοπός με σχεδόν μυθικές διαστάσεις. Τουλάχιστον έτσι περιγράφει ο Gene τις φαντασιώσεις των Παλαιστινίων μαχητών τους οποίους γνώριζε:

"Our Palestinian graves have fallen from planes all over the world, with no cemeteries to mark them. Our dead have fallen from one point in the Arab nation to form an imaginary continent. And if Palestine never came down from the Empire of Heaven to dwell upon earth, would we be any less real?"So sang one of the fedayeen, in Arabic.

"The lash of outrage was urgent. Yet here we are, a divine people, on the brink of exhaustion, sometimes close to catastrophe, and with about as much political power as Monaco," answered another.

"We are the sons of peasants. Placing our cemeteries in heaven; boasting of our mobility; building an abstract empire with one pole in Bangkok and the other in Lisbon and its capital here, with somewhere a garden of artificial flowers lent by Bahrain or Kuwait; terrorizing the whole world; making airports put up triumphal arches for us, tinkling like shop doorbells—all this to do in reality what smokers of joints only dream of. But has there ever been a dynasty that didn't build its thousand-year reign on a sham?"

So sang a third fedayeen.2

«Οι Παλαιστινιακές ταφόπλακες μας έχουν πέσει από αεροπλάνα σε όλο τον κόσμο, χωρίς νεκροταφεία να τις σημαίνουν. Οι νεκροί μας έχουν προέλθει από ένα σημείο του Αραβικού έθνους για να σχηματίσουν μια φανταστική ήπειρο. Και αν η Παλαιστίνη ποτέ δεν κατέβει από την αυτοκρατορία των Ουρανών για να σταθεί πάνω στη γη, θα είμαστε εμείς οι ίδιοι άραγε λιγότερο πραγματικοί;»

Έτσι τραγούδησε ένα από τα Φενταγίν, στην Αραβική γλώσσα.

«Το μαστίγιο της οργής αποτέλεσε επιτακτική ανάγκη. Ωστόσο, είμαστε ακόμα εδώ, εξαίσιοι άνθρωποι, στα πρόθυρα της εξάντλησης, μερικές φορές κοντά στην καταστροφή, και με περίπου τόση πολιτική δύναμη τόση όση αυτή του κρατιδίου του Μονακό,» απάντησε ένας άλλος.

«Είμαστε οι γιοι των χωρικών. Θέτουμε τα νεκροταφεία μας στους ουρανούς, κοκορευόμενοι για την κινητικότητα μας, οικοδομώντας μια αφηρημένη αυτοκρατορία με τον ένα πόλο στην Μπανγκόκ τον άλλο στη Λισσαβόνα και η πρωτεύουσά αυτής εδώ, έχοντας κήπους με τεχνητά άνθη δανεισμένα από το Μπαχρέιν ή το Κουβέιτ, τρομοκρατώντας τον κόσμο όλο, αναγκάζοντας αεροδρόμια να τοποθετούν αψίδες θριάμβου εξαιτίας μάς, οι οποίες κουδουνίζουν σαν πόρτες καταστημάτων, και όλα αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα και δεν αποτελούν παραισθήσεις από τη χρήση κάποιου ναρκωτικού. Υπήρξε ποτέ άραγε δυναστεία που να μην οικοδόμησε τα χίλια χρόνια της βασιλείας της σε μια απάτη;»

Έτσι τραγούδησε ένα τρίτο Φενταγίν.2

The disproportion between a Palestinian cause "with about as much political power as Monaco", and the international terror that was its effect, certainly bears comparison to Al-Qaeda's jihad. Also comparable was the national cause of Palestine being rendered mythical within its own international effects. Yet these Palestinian excesses were finally legitimized within an order of intentionality dedicated to the establishment of a national state. What makes today's jihad different is the increasing ordinariness of such excesses, whose global effects exist outside the politics of control, and which are detached from its traditional categories, like that of statehood. As the kind of acts that have moved beyond the rationality of intentions, such excesses now characterise the totality of the jihad's action, which has lost intentionality because it has lost control over its own global environment. For instance the attacks of 9 /11, immaculately planned and executed though they were, lacked intentionality because Al-Qaeda could neither control nor even predict their global repercussions. Hence the actions of this jihad, while they are indeed meant to accomplish certain ends, have become more ethical than political in nature, since they have resigned control over their own effects, thus becoming gestures of duty or risk rather than acts of instrumentality properly speaking.3 This might be why a network such as Al-Qaeda, unlike terrorist or fundamentalist groups of the past, has no coherent vision or plan for the future.

Η δυσαναλογία ανάμεσα σε ένα Παλαιστινιακό αγώνα «με περίπου τόση πολιτική δύναμη τόση αυτή του κρατιδίου του Μονακό» και την διεθνή τρομοκρατία ως αποτέλεσμα αυτού, μπορεί μόνο να συγκριθεί με την Τζιχάντ της Αλ Κάιντα. Επίσης, ανάλογου βεληνεκούς είναι και ο εθνικός απελευθερωτικός αγώνας της Παλαιστίνης που καθίσταται ως «μυθικός» εντός των δικών του διεθνών επιπτώσεων. Ωστόσο, αυτές οι Παλαιστινιακές υπερβολές τελικά νομιμοποιήθηκαν μέσα σε μια τάξη αποβλεπτικότητας αφιερωμένη στη δημιουργία ενός εθνικού κράτους. Αυτό που κάνει την σημερινή Τζιχάντ να διαφέρει είναι η αυξανόμενη παγιοποίηση τέτοιων υπερβολών των οποίων οι παγκόσμιες επιπτώσεις υπάρχουν έξω από την σφαίρα της πολιτικής του ελέγχου και οι οποίες αποσπάστηκαν από τις παραδοσιακές κατηγορίες της, όπως αυτή της κρατικής υπόστασης. Δεδομένου ότι τέτοιου είδους πράξεις έχουν προχωρήσει πέραν της ορθολογικότητας της προθέσεως, αυτές οι υπερβολές χαρακτηρίζουν τώρα το σύνολο της δράσης της Τζιχάντ, η οποία έχει χάσει την αποβλεπτικότητά της, για του λόγου του ότι έχει χάσει τον έλεγχο επί του δικού της παγκόσμιου περιβάλλοντος. Για παράδειγμα, οι επιθέσεις της 9/11, όσο άψογα σχεδιασμένες και εκτελεσμένες φαινομενικά κι αν ήταν, στερούντο αποβλεπτικότητας μιας και η Αλ Κάιντα δεν μπορούσε ούτε να ελέγξει ούτε καν προβλέψει τις παγκόσμιες επιπτώσεις αυτών. Ως εκ τούτου, οι ενέργειες αυτής της Τζιχάντ, ενώ είχαν πράγματι ως στόχο να επιτύχουν ορισμένους σκοπούς, έχουν αποκτήσει περισσότερο ηθικό παρά πολιτικό χαρακτήρα, δεδομένου ότι έχουν παραιτηθεί του έλεγχου των δικών τους επιπτώσεων, καταφέρνοντας έτσι να θεωρηθούν ως χειρονομίες καθήκοντος ή ρίσκου, και όχι ως πράξεις αποβλεπτικότητας με την κυριολεκτική έννοια του όρου.3 Αυτό ίσως εξηγεί το λόγο για τον οποίο η Αλ Κάιντα, σε αντίθεση με άλλες τρομοκρατικές ή φονταμενταλιστικές ομάδες του παρελθόντος, δεν έχει συνεκτικό όραμα ή σχέδιο για το μέλλον.

It is perhaps their lack of political control, and therefore also of intentionality, that explains why groups engaged in the jihad, unlike "classical" terrorist outfits, appear to find it so difficult to claim responsibility for their acts. It is one thing to name and laud martyrs who have given their lives for the struggle, but another to take credit for their actions. Osama bin Laden, for example, is generally suspected simply of denying his role in such actions, or of false modesty, when he insists on limiting his responsibility for the various attacks of which he has been accused merely to instigation or incitement.4 But when we consider that Bin Laden also, and no matter how disingenuously, sees these acts merely as the reflections of oppressive conditions in the Muslim world, it becomes clear that for him such actions are themselves only effects that have moved well beyond the politics of causes, intentions, mobilization and the like.5 Indeed Olivier Roy, in his book Globalised Islam, argues that Al-Qaeda's jihad does not in fact result from oppressive or disturbed conditions in the Muslim world, and especially not in the Middle East, because its fighters often have no experience of such conditions, and in any case tend not to involve themselves in the political struggles of their own countries, choosing instead to battle in more exotic locations like Bosnia, Chechnya and Afghanistan. According to Roy, then, the global jihad has to be distinguished from local struggles not simply by its geographical sweep, but also because it has become an individual duty for which these causes have been reduced to abstractions. He even suggests that such local struggles exist for it only as stereotypes, their anti-imperialist content being taken over wholesale from the international Left.6

Αυτό οφείλεται ίσως στην δικιά της έλλειψη πολιτικού ελέγχου και αποβλεπτικότητας, το οποίο ίσως εξηγεί το λόγο για τον οποίο οι ομάδες που σχετίζονται με την Τζιχάντ, σε αντίθεση με άλλες πιο «παραδοσιακές» μορφές τρομοκρατίας, φαίνεται να δυσκολεύονται τόσο πολύ να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων τους. Είναι ένα πράγμα να κατατονομαζεις και να επαινείς «μάρτυρες» που έχουν δώσει τη ζωή τους για τον αγώνα, και άλλο να αναλαμβάνεις την ευθύνη για τις ενέργειες αυτών. Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, για παράδειγμα, σε γενικες γραμμές θεωρείται ύποπτος για την άρνηση του ρόλου που διαδραμάτισε σε αυτές τις ενέργειες ή για ψευδή μετριοφροσύνη, μίας και επιμένει στο να περιορίζει τις ευθύνες του για τις διάφορες επιθέσεις για τις ποιες έχει κατηγορηθεί, μόνο σε ηθική αυτουργία ή προτροπή.4 Αλλά όταν θεωρούμε ότι ο Μπιν Λάντεν συν της άλλης, και με περίσσια υποκρισία, θεωρεί αυτές τις ενέργειες απλά ως μια αντίδραση για τις καταπιεστικές συνθήκες που επικρατούν στον μουσουλμανικό κόσμο, γίνεται πλέον σαφές ότι για εκείνον τέτοιου είδους ενέργειες είναι από μόνες τους απλά αποτελέσματα τα οποία έχουν προχωρήσει πολύ πιο πέρα από τις κλασικές πολιτικές αιτίας, πρόθεσης και επιστράτευσης. 5 Πράγματι ο Olivier Roy, στο βιβλίο του Παγκοσμιοποιημένο Ισλάμ, υποστηρίζει ότι η τζιχάντ της Αλ Κάιντα στην πραγματικότητα δεν προέρχεται από διαταραγμένες καταστάσεις και συνθήκες καταπίεσης στον μουσουλμανικό κόσμο, ειδικά στην Μέση Ανατολή, μιας και οι μαχητές της (Αλ Κάιντα) συχνά δεν έχουν καμία εμπειρία από τέτοιου είδους καταστάσεις, και σε καμία περίπτωση δεν έχουν την τάση να συμμετέχουν στους πολιτικούς αγώνες των δικών τους χωρών, επιλέγοντας αντ 'αυτού να αγωνίζονται σε πιο εξωτικά μέρη όπως η Βοσνία, η Τσετσενία και το Αφγανιστάν. Επομένως, σύμφωνα με τον Roy, η παγκόσμια Τζιχάντ πρέπει να διαχωρίσει τον εαυτό της από τους τοπικούς αγώνες όχι απλώς λόγο του γεωγραφικού της εύρους, αλλά και επειδή έχει μετατραπεί σε ατομικό καθήκον για το οποίο αυτά τα αίτια και σκοποί έχουν ελαττωθεί σε αφηρημένες έννοιες. Υποστηρίζει επίσης ότι αυτού του είδους οι

τοπικοί αγώνες εξυπηρετούν τον σκοπό αυτό μόνο ως στερεότυπα, με το αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο τους δανεισμένο εξολοκλήρου από την Διεθνή Αριστερά. 6

Al-Qaeda's refusal to take responsibility for acts like those of 9/ 11 (or to do so only very ambiguously) is worth reflecting upon, because it distinguishes the jihad from terrorism as we have known it since the nineteenth century, for which the recognition achieved by such claims to responsibility was crucial. Given the attenuation of intentional action in a global environment, where its effects can no longer be predicted or controlled, this anonymity or ambiguity of responsibility in the jihad becomes an illustration of the anonymity or ambiguity of intentionality itself within a global dispensation. In this respect Osama bin Laden's speculations on the causes of 9 /11, as reported in an interview with the Pakistani newspaper Ummat on September 28, 2001, are telling indeed:

Άρνηση της Αλ Κάιντα να αναλάβει την ευθύνη για ενέργειες όπως αυτές της 9/11 (ή να το πράξει μόνο πολύ διφορούμενα) είναι ένα σημείο που αξίζει να σταθούμε, μιας και διακρίνει την Τζιχάντ από την τρομοκρατία με την μορφή που είναι γνωστή σε εμάς από τον δέκατο ένατο αιώνα, για την οποία καταλυτικό ρόλο έπαιξε η αναγνωρισιμότητα που επιτεύχθηκε από τέτοιου είδους ισχυρισμούς ως προς της ανάληψη ευθυνών. Με δεδομένη την εξασθένηση της εκούσιας δράσης μέσα σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον, όπου τα αποτελέσματά αυτής δεν μπορούν πλέον να προβλεφθούν ή να ελεγχθούν, αυτή η ανωνυμία ή ασάφεια ως προς την ανάληψη ευθυνών μέσα στους κόλπους της Τζιχάντ αποτελεί καθρέφτη της ανωνυμίας ή ασάφεια της ίδιας της αποβλεπτικότητας μέσα σε ένα παγκόσμιο πλαίσιο εξαιρέσεων. Από αυτή την άποψη οι εικασίες του Οσάμα μπιν Λάντεν για τα αίτια της 9/11, όπως καταγράφονται σε συνέντευξή του στη Πακιστανική εφημερίδα Ummat στις 28 Σεπτεμβρίου 2001, λένε το εξής:

The United States should try to trace the perpetrators of these attacks within itself; the people who are a part of the US system, but are dissenting against it. Or those who are working for some other system; persons who want to make the present century as a century of conflict between Islam and Christianity so that their own civilization, nation, country, or ideology could survive. They can be anyone, from Russia to Israel and from India to Serbia. In the US itself, there are dozens of well-organized and well-equipped groups, which are capable of causing a large-scale destruction. Then you cannot forget the American-Jews, who are annoyed with President Bush ever since the elections in Florida and want to avenge [sic] him.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να προσπαθήσουν να εντοπίσουν τους αυτουργούς αυτών των επιθέσεων μέσα στον ίδιο τους εαυτό, σε άτομα που αποτελούν μέρος του μηχανισμού των ΗΠΑ αλλά αντιτίθονται σε αυτό. Η σε εκείνους που υπηρετούν κάποιο άλλο σύστημα, άτομα που θέλουν να μετατρέψουν τον τρέχοντα αιώνα σε ένα αιώνα συγκρούσεων μεταξύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού, έτσι ώστε ο δικός τους πολιτισμός, έθνος, χώρα ή ιδεολογία να μπορεί να επιβιώσει. Μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, από τη Ρωσία έως το Ισραήλ και από την Ινδία έως τη Σερβία. Εντός των ΗΠΑ υπάρχουν δεκάδες καλά οργανωμένες και καλά εξοπλισμένες ομάδες, οι οποίες είναι ικανές να προκαλέσουν μεγάλης κλίμακας καταστροφές. Από την άλλη δεν μπορείτε να βγάλετε έξω και τους Αμερικανό-εβραίους, οι οποίοι είναι ενοχλημένοι από τον Πρόεδρο Μπούς από την εκλογική αναμέτρηση της Φλόριντα και θέλουν να τον εκδικηθούν.

Then there are intelligence agencies in the US, which require billions of dollars worth of funds from the Congress and the government every year. This [funding issue] was not a big problem till [sic] the existence of the former Soviet Union but after that the budget of these agencies has been in danger. They needed an enemy. So, they first started propaganda against Usama and Taleban and then this incident happened. You see, the Bush Administration approved a budget of 40 billion dollars. Where will this huge amount go? It will be provided to the same agencies, which need huge funds and want to exert their importance. Now they will spend the money for their expansion and for increasing their importance. I will give you an example. Drug smugglers from all over the world are in contact with the US secret agencies. These agencies do not want to eradicate narcotics cultivation and trafficking because their importance will be diminished. The people in the US Drug Enforcement Department are encouraging drug trade so that they could show performance and get millions of dollars worth of budget. General Noriega was made a drug baron by the CIA and, in need, he was made a scapegoat. In the same way, whether it is President Bush or any other US President, they cannot bring Israel to justice for its human rights abuses or to hold it accountable for such crimes. What is this? Is it not that there exists a government within the government in the United States? That secret government must be asked as to who carried out the attacks.7

Έπειτα, υπάρχουν και οι μυστικές υπηρεσίες εντός των ΗΠΑ οι οποίες απαιτούν κεφάλαια αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Κογκρέσο και την κυβέρνηση κάθε χρόνο. Το θέμα της χρηματοδότησης τους δεν αποτελούσε μεγάλο πρόβλημα κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου και την ύπαρξη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αλλά με την λήξη της ψυχροπολεμικής περιόδου ο προϋπολογισμός αυτών των υπηρεσιών έχει τεθεί σε κίνδυνο. Χρειάζονταν έναν εχθρό. Έτσι, ξεκίνησαν αρχικά πια προπαγάνδα εναντίον του Οσάμα και των Ταλιμπάν και στη συνέχεια αυτό το περιστατικό συνέβη. Βλέπετε, η κυβέρνηση Μπούς ενέκρινε ένα προϋπολογισμό ύψους 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Που ακριβώς θα απορροφηθεί αυτό το τεράστιο ποσό; Θα διατεθεί στις ίδιες αυτές τις υπηρεσίες, οι οποίες χρειάζονται τεράστια κεφάλαια και επιθυμούν να αυξήσουν το βαθμό αναγκαιότητας τους. Αυτά τα χρήματα θα δαπανηθούν για την επέκταση και την ενίσχυση της αναγκαιότητας τους. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Λαθρέμποροι ναρκωτικών από όλο τον κόσμο έρχονται σε επαφή με τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ. Οι υπηρεσίες αυτές δεν θέλουν να εξαλείψουν την καλλιέργεια και διακίνηση των ναρκωτικών διότι αυτομάτως ο βαθμός αναγκαιότητας τους θα μειωθεί. Άτομα της υπηρεσίας δίωξης ναρκωτικών των ΗΠΑ ενθαρρύνουν το εμπόριο ναρκωτικών, έτσι ώστε να προβάλουν αυξημένους δείκτες παραγωγικότητας και έτσι να καρπώνονται προϋπολογισμούς αξίας εκατομμυρίων δολαρίων. Ο Στρατηγός Νοριέγκα βαπτίστηκε ως βαρόνος ναρκωτικών από τη CIA, και στην ανάγκη λειτούργησε ως αποδιοπομπαίος τράγος. Με τον ίδιο τρόπο, είτε πρόκειται για τον Πρόεδρο Μπούς είτε για οποιουδήποτε άλλον ο Πρόεδρο των ΗΠΑ, κανένας τους δεν είναι σε θέση να φέρει το Ισραήλ τη δικαιοσύνη για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή να το αναγκάσει να αναλάβει την ευθύνη για τα εγκλήματα αυτά. Αυτό τι δείχνει; Δεν δείχνει ότι λειτουργεί μια κυβέρνηση εντός της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών; Αυτή την μυστική κυβέρνηση πρέπει να δώσει απαντήσεις για το ποιος πραγματοποίησε τις επιθέσεις.7

What Osama bin Laden says in this lengthy statement is far more interesting than why he says it—presumably to evade retribution for the attacks of 9 /11. For one thing the variety of possible causes he invokes for these attacks are ones of realpolitik alone and have no religious dimension, being very unlike his statements on the jihad in this respect. And for another they consist of conspiracy theories and half-truths that have an all-too familiar ring, possessing therefore a plural audience rather than a singularly Muslim one. Indeed some of these possible causes, like the secret "government within the government", have a distinctly American provenance and are well established in that country's popular culture. All Osama bin Laden need have done was to watch a television show like the X-Files or a film by Oliver Stone to concoct the statements that he uttered in his interview. Such causes are nothing but stereotypes, and are I think deployed as such, because responsibility has itself become a kind of stereotype in a landscape of global effects—where acts lose intentionality because they can no longer control their own outcomes.

Το περιεχόμενο αυτής της μακροσκελής ανακοίνωσης του Οσάμα Μπιν Λάντεν είναι πολύ πιο ενδιαφέρων από το λόγο για τον οποίο τα λέει όλα αυτά (ο οποίος πιθανώς είναι η αποφυγή των αντίποινων για τις επιθέσεις της 9/11). Αφενός, το πλήθος των πιθανών αιτιών που επικαλείται για αυτές τις επιθέσεις ανήκουν όλες τους στο δόγμα του πολιτικού ρεαλισμού και δεν έχουν καμία θρησκευτική διάσταση, κάτι το οποίο έρχεται σε αντίθεση με τις προγενέστερες δηλώσεις του περί Τζιχάντ. Αφετέρου αποτελούνται από θεωρίες συνωμοσίας και μισές αλήθειες οι οποίες ανήκουν σε ένα αρκετά οικείο πλέγμα ιδεών, καλύπτοντας έτσι ένα ευρύ κοινό παρά ένα κατεξοχήν μουσουλμανικό. Πράγματι, ορισμένες από αυτές τις πιθανές αιτίες, όπως η «μυστική κυβέρνηση μέσα στην κυβέρνηση» έχουν ευδιάκριτα αμερικανική προέλευση και είναι καλά εδραιωμένες στη λαϊκή κουλτούρα της χώρας αυτής. Το μόνο που χρειάστηκε να κάνει ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν να παρακολουθήσει μια τηλεοπτική σειρά όπως τα X-Files ή μια απ τις ταινίες του Όλιβερ Στόουν για να επινοήσει τις δηλώσεις που εκστόμισε στη συνέντευξή του. Αυτά τα αίτια δεν είναι τίποτα άλλο, παρά απλά στερεότυπα, και προσωπικά πιστεύω ότι χρησιμοποιούνται έτσι εξ επί τούτου διότι η ανάληψη ευθυνών έχει η ίδια γίνει ένα είδος στερεότυπου σε ένα τοπίο παγκόσμιων επιπτώσεων, όπου οι πράξεις χάνουν την αποβλεπτικότητα τους επειδή δεν μπορούν πλέον να ελέγξουν τα δικά τους αποτελέσματα.

Osama bin Laden is indiscriminate in his invocation of domestic and foreign causes for the attacks of 9/11, thus erasing any distinction between the two and operating instead at a purely global level, one in which the sheer range of the contradictory possibilities on offer demolishes intentionality itself as an explanatory category. After all, even if a single group was responsible for the attacks on America, the very existence of so many alternative culprits dissipates this responsibility in political terms—for they could have been perpetrated by someone else, and therefore might have produced very different consequences. Since none of these possibilities is foreclosed in Osama bin Laden's interview, they continue to remain live issues, each with a similar potential for destruction that stems from the very nature of American power, rather than from the responsibility of any autonomous actor. This is made explicit in Bin Laden's description of the domestic American politics that he suggests made US agencies dealing with narcotics or crime complicit in attacks such as those of 9 /11. With this argument political intentionality becomes impossible because it possesses little if any autonomy, since Bin Laden is unable to separate the domestic causes of 9 /11 from the foreign ones, or the local from the global, resulting in the

disintegration of causality itself amid universal complicity. We shall see below that the only kind of action for which the jihad claims full responsibility is that paradoxical and individualistic act of self-destruction called martyrdom. Is martyrdom, then, the only way of rescuing moral autonomy because it is the only act for which responsibility can be claimed in the jihad?

Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν δεν κάνει διακρίσεις όταν επικαλείται εσωτερικά και εξωτερικά αίτια για τις επιθέσεις της 9/11, διαγράφοντας συνεπώς οποιαδήποτε διάκριση μεταξύ των δύο και λειτουργώντας αντ 'αυτού σε αμιγώς παγκόσμιο επίπεδο. Ένα επίπεδο στο οποίο η ξεκάθαρη σειρά των διαθέσιμων αντιφατικών δυνατοτήτων καταστρέφουν την ίδια την αποβλεπτικότητα ως μια επεξηγηματική κατηγορία. Εξάλλου, ακόμη και αν μια από αυτές τις μικρές ομάδες ευθυνόταν για τις επιθέσεις στην Αμερική, η ίδια η ύπαρξη τόσων υποψήφιων υπαιτίων διαχέει αυτή την ευθύνη σε πολιτικό επίπεδο με την λογική του ότι θα μπορούσαν να έχουν διαπραχθεί από τον οποιοδήποτε, και έχοντας ως εκ τούτου πιθανώς προκαλέσει πολύ διαφορετικές επιπτώσεις. Δεδομένου ότι κανένα από αυτά τα ενδεχόμενα δεν έχουν αποκλειστεί από τον Οσάμα μπιν Λάντεν στην συνέντευξη του, εξακολουθούν να θεωρούνται εφικτά, με το καθένα από αυτά να διαθέτει μια πανομοιότυπη δυναμική για καταστροφή η οποία πηγάζει από την ίδια τη φύση της Αμερικανικής υπέροχης, περισσότερο από ότι από κάποιον αυτόνομο παράγοντα. Αυτό γίνεται σαφές στην περιγραφή που δίνει ο Μπιν Λάντεν για την εγχώρια αμερικανική πολιτική, που όπως ισχυρίζεται έκανε τις Αμερικανικές Υπηρεσίες ασφαλείας και ναρκωτικών συνένοχες σε επιθέσεις όπως αυτές της 9/11. Βάση αυτού του επιχειρήματος η πολιτική αποβλεπτικότητα καθίσταται αδύνατη, διότι διαθέτει ελάχιστη ή καθόλου αυτονομία, δεδομένου ότι ο Μπιν Λάντεν δεν είναι σε θέση να διαχωρίσει τα εγχώριας φύσεως αίτια της 9/11 από τα εξωτερικά, ή τα τοπικής φύσεως από τα παγκόσμιας εμβέλειας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αποσύνθεση του ίδιου του αιτιατού μέσα σε ένα περιβάλλον καθολικής συνενοχής. Εν συνεχεία θα δούμε ότι το μόνο είδος δράσης για την οποία η Τζιχάντ αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη είναι αυτή η παράδοξη και ατομικιστική πράξη της αυτοκαταστροφής γνωστή ως θυσία. Αποτελεί επόμενος η θυσία μονόδρομο στη διάσωση της ηθικής αυτονομίας, μιας και είναι η μοναδική ενέργεια για την οποία η Τζιχάντ αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη;

New markets for our tradersThere follow two examples of what I mean by the landscape of accidental effects within which a network like Al-Qaeda becomes global beyond a politics of intentionality. First are the East African attacks with which both Al-Qaeda and the new security regime administered by the United States began their global histories. The bombing in 1998 of US embassies in Kenya and Tanzania, followed by retaliatory missile strikes against military bases run by a Saudi expatriate in Afghanistan, as well as a pharmaceutical plant in Sudan, together comprise a remarkably dispersed sequence of events in which the various killers and victims, causes and effects, countries and targets involved, shared neither history nor geography and had nothing to do with each other. They came to be related by accident rather than design. Yet it was only in this temporary configuration of disparate peoples and places that Al-Qaeda's jihad was established as a global movement.

Νέες αγορές για τους επενδυτές μαςΑκολουθούν δύο παραδείγματα του τι εννοώ ως τοπίο συμπτωματικών αποτελεσμάτων μέσα στο οποίο ένα δίκτυο όπως αυτό της Αλ Κάιντα αποκτά παγκόσμιες διαστάσεις πέρα των πολιτικών της αποβλεπτικότητας. Πρώτα είναι οι επιθέσεις στην Ανατολική Αφρική με τις οποίες τόσο η Αλ Κάιντα όσο και το νέο καθεστώς ασφαλείας διοικούμενο από τις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν την παγκόσμια πορεία τους. Η βομβιστική επίθεση το 1998 σε Αμερικανικές πρεσβείες στην Κένυα και την Τανζανία, ακολουθούμενη από πυραυλικές επιθέσεις αντιποίνων εναντίον στρατιωτικών βάσεων οι οποίες εδιοικούντο από ένα Σαουδάραβα ομογενή στο έδαφος του Αφγανιστάν, καθώς και σε φαρμακευτικές εγκαταστάσεις στο Σουδάν, μαζί αποτελούν μια εξαιρετικά διασκορπισμένη αλληλουχία γεγονότων στην οποία οι διάφοροι θύτες και θύματα, τα διάφορα αίτια και επιπτώσεις αυτών καθώς και οι εμπλεκόμενες χώρες και στόχοι που επιλέχθησαν, δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους ούτε ιστορικά ούτε γεωγραφικά. Η μεταξύ τους συσχέτιση ήταν περισσότερο τυχαίο γεγονός παρά προϊών σχεδιασμού. Ωστόσο, ήταν αυτή η προσωρινή σύνθεση διαφορετικών λαών και τόπων μέσα στην οποία η Τζιχάντ της Αλ Κάιντα καθιερώθηκε ως παγκόσμιο κίνημα.

Although the countries attacked and most of those killed in Eastern Africa and Central Asia were unrelated to one another in every sense, not one even being denounced as another's enemy, we cannot dismiss them simply as extras: the civilian casualties, innocent victims or collateral damage caught up in Al-Qaeda's attacks and America's retaliation. After all it was the variety of peoples and countries involved, more than anything else, which transformed these events into a series of global effects. Indeed it is the very distance of the jihad's effects from its proclaimed causes that makes it into the global movement it is. What connected Kenyans, Tanzanians, Sudanese, Americans and Afghans within this order of global effects, then, was mere contingency, for they were related only formally and even despite themselves, beyond any schema of Al-Qaeda's intentions.

Οι χώρες που δέχθηκαν επίθεση καθώς και η πλειοψηφία των θυμάτων που σκοτώθηκαν στην Ανατολική Αφρική και την Κεντρική Ασία δεν είχαν από κάθε άποψη κανένα συσχετισμό μεταξύ τους, ούτε καν χαρακτηριζόμενοι ως εχθροί κάποιου τρίτου. Γι αυτούς τους λόγους σε καμία περίπτωση δεν μπορούν απλά να παραγκονιστούν ως κάτι το επιπρόσθετο, ως δηλαδή απώλειες αμάχων, αθώων θυμάτων ή γενικά ως παράπλευρες απώλειες των επιθέσεων της Αλ-Κάιντα και των αντιποίνων της Αμερικής. Εξάλλου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ήταν η ποικιλομορφία των εμπλεκόμενων χωρών και λαών, που μετέτρεψαν τα γεγονότα αυτά σε μια σειρά από παγκόσμιες επιπτώσεις. Πράγματι, είναι η ίδια η απόσταση των επιπτώσεων της Τζιχάντ από τα διακηρυσσόμενα αίτια που την κάνει το παγκόσμιο κίνημα που είναι σήμερα. Επομένως, αυτό που συνέδεε Κενυάτες, Τανζανούς, Σουδανούς, Αμερικάνους και Αφγανούς μέσα σε αυτή την αλληλουχία παγκόσμιων επιπτώσεων, ήταν κάτι καθαρά συγκυριακό, μιας και όλοι τους σχετίζονταν μόνο τυπικά, ακόμη και χωρίς τη θέλησή τους, πέρα από κάθε σχήμα προθέσεων της Αλ-Κάιντα.

The choice of Nairobi and Dar-es-Salaam as targets, therefore, had nothing to do with their political or military status, nor even with the presence of American embassies there, since this is a commonplace of capital cities the world over. It depended instead on the most local of causes, willing agents in the region, who transformed it into something quite random, since without such agents any other city may—or may not—have been targeted in as random a manner. Unlike its causes, then, which might be tied to shared objectives such as the removal of oppressive regimes in the Islamic world, a common interest in establishing a virtuous Islamic order, or ideas in common about the anti-Muslim policies of the United States and its allies, the jihad's effects agglomerate diverse countries and peoples into relations that are divorced from any prior history and display little if any commonality. Yet it is precisely in this accidental universe that the jihad is globalized as a series of effects that have lost sight of their own causes.

Επομένως η στοχοποίηση του Ναϊρόμπι και του Νταρ-ες-Σαλάμ, δεν είχε σε τίποτα να κάνει με την πολιτική ή στρατιωτική κατάσταση τους, ούτε καν με την παρουσία των Αμερικανικών πρεσβειών στα εδάφη τους, δεδομένου ότι αυτό αποτελεί ένα σύνηθες φαινόμενο σε όλες τις πρωτεύουσες κρατών ανά τον κόσμο. Αντιθέτως είχε περισσότερο να κάνει με τοπικής φύσεως αίτια, τα οποία το μετέτρεψαν σε ένα εντελώς τυχαίο γεγονός, δεδομένου ότι χωρίς αυτού του είδους τα αίτια οποιαδήποτε άλλη πόλη θα μπορούσε να έχει μπει στο στόχαστρο με αυτό τον τυχαίο τρόπο. Σε αντίθεση λοιπόν με τα αυτά τα αίτια, τα οποία μπορεί να επικαλούνται κοινούς στόχους, όπως αυτό της απομάκρυνσης των καταπιεστικών καθεστώτων στον Ισλαμικό κόσμο, το κοινό ενδιαφέρον για τη δημιουργία μιας ενάρετης Ισλαμικής τάξης, τις κοινές ιδέες σχετικά με τις αντί-μουσουλμανικές πολιτικές που εφαρμόζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοι της, το φαινόμενο της Τζιχάντ συγκεντρώνει ένα συνοθύλευμα κρατών και ανθρώπων σε συσχετισμούς που απέχουν παντελώς από οποιαδήποτε μορφής ιστορική συνέχεια, και εμφανίζουν ελάχιστα η καθόλου κοινά σημεία. Ωστόσο, ήταν μέσα σε ακριβώς αυτό το αφηρημένο σύμπαν όπου η Τζιχάντ απέκτησε παγκόσμια υπόσταση ως μια σειρά από ενέργειες οι οποίες έχουν χάσει την επαφή με τους αρχικούς σκοπούς τους.

A second example of a landscape of accidents within which the jihad becomes global are the commercial metaphors that recur in descriptions of Al-Qaeda's operations. Like companies in the world economy, to which they are often compared, participants in the global jihad have neither the ability nor the inclination to control the territories within which they operate in any old-fashioned sense. Their relationship with these territories can instead be seen as a series of indirect and speculative investments. Just as with players in the global economy, participants in the jihad are drawn by their investments into a world that does not operate according to their intentions but seems to possess a life of its own. While the attacks of 9 /11, for instance, were meticulously planned, they were at the same time completely speculative as far as their effects were concerned, since these could neither be predicted with any degree of certainty, nor controlled in any fashion. Practices of terror in the jihad, then, are akin to those of risk in the global economy. That companies and markets do not serve only as metaphors for the jihad is evident in Al-Qaeda's operation of commercial enterprises in the Sudan and elsewhere. Moreover the group's internal communications are peppered with references to markets and financial speculation, to the extent of Al-Qaeda being itself referred to as "the company". Here, for instance, is a coded letter dated May 3, 2001, found in Afghanistan after the fall of the Taliban in the computer of Ayman al-Zawahiri, Osama bin Laden's Egyptian lieutenant and founder of the Al-Jihad group. It is followed by a decoded translation:

Ένα δεύτερο παράδειγμα ενός τοπίου τυχαίων συγκυριών μέσα απ το οποίο η Τζιχάντ αποκτά παγκόσμια διάσταση είναι οι εμπορικές αλληγορίες που επαναλαμβάνονται στις περιγραφές των δραστηριοτήτων της Αλ Κάιντα. Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τις εμπορικές εταιρίες στην παγκόσμια οικονομία, με τις οποίες αρκετά συχνά συγκρίνονται, οι μετέχοντες στην παγκόσμια Τζιχάντ ελλείπονται της ικανότητας και της διάθεσης να ελέγξουν τις περιοχές εντός των οποίων επιχειρούν, με την κλασική έννοια του όρου. Η σχέση που έχουν με αυτές τις περιοχές μπορεί εναλλακτικά να θεωρηθεί και ως μια σειρά έμμεσων επενδύσεων κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τους ισχυρούς παίχτες στην παγκόσμια οικονομία, οι μετέχοντες στην Τζιχάντ είναι δέσμιοι των «επενδύσεών» τους μέσα σε ένα κόσμο που δεν λειτουργεί σύμφωνα με τις δικές τους επιταγές, αλλά φαίνεται να διαθέτει δικιά του υπόσταση και λογική. Για παράδειγμα, αν και οι επιθέσεις της 9/11, ήταν σχολαστικά σχεδιασμένες την ίδια στιγμή είχαν καθαρά κερδοσκοπικό χαρακτήρα σε ότι αφορά τις επιπτώσεις τους, δεδομένου ότι αυτές δεν θα μπορούσαν ούτε να προβλεφθούν ποτέ με βεβαιότητα, ούτε και να ελεγχθούν με οποιονδήποτε τρόπο. Επομένως οι τρομοκρατικές πρακτικές στην Τζιχάντ μπορούν να συγκριθούν με τις πρακτικές οικονομικού ρίσκου που χαρακτηρίζουν την παγκόσμια οικονομία Αυτές οι εταιρίες και αγορές δεν έχουν μόνο αλληγορικό χαρακτήρα για την Τζιχάντ αλλά είναι εμφανείς στη λειτουργία των εμπορικών επιχειρήσεων της Αλ-Κάιντα στο Σουδάν και αλλού. Επιπλέον, οι εσωτερική επικοινωνία της οργάνωσης έχει διανθιστεί με αναφορές στις αγορές και την οικονομική κερδοσκοπία, σε βαθμό που η ίδια η Αλ Κάιντα να αναφέρεται ως «η εταιρεία». Εδώ για παράδειγμα ακολουθεί μια κωδικοποιημένη επιστολή της 3 Μάη, 2001 η οποία βρέθηκε στο Αφγανιστάν μετά την πτώση των Ταλιμπάν στον υπολογιστή του Αϊμάν αλ-Ζαουάχρι, Αιγίπτιου υπολοχαγού του Οσάμα μπιν Λάντεν και ιδρυτή της οργάνωσης Αλ Τζιχάντ. Αμέσως μετά ακολουθεί αποκωδικοποιημένη μετάφραση:

We have been trying to go back to our main, previous activity. The most important step was the opening of the school. We have made it possible for the teachers to find openings for profitable trade. As you know, the situation down in the village has become bad for the traders. Our relatives in the south have abandoned the market, and we are suffering from international monopoly companies. But Allah enlightened us with His mercy when the Omar Brothers Company was established. It has opened new markets for our traders and provided them with an opportunity to rearrange their accounts. One benefit of trading here is the congregation in one place of all the traders who came over from everywhere and began working for this company. Acquaintance and cooperation have grown, especially between us and Abdullah Contractors Company.8

Προσπαθούμε να επιστρέψουμε πίσω στην προηγούμενη κύρια δραστηριότητα μας. Το πιο σημαντικό βήμα ήταν το άνοιγμα του σχολείου. Έχουμε καταστήσει δυνατό για τους εκπαιδευτικούς την εξεύρεση ευκαιριών για κερδοφόρες συναλλαγές. Όπως γνωρίζετε, η κατάσταση που επικρατεί στο χωριό δεν είναι πλέων θετική για τους εμπόρους. Οι συγγενείς μας στο νότο έχουν εγκαταλείψει την αγορά, και υποφέρουμε από τις διεθνείς μονοπωλιακές εταιρείες. Αλλά ο Αλλάχ μας διαφώτισε με το έλεος του όταν ιδρύθηκε η Εταιρία Αφοί Ομάρ, η οποία άνοιξε τις πόρτες νέων αγορών στις επιχειρήσεις μας και τους έδωσε την ευκαιρία για επανατακτοποίηση των λογαριασμών τους. Ένα από τα πλεονεκτήματα του να συναλλάσσεται κανείς εδώ είναι η συσσωμάτωση σε ένα μέρος όλων των εμπόρων που έχουν συρρεύσει από όλες τις άκρες του κόσμου και άρχισαν να εργάζονται για την εταιρία αυτή. Η επαφές και η συνεργασία έχουν ευνοηθεί, ειδικά μεταξύ εμάς και της Εργολαβικής Εταιρίας Αμπντουλάχ.

We have been trying to go back to our military activities. The most important step was the declaration of unity with al-Qaeda. We have made it possible for the mujahideen to find an opening for martyrdom. As you know, the situation down in Egypt has become bad for the mujahideen: our members in Upper Egypt have abandoned military action, and we are suffering from international harassment. [...] But Allah enlightened us with His mercy when the Taliban came to power. It has opened doors of military action for our mujahideen and provided them with an opportunity to rearrange their forces. One benefit of performing jihad here is the congregation in one place of all the mujahideen who came from everywhere and began working for the Islamic Jihad Organisation. Acquaintance and cooperation have grown, especially between us and al-Qaeda.9

Προσπαθούμε να επιστρέψουμε πίσω στις στρατιωτικού χαρακτήρα δραστηριότητες μας. Το πιο σημαντικό βήμα ήταν η διακήρυξη ενότητας με την αλ-Κάιντα. Έχουμε καταστήσει δυνατό για τους Μουτζαχεντίν την ανεύρεση αφορμής για θυσία. Όπως γνωρίζετε, η κατάσταση στην Αίγυπτο έχει πάρει άσχημη τροπή για τους Μουτζαχεντίν: τα μέλη μας στην Άνω Αίγυπτο έχουν εγκαταλείψει τη στρατιωτική δράση, και υποφέρουν από τη διεθνή παρενόχληση. [...] Αλλά ο Αλλάχ μας διαφώτισε με το έλεος του, όταν οι Ταλιμπάν ήρθαν στην εξουσία. Αυτό άνοιξε τις κερκόπορτες για στρατιωτική δράση για τους Μουτζαχεντίν μας και τους έδωσε την ευκαιρία να ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους.

Commercial analogies are employed to describe the failure and consequent abandonment of local struggles in Egypt, not accidentally called the "village", for a global mission. And for such a mission, operating in a shifting landscape of speculative investments, political relations are no longer tied to common histories or geographies, but are the result of strategies and alliances grounded by global market forces. These are not the kinds of relations that had characterized national struggles in the past, which brought together people who shared a history and a geography into a political arena defined by processes of intentionality and control. Unlike the politics of national movements, the jihad is grounded not in the propagation of ideas or similarity of interests and conditions, so much as in the contingent relations of a global marketplace. Such relations, more than any traditional mobilization of people for or against a particular objective, make this jihad into the global phenomenon that it is. This might explain why there appears to have been so much disagreement within Al-Qaeda itself, as well as among its Arab fighters and their non-Arab partners in Afghanistan, for we shall see later that an old-fashioned politics of collective unity has little or no place in its jihad.10

Οι εμπορικές αναλογίες χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν την αποτυχία και την επακόλουθη εγκατάλειψη των τοπικών αγώνων στην Αίγυπτο, η οποία όχι τυχαία αποκαλείται ως το "χωριό" για μια παγκοσμίου βεληνεκούς αποστολή. Και για τις ανάγκες μιας τέτοιας αποστολής, όπου λειτουργεί μέσα σε ένα μεταλλασόμενο τοπίο κερδοσκοπικών επενδύσεων, οι πολιτικές σχέσεις σταματούν πλέων να είναι συνδεδεμένες με την κοινή ιστορία ή τη γεωγραφία, αλλά είναι πλέων το αποτέλεσμα στρατηγικών και συμμαχιών υποστηριζόμενων από δυνάμεις της παγκόσμιας αγοράς. Αυτό δεν είναι το είδος των σχέσεων το οποίο είχε χαρακτηρίσει τους εθνικούς αγώνες στο παρελθόν, το οποίο έφερε σε επαφή ανθρώπους που μοιράζονταν κοινή ιστορία και γεωγραφία μέσα σε μια πολιτική αρένα οριζόμενη από τις διαδικασίες της πρόθεσης και του ελέγχου. Σε αντίθεση με τις πολιτικές των εθνικών κινημάτων η Τζιχάντ δεν στηρίζεται στη διάδοση των ιδεών ή στην ομοιότητα συμφερόντων και συνθηκών, αλλά βασίζεται περισσότερο στις εξαρτώμενες σχέσεις μιας παγκόσμιας αγοράς. Αυτού του είδους οι σχέσεις, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη παραδοσιακή κινητοποίηση του κόσμου υπέρ ή κατά ενός συγκεκριμένου σκοπού,

κάνουν αυτήν την Τζιχάντ να είναι το παγκόσμιο φαινόμενο που είναι σήμερα. Αυτό ίσως να μπορεί να εξηγήσει το γιατί φαίνεται να υπάρχει τόσο μεγάλη διαφωνία στο εσωτερικό της ίδιας της Αλ Κάιντα, καθώς και μεταξύ των Αράβων μαχητών της και των μη-Αράβων συνεργατών της στο Αφγανιστάν, για να δούμε στη συνέχεια ότι μια παλιομοδίτικη πολιτική συλλογικής ενότητας έχει λίγη ή καθόλου θέση στην Τζιχάντ αυτής.

What does this mean for an old-fashioned politics of intentionality, built upon the mobilization of people over historical needs, ideas or interests? How is politics thought about differently in a landscape of effects whose inhabitants are related by accident rather than by intent? Such questions cannot be confined to the jihad, and are characteristic of global movements more generally, which are also unable either to predict or control the effects of their own actions on a global scale. These are movements whose practices are ethical rather than political in nature because they have been transformed into gestures of risk and duty rather than acts of instrumentality. However instrumental their intentions, the politics of such movements are invariably transformed into ethics at a global level—think, for instance, of environmentalism, the anti-globalization protests, the supporters of disarmament, anti-abortion groups and the like. In this sense the jihad stands alongside these movements, whose spectacular demonstrations of strength escape a politics of intentionality and control that is organized around some common history of needs, interests or ideas, to create a landscape of relations in which very little, if anything, is shared. So the worldwide mass demonstrations of 2003 protesting the impending war in Iraq were not only the largest global demonstrations yet seen, they also brought together individuals and groups who possessed neither organizational nor ideological commonality of any sort. Like such movements, Greenpeace, for instance, the global effects of the jihad bring together allies and enemies of the most heterogeneous character, who neither know nor communicate each with the other, and who in addition share almost nothing by way of a prior history.11

Τι να σημαίνει αυτό άραγε για μια παλιομοδίτικη πολιτική της πρόθεσης, η οποία οικοδομήθηκε από την κινητοποίηση του κόσμου βασιζόμενη σε ιστορικές ανάγκες, ιδέες ή συμφέροντα? Πως γίνεται η πολιτική σκέψη να διακατέχεται από διαφορετικότητα μέσα σε ένα τοπίο αποτελεσμάτων των οποίων οι κάτοικοι σχετίζονται μεταξύ τους από τύχη παρά από πρόθεση? Τέτοιες ερωτήσεις δεν μπορεί να περιορίζονται μόνο στην Τζιχάντ, αλλά είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των παγκοσμίων κινημάτων γενικότερα, τα οποία επίσης δεν είναι σε θέση ούτε να προβλέψουν, ούτε να ελέγξουν τις επιπτώσεις των πράξεών τους σε παγκόσμια κλίμακα. Αυτά είναι κινήματα των οποίων οι πρακτικές έχουν περισσότερο ηθικό παρά πολιτικό χαρακτήρα, λόγου ότι έχουν μετατραπεί σε χειρονομίες ρίσκου και καθήκοντος παρά ως πράξεις δραστικής μεσολάβησης. Όσο καθοριστικής σημασίας και αν είναι οι προθέσεις τους, οι πολιτικές αυτών των κινημάτων κατά κανόνα μετατρέπονται σε μια δεοντολογία παγκόσμιας κλίμακας - ας σκεφθούμε για παράδειγμα το περιβαλλοντικό κίνημα, τις διαδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης, τους υποστηρικτές του αφοπλισμού των κρατών, τις ομάδες που τάσσονται κατά των αμβλώσεων καθώς και πολλά άλλα κινήματα παρόμοιου χαρακτήρα. Με αυτή την έννοια η Τζιχάντ τάσσεται στο πλευρό αυτού του είδους κινημάτων, των οποίων η θεαματική επίδειξη δύναμης ξεφεύγει των ορίων της πολιτικής της πρόθεσης και του ελέγχου η οποία δομείται γύρο από ένα κοινό ιστορικό αναγκών, συμφερόντων ή ιδεών, για να δημιουργήσει με την σειρά της ένα δικό της τοπίο συσχετισμών μέσα στο οποίο υπάρχει ελάχιστος ή μηδενικός συμμερισμός. Έτσι, οι μαζικές διαδηλώσεις του 2003 κατά του επικείμενου πολέμου στο Ιράκ που εκτυλίχθηκαν σε παγκόσμια κλίμακα, δεν αποτέλεσαν μόνο τις μεγαλύτερες παγκόσμιου χαρακτήρα διαδηλώσεις που έχει βιώσει ο πλανήτης μέχρι τώρα, αλλά συνέβαλαν επίσης και στο να έρθουν

σε επαφή άτομα και ομάδες τα οποία δεν διέθεταν καμία κοινή οργανωτική και ιδεολογική βάση οποιουδήποτε είδους. Σε αυτού του είδους τα κινήματα, όπως αυτό της Greenpeace για παράδειγμα, οι συνολικές επιπτώσεις της Τζιχάντ φέρνουν κοντά συμμάχους και εχθρούς με εξαιρετικά ετερογενή χαρακτηριστικά, οι οποίοι ούτε γνωρίζουν ούτε επικοινωνούν ο ένας με τον άλλο, και οι οποίοι δεν μοιράζονται σε κανένα βαθμό κοινό ιστορικό παρελθόν.

Because of its predominance among global movements, resulting from the enormity of the forces it unleashes, the jihad might provide responses to the questions I have posed above that will come in future to define the behaviour of its peers. Violence, though definitive of the jihad today, is probably the least important of these responses, and likely the most short-lived compared to the other transformations that Al-Qaeda has wrought. Indeed such violence might well represent the final agony of an old-fashioned politics centred in a specific geography and based on a history of common needs, interests or ideas. Rather than marking the emergence of a new kind of Muslim politics, in other words, Al-Qaeda's jihad may signal the end of such politics. Far more important than violence might be the emergence of a new kind of global practice in the accidental and unintended effects of the jihad, such as wider demands for democratization in the Middle east, Pakistan and Indonesia. Like other global movements, but perhaps more clearly than them, the jihad displaces politics by ethics as a way of engaging with its accidental universe. It is in this sense only the most radical example of the proliferating debates on ethics that increasingly mark global entities like non-governmental organizations and multinational corporations.

Λόγου της υπεροχής που έχει μεταξύ των παγκόσμιων κινημάτων, η οποία πηγάζει από το μέγεθος των δυνάμεων που εξαπολύει , η Τζιχάντ θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που έθεσα παραπάνω ερχόμενα μελλοντικά να καθορίσουν την συμπεριφορά των υπέρμαχων αυτής. Η βία, αν και αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της Τζιχάντ σήμερα, είναι ίσως το λιγότερο σημαντικό από αυτά τα γνωρίσματα, και πιθανόν και το πιο βραχυπρόθεσμο σε διάρκεια συγκρινόμενο με άλλα δημιουργήματα της Αλ Κάιντα. Πράγματι, αυτή η βία μπορεί να αντιπροσωπεύει το κύκνειο άσμα μιας παλιομοδίτικης πολιτικής που επικεντρώνεται σε συγκεκριμένα γεωγραφικά πλαίσια και βασίζεται σε ένα ιστορικό κοινών συμφερόντων, αναγκών, ή ιδεών. Με άλλα λόγια, αντί να σηματοδοτεί την εμφάνιση ενός νέου είδους μουσουλμανικής πολιτικής, η Τζιχάντ της Αλ Κάιντα μπορεί να σηματοδοτεί το τέλος της εν λόγω πολιτικής. Πολύ πιο σημαντικό από ότι η βία θα μπορούσε να είναι η εμφάνιση ενός νέου είδους παγκόσμιας πρακτικής στις τυχαίες και ακούσιες επιπτώσεις της Τζιχάντ, όπως για παράδειγμα ευρύτερες απαιτήσεις για εκδημοκρατισμό στη Μέση Ανατολή, το Πακιστάν και την Ινδονησία. Όπως συμβαίνει και σε άλλα παγκόσμια κινήματα, αλλά ίσως πιο ξεκάθαρα από αυτά, η Τζιχάντ εκτοπίζει την πολιτική από την ηθική ως τρόπο εμπλοκής με το δικό της ακούσιο συμπάν. Με αυτή την έννοια αποτελεί το πιο ριζοσπαστικό παράδειγμα των συνεχώς αυξανόμενων ζητήσεων περί ηθικής που χαρακτηρίζουν όλο και περισσότερο παγκόσμιες οντότητες όπως μη κυβερνητικές οργανώσεις και πολυεθνικές εταιρείες.

A whirlpool of contradictionsA videotape was recorded sometime in November 2001 and released by Al-Qaeda to the press in December. It showed, among other things, Osama bin Laden's reactions to the 9/11 attacks. His response was delivered not directly to camera but as part of a conversation with some Saudi visitors to Afghanistan:

Those youths who conducted the operations did not accept any fiqh [school of Islamic law] in the popular terms, but they accepted the fiqh that the Prophet Muhammad brought. Those young men... said in deeds, in New York and Washington, speeches that overshadowed all other speeches made everywhere in the world. The speeches are understood by both Arabs and non-Arabs—even by the Chinese. It is above all (what) the media said. Some of them said in Holland, at one of the centers, the number of people who accepted Islam during the days that followed the operations were more than the people who accepted Islam in the last eleven years. I heard someone on Islamic radio who owns a school in America say: "We don't have time to keep up with the demands of those who are asking about Islamic books to learn about Islam." This event made people think. [... ] which benefited Islam greatly.12

Μια δίνη αντιφάσεων Σε ένα βίντεο που καταγράφηκε κάποια στιγμή το Νοέμβριο του 2001 και κυκλοφόρησε από την Αλ Κάιντα στον Τύπο το Δεκέμβριο. Έδειχνε, μεταξύ άλλων, τις αντιδράσεις του Οσάμα μπιν Λάντεν στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Οι αντιδράσεις αυτές κυκλοφόρησαν ως μέρος μιας συνομιλίας που είχε με ορισμένους επισκέπτες από την Σαουδική Αραβία στο Αφγανιστάν:

Αυτοί οι νέοι που πραγματοποίησαν αυτές τις αποστολές, δεν αποδεχόταν κανένα Σχολείο Ισλαμικού Νόμου (Φίκχ) με την δημοφιλή έννοια του όρου, αλλά αποδέχτηκαν το Φικχ που εισήχθη από τον Προφήτη Μωάμεθ. Αυτοί οι νεαροί άνδρες... πραγματοποίησαν "ομιλίες" με πράξεις, στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον, που επισκίασαν όλες τις υπόλοιπες ομιλίες που έλαβαν χώρα στον υπόλοιπο κόσμο. Αυτές οι ομιλίες γίνονται κατανοητές τόσο από Άραβες όσο και από μη Άραβες - ακόμα και από τους Κινέζους. Είναι πάνω απ 'όλα αυτό που είπαν τα ΜΜΕ. Κάποια από αυτά στην Ολλανδία είπαν, ότι σε ένα από τα κέντρα, ο αριθμός των ανθρώπων που αποδέχτηκαν το Ισλάμ κατά τη διάρκεια των ημερών που ακολούθησαν των επιχειρήσεων ήταν κατά πολύ περισσότερος από τον αριθμό των ανθρώπων που αποδέχτηκαν το Ισλάμ τα τελευταία έντεκα χρόνια. Άκουσα κάποιον ο οποίος είναι ιδιοκτήτης σχολείου στην Αμερική να λέει στο ισλαμικό ραδιόφωνο: "Δεν έχουμε χρόνο για να συμβαδίσουμε με τις απαιτήσεις εκείνων που ζητούν Ισλαμικά βιβλία για να μάθουν σχετικά με το Ισλάμ" Το γεγονός αυτό έκανε τους ανθρώπους να σκεφθούν. (...) κάτι το οποίο ωφέλησε το Ισλάμ σε μεγάλο βαθμό.

What is of interest here is not why Bin Laden uttered these sentences, their truth or untruth, nor even what they might reveal about the workings of his mind, but rather what they tell us about the jihad as a series of global effects. For one thing Bin Laden made no distinction between the attacks themselves and their coverage by the media, to the degree that the destruction wrought is upstaged in his comments by the global impact of their diffusion. What was noteworthy about this media attention was not the fear or terror that it inspired, but rather the proselytization to Islam that it supposedly facilitated. Bin Laden's comments on the missionary role of the jihad are by no means uncommon but have been repeated any number of times in his statements and interviews, seeming, indeed, to provide the larger purpose for its actions, even if this is unintended and only accidental.13

Αυτό που προκαλεί το ενδιαφέρον εδώ δεν είναι το γιατί ο Μπιν Λάντεν είπε αυτά που είπε, ούτε το κατά πόσο είναι αλήθεια ή όχι, ούτε ακόμη αν αυτά τα λόγια αποκαλύπτουν κάτι για τον τρόπο σκέψης του, αλλά μάλλον αυτό που μας λένε για την Τζιχάντ ως μια σειρά παγκόσμιων επιπτώσεων. Ο Μπιν Λάντεν δεν έκανε καμιά διάκριση μεταξύ των επιθέσεων αυτών και της κάλυψης που είχαν αυτές από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στο βαθμό που η καταστροφή που προκλήθηκε και ο παγκόσμιος αντίκτυπος της διάχυσης τους να επισκιάζει τις δηλώσεις του αυτές. Αυτό που ήταν αξιοσημείωτο σε αυτήν την προβολή από τα μέσα ενημέρωσης δεν ήταν ο φόβος και ο τρόμος που ενέπνευσε, αλλά μάλλον το μέγεθος του προσηλυτισμού στο Ισλάμ που δήθεν διευκόλυνε. Τα σχόλια του Μπιν Λάντεν για τον ιεραποστολικό ρόλο της Τζιχάντ δεν είναι σε καμιά περίπτωση κάτι το ασυνήθιστο, αλλά έχουν επαναληφθεί πολυάριθμες φορές σε δηλώσεις και συνεντεύξεις του, φαινομενικά δείχνοντας να εφοδιάζουν τον απώτερο σκοπό για τις δράσεις της, ακόμα και αν αυτό είναι ακούσιο και καθαρά συμπωματικό.

On the one hand, then, Bin Laden's reflections upon the attacks in America supersede and even disregard the obvious politics of intentionality in which they were mired, organized around histories of common needs, interests or ideas that include familiar issues like American support for the Israeli occupation of Palestine or its quest to control Middle Eastern oil supplies through pliant local regimes. Even the intentions of the media, whose alleged misrepresentation of Muslims is otherwise much criticized, are here passed by so that Bin Laden can concentrate on their accidental global effects, in this case the preaching of Islam. On the other hand these comments by the founder of Al-Qaeda make the claim that the globalization of the jihad lies precisely in the unintended consequences of its acts. This claim is an important one, and worth examining.

Από την μια λοιπόν οι συλλογισμοί του Μπιν Λάντεν σχετικά με τις επιθέσεις στην Αμερική αντικαθιστούν ακόμα και αγνοούν τις πασιφανείς πολιτικές πρόφασης πάνω στις οποίες είχαν τελματώσει, οργανωμένες βάση ιστορικού κοινών αναγκών, συμφερόντων ή ιδεών τα οποία περιλαμβάνουν γνωστά θέματα όπως είναι η Αμερικανική υποστήριξη της Ισραηλινής κατοχής της Παλαιστίνης ή ακόμη η προσπάθεια της να ελέγξει τα πετρελαϊκά αποθέματα της Μέσης Ανατολής μέσω εύκαμπτων τοπικών καθεστώτων. Ακόμη και οι προθέσεις των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των οποίων η φερόμενη ως παραπλανητική παρουσίαση των Μουσουλμάνων επίκειται έτσι και αλλιώς σε σφοδρή κριτική, εδώ πέρασε έτσι ώστε ο Μπιν Λάντεν να μπορεί να επικεντρωθεί στις συμπωματικές παγκόσμιες επιπτώσεις τους, όπου στην προκειμένη περίπτωση είναι το κήρυγμα του Ισλάμ. Από την άλλη πλευρά αυτά τα σχόλια από τον ιδρυτή της Αλ-Κάιντα, διαμορφώνουν τον ισχυρισμό ότι η παγκοσμιοποίηση της Τζιχάντ βρίσκεται ακριβώς στις ακούσιες συνέπειες των πράξεών της. Αυτός ο ισχυρισμός είναι σημαντικός και αξίζει να εξεταστεί.

Osama bin Laden describes the events of September the eleventh not as hostile or vengeful actions so much as a set of communications! Indeed he calls the acts of the hijackers speeches that were understood by everyone, Arab and non-Arab, even by the Chinese. And how were these speeches so widely understood? Because they were disconnected from the causes and intentions not only of the attacks upon America but also of the mass media that transmitted them, instead achieving meaning as a series of global effects. It is possible to dismiss this as guesswork and to contend that all Bin Laden's statement implies is that actions speak louder than words, something he demonstrates by pointing to the sudden jump in interest about, and maybe also conversion to, Islam following the attacks. But this would be to interpret his words merely as a rhetorical flourish.

Ο Οσάμα Μπιν Λάντεν περιγράφει τα γεγονότα της Ενδεκάτης Σεπτεμβρίου όχι ως εχθρικές ή εκδικητικές ενέργειες, αλλά ως ένα σύνολο επικοινωνιών! Μάλιστα ο ίδιος αποκαλεί τις πράξεις των αεροπειρατών "ομιλίες" που έγιναν κατανοητές από όλους, Άραβες και μη Άραβες, ακόμα και από τους Κινέζους. Πως έγιναν αυτές οι ομιλίες τόσο ευρέως κατανοητές? Διότι ήταν αποσυνδεδεμένες από τα αίτια και τις προθέσεις, όχι μόνο των επιθέσεων κατά της Αμερικής, αλλά και των μέσων μαζικής ενημέρωσης που τις μετάδωσαν, αποκτώντας αντ' αυτού νόημα ως μια σειρά από παγκόσμιες επιπτώσεις. Είναι δυνατό να απορριφθούν όλα τα παραπάνω ως εικασίες και να υποστηρίξουμε την άποψη ότι το μόνο που υπονοούν οι δηλώσεις του Μπιν Λάντεν είναι ότι οι πράξεις μιλούν δυνατότερα από τις λέξεις, κάτι το οποίο επιδεικνύει φέροντας ως παράδειγμα την απότομη αύξηση ενδιαφέροντος ίσως και προσηλυτισμού προς στο Ισλάμ, που παρατηρήθηκε ακριβώς μετά τις επιθέσεις. Αν το κάναμε αυτό όμως θα ερμηνεύαμε τα λόγια του αυτά απλά ως μια ρητορική έξαρση.

As it turns out, however, Osama bin Laden's claims about the missionary work inadvertently performed by the hijackers' actions cannot be confined to rhetoric because they possess a certain analytical weight—not least because it is exactly in this way, rather than by any traditional process of recruitment and indoctrination, that Al-Qaeda attracted its own myrmidons. So Bin Laden's assertion that more people in Holland were brought to Islam by the attacks of September 11 than by traditional forms of preaching there over the past eleven years, suggests his criticism of such local practices of proselytization as well as his recognition of the jihad's global novelty. After all the fact that his name, cause and even lexicon were adopted by radical Muslim groups around the world following Al-Qaeda's actions in America could not fail to impress any observer. Nor could the allied fact fail to impress, that this wholesale if by no means undifferentiated adoption, often swamping long-standing political terminologies, was undertaken by people who had perhaps never before heard either of Osama bin Laden or Al-Qaeda. And all this was frequently accomplished with no direct contact between any of these groups, not even in the form of circulating pamphlets or videotapes. An intriguing illustration of the jihad's globalization as a series of effects was provided by the posters brandished in support of Al-Qaeda during demonstrations in the Bangladeshi capital of Dhaka in October 2001. These consisted of images of Osama bin Laden that had been taken off internet sites, including an American one in which he was paired with the puppet character "Bert" from the children's television show Sesame Street.14

Όπως αποδεικνύεται, όμως, οι ισχυρισμοί του Οσάμα μπιν Λάντεν για το ιεραποστολικό έργο το οποίο ακούσια εκτελέστηκε από τις πράξεις των αεροπειρατών, δεν μπορεί να περιοριστεί στη ρητορική μιας και οι πράξεις αυτές διαθέτουν μια συγκεκριμένη βαρύτητα, μιας και πραγματοποιήθηκαν ακριβώς με αυτόν τον τρόπο παρά με οποιαδήποτε άλλη παραδοσιακή διαδικασία στρατολόγησης και κατήχησης, ότι η Αλ Κάιντα προσέλκυσε τους δικούς της Μυρμιδόνες. Έτσι, ο ισχυρισμός του Μπιν Λάντεν ότι περισσότεροι άνθρωποι στην Ολλανδία προσυλητίστηκαν στο Ισλάμ λόγω των επιθέσεων της 11ης Σεπτέμβρη παρά από ότι

με την χρήση παραδοσιακών μορφών κηρύγματος τα τελευταία ένδεκα χρόνια, φανερώνει την επικριτική του στάση απέναντι σε αυτού του είδους τακτικές προσηλυτισμού καθώς και την αναγνώριση της παγκόσμιας καινοτομίας της Τζιχάντ. Εξάλλου το γεγονός ότι το όνομά του, ο σκοπός ακόμη και η ορολογία υιοθετήθηκε από ριζοσπαστικές μουσουλμανικές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, μετά από τις ενέργειες της Αλ Κάιντα στην Αμερική δεν θα μπορούσαν περάσουν απαρατήρητες από κανένα. Ούτε και το γεγονός ότι αυτή η ολοκληρωτική και αδιαφοροποίητη υιοθέτηση, όπου συχνά εναλλάσσονταν παγιωμένες πολιτικές ορολογίες, έλαβε χώρα από ανθρώπους που ίσως ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν ακούσει ούτε για τον Οσάμα Μπιν Λάντεν ούτε την Αλ Κάιντα. Και όλα αυτά συχνά πραγματοποιούνταν χωρίς άμεση επαφή με καμιά από αυτές τις ομάδες, ούτε καν με την μορφή φυλλαδίων ή βιντεοκασετών. Μια ενδιαφέρουσα απεικόνιση της παγκοσμιοποίησης της Τζιχάντ ως μια σειρά επιπτώσεων απεικονίζεται σε αφίσες υπέρ την Αλ Κάιντα κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων στην Ντάκα πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές το 2001. Οι αφίσες περιείχαν εικόνες του Οσάμα Μπιν Λάντεν παρμένες από το διαδίκτυο, συμπεριλαμβανομένης μιας Αμερικάνικης ιστοσελίδας στην οποία απεικονίζονταν μαζί με τον φανταστικό χαρακτήρα "Bert" από την τηλεοπτική παιδική εκπομπή Sesame Street.

The kind of proselytization that Bin Laden discusses in his reflections on the attacks of 9/11 dispenses entirely with old-fashioned concerns about the ritual and doctrinal details of Islamic practice, as well as the importance of linguistic training and correct textual exegesis, all of which are characteristic of conversion as a local activity organized in terms of intentionality. These mainstays of Muslim preaching heretofore are not exactly dismissed by Al-Qaeda 's founder, but instead put aside for other people and other places, thus making possible the transmission of Islam's message universally, among Arabs and non-Arabs, including even Chinese. This lack of concern with the details of correct Islamic practice is in fact signalled in his opening comments, when Bin Laden speaks of the hijackers following no accepted form of Islamic law. Such a statement, while common among Sunni radicals, is of course anathema to all but the most mystical, heretical or secular of Muslim groups, in whose company the jihad thus places itself. The jihad's destruction of inherited forms of Islamic authority puts it in a paradoxically intimate relationship with other groups that it might well consider beyond the pale of Islam.

Το είδος του προσηλυτισμού που συζητιέται από τον Μπιν Λάντεν στους συλλογισμούς του σχετικά με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη απαλλάσσεται εξ ολοκλήρου από τις παλαιού τύπου ανησυχίες σχετικά με το τελετουργικό και τις δογματικές λεπτομέρειες της Ισλαμικής πρακτικής, όπως συμβαίνει και με την σημασία της γλωσσικής κατάρτισης και της ορθής εξήγησης κειμένου, το σύνολο των οποίων είναι χαρακτηριστικό του προσηλυτισμού ως μια τοπική δραστηριότητα οργανωμένη στα πλαίσια της πρόθεσης. Αυτοί οι στυλοβάτες του Μουσουλμανικού κηρύγματος επομένως δεν απορρίπτονται ακριβώς από τον ιδρυτή της Αλ-Κάιντα, αλλά παραμερίζονται για να χρησιμοποιηθούν από άλλους ανθρώπους και σε άλλες τοποθεσίες, καταστώντας έτσι δυνατή την μετάδοση του μηνύματος του Ισλάμ παγκοσμίως, μεταξύ Αράβων και μη Αράβων, συμπεριλαμβανομένων ακόμα των Κινέζων. Αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος προς τις λεπτομέρειες της ορθής Ισλαμικής πρακτικής φαίνεται από τα αρχικά σχόλια του Μπιν Λάντεν όπου κάνει αναφορά στους αεροπειρατές οι οποίοι δεν ακολουθούν καμία από τις αποδεκτές μορφές Ισλαμικού νόμου. Αυτή η δήλωση, αν και είναι αρκετά κοινή μεταξύ των εκπροσώπων του ριζοσπαστικού Σουνιτικού Ισλάμ, αποτελεί φυσικά ανάθεμα για όλες, εκτός από τις πιο μυστικιστικές, αιρετικές ή κοσμικές των Μουσουλμανικών

οργανώσεων, στις δομές των οποίων η Τζιχάντ τοποθετεί των εαυτό της. Η καταστροφή των κληρονομικών μορφών της Ισλαμικής αρχής από την Τζιχάντ την τοποθετεί σε μια παραδόξως οικεία σχέση με άλλες ομάδες που θα μπορούσαν πολύ άνετα να ανήκουν σε χώρους πέρα της σφαίρας επιρροής του Ισλάμ.

Bin Laden's remark about the hijackers of 9/11 belonging to no accepted school of Islamic law makes perfect sense in view of their diverse nationalities and backgrounds, but more importantly in terms of the apparent absence of any religious uniformity among them. So while the chief hijacker, the Egyptian citizen and German resident Muhammad Atta, was known to have been very pious, some of his companions do not seem to have been averse to consuming alcohol, gambling in Las Vegas or attending a lap-dancing club in the days before their final flight. This is a pattern that repeats itself among participants in the jihad, and especially in its martyrdom operations. The following press description of the terrorist suspects wanted in connection with the Madrid railway station bombing of April 2004 is entirely typical:

Η παρατήρηση του Μπιν Λάντεν σχετικά με τους αεροπειρατές της 11ης Σεπτέμβρη η οποία δεν ανήκει σε καμία από τις αποδεκτές σχολές Ισλαμικού Νόμου, είναι αρκετά εύστοχη εάν κοιτάξει κάποιος το προφίλ των αεροπειρατών το οποίο χαρακτηρίζεται από ποικιλομορφία εθνικοτήτων και κουλτούρας, αλλά σημαντικότερο όλων από εμφανή απουσία οποιασδήποτε θρησκευτικής ομοιομορφίας μεταξύ αυτών. Έτσι, ενώ ο επικεφαλής των αεροπειρατών, Μοχάμεντ Άττα, Αιγύπτιος πολίτης και κάτοικος Γερμανίας, ο οποίος ήταν γνωστό ότι ήταν πολύ ευσεβής σαν χαρακτήρας, κάποιοι από τους συντρόφους του φαίνεται να είναι επιρρεπείς στην κατανάλωση αλκοόλ, στον τζόγο και σε εξωτικούς χορούς στο Λας Βέγκας τις ημέρες πριν την τελευταία τους πτήση. Αυτό είναι ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται συνεχώς μεταξύ των συμμετεχόντων στη Τζιχάντ, και ειδικότερα σε επιχειρήσεις αυτοκτονίας (θυσίας). Η ακόλουθη περιγραφή του Τύπου για τους υπόπτους που καταζητούντο για την βομβιστική επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Μαδρίτης τον Απρίλη του 2004 είναι εντελώς τυπική των παραπάνω:

Many of them appeared westernized and integrated into the Spanish community with a liking for football, fashion, drinking and Spanish girlfriends, say Spanish press reports. [...] Jamal Ahmidan, 33, thought to be one of the cell commanders with links to al-Qaeda, also died in the blast. [...] Little is known about Ahmidan, known as El Chino or Mowgli, except that his family owns clothes shops in the Lavapies area of Madrid. [...] Ahmidan is also said to have seemed happily integrated in Spanish society, whose Spanish friends are said to have included women who sported crop tops, tattoos and piercings.15

Ισπανικά δημοσιεύματα αναφέρουν: Πολλοί από αυτούς φαίνεται να είναι αρκετά δυτικοποιημένοι και ενσωματωμένοι στην Ισπανική κοινωνία, με ενδιαφέροντα για το ποδόσφαιρο, τη μόδα, το πιοτό, και τις Ισπανίδες φιλενάδες. [...] O Jamal Ahmidan, 33 ετών, ο οποίος πιστεύεται ότι είναι ένας από τους εγκεφάλους της επίθεσης με διασυνδέσεις στην Αλ Κάιντα, επίσης πέθανε στην έκρηξη. Λίγα είναι γνωστά για τον Ahmidan, γνωστό και ως El Chino ή Μόγλη, εκτός από του ότι η οικογένειά του έχει καταστήματα ρούχων στην περιοχή Lavapies της Μαδρίτης. [...] Ο Ahmidan λέγεται επίσης ότι φαινόταν να είναι αρμονικά ενσωματωμένος στην Ισπανική κοινωνία, στους Ισπανους φίλους του οποίου λέγεται ότι συμπεριλαμβάνονταν και γυναίκες που έφεραν τατουάζ και piercings.The puzzlement that lurks in such press reports is palpable: how might a clandestine group of bombers for an Islamic cause be described who apparently have nothing in common? Whose members do not seem to fit into any social or psychological

category, any theory of integration or alienation, and who may to cap it all be known by the names of characters in Rudyard Kipling's jungle Book? The explicit breaking of certain of the inherited practices of Islam, rather than simply disputing their theological status, is a characteristic of the global jihad and bears comparison with a heretical Shia group like the medieval Assassins of Syria and Iran, or the outlaw bands found in the fiction of William S. Burroughs. Here, for example, is a telling passage from a letter to his brother discovered in one of Al-Qaeda's Afghan camps, from a Yemeni named Khalid:

Η αμηχανία που κρύβεται πίσω από αυτές τις αναφορές στον Τύπο είναι προφανής: πώς θα μπορούσε να περιγράψει κανείς μια συγκεκαλυμένη ομάδα βομβιστών Ισλαμικού σκοπού οι οποία δεν παρουσιάζει καμιά ομοιογένεια μεταξύ της? Τα μέλη των οποίων δεν φαίνεται να ανήκουν σε καμία κοινωνική κατηγορία ή ψυχολογικό προφίλ, ούτε χαρακτηρίζονται από καμιά θεωρία αποξένωσης ή ενσωμάτωσης, και τα οποία σαν αποκορύφωμα χρησιμοποιούν ονόματα χαρακτήρων από το Βιβλίο της Ζούγκλας του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ ? Η τολμηρή απόρριψη κάποιων από τις παραδοσιακές πρακτικές του Ισλάμ, και όχι απλά η αμφισβήτηση του θεολογικού χαρακτήρα τους, αποτελεί χαρακτηριστικό της παγκόσμιας Τζιχάντ και μπορεί να συγκριθεί με μια αιρετική ομάδα Σιιτών, όπως αυτή των μεσαιωνικών δολοφόνων της Συρίας και του Ιράν, ή με τις συμμορίες παρανόμων στις σελίδες μυθιστορημάτων του William S. Burroughs. Εδώ, για παράδειγμα, παρουσιάζεται ένα απόσπασμα από ένα γράμμα προς τον αδερφό του, το οποίο εντοπίστηκε σε ένα από τα στρατόπεδα της Αλ-Κάιντα στο Αφγανιστάν, από ένα Υεμενέζο εν ονόματι Χαλίντ.

I am in a whirlpool of contradictions. You cannot trust anyone here. Imagine that I have to hide the copy of the Koran you gave me for fear it might get stolen like my watch. They train us here on how to mix with the Christians and how to emulate their life style. We have to learn how to drink alcohol and to shave off our beards.16

Βρίσκομαι σε μια δίνη αντιφάσεων. Δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν εδώ. φαντάσου ότι πρέπει να κρύβω το αντίτυπο του Κορανίου που μου έδωσες από φόβο μήπως και μου το κλέψουν όπως ακριβώς συνέβη και με το ρολόι μου. Μας εκπαιδεύουν εδώ στο πώς να αναμιγνυόμαστε με τους Χριστιανούς και πως να μιμούμαστε τον τρόπο ζωής τους. Πρέπει να μάθουμε πως να πίνουμε αλκοόλ και πως γυρίζουμε τις γενειάδες μας.

Given the pious nature of many of the fighters in these Afghan camps, one should treat with scepticism Khalid's claims of their collective training in Western decadence, a course in deception that, if true, would resemble the peculiar Shia doctrine of taqiyya or religious dissimulation too closely to escape comment, especially in view of the widespread Sunni objections to this practice. On the other hand, as we shall see below, this ostensibly Sunni jihad borrows very freely from Shiism, adopting its doctrine of dissimulation among other things. So immediately after the attacks of 9/11 Osama bin Laden went out of his way to deny any knowledge of, let alone any responsibility for, them, going so far as to call the killing of civilians un-Islamic—a position he had repudiated earlier and would soon reverse again by citing religious authority.17 Moreover the combination described by Khalid of highly disciplined action with completely individualised behaviour like stealing, to say nothing of drinking, is sufficiently unusual to put the so-called Al-Qaeda camps beyond any standard model of regimentation, whether religious or political. Such camps were far removed from the stern places of discipline and dedication one often imagines, for they not only included the wives and children of fighters, but also seem to have been awash with all manner of petty bickering and even fraud, just like any other institution.18 The soft copy of a sign found on the hard drive of a computer recovered from Al-Qaeda's office in Kabul even admonishes

militants for allowing strangers to wander around the premises, reminding them that it was a place of work.19 And there is evidence to suggest that ideological indoctrination as well as disputation, though certainly not personal devotion, was forbidden.Thus a manual of instructions, found at one of these camps after the fall of the Taliban, includes the following rule:

It is forbidden to discuss controversial matters or criticise any Islamic group or organisation or any individuals, be they imams, thinkers, leaders or politicians.20

Δεδομένης της ευσεβής φύσης πολλών από τους μαχητές σε αυτά τα στρατόπεδα στο Αφγανιστάν, κάποιος θα πρέπει να αντιμετωπίσει με σκεπτικισμό τις μαρτυρίες του Χαλίντ σε ότι αφορά την συλλογική εκπαίδευση στις καταχρήσεις της Δύσης. Αυτή η μαθητεία στην εξαπάτηση, εάν αληθεύει, θα μιμούντο σε τέτοιο βαθμό το ιδιότυπο Σιιτικό δόγμα της "Τακίγια" ή αλλιώς της θρησκευτικής πρακτικής της απόκρυψης, όπου θα ήταν πολύ δύσκολο να μείνει ασχολίαστο, ιδίως ενόψει των διαδεδομένων Σουνιτικών αντιρρήσεων πάνω στο θέμα αυτό. Από την άλλη πλευρά, όπως θα δούμε παρακάτω, αυτό φαινομενικά είναι κάτι όπου η Σουνιτική Τζιχάντ δανείζεται πολύ ελεύθερα από τους Σιίτες, υιοθετώντας μεταξύ άλλων το δόγμα της απόκρυψης. Έτσι, αμέσως μετά τις επιθέσεις της Ενδεκάτης Σεπτεμβρίου ο Οσάμα Μπιν Λάντεν αρνήθηκε ότι έχει οποιαδήποτε γνώση περί του θέματος, πόσο μάλλον και κάποια ευθύνη περί αυτού, φθάνοντας μάλιστα σε σημείο να χαρακτηρίσει την δολοφονία των αμάχων ως μη-ισλαμική, μια στάση την οποία νωρίτερα είχε αποκηρύξει και την οποία σύντομα πάλι θα αντέστρεφε επικαλούμενος θρησκευτική αρχή. Επιπλέον, ο συνδυασμός που περιγράφεται από τον Χαλίντ, αυτό της εξαιρετικά πειθαρχημένης δράσης με αυτό την εντελώς εξατομικευμένης συμπεριφοράς , όπως η κλοπή, για να μην μιλήσουμε για το πιοτό, κατατάσσει αυτά τα αποκαλούμενα στρατόπεδα της Αλ Κάιντα πέρα από κάθε γνωστό θρησκευτικό ή πολιτικό μοντέλο διοίκησης και πειθαρχίας. Τέτοιου είδους στρατόπεδα απέχουν πολύ από το κλασικό μοντέλο της πειθαρχείας και της αφοσίωσης που μπορεί να φαντάζεται κάποιος, μιας και σε αυτά δεν φιλοξενούντο μονό οι γυναίκες και τα παιδιά των μαχητών, αλλά επίσης χαρακτηρίζονταν από κάθε λογής μικροδιαμάχη ακόμα και απάτη, όπως συμβαίνει σε οποιαδήποτε άλλο κοινό ίδρυμα. Ένα ηλεκτρονικό αντίγραφο πινακίδας το οποίο βρέθηκε στον σκληρό δίσκο ενός υπολογιστή οποίος ανακτήθηκε από τα γραφεία της Αλ Κάιντα στην Καμπούλ επιπλήττει ακόμη και στρατευμένους που επιτρέπουν σε ξένους να περιφέρονται γύρω από τις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου, υπενθυμίζοντας τους είναι τόπος εργασίας. Υπάρχουν επίσης στοιχεία που υποδηλώνουν ότι η ιδεολογική κατήχηση όπως και η λογομαχία, though certainly not personal devotion, απαγορεύονταν. Έτσι σε ένα εγχειρίδιο που βρέθηκε σε ένα από αυτά τα στρατόπεδα μετά την πτώση των Ταλιμπάν, εμπεριέχεται ο ακόλουθος κανόνας:

Απαγορεύεται η συζήτηση αμφιλεγόμενων θεμάτων ή η κριτική οποιαδήποτε Ισλαμικής ομάδας ή οργάνωσης ή ατόμων, είτε πρόκειται για Ιμάμηδες, στοχαστές, πολιτικούς ή ηγέτες.

If the jihad is seen as a series of global effects, the disparate character of these bombers, hijackers and would-be martyrs should come no surprise. Because it operates in a landscape of relations that are not determined by causes and intentions, the jihad must eschew a politics that would organize people only around common beliefs or practices. In effect this means that such beliefs and practices are given over to individual rather than collective examination, although it by no means entails either a tolerant or an uncaring attitude towards them. Since

participants in the jihad are connected by the contingency of effects rather than by some common substance, therefore, they share neither a psychological profile nor require any cultic or ideological uniformity to bind them together.

Εάν θεωρήσουμε ότι η Τζιχάντ αποτελεί μια σειρά από παγκόσμιες επιπτώσεις, τότε δεν θα αποτελούσε έκπληξη η ανομοιομορφία που επικρατεί στις τάξεις των βομβιστών, αεροπειρατών και μελλοντικών μαρτύρων αυτής. Λόγου ότι επιχειρεί σε ένα τοπίο σχέσεων το οποίο δεν καθορίζεται από αίτια και προθέσεις, η η Τζιχάντ πρέπει να αποφεύγει τις πολιτικές που οργανώνουν τους ανθρώπους μόνο γύρω από κοινές πεποιθήσεις ή πρακτικές. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι αυτού του είδους οι πεποιθήσεις και πρακτικές προορίζονται για ατομική και όχι για συλλογική εξέταση, αν και σε καμία περίπτωση δεν συνεπάγεται με μια ανεκτική ή αδιάφορη στάση απέναντι σε αυτούς. Δεδομένου ότι οι συμμετέχοντες στη Τζιχάντ συνδέονται λόγου της απροβλεψιμότιτας των αποτελεσμάτων αυτής και όχι λόγω κάποιων κοινών στοιχειών, δεν μοιράζονται κανένα κοινό ψυχολογικό προφίλ ούτε απαιτούν κάποια λατρευτική ή ιδεολογική ομοιομορφία για να δεθούν μεταξύ τους.

There is no better illustration of these points than the organizational structure of Al-Qaeda. This is famous now for being decentralized and of emulating a player in the global marketplace—a service provider perhaps, or a franchise. Like these, Al-Qaeda does not own or control all its operatives; instead it chooses to link them by providing training, or finances, and certainly information and contacts, So the 9/11 plot was proposed to and managed for Al-Qaeda by an outsider, the Pakistani Khalid Sheikh Mohammed, who is described in The 9/11 Commission Report as a "terrorist entrepreneur", while its disparate hijackers were often recruited upon first contact without much attention being paid to their background or indoctrination.21 In fact apart from the interviews, statements and actions broadcast by the international media and over the Internet, Al-Qaeda appears to have no formal procedure of recruitment or indoctrination, not even by way of sleepers who supposedly lurk in mosques to trap the unwary martyrs of tomorrow. Its jihad is not a collective movement of the traditional kind, nor one that seduces alienated and vulnerable young men, but, like other global movements, attracts diverse volunteers for equally diverse reasons.22 Already, then, we can see that however common or uncommon the goals of these groups and individuals, they are not related by any traditional practice of religious or political mobilization, and therefore by any politics of intentionality either.

Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα που να υποδεικνύει τα παραπάνω σημεία από την ίδια την οργανωτική δομή της Αλ-Κάιντα. Η οποία είναι γνωστό ότι είναι αποκεντρωμένη και ότι μιμείται τους μεγάλους παίχτες της παγκόσμιας αγοράς, όπως για παράδειγμα έναν παροχέα υπηρεσιών ή δικαιοχρησιακού τύπου εταιρίες. Όπως συμβαίνει σε αυτές τις εταιρίες έτσι και στην Αλ Κάιντα τα στελέχη τής δεν ανήκουν ούτε ελέγχονται από αυτήν, αντ' αυτού επιλεγεί να τα συνδέει παρέχοντας τους εκπαίδευση, οικονομική ενίσχυση, πληροφοριοδότηση και συνδέσμους. Έτσι, ο σχεδιασμός της επίθεσης της 11ης Σεπτέμβρη προτάθηκε και διαχειριστικέ εκ μέρους της Αλ Κάιντα από έναν ξένο, τον Πακιστανικής καταγωγής Χαλίντ Σεΐχ Μοχάμεντ, ο οποίος περιγράφεται στην Έκθεση της Επιτροπής για την 11η Σεπτεμβρίου ως ένας " τρομοκράτης επιχειρηματίας", ενώ η ανομοιόμορφη ομάδα των αεροπειρατών σε πολλές περιπτώσεις στρατολογούντο απευθείας από το πρώτο ραντεβού, χωρίς να δίδεται ιδιαίτερη βαρύτητα στο ιστορικό ή στον βαθμό κατήχησης του εκάστοτε μέλους. Στην πραγματικότητα, εκτός από τις συνεντεύξεις, δηλώσεις και δράσεις που μεταδίδονται από διεθνή μέσα ενημέρωσης και από το Διαδίκτυο, η Αλ Κάιντα φαίνεται να μην έχει καμιά επίσημη διαδικασία στρατολόγησης ή κατήχησης, ούτε καν με την μέθοδο του κλασικού προσηλυτισμού, δηλαδή παραμονεύοντας έξω από

Τζαμιά για να παγιδέψουν ανυποψίαστους μελλοντικούς μάρτυρες. Αυτη η Τζιχάντ δεν αποτελεί συλλογικό κίνημα παραδοσιακού τύπου, ούτε ένα κίνημα που δελεάζει αποξενωμένα και ευάλωτα νεαρά άτομα, αλλά, όπως συμβαίνει και με άλλα παγκόσμια κινήματα, προσελκύει ποικιλία εθελοντών με εξίσου διάφορους λόγους. Ήδη, λοιπόν, μπορούμε να δούμε ότι, όσο ομοιόμορφοι ή ανομοιόμορφοι είναι οι στόχοι των ομάδων και των ατόμων αυτών, δεν σχετίζονται με οποιαδήποτε παραδοσιακή πρακτική θρησκευτικής ή πολιτικής κινητοποίησης, και ως εκ τούτου από καμιά πολιτική πρόθεσης.

The jihad achieves globalization within a landscape of purely accidental relations separated as if by a vast abyss from a politics of control linked to causes and intentions. Such globalization is not peripheral to any Muslim practice in the jihad but grounds all of it in its entirety. The jihad as a series of global effects, therefore, does not simply exist alongside other forms of Islamic devotion but actively subverts these latter. Not only are old methods of learning, persuasion and practice made parochial and sometimes even redundant by the jihad, but a new kind of Muslim, too, is created in the process, one not defined by any notion of cultic uniformity. In the chapters that follow I will elaborate upon these assertions, but before doing so I turn to scholarly discussions on jihad, and particularly how scholars of Islam describe its novelty.

Η Τζιχάντ επιτυγχάνει την παγκοσμιοποίηση της μέσα σε ένα τοπίο καθαρά συμπωματικών σχέσεων το οποίο διαχωρίζεται ξεκάθαρα από τις πολιτικές ελέγχου και πρόθεσης. Αυτού του είδους η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ελάσσονος σημασίας σε κάθε Μουσουλμανική πρακτική της Τζιχάντ αλλά grounds all of it in its entirety. Ως εκ τούτου, η τζιχάντ ως μια σειρά από παγκόσμιες επιπτώσεις, δεν συνυπάρχει απλά παράλληλα με άλλες μορφές Ισλαμικής αφοσίωσης, αλλά υπονομεύει ενεργά αυτές. Όχι μόνο οι παλιές μέθοδοι μάθησης, πειθώς και εφαρμογής περιορίστηκαν και εξαλείφθηκαν από την Τζιχάντ, αλλά κατά την διάρκεια αυτής της διαδικασίας ένα νέο είδος Μουσουλμάνου δημιουργήθηκε, το οποίο δεν το ορίζει καμία έννοια λατρευτικής ομοιομορφίας. Στα κεφάλαια που ακολουθούν θα εξετάσουμε αυτούς τους ισχυρισμούς, αλλά πριν γίνει αυτό θα αναφερθώ σε ακαδημαϊκές συζητήσεις για την Τζιχάντ, και ιδιαίτερα στο πως οι μελετητές του Ισλάμ περιγράφουν τον νεωτερισμό της αυτόν.

Accounting for Al-QaedaFaced with what is new, and especially what is radically new, the scholar's conservative instinct is always to reach for some genealogy within which this novelty might be anchored and neutralized. In the case of the jihad this instinct works to place it in the genealogy of something called political Islam, where its ancestry is generally traced to Middle Eastern movements of the modern period like Salafism (an effort to

follow the path of the early Muslims that includes within its ambit groups such as the Muslim Brotherhood) or Wahhabism (a militant effort to purify Islam named after the eighteenth-century thinker Muhammad ibn Abdul Wahhab, who lived in what is today Saudi Arabia, a country that claims to be founded on his principles). Indeed movements like the Salafis and Wahhabis are so central to the genealogies of political Islam that their presence is often updated or renewed by attaching their names with the prefix neo, as in neo-Wahhabi, but rarely with the prefix post.

Λογοδοτώντας για την Αλ ΚάινταΑντιμέτωπος με το νέο, και ιδιαίτερα με κάτι που είναι ριζικά νέο, το συντηρητικό ένστικτο του μελετητή πάντα είναι στο να φτάσει σε κάποια γενεαλογία εντός της οποίας αυτός ο νεωτερισμός μπορεί να σταθεροποιηθεί και να εξουδετερωθεί. Στην περίπτωση της Τζιχάντ το ένστικτο αυτό την τοποθετεί στη γενεαλογία αυτού που ονομάζεται Πολιτικό Ισλάμ, η καταγωγή του οποίου εντοπίζεται σε κινήματα της Μέσης Ανατολής της μοντέρνας περιόδου όπως αυτό του Σαλαφισμού (είναι μια προσπάθεια να ακολουθηθεί το μονοπάτι των πρώτων Μουσουλμάνων η οποία περιλαμβάνει ομάδες όπως αυτή της Μουσουλμανικής αδελφότητας) ή Ουαχαμπισμού (μια προσπάθεια μαχητικής κάθαρσης του Ισλάμ που πείρε το όνομα της από τον Μοχάμεντ ιμπν Αμπτούλ Ουαχάμπ, στοχαστή του δέκατου όγδοου αιώνα, ο οποίος έζησε εκεί που βρίσκεται η σημερινή Σαουδική Αραβία, μια χώρα η οποία όπως ισχυρίζεται έχει ιδρυθεί πάνω στις αρχές αυτές). Πράγματι, κινήματα όπως αυτά του Σαλαφισμού και του Ουαχαμπισμού είναι τόσο κεντρικά τοποθετημένα στην γενεαλογία του Πολιτικού Ισλάμ όπου η παρουσία τους συχνά αναβαθμίζεται ή ανανεώνεται με την προσθήκη του προθέματος νέο (νέο- Ουαχαμπισμός) μπροστά από τα ονόματα τους.