Daughters of an Ancient Fairy · Everybody thought na baka dahil hindi lang madama ang pulso niya nang dumating siya sa ospital kaya ang akala ng lahat ay patay na siya. But I know

1The Hideous & The Beastly

2 Daughters of an Ancient Fairy

Daughters of an Ancient FairyThe Hideous & The Beastly / A Song & A Prince (Part 1)

COPYRIGHT © 2014 by Precious Pages Corporation

All rights reserved. First Edition: 2014

Printed in Manila, Philippines

Written by Noelle ArroyoIllustrated by Florineil Fondevilla

Precious Pages Content Group:

Publisher: Segundo Matias, Jr.Managing Editor: Melanie EsguerraEditors: Boots Agbayani Pastor, Agnes Serafin, and Merife BernaldezProofreader: Danica Josephine AtogLayout: Elmer CaraigProduction Coordinator: Carlos Manalansan

Reproduction or usage of this work in whole or in part in any form by any electronic, mechanical, or other means, now known or hereinafter invented, including xerography, photocopying, and recording, or in any information storage or retrieval system, is forbidden without the permission from the publisher.

ISBN 978-971-02-6729-3


Table of Contents

The Hideous & The Beastly

Ismendiosis 5 Orlando’s Feelings 13 Jessa’s Return 21 Jealous 30 Love 40 The Confession 50 The Transformation 58 The Union 68 Preparation 76 The 21st Birthday 84

Part 1 A Song & A Prince

Prologue 98 Caleb, The Concert Prince 104 Guinevere 112 Meeting The Prince 120 Daydreams 130 The Girl In Caleb’s Dream 136 The Second Daughter 144 He’s My Prince 154 Piprus 161 The Magic 170 The Story 178

18

Ismendiosis

“CAN I ask you something?” tanong ni Orlando nang pumasok ito sa opisina ni Soliel. There was something in his tone that made her change her mind from not minding him. Soliel raised her curious eyes to him. “Ano `yon?” tanong ni Soliel. Isang linggo na ang nakararaan mula nang mangyari ang insidenteng iyon sa wishing well. “Can a witch come back to life after being dead for at least twenty minutes?” Natigilan si Soliel. Other than ismendiosis, wala na siyang alam na iba pang paraan para mabuhay uli ang isang witch. Pero hindi pa alam ni Orlando ang tungkol sa ismendiosis. “B-bakit mo naman biglang naitanong?” tanong niya. Lumapit ito sa mesa niya at umupo sa isa sa dalawang silyang nasa harap niyon. “It’s about my friend, Jessa. Naikuwento ko na siya sa iyo, hindi ba? Last night, she had an accident near my house. Tinawagan ako ng mga doktor sa ospital dahil pangalan ko raw ang nakasulat sa emergency info na nasa wallet ni Jessa. I immediately went to the hospital. She was already dead when I arrived. Hindi na raw siya nakaabot sa ospital.”


“I’m sorry,” she abruptly said, thinking about calling up home as soon as he left. Patay na si Jessa? May kinalaman kaya roon si Tita Leica? “It was strange. Shortly after she was declared dead, nagkagulo ang mga doktor at nurse dahil bigla siyang nagkaroon ng pulso. Everybody thought na baka dahil hindi lang madama ang pulso niya nang dumating siya sa ospital kaya ang akala ng lahat ay patay na siya. But I know Jessa. Alam ko kung ano siya. I didn’t think they just couldn’t feel the pulse at first. I believe she really died.” Napatitig si Soliel kay Orlando. Sasabihin ba niya rito ang hinala nilang magkakapatid tungkol kay Jessa? Tumaas ang isang kilay nito. “It’s either you really don’t know or you’re still deciding if you’ll say it to me or not.” Hindi pa rin siya umimik. “It’s the latter, isn’t it?” Napilitan siyang tumango. “Bakit ayaw mong sabihin? You think after all I’ve been through, magugulat pa ako sa iba pang sasabihin mo sa akin?” Tumaas na rin ang kilay ni Soliel. “Gusto mo ba talagang sagutin ko ang tanong mo?” Tila sandaling nag-isip ito, saka nagsalita. “I’d rather you don’t.” Tila naiinis na sumandal sa silya si Orlando. “I don’t know what to say. Dati naman, kapag may bago akong nalalaman, interested man ako o hindi, I welcome it. Heck! Baka may matutuhan akong bago na makakatulong sa akin.” She could almost pity him. He sounded so confused, so out of depth. “But this? Nangingilag ako. I really wish not to know. Pero paano ko malalaman ang degree ng helplessness ko bilang isang nonmagical being kung wala akong nalalaman? Who would protect


me? What would protect me? Ano’ng gagawin ko kapag may nakaharap uli ako na katulad ni Leica?” “Run to me for help,” mabilis na sagot ni Soliel. Tiningnan siya ni Orlando na parang tinubuan siya ng sungay sa noo. “Are you kidding?” “That’s the man in you talking,” ani Soliel habang nagpipigil na ngumiti. And this was the man she was supposed to fall in love with in the soonest possible future. Unbelievable. He was handsome and all that, but could it really be him? He looked uncomfortable for a minute and his eyes avoided hers. Nauunawaan niya kung bakit. God, it was so obvious. Hindi nito maisip o makita ang sarili na humihingi ng tulong sa isang witch na katulad niya. Biglang nainis si Soliel. “Alam mo, unfair ka.” Kumunot ang noo ng binata. “Pardon?” Tiningnan niya ito nang masama. “Nagawa mong humingi ng tulong sa isang witch na tulad ni Jessa gayong hindi mo siya kilalang mabuti. Pero ang maisip na humingi ng tulong sa akin—” “She’s different.” “How so?” “She’s my friend.” “And I’m not?” “Are you?” Napatitig si Soliel kay Orlando. “Oh! Ask me again when you want me to cook another lasagna for you.” Tila naasiwa si Orlando. “Okay, okay. Aaminin ko, nahihirapan akong isipin na hihingi ako ng tulong sa iyo o ililigtas ako ng isang katulad mo. I’m used to saving girls, not being saved by them. Isa pa, nagpaturo lang naman ako kay Jessa kung saan ako makakahanap ng tutulong sa akin para magantihan ang tita mo. Hindi ako humingi ng tulong sa kanya para sa personal na pangangailangan ko.”


“For your information, I’m not a girl anymore.” “Can you just tell me about Jessa, please?” pagsusumamo naman ni Orlando. “Ang akala ko ba, hindi welcome sa iyo na may malaman tungkol sa kanya?” “Yeah, but she’s my friend. I feel like she needs my help. Bakit naaksidente siya malapit sa bahay ko? Baka ako talaga ang balak niyang puntahan. Bakit ako ang inilagay ni Jessa sa contact person sa kanyang emergency info?” “Baka inilagay niya ang pangalan mo roon when you were still lovers and she forgot to change it.” His look clearly indicated she had no right to go to that part of his life and that she was intruding. At the same time, he looked like he wanted to smile at her sarcasm. “Cute. Not you, the joke. We—” “Yes, we already know how ugly I am, right? Don’t worry, the next time you say ‘cute’ or ‘pretty,’ I already know it isn’t me.” “Unfair naman yata iyon, Soliel. Puwede kang magbiro tungkol sa private life ko pero hindi ako puwedeng magbiro tungkol sa public face mo?” Pinandilatan ito ni Soliel. “Bumalik ka na nga sa opisina mo. Magtrabaho ka na lang, hindi ganitong ginugulo mo ako rito. `Kainis.” Tumayo si Orlando. “All right. Pero pagbalik ko, hindi ka na puwedeng mag-procrastinate. Alam ko naman, ginagawa mo ito dahil ayaw mo pang sabihin sa akin ang nalalaman mo. Otherwise, you’d already have said it. Gano’n kita nakilala, eh.” Napatitig si Soliel kay Orlando. “Gusto ko lang tulungan ang kaibigan ko.” Sarisaring tanong ang sumulpot sa isip ni Soliel. He was still


in love with Jessa. Paano siya? Paano ang nakatakda para sa kanila? Lalo siyang nahirapang paniwalaan na ito ang nakalaan para sa kanya. “Sit down, please,” kapagkuwan ay sabi niya. Tumalima naman si Orlando. “Okay. Then?” “I’m going to tell you some things.” Tumango ito. “Please do.” “Okay. It’s about Tita Leica.” “What about her?” Tinitigan niya ang binata. He was going to know about this sooner or later. Kung si Orlando talaga ang lalaking magliligtas sa kanya, makabubuti siguro na sabihin na niya rito ang isang importanteng detalye. “We have a reason to believe she’s still alive.” Kumunot ang noo nito. “Excuse me?” “You heard me right.” Tumitig ito nang matagal sa kanya na parang pilit hinahanap sa kanyang mukha ang kumpirmasyon na nagbibiro lamang siya. She didn’t try to waver in her gaze, making him look away in the end. Pero alam ni Soliel na nangyari iyon hindi dahil sumuko ito sa titig niya kundi dahil hindi na matagalan ni Orlando ang kapangitan ng kanyang mukha. “Oh, my God. Paano nangyari iyon?” tanong nito na tila pinaniniwalaan na nito ang sinabi ni Soliel. “Naaalala mo iyong sinabi mo kay Lola Mertha kung paano namatay si Tita Leica? She thought it was the process of ismendiosis, wherein a witch has to go through the process of a very painful death to be able to buy a new leash on life.” “‘Leash on life’?” This time, his voice was almost a whisper. “She needed another body of a witch as a house for her spirit,” she told him gently.


Namilog ang mga mata ni Orlando kasabay nang pamumutla ng mukha. “Jessa described it to me... how Leica died. Sinabi ko iyong lahat kay Lola Mertha. Parang may mga puwersa raw na sumira kay Leica mula sa loob ng katawan nito. Pagkatapos ay lumabas daw sa bibig at lahat ng butas ng katawan nito ang dugo nito. But she was still alive. She couldn’t even faint. It was... horrible.” Hindi umimik si Soliel. Hindi niya alam kung paanong paliwanag ang gagawin. “How could anyone survive something like that? She’s dead!” “Apparently, after surviving that, she died. Now she is only waiting for a certain witch to die. Then she will take her body for herself.” “Si Jessa...?” Nakagat ni Soliel ang kanyang ibabang labi. Marahil ay iyon din ang unang iisipin niya kung hindi niya alam na interesado si Tita Leica sa kanilang magkakapatid. “No. Actually, it’s another witch. So, hindi si Jessa iyon,” kapagkuwan ay wika ni Soliel. “Paano ka nakasiguro? Paano kung kagabi, siya na pala ang pumalit sa katawan ni Jessa? I told you, she had no pulse for twenty minutes. That isn’t right.” “Hindi ko talaga alam, Orlando.” Ilang sandali itong tahimik, nakatitig sa sahig, parang batang nagmumukmok. Naawa siya kay Orlando. “Okay, magtatanong ako kay Lola Mertha. Aalamin ko sa kanya kung natural lang ba sa isang witch ang mawalan ng buhay sa loob ng ilang minuto.” Napasuklay sa buhok si Orlando. “This is crazy,” anitong tila frustrated. “How is she now, anyway?” “Sandali lang siyang nagkamalay kagabi. They made her sleep.


Which reminds me, babalik ako ro’n ngayong umaga. I told the staff to contact her grandmother. Hindi ko pa rin maintindihan kung bakit ako ang inilagay niya sa emergency info niya.” Tumayo ito mula sa kinauupuan nito. “Mag-ingat ka, ha?” Napatingin uli ito kay Soliel. Ngumisi ang binate, saka umiling. Kapagkuwan ay tumalikod na uli ito. Nang wala na ito ay napasandal siya sa kanyang swivel chair. Hindi niya alam kung bakit nasabi niya ang mga iyon. If she wasn’t who she was, he wouldn’t even dare look at her. Hindi niya nagugustuhan ang nararamdamang paninikip ng kanyang dibdib. How could it be possible for them to love each other? And I only have a few weeks to go. Lumunok si Soliel, pilit nilalabanan ang pag-iyak. Inangat niya ang awditibo at tumawag sa kanilang bahay. Mayamaya lang ay kausap na niya si Lola Mertha. “Lola, may kailangan akong sabihin sa inyo.” At sinabi ni Soliel kay Lola Mertha ang tungkol kay Jessa. “Isa siyang bruha kaya natural lang na gumagamit siya ng itim na mahika,” wika nito pagkatapos niyang magsalita. “Hindi ko alam kung bakit naiisip mong kakaiba ang bagay na iyon.” “Pero, `La, paano kung may kinalaman ang nangyaring ito kay Tita Leica? Napakalapit na ng twenty-first birthday ko. I can’t help but think there might be something in Orlando’s suspicions we ought to know.” “Where is he? Kung totoo ang sinasabi mo, hindi dapat siya lumalapit sa Jessa na iyon.” “He’s on his way back to the hospital.” “You better call him up and tell him to come back. Gagawa ako ng paraan para malaman natin ang tungkol sa tunay na nangyari sa kaibigan niya.”


“All right, Lola.” Pagkatapos magpaalam sa abuela ay kinontak ni Soliel ang cell phone ni Orlando. Sumagot naman agad ito. “Yes?” “Where are you?” “Nasa elevator pababa ng office mo. Why? May balita ka na ba tungkol kay Jessa?” “Nakausap ko na si Lola Mertha. She’s not sure but she said it would be safe if you stay away from Jessa for a while. Dapat daw muna nating alamin ang totoong dahilan ng mga nangyari sa kanya.” “Really?” ani Orlando sa tonong tila kinakabahan. “Yes.” “That’s a good idea. Tatawag na lang ako sa ospital para malaman kung ano na ang kalagayan ni Jessa at kung pinuntahan na siya ng lola niya.” Napapikit siya sa sinabi ng binata. He was really in love with that girl. “I-ikaw ang bahala,” aniya. Ibinaba ni Soliel ang awditibo nang hindi nagpapaalam kay Orlando.


19

Orlando’s Feelings

NAKAKUNOT ang noong itinago ni Orlando ang cell phone sa kanyang bulsa. It was not so hard to be polite once in a while. Pero si Soliel, likas yata ang pagiging mataray nito. Basta na lamang siya pinagbabaan ni Soliel ng telepono. Diniinan niya ang down button ng elevator. He wondered more about Soliel. It had been days since he had started to get to know her better. And she was not so bad. Minsan nga lang ay talagang nabubuyo siyang biruin ang dalaga dahil sa sobrang pagiging seryoso nito. Hindi pa rin makapaniwalang si Orlando na dati ay kinamuhian niya si Soliel. He enjoyed being with her family. The more he learned about them, the more he was convinced they could never be associated with someone like that evil witch Leica. Napakaresponsable ni Soliel. Mahinhin at simpleng babae si Guinevere. Mapagbiro naman si Georgette. Honestly, ang nakikita lang niyang flaw kay Soliel ay ang kapangitan ng pisikal na anyo nito. And he wondered if she really was that ugly. O tama ang hinala niya na may iba pang kuwento sa likod ng kapangitang iyon.


Hindi pa rin mapalagay si Orlando hanggang sa makarating siya sa kanyang opisina. In fact, those past few days, nahihirapan talaga siyang magtrabaho nang maayos. There were so many things in his head. There were so many discoveries. There were so many things he needed to learn. Diniinan niya ang intercom. “Ching, i-clear mo ang susunod na dalawang oras ko. Do whatever you have to. I don’t want to be disturbed for the next two hours.” “Yes, Sir,” anito. “Thank you.” Tumayo si Orlando mula sa swivel chair, hinubad ang suot na jacket, at itinaas ang mga manggas ng kanyang long sleeves. Pagkatapos ay lumapit siya sa isang filing cabinet. Tiningnan ni Orlando ang mga laman niyon. This was his father’s former office. Nasa filing cabinet na iyon ang lahat ng mga lumang files na ginamit sa buong panahon na nagtrabaho ito sa LeCharmeEncantara. Sa palagay niya, panahon na para harapin niya ang multo ng kahapon. Kailangan na niyang buksan ang mga files na iyon na matagal na niyang hindi pinakikialaman. “Let’s hope there are no skeletons here,” wika ni Orlando sa kanyang sarili. Iisa lang ang kailangan niya—iyong mga files noong buhay pa ang mga magulang ni Soliel. Hindi man sabihin ni Soliel na ang lahat ng mga bagay na kailangan niyang malaman, baka sakaling may matuklasan si Orlando sa mga dokumentong iyon na magbibigay sa kanya ng clue tungkol kay Leica at kung bakit nito pinatay ang kanyang ama. Of course, he didn’t believe it was for the money. No. There was something more. Kung pera lang ang kailangan ng bruhang si Leica, sa pamamagitan ng mahika nito ay maaari nitong makuha ang lahat ng kayamanan ng pinakamayayamang lalaki sa buong mundo. Puwede nitong akitin ang lahat ng lalaking kasingyaman


ng kanyang ama. Pero bakit ang kanyang ama ang pinatay nito? Isang bagay lang ang naiisip ni Orlando na maaaring dahilan kung bakit nakuha ng papa niya ang atensiyon ni Leica—ang koneksiyon ng papa niya sa mga magulang ni Soliel. Pero ano ang koneksiyong iyon? Ni hindi alam ng kanyang ama na magical persons sina Mr. and Mrs. Philippe Encantara. Nothing seemed to be coming out from his going over to Soliel’s house. Bukod sa napatunayan lang ni Orlando na inosente ang magkakapatid sa pagpaslang sa kanyang ama ay nakilala niya ang isang klase ng mahika na nagbigay ng pag-asa at muling naglagay ng ngiti sa kanyang mga labi. He couldn’t remember smiling and laughing in the years since his father died, until he started visiting that house and after being introduced to the notion of falling in love. Napangiti si Orlando habang naaalala niya ang insidente sa balon. God, he never thought he would ever encounter a wishing well, of all things. At ang napakagandang babaeng nakita niya sa tubig niyon... God, she was too good to be true. Could she really be true? He sighed. Enough of this. Hindi pa panahon para umibig siya. If she was coming, then she was coming. Kailangan muna niyang asikasuhin ang mga bagay-bagay nang sa ganoon ay matahimik na ang kanyang isip. First, his father’s death. And maybe why Leica murdered Soliel’s parents. Maaaring may koneksiyon sa isa’t isa ang dalawang pangyayaring iyon. Natigilan si Orlando. Soliel’s parents. If Leica had murdered them, then maybe, either she already had what she needed from them, o naisahan ito ng mga magulang ni Soliel. Naitakas sina Soliel ng ina ng mga ito. Nang hindi siguro mahanap ni Leica ang magkakapatid ay saka nito binalingan si Mr. Encantara. Maaaring inisip ni Leica na makakakuha ito ng impormasyon mula sa lalaki tungkol sa


kinaroroonan ng magkakapatid. Pero nabigo pa rin si Leica. Could that be possible? No, he didn’t think so. Bakit ipagkakatiwala ni Mr. Encantara sa kanyang ama ang impormasyon tungkol sa kinaroroonan ng mga anak nito? Nonmagical naman ang kanyang ama. So, that didn’t make sense. Balik na naman si Orlando sa square one. Kung ganoon, may iba pang dahilan. Ano pa ba ang koneksiyon ng daddy niya sa mga Encantara? Business. Which put him back to what he intended to do—opening the filing cabinet. Kumilos na si Orlando kaysa patuloy na mag-isip. He had been thinking about this for a long time. Kinuha niya sa drawer ng kanyang mesa ang susi ng naturang cabinet. He strode over to the cabinet, and with his heart beating fast, he inserted the key in its hole, and turned it. He gaped at what he saw inside. No, they weren’t skeletons. Pero para sa kanya, para na ring kalansay ang mga nakita niyang abo at santambak na anay na kumakain sa paneling na kahoy. Pabagsak na isinara ni Orlando ang pinto ng cabinet. Napaurong siya nang maisip na sa loob ng maraming taon ay mayroon pala siyang kasamang anay sa opisinang iyon. Nanginginig ang dalawang kamay na hinagilap ni Orlando ang kanyang cell phone at tinawagan si Soliel. “Come here, quick,” utos ni Orlando kay Soliel. And you better tell me everything now if you don’t want me to pull them out of your lips.

WALANG pag-aatubiling sumunod si Soliel sa utos ni Orlando. Noong una ay ayaw pa nga siyang papasukin ni Ching sa opisina ng


amo nito. Nagbilin daw kasi si Orlando na huwag itong iistorbuhin sa susunod na dalawang oras. Pero biglang nagsalita sa intercom si Orlando at itinanong kung dumating na siya. Sukat doon ay agad siyang pinapasok ni Ching. Tuwing lalabas si Soliel ng opisina ay gumagamit siya ng magic sa isang katulad ni Ching para hindi ito masyadong matakot sa kanyang hitsura. And she wondered why. As she entered Orlando’s office, she wasn’t using it on him yet. Nagawa pang titigan ni Orlando nang ilang sandali ang kanyang mukha bago ito nag-iwas. So far, bukod sa mga kapatid niya, ito pa lang ang nakakatagal na tumingin sa kanyang mukha. Kung sasabihin ni Soliel sa kanyang mga kapatid ang obserbasyon niyang iyon ay tiyak na isa lang ang sasabihin ng mga ito—na itinadhana nga kasi sila ni Orlando. “What is it?” tanong ni Soliel kay Orlando nang madatnan niyang nakatayo ito sa harap ng isang barnisadong filing cabinet na gawa sa mahogany. It looked like a handsome vintage furniture. Marahil ay pag-aari pa iyon ng ama nito. “Look,” anito habang itinuturo ang bahagyang nakaawang na pinto niyon. Hinawakan ni Soliel ang pinto at binuksan iyon. Napaurong siya sa nakita. “Oops, sorry,” wika ni Orlando, halatang na-guilty. “Sa kabiglaan ko, nakalimutan kong buksan para sa iyo. What do you think? It’s gross, isn’t it?” “P-paanong napunta rito ang mga ito?” “I don’t know.” Nagkibit-balikat ito. “I was looking forward to seeing my father’s old files, pero anay at abo ang nakita ko.” “Anay at abo? What are you talking about?” “Whoa!” He seemed disoriented for a while.


Naawa siya kay Orlando. He was not so immuned after all. Habang hinihintay ni Soliel na makabawi si Orlando ay tinalikuran niya ang binata at nilapitan uli ang cabinet. “Hindi ito abo at anay. These things are the company’s first ever products.” Nabuhay ang excitement sa kanyang puso. Humakbang si Soliel at kinuha niya ang stuffed toy na nasa loob. Pinisil niya iyon. Pumailanlang ang lullaby na kinanta ni Guinevere noong bata pa ito na may accompaniment pa ng organ notes. Nai-record ang lullaby na iyon sa loob ng laruan. Pumikit pa si Soliel para mas madama ang lullaby na iyon. It was so familiar to her. Memoryado rin kasi niya iyon. Pagkatapos ay iminulat niya ang kanyang mga mata. Nagulat pa siya nang matagpuang nasa harap niya si Orlando at titig na titig sa kanya. Napakunot-noo siya. “Orlando?” Unti-unti na ngumiti ito. “Hi, Soliel,” bati nito sa kanya. Nagtaka si Soliel. Then it hit her. They had just heard Guinevere’s music, her sister’s gift called “Tinig ng Pag-ibig.” Iyon na ba ang patunay na hinahanap niya na magkukumpirmang si Orlando nga ang “Beast” na ipinakita ng balon? He was looking at her with... love in his eyes. Sobrang lakas ng dating ng mga emosyong nakukuha niya. Kapag hindi siya dumistansiya kay Orlando ay alam niyang ilang sandali pa at magsusumpaan na sila ng pag-ibig sa isa’t isa. For someone who had grown up with magic all around her, she couldn’t believe it was happening. Not love. Not this kind of love. Umurong si Soliel. “I’ve got to go,” she said. “Wait! Why?” Inilagay ni Soliel sa mga kamay ni Orlando ang stuffed toy na kanyang hawak. “May kailangan akong gawin. You take care of this. Siguro naman, nawala na ang bisa ng ilusyon sa mga mata mo.


Nakikita mo na kung ano ang totoong laman ng cabinet?” “Yes. Pero—” “Kailangan ko na talagang umalis, Orlando.” At bago pa siya nito tuluyang mapigilan, nagmamadali na siyang lumabas.

MATAGAL nang nakalabas ng pinto si Soliel pero tulala pa rin si Orlando habang nakatitig sa rabbit na stuffed toy. What did just happen? Literal na bumubundol ang puso niya sa loob ng kanyang dibdib. Parang gusto niyang kumanta at sumayaw sa kagalakan. Was he actually in love with Soliel? Hindi niya maintindihan kung bakit biglang parang naging kagiliw-giliw sa kanya ang mukha ni Soliel. In fact, she didn’t look ugly anymore. At ayaw niyang umalis ang dalaga. Parang robot na naglakad si Orlando at pabagsak na umupo sa kanyang executive chair. Nananatili siyang nakatulala. Wala sa loob na napisil niya ang stuffed toy at narinig uli niya ang malamyos na tinig ng isang kumakantang bata. There was nothing romantic about the song. Pero parang lalong nagiging malinaw sa kanya ang nararamdaman niya. Parang lalong tumitindi ang galak sa kanyang puso habang pinakikinggan niya iyon. His heart had never felt so determined in its feelings. Now, he was desperately hooked by the lullaby. Gusto ni Orlando na puntahan si Soliel at sabihin dito na hindi ito pangit. Na ito ang pinakamagandang nilalang sa mundo na nakilala niya. Maniwala kaya ito kapag sinabi niya iyon? How come he didn’t realize it sooner? He should have known about it. There was always something good, something different, and something magical about her. Hindi ang mahika na taglay nito ang tinutukoy niya kundi ang klase ng mahika na nararamdaman ng


isang lalaking umiibig sa isang babae. She was special. And he was becoming overwhelmingly, insipidly crazy. Pero wala siyang pakialam. He was in love. He was allowed to feel whatever he wanted to feel at the moment. And at the moment, he was suddenly desperate to make Soliel know how he felt. Pero paano? Mahihirapan siyang kumbinsihin ito sa klase ng ugali na mayroon ito. Malaking problema iyon. Ginugol ni Orlando ang mga sumunod na sandali sa pag-iisip ng paraan. Nakalimutan na niya ang tungkol sa nakitang laman ng cabinet, ang tungkol sa pagtawag sa ospital para alamin ang kalagayan ni Jessa, at ang misyon niya sa paghahanap ng katotohanan sa likod ng pagpatay ni Leica sa kanyang ama. Ang nangunguna na ngayon sa kanyang isip ay si Soliel. At habang iniisip ni Orlando si Soliel ay paulit-ulit ang pagkanta ng munting tinig na nagmumula sa stuffed toy na pinipisil niya.


20

Jessa’s Return

“MAY BUMABAGABAG ba sa iyo, hija? Hindi mo kinakain ang pagkain mo,” ani Lola Mertha kay Soliel. Napatingin si Soliel sa kanyang abuela. Tama ang sinabi nito pero hindi siya umimik. “Alam mo ang ibig kong sabihin,” anito sa tinig na naninita. “May iba pang bumabagabag sa iyo bukod kay Leica. Bakit hindi mo sabihin sa amin? Baka matulungan ka namin.” Kinabahan si Soliel. Minsan, naghihinala siyang nakakabasa talaga ito ng isip. Hindi lang nito iyon sinasabi sa kanila. “Huwag mo akong tingnan nang ganyan, apo. Nararamdaman ko ang pagkalito ng puso’t isip mo sa mga oras na ito. Maaaring naitatago mo iyon sa iyong mga kapatid, pero sa akin ay hindi.” Tiningnan ni Soliel ang kanyang mga kapatid. Nabasa niya sa mukha ng mga ito ang matinding kuryosidad. Ibinalik niya ang tingin sa kanyang lola. “Lola, okay lang ho ako. Huwag ho kayong mag-alala,” wika ni Soliel. “Sigurado ka?” tanong ni Georgette. “Oo,” aniyang pinandilatan si Georgette. Ipinagpatuloy ng mga ito ang pagkain. Pero maya’t maya ay


Thank you for reading the sample copy.

If youʼre interested to buy this book please order at the Precious Pages Bookstore or send a message at the

Facebook Page of BLACK INK. For other inquiries pleasee-mail [email protected].

Documents

Daughters of an Ancient Fairy · Everybody thought na baka dahil hindi lang madama ang pulso niya nang dumating siya sa ospital kaya ang akala ng lahat ay patay na siya. But I know