Chandigarh Indische stad naar westers modellib.ugent.be/fulltxt/RUG01/001/311/980/RUG01-001311980... · 2010. 6. 7. · Chandigarh is een stad in India, ontstaan in 1949 vlak na de

Universiteit Gent

Faculteit Ingenieurswetenschappen

Vakgroep Architectuur en stedenbouw

Chandigarh

Indische stad naar westers model

Stefanie Dieleman

Onder leiding van Prof. Floris Alkemade

Scriptie ingediend tot het behalen van de academische graad van

gediplomeerde in de aanvullende studies GAS - Ruimtelijke Planning

Academiejaar 2005-2006

i

Toelating tot bruikleen

De auteur geeft de toelating om deze scriptie voor consultatie beschikbaar te stellen en delen

van de scriptie te kopieren voor persoonlijk gebruik. Elk ander gebruik valt onder de beper-

kingen van het auteursrecht, in het bijzonder m.b.t. de verplichting de bron uitdrukkelijk te

vermelden bij het aanhalen van resultaten uit deze scriptie.

ii

Woord vooraf

Gedurende het afgelopen jaar heb ik veel steun mogen ontvangen van verschillende perso-

nen die hierdoor rechtstreeks of onrechtstreeks hebben bijgedragen tot de realisatie van dit

eindwerk.

Als eerste zou ik mijn promotor, professor Floris Alkemade willen bedanken voor me, aan de

hand van zijn lessenpakket, op het idee te brengen om een “New Town” als onderwerp voor

mijn thesis te gebruiken.

Verder had ik graag Hans Foncke bedankt, die me tijdens mijn architectuuropleiding voor

het eerst liet kennis maken met de stad Chandigarh. Dit jaar heeft hij zijn persoonlijke

bibliotheek voor me open gesteld om mij zodoende te voorzien van enkele cruciale boeken.

Ook wil ik mijn ouders bedanken voor de jarenlange steun die ze mij gaven en de kansen

die ze mij geboden hebben om verder te studeren. Hun onuitputtelijke geloof en vertrouwen

werkten aanmoedigend.

De buren uit het citeetje verdienen ook een vermelding in deze scriptie. Zij zorgden voor de

nodige ontspanning in harde tijden en leefden sterk mee met de evolutie van dit eindwerk.

Zeker Kristof, die mijn scriptie op taalfouten controleerde, verdient het nog eens extra in de

bloemetjes gezet te worden.

In het bijzonder zou ik Joachim willen bedanken voor zijn eindeloze geduld en de enorme

steun die hij me geboden heeft. Op moeilijke momenten, slaagde hij er steeds in mij terug

van de nodige moed te voorzien om door te zetten.

iii

Overzicht

Chandigarh is een stad in India, ontstaan in 1949 vlak na de onafhankelijkheid en ontworpen

door Le Corbusier. De stad moest de nieuwe hoofdstad vormen voor de deelstaat Punjab en

moest het symbool worden voor de nieuwe staat. In een bewogen politieke periode vol hoge

verwachtingen vond de stad zijn origine. De nieuwe leiders gingen op zoek naar geschikte

planners en architecten om Chandigarh te verwezenlijken. Na de stedenbouwkundige Mayer

kwamen ze terecht bij Le Corbusier die het masterplan van zijn voorganger aanpaste aan de

hand van zijn architecturale bagage.

Toch was het niet enkel Le Corbusier die het uitzicht van de stad bepaalde. De bureaucratie

die was blijven bestaan na het verdwijnen van de Engelse bezetters had een groot aandeel in

de vormgeving van de stad. De erfenis van de koloniale overheersing bleek dus niet te onder-

schatten. De idealen van de verdwenen “Third Culture” hebben namelijk de vormgeving van

Chandigarh als tuinstad bepaald.

Niet alleen de idealen van de Engelsen bleven bewaard, ook de machtsverhoudingen tus-

sen de elite en de armere bevolkingsklassen bleven in stand. De bevolking werd over de

stad verspreid aan de hand van het hierarchisch model dat ook terug te vinden was in de

overheidsadministratie. Zo kon men aan de hand van de plaats van de woning zeggen welk

beroep zijn inwoner uitoefende en hoeveel deze verdiende. Het geld dat de lagere klassen

van de bevolking neerlegde ter verwerving van een stuk grond, werd besteed aan de realisatie

van faciliteiten en woningen voor de rijken. Er deed zich dus een zeer dubieuze situatie voor

waarbij de hogere klassen zichzelf verrijkten ten koste van de armen. De lagere klassen van de

bevolking werden daarom gedwongen zich illegaal te vestigen in de sloppenwijken net buiten

de stad.

De enorme invloed die het Westen heeft uitgeoefend op India ten tijde van de kolonisatie,

heeft bijgedragen tot de hedendaagse vorm van Chandigarh. Ondertussen hebben de huidige

Indiers, een product van verschillende culturen, zich de stad reeds eigen gemaakt. In hoeverre

de stad ooit zal aanvaard worden als Indische stad in de plaats van westerse, kan alleen de

toekomst uitwijzen.

Trefwoorden

Chandigarh, Le Corbusier, huisvestingsproblematiek in India, stedenbouw, koloniaal verleden

INHOUDSOPGAVE iv

Inhoudsopgave

1 Inleiding 1

2 Ontstaan van de stad 3

2.1 Politieke context bij het ontstaan van Chandigarh . . . . . . . . . . . . . . . 3

2.1.1 Onafhankelijkheid . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3

2.1.2 Grondwet . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 5

2.1.3 De bestuurlijke structuur van India . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 6

2.1.4 Prime minister Nehru . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 7

2.1.5 Politieke keuzes gemaakt op niveau van Chandigarh . . . . . . . . . . 10

2.1.5.1 Beslissing om een nieuwe stad te bouwen . . . . . . . . . . . 10

2.1.5.2 Keuze van de site . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12

2.1.5.3 Keuze van de architecten en stedenbouwkundigen . . . . . . 14

2.1.5.4 De inmenging van het Centrum bij de realisatie van Chandigarh 17

2.2 Stedenbouwkundig ontwerp . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18

2.2.1 Invloed van de kolonialisatie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18

2.2.2 Mayers stedenbouwkundig plan voor Chandigarh . . . . . . . . . . . . 20

2.2.2.1 Stedenbouwkundige invloeden . . . . . . . . . . . . . . . . . 21

2.2.2.2 Plan voor Chandigarh van Albert Mayer . . . . . . . . . . . 25

2.2.3 Le Corbusier en zijn stedenbouwkundige opvattingen . . . . . . . . . . 29

2.2.3.1 La Ville Contemporaine (1922) . . . . . . . . . . . . . . . . . 29

2.2.3.2 La Ville Radieuse (1930-1933) . . . . . . . . . . . . . . . . . 32

2.2.3.3 Les trois Etablissements humain (1945) . . . . . . . . . . . . 35

2.2.3.4 “Les 7 V” en de “sector” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35

2.2.4 Chandigarh . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36

2.2.4.1 Stedenbouwkundig plan . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 36

2.2.4.2 Chandigarh een Corbusiaanse stad? . . . . . . . . . . . . . . 46

2.2.4.3 Plan Le Corbusier versus plan van Mayer . . . . . . . . . . . 47

INHOUDSOPGAVE v

3 Evolutie van de stad 51

3.1 Politieke evolutie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51

3.1.1 Administratieve functie van Chandigarh . . . . . . . . . . . . . . . . . 51

3.1.2 Chandigarh Administration . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53

3.2 Stedenbouwkundige evolutie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 54

3.2.1 For the establishment of an immediate “Statute of the Land” . . . . . 54

3.2.2 Grondprijzen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56

3.2.2.1 Het grondbeleid . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 56

3.2.2.2 Financiering voor de oprichting van de stad . . . . . . . . . . 57

3.2.2.3 Evolutie van het grondbeleid en financieel beleid in Chandigarh 58

3.2.3 Ontwikkelingen binnen het masterplan . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60

3.2.3.1 Residentile ontwikkelingen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60

3.2.3.2 Commerciele ontwikkelingen . . . . . . . . . . . . . . . . . . 67

3.2.4 Niet-geplande nederzettingen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69

3.2.4.1 Residentiele ontwikkeling . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69

3.2.4.2 Commercieel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80

3.2.5 Bevolking . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84

3.2.5.1 Groei van de bevolking . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 84

3.2.5.2 Verspreiding van de bevolking over de stad . . . . . . . . . . 84

3.2.5.3 Eigenschappen van de bevolking in de krottenwijken . . . . . 85

3.2.6 Verkeersituatie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 85

3.2.7 Groenvoorziening . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87

3.2.8 Evolutie van industrie en industriezone . . . . . . . . . . . . . . . . . 88

4 Stad naar westers model? 89

4.1 Chandigarh’s masterplan, de westerse invloed van de architecten . . . . . . . 89

4.2 De erfenis van de kolonisatie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91

4.3 Wat is “Indisch”? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 93

4.4 Steden versus dorpen? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 95

4.5 Gevolgen voor de bevolking . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97

4.6 Conclusie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 98

LIJST VAN FIGUREN vi

Lijst van figuren

2.1 De opsplitsing van India en Pakistan in 1947 . . . . . . . . . . . . . . . . . . 4

2.2 Het volledige team dat meewerkte aan de realisatie van de stad, centraal be-

vinden zich Fry, Le Corbusier, Drew en Jeanneret . . . . . . . . . . . . . . . . 16

2.3 diagram van “The Three Magnets” en een cirkelsector uit het typeplan van

“The Garden City” . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21

2.4 Het masterplan van Chandigarh, Albert Mayer . . . . . . . . . . . . . . . . . 26

2.5 Superblock ontworpen door Albert Mayer . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26

2.6 De Architecturale invulling van het Mayer-plan door Nowicki . . . . . . . . . 28

2.7 La Ville Contemporaine, Le Corbusier,1922 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30

2.8 La Ville Radieuse, Le Corbusier . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 33

2.9 Het masterplan van Chandigarh, Le Corbusier . . . . . . . . . . . . . . . . . 37

2.10 Plan en opbouw van het Capitol complex . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 38

2.11 Het gerechtsgebouw, Le Corbusier . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 40

2.12 Het Secretariaat, Le Corbusier . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 41

2.13 Het parlementsgebouw, Le Corbusier . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 42

2.14 Woningen voor het overheidspersoneel type 9F, Maxwell Fry . . . . . . . . . . 45

2.15 Woningen voor het overheidspersoneel type 1E, Pierre Jeanneret en B.P. Mathur 45

2.16 Vergelijking tussen het masterplan van Mayer en dat van Le Corbusier . . . . 48

3.1 De “Union Territory” Chandigarh . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52

3.2 Huisvesting voor het overheidspersoneel . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61

3.3 Huisvesting door het Housing Board . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64

3.4 City Centre . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 66

3.5 De winkelstraat . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 68

3.6 De bouwvakkers van Chandigarh, ook vrouwen en kinderen zijn druk aan het

werk . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70

3.7 Beperkte voorzieningen in de arbeiderskolonies . . . . . . . . . . . . . . . . . 72

LIJST VAN FIGUREN vii

3.8 Pucca Settlements . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 75

3.9 De Transit zones . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 77

3.10 De bewoners van de sloppenwijken moesten hun woningen ’vrijwillig’ afbreken 79

3.11 Winkeltje gevestigd in een onderontwikkelde buurt . . . . . . . . . . . . . . . 81

3.12 De mobiele verkopers; de Rehriwalla . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 82

3.13 Illegale nederzettingen . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 86

3.14 Verkeer tijdens het piekuur op een weg van categorie V4 . . . . . . . . . . . . 87

1

Hoofdstuk 1

Inleiding

In deze scriptie wordt de Indische stad, Chandigarh, besproken. De stad werd ontworpen

door Le Corbusier kort nadat India de onafhankelijkheid had verworven. Chandigarh krijgt

vaak de kritiek te zijn opgebouwd naar westers model en te zijn ingeplant zonder rekening te

houden met de Indische context.

Het Westen heeft vroeger, door middel van haar koloniaal beleid, zeer veel invloed gehad op

de bezette gebieden. De heersers in Europa waren toen overtuigd van hun gelijk en vonden

het vanzelfsprekend dat ze hun cultuur oplegden aan de gekoloniseerde gebieden. De erfenis

waarmee de vroegere kolonies achterblijven, heeft het Westen doen beseffen dat ze het niet

altijd bij het rechte eind hadden. Chandigarh is ontstaan in het kielzog van de koloniale

overheersing. De nasleep van het koloniale verleden heeft mee bepaald hoe de stad er is gaan

uit zien.

De invloed van een vreemde bezetter of een vreemde macht, in een land dat gekenmerkt wordt

door een totaal verschillende cultuur, is een thema dat me uitermate boeit en dat brandend

actueel blijft. Daarom leek een nader onderzoek van de westerse invloeden op een stad als

Chandigarh bijzonder interessant.

Het feit dat de stad ontworpen werd door een van de invloedrijkste architecten van de twin-

tigste eeuw, Le Corbusier, maakte het alleen nog maar interessanter. In mijn vooropleiding

als architect, kwamen we vaak in contact met het werk van Le Corbusier. Maar in de lessen

bleef het vaak bij een vluchtig aanhalen van zijn voornaamste projecten en opvattingen. De-

ze scriptie leek dan ook de uitgelezen kans om dieper in te gaan op zijn stedenbouwkundige

opvattingen en werk.

De lessen van professor Alkemade, waarin de problematiek van de koloniale steden werd

aangehaald, brachten me op het idee om dit onderwerp als vertrekpunt te kiezen voor het

werkstuk. De scriptie “Chandigarh, Indische stad naar westers model?” wil een onderzoek

2

voeren naar de westerse invloeden die aan de basis liggen van het ontstaan van de stad en

wil nagaan hoe de Indiers nu omgaan met het plan van Le Corbusier.

In een eerste hoofdstuk wordt nagegaan hoe de stad ontstaan is. Er wordt dieper ingegaan op

het politiek klimaat waarin de stad ontwikkeld werd en welke stedenbouwkundige opvattingen

en theorieen aan de basis lagen van het masterplan voor Chandigarh. Ook de koloniale erfenis

die India meedraagt, wordt besproken. Het hoofdstuk wordt afgesloten met een beschrijving

van de stad zoals ze er initieel hoorde uit te zien.

In het tweede hoofdstuk wordt de verdere ontwikkeling besproken die de stad gekend heeft.

Ook hier wordt de evolutie van de politieke context kort geschetst, alvorens in te gaan op de

stedenbouwkundige evolutie. Na kennis genomen te hebben van Le Corbusiers toekomstvisie

voor Chandigarh, wordt de evolutie van het grondbeleid, huisvestingproblematiek, etc. be-

sproken.

Tot slot worden in het laatste hoofdstuk verschillende opvattingen aangehaald met betrekking

tot het westerse gehalte van de stad.

Het was voor mij niet haalbaar om de stad te gaan bezoeken en de situatie ter plaatste te gaan

beschouwen. Dit betekende uiteraard een groot gemis. Toch heb ik geprobeerd aan de hand

van boeken en artikels een algemeen beeld te scheppen over de stad en zijn ontwikkeling. Ik

heb me vooral trachten toe te spitsen op de context waarin de stad ontstaan en geevolueerd

is. Daarom heb ik een meer vormelijke analyse bewust achterwege gelaten.

3

Hoofdstuk 2

Ontstaan van de stad

2.1 Politieke context bij het ontstaan van Chandigarh

2.1.1 Onafhankelijkheid

Gedurende twee eeuwen werd India bezet door Engelse kolonisten. Pas na de Tweede We-

reldoorlog maakte de Britse bevolking, aan de hand van verkiezingen, duidelijk dat ze niet

langer bereid was opofferingen te doen om de Britse kolonie te behouden. In 1947 werd dan

ook de nakende onafhankelijkheid aangekondigd.

Alvorens de onafhankelijkheid een feit werd, wou de Britse overheerser de verenigde Indische

staat veilig stellen en de moslimminderheid vrijwaren. Deze minderheidsgroep is de getuige

van een zeshonderd jaar lange moslimbezetting die resulteerde in een verspreiding van moslims

over heel India. De moslimbevolking vormde, ten tijde van de onafhankelijkheid, een vierde

van de totale Indische bevolking en was sterk verweven in het sociaal netwerk. Alhoewel

de moslims vroeger de hoogste militaire en overheidsfuncties bekleedden, werden ze tijdens

de Britse kolonisatie aan de kant geschoven. Reeds in 1930 formuleerden ze de eis voor een

onafhankelijke moslimstaat. Deze eis werd op de valreep van de onafhankelijkheid ingewilligd,

toen het besluit werd genomen om de Indische staat op te splitsen in India en Pakistan. 1

Het was de Engelse advocaat, Cyril Radcliffe, die in juni 1947 de opdracht kreeg om de

koloniale kaart te hertekenen. Radcliffe, die niet op de hoogte was van de Indische situatie,

werd om die reden als de ideale onpartijdige kandidaat beschouwd. De aangepaste kaarten

hadden een rechtstreeks gevolg voor 88 miljoen mensen. Wanneer men zich aan de verkeerde

kant van de grens bevond was men gedwongen zich binnen de 73 dagen voor te bereiden

om te verhuizen. Ongeveer dertien miljoen mensen hebben noodgedwongen hun huis moeten1P. Spear, A history of India, volume II, Penguin Group, Londen, 1978, p.221-229 en p.230-243.

2.1. POLITIEKE CONTEXT BIJ HET ONTSTAAN VAN CHANDIGARH 4

Figuur 2.1: De opsplitsing van India en Pakistan in 1947


achterlaten om zich als vluchteling te vestigen in hun nieuwe thuisland.

Deze volksverhuizing ging gepaard met veel religieus geweld. De vluchtelingen vielen ten prooi

aan hun gewelddadige tegenhangers. Meer dan een miljoen mensen werden het slachtoffer

van massamoorden. 2

Wanneer de onafhankelijkheid van India een feit werd in nacht van 14 op 15 augustus 1947,

bleef de nieuwe staat achter met een loodzware erfenis van de Engelse kolonisten. De jonge

natie werd vanaf haar ontstaan belast met het huisvesten van miljoenen vluchtelingen. De

deelstaten Bengal en Punjab waren het ergst getroffen, aangezien de nieuwe landsgrens de

twee deelstaten opsplitste in een Pakistaans en een Indisch deel.

Punjab verloor door deze nieuwe indeling haar hoofdstad Lahore, een economisch centrum dat

teruggaat tot de 17de eeuw. Aangezien deze stad nu in Pakistan kwam te liggen, diende de

deelstaat Punjab te functioneren zonder hoofdstad en administratief centrum. Logischerwijze

bracht dit tekort veel problemen met zich mee. Voornamelijk de opvang van de vluchtelin-

genstroom uit Pakistan was zeer moeilijk te controleren.

In maart 1948 werd besloten over te gaan tot de bouw van Chandigarh, de nieuwe hoofdstad

voor Punjab. Deze nieuwe stad had zowel een praktische als symbolische waarde. Naast de

mogelijkheid om vluchtelingen op te vangen en de deelstaat te besturen moest de nieuwe stad

het boegbeeld worden van het geloof in de prille onafhankelijkheid.

2.1.2 Grondwet

De nieuwe grondwet, “The Constitution of India”, werd afgewerkt en goedgekeurd in 1949

en vormt een belangrijke mijlpaal in de evolutie van India. Het grootste gedeelte van de

grondwet bestaat uit een aantal aan het buitenland ontleende elementen.

De grondwet bouwt enerzijds verder op de “Government of India act”, die de Engelsen ten

tijde van de kolonisatie hadden ingevoerd. Dat de nieuwe constitutie nauw aansluit bij deze

eerdere wet blijkt duidelijk uit de overname van het Brits federaal parlementair systeem met

zijn sterk centraal gezag. Op sommige punten breekt de grondwet echter met zijn koloniale

verleden van onderdrukking. Zo worden in de grondwet voor het eerst de fundamentele men-

senrechten opgenomen. Die kwamen nog niet ter sprake in de “Government of India act”.

Toch vertoont de grondwet ook enkele artikels die zich duidelijk afzetten tegen de gangbare

Britse bestuurspraktijk, waardoor het mogelijk wordt om sociale en economische hervormin-

gen door te voeren. De Indische staat wordt niet enkel beınvloed door het Brits model, maar2V. Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India, University of

Washington Press, Seattle, 2002, p.6.


eveneens door het Sovjet-model en de Europese socialistische traditie.

In de grondwet wordt er, aan de hand van de “Fundamental Rights of the People”, dan ook

gestreefd naar een maximale uitbreiding van de vrijheden van de Indische bevolking. Deze

vrijheden mogen echter geen obstakel vormen voor het doorvoeren op korte termijn van de so-

ciale en economische hervormingen, de “Directive Principles”. Er moet over gewaakt worden

dat een te strikte bescherming van de individuele rechten de economische rechtvaardigheid

niet in de weg staat. 3

2.1.3 De bestuurlijke structuur van India

India is een federale staat en wordt opgesplitst in verschillende deelstaten. De deelstaten

kunnen autonoom beslissen en besturen over bepaalde politieke thema’s. De federale over-

heid, “the Center”, is in staat om de macht van de deelstaten in bepaalde gevallen over te

nemen.

De bestuursstructuur op niveau van de deelstaten is gelijkaardig aan die op federaal niveau.

De uitvoerende macht wordt uitgeoefend door de president samen met de eerste minister en

zijn kabinet. De wetgevende macht wordt uitgeoefend door het tweekamerparlement en de

rechterlijke macht door de “Indian Supreme Court” of de “High Court” in de deelstaten.

Op federaal niveau ligt de werkelijke macht bij de eerste minister, aangezien de president

slechts uitzonderlijk zijn macht kan gebruiken, op advies van de eerste minister.

Op het deelstaatniveau is er geen sprake van een president, maar krijgt de gouverneur een

belangrijke functie. De gouverneur vormt de schakel tussen de federale staat en de deelstaat.

Aangezien de deelstaten autonoom kunnen besturen, beschikt hij niet over een uitgebreide

uitvoerende macht. De gouverneur is een ceremonieel staatshoofd dat ten tijde van instabili-

teit de cruciale rol van informatieverstrekker en onderhandelaar met het centrum vervult. De

gouverneur moet ervoor zorgen dat het centrum zijn macht over de deelstaten niet verliest. 4

Het Indische bestuurlijk systeem wordt gekenmerkt door bureaucratie, wat een overblijfsel is

van de Britse overheersing. De Britten regeerden India volgens een bureaucratisch systeem

met als doel de orde te bewaren en zoveel mogelijk belastingen te verzamelen. De nieuwe

leiders van het onafhankelijke India, die ervaring hadden opgedaan in het Britse bestuurssys-

teem, bleven gemakshalve beroep doen op deze bureaucratie.

Het kwam er op neer dat de politieke leiders enkel officieren en ambtenaren aanstelden waar-3P.R. Brass, The politics of India since independence, Cambridge University Press, Cambridge, second

edition, 1990, p.1-4.4ibid., p.45-54.


van ze wisten dat deze hun politieke belangen zouden verdedigen. Door het uitdelen van

gunsten wordt de trouw van de hogere klassen afgekocht. Dit heeft als gevolg dat onpartijdig-

heid verdwijnt en dat de toplaag van de “Indian Administrative Service” tot de belangrijkste

begunstigden van alle uitkeringen van de Indische staat behoren. De Indische politicoloog

Paul R. Brass stelde dan ook in zijn boek “The politics of India since independence”:

They [politicians] are no longer the elite “rulers of India” but the leading elements

of a vast dominant class, whose members are the principal beneficiaries of the

benefits and resources produced and distributed through the agency of the Indian

state. 5

Voor de modale Indier wordt het onmogelijk om nog beroep te doen op de uitkeringen waar

ze recht op hebben. Op het platteland profileren zich “middlemen” of “fixers”, die tegen

betaling bij de administratie de nodige stappen ondernemen om de voorziene uitkeringen en

diensten alsnog vrij te maken. 6

2.1.4 Prime minister Nehru

Jawaharlal Nehru was eerste minister van India vanaf de onafhankelijkheid tot aan zijn dood.

Hij was nauw betrokken bij de planning van het Chandigarh project. Voor hem was de nieuwe

stad meer dan alleen maar een plaatsvervanger voor de verdwenen hoofdstad Lahore. Ze was

het symbool voor de onafhankelijke staat India.

Volgens Nehru’s theorie kon de menselijke drang naar vrijheid de geschiedenis verklaren.

De wil van de mens om de obstakels die hem van zijn de doel scheiden uit de weg te rui-

men, bepaalt de evolutie van de menselijke geschiedenis. Hoe groter de wetenschappelijke

en technologische ontwikkeling van een maatschappij, hoe groter haar mogelijkheid om de

geschiedenis naar haar hand te zetten. De vooruitgang verloopt niet overal even snel, maar

wordt gekenmerkt door periodes van grote energie en stagnatie. De statische maatschappijen

lopen het gevaar om vreemde overheersers aan te trekken. Dankzij deze vreemde overheer-

sing wordt de overheerste maatschappij wel wakker geschud. Het patroon dat hier geschetst

wordt, verklaart volgens Nehru de Indische situatie.

India is blijven stilstaan in de tiende eeuw en heeft sindsdien enkele vreemde overheersers

gekend. De Britse kolonisatie heeft een enorme impact gehad op de Indische maatschap-

pij. Nehru aanvaardt het kolonialisme als een schoktherapie. India is dankzij de Engelse5ibid., p.57.6ibid., p.55-57.


overheersing uit zijn tiende-eeuwse toestand bevrijd en werd aangepast aan de negentiende

eeuw.7

Nehru gelooft in politiek als middel om geschiedenis te bepalen. Door het bewust aanbren-

gen van veranderingen in de maatschappij wordt het volgens hem mogelijk de vooruitgang

te beınvloeden. Nehru ziet zichzelf als opperste pedagoog die het Indische volk wil bevrijden

van de onwetendheid, het bijgeloof, de sociale en economische ongelijkheden en de onrecht-

vaardigheid uit het verleden en de Indische maatschappij wil introduceren in de twintigste

eeuw. Hiervoor dient wel alle ballast uit het verleden te worden afgestoten.

Hij slaagt erin zijn landgenoten te bezielen met een gevoel van opwinding voor het historische

project waaraan zij deelnemen.

Nehru heeft eveneens een uitgesproken mening over architectuur. Aan de hand van een lezing

gegeven aan het “Seminar and Exhibition of Architecture” in New Delhi op 17 maart 1959,

worden zijn opvattingen omtrent politiek, geschiedenis en architectuur nog eens duidelijk

gesteld.

Architecture to a large extent is a product of the age.8

Architectuur is volgens Nehru sterk verbonden met de tijd waarin ze ontstaat. De tijd komt

overeen met de heersende sociale omstandigheden, het denken, de doelen en de idealen die op

dat moment heersen. Architectuur is dus een weerspiegeling van de maatschappijstructuur.

A society which ceases to go ahead necessarily becomes weak. This weakness

shows itself in all forms of creative activity.9

Zoals reeds eerder werd aangehaald is Nehru er van overtuigd dat een statische maatschappij

zwak wordt en zich niet langer kan verdedigen tegenover vreemde overheersers. De zwakte

van een maatschappij komt eveneens tot uiting in zijn architectuur. In een statische periode

wordt niet veel vernieuwende architectuur gemaakt, terwijl het tegenovergestelde kan gezegd

worden over een dynamische periode. Deze stelling is, volgens Nehru, duidelijk te staven aan7Nehru, J., The discovery of India, Delhi, Oxford University Press, 1985, geciteerd in H. Foncke, New

Delhi - Chandigarh, Een peiling naar verbanden, Gent, 1993, p.82.8Toespraak van Nehru aan het “Seminar and Exhibition of Architecture” in New Delhi op 17 maart 1959,

geciteerd in R. Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city, Oxford University Press, Oxford, 1987,

p.28-29.9Toespraak van Nehru aan het “Seminar and Exhibition of Architecture” in New Delhi op 17 maart 1959,

geciteerd in ibid., p.28-29.


de hand van de architectuur in India, die eeuwenlang niets innoverends meer heeft voortge-

bracht. Chandigarh is het eerste baanbrekende architecturale project als uitdrukking van de

dynamische tijden die aanbreken na de onafhankelijkheid.

I have welcomed very greatly one experiment in India, Chandigarh. Many people

argue about it, some like it, and some dislike it. It is totally immaterial whether

you like it or not. It is the biggest example in India of experimental architecture.

It hits you on the head and makes you think. You may squirm at the impact

but it has made you think and imbibe new ideas, and the one thing which India

requires in many fields is being hit on the head so that it may think.10

Zoals Jahawarlal Nehru het hier verwoord, ziet hij een zekere analogie tussen Chandigarh en

de Britse koloniale macht. Ze hebben/hadden beiden de functie van katalysator en dienden

het statische India een schoktherapie te bezorgen. Door een maatschappij of stad te impor-

teren die in absolute historische evolutie verder staat dan de Indische, wil men de Indische

staat in de twintigste eeuw lanceren.

Chandigarh moest een uiting zijn van de moderne streefdoelen van de nieuwe Indische staat

en India moest opnieuw een dynamische staat worden. Moderniteit was voor Nehru niet het

nahollen van het Westen, maar diende als een tegengif voor stagnatie en als katalysator om

creatieve geesten wakker te schudden.

Chandigarh werd voor Nehru het symbool voor de hoop in de toekomst. Het is ook daarom

dat Nehru nauw betrokken was bij de ontwikkeling van de stad. Op die manier kwam hij

vaak in contact met Le Corbusier.

Ook Le Corbusier deelde Nehru’s mening dat Chandigarh een moderne stad moest worden.

Modernisme zou de katalysator zijn voor de groei en verandering van de Indische maatschap-

pij. Le Corbusier maakt duidelijk aan de hand van een brief daterend uit december 1951,

gericht aan Fry, Drew en Jeanneret, dat India nood heeft aan een nieuwe architecturale taal.

Hij ziet het als zijn taak om India hiervan te voorzien.

I would like to share with you my impression as I went through India on my

way home. India has, and always has had a peasant culture that exists since

a thousand years! India possesses Hindy temples (generally in carved stone)

and Muslim temples in red stone whose architecture is very geometrical. India

also possesses Maharaja’s palaces and gardens. But India hasn’t yet created10Toespraak van Nehru aan het “Seminar and Exhibition of Architecture” in New Delhi op 17 maart 1959,

geciteerd in ibid., p.28-29.


an architecture for modern civilization (offices, factories, buildings). India is

suddenly jumping into the second era of mechanization. Instead of sinking into

the gropings and errors of the first era we will be able to fulfil our mission: give

India the architecture of modern times (modern techniques, modern mind and

adaptation to the surrounding conditions that are extreme over there).11

Nehru koos in zijn beleid resoluut voor modernisering aan de hand van industrialisatie. Deze

opvatting stond loodrecht tegenover de overtuiging van zijn leermeester Mahatma Ghandi.

Beiden waren ze voortrekkers van de onafhankelijkheidsbeweging en hun opvattingen over

kolonisatie waren gelijklopend. Maar het was hun visie voor de toekomst van de Indische

staat die niet met elkaar strookte.

Volgens Ghandi was alle industrialisatie slecht en diende het dorp als zelfvoorzienende unit het

fundament te zijn van de nieuwe sociale en economische natie. Nehru geloofde daarentegen

wel in zware industrialisatie, gecontroleerd door een gecentraliseerd gezag. Bij Nehru was het

niet het dorp maar de stad die de economische eenheid vormde voor de nieuwe staat. Hij zag

industrialisatie als de enige oplossing om de Indische bevolking van de armoede te bevrijden.

Na Ghandi’s dood was het Nehru die de leiding kreeg over de nieuwe staat en die zijn stempel

wist te drukken op het postkoloniaal beleid.12

2.1.5 Politieke keuzes gemaakt op niveau van Chandigarh

2.1.5.1 Beslissing om een nieuwe stad te bouwen

Op basis van het Mountbatten-akkoord van 3 juni 1947 13 wordt Brits India op 13 augustus

gesplitst in Pakistan en India. Deze splitsing zorgt voor een enorme vluchtelingenstroom.

Alle moslims moeten verhuizen naar Pakistan terwijl de hindoes zich naar India dienen te

begeven. Deze volksverhuizing brengt 7,5 miljoen mensen vanuit Pakistan naar India. De

toestroom van vluchtelingen komt nog bovenop de natuurlijke bevolkingsaangroei waarmee

India in die tijd te kampen kreeg. 14

Om de vluchtelingenstroom op te vangen wordt beslist om 14 nieuwe steden te bouwen in de

nabijheid van de grens met Pakistan. 15 Men hoopte op die manier de druk op de bestaande11Brief gericht aan Fry, Drew en Jeanneret opgesteld in december 1951, geciteerd in ibid., p.87.12Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India cit., p.9. en Spear,

A history of India, vol. II cit., p.244-257.13New Encyclopedia Brittanica, Encyclopedia Brittanica inc., Chicago, Londen, enz., 15de edition, 1985,

p.652.14Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.1.15ibid., p.3.


steden te verlichten. Chandigarh hoort thuis in het rijtje van deze nieuwe steden, maar de

opvang van vluchtelingen is niet de enige reden om deze stad op te richten. De beweegredenen

zijn tweeerlei.

Ten eerste zijn er de politieke redenen. Aangezien de oude hoofdstad Lahore in Pakistan

kwam te liggen, was het noodzakelijk om de hoofdstedelijke functies te verhuizen. Naast het

huisvesten van de overheidsdiensten en miljoenen vluchtelingen moest er ook een oplossing

gezocht worden voor de herlocalisatie van de uit Pakistan overgekomen industrieen.

Ten tweede zijn er de psychologische redenen. Na de opsplitsing en de onafhankelijkheid van

India heerst er een algehele toestand van ontreddering. Het verlies van de stad Lahore, als

cultureel en commercieel centrum van Punjab, weegt psychologisch zwaar door. De nieuwe

leiders moeten hun geloofwaardigheid bewijzen aan de hand van duidelijke doelstellingen

en projecten. Het nieuwe land heeft nieuwe symbolen nodig. Chandigarh wordt naar voor

geschoven als een van de symbolen van de jonge onafhankelijke staat. 16

Op 28 augustus 1948 beslist de Punjabi regering om over te gaan tot de bouw van een nieuwe

hoofdstad. De stad dient als belangrijkste functie de bestaande administratieve structuur te

huisvesten. Voor Nehru is de functionele betekenis van de stad slechts bijzaak. De stad heeft

in zijn ogen vooral een symbolische functie.

Let this be a new town symbolic of the freedom of India, unfettered by the tradi-

tions of the past [...] an expression of the nation’s faith in the future.17

Chandigarh is het symbool voor het geloof in de toekomst. De banden met het verleden

worden er zoveel mogelijk verbroken en nieuwe stedenbouwkundige modellen en theorieen

worden er toegepast. De reden voor deze modernisering is het geloof in de tweetrapsinversie,

dit begrip werd door Holston geıntroduceerd in zijn boek omtrent Brasilia. 18 Bij deze

opvatting gaat men er van uit dat de stad het product is van de maatschappij waarin ze ont-

staat. Wanneer we deze redenering omdraaien, kan men er van uit gaan dat de maatschappij

te beınvloeden is door veranderingen aan te brengen aan de stad. Deze aangepaste stad kan

vervolgens dienst doen als modelstad voor de verdere nationale ontwikkeling. Wanneer plan-

ners de sociale en maatschappelijke ontwikkeling op deze wijze kunnen sturen dan kan men er

ook van uit gaan dat het mogelijk is om een maatschappij voort te stuwen naar een geplande

toekomst zonder daarbij alle stappen in de historische ontwikkeling van de geındustrialiseerde

wereld te moeten doorlopen.16ibid., p.4.17Nehru in NAIR, L.R. (red.), Why Chandigarh, 1950, geciteerd in: ibid., p.21.18J. Holston, The Modernist City, An anthropological critique of Braslia, The University of Chicago Press,

Chicago, 1989, p.77-78.


Het is deze opvatting waarin de moderne planners, die voornamelijk actief waren in derde-

wereld-landen, steevast geloofden. Door een nieuw maatschappijmodel over een onderontwik-

kelde maatschappij te leggen, zou men eventuele ongewenste stappen uit de evolutie kunnen

overslaan. Dit nieuwe maatschappijmodel diende wel van bovenaf gepland te worden en kan

onmogelijk het gevolg zijn van een initiatief van de bevolking. De theorie van de tweetraps

inversie is ook van toepassing op Chandigarh. Alhoewel Chandigarh niet gepland werd als

een sociaal of administratief experiment, vervult het door zijn modernistische vorm en mo-

dernistische symboolfunctie de rol van voorbeeld voor de verdere ontwikkeling van India.

2.1.5.2 Keuze van de site

Bij de start van de zoektocht naar een geschikte site voor de nieuwe Punjabi hoofdstad moest

men een keuze maken tussen het bouwen van een volledig nieuwe stad of het aanpassen van

een bestaande stad. Er werd uitgerekend dat de kosten voor deze beide ingrepen ongeveer

hetzelfde zouden zijn, aangezien geen enkele bestaande stad over voldoende essentiele voor-

zieningen als riolering en waterleiding beschikte. 19

Daarenboven wou Nehru geen bestaande stad als uitdrukking van de nieuwe staat, omdat de

tradities die de bestaande stad weerspiegelden de vooruitgang van India kon doen stagneren.20

De eensgezindheid die er was bij de beslissing om een volledige nieuwe stad te bouwen, ver-

anderde in grote verdeeldheid op het moment dat een keuze moest gemaakt worden omtrent

de geschikte site. De locatie moest aan verschillende eisen voldoen. Een eerste criterium was

de veiligheid. De stad mocht niet te dicht bij de Pakistaanse grens liggen aangezien men in

de rumoerige tijden na de onafhankelijkheid vreesde voor gewelddadige acties en represailles.

Een tweede doorslaggevend element was het feit dat de locatie groot genoeg moest zijn om

de toekomstige bevolking en infrastructuren op te vangen. Bovendien mocht de grondprijs

niet te hoog mocht zijn, zodat de site relatief goedkoop te verwerven zou zijn. De keuze van

de site werd dus aan een hele reeks criteria onderworpen. 21

Daarenboven kwam nog dat de komst van een nieuwe stad vele voordelen en mogelijkheden

bood aan de omgeving. Door de aanwezigheid van een grote stad zou de werkloosheid dalen

en zouden nieuwe investeringen worden aangetrokken. Alle regio’s deden dan ook hun uiter-

ste best om het ambitieuze project binnen te halen. 22

19Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.2.20Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India cit., p.4.21Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.6-7.22ibid., p.9.


De keuze van de site liet echter op zich wachten, zodat het risico bestond dat de industrie,

die moest verhuizen vanuit Pakistan, zou uitwijken naar een andere Indische deelstaat. De

tussenkomst van Nehru was noodzakelijk om tijdig tot een oplossing te komen. In een brief

gericht aan de eerste minister van East Punjab dringt Nehru er op aan het probleem zo snel

mogelijk op te lossen.

Right from September 1947 the Government of India have been laying great stress

on the urgency of this matter from every point of view, practical as well as psy-

chological. In a sense the rehabilitation of East Punjab centres round it and

yet because of doubt and uncertainty and repeated changes of policy and decisi-

on, nothing so far has been finalized [...] I would strongly suggest to you to go

ahead with this matter even though you do not get any financial support from

the Centre.23

Het vinden van een geschikte site was dus een zaak van hoogdringendheid. Uiteindelijk werd

gekozen voor een site gelegen aan de voet van de Himalaya. Het vlakke terrein werd reeds

goed gedraineerd door een lichte helling naar het zuiden toe en deed dienst als landbouwgrond

voor de 24 dorpjes die er gesitueerd waren. De constructie van de stad had dan ook de

herlokalisatie van ongeveer 9000 mensen tot gevolg.

De site wordt begrensd door de twee seizoensrivieren, Patiali Rao en Sukhna Choe. Deze

rivierbeddingen liggen het grootste gedeelte van het jaar droog. Enkel in juli en augustus, de

periode van de moesson, worden de beddingen gevuld met het water dat vanuit het Himalaya-

gebergte naar beneden komt gestroomd. 24

Het klimaat is er een van extremen. De temperaturen dalen er gedurende de winter tot

onder het vriespunt en bereiken pieken van 45 ◦C in de zomer. De zomer wordt, tot aan de

moesson, gekenmerkt door droogte en zandstormen. In de maanden juli en augustus blijft

het zeer warm en vochtig. Maxwell Fry, een van de Amerikaanse architecten in het team van

Le Corbusier, zei ooit:

It is not one climate, but six; and it took us a long time to recognise which season

governed the others. 25

23Brief van Nehru aan Bhim Sain Sachar, eerste minister van East Punjab, 23 september 1949, geciteerd in:

ibid., p.10.24N. Evenson, Chandigarh, University of California Press, Berkeley and Los Angeles, California, 1966, p.7.25M. Fry, “Chandigarh: The capital of punjab”, Journal of the Royal Institute of British Architects, 3(62),

1955, p.90.


Het klimaat was vanzelfsprekend een van de belangrijkste criteria bij het opmaken van de

plannen.

De naam “Chandigarh” is afkomstig van een tempel die reeds aanwezig was in een van de

aangekochte dorpen en gewijd was aan de hindoegodin Chandi. Deze tempel bestaat nu nog

steeds, maar ligt buiten de stad en werd niet opgenomen in het masterplan. De keuze om het

tempeltje niet op te nemen was weldoordacht, aangezien de nieuwe stad moest streven naar

moderniteit en zich moest ontdoen van alle ballast uit het verleden. 26

2.1.5.3 Keuze van de architecten en stedenbouwkundigen

De bureaucraat A. L. Fletcher, een voormalig lid van de “British Civil Service”, was de eerste

die belast werd met de ontwikkeling van Chandigarh. Alhoewel zijn taak louter adviserend

was, drukte hij een duidelijke stempel op het project. Wanneer zijn brieven met voorstellen

en redevoeringen omtrent de nieuwe stad niet of nauwelijks werden beantwoord door de over-

heid, beschouwde hij het als zijn persoonlijke taak zich te ontfermen over de conceptie van

de stad Chandigarh.

In mei 1948, slechts enkele maanden na zijn aanstelling, had Fletcher een nota klaar die

hij voorlegde aan de Punjabi regering. In deze nota werden een aantal vragen naar voren

geschoven waarop de overheid een antwoord moest formuleren. In eerste instantie leken deze

vragen vrij onschuldig, maar bij nader onderzoek bleken het eerder suggesties te zijn. Deze

suggesties waren schatplichtig aan de toen heersende stedenbouwkundige opvattingen van het

Westen. Fletcher wou een tuinstad creeren, bestaande uit drie units. Naast een residentiele

functie beschikte elke unit over een specifieke taak. Zo zou er in een unit een administratief

centrum komen, in een andere de universiteitsstad en de derde unit zou dienst doen als een

satelliet-industriestad.

In juli 1948 betwiste de hoofdingenieur van het departement van openbare werken, P.L. Ver-

ma, Fletchers opvattingen. Alhoewel hij in de basisprincipes van het tuinstadmodel geloofde,

kon hij zich niet neerleggen bij het idee van de drie afgescheiden units. Hij argumenteerde

dat Fletchers analyse gebaseerd was op de Engelse stedenbouwkundige geschiedenis en zijn

sociale condities. De condities in India waren echter uniek, en dus niet te vergelijken met het

Westen, waarop Fletcher zijn model had gebaseerd.

Verma wou eveneens een stad creeren volgens de tuinstadidealen, maar dan een waarin ver-

schillende functies werden geıntegreerd. De fundamentele meningsverschillen tussen de twee

heren hebben ertoe geleid dat Verma de minister van Punjab gedwongen heeft te kiezen tus-26Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India cit., p.8-9.


sen een van beiden. De beslissing viel in het voordeel van Verma en het was dus zijn visie

die overeind bleef. Chandigarh werd niet ontwikkeld als drie units, maar als een geheel. 27

De Punjabi regering was van mening dat India niet beschikte over voldoende opgeleide per-

sonen voor de planning en de constructie van de stad. Daarom waren ze er van overtuigd

dat buitenlandse experts dienden aangetrokken te worden. Nehru zelf was fel gekant tegen

dit idee. Toen in 1949 Verma de voorbereidingen trof om op zoektocht naar het Westen te

vertrekken en Nehru om toestemming vroeg om zich naar het buitenland te mogen begeven,

schreef hij het volgende:

I do not wish to come in your way in this matter, but I wonder if you have

explored the possibilities of getting the master plan made in India [...] there is

too great a tendency for our people to rush up to England and America for advice.

The average American or English town-planner will probably not know the social

background of India. He will therefore be inclined to plan something which might

suit England or America, but not so much India. 28

Op 11 december 1949 stemt Gopi Chand Bhargav, de eerste minister van de deelstaat Punjab,

in met de mening van Nehru. Hij stelde als compromis voor om Albert Mayer, een Ameri-

kaanse stedenbouwkundige die aan het werk was in de deelstaat Uttar Pradesh, aan te werven

voor het ambitieuze project. Mayer had een hoge opleiding genoten en had daarenboven al

enkele jaren ervaring met de Indische condities en cultuur. Wanneer P.N. Thapar, de finan-

ciele hoofdambtenaar voor de uitvoering van het Chandigarh project, Mayer in New Dehli

met het voorstel confronteert, neemt deze het project met beide handen aan. De Amerikaan

zag zijn kans schoon om een groot stedenbouwkundig project uit het niets op te bouwen. 29

Mayer stelde de Pools - Amerikaanse architect Matthew Nowicki aan als zijn medewerker,

belast met de architecturale uitwerking van het masterplan. Toen Nowicki op 31 augustus

1950 stierf in een vliegtuigcrash boven Egypte, bleef Mayer achter zonder architect. Thapar

en Verma zagen deze tegenslag echter als een mogelijkheid om naar Europa te vertrekken

op zoek naar bekwame architecten om de werkzaamheden in Chandigarh te leiden. Ook nu

had Nehru zijn twijfels, maar de twee hoofdverantwoordelijken zijn toch op hun zoektocht

vertrokken.

Thapar en Verma hadden echter weinig te bieden in ruil voor de loodzware taak die de ar-

chitecten te wachten stond. Toch ging er van het idee om mee te kunnen werken aan de27ibid., p.33-39.28Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.26.29Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India cit., p.39.


realisatie van een compleet nieuwe stad een enorme aantrekkingskracht uit.

Figuur 2.2: Het volledige team dat meewerkte aan de realisatie van de stad, centraal bevinden

zich Fry, Le Corbusier, Drew en Jeanneret

Thapar en Verma wisten, na een mislukte poging om Le Corbusier te overtuigen, in Londen

het architectenkoppel Maxwell Fry en Jane Beverly Drew te strikken. Aangezien Drew pas

later naar India kon vertrekken gingen Thapar en Varma op zoek naar een tweede architect.

Wanneer ze voor een tweede maal aandrongen bij Le Corbusier, hapte deze wel toe. Hij

besloot zich aan te sluiten bij het project op voorwaarde dat zijn neef, Pierre Jeanneret, werd

aangeworven als zijn permanente vertegenwoordiger in Chandigarh. Le Corbusier zelf zou

jaarlijks twee maal naar India afzakken. 30 Le Corbusier vatte het als volgt samen:

Your capital can be constructed here, you can rely on us at 35, Rue de Sevres to

produce the solution to the problem.31

De vier architecten kregen de opdracht om het masterplan van Mayer te respecteren. Het

team van westerse architecten was uitsluitend aangesteld om het bestaande stedenbouwkun-

dige plan architecturaal uit te werken en de Indische architecten op te leiden. Het team had30A. Kumar, Chandigarh, Forty Years after Le Corbusier, Architectura & Natura, Amsterdam, p.14-15.31citaat Le Corbusier, geciteerd in Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in

Postcolonial India cit., p.43.


echter aanmerkingen op het plan van Mayer en bij zijn afwezigheid werd het plan aange-

past. Le Corbusier nam hierbij duidelijk het voortouw en drong zijn visie bij de anderen op.

Maxwell Fry beschreef de situatie als volgt:

My French was unequal to the occasion. Jeanneret was supernumerary, and

Thapar only half aware of what was going forward. Le Corbusier held the crayon

and was in his element.32

Uiteindelijk verkoos de Punjabi regering het plan van Le Corbusier boven dat van Albert

Mayer. Le Corbusier werd aangesteld als hoofdarchitect van Chandigarh, “Architectural

advisor to the government of Punjab”.

Al van bij het begin van het project deden zich enkele meningsverschillen voor tussen de

architecten, vandaar dat het project opgedeeld werd. Le Corbusier krijgt de architecturale

leiding over het City Centre en het Capitool alwaar de belangrijkste instituties gelegen zijn.

De invulling van de stad met woningen en openbare gebouwen gebeurt onder leiding van Drew,

Fry en Jeanneret. Daarenboven krijgt deze laatste het alleenzeggenschap over de gebouwen

van de universiteitcampus. Voor de uitvoering van het stedenbouwkundige plan wordt het

team onder leiding van Le Corbusier bijgestaan door negen Indische architecten en planners.

2.1.5.4 De inmenging van het Centrum bij de realisatie van Chandigarh

De realisatie van een nieuwe stad veronderstelt voldoende draagkracht van de bevoegde over-

heid. Deze autoriteit dient over voldoende financien te beschikken om de site te verwerven,

dient de middelen te voorzien die nodig zijn om de constructie van de stad te realiseren en

dient controle uit te oefenen op de evolutie van de stad tot zij een levensvatbare grootte heeft

bereikt.

De realisatie van een stad als Chandigarh, valt onder de bevoegdheid van de overheid van

Punjab. Bij een correct functioneren van het bestuur zou inmenging van het Centrum niet

nodig mogen zijn. Spijtig genoeg werken een verregaande versnippering in fracties, een onbe-

staande partijdiscipline en de bureaucratie deze goede werking tegen. 33 Beslissingen nemen

wordt vaak onmogelijk omdat ze verdrinken in een eindeloos gekibbel of worden doorgescho-

ven naar hogere instanties. Aangezien beslissingen lang op zich laten wachten voelt Nehru

zich soms genoodzaakt om in te grijpen.

Er werd reeds vermeld dat Nehru is tussengekomen bij de keuze van de site en de architec-32Maxwell Fry, “Le Corbusier at Chandigarh”, in R. Walden, The open hand: essays on Le Corbusier, MIT

Press, Cambridge, 1977, p.354.33Brass, The politics of India since independence cit., p.35-66.

2.2. STEDENBOUWKUNDIG ONTWERP 18

ten. In deze gevallen ging het louter om een adviserende of stimulerende inmenging. Het

beslissingrecht bleef in handen van de deelstaat. Nehru is echter nog verder gegaan door twee

Chandigarh-wetten in te voeren. Deze wetten werden eerst goedgekeurd door het Indische

parlement en pas later, na verkiezingen, aangenomen door de deelstaten. 34

Een eerste wet, “The Capitol of Punjab Act”, dateert uit 1952 en regelt hoe en door wie de

stedenbouwkundige en architecturale controle van het masterplan moet worden uitgevoerd.

De tweede wet, “ Punjab New Capital Act”, is van kracht sinds 1953 en voert een zone non

aedificandi in van vijf mijl rond Chandigarh. Deze twee wetten trachten een uniforme archi-

tecturale controle te garanderen en sloppenwijken aan de rand van de stad te vermijden.

Deze door Nehru ingevoerde wetten worden niet altijd naar de letter uitgevoerd en Le Corbu-

sier vreest dan ook voor de volledige implementatie van zijn masterplan. Hij merkte al snel

dat het “Capital Project Office”, de administratieve overheid die verantwoordelijk is voor de

bouw van Chandigarh, niet veel in de pap te brokken had tegen het conservatieve en traditie

gebonden systeem. Wanneer de realisatie van zijn masterplan in het gedrang kwam, aarzelde

hij niet om beroep te doen op het “Office of the Prime Minister” om zijn plandoelen veilig

te stellen. Het lokale bestuur werd hierdoor meerdere malen gepasseerd, wat een verhoging

van de betrokkenheid van het Centrum met zich meebracht.

2.2 Stedenbouwkundig ontwerp

2.2.1 Invloed van de kolonialisatie

De planningsgeschiedenis van koloniale gebieden doorloopt over het algemeen drie fases.35

Tot het begin van de twintigste eeuw werden nederzettingen en steden aangelegd volgens

militaire en technische principes en waren militaire ingenieurs verantwoordelijk voor de plan-

ning van nederzettingen.

Vanaf de vroege twintigste eeuw maakt de koloniale stedenbouw een ingrijpende verande-

ring door. Stedenbouw won erg aan belang. Voor het eerst werd stedenbouw gedoceerd als

studieonderwerp aan universiteiten en werden gespecialiseerde tijdschriften uitgegeven. De

stedenbouwtheorie die ontwikkeld werd in het land van de bezetter werd toegepast in de

gekoloniseerde gebieden. In Engeland werd gedurende deze periode de theorie gekenmerkt

door de tuinstadbeweging.

Na de onafhankelijkheid volgt een fase van post-koloniale ontwikkeling. Alhoewel de staat nu34Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.12-13.35King, A.D. “Exporting planning: the colonial and neo-colonial experience”, in G. E. Cherry, Shaping an

Urban World: Planning in the Twentieth Century, Mansell, Londen, 1980, p.203-226.


onafhankelijk is, blijft ze nog steeds schatplichtig aan haar voormalige bezetter. De vroegere

kolonisator zorgt voor een continue export van waarden, ideologieen en planningsmodellen

naar de gewezen kolonie. De oorzaak van deze continue uitwisseling is te wijten aan het

overgenomen waardepatroon door de nieuwe leiders van de onafhankelijke staat. Hun idealen

werden in de loop der tijd gelijk geschakeld met deze van de bezetter. Ten tijde van de ko-

lonisatie kwamen de twee culturen in contact met elkaar. 36 Elke cultuur werd gekenmerkt

door een eigen waardensysteem, een eigen religie, sociale, economische en politieke instituties.

Hierdoor ontstond een specifiek levenspatroon met een typerende ruimtebehoefte. Een mooi

voorbeeld hiervan is het kastensysteem, eigen aan de Indische cultuur, dat grote consequenties

heeft voor de ruimtelijke organisatie. Het hierarchisch model bepaalt een systeem van sociale

ruimtes die voor een deel de vorm van steden en nederzettingen bepaalt. Dit geldt eveneens

voor de kolonisten. Bepaalde vormen van sociale organisatie en sommige cultureel bepaalde

visuele voorkeuren kunnen specifieke ruimtelijke karakteristieken verklaren. Aangezien de

twee culturen naast elkaar dienen te bestaan, ontstaat er concurrentie voor ruimte. 37 De

machtsverhoudingen tussen de twee culturen zal de uitgebreidheid van de voorzieningen van

de ene cultuur ten opzichte van de andere bepalen.

De culturele uitgangspunten van de Engelsen aanwezig in India kunnen echter niet gelijk

gesteld worden aan die van het thuisland. Anthony King noemt de aanwezige cultuur de

“third culture”. 38 De eerste cultuur is die van het thuisland, Engeland. De tweede cul-

tuur is de autochtone Indische cultuur en de “third culture” ontstaat uit het contact tussen

beide culturen. Deze derde cultuur wordt vertegenwoordigd door de Engelsen die zich in

India bevinden en representeert slechts een deel van de Engelse samenleving, voornamelijk de

jonge mannelijke vrijgezellen uit de middenklasse of hogere klasse in Engeland. De idealen

van deze derde cultuur komen vanzelfsprekend overeen met de idealen van diezelfde klasse in

Engeland.

Het overgrote deel van de Engelse gemeenschap is lid van het leger of de centrale admini-

stratie, de Indian Civil Service. Beide instellingen zijn zeer sterk hierarchisch gestructureerd.

Deze hierarchische opbouw vinden we ook terug in de vrijetijdsbeleving en in de ruimtelijke

organisatie van de residentiele wijken. De Engelse gemeenschap is zodanig klein dat de men-

sen die men ontmoet gedurende de vrijetijdsbesteding dezelfden zijn als die op het werk. De

hierarchie die men terug vindt in de burgerlijke administratie wordt dan ook op de verschil-36A. D. King, Colonial urban development, Culture, social power and environment, Routledge & Kegan

Paul Ltd, Londen, 1976, p.34.37ibid., p.35.38ibid., p.58-66.


lende vlakken van de samenleving weerspiegeld.

Deze kleine gemeenschap komt nauwelijks in contact met de autochtone bevolking. De En-

gelse obsessieve bezorgdheid omtrent “gezondheid”, een begrip dat ingebakken zit in het hun

cultureel waardepatroon, heeft verstrekkende gevolgen voor de kolonies. De gezondheidsfac-

tor was namelijk een van de drijvende factoren achter de ruimtelijke planning in India. 39

De Engelsen zagen de hoge temperaturen, de aard en kwaliteit van de lucht, het water en

de uitwasemingen van het menselijk lichaam als mogelijke ziektefactoren. Deze opvatting

werkte de segregatie van de Indische steden in de hand. Dit heeft er toe geleid dat de enige

Indiers waarmee de Engelsen in contact kwamen in sterke mate verwesterd waren. Indiers

konden zich bijvoorbeeld enkel vestigen in het blanke deel van de stad wanneer zij zich aan

de westerse cultuurnormen hadden aangepast.40

Wanneer de derde cultuur uit India verdwijnt na de onafhankelijkheid, is het de verwesterde

elite die het waardepatroon van de derde cultuur in stand houdt. De nieuwe elite, die een

tijdje heeft meegedraaid in de Indian Civil Service, levert de nieuwe leiders voor de onaf-

hankelijke staat. Zij houden niet alleen het westerse waardepatroon in eer, maar houden

daarenboven vast aan de sterk hierarchische structuur ingevoerd door de Engelse kolonisten.

Hierboven werden al enkele invloedrijke personen aangehaald, denken we maar aan Fletcher,

Thapar, Verma en Nehru.

2.2.2 Mayers stedenbouwkundig plan voor Chandigarh

Albert Mayer (1897 - 1981) stipte in een brief gericht aan Nehru de drie kwaliteiten van zijn

plan aan:

I am thrilled at the (Master Plan). I feel in all solemnity that this will be a source

of great stimulation of city building and re-planning in India. But I also feel that

it will be the most complete synthesis and integration in the world to date of all

that has been learned and talked of in planning over the last 30 years, but which

no one has yet had the great luck to be allowed actually to create. Yet I feel

we have been able to make it strongly Indian in feeling and function, as well as

modern.41

39ibid., p.37.40King, A.D. “Exporting planning: the colonial and neo-colonial experience”, in Cherry, Shaping an Urban

World cit., p.207.41Brief van Albert Mayer aan Nehru, 1 mei 1950. Geciteerd in Kalia, Chandigarh, The making of an Indian

city cit., p.23.


Volgens Mayer zou Chandigarh een synthese moeten worden van de stedenbouwtheorie die

ontwikkeld werd in de voorbije 30 jaar. Mayer doelt hier voornamelijk op een synthese van

de Anglo-Amerikaanse stedenbouwkundige traditie. Hij is er van overtuigd dat de nieuwe

stad als voorbeeld en stimulans zou dienen voor de verdere stedenbouwkundige ontwikkeling

van India.

2.2.2.1 Stedenbouwkundige invloeden

Zoals Mayer zelf aanhaalde, werd het masterplan van Chandigarh sterk beınvloed door ver-

schillende stedenbouwkundige opvattingen. Daarom wordt hierna kort de Anglo-Amerikaanse

stedenbouwkundige geschiedenis geschetst.

Ebenezer Howard

Tussen 1840 en 1901, ten tijde van de industriele revolutie, kenden de steden een enorme be-

volkingsaangroei. Arbeiders leefden er in erbarmelijke omstandigheden en werden het slacht-

offer van gewetenloze speculanten. Naar aanleiding van sociale kritiek, op de verslechtende

leefomstandigheden in de stad door de industrialisatie, werden nieuwe stedenbouwkundige

principes ontwikkeld.

Figuur 2.3: diagram van “The Three Magnets” en een cirkelsector uit het typeplan van “The

Garden City”

Als reactie op de erbarmelijke omstandigheden in de steden, steekt er een anti-urbane hou-

ding de kop op. De stad wordt ervaren als negatief en men wil terugkeren naar het platteland.


In deze tijdsgeest publiceert Ebenezer Howard zijn boekje “Tomorrow, A peaceful path to

real reform” 42 , waarin hij nauwkeurig neerpent hoe een “Garden City” kan gesticht worden.

Een Garden City is een nederzetting in de periferie van een grote stad. Deze satellietsteden

zouden een oplossing kunnen bieden voor de congestie van de steden, aangezien ze mensen

en industrie naar landelijke gemeenschappen buiten de steden brengen.

In Howards visie was het de taak van de overheid om grond aan te kopen als landbouwgrond,

ver buiten de invloedsfeer van de stedelijke speculatie. Door de verworven landbouwgronden

om te vormen naar bouwgrond kregen deze percelen een enorme meerwaarde. Het was echter

niet de bedoeling om de gronden te verkopen aan private eigenaars, maar ze in pacht te

geven. De overheid diende de controle over de gronden te behouden om te vermijden dat ze,

net zoals de gronden in de stad, het object werden van speculatie. 43 Howard verduidelijkt

de principes van de tuinstad aan de hand van tal van diagrammen. In het gekende schema

van “The Three Magnets” plaatst Howard de voordelen van de tuinstad ten opzichte van de

stad en het platteland.

De tuinstad zelf wordt schematisch voorgesteld als opgebouwd uit verschillende concentrische

cirkels. Rondom een centrale tuin liggen verschillende openbare gebouwen zoals de biblio-

theek, het theater, het museum, de concertzaal, het stadhuis, etc. Rondom deze cirkel van

publieke gebouwen vinden we het “Central Park”, doorsneden door radiale wegen die allen

eindigen op de centrale binnentuin. Het centrale park word op zijn beurt omzoomd door de

Crystal Palace kring, waarin zich de voornaamste commerciele en recreatieve functies bevin-

den. In de concentrische cirkels die de Crystal Palace ring opvolgen vinden we de woonzones

terug. Deze woonzones worden doorsneden door een ringvormige strook groen, de Grand

Avenue, die de scholen herbergt. Na de woonzone volgt een ring met industrie, ontsloten

door de ringspoorweg. 44

De concentrisch opgebouwde stad wordt doorsneden door radiale wegen, deze delen de stad

op in cirkelsectoren. Een sector wordt in Howards theorie gelijkgesteld aan een woondistrict

van ongeveer 5000 inwoners. In een district vinden we naast woningen ook winkels en scholen.

Alle basisvoorzieningen worden er voorzien. Dit principe is gebaseerd op de wijkgedachte,

waarbij het uitgangspunt een gelijkmatige spreiding van dagelijks gebruikte diensten is over

de gehele stad. Op die manier bevinden alle diensten zich op loopafstand van alle inwoners.

Een wijk komt overeen met het rekruteringsgebied van een lagere school. Dit komt overeen42E. Howard, Tomorrow: a peaceful path to real reform, Londen, 1898.43R. Fishman, Urban Utopias in the Twentieth Century: Ebenezer Howard, Frank Lloyd Wright and Le

Corbusier, The MIT Press, Londen, 1989, p.46-47.44Howard, Tomorrow cit.


met een populatie van 1000 families, goed voor 5000 personen in een gebied met een straal

van 800 tot 1000 meter.

Patrick Geddes

Patrick Geddes is van opleiding bioloog, maar heeft zich toegelegd op de stedenbouw. Geddes

levert kritiek op de academische en mechanistische wetenschapsbeoefening van zijn tijd en

gaat in zijn benadering van de stad uit van een meer evolutionistisch model. Hij brengt dus

geen theoretisch project zoals dat van Howard of praktische architecturale oplossingen zoals

die van Unwin, maar tracht de complexiteit van de stad bloot te leggen aan de hand van

een grondige survey. 45 Dankzij een grondige analyse kan de historische evolutie, die geleid

heeft tot de huidige verschijningsvorm van de stad, worden gereconstrueerd. Op die manier

kan men de trends van het verstedelijkingsproces achterhalen en deze toepassen als patroon

voor de toekomst. Geddes hecht zeer veel belang aan de survey; enkel wanneer een grondig

onderzoek is geleverd, wordt plannen voor de toekomst zinvol.

Een tweede aspect van zijn stedenbouwkundige opvatting is zijn beschouwing dat de stad

een dynamische geheel vormt. Daardoor is de stad niet te vatten aan de hand van statische

plannen. In zijn benaderingswijze streeft hij naar flexibele stedenbouwkundige plannen, die

met de stad mee kunnen evolueren.

Geddes is in de periode tussen 1914 en 1924 zelf actief geweest in India 46 , waar hij verschil-

lende Indische nederzettingen onderwierp aan zijn survey. Om een grondige analyse uit te

voeren was het niet enkel nodig om fysische gegevens te verzamelen, maar ook om informatie

over leefpatronen, over de woon - werk situatie, over de architecturale en stedenbouwkundige

opvattingen en over de historische ontwikkelingen te verkrijgen. Geddes betuigt, in zijn ste-

denbouwkundige benadering, respect voor de Indische cultuur en tracht ze te begrijpen. De

Indian Civil Service is echter niet opgezet met zijn werk. De ICS houdt bij het opmaken van

plannen enkel rekening met de fysische gegevenheden.

Geddes onderscheidt zich door zijn opvattingen duidelijk van zijn collega’s. Het zou nog

enkele decennia duren vooraleer zijn ideeen opgepikt werden.

Clarence Stein

Clarence Stein past de wijkgedachte toe bij het ontwikkelen van de New Town Radburn in de

Verenigde Staten. 47 Hij is zich als een van de eersten bewust van de impact van het autoge-45Helen Meller, Patrick Geddes: social evolutionist and city planner, Routledge, London, 1994, p.289-317.46ibid., p.201-223.47Foncke, New Delhi - Chandigarh, Een peiling naar verbanden cit., p.173.


bruik op de maatschappij. Daarom wil hij de looproutes van voetgangers beschermen tegen

het mechanisch verkeer. Hij ontwikkelt hiervoor een onafhankelijk voetgangersnetwerk dat

tot aan de achterdeuren van de woningen reikt. Contact tussen wagens en voetgangersver-

keer moet zoveel mogelijk worden vermeden. De twee netwerken kruisen elkaar dan ook door

middel van bruggen. Het hele circulatienet is opgebouwd volgens een hierarchisch patroon.

De pijpenkop met errond woningen is het laagste niveau van mechanisch verkeer. 48

H. Alker Tripp

In Engeland wordt de wijkgedachte bekend in 1942 door het boek “Town Planning and

Traffic” van H. Alker Tripp. 49 Volgens de politieagent bij Scotland Yard, moeten de

Engelse steden bij wederopbouw gestructureerd worden volgens een hierarchisch wegennet.50

Een wijk dient omringd te worden door een hoofdverkeersader, aftakkingen naar de wijk

dienen tot een minimum beperkt te blijven. De woningen in de wijk mogen geen rechtstreekse

toegang hebben tot deze hoofdweg, maar dienen deze via een netwerk van hierarchische wegen

te bereiken. Op die manier worden stedelijke eilanden gevormd, uitgerust met de nodige

voorzieningen. 51

Otto H. Koenigsberger

Het “New-Town” - principe zoals toegepast in Engeland bij de wederopbouw na de wereldoor-

log, was makkelijk exporteerbaar naar de kolonie. Deze opvatting kon een oplossing bieden

voor de problemen van hyperurbanisatie, veroorzaakt door de vluchtelingenstroom vanuit

Pakistan en de vlucht van het platteland. Op het moment dat men een eerste maal op zoek

ging naar deskundigen om de nieuwe hoofdstad van Punjab te realiseren, was de stedenbouw-

kundige Koenigsberger aan het werk in India. Hij was op dat moment bezig met de realisatie

van verschillende New Towns. In het artikel “New Towns in India” verdedigt hij de gebruikte

ontwerpprincipes. 52

New Towns hebben volgens Koenigsberger al altijd bestaan. Het enige verschil nu is dat deze

nederzettingen niet langer ontworpen worden voor een kleine geprivilegieerde groep. Vroeger

deden deze nederzettingen dienst als militair kamp of als uitdrukking van macht. Nu zou

voor de eerste maal getracht worden om zelfvoorzienende centra te creeren voor grote delen48Peter Geoffrey Hall, Urban and Regional Planning, Routledge, London, 2002, p.38-39.49H. Alker Tripp, Town planning and traffic, Edward Arnold, London, 1942.50Houghton-Evans, W., Schemata in Britisch new town planning, geciteerd inCherry, Shaping an Urban

World cit., p.180.51Hall, Urban and Regional Planning cit., p.39-41.52O. H. Koenigsberger, “New towns in india”, The town planning review, 23(2):94–131, Juli 1952, p.94-131.


van de bevolking.

Het invoeren van de wijkgedachte in India biedt volgens de stedenbouwkundige vele voorde-

len. Hij tracht aan de hand van enkele argumenten aan te tonen dat de wijkgedachte zich

zeer goed leent tot implementatie in India.

Het warme klimaat heeft als gevolg dat vele mensen in open lucht wonen. Enkel tijdens

het regenseizoen schuilen mensen in hun woning. De buitenruimte is dan ook minstens even

belangrijk als de woning zelf. Zeker wanneer men weet dat families van verschillende gene-

raties samenleven in een twee kamer woning. Woningen bevinden zich dan ook het best op

het gelijkvloers, en dienen voorzien te zijn van een buitenruimte. Vanzelfsprekend resulteert

dit in zeer uitgestrekte steden, met hoge kosten voor stedelijke voorzieningen als riolering

en wegenis. Het wijkprincipe kan er echter voor zorgen dat kosten beperkt blijven door het

groeperen van voorzieningen op loopafstand van de woningen.

De wijkgedachte kan volgens Koenigsberger ook bijdragen tot de strijd tegen de hoge graad

van analfabetisme. Het gebrek aan geschoolden is volgens hem een rechtstreeks gevolg van de

grote afstanden die kinderen moeten afleggen naar de scholen. Door per wijk van ongeveer

800 tot 1200 inwoners een schooltje te voorzien, kan men dit probleem efficient aanpakken.

Het feit dat de stad wordt opgesplitst in onafhankelijke wijken sluit volgens Koenigsberger

beter aan bij de wensen van de rurale bevolking die zich in de stad komt vestigen. Vaak

verplaatsen zij zich met een deel van de familie naar de stad. De kleine stadswijken lenen

zich uitstekend om deze families op te vangen, aangezien ze het mogelijk maken om dezelfde

bestuursvormen die in het dorp heersten te reconstrueren. De stad wordt op die manier een

verzameling van onafhankelijke dorpen.

Koenigsberger onderkent ook het probleem van eventuele ghettovorming. Een wijk zou al

snel geassocieerd kunnen worden met een kaste. Daarom streeft hij naar een mix van de ver-

schillende lagen van de bevolking in elke wijk, wat ingaat tegen de normale gang van zaken

in India.

2.2.2.2 Plan voor Chandigarh van Albert Mayer

Het plan voor Chandigarh sluit volledig aan bij de Anglo-Amerikaanse stedenbouwkundige

traditie en is gebaseerd op de wijkgedachte zoals die is uitgewerkt in de New Towns. 53 De

stad wordt gekenmerkt door een gebogen rastervormig stratenpatroon, omsloten door de twee

rivierbeddingen. Het gebogen trace van de wegen is het gevolg van de topografie van de site.

De twee rivierbeddingen staan het grootste gedeelte van het jaar droog, vandaar dat Mayer53Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.55.


Figuur 2.4: Het masterplan van Chandigarh, Albert Mayer

Figuur 2.5: Superblock ontworpen door Albert Mayer


een reeks dammen voorziet die gedurende het gehele jaar een minimum waterniveau kunnen

garanderen. Het capitool, met de belangrijkste administratieve functies, is gesitueerd in het

noorden tussen twee armen van de rivier Sukhna Choe.

Het raster van het masterplan wordt ingevuld met superblocks. Deze wijken hebben een

oppervlakte van 900 bij 450 meter en huisvesten een 1000-tal families. In het centrum van

elke wijk bevindt zich een park waarin de gemeenschappelijke voorzieningen zijn gevestigd,

zoals de lokale bazaar en een schooltje, . De wijken worden omzoomd door een hoofdweg,

waardoor zoveel mogelijk mechanisch verkeer uit de superblocks geweerd wordt. De opvatting

van het circulatienetwerk getuigt nog maar eens van de invloed van het New Town principe.

Drie wijken samen vormen een district of urban village. De centraal gelegen wijk neemt de

voorzieningen op het districtniveau voor zijn rekening. Hieronder worden middelbare scholen,

een gezondheidscentrum, een theater, een stadsplein, etc. verstaan. Als gevolg hiervan kan

de middelste wijk slecht 800 families huisvesten. 54

Deze woningen werden ontworpen door Nowicki. In zijn visie had de stad twee hoofdfuncties,

namelijk het voorzien in de dagelijkse behoeftes van haar inwoners en het aanbieden van

ontspanningsmogelijkheden. Om deze laatste functie te bewerkstelligen stelde hij voor om

twee parkstroken te realiseren die alle delen van de stad met elkaar zouden verbinden. Over

de ontwerpen van zijn woningen wordt gezegd dat ze zeer veel affiniteit vertonen met de

Indische woonmentaliteit. Aangezien Nowicki vroegtijdig het leven liet in een vliegtuigcrash

zullen we dit echter nooit zeker weten.

In het zuiden van het masterplan wordt een beperkte industriezone voorzien. De commerciele

functies komen in het centrum van de stad te liggen en de universiteitscampus is gesitueerd

ten het noorden van de stad.

De ontwerpers belast met de realisatie van Chandigarh, kregen te kampen met een beperkt

budget en een tekort aan statistisch cijfermateriaal waardoor zeer veel met de natte vinger

diende beslist te worden. 55 Zo tastte men onder andere in het duister voor het bepalen

van de grote van scholen, voor de dimensionering van wegen, etc.

Chandigarh heeft zowel een symbolische als een psychologische functie. Mayer hecht zeer

veel belang aan de functionele werking van zijn plan en verliest hierdoor soms de algemene

samenhang uit het oog. De stad is niet gestructureerd en komt niet over als een globaal

beeld. Aangezien men teveel de nadruk gelegd heeft op autonomie van de “urban villages”

valt het plan uiteen in fragmenten. 56 Dit zou zijn tol eisen. Chandigarh moest aan hoge54Evenson, Chandigarh cit., p.17.55Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.56.56Evenson, Chandigarh cit., p.18.


Figuur 2.6: De Architecturale invulling van het Mayer-plan door Nowicki


verwachtingen voldoen want ze werd opgericht in een specifiek politiek klimaat en ze diende

de fel geprezen hoofdstad Lahore te vervangen. 57 Het voorstel van Mayer kampte met

een gebrek aan symboliek, waardoor het plan de Punjabi overheid teleurstelde. Le Corbusier

heeft hier gretig gebruik van gemaakt. Zijn masterplan had een sterk architecturaal karakter

en was esthetisch goed opgebouwd. Mayers plan had nochtans veel kwaliteiten maar het

ontbrak hem aan symboliek.

2.2.3 Le Corbusier en zijn stedenbouwkundige opvattingen

In de loop van zijn carriere heeft Le Corbusier verschillende stedenbouwkundige modellen en

principes bedacht. Het uitgangspunt bij deze theorieen was dat de oude stad onaangepast

was aan de twintigste eeuw en dus onmogelijk in staat was om nieuwe functies te vervullen.

Zijn modellen trachten een oplossing te bieden voor het probleem door de stad ontvankelijk

te maken voor het tijdperk van de machine.

Hierna volgt een korte opsomming van Le Corbusiers belangrijkste visies.

2.2.3.1 La Ville Contemporaine (1922)

In 1922 liet Le Corbusier zijn ontwerp voor “La Ville Contemporaine” opnemen in het Salon

d’Automne in Parijs. Deze gebeurtenis is zeer bepalend geweest voor de erkenning van Le

Corbusier als architect - stedenbouwkundige.

Het plan legt enkele stedenbouwkundige principes vast waarvan Le Corbusier nooit meer zal

afwijken. Deze principes zijn gebaseerd op een intuıtieve analyse van de bestaande stad. Zo

wou Le Corbusier aan de hand van zijn nieuwe stadsmodel de congestie van het stadscentrum

tegengaan, een hogere densiteit realiseren, het transportsysteem verder uitbouwen en meer

groen voorzien in de stad. 58 Deze vier doelstellingen konden enkel gerealiseerd worden

door een radicale ommekeer in de stedenbouw. Dankzij hoogbouw kon een hogere densiteit

worden behaald op een kleinere oppervlakte, terwijl een verhoogd transportnetwerk de begane

grond beschikbaar zou maken voor voetgangers. Door het toepassen van hoogbouw kan Le

Corbusier twee tegengestelde belangen realiseren, namelijk een verhoogde densiteit en meer

groen.

Het plan voor de stad is opgebouwd uit een raster van 400 op 400 meter. De verschillende

functies zijn ruimtelijk en vormelijk van elkaar gescheiden.

In het centrum van zijn “Ville Contemporaine de Trois Millions d’Habitants”, te midden57Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.64.58ibid., p.83-84.


Figuur 2.7: La Ville Contemporaine, Le Corbusier,1922


van een centraal park, plaatst Le Corbusier een station als een hub van diverse transport-

middelen. Deze verkeerswisselaar zorgt voor een uitwisseling van passagiersniveaus. Zowel

nationale als internationale treinen, metro’s, auto’s, en vliegtuigtaxi’s komen samen in deze

knoop van verschillende infrastructuren, die zich uitstrekt over verschillende niveaus zowel

boven als onder de grond.

Le Corbusier hecht zeer veel belang aan de uitbouw van het verkeersnetwerk, dat verankerd

zit op het raster van 400 op 400 meter. De grote verkeersassen, die van oost naar west en

van noord naar zuid lopen, worden allemaal van de grond getild door middel van pilotis. Het

voetgangersverkeer op de begane grond komt op die manier niet of nauwelijks in contact met

het mechanisch verkeer. De hoofdwegen kennen extreme dimensies van 120 meter breedte.

De schaal van het geheel is immens en onleefbaar. Ook Le Corbusier is zich daarvan bewust.

Hij pleit daarom voor het aanplanten van bomen tussen de gebouwen als schaalbepalend

element. De stad wordt op die manier een enorm park. Er is niet langer sprake van een park

dat in een stad ligt, maar van een stad die in het park ligt.59

In het centrale park rondom het station bevindt zich het Central Business District, waarin

24 kantoortorens van 60 verdiepingen hoog gesitueerd zijn. Dit zakencentrum wordt via een

oost - west as verbonden met de industrieterreinen buiten de stad. Aan de andere zijde loopt

de as doorheen een zone met openbare gebouwen zoals het stadhuis, musea, ect. naar de

“jardin anglais”. Rondom het Business District liggen de woonzones. De woonblokken in

de nabijheid van het zakencentrum zijn bedoeld voor de elite. Hun verantwoordelijkheden

verplichten hen dicht tegen het centrum te wonen. Hoe hoger hun functie, hoe dichter ze

tegen het centrum wonen. Deze eliteklasse krijgt een woning toegewezen, aangezien er teveel

circulatie is in de hoogste rangen van het bestuur en er als gevolg daarvan ook veel circulatie

is in de woningmarkt. 60 Niet alleen de afstand tot de kantoortorens, maar ook de hoogte

van de woonblokken zijn een uitdrukking van de hierarchische opbouw.

We onderscheiden twee verschillende types van woonblokken. De “lotissements a redents” zijn

bouwblokken van twaalf verdiepingen hoog die in plan een getande vorm vertonen. De “lotis-

sements fermes” zijn bouwblokken van zes verdiepingen hoog, die een binnentuin omsluiten.

Deze laatste worden ook wel de “immeuble villas” genoemd. Ze vormen een opeenstapeling

van appartementen met grote terrassen. Le Corbusier heeft het prototype voor een dergelijk

appartement uitgewerkt. Hij noemde het “Pavillon de l’ Esprit Nouveau” en stelde het voor

op de Exposition Internationale des Arts Decoratifs.59Sir John Summerson, Heavenly Mansions, London, 1949, p. 191.,geciteerd in Fishman, Urban Utopias in

the Twentieth Century cit., p.192.60ibid., p.199.


Op een ruime afstand van de stad, voorbij de groengordel voorzien van sportaccommodatie,

bevinden zich de tuinsteden en de industriezone. De tuinsteden zijn bestemd voor de grote

massa. Aangezien het industriele werk zo belastend is, wil Le Corbusiers de arbeiders de kans

geven om hun vrije tijd nuttig in te vullen. De satellietsteden werden ontspanningsoorden,

waar de arbeiders beloond werden voor de geleverde uren zwaar werk. 61

In het plan van “La Ville Contemporaine” vinden we enkele elementen die te linken zijn

aan eerdere Franse planologische opvattingen. De aandacht die Le Corbusier schenkt aan de

verschillende vervoersmiddelen is bijvoorbeeld te wijten aan het boek “Etudes sur les trans-

formations de Paris” 62 daterend uit 1909, waarin Eugene Henard voorstellen deed voor

de verkeersafwikkeling van Parijs. “Le carrefour a giration”, een rond punt op verschillende

verdiepingen, diende als rechtstreekse inspiratiebron voor Le Corbusiers centrale station.

De invloed van Auguste Perret is ook duidelijk op te merken. Het is via Perret dat Le Cor-

busier in contact gekomen is met de betonconstructie, die het mogelijk maakte om hoogbouw

te realiseren. 63 In het plan is ook een sterke aanwezigheid van Beaux Arts elementen, zoals

assen, diagonalen, een doorgedreven symmetrie, triomfbogen en obelisken. Hiermee schakelt

Le Corbusier zich in in de nationalistische bluf van het Frankrijk na de Eerste Wereldoorlog.

De invloeden van Le Corbusier zijn echter niet beperkt tot de Franse planologische opvat-

tingen, maar kwamen ook van Engeland overgewaaid. De idealen van de tuinstad worden

in Le Corbusiers stadplan duidelijk naar voor geschoven, met dat verschil dat de laagbouw

vervangen werd door hoogbouw. De verzoening tussen de stad en het platteland wordt dus

eveneens in La Ville Contemporaine nagestreefd. De stad wordt geconcipieerd als een groot

park.

2.2.3.2 La Ville Radieuse (1930-1933)

La Ville Radieuse bouwt verder op de principes van La Ville Contemporaine en kent dan ook

enkele vormelijke gelijkenissen. De stad is eveneens opgebouwd volgens een raster, geken-

merkt door dominante assen. Er is een strenge functiescheiding en net zoals bij het vorige

stadsplan maakt Le Corbusier gebruik van hoogbouw. De begane grond wordt vrij gehou-

den voor voetgangers door middel van wegen en gebouwen op pilotis te plaatsen. Tot zo

ver de gelijkenissen. Er zijn ook verschillen op te merken. Terwijl La Ville Contemporaine

een concentrisch opgebouwde stad was, is La Ville Radieuse lineair opgebouwd. Dit heeft

als gevolg dat de stad makkelijker uitbreidbaar wordt en de omvang van de stad niet bij de61ibid., p.201.62E. Henard, Etudes sur les transformations de Paris, Librairies-Imprimeries Runies, Parijs, 1903-1909.63Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.81.


Figuur 2.8: La Ville Radieuse, Le Corbusier


aanvang moet worden bepaald. De voorgestelde stad is namelijk opgebouwd uit verschillende

evenwijdige stroken die doorsneden worden door een centrale hoofdweg. Deze zones zijn, aan

weerszijden van de as, lineair uitbreidbaar. De stad zou zich op deze manier makkelijker

moeten kunnen aanpassen aan een evoluerend inwonersaantal.

De zones vertegenwoordigen dezelfde functionele zones als deze van La Ville Contemporaine.

Bovenaan bevindt zich “La cite d’affaires”, vergelijkbaar met het “Business District”. Deze

zone wordt gekenmerkt, naar analogie met het vorige plan, door hoge wolkenkrabbers die de

kantoren herbergen. Onder “La cite d’affaires” bevindt zich, aan weerszijden van de centrale

as, een zone met hotels en ambassades. Waar deze zone eindigt, begint de woonzone. Langs

de hoofdweg zelf zijn hier de culturele en publieke instellingen gevestigd. De woonblokken

worden daarom op een grotere afstand van de centrale as gerealiseerd.

In dit stadsontwerp maakt Le Corbusier niet langer een onderscheid tussen verschillende

woontypes. Alle appartementen werden berekend op een basis van veertien vierkante meter

per persoon, wat volgens Le Corbusier niet te klein nog te groot was. De appartements-

blokken, hier “Unites” genoemd, vormen gemeenschappen van 2700 bewoners. Per woonblok

zijn er winkels, schooltjes, sport- en ontspanningsfaciliteiten voorzien. De woonzone wordt

begrensd door een parkstrook die dienst doet als recreatiezone.

Tezelfdertijd functioneert deze parkstrook als buffer tussen de woonzone en de zone voorzien

van lichte industrie. Hierna volg een zone met stapelplaatsen en als laatste wordt de stad

begrensd door een zone voor zware industrie. Rondom de stad liggen satellietsteden die met

de cite d’affaires kunnen verbonden worden. 64

De hierarchie, zoals die aanwezig was in de residentiele wijken van La Ville Contemporaine,

is hier verdwenen. Dit is te wijten aan de nieuwe politieke overtuiging van Le Corbusier. De

oorzaak voor de opsplitsing van woningentypologieen naar bepaalde klassen vond zijn basis in

Le Corbusiers geloof in het kapitalisme. Hij is zijn enthousiasme voor het kapitalisme echter

kwijt gespeeld en heeft zich nu toegelegd op het syndicalisme. Hierdoor is hij erg begaan

met het lot van de arbeiders, die hij wou voorzien van een comfortabele woning. Toch is

de maatschappij van Le Corbusier nog sterk hierarchisch gestructureerd. Niet langer in de

woonomgeving, maar des te meer in de werkomgeving. 65

Drie uitgangspunten zijn essentieel voor La Ville Radieuse: “soleil, espace et verdure”. Ie-

dereen moet gelijke toegang krijgen tot zonlicht, groen en ruimte. Door het toepassen van

hoogbouw en het optimaliseren van het verkeersnetwerk kunnen deze doelstellingen bereikt64Foncke, New Delhi - Chandigarh, Een peiling naar verbanden cit., p.195-199.65Fishman, Urban Utopias in the Twentieth Century cit., p.230.


worden. 66

2.2.3.3 Les trois Etablissements humain (1945)

Le Corbusier laat reeds ten tijde van La Ville Radieuse uitschijnen dat er nood is aan plan-

ning op grote schaal. Hij vermeldt dat, alhoewel zijn stad uitbreidbaar is, deze niet oneindig

kan aangroeien zonder onleefbaar te worden.67 Aangezien de bevolking zich niet kan concen-

treren in een stad, dient ze verspreid te worden over verschillende types van steden. Daarom

ontwikkelt Le Corbusier een systeem van drie nederzettingstypologieen, dat planners in staat

stelt om de hele wereldbevolking te huisvesten.

Het systeem vormt een kritiek op het Anglo-Amerikaanse systeem van satellietsteden, die

ontstaan bij grote steden met de bedoeling de bevolkingsdruk op deze stad te reduceren.

Hierdoor ontstaan slaapsteden die een enorme verplaatsing teweeg brengen, wat zowel de

bewoners als de gemeenschap veel geld en moeite kost. 68 Volgens Le Corbusier worden

er dan ook teveel te kleine stedelijke centra voorzien. Hij is het niet eens met de keuze

voor multifunctionele centra, waar zowel culturele, administratieve, industriele, agrarische en

commerciele functies aanwezig zijn en ontwikkelt drie verschillende stadstypes met duidelijk

afgelijnde specificaties. De steden vullen elkaar perfect aan, waardoor het planningssysteem

als een oplossing kan gezien worden op niveau van de continenten. Door het inplanten van

de drie stedentypes, de “l’unite d’ exploitation agricole”, “la Cite lineaire industrielle” en

“la ville radioconcentrique des echanges” 69 , ontstaat een coherent netwerk met concentrisch

opgebouwde steden als knooppunten van een netwerk van industriele bandsteden met in open

groene ruimte tussen de assen van het net de landbouwnederzettingen. 70 De concentrische

steden zijn de zones voor administratie, cultuur en handel.

Het plan gaat uit van een doorgedreven gebruik van transportmiddelen zoals de auto en het

vliegtuig.

2.2.3.4 “Les 7 V” en de “sector”

De stedenbouwkundige opvatting van Le Corbusier maakt na de Tweede Wereldoorlog geen

grote veranderingen meer mee. Enkel de meest radicale standpunten van zijn visie worden wat

bijgeschaafd. Le Corbusier staat open voor een lagere bevolkingsdensiteit en zijn gebouwen66Le Corbusier, La Ville Radieuse, Fral & Cie, Parijs, 1933(1964), p.86.67Sutcliffe, A., “A Vision of Utopia : Optimistic Foundations of Le Corbusier’s Doctrine d’ urbanisme” in:

Walden, The open hand cit., p.221.68Le Corbusier, L’Urbanisme des trois tablissements humains, Editions de Minuit, Parijs, 1959, p.24.69ibid., p.72-73.70Foncke, New Delhi - Chandigarh, Een peiling naar verbanden cit., p.201.


worden minder dominant. Verder wordt nog meer de nadruk gelegd op open ruimte en is Le

Corbusier meer en meer begaan met de conservatie van het historisch patrimonium.71

Le Corbusier voegt wel twee belangrijke elementen toe aan zijn planningstheorie. Zo voert hij

“La Regle de 7V” in, een hierarchisch systeem van wegen dat tot een optimale verkeersafwik-

keling moet leiden. Le Corbusier stelt een pakket van zeven verschillende wegentypologieen

samen waarmee het wegennet van de stad kan worden opgebouwd. De V1 staat voor een inter-

regionale snelweg, V2 en V3 zijn stadssnelwegen, V4 en V5 zijn straten die zowel toegankelijk

zijn voor het mechanisch als het voetgangersverkeer, die leiden van de winkelstraat tot aan

de voordeur van de woningen, de V6 is een pad tussen de straten voor het mechanisch verkeer

en de woningen en ten slotte zijn er de V7’s, die de wandelen fietspaden vertegenwoordigen.72 Deze wegenhierarchie doet sterk denken aan de opvattingen omtrent verkeersafwikkeling

van Tripp, die hier reeds eerder werd besproken.

Gelijktijdig met de 7V’s ontwikkeld Le Corbusier het idee van de sector, naar analogie met de

wijkgedachte van Stein die hij toepaste in de Newtown Radburn. De stad bestaat, volgens Le

Corbusier, uit verschillende sectoren met een grootte van 800 op 1200 meter. Deze afzonder-

lijke entiteiten huisvesten 5000 tot 20000 mensen. In elke sector worden gemeenschappelijke

voorzieningen gerealiseerd, zodanig dat de inwoners van de stad in hun dagelijkse behoeftes

kunnen voorzien, zonder zich hier voor ver te moeten verplaatsen. Le Corbusier voorziet in

de sectoren wel hoogbouw in plaats van.

Zoals reeds gezegd hangt de ontwikkeling van de sector sterk samen met die van de 7V’s. De

wijze van ontsluiting van deze wijken is dan ook van primordiaal belang. De sector wordt

omzoomd door een weg van categorie V3, deze stadssnelweg is niet rechtstreeks toegankelijk

vanaf de woningen. Doorgaand verkeer wordt eveneens vermeden. Slechts via een fijnmazige

vertakking van hoofdwegen naar lokale wegen wordt de toegang tot de woningen verschaft.73

2.2.4 Chandigarh

2.2.4.1 Stedenbouwkundig plan

Chandigarh is opgebouwd als een raster, gevormd door een hierarchisch netwerk van wegen.

Dit verkeersnetwerk is opgebouwd volgens de principes van de 7V’s, zodanig dat in de mazen71Sutcliffe, A., “A Vision of Utopia : Optimistic Foundations of Le Corbusier’s Doctrine d’ urbanisme” in:

Walden, The open hand cit., p.221-222.72Corbusier, L’Urbanisme des trois tablissements humains cit., p.48.73ibid., p.50.


Figuur 2.9: Het masterplan van Chandigarh, Le Corbusier


Figuur 2.10:

1. Het Parlemenstgebouw

2. Het Secretariaat

3. Het Paleis van de Gouverneur

4. Het Gerechtsgebouw

5. Toren der Winden

6. Vijver voor het paleis van de gouverneur

7. Monument ’The Open Hand’


van het rasterpatroon 73 sectoren ontstaan. Deze rechthoekige zones vormen, in zekere mate,

autonome stadsdelen en hebben elk een grootte van 1200 bij 800 meter. De sector vormde de

basisunit van het plan en voorzag in de basisvoorzieningen van haar bewoners. Deze zouden

niet meer dan tien minuten moeten wandelen om in het centrum van de wijk te geraken.

Het raster wordt horizontaal doorsneden door minder strikt afgebakende bazaarstraten, die

de centra van verschillende sectoren met elkaar verbinden. Op die manier ontstaan linten

van commerciele en gemeenschappelijke functies. Verticaal wordt het plan doorsneden door

diverse groenzones. In deze groene linten, die eveneens de verschillende sectoren met el-

kaar verbinden, bevinden zich de wegen en paden voor het voetgangers- en fietsverkeer. De

groenzones lossen aan de rand van de stad op in het omringende platteland. 74

Binnen deze algemene structuur van de stad, bevinden zich enkele stadsdelen met specifieke

functies. Zo bevindt zich in sector 17 het “City Centre”. Dit commerciele centrum van de

stad is gelegen op de kruising van twee belangrijke verkeersassen die deze sector verbinden met

zowel het Capitol als met de universiteit en de industriele zone. Het City Centre werd volledig

ontworpen door Le Corbusier. Hij ontwierp een algemeen plan en een reeks typeplannen

waaraan iedereen die in deze zone bouwde diende te voldoen. Het resultaat was dat de gehele

zone nu gekenmerkt wordt door gelijkaardige bouwblokken geclusterd rondom een centraal

gelegen plein, of chowk. Het plein zelf is autovrij, maar wordt omzoomd door een weg

voor traag verkeer en verschillende parkings. Aangezien het beplantingsprogramma niet kon

doorgaan wegens het extreme klimaat, ligt het plein te baden in de brandende zon. Hierdoor

worden onrechtstreeks verschillende activiteiten van het plein gebannen. Dankzij zijn centrale

ligging is er veel passage, vooral de schaduwplaatsen worden actief gebruikt.

De gebouwen zelf zijn slechts enkele verdiepingen hoog, aangezien liften niet voor handen

waren in India en aangezien er een grote kans op aardbevingen was in de regio. 75

Ten noordwesten van de stad bevindt zich de universiteitscampus, die volledig ontworpen

werd door Jeanneret. Ten zuidoosten van de stad wordt een beperkte industriezone voorzien

die verbonden wordt met het station. Bovenaan de stad bevindt zich het Capitool, waar de

drie belangrijkste regeringsgebouwen gelegen zijn.

Le Corbusier omschrijft zijn Capitool als volgt:

Le Capitol sera un parc admirable, montagnes arbres, fleurs et architecture. Il

est vou au piton, l’ homme matre de lui, sur ses pieds, marchant et ne vivant

pas dans la crainte les autos sont proscrites du parc. Les autos ont leurs routes74Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.107.75ibid., p.107.


Figuur 2.11: Het gerechtsgebouw, Le Corbusier


Figuur 2.12: Het Secretariaat, Le Corbusier

et leurs portes, 5 metres au dessous du niveau du parc, dans des tranchees tres

nobles. Elles iront leur but aisement, en vitesse sans bruit.76

Het Capitool moest dus een park worden waarin zich een hele reeks monumenten en gebou-

wen bevonden, zoals het gerechtshof, het parlementsgebouw, het administratief gebouw en

het paleis voor de gouverneur. Dit diverse gamma aan architecturale elementen werd samen-

gebracht in een ruimtelijke compositie.

Het plan voor het Capitool is gebaseerd op een geometrische rangschikking van drie vier-

kanten, waarvan een groot en twee klein. Deze drie vierkanten worden door middel van

niveauverschillen en obelisken in het vlak gerealiseerd.

Het grootste vierkant van 800 bij 800 meter, strekt zich uit van de westzijde van het capitool

tot aan de rechterbovenhoek van de tuin van de gouverneur en de obelisk, terug te vinden

aan de onderrand van het Capitoolcomplex. De twee kleiner vierkanten grenzen aan weers-

zijde van de meest oostelijke zijde van het grote vierkant, zodat een middellijn van de drie

vierkanten samenvalt. Het lange administratiegebouw begrenst het westelijke kleine vierkant,

terwijl twee kleinere obelisken de uiterste grenzen van het rechtse vierkant aanduiden. Eens76Le Corbusier, Sketchbooks, volume 3: 1954-1957, Londen, Thames and Hudson, 1982, J36, nr.275 (8-17

maart 1955) geciteerd in Foncke, New Delhi - Chandigarh, Een peiling naar verbanden cit., p.41.


Figuur 2.13: Het parlementsgebouw, Le Corbusier


de vierkanten gevisualiseerd zijn, worden een aantal lijnen duidelijk, die bepalend zijn voor

de ruimtelijke compositie. Zo wordt de rechterrand van het westelijke vierkant gevisualiseerd

door een niveauverschil dat toelaat vanaf het voetgangersplein, vijf meter dieper, naar de

lager liggende verkeersweg te kijken. Een andere belangrijke as, die al werd aangehaald, is

de middellijn die de vierkanten gemeenschappelijk hebben. Deze valt samen met de as van

het parlementsgebouw, terwijl het gerechtsgebouw er licht van afwijkt. Het spel van assen

suggereren en ervan afwijken is typerend voor het plan en draagt bij tot de dynamiek en

beweeglijkheid. 77

Het gerechtsgebouw is een groepering van acht verschillende zalen onder een dak. Tussen

de grote zaal en de kleinere zalen bevindt er zich een monumentale ingang, die de toegang

vormt tot de archieven en kantoren. De zalen zelf zijn van buitenaf toegankelijk en zijn al-

len voorzien van wandtapijten, ontworpen door Le Corbusier. De wandtapijten hadden een

akoestische functie in dit in situ gestorte gebouw.

Het secretariaat, dat werd vormgegeven als een langgerekte muur, die het monumentenpark

begrensde, werd gekenmerkt door twee hellende vlakken die de liften vervingen. Liften kon

men zich namelijk niet veroorloven in India, aangezien deze te duur en te delicaat waren. Le

Corbusier past in dit gebouw nog meer kenmerken van zijn Unite d’ habitation in Marseille

toe. Zo plaatst hij bris-soleils, zijn gekende zonnewerende elementen, voor de ruimtes van de

ministers.

Het parlement heeft een zeer uitgesproken vorm gekregen. Het Lager en Hoger Huis krijgen

een markante vorm en worden visueel van elkaar gescheiden. Het Lagerhuis wordt vormge-

geven als een koeltoren en het Hogerhuis als een piramide. Deze volumes worden langs drie

zijdes omgeven door kantoren en aan een vierde zijde door een geprononceerde luifel. De

ruimtes tussen de twee volumes en de kantoorgebouwen doet dienst als circulatie- en ontmoe-

tingsruimte.

Het paleis van de gouverneur werd, wegens bezwaren van Nehru, nooit uitgevoerd. Zowel

voor als achter het gouverneurshuis zou een grote tuin aangelegd worden.

De gebouwen van het Capitool zijn zowel te voet als via de vijf meter lager gelegen autowe-

gen te bereiken. Het voetgangersdomein vormt een “T” en verbindt het gerechtsgebouw, het

parlement en het paleis van de gouverneur. Dit centrale monumentenpark wordt verbonden

met het secretariaat via kleine voetgangerswegen en bruggen. 78

Er loopt een grote groenzone vanaf het Capitool, voorbij het City Centre, tot aan de onder-77ibid., p.41-44.78Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India cit., p.97-122.


rand van de stad, in de richting van de voorziene uitbreidingen. In deze parkstrook of Leisure

Valley, zoals Le Corbusier ze noemt, worden de recreatieve en sportfaciliteiten gesitueerd.

De architectuur in de stad zelf is voor het overgrote deel van de hand van Jane Drew, Maxwell

Fry en Pierre Jeanneret. Zij ontwierpen de woningen voor het overheidspersoneel, dat zich

in grote getale kwam vestigen in de nieuwe stad. De constructiekost van de woningen werd

vastgelegd aan de hand van een percentage van het inkomen van de ambtenaren. Zo ontstond

een assortiment van veertien verschillende woningen gebaseerd op de verschillende inkomens

van het personeel. Zowel het onderhoudspersoneel als de ministers kregen een woning toege-

wezen. Elk ontwerp werd voorzien van een nummer en letter, om aan te duiden voor welke

economische sector de woning bedoeld was en welke architect de woning had ontworpen. De

verschillende woningtypologieen werden per sector gegroepeerd, waardoor een hierarchische

verspreiding van bewoners over de stad ontstond. Aan de positie van de woning kon worden

afgelezen welke functie zijn bewoner bekleedde. Hoe dichter men tegen het Capitol woon-

de, hoe hoger de positie in de hierarchie. Le Corbusier streefde echter naar een mix van

verschillende klassen per sector. Hij zag zijn “Unites” als de oplossing om tot een mozaıek

van bevolkingsklassen te komen. Hij stelde dus een verticale stad voor, gedomineerd door

hoogbouw. Deze visie werd echter nooit gerealiseerd. Niet alleen was het onmogelijk om

hoogbouw te realiseren omwille van financiele redenen, de oorzaak lag eveneens bij Verma en

Fletcher die te sterk verstrengeld waren met de Engelse traditie. Ze wilden koste wat het kost

de idealen van de tuinstad toepassen op de nieuwe stad, Chandigarh. Le Corbusier uitte zijn

ongenoegen hierover bij Nehru. In april 1952, na een bezoek aan Chandigarh schreef Nehru

het volgende in zijn memorandum over de huisvesting in Chandigarh:

In the course of a conversation with M. Corbusier, he told me that he was surprised

and somewhat unhappy at the way we copied foreign models in our buildings and

houses, regardless of our own climate and environment. We had got so used to

the Anglo-Saxon approach, which was largely based on foreign engineers who had

received their training in foreign countries, that we tended to forget that India

was somewhat different from these countries of the West.79

Zowel Nehru als Le Corbusier zijn er nooit in geslaagd hun zin te krijgen. Daarvoor was de

bureaucratie te sterk. Wanneer Le Corbusiers idee voor hoogbouw geen voet aan de grond

kreeg, trok hij zich terug van elke verdere participatie aan de realisatie van de stad. Hij

concentreerde zich volledig op het Capitol, aangezien hij daar ten volle zijn zin kon doen. Le79FLC, P2-12,p.329 geciteerd in ibid., p.67.


Figuur 2.14: Woningen voor het overheidspersoneel type 9F, Maxwell Fry

Figuur 2.15: Woningen voor het overheidspersoneel type 1E, Pierre Jeanneret en B.P. Mathur


Corbusier wou niet langer geassocieerd worden met de woningbouw in Chandigarh en noemde

Drew, Fry en Jeanneret verraders.

In het eerste concept dat Le Corbusier bedacht, zou het Capitol de stad domineren. De

skyline van de monumentale gebouwen zou scherp afgetekend staan tegen de Himalaya en

zou vanuit de stad goed zichtbaar zijn. 80

Wanneer zijn visie voor de stad echter wordt miskend, beslist hij zich letterlijk af te wenden

van de stad. Om zijn doel te bereiken laat hij een kunstmatige heuvel aanleggen die het zicht

naar de stad en visa versa aan het oog onttrekt. In zijn schetsboek noteerde hij de reden

voor de aanleg van deze heuvel:

The city must never been seen.81

2.2.4.2 Chandigarh een Corbusiaanse stad?

Het plan voor Chandigarh vertoont nauwelijks vormelijke gelijkenissen met de voorgaande vi-

sies van Le Corbusier. Enkel een louter planmatige vergelijking kan soelaas bieden. Wanneer

bijvoorbeeld het Capitol beschouwd wordt als centrum van de stad, kan een gelijkenis gezien

worden met het plan voor “La Ville Radieuse”. Evengoed kan het City Centre beschouwd

worden als het centrum van de stad, wat dan weer doet denken aan het plan voor “La Ville

Radieuse”. De vormelijke gelijkenissen zijn echter zo miniem, dat terecht kan getwijfeld wor-

den aan het belang ervan. Naast het feit dat Chandigarh gekenmerkt wordt door een open

bebouwing, in plaats van hoogbouw en nergens in het City Centre kantoortorens terug te

vinden zijn, berust het plan toch op enkele basisprincipes eigen aan Le Corbusier.

Zo streeft hij in het plan een strikte functiescheiding na. Alle mogelijke functies werden reeds

bepaald en vastgelegd op het masterplan en kregen een bouwvolume toegewezen, waarin ze

hun functie konden uitoefenen. Het wegennet is opgebouwd volgens la regle de 7V, eveneens

een van de principes van Le Corbusier. Deze hierarchische wegenopbouw is zeer bepalend

geweest voor de algemene structuur van de stad. De toepassing van het principe van de

“sector” is een logisch gevolg van de 7V.

Alhoewel de stad niet kadert in een groter regionaal planningsconcept, wordt de stad toch

opgevat als een “Ville radioconcentrique des echanges” uit “Les Trois Etablissemnets Hu-

mains”. Le Corbusier ziet Chandigarh voornamelijk als een administratieve stad, waar de

Punjabi overheid en zijn personeel gevestigd zijn. Voor industrie is er in deze stad, volgens

de opvatting van “Les Trois Etablissemnets Humains” geen plaats. Hiervoor werd een andere80ibid., p.65-70.81Citaat van Le Corbusier in zijn schetsboek, geciteerd in ibid., p.69.


stadstypologie uitgedacht. Deze opvatting wordt door de Punjabi regering geapprecieerd,

aangezien ze de multifunctionaliteit van de stad wil beperken. Want wanneer Chandigarh

ook een belangrijke industriestad zou worden, wordt ze een te aantrekkelijk doelwit voor de

Pakistaanse agressor.

Le Corbusier past de principes van de CIAM toe. Een sterk grondbeleid door de overheid

is bijvoorbeeld een van hun doelstellingen. Op die manier kan grondspeculatie worden tegen

gegaan en kan iedereen over een woning beschikken.

Op het CIAM-congres van 1951 werd veel aandacht geschonken aan de stadskernen. Deze

waren verdwenen uit de functionele stad, waar alles werd opgesplitst naar wonen, werken,

recreatie en circulatie. In Chandigarh heeft Le Corbusier er echter twee voorzien, het Capitol

en het City Centre. 82

2.2.4.3 Plan Le Corbusier versus plan van Mayer

Het plan voor Chandigarh is niet enkel ontstaan op basis van Le Corbusiers voorafgaandelijke

opvattingen, maar is evengoed een herwerking van het plan van Mayer. Oorspronkelijk was

het enkel de bedoeling dat het tweede team van architecten verantwoordelijk zou zijn voor

de uitvoering van het masterplan. Maar toen Maxwell Fry als eerste aankwam in India en de

gelegenheid kreeg het plan van Mayer te bekijken, kon hij onmiddellijk al enkele bedenkingen

maken. Volgens Fry had het plan een bijzonder slappe vorm, zonder al te veel samenhang.

Daarenboven was het Capitol fout gesitueerd en was de architectuur van Nowicki te roman-

tisch gebaseerd op Indische idiomen.83

Oorspronkelijk mocht het plan niet worden veranderd, maar Le Corbusier heeft het master-

plan toch naar zijn hand kunnen zetten. Het plan werd aangepast gedurende een vier dagen

durende werksessie, bij afwezigheid van Mayer. Fry beschrijft de situatie als volgt:

Without waiting for Mayer to appear, Corbusier started on large sheets of paper

to approach a plan by a method of rough and ready analysis familiar to me from

the workings of the Congres Internationaux d’ Architecture Moderne. [...]

“Voila la gare”, he said, “et voici la rue commerciale”, and he drew the first road

on the new plan of Chandigarh. “Voici la tete”, he went on, indicating with a

smudge the higher ground to the left of Mayer’s location, the ill effects of which

I had already pointed out to him. “Et voila l’ estomac, le cite-centre” [...] The

plan was well advanced by the time the anxious Albert Mayer joined the group.82Foncke, New Delhi - Chandigarh, Een peiling naar verbanden cit., p.206-217.83Fry, M., “Le Corbusier at Chandigarh”, in Walden, The open hand cit., p.353.


Figuur 2.16: Vergelijking tussen het masterplan van Mayer en dat van Le Corbusier


[...] Not in any way was he a match for the enigmatic but determined figure of

the prophet.84

Alle straten werden recht getrokken, de sectoren werden geherdimensioneerd en geherorgani-

seerd, de site van het Capitol werd verplaatst en het gehele verkeersnetwerk werd volgens de

strenge hierarchie van de 7V georganiseerd. Mayer werd voor een voldongen feit geplaatst en

trok zich terug. 85 Hij had het plan reeds tot in detail uitgewerkt samen met een team van

experts en was voorzien van een grondige voorkennis van de Indische situatie. Le Corbusier

en zijn team wisten niets af van het Indische klimaat, de tradities en de financiele beperkin-

gen. Toch koos de Punjabi regering volmondig voor het plan van Le Corbusier, aangezien

de symboliek, die de nieuwe hoofdstad moest uitstralen, hier nadrukkelijker aanwezig was.86 Le Corbusier was zeer begaan met “het beeld” van de stad. Het masterplan moest

een harmonische en mooie tekening zijn. Symboliek en architecturale invulling van het plan

werden bij Le Corbusier hoog in het vaandel gedragen. Bij Mayer en Nowicki, als volgelin-

gen van Geddes, draaide het er om een stad te ontwerpen waarin het leven zo aangenaam

mogelijk zou zijn. De wijziging van het team van architecten zorgde dus voor een duidelijke

klemtoonverschuiving. Het accent lag nu op de visuele vorm, de symboliek en de esthetiek in

plaats van op de feitelijke problemen van de Indische bevolking.

Alhoewel er sprake is van veranderde prioriteiten leunen sommige planningselementen, zoals

de sector en de wijk en het opgesplitst wegennetwerk, dicht bij elkaar aan. Toch heeft Le

Corbusier meer gedaan dan enkel wat aanpassingen aan het Mayer plan. Zo zijn de wijken bij

Mayer sterk van elkaar afgezonderd, terwijl Le Corbusier de sectoren met elkaar verbindt via

een netwerk van voetgangerspaden, verankerd op de groene noord-zuid gerichte parkstroken

en oost-west gerichte bazaarstraten. Die verbeterde integratie van sectoren, gaat evenwel

gepaard met het verloren gaan van de detailgevoeligheid waarmee Nowicki de superblocks

had vormgegeven. Zijn ontwerpen hielden rekening met de Indische leefgewoontes en de wer-

kelijke leefwijze van de Indiers, terwijl bij Le Corbusier de kracht van het eenvoudige plan en

het leesbare schema de overhand neemt.

Een andere belangrijke nuance is het feit dat Mayer afstamt van de tuinstadtraditie. De

wijk ontstond uit het idee de woonsfeer af te scheiden van het mechanisch verkeer. Op die

manier wou men de veiligheid van haar bewoners garanderen. Bij Le Corbusier is echter het

tegenovergestelde het geval. De sector is er het resultaat van het toepassen van “la regle de

7V”. Een optimale afwikkeling van het verkeer, aan de hand van een hierarchisch afgewogen84Fry, M., “Le Corbusier at Chandigarh”, in ibid., p.354-356.85Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India cit., p.45.86Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city cit., p.90-103.


wegennet, genoot bij Le Corbusier prioriteit. Door zijn admiratie voor moderniteit en snelle

wagens, vormde het wegennetwerk de ruggengraat van zijn masterplan. Bij Mayer werden de

wegen geconcipieerd als middel om de wijken te verbinden en te ontsluiten.

Dat Le Corbusier geen rekening hield met de Indische condities blijkt ook duidelijk uit zijn

opvatting dat voor elke functie een juiste architecturale doos moet worden ontworpen op de

juiste plaats. Deze opvatting wil dat alle architecturale elementen van in het begin minutieus

worden vastgelegd met als gevolg dat diegenen die niet in acht worden genomen door de

ontwerpers geen plaats krijgen in het plan. Daarom is het verboden in Chandigarh om in

open lucht of in minimale constructies handel te drijven of fabriekjes op te zetten. Dit druist

volledig in tegen de Indische traditie, waar de kost van permanente constructies onbetaalbaar

is voor velen. 87

87Foncke, New Delhi - Chandigarh, Een peiling naar verbanden cit., p.217-224.

51

Hoofdstuk 3

Evolutie van de stad

3.1 Politieke evolutie

3.1.1 Administratieve functie van Chandigarh

Het feit dat Chandigarh in de loop van zijn geschiedenis een zeer sterke bevolkingsgroei kent,

is voor een groot deel te wijten aan enkele politieke keuzes. Als eerste was er, in 1956,

de beslissing om de twee deelstaten PEPSU1 en Punjab samen te voegen. De hoofdstad

van PEPSU verloor al haar administratieve taken, aangezien deze werden overgedragen aan

Chandigarh. Samen met deze functies verhuisde ook het bijhorende personeel naar Chan-

digarh, wat een groei van bevolking tot gevolg had.

In 1966 volgde een tweede doorslaggevende politieke beslissing, toen men de deelstaat Pun-

jab heeft opgesplitst in de staten Punjab en Haryana. Logischerwijze gaf dit aanleiding tot

discussie, aangezien beide staten het zeggenschap wilden over Chandigarh. Om een einde

te maken aan het gekibbel, werd er gekozen om Chandigarh onder het rechtstreeks bewind

van de centrale overheid te plaatsen. Daarom werd de “Union Territory of Chandigarh” op-

gericht, met als gevolg dat er drie regeringen in de stad gevestigd werden. De regering van

Punjab, die van Haryana en die van de centrale overheid kregen er elk hun stek, de rol van

Chandigarh als administratief centrum, werd hierdoor duidelijk bevestigd.

In 1970 werd dan beslist om Chandigarh over te laten aan Punjab, waardoor de staat Harya-

na op zoek moest naar een alternatief. In 1975 werd de uitvoering van deze beslissing echter

uitgesteld voor onbekende termijn.

De beslissingen hadden hun ruimtelijke consequenties. Door de invoering van de Union Ter-

ritory kwam de verantwoordelijkheid voor de financiering, ontwikkeling en administratie van

de stad in handen van de centrale overheid. Het vroegere orgaan, de Capital Project Orga-1PEPSU staat voor Patiala and East Punjab State Union

3.1. POLITIEKE EVOLUTIE 52

Figuur 3.1: De “Union Territory” Chandigarh

3.1. POLITIEKE EVOLUTIE 53

nisation, belast met de ontwikkeling van de stad, werd dus vervangen door de Chandigarh

Administration.

De beslissing om een Union Territory op te richten, diende ook vastgelegd te worden aan de

hand van grenzen. De stad beslaat het gebied van het masterplan, zoals ontworpen door Le

Corbusier, plus rondom nog een strook land waarin niet mag worden gebouwd. Deze strook

is echter veel kleiner dan de non aedificandi zone vastgelegd in de Periphery Control Act van

1952.

Aangezien Chandigarh onder het bewind staat van de centrale overheid, kunnen de deelstaten

niet rechtstreeks profiteren van haar enorme economische aantrekkingskracht. Toch trachten

beide deelstaten de invloed van de nabije stad, zoveel mogelijk te benutten. Daarom hebben

beide deelstaten kleinere steden opgericht net buiten de Union Territory. Punjab richtte de

industriestad SAS Nagar op, terwijl Haryana het handelsstadje Panchkula stichtte. Naast de

twee nederzettingen heeft er zich nog een derde indusriestad ontwikkeld, Parawanoo. Al de

mensen die werken of wonen in deze nederzettingen doen beroep op de voorzieningen van de

stad.

Door het ontstaan van verschillende nederzettingen, kan Chandigarh niet langer beschouwd

worden als een stad uit Le Corbusiers “Les trois Etablissements humain”. De stad is door

zijn multifunctionaliteit niet langer een “ville radioconcentrique des echanges”. 2

3.1.2 Chandigarh Administration

De “Chandigarh Administration” is het orgaan belast met de ontwikkeling van de stad en

bestaat uit een team van onverkozen ambtenaren. Aan het hoofd van dit gecentraliseerd

beslissingsorgaan staat de “Chief Comissioner”. Aangezien de ambtenaren niet afhankelijk

zijn van verkiezingen hoeven ze geen verantwoording af te leggen aan het volk en hoeven ze

geen consequenties te vrezen voor onpopulaire beslissingen.

De ambtenaren die in dit orgaan zetelen behoren vanzelfsprekend tot de hogere klassen van de

maatschappij. Zij zijn het, die moeten beslissen over het lot van de lagere klassen. Aangezien

ze niet vertrouwd zijn met de situatie van de armen, zijn de getroffen maatregelen vaak geba-

seerd op hun perceptie van die bevolkingsgroep. Toch is de Chandigarh Administration wel

in zekere mate gevoelig voor de publieke opinie. Huisvesting wordt namelijk vaak gebruikt

om bepaalde secties van de bevolking gunstig te stemmen.

Dat ruimtelijke planning onder de controle staat van een sterk gecentraliseerd beslissingor-

gaan, zoals de Chandigarh Administration, is in zekere zin te verantwoorden. Aangezien2M. Sarin, Urban Planning in the Third World, The Chandigarh Experience, Mansell Publishing Limited,

Londen, 1982, p.74-75.

3.2. STEDENBOUWKUNDIGE EVOLUTIE 54

men in Chandigarh te kampen heeft met een versnelde urbanisatie, zou men de inmenging

van dit orgaan kunnen tolereren wanneer op deze manier kan gegarandeerd worden dat de

stad op een ordentelijke manier evolueert en dat het ontstaan van sloppenwijken kan worden

vermeden. Het grootste probleem is echter dat deze vorm van bestuur een groot gedeelte van

de bevolking over het hoofd ziet. De armere klasse, tot de welke de ambtenaren niet beho-

ren, wordt vergeten. Aangezien men het deze mensen niet kan verbieden om naar de stad

te komen, worden ze gedwongen zich te vestigen in de sloppenwijken. Deze bevolkingsgroep

wordt in de illegaliteit gedwongen waardoor ze gevoelig wordt voor uitbuiting.

Wanneer het sterk gecentraliseerde beleid enkel rekening houdt met de gegoede klasse is dit

beleid uiteraard niet goed te praten. Zeker niet wanneer het zo erg wordt dat de overheid

zelf aan grondspeculatie begint te doen, waardoor het geld van de armste klasse wordt afge-

troggeld. Dat geld wordt vervolgens gebruikt voor de realisatie van infrastructuur ten goede

van de rijken. 3

3.2 Stedenbouwkundige evolutie

3.2.1 For the establishment of an immediate “Statute of the Land”

Le Corbusier was, samen met de aanhangers van de CIAM beweging, overtuigd van de nood

aan controle bij stedenbouwkundige planning. In Chandigarh werden, dankzij Nehru, ver-

schillende wettelijke maatregelen getroffen. Zo stonden de “Development and Regulation

Act” en de “Periphery Control Act” samen met een reeks van bouwvoorschriften en contro-

les, in voor een correcte navolging van de plannen.

Le Corbusier zelf deed nog een extra inspanning om de exacte navolging van zijn plan te

verzekeren. Hij schreef “For the establishment of an immediate Statute of the Land”, een

manifest waarin wordt omschreven wat de functie van de stad is, op basis van welke principes

de stad werd opgebouwd en hoe de stad dient gebruikt te worden nu en in de toekomst. Le

Corbusier beschreef het als volgt:

The Statute of the Land is the description of what is proposed and has to be

proposed in the future and the engagement of the authority that such realities

will never be destroyed by inattentive resolutions or decisions.4

3ibid., p.99-102.4citaat uit Le Corbusier, For the establishment of an immediate Statute of the Land, Unpublished, Chan-

digarh, December 1959.


De tekst is opgebouwd als een handleiding. Wanneer de autoriteiten zich strikt aan dit ma-

nifest zouden houden, zou Chandigarh inderdaad de progressieve, moderne stad worden die

India de 21tigste eeuw kon inleiden.

“For the establishment of an immediate Statute of the Land”, toont de zelfzekerheid van Le

Corbusier. Hij was overtuigd van zijn plan en diende enkel nog de overheid te overhalen om

het na te volgen en te vertalen in een wettelijk document. Le Corbusiers beginselverklaring

is echter nooit omgezet in wet, maar heeft wel een grote invloed gehad op de beleidsorganen

belast met de ontwikkeling van de stad. De erfenis die Chandigarh als stad van Le Corbusier

meedraagt, had en heeft nog steeds een grote impact op het stedenbouwkundig beleid. Gedu-

rende lange tijd werd halsstarrig aan het masterplan vastgehouden met een rigide uitvoering

ervan tot gevolg. Aangezien de naam van “Le Corbusier” nog sterk met de stad verbonden

blijft, nemen de stedenbouwkundige diensten in Chandigarh nog steeds een dominante positie

in bij het bepalen van het ruimtelijk beleid.

Zoals reeds eerder werd vermeld had het orgaan belast met de uitvoering van het masterplan,

de Capital Project Organisation (CPO), later The Chandigarh Administration, veel macht

om haar wil door te drukken. Le Corbusier wees er echter op dat de macht waarover het

beslissingsorgaan beschikte, enkel mocht gebruikt worden op basis van het publiek belang.

The duty of an authority is to be honest; it is to control things which belong to

a regime of rules ( existing and understandable) which have to be created by the

will of a collectivity.5

Maar aangezien de organisatie autonoom functioneerde en dus nooit verantwoording moest

afleggen bij het volk werd het begrip “publiek belang” nogal ruim geınterpreteerd. Zeker wat

de laatste alinea van Le Corbusiers manifest betreft. Hierin schrijft Le Corbusier:

A phenomena is born: it is the appreciation of the land. A game, a play has

begun. One can sell cheap or at a high price; it depends on the kind of “tactic

and strategy” put in this operation. One phrase must be affirmed: “The good

urbanism makes money; the bad urbanism loses money”.6

Volgens Le Corbusier moest stedenbouw dus geld opbrengen en dit kon aan de hand van

grondspeculatie. De Chandigarh Administration paste dit vaak zeer letterlijk toe, ten nadele

van de armere bevolking. Maar verantwoordde haar beleid aan de hand van Le Corbusiers

tekst.5citaat uit ibid.6citaat uit ibid.


Deze tekst werd echter zeer selectief geciteerd aangezien de hiernavolgende regel werd weg-

gelaten:

The problem is also to be vigilant: one must sell a true merchandise; nothing

must be allowed to provoke circumstances which will bring loss to any single

inhabitant.7

3.2.2 Grondprijzen

3.2.2.1 Het grondbeleid

Volgens de opvattingen van de CIAM-beweging moest de grond waarop de stad ontwikkeld

werd volledig in het bezit zijn van de overheid. In Chandigarh werd dit opzet effectief door

de overheid nagestreefd. Het gehele terrein werd door het lokale bestuur aangekocht om

het later zelf te ontwikkelen en door te verkopen. Private ontwikkeling werd beperkt tot

het oprichten van een gebouw en de aanleg van infrastructuur op een aangekocht perceel.

Het was de Capital Project Organisation (CPO) die verantwoordelijk was voor de aankoop,

verkoop en ontwikkeling van de grond. Deze gecontroleerde ontwikkeling had twee redenen.

Als eerste reden was er de controle en regulatie van de groei van de stad, overeenkomstig

het plan van Le Corbusier. Een tweede reden die de intensieve inmenging van de overheid

verantwoordt, is de controle op de snel stijgende grondprijzen. De overheid dient tussen te

komen om ervoor te zorgen dat grondprijzen niet zodanig stijgen dat ze voor een groot deel van

de bevolking niet meer betaalbaar zijn. De CPO diende erover te waken dat grondbezitters

niet op een onrechtmatige manier een enorm inkomen konden vergaren ten nadele van de

minderbegoeden.

Om speculatie te voorkomen werden er voorwaarden gesteld bij de verkoop van de private

gronden. Binnen drie jaar na de verkoop moest de voorziene constructie gerealiseerd worden.

Wanneer dit niet gebeurde, was de overheid gerechtigd de grond en de constructie in beslag

te nemen en te verkopen. Dit grondbeleid bracht een enorme verantwoordelijkheid voor de

CPO met zich mee. Ze diende ervoor te zorgen dat aan alle noden van de verschillende lagen

van de bevolking werd voldaan. 8

Het architectenteam van Le Corbusier heeft getracht de overheid er van te overtuigen om de

gronden in pacht te geven. Maxwell Fry beschreef de situatie als volgt:

We urged that they (CPO) should recoup on the increased value which would be

likely to flow from planning and that land should be sold leasehold, but so great7citaat uit ibid.8Sarin, Urban Planning in the Third World, The Chandigarh Experience cit., p.58-61.


was the need for the nesessary cash to carry out the project estimate that the

decision was made to sell land freehold and to part with the benefits. This was

very sad but there was nothing we could do about it. 9

Door de percelen in pacht te geven, zouden de gronden in het bezit van de overheid blijven,

wat speculatie onmogelijk zou maken. Maar dat was niet het enige voordeel. Op deze manier

zouden meer mensen toegang tot bouwgrond krijgen, aangezien vele Indiers zich de aankoop

van een perceel of het afsluiten van een lening niet konden veroorloven. De overheid zou

de meerwaarde van de percelen kunnen recupereren aan de hand van de uitbetaling van de

jaarlijkse rente.

Maar, zoals in het citaat van Fry al wordt aangehaald, had de CPO echter geen oor naar deze

plannen. Ze hadden onmiddellijk nood aan een grote som geld om het ambitieuze stadsproject

te kunnen realiseren. Daarom werd ervoor gekozen om de gronden te verkopen.

Om deze keuze te verantwoorden, werd gewezen op het feit dat men op deze manier arme

vluchtelingen zekerheid kon bieden. Natuurlijk was het tegenovergestelde het geval. Het was

juist dit deel van de bevolking, gekenmerkt door een te laag inkomen en werkonzekerheid, dat

niet in staat was om grond aan te kopen. De beslissing om grond enkel te verkopen nadat

deze “ontwikkeld” was, wat zoveel betekende als voorzien van waterleiding en riolering, zorgde

ervoor dat de overheid in staat was om een nog hogere meerwaarde op te strijken. Waardoor

het voor een nog groter deel van de bevolking onmogelijk werd om grond te verwerven.

Le Corbusier is er altijd van overtuigd geweest dat stadsontwikkeling op langere termijn een

winstgevende onderneming is 10 . In zijn opvatting werden de stijgende grondprijzen gezien

als een inkomen voor de stad. Deze opvatting werd door de CPO net iets te letterlijk genomen.

Zij lieten de financiering van het project volledig afhangen van hun verkoopbeleid.

3.2.2.2 Financiering voor de oprichting van de stad

De ontwikkeling van de stad werd voor een gedeelte bekostigd door subsidies afkomstig van

de Indische en Punjabi regering. Het overige deel werd gefinancierd door de verkoop van

gronden en de verhuur van overheidsgebouwen. De CPO hoopte met deze opbrengst alle

ontwikkelingskosten te betalen. Deze kosten hielden zowel de constructie van infrastructuur

in, zoals wegen, bruggen, stuwdammen en spoorwegen, als de publiciteit voor de verkoop van

percelen en het oprichten van ziekenhuizen, zwembaden, musea en scholen. Chandigarh was

dus gepland als een zichzelf financierende stad.9Fry, Chandigarh cit., p.87-94.

10Corbusier, For the establishment of an immediate Statute of the Land cit.


Toch zaten er veel gaten in de berekening van de bekostiging. Zo had de overheid een reeks

voorzieningen gepland, waarvoor de kosten dienden verrekend te worden in de verkoopprijzen

van de gronden. Het kwam er dus op neer dat de privesector de overheid subsidieerde voor de

bouw en de ontwikkeling van de stad. Het feit dat een groot gedeelte van de bevolking niet

in staat was om zelf een perceel aan te kopen zonder bijkomende subsidiering werd volledig

genegeerd.

De Capital Project Organisation had de grondprijzen van de percelen vastgelegd per vier-

kante meter. De grondprijs verschilde wel naar gelang de grootte van het perceel. Aangezien

verondersteld werd dat kleinere percelen een hogere ontwikkelingskost per are zouden kennen

dan de grotere percelen, lag de grondprijs van kleinere percelen hoger. In deze redenering van

de overheidsinstelling werd echter over het hoofd gezien dat in gebieden met kleine percelen

een grotere proportie van het ontwikkelde land productief geworden was en dus meer zou

opbrengen voor dezelfde inspanning. Terwijl gebieden met grote percelen veel meer onder-

houdskosten met zich mee brachten, wat ze op lange termijn duurder maakte.

Er werd vanuit gegaan dat de kleinere percelen door diegenen met een lager inkomen zouden

worden gekocht. Toch werd voor deze percelen een hogere grondprijs gevraagd, wat resul-

teerde in het feit dat de minder gegoede kopers een even grote of zelfs grotere contributie

moesten bijdragen in de subsidie voor de overheid. Wat arme gezinnen op die manier moesten

bijdragen aan de overheid was totaal niet in verhouding met hun loon.

Het kwam er dus op neer dat de ontwikkeling en de voorzieningen van de stad gesubsidieerd

werden door alle lagen van de bevolking. Dit zou moeten impliceren dat deze voorzieningen

ook door de verschillende klassen even intensief werden gebruikt. Aangezien de lagere klasse

zich niet in de positie bevonden om mee te genieten van voorzieningen zoals de kunstschool,

de musea, etc., kwam het er op neer dat de armen de voorzieningen voor de rijken subsidieren.11

3.2.2.3 Evolutie van het grondbeleid en financieel beleid in Chandigarh

De verkoop van gronden aan vaste prijzen werd opgegeven in 1960, toen bleek dat er meer

inkomsten nodig waren om de verdere ontwikkeling van de stad te financieren. Van dan af aan

werden de gronden aan de hoogste bieders gegund, aangezien de CPO een zo groot mogelijke

opbrengst nastreefde.

Op de eerste veiling gingen de prijzen de lucht in, wat voor een deel te wijten was aan de

vluchtelingen vanuit Pakistan. Zij hadden recht op een uitkering voor hun verloren goed en11Sarin, Urban Planning in the Third World, The Chandigarh Experience cit., p77-85.


hadden hiervoor een soort coupon gekregen die ze konden inruilen voor een geldelijke uitke-

ring of voor een stuk grond. Aangezien ze beseften dat deze uitkering nog een tijdje op zich

kon laten wachten, kozen ze ervoor zich een stuk grond aan te schaffen. Door dit perceel door

te verkopen, al was het aan een lagere prijs, hadden ze eindelijk contant geld in handen. Het

enorme succes van de veilingen had als gevolg dat de toewijzing van gronden volledig stop

werd gezet. Enkel de hoogste bieders maakten nog kans op een lapje grond.

Wanneer blijkt dat de bevolking van Chandigarh steeg met 130.000 inwoners in een peri-

ode tussen 1961-1971 en dat gedurende deze tijdspanne slechts 3805 residentiele percelen

werden vrijgegeven, wordt duidelijk dat enkel de welgestelden zich nog een perceel konden

veroorloven. Een groot deel van deze vrijgekomen percelen werd zelfs verkocht aan overheids-

personeel dat niet woonachtig was in Chandigarh. Vele van deze gronden bleven geruime tijd

onbebouwd en werden later, aan sterk gestegen prijzen, doorverkocht. De Chandigarh Admi-

nistration, die belasting inde op dit onverdiende inkomen via speculatie, streek vijftig procent

van de winst op.12

Door het sterk gecentraliseerde grondbeleid kon speculatie in de prive-sector worden tegen

gegaan. De autoriteiten konden echter zelf speculeren, indien dit in functie gebeurde van

het publiek belang. Ook hier werd het begrip “publiek belang” vrij ruim geınterpreteerd.

Wanneer bleek dat, door het bewust vrij houden van cruciale percelen, enorm veel geld kon

worden opgestreken, week het “publiek belang” al snel voor het winstbejag.

Deze factoren zorgden ervoor dat de grondprijzen fenomenaal omhoog gingen. De prijsevo-

lutie werd door de Chandigarh Administration eerder aanzien als een succes, dan als een

mislukking van het opzet van het plan. De instelling voelde zich in zijn beleid gesterkt door

Le Corbusier, die immers gezegd had dat stadsontwikkeling een winstgevende activiteit was.

De Chandigarh Administration hield er, in de loop der tijd, een bijzondere werkwijze op

na. Ze rekende eerst uit wat de kosten over een bepaalde periode waren voor de verdere

ontwikkeling van de stad, om het berekende bedrag daarna te vergaren aan de hand van de

speculatie met en verkoop van gronden. Deze werkwijze getuigde van een volledig verwron-

gen gedachtegang. Men zou immers eerst moeten kijken wat de financiele mogelijkheden zijn

van de verschillende bevolkingsklassen, om deze dan te voorzien van faciliteiten. De wijken

waar de minderbegoeden gehuisvest waren, hadden het kleinste aantal voorzieningen. Het

was echter dit deel van de bevolking dat de fundamentele faciliteiten het meest kon gebruiken

en proportioneel de grootste bijdrage aan de overheid leverde.

Een perceel of een woning kopen, werd voor het grootste gedeelte van de bevolking onmoge-12Cijfermateriaal afkomstig uit The Tribune, Chandigarh, 23 juli, 1981 geciteerd in ibid., p.83.


lijk. Pas in 1970, toen er sociale onrust uitbrak, werd het grondbeleid herbekeken. 13

3.2.3 Ontwikkelingen binnen het masterplan

3.2.3.1 Residentile ontwikkelingen

Basisopvatting

De overheid streefde in Chandigarh een aanzienlijke verbetering van de levenskwaliteit na.

Zelfs voor de armere bevolking werd een minimum aan voorzieningen geeist. Een woning

moest tenminste bestaan uit twee kamers, een keuken en een binnenplaats en moest voorzien

zijn van waterleiding, riolering en elektriciteit. Door deze minimum voorwaarden te stellen

aan alle woningen dacht men de problemen, die overbevolking met zich mee brengt, te elimi-

neren.

De realisatie van het woningenbestand in Chandigarh gebeurde gedeeltelijk door de overheid

en gedeeltelijk door de private sector. De gebouwen die door de overheid werden opgericht,

waren bedoeld voor de huisvesting van het overheidspersoneel. Deze woningen werden ver-

huurd op basis van een percentage van het loon van de huurder.

Terwijl de overheidswoningen ontsnapten aan de mechanismen van de vrije markt, werden

de private woningen er het slachtoffer van. Deze situatie is bijzonder ambigu, aangezien het

er op neerkomt dat de overheid sociale woningen voorziet voor de kapitaalkrachtigste klasse.

De minderbegoeden worden overgelaten aan de grillen van de markt. 14

Huisvesting door de overheid

De overheid voorzag een hotel voor de officieren, een honderdtal appartementen voor de leden

van de wetgevende macht en 14 verschillende woningtypologieen, op basis van de verschil-

lende inkomenscategorieen van het overheidspersoneel. De onderlinge verschillen tussen de

woningtypes zitten hem in de perceelsgrootte, het aantal kamers, de kost per vierkante meter,

de bouwmaterialen, etc.

In eerste instantie wou de overheid 3208 woningen voorzien, goed voor de huisvesting van

negentig percent van het overheidspersoneel. De huur die de bewoners dienden te betalen

bedroeg 10% van hun salaris. Hiermee hoopte de overheid jaarlijks 6% van de totale construc-

tiekost van de woning terug te verdienen. Enkel dan kon de woning zichzelf terug betalen.

Maar aangezien de constructiekosten enorm waren gestegen zonder dat de salarissen omhoog

waren gegaan, werd het onmogelijk om de kost van de woningen terug te verdienen door13ibid., p.77-85.14ibid., p.63.


Figuur 3.2:

1. woningtype 13J, ontworpen door Jeanneret

2. woningen van het type 9, ontworpen door Jeanneret en Chowdhury

3. villa van het type 3, ontworpen door Fry

4. Enkamerwoningen van het type 14M, ontworpen door Jeanneret. Aan de rechtse woning

werd al het n en ander toegevoegd

5. Woningen van het type 13J, ontworpen door Jeanneret


middel van de vastgelegde huurprijs. Bovendien was men een aantal geldposten uit het oog

verloren. Zo zaten de onderhoudskosten en de kostprijs van de grond niet verrekend in de

totale constructiekost. Daarenboven kwam nog het feit dat de rentevoet van 6% gebaseerd

was op de wet van 1927 en dat deze in de loop der tijd al flink gestegen was.

Door deze foute berekeningen diende de overheid een grote geldsom bij te dragen, die ze

trachtte te vergaren door gronden per opbod te verkopen. De subsidie vergaard ten laste van

de armere klassen diende dus niet enkel voor de oprichting van faciliteiten, maar werd ook

ingeschakeld in de realisatie van de overheidswoningen. Er werd alles aan gedaan om de huur-

der van de overheidsgebouwen te voorzien van het comfort overeenkomstig zijn status, ten

koste van de armeren. De prive-sector blijft dus de politieke huisvesting subsidieren. Maar

zolang de personen die over de macht beschikken om de situatie aan te pakken diegenen zijn

die van de situatie profiteren, blijft deze problematiek onopgelost.

Toch dient er eveneens op een positief punt gewezen te worden. Het was namelijk de eerste

maal in de Indische geschiedenis dat ook de laagste klasse van tewerkgestelden een plaatsje

kreeg in de overheidshuisvesting. Het feit dat schoonmaaksters op dezelfde manier behandeld

werden als ministers werd in geuren en kleuren meegedeeld aan de buitenwereld. Deze behan-

deling kon namelijk het progressieve karakter, dat de regering over zichzelf wou verspreiden,

in de verf zetten.

Toch werd een zeer kunstmatige situatie gecreeerd, want enkel het overheidspersoneel kon be-

roep doen op een dergelijke woning. Zonder de financiele steun van de overheid was niemand

in staat om in een huis van die standaard te wonen. 15

Private huisvesting

In de eerste tien levensjaren van Chandigarh groeit de bevolking aan van nul tot 89.000 inwo-

ners. De minimumeisen, die aan de woningen gesteld werden, konden gedurende deze periode

grotendeels worden gerealiseerd. De allereerste woningen werden immers opgericht door de

overheid zelf, ter huisvesting van hun personeel.

Later werd eveneens een groot deel van de woningen gerealiseerd door de prive-sector. Priva-

te huisvesting was mogelijk op de daartoe afgebakende percelen, die de CPO ter beschikking

stelde. Percelen konden niet verder worden opgesplitst en er mochten slecht twee woonunits

per perceel gerealiseerd worden. De maximale bouwhoogte werd vastgelegd op 2,5 verdieping.

Deze set regels werd ingelast om de problemen van overbevolking tegen te gaan.

Aangezien het architectenteam zich niet kon bezig houden met de constructie van de pri-15ibid., p.64-65.


vate woningen, werden enkele basisrichtlijnen opgesteld. Zo werden een aantal bouwzones,

bouwlijnen, bouwhoogtes en bouwmaterialen vastgelegd. De naleving van deze richtlijnen

voor private woningbouw, werd geregeld via uitgebreide controles. Plannen voor een nieuwe

woning dienden goedgekeurd te worden door CPO en men mocht pas zijn intrek nemen in

de woning, na het verkrijgen van een certificaat. Dit certificaat moest de garantie bieden dat

alle minimum voorwaarden, waaraan de woning diende te voldoen, werden gerealiseerd.

Zoals reeds werd vermeld, werden de eerste percelen verkocht aan vaste grondprijzen. De

oppervlakte van deze percelen varieerde tussen de 125 en 5000 vierkante meter. Hoe groter

de percelen hoe lager de prijs per vierkante meter. Om het oprichten van prive-constructies

te stimuleren, voorzag de regering in speciale leningen. Men kon enkel beroep doen op een

dergelijke lening wanneer men reeds een stuk grond gekocht had en wanneer men voldoende

werkzekerheid had. Door deze maatregel bleef opnieuw een groot deel van de bevolking in de

kou staan.

Wanneer de lagere klassen van de bevolking beroep wilden doen op een legale woongelegen-

heid waren ze aangewezen op de huurmarkt. Door de hoge graad van voorzieningen, lagen

de huurprijzen zeer hoog. De huurders van een private woning moesten veel meer beta-

len dan de bewoners van een gelijkaardige overheidswoning. Voor vele inwoners van de stad

was het onmogelijk om een woning te huren, waardoor zij in de illegaliteit werden gedwongen.

De moeilijkheden startten vooral na 1956, wanneer de deelstaten Punjab en PEPSU werden

samengevoegd. Door deze politieke beslissing kende Chandigarh een enorme toename van

administratief personeel.16 Het aanbod aan overheidswoningen was te beperkt om de vraag

ernaar te kunnen inlossen. Daarom werden verschillende gezinnen, met een lager inkomen,

samen in een woning geplaatst. De basisvoorwaarden waaraan alle woningen dienden te

voldoen werden dus door de overheid zelf met de voeten getreden, amper zes jaar na het

oprichten van de stad.

In 1960 werd het huisvestingsprogramma van de overheid zo goed als stop gezet, waardoor

het nijpend tekort aan overheidswoningen bleef bestaan. Het overheidspersoneel werd ge-

dwongen om op zelfstandige basis te gaan huren. De woningschaarste deed de huurprijzen

fel stijgen, waardoor de overheid een financiele bijdrage inlaste voor haar hurend personeel.

Deze financiele steun had een nog fellere stijging van de huurprijzen tot gevolg. Al het over-

heidspersoneel dat niet was gehuisvest in een woning van de overheid, kwam op een wachtlijst

terecht. Aangezien het aantal nieuwe woningen nauwelijks toenam en deze eerst werden toe-16Mehta, O.P., Social Housing: The Boomerang of success, in Kumar, Chandigarh, Forty Years after Le

Corbusier cit., p.59.


Figuur 3.3: Huisvesting door het Housing Board


gewezen aan zij die een woning deelden, groeide de wachtlijst aanzienlijk. Door dit nijpend

tekort aan overheidswoningen en te weinig gerealiseerde private woningen, besloot de over-

heid over te gaan tot betere aanmoedigingspremies en voorwaarden voor het oprichten van

prive-woningen.

Er werden zeer veel nieuwe private woningen opgericht op percelen die reeds toegewezen wa-

ren van voor 1960. Deze gronden waren vaak in het bezit van overheidspersoneel. Zij hadden

hun gronden een tijdje braak laten liggen, maar met de verbeterde voorwaarden begonnen

ze te bouwen. De huurprijzen die ze konden opstrijken voor de nieuw gerealiseerde woningen

lagen vele malen hoger dan de huur die zij moesten betalen in de ruime overheidsgebouwen.

Op die manier kunnen ze een enorm kapitaal opbouwen.

In deze prive-woningen waren vaak meerdere gezinnen gehuisvest. De woningen waren gele-

gen in de sectoren voor de klassen met lage inkomens en werden gekenmerkt door een hoge

densiteit. De levensomstandigheden gingen er snel achteruit.

Door de toenemende sociale onrust werd er naar oplossingen voor de problematische huisves-

ting gezocht. Vandaar dat er in 1972 opnieuw een aantal gronden in pacht gegeven werden.

De jaarlijkse rente is echter zodanig hoog dat mensen met een gemiddeld inkomen de woning

moeten onderverhuren om de rente te kunnen betalen.

In 1976 wordt de “Housing Board” opgericht.17 De klemtoon van het huisvestingsbeleid werd

herlegd; men wou huizen oprichten om zowel het overheidspersoneel als de andere inwoners

van de stad te huisvesten. De Chandigarh Administration stelde land ter beschikking aan zeer

lage prijzen. De Housing Board realiseerde er huizen en flats om die dan te verhuren aan de

verschillende inkomensgroepen van de bevolking. Dit initiatief zou het tekort aan woningen

tot op zekere hoogte doen afnemen. De woonunits werden echter opnieuw aan mensen van

de hogere klassen verhuurd, aangezien men garantie wilde voor de maandelijkse betaling. De

segregatie bleef dus verder gaan en werd nog scherper. In de stad is nauwelijks er nog plaats

voor armere klassen.

In 1990 werd de verantwoordelijkheid voor de constructie van woningen in bepaalde secto-

ren gedeeltelijk overgedragen aan huisvestingsmaatschappijen. De architectuurstijl die deze

maatschappijen hanteren wijkt sterk af van de originele Chandigarh stijl. De nieuwe woningen

vertonen dan ook sterke gelijkenissen met woningen elders in India.18


Figuur 3.4: City Centre


3.2.3.2 Commerciele ontwikkelingen

De commerciele voorzieningen op het niveau van de stad zijn gelegen langs de wegen van

categorie V2. Men wou hier voornamelijk gespecialiseerde markten een plaatsje geven. Maar

aangezien de vraag naar marktplaatsen zeer beperkt was bij het ontstaan van de stad, is men

vertrokken vanuit een nucleus om deze kraampjes later geleidelijk over de gestaag groeiende

stad te verspreiden.

De V2’s zijn de grote assen van de stad, ze vormen de verbindingen tussen het station en

de universiteit, tussen het Capitol en het City Centre, etc. Deze aders moesten de stad een

zekere grandeur bezorgen, daarom werden de gebouwen langs deze avenue groter vormgegeven

dan de residentiele gebouwen in de rest van de stad.

Een andere plaats waar men commerciele functies aantreft op het niveau van de stad is het

City Centre. Deze stadskern beslaat de oppervlakte van een sector en werd volledig door Le

Corbusier ontworpen. Hij splitste de commerciele faciliteiten op in twee categorieen. Een

eerste categorie van commerciele gebouwen treffen we aan rondom de “chowk”, een typisch

Indisch plein. De gebouwen die hier gegroepeerd zijn bevatten publieke functies zoals het

postkantoor, het stadhuis en musea.

De andere categorie van commerciele faciliteiten is gelegen langs een weg van categorie V4.

Binnen de sector doet deze as dienst als verzamelplaats van alledaagse voorzieningen. Maar in

de City Centre, waar de “chowk” de belangrijkste plaats is, neemt de V4 slechts een secundaire

plaats in. De gebouwen die hier gevestigd zijn, zijn slechts drie verdiepingen hoog. Dat is

een verdieping minder dan de gebouwen aan het centrale plein. De winkelruimtes langs de

V4 voldoen aan de noden van de kleinere winkeliers.

Het City Centre werd ontworpen door Le Corbusier. Hij maakte een reeks typeplannen

waaraan iedereen die in deze zone bouwde diende te voldoen. Le Corbusier stelde voor

dat, wanneer er niet snel genoeg private ontwikkelaars geınteresseerd waren, de overheid de

belangrijkste gebouwen en de “chowk” moest realiseren om zo de constructiegolf op gang te

trekken.

Zoals reeds eerder vermeld, werden de commerciele functies in de sectoren verzameld rond

de wegen van categorie V4. De winkels mochten zich slechts aan een zijde van de straat

bevinden, zodat vermeden werd dat mensen constant moesten oversteken.

De overheid moest er voor zorgen dat alle producten en diensten, nodig voor de behoeftes

van het dagelijks leven, werden aangeboden binnen de sector. Daarom werden de winkelop-17Mehta, O.P., Social Housing: The Boomerang of success, in ibid., p.60.18Mehta, O.P., Social Housing: The Boomerang of success, in ibid., p.65.


pervlaktes en het soort handel dat gedreven kon worden, reeds op het masterplan vastgelegd.

Het vastleggen van de mogelijke types van handel, gebeurde op basis van een intuıtieve

beoordeling van de situatie. Alle kopers van percelen moesten dus zowel voldoen aan bouw-

voorschriften als aan een aantal bijkomende eisen.

Figuur 3.5: De winkelstraat

Voor alle commerciele functies werden dus zowel de locatie als de vorm van het gebouw

vastgelegd. Deze opvatting heeft verstrekkende gevolgen, want ze veronderstelt dat alle com-

merciele functies, nodig op stadsniveau, zich kunnen vestigen binnen de voorziene gebouwen.

Dit houdt in dat de overheid geen enkele functie heeft mogen vergeten. Het feit dat de

percelen voor commerciele functies verkocht werden aan de hoogste bieder heeft eveneens

consequenties. Er werd van uit gegaan dat de winkeluitbaters over voldoende kapitaal be-

schikken om een perceel te kopen of te huren.

De Capital Project Organisation had het recht om, wanneer dit in het voordeel zou zijn van

de maatschappij, sommige percelen gedurende een bepaalde periode vrij te houden. Dit recht

werd al gauw een vrijgeleide voor speculatie. Bepaalde percelen gelegen op goede locaties

werden bewust vrij gehouden, zodanig dat de grondprijs nog steeg. Zo werd het, door hoge ei-

sen te stellen aan de visuele verschijningsvorm, schaal, constructiehoogte en bouwmaterialen

van een gebouw, enkel mogelijk voor de kapitaalkrachtigen om zich op deze plaats te kunnen


vestigen. De tegenstelling met de private landeigenaars is scherp. Zij zijn verplicht om bin-

nen de drie jaar de constructie af te werken op het perceel, net om speculatie te voorkomen.

Anders kan de Capital Project Organisation onteigenen en zelf door verkopen. 19

De evolutie van de commerciele functies en diensten verloopt zeer simultaan met die van de

woningen. Om de ontwikkeling van shops op gang te trekken, werden oorspronkelijk veel

gronden beschikbaar gesteld en werd het mogelijk goedkopere leningen aan te gaan. Na 1960

worden minder percelen aangeboden. Door de enorme groei van de bevolking, en de dus

stijgende behoefte aan voorzieningen, stijgen ook de gronden huurprijzen.

De commerciele voorzieningen zijn duidelijk ongelijk verspreid over de verschillende sectoren.

In de welgestelde wijken zijn de voorzieningen per 1000 inwoners talrijker dan in de armere

wijken.

Er hebben zich in de loop der tijd nog verscheidene problemen voorgedaan. Zo is gebleken

dat de geplande winkels niet voor alle soorten handel onderdak bieden. Het proces van het

exact specificeren gaat onophoudelijk verder. Winkeliers mogen nog steeds hun winkel niet

bouwen of aanpassen volgens de behoeftes van het soort handel ze drijven.

De gelijke spreiding van winkeltjes die men in het masterplan nastreefde, bleek onmogelijk,

aangezien sommige types winkels zich gaan groeperen.

Ook het feit dat de winkels zich aan een zijde van de weg dienden te vestigen, was moeilijk

te handhaven. De eigenaars van de residentiele percelen aan de andere zijde van de straat

zagen hun kans mooi. Ze verhuurden hun benedenverdieping als winkeltjes, kantoren, hotels,

etc. Deze actie ging in tegen het masterplan en werd dus als illegaal beschouwd. Maar het

was vaak de enige mogelijkheid voor kleine winkeliers om zich in de winkelstraat te kunnen

vestigen, aangezien de huurprijs een stuk lager lag. Men zou deze praktijken graag willen

tegengaan, maar wanneer men deze kleine winkeltjes zou verbieden, gaan de huurprijzen

aan de andere kant van de straat nog feller omhoog. Door deze hoge huurprijzen zijn veel

commerciele functies buiten het gebied van het masterplan gelegen. 20

3.2.4 Niet-geplande nederzettingen

3.2.4.1 Residentiele ontwikkeling

De inwoners met lage inkomens beschikten niet over de mogelijkheid om zich op legale wijze

in de stad te vestigen. Ze zijn genoodzaakt om in de nederzettingen net buiten de geplande

stad te wonen. De illegaliteit waarin deze nederzettingen zich bevinden brengen onzekerheid19Sarin, Urban Planning in the Third World, The Chandigarh Experience cit., p.67-70.20ibid., p.90-95.


Figuur 3.6: De bouwvakkers van Chandigarh, ook vrouwen en kinderen zijn druk aan het

werk


met zich mee voor de bewoners die er wonen en voor de overheid die de wet moet laten gelden.

Legaliseren van deze woningen is geen optie, aangezien de overheid dan haar eigen ruimtelijk

beleid ondermijnt.

Het vermijden van sloppenwijken was nochtans een streefdoel van het Chandigarh project.

Door de leefomstandigheden in de stad te optimaliseren geloofde men de problemen, eigen

aan overbevolking, tegen te gaan.

Het opzet om elke woning van een minimum aan basiscomfort te voorzien, werd reeds met de

voeten getreden op het moment van de oprichting van de stad. De bouwvakkers, verantwoor-

delijk voor de constructie van de stad, moesten werken onder erbarmelijke omstandigheden.

Chandigarh was een stad die volledig uit het niets diende te worden opgebouwd, waardoor

de eerste jaren niet veel meer te zien was dan een gigantische bouwwerf. Zowel mannen,

vrouwen als kinderen werden ingeschakeld, aangezien de stad vrijwel volledig manueel diende

te worden opgebouwd.

Door de beperkte technische hulpmiddelen moest men beroep doen op een grote groep ar-

beiders. Sommigen onder hen kwamen op eigen initiatief, maar de meesten stonden onder

leiding van een aannemer. De arbeiders waren allemaal ongeschoold, waardoor de lonen ex-

treem laag lagen. Diegenen die onder leiding stonden van een aannemer, dienden nog een

gedeelte van dit hongerloon aan hem af te staan. Deze lage arbeidskosten zijn de verklaring

voor de extreem lage bouwkosten.

Het was voor deze arbeiders niet mogelijk om een perceel te verwerven. Ze waren genood-

zaakt om met gevonden materialen, een hut te construeren, vlakbij de bouwwerf. De eerste

nederzetting van Chandigarh was dus een huttendorp. Het opzet van het plan, wat betreft

het nastreven van een hoge graad van voorzieningen, was reeds bij aanvang mislukt.

In het begin namen de autoriteiten geen aanstoot aan de arbeidersnederzettingen. Maar na

verloop van tijd, wanneer het plan steeds verder vorderde, werden deze een doorn in het oog

omdat ze de geplande ontwikkeling verstoorden. De Capital Project Organisation wou deze

nederzettingen weg. Technisch gesproken hadden de arbeiders geen recht op de grond waarop

ze verbleven. 21

Er zit een duidelijke contradictie verscholen in deze opvatting. Men kon de bouwvakkers

niet wegsturen omdat ze broodnodig waren voor de realisatie van de stad. De arbeiders zelf

konden zich, door hun te lage loon, echter geen perceel veroorloven om een woning op te re-

aliseren. Deze situatie zorgde voor het simultane ontstaan van de stad en de sloppenwijken.

Toen de overheid in 1959 met de bulldozers aanrukte om een sloppenwijk te slopen, heb-21ibid., p.103-130.


ben de bewoners van de slum zich op de grond voor hun woningen gelegd. Men kon deze

mensen niet zomaar platwalsen, aangezien dit niet zou betamen voor een progressieve stad

als Chandigarh.22 Men kon niet anders dan deze arbeiders een alternatief aan te bieden.

Daarom werden enkele plaatsen aangeduid waar deze mensen terecht konden. Het was op

deze plaatsen dat de arbeiderskolonies ontstonden. Het toelaten van deze nederzettingen was

tegen het opzet van het plan, maar men verantwoordde zijn keuze door er op te wijzen dat

het hier een tijdelijke oplossing betrof.

Figuur 3.7: Beperkte voorzieningen in de arbeiderskolonies

De arbeiderskolonie bestond uit enkele parallelle straten. Langs deze straten waren zeer klei-

ne percelen gelegen, welke werden toegewezen aan de arbeiders. Aangezien deze wijken een

tijdelijk karakter hadden, vond de overheid het niet nodig om de kolonies van enig basiscom-

fort te voorzien. De enige voorziening was water, verkrijgbaar aan een paar waterkraantjes.

De bewoners van deze kolonies moesten zelfs nog huur betalen. Een huurcontract was wel

niet voorzien, aangezien de overheid de mogelijkheid wou bewaren om deze mensen snel te

kunnen verplaatsen. Toen Madhu Sarin aan een van de stadsplanners vroeg waarom ze deze

mensen eigenlijk geen verblijfszekerheid willen bieden, antwoordde deze het volgende:22Beyond the Margins of Planning, interview with Madhu Sarin, December 1991, Chandigarh in Kumar,

Chandigarh, Forty Years after Le Corbusier cit., p.68.


How do we know that fifteen years later we may not need the land for something

better.23

Aan de inwoners van de arbeiderskolonie werd beloofd dat ze op lange termijn een huis toe-

gewezen zouden krijgen in de geplande stad. In de arbeiderskolonie kregen de inwoners een

perceel toegewezen, waarop ze zelf hun woning mochten optrekken. Dit gebeurde dikwijls

aan de hand van gevonden materialen.

De sloppenwijken werden frequent geherlokaliseerd. Dit gebeurde zodanig dat deze slums

voor het grootste gedeelte van de bevolking onzichtbaar bleven. Wanneer het land waarop

ze zich gevestigd hadden in ontwikkeling kwam, dienden ze te verhuizen. Er waren namelijk

mensen bereid om geld neer te leggen voor de grond waarop de arbeiders woonden. Alles

werd in het werk gesteld om de begoede klasse niet te confronteren met de erbarmelijke leef-

omstandigheden van de kolonies. De nederzettingen werden daarom zeer ver verplaatst, met

als gevolg dat de arbeiders een heel stuk moesten wandelen om te werken of werk te zoeken.

Initieel werden er teveel percelen voorzien in de arbeiderskolonies. Daardoor kwam ook de

armere bevolking, die zich niet in de stad kon vestigen, toevlucht zoeken in de kolonies. De

kolonies kenden een snelle uitbreiding. De overheid werkte deze enorme expansie voor een

groot deel zelf in de hand. Zo werden in 1963 de bewoners van de eerste arbeidersnederzetting

nabij Bajwada verjaagd. Er werd hen de verbale “toestemming” gegeven om aan te sluiten

bij de reeds bestaande geautoriseerde kolonies. Deze uitbreidingen namen dezelfde lay-out

over als van het geautoriseerde deel van de wijk. Maar aangezien deze delen niet geauto-

riseerd waren, voelde de overheid zich niet geneigd om hier nutsvoorzieningen te voorzien.

Na verloop van tijd stopte de overheid met de toewijzing van percelen in de sloppenwijken,

omdat dit de verantwoordelijkheid impliceerde om op termijn al deze mensen te voorzien van

een woning in de geplande stad. Door de enorme groei van de stad, werd al snel duidelijk dat

dit voornemen zo goed als onmogelijk werd. In 1965 was men nog steeds niet overgegaan tot

het herhuisvesten van de bewoners van de sloppenwijken. De overheid heeft toen het besluit

genomen om de groei van kolonies te stoppen. De handhavingpolitie moest alle ongeautori-

seerde hutten , die bij de bestaande kolonie aansloten, afbreken. De stad liet dus uitsluitend

bewoners van een bepaald economisch niveau toe. Enkel de arme bouwvakkers konden nog

een plaatsje in de sloppenwijken verdienen, anderen werden verdrongen. Chandigarh pakte

het probleem van de armoede niet aan, ze verdrong het probleem alleen maar en negeerde ze.

Het verjagen van de armste klassen door het vernietigen van hun hutten, bleek echter niet

effectief. Deze mensen hadden gewoon geen andere plaats waar ze terecht konden. Door de23Beyond the Margins of Planning, interview with Madhu Sarin, December 1991, Chandigarh in ibid., p.69.


enorme groei van deze sloppenwijken ontstonden op niet-geautoriseerde plaatsen nieuwe slop-

penwijken. Naarmate de inwoners van de originele sloppenwijken zich begonnen te realiseren

dat er van de huisvesting in de stad niets meer in huis zou komen, groeide de frustratie en

ergernis. Slechts na lang protest kwamen er marginale verbeteringen, zoals toiletten, scholen,

etc. in de wijken.

Op het einde van de jaren zestig ontstond er een veranderde aanpak van de armoede-

problematiek bij de overheid. The Chandigarh Administration zat verveeld met de slop-

penwijken, aangezien door de enorme toename van de bevolking de leefomstandigheden er

nog verslechterden. De sloppenwijken van de progressieve stad, doken gedurende die periode

ook veelvuldig op in de media, wat de wil om een oplossing te vinden voor het probleem nog

versterkte.

In 1969 komt de Local Advisory Committee samen. Dit comite beschuldigde de Chandigarh

Administration ervan dat ze de bevolking had toegelaten om zich illegaal te vestigen in de

sloppenwijken. Om tot een oplossing van het probleem te komen, werd een subcomite aange-

steld. Zij kwamen tot de conclusie dat het aan te bevelen was om de geautoriseerde inwoners

en de inwoners die een knelpuntberoep 24 uitoefenden toe te laten daar te blijven. Alle

andere inwoners van de wijk dienden geherlokaliseerd te worden.

Deze wijken groeiden in de loop der tijd uit tot sterke gemeenschappen en waren zich bewust

geworden van hun rechten. Ze voelden zich niet langer minderwaardig aan de inwoners van

de stad, maar eisten een gelijkwaardige behandeling. De bewoners van de sloppenwijken

maakten ook duidelijk dat ze zich niet zomaar zouden laten verdrijven. Daarom zocht de

Chandigarh Administration verder naar oplossingen.

Een mogelijke oplossing was de vestiging van de inwoners in suburbane nederzettingen aan

de andere zijde van de rivierbedding. Dat men hiermee de concepten van Le Corbusier met

betrekking tot suburbanisatie schond, werd niet langer als een probleem gezien. De stad zou

er percelen voorzien waarop de inwoners wederom een woning moesten oprichten. Dit plan

werd echter nooit uitgevoerd. Aangezien men van de bevolking verwachtte dat ze zich nog

verder gingen vestigen onder dezelfde erbarmelijke condities en dat ze daarenboven opnieuw

zelfstandig een woning moesten construeren, zou teveel gevraagd zijn.

In 1974 wou men gewoon snel af zijn van het probleem en het “Licensing of Tenements and

Transit Sites”-project werd opgevat. Er werd beslist om 6000 eenkamer - woningen te bouwen

en deze te integreren binnen het masterplan. Het was de bedoeling om de bewoners van de24Sarin, Urban Planning in the Third World, The Chandigarh Experience cit., p.116.


Figuur 3.8: Pucca Settlements


sloppenwijken naar deze nieuwe nederzettingen, de “pucca settlements”, te verplaatsen. De

woningen werden verhuurd aan zeer lage huurprijzen. Die lagen zelfs zodanig laag, dat het

onmogelijk was om er de constructiekosten mee terug te betalen.

Ondertussen vormden de bouwvakkers al lang niet meer de grootste groep bewoners in de

sloppenwijken. Wel 50% van de gezinnen in de slums waren huishoudens van overheids-

personeel. In eerste instantie wou men enkel deze gezinnen naar de nieuwe nederzettingen

verplaatsen. De arbeiders zouden zich dienen te herlokaliseren in transitzones, gelegen in de

periferie. Hier zouden ze opnieuw een eigen tijdelijke constructie moeten optrekken.

De sloppenwijken groeiden echter zodanig snel dat een groot deel van de inwoners niet tijdig

konden worden opgenomen op de lijsten van het onderzoek. Daarom werd er niet langer een

onderscheid gemaakt naar beroepen, maar een onderverdeling naar de lengte van het verblijf

in de krottenwijken. Diegenen die het langst in deze wijken hadden vertoefd, kregen voorrang

om te verhuizen naar de nieuwe nederzettingen in de stad. De meest recente inwoners werden

verplaatst naar de transit sites. Beide groepen hadden grote voordelen. Diegenen die verhuis-

den naar de nieuwe nederzettingen in de stad kregen toegang tot goede accommodaties aan

zeer lage huurprijzen. Voor de eerste maal in hun leven konden ze hun intrek nemen in een

woning. Diegenen die zich vestigden in de transitzones moesten nog steeds leven onder erbar-

melijke condities, gelijkaardig aan deze van de arbeiderskolonies, maar werden voor het eerst

door de autoriteiten erkend. Maar het was natuurlijk niet allemaal rozengeur en maneschijn.

Aan deze herlokalisatie werden een aantal voorwaarden gekoppeld. De Chandigarh Admini-

stration had deze opgesteld zonder stil te staan bij de mogelijke consequenties. Zo waren de

nieuwe bewoners van de “pucca settlements” verplicht om hun woningen in de sloppenwijken

af te breken. De materialen konden ze verkopen, maar deze waren echter veel minder waard

dan de constructies in hun geheel. Hierdoor ging de meerwaarde van hun woningen verloren.

Bewoners die in hun woning hun beroep uitoefenden of vee hielden mochten deze praktijken

niet langer op legale manier verder zetten. Zij zagen hun extra bijverdienste verloren gaan.

Ook moest elk gezin een boekje bijhouden met foto’s van gezinsleden en een nauwkeurige

beschrijving van de gezinssituatie. Elke verandering moest binnen de vijftien dagen gemeld

worden. Wanneer de bewoners de huurprijzen, die vijfjaarlijks kon worden aangepast, niet

meer konden betalen, dienden ze te vertrekken. De bewoners liepen dus het risico vanalles op

te geven om later in dezelfde situatie te hervallen. Kritiek op de voorwaarden kwam er nauwe-

lijks, en indien er kritiek was, werd deze afgewimpeld met “ze weten niet wat goed voor ze is”.

In de transit zones deed zich dezelfde situatie voor. De bewoners hier dienden eveneens hun


Figuur 3.9: De Transit zones

constructie in de sloppenwijken af te breken. Zij konden de materialen wel hergebruiken om

hun nieuwe woonst te construeren. Een groot deel van de bouwstoffen, zoals bijvoorbeeld

modder, mocht echter niet gebruikt worden in deze zones. Deze mensen kregen geen vergoe-

ding voor hun verloren goed, maar moesten wel een nieuwe constructie oprichtten. Madhu

Sarin beschreef de situatie als volgt:

Then some politicians came and said the banks should give them loans to build

slightly better houses. But the banks were not enthusiastic: how could they

provide loans repayable over five years to build on plots of lands when the leases

on this land were only for eleven months? So the leases were extended to five

years. But basically it meant that by the time people had built their houses, the

government could reappropriate the land. These were not leases anyway; they

were licences.25

De nieuwe inwoners werden dus verplicht om een lening aan te gaan om een woning te kunnen

construeren. Deze lening loopt over vijf jaar, en daarom dient de overheid het perceel ook25Beyond the Margins of Planning, interview with Madhu Sarin, December 1991, Chandigarh in Kumar,

Chandigarh, Forty Years after Le Corbusier cit., p.69.


minimum voor deze termijn van vijf jaar te verhuren. Wanneer men de lening niet tijdig

afbetaalde, werd het huis in beslag genomen.

Op die manier trachtte men een doorschuifsysteem te realiseren waarbij de bewoners van de

transitzone verhuisden naar een “pucca settlement” van zodra er een woning vrij kwam.26

Op het moment dat de inwoners dienden te verhuizen, kregen ze een vergoeding voor hun

woning. Een nieuwkomer in de stad, kreeg een dergelijke woning toegewezen in de transitzone

en diende er een maandelijkse huur voor te betalen. Een groot nadeel van deze transitzones

was het feit dat ze zeer ver van het centrum gelegen waren, waardoor de bewoners lange

afstanden moesten afleggen om te gaan werken.

Het geloof in dit doorschuifsysteem berust op de veronderstelling dat mensen zomaar kunnen

geherlokaliseerd worden, zonder dat dit gevolgen heeft voor hun job, gemeenschapsstructuren,

etc. Er wordt ook veronderstelt dat bij elke herlokalisatie de inwoners gestegen zijn op de

economische ladder. Ze dienen immers in elk stadium van het doorschuifsysteem meer te

betalen aan huur of lening. Dat deze veronderstellingen foutief zijn, blijkt uit het feit dat

sommige bewoners van de sloppenwijken de hen toegewezen percelen zelfs niet innamen,

aangezien ze de constructie toch niet konden kopen/realiseren.

In 1974 is men beginnen bouwen en in 1975 waren reeds 600 woonunits gerealiseerd. De

Chandigarh Administration durfde echter niet overgaan tot herlokalisatie. Ze wist dat ze bij

een gewelddadige ontruiming, een jaar voor de verkiezingen, niet zou kunnen rekenen op de

steun van de overheid. In 1975 wordt echter een “State of Emergency” afgekondigd. Deze

toestand houdt een veranderde bestuursvorm in, waarbij de president zich boven de grondwet

stelt en alle macht in handen neemt. Een deel van de burgerrechten werd ingetrokken, men

kon niet ten volle beroep doen op gerechtelijke instituties om rechten door te drukken en er

vonden zeer veel arrestaties plaats.

Men is toen toch overgegaan tot ontruiming, en veel inwoners zijn “vrijwillig” verhuisd.

Het vrijwillige karakter van de herlokalisatie moet dus in het licht geplaatst worden van de

toen heersende politieke situatie. Er waren nauwelijks opstanden, slechts enkele leiderfiguren

wilden nog protesteren. Deze personen werden geısoleerd, de overheid onderhandelde enkel

met families. Eens de toewijzing van de gronden begonnen was, trachtte iedereen het beste lot

te bemachtigen en ging de ontruiming van de sloppenwijken vanzelf. Daar waar sloppenwijken

verdwenen waren, werd de grond snel toegewezen zodanig dat de oprichting van nieuwe slums26Mehta, O.P., Social Housing: The Boomerang of success, in ibid., p.60.


Figuur 3.10: De bewoners van de sloppenwijken moesten hun woningen ’vrijwillig’ afbreken

kon worden vermeden.

Wanneer in 1977 de “State of Emergency” werd ingetrokken, durfde men terug eisen te

stellen. De inwoners van de transitzones en “pucca settlements” wilden meer zekerheid voor

een langtijdig verblijf. De ontruiming van de sloppenwijken verliep ook een stuk stroever.

Maar de autoriteiten speelden het spel slim en lieten de mensen in hun onzekerheid. Aangezien

de inwoners van de slums niet wisten of ze al dan niet zouden moeten verhuizen, verstevigden

ze hun huizen niet tegen de moesson. Ze veronderstelden dat het misschien niet nodig was

om geld te investeren als de overheid zou ingaan op hun eisen. Wanneer de moesson kwam,

begaven de hutten het onder de hevige regens en werd de ontruiming opnieuw “vrijwillig”

ingezet. In dezelfde periode was er sprake van een hele reeks mysterieuze branden die grote

delen van de sloppenwijken vernielden, wat de herlokalisatie ook wel te goede kwam.

Dit huisvestingsbeleid heeft duizenden gezinnen van een woonplaats voorzien, maar het neemt

niet weg dat de sloppenwijken blijven groeien. In 1974 leefden 8000 gezinnen in sloppenwijken

en in 1981 waren al 12000 gezinnen geherlokaliseerd. Toen waren er nog 6000 gezinnen die

wachtten op een plaatsje. De groei van de sloppenwijken gaat dus onverminderd door.


3.2.4.2 Commercieel

Naast de legale commerciele activiteiten, gelegen in het geplande deel van de stad, bevinden

zich in de niet-geplande nederzettingen nog meer commerciele functies. In deze informele sec-

tor, gekenmerkt door kleine winkeltjes, worden veel producten zelf ontwikkeld. De winkeliers

worden niet beschermd of erkend door de autoriteiten.

De kleinschalige commerciele nederzettingen bestonden al voor het eerste deel van Chan-

digarh gerealiseerd was. Onder de allereerste bewoners van de stad bevonden zich een groot

deel migranten op zoek naar een betere toekomst. Ze zagen hun kans schoon om geld te

verdienen aan de bouwvakkers en aan het overheidspersoneel, dat zich kwam vestigen in deze

nieuwe stad.

Bajwada werd het eerste commerciele centrum van de stad, waar een ruim assortiment aan

benodigdheden en voorzieningen werd aangeboden Het dorpje was zeer strategisch gelegen

aan een grote baan die de verbinding vormde met de omliggende dorpen en waar logischer-

wijze enkele belangrijke busverbindingen passeerden. Deze commerciele activiteit had een

enorme aantrekkingskracht, waardoor de eerste bouwvakkers zich vlakbij het dorp vestigden.

De nabijheid van het dorp bood de bouwvakkers de zekerheid steeds betaalbare basisvoorzie-

ningen bij de hand te hebben.

Initieel kochten of huurden de winkeliers de grond van het dorpsbestuur, later werd het vol-

ledige dorp opgekocht door de CPO. Zij verdeelden het land in kleine percelen en verhuurden

deze aan de handelaars. Negen jaar later, toen de ontwikkeling van de stad al een groot

stuk gevorderd was, werd het plan opgevat het dorpje te ontruimen volgens het “Bajwada

Liquidation Scheme” van 1959. De erkende handelaars kregen een perceel toegewezen elders

in de stad, dat ze konden verwerven aan 75% van de marktwaarde. Het probleem was dat

deze percelen in nauwelijks ontwikkelde sectoren lagen, waardoor het uitbaten van een winkel

er niet genoeg zou renderen. Bij de herlokalisatie van deze winkels werd ook totaal geen re-

kening gehouden met de noden eigen aan de producten of diensten die er verhandeld werden.

Sommige winkeliers vochten de beslissing aan bij het “High Court”. Zolang de rechtszaak

liep, konden de handelaars niet worden verdreven. Vele winkeltjes, vooral die die niet door

de stad erkend werden, bleven in Bajwada gevestigd.

De illegale winkeltjes werden getolereerd zolang ze de verdere ontwikkeling van de stad niet

versperden. Het waren vooral de winkeliers uit het stadscentrum die de overheid er toe aan-

zetten maatregelen te treffen om deze commerciele nederzettingen te bestraffen. Onder het

mom van oneerlijke concurrentie gingen ze de strijd aan met de “ongeplande winkeltjes”. De


Figuur 3.11: Winkeltje gevestigd in een onderontwikkelde buurt

vraag was in hoeverre er van een eerlijke concurrentie kon gesproken worden als deze winkels

effectief werden ontruimd. Lang niet alle winkeliers die zich in deze illegale nederzettingen

bevonden, konden zich een perceel veroorloven in de stad. Om zich op de legale plaatsen te

kunnen vestigen diende men tot een bepaalde economisch klasse te behoren.

Niet - geplande commerciele activiteiten vonden niet enkel plaats in nederzettingen zoals Ba-

jwada. Er ontstonden ook andere vormen van commerciele activiteiten. Winkeliers werden

mobiel, de goederen werden te voet of met de fiets aan de man gebracht. Zo is een Rehriwalla

een verkoper van fruit, die een hele dag op stap is en zich s’avonds ergens stationeert op een

drukke plaats. Anderen zoals de “pattriwallas”, blijven een hele dag op een drukke plaats

zitten en prijzen hun goederen aan op de grond.

Deze drukke verzamelplaatsen, waar s’avonds de arbeiders samentroepen of plaatsen waar de

bussen halt houden, ontwikkelden zich als snel tot de niet-geplande markten. Deze plaatsen

werden een doorn in het oog van de CPO. Ze konden dit oneigenlijke gebruik moeilijk onder

controle houden, aangezien de mobiele winkeliers zich zeer snel uit de voeten konden maken.

Deze illegale activiteit bleek onmogelijk de kop in te drukken.

Toch werden deze winkeliers niet erkend. Enkel de “rehri”, handelaars voorzien van een soort

bakfiets, kregen een aantal toegevingen. Op sommige daartoe aangeduide plaatsen mochten


Figuur 3.12: De mobiele verkopers; de Rehriwalla

zij hun koopwaar aanbieden. Voor de “pattriwallas” was echter geen plaats in de stad. Daar-

om groepeerden ze zich in de associatie “Pattri Beopar Mandal” op. De groep richtte een

ongeplande markt op onder de naam van de eerste minister “Lal Bahadur Shastri”. Deze

markt is een aantal keer verhuisd en na twee jaar verbroederde de associatie met de groepering

van de “rehri”. Samen richten ze de populaire “Nehru-Shastri markets” op. Deze markten

groeiden uit tot levendige commerciele centra met een ruim assortiment aan goederen tegen

schappelijke prijzen.

In 1971-1972 wou de Chandigarh Administration deze markten verwijderen. Aangezien een

ontruiming onmogelijk was, heeft men de winkeliers geleidelijk aan geherlokaliseerd naar an-

dere shoppingcentra, verspreid in de stad. Bij deze herlokalistaie golden ongeveer gelijkaardige

voorwaarden als bij de ontruiming van Bajwada. Zo waren de plaatsen waar de kraampjes

naartoe verplaatst werden, gelegen in nog sterk onderontwikkelde sectoren. En de percelen

die hen toegewezen werden, konden ze aankopen voor een bedrag gelijk aan 75% van de

marktwaarde. Enkel de winkeliers, aangesloten bij de “Nehru and Shastri markets” konden

profiteren van deze voorwaarden. Diegenen die zich de aanschaf van een perceel niet konden


veroorloven, werden geherlokaliseerd in een andere sector op huurbasis.

De ontruiming van de “Nehru - Shastri market” toont goed aan hoe het beleid omspringt met

ongeplande commerciele nederzettingen. De plaats waar de markt gelegen was, was in het

masterplan aangeduid als commerciele zone. De markt vormde dus alleszins geen overtreding

wat betreft het vastgelegde grondgebruik. Met dat verschil dat op deze plaats, volgens het

plan, grote showrooms werden voorzien. Maar liefst 400 winkeliers moesten hiervoor wijken.

De overheid, die onder zware druk stond van de kapitaalkrachtige winkeliers, wou de markten

zo snel mogelijk weg. Na de herlokalisatie is het terrein nog 4 jaar onbebouwd gebleven. De

markt moest verdwijnen omdat de overheid duidelijk wou stellen dat men zich niet zo maar

willekeurig ergens kon vestigen, in de hoop gelegaliseerd te worden, terwijl anderen daarvoor

betaalden.

Opnieuw schiep de “State of Emergency” in juni 1975 de mogelijkheid voor de autoriteiten

om te doen wat ze al lang uitstelden. De ontruiming van Bajwada was het eerste wat op hun

verlanglijstje stond. Amper een maand na het uitroepen van de Emergency werd het dorpje

ontruimd, zonder compensatie. Verder werden over de gehele stad ondernemingen die op niet

legitieme plaatsen gevestigd waren zoals op het Capitool en in het City Centre verwijderd.

Angst voor vervolging, zwaardere straffen en het niet functioneren van de rechterlijke macht

zorgden ervoor dat de overheid zijn wil kon doordrijven, en maakten het voor de winkeliers

onmogelijk om hun handeltje rendabel te houden. Vele ondernemingen hielden op te bestaan

en een gedeelte van de winkeliers verliet de stad. Het einde van de “State of Emergency”

bracht eveneens een stijging van de niet-geplande ondernemingen met zich mee.

De overheidsambtenaren hebben een zeer stereotiep beeld van deze illegale commercie. Ze

aanzien de handelaars als profiteurs en taksontduikers, er heerst een algehele overtuiging dat

ze zeer veel geld verdienen. De ambtenaren willen kost wat kost het bestaande patroon van de

eigendomsrelaties behouden. Ze maken de belangen van kleine ondernemingen ondergeschikt

aan die van commerciele grondeigenaars.

De informele ondernemingen vallen nooit volledig uit te roeien, maar het wordt hen zodanig

lastig gemaakt dat het vrijwel onmogelijk wordt om zich nog op gunstige plaatsen te vestigen.

De nefaste gevolgen van een al te strakke planning worden duidelijk. In Chandigarh werd na-

melijk alle landgebruik vastgelegd en kreeg het een welbepaalde lokatie toegewezen. Wanneer

blijkt dat bepaalde functies vergeten zijn, zoals het geval is bij de informele handel, dient

deze functie zich in te passen in de spleten die het systeem nog niet heeft willen gebruiken.

De illegale handel komt voortdurend in conflict met de geautoriseerde handel, waardoor de


informele sector constant dient te verhuizen. 27

3.2.5 Bevolking

3.2.5.1 Groei van de bevolking

Chandigarh is een stad ontworpen voor 500 000 inwoners. Tussen 1961 en 1971 is het aantal

inwoners gestegen van 89 000 tot 219 000 inwoners. Aangezien de kaap van 100 000 was

overschreden werd Chandigarh een van de 142 “klasse I” - steden van India. Tussen 1971

en 1981 steeg de bevolking nog eens tot 371. 992 inwoners. Op dit moment, na ongeveer 50

jaar is de bevolking toegenomen tot 900 000 inwoners. De stad moet dus tweemaal zoveel

inwoners huisvesten als voorzien.

Er wordt verwacht dat de stad nog verder zal uitbreiden naar een inwonersaantal van 2 000

000 inwoners.

3.2.5.2 Verspreiding van de bevolking over de stad

De huisvesting van het administratief personeel in de overheidswoningen, legde het patroon

van de populatieverspreiding in de stad vast. De huurprijzen van deze woningen waren niet

onderhevig aan de markt, terwijl de private woningsector hier wel het slachtoffer van werd.

De verspreiding van de bevolking over de stad gebeurde dus op basis van sociale en economi-

sche ongelijkheid.

Het opzet van Le Corbusier om de verschillende lagen van de bevolking te mengen in een

sector, is niet gelukt. Integendeel is er een sterk gesegregeerde samenleving ontstaan. Zowel

de publieke als de private huisvesting volgden hetzelfde patroon. De inwoners met een groot

inkomen wonen in de sectoren met een extreem lage dichtheid, vlakbij het Capitol. Hoe meer

men in het zuiden van de stad woont, hoe kleiner de percelen en hoe armer de bevolking.

De hierarchische opbouw van de stad wordt nog verder beklemtoond, aangezien de vooraf

bepaalde dichtheden van de noordelijke sectoren niet gehaald worden, terwijl deze in de zui-

delijke sectoren al lang overschreden zijn.

Buiten de stad, in de non aedificandi-zone, worden ondertussen ook al nederzettingen ge-

bouwd. Aangezien deze zone nu onder de controle staat van verschillende overheden, wordt

de “Periphery Control Act” niet langer toegepast. In de sloppenwijken die er ontstaan, ko-

men de armste huishoudens terecht. Vaak wonen er enkel mannen, die naar de stad trekken

om hun gezin te kunnen onderhouden. 28

27Sarin, Urban Planning in the Third World, The Chandigarh Experience cit., p.182-205.28ibid., p.95-97.


3.2.5.3 Eigenschappen van de bevolking in de krottenwijken

In de krottenwijken woonden meestal kleinere gezinnen, dan in de andere delen van de stad.

Vaak waren het mannen alleen, die zich in deze wijken kwamen vestigen. Dit toont aan dat

het voor de bewoners financieel onhaalbaar was om hun gezin mee te brengen naar de stad.

Chandigarh trok veel nieuwe migranten aan. Deze kwamen niet alleen uit de omliggende

plattelandsdorpjes, maar ook uit andere steden. Deze bevolkingstoename is niet enkel te

wijten aan de opsplitsing van Pakistan en India, maar is ook toe te schrijven aan de enorme

economische uitstraling van stad.

Diegenen die zich in de sloppenwijken kwamen vestigen, bouwden er vaak zelf een hutje.

Anderen kochten er een deel van een constructie of een volledige hut. Diegenen die hun huis

zelf hadden gebouwd, hadden deze werken vaak over een lange periode gespreid. Dit deel van

de bevolking had immers niet het geld om veel te investeren.

In de geautoriseerde slums, had men meer garantie dat men voor lange tijd kon blijven. Daar-

om lag de kwaliteit van de woningen in de gelegaliseerde zones ook een stuk hoger dan in

de andere sloppenwijken. Zo waren de woningen hier vaak opgebouwd uit bakstenen muren,

houten daken en voorzien van ramen en deuren. In de illegale nederzettingen waren de hut-

ten bijna volledig opgebouwd uit modder en waren er nauwelijks deuren en vensters voorzien.

De ventilatie van deze woningen liet dan ook te wensen over. Door de slechte hygienische

omstandigheden braken er frequent ziektes uit.

Zowel wanneer ze in een legale of illegale wijk woonden, moesten de bewoners geld investe-

ren om hun woning te kunnen construeren. Aangezien zijzelf over te weinig geld beschikten,

moesten ze een lening aangaan. Sommigen konden lenen bij de familie, waardoor de intrest-

voet beperkt bleef. De minder gelukkigen moesten een lening aangaan bij de bank, waardoor

ze zeer afhankelijk werden van de afbetaling van hun lening.

Er werd zoveel mogelijk geprobeerd om de hutten te construeren aan de hand van gevonden

materialen. Het gebruik van tweedehands materiaal had wel hogere onderhoudskosten tot

gevolg. 29

3.2.6 Verkeersituatie

De bevolking van Chandigarh is vrij onbemiddeld. Weinigen kunnen zich een wagen veroor-

loven. Maar toch heeft Le Corbusier de stad ontworpen op basis van de wagen. Het raster

van verkeerswegen vormde namelijk de kapstok voor het masterplan.

Deze snelverkeerswegen mogen enkel door gemechaniseerd verkeer gebruikt worden. Het29ibid., p131-156.


Figuur 3.13: Illegale nederzettingen


Figuur 3.14: Verkeer tijdens het piekuur op een weg van categorie V4

grootste deel van de gebruikte transportmiddelen, zoals ossenkarren en fietsen, mocht zich

dus niet op deze wegen begeven. Daarom paste le Corbusier zijn “regle de 7V” aan, en voegde

er nog een achtste wegencategorie aan toe. Deze categorie moest het omvangrijke transport

aan de hand van karren en rijwielen opvangen. De V8-wegen leidden door de verschillende

sectoren en liepen door middel van bruggen over de wegen voor snelverkeer. Deze bruggen

werden nauwelijks gerealiseerd, waardoor de fietsers enorme omwegen moesten nemen om op

hun bestemming te geraken. Ook in het verkeer werden de begoeden dus bevoordeeld

Voor de rest werd het transportsysteem van Le Corbusier volledig uitgevoerd. Er werd dus

zeer veel geld geınvesteerd in de weinige autogebruikers die er waren. De densiteit op de we-

gen lag zeer laag, en er werden geen pogingen ondernomen om deze intensiteit te verhogen.

Er was namelijk geen geld meer om een openbaar vervoersnetwerk op te starten.

Zelf vijftig jaar na de oprichting van de stad, vertoont het wegennetwerk nog geen opstop-

pingen. Er kan dus met zekerheid aangenomen worden dat het wegennetwerk ten tijde van

de oprichting van stad overgeproportioneerd was. 30

3.2.7 Groenvoorziening

Le Corbusier voorzag in zijn masterplan voor Chandigarh een volledig aanplantingprogramma

voor de stad. Door de beperkte uitvoering van deze begroeiing zijn er grote open ruimtes

ontstaan in de stad.

Zo werden de groene assen, van categorie V7, nooit gerealiseerd wegens het droge klimaat en

de beperkte watervoorraden. Er ontstonden stoffige open ruimtes, zonder beschutting voor

de felle zon. De publieke gebouwen zoals scholen, clubs, hotels en tempels die in deze groene30ibid., p.98-99.


assen werden gerealiseerd, plaatsten rondom hun terrein hoge muren. Hierdoor bleef ook niet

al teveel meer over van de groene longen.

In Leisure Valley, de grote groene ader die door het centrum van de stad loopt, werden

kleine paviljoentjes voorzien op de cruciale plaatsen. Uiteindelijk werden er grote complexen

gerealiseerd die de groene ruimte volledig opslorpten. Waar er dan toch aanplantingen waren

gebeurd, werd deze vaak opgegeten door loslopend vee.

In de winkelstraten zouden schaduwrijke bomen worden aangeplant. Deze werden echter

vervangen door bloemrijke bomen die nauwelijks bescherming boden tegen de zon en de

warmte.

Niet alleen in het openbaar domein zou veel groen voorzien worden. Op de grote percelen,

die werden toegewezen aan het overheidspersoneel, konden prive tuinen worden aangelegd.

Het onderhoud van een eigen tuin ligt echter zeer delicaat binnen het Indische kastensysteem.

Handenarbeid en werken op het land wordt namelijk te laag ingeschat door de hoge kasten

om een tuincultuur te kunnen realiseren.

3.2.8 Evolutie van industrie en industriezone

Initieel was het zeer moeilijk om bedrijven naar de industriezone te lokken. Chandigarh

bood dan ook weinig voordelen; er waren geen grondstoffen in de buurt en er waren nog geen

sterke verbindingen gelegd met andere steden. Er heersten ook een aantal beperkingen voor

het gebruik van bepaalde types brandstof en slechts bepaalde types van gebouwen werden

toegelaten.

De enige mogelijkheid om er bedrijven te vestigen, was het aanbieden van zeer goedkope

gronden en goede voorwaarden. Uiteindelijk kwamen er zich enkele grote bedrijven vestigen,

maar door de hoge graad van mechanisering werd een relatief laag percentage van werknemers

tewerkgesteld. Er is al een tweede industriezone aangelegd, alhoewel die niet voorzien werd

in het originele masterplan. Deze uitbreiding mikt voornamelijk op technisch geavanceerde

bedrijven. 31

31ibid., p.97-98.

89

Hoofdstuk 4

Stad naar westers model?

Verschillende auteurs hebben hun mening gegeven over het “westerse gehalte” van de stad

Chandigarh. Enkele van deze opvattingen worden hieronder gegroepeerd om een duidelijk

beeld te geven van de verscheidenheid aan denkpistes.

4.1 Chandigarh’s masterplan, de westerse invloed van de ar-

chitecten

Dat het masterplan voor Chandigarh geınspireerd is op de westerse planningstheorie, en daar-

uit volgend de westerse maatschappij, is reeds in voorafgaande tekst duidelijk gebleken.1 Le

Corbusier heeft immers, bij zijn aankomst in India, Mayers masterplan naar zijn hand gezet.

Dit plan was een logische verderzetting van de New Town-gedachte, gebaseerd op het Engelse

tuinstadmodel van Ebenezer Howard.

Naast het rechttrekken van de lanen op Mayers plan, paste Le Corbusier ook enkele van

zijn stedenbouwkundige principes toe. De kapstok van het stadsontwerp werd het verkeers-

netwerk, dat vorm kreeg aan de hand van “La regle de 7V”. Deze ontwerpmethodiek is tot

stand gekomen om een oplossing te bieden voor de congestie in de nauwe straten van de

oude Europese binnensteden. Deze opvatting zit dan ook volledig geworteld in de westerse

stedenbouwproblematiek. De oude westerse steden waren volgens Le Corbusier niet uitgerust

voor de toekomst, zeker niet wanneer de wagen zijn intrede had gedaan. Het uitbouwen van

een efficient wegennetwerk was daarom een van Le Corbusiers prioriteiten.

Ten tijde van het ontstaan van Chandigarh beschikte slechts een zeer beperkte groep mensen

over een auto. Toch paste Le Corbusier zijn opvattingen omtrent de verkeersafwikkeling hier

onveranderd toe. Le Corbusier hield dus geen rekening met het grote aantal fietsers en os-1Zie 2.2.2 en 2.2.3

4.1. CHANDIGARH’S MASTERPLAN, DE WESTERSE INVLOED VAN DEARCHITECTEN 90

senkarren. De transportmogelijkheden van de Indiers werden bijgevolg niet mee in rekening

gebracht, met het gekende resultaat tot gevolg. Het verkeerspatroon bleek volledig verkeerd

gedimensioneerd. Dit voorbeeld geeft duidelijk aan dat Le Corbusier geen rekening hield met

de Indische gebruiken.

Een veel gehoorde kritiek is dan ook dat Le Corbusier en zijn team van architecten, enkel een

modernistische vorm importeren, zonder echt na te denken of deze vorm wel geschikt was in

dit Indische klimaat, in deze Indische context. Er zijn inderdaad enkele voorbeelden aan te

halen waaruit blijkt dat Le Corbusier totaal niet op de hoogte was van de Indische situatie.

Charles Correa beschreef enkele hiervan in “Chandigarh: the view from Benares” als volgt:

Thus far, the good news. Now for some of the bad. Over the past two decades, it

has become evident that many of Le Corbusier’s ideas don’t work. For instance

sun-breakers: they are really great dust-catching, pigeon-infested contrivances,

which gather heat all day and then radiate it back into the building at night,

causing indescribable anguish to the occupants. They are not nearly as useful

as old-fashioned verandahs, which are far cheaper to build, protect the building

during the day, cool off quickly in the evenings and furthermore, double as cir-

culation systems. Neither have the great parasol roofs (as in the High Court)

proved much more useful. Was Le Corbusier perhaps more concerned with the

visual expression of climate control than with its actual effectiveness? 2

Deze voorbeelden tonen voornamelijk dat Le Corbusier slechts marginaal heeft gezocht naar

werkelijke oplossingen voor de gevolgen van het extreme klimaat. De gebouwen die Le Corbu-

sier ontwierp, werden allemaal in beton uitgevoerd. Dit materiaal is niet alleen vreemd aan de

Indische cultuur, maar presteert ook bouwtechnisch zeer slecht in de gegeven klimatologische

omstandigheden. Dit maakt de opvatting, dat Le Corbusier meer bezorgd zou zijn om de

expressie van zijn klimaatcontrolerende elementen dan om hun effectiviteit, zeer aannemelijk.

Zowel het masterplan als de gebouwen zien er westers uit in Chandigarh. Toch tracht William

J.R. Curtis, een bekend architectuurcriticus, aan te tonen dat Le Corbusier er in slaagt de

kloof tussen oost en west te dichten door een synthese te maken van Indische en westerse

invloeden.

Le Corbusier’s monumental vocabulary seems to have involved a prodigious feat

of abstraction in which devices from the classical tradition - the grand order, the

portico - were fused with this own general system of forms in concrete and in turn2Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India cit., p.21.

4.2. DE ERFENIS VAN DE KOLONISATIE 91

cross-bred with Indian devices like the ’chattri’, the trabeated terraces, balconies

and loggias of Fahtepur Sikri. 3

Curtis gaat echt op zoek naar Indische kenmerken in Le Corbusiers architectuur. Hij gaat

zelfs zo ver dat het niet meer geloofwaardig overkomt. Curtis enige bedoeling is dan ook het

ophemelen van Le Corbusier.

Le Corbusier heeft zich waarschijnlijk niet in die mate laten beınvloeden door India. Maar

de visie van Curtis zet wel aan tot denken. Het zou inderdaad vrij ongebruikelijk zijn, moest

de ervaring van de India reis totaal geen sporen hebben achter gelaten bij Le Corbusier. 4

Dat Chandigarh volledig vormelijk geınspireerd is door het Westen is een feit; haar architecten

kwamen dan ook uit Europa en Amerika. Zij hebben zich niet de moeite getroost om de

Indische situatie te bestuderen alvorens het masterplan van Mayer onder handen te nemen.

De Indische context werd zelfs volledig genegeerd, op een paar Indische symbolen na, die Le

Corbusier integreert in zijn architectuur.

4.2 De erfenis van de kolonisatie

De verwachtingen voor de nieuwe hoofdstad van Punjab waren hoog gespannen. De stad

moest het symbool voor de onafhankelijke staat India worden.

Nehru wou een inhaalbeweging ten opzichte van het Westen op gang trekken. Om het min-

derwaardigheidscomplex opgelopen tijdens de kolonisatie teniet te doen, wou men een nieuwe

architectuurtaal ontwikkelen, die zou kunnen wedijveren met het modernisme van het Wes-

ten. De stad heeft deze hoge verwachtingen echter nooit kunnen beantwoorden. Zoals Correa

het scherp stelt:

Certainly Chandigarh, as a town plan, never was the brave new world that Nehru

presumed it to be. Far from being a futuristic city, it isn’t even a contemporary

one; it is positively feudal in its ironclad separation of rulers and ruled, in the

caste-ridden pattern of its sectors, and so forth. Most perplexing of all is its antic

hierarchy of roadways, with V-1s and V-2s intersecting along a grid every half

mile or so. 5

3W. J. R. Curtis, Modern architecture since 1900, Phaidon Press Limited, Londen, third edition, 1996,

p.428.4Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India cit., p.23.5C. Correa, “The view from benares”, Chandigarh: Capitole, Volume 1: Assemble and Other Buildings

and Projects, New York en Parijs, Garland en Fondation Le Corbusier:9–14, 1983.

4.2. DE ERFENIS VAN DE KOLONISATIE 92

Nehru heeft nochtans meerdere malen laten blijken dat het niet de bedoeling was om een

westerse vormentaal te hanteren. Zoals reeds eerder werd vermeld, was hij fel gekant tegen

het aanwerven van een westerse architect. Niet alleen omdat deze moest betaald worden

in schaarse buitenlandse valuta, maar ook omdat er te snel naar het Westen werd gehold

voor oplossingen. Nehru zelf wees erop dat deze buitenlandse architecten nauwelijks voeling

hadden met de Indische context.

Toch trokken Verma en Thapar naar Europa, op zoek naar westerse architecten om de stad

vorm te geven. Ze kwamen terug met een team van vier architecten onder leiding van Le

Corbusier. Le Corbusier verkondigde:

India has, and always has had a peasant culture that exists since a thousand

years! [...] But India has not yet created an architecture for modern civilization

(offices, factories, buildings). India is suddenly jumping into the second era of

mechanization. Instead of sinking into the gropings and errors of the first era we

will be able to fulfil our mission; give India the architecture of modern times.6

Le Corbusier deelde dus dezelfde mening als Nehru en beide heren konden het daarom nog

goed met elkaar vinden. Maar het was niet alleen Le Corbusier die het beeld van het huidige

Chandigarh bepaalde. Het waren Fletcher, Verma en Thapar7 die de mal voor de stad hadden

vastgelegd. Zij legden de verschillende hierarchische klassen vast voor de overheidswoningen,

zij bepaalden de densiteit van de sectoren, etc. Het zijn bijgevolg de bureaucraten die het

beeld van de stad voor een groot deel hebben bepaald.

Verma en Thapar behoorden, ten tijde van de kolonisatie, tot de Indische elite die mee

bestuurde met de Engelse bezetter. Engelsen kwamen nauwelijks in contact met de lokale

bevolking. De enige Indiers waarmee ze samenwerkten, waren diegenen die zich aan de

westerse cultuurnormen hadden aangepast. Deze Indische bureaucraten hadden in de loop

der tijd het waardepatroon van hun vroegere bezetters, “the Third Culture”, overgenomen.

Beiden streefden dus dezelfde idealen na. Bij de onafhankelijkheid verdwijnt de Engelse elite,

maar haar waardeoordeel blijft verder leven onder de nieuwe leiders van de jonge staat.

In de fase van de post-koloniale ontwikkeling, waarin India zich ten tijde van de oprichting

van Chandigarh bevond, blijft de onafhankelijke staat dus nog steeds schatplichtig aan haar

voormalige bezetter. De vroegere kolonisator verzorgt een continue export van waarden,6Geciteerd in Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India cit.,

p.17.7Zie 2.1.5.3

4.3. WAT IS “INDISCH”? 93

ideologieen en planningsmodellen naar de gewezen kolonie.8

Deze koloniale erfenis heeft er voor gezorgd dat Verma en Thapar de stad hebben opgebouwd

volgens het Engels tuinstadmodel. Hoezeer men ook een nieuwe architectuur wou ontwikkelen

voor India, men bleef vervallen in het imiteren van westerse modellen. In de nieuwe Indische

staat was er enkel op politiek vlak sprake van vernieuwing.

Voor het realiseren van een nieuwe Indische architectuurtaal, bleek de bureaucratie te sterk.

Le Corbusier heeft nooit de bedoeling gehad om een dergelijke segregatie en lage densiteit na

te streven, zoals nu het geval is in Chandigarh. Deze opvattingen staan namelijk loodrecht

tegenover zijn stedenbouwkundige visie. Le Corbusier voorzag daarentegen een mix van

verschillende bevolkingsklassen per sector aan de hand van zijn Unites d’ Habitation. Dit

hoogbouwproject werd afgekeurd, aangezien de twee verantwoordelijken voor het Chandigarh

project, Verma en Thapar, hier fel tegen gekant waren.

Chandigarh is qua vormentaal dus zowel door haar architecten en stedenbouwkundigen op

westerse planningstheorieen geınspireerd, maar eveneens hebben de politieke leiders ertoe

bijgedragen dat Chandigarh een imitatie geworden is van de Engelse New Towns. 9

Het uiteindelijke masterplan is dus niet enkel het resultaat van de hersenspinsels van Le

Corbusier, maar kwam tot stand door middel van een wisselwerking tussen verschillende

partijen. Le Corbusier heeft een deel van zijn ideeen naast zich neer moeten leggen en

Chandigarh is derhalve uitgedraaid als een tuinstad.

4.3 Wat is “Indisch”?

De stad is dus geen visuele Indische stad. Aangezien de straten niet de typische Indische

intimiteit vertonen, de architectuur strak en clean is, de straten een loodrecht patroon vol-

gen, een bepaald ritme aangehouden wordt in de bebouwing, er geen koeien over de straat

slenteren, etc. Men kan zich natuurlijk de vraag stellen: “Wat is typisch Indisch?” en “Wat

kan men verstaan onder het moderne India?” Vikramaditya Prakash formuleerde het als

volgt:

What is “Indian” and what is “modern”? [...] In the specifics of the Indian

cultural context, the term “modern-Indian” is doubly problematic. First, the word

“modern” in India not only implies something “contemporary”, it also implies8King, A.D. “Exporting planning: the colonial and neo-colonial experience”, in Cherry, Shaping an Urban

World cit., p.203-226.9Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India cit., p.148-149.

4.3. WAT IS “INDISCH”? 94

Western, superior and better. [...] In postcolonial India, modernity inevitably

signifies a break with its own history and the superiority of the West. To be

modern in India today is to acknowledge the presence of the West.[...]Second

the term “Indian” is even more problematic. It derives from a historical account.

When approached from the west, India lies across the river Indus; the term Indian

thus refers to the land across the Indus. “India” therefore makes sense, quite

literally, only from the historical, western perspective.[...] Today “India” also

refers, of course, to the nation-state, which is equally a modern, Western concept,

brought across the Indus, one among many. “Indian” thus is a concept and

signifier that is Western in origin. 10

Tot de Britse overheersing had geen imperium dit stukje Azie weten te beheersen. De Engelse

kolonisten hebben de Indische staat gemaakt, ze is niet ontstaan. Wanneer men het, in de

kritiek op Chandigarh, heeft over het ontbreken van aandacht voor de Indische cultuur, dan

doelt men op de tradities en gebruiken, die reeds van voor de kolonisatie aanwezig waren.

Onbewust wordt alles dat dateert van voor de kolonisatie “Indisch”. Al wat dateert van

tijdens of na de kolonisatie is “modern”. Het begrip “modern”, voelt dan ook aan als het

tegenovergestelde van “Indisch”. Alles wat “modern” is wordt automatisch gelinkt aan het

Westen. Moderniteit is nochtans geen exclusief recht van het Westen, maar het bepaalt mee

de erfenis van India, nagelaten door de kolonisatie.

This is modern India, the nature of the Indian modernity. With subtle subterfuge,

the “Orient” today lives in the wake of its colonial past. The “post” in postcolonial

is descriptive of that identity and agency that comes to life both as the end of the

colonial and also as its inheritance. 11

Er ontstaat een vreemde situatie waarbij de begrippen “Indisch” en “modern”, niet naast

elkaar zouden kunnen bestaan, omdat ze verschillende connotaties met zich mee brengen.

Om van deze zwart-wit interpretatie af te geraken zou India moeten kunnen breken met zijn

koloniaal verleden.

Prakash wil dus aantonen dat Chandigarh vaak als “niet-Indisch” wordt geınterpreteerd net

omdat ze bewust modern ontworpen is en omdat de termen, “modern” en “Indisch”, vaak

als tegenovergestelden worden aangevoeld. Het feit dat Chandigarh als een moderne stad

ontworpen werd, betekent daarom nog niet dat ze niet Indisch zou kunnen zijn. Een cultuur10ibid., p.23.11ibid., p.28.

4.4. STEDEN VERSUS DORPEN? 95

wordt niet louter bepaald aan de hand van een momentopname in de geschiedenis, maar

ontstaat en evolueert door middel van verschillende invloeden die een bevolking ondergaat

doorheen de geschiedenis. Op die manier kunnen de Engelse en de moslimbezetting gezien

worden als invloeden die de “huidige” Indische cultuur hebben beınvloed en gemaakt tot wat

ze nu is.

Het is dan ook te gemakkelijk om op gevoelsmatige basis de stad te catalogeren als “niet-

Indisch”, aangezien eerst zou moeten worden bepaald wat dan wel onder de term Indisch kan

worden verstaan.

4.4 Steden versus dorpen?

Aansluitend bij bovenstaande uiteenzetting, wordt een gelijkaardige discours gehouden om-

trent de authenticiteit van steden in de Indische cultuur.

Het landschap van India draagt de tekenen van verscheidene evolutionaire stadia. Merkwaar-

dig genoeg wordt India gekenmerkt door de afwezigheid van grootschalige, overkoepelende

structuren, zowel economisch als morfologisch, alhoewel het toch een groot land is. Zoals

reeds eerder werd vermeld, had tot de Britse overheersing geen imperium dit stuk van Azie

weten te beheersen. De staat India is dus door de kolonisten gecreeerd; ze is niet uit zichzelf

ontstaan.

Hetzelfde geldt voor de steden. Voor de koloniale overheersing was er geen sprake van steden

als groepering van de politieke, administratieve en economische macht. Er bestonden wel In-

dische steden, maar die hadden een zeer eenzijdige functie. Zo was er de stad Surat met een

belangrijke economische functie en de stad Benares met een voornamelijk religieuze functie.

De Indiase samenleving is nooit in staat geweest om een stedelijke cultuur te laten ontstaan.

De oorzaak hiervoor is terug te vinden in het Hindoeısme. De Britse nobelprijswinnaar voor

literatuur V.S. Naipaul zag het kastensysteem, verankerd in het hindoeısme, als een buiten-

gewoon lastig te omzeilen hindernis voor de stedenbouw en de ruimtelijke planning:

Hinduism hasn’t been good enough for the millions. It has exposed us to thousand

years of defeat and stagnation. It has given men no idea of a contract with the

other man, no idea of the state. It has enslaved one quarter of the population and

always left the whole fragmented and vulnerable. Its philosophy of withdrawal

has diminished men intellectually and not equipped them to respond to challenge,

it has stifled growth. So that again and again in India history has repeated itself:

4.4. STEDEN VERSUS DORPEN? 96

vulnerability, defeat, withdrawal. 12

De Indische inborst kent dus geen collectivistische impuls. In India is het de orde van de

uitgebreide familie die de ruimtelijke eenheid aangeeft. Dat komt door de historisch diep

verankerde nadruk op het dorp als sociale, culturele en ruimtelijke eenheid. In het dorp krijgt

de complexe gemeenschapsstructuur gestalte, bepaald door de sociale hierarchie gebaseerd op

het kastensysteem. 13 Het is deze eenheid waarmee zowel de stad, de slums en de dorpen

zijn opgebouwd.

Pas tijdens de kolonisatie werden in India steden opgericht naar westers model. Deze steden

weken sterk af van de ruimtelijke opbouw van andere nederzettingen in India. Toch wordt,

in vele van deze koloniale steden, deze eenheid teruggevonden. Zo ook in Chandigarh, waar

de bouwblokken worden ingericht op een manier gelijkaardig aan de eenheid van het dorp.

Temidden van deze blokken worden, door de bewoners zelf, collectieve functies voorzien, zoals

een strijkhokje en dergelijke. De authentieke eenheid van het dorp blijkt dan ook zeer flexibel

en weet zich aan te passen aan verschillende ruimtelijke configuraties.

De staat en de stad zijn dus koloniale inventies, het dorp is daarentegen een autochtoon

element. Mahatma Ghandi, een van de luidste stemmen in de onafhankelijkheidsbeweging,

schoof dan ook het dorp naar voor als de sociale nucleus, waarop de economie en ruimtelijke

planning diende gebaseerd te worden.

Na de dood van Ghandi, was het Jawaharlal Nehru die het voortouw nam. Zijn visie voor de

toekomst van India stond haaks op die van Ghandi, aangezien hij de stad als stimulerende

eenheid voor de vooruitgang zag. De stad moest de broedplaats worden voor de vernieuwing

van de samenleving. Chandigarh moest als nieuwe hoofdstad van Punjab, een voorbeeld zijn

voor de verdere ontwikkeling van India. Nehru trekt dus het stedenbouwkundig beleid van

de kolonisator door.

Voorgaand betoog toont aan dat ’de stad’ als ruimtelijke entiteit op zich, niet gebaseerd kan

zijn op de Indische wooncultuur, aangezien deze gebaseerd is op de eenheid van het dorp. De

stad is een koloniale inventie en dus westers geınspireerd. De keuze om steden te construeren

bouwt dus verder op deze koloniale en dus westerse traditie.

We zien echter dat de huidige Indiers zich de stad eigen maken en de authentieke eenheid van

het dorp er op projecteren. Er is dus nog hoop voor Chandigarh, of zoals Correa het stelt:

India is an ancient land. Over centuries there have been other new cities li-12B. Colenbrander, “Het karma van een reusachtig dorp”, Archis, (1):12–19, 2003, p.18.13ibid., p.11-19.

4.5. GEVOLGEN VOOR DE BEVOLKING 97

ke Chandigarh and other prophets like Le Corbusier: Fatehpur-Sikri, Patrick

Geddes, Edwin Lutyens, Golconda, Mandu. Today many of them are not percei-

ved as foreign elements but as integral parts of the Indial landscape [...] India

a blotting paper. Who knows? A hundred years from now, perhaps Chandigarh

will also fit seamlessly into the Punjabi ethos; perhaps it will be perceived as a

famous old Indian town, and Le Corbusier will be acknowledged as the greatest

Indian architect of them all? 14

Ook Gayatri Spivak, een expert in post-koloniale gebieden, bepleitte op de conferentie “The-

atres of Decolonization: (Architecture) Agency (Urbanism)”15 de bevrijding van de koloniale

stedenbouw en architectuur van de herinnering aan deze kolonisatie. Ze zei:

The contemporary hybrid Indian, a product like us of history, has internalised

the idiom of minor colonial architecture now. And this should be respected, if

respect for the representative Indian citizen of today is the fundamental goal of

decolonisation.

Spivak veroordeelt het feit dat koloniale steden nog steeds het verwijt krijgen westers te zijn,

terwijl de Indische bevolking, een product van twee culturen, zich de stad ondertussen heeft

eigen gemaakt.

4.5 Gevolgen voor de bevolking

Dat Chandigarh ontwikkeld werd op basis van westerse planningstheorieen en westerse idealen

valt niet te ontkennen, en dat het koloniale verleden van India deze westerse beınvloeding in

de hand heeft gewerkt al evenmin.

Het was nochtans Nehru’s bedoeling om een onafhankelijke staat te creeren, die niet langer

bepaald zou worden door de tradities en gewoontes uit het verleden. De door Nehru voor-

opgestelde moderniteit mislukte en de vernieuwing van de architectuur en de stedenbouw

bleef uit. 16 De Indische tradities werden genegeerd, maar de oude koloniale gebruiken

bleven verder bestaan. Het waren deze gewoontes die de verdere evolutie van India naar een

moderne staat belemmerden.14Correa, The view from Benares cit.15Citaat uit een lezing van Gayatri Spivak op de conferentie “Theatres of Decoloniization: (Architecture)

Agency (Urbanism)” in Chandigarh op januari 1995, geciteerd in Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The

Struggle for Modernity in Postcolonial India cit., p.151.16ibid., p.148-149.

4.6. CONCLUSIE 98

Na het verdwijnen van de bezetter, bleven de koloniale machtsverhoudingen in Chandigarh

bestaan. De Indische elite neemt de plaats in van de gewezen bestuurders en past het kolo-

niale beleid, bijna onveranderd, verder toe. De laagste en armste klassen van de bevolking

blijven dus onzichtbaar voor de besturende elite en de ruimtelijke planning blijft gekenmerkt

door een verregaande segregatie. Het is zelfs zo erg dat de arme klasse de huisvesting van

de hogere klasse helpt te financieren.17 Voor de laagste klassen wordt het onmogelijk om

zich op een legale manier in de stad te vestigen, met een verregaande segregatie en illegale

nederzettingen tot gevolg.18

Men is dus bij het bouwen van de moderne stad niet aan de erfenis van de koloniale tijd

kunnen ontsnappen. Volgens Spivak is dit te wijten aan het feit dat de mensen, de burgers

van India, niet betrokken werden bij de ontwikkeling van de ’nieuwe’ staat. 19 De lagere

klassen van de bevolking werden doelbewust vergeten en weggedacht. De leiders van India

hebben de armere klassen van de bevolking nooit kunnen representeren en hebben daardoor

nooit de behoeftes en noden van deze klasse kunnen inwilligen.

Het is dus belangrijk om de koloniale machtsverhoudingen te doorbreken en de laagste bevol-

king op gelijkwaardige manier te behandelen. De politieke spanningen en de armoede hebben

ervoor gezorgd dat de ruimtelijke planning in India prioritair is geworden op de politieke

agenda. Het bouwen van woningen wordt niet langer als een oplossing gezien. Men wil terug

naar de nog levende traditie van Ghandi, waar lokale initiatieven worden gestimuleerd om de

economie aan te zwengelen.

4.6 Conclusie

Dat Chandigarh westers geınspireerd is, kan niet worden ontkend. Maar dat ze daarom nooit

een volwaardige Indische stad zou kunnen zijn, is onterecht. De hedendaagse Indier, een

product van verschillende culturen, heeft zich de stad ondertussen al toegeeigend.

De stad krijgt wel te kampen met problemen van armoede, die door het in stand blijven van

de koloniale machtsverhoudingen nog verder in de hand wordt gewerkt. De segregatie van de

bevolking volgens kaste en positie in de administratieve hierarchie, bleef dus onverminderd

verder gaan. De machtsverhoudingen moeten worden doorbroken, zodat dat de armere klasse

op een gelijkwaardige manier kan worden behandeld. Enkel op die manier kan Chandigarh

aan de stempel van het koloniale verleden ontsnappen.17Zie 3.2.218Zie 3.2.419ibid., p.152.

4.6. CONCLUSIE 99

Chandigarh is een product van zijn tijd. Hedendaagse Europese planners zijn hun blinde-

lings vertrouwen in de planning ondertussen verloren. Men is in Europa tot de constatering

gekomen dat een blauwdruk de tand des tijds niet kan weerstaan. In Chandigarh wordt dit

heden ten dage ook duidelijk geıllustreerd, aangezien de door de elite geplande stad, de min-

dergegoede burgers verplicht inbreuken te doen op de geplande toestand. 20

De traditie van de socioloog Patrick Geddes21 wordt terug opgepikt. Nu de westerse wereld

kritischer is komen te staan tegenover zijn tussenkomsten in andere landen, vormt de survey

een degelijke basis voor de ruimtelijke planning. De survey staat voor een grondige analyse

die de autochtone bevolking met respect benadert en die ervoor zorgt dat de uiteindelijk

gekozen oplossing een natuurlijke afgeleide zou zijn van de onderzochte plaats.

Westerse stedenbouwkundigen zouden nooit meer op dezelfde manier te werk gaan zoals is

gebeurd bij Chandigarh. Daarvoor zijn ze te hard gaan twijfelen aan hun gelijk.

20Colenbrander, Het karma van een reusachtig dorp cit., p.11-19.21Zie 2.2.2.1

BIBLIOGRAFIE 100

Bibliografie

New Encyclopedia Brittanica, Encyclopedia Brittanica inc., Chicago, Londen, enz., 15de edition, 1985.

J. Antoniou, “Chandigarh: Once the future city”, Arch Review, 213(1273):70–75, Maart 2003.

O. Bouman, “Als het volk het niet anders wil”, Archis, (1):10–11, 2003.

P.R. Brass, The politics of India since independence, Cambridge University Press, Cambridge, second

edition, 1990.

G. E. Cherry, Shaping an Urban World: Planning in the Twentieth Century, Mansell, Londen, 1980.

B. Colenbrander, “Het karma van een reusachtig dorp”, Archis, (1):12–19, 2003.

Le Corbusier, La Ville Radieuse, Fral & Cie, Parijs, 1933(1964).

Le Corbusier, For the establishment of an immediate Statute of the Land, Unpublished, Chandigarh,

December 1959.

Le Corbusier, L’Urbanisme des trois tablissements humains, Editions de Minuit, Parijs, 1959.

C. Correa, “The view from benares”, Chandigarh: Capitole, Volume 1: Assemble and Other Buildings

and Projects, New York en Parijs, Garland en Fondation Le Corbusier:9–14, 1983.

W. J. R. Curtis, Modern architecture since 1900, Phaidon Press Limited, Londen, third edition, 1996.

P. D., “Celebrating chandigarh, masterplanners: Le corbusier”, Architectural Review, 205(1224):11,

Februari 1999.

N. Evenson, Chandigarh, University of California Press, Berkeley and Los Angeles, California, 1966.

R. Fishman, Urban Utopias in the Twentieth Century: Ebenezer Howard, Frank Lloyd Wright and Le

Corbusier, The MIT Press, Londen, 1989.

H. Foncke, New Delhi - Chandigarh, Een peiling naar verbanden, Gent, 1993.

M. Fry, “Chandigarh: The capital of punjab”, Journal of the Royal Institute of British Architects,

3(62), 1955.

G. Golany, New-Town Planning, Principles and practice, John Wiley & Sons, New York, 1976.

Peter Geoffrey Hall, Urban and Regional Planning, Routledge, London, 2002.

E. Henard, Etudes sur les transformations de Paris, Librairies-Imprimeries Runies, Parijs, 1903-1909.

BIBLIOGRAFIE 101

J. Holston, The Modernist City, An anthropological critique of Braslia, The University of Chicago

Press, Chicago, 1989.

E. Howard, Tomorrow: a peaceful path to real reform, Londen, 1898.

G. Jahn, “Chandigarh, l’avenir cinquante ans?”, Architecture d’aujourd’hui, (321):38–39, Maart

1999.

R. Kalia, Chandigarh, The making of an Indian city, Oxford University Press, Oxford, 1987.

S. Khilnani, The idea of India, Farrar, Straus and Giroux, New York, 1997.

A. D. King, Colonial urban development, Culture, social power and environment, Routledge & Kegan

Paul Ltd, Londen, 1976.

A. D. King, Urbanism, Colonialism, and the World-Economie, Routledge, Londen, 1991.

O. H. Koenigsberger, “New towns in india”, The town planning review, 23(2):94–131, Juli 1952.

A. Kumar, Chandigarh, Forty Years after Le Corbusier, Architectura & Natura, Amsterdam.

Prakash en Bhatti M. Sarin, E. Chowdhury, “Chandigarh oggi (chandigarh today)”, Casabella,

52(550):16–25, Oktober 1988.

Helen Meller, Patrick Geddes: social evolutionist and city planner, Routledge, London, 1994.

R. Papillault, “Chandigarh, face son inachvement”, Architecture d’aujourd’hui, (341):14–15, Juli/-

Augustus 2002.

J. Posener, Ebenezer Howard, Gartenstdte von morgen, Verlag Ullstein GMBH, Berlijn, 1968.

V. Prakash, Chandigarh’s Le Corbusier, The Struggle for Modernity in Postcolonial India, University

of Washington Press, Seattle, 2002.

M. Sarin, Urban Planning in the Third World, The Chandigarh Experience, Mansell Publishing

Limited, Londen, 1982.

P. Spear, A history of India, volume II, Penguin Group, Londen, 1978.

L. Spinelli, “Le corbusier e kahn in india - chandigarh, ahmedabad, islamabad, dhaka”, Domus,

(749):80, mei 1993.

Jaspreet Takhar, Proceedings of Celebrating Chandigarh 50 years of the Idea, Chandigarh Perspectives,

Chandigarh, January 1999.

H. Alker Tripp, Town planning and traffic, Edward Arnold, London, 1942.

J. van Eldonk, “Chandigarh-tentoonstelling in delft”, Archis, (52):8–9, Maart 1992.

P. Vollaard, “Chandigarh onder intensive care”, Archis, (1):20–31, 2003.

R. Walden, The open hand: essays on Le Corbusier, MIT Press, Cambridge, 1977.

C. Weeber, “Indian angel”, Archis, (1):32–35, 2003.

BIBLIOGRAFIE 102

A. Wilson, “Le corbusier en inde, un documentaire de manu rewal”, Architecture d’aujourd’hui,

(339):14, Maart/April 2002.

Documents

Chandigarh Indische stad naar westers modellib.ugent.be/fulltxt/RUG01/001/311/980/RUG01-001311980... · 2010. 6. 7. · Chandigarh is een stad in India, ontstaan in 1949 vlak na de