Upload
others
View
0
Download
0
Embed Size (px)
Citation preview
ACTA
APOSTOLICAE SEDIS
COMMENTARIUM OFFICIALE
A N N U S L V I - SERIES I I I - V O L . V I
TYPIS POLYGLOTTIS VATICANIS
M-DCCCC L X I V
j
An. et vol. LVI 31 Ianuarii 1964 (Ser. DI, v. VI) - N. 1
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
LITTERAE APOSTOLICAE
MOTU PROPRIO DATAE
Facultates et privilegia quaedam Episcopis conceduntur
PAULUS PP. VI
PASTORALE MUNUS , cum quo Christus Iesus gravissima coniunxit officia docendi, ad sanctitatem adducendi, ligandi atque solvendi, sacrorum Antistites, licet multis obsaepti impedimentis, praecipuae tamen caritatis editis exemplis omni tempore coluerunt.
Increbrescentibus vero per saeculorum decursum Ecclesiae curis laboribusque, Apostolica Sedes intento semper libentique animo Episcoporum postulationibus respondit, quae ad pastoralem sollicitudinem attinerent, eademque dioecesium Praesules non solum extraordinaria auctoritate et iurisdictione auxit, sed singularibus etiam facultatibus et privilegiis ditavit, quae praesentibus necessitatibus opportune satisfacerent.
Nunc autem, cum ad exitum vergat altera Concilii Oecumenici Vaticani II sessio, cumque Nos nihil optatius habeamus quam Patribus Conciliaribus permagnae existimationis testimonia praebeamus, qua omnes Venerabiles Fratres in Episcopatu prosequimur, eorum vota Nobis visum est libenter excipere, eaque ipsis concedere, quibus simul eorum episcopalis
6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
dignitas in sua luce ponatur, simul pastorale munus efficacius expeditiusque reddatur. Id enim cum officio Nostro Pastoris universalis apprime congruere putamus. Dum vero haec Episcopis magna voluntate impertimus, eos pariter rogamus, ut iidem omnes, cum Christo et Nobiscum, eius in terris Vicario, artissime coniuncti, flagrantisque caritatis afflatu commoti, sollicitudinem illam omnium ecclesiarum (cfr. // Cor. 11, 28), quae Nostros aggravât humeros, leviorem adiutrice sua ipsorum opera efficere studeant.
Quoniam de facultatibus praestantissimis agitur, eas ita concedimus, ut aliis delegari ab Episcopis non possint, praeter quam Coadiutori, Auxiliaribus et Vicario Generali, nisi in singularum facultatum concessione aliud expresse caveatur.
Ad normam autem iuris vigentis, huiusmodi facultates, quas Episcopis residentialibus iure competere declaramus, competunt etiam iure Vicariis et Praefectis Apostolicis, Administratoribus Apostolicis permanenter constitutis, Abbatibus et Praelatis nullius, qui omnes in suo territorio iisdem iuribus et facultatibus gaudent, quae in propriis dioecesibus competunt Episcopis residentialibus. Et quamvis Vicarii et Praefecti Apostolici nequeant Vicarium Generalem constituere, iidem tamen has facultates, de quibus agitur, suo quisque Vicario Delegato legitime delegare valent.
Itaque, omnibus mature perpensis, pro Nostra reverentia atque caritate erga singulos catholicae Ecclesiae Episcopos, motu proprio ac Nostra Apostolica Auctoritate decernimus atque statuimus, ut a die VIII mensis Decembris huius anni MCMLXii i Episcopi statim legitime uti frui valeant facultatibus et privilegiis, quae sequuntur.
I - FACULTATES QUAE IURE EPISCOPO RESIDENTIALI COMPE
TUNT A MOMENTO CANONICE CAPTAE DIOECESIS POSSESSIONIS,
QUAS TAMEN ALIIS, PRAETER QUAM EPISCOPIS COADIUTORI ET
AUXILIARIBUS ATQUE VICARIO GENERALI, DELEGARE NON POTEST,
NISI IN IISDEM EXPRESSE DICATUR.
1. Prorogandi, ex iusta causa, sed non ultra mensem, legitimum usum rescriptorum seu indultorum, quae ab Apostolica Sede concessa fuerint et exspiraverint, quin tempestive preces
Acta Pauli Pp. VI 7
pro eorum prorogatione ad eamdem Apostolicam Sedem missae sint : facta tamen obligatione statim ad ipsam recurrendi pro gratia aut, si petitio iam facta fuerit, pro responsione obtinenda.
2. Concedendi sacerdotibus ut, propter penuriam cleri et iusta de causa, Missam bis diebus ferialibus celebrare possint; et etiam ter diebus dominicis aliisque festis de praecepto, si vera necessitas pastoralis id postulet.
3. Permittendi sacerdotibus, qui bis vel ter Missam celebrent, ut aliquid per modum potus sumant, etsi non intercedat spatium unius horae ante celebrationem Missae.
4. Permittendi sacerdotibus, iusta de causa, Missam qualibet diei hora celebrare et communionem vespere distribuere, servatis de cetero servandis.
5. Concedendi facultatem sacerdotibus visivae potentiae debilitate laborantibus, vel alia infirmitate detentis, Missam votivam Deiparae Virginis aut defunctorum cotidie celebrandi, adhibita, quoties ea indigeant, alterius sacerdotis vel diaconi assistentia, atque de cetero servata Instructione a S. Rituum Congregatione edita die 15 Aprilis 1961.
6. Concedendi eamdem facultatem sacerdotibus omnino caecis, dummodo tamen semper adhibeatur alterius sacerdotis vel diaconi assistentia.
7. Concedendi sacerdotibus facultatem Missam celebrandi extra locum sacrum, sed loco honesto et decenti, numquam autem in cubiculo, super petra sacra, per modum actus ex iusta causa, habitualiter autem solummodo ex causa graviore.
8. Item, concedendi facultatem Missam ex iusta causa celebrandi in mari et in fluminibus, debitis adhibitis cautelis.
9. Concedendi facultatem sacerdotibus, indulto altaris portatilis fruentibus, ut, iusta et gravi de causa, pro petra sacra adhibere valeant Graecorum antimensium, vel linteum, ab Episcopo benedictum, in cuius angulo dextro sint reconditae reliquiae Sanctorum Martyrum, pariter ab Episcopo recognitae, servatis de cetero servandis iuxta rubricas, praesertim quoad tobaleas et corporale.
10. Concedendi sacerdotibus infirmis aut aetate provectis facultatem Missam celebrandi domi, non autem in cubiculo, singulis diebus, etiam festis sollemnioribus, servatis legibus liturgicis, sed cum licentia sedendi, si stare non possint.
8 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale
11. Reducendi ob deminutionem redituum, quamdiu causa perduret, ad rationem eleemosynae in dioecesi legitime vigentis, Missas legatorum, quae sint per se stantia, dummodo nemo sit qui obligatione teneatur et utiliter cogi possit ad eleemosynae augmentum faciendum.
12. Item reducendi onera seu legata Missarum gravantium beneficia aliave instituta ecclesiastica, si reditus beneficii aut instituti insufficientes evaserint ad honestam beneficiarii sustentationem et ad implenda opera sacri ministerii forte beneficio adnexa, vel ad finem proprium eiusdem instituti ecclesiastici congruenter consequendum.
13. Concedendi cappellanis quorumlibet valetudinariorum, brephotropheorum et carcerum facultatem qua, parocho non praesente, fidelibus in periculo mortis constitutis sacramentum Confirmationis administrare valeant, servatis normis a S. Congregatione de disciplina Sacramentorum statutis decreto Spiritus Sancti munera d. 14 Septembris 1946, pro sacerdote administrante Sacramentum Confirmationis.
14. Concedendi confessariis scientia et prudentia conspicuis, facultatem fideles quoslibet absolvendi in actu sacramentalis confessionis ab omnibus censuris, etiam reservatis, exceptis tamen : a) censuris ab homine ; b) censuris specialissimo modo Apostolicae Sedi reservatis; c) censuris quae sunt adnexae revelationi secreti Sancti Officii; d) excommunicatione qua plectuntur sacerdotes omnesque cum illis matrimonium etiam civiliter tantum contrahere praesumentes et actu simul conviventes.
15. Dispensandi, iusta de causa, super ordinandorum defectu aetatis, qui sex integros menses non excedat.
16. Dispensandi super impedimento ad ordines, quo astringuntur filii acatholicorum, quamdiu parentes in suo errore permanent.
17. Dispensandi pro iam ordinatis ad effectum tam Missam celebrandi, quam consequendi et retinendi beneficia ecclesiastica, super quibuscumque irregularitatibus tum ex delicto, tum ex defectu provenientibus, dummodo exinde scandalum ne oriatur et dummodo altaris ministerium rite expleatur, exceptis tamen iis de quibus in can. 985, n. 3 et 4, C. I. C. et praevia
Acta Pauli Pp. VI 9
abiuratione in manibus absolventis, quando agitur de crimine haeresis vel schismatis.
18. Conferendi sacros ordines extra ecclesiam cathedralem et extra tempora, diebus ferialibus non exceptis, si utilitas pastoralis accedat.
19. Dispensandi, ex iusta et rationabili causa, super omnibus impedimentis matrimonialibus gradus minoris, etiam si agatur de matrimoniis mixtis, sed servatis in hoc casu praescriptis cann. 1061-1064 C. I. C.
20. Dispensandi, urgente iusta et gravi causa, super impedimentis mixtae religionis et disparitatis cultus, etiam in casu usus Privilegii Paulini, salvis praescriptis cann. 1061-1064 C. I. C.
21. Sanandi in radice, dummodo consensus perseveret, matrimonia invalida ex impedimentis gradus minoris, vel ex defectu formae, etiam si agatur de matrimoniis mixtis, sed servatis, in hoc casu, praescriptis can. 1061 C. I. C.
22. Sanandi in radice, dummodo consensus perseveret, matrimonia invalida ex impedimento disparitatis cultus, etiamsi invalida quoque sint ex defectu formae, servatis tamen praescriptis can. 1061 C. I. C.
23. Permittendi ut, accedente gravi causa, interpellatio coniugis infidelis ante baptismum partis quae ad fidem convertitur fieri possit; necnon, gravi pariter de causa, ab eadem interpellatione, ante baptismum partis quae convertitur, dispensandi ; dummodo hoc in casu ex processu saltem summario et extraiudiciali constet interpellationem fieri non posse, vel fore inutilem.
24. Reducendi, iusta de causa, obligationem qua Capitula cathedralia aut collegialia Canonicorum quotidie divina officia in choro rite persolvere tenentur, concedendo scilicet ut chorale servitium vel certis tantummodo diebus, vel aliqua solummodo parte definita absolvi possit.
25. Committendi nonnullis Canonicis, pro necessitate, munera sacri ministerii, magisterii, apostolatus explenda cum excusatione a choro, salvo iure percipiendi fructus praebendae, non autem distributiones sive inter praesentes, quae dicuntur, sive cotidianas.
26. Commutandi, ob visivae potentiae debilitatem aut aliam
10 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
causam, eaque durante, officium divinum in cotidianam recitationem saltem tertiae partis rosarii B. Mariae Virginis vel aliarum precum.
27. Deputandi in casibus particularibus, vel ad tempus, Vicarium Generalem aut alium sacerdotem in dignitate constitutum, ad consecranda altaria portatilia, calices et patenas, iuxta formam in Pontificali praescriptam et adhibitis sacris oleis ab Episcopo benedictis.
28. Permittendi clericis minoribus, religiosis laicis, necnon piis mulieribus ut pallas, corporalia et purificatoria prima quoque ablutione extergere possint.
29. xUtendi facultatibus et privilegiis, servato ipsorum ambitu et tenore, quibus Religiones in dioecesi domum habentes gaudent in bonum fidelium.
30. Concedendi sacerdotibus facultatem, qua, ritibus ab Ecclesia praescriptis, stationes Viae Crucis erigere valeant, etiam sub divo, cum omnibus indulgentiis quae huiusmodi pium exercitium per agentibus impertitae sunt. Quae tamen facultas exerceri non potest in territorio paroeciali, ubi sita est domus religiosorum qui ex apostolica concessione privilegio gaudent erigendi Viae Crucis stationes.
31. Admittendi in Seminario filios illegitimos, si qualitates praebeant, quae pro admissione in Seminarium requiruntur, dummodo ne agatur de adulterinis aut sacrilegis.
32. Concedendi licentiam ut, legitima interveniente causa, bona ecclesiastica alienari, oppignerari, hypothecae nomine obligari, locari, emphyteusi redimi possint, et personae morales ecclesiasticae aes alienum contrahere valeant, usque aol eam pecuniae summam, quam nationalis aut regionalis Conferentia Episcoporum proposuerit et Apostolica Sedes adprobaverit.
33. Confirmandi usque ad quintum triennium confessarium ordinarium religiosarum, si ob sacerdotum ad hoc officium idoneorum penuriam aliter provideri nequeat, vel maior religiosarum pars, earum quoque quae in aliis negotiis ius non habent ferendi suffragium, in eiusdem confessarii confirmationem, per secreta suffragia, convenerit: dissentientibus tamen, si velint, aliter providendum erit.
34. Ingrediendi, iusta de causa, intra clausuram pontificiam monasteriorum monialium, quae sita sunt in sua dioecesi, et
Acta Pauli Pp. VI 11
permittendi, iusta et gravi de causa, ut alii in clausuram admittantur^ ac moniales ex ipsa egrediantur: ad tempus vere necessarium.
35. Dispensandi, ad petitionem Superioris competentis, super impedimento quo detinentur admittendi in Religionem, qui sectae acatholicae adhaeserunt.
36. Dispensandi, ad petitionem Superioris competentis, super illegitimitate natalium admittendos in Religionem qui sint sacerdotio destinati, et etiam alios si et ipsi ex praescripto Constitutionum in Religionem admitti prohibeantur. Sed in utroque casu dispensari nequeunt adulterini vel sacrilegi.
37. Condonandi ex toto vel ex parte, ad petitionem Super-rioris competentis, dotem quam afferre debent postulantes admittendae in monasteria monialium vel in aliam Religionem etiam iuris pontificii.
38. Permittendi sodalibus religiosis transitum ab una ad aliam Religionem iuris dioecesani.
39. Dimittendi e dioecesi, urgente gravissima causa, sodales singulos religiosos, si eorum Superior maior monitus prospicere neglexerit, re tamen ad Apostolicam Sedem statim delata.
40. Concedendi, etiam per alios prudentes et idoneos viros, singulis sibi subditis fidelibus licentiam legendi ac retinendi, sub custodia tamen ne ad aliorum manus perveniant, libros et ephemerides prohibita, iis non exceptis quae haeresim vel schisma ex professo propugnent, aut ipsa religionis fundamenta evertere nitantur. Haec autem licentia iis tantum concedi potest qui librorum et ephemeridum prohibitorum lectione indigeant aut ad eadem impugnanda, aut ad proprium munus rite explendum, aut ad studiorum curriculum legitime peragendum.
II - PRIVILEGIA QUAE, PRAETER ALIA IN CODICE IURIS CANONICI
SUIS IN TITULIS ENUMERATA, OMNIBUS EPISCOPIS SIVE RESIDEN
TIALIBUS SIVE TITULARIBUS COMPETUNT AB ACCEPTA AUTHENTICA
NOTITIA CANONICAE PROVISIONIS :
1. Verbum Dei ubique terrarum praedicandi, nisi loci Ordinarius expresse renuerit.
2. Confessiones fidelium, etiam religiosarum, ubique terrarum audiendi, nisi loci Ordinarius expresse renuerit.
12 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
3. Fideles quoslibet ubique absolvendi ab omnibus peccatis reservatis, excepto tamen peccato falsae delationis, qua sacerdos innocens accusatur de crimine sollicitationis apud iudices ecclesiasticos.
4. Fideles quoslibet ubique absolvendi in actu sacramentalis confessionis ab omnibus censuris, etiam reservatis, exceptis tamen: a) censuris ab homine; b) censuris specialissimo modo Apostolicae Sedi reservatis ; c) censuris quae sunt adnexae revelationi secreti Sancti Officii; d) excommunicatione qua plectuntur sacerdotes omnesque cum illis matrimonium etiam civiliter tantum contrahere praesumentes et actu simul conviventes.
Hac facultate Episcopi residentiales pro suis subditis uti possunt etiam pro foro externo.
5. Sanctissimam Eucharistiam in suo oratorio domestico asservandi, dummodo legum liturgicarum praescripta rite serventur.
6. Missam celebrandi iusta de causa qualibet diei hora, et Communionem etiam vespere distribuendi, servatis de cetero servandis.
7. Benedicendi ubique solo signo crucis, cum omnibus indulgentiis a Sancta Sede concedi solitis, rosaría aliasque coronas precatorias, cruces, numismata, scapularia a Sede Apostolica probata eaque imponendi sine onere inscriptionis.
8. Sub unica benedictione erigendi, in ecclesiis et oratoriis etiam privatis aliisque piis locis, stationes Viae Crucis cum omnibus indulgentiis, quae huiusmodi pium exercitium per-agentibus impertitae sunt.
Has facultates, haec privilegia perlibenter Fratribus Nostris in Episcopatu concedimus, ea mente et voluntate, quam supra declaravimus; ut nempe haec demum universa ad decus et ad utilitatem pertineant sanctissimae Christi Ecclesiae, cui Nos Nostraque debemus omnia.
Contrariis quibusvis non obstantibus, etiam speciali mentione dignis.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxx mensis Novembris anno MDCCCCLXIII, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
Acta Pauli Pp, VI 13 \
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Sancta Martha caelestis Patrona deversoriorum Italiae dominorum, mini
strorum mensarumque famulorum, seu « Albergatori e Lavoratori degli
alberghi e delle mense », eligitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — « Hospes eram et collegistis me ))
(Mt. 25, 35) : haec Christi Domini verba, qui se redditurum spondet
unicuique secundum opera eius, quanti sit momenti ea animi virtus,
cui hospitalitatis nomen est inditum, praeclare ostendunt. Atque Ec
clesia, evangelicae legis custos diligentissima, dictis quidem ac multo
magis suis institutis numquam fidelibus desiit suadere hospitem bene
vole humaneque esse excipiendum, ita ut, quod esset apud ethnicas
quoque nationes summo in honore praeceptum, idem unum e misericor
diae officiis fieret germanaeque caritatis indicium haberetur certissi
mum. Neque huiusce vim virtutis nostra aetate excidisse putandum est,
quin immo ob increbescentes inter homines necessitudines, immutatis
socialis convictus modis, dataque praeterea opportunitate itinera etiam
delectationis causa suscipiendi, firmius id munus ac magis necessarium
esse factum dicere non dubitamus. Hodie etenim, locis praesertim ob
caeli amoenitatem bonamque aëris temperationem salubribus, quadam
quasi constituta disciplina plurima inveniuntur deversoria, quae viato
ribus recipiendis quam commodissime sunt instructa, ideoque ad ferian-
dum vel rusticandum aptissima; totque sunt ii qui publico huiusmodi
ministerio dant operam, ut domini vel famuli vel tricliniarii, ut novum
quasi ordinem in hominum societate efficiant. His porro viris caelesti
patrocinio exemplarique nobilissimo — id firmo animi iudicio asseve
r a m i — est opus, ut liberalitati^ speciem suae vitae moribus referant,
omnique insidiarum genere prohibeantur, utque fidem religionemque
constanter retineant. Ad hoc quod attinet, iterum divini Libri pagina suc
currit, in qua mulier quaedam, Martha nomine, humile sed liberale ho
spitium Christo Dei Filio dicitur praebuisse (cf. Lc. 10, 38-40). Illa
quidem « satagebat circa frequens ministerium », atque una cum fratre
et sorore tanti Hospitis gratia, beneficio, alloquio fruita est. Haec autem
secum reputans, Venerabilis Frater Dinus Aloisius Romoli, Episcopus
14 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
dioecesis Pisciensis, cuius finibus urbes et oppida continentur multis
deversoriis domibusque hospitalibus affluentia, scripsit ad Nos, ut No
strae vi potestatis Sanctam Martham eorum, quos supra diximus, civium
ordinis Patronam renuntiaremus. Cui voto libentissime satisfacere sta
tuimus, cum praesertim alii quoque sacrorum Antistites ipsique mode
ratores foederatarum sodalitatum Italicarum rei deversoriae ac volu
ptatis itineribus procurandis, seu, ut aiunt, « Federazione Associazioni
Italiane Alberghi e Turismo », in idem devenerint consilium. Quaprop
ter, omnibus attente perpensis, ex Sacrae Rituum Congregationis con
sulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae
potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum
Sanctam Martham omnibus Italiae deversoriorum dominis et ministris
mensarumque famulis, seu « Albergatori e Lavoratori degli alberghi
e delle mense », caelestem apud Deum Patronam decernimus ac consti
tuimus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, quae coe
tuum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus.
Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas
atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque inte
gros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare
poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudi
candum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quid
quam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive igno
ranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
i mensis Iulii, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
œ HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
II
Beata Maria Virgo, « Nostra Domina a Ss.mo Sacramento » appellata,
caelestis Patrona et Congregationis Presbyterorum et Societatis Ancil
larum a Ss.mo Sacramento eligitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Nomen recens esse, sed rem anti
quissimam professus est, de Nostra Domina a Ssmo Sacramento cum suis
colloquens filiis, S. Petrus Iulianus Eymard, indefatigatos ille divinae
Acta Pauli Pp. VI 15
Eucharistiae Apostolus, cui superiore anno Ioannes Pp. XXIII, Deces
sor Noster imm. rec , caelestes honores decrevit. Singularis enim appel
lationis inventor, ea qua praestabat animi acie, quippe qui cum Deo
coniunctissime viveret, quot et magnificáe et arcanae rationes Virgini
Mariae cum amoris Sacramento intercédèrent penitus perspexerat, ideo
que novum mariali serto titulum honoris quasi gemmam addiderat pre
tiosam. Nonne — ita secum virum illum cogitavisse merito quis arbi-
tretur — ab Ecclesia Eucharistia ut « verum corpus, natum de Maria
Virgine )) salutatur? Nonne Virgo in terrestri suae vitae cursu vivum
fuit tabernaculum Christi Iesu, quem ipsa genuit et adoravit et dedit
et ostendit hominibus? Nonne ergo cuilibet adoratori, in primis vero
sacerdoti, qui tanti Sacramenti administer est constitutus, tamquam
perfecti cultus exemplar eadem Virgo erit habenda et invocanda? His
profecto impulsus causis, Petrus Iulianus religiosis, quas condiderat,
societatibus uberrimum fontem pietatis aperuit, iisque Mariam illo
nomine appellandam, iam moriturus, excelsam Patronam reliquit, idque
mandavit, ut sodales omnes in consectando sui instituti proposito, quod
circa Ssmae Eucharistiae cultum versatur, nomen, personam, virtutem
celebrarent Eius, quae prima Dei Verbum, hominem factum, venerata
esset. Cui legiferi patris praecepto Congregationem Presbyterorum a
Ssmo Sacramento paruisse ac parere novimus probamusque. Nuper autem
dilectus filius Procurator Generalis eiusdem sodalitatis, Supremi Consilii
iussu nomineque omnium religiosarum provinciarum, submisse Nos
rogavit, ut Dominae a Ssmo Sacramento patrocinium sollemni ac publica
ratione probaremus. Nos autem fore confisi, ut religiosi illi viri, adiu
mento ac deprecatione Augustae Deiparae usi, propositam sibi perfec
tionem assequantur et ad apostolicos labores pro Christi regno subeundos
quam maxime accendantur, precibus huiusmodi libenter statuimus
obsecundare. Itaque, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa
scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis
plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Beatissi-
nam Virginem Mariam, «Dominam Nostram a Ssmo Sacramento» appel
latam, principalem et Congregationis Presbyterorum a Ssmo Sacramento
et Societatis Ancillarum a Ssmo Sacramento caelestem apud Deum Pa
tronam constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et pri
vilegiis liturgicis, quae praecipuis coetuum Patronis rite competunt.
Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decer
nentes praesentes Litteras firmas, validas, atque efficaces iugiter exstare
ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ;
16 Acia Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum
plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irri-
tumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis,
auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvui
mensis Septembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
I I I
Beata Maria Virgo, « del Roble » vulgo appellata, principalis caelestis
Patrona archidioecesis Monterreyensis constituitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Impensa religione mariali cives
Monterreyenses et vicinitas teneri perhibentur, siquidem imaginem
almae Deiparae, quae « del Roble » vulgo appellatur, studiose excolunt
idque ab ipsis fere urbis initiis. Nec deest pientissima Mater supplici
plebi, quod munera sua ibidem haud intermisse dilargitur et validissimam
se praebet adiutricem. Quae quidem imago, ut opinio fert a maioribus
accepta, extra moenia parvi tum oppidi, recens conditi, a quadam puella
gregem pascente inventa est in cavo stipite quercus, miro splendore ful-
gentis et odore perfusae suavissimo. Translatam vero in maximum tem
plum, effigiem eadem in arbore tradunt iterum iterumque esse repertam.
Quam ob rem Christifideles, pietatis studio infiammati, eo loco sacram
aedem voto concepto exstruxerunt ; qua procedente tempore deleta, am
plior ecclesia est cura impigra excitata. Quae cum esset prona in ruinam,
praeterito saeculo templum, mole et opere spectabile, Monterreyenses
eiusdem Virginis augustae honori aedificarunt. Ne huius quidem repen
tina strages eorum animos fregit, atque adeo sacrarium, tot laudibus
insigne, sollerter in praesens reiicitur et adornatur. Summa vero cum
fidelium frequentia, summa cum alacritate dies festus, qui est xvni
mensis Decembris, quotannis agitur ad celebrandam Genetricis Dei di
gnitatem atque praesidium. Volens autem huiusmodi pietatem vel maio-
Acta Pauli Pp. VI 17
ribus provehere auctibus, Venerabilis Frater Alfonsus Espino y Silva,
Monterreyensis Archiepiscopus, vota quoque significans cleri populique
suis curis commissi, Nos rogavit, ut Beatam Mariam Virginem, cui
vulgare nomen « del Roble » adicitur cuiusque imago in praedicto tem
plo, Liberianae Basilicae aggregato, est proposita, praecipuam iurisdic
tionis suae Patronam renuntiaremus. Quibus precibus libenti animo
concedentes, Nos e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scien
tia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitu
dine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam
Virginem, « del Roble » appellatam, principalem archidioecesis Mon
terreyensis apud Deum Patronam constituimus ac declaramus, omnibus
additis honoribus et privilegiis liturgicis, praecipuis competentibus lo
corum Patronis. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus,
statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas et efficaces
iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus
sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt,
nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse
ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus,
super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter atten
tari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv
mensis Octobris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOÖNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
IV
Venerabilis Dei Famulus Nuntius Sulprizio, adulescens laicus, Beatus re
nuntiatur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Nuntium salubre afferens huius aeta
tis hominibus, testimonium dicimus pietatis, castimoniae, patientiae, ope
ris christiano animo facti, Nuntius Sulprizio meritis hodie celebratur
praeconiis. Adulescens enim opifex e laicorum ordine et vulgo sollemni
2 - ACTA, vol. VI, n. 1. — 31-1-1964.
18 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Ecclesiae ritu iis accensetur, qui summa gloria, Beatorum Caelitum pro
pria, affluunt. Cuius quidem terrestris incolatus brevi undeviginti anno
rum spatio computatur, sed erat senectus mentis immensa; 1 palmam vic
toriae tulit, qui in palaestram vix erat ingressus : mirentur viri, non de
siderent parvuli;'2' non igitur spes eorum infringatur, qui ab innocentia
Famuli Dei se longius confitentur abesse, habent, quem sequantur, paeni
tentem ; habent, cuius fortitudinem imitentur, qui aerumnis premuntur ;
habent, de quo capiant exemplum, qui labori insudant, maxime e subole
iuventutis, ut vitae rationibus consulant. Italia, filiorum sanctimoniae
laude illustrium parens fecunda et altrix, quae Aloisium Gonzagam, Ga
brielem a Virgine Perdolente, Dominicum Savio quasi candidos flagran-
tesque protulit flores, hoc quoque suavissimum edidit germen. Humilis
sutor Dominicus Sulprizio eiusque uxor Dominica Rosa Luciani, tenui
laborantes fortuna sed christianae vitae divitiis locupletes, filium sibi die
tertia decima mensis Aprilis anno millesimo octingentesimo septimo deci
mo natum in remoto pago Aprutino Pesculo Sampsonisco, eadem die, do
minica in albis, christianae familiae per regenerationis lavacrum inse
rendum curarunt. Tunc Nuntii nomen ei est impositum ob religionem
augustae Virginis Mariae, quae ab angelo salutata mirabile nuntium se
Dei Matrem fore accepit. Domestica usus disciplina, pietatis didicit
rudimenta et, tertium agens annum, iam chrismate sancto fuit inunctus.
Sed ei non diu riserunt parentes : pater enim, pauperis domus praesi
dium, immatura morte mox est ademptus, qua de causa mater ad secun
das transiit nuptias. Nec multo post, cum sortitus esset vitricum aspe-
rum, tenellus pusio, carissima parente e vivis erepta, maternis est de
stitutus blanditiis. In tanto luctu iacèntem pupillum piissima avia,
Anna Rosaria, curis amantibus fovit ; at brevi iterum lumen, quo par
vulus calefiebat, est exstinctum; illa enim defuncta, Nuntius veluti
tertio est redditus orphanus. Memoria eiusdem egregiae mulieris, quae
eum ad cultum divinum virtutisque exercitationem studiose induxit,
semper menti eius haerebat. Quem postea, anno millesimo octingente
simo vicesimo sexto, domum suam receptum avunculus, faber ferrarius,
vir saevus et violens, duriori pro aetate operi in officina addixit, impe
diens, ne inchoatis se dederet litterarum disciplinis, cibo victuque eum
fraudans necessario, conviens obruens, afficiens plagis. Cuius iussu puer,
1 Cfr. Off. S. Agnetis. 2 Cfr. S. Ambros., De virg. I, 2; V.L. 16, 200.
Acta Pauli Pp. VI 19
nimio pondere onustus, per montium salebrosos calles hieme gelida ac
nivosa enitebatur, ut ferra iis, qui mandaverant, traderet. Quae omnia
sine ulla querimonia quin immo patienti hilarique animo pertulit, qui
nullum apud homines inveniebat solacium, sed unum sibi patrem esse
Deum sentiebat. Tamen improbo labore vires eius attritae sunt et crus
carie infestatum, ita ut baculo inniti cogeretur. Augebant malum scin-
tillae e ferro candefacto erumpentes, quae nudos pedes miseri tironis
opificis verberabant. Nihilominus crudelis erus, nullam levationem
concedens, ut infirmus fabrilia tractaret, imperavit. Cum quadam die
vulnus in fonte purgaret, infortunatus adulescentulus a mulieribus
aquam haurientibus vestesque lavantibus est petitus lapidibus, quod
lympham inquinaret. Aufugit ille anhelitum ducens et populare cecinit
carmen (( Vivat Maria )). In devium locum, quo tunc se abdiderat quique
« Ripa rubra » appellabatur, saepe in posterum redibat, ut in parvo
puteo ulcus ablueret et, abstractus ab hominum frequentia, totum se
piis precibus cum Deo coniungeret. Tandem avunculus sibi persuasit
puerum corpore exhausto et e vulnere verminoso laborantem, quod ossa
ipsa erodebat, nihil sibi utilitatis praebere. Quam ob rem is in publicum
valetudinarium Aquilanum est deductus, ubi aliquandiu, pacis per-
fruens bono, decubuit. Sed, cum vulnus insanabile esse medici pronun-
tiassent, inde dimissus, in patrium pagum revertit, ubi non a miserente
sui familiari est exceptus sed a maledicta in se congerente avúnculo.
Nuntius vero, immensis doloribus obnoxium Christum considerans, se
non merere putavit, ut loco meliore haberetur, et in hanc est locutus
sententiam : « Paulum refert me cruciatu divexari, dummodo animam
meam possim salvare ». Itaque ad sanctimoniam celeri gradu contendit,
qui crucis mysterium penitus habebat comprehensum, adeo ut recte in
eum cadant haec verba Divini Magistri : Confiteor tibi, Pater, Domine
caeli et terrae, quia abscondisti haec a sapientibus et prudentibus, et
revelasti ea parvulis.3 Tandem patruo Francisco Sulprizio auctore, qui
Neapoli faciebat stipendia, lacrimabili statui Famuli Dei est aliquo
modo prospectum ; nam rogatus ab illo Felix Wochinger, praefectus
militum, vir caritate spectatissimus, infelicium hospitium, ea in urbe,
infelici iussit patere. Nuntius igitur, avúnculo fabro supremum osculum
ferens et gratias agens — mireris sane adulescentis animum simplicem
et iniuriarum immemorem — anno millesimo octingentesimo trigesimo
Matth. 11, 25.
20 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
secundo Neapolim se contulit, ut se in valetudinarium Sanctae Mariae
a populo, degli Incurabili vulgo appellatum, in quo infirmi egeni dege
bant, reciperet. Ibi pietatis, patientiae, caritatis, studii salutis alienae
specimina dedit rarissima. Quis enim verbis exprimere potest, quanto
dilectionis ardore incensus Deum amaverit et interdiu noctuque, sevo
cata etiam a corpore mente, sit precatus, quanta cum laetitia spirituali
ibi Eucharisticum epulum sumpserit primum eoque pasci perrexerit,
quanta cum sedulitate Virginem Matrem omnibus coluerit officiis filii?
Immutabili cum aequitate aegritudinis molestias tolerans, munus etiam
quoddam apostolicum obiit, id est solator exstitit iis, qui erant doloris
consortes. Videres ergo claudum iuvenem lectos circumeuntem, ut af
flictorum erigerei animos, religionis neglegentes ad caelestem Patrem
reduceret, peccatores ad paenitentiam agendam componeret, iis, quibus
opus erat, remedia porrigeret et quovis ministerio etiam humillimo in
serviret. Quidquid doni a patrono suo, exercitus praefecto, acceperat,
volens distribuit, ut inops inopum sublevaret miseriam. Sua aliorumque
deflens admissa, castigationibus ultro susceptis in se animadvertit nihil
que iam praeter sanctitatem expetivit; castimoniae decus servans illi-
batum, odorem Christi quoquoversus sparsit, ita ut (( sanctum » eum
passim voeitarent. Ingravescente morbo, quo dolores immensum auge-
scebant, Famulus Dei in Aenaria insula aliquandiu est moratus, ut
salubris fontibus aquae corpori mederetur; sed cum nihil profecisset,
Neapolitanum illud hospitium, divinae voluntati se plane permittens,
repetiit. Praefectus deinde militum, non solum ut efiicientiorem cura
tionem adhiberet pupillo, sed etiam ut hoc exemplum virtutis praesens
continenter intueretur, in (( Arcem Novam )) seu (( Andecavinam », opere
rebusque gestis nobilem et caerulei maris prospectu amoenam, ubi ipse
habitabat, eum traduxit. Qui iis in aedibus coepit meliusculus esse, ita
ut spes affulgeret eum e morbo esse evasurum. Cum in Aenaria insula,
qua saepius valetudinis causa est missus, aliquid temporis transigerei
iterum, ad sacerdotium ardentius aspiravit et linguae Latinae studia
exercuit ingenio facili, sibi proponens austerioris vitae instituto in reli
giosa familia sese astringere. Tamen vehemens aegritudo rursus eum
oppressit. In Arcis illius cubiculo sibi attributo coram imagine Iesu
Infantis et almae Deiparae precationibus faciendis horas duxit permul
tas, ita ut milites aliique « claudicanteni puerum sanctum » communi
extollerent laude. Servorum etiam animos, quorum incuriam atque
despectionem, assuetus Christi dolores in se effingere, mitissime ferebat,
Acta Pauli Pp. VI 21
sibi conciliavit. Sed, muneribus supernaturalibus pollens, cui vires
naturae fere nullae suppetebant, et in caelo defixus, qui saeculi sordes
non noverat, ad exoptatam illam sedem supernam iam properavit. Cum
ingens vis morbi eum esset adorta, ita ut nullus requiei locus, nulla
motus ei daretur facultas, medicae artis periti crus amputandum esse
censuerunt; cui quidem rei fidelis Dei Famulus haudquaquam obnisus,
vitae tamen exitum sibi instare praesensit. Non temperabant a lacrimis,
quotquot eum tum aspiciebant doloribus excruciatum sed animo tran
quillo et pacato Iesu amplexum praestolantem. Die igitur quinta men
sis Maii, Deiparae Virgini sacri, anno millesimo octingentesimo trige
simo sexto, Eucharistica dape summa cum pietate refectus, lectissimus
adulescens brevis aevi vitam ea in urbe univit, ut sempiternam eamque
beatissimam in caelo inchoaret ; lumina clausuras, haec effatus est verba
suprema : « Beata Maria Virgo ! Videte quam pulchra sit »! — et
angelus ad angelos evolavit. Funus « claudicantis pueri sancti » populus
Neapolitanus perfrequens est prosecutus, qui singularem virtutem illius
mira alacritate praedicavit. Hac fama in dies percrebrescente, quam
Deus miraculis visus est comprobare, Causa de Beatorum Caelitum
honoribus Famulo Dei decernendis coepta est agi, atque post ordinarios,
quos vocant, processus, Commissio introductionis Causae a Pio Pp. IX,
Decessore Nostro rec. mem., die quarta decima mensis Iulii anno mille
simo octingentesimo undesexagesimo obsignata. Apostolicis deinde in
quisitionibus absolutis, de virtutibus theologalibus et cardinalibus Vene
rabilis Nuntii Sulprizio est disceptatum; quas, omnibus perspectis et
expensis, a Famulo Dei heroum in modum cultas esse Leo Pp. XIII,
item Decessor Noster, die vicesima prima mensis Iunii anno millesimo
octingentesimo nonagésimo primo edixit. Exercita deinde quaestione de
miraculis, quae, eiusdem nomine invocato, a Deo ferebantur patrata,
omnique re in suetis comitiis diligenter exquisita, Ioannes Pp. XXIII,
lato Decreto die septima mensis Martii hoc anno millesimo nongente
simo sexagesimo tertio, de duobus pronuntiavit constare. Unum igitur
superfuit discutiendum, num Famulus Dei inter Beatos Caelites tuto
foret recensendus. Quod quidem factum est ; Purpurati enim Patres
sacris Ritibus tuendis praepositi, Praelati Officiales Patresque Consul
tores id fieri posse cunctis sententiis affirmarunt. Quorum exceptis suf
fragiis Deoque enixis adhibitis precibus, Nos die sexta mensis Septem
bris anno millesimo nongentesimo sexagesimo tertio ad Venerabilis
Famuli Dei Nuntii Sulprizio sollemnem Beatificationem tuto procedi
22 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
posse ediximus. Quae cum ita sint, Nos, vota Christifidelium, maxime
ex Italia, implentes, harum Litterarum vi et auctoritate Nostra Aposto
lica facultatem facimus, ut Venerabilis Famulus Dei Nuntius Sulprizio,
adulescens laicus, Beati nomine in posterum appelletur, eiusque corpus
et lipsana, seu reliquiae, non tamen in sollemnibus supplicationibus defe
rendae, publicae Christifidelium venerationi proponantur, atque etiam,
ut eiusdem Beati imagines radiis decorentur. Praeterea eadem aucto
ritate Nostra concedimus, ut de illo quotannis recitetur Officium de Com
muni Confessorum non Pontificum cum lectionibus propriis per Nos
approbatis, et Missa de eodem Communi cum orationibus propriis appro
batis celebretur iuxta Missalis et Breviarii Romani rubricas. Huiusmodi
vero Officii recitationem Missaeque celebrationem fieri dumtaxat largimur
in dioecesi Pinnensi-Piscariensi, cuius intra fines Beatus ipse ortus est,
et in archidioecesi Neapolitana, in qua diem obiit supremum, ab omni
bus Christifidelibus, qui horas canonicas recitare teneantur, et, quod
ad Missas attinet, ab omnibus sacerdotibus, ad templa seu sacella, in
quibus Beati eiusdem festum agatur, convenientibus. Largimur denique,
ut sollemnia Beatificationis Venerabilis Nuntii Sulprizio, servatis ser
vandis, praedictis in templis seu sacellis celebrentur, diebus legitima
auctoritate statuendis, intra annum postquam sollemnia eadem in Sa
crosancta Patriarchali Basilica Vaticana fuerint peracta. Non obstan
tibus Constitutionibus ed Ordinationibus Apostolicis ac Decretis de
non cultu editis ceterisque quibuslibet contrariis. Volumus autem, ut
harum Litterarum exemplis, etiam impressis, dummodo manu Secreta
rii Sacrae Rituum Congregationis sint subscripta eiusdemque Congre
gationis sigillo munita, etiam in iudicialibus disceptationibus eadem
prorsus fides adhibeatur, quae Nostrae voluntatis significationi, hisce
ostensis Litteris, haberetur.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die r
mensis Decembris, dominica I Adventus, anno MCMLXIII, Pontificatus
Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
Acta Pauli Pp. VI 23
EPISTULA
Ad Rev.mum P. Mauritium Quéguiner, Moderatorem Generalem Societatis
Parisiensis missionum ad exteras gentes, tertio saeculo volvente ab eadem
Societate constituta.
PAULUS PP. VI
Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Ad Ecclesiam,
quae nunc cum maxime menti obversatur, quod Concilium Oecumeni
cum Vaticanum Secundum diligenter in eius inquirit mysterium, perti
net, ut vim vigoremque suum explicet et salutis nuntium ad quam plu
rimos homines perferat. Est ergo suapte natura missionalis, cuius
Caput, Iesus Christus, praecepit : Euntes in mundum universum prae
dicat e Evangelium omni creaturae.1
Inter Instituta vero, quae, Ecclesia iubente, moderante, hoc manda
tum dominicum exsequi peculiari ratione sibi proposuerunt, Societas
Parisiensis missionum ad exteras gentes, cui tu, dilecte fili, praees, non
obscurum obtinet locum. Quod ab ea condita tria in praesenti saecula
explentur, tibi tuisque sodalibus merito praebet laetitiae causam, Nobis
vero occasionem vobis gratulandi et opus per hoc temporis spatium
egregie patratum cum laude agnoscendi.
Crevit ex parvo, ut fieri consuevit, Societas vestra, id est e Semi
nario Lutetiae Parisiorum anno MDCLXIII propter hoc tantum constituto,
ut Evangelio inter ethnicos disseminando idonei pararentur praecones.
Cui incepto, tunc temporis novo, Sacrum Consilium nomini christiano
propagando favit, normas de re missionali edens, quas sapientissimas
esse rerum usus probavit; atque adeo ab ea Sacra Congregatione vos
veluti ortum ducere existimatis.
Postea, difficultatibus constanti animo evictis, Societas ista laetis
est aucta incrementis, quod attinet sive ad sodalium numerum sive ad
opera, quae exercentur. Amplissimam sane fructuum copiam, Deo pro-
pitio largiente, colligere per tria haec saecula datum est vobis, quippe
qui Fidem in longinquas regiones, Asiae praesertim, inferre et illatam
firmare studueritis.
Hoc vero imprimis laudi est vobis habendum, quod ab ipsis Socie
tatis initiis et ex eius instituto estis annisi, ut ex autochthonibus seli-
1 Marc. 16, 15.
24 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
geretis, quos ad sacrum sacerdotii munus obeundum invenissetîs idoneos,
et ad id compararetis. Quam sagaciter, sollerter, fructuose rem eiusmodi
sitis persecuti, posteriora tempora, maxime haec, quibus vitam transi
g i m i , testantur. Ut sinceri Ecclesiae filii et Evangelii nuntii eo prae
terea contendistis, ut in regionibus missionali labore excolendis viam
panderetis sacrae hierarchiae rite constituendae. Nec ignoramus Chri
stifidelium animos in patria vos incendisse ad praeclaram causam divini
verbi ethnicis annuntiandi, siquidem consociatio pro missionibus preces
fundentium opemque iis ferentium a vobis est instituta, quam Pius VII ,
Decessor Noster, approbavit, vestroque auxilio aliae provectae sunt
sodalitates huiusmodi.
Vobis autem summae ducitur laudi, quod plures socii vestri sanguine
effuso Fidem asseruerunt, ex quibus novem Beatorum Caelitum honoribus
sunt decorati. Licet igitur haec S. Augustini verba non immerito ad eos
trasferre : Mortui sunt martyres, multiplicata est magis Ecclesia, crescit
per omnes gentes nomen Christi.2
Paterna autem caritate vos complectentes, in huius anniversariae
memoriae gaudiis, rogamus, ut eximiam hereditatem a maioribus tradi
tam, integram servetis, et necessitatum horum temporum rationem ha
bentes, quantum fieri potest, augeatis. Assidua vobis cura erit, ut Sedi
Petri, cui pascendas oves Dominus commendavit, fideliter in posterum
quoque inhaereatis, et Ecclesiae Sanctae gregisque Christi emolumenta,
vestris etiam commodis posthabitis, consectemini.
Novimus Episcopos Galliae, in publicum Conventum congregatos,
permagna vobis attulisse adiumenta usque ad aetatem, qua ea in regione
facta est rerum conversio. Expedire ergo videtur, ut cum hodierno Coetu
sacrorum Antistitum Galliae, qui in rem etiam missionalem cogitationes
et curas intendit, agatis, quo efficientius officio pastorali vestro satisfacere
possitis, nihil tamen detrahentes de oboedientia, qua estis Consilio
nomini christiano propagando obstricti. Nec dubitamus, quin sacris
Pastoribus earum regionum, ubi in proferendis finibus Regni Christi
desudatis, deservituri sitis immutato cum studio, quod scilicet aliena
commoda quaerit, propria neglegit.
Ut iam supra significavimus, pia industria vestra in Asiam, amplis
simam omnium continentem, excurrit. Cuius momentum non est qui
ignoret, siquidem frequentissima est incolarum numero, qui continenter
accrescit, civili cultu eoque vetustissimo excellit, ingeniis ad divina pro-
2 Enarr. in Ps. 40, 1 ; P. h. 36, 454.
Acta Pauli Pp. VI 25
clivibus est insignis, nunc vero, novo quodam impulsu in recónditas disci
plinas, artes technicas aliasque vitae utilitates vehementius fertur. Ut
hae immensae spatiis regiones Ecclesiae Dei adiungantur, omni est ope
allaborandum, quamvis difficultates gravissimae obstare videantur. Flam-
mescat igitur his in saecularibus sollemnibus ardor apostolicus vester
vosque adducat, ut in tanti ponderis rem vitam omnem impendatis.
Haec agentes institutum vestrum integrum servabitis vosque veros
praebebitis alumnos et ministros Ecclesiae, quae vos genuit, aluit, vobis
fidem habet multumque sperat de vobis : hanc matrem vestram, tam
quam supernam Ierusalem sanctam civitatem Dei, honorate, diligit e,
praedicate.3
Nos denique, qui per hanc epistulam faustam celebrationem istam
aliquo modo participare voluimus, tibi, dilecte fili, sodalibus Societatis,
cui moderaris, eiusque adiutoribus, omnibus denique, qui sollemnibus ob
eam anniversariam memoriam agendis intererunt, Benedictionem Aposto
licam, paternae voluntatis Nostrae testem ac supernorum munerum auspi
cem, libenter in Domino impertimus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die III mensis Decembris,
anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
ALLOCUTIONES
I
Habita in Basilica Vaticana, Clero et Christifidelibus adstantibus, iis prae
sertim qui e regione Aprutina et Campana Romam peregrinati sunt, ut
sollemni ritui beatificationis Ven. Famuli Dei Nuntii Sulprizio interessent. *
Oggi si conclude felicemente una causa di beatificazione, che si
protrae da oltre un secolo, ma che la fama di santità dalla quale il nuovo
Beato, Nunzio Sulprizio, in vita ed in morte fu subito circondato, aveva
già positivamente risolto.
Nunzio Sulprizio chiudeva santamente la sua vita mortale a Napoli,
3 A u g . , Sermo 214, 11; P. L. 38, 1071. * Die 1 Decembris mensis a. 1963.
26 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
il 5 maggio 1836, a soli diciannove anni. Fin dal luglio 1859 Pio IX lo
dichiarava venerabile emanando il Decreto, che introduceva il processo
ora giunto a buon termine, mentre nel 1891 Leone XIII riconosceva
eroiche le virtù del giovane abruzzese e ne associava la figura a quella
di San Luigi Gonzaga, nella memoria del terzo centenario della morte
di questo Santo, per la devozione di Nunzio Sulprizio verso di lui, e per
la breve età, in cui si compì per entrambi il ciclo degli anni terreni :
diversissimi nell'aspetto storico e sociale, i due giovani recano alla
Chiesa la gioia e la gloria d'una somigliante virtù, quella della santità
giovanile.
Gode di questa proclamazione la terra d'origine del nuovo Beato,
l'Abruzzo, terra feconda di Santi, illustre e venerabile per la pietà tradi
zionale del suo popolo, pronto ad esprimere in canti, in riti, in costumi
l'emozione commossa ed austera della sua anima religiosa. Gode spe
cialmente la diocesi, in cui Nunzio Sulprizio ebbe i natali, quella di
Penne-Pescara, che siamo lieti di vedere qui degnamente rappresentata
dal suo zelante Pastore, circondato dalle Autorità, dal Clero, dalle asso
ciazioni di quella stessa diocesi e da alcune migliaia di fedeli, di là
venuti per acclamare con fierezza e con compiacenza il nuovo fratello
celeste. Gode parimente Napoli, dove il Beato terminò il suo breve pel
legrinaggio terreno, e dove la festa del Beato Vincenzo Romano, che
abbiamo testé elevato all'onore degli altari, si unisce a quella di questo
nuovo suo « figlio d'acquisizione ». Salutiamo cordialmente questi cari
Abruzzesi e Napoletani, e facciamo voti che la loro fortunata naturale
parentela con così degni rappresentanti delle loro regioni si traduca
in parentela spirituale, nella imitazione delle virtù cristiane di quelli.
Questo Nostro augurio Ci obbliga ad accennare agli aspetti caratte
ristici della vita che la beatificazione, oggi decretata, offre al culto e alla
imitazione della Chiesa. E, come si sa, tali aspetti sono principalmente
due ; quello offerto dalla corta durata della vita del Beato Nunzio Sul
prizio, e quello che sembra delineato dal fatto che egli fu, per alcuni
tristi e duri anni della sua adolescenza, operaio, un povero e semplice
apprendista in una squallida officina di fabbro ferraio. Giovane ed
operaio, ecco il binomio che sembra definire il nuovo Beato ; ed è bino
mio di tale splendore e di tale importanza, che basta per riempire d'in
teresse la breve e scolorita biografìa di lui.
Nulla diciamo ora di questa biografia, anche perchè pensiamo che
per la sua brevità e per la sua semplicità, se già non fosse da tutti cono-
Acta Pauli Pp. VI 27
sciuta, potrà esserlo assai facilmente. Ci preme invece, con questo sguardo
complessivo e fugace, assicurarci che quelle due prerogative di Nunzio
Sulprizio — d'essere giovane e d'essere operaio — sono associabili alla
santità. Può un giovane essere Santo? Anzi più interessante ancora sarà,
se riusciremo a scoprire che questo caro nostro eletto non solo fu degno
di beatificazione quantunque giovane e quantunque operaio, ma proprio
perché giovane e perché operaio.
Qui bisogna, una volta ancora, ricordare quali siano oggi le nostre
condizioni di spirito, quando presumiamo (e Dio voglia che sia abituale
a noi questa non riprovevole presunzione!) conoscere, cioè misurare,
quei tipi umani singolari, anzi eccezionali, che chiamiamo Beati o Santi.
Se bene osserviamo, quando studiamo con l'interesse della psicologia
moderna la loro vita, noi inconsciamente studiamo la nostra. I Beati,
i Santi, gli Eroi, i Perfetti oggi ci servono di specchio per conoscere
noi stessi. Il loro culto ci educa ad uno studio su l'uomo, sulla storia,
sulla coscienza umana, di tale efficacia e penetrazione che basta di per sé
a raccomandarlo come provvido e sapiente. Lo studio della santità vis
suta ci porta alla scoperta delle manifestazioni umane più alte e più
caratteristiche, e perciò più degne di attenzione e di assimilazione. Ed
è uno studio meraviglioso, perché, da un lato, riscontra negli eletti
proposti alla nostra venerazione e alla nostra imitazione una fondamen
tale identità : la natura umana. Si isti et istae, cur non ego? viene spon
taneo di esclamare con S. Agostino ; e di tale studio mette in evidenza un
unico principio di perfezione, il quale può essere a tutti comune, la
grazia, che orienta la nostra vita verso un unico archetipo, Gesù Cristo,
come c'insegna S. Paolo, là dove dice che i Santi, i chiamati da Dio alla
salvezza, debbono (( essere conformi all'immagine del Figlio suo )>.x E da
un altro lato lo studio agiografico ci mostra che tutti i Santi sono diffe
renti gli Uni dagli altri. Ciascuno è distinto e ciascuno ha una sua incon
fondibile fisionomia ; ognuno dimostra uno sviluppo proprio, in un certo
senso libero e originale, della propria personalità; è ancora S. Paolo,
che ce lo ricorda : (C una stella differisce per il diverso splendore da
un'altra stella )). 2
Ed ecco allora perché noi oggi siamo tanto proclivi a dare all'eletto
un nome che a noi lo avvicini e dagli altri Santi lo distingua ; una qua
lifica che lo faccia entrare nelle nostre categorie sociali o psicologiche,
1 Rom. 8, 29. 2 1 Cor. 15, 41.
28 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ed insieme lo separi da altre forme della vita umana. Vogliamo trovare
nei Santi dei colleglli, diciamo così, qualificati ; una santità astratta e
generica oggi meno ci attrae ; la vogliamo definire con termini concreti,
nostri, e inconfondibili.
Perciò è sembrato facile e felice ai biografi di Nunzio Sulprizio chia
marlo giovane e chiamarlo operaio. Questa nomenclatura gli assicura
due strette parentele con la vita del nostro tempo, nella quale il giovane
ed il lavoratore occupano posizioni rappresentative ed operative di prima
importanza.
E l'elogio del nuovo Beato potrebbe fermarsi qui; ed avrebbe titoli
indiscutibili e stupendi per essere ascoltato da voi, giovani, da voi,
operai.
Nunzio Sulprizio dirà a voi, giovani, come la vostra età è stata da
lui illuminata e santificata ; egli è una gloria vostra. Egli vi dirà come
la gioventù non dev'essere considerata l'età delle libere passioni, delle
inevitabili cadute, delle crisi invincibili, dei pessimismi decadenti, degli
egoismi ammirabili ; egli vi dirà piuttosto come l'essere giovani è una
grazia, è una fortuna. S. Filippo ripeteva : beati voi, giovani, che avete
tempo di far bene. È una grazia, è una fortuna essere innocenti, essere
puri, essere lieti, essere forti, essere pieni di ardore e di vita, come ap
punto sono e dovrebbero essere gli uomini che ricevono il dono dell'esi
stenza fresca e nuova, rigenerata e santificata dal Battesimo ; ricevono
un tesoro che non va sciupato follemente, ma conosciuto, custodito, edu
cato, sviluppato, e rivolto a produrre frutti vitali, benefici per sé e per
gli altri. Egli vi dirà che nessuna età come la vostra, giovani, è idonea
ai grandi ideali, ai generosi eroismi, alle coerenti esigenze di pensiero e
di azione. Egli v'insegnerà come voi, giovani, potete rigenerare in voi
stessi il mondo in cui la Provvidenza vi ha chiamato a vivere, e come
tocca a voi, per primi, consacrarvi alla salvezza d'una società che ha
appunto bisogno di animi forti e impavidi. V'insegnerà la suprema
parola di Cristo, essere il sacrificio, la croce, la salvezza nostra e del
mondo. I giovani comprendono questa suprema vocazione.
Ed a voi, lavoratori, questo povero e sofferente vostro collega porta
un messaggio di molti capitoli. Dice il messaggio di Nunzio Sulprizio
beatificato, innanzi tutto come la Chiesa pensi a voi, come abbia di voi
stima e fiducia, come veda nella vostra condizione la dignità dell'uomo
e del cristiano, come il peso stesso della vostra fatica sia titolo per la
vostra promozione sociale, e per la vostra grandezza morale. Dice ancora
il messaggio di Nunzio Sulprizio come il lavoro abbia sofferto, e come
Acta Pauli Pp. VI 29
tuttora abbia bisogno di protezione, di assistenza e di aiuto per essere
libero ed umano, e per consentire alla vita la sua legittima espansione.
Vi dirà ancora come il lavoro non possa separarsi da quel suo grande
complemento, che è la religione : è la religione che dà la luce, cioè le
ragioni supreme della vita e che determina perciò la scala dei veri valori
della vita stessa ; è la religione che dà il respiro, cioè l'interiorità, la pu
rificazione, la nobiltà, il conforto alla fatica fisica e all'attività profes
sionale ; è la religione, che umanizza la tecnica, l'economia, la socialità ;
è la religione, che fa grandi e buoni e giusti e liberi e santi gli uomini
laboriosi. E allora Nunzio Sulprizio vi dirà come sia ingiusto privare la
vita del lavoratore della sua superiore nutrizione ed espressione spiri
tuale, ch'è la preghiera ; vi dirà come nulla sia più nocivo per il vostro
spirito, per la vostra vita familiare e sociale che ignorare Cristo, nulla
di più indebito e pericoloso e fatale che dichiararsi a Lui, il grande Ami
co, indifferenti o ostili ; e come nessuno infine sia chiamato ad essergli
vicino, ad accogliere il suo vangelo e a godere della sua salvezza più
d'un lavoratore dal cuore forte e onesto.
Potrebbe, dicevamo, fermarsi la nostra lode del nuovo Beato, fer
marsi a questo duplice riconoscimento, che vede associata la santità al
fatto ch'egli era giovane e fu lavoratore. I suoi biografi si sono infatti,
per lo più, accontentati di questa bella apologia.
Ci sia concesso di notare, con coloro che hanno studiato più addentro
la vita di questo umile servo di Dio, come tale apologia sia suscettibile
di approfondimenti, i quali ci porterebbero a riconoscere in Nunzio
Sulprizio aspetti nuovi, appena avvertiti nelle narrazioni ordinarie
della sua breve esistenza, ma forse più penetranti, più misteriosi e più
reali; anche perché qualcuno potrebbe osservare che la qualifica di
giovane conviene a Nunzio Sulprizio piuttosto per la breve durata della
sua vita, che per lo spirito proprio d'un giovane ; e quella di operaio non
presenta che elementi parziali della psicologia e della problematica del
lavoratore moderno.
E non sarà difficile scoprire nel Beato, che oggi la Chiesa propone
alla nostra considerazione, temi fecondi e profondi di studio e di simpatia.
La sua infanzia, ad esempio, orfana e povera, segnata da tanta tri
stezza, non ci invita alla meditazione immensa, conturbante per chi
non è della scuola di Cristo, sul mistero del dolore innocente? e come da
un'infanzia, sulla quale dev'essersi accumulato il senso pesante della
solitudine, della miseria, della brutalità, non è scaturita, come di solito
30 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
avviene, una psicologia malata e ribelle, un'adolescenza insolente e cor
rotta? come mai tutta questa vita giovanile infelice e mancata fiorisce
fin dai primi anni in innocente, paziente e sorridente bontà? Poi v'è il
problema fondamentale della sua religiosità : donde una pietà così viva,
così sicura, così perseverante, così personale? basta a spiegarla quel po'
d'educazione religiosa che poteva dare a quel tempo una parrocchia
abruzzese perduta sui monti? o vi è una religiosità di popolo, connatu
rata ed inconscia, che in Nunzio Sulprizio si manifesta con ingenua
pienezza? ovvero fu grande maestra l'umile nonna paesana, ch'ebbe
cura per alcun tempo dell'orfano e senza forse saperlo svelò a quell'animo
sofferente e sensibile le prime note del divino colloquio? Eesta davvero
da esaminare la formazione religiosa del giovane illetterato ; e può darsi
che l'esame ci porti a riconoscere la ricchezza spirituale della tradizione
religiosa locale, ch'è poi quella di gran parte della gente italiana, tra
dizione tanto degna di rispetto, anche se talora manifestata in forme ora
discutibili di culto popolare. E può darsi ancora, e sarà la scoperta
migliore, che ci capiti di avvertire l'azione del divinò Maestro invisibile,
che, come in molte altre vite di Santi s'incontra, fa lui dell'anima pura,
e iniziata dal dolore al raccoglimento, l'alunna privilegiata, che non dai
libri, non dalla voce di maestro esteriore, ma da certa nascente scienza
interiore impara le verità della fede ed i misteri del regno di Dio. Così
vi sarà il problema della capacità di questo giovanetto malato e infelice
a capire oltre il proprio bisogno quello degli altri, oltre il proprio dolore
il dolore altrui.
La pazienza, la mansuetudine, la carità premurosa e servizievole di
questo adolescente incurabile e zoppicante si possono, sì, narrare e de
scrivere ; la comparsa d'un Colonnello dal cuore d'oro fa grande figura
nella sua breve storia ; ma, umanamente parlando, quella bontà resta
inesplicabile; essa ci avverte cioè che anche qui siamo davanti al segreto
dell'ottimo Nunzio, il segreto che appunto noi cercavamo, quello della
sua santità.
Così che, se la glorificazione, che oggi celebriamo di questa singolare
virtù, davvero ci appare meritata e a noi stessi esemplare e benefica,
sarà bene fare amicizia con questo caro Beato, e pensare umilmente
come dobbiamo avvicinare la sua celeste conversazione e come possiamo
seguire anche noi il suo terrestre itinerario.
Con questi voti, invocando l'intercessione di Nunzio Sulprizio e a lui
tributando l'omaggio della nostra devozione, tutti, venerati Fratelli e
diletti figli, di cuore vi benediciamo.
Acta Pauli Pp. VI 31
II
Ad Patres Conciliares habita, altera exacta Concilii Oecumenici Vaticani
secundi sessione. *
Venerabiles Fratres,
Tempus iam advenit, quo huic secundae sessioni Concilii Oecumenici
Vaticani II finis afferatur.
Iamdiu vos, vigilantissimi Pastores, a vestris cuiusque sedibus abes-
tis, ubi sacri muneris exercitatio vestram praesentiam postulat, con
silium, alacritatem ; iam gravis, assiduus, longus factus est labor, quem
sive ob religiosas caerimonias, sive ob studia, sive ob conventus hoc
Concilii tempore cepistis; iam in sacros Adventus dies incurrimus, per
quos animi nostri comparantur ad digne agendam memoriam, quotan
nis redeuntem, semper sollemnem, semper mirandam, semper piissimam
Natalis Domini Nostri Iesu Christi; neque nostrum ullus optato hoc
anni spatio potest se aliis cogitationibus, etsi excelsis et sanctis, tradere,
praeter Celebrationem inenarrabilis illius mysterii, quo Dei Verbum
caro factum est ; neque nostrum ullus in alia sede, etsi nobili et venera
bili, sacros hos ritus perficere potest, praeter eam in qua providentissi
mus Deus unicuique nostrum vel certam Ecclesiam, vel certam commu
nitatem, vel certum munus sive sacerdotale, sive Pastorale concredidit.
Oportet igitur cursum, iterum, intermittamus horum gravissimorum
conventuum synodalium ; oportet fraternas pacatasque salutationes de
mus invicem et reddamus; oportet rursum accessum et recessum expe-
riamur rerum, quas tempus gignit idemque absumit; oportet inter nos
discedamus, postquam quasi fraterno more de rebus sublimioribus
sermocinantes, diebus et eventibus fruiti sumus laetis.
Sed id prius fieri nolumus quam gratias Deo habeamus de beneficiis
in nos hoc temporis spatio et per huiusmodi opportunitatem collatis.
Neque praetermittere possumus memorem voluntatem Nostram iis pro
fiteri, qui in hac Concilii Vaticani sessione interfuerunt, atque quovis-
cumque modo ad felicem eius exitum adiuverunt. At praecipuam quandam
grati animi Nostri significationem pertinere cupimus ad Patres Concilii
Oecumenici ; ad Praesidum Consilium ; ad Commissionem « de coordi
nandis Concilii laboribus » ; ad Moderatores ; peculiarique modo ad Se-
* Die 4 Decembris mensis a. 1963.
32 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
cretariatum Generalem, quem vocant; ad varias Commissiones, uti ap
pellant ; ad Peritos ; ad eos qui, ut nostrae huic rei f avèrent, vel scriptis
nuntiis vulgandis, vel televisificis imaginibus propagandis dederunt ope
ram; ad eos qui Basilicam Vaticanam, quod ad Concilii necessitates
spectaret, instruxerunt, ornaverunt ; itemque ad eos qui contulerunt ad
Patres Conciliares hospitio excipiendos et variis ministeriis iuvandos.
Singularem denique gratiam iis Patribus persolvere placet, qui aut ad
huius eventus congruentem ordinationem suis sumptibus profuerunt, aut
Fratribus in Episcopatu egentioribus auxilio venerunt, aut ingentibus
Ecclesiae necessitatibus succurrerunt, aut hominibus opitulati sunt re
centioribus calamitatibus conflictatis.
Antequam laboribus hisce nostris finem faciamus, abs re non esset
eosdem breviter perstringere, atque animadvertere eorum qui fuerit cur
sus, qui fuerint successus. Sed id simul nimis est longum, simul non
dat, ut omnia absolute exponere possimus; siquidem multa huius Con
cilii ad eam gratiae regionem, ad illud intimum animorum regnum per
tinent, in quod non semper facilis patet aditus. Accedit quod multi labo
rum fructus nondum ad maturitatem venerunt, sed, non secus atque
semina commissa sulcis, cum a futuro tempore tum vero a divino adiu
mento germanam atque salutarem quasi aperitionem exspectant.
Attamen ne ex hac sacra Concilii Oecumenici aula discedere videa-
mur immemores divinorum beneficiorum, quae ex huiusmodi eventu
profecta sunt, perplacet in primis palam asseverare, Concilium nonnul
los fines, ad quos spectabat, saltem ex aliqua parte feliciter assecutum
esse. Etenim cum Ecclesia pleniorem sui ipsius conscientiam atque no
titiam attingere sibi proposuisset, reapse omne inter Ecclesiae Pastores
atque Doctores magna instituta est investigatio de mysterio, ex quo
Ecclesia suam originem suamque formam duxit. Quae investigatio
nondum quidem ad exitum adducta est ; sed ipsa difficultas investigatio
nem concludendi, iam satis ostendit huiusmodi doctrinae altitudinem
amplitudinemque, eademque nos omnes impellit, ut ad eam intellegen
dam apteque exprimendam nisus viresque consociemus. Qui nisus id
profecto commodi habent, quod nostras nostrorumque christifidelium
mentes, qui attento animo coetus nostros prosecuti sint, ad Christum
necessario dirigent, ex quo omnia nobis proveniunt et ad quem omnia
referre volumus, iuxta illam Sancti Pauli sententiam : reconciliare
omnia m ipsum; 1 itemque efficiunt, ut non modo nostrum adaugeatur
i Col. 1, 20.
Acta Pauli Pp. VI 33
gaudium ob nostram mystici Corporis Christi participationem, sed
etiam ut nostra foveatur mutua caritas, qua vita Ecclesiae tota conti
netur et regitur. Laetemur igitur, Venerabiles Fratres ! Ecquando enim
Ecclesia, ut nunc est, tam plenam sui ipsius conscientiam adepta est;
tam impenso amore Christum dilexit; tam laeta, tam concordi, tam
alacri voluntate Christum imitari studuit ; tam sollicita denique concre
dito sibi munere perfuncta est? Laetemur, Venerabiles Fratres ! Siqui
dem nosmetipsos mutuo noscere atque inter nos colloqui didicimus. Qui
invicem quasi extranei haud ita pridem huc advenimus, nunc amicitiae
vinculis coniungimur. Nonne experimento novimus, quam vera sint
praeclara illa Sancti Pauli verba, quibus Ecclesia ipsa describitur :
Iam non estis hospites et advenae, sed estis cives sanctorum et domestici
Dei, superaedificati super fundamentum apostolorum et prophetarum,
ipso summo angulari lapide Christo Iesu f 2 Nonne futurum legum cano
nicarum progressum, quibus Ecclesia regitur, iam nunc licet prospicere?
Quem quidem progressum non alio spectare posse putamus, quam ut
potissimum singulis Ecclesiae membris singulisque officiis auctior di
gnitas agnoscatur et amplior tribuatur operandi facultas ; deinde ut sa
cra potestas, ex qua universa catholicae societatis compago per varios
hierarchiae gradus firma constat, magis magisque roboretur, et quidem
quasi ex virtute intus suscepta : hoc est ex amoris, concordiae mutuae
que observantiae incremento. Quare hoc Concilium grande sane eventum
censendum est, ac praestantissimum donum a Deo Ecclesiae suae col
latum, quandoquidem animi nostri ad haec cogitata, ad haec proposita
tam vehementer inardescunt.
Quodsi ad ipsos Concilii labores mentem Nostram convertimus, hinc
nova laetitiae causa praebetur, quod in iisdem expediendis vos tam fre
quentem, tam assiduam, tam actuosam partem habuistis. Iterum mirum
spectaculum haec Vaticana Basilica exhibuit, ad quam ingens ac vene
randa nostrum omnium multitudo confluxit ; quod spectaculum animos
nostros admiratione, pietate supernoque gaudio penitus affecit. Valde
iterum gavisi sumus, quod hic praesentes aspeximus honorabiles Ob
servatores, qui tam humaniter Nostrae invitationi obsecuti, Concilii
laboribus adfuerunt. Item Nobis paterni solacii causa fuerunt Au
ditores, qui tacite quidem sed animo observantissime conventus ve
stros prosecuti sunt; hi enim filii Nobis carissimi personam gerunt
innumerae illius catholicorum e laicorum ordine multitudinis, qui
2 Ephes. 2, 19-20.
3 - ACTA, vol. VI, n. 1. — 31-1-1964.
34 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
hierarchicis Ecclesiae auctoritatibus Begno Dei amplificando adiutri
cem operam navant. Hac igitur in aula, sollemnique hac hora, om
nia arcanum quiddam significant ; omnia fere loquuntur ; omnia denique
ad caelestia contèmplanda et ad supernam spem concipiendam astantium
animos erigunt.
Nec minore afficimur oblectatione, cum rationem et viam cireumspi-
cimus, qua Concilium hoc nostrum ad hunc diem processit.
Duplicem autem procedendi rationem hic etiam reputemus oportet,
animadvertendo Concilii opus et valde fuisse laboriosum, et in variis
exponendis consiliis omnino liberum. Re vera duplex huiusmodi meritum
maximi sane pendendum Nobis esse videtur, quoniam id Oecumenicae
huius Synodi singularis nota fuit, idemque posteritati erit durabile
exempli monumentum. Hac enim via nostris diebus Ecclesia operatur,
cum scilicet eius navitas ad summam vim gravissimumque momentum
pervenit : navitatem dicimus, quae est maxime alacris, suaque sponte
progrediens.
Quodsi multiplices, variae, immo diversae etiam fuerunt sententiae,
quae in Concilio auditae sunt, id nihil sane officit oblectationi Nostrae :
immo id luculente declarat, sessionum argumenta alta et maximi pon
deris fuisse, eademque incredibili studio et ea qua par esset libertate, ut
supra diximus, agitata esse.
Ceterum, ardua huiusmodi et implexa disceptatio ubere quodam
fructu haudquaquam caruit : nam quod argumentum ante omnia pertrac
tatum est, quodque omnium praestantissimum quodammodo est, sive ex
sui natura sive ex dignitate, qua pollet in Ecclesia — sacram dicimus
Liturgiam — id ad exitum feliciter pervenit, hodieque a Nobis sollemni
ritu promulgatur. Quam ob causam animus Noster sincero gaudio exsul-
tat. Animadvertimus enim hoc in negotio aequum rerum officiorumque
ordinem esse servatum ; cum hoc professi simus, Deo summum locum esse
tribuendum; nos primo eo officio teneri Deo admovendi preces; sacram
Liturgiam primum esse fontem illius divini commercii, quo ipsa Dei vita
nobiscum communicatur; primam esse animi nostri scholam; primum
esse donum a nobis christiano populo dandum, nobiscum fide precatio-
numque studio coniuncto; primam denique humani generis invitatio
nem, ut mutam suam linguam solvat in beatas veracesque preces, utque
ineffabilem illam vim sentiat, animum veluti recreantem, quae sita est
in canendis nobiscum Dei laudibus hominumque spe, per Iesum Christum
et in Spiritu Sancto.
Hic silentio praeterire nolumus, quanto in honore apud christifi-
Acta Pauli Pp. VI 35
deles orientalis Ecclesiae habeatur divinus cultus, et quam accurata
diligentia sacri ritus observentur; quibus quidem christifidelibus sacra
Liturgia semper exstitit veritatis schola et flamma christianae caritatis.
Quapropter operae pretium erit, hunc Concilii nostri fructum ser
vare, quippe qui sanctae Ecclesiae vitam incitare atque quodammodo
insignire debeat : nam Ecclesia in primis societas est religiosa, est com
munitas orans, est populus conscientiae nitore et religionis studio flo-
rens, quae fide ac superna gratia aluntur. Si quas cultus formas ad
simpliciorem rationem nunc redigimus, ut a christifidelibus aptius intel
legantur, èt cum nostri temporis sermonibus magis magisque congruant,
consilium Nostrum eo certe non spectat, ut precandi momentum minoris
pendatur, neve ceteris sacri muneris pastoralisque navitatis curis post-
ponatur, neve quid de eius significantissima vi atque vetusta artis ele-
gantià detrahatur ; sed ut sacra Liturgia purior reddatur, ut notis natu
rae suae propriis magis sit consentanea, ut suis veritatis et gratiae fon
tibus sit propior, ut denique facilius in spiritualem se vertat populi
thesaurum.
Quod ut feliciter contingat, nolumus ullus regulae publicarum Eccle
siae precum refragetur, immutationes privatas vel ritus singulares indu
cendo; nolumus ullus sibi sumat potestatem Constitutionem de Sacra
Liturgia, quam hodie promulgamus, suo arbitrio usurpandi, antequam
normae opportunae et certae hac de re edantur, atque immutationes
legitime approbentur, quas Consilia ad hoc instituenda post Concilium
apparaverint. Haec igitur praeclara Ecclesiae precatio concordi modu
lation© per totum resonet orbem terrarum : nemo eam perturbet, nemo
violet.
Alter fructus, isque non parvi ponderis, Concilii nostri est Decretum
de instrumentis, quae vocant, communicationis socialis; quod aperte
testabitur facultate Ecclesiam pollere, cum vita interna iungendi exter
nam, cum contemplatione actionem, cum precibus apostolatum. Hac
etiam re Synodus nostra efficiet, ut recte dirigantur ac provehantur
plurimae agendi rationes ac formae, quae, sive ut instrumenta sive ut
documenta, tum perfunctioni muneris pastoralis, tum universae catho
licorum alacritati in orbe terrarum iam subserviunt.
In fructibus deinde Concilii ponendae sunt etiam plures facultates,
quas, finem pastoralem eiusdem Synodi consectantes, voluimus pertinere
ad officium Episcoporum, maxime eorum, qui iurisdictione ordinaria
utuntur.
Sed haec minime satis. Concilium enim operi impigre institit et, ut
36 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
probe nostis, de multis coepit disserere quaestionibus, quarum enoda
tiones in gravibus sententiis penitus contineri dicendae sunt, quae post
argumenti, ad quod attinent, tractationem, suo tempore definite propo
nentur ac legitime promulgabuntur.
Aliae vero supersunt expendendae iterumque in disceptationem vo
candae quaestiones, quas in proxima tertia Sessione, scilicet autumno
venientis anni habenda, speramus ad felicem exitum perduci posse. Non
quidem moleste ferimus animos nostros aliquamdiu in cogitatione rerum
tam gravium defixos conquiescere. Confidimus enim hoc temporis inter
vallo Commissiones, ad quas res pertinet et in quarum praesenti auxilio
spem multam collocamus, ratione habita sententiarum a Patribus Con J
cilii praesertim in Congregationibus generalibus significatarum, com
parare posse in futuros Concilii coetus formulas alte perspectas, concep
tis verbis expressas, opportune coartatas et in pauca collatas, ita ut
disceptationes, quas semper esse liberas volumus, faciliores expeditio-
resque evadant.
Huius generis est, ut exemplum supponamus, quaestio de divina Re
velatione, quam Concilium eo modo per solvet, ut hinc sacrum depositum
veritatum a Deo traditarum tueatur adversus errores, abusiones, dubi
tationes, quibus vis earum subiectiva infringatur, illinc studia Sacro
rum Bibliorum, operum Patrum ac theologicae disciplinae recte dirigat,
quae docti catholici viri, magisterio Ecclesiae fideliter inhaerentes et
quibusvis aptis huius aetatis subsidiis usi, alacriter, prudenter, fiden-
terque promovere pergent.
Huius pariter generis est etiam quaestio magna et multiplex de
Episcopatu, quae, sive ob congruentem 'rerum tractandarum disposi
tionem, sive ob momentum rei ipsius, primum obtinet locum in hoc Con
cilio Oecumenico Vaticano Secundo, quod neminem fugere velimus, na
turalem quandam continuationem et complementum esse Concilii Oecu
menici Vaticani Primi. Haec igitur Synodus nostra, non aversans sed
confirmans praerogativas a Christo manantes et Summo Pontifici agni
tas, atque omni auctoritate praeditas ad Ecclesiae universalis modera
tionem necessaria, in sua luce studebit ponere, secundum Domini Nostri
Iesu Christi doctrinam sinceramque traditionem ecclesiasticam, Episco
patus naturam et munus, a Deo instituta ; atque statuere, quae sint eius
potestates earumque usus, quod attinet ad Praesules sive singillatim
sive coniunctim considérâtes; ita ut praecelsum officium episcopale in
Ecclesia Dei digne illustretur, non quasi agatur de instituto sui iuris, a
Summo Petri Pontificatu divulso, multoque minus eidem adversario, sed
Acta Pauli Pp. VI 37
cum eo et sub eo ad bonum commune et ad finem supremum Ecclesiae
concorditer spectante. Ita profecto fiet, ut Ecclesiae hierarchica compo
sitio virium incremento corroboretur, non imminuatur; intima conspi
rans operatio augeatur, non attenuetur; efficacitas apostolica ampli
ficetur, non languescat ; caritas mutua ferveat, non résidât. Quocirca fore
confidimus, ut Concilium — hoc votum est — rem tanti momenti perspi
cue explanet et expediat.
Speramus denique eandem Synodum quaestionem de schemate circa
Beatam Mariam Virginem, optimam, quae possit, habituram esse eno-
dationem : ita scilicet ut uno consensu et summa pietate agnoscatur locus
longe praestantissimus, qui Matris Dei est proprius in Sancta Ecclesia,
de qua praecipuus est sermo in hoc Concilio ; locum dicimus, post Chri
stum, altissimum nobisque maxime propinquum, ita ut nomine (( Matris
Ecclesiae » eam possimus ornare ; idque in eius honorem cedat in no-
strumque solacium.
Praeter huiusmodi quaestiones, quas Concilium breviter tetigit, aliae
plures supersunt adhuc a Concilio pertractandae, de quibus tamen fuse
iam investigatum est. Easdem Nos denuo altiusque excutiendas curabi-
mus, ut proximae Concilii sessioni breviora schemata exhiberi possint,
sicut supra diximus, atque ita proposita ut Concilium de praecipuis
argumentis haud difficulter sententiam suam aperire possit, eaque
deinde explicanda atque ad normarum formam redigenda ad Commis
siones, post Concilium constituendas, remittere; e quibus Commissio
nibus ea, ad quam novos Codices cum Ecclesiae Latinae tum Ecclesiae
Orientalis conscribere pertinebit, sine dubio graviorem laboris molem
aggredietur. Tunc ergo, scilicet in his laboribus Concilii suscipiendis,
maximi existimandam Nobis praestabunt auxiliatricem operam Episcopi,
et novis quidem rationibus, quales sive necessitas sive ecclesiasticae com
paginis indoles postulabunt. Iustum igitur Nobisque pergratum erit ex
totius orbis Episcopis atque ex religiosis Ordinibus optimos quosque ac
peritos Fratres deligere, quemadmodum pro Commissionibus Concilii
praeparatoriis factum est; ut una cum idoneis Sacri Collegii Patribus
consilio et ope Nos adiuvent ad generalia Concilii decreta in opportunas
et peculiares normas adducenda. Itaque, firma semper manente Romani
Pontificis potestate, a Concilio Oecumenico Vaticano Primo definita,
rerum prudentia ususque Nobis suadebunt, providentissimo Deo auspice,
qua ratione efficacior reddi possit pia ac studiosa Episcoporum opera
ad totius Ecclesiae bonum promovendum.
Quamobrem, dum huic sessioni Concilii Oecumenici finem imponi-
38 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
mus, libenter animadvertimus, eam, omnibus perpensis, momenti obti
nuisse praestantiam. Magnum ea conf ecit opus ; unum et aliud e propo
sitis sibi capitibus absolvit; aliarum quaestionum bene coepit investi
gationem ; ostendit varias posse opiniones libere declarari ; demonstravit
mentium concordiam circa maximi momenti quaestiones, de quibus
disceptetur, et optari et haberi posse ; palam fecit veritatibus dogmaticis,
quae ad catholicae doctrinae thesaurum pertinent, universos prorsus
firmiter et aperte adhaerere; in nobis omnibus eam aluit caritatem,
quae apud nos ab investigatione et professione veritatis numquam seiun
gatur oportet; semper in proposita Concilii intendit, ad sacrorum Pa
storum munera spectantia; nullo non tempore vias elegit et verba, qui
bus seiunctorum fratrum animi nobiscum conciliarentur ; denique in
omnibus operibus suis precibus Deo supplicavit, cuiusvis bonae spei
fonti et principio.
Sed huius sessionis exitu expedito, pariter acrius in ea prospicimus
quae adhuc agenda sunt, pariter altius in animis nostris sentimus,
facere nos non posse, quin Ecclesiam magis idoneam reddamus ad fe
rendum nostrae huius aetatis hominibus veritatis salutisque nuntium.
Neque enim sollicitudo nostra abstracta est a praesentium temporum
condicionibus, neque nostra deferbuit caritatis flamma, qua humanum
genus complectimur. Quod quidem efficientioris caritatis studium in suo
animo unusquisque religiose fovebit, cum ad suam sedem et ad sueta
officia redibit.
Antequam consessus hic amplissimus hodiernas sacri apostolatus
quaestiones aggrediatur, nos omnes quodammodo iam compertum habe
mus, quomodo eaedem sint solvendae; etenim sive doctrina Ecclesiae,
copia et nitore praestans, sive optimorum Fratrum exempla iam nobis
terendum iter monstraverunt. Nonne igitur, in patriam vestram reversi,
iam nunc potestis actuosioris pastoralis virtutis specimina edere, horta-
tiva et consolatoria verba ferentes christifidelibus vestris, iisque omni
bus, quos sacrum vestrum munus pertingere valet? Nonne iam nunc,
quasi ad digne praeparandam proximam Concilii sessionem, spiritua
lem vitam nostram impensiore studio excolere possumus ac Dei voci
magis pronas aures praebere? Nonne potestis clero vestro flagrantiòris
caritatis nuntium afferre? Laicis hominibus salutationem et hortamenta
fiduciae plena impertire? Iuventutem ad altiora infiammare? Hominibus
doctrina excultis lumen aliquod veritatis praebere? Operariis opificibus-
que spei et amoris testimonium exhibere? pauperes et egenos docere, ad
ipsos potissimum pertinere primam Evangelicam beatitudinem?
Acta Pauli Pp. YI 39
Nos persuasum habemus, huiusmodi diligentiorem sacri muneris per
functionem posse nos aptos reddere ad id efficiendum ut, Deo volente,
magnum hoc Concilium salutaribus christianae vitae fructibus conclu
datur.
Nunc vero quaedam addere placet, ut propositum vobis nuntiemus,
quod iam pridem in animo volvimus et hodie patefacere statuimus, in
hoc lectissimo ac gravissimo Coetu.
Tam penitus persuasum habemus ad felicem exitum Concilii asse
quendum pias supplicationes esse suscipiendas, opera multiplicanda,
ut, post maturam rei considerationem et multas preces Deo adhibitas,
statuerimus Nosmet ipsos, peregrinatoris in modum, in regionem illam,
patriam Domini Nostri Iesu Christi, conferre.
Est igitur Nobis propositum, Deo auxiliante, proximo mense Ianua
rio petere Palaestinam, ea mente ut in locis sacris, ubi Christus natus
est, vixit, obiit et e morte resuscitatus ascendit in caelum, praecipua
mysteria salutis nostrae praesentes recolamus : id est Incarnationem et
Redemptionem. Visemus terram illam venerandam, unde Sanctus Petrus
profectus est, quo nullus eius Successor amplius revertit. Nos quidem,
humillime et perbrevi tempore, studio piae precationis, paenitentiae,
spiritualis renovationis eo redibimus, ut Christo Ecclesiam suam offe-
ramus ; ut ad eam, unam et sanctam, Fratres inde seiunctos revocemus ;
ut misericordiam divinam imploremus ad pacem fovendam, quae his
diebus adhuc tenuis et quasi trepidans esse videtur; ut Christo Domino
supplicemus pro salute totius generis humani. Beatissima Virgo Maria
se Nobis praebeat, quaesumus, itineris ducem; Apostoli autem Petrus
et Paulus et omnes Sancti Nos caelitus benigne custodiant.
Quemadmodum Nos vestri in ea piissima peregrinatione memores
erimus, ita vos, Fratres Venerabiles, rogamus, ut vestris precibus Nobis
adsitis, ut hoc Concilium ad felicem exitum perveniat, ad gloriam Chri
sti et bonum Ecclesiae eius.
Omnibus denique gratias agimus eosque iubemus valere ; Observa
toribus item animum gratum et officiosum in discessione significamus,
idemque dilectis Auditoribus praestamus et cunctis qui Deo supplica-
runt pro Concilio eidemque operam navarunt.
Item amans sed tristis cogitatio Nostra praesertim ad Nostros con
volat in Episcopatu Fratres, absentes et in passionibus positos, quos
summo gaudio complecti volebamus, quorumque precationes, doloribus
pretiosiores effectae, ad felicem progressionem huius secundae sessionis
40 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
III Delegatis Civitatum, qui interfuerunt Coetui XII Internationali a Consilio
v. d. « Food and Agriculture Organization » (F.A.O.) Romae habito. *
Your Excellencies and Gentlemen,
While We welcome you here today, We cannot commence Our
discourse without a référence to the tragic death of the President of
the United States of America, John Fitzgerald Kennedy. We wish to
reiterate here the sentiments to which We have already given public
expression : of deploration of the criminal action ; of admiration for
the man and the statesman ; of prayers for his eternai repose, for his
country, and for the world, which recognized in him a great leader;
and fìnally of prayerful wishes that his death may not hinder the cause
of peace, but serve as a sacrifice and an example for the good of ali
mankind.
WTe tate this occasion to send Our greetings to all the nations repre-
sented at this Audience, especially to those who have recently become
members and associâtes of the Food and Agriculture Organization.
We pray that God may grant each country prosperity and peace, in
international co-operation, and in well-organized modernized work - for
work was not cursed by God, when He said : « In the sweat of your
brow you shall eat bread » ; 1 that is, the honest sweat of good labour,
according to the example of Christ, Who was Himself a workman.
To solve the grave problem of the life of human kind, this, then, is
the right road : to increase the supply of bread, of food; and not to
* Die 23 Decembris mensis a. 1963. 1 Gen. 3, 19.
laborum tam efficaci ratione — ut pro certo habemus — contulerunt.
Quos paterna recordatione continenter prosequentes iisque animum
addentes, ut in fidelitate erga Christum eiusque Ecclesiam firmiter per
severent, ipsis singulari caritate benedicimus. Caelestium pariter mu
nerum conciliatricem omnibus catholicae familiae fidelibus, iisque, qui
Christi Redemptoris lumine^ illustrantur, Apostolicam Benedictionem
peramanter dilargimur ; cunctis vero bona voluntate praeditis hominibus
felicia ac salutaria omnia precamur.
Acta Pauli Pp. VI 41
mortify and destroy the fecundity of life, for the Creator ordered His
first créatures to « Be fruitful and multiply, and fili the earth » . 2
We congratulate you on your notable accomplishments in this regard,
We pray that your efforts to help the human race by incrementing its
food supply may be ever more successful, and to you, your collaborator
and your families, We gladly impart a special Apostolic Blessing.
Chers Messieurs,
C'est une joie pour Nous d'accueillir ici le Président et les membres
de la Douzième Conférence biennale de l'Organisation des Nations
Unies pour l'Alimentation et l'Agriculture. Plus de cent Pays repré
sentés, dont une quarantaine par leurs propres Ministres de l'Agri
culture : ces chiffres suffisent à montrer la solide implantation de votre
méritante institution dans le chœur des organisations internationales
nées à l'occasion du second conflit mondial.
Nous le reconnaissons d"'autant plus volontiers qu'il Nous a été
donné, Nous pouvons le dire, d'assister à la naissance de la FAO, de
la connaître dans sa première et modeste résidence de la Villa Borghese,
puis de la voir parcourir tout le chemin qui l'a conduite aux magnifiques
développements qu'elle connaît aujourd'hui.
Un chemin semé d'initiatives généreuses, désintéressées, n'ayant en
vue que le bonheur de l'humanité et les moyens d'en assurer un élément
primordial : faire reculer la redoutable plaie de la dénutrition, qui main
tient encore aujourd'hui, malgré les stupéfiants progrès de la technique,
une si grande partie du genre humain dans un état de douloureuse infério
rité physique et — par voie de conséquence — intellectuelle et morale.
Rien d'étonnant qu'à des activités aussi directement orientées vers
le bien des hommes, l'Eglise ait été la première à applaudir. Rien d'éton
nant à ce que, dès le début, votre Organisation ait entretenu avec le
Saint-Siège les cordiales relations auxquelles votre Président faisait
allusion tout à l'heure.
Vous vous souvenez comme Nous de l'accueil que vous réservèrent
ici même Nos deux derniers Prédécesseurs. Pie XII voulut que le Saint-
Siège eût en permanence des observateurs accrédités auprès de la FAO.
Jean XXIII considérait vos activités comme la mise en pratique, au
plan international, de la première de ces « œuvres de miséricorde » dont
la mention revenait souvent sur ses lèvres, et il n'eut pour vous que
2 Gen. 9, 1.
42 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
bienveillance et encouragements. Il voulut donner officiellement l'appui
de l'Eglise à vos campagnes, et faire une mention explicite de votre
Organisation dans sa mémorable encyclique Mater et Magistra.
Nous n'avons donc pas été étonné de voir, par les compte-rendus de
la presse, que dès l'ouverture de votre présente session votre Directeur
Général avait évoqué la mémoire de cet inoubliable Pontife et avait
tenu à lui rendre un hommage public.
Revêtu à Notre tour de la lourde charge du Pontificat Suprême,
Nous n'avons garde d'oublier que Notre sollicitude doit s'étendre, bien
au-delà des limites visibles de l'Eglise catholique, jusqu'à tout ce qui
intéresse le vrai bien des hommes. Et Nous sentons, avec une acuité
douloureuse, monter jusqu'à Nous l'appel au secours qui s'élève de ces
immenses régions du globe où les peuples en voie de développement at
tendent de leurs frères plus fortunés l'aide qui les sauvera.
Cet appel, vous l'avez entendu, et vous avez mis en œuvre les moyens
d'y répondre- Au cours de la présente session de votre Organisation, dont
votre très digne interprète a relevé toute l'importance, vous vous penchez
principalement sur le problème-clé de tout progrès en ce domaine : celui
de l'agriculture. Nos vœux et Nos prières, soyez-en sûrs, accompagnent
vos travaux.
Et si, Nous tournant vers l'avenir, Nous voulions formuler un
souhait à votre intention, ce serait celui-ci : que l'efficacité de votre
Organisation s'affirme de plus en plus dans les faits ; que ses interven
tions pratiques et concrètes se multiplient dans toutes les régions sous-
développées, et apportent à tant de nos frères malheureux, avec le secours
si attendu et désiré, la preuve que l'humanité constitue une seule et
grande famille, où la souffrance des uns'est ressentie par les autres.
Qu'ils aient ainsi l'évidence que la charité triomphe, enfin, de l'égoïsme,
et que le bien prévaut sur le mal. De la sorte, au-delà de la finalité
directe de votre Organisation, vous aurez atteient des objectifs d'ordre
humain et moral, auxquels vous comprendrez que Nous soyons parti
culièrement sensible, puisqu'ils intéressent le progrès non seulement
matériel, mais spirituel du genre humain.
Dieu, Nous en sommes sûr, fera fructifier vos efforts. Nous le Lui
demandons de tout cœur, tandis que Nous invoquons sur le Directeur
Général de la FAO, sur le Président de la présente Conférence, ainsi que
sur toutes vos personnes, vos familles et vos Pays respectifs, l'abondance
de ses divines bénédictions.
Acta Pauli Pp. VI 43
IV
Ad E.mos Patres Cardinales et Romanae Curiae Praelatos, per E.mum
Sacri Collegii Decanum Summo Pontifici fausta ominatos, festo Nativitatis
Domini Iesu Christi recurrente. *
Signor Gardinale!
A lei, al Sacro Collegio, ai Membri della Prelatura e della Curia
Romana il Nostro sentito ringraziamento per l'omaggio devoto, di cui
Ci è segno questa numerosa e ragguardevole presenza, e per i gentili
auguri, di cui la voce autorevole, a Noi particolarmente nota e cara,
del Decano del Sacro Collegio medesimo si è fatta così nobile interprete.
Apprezziamo profondamente il significato ecclesiastico di adesione,
di fedeltà, di collaborazione, che tale atto acquista per Noi, ancora sor
presi della Nostra assunzione all'ufficio apostolico, ed oggi, perula prima
volta, destinati ad accogliere la professione di cotesti alti sentimenti,
mentre, sempre consci di quanto i Nostri doveri eccedano le Nostre umili
forze, cerchiamo e troviamo in essa un robusto conforto, come quello
che dà alla solitudine, alla trepidazione, alla responsabilità, a cui il
carico delle somme chiavi Ci espone, l'assicurazione e quasi l'esperienza
d'una conversazione, d'una comunione non meno cortese, che solidale.
Ed ancor più apprezziamo il valore spirituale dei voti, che Ci sono
presentati, derivando essi ispirazione e virtù dalla sempre radiosa,
sempre commovente celebrazione dei santi misteri natalizi, e mirando
essi ad ottenerci dalla divina Bontà, apparsa nella venuta di Nostro
Signore sulla terra immensamente prodiga di misericordia, ciò che più
vale : l'aiuto e la grazia di Dio.
Ella ha voluto, Signor Cardinale, associare i suoi auguri al ricordo,
sommario ma concreto ed ammonitore, degli avvenimenti più importanti,
che hanno interessato e commosso, nell'anno che sta per concludersi, la
Chiesa Romana, protagonista in alcuni di essi, spettatrice di altri e
sempre, com'è suo costume e suo dovere, attentissima e sensibilissima.
Noi condividiamo i motivi d'interesse e di pietà, che Le hanno suggerito
cotesta riassuntiva rassegna; e condividiamo parimente i sensi alti e
religiosi, ch'Ella ha voluto farne risultare. Fra gli avvenimenti ricor
dati uno non può restare senza una Nostra conforme e per Noi più grave
* Die 24 Decembris mensis a. 1963.
44 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
e doverosa menzione, quello della pia morte del venerato e compianto
Nostro Predecessore Giovanni XXIII, del quale la divina Provvidenza
volle che toccasse a Noi raccogliere la spirituale eredità e continuare la
grande e difficile opera. Rendiamo perciò, ancora una volta, un ri
verente ossequio e tributiamo un pio suffragio alla cara memoria di
Lui; ma non già, in questo momento, per soffermarci ancora nella
visione del suo breve, ma illustre Pontificato, quanto piuttosto per rice
vere dal suo stesso ricordo l'invito, il monito, l'impegno a proseguire sul
sentiero da Lui tracciato, guardando avanti, nell'immediato avvenire
almeno, lasciando al divino nocchiero della barca di Pietro, che tutti
ci porta, orientarla verso lidi lontani, che il nostro occhio non può scor
gere, se non col presagio e con la speranza.
• Com'Ella, Signor Cardinale, guardando indietro, così Noi ora, guar
dando avanti, vogliamo a Nostra volta formulare auguri per quanti
compongono questa magnifica adunanza, e, possiamo pur dire, per l'in
tera Chiesa Romana. La nostra navigazione, per attenerci ancora alla
nostra notissima e bella immagine della nave apostolica, è impegnata
nel ricorrente duplice problema : del conservare il prezioso e intangibile
carico del suo patrimonio religioso, e dell'incedere nel mare tempestoso
di questo mondo : galleggiare e navigare è il compito simultaneo della
Chiesa Romana, che nel duplice simbolo della pietra e della nave esprime
splendidamente la dialettica dei suoi doveri e dei suoi destini. Ora, chi
non sa che il mare della nostra storia presente è gonfio di venti e di
tempeste? che il nostro secolo è in piena e pericolosa trasformazione?
Pregheremo certamente il Maestro divino, che naviga con noi e sembra
dormire misteriosamente, mentre in noi cresce l'affanno dell'incertezza
pratica e del pericolo incombente, di non lasciarci perire ; e perire non
ci lascerà. Ma per non meritare il rimprovero, da Lui fatto ai discepoli
nell'episodio evangelico della burrasca sedata, d'essere uomini di poca
fede, non dovremo pregarlo di dare a noi appunto maggiore fede, e con
essa maggiore capacità, sia, da un lato, a difendere il sacro « depositum »
che portiamo con noi, sia, dall'altro, a cimentarci col mare che ci cir
conda, vogliamo dire a conoscere il momento storico, che noi attraver
siamo, ad avvicinare il mondo infido, ma nobile, in cui viviamo? Vo
gliamo oggi cioè augurare a Noi stessi ed a quanti Ci sono collabora
tori — e di Noi, molti, umanamente parlando, ben più esperti e più
virtuosi ! — di avere quanto più attenta, più sagace, più amorevole co
noscenza possibile del tempo nostro per superarne le insidie, per co-
Acta Pauli Pp. VI 45
glierne le opportunità, per scoprirne le sofferenze, per ricavarne le na
scoste virtù. Stabilire questo rapporto fra l'elemento immutabile della
nostra fede e l'ambiente mutabilissimo del nostro tempo è arte difficile,
è saggezza che richiede il lume divino, è carità, che suppone distacco
da tutto ciò che non è reale interesse del regno di Dio. Ed è ciò che
forma oggetto del Nostro augurio per la festa imminente e per l'anno
che viene, e che rivolgiamo specialmente a voi, che non solo Ci siete
vicini nel periglioso governo della Chiesa, ma altresì fidati e vo
lonterosi collaboratori. Perchè appunto l'ora presente richiede tale virtù.
Bisogna, venerati Fratelli e diletti figli, che portiamo a felice con
clusione il grande Concilio Ecumenico, che ha testé terminato la sua
seconda sessione. E quest'ultima fase del Sinodo universale sembra a
Noi la più laboriosa, la più importante. Ed ecco che, mentre Noi dob
biamo a voi tutti un sincero ringraziamento per l'operosa fatica soste
nuta in occasione delle due sessioni, già celebrate, del Concilio stesso,
a nuova fatica vi dobbiamo invitare per la sua terza fase, sotto molti
aspetti grave e decisiva. Molto ancora resta da fare. E se il Concilio si
è dato una struttura sua propria, di considerevole mole e complessità,
non è da ciò esonerata la Curia Romana dal sostenere il peso del suo
profìcuo funzionamento, sia perchè l'attività delle Commissioni Con
ciliari si svolge nell'ambito dei problemi religiosi di cui si occupano
sostanzialmente i Dicasteri Romani, e sia perchè non pochi di voi hanno
funzioni personali di responsabilità e di lavoro in seno alle Commissioni
medesime. Dal concorso vostro dipende in grande parte l'esito pratico
del prossimo periodo conciliare. Bisogna che il Concilio sia aiutato dalla
vostra alacre operosità a raggiungere speditamente conclusioni che go
dano del suffragio supremo del Papa, unitamente a quello dell'assemblea
dei Padri Conciliari. La celebrazione del Concilio non è (come qualche
ignaro ed incauto pubblicista ha insinuato) una prova di forza fra po
testà contrastanti, ma è piuttosto l'espressione d'una stessa suprema
potestà, che si pronuncia con una sola voce, Che risulta da quella dei
Membri conciliari congiunta con quella sovrana del Papa ; è cioè un mo
mento di somma comunione di animi e di giudizi, che la Chiesa Romana
per prima deve predisporre, tutto facendo perchè il momento della mas
sima manifestazione di autorità coincida nell'aspetto e nello spirito con
quello della massima carità.
46 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
1 Serm. c. Auxentium, 13.
E perché così avvenga, come Ella, Signor Cardinale, ha testé accen
nato, e siano così conseguite le grandi finalità, che il Concilio Ecume
nico si propone, partiremo tra pochi giorni in umile e rapido pelle
grinaggio alla terra di Gesù, alla Palestina, il Paese che fu teatro
della storia biblica, quella dei Patriarchi, dei Profeti, degli Apostoli è
di Cristo Nostro Signore, quasi per attingere dalle radici la certezza
e la forza, di cui la Chiesa oggi, in tanta sua epifania di perenne vitalità,
e in tanto contrasto e bisogno del mondo nei suoi riguardi, sente più
viva la necessità. Andremo Noi stessi nel gioioso e tremante stupore di
percorrere per primi a ritroso una via che primo l'apostolo Pietro per
corse e qua lo condusse, per collocare a Roma e sigillare col suo sangue
la sua ferma e inamovibile testimonianza.
Che cosa è questo viaggio? un'escursione turistica? un espediente
politico? un'evasione dai doveri, che qui Ci vogliono e Ci legano? No.
Se così fosse, Noi temeremmo che, fin dai primi passi, capitasse a Noi
ciò che un giorno — storico forse, simbolico certo — accadde a Pietro.
Narra Sant'Ambrogio, nel famoso discorso contro Aussenzio, che l'apo- •
stolo Pietro si trovava a Roma in grave pericolo all'inizio della prima
persecuzione. Egli racconta :
« Anime buone di cristiani lo pregarono che egli si allontanasse un
poco. E sebbene egli fosse avido di affrontare la morte, tuttavia, in con T siderazione del popolo che lo supplicava, si piegò; lo si pregava infatti
ch'egli si risparmiasse allo scopo di istruire e di confermare la comu
nità. Ma che avvenne? Una notte si mise in cammino fuori le mura, ma
vedendo vicino alla porta Cristo, che gli veniva incontro, gli disse :
" Domine, quo vadisf Signore, dove vai? '*'. Gli rispose Cristo : " Yenio
iterum crucifigi. Vengo per essere di nuovo crocifìsso ". E capì Pietro
che quella divina risposta si riferiva alla sua propria croce. E sponta
neamente tornò indietro » . x
Noi, Noi pure speriamo d'incontrare il Signore nel Nostro viaggio,
che Ci sembra, per la sua novità, per il suo significato, per la sua riso
nanza, assumere grande importanza, di cui non riusciamo ora a calcolare
le dimensioni ; ma le intuiamo immense, almeno nel simbolo, almeno
nel presagio, almeno nelle intenzioni; è infatti un viaggio storico, fe
condo forse di grazia e di pace, per la Chiesa e per il mondo. Ebbene,
incontrando il Signore Gesù, Noi speriamo ch'Egli non fermi, ma guidi
i Nostri passi; e non gli chiederemo dove Lui vada, ma diremo Noi a
Acta, Pauli Pp. VI 47
Lui che a Lui andiamo; e con umile supremo coraggio, come Pietro sul
lago in tempesta, -Gli chiederemo : « Domine, si Tu es, iube me ad Te
venire super aquas. Signore, se Tu sei, dammi ordine di venire a Te
camminando sulle acque ». E Noi speriamo di udire, nell'immenso spa
zio, nella profonda notte di questa nostra misteriosa storia presente,
la Sua arcana, potente, divina voce gridare : « Veni, vieni ! » . 2
E andremo a Lui ; e Gli chiederemo perdono d'ogni Nostro fallo, Gli
diremo la Nostra fede, che il Padre ispira e rende invincibile, il Nostro
umile e totale amore : Tu seis quia amo Te, Tu sai ch'io ti amo ; Gli of
friremo la « sua Chiesa », quella edificata sulla pietra da Lui stesso
scelta e solidificata e posta a fondamento del suo misterioso edificio ; Lo
supplicheremo che Ci dia la somma fortuna di accogliervi tutti i fratelli
in Cristo, anche quelli che sono forse ancora sulle soglie, e le genti tutte,
anche quelle fiere e lontane ; per la perfetta unità della sua Chiesa me
desima e per la nostra pace.
Poi ritorneremo, venerati Fratelli, se a Lui piacerà, per riprendere
con voi, con la Chiesa dell'Urbe e dell'Orbe, l'opera d'oggi, ch'è il Con
cilio, e l'opera dei secoli, ch'è la redenzione del mondo.
E fidando nelle vostre preghiere, nella vostra collaborazione, nella
vostra obbedienza, ogni miglior voto a voi, a ogni vostra persona cara, a
ogni vostra buona fatica, di gran cuore, nello spirito del Santo Natale^
Noi ricambiamo e con la Nostra Apostolica Benedizione convalidiamo.
V Exc.mis Viris Civitatum Legatis apud Apostolicam Sedem, novo ineunte
anno Beatissimo Patri felicia ac fausta ominantibus. *
Excellences, chers Messieurs,
La nuit de Noël nous a rassemblés autour de l'autel dans une
atmosphère d'intimité religieuse caractéristique de cette incomparable
fête. Aujourd'hui, c'est la perspective du renouvellement de l'année
qui invite à une nouvelle rencontre pour l'échange des vœux tradition
nels : rencontre du Pape avec les Représentants des Nations — en temps
de Concile — à la veille d'un pèlerinage aux Lieux Saints : autant de
2 Cfr. Matth. 14, 28-29. * Die 28 Decembris mensis a. 1963.
48 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
circonstances que vient d'évoquer en termes délicats votre très digne
interprète, et où Nous aimons à discerner, Nous aussi, les traits pro
videntiels qui marquent cette aurore de l'année 1964.
1. Le Pape et les nations : l'autorité religieuse et morale entourée des
représentants de l'autorité temporelle, engagée avec eux non pas dans
une compétition de puissance et de prestige, mais dans un dialogue tout
empreint de bienveillance et de cordialité, tout animé du désir commun
et sincère de faire régner plus parfaitement entre les peuples la loyauté,
la justice, l'amour réciproque, la paix : voilà, en vérité, un spectacle bien
suggestif. Et que de réflexions encore on pourrait faire sur le nombre et
la variété des nations représentées ici, sur la place toujours prête à ac
cueillir les autres, sur l'assurance donnée à toutes — aux nouvelles venues
comme aux plus anciennes — de voir chacune sa dignité pleinement
reconnue, respectée, honorée ... Le temps Nous manque, mais ces brèves
notations suffisent à vous faire sentir, Messieurs, combien profondément
Nous sommes conscient de la haute signification que revêt à Nos yeux
votre présence en ce jour ici, autour de Notre humble personne.
2. Les nations et le Concile. Vous avez été témoins comme tant
d'autres, mais de plus près et à un titre privilégié, de cet immense ras
semblement des Evêques de vos Pays et du monde entier. On aurait pu
s'attendre à ce qu'une assemblée de ce genre, où se discute en latin
des points de doctrine ou de discipline ecclésiastique, n'attirât pas spé
cialement sur elle l'attention du grand public.
C'est tout le contraire qui s'est produit, vous l'avez vu comme Nous.
Jamais encore, on peut le dire, un événement religieux n'avait occupé
une pareille place au plan de l'information mondiale. Cet intérêt porté
au Concile, par les Autorités comme par les populations, Nous apparaît
comme un signe encourageant, qui autorise un optimisme raisonnable.
Certes la chronique s'arrête souvent à la description des aspects exté
rieurs, secondaires, de l'événement; elle met en relief de préférence
son côté plus ou moins spectaculaire. Mais il n'en est pas moins vrai
qu'au fond, et en dépit des apparences, l'homme moderne se révèle sen
sible au fait religieux, qu'il se montre intéressé, intrigué peut-être
malgré lui, par le spirituel, qu'il apparaît curieux de voir quelle attitude
va prendre l'Eglise Catholique vis-à-vis de certains grands problèmes
humains et moraux.
L'Eglise ne désire rien tant que de répondre à cette attente des âmes ;
Acta Pauli Pp. VI 49
et c'est afin d'être toujours mieux, à l'exemple de son divin Fondateur,
une lumière pour les nations — lumen gentium — qu'elle procède à cette
grande révision, à cet (( aggiornamento )) dont les différentes phases se
déroulent sous nos yeux. En invitant tous ses fils, partout dans le monde,
à entrer dans ce grand mouvement de rénovation, elle a conscience de
préparer à vos Pays, Messieurs, des citoyens d'une valeur morale et spi
rituelle plus haute, d'un patriotisme plus éclairé, d'une ardeur plus
généreuse et plus soutenue au service des grandes causes qui intéressent
le bien commun de l'humanité. Elle a conscience de travailler ainsi à
l'élimination des malentendus et des oppositions stériles entre les races
et les peuples, et de contribuer à acheminer les hommes, par les sentiers
d'une vraie et cordiale fraternité, vers cette unité et vers cette paix
qu'évoquait à l'instant votre Doyen, et dont notre prédécesseur de vé
nérée mémoire, le Pape Jean XXIII, avec des accents inégalables, avait
indiqué les voies dans sa célèbre Encyclique Pacem in terris.
3. C'est dans ce même esprit qu'a mûri dans Notre âme la grande
décision que Nous avons prise et annoncée au Concile le 4 décembre
dernier : celle de Nous rendre personnellement en pèlerinage sur les
lieux à jamais sacrés où Dieu s'est révélé aux hommes.
Nous l'avons dit dans Notre radiomessage de Noël: ce voyage sera
pour Nous celui de la profession de foi, à l'exemple de Pierre; celui de
l'offrande, à l'exemple des Mages ; mais aussi celui de la recherche et de
l'espérance. Ce sera donc un voyage de prière et d'humilité, un acte pu
rement religieux, absolument étranger à toute espèce de considération
d'ordre politique ou temporel. Il Nous plaît de le réaffirmer ici, devant
un auditoire aussi particulièrement qualifié que le vôtre. Car Nous som
mes sûr que vous voudrez user de votre influence, s'il en était besoin,
pour contribuer à maintenir dans sa pure lumière spirituelle cette dé
marche que Nous entreprenons au nom du Seigneur — in nomine Do-
mini — et pour empêcher, dans la mesure de vos moyens et de ceux de
vos Gouvernements, qu'il n'en soit donné des interprétations qui en
fausseraient les vraies perspectives. Dieu Nous en est témoin : Nous
n'avons devant les yeux que le bien de l'Eglise et de la grande famille
humaine en prenant le chemin de ces lieux augustes où le Christ a re
vêtu une chair humaine et donné sa vie pour la sanctification, le bonheur
et le salut de tous les hommes.
Il ne Nous reste, Excellences et chers Messieurs, qu'à vous offrir
4 - ACTA, vol. VI, n. 1. — 31-1-1964.
50 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
les vœux que Nous formons pour vous et vos Patries au seuil de l'Année
nouvelle.
Vivement touché de ceux que vous Nous avez présentés par la voix
de votre Doyen, c'est d'un cœur sincère que Nous invoquons à Notre
tour sur tous et chacun d'entre vous, sur vos familles, vos Gouverne
ments et vos Pays, en gage d'une année pacifique et heureuse pour tous
les peuples du monde, l'abondance des divines Bénédictions.
NUNTII RADIOTELEVISIFICI
T Universis Gallicae nationis christifidelibus. *
Chers fils de France,
Nous sommes heureux que l'occasion nous soit donnée aujourd'hui,
grâce à la Radiotélévision française, de Nous adresser à vous directe
ment et de pouvoir vous dire à tous quels sentiments Nous animent à
l'égard de votre Pays.
La France ! Comment exprimer en quelques mots tout ce que ce seul
mot évoque à Notre esprit? Quelle richesse de traditions dans les domai
nes les plus variés de la pensée, de l'art, de la science, de la technique !
Quel immense patrimoine religieux, surtout, sans cesse enrichi au cours
des siècles par de nouveaux apports.
Dès Nos plus jeunes années, Nous admirions la place que tiennent
dans le monde de la culture vos penseurs, vos écrivains, vos orateurs
sacrés. Nous lisions et méditions vos auteurs spirituels, qui savent si
bien joindre, à la profondeur de la pensée, la précision et la beauté de
l'expression littéraire.
Et quelle joie ce fut pour Nous de découvrir, — au cours de voyages
trop rapides hélas —, l'harmonie si variée de vos paysages, le charme de
vos provinces, les trésors de vos musées, la splendeur de vos cathédrales,
et la ferveur de vos sanctuaires, en particulier celui de Notre Dame
de Lourdes, dont Nous eûmes le privilège d'être le pèlerin !
Au cours des années de Notre service au Vatican, sous deux'grands
Papes amis de la France, Pie XI et Pie XII, les occasions se multipliè-
* Die 6 Decembris mensis a. 1963.
Acta Pauli Pp. VI 51
rent pour Nous d'entrer en contact avec des personnalités représentatives
des grands courants de pensée et d'action dont votre Patrie est si riche
et si justement fière. Et au fur et à mesure de ces contacts, il Nous était
donné de mieux apprécier le rôle de votre pays dans l'histoire et l'acti
vité religieuses du monde, l'originalité, la hardiesse, la fécondité de ses
initiatives, leur rayonnement bien au-delà de vos frontières.
Une chose, entre autres, Nous a toujours frappé : l'esprit mission
naire de la France, sa générosité, son empressement à faire bénéficier
les autres peuples de ses propres richesses, spirituelles et matérielles.
Et Nous pensons en particulier à ces nations aujourd'hui indépendantes
d'Afrique et d'Asie, qui, pour une si grand part — elles le reconnaissent
elles-mêmes volontiers — sont redevables à vos missionnaires et à vos
administrateurs de leur niveau actuel de civilisation.
Dans le monde en voie de profondes transformations où il Nous est
donné de vivre, Nous souhaitons que la France, fidèle à sa vocation sé
culaire, continue à remplir le rôle que la Providence lui a assigné dans
le concert des nations, et qu'elle le remplisse avec une conscience toujours
aiguë de ses responsabilités vis-à-vis des autres peuples dont le regard
est tourné vers elle.
A Nos fils les prêtres et les catholiques de France, en particulier,
Nous disons avec confiance : continuez à être, dans les voies de l'apostolat
moderne, les vaillants pionniers dont l'Eglise a besoin. Poursuivez le
magnifique élan de votre recherche religieuse et théologique, de votre
Action Catholique, de vos initiatives liturgiques et pastorales. Conti
nuez à apporter votre contribution multiforme à la pensée et à la vie de
l'Eglise, et mettez généreusement au service des autres vos propres dé
couvertes et vos propres expériences. Mais que la pensée des répercus
sions possibles de vos initiatives vous incite sans cesse à joindre au zèle
la sagesse, à l'esprit d'entreprise une raisonnable fidélité aux traditions
du passé, à la hardiesse des conceptions le souci d'une soumission aimante
à l'égard de ceux qui portent la première responsabilité de l'apostolat.
Car ce n'est qu'ainsi que vous pourrez répondre pleinement et fruc
tueusement à l'attente de l'Eglise et travailler efficacement au bien de
votre patrie.
Tandis que se déroulent sous les yeux de la chrétienté les diverses
phases d'un Concile oecuménique auquel a été précieux l'apport des
Pères et des théologiens français, permettez-Nous, enfin, de vous inviter
tous à un effort accru de prière d'humble docilité, de pratique géné
reuse des oeuvres de piété, de pénitence et de miséricorde, par lesquelles
52 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Nous vous demandons, à la suite de Notre inoubliable Prédécesseur
Jean XXIII, de soutenir les travaux de l'assemblée et des Commissions
conciliaires.
; A vous, chers fils de France, à vos familles, — celles en particulier
qui ont été éprouvées par les événements ou par les hommes — à vos
chefs spirituels et temporels, à vos compatriotes, enfin, qui ne partagent
pas toutes vos croyances, mais dont Nous connaissons l'attention géné
ralement pleine de respect et de déférence vis-à-vis de l'Eglise, Nous
accordons de grand cœur, en témoignage de Notre bienveillance et com
me gage des grâces que Nous invoquons sur votre cher et grand pays,
une large et affectueuse Bénédiction Apostolique.
II
Universis Belgicae nationis christifidelibus. *
Ghers fils de Belgique,
Nous saisissons avec joie l'occasion qui Nous est offerte de Nous
rendre présent au milieu de vous par le moyen de la télévision, et de
vous exprimer directement les sentiments d'estime et d'affection qui
nous attachent depuis longtemps à votre Pays.
Dès le temps de nos années d'étude, Notre attention avait été attirée
bien souvent par les pages glorieuses de votre histoire nationale, par le
rayonnement de vos Universités, notamment celle de Louvain, par l'impor
tance de la contribution de vos penseurs, de vos théologiens, de vos socio
logues, de vos missionnaires, à l'enrichissement du patrimoine de l'Eglise.
La plus respectueuse vénération Nous animait à l'égard de la noble figure
de votre grand Cardinal Mercier, et les contacts que nos fonctions nous
amenèrent à avoir par la suite avec bon nombre de représentants de votre
vie culturelle, politique et religieuse nous permirent d'apprécier toujours
davantage les qualités qui valent au peuple belge l'estime générale : son
sérieux, son amour du travail, sa générosité, sa vaillance dans la défense
du sol natal. Deux fois, en moins d'un demi-siècle, votre patrie a connu,
dans des circonstances particulièrement douloureuses, les souffrances
sans nom de la guerre moderne : deux fois aussi elle a su montrer au
monde jusqu'à quels sommets d'héroïsme peut s'élever l',ardeur d'un
patriotisme éclairé, d'une endurance invincible, d'une espérance dont la
flamme refuse de se laisser étouffer.
* Die 12 Decembris mensis a. 1963.
Acta Pauli Pp. VI 53
Les vertus qui, sous le coup de l'épreuve, se manifestèrent avec tant
d'éclat, vous avez su aussi les appliquer aux œuvres de la paix. Et nous
avons encore présente à l'esprit l'étonnante réussite de cette Exposition
Internationale de Bruxelles, dont vous avez été les principaux artisans,
et où le pavillon du Saint-Siège attestait le présence de l'Eglise et son
intérêt pour cette grandiose manifestation de la culture et de la technique
moderne.
L'Eglise, vous le voyez, aime et estime votre Pays. Elle connaît les
services rendus par vos monastères aux grandes causes de la Liturgie et
de l'Œcuménisme. Elle n'oublie pas que c'est au cœur d'un de vos fils
qu'est né ce vaste et splendide Mouvement apostolique de la Jeunesse
Ouvrière Chrétienne, répandu aujourd'hui dans les cinq continents. Elle
ne saurait davantage oublier, enfin, que jusqu'aux extrémités de la ter
re, la Belgique envoie l'élite de ses missionnaires et de ses religieuses.
Traditions de culture humaine et chrétienne, de générosité aposto
lique, de fidélité à la patrie et au Saint-Siège: voilà la part la plus
choisie du riche patrimoine dont vous êtes les heureux dépositaires. Nous
le disions à vos Evêques lors d'une récente audience : (( que rien ne se
perde de ce précieux capital, et que non seulement il ne soit pas compro
mis par de stériles querelles, mais qu'il soit de mieux en mieux exploité
et mis en valeur ».
Nous avons confiance, chers fils de Belgique, que vous accepterez
de Nos lèvres cette même exhortation, inspirée — Nous le disons dans
la sincérité de Notre âme — par le seul amour de votre Pays et par le
seul souci de son véritable bien. Vous n'oublierez pas que c'est dans
l'union de tous ses fils que la Belgique pourra continuer à répondre à
sa vocation historique, apporter sa note bienfaisante dans le concert des
nations et donner toute l'extension désirable à son rayonnement européen
et mondial.
C'est la grâce que nous demandons à Dieu pour votre cher Pays,
tandis que nous invoquons de grand cœur sur ses dignes Souverains
— qui le représentaient, nous ne l'avons pas oublié, à la cérémonie de
Notre couronnement — sur ses Gouvernants, sur sa Hiérarchie et.sur
tout son peuple laborieux et fidèle, les plus abondantes bénédictions
divines.
Wij geven aan U allen, dierbare zonen en dochters, van ganser harte,
onze vaderlijke zegen.
54 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
NUNTII RADIOPHONICI
I
Christifidelibus Foederatarum Brasiliae Civitatum, diem celebraturis sa
crae precum Marialis Rosarii contentioni iuvandae. *
Filhos amantis simo s da Naçâo Brasileira!
Este ano, pela primeira vez, ides celebrar, no festoso dia da Imacu
lada Conceiçâo de Nossa Senhora, o « D i a Nacional da Familia»; e
ides celebrá-lo com a reza do Santo Rosàrio, unidos através de todas as
estaçôes da Radio-Televisäo do vosso País, por ditosa iniciativa da
(( Cruzada do Rosàrio em Familia ».
Ë tao doce pensar que, em todas as casas do Brasil, os vossos coraçoes,
unidos num só palpite de fé e de prece, se diluem num càntico de veneraçâo
e amor á Santissima Virgem, a proclamá-La, deste modo, Rainha de
vossas Familias.
Podéis, pois, imaginar com que alegría comovente o Papa, que vos
ama tanto, acolheu o convite do estimadíssimo Arcebispo de Sâo Se
bastiano do Rio de Janeiro, Cardial Don Jaime de Barros Cámara, e vos
dirige a Sua palavra de comprazimento e de ànimo.
Nós estamos junto de vós, dilectos filhos do Brasil. Conhecemos a
vossa fé, da quai hoje dais prova tao sincera e edificante. Conhecemos os
vossos dotes genuinamente humanos e cristâos, a vivacidade do vosso
carácter, o fervor da novidade e da vida que penetra em todas as Naçôes,
a coragem com que enfrentáis e superáis as difìculdades mesmo graves.
Sâo estas as impressöes indeléveis que guardamos no Nosso coraçâo,
desde quando tivemos a dita de visitar o vosso País encantador, con
tactando profundamente com as vossas fervorosas comunidades diocesa
nas e paroquiais. E hoje, que Nos parece estar de novo entre vós, de
entrar em cada urna das vossas casas, é-Nos tâo agradável ver-vos
reunidos em oraçâo, com o terco na mäo aos pés da vossa Rainha. Que
se ja sempre esta a imagem real e bendita das familias do Brasil, de
todas as familias, pois onde se ama, onde se ere, onde se espera, onde
se reza mesmo na provaçâo da dôr, ai floresce a casto amor dos pais e
a obediencia viva e pronta dos filhos; ai se preparam os jóvens para a
* Die 8 Decembris mensis a. 1963.
Acta Pauli Pp. VI 55
vida, com serenidade concentrada e confiante ; ai se dulcificam as rugosi
dades do traballio e da fadiga; ai o ocaso da existencia se esmalta da
sòlida e firme esperança do além-túmulo.
Que seja este o quadro das vossas familias, amados filhos e, entäo,
a Santissima Virgem estará sempre ao vosso lado, a reintegrar-vos no
bem, a fortificar-vos na vitrude, a limpar-vos as lágrimas silenciosas, a
auxiliar-vos nas provaçoes e tentaçôes. Por nossa parte, imploramos a
esta boa e doce Mae que vos conceda, em todo o momento, a riqueza da
sua intercessâo, vos obtenha os dons da graça celestial, da mutua uniäo
fraterna, da docilidade aos ensinamentos da Igreja, da prosperidade e
da paz, aqui na terra, e do premio da vida, que jamais se apaga, lá em
cima, no Céu.
Em penhor dos Nossos mais ardentes votos, concedemos aos Gover-
nantes, aos vossos Bispos e sacerdotes, a todas as autoridades, a todas
as vossas familias, urna particular Bênçâo, Apostólica, para que a graça
do Senhor Jesus Cristo, e o amor de Deus e a comunicaçâo do Espirito
Santo estejam convosco.1 Assim seja!
II
Omnibus christifidelibus et terrarum orbis gentibus, cum Nativitatis Do
mini Iesu Christi sollemnia mox celebrarentur. *
Fratelli e figli che Ci ascoltate!
Sia per voi tutti il Nostro augurio di buon Natale ! Esso vuole en
trare, innanzi tutto, nei vostri cuori, e vuole recarvi quel senso di letizia,
di pace, di serenità, di fiducia, che emana precisamente da questa santa
festività, e che costituisce una delle più consolanti esperienze della
vita. Possa ognuno, che accoglie questo Nostro affettuoso augurio, sen
tirne interiormente la dolcezza ed il conforto ; la felicità : oggi, gli
uomini, che hanno pur tanti mezzi di così detta felicità esteriore, man
cano assai spesso di felicità interiore, quella vera, quella personale,
quella profonda e sincera ; ed è quella che Noi per ciascuno di voi de
sideriamo. L'auguriamo a voi, sofferenti, per primi, che ne avete mag-
1 2 Cor. 13, 13. * Die 23 Decembris a. 1963.
56 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
giore bisogno; a voi, ammalati, a voi vecchi, a voi tristi, a voi, pian
genti, a voi, affamati di perdono, a voi, assetati di giustizia.
Vorremmo essere accanto a ciascuno di voi, per recarvi la dolce e sin
cera parola consolatrice di Cristo. Poi, a voi bambini carissimi, a voi
giovani, che vedete nel Natale la vostra festa; festa della vita nuova,
festa degli affetti buoni, festa della gioia di vivere : possa il Signore
conservare e far fiorire, anche negli anni venturi, cotesta allegrezza e
insegnarvene il segreto, ch'è rinchiuso nell'innocenza. A voi famiglie
riunite intorno alla mensa ed ai doni, intorno al presepio pieno di poesia
nativa e rigeneratrice. A voi, categorie sociali, che in questa ricorrenza
fate il bilancio delle vostre forze e delle vostre necessità, perché il senso
della giustizia si accompagni in voi con quello dell'ordine e dell'amore.
A voi, esuli e profughi, le cui ansie e pene Ci sono note ; a voi, fedeli, che
siete privi della dovuta libertà, a voi, che patite per Cristo e la sua
Chiesa e che oggi più che mai siete vicini al Nostro cuore. A voi, popoli,
a voi, nazioni di questa terra, a cui il messaggio della pace oggi piove
dal cielo e riempie il mondo di fiducia e di buona volontà.
Buon Natale a tutti ! Siamo in grado di dispensare questi auguri
perché il Natale è festa religiosa e cristiana; e Noi sappiamo bene
quale relazione esso abbia con le sorti della vita umana.
Ma avviene questo. Nel Nostro desiderio di allargare a tutti il No
stro augurio fraterno e paterno, il Nostro sguardo cerca di scorgere,
dall'altezza a cui la Nostra missione Ci pone, come da un osservatorio
universale, il panorama del mondo. E allora Ci accorgiamo che i Nostri
auguri si devono commisurare non solo ai desideri comuni e modesti
d'una festa lieta e popolare, qual è oggi ordinariamente il Natale, ma
si devono soprattutto rivolgere ai bisogni veri e grandi degli uomini.
La Nostra affezione non può ignorare le grandi sofferenze, le profonde
aspirazioni, le dolorose deficienze, che interessano larghi strati della so
cietà, o che si riferiscono a popoli interi. In questo intento di osserva
zione realista della scena umana il Nostro animo da gioioso si fa pen
soso, perché appunto si chiede : quali sono oggi i grandi bisogni del
mondo, ai quali i Nostri voti, per essere davvero provvidi e saggi, de
vono coordinarsi?
I bisogni del mondo ! La domanda mette le vertigini, tanto questi
bisogni sono vasti, molteplici, incommensurabili. Ma alcuni fra essi
sono così evidenti ed impellenti, che tutti noi, in qualche misura, li co
nosciamo.
Acta Pauli Pp. VI 57
Il primo è la fame. Si sapeva che c'era ; ma oggi è stata scoperta. È
una scoperta ormai scientifica, che ci avverte che più della metà del
genere umano non ha pane sufficiente. Generazioni intere di bambini
ancor oggi muoiono e languono per indescrivibile indigenza. La fame
produce malattia e miseria ; e queste, a loro volta, accrescono la fame.
Non è solo la prosperità che manca a popolazioni sterminate, è la suffi
cienza.
La divina legge di rettitudine e carità contro il flagello della fame
E il triste fenomeno, se non assistito da opportuni rimedi, si deve
prevedere che non diminuirà, ma che aumenterà. La crescita demografica
delle regioni affamate non è ancora compensata dalla crescita econo
mica dei mezzi di sussistenza, mentre è accompagnata dalla diffusione
dei mezzi d'informazione e di cultura, i quali danno a tale stato di sof
ferenza una coscienza inquieta e ribelle. La fame può diventare una
forza sovversiva di conseguenze incalcolabili.
Chi studia questo impressionante e minaccioso problema è talvolta ten
tato di ricorrere a rimedi che devono ritenersi peggiori del male, se consi
stono nell'attentare alla fecondità stessa della vita con mezzi che l'etica
umana e cristiana deve qualificare illeciti : invece di aumentare il pane sul
la mensa dell'umanità affamata, come oggi lo sviluppo produttivo moderno
può fare, si pensa da alcuni di diminuire, con procedimenti contrari
all'onestà, il numero dei commensali. Questo non è degno della civiltà.
Sappiamo che il problema dell'aumento demografico dei popoli, privi di
mezzi sufficienti di sussistenza, è molto grave e complesso; ma non si
può ammettere che la sua soluzione consista nell'uso di metodi contrari
alla legge di Dio e al rispetto sacro dovuto al matrimonio e alla vita
nascente.
Nuovo motivo questo, per cui Noi guardiamo con immensa compas
sione alla moltitudine umana che soffre la fame, e osserviamo con tre
pidante attenzione il modo con cui sono studiati e trattati gli enormi
problemi, connessi a tale stato di cose. Se a Noi non è dato il potere
miracoloso di Cristo di moltiplicare materialmente il pane per la fame
del mondo, è dato tuttavia di accogliere nel Nostro cuore l'implorazione,
che sale dalle folle tuttora languenti e oppresse dalla miseria, e di sen
tirla vibrare in Noi con la stessa pietà del divino e umanissimo cuore di
Cristo: misereor super turbam ... « h o compassione di questo popolo
che ... non ha da mangiare » . x La sofferenza dei poveri è Nostra ! e vo-
1 Matth. 8, 2. :
58 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
gliamo sperare che questa Nostra simpatia sia di per se stessa capace di
suscitare quel nuovo amore che moltiplicherà, mediante un'economia
provvida e nuova al suo servizio, i pani necessari per sfamare il mondo.
Siamo perciò apertamente favorevoli a tutto quanto oggi si fa per
venire in soccorso delle popolazioni mancanti dei beni occorrenti alle ne
cessità elementari della vita. Vediamo con ammirazione che grandi opere
di soccorso internazionale sono sorte in questi anni a testimoniare, dopo
le rovine della guerra, una rifiorente nobiltà del cuore umano, e ad offrire
generosamente a intere masse di popolazioni sconosciute il dono spon
taneo e ordinato dell'indispensabile pane.
Noi vogliamo incoraggiare e benedire tale magnifico sforzo molteplice
e provvidenziale ; e siamo lieti di vedere principii cristiani suscitare, per
vadere e promuovere così lodevoli e benefiche iniziative.
Ci piace anche notare che alcune di esse partono dal campo cattolico,
per merito di persone dotate di genio cristiano, di degni Pastori che so
stengono tali nobili imprese, di numerosi fedeli che vi danno cuore e
denaro, di valenti dirigenti che le organizzano e di bravi esecutori che vi
prestano mirabile servizio : un saluto "a tutti questi valorosi !
Ed ecco perciò un primo Nostro augurio natalizio : che la carità
regni nel mondo ! che l'amore portato da Cristo, venuto bambino sulla
nostra terra, e da Lui acceso fra gli uomini, si infiammi sempre più, fino
a diventare capace di togliere dalla nostra civiltà il disonore della mi
seria, gravante su uomini nostri simili, e in Cristo nostri fratelli !
La civiltà cristiana ausilio e baluardo delle nuove Nazioni
Questo augurio ne richiama un altro, non dissimile dal primo negli
scopi umanitari, ma diverso nei metodi con cui deve essere realizzato.
È l'augurio per i popoli in via di sviluppo.
La Nostra missione universale di Pastore delle genti Ci fa guardare
con immensa simpatia e con amoroso interesse alle nuove Nazioni che
sorgono in questi anni alla coscienza, alla dignità e alla funzione di Stati
liberi e civili. Noi osserviamo specialmente quelli dell'Africa e dell'Asia^
e Ci piace salutare, in questo Natale di Cristo, la loro nascita all'indi
pendenza e al concerto della vita internazionale. Noi vorremmo ricercare
con essi l'origine più alta della loro vocazione alla libertà e alla ma
turità umana nel messaggio cristiano, e vorremmo loro augurare di sa
pervi sempre scoprire le sorgenti del vero umanesimo, di sapervi sem
pre trovare quelle riserve di energie morali, con le quali un popolo
acquista l'esatto concetto della vita umana e trova la sapienza e la forza
Acta Pauli Pp. VI 59
per esprimere nelle sue leggi e nei suoi costumi sia i grandi principii
della civiltà, sia le forme peculiari della sua indole nativa.
Noi sappiamo che queste nuove Nazioni sono giustamente fiere della
loro sovrana libertà e che non possono più ammettere il dominio d'un
altro Stato sopra di loro ; ma sappiamo anche che esse non hanno ancora
raggiunto la propria sufficienza per godere di tutti i benefici culturali
ed economici d'una civiltà moderna e completa. Ecco allora che la nostra
carità del Natale, nella ricerca dei grandi bisogni del mondo, vede in
questi giovani Stati il bisogno, non già d'una mortificante e interessata
beneficenza, ma quello dell'assistenza scientifica e tecnica e della solida
rietà amichevole del mondo internazionale : la fratellanza succeda al
paternalismo. Ed è questo l'augurio che formuliamo per questi popoli
nuovi : che essi entrino come fratelli nella famiglia delle Nazioni civili ;
entrino portando il contributo delle loro originarie civiltà e della loro
recente formazione culturale e sociale, con spirito di solidarietà, di con
cordia e di pace ; e che essi trovino nella medesima famiglia internazio
nale il rispetto loro dovuto e l'aiuto di cui hanno tuttora bisogno.
Non possiamo dimenticare come la Chiesa cattolica stessa, mediante
le sue Missioni in mezzo a questi Popoli nuovi, abbia sempre lavorato,
senza alcuno scopo di proprio interesse temporale, per risvegliare in essi
le loro migliori capacità, sempre onorando ogni loro umana ed onesta
espressione, sempre annunciando la loro chiamata ai veri e supremi
destini dell'uomo redento, e sempre procurando, con ogni sacrificio e
con puro amore, di offrire ad essi i benefìci dell'istruzione, dell'assistenza
sanitaria, della formazióne sociale; e tutto questo non come rapporto
fra superiore e inferiore, ovvero fra straniero ed estraneo, ma come edu
cazione alla fraternità cristiana e all'autonomia civile. Vogliamo perciò
augurare che le Missioni cattoliche trovino sempre benevola accoglienza
nelle nuove Nazioni e che sappiano sempre loro offrire la devota e leale
collaborazione per il loro migliore sviluppo spirituale, morale e ma
teriale.
La pace bene supremo nella tranquillità e sicurezza
II Nostro sguardo, che si è disteso sopra il panorama dei popoli, non
può non fermarsi ancora sopra un altro supremo bisogno dell'umanità :
la pace.
Ce ne suggerisce il ricordo la stessa festività del Natale, che, come
tutti sappiamo, a noi si presenta come un messaggio di pace, calato dal
cielo sulla terra per tutti gli uomini di buona volontà.
60 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Così ce ne offre l'accenno la grande Enciclica del Nostro venerato e
compianto Predecessore Giovanni XXIII, la quale ebbe per tema fonda
mentale la questione della pace in questo nostro mondo moderno, le cui
trasformazioni e le cui controversie obbligano continuamente a medi
tarne la natura, le forme, le debolezze, i bisogni e gli sviluppi.
Questa Enciclica ci ha insegnato, se così possiamo dire, la proble
matica nuova della pace e il dinamismo che investe i termini da cui deve
risultare : la sua classica definizione agostiniana « tranquillità dell'ordi
ne » ci è apparsa risultare oggi piuttosto dall'ordinato movimento dei
fattori che compongono la tranquillità e la sicurezza della pace, che
da una statica fissità: l'equilibrio nel moto.
Ma Ci sentiamo ancor più obbligati a fare oggetto dei Nostri voti
natalizi la pace dal duplice fatto che, in primo luogo, ne avvertiamo
ormai come insopprimibile il bisogno nella coscienza delle generazioni
nuove : i giovani vogliono la pace ! E in secondo luogo che vediamo come
la pace è tuttora debole, la pace è tuttora fragile, la pace è tuttora mi
nacciata, e, in non pochi punti della terra, per fortuna circoscritti, è
violata !
La Nostra osservazione si fa trepidante per altre ovvie considerazio
ni : la pace, oggi, è più fondata sulla paura che sull'amicizia ; è più di
fesa dal terrore di armi micidiali che dalla mutua alleanza e fiducia fra
i popoli ! e se la pace fosse, Dio non voglia, domani interrotta, la ro
vina dell'intera umanità è possibile.
Come possiamo celebrare un Natale sereno con tale minaccia sospesa
sulle sorti del mondo? Perciò il Nostro augurio si fa stringente pre
ghiera a tutti gli uomini di buona volontà,» sì, a tutti gli uomini respon
sabili nel campo della cultura e della politica, di porsi come fondamen
tale il problema della pace. Della pace vera, non di quella esaltata da
un'ipocrita propaganda per addormentare l'avversario e nascondere la
propria preparazione bellica ; non di quella imbelle e retorica, che ri
fugge dalle indispensabili, pazienti, estenuanti, ma solo efficaci tratta
tive; non di quella fondata soltanto sul precario equilibrio di interessi
economici contrastanti, o sul sogno di orgogliose egemonie. Della pace
vera, diciamo, che fonda la sua sicurezza nella saggia abolizióne, nella
temperanza almeno delle cause da cui può essere compromessa, come
l'orgoglio nazionalistico o ideologico, la corsa agli armamenti, la sfiducia
nei metodi e negli organismi istituiti per rendere ordinata e fraterna la
convivenza tra i popoli. Pace, pace nella verità, nella giustizia, nella li-
Nberta e nell'amore, Noi auguriamo !
Acta Pauli Pp. VI 61
A questo punto il Nostro augurio natalizio ravvisa un altro bisogno,
collegato con quello della pace ; e si identifica in seguito a questa ele
mentare domanda : perché gli uomini non sono in pace fra loro? Perché
i loro animi non sono uniti.
L'unione degli animi grande aspirazione del mondo odierno
L'unione degli animi è il grande bisogno umano contemporaneo. La
cultura, che suscita e in grande parte serve questo bisogno, alla fine
non lo soddisfa; lo inasprisce, piuttosto, per il pluralismo indiscrimi
nato delle idee che essa mette in circolazione. Gli uomini mancano di
unità nei principii, nelle idee, nelle concezioni della vita e del mondo.
E finché sono divisi si ignorano, si odiano, si combattono. Si vede, da
ciò, quale sia l'importanza del fattore dottrinale nelle sorti dell'uma
nità. Si vede quale sia la nostra fortuna per la venuta di Gesù Cristo
nel mondo. Egli è venuto per stabilire un rapporto unico ed universale
degli uomini con Dio, il Padre celeste. Questo rapporto religioso è il
fondamento più solido e più fecondo dell'unità fra gli uomini, nel ri
spetto, anzi nel risveglio delle loro singole e rispettive personalità. La
vera sociologia della pace umana nasce dall'unità religiosa cristiana.
E questa unità, instaurata da Cristo, nel pensiero e nella storia, vor
rebbe essere anche il Nostro supremo augurio, per la pace, per la con
cordia, per l'amore, per la comprensione, per la felicità degli uomini di
buona volontà.
Noi lo lanciamo al mondo con le campane del santo Natale.
Lo rivolgiamo specialmente a quelli che dobbiamo credere essere
meglio degli altri predisposti ad accoglierlo : i Cristiani tuttora da Noi
separati, i Cattolici felicemente a Noi congiunti : ut unum sint, che tutti
siano uniti : fu il voto sublime ed ultimo di Cristo prima della sua Pas
sione. Lo sia per noi il giorno celebrativo della sua venuta nel mondo.
Figli e Fratelli, e uomini tutti di buona volontà!
Sono questi i voti che il Natale Ci mette nel cuore ; e, in questo primo
periodo del Nostro Pontificato e durante la celebrazione del Concilio
Ecumenico Vaticano secondo, essi sono così veementi e così traboccanti,
che abbiamo pensato, voi lo sapete, di recarCi prossimamente in Pale
stina, nella terra dove Cristo, Figlio di Dio, scese dal cielo, visse, inse
gnò, soffrì,, morì e risorse, e di nuovo al cielo montò, perchè Ci sembra
questo un atto espressivo é nuovo della Nostra fede e del Nostro amore
62 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
per Lui, e Ci sembra che quasi a Lui evangelicamente uniti possiamo
poi meglio dare alla sua missione, a Noi affidata per la salvezza del
mondo, un'irradiazione sincera e felice.
Il pellegrinaggio del Papa in Terra Santa
Diciamo ancora chiaramente che il Nostro pellegrinaggio vuole avere
aspetti e scopi soltanto religiosi.
Il Nostro sarà il viaggio della confessione di Pietro : vogliamo rac
cogliere nella Nostra la fede di tutta la Chiesa e dire a Gesù, come Pie
tro, a Cesarea di Filippo : Sì, o Signore, Tu sei il Cristo, Figlio di Dio
vivo.
Sarà il viaggio dell'offerta. Come i Magi dall'Oriente, precursori
simbolici dei popoli della terra, Noi dall'Occidente vogliamo portare a
Gesù l'offerta della sua Chiesa e riconoscere in Lui il suo Fondatore,
il suo Maestro, il suo Signore, il suo Salvatore.
Sarà anche il viaggio della ricerca e della speranza : la ricerca di quanti
Ci sono in Cristo figli e fratelli. Non potremo nella centralità evangelica,
rievocata da quella terra benedetta, non domandare a Noi stessi : dov'è
l'integrità del gregge di Cristo? dove sono gli agnelli e le pecore del suo
ovile? sono tutti qui? e quelli che mancano? E non potremo perciò non
supplicare il Pastore buono, Gesù, con le sue stesse parole : che si faccia
un solo ovile ed un solo Pastore !
E il Nostro cuore si allargherà anche oltre l'ovile di Cristo, e avremo
pensieri buoni e grandi per ogni popolo della terra, per i vicini e per i
lontani, con senso di riverenza e di amore, e con augurio di bene e di
pace. Quanti, d'ogni stirpe, Noi incontreremo sul Nostro cammino,
Autorità specialmente, popolazioni, pellegrini e turisti, rispettosamente
e cordialmente saluteremo, ma senza fermare i Nostri passi frettolosi e
senza distrarci dall'unico scopo religioso del Nostro viaggio.
Sarà dunque un viaggio di preghiera, compiuto con umiltà e con
amore. Il mondo intero Ci sarà nel cuore ; nessuno sarà dimenticato.
Chiedendo perdono al Signore, a Lui, il Misericordioso, d'ogni Nostro
fallo, d'ogni Nostra debolezza, avremo il coraggio d'invocare misericor
dia, pace e salvezza per tutti.
E gli auguri che in questo Natale benedetto abbiamo formulato per
la Chiesa e per tutti gli uomini di buona volontà, saranno colà più vivi
e più efficaci; mentre fin d'ora Noi li convalidiamo, invocando l'inter
cessione della Madonna Santissima e dei Santi Apostoli Pietro e Paolo,
con la Nostra Benedizione Apostolica.
Acta Ioannis Pp. XXIII 63
ACTA IOANNIS PP. XXIII
LITTERAE DECRETALES
Beato Francisco Mariae a Camporubeo, Confessori, Sanctorum honores
decernuntur.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Humilitatis amator Deus, qui « superbis resistit, humilibus autem dat gratiam » (7 Pi., 5, 5), quorum preces summa benevolentia audit (cf. Ps. 101, 18), quique demissos summopere diligit et extollit (cf. Lc, 1, 52), Idem tam propense Franciscum Mariam a Camporubeo e caelo respexit ut et ex homine templum castissimum caelestis gratiae fecerit, et ita fama, gloria illustraverit ut, qui in vita a bonis omnibus integerrimi hominis laudes sibi comparavisset, post mortem summos Sanctorum caelitum honores adeptus sit, ad quos quidem Ecclesia, Christi sponsa, eos unos mortales evehit, quos longe omnium virtute principes fuisse iudicavit.
Felix ac benigna terra, quae tantum virum edidit, Campusrubeus est, qui pagus in Ligurum finibus exstat; natus est autem die septimo et vicesimo mensis Decembris, anno millesimo octingentesimo quarto, biduo post Christi nati sollemnitatem. Cumque puer die festo S. Ioannis Evangelistae ortus esset, idcirco ei nomen Ioannes inditum est. Boni autem ac fortunati parentes, qui illum Ecclesiae genuerant, Anselmus Croese et Maria Antonia Garzo fuerunt, humili quidem loco nati ac tenues, sincera tamen ornati pietate atque christiana fide insignes ; qua sane laude mater in primis abundabat, filiorum studiosissima, quos cum recte diligeret, non modo elementa virtutis docebat, sed ad sanctitatem ipsam stimulabat.
Matre ergo duce, Ioannes in christiana pietate admodum proficiebat. Quam iucunde sacris intererat ac boni curionis orationes frequentabat ! In quibus si de Iesu cruci affixo incideret mentio, Ioannillus vultu et colore immutato, videbatur iam longe in Calvariae montem peregrinari, una cum Christi Matre suavissima.
Ubi tempus fuit, ludum litterarum itare coepit; neque vero minore
64 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
diligentia christianae doctrinae scholas celebrabat, ex qua incredihi-lem quandam capiebat voluptatem. Quae autem ibi audiebat, non solum acriter tenebat, sed etiam aequalibus reddebat, cum quibus simplici sane ac ieiuno sermone, ut pueri solent, de peccatorum confessione loquebatur, de adorando Eucharistiae sacramento, de summa Dei erga homines bonitate, de suis cuiusque officiis, de puerorum inter se dilectione, de hisce similibus argumentis.
Ob eam rem nihil mirum si, cum tam graviter de Deo sentiret, arden-tissimo amore ac quasi suspenso animo ad Angelorum panem suscipiendum se pararet, quo tandem primum ei frui licuit die festo Corporis Christi, anno millesimo octingentesimo decimo sexto, duodecim annos nato, ut tunc mos communis ferebat. Atque ex eo die, Christi amore illectus, quam saepissime ad idem venerabile sacramentum accessit, eodem semper gaudio, religione, pietate.
Per eam autem aetatem Ioannes paterno agello exercendo operam dabat : quae res sane facultatem faciebat considerandi naturae miracula. Usus praeterea et consuetudo cum Sodalibus S. Francisci Asisiensis id efficiebant ut paulatim hanc mentem susciperet ut se Deo prece, labore, silentio addiceret. Sed cum haereret anceps qua ratione id faceret, accidit quodam die ut Sodalis quidam Conventualis familiae a S. Francisco Campirubei ei occurreret, eumque ita hortaretur ut ille et suis valediceret, et monasterium peteret, Conventualium institutum vitae secuturus. At cum brevi intellexisset non eam esse vivendi condicionem quam sibi finxerat, de Capuccinorum religione amplectenda cogitavit. Quapropter, post preces Deo adhibitas et consilia quaesita a quibus oporteret, relicta Conventualium domo, iam voti compos, ad Capuccinorum aedes albescente caelo se contulit, illudque quasi fidum portum tenuit.
Hic tandem conquievit animus ; ubi paucis post diebus quam venerat, vestem monachicam Capuccinorum sumpsit, novamque vitae rationem iniit. Mirabantur autem in illo Sodales indolem ingenuam et ama-bilem, pietatem, obtemperationem, ac praesertim caritatem, invidiae inimicam ac sui prodigam. Quam morum integritatem atque innocentiam etiam tunc summam ostendit, cum, anno millesimo octingentesimo vicesimo quinto, a coenobio S. Francisci Vulturiensi ad religiosam domum a S. Barnaba, Ianuam, missus est ut tirocinii tempus transigerei. Hoc ergo tempore regulam Franciscanum Sodalium et diligentissime evolvebat, et pro viribus meditabatur, in id omnes ñervos aetatis industriaeque suae contendens ut quod mente comprehendisset in sanguinem verteret et accuratissime in usu haberet. Multum etiam gaudii et voluptatis ex annalibus libris sui Ordinis capiebat, e sacrae domus, in qua vivebat, constitutionibus legendis, e vita S. Francisci Asisiensis,
Acta Ioannis Pp. XXIII 6 5
quem praecipua laude ac dilectione colebat. In his autem ita praestabat, ut, quamvis adulescentulus, ceteris virtute antecelleret ac inopinans exemplo esset, qui omnes, propter eximiam opinionem virtutis et observabant et festivum eius congressum potissimum requirebant.
Cui, vehementer exoptanti ut aeterno amoris foedere cum Deo se con-iungeret ac se suaque omnia, quasi molestae sarcinae onere deposito, abdicaret, tandem licuit, die nempe decimo septimo mensis Decembris, anno qui fuit millesimus octingentesimus vicesimus sextus, sollemnia vota nuncupare, imposito sibi nomine Francisco.
Quae quidem visa sunt stimulos currenti addere. Missus enim ad Franciscalem domum a SS. Virginis Conceptu, quae Ianuae erat, coquum adiuturus, Ioannes, qui et Franciscus Maria, ea mente ac voluntate partes implendas suscepit, ut quod solet a plerisque veluti sordidum ministerium nullo loco haberi, ille, non modo non vile duxerit, sed honestis-simum existimaverit meritorumque caput. Quae etiam causa fuit cur iuvenis hilaris semper esset, et laetus quae facienda essent religiosissime ageret, donec coquus infirmorum promotus est.
In nova rerum agendarum provincia, cum suetae sibi virtutis specimina dedit, tum praesertim caritatis in fratres, qui aegrotarent. Nam, cum primum licebat, postquam Christum Iesum in Eucharistiae sacramento praesentem adiverat, eos invisebat, praesto erat, consolabatur : qui enim suopte ingenio ad humanitatis sensus inclinabat, eo plus ama-bat infirmos quod Christi membra, ad evangelicam doctrinam (cf. Mt., 25, 31 sqq.), iudicabat.
His praeterea et laboribus et virtutibus corporis afflictationes Franciscus adiungebat haud leves; quas alii Fratres laude, alii imitatione prosequebantur, alii vero reprehendebant, maiora existimantes quam ut possent a quovis absque periculo sustineri. Quibus beatissimus vir respondebat aequum esse et curas impendere, et operam, et vitam ipsam propter Eum qui pro nobis dignatus esset in Cruce animam reddere.
Post aliquid temporis cuidam Fratri attributus est natu maiori ut stipem cogenti praesto esset ruraque peragran ti. Franciscus vero, cum pro comperto haberet quanta pericula quantaeque difficultates dato muneri inessent, a Deo initium sibi faciendum esse duxit ab eiusque Matre, id orans ut se praesentissimo gratiae scuto protégèrent. Neque sunt spes ad irritum redactae. Tam prudenter enim semper, inito munere, agebat in omnibus, tam demisse, tam impigre tamque sollicite erga omnes, ut non sine Dei numine ac Deiparae Virginis praesidio agere videretur. Itaque brevi factum est ut eius fama sanctitatis tota regione vagaret, ab omnibusque sive popularibus sive nobilibus sanctus diceretur. Eius autem virtutem dilucide casus confirmavit qui sequitur : cum olim a quibusdam dissolutis iuvenibus caput inhumane percussus fuis-
5 - ACTA, vol. VI, n. 1, — 31-1-1964.
66 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
set, se tam fortem exhibuit ut, vulnere sanguinolentus, sublatum de terra lapidem oscularetur, tamque mansuetum, ut negaret se posse ad reos indicandos adduci. Enimvero, qui semper in omni vita sua divinum Magistrum in exemplum est intuitus, eo sane die praecipue Eum secutus est, de venia danda in Evangelio monentem carniflcibusque misericordi animo ignoscentem.
At biennio post, iussus est circa portum eiusdem urbis Ianuae stipem emendicare. Utque mos erat suus, praecipienti provinciali Moderatori nihil aliud respondit quam : « Ut tibi, pater, placet, sic fiat. Scis tamen me esse hominem misellum, in omnibus imperitum ».
Multus hic, in vetustissima urbis parte, ac prope in sentina omnium miseriarum, in quam nautae praesertim, onerarii, baiuli, mercenarii, propolae et circitores confluebant, labor manebat, et levandi luctus et laxandae multorum curae. Haec vero officia tanta religione exsecutus est Dei famulus, ut, primum populus eum admiratione prosequeretur, deinde laudibus, mox eius sanctitas in ore omnium versaretur. Nec uni pueri et mulieres Franciscum adibant, verum etiam operarii, opifices omnes, sive boni sive quos maius error aut praeiudicatae opiniones ab Ecclesia alienavissent.
Videres ergo eum cotidie vias, domus, plateas circumire, stipem pro pauperibus quaerere, obvios alioqui summa in omnes indulgentia, recta dare consilia, ut brevi et consiliorum particeps et secretorum arbiter habitus sit omnium egenorum, qui hominem convenientes secreta pectoris aperiebant, quasi incommodis cunctorum mederi posset. Qui plus dabat quam accipiebat : accipiebat a divitibus, largiebatur indigentibus. Quod si quis interdum de nimia liberalitate eum incusabat vel in indignos, (( Oportet, respondebat, opitulari iuvenibus ne dissolutius vivant, puellis, ne moribus corrumpantur, senibus, ne in Deum exse-crentur eique male dicant ».
Aegrotos invisere et apud eos immorari in deliciis habebat. Persaepe etiam medicum adducebat, ceteraque praestabat, quae, viribus ac valetudine confirmatis, animum etiam attollerent. Quibus vero iam nulla spes esset convalescendi, tam accommodate loquebatur, ut sanctissimis iidem sacramentis muniti aequiore animo morerentur.
Dulcissimae pacis amicus, nihil omittebat ut, ad Christi placita (cf. Mt. 5, 9), discordias sanaret, tectisque funesta odia arceret. Cumque soleat dura egestas stirps ac semen esse maiorum, idcirco inopiae omnimodis sublevandae studebat, modo eos, qui ab opere vacarent in operas mitti curando, modo pro iis, qui solvendo non essent, nomina expediendo, modo pueris vel puellis Eucharistiam primum sumpturis vestem necessariam suppeditando, modo, si casus ferret aut condicio, domicilia salubriora aegrotis suo ipsius sumptu conducendo.
Acta Ioannis Pp. XXIII 67
Neque vero, quantum in eo erat, praetermittebat religiosam puerorum institutionem : qui enim persuasissimum sibi haberet eum qui rerum religiosarum inscius et rudis esset in salutis aeternae discrimine versari, studio servandae iuventutis paene contabescebat. Item digito se caelum putabat attingere, si quando puerum ad capessendum sacerdotium proclivem sua industria, liberalitate, caritate adiuvare posset.
Cum autem itinere atque laboribus confectus, Ianua domum redi-bat, in areola, quae erat ante coenobium, alios turmatim obvios habebat, quibus nitebatur quidem pro tempore et pro re auxiliari, simul tamen monebat ut impensiore studio et diligentia christiane viverent et ad sacramenta saepius accederent.
Itaque Franciscus totus usquequaque in deserviendis fratribus erat, adeo ut nonnumquam aut cibum omnino neglegeret, aut quam parcissime sumeret.
Cuius cum tale esset integerrimi viri vitae institutum, non est mirum si Deus servum suum illustraverit signis, prodigiis, rerum futurarum provisione. Ex quibus innumeris miraculis id non praetereundum quo beatissimus vir puellulam, gravi cutis morbo laborantem, improviso ad sanitatem reduxit eius caput amabiliter manibus suis complexus.
Videlicet haec laudem eius ad gloriam propagabant; ille autem, a vulgi rumoribus abhorrens, nihil omittebat ut populum recte doce-ret quae mira a se fieri putaret, ea omnia ab uno fieri Deo, cui proinde esset omnis virtus attribuenda. Quam ob rem, plenus fide ad Deum, ad Deiparam Virginem, ad Sanctos mittere solebat aegros his vocibus : « Ite ad beatissimam Virginem, id dicentes vos a Francisco eius famulo mitti )).
Quandoquidem autem fieri non potest quin elata lux non omnibus luceat qui in domo sunt, idcirco eius lumina virtutis quem ad modum populum ita et Sodales eius clarissima luce complebant. Erant enim in eo omnia religiosi viri ornamenta : egregia pietas, summa fratrum caritas, animi humilitas, concordiae amor, paenitentiae studium acerri-mum, et praesertim regularum diligentia.
Interim autem dies, anni praeterlabi, et una augescere incommoda atque infirmitates : stomachus aeger atque crudus, crura atque femora ac totum corpus infirma ac debilia. Ideo in dies defatigatior ab emen-dicatione revertebat; nonnumquam etiam videbatur vacillare, fallenti-bus pedibus. Brevi eius valetudo in peius ruit ac quasi in exitium. Neque sane non fuit de suo fato conscius, qui aliorum providerat. Cum enim die duo de tricesimo mensis Augusti, anno millesimo octingentesimo sexagesimo sexto, a Patre Hilario, qui vir eius confessiones audire solebat quique ad sacras orationes habendas erat domo profecturus, quaesivisset quandone domum rediret, respondissètque ille non ante diem
68 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
decimum septimum mensis Septembris, « Si ita est, ait, iam non amplius nos in bac terra videbimus ».
Verus autem Christi sectator nihil de officiis, de industria remisit, quamvis, quasi cantilenam eandem susurrans, iam crebro « Paradi-sum ! Paradisum ! » recineret.
Dum ergo exspectatae morti praestolaretur, et cara capita et loca sacra revisit. Sed cum cholera morbus Ianuae subitus prorupisset, officii conscientia illico in urbem reversus est, petens ut morbo correptis adesset, iisque inserviret. Quod quidem ob provectam aetatem et incom-modam valetudinem ei negatum est. Quapropter in sua cellula se con-tinuit inque sacrae domus templo, pro cholerosis haud inanes fundens preces, usque dum atrocibus articulorum et totius corporis doloribus affectus, in monasterii valetudinarium se recepit, in quo, haec est rerum humanarum fortuna, ipse in primo iuventae flore fratribus iucundo erat famulatus labore, uno Christi, deliciarum suarum, actus amore; ibique pro re publica et salute omnium immortali Deo se devovit.
Neque est Deus placabilem hostiam aspernatus. Ergo Franciscus Maria sacramentis Ecclesiae munitus, quibus tamquam viatico cibo in reliqua vitae via uteretur, sui compos, die decimo septimo Septembris, anno millesimo octingentesimo sexagesimo sexto, quo die providerat, placide exspiravit.
Vix autem beatissimus pater decesserat, et gravis eius mortis nuntius animos omnium perculerat ; omnesque amissum maerore, desiderio, fletu prosecuti sunt. Eius autem corpus venerandum, pestilentia urbem urente, candida calce obtectum ac in duplici arca, ex ligno scilicet et plumbo, positum, est noctu, quasi secreto, in publicum coemeterium illatum, ibique terrae redditum. Haud multo post fuit pietate civium in monumentum conditum, unde erutum, die videlicet decimo quarto Novembris, anno millesimo nongentesimo decimo primo, iuxta sua verissima rerum futurarum auguria : fore ut in sacram Franciscanum aedem rediret, summa religione caerimoniaque in templum a beatissimo Virginis conceptu est singulari populi frequentia ac celebratione translatum, ubi dormit resurrecturum.
Quod si quis nunc quaerat quaenam in eo excellentius virtutes eni-tuerint, omnino affirmandum est eum prae primis humilitate floruisse, seu iusta sui ipsius existimatione et iudicio. Cum enim soleret humana omnia ex Deo et aeternitate serere, idcirco iusto iure pro nihilo se reputabam Quocirca summa simplicitate se ad nullum idoneum negotium affirmabat, nullius rei gnarum. Ceterum multo saepissime hanc orationem redintegrabat : « Oportet nos fieri sanctos ; modo, ne quis id animadvertat ».
Eius pietas in primis erga Christum cruci affixum inclinabat. Fiebat
Acta Ioannis Pp. XXIII 69
interdum ut, sacro praecone de amore Dei erga nos dicente, ille, facie
multo rubore suffusa rutilantibusque suavitate oculis, e templo egredi
cogeretur, quod sustinere non posset. Praeterea Christum imitandi stu
dio se caedebat atrocissime, sive flagris, sive cilicio ferréis rigente cuspi-
dibus, multo sane sanguine.
At aequalis erat Francisci Mariae amor in Eucharistiam. Delitescens
enim Christus in sacramento altaris semper fuit et decertanti athletae
validum robur, et laboranti auxilium, et maesto levamen. Nam ea castis
sima pietas, quam a puero ostenderat, quaeque summam et matri et aequa
libus et populo iniecerat admirationem, eadem ceu flamma ignis in pec
tore crevit eo Ut, religiosus Sodalis cum esset, nihil antiquius haberet
quam diurna ac praesertim nocturna tempora in precibus fundendis
agere ante Sacramenti augusti sacrarium.
Ad haec summa religio et pietas in suavissimam Christi Matrem ac
cedebat, nulla peccati nube obumbratam; cuiusque sacras imagines in
Marialibus aedibus nitentes, ad unam omnes noverat, ante eas quam
dudum ita consistebat ut qui ingenti gaudio conquiesceret.
Iure ergo idem populus qui viventem sanctum acclamaverat, mor
tuum est eodem cultu et amore prosecutus, cuius sepulchrum flore, prece,
tamquam aram, assidue cumulabat.
Quae populi opinio non irrita, non vana fuit. Nam, cum post mortem
varia prodigia, eodem famulo Dei deprecante, a Deo ferrentur patrata,
de beatorum caelitum honoribus eidem decernendis causa agi coepta est.
Itaque, cum in archiepiscopali Curia Ianuensi eius vitae sanctitatis
inquisitiones, ordinaria institutae auctoritate, rite absolutae fuissent,
cumque S. Rituum Consilium eadem probavisset, Summus Pontifex
Leo XIII, Decessor Noster, adhibitis sibi precibus concedens, anno
millesimo octingentesimo nonagésimo sexto ut causa induceretur per
misit.
Ceteris igitur ad normam iuris religiose exactis, inquisitiones apo
stolicae habitae sunt venerabilis servi Dei virtutum theologalium et car
dinalium, uti dicuntur, quibus eundem perfecte heroumque modo se
exercuisse Pius XI, item Decessor Noster, sollemni decreto sanxit die
decimo septimo mensis Decembris, anno millesimo nongentesimo vicesimo
secundo.
Tum quaestio instituta est de miraculis, quae, eodem Dei servo inter
veniente, a Deo facta esse dicebantur. Quae postquam discussa sunt,
idem Pius XI die vicesimo mensis Maii, anno millesimo nongentesimo
vicesimo nono, decrevit : constare duo miracula quae per venerabilis
Francisci Mariae a Camporubeo intercessionem a Deo optimo maximo
patrata sunt : improvisam nempe perfectamque sanationem Mariae Riel-
70 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
la, puellae quinquennis, cuius, ex alto cum decidisset, caput fuerat dif-fractum et reliquum corpus gravissime laesum; et adulescentis Iacobi Oalba ab acuta phlogosi appendicis vermicularis.
Unum porro post haec erat discutiendum : an, stante approbatione virtutum et duorum miraculorum, venerabilis Dei famulus Franciscus Maria a Camporubeo ad beatorum caelitum honores tuto provehi posset.
De qua re cum actum fuisset, Pius XI die septimo mensis Iunii, eodem anno, censuit : tuto posse venerabilem Dei famulum Franciscum Mariam ad honores beatorum tolli. Quod die tricesimo eiusdem mensis et anni sollemni ritu actum est.
Cum vero post decretos beatorum honores eiusdem cultus percrebuisset, et, ipso deprecante, alia dicerentur a Deo effecta miracula, supplices huic Apostolicae Sedi preces admotae sunt ut causa eiusdem beati sanctitatis infula decorandi tractanda resumeretur. Quibus votis aeque concessum est.
Cum ergo proposita supremo S. Rituum Consilio miracula a Collegio medicorum eiusdem S. Congregationis iudicatum esset vires naturae excessisse, cumque Patres Cardinales, Praelati Officiales et Consultores S. Consilii Sacrorum Rituum in generali conventu, die vicesimo mensis Martii, anno millesimo nongentesimo sexagesimo secundo coram Nobis habito, in eandem sententiam discessissent, Nos, die tertio et vicesimo mensis Martii, eodem anno, ediximus constare de duobus miraculis a Deo factis intercedente beato Francisco Maria a Camporubeo, nempe : de instantánea perfectaque sanatione tum pueri Angeli Parpaglione a fractura ossis maxillaris inferioris cum variis laesionibus et commotione cerebrali, tum dominae Teresiae Guido de Negri a vulnere purulento in digito medio manus dexterae cum avulsione unguis et infectione séptica eiusdem artus.
His ergo omnibus absolutis, die septimo mensis Iulii, anno millesimo nongentesimo sexagesimo secundo, decreto ediximus : tuto posse beatum Franciscum Mariam a Camporubeo sanctorum honoribus condecorari.
Quae postquam facta sunt, Consistorium indiximus in diem decimum quintum Novembris eiusdem anni, ut in eo Patres Cardinales, Patriarchas, Archiepiscopos, Episcopos sententiam rogaremus de beati Francisci Mariae a Camporubeo canonizatione, misso interdum singulis eorum commentario, quo vita, virtutes, miracula, causa denique, ut hucusque acta fuit, eiusdem beati con tiner entur.
In quo Consistorio dilectus Filius Noster Arcadius S. R. E. Cardinalis Lárraona, Sacrorum Rituum Congregationis Praefectus, a Nobis postulavit ut ad optatissimum canonizationis ritum quam primum de-veniremus. Cum autem omnes hac de re suffragia dedissent, Nos beati
Acta Ioannis Pp. XXIII 71
Francisci Mariae a Camporubeo diem canonizationis statuimus, qui fuit nonus mensis proximi Decembris. De his omnibus vero ut iuridice acta confluerent Protonotariis Apostolicis mandavimus.
Cum autem praestituta dies illuxit beati illius corona Sanctorum decorandi, Nos in Petrianam Basilicam descendimus, magno fidelium atque sacrorum Antistitum, ex universo terrarum orbe Concilii Oecumenici Vaticani II celebrandi gratia astantium, numero frequentissi-mam. Tunc dilectus Filius Noster Arcadius S. R. E. Cardinalis Lar-raona, perorante dilecto Filio Camillo Corsanego, Consistorialis Aulae Advocato, instanter de more, instantius, instantissime postulavit ut beatum Franciscum Mariam a Camporubeo una cum Antonio Maria Pucci, Petro Iuliano Ey mar d, sanctus declararetur.
Cui Consistoriali Advocato per dilectum Filium Hamletum Tondini, ab Epistulis Nostris ad Principes respondimus iam in eo esse ut huiusmodi postulationi concederemus.
Postquam igitur hymnum « Veni, creator Spiritus )), cum confertis-sima christianorum turba cecinimus, tunc in divi Petri Cathedra sedentes, uti supremus universae Ecclesiae magister, sollemniter pronun-tiavimus : Ad honorem sanctae et individuae Trinitatis, ad eœaltationem
Fidei catholicae et christianae religionis augmentum, auctoritate Domi
ni Nostri Iesu Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra,
matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de
venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, Patriarcha
rum, Archiepiscoporum et Episcoporum in Urbe exsistentium consilio,
beatos Petrum Iulianum Eymard, Antonium Mariam Pucci et Franci
scum Mariam a Camporubeo, Confessores, Sanctos esse decernimus et
definimus ac Sanctorum catalogo ascribimus : statuentes illorum memo
riam quolibet anno die eorum natali, prima nempe Augusti pro Petro
Iuliano^ duodecima Ianuarii pro Antonio Maria, et decima septima
Septembris pro Francisco Maria, inter Sanctos Confessores pia devo
tione recoli debere. In nomine PaÇfetris et FiÇfelii et Spiritus Sancti.
Amen.
Qua formula dicta, hasce Decretales sub plumbo litteras confici et expediri iussimus, praesentibus vero Protonotariis Apostolicis ut de hac Canonizatione publicum conficerent documentum praecepimus. Deinde, postquam sermonem de novensilium sanctorum virtutibus habuimus, ut gratias omnipotenti Deo ageremus, hymnum « Te Deum laudamus » cum astantibus cecinimus, atque horum sanctorum patrocinium primi invocavimus.
Ceterum, quae supra memoravimus universae Ecclesiae denuntiamus, mandantes ut harum litterarum exemplis et locis, etiam typis impressis,
72 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
dummodo ab aliquo tabellione sint subscripta, eadem prorsus tribuatur fides, quae iisdem bisce litteris haberetur, si ostenderentur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die nono mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo secundo, Pontificatus Nostri quinto.
Ego IOANNES, Catholicae Ecclesiae Episcopus
Qji Ego EUGENIUS Episcopus Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae
Card. TISSERANT, Sacri Collegii Decanus.
83 Ego CLEMENS Episcopus Veliternus Card. MICARA.
83 Ego IOSEPHUS Episcopus Albanensis Card. PIZZARDO.
83 Ego BENEDICTUS Episcopus Praenestinus Card. ALOISI MASELLA,
S. R. E. Camerarius.
83 Ego HAMLETUS IOANNES Episcopus titulo Tusculanus Card. CICOGNANI.
83 Ego IOSEPHUS Episcopus titulo Sabinensis et Mandelensis Card.
FERRETTO.
Ego IACOBUS ALOISIUS titulo S. Laurentii in Damasi Presbyter Card.
COPELLO.
Ego GREGORIUS PETRUS titulo S. Bartholomaei in Insula Presbyter
Card. AGAGIANIAN.
Ego VALERIUS titulo S. Silvestri in Capite Presbyter Card. VALERI.
Ego PETRUS titulo S. Praxedis Presbyter Card. CIRIACI.
Ego IOSEPHUS titulo S. Mariae a Victoria Presbyter Card. SIRI, Ar
chiep. Ianuensis.
Ego PAULUS titulo S. Mariae in Vallicella Presbyter Card. GIOBBE,
S. R. E. Datarius.
Ego FERDINANDUS titulo S. Eustachii Presbyter Card. CENTO.
Ego CAROLUS titulo S. Mariae in Porticu Presbyter Card. CHIARLO.
Acta Ioannis Pp. XXIII 73
Ego CAROLUS titulo S. Agnetis extra moenia Presbyter Card. CONPALO-
NIBRI.
Ego PAULUS titulo S. Andreae Apostoli de Hortis Presbyter Card.
MARELLA.
Ego GUSTAVUS titulo S. Hieronymi Illyricorum Presbyter Card. TESTA.
Ego ALOISIUS titulo S. Andreae de Valle Presbyter Card. TRAGLIA.
Ego IOSEPHUS titulo S. Priscae Presbyter Card. DA COSTA NUNES.
Ego ILDEBRANDUS titulo S. Sebastiani ad Catacumbas Presbyter Card.
ANTONIUTTI.
Ego EFHRAEM titulo S. Crucis in Ierusalem Presbyter Card. FORNI.
Ego ALAPRIDUS S. Mariae in Domnica Diaconus Card. OTTAVIANI.
Ego ALBERTUS S. Pudentianae Diaconus Card. DI IORIO.
Ego FRANCISCUS S. Caesarii in Palatio Diaconus Card. BRACCI.
Ego FRANCISCUS S. Mariae in Cosmedin Diaconus Card. ROBERTI.
Ego ANDREAS S. Georgii in Velabro Diaconus Card. JULLIEN.
Ego ARCADIUS MARIA SS. Blasii et Caroli ad Catinarios Diaconus Card.
LARRAONA.
Ego FRANCISCUS SS. Cosmae et Damiani Diaconus Card. MORANO.
Ego VILLELMUS THEODORUS S. Tbeodori in Palatio Diaconus Card.
HEARD.
Ego AUGUSTINUS S. Sabae Diaconus Card. BEA.
Ego ANTONIUS titulo S. Eugenii Papae Diaconus Card. BACCI.
Ego IOACHIMUS ANSELMUS S. Apollinaris Diaconus Card. ALBAREDA.
Ego MICHAEL S. Pauli in Harenula Diaconus Card. BROWNE.
IACOBUS A. Card. COPELLO ARCADIUS Card. LARRAONA 8. R. E. Cancellarius 8. R. C. Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost.
Loco £8 Plumbi
In Ap. Cane, tao., vol. CXI, n. 89.
74 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Beata Maria Virgo Immaculata de « Lourdes » et S. Raphaël Archangelus
principales Patroni, atque S. Ioseph, eiusdem Deiparae Sponsus, secunda
rius Patronus universae dioecesis Fororaphaëliensis eliguntur.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam, rei memoriam. — Omnis maculae expers Virgo Dei
para Christifidelium mentes animosque ad se convertit, iisque se ducem
praebet terreni huius itineris. Eam qui sequuntur, non deerrant a via,
rebus adversis se expediunt, aeternae adipiscuntur salutis perfugium.
Religione eiusdem Genetricis Dei Immaculatae, quae olim in Lapurdensi
specu conspiciendam se obtulit, tenentur, quemadmodum ad Nos allatum
est, clerici ac populus fidelis dioecesis Fororaphaëliensis, anno prae
terito a Nobis constitutae. Qui pio etiam amore feruntur in Sanctum
Raphaelem Archangelum, praevalidum hominum solatorem, a quo Ec
clesia eadem nomen accepit. Probatissimo igitur consilio Venerabilis
Frater Radulfus Primatesta, Fororaphaëliensis Episcopus, vota quoque
significans omnium piarum sodalitatum publicarumque potestatum,
Nos rogavit, ut Beatam Mariam Virginem, primae labis immunem, et
Sanctum Raphaelem Archangelum suae dioecesis praecipuos renuntia-
remus Patronos, atque praedictam iurisdictionem in fidem etiam tra-
deremus Sancti Ioseph, Almae Deiparae Sponsi. Quibus precibus liben
ter admissis, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa
scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis
plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam
Mariam Virginem Immaculatam, de (( Lourdes » appellatam, atque
Sanctum Raphaelem Archangelum principales apud Deum Patronos,
Sanctum vero Ioseph, Dei Genetricis Sponsum, secundarium Patronum
universae Fororaphaëliensis dioecesis constituimus ac declaramus, om
nibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae locorum Patro
nis praecipuis et secundariis rite competunt. Contrariis quibusvis non
obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras
firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque ple
nos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant
seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque
Acta Ioannis Pp. XXIII 75
rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si
quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive
ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xn
mensis Octobris, anno MCMLXII, Pontificatus Nostri quarto.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
II
Sanctus Franciscus Assisiensis principalis caelestis Patronus dioecesis
Franciscopolitanae renuntiatur.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam rei memoriam. — A Christi praecone eximio, Sancto
Francisco Assisiensi, qui, unius Dei flagrans amore, terrena cuncta
contempsit et ad caelestia miro animi studio intendit, appellata est
dioecesis in Argentinae finibus per Nos anno MDCCCCLXI constituta. Recte
autem factum est, ut, a quo deductum esset nomen, ab eo praesidium
atque custodia peterentur. Nam Venerabilis Frater Petrus Lira, vota
quoque significans cleri et omnium piarum sodalitatum, quae curis ipsius
sunt commissae, preces ad Nos admovit, ut Sanctum Franciscum iuris
dictionis suae supernum Patronum renutiaremus. Quibus postulatio
nibus libenti animo obsecundare statuimus, probe fore confisi, ut Caeli-
tis eiusdem tutela ac deprecatione res catholica illa in regione laetis
uberibusque augeretur incrementis. Quae cum ita sint, Nos e Sacrae
Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione
Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum- vi
perpetuumque in modum, Sanctum Franciscum Assisiensem, Confesso-
rem, totius dioecesis Franciscopolitanae principalem apud Deum Patro
num constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et privi
legiis liturgicis, quae praecipuis dioecesium Patronis rite competunt.
Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decer
nentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare
ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ;
illisque, ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum ple
nissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritum-
76 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
que ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, aucto
ritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xvn mensis Octobris,
anno MCMLXII, Pontificatus Nostri quarto.
93 HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
III
Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris ecclesia Beatae Mariae Virginis a
Rosario et S. Dominici, quae in urbe Mendoza exstat, decoratur.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam rei memoriam. — Mariani Rosarii et Sancti Dominici
nomina, ut ex historiae fide nihil omnino sunt dissocianda, ita felici
sane compositione ad templum spectant, quod mole conspicuum, vetu
state antiquissimum in urbe Mendoza exsurgit. Prisca enim aetate, pau
cos videlicet annos post ipsam conditam urbem, sodales Dominiciani sui
Patris Legiferi honori ecclesiam excitarunt, quae coenobialis vitae usi
bus deserviret. Brevi autem evenit, ut eadem praecipua veluti sedes
fieret maximi illius operis, quo lux Evangelii in continentem regionem
pervasit. Neque est silentio praetermittendum iam inde ab anno
MDLXXXX, religiosorum pariter impulsu virorum, Nostram Dominam,
a Rosario appellatam, summa ibidem excoli pietate ; quam ob rem abhinc
duo saecula Mendozensis civitatis Patronam renuntiatam, aureo etiam
diademate ex pontificiae potestatis decreto esse nuperrime redimitam.
Harum igitur rerum memoria atque nobilitate Templum magnopere
commendatur, praetereaque, cum nostris hisce temporibus ad sacrae
liturgiae itemque aestheticae disciplinae praecepta sit perfectum, mul
tam sui movet admirationem ; solida enim stabilitate praestat, generis-
que Romanici, quod dicitur, formam prae se fert. His omnibus recte
perpensis, dilectus filius, qui curionem eiusdem ecclesiae agit idem
que familiam sodalium S. Dominici moderatur, humilibus a Nobis petiit
precibus, ut templum titulo Basilicae Minoris benigne condecorare di
gnaremur. Quod votum, ampla Venerabilis Fratris Alfonsi Mariae Bu-
teler, Mendozensis Archiepiscopi, commendatione suffultum, libenti
animo admittere statuimus. Itaque, ex Sacrae Rituum Congregationis
Acta, Ioannis Pp. XXIII 77
consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae
potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, pa
roecialem et conventualem ecclesiam, Deo in honorem Beatae Mariae Vir
ginis, a Rosario appellatae, et Sancti Dominici consecratam atque in
urbe Mendoza exstantem, ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris
evehimus, omnibus adiectis privilegiis et iuribus, quae templis, eodem
nomine insignibus, rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstan
tibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas,
validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos at
que integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant seu
spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque
rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri,
si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter
sive ignoranter contigerit attentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxv
mensis Octobris, anno MCMLXII, Pontificatus Nostri quarto.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
IV
Beata Maria Virgo, a Monte Carmelo appellata, praecipua Patrona dioe
cesis Formosae declaratur.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam rei memoriam. — Decor Carmeli, unde Elias propheta
nubeculam de mari ascendentem (I Reg. 18, 44) supernarum imaginem
gratiarum mirabundus prospexit, alma Divini Servatoris Mater merito
ab Ecclesia praedicatur. Cuius honorificae appellationis aperta ac plu
rima in cellis templisque, in sodalitatibus institutisque Christianae
religionis reperiuntur indicia, quae impensum in Virginem Carmelitidem
studium pietatis commonstrent. Haec eadem profecto marialis laus
amoris, ut Nobis videtur, dilectis filiis dioecesis Formosae est tribuenda,
qui per Venerabilem Fratrem Pacificum Scozzina, suum Episcopum,
Apostolicae Sedi significaverunt sibi esse in optatis Sanctam Deiparam,
Carmeli nomine consalutatam, tutelarem habere Patronam. Quas preces
benigno animo admittere non dubitamus, quippe qui pro certo habeamus
78 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tantum patrocinium quasi fontem caelestium fore beneficiorum novae
illi dioecesi. Itaque, omnibus attente perpensis, ex Sacrae Rituum Con
gregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra,
deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpe
tuumque in modum, Beatissimam Virginem Mariam, a Monte Carmelo
appellatam, praecipuam apud Deum totius Formosae dioecesis caele
stem Patronam constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus
ac privilegiis liturgicis, quae principalibus locorum Patronis rite com
petunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statui
mus, decernentes has Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter ex
stare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et
obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in
posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac defi
niendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super
his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari
contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die ix
mensis Novembris, anno MCMLXII, Pontificatus Nostro quinto.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
V
Sanctus Franciscus Salesius, Episcopus, Confessor et Ecclesiae Doctor, prae
cipuus Patronus universae dioecesis Neuquenianae eligitur.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam rei memoriam. — Extremam regionem late patentem
australis Americae Salesianae Familiae alumni, ut notum est, inde
fatigato opere missionali Ecclesiae catholicae adiunxerunt. Ubi prae
terito anno, pastorali acti sollicitudine, dioecesim Neuquenianam con
didimus, cuius christiana plebs Sanctum Franciscum Salesium, pietatis
magistrum suavissimum, a quo religiosa illa Congregatio appellationem
traxit atque vigorem, studiose excolit et praesentem habet tutorem.
Cupiens autem gregis sibi commissi profectui consulere votaque signi
ficans cleri et christifidelium, Venerabilis Frater Iacobus Franciscus
Acta Ioannis Pp. XXIII 79
De Nevares, Neuquenianae Ecclesiae Episcopus, Nos rogavit, ut Sanctum
Franciscum Salesium dioecesis suae caelestem renuntiaremus Patro
num. Quibus precibus libenti animo concedere statuimus, fore confisi,
ut praeclarissimo illo Caelite tuente res christiana ea in regione perma-
gnis incrementis augeretur. Itaque, e Sacrae Rituum Congregationis
consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Aposto
licae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in
modum Sanctum Franciscum Salesium, Episcopum, Confessorem et Ec
clesiae Doctorem, principalem totius Neuquenianae dioecesis caelestem
apud Deum Patronum constituimus ac declaramus, omnibus adiectis
honoribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis dioecesium Patronis
rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus,
statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque effica
ces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus
sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt,
nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse
ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus,
super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter atten
tari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XXII mensis Novembris, anno MCMLXII, Pontificatus Nostri quinto.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
80 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
i
PROVISIO ECCLESIARUM
Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI,
successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae
sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum:
die 15 Augusti Ï963. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Nicaeensi in
Haemimonto praefecit R. P. D. Paulinum Limongi, ex archidioecesi
Capuana, Antistitem Urbanum.
die 27 Octobris. — Archiepiscopali Ecclesiae S. Severinae Exc. P . D .
Michaelem Federici, hactenus Episcopum titularem Sidymensem et Coa
diutorem cum iure successionis Excmi P. D. Dominici Petroni, Episcopi
Melphiensis, Rapollensis et Venusini.
die 29 Octobris. — Titulari episcopali Ecclesiae Berrhoeensi R. P.
Fridericum Kaiser, sodalem Congregationis Missionariorum Sacratis-
simi Cordis Iesu, Praelatum nullius Caraveliensem.
— Titulari episcopali Ecclesiae Ariassensi R. D. Ignatium Mariam
De Orbegozo y Goicoechea, sodalem Societatis Sanctae Crucis et Opus
Dei, Praelatum nullius Yauyosensem. /
— Titulari episcopali Ecclesiae Antiochenae ad Meandrum R. P.
Eduardum L. Fedders, sodalem Societatis dé Maryknoll pro missio
nibus exteris, Praelatum nullius Juliensem.
die 31 Octobris. — Cathedrali Ecclesiae Montis Regalis in Pede
monte Exc. P. D. Carolum Maccari, hactenus Episcopum titularem
Emmausensem, cui contulit archiepiscopalem titulum « ad personam ».
die 2 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Lojanae R. P. D. Aloisium
Alfonsum Crespo, Canonicum Capituli cathedralis et Vicarium Capi
tularem dioecesis Lojanae.
die 6 Novembris. — Praelaturae nullius Buccae Taurinae, noviter
erectae, R. P. Martinum Legarra Tellechea, sodalem Ordinis Recolle-
ctorum S., Augustini.
Sacra Congregatio Consistorialis 81
die 9 Novembris. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Darnitanae
Exc. P. D. Iosephum Bonfiglioli, hactenus Episcopum Mcotriensem et
Tropiensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi
P. D. Hectoris Baranzini, Archiepiscopi Syracusani.
die 12 Novembris. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Pergensi
Exc. P. D. Marium Casariego, hactenus Episcopum titularem Puden-
tianensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi
P. D. Mariani Rossell y Arellano, Archiepiscopi Guatimalensis.
die lJf Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Thevestinae R. D.
Eliam Prado Tello, Cubicularium intimum seu secretum Sanctitatis
Suae, Canonicum Capituli cathedralis et Cancellarium Curiae episco
palis dioecesis Ayacuquensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D.
Caroli Mariae Jürgens Byrne, Archiepiscopi Cuschensis.
die 15 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Tipasitanae in
Mauretania R. P. D. Franciscum Xaverium da Piedade Rebello, Proto
notarium Apostolicum « ad instar participantium » et Vicarium Gene
ralem metropolitanae sedis Goanae et Damanensis, quem deputavit
Auxiliarem Excmi P. D. Iosephi Vieira Alvernaz, Archiepiscopi Goani
et Damanensis.
die 18 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Bendensi Exc.
P. D. Iacobum Eduardum McManus, hactenus Episcopum Poncensem,
quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Francisci S. R. E. Cardinalis
Spellman, Archiepiscopi Neo-Eboracensis.
die 23 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Eudoxiadensi R.
D. Radulfum Silva Silva, curionem paroeciae B. Mariae Virginis de
Monte Carmelo, vulgo de ÍTuñoa cognominatae, quem deputavit Auxi
liarem Excmi P. D. Eduardi Larrain Cordóvez, Episcopi Rancanguensis.
die 25 Novembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Sabratensi R. P. D.
Ioannem I. Graham, ex archidioecesi Philadelphiensi, quem deputavit
Auxiliarem Excmi P. D. Ioannis Iosephi Krol, Archiepiscopi Philadel
phiensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Barcaeae R. D. Iosephum T. Daley,
ex archidioecesi Philadelphiensi, quem deputavit Auxiliarem Excmi P.
D. Georgii Leonis Leech, Episcopi Harrisburgensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Tegeaeae R. D. Bernardum M. Kelly,
ex dioecesi Providentiensi, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D.
Russeiii Iosephi McVinney, Episcopi Providentiensis.
die 26 Novembris. — Cathedrali Ecclesiae Mazariensi Exc. P. D.
Iosephum Mancuso, hactenus Episcopum titularem Pyrgensem.
6 - ACTA, vol. VI, n. 1. — 31-1-1964.
82 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
die 29 Novembris- — Titulari episcopali Ecclesiae Pudentianae R.
P. D. Victorem Garaygordobil Berrizbeitia, e dioecesi Victoriensi, hac
tenus Administratorem Apostolicum « ad nutum S. Sedis )) praelaturae
nullius Fluminum, quem constituit Praelatum nullius eiusdem praela
turae Fluminum.
— Titulari episcopali Ecclesiae Comanensi Ponticae R. P. D. Vin
centium Maya, e dioecesi Ibarrensi, hactenus Administratorem Aposto
licum (( ad nutum S. Sedis » praelaturae nullius de EI Oro, quem consti
tuit Praelatum nullius eiusdem praelaturae de EI Oro.
die 2 Decembris. — Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D.
Gulielmi Laurentii Adrian, Episcopi Nashvillensis, Exc. P . D . Iosephum
Aloisium Durick, Episcopum titularem Cerbalitanum.
die 5 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Latacungensi, noviter
erectae, Exc. P. D. Benignum Chiriboga, hactenus Episcopum titularem
Acalissensem.
die 12 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Bracharensi Exc.
P. D. Franciscum Mariam da Silva, hactenus Episcopum titularem Tel-
missensem.
die 17 Decembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Arnaetanae Exc.
P. D. Patricium Flynn, hactenus Episcopum Mvernensem.
die 18 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Baionensi R. P. D. Ioan
nem Paulum Vincent, Antistitem Urbanum, Vicarium Generalem ar
chidioecesis Lugdunensis.
II
CHIHUAHUENSIS - CIVITATIS JUAREZENSIS
DECRETUM
De finium immutatione
Concrediti gregis spirituali bono apprime studentes, Excmi PP. DD.
Emmanuel Talamás Camandari, Episcopus Civitatis Juarezensis, et Aloi
sius Mena Arroyo, Episcopus titularis Danabenus, Coadiutor « sedi da
tus » atque Administrator (( sede plena » archidioecesis Chihuahuensis,
unanimi consensu, ab Apostolica Sede expostulaverunt ut fines ecclesia
sticarum circumscriptionum sibi concreditarum aliquantulum immuta
rentur et ita aptius disponerentur.
Sacra Congregatio Consistorialis 83
Sacra Congregatio Consistorialis, praehabito favorabili voto Excmi
P. D. Aloisii Raimondi, Archiepiscopi titularis Tarsensis, in Ditione
Mexicana Apostolici Delegati, rata petitam immutationem aeternae Chri
stifidelium saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo
Domino Nostro Paulo Divina Providentia Pp. VI tributarum, oblatis
precibus benigne annuendum censuit.
Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto, a
dioecesi Civitatis Juarezensis distrahit territorium municipiorum vulgo
Ojinaga, Coyame, Manuel Benavides et Guerrero nuncupatorum illud
que archidioecesi Chihuahuensi adnectit.
Mandat insuper Sacra Congregatio Consistorialis ut documenta et
acta praefati territorii clericos, fideles et bona temporalia respicientia
a tabulario Curiae Civitatis Juarezensis ad archivum Curiae Chihua-
huensis, quam primum, transmittantur.
Ad clerum quod attinet statuit ut, simul ac praesens Oonsistoriale
Decretum ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi censean
tur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum beneficium aut officium
legitime detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici seminariique tirones
dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio
legitimum habeant domicilium.
Ad haec omnia perficienda Sacra Congregatio Consistorialis memo
ratum Excmum P. D. Aloisium Raimondi deputat, necessarias et oppor
tunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo
agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere im
posito ad eamdem Sacram Congregationem, cum primum fas erit, authen
ticum exemplar actus peractae executionis remittendi.
Quibus super rebus praesens edit Consistoriale Decretum perinde
valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent.
Contrariis quibusvis minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die
15 mensis Octobris anno 1963.
L. © S.
CAROLUS Card. CONFALONIERI, a Secretis
t Franciscus Carpino, Archiep. tit. Serdicen., Adsessor
84 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
III
MISNENSIS
DECRETUM
De concathedralis erectione
Cum ecclesia cathedralis ad S. Petri, dioecesis Misnensis, in urbe vulgo (( Bautzen » extans, a catholicis pariter et a lutheranis ad sacra facienda continuo adhibeatur ideoque parum apta evaserit ad divinum cultum debita magnificentia peragendum, Excmus P. D. Otho Spülbeck, Episcopus Misnensis, nuper ab Apostolica Sede expostulavit ut templum aulicum, vulgo « Hofkirche » nuncupatum, in civitate Dresda situm, molis autem amplitudine et artis operibus conspicuum, ad gradum et dignitatem ecclesiae concathedralis eveheretur.
Porro Sacra haec Congregatio Consistorialis, vigore specialium facultatum a Ssmo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Pp. VI sibi tributarum, re mature perpensa habitoque favorabili voto Excmi P. D. Conradi Bafile, Archiepiscopi titulo Antiocheni in Pisidia et apud Poederatam Germanicam Rempublicam Apostolici Nuntii, probe existimans id in divini cultus splendorem et in animarum bonum esse cessu-rum, porrectis precibus annuendum censuit.
Quapropter praesenti Consistoriali Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, memoratum templum in civitate Dresda extans ad dignitatem et fastigium ecclesiae concathedralis evehit, ita ut in eodem cathedra episcopalis erigi possit et Capitulum cathedrale divina officia, ad normam iuris, persolvere valeat.
Ad haec omnia executioni mandanda Sacra Congregatio Consistorialis praefatum Excmum P. D. Conradum Bafile deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere ei imposito ad eandem Sacram Congregationem authenticum exemplar actus peractae executionis quam primum remittendi.
Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis,
die 20 Octobris 1963.
CAROLUS Card. CONPALONIERI, a Secretis
L. © S .
f Franciscus Carpino, Archiep. tit. Serdicen., Adsessor
Sacra Congregatio de Propaganda Fide 85
SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE
i
ASTRID AËNSIS
(BÜTARENSIS)
DECRETUM
De nominis immutatione
Cum Excmus ac Revmus Dominus Vitus Roberti, Archiepiscopus
titulo Tomitañus et Apostolicus in Ruanda Delegatus, proposuisset ut
praesens denominatio dioecesis Astridaënsis ita permutaretur, ut deinde
Butarensis nuncuparetur, iuxta novum nomen vulgo « Butare )) nuper
urbi Astridaënsi datum, Sacra haec Congregatio de Propaganda Fide, re
mature perpensa, optatis praelaudati Delegati Apostolici inhaerendum
censuit.
Itaque eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum sibi a Ssmo Do
mino nostro Paulo Divina Prov. Papa VI concessarum, supramemora-
tam propositionem adprobavit ac praesens in re Decretum confici iussit.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda
Fide, die 12 mensis Novembris a. D. 1963.
G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus
L. © S.
f Petrus Sigismondi, Archiep. tit. Neapolitan. in Pisidia, a Secretis
II
PORTUS ELIZABETHENSIS - DE AARENSIS
DECRETUM
De mutatione finium
Cum in Republica Africae Meridionalis limites ecclesiastici inter
dioecesim Portus Elizabethensis, clero saeculari concreditam, et prae
fecturam apostolicam De Aarensem, Congregationi Sacerdotum a Sa-
86 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ero Corde Iesu commissam, necessitatibus missionalis apostolatus am
plius non responderent, ad partialem ipsorum limitum commutationem
inter memoratas circumscriptiones ecclesiasticas procedere opportunum
visum est.
Itaque, hoc Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando, re
mature perpensa, consensu Ordinariorum quorum interest prae oculis
habito, auditoque favorabili voto Excmi ac Revmi Domini Ioseph
McGeough, Archiepiscopi tit. Hemeseni atque Apostolici in Africa Me
ridionali Delegati, vigore facultatum sibi a Sanctissimo Domino nostro
Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, limites inter memo
ratas circumscriptiones ecclesiasticas ita emendandos censuit, ut di
strictus civiles vulgo Graaff Reinet, Murraysburg et Aberdeen, qui ad
dioecesim Portus Elizabethensis hucusque pertinebant, a praedicta dioe
cesi distraherentur et ad praefecturam apostolicam De Aarensem adne
cteretur, atque praesens ad rem Decretum expediri iussit. Contrariis
quibuslibet minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda Fide,
die 7 mensis Ianuarii a. D. 1964.
G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus
L. © S.
f Petrus Sigismondi, Archiep. tit. Neapolit. in Pisidia, a Secretis
Sacra Romana Rota 87
ACTA TRIBUNALIUM
SACRA ROMANA ROTA
Citationes edictales
I
DUBLINEN. Nullitatis matrimonii (Twomey - Barry)
Cum ignoretur locus actualis commorationis reae conventae dominae
Mariae Barry, eamdem citamus ad comparendum, aut per se aut per
procuratorem legitime constitutum, coram Sacra Romana Rota (Piazza
della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 28 Februarii 1964, hora decima cum
dimidio, pro concordatione dubii quod infra scribitur :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Locorum Ordinarii, parochi, sacerdotes et fideles quicumque noti
tiam habentes commorationis praedictae dominae Mariae Barry, cu
rare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. *
Henricus Ewers, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 30 Novembris a. 1963.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Marie Barry, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 28 février 1964, à 10 heures 30, pour concorder le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Marie Barry, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
88 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
II
ROMANA
Nullitatis matrimonii (Cova - Cagnoni)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Petri Cagnoni,
in causa conventi, eumdem citamus ad comparendum, vel per se vel per
procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali Sacrae Romanae
Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), pro bora duodecima diei
7 Martii 1964, ad concordandum dubium, vel ad infrascriptum dubium
subscribendum :
An constet de matrimonii nullitate, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique notitiam habentes commorationis
praedicti domini Petri Cagnoni, curare debent ut ipse de hac edictali
citatione rite moneatur. * Carolus Lefebvre, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 5 Decembris a. 1963.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Pierre Cagnoni, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 7 mars 1964, à 12 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté :
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Pierre Cagnoni, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
Tribunal Vicariatus Urbis 89
TRIBUNAL VICARIATUS URBIS
Citationes edictales
I
ROMANA
Nullitatis matrimonii (Pompei - Passeri)
Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Theresiae Pas
seri, in causa de qua supra conventae, eamdem citamus ad comparendum
coram Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza S. Calli
sto, 16 - Roma), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum,
in diem 28 Februarii 1964, hora duodecima, pro concordatione sequentis
dubii :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes ac
tualis commorationis praedictae dominae Theresiae Passeri, curare
debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. *
Aemilius Boccalini, Iudex Instructor
Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 6 Decembris 1963.
V. Frazzano, Cancellarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Thérèse Passeri, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Roma, Piazza S. Callisto, 16) le 28 février 1964, à 12 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté :
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite M.me Thérèse Passeri, devront, dans la mesure du possible, Pavertir de la présente citation.
90 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
II
ROMANA
Nullitatis matrimonii (Gerardi - Thornton)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Alani Adam
Thornton, in causa de qua supra conventi, eumdem citamus ad compa
rendum coram Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza
S. Callisto, 16 - Roma), aut per se aut per procuratorem legitime consti
tutum, in diem 21 Martii 1964, hora duodecima, pro concordatione se
quentis dubii :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes ac
tualis commorationis praedicti domini Alani Adam Thornton, curare
debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. *
Aemilius Boccalini, Iudex Instructor
Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 21 Decembris 1963.
V. Frazzano, Cancellarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Alain Adam Thornton, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Roma, Piazza S. Callisto, 16) le 21 mars 1964, à 12 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Alain Adam Thornton, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
Diarium Romanae Curiae 91
DIARIUM ROMANAE CURIAE
Venerdì, 20 dicembre 1963, il Santo Padre Paolo VI ha rice
vuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere
Credenziali, Sua Eccellenza il Prof. MOHAMED EL TABÉI MOHA
MED, Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario della Re
pubblica Araba Unita.
SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI
» Martedì 17 dicembre 1963, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria particolare, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione della Causa di Beatificazione dei Servi di Dio :
1. Vittore Scheppers, fondatore dell'Istituto dei Fratelli e delle Suore di Nostra Signora della Misericordia;
N 2. Maria del Monte Carmelo del Bambin Gesù (González Ramos), fondatrice della Congregazione delle Terziarie Francescane dei Sacri Cuori di Gesù e Maria.
Sono state esaminate inoltre le relazioni dei censori teologi su gli scritti dei Servi di Dio :
1. Luigi Variara, sacerdote professo della Pia Società di S. Francesco di Sales, fondatore dell'Istituto delle Suore Figlie dei Sacri Cuori di Gesù e Maria ;
2. Guglielmo Eberschweiler, sacerdote professo della Compagnia di Gesù ;
3. Maria Lucrezia Zileri, confondatrice e superiora generale della Congregazione delle Suore Orsoline Parmensi del S. Cuore.
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni XXIII, di venerata memoria, si degnò di nominare:
9 maggio 1961. L'Emo e Revmo Signor Card. Caggiano Antonio, Protettore delle « Religiosas Adoratrices del Santísimo Sacramento » (Buenos Aires).
92 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
18 giugno 1962. L'Emo e Revmo Signor Card. Marella Paolo, Protettore delle « Filles de Notre-Dame du Sacré Cœur » (Issoudun, Bourges).
18 maggio 1963. L'Emo e Revmo Signor Card. Cicognani Amleto Giovanni, Protettore delle Suore Carmelitane del Sacro Cuore di Gesù (Madrid).
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Giovanni XXIII, di venerata memoria, si degnò di nominare:
Protonotari Apostolici ad instar participantium:
20 novembre 1962. Monsig. Delgado Pires Giuseppe (Beja). » » » Monsig. Marques Torrâo Francesco (Beja). 4 dicembre » Monsig. Marceno Vincenzo (Azul).
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare :
2 ottobre 1963. L'Emo e Revmo Signor Card. Larraona Arcadio M., Protettore delle « Rijas de Maria Religiosas de las Escuelas Pias » (Figueras, Barcellona).
8 )) » L'Emo e Revmo Signor Card, Tisserant Eugenio, Protettore delle « Filles de la Compassion Servantes du Seigneur » (Domfront, Beauvais).
28 » » L'Emo e Revmo Signor Card. Giobbe Paolo, Protettore delle « Povere Ancelle della Madre di Dio » (Roma).
6 novembre » L'Emo e Revmo Signor Card. Urbani Giovanni, Protettore delle « Suore Francescane di Cristo Re » (Venezia).
» » » L'Emo e Revmo Signor Card. Marella Paolo, Protettore delle « Sœurs du Très Saint Sauveur » (Oberbronn, Strasbourg).
» » » L'Emo e Revmo Signor Card. Antoniutti Ildebrando, Protettore delle « Sisters of Charity of the Imma culate Conception » (Saint John, N. B., Canada).
19 » » L'Emo e Revmo Signor Card. Antoniutti Ildebrando, Protettore delle Suore di S. Giuseppe di Cham-bery (Roma).
25 » » U Rev. Sac. Toth Giulio, Cappellano Comune Pontificio soprannumerario (Roma).
29 » » S. E. Revma Monsig. Martini Carlo, Arcivescovo tit. di Abari, Nunzio Apostolico nelle Filippine.
3 dicembre » L'Emo e Revmo Signor Card. Tisserant Eugenio, Protettore delle « Suore Carmelitane Missionarie di Santa Teresa del Bambino Gesù » (Santa Marinella, Porto e Santa Rufina).
28 » » S. E. Revma Monsig. Romani Silvio, Protonotario Apostolico di numero.
Diarium Romanae Curiae 93
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
Protonotari Apostolici ad instar participantium:
17 luglio 1963. Monsig. Groot Giovanni M. (Haarlem). 24 » » Monsig. Newman Gilbey Alfredo (Brentwood). 29 » » Monsig. Palmira La valle Martino (Campeche). 5 agosto » Monsig. Kennedy Giovanni (Hartford).
13 » » Monsig. Cornidez Porfirio (Hermosillo). 6 settembre » Monsig. Tierney Giuseppe (Ogdensburg).
30 » » Monsig. Gajo Giulio (Feltre e Belluno). » » » Monsig. Orrù Giuseppe (Cagliari). » » Monsig. Peters Bernardo (Tubarào). » » Monsig. Guilfoyle Giorgio (New York). » » » Monsig. Quinn Andrea (New York). » » » Monsig. Kelly Giacomo (New York).
Monsig. Boyle Giacomo (New York). » Monsig. Cagnina Francesco (New York).
» Monsig. Toner Michele (New York). » » Monsig. Krasula Stefano (New York). 7 ottobre Monsig. Eomersi Carlo (Torino).
» Monsig. Pereira da Silva Giuseppe (Angra). » Monsig. Gomez Giuseppe (Angra). » Monsig. Todisco Settimio (Brindisi).
» Monsig. Banci Umberto (Orvieto). 29 » Monsig. Pistoiesi Eraldo (Montalcino).
» » » Monsig. Bernedo Malaga Leonida (Arequipa). 5 novembre Monsig. Cauneau Isaia Marcello (La Rochelle). 7 » » Monsig. Kelly Francesco (Townsville).
16 » Monsig. McKevitt Nolan B. (Marquette). » » Monsig. Sheahan Giacomo (Bathurst).
18 » » Monsig. Beslic Paolo (Jugoslavenska Baèka). » » Monsig. Csipak Francesco (Jugoslavenska Backa)
» Monsig. Perna Stefano (Napoli). 19 Monsig. Koegl Giuseppe (Trento). 20 » » Monsig. Connell Walter (Springfield, Mass.).
» Monsig. Fenton Giuseppe (Springfield, Mass.). » » Monsig. Leclaire Guglielmo (Springfield, Mass.). » » Monsig. Wieloch Giovanni (Springfield, Mass.).
26 » » Monsig. Flórez Ruiz Edoardo (Chiapas). » » » Monsig. Lesniewski Apollinare (Wladislavia).
» » Monsig. Widlak Giovanni (Kielce). 2 dicembre Monsig. Scalco Marco (Vicenza). 3 » » Monsig. Gillespie Patrizio (Baton Rouge).
» » » Monsig. Lohmann Ermanno (Baton Rouge). 9 » » Monsig. Johnson Giuseppe (Springfield, Mass.).
94 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
28 novembre 1963. L'Emo e Revmo Signor Cardinale Da Costa Nunes Ginseppe, Membro della Sacra Congregazione della Disciplina dei Sacramenti.
2 gennaio 1964. L'Illmo e Revmo Monsig. Massimi Giuseppe, Suo Sotto-Datario.
3 » » S. E. Revma Monsig. Bartoccetti Vittorio, Consultore della Suprema Sacra Congregazione del Santo Offizio.
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare :
Camerieri d'onore soprannumerari di Spada e Cappa di Sua Santità :
28 settembre 1963. Il sig. Lemaigre du Breuil Renato E. M. (Limoges). » » » Il sig. Fucile Virgilio (Roma). » » » Il sig. Salabé Adolfo (Roma).
ONORIFICENZE
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni XXIII, di venerata memoria, si degnò di conferire:
La Commenda dell'Ordine Piano :
3 novembre 1962. Al sig. Caron Giuseppe. » » » Al sig. Sen Binai Ranjan.
La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
3 novembre 1962. Al sig. Wiei-Tse-Chang (Cina). » » » " Al sig. Belluzzi Marino Benedetto (Repubblica di
San Marino). » » » Al sig. Benvenuti Lodovico » » » Al sig. Correa Giuseppe A. » » » Al sig. Giretti Luciano
La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile :
29 ottobre 1962. Al sig. Spaens Corrado (Finlandia). 3 novembre » Al sig. Malvestiti Piero (Italia). » » » Al sig. Medi Enrico (Italia).
20 aprile 1963. Al sig. Dall'Orso Giovanni (Chiavari). 27 » » Al sig. Brazâo Edoardo (Portogallo). 4 maggio » Al sig. Padellaro Giuseppe (Roma).
Diarium Romanae Curiae 95
La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
3 novembre 1962. Al sig. Jin Seng Ahn (Corea). » » » Al sig. Karaburçak Bedei (Turchia).
10 » » Al sig. Baerlocher Angusto (Basel e Lugano). 9 marzo 1963. Al sig. Hopmann Enrico (Germania).
23 » » Al sig. Perrin-Waldemer Boger (Paris). 30 » Al sig. Bouzé Paolo (Lille).
» » » Al sig. Lestienne Michele (Lille). » » » Al sig. Cardaci Vittorio (Roma).
16 aprile » Al sig. Geagea Emilio (Antiochia dei Maroniti). » » » Al sig. Buttini Erminio (Roma).
20 » » Al sig. Ciotta Paolo (Agrigento). » » » Al sig. Anderlini Boezio (Roma).
27 » Al sig. Ra vano Francesco (Genova). » » » Al sig. Manieri Gregorio (Parma). » » » Al sig. Lenti Enrico (Roma).
» » Al sig. Valeri Caldesi Valerio (Sarsina). » » Al sig. Cinti-Luciani Antonio (Urbanía e Sant'Angelo in
Vado). 4 maggio » Al sig. Petrucci Amerigo (Roma).
La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare:
Ol aprile 1963. Al sig. Freiré Vasconcellos Ruas Oscar (Lourenço Mar
ques).
Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
8 dicembre 1962. Al sig. Staff ord Giacomo (Feras). 24 febbraio 1963. Al sig. Stoppa Giorgio (Roma). 9 marzo » Al sig. Van Doorn Lamberto G. A. (Rotterdam). » » » Al sig. Van Zaalen Cornelio Giuseppe (Rotterdam).
30 » » Al sig. Bernard Giovanni (Lille). » » » Al sig. Boone Giovanni (Lille). » » » Al sig. Borei Andrea (Lille). » » » Al sig. Cau Giovanni (Lille).
» Al sig. Defaux Giulio (Lille). » » Al sig. Desombre Edoardo (Lille).
» » Al sig. Dufour Giovanni (Lille). » » Al sig. Masson Pietro (Lille).
» » Al sig. Prouvost Edoardo (Lille). » » Al sig. Tiberghien Giovanni (Lille). » » Al sig. Voreux Alberto (Lille).
» » » Al sig. Wallaert Enrico (Lille). » » Al sig. Wattinne Gerardo (Lille). » » » Al sig. Wibaux Giorgio (Lille).
20 aprile » Al sig. Ponticelli Lorenzo (Grosseto). 27 » Al sig. Ciloian Boghos (Ispahan degli Armeni).
96 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
27 aprile 1963. Al sig. Petrossian Oarapet (Ispahan degli Armeni). „
» » » Al sig. Zuccarini Aurelio (Parma). 4 maggio » Al sig. Fossati Danilo (Milano).
La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa:
3 novembre 1962. Al sig. Alwan Mohamed Hassan (Iraq). 19 gennaio 1963. Al sig. Boyd Barrett Giovanni Roberto (Gork and Ross). 16 aprile » Al sig. De Mauro Cassio (Brindisi). 20 » » Al sig. Grado Domenico (Agrigento).
» » » Al sig. Carbone Domenico (Italia). » Al sig. De Ferrari Giovanni Paolo (Italia).
» Al sig. Lenzi Roberto (Italia). » » » Al sig. Licata Giovanni (Italia). » » Al sig. Marcucci Armando (Italia). » Al sig. Ricci Guido (Italia).
» » Al sig. Sessa Luigi (Italia). » Al sig. Torelli Aurelio (Italia).
27 » Al sig. Giorgio Andrea (Altamura). » » Al sig. D'Alessandro Francesco (Roma). » » » Al sig. Crepaz Mario (Trieste). 4 maggio » Al sig. Scarpa Francesco (Roma).
10 » » Al sig. La Manna Michele (Taranto).
Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa:
19 gennaio 1963. Al sig. Ron Vilas Evaristo (Spagna). 9 febbraio » Al sig. Sabet Edoardo (Paris).
16 » » Al sig. Ainesi Emilio (Principato di Monaco). 20 aprile » Al sig. Coumans Giuseppe (Roermond). 27 » Al sig. Rinaldi Francesco (Frascati).
» Al sig. Rinaldi Mario (Frascati). » » Al sig. Ramaioli Felice (Pavia).
M » » Al sig. Motta Giovanni (Roma). » » » Al sig. Rigotti Luigi (Roma).
NECROLOGIO
11 dicembre 1963. Monsig. Mac Neely William, Vescovo di Raphoe. 28 » » Monsig. Calewaert Karel Justien, Vescovo di Gent. 29 » » Monsig. Seper Franjo, Arcivescovo di Zagreb. co gennaio 1964. Monsig. de Filippis Francesco, Arcivescovo tit. di Gangra. 10 » Monsig. Collier Patrick, Vescovo di Ossory. 11 » » L'Emo Signor Card. Jullien Andrea, Diacono di S. Giorgio
in Velabro. 13 » » Monsig. Stappers Camille Paul A., Vescovo tit. di Ceramo. 21 » » L'Emo Signor Card. Chiarlo Carlo, del titolo di Santa Ma-
ria in Portico.
An. et vol. LVI 15 Februarii 1964 (Ser. HI, v. VI) - N. 2
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
SACROSANCTUM
CONCILIUM OECUMENICUM VATICANUM II
CONSTITUTIO DE SACRA LITURGIA
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
UNA CUM SACROSANCTI CONCILII PATRIBUS
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
1. SACROSANCTUM CONCILIUM, cum sibi proponat vitam christianam
inter fideles in dies augere ; eas institutiones quae mutationibus obnoxiae
sunt, ad nostrae aetatis necessitates melius accommodare ; quidquid ad
unionem omnium in Christum credentium conferre potest, fovere; et
quidquid ad omnes in sinum Ecclesiae vocandos conducit, roborare;
suum esse arbitratur peculiari ratione etiam instaurandam atque foven
dam Liturgiam curare.
2. Liturgia enim, per quam, maxime in divino Eucharistiae Sacrifi
cio, « opus nostrae Redemptionis exercetur » 1 summe eo confert ut fide
les vivendo exprimant et aliis manifestent mysterium Christi et genui-
1 Secreta dominicae IX post Pentecostem
7 - ACTA, vol. VI, n. 2. — 15-2-1964.
98 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
nam verae Ecclesiae naturam, cuius proprium est esse humanam simul
ac divinam, visibilem in visibilibus praeditam, actione ferventem et con
templationi vacantem, in mundo praesentem et tamen peregrinam ; et ita
quidem ut in ea quod humanum est ordinetur ad divinum eique subor
dinetur, quod visibile ad invisibile, quod actionis ad contemplationem,
et quod praesens ad futuram civitatem quam inquirimus.2 Unde cum
Liturgia eos qui intus sunt cotidie aedificet in templum sanctum in Do
mino, in habitaculum Dei in Spiritu,3 usque ad mensuram aetatis ple
nitudinis Christi,4 miro modo simul vires eorum ad praedicandum Chri
stum roborat, et sic Ecclesiam iis qui sunt foris ostendit ut signum leva
tum in nationes,5 sub quo filii Dei dispersi congregentur in unum 6
quousque unum ovile fiat et unus pastor.7
3. Quare Sacrosanctum Concilium, de fovenda atque instauranda
Liturgia quae sequuntur principia censet in mentem revocanda et practi
cas normas statuendas esse.
Inter haec principia et normas nonnulla habentur quae tum ad ritum
romanum tum ad omnes alios ritus applicari possunt ac debent, licet nor
mae practicae quae sequuntur solum ritum romanum spectare intelle
gendae sint, nisi agatur de iis quae ex ipsa rei natura alios quoque ritus
afficiant.
4. Traditioni denique fideliter obsequens, Sacrosanctum Concilium
declarat Sanctam Matrem Ecclesiam omnes ritus legitime agnitos aequo
iure atque honore habere, eosque in posterum servari et omnimode fo
veri velle, atque optat ut, ubi opus sit, caute ex integro ad mentem sanae
traditionis recognoscantur et novo vigore, pro hodiernis adiunctis et
necessitatibus, donentur.
2 Cf. Hebr. 13, 14. 3 Of. Eph. 2, 21-22. 4 Cf. Eph. 4, 13. 5 Cf. Is. 11, 12. 6 Cf. Io. 11, 52. 7 Cf. Io. 10, 16.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 99
CAPUT I
De principiis generalibus ad sacram Liturgiam
instaurandam atque fovendam
I - DE SACRAE LITURGIAE NATURA
EIUSQUE MOMENTO IN VITA ECCLESIAE
5. Deus, qui (( omnes homines vult salvos fieri et ad agnitionem
veritatis venire » (1 Tim. 2, 4), « multifariam multisque modis olim
loquens patribus in prophetis » (Hebr. 1, 1), ubi venit plenitudo tem
poris, misit Filium suum, Verbum carnem factum, Spiritu Sancto unc-
tum, ad evangelizandum pauperibus, ad sanandos contritos corde, 8
« medicum carnalem et spiritualem » , 9 Mediatorem Dei et hominum.1 0
Ipsius namque humanitas, in unitate personae Verbi, fuit instrumentum
nostrae salutis. Quare in Christo « nostrae reconciliationis processit
perfecta placano, et divini cultus nobis est indita plenitudo A. 1 1
Hoc autem humanae Redemptionis et perfectae Dei glorificationis
opus, cui divina magnalia in populo Veteris Testamenti praeluserant,
adimplevit Christus Dominus, praecipue per suae beatae. Passionis, ab
inferis Resurrectionis et gloriosae Ascensionis paschale mysterium, quo
« mortem nostram moriendo destruxit, et vitam resurgendo reparavit » . 1 2
Nam de latere Christi in cruce dormientis ortum est totius Ecclesiae
mirabile sacramentum.13
s Cf. Is. 61, 1 ; Lc. 4, 18. 9 S. Ignatius Antiochenus, Ad Ephesios, 7, 2; ed. F. X. Funk, Patres Apostolici, I,
Tubingae 1901, p. 218. 1 0 Cf. 1 Tim. 2, 5. 11 Sacramentarium Veronense (Leonianum) ; ed. C. Moniberg, Romae 1956, n. 1265,
p. 162. 12 Praefatio paschalis in Missali Romano. 13 Cf. S. Augustinus, Enarr. in Ps. CXXXVIII, 2; Corpus Christianorum XL,
Turnholti 1956, p. 1991 ; et orationem post secundam lectionem Sabbati sancti, in Missali Romano, ante instaurationem Hebdomadae sanctae.
100 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
6. Ideoque, sicut Christus missus est a Patre, ita et ipse Apostolos,
repletos Spiritu Sancto, misit, non solum ut, praedicantes Evangelium
omni creaturae,14 annuntiarent Filium Dei morte sua et resurrectione
nos a potestate satanae 15 et a morte liberasse et in regnum Patris trans-
tulisse, sed etiam ut, quod annuntiabant, opus salutis per Sacrificium
et Sacramenta, circa quae tota vita liturgica vertit, exercerent. Sic per
Baptismum homines paschali Christi mysterio inseruntur : commor
tui, consepulti, conresuscitati ; 16 spiritum accipiunt adoptionis filio
rum, « in quo clamamus : Abba, Pater » (Rom. 8, 15), et ita fiunt veri
adoratores, quos Pater quaerit.17 Similiter quotiescumque dominicam
cenam manducant, mortem Domini annuntiant donec veniat.1 8 Idcirco,
ipso die Pentecostes, quo Ecclesia mundo apparuit, (( qui receperunt
sermonem » Petri « baptizati sunt ». Et erant « perseverantes in doc
trina Apostolorum et communicatione fractionis panis et orationibus ...
collaudantes Deum et habentes gratiam ad omnem plebem » (Act. 2,
41-47). Numquam exinde omisit Ecclesia quin in unum conveniret ad
paschale mysterium celebrandum : legendo ea « in omnibus Scripturis
quae de ipso erant )) (Lc. 24, 27), Eucharistiam celebrando in qua (( mor
tis eius victoria et triumphus repraesentatur » , 1 9 et simul gratias agendo
« Deo super inenarrabili dono » (2 Cor. 9, 15) in Christo Iesu, « in lau
dem gloriae eius » (Eph. 1, 12), per virtutem Spiritus Sancti.
7. Ad tantum vero opus perficiendum, Christus Ecclesiae suae sem
per adest, praesertim in actionibus liturgicis. Praesens adest in Missae
Sacrificio cum in ministri persona, <( idem nunc offerens sacerdotum mi
nisterio, qui seipsum tunc in cruce obtulit ) ) , 2 0 tum maxime sub specie-
1 4 Cf. Me. 16, 15. 1 5 Cf. Act. 26, 18. 16 Cf. Rom. 6, 4; Eph. 2, 6; Coloss. 3, 1; 2 Tim. 2, 11. 1 7 Cf. Io. 4, 23. 1 8 Cf. 1 Cor. 11, 26. 19 Conc. Trid., Sess. XIII, 11 Oct. 1551, Decr. De ss. Eucharistia, c. 5: Concilium Tri
dentinum, Diariorum, Actorum, Epistolarum, Tractatuum nova collectio, ed. Soc. Goer-resiana, t. VII. Actorum pars IV, Friburgi Brisgoviae 1961, p. 202.
20 Conc. Trid., Sess. XXII, 17 Sept. 1562, Doctr. De ss. Missae sacrificio, c. 2: Concilium Tridentinum, ed. cit., t. VIII. Actorum pars V, Friburgi Brisgoviae 1919, p. 960.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 101
bus eucharisticis. Praesens adest virtute sua in Sacramentis, ita ut cum
aliquis baptizat, Christus ipse baptizet.2 1 Praesens adest in verbo suo,
siquidem ipse loquitur dum sacrae Scripturae in Ecclesia leguntur.
Praesens adest denique dum supplicat et psallit Ecclesia, ipse qui pro
misit : « Ubi sunt duo vel tres congregati in nomine meo, ibi sum in
medio eorum » (Mt. 18, 20).
Reapse tanto in opere, quo Deus perfecte glorificatur, et homines
sanctificantur, Christus Ecclesiam, sponsam suam dilectissimam, sibi
semper consociat, quae Dominum suum invocat et per ipsum Aeterno
Patri cultum tribuit.
Merito igitur Liturgia habetur veluti Iesu Christi sacerdotalis muneris
exercitatio, in qua per signa sensibilia significatur et modo singulis pro
prio efficitur sanctificatio hominis, et a mystico Iesu Christi Corpore,
Capite nempe eiusque membris, integer cultus publicus exercetur.
Proinde omnis liturgica celebratio, utpote opus Christi sacerdotis,
eiusque Corporis, quod est Ecclesia, est actio sacra praecellenter, cuius
efficacitatem eodem titulo eodemque gradu nulla alia actio Ecclesiae
adaequat.
8. In terrena Liturgia caelestem illam praegustando participamus,
quae in sancta civitate Ierusalem, ad quam peregrini tendimus, celebra
tur, ubi Christus est in dextera Dei sedens, sanctorum minister et ta
bernaculi veri ; 22 cum omni militia caelestis exercitus hymnum gloriae
Domino canimus ; memoriam Sanctorum venerantes partem aliquam et
societatem cum iis speramus ; Salvatorem expectamus Dominum nostrum
Iesum Christum, donec ipse apparebit vita nostra, et nos apparebimus
cum ipso in gloria. 2 3
9. Sacra Liturgia non explet totam actionem Ecclesiae; nam ante
quam homines ad Liturgiam accedere possint, necesse est ut ad fidem
21 Cf. S. Augustinus, In Ioannis Evangelium tractatus VI, cap. I, n. 7 ; PL 35, 1428. 22 Cf. Apoc. 21, 2; Coloss. 3, 1; Hebr. 8, 2. 23 Cf. Philipp. 3, 20; Coloss. 3, 4.
102 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
et conversionem vocentur : « Quomodo invocabunt in quem non credi
derunt? Aut quomodo credent ei quem non audierunt? Quomodo autem
audient sine praedicante? Quomodo vero praedicabunt nisi mittantur? »
(Rom. 10, 14-15).
Quare Ecclesia non credentibus praeconium salutis annuntiat, ut
omnes homines solum Deum verum et quem misit Iesum Christum co
gnoscant et a viis suis convertantur, paenitentiam agentes.24 Credenti
bus vero semper fidem et paenitentiam praedicare debet, eos praeterea
debet ad Sacramenta disponere, docere servare omnia quaecumque man
davit Christus,25 et allicere ad omnia opera caritatis, pietatis et aposto
latus, quibus operibus manifestum fiat christifideles de hoc mundo qui
dem non esse, sed tamen esse lucem mundi eosdemque Patrem glorifi
care coram hominibus.
10. Attamen Liturgia est culmen ad quod actio Ecclesiae tendit et
simul fons unde omnis eius virtus emanat. Nam labores apostolici ad
id ordinantur ut omnes, per fidem et Baptismum filii Dei facti, in unum
conveniant, in medio Ecclesiae Deum laudent, Sacrificium participent
et cenam dominicam manducent.
Vicissim, ipsa Liturgia impellit fideles ut « sacramentis paschalibus »
satiati fiant « pietate concordes » ; 2 6 orat ut « vivendo teneant quod fide
perceperunt»; 2 7 renovatio vero foederis Domini cum hominibus in
Eucharistia fideles in urgentem caritatem Christi trahit et accendit. Ex
Liturgia ergo, praecipue ex Eucharistia, lit e fonte, gratia in nos deri
vatur et maxima cum efficacia obtinetur illa in Christo hominum sancti
ficatio et Dei glorificatio, ad quam, uti ad finem, omnia alia Ecclesiae
opera contendunt.
11. Ut haec tamen plena efficacitas habeatur, necessarium est ut
fideles cum recti animi dispositionibus ad sacram Liturgiam accedant,
2 4 Of. Io. 17, 3; Lc. 24, 27; Act. 2, 38. 2 a Of. Mt. 28, 20. 26 Postcommunio Vigiliae Paschalis et dominicae Resurrectionis. 27 Oratio Missae feriae III infra octavam Paschae.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 103
mentem suam voci accommodent, et supernae gratiae cooperentur, ne
eam in vacuum recipiant.2 8 Ideo sacris pastoribus advigilandum est ut
in actione liturgica non solum observentur leges ad validam et licitam
celebrationem, sed ut fideles scienter, actuose et fructuose eandem par
ticipent.
12. Vita tamen spiritualis non unius sacrae Liturgiae participatione
continetur. Christianus enim ad communiter orandum vocatus, nihilo
minus debet etiam intrare in cubiculum suum ut Patrem in abscondito
oret, 2 9 immo, docente Apostolo, sine intermissione orare.3 0 Et ab eodem
Apostolo docemur mortificationem Iesu semper circumferre in corpore
nostro, ut et vita Iesu manifestetur in carne nostra mortali.3 1 Quaprop
ter Dominum in Missae Sacrificio precamur ut, « hostiae spiritualis
oblatione suscepta, nosmetipsos » sibi perficiat « munus aeternum » . 3 2
13. Pia populi christiani exercitia, dummodo legibus et normis Ec
clesiae conformia sint, valde commendantur, praesertim cum de man
dato Apostolicae Sedis fiunt.
Speciali quoque dignitate gaudent sacra Ecclesiarum particularium
exercitia, quae de mandato Episcoporum celebrantur, secundum consue
tudines aut libros legitime approbatos.
Ita vero, ratione habita temporum liturgicorum, eadem exercitia or
dinentur oportet, ut sacrae Liturgiae congruant, ab ea quodammodo de-
riventur, ad eam populum manuducant, utpote quae natura sua iisdem
longe antecellat.
2 8 Cf. 2 Cor. 6, 1. 2 9 Cf. Mt. 6, 6. 30 Cf. 1 Thess, o, 17. 31 Cf. 2 Cor. 4, 10-11. 32 Secreta feriae II infra octavam Pentecostes.
104 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
II - DE LITURGICA INSTITUTIONE
ET DE ACTUOSA PARTICIPATIONE PROSEQUENDIS
14. Valde cupit Mater Ecclesia ut fideles universi ad plenam illam,
consciam atque actuosam liturgicarum celebrationum participationem
ducantur, quae ab ipsius Liturgiae natura postulatur et ad quam populus
christianus, « genus electum, regale sacerdotium, gens sancta, populus
adquisitionis )) (1 Petr. 2, 9; cf. 2, 4-5), vi Baptismatis ius habet et
officium.
Quae totius populi plena et actuosa participatio, in instauranda et
fovenda sacra Liturgia, summopere est attendenda : est enim primus,
isque necessarius fons, e quo spiritum vere christianum fideles hauriant ;
et ideo in tota actione pastorali, per debitam institutionem, ab anima
rum pastoribus est sedulo adpetenda.
Sed quia, ut hoc evenire possit, nulla spes effulget nisi prius ipsi
animarum pastores spiritu et virtute Liturgiae penitus imbuantur in
eaque efficiantur magistri, ideo per necesse est ut institutioni liturgicae
cleri apprime consulatur. Quapropter Sacrosanctum Concilium ea quae
sequuntur statuere decrevit.
15. Magistri, qui sacrae Liturgiae disciplinae in seminariis, studio
rum domibus religiosis et facultatibus theologicis docendae praeficiun
tur, ad munus suum in institutis ad hoc speciali cura destinatis probe
instituendi sunt.
16. Disciplina de sacra Liturgia in seminariis et studiorum domibus
religiosis inter disciplinas necessarias et potiores, in facultatibus autem
theologicis inter disciplinas principales est habenda, et sub aspectu cum
theologico et historico, tum spirituali, pastorali et iuridico tradenda.
Curent insuper aliarum disciplinarum magistri, imprimis theologiae
dogmaticae, sacrae Scripturae, theologiae spiritualis et pastoralis ita,
ex intrinsecis exigentiis proprii uniuscuiusque obiecti, mysterium Chri-
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 105
sti et historiam salutis excolere, ut exinde earum connexio cum Liturgia
et unitas sacerdotalis institutionis aperte clarescant.
17. Clerici, in seminariis domibusque religiosis, formationem vitae
spiritualis liturgicam acquirant, cum apta manuductione qua sacros
ritus intellegere et toto animo participare queant, tum ipsa sacrorum
mysteriorum celebratione, necnon aliis pietatis exercitiis spiritu sacrae
Liturgiae imbutis ; pariter observantiam legum liturgicarum addiscant,
ita ut vita in seminariis et religiosorum institutis liturgico spiritu pe
nitus informetur.
18. Sacerdotes, sive saeculares sive religiosi, in vinea Domini iam
operantes, omnibus mediis opportunis iuventur ut plenius semper quae
in functionibus sacris agunt intellegant, vitam liturgicam vivant, eam
que cum fidelibus sibi commissis communicent.
19. Liturgicam institutionem necnon actuosam fidelium participa
tionem, internam et externam, iuxta ipsorum aetatem, condicionem,
vitae genus et religiosae culturae gradum, animarum pastores sedulo
ac patienter prosequantur, unum e praecipuis fidelis mysteriorum Dei
dispensatoris muneribus absolventes; et gregem suum hac in re non
verbo tantum, sed etiam exemplo ducant.
20. Transmissiones actionum sacrarum ope radiophonica et televi
sifica, praesertim si agatur de Sacro faciendo, discrete ac decore fiant,
ductu et sponsione personae idoneae, ad hoc munus ab Episcopis de
stinatae.
I I I - DE SACRAE LITURGIAE INSTAURATIONE ,
21. Pia Mater Ecclesia, ut populus christianus in sacra Liturgia abun
dantiam gratiarum securius assequatur, ipsius Liturgiae generalem in
staurationem sedulo curare cupit. Nam Liturgia constat parte immu
tabili, utpote divinitus instituta, et partibus mutationi obnoxiis, quae
106 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
decursu temporum variare possunt vel etiam debent, si in eas forte ir
repserint quae minus bene ipsius Liturgiae intimae naturae respon
deant, vel minus aptae factae sint.
Qua quidem instauratione, textus et ritus ita ordinari oportet, ut
sancta, quae significant, clarius exprimant, eaque populus christianus,
in quantum fieri potest, facile percipere atque plena, actuosa et commu
nitatis propria celebratione participare possit. i
Quare Sacrosanctum Concilium generaliores has normas statuit.
A) Normae generales
22. § 1. Sacrae Liturgiae moderatio ab Ecclesiae auctoritate unice
pendet : quae quidem est apud Apostolicam Sedem et, ad normam iuris,
apud Episcopum.
§ 2. Ex potestate a iure concessa, rei liturgicae moderatio inter limi
tes statutos pertinet quoque ad competentes varii generis territoriales
Episcoporum coetus legitime constitutos.
§ 3. Quapropter nemo omnino alius, etiamsi sit sacerdos, quidquam
proprio marte in Liturgia addat, demat, aut mutet.
23. Ut sana traditio retineatur et tamen via legitimae progressioni
aperiatur, de singulis Liturgiae partibus recognoscendis accurata in
vestigatio theologica, historica, pastoralis semper praecedat. Insuper
considerentur cum leges generales structurae et mentis Liturgiae, tum
experientia ex recentiore instauratione liturgica et ex indultis passim
concessis promanans. Innovationes, demum, ne fiant nisi vera et certa
utilitas Ecclesiae id exigat, et adhibita cautela ut novae formae ex for
mis iam exstantibus organice quodammodo crescant.
Caveatur etiam, in quantum fieri potest, ne notabiles differentiae
rituum inter finítimas regiones habeantur.
24. Maximum est sacrae Scripturae momentum in Liturgia cele
branda. Ex ea enim lectiones leguntur et in homilia explicantur, psalmi
canuntur, atque ex eius afflatu instinctuque preces, orationes et carmina
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 107
liturgica effusa sunt, et ex ea significationem suam actiones et signa acci
piunt. Unde ad procurandam sacrae Liturgiae instaurationem, progres
sum et aptationem, oportet ut promoveatur ille suavis et vivus sacrae
Scripturae affectus, quem testatur venerabilis rituum cum orientalium
tum occidentalium traditio.
25. Libri liturgici quam primum recognoscantur, peritis adhibitis et
Episcopis consultis ex diversis orbis regionibus.
B) Normae ex indole Liturgiae utpote actionis hierarchicae
et communitatis propriae
26. Actiones liturgicae non sunt actiones privatae, sed celebrationes
Ecclesiae, quae est « unitatis sacramentum », scilicet plebs sancta sub
Episcopis adunata et ordinata.3 3
Quare ad universum Corpus Ecclesiae pertinent illudque manifestant
et afficiunt ; singula vero membra ipsius diverso modo, pro diversitate
ordinum, munerum et actualis participationis attingunt.
27. Quoties ritus, iuxta propriam cuiusque naturam, secum ferunt
celebrationem communem, cum frequentia et actuosa participatione fide
lium, inculcetur hanc, in quantum fieri potest, esse praeferendam cele
brationi eorundem singulari et quasi privatae.
Quod valet praesertim pro Missae celebratione, salva semper natura
publica et sociali cuiusvis Missae, et pro Sacramentorum admini
stratione.
28. In celebrationibus liturgicis quisque, sive minister sive fidelis,
munere suo fungens, solum et totum id agat, quod ad ipsum ex rei na
tura et normis liturgicis pertinet.
29. Etiam ministrantes, lectores, commentatores et ii qui ad scholam
cantorum pertinent, vero ministerio liturgico funguntur. Propterea mu-
33 S. Cyprianus, De cath. Eccl. unitate, 7; ed. G. Härtel, in CSEL, t. III, 1, Vindobonae 1868, pp. 215-16. Cf. Ep. 66, n. 8, 3 ; ed. cit., t. III, 2, Vindobonae 1871, pp. 732-33.
108 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
nus suum tali sincera pietate et ordine exerceant, quae tantum ministe
rium decent quaeque populus Dei ab eis iure exigit.
Ideo oportet eos spiritu Liturgiae, suo cuiusque modo, sedulo imbui,
et ad partes suas rite et ordinate obeundas institui.
30. Ad actuosam participationem promovendam, populi acclama
tiones, responsiones, psalmodia, antiphonae, cantica, necnon actiones seu
gestus et corporis habitus foveantur. Sacrum quoque silentium suo tem
pore servetur.
31. In libris liturgicis recognoscendis, sedulo attendatur ut rubricae
etiam partes fidelium praevideant.
32. In Liturgia, praeter distinctionem ex munere liturgico et Ordine
sacro manantem, et praeter honores ad normam legum liturgicarum auc
toritatibus civilibus debitos, nulla privatarum personarum aut condicio
num, sive in caerimoniis, sive in exterioribus pompis, habeatur acceptio.
O) Normae ex indole didactica et pastorali Liturgiae
33. Etsi sacra Liturgia est praecipue cultus divinae maiestatis, ma
gnam etiam continet populi fidelis eruditionem.34 In Liturgia enim Deus
ad populum suum loquitur ; Christus adhuc Evangelium annuntiat. Po
pulus vero Deo respondet tum cantibus tum oratione.
Immo, preces a sacerdote, qui coetui in persona Christi praeest, ad
Deum directae, nomine totius plebis sanctae et omnium circumstantium
dicuntur. Signa tandem visibilia, quibus utitur sacra Liturgia ad res
divinas invisibiles significandas, a Christo vel Ecclesia delecta sunt. Unde
non solum quando leguntur ea « quae ad nostram doctrinam scripta
sunt » (Rom. 15, 4), sed etiam dum Ecclesia vel orat vel canit vel agit,
participantium fides alitur, mentes in Deum excitantur ut rationabile
obsequium Ei praestent, gratiamque Eius abundantius recipiant.
34 Cf. Conc. Trid., Sess. XXII, 17 Sept. 1562, Doetr. De ss. Missae sacrificio, c. 8: Concilium Tridentinum, ed. cit., t. VIII, p. 961.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 109
Exinde in instauratione facienda generales normae quae sequuntur
observari debent.
34. Ritus nobili simplicitate fulgeant, sint brevitate perspicui et
repetitiones inutiles évitent, sint fidelium captui accommodati, neque
generatim multis indigeant explanationibus.
35. Ut clare appareat in Liturgia ritum et verbum intime coniungi :
1) In celebrationibus sacris abundantior, varior et aptior lectio
sacrae Scripturae instauretur.
2) Locus aptior sermonis, utpote partis actionis liturgicae, prout
ritus patitur, etiam in rubricis notetur ; et fidelissime ac rite adimplea
tur ministerium praedicationis. Haec vero imprimis ex fonte sacrae
Scripturae et, Liturgiae hauriatur, quasi annuntiatio mirabilium Dei in
historia salutis seu mysterio Christi, quod in nobis praesens semper
adest et operatur, praesertim in celebrationibus liturgicis.
3) Etiam catechesis directius liturgica omnibus modis inculcetur;
et in ipsis ritibus, si necessariae sint, breves admonitiones, a sacerdote
vel competenti ministro, opportunioribus tantum momentis, praescrip
tis vel similibus verbis, dicendae, praevideantur.
4) Foveatur sacra Verbi Dei celebratio in solemniorum festorum
pervigiliis, in aliquibus feriis Adventus et Quadragesimae, atque in do
minicis et diebus festis, maxime in locis quae sacerdote carent : quo in
casu celebrationem diaconus vel alius ab Episcopo delegatus dirigat.
36. § 1. Linguae latinae usus, salvo particulari iure, in Ritibus latinis
servetur.
§ 2. Cum tamen, sive in Missa, sive in Sacramentorum administra
tione, sive in aliis Liturgiae partibus, haud raro linguae vernaculae usur-
patio valde utilis apud populum existere possit, amplior locus ipsi tribui
valeat, imprimis autem in lectionibus et admonitionibus, in nonnullis
orationibus et cantibus, iuxta normas quae de hac re in sequentibus ca
pitibus singillatim statuuntur.
§ 3. Huiusmodi normis servatis, est competentis auctoritatis eccle-
110 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
siasticae territorialis, de qua in art. 22 § 2, etiam, si casus ferat, consilio
habito cum Episcopis finitimarum regionum eiusdem linguae, de usu
et modo linguae vernaculae statuere, actis ab Apostolica Sede probatis
seu confirmatis.
§ 4. Conversio textus latini in linguam vernaculam in Liturgia adhi
benda, a competenti auctoritate ecclesiastica territoriali, de qua supra,
approbari debet.
D) Normae ad aptationem ingenio
et traditionibus populorum perficiendam
37. Ecclesia, in iis quae fidem aut bonum totius communitatis non
tangunt, rigidam unius tenoris formam ne in Liturgia quidem imponere
cupit ; quinimmo, variarum gentium populorumque animi ornamenta ac
dotes colit et provehit ; quidquid vero in populorum moribus indissolu
bili vinculo superstitionibus erroribusque non adstipulatur, benevole
perpendit ac, si potest, sartum tectumque servat, immo quandoque in
ipsam Liturgiam admittit, dummodo cum rationibus veri et authentici
spiritus liturgici congruat.
38. Servata substantiali unitate ritus romani, legitimis varietatibus
et aptationibus ad diversos coetus, regiones, populos, praesertim in Mis
sionibus, locus relinquatur, etiam cum libri liturgici recognoscuntur ; et
hoc in structura rituum et in rubricis instituendis opportune prae oculis
habeatur.
39. Intra limites in editionibus typicis librorum liturgicorum statu
tos, erit competentis auctoritatis ecclesiasticae territorialis, de qua in
art. 22 § 2, aptationes definire, praesertim quoad administrationem Sa
cramentorum, quoad Sacramentalia, processiones, linguam liturgicam,
musicam sacram et artes, iuxta tamen normas fundamentales quae hac
in Constitutione habentur.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 111
40. Cum tamen variis in locis et adiunctis, profundior Liturgiae
aptatio urgeat, et ideo difficilior evadat :
1) A competenti auctoritate ecclesiastica territoriali, de qua in
art. 22 § 2, sedulo et prudenter consideretur quid, hoc in negotio, ex
traditionibus ingenioque singulorum populorum opportune in cultum
divinum admitti possit. Aptationes, quae utiles vel necessariae existi
mantur, Apostolicae Sedi proponantur, de ipsius consensu introdu
cendae.
2) Ut autem aptatio cum necessaria circumspectione fiat, eidem
auctoritati ecclesiasticae territoriali ab Apostolica Sede facultas tribue
tur, si casus ferat, ut in quibusdam coetibus ad id aptis et per determi
natum tempus necessaria praevia experimenta permittat et dirigat.
3) Quia leges liturgicae difficultates speciales, quoad aptationem,
praesertim in Missionibus, secum ferre solent, in illis condendis praesto
sint viri, in re de qua agitur, periti.
IV - DE VITA LITURGICA
IN DIOECESI ET IN PAROECIA FOVENDA
41. Episcopus ut sacerdos magnus sui gregis habendus est, a quo
vita suorum fidelium in Christo quodammodo derivatur et pendet.
Quare omnes vitam liturgicam dioeceseos circa Episcopum, praeser
tim in ecclesia cathedrali, maximi faciant oportet : sibi persuasum ha
bentes praecipuam manifestationem Ecclesiae haberi in plenaria et
actuosa participatione totius plebis sanctae Dei in iisdem celebrationi
bus liturgicis, praesertim in eadem Eucaristía, in una oratione, ad unum
altare cui praeest Episcopus a suo presbyterio et ministris circumdatus.35
42. Cum Episcopus in Ecclesia sua ipsemet nec semper nec ubique
universo gregi praeesse possit, necessario constituere debet fidelium coe-
35 Cf. S. Ignatius Antiochenus, Ad Magn. 7; Ad Phil. 4; Ad Smym. 8; ed. F. X. Funk,
cit., I, pp. 236, 266, 281.
112 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tus, inter qnos paroeciae, localiter sub pastore vices gerente Episcopi
ordinatae, eminent : nam quodammodo repraesentant Ecclesiam visibi
lem per orbem terrarum constitutam.
Quare vita liturgica paroeciae eiusque relatio ad Episcopum in mente
et praxi fidelium et cleri fovenda est ; et adlaborandum ut sensus com
munitatis paroecialis, imprimis vero in communi celebratione Missae
dominicalis, floreat. /'<
• V - DE ACTIONE PASTORALI LITURGICA PROMOVENDA
43. Sacrae Liturgiae fovendae atque instaurandae studium merito
habetur veluti signum providentialium dispositionum Dei super nostra
aetate, veluti transitus Spiritus Sancti in sua Ecclesia ; et vitam ipsius,
immo huius nostri temporis universam rationem religiose sentiendi et
agendi, nota propria distinguit.
Quapropter, ad hanc actionem pastoralem liturgicam ulterius in Ec
clesia fovendam, Sacrosanctum Concilium decernit :
44. A competenti auctoritatetecclesiastica territoriali, de qua in art. 22
§ 2, expedit ut instituatur Commissio liturgica, a viris in scientia litur
gica, Musica, Arte sacra ac re pastorali peritis iuvanda. Cui Commis
sioni, in quantum fieri potest, opem ferat quoddam Institutum Litur
giae Pastoralis, constans sodalibus, non exclusis, si res ita ferat, laicis
in hac materia praestantibus. Ipsius Commissionis erit, ductu aucto
ritatis ecclesiasticae territorialis, de qua supra, et actionem pastoralem
liturgicam in sua dicione moderari, et studia atque necessaria experi
menta promovere, quoties agatur de aptationibus Apostolicae Sedi
proponendis.
45. Eadem ratione, in singulis dioecesibus Commissio de sacra Li
turgia habeatur, ad actionem liturgicam, moderante Episcopo, promo
vendam.
Opportunum aliquando evadere potest ut plures dioeceses unam
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 113
Commissionem constituant, quae, collatis consiliis, rem liturgicam
provehat.
46. Praeter Commissionem de sacra Liturgia, in quavis dioecesi
constituantur, quantum fieri potest, etiam Commissiones de Musica sacra
et de Arte sacra.
Necessarium est ut hae tres Commissiones consociatis viribus adla
borent; immo non raro congruum erit ut in unam Commissionem coa
lescant. i
CAPUT II
De sacrosancto Eucharistiae mysterio
47. Salvator noster, in Ce^a novissima, qua nocte tradebatur, Sacri
ficium Eucharisticum Corporis et Sanguinis sui instituit, quo Sacri
ficium Crucis in saecula, donec veniret, perpetuaret, atque adeo Eccle
siae dilectae Sponsae memoriale concrederet Mortis et Resurrectionis
suae : sacramentum pietatis, signum unitatis, vinculum caritatis,3 6
convivium paschale, in quo Christus sumitur, mens impletur gratia et
futurae gloriae nobis pignus datur.3 7
48. Itaque Ecclesia sollicitas curas eo intendit ne christifideles huic
fidei mysterio tamquam extranei vel muti spectatores intersint, sed per
ritus et preces id bene intellegentes, sacram actionem conscie, pie et
actuose participent, verbo Dei instituantur, mensa Corporis Domini
reficiantur, gratias Deo agant, immaculatam hostiam, non tantum per
sacerdotis manus, sed etiam una cum ipso offerentes, seipsos offerre di
scant, et de die in diem consummentur, Christo Mediatore,38 in unita
tem cum Deo et inter se, ut sit tandem Deus omnia in omnibus.
36 Cf. S. Augustinus, In Ioannis Evangelium tractatus XXVI, cap. VI, n. 13: PL 35, 1613.
* 37 Breviarium Romanum, In festo Sanctissimi Corporis Christi, ad II Vesperas,
antiphona ad Magnificat. 88 Cf. S. Cyrillus Alex., Commentarium in Ioannis Evangelium, lib. XI, capp. XI-XII :
PG 74, 557-564.
8 - ACTA, vol. VI, n. 2. — 15-2-1964.
1X4 - Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
3 9 Cf. 1 Tim. 2, 1-2.
49. Quapropter, ut Sacrificium Missae, etiam rituum forma, plenam
pastoralem efficacitatem assequatur, Sacrosanctum Concilium, ratione
habita Missarum, quae concurrente populo celebrantur, praesertim die
bus dominicis et festis de praecepto, ea quae sequuntur decernit.
50. Ordo Missae ita recognoscatur, ut singularum partium propria
ratio necnon mutua connexio clarius pateant, atque pia et actuosa fide
lium participatio facilior reddatur.
Quamobrem ritus, probe servata eorum substantia, simpliciores fiant ;
ea omittantur quae temporum decursu duplicata fuerunt vel minus utili
ter addita; restituantur vero ad pristinam sanctorum Patrum normam
nonnulla quae temporum iniuria deciderunt, prout opportuna vel neces
saria videantur.
51. Quo ditior mensa verbi Dei paretur fidelibus, thesauri biblici lar
gius aperiantur, ita ut, intra praestitutum annorum spatium, praestan
tior pars Scripturarum Sanctarum populo legatur.
52. Homilia, qua per anni liturgici cursum ex textu sacro fidei myste
ria et normae vitae christianae exponuntur, ut pars ipsius liturgiae valde
commendatur; quinimmo in Missis quae diebus dominicis et festis de
praecepto concurrente populo celebrantur, ne omittatur, nisi gravi de
causa.
53. « Oratio communis » seu « fidelium », post Evangelium et homi-— \
liam, praesertim diebus dominicis et festis de praecepto, restituatur, ut,
populo eam participante, obsecrationes fiant pro sancta Ecclesia, pro iis
qui nos in potestate regunt, pro iis qui variis premuntur necessitatibus,
ac pro omnibus hominibus totiusque mundi salute.39
54. Linguae vernaculae in Missis cum populo celebratis congruus lo
cus tribui possit, praesertim in lectionibus et « oratione communi », ac,
pro condicione locorum, etiam in partibus quae ad populum spectant, ad
normam art. 36 huius Constitutionis.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 115
Provideatur tamen ut christifideles etiam lingua latina partes Ordi
narii Missae quae ad ipsos spectant possint simul dicere vel cantare.
Sicubi tamen amplior usus linguae vernaculae in Missa opportunus
esse videatur, servetur praescriptum art. 40 huius Constitutionis.
55. Valde commendatur illa perfectior Missae participatio qua fideles
post Communionem sacerdotis ex eodem Sacrificio Corpus Dominicum
sumunt.
Communio sub utraque specie, firmis principiis dogmaticis a Concilio
Tridentino statutis,40 in casibus ab Apostolica Sede definiendis, tum cle
ricis et religiosis, tum laicis concedi potest, de iudicio Episcoporum, ve
luti ordinatis in Missa sacrae suae ordinationis, professis in Missa reli
giosae suae professionis, neophytis in Missa quae Baptismum subse
quitur.
56. Duae partes e quibus Missa quodammodo constat, liturgia nempe
verbi et eucharistica, tam arcte inter se coniunguntur, ut unum actum
cultus efficiant. Sacra proinde Synodus vehementer hortatur animarum
pastores ut, in catechesi tradenda, fideles sedulo doceant de integra Missa
participanda, praesertim diebus dominicis et festis de praecepto.
57. § 1. Concelebratio, qua unitas sacerdotii opportune manifestatur,
in Ecclesia usque adhuc in usu remansit tam in Oriente quam in Occi
dente. Quare facultatem concelebrandi ad sequentes casus Concilio ex
tendere placuit :
Io a) feria V in Cena Domini, tum ad Missam chrismatis, tum ad
Missam vespertinam;
ö) ad Missas in Conciliis, Conventibus Episcopalibus et Synodis;
c) ad Missam in Benedictione Abbatis.
2° Praeterea, accedente licentia Ordinarii, cuius est de opportunitate
concelebrationis iudicare :
a) ad Missam conventualem et ad Missam principalem in ecclesiis,
40 Sessio XXI, 16 Iul. 1562. Doctrina de Communione sub utraque specie et parvu
lorum, capp. 1-3 : Concilium Tridentinum, ed. cit., t. VIII, pp. 698-699.
116 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
cum utilitas christifidelium singularem celebrationem omnium sacerdo
tum praesentium non postulat;
b) ad Missas in conventibus cuiusvis generis sacerdotum tum sae
cularium tum religiosorum.
§ 2. Io Ad Episcopum vero pertinet concelebrationis disciplinam in
dioecesi moderari.
2° Salva tamen semper sit cuique sacerdoti facultas Missam singula
rem celebrandi, non vero eodem tempore in eadem ecclesia, nec fe
ria V in Cena Domini.
58. Novus ritus concelebrationis conficiatur, Pontificali et Missali
Romano inserendus.
CAPUT III
De ceteris Sacramentis et de Sacramentalibus
59. Sacramenta ordinantur ad sanctificationem hominum, ad aedifi
cationem Corporis Christi, ad cultum denique Deo reddendum ; ut signa
vero etiam ad instructionem pertinent. Fidem non solum supponunt,
sed verbis et rebus etiam aiunt, roborant, exprimunt ; quare fidei sacra
menta dicuntur. Gratiam quidem conferunt, sed eorum celebratio fideles
optime etiam disponit ad eandem gratiam fructuose recipiendam, ad
Deum rite colendum et ad caritatem exercendam.
Maxime proinde interest ut fideles signa Sacramentorum facile intel
legant et ea Sacramenta impensissime frequentent, quae ad vitam chri
stianam alendam sunt instituta.
60. Sacramentalia praeterea sancta Mater Ecclesia instituit. Quae
sacra sunt signa quibus, in aliquam Sacramentorum imitationem, effec
tus praesertim spirituales significantur et ex Ecclesiae impetratione obti
nentur. Per ea homines ad praecipuum Sacramentorum effectum susci
piendum disponuntur et varia vitae adiuncta sanctificantur.
61. Itaque liturgia Sacramentorum et Sacramentalium id efficit ut
fidelibus bene dispositis omnis fere eventus vitae sanctificetur gratia
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 117
divina manante ex mysterio paschali Passionis, Mortis et Resurrectionis
Christi, a quo omnia Sacramenta et Sacramentalia suam virtutem deri
vant; nullusque paene rerum materialium usus honestus ad finem ho
minem sanctificandi Deumque laudandi dirigi non possit.
62. Cum autem, successu temporum, quaedam in Sacramentorum
et Sacramentalium ritus irrepserint, quibus eorum natura et finis nostris
temporibus minus eluceant, atque adeo opus sit quaedam in eis ad no
strae aetatis necessitates accommodare, Sacrosanctum Concilium ea
quae sequuntur de eorum recognitione decernit.
63. Cum haud raro in administratione Sacramentorum et Sacramen
talium valde utilis esse possit apud populum linguae vernaculae usur
pano, amplior locus huic tribuatur, iuxta normas quae sequuntur :
a) In administratione Sacramentorum et Sacramentalium lingua
vernacula adhiberi potest ad normam art. 36.
b) Iuxta novam Ritualis romani editionem, Ritualia particularia,
singularum regionum necessitatibus, etiam quoad linguam, accommo
data, a competenti ecclesiastica auctoritate territoriali de qua in art. 22
§ 2 huius Constitutionis quam primum parentur, et, actis ab Apostolica
Sede recognitis, in regionibus ad quas pertinet adhibeantur. In iis autem
Ritualibus vel peculiaribus Collectionibus rituum conficiendis, ne omit
tantur instructiones, in Rituali romano singulis ritibus praepositae, sive
pastorales et rubricales, sive quae peculiare momentum sociale habent.
64. Instauretur catechumenatus adultorum pluribus gradibus di
stinctus, de iudicio Ordinarii loci in usum deducendus ; quo fiat ut tem
pus catechumenatus, aptae institutioni destinatum, sacris ritibus suc
cessivis temporibus celebrandis, sanctificari possit.
65. In terris Missionum, praeter ea quae in traditione christiana
habentur, illa etiam elementa initiationis admitti liceat, quae apud unum
quemque popolum in usu esse reperiuntur, quatenus ritui christiano ac
commodari possunt, ad normam art. 37-40 huius Constitutionis.
118 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
66. Uterque ritus baptizandi adultos, tum simplicior, tum, ratione
habita catechumenatus instaurati, solemnior, recognoscatur ; et Missali
romano Missa propria « In collatione Baptismi » inseratur.
67. Eitus baptizandi parvulos recognoscatur et verae infantium con
dicioni accommodetur ; partes etiam parentum et patrinorum eorumque
officia, in ipso ritu, magis pateant.
68. In ritu Baptismi ne desint accommodationes, de iudicio Ordinarii
loci adhibendae, pro magno baptizandorum concursu. Conficiatur item
Ordo brevior quo, praesertim in terris Missionum, catechistae, et genera
tim, in periculo mortis, fideles, absente sacerdote vel diacono, uti possint.
69. Loco ritus qui « Ordo supplendi omissa super infantem bapti
zatum » appellatur, novus conficiatur quo apertius et congruentius indi
cetur infantem, qui ritu brevi baptizatus fuerit, iam receptum esse in
Ecclesiam.
Item novus ritus conficiatur pro valide iam baptizatis, ad sacra ca
tholica conversis, quo significetur eos in Ecclesiae communionem admitti.
70. Aqua baptismalis, extra tempus paschale, in ipso ritu Baptismi
probata formula breviore benedici potest.
71. Ritus Confirmationis recognoscatur etiam ut huius Sacramenti
intima connexio cum tota initiatione christiana clarius eluceat; qua
propter renovatio promissionum Baptismi convenienter ipsam Sacra
menti susceptionem praecedet.
Confirmatio, pro opportunitate, intra Missam conferri potest ; ad
ritum autem extra Missam quod attinet, paretur formula ad modum
introductionis adhibenda.
72. Ritus et formulae Paenitentiae ita recognoscantur, ut naturam
et effectum Sacramenti clarius exprimant.
73. « Extrema Unctio », quae etiam et melius « Unctio infirmorum »
vocari potest, non est Sacramentum eorum tantum qui in extremo vitae
Concilium Oecumenicum Vaticanum H 119
discrimine versantur. Proinde tempus opportunum eam recipiendi iam
certe habetur cum fidelis incipit esse in periculo mortis propter infirmi
tatem vel senium.
74. Praeter ritus seiunctos Unctionis infirmorum et Viatici, confi
ciatur Ordo continuus secundum quem Unctio aegroto conferatur post
confessionem et ante receptionem Viatici.
75. Unctionum numerus pro opportunitate accommodetur, et ora
tiones ad ritum Unctionis infirmorum pertinentes ita recognoscantur, ut
respondeant variis condicionibus infirmorum, qui Sacramentum susci
piunt.
76. Ritus Ordinationum, sive quoad caeremonias sive quoad textus,
recognoscantur. Allocutiones Episcopi, initio cuiusque Ordinationis aut
Consecrationis, fieri possunt lingua vernacula.
In Consecratione Episcopali impositionem manuum fieri licet ab
omnibus Episcopis praesentibus.
77. Ritus celebrandi Matrimonium, qui exstat in Rituali romano,
recognoscatur et ditior fiat, quo clarius gratia Sacramenti significetur et
munera coniugum inculcentur.
<( Si quae provinciae aliis laudabilibus consuetudinibus et caeremo
niis in celebrando Matrimonii Sacramento utuntur, eas omnino retineri
Sancta Synodus vehementer optat » . 4 1
Insuper competenti auctoritati ecclesiasticae territoriali, de qua in
art. 22 § 2 huius Constitutionis, relinquitur facultas, ad normam art. 63,
exarandi ritum proprium usibus locorum et populorum congruentem,
firma tamen lege ut sacerdos assistens requirat excipiatque contrahen
tium consensum.
78. Matrimonium ex more intra Missam celebretur, post lectionem
Evangelii et homiliam, ante « orationem fidelium ». Oratio super spon-
41 Concilium Tridentinum, Sessio XXIV, 11 Nov. 1568, De reformatione, cap. 1 : Concilium Tridentinum, ed. cit., t. IX. Actorum pars VI, Friburgi Brisgoviae 1924, p. 969. Cf. Rituale Romanum, tit. VIII, e. II, n. 6.
120 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
sam, ita opportune emendata ut aequalia officia mutuae fidelitatis utrius
que sponsi inculcet, dici potest lingua vernacula.
Si vero Sacramentum Matrimonii sine Missa celebratur, Epistola et
Evangelium Missae pro sponsis legantur in initio ritus et benedictio
sponsis semper impertiatur.
79. Sacramentalia recognoscantur, ratione habita normae primariae
de conscia, actuosa et facili participatione fidelium, et attentis nostro
rum temporum necessitatibus. In Ritualibus recognoscendis ad normam
art. 63, etiam nova Sacramentalia, prout necessitas expostulat, addi
possunt.
Benedictiones reservatae perpaucae sint, et in favorem tantum Epi
scoporum vel Ordinariorum.
Provideatur ut quaedam Sacramentalia, saltem in specialibus rerum
adiunctis et de iudicio Ordinarii, a laicis congruis qualitatibus praeditis,
administrari possint.
80. Ritus Consecrationis Virginum, qui in Pontificali romano habe
tur, recognitioni subiciatur.
Conficiatur praeterea ritus professionis religiosae et renovationis
votorum, qui ad maiorem unitatem, sobrietatem et dignitatem conferat,
ab iis qui professionem vel votorum renovationem intra Missam pera
gunt, salvo iure particulari, assumendus.
Professio religiosa laudabiliter intra î^issam fiet.
81. Ritus exsequiarum paschalem mortis christianae indolem mani
festius exprimat, atque condicionibus et traditionibus singularum regio
num, etiam quoad colorem liturgicum, melius respondeat.
82. Recognoscatur ritus sepeliendi parvulos, ac propria Missa donetur.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 121
CAPUT IV
De Officio divino
83. Summus Novi atque aeterni Testamenti Sacerdos, Christus Iesus,
humanam naturam assumens, terrestri huic exsilio hymnum illum inve
xit, qui in supernis sedibus per omne aevum canitur. Universam homi
num communitatem ipse sibi coagmentat, eandemque in divino hoc con-
cinendo laudis carmine secum consociat.
Illud enim sacerdotale munus per ipsam suam Ecclesiam pergit, quae
non tantum Eucharistia celebranda, sed etiam aliis modis, praesertim
Officio divino persolvendo, Dominum sine intermissione laudat et pro
totius mundi salute interpellat.
84. Divinum Officium ex antiqua traditione christiana ita est con
stitutum ut totus cursus diei ac noctis per laudem Dei consecretur. Cum
vero mirabile illud laudis canticum rite peragunt sacerdotes aliique ad
hanc rem Ecclesiae instituto deputati vel christifideles una cum sacerdote
forma probata orantes, tunc vere vox est ipsius Sponsae, quae Sponsum
alloquitur, immo etiam oratio Christi cum ipsius Corpore ad Patrem.
85. Omnes proinde qui haec praestant, tum Ecclesiae officium ex
plent, tum summum Sponsae Christi honorem participant, quia laudes
Deo persolventes stant ante thronum Dei nomine Matris Ecclesiae.
86. Sacerdotes sacro pastorali ministerio addicti eo maiore fervore
Horarum laudes persolvent, quo vividius conscii erunt sibi observandum
esse monitum Pauli : (( Sine intermissione orate » (1 Thess. 5, 17) ; operi
enim in quo laborant Dominus solus efficacitatem et incrementum dare
potest, qui dixit : (( Sine me nihil potestis facere )) (Io. 15, 5) ; propterea
Apostoli, diaconos instituentes, dixerunt : « Nos vero orationi et mini
sterio verbi instantes erimus » (Act. 6, 4).
87. Ut autem divinum Officium, sive a sacerdotibus sive ab aliis
Ecclesiae membris melius et perfectius in rerum adiunctis peragatur,
122 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Sacrosancto Concilio, instaurationem ab Apostolica Sede feliciter in
ceptam persequenti, de Officio iuxta ritum romanum ea quae sequuntur
placuit decernere.
88. Cum sanctificatio diei sit finis Officii, cursus Horarum traditus
ita instauretur ut Horis veritas temporis, quantum fieri potest, reddatur,
simulque ratio habeatur vitae hodiernae condicionum in quibus versan
tur praesertim ii qui operibus apostolicis incumbunt.
89. Itaque, in instauratione Officii, hae normae serventur :
a) Laudes, ut preces matutinae, et Vesperae, ut preces vesperti
nae, ex venerabili universae Ecclesiae traditione duplex cardo Officii
cotidiani, Horae praecipuae habendae sunt et ita celebrandae;
ö) Completorium ita instruatur, ut fini diei apte conveniat;
c) Hora quae Matutinum vocatur, quamvis in choro indolem noc-
turnae laudis retineat, ita accommodetur ut qualibet diei hora recitari
possit, et e psalmis paucioribus lectionibusque longioribus constet;
d) Hora Prima supprimatur;
e) In choro, Horae minores Tertia, Sexta, Nona serventur. Extra
chorum e tribus unam seligere licet, diei tempori magis congruentem.
90. Cum praeterea Officium divinum, utpote oratio publica Eccle
siae, sit fons pietatis et orationis personalis nutrimentum, obsecrantur
in Domino sacerdotes aliique omnes divinum Officium participantes, ut
in eo persolvendo mens concordet voci; ad quod melius assequendum,
liturgicam et biblicam, praecipue psalmorum, institutionem sibi uberio
rem comparent.
In instauratione vero peragenda, venerabilis ille romani Officii sae
cularis thesaurus ita aptetur, ut latius et facilius eo frui possint omnes
quibus traditur.
91. Ut cursus Horarum, in art. 89 propositus, reapse observari
possit, psalmi non amplius per unam hebdomadam, sed per longius
temporis spatium distribuantur.
Opus recognitionis Psalterii, feliciter inchoatum, quamprimum per-
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 123
ducatur ad finem, respectu habito latinitatis christianae, usus liturgici
etiam in cantu, necnon totius traditionis latinae Ecclesiae.
92. Ad lectiones quod attinet, haec serventur :
a) lectio sacrae Scripturae ita ordinetur, ut thesauri verbi divini
in pleniore amplitudine expedite adiri possint;
s&) lectiones de operibus Patrum, Doctorum et Scriptorum eccle
siasticorum depromendae melius seligantur;
c) Passiones seu vitae Sanctorum fidei historicae reddantur.
93. Hymni, quantum expedire videtur, ad pristinam formam resti
tuantur, iis demptis vel mutatis quae mythologiam sapiunt aut chri
stianae pietati minus congruunt. Recipiantur quoque, pro opportunitate,
alii qui in hymnorum thesauro inveniuntur.
94. Praestat, sive ad diem revera sanctificandum, sive ad ipsas Horas
cum fructu spirituali recitandas, ut in Horarum absolutione tempus ser
vetur, quod proxime accedat ad tempus verum uniuscuiusque Horae
canonicae.
95. Communitates choro obligatae, praeter Missam conventualem,
tenentur Officium divinum cotidie in choro celebrare, et quidem :
a) totum Officium, Ordines Canonicorum, Monachorum et Mo
nialium, aliorumque Regularium ex iure vel constitutionibus choro ad-
strictorum ;
ö) Capitula cathedralia vel collegialia, eas partes Officii, quae sibi
a iure communi vel particulari imponuntur;
c) Omnes autem illarum Communitatum sodales, qui sunt aut
in Ordinibus maioribus constituti aut solemniter professi, conversis ex
ceptis, debent eas Horas canonicas soli recitare, quas in choro non per
solvunt.
96. Clerici choro non obligati, si sunt in Ordinibus maioribus con
stituti, cotidie, sive in cpmmuni, sive soli, obligatione tenentur totum
Officium persolvendi, ad normam art. 89.
124 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
97. Opportunae commutationes divini Officii, cum actione liturgica a
rubricis definiantur.
In casibus singularibus iustaque de causa, Ordinarii possunt subdi
tos suos ab obligatione Officium recitandi ex toto vel ex parte dispen
sare vel id commutare.
98. Sodales cuiusvis Instituti status perfectionis, qui, vi constitu
tionum, partes aliquas divini Officii absolvunt, orationem publicam Ec
clesiae agunt.
Item, publicam Ecclesiae orationem agunt, si quod parvum Offi
cium, vi constitutionum, recitant, dummodo in modum Officii divini
confectum ac rite approbatum sit.
99. Cum Officium divinum sit vox Ecclesiae seu totius Corporis
mystici Deum publice laudantis, suadetur ut clerici choro haud obligati
ac praesertim sacerdotes conviventes vel in unum convenientes, aliquam
saltem divini Officii partem in communi persolvant.
Omnes autem sive in choro sive in communi Officium persolventes
munus sibi concreditum quam perfectissime, tam interna animi devo
tione quam externa agendi ratione, peragant.
Praestat insuper ut Officium in choro et in communi, pro opportu
nitate, cantetur.
100. Curent animarum pastores ut Horae praecipuae, praesertim
Vesperae, diebus dominicis et festis sollemnioribus, in ecclesia com
muniter celebrentur. Commendatur ut et ipsi laici recitent Officium divi
num, vel cum sacerdotibus, vel inter se congregati, quin immo unusquis
que solus.
101. § 1) Iuxta saecularem traditionem ritus latini, in Officio divi
no lingua latina clericis servanda est, facta tamen Ordinario potestate
usum versionis vernaculae ad normam art. 36 confectae concedendi, sin
gulis pro casibus, iis clericis, quibus usus linguae latinae grave impedi
mentum est quominus Officium debite persolvant.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 125
§ 2) Monialibus, necnon sodalibus, sive viris non clericis sive mu
lieribus, Institutorum statuum perfectionis, in Officio divino, etiam in
choro celebrando, concedi potest a Superiore competente ut lingua ver
nacula utantur, dummodo versio approbata sit.
§ 3) Quivis clericus Officio divino adstrictus, si Oificium divinum
una cum coetu fidelium, vel cum iis qui sub § 2 recensentur, lingua ver
nacula celebrat, suae obligationi satisfacit, dummodo textus versionis
sit approbatus.
CAPUT V
De Anno Liturgico
102. Pia Mater Ecclesia suum esse ducit Sponsi sui divini opus
salutiferum, statis diebus per anni decursum, sacra recordatione cele
brare. In unaquaque hebdomada, die quam Dominicam vocavit, memo
riam habet Resurrectionis Domini, quam semel etiam in anno, solem
nitate maxima Paschatis, una cum beata ipsius Passione, frequentat.
Totum vero Christi mysterium per anni circulum explicat, ab In
carnatione et Nativitate usque ad Ascensionem, ad diem Pentecostes
et ad exspectationem beatae spei et adventus Domini.
Mysteria Redemptionis ita recolens, divitias virtutum atque meri
torum Domini sui, adeo ut omni tempore quodammodo praesentia red
dantur, fidelibus aperit, qui ea attingant et gratia salutis repleantur.
103. In hoc annuo mysteriorum Christi circulo celebrando, Sancta
Ecclesia Beatam Mariam Dei Genetricem cum peculiari amore veneratur,
quae indissolubili nexu cum Filii sui opere salutari coniungitur ; in qua
praecellentem Redemptionis fructum miratur et exaltat, ac veluti in
purissima imagine, id quod ipsa tota esse cupit et sperat cum gaudio
contemplatur.
104. Memorias insuper Martyrum aliorumque Sanctorum, qui per
multiformem Dei gratiam ad perfectionem provecti, atque aeternam iam
adepti salutem, Deo in caelis laudem perfectam décantant ac pro nobis
126 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
intercedunt, circulo anni inseruit Ecclesia. In Sanctorum enim nataliciis
praedicat paschale mysterium in Sanctis cum Christo compassis et con-
glorificatis, et fidelibus exempla eorum proponit, omnes per Christum
ad Patrem trahentia, eorumque meritis Dei beneficia impetrat.
105. Variis denique anni temporibus iuxta traditas disciplinas, Ec
clesia fidelium eruditionem perficit, per pias animi et corporis exerci
tationes, instructionem, precationem, paenitentiae et misericordiae opera.
Quapropter placuit Sacrosancto Concilio ea quae sequuntur decernere.
106. Mysterium paschale Ecclesia, ex traditione apostolica quae
originem ducit ab ipsa die Resurrectionis Christi, octava quaque die
celebrat, quae dies Domini seu dies dominica merito nuncupatur. Hac
enim die christifideles in unum convenire debent ut, verbum Dei audien
tes et Eucharistiam participantes, memores sint Passionis, Resurrectionis
et gloriae Domini Iesu, et gratias agant Deo qui eos « regeneravit in spem
vivam per Resurrectionem Iesu Christi ex mortuis » (1 Petr. 1, 3). Ita
que dies dominica est primordialis dies festus, qui pietati fidelium pro
ponatur et inculcetur, ita ut etiam fiat dies laetitiae et vacationis ab
opere. Aliae celebrationes, nisi revera sint maximi momenti, ipsi ne prae
ponantur, quippe quae sit fundamentum et nucleus totius anni liturgici.
107. Annus liturgicus ita recognoscatur ut, servatis aut restitutis
sacrorum temporum traditis consuetudinibus et disciplinis iuxta nostrae
aetatis condiciones, ipsorum indoles nativa retineatur ad fidelium pie
tatem debite alendam in celebrandis mysteriis Redemptionis christianae,
maxime vero mysterio paschali. Accommodationes autem, secundum lo
corum condiciones, si quae forte necessariae sint, fiant ad normam
art. 39 et 40.
108. Fidelium animi dirigantur imprimis ad dies festos Domini,
quibus mysteria salutis per annum celebrantur. Proinde Proprium de
Tempore aptum suum locum obtineat super festa Sanctorum, ut integer
mysteriorum salutis cyclus debito modo recolatur.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 127
109. Duplex indoles temporis quadragesimalis, quod praesertim
per memoriam vel praeparationem Baptismi et per paenitentiam fide
les, instantius verbum Dei audientes et orationi vacantes, componit ad
celebrandum paschale mysterium, tam in liturgia quam in catechesi
liturgica pleniore in luce ponatur. Proinde :
a) elementa baptismalia liturgiae quadragesimalis propria abun
dantius adhibeantur; quaedam vero ex anteriore traditione, pro oppor
tunitate, restituantur;
b) idem dicatur de elementis paenitentialibus. Quoad catechesim
autem animis fidelium inculcetur, una cum consectariis socialibus pec
cati, illa propria paenitentiae natura quae peccatum, prout est offensa
Dei, detestatur ; nec praetermittatur partes Ecclesiae in actione paeni
tentiali atque oratio pro peccatoribus urgeatur.
110. Paenitentia temporis quadragesimalis non tantum sit interna
et individualis, sed quoque externa et socialis. Praxis vero paenitentialis,
iuxta nostrae aetatis et diversarum regionum possibilitates necnon fide
lium condiciones, foveatur, et ab auctoritatibus, de quibus in art. 22,
commendetur.
Sacrum tamen esto ieiunium paschale, feria VI in Passione et Morte
Domini ubique celebrandum et, iuxta opportunitatem, etiam Sabbato
sancto producendum, ut ita, elato et aperto animo, ad gaudia dominicae
Resurrectionis perveniatur.
111. Sancti iuxta traditionem in Ecclesia coluntur, eorumque reli
quiae authenticae atque imagines in veneratione habentur. Festa Sancto
rum mirabilia quidem Christi in servis eius praedicant et fidelibus op
portuna praebent exempla imitanda.
Ne festa Sanctorum festis ipsa mysteria salutis recolentibus praeva
leant, plura ex his particulari cuique Ecclesiae vel Nationi vel Religiosae
Familiae relinquantur celebranda, iis tantum ad Ecclesiam universam
extensis, quae Sanctos memorant momentum universale revera prae se
ferentes.
128 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
CAPUT VI
De Musica sacra
112. Musica traditio Ecclesiae universae thesaurum constituit pretii
inaestimabilis, inter ceteras artis expressiones excellentem, eo praesertim
quod ut cantus sacer qui verbis inhaeret necessariam vel integralem li
turgiae sollemnis partem efficit.
Profecto sacros concentus laudibus extulerunt cum Sacra Scriptu
ra, 4 2 tum sancti Patres atque Romani Pontifices, qui recentiore aetate,
praeeunte sancto Pio X, munus Musicae sacrae ministeriale in dominico
servitio pressius illustrarunt.
Ideo Musica sacra tanto sanctior erit quanto arctius cum actione
liturgica connectetur, sive orationem suavius exprimens vel unanimita
tem fovens, sive ritus sacros maiore locupletans sollemnitate. Ecclesia
autem omnes verae artis formas, debitis praeditas dotibus, probat eas
que in cultum divinum admittit.
Sacrosanctum igitur Concilium normas ac praecepta ecclesiasticae
traditionis et disciplinae servans finemque Musicae sacrae respiciens, qui
gloria Dei est atque sanctificatio fidelium, ea quae sequuntur statuit.
113. Formam nobiliorem actio liturgica accipit, cum divina Officia
sollemniter in cantu celebrantur, quibus ministri sacri intersint quaeque
populus actuose participet.
Quoad linguam adhibendam, serventur praecepta art. 36 ; quoad
Missam art. 54 ; quoad Sacramenta, art. 63 ; quoad Officium divinum,
art. 101.
114. Thesaurus Musicae sacrae summa cura servetur et foveatur.
Scholae cantorum assidue provehantur, praesertim apud ecclesias cathe
drales ; Episcopi vero ceterique animarum pastores sedulo curent ut in
Cf. Eph. 5, 1&; Col. 3, IS.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 129
qualibet actione sacra in cantu peragenda universus fidelium coetus
actuosam participationem sibi propriam praestare valeat, ad normam
art. 28 et 30.
115. Magni habeatur institutio et praxis musica in Seminariis, in
Religiosorum utriusque sexus novitiatibus et studiorum domibus, nec
non in ceteris institutis et scholis catholicis; ad quam quidem institu
tionem assequendam, magistri, qui Musicae sacrae docendae praeficiun
tur, sedulo conformentur.
Commendantur insuper Instituta Superiora de Musica sacra pro
opportunitate erigenda.
Musicae vero artifices, cantores, imprimis pueri, etiam germana in
stitutione liturgica donentur.
116. Ecclesia cantum gregorianum agnoscit ut liturgiae romanae
proprium : qui ideo in actionibus liturgicis, ceteris paribus, principem
locum obtineat.
Alia genera Musicae sacrae, praesertim vero polyphonia, in celebran
dis divinis Officiis minime excluduntur, dummodo spiritui actionis litur
gicae respondeant, ad normam art. 30.
117. Compleatur editio typica librorum cantus gregoriani; immo
paretur editio magis critica librorum iam editorum post instaurationem,
sancti Pii X.
Expedit quoque ut paretur editio simpliciores modos continens, in
usum minorum ecclesiarum.
118. Cantus popularis religiosus sollerter foveatur, ita ut in piis
sacrisque exercitiis et in ipsis liturgicis actionibus, iuxta normas et
praecepta rubricarum, fidelium voces resonare possint.
119. Cum in regionibus quibusdam, praesertim Missionum,. gentes
inveniantur quibus propria est traditio musica, magnum momentum
in earum vita religiosa ac sociali habens, huic musicae aestimatio debita
necnon locus congruus praebeatur, tam in fingendo earum sensu reli-
9 - ACTA, vol. VI, n. 2. — 15-2-1964.
130 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
gioso, quam in cultu ad earum indolem accommodando, ad mentem
art. 39 et 40.
Quapropter in institutione musica missionariorum, diligenter cure
tur, ut, quantum fieri potest, traditionalem earum gentium musicam
tam in scholis quam in actionibus sacris promovere valeant.
120. Organum tubulatum in Ecclesia latina magno in honore habea
tur, tamquam instrumentum musicum traditionale cuius sonus Eccle
siae caerimoniis mirum addere valet splendorem, atque mentes ad Deum
ac superna vehementer extollere.
Alia vero instrumenta, de iudicio et consensu auctoritatis territoria
lis competentis, ad normam art. 22 § 2, 37 et 40, in cultum divinum
admittere licet, quatenus usui sacro apta sint aut aptari possint, templi
dignitati congruant, atque revera aedificationi fidelium faveant.
121. Sentiant musicae artifices, spiritu christiano imbuti, se ad
Musicam sacram colendam et ad thesaurum eius augendum esse vocatos.
Modos autem componant, qui notas verae Musicae sacrae prae se
ferant atque non solum a maioribus scholis cantorum cani possint, sed
minoribus quoque scholis conveniant et actuosam participationem totius
coetus fidelium foveant.
Textus cantui sacro destinati catholicae doctrinae sint conformes,
immo ex sacris Scripturis et fontibus liturgicis potissimum hauriantur.
CAPUT VII
De Arte sacra deque sacra supellectile
122. Inter nobilissimas ingenii humani exercitationes artes inge-
nuae optimo iure adnumerantur, praesertim autem ars religiosa eius
demque culmen, ars nempe sacra. Quae natura sua ad infinitam pul
chritudinem divinam spectant, humanis operibus aliquomodo expri«
mendam, et Deo eiusdemque laudi et gloriae provehendae eo magis addi-
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 131
«initur, quo nihil aliud eis propositum est, quam ut operibus suis ad
hominum mentes pie in Deum convertendas maxime conferant.
Alma Mater Ecclesia proinde semper fuit ingenuarum artium amica,
earumque nobile ministerium, praecipue ut res ad sacrum cultum perti
nentes Vere essent dignae, decorae ac pulchrae, rerum supernarum si
gna et symbola, continenter quaesivit, artificesque instruxit. Immo ea
rum veluti arbitram Ecclesia iure semper se habuit, diiudicans inter
artificum opera quae fidei, pietati legibusque religiose traditis con
gruerent, atque ad usum sacrum idonea haberentur.
Peculiari sedulitate Ecclesia curavit ut sacra supellex digne et pul
chre cultus decori inserviret, eas mutationes sive in materia, sive in
forma, sive in ornatu admittens, quas artis technicae progressus per
temporis decursum invexit.
Placuit proinde Patribus hisce de rebus ea quae sequuntur decernere.
123. Ecclesia nullum artis stilum veluti proprium habuit, sed se
cundum gentium indoles ac condiciones atque variorum Rituum neces
sitates modos cuiusvis aetatis admisit, efficiens per decursum saeculo
rum artis thesaurum omni cura servandum. Nostrorum etiam temporum
atque omnium gentium et regionum ars liberum in Ecclesia exercitium
habeat, dummodo sacris aedibus sacrisque ritibus debita reverentia de
bitoque honore inserviat ; ita ut eadem ad mirabilem illum gloriae con-
centum, quem summi viri per praeterita saecula catholicae fidei cecinere,
suam queat adiungere vocem.
124. Curent Ordinarii ut artem vere sacram promoventes eique
faventes, potius nobilem intendant pulchritudinem quam meram sump-
tuositatem. Quod etiam intellegatur de sacris vestibus et ornamentis.
Curent Episcopi ut artificum opera, quae fidei et moribus, ac chri
stianae pietati répugnent, offendantque sensum vere religiosum vel ob
formarum depravationem, vel ob artis insufficientiam, mediocritatein
ac simulationem, ab aedibus Dei aliisque locis sacris sedulo arceantur.
In aedificandis vero sacris aedibus, diligenter curetur ut ad litur-
Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
gicas actiones exsequendas- et ad fidelium actuosam participationem
obtinendam idoneae sint.
125. Firma maneat praxis, in ecclesiis sacras imagines fidelium ve
nerationi proponendi; attamen moderato numero et congruo ordine
exponantur, ne populo christiano admirationem inficiant, neve indul
geant devotioni minus rectae.
126. In diiudicandis artis operibus Ordinarii locorum audiant Com
missionem dioecesanam de Arte sacra, et, si casus ferat, alios viros valde
peritos, necnon Commissiones de quibus in articulis 44, 45, 46.
Sedulo advigilent Ordinarii ne sacra supellex vel opera pretiosa,
utpote ornamenta domus Dei, alienentur vel disperdantur.
127. Episcopi vel per se ipsos vel per sacerdotes idoneos qui peri
tia et artis amore praediti sunt, artiñcum curam habeant, ut eos spiritu
Artis sacrae et sacrae Liturgiae imbuant.
Insuper commendatur ut scholae vel Academiae de Arte sacra ad
artifices formandos instituantur in illis regionibus in quibus id visum
fuerit.
Artifices autem omnes, qui ingenio suo ducti, gloriae Dei in Eccle
sia sancta servire intendunt, semper meminerint agi de sacra quadam
Dei Creatoris imitatione et de operibus cultui catholico, fidelium aedi
ficationi necnon pietati eorumque instructioni religiosae destinatis.
128. Canones et statuta ecclesiastica, quae rerum externarum ad
sacrum cultum pertinentium apparatum spectant, praesertim quoad
aedium sacrarum dignam et aptam constructionem, altarium formam et
aedificationem, tabernaculi eucharistici nobilitatem, dispositionem et
securitatem, baptisterii convenientiam et honorem, necnon congruentem
sacrarum imaginum, decorationis et ornatus rationem, una cum libris
liturgicis ad normam art. 25 quam primum recognoscantur : quae litur
giae iñstauratae minus congruere videntur, emendentur aut aboleantur ;
quae vero ipsi favent, retineantur vel introducantur.
Qua in re, praesertim quoad materiam et formam sacrae supellecti-
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 133
lis et indumentorum, territorialibus Episcoporum coetibus facultas tri
buitur res aptandi necessitatibus et moribus locorum, ad normam
art. 22 huius Constitutionis.
129. Clerici, dum philosophicis et theologicis studiis incumbunt,
etiam de Artis sacrae historia eiusque evolutione instituantur, necnon
de sanis principiis quibus opera Artis sacrae inniti debent, ita ut Eccle
siae venerabilia monumenta aestiment atque servent, et artificibus in
operibus efficiendis congrua consilia queant praebere.
130. Convenit ut usus pontificalium reservetur illis ecclesiasticis
personis, quae aut charactere episcopali, aut peculiari aliqua iurisdic
tione gaudent.
APPENDIX
Sacrosancti Oecumenici Concilii Vaticani secundi
de calendario recognoscendo declaratio
Sacrosanctum Oecumenicum Concilium Vaticanum secundum, haud
parvi momenti aestimans multorum desideria de festo Paschatis certae
dominicae assignando et de calendario stabiliendo, omnibus sedulo per
pensis, quae ex inductione novi calendarii manare possint, haec quae
sequuntur declarat :
1. Sacrosanctum Concilium non obnititur quin festum Paschatis
certae dominicae in Calendario Gregoriano assignetur, assentientibus iis
quorum intersit, praesertim fratribus ab Apostolicae Sedis communione
seiunctis.
2. Item Sacrosanctum Concilium declarat se non obsistere inceptis
quae conferant ad calendarium perpetuum in societatem civilem indu
cendum.
Variorum autem systematum, quae ad calendarium perpetuum sta
biliendum et in societatem civilem inducendum excogitantur, iis tantum
134 Acta Apostolicae Seäds - Commentarium Officiale
Ecclesia non obsistit, quae hebdomadam septem dierum cum dominica
"servant et tutantur, nullis diebus extra hebdomadam interiectis, ita ut
hebdomadarum successio intacta, nisi accedant gravissimae rationes de
quibus Apostolica Sedes iudicium ferat, relinquatur.
Haec omnia et singula qwae in hac Constitutione edicta sunt, placue
runt Sacrosancti Concilii Patribus. Et Nos, Apostolica a Christo Nobis
tradita potestate, illa, una cum Venerabilibus Patribus, in Spiritu
Sancto approbamus, decernimus ac statuimus et quae ita synodaliter
statuta sunt ad Dei gloriam promulgari iubemus.
Romae, apud S. Petrum, die iv Decembris anno MCMLXIII.
Ego PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus
£8 Ego EUGENIUS Episcopus Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae Car
dinalis TISSERANT, Sacri Collegii Decanus.
£8 Ego IOSEPHUS Episcopus Albanensis Cardinalis PIZZARDO.
£8 Ego BENEDICTUS Episcopus Praenestinus Cardinalis ALOISI MASELLA.
£8 Ego HAMLETUS IOANNES Episcopus tit. Tusculanus Cardinalis Cico-
GNANI.
£8 Ego IOSEPHUS Episcopus tit. Sabinensis et Mandelensis Cardinalis
FERRETTO.
B Ego ACHILLES titulo S. Sixti Presbyter Cardinalis LIENART, Episco
pus Insulensis.
© Ego IGNATIUS GABRIEL titulo Basilicae XII Apostolorum Presbyter
Cardinalis TAPPOUNI, Patriarcha Antiochenus Syrorum.
Ego IACOBUS ALOISIUS titulo S. Laurentii in Damaso Presbyter Cardi
nalis COPELLO, S. R. E. Cancellarius.
B Ego PETRUS titulo SSmae Trinitatis in Monte Pincio Presbyter Car
dinalis GERLIER, Archiepiscopus Lugdunensis.
Ego GREGORIUS PETRUS titulo S. Bartholomaei in Insula Presbyter
Cardinalis AGAGIANIAN.
© Ego CAROLUS CARMELUS titulo S. Pancratii Presbyter Cardinalis
MOTTA, Archiepiscopus S. Pauli in Brasilia.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 135
© Ego FRANCISCUS titulo Ss. Ioannis et Pauli Presbyter Cardinalis
SPELLMAN, Archiepiscopus Neo-Eboracensis.
© Ego IACOBUS titulo Ss. Bonifacii et Alexii Presbyter Cardinalis DE
BARROS CÁMARA, Archiepiscopus S. Sebastiani Fluminis Ianuarii.
© Ego IOSEPHUS titulo S. Ioannis ante Portam Latinam Presbyter
Cardinalis FRINGS, Archiepiscopus Coloniensis.
© Ego ERNESTUS titulo S. Sabinae Presbyter Cardinalis RUFPINI, Ar
chiepiscopus Panormitanus.
© Ego ANTONIUS titulo S. Laurentii in Panisperna Presbyter Cardi
nalis CAGGIANO, Archiepiscopus Bonaërensis.
Ego PETRUS titulo S. Praxedis Presbyter Cardinalis CIRIACI.
© Ego MAURITIUS titulo S. Mariae de Pace Presbyter Cardinalis FELTIN,
Archiepiscopus Parisiensis.
© Ego IOSEPHUS titulo S. Mariae de Victoria Presbyter Cardinalis SIRI,
Archiepiscopus Ianuensis.
© Ego IACOBUS FRANCISCUS titulo S. Anastasiae Presbyter Cardinalis
MCINTYRE, Archiepiscopus Angelorum in California.
© Ego IACOBUS titulo S. Mariae in Transpontina Presbyter Cardinalis
LERCARO, Archiepiscopus Bononiensis.
© Ego STEPHANUS titulo S. Mariae Trans Tiberini Presbyter Cardinalis
WYSZYNSKI, Archiepiscopus Gnesnensis et Varsaviensis, Primas Po
loniae.
© Ego BENIAMINUS titulo S. Vitalis Presbyter Cardinalis de ARRIBA Y
CASTRO, Archiepiscopus Tarraconensis.
© Ego FERDINANDUS titulo S. Augustini Presbyter Cardinalis QUIROGA
Y PALACIOS, Archiepiscopus Compostellanus.
© Ego PAULUS AEMILIUS titulo S. Mariae Angelorum in Thermis Pre
sbyter Cardinalis LEGER, Archiepiscopus Marianopolitanus.
© Ego VALERIANUS titulo S. Mariae in Via Lata Presbyter Cardinalis
GRACIAS, Archiepiscopus Bombayensis.
© Ego IOANNES titulo S. Marci Presbyter Cardinalis URBANI, Patriarcha
Venetiarum.
136 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Ego PAULUS titulo S. Mariae in Vallicella Presbyter Cardinalis GIOBBE,
S. R. E. Datarins. v
Ego FERDINANDUS titulo S. Eustachii Presbyter Cardinalis CENTO.
© Ego IOSEPHUS titulo S. Onuphrii in Ianiculo Presbyter Cardinalis
GARIBI Y RIVERA, Archiepiscopus Guadalajarensis.
Ego CAROLUS titulo S. Agnetis extra moenia Presbyter Cardinalis CON-
PALONIERI.
© Ego ALFONSUS titulo S. Callixti Presbyter Cardinalis CASTALDO, Ar
chiepiscopus Neapolitanus.
© Ego PAULUS titulo Ss. Quirici et Iulittae Presbyter Cardinalis Ri-
CHAUD, Archiepiscopus Burdigalensis.
© Ego FRANCISCUS titulo S. Eusebii Presbyter Cardinalis KÖNIG, Archie
piscopus Vindobonensis.
ffi Ego IULIUS titulo S. Mariae Scalaris Presbyter Cardinalis DÖPFNER,
Archiepiscopus Monacensis et Frisingensis.
Ego PAULUS titulo S. Andreae Apostoli de Hortis Presbyter Cardinalis
MARELLA.
Ego GUSTAVUS titulo S. Hieronymi Illyricorum Presbyter Cardinalis
TESTA.
© Ego ALBERTUS titulo S. Caeciliae Presbyter Cardinalis MEYER, Ar
chiepiscopus Chicagiensis.
Ego ALOISIUS titulo S. Andreae de Valle Presbyter Cardinalis TRAGLIA.
© Ego PETRUS TATSUO titulo S. Antonii Patavini de Urbe Presbyter
Cardinalis Doi, Archiepiscopus Tokiensis.
© Ego IOSEPHUS titulo S. Ioannis Baptistae Florentinorum Presbyter
Cardinalis LEFEBVRE, Archiepiscopus Bituricensis.
© Ego BERNARDUS titulo S. Ioachimi Presbyter Cardinalis ALFRINK,
Archiepiscopus Ultraiectensis.
© Ego RUFINUS I. titulo S. Mariae ad Montes Presbyter Cardinalis
SANTOS, Archiepiscopus Manilensis.
© Ego LAUREANUS titulo S. Francisci Assisiensis ad Ripam Maiorem
Presbyter Cardinalis RUGAMBWA, Episcopus Bukobaënsis.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 137
83 Ego IOSEPHUS titulo Ssmi Redemptoris et S. Alfonsi in Exqniliis Pre
sbyter Cardinalis RITTER, Archiepiscopus S. Ludovici.
83 Ego IOSEPHUS HUMBERTUS titulo SS. Andreae et Gregorii ad Clivum
Scauri Presbyter Cardinalis QUINTERO, Archiepiscopus Caracensis.
63 Ego ALOISIUS titulo S. Mariae Novae Presbyter Cardinalis CONCHA,
Archiepiscopus Bogotensis.
Ego IOSEPHUS titulo S. Priscae Presbyter Cardinalis DA COSTA NUNES.
Ego HILDEBRANDUS titulo S. Sebastiani ad Catacumbas Presbyter Car
dinalis ANTONIUTTI.
Ego EPHRAEM titulo S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FORNI.
63 Ego IOANNES titulo S. Mariae de Aracoeli Presbyter Cardinalis LAN-
DAZURI RICKETTS, Archiepiscopus Limensis, Primas Peruviae.
83 Ego RADULFUS titulo S. Bernardi ad Thermas Presbyter Cardinalis
SILVA HENRIQUEZ, Archiepiscopus S. Iacobi in Chile.
83 Ego LEO IOSEPHUS titulo S. Petri ad Vincula Presbyter Cardinalis
SUENENS, Archiepiscopus Mechliniensis-Bruxellensis.
Ego ALAPHRIDUS S. Mariae in Domnica Protodiaconus Cardinalis OT-
TAVIANI.
Ego ALBERTUS S. Pudentianae Diaconus Cardinalis DI JORIO.
Ego FRANCISCUS S. Caesarei in Palatio Diaconus Cardinalis BRACCI.
Ego FRANCISCUS S. Mariae in Cosmedin Diaconus Cardinalis ROBERTI.
Ego ARCADIUS SS. Blasii et Caroli ad Catinarios Diaconus Cardinalis
LARRAONA.
Ego FRANCISCUS SS. Cosmae et Damiani Diaconus Cardinalis MORANO.
Ego GUILLELMUS THEODORUS S. Theodori in Palatio Diaconus Cardi
nalis HEARD.
Ego AUGUSTINUS S. Sabae Diaconus Cardinalis BEA.
Ego Frater MICHAEL S. Pauli in Haraenula Diaconus Cardinalis
BROWNE.
Ego IOACHIM ANSELMUS S. Apollinaris Diaconus Cardinalis ALBAREDA.
63 Ego STEPHANUS I SIDAROUSS, Patriarcha Alexandrinus Coptorum.
63 Ego MAXIMUS IV SAIGH, Patriarcha Antiochenus Melchitarum.
83 Ego PAULUS PETRUS MEOUÇHI, Patriarcha Antiochenus Maronitarum.
138 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
83 Ego ALBERTUS GORI, Patriarcha Hierosolymitanus Latinorum.
83 Ego PAULUS II CHEIKHO, Patriarcha Babylonensis Chaldaeorum.
83 Ego IGNATIUS PETRUS XVI BATANIAN, Patriarcha Ciliciae Armenorum.
83 Ego IOSEPHUS VIEIRA ALVERNAZ, Patriarcha Indiarum Orientalium.
83 Ego IOANNES CAROLUS MCQUAID, Archiepiscopus Dublinensis, Primas
Hiberniae.
83 Ego ANDREAS ROHRACHER, Archiepiscopus Salisburgensis, Primas Ger
maniae.
83 Ego DEMETRIUS MOSCATO, Archiepiscopus Primas Salernitanus et Ad
ministrator Perpetuus Acernensis.
83 Ego HUGO CAMOZZO, Archiepiscopus Pisanus et Primas Sardiniae et
Corsicae.
83 Ego MAURITIUS PERRIN, Archiepiscopus Carthaginensis et Primas
Africae.
83 Ego ALEXANDER TOKIC, Archiepiscopus Antibarensis et Primas Ser
biae.
83 Ego MICHAEL DARIUS MIRANDA, Archiepiscopus Mexicanus, Primas
Mexici.
83 Ego IOANNES CAROLUS HEENAN, Archiepiscopus Vestmonasteriensis,
Primas Angliae.
83 Ego GUILLELMUS CONWAY, Archiepiscopus Armachanus, Primas totius
Hiberniae.
83 Ego FERDINANDUS PERIER, Archiepiscopus tit. Rhoinensis.
Sequuntur caeterae subsignationes.
Ita est.
83 Ego PERICLES FELICI Archiepiscopus tit. Samosatensis Ss. Concilii Secretarius Generalis
83 Ego Iosephus Rossi Episcopus tit. Païmyrenus
Ss. Concilii Notarius
Ego Franciscus Hannibal Ferretti Ss. Concilii Notarius
Acta Pauli Pp. VI 139
ACTA PAULI PP. VI
LITTERAE APOSTOLICAE
MOTU PROPRIO DATAE
Decernitur ut praescripta quaedam Constitutionis de Sacra Liturgia a Con
cilio Oecumenico Vaticano II probatae vigere incipiant.
PAULUS PP. VI
SACRAM OLITURGIAM diligenter servari, excoli et, pro necessi
tate, instaurari quantae curae semper fuerit Summis Pontifi
cibus Decessoribus Nostris, Nobismetipsis, et sacris Ecclesiae
Pastoribus, tum plurima acta in lucem edita confirmant, quae
nemo cognita non habet, tum vero Constitutio de hac re agens,
quam Concilium Oecumenicum Vaticanum II, in sollemni ses
sione, die iv Decembris superioris anni MDCCCCLXIII habita,
summa assensione approbavit, et Nos promulgari iussimus.
Quod profecto ex eo consequitur, quod in terrena Liturgia
caelestem illam praegustando participamus, quae in sancta civi
tate Ierusalem, ad quam peregrini tendimus, celebratur, ubi
Christus est in dextera Dei sedens, sanctorum minister et taber
naculi veri; cum omni militia caelestis exercitus hymnum glo
riae Domino canimus; memoriam sanctorum venerantes par
tem aliquam et societatem cum iis speramus; Salvatorem ex
spectamus Dominum nostrum Iesum Christum, donec ipse ap
parebit vita nostra, et nos apparebimus cum ipso in gloria.1
1 Constit, de sacra Liturgia, n. 8.
• i
140 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Quo fit ut christifidelium animi, ita Deum colentes, omnis
sanctitatis principium et rationem, ad hanc adipiscendam alli
ciantur ac veluti impellantur, evadantque, in terrestri hac pe
regrinatione, almae Sionis aemuli.2
Has ob causas facile quivis intellegit, in hac rerum provin
cia, nihil Nos habere antiquius, quam ut sive christifideles,
sive praecipue sacerdotes, primum se penitus studio dent Con
stitutionis, de qua dicimus, deinde animos suos iam nunc
componant ad praecepta eiusdem integra fide facienda, cum
vigere ea incipient. Qua,m ob causam, cum ex ipsa rei natura,
quae ad cognitionem et vulgationem legum liturgicarum perti
nent, statim vigere necesse sit, plane plurimum dioecesium
Praesules hortamur ut, sacris administris, dispensatoribus my
steriorum Dei? adiuvantibus, in eo elaborare ne morentur, ut
sibi concrediti fideles, pro sua quisque aetate, vitae condicione,
ingeniique cultu, simul sacrae liturgiae vim virtutemque in
timam mente concipiant, simul animo et corpore Ecclesiae
ritus religiosissime participent.4
Quemadmodum inter omnes constat, plurimae Constitutio
nis praeceptiones nequeunt intra breve temporis spatium ad
effectum adduci ; utpote cum antea sint ritus quidam recogno
scendi et novi liturgici libri apparandi. Quod opus ut ea qua
par est sapientia et prudentia peragatur, peculiarem condimus
Commissionem, quam appellant, cuius praecipuae erunt par
tes, ut ipsius Constitutionis de sacra liturgia praecepta sancte
perficienda curet.
Attamen, quoniam de Constitutionis normis certae quae-
2 Ex hymno ad Laudes, in festo Dedicationis Ecclesiae. 3 Cfr. 1 Cor. 4, 1. 4 Cfr. Constit, art. 19.
Acta PauU Pp. VI 141
dam hinc iam peragi sane possunt, has re vera ut sine cuncta
tione praestentur volumus, ne diutius christifidelium animi iis
gratiae fructibus careant, qui inde exspectantur.
Quapropter auctoritate Nostra apostolica atque motu proprio
praecipimus atque decernimus, ut a proxima Dominica prima
Quadragesimae, hoc est a die xvi mensis Februarii, hoc anno
MDCcccLxiv, cessante scilicet statuta legis vacatione, ea quae
sequuntur vigere incipiant.
I) Quod ad ea spectat, quae de liturgica institutione in sa
cris Seminariis, in Sodalitatum religiosarum scholis, et in theo
logicis, quas vocant, Facultatibus tradenda articulis 15, 16, et 17
praescribuntur, ita ibidem studiorum rationes ut iam nunc
comparentur volumus, ut a proximo anno scholari ea ordinate
et diligenter praestentur.
II) Decernimus pariter ut, ex praescriptis art. 45 et 46, in
singulis dioecesibus Consilium habeatur, cui sit mandatum,
ut, Episcopo moderante, res liturgica magis magisque perno-
scatur et provehatur.
Qua super re opportune aliquando fiet, ut plures dioeceses
commune habeant Consilium.
Praeterea in quavis dioecesi, quantum fieri potest, duo alia
habeantur Consilia: alterum Musicae sacrae, alterum Arti
sacrae accurandae.
Quae tria Consilia in singula dioecesi non raro congruet,
ut in unum coalescant.
III) Item a die, quem supra statuimus, iussum vigere volu
mus homiliae diebus dominicis et festis de praecepto in Missis
habendae; ad normam art. 52.
IV) Eam art. 71 partem vim suam statim obtinere statui-
142 Acta Apostolicae Sedis ~ Commentarium Officiale
mus, ex qua Sacramentum Confirmationis, pro opportunitate,
intra Missam, post lectionem Evangelii et homiliam, conferri
potest.
V) Quod ad art. 78 attinet, Matrimonii Sacramentum de
more intra Missam celebretur, post lectum Evangelium et habi
tam homiliam.
Quodsi Matrimonium sine Missa celebretur, quoad totus
huius Sacramenti ritus instauratus erit, haec serventur: initio
sacrae huius caerimoniae, post brevem habitam admonitio
nem, 5 legantur lingua vernacula Epistula et Evangelium e
Missa pro Sponsis deprompta; ac deinde ea benedictio Spon
sis semper impertiatur, quae in Rituali Romano legitur tit. VII I ,
cap. I I I .
VI) Quamvis divini Officii ordo nondum sit, iuxta art. 89,
recognitus et instauratus, tamen iam nunc iis qui chori obli
gatione non astringuntur facultatem facimus, ut, cessante legis
vacatione, Horam Primam omittere possint, et ex ceteris Horis
minoribus illam eligere, quae diei momento magis congruat.
Quod dum concedimus, plane confidimus fore ut sacrorum
administri adeo de sui animi pietate nihil remittant, ut, si sacer
dotalis officii sui munera unius Dei amore diligenter obierint,
putandi sint mente cum eo coniuncti totum diem traducere,
VII) Quod ad idem Officium divinum pertinet, in casibus
singularibus et de iusta causa, Ordinarii possunt subditos suos
obligatione Officii recitandi ex toto vel ex parte solvere, aut hanc
cum alia commutare. 6
VIII) De eadem divini Officii recitatione declaramus, cuius-
s Cfr. Constit, art. 35, § 3. 6 Cfr. Constit, art. 97.
Acta Pauli Pp. VI 143
vis Instituti Sodales, religiosam perfectionem profitentes, qui,
propter suas leges, vel aliquas divini Officii partes, vel par
vum aliquod Officium, instar divini Officii compositum rite
que approbatum, recitent, eos publice cum Ecclesia precari
putandos esse.7
IX) Quoniam vero ex Constit, art. 101, iis, qui divinum
Officium recitare obstringuntur, aliter aliis facultas fit, pro la
tina, usurpandi linguam vernaculam, opportunum ducimus
significare, varias huiusmodi populares interpretationes, a com
petente auctoritate ecclesiastica territoriali conficiendas et ap
probandas esse, ad normam art. 36, §§ 3 et 4; acta vero huius
auctoritatis, ad normam eiusdem art. 36, § 3, ab Apostolica
Sede esse rite probanda seu confirmanda. Quod ut semper ser
vetur praescribimus, quoties liturgicus quidam textus latinus
a legitima, quam diximus, auctoritate in linguam vernaculam
con verte tur.
X) Quandoquidem ex hac Constitutione (art. 22, § 2) mode
ratio rei liturgicae, intra statutos limites, penes est etiam com
petentes varii generis territoriales Episcoporum coetus legitime
constitutos, hos interim nationales, ut aiunt, esse debere decer
nimus.
In his vero coetibus nationalibus, praeter Episcopos resi
dentiales, ex iure ii intersunt et suffragium ferunt, de quibus
in Can. 292 C.I.C.; sed ad eosdem etiam Episcopi Coadiutores
et Auxiliares vocari possunt.
In quibus coetibus, ad legitima ferenda decreta, duae ex
tribus suffragiorum secretorum partes requiruntur.
XI) Ad extremum, id ut animadvertatur volumus, praeter
7 Cfr. Constit, art. 98.
144 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ea quae Nostris hisce Litteris Apostolicis in re liturgica vel
immutavimus, vel ante statutum tempus effici mandavimus,
sacrae liturgiae moderationem penes Ecclesiae dumtaxat aucto
ritatem esse: hoc est, penes Apostolicam hanc Sedem, et, ad
normam iuris, penes Episcopum; atque idcirco nemini omnino
alii, ne sacerdoti quidem, licere quidquam in re liturgica vel ad
dere, vel demere, vel mutare.8
Quaecumque a Nobis hisce Litteris motu proprio datis de
creta sunt ea omnia firma ac rata esse iubemus, contrariis qui
buslibet non obstantibus.
Datum Romae, apud S. Petrum, die xxv mensis Ianuarii,
in festo Conversionis S. Pauli Apostoli, anno MDCCCCLXIV, Pon
tificatus Nostri I.
PAULUS PP. VI
Cfr. Constit, art. 22, § 1, et 22, § 3.
An. et vol. LVI 21 Martii 1964 (Ser. HI, v. VI) - N. 3
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
SACROSANCTUM
CONCILIUM OECUMENICUM VATICANUM II
DECRETUM
De instrumentis communicationis socialis
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
UNA CUM SACROSANCTI CONCILII PATRIBUS
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
1. INTER MIRIFICA technicae artis inventa, quae hodiernis praesertim
temporibus, Deo favente, humanum ingenium e rebus creatis depromp-
sit, peculiari sollicitudine Mater Ecclesia ea excipit ac prosequitur quae
hominis animum potissimum respiciunt, quaeque novas aperuerunt vias
cuiusvis generis nuntios, cogitata ac praecepta facillime communicandi.
E quibus vero inventis ea eminent instrumenta, quae non modo singulos
homines, sed ipsas multitudines totamque humanam societatem, natura
sua attingere ac movere valent, sicuti prelum, cinematographeum, radio
phonia, televisio et alia huiusmodi, quae proinde instrumenta commu
nicationis socialis merito vocari possunt.
2. Novit quidem Mater Ecclesia haec instrumenta, si recte adhibean
tur, humano generi valida praebere subsidia, cum multum conferant ad
relaxandos et excolendos animos atque ad Dei regnum propagandum et
firmandum ; novit etiam homines posse ea adhibere contra divini Condi
toris consilium et in suorum ipsorum iacturam convertere; immo ma
io - ACTA, vol. V I , n. 3. — 21-3-1964.
146 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
terno angitur doloris sensu ob damna quae ex pravo eorum usu huma
nae consociationi nimis saepe orta sunt.
Quare Sacrosancta Synodus, Summorum Pontificum et Episcopo
rum, in re tanti momenti, vigilanti curae instans, suum esse censet quae
stiones praecipuas tractare cum instrumentis communicationis socialis
conexas. Confidit insuper suam doctrinam et disciplinam hoc modo pro
positam, non modo christifidelium saluti, sed etiam totius consortionis
humanae progressui esse prof u turam.
Caput I
3. Catholica Ecclesia, cum ad salutem universis hominibus afferen
dam a Christo Domino constituta sit ideoque evangelizandi necessitate
compellatur, sui officii partes esse ducit nuntium salutis, ope etiam in
strumentorum communicationis socialis, praedicare hominesque de eo
rum recto usu docere.
Ecclesiae ergo nativum ius competit quodvis horum instrumentorum
genus, quatenus ad christianam educationem omnemque suam de ani
marum salute operam sunt necessaria vel utilia, adhibendi atque pos
sidendi ; ad sacros vero Pastores munus pertinet fideles ita instituendi
atque moderandi ut iidem, horum etiam instrumentorum auxilio, suam
totiusque humanae familiae salutem ac perfectionem persequantur.
Ceterum, laicorum praesertim est huiusmodi instrumenta, humano
christianoque spiritu vivificare, ut magnae humani convictus expecta
tioni divinoque consilio plene respondeant.'
4. Ad recte haec instrumenta adhibenda omnino necesse est ut
omnes, qui iisdem utantur, ordinis moralis normas noscant et fideliter
in hac provincia ad effectum deducant. Rerum materiam ergo consi
derent quae, pro peculiari cuiusque instrumenti natura, communicantur ;
simul vero adiuncta seu circumstantias omnes, hoc est finem, perso
nas, locum, tempus ceteraque prae oculis habeant quibus ipsa communi
catio perficitur quaeque eiusdem honestatem possunt mutare, vel pror
sus novare; inter quae numeratur modus agendi uniuscuiusque instru
mentorum proprius, eorum scilicet vis, quae tanta esse potest ut ho
mines, praesertim si imparati sint, eamdem animadvertere, imperio re
gere ac, si res ferat, reicere, difficulter valeant.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II UT
5. Praecipue vero necesse est ut omnes quorum interest rectam de
horum instrumentorum usu conscientiam sibi efforment, praesertim
quod attinet ad nonnullas quaestiones nostra aetate acrius agitatas.
Prima quaestio informationem, quam aiunt, spectat, seu nuntio
rum exquisitionem atque evulgationem. Patet, profecto, eam, ob ho
diernae humanae societatis progressum atque ob árctiora vincula inter
eiusdem membra, perutilem atque plerumque necessariam evasisse ; pu
blica enim et tempestiva eventuum rerumque communicatio pleniorem
et continuam eorum notitiam praebet singulis hominibus, ita ut ipsi ad
bonum commune efficaciter conferre possint omnesque auctiorem totius
civilis societatis profectum facilius promoveant. Inest ergo in societate
humana ius ad informationem de iis quae hominibus, sive singulis, sive-
societate coniunctis, secundum uniuscuiusque condiciones, conveniant.
Huius tamen rectum iuris exercitium expostulat ut, quoad suum obiec
tum communicatio sit semper vera atque, iustitia et caritate servatis,
integra ; praeterea, quoad modum, sit honesta et conveniens, scilicet leges
morales hominisque legitima iura et dignitatem, cum in nuntiis quaeri
tandis tum in evulgandis, sancte servet ; non omnis enim scientia prodest,
(( caritas vero aedificat » (1 Cor. 8, 1).
6. Secunda quaestio rationes respicit intercedentes inter artis, ut
aiunt, iura et legis moralis normas. Cum increbrescentes de hac re con
troversiae non raro ortum ducant a falsis doctrinis de ethica et aesthe-
tica, Concilium obiectivi ordinis moralis primatum absolute omnibus
tenendum edicit, quippe qui ceteros omnes rerum humanarum ordines,
artis non excepto, licet dignitate praestantes, unus superet congruenter
que componat. Solus enim ordo moralis hominem, Dei rationalem crea-
turam et ad superna vocatum, in tota ipsius natura attingit idemque, si
quidem integre fideliterque servetur, ad perfectionem et beatitudinem
plene assequendam ipsum adducit.
7. Postremo, mali moralis narratio, descriptio vel repraesentatio-
possunt sane, etiam ope instrumentorum communicationis socialis, in-
servire ad hominem penitius cognoscendum explorandumque, ad veri
bonique magnificentiam manifestandam atque extollendam, opportunio
ribus ceterum effectibus dramaticis obtentis ; attamen, ne damnum potius^
quam utilitatem animis afferant, legibus moralibus omnino obtempèrent,
praesertim si agatur de rebus quae debitam reverentiam exigant, vel
quae hominem, originali labe vulneratum, facilius ad pravas cupiditates
incitent.
148 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
8. Cum publicae opiniones hodie vim et auctoritatem maximam
exerceant in omnium ordinum civium vitam, sive privatam sive publicam,
necesse est ut omnia societatis membra sua iustitiae et caritatis officia,
hac quoque in provincia, adimpleant; itaque, istorum etiam instrumen
torum ope, contendant ad rectas publicas opiniones efformandas atque
pandendas.
9. Peculiaria officia obstringant receptores omnes, lectores scilicet,
spectatores et auditores, qui communicationes his instrumentis diffusas,
personali ac libera electione, recipiunt. Recta enim electio postulat ut
iidem omnibus quae virtute, scientia et arte praestent plene faveant ;
ea autem vitent quae vel sibi spiritalis detrimenti causa vel occasio fiant,
vel alios per pravum exemplum in periculum inducere possunt, vel bo
nis communicationibus obstent malasque promoveant; quod plerum
que fit pretium praebitoribus solvendo qui ob oeconomicas dumtaxat
rationes haec instrumenta adhibeant.
Ut ergo iidem receptores legem moralem adimpleant, officium ne
praetermittant sese tempestive certiores faciendi de sententiis quae his
in rebus a competenti auctoritate ferantur, atque eisdem secundum rectae
conscientiae normas obsequendi ; ut vero minus rectis suasionibus fa
cilius obsistant, bonis autem plene faveant, curent suam conscientiam
aptis auxiliis dirigere atque instituere.
10. Receptores, praesertim iuniores, curent ut in usu horum instru
mentorum moderationem et disciplinam assuescant ; studeant insuper ut
res visas, auditas, lectas penitius intellegant ; cum educatoribus ac peritis
de iisdem disserant et rectum iudicium proferre ediscant. Parentes vero
suum esse officium meminerint sedulo invigilandi ne spectacula, folia et
alia huiusmodi, quae, fidei aut moribus infensa sint, domestici convictus
limen intrent, neve filii familias alibi talibus occurrant.
11. Praecipuum morale officium quoad rectum instrumentorum com
municationis socialis usum respicit diurnarios, scriptores, actores, scae-
narum artifices, effectores, diribitores, distributores, exercentes et ven-
ditores, criticos ceterosque qui quocumque modo in communicationibus
efficiendis et transmittendis partem habeant ; omnino enim patet quae et
quam gravis momenti officia iis omnibus sint tribuenda in hodiernis
hominum condicionibus, cum ipsi, informando atque incitando, humanum
genus recte vel pessum ducere possint.
Eorum itaque erit oeconomicas, vel politicas, vel artis rationes ita
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 149
componere ut eaedem bono communi numquam adversentur; quod ut
expeditius obtineant, ipsi laudabiliter nomen consociationibus dent ad
suam professionem spectantibus, quae suis membris — etiam, si opus
fuerit, inito foedere de codice; morali recte servando — legum moralium
reverentiam in suae artis negotiis et officiis imponant.
Semper autem memores sint magnam partem lectorum et spectato'
rum e iuvenibus constare, qui indigent prelo atque spectaculis quae ho
nesta oblectamenta praebeant atque ad altiora animos alliciant. Curent
insuper ut communicationes de rebus ad religionem spectantibus perso
nis dignis ac peritis tractanda concredantur et debita reverentia per
ficiantur.
12. Civilis auctoritas hac in re peculiaribus officiis obstringitur ra
tione boni communis, ad quod haec instrumenta ordinantur. Eiusdem
enim auctoritatis est, pro suo munere, informationis veram iustamque
libertatem, qua hodierna societas ad sui profectum omnino eget, prae
sertim ad prelum quod attinet, defendere ac tutari ; religionem, cultu
ram, optimas artes fovere; receptores, ut suis legitimis iuribus libere
frui possint, tueri. Praeterea civilis potestatis est ea incepta adiuvare
quae, licet praesertim iuventuti maxime sint utilia, suscipi secus non
possunt.
Denique eadem publica potestas, quae legitime operam dat civium
valetudini, tenetur officio, per legum promulgationem ac sedulam exe
cutionem, iuste et vigilanter consulendi ne ex horum instrumentorum
pravo usu gravia discrimina publicis moribus et societatis progressui
obveniant. Per hanc vigilem curam minime singulorum vel coetuum
comprimatur libertas, praesertim si validae deficiant cautiones ex parte
eorum qui, ex suscepto munere, haec instrumenta adhibent.
Peculiaris autem tutela exerceatur ad iuniores defendendos a prelo
et spectaculis quae eorum aetati noxia sint.
Caput II
13. Omnes Ecclesiae filii communi animo consilioque conentur ut
instrumenta communicationis socialis, nulla interposita mora et maxima
adhibita industria, efficaciter in multiplicibus apostolatus operibus, prout
rerum et temporum adiuncta exposcent, usurpentur, noxia incepta prae-
currentes, illis praesertim in regionibus quarum moralis et religiosus
progressus urgentiorem navitatem exquirit.
150 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Sacri ergo Pastores suum munus in hac provincia, cum eorumdem
ordinario praedicationis officio arcte conexum, explere properent; laici
quoque, qui in his instrumentis adhibendis partes habent, Christo testi
monium reddere satagent, imprimis suis cuiusque muneribus perite et
apostolico animo perfungentes, immo, pro sua parte, technicis, oecono
micis, cultus artisque facultatibus actioni pastorali Ecclesiae directe
auxiliatricem praestantes operam.
14. Imprimis prelum honestum foveatur. Ad lectores autem chri
stiano spiritu plene imbuendos, prelum etiam excitetur et provehatur
veri nominis catholicum, quod scilicet — sive directe ab ipsa auctoritate
ecclesiastica, sive a catholicis viris promotum et dependens — mani
feste hoc animo edatur ut publicas opiniones iuri naturae et catholicis
doctrinis praeceptisque consonas efformet, firmet atque promoveat, facta
vero quae Ecclesiae vitam respiciant pervulget ac recte explanet. Mo
neantur autem fideles de necessitate catholicum prelum legendi atque
diffundendi ad iudicium christianum sibi de omnibus eventibus effor
mandum.
Taeniolarum effectio et exhibitio ad honestam animi relaxationem,
humanum cultum et artem utilium, imprimis autem earum quae iuven
tuti destinentur, validis omnibus auxiliis promoveantur et in tuto po
nantur : quod praesertim fit opes atque incepta honestorum effectarum
et distributorum adiuvando ac simul coniungendo, pelliculas laude di
gnas criticorum consensu et praemiis commendando, catholicorum pro-
borumque exercentium auditoria fovendo ac inter se consociando.
Itidem efficax adiumentum feratur transmissionibus radiophonicis
et televisificis honestis, imprimis iis quae familiis sint consentaneae. Ca
tholicae autem transmissiones sollerter foveantur, quibus auditores et
spectatores ad vitam Ecclesiae participandam inducantur atque veritati
bus religiosis imbuantur. Sollicite quoque, ubi oportuerit, excitandae sunt
stationes catholicae; curandum vero est ut earum transmissiones con
venienti perfectione et efficacitate praestent.
Consulatur insuper ut nobilis et prisca scaenica ars, quae iam per
instrumenta communicationis socialis late propagatur, ad spectatorum
humanitatem morumque conformationem contendat.
15. Ut necessitatibus nuper expositis provideatur, sacerdotes, reli
giosi necnon laici tempestive instituantur, qui congrua peritia polleant
in his instrumentis ad fines apostolatus moderandis.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 151
Imprimis debent laici arte, doctrina et moribus instrui, multiplicata
scholarum, facultatum et institutorum numero, ubi diurnarii, auctores
cinematographei et radiophonicarum televisiflcarumque transmissionum
ceterique quorum interest, integram formationem, spiritu christiano im-
butam, praesertim quoad doctrinam socialem Ecclesiae, nancisci possint.
Scaenici quoque actores instituendi ac iuvandi, ut sua arte humanae
societati convenienter prosint. Sedulo denique parandi sunt critici lit
teraria cinematographici, radiophonici, televisifici ceterique, qui suam
quisque scientiam optime calleant atque talia iudicia ferre edoceantur
et incitentur in quibus semper ratio moralis in sua luce collocetur.
16. Cum rectus instrumentorum usus communicationis socialis, quae
receptoribus praesto sunt aetate cultuque diversis, accommodatas et
proprias requirat eorumdem receptorum institutionem atque exercitatio
nem, incepta quae huic fini consequendo sint apta — praesertim si iuniori
bus destinentur — in scholis catholicis cuiusve gradus, in Seminariis
necnon in apostolatus laicorum coetibus foveantur, multiplicentur atque
iuxta morum christianorum principia dirigantur. Quod ut promptius ef
ficiatur, doctrinae et disciplinae catholicae de hac re propositio ac expli
catio in catechismo tradatur.
17. Cum prorsus dedeceat Ecclesiae filios desides pati verbum sa
lutis alligari ac praepediri technicis moris vel expensis, ingentissimis
sane, quae istorum instrumentorum propria sunt, monet haec Sancta Sy
nodus eosdem officio obstringi sustinendi et auxiliandi catholicas ephe
merides, folia periodica atque cinematographica incepta, stationes trans-
missionesque radiophonicas et televisificas, quorum finis praecipuus sit
veritatem evulgare et defendere atque christianae institutioni humanae
societatis providere. Simul vero consociationes et singulos viros, qui in
rebus oeconomicis vel technicis magna polleant auctoritate, instanter in
vitat ut suis opibus suaque peritia libenter haec instrumenta, quatenus
veri nominis culturae et apostolatui inserviunt, largiter sustentent.
18. Quo autem Ecclesiae multiformis apostolatus circa instrumenta
communicationis socialis efficacius roboretur, in omnibus orbis dioece
sibus, Episcoporum iudicio, quotannis dies celebretur in qua fideles
edoceantur de suis in hac rerum parte officiis, invitentur ad preces pro
hac causa fundendas et ad stipem ad eumdem finem conferendam, quae
scilicet in instituta et incepta ab Ecclesia in hac re promota, sustentanda
ac fovenda, iuxta orbis catholici necessitates, sancte impendatur.
162 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
19. In sua suprema pastorali cura adimplenda circa instrumenta
communicationis socialis praesto est Summo Pontifici peculiare Sanctae
Sedis Officium.1
20. Episcoporum autem erit huiusmodi operibus et inceptis in pro
priis dioecesibus invigilare eademque promovere et, quatenus ad apo
stolatum publicum spectent, ordinare, iis non exceptis quae religioso
rum exemptorum moderamini subiciuntur.
21. Cum vero efficax pro tota Natione apostolatus unitatem consi
liorum et virium requirat, haec Sancta Synodus statuit et mandat, ut
Officia nationalia pro rebus preli, cinematographei, radiophoniae et tele
visionis ubique constituantur omnique ope adiuventur. Horum ergo Offi
ciorum praesertim erit consulere ut conscientia fidelium in his instru
mentis adhibendis recte efformetur necnon quidquid in hac provincia
a catholicis agitur fovere et ordinare.
In unaquaque Natione eorum moderatio peculiari Episcoporum coe
tui, vel alicui Episcopo delegato, concredatur; in iisdem autem Officiis
laici quoque partes habeant, qui catholicae doctrinae harumque artium
periti sint.
22. Cum insuper eorundem instrumentorum efficacitas limites Na
tionum excedat, atque singulos quasi cives efficiat totius consortionis hu
manae, in hac provincia incepta nationalia inter se cooperentur etiam
in ambitu internationali. Officia autem, de quibus in n. 21, operose adla
borent una cum sua cuiusque Consociatione Catholica Internationali. Hae
autem Consociationes Catholicae Internationales a sola Sancta Sede legi
time approbantur et ab eadem pendent.
Clausulae
23. Ut universa huius Sanctae Synodi principia et normae de instru
mentis communicationis socialis ad effectum deducantur, de expresso
mandato Concilii, Instructio pastoralis edatur cura Sanctae Sedis Officii,
de quo in n. 19, adiuvantibus ex variis nationibus rei peritis.
1 Patres autem Concilii, votum «Secretariatus de scriptis prelo edendis et de spectaculis moderandis» libenter excipientes, Summum Pontificem reverenter rogant ut huius Officii munera et competentia ad omnia communicationis socialis instrumenta, prelo non excepto, extendantur, ascitis ex variis nationibus rei peritis, etiam laicis.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 15&
24. Ceterum confidit haec Sancta Synodus hanc suam institutorum
et normarum traditionem libenter acceptam et sancte custoditam fore
ab omnibus Ecclesiae filiis, qui idcirco, etiam his auxiliis utentes, nedum
damna patiantur, salis lucisque instar, terram condiant ac mundum col-
lustrent ; insuper omnes bonae voluntatis homines, imprimis eos qui haec
instrumenta moderantur, invitat ut studeant eadem unice flectere in bo
num humanae societatis, cuius sors magis in dies ab eorum recto usu
pendet. Itaque, sicut priscis iam artium monumentis, novis etiam hisce
inventis Nomen Domini glorificetur, secundum illud Apostoli : « Iesus
Christus heri et hodie, ipse et in saecula » [Hebr. 13, 8). ,
Haec omnia et singula quae in hoc Decreto edicta sunt, placue
runt Sacrosancti Concilii Patribus. Et Nos, Apostolica a Christo Nobis-
tradita potestate, illa, una cum Venerabilibus Patribus, in Spiritu
Sancto approbamus, decernimus ac statuimus et quae ita synodaliter
statuta sunt ad Dei gloriam promulgari iubemus.
Romae, apud S. Petrum, die iv Decembris anno MCMLXIII.
Ego PAULUS Catholicae Ecclesiae Episcopus
££i Ego- EUGENIUS Episcopus Ostiensis ac Portuensis et S. Rufinae Car
dinalis TISSERANT, Sacri Collegii Decanus.
££i Ego IOSEPHUS Episcopus Albanensis Cardinalis PIZZARDO.
£g Ego BENEDICTUS Episcopus Praenestinus Cardinalis ALOISI MASELLA.
£g Ego HAMLETUS IOANNES Episcopus tit. Tusculanus Cardinalis Cico-
GNANI.
•£g Ego IOSEPHUS Episcopus tit. Sabinensis et Mandelensis Cardinalis ii-
FERRETTO.
© Ego ACHILLES titulo S. Sixti Presbyter Cardinalis LIENART, Episco
pus Insulènsis.
& Ego IGNATIUS GABRIEL titulo Basilicae XII Apostolorum Presbyter
Cardinalis TAPPOUNI, Patriarcha Antiochenus Syrorum.
Ego IACOBUS ALOISIUS titulo S. Laurentii in Damaso Presbyter Cardi
nalis COPELLO, S. R. E. Cancellarius.
© Ego PETRUS titulo SSmae Trinitatis in Monte Pincio Presbyter Car
dinalis GERLIER, Archiepiscopus Lugdunensis.
Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Ego GREGORIUS x PETRUS titulo S. Bartholomaei in Insula Presbyter
Cardinalis AGAGIANIAN,
© Ego CAROLUS CARMELUS titulo S. Pancratii Presbyter Cardinalis
MOTTA, Archiepiscopus S. Pauli in Brasilia.
© Ego FRANCISCUS titulo Ss. Ioannis et Pauli Presbyter Cardinalis
SPELLMAN, Archiepiscopus Neo-Eboracensis.
© Ego IACOBUS titulo Ss. Bonifacii et Alexii Presbyter Cardinalis DE
BARROS CÁMARA, Archiepiscopus S. Sebastiani Fluminis Ianuarii.
© Ego IOSEPHUS titulo S. Ioannis ante Portam Latinam Presbyter
Cardinalis FRINGS, Archiepiscopus Coloniensis.
© Ego ERNESTUS titulo S. Sabinae Presbyter Cardinalis RUFFINI, Ar
chiepiscopus Panormitanus.
© Ego ANTONIUS titulo S. Laurentii in Panisperna Presbyter Cardi
nalis CAGGIANO, Archiepiscopus Bonaërensis.
Ego PETRUS titulo S. Praxedis Presbyter Cardinalis CIRIACI.
© Ego MAURITIUS titulo S. Mariae de Pace Presbyter Cardinalis FELTIN,
Archiepiscopus Parisiensis.
© Ego IOSEPHUS titulo S. Mariae de Victoria Presbyter Cardinalis SIRI,
Archiepiscopus Ianuensis.
© Ego IACOBUS FRANCISCUS titulo S. Anastasiae Presbyter Cardinalis
MCINTYRE, Archiepiscopus Angelorum in California.
© Ego IACOBUS titulo S. Mariae in Transpontina Presbyter Cardinalis
LERCARO, Archiepiscopus Bononiensis.
© Ego STEPHANUS titulo S. Mariae Trans Tiberim Presbyter Cardinalis
WYSZYNSKI, Archiepiscopus Gnesnensis et Varsaviensis, Primas Po
loniae.
© Ego BENIAMINUS titulo S. Vitalis Presbyter Cardinalis de ARRIBA Y
CASTRO, Archiepiscopus Tarraconensis.
© Ego FERDINANDUS titulo S. Augustini Presbyter Cardinalis QUIROGA
Y PALACIOS, Archiepiscopus Compostellanus.
© Ego PAULUS AEMILIUS titulo S. Mariae Angelorum in Thermis Pre
sbyter Cardinalis LEGER, Archiepiscopus Marianopolitanus.
© Ego VALERIANUS titulo S. Mariae in Via Lata Presbyter Cardinalis
GRACIAS, Archiepiscopus Bombayensis.
•© Ego IOANNES titulo S. Marci Presbyter Cardinalis URBANI, Patriarcha
Venetiarum.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 155
Ego PAULUS titulo S. Mariae in Vallicella Presbyter Cardinalis GIOBBE,
S. R. E. Datarius.
Ego FERDINANDUS titulo S. Eustachi! Presbyter Cardinalis CENTO.
B Ego IOSEPHUS titulo S. Onuphrii in Ianiculo Presbyter Cardinalis
GARIBÍ Y RIVERA, Archiepiscopus Guadalajarensis.
Ego CAROLUS titulo S. Agnetis extra moenia Presbyter Cardinalis CON-
PALONIERI.
B Ego ALFONSUS titulo S. Callixti Presbyter Cardinalis CASTALDO, Ar
chiepiscopus Neapolitanus.
B Ego PAULUS titulo Ss. Quirici et Iulittae Presbyter Cardinalis Ri-
CHAUD, Archiepiscopus Burdigalensis.
B Ego FRANCISCUS titulo S. Eusebii Presbyter Cardinalis KÖNIG, Archie
piscopus Vindobonensis.
B Ego IULIUS titulo S. Mariae Scalaris Presbyter Cardinalis DÖPFNER,
Archiepiscopus Monacensis et Frisingensis.
Ego PAULUS titulo S. Andreae Apostoli de Hortis Presbyter Cardinalis
MARELLA.
Ego GUSTAVUS titulo S. Hieronymi Illyricorum Presbyter Cardinalis
TESTA. ,
B Ego ALBERTUS titulo S. Caeciliae Presbyter Cardinalis MEYER, Ar
chiepiscopus Chicagiensis.
Ego ALOISIUS titulo S. Andreae de Valle Presbyter Cardinalis TRAGLIA.
© Ego PETRUS TATSUO titulo S. Antonii Patavini de Urbe Presbyter
Cardinalis Doi, Archiepiscopus Tokiensis.
•B Ego IOSEPHUS titulo S. Ioannis Baptistae Florentinorum Presbyter
Cardinalis LEFEBVRE, Archiepiscopus Bituricensis.
•B Ego BERNARDUS titulo S. Ioachimi Presbyter Cardinalis ALFRINK,
Archiepiscopus Ultraiectensis.
© Ego RUFINUS I. titulo S. Mariae ad Montes Presbyter Cardinalis
SANTOS, Archiepiscopus Manilensis.
© Ego LAUREANUS titulo S. Francisci Assisiensis ad Ripam Maiorem Presbyter Cardinalis RUGAMBWA, Episcopus Bukobaënsis.
:>B Ego IOSEPHUS titulo Ssmi Redemptoris et S. Alfonsi in Exquiliis Pre
sbyter Cardinalis RITTER, Archiepiscopus S. Ludovici.
B Ego IOSEPHUS HUMBERTUS titulo Ss. Andreae et Gregorii ad Clivum
Scauri Presbyter Cardinalis QUINTERO, Archiepiscopus Caracensis.
156 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
© E g o ALOISIUS titulo S. Mariae Novae Presbyter Cardinalis CONCHA,.
Archiepiscopus Bogotensis.
Ego IOSEPHUS titulo S. Priscae Presbyter Cardinalis DA COSTA NUNES.
Ego HILDEBRANDUS titulo S. Sebastiani ad Catacumbas Presbyter Car
dinalis ANTONIUTTI.
Ego EPHRAEM titulo S. Crucis in Hierusalem Presbyter Cardinalis FORNI.
© Ego IOANNES titulo S. Mariae de Aracoeli Presbyter Cardinalis LAN-
DAZURI RICKETTS, Archiepiscopus Li mensis, Primas Peruviae.
© Ego RADULFUS titulo S. Bernardi ad Thermas Presbyter Cardinalis;
SILVA HENRIQUEZ, Archiepiscopus S. Iacobi in Chile.
© Ego LEO IOSEPHUS titulo S. Petri ad Vincula Presbyter Cardinalis
SUENENS, Archiepiscopus Mechliniensis-Bruxellensis.
Ego ALAPHRIDUS S. Mariae in Domnica Protodiaconus Cardinalis OT
TAVIANO.
Ego ALBERTUS S. Pudentianae Diaconus Cardinalis DI JORIO.
Ego FRANCISCUS S. Caesarei in Palatio Diaconus Cardinalis BRACCI.
Ego FRANCISCUS S. Mariae in Cosmedin Diaconus Cardinalis ROBERTI.
Ego ARCADIUS SS. Blasii et Caroli ad Catinarios Diaconus Cardinalis
LARRA ONA.
Ego FRANCISCUS SS. Cosmae et Damiani Diaconus Cardinalis MORANO.
Ego GUILLELMUS THEODORUS S. Theodori in Palatio Diaconus Cardi
nalis HEARD.
Ego AUGUSTINUS S. Sabae Diaconus Cardinalis BEA.
Ego Frater MICHAEL S. Pauli in Haraemila Diaconus Cardinalis;
BROWNE.
Ego IOACHIM ANSELMUS S. Apollinaris Diaconus Cardinalis ALBAREDA.
© E g o STEPHANUS I SIDAROUSS, Patriarcha Alexandrinus Coptorum.
© Ego MAXIMUS IV SAIGH, Patriarcha Antiochenus Melchitarum.
© Ego PAULUS PETRUS MEOUCHI, Patriarcha Antiochenus Maronitarum.
© Ego ALBERTUS GORI, Patriarcha Hierosolymitanus Latinorum.
© Ego PAULUS II CHEIKHO, Patriarcha Babylonensis Chaldaeorum.
© Ego IGNATIUS PETRUS XVI B ATAÑÍAN, Patriarcha Ciliciae Armenorum.
© Ego IOSEPHUS VIEIRA ALVERNAZ, Patriarcha Indiarum Orientalium.
© Ego IOANNES CAROLUS MCQUAID, Archiepiscopus Dublinensis, Primas
Hiberniae.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 157
B Ego ANDREAS ROHRACHER, Archiepiscopus Salisburgensis, Primas Ger
maniae.
B Ego DEMETRIUS MOSCATO, Archiepiscopus Primas Salernitanus et Ad
ministrator Perpetuus Acernensis.
B Ego HUGO CAMOZZO, Archiepiscopus Pisanus et Primas Sardiniae et
Corsicae.
B Ego MAURITIUS PERRIN, Archiepiscopus Carthaginensis et Primas
Africae.
© E g o ALEXANDER TOKIC, Archiepiscopus Antibarensis et Primas Ser
biae.
B Ego MICHAEL DARIUS MIRANDA, Archiepiscopus Mexicanus, Primas
Mexici.
B Ego IOANNES CAROLUS HEENAN, Archiepiscopus Vestmonasteriensis,
Primas Angliae.
B Ego GUILLELMUS CONWAY, Archiepiscopus Armachanus, Primas totius
Hiberniae.
B Ego FERDINANDUS PERIER, Archiepiscopus tit. Rhoinensis.
Sequuntur caeterae subsignationes.
Ita est.
B PERICLES FELICI
Archiepiscopus tit. Samosatensis Ss. Concilii Secretarius Generalis
B Ego Iosephus Rossi Episcopus tit. Palmyrenus
Ss. Concilii Notarius
Ego Franciscus Hannibal Ferretti •Ss. Concilii Notarius
168 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ACTA PAULI PP. VI
SUMMI PONTIFICIS
PEREGRINATIO IN PALAESTINUM
Die iv mensis Ianuarii, anno MCMLXIV , Summus Pontifex Paulus VI pere grinationem in Palaestinam religionis et paenitentiae causa suscepit, ut Iesu Christo Ecclesiam offerret; ut ad eam Fratres inde seiunctos revocaret; ut misericordiam divinam ad pacem fovendam imploraret. *
Autorhaedis cum comitatu Urbem transiens, ad horam nonam ante meridiem, aërovehiculo quattuor machinamentis instructo proficiscitur ex aërona-vium portu ad Fossam Traianam, v. « Fiumicino ».
Antequam aëriam navem conscender et, Excellentissimum Virum Antonium Segni, Reipublicae Italicae Praesidem, qui cum rei publicae et Romanae civitatis Moderatoribus Beatissimum Patrem reverenter exceperat ac salutaverat, ita est allocutus :
Signor Presidente,
La sua presenza in questo aeroporto, la sua parola in questo mo
mento Ci sono di grande onore e di singolare conforto.
Sentiamo nella sua voce di Capo dello Stato l'eco fedele dei senti
menti del Popolo Italiano, e non possiamo tacerLe la Nostra viva com
piacenza e la Nostra ammirata riconoscenza.
Ci sentiamo perciò obbligati, prima di intraprendere il Nostro pel
legrinaggio in Terra Santa, di rivolgere una parola di omaggio a Vostra
Eccellenza, di saluto e di augurio a quante 'Personalità ecclesiastiche,
civili e militari sono qui presenti, ed a tutti gli uomini di buona volontà,
che guardano a Noi in quest'ora particolarmente significativa.
Î3 stato detto giustamente che il Successore del primo degli Apostoli
ritorna dopo venti secoli di storia là, di dove Pietro è partito, portatore
del Messaggio cristiano. E di fatto vuol essere il Nostro un ritorno alla
culla del Cristianesimo, ove il granello di senapa dell'evangelica simili
tudine ha messo le prime radici, estendendosi come albero frondoso,
che ormai ricopre con la sua ombra tutto il mondo, 1 una visita orante
ai Luoghi santificati dalla vita, Passione e Resurrezione di Nostro
Signore.
* Cfr. Allocut. ad Patres Conciliares, d. 4 Decembris 1963: A. A. S. LVI (1964) p. 39. 1 Cfr. Matth. 13, 31 s.
Acta Pauli Pp. VI 159-
È un pellegrinaggio di preghiera e di penitenza, per una partecipa
zione più intima e vitale ai Misteri della Redenzione, e per proclamare
sempre più alto davanti agli uomini, come annunziammo nel Nostro
primo messaggio Urbi et Orbi, che « solo nel Vangelo di Gesù è la sal
vezza aspettata e desiderata : " poiché non c'è sotto il cielo altro nome
dato agli uomini, mercè il quale abbiamo ad essere salvati " » . 2
In questi giorni, in cui la Liturgia sacra ricorda il Principe della
Pace, Noi chiederemo a Lui di dare al mondo questo dono prezioso, e di
consolidarlo sempre più fra gli uomini, nelle famiglie, tra i popoli.
Presenteremo a Cristo la sua Chiesa universale, nel suo proposito di
fedeltà al comandamento dell'amore e dell'unione, da Lui lasciatole
come suo estremo mandato. Porteremo sul Santo Sepolcro e sulla Grotta
della Natività i desideri dei singoli, delle famiglie, delle nazioni ; soprat
tutto le aspirazioni, le ansie, le pene dei malati, dei poveri, dei disere
dati, degli afflitti, dei profughi ; di quanti soffrono, di coloro che pian
gono, di coloro che hanno fame e sete di giustizia.
In questo momento, in cui stiamo per affidarci alle vie ampie del
cielo, il Nostro pensiero si rivolge a tutti i popoli, inviando un saluto
di prosperità e di benessere. In particolare ricordiamo i popoli del
l'Oriente, a cui più da vicino Ci accosteremo, o che Ci saranno presenti
per tutto l'arco del Nostro viaggio.
Tutti racchiudiamo nella Nostra preghiera e nel Nostro saluto e rin
graziamo altresì per tutte le attenzioni che Ci sono state rivolte in que
sta occasione dai Rappresentanti diplomatici delle varie Nazioni, in
particolar modo dalle Autorità Italiane.
L'Apostolica Benedizione, con cui iniziamo il Nostro pellegrinaggio,
sia pegno ed espressione del Nostro memore affetto.
Eodem die, ad horam primam post meridiem, cum velivolum terram atti-gisset ad « Amman », urbem Jordaniae caput, Summus Pontifex, ab Hussein Rege in aëroportu comiter exceptus ac salutatus, grati animi sensus hisce verbis ostendit:
Majesty,
We are most appréciative of your kindness in coming to welcome TJs
personally on Our arrivai in your Kingdom.
Our visit is a spiritual one, a humble pilgrimage to the sacred places
2 Act. 4, 12.
160 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
made holy by the Birth, the Life, the Passion and Death of Jesus Christ,
and by His glorious Résurrection and Ascension. At each of thèse vener
able shrines, We shall pray for that peace which Jesus lef t to His
disciples, that peace which the world cannot give, but which cornes
f rom the fulfiiment of His commandment : to love one another as He
lo ved us. 1
Your Majesty, We know, ardently desires peace and prosperity for
your people, and for ali the nations of the world; and We, Peter's
Successor, remember his référence to the Psalms in his first Epistle:
« He who would love life, and see good days... let him turn away from
evil and do good, let him seek after peace and pursue it » . 2 Saint Peter
also wrote : (( Honour all men ; love the brotherhood ; fear God ; honour
the king)). 3
May God grant Our prayer, and that of all men of good will, that,
living together in harmony and accord, they many help one another in
love and justice, and attain to universal peace in true brotherhood.
Inde Summus Pontifex, autorhaeda vectus, Ierusalem petiit cumque, inclinato iam die, Porta Damasci in urbem esset introiturus, Civitatis Mo-deratores et incolas ceterosque, qui aderant, ita salutavit :
Monsieur le Gouverneur,
Monsieur le Maire,
Habitants de Jérusalem,
Et vous tous qui êtes venus, de près ou de loin, Nous entourer
ici en cet instant,
Recevez Notre salutation. Accueillez l'expression de Notre joie et de
l'émotion qui emplit Notre cœur au moment de franchir le seuil de la
Ville Sainte.
Aujourd'hui se réalise pour Nous ce qui a fait l'objet des désirs de
tant d'hommes à l'époque des Patriarches et des Prophètes, de tant
de pèlerins venus depuis vingt siècles visiter le tombeau du Christ. Au
jourd'hui Nous pouvons Nous écrier avec l'auteur sacré : Enfin Nos
pieds foulent maintenant le seuil de tes portes. Jérusalem! 1 et ajou-
1 Cfr Jo. 14, 27; 15, 12. 2 Ps. 23, 13-15 3 / Petr. 11, 17. 1 Ps. 122, 2.
Acta Pauli Pp. VI 161
ter avec lui en toute vérité : Voici le jour que Dieu a fait : jour de joie
et d'allégresse! 2
Du plus profond de Notre cœur, Nous remercions le Dieu Tout-Puis
sant de Nous avoir amené jusqu'en ce lieu et jusqu'à cette heure. Et
Nous vous invitons tous à vous unir à Notre action de grâces.
Aux Autorités s'adresse d'abord Notre reconnaissance, pour l'accueil
plein de ferveur qui Nous a été réservé ici.
Aux habitants de Jérusalem, Nous disons Notre estime pour leur
esprit religieux, pour leurs nobles traditions de courtoisie et d'hospita
lité à l'égard de tous les pèlerins des Lieux Saints. Nous les invitons
à élever avec Nous leurs mains et leurs cœurs vers le Ciel pour en faire
descendre sur leur sainte Cité l'abondance des bénédictions divines.
A Nos fils catholiques et à tous ceux qui s'honorent du nom de
chrétiens, Nous disons : entrez avec Nous dans l'esprit de ce pèlerinage.
Venez avec Nous mettre vos pas dans les traces de ceux du Christ, mon
ter avec Lui au Calvaire, vénérer la tombe à jamais glorieuse d'où il
est sorti plein de vie après avoir vaincu la mort et racheté le monde.
Venez avec Nous lui offrir son Eglise aux lieux mêmes où il a versé
son sang pour elle. Implorons ensemble la grâce tant désirée de l'union
entre tous les disciples de l'Evangile.
Et à tous Nous disons : appelez avec Nous, de vos vœux et de vos
prières, la concorde et la paix sur cette Terre, unique au monde, que
Dieu a visitée. Demandons ici ensemble la grâce d'une vraie et pro
fonde fraternité, entre tous les hommes, entre tous les peuples.
Jérusalem ! Au moment d'entrer dans tes murs, ce sont encore les
accents enthousiastes de l'auteur inspiré qui reviennent sur Nos lèvres :
« Qu'ils soient heureux, ceux qui t'aiment ! — Oui, que la paix habite
dans tes murs, — La prospérité dans tes palais... — Je demande pour
toi la paix .. — Je désire pour toi le bonheur ! » . 3
Cette invocation, vieille de trois mille ans, il Nous est doux de la
prononcer en ce lieu et en ce jour. Dieu veuille l'exaucer et faire des
cendre sur cette Ville Sainte et sur tous ceux qui y prieront avec Nous
ses plus abondantes bénédictions.
2 Ps. 117, 24. » Ps. 122, 6-9.
11 - ACTA, vol. VI, n. 3. — 21-3-1964.
ÍES Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Urbem ingressus, iter Iesu Christi patientis percurrens Beatissimus Pater ad Sancti Sepulcri basilicam se contulit ibique, sacrificio Eucharistico piissime peracto, antequam summas Calvariae scalas ascenderei, Fratres ac filios adstantes hortatus, flagrantissimas preces pro omnium necessitatibus ad Dominum Iesum Christum vehementius commotus effudit veniamque pro omnibus, imploravit.
Pervesperi autem Beatissimus Pater horae spatium (« horam sanctam ») in basilica agoniae Domini Iesu, in praedio Gethsemani, meditando precan-doque traduxit. 1
1 Antea vero in templo S. Annae ad Venerabiles Fratres et christifideles catholicos e variis Orientis Ritibus hunc habuerat sermonem :
Il y a près de trois quarts de siècle se tenait à Jérusalem un congrès
eucharistique qui marqua une grande date pour les Eglises d'Orient
en communion avec le siège de Rome. Que la situation ait changé depuis
cette époque, votre présence ici, vous tous vénérables frères des Eglises
d'Orient, le montre éloquemment.
Notre joie est grande de vous rencontrer. Nous sommes venu ici en
pèlerin, vous le savez, pour suivre les pas du Christ en « la sainte et
glorieuse Sion, la mère de toutes les Eglises » pour reprendre une ex
pression de l'antique liturgie hiérosolomytaine de saint Jacques. Le
lieu de la vie, de la passion et de la résurrection du Seigneur est en effet
celui où l'Eglise est née. Nul ne peut oublier que lorsque Dieu a voulu
se choisir, comme homme, une patrie, une famille, une langue dans ce
monde, c'est à l'Orient qu'il les a demandées. C'est à l'Orient qu'il a
demandé ses Apôtres. « Ce fut d'abord en Palestine que les Apôtres éta
blirent la foi en Jésus-Christ et qu'ils installèrent des Eglises. Puis ils
partirent à travers le monde et annoncèrent1 à travers le monde la même
doctrine et la même foi Chaque nation recevait le bon grain de leur
prédication dans la mentalité et dans la culture qui étaient les siennes.
Chaque Eglise locale croissait avec sa personnalité propre, ses coutumes
propres, sa manière personnelle de célébrer les mêmes mystères, sans que
cela nuisît à l'unité de la foi et à la communion de tous dans la charité
et le respect de l'ordre établi par le Christ. C'est là l'origine de notre
diversité dans l'unité, de notre catholicité, propriété qui fut toujours
essentielle à l'Eglise du Christ et dont l'Esprit Saint nous donne de
faire une expérience nouvelle à notre époque et dans le Concile.
Si l'unité n'est catholique qu'en respectant pleinement la diversité
légitime de chacun, la diversité n'est catholique à son tour que dans
1 Tertullien.
Acta Pauli Pp. VI 163
la mesure où elle respecte l'unité, où elle sert la charité, où elle contri
bue à l'édification « du peuple saint de Dieu ». Dans Notre joie de vous*
rencontrer réunis ici, dans cette terre d'Orient qui est la vôtre, Nous"
ne pouvons pas ne pas sentir vivement, profondément, l'exigence dB1
témoignage de l'unité, lé grand signe donné par le Christ pour la fol
du monde : « Qu'ils soient un afin que le monde croie ».
Entre nous d'abord, catholiques, manifestons cette unité qui est
nôtre, le plus possible, par une collaboration sans rivalités, entièrement
au service de l'Eglise et uniquement soucieuse du bien des fidèles. Ma
nifestons le plus possible aussi l'unité qui, bien qu'incomplète et bles
sée, existe déjà avec nos autres frères chrétiens, vos frères de sang et
de tradition. Comme Nous avons déjà eu l'occasion de le dire ailleurs,
n'ont-ils pas, en effet, le même baptême, la même foi fondamentale, le
même sacerdoce célébrant l'unique sacrifice de l'unique Seigneur de
l'Eglise? N'oublions pas enfin que notre prochain, celui que nous devons
aimer comme nous-mêmes, n'est pas seulement notre frère chrétien.
Que le Seigneur nous donne à tous de vivre de la charité, de la faire
régner en cette terre où l'Amour et la Bonté de Dieu se sont manifestés
par la plus,grande preuve d'Amour : livrer sa vie pour ceux qu'on aime.
Eodem vespere, in aedibus Delegationis Apostolicae Excmi DD. Bene-diktos, Patriarcha seiunctae Ecclesiae Hierosolymitanae, et Yegheshe Perderían, Patriarcha seiunctae Ecclesiae Armenorum, comitatis ac observantiae causa Augustum Pontificem viserant, qui eos ita salutaverat:
Béatitude, *
Nous sommes heureux de pouvoir, à l'occasion de Notre^ pèlerinage
en Terre Sainte, rencontrer Votre Béatitude, et Nous avons! conscience
de la signification profonde que revêt cette rencontre à Jérusalem.
Nous tenons d'abord à vous, remercier de l'accueil qui Nous a été
réservé par votre clergé et vos fidèles. Nous avons été très sensible aux
gestes de charité et de prévenance dont Nous avons été l'objet. Nous
avons aussi appris avec joie qu'une atmosphère de franche collaboration
régnait maintenant entre votre communauté, la communauté catholique
et la communauté arménienne pour les travaux de restauration de
l'église du Saint-Sépulcre. Ce sanctuaire est le plus précieux qui soit
au monde pour les cœurs chrétiens. C'est en effet le lieu même où Dieu a
* Ad Exemum Patriarcham Benediktes.
Ï64 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
« voulu se réconcilier tous les êtres par le Christ en faisant la paix par
le sang de Sa croix » , x où le Christ ressuscitant glorieux est devenu le
principe de notre vie, le gage de notre résurrection, le seul chef dans
lequel tout doit être récapitulé.2 Il est hautement symbolique que,
malgré le poids de l'histoire et des difficultés nombreuses, les chrétiens,
hialheureusèment séparés, travaillent ensemble à restaurer ce temple
qu'ils avaient construit dans l'unité et que leurs divisions laissaient se
délabrer.
C'est Notre vœu le plus cher que la charité règne de plus en plus
entre tous, une charitét vraie, une charité sans feinte, celle qui était le
signe auquel, dans l'ancienne Eglise, on reconnaissait les disciples du
Christ : « Voyez comme ils s'aiment ! ».
Nous savons quel est le rôle personnel de Votre Béatitude dans ce
changement de climat, Nous connaissons les efforts qui sont faits de
part et d'autre pour éliminer les points de friction, Nous en disons Notre
joie profonde, et Nous en exprimons toute Notre gratitude. Que le Dieu
de paix fasse descendre abondamment sa grâce sur Votre Béatitude, sur
son clergé et sur tous les enfants de la Sainte Cité.
* We are particularly grateful for the kind welcome, you have given
Us during our pilgrimage to this city, hallowed by the great mysteries
of the rédemption which Our Lord and Saviour Jesus Christ worked
in it.
Our meeting has a particular signiflcance because of the friendly ties
which have developed between Us and the Armenian Church through
the delegated observers who participated in the work of the Second
Vatican Council. The spirit of true Christian charity and compréhension
which they man i f est ed made Us all the more certain of the fraternal
welcome We wonld receive here f rom yor and f rom your faithful. Our
expectations have been more than amply rulfìlled.
There is a spirit vvhich more and more influences Christian hearts.
It is the desire to carry out what the Apostle to the Nations counselled
us : to forget what is past and push on to what lies ahead, with our eyes
fìxed upon Jesus, the Author and Finisher of our faith. This spirit has
already been manifested in a concrete way in this Holy City, in the
1 Col. 1, 20. 2 Cfr. Eph. 1, 10.
* Ad Exemum Patriarcham Yegheshe Derderian.
Acta Pauli Pp. VI 165
efforts being made by all Christians to work in common accord for the
révèrent care and fitting vénération of that hallowed place where Our
Lord, triumphant on the Cross and victorious over the grave, effected
the great mission of reconciliation which He had received from His
Father. We salute thèse expressions of Christian charity which already
exist, and We espress the earnest desire that they may multiply and
expand into every area of our common Christian endeavour.
We have come as a prayerful pilgrim to this Holy City. In the
prayers which We offer to God, our Father, and to our Saviour Jesus
Christ, His Divine Son, We remember you and the flock of which you
are the pastor. May divine grâces and favors descend in abundance
upon ali of you.
Postridie, v Ianuarii, summo mane Beatissimus Pater, sancta Galilaeae loca veneraturus, ad urbem Nazareth contendit, in Israelis agro ab Exorno Viro Zalman Shazar, Israëliticae Eeipublicae Praeside, exceptus, quem ita est allocutus, ut grati animi sensus panderet :
L'accueil plein de déférence et de cordialité qu'a voulu Nous réser
ver Votre Excellence, en venant en personne au-devant de Nous, Nous
touche profondément. Nous tenons à lui en dire Notre reconnaissance,
ainsi que pour toutes les attentions dont les Autorités ont bien voulu
entourer Notre voyage.
Nous voudrions que Nos premiers mots expriment toute l'émotion
que Nous ressentons en voyant de Nos yeux et en foulant de Nos pas
cette Terre où vécurent jadis les 'Patriarches, nos Pères dans la foi;
cette Terre où a retenti pendant tant de siècles la voix des Prophètes,
parlant au nom du Dieu d'Abraham, d'Isaac et de Jacob; cette Terre,
enfin et surtout, que la présence de Jésus-Crist a rendue à jamais bénie
et sacrée pour les chrétiens, et, on peut le dire, pour le genre humain tout
entier.
Votre Excellence le sait, et Dieu Nous en est témoin, Nous ne som
mes guidé dans cette visite par aucune considération qui ne soit d'ordre
purement spirituel. Nous venons en pèlerin; Nous venons vénérer les
Lieux Saints ; Nous venons pour prier.
De cette Terre unique au monde par la grandeur des événements dont
elle a été le théâtre, Notre humble supplication s'élève vers Dieu pour
tous les hommes, croyants et incroyants, et Nous y incluons volontiers
les fils du (( peuple de l'Alliance », dont Nous ne saurions oublier le rôle
dans l'histoire religieuse de l'humanité.
166 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Pèlerin de la paix, Nous implorons avant tout le bienfait de la récon- "
ciliation de l'homme avec Dieu et celui de la concorde profonde et véri
table entre tous les hommes et entre tous les peuples. Dieu veuille en
tendre Notre prière, ce Dieu qui a pour nous, le Prophète le proclame,
« des pensées de paix et non d'affliction )).*
Qu'il daigne répandre sur le monde tourmenté d'aujourd'hui ce don
incomparable, dont l'écho retentit à travers toutes les pages de la Bible,
et dans lequel il Nous plaît de résumer Notre salut, Notre prière et Notre
souhait : Shalom ! Shalom!
Magno civium plausu exceptus, in urbe Nazareth Summus Pontifex divina hostia litavit in templo Annuntiationis Beatae Mariae Virginis et infra Missam hunc habuit ad fidelium coetum sermonem:
A Nazareth, Notre première pensée ira à la Très Sainte Vierge :
— pour lui présenter l'hommage de Notre dévotion filiale,
— pour nourrir cette dévotion des motifs qui doivent la rendre vraie,
profonde, unique, conformément au dessein de Dieu: elle est la créa
ture pleine de grâce, l'Immaculée, la toujours vierge, la Mère du Christ,
et par le fait la Mère de Dieu et notre Mère, la femme montée au ciel,
la Reine bienheureuse, le modèle de l'Eglise et notre espérance.
Nous lui offrons immédiatement Notre humble et filiale volonté de
l'honorer et de la célébrer toujours par un culte spécial qui reconnaisse
les merveilles de Dieu en elle, avec une dévotion particulière qui mani
feste Nos sentiments les plus pieux, les plus purs, les plus humains, les
plus personnels, et les plus confiants, et qui fasse briller bien haut, sur
le monde, l'exemple encourageant de la perfection humaine.
Et Nous lui présenterons tout de suite les demandes qui Nous tien
nent le plus à cœur, car Nous voulons rendre hommage à sa bonté et à
sa puissance d'amour et d'intercession :
— la prière de maintenir dans notre cœur une sincère dévotion à
son égard;
— la prière de nous faire comprendre, désirer, posséder paisiblement
la pureté de l'âme et du corps, dans les pensées et les paroles, dans les
arts et dans l'amour ; cette pureté que le monde d'aujourd'hui s'acharne
à battre en brèche et à profaner ; cette pureté, à laquelle le Christ a
rattaché une de ses promesses, une de ses béatitudes : celle du regard
lumineux dans la vision de Dieu;
1 1er. 29, il.
Acta Pauli Pp. VI 1«?
— la prière par conséquent d'être admis par elle, Notre-Dame, la
maîtresse de maison, et par son époux, le doux et fort saint Joseph,
dans l'intimité du Christ, son humain et divin Fils, Jésus.
Nazareth est l'école où l'on commence à comprendre la vie de Jésns :
l'école de l'Evangile. Ici on apprend à regarder, à écouter, à méditer
et à pénétrer la signification, si profonde et si mystérieuse, de cette très
«impie, très humble et très belle manifestation du Fils de Dieu. Peut-
être apprend-on même insensiblement à imiter. Ici on apprend la mé
thode qui Nous permettra de comprendre qui est le Christ. Ici on dé
couvre le besoin d'observer le cadre de son séjour parmi nous : les lieux,
les temps, les coutumes, le langage, les pratiques religieueses, tout ce
dont s'est servi Jésus pour se révéler au monde. Ici tout parle, tout a
un sens. Tout revêt une double signification : une signification exté
rieure d'abord, celle que les sens et les facultés de perception immé
diate peuvent tirer de la scène évangélique, celle des gens qui regardent
l'extérieur, qui se contentent d'étudier et de critiquer le vêtement phi
lologique et historique des livres saints, ce que le langage biblique
^appelle « la lettre ». Cette étude est importante et nécessaire, mais qui
s'y arrête, demeure dans l'obscurité; elle peut même susciter l'illusion
orgueilleuse du savoir chez ceux qui observent les aspects extérieurs de
l'Evangile sans avoir le regard limpide^ le cœur humble, l'intention
droite et l'âme en prière. L'Evangile ne livre sa signification intérieure,
•c'est-à-dire, la révélation de la vérité, de la réalité qu'il manifeste et
à la fois soustrait aux regards, qu'à celui qui se met en accord avec la
lumière, accord venant de la rectitude de l'esprit, c'est-à-dire de la pen
sée et du cœur, —condition subjective et humaine que chacun devrait
se procurer à lui-même, — mais accord venant en même temps de l'im
pondérable, libre et gratuite illumination de la grâce. Celle-ci, en rai
son du mystère de miséricorde qui régit le destin de l'humanité, ne fait
jamais défaut; du moins en certaines heures et sous certaines formes,
elle ne fait jamais défaut aux hommes de bonne volonté. C'est là
« l'esprit ».
Ici, à cette école, on comprend la nécessité d'avoir une discipline spi
rituelle, si l'on veut suivre l'enseignement de l'Evangile et devenir
disciples du Christ. Oh! comme Nous voudrions redevenir enfant et
Nous remettre à cette humble et sublime école de Nazareth ! Comme
Nous voudrions près de Marie, recommencer à acquérir le vraie science
et la sagesse supérieure des vérités divines.
Mais Nous ne faisons que passer. Il Nous faut laisser ce désir de
168 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
poursuivre ici l'éducation jamais achevée à l'intelligence de l'Evangile.
Nous ne partirons pas cependant sans avoir recueilli à la hâte, et comme
à la dérobée, quelques brèves leçons de Nazareth.
Une leçon de silence d'abord. Que renaisse en nous l'estime du silence,
cette admirable et indispensable condition de l'esprit ; en nous qui som
mes assaillis par tant de clameurs, de fracas et de cris dans notre vie
moderne bruyante et hyper sensibilisée. O silence, de Nazareh, enseigne-
nous le recueillement, l'intériorité, la disposition à écouter les bonnes
inspirations et les paroles des vrais maîtres ; enseigne-nous le besoin et
la valeur des préparations, de l'étude, de la méditation, de la vie per
sonnelle et intérieure, de la prière que Dieu seul voit dans le secret.
Une leçon de vie familiale. Que Nazareth nous enseigne ce qu'est la
famille, sa communion d'amour, son austère et simple beauté, son ca
ractère sacré et inviolable; apprenons de Nazareth comment la forma
tion qu'on reçoit est douce et irremplaçable : apprenons quel est son
rôle primordial sur le plan social. /
Une leçon de travail. Nazareth, ô maison du « fils du charpentier »,
c'est ici que Nous voudrions comprendre et célébrer la loi sévère et
rédemptrice du labeur humain ; ici rétablir la conscience de la noblesse
du travail; ici rappeler que le travail ne put pas être une fin à lui-
même, mais que sa liberté et sa noblesse lui viennent, en plus de sa
valeur économique, des valeurs qui le finalisent ; comme Nous voudrions
enfin saluer ici tous les travailleurs du monde entier et leur montrer
leur grand modèle, leur frère divin, le prophète de toutes leurs justes
causes, le Christ notre Seigneur.
Voici que Notre pensée s'est éloignée de Nazareth et qu'elle se porte
sur ces monts de Galilée, qui ont fourni cadre et décor naturels à la
voix du Maître notre Seigneur. Le temps manque, manquent aussi les
forces suffisantes pour proclamer, en ce moment, le Message divin des
tiné à tout l'univers.
Mais Nous ne pouvons Nous empêcher* de regarder près d'ici la mon
tagne des béatitudes, qui constituent la synthèse et le sommet de la
prédication évangélique, ni non plus de tendre l'oreille aux échos que
ce discours, dans l'atmosphère mystérieuse de ces lieux, semble faire
parvenir jusqu'à Nous.
C'est la voix du Christ qui promulgue le Nouveau Testament, la loi
nouvelle qui intègre et dépasse l'ancienne, et porte au sommet de la
perfection la conduite de l'homme. Le grand motif de l'activité humaine,
c'est l'obligation, qui fait appel à sa liberté : dans l'Ancien Testament
Acta Pauli Pp. VI 169-
c'était la crainte ; dans la pratique de tous les temps et dans la nôtre,
c'est l'instinct, c'est l'intérêt; pour le Christ, que le Père a donné au
monde par amour, c'est l'amour. Lui-même nous apprit à obéir par
amour : ce fut sa libération. Car, comme nous l'enseigne saint Augus
tin : « Dieu donna des commandements moins parfaits au peuple qu'il
fallait tenir encore sous la crainte; et des commandements plus parfaits
par son fils au peuple qu'il avait décidé de libérer désormais par
l'amour y).1 Dans son Evangile, le Christ a apporté au monde le but
suprême et la force suprême de l'action, et par là même de la liberté
et du progrès : l'amour. Aucun but ne peut le dépasser. Aucun lui être
supérieur, aucun le remplacer.
Son Evangile constitue le code de la vie. C'est dans la parole du
Christ que la personne humaine atteint son niveau le plus élevé; et la
société humaine y trouve sa plus authentique et sa plus forte cohésion.
Nous croyons, Seigneur, à ta parole. Nous chercherons à la suivre
et à la vivre.
Maintenant nous en écoutons l'écho qui vient se répercuter dans nos
esprits d'hommes du x x è m e siècle. Voici les enseignements que cette
parole semble nous donner.
Bienheureux serons-nous, si pauvres en esprit nous savons nous
libérer de la trompeuse confiance dans les richesses matérielles et placer
nos désirs d'abord dans les biens spirituels et religieux, et si nous avons
du respect et de l'amour pour les pauvres, comme pour des frères et des
images vivantes du Christ.
Bienheureux serons-nous, si formés à la douceur des forts nous sa
vons renoncer à la funeste puissance de la haine et de la vengeance et
avons la sagesse de préférer à la crainte qu'inspirent les armes la géné
rosité du pardon^ l'alliance dans la liberté et le travail, la conquête
pour la bonté et par la paix.
Bienheureux serons-nous, si nous ne faisons pas de l'égoïsme le prin
cipe directeur de la vie, et du plaisir son but, mais si au contraire nous
savons découvrir dans la tempérance une source d'énergie, dans la dou
leur un instrument de rédemption, dans le sacrifice le sommet de la
grandeur.
Bienheureux serons-nous, si nous aimons mieux être opprimés qu'op
presseurs, et si nous avons toujours faim d'une justice en progrès.
Bienheureux serons-nous, si pour le Règne de Dieu nous savons,
1 P.L. 34, 1231.
170 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
dans le temps et an delà, pardonner et lutter, agir et servir, souffrir
«et aimer.
Nous ne serons pas déçus pour l'éternité.
Tels sont les accents que sa voix Nous semble prendre de nos jours :
Alors, elle était plus forte, plus douce et plus redoutable : elle était
•divine.
Mais nous, en cherchant à recueillir quelques échos de la parole du
maître, il nous semble devenir ses disciples et posséder, non sans raison,
une nouvelle sagesse et un nouveau courage.
Postea Beatissimus Pater in alia sancta illius regionis loca pie peregrinans est, ad lacum Tiberiadis, in montem Beatitudinum, in montem Tabor, Canam et Oapharnaum, ubique effundens animi pietatem.
Post meridiem, Ierusalem rediit, finesque Israelíticos relinquens et gratias agens Rectoribus Civitatis ceterisque, qui aderant, ob accepta observantiae testimonia, haec protulit verba:
Au terme de cette inoubliable journée, Nous voudrions, avec vous,
faire monter vers Dieu l'hymne de la reconnaissance. On n'oublie plus,
^quand on les a vus une fois, ces lieux qui font revivre à la fois, l'Ancien
«et le Nouveau Testament, ces lieux imprégnés des souvenirs de la
Bible, des exemples et des enseignements de Jésus-Christ.
Aux Autorités et à tous ceux qui sont ici présents, Nous redisons
Notre satisfaction de cette visite, Notre gratitude pour l'accueil reçu,
pour les attentions dont Nous avons été l'objet.
Nous sommes venus parmi vous avec les sentiments de Celui que
Nous avons conscience de représenter, et que les Prophètes ont annon
cé jadis sous le nom de « Prince de la Paix ». C'est «dire que Nous ne
nourrissons, envers tous les hommes et envers tous les peuples, que des
pensées de bienveillance. L'Eglise, en effet, les aime également tous.
Notre grand Prédécesseur Pie XII l'affirma avec force, et à maintes
reprises, au cours du dernier conflit mondial, et tout le monde sait ce
-qu'il a fait pour la défense et le salut de tous ceux qui étaient dans
l'épreuve, sans aucune distinction. Et pourtant, vous le savez, on a
voulu jeter des soupçons, et même des accusations contre la mémoire
de ce grand Pontife. Nous sommes heureux d'avoir l'occasion de l'affir
mer en ce jour et en ce lieu : rien de plus injuste que cette atteinte à
'Une aussi vénérable mémoire.
Ceux qui ont, comme Nous, connu de près cette âme admirable,
Acta Pauli Pp. VI 171
savent jusqu'où pouvaient aller sa sensibilité, sa compassion aux souf
frances humaines, son courage, sa délicatesse de cœur.
Ils le savaient bien aussi ceux qui, au lendemain de la guerre, vin
rent, les larmes aux yeux, le remercier de leur avoir sauvé la vie. Vrai
ment, à l'exemple de Celui qu'il représente ici-bas, le Pape ne désire
rien tant que le bien véritable de tous les hommes.
Nous formons les meilleurs vœux pour vous, au terme de cette visite,
Nous plaisant à penser que Nos fils catholiques, qui vivent sur cette
terre, continueront à y jouir des droits et des libertés aujourd'hui habi
tuellement reconnus à tous.
Et c'est de grand cœur que Nous invoquons sur vous, sur Nos fils
chrétiens qui Nous entourent ici et sur tous ceux qui, dans le monde,
nourrissent des pensées de paix et de réconciliation, l'abondance des di
vines bénédictions.
Hierosolymis Summus Pontifex sacrum Cenaculum templumque « Dor-mitionis Mariae » vespere invisit.
Deinde aedes repetiit Apostolicae Delegationis. His in aedibus Excmus D. Athénagoras, Patriarcha Oecumenicus Constan
tinopolitanus, adiit Beatissimum Patrem, qui magno animi gaudio affectus eum excepit eumque ita est allocutus:
Vehementer Nos commovet, gaudio Nos penitus afficit granditas
huius horae, in aevum sane memorandae, qua Catholica Ecclesia et
Constantinopolitanus Patriarchatus per maximos suos sacrorum Anti
stites rursus coram adstant, post plura saecula in silentio et exspecta
tione transacta.
Item grati animi sensibus vehementer ac penitus erga te afficimur,
qui, ut Nobis obviam ire posses, parumper a patriarchali sede tua
discedere voluisti
At Omnipotenti Deo, qui Ecclesiae Dominus est^ fas est in primis
humiliter debitas nostras grates persolvere.
Apud christianos vetus opinio est, veluti « mundi centrum » locum
illum habendum esse, ubi gloriosa Salvatoris nostri Crux erecta est,
et ubi Ipse exaltatus a terra omnia trahit ad seipsum.1
Consentaneum igitur erat — idque ex providentis Dei consilio reapse
accidit — ut hoc ipso loco, in hac praecipua terrarum orbis parte, in
perpetuum sacra ac veneranda, liceret nobis, Roma et Constantinopoli
1 Cfr. Io. 12, 32.
172 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
pie peregrinantibus, invicem obviam ire et communes supplicationes con
sociare.
Hodiernus occursus tuis in optatis erat inde a tempore Decessoris
Nostri immortalis memoriae Ioannis XXIII, quem quidem aestimatione
et amore palam prosecutus es, eique, non sine acri mentis perspicacitate,
S. Ioannis Apostoli verba adhibuisti : « Fuit homo missus a Deo, cui
nomen erat Ioannes » . 2
Etiam Summus ille Pontifex hodiernum eventum exoptaverat, ut tu
et Nosmetipsi compertum habemus; at praematura morte prohibitus
est, quominus haec animi Sui vota ad effectum deduceret.
Nihilominus Christi verba : Ut unum sint, iterum iterumque ex
ore illius Pontificis morientis prolata, procul dubio ostendunt quo
spectaverit unum ex illis propositis, quae ei maxime cordi erant et ad
quae perficienda ipse diuturnum mortis agonem pretiosamque Suam
vitam obtulit Deo.
Viae, quae ad unitatem perducunt, hinc illinc longae quidem esse
poterunt ac multis difficultatibus impeditae. Attamen utrumque iter
alterum ad alterum vergit et ad Evangelii fontes convenit. Ceterum,
nonne fausto ac felici omine hodiernus occursus noster in hac terra
contingit, in qua Christus Ecclesiam condidit ac pro ea sanguinem
suum profudit? Utcumque, hoc eventum voluntatem manifesto testatur,
quae quidem, iuvante Deo, magis magisque communis evadit inter
christianos homines hoc nomine dignos; voluntatem, dicimus, soller
tem dandi operam, ut dissensiones superentur et opposita repagula
diruantur; hoc est voluntatem constanter prosequendi susceptum iter,
quod ad concordiae reconciliationem conducit.
Dissensiones quae ad doctrinam,^ ad liturgiam et ad disciplinam
spectant, tempore et loco opportuno expendendae sane erunt, et eo
quidem animo, qui veritatis iura fideliter servet rectoque iudicio res
aestimet, salva caritate. Quod autem iam nunc effici potest atque debet,
hoc est, ut incrementum ea capiat fraterna caritas, quae sollicita sit
novas reperiendi vias .ad opêrandum ; talis scilicet caritas, qua quis,
praeteritorum temporum experientia edoctus, veniae dandae sit promp
tus, permoveatur ad cernendum in aliis bonum magis quam malum, ac
nihil optatius habeat, quam ut Divini Redemptoris vestigia sequatur,
atque possit ab eo attrahi et ipsius imaginem in se referre.
Huius caritatis signum et specimen esto pacis osculum, quod ex
2 io. i, 6.
Acta Pauli Pp. VI 173
Dei beneficio nobis licet in hac sanctissima Terra invicem dare; esto
pariter precatio illa, quam a Christo Iesu didicimus, ac nos una simul
mox reeitaturi sumus.
Nobis verba desunt ad apte significandum, quam penitus tua agendi
ratio Nos tetigerit, neque Nos solummodo ; etenim Romana quoque
Ecclesia et Concilium Oecumenicum non sine vehementi gaudio hoc
magni sane momenti eventum accipient.
Ad Nos quod attinet, una cum gratiarum actione preces Omnipotenti
Deo admovemus, opem implorantes, ut coeptum iter pergere valeamus,
&c dilargiatur tibi Nobisque, qui cum fide et spe firma illud inivimus,
•caelestium gratiarum copiam ad optatam metam feliciter assequendam.
Hisce animi sensibus affecti, non tibi valedicimus, sed vota proferre
cupimus te revisendi, si tibi placuerit, spe delectati eiusmodi collo
quia etiam in posterum fructuose iterari posse in nomine Domini.
Postero die, vi Ianuarii, in festo Epiphaniae Domini, Summus Pontifex susceptam piam peregrinationem prosequens et complens, ad urbem Bethlehem mane se contulit sacrisque operatus est in sacro Nativitatis specu, cum rosam etiam ex auro conflatam, in Iesu Infantis honorem eo loci adservaiidam, detulisset.
Post Eucharisticum sacrificium peractum, hunc nuntium, christianis ceterisque hominibus missum, legit :
Nous voudrions Nous adresser simplement :
d'abord au Christ,
puis à l'Eglise,
enfin au monde.
1. Au Christ, en cette fête de l'Epiphanie — qui revêt le double
-aspect de la manifestation de Dieu et de l'appel des peuples à la foi —
Nous présentons d'un cœur humble et modeste, mais sincère et joyeux,
l'offrande de notre foi, de notre espérance et de notre amour.
Solennellement, Nous lui adressons à notre tour la profession de foi
•de Pierre : « Tu es le Christ, le Fils du Dieu Vivant x».1
Nous lui disons encore, comme Pierre : (( Seigneur, à qui irions-nous?
Toi seul possèdes les paroles de la Vie Eternelle » . 2
Nous faisons encore Nôtre le cri de regret et l'aveu sincère de Pierre :
<( Seigneur, Tu sais tout ; Tu sais que Nous t'aimons » . 3
1 Matth. 16,16. 2 Io. 6, 60. 3 Io. 21, 17.
174 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
A ses pieds, comme jadis les Mages, Nous déposons ici les dons sym
boliques, reconnaissant le premier né de l'humanité, en Lui le Verbe
de Dieu fait chair et l'homme, fils de la très Sainte Vierge Marie, notre
Mère, Nous le saluons comme le Messie, le Christ, le Médiateur unique
et irremplaçable entre Dieu et les hommes ; le Prêtre, le Maître, le Eoi,
Celui qui était, qui est et qui vient.
C'est cette même confession que proclame aujourd'hui l'Eglise de
Rome ; cette Eglise qui fut celle de Pierre et que Vous avez Vous-même
fondée, Seigneur, sur cette même pierre, et qui est, de ce fait, votre
Eglise. Et voilà pourquoi aujourd'hui encore votre Eglise se prolonge
à travers la succession apostolique ininterrompue depuis les origines;
cette Eglise, Vous la suivez et la défendez, Vous la purifiez et la forti
fiez; Vous êtes sa Vie, ô Christ de l'Eglise de Rome!
Cette profession, Seigneur, est celle de toute Votre Eglise, que Vous
voulez et rendez une, sainte, catholique et apostolique. Tous les pasteurs
et les prêtres, tous les religieux et les fidèles, tous les catéchumènes de
votre Eglise universelle vous présentent avec Nous, cette même profes
sion de foi, d'espérance et d'amour.
Tous, nous accueillons Votre humilité et confessons Votre grandeur ;
tous, nous écoutons Votre Parole et attendons Votre retour à la fin des
temps. Nous Vous remercions tous, Seigneur, de nous avoir sauvés, élevés
à la dignité de fils de Dieu, d'avoir fait de nous Vos frères et de nous
avoir comblés des dons de l'Esprit-Saint.
Tous, Nous vous promettons de vivre en chrétiens, dans un effort
de docilité continuelle à Votre grâce et de renouveau dans les mœurs.
Nous nous efforcerons tous de répandre dans de monde Votre message
de salut et d'amour.
2. Devant cette crèche, Seigneur, Nous voulons ensuite adresser
Notre parole à l'Eglise, à la tête de laquelle Vous avez voulu choisir
Notre pauvre personne comme pasteur universel.
Cette parole, la voici, simplement : que l'Eglise du Christ veuille
être aujourd'hui avec Nous et s'associer à l'offrande qu'en son nom aussi
Nous présentons au Seigneur. En cette communion réside son efficience,
sa dignité et son harmonie avec ces notes qui authentifient la véritable
Eglise. Nous vivons l'heure historique où l'Eglise du Christ doit vivre
son unité profonde et visible. C'est l'heure pour nous de répondre au
vœu de Jésus-Christ : « Qu'ils soient parfaitement un et que le monde
Acta Pauli Pp. VI 175*
reconnaisse que Toi, Père, Tn m'as envoyé » . 4 A Pnnité interne de
l'Eglise correspond à Pextérieur, sa force apologétique et missionnaire.
Nous devons achever notre Concile Œcuménique; nous devons assu
rer à la vie de l'Eglise une nouvelle façon de sentir, de vouloir et de se
comporter; lui faire retrouver une beauté spirituelle sous tous les as
pects : dans le domaine de la pensée et de la parole, dans la prière et les
méthodes d'éducation, dans l'art et la législation canonique.
Il faudra un effort unanime auquel tous les groupements devront
apporter leur collaboration. Que chacun entende l'appel que lui adresse
le Christ par Notre voix.
Ceci, Nous le disons aux catholiques qui appartiennent déjà au ber
cail du Christ. Mais Nous ne pouvons pas ne pas adresser la même invi
tation aux Frères chrétiens qui ne sont pas en communion parfaite
avec nous. Il apparaît désormais clairement à tous qu'on ne peut éluder
le problème de l'unité; aujourd'hui cette Volonté du Christ s'impose à
nos esprits et nous impose d'entreprendre avec sagesse et amour tout ce
qui est possible pour permettre à tous les chrétiens de jouir du grand
bienfait et du suprême honneur de l'unité de l'Eglise.
Même dans les circonstances toutes particulières où nous nous trou
vons aujourd'hui, Nous devons* dire qu'un tel résultat ne peut être
obtenu au détriment des vérités de la foi. Nous ne pouvons pas être infi
dèle à ce patrimoine du Christ ; il n'est pas le nôtre mais le sien ; nous
n'en sommes que les dépositaires et les interprètes. Mais, répétons-le
encore, Nous sommes disposé à prendre en considération tout moyen rai
sonnable capable d'aplanir les voies du dialogue, dans le respect et la
charité, en vue d'une rencontre à venir, — et Dieu veuille qu'elle soit
proche — avec les frères chrétiens encore séparés de nous. La porte du
bercail est ouverte. L'attente de tous est loyale et cordiale. Le désir est
fort et patient. La place disponible est large et commode. Le pas à
franchir est attendu avec toute Notre affection et peut être accompli
avec honneur et dans la joie mutuelle. Nous Nous abstiendrons de solli
citer des démarches qui ne seraient pas libres et pleinement convaincues,
c'est-à-dire mues par l'Esprit du Seigneur, qui soufflera où et quand II
le voudra. Nous attendrons cette heure bienheureuse. Nous ne demandons
pour le moment à Nos très chers Frères séparés que ce que Nous Nous
proposons à nous--même : que l'amour du Christ et de l'Eglise inspire
toute démarche éventuelle de rapprochement et de rencontre. Nous fe-
4 Io. 17, 23.
176 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
rons en sorte que le désir d'entente et d'union demeure vif et inaltéré ;
Nous mettrons Notre confiance dans la prière. Même si elle n'est pas
-encore commune, celle-ci peut être au moins simultanée et monter paral
lèlement de nos cœurs, comme de ceux des chrétiens séparés, pour se
rejoindre aux pieds du Très-Haut, le Dieu de l'Unité.
En attendant, Nous saluons avec beaucoup de respect et d'affection
les illustres et vénérés Chefs des Eglises distinctes de la Nôtre, réunis
ici ; Nous les remercions cordialement pour leur participation à Notre
pèlerinage, Nous rendons hommage à la part qu'ils possèdent de l'au
thentique trésor de la tradition chrétienne et leur exprimons Notre dé
sir d'une entente dans la foi, dans la charité et dans la discipline de
l'unique Eglise du Christ. Nous envoyons Nos vœux de paix et de pros
périté à tous les pasteurs, prêtres, religieux et fidèles de ces mêmes Egli
ses; sur tous Nous invoquons la lumière et la grâce du Saint Esprit.
Nous sommes maintenant profondément heureux que la rencontre,
que Nous avons eue ici, pendant ces jours bénis, avec le Patriarche
œcuménique de Constantinople se soit réalisée de la façon la plus aima
ble et se soit révélée pleine des meilleurs espérances : Nous en remer
cions le Seigneur de tout Notre cœur et Nous le prions que Lui-même
qui coepit in nobis opus bonum ipse perficiat : Le Seigneur qui a com
mencé en Nous cette œuvre bonne de la paix et de l'union veuille la con
duire à bonne fin.5
3. Nous voulons enfin de ce lieu béni et en cette heure toute particu
lière adresser quelques mots au monde. Par (( monde » Nous entendons
désigner tous ceux qui regardent le christianisme comme du dehors,
qu'ils soient ou qu'ils se sentent à son .égard comme des étrangers.
Nous voudrions avant tout nous présenter, une fois encore, à ce
monde au milieu duquel nous nous trouvons. Nous sommes les repré
sentants et les promoteurs de la religion chrétienne. Nous avons la cer
titude de promouvoir une cause qui vient de Dieu; nous sommes les
disciples, les apôtres, les missionnaires de Jésus, Fils de Dieu et Fils
de Marie, le Messie, le Christ. Nous sommes les continuateurs de sa Mis
sion, les hérauts de son message, les ministres de sa religion, que nous
savons posséder toutes les garanties divines de la vérité. Nous n'avons
pas d'autre intérêt que celui d'annoncer notre foi. Nous ne demandons
rien, sinon la liberté de professer et de proposer à qui veut bien, en toute
s Cfr. PMI. 1, 6.
Acta Pauli Pp. VI 177
liberté, l'accueillir, cette religion, ce lien nouveau instauré entre les
hommes de Dieu par Jésus-Christ, notre Seigneur.
Nous voulons ensuite ajouter un autre point que Nous prions le mon
de de bien vouloir considérer loyalement. Il s'agit du but immédiat de
notre mission, et qui est le suivant : Nous désirons travailler pour le bien
du monde, pour son intérêt, pour son salut. Et Nous estimons même
que le salut que Nous lui offrons lui est nécessaire.
Cette affirmation en implique beaucoup d'autres. Ainsi : Nous re
gardons le monde avec une immense sympathie. Si le monde se sent
étranger au christianisme, le christianisme ne se sent pas étranger au
monde, quel que soit l'aspect sous lequel ce dernier se présente et quelle
•que soit l'attitude qu'il adopte à son égard. Que le monde le sache donc :
les représentants et les promoteurs de la religion chrétienne ont de
l'estime à son égard et ils l'aiment d'un amour supérieur et inépuisa
ble : l'amour que la foi chrétienne met au cœur de l'Eglise; celle-ci ne
fait pas autre chose que de servir d'intermédiaire à l'amour immense
-et merveilleux de Dieu à l'égard des hommes.
Cela veut dire que la mission du christianisme est une mission d'ami
tié parmi les peuples de la terre, une mission de compréhension, d'en
couragement, de promotion, d'élévation; et, disons-le encore une fois,
une mission de salut. Nous savons que l'homme moderne met sa fierté
à faire les choses par lui-même; il invente du nouveau et réalise des
choses étonnantes. Mais toutes ces réalisations ne le rendent ni meil
leur, ni plus heureux ; elles n'apportent pas aux problèmes de l'homme
une solution radicale, définitive et universelle. L'homme, Nous le sa
vons encore, lutte contre lui-même ; il connaît des doutes atroces. Nous
«avons que son âme est envahie de ténèbres et assiégée de souffrances.
Nous avons à lui dire un message que Nous croyons libérateur. Et Nous
Nous croyons d'autant plus autorisé à le proposer qu'il est pleinement
humain. C'est le message de l'Homme à l'homme.
Le Christ que Nous apportons à l'humanité est « le Fils de l'hom
me », comme il s'est appelé Lui-même. Il est le Premier-né, le Prototype
de la nouvelle humanité ; il est le Frère, il est le Compagnon, il est l'Ami
par excellence. De Lui seul on a pu dire en toute vérité qu'« il connais
sait ce qu'il y avait dans l'homme » . 6 Il est l'envoyé de Dieu, mais ce
n'est pas pour condamner le monde, c'est pour le sauver.7
Il est le bon Pasteur de l'humanité. Il n'est pas de valeur humaine
6 Io. 2, 25. 7 Cfr. Io. 3, 17.
.12 - ACTA, vol. V I , n. 3. — 21-3-1964.
178 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
qu'il n'ait respectée, rehaussée et rachetée. Il n'est pas de souffrance
humaine qu'il n'ait comprise, partagée et valorisée. Il n'est pas de be
soin humain, — exception faite de toute imperfection morale — qu'il
n'ait assumé et éprouvé en Lui-même et proposé à l'ingéniosité et au
cœur des autres hommes comme objet de leur sollicitude et de leur
amour, et pour ainsi dire, comme condition de leur propre salut. Même
pour le mal qu'en qualité de médecin de l'humanité II a connu et dé
noncé avec la plus énergique vigueur, Il a eu une infinie miséricorde^
jusqu'à faire surgir, par le moyen de la grâce, dans le cœur de l'homme,
de surprenantes sources de rédemption et de vie.
Eh bien! qu'on sache de par le monde comment le Christ, qui vit
encore aujourd'hui dans son Eglise, se manifeste au monde à partir de
ce lieu, de ce berceau qui marqua son apparition sur la terre.
Que le monde qui Nous entoure daigne donc recevoir aujourd'hui,,
au nom de Jésus-Christ, Notre salut plein de respect et d'affection.
Ce salut déférent, Nous l'adressons d'une manière particulière à qui
conque professe le monothéisme et avec nous rend un culte religieux à
l'unique et vrai Dieu, le Dieu vivant et suprême, le Dieu d'Abraham,,
le Très-Haut, celui que justement sur ce sol — en un jour lointain que
rappellent la Bible et le Missel — un personnage mystérieux, dont
l'Ecriture ne nous a transmis ni la généologie ni la fin, et dont le sacer
doce royal a servi à qualifier celui du Christ lui-même, Melchisédech,
célébra comme « l e Dieu Très-Haut, créateur du ciel et de la terre».*
Nous chrétiens, instruits par la révélation, nous savons que Dieu sub
siste en trois Personnes, Père, Fils et Saint-Esprit, mais toujours nous
célébrons la nature divine comme étant unique, nous proclamons unique
le Dieu vivant et vrai. Qu'à ces peuples adorateurs d'un Dieu unique
aillent aussi Nos vœux de paix dans la justice.
Notre salut s'adresse pareillement à tous les peuples auxquels nos
Missionnaires catholiques apportent, en même temps que l'Evangile, une
invitation à partager son universalisme et un ferment capable de faire
monter la civilisation.
Mais Notre salut aujourd'hui ne peut connaître de limites : il sur
monte toutes les barrières et veut atteindre tous les hommes de bonne
volonté, y compris les hommes qui pour le moment ne témoignent au
cune bienveillance pour la religion du Christ, qui s'efforcent d'en em
pêcher la diffusion et d'en combattre les fidèles. Même aux persécuteurs-
8 Cfr. Gen. 14, 19.
Acta Pauli Pp. VI 179
du catholicisme et aux négateurs de Dieu et du Christ, Nous envoyons
Notre souvenir triste et douloureux et sereinement Nous leur deman
dons : Pourquoi, pourquoi?
Au moment de quitter Bethléem, ce lieu de pureté et de calme où
naquit, voici vingt siècles, Celui que Nous prions comme le Prince de la
paix, Nous sentons l'impérieux devoir de renouveler aux Chefs d'Etat
et à tous ceux qui portent la responsabilité des peuples Notre appel pres
sant en faveur de la paix du monde. Que les Gouvernants entendent ce
cri de Notre cœur et qu'ils poursuivent généreusement leurs efforts
pour assurer à l'humanité la paix à laquelle elle aspire si ardemment.
Qu'ils puisent auprès du Tout-Puissant et au plus intime de leur cons
cience d'homme une intelligence plus claire, une volonté plus ardente
et un esprit renouvelé de concorde et de générosité, afin d'éviter à tout
prix au monde les angoisses et les offres d'une nouvelle guerre mondiale,
dont les conséquences seraient incalculables. Qu'ils collaborent encore
plus efficacement à instaurer la paix dans la vérité, dans la justice, dans
la liberté et dans l'amour fraternel. Tel est le vœu que Nous n'avons
cessé de présenter à Dieu dans une prière instante tout au cours de ce
pèlerinage. Toutes les initiatives loyales, qui tendent à la réaliser,
trouveront Notre appui et Nous les bénissons de grand cœur.
C'est le cœur plein de ces pensées et de ces prières que de Bethléem,
patrie terrestre du Christ, Nous invoquerons pour l'humanité tout en
tière l'abondance des faveurs divines.
Ierusalem regressus, pertransiens Montem Oliveti, post meridiem Summus Pontifex eodem quo venerat aërovehiculo Romam rediit, prius comiter salu-tatus ab Hussein, Rege Jordaniae, cui haec verba fecit :
Solem Aleikum!
The time has come for Us to take leave of this blessed land after Our
unforgettable pilgrimage. We cannot départ without expressing anew
and publicly Our profound gratitude to Your Majesty and to the civil
authorities who have done so much to facilitate Our travels and make
them fruitful.
Forever in Our heart We shall bear the consoling memories of this
humble visit to the Holy Places, and of the warm welcome extended to
Us by the inhabitants of this sacred land. May God re ward them, may
He wipe away their tears, and grant them peace, prosperity and true
happiness.
180 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
In the words which the Apost] e Paul used to the Christians of Ephe-
sus, in bidding them farewell, We also « commend you to God and to the
word of his grace, who is able to build up, and to give the inheritance
among ali the sanctified » . x And, as he wrote to the same Ephesians,
We exhort you : « Let all bitterness, and wrath, and indignation, and
clamor, and reviling, be removed from you, along with ail malice. On
the contrary, be kind to one another, and merciful, forgiving one ano-
ther, as God in Christ has generoulsy forgiven you » . 2
And, repeating the apostolic salutation. « Peace be to this land, and
to all those who dwell herein », We cali down upon you ali the richest
grâces from on high, imparting to you and your loved ones and to ali
the beloved people of Jordan Our particular fatherly Apostolic Blessing.
Khatar Eum!
Beatissimus Pater terram attigit pervesperi in aëronavium portu v. d. « di Oiampino », quamplurimis Eum exspectantibus clarissimis Viris ex ecclesiastico et laicorum ordine, necnon Excmo Viro Antonio Segni, Reipublicae Italicae Praeside, qui regredientem Pontificem nobilissimis verbis salutavit. Augustus Pontifex vero Sui moti animi sensus ita aperiebat:
Ritorniamo col cuore pieno di intense emozioni, portando scolpite
nella memoria, e per sempre, le immagini radiose e commoventi dei
Luoghi Santi, che parlano con spoglia eloquenza della vita di Gesù
Cristo, delle sue sofferenze, del suo amore.
Abbiam voluto che il Nostro viaggio in Palestina assumesse il signi
ficato di un incontro particolare, fervoroso, ardente con Cristo, un pro
clamare alto davanti al mondo la sublime realtà e universalità della
Redenzione, che il Salvatore Divino continua a operare per mezzo della
sua Chiesa : e, posando ora nuovamente il piede sul suolo d'Italia, ove
approdò un giorno Pietro, con la sua nobile e rigeneratrice missione,
possiamo dire di aver tenuto fede al Nostro impegno.
La Liturgia dell'odierna festa di Epifania parlava di un gran splen
dore, che da Gerusalemme si effonde sul mondo, e ne vince le tenebre :
« Sorgi, vestiti di luce, perché è giunta la luce tua, e la maestà del
Signore sopra di te si è levata ; perché, vedi, la tenebra copre la terra,
e l'oscurità i popoli, ma sopra di te sorge il Signore, e la sua maestà
sopra di te si fa vedere. Alla tua luce cammineranno i popoli, e i re al
1 Act. 20, 32. 2 Eph. 4, 31-32.
Acta Pauli Pp. VI 181
bagliore del tuo levare». 1 In questa luce divina abbiamo compiuto il
Nostro viaggio di preghiera e di penitenza; e abbiamo pregato che piir:
alta risplenda sul mondo, le cui ansie e incertezze, i cui paurosi scon
volgimenti nascono dall'aver voluto respingere e soffocare questa luce^
Soltanto in Gesù benedetto, Noi ripetiamo, è la salvezza ; nel suo mes
saggio di verità, di bontà, di amore è la risposta a tutte le incognite che
si affacciano; nella sua volontà, liberamente accettata, è la pace del
mondo.
Questo abbiamo invocato, prostrati sulla nuda pietra del Sepolcro,
sul Calvario e al Getsemani, nel Cenacolo e a Nazareth. E sulla Gròtta
della Natività di Betlem abbiamo chiesto per tutti gli uomini di buona
volontà il dono della pace, vera e duratura. Il Signore adempia i Nostri
voti, e faccia fiorire il percorso del suo umile Vicario con i frutti della
santità, della giustizia, della verità : ad dandam scientiam salutis plebi
eius ...ad dirigendos pedes nostros in viam pacis.2
Ora il Nostro pensiero si rivolge con memore benevolenza alle Auto
rità di quei luoghi, che hanno reso così agevole e spedito il Nostro viag
gio, facendo ogni sforzo per rendere più gradito il Nostro breve sog
giorno in Terra Santa; alle fiorenti Comunità Cattoliche, che abbiamo
colà incontrato e incoraggiato, appartenenti ai Patriarcati Latino, Mel-
chita, Maronita e Armeno ; ai figli di San Francesco, tanto benemeriti
per la secolare presenza nella terra di Gesù; e a tutti i nostri fratelli
in Cristo, particolarmente diletti e cari, la cui presenza nei Luoghi
Santi rende a Noi più pungente il desiderio dell'auspicata unione.
Ringraziamo altresì per la sua tanto gradita presenza l'Ecc.mo Si
gnor Presidente della Repubblica Italiana, e, con Lui, tutte le Autorità,
che, come han voluto porgerci il loro saluto alla Nostra partenza, Ci
fanno sentire ora più intensa la gioia del ritorno, portandoci l'affetto
dei diletti figli d'Italia e di Roma. Ci è anche caro esprimere vivo com
piacimento ai dirigenti, ai piloti, al personale della Società Aerea, che
tanto ha fatto per la perfetta riuscita della Nostra trasvolata.
In pegno del Nostro animo commosso, in questo momento abbraccia
mo con paterna benevolenza tutti i popoli incontrati, e quelli che Ci
hanno seguito col pensiero e con la preghiera, mentre, propiziatrice di
ogni desiderata grazia celeste, di cuore effondiamo ancora una volta
su l'umana famiglia l'Apostolica Benedizione.
1 Is. 60, 1-3. 2 Lue. 1, 77.
Ï82 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Inde Summus Pontifex, ad Aedes Vaticanas pergens, autorhaeda mediam pertransiit Urbem, toto itinere innumera multitudine civium laetissime plaudente inter sacri aeris concentus, Eomanaeque Civitatis Magistro cum Administratorum Coetu obsequium « Peregrino Apostolico » ad Colosseum ipraebente.
Palatium Apostolicum tandem ingressus, Beatissimus Pater christifideles in Petriano foro adstantes ita breviter est allocutus :
Grazie, grazie, figliuoli, di questa accoglienza che costituisce già di
per sè un avvenimento memorabile e incomparabile.
Io vorrei che arrivasse a tutta la cittadinanza di Roma, alle autorità
e a quanti hanno fatto servizio di ordine in questo immenso corteo, il
mio particolare ringraziamento. Mio vivo desiderio sarebbe stato di non
incomodare alcuno e di compiere il ritorno in maniera semplice e tran
quilla. La vostra intelligenza e la vostra bontà invece hanno preparato
la straordinaria manifestazione di cui tutti siamo stati spettatori.
Vi porto il saluto da Beuern, dove questa mattina ho celebrato la
S. Messa; vi porto la pace del Signore, vi porto quel che voi già avete
nel cuore e dimostrate di aver ben capito ; la realtà, cioè, che fra Cristo,
Pietro e Roma corre un filo diretto. Questo filo ha vibrato di tutte le
sante emozioni e adesso si fa trasmettitore di tutte le mie benedizioni.
Voi avete compreso che il mio viaggio non è stato soltanto un fatto
singolare e spirituale : è diventato un avvenimento, che può avere una
grande importanza storica. È un anello che si collega ad una tradizione
secolare; è forse un inizio di nuovi eventi che possono essere grandi e
benefici per la Chiesa e per l'umanità.
Vi dirò soltanto questo, stasera, che ho avuto la grande fortuna sta
mane di abbracciare, dopo secoli e secoli, il Patriarca Ecumenico di
Costantinopoli, e di scambiare con lui parole di pace, di fraternità, di
desiderio della unione, della concordia e dell'onore a Cristo e di vantag
gioso servizio per l'intera famiglia umana. Speriamo che questi inizi
diano buon frutto; il seme germogli e giunga a maturità.
Intanto preghiamo tutti : giacché queste ore e questi avvenimenti
sono certamente grandi e segnati dalla benevolenza di Dio.
Ricevete adesso la mia benedizione : nel nome del Padre, del Figliuolo-
<e dello Spirito Santo.
Acta Pauli Pp. VI 183
ADHORTATIO APOSTOLICA
Ad universos Episcopos pacem et communionem cum Apostolica Sede
habentes: quae proxime habebitur Supplicatio ad christianorum unitatem
impetrandam peculiari modo commendatur.
PAULUS PP. VI
VENERABILES FRATRES
SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM
E PEREGRINATIONE reversi, qua precationis et paenitentiae stu
dio ducti loca sumus venerati, quae Christus redemptionis suae
mysteriis consecravit, facere non possumus, quin laetabundo
animo ad cunctos Fratres in Episcopatu Nos convertamus/Iis
enim, quemadmodum par erat, hunc eventum, historia dignum,
cum altera Concilii Oecumenici Vaticani II Sessio haberetur,
primum nuntiavimus ; iidemque revera gravissimum eius rei
momentum penitus perceperunt et statim excelsa et fausta pro
spexerunt, quae exinde in Ecclesiam humanamque societatem
possent manare.
Probe novimus, Venerabiles Fratres, praesertim vestra pia
alacritate, vestro amore erga Ecclesiam, vestra egregia sollici
tudine pastorali factum esse, ut fideles sponte et conglobatim
iter Nostrum precationis et paenitentiae causa susceptum sint
prosecuti, ut dilectionis affectu, ubicumque consisteremus, Nos
circumfuderint, ut denique apostolicis propositis Nostris se pla
ne adiunxerint.
Quemadmodum igitur verbis exprimere nequimus religio
sos sensus, quibus animus Noster est perculsus, cum limen Civi
tatis Sanctae intravimus, cum in rupe Sepulchri Christi, in
monte Calvariae, in Gethsemani, in Cenáculo, in urbe Naza
reth, in Bethleemitico specu Nos prostravimus, ita nullo modo
memoriam umquam poterimus deponere, earum rerum, quae
circa Nos vidimus et audivimus diebus illis praeclarissimis.
184 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Animo enim commoto recordamur hominum multitudines Nos
incitato studio salutavisse, quas quidem ubique, maximo cum
gaudio et admiratione Nostra, invenimus Nobis obsequentes
atque plaudentes. Meminimus quoque diligentiam, cum hu
manitate et reverentia coniunctam, Auctoritatum, quae locis
illis praesunt quaeque nulli pepercerunt labori, ut brevis com
moratio Nostra in Terra, Iesu Christi incolatu sacra, expedita
foret ac grata. Imprimis autem haerent in pectore congressio
nes, quibus Praepositos venerabilium Ecclesiarum Orientalium
convenimus, a quibus lugendo discidio iamdiu seiungimus
ac peculiari modo colloquia, quae cum Patriarcha Oecumenico
Constantinopolitano fecimus, qui et ipse se peregrinatorem in
Palaestinam contulerat. Osculum sacrum invicem dedimus,
quo se complecti solent Christi discipuli, simul legimus ora
tionem illam luculentam, qua Redemptor, antequam crucis
tormenta subiret, a Patre unitatem discipulorum petiit, ut cre
derei mundus; simul precationem « Pater noster » recitavi-
mus, qua Deum ut Parentem nostrum invocamus et offensio-
num veniam mutuo dare docemur: quae omnia Nobis libet
habere quasi primitias perfectae unitatis in una Ecclesia Christi,
licet eam consequi sit adhuc longinquum.
Nec umquam demum oblivisci poterimus obsequia festive,
ardenter, mirifice Nobis redeuntibus praestita a civibus Ro
manis, qui memoranda ea occasione oblata humili Sancti Petri
Successori significarunt, quam arctis et suavibus vinculis ipse
dilectissimae Dioecesi suae iungere tur.
Omnibus qui studium et operam contulerunt, ut pia Nostra
peregrinatio prospere succederet, gratum animum patefaci-
mus Nostrum; vobis autem, Venerabiles Fratres, peculiares
grates agere cupimus, quod estis annisi, ut fideles, curis vestris
commissi, perciperent vim, momentum, proposita huiusce even
tus memorabilis in vita Ecclesiae, quod attinet ad munus eius
sanctificans in universa hominum familia.
Sed, quemadmodum patet, imprimis in Deum Omnipoten-
Acta Pauli Pp. VI 1-86*
tem grata voluntas et mens beneficiorum memor cum humili
sinceroque obsequio dirigantur oportet; ad Deum, dicimus, qui.
per humanas vicissitudines Ecclesiam suam gubernat et ad
aeternitatis fines perducit, quique Nobis dat, ut e communi
peregrinationis Nostrae probatione nova animo praesagiamus-
incepta eaque pacifica et eximia ad Regnum Dei stabiliendum
ac provehendum. Non enim sine miserentissimi Domini nostri"
providentia contigit, ut Petrus in humili Successoris sui persona
post viginti saecula eo reverteretur, unde olim abiit, et ubi Ec
clesia orta est primosque fecit progressus divino ipso Conditore-
opem ferente et primo eius Vicario moderante. Itaque Eccle
siam Christo obtulimus in ipsa regione, quae eam olim exiguam
vidit ut granum sinapis, nunc vero conspicit admodum auctam
quasi arborem ingentem, cuius rami totum orbem terrarum
obumbrant, semper florentem et fecundam, semper revirescen-
tem virtute Sanctorum eius, quamvis persecutorum petatur
assultibus, semper se novantem vigore suo interiore atque assi
duo suorum Pastorum opere.
Haec omnia effecerunt, ut summo perfunderemur solacio.
Atque adeo hac certa spe tenemur permultos illos et venustos-
veluti flores pietatis religiosae, bonitatis, observantiae, amoris
fraterni, quos secundum totum iter Nostrum vidimus exorien-
tes, uberem fructuum spiritualium copiam esse allaturos. Ne
scimus sane, quandonam ex providentis Dei consilio fieri con
tingat, ut semina, quae sulcis coram Nobis apertis spe firma,
commisimus, plenam maturitatem assequi possint. Nihilomi
nus, quemadmodum pro certo habemus flagrantes generosio-
rum christifidelium supplicationes Deo admotas eorumque pae
nitentiae opera, saepe occulta, paravisse vias Domini, quas-
Nobis elapsis diebus exsultanti animo tereré licuit, ita pariter
non dubitamus, quin nostris humilibus, assiduis fiduciaeque-
plenis precibus atque nostris paenitentiae operibus, quae chri
stiana fide caritateque permoti Deo exhibebimus, difficultates-
asperitatesque removeantur, quae adhuc terendum iter prae-
186 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
pediunt, atque adeo exoptata meta tuto et quam primum per-
tingi possit.
Hac de causa magnopere cupimus, Venerabiles Fratres, ut
ad grates Deo persolvendas de felici peregrinationis Nostrae
-exitu universi Ecclesiae filii Nobiscum coniungantur. Sicut enim
christifideles omnes enixis suis precibus iter Nostrum parare ac
prosequi studioso animo voluerunt, ita consentaneum omnino
est, ut omnes pariter communem dent operam, ut salutares
eiusdem peregrinationis fructus in tuto ponantur; eos fructus
dicimus, quos locis Christi Domini passione et amore conse
cratis, Nosmetipsi tam instanter tantaque fiducia freti a Deo
expostulavimus ad Ecclesiae prosperitatem et ad bonum uni
versae hominum familiae.
Quam ad rem, id vos rogamus, Venerabiles Fratres, ut in
singulis vestrarum Dioecesium paroeciis sacri ritus indicantur,
quibus Omnipotenti Deo debitae grates agantur opportunaeque
supplicationes adhibeantur. Peculiari autem modo commen
dare placet illam octo dierum Supplicationem pro christiano
rum unitate, quae proximis diebus initium capiet, quaeque eo
spectat, ut quotannis homines ex variis christianis professioni-
bus eodem religionis studio coniuncti communes Deo admoveant
supplicationes, eam impetraturi unitatem, quam Christus Do
minus omnibus suis asseclis praecepit.
Ad rem quod attinet, meminisse iuvat, die xxv Ianuarii,
anno MCMLIX , scilicet eo ipso die, quo huiusmodi Supplicatio
concludebatur, Decessorem Nostrum fel. rec. Ioannem XXIII
primum dedisse nuntium Concilii Oecumenici Vaticani Secundi
convocandi, proposito sibi fine renovandae Ecclesiae et chri
stianorum omnium unitatis restaurandae; ac meminisse etiam
placet, eundem Pontificem per suas primas Litteras Encyclicas
« Ad Petri Cathedram » christianos omnes carissimos fratres
appellavisse, eosque sine professionis christianae discrimine
invitavisse ad unitatem a Deo precibus implorandam. Nos quo
que, qui ad Summum Pontificatum evecti a Paulo Apostolo
Acta Pauli Pp. VI 187
nomen sumpsimus, hanc ipsam Supplicationem summo semper
in honore habuimus in sacri ministerii perfunctione, quod va
riis temporibus Dominus Nobis commisit; ac semper laeto animo
quotannis eiusdem Supplicationis finem celebravimus, quo die
in Romana liturgia Sancti Pauli conversio commemoratur.
Probe novimus innumeros ex variis christianis professioni-
bus homines nobilissimae huius unitatis causae se devovisse,
ac nobiscum precando poenitendoque coniunctos, humiles atque
enixas supplicationes Deo admovere, ut ipsius voluntas ad
impleatur. Ne contingat, Venerabiles Fratres, ut catholicae Ec
clesiae filii, idcirco quod plenitudinem veritatis ex gratuito Dei
beneficio acceperint, de sanctissima hac unitatis causa promo
venda minus se praebeant sollicitos. At contra necesse est ut
aemulo religionis studio una cum fratribus ab Apostolica Sede
separatis eiusmodi causam amplectantur; et quoniam ipsis hoc
praestantissimum donum a Deo iam collatum est, ut ad eius
Ecclesiam plene pertineant, iidem exinde incitamentum sumant
ad hanc causam precibus et paenitentiae operibus generosiore
animo agendam. Praeeuntibus igitur sacris Pastoribus, qui
Concilii Oecumenici tempore palam significarunt, quantopere
¡sibi corde esset christianorum unitas, catholici universi hoc
anno instantiores supplicationes Deo adhibeant, ut per gratiam
Spiritus Sancti unitas christianorum omnium ad effectum quam
primum perducatur.
Quae ut efficacius eveniant, parochis catholicae Ecclesiae
universis, qui sacros ritus a Nobis commendatos peregerint,
potestatem facimus Benedictionem Papalem semel, quo volue
rint die, nomine Nostro adstantibus christifidelibus impertien
di, una cum adnexa Indulgentia Plenaria, quam omnes lucrari
poterunt, qui ad Paenitentiae et Eucharistiae sacramenta ac
cesserint et ad mentem Romani Pontificis oraverint.
Certa spe freti, fore ut christifideles vigilantiae vestrae com
missi adhortationibus hisce Nostris ultro libenterque respon
deant, vobis, Venerabiles Fratres, vestrisque dilectis gregibus,
188 Acta Apostolicae Sedis - Çonimentarium Officiale
quos presentissimo Beatae Mariae Virginis patrocinio enixe
commendamus, Apostolicam Benedictionem effusa caritate im
pertimus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xv mensis Ia
nuarii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
LITTERAE APOSTOLICAE
Rosa aurea tribuitur in honorem Iesu Infantis, cuius simulacrum in specu»
Bethleemitici sacra aede excolitur.
PAULUS PP. VI
Ad futuram rei memoriam. — Piae peregrinationis causa et qui
dem tempore sacro, quo natus Iesus Christus celebratur, in regio
nem eius incolatu memorabilem et venerandam profecturis, obver-
satur Nobis ante mentis oculos illud « parvum terrae foramen ubi
maiestas divina, humanae naturae humilitate assumpta, ad salvandos
omnes miserentissime venit; ubi intemerata Virgo et Mater Maria Filium
suum, principium et dominum rerum, in pecudum praesepio positum
cum Beato Ioseph ardentissime adoravit ; ubi « natum Salvatorem cum
exercitu angelorum concinentes caelesti gaudio salutaverunt illustrata
nocte pastores )) ;2 Bethléem dicimus, « augustissimum orbis locum )), 3 quo»
Magi ex oriente stella duce advenerunt, ut Redemptori debitos adhi-
berent honores. Cum iis omnibus mentis cogitatione et amoris affectu
coniuncti, statuimus munus eo deferre, quo commoti animi Nostri sen
sus significemus, et exigui spatii illius immensam dignitatem agnosca
mus, scilicet Divino Parvulo, in Bethleemitico specu humilibus ornato-
obsequiis, auream rosam praebere. Itaque, motu proprio, honori Iesu
Infantis, cuius simulacrum in eiusdem cryptae sacra aede, ubi a Vir
gine Maria in praesepio traditur positus esse, excolitur, rosam ex auro
conflato-m, a Sodalibus Ordinis Fratrum Minorum, eius loci custodimus..
1 Cfr. S. Hieron., Epist. 46; P.L. 22, 490. 2 Cfr. S. Paulin. Noi., Epist. 31; P.L. 61, 327. * S. Hieron., Epist. 58; P.L. 22, 581.
Acta Pauli Pp. VI 189
asservandam, harum Litterarum vi tribuimus et donamus. Quae vero in
sollemni benedictionis rosae huiusmodi caerimonia a Deo supplices po
stulavimus, ut nimirum prospera cuncta concederet, adversa destrueret,
ea iterum impenso animi studio a misericordiarum Patre efflagitamus,
ut sacram aedem illam visentibus omnibusque hominibus bonae volun
tatis cumulate impertiat.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxv
mensis Decembris, in festo Nativitatis D. N. Iesu Christi, anno MCMLXIII,
Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
EPISTULA
Ad E.mum P. D. Hamletum Ioannem titulo Ecclesiae suburbicariae Tuscu
lanae S. R. E. Card. Cicognani, publicis Ecclesiae negotiis praepositum,
quem Legatum deligit ad sollemnia Tarracone agenda ob undevicesimum
revolutum saeculum a S. Pauli Apostoli in Hispaniam adventu.
PAULUS PP. VI
Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. —
Perlatum Nobis est sub exitum mensis Ianuarii proximo anno Tarracone
sacra celebratum iri sollemnia ad recolendum undevicesimum revolutum
saeculum, postquam Sanctus Paulus Apostolus ad nuntiandum Evan
gelium in Hispaniam se contulit.
Sanctus Paulus, in Christo positus praedicator et apostolus, doctor
gentium in fide et veritate,1 quemadmodum optaverat et facere sibi
statuerat,2 praeco factus in Oriente et Occidente, ad Occidentis quoque
terminos venit,3 et, ad fidei lucem diffundendam, ab urbe Roma ad
Hispaniam profectus est.4 Quapropter iure merito is intemeratae victo
riae titulos nactus, triumphalis vir, aeque Asianus, Phrygius, Macédo
niens, Achaicus, Romanus, Hispanicus quoque appellari potest.
Litterarum documentis et fama proditum est, eum Tarracone quoque
fuisse atque facile existimari potest Apostolum gentium non praeteriisse
1 Cfr. 1 Tim. 2, 7. 2 Cfr. Rom. 15, 24-28. 3 Cfr. Clementis, 1 Cor. 5. 4 Cfr. Fragm. Muratoriamim.
190 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
urbem florentissimam et pernobilem, ubi quidem maritimis itineribus
Ostia in Hispaniam assuetus erat e navibus escensus, et qua ad Christi
regnum constabiliendum patere poterat ei ostium apertum et magnum et
evidens.5
Ita excultus, fertilis ubere ager, florentes protulit messes, unde veri
nominis gloria Tarraconensi urbi profecta est. Per saeculorum enim
aetates vivido religionis sensu, integrae fidei firmitate, civili morum ur-
banitate spectabilis, propositi tenax, recti pervicax enituit civitas haec,
cunctis urbibus eminens Hiberis,6 genetrix piorum Tarraco,7 rutilo de
cora cruore Martyrum Fructuosi episcopi et Augurii Eulogiique dia
conorum.
Haec Nobiscum cum perpendissemus, ad augendum tantorum coe
tuum et celebritatum decorem, libenti animo indulgentes votis Dilecti
Filii Nostri Cardinalis Beniamini de Arriba et Castro, Archiepiscopi
Tarraconensis, decrevimus mittere de Sacro Purpuratorum Patrum
Collegio, qui ibi Personam Nostram gereret. Et ideo te, Venerabilis Fra
ter Noster, deligimus, renuntiamus, constituimus Legatum Nostrum,
qui nomine Nostro Nostraque auctoritate praesis sollemni commemo-
rationi S. Pauli Apostoli ad Tarraconensem oram adventus. Nec dubi
tamus, quin tu, ore et sermone suavis, doctrina clarus, in S. Paulum sin
gulari amore flagrans, ita gesturus sis munus, ut Nostrae exspectationi
cumulate respondeas, et inde, ob rem bene confectam, diu animo mansura
dulcia haurias solacia.
Quae ut e sententia feliciter eveniant, tibi, Venerabilis Frater Noster,
caelestia praesentissima deproperamus auxilia, et, horum pignus, Apo
stolicam Benedictionem peramanter impertimus. Hanc autem per te
volumus, prolixae caritatis testem, pertinere ad supremos Hispaniae
moderatores, ad sacrorum Antistites, ad universos civili vel militari po
testate pollentes, ad sacerdotes, religiosos sodales, christifideles, qui sta
tis celebritatibus intererunt, hoc Paulino effato precati : Deus spei
repleat vos omni gaudio et pace in credendo, ut abundetis in spe et vir
tute Spiritus Sancti*
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x x x i mensis Decembris,
anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI s Cfr. 1 Cor. 16, 9. e Prudentius, Hymn. VI, 144.
. 7 Id., Eymn. IV, 22-23. * Rom. 15, 13.
Acta Pauli Pp. VI 191
ALLOCUTIONES
I
Ad Excellentissimum Virum Antonium Segni, Reipublicae Italicae Prae
sidem, in Aedibus Quirinalis collis habita. *
Signor Presidente della Repubblica Italiana,
Dirige a questa visita i Nostri passi innanzi tutto il senso della Nostra
riconoscenza, stimolato dalla cortesia oltremodo amabile e sollecita, con
cui Vostra Eccellenza ha voluto dapprima intervenire personalmente
alla cerimonia della Nostra incoronazione al sommo Pontificato, e venire
poi ufficialmente a porgerci, nella Nostra residenza Vaticana, l'espres
sione dei Suoi devoti e nobili sentimenti e di quelli del Popolo Italiano,
dall'Eccellenza Vostra egregiamente rappresentato, in una udienza, di
cui conserviamo il più grato ricordo ; né possiamo tacere i due recentis
simi incontri, che Noi avemmo l'onore di avere con l'Eccellenza Vostra
all'occasione della Nostra partenza per il pellegrinaggio in Terrà Santa
all'aeroporto di Fiumicino, e del Nostro ritorno a quello di Ciampino.
Una bontà, così preveniente e deferente, Ci obbliga a venire, a No
stra volta, nella Sua presidenziale dimora per ricambiarLe la mani
festazione della Nostra gratitudine, della Nostra benevolènza e dei
Nostri voti, manifestazione a Noi tanto più facile e gradita, quanto più
sincera e cordiale è la stima che nutriamo per la Sua degnissima persona,
e quanto più profonda e vivace è la Nostra affezione per la Nazione
Italiana.
Lasci, Eccellenza, che in questa occasione Noi Le diciamo la Nostra
compiacenza nel vedere la suprema magistratura dello Stato impersonata
in uomo probo e retto, quanto saggio ed esperto, e guidata da una visione
ampia e vigilante del mondo contemporaneo, e saggiamente comprensiva
anche di quegli aspetti storici, morali e religiosi della nostra odierna
società, che maggiormente interessano il Nostro ministero apostolico.
E lasci perciò che alla meritata fiducia dei Suoi concittadini si aggiunga
la Nostra, fondata sull'alta coscienza con cui Ella attende alle gravi
funzioni della Sua sovrana missione, e confortata dalla certezza dell'as
sistenza divina, non mai lontana da chi pone a sostegno di somme re
sponsabilità la giustizia e l'amore.
* Die 11 Ianuarii mensis a. 1964.
ri92 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Com'Ella vede, Signor Presidente, i Nostri sentimenti si svolgono
in nna linea semplicissima, come è proprio di sentimenti che partono
dal cuore, e subito si fanno augurio, ed in Noi si accendono in pre
ghiera. E ciò che diciamo per la Sua persona e per il Suo ufficio vo
gliamo dire per il Popolo Italiano, non senza avvertire il bisogno di
ricordare, ancora una volta, la novità — rispetto alla storia pochi de
cenni trascorsi non bastano per considerarla altrimenti — la novità
del titolo con cui Noi ad esso Ci rivolgiamo. Il titolo non è più quello
d'una sovranità temporale, che qualificava sudditi gli Italiani degli
Stati Pontifici e forestieri quelli delle altre regioni ; ma solo quello
della Nostra potestà spirituale, che guardava ieri e tanto più guarda
oggi all'Italia come ad un popolo costituente nella sua grande mag
gioranza, e, sotto certi aspetti, vorremmo dire nella sua totalità, una
comunità cattolica.
Ci chiediamo perciò se ancora, da questa sede, tale titolo puramente
spirituale Ci autorizza a interloquire con l'Italia, la Nostra diletta Ita
lia ; e pare a Noi che non solo possiamo, ma dobbiamo dirLe, anche in
una circostanza come questa, le cento cose che abbiamo per essa nel
cuore : che vogliamo bene, un bene tutto spirituale, tutto pastorale,
oltre che naturale, a questo magnifico e travagliato Paese; vogliamo
dire che non dimentichiamo i secoli durante i quali il Papato ha vis
suto la sua storia, difeso i suoi confini, custodito il suo patrimonio cul
turale e spirituale, educato a civiltà, a gentilezza, a virtù morale e so
ciale le sue generazioni, associato alla propria missione universale la
sua coscienza romana ed i suoi figli migliori ; vogliamo assicurarlo che
desideriamo per esso ogni moderna prosperità nell'ordine civile, nella
giustizia sociale, e, come Vostra Eccellenza ha ben detto, nella pace
internazionale ; vogliamo ricordargli che Noi sempre impegniamo quan
ti del nome cattolico si onorano, a dare al Paese stesso esempio di in
tegri e forti costumi e concorso di leale collaborazione per ogni libero
e onesto incremento. E ancora : diremo qui che abbiamo fiducia nel Po
polo Italiano. È su questa fiducia che Noi consideriamo fondata prin
cipalmente la stabilità delle buone e vicendevolmente soddisfacenti re
lazioni fra la Santa Sede e l'Italia. Sì, fiducia che il Popolo Italiano
voglia allacciare l'operante memoria delle sue secolari tradizioni al pro
digioso e meraviglioso patrimonio del suo umanesimo cristiano; fidu
cia che esso abbia coscienza che la sua autentica forza è principal
mente collocata nei valori morali custoditi tuttora nell'anima popo
lare; fiducia che alla missione di Pietro, alla quale la Provvidenza as-
Acta Pauli Pp. VI 193
segnò l'Urbe per sede, esso guarderà con cortesia e con fierezza filiale,
.-sicuro di scoprire in questo semplice fatto una destinazione storica,
una grandezza incomparabile, una esaltante responsabilità, una im
peritura missione.
Questa Nostra fiducia, Signor Presidente, ha avuto pochi giorni fa,
al Nostro ritorno dalla Terra Santa, auspice la Sua presenza, una prova
commovente e magnifica, quando le acclamazioni del Popolo Romano,
rivolte non già alla Nostra modesta persona, ma alla Nostra sempre
straordinaria investitura di successore dell'Apostolo Pietro, anzi di
Vicario di Cristo, svelarono a Noi, svelarono al mondo, quanto ancor
oggi sia ferma, sia meravigliosa la fedeltà di Roma alla sua vocazione
cattolica.
Per il Popolo Romano, per l'intero Popolo Italiano accolga per
tanto, Signor Presidente, e con Lei accolgano tutte le Autorità Italiane,
qui presenti e qui degnamente rappresentate, il Nostro ringraziamento,
il Nostro saluto, il Nostro augurio, la Nostra benedizione.
II
In Aula Clementina habita ad Romanos Patricios Nobilesque, novo ineunte
anno Beatissimo Patri felicia ac fausta ominatos. *
Illustri Signori e diletti figli,
Ecco un'Udienza piena per Noi di particolare significato e di grande
interesse !
La qualità e il numero delle vostre persone, innanzi tutto Ci obbliga
a particolare riguardo : a ciascuna di esse vorremmo rivolgere una
speciale parola. A ciascuna delle Famiglie, che qui vediamo insieme
riunite, alla gioventù specialmente, ai figli della nuova generazione, ai
bambini carissimi porgiamo il Nostro cordiale e paterno saluto. Ci
commuove il pensiero che questo è incontro augurale : vi ravvisiamo un
fatto che continua una tradizione, che rievoca una storia, che dimostra
un proposito di continuità e di fedeltà ; e ciò fa a voi tutti molto onore,
e solleva in Noi tanti ricordi e tanti pensieri. I voti poi, che nelle parole
alte e buone del vostro esimio interprete Ci sono ora presentati, sono
* Die 14 Ianuarii mensis a. 1964.
13 - ACTA, vol. VI, n. 3. — 21-3-1964.
194 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
per Noi un'offerta preziosa, tanto per la squisitezza dei sentimenti
ch'essi Ci esprimono, quanto per il valore delle promesse ch'essi con
tengono.
Dobbiamo perciò, a Nostra volta, esprimere la Nostra viva ricono
scenza, e dobbiamo ricambiare alle singole vostre persone, ad ognuna
delle nobili Case qui rappresentate, e a tutto il ceto del Patriziato e della
Nobiltà romana, gli auguri Nostri, quelli che può concepire il Papa per
voi, anzi il nuovo Papa, se è vero che le primizie sono più ricche di alte
intenzioni e di cordiale fervore.
Vorremmo dirvi molte .cose. La vostra presenza suscita tante rifles
sioni. Così era anche per i Nostri venerati Predecessori, per Papa
Pio XII di felice memoria specialmente, i quali in occasioni come questa
ebbero a rivolgere a voi magistrali discorsi, che invitavano la vostra
meditazione a considerare alla luce dei loro mirabili insegnamenti sia le
condizioni vostre, sia quelle del tempo nostro. Vogliamo credere che l'eco
di quelle parole, simile a vento che gonfia una vela, come non è spento
in Noi che, estranei a questa caratteristica adunanza, ne raccoglievamo
l'onda riflessa, vibri ancora nei vostri animi per riempirli di quegli
austeri e magnanimi richiami, onde si alimenta la vocazione, prefissa
dalla Provvidenza alla vostra vita, e si regge la funzione tuttora recla
mata nei vostri riguardi dalla società contemporanea. Certamente voi
ricordate, e tale ricordo francheggia i vostri spiriti e dispensa Noi dal
farvene nuovo discorso. La voce del Principe Colonna, che abbiamo
testé ascoltata, Ce ne dà confortante testimonianza. Di questo vi siamo
gratissimi.
E tanto più per due motivi, che Ci riguardano. Il primo si è che Noi
non osiamo, questa volta almeno, farCi maestri dei vostri pensieri e dei
vostri costumi : Ci sembra rispetto la Nostra comprensibile timidezza,
stima il Nostro sopra giustificato silenzio. Nulla diremo di quanto, in
analoga circostanza, voi eravate abituati ad ascoltare : la paterna e
grave esortazione consueta del Papa tace quest'anno.
In secondo luogo, soccorrono alla Nostra difficoltà di parola le ottime
disposizioni dei vostri animi, le quali appunto qui venite a manifestarci,
quasi indovinando e prevenendo tale Nostra difiicoltà. E la difficoltà è
questa (la pone la storia con inesorabile evidenza) : che Noi, ben lo
sapete, non siamo più il sovrano temporale, intorno al Quale, nei secoli
andati, si raccoglievano le categorie sociali alle quali voi appartenete.
Acta Pauli Pp. VI 195-
Noi non siamo più per voi quelli di ieri. Forse non se ne è avuta finóra^
chiara percezione per la ragione che la decadenza del potere temporale*
del Papa è avvenuta nel modo che ben si conosce, e che ha conservato,
durante quasi sessantanni di mancato riconoscimento dello stato di
fatto, con la rivendicazione dell'antico diritto, le forme esteriori e tradi
zionali della perduta sovranità ; e voi avete dato prova, durante quel
torbido e paradossale periodo, d'una mirabile fedeltà mantenendovi
uniti al Papa, privo della sua secolare sovranità civile, contentandovi
di rivestire forme e titoli, privi anch'essi delle loro relative ed effettive
funzioni. Di questo va data a voi grande lode.
Ma, dicevamo, la storia cammina. Il Papa, se pur trova nella sovra
nità sullo Stato della Città del Vaticano lo scudo ed il segno della sua
indipendenza da ogni autorità di questo mondo, non può e non deve
ormai più che esercitare la potestà delle sue Chiavi spirituali. Davanti
a voi, quali eredi e rappresentanti delle antiche famiglie e categorie
dirigenti della Eoma papale e dello Stato pontificio, Noi siamo ora a
mani vuote ; né siamo più in grado di conferire a voi unici, benefìci, pri
vilegi, vantaggi derivanti dall'ordinamento d'uno Stato temporale, né
siamo più in grado di accogliere i vostri servizi inerenti ad un'ammini
strazione civile. Ci sentiamo umanamente poveri dinanzi a voi; nono
stante la Nostra riconoscenza per la vostra tradizionale fedeltà é ¡ per
le vostre volonterose prestazioni, e nonostante la stima e l'affezione, che
sempre nutriamo per voi, non possiamo più profittare, come un tempo,
della vostra profana collaborazione. Diciamo questo con qualche esita
zione; ecco, con qualche disagio interiore, temendo di non essere, o di
non apparire abbastanza devoti alla tradizione, e abbastanza riconoscenti
verso le vostre benemerenze. Ma così veramente non è. ;
E dovremmo anche aggiungere che oggi il Papato, tutto assorbito
nelle sue funzioni spirituali, si è prefissa un'attività apostolica, che
possiamo dire più ampia e nuova rispetto a quella d'un tempo. La sua
missione religiosa prende forme e proporzioni, che non possono non
modificare quelle sue strutture pratiche, che i bisogni d'altri tempi
avevano suggerito essere opportune e necessarie. Il dovere, che incombe
alla Santa Sede, di attendere al governo della Chiesa universale e di
venire a colloquio apostolico col mondo moderno, oggi agitato da rapide
e profonde trasformazioni, la obbliga ad una visione realistica delle
cose, che le impone, anche dolorosamente talvolta, di sceverare e di
preferire nel suo retaggio di istituzioni e di consuetudini ciò che è essen-
196 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ziale e vitale, non già per dimenticare, ma per rinvigorire i suoi veri
impegni tradizionali.
Il Concilio Ecumenico, com'è noto, pone alla Chiesa questo enorme
problema dell'aggiornamento, che anche la Santa Sede dovrà studiare
per sè. E se questa previsione, del tutto imprecisa e ipotetica per ora,
imbarazza alquanto la Nostra parola in questo pur tanto piano e cordiale
incontro, le espressióni con cui oggi Ci aprite i vostri animi Ci assi
curano della vostra comprensione, e Ci garantiscono che, mutati i tempi
e modificata forse qualche forma esteriore dei vostri rapporti con la
Santa Sede, resterà costante e filiale la vostra adesione alla Chiesa ed
al Papa. Ne siamo lietissimi ; e vi assicuriamo che da parte Nostra non
solo rimarrà inalterato il vincolo della Nostra benevolenza per voi, ma
anche questo si perfezionerà, se potremo avere da voi quel nuovo aiuto,
quella nuova collaborazione, quella nuova difesa, che oggi si chiama la
testimonianza cristiana nella società, l'apostolato cattolico nelle tante
forme che l'attività culturale, caritativa, organizzativa, sociale e reli
giosa della Chiesa oggi offre alla buona volontà dei suoi figli. Saperci
seguiti da voi come Pastori delle vostre anime Ci sarà ora più utile e
caro, che sapervi a Noi vicini come vostri Sovrani temporali d'un tempo.
E di questa consolazione Noi già Sperimentiamo la generosità e la
gentilezza, quando appunto vi scorgiamo comprensivi e solidali nei
grandi momenti spirituali, che caratterizzano la vita della Chiesa in
questo suo fascinoso periodo. Conosciamo il vostro interessamento r per
le grandi celebrazioni religiose e per i grandi avvenimenti ecclesiastici
di questi anni, come l'Anno Santo e l'Anno Mariano, i contatti con il
Corpo Diplomatico accreditato presso la Santa Sede e gli incontri cultu
rali al Circolo di Roma, e così via. Un esempio preclaro di cotesta vostra
filiale compenetrazione nella vita della Santa Sede Ci è stato dato
durante il Nostro recente pellegrinaggio in Terra Santa, dove avemmo
la gioia di scoprire che eravamo accompagnati da alcuni di voi, non
facenti parte del Nostro seguito ufficiale, i quali vollero, di loro inizia
tiva e per loro devozione, associarsi spiritualmente a quelle Nostre ore
di straordinario significato religioso : ne diamo loro sincero elogio.
Come vogliamo elogiare e incoraggiare il bene che voi andate com
piendo in tante opere benefiche e religiose, che dalla vostra esemplare
adesione e dalla vostra assidua partecipazione ricevono impulso generoso
e edificazione confortatrice. Come vogliamo compiacerci del fatto che
ancora qualche figlio e qualche figlia delle vostre storiche Famiglie
Acta Pauli Pp. VI 197
consacra la propria vita al Signore e si pone al servizio religioso della
Chiesa; anzi vorremmo che tale offerta f osse più numerosa anche per
l'avvenire, tanto è significativa e preziosa. Continuate così ; perché se è
vero che il Nostro ministero, come ora diceva il Principe Colonna, è
necessario per la salvezza del mondo, in cui la Provvidenza Ci ha desti
nati a vivere e ad operare, è vero anche che tutti dobbiamo e possiamo
contribuire all'incremento del regno di Dio nella nostra società ; e voi
certo ben più che altri.
E vi sia di incitamento, di conforto e di premio, quasi foriera del
l'aiuto e della ricompensa del Signore, la Nostra Benedizione Apostolica.
III
Ad Excellentissimum Virum Aldonem Moro, supremi Consilii publicae rei
administrandae in Italia Praesidem. *
Signor Presidente,
Di questa Sua visita Noi sentiamo l'onore e avvertiamo il significato.
Essa infatti si compie all'inizio della Sua opera di Governo ; e tanto
basta per dimostrare come in mezzo alle più gravi sollecitudini del Suo
nuovo e altissimo ufficio sia presente al Suo spirito quel senso di sincera
e nobile riverenza verso la Sede Apostolica e verso il Capo della Chiesa,
che sempre ha luminosamente caratterizzato la espressione del Suo pen
siero e della Sua opera come cattolico e come italiano. Il saluto, che
Ella ha voluto porgere a Noi di presenza, non molti giorni or sono, al
momentq della Nostra partenza per la Terra Santa e del Nostro imme
diato ritorno, già Ci aveva dato di ciò prova evidente e gradita. Ora poi
l'aspetto ufficiale di cotesta venuta nella Nostra residenza Vaticana Ci
conferma lo stile di signorilità e di cortesia, ch'è ormai costume delle
somme Autorità Italiane verso il Pontificato Romano.
Ci piace pertanto accogliere l'onore che Ci è reso, con tanta gentilezza
di atti, di parole e di doni, non tanto perché tocca alla Nostra umile
persona compiere l'ufficio di darvi palese segno di ricevuta e di gradi
mento, quanto piuttosto per il duplice motivo che cotesto degnissimo
omaggio è in primo luogo rivolto al ministero, che la Provvidenza a
* Die 20 Ianuarii mensis a. 1964.
198 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Noi ha dato di esercitare, di Vescovo di Roma e di successore dell'apo
stolo Pietro, e alla formidabile rappresentanza, di cui siamo investiti,
di Vicario di Cristo ; ed in secondo luogo per la sua provenienza, e per
la ricchezza di sentimenti di fedeltà, di saggezza, di vivacità spirituale
che non solo siamo lieti di riscontrare in Lei, Signor Presidente, ma che
pensiamo condivisa da quanti Le sono collaboratori di Governo e da
quanti Ella rappresenta e intende servire con l'opera Sua, vogliamo
dire il Popolo Italiano.
Ä tanto onore risponde perciò il Nostro vivo e paterno ringrazia
mento, non che il proposito di ricambiarlo con l'alta e cordiale con
siderazione che abbiamo di Lei, dei Signori Ministri, di tutta la pub
blica Amministrazione e dell'intera Nazione.
Un nuovo scambio perciò di onorifiche professioni reciproche fra
il primo esponente del potere esecutivo italiano e questa Sede Aposto
lica C'induce a ripensarne il significato, non pur formale, ma storico
ed essenziale, ch'è quello dei buoni rapporti ormai stabiliti in Italia
fra le due potestà ; e non solo per rallegrarci dell'arduo e secolare pro-
ìblema, relativo a tali rapporti, che si manifesta felicemente risolto, ma
per celebrarne altresì il collaudo, e quasi l'esercizio d'un gioco singo
lare di leale, reciproca osservanza delle rispettive sovranità e insieme
di amichevole e morale armonia nel comune desiderio del bene progre
diente del popolo italiano e di un risultante vantaggio per il benessere
e per la pace internazionale.
Siamo così indotti ad esprimere a Lei, Signor Presidente, e a tutta
la Nazione Italiana i Nostri voti migliori ; e sempre coerenti col Nostro
proposito di rimanere estranei alla vicenda propriamente politica della
Nazione stessa, Ci asteniamo dal considerarne i problemi, tanti dei quali
toccano i Nostri, e non vogliamo precisare i Nostri auguri, se non nel
senso che Ella possa superare le difficoltà e le incertezze, inerenti al
l'ora presente, mediante la fiducia e la collaborazione dei cittadini buoni
e volonterosi, e che Le sia dato far sempre meglio evolvere lo stato
d'animo di tanti cittadini, dei liberi ed onesti lavoratori specialmente,
nel senso della concordia e della stima verso lo Stato, a cui hanno l'onore
di appartenere.
Voti questi che la Nostra preghiera al Signore suffragherà e che ora
la Nostra Benedizione vuole esprimere e convalidare.
Acta Pauli Pp. VI 199
IV
Ad Excellentissimus Viros e Legatorum apud Apostolicam Sedem Coetu,
in Palaestinam peracta a Beatissimo Patre peregrinatione. *
Excellences et chers Messieurs,
Nous sommes très touché des belles paroles que Nous venons d'en
tendre et bien reconnaissant pour les sentiments que votre Doyen a expri
més avec sa délicatesse coutumière, et avec un grand bonheur d'expres
sion dont Nous aimons à le féliciter.
Cette rencontre avec Nous, au lendemain de Notre pèlerinage en Terre
Mainte, vous l'aviez désirée et demandée : votre désir, chers Messieurs,
venait au-devant du Nôtre. Car si les occasions ne Nous ont pas manqué
depuis Notre retour, de confier Nos impressions sur cet inoubliable voyage,
il Nous paraissait hautement convenable qu'une communication d'un
caractère plus officiel f lit faite par Nous aux Représentants des nations
accrédités auprès du Saint-Siège.
C'est que ce voyage, avant tout religieux, a eu un retentissement inat
tendu auprès des autorités temporelles et dans l'opinion publique ; il a
pris, de ce fait, des dimensions mondiales sur lesquelles il Nous est très
agréable de Nous interroger quelques instants devant un auditoire aussi
qualifié que le vôtre.
Pourquoi un intérêt aussi général — et, chez beaucoup, une émotion
aussi sincère et aussi intense — à propos d'un pèlerinage du Pape aux
Lieux-Saints? Pourquoi des marques si multipliées de déférence et d'en
thousiasme, de la part d'autorités et de populations étrangères, le plus
souvent, à la foi chrétienne? N'y-a-t-il pas, dans cet hommage spontané
rendu au Chef de l'Eglise catholique, le signe encourageant d'un désir,
d'une attente, d'une aspiration des hommes de notre temps vers des va
leurs morales et spirituelles qu'ils voient représentées dans la personne
du Pape? C'est tout l'idéal de dignité, de paix, de fraternité, auquel le
monde moderne est si sensible, « tout ce grand courant incarné par le
Saint-Siège » — pour reprendre l'expression de votre Doyen — qui était
reconnu et acclamé en Notre humble personne.
Quant à Nous — Nous le disons dans la simplicité de Notre cœur —
il Nous semblait sentir Notre paternité s'élargir aux dimensions de ce
monde en attente. Et de même que l'accueil de Rome, à Notre retour,
* Die 25 Ianuarii mensis a. 1964.
200 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Nous a fait prendre, avec une intensité nouvelle, la mesure du lien mys
térieux qui unit le Pape à son diocèse, ainsi les ovations des foules ren
contrées au cours de Notre pèlerinage Nous faisaient éprouver avec une
indicible émotion une autre dimension de la charge dont Nous sommes re
vêtu, cette paternité universelle que la liturgie du couronnement veut ex
primer dans son langage hiératique lorsqu'elle proclame le nouveau pape*
« guide du monde - rectorem mundi ».
Non qu'il faille entendre cette formule — cela va de soi — dans le
sens que lui donnait l'époque désormais révolue où elle fut jadis conçue
et en partie appliquée. Mais elle indique bien, à travers les changements
historiques et psychologiques, le caractère permanent d'une mission qui
transcende toutes les frontières pour embrasser l'humanité, et vers la
quelle cette humanité, en certains moments privilégiés, s'oriente instinc
tivement comme vers le pôle de l'unité, de la vérité, de la paix auxquelles
elle aspire.
Nous avons vécu ensemble, chers Messieurs, sous le pontificat de No
tre grand Prédécesseur Jean XXIII, un de ces instants privilégiés. Et
voici que, sans l'avoir cherché, dans le sillage tracé par cet inoubliable
Pontife, Nous venons d'être témoin à Notre tour d'une de ces vastes mani
festations de consentement populaire, qui a fait vibrer Notre âme dans
ses fibres les plus intimes. Au contact de ces populations qui partagent
avec nous la foi au Dieu unique et tout-puissant, Nous avons senti cette
attirance exercée sur les âmes par l'idéal que représente l'Eglise Catho
lique. Et du fond du cœur Nous avons remercié Dieu, qui rapprochait
ainsi de Nous les hommes Nos frères, et Nous faisait éprouver si inten
sément le sentiment de Notre universelle paternité. Puisse l'impulsion
ainsi donnée à tant d'hommes de bonne volonté par l'heureuse réalisa
tion de ce pèlerinage contribuer à ce grand mouvement d'unification du
genre humain dont votre digne interprète a si bien parlé tout à l'heure.
Sur un autre terrain encore — voisin de celui-ci — ce voyage a marqué
une étape notable et éveillé une grande espérance. Nous ne voulons pas
terminer sans en avoir fait une brève mention.
Si l'unité du genre humain apparaît souvent, hélas! comme un but
aussi lointain qu'incertain et difficile à réaliser, plus proche, en revanche,
et plus facile devrait être la réalisation de l'union entre tous ceux qui
professent la foi au Christ. Nous avons voulu ne rien négliger pour que
Notre voyage apportât à cette grande cause une contribution efficace ; et
avec une joie immense Nous avons vu venir à Notre rencontre ceux-là.
Acta Pauli Pp. VI 201
mêmes au devant desquels Nous venions, le cœur plein de confiance et
d'espoir.
Nous l'avons dit — et il Nous plaît de le répéter devant vous — un
des moments de plus intense émotion de tout ce voyage fut pour Nous
la rencontre avec le Patriarche de Constantinople. Lorsque Nous priâmes
à ses côtés, lorsque Nous échangeâmes avec lui le baiser de paix sur les
lieux mêmes où le Christ avait opéré la rédemption du monde, Nous
avions conscience de renouer, par-dessus les siècles, les anneaux d'une
chaîne qui n'aurait jamais dû se rompre, conscience d'accomplir le pre
mier pas dans la voie d'une réconciliation à laquelle aspirent ardemment
tous les chrétiens dignes de ce nom.
Voie encore longue, elle aussi, c'est bien certain, et semée d'obstacles :
on ne fait pas disparaître, en quelques heures, des préjugés et des ma
lentendus accumulés au cours des âges ! Mais être sur la voie, avoir re
pris un contact personnel, après des siècles de séparation, n'est-ce pas
déjà l'annonce et le présage de développements qui, Dieu aidant, pour
raient conduire un jour jusqu'à l'union tant désirée?
Ainsi, Nous l'espérons, Notre voyage n'aura pas été sans fruit dans
ce domaine. Et il Nous plaît, chers Messieurs, que Notre rencontre avec
vous ait lieu au jour même où, dans tout le monde chrétien, s'achève le
grand cycle de prières justement appelé la « Semaine de l'Unité )). Il
Nous semble voir en esprit tous les chrétiens qui vivent dans vos Pays
respectifs unis en un seul chœur pour faire monter vers le Ciel leurs
supplications et pour en obtenir la grâce et le bienfait de l'unité. Et il
ne vous déplaira pas, Nous en sommes sûr, de vous voir, grâce à cette
heureuse coïncidence, associés en quelque sorte à l'élan de cette prière
universelle et au spectacle de cette grande vision de l'unité en marche.
Unité des chrétiens, unité du monde : dans ces deux directions, Nous
voulons l'espérer, un nouveau pas a été fait, un nouveau jalon a été posé.
Vous avez été, Messieurs, parmi les premiers à en prendre acte et à vous
en réjouir. Laissez-Nous vous dire que votre acquiescement est pour
Nous un précieux encouragement dans la poursuite de Notre marche.
Soucieux comme vous l'êtes de tout ce qui peut affermir la paix dans le
monde, n'êtes-vous pas, par le fait même, toujours et partout, des par
tisans résolus de tout ce qui rassemble, de tout ce qui unit?
Nous remercions votre Doyen d'avoir si bien parlé de cette grande
cause de la paix et de l'union. Nous lui savons gré aussi d'avoir évoqué,
en terminant, la figure du grand Apôtre dont Nous avons voulu prendre
le nom. Un précieux souvenir est lié à cette fête de la Conversion de
•202 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Saint Paul : c'est, vous vous en souvenez, celle qu'avait choisi le Pape
-Jean XXIII, il y a aujourd'hui exactement cinq ans, pour lancer la pre
mière annonce du Concile œcuménique, cette œuvre de paix et d'union
par excellence. Puissent les efforts de la Sainte Eglise, les vôtres, Excel
lences et chers Messieurs, ceux de tous les hommes de bonne volonté,
être bénis de Dieu et couronnés de succès ! C'est là Notre vœu le plus
•cher et l'objet de Nos prières, en cet instant où, ayant le plaisir de vous
voir réunis autour de Nous, Nous invoquons sur toutes et chacune de
vos personnes, sur vos familles et sur vos Pays, la plus abondante effu
sion des divines faveurs.
Y Ad Excellentissimum Virum Ludovicum Erhard, supremi Consilii publicae
rei administrandae in Foederatis Germaniae Civitatibus Praesidem *
Von Herzen heissen Wir Sie, hochgeehrter Herr Bundeskanzler,
willkommen, da Sie nach Übernahme Ihres hohen Amtes bei Gelegenheit
Ihres ersten Besuches in der Ewigen Stadt Uns Ihre Aufwartung machen.
Wir heissen Sie willkommen als den deutschen Bundeskanzler und
«damit als den Vertreter eines Volkes, das, wie von Unsern Vorgängern,
so auch von Uns hochgeschätzt wird. Wir selbst, der Wir in den verflos
senen Dezennien Mitarbeiter von Papst Pius XII. hochseligen Angeden
kens sein durften, wissen, wie sehr dieser Papst Ihr Land liebte, wie er
uber auch, als die Schwere der Stunde es seinem Gewissen auferlegte,
mit klarem und festem Wort auf die ethischen Verpflichtungen hinwies,
an die jeder Mensch gebunden ist. Wohl selten war ein Papst durch
«eigne Kenntnis von Land und Menschen Ihrer Heimat und Ihrem Volk
so zugetan wie der zwölfte Pius, der, so darf man sagen allgemeine Vereh
rung und Dankbarkeit in Ihrem Land erfahren hat ; dies nicht zuletzt,
weil diese herzliche Beziehung immer wieder realen Ausdruck gefunden
"hat, insgesondere in Zeiten grosser Not.
Aber auch Wir persönlich haben gelegentlich verschiedener Reisen
durch Ihre schöne Heiniat die Möglichkeit gehabt, das deutsche Volk
näher kennen und schätzen zu lernen. Darüber hinaus sind Wir während
«der langen Jahre Unserer Tätigkeit im Staatssekretariat immer wieder
aiicht nur leitenden Persönlichkeiten Ihres Landes aus Kultur, Wirtschaft
; * Die 29 Ianuarii mensis a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 203
und Politik begegnet, sondern ebenso dem Mann ans dem Volk, dem stil
len Besucher und frommen Pilger zu Roms heiligen Stätten.
Es ist Uns daher ein Anliegen, Sie, Herr Bundeskanzler, zu bitten,
Unsern Segensgruss und herzliche Wünsche dem verehrten Herrn Bun
despräsidenten Dr. Heinrich Lübke zu übermitteln. Unser Gruss und
Segen gilt aber auch dem gesamten deutschen Volk, dem Unsere ganze
Bewunderung und Anerkennung vor allem für alles gilt, was es, oft auch
durch die weniger Bemittelten in seiner Mitte, zu Gunsten der Völker
in der Entwicklung leistet, wodurch es zugleich die zivilisatorischen
Bemühungen der katholischen Missionen fördert. Unser Gruss gilt nicht
zuletzt den Katholiken Ihrer deutschen Heimat, die mit zu den besten
Söhnen Ihres Vaterlandes wie zu den treuesten Kindern der Kirche
zählen. So erflehen Wir Ihrem Volk wie jedem einzelnen Ihrer Landsleute
inneres Glück, echte Zufriedenheit und jegliches Wohlergehen.
Sie aber, Herr Bundeskanzler, beglückwünschen Wir zu Ihren edlen
Bestrebungen und hochherzigen Planungen ; nicht zuletzt wünschen Wir
Ihrem Einsatz zur Sicherung und Hebung der Familie und zur Förde
rung der Jugend reichen Erfolg. Ihnen wie den Herren und Damen
Ihrer Begleitung wie allen Ihren Mitarbeitern erflehen Wir für Ihre
bedeutsamen Aufgaben zum Besten Deutschlands wie zur Erhaltung
und Förderung des Friedens in Europa und in der Welt Gottes Schutz
und seinen reichsten Segen.
V I
Iis qui interfuerunt Coetui Romae habito a Moderatoribus Sodalitatis v. d.
« Unione Internazionale Giovani Democratici Cristiani »'. *
Chers fils et chères filles,
Nous accueillons volontiers votre visite, parce qu'à Nos yeux non
seulement vous réalisez dans vos personnes les trois termes qui vous
définissent: vous êtes des jeunes, vous êtes démocrates, et enfin vous
êtes chrétiens; mais aussi parce que Nous sommes convaincu que vous
vous proposez de mettre en pratique ce triple idéal dans le programme
de vos activités et dans l'esprit qui anime votre union internationale.
* Die 31 Ianuarii mensis a. 1964.
204. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Que peut-il y avoir, en un certain sens, de plus intéressant, de plus
prestigieux, qu'un mouvement spirituel, historique, social et politique
comme celui que vous vivez? Qui dit jeunesse dit vigueur, sincérité,
joie, conquête de l'avenir ; et Nous sommes persuadé d'autre part que
vous donnez au vocable (( démocratie » sa signification la plus authenti
que et la meilleure, qui est reconnaissance de la dignité de la personne
humaine, de l'égalité de tous les hommes et de leur collaboration cons
tante et fraternelle en vue du bien de tous, spécialement de ceux qui sont
les moins favorisés.
Cette signification trouve un bon accord — et même son fondement —
dans le troisième nom dont vous vous désignez : chrétiens. Ce mot n'intro
duit pas dans votre titre un élément purement confessionnel ou décoratif,
ni un ensemble de normes restrictives et statiques, mais il comporte une
conception supérieure de la vie et une capacité secrète de la mettre
en pratique. Ainsi vous êtes autorisés à concevoir les idéaux de votre
vie, qui sont ceux de la civilisation, de l'histoire, de la pensée et de
l'action, selon des dimensions qui pourraient paraître utopiques, et qui
pourtant ne le sont pas, en raison du secours interne propre à la religion
chrétienne et bien connu de ceux qui ont expérimenté son efficacité vitale
et mystérieuse.
Vous représentez donc et vous promouvez une synthèse de ces idéaux
et de ces forces. Elle est extrêmement belle et importante et Nous vou
drions, en vérité, que vous fussiez capables de la comprendre et de la
vivre. Votre drapeau est digne d'une génération nouvelle, qui est issue
des tragiques expériences des dernières guerres et qui veut donner au
monde une espérance neuve pour les esprits, une conception nouvelle
pour la société ; c'est un beau programme, une promesse bien digne de
susciter confiance et enthousiasme.
La ligne de vos activités, à vrai dire, se situe en dehors du domaine
spécifique de Notre compétence religieuse, car elle s'oriente vers le
champ de la politique, qui n'est pas Nôtre et ne peut l'être. Mais vous
savez bien que même à ce domaine, comme à toutes les manifestations de
l'activité humaine envisagée sous son aspect moral — ratione peccati,.
comme disaient les Anciens — s'étend le jugement du magistère ec
clésiastique. C'est pourquoi Nous pouvons avec autorité donner une
parole d'enseignement et d'encouragement à tout ce qu'il y a de bon dans
les méthodes et les buts de votre travail, par rapport à leur valeur
humaine supérieure, qui est justement leur valeur morale.
Nous le faisons d'autant plus volontiers que deux autres raisons
Acta Pauli Pp. VI 205
importantes Nous y incitent. La première, c'est que votre action veut
avoir un rayonnement international ; c'est-à-dire qu'elle tend vers des
horizons toujours plus vastes, qui dépassent les diverses frontières ; et
ainsi elle se trouve plus conforme à l'esprit fraternel qui anime vos
aspirations : la tendance à l'universalité est une tendance louable, que
Nous pouvons qualifier de « catholique » : la charité y est à son aise.
La deuxième raison est que vous aspirez aujourd'hui de toutes vos
pensées et de tous vos efforts juvéniles à l'idéal d'une Europe intégrée
et unie. Et c'est là un grand idéal, bien digne de vous : il mérite d'en
gager vos cœurs et de susciter vos enthousiasmes. Il représente la con
clusion heureuse d'une histoire malheureuse : les nations européennes
ne doivent plus avoir de prétextes pour se dresser l'une contre l'autre.
Pour éliminer le danger, la tentation d'un éventuel conflit — lequel
pourrait se révéler tragique et fatal — il convient de faire, Nous voulons
dire de refaire une seule famille des peuplés frères, qui, dirons-Nous,
ne divisent pas, mais composent l'Europe.
Et ce n'est pas seulement pour ce but négatif de préservation que
l'intégration européenne semble mûre, mais pour bien d'autres buts
positifs que la vie internationale met déjà en évidence et nous laisse plus
encore espérer.
Si Nous vous parlons ainsi, c'est que l'Eglise catholique, comme
vous le savez, souhaite elle aussi que le processus d'intégration euro
péenne se poursuive sans retards inutiles : il répond à une conception,
que Nous croyons aussi moderne que sage, de l'histoire contemporaine ;
il correspond aux objectifs d'union et de paix, que Nous Nous sommes
fixés pour Nous-même; il met en pratique les vertus de courage, de
désintéressement, de confiance, d'amour, qui doivent former le fond de
l'éducation civique d'un monde qui progresse à la lumière de la vocation
chrétienne, la plus haute et la plus noble des vocations humaines.
Nous pensons que Dieu bénira ceux qui engagent leur nom et leurs
labeurs pour une telle espérance, temporelle, certes, mais si riche de
valeurs spirituelles. Et vous, jeunes gens et jeunes filles, en persévérant
dans votre activité et en la développant avec un enthousiasme renouvelé,
vous mériterez cette Bénédiction divine, dont la Nôtre veut être un gage
assuré.
206 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
VII
Ad Excellentissimum Virum Théo Lefèvre, supremi Consilii publicae rei
administrandae in Belgio Praesidem. *
Monsieur le Premier Ministre,
Nous sommes très touché de la visite que vous voulez bien Nous faire
en ce jour, et c'est avec le plus grand plaisir que Nous vous souhaitons la
bienvenue au Vatican.
A diverses reprises au cours de ces premiers mois de Notre Pontificat,
Nous avons eu l'occasion d'attester toute l'estime que porte le Saint-Siège
à votre noble patrie. Ce fut d'abord en recevant ici-même, au lendemain
de Notre Couronnement, vos Souverains ; puis, durant la deuxième ses
sion du Concile, en accueillant vos Evêques ; enfin le message radio-té-
lévisé, qui Nous fut finalement demandé, Nous fournit une nouvelle oc
casion de dire combien la Belgique était présente à Notre esprit et à
Notre cœur, et Nous sommes heureux de pouvoir le proclamer à nouveau
en présence d'une personnalité aussi qualifiée et aussi représentative
que Votre Excellence.
Nous aimerions vous dire en détail, si le temps Nous en était donné,
tout le bien que Nous pensons de la Belgique, de sa culture, de son
histoire, de sa capacité à saisir les valeurs idéales et à s'y dévouer de
façon exemplaire ; Nous admirons le haut degré atteint par son dévelop
pement social, la fidélité de son catholicisme, la générosité de son élan
missionnaire : sans parler du caractère laborieux, courageux — héroïque
quand il le faut — de ses habitants : les grands exemples que votre Pays;
a donnés au monde, Monsieur le Premier Ministre, sont dans toutes les.
mémoires.
Ce qui Nous frappe aussi, et qui Nous semble créer un lien particulier
entre le Saint-Siège et la Belgique, c'est que votre patrie, comme le
Saint-Siège, aime la paix, le respect du droit, la pratique des vertus
domestiques et civiques.
Petite par sa conformation géographique, mais grande par son esprit
d'entreprise, son ardeur au travail, sa fidélité aux engagements, la Bel
gique a su s'imposer dans le concert des peuples et montrer qu'elle enten
dait jouer un rôle actif dans la construction de l'Europe et du monde de
* Uie 23 Februarii mensis a. .1964.
Acta Pauli Pp. VI 207
demain. Sincèrement pacifique et loyale, votre patrie, Monsieur le Pre
mier Ministre, inspire la confiance et la mérite.
Nous souhaitons qu'elle la mérite toujours davantage et qu'elle con
tinue à jouer son rôle bienfaisant au sein des nations qui l'entourent
de leur amitié et de leur estime. Puisse-t-elle être aussi toujours la
nation catholique fidèle et sûre, source de joie et d'édification pour
l'Eglise et pour la chrétienté !
Tels sont, Monsieur le Premier Ministre, les vœux que Nous Nous
plaisons à former en prenant congé de vous, tandis que Nous invoquons
de tout Notre cœur sur la chère Belgique, sur ses Autorités spirituelles-
et temporelles et sur tous ses habitants, que Nous embrassons avec une
égale affection, l'abondance des bénédictions divines.
NUNTIUS RADIOPHONICUS
Christifidelibus Hispaniae, undevicesimum revolutum saeculum a S. Pauli
Apostoli adventu in hispanicam regionem Tarracone celebrantibus. *
; Salve España católica ! Tu fe en Cristo, Hijo de Dios vivo, es tu mejor
gloria. Es el eje de oro de tu cultura y es para ti fuente de virtudes. Esa
fe que profesaron tus grandes Concilios y está esculpida en catedrales ;
la que pregonaron teólogos de Trento y llevaron a los mundos lejanos
tus misioneros. Da testimonio de ella el racimo de naciones, que, con
tu lengua, ha recibido este don de Dios.
¡ Salve, generoso pueblo español, paciente y laborioso ! Salud y paz,
en Cristo a vosotros, Hermanos en el Episcopado, sacerdotes, religiosos,
católicos españoles todos. « Dios nos es testigo de cómo os llevamos a
todos en las entrañas de Nuestro Señor Jesucristo Estas mismas
palabras de Pablo, Apóstol de Cristo, a los cristianos de Pilipos, que
remos también Nos — y con cuánto amor y sinceridad — hacerlas
Nuestras al dirigir este primer saludo a España que conmemora con?
fervor y abundancia de frutos el décimo nono centenario de la venida
del Apóstol de las Gentes a vuestro suelo patrio.
Si la Divina Providencia no Nos ha deparado la oportunidad de
* Die 26 Ianuarii mensis a. 1964. 1 Phil. 1, 8.
208 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
visitar vuestra noble tierra, sí que hemos captado en las páginas de su
historia, a veces atormentada y siempre gloriosa, su tradicional fisono
mía cristiana; hemos admirado sus gestas de martirio, de santidad,
de servicio a la Iglesia de Cristo ; y hemos visto en ellas palpitar su
alma de altos destinos, de aquél, sobre todo, que marca un jalón irre-
movible en la historia humana : el de completar el planeta y borrar los
antiguos linderos del mundo.
Nuestro mensaje de hoy forma arco con vuestros sentimientos para
encontrarse en San Pablo ; y por eso quisiera ser vibración, reflejo,
proyección de los afectos que palpitan en sus escritos y, aunque débil,
eco fiel de su enseñanza, de su verbo ardiente, apasionado por Cristo.
Os diría hoy seguramente, si os hablara, el Apóstol de las Gentes,
como a los Cristianos de Corinto : « Yo soy quien os he engendrado en
Jesucristo por medio del Evangelio. Por tanto, os ruego que seáis imi
tadores míos como yo lo soy en Cristo » . 2 Y añadiría sin duda, también :
« Yo, hermanos, cuando vine a vosotros, no vine a anunciaros el testi
monio de Cristo con elevación de lenguaje o de sabiduría. En realidad
me propuse no saber otra cosa en medio de vosotros, sino a Cristo, y
a Esté, crucificado » . 3
Sea éste el fruto grande, el fruto dulce del año Paulino : el ejemplo
de Pablo, llama insaciable, viento del Espíritu, pregonero de Dios.
Sí, Hermanos e hijos amadísimos ; creemos que esa imagen de Cristo
que Pablo llevaba siempre en su corazón ardiente, esa noble manera de
llevarla en su vida de hombre entero, en consonancia con Dios y en
armonía con todo lo bueno, está aún viva en España. Y creemos que su
siembra de Cristo sigue todavía fecunda en las organizaciones católicas,
en los cenobios históricos que adquieren nueva vida, en los cenáculos
de contemplación siempre repletos, en las asambleas de apostolado, én
el santuario de la familia, en el ejercicio de las virtudes cívicas y so
ciales, en el incesante resurgir vocacional.
Y aunque hubiere sombras, hay también esfuerzo, hay lucha por
devolver a la Esposa de Cristo su faz blanca, sin arruga, sin mancha.
Por eso nuestra mirada a España nos llena de consuelo y es este
afecto que se despierta en nuestro pecho el que nos impulsa a abriros
el alma con algunas consideraciones.
Nuestros ojos se detienen en primer lugar en vosotros, sacerdotes
2 1 Cor. 4, 15-16. * 1 Cor. 2, 1-2.
Acta Pauli Pp. VI 209
queridos. Sabemos bien el celo renovador que distingue tanto al di
gnísimo clero español, como a las familias religiosas de probada tra
dición histórica y a los Institutos de reciente nacimiento. : Este celo que
es caridad, cuando impulsa a la búsqueda serena de métodos apropiados
a las nuevas formas de vida, cuando trata de entablar y mantener el
diálogo con el mundo moderno, en el afán de llevarlo a Cristo, en quien
todo tiene su recapitulación y corona. 4
Laudable intento que no pide renegar del pasado histórico, ni rom
per con tradiciones en lo que ellas tienen de esencial y venerando, sino
que más bien rinde homenaje a tales tradiciones, aunque para hacerlas
vitales, para conservarlas en su eficacia haya tal vez que podarlas de
cuanto de transitorio y caduco, de manifestación defectuosa en ellas
haya : Ut fructum plus afferat/ según palabra del Evangelio.
Sacra y brillante, espiritual pero recia, como tallada en piedra
granítica es la figura del sacerdote cual San Pablo nos la describe y
magnifica : del sacerdote, ministro de la palabra y ministro del sacra
mento. (( Somos embajadores de Cristo, como si Cristo exhortase por
boca nuestra » . 6 Sic nos, existimet homo ut ministros Christi, et dispen
satores mysteriorum Dei.7
Heraldo del Evangelio, el sacerdote lleva la luz, la palabra palpi
tante que da vida y su testimonio exige un programa de vida para ser
eficaz en su esfuerzo, una purificación interior. Cansío confixus sum
•cruci.8 Y es en el ministerio litúrgico-sacrifical y sacramental, donde
el ministerio de la palabra tiene sus raíces más hondas y de donde re
cibe su fuerza y eficacia. Ministerio que tiene su centro en el altar, su
manifestación mejor en el amor, el amor exigente que, para quien
hace profesión de él, es algo que consume, que quema. ((Caminad en el
amor como Cristo nos amó y se entregó por nosotros cual ofrenda y víc
tima de olor suave » . 9
Volvemos ahora nuestra mirada al mundo seglar, y ¡ cómo podremos
reducir a síntesis cuanto en nuestro corazón palpita! La Iglesia en
estos momentos fija su atención maternal en el laicado católico en todas
sus etapas, en todas sus manifestaciones, en todos sus problemas. La
« Cfr. Eph. 1, 10. s lo. 15, 2. 8 2 Cor. 5, 20. 7 1 Cor. 4, 1. 8 Gal. 2, 19. 9 Eph. 5, 2.
14 - ACTA, vol. VI, n. 3. — 21-3-1964.
210 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Iglesia, os llama, os decimos, seglares católicos, os llama, os espera, os
invita a la vida verdadera, a los valores auténticos y no quiere hacer de
vosotros unos extraños a las corrientes de la vida moderna sino que
desea daros aliento y vigor en vuestros pasos, de forma que no rodéis
como seres inertes en estas mismas corirentes, sino que seáis vosotros
quienes las promováis, les deis sentido, las comprendáis y gocéis de
ellas como hijos de Dios. Sois <( luz en el Señor. Caminad como hijos
de la luz » . 1 0
Dos sectores del Meado tocan en esta hora de modo particular
nuestra sensibilidad de Pastor universal : la juventud y el mundo del
trabajo.
La religión es y debe ser siempre fuente viva; vuestro apostolado,
jóvenes católicos, arte nuevo. Tened presente que para resolver y poder
justificar, humana y cristianamente los problemas que se asoman a
vuestra inteligencia o se interponen en vuestro camino, se debe buscar
en los principios y fuerzas propias del Evangelio, en la fidelidad y
amor a la Iglesia, en el deseo de proporcionar a la vida civil hombres
de virtud y de competencia, ideas seguras, servicios desinteresados,
fuerzas morales insustituibles. « Andando en verdad iremos creciendo
por la caridad en todos los sentidos, en El que es la Cabeza, Cristo
A vosotros, queridos hijos del mundo laboral, ese mundo santificado
por Cristo, artesano durante la mayor parte de su vida, queremos apli
caros la invitación paulina a los fieles de Corinto, de que trabajéis
scientes quod labor vester non est inanis in Domino, sabiendo que
vuestra labor no es inútil en el Señor. 1 2 Porque también vuestra acti
vidad, vuestras manos encallecidas, vuestras horas pasadas en el ru
mor de las fábricas o entre el polvo amenazador de las minas, ha de te
ner una significación cristiana. Y entre la Iglesia y la clase obrera, en
tre la Iglesia y nuestro tiempo que pide la justicia y la paz, que ca
mina al progreso técnico, non debería existir ningún equívoco, puesto
que la Iglesia ha dado siempre irrefutables pruebas de la energía y
claridad con que defiende los derechos de los trabajadores, y no se la
podrá acusar de ser contraria al progreso social de los tiempos nuevos,
como si se preocupara exclusivamente de los bienes superiores de orden
religioso con absoluta indiferencia ante las aspiraciones de las clases
humildes a un mayor bienestar temporal.
10 Eph. 5, 8. 11 Eph. 4, 15. 12 1 Cor. 15, 58.
Acta Pauli Pp. VI 211
La luz de nuestro catolicismo entrará en el mundo del trabajo par
ticularmente a través de la justa aplicación de la doctrina social de la
Iglesia, i Qué acento vibrante no pondría hoy Pablo, aquel discípulo
aprovechado de la escuela de Gamaliel que se hacía obrero y trabajaba
con sus manos para no ser gravoso a sus hermanos,13 que comía su pan
« en el trabajo y en el cansancio »! 14
Hemos de terminar. Amadísimos españoles todos : a cada uno de
vosotros quiere abrirse nuestro corazón. Que la fe católica, aquella
que en Pablo tuvo un heraldo, un paladín, un mártir, viva siempre en
España; que las obras, derivadas de esta fe, sean el mejor testimonio
de vuestro catolicismo, de cara siempre a todo lo bueno, a la caridad,
a la justicia. A vosotros a quienes el dolor o la enfermedad aflige, a los
niños, a los ancianos, a los jóvenes, a los padres y esposos, a España
entera, al Excelentísimo Jefe del Estado con las autoridades de la Na
ción, y a vosotros en particular, venerables Hermanos en el Episcopado,
dignísimos Cardenal Legado Nuestro y Cardenal Arzobispo de Tarra
gona, a todos va, con la efusión de Nuestro afecto la bendición apostó
lica, que como corona de este año jubilar paulino y prenda de prospe
ridad cristiana gustosamente os otorgamos.
1 8 Cfr. 1 Cor. 4, 12. 14 2 Cor. 11, 27.
212 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII
DECRETUM
De ieiunio eucharistico a sacerdotibus litantibus servando
In Apostolica Constitutione « Christus Dominus » diei vi Ianua
rii anni 1953, itemque in Motu Proprio a Sacram Communionem » diei
XIX Martii 1957, statutae fuerunt novae normae, quibus tempus ieiu
nii eucharistici coarctatum fuit ad tres horas quoad cibos solidos ac
potus alcohólicos et ad unam horam quoad potus non alcohólicos.
In utroque documento spatium unius horae vel trium horarum com
putandum dicebatur ante Communionem pro christifidelibus et ante
Missam pro sacerdotibus celebrantibus.
Nunc autem visum est auferendum esse hoc discrimen in temporis
supputatione, ita ut, etiam pro sacerdotibus litantibus, terminus ieiunii
eucharistici servandi deducatur a momento Communionis in Missa su
mendae, et non amplius a Missae initio.
Praesens decretum, ab Em.mis Patribus Supremae Sacrae Congrega
tionis S. Ofiicii in Plenario Conventu Feriae iv, diei 18 Decembris 1963,
latum, Ssmus D. Papa Paulus VI , in Audientia Excmo Dno Adses
sori Supremae Sacrae Congregationis die 23 eiusdem mensis et anni con
cessa, benigne adprobare dignatus est, atque publici iuris fieri iussit.
Datum Romae, ex aedibus S. Ofiicii, die 10 Ianuarii 1964.
Sebastianus Másala, Notarius
Sacra Congregatio Consistorialis 213
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
PROVISIO ECCLESIARUM
Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI , successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum :
die 31 Octobris 1963. — Titulari episcopali Ecclesiae Dicensi praefecit R. D. Boleslaum Lucam Taborski, Iuris Canonici Doctorem in Seminario Maiore dioecesis Premisliensis Latinorum, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Francisci Barda, Episcopi eiusdem dioecesis.
die 18 Decembris. —i Titulari episcopali Ecclesiae Emmausensi Exc. P. D. Franciscum Costa, Episcopalis Commissionis Actioni Catholicae in Italia provehendae et Apostolatui Laicorum ordinando a secretis, necnon eiusdem Actionis Catholicae universi coetus ecclesiasticum curatorem, hactenus Episcopum Cremensem.
die 19 Decembris. — Cathedrali Ecclesiae Cremensi R. P. D. Carolum Manziana, ex Oratorio Brixiensi.
die 26 Decembris. — Metropolitanae Ecclesiae Saltensi Exc. P. D. Carolum Marianum Pérez, hactenus Episcopum Rivadaviae.
die 28 Decembris. — Praelaturae nullius Immaculatae Conceptionis B. M. V. in Olancho R. P. Nicolaum D'Antonio, ex Ordine Fratrum Minorum, delegatum provincialem eiusdem Ordinis pro America Centrali et parochum oppidi vulgo Comayagüela in Republica Honduriae.
die 3 Ianuarii 196 k. — Metropolitanae Ecclesiae S. Fidei in America Septemtrionali Exc. P. D. Iacobum Petrum Davis, hactenus Archiepiscopum S. Ioannis Portoricensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Larensi Exc. P. D. Ruben Isaza Restrepo, hactenus Episcopum Ibaguensem, quem constituit Coadiutorem (( sedi datum » archidioecesis Bogotensis.
die 5 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Neapolitanae in Palaestina R. P. D. Iacobum Martin, e dioecesi Nicensi, Antistitem Urbanum, Canonicum Patriarchalis Basilicae Sancti Petri in Vaticano, necnon Secretariae Status Sanctitatis Suae Officialem.
die 13 Ianuarii. — Metropolitanae Ecclesiae Cracoviensi Exc. P. D. Carolum Vojtyla, hactenus Episcopum titularem Ombitanum.
— Cathedrali Ecclesiae Tlalnepantlanae, noviter erectae, R. P. Philippum de Iesu Cueto González, sodalem Ordinis Fratrum Minorum, moderatorem provinciae religiosae eiusdem Ordinis vulgo « Jalisco » cognominatae.
— Titulari episcopali Ecclesiae Capsensi R. P. D. Danielem E. Sheehan, Cancellarium curiae metropolitanae Omahensis, quem depu-
214 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tavit Auxiliarem Excmi P. D. Gerald! Thomae Bergan, Archiepiscopi Omahensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Risinitanae R. D. Carolum B. McLau-ghlin, curionem ad S. Leonis Papae, ex dioecesi Raleighiensi, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Vincentii Stanislai Waters, Episcopi Ra-leighiensis.
die 15 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Bamaccorensi Exc. P. D. Ludovicum Chiron, hactenus Episcopum Lingonensem.
die 17 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Czestochoyiensi Exc. P. D. Stephanum Barela, hactenus Episcopum titularem Hyllarimensem.
die 18 Ianuarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Caesariensi in Mau-retania R. P. D. Aeneam Selis, Antistitem Urbanum, sacerdotem consiliarium Consociationis doctorum Actionis Catholicae in archidioecesi Turritana, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Ioannis Pirastru, Episcopi Ecclesiensis.
die 21 Ianuarii. — Cathedrali Ecclesiae Plocensi R. D. Bogdanum Sikorski, Vice-Cancellarium curiae archiepiscopalis Posnaniensis.
S. CONGREGATIO PRO ECCLESIA ORIENTALI
DECLARATIO
Ad dubium an Metropolita Leopolitanus Ucrainorum habendus sit Archiepiscopus Maior, ad normam Litterarum Apostolicarum diei 2 Iunii 1957 (canones 324-339), quae verbis incipiunt «Cleri sanctitati», Sacra Congregatio pro Ecclesia Orientali respondendum censuit « affirmative ».
Quod quidem responsum Summus Pontifex Paulus Divina Providentia Papa VI benigne approbare dignatus est, iussitque hanc declarationem publici iuris fieri.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis pro Ecclesia Orientali, die 23 mensis Decembris anno 1963.
L. & S.
G. Card. TESTA, a Secretis
A. Giovanelli, Substitutus
Sacra Romana Rota 215
ACTA TRIBUNALIUM
SACRA ROMANA ROTA
Citationes edictales
I
CORDUBEN. IN ARGENTINA Nullitatis matrimonii (Kalinowski - Wlodarczyk)
Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Ioannae Da-
nutae Wlodarczyk, in causa conventae, eamdem citamus ad comparen
dum, vel per se vel per procuratorem legitime constitutum, coram Tri
bunali Sacrae Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria 1, Roma), pro
bora undecima diei 11 Aprilis 1964, ad concordandum dubium, vel ad
infrascriptum dubium subscribendum :
An constet de matrimonii nullitate, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique notitiam habentes commorationis
praedictae dominae Ioannae Danutae Wlodarczyk, curare debent ut
ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. *
Boleslaus Filipiak, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae,,die 28 Novembris a. 1963.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Jeanne Danute Wlodarczyk, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 11 avril 1964, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas f
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Jeanne Danute Wlodarczyk, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
216 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
n
BASILEEN.
Nullitatis matrimonii (Badessi - De Bortoli)
Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Aloisiae De Bor
toli, in causa conventae, eamdem citamus ad comparendum, vel per se,
vel per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali Sacrae Ro
manae Rotae (Piazza della Cancelleria 1, Roma), pro hora undecima
diei 24 Aprilis 1964, ad concordandum dubium, vel ad infrascriptum du
bium subscribendum :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique notitiam habentes commorationis
praedictae dominae Aloisiae De Bortoli, curare debent ut ipsa de hac
edictali citatione rite moneatur. *
Boleslaus Filipiak, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 7 Decembris a. 1963.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Louise De Bortoli, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 24 avril 1964, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté :
Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le eas f
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Louise De Bortoli, devront, dans la misure du possible, l'avertir de la présente citation.
Sacra Romana Rota 217
ni
MELBOURNES.
Nullitatis matrimonii (Brown - Hogg)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Larry Hogg,
in causa conventi, eundem citamus ad comparendum vel per se, vel per
procuratorem legitime constitutum,, coram Tribunali Sacrae Romanae
Rotae (Piazza della Cancelleria 1, Roma), pro bora duodecima diei
13 Aprilis 1964, ad concordandum dubium, vel ad infrascriptum dubium
subscribendum :
An constet de matrimonii nullitate, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique notitiam habentes commorationis
praedicti domini Larry Hogg, curare debent ut ipse de hac edictali
citatione rite moneatur. *
Emmanuel Bonet, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 14 Decembris 1963.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Larry Hogg, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 13 avril 1964, à 12 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté :
Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Larry Hogg, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
218 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
IV
CENOMANEN.
Nullitatis matrimonii (Coudreuse - Le Guen)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Claudii Le Guen,
in causa conventi, eumdem citamus ad comparendum, vel per se vel per
procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali Sacrae Romanae
Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), pro hora meridiana diei 23
Aprilis 1964, ad concordandum dubium, vel ad infrascriptum dubium
subscribendum :
An constet de matrimonii nullitate, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique notitiam habentes commorationis
praedicti domini Claudii Le Guen, curare debent ut ipse de hac edictali
citatione rite moneatur. *
Petrus Mattioli, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 9 Ianuarii a. 1964.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Claude Le Guen, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 23 avril 1964, à 12 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté:
Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Claude Le Guen, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
Sacra Romana Rota 219
y NEAPOLITANA
Nullitatis matrimonii (Calabria - Tomich)
Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Verae Tomich,
in causa superius inscripta conventae, eamdem citamus ad comparen
dum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram
Sacra Romana Rota (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma) in diem 14
Aprilis 1964, hora decima, pro concordatione vel subsignatione huius
dubii :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes
actualis commorationis praedictae dominae Verae Tomich, curare debent
ut de hac edictali citatione ipsa rite moneatur. *
Iosephus Palazzini, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 29 Ianuarii a. 1964.
Marius F, Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Vera Tomich, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 14 avril 1964, à 10 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Vera Tomich, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
220 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
VI
BONONIEN.
Nullitatis matrimonii (Viscusi - Clarizia)
Cum ignoretur locus actualis commorationis partis conventae, domi
nae Assumptae Clarizia, eamdem citamus ad comparendum, in diem 30
Aprilis 1964, hora duodecima cum dimidio, coram S. R. Rota (Piazza
della Cancelleria, 1 - Roma), aut per se aut per procuratorem legitime
constitutum, pro concordatione vel subsignatione dubii quod sequitur :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes
actualis commorationis praedictae dominae Assumptae Clarizia, curare
debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. *
Petrus Mattioli, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 30 Ianuarii a. 1964.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Assunta Clarizia, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 30 avril 1964, à 12 heures 30, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté :
Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Assunta Clarizia, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
Diarium Romanae Curiae 221
DIARIUM ROMANAE CURIAE
Lunedì, 20 gennaio 1964, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto
in visita Ufficiale Sua Eccellenza l'On. Prof. Dott. ALDO MORO,
Presidente del Consiglio dei Ministri d'Italia.
Venerdì, 24 gennaio 1964, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto
in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Cre
denziali, Sua Eccellenza il Dott. RENÉ BROULLLET, Ambasciatore
Straordinario e Plenipotenziario di Francia.
Mercoledì, 29 gennaio 1964, il Santo Padre Paolo VI ha rice
vuto in Visita Ufficiale Sua Eccellenza l'On. Prof, Dott. LUDWIG
ERHARD, Cancelliere della Repubblica Federale di Germania.
Domenica, 23 febbraio 1964, il Santo Padre Paolo VI ha ri
cevuto in Visita Ufficiale Sua Eccellenza l'On. Signor THÉO
LEFÈVRE, Primo Ministro del Belgio.
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
11 luglio 1963. L'Emo e Revmo Signor Card. Ferretto Giuseppe, Protettore delle « Suore dei Poveri di San Francesco » (Aachen).
22 ottobre » L'Emo e Revmo Signor Card. Cicognani Amleto Giovanni, Protettore delle « Suore dello Spirito Santo e di Maria Immacolata » (San Antonio, Texas).
222 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
19 novembre 1963. L'Emo e Revmo Signor Card. Antoniutti Ildebrando, Protettore delle « Piccole Suore dei Poveri di San Pietro Claver » (Manizales).
3 dicèmbre » L'Emo e Revmo Signor Card. Antoniutti Ildebrando, Protettore delle « Suore Francescane Missionarie di Maria Ausiliatrice » (Cartagena, Colombia).
9 » » S. E. Revma Monsig. Righi Lambertini Egano, Arcivescovo tit. di Doclea, Nunzio Apostolico nel Chile.
24 » » L'Emo e Revmo Signor Card. Traglia Luigi, Protettore delle « Figlie di Maria Immacolata » (Roma).
31 » » S. E. Revma Monsig. Del Giudice Antonio, Arcivescovo tit. di Gerapoli di Siria, Internuncio Aposto-^ lieo in Corea.
15 gennaio 1964. L'Emo e Revmo Signor Card. Albareda Anselmo M., Protettore della Pia Società di San Gerolamo per la diffusione dei Santi Evangeli.
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
Assistenti al Soglio Pontifìcio :
11 novembre 1963. S. E. Revma Monsig. Pascual Marroig Bartolomeo, Vescovo di Menorca.
22 » » S. E. Revma Monsig. Lojali Vincenzo, Vescovo di Amelia. 2 dicembre » S. E. Revma Monsig. Ciuchini Adolfo, Vescovo di Alghero.
16 » » S. E. Revma Monsig. Kurteff Cirillo, Vescovo tit. di Briula ed Esarca per i cattolici di rito Bizantino in Bulgaria.
2 gennaio 1964. S. E. Revma Monsig. Crayen Giorgio Lorenzo, Vescovo tit. di Sebastopoli in Armenia.
9 » » S. E. Revma Monsig. Marton Aaron, Vescovo di Alba Julia.
12 » » S. E. Revma Monsig. Attipetty Giuseppe, Arcivescovo di Verapoly.
» » » . S. E. Revma Monsig. Pothacamury Tommaso, Arcivescovo di Bangalore.
Protonotari Apostolici ad instar participantium :
5 agosto 1963. Monsig. Trabuco Silva Giuseppe (Säo Salvador da Bahia). » » » Monsig. López Matta Annibale (Sào Salvador da Bahia). » » » Monsig. de Andrade Lima Giuseppe (Sâo Salvador da
Bahia)). » » » Monsig. Trabuco Silva Giuseppe (Sao Salvador da Bahia).
30 settembre » Monsig. Gómez Brigard Luigi (Bogotá).
Diarium Romanae Curiae 223
7 ottobre 1963. Monsig. Me Corristin Michele (Trenton). 29 » » Monsig. Kallfelz Giuseppe (Mainz). 11 novembre » Monsig. Föhr Ernesto (Freiburg im Breisgau). 9 dicembre » Monsig. Glennon Timoteo (Clonfert).
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare :
28 dicembre 1963. S. E. Revma Monsig. Slipyj Giuseppe, Arcivescovo Maggiore di Leopoli degli Ucraini, Memoro della Sacra Congregazione per la Chiesa Orientale.
7 febbraio 1964.. L'Illmo e Revmo Monsig. Felici Angelo, Sottosegretario della Sacra Congregazione degli Affari Ecclesiastici Straordinari.
15 » » S. E. Revma Monsig. Samoré Antonio, Arcivescovo tit. di Tirnovo, Consultore della Sacra Congregazione per la Chiesa Orientale.
22 » » Il Revmo Padre Balie Carlo, dei Frati Minori, Consultore della Sacra Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi.
24 » » Il Revmo Don Castellino Giorgio, dei Salesiani, Sottosegretario della Pontificia Commissione per gli Studi Bioliei.
ONORIFICENZE
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di conferire :
Il Collare dell'Ordine Piano :
25 gennaio 1964. A S. E. il Prof. Erhard Ludwig, Cancelliere della Repubblica Federale Tedesca.
La Gran Croce dell'Ordine Piano :
29 ottobre 1963. A S. E. Muñoz Grandes Agostino, Capitano Generale e Vice-Presidente del Governo Spagnolo.
17 gennaio 1964. A S. E. l'On. Moro Aldo, Presidente del Consiglio dei Ministri del Governo Italiano.
» » » A S. E. l'On. Saragat Giuseppe, Ministro degli Affari Esteri del Governo Italiano.
La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
22 novembre 1963. All'On. Marazza Achille (Milano).
224 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
La Oran Croce dell'Ordine dì san Silvestro Papa:
14 ottobre 1963. Al sig. Goycolea Manuel (Santiago de Chile). 29 » » Al sig. Cova Fedele (Roma). 6 dicembre » Al sig. Parisi Francesco Saverio (Roma).
17 gennaio 1964. A S. E. l'On. Salizzoni Angelo, Sottosegretario di Stato alla Presidenza del Consiglio dei Ministri d'Italia.
» » » A S. E. il sig. Manzari Giuseppe, Capo di Gabinetto della Presidenza del Consiglio dei Ministri d'Italia.
» » » Al Dr. Pompei Gianfranco, Consigliere Diplomatico della
25 » » A S.
» » » A S.
Presidenza del Consiglio dei Ministri d'Italia. E. il Dott. Westrick Ludger, Segretario di Stato
della Cancelleria della Germania Federale Tedesca.
E. il sig. Lahr Rolf, Segretario di Stato al Ministero degli Affari Esteri della Repubblica Federale Tedesca.
NECROLOGIO
2 febbraio 1964. Monsig. Mazé Jean M., Vescovo tit. di Sauatra. 11 » » Monsig. Brizi Domenico, Vescovo di Osimo e Cingoli. 15 » » Monsig. Auvity François, Vescovo tit. di Dionisiana. 24 » » Monsig. Griffiths James H., Vescovo tit. di Gaza, Ausiliare
dell'Emo Arcivescovo di New York. 7 marzo » Monsig. Gouvêa Coeího Carlos, Arcivescovo di Olinda e
Recite.
An. et vol. LVI 15 Aprilis 1964 (Ser. m, v. VT) - N. 4
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
LITTERAE APOSTOLICAE
MOTU PROPRIO DATAE
Romae conditur Pontificium Institutum altioris Latinitatis
PAULUS PP. VI
STUDIA LATINITATIS antiquarumque litterarum quam maxime
coniungi cum sacrorum alumnorum institutione atque disci
plina persuasum nullo non tempore Summi Pontifices habue
runt, qui non minus praeterita quam nostra hac aetate huius
modi super re gravia in lucem ediderunt documenta; Nosque
ipsi Litteris Apostolicis recens datis, quibus a verbis Summi Dei
Verbum initium, haec commonuimus: In studiorum ... supel
lectile, qua adulescens clerus ornari oportet, sane ponenda est
non exigua variarum linguarum scientia, in primisque Latinae,
si maxime de sacerdotibus agatur Latini ritus! 1
Sed in actis, quae hac de re ab Apostolica Sede in vulgus no
stris hisce diebus profecta sunt, principem obtinere locum di
cenda sane est Constitutio Apostolica, a verbis Veterum Sapien
tia incipiens, quam Decessor Noster fel. rec. Ioannes XXIII
1 Epist. Ap. Summi Dei Verbum, A. A. S. LV, 1963, p. 903.
Io - ACTA, vol. VI, n. 4. — 15-4-1964.
226 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
duos abhinc annos promulgavit. 2 In ea enim cum quaedam quasi
laudum summa in medio ponitur, quibus Maximi Ecclesiae Pa
stores, spectatis catholicae rei utilitatibus, alius ex alio linguam
Latinam ornaverunt, tum vero momenta illustrantur, quae prae
clara multaque habent Graecae Romanaeque litterae ad sacer
dotii tirones disciplinis, sui muneris propriis, optime insti
tuendos et erudiendos. Quibus admonitionibus certa praescripta
continúan tur eo nimirum pertinentia, ut sive sacrorum Semi
nariorum sive religiosorum Ordinum ac Sodalitatum alumni
magna "cum cura et diligentia ad antiquas et humanas litteras
informentur; in primisque illud, quasi totius Constitutionis
caput, Sacro Consilio Seminariis Studiorumque Universitatibus
praeposito mandatum datur, ut Academicum Latinitatis Insti
tutum condendum curet.
Quae praescripta, in rebus atque in usu posita, quam oppor
tune sint edita in confesso est omnibus. Nam si dioecesium et
religiosorum Ordinum Antistites, ad quos illa spectabat Consti
tutio, consentienti approbatione ea acceperunt quae de pondere
docebantur linguae Latinae ad sacrae iuventutis optimam disci
plinam quod attinet, non defuerunt tamen qui animadverte
runt, se non posse facili negotio quae praescriberentur ad effec
tum brevi adducere, eam praesertim ob causam quod magi
strorum copiam non haberent ad auctam sui muneris gravitatem
idoneorum.
Etenim exploratum est prudenti cuique, nihil magis valere
ad imbuendos iuvenes antiquitatis linguis quam praestantissi
mus praeceptores; qui scilicet et doctrinae possessione, et lin
guae, quam tradere debeant, scientia, et docendi arte scholis
ita praesint, ut non solum frugiferas, verum etiam eas disci
pulis delegabiles faciant, a quibus materies eadem sit olim in
alios vulganda discipulos. Cum vera namque, tum honesta, et
2 Const. Ap. Veterum Sapientia, A. A. S. LIV, 1962, pp. 129-135.
Acta Pauli Pp. VI 227
digna sapiente haec habenda est S. Ambrosii sententia : Primus
discendi ardor nobilitas est magistri.3
Quam ob rem, quolibet impendio et onere neglecto, habiles
praeceptores, si desint, in Seminariis maioribus et minoribus
parentur oportet; cum cuiusvis eruditionis progressiones in
disciplinae initiis plerumque consistant. Maximopere idcirco
contendatur necesse est, ut magistri habeantur non subitarii,
sed omnibus numeris ornati, sui officii propriis; abundanti eru
ditione exculti, atque adeo ad animos discipulorum capiendos
habiles ; docendi vias persequentes, non in experimentis tantum
vel in memoria positas, sed rationi etiam convenientes; siqui
dem inepte ii sentire dicendi sunt, qui opinentur linguae Lati
nae professoribus sufficere, si eam aliquanto magis quam disci
puli noscant. Quin immo optandum est, ut quibus tantum hoc
munus deferendum sit, ii, si ullo pacto fieri queat, in maximis
Athenaeis instituantur, ubi a praestantissimis magistris simul
exquisitiore antiquarum litterarum cognitione, simul arte infor-
mandi alios imbui possint.
Iure igitur ac merito Decessor Noster fel. rec. Ioannes XXIII,
ea, quam commemoravimus, Constitutione iniunxit Sacrae Con
gregationi Seminariis et Studiorum Universitatibus praepositae,
ut Romae Pontificium Institutum condendum curaret Latini-
tati docendae, quod plane hoc spectaret, ut delectum manipu-
lum condocef aceret sacerdotum, qui qua totius Latinitatis noti
tia, qua assidua et rationali Latine scribendi exercitatione, pares
honestissimo officio exsisterent linguam Latinam aut iii sacris
Seminariis et in Collegiis ecclesiasticis docendi, aut in variis
Romanae Sedis Consiliis et in Curiis vel dioecesium, vel religio
sorum Ordinum ad maiorum exemplum scribendo usurpandis
Quapropter, cum Nobis prorsus persuasum sit id peroppor
tune fieri, ut Romae altior Schola ab Apostolica Sede constitua
tur, quae ceterorum Athenaeorum, almam hanc Urbem non uno
3 S. Ambros., De Virg. 2, 2, 7. 4 Cf. Const. Ap. Veterum Sapientia, n. 6.
228 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
nomine illustrantium, veluti magisteria complens, ad linguae
Latinae studium omni ex parte absolutum conducat, Nos, grato
animo amplas et ornatas aedes accipientes, quas Sodalitas Sale
siana, non sine suis incommodis, ob egregiam hanc causam
Nobis dedit, ea quae sequuntur motu proprio Nostraque aucto
ritate decernimus.
I - Ut ad effectum adducantur praescripta Constitutionis
Apostolicae Veterum Sapientia a Decessore Nostro Ioanne XXIII
promulgatae, ad Pontificium Athenaeum Salesianum fundamus
atque condimus Pontificium Institutum altioris Latinitatis, si
mulque praecipimus, ut inibi studiorum cursus primo quoque
tempore principium ducant.
II - Institutum obnoxium erit auctoritati Sacrae Congrega
tionis Seminariis et Studiorum Universitatibus praepositae, non
modo ob generalem moderationem, quam eadem ex canone 256
C. I. C. in hac provincia tenet, sed etiam ob peculiare Instituti
patrocinium, quod ipsa Congregatio suscepit; ita quidem, ut
huiusmodi Institutum auxilio esse possit Apostolicae Sedi in
iis omnibus, quae ad linguae Latinae incrementum in Ecclesia
efficaciter pertinere videantur.
I II - Munus propterea Magni Cancellarii penes erit Emum
Cardinalem Praefectum Sacri Consilii Seminariis et Studiorum
Universitatibus moderandis.
Quoniam vero Societas a S. Francisco Salesio in se recepit
Instituti altioris Latinitatis prosperitatem, Magno Cancellario
adiutricem praestabunt operam cum Moderator Supremus « pro
tempore » Societatis Salesianae, qui Magni Cancellarii vice fun
getur, tum Rector Magnificus Pontificii Athenaei Salesiani.
IV - Proxima autem et ordinaria Instituti moderatio erit
penes Praesidem a Sacra Congregatione Seminariis et Studiorum
Universitatibus praeposita, Nobis probantibus, delectum ac no
minatum. Qui quidem Praeses, a Collegio academico in expe-
Acta Pauli Pp. VI
dien dis negotiis maioris momenti adiutus, coniunctissimas habe
bit rationes cum eadem Sacra Congregatione in iis omnibus, quae
ad ipsius Instituti actionem et incepta attinebunt.
V - Cum omnino necesse sit Institutum parem habere facul
tatem professorum, tam famae auctoritatisque celebritate quam
suae cuiusque disciplinae peritia insignium, opera idcirco danda
erit, ut nullo nationum discrimine tales doctores sive ex utroque
clero, sive e laicorum ordine eligantur. Quorum scilicet nomi
natio dumtaxat ad Sacrum Consilium spectabit Seminariis et
Studiorum Universitatibus praepositum.
VI - Quae doctrinarum instructio in Instituto tradetur, eas
complectatur disciplinas primarias et secundarias, per quas
alumnus et veterem et recentiorem Latinitatem penitus noscere
possit, vias nempe rationesque secutus, quae ad litteras di-
scendas nostris hisce diebus aptissimae putantur.
Ad quam institutionem accedat necesse est assidua Latine
scribendi exercitatio, ut discipuli non solum linguae Latinae
naturam, vim, praecepta cognitione comprehensa habeant, sed
etiam expedite, integre, eleganterque hac lingua scribant.
VII - In numero autem disciplinarum tradendarum suus
tribuatur locus oportet linguae Graecae, quam qui ignoret, lit
teris Latinis bene doctus nullo pacto dicendus sit. Nemo enim
dubitat, quin lingua Latina quam maxime cum Graeca coniun
gatur, sive ad utriusque naturam structuramque respiciat, sive
expendat quantum haec ad illius progressionem labentibus
saeculis contulerit.
VII I - Omne studiorum curriculum quattuor annorum spa
tio continebitur; ita ut qui duos annos studiis laudabiliter ope
ram dederit, Baccalaureatum, uti dicunt, adipisci possit; qui
tres, Licentiam; qui vero quattuor, Lauream. Sed ad hos gra
dus academicos nemo traduci poterit, nisi prius disciplinarum
omnium, quotquot imperatae sunt, periculum fecerit, pariter-
230 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
que scriptas exercitationes subierit, quae summa industria ela
borato studiorum ordine statuentur.
IX - Ut quorundam discipulorum necessitatibus serviatur,
ita universus studiorum ordo opus est digeratur, ut praeter ple
num cursum, quo quis ad Lauream perducatur, breviora iis prae
parentur curricula, qui peculiaria consectentur diplomata studii
in litteris vel Latinis vel Graecis collocati.
X - Pontificium Institutum altioris Latinitatis adulescenti
bus ex omnibus gentibus patebit; quod ideo non modo alumnis
e clero saeculari, quem vocant, et religiosis sodalibus liberum
erit adire, sed etiam laicis hominibus.
Episcopos autem ac summos religiosorum Ordinum et Soda
litatum Antistites hortamur, ut eos praeceptores qui in sacris
Seminariis vel in religiosis Collegiis docent, maxime si iunio
res, ad hoc Institutum mittendos curent, ut studia litterarum,
quibus dediti sint, absolvant atque perficiant.
XI - Censemus praeterea, ut optimis quibusque discipulis,
qui nempe diligentia, studio, doctrina praestent, beneficia et
commoda impertiantur, quibus studiorum sumptus tolerare
possint. Quam in rem suademus, ut pariter alumnis studiorum
celebrandorum causa annua praebeantur, pariter Instituto iusta
pecunia suppeditetur, qua coepta ad litterarum doctrinarumque
processus necessaria iuventur. Cuius pecuniae et annuorum ad
ministratio propria lege temperabitur, a Sacro Consilio Semina
riis et Studiorum Universitatibus praeposito probanda, cuius
sane erit omni rei procurationi invigilare.
XII - Institutum scriptorum opera et acta ad universam La
tinitatem attinentia in lucem edenda curabit; atque delibera
tiones omnes capiet, coeptisque favebit, quae ad linguae Latinae
scientiam et usum conducant.
XIII ~ Extremum Sacro Consilio Seminariis et Studiorum
Universitatibus praeposito mandata damus ut, Nostris hisce
Acta Pauli Pp. VI 231
praescriptis congruenter, leges et iura opportune describat, qui
bus, natura et fine Instituti spectatis, tum eiusdem ordinationi,
tum litterarum progressibus, tum moderatorum magistrorum-
que condicioni prospiciatur. Peculiari modo studiorum ratio
conficiatur, et docendi viae dentur et educandi normae tra
dantur.
Quaecumque a Nobis hisce Litteris motu proprio datis de
creta sunt, ea omnia firma ac rata esse iubemus, contrariis qui
buslibet non obstantibus.
Datum Romae, apud S. Petrum, die xxn mensis Februarii,
Cathedrae S. Petri Ap. sacro, anno MDCCCCLXIV, Pontificatus
Nostri primo.
PAULUS PP. VI
CHIROGRAPHUM
Consociatio Internationalis Musicae Sacrae canonice instituitur
PAULUS PP. VI
NOBILE SUBSIDIUM Liturgiae, disciplinam dicimus Musicae Sa
crae, qua mentes ad pietatem singulariter solent excitari, prae
teritis temporibus curae fuit, estque in praesenti, Apostolicae
Sedi; quod documentis Romanorum Pontificum luculenter com
probatur. Etenim hac de re copiose egerunt S. Pius X Litteris,
a verbis « Tra le sollecitudini dell'officio pastorale » incipien
tibus dieque xxii mensis Novembris anno MCMIII motu proprio
datis; Pius XI Constitutione Apostolica, cui, die xx mensis De
cembris anno MCMXXVIII editae, appellatio est « Divini cultus
sanctitatem » ; Pius XII Encyclicis Litteris, quae, a prioribus
verbis « Musicae sacrae disciplina » nuncupatae, die xxv men
sis Decembris anno MCMLV emissae sunt, atque praeceptionibus,
quae, « Instructio de Musica sacra et sacra Liturgia » appel
latae, die III mensis Septembris anno MCMLVIII sunt vulgatae.
Ioannes demum xxin acta Decessorum suorum in memoriam
232 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
revocavit, ac studium et progressionem Musicae Sacrae fovit
sollerter ; qua ex parte iuvat memorare Epistulam, a verbis « Iu
cunda laudatio » incipientem, quam die VIII mensis Decembris
anno MCMLXI ad dilectum filium Hyginum Angles Pamies, Pon
tificii Instituti Musicae Sacrae docendae Praesidem, ob quinqua
gesimum expletum annum ab eodem Instituto condito, dedit;
atque ipsum Concilium Oecumenicum Vaticanum Secundum
multis argumentis, in quibus versaretur, hanc etiam rem adiecit.
His Summis Pontificibus propositum erat, ut quotquot egre
giae arti Musicae Sacrae operam dant, inter se et cum Aposto
lica Sede arctius coniungerentur; ut eidem Apostolicae Sedi
praesto esset institutum quoddam internationale, cuius ope de
necessitatibus, Musicae Sacrae propriis, certior fieret, quoque
consulta Supremae Auctoritatis Ecclesiae de ipsa Musica Sacra
ad effectum deducerentur; praeterea ut praecipue Missionariis
auxilium praeberetur ad solvendam gravem magnique momenti
quaestionem Musicae Sacrae in regionibus, missionali labore
excolendis, atque varia hac in re incepta congruenti ratione
inter se conecterentur; denique ut opera de Musica Sacra, prelo
edenda, et studia de huius artis hereditate a maioribus accepta
' proveherentur.
In iis autem, quae supra dictae sunt, praeceptionibus de
Musica Sacra,1 Pius XII, Decessor Noster rec. mem., suasit, ut
societates ad Musicam Sacram fovendam institutae numero mul
tiplicarentur earumque fieret consociatio, sive nationalis sive
internationalis, eo consilio, ut haec disciplina et ars felicibus
incrementis augeretur.
Hoc igitur explentes optatum conspiratisque votis libenter
obsecundantes, ab Episcopis nonnullarum nationum Nobis si
gnificatis, ea, quae sequuntur, decrevimus atque huius Nostri
Chirographi vi decernimus :
I. - Consociatio Internationalis Musicae Sacrae canonice in
stituitur, cui propria est condicio « personae moralis », cuius
que sedes Romae exstabit.
1 Cfr. Instructio de Musica sacra et saera Liturgia, n. 117.
Acta Patiti Pp. VI 233
II . - Patronus vero eius est Emus Cardinalis Sacrae Rituum
Congregationis pro tempore Praefectus.
III . - Eidem Consociationi propositum est, ut cooperationem
concordemque actionem inter quam plurimos, qui sunt per or
bem terrarum et ad quamvis pertinent nationem, studiose pro
moveat ad Musicam Sacram excolendam eiusque assequendum
progressum secundum praescripta Ecclesiae.
IV. - Sodalitatis huius Internationalis socii habentur alii
iure proprio, alii aggregati :
a) Socii iure proprio sunt Instituta Musicae Sacrae, a Sede
Apostolica approbata, et Societates Musicae Sacrae a legitima
potestate ecclesiastica rite agnita.
b) Socii vero aggregati sunt alia Instituta et Societates,
prout Coetui Moderatorum visum fuerit.
c) Privati etiam homines possunt in Consociationem coop
tari tamquam aggregati, condicionibus tamen ab eodem Coetu
Moderatorum praestitutis.
V. - Compages vero Consociationis constat e Consilio Gene
rali, e Coetu Moderatorum, atque e Secretariatu :
a) Consilium Generale e cunctis consistit sociis simul
adunatis.
ib) Coetus Moderatorum, qui Consilio Generali et ipsi Con
sociationi moderatur, constituitur Praeside ac duobus eius vice
fungentibus; qui omnes, proponente ipso Consilio, a Summo
Pontifice nominantur munereque tres annos funguntur, scilicet
usque ad subsequentem Conventum Internationalem Musicae
Sacrae, ad normam statuti n. VI , b.
c) Secretariatus constat Secretario et Arcario, qui ambo a
Coetu Moderatorum absque praefinito tempore nominantur,
quique Romae commorentur necesse est.
VI.-a) Consilium Generale, suprema praeditum auctoritate,
de iis omnibus decernit, quae ad ipsam Consociationem perti
nent. Excutit insuper et approbat relationes de opere a Coetu
Moderatorum patrato. Délibérât de futurorum sumptuum aesti-
234 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
matione et de rationibus accepti et expensi, ad Consociationem
quod attinet.
b) Congregatur de more singulis trienniis, in Conventibus
Internationalibus Musicae Sacrae, nisi aliter visum fuerit.
c) In Consilio Generali voto deliberativo gaudent socii iure
proprio cooptati et Delegatus uniuscuiusque Nationis, ab Epi
scopis eligendus; voto consultivo et voce passiva gaudent socii
universi. i '
'.'il
VII . - Muneris Coetus Moderatorum est ea, quae a Consilio
Generali decreta sunt, ad effectum deducere.
VII I . - Secretariatus ea universa agit, quae propria sunt
muneris viri a secretis et ad rem nummariam pertinent, ductu
Praesidis aut, si casus ferat, amborum simul vice eiusdem fun-
gentium, qui omnes, pro casu, rei periculum et onus in se reci
piunt.
IX. - Personam eiusdem Consociationis gerunt Praeses, aut,
eo impedito, ambo simul vice eiusdem fungentes.
X. - Patrimonium Consociationis consistit e tributis socio
rum, largitionibus inter vivos et mortis causa collatis a piis bene
factoribus, et reditibus ex operibus Consociationis exorientibus.
XI. - Coetus Moderatorum normas exsecutivas horum Statu
torum debet exarare, quas Consilio Generali proponat ad discu
tiendum et approbandum.
Haec ediximus et statuimus, contrariis quibusvis non ob
stantibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxn mensis
Novembris, in festo S. Caeciliae, anno MCMLXIII, Pontificatus
Nostri primo.
PAULUS PP. VI
Acta Pauli Pp. VI 235
LITTERAE APOSTOLICAE
Internuntiatura Apostolica in Republica Coreana erigitur
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Usu est comprobatum, quantum mu
tuae necessitudinis rationes, Apostolicae huic Sedi cum Civitatibus in
tercedentes, ad religionis profectum valeant verique nominis bonum. Cum
igitur nuper supremae Ecclesiae Auctoritati cum Coreana Republica
con venisset, ut publicis officiorum vinculis inter se continerentur, visum
est loco Delegationis Apostolicae, quae usque in praesens tempus ea in
regione viguit, Internuntiaturam constituere. Quae cum ita sint, motu
proprio, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae
potestatis plenitudine, harum Litterarum vi, in Republica Coreana
Internuntiaturam Apostolicam erigimus, cuius sedem in urbe, quae
« Seoul » appellatur, collocamus. Eidem igitur sic per Nos erectae Inter-
nuntiaturae omnia et singula deferimus officia, privilegia atque indulta,
quae huiusmodi Legationem propria sunt. Haec statuimus, decernentes
praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac per
manere ; suosque plenos et integros effectus sortiri et obtinere ; ipsique
Legationi ita constitutae nunc et in posterum plenissime suffragari ; sic
que rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane
fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scien
ter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi
mensis Decembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
. © HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
236 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
N U N T I I G R A T U L A T O M I
I
Ad E.mum P. D. Achillem S. R. E. Presb. Cardinalem Liénart, Episcopum
Insulensem, octogesimum acturum natalem.
Octogesimus cum recurrit natalis, mos est hominibus, praesertim iis,
qui potestatem gesserunt vel gerunt, aliquantulum quodam modo quasi
in longarum viarum adepta statione consistere, ut emensum iter retro
acto mentis obtutu secum considerent, et ad ulteriora prosequenda Deum
sibi propitient.
Talem mox celebraturo tibi diem, pro benevolentiae caritate, qua
tecum arcte coniungimur, nolumus tibi gratulationes et vota Nostra
deesse, cum quidem reputemus redivivum semper Nobis exsistere gau
dium, cum exspectata copia detur bene in te affecti animi Nostri sen
sum promendi et palam declarandi.
Habeto igitur salutares precationes Nostras, quae certo eo acceptiores
tibi erunt, quo impensius dilaudaris ob strenuum ac vigil sacrum mini
sterium a te exercitum, cuius praeclari exstant ac durabiles fructus. Iure
merito ad te referre potes S. Pauli Apostoli fiduciae plenum vibransque
dictum : Scio cui credidi et certus sum quia potens est (Deus) depositum,
meum servare in illum diem, iustus iudex.1 Caelestis gratiae benignitas
novas tibi adiciat vires, vitae firmet proposita, ut, numquam tepefacto
religionis studio et generosa non relaxata te devovendi voluntate, Petri
Sedi in exemplum deditus et astrictus, pergas te tuaque impendere in
boni pastoris et ductoris animorum perfungendo officio : nam sacrae
flammae vi, iuvenescere consuevit aetas, et probata virtus in novum se
induere florem.
Haec flagrantibus ominibus exoptantes, tibi, Dilecte Fili Noster,
Apostolicam Benedictionem, supèrni praesidii auspicem, impertimus;
hancque ad sollertem Antistitem Auxiliarem tuum, ad clerum quoque
populumque christianum, tuis curis creditum, ultro libenterque perti
nere volumus.
Ex Aedibus Vaticanis, die x x mensis Ianuarii, anno MCMLXIV, Pon
tificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
1 Cfr. 2 Tim. 1, 12; 4, 8.
Acta Pauli Pp. VI 237
n Ad E.mum P. D. Villelmum Theodorum S. R. E. Cardinalem Heard, octo
gesimum natalem celebraturum.
Tibi octogesimum natalem mox acturo inter ominantium voces, quae
laetis salutaribus precationibus faustum huiusmodi exornabunt diem,
Nostram quoque resonare percupimus. Cuncta igitur felicia et veri no
minis profectui bonoque conducibilia tibi optamus, perquam gavisi, quod
nunc Nobis nova datur copia, bonam existimationem et benevolentiae
affectum iterum tibi exhibere et palam facere.
Iuvat profecto Nos, pro dato tempore, in memoriam redigere clara a
te merita in arduis ecclesiasticis officiis obeundis ubertim lecta, praeser
tim ut Auditor et postea Decanus Sacrae Romanae Rotae, ubi, diuturno
spatio annorum navitatem tuam impendens, peritia iuris ac recto saga-
cique in agendis causis iudicio praestitisti.
Quam ob rem a fel. rec. Decessore Nostro Ioanne XXIII Purpuratorum
Patrum Collegio adscitus es, ac nunc viribus ingenii et opibus doctrinae
in Apostolico Nostro ministerio perfungendo ita Nos adiuvas, ut gratiam
tibi habeamus maximam.
Superna auxilia et solacia tibi nunc invocamus, ut validis viribus
fruaris atque novo generosi animi studio pergas maturitate consilii, sol
lerti opera, exemplis vitae prodesse, Deo confisus, cuius providentia ad
meliora et potiora assequenda iustorum dirigit gressus eiusque volun
tatis impletio virtutis beatitatisque tutissimum communit iter : Doce me
facere voluntatem tuam, quia Deus meus es tu; spiritus tuus bonus
deducet me in terram, rectam.1
Haec flagrantibus votis ominati, tibi, Dilecte Fili Noster, Apostolicam
Benedictionem, caelestium donorum largitatis conciliatricem, peraman
ter impertimus.
Ex Aedibus Vaticanis, die x x n mensis Ianuarii, anno MCMLXIV, Pon
tificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
1 Ps. 142, 10.
238 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ACTA IOANNIS PP. XXIII
CONSTITUTIONES APOSTOLICAE
I
QUINHONENSIS
(DAPANGENSIS)
Quibusdam a dioecesi Quinhonensi detractis territoriis, nova dioecesis
conditur « Danangensis » appellanda.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Naturalis in vitae similitudinem, quae corpore et spiritu continetur,
etiam superna illa vita qua « filii Dei nominamur et sumus » (cfr. 1 Io.
3, 1), benigno Dei consilio externis signis hominibus exhibetur, quibus
iuvantibus in terris diffundatur omniumque in animis insideat. Quam
ob rem cum Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando, ea sane
mente ut in perampla dioecesi Quinhonensi christiana religio maiora
caperet incrementa, eiusdem territorium dividendum censuerit, de sen
tentia venerabilis Fratris Petri Mariae Pham-Ngoc-Chi, Episcopi Quin-
honensis, postque auditum dilectum Filium Franciscum De Nittis, nego
tiorum gestorem ad interim penes Apostolicam in Indosina Delegatio
nem, suprema Nostra potestate sequentia statuimus atque decernimus.
A dioecesi Quinhonensi civiles provincias distrahimus quas vulgo Quang-
Nam et Quang-Tin vocant, ex iisque et urbe Danang cognominata novam
dioecesim constituimus, quae Danangensis, ex urbe principe appellabi
tur. Volumus autem ut nova dioecesis eiusque Praesul metropolitanae
iurisdictioni Archiepiscopi Hueensi subiciantur, iidemque omnibus iuri
bus et honoribus fruantur quibus ceteri residentes Episcopi eorumque
dioeceses, ad iuris ecclesiastici normam. Novae dioecesis regimen saecu
lari clero Vietnamiensi damus, qui pastorali industria atque studio nulli
labori parcet Regno Dei in sua patria provehendo. Quod autem ad Ee-
Acta Ioannis Pp. XXIII 239
clesiae gubernationem et administrationem attinet, ea omnia serventur
quae Codex Iuris Canonici statuit, quaeque Sacra Congregatio Fidei
Propagandae iusserit. Ceterum quae statuimus exsequenda curabit di
lectus Filius Franciscus De Nittis, quem memoravimus, vel per se ipse
vel per alium delegatum virum. Si autem tempore exsecutionis alius
idem munus gesserit, hic mandata Nostra omnia faciet. Qui vero rem
perfecerit onus habebit effectae rei documenta exarandi eademque sub
scripta sigilloque impressa ad Sacram Congregationem Fidei Propagan
dae mittendi.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Eomae, apud S. Petrum, die duodevicesimo mensis Ianuarii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus
Nostri quinto.
IACOBUS A . Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
S. R. E. Cancellarius 8. O. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Bernardus De Felicis, Proton. Apost.
Iosephus Rossi, Proton. Apost. Loco ffi Plumbi
In Ap. Cano, tab., vol. CXI, n. 98.
240 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
I I
OYOËNSIS
Apostolica praefectura Oyoënsis ad gradum dioecesis evehitur
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando vota exsequens
venerabilis Fratris Sergii Pignedoli, Archiepiscopi titulo Iconiensis et
Apostolici in Africa Media Occidentali Delegati, censuit ut apostolica
praefectura Oyoënsis ad gradum et dignitatem dioecesis eveheretur ;
constat enim verbi Dei semen quod ibi locorum Sodales Societatis Mis
sionariorum ad Afros late condiderunt radices egisse inque satis laetam
concrevisse segetem. Quapropter summa Nostra potestate ea rata haben
tes quae idem Sacrum Consilium facienda proposuit, apostolicam prae
fecturam Oyoënsem in dioecesium ordinem redigimus, iisdem servatis
finibus et nomine, factis iuribus et datis honoribus quae iure et consue
tudine dioecesibus earumque praesulibus spectant. Inter quae memorare
placet esse novam dioecesim eiusque Episcopum metropolitanae iuris
dictioni Archiepiscopi Lagosensis obnoxium. Volumus etiam ut nova
ecclesiastica circumscriptio curis concredatur Sodalium Societatis Mis
sionariorum ad Afros, per quos factum est ut ad felicem statum hunc
rerum deveniretur. Sedem suam Episcopus ponat in urbe quae vulgo
Oyo cognominatur, sacrique magisterii cathedram in maximo inibi
templo exstante, quod ad cathedralis aedis dignitatem attollimus. Us
que dum praeterea Canonicorum Collegium constituat, Consultores dioe
cesanos eligat, qui ad normam iuris consilium opemque praestent. Semi
narium denique sollicita cura quantum potest struat, pueris accipiendis
atque efformandis qui ad sacerdotium vocentur. Quod autem attinet ad
regimen dioecesis, ad Vicarii capitularis sede vacante electionem, iura
cleri et populi, cetera eiusmodi iuris canonici decreta serventur. Quae
statuimus exsequenda curet venerabilis Frater Sergius Pignedoli, quem
memoravimus, vel per se ipse vel per alium delegatum virum. Si autem
tempore exsecutionis alius ibi terrarum Delegati Apostolici partes gerat,
hic mandata Nostra faciet. Qui vero rem perfecerit onus habebit docu
menta de more parandi eademque subscripta sigilloque impressa ad
Sacram Congregationem de Propaganda Fide cito mittendi.
Acta Ioannis Pp. XXIII 241
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die duodevicesimo mensis Ianuarii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus
Nostri quinto.
IACOBUS A . Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
8. R. E. Cancellarius 8. C. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Bernardus De Felicis, Proton. Apost.
Iosephus Rossi, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXI, n. 96.
I I I
DOUALAËNSIS
(SANGMELIMAËNSIS)
Quibusdam distractis territoriis e dioecesi Doualaënsi, nova efficitur
« Sangmeiimaënsis » appellanda.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Quod superno inscrutabilique Dei consilio Nobis commissum est mu
nus universae regendae Ecclesiae, dioecesium quandoque rationes pro
rerum temporumque adiunctis ita disponimus ut efficacius christiana
16 - ACTA, vol. VI, n. 4. — 15-4-1964.
242 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
lex magis magisque proferatur caelestiumque bonorum copia homines,
Christi sanguine redempti, fruantur. Quae cum animo Nostro conside
rantes, libenter accepimus quod Sacrum Consilium Christiano Nomini
propagando faciendum censuit, ut scilicet ex dioecesi Doualaënsi, in
Camerunensi Natione, altera constitueretur, nativo clero concredenda.
Suprema igitur et apostolica potestate Nostra, a dioecesi Doualaensi ter
ritoria separamus districtuum, quibus per vulgus appellatio Ntem, Dja
et Lobo, ex iisque dioecesim condimus Sangmelimaënsem ab urbe eius
dem regionis principe appellandam, cuius sequentes erunt fines : ad
septentrionem et occidentem solem, dioeceses Doualaensis et Mnalma-
yoensis; ad orientem solem, dioecesis Dumensis; ad meridiem denique,
territoria quae Guineam Hispanicam et Gabon appellant. Novae con
ditae ecclesiasticae circumscriptioni omnia iura et privilegia damus;
item eiusdem Episcopo, congruis adiunctis officiis eius muneris pro
priis. Quae inter, haec praecipua habebit : metropolitano iuri Archie
piscopi Yaundensis obtemperandi; episcopalem sedem in Sangmelima
urbe figendi, magisterii vero sui cathedram in maximo eiusdem civitatis
templo collocandi; Consultores dioecesanos deligendi, quoadusque ta
men Canonicorum Collegium per alias sub plumbo Litteras ibidem statui
possit; Seminarium tandem, quam primum potuerit, struendi, iis reci
piendis pueris qui ad sacerdotium vocentur. Haec quae iussimus ad
effectum deducenda studeat venerabilis Frater Sergius Pignedoli, Ar
chiepiscopus titulo Iconiensis atque in Africa Media Occidentali Apo
stolicus Delegatus, cuius sententiam hoc in gerendo negotio Apostolica
Sedes adhibuit, vel per se ipse vel per alium delegatum virum. Quodsi
tempore exsecutionis alius inibi Apostolicus Delegatus erit, hic mandata
Nostra faciat. Qui vero rem perfecerit documenta exaranda curet adque
Congregationem de Propaganda Fide, de more signata sigilloque im
pressa, eadem mittenda.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni-
Acta Ioannis Pp. XXIII 243
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur^
Datum Romae, apud S. Petrum, die duodevicesimo mensis Ianuarii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus
Nostri quinto.
Pro S. R. E. Cancellario
© IOANNES H . Card. CICOGNANI GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. Se Prop. Fide Praefectum
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus H. Ferretti, Proton. Apost.
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CX1I, n. 28.
IV
LINGAYENSIS ET ALIARUM
(CABANATUANENSIS)
Ex dioecesibus Lingayensi - Dagupanensi et Sancti Ferdinand! in Insulis
Philippinis quaedam territoria detrahuntur, quibus nova dioecesis « Ca-
banatuanensis » efficitur.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS! SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Exterior Ecclesiae temperatio quamvis ea sit ut non eius naturam
attingat, tamen apertissimum est omnibus rem considerantibus sapien-
tiorem christianae rei publicae constitutionem, quae apta territoriorum
divisione gignitur, haud parum conferre ad regnum Christi terrestre,
quod est Ecclesia, conservandum lateque proferendum. Quae cum ita
sint, prompto sane animo ea probamus quae venerabilis Frater Salvator
Siino, Archiepiscopus titulo Pergensis et in Insulis Philippinis Aposto
licus Nuntius, proposuit, ut videlicet, nova in ea Natione dioecesis con
deretur, necessitatibus christianorum aptius subveniendi gratia. Qua-
244 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
propter, re iusta consideratione reputata, sententiamque rogatis vene
rabilibus Fratribus Mariano Madriana, Episcopo Lingayensi-Dagupa-
nensi et Aemilio Cinense, Episcopo Sancti Ferdinandi, atque a venera
bilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus petito consilio qui Sa
crae Congregationi Consistoriali praesunt, haec statuimus atque iube
mus. A dioecesibus Lingayensi-Dagupanensi et Sancti Ferdinandi terri
torium separamus quod civilem provinciam vulgo Nueva Ecija cogno
minatala complectitur, novamque ex eo dioecesim constituimus, ab urbe
principe Cabanatuan Cabanatuanensem appellandam. In ea autem civi
tate Episcopus domicilium suum collocabit tamquam in capite dioecesis,
cathedra in templo S. Nicolai a Tolentino posita, quod ad gradum templi
cathedralis tollimus, cum debitis iuribus et honoribus. Novam hanc
circumscriptionem ecclesiasticam Sedi metropolitanae Lingayensi-Da
gupanensi suffraganeam subicimus; quam Sedem per alias sub plumbo
Litteras hodie datas, ad Ecclesiae metropolitanae dignitatem eveximus.
Canonicorum Collegium condatur; quousque tamen id fiat, indulgemus
ut Consultores dioecesani eligantur, qui suo Antistiti consilio atque in
dustria assint. Item sacer dioecesis Praesul Seminarium saltem minus
condat, pueris excipiendis ad sacerdotium vocatis, ad normas iuris
communis et secundum leges Sacrae Congregationis de Seminariis et
Studiorum Universitatibus. Cum vero iuvenes ita adoleverint ut philo
sophicis atque theologicis disciplinis imbui debeant, Romam meliores
Episcopus mittat in Pontificium Collegium-Seminarium Philippînum.
Mensam episcopalem, quam dicunt, efficient : Curiae emolumenta, fide
lium collationes, congrua bonorum pars quae Sedi Cabanatuanensi
ob venient ad canonem 1500 C. I. C. Acta denique et documenta quae ad
novam Ecclesiam respiciunt, eadem ad eius curiam episcopalem mit
tantur, ibique religiose custodiantur in rerum sacrarum tabulario. Ad
clerum vero quod attinet, haec statuimus ut, his Litteris ad effectum
adductis, eo ipso clerici Ecclesiae illi censeantur addicti, in cuius terri
torio legitime degant. Ceterum volumus ut haec quae mandavimus vene
rabilis Frater Salvator Siino exsequi studeat, vel per se ipse, vel per
alium quem delegare visum fuerit. Re vero acta, documenta exarentur,
atque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem Consistorialem cito
mittantur. Si autem eo tempore alius eidem Nuntiaturae forte praesit,
hic iussa Nostra fieri curabit.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti-
Acta Ioannis Pp. XXI f I 245
tutionis efficacitate nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto decimo mensis Februarii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus
Nostri quinto.
Pro S. R. E. Cancellario
©IOANNES H. Card. CICOGNANI CAROLUS Card. CONPALONIERI a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Caesar Federici, Proton. Apost.
Iosephus Rossi, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXII, n. 25.
V
LINGAYENSIS - DAGUPANENSIS ET ALIARUM
(TARLACENSIS)
Distractis e dioecesibus Lingayensi - Dagupanensi et Sancti Ferdinandi
quibusdam territoriis, nova efficitur dioecesis nomine « Tarlacensis ».
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Clarissimae famae ob locorum situm, ob catholicarumque praesertim
rerum felicitatem tellus, Philippinae Insulae, eae profecto sunt quae
optimam spem alant esse futurum ut vel maiores in dies, Deo iuvante,
Christi regnum in iis proferat fines. Quo nisi iudicio, quandoquidem
venerabilis Frater Salvator Siino, Archiepiscopus titulo Pergensis et
246 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
in Insulis Philippinis Apostolicus Nuntius, ab Apostolica Sede petiit
ut ex dioecesibus Lingayensi-Dagupanensi et Sancti Ferdinandi nova
alia excitaretur, de sententia venerabilium Fratrum Nostrorum S. E. E.
Cardinalium qui praesunt Sacrae Congregationi Consistoriali atque ve
nerabilium Fratrum Mariani Modriaga, Episcopi Lingayensis-Dagupa-
nensis, et Aemilii Cinense, Episcopi Sancti Ferdinandi, ea quae sequun
tur decernimus ac iubemus. A duabus quas diximus dioecesibus integrum
territorium separamus, quod in praesens civilem provinciam Tarlac
vulgo appellatam constituit, ex eoque dioecesim Tarlacensem condimus,
quae iisdem finibus cingetur atque provincia civilis e qua facta est. Nova
haec Ecclesia sedem habebit in urbe Tarlac, Episcopi vero cathedram
in curiali templo, ibidem exstante, Deo sacro in honorem S. Sebastiani
Martyris, quod ad cathedralis templi gradum attollimus. Conditae Eccle
siae eiusque sacrorum Antistiti iusta iura damus et privilegia, officiis
quoque et obligationibus Episcopo impositis, eidem ex iure communi
propriis; quae inter, memorare placet esse eum una cum sua dioecesi
iurisdictioni Metropolitae Lingayensis-Dagupanensis obnoxium, cuius
Ecclesiam ad gradum Sedis metropolitanae eveximus. Praecipimus
autem ut, quoadusque Canonicorum Collegium condatur, Consultores
dioecesanos idem Tarlacensis Episcopus deligat, qui eum consilio et ope
adiuvent ; ut mensa episcopalis, quae dicitur, ex fidelium sponte oblatis
pecuniis fiat, Curiae emolumentis bonorumque parte, quae ex praescripto
canonis 1500 C. I. C. novae Ecclesiae obveniet; ut minus saltem Semi
narium, ad iuris canonici normas peculiaresque leges Sacrae Congrega
tionis de Seminariis Studiorumque Universitatibus, cum primum potue
rit struat, pueris recipiendis qui ad sacerdotium Dei instinctu vocen
tur, ex quibus selectos iuvenes statuto tempore Romam mittat, ad Pon
tificium Collegium-Seminarium Philippinum, philosophicis theologicis-
que disciplinis imbuendos; ut, his Litteris ad effectum deductis, eo ipso
sacerdotes et clerici ei Ecclesiae conseantur addicti in qua officium bene
ficium ve habeant vel ubi legitimo domicilio degant; ut acta denique et
documenta quovis modo dioecesim Tarlacensem respicientia, e Curiis
Lingayensi-Dagupanensi et Sancti Ferdinandi ad novam ex ipsis consti
tutam Ecclesiam transferantur, in tabulario custodienda. Ceterum haec
quae praescripsimus venerabilis Frater Salvator Siino ad exitum addu
cenda curet, vel per se ipse vel per alium in ecclesiastica dignitate
constitutum virum. Si autem tempore exsecutionis alius in Insulis Phi
lippinis munere Apostolici Nuntii fungatur, hic mandata Nostra faciet.
-Qui vero rem perfecerit documenta exarari studeat, quae de more
Acta Ioannis Pp. XXIII 247
signata sigilloqne impressa ad Sacram Congregationem Consistorialem
quam primum mittat.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contrària praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sextodecimo mensis Februarii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus
Nostri quinto.
Pro S. R. E. Cancellario
© IOANNES H. Card. CICOGNANI CAROLUS Card. CONFALONIEBI
a publicis Ecclesiae negotiis 8. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Caesar Federici, Proton. Apost.
Iosephus Rossi, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Conc. tab., vol. OXII, n. 28.
VI
ARUSHAËNSIS
In Tanganyikae territorio nova efficitur dioecesis, « Arushaënsis » nomine.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Christi mandata Evangelium per orbem terrarum nuntiandi sacrique
baptismatis aquis creaturas omnes abluendi (cf. Mt. 28, 19), ita sunt
incontinenti studio perfecta ut catholicae veritatis frequentiores in
Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
dies numerentur in Ecclesia sectatores. Quod cum ubique terrarum
feliciter fiat, est in more Apostolicae Sedis dioeceses dioecesibus cum
oporteat addere, eam profecto ob causam ut, multiplicatis Episcopis,
tum christianae legis magistrorum tum animorum patrum atque pasto
rum copia fidelibus suppetat. Censentibus ideo venerabilibus Fratribus
Nostris S. R. E. Cardinalibus, qui Sacrae Congregationi de Propaganda
Fide praesunt, post scilicet auditum venerabilem Fratrem Vidonem Dei
Mestri, Archiepiscopum titulo Tuscamiensem et in Africa Orientali
Apostolicum Delegatum, esse in Tanganyikae territorio novam dioe
cesim constituendam, eorum Nos consilium accepimus atque ea quae
sequuntur decernimus. E territorio dioecesis Moshiensis districtus
civilis provinciae Arushaënsis seiungimus, quibus Arusha et Masai per
vulgus appellatio, ex iisque dioecesim condimus Arushaënsem, metro
politanae archidioecesis Daressalaamensis suffraganeam, cuius hi erunt
fines : ad septemtrionem, Keniae quae dicitur territorium ; ad orientem
solem, Moshiensis et Tangaënsis dioeceses; ad meridiem, dioecesis Mo-
rogoroensis; ad occidentem denique solem Dodomaensis, Mbuluensis,
Shinyangaënsis et Musonensis dioeceses. Fruetur ideo nova haec eccle
siastica circumscriptio iuribus et privilegiis, quae ex iure communi ei
competunt. Eius vero sacrorum Antistes praeterquam quod debitam
auctoritatem habebit, congruis etiam obstringetur officiis et muneribus,
Episcoporum propriis. Qui videlicet sedem suam ea in urbe ponet quam
Arusha appellant, magisterii vero cathedram in principe eiusdem urbis
templo, quod Spiritui Sancto dicatum est. Quo praeterea dioecesis neces
sitatibus satius consulat, Consultores dioecesanos ad normam iuris deli
gat, usque dum Canonicorum Collegium per alias sub plumbo Litteras
constituatur. Ad denique sibi concreditae Ecclesiae rebus consulendum,
Seminarium saltem minus struendum curet, pueris excipiendis qui ad
sacerdotium capessendum Dei instinctu vocentur. Haec quae statuimus
ut perficiantur studeat venerabilis Frater Vido Dei Mestri, quem dixi
mus, vel alius delegatus vir, dummodo sacerdotali dignitate praeditus.
Si vero alius, tempore exsecutionis, in Africa Orientali Delegatum Apo
stolicum aget, hic mandata Nostra faciet, documentaque de more signata
sigilloque impressa ad Sacram Congregationem de Propaganda Fide
mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
Acta Ioannis Pp. XXIII 249
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Martii, anno Do
mini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri
quinto.
Pro 8. R. E. Cancellario
© IOANNES H . Card. CICOGNANI GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
a publicis Ecclesiae negotiis 8. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Caesar Federici, Proton. Apost.
Iosephus Rossi, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXII, n. 17.
VII
CALABARENSIS
(IKOT-EKPENENSIS)
Detractis e dioecesi Calabarensi quibusdam territoriis, nova dioecesis consti
tuitur, nomine « Ikot-Ekpenensis ».
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Catholicae res ut quam latissime prolatarentur sollicitum, aestima
vit Sacrum Consilium Fidei Propagandae esse iri Nigeriae Occidentalis
territorio novam dioecesim constituendam, quae nativi cleri curis com-
250 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
mitteretur. Optima enim spes est futurum ut, quae sacri Evangelii prae
cones semina ibi locorum sparserint inque posterum sint sparsuri uberes
ferant pastoralium laborum fructus. Quae cum ita sint, de sententia ve
nerabilium Fratrum Sergii Pignedoli, Archiepiscopi titulo Iconiensis
atque in Africa Media Occidentali Apostolici Delegati, atque Iacobi
Moynagh, Episcopi Calabarensis, qua potestate pollemus haec quae
sequuntur decernimus ac iubemus. A dioecesi Calabarensi districtus
seiungimus, qui vulgo appellantur Ikot Ekpene et Abak, civilem provin
ciam de Annang efficientes, ex iisque dioecesim condimus Ihot-Ekpenen-
sem ex urbe eiusdem provinciae principe appellandam hisque limitibus
terminandam : ad septemtrionem, dioecesi Umuahiaensi ; ad orientem so
lem atque meridiem, dioecesi Calabarensi; ad occidentem denique so
lem, dioecesibus Portus Harcurtensis et Umuahiaensi. Novam dioecesim,
quae nativi cleri sacerdotibus curis erit, suffraganeam volumus metropo
litanae Ecclesiae Onitshaënsi, cuius Archiepiscopo tamquam Metropo
litae Episcopus Ikot-Ekpenensis obnoxius erit. Qui etiam curabit ut
sedem suam in urbe quae vulgo Ikot Ekpene appellatur ponat, magiste
rii vero sui cathedram in eiusdem urbis maximo templo collocet; ut
praeterea, pro Canonicorum Collegio, Consultores dioecesanos deligat
quorum consilio et ope utatur; ut denique minus saltem Seminarium,
quam primum poterit, struat, pueris accipiendis efformandisque, qui
ad sacerdotium capessendum vocentur. Haec quae iussimus ut ad exi
tum adducantur venerabilis Frater Sergius Pignedoli, quem diximus,
studebit, vel per se ipse vel per alium delegatum virum. Qui autem nego
tium perfecerit, documenta exarabit ad Sacrumque Fidei Propagandae
Consilium, de more signata sigilloque impressa, mittet. Si vero alius,
tempore exsecutionis, in Africa Media Occidentali Delegatum Aposto
licum aget, hic mandata Nostra faciet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni-
Acta Ioannis Pp. XXIII 251
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Martii, anno Do
mini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri
quinto.
Pro 8. R. E. Cancellario
© IOANNES H . Card. CICOGNANI GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
a publicis Ecclesiae negotiis 8. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus H. Ferretti, Proton. Apost.
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXII, n. 38.
VIII
HVALIENENSIS
In insula Taiwan seu Formosa apostolica praefectura Hvalienensis ad gra
dum dioecesis evehitur, eodem nomine iisdemque finibus.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Apostolica praefectura Hvalienensis, anno millesimo nongentesimo
quinquagesimo secundo condita ac quasi nata, in arboris similitudinem
quae postquam adoleverit, et floribus nitet pulcherrimum et laetissimos
edit fructus, talia cepit his temporibus incrementa eaque promisit, ut
visum sit eandem ad dioecesis dignitatem evehere. Quod profecto non
solum Patribus e Societate Parisiensi Missionum ad exteras gentes testi
monio erit voluntatis ac benevolentiae Nostrae in eos, qui omnem indu
striam suam in regno Christi proferendo collocaverant, sed etiam ani
mum addet, spes est, ad novos labores, coepta, opera christiani nominis
252 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
prorogandi gratia. Quae cum ita sint, de consilio venerabilium Fratrum
Nostrorum S. E. E. Cardinalium Sacrae Congregationi Fidei Propa
gandae praepositorum, post venerabilem Fratrem Iosephum Caprio
sententiam rogatum, Archiepiscopum titulo Apolloniensem et Apostoli
cum in Sinis Internuntium, de Nostra suprema auctoritate' ea quae
sequuntur decernimus ac iubemus. Apostolicam praefecturam Hvalie-
nensem, quae est in Insula Taiwan seu Formosa sita, in dioecesis formam
redigimus eodem nomine atque finibus ; quam Sodalibus Societatis Pa
risiensis, quos memoravimus, regendam concredimus. Novae dioecesis
caput Episcopique domicilium in urbe quam vulgo Hwalien cognomi-
nant, erit, in qua civitate sacer Praesul cathedra suae auctoritatis ponet,
in templo scilicet principe ibi éxstante ; quod ad templi cathedralis digni
tatem evehimus, cum iuribus debitis. Ecclesiam, quam condidimus, suf-
fraganeam facimus metropolitanae Sedi Taipehensi, cuius Archiepiscopo
Metropolitae Hvalienensis Antistes obnoxius erit. A quo etiam Canoni
corum Collegium constituatur ; si vero id ob locorum adiuncta atque tem
porum difficultates fieri nequeat, Episcopus Consultores dioecesanos eli
gat, qui sibi consilio assint ; quique Canonicis constitutis, a suo munere
cessabunt. Huius autem Sedis regimen et administrationem interea vene
rabilis Frater Andreas Ioannes Vérineux ad nutum Sanctae Sedis habebit,
in praesens e dioecesi Imcheuvensi ab hostibus religionis expulsus. Ipse
enim apostolicae praefecturae Hvalienensi tamquam Administrator Apo
stolicus egregie praefuit. Has vero Litteras venerabilis Frater Iosephus
Caprio ad exitum adducet vel per se ipse, vel per Legatum, factis ad hoc
necessariis facultatibus. Ee autem acta, documenta exarari faciet, eadem
que sinceris exemplis ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito
mittet. Quod si alius eo tempore munere Apostolici Internuntii in Sinis
fungatur, hic mandata Nostra omnia exsequetur.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni-
Acta Ioannis Pp. XXIII 253
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Martii, anno Domini
millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri quinto.
Pro S. R. E. Cancellario
© IOANNES H. Card. CICOGNANI GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
a publicis Ecclesiae negotiis 8. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Régens
Caesar Federici, Proton. A post.
Iosephus Rossi, Proton. Apost. Loco P& Plumbi
In Ap, Cane, tab., vol. CXII, n. 20.
I X
V A N K I E N S I S
Praefectura apostolica Vankiensis, in Rhodesia Australi, ad dioecesis gra
dum attollitur.
I O A N N E S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Mirum Ecclesiae toto orbe terrarum incrementum eiusque in dies la
tior, Evangelii praeconum ope, propagatio clara perspicuitate patent
si ad res catholicas animadvertatur praefecturae apostolicae Vankien
sis, quae est in Rhodesia australi. Ibi enim locorum tot sunt pastoralium
laborum fructus Deo iuvante hucusque collecti, ut minime dubitemus
quin vel uberiores sint in posterum laturi Sodales Instituti Hispanici
Sancti Francisci Xaverii pro Missionibus Exteris, quibus eadem prae
fectura ad hunc usque diem concredita est. Quae omnia cum animo
Nostro considerantes volentesque sodalibus iisdem gratam voluntatem
Nostram significare, censuimus eam praefecturam apostolicam ad dioe
cesis dignitatem evehere. Auditis ideo venerabilibus Fratribus Nostris
S. R. E. Cardinalibus, qui praesunt Sacrae Congregationi Christiano
Nomini Propagando, venerabilique Fratre Iosepho McGeough, Archie
piscopo titulo Hemeseno atque in Africa Australi Apostolico Delegato,
de summa et apostolica auctoritate praefecturam apostolicam Vankien-
254 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
sem ad gradum et dignitatem ducimus dioecesis, eodem nomine iisdemque
servatis finibus. Nova quam constituimus Ecclesia iis omnibus fruetur
iuribus quibus aliae dioeceses. Episcopus autem, praeterquam quod sui
gradus privilegia habebit, congruis etiam obstringetur officiis et obliga
tionibus quae Codex Iuris Canonici imponit. Volumus praeterea ut con
dita dioecesis eiusque sacer Praesul metropolitano iuri Archiepiscopi
Salisburiensi subdantur ; ut Vankiensis Episcopus sedem suam in urbe.
quam vulgus Wankie appellant, ponat magisteriique cathedram in
principe eiusdem urbis templo ; ut denique pro Canonicorum, Consulto
rum Collegium ex curionibus deligatur, Episcopum consilio et ope qui
iuvent. Haec omnia quae decrevimus ut perficiantur curet venerabilis
Prater Iosephus McGeough quem diximus, vel per se vel per alium virum
in ecclesiastica dignitate constitutum. Si autem tempore exsecutionis
alius in Africa Australi Delegatus Apostolicus erit, hic mandata nostra
faciat. QuivVero negotium exsecutus fuerit, documenta actae rei ad Sa
cram Congregationem de Propaganda Fide quam primum mittat, suo
nomine subscripto sigilloque impresso.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis eflicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic' haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Martii, anno Do
mini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri
quinto.
Pro S. R. E. Cancellario
œ IOANNES H. Card. CICOGNANI GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Caesar Federici, Proton. Apost.
Iosephus Rossi, Proton. Apost. Loco £B Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXII, n. 1J¡:
Acta Ioannis Pp. XXIII 255
X
DE VIENTIANE
(LUANGPRABANGENSIS)
Nonnullis territoriis detractis a vicariatu apostolico de Vientiane, novus
quidam vicariatus conditur « Luangprabangensis » nomine.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Ex quo Christus, divinus hominum Redemptor, ea verba Apostolis
fecit : « Euntes ergo in mundum universum, praedicate Evangelium
omni creaturae » (Me, 16, 15), ex eo sane tempore Ecclesia sancta,
mater populorum, quos Christo parit, nihil habuit umquam sollemnius,
nihil sanctius quam ut nomen, doctrinam, praecepta christiana in gentes
dissiparet, ex omnibusque nationibus, quotquot in orbe terrarum exstar
rent, populum faceret singularem, gentem videlicet sanctam, regale
sacerdotium (cfr. II Pt. 2, 9) lucisque veritatisque sequacem. Quoniam
ergo religionis dilatándae atque intendendae,causa huic Apostolicae Sedi
propositum est ut novus in Indosina vicariatus apostolicus excitaretur,
Nos, re bene reputata, precibus admotis concedendum esse indicavimus.
Quae cum ita sint, consilio petito a venerabilibus Fratribus Nostris
S. R. E. Cardinalibus Sacrae Congregationi Fidei Propagandae prae
positis, de sententia dilecti Filii Francisci De Nittis, interim curam
agentis negotiorum Sanctae Sedis in Delegatione Apostolica Indosi-
nensi, de Nostra auctoritate haec quae sequuntur decernimus et iube
mus. Ab apostolico vicariatu de Vientiane territoria detrahimus, quae
civiles districtus, uti vocantur, constituunt qui vulgari lingua Luang
Prabang, Phong Saly, Houa Khong et Saya Boury cognominantur. Qui
bus omnibus terris novum vicariatum apostolicum condimus, Luangpra-
bangensem appellandum, a Patribusque Congregationis Missionariorum
Oblatorum Beatae Mariae Virginis Immaculatae regendum. Quos vehe
menter hortamur ut, uno Christi amore moti, nulli pareant labori ut
quam latissime Christi regnum prorogent. Ceterum has Litteras Nostras
idem dilectus Filius Franciscus De Nittis exsequi curabit, vel quem
ille delegaverit, factis ad id necessariis potestatibus. Re vero acta, docu-
256 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
menta exarentur, eademque sinceris exemplis ad Sacram Congregatio
nem Christiano Nomini Propagando cito mittantur. Quod si alius eo tem
pore negotia gerat Apostolicae Sedis in ea Natione, hic mandata Nostra
faciat.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et iore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Martii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nòstri quinto.
Pro S. B. E. Cancellario
© IOANNES H. Card. CICOGNANI GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
a publicis Ecclesiae negotiis S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Caesar Federici, Protón. Apost.
Iosephus Rossi, Proton. Aposi. Loco £8 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXII, n. 19.
v
Acta Ioannis Pp. XXIII 257
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Sanctus Gabriel Archangelus omnium cum auctoritate Legatorum Rei
publicae Argentinae praecipuus Patronus eligitur.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam rei memoriam. — Munerum officiorumque similitudo
illud saepius efficere solet, ut certis civium ordinibus, ex innúmera
Sanctorum Caelitum multitudine electi, praefiniantur Patroni. Quod si
ita est, opportunum profecto est iudicandum Sanctum Gabrielem eorum
renuntiari Patronum, qui legationes, rei publicae causa, gerant. Nemo
est enim quin videat quandam iis Viris rationem cum Summi Dei Ar-
changelo intercedere. Nobilissimum quippe legatorum officium, etsi in
publicis inter Civitates rebus pertractandis atque in earum gerendis
negotiis consistit, ita ut nihil aliud nisi humanum in se habere videatur,
virtutes tamen et animi vires, honestatem in primis ac prudentiam,
requirit, cum ad summa populorum bona, pacem videlicet et iustitiam,
servanda ac tuenda pertineat. Sed qui fingi potest praestantior et clarior
Gabriele Archangelo orator? Qui quidem, Deum inter et homines tam
quam medius, Danieli prophetae mirabilem visum revelando aperuit
Christique venturi oraculum edidit; qui Zachariae sacerdoti novum
filii ortum praedixit ; qui denique, Mariam Virginem (( mysterium a sae
culis absconditum » dum docet, universae terrae Deum humanam susce
pisse carnem nuntiavit. Aeternae sane pacis interpres atque sapientissi
mi consilii nuntius est praedicandus, absolutissimumque perfecti exem
plar legati a publicis habeatur ministris necesse est. Tali enim Patrono
putamus insigne legationis munus ad altiorem evehi ordinem, ubi fides,
spes et caritas, quae sunt Christianae propria religionis, adsunt. Idcirco
Dilectus Filius Illustris et Honorabilis Vir, qui in Argentinorum Re
publica cum exteris gentibus negotia moderatur, a Nobis petiit ut Ga
brielem, caelestem nuntium, omnium suae Civitatis Legatorum cum
auctoritate eligere dignaremur. Nos autem, huiusmodi postulationi esse
libenti animo concedendum rati, ex Sacrae Rituum Congregationis con
sulto, omnibus attente perpensis, certa scientia ac matura deliberatione
Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi
perpetuumque in modum Sanctum Gabrielem Archangelum Legatorum
omnium cum auctoritate Reipublicae Argentinae praecipuum apud
17 - ACTA, vol. VI, n. 4. — 15-4-1964.
2fí8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Deum Patronum constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honori
bus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis coetuum Patronis rite com
petunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statui
mus, decernentes has Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter
exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et
obtinere ;-illisque ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in
posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definien
dum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his,
a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari conti
gerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
X X I X mensis Ianuarii, anno MCMLXII, Pontificatus Nostri quarto.
B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
I I
Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris honestatur ecclesia B. Mariae Vir
ginis a Salute, in oppido « Vailankanni », dioecesis Taniorensis.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam rei memoriam. — Salutem supplicibus dilargiens prae-
valida deprecatione sua, Augusta Virgo Maria in nobili ecclesia, quae in
Indico oppido ((Vailankanni», intra fines Taniorensis dioecesis, esse
cognoscitur, impensis, ut accepimus, obsequiis colitur. Ingens enim
multitudo hominum, e dissitis etiam partibus, eo accedere consuevit et
sacra ibi participare, praesertim cum novendialis supplicatio ante .fe
stum Nativitatis Deiparae eiusdem agitur, ita ut hoc Sanctuarium
« Lapurdum orientale» non immerito appelletur. Quod singulare reli
gionis marialis studium a satis antiqua repetitur aetate, siquidem, ut
est memoriae proditum, saeculo xvn navigatores Lusitani, ex hórrida
tempestate ac naufragio clementissimae Matris auxilio erepti, eo loco,
quo appulerant, ad oppidum nempe « Vailankanni », parvam aedem
sospitatricis suae honori exstruxerunt et postmodum sacris imaginibus
Sinënsium arte fahre factis ornarunt. Ex quo tempore haec pietatis
sedes immensum inclaruit. Ante x x x fere annos mariale templum, quod
nunc conspicitur, opere egregio est aedificatum, in quo vetus effigies
Opiferae Virginis Mariae, quae prodigiali etiam modo flagitantium pre
ces fertur audivisse, pie asservatur. Idem praeterea tam alacris pietatis
Acta Ioannis Pp. XXIII 259
domicilium marmore vario renidet iisque rebus est affatim praeditum,
quibus ritibus divinis decus accrescat. Quae reputans cum animo, Vene
rabilis Frater Rajarethinam Arokiaswami Sundaram, Taniorensis Epi
scopus, Nos rogavit, ut templum, tot tantisque populi concursibus cele
bratum, Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus
libenti benignoque animo admissis, Nos, e Sacrae Rituum Congregatio
nis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque
Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque
in modum ecclesiam Deo in honorem Beatae Mariae Virginis a Salute
consecratam et in oppido « Vailankanni », intra Taniorensis dioecesis
fines, positam, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus,
omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae templis eodem nomine insi
gnibus rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edi
cimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque
efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros
effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare pote
runt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum
esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam
secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter
attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
III mensis Novembris, anno MCMLXII, Pontificatus Nostri quinto.
86 HAMLETUS I . Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
III
Beata Maria Virgo « Dei Valle » caelestis Patrona principalis, S. Ioseph,
eiusdem Deiparae Sponsus, et S. Franciscus Solano Conf. caelestes Patroni
secundarii pro tota Anatuyanensi dioecesi declarantur.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam rei memoriam. — Quam mirum pietatis incrementum,
in dioecesibus praesertim novissime conditis, ex superno oriatur patro
cinio probe noscentibus, periucunda Nobis pervenit supplicatio qua Vene
rabilis Frater Georgius Gottau, Anatuyanensis Episcopus, a Nobis effla
gitat, ut sua dioecesis, per Nosmet Ipsos in Republica Argentina nuper
rite constituta, peculiari caelesti tutela obtegatur. Rettulit enim Prae
sul ipse Beatam Virginem Mariam « Dei Valle » nuncupatam atque
260 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Sanctos Ioseph, eiusdem Deiparae Sponsum, et Franciscum Solanum a fidelibus pastorali suae curae commissis tanta veneratione excoli, ut eos tamquam Patronos iam sibi elegisse videantur. Ut vero huiusmodi fidelium pietas Apostolica firmetur auctoritate, memoratus Episcopus, nomine quoque utriusque Cleri omniumque civium, enixis Nos adit precibus, ut liberum hoc publicumque religionis testimonium supremo Nostro roboretur praesidio. Nos autem, de spirituali populi bono solliciti, huiusmodi precibus annuendum perlibenter censemus. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, totius Anatuyanensis dioecesis Beatam Mariam Virginem, vulgo « Dei Valle » nuncupatam, principalem apud Deum Patronam, Sanctum vero Ioseph, eiusdem Deiparae Sponsum, et Sanctum Franciscum Solanum, ex Ordine Fratrum Minorum Sacerdotem et Confessorem, caelestes Patronos secundarios, omnibus et singulis honoribus ac privilegiis liturgicis adiectis, locorum Patronis rite competentibus, confirmamus seu denuo declaramus et constituimus. Contrariis quibusvis minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die ix mensis Novembris anno MCMLXII, Pontificatus Nostri quinto.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
I V
Titulus ac privilegia Basilicae Minoris tribuuntur collegiali ecclesiae
Sanctae Mariae Novae in urbe « Abbiategrasso », archidioecesis Medio
lanensis.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam rei memoriam. — Spectabile pietatis monumentum artisque opus singulare perhibetur esse templum collegiale nascenti Deiparae sacrum, cui vulgatum est inditum nomen Sancta Maria Nova quoque urbs « Abbiategrasso )), in finibus archidioecesis Mediolanensis
Acta Ioannis Pp. XXIII
sita, maxime nobilitatur. Id enim anno MCCCLXV coeptum est exstrui studio sodalitatis seu « Scholae » Beatae Mariae Virginis a Misericordia, caritatis officiis tunc temporis memorabili cum industria deditae. Ad quam ecclesiam, e conditorum voluntate non modica magnificentia et « opere plurimum sumptuoso » aedificandam, cives libéralissime stipem contulerunt. Structurae vero genus, initio Gothicum-Longobardicumv quemadmodum appellatur, per subsequentes hominum aetates, novis; inductis formis, praesertim cum Franciscus Croce architectus interiorem partem reiecit, mutatum est quidem, templum vero imaginum, signorum ornamentorumque copia auctum. Summam autem laudem habere dicitur pronaos, qui a Donato Bramante, mirabilis ingenii artifice,, ut ferunt, erectus est. In tam augusta aula Dei sacra digne celebrari consueverunt, siquidem a Sancto Carolo Borromaeo, Mediolanensium Archiepiscopo, canonicorum collegium ibi est institutum, quo maior divinis ritibus decor accrescerei. Est etiam commemorandum de sacello Beatae Mariae Virginis Perdolentis, quod in porticu ecclesiae continenti positum, fideles plurimos, peregrinantium etiam more accedentes, ad se convertit. Tot igitur laudibus insignis templi dignitatem adaugere cupiens, dilectus filius Antonius Tosi, collegialis eiusdem ecclesiae Praepositus, Nos submisse rogavit, ut huic Basilicae Minoris nomen et ius pro Nostra benignitate tribueremus. Quibus precibus, Dilecti Filii Nostri Ioannis Baptistae Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyteri Cardinalis Montini, Mediolanensis Archiepiscopi, amplissima commendatione suffultis, libenti animo concedere statuimus. Quae cum ita sint, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum collegialem ecclesiam Sanctae Mariae Novae, quae est in urbe « Abbiategrasso » vulgo nuncupata, ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus et privilegiis, quae sacris aedibus hoc nomine insignitis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; iisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XIII mensis Novembris, anno MCMLXII, Pontificatus Nostri quinto.
SB HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
262 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
V v
Titulus ac privilegia Basilicae Minoris conferuntur ecclesiae vulgo appel
latae « do Senhor Born Jesus de Iguape », dioecesis Santosensis.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam rei memoriam. — Pietatis veluti palaestra ac domi
cilium praeclarissimum merito habetur vetus sanctuarium, quod, vul
gari sermone « do Senhor Born Jesus de Iguape )) appellatum, finibus
dioecesis Santosensis continetur. Hoc enim templum, religiosis soda
libus Societatis Verbi Divini creditum, maximis celebratur concursibus
populi, non solum é finitimis sed e longinquis etiam regionibus eo ad-
ventantis, ut Christi Domini Imaginem, anno MDCXLVII advectam, in-
«ensis excolat obsequiis ac praesertim salutaribus Ecclesiae subsidiis
animos suos expiet ac divino roboret pabulo. Quod praecipue fieri con
tingit quotannis mense Augusto ineunte, quo summae caerimoniae reli
gionis eo loco agi consueverunt. Tam alacri plebis christianae studio
permota, Apostolica haec Sedes eximium munus de thesauro Ecclesiae
depromptum, Indulgentiam dicimus plenariam, sacrae peregrinationis
causa eo accedentibus et illud a tribus saeculis veneratum Simulacrum
pie visentibus concessit atque indulsit, ut a die xxv in mensis Iulii ad
diem VII Augusti praecepto singulis annis admissa rite confitendi et
Eucharisticam mensam participandi satisfieret. Ad has autem, quae
maximi faciendae sunt, laudes accedit, ut ecclesia molis amplitudine,
egregio structurae genere, quod a coloniis nomen accepit, pretiosa su
pellectile aliisque commendetur lautitiis. Cupiens autem insignem hanc
sedem cultus Divini Redemptoris, nostri causa probra et cruciatus per-
pessi, amplissimo honore augere, Venerabilis Frater Idilius Iosephus
Soares, Santosensis Episcopus, Nos rogavit, ut ei Basilicae Minoris
nomen atque ius benigne tribueremus. Quibus precibus libenter admis
sis, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac
matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine,
harum Litterarum vi perpetuumque in modum ecclesiam vulgo appella
tam (( do Senhor Born Jesus de Iguape », in ipsa urbe (( Iguape » ac
dioecesi Santosensi positam, ad dignitatem Basilicae Minoris evehi
mus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae templis eodem nomine
insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec
edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas
Acta Ioannis Pp. XXIII 263
atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque inte
gros effectus sortiri et obtinere; iisque, ad quos spectant seu spectare
poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudi
candum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si
quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive
ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
ixxix mensis Novembris, anno MCMLXII, Pontificatus Nostri quinto.
© HAMLETUS I . Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
VI
Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris ecclesia Sancti Francisci a Iesu, in
urbe Lima exstans, decoratur.
IOANNES PP. XXIII
Ad perpetuam rei memoriam. — Tot inter ac perpulchra templa,
quae urbem Limam, orae immensi maris Pacifici lumen, Venustiorem
efficiunt, illa merito numeratur ecclesia Sancti Francisci a Iesu, quae,
'magnae quidem continens domui Fratrum Franciscanum, multam sui
movet admirationem tum ob ortus antiquitatem eximiumque archi-
tectandi genus, tum ob rei divinae diligentiam sacraque cultus fervo
rem. Iam inde enim a deductae coloniae temporibus religiosa est con
dita provincia, quae, Duodecim Apostolorum nomine distincta, latissi
me patuit terrasque multas in coenobiali tenuit dicione. Sodales autem,
tam bene de Peruviana natione meriti quod ad Evangelii attinet disse
minationem, prope maximum — ut appellaverunt — coenobium aedem
exstruendam curaverunt, elatam sane tribusque assurgentem alis. Quae
prior ecclesia, cum terrae concussione disiecta esset, amplior splendi-
dior resurrexit, lata etiam adnexa area ac prope aedicula Beatae Mariae
Virgini a Miraculis dedicata. Verum hisce commemoratis, quae ad
aedificium tantum spectant, ea est laudibus celebranda religionis ala
critas, cuius praeclara testimonia quasi quadam sacra ab arce prodie
runt continenter. Ibi suas fuderunt preces — quod sane templo vertit
in honorem — viri insignes sanctimonia, ut Turibius Alfonsus de Mo-
grovejo, alter Limanus Antistes, atque Franciscus Solano, qui magnus
264 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
fidei praeco, cum extremum vitae tempus in coenobio egisset, sacro hoc
loco conditus est. Hodieque quod diximus studium, nihil intermissum,
uberes edit fructus fidemque christiani populi ostendit aperte. Alitur
ibidem pietas erga augustum Christi Sacramentum; alitur pietas erga
almam Christi Matrem, neque desunt sodalitates, quarum sit proprium
sive cultus officia sive opera exsequi caritatis. His omnibus expensis,
dilectus filius provinciae Franciscali a Duodecim Apostolis Praepositus,
datis ad Nos litteris, demisse petiit ut templum, tot laudibus praestans,
pro Nostra auctoritate ad gradum Basilicae Minoris eveheremus. Quod
votum, amplissima commendatione Dilecti Filii Nostri Ioannis S. R. E.
Presbyteri Cardinalis Landázuri Ricketts, Archiepiscopi Limani, suf
fultum, nec non Venerabilis Fratris Romuli Carboni, Archiepiscopi tit.
Sidoniensis Nostrique in Peruviana Republica Apostolici Nuntii, atque
Procuratoris Generalis Ordinis Fratrum Minorum, benigno animo sta
tuimus explere. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis con
sulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Aposto
licae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in
modum, Limanam ecclesiam, Deo in honorem Sancti Francisci a Iesu
consecratam, titulo ac dignitate Basilicae Minoris condecoramus atque
augemus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae templis eodem
nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstan
tibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas,
validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos
atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu
spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque
rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri,
si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter
sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi
mensis Ianuarii, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri quinto.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
Sacra Congregatio Consistorialis 265
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
BELLOHORIZONTINAE - MARIANENSIS - OLIVEIRENSIS -
SEPTEMLACUNENSIS - DIVINOPOLITANAE - LUCEATINAE
Concrediti gregis spirituali bono apprime studentes, Excmi PP.
DD. Ioannes Rezende Costa, Archiepiscopus tit. Martiropolitanus, Coa
diutor cum iure successionis et Administrator Apostolicus archidioe
cesis Bellohorizontinae, Anscharius de Oliveira, Archiepiscopus Ma-
rianensis, Iosephus de Medeiros Leite, Episcopus Oliveirensis, Iose
phus de Almeida Batista Pereira, Episcopus Septemlacunensis, Chri
stianus Portela de Araujo Pena, Episcopus Divinopolitanus et Belchior
Ioaquim da Silva Neto, Episcopus tit. Cremnensis, Coadiutor cum iure
successionis et Administrator Apostolicus dioecesis Luceatinae, ab Apo
stolica Sede enixe expostulaverunt ut suarum dioecesium fines ali
quantulum immutarentur et ita aptius disponerentur.
Sacra Congregatio Consistorialis, praehabito favorabili voto Excmi
P . D . Armandi Lombardi, Archiepiscopi tit. Caesariensis Philippi et in
Brasilia Apostolici Nuntii, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo
Domino Nostro Paulo, Divina Providentia Pp. VI, tributarum, oblatis
precibus annuere dignata est.
Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto :
1 - Ab archidioecesi Bellohorizontina separat :
a) parvum quoddam territorium vulgo dictum « Povoado dos
Lopes », ad municipium vulgo « Candeias » appellatum pertinens, illud
que tribuit dioecesi Oliveirensi, ita ut integrum territorium praefati
municipii « Candeias », prouti in praesens per legem civilem circum
scribitur, sub iurisdictione Episcopi Oliveirensis maneat;
ö) identidem parvum territorium municipii « Bom Despacho »,
I
DECRETUM
De mutatione finium dioecesium
266 Acta Apostolicae Sedis — Commentarium Officiale
quod vulgo nuncupatur « Cápela dos Alves », et dioecesi Luceatinae
perpetuo adscribit;
c) territoria cappellarum vulgo nuncupatarum « Sao José do Felipe»
et (( Santo Antonio do Morro Vermelho », quae etiam vocatur « Teixei-
ras », ad paroeciam « Taquaraçu de Minas » pertinentia, et dioecesi
Septemlacunensi adnectit, ita ut integrum territorium municipii « Jabo-
ticatubas » sub iurisdictione Episcopi Septemlacunensis maneat ;
d) territoria cappellarum vulgo « Nossa Senhora da Conceiçâo »
in « Conceiçâo do Rio Acima » et « Santo Antonio de Vigario da Vara »,
ad paroeciam « Caeté » pertinentia, et archidioecesi Marianensi adnectit,
ita ut integrum territorium municipii « Santa Barbara » sub iurisdic
tione Archiepiscopi Marianensis maneat ;
e) territoria cappellarum vulgo « Säo Geraldo de Jacaranda », et
(( Xossa Senhora das Graças de Sesmaria », quae exstant intra fines
paroeciae « Belo Vale », et archidioecesi Marianensi tribuit, ita ut
integrum territorium municipii « Jaceaba », prouti in praesens per
legem civilem terminatur, sit sub iurisdictione Archiepiscopi Maria
nensis.
2 - Vicissim, ab archidioecesi Marianensi distrahit:
a) integrum territorium paroeciae vulgo appellatae « Säo José do
Paraopeba », ad municipium « Brumadinho » pertinens, illudque archi
dioecesi Bellohorizontinae tribuit, ita ut integrum territorium municipii
(( Brumadinho » iurisdictioni Archiepiscopi Bellohorizontini subiciatur ;
o) identidem, territoria cappellarum vulgo <( Nossa Senhora da
Conceiçâo de Arrojado Lisboa » et « Nossa Senhora do Parto de Cha-
crinha », intra limites paroeciae « Jeceaba » exstantia, illaque archidioe
cesi Bellohorizontinae adnectit, ita ut integrum territorium, prouti nunc
civili lege terminatur, municipii « Belo Vale » sub iurisdictione Archie
piscopi Bellohorizontini maneat.
3 - Tandem a dioecesi Septemlacunensi separat territoria cappellarum
quae vulgato nomine cognominantur « Sant'Ana de Cachoeirinha » et
« Nossa Senhora da Conceiçâo de Urucuia », ad paroeciam « Fortuna de
Minas » pertinentia, illaque perpetuo adscribit archidioecesi Bellohori
zontinae, ita ut integrum municipium « Esmeraldas », prouti in praesens
civili lege circumscribitur, sub iurisdictione Archiepiscopi Bellohori
zontini sit.
Sacra Congregatio Consistorialis, sic immutatis praedictarum archi-
dioecesium et dioecesium finibus, mandat ut documenta et singula acta
illa territoria respicientia a Curia a qua sunt distracta ad Curiam dioe-
/Sacra Congregatio Consistorialis 267
ceseos cui noviter sunt aggregata, tradantur; ad clerum quod attinet,
decernit ut, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit, eo
ipso sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti in cuius territorio
beneficium aut officium ecclesiasticum legitime detinent; ceteri autem
sacerdotes, clerici, seminariique tirones dioecesi illi incardinati maneant
vel incardinentur in cuius territorio legitimum habeant domicilium.
Ad haec omnia exsecutioni mandanda eadem Sacra Congregatio Consi
storialis memoratum Excmum P. D. Armandum Lombardi deputat, ne
cessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi,
ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate
constitutum, onere imposito ad eamdem Sacram Congregationem, quam
primum, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi.
Quibus super rebus praesens edit Consistoriali Decretum perinde
valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent.
Contrariis quibuslibet minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die
11 mensis Novembris anno 1963.
CAROLUS Card. CONPALONIBRI, a Secretis
L. © S.
f Franciscus Carpino, Archiep. Sèrdicen., Adsessor
n
BELEMENSIS DE PARA - XINGUENSIS - MARAJENSIS
DECRETUM
De mutatione finium
Cum territoria municipiorum quae vulgo nuncupantur Portel et
Melgaço, ob erectam praelaturam nullius Petrosi Culminis, seiuncta
manserint a territorio archidioecesis Belemensis dg Para, cui adscripta
sunt, ad earum animarum bono consulendum, Excmi PP. DD. Albertus
Gaudentius Ramos, Archiepiscopus Belemensis de Para, et Gregorius
Alonso Aparicio, Episcopus tit. Poglensis et Praelatus nullius Marajen-
sis, praehabito favorabili voto Excmi P. D. Armandi Lombardi, Archie
piscopi tit. Caesariensis Philippi et in Brasilia Apostolici Nuntii, ab
Apostolica Sede enixe expostulaverant ut territoria praefatorum mu-
2 6 8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
nicipiorum Portel et Melgaço ab archidioecesi Belemensi de Para distra-
herentur et praelaturae nullius Marajensi adnecteretur.
Haec Sacra Congregatio Consistorialis, rata huiusmodi immutatio
nem bono animarum profuturam, vigore specialium facultatum sibi a
Ssmo Domino Nostro Paulo, Divina Providentia Pp. VI, tributarum,
porrectis precibus annuere dignata est.
Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto separat ab archi
dioecesi Belemensi de Para memorata territoria municipiorum Portel
et Melgaço illaque tribuit praelaturae nullius Marajensi; distrahit
praeterea a praelatura nullius Xinguensi illam parvam partem terri
torii municipii Melgaço, ad ipsam pertinentem, illamque adnectit prae
laturae nullius Marajensi, ita ut integra territoria municipiorum Portel
et Melgaço, prouti in praesens per legem civilem terminantur, sub iuris
dictione Praelati nullius Mara jen sis sint.
Omnia acta et documenta praefata territoria respicientia a tabulariis
Curiarum Belemensis de Para et Xinguensis ad tabularium Curiae Ma-
rajensis, quam primum, transmittantur; ad clerum vero quod attinet,
haec Sacra Congregatio decernit ut, simul ac praesens Decretum ad
effectum deductum fuerit, sacerdotes in memoratis territoriis beneficium
aut officium ecclesiasticum legitime detinentes, clerici seminariique ti
rones legitimum domicilium habentes, praelaturae nullius Marajensi
incardinati maneant.
Ad haec omnia perficienda, haec Sacra Congregatio memoratum
Excmum P. D. Armandum Lombardi deputat, necessarias et opportunas
facultates eidem tribuens etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur,
quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito
ad eandem Sacram Congregationem Consistorialem authenticum exem
plar actus peractae exsecutionis remittendi.
Quibus super rebus praesens edit Consistoriale Decretum perinde
valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent.
Datum Romae, ex Aedibus S.O. Consistorialis, die 18 mensis Novem
bris anno 1963.
CAROLUS Card. CONPALONIERI, a Secretis
L. $ S,
f Franciscus Carpino, Archiep. Serdicen., Adsessor
(
Sacra Congregatio Consistorialis 269
III
BOSNENSIS ET SYRMIENSIS
(DIACOVENSIS)
DECRETUM
De mutatione nominis
Per Apostolicas Litteras sa. me. Leonis Papae XIII « Ex hac augu
sta » diei 5 Iulii 1881 instituta in Bosniae et Herzegovinae provinciis
episcopali Hierarchia atque dismembrato, hanc ob causam, territorio
dioecesis Bosnensis, cui, a fel. rec. Clemente XIV, Apostolicis Litteris
« Universi orbis Ecclesiis » die 9 Iulii 1773 datis, finitima Ecclesia Sir-
miensis aeque principaliter et in perpetuum fuit unita, nomen dioecesis
non amplius constitutis finibus congruit ; praeterea, ob peculiaria rerum
adiuncta, superioribus saeculis, episcopalis sedes Bosnensis in urbem
vulgo « Djakovo » translata fuerat ibique adhuc exstat.
His spectatis, Excmus P. D. Stephanus Bäuerlein, Episcopus Bosnen
sis et Syrmiensis, nuper ab Apostolica Sede expostulavit ut, yetere
retento nomine, memorata Ecclesia Bosnensis eiusque pro tempore
Antistes a civitate episcopali « Diacovensis » appellaretur.
Porro Ssmus Dominus Noster Paulus, Divina Providentia Pp. VI,
re mature perpensa, de consilio infrascripti Cardinalis Sacrae Congre
gationis Consistorialis a Secretis, porrectis precibus benigne annuen
dum censuit.
Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto,
perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, sta
tuit ac decrevit ut in posterum, vetere quoque titulo retento, dioeceses
Bosnensis et Sirmiensis eorumque pro tempore Antistes « Diacovensis
seu Bosnensis et Sirmiensis » nuncupentur.
Contrariis quibusvis minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis,
die 18 Novembris 1963.
CAROLUS Card. CONFALONIERI, a Secretis
L. © S.
t Franciscus Carpino, Archiep. tit. Serdicen., Adsessor
270 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
IV
PARANENSIS
DECRETUM
De Capituli metropolitani mutatione
Ad maiorem divini cultus splendorem promovendum, Excmus P. D.
Adulfus Servandus Tortolo, Archiepiscopus Paranensis, supplices Apo
stolicae Sedi porrexit preces ut Paranense Capitulum, per Apostolicas
sub plumbo Litteras « Vel a primis . . . » diei 13 mensis Iunii anno 1859
erectum, et metropolitica dignitate die 20 mensis Aprilis anno 1934
decoratum, nova constitueretur ratione.
Sacra Congregatio Consistorialis, praehabito favorabili voto Excmi
P. D. Hümberti Mozzoni, Archiepiscopi titularis Sidetani et in Repu
blica Argentina Apostolici Nuntii, precibus annuendum censuit.
Quapropter, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo Domino Nostro
Paulo, Divina Providentia PP. VI, tributarum, suppleto, quatenus opus
sit, eorum interesse habentium vel habere praesumentium consensu,
praesenti Consistoriali Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae Lit
terae datae forent, in Paranensi Capitulo quattuor novos canonicatus
instituit, cum omnibus iuribus, honoribus et muneribus quae canonicis
eiusdem Capituli ex iure communi, ex capitularibus constitutionibus
atque peculiaribus privilegiis competunt.
Paranense itaque Capitulum constabit deinceps duobus dignitatibus,
decano videlicet, archidecano et octo canonicis.
Ad haec omnia perficienda eadem Sacra Congregatio Consistorialis
memoratum Ëxcmum P. D. Ilumbertum Mozzoni deputat, necessarias
et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum
de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum,
onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas
erit, authenticuni exemplar actus peractae exsecutionis remittendi.
Contrariis quibuslibet minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis,
die 5 mensis Decembris anno 1963.
CAROLUS Card. CONPALONIBRI, a Secretis
L. © S.
f Franciscus Carpino, Archiep. tit. Serdicen,. Adsessor
Sacra Congregatio Consistorialis 271
V
FABRIANENSIS ET MATHELICENSIS
DECRETUM
De erectione dignitatum Decanatus et Archidiaconatus in Capitulo Cathe
drali Fabrianensi.
Cum Excmus P. D. Macarius Tinti, Episcopus Fabrianensis et
Mathelicensis, ad augendum decus et ornamentum Capituli Cathedralis
Fabrianensis nuper porrexerit preces, ut in eodem Capitulo Cathedrali
Fabrianensi, in quo una tantum in praesens exstat Prioratus dignitas,
duae novae erigerentur dignitates, nomine Decani et Archidiaconi ap-
pellandae, Sacra Congregatio Consistorialis, vigore specialium facul
tatum sibi a Summo Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI tributa
rum, oblatis precibus annuendum censuit.
Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto,
in Capitulo Cathedrali Fabrianensi dignitates Decanatus et Archidiaco
natus perpetuo erigit atque constituit.
Dignitatum autem hic erit ordo : Prioratus prima, Decanatus altera,
et Archidiaconatus tertia.
Ita constitutae dignitates omnibus iuribus et privilegiis cohonesta
buntur, quibus capitulares dignitates iure communi fruuntur et gau
dent : earumdem vero collatio ad normam sacrorum canonum Aposto
licae Sedi reservatur.
Sacra Congregatio Consistorialis tamen, hoc Decreto, Decanatus
dignitatem R. P. D. Petro Ragni et dignitatem Archidiaconatus R. P.
D. Dario Mei, eiusdem Capituli Cathedralis Fabrianensis canonicis,
pro hac vice confert.
Ad haec omnia perficienda eadem Sacra Congregatio Consistorialis
deputat memoratum Excmum P. D. Macarium Tinti, eique necessarias
et opportunas tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de
quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere
imposito ad Sacram Congregationem Consistorialem quam primum re
mittendi authenticum exemplar actus peractae exsecutionis.
'272 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Quibus super rebus hoc edit Consistoriale Decretum perinde vali
turum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent.
Contrariis quibusvis minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis,
die 6 mensis Decembris anno 1963.
L. $ S.
CAROLUS Card. CONPALONIBRI, a Secretis
f Franciscus Carpino, Archiep. Serdicen., Adsessor
V I
NOMINATIO
Decreto die 9 Novembris a. 1963 dato, Sacra Congregatio Consisto
rialis Excmum P. D. Iosephum N. de Almeida Batista, Archiepiscopum
Brasiliapolitanum, Vicarium Castrensem Brasilianae Reipublicae nomi
navit ac constituit.
Sacra Romana Rota 273
ACTA TRIBUNALIUM
SACRA ROMANA ROTA
Citationes edictales
I
BOSTONIEN. Nullitatis matrimonii (Reino - Mannion)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Ioannis Mannion,
conventi in causa, eumdem citamus ad comparendum coram Sacra Ro
mana Rota (Piazza delia Cancellería, 1 - Roma), aut per se aut per
procuratorem legitime constitutum, in diem 4 Maii 1964, hora undecima,
pro concordatione vel subsignatione dubii quod sequitur :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi, et fideles quicumque notitiam habentes
actualis commorationis praedicti domini Ioannis Mannion, curare debent
ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. *
Gerardus M. Rogers, Ponens v
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 5 Februarii a. 1964.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Jean Mannion, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 4 mai 1964, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté :
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Jean Mannion, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
18 - ACTA, vol. VI, n. 4. — 15-4-1964.
274 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
II
NORTHANTONIEN.
Nullitatis matrimonii (Fisher - Harrison)
Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Ioannae Har
rison, seu Joan Harrop, in causa de qua supra conventae, eamdem cita
mus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime consti
tutum, coram Sacra Romana Rota (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma),
in diem 1 Iunii 1964, hora undecima, pro concordatione vel subsignatione
dubii quod sequitur :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes
actualis commorationis praedictae dominae Ioannae Harrison seu Joan
Harrop, curare debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. *
Petrus Mattioli, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 10 Februarii a. 1964.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Jeanne Harrison dite Joan Harrop, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 1 juin 1964, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Jeanne Harrison dite Jean Harrop, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
Sacra Romana Rota 275
III
AURELIANEN.
Nullitatis matrimonii (Sevin - Alpennikoff)
Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Nadiae Annae
Ioannae Alpennikoff, in causa conventae, eamdem citamus ad comparen
dum, vel per se vel per procuratorem legitime constitutum, coram Tribu
nali Sacrae Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), pro hora
duodecima diei 30 Maii 1964, ad concordandum dubium, vel ad infrascrip
tum dubium subscribendum :
An constet de matrimonii nullitate, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique notitiam habentes commorationis
praedictae dominae Nadiae Annae Ioannae Alpennikoff, curare debent ut
ipsa de hac edictali citatione rite moneatur. *
Carolus Lefebvre, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S .R. Rotae, die 9 Martii a. 1964.
Marius P. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Nadia Anne Jeanne Alpennikoff, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimercen t constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 30 mai 1964, à 12 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté:
Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Nadia Anne Jeanne Alpennikoff, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
276 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
TRIBUNAL VICARIATUS URBIS
Citatio edictalis
ROMANA Nullitatis matrimonii (Marcucci - Nicola)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Nicolai Marcucci,
in causa de qua supra conventi, eumdem citamus ad comparendum coram
Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza S. Callisto, 16 -
Roma), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, in diem
1 Iulii 1964, hora nona, pro concordatione sequentis dubii :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes
actualis commorationis praedictae partis conventae, domini Marcucci
Nicolai, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. *
Dominicus Semproni, Iudex Instructor
Ex aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 29 Februarii a. 1964.
V. Frazzano, Cancellarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Nicolas Marcucci, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Roma, Piazza S. Callisto, 16) le 1 juillet 1964, à 9 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Nicolas Marcucci, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
Diarium Romanae Curiae 277
DIARIUM ROMANAE CURIAE
SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI
Martedì, 21 gennaio 1964, nel palazzo delle Congregazioni si è adunata la S. Congregazione dei Riti, sotto la presidenza dell'Emo Signor Cardinale Fernando Cento, Ponente o Relatore della Causa del Servo di Dio Teotimo Weraegen, Vicario Apostolico di Hupé, nella Cina Occiduo-Meridionale, e 116 compagni uccisi in odio alla fede. Nella stessa Congregazione i Revmi Prelati Officiali e i Revmi Consultori teologi hanno discusso sul martirio dei predetti Servi di Dio.
Martedì, 28 gennaio 1964, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla augusta presenza del Santo Padre si è adunata la S. Congregazione dei Riti generale, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revíñi Prelati Officiali e i Revmi Consultori teologi hanno dato il proprio voto sulla eroicità delle virtù dei Servi di Dio :
1. Ludovico da Casoria, sacerdote professo dell'Ordine dei Frati Minori, fondatore della Congregazione dei Frati della Carità, detti « Frati Bigi » ;
2. Maria del Divin Cuore (Droste zu Vischering), della Congregazione del Buon Pastore.
Martedì, 18 febbraio 1964, nel palazzo delle Congregazioni si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione di Causa dei Servi di Dio :
1. Luigi Scrosoppi, sacerdote, fondatore della Congregazione delle Suore della Provvidenza ;
2. Benedetto Menni, sacerdote professo dell'Ordine degli Ospedalieri di S. Giovanni di Dio « Fatebenefrateili », fondatore delle Suore ospedaliere del Ssmo Cuore di Gesù.
Sono state esaminate inoltre le relazioni dei censori teologi sugli scritti dei Servi di Dio :
1. Antonio Augusto Intrecciargli, dell'Ordine dei Carmelitani Scalzi, Arcivescovo di Monreale ;
2. Dorotea da Montau, vedova reclusa.
278 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
S E G R E T E R I A D I S T A T O
NOMINE
Con Biglietti della Segreteria di Stato sono stati nominati dal Santo Padre :
Prelati Domestici di Sua Santità:
7 giugno 1955. Monsig. Didier Maurizio (Cayenne). 2 maggio 1956. Monsig. Rojek Adalberto A. (Przemyál dei Latini).
18 marzo 1960. Monsig. Cerda Leal Giuseppe (Mazatlán). » » » Monsig. García Franco Giuseppe (Mazatlán). » » » Monsig. González Emilio (Mazatlán).
18 agosto 1962. Monsig. Connolly Giovanni P. (Oakland). » » » Monsig. Oullen Roberto (Oakland). » » » Monsig. O'Brien Michele (Oakland). » » » Monsig. Rohan Giacomo (Oakland). » » » Monsig. Wagner Alvino (Oakland j. 1 settembre » Monsig. Alf es Giorgio (Köln). » » » Monsig. Weisskichel Ferdinando (Köln).
2G » » Monsig. Beerhalter Michele (Miami). » » » Monsig. Reilly Pietro (Miami).
10 novembre » Monsig. Kötting Bernardo (Münster). » » » Monsig. Kühle Enrico (Hildesheim). 8 dicembre » Monsig. Orozco Madrigal Antonio (Ouliacán). » » » Monsig. Orozco Madrigal Emanuele (Ouliacán). » » » Monsig. Hofmann Giovanni (Sankt Pölten).
20 » » Monsig. Artese Leonardo (Buenos Aires). » » » Monsig. Di Falco Giovanni (Buenos Aires). » ' » » Monsig. Moser Carlo (Wien). » » » Monsig. Steiner Francesco (Wien). » » » Monsig. Taschner Ottone (Wien). » » » Monsig. de Toth Giovanni B. (Roma). » » » Monsig. Eichhorn Francesco S. (Bamberg).
19 gennaio 1963. Monsig. Christoph Leone (Osnabrück). » » » Monsig. Beigel Edoardo (Hildesheim).
26 » » Monsig. Ribeiro Viana Giuseppe (Sorocaba). 9 febbraio » Monsig. Erhardsberger Giuseppe (Regensburg). » » » Monsig. Grötsch Ermanno G. (Regensburg). » » » Monsig. Kraus Giuseppe (Regensburg). » » » Monsig. Heindl Giuseppe (Eichstätt). » » » Monsig. Kürzinger Giuseppe (Eichstätt). » » » Monsig. Ott Lodovico (Eichstätt). » » » Monsig. Kreuzberg Ernesto (Köln). » » » Monsig. Firmenich Pietro (Aachen). » » » Monsig. Wäckers Antonio G. (Aachen). y> » » Monsig. Bitterlich Adalberto (Limburg).
Diarium Romanae Curiae 279
16 febbraio 1963. Monsig. da Mota Valença Adelmar (Garanhuns). 24 » » Monsig. Mager Ermanno (Rottenburg).
» » » Monsig. D'Cruz Bernardo (Quilón). » » Monsig. Fernández M. Valeriano (Quilón).
3 marzo » Monsig. dos Santos Edoardo A. (TJberlandia).
» » Monsig. Carrion Valverde Gioacchino (Cartagena). » » » Monsig. Tena Mateo Vincenzo (Zaragoza). 9 » » Monsig. Keppeler Ottone (Köln).
17 » » Monsig. Baran Giuseppe L. (Allentown). » » » Monsig. Burns Giovanni G. (Allentown). » » » Monsig. Donnelly Francesco (Allentown).
» » Monsig. Doyle Tommaso G., (Allentown).
» Monsig. Huesman Enrico G. (Allentown). » » » Monsig. King Francesco L. (Allentown).
» » Monsig. Thompson Davide B. (Allentown). » » » Monsig. Dubinskas Antonio G. (Baltimore). » » » Monsig. Dunn Guglielmo K. (Baltimore). » » » Monsig. Griffith Giovanni C. (Baltimore). » » » Monsig. Healy Agostino L. (Baltimore). » » » Monsig. Kelly Raimondo P. (Baltimore). » » » Monsig. Mardaga Tommaso (Baltimore). » » » Monsig. Murphy Giovanni G. (Baltimore). » » » Monsig. O'Dwyer C. Giovanni (Baltimore). » » » Monsig. Quinn Giovanni A. (Baltimore).
» » Monsig. Slade Arturo C. (Baltimore). » » » Monsig. Whelan Tommaso A. (Baltimore).
22 » Monsig. Jacquard Roberto (Bourges). 23 » Monsig. McSweeney Giacomo E. (Raleigh).
» » » Monsig. Falke Giuseppe (Köln). 30 » Monsig. O'Connell Michele T. (Victoria).
5 aprile » Monsig. Comte Ruggero (Rodez). » » » Monsig. Barry Patrizio A. (Burlington). » » Monsig. Charland Walter F. (Burlington). » » Monsig. Corrigan Giovanni F. (Toronto). » » Monsig. Leveque Arturo (Chicoutimi). » » Monsig. Salini Carlo G. (Sault Sainte Marie).
» » Monsig. Vaillancourt Augusto (Sault Sainte Marie) » » » Monsig. Didier Giovanni (Nancy). » » Monsig. Fruhauff Andrea (Nancy).
» » Monsig. Hartmann Roberto (Nancy). » » Monsig. Lefèvre Andrea (Nancy).
» Monsig. Pourel Edmondo (Nancy). » » » Monsig. Zaepfel Marco (Nancy).
16 » » Monsig. Martínez Gallardo Giuseppe di Gesù (León). 20 » » Monsig. Schmelzer Francesco (Köln).
» » » Monsig. Teixeira de Vasconcelos Cicerone (Maceió). » » » Monsig. Wanderley Giovanni B. (Maceió). » » » Monsig. Enciso Emilio (Vitoria). » » Monsig. Bernardi Simone D. (Peoria).
280 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
20 aprile 1963. Monsig. Blecke Francesco P. (Peoría). » » » Monsig. Garrahan Giacomo F. (Peoria). » » Monsig. Haas M. Vincenzo (Peoria).
» » » Monsig. Hettinger Olarenzio G. (Peoria). » Monsig. Middleton Tommaso G. (Peoria). » » Monsig. O'Rourke Edoardo G. (Peoria).
» Monsig. Peters Roberto G. (Peoria). » » Monsig. Whelan Giovanni M. (Peoria).
» » Monsig. Wissing Leone G. (Peoria). » » Monsig. Lemire Arturo G. (Grookston). » » Monsig. Molloy Martino B. (Austin).
27 » » Monsig. Heid Carlo (Scranton). » » Monsig. Jeffrey Giorgio A. (Scranton). » » Monsig. Larkin Raimondo (Scranton).
» » Monsig. Cosma Giorgio (Gran Varadino). » » Monsig. Me Garry Giovanni (Sacramento). » » Monsig. Padula Domenico C. (Rapid City).
» » Monsig. González Gutiérrez Emanuele (Tepic). 4 <maggio » Monsig. Lennon Patrizio (Kildare and Leighlin).
» » Monsig. Coimbra de Albuquerque Gioacchino, Taumaturgo (Campos).
10 » Monsig. Pick Martino (Trier). » » » Monsig. Droste Giuseppe (Paderborn).
» Monsig. Wilhelm Giuseppe (Hamilton). Monsig. Mac Lean Duncan (Argyll and The Isles).
» » Monsig. Wilkinson Ernesto (Hexham-Newcastle). 14 » Monsig. Lalande Bernardo (Paris). 22 » Monsig. de Aguinaga López Portillo Francesco (Guada
lajara). 25 » Monsig. Wendel Adolfo (Köln).
Monsig. Merzi Quirino (Guastalla).
» Monsig. Gómez Giovanni (Conakry). » » Monsig. Corgiolu Beniamino (Ogliastra).
» » Monsig. Rolf es Giuseppe E. (Cincinnati). 30 » Monsig. Bresciani Angelo (Roma). 31 » » Monsig. Adams Clemente G. (Sault Sainte Marie). 1 giugno » Monsig. Jacquin Roberto (Paris). 6 luglio » Monsig. Pereira de Andrade Alberto (Madras and Myla-
pore). 13 » » Monsig. Brennan Geremia (New York).
» » Monsig. Collins Raimondo (New York).
» Monsig. Costello Francesco (New York). » » » Monsig. Doherty Giovanni (New York). » » Monsig. Dwyer Michele (New York). » » Monsig. Far ley Leone (New York). » » Monsig. Flynn Timoteo (New York). » » » Monsig. Frawley Patrizio (New York). » » Monsig. Nugent Arturo (New York).
Diarium Romanae Curiae 281
13 luglio 1963. Monsig. Potocek Cirillo (New York). » » Monsig. Wolff Harry (New York). » » Monsig. McManus Carlo (New York).
20 » Monsig. Clavel Alfredo (Annecy). » )) Monsig. Klein Giorgio (Metz).
23 » Monsig. Moretti Angelo (Lucca). 27 Monsig. Baviera Salvatore (Bologna).
» » Monsig. Gherardi Luciano (Bologna). » Monsig. Galli Enea (Urbino).
» Monsig. Campus Antonio (Oristano). » » Monsig. Marras Giuseppe (Oristano).
» » » Monsig. Zoncbello Angelo (Oristano). 1 agosto Monsig. Graveiii Giovanni (Penne-Pescara). » » Monsig. Innocenti Antonio (Fiesole). » » » Monsig. Zacchi Cesare (Arezzo).
10 » » Monsig. Bravin Leo (Concordia). » » Monsig. Camacho Flores Felixberto (Guam) » » Monsig. Pilato Biagio (Caltanissetta). » » » Monsig. Fermi Alfonso (Piacenza).
24 Monsig. Candidi Angelo (Tivoli). » Monsig. Chiavelli Vincenzo (Tivoli).
» » Monsig. Jacovelli Mario (Tivoli). » Monsig. Durante Mario (L'Aquila). » » i) Monsig. Quaianni Giuseppe (L'Aquila). » » » Monsig. Duranti Antonio (Nepi). 4 settembre » Monsig. Chiavazza Carlo (Torino). » » » Monsig. Assi Enrico (Milano). » » Monsig. Bergna Pier Luigi (Milano). » » » Monsig. Borella Pietro (Milano). » » » Monsig. Cazzulani Pietro (Milano). /
» Monsig. Citterio Bernardo (Milano). » » Monsig. Corbella Renato (Milano).
» Monsig. Ghetti Andrea (Milano). » » » Monsig. Maglia vacca Luciano (Milano). » » Monsig. Oggioni Giulio (Milano). » » Monsig. Pagani Cesare (Milano). » » » Monsig. Ronchi Ugo (Milano). » » Monsig. Rovera Virginio (Milano). » » Monsig. Spreafìco Paolino (Milano). » » » Monsig. Vismara Vincenzo (Milano).
21 Monsig. Poggiaspalla Firmino (Urbino). » » » Monsig. Cavallo Angelo (Bari). » » Monsig. Saponaro Raffaele (Bari). » » » Monsig. Schino Cesare (Bari). » » » Monsig. Sgambetterra Ferdinando (Bari).
28 » Monsig. Giovene Barione (Moffetta). » » » Monsig. Sardone Filippo (Giovinazzo). » » Monsig. Nedungatt Matteo (Tiruvalla). » » » Monsig. Nardelli Giovanni (Castellaneta).
282 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
28 settembre 1963. Monsig. Lo velli Arturo (Roma). » » » Monsig. Curatola Giuseppe (Roma). » » » Monsig. Rapisarda Rocco Enrico (Catania). » » » Monsig. Vota Carlo (Catania). » » » Monsig. Tazzari Luigi (Porto e S. Rufina). 1 ottobre » Monsig. Sacchetti Giuseppe (Bari). 5 » » Monsig. Willebrands Giovanni (Haarlem). » » » Monsig. Antonini Leopoldo (Pistoia). » » » Monsig. Panchetti Cesare (Firenze).
11 » » Monsig. Ruberti Giuseppe (Nardo). » » » Monsig. Evangelisti Emilio (Palestrina). » » » Monsig. Musella Francesco (Gaeta). » » » Monsig. Sieff Costante (Trieste e Capodistria). » » » Monsig. Federici Adelelmo (Urbino).
12 » » Monsig. Restrepo Uribe Eugenio (Medellin). 26 » » Monsig. Freschi Abramo (Udine).
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
Camerieri segreti suprannumerari di Sua Santità:
6 luglio 1963. Monsig. Giussani Tommaso (Tarquinia e Civitavecchia). » » » Monsig. Blust Raimondo (New York). » » » Monsig. Byrne Giacomo (New York). » » » Monsig. Hanlon Giacomo (New York). » » » Monsig. Richard Eugenio (New York). » » » Monsig. Sullivan Giovanni P. (New York). » » » Monsig. Wolf Gaspare (New York). » » » Monsig. De Souza Giuseppe E. (Madras and Mylapore). » » » Monsig. D'Souza Giuseppe P. (Madras and Mylapore). » » » Monsig. Lourdes G. Barione (Madras and Mylapore). » » » Monsig. Neduparambil Saverio (Madras and Mylapore). » » » Monsig. Rayappa Antonio (Madras and Mylapore). » » » Monsig. Peronti Ascanio (Roma). » » » Monsig. Volpetti Alfredo (Roma). » » » Monsig. Caselgrandi Romeo (Carpi).
" » » » Monsig. Grandi Alvarez (Carpi). » » » Monsig. Soncini Renato (Carpi). » » » Monsig. Tassi Giuseppe (Carpi). 8 » » Monsig. Puente Paolo (Santander). »• » » Monsig. Zur Giorgio (Eresiavia). » » » Monsig. Woods Tommaso (Meath). » » » Monsig. Tabet Paolo (Baalbek). » » . » Monsig. Pinto Pietro (Madras and Mylapore). » » » Monsig. Rapisarda Alfio (Catania). » » » Monsig. Martino Renato Raffaele (Salerno).
20 » » Monsig. Gagliardi Francesco (Bari). » » » Monsig. Milano Nicola (Bari).
Diarium Romanae Curiae 283
27 luglio 1963. Monsig. Muzi Giovanni (Città della Pieve). » » » Monsig. Sciurpa Oreste (Città della Pieve). » » » Monsig. Bello Bruno (Padova). » » » Monsig. Di Fazio Giuseppe (Gaeta). 1 agosto » Monsig. Mullor García Giusto (Almería). » » » Monsig. Federici Mario (Roma). 3 » » Monsig. Dattero Felice (Muro Lucano). » » » Monsig. Gallucci Luigi (Muro Lucano). » » » Monsig. Ferrerò Carlo (Casale Monferrato). » » » Monsig. Holleran J. Warren (San Francisco). » » » Monsig. Catarozzolo Sante Pompilio (Lecce). » » )) Monsig. Pulii Benedetto (Lecce). » » » Monsig. Neri Domenico (Nocera Umbra e Gualdo Tadino).
10 » » Monsig. Motta Giovanni (Caltanissetta). » » » Monsig. Pelaschiar Libero (Trieste e Capodistria). » » » Monsig. Guerrero Giuseppe A. (Guam).
21 » » Monsig. Scalenghe Carlo (San Miniato). » » » Monsig. Coletto Pietro (Bobbio).
30 » » Monsig. Amadio Maurizio (Concordia). » » » Monsig. Corelli Domenico (Concordia). » » » Monsig. Dalla Pozza Giuseppe (Concordia). » » » Monsig. De Carli Angelo (Concordia). » » » Monsig. Pagnucco Aldo (Concordia). » » » Monsig. Pivetta Giuseppe (Concordia). » » » Monsig. Zaccarin Antonio (Concordia). 4 settembre » Monsig. Bertagna Pietro (Milano). » » » Monsig. Boga Ranieri (Milano). o » » Monsig. Borgonovo Bonino (Milano). » » » Monsig. Bramati Achille (Milano).
i» » » Monsig. Chierichetti Giovanni (Milano). » » » Monsig. Ciceri Angelo (Milano). » » » Monsig. Crespi Attilio (Milano). » » » Monsig. Della Valle Enrico (Milano). » » » Monsig. Falcetti Felice (Milano). » » » Monsig. Grametti Edoardo (Milano). » » » Monsig. Ossola Cesare (Milano). » » » Monsig. Pellegatta Carlo (Milano). » » » Monsig. Reina Gaetano (Milano). 7 » » Monsig. Persichetti Alessandro (Roma). » » » Monsig. Regis Domenico (Vercelli).
14 » » Monsig. Ferrerò Enrico (Fribourg). » » » Monsig. Gargaloni Pietro (Montepulciano). » » » Monsig. Rota Leandro (Casale Monferrato). » » » Monsig. Sabatini Mario (Urbania). » » ». Monsig. Spugnini Gaetano (Urbania).
28 » » Monsig. Bianchi Celestino (Montalcino). » » » Monsig. Crociani Ottavio (Montalcino). » » » Monsig. Franci Gino (Montalcino). » » » Monsig. Naldi Gino (Montalcino).
284 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
28 settembre 1963. Monsig. Tiberi Nello (Montalcino). » » » Monsig. Bellia Santo (Catania). » » » Monsig. Rapicavoli Lncio (Catania).
)) Monsig. Belluomo Salvatore (Mcotera e Tropea). » » » Monsig. De Vita Domenico (Mcotera e Tropea). » » » Monsig. Miceli Francesco (Mcotera e Tropea).
Monsig. Mottola Francesco (Mcotera e Tropea). » Monsig. Sergiacomi Giuseppe (Ascoli Piceno). » » » Monsig. Neves Marques Agenore (Tubarâo). » » » Monsig. Martis Gesuino (Cagliari).
» Monsig. Paoletti Giulio (Volterra). » » Monsig. Maliardo Ugo (Avellino). 5 ottobre » Monsig. Cignitti Benedetto (Subiaco). » » » Monsig. Vadassery Tommaso (Tiruvalla). » » Monsig. Lewenetz Michele (Esarcato per gli Ucraini di
rito bizantino in Francia). Monsig. Wasylyk Michele (Esarcato per gli Ucraini di
rito bizantino in Francia). » » Monsig. Celada Domenico (Tivoli).
11 » Monsig. Marsano Aniceto (Nardo). » » Monsig. De Belardini Giuseppe (Palestrina).
25 » » Monsig. Spada Pietro (Milano). 7 novembre Monsig. Rivetti Angelo (Susa).
Cappellano segreto d'onore di Sua Santità:
7 settembre 1963. Monsig. Guidi Alf eo (Cesena).
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di confermare :
Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità:
11 luglio 1963. Monsig. Bazzoli Bruno (Forlì). » » Monsig. Berardi Gino (Forlì).
» » » Monsig. Maioli Leonida (Forlì). ' » » » Monsig. Strocchi Giuseppe (Forlì). 13 » Monsig. Palazzuoli Giuseppe (Colle di Val d'Elsa).
» » » Monsig. Pacini Ostelio (Colle di Val d'Elsa). » » » Monsig. Caciagli Gino (Colle di Val d'Elsa). » )) » Monsig. Paggetti Carlo (Colle di Val d'Elsa). » )) » Monsig. Smorti Emilio (Colle di Val d'Elsa).
» » Monsig. Caputo Pasquale (Nicastro). » » » Monsig. Gatti Saverio (Nicastro). » » Monsig. Scichilone Rocco (Piazza Armerina). » » » Monsig. La Verde Giuseppe (Piazza Armerina). » » Monsig. Velardita Filippo (Piazza Armerina). » » » Monsig. Caraci Vincenzo (Piazza Armerina).
Diarium Romanae Curiae 285
13 luglio 1963. Monsig. Marino Calogero (Piazza Armerina). 15 » » Monsig. Amici Decio (Tivoli).
» » » Monsig. Candidi Angelo (Tivoli).
» » Monsig. Cicinelli Luigi (Tivoli). » » » Monsig. Chiavelli Vincenzo (Tivoli).
Monsig. D'Anversa Evaristo (Tivoli).
» » Monsig. Parmegiani Amato (Tivoli). )) » Monsig. Pandozy Giacinto (Tivoli).
» » » Monsig. Rusconi Francesco (Tivoli). » Monsig. Sargenti Mario (Tivoli).
18 » Monsig. Boll Giuseppe (Aachen).
» » Monsig. Brosch Ermanno Giuseppe (Aachen). » » » Monsig. Marschang Giovanni (Aachen). » » Monsig. Nolte Giovanni (Aachen).
19 » » Monsig. Ali Saverio (Caltagirone). » » » Monsig. Jatrini Francesco (Caltagirone). » » » Monsig. Zimbone Vincenzo (Caltagirone). » » » Monsig. Milici Salvatore (Nicosia). » » » Monsig. Martinengo Enrico (Vercelli).
20 » » Monsig. Di Maggio Francesco (Bari). » » Monsig. Natale Giuseppe (Bari). » » » Monsig. Schiralli Michele (Bari).
)) » Monsig. D'Alba Michele (Bari). » » » Monsig. Sportelli Domenico (Bari).
» » Monsig. Giuliani Gianmatteo (Bari). » Monsig. Arcozzi Masino Vincenzo (Torino).
» » Monsig. Barberis Adolfo (Torino). » Monsig. Bosso Giovanni Battista (Torino). » » » Monsig. Burzio Bartolomeo (Torino). » » Monsig. Cravosio Aleramo (Torino). » » » Monsig. Enriore Michele (Torino). » » Monsig. Fasano Agostino (Torino). » » » Monsig. Fechino Benedetto (Torino)., » » » Monsig. Ferrerò Alfredo (Torino).
» » Monsig. Grosso Michele (Torino). » » Monsig. Murzone Silvio (Torino). » » » Monsig. Passera Agostino (Torino). » » » Monsig. Pautasso Giuseppe (Torino). » » Monsig. Rolla Vincenzo (Torino).
» » Monsig. Rossino Giuseppe (Torino). » » » Monsig. Salassa Angelo (Torino). » » » Monsig. Solero Silvio (Torino). » » » Monsig. Sona Giuseppe (Torino).
» » Monsig. Schierano Baldassarre (Torino). » » » Monsig. Vacha Emilio (Torino).
24 )) » Monsig. Angeli Antonio (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Chiavalon Giuseppe (Vittorio Veneto).
27 » Monsig. Cenciarelli Monaldo (Albano). » » » Monsig. Massaccesi Valerio (Albano).
286 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
27 luglio 1963. Monsig. Lovazzano Luigi (Albano). » » » Monsig. Lovrovich Giovanni (Albano).
» » Monsig. Bagnoli Leo (Cesena). » » Monsig. Magalotti Aldo (Cesena). » » Monsig. Mancini Lino (Cesena). » )) » Monsig. Tonti Alessandro (Cesena). » » » Monsig. Galli Arturo (Como).
» » Monsig. Gini Pietro (Como). » Monsig. Maiocchi Giuseppe (Como).
» » Monsig. Pellegrini Bartolomeo (Como). » )) » Monsig. Tesolin Lorenzo (Concordia).
» )) Monsig. Della Valentina Pio (Concordia). » Monsig. Cadelli Umberto (Concordia).
» » Monsig. Indri Fiora vante (Concordia). » » Monsig. Brovedani Alfonso (Concordia). » Monsig. Della Valentina Giuseppe (Concordia)
» » » Monsig. Mauro Vittorio (Concordia). » » Monsig. Forte Mario (Gaeta).
» Monsig. Buonomo Salvatore (Gaeta). » Monsig. Musella Francesco (Gaeta).
» » » Monsig. D'Alessandro Aristide (Lucera). » » Monsig. Panzano Giambattista (Lucera). » » » Monsig. D'Antini Antonio (Lucera).
)) » Monsig. Beccia Vincenzo (Lucera). » Monsig. Benedetti Ernesto (Norcia).
» » Monsig. Dellegrotti Augusto (Norcia).
» » Monsig. Falcucci Guido (Norcia). » Monsig. Fiorelli Rodrigo (Norcia).
Monsig. Massenzi Luigi (Norcia). » » » Monsig. Monaldi Luigi (Norcia). » » Monsig. Petrelli Graziano (Norcia). » » » Monsig. Pichiorri Giovanni (Norcia). » » » Monsig. Bonanni Domenico (Norcia).
» Monsig. Chiesa Carlo (Tortona). » Monsig. Ghezzi Alessandro (Tortona).
)) » Monsig. Goggi Pietro (Tortona). » » Monsig. Leidi Camillo (Tortona). » » Monsig. Milanese Carlo (Tortona).
)) » Monsig. Sarogni Cesare (Tortona). » » Monsig. Sommo Epifanio Lorenzo (Tortona). » » Monsig. Carenzio Domenico (Tortona).
» » Monsig. Mongiardini Pietro (Tortona). » » Monsig. Coda Enrico (Tortona). » » Monsig. Ferreri Giuseppe (Tortona).
29 » Monsig. Arendt Paolo (Rottenburg). » » Monsig. Dieterich Ernesto (Rottenburg).
» » Monsig. Dolp Edoardo (Rottenburg). » » Monsig. Pf äff Giorgio (Rottenburg). )) » » Monsig. Bendi Ruperto (Rottenburg).
Diarium Romanae Curiae 287
29 luglio 1963. Monsig. Sauter Ermanno (Kottenburg). » )) » Monsig. Schupp Giuseppe (Rottenburg). » )) » Monsig. Anker Carlo (Rottenburg). » » » Monsig. Haertel Alfonso (Rottenburg).
» Monsig. Sauter Alfonso (Rottenburg). » » » Monsig. Grossmann Antonio (Rottenburg).
» » Monsig. Semle Eugenio (Rottenburg). » Monsig. Herre Antonio (Rottenburg).
» » Monsig. Collings Giuseppe (Westminster). » » Monsig. Collingwood Cutberto (Westminster).
» Monsig. Coonan Giovanni Lorenzo (Westminster). » » Monsig. Dunderdale Edoardo Galloway (Westminster). » » » Monsig. Goulder Giorgio Lorenzo (Westminster). » . » » Monsig. Row Federico Giovanni (Westminster).
» » Monsig. Sutton Edoardo Stanley (Westminster). » » » Monsig. Tomlinson Giorgio Arturo (Westminster).
30 » » Monsig. Rigotti Giovanni B. (Campinas). )) » Monsig. Lopes de Almeida Giovanni (Campinas).
» » » Monsig. Roldan Raffaele (Campiñas). » » » Monsig. Quercia Pasquale (Campinas). » » » Monsig. Colturato Agostino (Campinas).
» » Monsig. Fernandes de Abreu Luigi (Campinas). » » Monsig. Mutscheie Lazzaro (Campinas).
» » Monsig. Nardin Bruno (Campinas). » Monsig. Magi Nazzareno (Campinas). » » » Monsig. Pelice Licio Thiers (Campiñas). » » » Monsig. De Camargo Antonio Mariano (Campinas).
» » Monsig. Cruz Francesco (Campinas). » » » Monsig. Simón Ovidio (Campos). » )) » Monsig. Von Leto Giorgio (Campos).
» » Monsig. Gonzales Emanuele (Marília). » » » Monsig. Milaré Sobrinho Giuseppe (Marília). » » » Monsig. Tortoriello Francesco (Säo Joäo del Rei). » » » Monsig. De Rezende Aquino Almir (Säo Joäo del Rei). » » » Monsig. Brandstätter Lorenzo (Seckau). » » » Monsig. Gratzer Giuseppe (Seckau). » » Monsig. Gschiel Roberto (Seckau). » » » Monsig. Lind Carlo (Seckau).
» » Monsig. Marcher Alberto (Seckau). » » Monsig. Pock Giovanni (Seckau).
» Monsig. Reinisch Giovanni (Seckau). » » Monsig. Schellauf Francesco (Seckau).
» Monsig. Schiestl Ludovico (Seckau). » » Monsig. Seifried Giovanni (Seckau).
» Monsig. Stradner Francesco (Seckau). » » » Monsig. Vollmann Francesco (Seckau). » » Monsig. Zottler Giovanni (Seckau). » » » Monsig. Awalt Guglielmo (Washington).
» Monsig. Christopher Martino (Washington).
288 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
30 luglio 1963. Monsig. Coady Leone (Washington). » » » Monsig. Corbett Giuseppe (Washington). » » » Monsig. Hartman Giuseppe (Washington). » » » Monsig. Lyons Tommaso (Washington). » » » Monsig. Coyne Giuseppe (Washington). » » » Monsig. Herrmann Edoardo (Washington).
Camerieri segreti soprannumerari di Spada e Cappa di Sua Santità:
3 agosto 1963. II sig. Halecki Oscar (New York). 21 ottobre II sig. Catalano dei Signori del Mercato di Melilli Anto
nino (Catania). 28 » II sig. Garth-Grüner Gunnar Leone (Köbenhavn). 31 » II sig. Doria Lamba dei Marchesi Lodovico (Genova).
» » » II sig. Foroni Lo Faro Anselmo (Genova). » II Marchese Gavotti Giulio (Genova).
» » II Conte Ottone Giorgio (Genova). » » II Marchese Eappini Giorgio Edoardo (Genova).
» » » II Conte Ra vano Agostino (Genova). » » II sig. Reggio dei Marchesi Vincenzo (Genova).
11 novembre » II Marchese de Bideran de Beraud Giacomo (Agen). » » II sig. Giansanti Coluzzi Antonio (Lausanne).
18 » » II sig. Malvezzi Campeggi Lucio (Roma).
Camerieri d'onore soprannumerari di Spada e Cappa di Sua Santità :
19 settembre 1963. II sig. Benziger Rodolfo (Sankt Gallen). 7 ottobre » II sig. Pérez de Ayala Mariano (Sevilla).
30 » II sig. Ranaldi Carlo (Roma). 31 » » II sig. Gatti Giuseppe (Roma). 7 novembre » II sig. Majchrzycki Boleslao (Poznan).
13 » II sig. Daverio Francesco (Milano).
NECROLOGIO
5 marzo 1964. Monsig. Splett Cari Maria, Vescovo di Gdansk. 19 » » Monsig. Gercke Daniel James, Arcivescovo tit. di Cotieo. 24 » » Monsig. Ujcié Josip, Arcivescovo di Beograd. 2 aprile » Monsig. Gutiérrez Diez Tomás, Vescovo di Cádiz e Ceuta. 8 » » Monsig. Russo Salvatore, Vescovo di Acireale.
10 » » Monsig. Freusberg Joseph, Vescovo tit. di Adrianopoli di Epiro, Ausiliare di Fulda.
11 » » Monsig. Sembel Guillaume, Vescovo di Dijon. 12 » » Monsig. Lauzurica y Torralba Francisco Javier, Arcive
scovo di Oviedo.
An. et vol. LVI 4 Maii 1964 (Ser. HI, v. VI) - N. 5
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico — Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
LITTERAE APOSTOLICAE
MOTU PROPRIO DATAE
Constituitur Pontificium Consilium instrumentis communicationis socialis
praepositum.
PAULUS P P . V I
IN FRUCTIBUS MULTIS , quos, non sine benignissima Dei ope
et auxilio, e Concilio Oecumenico Vaticano II Christi percepit
Ecclesia, aequum esse numerare censemus Decretum de in
strumentis, quae appellant, communicationis socialis, quod,
in publica sessione die iv mensis Decembris superiore anno
habita, Oecumenica Synodus rite probavit, Nosque promul-
gavimus.
Haec enim subsidia — in quibus profecto scripta typis
edita, telehorama, radiophonicum inventum et cinematogra
pheum magni aestimanda sunt — ob artas rationes, quibus
inter se cohaerent, nostris hisce temporibus tanti ponderis
afferunt quaestiones, ut non solum populorum cultum et huma
nitatem, atque publicos mores, sed religionem ipsam attingere
videantur; ob eamque causam hodie eadem praeterquam a
sacrorum Antistitibus assiduas curas et a singulis christifide-
19 - ACTA, vol. VI, n. 5. — 4-5-1964.
290 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
libus sollicitam industriam, ab universis etiam cordatis homi
nibus alacrem postulent operam.
In quibus instrumentis quantum esse momentum Ipsi opi-
nemur ad catholicam rem quod attinet, ex verbis cogi facile
potest, quae sollemni eadem opportunitate fecimus: Alter fruc
tus, isque non parvi ponderis, Concilii nostri est Decretum de
instrumentis, quae vocant, communicationis socialis; quod
aperte testabitur facultate Ecclesiam pollere, cum vita interna
iungendi externam, cum contemplatione actionem, cum preci
bus apostolatum. Hac etiam re Synodus nostra efficiet, ut recte
dirigantur ac provehantur plurimae agendi rationes ac formae,
quae, sive ut instrumenta sive ut documenta, tum perfunctioni
muneris pastoralis, tum universae catholicorum alacritati in
orbe terrarum iam subserviunt.1
Has ob causas vehementer optamus ut, non secus atque
ceterae normae a Concilio Oecumenico Vaticano II, afflante
Spiritu Sancto, probatae, ita Decretum hoc diligenter fideliter
que efficiatur. Ad quod valde prodesse putamus, si sine mora
peculiare condiderimus Consilium, cui tota sit res huiusmodi
demandata.
Iam Decessor Noster fel. rec. Ioannes XXIII, sui Pontifi
catus fere initio, Litteris Apostolicis motu proprio datis, a ver
bis Boni Pastoris incipientibus,2 Pontificium Consilium, firmum
ac stabile, novo constituit ordine, cui erat propositum, ut varias
de re cinematographica, radiophonica ac televisifica quaestio
nes examinaret, suo foveret adiumento ac dirigeret secundum
mandata normasque, Encyclicis Litteris, quibus a verbis « Mi
randa prorsus » initium, proposita et secundum alia Sedis Apo
stolicae praescripta in posterum edenda*
Idemque Consilium, ex illo tempore Officio publicis Eccle-
1 Ex Allocutione ad Patres Conciliares, habita die iv mensis Decembris, anno MDCCOCLXIII: A. A. S. LVI, 1964, p. 35.
2 A. A. S., LI, 1959, pp. 183-187. 3 Cfr. ibid., p. 185.
Acta Pauli Pp. VI 291
siae negotiis accurandis aggregatum,4 tam alacriter tamque
enixe muneribus praefuit suis, ut in communem venerit existi
mationem.
Porro Patres Concilii Oecumenici Vaticani II opus esse ani
madverterunt, ut hoc Consilium, viris rei peritis ex variis
nationibus atque etiam ex ordine laicorum ascitis, industriae
suae fines ad omnia communicationis socialis instrumenta pro
ferret, scriptis scilicet typis editis non neglectis.5
Itaque, quoniam cum tam gravi Venerabilium Patrum Con
cilii opinione Nostra congruit sententia, Nos, commemorati
Consilii mutato nomine et munerum provincia amplificata,
motu proprio, certa scientia ac matura deliberatione Nostra,
harum Litterarum vi perpetuumque in modum constituimus
Pontificium Consilium instrumentis communicationis socialis
praepositum; cuius curae, si causa perpendatur catholicae reli
gionis, demandamus res cinematographicas, radiophonicas et
televisificas, atque scripta typis vel cotidie vel per intervalla
edita. Ad huius autem generis scripta quod spectat, operam
Consilium conferet, ut ea incepta suscipiantur, quae Aposto
lica haec Sedes in re tanti momenti opportuna duxerit.
Praeter officii partes, quae ex commemoratis Litteris Apo
stolicis Boni Pastoris huic Consilio attributae sunt, ipsius erit
principia et normas exsequi Decreti, a Concilio Oecumenico
Vaticano II dati, de instrumentis communicationis socialis,
itemque, iuxta eiusdem Decreti art. 23, Instructionem Pasto
ralem, quam vocant, scriptis mandare ad Nostrumque iudicium
deferre.
Quemadmodum patet, praecipua Consilii sollicitudo in eo
versabitur, ut, ad sententiam Decreti Conciliaris, locorum
Ordinarios auxilio iuvet, in Pastoralium munerum suorum
exercitatione, quae ad hanc rerum regionem attineant.6
4 Cfr. ibid., p. 187. s Cfr. Decretum de instrumentis communicationis socialis, art. 19: A. A. 8. LVI,
1964, p. 152. 8 Cfr. ibid., artt. 20 et 21.
292 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Quae vero rationes Consilio intercedunt cum Sacris Roma
nae Curiae Congregationibus — quarum potestates facultates
que nullo modo mutare hisce Litteris Apostolicis mens est —
normis regen tur, Litteris Apostolicis Boni Pastoris statutis.7
Ut autem novis gravibusque muneribus suis satisfacere
possit, Consilium opportunis ad agendum subsidiis instruetur,
atque adiutrice opera fruetur virorum ad usum instrumento
rum communicationis socialis peritorum, quorum congruens
numerus ab Apostolica Sede in Consilium ipsum asciscetur.
Ita profecto fiet, ut Pontificium hoc Consilium, pro officio
suo, ratione servata, cum doctrina Ecclesiae cumque nostri
temporis necessitatibus consentanea, magno usui vulgandae
veritati sit, adeoque populorum concordiae conciliandae; quo
niam, ut Decessor Noster fel. rec. Ioannes XXIII monuit, si
veritati opera tribuatur, hominibus fraterno amore coniungen-
dis ea simul impendetur.&
Quaecumque vero a Nobis hisce Litteris motu proprio datis
decreta et statuta sunt, ea omnia firma et rata esse iubemus,
contrariis quibuslibet nihil obstantibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die II mensis Aprilis,
anno MDCCCCLXIV, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
7 Cfr. A. A. S., LI, 1959, pp. 185-186. 8 Cfr. Allocutio ad sodales e Societate, quam « Association de la Presse étrangère
en Italie » vocant, habita die xxiv mensis Octobris anno 1961; A. A. S. LUI, 1961, p. 723.
Acta Pauli Pp. VI 293
LITTERAE APOSTOLICAE
I Sancta Rosa Limana, Virgo, praecipua caelestis Patrona pro tota dioecesi
Sanctae Rosae in California declaratur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Memoratu digna pietate et in Deum
cultu praeclara illa regio, California nempe in Foederatis Septemtrio
nalis Americae Civitatibus, quippe cum quam plurimae in ea sitae ur
bes, vel etiam maiores, alicuius caelicolae, cui dicatae fuerunt, nomine
glorientur. Haud aliter accidit urbi, quae a Sancta Rosa nuncupatur
quaeque ad Episcopalis Cathedrae dignitatem a proximo Decessore No
stro, fel. rec , Ioanne Pp. XXIII, anno MCMLXII, fuit evecta. Nunc
vero Venerabilis Frater Leo T. Maher, Episcopus Sanctae Rosae in
California, populi sibi commissi in eandem Caelitem pietatem fovere
desiderans, a Nobis enixe postulat ut Nos Sanctam Rosam Limanam
urbis ac dioecesis eiusdem nominis caelestem Patronam benigne con
firmare dignemur. Nos autem, attentis expositis, huiusmodi precibus
annuendum libenter censemus. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congre
gationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque
Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque
in modum Sanctam Rosam a Sancta Maria, Virginem Limanam, totius
Sanctae Rosae in California dioeceseos praecipuam apud Deum Patro
nam constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privi
legiis liturgicis quae principalibus dioecesium Patronis rite competunt.
Contrariis quibusvis minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, de
cernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter ex
stare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et
obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in
posterum, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac defi
niendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super
his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit
attentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxv
mensis Iunii, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
SB HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
294 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
II Beata Maria Virgo « Annuntiata » praecipua caelestis Patrona pro tota
Stocktoniensi dioecesi eligitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Angelica salutatio et Incarnationis Dominicae humanaeque Redemptionis fuit initium et Beatae Mariae Virginis excelsa patefecit privilegia, adeo ut « beatam » illam dicerent « omnes generationes ». Multiplices quidem inter appellationes, Deiparae Virgini hominumque Matri ab Ecclesia datas, illa, quae ad Annuntiationis mysterium pertinet, eminet ac peculiare inter fideles obtinet obsequium. Haud aliter accidit in novissima Stocktoniensi dioecesi, a Ioanne Pp. XXIII, Decessore Nostro, fel. r ec , superiore anno canonice erecta, quae in tutelam Beatae Mariae Virginis ab Angelo salutatae se tradidit. Quo magis vero consilium hoc Apostolica Nostra auctoritate firmaretur fideliumque augeretur marialis pietas, Venerabilis Frater Hugo Aloisius Donohoe, Episcopus Stocktoniensis, proprio nomine nec non Cleri populique sui, a Nobis efflagitavit ut Deiparam Virginem, praeclaro eodem nomine or natam, totius suae dioecesis caelestem Patronam benigne renuntiare dignaremur. Nos autem, omnibus bene sciteque perpensis atque congruens tantae mariali pietati tribuere volentes praemium, huiusmodi preces excipiendas perlibenter censemus. Quapropter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatissimam Virginem Mariam ab Angelo salutatam, seu sub titulo « Annuntiationis », totius Stocktoniensis dioecesis praecipuam apud Deum Patronam confirmamus seu denuo constituimus, declaramus ac r enuntiamus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die ix mensis Augusti, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
ffî HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
Acta Pauli Pp. VI 295
III
Sanctus Petrus Claver caelestis Patronus eligitur Barrancabermeiensis
dioecesis, in Columbia.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Qui fuit Columbianae terrae Apostolus isque Mgritarum illuc adductorum parens, S. Petrus Claver dignus in primis videtur esse, ut novae dioecesis iisdem in finibus conditae patronus et custos eligatur. Is enim « quadraginta annorum caritate ac laboribus — verba proferimus Leonis Pp. XIII, Decessoris Nostri, qui eius nomen memoriamque supremis honoribus consecravit — effecit, ut innumerabiles homines Christum agnoscerent, et in adoptionem ac hereditatem filiorum Dei reciperentur » ; quocirca indefatigatam tanti viri sollertiam, sua quasi virtute, impulsuram esse putamus Barrancabermeiensis dioecesis sacros administros ad salutaria incepta alacriter aggredienda, ceterosque pariter fideles ad christianum maiorum suorum morem integra cum constantia tenendum. Haud aliis quidem de causis Venerabilis Frater Bernardus Arango Henao, novae quam diximus iurisdictionis Episcopus idemque Ignatianae familiae filius, ut olim S. Petrus Claver, Nos rogavit, ut in gregis sibi commissi bonum pro-fectumque eiusdem Caelitis patrocinium ediceremus. Quibus precibus benevolo animo admissis, Nos, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Sanctum Petrum Claver, Confessorem, praecipuum apud Deum totius Barrancabermeiensis dioecesis caelestem Patronum confirmamus, seu constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus dioeceseon Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant, seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irri-tumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xrx mensis Augusti, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
296 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
I V
Titulus ac privilegia Basilicae Minoris conferuntur ecclesiae cathedrali
vicariatus apostolici Sancti Georgii, Domino Nostro Iesu Christo vulgo
« Señor de los Milagros » dicata, in oppido « San Benito Abad ».
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Salvatoris mundi Cruci affixi ima
gine clarum et illustre esse perhibetur templum princeps vicariatus
apostolici Sancti Georgii in Columbia, quod in oppido « Sancti Benedic
ti Abbatis » surgit ad auras ; siquidem munera sua, interdum prodigiali
etiam modo, miserentissimus Dominus, « Señor de los Milagros » ver
náculo sermone appellatus, supplicibus ibi impertivit nec desinit largiri.
Quam ob rem ecclesia effecta est sacrarium, quod magnam Christifide
lium multitudinem ad se allicit, qui piae peregrinationis causa quotan
nis eo accedere solent. Non solum vero religione sed etiam amplitudine,
opere, ornamentis haec ecclesia haud modice commendatur. Cuius qui
dem origo anno MDCLXX ascribitur, quo tempore regioni illi domina-
bantur Hispani ; templum autem, quod nunc cum probatione conspici
tur, anno MCMXLV est exstructum, adhibitis recentis architecturae subsi
diis sed translaticia servata sacrarum aedium maiestate. Nec desunt
sacerdotes numero sufficientes, qui augusta ibi celebrent mysteria popu-
lumque christianum donis caelestibus locupletent, nec pretiosae vestes
atque supellex, quibus ritibus divinis decor accrescat. Cupiens autem
ampliorem huic templo adiungere honorem, Venerabilis Frater Eligius
Tato Losada, Episcopus titulo Cardicensis et Apostolicus Sancti Geor
gii Vicarius, Nos rogavit, ut id Basilicae Minoris nomine ac iure auge-
remus. Quas preces, Venerabilis Fratris Iosephi Paupini, Archiepiscopi
.titulo Sebastopolitani in Abasgia et Apostolici in Columbia Nuntii, suf
fragatione firmatas, libenti audivimus animo. Itaque, e Sacrae Rituum
Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra
deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpe
tuumque in modum ecclesiam cathedralem vicariatus apostolici Sancti
Georgii, Domino Nostro Iesu Christo, vulgo « Señor de los Milagros »
qui dicitur, consecratam et in oppido « Sancti Benedicti Abbatis » seu,
uti vocant, (( San Benito Abad )) positam, ad honorem ac dignitatem
Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae
templis eodem nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis
Acta Pauli Pp. VI 297
nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes
Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere;
suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad
quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime
suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex
nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate
qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x vi
mensis Septembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
ffî HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
V
Sanctus ioannes de Rrébeuf et Socii Martyres declarantur principales
Patroni provinciae Canadiae Inferioris et secundarii Patroni provincia
rum Galliae Atlanticae, Galliae Mediterraneae, Galliae Septemtrionalis
ac Parisiensis Societatis Iesu.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Purpurata sanguine lectissimorum
Evangelii praeconum, Sancti Ioannis de Brébeuf eiusque sodalium e
Societate Iesu, terra Canadiensis in Fide recens invecta est salubriter
confirmata et, ad hanc quod attinet, praeclaros auctus accepit; atque
religiosa familia, quam martyrio suo illustrarunt, ab iis non modice
est provecta et etiamnum provehitur, siquidem strenui viri illi, pie exo
rati, supernis muneribus eam locupletare non desinunt, fratres ad imi
tationem sui provocant et in opus missionale accendunt. Hac de causa
Societas Iesu, veteris retinens instituti, provinciis suis, quibus peculia
ris ratio cum egregiis illis Christi athletis intercedit, eosdem constituere
cupit caelestes Patronos, id est imprimis Canadiae Inferioris ac deinde
Galliae, quae quidem eos progenuit. Precibus igitur hac de re Nobis
adhibitis libenti animo obsecundantes, e Sacrae Rituum Congregationis
consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostoli
cae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum
Sanctum Ioannem de Brébeuf ac Socios Martyres principales apud Deum
298 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Patronos Societatis Iesu provinciae Canadiae Inferioris, simulque eosdem
Sanctos Martyres secundarios Patronos provinciarum Galliae Atlan-
ticae, Galliae Mediterraneae, Galliae Septemtrionalis, et Parisiensis
constituimus ac declaramus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis
liturgicis, quae praecipuis et secundariis religiosorum coetuum Patro
nis competunt, additaque facultate eorumdem Caelitum festum quotan
nis die XXVI mensis Septembris, ritu I classis in provincia Canadiae Jn-
ferioris, II vero classis in memoratis Galliae provinciis ad normam
n. 46 ,c) et d) Codicis Rubricarum celebrandi. Contrariis quibusvis nihil
obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras
firmas, validas atque efficaces 'iugiter exstare ac permanere ; suosque
plenos et integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant
seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque
rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri,
si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive
ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xv
mensis Octobris, anno MCMI/XIII, Pontificatus Nostri primo.
Œi HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
V I
Sanctus Ioannes Franciscus De Regis praecipuus apud Deum eligitur Pa
tronus Societatis Iesu provinciarum Galliae Atlanticae, Mediterraneae,
Septemtrionalis et Parisiensis.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Sanctorum Caelitum patrocinium,
quod religiosae cuidam definitur sodalitati, magno sane momento esse
putamus ad sanctimoniam iis qui Deo se voverint suadendam, quibus,
dum magnam praebet copiam virtutum, auxilium quoque affert opemque
validissima. Quodsi electus Cáeles in ipsa familia fuit sodalis, tamquam
domesticum exemplar is suis praelucet fratribus, genuina renovans
praecepta Legiferi Patris. Hunc quidem morem praedicabilem, a supe
rioribus receptum aetatibus, merito retinens Societas Iesu certis suis
Acta Pauli Pp. VI 299
provinciis sanctos viros ut peculiares Patronos attribui percupit, ut inde
multum incrementi religiosum vivendi institutum percipiat. Qua de
causa ab ea sumus nuper rogati, ut ex Nostra auctoritate Gallicas eius
dem Societatis provincias in fidem ac tutelam S. Ioannis Francisci De
Regis traderemus. Hic enim, natione Gallus, religione Ignatianus,
flagrantissimo animorum praestitit studio, multasque patriae terrae
peragravit regiones, populares missiones sive in montibus agrisque aviis
sive in urbibus frequentibus obiens alacriterque per eas nuntians Evan
gelium Regni Dei ; ideoque nulla potest esse dubitatio, quin dignissimus
sit qui caelestis quasi custos Ignatianorum sodalium publice renuntie
tur. Quae cum ita sint, eiusmodi votum, a dilecto filio Procuratore Ge
nerali Societatis Iesu nomine religiosorum omnium virorum, qui in Gal
lia sunt, ad Nostram sedem allatum, benigne statuimus explere, id fore
confisi, ut illi, pietate in eundem Caelitem augescente, animosius et
suae insistant perfectioni et fidelium prospiciant saluti. Itaque ex Sacrae
Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione
Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi
perpetuumque in modum Sanctum Ioannem Franciscum De Regis, Con-
fessorem, principalem apud Deum Societatis Iesu provinciarum Gal
liae Atlanticae, Galliae Mediterraneae, Galliae Septemtrionalis et Pari
siensis caelestem Patronum constituimus ac declaramus, omnibus adie
ctis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus religiosorum
coetuum Patronis rite competunt, additaque facultate eiusdem festum
quotannis die xvi mensis Iunii, ritu I classis, ad normam n. 46, c) Ru
bricarum Codicis celebrandi. Contrariis quibusvis nihil obstantibus.
Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, vali
das atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque
integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spe
ctare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite
iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si
quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive
ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xv
mensis Octobris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
300 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
VII
Sanctus Petrus Claver, Confessor, proclamatur principalis caelestis Pa
tronus Columbianae Societatis Iesu provinciae (Occidentalis et Orienta
lis), secundarius caelestis Patronus Mexicanae Societatis Iesu provinciae
septemtrionalis.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — <x Ad maiorem Dei gloriam » una
cum animarum salute inter Columbianae dicionis fideles provehendam,
Sanctus Petrus Claver, Confessor e Societate Iesu, adeo per quadraginta
annos adlaboravit, ut non modo ab eiusdem Ignatianae Familiae soda
libus sed etiam a Columbiano populo Christiano peculiari coleretur pie
tate. Etenim Barrancabermejensis dioecesis in Columbia per suum Or
dinarium nuper a Nobis efflagitavit ut Sanctus Petrus Claver praecipuus
suus apud Deum Patronus auctoritate Nostra confirmaretur; quod
Nosmet Ipsi, per similes Litteras Apostolicas die x i x mensis Augusti
hoc ipso anno Piscatoris anulo obsignatas, perlibenter indulsimus. Nunc
vero dilectus filius hodiernus Societatis Iesu Procurator Generalis, se
cundum piam venerandamque consuetudinem domesticam, a Nobis po
stulat, ut eundem Caelitem quarundam memorati Ordinis provinciarum,
tum Columbianae tum Mexicanae dicionis, caelestem Patronum benigne
renuntiare dignemur. Nos autem, de religiosis Sodalitatibus earundem
que spirituali incremento, haud secus ac Decessores Nostri, iugiter sol
liciti, huiusmodi precibus annuendum libenti censemus animo. Quaprop
ter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac ma
tura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, ha
rum Litterarum vi perpetuumque in modum, Sanctum Petrum Claver,
Confessorem : I - praecipuum caelestem Patronum Columbianae Socie
tatis Iesu provinciae, tum Occidentalis tum Orientalis, addita facultate
eiusdem festum die ix mensis Septembris ritu primae classis quotannis
celebrandi, ad normam n. 46 c) Rubricarum Codicis ; II - secundarium
caelestem Patronum Mexicanae septemtrionalis eiusdem Ordinis pro
vinciae, addita item facultate illius festum eodem die, sed ritu secundae
classis, quotannis celebrandi, ad normam n. 46 d) Codicis Rubricarum,
confirmamus, seu denuo constituimus ac declaramus, omnibus additis
honoribus et privilegiis liturgicis, quae principalibus vel secundariis
coetuum Patronis rite competunt. Contrariis quibuslibet minime obstan-
Acta Pauli Pp. VI 301
tibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas,
validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos at
que integros effectus sortiri et obtinere; illisque ad quos spectant seu
spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime suffragari; sicque
rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri,
si quidquam secus super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive
ignoranter contigerit attentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xv
mensis Octobris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I . Card. OICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
NUNTII GRATULATOMI
I
Ad E.mum P. D. Eugenium S. R. E. Cardinalem Tisserant, Episcopum
Ostiensem, Portuensem et S. Rufinae Sacrique Collegii Decanum, octoge
simum acturum natalem.
Tibi octogesimum natalem mox celebraturo singularis benevolentia,
qua in te Nos ferri sentimus, minime sinit hunc diem, communi pro
more honorandum et honorabilem, praeterlabi, quin sincero studio con
cepta vota, haud expertia gratulationum, promamus. Quae eo maxime
tendunt, ut Deo tecum summas agamus gratias, quod tibi vividam lar
giatur senectutem et virtutem, permagni ponderis officiorum curis atque
laboribus dedito.
Antiquo robore firma quercus iubet sane prospici fore, ut ea diu
novis frondibus viriditate lucidis vestiatur. Devoto igitur mentis obse
quio illud Davidicum effatum tibi accommodare licet : Fortitudo mea,
et laus mea Dominus, et factus est mihi in salutem.1 Nos autem, vota
precatione fulcientes, omnium bonorum Largitorem et Datorem oramus,
ut fortitudinem tuam ad Se custodiat.2
Quocirca id contingere valde optamus, ut animi et corporis viribus
1 Ps. 117, 14. 2 Cfr. Ps. 58, 10.
302 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
recte valeas et pro Ecclesiae emolumento et decore, pro Petri Sedis
dignitate sedulo, pure, fructuose elabores.
Caelestium denique bonorum conciliatricem, Apostolicam Benedictio
nem tibi, Venerabilis Frater Noster, impertimus, quam libenter descen
dere volumus etiam ad eos, qui natalis tui celebrandi erunt, festiva
corona tua, participes.
Ex Aedibus Vaticanis, die x x mensis Februarii, anno MCMLXIV,
Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
I I
Ad Rev.mum P. Anicetum Fernandez, Ordinis Fratrum Praedicatorum
Generalem Magistrum, cui Beatissimus Pater gratulatur de impenso labore
in apparandis Operum S. Thomae Aquinatis exemplaribus typis critica
ratione exscriptis.
The institution of a special Commission to prepare the criticai édi
tion of all the works of Saint Thomas Aquinas, decreed by Our Prede-
cessor Pope Leo XIII of happy memory, and by him entrusted, beloved
son, to yòur illustrious Order, undoubtedly consti tutes one of the great
inerits of his glorious Pontificate. Most noble and most salutary,
moreover, was the scope of this Commission as he described it in his
Motu Proprio « Placere Nobis » of January 18, 1880 : Ut longe lateque
fluat Angelici Doctoris excellens sapientia, qua opprimendis opinionibus
perversis nostrorum temporum fere nihil est aptius, conservandae veri
tati nihil efficacius.1 . - '
The magnanimous design of Our Predecessor has been in large
measure actuated. In fact, thanks to his munificence, and to the untiring
labours of the Leonine Commission, under the direction and with the
generous contributions of the supreme authorities of the Order, sixteen
volumes were issued, comprising, besides the commentaries of Saint
Thomas on several writings of Aristotle, the Summa Theologiae cum
Commentariis Thomae de Vio Cardinalis Caietani, and the Summa contra
Gentiles cum Commentariis Francisci de Sylvestris Ferrariensis. Worthy
1 Acta Leonis XIII, P. M., vol. II, 1882, p. 1.
Acta Pauli Pp. VI 303
of special praise is the fact that the works hitherto published have ap-
peared, according to the precise norms of Pope Leo XIII : optimis formis
litterarum expressa, accuratoque emendata; iis etiam adhibitis codi
cum manu scriptorum subsidiis, quae aetate hac nostra in lucem et
usum probata sunt.2
Notwithstanding the great efforts made by the Commission to second
the desires of this Apostolic See, and the institution of two sections of
the Commission at Paris and at Ottawa in Canada, there still remains
a vast field of work, too immense for the personnel and means at the
disposai of this timely institnte. Divine Providence, however, seems to
give a solution in the manner of which you, belo ved son, have informed
Us, namely, through the érection, by the three Superiors of the Order's
Provinces in the United States of America and in response to your
appeal, of a new institution to be called « The Saint Thomas Aquinas
Foundation of the Dominican Fathers of the United States ». Its imme
diate aim will be to ensure, within the shortest time possible, the
completion of the criticai édition of the works of Saint Thomas, em-
ploying for this end the fruits of its capital. It may consequently be
hoped that rapid progress will be made in the work entrusted to the
two sections of the Commission located in Rome and in Paris, and the
work to be assigned to the new section which will be set up in Washington,
D. C. There are, however, still other aims of great importance proposed,
such as the reprinting of those volumes out of print, the spreading of
Thomist Doctrine by means of an English translation of the criticai
édition, and the publication of writings regarding it, as well as the
érection of an institute with the duty of comparing the thought of Saint
Thomas with the modera Systems of philosophy and the discoveries of
the natural and anthropological sciences, in order to deduce useful
conclusions for the best solution of the spiritual and cultural problems
of our day.
To the promotors of this magniflcent programme We express Our
cordial praise, since in Thoma honorando, as Our Predecessor Pope
Pius XI said, maius quiddam quam Thomae ipsius existimatio ver
titur, id est, Ecclesiae docentis auctoritas.3 Indeed, in the works of
Saint Thomas can be found a compendium of the universal and funda-
2 Epistula ad Emum Card. Antonino De Luca, Praefect. S. Congreg. Studiorum, 15 Oct. 1879; in Acta Leonis XIII, P. M., vol. I, 1881, p. 303.
3 Litt. Encyc. Studiorum ducem: A. A. S., vol. XV, 1923, p. 324.
304 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
mental truths, expressed in the clearest and most persuasive form.
Por this reason, his teaching constitntes a treasnre of inestimable value,
not only for the Religious Order of which he is the greatest luminary, but
for the entire Ohurch, and for all minds thirsting for truth. Not
without reason has he been hailed as « the man of every hour ». His
philosophical knowledge, which reflects the essences of really existing
things in their certain and unchanging truth, is neither medieval nor
proper to any particular nation; it transcends time and space, and is
no less valid for all humanity in our day.
As regards his theological teaching, set forth in his commentaries
on the Old and New Testament, on the Pseudo-Dionysius, Boëthius,
Peter Lombard, the numerous « Quaestiones Disputatae », « Quodlibeta »
and (( Opuscula », but above all ii^ the two (( Summae », the better it is
understood in its admirable synthesis, the greater the admiration it
arouses for that clear distinction and harmony between the order of
nature and the order of grace, between human reason and divine Faith,
which the First Vatican Council exalted and defended against the ever-
renewed errors of atheistic materialism, of pantheism, rationalism and
fideism.4 Henee the triumph of the doctrine of Saint Thomas in the Church
Militant causes supreme glorification of the very Wisdom of God, in the
words of the Liturgy : De excelsis Fons sapientiae Sancto Thomae infudit
copiam, tamquam flumen clarae scientiae; qui susceptam refudit gra
tiam, dum fluentis summae peritiae rigat totam sanctam Ecclesiam.5
With pleasure, then, do We recali, in the words of Our Predecessor
Pope Pius XII, of happy memory, that : Aemulatio in veritate quaerenda
et propaganda per commendationem doctrinae Sancti Thomae non suppri
mitur, sed excitatur potius ac tuto dirigitur.6
We are therefore convinced that great benefits will accrue to the
cause of truth from a wider and more exact knowledge of the teaching
of the (( Common Doctor » which the Church has made her own. 7 While,
then, We express heartfelt good wishes for the success of « The Saint
Thomas Aquinas Foundation of the Dominican Fathers of the United
States », We earnestly exhort Our Venerable Brothers of the Hierarchy
of North America, the various Religioüs Orders and Congrégations,
Catholic and non-Catholic Cultural institutions, and ali generous and
4 Cfr. Constitutio dogmatica De fide catholica, cap. 4. 3 Resp. II Noct. in festo S. Thomae Aquinat. 6 Sermo ad Seminariorum alumnos, 24 Iun. 1939: A. A. S., vol. XXXI, 1939, p. 247. 7 Cfr. Litt. Encyc. Studiorum ducem : A. A. S., vol. XV, 1923, p. 314.
Acta Pauli Pp. VI 305
Willing persons, to respond with munificence to the appeal made to them
for the funds necessary for the Foundation's work. We confidently hope
that, the American people, already meritorious in religious and civic
progress, will not delay to add this new sparkling gem to the crown of
their noble undertakings.
Trusting that, with God's help, the decade which lies between us and
the coming seventh centenary of the death of the Angelic Doctor will
see the completion of the criticai édition of his writings as a grateful
homage to his memory, We impart from Our heart to « The Saint Thomas
Aquinas Foundation of the Dominican Fathers of the United States »,
and to all those, of whatever nation, who generously assist it, Our Apo
stolic Blessing.
From the Vatican, March 7, 1964, Feast of Saint Thomas Aquinas.
PAULUS PP. VI
ALLOCUTIONES
I
Iis qui interfuerunt Coetui Romae habito a Consilio v. d. « Onice Inter
national de l'Enseignement Catholique » .*
Chers Fils, Membres du Conseil Central de ^Office International de
l'Enseignement Catholique,
Vous n'avez pas voulu laisser s'achever vos brèves journées d'études
sur les problèmes de votre Organisation sans venir Nous présenter votre
hommage filial : soyez les bienvenus ! En Notre personne, c'est l'Eglise
qui vous accueille ici, cette Eglise pour laquelle vous travaillez, lorsque
vous vous dévouez, comme vous le faites, sur le plan international, à la
grande cause de l'enseignement catholique.
Votre « Office » — VO.I.E.C, comme vous l'appelez — ne Nous est
pas inconnu. Nous étions Substitut de la Secrétairerie d'Etat, lorsqu'il
se constitua à La Haye en 1952, grâce surtout à l'activité déployée par
le méritant Monseigneur Op de Coul, ce bon serviteur de l'Eglise, dont
* Die 24 mensis Februarii a. 1964.
20 - ACTA, vol. VI, n. 5. — 4-5-1964.
306 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Nous sommes heureux d'évoquer devant vous la pieuse mémoire. Depuis,
votre Organisation s'est magnifiquement développée. Elle représente
aujourd'hui plus de quatre-vingts nations et elle a l'audience de plusieurs
des plus hautes instances internationales. Nous Nous en réjouissons
profondément et Nous vous en félicitons.
Mais cette position même, acquise par l'activité de vos devanciers et
par la vôtre — et que se plaisait à reconnaître Notre Prédécesseur Pie XII
dans un des derniers discours de son glorieux pontificat — 1 augmente
vos devoirs et vos responsabilités. Il Nous semble entendre arriver
jusqu'à Nous, en vos personnes, la voix des trente millions d'enfants
éduqués dans les écoles catholiques du monde entier : ceux qui seront un
ferment dans la société de demain, et contribueront à lui donner sa
physionomie et son orientation.
Vous sentez comme Nous combien de réflexions suggère une pareille
perspective ! Quelle sera la part du facteur spirituel, en général, dans ce
monde qui se transforme sous Nos yeux? quelle y sera, en particulier, la
place de l'école catholique? Comment celle-ci devra-t-elle évoluer, s'adap
ter, s'insérer dans les structures, si diverses suivant les Pays : tantôt
terres d'ancienne chrétienté, tantôt jeunes Etats arrivés de nos jours à
l'indépendance politique? Comment former, recruter, répartir les maîtres
auxquels l'Eglise confie cette jeunesse pleine d'entrain et toute tendue
vers un avenir riche de promesses? Toutes questions — entre bien
d'autres — auxquelles votre Onice est directement intéressé, et à la
solution desquelles il doit pouvoir apporter une contribution de premier
ordre.
Votre position au plan international, le retentissement que peuvent
avoir des orientations prises par votre Conseil — ou, prochainement, à
Léopoldville, par votre Assemblée Générale — Nous font ressouvenir
d'une maxime qui était chère à cet incomparable éducateur que fut
S. Ignace de Loyola : Quo univer solius, disait-il, eo divinius : plus large,
plus universel est le rayonnement d'une activité humaine, plus elle res
semble au gouvernement divin. Vous pouvez donc dire comme Saint Paul,
avec une humble fierté, et peut-être à plus juste titre que d'autres : Dei
adiutores sumus, nous sommes les coopérateurs de Dieu. 2 Coopérateurs
dans l'œuvre incomparable qu'est l'éducation chrétienne de la jeunesse,
1 Allocution à la Sème Assemblée Générale de l'O. T. E. C, 14 septembre 1958, A. A. S.
L, 1958.. p. 696. 2 1 Cor. 3, 9.
Acta Pauli Pp. VI 307
et coopérateurs à un titre spécial en vertu du niveau élevé auquel se
situent vos interventions.
Aussi Nous ne pouvons vous laisser comme consigne de meilleur
souhait et de meilleur encouragement que celui-ci : poursuivez votre
action, intensifiez-la, élargissez-la encore dans toute la mesure du
possible, en collaboration avec les autres Organisations internationales
Catholiques intéressées à vos problèmes, et toujours avec l'accord et
sous le contrôle, comme vous le faites, des hiérarchies locales. Et Dieu
veuille bénir et faire fructifier au centuple vos bienfaisantes activités !
Nous le lui demandons de tout cœur, tandis que Nous vous accordons
à tous en Son Nom, en particulier à votre zélé Secrétaire Général
Monsieur Lindemans, à vos familles et à tous ceux que vous représentez
ici, une très paternelle Bénédiction Apostolique.
II
Ad Exc.mos Praesules, Sacerdotes Sacrasque Virgines Missionales, ex
australi regione nationis v. d. Sudan misere pulsos.*
Signor Cardinale,
Venerabili Fratelli e diletti figli, Missionari e Missionarie del
Sudan meridionale,
Vi accogliamo in un unico abbraccio di paterno affetto, e col cuore
pieno di tristezza e di commozione, in quest'ora trepida di grande preoc
cupazione per voi, per i fedeli delle vostre Missioni, per le opere di assi
stenza e di educazione, che avete dovuto forzatamente abbandonare.
Abbiamo seguito con immensa pena gli sviluppi della situazione,
giunta ora a così grave crisi; e con vivissima sollecitudine vi abbiamo
subito desiderati qui, nella Casa del Padre Comune, che è anche la
vostra, unitamente al diletto Figlio Nostro il Cardinale Gregorio Pietro
Agagianian, Prefetto della S. Congregazione di Propaganda Fide,
affinché il primo saluto al vostro sconsolato arrivo fosse quello del
Papa, che vi parla, per attestarvi la sua benevolenza, il suo appoggio,
il suo conforto.
Il Nostro pensiero va anche ai vostri confratelli, che vi hanno pre-
* Die 10 mensis Martii a. 1964.
308 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ceduto nella prova ; va a quelli rimasti laggiù, a mantenere con impari
forze accesa una fiamma, che deve continuare ad ardere e a far luce ; e
tutti, tutti comprendiamo nella Nostra preghiera, nel Nostro ricordo,
per dirvi che Gesù è con voi, secondo l'evangelica promessa, e che il suo
umile Vicario vi incoraggia e vi benedice.
Come non rattristarsi al veder concludersi così dolorosamente un
secolo di generose fatiche e di ansie apostoliche? La Chiesa cattolica,
per mezzo dei suoi benemeriti, eroici missionari, ha diffuso instancabil
mente l'insegnamento di Cristo, portando con esso l'ordinato progresso
civile, culturale e sociale ; ha incrementato le opere di istruzione, di as
sistenza e di carità, cementando il popolo nei vincoli della vera pace e
della mutua costruttiva concordia. Solo questo è stato il suo programma,
fedele alla sua missione unicamente spirituale e benefica. Non desiderio
di supremazia, non cupidità di dominio, non ricerca di interessi mate
riali hanno sorretto l'azione dei modesti e invitti Sacerdoti, Religiosi e
Religiose, che, da più di cent'anni, lasciando la patria e i più santi
affetti, si sono prodigati per il bene di quelle popolazioni, amate come
il proprio sangue. Purtroppo in una regione del Paese da cui siete stati
espulsi una bufera violenta ha ora scompaginato ogni cosa, lasciando
le pecorelle senza il pastore, paralizzando le opere, seminando angoscia
e inquietudine.
Venerabili Fratelli e diletti figli,
All'attestazione commossa della vostra innocenza, confortata dalle
lacrime dei vostri fedeli, va unita la deplorazione per un provvedimento,
che manca dei motivi per cui lo si vuole giustificare, che contrasta al
buon nome ed al civile progresso della Nazione, e che lede i sacri e
comuni diritti della giustizia e della libertà.
Questo lamento sul trattamento indebito fatto a voi, e ad altri
insieme con voi, sorge perciò non tanto dalla Nostra voce, quanto dalla
voce della triste realtà delle cose. Ogni obbiettivo osservatore può ren
dersi conto di ciò.
Tuttavia, per l'amore che Noi portiamo a quel diletto Paese, come a
tutti i popoli dell'Africa, Noi desideriamo ancora nutrire e fin d'ora
esprimere la speranza che le Autorità Sudanesi vogliano riesaminare
con serena obbiettività l'intera questione.
È un esile filo di luce, che il Signore, che consola gli umili,1 lascia
1 Cfr. 2 Cor. 7, 6.
Acta Pauli Pp. VI 309
brillare in quest'ora di mestizia nelle nostre anime. È la fiducia, che
nasce dalle promesse di Colui, che non lascia soli i suoi figli nell'ora
della tribolazione, ma ne trae seme di futura fecondità, e ricchezza di
merito eterno : Qui seminant in lacrimis, in exsultatione metent... Ve
nientes autem venient cum exsultatione, portantes manipulos suos.2
Pur nel presente sconforto, non vi lasci quest'ardente aspirazione,
che si fa voto e preghiera ; e, soprattutto, sgorghi nel vostro cuore, come
una fonte d'acqua viva, la voce del Maestro Divino : Beati, qui lugent,
quoniam ipsi consolabuntur ... Beati, qui persecutionem patiuntur prop
ter iustitiam, quoniam ipsorum est regnum caelorum.3
La Nostra Apostolica Benedizione vuol essere conferma e riflesso
delle celesti compiacenze, e rinnovata testimonianza del Nostro sentito
affetto.
III
Habita in Basilica Vaticana, E.mis Patribus Purpuratis, Exc.mis Praesu
libus, Praelatis et christifidelibus, qui aderant, cum statua aenea Pio XII
Summo Pontifici posita inauguraretur. *
Signori Cardinali, Venerati Fratelli e figli diletti, illustri Pignori
e Fedeli tutti qui presenti,
Noi dobbiamo compiacerci di questa cerimonia, che offre alla devo
zione e all'ammirazione Nostra e di quanti da oggi in avanti visiteranno
la Basilica Vaticana, un degno monumento alla venerata e gloriosa me
moria di Papa Pio XII, che venticinque anni fa, in questo giorno dedi
cato al culto di San Gregorio Magno, era coronato Sommo Pontefice
della Chiesa romana ed universale ; e Noi dobbiamo far Nostre le parole
celebrative, testé pronunciate, con altezza di pensiero e con profondità
di sentimenti, dal Signor Cardinale Gregorio Pietro Aganianian, a nome
proprio ed a nome dei Signori Cardinali creati dal compianto medesimo
Pontefice, ai quali risale il merito dell'erezione di questo monumento
stesso. i
Noi per primi e Noi più di tutti. Noi per primi a cui è toccata la
formidabile sorte di succedere al Papa Pio XII sulla Cattedra dalla
2 Ps. 124, 4-5. 3 Matth. 5, 5, 10. * Die 12 mensis Martii a. 1964.
310 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
quale emerse, per un ventennio, la grande figura di Lui, grande come
uomo e grande come Pontefice ;i Noi, a cui perciò preme l'ansia di scon
giurare che non sia, per caso, commisurata, nell'opinione degli uomini,
l'altissima statura di Lui dall'infima Nostra.
Noi per primi, dicevamo, dobbiamo compiacerci che raccogliendo
l'eredità di Pio XII, custodita, accresciuta e tramandata a Noi dal suo
immediato Successore e Nostro Predecessore Papa Giovanni XXIII di
non meno cara e venerata memoria, ne conosciamo il peso ed il valore,
e non possiamo che desiderare e godere che a tale eredità sia dato con
un degno monumento come questo l'attestato del merito, ch'essa ebbe
nel tempo della sua formazione e che deve avere nella storia che verrà.
Gli ineffabili tesori di una grande scuola
Noi più di tutti dobbiamo compiacerci, che avemmo la fortuna e
l'onore di prestargli per lunghi anni, in intima e quotidiana conversa
zione, i Nostri umili, ma fedelissimi servizi ; Noi che godemmo di tanta
sua confidenza, di tanta sua fiducia, di tanta sua affabilità; Noi che
fummo testimoni ammirati, anche se pigri discepoli, dell'assoluta dedi
zione al suo apostolico ufficio, da lui compreso e meditato con insonne
coscienza ; testimoni della mitezza dell'animo suo, anche se fermo, com
plesso e quasi pago sovente della sua solitaria riflessione; testimoni
della sua inappuntabile pietà religiosa, non troppo propensa per verità
alle celebrazioni esteriori del culto, ma rivolta piuttosto a intime effu
sioni e a personali osservanze; testimoni ancora dell'incomparabile
vigore del suo ingegno, della eccezionale potenza della sua memoria,
della mirabile versatilità del suo spirito, della sua fenomenale resistenza
al lavoro nonostante le esili membra e la gracile salute ; testimoni della
rara sua capacità ad avvertire ed a curare le piccole cose relative alla
perfezione sostanziale e formale del suo lavoro, con la simultanea e
sempre vigilante attenzione alle grandi cose, in cui era impegnata la
sua attività; Noi che potemmo cogliere le espressioni intime e native
del suo trepidante e intrepido senso di responsabilità, rivolto tanto ad
ogni affare che entrava nel cono luminoso della sua immediata atten
zione, quanto allo studio, alla ricerca, allo sforzo di percepire, sotto il
sovrano lume del divino volere, nel rigoroso ossequio del suo mandato
apostolico, nel profondo amore alla santa Chiesa, nel cordiale calcolo di
nessuno indebitamente offendere, di tutti possibilmente edificare, la diffì
cile, l'ardua, spesso dapprima quasi indecifrabile, ma poi immancabile
e chiara, e quindi inflessibile linea del suo sacro dovere.
Acta Pauli Pp. VI 311
Noi potremmo, a questo riguardo, dire ben di più ; ma non è questo
il momento di tessere la biografìa, o di fare l'apologia di un tanto Pon
tefice. Noi dobbiamo dire semplicemente, in questo momento, che siamo
contenti di vedere sigillata nel bronzo dalla perizia, dall'arte dello scul
tore Messina, la maestosa e qui impressionante figura del Papa Pio XII.
E siamo contenti perché Ci sembra che il monumento non sia uno sfoggio
di fasto vanitoso, ma un segno di pietà, di bellezza e di storia, che reca
non solo decoro nuovo alle pareti di questa Basilica, ma vi fissa una luce,
ai cui raggi sarà bene sostare per avere ammonimento e conforto di reli
gioso sentimento, di multiforme sapienza, di umana bontà.
Per la nostra generazione poi, che lo ha conosciuto, che vede ora
allontanarsi nel passato la sua figura, che passa all'esperienza di tempi
nuovi, e che, miste a voci di plauso e di rimpianto, sente sollevarsi nei
riguardi della memoria del papato di Pio XII voci di critica e perfino
ingiusti ed ingrati clamori di biasimo e di accusa, servirà la sosta da
vanti a questa ieratica e drammatica figura per sentire sorgere nell'animo
doverosi e naturali due atti principali : di ricordo e di riconoscimento.
A ricordare infatti c'indurrà questa statua, che nel suo vivo e quasi
concitato aspetto risveglia spontanea la domanda : chi è? quale fu la
vita di colui che è qui rappresentato? Dovremo ricordare una vita
sacerdotale, pura, pia, austera, laboriosa, spesso sofferente, tutta rivolta
allo studio, alla preghiera, al servizio della Chiesa. Dovremo ricordare
quale il disegno di questa vita: era Romano (da Innocenzo XIII, cioè
da oltre due secoli, Roma ebbe Papi d'altra origine che non sua) ; sacer
dote zelante, professore all'Apollinare, assunto alla Segreteria di Stato,
fu segretario per la codificazione del Diritto canonico (tutto il Codice
passò per le sue mani), poi Nunzio in Baviera e Germania, vi concluse
concordati preziosi, Segretario di Stato, stimatissimo dal Papa Pio XI,
per nove anni, e Papa dal marzo 1939 all'ottobre 1958. E quale fu la sua
opera : la principale, come è stato detto, fu il magistero, nella parola,
negli scritti, negli atti. Sono alla portata di tutti i venti volumi dei suoi
discorsi, pronunciati durante il suo Pontificato, e da lui preparati con
cura, coni passione, con fatica quotidiana ; dovrebbero esserlo non meno
le quarantatre Encicliche di Pio XII, alcune delle quali di grande impor
tanza e di grande mole : il Concilio Ecumenico in corso non le ignora.
Sommano ad alcune centinaia le Costituzioni apostoliche emanate da
lui : ricordiamone una, la Bolla dogmatica sull'Assunzione di Maria
312 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Santissima al Cielo. Nessun Pontefice ha tanto parlato ed ha tanto
scritto. L'opera dottrinale di Pio XII arricchisce grandemente il patri
monio culturale della Chiesa.
« Defensor Civitatis » e alfiere della pace
E la sua attività? Questa meglio si ricorda se si commisura agli av
venimenti che circondarono la vita di Papa Pio XII ; basti ricordare : il
nazismo, la guerra, il dopoguerra. E qui il nostro ricordo dovrà diven
tare riconoscimento, anzi riconoscenza.
Davanti a questa figura di Pontefice, nella quale qualche cosa delle
trepidazioni e delle sofferenze della guerra sembra riflettersi, dovremo
riconoscere a lui dovuto il titolo che il popolo romano, nel giorno della
liberazione, 4 giugno 1944, sembrò tributargli : Defensor Civitatis. Sì, se
Roma non sofferse maggiori rovine di quelle inflitte ad alcuni suoi quar
tieri periferici, lo deve principalmente a questo Papa. Ciò non si potrà,
non si dovrà dimenticare ! La memoria di lui dev'essere cara e sacra
per quanti professano all'Urbe culto ed amore, per quanti vi hanno
dimora, interessi e memorie. Questo monumento sia doveroso segno
della gratitudine Nostra e legittimo trofeo alla sua memoria.
Né questa difesa fu il solo merito che la pubblica riconoscenza deve
attribuire all'opera sagace e coraggiosa di Pio XII : per quanto le
circostanze, misurate da lui con intensa e coscienziosa riflessione, glielo
permisero, voce ed opera egli impiegò per proclamare i diritti della giu
stizia, per difendere i deboli, per soccorrere i sofferenti, per impedire
mali maggiori, per appianare le vie della pace. Non si potrà imputare a
viltà, a disinteresse, a egoismo del Papa, se malanni senza numero e
senza misura devastarono l'umanità. <25hi sostenesse il contrario, offende
rebbe la verità e la giustizia. Se i risultati degli studi, degli sforzi, dei
tentativi, delle preghiere e dell'opera umanitaria e pacificatrice di
Pio XII non furono pari ai suoi desideri ed agli altrui bisogni, non mancò
a lui il cuore per far suo il dramma d'iniquità, di dolore e di sangue del
mondo straziato in guerra e invasato dal furore del totalitarismo e del
l'oppressione.
Fu eminentemente il Papa della pace, dei diritti della persona uma
na, dell'organizzazione ordinata e fraterna dei popoli e delle classi
sociali. Gliene rende testimonianza il suo Successore Papa Giovan
ni XXIII, traendo dagli scritti di Pio XII il nerbo di dottrina, per cui
sono giustamente famose le due Encicliche Mater et Magistra e Pacem
in terris.
Acta Pauli Pp. VI 313
E fu un amico del nostro tempo ; il dialogo con tutte le forme della
vita moderna, mediante il criterio risolutivo nella bontà e nella verità
del Vangelo dei problemi presenti, fu da lui sistematicamente aperto
ed iniziato.
Ricordarlo è pietà, riconoscerlo è giustizia.
Seguirne gli insegnamenti e gli esempi sarà conforto. E ripensarlo
a noi vicino, ancora amico, ancora maestro, ancora padre, nella comu
nione dei Santi, sarà per noi tutti non fallace speranza.
NUNTII RADIOPHONICI
I
Christifidelibus Foederatarum Septemtrionalis Americae Civitatum, ob
annuam in illis dioecesibus pecuniae collationem peragendam ad opem
ferendam hominibus, qui in egestate versantur.*
Beloved Sons and Daughters,
It is a source of great joy for Us to have this opportunity of
addressing the people of the United States of America, a nation that
is very close to Our heart. And We are particularly happy to do so at
this time, when Our Venerable Brothers, the American Bishops, are
making their annual appeal on behalf of the needy in other lands.
Your nation has been very sensitive to the sufferings and to the
wants of the poor and the displaced of ali races and creeds. For many
years now, guided by the criterion of fraternal love, the Catholic
Bishops have rallied support for their Relief Fund, and through their
excellent Organization, the Catholic Relief Service of the National Ca
tholic Weifare Conference, they have dispersed timely assistance accor-
ding to an ever expanding world-wide program.
We are well aware of all that the American people have done through
their government and through numerous welfare agencies to ease the
suffering of many millions of people in less fortunate áreas of the world.
The generosity of the American people of all faiths has won not only
the gratitude of everyone but also their admiration and affection.
* Die 8 mensis Martii, Dominica quarta Quadragesimae.
314 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
We shall offer Our fervent prayers to Almighty God that He will
continue to bless in abundance the people of the United States of Ame
rica who have been so constant in these works of mercy and love. And
We extend to all of them Our blessing and Our fervent good wishes.
II
Christifidelibus Dominicianae Reipublicae, cum sacra missio ad populi
pietatem in archidioecesi Sancti Dominici excolendam finem haberet.*
Amadísimos hijos de la República Dominicana :
Os hemos acompañado estos días de la Misión general para la
Arquidiócesis de Santo Domingo con una oración especial, en la que
hemos invocado las gracias de Dios sobre vosotros a fin de que ellas os
hicieran ver a cada uno en este momento particular, de decisiones tálvez
definitivas para vuestra vida espiritual, « cómo debéis caminar y agradar
a Dios ... para adelantar cada vez más
Estamos seguros de que al empeño puesto por los misioneros y
sacerdotes en preparar vuestras almas a la visita de Dios, habéis
correspondido con una colaboración dócil, consciente y amorosa, y de
que no en vano ha pasado el Señor llamando a vuestra puerta y pidiendo
entrar en vuestro corazón, en vuestro hogar, en vuestro puesto de trabajo.
El diálogo que en la intimidad se ha entablado con Cristo ha sido sereno ;
su mirada, ciertamente de padre, de maestro, de amigo; su palabra,
de aliento hacia compromisos e ideales superiores, de invitación apre
miante a la vida de la gracia, a la regeneración espiritual, que tálvez
vaya unida a la alegría del abrazo por el retorno a la casa paterna. ¡ Solo
Dios conoce las maravillas que su misericordia ha obrado en el secreto de
las conciencias !
El mensaje de Jesús ha resonado potente, mensaje que — ¿queréis
que os lo recordemos? —- es de paz para vuestro espíritu reconciliado
con Dios por la sangre de Cristo, esa sangre redentora que trasforma y
sublima la humanidad en el curso multiforme de su historia. Y esta
purificación de la conciencia en el misterioso fluir de la gracia, como
* Die 15 mensis Martii a. 1964. 1 1 Thess. 4, 1.
Acta Pauli Pp. VI 315
rayo blanco de sol que se quiebra en arco iris, se ha aecho también sin
duda llamamiento a la fraternidad en la justicia y el amor, exigencia de
comunicar a los demás esa misma vida sobrenatural, y ojalá en muchos
vocación de apostolado.
En efecto, al profundizar el tema arcano de la gracia de Dios — que
visita al hombre, « levantando al miserable de la tierra, levantándolo
del barro para sentarlo con los nobles de su pueblo e introduciéndolo en
la familia de Dios » , 2 — habéis podido entonces alzar la vista, y por
encima de las realidades terrestres contemplar el rostro del Padre
celestial cuya imagen de bondad os es ahora más viva, más atrayente ; y
habéis mirado después al prójimo que, como miembro de esa misma
familia, se siente con idéntico derecho a llamar Padre a Dios.
La pacificación interior, de quien ha violado la justicia u ofendido la
caridad, es acto de conversión y de reconciliación con Dios, pero incluye
y supone otra vertiente obligada hacia el prójimo con el que ha de recon
ciliarse si quiere que el don ofrecido sobre el altar suba en olor de
suavidad al Altísimo.3 El cristiano, que estima en su valor verdadero la
gracia divina de adopción no puede mantener en su corazón la discordia
con el propio hermano, y, si esto hace, no dirá sin mentira que ama a
Dios. 4
La conciencia de formar parte de un cuerpo social, como es la Iglesia,
facilita y favorece las relaciones de la convivencia humana y abre nuevos
campos a la caridad, la cual, si ha de ser efectiva, ha de dar al organismo
eclesial aportación de obras, de apostolado, de entrega. El impulso
apostólico brotará también como exigencia de la meditación de la vida
sacramental, del agradecimiento por la fe recibida en el bautismo, del
compromiso adquirido en la confirmación de dar testimonio de Cristo,
de la obediencia al llamado de la Jerarquía, de la consideración y estudio
de la realidad que pide, que reclama apóstoles para segar tanta mies
como espera sobre todo en el sector catequístico, familiar y social.
Amadísimos hijos : Que los buenos propósitos de estos días tengan la
deseada proyección sobre el cuadro entero de vuestras actividades :
sobre el hogar, donde el matrimonio debe ser tenido como cosa sagrada,
santificada por la gracia y la ley de Dios ; sobre la vida social, en que
la justicia y la caridad pueden imponer sacrificios, renuncias, com-
2 Ps. 112, 7-8. 3 Cfr. Matth. 5, 23-24. 4 Cfr. 1 Io. 4, 20.
316 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
prensión, iniciativas en orden a aplicar con los hechos la doctrina social
de la Iglesia ; sobre la vida cívica, la cual en toda comunidad nacional
exige unión y colaboración al bien común aun a costa de intereses
particulares en aras de un futuro mejor.
Las tradiciones religiosas del pueblo dominicano, su afán de supera
ción, su proverbial generosidad son timbre de gloria y fundada promesa
de estos bienes. Deseamos expresaros, hijos amadísimos, toda Nuestra
confianza, el afecto con que elevamos al Cielo, al Salvador Jesús, a su
Madre Santísima la Virgen de Altagracia, Nuestra plegaria por voso
tros en demanda de días de paz estable, de concordia fraterna, de cre
ciente prosperidad cristiana. ¡ Tú, Señor, que tienes pensamientos de
paz y no de aflicción, escucha la voz de los que hoy con corazón contrito
te invocan ! Derrama sobre las familias tus bendiciones, sobre las
asambleas de los que gobiernan tu luz, sobre los corazones de todos tu
gracia para que como, nos hace pedir la liturgia del tiempo cuaresmal,
todos se alegren guiados hacia su destino eterno por tu diextra.5
Con estos votos os damos a vosotros, y en particular a tí, Venerable
Hermano Arzobispo de Santo Domingo, a los demás miembros del Epis
copado, a los Misioneros, al Clero y fieles todos, en prenda de la divina
asistencia, Nuestra Bendición Apostólica.
5 Cfr. Hymn. ad Laudes T. Quadrag.
Acta Ioannis Pp. XXIII 317
ACTA IOANNIS PP. XXIII
CONSTITUTIONES APOSTOLICAE
I
TEGUCIGALPENSIS (COMAYAGUENSIS)
Ab archidioecesi Tegucigalpensi quibusdam detractis territoriis, nova
dioecesis conditur « Comayaguensis » nomine.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Qui Dei arcano consilio universae Ecclesiae Magistri Rectoresque
positi sumus, omni ope contendimus ut catholicae rei ordinationi per
terrarum orbem quantum in Nobis est consulamus ut « sermo Dei cur
rat et clarificetur » (2 Thess. 3, 1) divinaeque redemptionis bona faci
lius hominibus impertiantur. Qua de re libenti sane animo precibus con
cedimus venerabilis Fratris Sanctis Portalupi, Archiepiscopi titulo Chri-
stopolitani atque in Honduria Republica Apostolici Nuntii, cui visum
est bene fieri si, detractis ab archidioecesi Tegucigalpensi territoriis,
nova ibidem locorum constitueretur dioecesis. Summa igitur Nostra
potestate, ante audita sententia venerabilis Fratris Hectoris Henrici
Santos, Archiepiscopi Tegucigalpensis, consensuque eorum suppleto qui
aliquod ius in hac re habeant vel se putent habere, sequentia decernimus.
Ab archidioecesis Tegucigalpensis territorio integrum territorium dis-
trahimus civilium provinciarum, quas Departamentos vocant, quibus
nomina Comayagua et La Paz, ex eoque novam dioecesim constituimus
Comayaguensem appellandam, quae iisdem finibus cingetur quibus ci
viles provinciae ter minan tur. Novae dioecesis ambitu decem paroeciae
circumicientur, quarum nomina sunt : Comayagua, Villa San Antonio,
El Rosario (Opoteca), Siguatepeque, La Libertad et Minas de Oro, quae
finibus continentur civilis provinciae seu Departamento cui nomen Co
mayagua; La Paz, Marcala, Opatoro et Aguanterique, quae sunt intra
fines civilis provinciae, seu Departamento, cui nomen La Paz. Nova
ergo dioecesis confinis erit : ad septemtrionem civilibus provinciis seu
Departamentos Cortés et Yoro cognominatis ; ad orientem solem civili
318 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
provinciae sen Departamento Francisco Morazán cognominato ; ad meri
diem autem civili provinciae seu Departamento Valle cognominatae et Rei
publicae Salvatorianae ; ad occidentem denique solem civilibus provinciis
seu Departamentos Intibucá et Santa Barbara. Novae circumscriptionis
sedem Episcopus in urbe ponet cui nomen Comayagua, cathedram vero in
templo curiali ibidem exstante B. M. V. nulla labe conceptae sacro, quod
ad dignitatem cathedralis templi evehimus, cum iuribus et honoribus.
Etiam sacer Antistes, ut aequum, iis omnibus iuribus utetur et privilegiis
quibus residentes Episcopi per orbem terrarum fruuntur, oneribusque
congruis obligabitur. Sive dioecesis Comayaguensis praeterea sive eius
Praesul Sedi metropolitanae Tegucigalpensi subicientur tamquam suffra
ganei. Volumus etiam Canonicorum collegium condatur, ad normas per
alias sub plumbo litteras edendas, quod tamen antequam fiat permittimus
Consultores dioecesani deligantur, qui Episcopo consilio assint. Men
sam episcopalem, quam vocant, sive Curiae emolumenta constituent,
sive liberae fidelium collationes bonorumque pars quae ex praescripto
canonis 1500 C. I. C. novae Ecclesiae obvenient. Decernimus autem ut
in nova dioecesi minus saltem Seminarium exstruatur pueris excipiendis
qui ad sacerdotium Dei gratia invitentur ; quod ad normas iuris com
munis fiat atque secundum regulas Sacrae Congregationis de Seminariis
et Studiorum Universitatibus. Cum vero iuvenes eo adoleverint ut phi
losophiae atque sacrae Theologiae operam dare debeant, tunc qui melio
res fuerint Romam mittantur Collegio Piano Latino Americano exci
piendi. De clero autem haec decernimus : ut videlicet sacerdotes Eccle
siae illi accenseantur in qua beneficium aut officium, post has litteras
ad effectum adductas, habeant ; ceteri vero clerici seminariique tirones
in qua legitimum habeant domicilium. Regimen dioecesis, administra
tio, electio Vicarii Capitularis, sede vacante, cetera eiusmodi iure ca
nonico temperentur. Documenta denique et acta quae ad novam dioe
cesim respiciant statim ad eius Curiam mittantur, in tabulario rerum
religiosarum magna cura custodienda. Ceterum quae per has Litteras
mandavimus exsequenda curabit venerabilis Frater Sanctes Portalupi,
quem diximus, vel per se ipse vel per alium, factis ad id necessariis fa
cultatibus. Re autem peracta idem documenta exarari iubebit, eademque
sinceris exemplis ad Sacram Congregationem Consistorialem cito mittet.
Quod si alius eo tempore Apostolicae in Republica Honduria Nuntia
turae praeerit, hic quae iussimus faciet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
Acta Ioannis Pp. XXIII 319
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo buius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio decimo mensis Martii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus
Nostri quinto.
Pro S. R. E. Cancellario
& HAMLETUS I. Card. CICOGNANI CAROLUS Card. GONFALONIERI a publicis Ecclesiae negotiis 8. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco >g Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXII, n. SJf.
II
COTONUENSIS (ABOMEIENSIS)
Divisa archidioecesi Cotonuensi, nova quaedam dioecesis constituitur
« Abomeiensis » appellanda.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Christi iussum, quod sanctissimis Apostolis dedit caelos ascensurus,
ut mundum universum peragrati cunctis gentibus Evangelium salutis
praedicarent, cum ipsis Apostolis tum etiam eorum successoribus Ro
manis Pontificibus ita sollemne et sanctum semper fuit ut ad idem man
datum et verba et facta sua omnia referrent : nihil est enim in Eccle-
3 2 0 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
sia, Christi sponsa fidelissima, tam pretiosum quam christiani nominis
propagatio, ex qua scilicet, tamquam ex capite et fonte, gloria Dei sum
ma promanat. Quae sane causa est cur Nos, qui vices Christi gerimus
apud homines, aequo animo novas dioeceses constitui curemus, id cer
tum habentes fore ut auctis Episcopis christianae religioni prosperius
cedere possit. Quae cum ita sint, cum Sacrae Congregationi de Propa
ganda Fide visum sit novam in Ee publica Dahomey dioecesim condere,
Nos de sententia venerabilium Fratrum Ioannis Baptistae Maury, Ar
chiepiscopi titulo Laodicensis in Phrygia atque Apostolici in Africa
Occidentali Delegati, et Bernardini Gantin, Archiepiscopi Cotonuen-
sis, re bene reputata, haec quae sequuntur, decernimus et iubemus. Ab
archidioecesi Cotonuensi totum territorium distrahimus quod subprae-
fecturas civiles comprehendit nomine Abomey, Savalou, Savé, Dassa et
Zagnanado; quibus terris novam dioecesim constituimus Abomeiensem
cognominandam et clero in eadem terra nato concredendam. Quo vero
aptius fines novae dioecesis definirentur, scilicet audito venerabili Fratre
Natali Boucheix, sacro Portus Novi Praesule, eam partem subpraefec-
turae civilis quam per vulgus Zagnanado dicunt quaeque ad dioecesim
Portus Novi pertinet, ab hac dividimus, atque Abomeiensi dioecesi at
tribuimus. Novam circumscriptionem Sedi metropolitanae Cotonuensi
suffraganeam constituimus, eaque iurisdictioni Sacrae Congregationis
de Propaganda Fide obnoxia manebit. Eius praeterea sedes episcopalis
in urbe Abomey erit, cathedra vero in templo SS. Petri et Pauli, in
eadem civitate, quod videlicet ad cathedralis dignitatem attollimus, cum
debitis iuribus. Canonicorum collegium condatur; quod si pro locorum
difficultatibus fiat impossibile, Episcopus Consultores dioecesanos eli
gat, qui consilio et ope ei assint. Cetera omnia ad iuris Canonici normam
temperentur. Condita vero per harum litterarum effectionem dioecesi,
documenta et acta quae ad novam Ecclesiam quoquo modo respiciant,
ad eius Curiam episcopalem mittantur, religiose in tabulario custo
dienda. Ceterum haec quae iussimus, venerabilis Frater Ioannes Bap
tista Maury ad exitum adducet, vel quem ipse delegaverit. Re autem
acta, ipse documenta exarari faciet, quorum sincera exempla ad Sacram
Congregationem Fidei Propagandae cito mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta oflS.-
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae-
Acta Ioannis Pp. XXIII 321
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die quinto mensis Aprilis, anno
Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri
quinto.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXII, n. 76.
I I I
C H I C L A Y E N S I S
(CHOTENSIS)
E dioecesi Chiclayensi quaedam territoria detrahuntur, quibus nova prae
latura nullius conditur, nomine « Chotensis » appellanda.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Pontificale munus, quo ut fideliter fungeremur (cf. Mt. 16,17 ss.) Dei
consilio et voluntate Vocati sumus, quodque iuxta sanctissimum Christi
Evangelium (cf. Io. 21, 15-17) Patrumque sententiam (cf. Aug. In Io.,
ad cap. 21,15-17) tamquam « officium amoris )) semper duximus, profecto
id efficit ut cogitationes Nostras omnes eo intendamus ut, videlicet,
Christi gregi, qui in frequentissimis orbis terrarum oris consistit curis-
que Episcoporum commissus est, opportune consulamus, facta nempe
maxima facultate fidem suam christianam in pectoribus alendi, ad
cuius imperium et praescripta iidem omnia peragant. Quoniam ergo
21 - ACTA, vol. VI, n. 5. — 4-5-1964.
322 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
venerabilis Frater Romulus Carboni/ Archiepiscopus titulo Sidonien-
sis et in Republica Peruviana Apostolicus Nuntius, ab Apostolica Sede
expostulavit ut, quibusdam separatis territoriis a dioecesi Chiclayensi,
nova in ea Republica praelatura « nullius » constitueretur, Nos id repu
tantes christianae religioni ibi loci valde favere posse, re bene conside
rata sententiamque rogato venerabili Fratre Daniele Figueroa Villón,
Episcopo Chiclayensi, de Nostra summa auctoritate haec, quae sequun
tur, decernimus et statuimus. A dioecesi Chiclayensi territorium civi
lium provinciarum separamus, quas vulgo Chota et Cutervo cognomi-
nant ; quo novam praelaturam « nullius )) condimus Chotensem appellan
dam, cuius hi erunt fines : ad septemtrionem, dioecesis Piurensis et
praefectura apostolica S. Francisci Xaverii; ad orientem, dioecesis
Chachapoyasensis ; ad meridiem, dioeceses Caiamarcensis et Chiclayen-
sis; ad solis occasum, denique, dioecesis Chiclayensis. Caput novae
circumscriptionis urbs Chota erit, in eaque Episcopus domicilium suum
statuet, cathedra doctrinae docendae in templo paroeciali collocata,
Sanctis omnibus dicato, cui omnia iura facimus talibus debita aedibus,
praelaturam Chotensem Truxillensi Sedi suffraganeam constituimus,
cuius sacro Praesuli Praelatum Ordinarium subicimus ad normam iuris.
Qui praeterea minus saltem Seminarium condat, pueris ad sacerdotium
vocatis excipiendis; quod ad praescripta iuris communis et secundum
regulas Sacrae Congregationis de Seminariis et Studiorum Universita
tibus faciat. Cum vero iuvenes eo pervenerint ut philosophiae et theolo
giae incumbere debeant, tunc optimos Romam mittet in Collegium Pon
tificium Pianum Latinum Americanum sacris disciplinis recte imbuen-
dos. Mensam praelaticiam constituent : dos a civili potestate danda,
fidelium collationes, Curiae proventus, et pars bonorum congrua quae
novae Ecclesiae obtinget, iuxta canonem 1500 C. I. C. Ad clerum quod
attinet, censemus ut his litteris ad effectum adductis sacerdotes qui in
nova Sede vel beneficium vel officium habeant, eidem ascribantur ; cete
ri vero clerici Seminariique tirones, ei in qua legitime degant. Cense
mus postremo ut documenta et acta quae ad novam praelaturam respi
ciant, vel ad eius cives, cito ad eius Curiam mittantur, ibique in tabu
lario rerum religiosarum serventur. Ceterum haec omnia venerabilis
Frater Romulus Carboni exsequi studebit vel quem ipse delegaverit,
factis ad rem necessariis potestatibus. Re vero acta, idem documenta
exarari iubebit, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem
Consistorialem quam primum mittet. Quod si alius eo tempore Nuntia
turae Apostolicae praesit, hic mandata Nostra haec faciet.
Acta Ioannis Pp. XXIII 323
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die septimo mensis Aprilis, anno Do
mini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri
quinto.
Pro 8. R. E. Cancellario
ffi HAMLETUS I. Card. CICOGNANI CAROLUS Card. CONFALONIERI a publicis Ecclesiae negotiis 8. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus H. Ferretti, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXII, n. J¡9.
IV
OTTAVIENSIS (HULLENSIS)
Detracto territorio ab archidioecesi Ottaviensi, nova dioecesis conditur
« Hullensis » appellanda.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Quia dioecesim condere non modo est territorium ab alia Ecclesia,
quasi ramum ex arbore, decerpere, certisque finibus constitutis in pro
priam formam redigere, verum etiam proprio Episcopo instruere, qui
omnes et labores, et curas, et industrias in eo collocet ut christianum
324 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
populum quem gubernandum suscepit quam sapientissime regat tam
quam si diligentissimus pater filiis praesit, idcirco Nos, quos Deus voluit
arcano decreto in tanto fastigio collocare, quam aequissime novas dioe
ceses condi curamus id scilicet bona spe existimantes ut, multiplicatis
pastoribus, gregis etiam commoda et utilitates feliciter augeantur. Cum
ergo venerabilis Frater Sebastianus Baggio, Archiepiscopus titulo Ephe-
sinus et in Canadia Apostolicus Delegatus, ab hac Apostolica Sede
petierit ut ibi loci nova dioecesis constitueretur, libenti animo huic
postulationi concedimus, sententiamque rogatis cum venerabilibus Fra
tribus Nostris S. R. E. Cardinalibus Sacrae Congregationi Consisto
riali praepositis, tum etiam venerabili Fratre Maria Iosepho Lemieux,
sacro Ottaviensi Praesule, haec quae sequuntur decernimus et iubemus.
Ab archidioecesi Ottaviensi territorium separamus civilis provinciae
Quebecensis, eoque dioecesim condimus, quae ab urbe Hull, Hul-
lensis cognominabitur, cuiusque hi erunt fines : ad occasum, communes
limites comitatuum, qui dicuntur, Gatineau et Pontiac, qui sunt fines
orientales archidioecesis Sherbrookensis ; ad septemtriones, termini sep
tentrionales plagarum vulgo appellatarum Aylwin et Hinks, quae sunt
in comitatu Gatineau, Browman, Villeneuve, Lathbury, Hartwick, Suf-
follk et Ponsonby, in comitatu Papineau, usque ad meridionales fines
dioecesis Montis Laurei; ad orientem solem, communes fines comitatuum
vulgari appellatione Papineau et Argenteuil dictorum, qui simul sunt
limites occidentales dioecesis S. Hieronymi; ad meridiem, denique,
flumen Ottawa, quod inter archidioecesim Ottaviensem et novam dioece
sim interfluit. Dioecesis caput urbs Hull erit, in eaque Episcopus cathe
dram ponet suae auctoritatis, in templo scilicet Iesu Christo Redemp
tori dicato, quod ad cathedralis aedis honorem tollimus. Nova Sedes
Ottaviensi metropolitanae Ecclesiae suffraganea erit, iuxta normas iu
ris communis. Eius autem mensam episcopalem constituent : Curiae
emolumenta, fidelium collationes, bonorum congrua pars quae eidem
obvenient divisis bonis archidioecesis Ottaviensis ad normam canonis
1500 C. I. C. Canonicorum collegium praeterea condatur; interim au
tem Consultores dioecesani deligantur, qui Episcopo auxilio, consilio
assint. Constituta vero dioecesi, eo ipso Sacerdotes qui beneficium seu
officium in eius territorio habeant, eidem sint ascripti tamquam proprius
clerus, ceteri vero clerici Seminariique tirones ei Ecclesiae addicantur,
in qua legitime degant. Documenta postremo et acta ad novam circum
scriptionem respicientia cito ad eius Curiam episcopalem mittantur, in
tabulario religiose custodienda. Ceterum haec quae iussimus venera-
Acta Ioannis Pp. XXIII 3 2 5
bilis Frater Sebastianus Baggio effici curabit vel quem. ipse delegábit,
factis ad rem facultatibus; re vero acta, documenta exarari iubebit,
quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem Consistorialem
magna cura mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die septimo et vicesimo mensis
Aprilis, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pon
tificatus Nostri quinto.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALONIERI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi 1
In Ap. Cane, tab., vol. CXII, n. 10.
•Y SIDEROPOLITANAE
In cathedrali templo dioecesis Sideropolitanae Canonicorum collegium
constituitur.
I O A N N E S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Solet Catholica Ecclesia, exempli gnara Conditoris, qui Aposto
lorum collegium sibi ascivit per quos in hominibus verbum Dei diffun-
deretur, Ecclesiarum rectoribus, Episcopis nempe, virorum coetum,
326 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
quasi sacrum senatum, adiungere (cfr. Ignat., Trall. 2, 1), qui sua pru
dentia ac pietate, Praesule duce, fidelium bono allaborent, divinique
cultus gloriam splendoremque adaugeant. Qua re, cum venerabilis Fra
ter Stephanus Laszlo, Episcopus Sideropolitanus, petierit ut in sua
cathedrali aede, Deo in honorem S. Martini Turonensis dicata, Canoni
corum collegium conderetur, idque Sacra Congregatio Consistorialis,
post auditum venerabilem Fratrem Opilium Rossi, Archiepiscopum ti
tulo Ancyranum et in Austria Apostolicum Nuntium, factis olim a Nobis
facultatibus, faciendum decreverit, Nos acta Sacrae Congregationis pro
bantes, consensuque eorum suppleto qui hac super re aliquod ius vel
habeant vel se putent habere, haec iubemus. In cathedrali templo dioe
cesis Sideropolitanae Canonicorum collegium constituimus, quod ad
normam art. 4 Conventionis inter Sanctam Sedem et Moderatores Rei
publicae Austriacae, die x x u i mensis Iunii anno MCMLX initae duabus
Dignitatibus efficietur, Praeposito nempe et Custode, atque Canonicis,
quorum unus erit Theologus, alter Poenitentiarius. Dignitatum assi
gnatio penes Apostolicam Sedem erit ; Canonicatuum vero ab Episcopo
fiet, ad normam iuris canonici; tamen indulgemus ut, quoad congruis
bonis iidem instruantur, possint etiam iis attribui sacerdotibus qui alio
beneficio fruantur, etsi cum animorum curatione coniuncto. Parochus
autem eiusdem ecclesiae cathedralis e Canonicorum collegio eligatur,
ad iuris normam, sit tamen amovibilis. Ad sacra facienda quod attinet,
ad precesque proprias canonicorum censemus ut semel in mense fiant,
die scilicet quo suetus habetur conventus canonicorum, ceterisque prae
terea diebus sollemnioribus qui per capitulares constitutiones, quam
primum condendas, edicentur ; resque absolvetur unius horae psalmodia
missaeque celebratione. Cum autem deceat eos qui in Episcopi consilium
et senatum asciscuntur singularibus insignibus condecorari, sinimus
ut Dignitates et Canonici in suae dioecesis finibus habitum quem vo
cant (( pianum » adhibeant, nempe caligas et collare violacei coloris,
vestem talarem nigram cum ore textibus orbiculis et ocellis violaceis,
sericam zonam violaceam cum laciniis pariter sericis et violaceis. In
choro autem induant rochetum cum reflexu in manicis rubini coloris
opere reticulato exornato, mozetam laneam violaceam absque caputio
et, iuxta temporum opportunitatem, cappam cum pellibus albi coloris
atque biretum violaceum. Concedimus etiam Canonicis privilegium ge
standi catenam cum parva cruce, Dignitatibus insuper anulum, Prae
posito demum collegii privilegium sacra sub infula celebrandi. Ad cetera
respicientes, officia nempe, munera, iura et privilegia Canonicorum,
Acta Ioannis Pp. XXIII 327
alia eiusmodi, iubemus ut normae serventur iuris communis. Itaque,
collegio Canonicorum condito, eo ipso Consultores dioecesani a suo mu
nere cessabunt. Ceterum ad haec omnia perficienda venerabilem Fra
trem Opilium Rossi legamus, vel quem ipse delegaverit ad exitum addu
cet, factis necessariis potestatibus. Idem, re acta, documenta exarari
curabit, eademque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem Consi
storialem cito mittet. Quod si alius eo tempore apostolicae in Austria
Nuntiaturae praesit, hic mandata Nostra omnia faciet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis eûicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta oifi-
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Maii, anno Do
mini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri
quinto.
Pro S. B. E. Cancellario
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI CAROLUS Card. CONFALONIERI a publicis Ecclesiae negotiis 8. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens
Franciscus H. Ferretti, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXII, n. 52.
328 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
YI
PORTUS MONTT
Sedes cathedralis Portus Montt ad metropolitanae gradum evehitur no
vae cuiusdam provinciae ecclesiasticae.
I O A N N E S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Apostolicae Sedis mos est et" consuetudo ecclesiasticarum circum
scriptionum territorium aptius quandoque disponere, ea quidem de
causa ut christifidelium bono melius consulatur. Cum ideo venerabilis
Prater Caietanus Alibrandi, Archiepiscopus titulo Bindaeus et in Re
publica Chilensi Apostolicus Nuntius, opportunum esse duxerit ut
cathedralis Ecclesia Portus Montt ad metropolitanae Sedis dignitatem
eveheretur simulque nova ecclesiastica provincia in regione australi
Chilensis Ditionis constitueretur, idque ut fieret a Nobis petierit, sen
tentiam, uti par erat, sive dilectum Filium a Secretis Sacrae Congre
gationis Consistorialis rogavimus, sive locorum Ordinarios quorum id
ipsum pertineret, atque suprema et apostolica Nostra auctoritate se
quentia decernimus ac iubemus. A metropolitano iure archiepiscopalis
Ecclesiae Ss. Conceptionis eximimus cathedrales Sedes Portus Montt,
Osornensem, S. Caroli Ancudiae et De Punta Arenas; item earum
dioecesium sacrorum Antistites a iure absolvimus Archiepiscopi Ss. Con
ceptionis, tamquam ipsorum Metropolitae, atque ex ita distractis Ec
clesiis, quibus vicariatum apostolicum Ayensem addendum decernimus,
provinciam ecclesiasticam condimus, Portus Montt appellandam iis
demque finibus terminandam ac dioeceses et vicariatus apostolicus,
quos diximus, circumscribuntur. Portus Montt episcopalem sedem ad
gradum et dignitatem Ecclesiae metropolitanae evehimus, cum iuribus,
privilegiis et praerogativis, .quibus ceterae archiepiscopales metropoli
tanae sedes ad iuris communis normam fruuntur. Quae ideo archidioe
cesis tamquam suffraganeas dioeceses habebit Osornensem, S. Caroli
Ancudiae, De Punta Arenas et vicariatum apostolicum Aysensem.
Sacros Portus Montt Praesules archiepiscopali dignitate perpetuo in-
signimus iidemque Metropolitarum iuribus fruentur, sic ut sacri cano
nes describunt. Quorum Praesulum primus erit venerabilis Frater Ro
bertus Rencoret Donoso, hactenus dioecesis Portus Montt Episcopus,
Acta Ioannis Pp. XXIII 329
cuius metropolitano iuri quas memoravimus Ecclesiarum Antistites
subicimus. Omnia quae decrevimus ad effectum adducet venerabilis Pra
ter Caietanus Alibrandi, quem diximus, vel per se ipse vel per alium
delegatum virum, dummodo sit in ecclesiastica dignitate constitutus.
Quod si tempore exsecutionis alius in Cbilensi Republica Apostolicus
Nuntius erit, hic mandata Nostra faciet. Re autem perfecta, negotii
documenta rite signata ac sigillo impressa, ad Sacram Congregationem
Consistorialem quam primum mittantur.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur,; si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo mensis Maii, anno Do
mini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri
quinto.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALONIERI S. B. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens
Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco £ß Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol CXII, n. 80.
330 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale : L
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
PROVISIO ECCLESIARUM
Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI,
successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae
sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum :
die 29 Ianuarii 196%. — Metropolitanae Ecclesiae Liverpolitanae prae
fecit Exc. P. D. Georgium Andream Beck, hactenus Episcopum Salfor-
densem.
— Metropolitanae Ecclesiae Glasguensi Exc. P. D. Iacobum Donal-
dum Scanlan, hactenus Episcopum Matrisfontis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Theudalensi R. P. D. Villelmum Gor-
donium Wheeler, Antistitem Urbanum, administratorem paroeciae Pre
tiosissimi Sanguinis D. N. Iesu Christi ad cathedrale templum archi
dioecesis Vestmonasteriensis, quem constituit Coadiutorem cum iure
successionis Excmi P. D. Georgii Brunner, Episcopi Medioburgensis.
die 7 Februarii. — Metropolitanae Ecclesiae Burgensi Exc. P. D.
Secundum García de Sierra et Méndez, hactenus Archiepiscopum titu
larem Parianum.
— Cathedrali Ecclesiae Gerundensi Exc. P. D. Narcissum Jubany
Arnau, hactenus Episcopum titularem Orthosiensem in Phoenicia.
— Cathedrali Ecclesiae Seguntinae-Guadalajarensi Exc. P. D. Lau-
reanum Castán Lacoma, hactenus Episcopum titularem Dalisandenum
in Isauria.
die U Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Villavincentiensi, noviter
erectae, Exc. P. D. Franciscum Iosephum Bruls, hactenus Episcopum
titularem Paraetoniensem.
die 13 Februarii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Leontopoli-
tanae in Pamphylia Exc. P. D. Iosephum D'Avack, hactenus Archiepi
scopum Camerinensem.
die lit Februarii. — Archiepiscopali Ecclesiae Camerinensi R. P. D.
Brunonem Frattegiani, Antistitem Urbanum, Canonicum Capituli ca
thedralis Perusini, Praesidem tribunalis ecclesiastici regionis Umbrae.
Sacra Congregatio Consistorialis 331
die 17 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Londonensi Exc. P. D.
Geraldum Emmett Carter, hactenus Episcopum titularem Altihuritanum.
die 18 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Telsensi Exc. P. D. Petrum
Mazelis, hactenus Episcopum titularem Celenderitanum.
— Praelaturae nullius Klaipedensi Exc. P. D. Petrum Mazelis, Epi
scopum Telsensem.
die 22 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ombitanae E. D.
Antonium de Castro Xavier Monteiro, pro-rectorem Seminarii Maioris
archidioecesis Bracharensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D.
Antonii Valente da Fonseca, Episcopi Villaregalensis.
die 28 Februarii. — Cathedrali Ecclesiae Ogdensburgensi E. P. D.
Thomam Andream Donnellan, moderatorem Seminarii Maioris archi
dioecesis Neo-Eboracensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Arsacalitanae R. P. D. Vincentium
Martinum Leonard, parochum S. Patricii Ep. et Conf., e dioecesi
Pittsburgensi Latinorum, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Ioan
nis Iosephi Wright, Episcopi Pittsburgensis Latinorum.
die 2 Martii. — Archiepiscopali Ecclesiae Labacensi Exc. P. D. Iose
phum Pogacnik, hactenus Episcopum titularem Irenopolitanum in
Isauria.
die 7 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Gedanensi Exc. P. D. Edmun-
dum Nowicki, hactenus Episcopum titularem Thuggensem.
— Titulari episcopali Ecclesiae Victorianensi R. P. D. Carolum
Colombo, ex archidioecesi Mediolanensi, Antistitem Urbanum, Praesi
dem Instituti vulgo « Giuseppe Toniolo per gli Studi Superiori ».
die 11 Martii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Seleuciensi in
Isauria Exc. P. D. Gulielmum Marcum Düke, hactenus Archiepiscopum
Vancu veriensem.
332 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
SACRA CONGREGATIO RITUUM
i NEAPOLITANA
Beatificationis et canonizationis Venerabilis Servi Dei Ludovici a Casauria,
sacerdotis professi Ordinis Fratrum Minorum, fundatoris Congregationum
Fratrum a Caritate, vulgo « Bigi >>, et Sororum a S. Elisabeth, vulgo
« Bigie », Tertii Ordinis S. Francisci.
SUPER DUBIO
An constet dé virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur.
Caritas Christi, qua Paulus Apostolus se urgeri profitebatur, vehementer in pectore Famuli Dei Ludovici a Casauria exarsit eademque eximiis operibus fulgens apparuit.
Is Casauriae, quod est prope Neapolim amoenissimum oppidum, ortum duxit die 11 mensis Martii anno 1814 e piis honestisque parentibus, atque postridie salutaribus ablutus est undis, Archangeli recepto nomine.
Pietate et ingenio inde a puero enitens, duodeviginti annos natus Franciscanum Institutum, quod ante instauratam unitatem Reformatorum vocabatur, ingressus est, assumpto nomine Ludovici, atque tandem die 4 Iunii a. 1837 sacerdotio fuit auctus. Magistri munere decem fere annos perfunctus, Superiorum suffragio Tertii Franciscalis Ordinis Commissarius electus est, atque ad pristinam eiusdem Ordinis gloriam instaurandam eumdemque propagandum et ascriptorum vitam ad Evangelii semitam perducendam multum adlaboravit, plures ex eodem assumens homines operibus caritatis dicandos. In Conventu dein ad Palmam, novo nosocomio pro Neapolitanae provinciae consodalibus ceterisque sacerdotibus indigentibus constituto, quibus medicamenta ab ipso parata praestabat, ferventiores quosdam Tertii Ordinis consodales sibi sociavit. Quorum quibusdam vitam in communi instaurare cupientibus, Famulus Dei novum fundavit Institutum a Caritate nuncupatum, data sodalibus cinerei coloris veste : inde Cinereorum Fratrum nomen. Collegium quoque pro Nigritis pueris instituit ad omnem virtutem
Sacra Congregatio Rituum 333
efformandis utque ex iisdem Evangelii praecones mitterentur Africam per Afros ad christianam fidem con ver suri. Novum quoque opus pro Afris puellis constituit, quod deinde Sororibus Congregationis Tertii Ordinis a S. Elisabeth, vulgo « Bigie », ab ipso fundatae, concredidit.
Longa Famulus Dei itinera aggressus, immanes exantlavit labores, innumeras devicit difficultates et, omnibus omnia factus, valetudinaria excitavit, collegia condidit, hospitia comparavit variasque domos aperuit pueris puellisque, parentibus orbatis, nautis senio confectis, surdis, mutis caecisque excipiendis et alendis ; aliaque id genus multa iniit, ita ut asseri possit nullum ferme esse calamitatum et morborum genus, cui ille mederi non studuerit, nullumque misericordiae munus quo ipse non fuerit perfunctus, ut facilius veritatis lumine mentes illustraret, errantes in salutis viam reduceret, atraque sui temporis mala depelleret. Quo factum est, ut omnium in se admirationem converterit, et vel ipsos Ecclesiae osores laborum suorum laudatores nactus sit.
Difficultates autem, quae in tot talibusque operibus exstruendis su-pervenerunt, sereno pertulit animo, non secus ac gravem morbum, qui plures eum annos divexavit.
Tandem die 30 Martii a. 1885, Ecclesiae sacramentis refectus, placide obdormivit in Domino.
Praeclara atque late diffusa sanctitatis fama, qua Dei Famulus vivens honestabatur, post eius obitum non deferbuit, atque caelestibus signis confirmari visa est. Quapropter de beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis agi coeptum est. Post igitur ordinarios, quos dicunt, processus in ecclesiasticis Curiis Neapolitana et Salernitana instructos atque edito, die 7 Septembris a. 1903, decreto super scriptis eidem Servo Dei tributis, S. Pius X Commissionem introductionis Causae die 13 Martii a. 1907 obsignavit. Apostolici postmodum adornati sunt in Neapolitana Curia processus super virtutibus in specie, de quorum iuridica vi decretum est latum die 21 Aprilis a. 1931.
Servatis itaque omnibus de iure servandis, quaestio agitata est apud Sacram Rituum Congregationem super virtutibus theologalibus et cardinalibus eiusdem Servi Dei, et quidem primum, die 21 Novembris a. 1944, in antepraeparatorio coetu, deinde in praeparatoria die 9 Decembris a. 1952, et denuo in nova praeparatoria Congregatione die 24 Februarii a. 1959. Quibus denique generalia, quae dicuntur, successere Sacrae eiusdem Congregationis comitia, die 28 mensis Ianuarii a. 1964, coram Ssmo Domino nostro Paulo Papa VI, in quibus Revmus Cardinalis Clemens Micara, Episcopus Veliternus ipsiusque Causae Ponens seu Relator, sequens dubium disceptandum proposuit : An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum. tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine,
334 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Omnes antem qni aderant, tam Cardinales, sacris tuendis ritibus praepositi, quam Officiales Praelati Patresque Consultores unanimi consensu affirmative responderunt. Beatissimus vero Pater mentem aperire Suam in tanti momenti negotio de more distulit, ut interim maiorem superni luminis copiam impetraret.
Hoc denique die, Eucharistico Sacrificio piissime litato, Sanctitas Sua infrascriptum Cardinalem Sacrae Rituum Congregationis Praefectum atque Revmum Cardinalem Clementem Micara, Causae Relatorem, necnon R. P. Ferdinandum Antonelli O. F. M., Fidei Promotorem Generalem, meque a Secretis ad Se accivit, iisque adstantibus, sollemni Decreto edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis Venerabilis Servi Dei Ludovici a Casauria, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur.
Hoc autem Decretum rite promulgari et in Acta Sacrae Rituum Congregationis referri mandavit.
Datum Romae, die 13 Februarii anno Domini 1964.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L . © S.
f Henricus Dante, Archiep. Carpasien., a Secretis
II
PORTUG ALLEN. SEU MONASTERIEN.
Beatificationis et canonizationis Venerabilis Servae Dei Mariae a Divino
Corde, (Droste zu Vischering), Instituti Sororum a Bono Pastore.
SUPER DUBIO
An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, nec non de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia, Fortitudine earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur.
Investigabiles divitias Cordis sui humani generis Redemptor famulae suae Margaritae Mariae Alacoque in intimo Visitationis receptáculo revelare benignissime dignatus est, et ex tunc erga Divinum Cor religio
Sacra Congregatio Rituum 335
ac devotio per universum orbem dilatatae sunt, omniumque animos vivido repleverunt amore, ope praesertim sacerdotum apostolico zelo flagrantium, piarumque mulierum, ardenti in Deum, qui caritas est,.dilectione nitentium. Inter innumeras huius devotionis propagatrices, ad finem saeculo decimonono vergente, adscribi debet et Famula Dei Maria Droste zu Vischering, quae « a Divino Corde » in religione voluit appellari.
Praestantissimae huius Servae Dei vitam si quis paulo diligentius studuerit cognoscere, cogetur admirari cum splendorem virtutum, quibus et nobilitatem generis longe superavit, et vilitatem vitae nobilitavi^ tum singularitatem gratiarum quibus benigna Salvatoris manu tacitis omnino, sed arduis viis, ad apicem perfectae caritatis ducta est. Ardentissimo enim cotidiani panis Eucharistici amore accensa, desiderio Redemptoris infinitas divitias universo generi humano aperiendi, Summum Pontificem Leonem XIII litteris impulit ut totum mundum, ineunte saeculo vigesimo, Cordi Iesu solemniter consecraret. Quod revera ipse Pontifex, datis Apostolicis Litteris, perfecit.
Monasterii, in Westfalia, nobilibus piisque parentibus Clemente Comite Droste zu Vischering Erbdrost et Helena Comitissa von Galen die 8 Septembris anno 1863 nata est. Cum in vitae periculo versaretur, statim lustralibus aquis abluta fuit a medico, licet massonicae sectae adscripto, et post triduum sub conditione iterum baptismi aquis fuit lustrata.
Primam aetatem in castro Darfeld transegit, ubi pietatem, praesertim vero devotionem erga Sacratissimum Cor Iesu a parentibus didicit. Undecimo aetatis anno primum ad sacram Synaxim accessit, ac paulo post Confirmationis sacramento linita fuit. Quindecimum dum ageret annum vocationem religiosam advertit, et anno sequente Sororum a S. Corde Iesu prope Riedemburg collegium ingressa est, ubi duobus annis mansit et intimius ad religiosam vitam amplectendam se vocari persensit. Domum reversa, de sua vocatione parentes certiores fecit qui, etsi gaudio affecti, eam ob infirmam valetudinem paternam domum relinquere non posse dixerunt nisi expleto vigesimo primo aetatis anno. Quam ob rem, religiosum institutum ingredi non valens, amore in Christum percita, perpetuae castitatis votum emisit. Vigesimum tertium annum attingens, et adhuc ob infirmam valetudinem cum in monasterium recipi non posset, domi religiosam vitam iniit, nigri coloris habitu induta. Tandem die 21 Novembris anno 1888, aetatis suae vigesimo quinto, assentiente confessario, Institutum a Bono Pastore ingressa est, Mariae a Divino Corde nomine sumpto.
Tirocinio rite peracto, religiosa vota emisit in Monasteriensi domo, in qua magistrae poenitentium officium ei statim concreditum fuit, quod,
336 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
donec in Lusitaniam missa est, diligentissime tenuit. Ulissipone per
aliquot tempus mansit, et, ineunte anno 1894 antistita domus Portu-
gallensis fuit renunciata. Religiosa haec domus, cum primum Dei Fa
mula eam regendam suscepit, permultis exagitabatur difficultatibus ; at
cito, ipsa moderatrice, magna rerum mutatio facta est : poenitentium
numerum auxit, easque devotione erga Divinum Gor imbuere et chri
stianae religionis rudimenta edocere curavit. Paucos vero post menses
ab eius adventu in Portugallensem domum, Dei Famula in morbum
myeliticum incidit et adeo debilis evasit, ut ei loqui, deambulare, scalas
ascendere laboriosum atque difficile fuerit. Medentium remediis minime
obstantibus, continuo lectum tenére fuit coacta, ex quo concreditam sibi
domum assidue gubernabat. Has malae affectae valetudinis conditiones
forti hilarique semper animo tulit, et tunc temporis inspirationem habuit
impetrandi a Summo Pontifice Leone XIII totius humani generis
Sacratissimo Cordi Iesu consecrationem. Cum vero iam omnia peracta
erant ut eius vota perficerentur, Dei Famula ad caelum evolavit die
8 Iunii anno 1899, aetatis suae trigesimo tertio, sororibus patientiae,
pietatis vividumque orationis exemplum relinquens.
Post mortem eius memoria haud est oblivioni mandata, immo magna
sanctitatis fama est efformata, quae et extra monasterii septa late dif-
fusa est. Qua permotus, Episcopus Portugallensis, intra cuius dioecesis
fines supremum diem obiit, annis 1921-26 ordinarios, quos vocant, pro
cessus instituit, rogatoriales vero in dioecesi Monasteriensi, in qua
nata est multosque transegit annos, peracti sunt. Romam delati, rite
discussi fuere. Edito vero die 16 Iulii anno 1941 Decreto super scriptis,
Summus Pontifex Pius XII, felicis recordationis, Commissionem in
troductionis Causae propria manu signare benigne dignatus est die 28
Novembris eodem anno. Constare dein de obedientia praestita Decretis
Urbani Papae VIII super numquam ei exhibito cultu Sacra Rituum
Congregatio die 22 Aprilis anno 1942 decrevit. Apostolici postmodum
processus adornati sunt in praefatis Curiis episcopalibus super virtu
tibus et miraculis in specie Famulae Dei, de quorum vi iuridica die 26
Martii anno 1948 sancitum est.
Quibus omnibus rite absolutis, instante Revmo P. Iosepho Hamon,
Congregationis Iesu et Mariae Eudistarum, Causae postulatore legitime
constituto, ad disceptationem super virtutibus theologalibus Servae Dei
deventum est die 17 Februarii 1953 prius in Antepraeparatorio Coetu,
dein in Praeparatorio die 17 Decembris 1957, ac tandem in Generali coram
Sanctissimo Domino nostro Paulo Papa VI die 28 Ianuarii mensis anni
huius, in quo Revmus Dominus Benedictus Cardinalis Aloisi Masella,
Episcopus Praenestinus, ipsius Causae Ponens seu Relator, sequens
Sacra Congregatio Rituum 337
dubium discutiendum proposuit : An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, nec non et de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur.
Et Revmi Cardinales sacris tuendis ritibus praepositi, Praelati Officiales Consultoresque theologi quotquot aderant suum quisque suffragium protulerunt. Beatissimus vero Pater haec vota benigne quidem suscipere dignatus est, mentem vero suam in tanti momenti negotio aperire distulit, et supplicationes ab iisdem effundendas postulavit, ut uberiora superna lumina sibi interim effulgerent.
Hanc tandem selegit diem in qua, ad Se accitis Revmis Cardinalibus Arcadio Maria Larraona, S. Rituum Congregationis Praefecto, et Benedicto Cardinali Aloisi Masella, Causae Ponente seu Relatore, nec non et Revmo P. Ferdinando Antonelli, Ordinis Fratrum Minorum, Fidei Promotore Generali, meque infrascripto a Secretis, sacrosancto Missae sacrificio piissime litato, edixit : Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, nec non et de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, Servae Dei Mariae a Divino Corde, Droste zu Vischering, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur.
Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in Acta Sacrae Rituum Congregationis referri mandavit.
Datum Romae, die 13 Februarii a. D. 1964.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. © S.
f Henricus Dante, Archiep. Carpasien., a Secretis
I I I
URBIS ET ORBIS
DECRETUM De nova formula in sacrae Communionis distributione
Quo actuosius et fructuosius fideles Missae sacrificium participent, et in ipso Communionis actu fidem in sacrosanctum Eucharistiae mysterium profiteantur, quam plurimae preces Beatissimo Patri Paulo Pp. VI exhibitae sunt, ut aptiore formula Corpus Domini nostri Iesu Christi fidelibus distribuatur.
Sanctitas porro Sua, haec vota benigne suscipiens, statuere dignata 22 - ACTA, vol. VI, n. 5. — 4-5-1964.
338 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
est ut in sacrae Communionis distributione, seposita praesenti formula, sacerdos dicat tantum : « Corpus Christi », et fideles respondeant : « Amen », et inde communicentur. Quod quidem servandum erit quoties sacra Communio distribuitur tam in Missa quam extra Missam.
Contrariis quibuslibet, etiam speciali mentione dignis, minime obstantibus.*
Ex Secretaria Sacrae Rituum Congregationis, die 25 Aprilis 1964.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. « S .
f Henricus-Dante, Archiep. Carpasien., a Secretis
I V
U R B I S ET O R B I S
DECRETUM De nova pia invocatione in laudem Spiritus Sancti Paracliti
Piae invocationes in Dei, Domini nostri Iesu Christi et Beatissimae Virginis Mariae laudem, primitus in reparationem iniuriarum contra eorum sanctissima nomina exortae, decursu temporis, ob fidelium devotionem, pluribus additis supplicationibus, potius »laudationis naturam induerunt. Quam ob rem, ut in hac obsecratione tota Trinitas suum lau-dationis et precis elogium obtineret, plures Beatissimo Patri Paulo Pp. VI adhibitae sunt preces, ut peculiaris Spiritus Sancti invocatio illic adderetur.
Sanctitas porro Sua, haec optata benigne excipiens, statuit ut in laudibus in blasphemiarum reparatione, quae incipiunt ab invocatione « Dio sia benedetto », post invocationem « Benedetto Gesù nel santissimo Sacramento dell'altare », octavo loco ponatur : « Benedetto lo Spirito Santo Paraclito ».
Contrariis non obstantibus quibuslibet. Datum Romae, ex Secretaria Sacrae Rituum Congregationis, die
25 Aprilis 1964. ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. m s . f Henricus Dante, Archiep. Carpasien., a Secretis * Ex benigna concessione Summi Pontificis Pauli Pp. VI praesens Decretum statim
applicari potest; a Dominica Pentecostes ab omnibus in praxim deduci debet.
Sacra Romana Rota 339
ACTA TRIBUNALIUM
SACRA ROMANA ROTA
Citatio edictalis
MIAMIEN.
Nullitatis matrimonii (Grappo • Toscani)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Caietani Toscani, causae superius inscriptae conventi, eumdem citamus ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, coram Sacra Romana Rota (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), in diem 1 Iunii 1964, hora undecima, pro concordatione aut subsignatione dubii quod sequitur :
An constet de nullitate matrimonii, in casu, ex capite vis et metus mulieri incussi.
Ordinarii locorum, parochi et fideles quicumque notitiam habentes actualis commorationis praedicti domini Caietani Toscani, curare debent ut de hac edictali citatione ipse rite moneatur. *
Gerardus M. Rogers, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 17 Martii a. 1964.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Cajétan Toscani, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 1 juin 1964, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas, du chef de violence et de crainte inspirée à Vépousef
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit Cajétan Toscani, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
340 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
TRIBUNAL VICARIATUS URBIS
Citatio edictalis
ROMANA Nullitatis matrimonii (Gennari - Graziani)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Aldi Graziani,
in causa de qua supra conventi, eundem citamus ad comparendum coram
Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza S. Callisto, 16 -
Roma), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, in diem
15 Iulii 1964, hora decima, pro concordatione sequentis dubii:
An constet de nullitate matrimonii, in casu, ex capite conditionis
appositae ex parte mulieris et non verificatae.
Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes
actualis commorationis praedicti domini Aldi Graziani, curare debent
ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. *
Petrus Santini, Officialis
Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 1 Aprilis a. 1964.
V. Frazzano, Cancellarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Aldo Graziani, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Callisto, 16 - Roma), le 15 juillet 1964, à 10 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas, du chef de la condition mise par l'épouse et qui n'a pas été réalisée?
Les Ordinaires des lieux, le curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Aldo Graziani, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
Diarium Romanae Curiae 341
DIARIUM ROMANAE CURIAE
SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI
Martedì, 3 marzo 1964, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso su due miracoli che si asseriscono operati ad intercessione del Venerabile Servo di Dio Luigi Guanella, sacerdote, fondatore dei Servi della Carità e delle Figlie di S. Maria della Provvidenza.
Hanno inoltre trattato della riassunzione di Causa di Canonizzazione del Beato Innocenzo da Berzo, Confessore, dell'Ordine dei Frati Minori Cappuccini, ed hanno esaminato le relazioni dei censori teologi su gli scritti del Servo di Dio Giuseppe Gregorio Hernández Cisneros, dottore in medicina.
Martedì, 10 marzo 1964, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla augusta presenza del Santo Padre si è adunata la S. Congregazione dei Riti generale, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali, e Consultori teologi hanno dato il loro voto :
1. sul martirio del Servo di Dio Giacomo Berthieu, sacerdote professo della Compagnia di Gesù, ucciso in odio alla fede, come viene asserito, nel 1896, nell'Isola del Madagascar;
2. sulle virtù in grado eroico della Serva di Dio Maria Fortunata Viti, monaca professa dell'Ordine di S. Benedetto del monastero di Veroli.
Martedì, 24 marzo 1964, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunatala S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso su due miracoli che si asseriscono operati ad intercessione dei Beati Carlo Lwanga, Mattia Kalemba e Compagni Martiri dell'Uganda.
Martedì, 7 aprile 1964, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria particolare, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione di Causa dei Servi di Dio :
1. Giacomo Clotet, sacerdote della Congregazione dei Missionari Figli del Cuore Immacolato di Maria;
2. Celina Chludzinska, vedova Borzecka, fondatrice della Congregazione delle Suore della Risurrezione di N. S. G. C. ;
342 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
3. Edvige Borzecka, confondatrice delia Congregazione delle Suore della Risurrezione di N. S. G. C.
Hanno inoltre esaminato la relazione dei censori teologi sopra gli scritti dei Servi di Dio :
1. Tommaso Maria Fusco, sacerdote, fondatore delle Suore della Carità del Preziosissimo Sangue.
2. Maria Guadalupe Ricart Olmos, religiosa professa delle Suore Serve di Maria, del Monastero Pié de la Cruz a Valencia.
3. Giuseppe Tovini, laico.
Martedì 21 aprile 1964, nel Palazzo delle Congregazioni, alla presenza dell'Emo Signor Cardinale Arcadio Larraona, Prefetto della S. Congregazione dei Riti, Ponente della Causa di beatificazione del Servo di Dio Biagio Marmoiton, della Società di Maria (Maristi), ucciso, come viene asserito, in odio alla fede, si è adunata la S. Congregazione dei Riti antepreparatoria, nella quale i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso sul martirio del predetto Servo di Dio.
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di annoverare fra i Membri delle sotto indicate Commissioni, Segretariato e Tribunale Amministrativo del Concilio Ecumenico Vaticano II:
— della Commissione « de Doctrina Fidei et Morum » : S. E. Revma Mons. Antonio Poma, Vescovo di Mantova;
— della Commissione « de Episcopis et Dioecesium regimine » : S. E. Revma Mons. Benedetto Printesis, Arcivescovo di Atene;
— della Commissione « de Sacramentorum Disciplina » : S. E. Revma Mons. Alfonso Espino y Silva, Arcivescovo di Monterrey;
— della Commissione « de Disciplina Cleri et Populi Christiani » : S. E. Revma Mons. Antonio Khoreiche, Vescovo di Sidone dei Maroniti;
— della Commissione « de Religiosis » : S. E. Revma Mons. Pacifico Pe-rantoni, Arcivescovo di Lanciano e Ortona ;
— delia Commissione « de Missionibus » : S. E. Revma Mons. Carlo Ca-vallera, Vescovo di Nyeri;
— delia Commissione « de Fidelium Apostolatu » : il Revmo Padre Guglielmo Möhler, Superiore Generale dei Pallottini;
Diarium Romanae Curiae 343
— della Commissione « de Seminariis, de Studiis et de Educatione catholica » : S. E. Revma Mons. Francesco Nestore Adam, Vescovo di Sion ; il Revmo Padre Paolo Hoffer, Superiore Generale dei Marianisti;
— del Segretariato « ad Unitatem Christianorum fovendam » : L'Emo e Revmo Signor Cardinale Giuseppe Umberto Quintero, Arcivescovo di Caracas ; le LL. EE. Revme i Monsignori : Raffaele Rabban, Arcivescovo di Kerkük dei Caldei, Gabriele Manek, Arcivescovo di Endeh, Leonardo Giuseppe Raymond, Arcivescovo di Nagpur, Guglielmo Hart, Vescovo di Dunkeld, Giuseppe Stangl, Vescovo di Würzburg ; i Revmi Padri : Basilio Heiser, Ministro Generale dei Frati Minori Conventuali, e Omero Degrijse, Superiore Generale dei Figli der Cuore Immacolato di Maria (Missionari di Scheut) ;
— del « Tribunale Amministrativo » : L'Emo e Revmo Signor Cardinale Giuseppe Ferretto.
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
6 novembre 1963. L'Emo e Revmo Signor Card. Antoniutti Ildebrando, Protettore della Congregazione delle « Figlie della Chiesa » (Roma).
9 dicembre » S. E. Revma Monsig. Alibrandi Gaetano, Arcivescovo tit. di Binda, Nunzio Apostolico nel IAbano.
15 gennaio 1964. L'Emo e Revmo Signor Card. Browne Michele, Protettore della Congregazione Domenicana Toscana (Prato).
4 febbraio » L'Emo e Revino Signor Card. Larraona Arcadi© M., Protettore delle « Figlie di San Giuseppe di Rivalba » (Roma).
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
Protonotari Apostolici ad instar participantium:
12 ottobre 1963. Monsig. 26 » » Monsig. 2 dicembre » Monsig.
19 » » Monsig. 4 gennaio 1964. Monsig.
» Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig. » Monsig.
» 9
12 29
» 30 » 10 febbraio
»
Schall Giovanni Pio (Lafayette, Ind.). McCartan Tommaso J. (Jefferson City). Rooney Raimondo F. (Albany). Errichetti Antonio (Potenza). Atzori Abramo (Ales). Bravo Paredes Ferdinando (Tulancingo). Meade Dionisio P. (Helena). Pellegrino Stefano (Cuneo). Jovine Egidio M. (Napoli). Trigillo Sebastiano (Napoli). Simaan Nemeh (Gerusalemme). Bevere Federico (Melfi).
344 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di confermare :
Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità:
31 luglio 1963. Monsig. De Berchem Massimiliano (München und Freising).
» » » Monsig. Berberich Ludovico (München und Freising). » » » Monsig. Heilmann Alfonso (München und Freising). » » Monsig. Hennerfeind Luigi (München und Freising). » Monsig. Hillreiner Giuseppe (München und Freising). » » Monsig. Friesinger Romano (München und Freising).
» » Monsig. Mair Giovanni Evangelista (München und Freising).
» » » Monsig. Veit Giuseppe (München und Freising). » )) » Monsig. Adam Giorgio (München und Freising). » )) » Monsig. Hofbauer Uberto (München und Freising). » » » Monsig. Miller Corrado (München und Freising). » » » Monsig. Fischer Enrico (München und Freising).
)) » Monsig. Eham Massimiliano (München und Freising). )) » Monsig. Fröhlich Carlo (München und Freising). . » » Monsig. Wimmer Alfonso (München und Freising).
» » Monsig. Kuhn Antonio (München und Freising). » » Monsig. Knauber Adolfo (München und Freising).
» Monsig. Klees Uberto (München und Freising). » » Monsig. Hafner Giovanni (München und Freising).
» » Monsig. Knott Giuseppe (München und Freising). )) » Monsig. Poll Guglielmo (München und Freising). » » Monsig. Zistl Massimiliano (München und Freising). » » Monsig. Genewein Curzio Maria (München und Freising). )) Monsig. Forster Carlo (München und Freising). )) » Monsig. Bram Giorgio (Osnabrück). » » Monsig. Berning Guglielmo (Osnabrück).
» » » Monsig. Berlage Paolo (Osnabrück). » Monsig. Feltmann Antonio (Osnabrück).
» Monsig. Hermes Ermanno (Osnabrück). » » » Monsig. Langenberg Giovanni (Osnabrück). » )) » Monsig. Lohmann Bernardo (Osnabrück).
» Monsig. Melius Lorenzo (Osnabrück). » » » Monsig. Niemeyer Agostino (Osnabrück).
» Monsig. Ohrmanri Enrico (Osnabrück). » Monsig. Quaing Bernardo (Osnabrück). )) » Monsig. Rahe Enrico (Osnabrück).
Monsig. Ridders Giovanni (Osnabrück). » » Monsig. Siegel Carlo Agostino (Osnabrück). » » Monsig. Skarabis Giorgio (Osnabrück).
» Monsig. Smaczny Giovanni (Osnabrück). 1 agosto » Monsig. Ciampa Giuseppe (Muro Lucano).
Diarium Romanae Curiae 345
1 agosto 1963. Monsig. D'Auria Angelo (Muro Lucano). » » Monsig. Di Canio Gerardo (Muro Lucano). » » Monsig. Zacçàrdo Mauro (Muro Lucano).
co
» » Monsig. Andretto Fausto (Adria). » » Monsig. Balduin Aldo (Adria).
» » Monsig. Barbieri Rodolfo (Adria). » Monsig. Cazzufìi Cornelio (Adria). ) ) » Monsig. Frison Ferdinando (Adria). » » » Monsig. Giavarini Fortunato (Adria).
» Monsig. Marchi Gino (Adria). Monsig. Baisi Antonio (Adria).
» » Monsig. Abbo Giovanni Angelo (Albenga). ) ) » » Monsig. Allegro Lorenzo (Albenga). » » Monsig. Contestabile Giacomo (Albenga).
Monsig. Seccatore Antonio (Albenga). Monsig. Colafemina Donato (Castellaneta).
» » Monsig. Di Bello Agostino (Castellaneta). ) ) » Monsig. Mastrorocco Nicola (Castellaneta). ) ) » Monsig. Cantieri Pietro (Lucca). » » Monsig. Micheli Emilio (Lucca). ) ) » Monsig. Renieri Federico (Lucca). ) ) Monsig. Rossini Angelo (Lucca). ) ) » Monsig. Guidi Emilio (Lucca). » » » Monsig. Sivieri Alfredo (Lucca).
» Monsig. Sorelli Da vino (Lucca). » » Monsig. Bruno Giovanni Antonio (Mondovì). » Monsig. Cervella Giovanni Battista (Mondovì). » Monsig. Mondino Stefano (Mondovì).
» Monsig. Pezza Francesco Mario (Mondovì). » » Monsig. Ferraro Pietro (Mondovì). ) ) » » Monsig. Vinai Giacinto (Mondovì). » Monsig. Giugiaro Giuseppe (Mondovì).
Monsigí Caliandro Tommaso (Oria). » Monsig. D'Ippolito Ferdinando (Oria).
)) Monsig. Cannalire Antonio (Oria). » Monsig. Putignano Angelo (Oria).
Monsig. Saraceno Fiorenzo (Oria). » » Monsig. Barbier o Enrico (Padova). )) Monsig. Battisti Alfredo (Padova). )) Monsig. Bernardi Anselmo (Padova). )) » » Monsig. Brazzo Pietro (Padova). » » Monsig. Canella Francesco (Padova).
» Monsig. Caon Valentino (Padova). » » » Monsig. Colao Vittore (Padova).
» Monsig. Contiero Augusto (Padova). » Monsig. Daniele Ireneo (Padova).
» Monsig. Dissegna Antonio (Padova). » » Monsig. Dolzan Massimiliano (Padova). )) Monsig. Faccioli Giuseppe (Padova).
346 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
3 agosto 1963. Monsig. Frasson Francesco (Padova). » » » Monsig. Gamba Ulderico (Padova). » » » Monsig. Geronazzo Mariano (Padova). » » » Monsig. Gnzzo Tarcisio (Padova). » » » Monsig. Latifondi Giuseppe (Padova). » » » Monsig. Lovo Silvio (Padova). » » » Monsig. Maddalon Angelo (Padova). » » » Monsig. Mason Giovanni (Padova). » » » Monsig. Mazzarotto Tarcisio (Padova). » » » Monsig. Moietta Antonio (Padova). » » » Monsig. Offelli Siro (Padova). » » » Monsig. Panozzo Luigi (Padova). » » » Monsig. Pela Andrea (Padova). » » » Monsig. Perin Giovanni (Padova). » » » Monsig. Perin Sebastiano (Padova). » » » Monsig. Rimano Luigi (Padova). » » » Monsig. Sebben Vincenzo (Padova). » » » Monsig. Sola Luigi (Padova). » » » Monsig. Strazzacappa Giovanni (Padova). » » » Monsig. Strazzacappa Igino (Padova). » » » Monsig. Toldo Giovanni (Padova). » » » Monsig. Tonellotto Antonio (Padova). » » » Monsig. Torresin Gaetano (Padova). » » » Monsig. Vialetto Girolamo (Padova). ». » » Monsig. Zanella Angelo (Padova). » » » Monsig. Affolti Mario (Parma). » » » Monsig. Binini Bruno (Parma). » » » Monsig. Copello Luigi (Parma). » » » Monsig. Giuntini Eligio (San Miniato). » » » Monsig. Sfacchini Pietro (San Miniato). » » » Monsig. Vezzi Angelo (San Miniato). » » » Monsig. Catullo Francesco (Trivento). » » » Monsig. Gianico Bertrando (Trivento). » » » Monsig. Marinelli Umberto (Trivento). » » » Monsig. Cordisco Vittorio (Trivento). » » » Monsig. Gasbarro Vincenzo (Trivento). » » » Monsig. Colangelo Livio (Trivento). » » » Monsig. Frabotta Giuseppe (Trivento). » » » Monsig. Faè Giuseppe (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Pasquetti Lelio (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Moras Giuseppe (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Bolzan Carlo (Vittorio Veneto). » » » Monsig. De Nardi Carlo (Vittorio Veneto). » » » Monsig. De Marchi Mario (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Vendrame Lino (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Folegot Angelo (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Pivetta Raffaele (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Mior Angelo (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Moschetta Fausto (Vittorio Veneto).
Diarium Romanae Curiae 347
3 agosto 1963. Monsig. Facchinello Igino (Vittorio Veneto). » Monsig. Ros Giovanni (Vittorio Veneto).
10 » » Monsig. Chaloner Francesco (Liverpool). » » Monsig. Cnrry Lorenzo (Liverpool).
» » Monsig. Taylor Cirillo (Liverpool). » » » Monsig. Park Giacomo (Liverpool). » » » Monsig. McKenna Tommaso (Liverpool). » » » Monsig. Jackson Carlo (Liverpool). » » » Monsig. Barrow Giacomo (Liverpool). » » » Monsig. Barry Tommaso (Liverpool).
12 » Monsig. Foster Giuseppe (Regensburg). Monsig. Lehner Giovanni Battista (Regensburg).
» » Monsig. Meindl Antonio (Regensburg). » » Monsig. Hiebl Enrico (Regensburg).
» » » Monsig. Hofmann Carlo (Regensburg). Monsig. Holzer Federico (Regensburg).
» » Monsig. Maier Antonio (Regensburg). » » Monsig. Maier Leonardo (Regensburg). » » » Monsig. Meier Adolfo (Regensburg). » » » Monsig. Müller Corrado (Regensburg). » » Monsig. Obendorf er Andrea (Regensburg).
» » Monsig. Prem Michele (Regensburg). » Monsig. Thaller Michele (Regensburg).
» )) » Monsig. Thiesen Federico (Regensburg). » » Monsig. Wolf Francesco (Regensburg).
» Monsig. Haberl Ferdinando (Regensburg). Monsig. Kindsmüller Antonio (Regensburg).
» » » Monsig. Morgenschweis Federico (Regensburg). » » \ » Monsig. Reichenberger Emanuele (Regensburg).
» Monsig. Russwurm Giuseppe (Regensburg). » » Monsig. Salier Luigi (Regensburg). » » » Monsig. Schmidt Ludovico (Regensburg).
14 » Monsig. Angioni Filippo (Alghero). » Monsig. Corrías Mario (Alghero).
» Monsig. Zolo Carmelo (Alghero). )) » Monsig. Caprini Natale (Bobbio). » Monsig. Ferretti Giuseppe (Bobbio). )) Monsig. Ghirardelli Antonio (Bobbio).
» » » Monsig. Mariani Paolo (Bobbio). » » » Monsig. Muzio Giuseppe (Bobbio).
)) Monsig. Pagliughi Luigi (Bobbio). » Monsig. Todeschini Casimiro (Bobbio).
» » Monsig. Calamoneri Giovanni (Caltanissetta). » )) Monsig. Stella Leonardo (Caltanissetta).
)) » Monsig. Gennuso Angelo (Caltanissetta). » » Monsig. Russo Giovanni (Caltanissetta).
» Monsig. Alfano Vito (Caltanissetta). Monsig. Petix Salvatore (Caltanissetta).
» » Monsig. Argnani Giovanni (Faenza).
348 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
14 agosto 1963. Monsig- Gámberini Luigi (Faenza). » » » Monsig. Zucchini Pier Franco (Faenza). » " » » Monsig. Venturi Giovanni (Faenza). » » » Monsig. Liyerani Vincenzo (Faenza). » » » Monsig. Bianchedi Domenico (Faenza). » » » Monsig. Ceroni Eugenio (Faenza). » » » Monsig. Costa Pietro (Faenza). » » » Monsig. Lucchesi Giovanni (Faenza). » » » Monsig. Ferretti Walter (Faenza). » » » Monsig. Lanzoni Giuseppe (Faenza). » » » Monsig. Vantangoli Mario (Faenza). » » » Monsig. Melandri Angelo (Faenza). » » » Monsig. Ferretti Giuseppe (Faenza). » » » Monsig. Geminiani Giovanni (Faenza). » » » Monsig. Gualdrini Franco (Faenza). » » » Monsig. Raccagni Giacomo (Faenza). » » » Monsig. Mazzotti Carlo (Faenza). » » » Monsig. Rambelli Michele (Faenza). » » » Monsig. Mondini Domenico (Faenza). » » y> Monsig. Tampieri Giacomo (Faenza). » » )> Monsig. Cornacchia Giuseppe (Faenza). » » » Monsig. Zannoni Vincenzo (Faenza). » . » » Monsig. Bavdaz Vladislao (Gorizia). » » » Monsig. Della Tolla Gregorio (Gorizia). » » » Monsig. Mocnik Francesco (Gorizia). » » » Monsig. Ottaviani Pasquale (L'Aquila). » » » Monsig. Corte Girolamo (Mazara del Vallo). » » » Monsig. Di Bernardo Sebastiano (Mazara del Vallo). » » » Monsig. Perniciaro Nicolò (Mazara del Vallo). » » » Monsig. Vivona Benedetto (Mazara del Vallo). » » » Monsig. Borzi Attilio (Palestrina). » » » Monsig. Marianecci Nazareno (Palestrina). » » » Monsig. Battagliai Danilo (Pisa). » » » Monsig. Borchi Sergio (Pisa). » » » Monsig. Corsi Renato (Pisa). » » » Monsig. Pagni Guido (Pisa). » » » Monsig, Parisotto Fulvio (Pisa). » » » Monsig. Petricca Alfredo (Roma). » » » Monsig. Fabietti Nazareno (Senigallia). » » » Monsig. Giannini Noè (Senigallia). » » » Monsig. Manoni Franco (Senigallia). » » » Monsig. Mencucci Angelo (Senigallia). » » » Monsig. Polverani Alberto (Senigallia). » » » Monsig. Sabatini Italo (Senigallia). » » » Monsig. Fracassi Guglielmo (Siena). » » » Monsig. Morbidi Benito (Siena). » » » Monsig. Altobello Nicola (Tram). » » » Monsig. Belsito Antonio (Trani). » » » Monsig. Cavaliere Potito (Trani).
Diarium Romanae Curiae 349
14 agosto 1963. Monsig. Di Cuonzo Ruggiero (Trani). » » » Monsig. D'Oria Luigi (Trani). » » » Monsig. Loscocco Francesco (Trani).
»» » » Monsig. Losito Giuseppe (Trani). » » » Monsig. Nasca Gaetano (Trani). » » » Monsig. Tota Cataldo (Trani).
ONORIFICENZE
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di conferire :
La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
16 dicembre 1963. Al sig. Belaunde Victor Andres, ex-Ministro degli Affari Esteri del Perù.
11 febbraio 1964. Al Conte Carandini Nicolò, Presidente della Società « ALITALIA ».
20 » » A S. E. Van Elslande Renato, Ministro aggiunto del-d'Educazione Nazionale e della Cultura del Belgio.
La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa:
1964. A S. E. il Dott. González Fernández Alberto, Segretario Generale della Presidenza della Repubblica di Colombia.
» Al Dott. Risi Ferreyros Adelmo (Perù). » Al Gen. De Lorenzo Giovanni (Italia). » Al Gen. Viggiani Egidio (Italia). » All'Ing. Velani Bruno, Direttore Generale della Società
« ALITALIA ». » Al Conte Dott. Papafava dei Carraresi Novella, Presi
dente della Radiotelevisione Italiana. » All'Ing. Rodino di Miglione Marcello, Amministratore
Delegato della Radiotelevisione Italiana. » Al Dott. Bernabei Ettore, Direttore Generale della Ra
diotelevisione Italiana.
22 gennaio
31 » 10 febbraio » »
11 »
» »
» »
350 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
SACROSANCTUM
CONCILIUM OECUMENICUM VATICANUM II
NOVA COMMISSIONUM CONCILIARIUM MEMBRA
I Commissio « de doctrina Fidei et morum »
Le Loro Eccellenze Revme:
Monsig. Ancel Alfredo, Vescovo tit. di Mirina, Ausiliare di Lyon. Monsig. Henríquez Jiménez Luigi E., Vescovo tit. di Lamdia, Ausiliare di
Caracas.
Monsig. Heuschen Giuseppe, Vescovo tit. di Drua, Ausiliare di Liege.
Il Revmo Padre:
Ab. Butler D. Cristoforo, Presidente della Congregazione Benedettina di Inghilterra.
II Commissio « de Episcopis et Dioecesium regimine »
Le Loro Eccellenze Revme:
Monsig. McCann Osvaldo, Arcivescovo di Cape Town. Monsig. Carroll Giacomo, Vescovo tit. di Atenia, Ausiliare di Sydney. Monsig. Schick Edoardo, Vescovo tit. di Aradi, Ausiliare di Fulda. Monsig. Viola Alfredo, Vescovo di Salto.
III
Commissio « de Ecclesiis Orientalibus »
Le Loro Eccellenze Revme:
Monsig. Baudoux Maurizio, Arcivescovo di Saint Boniface. Monsig. De Provenchères Carlo, Arcivescovo di Aix. Monsig. Ziadè Ignazio, Arcivescovo di Bairüt dei Maroniti.
IV Commissio « de Sacramentorum disciplina »
Le Loro Eccellenze Revme:
Monsig. Hervás y Benet Giovanni, Vescovo tit. di Dora, Prelato « nullius » di Ciudad Real.
Concilium Oecumenicum Vaticanum II 351
Monsig. Moors Pietro, Vescovo di Roermond. Monsig. Taylor Giovanni, Vescovo di Stockholm.
Il Revmo Padre:
de Reeper Giovanni, Prefetto Apostolico di Ngong.
V
Commissio « de disciplina cleri et populi christiani »
Le Loro Eccellenze Revme:
Monsig. Conway Guglielmo, Arcivescovo di Armagh. Monsig. Gantin Bernardino, Arcivescovo di Cotonou. Monsig. Rosales Giulio, Arcivescovo di Cebù. Monsig. Rusch Paolo, Vescovo tit. di Meloe di Isauria, Amministratore Apo
stolico di Innsbruck-Feldkirch.
V I
Commissio « de Religiosis »
Le Loro Eccellenze Revme:
Monsig. da Conceiçâo Cordeiro Giuseppe, Arcivescovo di Karachi. Monsig. Borromeo Luigi Carlo, Vescovo di Pesaro. Monsig. McDevitt Gerardo, Vescovo tit. di Tigia, Ausiliare di Philadelphia. Monsig. Stein Bernardo, Vescovo tit. di Dagno, Ausiliare di Trier.
VII
Commissio « de Missionibus »
Le Loro Eccellenze Revme:
Monsig. D'Souza Eugenio, Arcivescovo di Bhopal. Monsig. Comber Giovanni Guglielmo, Vescovo tit. di Foraziana, Superiore
Generale della Società per le Missioni Estere degli Stati Uniti d'America (di Maryknoll).
Monsig. Dogget Ignazio, Vescovo tit. di Mundinizza, Vicario Apostolico di Aitape.
Il Revino Padre:
Schütte Giovanni, Superiore Generale della Società del Verbo Divino.
352 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
VII I
Commissio « de Seminariis, de Studiis et de Educatione Catholica »
Le Loro Eccellenze Revme:
Monsig. Jáchym Francesco, Arcivescovo tit. di Maronea, Coadiutore s. d. di Wien.
Monsig. Maurer Giuseppe Clemente, Arcivescovo di Sucre. Monsig. Lane Loras Tommaso, Vescovo di Rockford. Monsig. Wall Bernardo Patrizio, Vescovo di Brentwood.
IX
Commissio « de fidelium apostolatu, de scriptis prelo edendis et de spectaculis moderandis ».
Le Loro Eccellenze Revme:
Monsig. Pessöa Cámara Helder, Arcivescovo tit. di Salde, Ausiliare di Sâo Sebastiäo do Rio de Janeiro.
Monsig. Babcock Allen Giacomo, Vescovo di Grand Rapids. Monsig. Da Silva Giuseppe Pietro, Vescovo tit. di Tiava, Ausiliare di Lisboa. Monsig. Fernández-Conde Emanuele, Vescovo di Córdoba.
X
Secretariatus ad unitatem christianorum fovendam
Le Loro Eccellenze Revme:
Monsig. Hermaniuk Massimo, Arcivescovo di Winnipeg degli Ucraini. Monsig. Ramanantoanina Gilberto, Arcivescovo di Fianarantsoa. Monsig. Cantero Cuadrado Pietro, Vescovo di Huelva. Monsig. Gran Mcolaysen Guglielmo, Vescovo tit. di Rafia, Coadiutore di Oslo. Monsig. Helmsing Carlo Ermanno, Vescovo di Kansas City-St. Ioseph. Monsig. Lamont Daniele, Vescovo di Umtali. Monsig. Lorscheider Luigi, Vescovo di Santo Angelo. Monsig. Primeau Ernesto, Vescovo di Manchester.
An. et vol. LVI 30 Maii 1964 (Ser. HI, v. VI) - N. 6
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
EPISTULA APOSTOLICA
Ad Patriarchas, Primates, Archiepiscopos, Episcopos orbis catholici: die
Pentecostes adveniente, preces indicuntur ad Concilii Oecumenici Vati
cani II felicem invocandum exitum.
PAULUS PP. VI VENERABILES FRATRES
SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM
SPIRITUS PARACLITI adventante sacro sollemni, quo Ecclesia mater, ortus sui primordia repetens, flagrantibus precibus fulgentem illum recolit diem, quo « foris apparentibus linguis igneis, intus facta sunt corda flammantia » , x omnes in Episcopatu venerabiles Fratres, ad tertiam peragendam Oecumenici Concilii Vaticani II sessionem se diligentissime parantes, sueto incensiore affectu complectimur. Etenim, ut Decessor Noster ven. mem. Ioannes XXIII primum animadvertit, magnum illud inceptum nova quaedam Pentecoste reputandum est, qua Apostolorum Successores, (( perseverantes unanimiter in oratione cum ... Maria matre Iesu )), 2 et duce Petro, in altero veluti Hierosolymitano Cenáculo simul congregati, ad Dei regnum hisce in terris constanti auso proro-gandum, una caelesti ope confisi, incumbunt.
Ut Ipsi haud ita pridem sacrorum Antistites Italicae nationis alloquentes diximus, Concilium « res est quam quae umquam sollemnis «atque admirabilis, qua Deo honor tribuatur, Christo amor praestetur,
1 S. Gregorii M. Horn. 30 in Ev.; P.L. 76, 1220. 2 Cfr. Act. 1, 14.
23 - ACTA, vol. VI, n. 6. — 30-5-1864.
354 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
oboedientia deferatur Spiritui Sancto : ut scilicet religiosae rationes inter Deum eiusque Ecclesiam artius usque corroborentur, et christianae religionis necessitas, indoles atque felicitas coram nostri temporis hominibus palam fiant. Itidem Concilium incomparabilis est opportunitas, qua Ecclesia se in aperto lumine ponit, se agnoscit, semetipsam conglutinat intimis congressionum, amicitiae et mutui adiumenti vinculis, quae aliter effici prorsus nequeant. Concilium est hierarchicae frater -naeque caritatis vértex, ad quem nondum hactenus perventum erat » . 3
Qui tanti ponderis eventus postulat profecto affluentem Spiritus Sancti virtutem, quae mentes sua luce compleat, animos confirmet ad nova ineunda consilia et onera suscipienda, quae huius temporis rerum adiuncta suadent, communes labores dirigat et ad felices rei effectus adducat. Quam ob rem, vos omnes, venerabiles Fratres, Ecclesiae Sanctae_J?astores, atque christianos greges, vigilantiae vestrae commissos, etiam atque etiam adhortamur, ut proximis potissimum appro-pinquantibus festis ob Divini Paracliti adventum, preces ingeminetis vestras, ut ex Oecumenico Concilio magni exspectatique fructus ubertim percipiantur.
Nil prorsus aliud ob oculos habentes, hoc ineunte anno iter ad Terrae Sanctae loca atque sacraria invisenda et colenda suscepimus. Nam illic « cum omni humilitate et lacrimis » 4 Deum deprecati sumus, ut cuncti e christiana familia fideles caelestis gratiae copiam participent, in eaque renoventur, induentes « novum hominem, qui secundum Deum creatus est in iustitia et sanctitate veritatis )) ;5 itemque ut nostrae aetatis homines ad (( Christi sensum » 6 magis cognoscendum efficienter advocentur, idoneis ad id susceptis viis atque rationibus, quibus ipsi Evangelii lumine penitus illustrentur, et ad falli nescium Ecclesiae magisterium sincero animo accedant; ut denique securi habeantur progressus in redintegranda nostrorum fratrum unitate, qui, Christi nomine decorati, a nobis adhuc pro dolor seiuncti sunt.
Immo, illa data opportunitate, cum varia hominum multitudine saepti et consalutati ad sanctissimas Christi Servatoris venerandas memorias deferebamur, commoti animadvertimus, quo flagranti studio et quo incenso caritatis sensu, etiam praeter christianae religionis fines, mentes nostrae dirigendae sint ad omnes animos omnesque populos, qui unum Deum colant ac venerentur : id enim magnas spes portendere videtur, fore ut recta mentium conspiratio, mutua caritas, civilisque consortionis secura pax confoveatur.
3 Cfr. A. A. S. hoc ipso fasciculo, p. 382. 4 Cfr. Act. 20, 19. s Eph. 4, 24. 6 1 Cor. 2, 16,
Acta Pauli Pp. VI 355
Ad haec omnia ad effectum adducenda omnes vires cogitationesque
iam intendimus Nostras, ex quo providentissimi Dei voluntas Nobis
supremi Pontificatus praegrave onus imposuit. Haec pariter sunt Con
cilii Oecumenici Vaticani II consilia et incepta — laetantes sane id
Nobiscum in animo reputamus — in quae absolvenda alacres ac sollertis-
simae Patrum voluntates conspirant, ita ut, ex hoc catholicae unitatis
fastigio et veluti centro, omnibus gentibus summae benevolentiae indi
cia praebeantur, et amicae veluti voces ad illas perveniant, easque ad
miram Mystici Corporis vitam participandam attrahant et alliciant.
Quod in Nobis est, nihil prorsus omittemus, quod ad haec perficienda
securo gressu conducat, ut Ecclesia coram omnibus resplendeat homi
nibus, non habens maculam aut rugam aut aliquid huiusmodi, sed sit
sancta et immaculata;7 dilectissimos filios e clero atque e laicorum;
ordine magis magisque hortabimur, ut, agnoscentes dignitatem suam,*
se suaque omnia impendant ad Christi regnum hisce in terris fortiter
constabiliendum; immo, non desistemus seiunctos fratres leniter reve-
renterque convenire, qui serena et amica non recusent colloquia, atque,
de eorum magis commodo quam de Nostro honore solliciti, una simul
quaeremus, quibus modis ac viis fraterna coniunctio restituatur, in
fidei unitate et in mutua caritatis necessitudine innixa, prout Christus
Ecclesiae suae praescripsit.
Qua data opportunitate, propensam voluntatem Nostram ipsis liben
tissime ostendimus, iisdemque paterno animo adsumus, eorum sive
gaudia sive anxias sollicitudines participantes. Atque Deum etiam atque
etiam pro illis praesertim deprecamur, qui de sua praesenti condicione
timore afficiuntur, ut, amotis periculis, ii suis iuribus, quae etiam natu
rae lege innituntur, in libertate, in securitate et in pace ubique fruantur.
Interea, iam nunc animo gaudium praecipimus, quo complebimur,
cum Episcoporum agmina Romae tertio simul congregata in proxima
Concilii sessione conspiciemus. Ubi primum singulae Commissiones
Concilii schemata, ad pressam adstrictamque formam egregia sollici
tudine redacta, accurate recognoverint, prae oculis habitis quae ipsi
Episcopi iam significaverunt, ea ad Concilii Patres sedulo mittentur, ut
eadem suo commodo attenteque perpendant atque considerent ; ii pariter
certiores fient, qua ratione singula schemata, prout eorum proprietas
et forma postulant, in publicis Oecumenicae Synodi coetibus sive exami
nanda sive probanda sint.
7 Cfr. Ephes, o, 27. s Cfr. S. Leonis I Sermo XXI, 3; P.L. 54, 192.
356 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Quae dum diligenter apparantur, christifideles omnes sive precibus et voluntarias paenitentiae operibus communes hosce labores prosequantur, sive opportunis rationibus de Concilii argumentis certiores fiant, praesertim per scripta typis edita atque per accommodas explicationes.
Concilii pariter Peritos, viros animi dotibus ac sapientia praestantes, paterna benevolentia complectimur, qui ad tantum honorem et onus vocati sunt. Officii sui optime conscii, demandatum sibi munus fideliter servent; Concilii utilitatibus, quae uniuscuiusque commodis antefe-rantur oportet, exemplis vitae, verbis et scriptis, si opus est, faveant, ut, Concilii primoribus obtemperantes, magni huius incepti exitum, auxiliatrice praestita opera, pro sua"parte promoveant atque deproperent.
Ecce, venerabiles Fratres, fiduciae plena verba, quae, appropin-quantibus Spiritus Sancti sollemnibus, ad omnes Episcopos facere ex animo percupimus. Tam gravi inceptioni, ad quam omnes homines summa exspectatione oculos convertunt, consiliisque nostris aspiret Deus, totius gratiae et bonitatis fons atque principium. Dulcissima Virgo Maria, ad cuius redolentes floribus aras proximo mense Maio fideles omni cum veneratione concurrent, adsit nobis, sicut Apostolis in Hierosolymitano Cenáculo materna caritate animum addidit eosque solata est; adsint S. Ioseph, Oecumenicae Synodi benevolentissimus praestes, S. Petrus, quem Christus « amoris sui nobis velut vicarium » reliquit,9
S. Paulus, omnesque Apostoli et beati Caelites, quorum fidae tutelae confidimus.
Ii omnes superna lumina et auxilia cunctis Ecclesiae Sanctae Pastoribus gregibusque deposcant, et iis potissimum, qui iusta debitaque libertate carentes quomodocumque vexantur, ut Divini Paracliti solatiis fruantur praesentissimis et ad optatam redeant tranquillitatem.
Divinorum autem munerum conciliatrix ac propensae Nostrae voluntatis pignus sit Apostolica Benedictio, quam vobis omnibus, venerabiles in Episcopatu Fratres, simulque dioecesium vestrarum sacerdotibus et christifidelibus peramanter dilargimur.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die x x x mensis Aprilis anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
9 S. Ambros. Exp. Ev. sec. Luc. X, 175; P.L. 15, 1942.
Acta Pauli Pp. VI 357
EPISTULA
Ad E.mum P. D. Paulum tit. Sancti Andreae Apostoli de Hortis S. R. E.
Presb. Cardinalem Marella, quem Legatum deligit, ut auspicalibus ritibus Neo-Eboraci praesideat, quibus bonarum artium ex omnibus nationibus Expositio instaurabitur.
PAULUS PP. VI
Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Neo-
Eboraci, in florentissima et pernobili Foederatarum Americae Civita
tum urbe, ad recolendum tertium revolutum saeculum, ex quo condita
est, hoc anno bonarum artium ex omnibus populis Expositio instaura
bitur. Magnae exspectationi par profecto respondebit felix exitus et
eventus, propterea quod summa contentione diligens opera datur, ut
nationes illic aemulo studio — mira spectacula rerum — ad conspiciendn
proponant ea quae disciplinae, artes, rationes technicae investigarunt,
invenerunt, confecerunt pro ingeniorum felicitate et copia, quibus sin
gulae florent.
Tanto incepto aequas tribuimus laudes, cum natura sua eo spectet
ut civitates, missis tandem simultatibus, acerbitatibus et invidiis, prae
clara certatione in iis connitantur fabricandis et iactandis, quae so-
ciatae vitae utilitates suavitatesque almamque pacem décorant.
Quodsi pro Apostolici Nostri ministerii officio magni aestimamus ea,
quae tutelam et incrementa communis boni afferunt, libentius eadem
adprobanda Nobis censemus, ubi religio, qua nihil sanctius et salubrius,
quasi regalem coronam hominum partis operibus et profuturis indu-
striis imponat. Quod sane auspicato hisce in loci adiunctis contingit.
Enimvero singulare quiddam huic amplissimae Expositioni rerum inse
ritur, quod quidem insuetum et novum bono ornine et spe laetissima ad
effectum adductum est : exhibitionem scilicet rerum ad Ecclesiae navi
tates pertinentium.
Perite et affabre exstructum Tabernaculum, Vaticanum appellatum,
quod latissimo oeco in orbem porticibus circumvento constabit, intran-
tium oculis offeret Christi vitam splerididis artificiis et operibus expres
sam, Ecclesiae enucleatae doctrinae multigena praesidia, eiusque mul
tiplicis caritatis inceptiones et curas, eius sanctitatis effectricem ubique
terrarum diffusam vim, omne genus supellectilem pulcherrimam ad
Dei cultum attinentem, aliaque haud pauca, digna prorsus quae di
gnoscantur.
358 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
In nobiliore autem loco positum admirari licebit simulacrum Vir
ginis perdolentis, genibus Christi mortui corpus gestantis, in quo Michael
Angelus Bonarrotius, facilis aliorum artificum victor, se ipsum scul-
pendo vicit, cum exquisita ungendi arte nec minore indito caelitus reli
gionis spiritu et afflatu Deiparae formam expressit, quam quisquam
contueri nequit, si bene cordatus sit, quin penitus commoveatur. Marmo-
reum hoc signum, quod Vaticanam Patriarchalem Basilicam tanto col
lustrat decore, trans Oceani immensa aequora brevi temporis tractu
transvectum, insueta praesentia sua quam plurimorum in se mirabundos
oculos convertat, et eorum pectoribus insinuet vividum sensum, num
quam e memoria occasurum, quo moti per visibilia ad invisibilia rapian-
tur et arcano quodam effatu, immo silentio, de christiana fide loquatur,
heroum parente, virtutum concitatrice, gaudii et pulchritudinis satrice
locupletissima.
Quae cum ita sint, ut magnificentior auspicatio Tabernaculi Vaticani
in Neo-Eboracensi ex omnibus populis bonarum artium Expositione
contingat, decrevimus eo aliquem e Sacro Purpuratorum Patrum Col
legio mittere, qui personam Nostram gereret. Quocirca, mature librato
consilio, te, Dilecte Fili Noster, Legatum Nostrum deligimus, facimus,
constituimus, qui nomine Nostro auspicalibus ritibus illic praesideat, et
nuntius et interpres sententiarum Nostrarum, praeconii verba, gratula
tiones, hortationes proferas, quibus, Dei invocato nomine et auxilio,
dilaudes in rem deductum opus, eique conspicui fructus messem frugi
feram, auream, durabilem percupias. Nec dubitamus, cum praeclaris
ingenii, eruditionis, politioris humanitatis dotibus praeditus sis, quin
exspectationi Nostrae par commissum tibi honorificum munus prospere
expleas. Quod ut feliciter eveniat et potiaris iis, quae spei plena concipis,
votis, Apostolicam Benedictionem, superni adiutoris Dei praesidii con
ciliatricem, tibi, Dilecte Fili Noster, peramanter impertimus et hanc
per te, nominatim ad carissimum Nobis Franciscum S. R. E. Cardinalem
Spellman, Neo-Eboracensem Archiepiscopum, itemque ad universos,
qui auspicandae rei gratia illic intererunt, sacra vel civili potestate
pollentes Antistites, magistratus, christifideles uniuscuiusque coetus
pertinere libenter volumus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xx mensis Februarii,
anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
Acta, Palili Pp. VI 359
HOMILIA
Habita in Patriarchali Archibasilica Lateranensi, feria V in Coena Do
mini, ad E.mos Patres Cardinales, Exc.mos Praesules, Rev.mos Praelatos
ceterumque Clerum et Christifideles, qui Sacro interfuerunt a Summo
Pontifice ritu pontificali peracto. *
Abbiamo voluto Noi stessi celebrare questo rito « in coena Domini »,
perché ne siamo sollecitati dall'invito, dall'impulso della recente Costitu
zione del Concilio Ecumenico su la sacra Liturgia, decisamente rivolta ad
avvicinare le strutture gerarchiche e comunitarie della Chiesa quanto più
è possibile all'esercizio del culto, alla celebrazione, alla comprensione, al
godimento dei sacri misteri espressi, anzi contenuti nella preghiera uffi
ciale e sacramentale della Chiesa medesima. Se ogni Sacerdote, a capo
di una comunità di fedeli, se ogni Vescovo, consapevole d'essere il centro
operante e santificante d'una Chiesa, desidera, potendo, celebrare per
sonalmente la santa Messa del Giovedì Santo, giorno memorabile in
cui la santa Messa fu per la prima volta celebrata e istituita da Cristo
stesso affinché lo fosse poi dagli eletti a esercitare il Sacerdozio di Lui,
non dovrebbe il Papa, felice d'averne l'opportunità, compiere lui stesso
il rito nella ricorrenza dell'annuale memoria, che ne rievoca Porigine,
ne medita la tipica istituzione, ne esalta in semplicità ma con ogni pos
sibile interiorità l'ineffabile, santissimo significato, e adora la velata,
ma assicurata presenza di Cristo sacrificante se stesso per la nostra
salvezza?
Dinanzi al « Sacramentum unitatis »
Se volessimo suffragare di altri motivi questo Nostro proposito non
avremmo difficoltà a trovarne molti ed eccellenti ; due, ad esempio, che
possono giovare a rendere più pia e più contenta la Nostra presente
celebrazione; Ci è suggerito il primo dal movimento molteplice, che
fermenta in tante forme diverse, in seno alla nostra società contem
poranea, e la spinge, anche nolente, verso espressioni dapprima uni
formi, poi unitarie ; il pensiero umano, la cultura, l'azione, la politica,
la vita sociale, quella economica anche — di per sé particolare e ten
dente all'interesse che distingue ed oppone i singoli interessati — sono
* Vespere diei 26 mensis Martii a. 1964.
360 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
rivolti ad una convergenza unificatrice; il progresso lo esige e ne
dipende, la pace vi si trova e ne ha bisogno.
Ora il mistero, che Noi questa sera celebriamo, è un mistero di
unificazione, di unità mistica ed umana; ben lo sappiamo; e sebbene
esso si compia in una sfera diversa da quella puramente temporale, non
non prescinde, non ignora, non trascura la socialità umana nell'atto
stesso che la suppone, la coltiva, la conforta, la sublima quando esso, il
mistero Eucaristico, che chiamiamo anche a buon diritto comunione, ci
mette in ineffabile società con Cristo, e Lui mediante in società con Dio
e in società con i fratelli con diverso rapporto, a seconda ch'essi siano
o no con noi partecipi della mensa che insieme ci raccoglie, della fede
che unifica i nostri spiriti, della carità che ci compagina in un sol corpo,
il corpo mistico di Cristo.
Il Papa « presidente della carità »
Il secondo motivo, che, se pur riguarda, come dicevamo, ogni Sacer
dote e ogni Vescovo, riguarda principalmente Noi, la Nostra persona
e la Nostra missione che Cristo volle mettere al cuore dell'unità del
l'intera Chiesa cattolica e insignire del titolo, coniato da un Padre fin
dagli albori della storia ecclesiastica, di « presidente della carità ».
Sembra a Noi incombere il grande e grave ufficio di ricapitolare qui la
storia umana, annodata come a sua luce e a sua salvezza al sacrifìcio
di Gesù, sacrifìcio che qui si riflette e, in modo incruento, si rinnnova ; qui
tocca a noi di imbandire una mensa, alla quale sono misticamente
invitati tutti i Vescovi, tutti i Sacerdoti, tutti i fedeli della terra ; qui
è la celebrazione della fratellanza di tutti i figli della Chiesa cattolica ;
qui è la sorgente della socialità cristiana, convocata ai suoi principi
costitutivi trascendenti, e sorretta da energie alimentate, non da in
teressi terreni, che sono sempre di ambiguo funzionamento, non da
calcoli politici, sempre di effimera consistenza, non da ambizioni impe
rialiste o da livellamenti coercitivi, e nemmeno dal sogno nobile e ideale
della concordia universale, che l'uomo al più può tentare, ma realizzare
e conservare non sa; da energie, diciamo, potenziate da una corrente
superiore, divina, dalla corrente, dalla urgenza della carità, che Cristo
ci ha ottenuta da Dìo, e fa in noi circolare, per aiutarci ad « essere uno »,
come Lui lo è col Padre.
Acta Pauli Pp. VI 361
Comunione di anime, auspice Cristo
Miei Fratelli e miei figli ; né le parole, né il tempo bastano per dire
a Noi stessi la pienezza di questo momento : qui è la celebrazione del
l'uno e dei molti, qui è scuola dell'amore superiore degli uni per gli altri,
qui è la professione della stima reciproca, qui è l'alleanza della collabo
razione vicendevole, qui è l'impegno del servizio gratuito, qui è la ragione
della tolleranza sapiente, qui è il precetto del mutuo perdono, qui è la
fonte del gaudio per l'altrui fortuna, e del dolore per l'altrui sventu
ra, qui è lo stimolo a preferire il dono da dare a quello da ricevere, qui
è la sorgente della vera amicizia, qui è l'arte di governare servendo e di
obbedire volendo, qui è la formazione ai rapporti sinceri e cortesi fra gli
uomini, qui la difesa della personalità rispettata e venerata, qui l'armo
nia degli spiriti liberi e docili, qui la comunione delle anime, qui la
carità.
Leggevamo, in questi giorni, una triste parola d'uno scrittore con
temporaneo, profeta del mondo senza amore e dell'egoismo proclamato
liberatore: « I o non voglio comunione d'anime...)). Il cristianesimo
non è così Î è agli antipodi. Noi vogliamo invece costruire, auspice Cri
sto, una comunione la più grande possibile.
Diciamo perciò a noi Sacerdoti, innanzi tutto, la parola sacrosanta
del Giovedì Santo : « Amiamoci gli uni gli altri, come Cristo ci ha
amati ». Vi può essere programma più grande, più semplice, più inno
vatore della nostra vita ecclesiastica?
« Fraternitatem diligite »
Diciamo a voi, Fedeli, che fate cerchio intorno a questo altare, e a
voi distribuiti nell'immenso cerchio della santa Chiesa di Dio, un'altra
parola, parimente pronunciata da Gesù nel Giovedì Santo : ricordatevi
che questo dev'essere il segno distintivo agli occhi del mondo della
vostra qualità di discepoli di Cristo, il vicendevole amore. In hoc cogno-
scent omnes ...
Diremo a quanti può giungere l'eco di questa Nostra celebrazione
della cena pasquale, nella fede di Cristo e nella sua carità, la parola del
l'Apostolo Pietro : fraternitatem diligite, vi piaccia essere fratelli.1
È per questo motivo che Noi confermiamo anche qui il proposito a
Cristo Signore, di condurre a buon fine il Concilio Ecumenico, come un
grande avvenimento di carità nella Chiesa, dando alla collegialità epi-
1 1 Petr. 2, 17.
362 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
scopale il significato e il valore che Cristo ha inteso conferire ai suoi
Apostoli nella comunione e nell'ossequio al primo fra essi, Pietro, e
promovendo ogni proposito rivolto a crescere nella Chiesa di Dio la
carità, la collaborazione, la fiducia.
È ancora con questo sentimento di carità nel cuore che salutiamo
da questa Basilica, caput et mater omnium Ecclesiarum, tutti i Fratelli
cristiani, purtroppo ancora da noi separati, ma intenti a cercare l'unità
voluta da Cristo per l'unica sua Chiesa. Mandiamo il Nostro beneaugu-
rante saluto pasquale, il primo forse in occasione tanto sacra quanto
questa, alle Chiese Orientali da Noi ora disgiunte, ma a Noi già nella
fede tanto congiunte : salute e. pace pasquale sia al Patriarca Ecume
nico Atenagora, da Noi abbracciato a Gerusalemme nella festa latina
dell'Epifania; pace e salute sia agli altri Patriarchi allora da Noi in
contrati nella stessa occasione; pace e salute agli altri Gerarchi di
quelle vetuste e venerabili Chiese, i quali hanno mandato i loro Rap
presentanti al Concilio Ecumenico Vaticano ; pace e salute anche a
quanti altri Noi aspettiamo fiduciosi di incontrare un giorno nell'am
plesso di Cristo.
Salute e pace a tutta la Chiesa Anglicana, mentre con sincera carità
e con eguale speranza Ci auguriamo di poterla un giorno vedere ricom
posta onoratamente nell'unico ed universale ovile di Cristo.
Salute e pace a tutte le altre comunità cristiane derivate dalla riforma
del secolo x vi, che da noi le ha separate. Possa la virtù della Pasqua di
Cristo indicare la giusta e forse lunga via per riavvicinarci nella perfetta
comunione, mentre già cerchiamo con mutuo i rispetto e con vicendevole
stima come abbreviare le distanze e come praticare la carità, che spe
riamo un giorno veramente vittoriosa.
Ed un saluto cordiale mandiamo anche, con memore riconoscenza, ai
credenti in Dio, dell'una e dell'altra confessione religiosa non cristiana,
i quali accolsero con festante riverenza il Nostro pellegrinaggio ai
Luoghi Santi.
E poi a tutta l'umanità Noi pensiamo in questo momento, a ciò
costretti dalla carità di Colui che così ha amato il mondo da dare per
esso la sua vita. Il cuore prende le dimensioni del mondo; così le pren
desse di quelle infinite del cuore di Cristo.
E voi, Fratelli e figli e fedeli, qui presenti certamente siete con Noi
per così celebrare il Giovedì Santo, il giorno della carità consumata e
perpetuata di Cristo per la nostra salvezza.
Acta Pauli Pp. VI 363
ALLOCUTIONES
I
In Gregoriana Pontificia Studiorum Universitate habita, ad Athenaei Mo
deratores, Doctores discentesque.*
Venerabiles Fratres ac dilecti filii,
Inçensissimo desiderio vestro, ut in hac Gregoriana studiorum Uni
versitate Nobis observantiae pietatisque vestrae testimonium exhibe-
retis, libentissimo sane animo satisfecimus ; eo vel magis quod sollemnis
hic conventus Nobis diu optatam opportunitatem praebet vos coram exci
piendi, videndi, alloquendi.
Etenim, non sine paterno solacio cernimus ante oculos Nostros Vene
rabilem Fratrem Nostrum Iosephum Pizzardo, huius Pontificiae Univer
sitatis Magnum Cancellarium, cui de nobilissimis verbis modo prolatis
maximas gratias agimus, itemque plures Purpuratos Patres, necnon vene
randum Moderatorum coetum, quos novimus sollertissimam navare
operam ecclesiasticae iuventuti rite sancteque instituendae. Cernimus
etiam illustres huius Universitatis Doctores, virtute doctrinaeque laude
insignes, quibus nunc Nobis iucundum est existimationis Nostrae sensus
patefacere, ob egregiam eorum operam positam in sacra doctrina exco
lenda ac provehenda. Sed mirifice Nos recreat haec festiva ac lectissima
studiosae iuventutis corona, quae non modo huius Urbis aut Italiae, sed
Europae universique terrarum orbis clericis coalescit. Quos cum cerni
mus discendi studio flagrantes, fraterna caritate inter se coniunctos, ac
desiderio ferventes ut idonei evadant doctrinae et gratiae Iesu Christi
administri, temperare Nobis non possumus, quin ex animo gratulemur
miram actuosamque vitae ubertatem, qua Gregoriana studiorum Univer-
ísitas viget ac floret. Revera haec altrix studiorum domus, inde ab eius
ortu succrescentibus Ecclesiae necessitatibus studiose occurrens, num
quam destitit in hac alma Urbe tamquam christianae sapientiae pharus
elucere.
Haec omnia pro merito agnoscimus, probamus, laudamus ; de iisque
Nobis iucundum est Omnipotenti Deo grates persolvere.
Attamen Nobis in animo non est laudibus tantummodo extollere,
quae meritis virtutique vestrae debentur; sed etiam utilia quaedam
* Die 12 mensis Martii a. 1964.
364 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
sermone Nostro placet proferre, unde vobis pateat, quo animo Christi
Vicarius in Universitatem vestram intueatur, et quid Ecclesia nostris
hisce temporibus ab ea potissimum exspectet.
Imprimis id Nobis summopere cordi est, ut in iuniore clero insti
tuendo semper sacra lex sit doctrinae incolumitati consulere. Etenim
ecclesiastica Romana Athenaea, quibus omnibus vestrum tempore an
tecedit, non aliam ob causam hac in alma Urbe condita sunt, nisi ut,
prope Petri Cathedram constituta, eius vocem ac monita fidelius perci
peret . Apud vos igitur integra maneat haec antiqua laus, qua potissi
mum praemii dignos vestros censemus labores, ut nempe hinc alumni
proficiscantur ad plenum imbuti romana illa fide, quam laudavit Apo
stolus,1 ex qua normas haurire necesse est catholice agendi atque sen
tiendi.
Quandonam, autem doctrina tuta censenda est? Profecto si constet,
eam omnino cum veritate esse concordem. Fatemur tamen id non semper
facile obtineri posse. Etenim doctrinae cultores, dum veritatem inqui
runt, ad investigationis cardinem tandem perveniunt, in quo discrimen
adest, idque eo gravius, quo magis ipsi ingenio praestant, quo gravior
est res ad considerandum proposita, et quo maioris momenti est consi
lium quod tunc ipsi capiunt, quod attinet sive ad iudicium ferendum de
rei veritate, sive ad methodum in subsequentibus investigationibus reti
nendam : quae methodus hanc ob causam ab iisdem scientifica appella
bitur. Id autem tunc contingit, cum vir doctus aut ea vera esse affirmat,
quae vera reapse non sunt, sed eius opinioni, vel privatae interpretationi
vel mentis habitui respondent; aut vera affirmat, quae cum veritate
reapse concordant, quaeque humanae intelligentiae lumen et vires exsu
perare possunt, atque interdum revera exsuperant, Cum autem de verbo
Dei agitur, is, qui in ipsius studio versatur, quomodo sese gerere debet?
Agnoscere ipse debet verbo Dei incommensurabilem amplitudinem supre
mamque veritatem, an ipsi fas est verbum Dei intra humanae mentis
fines coercere atque propriae interpretationi obnoxium facere? Vir
doctus qui fatetur verbum Dei supra humanam naturam esse, eique
supremam auctoritatem supernamque virtutem agnoscit, sine dubio
catholicus appellandus est. De homine autem, qui aliter se habet, nesci
mus an idem sit dicendum ; is profecto nec veri nominis doctus habendus
est, neque veri nominis christifidelis.
Exinde manifesto patet, quanti facienda sit reverentia atque oboe-
1 Cfr. Rom. 1, 8.
Acta Pauli Pp. VI 365
dientia Ecclesiae Magisterio debita, cui profecto ex divina institutione
munus concreditum est Fidei depositum fideliter custodire et infallibi
liter declarare.2 Idque minime detrahit dignitati vel praestantiae doctri
nae sacrae, a Nam licet locus ab auctoritate quae fundatur ratione hu
mana sit infirmissimus ; locus tamen ab auctoritate quae fundatur super
revelatione divina est efiicacissimus )). 3 Quare ii, quibus munus docendi
demandatum est, omni cura omnique contentione nitantur, ut ad hoc
obsequium erga Ecclesiae Magisterium discipulorum animum confor
ment. Iidem praeterea vocem Ecclesiae Doctorum reverenter auscultent,
inter quos Divus Aquinas praecipuum obtinet locum; Angelici enim
Doctoris tanta est ingenii vis, tam sincerus veritatis amor, ac tanta
sapientia in altissimis veritatibus pervestigandis, illustrandis aptissi-
inoque unitatis nexu colligendis, ut ipsius doctrina efficacissimum sit
instrumentum non solum ad Fidei fundamenta in tuto collocanda, sed
etiam ad sanae progressionis fructus utiliter et secure percipiendos.
Faciant denique ut, dum in hodiernas quaestiones, quas progrediens cul
tura in medium protulerit, diligentissimas suas conferunt investiga
tiones, ac dum novis disciplinarum inventis antiquam sapientiam, ubi
opus est, aequare conantur, faciant, dicimus, ut non omittant iugi
studio redire ad genuinos sacrae doctrinae fontes, ubi veritatis thesauri
numquam exhauriendi continentur.
Ad methodum autem doctrinae sacrae tradendae quod spectat, metho
dum positivam et methodum speculativam, quales in scholis ecclesiastica
probante auctoritate vigent, diligenter servate. Utraque enim suum mo
mentum, suam utilitatem habet. Quodsi positiva methodus magis nostrae
aetatis indoli consentanea videtur ac plurimum afferre potest utilitatis,
cavendum tamen est, ne eadem in detrimentum cedat alterius methodi,
quam maximi theologiae cultores praeteritis temporibus tanto cum sacra
rum disciplinarum profectu excoluerunt. Cui quidem speculativae metho
do praesertim tribuendum est, si sacrorum alumni, inter tot ac tam varias
disciplinas necessario hodie addiscendas, admirandam illam totius doctri
nae sacrae cohaerentiam atque unitatem tandem percipere possunt,
quae tantopere confert ad congruam ipsorum ecclesiasticam institu
tionem. Quare ambae huiusmodi methodi, nedum sibi invicem quodam
modo opponantur, sese mutuo compleant ac perficiant omnino oportet.
Verum, ut pretiosis fructibus haec ecclesiastica educatio cumuletur,
2 Cfr. Conc. Vat. Sess. III, c. 4. s S. Thomas, S. T. I., qu. 1 a. 8, ad 2.
366 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
eo semper spectare debet, ut iuvenes instituendi aliquando evadant sal
terrae, lux mundi, idoneique christiani populi duces ac magistri. Quare
iidem ex doctrinae haustibus, quos studiorum cursus emetientes exci
piunt, id semper habeant, quo pietatem alant et ad spiritualem profec
tum moveantur. Absit, ut theologica studia mentem illustrent, cari
tatem autem non accendant. Quam ad rem Nobis perplacet nonnulla
Sancti Bonaventurae praeclara monita vobis proponere : « (Nemo) cre
dat quod sibi sufficiat lectio sine unctione, speculatio sine devotione,
investigatio sine admiratione, circumspectio sine exsultatione, indu
stria sine pietate, scientia sine charitate, intelligentia sine humilitate,
studium absque divina gratia, speculum absque sapientia divinitus inspi
rata ... Exerce igitur te, homo Dei, prius ad stimulum conscientiae
remordentem, antequam oculos eleves ad radios sapientiae in eius speculo
relucentes, ne forte, ex ipsa speculatione radiorum, in graviorem incidas
foveam tenebrarum » . 4
Restat ut aliquid vobis dicamus de rationibus, quas inter Romana
Athenaea intercedere optamus. Quae quidem opportunum est suas
cuiusque peculiares notas servare; attamen, licet sapienti studiorum
ratione ordinata ac multiplicibus Institutis optime instructa sint, ne
queunt sibi ipsis consulere, ut oportet, si alia nimis seorsum ab aliis
actionem suam ponant, aut ad ecclesiasticae vitae cursum, qualis prae
sertim hic Romae agitur, assidua qua par est alacritate non attendant.
Quare Nobis in optatis est, ut haec studiorum altiorum domicilia Eccle
siae eventus diligenti cura prosequantur, potissimum hoc Concilii Oe
cumenici Vaticani tempore ; ita quidem, ut alumni, inde ab aetatis flore,
vitam Ecclesiae actuose participare assuescant. Item magnopere cupi
mus, ut inter varia Romana Athenaea arctiora in dies fraternae concor
diae vincula fiant, eademque magis magisque sibi invicem adiutricem
sociamque operam praestent. Quod quidem postulat sive Ecclesiae
bonum sive ipsorum Institutorum emolumentum, quia vis unita fortior
validiorque evadit ad commune propositum obtinendum.
Antequam autem orationem Nostram ad exitum adducimus, cor No
strum peculiari modo patet ad vos, iuvenes dilectissimi. Optatissimo et
singulari beneficio, quod romana commoratio vobis praebet, sapienter
utamini. Divinitus vocati estis, ut viam ad Iesu Christi amorem in
hominum animis aliquando muniatis. Quare efiicite, ut ex severis studiis,
in quae incumbitis, germanos Iesu Christi spiritus hauriatis, qui semper
* Itinerarium mentis in Deum, n. 4.
Acta Pauli Pp. VI
in mentibus, in verbis, in operibusque vestris resplendeant. Ex diver
sissimas atque maxime inter se dissitis regionibus orti, omnes tamen
eiusdem fidei, eiusdem vocationis, eiusdemque omnino iuris in Ecclesia
participes, discite hac in Urbe, christiani nominis capite, Ecclesiam,
matrem nostram amantissimam, totis viribus diligere, in eaque plenam
fiduciam vestram reponere. At si in Ecclesiae amore crescere vultis,
foveatis oportet oboedientiam, amorem, fiduciam erga Iesu Christi Vica
rium, licet tam excelsam auctoritatem in humili persona Nostra conspi-
ciatis. Christo enim per Ipsum reverentiam et oboedientiam exhibetis;
Christus in Ipso vobis praesens est. Quare sensus illi, qui in familia
vere christiana patrem cum filiis, filios vero cum patre arctissime coniun
gunt, iidem inter Nos et vos régnent, ita ut omnes in caritate Christi
cum Summo Pontifice unum sitis. Gravissima hac hora, qua Catholica
Ecclesia, Oecumenico Concilio coacto, quaerit novas rationes novasque
vias, quibus Christi nuntius ad omnes homines aptius afferatur, Nos,
filii carissimi, non sine erecta spe paternoque solacio vestrum confertis-
simum agmen conspicimus. Qui enim hodie, sub ipsis Nostris oculis
educati, testes estis huius maximi Ecclesiae eventus, iidem aliquando in
patria vestra eritis in exsequendis decretis Oecumenicae Synodi soller
tes Nostri adiutores. Pergite, igitur, sapientissimis huius Universitatis-
normis perducti, eam sanae doctrinae copiam eumque dignum sacrorum
administrorum animi cultum alacriter percipere, quae tempora nostra
omnino postulant. Vobis feliciter concessum est, ut tempore Concilii
Oecumenici educatio vestra contingat; pio ergo fervore huic praestan
tissimo dono respondere contendite.
Hac spe suffulti, uberrimas Divini Redemptoris gratias super altri
cem hanc studiorum domum ex animo invocamus, ut vivat, crescat,
floreat, ad maiorem Dei gloriam et ad Sanctae Matris Ecclesiae decus
atque incrementum. Nominatim autem supernum lumen et robur implo
ramus pro omnibus qui praesunt, qui docent, qui discunt ; atque harum
caelestium gratiarum pignus esto Apostolica Benedictio, quam vobis;
universis peramanter in Domino impertimus.
368 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
n Viris artis medendi peritis, qui interfuerunt Conventui septimo a Soda
litate v. d. «Union Médicale Latine» Romae habito.*
Chers Messieurs,
Plusieurs d'entre vous, sans doute, ont gardé le souvenir de l'accueil que réserva Notre Prédécesseur Pie XII au quatrième Congrès de l'Union Médicale Latine en 1955, et du mémorable discours qu'il prononça en cette circonstance.
Et voici que votre septième Congrès vous ramène à Rome et Nous procure le plaisir de vous accueillir à Notre tour. Notre seul regret, c'est qu'un emploi du temps très chargé à l'approche des fêtes de Pâques ne Nous permette pas de Nous entretenir avec vous aussi longtemps que N<|us le voudrions, aussi longtemps surtout que le mériteraient votre déférente démarche et l'importance de votre Union.
Du moins voudrions-Nous vous dire brièvement le profond intérêt qu'éveille en Nous tout ce qui touche à la médecine, et le souci attentif avec lequel l'Eglise en suit tous les développements.
Ces développements sont aujourd'hui vraiment prodigieux et provoquent à juste titre l'admiration générale. Nul, Nous osons le dire, ne s'en réjouit plus sincèrement que l'Eglise.
Cet intérêt d'un organisme spirituel pour le domaine matériel auquel la médecine s'applique par définition, peut paraître étrange au premier abord. On pourrait même être tenté d'opposer les compétences, en acceptant, par exemple, une formule comme celle-ci : au médecin, les corps ; au prêtre, les âmes. Mais cette vue simpliste ne s'accorderait aucunement avec la réalité profonde des choses. L'homme est un. On doit distinguer, certes, mais on ne peut séparer ce que Dieu a uni. Eglise et science médicale ont en réalité pour objet l'une et l'autre l'homme tout entier. Et le médecin, qui soigne le corps, ne peut pas ne pas tenir compte des données morales et psychologiques du sujet : pas plus que l'Eglise, dans le souci qu'elle a pour les âmes de ses enfants, ne peut faire abstraction de leurs conditions physiques et corporelles.
C'est que — vous le savez mieux que Nous, Messieurs — votre art, votre science, n'ont pas pour objet des maladies, mais des malades. Et c'est finalement tout le composé humain qui bénéficie de vos connaissances de savants et de votre habileté de praticiens. Nous n'avons pas à vous détailler — elles sont trop évidentes — les mille conséquences de
* Die 21 mensis Martii a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 369
telle nouvelle découverte, de telle thérapeutique, de tel processus de
guérison, pour l'équilibre général, et donc psychologique, moral, spiri
tuel, du malade. L'espoir même qu'éveille en lui la connaissance qu'il
peut avoir des merveilleux progrès de vos techniques est déjà, à lui seul,
un facteur psychologique de première importance.
Vous voyez par là combien l'Eglise est intéressée aux progrès de la
médecine : dans la mesure même où elle est intéressée au bien de l'hom
me. S'appliquant le mot célèbre du poète, elle estime, en effet, que
« rien d'humain ne lui est étranger » j 1 et, moins que tout le reste, le
domaine spécifique de l'activité qui est le vôtre, et dont les répercus
sions sont si considérables sur l'état général de l'humanité.
Cet aspect n'est pas le seul par lequel la médecine retient l'attention
de l'Eglise. Et Nous voudrions avoir le temps de réfléchir avec vous sur
les multiples centres d'intérêt communs aux disciplines médicales et
aux disciplines spirituelles. C'est tout un panorama particulièrement
riche et suggestif qui se déroulerait sous nos yeux.
Faute de pouvoir entrer dans les détails, laissez-Nous relever seu
lement, avant de prendre congé de vous, la profonde harmonie qui existe
entre le progrès de la science médicale et les données de la foi chrétienne.
C'est en vain, là aussi, qu'une idéologie à trop courte vue a voulu trouver
des oppositions ou des incompatibilités.
Dieu a donné l'intelligence à l'homme et a livré à ses investigations
tout le créé: terram autem dedit filiis hominum.2 Ainsi l'humanité
entière, dont l'histoire se déroule à travers les siècles, a-t-elle pu être
comparée très justement à un seul homme, qui apprendrait et progres
serait sans cesse jusqu'à avoir atteint sa stature complète (Pascal).
Comment l'Eglise ne se réjouirait-elle pas de toute acquisition, de tout
perfectionnement, venant enrichir cette expérience de l'humanité au
cours de son long itinéraire à travers le temps et l'espace? Toute décou
verte scientifique est à la gloire de l'homme, certes : mais plus encore à
la gloire de Dieu, qui a fourni, dans sa bonté, le sujet, la matière, les
conditions et la possibilité de ce progrès.
Aussi le médecin ne se voit-il décerner, dans la Sainte Ecriture, que
des éloges. Et l'Eglise, pour sa part applaudit aux progrès de la science
médicale digne de ce nom, se plaisant à y voir un splendide reflet de l'in
telligence et de la bonté infinies du Créateur.
C'est de Lui que Nous implorons, en vous quittant, Messieurs, des
lumières toujours plus grandes sur vos précieux travaux, et d'abondantes
bénédictions sur votre Union et sur toutes et chacune de vos personnes.
1 Homo sum : humani nihil a me alienum puto - Térence, Heaut. I, 1, 25. 2 Ps. IIS, 16.
24 - ACTA, vol. VI, n. 6. — 30-5-1964.
370 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
III Prope amphitheatrum Flavium habita, post solis occasum, die VI Maioris
Hebdomadae, Christi patientis itinere per stationes a Summo Pontifice
piissime celebrato, magno civium Romanorum concursu.*
Abbiamo contemplato la Passione del Signore nel Signore.
Vogliamo credere che tutti voi avrete intuito la profondità e la
ricchezza.
Ora dovremo dare uno sguardo alla irradiazione di questa Passione,
unica e tipica, posta al centro dei destini umani, sull'umanità stessa.
Essa il faro che rischiara il mondo. Crux lux.
La visione, da abbagliante, si fa illuminante e panoramica. Osserve
remo due aspetti soltanto della scena del mondo su cui si proietta la luce
della Croce. **.
** Operae pretium, est hic ea referre, quae Summus Pontifex Hierosolymis protulit verba, die IT Ianuarii huius anni, antequam summas Calvariae scalas Apostolicus Peregrinus ascenderei, Fratres ac filios adstantes ad-hortans, preces pro omnium necessitatibus effundens imploransque pro omnibus veniam :
I. - EXHORTATION
Frères et fils,
C'est maintenant qu'il faut que nos esprits se réveillent, que nos consciences s'éclairent et que sous le regard illuminateur du Christ toutes les forces de nos âmes se tendent.
Prenons maintenant conscience, dans une douleur sincère, de tous nos péchés, prenons conscience de ceux de nos pères, de ceux de l'histoire passée, conscience de ceux de notre époque, de ceux du monde dans lequel nous vivons.
Et pour que notre douleur ne soit ni lâche, ni téméraire, mais humble, pour qu'elle ne soit pas désespérée, mais confiante, pour qu'elle ne soit pas passive, mais priante, qu'elle s'unisse à celle de Jésus Christ notre Seigneur, patient jusqu'à la
mort et obéissant jusqu'à la Croix, et en évoquant son émouvant souvenir, implorons sa miséricorde qui nous
sauve.
Trois fois :
f. Nous t'adorons, ô TDhrist, et nous te bénissons, Parce que par ta sainte Croix tu as racheté le monde.
* Die 27 mensis Martii a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 371
Uno di questi aspetti è la sofferenza umana. Essa è illuminata in un
modo ben noto, ma sempre singolare : alla luce della Croce il dolore (e
possiamo intendere ogni miseria, ogni povertà, ogni infermità e perfino
ogni debolezza, cioè condizione della vita cbe sia deficiente e bisognosa
di rimedio) il dolore appare stranamente assimilabile alla Passione di
II - LE RAPPEL
(Mémorial de Sa Passion)
Là où Toi, ô Seigneur Jésus, l'innocent, le juste, le saint,
Toi, Fils de l'homme,
Toi, Fils de Dieu, Toi, la lumière, Toi, le Roi, Toi, la Vie, Et Toi mort
(dialogué)
y. Nous nous souvenons de Toi, \j. Nous T'adorons, y\ Nous T'invoquons,
I I I - LA MÉDITATION
{comprendre ce que Sa souffrance
Réfléchissons maintenant. Ici, ô Seigneur Jésus,
Ta Passion
Ici Ta mort
fut l'holocauste fut le prix fut la preuve Ici se combattirent ici tu remportas la victoire,
Tu as été accusé, Tu as été jugé, Tu as été condamné, Tu as été torturé, crucifié et mis à
mort, Tu as été blasphémé, moqué, renié, Tu as connu les ténèbres, Tu as été élevé sur une Croix, Tu as subi la mort Tu es ressuscité à la vie.
1$. Ô Seigneur Jésus Ô Seigneur Jésus
i£. Ô Seigneur Jésus
nous enseigne)
a été offrande (Is. 53, 7) prévue acceptée, voulue,
a été sacrifice: Tu fus la Victime, Tu fus le Prêtre,
fut l'expression, fut la mesure du péché humain, du plus grand des héroïsmes offert à la justice divine, du suprême amour, la vie et la mort, ô Christ, mort pour nous et ressuscité pour nous.
372 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
•Cristo, quasi chiamato a integrarsi con quella, quasi costituente una
•condizione « di favore » rispetto alla redenzione operata dalla Croce del
Signore. Il dolore diventa sacro. Una volta — e ancora, per chi dimentica
d'essere cristiano — la sofferenza appariva pura disgrazia, pura infe
riorità, più degna di disprezzo e di ripugnanza che meritevole di com
prensione, di compassione, di amore. Chi ha dato al dolore dell'uomo il
suo carattere sovrumano, oggetto di rispetto, di cura e di culto, è Cristo
paziente, il grande fratello d'ogni povero, d'ogni sofferente. V'è di più :
(dialogué)
Trois fois :
• Dieu saint, Dieu Fort, Dieu saint et immortel, aie pitié de nous ! Agios o Theós, Agios ischyrós, Agios athánatos, eleison imas !
IV - LA CONFESSION
Nous voici, ô Seigneur Jésus, nous sommes venus
nous sommes venus
nous sommes venus
nous sommes venus
^nous sommes venus
Tu es notre rédemption
(dialogué)
V- Agneau de Dieu, qui ôtes les péchés du monde,
f. Agneau de Dieu, qui ôtes les péchés du monde,
f. Agneau de Dieu, qui ôtes les péchés du monde,
comme les coupables retournent sulle lieu de leur faute,
comme celui qui T'a suivi, mais qui T'a aussi trahi; fidèles, infidèles, nous l'avons été tant de fois,
pour confesser le mystérieux rapport entre nos péchés et Ta Passion : notre œuvre, Ton œuvre,
pour nous frapper la poitrine pour Te demander pardon pour implorer Ta miséricorde, parce que nous savons que Tu peux,
que Tu veux nous pardonner, parce que Tu as expié pour nous, Tu es notre espérance.
l$\ pardonne-nous, ô Seigneur ;
T§. écoute notre voix, ô Seigneur;
aie pitié de nous, ô Seigneur.
Acta Pauli Pp. VI 373
Cristo non mostra soltanto la dignità del dolore ; Cristo lancia una voca
zione al dolore. Questa voce, figli e fratelli, è fra le più misteriose e le
più benefiche che abbiano attraversato il quadro della vita umana. Gesù
chiama il dolore a uscire dalla sua disperata inutilità e a diventare, se
unito al suo, fonte positiva di bene, fonte non solo delle più sublimi
virtù — che vanno dalla pazienza all'eroismo e alla sapienza —, ma
altresì alla capacità espiatrice, redentrice, beatificante propria della
Croce di Cristo. Il potere salvifico della Passione del Signore può diven
tare universale, e immanente in ogni nostra sofferenza, se — ecco la
condizione — se accettata e sopportata in comunione con la sua soffe
renza. La (( compassione » da passiva si fa attiva ; idealizza e santifica
il dolore umano, lo rende complementare a quello del Redentore.1
Ricordi ognuno di noi questa ineffabile possibilità. Le Nostre soffe
renze (sempre degne di cure e di rimedi) diventano buone, diventano
preziose. Nel cristiano si inizia un'arte strana e stupenda : quella di
V— L'IMPLORATION
Seigneur Jésus, notre Rédempteur,
ravive en nous le désir et la confiance en ton pardon, affermis notre volonté de conversion et de fidélité, fais-nous goûter la certitude et aussi la douceur de ta miséricorde.
Seigneur Jésus, notre Rédempteur et Maître,
donne-nous la force de pardonner aux autres, pour que nous soyons vraiment nous aussi pardonnes par Toi.
Seigneur Jésus, notre Rédempteur et Pasteur,
mets en nous la capacité d'aimer, comme Tu veux que, à Ton exemple et avec Ta grâce, nous T'aimions, ainsi que tous ceux qui sont nos frères en Toi.
Seigneur Jésus, notre Rédempteur et notre Paix,
qui nous as fait connaître ton suprême désir : « que tous soient un », exauce ce désir que nous faisons nôtre et qui est devenu, ici, notre prière: « que tous nous soyons un ».
Cfr. Gol. 1, 24.
374 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
(i saper soffrire », quella di far servire il proprio dolore alla propria ed
alla altrui redenzione.
Questa provvidenzialità della sofferenza ci fa pensare alle condizioni,
sempre tanto tristi e tanto offensive agli ideali umani, a cui la civiltà
moderna vorrebbe ispirarsi, nelle quali si trovano ancora molte parti
della Chiesa cattolica. Il corpo di Cristo è crocifìsso moralmente, ma
pesantemente, ancor oggi, in molte regioni del mondo : la Chiesa del
silenzio è ancora la Chiesa sofferente, la Chiesa paziente, e in certi
luoghi, la Chiesa soffocata. Gesù potrebbe chiedere, ancor oggi, ai
moderni e abili persecutori : « ...Perché mi perseguiti? )). 2 È triste per
chi è oggetto di tali ingiusti trattamenti ; è indegno per chi li pratica,
anche se mascherati da ipocrisie legali. Ma siamo certi che queste pro
lungate passioni sono fortificate dalla assistenza divina e consolate
dalla compassione nostra e di tutta l'universale fratellanza cristiana;
e speriamo che esse valgano appunto, in virtù della Croce di Cristo alla
quale sono offerte e per la quale sofferte, sorgente di grazia per quanti
le subiscono, per tutta la Chiesa e per tutto il mondo.
E un altro aspetto, riflesso dalla Croce di Cristo, sulla faccia della
terra, è la pace. Quella pace, ch'è il bene supremo dell'ordine umano,
quella pace ch'è tanto più desiderabile, quanto più il mondo si evolve in
forme di vita interdipendenti e comunitarie, così che una infrazione
alla pace in un punto determinato si ripercuote su tutto il sistema orga
nizzativo delle nazioni ; quella pace perciò che diventa sempre più neces
saria e doverosa; quella pace — ahimé — che gli sforzi umani, anche
Seigneur Jésus, notre Rédempteur et notre Médiateur,
rends efficaces auprès du Père des cieux les prières que nous Lui adressons
maintenant dans le Saint-Esprit.
Frères et fils, prions ! Oremus! y. Flectamus genua
Levate.
Omnipotens sempiterne Deus, qui gloriam Tuam omnibus in Christo
gentibus revelasti : custodi opera misericordiae Tuae ; ut Ecclesia Tua, toto
orbe diffusa, stabili fide in confessione Tui nominis perseveret. Per eundem
Dominum nostrum Iesum Christum, qui tecum vivit et regnat in unitate
Spiritus Sancti Deus per omnia saecula saeculorum. %. Amen.
2 Act. 9, 4.
Acta Pauli Pp. VI 375
nobilissimi e degni di plauso e di solidarietà, riescono difficilmente a
tutelare nella sua integrità e a sostenere con mezzi diversi cbe non siano
quelli del timore e dell'interesse temporale. La pace di Cristo piove
dall'alto ; cioè proietta sulla terra e fra gli uomini motivi e sentimenti
originali e prodigiosi ; lo sappiamo ; e viene proprio da Colui, come scrive
San Paolo, che « per divina compiacenza doveva a sé riconciliare tutte
le cose avendole pacificate per il sangue della sua croce » , 3 così che gli
uomini, fra di loro divisi e nemici, fossero (( riconciliati in un unico
corpo per mezzo della croce )). 4 Perché e come gli uomini debbano e pos
sano vivere nella vera pace, Cristo, il Redentore, ce lo ha insegnato, e,
se davvero vogliamo, ce lo ha ottenuto.
Noi termineremo pertanto questa commossa e pubblica preghiera del
Venerdì Santo invocando da Cristo « nostra pace » 5 la pace per il mondo.
Sono presenti, in questo momento, al Nostro spirito, i punti geografici
e politici, dove la pace è ferita, dove è minacciata. Agli uomini che ret
tamente faticano per salvare la pace mandiamo un Nostro beneaugu-
rante pensiero ; e perché gli uomini sappiano in Cristo mantenersi fra
telli, mandiamo al mondo — ea voi qui presenti che con Noi sperate e
pregate — la Nostra Apostolica Benedizione.
Oremus ! y. Flectamus genua Levate.
Omnipotens sempiterne Deus, maestorum consolatio, laborantium fortitudo : perveniant ad Te preces de quacumque tribulatione clamantium ; ut omnes sibi in necessitatibus suis misericordiam Tuam gaudeant adfuisse. Per Dominum nostrum Iesum Christum, qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus per omnia saecula saeculorum. Amen.
Oremus ! y. Flectamus genua it*. Levate.
Omnipotens sempiterne Deus, qui non mortem peccatorum, sed vitam semper inquirís : suscipe propitius orationem nostram, et libera eos ab errorum cultura; et aggrega eos Ecclesiae Tuae sanctae, ad laudem et gloriam nominis Tui. Per Dominum nostrum Iesum Christum, qui tecum vivit et regnat in unitate Spiritus Sancti Deus per omnia saecula saeculorum. i f Amen.
3 Cfr. Col. 1, 20. 4 Cfr. Eph. 2, 16. 5 Eph. 2, 14.
376 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
IV
Mulieribus e Consilio Sodalitati moderandae v. d. « Fédération Mondiale
des Jeunesses Féminines Catholiques », ceterisque e variis nationibus
delegatis, quae interfuerunt Coetui XV ab eadem Sodalitate Romae habito.*
Chères filies de la Fédération Mondiale des Jeunesses Féminines
Catholiques,
Lorsque votre Présidente Nous a prié, il y a quelque temps, de vous
adresser la parole au cours de votre Congrès Mondial qui se déroule
actuellement à Rome, Nous nous sommes demandé si le thème d'étude
qui a été retenu : Les Jeunes en route vers une solidarité chrétienne,
était bien adapté à l'âge, à la mentalité et aux préoccupations de la
jeune fille et s'il était apte à fournir à la jeunesse féminine d'aujourd'hui
les éléments et les moyens pouvant et devant être appliqués dans la vie
pratique de chaque jour.
En effet, les mouvements de jeunesse féminine portent plus volontiers
leur attention sur d'autres sujets de réflexion : la formation, la vie
affective, les amitiés, l'avenir de la jeune fille ... Cependant, à bien le
considérer, on s'aperçoit que le choix d'un pareil sujet est tout à fait
sage et opportun.
D'abord, parce que de nos jours on parle volontiers de solidarité,
d'universalité, d'œcuménicité.
Notre temps est caractérisé, entre autres, par cette tendance généra
lisée à porter et à débattre toutes les questions majeures qui intéressent
la vie des hommes sur un plan international, voire mondial, et de leur
trouver une solution à l'échelle planétaire. Cette volonté n'est pas
propre au monde des adultes ; les jeunes y participent également et on
peut même dire qu'ils sont, en un certain sens, plus ouverts, plus acces
sibles à cette poussée vers la solidarité universelle. Et c'est pourquoi
Nous ne nous étonnons nullement que votre Fédération veuille s'appli
quer à l'étude de ce phénomène si caractéristique de l'époque à laquelle
nous vivons. Elargir son champ de vision à l'universel, accueillir en soi
l'écho du monde entier, porter en soi les soucis et les espoirs de toute
l'humanité : voilà bien une mode, une loi qu'il faudrait adopter, que
— pour une fois ! — il serait bon de suivre !
Le sujet de vos réflexions vous invite donc à embrasser la vie d'un
* Die 4 mensis Aprilis a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 377
regard catholique, en n'excluant aucun peuple, aucune race, aucu»
continent de votre champ de vision. C'est précisément parce que vous
êtes catholiques que votre regard ne doit être borné ou limité par aucun
horizon. Ils se trompent grandement ceux qui estiment que l'éducation
religieuse rétrécit notre faculté de voir et de comprende l'universel. Le
chrétien a le sens du tout, de l'ensemble ; le catholique n'est étranger
nulle part : il est citoyen du monde !
La vie sociale moderne, qui a multiplié les rapports humains et rendu
les hommes plus que jamais « interdépendants », constitue un autre
motif d'élever vos esprits au niveau de l'universel et de donner à vos
échanges cette largeur et cette ampleur sans frontières. Là aussi, l'édu
cation catholique, avec ses formes et ses forces spécifiques, a son mot
à dire. Car, si à première vue il peut sembler facile d'accéder à la
richesse des échanges humains que la vie moderne nous offre en abon
dance, ces relations et communications ne porteront cependant tous
leurs fruits qu'à l'aide de l'esprit chrétien qu'il faut leur insuffler. Cela
exige un effort continu pour surmonter l'égoïsme, pour vaincre le re
pliement sur soi-même ; cela requiert surtout un cœur et un esprit chré
tiens sachant regarder les autres non comme des étrangers, comme des
adversaires, voire des ennemis, ni simplement comme des « compagnons
de voyage », mais comme des frères, comme des personnes à qui nous
devons faire le bien. Il faut apprendre à donner, c'est-à-dire à aimer et
cela parce que nous sommes fils de Dieu et donc frères en Jésus-Christ.
Le christianisme devient ainsi une grande école de vie : il forme de
grands cœurs, de grandes âmes, il nous élève aux plus nobles idéaux.
De ces considérations, chères filles, il ne vous sera pas difficile de
tirer des applications pratiques pour votre vie de tous les jours. Celle-ci
vous offre de multiples occasions, soit au sein de votre famille, soit dans
votre milieu de travail ou d'études, soit dans vos mouvements apos
toliques, de découvrir les aspects variés et enrichissants de la solida
rité universelle, mais encore à vous engager effectivement à rendre ces-
relations sociales plus humaines, à les imprégner des vraies valeurs,
celles que le Christ seul, en fin de compte, nous révèle et nous propose.
C'est dans les humbles tâches de la vie quotidienne qu'il s'agit
d'inscrire cette dimension de la solidarité universelle, de la vraie catho
licité, inspirées par la charité chrétienne.
Nous ne voudrions pas terminer, chères filles, sans vous dire combien
Nous sommes heureux de vous accueillir chez Nous et de vous exprimer
Notre satisfaction de vous voir engagées dans des réflexions aussi pro-
378 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Die 14 mensis Aprilis a. 1964.
fondes. Quelle responsabilité l'Eglise ose confier à votre jeune âge; de
quelle mission apostolique elle vous charge dans le monde; quelle con
fiance elle vous fait ! Elle sait de quelles grandes choses vous êtes
capables, elle connaît la générosité qui vous anime, la flamme qui vous
brûle!
Ne rougissez jamais du nom chrétien, soyez fières d'appartenir à
l'Eglise catholique. Où que vous soyez et travailliez, faites en sorte que
le monde se renouvelle à votre contact et que le Seigneur soit plus présent
aux hommes, l'Evangile plus connu et plus aimé par eux !
Laissez-Nous ajouter un mot de remerciement et de reconnaissance
à votre chère Présidente, qui quitte ses fonctions prochainement. Elle
s'est dépensée sans relâche au service de votre Fédération Mondiale,
affermissant ses structures, consolidant ses assises. Qu'elle en soit féli
citée et remerciée. Notre merci et Notre encouragement s'adressent
aussi à tous les aumôniers qui sont chargés de l'animation spirituelle
au sein de vos mouvement. A tous et à toutes Nous accordons de grand
cœur, en témoignage de Notre paternelle bienveillance et en gage de
l'abondance des grâces que Nous invoquons sur vous et sur vos travaux,
Notre Bénédiction Apostolique.
V
Ad E.mos Patres et Exc.mos Praesules ex Italicorum Episcoporum Coetu,
Romae ad plenariam vocatos contionem.*
Signori Cardinali,
Venerati Confratelli,
Abbiamo accolto con spontaneo favore, nonostante la pressione delle
sempre insorgenti occupazioni, la domanda che Ci è stata rivolta di
ricevere in Udienza la Conferenza Episcopale Italiana, convocata a
Roma in assemblea plenaria per dare modo ai Vescovi italiani di meglio
conoscere gli schemi, che saranno trattati nella prossima terza sessione
del Concilio Ecumenico Vaticano Secondo, e di studiare insieme alcuni
temi di comune interesse pastorale. Ringraziamo dell'opportunità, che
così Ci è offerta d'incontrarci con i Nostri diletti e venerati Confratelli
Acta Pauli Pp. VI 379
dell'Episcopato Italiano; di porgere a voi, che vediamo così solleciti e
così numerosi, presenti a questa importante riunione, il Nostro cor
diale e riverente saluto, e di assicurarvi, ancora una volta, dell'interesse
particolare, con cui seguiamo le vostre fatiche pastorali, esempio, sti
molo e conforto al Nostro ministero apostolico, e della comunione di
carità e di preghiera, con cui spiritualmente Ci associamo fraterna
mente, ogni giorno, a tutto il Ceto episcopale della santa Chiesa di Dio,
nel quale Ceto il gruppo eletto e cospicuo dei Vescovi italiani occupa
per Noi, com'è naturale e doveroso, un posto di speciale ed affettuosa
considerazione.
E siamo lieti di ravvisare in questa convocazione un segno della buona
e saggia efficienza della Conferenza Episcopale Italiana, che va assu
mendo coscienza della sua funzione importantissima e ormai acquisita
al programma della vita ecclesiastica in Italia ; e va acquistando insieme
sempre migliore capacità di compierla degnamente, quella funzione. Ne
esprimiamo la Nostra compiacenza a chi presiede la Conferenza stessa
(Ci duole di sapere indisposto, e perciò assente, il Signor Cardinale
Siri, e formuliamo per lui i Nostri voti migliori ed a lui inviamo il Nostro
benedicente saluto ; così vada il Nostro memore augurio ai Signori Car
dinali pure assenti per indisposizione : Fossati e Castaldo) ; esprimiamo
la compiacenza medesima a chi, nella Segreteria e nelle Commissioni,
le presta opera assidua e preziosa, ed a chi, compreso dei compiti della
Conferenza, corrisponde ai suoi inviti ed alle sue iniziative e ne auspica
e ne stimola l'incremento. È bene che sia così.
Grandi ed urgenti problemi
La Conferenza Episcopale Italiana è organismo di recente istituzione,
ma ormai di indispensabile funzionalità. Non è da supporre che l'Epi
scopato Italiano possa ormai mancare di questa sua unitaria espres
sione, di questo strumento di unione, di coordinamento, di mutua colla
borazione, di promozione al livello degli Episcopati degli altri Paesi.
Se la sua posizione geografica, storica, spirituale lo pone in speciale
posizione — di ossequio, di fedeltà, di cooperazione, di conversazione —
verso la Sede Apostolica, non per questo può mancare d'una sua propria
configurazione canonica e morale, di una sua propria responsabilità
collettiva nella cura della vita religiosa di questo Paese, e di un suo
piano d'azione pastorale, conforme certamente alle istruzioni direttive
della Santa Sede, ma studiato e svolto da Organi propri e con mezzi
propri. '
380 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Grandi problemi si prospettano all'Episcopato Italiano, a comin
ciare da quello cbe nasce dal numero eccessivo delle diocesi, per passare
a quello della preservazione della fede nel popolo italiano, minacciata
dalla evoluzione stessa della vita moderna, e direttamente dal laicismo
e dal comunismo, per cercare poi di risolvere quello delle vocazioni e
dei Seminari, quello dell'istruzione religiosa, quello dell'assetto sociale
cristiano, quello della stampa cattolica, quello della cultura e della
scuola nostra, e così via.
Noi pensiamo che tutti quanti qui siamo abbiamo la persuasione che
questi ed altri problemi, interessanti la stabilità e l'efiicienza della
Chiesa in Italia, non possono essere risolti da quel vecchio medico, che
in altre circostanze è il tempo ; nella presente condizione di cose il tempo
non corre a nostro vantaggio ; da sè i nostri problemi non si risolvono ;
né è da credere che la nostra fiducia nella Provvidenza, fiducia sempre
immensa, esoneri noi Pastori, noi responsabili, dal compiere ogni possi
bile sforzo per offrire alla Provvidenza l'occasione di suoi misericordiosi
interventi. Come non è da credere che a tali problemi ciascun Vescovo,
e nemmeno ciascuna regione possa da sè dare sufficiente soluzione; se,
per ipotesi, ciò fosse in alcun caso possibile, ivi nascerebbe il dovere di
aiuto e di solidarietà per quanti meno fortunati — la maggioranza cer
tamente — non possono da sè vincere difficoltà, di solito gravissime e
aventi di per sé dimensioni nazionali.
Approfondire lo spirito di unità
Cioè : bisogna procedere uniti. È venuto il momento (e dovremmo
Noi dolerci di ciò?) di dare a noi stessi e di imprimere alla vita ecclesia
stica italiana un forte e rinnovato spirito di unità. Non è la prima volta
che il cattolicesimo italiano cerca di attestarsi in concordia unitaria;
l'organizzazione, ad esempio, dell'Azione Cattolica su base nazionale è
stata utile ai fini ch'erano nella mente dei Papi, dei sacerdoti e dei
laici, che in tale forma e in tale misura l'hanno promossa. Ma lo spirito
d'unità attende ulteriore approfondimento e nuove manifestazioni; oltre
che esigenze operative pratiche, ragioni religiose intrinseche alla vita
soprannaturale della Chiesa reclamano l'effusione di questo spirito di
unità ; crediamo che ciò rappresenti questione vitale per la Chiesa e che
risponda alla maturità del nostro tempo.
Ora a tale animazione unitaria, nello spirito e nelle opere, Noi cre
diamo possa egregiamente provvedere una Conferenza Episcopale Ita
liana consapevole della sua missione, ed animata da sapiente e corag-
Acta Pauli Pp. VI 381
gioso proposito di svolgerla concretamente e tempestivamente. Sono a
questo fine rivolti i Nostri voti, ai quali questa riunione offre argomento
dì espressione e di speranza.
Come vedete, venerati Confratelli, questo dice la Nostra stima e la
Nostra fiducia nella Conferenza Episcopale, che qui vi raccoglie, ed
implica il proposito, da parte Nostra, di sostenerla, di riconoscerla, di
richiederle consiglio ed aiuto, di impegnarla a lavoro utile per sè e per
la Chiesa intera, e, com'è ovvio, di assisterla, perché siamo ad essa col
legati, sia come Vescovo di Roma e Primate d'Italia, e sia, come onerati
dal Nostro ufficio apostolico, della sollicitudo omnium ecclesiarum.1
Il Concilio: la sua nota dominante
Questo per la Conferenza. E per il Concilio che cosa vi diremo, vene
rati Confratelli?
Voi vedete che grande avvenimento esso sia, voi conoscete la gravità
e la complessità che esso presenta e che solleva in crescente misura a
mano a mano che il Concilio procede. Il fatto stesso della sua lentezza
a raggiungere plausibili conclusioni genera qualche stanchezza, qualche
impazienza, qualche arbitraria previsione. Ci è perciò di conforto
vedere come anche l'Episcopato Italiano si prepari alla terza sessione
conciliare, imitando così gli Episcopati d'altre Nazioni, alcuni dei quali
hanno dedicato allo studio dei temi del Concilio esami, discussioni, pub
blicazioni di grande rilievo.
Noi ci asteniamo di proposito dall'interloquire in questa fase dei
lavori conciliari nel merito delle dottrine e dei decreti, che saranno di
scussi alla riapertura del Concilio. Abbiamo così voluto perseverare
nella linea pratica, che Ci siamo prefissa; quella di lasciare ai Padri
conciliari, e con essi alle varie Conferenze Episcopali ed alle Commis
sioni del Concilio, libera ed ampia possibilità d'indagine, di discussione
e di espressione. E) stata questa una nota dominante di questo grande
Concilio; desideriamo di restarvi fedeli. Solo è stata Nostra premura
disporre che i lavori preparatori delle Commissioni e della Segreteria
procedessero con alacrità, al duplice scopo di rivedere, in questo periodo
intermedio fra la seconda e la terza sessione, gli schemi alla luce delle
osservazioni fatte dai Padri nelle precedenti sessioni, per offrirli subito
all'esame dei Padri stessi; e di far raccogliere le loro osservazioni e
suggerimenti dalle Commissioni secondo la rispettiva competenza, fa-
1 2 Cor. 11, 28.
382 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
cendo redigere di conseguenza la stesura degli schemi in forma tale da
poterli presentare al Concilio, nella fiducia che, dopo qualche definitiva
discussione, essi possano meritare più rapidamente le deliberazioni con
clusive, in un senso o nell'altro, dell'assemblea conciliare, senza con
questo pregiudicare la durata del Concilio, circa la quale non è dato, in
questo momento, fare previsioni. Si è voluto cioè agevolare al Concilio-
la sua efficienza e la sua speditezza ; non imporgli limiti e decisioni.
Ma non possiamo astenerci con voi, venerati Confratelli, da alcune
considerazioni estrinseche ai temi conciliari, ma relative alla celebra
zione di questo avvenimento, che dicevamo, grande, arduo, e complesso ;
anche se ciò che Noi vi diciamo è stato già ben detto da molti di voi, e
specialmente dal Nostro compianto Predecessore Giovanni XXIII, di
felice memoria, con l'autorità che gli era propria, non che in varie occa
sioni da Noi stessi.
Come dobbiamo giudicare questo fatto nella storia, anzi nella vita
della Chiesa? In senso assolutamente positivo. Esso è una grazia, che il
Signore fa alla sua Chiesa. Esso è un'occasione unica e felice perché
la Chiesa possa studiare profondamente e collettivamente tante sue que
stioni pratiche e pastorali specialmente, ma non senza diretti riferi
menti anche a punti di dottrina molto importanti. Esso è uno sforzo
portato al più alto grado per adeguare la rispondenza della Chiesa ai
doveri della sua missione e ai bisogni dei tempi. Esso è un atto solenne-
e clamoroso, quant'altri mai, per dar onore a Dio, per attestare amore ar
Cristo, per offrire obbedienza allo Spirito Santo; cioè per ravvivare il.
rapporto religioso fra Dio e la Òhiesa, e per riaffermare la necessità, la*
natura, la fortuna della nostra religione di fronte al mondo moderno..
Esso è un incomparabile momento, in cui la Chiesa celebra se stessa, si.
conosce, si stringe in vincoli interiori con incontri, amicizie, collabora
zioni altrimenti impossibili. Esso è un vertice di carità gerarchica e fra
terna, non mai prima raggiunto. Esso è una chiamata a tutte le risorse*
interiori della Chiesa, aftinché abbiano ad esplicare le loro energie spi
rituali, a rifarsi alla genuinità delle loro radici, alla fecondità del loro»
genio particolare. Esso è una grande preghiera di seguaci di Cristo, riu
niti nel suo nome, per attualizzare in mezzo a loro la sua ineffabile e ope
rante presenza. Esso poi rappresenta ed esplica l'intenzione più sincera,
più disinteressata, più ardente del cattolicesimo per ricomporre la
comunione perfetta con i fratelli cristiani separati nell'unica Chiesa di
Cristo. Esso è una voce di spiritualità, di bontà, di pace al mondo intero^,
in un'ora decisiva per l'orientamento ideale e morale dell'umanità-
Acta Pauli Pp. VI 383
Qualunque sia l'esito del Concilio, esso dev'essere oggi considerato da
noi nella sua realtà : intenzionale, spirituale, soprannaturale, come
un'ora di Dio, un (( transitus Domini )) nella vita della Chiesa e nella
storia del mondo.
Bisogna guardare al Concilio con animo grande e sereno. Magnani
mità è la virtù, che questo sacro avvenimento vuole da noi. Né le mole
stie, né le fatiche, né le difficoltà, né i cambiamenti, né le esigenze che il
Concilio può recare con sé ci devono trattenere dal celebrarlo con piena
adesione del nostro spirito. Noi confidiamo che quanto maggiore è la
vicinanza alla Cattedra di Pietro di chi è chiamato al Concilio, tanto
più effettivo e più cordiale sia il suo concorso alla buona riuscita e alla
degna celebrazione del Concilio medesimo.
Perciò, venerati Fratelli, Noi facciamo assegnamento sopra la
vostra partecipazione attenta, entusiasta, fattiva. Né paurosa, né
incerta, né cavillosa, né polemica vuol essere certamente tale vostra par
tecipazione ; ma franca, nobile, esperta e vantaggiosa. Ve ne siamo Noi
stessi riconoscenti. Se essa apparirà anche in se stessa più coordinata e
desiderosa di offrire giusta via all'intesa con le espressioni legittime
degli altri Padri, l'Episcopato Italiano avrà reso al Papa e alla Chiesa
migliore servizio e avrà dato ai Confratelli l'esempio, che da lui è
sempre atteso, di promotore del supremo magistero ecclesiastico, di fau
tore della concordia nel corpo episcopale e di assertore dell'adesione al
Capo visibile del Corpo Mistico di Cristo. Alimentare qualche saggia e
fraterna conversazione con i gruppi episcopali degli altri Paesi sarà
parimente di spirituale utilità, per una reciproca edificazione, per una
fraterna emulazione.
In ogni modo, venerati Fratelli, questo Concilio offre a quanti vi
prendono parte occasione ad esperienze preziose, invito a virtuosi eser
cizi, obbligo a rinnovata unione con Dio nell'amore e nell'orazione. A
vicenda ci esortiamo dunque a profittare di questo tempus acceptabile.2
La vita religiosa italiana: consolazioni ed ansie
Non vogliamo omettere, in un'occasione così propizia al fraterno
colloquio, di dare uno sguardo fugace ad un altro quadro, degno d'ogni
Nostro interesse, come lo è del vostro generoso impegno pastorale ; vo
gliamo dire il quadro della vita religiosa e morale italiana, al cui bene
è tutto rivolto il vostro ministero. Venerati Fratelli, vi diremo semplice-
3 2 Cor. 6, 2.
:384 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
mente che vi siamo cordialmente vicini ! Le condizioni spirituali e sociali
-di questo diletto Paese, mentre conservano un preziosissimo patrimonio
'di tradizioni cattoliche, e dimostrano segni consolantissimi di cristiana
vitalità, voi lo sapete, non sono tranquille, non sono sicure ; nuovi e quasi
impensati bisogni si manifestano in ogni settore della vita e reclamano
soccorsi urgenti, ingegnosi e poderosi. L'ordinaria amministrazione del
governo pastorale non è più sufficiente a pareggiare la misura dei Nostri
doveri e delle altrui necessità! Noi osserviamo con occhio trepidante ed
ammirato le vostre premure, le vostre fatiche, le vostre pene ; ed anche
godiamo del bene che andate compiendo, e sempre con voi soffriamo,
speriamo e preghiamo.
Non possiamo in questo momento passare ordinatamente in rassegna
i punti dolenti della presente situazione ; ma come trascurare, a comune
esortazione e conforto, di accennare almeno ad alcuni di essi?
Primo punto : la vita religiosa, è chiaro. Questa ci deve interessare
soprattutto a fondo, preferendo questo capitale problema ad ogni altro
pur rilevante connesso con la realtà civile della Nazione. Quaerite pri
mum regnum Dei.* Ce ne dà ottima occasione la riforma liturgica,
la quale ci richiama alla visione teologica delle sorti umane, al primato
dell'azione della grazia, e perciò della vita sacramentale e della preghiera.
Essa ci offre modo di rieducare religiosamente il nostro popolo, di puri
ficare e restaurare le sue espressioni di culto e di pietà, di ridare dignità,
decoro, semplicità, buon gusto alle nostre cerimonie religiose : senza
questo restauro interiore ed esteriore non è da sperare che la vita
religiosa possa largamente sopravvivere nel mutato costume moderno.
Due raccomandazioni Ci permettiamo a questo riguardo : dare massima
cura alla santificazione dei giorni festivi, facendo ogni sforzo affinché la
•celebrazione della Messa festiva, con la parola di Dio, con la parteci
pazione dei fedeli abbia per tutti il più vivo interesse ; e promuovere il
canto sacro, il canto religioso e corale del popolo. Ricordiamo : se i
fedeli cantano, non disertano la Chiesa ; se non disertano la Chiesa, con
servano la fede e la vita cristiana.
Un fenomeno meritevole oggi di una particolare attenzione pastorale
è quello di una sempre più estesa mobilità della popolazione nei giorni
festivi, con la conseguente necessità che si provveda ad un'adeguata
assistenza religiosa dei fedeli nei luoghi dove essi più numerosi concor-
3 Matth. 6, 33.
Acta Pauli Pp. VI 385
rono ; ed anche per questo sembrano necessarie opportune intese ed ini
ziative tanto sul piano diocesano come anche su quello nazionale. Sa
rebbe, anzi, assai utile ogni suggerimento che, dopo un accurato esame
e studio del fatto generale, valesse ad indicare rimedi giovevoli a far sì
che più agevole riesca per tutti il soddisfacimento dei doveri religiosi
nei giorni festivi.
La realtà di questi occasionali movimenti della popolazione richiama
alla Nostra mente un'altra categoria di fedeli bisognosa anch'essa di
speciali cure pastorali ed è quella tanto numerosa degli immigrati e degli
emigranti per ragioni di lavoro. Lontani dall'ambiente nel quale erano
prima vissuti, dalle loro famiglie, dai loro affetti, essi restano sovente
più esposti al pericolo di tralasciare l'adempimento dei doveri religiosi
o anche di aderire a dottrine ed organizzazioni che ancor più li aliene
rebbero dalla Fede. Anche per questi, quindi, occorrono da parte della
Sacra Gerarchia opportune provvidenze nell'intento che i vari nuclei
abbiano la possibilità e la facilità di inserirsi e di innestarsi vitalmente
nelle abitudini e nelle associazioni delle diocesi che li accolgono.
Secondo punto : la moralità pubblica e privata. Siamo in piena crisi
di costume. Tema delicato e immenso. Esso si estende ad un programma
quanto mai vasto ed impegnativo, che parte da un'azione concorde per
la moralizzazione della vita privata degli individui e delle famiglie, per
giungere all'intera società e per far risentire i suoi benefici effetti fino
nella vita pubblica e le sue molteplici istituzioni.
Quanto mai necessaria ed urgente appare, a tal riguardo, una concor
data attività di tutto l'Episcopato per far sì che venga posto un argine
al preoccupante dilagare di ogni forma di licenza ed immoralità che
tanto facilmente si diffondono, particolarmente attraverso il veicolo di
certi spettacoli e di certa stampa, dimentichi della loro vera funzione
elevante e formativa per l'uomo e mossi spesso, invece, da finalità com
merciali, materialiste ed edoniste.
Per assicurare una maggiore efficacia a tale intervento potrebbe riu
scire opportuna l'elaborazione di un nuovo piano concreto di azione, che
dovrebbe poi, con gli adattamenti richiesti dalle circostanze locali, essere
applicato ed attuato nelle singole diocesi, sotto la solerte vigilanza ed
il paterno stimolo dei Vescovi.
Un terzo punto al quale vogliamo riferirci e che riveste, per la sua
particolare delicatezza, un'importanza sostanziale, è quello dei rapporti
25 - ACTA, vol. VI, n. 6. — 30-5-1964.
386 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tra i singoli Vescovi ed il proprio Clero. Oggi più che mai Ci sembra
infatti necessario che i Presuli stiano vicini materialmente e spiritual
mente ai loro sacerdoti, specialmente a quelli giovani, e che si interessino
di loro, li conoscano, li amino e li aiutino nelle loro difficoltà ... Ad essi
il Vescovo ricorderà sempre amorevolmente che, assunti a sì alto mini
stero, devono essere ornati di tutte le virtù ed offrire agli altri un esempio
di vita santa, spiegando che proprio per questo la Chiesa ha sempre avuto
cura di seguire da vicino, con materna trepidazione, la vita dei sacer
doti, dagli albori delia loro vocazione allo svolgimento della loro missione,
dettando di volta in volta, a seconda delle necessità, provvide e sagge
norme intese a salvaguardarli dai pericoli tanto più gravi quanto, talora,
meno evidenti e a sviluppare in essi la vita soprannaturale, lo spirito di
preghiera e di sacrificio, l'abitudine al raccoglimento, l'amore allo studio ;
cose tutte che assicurano al sacerdote quell'abbondanza di grazie e di
superni lumi ai quali i fedeli debbono poi poter attingere a sostegno della
loro vita spirituale.
Ë in questa luce che vanno considerati e valutati i sacrifici e le rinun
ce che il Sacerdozio comporta, ed in particolare l'obbligo del celibato
ecclesiastico, del quale sarà, anzi, opportuno mettere frequentemente
in evidenza la bellezza per il suo significato e per la necessità d'una
esclusiva e completa dedizione del Clero all'amore di Cristo ed ai molte
plici impegni dell'apostolato.
Questa paterna funzione di guida spirituale esercitata da parte del
Vescovo nei riguardi dei suoi sacerdoti farà sì che tra essi si stabilisca
e si sviluppi un legame sempre più stretto che non si limiterà solo al
piano dei rapporti disciplinari e giuridici, ma che comporterà anche
una unione filiale di mente e di cuore ed una stretta collaborazione sul
piano apostolico diocesano, con maggiore abbondanza di risultati con
solanti per tutti.
E quarto punto : la stampa cattolica, ancora tanto necessaria, tanto
importante per la diffusione dei principi cristiani e per la difesa degli
interessi cattolici, tanto opportuna per la formazione d'un'opinione pub
blica sana e favorevole ad ogni buona causa; ma ancora tanto bisognosa
di unità, di sostegno, di vigore, di diffusione. La vostra saggezza Ci di
spensa ora dal dire di più su tema così conosciuto e dibattuto ; Ci basta
raccomandarlo al vostro interessamento come uno dei problemi più
gravi ed urgenti della vita cattolica.
Vogliamo alla fine ricordare che le considerazioni contenute nella
Acta Pauli Pp. VI 387
Nostra lettera al Signor Cardinale Siri del 22 agosto 1963, e nel messag
gio vostro del novembre scorso, Ci sembrano ancora valide oggi, e perciò
le richiamiamo alla vostra riflessione ed al vostro interessamento, aftin
ché abbiano da voi suffragio di nuove e prudenti divulgazioni ed appli
cazioni.
Fiduciosi che la Conferenza Episcopale Italiana, rivolgendo la sua
particolare attenzione ai punti che abbiamo creduto utile di toccare,
saprà col suo zelo e con la sua saggezza trovare le vie ed i modi più idonei
per assicurare ogni desiderato miglioramento e progresso della vita reli
giosa della Nazione a Noi tanto diletta, ne accompagniamo i lavori con
la Nostra fervida preghiera, mentre a tutti di cuore impartiamo la
Nostra affettuosa Benedizione Apostolica.
VI
Iis qui interfuerunt Coetui Romae habito ac vulgo dicto « Séminaire des
Nations Unies sur la liberté de l'information » .*
Nous vous remercions, Messieurs, d'avoir quitté quelques instants
vos réunions pour venir ici Nous rendre visite. Vous avez pensé à
juste titre que le thème de vos travaux : « la liberté de l'information »
pouvait Nous offrir l'occasion de réfléchir utilement avec vous sur ce
que pense l'Eglise d'un sujet si grave et si actuel, et sur les orientations
dont son magistère peut faire bénéficier ceux qui, comme vous, se préoc
cupent de ces questions à des postes de haute responsabilité.
Il est bien évident — à peine est-il besoin de le noter — que le
problème de l'information se présente dans le monde d'aujourd'hui d'une
manière extrêmement différente de ce qu'il était dans les siècles passés,
et ceci en raison de l'évolution de la société. L'information est désormais
reconnue unanimement comme un droit « universel, inviolable et ina
liénable » de l'homme moderne ; elle répond chez lui à un profond be
soin de sa nature sociale; selon l'expression même de Notre vénéré
Prédécesseur Jean XXIII dans son encyclique Pacem in terris, si juste
ment célèbre, « tout être humain a droit à une information objective )).
Puisqu'il s'agit d'un droit fondé dans la nature de l'homme, il ne
suffit évidemment pas qu'il soit proclamé en théorie; il faut encore le
* Die 17 mensis Aprilis a. 1964.
388 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
reconnaître dans la pratique, le défendre, le servir, et en guider l'exer
cice pour qu'il demeure conforme à sa finalité naturelle. Droit à la fois
actif et passif : la recherche de l'information, et la possibilité pour
tous de la recevoir.
Et c'est ici qu'apparaît dans toute sa lumière l'importance de la
fonction de l'informateur: il permet à chacun, par les informations
qu'il lui fournit, de mieux connaître les situations, et de pouvoir pren
dre, en meilleure connaissance de cause, ses décisions d'homme solidaire
ment responsable du groupe humain auquel il appartient.
Les activités de l'informateur vont ainsi au bénéfice non seulement
des individus, mais de tout le corps social. S'adressant à des délégués
d'entreprises américaines de presse et de radio, le 21 juillet 1945, Notre
Prédécesseur Pie XII ne craignait pas d'affirmer : « C'est un service
inappréciable que votre profession rend à la société » - 1
De cette finalité de l'information — aider l'homme à mieux assumer
son destin et celui de la communauté humaine — découlent les lois
morales dont le respect est le plus sûr garant de son sain exercice. Vraie
et honnête, dans la fidélité à l'événement, l'information doit l'être pour
remplir son rôle social, et elle ne le sera que si l'informateur a le souci
permanent de l'objectivité.
C'est dire que l'information doit avant tout répondre à la vérité. Nul
n'a donc le droit de propager sciemment des informations erronées ou
présentées sous une lumière qui en dénature la portée. Nul n'a le droit non
plus de choisir de façon arbitraire ses informations, en ne diffusant que
ce qui va dans le sens de ses opinions et en faisant silence sur le reste :
on peut pécher contre la vérité aussi bien par des omissions calculées
que par des affirmations inexactes.
Il ne suffit pas que l'information soit objective. Il faut encore qu'elle
sache s'imposer d'elle-même les limites exigées par un bien supérieur.
Elle doit savoir, par exemple, respecter le droit des autres à leur bonne
réputation et s'arrêter devant le légitime secret de leur vie privée. Que
d'infractions aujourd'hui sur ces deux points ! Vous le savez comme
Nous. Respectueuse d'autrui et de son bien propre, l'information devra
l'être encore — et plus, peut-être — du bien commun. Qui oserait sou
tenir que toute information quelle qu'elle soit, est également bienfaisante
ou inoffensive en tout temps et pour tous les milieux? Songez, par
exemple, à ce secteur particulièrement sensible et vulnérable qu'est la
1 Discorsi e Radiomessaggi, VII, 125.
Acta Pauli Pp. VI 389
jeunesse ! C'est dire les limites que la dignité même de l'information re- _
quiert pour son exercice, non point en raison d'interdits arbitrairement
imposés de l'extérieur, mais en vertu des exigences de sa noble mission
sociale.
Ces brèves notations vous auront montré, Messieurs, quel intérêt
attentif Nous portons à la liberté d'information et à ses conditions con
crètes d'exercice.
Il y aurait beaucoup à dire encore sur la conscience professionnelle
des informateurs, au regard des pouvoirs publics comme vis-à-vis des
personnes ; sur les droits et les devoirs des pouvoirs publics à l'égard de
l'information et des informateurs.
L'Eglise, vous le savez, se préoccupe aussi d'un problème un peu
différent, mais qui n'est pas sans affinité avec l'objet présent de vos
recherches : celui de la liberté religieuse. C'est là une question dont l'im
portance et l'ampleur sont telles que le Concile œcuménique en a été
saisi. On peut légitimement attendre sur ce point la promulgation d'un
texte qui sera de grande portée non seulement pour l'Eglise, mais pour
tous ceux — et ils sont innombrables — qui se sentiront concernés par
una déclaration autorisée en cette matière.
Nous vous offrons en terminant, Messieurs, Nos meilleurs vœux pour
l'heureux achèvement de vos travaux, sur lesquels Nous invoquons de
tout cœur, ainsi que sur vos personnes et vos familles, les meilleures
bénédictions.
V I I
Ad Excellentissimum Virum Hahn-Been Lee, primum cum auctoritate
Legatum a Coreana Natione ad Sedem Apostolicam missum, cum is Lit
teras demandati muneris testes Summo Pontifici obtulisset.*
Mister Minister,
We welcome your visit with great pleasure, and we accept with
grateful appréciation the Credential Letters by which the President of
the Republic of Korea accredits Your Excellency as first Envoy Extraor-
dinary and Minister Plenipotentiary to the Holy See.
Our ardent desire is to entertain good and loyal relations, aimed
towards peace and collaboration, through Your Excellency's good offices,
* Die 20 mensis Aprilis a. 1964.
390 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
with the noble Republic you represent. We thank you for your kind
words concerning the Catholic Church and its contribution towards
the spiritual, civil and cultural welfare of the Korean people. That
friendship continues, and We give assurance that the Catholics of Korea
will ever show themselves to be loyal and industrious Citizens, respectful
of lawful authority and obedient to the civil législation.
For the Republic of Korea We express only wishes of every good :
for its peace and prosperity, for the success of its high moral, civil and
spiritual mission in the Far East and among ali the Nations. We ask
Your Excellency Mndly to convey Our cordial greetings and best wishes
to His Excellency the President of the Republic of Korea, to the Go
vernment and to the belo ved Korean people. The Catholic Church teaches
the religion of Christ to ali those who freely and willingly listen to her
message ; but she also intends to stri ve, with sincere respect for legitimate
authority, for the greater good of the Korean people, having no other
interest than their happiness and prosperity.
Upon Your Excellency as you undertake your high duties, upon His
Excellency Chung Hee Park and his collaborator in the Government,
and upon ali the Citizens of Korea, We invoke richest divine grâces and
heavenly favours.
V I I I
Ad Maiestates Suas Fridericum IX, Daniae Regem, et Ingridem Reginam,
qui Beatissimum Patrem observantiae causa publice adierunt.*
We welcome Your Majesties and Your Royal Highness to Our home,
and We express Our sincere gratitude for the honour of your visit. We
consider it to be an historie event, and it touches Us deeply. Rome,
which never f orgets the happenings of the past, todáy feels the revival of
marvellous memories : the name of Saint Ansgar, apostle of Denmark,
who came to Rome in the years eight hundred and thirty-one and
thirty-two, and whom Our distant predecessor Gregory IV decorated
with the pallium and named as his Apostolic Legate, is always
remembered and honoured here ; so too is that of King Saint Knud the
Great, who was canonized by Pope Alexander the Third in the year
eleven hundred and seventy.
Our feeling of lively satisfaction does not arise only from the
* Die 23 mensis Aprilis a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 391
glorious past, but also from tbe présent ; if not f or the same motives, at
least for reasons which make your noble Land most dear and respected
to Us.
Your Majesties' people are everywhere known for their diligence
and industry, which have raised them to a superior standard of living.
Nevertheless, they have not omitted to provide generously for the secu-
rity and assistance of children, of the aged and the sick, and are never
lacking in heartfelt liberality towards refugees and those smitten by
natural disasters.
In Denmark itself, as well as in Greenland and the Faeröes Islands,
We are happy to note the religious freedom upheld for members of Our
Church. We, in turn, can assure Your Majesties that your Catholic
subjects will ever strive to be first in loyalty to you and to their country,
obedient to the civil authorities, and contributing to weif are and pro
gress in every field of social and cultural activity.
In your Royal présence, We desire to send Our paternal greeting to
all the Danish people, those living in Denmark, the many who have
emigrated throughout the world, and particularly to the sailors and
fishermen on the seas. Upon all, We invoke choicest divine favours
and grâces ; We ardently ask God to protect and prosper Your Majesties
and the Royal Family ; and, in the words of Your Majesty's Motto, We
pray : God guard Denmark !
NUNTII RADIOPHONICI
I Universis Urbis et Orbis christifidelibus datus, die festo Resurrectionis
Domini nostri Iesu Christi. *
Fratelli e figli di Roma e del mondo!
Risuoni ancora una volta, nel corso dei secoli e sulla faccia della
terra,
in quest'anno di grazia 1964, terzo del Concilio Ecumenico Vaticano
secondo,
da questa Città, che segna l'incontro della civiltà umana col disegno
divino sulla salute del mondo,
risuoni l'annuncio potente e beato : Cristo è risorto.
* Die 29 mensis Martii a. 1964.
392 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Quel Gesù, che nacque a Betlem da Maria Vergine, che fu vaticinato
dai Profeti e fu Maestro in mezzo al popolo d'Israele, che fu da alcuni
riconosciuto ed amato, da molti respinto, e poi esecrato, condannato,
crocifisso, e morì e fu sepolto, è risorto, è veramente risorto, al mattino
del terzo giorno ; ha ripreso vita vera, nuova, soprannaturale, vincendo
per sempre la grande nemica, la morte. È risorto.
Squillo della più alta vittoria
Come possiamo noi fare echeggiare nel mondo una tale notizia?
Fratelli e figli : ascoltate. Noi siamo testimoni di questo fatto.
Siamo la voce, che si perpetua di" anno in anno nella storia, siamo la
voce che si diffonde in cerchi sempre più larghi nel mondo, siamo la
voce che ripete la testimonianza irrefragabile di coloro che primi lo
videro con i propri occhi e lo toccarono con le loro mani e avvertirono
la novità e la realtà del fatto trionfante sugli schemi d'ogni naturale
esperienza; siamo i trasmettitori, da una generazione all'altra, da un
popolo all'altro, del messaggio di vita della risurrezione di Cristo.
Siamo la voce della Chiesa, per questo fondata, per questo diffusa nel
l'umanità, per questo militante, per questo vivente e sperante, per
questo pronta a confermare col proprio sangue la propria parola. È il
messaggio della fede, che, come tromba d'angelo, squilla ancor oggi nel
cielo e sulla terra : è risorto. Il Cristo è risorto.
Ora, Fratelli e figli, ascoltate ancora.
Il fatto della risurrezione di Cristo riguarda, sì, la sua storia,
ch'è il Vangelo, riguarda la sua vita, che si è manifestata umana e
divina, vivente nella Persona del Verbo di Dio; ma riguarda noi altresì.
In Gesù Cristo si realizza un disegno di Dio; il mistero, celato per
secoli, della redenzione dell'umanità, è rivelato; in Cristo noi siamo
salvati. In Cristo si concentrano i nostri destini, in Cristo si risolvono
i nostri drammi, in Cristo si spiegano i nostri dolori, in Cristo si pro
filano le nostre speranze.
Non è un fatto isolato la risurrezione del Signore, è un fatto che
riguarda tutta l'umanità; da Cristo si estende al mondo; ha un'impor
tanza cosmica. Ed è meraviglioso : quel prodigioso avvenimento si river
bera sopra ogni uomo venuto a questo mondo con effetti diversi e dram
matici ; investe tutto l'albero genealogico dell'umanità ; Cristo è il nuovo
Adamo, che infonde nella fragile, nella mortale circolazione della vita
umana naturale un principio vitale nuovo ; ineffabile, ma reale, un prin-
Acta Pauli Pp. VI 393
eipio di purificante rigenerazione, un germe di immortalità, un rapporto
di comunione esistenziale con Lui, Cristo, fino a partecipare con Lui,
nel flusso del suo Spirito santo, alla vita stessa dell'infinito Iddio, che
in virtù sempre di Cristo possiamo chiamare beatamente Padre nostro.
Bisogna molto riflettere su questo valore universale della risurre
zione di Cristo ; deriva da questo valore il senso del dramma umano, la
soluzione del problema del male, la genesi d'una nuova forma di vita,
che si chiama appunto il cristianesimo. Ricordate il canto del diacono
all'inizio della cerimonia di questa notte, un canto ch'è il poema più
alto sui destini umani; appena si riferisce alla sua sorgente, cioè alla
risurrezione di Cristo, per distendersi subito in immense e incomparabili
effusioni sulla storia della salvezza, ch'è la storia alla quale tutti siamo
inevitabilmente interessati. Scoperta questa nostra solidarietà con la
risurrezione del Signore, sgorgano da sé molte conseguenze, tutte grandi,
tutte ammirabili, di cui una è questa : la restaurazione — potremmo
forse dire la risurrezione — del senso religioso nella coscienza degli
uomini.
La fede accesa da Cristo nel mondo
Sul fatto reale della risurrezione di Cristo si fonda la religione, che
da Lui prende il nome e la vita ; ed è tale la luce, la forza, la felicità, la
santità che scaturiscono dalla fede accesa da Lui nel mondo, che la
religione cristiana offre non solo pienezza di pace e di gaudio a chi di cuore
la professa, ma irradia intorno a sé un invito, sveglia un desiderio, genera
un'inquietudine, presenta un bersaglio, che terranno desto per sèmpre
il problema religioso nel mondo.
Dovremmo Noi ricordare, in questo momento, la crisi del senso reli
gioso, che si è prodotta in tanti uomini del nostro tempo, per motivi che
avrebbero dovuto invece svegliarlo ; i motivi derivanti dal progresso cul
turale, scientifico, tecnico, sociale, i quali hanno inebriato la coscienza
dell'uomo moderno, generando la persuasione, che sta mutandosi in delu
sione, di poter lui essere a se stesso maestro e salvatore, di non aver
d'altri bisogno per risolvere i problemi fondamentali e tuttora oscuri,
sempre più oscuri della sua vita, e d'essere lui capace di saziare l'insazia
bile sete di conoscenza, di esistenza, di felicità e di amore, che gli nasce e
gli cresce dentro man mano che si approfondisce e si allarga il suo domi
nio sulla natura che lo circonda.
Sappiamo quali sono le condizioni degli animi attraversati da questa
394 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale
esperienza caratteristica del nostro tempo ; esasperati gli uni nella nega
zione accecata da scientismo invecchiato, inquieti altri, apatici molti e
alienati e quasi rassegnati a che la vita manchi di senso e di scopo ;
impensieriti altri non pochi, fra i più riflessivi, per il decadere di quel
senso religioso, che è alla base delle più solide e più genuine costruzioni
dello spirito umano.
Qualunque sia la posizione nei riguardi della religione, di voi, uomini
d'oggi che Ci ascoltate, Noi rivolgiamo a tutti dal punto vertice, in cui
Ci pone la Pasqua cristiana, l'invito ad accogliere il messaggio di luce,
che viene al mondo dalla risurrezione di Cristo : questo è tale avvenimento
da costituire al tempo stesso argomento per credere in Lui ed oggetto da
credere di Lui ; è all'apice dell'umana ragione, che cerca e vuol vedere
e vuol sapere; ed è all'inizio della soverchiante certezza della verità
religiosa accettata per fede, che inonda lo spirito della forza e della
soavità della Parola di Dio.
Oggi l'uomo ha bisogno di riavere, collaudato dalla maturità critica
del pensiero moderno e dall'esperienza agitata dell'evoluzione sociale, un
concetto giusto e fermo su di sé, sulla propria vita. Ha bisogno d'una luce
che da se stesso trovare non può. Chi di voi ha assistito al rito simbolico
e gentile, estremamente espressivo, che ha rallegrato la veglia dei fedeli,
deve risentire l'eco crescente del triplice annuncio all'accensione del
candido cero : Lumen Christi : ecco il lume di Cristo ! La luce splende
nelle tenebre, proclama il prologo del Vangelo di Giovanni. Bisogna
avere la sapienza, il coraggio e la gioia di rispondere : Deo gratias!
Grazie, o Dio, che nella Pasqua di Cristo hai acceso una luce provviden
ziale nell'oscurità del panorama umano e cosmico.
Ogni religione ha in sé bagliori di luce, che non bisogna né disprez
zare né spegnere, anche se essi non sono sufficienti a dare all'uomo la
chiarezza di cui ha bisogno, e non valgono a raggiungere il miracolo della
luce cristiana, che fa coincidere la verità con la vita ; ma ogni religione ci
solleva alla trascendenza dell'Essere, senza di cui non è ragione per
l'esistere, per il ragionare, per l'operare responsabile, per lo sperare
senza illusione. Ogni religione è alba di fede ; e noi l'attendiamo a migliore
aurora, all'ottimo splendore della sapienza cristiana.
Ma a chi non ha religione, o a chi l'avversa Noi rivolgeremo preghiera
di non condannarsi da sé al peso di dogmi irrazionali, alle contraddizioni
del dubbio senza pace e dell'assurdo senza scampo, o alle maledizioni
della disperazione e del nulla. Forse non pochi di voi hanno della religione
Acta Pauli Pp. VI 395
concetti imprecisi e ripugnanti ; forse pensano della fede ciò che preci
samente non è : offesa al pensiero, catena al progresso, umiliazione del
l'uomo, tristezza alla vita. Fórse alcuni di voi sono più avidi e perciò
inconsciamente più atti a cogliere il lampo della luce, perché, se non
dormono nell'ignavia e nell'ignoranza, l'oscurità del loro ateismo dilata
le loro pupille verso un affannoso sforzo di decifrare al buio il dove e il
perché delle cose.
Il cristianesimo è gioia
Noi non daremo oggi della luce pasquale che un solo raggio, per tutti
quelli che lo vogliono accogliere, come augurio, come dono, come segno
almeno della Nostra somma dilezione, ma specialmente per voi cristiani,
per voi fedeli cattolici, che siete già aperti a questa folgorazione. 1Ì3 il
raggio primo della Pasqua, cioè della vita risorta in Cristo e in nói che
cristiani vogliamo essere ; ed è la gioia. Il cristianesimo è gioia. La fede
è gioia. La grazia è gioia. Ricordate questo, o uomini, figli e fratelli ed
amici. Cristo è la gioia, la vera gioia del mondo.
La vita cristiana, sì, è austera ; essa conosce il dolore e la rinuncia,
esige la penitenza, fa proprio il sacrificio, accetta la croce e, quando
occorre, affronta la sofferenza e la morte. Ma nella sua espressione riso
lutiva la vita cristiana è beatitudine. Ricordate il discorso-programma
di Cristo, appunto sulle beatitudini. Così che essa è sostanzialmente
positiva ; essa è liberatrice, purificatrice, trasformatrice : tutto in essa si
riduce a bene, tutto perciò a felicità nella vita cristiana. Essa è umana.
Essa è più che umana, pervasa com'è da una presenza viva e ineffabile,
10 Spirito consolatore, lo Spirito di Cristo, che la conforta, la sorregge,
la abilita a cose superiori, la dispone a credere, a sperare, ad amare. È
sovranamente ottimista. ÏC creativa. È felice oggi, in attesa d'una piena
felicità domani.
Perché sostiamo su questo aspetto della festa pasquale? Perché risol
viamo la vita religiosa in felicità umana?
Í3 facile intendere. Perché vogliamo a tutti augurare di sperimentare
11 cristianesimo, il quale altro non è che la derivazione del mistero pa
squale, nei suoi termini veri, che sono quelli della soluzione e della sod
disfazione dei problemi umani ! A voi, perciò, che soffrite, specialmente,
auguriamo la buona Pasqua ; a voi che ancora avete fame e sete di giu
stizia, a voi che lavorate, a voi che faticate, sia buona e consolatrice la
Pasqua. A voi giovani, che avete l'istinto della felicità, auguriamo che
ne sappiate scoprire la sorgente, al di là dello schermo sensibile, al di là
396 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
del piacere, al di là del successo, nella realtà profonda della vita, che
solo Cristo disvela. A voi, cristiani, specialmente, affinché sappiate
gustare ciò che possedete, e affinché possiate dare al mondo l'apologia,
di cui oggi esso ha bisogno, quella della vera gioia, mandiamo l'augurio
pasquale.
E mentre lo allarghiamo a Roma, alla Chiesa, ai fratelli ancora da
noi separati, ai credenti in Dio, e anche a quelli che tuttora non credono
o non credono più, e mentre abbiamo un pensiero di cordiale commise
razione per le vittime delle sventure, di cui questa notte è venuta notizia,
diamo a tutta l'umanità, diamo al" mondo, come testimoni della verità
e della vita, la Nostra Benedizione Apostolica. **
II
Christifidelibus universi catholici orbis, pridie quam supplicatio habe
retur, in diem dominicam secundam post Pascha indicta, ad sacerdotum,
religiosorum sodalium sacrarumque virginum copiam a Domino impe
trandam.*
(( Pregate il padrone della messe, affinché mandi operai » per la sua
Chiesa.1
Lanciando lo sguardo ansioso sulla sterminata distesa di campi spi
rituali verdeggianti, che in tutto il mondo attendono mani sacerdotali,
sgorga dall'animo l'accorata invocazione al Signore, secondo l'invito
di Cristo. Sì, oggi come allora, « la messe è copiosa, ma gli operai sono
pochi » : 2 pochi, in confronto delle accresciute necessità della cura pa
storale; pochi, di fronte alle esigenze del mondo moderno, ai suoi fre
miti di inquietudine, ai suoi bisogni di chiarezza e di luce, che richie
dono maestri e padri comprensivi, aperti, aggiornati; pochi, ancora,
di fronte a coloro, i quali, sebbene lontani, indifferenti, o ostili, pur
vogliono nel sacerdote un modello vivente irreprensibile della dottrina,
ch'egli professa. E soprattutto scarseggiano queste mani sacerdotali
** Inde Beatissimus Pater bene precantia verba ob redeuntia Paschalia festa variis linguis christifidelibus fecit.
* Die 11 mensis Aprilis a. 1964. 1 Cfr. Matth. 9, 38. 2 Ib. 9, 37.
Acta Pauli Pp. VI 397
nei campi di missione, ovunque ci siano uomini e fratelli da catechizzare,
da soccorrere, da consolare.
La presente domenica, che nella Liturgia Eomana prende dal Van
gelo il nome del Buon Pastore, veda dunque unite in un unico palpito di
preghiera le schiere generose dei cattolici di tutto il mondo, per invocare
dal Signore gli operai necessari alla sua messe. E perché questa Gior
nata mondiale di preghiere per le vocazioni sacerdotali e religiose avesse
quella risonanza, che essa merita, abbiamo desiderato rivolgere la Nostra
incitatrice parola a tutti i Nostri figli dilettissimi, afiinché nessuno man
chi a un dovere così grave e responsabile. Il problema del numero suffi
ciente dei sacerdoti tocca da vicino tutti i fedeli : non solo perché ne
dipende l'avvenire religioso della società cristiana, ma anche perché que
sto problema è il preciso e inesorabile indice della vitalità di fede e di
amore delle singole comunità parrocchiali e diocesane, e testimonianza
della sanità morale delle famiglie cristiane. Ove numerose sbocciano le
vocazioni allo stato ecclesiastico e religioso, là si vive generosamente
secondo il Vangelo : là vi è segno che vi sono genitori fervorosi e buoni,
che non solo non temono, ma si sentono ben lieti ed onorati di dare i
propri figli alla Chiesa ; là vi sono sacerdoti zelanti e fedeli, per i quali
la continuità del proprio sacerdozio è il primo e più importante pro
gramma di cura pastorale; là soprattutto vi sono adolescenti generosi
e aperti, puri e coraggiosi che, nutriti di vita Eucaristica e sensibili alla
voce di Cristo, sanno alimentare nel loro giovane cuore il desiderio di
servire un giorno la Chiesa, e di donarsi alle anime per tutta la vita, per
riprodurre in sé i lineamenti del Buon Pastore, e seguirne fedelmente
le orme.
Si alzi dunque al Cielo la nostra preghiera : dalle famiglie, dalle
parrocchie, dalle comunità religiose, dalle corsie degli ospedali, dallo
stuolo dei bimbi innocenti, affinché crescano le vocazioni, e siano con
formi ai desideri del Cuòre di Cristo.
Così pregheremo : .
Ö Gesù, divino Pastore delle anime, che hai chiamato gli Apostoli
per farne pescatori di uomini, attrai a Te ancora anime ardenti e gene
rose di giovani, per renderli tuoi seguaci e tuoi ministri; falli partecipi
della tua sete di universale Redenzione, per la quale rinnovi sugli altari
il tuo Sacrificio. Tu, o Signore, « sempre vivo a intercedere per noi )),3
3 Hebr. 7, 25.
398 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
dischiudi loro gli orizzonti del mondo intero^, ove il muto supplicare di
tanti fratelli chiede luce di verità e calore di amore; affinché, rispon
dendo alla tua chiamata, prolunghino quaggiù la tua missione, edifichino
il tuo Corpo Mistico, che è la Chiesa, e siano « sale della terra », (( luce
del mondo ».4 Estendi, o Signore, la tua amorosa chiamata anche a
molte anime di donne illibate e generose, e infondi loro l'ansia della
perfezione evangelica, e la dedizione al servizio della Chiesa e dei fratelli
bisognosi di assistenza e dì carità. Così sia.
In pegno delle particolari predilezioni del Signore su quanti, unen
dosi alla Nostra preghiera, offriranno oggi al Cielo le loro suppliche, di
cuore impartiamo a voi, diletti figli e figlie, la Nostra própiziatrice
Benedizione Apostolica, che estendiamo in special modo a tutti i sacer
doti e alle anime consacrate, ed a quanti, nei seminari e nelle case reli
giose, si preparano nella pietà, nello studio, nel sacrifìcio a salire al
l'Altare, ad essere un giorno i cooperatori dell'ordine sacerdotale.
III
Christifidelibus Salvatorianae Reipublicae, cum Eucharisticus ex universa
natione Conventus finem haberet.*
Amadísimos Hijos :
Han pasado yo los cincuenta años desde que Nuestro venerado y
santo Predecesor, el Papa Pío X erigió la Provincia eclesiástica en
que se articulan las diócesis que configuran la vida religiosa de El
Salvador. Para conmemorar un acontecimiento tan trascendental habéis
querido, siguiendo la invitación de vuestros celosos Pastores, rendir
homenaje de acción de gracias al Señor en el Sacramento del Altar con
la celebración de un Congreso Eucaristico Nacipnal que en este día se
clausura solemnemente.
Ahora pues que vuestros ojos están vueltos a Cristo sacramentado,
os dirigimos este saludo con el que, por una parte anhelamos expresar
el gran afecto que Nuestro corazón siente por vosotros, la admiración
* Matth. 5, 13. * Die 19 mensis Aprilis a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 399
que nos merecen vuestras tradiciones, y por otra infundir aliento a vues
tro fervor y entusiasmo. Con la sencillez pues de una conversación fami
liar vamos a brindaros algunos pensamientos que escogemos de tantos
como se agolpan a Nuestra mente al ponernos en contacto con vosotros.
El desarrollo de la organización eclesiástica, con la erección de la
Arquidiócesis, ha proporcionado sin duda nuevos recursos al ejercicio
del apostolado. Así lo sabéis apreciar vosotros, y la historia de vuestro
País en este medio siglo puede hablar de la gratitud que sentís para con
el Papa Santo de la Eucaristía que abrió este nuevo capítulo a la
expansión y dinamismo espiritual vuestro. Nos consta que en este agra
decimiento encuentran asimismo su significación más hermosa el afecto
y adhesión que os distinguen para con la Sede de Pedro, roca sobre la
que se asienta la Iglesia entera, centro de unidad y propulsión, garantía
de pureza en la fe y promesa cierta de fecundidad cristiana. Esto Nos
consuela, y a perseverar en tales sentimientos os animamos.
La tensión espiritual creada por el acontecimiento del Congreso, os
diremos en segundo lugar, reclama de vosotros atención constante al
crecimiento en la vida de la gracia, en la vida en Cristo.1 Conservar el
patrimonio heredado, si puede constituir de por sí mismo una tarea
difícil en esta época, no basta en un programa sinceramente cristiano :
es preciso airear, para acrecentarlo, el siempre fecundo tesoro spiritual
recibido de los mayores ; para no decaer es necesario revitalizar constan
temente obras, instituciones, cultura, todo, con el fermento siempre eficaz
del evangelio, a cuya luz pueden y deben orientarse los nuevos tiempos.
Ved, finalmente, la emoción de Nuestro espíritu que en estos momentos
tiene su cita con el vuestro ante el tabernáculo, ante el Dios de los
Amores. Dios está con nosotros : et habitavit in nobis,2 sí, ha querido
seguir viviendo con nosotros : en la fábrica, en el campo, en la ciudad.
Con El, como de la mano, quisiéramos acercarnos ahora a cada uno
de vosotros para susurrar a vuestro oído la palabra de vida, la idea sal
vadora; Nos gustaría sobre todo entrar en vuestros hogares donde El
particularmente pide tener su morada come en un oasis de paz. El es
fuerzo realizado, como preparación al Congreso, para la moralización
del matrimonio y la familia ha tenido ya sus frutos ; otros tal vez esperan
todavía para su madurez completa, la decisión final por vuestra parte.
Nada que sea contrario a la ley de Dios sirve para edificar la ciudad,
1 Cfr. Eph. 4. 15. 2 Io. 1, 14.
400 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
y por el contrario, en la santidad de los vínculos familiares, en el respeto
sagrado a las fuentes de la vida humana, el verdadero progreso social
encontrará su base más firme.
Amadísimos Hijos : Muchas de vuestras ciudades llevan nombres de
Santos; vuestra misma Nación, que se asoma al Pacífico con aire de
gallardo y noble señorío, se honra también con la denominación del
divino Salvador. Tenemos no solo la esperanza, sino más todavía la
certeza de que seguiréis haciendo honor a tales títulos en vuestras acti
vidades, en el hogar, en la enseñanza, en las relaciones sociales y cívicas.
Pedimos a Dios, por intercesión de la Virgen Santísima, que, como fruto
el más señalado de estas solemnidades, una primavera de vocaciones
eclesiásticas y religiosas alegre las aulas de vuestros centros de formación.
Quede vuestro Congreso como una fecha histórica en el renacimiento
espiritual de la Nación.
Estas plegarias presentamos al Rey Eucaristico elevando las manos
suplicantes, mientras os enviamos a tí, dignísimo Cardenal Legado
Nuestro, a los venerables Arzobispos y Obispos ahí presentes, a las altas
Autoridades de esa querida República, al Clero y fieles todos de El
Salvador una particular Bendición Apostólica.
NUNTIUS SCRIPTO DATUS
Ad E.mum P. D. Iosephum S. R. E. Presb. Cardinalem da Costa Nunes,
Sacri Consilii Religiosis Ordinibus Sodalitatibusque praepositi Ulyssipone
partes agentem, cum haberetur alter ex universa Lusitana natione Religio
sorum Sodalium Conventus.
Saudamos, com o maior aprazimento, o II o Congresso Nacional dos
Religiosos de Portugal, o qual deseja estudar em profundidade os
diversos aspectos de recrutamento, de escolha, de assistenda e de
formaçâo das vocaçoes religiosas.
Queremos dirigir urna palavra de viva satisfaçâo aos seus promotores
diligentes, aos membros das Comissöes de honra e executiva ; urna palavra
de agradecimento aos que ajudaram na preparaçao do Congresso, aos que
para eie contribuiram com o pròprio estudo e a pròpria experiencia;
Acta Pauli Pp. VI 401
aos que dele participam, prestando homenagem ao dever, à fìdelidade,
ao afecto para com a Igreja.
A força e a beleza da Igreja Católica estao na sua unidade ; e sempre
que esta unidade se celebra, ainda que em manifestaçôes particulares e
momentáneas, acendem-se no coraçâo conforto e esperança. Desejamos
relevar e testemunbar este conforto e esta esperança, dirigindo o Nosso
pensamento aos dilectos Religiosos de Portugal reunidos em congresso,
admirando o seu zelo de prestarem profunda atençâo a um problema tao
vasto — que é sempre grave, sempre urgente, sempre delicadissimo —
notando a sua solicitude de compreenderem bem os termos em que este
problema se pôe na vida propria da Igreja e apreciando o seu esforço de
coordenarem os propósitos e actividades de cada um para um trabalho
comum mais eficiente e mais fecundo.
Säo deles bem conbecidos a estima, o amor, a solicitude maternal
que a Santa Igreja nutre e incessantemente manifesta pelos estados de
perfeiçâo. Que deste íntimo conhecimento, possa lançar um novo fervor
o empenho de darem urna sempre maior intensidade à vida consagrada à
perfeiçâo evangélica e de favorecerem urna sempre mais ampla extensäo
da mesma, mediante o incremento das vocaçôes. Na verdade, compete
aos que vivem em estado de perfeiçâo urna especial responsabilidade no
promover a obra pastoral em prol das vocaçôes religiosas.
Eles conhecem em que consiste a vocaçâo religiosa, estäo em grau de
descobrir os seus sinais, de demonstrar a sua beleza, de indicar as suas
vantagens espirituais, devendo ainda déla dar testemunho pela sua vida
e sua acçao, afim de irradiar e suscitar ñas almas juvenis o ideal da
pràtica dos conselhos evangélicos.
Enquanto que a oraçâo do Senhor da messe, ut mittat operarios in
messem suam,1 se eleva fervorosa da alma dos participantes no presente
Congresso, eles sentem um novo incitamento ao exemplo da santidade
religiosa e ao exercicio constante de um ponderado zelo apostólico.
Estas consideraçôes pöem em evidencia dois Nossos desejos particu
lares em ordern à vida religiosa. O primeiro diz respeito à autenticidade
ascética e espiritual de quem aspira à perfeiçâo e a eia consagra, na
imitaçâo e no amor de Cristo, o dia inteiro, todo o seu talento, todo o seu
afecto, ß, de facto, para dése jar que o estado religioso se ja mais reful
gente pela sincera fìdelidade ao seguimento de Cristo, do que pelos seus
sinais externos e formais, do que pelos seus especiáis privilegios, do que
1 Matth. 9, 38.
26 - ACTA, vol. VI, n. 6. — 30-5-1964.
402 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
pelas suas peculiares actividades, de modo que, no Religioso, a Igreja
possa honrar e o mundo possa admirar a pràtica exemplar do amor de
Deus, mediante a observancia generosa dos votos religiosos. O segundo
refere-se ao sentido de pertença à Igreja de Deus, que deve sempre animar
a vida religiosa; sentido este que, longe de atenuar-se pelo facto de o
estado religioso ser configurado pelas proprias regras — aptas ao seu
incremento interior e à sua efusäo exterior ñas obras de beneficencia e
de apostolado — por si mesmo se alimenta daquela caridade que sempre
mais o deve unir ao corpo jerárquico e comunitàrio da Santa Igreja,
devendo a perfeiçâo crista exprimir-se no amor reciproco e na unidade
de sentimentos e de obras.
Fazendo votos para que frutos preciosos corôem todos os estudos e
trabalhos dos Congressistas e invocando sobre eles a abundancia dos
dons divinos, de que é penhor a Nossa Bênçâo Apostólica que de coraçâo
lhes concedemos, desejamos mais urna vez confirmar o Nosso paternal
incitamento, encorajar os seus propósitos e confortá-los pelas suas dili
gentes actividades apostólicas.
Finalmente, amado Filho Nosso, que ides representar a Sagrada
Congregaçâo dos Religiosos neste Congresso, vos concedemos a faculdade
de dar a Bênçâo Papal, com a Indulgencia plenaria anexa, a ser obtida
ñas condiçôes acostumadas da Igreja.
Vaticano, 21 de Marco de 1964.
PAULUS PP. VI
Sacra Congregatio Consistorialis 403
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI ,
successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae
sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum :
die 29 Februarii .196%.. — Titulari episcopali Ecclesiae Dibonensi
praefecit Exc. P. D. Gerardum Martínez Madrigal, hactenus Episcopum
G arzonensem - Neivensem.
— Cathedrali Ecclesiae Garzonensi-Neivensi Exc. P. D. Iosephum de
Iesu Pimiento Rodríguez, hactenus Episcopum Monteriensem.
die S Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Panamensi Exc. P. D.
Thomam Albertum Clavel Méndez, hactenus Episcopum Davidensem.
— Cathedrali Ecclesiae Sancti Iacobi Veraguensis, noviter erectae,
Exc. P. D. Marcum Gregorium McGrath, hactenus Episcopum titularem
Caeciritanum.
die h Martii. — Praelaturae nullius Chulacanensi, noviter erectae,
R. P. Ioannem Conway McNabb, sodalem Ordinis Fratrum Eremitarum
Discalceatorum S. Augustini.
die 11 Martii. — Abbatiae nullius Sancti Pauli de Urbe R. P. Ioannem
Baptistam Franzoni, sodalem Congregationis Casinensis Ordinis Sancti
Benedicti.
die 17 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Ibaguensi Exc. P. D. Iosephum
loachim Flórez Hernández, hactenus Episcopum Duitamensem.
— Titulari episcopali Ecclesiae Cefalensi R. P. Ferdinandum Azcá-
rate, e Societate Iesu, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Evelii
Diaz v Cia, Archiepiscopi S. Christophori de Habana.
— Titulari episcopali Ecclesiae Sulianitanae R. P. D. Alfredum
Llaguno Canals, Vicarium Generalem archidioecesis S. Christophori de
Habana, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Evelii Diaz y Cia,
Archiepiscopi S. Christophori de Habana.
PROVISIO ECCLESIARUM
404 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
— Titulari episcopali Ecclesiae Villanovensi R. P. D. Sanctum Qua
dri, e clero dioecesis Bergomensis, Antistitem Urbanum, sacerdotem
operariis italicis consulentem in Christianas Societates adscitis, quem
deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Gaudentii Binaschi, Episcopi Pine-
roliensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Aquaeregiensi R. P. D. Gulielmum
Iosephum Me Donald, ex archidioecesi S. Francisci in California, Recto
rem Catholicae Universitatis Civitatum Foederatarum Americae Sep
tentrionalis in urbe Vashingtonensi, quem deputavit Auxiliarem Excmi
P. D. Patricii L. 0'Boyle, Archiepiscopi Vashingtonensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Aggeritanae R. P. D. Ioannem
S. Spence, parochum Sacratissimi Cordis Iesu, ex archidioecesi Vashing
tonensi, quem deputavit Auxiliarem Excimi P. D. Patricii L. 0'Boyle,
Archiepiscopi Vashingtonensis.
die 21 Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Beneventensi R. P.
Carolum Oviedo Cavada, sodalem Ordinis B. Mariae de Mercede re
demptionis captivorum, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Em-
manuelis Sánchez Beguiristain, Archiepiscopi Ssmae Conceptionis.
die 23 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Monteriensi Exc. P. D. Mi
chaelem Antonium Medina y Medina, hactenus Episcopum titularem
Cephasenum.
die 21[ Martii. — Titulari episcopali Ecclesiae Caëciritanae R. D.
Eduardum Pironio, e clero dioecesis Mercedensis, quem deputavit Auxi
liarem Excmi P. D. Antonii Iosephi Plaza, Archiepiscopi Platensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Aquaealbensi in Mauretania Exc.
P. D. Alfonsum Paulum Desideratum Gaudron, hactenus Episcopum
Ebroicensem.
die 25 Martii. — Archiepiscopali Ecclesiae Barcinonensi, nuper in
Archiepiscopalem evectae, Exc. P. D. Gregorium Modrego et Casáus,
hactenus Archiepiscopum-Episcopum eiusdem dioecesis.
die 27 MartiL — Archiepiscopali Ecclesiae Matritensi, nuper in Ar
chiepiscopalem evectae, Exc. P. D. Casimirum Morcillo González, hacte
nus Archiepiscopum Caesaraugustanum.
die 12 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Ovetensi Exc. P. D. Vin
centium Enrique et Tarancón, hactenus Episcopum Celsonensem.
die 13 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Rusaditanae R. P. Paulum
Hnilica, Societatis Iesu sodalem.
Sacra Congregatio de Propaganda Fide 405
SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE
i
AMBATONDRAZAKAËNSIS
DECRETUM
De novae ecclesiae cathedralis erectione
Cum praesens ecclesia cathedralis dioecesis Ambatondrazakaënsis, in
Insula vulgo Madagascar denominata exsistentis, non satis ampla et
decora videretur, Excellentissimus ac Reverendissimus Dominus Fran
ciscus Vollaro, memoratae dioecesis Ambatondrazakaënsis Episcopus^
enixas humilesque preces huic Sacrae Congregationi porrexit ut nova
ecclesia, nuper in civitate « Ambatondrazaka )) exstructa et Sanctissimae
Trinitati dedicata, titulo ecclesiae cathedralis honestaretur.
Quamobrem Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini Propagando,
re mature perpensa, precibus praelaudati Episcopi dioecesis Ambaton
drazakaënsis adnuendum censens, per praesens Decretum, novae eccle
siae, in urbe « Ambatondrazaka » exstructae et Sanctissimae Trinitati
dedicatae, privilegia et honores cathedralis ecclesiae tribuere statuit.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda
Fide, die 26 mensis Februarii a. D. 1964.
G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus
L. i% S.
f Petrus Sigismoridi, Archiep. tit. Neapolit. in Pisidia, a Secretis
II
BOMBAYENSIS
DECRETUM
De novae ecclesiae cathedralis et metropolitanae erectione
Cum ecclesia Sanctissimo Nomini Iesu dicata, in urbe Bombayensi
exstanti, iam ab initio anni 1942 munere pro-Cathedralis archidioecesis
Bombayensis fungatur, Emus ac Revmus Dominus Cardinalis Valerianus
406 » Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Gracias, Archiepiscopus eiusdem archidioecesis, preces huic Sacrae Con
gregationi porrexit, ut supradicta ecclesia ad munus ecclesiae cathedra
lis et metropolitanae elevaretur.
Sacrum hoc Consilium Christiano Nomini propagando, re mature per
pensa, precibus praelaudati Enii Archiepiscopi adnuendum censens,
per praesens Decretum ecclesiam Ssmo Nomini Iesu dicatam ad digni
tatem cathedralis et metropolitanae archidioecesis Bombayensis evehit
ac privilegia et honores, illi gradui pertinentia, concedit.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda
Fide, die 3 mensis Martii a. D. 1964.
G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus
D. © S.
f Petrus Sigismondi, Archiep. tit. Neapolit. in Pisidia, a Secretis
Sacra Romana Rota 407
ACTA TRIBUNALIUM
SACRA ROMANA ROTA
Citatio edictalis
LANSINGEN.
Nullitatis matrimonii (Kaminski - Brunk)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Richardi Brunk, in causa conventi, eumdem citamus ad comparendum vel per se, vel per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali Sacrae Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), pro bora undecima diei 25 Iulii 1964, ad concordandum dubium, vel ad infrascriptum dubium subscribendum :
An constet de matrimonii nullitate, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique notitiam habentes commorationis praedicti domini Richardi Brunk, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. *
Boleslaus Filipiak, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 22 Aprilis a. 1964.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Richard Brunk, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 25 juillet 1964, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans les cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Richard Brunk, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
408 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
DIARIUM ROMANAE CURIAE
Lunedì, 20 aprile 1964, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto
in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Creden
ziali, Sua Eccellenza il Prof. HAHN - BEEN LEE , primo Inviato
Straordinario e Ministro Plenipotenziario della Corea.
Giovedì, 23 aprile 1964, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto
in Visita ufficiale Le Loro Maestà il Re FEDERICO IX e la Regina
INGRID di Danimarca.
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di confermare :
Camerieri segreti soprannumerari di Sua Santità :
19 luglio 1963. Monsig. Fanelli Francesco (San Severo). » )) » Monsig. Sessa Mario (San Severo).
27 » » Monsig. Salvagno Tullio (Chioggia). » » » Monsig. Bonizzoni Alfredo (Crema). » » » Monsig. Bonomi Giovanni (Crema). » » » Monsig. Capetti Bellino (Crema). » » » Monsig. Grassi Scalvini Giovanni (Crema).
» » Monsig. Groppello Francesco (Crema). » » Monsig. Lucchi Gabriele (Crema).
» » Monsig. Madeo Angelo (Crema). » » Monsig. Patrini Angelo (Crema). )) » Monsig. Patrini Tommaso (Crema). » » Monsig. Pianteli! Francesco (Crema).
» » » Monsig. Altieri Pasquale (Montevergine).
» » Monsig. Ancarani Nevio (Rimini). » » Monsig. Andreini Giovanni (Treviso).
» » Monsig. Arlandini Giovanni (Biella). » » » Monsig. Belsito Antonio (Trani). » » Monsig. Berardi Guido (Fano).
Diarium Romanae Curiae 409
27 luglio 1963. Monsig. Bernini Dante (Viterbo). » Monsig. Carminati Angelo (Lodi).
» » Monsig. Castellano Franco (Sorrento). » Monsig. Cavazzoni Valentino (Piacenza). » Monsig. Chiarini Pietro (Teramo).
» » » Monsig. Cipriani Settimio (Fiesole).
» » » Monsig. De Girolamo Antonio (Ischia). » » » Monsig. Del Prete Antonio (Aversa). » » » Monsig. De Panfilis Italo (Valva e Sulmona).
» Monsig. De Petro Vito (Caltagirone). » » » Monsig. De Santis Mario (Troia). » Monsig. Di Martino Raffaele (Castellammare di Stabia) » » » Monsig. Doino Angelo (Muro Lucano). » » Monsig. Ferrante Giuseppe (S. Marco e Bisignano). » » » Monsig. Ferrari Giovanni (Albenga).
» » Monsig. Fontana Gianluigi (Bergamo). » » » Monsig. Forino Vincenzo (Muro Lucano). » » Monsig. Gioacchini Delfo (Civitacastellana). » » » Monsig. Golia Carmelo (Benevento).
» » Monsig. Greco Raffaele (Lecce). » » Monsig. Jaria Antonio (Reggio Calabria).
» » Monsig. Jurilli Michele (Bari). » » » Monsig. Macchione Antonio (Aversa).
» » Monsig. Manfredi Manfredo (Civitacastellana). » » Monsig. Meies Domenico (Aversa). » » Monsig. Miglietta Mario (Brindisi).
» Monsig. Musso Domenico (Alba).
» » Monsig. Natalini Oreste (Spoleto).
» Monsig. Palmesano Giovanni (Calvi). » Monsig. Pugliese Francesco (Tropea).
» » » Monsig. Roberti Nazareno (Segni). » » Monsig. Roselli Sante (Ruvo).
» » Monsig. Sole Francesco (Alghero).
» » Monsig. Tombari Amedeo (Nepi e Sutri). » » Monsig. Tortoriello Felice (Muro Lucano).
» » Monsig. Vallorani Giuseppe (Montalto). » » Monsig. Zar letti Francesco (Viterbo). 3 agosto » Monsig. Bonaiuto Nicolò (Trapani).
» » » Monsig. Barone Giuseppe (Trapani). » » Monsig. Catalano Alberto (Trapani).
» Monsig. Manuguerra Michele (Trapani). » » » Monsig. Cassisa Salvatore (Trapani). » » Monsig. Campanile Antonio (Trapani).
Monsig. Accardi Luciano (Trapani). » Monsig. Tosto Andrea (Trapani).
» » Monsig. Bavdaz Vladislao (Gorizia). » » » Monsig. Bovone Alberto (Alessandria). » » Monsig. Cerroni Evaristo (Tivoli). » Monsig. Chiappafreddo Franco (Roma).
410 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
3 agosto 1963. Monsig. Felici Luigi (Ferentino). » » » Monsig. Massani Luigi (Roma). » » » Monsig. Mester Stefano (Eger). » » » Monsig. Morino Claudio (Acqui). » » » Monsig. Parisella Innocenzo (Gaeta).
Monsig. Ranaudo Arcangelo (Benevento). » Monsig. Rocconi Martino (Zara).
» » » Monsig. Sanna Giovanni (Sassari). » » » Monsig. Caliandro Tommaso (Oria). » » Monsig. Cannalire Antonio (Oria). » » » Monsig. D'Ippolito Ferdinando (Oria). » » » Monsig. Putignano Angelo (Oria). » » » Monsig. Saraceno Fiorenzo (Oria). » » » Monsig. Agustoni Gilberto (Lugano). » » » Monsig. Finelli Giacinto (Roma).
» Monsig. De Magistris Luigi (Cagliari). » » » Monsig. Csertö Alessandro (Esztergom). » » » Monsig. Orlandi Giuseppe (Todi). » » » Monsig. Vinci Marcello (Roma). » » » Monsig. Tomko Giuseppe (Kosice).
» Monsig. Spina Nicola (Ripatransone). » » » Monsig. Magliocchetti Francesco (Veroli - Frosinone) » » » Monsig. Minotti Luigi (Veroli - Frosinone). » » » Monsig. Mizzoni Gerardo (Veroli - Frosinone). » » » Monsig. Paniccia Antonio (Veroli - Frosinone).
14 » » Monsig. Aurati Augusto (Urbino). » » » Monsig. Panchetti Cesare (Firenze). » » » Monsig. Raimondi Giuseppe (Catanzaro).
» » » Monsig. Richiardone Alfredo (Pinerolo). » » » Monsig. Salvi Agostino (Bergamo).
» » » Monsig. Corazza Giovanni (Treviso). » Monsig. Favarin Federico (Treviso).
» Monsig. Anastasio Leandro (Napoli). » » » Monsig. Bianco Augusto (Asti). » » » Monsig. Bonomo Nicola (Benevento). » » » Monsig. Guerriero Pasquale (Nola). » » » Monsig. Martignon Bruno (Treviso). » » » Monsig. Tosi Sante (Piacenza). » » » Monsig. Bassi Elio (Udine). » » » Monsig. De Muri Giovanni (Padova). » » » Monsig. Fidelbo Giuseppe (Termoli).
» Monsig. Girardi Matteo Lino (Padova). » » » Monsig. Ros Giovanni (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Russo Antonio (Nocera de' Pagani).
» Monsig. Striano Vincenzo (Nocera de' Pagani). » » » Monsig. Vicedomini Vincenzo (Nocera de' Pagani).
» Monsig. Cerchi Autari (Roma). » Monsig. Leoni Aldo (Mantova).
Monsig. Simeone Eduardo (Calvi e Teano).
Diarium Romanae Curiae 411
Camerieri d'onore in abito paonazzo di Sua Santità:
18 luglio 1963. Monsig. Ahlert Rodolfo (Aachen). » » » Monsig. Bigenwald Riccardo (Aachen).
» Monsig. Blass Enrico (Aachen). » » » Monsig. Boonen Filippo (Aachen). » Monsig. Brucherseifer Carlo (Aachen).
» » Monsig. Dreissen Giuseppe (Aachen). » » Monsig. Fog Egidio (Aachen).
» » Monsig. Haerten Guglielmo (Aachen). )) » Monsig. Harnacke Francesco (Aachen).
» » Monsig. Hoffmann Carlo (Aachen). » » Monsig. Hostenkamp Enrico (Aachen). » » Monsig. Jansen Guglielmo (Aachen).
» Monsig. Knippen Antonio (Aachen). » » Monsig. Kradepohl Antonio (Aachen).
» » Monsig. Licht Agostino (Aachen). » » » Monsig. Molis Michele (Aachen).
» Monsig. Palm Ludgero (Aachen). Monsig. Roeckerath Michele (Aachen).
» » » Monsig. Schulte-Wieschen Giuseppe (Aachen). » » Monsig. Stegerhütte Giovanni (Aachen). » Monsig. Stephany Erico (Aachen).
» » » Monsig. Theisen Edgardo (Aachen). » Monsig. Thelen Guglielmo (Aachen). » » » Monsig. Willemsen Teodoro (Aachen).
19 » Monsig. Concina Giovanni Maria (Concordia). -20 » » Monsig. Chiavazza Carlo (Torino).
» » » Monsig. Vigo Andrea (Torino). •27 » » Monsig. Fusaroli Vittorio (Cesena).
» » Monsig. Marchi Giuseppe (Cesena). » » Monsig. Della Valentina Giovanni (Concordia)
Monsig. Fratta Guglielmo (Concordia). » » Monsig. Muzzatti Vincenzo (Concordia). » » Monsig. Pascotto Sante (Concordia).
» » » Monsig. Spangaro Luigi (Concordia). » » » Monsig. Capobianco Paolo (Gaeta).
» » Monsig. Fiore Luigi (Gaeta). » Monsig. Santantonio Pietro (Gaeta).
30 » » Monsig. Fasti Antonio (Seckau). » » » Monsig. Gliebe Ottone (Seckau).
» » Monsig. Hansemann Giorgio (Seckau). » Monsig. Juri Ermanno (Seckau).
» Monsig. Kiegerl Carlo (Seckau). » » » Monsig. Lippe Antonio (Seckau).
» » Monsig. Rossi Ernesto (Seckau). » » » Monsig. Woworsky Giuseppe (Seckau).
» Monsig. Zehrer Francesco (Seckau). ••31 » » Monsig. Berndorff Paolo (Köln).
412 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
31 luglio 1963. Monsig. Boos G-iuseppe (Köln). » » Monsig. Kremers Guglielmo (Köln).
» » » Monsig. Stinner Clemente (Köln). 3 agosto » Monsig. Arnoffi Marino (Ferrara).
» Monsig. Giacometti Cesare (Imola). » » Monsig. Gualandi Dario (Imola).
Monsig. Mongardi Alberto (Imola). » » Monsig. Naldi Sebastiano (Imola). » » » Monsig. Rossi Roberto (Imola).
» » Monsig. Sermasi Giuseppe (Imola). » Monsig. Ferro Mario (Trapani).
» » » Monsig. Bet Angelo (Vittorio Veneto). » » Monsig. Pizzinate Angelo (Vittorio Veneto).
» » » Monsig. Piai Carmelo (Vittorio Veneto). » » » Monsig. Andriani Giuseppe (Brindisi). » » » Monsig. Blanc Angelo (Pinerolo).
» » Monsig. Camerini Livio (Faenza). » » » Monsig. Goretti Sergio (Città di Castello).
» » Monsig. Casazza Antonio (Bobbio). » » Monsig. Kutny Giuseppe (Tarnów).
14 » » Monsig. Randazzo Giuseppe (Caltanissetta). » » » Monsig. Zoli Mario (Faenza). » » » Monsig. Cian Giacomo (Gorizia).
» » Monsig. Briotti Giuseppe (Palestrina). » » Monsig. Damizia Enrico (Palestrina). » » » Monsig. Daidone Giovanni (Acireale).
» Monsig. Mylanyk Giorgio (Premislia dei Ruteni) » » » Monsig. Baco Girolamo (Mileto).
Monsig. Fioravanti Alberto (Nepi). » » Monsig. Stella Orazio (Trani).
ONORIFICENZE
Con Brevi Apostolici, in data 10 settembre 1963, il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di conferire le seguenti onorificenze ai Membri delle Missioni Straordinarie inviate per la fausta circostanza della Sua Incoronazione:
La Gran Croce dell'Ordine Piano:
A S. E. Luigi Roque Gondra, Ambasciatore presso la Santa Sede (Argentina). A S. E. Evandro Lins e Silva, Ministro degli Affari Esteri (Brasile). A S. E. Pietro Lira Urquieta, Ambasciatore presso la Santa Sede (Chile). A S. E. Camillo Alliali, Ministro Delegato agli Affari Esteri (Costa
d'Avorio). A S. E. Sourou Migan Apithy, Vice-Presidente della Repubblica (Dahomey). A S. E. Alberto Coloma Silva, Ambasciatore presso la Santa Sede (Equatore). A S. E. Giorgio Pompidou, Primo Ministro (Francia).
Diarium Romanae Curiae 413
A S. E. Luigi Beltranena Sinibaldi, Ambasciatore presso la Santa Sede (Guatemala).
A S. E. Simone Desvarieux, Ambasciatore presso la Santa Sede (Haiti). A S. E. Guglielmo R. Tolbert, Vice-Presidente della Repubblica (Liberia). A S. E. Pietro Werner, Capo del Governo (Lussemburgo). A S. E. Pietro Blanchy, Capo del Governo (Principato di Monaco). A S. E. Michele d'Escoto Muñoz, Ambasciatore presso la Santa Sede (Ni
caragua) . A S. E. Raul Sapena Pastor, Ministro degli Affari Esteri (Paraguay). A S. E. Armando González Tamayo, Vice-Presidente della Repubblica (Re
pubblica Dominicana). A S. E. Alessandro Gallinai Heber, Ambasciatore presso la Santa Sede
(Uruguay).
La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
A S. E. Francesco Cristiano Erasmus, Ambasciatore (Africa Meridionale). A S. E. Giuseppe M. Martin Jauregui, Ambasciatore (Argentina). A S. E. Cristiano Broda, Ministro Federale della Giustizia (Austria). A S. E. F. J. Blakeney, Ambasciatore (Australia). A S. E. Andrea Schöller, Gran Maresciallo di Corte (Belgio). A S. E. Paolo Mushiete, Ambasciatore (Congo - Leopold ville). A S. E. Ernesto Trigueros Alcaine, Ambasciatore (El Salvador). A S. E. Francesco Acosta Yépez, Ministro della Difesa (Equatore). A S. E. Mechecha Hailé, Ministro presso la Santa Sede (Etiopia). A S. E. Andrea Mintsa, Ambasciatore (Gabon). A S. E. Osei Bonsu, Ambasciatore (Ghana). A S. E. Mohamed Abdul Rauf, Ministro presso la Santa Sede (India). A S. E. Nuri Jamil, Ambasciatore (Iraq). A S. E. Mariano Rumor, Ministro degli Interni (Italia). A S. E. Giacinto Bosco, Ministro di Grazia e Giustizia (Italia). A S. E. Mario Martinelli, Ministro delle Finanze (Italia). A S. E. Sayd Khalid Mohamed Jaffar, Ambasciatore (Kuwait). Al CoL Giovanni Ardant, Governatore del Palazzo del Principe (Principato
di Monaco). A S. E. Clarenzio Beeby, Ambasciatore (Nuova Zelanda). A S. E. A. C. W. Beerman, Ministro della Giustizia (Olanda). A S. E. il Bali Gran Croce d'Obbedienza Don Enzo di Napoli Rampolla,
Principe di Resuttano (Ordine di Malta). A S. E. Abdur Rahman Khan, Ambasciatore (Pakistan). A S. E. Cesare Bengzon, Presidente della Corte Suprema di Giustizia (Fi
lippine). A S. E. Gian Luigi Bert, Segretario di Stato agli Interni (San Marino). A S. E. Andrea Guillabert, Ministro Guardasigilli (Sénégal). A S. E. A. I. Demby, Ministro delle Miniere (Sierra Leone). A S. E. Kamanda Bongay, Ministro del Lavoro (Sierra Leone). A S. E. Giuseppe Lacalle, Ministro dell'Aviazione (Spagna). A S. E. Giuseppe M. Martínez Sánchez Arjona, Ministro dell'Abitazione
(Spagna). A S. E. Chitti Sucharitakul, Ambasciatore (Thailandia).
414 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
A S. E. Pana Ombri, Ministro di Stato (Togo). A S. E. Timoteo Bazarrabusa Hina, Alto Commissario a Londra (Uganda), A S. E. Don Luigi Posadas Montero, Ambasciatore (Uruguay).
i
La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa:
A S. E. Pietro J. Frias, Ambasciatore (Argentina). A S. E. Giovanni Van Den Bosch, Ambasciatore (Belgio). A S. E. Giovanni Meuwenhuys, Ambasciatore (Belgio). A S. E. Carlo Casap, Ambasciatore (Bolivia). A S. E. Candido da Mota Filho, Ambasciatore (Brasile). A S. E. il Sen. Benedetto Valadares, Ambasciatore (Brasile). A S. E. POn. Juárez Tavora, Ambasciatore (Brasile). A S. E. Giovanni Lozano y Lozano, Ambasciatore (Colombia). A S. E. Hernando Sorzano, Ambasciatore (Colombia). A S. E. Roberto Cordero d'Aubuisson, Ambasciatore (El Salvador). A S. E. Giorgio Mantilla Ortega, Ambasciatore (Equatore). A S. E. Cristoforo Bonifaz Jijon, Ambasciatore (Equatore). A S. E. J. von Herwarth, Segretario di Stato (Germania). A S. E. Goppel Alfonso, Presidente del Consiglio dei Ministri della Baviera,
(Germania).
A S. E. Roberto Azurdia Paiz, Ambasciatore (Guatemala). A S. E. Giuseppe Falla Aris, Ambasciatore (Guatemala). A S . E. Giulio Luigi Sandoval de Larromana, Ambasciatore (Guatemala). A S. E. Moussa Mobarak, Ambasciatore (Libano). A S. E. POn. Momo Gray (Liberia). A S. E. POn. Giuseppe Graham, Ambasciatore (Liberia). A S. E. POn. Harry Greaves (Liberia). A S. E. Edoardo Arguello Cervantes, Ambasciatore (Nicaragua). A S. E. il Bali Gran Croce d'Obbedienza Conte Carlo Volfango von Balle-
strem, Ospitaliere dell'Ordine (Ordine di Malta). A S. A. il Principe zu Loewenstein-Wertheim und Rosenberg, Cavaliere"
d'Onore e Devozione, Vice-Presidente dell'Associazione Renano-Westfalica (Ordine di Malta).
A Don Filippo dei Duchi Caffarelli, Bali Gran Croce d'Onore e Devozione (Ordine di Malta).
A S. E. Carlo Arosemena Arias, Ambasciatore (Panama). A S. E. Umberto Calamari, Ambasciatore (Panama). A S. E. Giuseppe A. Moreno González, Ambasciatore (Paraguay). A S. E. Emanuele Adeva, Ambasciatore (Filippine). A S . E. Mario L. Lluberes Abrau, Ambasciatore (Repubblica Dominicana). A S. E. Jamal Farra, Ambasciatore (Siria). A S. E. Giuseppe M. Otero Navascués, Presidente della Commissione per
l'Energia Nucleare (Spagna). A S. E. Giovanni Sánchez Cortés, Sottosegretario alle Finanze (Spagna)* A S. E. Raimondo J. Velásquez, Ambasciatore (Venezuela). A S. E. Ignazio Iribarren Borges, Ambasciatore (Venezuela). A S. E. Ivo Veivoda, Ambasciatore (Jugoslavia). A S. E. Giorgio Borg Olivier, Primo Ministro (Malta).
Diarium Romanae Curiae 415
A S. E. Giovanni Rey, Membro della Commissione (Comunità Economica Europea).
A S. E. Lionello Levi Sandri, Membro della Commissione (Comunità Economica Europea).
Al sig. Pietro Oliviero Lapie, Membro dell'Alta Autorità (Comunità Europea del Carbone e dell'Acciaio).
A S. E. il Prof. Enrico Medi, Vice-Presidente (Comunità Europea dell'Energia Atomica).
A S. E. Lodovico Benvenuti, Segretario Generale (Consiglio d'Europa). A S. E. Abdel Khalek Hassouna, Segretario Generale (Lega Araba). A S. E. Binay Ranjan Sen, Direttore Generale (Organizzazione delle Nazioni
Unite per l'Alimentazione e l'Agricoltura). Al sig. Paolo E. de Berredo Carneiro, Presidente della Conferenza Generale,
Ambasciatore (Ü.N.E.S.C.O.).
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di conferire :
La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
31 agosto 1963. A S. E. l'On. sig. Cai well A. A. (Australia). » » » A S. E. il sig. Declerck R. (Belgio). » » » Al sig. Rosali Antonello (Cipro). » » » Al sig. Ake Simeone (Costa d'Avorio). » » » A S. E. il sig. Ayeh-Kumi Emanuele (Ghana). » » » Al sig. Sawongso Hamimzar Ibnu (Indonesia). » » » Al sig. Mendes Meir (Israele). » » » Al sig. Hübe Alfredo (Liechtenstein). » » » Al sig. Philippe Andrea (Lussemburgo). » » » A S, E. il sig. Erez Ismail (Turchia). » » » Al sig. Reichling Carlo. » » » A S. E. il sig. Modinos Polys. » » » A S. E. il sig. Krekeler Heinz L. » » » A S. E. il sig. Sassen Emanuele.
La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile :
31 agosto 1963. Al sig. Herrera Méndez Orazio (Uruguay).
La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
31 agosto 1963. Al sig. Rojas Galdames Renato (Chile). » » » Al sig. Lee Shan Chung (Cina). » » » Al sig. Tsao She In (Cina). » » » Al sig. Paz Larin Guglielmo (El Salvador). » » » Al sig. Gabela Orlando (Equatore). » » » Al sig. Stenius Göran (Finlandia). » » » Al sig. Paredes Lardizabal Leone (Honduras). » » » Al sig. Agus Jaman (Indonesia). » » » Al sig. Azizollâh Eskandary (Iran). » » » Al sig. Elron Gad (Israele). » » » Al sig. Motta Gianni (Liberia).
416 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
31 agosto 1963. Al sig. Arosemena Giuseppe (Panama). » » Al sig. Velando Ugarteche Giorgio (Perù).
» » » Al sig. Fernández Annibale (Paraguay). » Al sig. Galassi Pio Domenico (San Marino).
» » Al sig. Valantin Enrico Luigi (Sénégal). » » » Al sig. Nguyen Duong Don (Vietnam). » » » Al sig. Brugnoli Alberto.
» » Al sig. Rabbani Zouher. » » Al sig. Kasel Giuseppe Carlo. » » » Al sig. Papaleo Eugenio. » » » Al sig. Schmitt Paolo Mattia. » » » Al sig. Staderini Ettore.
Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile.
31 agosto 1963. Al sig. Rico Toro Walter (Bolivia).
» » Al sig. Osei E. K. (Ghana). » Al sig. Owusu A. (Ghana). » » Al sig. Nobuo Mshida (Giappone).
» » » Al sig. Gatt Effie (Malta). » » Al sig. Dagbovie (Togo).
Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare:
31 agosto 1963. Al Ten. Tinetaraboum {Alto Volta):
» » » Al Col. Bongchun Chang (Corea)
La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa:
31 agosto 1963. Al sig. Writht Andrea (Niger).
» » » All'On. sig. Burity da Silva Antonio (Portogallo). » » » AlPOn. sig. Pinto Bull James (Portogallo).
» AlPOn. sig. S. G. Muduku (Uganda).
La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa :
31 agosto 1963. Al sig. Candioti Enrico (Argentina).
» » » Al sig. Fernández P. R. (Australia). » » » Al sig. Di Suni Gavino (Costa Bica). » » » Al sig. Katigbak Giuseppe (Filippine).
Al sig. Aglonu Filippo (Ghana). » Al sig. Viíleda Bermúdez Raimondo (Honduras).
» » » Al sig. Madhavan A. (India). » » » Al sig. Raksihadi Sukarno (Indonesia). » » » Al sig. Abdul Karim Al-Amir (Iraq).
» » Al sig. Usamah T. Kadry {Iraq). » » Al sig. Roman Sansone (Nicaragua).
» » » Al sig. Van Thiel Coovels D. J. M. (Olanda). » » Al sig. Lafosse Benedetti Enrico (Perù). » » Al sig. León y Rocca Alberto (Perù).
» » » Al sig. Adel Abbas Zaki (Repubblica Araba Unita),
» » Al sig. Rossi Giuseppe (San Marino). » » Al sig. Baraz Engin (Turchia).
An. et vol. LVI 27 Iunii 1964 (Ser. m , v. VI) - N. 7
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico — Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Beata Maria Virgo, vulgo à « Fontenova » appellata, principalis caelestis
Patrona dioecesis Pisciensis eligitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Novus veluti fons in huius saeculi desertis spatiis exiit, cum aerumnoso humano generi data est, summo Dei miserentis beneficio, pientissima Mater ac certissimum salutis perfugium, Beata Virgo Maria. Ex eo munera superna ubertim possunt haurire, qui in arduo vitae terrenae itinere sunt constituti. Hoc sentiunt Christifideles Pisciensis dioecesis, qui Almam Deiparam, a « Fontenova » appellatam, cuius imago in paroecia oppidi, quod <( Monsum-mano Terme » vulgo vocatur, est proposita, incensa excolunt pietate. Quod religionis studium a saeculo xvi repetitur, quo puella pecudum custos, ante effigiem Dei Genetricis, in aedicula positam, preces supplices fundens, insigni gratiae caelestis munere est locupletata. Ex quo tempore populus, ad opiferam confugiens Virginem, divinae largitatis dona ibi impetravit nec pauca nec levia. Qua ex parte iuvat memorare, cum aquarum penuria olim valde laboraretur, fontem, Beatae Mariae, ut pie creditur, deprecatione, ilico prosiluisse, atque ex eo nomen illi esse adiectum. Imago vero in templo, non ita amplo sed operis artifìcio praeclaro, collocata, fidelium non solum Pisciensis dioecesis sed etiam aliarum Tusciae regionum animos vehementer ad se convertit et anno MDCCiixxxn aureo diademate est redimita. Quibus omnibus permotus cupiensque gregi sibi commisso, tantae Matris praesidio, spiritualia
27 - ACTA, vol. VI, n. 7. — 27-6-1964.
418 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
afferre incrementa, Venerabilis Frater Dinus Aloisius Romoli, Pisciensis Episcopus, exceptis quoque votis cleri ac populi christiani, preces Nobis adhibuit, ut Beatam Mariam Virginem, nomine illo invocatam, dioecesis suae caelestem renuntiaremus Patronam. Quibus supplicationibus libenti animo concedentes, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, a « Fontenova » vulgo appellatam, principalem apud Deum universae dioecesis Pisciensis caelestem Patronam constituimus ac declaramus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irri-tumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die XXVIII mensis Iunii, anno MCMLÍXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
II
Sanctus Pius Pp. X secundarius caelestis Patronus urbis ac dioecesis
Mantuanae eligitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Virtutum gloria fulgentem gregis-que cura mirabilem Pastorem, Sanctum Pium Pp. X, quem universa Ecclesia meritis praeconiis celebrat, Mantuana dioecesis singulari nomine observat ac diligit, siquidem novem annos post mandatum sibi episcopale munus saluberrima moderatione eam ornavit et auxit. Viget ibi profecto memoria eorum, quae lectissimus is Praesul egregie perfecit : catechesi enim tradendae sollerter operam dedit, ecclesiastici ordinis decorem promovit, divinam laudem provexit, morum disciplinam confirmavit, totus fuit in relevandis pauperibus. Vitae vero sanctissimae ipse ea praebuit exempla, in quae posteritas cuncta respiceret quibusque ad eandem ferendam viam compelleretur. Quae igitur, Mantuanae sedi praepositus, sapienter fructuoseque instituit, ea, ad Petrianam Cathedram provectus,
Acta Pauli Pp. VI 41Ö
utpote qui «instaurare omnia in Chr i s to» 1 proposuisset, in totius Ecclesiae commodum praestitit. Quibus permotus Venerabilis Frater Antonius Poma, Mantuanus Episcopus, nomine quoque gregis sibi commissi, maxime sacerdotum et sodalium ab Actione Catholica appel-latorum, Nos rogavit, ut Sanctum Pium Pp. X benigne renuntiaremus secundarium Patronum urbis ac dioecesis Mantuanorum, qui iam praesidio obteguntur Sancti Anselmi, ut praecipui Patroni, et Sancti Aloisii Gonzagae, ut secundarii item caelestis tutoris. Quibus precibus libenti animo obsecundantes, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nòstra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Pium Pp. X secundarium apud Deum Patronum urbis ac dioecesis Mantuanae constituimus ac declaramus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae secundariis locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irri-tumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die II mensis Octobris, anno MCMTJXIÌÌ, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
III
Sanctus Antonius de Padua principalis patronus archidioecesis Iudici-
forensis confirmatur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Praesens supplicum adiutor, Sanctus Antonius Patavinus, piis obsequiis, ut accepimus, excoli solet a populo Brasiliensi, maxime a Christifidelibus archidioecesis Iudicifo-rensis ; quorum urbs, Praesulis sedes, olim nomine eiusdem Caelitis fuit insignis, siquidem vulgari sermone (( Santo Antonio de Morro da Boiada » appellabatur; atque primus sacrorum Antistes regionem suis curis commissam in fidem ac tutelam tam incliti Viri et Ecclesiae luminis tra-
1 Eph. 1, 10.
420 Acia Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
didit, Apostolica tamen approbatione non expetita. Itaque Venerabilis Frater Geraldus Maria de Moráis Penido, hodiernus Archiepiscopus Iudiciforensis, vota etiam significans cleri plebisque Dei, moderationi suae subiectorum, Nos rogavit, ut supernum hoc patrocinium ratum haberemus. Quibus precibus libenter admissis, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum Antonium de Padua, Confessorem et Ecclesiae Doctorem, universae Iudiciforensis archidioecesis principalem apud Deum Patronum confirmamus, seu iterum constituimus ac declaramus, omnibus adiectis iuribus et privilegiis liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvni mensis Octobris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a jmblicis Ecclesiae negotiis
IV
Titulus ac privilegia Basilicae Minoris ecclesiae cathedrali Puniensi con
feruntur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Monumentum fidei praenobile, opus amplitudine structuraque spectabile, princeps templum dioecesis Pu-niensis in edita planifie montana surgit ad auras. Haec enim ecclesia, Beatae Mariae Virgini primae labis experti sacra, pietatis sedes est Ínclita populo circum incolenti, qui maxima e parte efficitur autochthonum genere; quin immo sanctuarii loco habetur, siquidem imaginem Iesu Christi Cruci affixi, « Señor de Laikakota » vulgo appellati, quae ibi est proposita, animis incensis venerantur; Praeterea divinis ritibus celebrandis a Canonicorum collègio studiose opera datur iisdemque pretiosae supellectilis sacrae copia decor accrescit. Hoc vero domi-
Acta Pauli Pp. VI 421
ciliuin religionis, quae ea in plaga laetis auctibus provehi dicitur, artis-simul, quam « barocam » vocitant, affatim commendatur. Cui tem$lo> saeculo xviii excitato et multiplici laude illustri, ampliorem cupíén^ honorem adiungere, Venerabilis Frater Iulius Gonzales Ruiz, Fuldensis Episcopus, vota quoque referens cleri plebisque, curae suae pastorali Commissae, Nos rogavit, ut id Basilicae Minoris nomine ac iure dona-remus. Quibus precibus libenti animo concedentes, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Puniensem cathedralem ecclesiam, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis sine labe conceptae consecratam, ad dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis,, quae templis eodem auctis honore rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x ix mensis Octobris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
V
Beata Maria Virgo in caelum Assumpta praecipua Patrona, atque S. Phi
lippus Apostolus aeque-principalis Patronus dioecesis Orurensis decla
rantur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Dulci cuidam pietatis motui obsequentes, Orurensis dioecesis fideles Beatissimam Dei Genetricem eamque potissimum, tanti memores mysterii, in caeleste domicilium evectam venerantur. Hunc autem cultum marialem, qui — ut neminem latet — uberrimo semper fuit et erit fructui animis christianorum, simile Sancti Philippi Apostoli subsequitur studium, quod, a maioribus traditum, in praesenti quoque viget floretque. Quibus certis usus argumentis, Venerabilis Frater Georgius Manrique, sacrorum Antistes in illa, quam supra
422 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
diximus, iurisdictione, per litteras ad Nos datas significavit sibi esse in animo non solum sacerdotes ac fideles, verum etiam apostolici muneris labores Augustae Matri in caelum Assumptae sollemni ratione consecrare, itemque illius praeclari Christi discipuli cultum provehere; quapropter id instantius rogavit, ut almam Deiparam eundemque Apostolum per Nostrae potestatis decretum primos Orurensis dioecesis tutores constitueremus. Quod votum benigne excipere et adimplere non dubitamus, cum certa Nos teneat spes incrementi, quod decreta patrocinia catholicae religioni ibidem afferent. Itaque, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatissimam Virginem Mariam in caelum Assumptam principalem apud Deum caelestem Patronam et Sanctum Philippum Apostolum aeque-principalem Patronum universae Orurensis dioecesis constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x n mensis Octobris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. ÇICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
CHIROGRAPHUM
Opus in Civitate Vaticana constituitur operariis religione ac pietate exco
lendis.
PAULUS PP. VI
Il Signor Barone Francesco Mario Oddasso, il quale ha già fornito prove di generosità verso opere della Chiesa Cattolica, aveva domandato al Nostro Predecessore Giovanni XXIII di venerata memoria, durante gli ultimi giorni della Sua vita terrena, di erigere nella Città del Vaticano una Fondazione diretta all'assistenza spirituale di operai, e aveva
Acta Pauli Pp. VI 423
altresì destinato una cospicua somma quale primo patrimonio della Fondazione stessa.
Il Barone Oddasso ha ora rinnovato tale sua domanda, postulando che la Fondazione assuma il nome di San Paolo.
Aderendo di buon grado al desiderio del pio gentiluomo, abbiamo stabilito di costituire la Fondazione da lui auspicata, e la costituiamo con il presente Nostro Chirografo, conferendole personalità giuridica propria e sede nella Città del Vaticano.
La Fondazione sarà retta dallo Statuto, che approveremo oggi stesso. Il presente Nostro Chirografo sarà pubblicato negli ACTA APOSTOLICAE
SEDIS.
Dato dal Nostro Palazzo Apostolico Vaticano, il giorno 22 Aprile dell'anno 1964, primo del Nostro Pontificato.
PAULUS PP. VI
EPISTULAE
I
Ad Exc.mum P. D. Athenagoram, Patriarcham Oecumenicum Constanti-
nopolitanum.
Frère bien aimé dans le Christ,
Cette lettre vous sera portée par notre frère aimé Son Exc. Monsei
gneur Joseph Marie Martin, archevêque de Rouen, qui, accompagné de
nos fils Monseigneur Willebrands et le T. R. Père Duprey, vient à
Istanbul pour vous dire combien est vif en nous le souvenir de notre
rencontre bénie de Jérusalem et combien nous sentons qu'elle a marqué
le commencement d'une nouvelle période dans les relations entre le
Saint-Siège et le vénérable Patriarcat Œcuménique.
Par cette visite nous voudrions renouveler le baiser de paix échangé
sur le mont des Oliviers et vous dire de nouveau combien votre personne,
votre clergé et tous vos fidèles sont présents à notre prière. Nous serions
aussi heureux si cette visite était l'occasion de renforcer les liens déjà
noués et de voir comment ils pourraient se resserrer davantage.
Dans ces jours où vous allez célébrer la glorieuse et lumineuse fête
de Pâques, nous prions Notre unique Seigneur que Sa victoire sur le
424 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
II
Ad E.mum P. D. Iacobum S. R. E. Presb. Cardinalem Lercaro, Archiepi
scopum Bononiensem, decem celebraturam lustra, ex quo est auctus
Sacerdotio.
PAULUS PP. VI
Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Ad
te, Dilecte Fili Noster, qui largiente Dei misericordia, quinquaginta
sacerdotii annos celebraturus es, suave est Nobis convertere studiosiores
sueto cogitationes Nostras et flagrantissima vota Nostra proferre.
Haec piis laetitiis, quibus sacerdotes et christifideles archidioecesis
Bononiensis te tam faustam recolentem memoriam grati ét gratulabundi
circumstabunt, sertum quoddam imponent et complementum sufficient ;
atque ideo sancti gaudii accessione solidius et firmius fiet caritatis
vinculum, quo sive inter vos, sive cum Apostolica Sede cohaeretis.
Hanc nacti occasionem, bene ominantia verba tibi libenti amantique
animo expromimus, quod, tam diuturnis curis sacri ministerii munera
persolvens, praeclara tibi collegisti merita. Enimvero sive Ravennatensi
et Cerviensi archidioecesi moderandae praepositus sive illustris Bono
niensis archidioecesis, cui duodecim annos moderaris, sacer pastor pius,
sollers, benevolus, religionis, devovendi te studii, multiplici navitate
perspicua dedisti specimina, ita ut nomen tuum clara existimatione col-
luceret et plurimorum tibi conciliares gratiam.
péché et sur la mort fonde en vous une espérance toujours plus vive qui
affermisse en votre cœur la joie qu'il est venu nous donner et que nur ne
pourra nous ravir, car notre espérance ne peut pas être trompée. Que le
Christ Ressuscité, par la mort duquel nous sommes réconciliés au Père,
soit notre inspiration dans nos efforts pour rétablir l'unité de tous ceux
qui sont rachetés par lui et qui croient en son nom.
C'est dans ces sentiments que nous demandons au Père des lumières
d'accorder à Votre Sainteté, aux membres de son saint synode, à son
clergé et à ses fidèles, l'abondance de ses grâces et que nous vous redisons,
frère bien aimé, toute notre profonde affection dans le Seigneur.
Du Vatican, le 18 avril 1964.
PAULUS PP. VI
Acta Pauli Pp. VI 425
Laudi tuae praesertim hoc tribuimus, quod ad sacrae liturgiae cultum
fovendum, itemque quod in Concilii Oecumenici Vaticani Secundi labo
ribus diligentiae plenam adhibes operam.
Deo, omnium bonorum principio et fonti, cui religioso mentis obse
quio magis solito effusas gratias persolves, quod longum per emensum
iter tibi praesentissimus auxiliator fuit et in profectum pastoralis solli
citudinis tuae pandidit divitias bonitatis Suae, supplicem precationem
fundimus, ut superno te praesidio communiât et tueatur, corporis et
animi vires servet et augeat, copiosiorem messem ex sulcis, in quibus
desudat industria tua, in impletionem votorum tuorum producat.
Deus autem pacis, qui eduxit de mortuis pastorem magnum ovium in
sanguine testamenti aeterni, Dominum nostrum Iesum Christum, aptet
te in omni bono, ut facias eius voluntatem faciens in te quod placeat
coram se per Iesum Christum, cui est gloria in saecula saeculorum
(cfr. Hebr., 13, 20-21).
Accipe, Dilecte Fili Noster, haec quae tibi laeta, fausta, salutaria
percupimus, veluti valde impensae benevolentiae Nostrae apertum testi
monium perspicuumque pignus, cum certe pro comperto tibi sit gratum
Nobis esse quidquid tibi evenit optabile atque iucundum.
Ut autem pio fructu ditior quinquagesimus sacerdotii tui natalis con?
tingat, id tibi facultatis facimus, ut, postquam pontificali ritu sacris
operatus fueris, adstantibus christifidelibus nomine Nostro Nostraque
auctoritate benedicas, plenaria Indulgentia proposita sueto more com
paranda.
Nihil denique amplius addimus nisi ut tibi, Dilecte Fili Noster, sol :
lerti Antistiti Auxiliari tuo cunctoque gregi, moderationi tuae commisso,
Apostolicam Benedictionem libenti volentique animo impertiamus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxiv mensis Aprilis
anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
426 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
III
Ad E.mum P. D. Paulum tit. S. Andreae Apostoli de Hortis S. R. E. Presb.
Cardinalem Marella, quem Legatum deligit ac renuntiat, ut Parisiensi insti
tutae celebrationi praesideat, octavo saeculo volvente ex quo princeps
templum, B. Mariae Virgini receptae sideribus sacrum, exstrui coeptum
est.
PAULUS PP. VI
Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — « Sa
crosancta ecclesia Parisiensis », ut merito appellatum est princeps
templum, Beatae Mariae Virgini receptae sideribus sacrum, quo Gal
liae urbs caput perquam nobilitatur, fidelium artiumque cultorum ani
mos in praesenti ad se convertit, siquidem octavum mox revolvetur
saeculum ex quo tantum opus coeptum est exstrui. Cum enim Alexan
der III, Decessor Noster, in tot temporum illorum difficultatibus exsul
in Gallia degeret, Mauricius de Sully, Parisiensis Episcopus, fidenti et
intrepido animo cathedralis istius templi iecit fundamenta, quod dignum
foret sede honoris sui atque natione. Vocanti Praesuli cives et artifices,
mariali pietate incensi, certatim responderunt, ita ut post LXX fere
annos ecclesia, Gothicae structurae generis mirabile specimen, in urbis
Lutetiae Insula ad auras surr exerit.
Cuius ob felicis eventus saecularem memoriam sollemnia, Dilecti
Filii Nostri Mauricii Cardinalis Feltin, Parisiensis Archiepiscopi, im
pulsu, agentur. Quae quidem et Nos, qui egregiam istam domum Dei
parae pie ac studiose invisimus et inclito Galliae populo non una neces
situdinis ratione devincimur, aliquo modo cupientes participare, hisce
Te, Dilecte Fili Noster, Litteris Legatum Nostrum deligimus et renun-
tiamus, ut, Nostram veluti gerens personam, institutae celebrationi
praesideas.
Non vero propter ipsam molem et ornamenta ecclesia ista maxime
celebratur, sed etiam eo quod octo per saecula quasi theatrum fuit
rerum praeclare gestarum, quae ad historiam civilem et religionem
quam maxime pertinent. Etenim coetus regni amplissimi ibi sunt acti
et magni ponderis causae susceptae. Vetustam statuam almae Dei Gene
tricis Mariae, a Sancto Aniano appellatae, quae ibidem supplicibus est
proposita, reges, optimates, publicae rei moderatores, viri sanctimonia
Acta Pauli Pp. VI 427
praeclari, christifideles plurimi, e Gallia et externis e regionibus adven
tantes, piis obsequiis sunt venerati.
Collegia artificum contenderunt, ut huius templi sacella decorarent,
in quibus memoratu digna est sodalitas a Sancto Marcello, urbis auri-
fices comprehendens, quae singulis annis hanc aulam Dominae Nostrae
aureis imaginibus locupletabat. Praeterea Sanctus Ludovicus Rex anno
M c c x x x i x Spineam Coronam, qua Christus Servator traditur esse redi-
mitus, eo detulit quasi pretiosum thesaurum. Nec praetermittendum est
Ludovicum XIII anno MDCXXXVIII regnum, thronum, subditos omnes
Beatae Mariae Virgini sollemniter devovisse; quod votum ex eo tem
pore, die XV mensis Augusti, laudabili cum fidelitate quotannis novimus
renovari, ita ut Gallia appellationem « Regni Mariae » merito sibi
vindicare videatur.
Sedem quoque eximiam christianae doctrinae eadem in ecclesia esse
constitutam non est qui ignoret, siquidem sacri oratores, qui verbo sunt
potentissimi et ornatissimi, ibi populum Dei sunt pascere soliti; cathe
dram veritatis dicimus, quae errorum dispellit caliginem et rectam viam
vitae demonstrat.
Nos igitur fore confidimus, ut Gallica gens his celebritatibus nova
quadam impulsione adigi se sentiat ad consectanda ea, quae sunt pri
maria et rebus humanis praeponenda, id est ad servandam strenue exco-
lendamque spiritualem hereditatem, a maioribus acceptam, cuius hoc
templum est quasi quoddam insigne. Noverit sane una religione, quae
actuose exerceatur, quaestiones posse exsolvi, quae homines vexent, eam
pignus esse prosperitatis et pacis, quam cuncti affectent.
Nec sine Divinae Providentiae consilio hoc templum, omnium lau
dibus celebratum, Deiparae Virginis est sedes augusta effecta. Quae
•clementissima Mater Galliam elegit, ubi munera sua ubertim dilargi-
retur. Tanto honori congruat filiorum pia alacritas, qua moti Regnum
Mariae in suis quisque animis et in domestico convictu stabilire et quo
quoversus studeant propagare. Mariae si deservit, humana familia veris
aifluit bonis ; « ipsa » enim, ut ait S. Laurentius Iustiniani, « est glo
riosa domina et beata femina, innupta et fecunda, mater et virgo, ancilla
et genetrix, quae culpam abstulit et dedit gratiam, quae contulit mundo
pacem, hominibus Deum, finem vitiis, vitae ordinem, moribus disci
plinam n.1
Quorum fructuum copia ut e Parisiensibus istis sollemnibus oriatur,
1 De spirituali et casto verbi animaeque connubio, c. 9.
428 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
cupientes, superna auxilia Tibi, Dilecte Fili Noster, invocamus atque
Benedictionem Apostolicam peramanter impertimus, quam per Te ad
universos, qui eidem celebrationi intererunt, libenter volumus perti
nere.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxvn mensis Maii, in
vigilia festi Sancti Germani, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
HOMILIA
Habita in Basilica Vaticana, die Dominica Pentecostes, ad E.mos Patres
Cardinales, Exc.mos Praesules, Clerum et Christifideles, praesertim sacro
rum alumnos quamplurimis, inter Missarum sollemnia a Summo Pontifice
ritu pontificali peracta. *
Venerati Fratelli e diletti figli,
Per celebrare insieme la festa di Pentecoste, fonte di ogni altra festa
cristiana, per rievocare insieme l'avvento in pienezza dello Spirito Santo
e per dare a questa divina Persona un atto di culto (amore per Amore)
quanto più alto e più vivo, per gustare con la presenza assorbente del
divino invisibile Ospite, nel canto unanime e nel silenzio unanime, un
momento di genuina ebbrezza spirituale, per afferrare con uno sguardo,
un istante, come nel bagliore d'un lampo, l'effetto visibile, storico,
umano della venuta del Paraclito nel mondo, la Chiesa cioè, noi, l'uma
nità assunta nel flusso autentico ed operante della redenzione, la Chiesa
vivente e peregrinante, da quel giorno ad oggi e via lanciata verso i suoi
escatologici destini, per sentirci e saperci avvolti dalla corrente di
grazia, — luce, forza, dolcezza, profezia e speranza —, emanante da
Cristo ed a Cristo trascinante, soprannaturale carisma e virile virtù,
così da attualizzare in noi un inverosimile fenomeno di santità, e da
trovare in noi la semplicità e l'audacia di farci testimoni, noi, di Cristo
nella realtà formidabile del nostro secolo, per meditare, pregare, godere
insieme un giorno, fra i tanti della nostra vita stanca e prosaica, pieno
e benedetto, Noi vi abbiamo invitati a questo santissimo rito.
* Die 17 mensis Maii a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 429
Sì, è a voi specialmente, dilettissimi fra i diletti, figli e fedeli, quali
siete, Alunni e Ospiti dei nostri Seminari, dei nostri Convitti e Collegi
ecclesiastici, Allievi dei nostri Istituti di Studi superiori, di educazione
e di istruzione ecclesiastica, dei Noviziati religiosi e delle Case di forma
zione, voi Studiosi e Studenti ecclesiastici di questa nostra Roma catto
lica, e perciò eterna e fatidica, è a voi che si è rivolto il Nostro invito,
perché abbiamo a celebrare tutti insieme, come « un cuor solo ed
un'anima sola » , x la santa festività della Pentecoste; e se ben volentieri
vediamo presenti in questa Basilica, cenacolo delle genti, tanti altri fra
telli e figli, pellegrini e viaggiatori d'ogni parte del mondo, e tutti di
cuore accogliamo, salutiamo e benediciamo, a voi specialmente, candi
dati al sacerdozio di Cristo, o di tanta dignità e potestà già insigniti per
l'ordinazione sacramentale, si rivolge ora la Nostra parola, semplice e
breve, reticente, ahimé, sul punto focale del mistero che commemoriamo
(troppo infatti richiederebbe di studio e di poesia), e parola impari a
esprimere degnamente alcun che sulla luce che da quel punto si effonde,
ma tutta pervasa, figli carissimi, dall'ansia affettuosa di imprimersi
nelle vostre anime, come vivo ed operante ricordo.
Vi vogliamo parlare, un istante, della Chiesa ; sì, di quel Corpo mi
stico, che ebbe la sua gestazione nella storia evangelica, e nacque, vivo
di Spirito Santo, appunto come oggi, nel Cenacolo, a Gerusalemme ; ap
punto là dove Noi stessi, mesi or sono, Ci siamo inginocchiati, tremanti
di commozione, quasi chinandoci sulla culla della Chiesa di Dio. Voi
sapete tutto di essa, Noi pensiamo ; e perciò, tutto lasciando alla vostra
meditante pietà, vi proponiamo di dare ora uno sguardo a quella sua
nativa proprietà, che sfolgora fin dal primo giorno come nota caratteri
stica meravigliosa, e che chiamiamo cattolicità, cioè universalità, cioè
destinazione a tutte le genti, apertura a tutte le anime, offerta a tutte
le lingue, invito a tutte le civiltà, presenza a tutta la terra, istanza a
tutta la storia.
C'invita a questa considerazione, come sempre in questo giórno beato,
il ricordo del primo prodigio compiutosi in virtù dell'avvenimento stesso
della Pentecoste, ancor più che per intenzione e per potestà di coloro
in cui tale avvenimento si produsse, il prodigio cioè delle lingue. Il rac
conto degli Atti degli Apostoli si fa preciso, con una prolissa enumera
zione di popoli che Ci sembra intenzionalmente ecumenica : « Tra i Giu
dei residenti a Gerusalemme, vi erano uomini pii d'ogni nazione che
1 Act. 1, 32. . ; A
430 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
si trova sotto il cielo; e quando fu udito quel tuono la moltitudine si
radunò, e rimase confusa, perché ciascuno li udiva parlare nel proprio
linguaggio. E si stupivano tutti, chiedendosi con meraviglia : oh, quelli
che parlano non sono forse Galilei? e come mai noi li udiamo parlare
ciascuno nel nostro idioma nativo? Noi Parti, Medí, Elamiti, della
Mesopotamia, della Giudea e della Cappadocia, del Ponto e dell'Asia,
della Frigia e della Panfilia, dell'Egitto, delle parti della Libia Cire
naica, pellegrini Romani, sia Ebrei che Proseliti, Cretesi ed Arabi ... » . 2
Cioè rappresentanti del mondo colà allora conosciuto. E quale magnifica
consonanza a questo elenco di popoli avrebbe la lista delle nazionalità a
cui voi, uditori, oggi appartenete. Il nome cattolico continua la sua
affermazione, la sua celebrazione.
L'uso abituale delle parole svigorisce spasso la forza e la meraviglia
del loro significato. Noi usiamo con estrema facilità questo termine « cat
tolico », senza quasi avvertire la pienezza, a cui esso si riferisce, il dina
mismo che da esso emana, la bellezza ch'esso prospetta, l'impegno ch'esso
impone. Spesso diventa nel comune linguaggio un termine che definisce,
e cioè tenta di circoscrivere e di limitare la Chiesa unica e vera, ch'è
appunto quella cattolica, per distinguerla da altre frazioni, rispettabili
e dotate ancora d'immensi tesori cristiani, ma tuttora separate dalla
pienezza cattolica ; e talora preferiamo al termine di cattolico quello di
cristiano, quasi dimenticando che, nel concetto e nella realtà, il primo
vuol contenere tutto il secondo, e non sempre viceversa.
Bisogna avere caro e chiaro questo nome cattolico, che dice la tra
scendenza di quel regno di Dio, che Cristo è venuto a inaugurare sulla
terra, che la sua Chiesa va instaurando nel mondo, e che mentre penetra
come fermento, come energia soprannaturale, in ogni anima, in ogni cul
tura che lo accolga, non si appropria nulla del regno terreno, e si libra
sopra il piano temporale non per dominarlo, ma per illuminarlo e per
comporlo in un panorama di rinascente e universale armonia.
Bisogna ascoltare in esso l'eco mai spento della vocazione misteriosa
e amorosa di Dio che chiama tutti, tutti gli uomini all'incontro con la
sua misericordia, e che con questa chiamata forma il popolo nuovo, il
popolo suo, definito appunto il popolo convocato, la congregatio fidelium,
la Chiesa. Togliere alla Chiesa la sua qualifica di cattolica significa alte
rare il suo volto, quale il Signore volle ed amò, significa offendere l'inten-
2 Act. 2, 5-11.
Acta Pauli Pp. VI 431
zione ineffabile di Dio che volle far della Chiesa l'espressione del suo
amore senza confini per l'umanità.
E bisogna capire la novità psicologica e morale che un tal nome porta
con sè : calato nel cuore degli uomini, il nome cattolico vi trova, sì, una
naturale capacità d'espansione, un profondo ma vago istinto di dilata
zione universale : homo sum, et nil humani a me alienum puto. Ma vi
trova soprattutto una terribile angustia, una ristrettezza che non lo
lascia entrare ; il cuore dell'uomo è piccolo, è egoista, non ha posto che
per sé e per poche persone, quelle della propria famiglia e della propria
casta; e quando, dopo nobili sforzi lunghi e faticosi, si allarga un po',
arriva a comprendere la propria patria e la propria classe sociale, ma
sempre cerca barriere e confini, entro cui misurarsi e rifugiarsi. Ancor
oggi il cuore dell'uomo moderno dura fatica a valicare questi interiori
confini; e all'invito che il progresso civile gli rivolge di allargare le
capacità dell'amore verso il mondo risponde con incertezza e a condi
zione, tuttora egoista, di avere in ciò il proprio vantaggio. L'utilità, il
prestigio, quando ancora non sia la smania di dominare e di asservire
gli altri a sè, governano il cuore dell'uomo. Ma se il nome di cattolico vi
penetra davvero, ogni egoismo è superato, ogni classismo è elevato a piena
solidarietà sociale, ogni nazionalismo è compaginato nel bene della comu
nità mondiale, ogni razzismo è condannato, come ogni totalitarismo è
svelato nella sua inumanità ; il cuore piccolo si spezza ; o meglio, acquista
una sconosciuta capacità di dilatazione. Parola di S. Agostino : Dila
tentur spatia caritatis. Cuore cattolico vuol dire cuore dalle dimensioni
universali. Cuore che ha vinto l'egoismo, l'angustia radicale, che esclude
l'uomo dalla vocazione dell'Amore supremo. Vuol dire cuore magnanimo,
cuore ecumenico, cuore capace di accogliere il mondo intero dentro di sé.
Non per questo sarà cuore indifferente alla verità delle cose e alla sincerità
delle parole; non confonderà la debolezza con la bontà, non collocherà
la pace nella viltà e nell'apatia. Ma saprà pulsare nella mirabile sintesi
di S. Paolo : Veritatem facientes in caritate.3
Figli carissimi, comprendete che cosa vuol dire essere cattolici? com
prendete a quale pedagogia, a quale sforzo d'amore questo nome vi sot
toponga? comprendete come nessuno meglio di voi può andare incontro
alle aspirazioni universalistiche del mondo moderno, e nessuno meglio
di voi può offrirgli l'esempio ed il segreto del sentimento dell'amore
all'uomo perché uomo, perché figlio di Dio?
3 Eph. 4, 15.
432 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Comprendete anche un altro aspetto della formazione al senso cat
tolico, anche questo a voi ben noto, ma oggi degno d'essere qui procla
mato. La nota di cattolicità è già in atto nella intrinseca struttura della
Chiesa ; è un suo diritto nativo ; la Chiesa nasce cattolica, nasce regina
della salvezza per tutti. Ma nella sua estrinseca realtà tale nota è ben
lungi dal pareggiare in estensione i confini del mondo. Essa è sempre
in fieri, essa è sempre nello sforzo del suo concreto e storico dispiega
mento. Anzi nella realtà concreta la cattolicità della Chiesa è tuttora
enormemente deficiente. Popoli innumerevoli, continenti interi sono
ancora fuori dell'evangelizzazione cristiana. La cattolicità è insufficiente,
e sofferente. La maggior parte dell'umanità non ha ancora ricevuto il
messaggio di Pentecoste. Il mondo ancora non è cattolico. Quanti di
voi, per non dire tutti voi, sperimentano lo strano dolore che tale condi
zione del nostro mondo infligge ad un cuore veramente cattolico ! E non
è forse vero che una delle più decisive spinte verso la direzione della
vostra scelta di diventare apostoli di Cristo e sacerdoti della sua Chiesa
è data da questa scoperta della necessità che il mondo ha di chi lo evan
gelizzi nel nome di Cristo? Il dinamismo missionario nasce dalla catto
licità potenziale e tuttora non effettiva della Chiesa, nasce dalla investi
tura di Pentecoste data alla piccola Chiesa di diventare universale.
Dall'apostolicità della Chiesa sgorga la sua vocazione alla cattolicità. Il
missionario riceve alle spalle il mandato di apostolo, che lo spinge in
avanti sui sentieri che devono rendere cattolico il mondo.
Sentite voi, carissimi figli, questa spinta? guardate voi davanti ai
vostri passi le vie interminabili che vi condurranno in tutte le parti del
mondo per portare il messaggio che Roma cattolica vi consegna? Quale
meraviglioso spettacolo, quale tremenda avventura, quale perenne
Pentecoste !
Vi diremo che l'urgenza di rispondere a questo dovere di cattolicità
soffia con impeto nelle vele della Chiesa. Guardate l'apostolato del
Clero e dei Laici, oggi. Guardate le Missioni. Guardate il Concilio Ecu
menico. Guardate la sollecitudine che spinge la Chiesa a venire a leale
e rispettoso dialogo con tutte le anime, con tutte le forme della vita
moderna, con tutte le espressioni sociali e politiche che lo vogliono acco
gliere sopra un piano di assoluta sincerità e di vera umanità. Guardate
lo studio che la Chiesa pone per riavvicinarsi ai fratelli cristiani ancora
da noi separati. Guardate lo sforzo che la Chiesa fa per accostare, anche
con semplici contatti umani, gli appartenenti ad altre religioni.
Vi daremo un annuncio a questo proposito, aftinché esso- abbia voce e
Acta Pauli Pp. VI 433
valore di Pentecoste; ed è questo: come tempo fa annunciammo, Noi
istituiremo, e proprio in questi giorni, qui a Roma il « Segretariato per
i non-Cristiani )), organo che avrà funzioni ben diverse, ma analoga
struttura a quello per i Cristiani separati. Lo affideremo al Signor Car
dinale Arciprete di questa Basilica, che alla saggezza e alla virtù, che
lo fanno caro e venerato alla Chiesa romana, aggiunge una rara compe
tenza dell'etnografia religiosa.
Nessun pellegrino, per lontano che sia, religiosamente e geografica
mente, il Paese donde viene, sarà più del tutto forestiero in questa
Roma, fedele ancor oggi al programma storico che la fede cattolica le
conserva di patria communis.
Donde due conclusioni, carissimi figli, ci sarà facile e solenne deri
vare da questa nostra sacra celebrazione; due ovvie scoperte, che Noi
trarremo in propositi degni di memoria e di fedeltà ; e son queste :
prima, non vi può essere vera cattolicità se non correlativa all'unità
della Chiesa, all'unicità della Chiesa ; e seconda, né vi può essere catto
licità operante ed edificante che non nasca dalla interiorità d'una vita
spirituale alimentata dal silenzio, dalla preghiera, dall'amore, dalla
grazia. Pensate e vedrete che così è.
Oh, venga allora lo Spirito Santo a istruirci su queste verità, a
infonderci queste virtù, a darci il gaudio della sua vivificante presenza.
A tanto aspira la santa Messa che ora celebriamo, e tanto vi ottenga alla
fine la Nostra Benedizione Apostolica.
ALLOCUTIONES
I
Calendis Maiis habita operariis, qui Sacro interfuerunt a Summo Pontifice
in Basilica Vaticana peracto, in festo S. Ioseph Opificis. *
Tra i vari gruppi presenti Noi dobbiamo in modo particolare distin
guere e salutare quegli degli Aclisti di Roma e di Milano, che furono
i primi a chiedere a Noi di fissare questo incontro, al quale vediamo con
piacere unirsi altri pellegrinaggi di lavoratori : quelli di Mondovì,
guidati dal loro Vescovo, quelli di Melzo, quelli di Castiglione delle
28 - ACTA, vol. VI, n. 7. — 27-6-1964.
434 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Stiviere, quelli della Società Elettrotecnica Palazzoli, di Brescia, e con
tanti altri gli Artigiani Cristiani di Milano. Dobbiamo perciò notare
Che questa celebrazione si caratterizza dalla presenza varia, numerosa,
e assai significativa di Lavoratori Cristiani, e di Artigiani Cristiani,
ottimi e carissimi tutti. Non poteva meglio celebrarsi per Noi la festa
del Lavoro cristiano.
Noi siamo felici di saperli presenti questi uomini del lavoro, di averli
vicini a Noi in questo giorno che il calendario moderno dedica al
lavoro e che quello ecclesiastico fa proprio per tributare al lavoro
l'onore che gli è dovuto e per santificarlo con Pesempio e con la prote
zione del caro e santo lavoratore Giuseppe di Nazareth. Questo incontro,
carissimi figli, Ci ricorda quelli che lo hanno preceduto, e proprio in
questa giornata che mette in movimento non meno le coscienze che le
masse del mondo operaio; ed oggi ancora vi diciamo la Nostra affezione,
la Nostra stima, la Nostra fiducia, il Nostro desiderio di aiutarvi in
ogni vostra buona aspirazione. Cari Lavoratori cristiani, sia chiaro per
voi e sia chiaro per quanti voi qui rappresentate che il Papa vi vuol
bene, che la Chiesa vi apprezza e vi assiste. Vorremmo che anche questa
ora di comune conversazione e di comune preghiera vi persuadesse,
ancor più che già non siate persuasi, che la Chiesa vi comprende. Anche
questa elevazione del primo maggio a festa religiosa che cosa vi dice,
alla fine? Che la Chiesa ha per voi una comprensione particolare. Niente
sarebbe più contrario alla verità che il dubitare della comprensione
della Chiesa verso il mondo del lavoro. E se il dubbio venisse (e viene
ancora in tanti vostri colleghi, lontani dalla Chiesa e prevenuti mala
mente nei suoi riguardi) che la Chiesa non vi conosca, che la Chiesa
badi ad altre cose che non la vostra vita, che la Chiesa preferisca altre
amicizie che non la vostra, ebbene la festa, che stiamo celebrando, qui,
in onore di San Giuseppe Lavoratore, e sulla tomba di San Pietro pe
scatore — un lavoratore anche lui, — basta per dimostrare quanto invece
la Chiesa vi sia vicina", e non solo con i suoi solenni insegnaménti, ma
altresì con l'accoglienza affettuosa e rispettosa della vostra visita, del
vostro colloquio, della vostra esperienza.
Ed è questo incontro, come già altri, che Ci dà immensa consola
zione; e, ancor più della gioia che la vostra presenza Ci reca, esso
Ci allieta, vorremmo dire, perché esso Ci offre occasione di dire a voi
e di dare a voi qualche cosa di Nostro. Che cosa possiamo dirvi e che cosa
possiamo darvi? Ce lo domandiamo spesso^ davanti al Signore, tanto è
il Nostro desiderio di dar prova della sincerità e dell'efficacia dei Nostri
Acta Pauli Pp. VI 435
sentimenti. Ci domandiamo spesso, infatti, nelle riflessioni sui Nostri
doveri pastorali, che cosa vogliono, che cosa aspettano i nostri lavoratori
da Noi, dalla Chiesa? Voi, che siete venuti oggi a trovarci, e a dimo
strarci così la vostra fedeltà e la vostra devozione, che cosa volete
da Noi?
Una parola religiosa
Vediamo. Voi volete indubbiamente una parola religiosa. Forse una
nuova parola religiosa; quasi una rivelazione. Voi siete cristiani, voi
conservate la vostra fede, voi frequentate ancora le vostre chiese. Beati
voi. Siate perseveranti. Siate forti. Ma a Noi pare di intravedere nei
vostri spiriti una certa diflâcoltà verso la religione, una certa pesantezza.
Non è più così semplice come una volta l'andare in chiesa. Noi non fac
ciamo ora l'analisi di cotesto stato d'animo, cioè della fatica interiore che
oggi sente l'uomo del lavoro a credere, a pregare, a professare la sua fede,
a praticare la sua religione. Sarebbe troppo lungo. Dovremmo elencare le
obbiezioni, massicce e volgari alcune, sottili e seducenti altre, che turbano
spesso lo spirito dell'operaio, e del giovane in modo speciale, in ordine alla
concezione cristiana della vita, e nei riguardi della Chiesa in modo
particolare. Notiamo solo due conclusioni, e sono piuttosto due impres
sioni, alle quali giunge oggi facilmente in questo campo il lavoratore
moderno ; una è l'impressione di cecità, di oscurità, di miopia almeno
in tutto quello che riguarda la religione ; donde la tentazione, che spesso
diventa in pratica la regola, di non interessarsi della religione stessa ;
l'altra impressione è di sconforto, di pessimismo, di disperazione, che
resta in fondo al cuore, un po' su tutto, sugli uomini, sulla vita, sul
mondo. La prima impressione viene a galla, e si manifesta, dicevamo,
nel disinteresse per le cose di Dio e dell'anima; l'altra impressione
invece, pesante come piombo, rimane quasi sempre silenziosa e segreta,
ç si deposita in fondo alla coscienza, triste ed amara.
Ed ecco allora che voi, per i quali i valori spirituali sono ancora
apprezzati e conservati, venite da Noi, venite dal Papa, dalla Chiesa
— Madre e Maestra — per chiederle (è oggi la vostra stessa presenza in
questa basilica una domanda), per chiederle una parola nuova, una
parola viva, una parola, sì, rivelatrice. Î3 possibile ancor oggi dire al
mondo del lavoro, che vuol dire al mondo scientifico, industriale, tecnico,
sociale, una parola di fede cristiana, che vada dritta al suo cuore? È
ancora, se c'è questa parola, utile, vera, rigeneratrice?
Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Un impulso morale
Figli carissimi! Sì. Questa parola c'è, ed è viva, è vera, è per voi !
E la Chiesa la conserva, la Chiesa ancora ve la offre ! E ripeto : è nuova,
perchè è vera e perchè è viva, anche se è sempre sostanzialmente la
stessa ; è eterna. Quale parola, mi chiedete, è questa? E vi rispondo :
è il Vangelo. Sì, il Vangelo, luce del mondo, scienza di Dio e dell'uomo,
codice della vita. Quel Vangelo che si apre alla prima pagina con il
muto linguaggio di San Giuseppe, custode, quasi portinaio del regno di
Dio, recato al mondo da Cristo Signore ; è lui che vi dice : si entra di
qui, l'ingresso è la vita umile, forte, sacra del lavoro. Cioè, nella com
prensione cristiana del lavoro abbiamo la porta, avete la chiave per en
trare, voi lavoratori, nel mondo dello spirito, della fede, della luce
religiosa che dà alla vita il suo senso, la sua dignità, il suo destino. Per
altri il lavoro è l'introduzione nel regno della materia ; per voi cristiani
è un'iniziazione alla vita superiore dell'anima.
Carissimi!, voi sapete già queste cose; e venite da Npi per sentirle
ripetere, e per essere assicurati che, seguendo la concezione cristiana
della vita, non sbagliate. No, non sbagliate, anche quando, ed è subito,
la concezione cristiana, l'ideologia come voi dite, diventa programma
concreto della vita, diventa costume, diventa impegno. Cioè volete da
Noi, dopo la parola religiosa, anche un impulso morale. Volete una infu
sione di energia per essere coerenti con la vostra ideologia, per essere
gente di carattere, gente capace di dare testimonianza, non foss'altro
col vostro modo di vivere e di parlare, alla vostra fede. Ebbene, figli
carissimi, anche questo la Chiesa vi può dare, non per legarvi con
tante proibizioni, ma per suscitare in voi stessi quelle forze spirituali,
che si chiamano virtù, e che fanno l'uomo, l'uomo vero, l'uomo forte,
l'uomo libero. La Chiesa vi può dare questa formazione umana autentica
e completa, se state alla sua scuola : parola e grazia essa vi darà ; e
tanta sarà la bellezza di cotesta esperienza, che non ne sarete facilmente
sazi ; ne vorrete ancora, ne vorrete di più, con grande consolazione anche
se con soverchiante fatica di chi sa dispensare la parola e la grazia, i
vostri bravi Sacerdoti !
Il « conforto sociale »
E questo è tutto? La Chiesa non vi può dare altro?
Oh!, voi sapete che la Chiesa può darvi ancora qualche cosa; ed è
ciò che tormenta di più i vòstri animi, ansiosi anche in questo momento
Acta Pauli Pp. VI 437
d'avere pure di qui una risposta a quei vostri problemi pratici, che
sempre tanto vi angustiano e che investono la vostra vita, non solo nelle
sue esigenze economiche, ma altresì nella sua concreta realtà personale,
familiare e professionale, e proprio in ordine a ciò che socialmente vi
definisce, cioè il lavoro. Ebbene la Chiesa, anche questo voi ben cono
scete, si crede in dovere ed in diritto di offrire a voi, Lavoratori cristiani,
ed anche a tutte le immense e varie schiere dei vostri colleghi, la sua
parola che possiamo definire di « conforto sociale ». Ella sa che ne avete
tuttora bisogno, che ne avete tuttora diritto. Ella sa come in questo
momento nuove difficoltà sono sorte nel campo economico e sociale, e
che tutti ne soffrono, e non pochi delle vostre categorie ne soffrono nel
pane, nella elementare sufficienza per la vita, nella indispensabile sicu
rezza delle loro condizioni materiali e morali. Ella sa come sia ancora
tanto difficile per voi la tranquillità dello spirito ; da un lato la contro
versia per la tutela dei vostri interessi economici, inasprita dalle fluttua
zioni della presente congiuntura; dall'altro la diversità ideologica, che
vi separa dai vostri stessi colleghi di lavoro. Ella sa come la trasforma
zione della società deve risolversi anche in vostro vantaggio, e non deve
ledere, sì bene garantire e promuovere la libertà e la giustizia per tutti.
Ella sa come tutto il presente progresso ha bisogno di principi morali,
che lo conservino umano, e di forze spirituali che lo rivolgano al fine
superiore della nostra vita, che è il suo destino immortale, da Cristo
svelato e reso da noi raggiungibile, come cioè la religione abbia oggi più
che mai la sua funzione illuminante ed elevante da svolgere a guida ed
a sostegno dei grandi fenomeni umani, a cui è strettamente interessata la
vostra vita.
Perciò la Chiesa non vi nega il suo « conforto sociale », ma ve lo
elargisce con un'assiduità e con un'abbondanza di insegnamenti, di
affermazioni, di esortazioni, che dev'essere motivo per voi di onore e di
fiducia. E ve lo rinnova ancor oggi questo conforto, assicurandovi la sua
assistenza ed invitandovi a qualificarvi sempre meglio per quelli che siete,
Lavoratori cristiani ; a trovare cioè nella vostra adesione a Cristo la ori
ginalità, la ragion d'essere, la forza, lo stile, la sicurezza, la fierezza delle
vostre attività sociali. Così v'insegni il Maestro a cercare nella sua dot
trina i principi della vostra concezione della vita, v'insegni la dignità e
l'onestà della vostra fatica, v'insegni ad immunizzarvi dai tanti errori e
dalle tante tentazioni che insidiano la vostra condizione di Lavoratori,
v'insegni come si possa essere forti senza odiare, amando anzi e servendo
il proprio interesse in congiunzione col bene comune, v'insegni ad essere-
438 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
amici e apostoli in mezzo ai vostri compagni, v'insegni a consolare e a
nobilitare il vostro lavoro con la fede e con la preghiera.
A voi, a tutti i vostri colleghi, alle vostre associazioni libere e cri
stiane, alle vostre famiglie, ai vostri campi di lavoro, confermi questi
voti la Nostra Benedizione Apostolica.
II
Bonarum artium cultoribus ex Italica Sodalitate v. d. « Messa dell'Arti
sta », qui in Sacello Sixtino interfuerunt Sacro a Beatissimo Patre cele
brato. *
Cari signori e figli ancora più cari,
Ci premerebbe, prima di questo breve colloquio, di sgombrare il vostro
animo da certa apprensione, da qualche turbamento, che può facilmente
sorprendere chi si trova, in una occasione come questa, nella Cappella
Sistina. Non c'è forse luogo che faccia più pensare e più trepidare, che
incuta più timidezza e nello stesso tempo ecciti maggiormente i senti
menti dell'anima. Ebbene, proprio voi, artisti, dovete essere i primi
a togliere dall'anima la istintiva titubanza, che nasce nell'entrare in
questo cenacolo di storia, di arte, di religione, di destini umani, di
ricordi, di presagi. Perché? Ma perché è proprio, se mai altro c'è, un
cenacolo per gli artisti, degli artisti. E quindi dovreste in questo mo
mento lasciare che il grande respiro delle emozioni, dei ricordi, del
l'esaltazione — che un tempio come questo può provocare nell'anima —
invada liberamente i vostri spiriti.
Vi può essere un altro turbamento, quasi un'altra paralizzante timi
dezza ; ed è quella che può portare non tanto la Nostra umile persona,
quanto la Nostra presenza ufficiale, il Nostro ministero pontificio : è
qui il Papa!, voi certo pensate. Sono mai venuti gli artisti dal Papa?
È la prima volta che ciò si verifica, forse. O cioè, sono venuti per secoli,
sono sempre stati in relazione col Capo della Chiesa Cattolica, ma per
contatti diversi. Si direbbe perfino che si è perduto il filo di questa rela
zione, di questo rapporto. E adesso siete qui, tutti insieme, in un mo
mento religioso, tutto per voi, non come gente che sta dietro le quinte,
ma che viene veramente alla ribalta di una conversazione spirituale, di
*. Die 7 mensis Maii a. 1964, in festo Ascensionis D. N. I. Oh.
Acta Pauli Pp. VI 439
una celebrazione sacra. Ed è naturale, se si è sensibili e comprensivi,
che ci sia una certa venerazione, un certo rispetto, un certo desiderio
di capire e di tacere. Ebbene, anche questa sensibilità, se dovesse in
questo momento legare le vostre espressioni interiori di liberi senti
menti, Noi vorremmo sciogliere, perché, se il Papa deve accogliere tutti
— perché di tutti è Padre e per tutti ha un ministero, e per tutti ha una
parola, — per voi specialmente tiene in serbo questa parola; ed è desi
deroso, ed è felice di poterla quest'oggi espriniere, perché il Papa è
vostro amico.
Rapporti della Chiesa con gli artisti
E non lo è solo perché una tradizione di sontuosità, di mecenatismo,
di grandezza, di fastosità circonda il suo ministero, la sua autorità, il
suo rapporto con gli uomini, e perché ha bisogno di questo quadro deco
rativo e espressivo per dire a chi non lo sapesse chi lui è, e come Cristo
lo abbia voluto in mezzo agli uomini. Ma lo è per ragioni più intrinseche,
che sono poi quelle che Ci tengono oggi occupati e che interessano il
Nostro spirito, e cioè : sono ragioni del Nostro ministero che Ci fanno
venire in cerca di voi. Dobbiamo dire la grande parola, che del resto voi
già conoscete? Noi abbiamo bisogno di voi. Il Nostro ministero ha biso
gno della vostra collaborazione. Perché, come sapete, il Nostro ministero
è quello di predicare e di rendere accessibile e comprensibile, anzi com
movente, il mondo dello spirito, dell'invisibile, dell'ineffabile, di Dio.
E in questa operazione, che travasa il mondo invisibile in formule
accessibili, intelligibili, voi siete maestri. È il vostro mestiere, la vostra
missione; e la vostra arte è proprio quella di carpire dal cielo dello
spirito i suoi tesori e rivestirli di parola, di colori, di forme, di accessi
bilità. E non solo una accessibilità quale può essere quella del maestro
di logica, o di matematica, che rende, sì, comprensibili i tesori del
mondo inaccessibile alle facoltà conoscitive dei sensi e alla nostra
immediata percezione delle cose. Voi avete anche questa prerogativa,
nell'atto stesso che rendete accessibile e comprensibile il mondo dello
•spirito : di conservare a tale mondo la sua ineffabilità, il senso della sua
trascendenza, il suo alone di mistero, questa necessità di raggiungerlo
nella facilità e nello sforzo allo stesso tempo.
Questo — coloro che se ne intendono lo chiamano « Einfühlung », la
sensibilità, cioè, la capacità di avvertire, per via di sentimento, ciò che
per via di pensiero non si riuscirebbe a carpire e ad esprimere —• voi
•questo fate! Ora in questa vostra maniera, in questa vostra capacità di
4 4 0 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tradurre nel circolo delle nostre cognizioni — et quidem di quelle facili
e felici, ossia di quelle sensibili, cioè di quelle che con la sola visione
intuitiva si colgono e si carpiscono — ripetiamo, voi siete maestri. E se
Noi mancassimo del vostro ausilio, iL ministero diventerebbe balbet
tante ed incerto e avrebbe bisogno di fare uno sforzo, diremmo, di diven
tare esso stesso artistico, anzi di diventare profetico. Per assurgere alla
forza della espressione lirica della bellezza intuitiva, avrebbe bisogno
di far coincidere il sacerdozio con l'arte.
Ora, se questo è, il discorso si dovrebbe fare grave e solenne. Il luogo,
forse anche il momento, si presterebbero; non tanto il tempo che Ci è
concesso, e non tanto il programma che abbiamo prefisso a questo primo
incontro amichevole. Chi sa che non venga un momento in cui possiamo
dire di più. Ma il tema è questo : bisogna ristabilire l'amicizia tra la
Chiesa e gli artisti. Non è che l'amicizia sia stata mai rotta, in verità ;
e lo attesta questa stessa manifestazione, che è già una prova di tale
amicizia in atto. E poi ci sono tante altre manifestazioni che si possono
addurre a conferma di una continuità, di una fedeltà di rapporti, che
testimoniano che non è mai stata rotta l'amicizia tra la Chiesa e gli arti
sti. Anche perché, come dicevamo, la Chiesa ne ha bisogno ; e poi potrem
mo anche dire di più, leggendovi nel cuore : voi stessi lo andate cercando
questo mondo dell'ineffàbile e trovate che la sua patria, il suo recapito,
il suo rifornimento migliore è ancora la Fede, è ancora la preghiera,
è ancora la religione.
Difficoltà sorte nei rapporti tra la Chiesa e gli artisti
Quindi siamo sempre stati amici. Ma, come avviene tra parenti, come
avviene fra amici, ci si è un po' guastati. Non abbiamo rotto, ma ab
biamo turbato la nostra amicizia. Ci permettete una parola franca?
.Voi ci avete un po' abbandonato, siete andati lontani, a bere ad altre
fontane, alla ricerca, sia pure legittima, di esprimere altre cose ; ma non
più le nostre.
Avremmo altre osservazioni da fare, ma non vogliamo questa mat
tina turbarvi ed essere scortesi. Voi sapete che portiamo una certa ferita
nel cuore, quando vi vediamo intenti a certe espressioni artistiche che
offendono noi, tutori dell'umanità intera, della definizione completa
dell'uomo, della sua sanità, della sua stabilità. Voi staccate l'arte dalla
vita, e allora ... Ma c'è anche di più. Qualche volta dimenticate il cànone
fondamentale della vostra consacrazione all'espressione ; non si sa cosa
dite, non lo sapete tante volte neanche voi : ne segue un linguaggio di
Acta Pauli Pp. VI 441
Babele, di confusione. E allora dove è l'arte? L'arte dovrebbe essere
intuizione, dovrebbe essere facilità, dovrebbe essere felicità. Voi non
sempre ce le date questa facilità, questa felicità ; e allora restiamo
sorpresi ed intimiditi e distaccati.
Ma per essere sinceri e arditi — accenniamo appena, come vedete —
riconosciamo che anche noi vi abbiamo fatto un po' tribolare. Vi ab
biamo fatto tribolare, perché vi abbiamo imposto come canone primo
la imitazione, a voi che siete creatori, sempre vivaci, zampillanti di
mille idee e di mille novità. Noi — vi si diceva — abbiamo questo stile,
bisogna adeguarvisi; noi abbiamo questa tradizione, e bisogna esservi
fedeli ; noi abbiamo questi maestri, e bisogna seguirli ; noi abbiamo questi
canoni, e non v'è via di uscita. Vi abbiamo talvolta messo una cappa
di piombo addosso, possiamo dirlo; perdonateci! E poi vi abbiamo
abbandonato anche noi. Non vi abbiamo spiegato le nostre cose, non
vi abbiamo introdotti nella cella segreta, dove i misteri di Dio fanno
balzare il cuore dell'uomo di gioia, di speranza, di letizia, di ebbrezza.
Non vi abbiamo avuti allievi, amici, conversatori; perciò voi non ci
avete conosciuti.
E allora il linguaggio vostro per il nostro mondo è stato docile, sì,
ma quasi legato, stentato, incapace di trovare la sua libera voce. E noi
abbiamo sentito allora l'insoddisfazione di questa espressione artistica.
E — faremo il confiteor completo, stamattina, almeno qui — vi abbiamo
peggio trattati, siamo ricorsi ai surrogati, alF« oleografìa », all'opera
d'arte di pochi pregi e di poca spesa, anche perché, a nostra discolpa,
non avevamo mezzi di compiere cose grandi, cose belle, cose nuove, cose
degne di essere ammirate ; e siamo andati anche noi per vicoli traversi,
dove l'arte e la bellezza e — ciò che è peggio per noi — il culto di Dio
sono stati male serviti.
Il Papa auspica una ricomposta armonia
Rifacciamo la pace? quest'oggi? qui? Vogliamo ritornare amici?
Il Papa ridiventa ancora l'amico degli artisti? Volete dei suggerimenti,
dei mezzi pratici? Ma questi non entrano adesso nel calcolo. Restino
ora i sentimenti. Noi dobbiamo ritornare alleati. Noi dobbiamo doman
dare a voi tutte le possibilità che il Signore vi ha donate, e quindi,
nell'ambito della funzionalità e della finalità che affratellano l'arte al
culto di Dio, noi dobbiamo lasciare alle vostre voci il canto libero e
potente, di cui siete capaci. E voi dovete essere così bravi da interpre
tare ciò che dovrete esprimere, da venire ad attingere da noi il motivo,
442 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
il tema, e qualche volta più del tema, quel fluido segreto che si chiama
l'ispirazione, che si chiama la grazia, che si chiama il carisma dell'arte.
E, a Dio piacendo, ve lo daremo. Ma dicevamo che questo momento non
è fatto per i lunghi discorsi e per fare le proclamazioni definitive.
Però noi abbiamo già, da parte nostra, Noi Papa, noi Chiesa, firmato
un grande atto della nuova alleanza con l'artista. La Costituzione della
Sacra Liturgia, che il Concilio Ecumenico Vaticano Secondo ha emessa
c promulgata per prima, ha una pagina — che spero voi conosciate —
che è appunto il patto di riconciliazione e di rinascita dell'arte reli
giosa, in seno alla Chiesa cattolica. Ripeto, il nostro patto è firmato.
Aspetta da voi la controfirma.
La «Messa dell'artista »: apprezzata iniziativa
Per ora dunque Ci limitiamo a dei rilievi molto semplici, ma che
non vi faranno dispiacere.
Il primo è questo: che Ci felicitiamo di questa Messa dell'artista e
Monsignor Francia ne sia ringraziato; lui e tutti coloro che lo hanno
seguito e che ne hanno raccolto la formula. Noi abbiamo visto nascere
questa iniziativa, l'abbiamo vista accolta per primo dal Nostro venerato
Predecessore Papa Pio XII, che ha cominciato ad aprirle le vie e a
darle cittadinanza nella vita ecclesiastica, nella preghiera della Chiesa;
e perciò Ci congratuliamo di quanto è stato fatto su questo filone, che
non è l'unico, ma che è buono e che è bene seguire : lo benediciamo e lo
incoraggiamo. Vorremmo che voi portaste fuori, a quanti avete col-
leghi, imitatori, seguaci, la Nostra Benedizione per questo esperimento
di vita religiosa artistica che ha ancora fatto vedere che fra sacerdote
e artista c'è una simpatia profonda e una capacità d'intesa meravigliosa.
La seconda cosa è questa — notissima, ma deve, Ci pare, in questo
momento essere ricordata — : ed è che, se il momento artistico che si pro
duce in un atto religioso sacro — come è una Messa — deve essere piieno,
deve essere autentico, deve essere generoso, deve davvero riempire e far
palpitare le anime che vi partecipano e le altre che vi fanno corona, ha
.altresì bisogno di due cose : di una catechesi e di un laboratorio.
Non Ci diffonderemo ora a discorrere se l'arte venga spontanea e
improvvisa, come una folgorazione celeste, o se invece — e voi ce lo dite —
abbia bisogno di un tirocinio tremendo, duro, ascetico, lento, graduale.
Ebbene, se vogliamo dare, ripetiamo, autenticità e pienezza al momento
artistico religioso, alla Messa, è necessaria la sua preparazione, la sua
•catechesi ; bisogna in altri termini farla precedere o accompagnare dalla
Acta Pauli Pp. VI 443
istruzione religiosa. Non è lecito inventare una religione, bisogna sapere
che cosa è avvenuto tra Dio e P uomo, come Dio ha sancito certi rapporti
religiosi che bisogna conoscere per non diventare ridicoli o balbuzienti
o aberranti. Bisogna essere istruiti. E Noi pensiamo che nell'ambito
della Messa dell'artista, quelli che vogliono manifestarsi artisti vera
mente, non avranno difficoltà ad assumere questa sistematica, paziente,
ma tanto benefica e nutriente informazione. E poi c'è bisogno del labo
ratorio, cioè della tecnica per fare le cose bene. E qui lasciamo la parola
a voi che direte che cosa è necessario, perché l'espressione artistica da
dare a questi momenti religiosi abbia tutta la sua ricchezza di espressi
vità di modi e di strumenti, e se occorre anche di novità.
Rilievi spirituali
E da ultimo aggiungeremo che non basta né la catechesi, né il labo
ratorio. Occorre l'indispensabile caratteristica del momento religioso,
e cioè la sincerità. Non si tratta più solo d'arte, ma di spiritualità.
Bisogna entrare nella cella interiore di se stessi e dare al momento
religioso, artisticamente vissuto, ciò che qui si esprime : una persona
lità, una voce cavata proprio dal profondo dell'animo, una forma che
si distingue da ogni travestimento dì palcoscenico, di rappresentazione
puramente esteriore ; è l'Io che si trova nella sua sintesi più piena e più
faticosa, se volete, ma anche la più gioiosa. Bisogna che qui la religione
sia veramente spirituale ; e allora avverrà per voi quello che la festa di
oggi, l'Ascensione, Ci fa pensare. Quando si entra in se stessi per tro
vare tutte queste energie e dar la scalata al cielo, in quel cielo dove
Cristo si è rifugiato, noi ci sentiamo in un primo momento, immensa
mente, direi, infinitamente lontani.
La trascendenza che fa tanto paura all'uomo moderno è veramente
cosa che lo sorpassa infinitamente, e chi non sente questa distanza non
sente la religione vera. Chi non avverte questa superiorità di Dio, que
sta sua ineffabilità, questo suo mistero, non sente l'autenticità del fatto
religioso. Ma chi lo sente sperimenta, quasi immediatamente, che quel
Dio lontano è già lì : « Non lo cercheresti, se già non lo avessi trovato ».
Parole di Pascal, vero ; ed è quello che si verifica continuamente nell'au
tentica vita spirituale del cristiano. Se ricerchiamo Cristo veramente
dove è, in cielo, lo vediamo riflesso, lo troviamo palpitante nella nostra
anima: il Dio trascendente è diventato, in certo modo, immanente, è
diventato l'amico interiore, il maestro spirituale. E la comunione con
Lui, che sembrava impossibile, come se dovesse varcare abissi infiniti,
444 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
è già consumata; il Signore viene in comunione con noi nelle maniere,
che voi ben sapete, che sono quelle della parola, che sono quelle della
grazia, che sono quelle del sacramento, che sono quelle dei tesori che la
Chiesa dispensa alle anime fedeli. E basti per ora così.
Artisti carissimi, diciamo allora una parola sola : arrivederci !
III
Iis qui interfuerunt Coetui Internationali Romae liabito v. « sur les
problèmes de l'assistance technique et de la formation de cadres dirigeants
dans les pays en voie de développement ». *
Chers Messieurs,
Votre (( Colloque international sur les problèmes de l'Assistance
technique et de la formation de cadrés dirigeants dans les pays en voie
de développement )) trouve en Nous un interlocuteur vivement intéressé
par ce qui fait l'objet de votre rencontre et très heureux par conséquent
de vous accueillir au Vatican.
Non pas que Nous ayons l'intention ni la possibilité d'entrer avec
vous dans le détail des multiples aspects — économiques, culturels,
sociologiques, méthodologiques ... — du vaste problème de l'assistance
technique. Mais le fait même de votre présence ici montre votre sensi
bilité à la référence spirituelle de vos recherches et constitue pour Nous
une invitation à y réfléchir un instant avec vous.
Dans deux encycliques justement célèbres — Mater et Magistra et
Pacem in terris — Notre prédécesseur Jean XXIII a défini clairement
l'attitude de l'Eglise en ce domaine des rapports entre peuples plus déve
loppés et peuples en voie de développement. Il mettait l'accent sur
l'esprit qui doit inspirer ces rapports : esprit de solidarité et de charité ;
souci de respecter l'individualité et le caractère du pays « assisté » ; action
désintéressée, éloignée de toute visée d'expansion économique comme
de toute domination politique. Et il dénonçait avec beaucoup de vigueur
le danger qui guette les peuples économiquement développés dans l'action
qu'ils exercent auprès des peuples en voie de développement: considé
rer le progrès scientifique et le bien-être matériel comme des valeurs
suprêmes, alors qu'elles ne sont que des servantes des vraies valeurs
humaines, les valeurs de l'esprit.
* Die 9 mensis Maii a. 1964,
Acta Pauli Pp. VI 445
Le problème de l'assistance technique ne se résoud pas, en effet, par
une simple addition de quantités économiques : il concerne tout l'hom
me, et donc avant tout son âme, son intelligence, son coeur. Le double
mouvement du pays « assistant )) vers le pays (( assisté » et viceversa
— envoi d'experts et accueil d'étudiants titulaires de bourses d'étude —
ne peut être ramené à un simple processus mécanique : c'est un dialogue
qui s'engage entre des cultures et des civilisations diverses, un dialogue
centré sur l'homme et non sur les denrées d'échangé ou sur les techni
ques ; le développement ne doit pas faire naître le risque de matérialiser
les peuples qui en bénéficient, mais bien au contraire leur donner les
moyens de se parfaire, de s'élever, et donc de se spiritualiser ; par sur
croît, des relations durables et fécondes pourront s'instaurer de ce fait :
l'assistance passera, les relations resteront ; et il est facile de voir de quel
poids elles pourront être pour la paix du monde ou, au contraire, pour
l'entretien de la mésentente et de l'insécurité générale.
Chers Messieurs, un regard sur le passé récent de l'Europe industria
lisée peut être riche d'enseignements à cet égard. Les progrès techniques
et matériels y ont été admirables, certes, et personne ne songe à le nier.
Mais on a pu déplorer avec raison qu'il y manquât précisément ce qu'un
célèbre philosophe contemporain appelait le (( supplément d'âme », qui
eût permis d'assimiler pleinement ces nouvelles et rapides acquisitions
et d'en tirer tout le parti que l'homme pouvait et devait en tirer pour le
bien véritable de la société.
Laissera-ton se répéter ces erreurs dans les nations nouvelles, en ne
prévoyant pas, parallèlement au progrès matériel, le progrès moral et
spirituel qui peut seul l'équilibrer?
Ces peuples jeunes et pleins de promesses rejettent le matérialisme.
Quel magnifique avenir s'ouvrirait devant eux si les experts qui leur sont
envoyés étaient non'seulement des techniciens, mais des animateurs et
des éducateurs; si la qualité spirituelle et morale de l'enseignement
dispensé en Europe aux futures élites des pays « assistés » était de nature
à leur garantir un développement non seulement matériel et technique,
mais humain !
Si l'on a pu déplorer le retard de certaines nations latines dans l'assis
tance technique, vous voyez comment cette déficience pourrait être com
pensée par la valeur humaine et spirituelle de cette assistance, si conforme
aux traditions de notre civilisation imprégnée de christianisme. Et vous
voyez aussi comment les responsables de l'assistance technique pour
raient devenir de précieux instruments dans la transmission de cet
446 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
héritage des vieilles chrétientés aux peuples qui viennent de faire leur
entrée sur la scène internationale.
Telles sont, Messieurs, quelques-unes des réflexions que Nous suggère
le genre d'activités auxquelles vous donnez le meilleur de vos énergies.
Nous souhaitons vivement qu'elles soient de plus en plus fécondes et
bénies de Dieu. Et en vous remerciant de la visite que vous avez bien
voulu Nous faire, Nous vous accordons de grand cœur, ainsi qu'à vos
familles, la Bénédiction Apostolique.
I V
Ad Maiestatem Suam Hussein I, Jordaniae v. d. « Hascemita » Regem. *
It is with a grateful heart that We bid Your Majesty a sincere
welcome to Our home. Never to be erased from Our memory is the
truly royal welcome you extended to Us during Our recent pilgrimage
to the Holy Land ; and We cherish, in particular, the remembrance of
the countless marks of honour with which Your Majesty surrounded
Our humble Person during Our stay in the Hashemite Kingdom of
Jordan. We recali with warm gratitude Your Majesty's constant
company, hovering near Us throughout Our entire journey as a pilgrim
in your blessed land.
Having met and known the people of your Kingdom, having visited
their homes and cities, We are cpnfirmed and strengthened in Our
affection for them, and in Our prayerful wishes for their prosperity,
joy and peace.
Especially were We impressed by the gr eat efforts being made in the
cultural and educational fields, through more numerous and improved
schools and institutions of learning ; and also in the agricultural sector,
which Your Majesty has encouraged and assisted to higher achievements
and admirable progress. We are confident that thèse beneficent acti-
vities will continue and ever more fruitfully increase. Your Majesty
may rest assured that the Catholics of Jordan will loyally do everything
possible to promote their country's advancement, sponsoring initiatives
particularly in the educational field and that of social work ; confident
that they will always enjoy their civil rights and be favoured by Your
Majesty's benevolence.
* Die 11 mensis Maii a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 447
To ali the noble and beloved people of Jordan, We wish every heavenly
grace ; above all, We pray God to protect and guard Yonr Majesty and
the Royal Family, and to bestow upon your Kingdom his richest and
most abundant favours.
V
Ad Excellentissimum Virum Antonium Garrigues et Diaz-Cañabate, Lega»
tum cum publica auctoritate ab Hispanica Natione ad Sedem Apostolicam
missum, qui Summo Pontifici Litteras demandati muneris testes tradiderat. *
Señor Embajador :
Damos a Vuestra Excelencia la más cordial bienvenida mientras
agradecemos sinceramente las nobles expresiones con que ha querido
acompañar la presentación de las Cartas Credenciales, que le acreditan
como Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de su País ante la
Santa Sede.
Trae Vuestra Excelencia el prestigio de la toga, bien ganado en el
asiduo ejercicio de su profesión; le acompañan el lustre de una larga
preparación intelectual y práctica en asuntos internacionales, y la
experiencia ya bien acreditada de laboriosa actividad diplomática. La
religiosidad acendrada que distingue a Vuestra Excelencia, pondrá segu
ramente una nota más de atracción a su estancia cerca de la Sede
de Pedro, en el centro mismo de la Iglesia.
Llega aquí Vuestra Excelencia en tiempo de Concilio : lo que quiere
decir, en un momento particularmente interesante de la historia de la
Iglesia, que ve reunirse en Roma a los Obispos del mundo entero — y
en esta ocasión deseamos destacar una vez más el alto sentido de pre
ciosa colaboración del Episcopado español — para dar más hermosura,
mayor validez, más profunda penetración en el mundo moderno al
anuncio del Evangelio.
Vuestra Excelencia será testigo de la atención con que la Sede
Apostólica sigue, como buena madre, la suerte de todos los pueblos, del
esfuerzo con que persigue ideales de paz entre ellos, del desinterés con
que trata de inspirar los acontecimientos de la historia en los principios
de justicia y caridad del mensaje de Cristo.
Los deseos que animan a Vuestra Excelencia de estrechar más y
* Die 12 mensis Maii a. 1964.
448 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
más las relaciones entre España y la Santa Sede encontrarán en Nos
correspondencia pronta y comprensiva. Una nación como España, con
sus glorias pretéritas y también presentes, con la fe católica compacta
de su población, una nación, decimos, con abundancia de vocaciones
sacerdotales y religiosas, atareada en incrementar y adornar de actua
lidad y eficiencia su rico patrimonio espiritual, una nación así no puede
menos de atraer la mirada vigilante y complacida del Vicario de Cristo.
Ni tampoco Nos son indiferentes sus luchas y sus realizaciones por
un mayor bienestar : el tesón con que trata de afianzarse en el rango que
le corresponde en el concierto de las naciones; el empeño por perfeccio
nar sus estructuras en los diversos sectores de la vida nacional unido
al propósito de favorecer su progreso social a la luz de las Encíclicas
Pontificias; todo cuanto, en una palabra, pueda contribuir a su gran
deza y prosperidad espiritual y aun material, es digno de elogio, merece
aliento y es acreedor a Nuestros votos y plegarias.
Que el Omnipotente vele sobre el queridísimo pueblo español y asista
en sus tareas al Excelentísimo Jefe del Estado y a su Gobierno. Que
España siga siendo siempre fiel a su vocación católica y a sus altos desti
nos. Y que la gestión diplomática ante la Santa Sede que ahora empezáis,
Señor Embajador, sea por Dios copiosamente bendecida.
V I
Ad Excellentissimum Virum Ansgarium Cabello, liberis cum mandatis Le
gatum a Paraquariana Natione ad Sedem Apostolicam missum, qui Summo
Pontifici Litteras tradidit legationis fidem facientes. *
Señor Embajador :
Con profunda satisfacción acabamos de recibir las Cartas Creden
ciales que acreditan a Vuestra Excelencia como Embajador Extraordi
nario y Plenipotenciario de la República del Paraguay ante la Santa
Sede. En esta ocasión Nos es asimismo sumamente grato corresponder
a las devotas y nobles expresiones con que ha querido acompañar este
solemne acto interpretando así los deseos que animan a su Gobierno de
* Die 19 mensis Maii a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 449
mantener y estrechar cada día más las felices relaciones existentes entre
él y la Santa Sede.
Los orígenes de la fe católica en el continente americano tuvieron
como centro importante y vital la región que ahora forma vuestro insigne
País con nombres gloriosos como el de San Francisco Solano y de Fray
Luis de Bolaños. ¿Como no aludir también a las históricas (( reduccio
nes )) de los Padres Jesuítas, con el Beato Roque González su fundador,
nativo de Asunción, y al poderoso influjo que éstas dieron a la vida
religiosa y social?
No pocos son los hechos que jalonan la historia eclesiástica del
periodo actual en vuestra Patria : se han creado cuatro nuevas cir
cunscripciones eclesiásticas; ha surgido la Universidad Católica de
Nuestra Señora de la Asunción ; un reciente Acuerdo ha sido sancionado
para la asistencia religiosa a las Fuerzas Armadas. Saludamos tales
acontecimientos con gran consuelo como síntoma de renovación de la
vida cristiana, y vemos al mismo tiempo como aurora esperanzadora de
nuevos progresos en el catolicismo el florecimiento de vocaciones con
que se repueblan en la actualidad, como tálvez nunca anteriormente,
los Seminarios e Institutos religiosos.
Junto a esta actividad propiamente religiosa merece destacarse el
interés demostrado por el venerable Episcopado de esa Nación en favor
de la promoción social y cultural de todas las clases especialmente de
las más humildes y de los indios guaraníes, lo cual es digno de aplauso
y se ha de apreciar como aporte a la vida civil del País. Un clima de
comprensión, de buena voluntad, de colaboración encuentra siempre de
parte de las fuerzas católicas las disposiciones mejores para un trabajo
serio, eficaz y consciente por el engrandecimiento del propio País.
Si los sentimientos de acendrado catolicismo que adornan a Vuestra
Excelencia pueden ser un aliciente para su permanencia en la Ciudad
Eterna, centro de la Iglesia, sírvale de aliento en su labor diplomática
la seguridad de Nuestra comprensión y benevolencia en el desarrollo
de su elevada misión por cuyo feliz éxito formulamos cordiales votos.
Sobre su persona y cristiana familia, sobre el Señor Presidente de la
República y su Gobierno, lo mismo que sobre el amadísimo pueblo todo
del Paraguay invocamos de corazón las más copiosas bendiciones del
Cielo.
29 - ACTA, vol. V I , n. 7. — 27-6-1964.
450 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
VII
Ad Excellentissimum Virum Reginaldum Leandrum Mora, a Venetiolana
Natione ad Sedem Apostolicam missum cum auctoritate Legatum, qui Lit
teras Summo Pontifici tradidit, crediti muneris testes. *
Señor Embajador :
En estos solemnes momentos, en que Vuestra Excelencia acaba üe
presentarnos las Cartas credenciales como Embajador Extraordinario
y Plenipotenciario de Venezuela ante la Santa Sede, Nos complacemos
en expresarle, con Nuestra gratitud por sus nobles palabras, un saludo
de bienvenida, mientras Nuestros sentimientos de afecto paternal se
dirigen a toda esa hidalga Nación.
Vivo consuelo se despierta en Nuestro corazón al constatar que,
desde los días lejanos de Alonso de Ojeda y Diego de Lozada — cuando
se iba jalonando vuestra geografía con nombres de misterios cristianos
y de Santos gloriosos, cuando los mismos nativos aprendían a invocar
a la Madre de Dios bajo el término evocador de Coromoto — hasta hoy,
la fe católica ha constituido un elemento básico de vuestra cultura
patria, una característica fundamental de vuestra personalidad nacional
y un impulso renovador para empresas grandes.
Vuestra Excelencia, hijo de tan ilustre tierra, quien después de
esmerada preparación ha enriquecido su experiencia desempeñando altos
cargos en su País, sobre todo en el delicado campo de la Educación,
conoce y aprecia el precioso e insustituible valor que, para la elevación
de un Pueblo, tiene la sana formación individual, familiar y social
inspirada en los pricipios cristianos ; y la aportación que en este sector
educativo ha dado a Venezuela la Iglesia, la Madre Iglesia, la cual
con una longevidad siempre joven está solícitamente presente, como
maestra de justicia y amor, ofreciendo a los espíritus energías inago
tables que mantienen y abrillantan la valiosísima herencia del Evan
gelio, ahí dejada por intrépidos Sacerdotes y Religiosos.
j Venezuela hermosa y fecunda! ¡Alta en sus cimas gigantescas, son
riente en sus vegas, abierta en sus bahías interminables, largamente
bendecida por Dios en su subsuelo ! Cómo anhelamos que todas estas ca
racterísticas naturales continúen reflejándose y se sublimen en vuestro
también rico patrimonio espiritual ; con miras hacia las cumbres morales,
* D i e 26 mensis Maii a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 451
abrazando abiertamente todo lo bueno, con ideales de integridad pro
fesional y de religiosidad en los hogares los cuales, mediante la práctica
de los postulados del cristianismo, crean un ambiente sereno para la
sociedad y fértil para el florecimiento de las vocaciones religiosas y
sacerdotales tan necesarias a fin de que esa Nación mantenga la
trayectoria que la ha distinguido en la historia de América.
Bien conoce Vuestra Excelencia el vivo interés con que esta Sede
Apostólica ha seguido siempre de cerca las preocupaciones y los acon
tecimientos espirituales de Venezuela. A tal respecto Nos es grato evocar
la prueba de justa benevolencia que Nuestro Predecesor, de venerada
memoria, dio a tan amado País honrando a uno de sus más preclaros hijos
con la Púrpura Cardenalicia. No podemos tampoco dejar de recordar el
Acuerdo firmado recientemente por la Santa Sede y el Gobierno Vene
zolano que está destinado a estrechar, entre ambos, en clima de fructífera
concordia, las ya buenas relaciones existentes.
Mientras formulamos, Señor Embajador, Nuestros más cordiales votos
por el feliz desempeño de su nueva misión, invocamos sobre Vuestra Exce
lencia, sobre el Excelentísimo Señor Presidente de la República, su Go
bierno y sobre todo el dilectísimo pueblo de Venezuela copiosas bendi
ciones divinas.
NUNTIUS SCRIPTO DATUS
Ad E.mum P. D. Antonium S. R. E. Presb. Cardinalem Caggiano, Archie
piscopum Bonaërensem, et ad ceteros Archiepiscopos et Episcopos Reipu
blicae Argentinae, cum Coetus omnium Sodalitatum ab Actione Catholica
in ea Natione haberetur.
Hemos sabido con vivo interés y satisfacción que próximamente
tendrá lugar en Argentina la Asamblea Nacional de todas las Asocia
ciones de Acción Católica. Y tenemos motivo para esperar que esta
solemne revista de tantas fuerzas católicas organizadas infundirá en
los ánimos nuevas energías, y despertará nuevos propósitos de acción
hacia nuevas y más altas metas.
Por esto deseamos haceros llegar a vosotros y a los fieles, que son
vuestros colaboradores en el apostolado, junto con Nuestra Bendición,
una palabra de felicitación y de aplauso por cuanto ya se ha hecho hasta
el presente, y de aliento para lo que queda por hacer en orden a un mejor
porvenir de este vuestro noble País, a Nos tan querido.
Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Bien sabéis que es empresa de la Iglesia entera la de continuar y
desarrollar la misión de salvación de todos los hombres que Cristo le
confiara. Tal cometido no solo es competencia de la jerarquía, sino que
también a los seglares, en virtud de su inserción en el Cuerpo Místico
de Cristo y por participar de su misma misión y de su sacerdocio real,
compete el deber, el derecho y el honor — que los sacramentos del bau
tismo y de la confirmación confieren y proclaman — de ejercitar, en el
modo que a ellos es peculiar, el apostolado de la Iglesia.
Gracias a Dios, el sentido de Iglesia se va haciendo cada vez más
viyp y profundo en el seno de la Comunidad Cristiana : y es el laico
mismo el que se ha despertado a su vocasión eclesial y no se resigna a ser
instrumento solamente pasivo e insensible sino que pide con entusiasmo
é\ poder hacer algo por el crecimiento y edificación de la Iglesia. Si en
tiempos pasados la Jerarquía podía asumir casi completamente la
responsabilidad y el ejercicio de todo el ministerio de la evangelización
y de la santificación, hoy día, es la Jerarquía misma la que invita, la
que urge al seglar a tomar conciencia de su responsabilidad ante el de
sarrollo portentoso del progreso técnico abocado al materialismo, ante
la exigencia misionera de masas de alejados de la vida cristiana de la
parroquia e impenetrables a la acción sacerdotal. Por esto precisa
mente Nos no hemos dudado en afirmar que es ésta la hora de los
seglares.
En nuestra historia religiosa ha llegado a ser ya una enseñanza
•ordinaria la que se refiere a la naturaleza y problemática del apostolado
de los laicos; apostolado que se desarrolla en diversas formas y con
diversos instrumentos, e igualmente con diversos, aunque siempre pre
ciosos, resultados. Una reciente y amplia experiencia enseña, con el len
guaje de los hechos, que la Acción Catálica, tal como vige y obra en
vuestro País y en muchos otros, es como el camino real para el laicado
que se pone al servicio de la Iglesia con el objeto de (( llevar todas las
cosas a Cristo y).1
En más de una ocasión hemos manifestado nuestro pensamiento
sobre el particular, y queremos repetiros a vosotros ahora lo que ya en
los primeros días de nuestro pontificado dijimos : « Vosotros sabéis bien
cuánto apreciamos la Acción Católica ya en las razones profundas que
la, justifican y aun la reclaman en el momento histórico que la Iglesia
atraviesa actualmente, ya en sus formas de organización que brotan de
las exigencias mismas del ministerio pastoral jerárquico, y en las lineas
1 Eph. 1, 10.
Acta Pauli Pp. VI 453
de sus estructuras bien sencillas y elementales pero susceptibles de
variado desarrollo en calidad y actividad, que tienden a dar a la vida' católica una plenitud de contenido religioso y moral y una explicación;
verdaderamente inteligente y bienhechora, y ya, en fin y principalmente,
en el espíritu que alimenta su fidelidad a Cristo y a la Iglesia y su
amor por un apostolado valiente en la sociedad moderna » . 2
A la Jerarquía Eclesiástica toca, por derecho divino, la alta direc
ción de toda actividad de apostolado. Por esta razón el Episcopado
puede conferir a la Acción Católica un mandato especial, elevándola a
su directa dependencia. Jesucristo ha escogido y enviado a sus Após
toles en medio del mundo « para llevarle los frutos de vida » . 3 Hoy El
manda, para ese mismo cometido, a los sucesores de los Apóstoles, los
Obispos. Análogamente — si bien en formas diversas y con diverso
compromiso — los Obispos envían falanges escogidas de seglares con el
encargo de regenerar en Cristo este mundo moderno, que bajo algunos
aspectos ha vuelto a ser pagano.
La directa dependencia de la Jerarquía no quita el que la Acción
Católica, acción del laicado, tenga dirigentes propios seglares, con
responsabilidad propia en cuanto a examinar, discutir, deliberar acerca
de los diversos asuntos que forman parte de su programa de acción. Las
decisiones de aquéllos tendrán naturalmente la aprobación, al menos
implícita, de la competente autoridad eclesiástica, la cual está repre
sentada en los organismos directivos y en las Asociaciones por un sa
cerdote, en función no de director sino de Asesor o Consiliario.
La responsabilidad y el compromiso directivo de los laicos tiene una
razón de ser en el hecho de que éstos, viviendo en todos los ambientes dé
la vida social, están por ello en grado de llevar al gobierno de la
Acción Católica una aportación de experiencias y de conocimiento
directo de las necesidades, de los remedios, de los peligros, que puedeii
escapar al ojo, aun al más atento, del sacerdote. Además su responsabi
lidad aviva en ellos el espíritu de iniciativa y los estimula a la búsqueda
de soluciones y a la acción.
La Acción Católica Argentina ha tenido la fortuna de recibir,
mientras daba sus primeros pasos, la palabra iluminadora y confortante
del Sumo Pontífice Pío XI, el grande patrono, legislador y animador
de la Acción Católica en el mundo entero. Su venerada carta del 4 dé
2 Allocut. Praesidibus habita Consiliorum dioeces. Act. Cath. Societati moderandae : A. A. S., LV (19G3), p. 689.
s Io. 15, 16.
454 Acta Apostolicae'Sedis Commentarium Officiale
febrero de 1931 al Episcopado Argentino os ha señalado las lineas
directivas, y dado a vuestro movimiento católico un impulso que sola
mente la adversa fortuna pudo aflojar temporalmente, mientras que
actualmente se halla en prometedora renovación.
De acuerdo con las indicaciones del citado Pontífice, vosotros tenéis
constituidas, sobre base; parroquial, diocesana y nacional ; cuatro Aso
ciaciones fundamentales : de hombres, de mujeres, de juventud mascu
lina y de juventud femenina. Y habéis procurado que en las Asociaciones
juveniles se constituyeran secciones preparatorias, para formar en la
vida cristiana y en el apostolado, a los niños y adolescentes.
Con el fin de que las deliberaciones de vuestras asambleas den nuevo
esplendor a vuestra organización, queremos ahora llamar vuestra, aten
ción sobre algunos puntos en particular.
: Primeramente deseamos recordaros la importancia especial de> las
secciones preparatorias, en que se forman a su debido tiempo los
jóvenes aspirantes que deberán alimentar las secciones de los socios
efectivos. En nuestros días, en que fáciles y múltiples medios de comu
nicación y de información se Van poniendo al alcance de todos, y pene
tran cada vez más en todo ambiente, el jovencito madura antes al cono
cimiento del bien y del mal. Y tanto antes ha de ser conquistado para
la causa del bien, cuanto más necesidad tiene de ser inmunizado contra
las variadas sugestiones e insidias del mal.
Además, como ya es conocido, el alma del niño y del adolescente,
todavía fresco y dúctil, dispone de mayor capacidad receptiva; por otra
parte en esa edad no se está aún poseído y dominado por aquellas fuer
tes pasiones que oscurecen la visión de los altos ideales de la vida
cristiana y apostólica.
Por estos motivos, si se atiende a reclutar jóvenes, cuando ya está
formada su mentalidad y tienen un método de vida, fuera de los
ambientes cristianos, se corre el peligro de llegar tarde para muchos de
ellos; y las asociaciones católicas quedarán pobres de elementos y de
actividad.
Todo esto aconseja un especial cuidado para las secciones prepara
torias, que son los ramos más tiernos y prometedores del gran árbol
de la Acción Católica, al cual aseguran vitalidad y fecundidad, como
la experiencia misma enseña.
En las organizaciones de la Acción Católica Argentina figura asi
mismo la Asociación de Profesionales y de Estudiantes Universitarios
y Secundarios; y también esta Asociación específica merece una aten-
Acta Pauli Pp. VI 455
ción particular. Está bien, en efecto, que los estudiantes reciban una
formación especializada, ya por las peculiares exigencias de su categoría,
más expuesta al asalto del error, ya para estar mejor adiestrados al
apostolado en el proprio ambiente, o ya también por el cometido impor
tante que ellos están destinados a desarrollar en la sociedad, donde-no
pocos, en razón de su preparación intelectual, están llamados a puestos
directivos. Además esta formación especializada será provechosa para la
misma Acción Católica y las demás asociaciones de apostolado, las cuales
tienen necesidad de dirigentes intelectualmente bien preparados que
lleven en el ejercicio de sus funciones, junto con las dotes religiosas y
morales, el prestigio del saber.
Especial aliento merecen las Asociaciones de Maestros en el seno
de la Acción Católica, ya que a éstos su profesión ofrece la posibilidad
de ejercer un influjo tan inmediato y profundo en la formación religiosa
y moral de los niños.
El panorama de acción apostólica y el programa que èn la Carta
referida Nuestro Predecesor os trazara, hoy día quedan aún en pie y
adquieren horizontes más amplios con la introducción de nuevos modos
de vida, los que sin duda serán objeto de vuestra atenta reflexión en là
nueva etapa que os disponéis a empezar.
Una importancia primordial habréis de dar a la colaboración de la
Acción Católica en la enseñanza religiosa y en la difusión de la cultura
católica ; a la defensa de los derechos de la conciencia cristiana, de la
familia, de la Iglesia ; a la preservación de la moralidad pública en los
medios de difusión y en los espectáculos.
En particular, la Acción Católica, aun no persiguiendo objetivos
de carácter político, debe contribuir a infundir un alma cristiana a toda
la vida pública. Si bien no le compete la política de partido, debe con
todo educar a sus socios para ejercitar todos los derechos políticos, y
cumplir sus deberes cívicos según los principios de la doctrina cristiana
y las directivas de las Autoridades Eclesiásticas.
De un modo semejante, la Acción Católica, que no se propone
finalidades inmediatas de carácter económico y sindical, debe dar su
valiosa aportación a la solución de la « cuestión social » ; cuestión que
se debate desde hace más de un siglo, y que pende todavía sobre el
mundo como una amenaza. A tal objeto es necesario ante todo divulgar
la doctrina social de la Iglesia, contenida en una larga serie de docu
mentos pontificios, doctrina que Nuestro Predecesor Juan XXIII, de
f. m., ha enriquecido y puesto al día en las dos grandes Encíclicas Mater
4S6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
et Magistra y Pacem in terris. Cuídese también de promover y de
f favorecer, dentro de los límites de las leyes vigentes, aquellas asocia
ciones y obras sociales que se proponen la tutela de los legítimos inte
reses de los trabajadores. Lo cual producirá dos buenos efectos : que se
lleve a la práctica la justicia social y que los trabajadores, para la
defensa de sus intereses, no entren en asociaciones en que corren peligro
su fé e integridad cristianas. No basta, en efecto, ocuparse de las leyes
sociales, hay que promover la asistencia, la formación, la conciencia de
las clases trabajadoras; de su adhesión a la doctrina católica y de su
acción cristiana puede depender el desarrollo y el equilibrio de la sociedad
entera.
Mas bien sabido es que no puede darse la acción sin una formación
previa, ya que la acción es hija de la idea. No se puede ser apóstol activo
si no se es buen cristiano. Y la razón fundamental está expuesta en
la Encíclica de San Pío X al Episcopado Italiano II fermo proposito/
cuando se dice: « L a Acción Católica es un verdadero apostolado para
honor y gloria de Cristo. Para llevarlo a cabo bien se necesita la gracia
divina ; y ésta no se da sino a quien está unido a Cristo. Solo cuando
hayamos formado a Jesucristo en nosotros, podremos fácilmente volverlo
a dar a las familias y a la sociedad ».
La formación de los conciencias es pues el objetivo primero e inme
diato de la Acción Católica ; y ella debe tener cabida en todas las aso
ciaciones, hasta en las de adultos, pero en modo particular en las aso
ciaciones de niños y jóvenes en que ella se convierte en el cometido, si
no único, sí el más importante.
Una formación más profunda y especializada deberán recibir los
dirigentes de las diversas ramas de la Acción Católica, siendo como son
ellos los oficiales de esta Nuestra pacífica milicia. Para ellos pues se
habrán de promover especiales inciati vas — publicaciones, cursos de
estudio, reuniones de tipo organizativo, etc. —, puesto que de su actua
ción depende en buena parte la suerte de la Acción Católica.
Hay que notar que el programa de la actividad formativa, aun
teniendo un fondo común, debe diferenciarse en las diversas asociaciones
por razón de la edad, del sexo, de las condiciones, de las exigencias, de
los compromisos apostólicos de los propios inscritos. De una manera
particular se habrá de procurar que la formación sea completa, esto es,
que abrace a todos los deberes de, la vida cristiana : deberes religiosos,
* 11 mensis Iunii a. 1905.
Acta Pauli Pp. VI 457
morales, familiares, sociales, apostólicos. Así debe ser para todos los
cristianos ; tanto más para aquellos que, a semejanza de los sacerdotes,
se dedican a las obras de apostolado.
La educación apostólica es el cometido principal del Asesor Ecle
siástico, que, como dispensador de la palabra y de la gracia divina, tiene
en sus manos los medios educativos más eficaces.
En la Acción Católica él realiza una misión semejante a la del Divino»
Maestro que empleó larga parte de su ministerio público en la instruc
ción y en el adiestramiento de sus Apóstoles. El Asesor está llamado a
preparar y a guiar a los apóstoles laicos, cooperadores del apostolado-
sacerdotal.
La acción del sacerdote en seno a una asociacción católica es de tal
penetración que por sí sola puede determinar sus suertes, su vitalidad,
su fecundidad. Por lo que con razón el Asesor ha sido llamado (( el alma »
de su asociación.
Con lo que también los Asesores eclesiásticos tienen necesidad de
preparación : y por ello son recomendables todas las iniciativas aptas
para este fin. Tal preparación debe comenzar en el Seminario y se habrá
de considerar el apostolado de los laicos en general, y la Acción Católica
en especial, como parte de la Teología pastoral.
Es además sumamente deseable que los Sacerdotes diocesano»
encuentren colaboradores en este su vital e importante ministerio ; y
ello incluso por la insuficiencia del número, en confrontación con la am
plitud de la obra. Por tanto Nos reiteramos aquí la cálida invitación, ya
dirigida por Nuestros Predecesores, a los Religiosos y a las Religiosas,
a fin de que quieran ofrecer toda su posible aportación al desarrollo de-
la Acción Católica, que representa hoy en día un interés común de la
Iglesia. a
En las Asociaciones femeninas, y especialmente en las de niñas y
jóvenes, la acción de las Religiosas se presenta como un complemento
útil e indispensable de la acción del sacerdote a efectos de una educación
íntegra y eficaz. Y ello por los límites comprensibles de reserva que el
Asesor Eclesiástico debe imponerse en esta materia.
Es por lo tanto oportuno que también las Religiosas estén debida
mente preparadas a este delicado e importante oficio; y a tal fin podrán
servir también para ellas reuniones de estudio y cursos promovidos
por la competente Autoridad Eclesiástica.
Otro importante subsidio para la Acción Católica, y para las demá&
formas de apostolado, debe venir de los Colegios e Institutos católicos-
458 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
de educación. Se ha dicho que là vida cristiana lleva consigo el compro
miso del apostolado, si bien el modo específico de dar cumplimiento a
este deber queda subordinado a la voluntaria y libre decisión de cada
uno. Por consiguiente un instituto católico que no educara para el
ejercicio del apostolado, impartiría una educación incompleta desde el
punto de vista cristiano : de los colegios católicos saldrán los futuros
dirigentes de las actividades apostólicas y de orden temporal en la
sociedad.
Para el éxito del apostolado de los seglares se necesitan también ìa
armonía de acción y la concordia de intentos. Hay que evitar dispersión
de energías y conflictos mortificantes de competencia. Por eso es necesa
ria una perfecta coordinación de todas las fuerzas de dentro y de fuera
de la Acción Católica.
La Acción Católica Argentina tiene ya Una estructuración que prevé
y procura la coordinación de todas sus fuerzas. Su misma organización
unitaria y concéntrica la presenta verdaderamente sicut castrorum
acies ordinata : 5 como un ejército que tiene sus cuerpos especializados,
con sus propios mandos, por encima de los cuales existe un Estado
mayor que coordina y dirige las actividades de todos hacia objetivos
comunes.
Todo esto entra en el diseño constitucional de la Acción Católica
trazado por Pío XI, diseño que prevé, con las cuatro organizaciones
fundamentales, ya recordadas, también los órganos coordinadores, en
él plano nacional, diocesano y parroquial, y que son precisamente la
Junta Central, las Juntas diocesanas y las Juntas parroquiales.
Mas también en vuestro País, junto a las asociaciones y obras de la
Acción Católica, florecen y fructifican otras asociaciones e instituciones
que persiguen objetivos particulares de apostolado. Algunas, ricas de
méritos en el pasado, también al presente continúan su útil misión en
colaboración con la Jerarquía eclesiástica. Entre la Acción Católica
y estas otras obras de apostolado deben existir relaciones de recíproca
estima y benevolencia, de fraternal inteligencia y de mutua colaboración,
visto que todas ellas, aunque por caminos distintos, y con diversos
medios, marchan hacia la misma meta suprema : la instauración del
reino de Dios.
Estas buenas y ventajosas relaciones fueron muchas veces recomen
dadas por nuestros venerados Predecesores, y particularmente por
3 Cant. 6, 3.
Acta Pauli Pp. VI 459
Pío XII de f. m., el cual afirmó claramente la necesidad de que entre la
Acción Católica y las demás instituciones hermanas « exista una mutua
benevolencia, una amplia comprensión, una sincera cooperación; dotes
y virtudes que tienen su raíz por un lado en el celo purísimo de la gloria
de Dios y de la salvación de las almas, que a todas inflama, y por otro
en el hecho de pertenecer, sacando de ahí el jugo vital, al mismo cuerpo
místico de Cristo » . 6
A fin pues de que estas relaciones ideales se traduzcan en hechos
concretos, vosotros habéis querido valeros de órganos determinados de
coordinación general la cual, naturalmente, debe efectuarse mirando
a los objetivos comunes del apostolado católico, y respetando la fisono
mía y la autonomía de cada una de las partes coordinadas.
Para obtener más seguramente tales objetivos, se considera oportuno
que cada una de las partes, salva siempre una equitativa y sabia valora
ción de ellas, queden manteniendo un mismo plano e idéntica condición
de igualdad; lo que a su vez se conseguirá más fácilmente si la presi
dencia de los órganos coordinadores está en manos de la misma Jerar
quía Eclesiástica o de representantes de ella en cualidad de delegados.
Es evidente en efecto que la Jerarquía Eclesiástica, teniendo la respon
sabilidad sobre todas las asociaciones y formas de apostolado, es là más
indicada para demostrar la superioridad y la imparcialidad de la
dirección.
Con el concurso armónico de todas las fuerzas católicas, ciertamente
bendecido y fecundado por Dios, vosotros podréis no solo mantener
intacto el patrimonio de la fe religiosa, decoro y gloria de vuestro
pueblo, sino también hacerlo fructificar en todos los sectores de la
vida : individual, familiar y social. Y ello será también fuente y ade
más garantía de incesante progreso espiritual y aun temporal, progreso
que Nos de todo corazón deseamos.
Con estos votos y plegarias Nos complacemos en otorgarte a tí, que
rido Hijo, a los demás Arzobispos y Obispos de esa querida Nación lo
mismo que al Clero, Religiosos, Religiosas y fieles una especial Bendi
ción Apostólica.
El Vaticano, 12 de abril de 1964.
PAULUS PP. VI
* Allocut. ad Itálicos sodales Act. Cath. á. 4 Sept. 1920: A. A. 8. XXXII (1940), p. 369.
460 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
i
PROVISIO ECCLESIARUM
Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI,
successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae
sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum:
die 13 Ianuarii 1964• — Titulari episcopali Ecclesiae Arensi in Nu
midia praefecit R. D. Gabrielem Diaz Cueva, Secretarium curiae archie
piscopalis Conchensis in Aequatore, quem deputavit Auxiliarem Excmi
P. D. Caesaris Antonii Mosquera Corral, Archiepiscopi Guayaquilensis.
die 2 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Telmissenae R. P.
D, Ioannem Wiesen, e Societate Verbi Divini, Praelatum nullius
Ssmae Incarnationis et Paranensis Superioris.
die 7 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Ceramensi R. P.
Paulum Muñoz Vega, e Societate Iesu, quem constituit Coadiutorem
sedi datum Emi P. D. Caroli Mariae S. R. E. Cardinalis de la Torre,
Archiepiscopi Quitensis.
die 15 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Metensi R. D.
Franciscum Kuharic, e clero archidioecesis Zagrabiensis, curionem in
oppido vulgo « Samobor » cognominato, quem deputavit Auxiliarem
Excmi P. D. Francisci Seper, Archiepiscopi Zagrabiensis.
die 25 Februarii. — Titulari episcopali Ecclesiae Centurionensi
R. P. Albertum Trevisan, sodalem Societatis Apostolatus Catholici,
quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Iosephi Newton de Almeida
Batista, Vicarii Castrensis in Republica Brasiliana et Archiepiscopi
Brasiliapolitani.
— Titulari episcopali Ecclesiae Hierapolitanae in Isauria R. D. Iose
phum Albertum Lopes de Castro Pinto, Canonicum honorarium Capi-
Sacra Congregatio Consistorialis 461
tuli metropolitani et directorem spiritus Seminarii S. Iosephi in archi
dioecesi S. Sebastiani Fluminis Ianuarii, quem deputavit Auxiliarem
Emi P. D. Iacobi S. R. E. Cardinalis de Barros Cámara, Archiepiscopi
S. Sebastiani Fluminis Ianuarii.
— Titulari episcopali Ecclesiae Muliensi R. D. Valdir Calheiros de
Nováis, Canonicum honorarium Capituli metropolitani et parochum
S. Francisci Xaverii in archidioecesi S. Sebastiani Fluminis Ianuarii,
quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Iacobi S. R. E. Cardinalis de
Barros Cámara, Archiepiscopi S. Sebastiani Fluminis Ianuarii.
die 12 Martii. — Metropolitanae Ecclesiae Olindensi et Recifensi
Exc. P. D. Helderum Pessôa Cámara, hactenus Archiepiscopum titula
rem Salditanum.
— Cathedrali Ecclesiae Uruguaianensi Exc. P. D. Augustum Petro1,
hactenus Episcopum Vaccariensem.
die 25 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Bauropolitanae, noviter erec
tae, Exc. P. D. Vincentium Marchetti Zioni, hactenus Episcopum titu
larem Lauzadenum.
— Titulari episcopali Ecclesiae Belalitanae R. P. D. Romaeum Al
berti, Vicarium Generalem archidioecesis S. Pauli in Brasilia, quem
deputavit Auxiliarem Emi P. D. Caroli Carmeli S. R. E. Cardinalis de
Vasconcellos Motta, Archiepiscopi eiusdem archidioecesis S. Pauli in
Brasilia.
die 28 Martii. — Cathedrali Ecclesiae Vaccariensi Exc. P. D. Hen
ricum Gelain, hactenus Episcopum Linensem.
die 2 Aprilis. — Cathedrali Ecclesiae Guaxupensi Exc. P. D. Iose
phum de Almeida Batista Pereira, hactenus Episcopum Septemlacu-
nensem.
die k Aprilis. — Titulari episcopali Ecclesiae Autentensi R. P. D.
Lucianum Metzinger, sodalem Congregationis Sacrorum Cordium Iesu
et Mariae necnon adorationis perpetuae Ssmi Sacramenti altaris, Prae
latum nullius Ayaviriensem.
die 13 Aprilis. — Titulari pro hac vice archiepiscopali Ecclesiae
Egnatiensi Exc. P. D. Ludovicum Lévesque, hactenus Episcopum Hear-
stensem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi
P. D. Caroli Eugenii Parent, Archiepiscopi S. Germani.
die 18 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae Apparitiopolitanae, no
viter erectae, Emum P. D. Carolum Carmelum S. R. E. Cardinalem de
Vasconcellos Motta, hactenus Archiepiscopum S. Pauli in Brasilia.
462 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
die 24 Aprilis. — Praelaturae nullius Coaritanae, noviter erectae,
R. P. Marium Robertum Anglim, e Congregatione Ssmi Redemptoris.
— Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D. Francisci Xaverii
Rey, Episcopi titularis Phacusiensis et Praelati nullius Guajarami-
rensis, R. P. Robertum Gomes de Arruda, sodalem Tertii Ordinis Re
gularis S. Francisci.
die 28 Aprilis. — Metropolitanae Ecclesiae S. Ludovici in Maragnano
Exc. P. D. Ioannem Iosephum da Mota e Albuquerque, hactenus Epi
scopum Sobralensem.
— Cathedrali Ecclesiae Crateopolitanae, noviter erectae, Exc. P. D.
Antonium Fragoso, hactenus Episcopum titularem Ucrensem.
die 8 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Burunitanae R. P. D.
Pium A. Benincasa, Antistitem Urbanum, e dioecesi Buffalensi, Sacro
Consilio addictum publicis accurandis negotiis, quem deputavit Auxilia
rem Excmi P. D. Iacobi A. Me Nulty, Episcopi Buffalensis.
die llf Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Cufrutensi R. P. D. Sta
nislaum I. Brzana, Antistitem Urbanum, parochum Reginae Pacis e
dioecesi Buffalensi, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Iacobi A.
Me Nulty, Episcopi Buffalensis.
die 19 Maii. — Titulari pro hac vice archiepiscopali Ecclesiae Mar-
cellianensi Exc. P. D. Andream Pailler, hactenus Episcopum titulo Ada-
densem, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Excmi P. D.
Iosephi Mariae Martin, Archiepiscopi Rothomagensis.
die 20 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Caesaraugustanae Exc. P. D.
Petrum Cantero Cuadrado, hactenus Episcopum Huelvensem.
'—> Cathedrali Ecclesiae Celsonensi Exc. P. D. Iosephum Bascufiana
Llópez, hactenus Episcopum Civitatensem.
die 24 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Sillitanae Exc. P. D.
Gregorium Falconieri, hactenus Episcopum Conversanensem.
Sacra Congregatio Consistorialis 463
I I
N I C O T R I E N S I S E T T R O P I E N S I S
C O S E N T I N A E - N E O C A S T R E N S I S
DECRETUM
De mutatione finium
Cum territorium dioecesis Tropiensis, cui aeque principaliter unita
est Ecclesia Mcotriensis, ita intermissum sit ut id incongruum appareat
et animarum, quo par est, navandam curam admodum praepediat,
opportunum visum est a memorata dioecesi Tropiensi dismembrare ter
ritorii partem quae, ad septentrionem patens, ab illa regione disiuncta
est in qua Episcopalis sedes consistit, eamque finitimis dioecesibus ad
nectere.
Quapropter Ssmus Dominus Noster Paulus, Divina Providentia
Pp. VI, ratus huiusmodi finium immutationem spirituali animarum
saluti vere cessuram, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse haben
tium vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali De
creto, a dioecesi Tropiensi distrahit:
a) novem municipia vulgo nuncupata « Aiello Calabro », « Serra
d'Aiello », « Amantea », « S. Pietro in Amantea », « Belmonte Cala
bro », « Cleto », « Falconara Albanese », « Fiumefreddo Bruzio » et
(( Longobardi » necnon duos pagos vulgo « Laghitelli » et « Terrati »,
atque archidioecesi Cosentinae perpetuo adsignat;
ö) tria alia municipia appellata « Falerna », « Nocera Tirinese », et
(( S. Mango d'Aquino », eaque dioecesi Neocastrensi perpetuo adnectit.
Mandat insuper eadem Sanctitas Sua ut documenta et acta territo
ria dismembrata, clericos, fideles et bona temporalia forte respicientia,
a Curia Tropiensi ad Curias, quarum interest, quam primum transmit
tantur.
Ad clerum vero quod attinet statuit ut, simul ac praesens Decretum
ad effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur ad
scripti in cuius territorio beneficium vel officium legitime detinent;
ceteri autem sacerdotes, clerici Seminariique tirones illi dioecesi incar
dinati censeantur ubi legitimum habeant domicilium.
Ad haec omnia exsecutioni mandanda Ssmus Dominus Noster Excmum
P. D. Ioannem Ferro, Archiepiscopum Metropolitanum Rheginensem
deputare dignatus est, necessarias et opportunas eidem tribuens f acu!
464 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in
«ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito ad S. Congregatio
nem Consistorialem, quam primum, authenticum exemplar actus per
actae exsecutionis remittendi.
Quibus super rebus praesens edi iussit Consistoriale Decretum,
perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent.
Contrariis quibusvis minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus S. Congregationis Consistorialis, die
16 mensis Decembris anno 1963.
CAROLUS Card. CONFALONIBRI, a Secretis
L. $ S.
f Franciscus Carpino, Archiep. tit. Serdicen., Adsessor
III
MEXICANAE - TOLUCENSIS
DECRETUM
De mutatione finium
Maiori Christifidelium spirituali bono prospiciens, Excmus P. D.
Aloisius Raimondi, Archiepiscopus titularis Tarsensis, in Republica
Mexicana Apostolicus Delegatus, ab Apostolica Sede expostulavit ut
limites, quibus in praesens archidioecesis Mexicana et dioecesis Tolu-
censis circumscribuntur, aliquantulum immutarentur ac aptius dispo
nerentur.
Sacra Congregatio Consistorialis, attento favorabili voto Excmorum
quorum interest Ordinariorum locorum, rata petitam immutationem
aeternae animarum saluti cessuram, vigore specialium facultatum sibi
a Ssmo Domino Nostro Paulo, Divina Providentia Pp. VI, tributa
rum, oblatis precibus benigne annuendum censuit.
Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere práesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto ab
archidioecesi Mexicana distrahit territoria municipiorum vulgo Acam-
bay, Aculeo, Morelos, Polotitlan, Temascalcingo et Timilpan nuncu
patorum eademque perpetuo dioecesi Tólùcensi adnectit, mutatis, hac
ratione, utriusque circumscriptionis ecclesiasticae'finibus;
Sacra Congregatio Consistorialis 465
Mandat insuper Sacra Congregatio Consistorialis ut documenta et
acta praefatorum territoriorum clericos, fidèles et bona temporalia
respicientia a tabulario Curiae metropolitanae Mexicanae âd Curiae
Tolucensis archivum, quam primum, transmittantur.
Ad clerum vero quod attinet statuit ut, simul' ac praesens Cohsi-
storiaîê Decretum ad effectum deductum fuerit,- sacerdotes Ecclesiae
illi censeantur adscripti in cuius territorio ecclesiasticum beneficium
aut officium legitime detinent; ceteri autem sacerdotes, clerici Semi-
nariique tirones dioecesi illi incardinati maneant vel incardinentur in
clinis territorio legitimum habeant domicilium.
Ad haec perficienda Sacra Congregatio Consistorialis memoratum
Excmum P. D. Aloisium Raimondi deputat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo
agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, ònere
imposito ad eamdem Sacram Congregationem, cum primum fas erit,
authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi.
Quibus super rebus praesens edit CòhsistÒriale Decretum perinde
Valiturum ac si Apostolicae sub plumbo ÍJitteraé datae forent.
Contrariis quibuslibet minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis.,
die 13 Ianuarii 1964. ; Î
CAROLUS Card. CONPALOXIERI, a Secretis,
L. & S. '
f Fransciscus Carpino, Archiep. Serdicen,. Adsessor
IV
J ANUARIENSIS - PARACATUENSIS
DECRETUM
De mutatione finium dioecesium
Maiori animarum bono consulentes, ExcíM PP. DD. Ioannes Bap
tista Przyklenk, Episcopus Januariensis, et Raymundus Lui, Episcopus
Paracatuensis, praehabito favorabili voto Excmi P. D. Ar mandi Lom
bardi, Archiepiscopi tit. Caesariensis Philippi et in Brasilia Apostolici
Nuntii, ab Apostolica Sede expostulaverunt, ut fines dioecesium sibi
concreditarum aliquantulum immutarentur et ita aptius disponerentur.
30 - ACTA, vol. VI, n. 7. — 27-6-1964.
466 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Haec Sacra Congregatio Consistorialis, rata huiusmodi immutatio
nes animarum aeternae saluti profuturas, vigore specialium facultatum,
sibi a Ssmo Domino Nostro Paulo, Divina Providentia Pp. VI , tribu
tarum, oblatis precibus annuere dignata est.
Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, praesenti Decreto distrahit a dioe
cesi Januariensi territoria municipiorum, prouti nunc lege civili cir
cumscribuntur, quae vulgo nuncupantur Arinos et Formoso, eaque tri
buit dioecesi Paracatuensi.
Omnia acta et documenta praefata territoria respicientia a tabulario
Curiae Januariensis ad tabularium Curiae Paracatuensis, quam primum,
transmittantur; ad clerum vero quod attinet, haec Sacra Congregatio
decernit ut, simul ac praesens Decretum ad effectum deductum fuerit,
sacerdotes in memoratis territoriis beneficium aut oflicium ecclesiasti
cum legitime detinentes, clerici Seminariique tirones legitimum domi
cilium habentes, incardinati sint dioecesi Paracatuensi.
Ad haec omnia perficienda haec Sacra Congregatio memoratum
Excmum P. D. Armandum Lombardi deputat, necessarias et opportunas
eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur,
quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere imposito
ad eamdem S. Congregationem authenticum exemplar actus peractae
exsecutionis remittendi.
Quibus super rebus praesens edit Consistoriale Decretum perinde
valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis,
die 20 mensis Ianuarii anno 1964.
L. © S.
CAROLUS Card. CONPALONIBRI, a Secretis
f Franciscus Carpino, Archiep. Serdicen., Adsessor
Sacra Congregatio de Propaganda Fide 467
SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE
SIMLENSIS
(CHANDIGARHENSIS)
DECRETUM
De mutatione nominis dioecesis
Cum Excmus Dominus Ioannes Burke, Episcopus Simlensis, pro
posuisset ut hodiernae denominationi dioeceseos Simlensis nomen adde
retur urbis Chandigarh, ita ut deinceps eadem dioecesis appellaretur
Simlensis et Chandigarhensis, Sacra haec Congregatio de Propaganda
Pide, re mature perpensa, optatis praelaudati Praesulis inhaerendum
censuit.
Quare eadem Sacra Congregatio, vigore specialium facultatum sibi
a Sanctissimo Domino Nostro Paulo Div. Prov. Papa VI concessarum,
supramemoratam propositionem adprobavit ac praesens in re Decretum
confici iussit.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda
Fide, die 12 mensis Maii a. D. 1964.
G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus
h. gjt S.
t Petrus Sigismondi, Archiep. tit. Nèap. in Pisidia, a Secretis
468 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ACTA TRIBUNALIUM
SACRA ROMANA ROTA
Citatio edictalis
TORNACEN.
Nullitatis matrimonii (Horlin - Carte)
Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Rodulfae
Carte, in causa conventae, eamdem citamus ad comparendum, vel per
se> vel per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali Sacrae
Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria, 1 - Roma), pro hora undecima
diei 25 Iulii 1964, ad concordanda dubia, vel ad infrascripta dubia Sub
scribenda :
» 1) An nova causae propositio concedenda sit, in casu; et quatenus
affirmative :
2) An sententia Rotalis diei 28 Iunii 1961 confirmanda vel infir
manda sit, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique notitiam habentes commorationis
praedictae doniinae Rodulfae Carte, curare debent ut ipsa de hac edictali
citatione rite moneatur. *
Boleslaus Filipiak, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 6 Maii a. 1964.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Rodolpha Carte, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal
Tribunal Vicariatus Urbis 469
de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 25 juillet 1964, à 11 heures, pour concorder ou souscrire lès doutés ci-dessous rapportés:
1) y-a-t-il lieu d'accorder que la cause soit proposée à nouveau, dans
le cas? Et dans l'affirmative :
2) la sentence du Tribunal de la Rote en date du 28 juin 1961 doit-elle être confirmée ou infirmée, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Rodolpha Carte devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
TRIBUNAL VICARIATUS URBIS
Citationes edictales
I
ROMANA Nullitatis matrimonii (Caruso - Firmani)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Marcelli Piiv
manij in causa de qua supra conventi, eundem citamus ad comparendum
coram Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza S. Calli
sto, 16 - Roma), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum, in
diem 1 Octobris 1964, hora nona, pro concordatione sequentis dubii :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes
actualis commorationis praedictae partis conventae, domini Marcelli
Firmani, curare debent ut ipse de hac edictali citatione rite moneatur. *
Philippus Giannini, Iudex Instructor
Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 15 Maii 1964.
V. Frazzano, Cancellarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Marcel Firmani, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne
470 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
on par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Callisto, 16 - Roma), le 1 e r octobre 1964, à 9 heures, pour •concorder le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas f
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Marcel Firmani, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
II
ROMANA Nullitatis matrimonii (Benassi - Mantilla)
Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Mariae Chri
stianae Mantilla Mosquera, in causa de qua supra conventae, eamdem
citamus ad comparendum coram Tribunali Primae Instantiae Vicaria
tus Urbis (Piazza S. Callisto, 16 - Roma), aut per se aut per procurato
rem legitime constitutum, in diem 10 Augusti 1964, hora nona, pro
concordatione sequentis dubii :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes
actualis commorationis praedictae dominae Mariae Christinaé Mantilla
Mosquera, curare debent ut ipsa de hac edictali, citatione rite moneatur. *
Aemilius Boccalini, Iudex Instructor
Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 21 Maii 1964.
V. Frazzano, Cancellarius.
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Marie Christine Mantilla Mosquera, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Callisto, 16 - Roma) le 10 août .1964, à 9 heures, pour concorder le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance dû lieu dé la résidence de ladite Marie Christine Mantilla Mosquera, devront,: dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation: :-:
Diarium Romanae Curiae iii
DIARIUM ROMANAE CURIAE
Lunedì, 11 maggio 1964, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto
in Visita ufficiale Sua Maestà il Re H u s s e i n I, Sovrano del Re
gno Hascemita di Giordania.
Martedì, 12 maggio 1964, il Santo Padre Paolo VI ha rice
vuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Cre
denziali, Sua Eccellenza il Dott. A n t o n i o G a r r i g u e s y D i a z -
C a ñ a b a t e , Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario di
Spagna.
Martedì, 19 maggio 1964, il Santo Padre Paolo VI ha rice
vuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere
Credenziali, Sua Eccellenza il Dott. O s c a r C a b e l l o , Amba
sciatore Straordinario e Plenipotenziario del Paraguay.
Martedì, 26 maggio 1964, il Santo Padre Paolo VI ha rice
vuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere
Credenziali, Sua Eccellenza il Dott. R e i n a l d o L e a n d r o M o r a ,
Ambasciatore Straordinario e Plenipotenziario del Venezuela.
SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI
Martedì 5 maggio 1964, nel Palazzo Apostolico Vaticano si è adunata la S. Congregazione dei Riti preparatoria, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali e Consultori teologi hanno discusso sulle virtù eroiche dei Servi di Dio :
; 1. Ezechiele Moreno Diaz, Véscovo di Pasto, dell'Ordine degli Eremitani Recolletti di S. Agostino;
2. Charbel Makhlouf, sacerdote professo dell'Ordine Antoniano Libanése dei Maroniti. ;
Sono state esaminate inoltre le relazioni dei censori teologi su gli scritti della Serva di Dio Maria Giuseppina di Gesù Crocifìsso, monaca professa Carmelitana. " ' '
472 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Martedì 19 maggio 1964, nel Palazzo delle Congregazioni si è adunata la S. Congregazione dei Riti antepreparatoria, nella quale i Revmi Prelati Officiali e i Revmi Consultori teologi hanno discusso sulla eroicità delle virtù della Serva di Dio Raffaella Ybarra, vedova Villalonga, fondatrice dell'Istituto delle Suore degli Angeli Custodi.
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE.
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
Assistenti al Soglio Pontificio :
12 gennaio 1964. S. E. Revma Monsig. Scharmach Leone Isidoro, Vescovo tit. di Mostene.
5 febbraio » S. E. Revma Monsig. Cogoni Francesco, Vescovo di Ozieri.
Protonotari Apostolici adi instar participantium:
29 luglio 1963. Monsig. Fortini Carlo (Bologna). 30 settembre » Monsig. Huneeus Cox Alessandro (Santiago de Chile). 9 gennaio 1964. Monsig. Isaza Mejia Carlo (Manizales).
co febbraio » Monsig. Hellriegel Martino B. (Saint Louis). 21 » » Monsig. Marcón Giuseppe F. (Morón).
» » » Monsig. Presas Giovanni A. (Morón). 29 » » Monsig. Golombek Oscar (Köln).
» » » Monsig. Humphrey Guglielmo C. (New York). 5 marzo » Monsig. Sioli Amerigo (Mondovì). » » » Monsig. Falcón Morales Armando (Valencia, Venezuela).
,12 » » Monsig. Behrendt Antonio (Gdañsk). 21 » » Monsig. Jaglowski Antonio (Luck).
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
7 marzo 1964. Il Revmo Padre Cuoq Giuseppe, dei Missionari d'Africa, Consultore della Sacra Congregazione, per la Chiesa Orientale.
1 aprile » Gli Emi e Revmi Signori Cardinali König Francesco, Al-frink Bernardo Giovanni e Antoniutti Ildebrando, Membri della Pontificia Commissione per gli Studi Biblici.
Diarium Romanae Curiae 473
11 aprile 1964. Gli Emi e Revmi Signori Cardinali Agagianian Gregorio Pietro,. Forni Efrem e Heard Guglielmo Teodoro, Membri (Letta Sacra Congregazione dei Riti.
16 » » S. E. Revma Monsig. Vanni Pacifico Giulio, Arcivescovo tit. di Proconneso, Consultore della Sacra Con gregazione del Concilio.
» » » Il Revmo Padre Arnal Luigi, dei Benedettini, Consultore della Sacra Congregazione dei Religiosi.
Con Biglietti della Segreteria di Statoli Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di annoverare fra i Consultori della Pontificia Commissione per la revisione del Codice di Diritto Canonico :
Le Loro Eccellenze Revme i Monsignori:
Giuseppe Schneider, Arcivescovo di Bamberg (Germania); Lorenzo Giuseppe Shehan, Arcivescovo di Baltimore (Stati Uniti) ; Luigi Del Rosario, Arcivescovo di Zamboanga (Filippine) ; Francesco Marty, Arcivescovo di Reims (Francia) ; Pietro Palazzini, Arcivescovo tit. di Cesarea di Cappadocia (Italia); Dino Staffa, Arcivescovo tit. di Cesarea di Palestina (Italia) ; Paolo Philippe, Arcivescovo tit. di Eracleopoli Maggiore (Francia); Vincenzo Enrique y Tarancón, Vescovo di Solsona (Spagna); Francesco Vennera, Vescovo di San Nicolás de los Arroyos (Argentina) ; Guglielmo Maria van Zuylen, Vescovo di Liége (Belgio) ; Enrico Maria Janssen, Vescovo di Hildesheim (Germania) ; Giuseppe Antonio Dämmert Bellido, Vescovo di Cajamarca (Perù); Enrico Mazerat, Vescovo di Angers (Francia) ; Stanislao Lokuang, Vescovo di Tainan (Formosa); Luigi Oldani, Vescovo tit. di Gergi (Italia); Raimondo Arrieta Villalobos, Vescovo di Tilaran (Costa Rica) ; Luigi Oivardi, Vescovo tit. di Tespia (Italia) ; Ildefonso Sansierra, Vescovo tit. di Oreo (Argentina); Gerolamo Podestà, Vescovo di Avellaneda (Argentina) ; Raffaele Sarmiento Peralta, Vescovo di Ocaña (Colombia) ; Michele Balaguer, Vescovo tit. di Castel Minore (Uruguay); Giovanni Kaldany, Vescovo tit. di Cunavia (Israele).
Gli Illmi e Revmi Monsignori :
Boleslao Filipiak (Polonia) ; Pietro Mattioli (Italia) ; Aurelio Sabattani (Italia) ; Agostino Casaroli (Italia) ; Antonio Mauro (Italia) ; Giuseppe Graneris (Italia) ; Albino Gallétto (Italia) ; Achille Glorieux (Francia) ; Giuseppe Michele Pinto (Brasile) ;
-474 Acta Apostolicae Sedis - CotnméntarmmOfficiate
Giuseppe Sette (italia) ; Pietro Andrieu-Guitancourt (Francia) ; Patrizio Francesco Cremin (Irlanda); Saverio Paventi (Italia) ; Domenico Oorsellini (Italia).
I Revmi Monsignori:
Nicola Morsdorf (Germania) ; Guglielmo Onclin (Belgio); -Giorgio Bafeh (Gerusalemme) ; Giuseppe De Castro Nery (Brasile).
I Revmi Sacerdoti :
Alvaro Del Portillo (Spagna) ; Enrico Flatter (Germania) ; . . Giovanni Battista Chen (Formosa) ; Giorgio Gallen (Australia) ; .... Simone Lourdusamy (India) ; »Stefano M'Bunga (Tanganyïka) ; . Manik Mittukumaru (Ceylon) ; Vincenzo Che Chen Tao, (Cina) ; Gabriele Thohey (Birmania) ; Ignazio Nguyen Trong Hong (Viet-Nam) ; . Giuseppe Tapa jos (Brasile) ; Giorgio Medina (Chile) ; Fernando Retamal (Chile).
I Revmi Padri :
Ulrico Beste, dei Benedettini ; Atanasio Gregorio Welykyi, dei Basiliani di S. Giosai'at ; Cristoforo Berutti, dei Predicatori ; Adolfo Ledwolorz, dei Frati Minori; Guglielmo O'Connell, dei Frati Minori ; Pietro Tocanel, dei Frati Minori Conventuali ; Daniele Faltin, dei Frati Minori Conventuali ; Gommaro Michiels, dei Frati Minori Cappuccini ; Raimondo Bidagor, della Compagnia di Gesù ; Pietro Huizing, della Compagnia di Gesù; Edoardo Regatillo, della Compagnia di Gesù ; > Antonio Leite, della Compagnia di Gesù ; Tarcisio Ariovaldo Amaral, dei Redentoristi ; r Giuseppe Rousseau, dei Missionari Oblati di Maria; * t Emilio Fogliasso, dei Salesiani ; ¡ Giorgio Vromant, dei Missionari di Scheut. >
L'Illmo Signor Prof. : • ; ? : * *
Pio Ciprotti (Italia).
Diarium Romanae Curiae 475
ONORIFICENZE
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di conferire :
L'Ordine dello Speron d'Oro :
14 marzo 1964. A Sua Maestà Federico IX, Re di Danimarca. 9 maggio » A Sua Maestà Hussein I Ibn Tallal, Sovrano del Regno
Hascemita di Giordania.
Il Collare dell'Ordine Piano :
13 marzo 1964. A S. E. il Dott. León Valencia Guglielmo, Presidente della Repubblica di Colombia.
La Gran Croce dell'Ordine Piano:
21 marzo 1964. A S. E. il sig. Foncha John, Vice-Presidente della Re-pubblica del Cameroon e Primo Ministro del West Cameroon.
9 maggio » A Sua Altezza lo Sherif Hussein Ibn Nasser, Primo Ministro del Regno di Giordania.
La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
2 marzo 1964. A S. E. il sig. Amanze Njoku Raimondo (Nigeria). 25 » » A S. E. il Dott. Houben Francesco Giuseppe (Olanda).
6 aprile Al sig. Boldrini Marcello (Milano). 13 » Al sig. Wern Eigil (Danimarca). 9 maggio » A S. E. Said el Mufti (Giordania). » » » A S. E. Bahjat Talhouni (Giordania).
» A S. E. Akef el Faez (Giordania). » » A S. E. Dr. Shawkat Sati (Giordania).
» A S. E. Dr. Hazem Nuseibah (Giordania). » » A S. E. Dr. Antoun Atalia (Giordania).
» » A S. E. Dr. Amedeo Guillet (Italia). » » A S. E. il Conte Dino Secco Suardo (Italia).
La Gran Croce dell'Ordine di San Gregorio Magno, classe militare:
9 maggio 1964. A Sua Altezza il Brigadiere Sherjf; Nasser ben Jamìl (Giordania).
» » A S . E. il Generale Habes Pacha tyÇajali (Giordania).
La Gran Croce dell'\Ord\ine di san Silvestro Papa:
19 febbraio 1964. Al : sig. Vollmer Alberto F. (Caracas). 59 » » Al sig. Ramponi Anselmo (Milano). '
maggio » A S. E. Saleh èl -Majali (Giordania). ;
\
476 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
A Sua Altezza l'Emiro Baad ben Zeid (Giordania). A S. E. Io Sheikh Abdallah Ghoshé (Giordania). A S. E. Daoud Abou Ghazali (Giordania). A S. E. Sayyed Adel Shmayleh (Giordania). A S. E. Sayyed Iklil Sati (Giordania). A S. E. Zuhair ei Moufti (Giordania). A S. E. il Generale Akkash Pacha ez-Zaben (Giordania). A S. E. Salah Abu Zeid (Giordania).
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni XXIII, di venerata memoria, si degnò di conferire:
La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile :
17 marzo 1963. Al sig. Blaize de MaisOhneuve Emilio (Lavai).
La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
15 dicembre 1962. Al sig. Walsh Tommaso (Newark). 9 marzo 1963. Al sig. Johanny Raimondo (Beirut). » » » Al sig. U Mya Pietro (Rangoon).
17 Al sig. Wills Francesco Reed (Allentown). » » » Al sig. McFadden Ugo (Allentown).
30 Al sig. Ribollet Alberto (Nice). 20 aprile » Al sig. Fryns Lorenzo (Liége). 27 » Al sig. Söndergaard Carlo (Kòbenhavn).
» » » Al sig. Poworoznyk Hnat Enrico (Toronto degli Ucraini). » » Al sig. Roman Stefano B. (Toronto degli Ucraini). 4 maggio » Al sig. Wärmoes Francesco (Brugge). » » » Al sig. Canaletti Gaudenti Alberto (Roma). » » » Al sig. Segagni Siro (Torino).
» Al sig. Lozano de la Fuente Rodrigo (Cuenca). » » Al sig. Ruipérez del Gallego Guglielmo (Cuenca).
17 Al sig. Benagiano Andrea (Roma). » » Al sig. Carruba Antonino (Roma). » » » Al sig. Messina Dionigi (Roma).
25 » Al sig. Bartolozzi Dino (Firenze).
Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
11 agosto 1962. Al sig. Songeur Francesco Leone (Nancy). 26 settembre » Al sig. Roberts Riccardo (Miami).
» » » Al sig. Walker Irvino Nolan (Miami). 10 novembre » Al sig. Schmied Guglielmo (Austria).
» » » Al sig. de Hammer Edmondo (Austria). 15 dicembre Al sig. Breslin Giovanni (Newark).
» » » Al sig. Cavaléro Giovanni (Newark). » » Al sig. Davis Giorgio (Newark).
» » Al sig. Hall Giovanni (Newark).
9 maggio 1964. » » » »
»
» ' • » »
»
Diarium Romanae Curiae 477
15 dicembre 1962. Al sig. Kelly Andrea (Newark). » Al sig. Mahon Matteo (Newark).
» » » Al sig. Me Mahon Giacomo (Newark). » » Al sig. Miller Giuseppe (Newark).
» Al sig. Naab Giuseppe (Newark). » » » Al sig. O'Callaghañ Geremia (Newark). » » » Al sig. Robinson Gualtiero (Newark).
29 » Al sig. Al ves de Oliveira Giovanni (Ilhéus). 26 gennaio 1963. Al sig. Berg Giuseppe (Amarillo).
» » Al sig. Bottoms Pasquale (Amarillo). » » » Al sig. Dunigan Edoardo (Amarillo).
» Al sig. Guide Giovanni (Amarillo). » Al sig. Hermann Luigi (Amarillo).
» » Al sig. Weil Francesco (Amarillo). 2 febbraio » Al sig. Massi Remo (Maringá). » » » Al sig. Emmerich de Souza Ennio (Santós).
marzo » Al sig. Anderson Giacomo Carlo (Baltimore). » » Al sig. Byrnes Giuseppe (Baltimore).
Al sig. Gallagher Francesco (Baltimore). » Al sig. Gaudreau Luciano (Baltimore).
» » Al sig. Knott Enrico (Baltimore). Al sig. Lardner Michele (Baltimore).
» » Al sig. Manley Michele (Baltimore). » Al sig. Queen J. Emmett (Baltimore). ¡
)) » Al sig. Walsh Guglielmo (Baltimore). » Al sig. Wheltle Alberto (Baltimore).
30 » Al sig. Laguette Pietro (Angers). » » Al sig. Bouyer Giovanni (Angers). » » » Al sig. Bestagno Giovanni (Nice).
» Al sig. Calori Paolo (Nice). » » Al sig. Hetier Maurizio (Nice). » » Al sig. Lisimachio Alberto (Nice). » » » Al sig. Olmi Filippo (Nice).
» Al sig. Linnebank Gerardo Francesco ('s-Hertogenbosch) » » » Al sig. Essers Guglielmo Gerardo Pietro (Utrecht),
16 aprile » Al sig. Lupgens Giuseppe (Rotterdam). 20 » Al sig. Rosset Gabriele (Lyon).
» » Al sig. Tourniaire Andrea (Lyon). 27 Al sig. Ducroquet Gabriele Antonio (Arras).
» » Al sig. Thobois Gastone (Arras). » » » Al sig. Lenton Giovanni (Birmingham). » » » Al sig. Wainwright Osvaldo (Birmingham).
» Al sig. Aarts Giuseppe G. C. (7s-Hertogenbosch). D) » » Al sig. Hoeck Francesco P. G. ('s-Hertogenbosch). 4 maggio Al sig. Libbrecht Ludovico (Brugge). » » » Al sig. Prévot Marcello (Marseille).
» Al sig. Leonard Pietro (Paris). » Al sig. Le Pichón Giovanni (Paris).
10 » Al sig. De Goeij Enrico G. A. (Haarlem).
478 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
10 maggio 1963. Al sig. Everling Giovanni M. F. (Haarlem). » » » Al sig. Arnaud Giovanni B. (Lyon). » » » Al sig. Targe Claudio (Lyon). » » » Al sig. Cicogna Nino (Trieste e Capodistria).
17 » » Al sig. Tieppo Antonio (Sâo Paulo). 25 » » Al sig. Wörding Augusto Bernardo (Utrecht). 29 » » Al sig. Dekkers Goffredo Giovanni ('s-Hertogenbosch). 31 » » Al sig. van Schaik Enrico Cornelio G. ('s-Hertogenbosch).
NECROLOGIO
16 aprile 1964. Monsig. Barnes Stefan, Vescovo tit. di Conana, Ausiliare di Spie.
29 » » Monsig. Barbado y Viejo Francisco, Vescovo di Salamanca.
4 maggio » Monsig. Lombardi Armando, Arcivescovo tit. di Cesarea di Filippo, Nunzio Apostolico nel Brasile.
26 » » Monsig. Salvi Simone Lorenzo, Vescovo tit. di Diocesarea / di Palestina, Abate Ordinario di Subiaco.
8 giugno » Monsig. Ghiglione Ernesto Aurelio, Vescovo tit. di Gau-riana, Vicario Apostolico di Bengasi.
» » » Monsig. Giorgi Emilio, Vescovo di Montepulciano. 15 » » Monsig. Demont Franz Wolfgang, Vescovo tit. di Usinaza, 19 » » Monsig. Gibbons Edmund Francis, Vescovo tit. di Verbe,
Concilium Oecumenicum Vaticanum II
SACROSANCTUM
CONCILIUM OECUMENICUM VATICANUM II
MEMBRA CONSILII
AD EXSEQUENDAM CONSTITUTIONEM
DE SACRA LITURGIA
Le Loro Eminenze Revme i Signori Cardinali:
Lercaro Giacomo, Arcivescovo di Bologna, Presidente; Agagianian Gregorio Pietro, Prefetto della -S. Congr. de Propaganda Fide;
Gracias Valeriano, Arcivescovo di Bombay; Giobbe Paolo, Datario di Sua Santità ; Confalonieri Carlo, Segretario della S. Congregazione Concistoriale; Rugambwa Laurean, Vescovo di Bukoba ; Ritter Joseph Elmer, Arcivescovo di Saint Louis ; Silva Henriquez Raul, Arcivescovo di Santiago de Chile ; Larraona Arcadio, Prefetto della S. Congregazione dei Riti ; Bea Agostino, Presidente del Segretariato per l'Unione dei Cristiani.
Le Loro Eccellenze Revme i Monsignori :
Grimshaw Francesco, Arcivescovo di Birmingham ; Clyde Young Guilford, Arcivescovo di Hobart; Botero Salazar Tullio, Arcivescovo di Medellin ; Hallinan Paolo, Arcivescovo di Atlanta ; Felici Pericle, Arcivescovo tit. di Samosata; Mansourati Clemente Ignazio, Arcivescovo tit. di Apamea di Siria; Rossi Carlo, Vescovo di Biella ; Jop Francesco, Vescovo tit. di Daulia ; Her vas y Benêt Giovanni, Vescovo tit. di Dora ; Zauner Francesco, Vescovo di Linz; Enciso Viana Jesus, Vescovo di Mallorca; Martin Giuseppe Alberto, Vescovo di Nicolet ; van Bekkum Guglielmo, Vescovo di Ruteng ; Rau Enrico, Vescovo di Mar del Piata ; Fey Schneider Bernardo, Vescovo tit. di Filadelfia minore;
Acta Apostolicaei7iSedìsr- &ömmentariümOfficiale
Lopes de Moura Agostino, Vescovo di Portalegre-Oastelo Branco ; van Zuylen Guglielmo, Vescovo di Liege ; - > Spuelbeck Otto, Vescovo di Meissen; ' " " " Bèkkers fGu^lielinof Véscovo dif's-H^rtbgénbosch ; ; ; v Boudon Renato, Vescovo di Mende; Satoshi Nagae Lorenzo, Vescovo di Urawa; Jenny Enrico, Vescovo tit. di Licaonia ; Malula Giuseppe, Vescovo tit. di Attanaso ; PicMer Alfredo,, Vescovo di Banjaluka; , r . . . . . . . Isnard Clemente, Vescovo di Nova Friburgo; ,J * Vòlk Hermann, Vescovo di Mainz; ' Guano Emilio, Vescovo di Livorno ; Kervéadou Francesco, Vescovo di Saint-Brieuc.
I Revmi Padri:
Gut Benno, Abate Primate O. S. B. ; Antonelli Ferdinando, O. F. M. ; ; Bevilacqua Giulio, d. O.
Segretario : . !,
P. Annibale Bugnini; c. M.
An. et vol. LVI 10 Iuhi 1964 (Ser. ID, v. VI) - N. 8
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico — Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
CONSTITUTIONES APOSTOLICAE
I
BELEMENSIS DE PARA
(PETROSI CULMINIS)
Diviso territorio archidioecesis Belemensis de Para, nova praelatura
nullius conditur « Petrosi Culminis ».
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI M E M O R I A M
Animorum societas Ecclesia, quae veluti hospes et advena in terris
degit, aeterna bona inde se sperans hausturam unde iam pignora accepit,
Christi voluntate et auxilio veluti Christi corpus « compactum et
conexum » (Eph. 4,16) indesinenter crescit atque solidatur. Hanc ob rem
cum venerabilis Frater Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Cae
sariensis Philippi et in Brasilia Apostolicus Nuntius, ab Apostolica
Sede petierit ut diviso territorio archidioecesis Belemensis de Para nova
ex eo praelatura (( nullius » excitaretur, cumque Ioannes XXIII, Decessor
Noster i. m., audito venerabili Fratre Alberto Gaudentio Ramos, Ar
chiepiscopo Belemensi de Para, eiusmodi postulationi concesserit, quin
tamen ob lacrimabilem eius obitum Apostolicae Litterae conficerentur
hac super re, summa Nostra potestate quae acta sunt rata habemus
SI - ACTA, vol. V I , n. 8. — 10-7-1964.
482 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
atque de consilio venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardina
lium rebus Consistorialibus praepositorum sequentia decernimus. A ter
ritorio Ecclesiae Belemensis de Para integrum territorium separamus
municipiorum quae vulgo cognominantur Cachoeira do Arari, Ponta de
Pedras, Santa Cruz do Ararí, Muanâ, Sâo Sebastiâo da Boa Vista, Cur-
ralinho, quibus omnibus novam praelaturam « nullius » constituimus
Petrosi Culminis appellandam, atque iisdem terminandam finibus
atque municipia quae diximus simul sumpta, ut ad praesens per
legem civilem uniuntur. Novae Sedis caput Praelatique domi
cilium in urbe quam vocant Ponta de Pèdras erit, templumque pa
roeciale ibidem exstans Deo in honorem B. M. V. vulgo appellatae Nossa
Senhora da Conceiçâo dicatum ad gradum et dignitatem templi praela-
titii attollimus, datis iuribus et privilegiis. Praelaturae autem eiusque
pro tempore sacrorum Antistiti omnia iura et honores concedimus quae
eiusmodi Ecclesiis competunt, obligationes etiam imponimus. Inter
quas memorare placet esse sacrum Praesulem metropolitanae iurisdi
ctioni archiepiscopi Belemensis de Para obnoxium ; teneri eum^ graviter
onerata conscientia, minus saltem Seminarium quam primum erigere
pueris excipiendis qui ad sacerdotium vocentur ; quod fiat ad iuris com -
munis normas et iuxta regulas Sacrae Congregationis de Seminariis et
Studiorum Universitatibus ; cum vero iuvenes adoleverint, qui meliores
fuerint Romam mittantur in Pontificium Collegium Pianum Brasilia-
num, ut philosophiae sacraeque theologiae studiis dent operam. Mensam
praelatitiam, quam vocant, constituent Curiae emolumenta, fidelium col
lationes atque ea bonorum pars quae ad normam canonis 1500 C. I. C.
novae circumscriptioni obvenient. Ad clerum quod attinet censemus ut,
his Litteris ad effectum adductis, sacerdotes Ecclesiae illi addicantur in
cuius territorio beneficium aut ecclesiasticum officium habeant; ceteri
autem sacerdotes, clerici Seminariique tirones Ecclesiae illi in cuius ter
ritorio legitime degant. Documenta denique et acta quae novam praela
turam quovis modo respiciant a Curia Belemensi de Para ad Curiam
Petrosi Culminis mittantur, ibique in tabulario religiose serventur. Ce
terum haec quae mandavimus ad effectum adducet venerabilis Frater
Armandus Lombardi, quem diximus, vel quem ille delegaverit, factis
ad rem debitis facultatibus, dummodo sit vir in ecclesiastica dignitate
constitutus ; quod si eo tempore alius eidem Apostolicae Nuntiaturae
in Brasilia praesit, hic mandata Nostra faciet. Qui autem rem perfecerit
is documenta exarari curabit, quorum sincera exempla ad Sacram Con
gregationem Consistorialem cito mittet.
Acta Pauli Pp. VI 483
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis
efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere pote
runt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin
immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die quinto et vicesimo mensis Iunii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus No
stri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALÓN IERI í?„ It. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
t Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco >B Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 3~>.
II
SIL VAE PORTUENSIS
Civili districtu, quem dicunt, Moxico ab Ecclesia Silvae Portuensis de
tracto, nova dioecesis constituitur « Lusitaniana » cognominanda.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Venerabilis Frater Maximilianus de Furstenberg, Archiepiscopus
titulo Pallenus, idemque in Lusitania Apostolicus Nuntius, ut est de
Christi religione sollicitus, id huic Apostolicae Sedi proposuit ut, non
nullis territoriis ab Ecclesia Silvae Portuensis detractis, nova dioecesis
ibi loci in bonum et utilitatem christiani populi excitaretur. Nos autem.
484. Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
quos, etsi recens ad totius Ecclesiae gubernacula tractanda vocati sumus,
incredibilis tamen omnium Ecclesiarum sollicitudo urget (Cf. II Cor.
11,. 28), existimantes venerabilis huius Fratris consilia nonnihil con
ferre ad christianae fidei in ea natione stabilitatem, post quidem vene
rabilis Fratris Emmanuelis Antonii Pires, sacri Silvae Portuensis An
tistitis rogatam sententiam, haec auctoritate Nostra statuimus atque iu
bemus. Ad sollemnes conventiones inter Sanctam Sedem et Lusitanam
Rempublicam die septimo mensis Maii anno MCMXL initas, atque Cal.
Iun. eiusdem anni ratas habitas, a dioecesi Silvae Portuensis districtum
civilem cognomine Moxico separamus, eoque novam dioecesim condimus
Lusitanianam appellandam ; cuius quidem sedes episcopalis in urbe Luso
collocabitur, cathedra in templo B. M. V. in caelum Assumptae posita,
in eadem civitate. Hanc dioecesim Luandensi Sedi suffraganeam consti
tuimus; sacr oque Praesuli, cui gubernanda committetur, onus facimus
non solum Canonicorum Collegium condendi iuxta normas per alias Lit
teras Nostras edendas, vel, si id nequeat, Consultores dioecesanos consti
tuendi, sed etiam Seminarium saltem minus aedificandi,, pueris bonae
spei recipiendis, item secundum regulas iuris communis et S. Congre
gationis de Seminariis et Studiorum Universitatibus. Mensam episco
palem, quam dicunt, efficient sive dos a civili auctoritate assignata, sive
christiani populi collationes, sive Curiae proventus, sive denique ea
bonorum pars quae ad normam can. 1500 C. I. C. novae dioecesi obveniet.
Constituta autem Lusitaniana circumscriptione, sacerdotes qui in eius
territorio officium vel beneficium habeant, eidem sint adscripti tamquam
proprius clerus; ceteri clerici et Seminarii tirones, ei dioecesi, in qua
legitime degant. Documenta denique et acta quae dioecesim modo
conditam quovis modo respiciant, ad eius Curiam episcopalem mittan
tur, ibique religiose custodiantur. Ceterum haec omnia venerabilis Fra
ter Maximilianus de Furstenberg ad exitum deducet, vel quem ille dele
gaverit, factis necessariis facultatibus. Re autem acta, documenta exa
rentur, quorum sincera exempla ad sacram Congregationem Consisto
rialem cito mittantur.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis
efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere pote
runt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin.
immo huius Constitutionis. exemplis et locis, sive typis impressis sive
Acia Pauli Pp. VI 485
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die primo mensis Iulii, anno Domini
millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALÓN IERI S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost,
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 22.
III
KENGENSIS
Apostolica praefectura Kengensis ad gradum et dignitatem dioecesis eve
hitur, iisdem finibus eodemque nomine.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Ut oninia in rerum natura nascuntur ac brevis solis vice ac fecunditate
adolescunt et florent, ita de omnibus fit Ecclesiis, quotquot in orbe ter
rarum constituuntur : omnes enim, adorandi Spiritus instinctu et gra
tia, per certamina, difficultates, vicissitudines omne genus, etsi modo
natae, cito tamen et augescunt, et crescunt christianorum frequentia,
caritate, virtute, « donec occurrant ... in mensuram aetatis plenitudinis
Christi » (Eph., 4, 13). Quod profecto etiam de praefectura apostolica
Kengensi, in Congo, factum est, adeo ut venerabiles Fratres Nostri
S. R. E. Cardinales Sacrae Congregationi Fidei Propagandae praepositi
censuerint eandem ad gradum et dignitatem dioecesis esse evehendam,
petito nempe consilio a venerabili Fratre Vito Roberti, Archiepiscopo
titulo Tomitano atque in Congo Apostolico Nuntio. Quae cum ita sint,
Nos, haec omnia probantes, de Nostra apostolica auctoritate sequentia
statuimus atque iubemus. Praefecturam Kengensem in formam dioe-
486 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
çesis redigimus, eodem nomine atque finibus. Eadem archidioecesis me
tropolitanae Leopoldopolitanae suffraganea erit, cuius sacro Praesuli
erit Episcopus Kengensis obnoxius. Qui sedem suam in urbe Kenge
statuet, cathedra episcopalis potestatis in templo principe ibi exsistente
collocata. Idem praeterea Canonicorum Collegium condet, vel, si id sit
impossibile, Consultores dioecesanos leget ut in administranda dioe
cesi ad normam iuris iuvetur. Ad regimen dioecesis quod attinet, ad Se
minarium, mensam atque similia, ea omnia Iuris Canonici legibus tem
perentur. Postremo, cum hae Litterae Nostrae ad exitum adductae fue
rint, documenta et acta quae quovis modo ad novam circumscriptionem
ecclesiasticam respiciant, ad eius Curiam episcopalem mittantur, ibique
religiosa cura serventur. Ceterum, ea quae mandavimus venerabilis Fra
ter Vitus Roberti, quem memoravimus, efficiat, vel quem ille delegaverit.
Qua re acta, idem documenta exarari studebit, quorum exempla sincere
scripta ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittet.
Quod si alius eo tempore Apostolici Nuntii munere ibidem fungatur, hic
mandata Nostra omnia faciet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis
efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere pote
runt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin
immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto mensis Iulii, anno Domini
millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 17.
Acta Pauli Pp. VI 487
IV
SIKASSENSIS
Praefectura apostolica Sikassensis, in Republica vulgo Mali cognominata,
ad dioecesis gradum evehitur, nomine immutato.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Praefectura apostolica Sikassensis cum, Deo iuvante, eo in praesens
sit ut, ob plurima catholicarum rerum suscepta incrementa, spem opti
mam foveat iri in ea christianum nomen christianamque legem magis
magisque vulgatum, visum fuisse novimus venerabilibus Fratribus No
stris S. R. E. Cardinalibus qui praesunt Sacrae Congregationi Fidei
Propagandae, audita quidem sententia venerabilis Fratris Ioannis Bap
tistae Maury, Archiepiscopi titulo Laodicensis in Phrygia et Apostolici
in Africa Occidentali Delegati, posse eandem praefecturam ad dioecesis
dignitatem evehi. Quod sane non tantum pastoralium operum volun
tatem fovere, sed praeclarum etiam esse sodalibus Societatis Missiona
riorum Africae, ob indefessos iamdiu ibi exanclatos labores, documentum.
Quapropter, ea accipientes quae iidem Venerabiles Fratres Nostri
faciendum censuerunt, qua pollemus summa et apostolica Nostra aucto
ritate sequentia decernimus ac iubemus. Praefecturam apostolicam 8i-
hassensem ad gradum et dignitatem dioecesis extollimus, cum iuribus
congruis, factis praeterea eius Episcopo, cum concessis iuribus, obliga
tionibus quae eiusdem dignitatis in Ecclesia viris competunt. Quas
inter, praecipuas habebit metropolitano iuri Archiepiscopi Bamakoënsis
una cum sua dioecesi obsequendi ; suam sedem in urbe Sikasso statuendi,
magisterii vero episcopalis cathedram in templo Deo dicato in honorem
Nostrae Dominae Lapurdensis, in eadem urbe exstante ; pro Canonicorum
collegio, quod per alias sub plumbo Litteras condetur, consultores dioe
cesanos eligendi, qui eum auxilio consiliove iuvent. Decernimus prae
terea ut modo condita dioecesis, quam curis concredimus sodalium Mis
sionariorum Africae Societatis, Sacrae Congregationi de Propaganda
Fide pergat esse obnoxia. Ceterum, haec quae iussimus ut ad effectum
deducantur curet venerabilis Frater Ioannes Baptista Maury, cuius
mentionem fecimus, facta eidem potestate etiam alium delegandi virum,
dummodo in ecclesiastica dignitate constitutum. Qui negotium perfe-
488 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
cerit documenta de more exarari iubebit, ad Sacrum Fidei Propagandae
Consilium quam primum mittenda.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis
efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere pote
runt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin
immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto mensis Iulii, anno Domini
millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. B. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
t Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 28.
V
PITTSBURGENSIS (PASSAICENSIS - PITTSBURGENSE)
Diviso territorio exarchatus Pittsburgensis, duae eparchiae constituuntur,
quarum altera « Passaicensis » nomine, altera « Pittsburgensis ».
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Cum homines non habeant hic manentem civitatem, sed tamquam
peregrini ad futuram contendant (cf. Hebr., 13, 14), in qua scilicet,
solutis huius mortalitatis vinculis et exstinctis doloribus, aeterna pace
ac tranquillitate fruantur, Nos, qui Dei consilio universae christianorum
Acta Pauli Pp. VI 489
familiae ob hoc rectores constituti sumus ut populos ac gentes sapienti
ductu ad superna regeremus, id sane quaerimus omnibusque viribus an-
nitimur ut iisdem ea fiat religiosae rei condicio et status, quae ad aspe-
rum hoc iter quam aptissime instruant. Quam propter causam, cum
exarchatus apostolicus Pittsburgensis, proximis his temporibus haud
minima ceperit incrementa, censuimus bonum esse si nonnulla territoria
ab eo separaren tur ex iisque duae conderentur eparchiae in fidelium
Ruthenorum e Podocarpatia oriundorum commodum et utilitatem. Sen
tentia ergo audita venerabilis Fratris Aegidii Vagnozzi, Archiepiscopi
titulo Myrensis et in Americae Septemtrionalis Civitatibus Foederatis
Apostolici Delegati, itemque Apostolici Exarchi Pittsburgensis; consi
lio praeterea petito a dilecto Filio Nostro Sacrae Congregationis pro
Ecclesia Orientali a Secretis, Nostra auctoritate haec decernimus. Exar
chatus apostolicus Pittsburgensis in duas circumscriptiones dividatur,
quae quidem nomen et dignitatem eparchiae obtineant, ac sedem seu
domicilium episcopale habeant, altera in urbe Pittsburg, altera in urbe
Passaic. Ad fines quod attinet, nova eparchia Passaicensis omnes fide
les Ruthenos complectetur qui in Civitatibus commorantur Atlantico
continentibus, scilicet : Maine, New Hampshire, Vermont, Massachu
setts, Rhode Island, Connecticut, New York, New Jersey, Delaware,
D. C. (District of Columbia), Maryland, Virginia, North Carolina, South
Carolina, Georgia et Florida, quique in orientali parte Civitatis Penn-
sylvaniae.degunt, ea scilicet parte quae invenitur citra lineam currehtem
iuxta fines occidentales regionum quae Tioga, Lycoming, Union, Miniin,
Iuniata, et Franklin vulgari lingua appellantur. Reliquum territorium
pertinet ad eparchiam Pittsburgensem. Templum exarchale Pittsbur
gense, itemque paroeciale templum Sancti Michaelis in urbe Passaic, ad
dignitatem cathedralium tollimus, cum debitis honoribus et privilegiis.
Censemus etiam ut Seminarium eparchiae Pittsburgensis pateat etiam
alumnis eparchiae Passaicensis, postquam videlicet inter Eparchos ea
de re convenerit. Ceterum statuimus ut has Litteras Nostras venerabilis
Frater Aegidius Vagnozzi exsequi curet, factis ad rem necessariis facul
tatibus. Rebus vero actis, documenta exarentur, quorum sincera exempla
ad Sacram Congregationem pro Ecclesia Orientali cito mittantur.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis
efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere pote
runt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
490 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
voluntatis Nostrae documenta veí scindere vel corrumpere liceat; quin
immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto mensis Iulii, anno Domini
millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GUSTAVUS Card. TESTA S. R. E. Cancellarius S. Congr. pro Ecclesia Orientali a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 52.
VI
SANCTI PETRI DE SULA
Vicariatus apostolicus de Sancto Petro Sula, in Honduria, ad dioecesis
gradum evehitur.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Sedis Apostolicae mos est atque consuetudo eas ecclesiasticas circum
scriptiones ad dioecesium dignitatem et gradum quandoque evehendi, in
quibus maxima est catholicarum rerum prosperitas fructuumque colligen-
dorum spes. Quod cum feliciter in Honduria etiam evenire noverimus, ad
vicariatum scilicet de Sancto Petro Sula quod attinet, visum est Nobis
ea accipere et probare quae Sacrum Consilium de Propaganda Fide hoc
super negotio statuit. Qua de re, summa et apostolica Nostra auctoritate
ea quae sequuntur decernimus ac iubemus. Vicariatum apostolicum de
Sancto Petro Sula ad gradum dioecesis attollimus, cui dehinc denomi
natio erit Sanctus Petrus de Sula, omniaque concedimus iura et privi
legia quae ceteris in Ecclesia dioecesibus competunt iuxta Iuris Cano
nici praescripta. Nova condita dioecesis suffraganea erit metropolitanae
Acta Pauli Pp. VI 491
Sedi Tegucigalpensi, cuius item sacrorum Antistiti Episcopus Sancti
Petri de Sula obnoxius tamquam Metropolitae erit. Statuimus insuper
ut novae dioecesis sedes in urbe sit, cui per vulgus nomen est San Pedro
Sula, in eiusdemque urbis maximo templo episcopalis magisterii cathe
dra ponatur. Episcopo insuper curae erit ut, pro Canonicorum collegio,
consultores dioecesanos deligat, qui sibi consilio et ope assint. Qui sci
licet consultores suo munere cessabunt, Canonicis per alias sub plumbo
Litteras constitutis. Haec quae statuimus ut ad exitum adducantur curet
venerabilis Prater Sanctes Portalupi, Archiepiscopus titulo Christo-
politanus atque in Hondurensi Republica Apostolicus Nuntius, cuius
quidem sententia ad negotium perficiendum Sacrum Consilium Fidei
Propagandae usum est. Poterit etiam ille alium virum delegare, dum
modo virum in ecclesiastica dignitate constitutum. Quodsi tempore ex
secutionis alius in Honduria Sedis Apostolicae Nuntius erit, hic man
data Nostra faciet. Qui autem rem perfecerit, congrua documenta exarari
iubebit adque Sacram Congregationem de Propaganda Fide, de more
signata atque sigillo impressa, quam primum mittenda curabit.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis
efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere pote
runt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin
immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto mensis Iulii, anno Domini
millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN ¿S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. hoco gg Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 17.
492 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
YII
KAYENSIS
Praefectura apostolica Kayensis ad gradum et dignitatem dioecesis eve
hitur, eodem nomine servato.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Quod Sacrum Fidei Propagandae Consilium, post sententiam roga
tum venerabilem Fratrem Ioannem Baptistam Maury, Archiepiscopum
titulo Laodicensem in Phrygia et Apostolicum in Africa Occidentali
Delegatum, opportunum fieri censuit, ut nempe apostolica praefectura
Kayensis, Societati Missionariorum Africae concredita, in dioecesium
ordinem referretur, per hoc enim et fidei praedicatoribus animus addi
videtur et stabilius ibi locorum fundari Ecclesia, id Nos accipientes
Nostraque auctoritate probantes, de consilio dilecti Filii Nostri S'. R. E.
Cardinalis Sacrae Congregationis de Propaganda Fide Praefecti, ea quae
sequuntur decernimus et iubemus. Apostolicam praefecturam Kayensein
in dioecesis formam redigimus, servato nomine et finibus, quam Bama-
koènsi metropoli tamquam suffraganeam subicimus, curisque Missiona
riorum Africae committimus. Huius autem dioecesis caput erit urbs
quam vulgari sermone Kayes cognominant, in qua Episcopus domici
lium collocabit cathedramque figet, in templo videlicet Immaculatae
Conceptioni dicato, quod ad cathedralis honorem tollimus, cum debitis
privilegiis. Ecclesiam modo conditam iisdem quibus antea Missionariis
Africae regendam committimus, ad Nostrum et Apostolicae Sedis nu
tum, datis scilicet sive dioecesi sive eius Praesuli iuribus, honoribus,
privilegiis, impositis quae congruunt oneribus. Ad Canonicorum autem
collegium quod attinet, permittimus ut, ob locorum huiusque temporis
adiuncta, Canonicorum loco Consultores dioecesani renuntientur, qui
Episcopo consilio et ope assint. Quod autem regimen administrationem-
que dioecesis respicit, cetera eiusmodi, ea serventur quae Codex Iuris
Canonici statuit vel Sacra Congregatio Fidei Propagandae praescripserit.
Ceterum haec Nostra decreta ad effectum deducenda curabit venera
bilis Frater Ioannes Baptista Maury, quem diximus, vel per se ipse, vel
per alium, dummodo in ecclesiastica dignitate constitutum virum. Re-
Acta Pauli Pp. VI 493
bus, autem peractis, documenta idem exarari iubebit, quorum sincera
exempla ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae mitti curabit.
Hanc vero Constitutionem, nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis
efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere pote
runt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin
immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto mensis Iulii, anno Domini
millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN 8. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco gß Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 26.
VIII
MANAENSIS - PARINTINENSIS
Ab Ecclesiis Manaënsi et Parintinensi quaedam territoria detrahuntur,
quibus tres novae praelaturae nullius constituuntur, « Borbensis », « Coa-
ritana » et « Itacoatiarensis » appellandam
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Ad Christi, divini hominum Magistri, similitudinem, qui in has ter
ras idcirco descendit ut cum hominibus non modo immortalem vitam
communicaret, sed abundantius per suam mortem communicaret (cf. Io.
10; 10}j et Nos, Quos nuper Deus, quamquam viribus impares omnino
494 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
sumus tanto oneri ferendo, ad regendam et administrandam christianam
rempublicam secreto consilio vocavit, in hoc industriam Nostram
omnem ponimus ut, bene rebus in omnibus Ecclesiis dispositis, non
solum populi aeternae vitae adipiscendae copiam habeant, sed abun
dantius, quantum in Nobis, habeant. Qua de causa, cum venerabilis Fra
ter Armandus Lombardi, Archiepiscopus titulo Caesariensis Philippi et
in Brasilia Apostolicus Nuntius, ante locorum Ordinariis sententiam
rogatis, id proposuerit ut nonnulla territoria ab Ecclesiis Manaënsi et
Parintinensi separata in formam praelaturae ((nullius» redigeremus, Nos
consilio expetito a venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardinalibus
Sacrae Congregationi Consistoriali praepositis, apostolica Nostra aucto
ritate, haec quae sequuntur decernimus et iubemus. Ab archidioecesi
Manaënsi sequentia municipia, ut sunt per civilem legem terminata,
detrahimus, nempe : Autazes, Axini, Borba, Canûma, Miriti, Nova
Olinda do Norte, Novo Aripuana, Prainha ; a praelatura vero « nullius »
Parintinensi municipia Mundurucús et Paraconi separamus, item lege
civili finita; quibus territoriis novam praelaturam constituimus Bor-
bensem nomine, cuius erit urbs Borba caput et Episcopi domicilium,
templo S. Antonii Patavini ibidem exstante, quod populus « Santuario do
Santo Antonio de Borba » vocat, ad praelaticii dignitatem evecto. Item
ab archidioecesi Manaënsi territoria municipiorum Aiapuá, Anania,
Anori, Beruri, Cámara, Coarí, Codajás, Manacapuru, Piorini dividimus,
novamque ex iis praelaturam condimus, Goaritanam appellandam. Erit
huius novae circumscriptionis sedes urbs Coari, templum vero praela-
ticium id erit, quod est S. Annae dicatum. Tandem ab eadem archidioe
cesi municipia distrahimus: Eva, Itacoatiara, Itapeassu, Itapiranga,
Säo Sebastiäo, Silves, Urucará, Urucurituba ; ex quibus tertiam praela
turam fundamus, Itacoatiarensem cognominandam, id statuentes ut
Praelatus sedem suam in civitate Itacoatiara ponat," cathedram autem
in templo B. M. V. a SS. Rosario (Nossa Senhora do Rosario), quod sci
licet ad gradum templi praelaticii extollimus. Omnes autem Ecclesias
quas excitavimus subiectas esse tamquam suffraganeas archidioecesi
Manaënsi decernimus. Curent sacri Praesules, quibus hae praelaturae
regendae commutentur, idque grave onus habeant, ut Seminarium sal
tem minus in unaquaque struant, pueris bonae spei excipiendis, qui ad
sacerdotium Dei benignitate excitentur; cum vero iuvenes theologiae
atque philosophiae studere debeant, qui fuerint optimi Romam mittan
tur, in Pontificium Collegium Pianum Brasilianum. Mensas, quae di-
Actu Pauli Pp. VI 495
cuntur, praelaticias efficient : dos ab auctoritate civili statuta, fidelium
collationes, bona quae iuxta canonem 1500 C. I. C. novis Ecclesiis pro
venient. Ad clerum quod attinet, statuimus ut sacerdotes qui, his Litteris
ad affectum adductis, in novarum praelaturarum territorio beneficium
vel officium habeant, iisdem ascribantur ; ceteri clerici, Seminariique tiro
nes ei, in qua legitime degant. Monemus praeterea ut documenta et acta
quae ad novas circumscriptiones respiciant, cito ad earum Curias mit
tantur, ibique religiose serventur. Ceterum, volumus ut has Litteras No
stras venerabilis Prater Armandus Lombardi exsequi curet, vel quem
ipse delegaverit. Re vero confecta, documenta exarentur, quorum sin
cera exempla ad Sacram Congregationem Consistorialem quam primum
mittantur.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis
efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere pote
runt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrümpere liceat; quin
immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo tertio mensis Iulii, anno
Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri
primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO S. R. E. Cancellarius
CAROLUS Card. CONPALONIERI S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco £8 © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 50.
496 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
I X
HERMOSILLENSIS
Hermosillensis Ecclesia ad gradum Sedis metropolitanae evehitur, cui
suffraganeae subiciuntur dioeceses Obregonensis et Tigiuanaënsis.
P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Mexicana natio, cuius fides (( multo pretiosior auro quod per ignem probatur » (1 Pt. 1, 7), Apostolicae huic Sedi tantae usque curae fuit ut saepe, vel proximis annis, dederint Romani Pontifices singularia erga eam suae benevolentiae ac sollicitudinis documenta : agitur enim de nobili Ecclesiae parte, cuius progressus, quos haud mediocres in religione et in civilibus rebus facit, oportet sane pari externa compage fulciri. Quam ob rem, expostulanti venerabili Fratri Aloisio Raimondi, Archiepiscopo titulo Tarsensi et in Ditione Mexicana Apostolico Delegato, ut ibi locorum nova ecclesiastica provincia constitueretur, cuius esset metrópolis Ecclesia Hermosillensis, audito quid sentirent quorum interesset locorum Ordinarii, de sententia venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium rebus Consistorialibus praepositorum atque summa Nostra potestate sequentia decernimus. A provincia ecclesiastica Chihuahuensi Hermosillensem Sedem seiungimus, eamque ad gradum et ordinem metropolitanae Sedis evehimus, datis iuribus et honoribus quibus ceterae eiusdem ordinis Ecclesiae lege ecclesiastica fruuntur ; eadem iura Praesulibus facimus, quibus etiam onera imponimus quae iusta sunt.
/ Venerabilem igitur Fratrem Ioannem Navarrete y Guerrero, Hermosillensem Praesulem, archiepiscopali dignitate honestamus, factis iuribus et honoribus, obligationibus etiam impositis quae Archiepiscopi Metropolitae dignitatem consequuntur. Nova autem provincia ecclesiastica, praeter Hermosillensem metropolim, Sedibus Tigiuanaënsi et Obrego-nensi constabit, quam quidem a metropolitana circumscriptione Chihuahuensi separamus ; Chihuahuensis vero provincia Ecclesiis Chihuahuensi, Civitatis luarezensis et vicariatu Apostolico Tarahumarensi. Ceterum volumus haec Nostra decreta venerabilis Frater Aloisius Raimondi, quem diximus, ad exitum adducat, vel quem ille delegaverit, factis ad id necessariis facultatibus. Re vero acta documenta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem Consistorialem cito mittantur. Quodsi alius eo tempore Apostolicus Delegatus in Ditione Mexicana erit, hic iussa Nostra faciet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
Acta Pauli Pp. VI 497
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die tertiodecimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONPALONIERI S, R, E. Cancellarius S, Congr- Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens '
Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost.
Caesar» Federici, Proton. Apost. Loco ¡33 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 85.
TIGIUANAËNSIS
Vicariatus apostolicus Tigiuanaënsis ad gradum evehitur dioecesis, eodem
nomine iisdemque servatis finibus.
" P A U L U S E P I S C O P U S ?
* ' SERVUS SERVORUM DEI ' ' ^
AD PERPETUAM REI MEMORIAM ; "
Pro Apostolico munere, quod Nos christianorum omnium constituit Pastorem,, id accipiendum esse aestima vimus quod, ad maiorem .fidelium utilitatem çpnsequendamj, proposuit venerabilis Frater Aloisius Raimondi, Archiepiscopus titulo Tarsensis atque in Mexicana Dicione Apostolicus Delegatus. Ille enim optime fieri putavit si vicariatus apostolicus Tigiuanaënsis ad dioecesis gradum eveheretur. Exquisita igitur hac super re sententia venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, qui Sacrae Congregationi Consistoriali praesunt, de suprema potestate Nostra, vicariatum apostolicum Tigiuanaënsem ad dioecesis
32 - ACTA, vol. VI, n. 8. — 10-7-1964.
498 Acta Apostolicae Sedis -Commentarium Officiale
dignitatem extollinius, eodem servato nomine iisdemque quibus antea cingebatur finibus. Statuimus etiam ut templum cathedrale idem sit quod, Deo dicatum in honorem B. M. V. a Guadalupe, in urbe vulgo Tijuana exstat. Quae urbs sedes praeterea Episcopi erit. Congrua iura sive nova dioecesis sive eius sacrorum Antistes habebit, qui etiam iustis obligationibus obstringetur, quibus ceteri in Ecclesia Episcopi. Has inter, sequentes numeramus : esse eum, una cum sua dioecesi, metropolitano iuri Archiepiscopi Hermosillensis obnoxium, cuius Sedetn hoc ipso die Metropolitanam fecimus ; ei esse consultores dioecesanos deligendos, qui, donec Canonicorum collegium per alias sub plumbo Litteras constituatur, sibi auxilio et consilio sint. Mensam episcopalem, quae dicitur, Curiae emolumenta constituent, a fidelibus sponte data pecunia, omnia alia bona ad vicariatum apostolicum Tigiuanaënsem usque nunc pertinentia. Quod denique attinet ad conditae dioecesis regimen, administrationem, Vicarii Capitularis Sede vacante electionem, aliaque id genus, ea serventur quae leges ecclesiasticae praescribunt. Ut haec omnia quae iussimus ad effectum adducantur venerabilis Frater Aloisius Raimondi curet, vel per se ipse vel per alium delegatum virum, dummodo sit ecclesiastica dignitate praeditus. Qui vero negotium perfecerit, documenta exarari faciet, eademque de more ad Sacram Congregationem Consistorialem quam primum mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis eificacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die tertiodecimo mensis Iulii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALONIERI S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regem
Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost.
Loco @ P l u m b i Caesar Federici, Proton. Apost.
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 78.
Acta Pauli Pp. VI
X I
NÀMPULENSIS
(CABRALOPOLITANAE)
Detracto ab Ecclesia Narapulensi territorio, nova ex eo conditur dioecesis,
« Cabralopolitana » appellanda.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Nampulensis dioecesis territorium tam est latitudine patens, tam
incolis frequens ut opportunum visum sit reique christianae perutile
alteram ex eo, tamquam germen ex germine, Ecclesiam excitare. Quam
ob rem, cum venerabilis Frater Maximilianus de Furstenberg, Archiepi
scopus titulo Paltenus et in Lusitania Apostolicus Nuntius, iuxta sol
lemnes conventiones die septimo mensis Maii, anno MCMXL inter San
ctam Sedem et Lusitanam Rempublicam habitas atque kalendis Iuniis
eodem anno confirmatas, ab Apostolica Sede expostuiaverit ut nova ex
Ecclesiae Nampulensis territorio dioecesis constitueretur, post senten
tiam rogatum venerabilem Fratrem Emmanuelem de Medeiros Guerreiró,
Episcopum Nampulensem, adhibitis precibus libenter concedimus, No
straque auctoritate sequentia decernimus : e dioecesis Nampulensis ter
ritorio integrum seiungimus civilem districtum quem Nyassa vocant,
cumque in dioecesis formam redigimus, iisdem circumscribendae finibus
ac districtus ille finitur, atque Cabralopolitame nomine appellandae, ex
urbe principe vulgo Villa Cabrai nuncupata. Novae dioecesis sedes urbs
erit Villa Cabrai cognominata, in qua Episcopus suum domicilium ponet,
cathedram autem in templo curiali ibidem exstante Deo in honorem
S. Iosephi dicato, quod ad tempus, usque dum aliud dignius exstruatur,
dignitate cathedralis aedis honestamus, cum iuribus et privilegiis. Sacri
Cabralopolitani Antistites omnibus iuribus et honoribus fruentur, obli
gationibus etiam adstringentur quae sunt Episcoporum residentium
propria. Decernimus etiam ut eadem Sedes Cabralopolitana suffraganea
sit metropolitanae Ecclesiae de Lourenço Marques, eiusque Episcopus
Archiepiscopo tamquam Metropolitae obnoxius. Ad Canonicorum col
legium quod attinet, volumus ut, quoadusque constituatur, Consultores
dioecesani ad iuris normam renuntientur, qui Episcopo consilio et ope
5 0 0 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
assint. Mensam episcopalem quam vocant, constituent dos a civili Guber
nio danda, Curiae emolumenta, fidelium liberae collationes eaque bono
rum pars quae ad normam canonis 1500 C. I. C. novae dioecesi obvenient.
De clero autem iubemus ut, simul ac Cabralopolitana dioecesis condita
fuerit, ei Ecclesiae sacerdotes censeantur addicti in cuius territorio offi
cium vel ecclesiasticum beneficium habeant; ceteri autem clerici semi-
nariique tirones ei in qua legitimum habeant domicilium. Quod autem
ad regimen attinet, ad electionem Vicarii Capitularis Sede vacante,
cetera eiusmodi, Iuris Canonici normae omnino serventur. Documenta
denique et acta quae ad novam dioecesim respiciant a Curia Nampu-
lensi ad Cabralopolitanam mittantur, in condendo tabulario religiose
custodienda. Ceterum has Litteras Nostras exsequendas curabit venera
bilis Frater Maximilianus de Furstenberg, vel quem ille delegaverit,
factis ad id necessariis facultatibus. Re vero peracta, idem documenta
exarari faciat, quorum sincera exempla quam cito ad Sacram Congrega
tionem Consistorialem mittet. Quod si fiat ut eo tempore alius Apostolicae
Nuntiaturae in Lusitana Republica praesit, hic mandata Nostra faciet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis
efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere pote
runt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin
immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur,
Datum Romae, apud S. Petrum, die uno et vicesimo mensis Iulii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus No
stri primo.
IACOBUS A, Card. COPELLO CAROLUS Card. GONFALONIERI S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Rinus Marsiglio : : :- pro Apost. Cane. Regente
Ioannes Calieri, Proton, Apost. Loco © Plumbi
In Ap, Cane, tao., vol. C XIII, n. 57.
Acta Pauli Pp. TI 501
X I I
ÑACHINGWEAENSIS
Ab abbatia nullius Ndandaënsi quaedam territoria detrahuntur, quibus
nova dioecesis constituitur, « Nachingweaensis » appellanda.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Quotiens datur novam in saeptis Ecclesiae dioecesim constituere,
texere, magno sane, instar patris, gaudio afficimur, qui filiis familiaeque
suae bene consuluit : omnis enim dioecesis quae nascitur non modo cer
tissimum est documentum christianam fidem ibi loci ad Christi votum
et iussum (cf. Mt. 28, 19) feliciter profecisse, verum etiam haud inanis
spei causa est fore ut nostra sacra religio, sine qua nulla salus homini
bus, vel maiora in posterum capiat incrementa. Quam ob rem, cum vene
rabilis Frater Vido Dei Mestri, Archiepiscopus titulo Tuscamiensis idem
que in África Orientali Apostolicus Delegatus, id proposuerit ut in Tan-
ganyikae territorio nova dioecesis conderetur, Nos, re bene reputata
sententiaque expetita a Sacra Congregatione Christiano Nomini Propa
gando, de Nostra apostolica auctoritate ea quae sequuntur decernimus
atque iubemus. Ab abbatia «nullius)) Ndandaënsi districtus, quos vocant,
separamus, qui populari lingua Tunduru et Masasi cognominantur ;
item eam partem districtus de Nachingwea, quae ad occidentem vergit
urbis Mnero; quibus territoriis novam dioecesim condimus, Naching-
weaensem appellandam, eandemque a Patribus Societatis Divini Salva
toris regendam atque administrandam. Eius autem limites erunt : ad
septemtriones, archidioecesis Daressalaamensis ; ad orientem solem, Ab
batia (( nullius )) Ndandaënsis ; ad meridiem vero, territorium de Mo
zambico; ad occidentalem denique plagam, abbatia «nullius)) Peramihoën-
sis. Nova praeterea Ecclesia archidioecesi metropolitanae Daressalaa-
mensi erit suffraganea, cuius sacro Praesuli Episcopus Nachingweaen
sis obnoxius erit. Episcopus in urbe quam vulgari sermone Nachingwea
dicunt sedem suam collocabit, cathedramque episcopalis auctoritatis
in templo principe ibi exstante ponet, cui sane omnia iura et privilegia
facimus ad talia templa spectantia. Canonicorum collegium Antistes
novamque veluti gemmam eandemque immensi pretii eius coronae con-
502 Acta Apostolicae Sedis ~ Commentarium Officiale
Nachingweaensis condat; quod si statim fieri non possit, Consultores
dioecesanos eligat, qui consilio atque ope praesto sint. Ad cetera quod
attinet, ad regimen, nempe, dioecesis, ad cleri et populi iura, ad electio
nem Vicarii Capitularis, sede vacante, aliaque huiusmodi, praescripta
Iuris Canonici omnino serventur. Ceterum, quae per has Litteras iussi
mus, venerabilis Frater Vido Dei Mestri exsequatur, cui iura debita ad
negotium faciendum damus, sive nempe per se agat, sive per alium. Re
vero acta, idem documenta exarari studebit, eademque sinceris exemplis
ad Sacram Congregationem de Propaganda Fide cito mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis
-efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere pote
runt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin
immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die quinto mensis Augusti,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus No
stri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Petrus Rossano pro Apost. Cane. Regente
Ioannes Calleri, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. Ifi.
Acta'•Pauli Pp. VI 503
X I I I
R O S A R I E N S I S
Rosariensis dioecesis ad gradum et dignitatem metropolitanae Ecclesiae
evehitur, cui suffraganeae subiciuntur dioeceses S. Nicolai de Los Arroyos
<et Cervi Lusci.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI ~
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Summorum Pontificum Decessorum Nostrorum vestigia prementes,
•quibus, pro suo erga nobilem Argentinam Rempublicam amore, maximae
id semper curae fuit ut catholica fides in ea solida atque expressa vigeret,
novis ecclesiasticis circumscriptionibus datis, aliis aliter dispositis, liben-
tissima voluntate ea accepimus quae venerabilis Frater Humbertus Moz
zoni, Archiepiscopus titulo Sidetanus et in Argentina Republica Apo
stolicus Nuntius ab Apostolica Sede petiit, ut dioecesis Rosariensis ad
metropolitanae Sedis gradum eveheretur novaque simul ecclesiastica
provincia constitueretur. Quam ob rem, post auditam sententiam quorum
interesset Episcoporum, consensuque suppleto eorum qui aliquod ius
in hac re habeant vel se putent habere, summa Nostra potestate sequen
tia decernimus. Rosariensem Sedem ad gradum et dignitatem metropo
litanae Ecclesiae attollimus, omnia iura et honores dantes quae huius
modi Ecclesiis iure communi debentur. Item Rosariensem sacrorum An
tistitem archiepiscopali decore simulque Metropolitae dignitate honesta-
mus, datis scilicet iuribus, privilegiis, insignibus quae ei competunt,
impositis oneribus et obligationibus quae sunt Metropolitarum propria.
•Quibus iuribus primus fruetur, ut par est, obligationibusque tenebitur
venerabilis Frater Villelmus Bolatti, adhuc Episcopus Rosariensis, quem
Archiepiscopum Metropolitam renuntiamus. Novae metropolitanae Ec
clesiae suffraganeae erunt dioecesis S. Nicolai de Los Arroyos, quam a
provincia ecclesiastica Bonaerensi separamus, atque Cervi Lusci dioe
cesis, quam hoc ipso die condimus. Quorum Praesules metropolitanae
iurisdictioni Rosariensis Archiepiscopi subicientur. Quae autem his
Litteris Nostris mandavimus perficienda curabit venerabilis Frater Hum
bertus Mozzoni, quem memoravimus, cui omnes potestates agendae rei
«concedimus, quas poterit, si visum fuerit, cuilibet viro delegare, dum
modo in ecclesiastica dignitate constituto. Acto vero negotio, idem docu
menta exarari iubebit eademque sinceris exemplis ad Sacram Congre-
504 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
gationem Consistorialem cito mittet. Quodsi eo tempore quo hae Litterae
ad exitum sint deducendae alius Apostolicae in Argentina Republica
Nuntiaturae praesit, hic mandata Nostra faciet.
Hanc yero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum ex arce Gandulfi, prope Romam, die duodecimo mensis Au
gusti, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Ponti
ficatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALÓN IÈRI /S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco gß Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 91.
X I V
CORDUBENSIS (CRUCIS AXEATAE)
Ex quibusdam territoriis a Cordubensi archidioecesi separatis nova con
stituitur cathedralis sedes, nomine « Crucis Axeatae ».
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Ecclesia Christi, omnium parens hominum constituta, nihil prorsus
omittit quominus temporum adiunctis fideliumque necessitatibus respon
deat, eosdem aptiore usque sollertia fovendo. Nos igitur, qui Dei volun-
Acta Pauli Pp. VI 505
tate ipsam regendam suscepimus, probandas accipiendasque esse cen
suimus preces venerabilis Fratris Humberti Mozzoni, Archiepiscopi
titulo Sidetani atque in Republica Argentina Apostolici Nuntii. Petiit
enim ille ut ex archidioecesi Cordubensi alia fieret dioecesis ; quod qui
dem christianorum animis curandis valde profuturum esset. Audita
ideo sententia venerabilis Fratris Raymundi Iosephi Castellano, Archie
piscopi Cordubensis, aliorumque omnium suppleto consensu, qui hac in
re aliquid iuris habeant vel se praesumant habere, de suprema potestate
Nostra, ea quae sequuntur decernimus ac iubemus. Ex archidioecesi
Cordubensi territoria separamus civilium provinciarum, vulgo Depar
tamentos appellatarum, quibus nomen San Javier, San Alberto, Pocho,
Minas, Cruz del Eje, Ischilin, Sobremonte et Tulumba; item territorii
partem civilis provinciae vulgo appellatae Rio Seco, ad occasum sitam
fluminis quod Rio Dulce nuncupant, atque paroecias vulgo Capilla del
Monte et La Cumbre, intra fines civilis provinciae Punilla exstantes ; ex
iisque novam condimus dioecesim, nomine Crucis Axeatae, iisdem cir
cumscribendam finibus ac territoria civilia in praesens terminan tur.
Ea itaque confinis erit, ad septentrionem, dioecesibus S. Iacobi de Estero
et Catamarcensi ; ad orientem solem, archidioecesi Cordubensi et dioe
cesi Franciscopolitanae ; ad meridiem, item archidioecesi Cordubensi et
dioecesi S. Ludovici in Argentina; ad occasum denique solis, dioecesibus
Catamarcensi et Riojensi. Constitutam dioecesim suffraganeam facimus,
una cum Episcopo, metropolitanae Sedi Cordubensi. Volumus insuper
ut sacer Crucis Axeatae Praesul sedem suam ponat in urbe vulgo Cruz
del Eje, magisterii autem episcopalis cathedram in curiali templo Deo
dicato in honorem B. M. V., cui appellatio per vulgus Nuestra Señora
del Valle, in eadem urbe exstante, quod ad cathedralis dignitatem
extollimus cum iuribus propriis. Episcopo autem praeterquam quod
congrua iura damus, obligationes imponamus dignitati officioque inhae
rentes. Quas inter, obligationes sequentes praecipuas habebit : Canoni
corum collegium constituendi; usque dum tamen id fiat, consultores
dioecesanos deligendi ad normam iuris; Seminarium saltem minus
struendi, pueris accipiendis ad sacerdotale munus vocatis, ex quibus
eos qui animi ingeniique dotibus praestantes fuerint, Romam mittendi,
in Pontificium Collegium Pianum Latinum Americanum, ut philosophi
cis theologicisque disciplinis imbuantur. Mensam episcopalem, quam
dicunt, efficient Curiae emolumenta, pecuniae sponte a fidelibus datae,
pars bonorum quae dioecesi Crucis Axeatae obvenient ad praescriptum
Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
canonis 1500 Codicis Iuris Canonici. Ad dioecesis praeterea regimen
quod attinet, Vicarii Capitularis, Sede vacante, electionem, fidelium iura
et onera aliaque id genus sacrorum canonum praescripta diligenter ser
ventur. Simul ac hae Nostrae sub plumbo Litterae ad effectum sint
deductae, sacerdotes illi dioecesi addicti sint in qua beneficium vel offi
cium habeant ; ceteri vero sacerdotes, clerici Seminariique tirones ei, in
-qua legitimum habeant domicilium. Ad haec omnia denique perficienda
venerabilem Fratrem Humbertum Mozzoni, quem diximus, legamus vel
sacerdotem ab eo designatum. Qui vero rem perfecerit congrua docu
menta exarari curabit ad Sacramque Congregationem Consistorialem
-quam primum mitti.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
-eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum ex arce Gandulfi, prope Romam, die duodecimo mensis Au
gusti, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Ponti
ficatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALONIER! S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost. Loco hB Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 98.
Ada Pauli Pp. VI 507
X V
RESISTENTIAE (SANCTI ROCHI)
Quibusdam detractis territoriis ex dioecesi Resistenciae, nova alia efficitur,
« Sancti Rochi » nomine?
P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Supremum Ecclesiae Christi regendae munus, quod divino consilio commissum Nobis est, ad eas Nos, ut christiano populo propius consulatur, rationes quaerendas impellit, quae magis sint huius temporis adiunctis et necessitatibus accommodatae. Quas inter cum non sit infitiandum et aptiorem esse territoriorum dispositionem, censuimus precibus accedendum venerabilis Fratris Humberti Mozzoni, Archiepiscopi titulo Sidetani et in Republica Argentina Apostolici Nuntii, qui ab Apostolica Sede postulavit ut, dioecesi Resistenciae partita, nova ex distractis territoriis cathedralis Sedes constitueretur. Audita ergo sententia venerabilis Fratris Iosephi Marozzi, quam diximus dioecesis sacrorum Antistitis, de summa et apostolica Nostra auctoritate haec quae sequuntur decernimus ac iubemus. A dioecesi Resistenciae civiles regiones, vulgo Departamentos, separamus quae sic appellantur : Almirante Brown, Comandante Fernández, Chacabuco, 12 de octubre, Fray Justo Santa Maria de Oro, Generale Belgrano, Generale Güemes, Independencia, Maipu, Fontana, 9 de Julio, O'Higgins, Quitilipi, San Lorenzo et 25 de Mayo, ex iisque novam dioecesim condimus, Sanctum Rochum appellandam, quae ad septentrionem confinis erit dioecesibus Novoraniensi et Formosae; ad orientem solem, dioecesi Resistenciae; ad meridiem, dioecesibus Reconquistensi, Raphaëlensi et Anatuyanensi ; ad occidentem solem, archidioecesi Saltensi et dioecesi Anatuyanensi. Episcopalem novae dioecesis sedem in urbe, cui nomen Presidencia Roque Sáenz Peña, collocandam praecipimus, magisterii vero cathedram in curiali templo Deo dicato in honorem Sancti Rochi Confessoris, ibidem cxstante, cui cuiusque Praesuli congrua iura et privilegia damus. Episcopum praeterea obligationibus obstringimus, quae sunt paris officii et dignitatis virorum propria. Volumus insuper ut Sancti Rochi dioecesis «eiusque Episcopus suffraganei sint archidioecesi Corrientensi eiusdemque Metropolitae; ut, donec Canonicorum Collegium condatur, consultores dioecesanos Episcopus deligat qui sibi auxilio et consilio sint ; ut, ad normas iuris communis peculiariumque Sacrae Congregationis de Semi-
508 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
nariis et Studiorum Universitatibus legum, Seminarium saltem minus struat, iuvenibus accipiendis ad sacerdotale munus vocatis, quorum sive ingenio sive animi virtutibus praestantes Romam mittet, in Pontificium Collegium Pianum Latinum Americanum, philosophicis theolo-gicisque disciplinis imbuendos. Mensa episcopalis, quae dicitur, fiet ex Curiae emolumentis, e fidelium sponte datis pecuniis, ex bonorum denique parte quae Sancti Rochi dioecesi obveniet ad normam canonis 1500 Codicis Iuris Canonici. Quod tandem attinet ad dioecesis regimen et administrationem, Vicarii Capitularis, Sede vacante, electionem, fidelium iura et onera, alia id genus, quae sacri canones praescribunt diligenter serventur. Simul ac Apostolicae hae Litterae ad effectum deductae sunt, sacerdotes illi dioecesi censeantur addicti in cuius territorio legitimum beneficium vel officium habeant ; ceteri autem sacerdotes, clerici, Seminariique tirones, ei in qua legitime degant. Acta denique et documenta, novam dioecesim quovis modo respicientia, a Curia episcopali Resistenciae ad Sancti Rochi mittantur, in tabulario religiose custodienda. Haec quae praescripsimus ut ad effectum adducantur curet venerabilis Frater Humbertus Mozzoni, quem nominavimus, vel per se ipse vel per alium virum, ecclesiastica dignitate praeditum. Qui vero rem perfecerit, congrua documenta exarari curet ad Sacramque Congre^ gationem Consistorialem quam primum mitti.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum ex arce Gandulfi, prope Romam, die duodecimo mensis Augusti, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALONIERI S. B. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 81.
Acta, Pauli Pp. VI- 509
• X V I
TUCUMANENSIS .
(SS. CONCEPTIONIS IN ARGENTINA)
Ab archidioecesi Tucumanensi quaedam territoria detrahuntur, quibus
nova dioecesis conditur, «Sanctissimae Conceptionis in Argentina » co
gnominando.
P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Condere dioecesim cum sit novae spei semina Ecclesiae sulcis committere, quibus turgescentibus eadem iusto tempore fructus laetissimos colligat, aut etiam novum relucentis flammae ignem accendere ad hominum illuminationem, idcirco Nos, populorum omnium patres constituti, libenti quidem animo novas ubique Sedes excitandas curamus, cum id populi alicuius aut bonum postulet, aut utilitas exigat, aut etiam necessitas iubeat. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Humbertus Mozzoni, Archiepiscopus titulo Sidetanus, et in Republica Argentina Apostolicus Nuntius, ab hac Romana Sede enixe expostulaverit ut, diviso territòrio Tucumanensis archidioecesis, nova constitueretur dioecesis : id enim in ea regione maiora esse incrementa rei religiosae daturum; Nos consilio petito a venerabili Fratre Ioanne Carolo Aramburu, Archiepiscopo Tucumanensi, haec auctoritate Nostra censemus. Ab archidioecesi Tucumanensi territorium civilium provinciarum, seu ut dicunt, Departamentos, separamus, quas populus Chicligasta, Graneros, Leales, Monteros et Rio Chico cognominant ; quo territorio novam dioecesim condimus Sanctissimae Conceptionis in Argentina appellandam, cuius hi erunt fines : ad septemtriones, archidioecesis Tucumanensis ; ad orientem, dioecesis S. Iacobi de Estero ; ad meridiem, dioeceses S. Iacobi de Estero et Caiamarcensis ; ad occasum denique solis, dioecesis Caiamarcensis. Episcopus, cui regenda committetur, in urbe Concepción commorabitur, quae erit caput dioecesis, in quaque idem cathedram suae auctoritatis collocabit, in templo videlicet curiali B. M. V. nulla labe conceptae sacro. Novam Ecclesiam Sedi metropolitanae Tucumanensi suffraganeam facimus ; cuius nempe sacro Antistiti etiam Episcopus SSmae Conceptionis in Argentina erit obnoxius. Qui profecto Canonicorum collegium ad normam aliarum sub plumbo Litterarum Apostolicarum condet, facta potestate interea Consultores dioecesanos eligéndi, qui praesto sint consilio et opera. Praeterea Seminarium saltem minus
510 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
construi in sua dioecesi curabit iuvenibus ad sacerdotium efformandis ; quorum qui optimi fuerint, cum eo aetatis pervenerint ut sacrae theologiae atque philosophiae operam dare debeant, Romam mittentur, Pontificio Collegio Piano Latino Americano recipiendi. Mensam constituent: Curiae proventus, fidelium collationes, congrua bonorum pars quae iuxta canonem 1500 C. I. C. Sedi SSmae Conceptionis in Argentina obveniet. Simulac postremo dioecesis constitutio ad effectum adducta fuerit, sacerdotes qui in eius territorio aut officium aut beneficium habeant, eius clero accenseantur ; ceteri vero clerici, Seminariique tirones, ei in qua legitimo degant domicilio. Acta denique et documenta novam dioecesim respicientia vel eius cives quam primum ad eius Curiam episcopalem mittantur, ibidem religiose asservanda. Ceterum haec quae iussimus, venerabilis Frater Humbertus Mozzoni fieri studebit, vel quem ipse delegaverit, factis necessariis facultatibus. Re vero acta, documentai exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem Consistorialem cito mittantur. Quod si alius eo tempore Apostolicae Nuntiaturae ibi praesit, hic mandata Nostra faciat.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat,' quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressi» sive; manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum ex Arce Gandulfi, prope Romam, die duodecimo mensis Augusti, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALONIER! S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost.
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco £8 Plum bi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 75.
Acta Pauli Pp. VI 511
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Sancta Rosa Limana, Virgo, praecipua Patrona universae dioecesis Sanctae
Rosae in Argentina constituitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Primum sanctitatis florem, quem
Meridiana America protulit, Sanctam Rosam Limanam, Christifideles
dioecesis Sanctae Rosae in Argentina, quae appellationem a lectissima
illa Virgine traxit, piis ornare perhibentur obsequiis rerumque suarum
habere praesidium. Cum igitur Venerabilis Frater Georgius Mayer,
eiusdem Ecclesiae Episcopus, vota etiam cleri populique, suis commissi
curis, Nobis significans, Nos rogasset, ut idem Americae catholicae lumen
iurisdictionis suae renuntiaremus caelestem Patronam, Nos preces eius
modi libenter esse accipiendas censuimus. Fore igitur probe confidimus,
ut e suavissimo illo flore christianae virtutis odor afflet toti dioecesi eidem.
Quae cum ita sint, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scien
tia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitu
dine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctam Rosam Li
manam, Virginem, praecipuam apud Deum universae dioecesis Sanctae
Rosae in Argentina Patronam constituimus ac declaramus, omnibus
adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis, quae principalibus locorum
Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edi
cimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque
efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros
effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare pote
runt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum
esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus,
super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter atten
tari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x x x
mensis Octobris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
' © HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
512 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
I I
Beata Maria Virgo, vulgo « La Virgen de las gracias de Torcoroma »
appellata, caelestis decernitur Patrona praecipua dioecesis Ocaniensis.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Sanctissimae Virginis a Torcoroma
nomen venerabile, universaeque genti Columbianae pernotum, velut in
suo animo insculptum habent fideles dioecesis Ocaniensis. In huius enim
finibus iurisdictionis, quam quidem Ioannes Pp. XXIII, desideratissi
mus Decessor Noster, anno superiore constituit, communis est fama Au
gustam Dei Genetricem humillimo sese viro rusticano mirabiliter osten-
disse, caelestisque huius visionis quasi manifesta impressisse vestigia.
Brevi autem post non solum in ipso, quo res evenerat, loco aedicula
memoriae causa est exstructa, verum etiam in urbe Ocania templum pul
chritudine conspicuum aliaeque multae in Columbia ecclesiae, Oca-
niensium civium impulsu, Virginis a Torcoroma honori sunt excitata,
täritumque interea pietas mariana cepit incrementi, ut Missam Officium
que proprium Apostolica Sedes indulserit. Primum autem huiusce reli
gionis domicilium templum Ocaniense mansit, quo saepius ac turmatim
convenire numquam est intermissum a christianis. Hi enim, haud incerta
spe ducti, auxilio ac deprecatione Sanctae Virginis confisi, rectae fidei
thesaurum integrum servare potuerunt, pravarum minis insidiisque
opinionum devitatis. Haec omnia secum reputans, votaque interpretatus
utriusque cleri, civilis magistratus populique fidelis, quae, Romam pro
fec tur i ut in Oecumenico Concilio Vaticano II adesset, exceperat,
Venerabilis Prater Raphael Sarmiento Peralta, Episcopus Ocaniensis,
suis Nos adiit precibus, ut mariale patrocinium, praedictam probantes
appellationem, pro sua dioecesi ratum faceremus. Nos autem, quibus
quippe hoc sit persuasum, recens conditas sedes ecclesiasticas omnino
esse superna obtegendas tutela, ex qua firmum hauriant adiumentum
atque vigorem, relatae postulationi statuimus benignissime concedere.
Itaque, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac
matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine,
harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Beatissimam Virginem
Mariam, vulgo « la Virgen de las gracias de Torcoroma » appellatam,
principalem apud Deum totius Ocaniensis dioecesis caelestem Patronam
Acta Pauli Pp. VI 513
constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et privilegiis
liturgicis, quae praecipuis dioeceseon Patronis rite competunt. Contra
riis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes
praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac
permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere;
illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum
plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irri-
tumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis,
auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xvui
mensis Novembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
I I I
Sanctus Franciscus Salesius, Episcopus, Confessor et Ecclesiae Doctor,
principalis caelestis Patronus dioecesis Rakeriensis eligitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Suavem pietatis magistrum, San
ctum Franciscum Salesium, sacrorum administri et Christifideles dioe
cesis Bakeriensis, in finibus Foederatarum Civitatum Americae Septem
trionalis, studiose excolunt et venerantur. Cui eximio Caeliti prima in
urbe Bakeria exstructa ecclesia eaque parva et lignea sacra traditur
fuisse ; constituta vero dioecesi, ab ea urbe appellata, templum princeps
opere egregio est aedificatum honori eiusdem Sancti Francisci idque
merito, siquidem assiduus ille nominis catholici propagator praesidium
habebatur ea in America regione, quae plurimum missionalis operis
postulabat. Quibus omnibus perpensis, Venerabilis Frater Franciscus
P. Leipzig, Bakeriensis Episcopus, vota etiam significans cleri populi
que pastoralibus curis suis commissi, Nos rogavit, ut Sanctum Fran
ciscum Salesium suae dioecesis caelestem renuntiaremus Patronum.
Quibus precibus libenti animo admissis, Nos, e Sacrae Rituum Congre
gationis consulto, certa scientia _ac matura deliberatione Nostra deque
Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque
in modum Sanctum Franciscum Salesium, Episcopum, Confessorem et
33 - ACTA, vol. VI, n. 8. — 10-T-1%4.
514 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Ecclesiae Doctorem, principalem universae Bakeriensis dioecesis cae
lestem apud Deum Patronum constituimus et declaramus, omnibus ad
iectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis
rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus,
statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque effi
caces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effe
ctus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt,
nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse
ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus,
super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter atten
tari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxvi
mensis Novembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
IV
Beata Maria Virgo, a Septem Doloribus appellata, praecipua Patrona de
claratur Congregationis Filiorum a Caritate, qui vulgo sodales Canos-
siani dicuntur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Conditrix, antistita et mater habetur
coliturque in Congregatione Filiorum a Caritate dolorosissima Virgo Ma
ria iam inde ab Instituti ortu, cum scilicet Beata Magdalena e Marchioni
bus de Canossa, multorum Episcoporum obsecuta voluntati, quod opus
mulierum proprium inchoaverat, pari ad homines ratione statuit trans
ferre. Quae enim acerbos ac salutíferos Reginae Martyrum dolores suis
scriptis commemoravit, ipsisque vitae suae moribus expressit, illa pecu
liarem sodalium pietatem divino Calvariae facto voluit innixam ac san
guine nostri Redemptoris lacrimisque Deiparae Mariae quasi conspersam.
Ita quidem factum est, ut Canossiani sodales, in tutelam Virginis Per
dolentis traditi, preces effundere multas aliaque exsolvere Eius honori
officia consuescerent, atque etiam, huius cultus retinentes, sacri aposto
latus labores, ad iuvenum praesertim bonum procurandum, susciperent.
Quodsi diu admodumque pauci una tantummodo sede Venetiis, intra
Acta Pauli Pp. VI 515
fines paroeciae Sancti Ieremiae, snnt usi, hodie, meliore spe auctus
arridente, religiosi iidem viri alacrius suo instant operi, christianam -
que, quam curant, animorum institutionem mariali religione perfundunt
ac perficiunt. Hoc enim in lege novissima, ab hac Apostolica Sede omnino
probata, statuitur, ut pias condant sodalitates, a Virgine Perdolente
appellatas, quibus adulescentes ut socii asciscantur, sollemnia statis
diebus celebrent, et, ad proprium vivendi genus quod attinet, exercita
tiones faciant pietatis suique castigatiohes ad caelestis suae Patronae
laudem. Nunc autem, his omnibus ad Nos relatis, dilectus filius Prae
positus Generalis Congregationis Filiorum a Caritate, nomine quoque
supremi consilii religiosorumque omnium virorum, Nos impense rogavit,
ut mariale patrocinium, eadem appellatione distinctum, publice sollem-
niterque ediceremus. Quod votum, amplissima roboratum commenda
tione Dilecti Filii Nostri Alfredi S. R. E. Cardinalis Ottaviani, Proto
diaconi Sanctae Mariae in Domnica atque eiusdem Congregationis Pro
fecturis, benigne esse admittendum censemus. Itaque, ex Sacrae Rituum
Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra,
deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpe
tuumque in modum, Beatissimam Virginem Mariam, a Septem Dolo
ribus appellatam, principalem apud Deum universae Congregationis
Filiorum a Caritate, qui vulgo sodales Canossiani dicuntur, caelestem
Patronam constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus et
privilegiis liturgicis, quae praecipuis religiosorum coetuum Patronis
rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus,
statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque effi
caces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus
sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc
et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac
definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super
his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari
contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxvi
mensis Novembris, anno ÎMCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
516 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
V
Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris cathedralis ecclesia Marianensis
decoratur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Erga almam Deiparam pietatis
sedes ínclita esse perhibetur cathedralis ecclesia Marianensis, quippe
ubi vetus nobilisque imago eius, quae est ((decor Carmeli », impensis
populi excolatur obsequiis. Quod ob singulare studium religionis, Beata
Maria Virgo, simulacro illa expressa, a Ioanne Pp. XXIII, Decessore
Nostro rec. mem., urbis Marianensis renuntiata est caelestis Patrona,
ac paulo post effigies ipsa, nomine et auctoritate eiusdem Summi Ponti
ficis, inter potestatum, cleri, fidelium vota et plausus, aureo diademate
redimita. Ad has vero laudes accedit templi ipsius magnificentia, siqui
dem molis amplitudine commendatur pretiosisque refulget metallis et
aliis ornamentis. Ad quod efficiendum multum contulerunt sollertia
sua sacrorum Antistites et administri, stipe erogata Christifideles,
ipsi olim Lusitaniae Reges munificentia sua. Haec igitur aula Mariae,
vetustate quoque insignis, quae anno MDCCXLV honore cathedralis templi
fuit donata, anno vero MCMVI Metropolitanae ecclesiae titulo aucta,
admirationem movet et inter praeclara monumenta Civitatis, cui nomen
(( Minas Gérais », obtinet locum. Sacri demum ritus ibi eo cum decore
peragi dicuntur, qui domus Dei decet sanctitatem. Quae omnia repu
tans cum animo, Venerabilis Frater Ansgarius de Oliveira, Marianensis
Archiepiscopus, vota quoque significans cleri et fidelium suis curis
commissorum, ac civilium Auctoritatum, imprimis Iosephi de Magalhaes
Pinto, praedictae Civitatis Moderatoris, Nos rogavit, ut eidem principi
templo Basilicae Minoris nomen et ius benigne tribueremus. Quibus
precibus libenter admissis, Nos e Sacrae Rituum Congregationis con
sulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae
potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum
cathedralem ecclesiam Marianensem, Deo in honorem Beatae Mariae
Virginis in caelum Assumptae consecratam, ad dignitatem Basilicae
Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae sacris
aedibus eodem nomine appellatis rite competunt. Contrariis quibusvis
non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Lit
teras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suos-
Acta Pauli Pp. VI 517
que plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos
spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffra
gari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumquè ex nunc
et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate quali
bet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XXVII mensis Novembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNAXI
a publicis Ecclesiae negotiis
V I
Beata Maria Virgo, « Scala Paradisi » appellata, principalis Patrona,
et S. Conradus Confalonieri, Confessor, Patronus aeque principalis totius
Netensis dioecesis constituuntur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. -— Scandere caelum datur hominibus,
qui Beatae Mariae Virgini se devovent eiusque ductu vitam degunt cum
virtute. Cui opiferae Matri, a « Scala Paradisi )> nuncupatae, sacrum
est templum prope urbem Netum, ubi imago eius vetusta, in rupe depicta,
impense colitur, idque a multo tempore, siquidem, ut e litterarum monu
mentis saeculo xv exeunte conscriptis colligitur, iam tum piae peregri
nationes ad sanctuarium illud, ea aetate parvum, fiebant. Est etiam
memorandum Benedictum Pp. XIV, Decessorem Nostrum, Beatam Ma
riam Virginem, eo nomine invocatam, constituisse Patronam provinciae
religiosae Syracusanae Carmelitarum Reformatorum, cuius sedes prae
cipua fuit coenobium eidem templo continens. Praeterea Famulus Dei
Hieronymus Terzo, eiusdem Ordinis sodalis, plurimum allaboravit, ut
cultus Deiparae, cui adiecta appellatio « Scala Paradisi », in Christifi
delium animis insideret ac propagaretur. Qui post terrae motum, quem
anno MDCLXXXXIII accidisse constat, novum templum exstruxit et orna
vit. Ex quo tempore idem cultus permagnis est auctus incrementis et his
quoque temporibus viget, opera praesertim et studio sacrorum Anti
stitum, quorum pastorali curae grex Netensis est concreditus. Quam
ob piam alacritatem imago illa, auctoritate Petriani Collegii Canoni
corum, anno MCMXXXI, aureo diademate fuit redimita. Cupiens autem
518 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
marialem religionem provehere eaque animarum salutem procurare, Ve
nerabilis Frater Angelus Oalabretta, Netensis Episcopus, qui vota simul
significavit et cleri et populi fidelis, Nos rogavit, ut Beatam Mariam Vir
ginem, nomine illo appellatam, dioecesis suae praecipuam Patronam
renuntiaremus. Quibus precibus libenti animo concedentes, e Sacrae
Bituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione
Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi
perpetuumque in modum Beatissimam Virginem Mariam, a « Scala Pa
radisi » appellatam, principalem apud Deum Patronam totius Netensis
dioecesis, Sanctum vero Conradum Confalonieri, Confessorem, Patro
num aeque principalem eiusdem dioecesis confirmamus, seu iterum
constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis
liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis rite competunt. Contrariis
quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes prae
sentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac perma
nere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque,
ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime
suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex
nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate
qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XXVII mensis Novembris, anno MCMUXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
VII
Beata Maria Virgo de Mercede principalis Patrona archidioecesis Tucu
manensis declaratur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Praesidium Deiparae Virginis merito
expetunt homines in terrena peregrinatione constituti tot inter res ad
versas ac discrimina, quae corporibus et animis imminent, atque ea duce
et deprecatrice ad aeternam perveniunt salutem. Magno igitur cum
gaudio a Venerabili Fratre Ioanne Carolo Aramburu, Tucumanensi
Archiepiscopo, accepimus Christifideles, ea in regione incolentes, ad
quam sacra potestas ipsius pertineret, singulari studio ferri in Beatam
Acta Pauli Pp. VI 519
Virginem de Mercede idqne a multo iam tempore ; et eiusdem honori
quotannis sollemnia agi summo cum apparatu, maxima cum alacritate ;
nec solum vulgus ea participare sed etiam auctoritates ex ordine eccle
siastico atque civili. Cum praeterea imago Dei Genetricis, nomine illo
appellatae, anno MCMLTV per archidioecesis urbes, oppida, pagos circum-
veheretur, amplissimi fructus spirituales, ut idem ad Nos attulit Prae
sul, sunt percepti. Qui pro pastorali, qua exercetur, cura Nos rogavit,
ut Beatam Mariam Virginem de Mercede, archidioecesis, cui praeest,
principalem Patronam caelestem benigne renuntiaremus. Quibus pre
cibus libenter admissis, Nos e Sacrae Rituum Congregationis consulto,
certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae pote
statis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Bea
tam Mariam Virginem de Mercede principalem cunctae archidioecesis
Tucumanensis apud Deum Patronam constituimus ac declaramus, om
nibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis locorum
Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec
edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas
atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque inte
gros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare
poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudican
dum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam
secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter
attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
xxrx mensis Novembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNINI
a publicis Ecclesiae negotiis
VIII
Sanctus Stephanus Protomartyr praecipuus municipii Cotiniolae Patronus
eligitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Qui « plenus gratia et fortitudine ))
{Act. Ap. 6, 8) suoque sanguine purpuratus, testis christianae fidei pri
mus praedicatur, Stephanus diaconus religione eximia vetustoque more
in urbe Cotiniola excolitur. Cuius intra fines duae inveniuntur aedes
520 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
sacrorum, invicti Martyris nomine decöratae, quarum alteram constat
millesimo saltem nostri aevi anno antecessisse, ac postea insignem colle
gialis ecclesiae titulum adeptam esse. Intellegendum est igitur, quamvis
hac de re sileant monumenta, Stephanum iam tum esse habitum appella-
tumque Patronum ab illius fidelibus municipii. Plurimum vero pietas in
eum assecuta est incrementi, cum saeculo xvi civis quidam, episcopali
ornatus dignitate, Martyris reliquias nobilissimo suae patriae muneri
misit. Quae sacri corporis pars, in pretiosa condita theca, honestissima
pompa deferri solebat, cum calamitosae imminebant urbi tempestates.
Nostra autem aetate, die eius memoriae sacro redeunte, peculiaria sol
lemnia peraguntur, quibus viri civili rei administrandae praepositi in
tersunt, secum ferentes municipale vexillum. Cum ergo ita vigeat studium
sancti Caelitis ac veneratio, id omnes expetunt municipes, ut quem
reapse habeant sui suarumque rerum tutorem, idem iure etiam Nostra
que potestate Patronus constituatur. Quod votum, a Venerabilibus Fra
tribus Iosepho Battaglia, Episcopo Faventino, et Benigno Carrara,
Episcopo Imolensi, ad Nostram Sedem ampla cum suffragatione allatum,
benigne esse admittendum censemus. Itaque, ex Sacrae Rituum Congre
gationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque
Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque
in modum, Sanctum Stephanum, Protomartyrem, principalem apud
Deum totius municipii Cotiniolae caelestem Patronum confirmamus seu
constituimus ac declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis
liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis rite competunt. Contrariis
quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes prae
sentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac perma
nere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque,
ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum, plenissime
suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex
nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate
qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die III
mensis Decembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
Acta Pauli Pp. VI 521
I X
Titulus ac privilegia Basilicae Minoris paroeciali ecclesiae Beatae Mariae
Virginis a Misericordia in urbe « Apizaco », intra fines Tlaxcalensis dioe
cesis, conferuntur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Pientissimae Matris Mariae, a
Misericordia appellatae, honori egregium templum in urbe (( Apizaco »,
intra fines Tlaxcalensis dioecesis, surgere perhibetur. Quod quidem reli
gione tam est insigne, ut qua Sanctuarium a populo fideli impense cele
bretur, et opere tam nobile, ut laude probetur communi. Cupiens vero
huius ecclesiae marialis dignitatem augere et Christifideles ad vel
maius pietatis studium provocare, Venerabilis Frater Aloisius Munive
Escobar, Tlaxcalensis Episcopus, vota quoque significans cleri populique
pastoralibus curis suis commissi, Nos rogavit, ut idem templum Basili
cae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus libenti animo
auditis, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac
matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine,
harum Litterarum vi perpetuumque in modum paroecialem ecclesiam
Deo in honorem Beatae Mariae Virginis a Misericordia in urbe « Api
zaco », intra fines Tlaxcalensis dioecesis, consecratam, ad honorem
Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae-
templis eodem nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis
non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes
Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere;
suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad
quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suf
fragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc
et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate quali
bet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v
mensis Decembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
522 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
X
Titulus ac privilegia Basilicae Minoris tribuuntur ecclesiae paroeciali
Sancti Antonii in urbe Bonaëropoli.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Quae religione et operibus artifi-
ciosis commendantur tempia e translaticio Apostolicae Sedis instituto
honore praecipuo solent decorari. Quibus accensenda est curialis eccle
sia Sancti Antonii, quae in urbis Bonaëropolis non modicum cedit orna
mentum. Praestat enim molis magnificentia et structurae pulchritudine
et cultu vario, maxime vero marmoribus rènidet. Imagines quoque Sa-
cratissimi Cordis Iesu et Beatae Mariae Virginis a Rosario communi
laude probantur ; atque signum Iesu Christi cruci affixi, ex uno lapide
marmoreo factum, omnium studia ad se convertit. Hoc vero templum,
exeunte saeculo xrx exstrui coeptum, plebe Dei stipem conferente, et
postea viri cuiusdam munificentia perfectum, est etiam pietatis sedes
singularis, siquidem Christus Dominus, cuius simulacrum laudavimus,
Beata Maria Virgo et Sanctus Antonius impensissimo ibi coluntur.
Praeterea supellectile pretiosa aliisque ornamentis divinae rei aptis
affluit nihilque desiderandum esse videtur, quod ad sacrorum rituum
attinet dignitatem. Quae omnia reputans cum animo dilectus filius
Hermenegildus Fazio, hodiernus eiusdem ecclesiae parochus, submisse
Nos rogavit, ut eam Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus
precibus, Dilecti Filii Nostri Antonii Sanctae Romanae Ecclesiae Pre
sbyteri Cardinalis Caggiano, Archiepiscopi Bonaërensis, commendationis
amplissimo officio suffultis, libenti animo statuimus obsecundare. Qua
propter, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac
matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine,
harum Litterarum vi perpetuumque in modum paroecialem ecclesiam Deo
in honorem Sancti Antonii, Confessoris et Ecclesiae Doctoris, Bonaë
ropoli consecratam, ad honorem ac dignitatem Basilicae Minoris eve
himus, omnibus adiectis iuribus et privilegiis, quae templis eodem no
mine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus.
Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, vali
das atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque
integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spec
tare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite
Acta Pauli Pp. VI 52&
iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si
quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive
ignoranter attentari contigerit.
Datum Eomae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII
mensis Decembris, anno MCMIÍXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
X I
Sanctus Antonius Maria Gianelli, Episcopus et Confessor, declaratur cae
lestis Patronus aeque principalis, una cum Sancto Columbano Abbate,
pro tota Bobiensi dioecesi et urbe.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Felix sane divinoque locuples munere
urbs Bobium, quam tres illustraverunt Caelites : Columbanus Abbas,
eius, saeculo septimo, veluti conditor; Henricus Imperator, episcopalis
cathedrae ex Apostolicae Sedis auctoritate, ineunte saeculo x i , institu
tor ; undevicesimo denique saeculo Antonius Maria Gianelli, clarus illius
civitatis Episcopus, quem Decessor Noster Pius Pp. XII, fel. r ec ,
anno MCMLI, in sanctorum Caelitum numerum adscripsit. Quod si prae
cipuus sanctus Columbanus, sanctus vero Henricus secundarius eius
dem urbis ac dioecesis ab antiquis temporibus habentur caelestes Patro
ni, sancti Antonii Mariae Gianelli, qui vetustam illam dioecesim per octo
annos pie prudenterque est moderatus, publicum praesidium nondum
est expetitum. Ipse tamen e suo sepulcro, in cathedralis ecclesiae crypta
posito, « defunctus adhuc loquitur » (Hebr., 11, 4) praeclarisque fortitu
dinis et caritatis exemplis sacerdotes sacrorumque alumnos monet, immo
et fideles, quorum pietate valde honoratur et colitur. Cupiens autem
tantam in sanctum illum Confessorem, Episcoporum lumen atque glo
riam, religionem provehere, Venerabilis Frater Petrus Zuccarino, Epi
scopus Bobiensis, enixis Nos adiit precibus, ut eundem Caelitem totius
Bobiensis dioecesis apud Deum Patronum aeque principalem una cum
sancto Columbano benigne declarare dignaremur. Nos autem, quibus
pietatis incrementum inter fideles maxime cordi est, huiusmodi precibus
obsecundare perlibenter statuimus. Quapropter, e Sacrae Rituum Con-
524 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
gregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra de
que Apostolicae Nostrae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi
perpetuumque in modum Sanctum Antonium Mariam Gianelli, Episco
pum et Confessorem, Bobiensis urbis et totius dioecesis caelestem Patro
num aeque principalem una cum Sancto Columbano Abbate renuntia
mus, facimus, constituimus, omnibus et singulis honoribus et privilegiis
liturgicis adiectis, quae praecipuis locorum Patronis rite competunt.
Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus,
decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter
exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et
obtinere; illisque, ad quos pertinent seu pertinere poterunt, nunc et in
posterum, plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definien
dum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his, a
quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vii
mensis Decembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
X I I
Sanctus Paulus Apostolus declaratur caelestis Patronus laicorum aposto
latus, qui « Cursillos de Cristianidad » appellatur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Viget salubriter in Hispania aliis
que in regionibus apostolicum inceptum, id est disciplina christianitatis,
eo pertinens, ut laici vitam spiritualem, divina afilante gratia, colant,
Christum eiusque doctrinam penitius cognoscant, ad fontem supernum
Sacramentorum crebro accedant, saluti alienae studeant, sacrum mini
sterium obeuntibus adiutricem operam praebeant. Hisce ex acroasibus
de re christiana, quae, « Cursillos de Cristianidad >) vulgo appellatae,
magnum numerum fidelium complectuntur, fructus uberrimi sunt per
cepti : domesticus convictus sancte et ad divinae legis praecepta instau
ratus, paroeciae nova virium impulsione provectae, munera privata et
publica fideliter et e conscientiae officio impleta ; quam ob rem Episcopi
aliique animorum pastores gaudio summo perfunduntur. Neque prae-
\
Acta Pauli Pp. VI 525
termittendum agmina eorum, qui sub Christi vexillis in sodalitate ab Actione Catholica militant, additis novis copiis eorum, qui huiusmodi christianam disciplinam sequuntur, laeta accepisse incrementa et plures eorundem ad sacerdotium contendisse vel, abstractos a saeculo, Deo in religiosa familia se devovisse. Hi vero omnes exemplum, quod imitentur, praesidium, cui se credant, habent Sanctum Paulum Apostolum, cuius adventus in Hispaniam undevicies saecularis memoria in praesenti celebratur ; ad quae sollemnia agenda huiusmodi sodales christianitatis studiosi praeclaram operam contulerunt. Quorum e sententia et nomine Episcoporum ac suo, Dilectus Filius Noster Beniaminus Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyter Cardinalis de Arriba y Castro, Archiepiscopus Tarraconensis, Nos rogavit, ut Doctorem gentium praedictae apostolatus laicorum rationis caelestem Patronum renuntiaremus. Quibus precibus perlibenter obsecundantes, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Beatum Paulum Apostolum caelestem apud Deum Patronum
laicorum apostolatus seu christianitatis disciplinae, quae vulgo « Cursillos de Cristianidad » appellatur, facimus, constituimus, declaramus, omnibus adiectis honoribus ac privilegiis liturgicis titulo huiusmodi rite competentibus. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit. Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv
mensis Decembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
526 Acta Apostolicae Sedfs - Commentarium Officiale
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
PLATENSIS - CLIVI ZAMOERENSIS - AVELLANEDIENSIS
Concrediti Christifidelium gregis spirituali bono apprime studentes,
Excnii PP. DD. Antonius Iosephus Plaza, Archiepiscopus Platensis,
Alexander Schell, Episcopus Clivi Zamoerensis, Ieronimus Iosephus Po
destà, Episcopus Avellanediensis, unanimi consensu, ab Apostolica Sede
expostulaverunt ut fines ecclesiasticarum circumscriptionum sibi con-
creditarum aliquantulum immutarentur et ita aptius disponerentur.
Sacra Congregatio Consistorialis, praehabito favorabili voto Excnii
P. D. Humberti Mozzoni, in Republica Argentina Apostolici Nuntii,
rata huiusmodi immutationem animarum saluti cessuram, vigore spe
cialium facultatum sibi a Ssmo Domino Nostro Paulo Divina Provi
dentia Pp. VI tributarum, oblatis precibus annuendum censuit.
Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto,
ab archidioecesi Platensi distrahit :
a) paroecias vulgo San Gabriel Arcángel (Adrogué), Nuestra Señora
de la Medalla Milagrosa (Adrogué), Inmaculada Concepción (Burzaco),
Nuestra Señora de Lujan (Claypole), Nuestra Señora de Lujan (Long-
champs), Nuestra Señora de Lujan (Mármol), Santísima Trinidad (Villa
Calzada), Santa Ana (Glew), Nuestra Señora del Tránsito (Ministro
Rivadavia), intra fines civilis territorii seu « Partido » cui nomen Al
mirante Brown, necnon paroeciam vulgo San Vicente Ferrer, intra,
limites civilis districtus seu (( Partido » San Vicente nuncupati, exstan
tes, illasque perpetuo dioecesi Clivi Zamoerensis adnectit ;
b) paroecias vulgo San Juan Bautista et Santa Lucia nuncupatas^
I
DECRETUM
De finium dioecesium immutatione
Sacra Congregatio Consistorialis 527
intra fines civilis territorii seu « Partido » Florencio Várela sitas, illas
que perpetuo dioecesi Avellanediensi adsignat.
Mandat insuper Sacra Congregatio Consistorialis ut documenta et
acta praefatorum territoriorum clericos, fideles et bona temporalia
respicientia a Curia a qua ad Curiam cui illa nuper aggregata sunt,
quam primum, transmittantur.
Ad clerum quod attinet statuit ut, simul ac praesens Decretum ad
effectum deductum fuerit, sacerdotes Ecclesiae illi censeantur adscripti
in cuius territorio ecclesiasticum beneficium aut officium legitime deti
nent; ceteri autem sacerdotes, clerici Seminariique tirones dioecesi illi
incardinati maneant vel incardinentur in cuius territorio legitimum
habeant domicilium.
Ad haec perficienda Sacra Congregatio Consistorialis memoratum
Exomum P. D. Humbertum Mozzoni deputat, necessarias et oppor
tunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo
agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere
imposito ad eamdem Sacram Congregationem, cum primum fas erit,
authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi.
Quibus super rebus praesens edit Consistoriale Decretum perinde
valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent.
Contrariis quibusvis minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die
2 mensis Martii anno 1964.
CAROLUS Card. CONPALONIERI, a Secretis
L. © S.
f Franciscus Carpino, Archiep. Serdicen., Adsessor
I I
HONOLULUENSIS DECRETUM
De finium dioeceseos mutatione
Dissita in Pacifico Oceano exstat Insula, cui nomen « Johnston
Island », centesimum et septuagesimum (CLXX) occidentalis a Greenwich
longitudinis et decimum septimum (xvn) boreae latitudinis gradum
attingens, sub Civitatum Foederatarum Americae Septentrionalis di-
528 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
cione constituta. Quae quidem Insula, hactenus deserta, nulli ecclesiasticae circumscriptioni ascripta est. Cum vero hisce temporibus ob grandia a Civilibus Potestatibus opera
aggressa plures opifices illuc appulere, ab Apostolica Sede enixe petitum est, ad fidelium animarum spirituali curae aptius consulendum, ut praefata (( Johnston Island » Honoluluensi, quae est vicinior, dioecesi perpetuo adnecteretur. Porro Ssmus Dominus Noster Paulus, Divina Providentia Pp. VI,
rei opportunitate perpensa et habito favorabili voto Excmi P. D. Aegi-dii Vagnozzi, Archiepiscopi tit. Myrensis et in Civitatibus Foederatis Americae Septentrionalis Delegati Apostolici, de consilio infrascripti Cardinalis S. Congregationis Consistorialis Secretarii, ratus id in bonum animarum cessurum, porrectis precibus benigne annuendum censuit. Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, de plenitudine Apostolicae potestatis, praesenti Consistoriali Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent, universum territorium memoratae Insulae « Jobnston Island » Honoluluensi dioecesi perpetuo attribuit, mutatis hac ratione huius dioeceseos finibus. Ad haec omnia exsecutioni mandanda idem Ssmus Dominus Noster
deputare dignatus est memoratum Excfhum P. D. Aegidium Vagnozzi, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere ei imposito ad hanc S. Congregationem Consistorialem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis quam primum remittendi. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Datum Romae, ex Aedibus S. Congregationis Consistorialis, die VIT
mensis Martii a. D. MCMLXIV.
X. & S.
CAROLUS Card. GONFALONIERI, a Secretis
t Franciscus Carpino, Archiep. Serdicen., Adsessor
Sacra Congregatio Rituum 529
SACRA CONGREGATIO RITUUM
• • • • • i
PANORMIT ANA
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Iacobi Cusmano, sacerdotis et
fundatoris Congregationum Servorum et Servarunt Pauperum v. d. « Boc
cone del povero ».
SUPER DUBIO
An signanda sit Commissio introductionis causae in casu et ad effectum
de quo agitur.
Si qua umquam fuit aetas quae tot super humana fraternitate editos
vidit libros totque audivit prolatos sermones, haec nostra profecto est.
At huiusmodi fraternitas non est nisi quaedam verae germanaeque dilec
tionis fallax, ementita et fucata species, quandoquidem, frigescente et
arescente Christi caritate, virescere nunquam potest in proximum cari j
tas. Hoc perspicuum habetur ex quo divina illa insonuit vox : « Manda
tum habemus a Deo, ut qui diligit Deum diligat et fratrem suum » (I Io.
4, 21). Tanta siquidem hi duo amores, Dei scilicet et proximi, inter se
copulantur necessitudine et cognatione tit, altero sublato, alter simul con-
cidat. Idcirco, cum laesum se prodit funditusque eversum divinum de fra
terna dilectione praeceptum, eo ipso unaque simul neglectum omnino se
ostendit impieque violatum quod de caritate Dei maximum est et primum
mandatum. Verum Deus misericors, quoties maxime videntur christia
nae sapientiae principia oblitterari, tunc viros exsuscitare solet suo spi
ritu plene imbutos et actuosa in fratres caritate praestantes, qui multi
tudines, singulari ipsorum virtutum, beneficiorum rerumque gestarum
magnitudine perculsas, eo reducant unde infeliciter discesserint, easque
simul doceant moneantque nullam esse, eamque ne mente quidem con
cipi posse, in proximum caritatem a Dei caritate seiunctam.
Hos inter viros praestare visus est superiore saeculo, in nobilissima
atque ubere Sicula terra, Servus Dei Iacobus Cusmano. Is namque se
totum pauperum necessitatibus ac doloribus leniendis dedidit, ut simul
eorumdem animos ad caelestium bonorum spem et amorem erigerei.
34 - ACTA, vol. VI , n. 8. — 10-7-1964.
530 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Panormitana in civitate, die 15 mensis Martii anno 1834, e legitimis
coniugibus Iacobo Cusmano et Magdalena Patti,, censu et pietate conspi
cuis, ortum habuit Famulus Dei, atque insequenti die acro est renatus
fonte, nominibus inditis Iacobo Iosepho Vincentio. Tres habuit fratres
sororesque duas, quarum Vincentia, natu maior, sedula cura et chri
stiana educatione Iacobum instituit, postquam, trium puer annorum,
matre fuit ornatus, eumque postea, religiosae vitae addicta, operibus
condendis adiuvit.
Bonam sortitus indolem, educatione eam fovit, ac tenella adhuc aetate
de pauperibus opitulandis cogitare coepit : frusta esculenta, parvum
peculium suum, vestes et calceamenta coaetaneis inopibus donabat. Cui
ideo aptari illa possunt : <( Ab infantia mea crevit mecum miseratio »
(Iob. 31,18).
Primis a sacerdote quodam exceptis litterarum rudimentis, studio
rum domicilia gravioribus disciplinis tradendis apud Societatis Iesu
sodales Panormitana in urbe celebravit; deinde studiorum Universi
tatem frequentava ad lauream in medicorum scientia assequendam,
studio non minus quam vita et pietate condiscipulis optima praebens
exempla. De seligenda autem arte medendi tum consilium cepit, cum
a germano fratre, quominus ad exteras Missiones proficisceretur, impe
ditus fuit.
Lauream in medicina adeptus, non solum operam praestabat suam
gratuito, verum pauperibus et auxilium erogabat. In his autem curandis
nihil ipse omittebat, ut cum corpore anima quoque salutem acciperet.
Dicere enim erat solitus : per caritatem ad fidem.
Ut divinae voluntati, quam moderatoris conscientiae ope melius
cognovit, obtemperaret, viam iniit ad clericalem militiam amplexandam,
licet se, qui ad sacerdotium ascenderet, indignum putaret. Theologicis
igitur studiis, duce et moderatore Canonico quodam Panormitanae ec
clesiae cathedralis, diligenter operam dedit, et tandem die 21 Decem
bris anno 1860 sacerdotio auctus est. Sacerdotalibus muniis toto animi
ardore incubuit. Caritate autem in pauperes inflammatus, sua mente
versabat consilium Institutum quoddam in eorum commodum condendi.
Cuius quidem Instituti originem ita testes et documenta innuunt : Cum
quodam die Famulus Dei visendi causa ad medicum amicum se contu
lisset, familiam cunctam inter cenandum invenit, viditque omnes, paren
tes scilicet eorumque liberos, offulam de epulis immittentes in patinam,
quae in media exstabat mensa. Quaerenti autem ex eis cur ita agerent,
respondit paterfamilias offulas quemque posuisse cuidam pauperi dan-
Sacra Congregatio Rituum 531
das, «pauperis buccellas )) appellatas, idque cotidie in sua domo fieri.
Qua misericordiae opera percitus, Iacobus noster statim cogitavit inmi -
meras Panormitanas familias hoc idem praestare posse ad miseros sa-
tiándos et sublevandos. Ita Famulus Dei consilium cepit novi consti
tuendi Instituti, quod a Buccella Pauperis, vulgo « Boccone del Povero »,
appellaret.
Primum quidem Instituti nucleum, germana sorore Vincentia auxi
liante, in domo posuit iuxta ecclesiam SS. XL Martyrum pro puellis
orphanis. Succrescente autem orphanorum numero, domus translata est
apud S. Marcum, ubi sacram vestem primae Sorores, quas inter ipsius:
soror et neptis, mense Maio anni 1880, induerunt. Quattuor annis post
communitatem Fratrum laicorum servorum pauperum instituit, quam
vero die 21 Novembris a. 1887 nova Congregatio Sacerdotum Servorum
Pauperum subsecuta est.
Famulus Dei totum se, parochiali officio et canonicatu abdicatis,
operi suo confirmando et dilatando, nulli parcens labori, devovit ; vitu
perationes sustinuit, obstacula superavit haud pauca. Sortis aliquando
relictus, eleemosynas ostiatim ad tardam usque vesperam quaeritabat
pro pauperibus, orphanis, senibus et derelictis; quos omnes intuens
tamquam Christi personam venerabundus complectebatur, nudato càpite
quandoque adibat et exquisitis officiis cumulabat. Sacerdotibus et Soro
ribus sui Instituti eundem, quo ipse ducebatur, spiritum infundere cu
rabat, sive exhortationibus sive exemplis.
Laboribus tandem potius quam aetate fractus, repentino morbo con
fectus, obdormivit in Domino die 14 mensis Martii anni 1888, eique
universa Panormitana civitas sollemni funere parentavit.
Percrebrescens autem in dies sanctimoniae eius fama, qua vivens
quoque honestatus fuerat, caelestibus signis visa est confirmari. Quamob
rem, cum vix actoribus licuit, de Beatorum Caelitum honoribus eidem
decernendis causa agi coepta est. Instructi itaque sunt ordinarii, qui
dicuntur, processus, in Panormitana Curia et rogatoriales inquisitiones,
in Curiis Agrigentina et Catanensi, qui absoluti ad Sacram hanc Rituum
Congregationem delati sunt. Interim quamplurimae litterae S. R. E.
Cardinalium sacrorumque Antistitum ac virorum tam ecclesiastica
quam civili dignitate insignium ad Summum Pontificem pervenerunt,
sanctitatis famam Servi Dei extollentes causaeque beatificationis in
troductionem enixe postulantes.
Servatis omnibus de iure servandis, Sacra eadem Rituum Congre
gatio, scriptis Famuli Dei rite perpensis, Decreto diei 3 Februarii a.
532 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
1946, approbante Pio Papa XII fel. rec , ad ulteriora procedi posse
edixit. Quapropter, instante Revmo P. Theodoro a Sacra Familia, Or
dinis Exeálceatorum Ssmae Trinitatis causaeque huius solertissimo Po
stulatore, Emus ac Revmus Dominus Clemens Cardinalis Micara, Epi
scopus Veliternus et causae Ponens seu Relator, in ordinariis Sacrae
Rituum Congregationis comitiis die 23 mensis Maii anni huius ad Vati
canum celebratis, dubium proposuit disceptandum : An signanda sit
commissio^ introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur.
Et Emi ac Revmi Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, post relatio
nem ipsius Cardinalis Ponentis, audito quoque Officialium Praelatorum,
praesertim R. P. Ferdinandi Antonelli O. F. M., Fidei Promotoris Ge
neralis, suffragio, omnibus diligenter perpensis, rescribere censuerunt :
Affirmative, seu signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit.
Facta insequenti die de praemissis omnibus Sanctissimo Domino no
stro Ioanni Papae XXIII per supra dictum Fidei Promotorem Generalem
fideli - relatione, Sanctitas Sua rescriptum Sacrae Rituum Congrega
tionis ratum. habuit et probavit atque commissionem introductionis
causae Servi Dei Iacobi Cusmano Sua Ipsius manu signare benigne
dignata est.
Datum Romae, die 24 mensis Maii, a. D. 1961.
83 C. Card. CICOGNANI, Ep, Tusculan., Praefectus
L. © S.
Henricus Dante, a Secretis
II
TAURINENSIS
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Pauli Pii Pèrazzo, e Tertio Ordine
saeculari S. Francisci.
SUPER DUBIO
An signanda sit Commissio introductionis causae in casu et ad effectum
de quo agitur.
Nobilis Pedemontana tellus in fastis christianae religionis quovis
tempore illustris, viciniore nobis aevo omnino praeclarissima fulsit,
saeculo praesertim decimonono, quum multi viri ac mulieres talem sane-
Sacra Congregatio Rituum 533
titudinis famam adepti sunt, ' ut < omnibus lucerent exemplo. Ex eis non
nullos infallibilis-Ecclesiae Magister in Sanctorum catalogo solemniter
adscripsit, uti Iosephum Benedictum Cottolengo, Ioannem Bosco, Iose
phum Cafasso, Dominicum Savio, Mariam Dominicam Mazzarello ;
quorundam vero vita, virtutes ac miracula sub iudicio magisterii eccle
siastici adhuc cribrantur, at spes effulget proxime eos in berniniana
gloria Basilicae Vaticanae eundem honorem adepturos esse.
Istorum in numero eximium locum tenet Paulus Pius Perazzo, qui
totam vitam non in claustris absconditam, sed inter mundi turbulenta
pericula, pretiosam in conspectu Dei et hominum vixit, de sè bonum
undique dispergens odorem.
Actionis Catholicae strenuus miles, operariorum catholicorum im
piger assecla, consociationis sanctificationis festorum operosus exci
tator, cuiusvis pii operis zelator industrius, verbo et exemplo omnibus
christianae religionis semitas ostendit. Tertio saeculari Ordini Sancti
Francisci Asisinatis adscriptus, Seraphici Patris vestigia constanter
fideliterque sequebatur. Erga Sanctissimum Eucharistiae Sacramentum
intenso ferebatur amore, cotidianam adorationem assidue colebat, et
ad tabernaculum uti cervus ad fontes aquarum properabat. Per totius
vitae cursum, nihil aliud sibi proposuit quam ad altiora conscendere,
perfectioraque semper assequi. In officiis vero fungendis et in ceteris
vitae muneribus quantopere ardens in Deum amor hominum mores
emendare, praesertim vero opificum ordines ad religiosam, moralem ci
vilemque renovationem excitare possit, ostendit.
Di 5 Iulii mensis anni 1846 Niciae Montisferrati, Aquensis dioece
seos intra fines, natus est Famulus Dei et die insequenti sacris lustra
libus aquis est ablutus. A piis parentibus, qui non modo bonis terrenis,
sed et christianis quoque virtutibus pollebant, in amore ac timore Domi
ni una cum fratre et quattuor sororibus religiosam recepit institutionem,
ita quidem ut a puero a divina gratia trahi videretur. Nihil igitur
mirum si erga parentes, ludimagistros ac superiores reverentia, oboe
dientia et hilaritate eminuit, erga fratrem, sorores et coaequales autem
dulcedine, humanitate, caritate atque patientia, ac multo magis pietate
erga Deum. A matre litterarum prima rudimenta didicit, studiis autem
severioribus publicas apud scholas sua in civitate vacare coepit, post
quam fuerat iam sacro chrismate linitus, et ad mensam eucharisticam
accesserat. Iuvenilem adeptus aetatem, ob familiares necessitudines a studiis
534 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
coactus est remittere ac panem cotidianum sibi suisque comparare in
publica administratione viae ferreae, ubi non immerito ad altiora per
venit officia. Peculiari autem studio in Tertium Sancti Francisci Ordi
nem, tum etiam in sanctum Mariale Rosarium nec non in Romanum
Pontificem et in Ecclesiam captus est. Sodalitatem adorationis cotidia
nae perpetuae firmandam dilatandamque curare, spiritum Tertii Sera
phici Ordinis divulgare sategit. Piam Unionem contra blasphemiam et
turpiloquium excitavit, suumque Conferentiae S. Vincentii a Paulo,
Catholicorum Operariorum Unioni aliisque piis sodalitatibus nomen
dedit. Nonnulla opuscula et folia typis edidit, pietati ac religioni inter
coaetaneos fovendae quam maxime utilia. Tandem, aetatis anno sexa
gesimo sexto, post diuturnum rabiei morbum, per canis morsura con
tractum, Ecclesiae Sacramentis pie refectus, Augustae Taurinorum die
22 Novembris anni 1911 pie obiit in osculo Domini.
Eius transitus magno omnes dolore affecit, et eximias eius virtutes
cuiusvis coetus et conditionis homines laudarunt et exaltarunt. Iis per
motus, Ordinarius Taurinensis super eius sanctitatis fama in dies aucta
et dilatata ordinarias inquisitiones paucis post annis ab obitu instituit
ac Romam, uti de iure, ad Sacram Rituum Congregationem transmisit,
ut sedulo disceptarentur.
Servatis igitur omnibus de iure servandis, in congregatione ordinaria
diei 8 Maii 1934 ad Vaticanas Aedes habita, de scriptis Servi Dei actum
est, et ut ad ulteriora procedi posset Pius Papa XI fel. rec. die sequenti
decernere benigne dignatus est. Tandem, instante Revmo P. Antonio
Cairoli, Ordinis Fratrum Minorum sollertissimo Postulatore generali,
infrascriptus Cardinalis Caietanus Cicognani, Episcopus Tusculanus,
S. Rituum Congregationis Praefectus, causaeque Ponens seu Relator,
in ordinario Sacrae Rituum Congregationis coetu die 23 Maii 1961 in
Palatio Apostolico Vaticano habito, sequens dubium discutiendum
proposuit : An signanda sit commissio introductionis causae Servi Dei
Pauli Pii Perazzo, in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac Revmi
Patres, sacris tuendis ritibus praepositi, post relationem ipsius Cardi
nalis Ponentis, auditis quoque Praelatorum Officialium, praesertim
Revmi P. Ferdinandi Antonelli, Ordinis Fratrum Minorum, Fidei Pro
motoris Generalis, suffragiis, omnibus diligenti studio perpensis, rescri
bendum censuerunt : Signandam esse commissionem, si Sanctissimo
placuerit.
Quibus omnibus Sanctissimo Domino nostro Ioanni Papae XXIII
Sacra Congregatio Rituum 535
per ipsum Fidei Promotorem Generalem die 24 eiusdem mensis et anni
fideliter relatis, Sanctitas Sua, Purpuratorum Patrum sententiam ratam
habens, sua manu commissionem introductionis causae Servi Dei
Pauli Pii Perazzo, in casu et ad effectum de quo agitur, signare benigne
dignata est.
Datum Romae, die 24 Maii anno 1961.
83 C. Card. CICOGNANI, Ep. Tusculan., Praefectus
L. SB s .
Henricus Dante, a Secretis
III
DIVIONEN.
Beatificationis et canonizationis Servae Dei Elisabeth a SS.ma Trinitate,
monialis professae Carmelitarum Discalceatarum.
SUPER DUBIO
An signanda sit Commissio introductionis causae in casu et ad effectum
de quo agitur.
Deum adesse rebus omnibus in eisque esse « per potentiam, quia ei
omnia subiecta sunt; ... per essentiam, quia omnia immediate creavit;
et ... per praesentiam, quia omnia cognoscit », Angelicus Doctor iuxta
ea quae in Sacris Litteris tradita sunt concinne exposuit [S. Theol. I,
q. 8, a. 3). Attamen in homine, paulo minore Angelis facto (cfr. Ps. 8, 6),
est Deus non tantummodo ut in rebus, sed ampliore modo. Siquidem
cognoscitur ab ipso et diligitur, cum, natura duce, bonum sponte amet,
cupiat et conquirat homo. Deus insuper ex gratia insidet animae iustae
veluti in templo (cfr. 2 Cor., 6, 16), modo penitus intimo et peculiari.
Ex quo etiam ea caritatis necessitudo consequitur, qua Deo adhaeret
anima coniunctissime, plus quam amico amicus possit-benevolenti
maxime et dilecto, eoque plene suaviterque fruitur. Haec autem mira
animae cum Deo coniunctio, quae inhabitatio a theologis appellatur,
conditione tantum seu statu ab ea discrepans qua caelites Deus beando
complectitur, praesenti totius Trinitatis numine efficitur, iuxta Divini
Magistri verba : (( Si quis diligit me, sermonem meum servabit, et Pater
536 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
meus diliget eum, et ad eum veniemus et mansionem apud eum facie
mus» (Io. I i , 23).
Porro, qui iucundissimo huic mysterio dediti ac devoti exstiterunt
magnas fecerunt ad christianam virtutem progressiones atque, licet in
saeculo adhuc vitam agentes, in caelo potius conversari videbantur.
Hos inter iure adnumeranda est Serva Dei Elisabeth a Ssma Trinitate.
Ipsa ortum duxit apud (( Camp d'Avord » prope Bituricem in Gallia
die 18 mensis Iulii anno 1880, patre Iosepho Francisco Catez, matre
Maria Aemilia Rolland, coniugibus virtute censuque praeditis, et die
22 eiusdem mensis salutis aqua tincta est impositis nominibus Maria,
Iosepha, Elisabeth.
Ab infantia christianam recepit a parentibus institutionem, atque
,mox, inde a pueritia, fortem vividamque suam indolem compescere
coepit. Humanioribus quoque litteris domi est imbuta. Undecimo aetatis
anno nondum expleto sacro est roborata Chrismate, eodemque fere tem
pore Eucharistico pabulo primum refecta adeoque enutrita, ut terrenum
cibum fastidire ipsa fateretur. Virginitatem custodiens et fovens, qua
tuordecim annos nata votum nuncupavit eiusdem virtutis cum desiderio
in actum deducendi propositum, quod iampridem fecerat, vitam religio
sam ingrediendi. Mater autem fortiter restitit et consensum ad maiorem
usque aetatem Famulae Dei denegavit, eo vel magis quod inde a septen
nio, patre orbata, sub unius matris potestate degebat. Itaque, quamvis
in mundo vitam agens, religiosae vocationi animo adhaerens, a dome
sticis obeundis muneribus non relaxabat, cum domi, tum in schola et
in societate.
Maiorem tandem assecuta aetatem, mundo valedixit atque, ut Deo se
ipsam valeret offerre totam, Divionense Carmelum die 2 Augusti anno
1901 ingressa est, ubi suum explevit postulatum, atque carmelitica veste
induta, novitiatus tempus agere incepit, ariditate quidem spiritus aspere
tentata, in religiosa tamen disciplina perseverans. Tandem die 11 Ia
nuarii a. 1903 religiosam professionem emisit.
Silentii vitaeque absconditae cum Christo in Deo (cfr. Col. 3, 3) aman
tissima, monasticam regulam servando, nihil ardentius cupiebat quam
tres Divinas Personas animam eius inhabitantes laudare et glorificare,
ita ut laus gloriae (cfr. Eph. 1, 6) appellari voluerit.
Ingravescente morbo, quo tentata erat, acribusque doloribus fortiter
toleratis, pie obdormivit in Domino sanctis munita Sacramentis die
9 Novembris anno 1906, aetatis anno vicesimo sexto.
Sacra. Congregatio Rituum 537
Percrebrescens autem in dies sanctitatis eius fama caelestibus signis
visa est confirmàri. Quam ob rem factum est, ut causa de Beatorum
Caelitum honoribus eidem decernendis ageretur. Itaque processus ordi
naria auctoritate annis 1931-1941 constructi sunt in Curia ecclesiastica
Divionensi, aliique rogatoriales, qui dicuntur, et suppletivi, Sacraeque
huic Congregationi exhibiti sunt. Interim plures Elmi Cardinales,
Archiepiscopi, Episcopi, Abbates et Moderatores religiosorum ac reli
giosarum instantes preces, beatificationem eiusdem Famulae Dei postu
lantes, Summo Pontifici obtulerunt.
Quare Sacra haec Rituum Congregatio die 28 mensis Ianuarii
a. 1944, scriptis perpensis, decrevit nihil obstare quominus ad ulteriora
procedi posset.
Servatis itaque omnibus de iure servandis, instante Revmo P. Ioanne
a Iesu et Maria, Ordinis Carmelitarum Discalceatorum Postulatore
generali, die 24 Octobris anno 1961, in ordinario coetu huius Congre
gationis ad Vaticanum habito, Emus ac Revmus Dominus Andreas
Cardinalis Jullien, causae Ponens seu Relator, dubium discutiendum
proposuit : (( An signanda sit commissio introductionis causae in casu
et ad effectum de quo agitur », deque ea retulit. Et Emi Patres, sacris
ritibus tuendis praepositi, auditis quoque Officialibus Praelatis, prae
sertim vero R. P. Ferdinando Antonelli O. F. M., Fidei Promotore Ge
nerali, rescripserunt : (( Affirmative, seu signandam esse commissionem,
si Sanctissimo placuerit ».
Facta insequenti die Summo Pontifici Ioanni Papae XXIII de his
omnibus per supra dictum Fidei Promotorem Generalem fideli reía
tione, Sanctitas Sua rescriptum Emorum Patrum ratum habens, com
missionem introductionis causae Servae Dei Elisabeth a SSma Trinitate,
monialis professae Ordinis Carmelitarum Discalceatarum, Sua manu
signare benigne dignata est.
Datum Romae, die 25 Octobris a. D. 1961.
83 C. Card. CICOGNANI, Ep. Tusculan., Praefectus
L. © S.
Henricus Dante, a Secretis
•538 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
I T
VICTORIEN.
Beatificationis et canonizationis Servae Dei Margaritae Mariae López de
Maturana, fundatricis et primae moderatricis generalis Instituti Missiona
lium Mercedariarum loci « Berriz ».
SUPER DUBIO
An signanda sit Commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur.
Hispanica tellus hand semel exstitit Ecclesiae viridarium, ex qno magnifici prodierunt flores, viri nempe ac mulieres, qui amore erga Iesum Redemptorem animarumque salutem infiammati, se omnes et omnia ad Regnum Dei per totum terrarum orbem dilatandum et amplificandum impender unt.
Quos inter flores emicat etiam Serva Dei Margarita Maria López de Maturana.
Ea nata est Flaviobrigiae in Hispania die 25 mensis Iulii anni 1884, parentibus Vincentio López de Maturana et Ioanna Ortiz de Zarate censu vitaeque integritate conspicuis, atque postridie sacro est renata fonte nomenque accepit Mariam a Columna, hispanice Pilar. Adhuc infantula, die 6 Iulii a. 1886 sacramento Confirmationis est roborata. Parentes optimam Servae Dei institutionem impertiendam curarunt. Pia, docilis, in studiis ipsa valde profecit. Cum ageret decimum aetatis annum, Collegium Verde Crucis Ordinis B. Mariae Virg. de Mercede loci Berriz ingressa, pietati et sui abnegationi impensius in dies se dedit. Paulo vero post, votum protulit castitatis religiosaeque vocationis haud dubia suppeditare coepit indicia. In domum autem paternam a matre revocata, oblatis nuptiis praefracte reiectis, in fovenda vocatione strenue perseveravit. Die tandem 25 Iulii a. 1903 Ordinem B. Mariae Virginis de Mercede in vetere suo Collegio Verae Crucis ingredi valuit ac, die 10 Augusti eiusdem anni, religiosum induit habitum, assumpto religioso nomine Sororis Margaritae Mariae. Periodo probationis laudabiliter transacta, die 10 Augusti anno 1904 prima nuncupavit vota atque die 28 Augusti a. 1907 sollemnibus votis Caelesti Sponso tandem est obligata.
Usque ad annum 1927 Serva Dei Magistrae, Inspectricis ac Studiorum Praepositae munera tam laudabili sedulitate obivit, ut, ea moderante, Collegium Verae Crucis mirum in modum floruerit.
Religiosis virtutibus praeclara, Famula Dei peculiares exhibuit notas
Sacra Congregatio Rituum 539
caritatis erga miseros derelictos summique studii Fidei propagandae. Epistolare commercium assidue fovit cum leprosis in nosocomiis locorum Guliòn et Fontilles degentibus, quos omni industria iuvare sategit. Apostolico insuper zelo impulsa, consodalium et alumnarum animos Missionum amore ita inflammavit, ut Collegium Verae Crucis centrum missionale magni momenti sit factum. Nec Serva Dei quievit donec, probantibus Superioribus, consodales Missionem Wuhu in Sinis anno 1926 acceperunt. Ipsa, quadragesimum iam aetatis annum agens, Missionis Antistita est electa. Infirma licet valetudine uteretur, sex et viginti post annos peractae clausurae, missionali vita suscepta, arduis diuturnisque itineribus terrarum orbem peragravit.
Indefessis Servae Dei laboribus tribuendae sunt non modo Missiones Wuhu et Saipan in Sinis, Tokiensis in Iaponia, Ponapeensis in Insulis Carolinis aliaeque, sed eius opera vetus etiam Collegium Verae Crucis, probantibus Superioribus et unanimi consodalium consensu, conversum est in novum Institutum Missionalium Mercedariarum, quod anno 1930 ab Apostolica Sede approbatum est. Serva Dei, generalis Antistita novi Instituti die 30 Iulii anni 1931 renunciata, eius gubernacula magna cum laude prudentiae, caritatis animarumque zelo tenuit.
Gravibus licet morbis indesinenter tentata, Famula Dei sui muneris officiis corporisque afflictationibus mirabili constantia vacare perrexit ad piissimum usque obitum, qui contigit die 23 Iulii anno 1934.
Percrebrescens autem in dies sanctimoniae eius fama, qua vivens quoque bonestata fuerat, caelestibus signis visa est confirmari. Quamobrem de Beatorum caelitum honoribus eidem decernendis causa agi coepta est. Instructi itaque sunt ordinarii, qui dicuntur, processus in Curia Victoriensi a die 30 Iulii a. 1943 ad diem 3 Iunii a. 1950, necnon rogatorialis processiculus in Matritensi Curia a die 11 ad diem 23 mensis Martii anni 1950 ; qui absoluti ad S. Rituum Congregationem delati sunt. Interim quamplurimae litterae sacrorum Antistitum ac virorum tam ecclesiastica quam civili dignitate insignium ad Summum Pontificem pervenerunt, sanctitatis famam Servae Dei extollentes causaeque beatificationis introductionem enixe postulantes.
Servatis itaque omnibus de iure servandis, Sacra Rituum Congregatio, scriptis Servae Dei rite perpensis, Decreto diei 4 Maii a. 1954, approbante Pio Papa XII fel. rec , ad ulteriora procedi posse edixit. Quapropter, instante R. P. D. Xaverio Paventi, causae huius persedulo Postulatore legitime constituto, Emus ac Revmus Dominus Clemens Cardinalis Micara, Episcopus Velitern. et causae Ponens seu Relator, in ordinario S. Rituum Congregationis coetu die 24 Octobris anni 1961 celebrato, dubium proposuit disceptandum : An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur.
540 Acta Apostolicae aedis - Commentarium Officiale
Et Emi ac Revmi Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, post relationem ipsius Cardinalis Ponentis, auditis quoque Officialium Praelatorum, praesertim R. P. Ferdinandi Antonelli O. F. M., Fidei Promotoris Generalis, suffragiis, omnibus diligenter perpensis, rescribere censuerunt : Affirmative, seu signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit.
Facta insequenti die de praemissis omnibus Sanctissimo Domino nostro Ioanni Papae XXIII per supradictum Promotorem Fidei Generalem relatione, Sanctitas Sua rescriptum Sacrae Rituum Congregationis ratum habuit et confirmavit atque commissionem introductionis causae Servae Dei Margaritae Mariae López de Maturana manu propria signare benigne dignata est.
Datum Romae, die 25 Octobris a. D. 1961.
.Si C. Card. CICOGNANI, Ep. Tusculanus, Praefectus
L. £8 S.
Henricus Dante, a Secretis
V
BUSCODUCEN.
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Fr. Andreae van den Boer, e
Congregatione Fratrum B. Mariae Virg. Matris Misericordiae.
SUPER DUBIO
An signanda sit Commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur.
Nulla maior ars quam illa instituendi educandique pueros et adulescentes. Est namque ea, ut S. Gregorius Nazianzenus scribit, « ars artium, scientia scientiarum » (Or. II, Apologetica, in P. G. 35, 425). Chrysostomus quoque ait : « Quid par illi arti, quae dirigendae animae et efformandae iuvenis menti et indoli incumbit? Qui tali instructus est facultate, plus diligentiae exhibeat oportet, quam quivis pictor aut statuamus » (Horn. 60 in Matth. cap. 18, in P. G. 58, 584). Quae autem ars, si ex virtutis exerceatur praecepto, in maximum cum Ecclesiae tum civilis societatis bonum vertitur, et qui eidem institerint, summis laudibus iure merito extollendi sunt.
Eos inter, qui adulescentium menti moribusque fingendis verbo et exemplo operam egregie navarunt, recensendus est Servus Dei Fr. An-
Sacra Congregatio Rituum 541
dreas van den Boer, e Congregatione Fratrum B. Mariae Virginis, titulo Matris Misericordiae.
Is natus est die 24 mensis Novembris anno 1841, in pago cui nomen vulgo Udenhaut intra Buscoducensis dioecesis fines, in Hollandiae provincia Barbantia, parentibus Petro van den Boer et Maria Bergmans, piis honestisque ruricolis, eodemque nativitatis die sacro est renatus fonte, nominibus impositis Ioanne Maria. A teneris iam annis fuit docilítate pietateque insignis. Publicas scholas in loco vulgo Helvoirt, quo pater cum familia lares transtulerat, celebravit. Sextum et decimum agens annum sacro Chrismate est roboratus, eodemque, ut praesumitur, tempore ad sacram Synaxim accessit. Mox autem sese a Deo vocatum persentiens, laeto animo religiosae perfectionis viam aggressus est. Die igitur 14 mensis Octobris anno 1859 in novitiatum Congregationis Fratrum B. Mariae Virginis, Matris Misericordiae, admissus est ubi, accepto Fratris Andreae nomine, anno 1860 in festo Omnium Sanctorum vota nuncupavit religiosa ad triennium, quae dein, die 6 Septembris a. 1863, in perpetuum confirmavit.
Exinde vitam suam impendere ac superimpendere studuit Famulus Dei ad puerorum, praesertim pauperum, institutionem et educationem. Ludimagistri diplomate anno 1861 decora tus, huic muneri totum sese ligatum sensit atque pluribus tradendis disciplinis per plus quam quinquaginta annos naviter et indefesse fuit addictus. Neque his contentus, multos edidit libros, quibus pueros ad pietatem adduceret atque institutoribus quoque doctrinae et educationis auxilium praeberet.
Exsultans ut gigas ad currendam viam suam (cfr. Ps. 18, 6), virtutum christianarum et religiosarum insigne praebuit exemplum, ita ut apud plurimos nomen <( sancti Fratris » obtinuerit. Laborem numquam recusavit atque ad senectutem usque, licet infirmus doloribusque op-pressus, suis muniis, inter quae et Moderatoris alumnorum Seminarii suae Congregationis, perfunctus est. Anno 1912 a Gubernio Batavico magister publice sollemniterque renuntiatus est.
Gravi tandem morbo per quatuor annos vexatus, die 3 mensis Augusti anni 1917, extremis Ecclesiae Sacramentis pie receptis, in Conventu S. Cordis Tilburgi quieto fine obdormivit in Domino.
Cum Dei Famulus eum vitae cursum tenuerit, ut a recto fine non solum unquam deflecteret, verum etiam propositi tenax ad sanctitatem virili ànimo contenderet, sanctimoniae fama in vita gavisus est. Quae fama post eiusdem mortem nedum decreverit, in dies increbuit, accedentibus quoque caelestibus signis, quae eius apud Deum intercessione patrata asseruntur.
Quapropter de Beatorum caelitum honoribus eidem decernendis causa
542 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
agi coepta est. Instructi itaque sunt ordinarii, quos dicunt, processus in ecclesiastica Curia Buscoducensi a die 1 mensis Augusti anni 1947 ad diem usque 11 mensis Decembris anni 1948 ; qui absoluti ad Sacram Rituum Congregationem delati fuerunt. Interim quamplurimae litterae sacrorum Antistitum, Ordinum ac Congregationum religiosorum religiosarumque Moderatorum, ac virorum tam ecclesiastica quam civili auctoritate insignium, ad Romanum Pontificem pervenerunt, Famuli Dei sanctitatem extollentes causaeque beatificationis introductionem enixe postulantes.
Servatis igitur omnibus de iure servandis, Sacra Rituum Congregatio, scriptis eiusdem Servi Dei rite perpensis, nihil obstare Decreto diei 25 Februarii a. 1959 edixit, quominus ad ulteriora procedi posset.
Idcirco, instante R. P. D. Iosepho Damen, Pontificii Batavorum de Urbe Collegii Moderatore atque causae huius persedulo Postulatore legitime constituto, Emus ac Revmus Dominus Eugenius Cardinalis Tisserant, Episcopus Ostien. et Portuen. ac Sanctae Rufinae, eiusdem causae Ponens seu Relator, in ordinario Sacrae Rituum Congregationis coetu die 19 mensis Decembris anni 1961 ad Vaticanas aedes celebrato, sequens ad discutiendum proposuit dubium : An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac Revmi Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, post ipsius Cardinalis Ponentis relationem, auditis quoque Officialibus Praelatis, praesertim R. P. Ferdinando Antonelli O. F. M., sanctae Fidei Promotore Generali, omnibus mature perpensis, rescribere censuerunt : Affirmative, seu signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit.
Facta demum die 27 mensis Ianuarii anni huius de his omnibus Sanctissimo Domino nostro Ioanni Papae XXIII per supra dictum Fidei Promotorem Generalem fideli relatione, eadem Sanctitas Sua rescriptum Sacrae Rituum Congregationis ratum habuit et confirmavit, atque commissionem introductionis causae Servi Dei Fratris Andreae van den Boer, e Congregatione Fratrum B. M. V. Matris Misericordiae, propria manu signare benigne dignata est.
Datum Romae, die 27 Ianuarii a. D. 1962.
© C. Card. CICOGNANI, Ep. Tusculanus, Praefectus
L. i£ S.
Henricus Dante, a Secretis
Diarium Romanae Curiae 543/
DIARIUM ROMANAE CURIAE
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
Assistenti al Soglio Pontificio :
2 dicembre 1963. S. E. Revma Monsig. Massé Carlo, Vescovo tit. di Fena e Vicario Generale di Luçon.
12 gennaio 1964. S. E. Revma Monsig. Buddy Carlo Francesco, Vescovo di San Diego.
16 marzo » S. E. Revma Monsig. Behring Giorgio J., Vescovo di Toledo in America.
16 maggio » S. E. Revma Monsig. O'Shea Giovanni, Vescovo di Kan chow.
Protonolari Apostolici ad instar participantium:
3 febbraio 1964. Monsig. Foley Giovanni (Saint Paul, Minnesota). » » » Monsig. Gilligan Francesco (Saint Paul, Minnesota). » » » Monsig. Gormley Donaldo (Saint Paul, Minnesota). » » » Monsig. Keefe Giorgio (Saint Paul, Minnesota). 9 marzo » Monsig. McCarthy Giovanni F. (New York). 3 aprile » Monsig. Weiskopf Michele (Innsbruck-Feldkirch).
29 » » Monsig. Guarnacci Raffaele (Velletri).
ONORIFICENZE
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni XXIII, di venerata memoria, si degnò di conferire :
La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa:
5 aprile 1963. Al sig. Burriel y Rodríguez Germano (Spagna).
La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa:
27 aprile 1963. Al sig. Gorthon Bo F. (Stockholm).
La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa :
15 dicembre 1962. Al sig. Cuadra Pasos Carlo (Granada in Nicaragua). 2 febbraio 1963. Al sig. Mejía Herrera Giacomo (Medellin).
24 » » Al sig. De Azevedo Ribeiro Jair (Säo Paulo). » » » Al sig. Lynch Bressan Giovanni Alberto (Säo Paulo).
16 aprile » Al sig. Paschak Wolodymyr (Winnipeg degli Ucraini). 20 » » Al sig. Alonzo Alberto (Gerusalemme).
544 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
10 maggio 3963. Al sig. Bracci Gino (Penne-Pescara).
» » Al sig. Severini Raffaele (Penne-Pescara). Al sig. Speranzini Francesco (Penne-Pescara).
)) » Al sig. Campiteli! Giuseppe Matteo (Trieste e Capo distria).
» Al sig. Gardo Gaetano (Trieste e Capodistria). 17 » Al sig. De Feo Tommaso (Bari).
» Al sig. Ventura Andrea (Bari). » Al sig. Brudaglio Vincenzo (Trani e Barletta).
» » » Al sig- Gusmai Andrea (Trani e Barletta). » Al sig. Tandoi Filippo (Trani e Barletta). » Al sig. Jocchi Oreste (Valva e Sulmona).
31 Al sig. Rosso Giovanni Battista (Caserta).
// Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa:
21 novembre 19G2. Al sig. Graf Rodolfo (Sankt Pölten). » » » Al sig. Rücker Federico (Salzburg). 8 dicembre Al sig. Hauser Paolo (Sankt Pölten).
29 » » Al sig. Martins de Araújo Luigi (Jàboticabal). 2 febbraio 1963. Al sig. Salgado Giuseppe Enrico (Goiâs). 9 marzo Al sig. De Freitas Costa Guiomar (überlandia).
17 » » Al sig. Camargo Barbosa Ercilio (Santos). » Al sig. Weijers Teodoro Giovanni fs-Hertogenboscli).
23 » Al sig. Cuyten Bernardo Enrico (Roermond). » » Al sig. Oosterbaan Ijsbrand Nicola (Roermond). » » » Al sig. Eeinards Leone M. G. TJ. (Röermond).
» Al sig. Muiteman Urso Giuseppe (Utrecht). » » Al sig. Sadée Luigi Carlo A. M. U. (Utrecht).
30 )) » Al sig. Groossens Giacomo Maria G. A. ('s-Hertogenbosch) .
» Al sig. Hoogers Francesco Giovanni G. ('s-Hertogen-bosch).
» Al sig. Van Stokkum Enrico Goffredo ('s-Hertogenbosch). 27 aprile » Al sig. Hansen Giovanni (Köbenhavn).
» » Al sig. Cools Adriano L. G. ('s-Hërtogenbosch). 1 maggio » Al sig. Frassinelli Mario (Sion). » » Al sig. Minelli Francesco (Torino).
10 » Al sig. Stockmann Enrico G. A .M. (Haarlem). » » Al sig. Benini Francesco (Penné-Pescara).
» » Al sig. Giacintucci Rocco (Penne-Pescara).
» Al sig. Koks Giacomo P. A. (Rotterdam). 17 » Al sig. Colangelo Luigi (Bisceglie).
» Al sig. Bobba Felice (Casale Monferrato). » Al sig. C urei Amedeo (Trani e Barletta).
» » » Al sig. Rizzi Angelo Raffaele (Trani e Barletta). 25 Al sig. Valdini Enrico (Firenze).
» » » Al sig. van Eouwen Wouterq Cornelio (Utrecht). 31 » » Al sig. Catello Corrado (Napoli).
» Al sig. Tieland Enrico E. L. ('s-Hertogenbosch).
An. et vol. LVI 31 Iulii 1964 (Ser. IH, v. VI) - N. 9
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico — Città del Vaticano — Administratio: Librería Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
CONSTITUTIONES APOSTOLICAE
I
INDORENSIS — JABALPURENSIS
AIMERENSIS-JAIPURENSIS
(BHOPALENSIS)
Ex Ecclesiis Indorensi, Jabalpurensi, Aimerensi-Jaipurensi quaedam ter
ritoria detrahuntur, quibus nova Sedes metropolitana conditur, « Bhopa-
lensis » cognominanda.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Qui divino consilio et voluntate omnem in Ecclesiam potestatem
atque auctoritatem habuimus, et eam quidem « in aedificationem » cor
poris Christi (cf. II Cor., 10, 8), non modo id summo opere curamus ut
fideles omnes, quotquot in orbe terrarum suo sinu Ecclesia complectitur,
sincera Christi doctrina, cuius custodes facti sumus, nutriamus aeter-
narumque veritatum splendore collustremus, sed etiam externam eius
dem Ecclesiae compagem commutare non dubitamus, quoties, rebus im-
35 - ACTA, vol. VI, n. 9. — 31-7-1964.
546 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
mutatis, et fidelibus utilitates optatae exoriri, et maiores christianarum
virtutum fructus percipi provideantur. Quam ob. rem, cum venerabilis
Frater Iacobus Robertus Knox, Archiepiscopus titulo Melitenaeus et
in India Apostolicus Internuntius, sententia ante audita venerabilium
Fratrum Episcoporum loci Ordinariorum, id proposuerit ut nova Sedes
metropolitana in Statu, quem dicunt, Madhya Pradesh, constitueretur,
Nos, re bene considerata, haec quae sequuntur decernimus atque iube
mus. A dioecesibus Indorensi, Jabalpurensi et Aimerensi-Jaipurensi ter
ritoria seu Districtus civiles distrahimus de Hoshangabad, de Sehore,
de Raisen, de Sagar, et de Vidisha ; quibus terris novam archidioecesim
metropolitanam condimus, Bhopalensem appellandam, cuius sane caput
urbs Bhopal erit, in qua sacer Praesul domicilium et cathedram collo-
cabit, in templo scilicet civitatis principe. Huic autem metropolitanae
Sedi dioeceses Indorensem, labalpurensem et Raigarhensem-Ambika-
purensem suffraganeas constituimus, quarum Antistites sacro Praesuli
Bhopalensi obnoxii erunt. Scilicet has dioeceses a iuris dictione sui cuius-
que Ordinarii eximimus : Indorensem nempe, ab Agraensis, ceteras ab
Nagpurensis. Ad mensam novae Ecclesiae quod attinet, ad Seminarium,
ad Canonicorum Collegium, ad regimen et administrationem atque simi
lia, praescripta Iuris Canonici observentur. Documenta vero et acta, quae
ad conditam archidioecesim quoquo modo respiciant, ad eius Curiam ar
chiepiscopalem mittantur, ibique religiosa cura custodiantur. Ceterum,
haec omnia quae iussimus venerabilis Frater Iacobus Robertus Knox
ad exitum adducet, vel quem ille delegaverit, factis ad hoc necessariis
facultatibus. Re vero acta, documenta exarentur, quorum sincera exem
pla ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittantur. Quod
si eo tempore alius Internuntiaturae in India praesit, hic mandata No
stra faciet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni-
Acta Pauli Pp. VI 547
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio decimo mensis Septembris,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus
Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Caesar Federici, Proton. Apost.
ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco ffi Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIV, n. 1.
II
ABIDJANENSIS ET ALIARUM
(ABENGURUENSIS)
Ex quibusdam detractis territoriis ab archidioecesi Abidjanensi et a dioe
cesibus Katiolaënsi et Buakensi nova conditur dioecesis, « Abenguruen-
sis » nomine.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Sacrum Consilium christiano nomini propagando cum expertum esset
in Republica Africae Occidentalis, quam Côte d'Ivoire appellant, et
numero nativum clerum praestantem esse et virtute, optimum censuit,
atque ad catholicae rei incrementum peropportunum si nova ibi locorum
conderetur dioecesis, quae iisdem sacerdotibus gubernanda committere-
tur. Audita ideo sententia sive venerabilis Fratris Ioannis Baptistae
Maury, Archiepiscopi titulo Laodicensis in Phrygia atque Apostolici
548 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
in Africa Occidentali Delegati, sive sacrorum Praesulum ad quos nego
tium pertineret, proposuit idem Consilium ut, ad optatam cathedralem
Sedem constituendam, certa quaedam territoria ex archidioecesi Abi
djanensi atque dioecesibus Katiolaënsi et Buakensi distraherentur. Quod
Sacrae Congregationis propositum cum Nobis hodie relatum commen-
datumque esset, de apostolica Nostra potestate ea quae sequuntur decer
nimus. Ab archidioecesi Abidjanensi subpraefecturas civiles vulgo cogno-
minatas Abengourou, Agnibilekrou et Adzopé detrahimus; a dioecesi
Katiolaënsi, subpraefecturas civiles Bini-Madam, Bondoukou, Bouna,
Nassian, Tanda et Tehini ; a dioecesi denique Buakensi, subpraefecturas
civiles Bongouanou et Arrah, atque ex iis novam dioecesim condimus,
Abenguruensem appellandam. Conditam cathedralem Sedem curis com
mittimus e nativo clero sacerdotum, quos paterne hortamur ut vires
impendant suas ad evangelicam disciplinam nescientibus nuntiandam,
scientibus confirmandam. Decernimus praeterea ut eadem dioecesis, quae
Sacrae Congregationi de Propaganda Fide perget esse obnoxia, suffra
ganea sit metropolitanae Sedi Abidjanensi; item eius Episcopus Archie
piscopi Abidjanensis metropolitanae iurisdictioni subdatur. Qui prae
terea sedem suam in urbe vulgo Abengourou appellata ponet ; episcopa
lis vero magisterii cathedram in templo Deo dicato in honorem Sanctae
Teresiae a Iesu Infante, quod ad cathedralis sacrae aedis dignitatem
attollimus. Consultores tandem dioecesanos deligat ad normam iuris,
quoadusque scilicet Canonicorum collegium ibidem condatur. Haec quae
iussimus ad effectum perducenda curabit venerabilis Frater Ioannes
Baptista Maury, quem diximus, vel per se ipse vel per alium virum,
qui sit ecclesiastica dignitate indutus. Qui autem negotium perfecerit
documenta de more exaranda studebit, quamque primum ad Sacram
Congregationem de Propaganda Fide mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni-
Acta Pauli Pp. VI 549
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Eomae, apud S. Petrum, die tertiodecimo mensis Septembris,
anno Domini. millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus
Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost.
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 77.
III
SHIKOKUENSIS
(TAKAMATSUENSIS)
Praefectura apostolica Shikokuensis ad gradum extollitur dioecesis, no
mine indicto « Takamatsuensis ».
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Catholicae Ecclesiae fines latius in dies, Evangelii praeconum opera,
proferri ad Christique ovile quam plurimos adduci ex cunctis gentibus
homines aequa sane est ratio cur gaudio afficiamur maximo. Quod cum
praesertim fieri intra fines praefecturae apostolicae Shikokuensis, in
Iaponia, certiores facti simus, visum est Nobis eandem praefecturam
esse ad dioecesis gradum et dignitatem provehendam : quae res non tan
tum effecti ibi locorum operis insigne documentum, verum etiam est ad
multiplicandos christianae religionis prolatandae labores incitatio. Li
bentissime propterea accipientes quod Sacra Congregatio de Propaganda
Fide, audita nempe sententia venerabilis Fratris Marii Cagna, Archie
piscopi titulo Heraclensis in Europa atque Apostolici in Iaponia Inter-
550 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
nuntii, statuit, praefecturam Shikokuensem, quam nominavimus, in
dioecesis formam redigimus, Takamatsuensis appellandam Quae scilicet
omnibus fruetur iuribus ex lege canonica ei competentibus. Item eius
Episcopus, qui praeterea, una cum sua Ecclesia, metropolitanae iuris
dictioni Archiepiscopi Tokyensis obnoxius erit. Sacer praeterea novae
dioecesis Praesul sedem suam ponet in urbe quam vulgus Takamatsu
appellat, episcopalis vero magisterii cathedram in templo ibidem exstan
te, Deo sacro in honorem B. M. V. in Caelum receptae. Censemus insuper
ut, pro Canonicorum collegio per alias sub plumbo Litteras condendo,
consultores dioecesanos ad normam iuris ad tempus ille deligat, qui
nempe a munere suo cessabunt Canonicis constitutis. Haec quae decre
vimus venerabilis Prater Marius Cagna, quem diximus, ad exitum ad
ducenda curabit, sive per se sive per alium in ecclesiastica dignitate
constitutum virum. Qui vero rem perfecerit documenta de more exara
bit, quam primum ad Sacrum Fidei Christianae Propagandae Consi
lium mittenda.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efticacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die tertiodecimo mensis Septembris,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus
Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. B. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens
Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost.
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 68.
Acta Pauli Pp. VI 551
IV
AITAPENSIS (VANIMOËNSIS)
Quibusdam distractis territoriis a vicariatu apostolico Aitapensi, in Nova
Guinàea, praefectura apostolica conditur nomine « Vanimoënsis ».
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Omnium Ecclesiarum, ut Nostrum poscit officium, perquam solliciti
earundemque cupientes maiores in dies progressiones, laeto animo acce
pimus quotidie diffundi in Aitapensi apostolico vicariatu christianam
doctrinam laetissimisque fructibus latius redundare. Cumque vero, quo
et amplius id fieri posset, aestimavisset Sacra Congregatio de Propa
ganda Fide optimum esse si aptius ibi locorum disponeretur territorium
novaque conderetur ecclesiastica circumscriptio, visum est id probare
quod eadem Congregatio, post auditum venerabilem Fratrem Dominicum
Enrici, Archiepiscopum titulo Ancusensem et in Australia, Nova Zelan
dia atque Oceania Apostolicum Delegatum, ea de re statuit. De suprema
ideo et apostolica Nostra potestate, qua catholicae praesidemus Eccle
siae, integram vicariatus apostolici Aitapensis occidentalem partem dis-
trahimus atque ex ea praefecturam apostolicam constituimus, Vani-
moënsem appellandam, cuius hi erunt fines : ad septentrionalem partem,
Oceanus Pacificus; ad occidentem solem, Irian occidentalis; ad meri
diem, praefectura apostolica Daruensis; ad orientem denique solem,
seu inter novam praefecturam apostolicam et vicariatum apostolicum
Aitapensem, linea meridiani circuli 145.45. Conditam circumscriptio
nem curis concredimus Patrum Congregationis Clericorum Excalceato-
rum Ssmae Crucis et Passionis Domini Nostri Iesu Christi, ad nostrum
tamen et Apostolicae Sedis nutum, quos paterne hortamur ut nulli
labori desint ad christianorum fidem firmandam ad eamque inter eth
nicos magis magisque proferendam. Censemus praeterea ut haec quae
iussimus ad exitum adducat venerabilis Frater Dominicus Enrici,
quem diximus, vel per se vel per alium delegatum virum, dummodo in
ecclesiastica dignitate constitutum. Qui vero negotium perfecerit, de
more documenta exarari curet, ad Sacram Congregationem de Propa
ganda Fide quam primum mittenda.
552 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die tertiodecimo mensis Septembris,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus
Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN /S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus Hannibal Ferretti, Proton. Apost.
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIII, n. 71.
V
SOBRALENSIS - IGUATUVINAE
(CRATEOPOLITANAE)
Ex quibusdam territoriis dioecesium Sobralensis et Iguatuvinae nova fit
dioecesis, nomine « Crateopolitana ».
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Pro apostolico, quo tamquam Petri successores fungimur, universae
Ecclesiae regendae munere omniumque christifidelium summa cura iu-
vandorum, preces accipiendas esse putavimus venerabilis Fratris Ar-
Acta Pauli Pp. VI 553
mandi Lombardi, Archiepiscopi titulo Caesariensis Philippi et in Bra
silia Apostolici Nuntii, qui, post sententiam rogatos venerabiles Fratres
Ioannem Iosephum da Mota y Albuquerque, Episcopum Sobralensem,
et Iosephum Maurum Ramalho de Alarcón Santiago, Episcopum Igua-
tuvinum, ab Apostolica Sede petiit ut ex quibusdam territoriis dioece
sium Sobralensis et Iguatuvinae nova constitueretur sedes cathedralis.
De sententia ideo venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardina
lium, qui Sacrae Congregationi Consistoriali praesunt, deque suprema
potestate Nostra sequentia decernimus. A dioecesi Sobralensi integra
territoria separamus municipiorum, prout in praesens lege civili circum
scribuntur, quae vulgo nuncupantur Crateús, Independencia, Ipueiras,
Monsènhor Tabosa, Nova Russas, Novo Oriente, Poranga, Tamboril;
a dioecesi autem Iguatuvina municipia separamus, item prout lege civili
terminantur, vulgo nuncupata Cococí, Parambú et Tauá, ex omnibus
que novam condimus dioecesim, Grateopolitanam appellandam iisdem
que icingendam finibus ac municipia e quibus fit. Episcopalem novae
dioecesis sedem in urbe vulgo Crateús ponendam statuimus, episcopalis
vero magisterii cathedram in curiali templo ibidem exstante Domino de
Bonfim dicato, quod ad gradum cathedralis evehimus. Sive sacrae aedi
cathedrali sive Crateopolitano Episcopo congrua iura damus, impositis
praeterea sacrorum Antistiti obligationibus, quas inter hae praecipuae
erunt : Canonicorum collegium constituendi ; donec tamen id fieri possit,
consultores dioecesanos ad normam iuris eligendi ; minus saltem Semi
narium, graviter quidem eius onerata conscientia, struendi ad normam
iuris communis adque peculiares leges Sacrae Congregationis de Semi
nariis et Studiorum Universitatibus, cuius Seminarii sive ingenio sive
animi dotibus praestantes alumnos Romam mittendi, in Pontificium
Collegium Pianum Brasilianum, philosophicis theologicisque discipli
nis imbuendos. Iubemus insuper ut dioecesis Crateopolitana suffraga
nea sit metropolitanae Sedi Fortalexiensi, eiusque Episcopus Metropo
litae eiusdem archidioecesis obnoxius ; ut mensa episcopalis, quae dicitur,
fiat ex Curiae emolumentis, fidelium collationibus, bonisque ei obvenien
tibus ex praescripto canonis 1500 Codicis Iuris Canonici; ut simul ac
hae Litterae Nostrae ad effectum deductae fuerint, ei Ecclesiae sacer
dotes addicantur in cuius territorio vel beneficium vel officium habeant,
ceteri vero clerici Seminariique tirones ei, in qua legitimum habeant
domicilium; ut denique acta et documenta, conditam dioecesim respi
cientia, a Curiis Sobralensi et Iguatuvina ad Crateopolitanam mittan
tur, in tabulario religiose custodienda. Haec omnia quae statuimus
554 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
venerabilis Frater Armandus Lombardi, quem diximus, exsequenda
studebit, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui vero rem perfecerit documenta
de more exarabit atque ad Sacram Congregationem Consistorialem quam
primum mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Eomae, apud S. Petrum, die duodetricesimo mensis Septem
bris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontifica
tus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALONIERI S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus H. Ferretti, Proton. Apost.
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco £B Plumbi
In Ap. Cane. tab.. vol. CXIII, n. 100.
Acta Pauli Pp. VI 555
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Beata Maria Virgo, a Septem Doloribus appellata, totius regionis Cimi-
niae principalis Patrona renuntiatur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Quae regio monte silva ac lacu di
stinguitur, Ciminia commune quoddam marialis religionis domicilium
habet constitutum sacris illis iurisdictionibus quae circa sunt. Tale
autem exsistit pervetustum coenobium Sancti Martini, ubi multos iam
annos consuetudo Virginem eiusque dolores sollemnissimo ritu cele
brandi viget. Quodsi potissimum mense Septembri, quo die Ecclesia
universa hasce Deiparae aerumnas, hominibus admodum salutares,
debito recolit honore, pietatis signa ex multitudinis conventu et alacri
tate haud dubia deprehenderis, attamen illud Nobis est laudandum,
quod totius fere anni cursu sacrae fiunt peregrinationes, quas plurimi
fideles participant, atque nobilis huius certaminis victrices inveniuntur,
fide caritateque compulsae, humiles Ciminiorum saltuum operae. Sunt
enim lignicidae et saltuarii primi Matris Dolorosae cultores, qui mane
ac vesperi, quotidianum durissimumque laborem inituri vel ex eo re
deuntes, ave Ei dicere Eamque ardenter deprecari imaginemque floribus
exornare non neglegunt. Siquidem anno MCMXXXVIII effigies illa fuit
aureo diademate redimita, praetereaque, post alterum bellum, inter na
tiones exortum, perelegans aedicula in summo ipso monte est excitata,
gratae voluntatis causa erga caelestem Matrem, quae filios a bellicis
calamitatibus servarat incolumes. Atque nunc, memores certe munerum
ac beneficiorum, eius praesens ac validum patrocinium sibi suisque
rebus expetunt. Quamobrem, quinto et vicesimo exeunte anno postquam
praedicta imago est coronata, Venerabiles Fratres Adalgisus Albanesi,
Archiepiscopus-Episcopus Viterbiensis et Tuscanensis idemque Abbas
(( nullius » S. Martini ad Montem Ciminum, Robertus Massimiliani, Epi
scopus Civitatis Castellanae, Hortanus et Gallesinus, Iosephus Gori,
Episcopus Nepesinus et Sutrinus, suorum quisque nomine fidelium,^quos
pastorali regunt ministerio, id votum ad Nostram Sedem attulerunt.
Nos autem fore confisi, ut, patrocinio decreto, uberiores gratiae fructus
556 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
in illam regionem dimanent christianique mores ibidem floreant felicis
sime, has preces libenter statuimus admittere. Itaque, ex Sacrae Rituum
Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra
deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpe
tuumque in modum, Beatissimam Virginem Mariam, a Septem Doloribus
appellatam, principalem totius regionis, quae Ciminiis Montibus conti
netur, caelestem Patronam constituimus ac declaramus, omnibus adiectis
iuribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis rite
competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, sta
tuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces
iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus
sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt,
nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse
ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus,
super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter atten
tari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XXIV mensis Septembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
ffi HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
I I
Beata Maria Virgo, quae ut « Salus infirmorum » invocatur, principalis
caelestis Patrona totius dioecesis Facatativensis eligitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Opifera Mater aerumnosorum, Beata
Maria Virgo, piis obsequiis colitur in templo, Ordini Fratrum Eremi
tarum Sancti Augustini credito ad pagum, qui, vulgo « Bojacà )) appel
latus, finibus dioecesis Facatativensis continetur. Est enim ibi proposita
sacra imago eiusdem Deiparae, Filium suum de Cruce depositum geni
bus sustinentis, cui adiecta appellatio « Salus infirmorum ». Re quidem
vera Dei Genetrix miserentissima, a supplicibus exorata, qui non solum
e vicinia sed etiam e totius Columbianae Reipublicae regionibus eo
peregrinationis causa perfrequentes accedunt, munerum suorum copiam
aegris alioque modo afflictis impertit. Cupiens vero, ut dioecesis ista
recens constituta Beatae Mariae Virginis, nomine illo insignis, praesi-
Acta Pauli Pp. VI 557
dio obtegeretur atque adeo res catholica ea in regione felicibus augere
tur incrementis, Venerabilis Frater Radulfus Zambrano Camader,
Facatativensis Episcopus, prolatis simul votis cleri gregisque suis curis
commissi, huiusmodi patrocinii concessionem a Nobis efflagitavit. Qui
bus precibus libenter admissis, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis
consulto, omnibus attente perpensis, certa scientia ac matura delibera
tione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum
vi perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, quae ut (( Salus
infirmorum » invocatur, principalem totius dioecesis Facatativensis
caelestem Patronam constituimus ac declaramus, omnibus adiectis
honoribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis
rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus,
statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque effica
ces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus
sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc
et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac
definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super
his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari
contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XXVII mensis Novembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
œ HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
III
Titulus ac privilegia Basilicae Minoris conferuntur ecclesiae abbatiali
Beatae Mariae Virg. in Caelum assumptae sacrae in oppido « Montichia-
ri », dioecesis Brixiensis.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — « Montibus in claris semper vivida
fides » : quam vera sint haec verba publico insigni oppidi, cui vulgare
nomen « Montichiari », adiecta, rerum memoria, sacris monumentis,
pia civium alacritate etiamnum vigente affatim comprobatur. Mature
enim constituta est ibi religionis catholicae sedes, unde christianitatis
lumen in circumiacentem agrum est salubriter diffusum, et ab antiquis
temporibus coenobia sodalium ad evangelicam nitentium perfectionem
558 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
floruerunt. Imprimis vero dignum est, quod memoretur, templum Sancti
Pancratii, in summo colle ante annum millesimum structurae genere
basilicarum proprio exstructum. Praeter quod, plures sacras aedes,
maxime in rure contermino, per saeculorum aetates excitavit Monticla-
rensium pietas. Praesertim autem iuvat meminisse eorum inceptu et
largitate ecclesiam Sanctae Mariae Novae inito saeculo xv eleganti
manu, opere nobili, conditam esse, quod templum Sancti Pancratii a
loco aedificiis frequenti longius abesset. Verum cum aucto civium
numero ea non putaretur sufficere, anno MDCCXXVIII est captum consilium
amplius templum eiusdem Deiparae honori construendi ; cuius auspica-
lis lapis est anno postero iactus et ad quod erigendum perficiendumque
plurimum studii et navitatis ab incolis per saeculum fere fuit impen
sum. Ex quo tempore stat ad auras, priore aede mariali deleta, prae^
clara haec Dei Genetrici in Caelum assumptae sacra ecclesia, cuius
frons, opus egregium Antonii Marchetti, Abbatis, septem magnis signis
marmoreis ornatur et cui tholus est audacius impositus ; quod templi
culmen, statua Divini Redemptoris in summo decoratum, Petrus Anto
nius Cetti, vir Brixiensis, scite delineasse cognoscitur. Communi etiam
laude probatur interior ecclesiae pars, maxime ob aras variae quidem
pulchritudinis, pretiositatis unius. Potissimum quidem admirationem
habent altaria augusti Sacramenti, Iesu Christi Cruci affixi, Beatae Ma
riae Virginis a Rosario, Sacrarum Reliquiarum. Imagines pietas quo
que, vetustam crucem Byzantino more effictam aliaque ornamenta non
est quin praedicet. His vero temporibus religionis studium, quo Monti-
clarenses tenentur, iterum exsplenduit, siquidem ad paroeciale hoc
templum suum, cui abbatiae dignitas est addita, affabre reiiciendum
operam alacres contulerunt. Quibus rebus inductus, dilectus filius
Franciscus Rossi, abbas-parochus eiusdem ecclesiae, vota quoque signi
ficans oppidi Auctoritatum civilium et Christifidelium, submisse Nos
rogavit, ut mariale templum, cuius laudes perstrinximus, Basilicae Mi
noris nomine ac iure donaremus. Quibus precibus, Venerabilium Fra
trum Hyacinthi Tredici, Brixiensis Archiepiscopi-Episcopi, et Iosephi
Almici, Episcopi titulo Arcadiensis et Brixiensis eiusdem Praesulis
Auxiliaris, commendatione suffultis, libentissimo animo statuimus obse
cundare. Itaque, e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia
ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis, plenitu
dine, harum Litterarum vi_ perpetuumque in modum Monticlarensem
abbatialem ecclesiam, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis in Caelum
assumptae consecratam et intra fines Brixiensis dioecesis positam, ad
Acta Pauli Pp. VI 559
honorem ac dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis
iuribus ac privilegiis, quae templis eodem nomine insignibus rite com
petunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus,
decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter
exstare ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et
obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in
posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definien
dum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a
quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XIV mensis Decembris, anno MCMLXIII, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
IV
Laosiensis regio a Delegatione Apostolica Indosinensi seiungitur ac De
legationi Apostolicae Thailandiae et Paeninsuiae Malacensis adicitur.
PAULUS PP. VI
Ad futuram rei memoriam. — Supremo, quod obimus, ministerio im
pellimur ad ea cuncta efficienda, quae ad Regni Christi fines latius profe-
rendos conferant ac fidelibus in terris degentibus, quae missionali opere
excoluntur, maiori sint usui. Cum igitur regio Laosiensis, quae ad prae
sens usque tempus Delegationi Apostolicae in Indosinis erat obnoxia, ab
hac longius distet, anno vero MCMLVII a Pio Pp. XII, Decessore Nostro
rec. mem., Thailandensis eiusmodi Delegatio sit constituta, cui etiam
Malacensis Paeninsula fuit subiecta, res, ad Laosienses quod attinet,
novo iam ordine esse componendas non perperam arbitramur. Itaque e
consulto Sacrae Congregationis Nomini Christiano propagando, certa
scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis
plenitudine, harum Litterarum vi, territoria Laosiensia, quae usque
adhuc e Delegatione Apostolica Indosinensi pendebant, ab hac seiungimus
ac Delegationi Thailandiae et Paeninsuiae Malacensis adicimus, quae
deinceps Apostolica Delegatio Thailandensis, Laosiensis et Paeninsuiae
Malacensis appelletur. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edi
cimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque
efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros
560 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare pote
runt, nunc et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum
esse ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam
secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter
attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die x
mensis Februarii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNINI
a publicis Ecclesiae negotiis
V
Secretariatus de non Christianis erigitur, cuius Praeses E.mus P. D. Pau
lus S. R. E. Presbyter Cardinalis Marella renuntiatur.
PAULUS PP. VI
Ad futuram rei memoriam. — Progrediente Concilio Oecumenico
Vaticano Secundo, expedire visum est peculiarem Coetum seu Secreta
riatum institui, cuius esset eos salubriter attingere, qui christianae
religionis sunt expertes, scilicet in quos etiam haec verba Domini nostri
cadere videntur : « et alias oves habeo, quae non sunt ex hoc ovili : et
illas oportet me adducere » (Io. 10, 16). Hic vero ardor caritatis divinae
Ecclesiam, quae opus Christi persequitur, urgeat oportet, his praesertim
temporibus, quibus inter homines cuiusvis generis, linguae, religionis
multiplices intercedunt rationes. Itaque, motu proprio, certa scientia
ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine,
harum Litterarum vi peculiarem Coetum seu Secretariatum de non
Christianis erigimus et constituimus, cuius Praesidem Dilectum Filium
Nostrum Paulum Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyterum Cardinalem
Marella, prudentia admodum commendatum et in doctrina religionum
peritissimum, eligimus et renuntiamus, tribuentes ei facultates omnes
necessarias et opportunas ad id officium fructuose in Domino implen
dum. Contrariis quibusvis non obstantibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XIX mensis Maii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
Œi HAMLETUS I. Card. CICOGNAXI
a publicis Ecclesiae negotiis
Acta Pauli Pp. VI 561
VI
Delegatio Apostolica in Republica Ruandensi in Nuntiaturam erigitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Quantum utilitatis e publicis offi
ciorum rationibus, quae Apostolicae huic Sedi intercedunt cum Civita
tibus, soleat exsistere, neminem latet estque usu iam dudum compro
batum. Cum igitur commodum esse visum fuerit Apostolicam Sedem et
Rempublicam Ruandensem publicis huiusmodi vinculis inter se coniun
gi, Nos, loco Delegationis Apostolicae, quae hucusque inibi viguit, motu
proprio, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostoli
cae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi, in Republica Ruandae
Nuntiaturam Apostolicam erigimus et constituimus, cuius sedem in
urbe Chigalia collocamus. Eidem ergo sic per Nos erectae Nuntiaturae
omnia et singula deferimus officia, privilegia atque indulta, quae huius
modi Legationum sunt propria. Contrariis quibusvis nihil obstantibus.
Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas
atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque inte
gros effectus sortiri et obtinere ; eidemque Legationi sic constitutae nunc
et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac defi
niendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus super his,
a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit at
tentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, èub anulo Piscatoris, die vi
mensis Iunii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
36 - ACTA, vol. VI, n. 9. — 31-7-1964.
562 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
EPISTULAE
I
Ad E.mum P. D. Emmanuelem Sanctae Romanae Ecclesiae Presb. Car
dinalem Gonçalves Cerejeira, Patriarcham Lisbonensem, quem Legatum
eligit, ut sollemnibus praesideat celebritatibus indictis centesimo exacto
anno, ex quo B. Maria Virgo Immaculata excoli coepta est in montis
« Sameiro » sacrario.
PAULUS PP. VI
Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Lusi
tania, inclita regio, recentiore aetate singularem in modum materna
dilectione Beatae Mariae Virginis visa est frui; siquidem eius cultus
permagnis est auctus incrementis eiusque munera supplicibus largiter
obvenerunt. Cui rei documento est mons « Sameiro », Augustae Braca-
rum imminens, in quo post definitum dogma, quo credimus almam Dei
Genetricem sine labe esse conceptam, illustris sedes pietatis marianae
est constituta, unde ampla spiritualium fructuum copia in Lusitanum
populum permanavit. Allicit enim ad se augustum et faberrime exstruc-
tum templum agmina Christifidelium, qui ibi opiferam Virginem depre-
cantur, sacra Ecclesiae participant, gratia divina végétant animos.
Cum autem in eo sit, ut centesimus annus revolvatur, ex quo in sacra
rio Beata Maria Virgo Immaculata est excoli coepta, sollemnes cele
britates sunt indictae, quae proximo mense agentur. Quas inter non
parvum momentum obtinebit Conventus, e tota Lusitania cogendus,
cui propositum est, ut de argumentis marialibus, maxime vero de mu
nere, quod Ecclesiae in sanctuariis Deiparae Virgini dicatis est pro
prium, ad doctrinae rationes disseratur.
Nos autem huiusmodi consilia paterno animo probantes iisque sol
lemnibus plus auctoritatis dignitatisque tribuere cupientes, Te, Dilecte
Fili Noster, qui, Romana purpura ornatus, principi sedi Lusitaniae
es praepositus, Legatum Nostrum his Litteris eligimus et renuntiamus,
ut nomine Nostro praedictae celebrationi praesideas. Neque dubitamus,
quin pro pietate erga caelestem Matrem, qua enites, et pro studio ani
marum, quo commendaris, commissum Tibi honorificum officium coe
tibus, qui eo convenient, feliciter utiliterque sit cessurum.
Provido sane consilio divino orta sunt in Ecclesia — et ad regionem
istam quod attinet, Fatima quoque animo accurrit — sacraria mariana,
Acta Pauli Pp. VI 563
unde tot spiritualia percipiuntur emolumenta, hisque temporibus viden
tur esse maxime accommodata, quibus apud non paucos fides interiit
vel saltem languet, caritas friget, ipsa religionis fundamenta labefac-
tantur. Est enim Beata Maria Virgo (( omnium membrorum Christi
sanctissima Genetrix, mysticum eius Corpus eadem materna cura im
pensaque caritate prosecuta, qua in cunabulis puerulum Iesum lacten-
tem refovit atque enutrivit » ; 1 neque fieri potest, ut qui eam deditissima
filii voluntate veneretur et observet, non perveniat ad Iesum atque adeo
salutem adipiscatur.
Nova igitur alacritate gens Lusitana, quae merito gloriatur se a
multo tempore singulari studio Deiparae Virginis Immaculatae teneri,
ad hanc Matrem Dei et Matrem nostram se convertat, ita ut sancta
religio auctibus provehatur et in privata et publica instituta efficaciter
influat.
Hanc spem foventes, Tibi, Dilecte Fili Noster, ultro facultatem
facimus, ut statuto die, Sacro pontificali ritu peracto, adstantibus
fidelibus nomine Nostro Nostraque auctoritate benedicas, plenariam
Indulgentiam iis proponens, ad Ecclesiae praescripta lucrandam. De
nique supernae gratiae conciliatrix peculiarisque benevolentiae Nostrae
testis sit Apostolica Benedictio, quam Tibi, Bracharensi Archiepiscopo,
civilibus Moderatoribus et Magistratibus, clero ac populo universo,
horum sollemnium causa congregatis, peramanter in Domino imper
timus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xx mensis Maii, anno
MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
I I
Ad E.mum P. D. Richardum Sanctae Romanae Ecclesiae Presb. Cardina
lem Cushing, Archiepiscopum Bostoniensem, quinque exacta lustra ab
accepta episcopali consecratione celebraturum.
PAULUS PP. VI
Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Dies,
qui tibi, Dilecte Fili Noster, semper exspectatus acceptusque anni reve
latur circulo, mox animo tuo effusiorem afferet religiosam laetitiam :
1 Cfr. Litt. Encycl. Mystici Corporis Pii Pp. XII; A. A. S. v. XXXV, 1943, p. 248.
564 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale y
quinque enim condentur lustra, postquam episcopali consecratione
adauctus es.
Pro benevolentia et egregia existimatione, quibus te prosequimur,
tibi episcopatus tui natalem recensenti, et inde di vite vena exortam
fidentemque divinorum donorum copiam recolenti, gratulationes profe
rimus, vota facimus, hortationes admovemus.
Quod, superna auxiliante gratia, perfecisti in gloriam Dei ampli-
ficandam, in emolumentum et decus archidioecesis Bostoniensis, in
catholici quoque nominis utilitatem, id merito Nostro praeconio laudis
carere non sinimus.
Bonus et pervigil sacer pastor, cui praesidere est servire, cui praee-
niinere est diligendo iuvare et iuvando diligere, sollicitudines curasque
tuas ita in commissas Christi oves impendisti, ut, quantum fieri possit,
nihil eis desit praesidiorum, quae ad Dei cultum promovendum et ad
christianae vitae auctum et florem fovendum conducere possunt. Archi
dioecesis profecto ista sapienti moderatione ita instructa est, ut sacer
dotum numero, religiosis sodalitatibus, catholicis scholis et collegiis,
actione sociali, christianae doctrinae institutione, beneficentiae aptis
inceptis insigniter floreat. In pastorali munere fungendo, veluti bonus
paterfamilias, profers de thesauro tuo nova et vetera,1 sciens novas
rationes novis necessitatibus hominum aptare, haud omnino tamen re
lictis usu et experientia rerum probatis solidissimis viis. Liberalitas
animi opumque, profecto insignis et nobilis laus, mores tuos et christi
fidelium, quorum ductui et profectui consulis, decorat. Qua fruita sunt
et fruuntur praesertim missionalium inceptorum campus et regiones
Americae Latinae, ubi generosa auxiliorum vestrorum copia multigenae
inopiae ecclesiarum haud sine spectabili fructu et laetis incrementis
rerum occurritur, cumprimis ope providentissimi operis a te conditi,
quod a S. Iacobo Apostolo nomen sumit.
Cuncta felicia et salutaria tibi in praesens percupientes, Christum
Iesum, Pontificem aeternum, coronam Praesulum, auctorem et con
summatorem fidei nostrae, deprecamur, ut potioribus usque donis pro-
pitiationis Suae te exornet et ditet. Quorum id apprime optabile et magni
ducendum esse videtur, ut sanctitatem Eius sive bonorum operum num
quam intermissa serie et absolutione, sive crescenti et fiammanti Eius
amore magis magisque sequaris. Volumus tuis gressibus motibusque
mentis praelucere vibrantia et dulcia dicta, quibus S. Gregorius Na-
1 Cfr. Matth. 13, 52.
Acta Pauli Pp. VI 565
zianzenus sese ad devovendum se Christo exstimulabat : (( Tibi vivo,
tibi loquor, tibi sedeo, o Eex Christe — Tibi moveo pedum vestigia,
quoniam tu me manu tegis — Me igitur et nunc perducas ad bonum
finem itineris » . 2
Haec libenter accipe bene ominantia et hortativa verba, quibus anni
versarium agendum diem tibi iucundamus, cum pro comperto habere
debeas Nobis parere gaudium, ea quae tibi eveniunt votis tuis dignis
impletione congruentia.
Quo autem fructuosior anniversarius dies tuus evadat, libenter id
tibi facultatis facimus, ut postquam sollemni ritu divinis operatus eris,
Nostro nomine Nostraque auctoritate adstantibus christifidelibus bene
dicat, proposita plenaria Indulgentia, ad Ecclesiae legem lucranda.
Tibi denique, Dilecte Fili Noster, et sollertibus Episcopis Auxilia
ribus tuis, gregique universo, cui sacer pastor consulis, Apostolicam
Benedictionem, praecipuae caritatis Nostrae pignus, peramanter imper
timus.
Datum Eomae, apud Sanctum Petrum, die x x n mensis Maii, anno
MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
ALLOCUTIONES
I
Ad summos Moderatores quarundam Familiarum Religiosarum earum
que sodales, qui Romam convenerunt ad sui cuiusque Instituti Capi
tulum Generale.*
Dilectissimi filii,
Magno gaudio affecti neque modicam spem concipientes, vos contue
mur, qui coetus delecti iique auctoritate graves estis venerabilium et
illustrium Familiarum Eeligiosarum ; vobisque Nos iuvat salutem dicere
plurimam, atque egregiam, quam de vobis habemus, opinionem gratum
que animum Nostrum significare.
2 Carm. I, 1, 36, vv. 31-33; Migne, P.G. 37. 519. * Die 23 mensis Maii a. 1964.
566 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Convenistis Romam ad celebrandum Capitulum Generale uniuscuius
que Instituti vestri ; quae quidem res, licet in primis Ordinem vel Con
gregationem vestram tangat, tamen etiam in vitam Ecclesiae redundat,
quae a fiorenti condicione vitae religiosae magnam repetit partem vi
goris sui, studii apostolici, ardoris sanctitatis adipiscendae.
Praeterea Nos adiistis, non solum ut obsequia Christi Vicario qua
filii addictissimi et amantissimi praeberetis, sed etiam ut Benedictionem
Apostolicam impetraretis, quae vobis ipsis, Institutis vestris et prae
sertim negotiis in Capitulis vestris tractandis prodesset, e quibus,
quemadmodum probe confidimus, salutares percipientur fructus, ita ut
vita religiosa impensius et alacrius ducatur.
Quamvis singulos hos coetus vestros libentissime seiunctim coram
admisissemus, et ad unumquemque pro peculiari indole et necessitate
verba fecissemus, tamen praeoptavimus omnes simul excipere, quo
maius pondus huic colloquio communi tribueremus, eo vel magis quod,
hac opportuna oblata occasione, Nobis visum est quaedam exponere,
quae ad omnes pertinent religiosos, quotquot sunt per orbem terrarum.
Imprimis vos animadvertere volumus Institutorum religiosorum
momentum maximum et eorum munus plane necessarium esse Ecclesiae
hisce temporibus. Est quidem fatendum doctrinam de universali ad
sanctitatem vocatione fidelium cuiusvis ordinis et condicionis multum
in praesenti, ac merito quidem, commendari; quae eo innititur, quod
primaria ratione ii baptismi Deo consecrantur. Praeterea horum tem
porum necessitates postulant, ut ardor vitae christianae in ipso mundo
ferveat et animos accendat, scilicet « consecrationem mundi )) requirunt,
cuius rei officium praesertim ad laicos pertinet. Haec omnia e provi
dentis Dei consilio contingunt, estque cur de tam salutaribus inceptis
gaudeamus.
Cavendum tamen est, ne ea de causa germana notio vitae religiosae,
ut semper in Ecclesia viguit, obscuretur, atque iuvenes, cum de deli-
gendo vivendi genere cogitant, aliquo modo praepediatur, propterea
quod peculiare munus et momentum immutabile status religiosi in Ec
clesia non amplius distincte et dilucide perspiciunt.
Visum est igitur Nobis inaestimabile pondus vitae religiosae eiusque
munus necessarium in mentem revocare ; hic enim status, qui e voto
rum evangelicorum professione indolem propriam accipit, est, secun
dum exemplum ac doctrinam Iesu Christi, perfecta vivendi ratio, quippe
quae eo spectet, ut caritas augescat et ad absolutionem perducatur;
Acta Pauli Pp. YI 567
aliis autem vitae generibus fines, utilitates, officia temporalia, quam
quam per se legitima, sunt proposita.
Altera ex parte nunc cum maxime Ecclesiae opus est testimonium
publicum et sociale, quod vita religiosa impertitur. Nam quo impensius
officium laicorum expetitur vitam christianam in ipso mundo agendi
et propagandi, eo magis postulatur, ut exempla praefulgeant eorum, qui
mundo re vera renuntiant, atque adeo aperte demonstretur Regnum
Christi non esse de hoc mundo.}
Ita fit, ut professio votorum evangelicorum adiungatur consecrationi,
quae propria est baptismatis, et hanc, quasi quaedam consecratio pe
culiaris, compleat, eo quod Christifidelis se Deo penitus committit ac
devovet, totam vitam suam efficiens eius unius famulatum.
Haec omnia cum alia re conectuntur, de qua paterno et sollicito ani
mo vos monemus ; scilicet oportet plurimi faciatis vota religiosa eorum
que usui et exercitationi magnum momentum tribuatis. Nullo enim
alio modo ducere potestis vitam congruentem et consentaneam statui,
quem elegistis et in quo sic vobis est versandum, ut efficaciter adiuvet
progressionem ad caritatem perfectam, et fideles inde accipiant testi
monium vitae christianae ad eamque inflammentur.
Quamquam hominum condiciones temporibus proxime praeteritis
non leviter sunt immutatae atque adeo religiosorum vivendi ratio ad
eas necessario est accommodanda, tamen ea, quae ex ipsa natura con
siliorum evangelicorum consequuntur, vim suam omnino retinent nec
ullo pacto queunt imminui.
Summopere igitur in vitae actione religiosam oboedientiam excolite.
Ea est et manere debet holocaustum, uti appellant, propriae volun
tatis, quod Deo offertur. Quod sacrificium sui eo fit, quod submisse le
gitimis Moderatoribus paretur, quamvis auctoritas exercenda sit intra
fines caritatis et cum respectu personae humanae, et licet haec nostra
aetas religiosos vocet ad plura gravioraque munera obeunda et ad
incepta alacrius et expeditius suscipienda.
Ne desieritis studium paupertatis inculcare ; de qua hodie multus est
sermo in Ecclesia. Eeligiosi enim exemplo verae paupertatis evange
licae omnibus debent praelucere. Quapropter paupertatem, qua se spon
te astrinxerunt, ament oportet; neque satis est, circa usum bonorum,
e Superiorum arbitrio pendere, sed religiosi ipsi contenti sint rebus ne
cessariis, quibus vitae rationibus consulitur, et fugiant commoditates
1 Cfr. Io. IS, 36.
568 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
et lautitias, quibus vita religiosa enervatur. Sed praeter paupertatem,
quae singulorum propria esse debet, non licet neglegere paupertatem,
qua familia ipsa seu totum corpus sodalium eniteat oportet. Itaque
Instituta religiosa in aedificiis suis et quibusvis operibus cultum et
ornatum nimis exquisitum, et quidquid luxum redolet, devitent atque
rationem habeant condicionis socialis hominum qui circa habitant.
Abstineant quoque a nimio studio quaestus faciendi, immo subsidiis
temporalibus, quae divina Providentia iis est largita, veris necessita
tibus fratrum indigentium subveniant, sive hi sunt conterranei sive
aliis in orbis terrarum partibus degunt.
Singulari vero diligentia religiosi servent, quasi pretiosam gemmam,
castitatem.
Notum est omnibus vitae condicionibus, quae nunc obtinent, diffi
cilem reddi exercitationem castitatis perfectae, non solum eo quod pravi
mores pervagantur, sed etiam ob doctrinas falsas, naturam plus nimio
extollentes, quae animis exitiale virus infundunt. Haec tamen cau
sam praebeant, ut fidem magis magisque excitemus, qua credimus ver
bis Christi praedicantis pretium supernaturale castitatis, quae propter
Regnum caelorum exquiritur, et qua minime dubitamus, quin ope divi
nae gratiae hoc candidum lilium servari possit intaminatum. Quod ut
feliciter contingat, acriore cum studio exerceatur oportet christiana
mortificatio et diligentiore cura sensus custodiantur. Itaque nullus
omnino locus detur, ne specie quidem cuiusdam desiderii cognoscendi
scitu utilia vel amplificandi cultus humani, libris vel ephemeridibus
atque spectaculis inhonestis vel indecoris; excepta fortasse studiorum
probata necessitate, quae a religiosis moderatoribus explorata sit. Nemo
unquam aeque aestimare poterit efficaciam sacri ministerii in mundo
tot obnoxio turpitudinibus, dummodo is, quid id obit, luce fulgeat ca
stimoniae Deo consecratae eiusdemque virtute roboretur.
Haec hactenus. Nunc autem Nobis in animo est aliquid etiam bre
viter attingere, quod ad ipsam Institutorum religiosorum structuram et
ordinationem spectet. Hac enim in re Capitulorum Generalium labores
potissimum versantur.
Patet rectam religiosae vitae rationem disciplina, certis legibus, con
dicionibus ad eas observandas idoneis omnino indigere. Quare Gene
ralium Capitulorum praecipuum munus esto, Religiosae Familiae nor
mas a Legifero Patre suo statutas, labente tempore, sartas tectas ser
vare. Vobis igitur curandum est ut firmissimum opponatur repagulum
Acta Pauli Pp. VI 569
iis omnibus agendi rationibus, quae disciplinae robur pedetemptim ener
vent, scilicet moribus religiosae vitae infestis, exemptionibus non ne
cessariis, privilegiis minus probandis. Item cavere prorsus debetis a
qualibet disciplinae remissione, quam non vera necessitas, sed mentis
arrogantia, vel oboedientiae fastidium vel saeculi amor suadeant. Quod
attinet autem ad nova ineunda incepta et opera, ab iis abstinete, quae
praecipuo Instituti vestri muneri, vel menti Conditoris non omnino
respondeant. Religiosa enim Instituta tamdiu vigent et florent, quandiu
in eorum disciplina et operibus, et in sodalium moribus ac vita, integer
Conditoris animus perstat ac spirat.
Deinde religiosae Sodalitates, utpote corporis viventis similitudinem
referentes, assidua incrementa capere iure merito exoptant. Hoc au
tem Instituti incrementum in diligentiore regularum vestrarum ob
servantia ponendum est, potius quam in sodalium numero aut in novis
conditis legibus. Immo legum multiplicitas non semper religiosae vitae
profectum comitem habet ; saepe enim fit ut, quo plures normae condan
tur, eo minus ad illas animus intendatur. Quare Generalia Capitula
leges ferendi iure, quo gaudent, modice et quidem prudenti iudicio sem
per utantur.
Denique maximi momenti opus, in quo Capitula Generalia curas
praecipuas ponere debent, hoc est, ut Instituti sui leges ad mutatas tem
porum condiciones assidue accommodent. Id tamen ita est procurandum,
ut propria Instituti natura et disciplina indemnis servetur. Religiosa
enim quaelibet Familia suum peculiare munus habet, eidemque omnino
necesse est ut fidelis permaneat; hic vitae ubertas Instituti sita est,
atque hic etiam caelestium gratiarum copia numquam defutura. Nulla
ergo disciplinae renovatio inducenda est, quae cum Ordinis vel Congre
gationis natura non congruat, aut a mente Conditoris quoquo modo
discedat. Quae quidem disciplinae renovatio hoc etiam postulat, ut a
competenti auctoritate tantummodo procedat. Quare donec haec disci
plinae accommodatio ad perfectum exitum adducta est, religiosi sodales
ne quid novi proprio marte inducant, neu disciplinae habenas laxent
vel censuris indulgeant, sed ita se gerant, ut fidelitate et oboedientia
sua hoc renovationis opus potius iuvent et expeditius efficiant. Quod si
contigerit, regularum vestrarum littera quidem immutabitur, non au
tem spiritus, qui integer perstabit.
In huiusmodi autem vestrorum Institutorum renovatione procu
randa, vobis semper cura habenda est, ut spirituali sodalium vestrorum
570 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
vitae praecipuae semper partes tribuantur. Quare apud vos et apud
religiosos omnes, quorum munus est sacri apostolatus operibus vacare,
omnino nolumus, falsa illa quicquam valeat opinio, operibus externis
primas dandas esse curas, intimae vero perfectionis studio secundas,
quasi id aetatis huius ingenio et Ecclesiae necessitatibus postuletur.
Alacris operositas et spiritualis vitae cura, nedum altera alteri no
ceat, artissimam requirunt coniunctionem, ita ut ambo pari gradu et
gressu semper procedant. Ferventibus igitur operibus, congruenter
ferveat precandi studium, intemeratae conscientiae nitor, rerum adver
sarum patientia, actuosa et pervigil caritas in animorum salutem im
pendenda. Quibus virtutibus neglectis, non solum robur et fructus
deerunt apostolici laboris, sed etiam sensim animus defervescet, nec
diu satis cavere poterit a periculis, quae in ipsa sacri ministerii perfunc
tione latent.
Ad apostolatum autem quod attinet, qui religiosorum sodalium curae
concreditus est, haec addere velimus. Instituta religiosa ad hodiernas
rerum condiciones et adiuncta apostolicum munus ipsorum proprium
sedulo conformare debent. Sodales iuniores praesertim ad id recte insti
tuendi atque educandi sunt; ita tamen, ut apostolicum studium, quo
incensi esse debent, non intra fines sui Ordinis circumscribatur, sed
pateat ad ingentes spirituales necessitates horum temporum. Neque in
isto omnia. Sed iidem ad illam etiam exquisitam munerum suorum con
scientiam excolantur, vi cuius ipsi loquendo operandoque semper se
exhibeant veros Dei ministros, integritate doctrinae praestantes et vitae
innocentia commendatos. Qua in re religiosi sodales ne sibi ipsis
relinquantur, sed ipsorum opera vigilantiae moderatorum semper obno
xia esse debet, praesertim si de navitate agitur, quae in civili societate
magnum habere solet momentum.
Magnopere etiam nobis cordi est, ut religiosorum sodalium navitas
cum sacrae Hierarchiae normis concordi ratione procedat. Religioso-
rum enim Ordinum exemptio nullo modo constitutioni, divinitus Eccle
siae datae, repugnat, vi cuius quilibet sacerdos, praesertim in sacri
ministerii perfunctione, sacrae Hierarchiae parere debet. Religiosi enim
sodales semper et ubique Romani Pontificis potestati, utpote supremo
suo Moderatori, in primis subiciuntur.2 Instituta religiosa igitur prae
sto sunt Romano Pontifici in iis operibus, quae ad bonum Ecclesiae
2 Can. 499 par. 1.
Acta Pauli Pp. VI 571
universae pertinent. Quod autem attinet ad sacri apostolatus exercitium
in variis dioecesibus, religiosi sodales subsunt etiam Episcoporum iuris
dictioni, quibus auxilium praebere tenentur, salva semper apostolatus
natura ipsorum propria et vitae religiosae necessitatibus. Ex quo patet,
quantopere conferat ad Ecclesiae bonum socia atque adiutrix religioso
rum opera dioecesano clero praestita, cum vires unitae fortiores vali-
dioresque evadant.
Habetis iam, dilectissimi filii, ea breviter commemorata, quae Nobis
ad religiosae vitae incrementum hodie magnopere conferre videntur.
Quae omnia vobis testentur, quanta sollicitudine religiosae vitae ratio
nes consideremus atque aestimemus, quantamque spem in adiutrice ope
ra vestra collocemus. Iter, quod terendum vobis monstravimus, arduum
sane est et laboris plenum. Sed animum ad spem erigite, quia non no
stra, sed Iesu Christi causa agitur. Christus fortitudo nostra est, fiducia
nostra, robur nostrum ; ipse semper nobiscum erit. Quare fidei integritate,
vitae sanctitudine, impensissimoque virtutum omnium studio bonum
Christi odorem quam latissime diffundere pergite. Nos interea, dum vobis
de obsequio gratias persolvimus, vota facimus a Deoque supplicibus peti
mus precibus, ut, deprecante suavissima Deipara Virgine Maria, materna
religiosarum virtutum altrice, Instituta vestra ampliora cotidie incre
menta capiant, afferantque uberiores usque salutares fructus.
Quorum quidem fructuum conciliatrix esto Apostolica Benedictio,
quam vobis singulis, dilecti filii, universisque vestris sodalibus effusa
caritate impertimus.
II
Ad Praesidem ceterosque Moderatores Consilii Americani Hebraeorum,
qui obsequii ac observantiae causa Beatissimum Patrem adierunt.*
Gentlemen!
We thank you for your visit, and We greet with attentive esteem the
courteous words your have addressed to Us.
We have heard with gratification the resolution you have manifested
« to safeguard the religious and cultural freedom of all people, and the
rights of all groups to develop the human values God has given them,
free from coercion and discrimination ».
* Die SO mensis Maii a. 1964.
572 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale i
We are glad of the opportunity you offer Us of confirming what is
already well-known concerning the attitude of the Catholic Church, and
in particular of the Holy See, towards the Jews. This name of Jew, in
fact, raises several questions, which We consider with serene attention :
First of all, the racial question ; and in this regard we repeat the
heartfelt wish expressed, on numerous occasions, by Our venerated
Predecessors : namely, that this should never be for you, or for any other
ethnic group, a reason for undergoing any diminution in your human
rights, which every civilization truly worthy of the name cannot avoid
recognizing.
Second, the political question, which it is not Our business to pro
nounce Ourself upon, especially at this time ; although We always desire
and augur that it find just and peaceful solutions, both for the popu
lations who have already sustained so many trials and sufferings, and
also by reason of the interests which the Catholic Church, and the
other Christian Churches, may have therein, and which must not be
disregarded.
Finally, the religious aspect, which interests Us most deeply, and
motivates Our particular consideration for the Jewish religious tra
dition, with which Christianity is so intimately linked, and from which
it derives hope for trusting relations and for a happy future.
Hence, while We again strongly deplore the horrible ordeals of
which the Jews have been the victims in recent years, We wish you
every favor from God, Whom We invoke with all Our heart on your
behalf, and that of all those who are near and dear to you.
Ill Equitibus et Matronis Equestris Ordinis a Sancto Sepulcro Hierosolymi
tano, qui Coetui interfuerunt Internationali Romae habito.*
Signor Cardinale,
Eccellenze, illustri Signori e Signore,
Vi ringraziamo cordialmente di cotesto atto di nobile devozione e di
filiale fedeltà : ne apprezziamo i sentimenti, che sgorgano dai vostri
spiriti non meno che dalle finalità statutarie dell'Ordine, cavalleresco
e religioso insieme, a cui vi onorate di appartenere. Ne accogliamo con
* Die 30 mensis Maii a. 1964.
- Acta Pauli Pp. VI 573
riconoscente attenzione la franca ed eletta voce nelle parole, con cni voi
avete voluto accompagnare la vostra visita e con cui Ci date relazione,
sommaria ma eloquente, dello spirito, che vuole animare la vostra
compagine ; dell'attività, sia religiosa che benefica, a cui vi dedicate e da
cui scaturiscono i meriti principali del vostro illustre sodalizio; dei
propositi, che voi esprimete quasi per tracciare al vostro futuro cammino
nuovi sentieri di feconda operosità e per assumere davanti a questa signi
ficativa riunione e davanti a Noi stessi l'impegno onesto e generoso di
volerli mantenere.
Questo incontro Ci offre perciò l'opportunità per incoraggiare senti
menti e propositi che non possono non meritare plauso e fiducia.
Un'istituzione come la vostra attira a sè lo sguardo e la stima del
pubblico per i due aspetti che essa palesemente gli presenta : quello
esteriore, delle vostre divise, delle vostre insegne, delle vostre riunioni ;
e quello interiore, della vostra adesione alla fede e alla vita cattolica,
anzi alla milizia ed al servizio della Chiesa e della causa di Gesù Cristo,
in quei Luoghi Santi specialmente, che furono l'umile e incomparabile
scena del Vangelo e sono tuttora il quadro di fatti e di interessi reli
giosi, a cui la Santa Sede, e con essa tutto il mondo cattolico, annettono
sempre somma importanza. Un'unica regola perciò, si può dire, governa
la vostra medesima istituzione : la corrispondenza, la coerenza, il mutuo
riflesso dell'uno aspetto con l'altro. A che cosa servirebbero i segni
esteriori del vostro Ordine, se non fossero indicativi d'una sincera e
vissuta professione di fede cattolica, sia nell'interno dei cuori, sia nello
stile morale che tutta deve improntare la vita d'un Cavaliere del Santo
Sepolcro? e non sono appunto tali distintivi, che vi dichiarano iscritti
ad un'eletta e qualificata milizia di Cristo, simboli, stimoli, vincoli della
vostra fedeltà alla sua causa, della vostra esemplarità nella società in
cui vi trovate, della vostra non inerte, non passiva, non stanca, ma
attiva, ma generosa, ma militante adesione alla santa Chiesa?
Così vuol essere, così dev'essere la vostra appartenenza all'Ordine
del Santo Sepolcro. Che i vostri spiriti siano pervasi da tale corrobo
rante coscienza, e voi avrete veramente realizzato in voi stessi l'onore
di appartenervi e avrete dato all'Ordine stesso la migliore conferma
della sua ragione di vivere la sua vigorosa pienezza di disciplina e di
attività, il suo più alto livello di merito e di gloria.
E Noi stessi, che conosciamo il sentiero lungo ed aspro, che l'Ordine
vostro ha percorso in questi ultimi decenni per giungere al punto costi
tuzionale e funzionale, in cui oggi si trova, di cuore facciamo voti che
574 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tale sentiero, forse ora più facile, possa giungere alle sue mète con
clusive di ordinamento pratico, di prosperità e di benessere, e di splen
dore morale e spirituale.
E con l'augurio la preghiera, la quale risponde non meno ai vostri
Statuti, che alle Nostre sollecitudini per quella Terra benedetta, dove
il Santo Sepolcro ha la sua sede, e dove Noi stessi abbiamo avuto la »
somma ventura di compiere, come sapete, un umile, ma commovente e
celebrato pellegrinaggio : continuate ad amare quei Luoghi Santi, d'una
predilezione sempre più intensa e più pia; continuate a cercarvi e ad
onorarvi la terra santificata dai passi del Figlio di Dio fattosi Figlio
dell'uomo ; continuate a promuovere colà le opere di religione, di istru
zione, di carità, che vi attestano la tenace ed amorosa presenza della
Chiesa cattolica; accrescete, potendo, il vostro sforzo di beneficenza spi
rituale e corporale per quelle popolazioni, che l'incontro Nostro con esse,
così vivo e cordiale da parte loro, Ci ha rese ancora più care; e fate
loro vedere che la vostra Crociata vuol essere quella della carità, della
concordia, della pace ; quella del Vangelo di Cristo, che nel servizio della
Chiesa cattolica e dei suoi figli più fedeli ed operosi, altro non vuole se
non la vera salvezza di tutti.
Fiduciosi che a questi voti risponderà, con l'aiuto di Dio, la vostra
operosa milizia, tutti di cuore vi benediciamo.
IV
iis qui interfuerunt Coetui undecimo Neapoli ex universa Italia habito a
Sodalitate v. d. « Unione Cristiana Imprenditori e Dirigenti » .*
Cari ed illustri Signori,
Reduci dal vostro undecimo Congresso Nazionale, che l'Unione Cri
stiana degli Imprenditori e dei Dirigenti ha tenuto a Napoli, voi venite
a recarci l'espressione dei sentimenti di devozione e di fedeltà, che ispi
rano e sostengono l'Unione stessa ; venite a presentarci i risultati della
vostra attività e a rinnovare davanti a Noi i propositi che la devono
guidare e sorreggere ; e venite a chiedere al Nostro apostolico ministero
una parola di luce e di conforto.
Diciamo subito che Noi siamo sensibili alla vostra deferenza e alla
vostra fiducia. Vi consideriamo con vero rispetto per quello che siete :
* Die 8 mensis Iunii a. 1964.,
Acta Pauli Pp. YI 575
operatori economici, come oggi si dice; imprenditori, dirigenti, produt
tori di ricchezza, organizzatori di imprese moderne, industriali, agri
cole, commerciali, amministrative che siano ; generatori perciò di lavoro,
di impieghi, di addestramenti professionali, atti a dare occupazione
e pane ad una enorme folla di lavoratori e di collaboratori ; trasforma
tori per ciò stesso della società mediante il dispiegamento delle forze
operative, che la scienza, la tecnica, la strutturazione industriale e buro
cratica mettono a disposizione dell'uomo moderno. Con i maestri ed i
medici voi siete tra i principali trasformatori della società, quelli che
maggiormente influiscono sulle condizioni della vita umana e che le
aprono nuovi ed impensati sviluppi. Qualunque sia il giudizio che si
voglia dare di voi, si dovrà riconoscere la vostra bravura, la vostra
potenza, la vostra indispensabilità. La vostra funzione è necessaria per
lina società, che trae dal dominio della natura la sua vitalità, la sua
grandezza, la sua ambizione. Avete molti meriti e molte responsabilità.
Voi siete i rappresentanti tipici della vita moderna, che si qualifica
come tutta condizionata e plasmata dal fenomeno industriale ; vogliamo
anche rilevare in voi un magnifico sviluppo delle facoltà umane, le
quali, impiegate dai canoni caratteristici della vostra scuola, hanno
dato saggio di immense e superbe capacità, e hanno ancor più svelato
il riflesso divino sul volto dell'uomo, e ancor più scoperto le tracce d'un
Pensiero trascendente e dominante nel cosmo aperto dagli studiosi a
nuove esplorazioni, e da voi a nuove conquiste. La posizione, che voi
avete così occupato nel quadro della vita contemporanea, è eminente, è
strategica, è rappresentativa; e Noi, come chiunque guardi con occhio
obbiettivo la realtà storica e sociale che ci circonda, diamo atto sincera
mente della vostra importanza, e, per quanto essa ha di buono, sotto
moltissimi aspetti, le tributiamo la Nostra riconoscenza, il Nostro
plauso e il Nostro incoraggiamento. È questa Nostra testimonianza un
segno dell'atteggiamento della Chiesa verso il mondo moderno : un at
teggiamento di attenzione, di comprensione, di ammirazione, di amicizia.
Se poi Noi pensiamo che voi unite alla vostra qualifica di Imprenditori
e di Dirigenti quella di cristiani; e non solo di fatto, ma di professione
sincera, semplice e virile, ma vigilante ed operante, la Nostra ammira
zione diventa affettuosa, e subito nasce in Noi il bisogno di una conver
sazione, di cui voi già conoscete i termini, e sentite ad un tempo il
disagio e il beneficio. Introdurre il termine cristiano nella formula che
vi definisce non è senza fatica ; tutto il sistema ideologico che vi sostiene
entra in sofferenza : ecco che critica, denuncia, dovere si insinuano
576 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
come elementi nuovi nella formula stessa, la quale tarda a rassegnarsi
d'essere così disturbata, quasi inquinata nella sua semplice e limpida
espressione originaria, quasi invasa da un reagente estraneo al sistema
stesso : che cosa hanno a che fare la religione, il Vangelo, la Chiesa nel
nostro campo?, non sono elementi eterogenei?, non vengono a mescolare
il sacro col profano?, non rappresentano una contaminazione del rigore
scientifico e specifico, che governa e chiude in se stesso il ciclo della nostra
attività?
Valori umani e strutture burocratiche
Voi avete compreso che queste obbiezioni non hanno ragione d'essere
quando si consideri cotesta attività come facente parte di un'attività più
larga, l'attività propria dell'uomo, l'attività morale, e quando si ten
gano presenti le finalità a cui il vostro gigantesco lavoro vuole arrivare,
cioè alla vita dell'uomo, nella sua complessità e totalità, nella sua digni
tà e nel suo superiore e immortale destino. Anzi, avete compreso che
quelle obbiezioni sbarrano il passo all'ingresso nel vostro settore di
alcuni fattori spirituali, la cui mancanza è, in gran parte, la causa delle
deficienze, dei disordini, dei pericoli, dei drammi, che pur esistono, e
come !, nel regno prodotto dalla civiltà industriale. L'elemento cristiano,
ancor prima di suscitare inquietudine, entrando nel vostro campo, la
trova, e quale ! Chi oserebbe sostenere che il fenomeno sociologico, deri
vato dall'organizzazione moderna del lavoro sia un fenomeno di perfe
zione, di equilibrio e di tranquillità? Non è vero proprio il contrario?
La nostra storia non lo prova in modo evidente?, e non siete voi stessi a
sperimentare questo strano risultato delle vostre fatiche, l'avversione,
vogliamo dire, che sorge contro di voi proprio da parte di quelli stessi
a cui voi avete offerto le vostre nuove forme di lavoro?, le vostre aziende,
meravigliosi frutti dei vostri sforzi, non vi sono forse causa di dispia
cere e contrasti? Le strutture meccaniche e burocratiche funzionano
perfettamente, le strutture umane ancora no. L'azienda, ch'è per sua
esigenza costituzionale una collaborazione, un accordo, un'armonia,
non è ancor oggi un urto di animi e di interessi?, e talvolta non viene
considerata quasi un capo di accusa per chi l'ha costituita, la dirige e
l'amministra? Non si dice di voi che siete i capitalisti e i soli colpe
voli? Non siete spesso il bersaglio della dialettica sociale? Vi deve pur
essere qualche cosa di profondamente sbagliato, di radicalmente insuf
ficiente nel sistema stesso, se dà origine a simili reazioni sociali.
Acta Pauli Pp. VI 577
Un sistema che ancora divide gli uomini
È vero che chi oggi parla, come tanti fanno, di capitalismo con i
concetti che lo hanno definito nel secolo scorso dà prova di essere in
ritardo con la realtà delle cose ; ma sta il fatto che il sistema economico-
sociale, generato dal liberalismo manchesteriano e tuttora perdurante
nella concezione della unilateralità del possesso dei mezzi di produzione,
e dell'economia rivolta al prevalente profìtto privato, non è la perfe
zione, non è la pace, non è la giustizia, se ancora divide gli uomini in
classi irriducibilmente contrastanti, e caratterizza la società dai dissidi
profondi e laceranti che la tormentano, appena contenuti dalla legalità
e dalla tregua momentanea di qualche accordo nella lotta sistematica ed
implacabile, che dovrebbe portarla alla sopraffazione d'una classe sul
l'altra.
Voi avete compreso ciò che le Encicliche pontifìcie in tema sociale
continuamente affermano, essere cioè necessario il coefficiente religioso
per dare soluzione migliore ai rapporti umani derivanti dall'organiz
zazione industriale ; e ciò non già per impiegare tale coefficiente religioso
come un semplice correttivo paternalistico e utilitario per temperare
l'esplosione passionale e facilmente sovversiva della classe lavoratrice
rispetto a quella imprenditoriale, ma per scoprire alla sua luce la defi
cienza fondamentale del sistema che pretende di considerare come pura
mente economici e automaticamente regolabili i rapporti umani nascenti
dal fenomeno industriale, e per suggerire quali altri rapporti devono inte
grarli, anzi rigenerarli secondo la visione emanante dalla luce cristiana :
prima l'uomo, poi il resto. È bello notare come la religione nostra, la
quale proclama il primato di Dio su tutte le cose, mette per ciò stesso
in essere, nel campo delle realtà temporali, il primato dell'uomo. Ed è
bello osservare come sia, questo primato, garantito dal riconoscimento
della sovranità, anzi della paternità di Dio sugli uomini, il motivo che
stimola e giustifica quel dinamismo sociale, quel progresso civile a cui
il fenomeno industriale, cosciente o no, imprime il suo moto inelutta
bile, e che costituisce, in fondo, la sua più nobile aspirazione e il suo
più indiscutibile vanto.
Accettare il messaggio cristiano
37 - ACTA, vol. VI, n. 9. — 31-7-1964.
E così voi avete compreso molte cose, fastidiose e redentrici. Avete
compreso che bisogna uscire dallo stadio primitivo dell'era industriale,
quando l'economia del profìtto unilaterale, cioè egoistico reggeva il
578 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
sistema, e quando si attendeva che l'armonia sociale risultasse soltanto
dal determinismo delle condizioni economiche in gioco. Avete compreso
che tanti malanni conseguenti alla ricerca del benessere umano, fondato
esclusivamente e prevalentemente sui beni economici e sulla felicità
temporale, nascono proprio da questa impostazione materialista della
vita, imputabile non solo a coloro che del vecchio materialismo dialettico
fanno il dogma fondamentale d'una triste sociologia, ma a quanti altresì
mettono il vitello d'oro al posto spettante al Dio del cielo e della terra.
Avete compreso che per voi l'accettazione del messaggio cristiano costi
tuisce un sacrifìcio : mentre per le categorie umane non abbienti esso
è un messaggio di beatitudine e di speranza, per voi è un messaggio di
responsabilità, di rinuncia e di timore; ma perché cristiano quel mes
saggio, voi coraggiosamente lo accogliete, con la fiducia, con l'antiveg
genza che la sua laboriosa applicazione esige, sì, il superamento del
l'egoismo, proprio dell'economia resa norma a se stessa, ma che ristabili
sce la scala dei valori, fa dell'economia un indispensabile servizio, perfino
un esercizio d'amore, e conferisce all'operatore economico la dignità
propria del benefattore sociale e l'intima soddisfazione "d'aver dedicato
le sue prodigiose energie a qualche cosa che vale e che resta, l'umanità ;
anzi a qualche cosa che trascende il tempo e costituisce credito per
l'eternità : (( Avevo fame ... avevo sete ... ero ignudo ... ; e voi mi avete
sfamato, dissetato, vestito ... x».1
Avete compreso. Ecco perché Ci è cara la vostra Unione e perché Ci
sentiamo onorati della visita che essa Ci fa. Comprendiamo benissimo le
difiicoltà interiori ed esteriori che si oppongono all'apertura delle vostre
e delle altrui volontà per l'elaborazione d'una nuova sociologia fondata
sulla concezione cristiana della vita, e al rifacimento effettivo delle
strutture economiche secondo tale concezione.
Ma tanto di più lodiamo i vostri propositi e incoraggiamo i vostri
sforzi. La gradualità, purché progressiva, è sapiente. E non andremo
lontano per indicarne la via. Essa è già aperta davanti a voi dalle linee
di sviluppo della società moderna. Essa va verso quel bene comune, di
cui ha parlato a Pescara la recente Settimana Sociale dei Cattolici Ita
liani; ed esige perciò il superamento del particolarismo di interessi e
di mentalità che ora oppone il capitale al lavoro, l'utile proprio al pub
blico bene, la concezione classista alla concezione organica della società,
l'economia privata a quella pubblica, l'iniziativa particolare a quella
i Cfr. Matth. 25, 40.
Acta Pauli Pp. VI 579
razionalmente pianificata, l'autarchia nazionale al mercato internazio
nale, il vantaggio proprio, in una parola, al vantaggio dell'umana frater
nità. Bisogna avere le visioni nuove, larghe e universali del mondo, alle
quali il corso stesso della storia ci invita, M alle quali il cristianesimo
non da oggi soltanto ci stimola.
Voi, operatori economici, siete stati piloti nella formazione della
moderna società industriale, tecnica e commerciale.
Voi, operatori economici cristiani, potete ancora, con arte diversa,
con virtù nuova, essere piloti nella formazione d'una società più giusta,
più pacifica, più fraterna. Siete gli uomini dalle idee dinamiche, dalle
iniziative geniali, dai rischi salutari, dai sacrifici benefici, dalle previ
sioni coraggiose; e con la forza dell'amore cristiano voi potete grandi
cose.
E noi, che siamo, per dovere della Nostra missione, i difensori
degli umili, gli avvocati dei poveri, i profeti della giustizia, gli araldi
della pace, i promotori della carità, a ciò vi esortiamo e per ciò vi
benediciamo.
V
Habita in Auditorio Pianarum Aedium, ubi memoria acta est Summi
Pontificis Pii XI, quinto et vicesimo a placido eius obitu exacto anno. *
Ringraziamo il Signor Cardinale Decano di aver così nobilmente
rievocato la figura del Nostro grande Predecessore Papa Pio XI, di glo
riosa memoria; e siamo obbligati a quanti hanno promosso questa com
memorazione, che ben dimostra come, dopo venticinque anni dalla morte
di quel venerato Pontefice, il ricordo di lui rimane illustre e benedetto,
mentre l'opera sua, passando dalle fugaci immagini della cronaca a
quelle memorabili della storia, si iscrive fra quelle che ne determinano
il corso e, per quanto è possibile alle umane cose, lo rendono logico e
felice.
Nessuno quanto Noi sente il dovere di associarsi a questa pia e
solenne celebrazione di tanto uomo e di tanto Pontefice. Noi lo cono
scemmo di persona, ancor prima di vestire l'abito ecclesiastico : visi
tando il museo sacro, annesso alla Biblioteca Vaticana, alla fine di
ottobre del 1917, Egli stesso Ci avvicinò e amabilmente Ci aiutò ad
ammirare mediante alcune sue spiegazioni i sacri tesori di quella insigne
* Die 17 mensis Iunii a. 1964.
580 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
collezione ; lo rivedemmo a Roma, presso il ricostituito Seminario Lom
bardo, nel giugno del 1921, quando Egli, di ritorno dalla sua missione
in Polonia, si apprestava ad assumere la cura pastorale delParcidio-
cesi di Milano, nominato Arcivescovo della Chiesa Ambrosiana.
Ci era già nota, per via di notizie private, la singolarità della sua
figura quando Noi, mandati per breve tempo come Addetto alla Nunzia
tura di Varsavia, raccogliemmo colà più dirette e più alte testimonianze
della sua personalità, assurta al Soglio pontificio. Avemmo poi l'onore
di prestare gli umili Nostri servizi alle dipendenze della sua Segreteria
di Stato, per lunghi anni, gli ultimi dei quali in funzione di Sostituto
della medesima Segreteria, ufiicio che Ci diede la grande ventura di
avvicinare quasi ogni giorno, e sovente più d'una volta al giorno, la
sacra persona di Lui, e di essere così non solo al suo servizio, ma alla
sua scuola.
Conoscemmo allora per diretta e fortunata conversazione l'animo
suo. Í3 vero quanto è stato detto della sua formidabile cultura, del suo
amore per gli studi sacri, per quelli storici e bibliografici specialmente,
del suo temperamento riflessivo portato a continua elaborazione inte
riore di ricordi, di pensieri, di parole, e del suo carattere volitivo, tenace
e laborioso, capace di imperioso comando, ma sempre temperato da
arguta equanimità e spesso aperto alle effusioni di commossa e com
movente bontà; e ammirammo allora un alto, vigile spirito sempre
rivolto, vorremmo dire manzonianamente, se non fosse più esatto dire
piamente, alla scoperta delle tracce della Divina Provvidenza, tanto nei
piccoli, che nei grandi quadri dell'umana esperienza, come a uomo sag
gio, come a Pontefice si conviene.
Conoscemmo allora nella sorgente della sua anima l'opera vasta e
magnanima del suo ministero apostolico, quanto Egli amasse la Chiesa
ed il mondo, quanto al suo motto di (( pace di Cristo nel regno di Cristo »
attribuisse valore di proposito e di preghiera, quanto stimasse la cul
tura, il pensiero, lo studio, l'arte, la scienza, ogni espressione dello
spirito, quanto impegno e quanta fiducia mettesse nell'associare il
laicato, nelle file specialmente, da lui allineate, dell'Azione Cattolica,
all'apostolato gerarchico, quanta chiarezza e quanto coraggio impiegasse
allo studio e all'azione dei contatti della Chiesa cattolica col mondo
circostante, quanto cuore, cioè amore, speranza, trepidazione, soffe
renza e fermezza, dedicasse al fatto più significativo del suo pontificato,
la riconciliazione della Santa Sede con lo Stato Italiano.
Noi, a cui è motivo d'umiltà succedere a tanto Pontefice, ne ammi-
Acta Pauli Pp. VI 581
riamo per primi gli esempi, ne onoriamo la storia, ne suffraghiamo
l'anima eletta pensandola ormai nel possesso dell'eterna luce; ed a
voi, dignitari e membri della Sede Apostolica, a voi Romani, a voi Ita
liani, a voi Cattolici tutti, a voi uomini di questo mondo, facendo eco
all'elogio che ora abbiamo di Lui ascoltato, raccomandiamo la memoria
di Papa Pio XI, come degna di restare fra quelle dei migliori uomini
del nostro secolo.
Ad E.mos Patres Purpuratos, fausta ac felicia ominatos Beatissimo Patri
nominalem diem celebranti, anno exacto ex quo ad Summum Pontifica
tum est evectus.*
Signori Cardinali,
L'intenzione che qui Li raduna, tanto nobilmente manifestata dal
l'Eminentissimo Decano di cotesto Sacro Collegio, tocca profondamente
il Nostro animo e Ci obbliga ad esprimere i Nostri sentiti ringrazia
menti.
Apprezziamo altamente gli auguri che Ci vengono da fonte così auto
revole e così gradita ; essi dicono la bontà, con cui il Collegio Cardina
lizio circonda la Nostra persona e la Nostra opera; Ci dicono la magna
nimità con cui esso compatisce e sostiene la Nostra pochezza ; Ci dicono
la fedeltà, di cui esso non meno onora la sua propria missione quanto
conforta il Nostro apostolico ufficio; Ci dicono la pietà infine, con cui
esso corrobora di preziose preghiere i suoi voti e risolve nella fiducia in
Dio la valutazione d'ogni avvenimento relativo alla vita della Chiesa e
di questa Sede Apostolica.
Da parte Nostra Ci è facile e doveroso assicurare il Sacro Collegio
che ai suoi sentimenti ed ai suoi auguri rispondono i Nostri, pieni di
riconoscenza per la collaborazione che esso Ci presta, pieni di riverenza
per la dignità delle persone che lo compongono, pieni di fiducia nella
divina Provvidenza, dalla quale Noi pure imploriamo per questo elet
tissimo ceto, come per tutta la Curia Romana, per l'Urbe Nostra caris
sima, per la Chiesa intera, omne datum optimum et omne donum per
fectum.,x
* Die 23 mensis Iunii a. 1964. 1 lac. 1, 17.
582 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Un incontro, come quello che oggi si inserisce nel corso delle Nostre
occupazioni, Ci invita a dare uno sguardo orientatore sul cammino per
corso in questi laboriosi dodici mesi del Nostro Pontificato e su quello
che si apre davanti ai Nostri passi. Uno sguardo solo, e molto sommario,
ma tale almeno che dimostri come desideriamo associare il Sacro Col
legio non solo al quotidiano lavoro del consueto e regolare governo della
Chiesa, ma altresì all'esame che ne studia le prospettive e le forme, non
che ai sentimenti che riempiono ora di gaudio, ora di speranza, ora di
trepidazione, ora di pena la Nostra fatica e le conferiscono, Noi spe
riamo, oltre che un certo umano valore, anche qualche buon significato
spirituale.
Che cosà ha occupato, Ci chiediamo perciò, questo anno di apostolica
attività?
Il primo anno dell9apostolica attività
Non intendiamo fare un bilancio riassuntivo ed esauriente. Ci basta
accennare ad alcuni fatti, pochissimi fra i molti, a Loro del resto già
noti, che Ci sembrano caratterizzare l'annata vaticana trascorsa.
E il primo di questi fatti salienti è naturalmente il Concilio.
Fin da quando, per volontà del Signore, fummo chiamati alla pesante
responsabilità del Sommo Pontificato, Noi manifestammo al mondo,
già nel primo radiomessaggio, che sarebbe stata parte preminente del
Nostro supremo ufficio la continuazione del Concilio Ecumenico Vati
cano II, impegnandoci a proseguire con tutte le Nostre forze la grande
opera avviata con tanta speranza e felice auspicio dal Nostro Predeces
sore di imperitura memoria, Giovanni XXIII.
Ci affrettammo, infatti, a fissare la data della sua riapertura,
disponendo che continuasse a svolgersi alacremente tutto il poderoso e
ponderoso lavoro della Commissioni conciliari, e non omettendo di
riferirci sovente ad esso nelle molteplici occasioni offerteci dal Nostro
quotidiano ministero, come all'avvenimento dal quale è da attendersi
per la Chiesa quella abbondanza di lumi e di grazie che la facciano sem
pre apparire, pur nelle travagliate contingenze dell'epoca odierna, faro
risplendente di verità e centro inequivoco di unità per tutto il genere
umano.
Esortammo anche l'Episcopato e i fedeli del mondo alla fervida
preghiera ed alla fiduciosa attesa dei vantaggi che l'umanità intera
trarrà dalla grandiosa assise dei Sacri Pastori posti dal Signore stesso
Acta Pauli Pp. VI " 583 ¿
a reggere, sotto la suprema autorità del Successore di Pietro e Vicario
di Cristo, la Chiesa santa di Dio.
Grande fu perciò l'emozione e la gioia del Nostro animo quando, il
29 settembre, potemmo aprire la Seconda Sessione del Concilio che, pro
trattosi in fraterne adunanze di preghiera e di studio, per 41 Congrega
zioni Generali tenne i Padri occupati fino al 28 novembre in laboriose
ed utili discussioni per l'esame degli Schemi sulla natura della Chiesa,
sulla Liturgia, sui Vescovi ed il regime delle Diocesi, sui mezzi e stru
menti di comunicazione sociale e sull'Ecumenismo.
Vitale svolgimento del Concilio Ecumenico
Frutto di questo assiduo lavoro i primi due grandi documenti conci
liari : l'ampia ed organica Costituzione sulla Sacra Liturgia ed il De
creto sugli strumenti di comunicazione sociale, già promulgati ed ini
zialmente operanti nella Chiesa con felici prospettive di sempre più
feconde applicazioni per la vita spirituale dei fedeli e per la diffusione
del messaggio e del pensiero cristiano nel mondo.
Noi stessi volemmo, con Motu Proprio del 25 gennaio, che entrassero
subito in vigore alcune tra le norme della Costituzione Liturgica, affi
dando poi ad uno speciale Consilium, oltre al compito di preparare la
riforma liturgica generale sulla base delle norme contenute nella Co
stituzione, anche quello di studiare l'applicazione, nella lettera e nello
spirito, secondo le forme opportune e proprie della Santa Sede, di
quanto il Concilio ha deliberato.
E siamo ben lieti di sapere che nelle diverse nazioni i singoli Epi
scopati sono già alacremente all'opera per lo studio e la determinazione
dei particolari adattamenti richiesti dalle circostanze locali per una più
profonda aderenza delle riforme alle concrete necessità ed esigenze.
Chiusa la Seconda Sessione del Concilio, sono proseguiti i lavori
delle Commissioni per la messa a punto degli Schemi da discutersi nella
Terza Sessione, in attesa della quale abbiamo voluto rivolgere all'Epi
scopato cattolico, approssimandosi la festa di Pentecoste, una Lettera
Apostolica di esortazione ad intense preghiere per il Concilio che ri
chiede, dicevamo, « la riboccante virtù della Spirito Santo che ricolmi
di luce le menti, rafforzi le volontà nell'intraprendere nuovi progetti
e nell'affrontare le responsabilità imposte dal tempo presente, sostenga
le comuni fatiche e porti al compimento di felici risultati )).
Fiduciosi che tali preghiere elevate con fervore in tutto l'Orbe cat
tolico siano accolte ed esaudite dal Signore, Noi attendiamo la data
584 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
della ripresa e ad essa Ci prepariamo, insieme con tutti i Nostri Fra
telli nell'Episcopato, ansiosi e trepidi di raccogliere il soffio vivificante
dello Spirito che guida e sospinge la Chiesa in una luce di verità ed in
un fervore di carità sempre più intensi.
Il Segretariato per i non cristiani
Intanto, quale segno di quella universale sollecitudine che Ci fa
interessare anche dei problemi e dei bisogni spirituali di tutti gli
uomini, a somiglianza di quanto era stato già fatto per i Fratelli sepa
rati, con i quali continueremo con serenità gli amichevoli colloqui av
viati, Noi abbiamo determinato di istituire anche un distinto Segreta
riato per i non cristiani, che sia 'mezzo per venire a qualche leale e
rispettoso dialogo con quanti « credono ancora in Dio e lo adorano »,
per usare le parole del Nostro Predecessore Pio XI di felice memoria,
nella Enciclica Divini Redemptoris.
El chiaro che, data la sua precisa destinazione, questo Segretariato
si colloca al di fuori del Concilio Vaticano II, ma esso è sorto dall'atmo
sfera di unione e di intesa, che ha nettamente caratterizzato il Concilio
stesso.
Con queste e con altre simili iniziative Noi pensiamo di dare una
chiara dimostrazione della dimensione cattolica della Chiesa, che in
questo tempo e clima conciliare non soltanto si stringe in vincoli inte
riori di intese, di amicizie e di fraterna collaborazione, ma cerca anche
al di fuori un piano di colloquio e di incontro con tutte le anime di
buona volontà.
Importanti ed ardui sono ora i compiti che attendono la Terza Ses
sione del Concilio : verranno in esame i numerosi Schemi la cui discus
sione non fu ultimata nelle precedenti Sessioni o che deve ancora avere
inizio. Tutti ci auguriamo che attraverso l'apporto di un comune amo
roso studio, essi giungano alle formulazioni più chiare e più atte a sin
tetizzare e proporre su argomenti di tanta varietà e rilievo la dottrina
della Chiesa, mettendo a punto le sue istituzioni in vista di un apostolato
e di un ministero sempre più estesi ed efficienti.
Il pellegrinaggio in Terra Santa
Tra gli avvenimenti di questo primo anno di Pontificato si iscrive,
con un rilievo che, con tutta semplicità, possiamo chiamare storico
-— è stata, in realtà, una grazia che il Signore ha elargita alla sua
Chiesa — il Nostro pellegrinaggio in Terra Santa.
Acta Pauli Pp. VI 585
Voi conoscete con quale animo e con quali intendimenti Noi Ci deter
minammo ed intraprendemmo quella pia visita ai Luoghi resi sacri e
venerati dai Misteri della vita di Nostro Signor Gesù Cristo.
Nelle Nostre riflessioni, Noi Ci siamo domandati perché l'annuncio
e lo svolgimento di quel pellegrinaggio abbiano avuto così immediata,
vasta, profonda risonanza e consenso nell'animo vostro e dei Padri adu
nati in Concilio prima, poi dei fedeli ; di quanti, benché ancor separati
da questa Sede Apostolica, si richiamano a Gesù Cristo come a Maestro
e fondatore dell'unica Chiesa; di quanti anche appartengono a denomi
nazioni religiose non cristiane o sono alieni da ogni religione. Ci pare
che la risposta debba essere questa : che esso interpretava e dava
espressione e risposta concreta ad una comune aspirazione forse indi
stinta, ma diffusa ed intimamente sentita, di amicizia fondata su ragioni
umanissime e insieme ideali e trascendenti.
Avvenne così che, contrariamente a quel che Noi avremmo desiderato,
il pellegrinaggio, che voleva essere quello di un umile pellegrino tra
altri pellegrini, si svolse in una cornice di moltitudini plaudenti, com
prese del significato e partecipi esse stesse dell'avvenimento.
Il sènso religioso ed il valore ecumenico del viaggio del Successore
di San Pietro in Palestina sono stati da tutti avvertiti. Il Nostro incon
tro con il Patriarca Atenagora e con gli altri Patriarchi e Metropoliti
delle Chiese Orientali, sia uniti che ancora separati da Noi, Ci ha riem
pito di gaudio e di speranza. Esso ha favorito e reso più saldo il movi
mento già iniziatosi per maggiori contatti con i Fratelli separati, in uno
spirito di mutua carità e fiducia e di migliore comprensione, auspicato
preludio di una ricomposizione dell'unità.
Si tratta, adesso, di dare consiglio ed opera, preghiera e studio,
aftinché i « segni », che si sono luminosamente manifestati, si realizzino ;
affinché il germoglio, spuntato dalla zolla già « dura ed inerte », si svi
luppi, fiorisca e dia i desideratissimi frutti.
Noi seguiamo e seguiremo lo sviluppo di questa ardua e complessa
questione con immenso interesse spirituale, secondo lo spirito di Gesù
Cristo, e nella fedeltà al depositum di verità e di precetti ch'Egli ha
confidato alla sua Chiesa; ma siamo anche preparati ad attendere, con
pazienza e con bontà, che le (( ore di Dio » facciano sentire alla Chiesa e
al mondo le loro campane di pace e di gaudio.
586 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Torna a Patrasso la preziosa reliquia di S, Andrea
Ci si offre occasione propizia di inserire in questa promettente vi
cenda un fatto nuovo, che, sebbene rimanga nelle sue limitate misure
d'un episodio particolare, assume per Noi valore di alto significato :
quello di testimoniare la Nostra venerazione verso la Chiesa greca
ortodossa e la Nostra intenzione di aprire ad essa il Nostro cuore fra
terno, nella fede e nella carità del Signore.
Il fatto è questo : la Basilica di San Pietro, accogliendo la domanda
del Metropolita ortodosso di Patrasso, Costantino, restituirà a quella
Sede una reliquia d'inestimabile valore : quella del sacro capo di San
t'Andrea Apostolo. Questo prezioso cimelio era stato affidato al Nostro
Predecessore Papa Pio II, il celebre Enea Silvio Piccolomini, il quale
la ricevette, in particolari contingenze storiche, il 12 aprile 1462, per
ché fosse degnamente custodita accanto alla tomba del fratello, l'Apo
stolo Pietro, con l'intenzione che fosse un giorno, a Dio piacendo,
restituita. Così narra lo stesso Pontefice in quei Commentarii rerum
memorabilium che sono la sua autobiografìa. Daremo a questo atto
l'aspetto religioso conveniente, inviando a Patrasso una missione spe
ciale recante la sacra reliquia, dopo che i Padri conciliari, riuniti per
la Terza Sessione del Sinodo Ecumenico, l'avranno insieme piamente
venerata, pregando il Signore che la fratellanza apostolica di Pietro
e di Andrea fiorisca nella comunione della fede e della carità nella santa
Chiesa che da loro deriva.
La vita della Chiesa nel mondo
Noi dovremmo anche accennare all'attività svolta dalla Santa Sede
e dalla sua rete organizzativa per seguire e sostenere la vita della Chiesa
nel mondo ; ma la semplice descrizione dei vari atti e dei vari aspetti di
tale attività richiederebbe troppo lungo discorso. Vi possiamo appena
dire la Nostra soddisfazione e la Nostra riconoscenza nel riscontrare
in torno a Noi ed in ogni parte della terra una magnifica testimonianza,
degli organi e delle persone facenti capo alla Santa Sede, di fedeltà, di
laboriosità, di ardore per la causa di Cristo e della Chiesa. Ne diamo
lode al Signore e benediciamo quanti hanno merito nel dare così prov
vido servizio alla religione cattolica e al mondo, e a Noi così penetrante
consolazione.
Acta Pauli Pp. VI 587
Purtroppo non dappertutto le condizioni della Chiesa sono normali
e felici. Voi sapete dove, e come, e perché. Le Nostre preoccupazioni e
la Nostra attenzione non hanno cessato di rivolgersi con particolare
intensità alle situazioni penose, dove la Chiesa, i Cattolici e la vita reli
giosa incontrano difficoltà e opposizioni ideologiche, legali, e di fatto.
Ma sebbene abbiamo purtroppo tante ragioni ancora di denunciare
gli errori da cui partono tali sistemi, vogliamo ora accrescere a tale
riguardo la Nostra fiducia in Dio, e perciò la Nostra serenità di giudizio,
la Nostra equanimità verso tutti, e la Nostra buona volontà verso coloro
che vorranno risolvere onorevolmente e semplicemente le questioni che
tengono in sofferenza la Chiesa. Vogliamo sempre confidare nella rettitu
dine e nel buon senso di coloro che hanno potere e responsabilità verso il
pubblico bene e verso i principi di giustizia, di libertà, di concordia, che
devono essere alla base della società moderna. E ancora speriamo che la
considerazione stessa dei diritti e degli interessi delle popolazioni con
sentirà di realizzare qualche effettivo miglioramento del presente stato
di cose.
Necessaria difesa e rafforzamento della pace
Queste considerazioni ne richiamerebbero altre, anch'esse di grande
estensione e di grande importanza circa le condizioni morali e politiche
del mondo, nel quale la Chiesa, sebbene estranea agli interessi temporali,
si trova a vivere e ad esercitare la sua missione. Diremo soltanto che tal
volta Ci sorprende il timore che il mondo contemporaneo ricada nella di
menticanza degli ideali di pace, di solidarietà, di rigenerazione morale e
sociale, ai quali si è così decisamente e nobilmente rivolto, dopo la dolo
rosa e disastrosa esperienza dell'ultima guerra. Notiamo con appren
sione episodi di conflitti armati, casi di nazionalismi e razzismi risor
genti, progetti di politiche chiuse e particolari, opposizioni d'interessi
egemonici, contrasti di blocchi ostili e inquieti.
Nello stesso tempo notiamo come il mondo abbia assoluto bisogno di
pace, e come la confluenza di tanti fattori culturali, economici, sociali
produca quasi per gravitazione naturale una sempre maggiore comu
nione pacifica fra i popoli. Noi vogliamo incoraggiare quanto meglio
possiamo questo processo di mutuo rispetto, di tranquilla convivenza,
di utili scambi, di comuni finalità; e vogliamo sempre fornire a tale
processo ciò ch'è propriamente Nostro, e ciò di cui esso ha maggior
mente bisogno : i principi cioè, che solo il cristianesimo può dargli vera
mente umani, veramente solidi, veramente fecondi. Continueremo per-
588 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ciò anche Noi, come i Nostri Predecessori, a predicare la pace ; la pace
cristiana di Papa Pio XI, la pace nella osservanza della legge naturale e
del diritto di Papa Pio XII, la pace nella verità, nella giustizia, nella
libertà e nell'amore di Papa Giovanni XXIII ; e faremo quanto a Noi è
possibile per confortare ogni sforzo a togliere la fame nel mondo e a
favorire il progresso e la prosperità nella giustizia sociale, come pure
e specialmente per elevare i pensieri degli uomini agli ideali della pace,
della concordia, della collaborazione, della fratellanza.
Così il discorso Ci porta dalla visione del presente e del passato a
quella del futuro. Ed anche questa visione si presenta amplissima, e
piena per Noi di formidabili problemi e di grandi avvenimenti. Diremo,
per terminare, d'uno solo di questi problemi, e d'uno solo di tali avve
nimenti, che il prossimo avvenire ci prepara.
Un gravissimo problema morale
Il problema, tutti ne parlano, è quello così detto del controllo delle
nascite; quello cioè dell'aumento delle popolazioni da un lato e della
moralità familiare dall'altro. Ï. problema estremamente grave : tocca
le sorgenti della vita umana ; tocca i sentimenti e gli interessi più vicini
alla esperienza dell'uomo e della donna. È problema estremamente com
plesso e delicato. La Chiesa ne riconosce i molteplici aspetti, vale a dire
le molteplici competenze, fra le quali certo primeggia quella dei coniugi,
quella della loro libertà, della loro coscienza, del loro amore, del loro
dovere. Ma la Chiesa deve affermare anche la sua, quella cioè della
legge di Dio, da Lei interpretata, insegnata, favorita e difesa; e la
Chiesa dovrà proclamare tale legge di Dio alla luce delle verità scien
tifiche, sociali, psicologiche, che in questi ultimi tempi hanno avuto
nuovi amplissimi studi e documentazioni. Bisognerà guardare atten
tamente in faccia a questo sviluppo sia teorico che pratico della que
stione. Ed è ciò che la Chiesa sta appunto facendo. La questione è allo
studio, quanto più largo e profondo possibile, cioè quanto più grave
ed onesto dev'essere in materia di tanto rilievo.
È allo studio, diciamo, che speriamo presto concludere con la colla
borazione di molti ed insigni studiosi. Ne daremo pertanto presto le
conclusioni nella forma che sarà ritenuta più adeguata all'oggetto trat
tato e allo scopo da conseguire. Ma diciamo intanto francamente che
non abbiamo finora motivo sufficiente per ritener1 superate e perciò non
obbliganti le norme date da Papa Pio XII a tale riguardo ; esse devono
perciò ritenersi valide, almeno finché non Ci sentiamo in coscienza obbli-
Acta Pauli Pp. VI 589
gati a modificarle. In tema di tanta gravità sembra bene che i Cattolici
vogliano seguire un'unica legge, quale la Chiesa autorevolmente propo
ne; e sembra pertanto opportuno raccomandare che nessuno per ora si
arroghi di pronunciarsi in termini difformi dalla norma vigente.
Il Congresso Eucaristico in Bombay presagio di tempi nuovi '
L'avvenimento poi al quale si rivolge il Nostro sguardo sul prossimo
futuro è il Congresso Eucaristico Internazionale di Bombay, convocato
per la fine di novembre. È un avvenimento grande di per se stesso, che
diventa per di più straordinario per il momento e per l'ambiente in cui
si svolgerà, portando alla Chiesa intera, ma specialmente al mondo asia
tico, il messaggio perenne della misteriosa presenza sacramentale di
Cristo e svelando qualche cosa del suo potere vivificatore dell'umanità.
Il Congresso avrà infatti per tema : (( l'Eucaristia e l'uomo nuovo )).
Guardiamo con grande interesse a questo avvenimento; esso Ci
sembra un presagio dei tempi nuovi, che vorremmo quasi dire messia
nici, tanta è la speranza di vita, di prosperità e di pace che il Con
gresso porta con sé.
Signori Cardinali,
Vedono come Noi rispondiamo ai Loro auguri : aprendo Loro davanti
la visione della Chiesa; della Chiesa viva, della Chiesa che prega, che
pensa, che lavora, che soffre, che spera ; e nulla Ci sembra più degno del
Loro altissimo ufficio che la contemplazione, con Noi condivisa, di que
sto spirituale e reale panorama; nulla Ci persuade di più del bisogno
Nostro della Loro valida collaborazione ; nulla Ci riempie maggiormente
il cuore di voti, di desideri e di speranza ; e nulla come il volto stupendo
e paziente della Chiesa peregrinante e militante Ci dà animo ad allar
gare sul Sacro Collegio, sulla Chiesa medesima e sul mondo intero la
Nostra Apostolica Benedizione.
590 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
VII
Iis qui interfuerunt Coetui decimo Romae habito a Consilio v. d. « de
l'Union de l'Europe Occidentale » .*
Chers Messieurs,
Vous avez interrompu vos travaux pour venir Nous rendre visite.
Sachez que Nous sommes profondément touché de ce geste déférent et
que Nous l'apprécions à sa pleine mesure.
Nous vous accueillons avec plaisir dans Notre Demeure et Nous
tenons à vous exprimer l'estime que Nous nourrissons à votre égard.
Parlementaires des sept Pays qui forment l'Union de l'Europe Occiden
tale, vous tenez actuellement à Rome la dixième session ordinaire de cet
organisme. Votre tâche est à la fois importante et délicate. Il vous
appartient en effet de faire progresser dans la concorde et la justice
le lent travail de maturation de l'Europe. Et si chacun des partenaires
est sensible aux avantages qu'il retire de cette association, il convient
également qu'il se prête généreusement à l'accomplissement des devoirs
qui lui incombent par suite des accords passés avec les autres. Car sans
une telle réciprocité, l'union ne pourrait durer ni porter ses fruits, qui
procèdent d'échanges harmonieux et d'une heureuse complémentarité
au niveau européen.
C'est vous dire que Nous concevons facilement combien doit être
chargé votre ordre du jour et de quelle importance seront les effets de
vos décisions. Aussi, sans sortir du domaine qui est le Nôtre pour em
piéter sur votre compétence ni prendre des positions politiques qui ne
conviendraient pas à la fonction que Nous exerçons, Nous voulons pro
fiter de cette rencontre d'aujourd'hui pour vous redire Nos encourage
ments. Et Nous vous exhortons bien volontiers à poursuivre une tâche
qui ne manque certes pas de difficultés, mais qui apparaît d'une nécessité
présente et permet d'envisager un avenir meilleur pour les Pays de
l'Union.
Au surplus, tout en suivant d'un coeur paternel et bienveillant le
déroulement de vos travaux, Nous ne manquons pas de former devant
Dieu des vœux fervents pour la bonne réussite de votre noble entreprise,
c'est-à-dire pour une Europe toujours plus unie, plus fraternelle et plus
consciente du soutien mutuel que se doivent réciproquement ses mem-
Die 23 mensis Iunii a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 591
bres et des devoirs qui leur incombent à l'égard des autres peuples
moins favorisés par la nature.
C'est pourquoi Nous appelons de grand cœur sur vos travaux, sur
vos personnes et sur ceux qui vous sont chers, les plus amples béné
dictions divines.
NUNTIUS RADIOTELEVISIFICUS
Ex ecclesia S. Ludovici de Urbe ád Christifideles Nationis Gallicae missus,
cum Lutetiae Parisiorum sollemnia agerentur ob octavum revolutum sae
culum a cathedrali aede condita, Deo in honorem B. Mariae Virginis
dicata.*
Chers fils et filles de France,
A l'occasion du Huitième Centenaire de Notre-Dame de Paris et du
premier Centenaire de sa Consécration, Nous avons voulu Nous adresser
directement à vous tous, qui avez participé à la messe pontificale célébrée
par Notre légat le Cardinal Paul Marella, ou qui vous êtes unis à cette
cérémonie par le moyen de la radiotélévision française.
Pour ce faire, Nous avons tenu à venir à Saint-Louis des Français,
votre église nationale à Rome. En ce sanctuaire dédié à Notre-Dame et
aux saints de France, il Nous est agréable de saluer, parmi la colonie
française, l'illustre Doyen du Sacré-Collège, le Cardinal Eugène Tisse-
rant et l'ambassadeur de France, M. René Brouillet, dont Nous appré
cions les hautes qualités. Un lien invisible — Nous semble-t-il — et
plus fort que les ondes qui portent Notre voix, Nous relie à la cathé
drale de Notre-Dame de Paris, que Nous avons maintes fois visitée et
ou Nous avons prié avec ferveur.
Et c'est l'âme remplie de ces chers souvenirs que Nous apportons
au peuple de France le témoignage de Notre profonde affection.
Notre-Dame de Paris ! Pur joyau de l'art gothique, image des hom
mes qui t'ont bâtie dans l'enthousiasme, toi qui offres l'équilibre
majestueux de tes deux tours, et dresses vers le ciel ta flèche audacieuse,
tu es si intimement liée aux grandes heures religieuses et politiques
de la France!
C'est saint Louis, avec son frère Robert, pieds nus et vêtus d'une
* Die 31 mensis Maii a. 1964.
592 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
simple tunique, qui apportent en ce sanctuaire l'émouvante couronne du
Seigneur ; ce sont les premiers Etats Généraux ; c'est Louis XIII qui voue
son royaume à Notre Dame ; c'est Pie VII qui sacre Napoléon empereur ;
c'est Lacordaire qui fait entendre sa parole de feu et ouvre la carrière
à tant d'illustres prédicateurs ; c'est le futur Pape Pie XII qui y chante
en des termes inoubliables la vocation historique et chrétienne de la
France; c'est le Nonce Roncalli, Notre vénéré prédécesseur, qui si
souvent vint s'y agenouiller avec tant de piété ; c'est enfin le triomphe
ardent du Magnificat de tout un peuple à peine libéré.
Mais ce sont aussi tant et tant de saints qui se sont agenouillés dans
l'ombre recueillie des nefs de ce temple ; des millions de fidèles venus au
cours des siècles implorer ici la Mère de Dieu ; de nombreux évêques et
prêtres qui y ont été sacrés ou ordonnés pour prêcher l'Evangile dans
le monde; c'est aussi Isabelle Romée qui demande justice pour sa fille
Jeanne, brûlée à Rouen, et c'est le grand Paul Claudel, soudain illuminé
par la grâce, au soir de Noël, près d'un pilier de la cathédrale.
Nous aimerions poursuivre, évoquer ici « la splendeur de vos cathé
drales )) et (( l'immense patrimoine religieux de la France )). x Or ces
richesses sont toujours vivantes, de par le rayonnement de vos familles
chrétiennes, de vos paroisses en renouveau, grâce aussi aux multiples
manifestations de l'apostolat des laïques, qui partagent avec leurs prêtres
l'angoissant souci des évêques d'annoncer l'Evangile à ceux qui sont loin.
Dans la pastorale et la liturgie comme dans les sciences sacrées, les noms
français se présentent nombreux à Notre esprit, ces hommes qui se signa
lent par la valeur de leurs travaux et qui ne sont pas étrangers, en colla
boration féconde avec leurs évêques, au bon succès du Concile. Si la
France cuit « le pain intellectuel de la chrétienté », selon une expres
sion heureuse que Nous reprenions comme un éloge à vos évêques, en les
recevant au cours de la deuxième session du Concile, ce pain est partagé
de mille façons dont le Pape se réjouit et vous félicite.
Il y a chez vous comme une effervescence, un aiguillon permanent
qui suscite, dans le domaine religieux comme en celui des choses pro
fanes, une réflexion sans cesse approfondie, peut-être parfois sans assez
d'égards pour la valeur des institutions chrétiennes qui demandent
certes à être adaptées aux exigences de notre temps, mais n'en demeu
rent pas moins indispensables au rayonnement de l'Evangile. Nous
savons gré aux catholiques de France de ces initiatives, de ces recher-
1 Message télévisé aux Français, 8 décembre 1963.
Acta Pauli Pp. VI 593
ches, que Nous apprécions vivement, sachant combien chacun d'eux est
désireux de demeurer un fils aimant de l'Eglise.
Notre pensée se tourne maintenant vers les clercs, les religieux, et
les laïques français qui se livrent aux nombreuses tâches missionnaires,
aussi bien en d'autres pays qu'en France. Par le nombre des instituts,
par l'étendue des missions, par la diversité et l'intelligence du travail
d'évangelisation, ces pionniers suscitent une merveilleuse épopée, dans
laquelle des provinces profondément chrétiennes, comme l'Alsace, la
Bretagne ou la Vendée, se sont taillé des places de choix.
Aujourd'hui le labeur missionnaire se révèle immense et il doit se
faire dans des conditions souvent bien différentes et parfois plus diffi
ciles que dans le passé. Nous savons l'écho suscité chez vous par
l'admirable Encyclique Fidei Donum, ainsi que les efforts accomplis
pour répondre à l'appel du Tiers Monde ; ceux-ci ne sont cependant qu'à
leurs débuts, et Nous aimons espérer que vous saurez leur donner une
ampleur digne de la France. Que tous ceux d'entre vous qui s'adon
nent ou se préparent à la mission sachent qu'ils sont l'objet de Nos
prières et de Notre affection de prédilection.
Au terme de ce message, Nous tenons à adresser un salut particulier
aux plus hautes Autorités de votre Pays, dont les responsabilités sont
lourdes et qui ont voulu donner à ces fêtes jubilaires un grand éclat.
Avec cordialité, Nous saluons Notre cher Fils le Cardinal Maurice Fel-
tin, ainsi que les Cardinaux et évêques de France, qui jouissent de Notre
pleine confiance et dont le souci pastoral et l'entente fraternelle ont
été si clairement affirmés au cours de leur toute récente Assemblée plé-
nière; les membres du clergé si méritants par leur zèle d'apôtres que
n'entravent pas les lourdes difficultés matérielles; les âmes consacrées
qui font la splendeur de l'Eglise; le laïcat dont Nous portons en Nous
les préoccupations; les personnes âgées et les malades; tous ceux qui
souffrent ou qui se trouvent encore loin de l'Eglise, Notre mère commune.
En cette fête de Marie Reine, que la Vierge immaculée et glorieuse
en son Assomption intercède auprès de son Fils et vous obtienne la joie
de l'âme et la paix du cœur ! C'est dans cette confiance que Nous allons
vous donner de grand cœur la Bénédiction Apostolique.
Chers fils et chères filles,
38 - ACTA, vol. VI, n. 9. — 31-7-1964.
En ce jour où Nous avons la grande joie de Nous trouver au milieu
de vous en l'Eglise Saint Louis des Français, Nous voulons Nous asso-
594 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
cier d'une manière toute spéciale à la célébration de la fête des Mères,
par la France entière.
Déjà Nous avons envoyé à Notre cher Fils le Cardinal Maurice
Feltin, Archevêque de Paris, un télégramme dans lequel Nous lui
exprimions Nos vœux affectueux pour tant de méritantes mères de
famille. Et Nous lui disions Notre vif souhait que les vertus chrétiennes
soient toujours plus honorées dans les foyers français, dont elles sont
le plus bel ornement.
Nous voulons redire ici, en votre présence choisie, combien Nous
faisons Nôtres les joies et les peines des mères de famille de votre cher
pays, combien Nous éprouvons pour elles d'estime et d'affection, et com
bien Nous prions aussi de tout cœur pour qu'elles demeurent fidèles aux
exigences du mariage chrétien, élevé par le Christ à la dignité de sacre
ment. Et Nous demandons à Notre Dame, patronne de votre noble
patrie, qu'elle aide les mamans françaises dans leur tâche si belle et si
délicate d'éducatrices, pour qu'elles préparent leurs enfants à être de
dignes descendants de ceux qui ont mérité à la France son titre le plus
cher de Fille aînée de l'Eglise.
C'est là Notre vœu le plus ardent, et Nous l'accompagnons à l'intention
de toutes les mamans de France de Notre toute particulière Bénédiction.
NUNTIUS RADIOPHONICUS
Christifidelibus Lusitanis missus, cum sollemnes celebritates finem ha
berent saeculo revoluto indictae, ex quo B. Maria Virgo Immaculata coli
coepta est in illustri montis « Sameiro » sacrario.*
Amados filhos e filhas de Portugal!
Portugal, fìlho bem amado da Igreja Católica, deu testemunho da
sua Fé, desde os alvores da sua existencia. Já no berço de Guimaràes
propôs-se o ideal da expansào do Catolicismo, juntamente à dilataçao do
seu Reino.
Cristo e a Virgem Santissima apaixonaram-no de zelo apostólico :
gravou na sua Bandeira cinco Quinas, como símbolo das cinco Chagas
* Die 7 mensis Iunii a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 595
de Jesus ; consagrou-se, desde a sua infancia, a Nossa Senhora e, ofere-
cendo-lhe os seus filhos, o seu territorio, chamara-se (( Terra de Santa
Maria ». Cresceu e, cheio de « Cristâos atrevimentos »/ rasgou « mares
nunca dantes navegados » 2 para a fé e o Eeino dilatar.
Caminhou firme na sua fé, através dos séculos, superando vendavais
da Historia que abalaram tantos coraçoes que, depois, se afastaram da
Igreja Católica. Esta graça de preservacäo-merecida pelo seu amor a
Cristo e devoçâo à Virgem-foi constatada depois pelo Nosso Antecessor
Bento XIV que concedeu a Portugal, com Breve Apostólico 3 o título de
Fidelissime- na pessoa dos seus reis. 4
Eis Portugal, a dar testemunho, mais urna vez, do seu amor à
Virgem Santissima, no momento em que Eia era exaltada numa das
suas prerogativas mais bêlas : a Sua Imaculada Conceiçâo. Eia era e
é a Padroeira de Portugal. Por isso, a (( Casa Lusitana » , 5 juntamente
aos católicos do mundo inteiro, exultou de júbilo ao ser definido o dògma
da Imaculada. E tao grande foi a sua alegria que quis concretizá-la na
edificaçâo de um monumento nacional para recordar aos vindouros este
momento histórico mariano. Para a realizaçâo desta obra, tendo como
principal promotor o Padre Martinho, foi escolhida a Montanha do Sa-
meiro, sobranceira à Cidade dos Arcebispos, entre vos conhecida como
Roma Portuguesa, dominando do outro lado a linda regiâo de Guimarâes,
onde nasceu Portugal.
A Arquidiocese de Braga, de gloriosas tradiçôes cristas, conserva
bem vincada na alma dos seus fiéis a devoçâo a Nossa Senhora. No pro
prio rito bracarense, em vigor em toda a Arquidiocese, o culto mariano
tem lugar preeminente.
Ho je concluís, amados Filhos e Filhas, de um modo tâo solene, na
presença de todo o Episcopado, a celebraçâo do primeiro centenario do
Santuario do Sameiro, precedida por urna semana de estudos marianos
que se realizara na cidade de Braga. Quanto é consolador para Nos
recordar que o Nosso Antecessor Pio IX, de venerável memoria, depois
de enriquecer esse templo de indulgencias 6 benzeu ele mesmo a Imagem
1 Lus. 7, 14. 2 Id. 1, 1. 3 23 Die. 1748. 4 Cfr. Bullarium Romanum, Venetiis, tip. Gatti, 1778, t. III, p. 1. 5 Lus. 7, 14." « Cfr. Sec. Brey. 1870: Indul. Perp., 18 Feb. 1870.
596 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
de N. Senhora que ai tendes diante de vós. Quisemos também Nós
participar do júbilo que neste momento vos inunda a alma, manifestando
o vosso amor à Santissima Virgen na homenagem que lhe estais a prestar.
« Cantate Domino, benedicite nomini eius ... Adnuntiate inter gentes
gloriam eius». (( Cantai ao Senhor, bendizei o seu nome... Anunciai
entre os povos a sua gloria » . 7
Ai, no extremo da Europa, (( onde a terra se acaba e o mar começa )),8
esta tamben o Nosso coraçâo. Estamos convosco, unidos aos vossos
Pastores para agradecer à Mäe de Deus a protecçâo que vos dispensou,
durante os oito séculos da vossa historia. Merecestes urna visita da
Senhora no aitar de Fatima. Ë mais um motivo para levantares hoje
no Sameiro um hino de accâo de graças à vossa Padroeira. « Cantate
Domino ». Cantai ao Senhor ! Louvai a sua Mae maculada ! E daqui, da
Cidade Eterna, o coraçâo do Papa, que tanto vos ama, palpita em
unissono com o vosso.
Mas, amados Filhos e Filhas de Portugal Aderissimo, vós sois her-
deiros de urna gloriosa historia missionària. Levantai urna prece, junta
mente Connosco, à Virgem Santissima para que Eia suscite nas vossas
familias cristas vocaçôes missionarias, santas e zelosas que, trilhando
os caminhos dos vossos antepassados, levem à África, à Asia, à América
Latina, a Luz do Evangelho. Há tantas almas sequiosas da Verdade e
os operarios do Senhor sao ainda tao poucos ! (( Adnuntiate inter gentes
gloriam eius » !
Daqui, de tâo longe, parece que ouvimos a vossa prece cantada em
hino à Senhora : (( Vela por nos filhos teus, Mäe de Jesus, nossa Mae !
Tu podes, és Mae de Deus ; e deves és nossa Mae ! ».
Sim ! pedi a Nossa Senhora. Eia, como Mäe de Deu é poderosa ; como
nossa Mäe, terna e bondosa, escutará as nossas preces.
Em penhor deste Nosso voto, concedemos ao dilecto Legado Nosso,
aos venera veis Irmäos, Clero e Religiosos, ao Ex.mo Presidente da
República, ao Ex.mo Chef e e membros do Governo, a todos os amados
filhos de Portugal a Nossa paternal Bênçâo Apostólica.
7 Ps. 95, 2-3. 8 Lus. 3, 20.
Acta, Pauli Pp. VI 597
NUNTII SCRIPTO DATI
I
Ad Exc.mum P. D. Ioannem Baptistam Hubertum Theunissen, Archie
piscopum Blantyrensem, et ad Christifideles regionis v. d. « Nyasaland »
missus, cum sui iuris ea esse coepit, novo illi indito Reipublicae « Malawi »
nomine.
Willingly do We avail Ourself, Venerable Brother, of the solemn oc
casion of the proclamation of independence of Nyasaland as the new
Republic of Malawi, to send you, your Venerable Brothers in the Episco-
pate, and all Our beloved children in your nation, Our message of félici
tations, of prayers and of good wishes.
Catholicism, introduced by zealous and intrepid missionarias at a
late date, has made great progress among your people ; and Our ardent
prayer is that the Faith may grow deeper and dearer in their hearts,
inspiring them to show forth their convinctions in their daily lives, and
serve as a city set on a mountain or a light set on a candlestick, attract-
ing others by their good example of blameless conduct and of Christian
love.
We are confident that the rulers of the new Republic of Malawi will
continue to respect the rights of freedom of worship and of preachings
the Word of God. In return, We urge Our beloved children, under your
enlightenend.guidance and that of the Most Reverend Bishops, not to be
outdone in faithfulness to their civic duties, respect of lawful authority,
observance of the law and generosity in contributing towards the progress
of their country in the social, intellectual, and cultural sphères, as well
as in the field of material prosperity.
Upon the rulers of the new State, We invoke illumination and
strengthening grâces from on high. Upon the entire population of Malawi,
We cali down God's choicest favours of prosperity, peace and advance-
ment. To you, Venerable Brother, to the Ordinaries, clergy, religious
and faithful of the Republic of Malawi, We impart from Our heart, in
pledge of abundant divine blessings, Our special affectionate Apostolic
Bénédiction.
From the Vatican, May 29, 1964.
PAULUS PP. VI
598 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
II
Ad E.mum P. D. Iosephum Mariam Sanctae Romanae Ecclesiae Presb.
Cardinalem Bueno Monreal, Archiepiscopum Hispalensem, cum effigies
B. Mariae Virg., vulgo « de Nuestra Señora de la Esperanza Macarena »,
ea in urbe aureo diademate fuit redimita.
Hoy fiesta de María Reina, en la Capital Hispalense, se adorna con
corona de oró y pedrería la imagen de Nuestra Señora de la Esperanza
Macarena, reuniéndose Autoridades Eclesiásticas y civiles y pueblo todo
en unánime y solemne homenaje a la que es su celeste Patrona y Señora
de Cielos y tierra.
Vibra de amor a María Sevilla que irradia su fervor mariano hasta
los lugares más lejanos de la Península, hasta el Nuevo Mundo donde
también se saluda a la Virgen Macarena y se invoca su nombre como
mensajero de paz. Y parécenos recoger en esta vibración murmullo de
peticiones, aroma fragante de ofrecimientos y virtudes, propósitos nuevos
de vida religiosa más intensa. No hay ninguna diadema para la Madre
de Dios más digna que la formada por el amor, la plegaria, la devoción
del alma pura e inocente. ¿Cómo estará pues el corazón de la Virgen
ante ese coro orante, ante ese clamor inmenso que se eleva al Cielo desde
Sevilla, la que a sus títulos, bien ganados para su blasón, de muy noble,
leal, invicta y heroica, añade el de « muy mariana ciudad »?
A las plantas de la Virgen ha acudido siempre el pueblo devoto en
sus temores y esperanzas, en sus tribulaciones y alegrías con confianza
firme y filial. Y le ha demostrado su fidelidad en el hermoso templo que,
con espíritu de reparación, levantó no hace mucho para Ella ; se lo sigue
manifestando en las procesiones anuales de penitencia, en los intermi
nables besamanos y en las incontables comuniones con motivo de la
fiesta de la Expectación.
En la presente oportunidad queremos destacar con complacencia el
consuelo que nos proporciona el impulso que ha recibido la vida espi
ritual de las Cofradías Sevillanas, las cuales se esfuerzan no solo por
cuidar con esmero el culto de sus imágenes sino también por dar un
contenido más amplio a sus actividades de acuerdo con las exigencias
de los tiempos actuales, y así estimulan en sus miembros la formación
ascética y el apostolado mediante ejercicios espirituales o retiros y me
diante actividades y obras de carácter social y caritativo. Mucho confia
mos además en la preciosa aportación de estas instituciones centerarias,
Acta Pauli Pp. VI 599
que con su experienda y sus servicios podrán secundar el conocimiento
y la aplicación de las disposiciones conciliares, primeramente de las
que se refieren a la liturgia y aun también de cuantas la Iglesia prepara
para acercar más y más las fuentes de la vida divina al mundo de boy
y para incrementar las virtudes cristianas del pueblo de Dios.
Al mirar la imagen de María, con su expresión de sufrimiento y
esperanza, vaya enseguida el pensamiento de sus devotos a Cristo
Nuestro Señor a quien a su vez Ella parece contemplar con sentimiento
materno dentro de su propio corazón. María, con la señal del dolor en
sus ojos por el Hjo muerto, ofrece la esperanza de la redención fruto de
este martirio que Ella soporta también en lo más íntimo de su ser. La
devoción mariana verdadera y profunda se refleja necesariamente en una
vida auténticamente cristiana, en una vida conforme a las enseñanzas
del Divino Salvador, « que destruyó la muerte e irradió luz de vida y de
inmortalidad por medio del Evangelio x».1
Sean estos los frutos mejores de la fiesta de la Coronación. Tales son
Nuestras plegarias a la Virgen a la que pedimos que vuelva sus ojos
amorosos en este día y siempre a Sevilla y de ella nunca los aparte. Que
como Reina y Madre de misericordia extienda su protección sobre esa
Ciudad y su comarca, y a Tí, querido Hijo Nuestro, celosísimo Pastor
de la Archidiócesis Hispalense, con los demás Hermanos en el Episco
pado ahí presentes, os cubra con su mano ; que asista a España y a las
máximas Autoridades de ella con sus colaboradores en las tareas del
gobierno de la nación y de esa Provincia ; que sobre el amadísimo pueblo
español brillen continuamente la sonrisa de Jesús y la mirada materna
de la Virgen Santísima de cuyas complacencias quiere ser prenda la
Bendición Apostólica que de todo corazón otorgamos.
El Vaticano, 31 de mayo de 1964.
PAULUS PP. VI
1 2 Tim. 1, 10.
600 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
SACROSANCTUM
CONCILIUM OECUMENICUM VATICANUM II
Tertia Oecumenicae Synodi periodus indicitur
Sanctissimus Dominus Noster Paulus Pp. VI , in Audientia hac die
infrascripto impertita, statuere dignatus est ut tertia Ss. Concilii Oecu
menici Vaticani Secundi periodus initium habeat die xiv mensis Sep
tembris, in Exaltatione S. Crucis, anno MCMLXIV.
Ex Aedibus Vaticanis, die III mensis Iulii, anno MCMLXIV.
© HAMLETUS IOANNES Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
¡Sacra Congregatio Consistorialis 601
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI,
successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae
sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum :
die 21 Martii 196J¡. — Cathedrali Ecclesiae Sanctae Mariae Ange
lorum praefecit R. P. Aloisium Yáñez Ruiz Tagle, sodalem Ordinis
Fratrum Minorum, magistrum spiritus domus religiosae eiusdem Ordi
nis in oppido vulgo La Granja, intra limites archidioecesis S. Iacobi
in Chile.
die 19 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Macrianensi Minori
R. D. Hadrianum Gand, sacerdotem ex Ecclesia Insulensi, curionem
atque vicarium foraneum ad S. Maclovii in pago vulgo Haubourdin
cognominato, quem constituit Coadiutorem cum iure successionis Emi
ac Revmi P. D. Achillei S. R. E. Cardinalis Liénart, Episcopi Insu-
lensis.
die 24 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Sillitanae Exc. P.
D. Gregorium Falconieri, hactenus Episcopum Conversanensem.
die 27 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Hearstensi Exc. P. D. Iacobum
Landriault, hactenus Episcopum titularem Cadoënum.
die 28 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Gandavensi R. P. D. Leontium
van Peteghem, Antistitem Urbanum et Canonicum Collegii cathedralis
Gandavensis.
die k Iunii. — Cathedrali Ecclesiae Davidensi R. D. Danielem Núñez,
curionem paroeciae S. Michaelis Archangeli in civitate Panamensi.
— Cathedrali Ecclesiae Duitamensi R. P. D. Iulium Franco Arango,
Vicarium Generalem et Canonicum Capituli metropolitam archidioe
cesis Manizalensis.
I
PROVISIO ECCLESIARUM
602 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
— Titulari episcopali Ecclesiae Suavensi R. P. D. Ernestum Cama-
gni, ex archidioecesi Mediolanensi, Protonotarium Apostolicum, a di
plomatis Pontificis Maximi ac Delegatum Emi et Revmi P. D. Cardi
nalis in Urbe Vicarii ad spiritualem curam promovendam omnium Con
fraternitatum Romae exstantium.
— Titulari episcopali Ecclesiae Partheniensi R. P. D. Ioannem Fal-
lani, e clero Romano, Antistitem Urbanum, Praesidem Pontificii Con
silii sacris tutandis Italiae monumentis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Maurianensi R. P. D. Ioannem Wil
lebrands, e dioecesi Harlemensi, Antistitem Urbanum, ab actis Secre
tariatus ad unitatem christianorum fovendam.
— Titulari episcopali Ecclesiae Iucundianensi R. P. Petrum Salmón,
O. S. B., Abbatem Sancti Hieronymi de Urbe.
die 5 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Quiziensi R. P. Hadria-
num (saeculo Andream) Mariam Cimichella, Ordinis Servorum Mariae,
parochum Nostrae Dominae a Monte Carmelo in archidioecesi Mariano
politana, quem deputavit Auxiliarem Emi P. D. Pauli Aemilii S. R. E.
Card. Léger, Archiepiscopi Marianopolitani.
die 2If Iunii. — Cathedrali Ecclesiae ' Rivadaviae R. D. Eugenium
Peyrou, sodalem Societatis S. Francisci Salesii, curionem paroeciae
oppidi vulgo Ushuaia, in dioecesi Rivogallaëcensi.
die 5 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Jaciensi Exc. P. D. Paschalem
Bacile, hactenus Episcopum titularem Colbasensem.
II
DE LOURENÇO MARQUES
DECRETUM
De Capituli metropolitani innovatione
Ad divinum cultum satius provehendum decusque metropolitanae
ecclesiae augendum, Excrnus P. D. Custodius Alvim Pereira, Archie
piscopus de Lourenço Marques, ab Apostolica Sede nuper expostulavit
ut in Capitulo metropolitano, per Consistoriale Decretum « Cum ma
xime coetus » diei 22 Februarii 1946 erecto, novi instituerentur, sine
adnexis emolumentis, canonicatus.
Sacra autem Consistorialis Congregatio, rei opportunitate perpensa
habitoque favorabili voto Excmi P. D. Maximiliani de Furstenberg,
Sacra Congregatio Consistorialis 603
Archiepiscopi titulo Partem et in Lusitania Apostolici Nuntii, vigore
specialium facultatum sibi a Ssmo Domino Nostro Paulo, Divina Provi
dentia Pp. VI, tributarum, porrectis precibus annuendum censuit.
Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium vel
habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto, per
inde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae expeditae forent, in
metropolitano Capitulo de Lourenço Marques quinque novos canoni
catus instituit, cum omnibus iuribus, privilegiis et officiis quibus Cano
nici eiusdem Capituli ex iure communi et ex capitularibus constitutio
nibus fruuntur et obstringuntur.
Hac ratione itaque Capitulum de Lourenço Marques constabit dein
ceps una dignitate, nempe decanatu, et undecim canonicatibus.
Ad haec omnia exsecutioni mandanda Sacra Congregatio Consisto
rialis memoratum Excmum P. D. Maximilianum de Furstenberg depu
tat, necessarias et opportunas eidem tribuens facultates etiam subde
legandi, ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica
dignitate constitutum, onere imposito ad eamdem Sacram Congrega
tionem, cum primum fas erit, authenticum exemplar actus peractae
exsecutionis remittendi.
Contrariis quibusvis minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis,
die 2 Martii 1964.
CAROLUS Card. CONFALONIERI, a Secretis
L. © S.
t Franciscus Carpino, Archiep. Serdicen., Adsessor
I I I
MECHLINIENSIS-BRUXELLENSIS — ANTVERPIENSIS
DECRETUM
De mutatione finium dioecesium
Cum, nuper erecta dioecesi Antverpiensi, territorium paroeciarum
Ssmi Cordis Iesu in oppido vulgo « Aarschot », archidioecesis Mechli
niensis-Bruxellensis, et Ssmi Nominis Iesu in municipio « Schriek-
Grootlo » cognominato, dioecesis Antverpiensis, mutuum et incongruens
604 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
mansisset, Emus P. D. Leo Ioseph S. R. E. Cardinalis Suenens, Archie
piscopus Mechliniensis-Bruxellensis, et Excmus P. D. Iulius Victor Daem,
Episcopus Antverpiensis, ab Apostolica Sede expostulaverunt ut suarum
Ecclesiarum fines aliquantulum immutarentur aptiusque disponerentur.
Sacra autem Congregatio Consistorialis, praehabito favorabili voto
Excmi P. D. Silvii Oddi, Archiepiscopi titulo Mesembriani et in Belgio
Apostolici Nuntii, rata huiusmodi immutationes in bonum animarum
cessuras, vigore specialium facultatum sibi a Ssmo Domino Nostro
Paulo, Divina Providentia Pp. VI , tributarum, oblatas preces acci
piendas esse censuit.
Quapropter, suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto,
perinde valituro ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent,
statuit ut memoratae paroeciae Ssmi Cordis Iesu et Ssmi Nominis Iesu,
limitibus quibus ante erectionem dioecesis Antverpiensis circumscri-
bebantur, altera dicioni archidioecesis Mechliniensis-Bruxellensis, al
tera dioecesis Antverpiensis subiciatur.
Ad haec omnia exsecutioni mandanda Sacra Congregatio Consisto
rialis memoratum Excmum P. D. Silvium Oddi deputat, necessarias et
opportunas eidem tribuens facultates etiam subdelegandi, ad effectum
de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum,
onere imposito ad eandem Sacram Congregationem, cum primum fas
erit, authenticum exemplar actus peractae exsecutionis remittendi.
Contrariis quibuslibet minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die
25 Martii 1964.
L. © S.
CAROLUS Card. CONFALONIERI, a Secretis
t Franciscus Carpino, Archiep. Serdicen., Adsessor
Sacra Congregatio Concilii 605
SACRA CONGREGATIO CONCILII
DECRETUM
De abstinentiae legis dispensatione
Cum plures locorum Ordinarii e variis Nationibus petierint ut
proxima die 14 Augusti, quae hoc anno in feriam sextam incidit, absti
nentiae lex relaxetur, haec Sacra Concilii Congregatio, de speciali
Summi Pontificis mandato, locorum Ordinariis ubique terrarum fa
cultatem tribuit fideles praefata feria sexta a dicta lege dispensandi.
Datum Romae, die 22 Iulii 1964.
L. $ S.
P. Card. CIRIACI, Praefectus
f P. Palazzini, a Secretis
606 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ACTA TRIBUNALIUM
SACRA ROMANA ROTA
Citationes edictales
I
NOVAE AURELIAE
Nullitatis matrimonii (Bouzon - Herzog)
Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Dorotheae
Herzog, in causa conventae, eandem citamus ad comparendum vel per
se, vel per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali Sacrae
Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria 1, Roma), pro hora meridiana
diei 23 Octobris 1964, ad concordandum dubium, vel ad infrascriptum
dubium subscribendum :
An constet de matrimonii nullitate, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique, notitiam habentes commora
tionis praedictae dominae Dorotheae Herzog, curare debent ut ipsa
de hac edictali citatione rite moneatur.*
Aurelius Sabattani, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 1 Iunii a. 1964.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M.me Dorothée Herzog, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 25 octobre 1964, à 12 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Dorothée Herzog, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
Sacra Romana Rota 607
II
SANCTI FRANCISCI IN CALIFORNIA Nullitatis matrimonii (Owens - Nicholas)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini William L. Ni
cholas, in causa conventi, eundem citamus ad comparendum vel per
se, vel per procuratorem legitime constitutum, coram Tribunali Sa
crae Romanae Rotae (Piazza della Cancelleria 1, Roma), pro hora un
decima diei 15 Octobris 1964, ad concordandum dubium, vel ad infra
scriptum dubium subscribendum :
An constet de matrimonii nullitate, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique, notitiam habentes commora
tionis praedicti domini William L. Mcholds, curare debent ut ipse de
hac edictali citatione rite moneatur.*
Ioannes Maria Pinna, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 5 Iunii a. 1964.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. William L. Mcholds, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 15 octobre 1964, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté:
Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le casf
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit William L. Mcholds, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
608 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
DIARIUM ROMANAE CURIAE
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare :
1 febbraio 1964. S. E. Revma Monsig. Righi Vittore Ugo, Arcivescovo tit. di Bilta, Nunzio Apostolico nel Paraguay.
23 marzo » S. E. Revma Monsig. Asta Salvatore, Arcivescovo tit. di Aureliopoli di Lidia, Intemunzio Apostolico in Iran.
6 giugno » S. E. Kevma Monsig. Roberti Vito, Arcivescovo tit. di Tomi, Nunzio Apostolico nel Rwanda:
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di annoverare fra i Membri della Pontifìcia Commissione per le Comunicazioni Sociali :
« ad quinquennium », le Loro Eccellenze Reverendissime i Monsignori :
Giuseppe Amici, Arcivescovo di Modena ; Pietro Sfair, Arcivescovo tit. di Msibi per i Maroniti; Giovanni Giuseppe Krol, Arcivescovo di Philadelphia ; Andrea Pangrazio, Arcivescovo di Gorizia ; Giuseppe Tommaso McGucken, Arcivescovo di San Francisco ; Giacinto Thiandoum, Arcivescovo di Dakar; Renato Luigi M. Stourm, Arcivescovo di Sens; Giorgio Andrea Beck, Arcivescovo di Liverpool ; Francesco Charrière, Vescovo di Lausanne, Genève e Fribourg; Guglielmo Kempf, Vescovo di Limburg; Gerardo Mongeau, Vescovo tit. di Diana, Prelato nullius di Cotabato ; Gerardo Maria Coderre, Vescovo di Saint-Jean de Québec; Eugenio de Araújo Sales, Vescovo tit. di Tibica, Amministratore Apostolico
di Natal ; Tommaso Guglielmo Muldoon, Vescovo tit. di Fessei ; Giuseppe M. Cirarda Lachiondo, Vescovo tit. di Drusiliana ; Giovanni Luigi Jobidon, Vescovo di Mzuzu;
Luciano Metzinger, Vescovo tit. di Autenti, Prelato nullius di Aya viri.
« durante munere », i Reverendissimi Monsignori : Giovanni Bernard, Presidente dell'O.C.I.C. ; Giacomo Haas, Presidente dell'UNDA.
U Illustrissimo Signor Baimondo Manzini, Presidente dell'U.I.P.C.
An. et vol. LVI 20 Augusti 1964 (Ser. III, v. VI) - N. 10
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico — Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
LITTERAE ENCYCLICAE
Ad Venerabiles Fratres Patriarchas, Primates, Archiepiscopos, Episcopos
aliosque locorum Ordinarios, pacem et communionem cum Apostolica
Sede habentes, ad clerum et christifideles totius orbis itemque ad universos
bonae voluntatis homines: quibus viis Catholicam Ecclesiam in praesenti
munus suum exsequi oporteat.
PAULUS PP. VI VENERABILES FRATRES ET DILECTI FILII
SALUTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM
ECCLESIAM SUAM cum Christus Iesus idcirco constituerit, ut universae hominum societatis benigna mater esset et ministra salutis, in aperto est cur memoria saeculorum omnium ei praecipuum testificati sint amorem, praecipuasque curas in eam contulerint, quicumque cordi habuerunt aeque summi Dei gloriae prospicere, et hominum animos in aeternum praestare salvos: inter quos, ut aequum erat, enituerunt Christi ipsius in terris Vicarii, innumerabilis Episcoporum et sacerdotum numerus, sanctorumque miranda christifidelium multitudo.
Nemini igitur non consentaneum videbitur, Nos, primas daturos Litteras Encyclicas post delatum Nobis ex arcano Dei consilio Summum Pontificatum, animum amantem eundemque reverentem ad Ecclesiam sanctam veluti naturae sponte referre.
:»> - ACTA, vol, VI , n. 10., — 20-8-1964.
610 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Hac de causa suscipiemus hoc loco operam, ut magis magisque pateat omnibus quantum ex altera parte humanae societatis ad salutem intersit, quantum ex altera catholicae Ecclesiae curae sit, utrasque sibi occurrere, mutuo se cognoscere, inter se diligere.
Anno superiore cum, dante clementissimo Deo, die festo S. Michaelis Archangeli, secunda inchoaretur sessio Concilii Oecumenici Vaticani II, Nobisque bene accideret quod praesentes vobiscum praesentibus, in maximo Petriano templo congregatis, sermonem conferre possemus, tunc esse Nobis in animo diximus fore ut, quemadmodum mos cuivis est Summo Pontifici, munus suum ineunti, etiam per litteras ad vos paternum et fraternum sermonem converteremus, ut videlicet consilia quaedam Nostra enuntiaremus, quae in animo Nostro supra cetera essent, quaeque in opere ipso magnam habere utilitatem viderentur, ad initia Pontificalis Nostri officii dirigenda.
Sed re vera in difficili Nobis est eiusmodi consilia expresse definire, quod primum ex diligenti divinae doctrinae commentatione ea oporteat Nos deducere, illius memores Christi sententiae: mea doctrina non est mea, sed eius qui misit me;1 quod deinde ea opus sit metiri praesentibus Ecclesiae ipsius condicionibus, in quibus pariter eius interior vita longo periclitata usu admodum viget, pariter exteriores eius vires ad apostolicos labores magnopere intenduntur; quod postremo non liceat Nobis ignorare, quo loco sit hodie hominum communitas, ad quam munus Nostrum admovetur.
Sed hic Nos non in id studemus, ut vel nova quaedam, vel absoluta exponamus, ad quod dedita opera Concilium Oecumenicum spectat; cuius labores tantum abest ut Nostro hoc simplici litterarum sermone veluti perturbare velimus, ut verius illos et laudare et incitare placeat.
Has Litteras Encyclicas dantibus Nobis non est quidem propositum, neque ut sollemne quoddam confidamus actum, ad catholicae doctrinae capita tractanda imprimis pertinens, neque ut certa quaedam documenta vel de moribus vel de re sociali impertiamus, sed ut ad vos nuntium sincerum, quemadmodum inter fratres et familiares decet, mittamus. Hoc enim scri-
1 Io. 7, 16.
Acta Pauli Pp. VI 611
ptum edentes nihil aliud quaerimus quam ut, pro officio, animo Nostro aperto, ea fidei caritatisque communio, quae inter nos feliciter regnat, et magis magisque coalescat, et maiorem obiciat laetitiam; propterea nempe ut pastoralis nostra diligentia cotidie magis valeat; ut fructuosius Concilii Oecumenici sessiones celebrentur; ut denique clariore in luce ponantur normae et regulae aut ad doctrinam, aut ad vitae actionem attinentes : quibus sane religiosa et apostolica alacritas regatur, sive legitimorum Ecclesiae Praesulum, sive eorum qui vel Praesulibus ipsis parent et sociam navant operam, vel alacritatem eandem benevolo dumtaxat observant animo.
Omni abiecta cunctatione vobis, Venerabiles Fratres, significamus tribus praesertim animum Nostrum commoveri consiliis, cum munus illud amplissimum perpendimus, quod, contra Nostra vota Nostraque merita, providentissimus Deus detulit Nobis, regendi scilicet Christi Ecclesiam, utpote quos Romae Episcopum consuluisset atque adeo beati Petri Apostoli, regni caelorum.clavigeri, Successorem, et ipsius Vicarium Christi, qui Petrum universalis gregis sui primum fecit Pastorem.
Initio persuasum Nobis habemus, debere Ecclesiam in seipsam introspicere penitus ; suum meditari mysterium ; se docendi et incitandi causa, altius perscrutari doctrinam de sua origine, de sua natura, de suo persequendo mandato, de suo fine; quae doctrina, licet iam sibi sit nota, atque superiore hoc saeculo sit enucleata et vulgata, numquam tamen satis neque excussa neque intellecta dici potest; quippe in qua contineatur dispensatio sacramenti absconditi a saeculis in Deo ... ut innotescat ...per Ecclesiam,2 quasi thesaurus videlicet arca-norum Dei consiliorum, Ecclesiae opera exponendorum ; cum haec doctrina maiorem quam ceterae exspectationem attentio-nemque cuiuscumque hominis erigat, cui sit statutum Christum fideliter sequi, eoque vel magis eorum, quos, ut Nos et vos, Venerabiles Fratres, Spiritus .Sanctus posuit Episcopos regere Ecclesiam Bei."
Iamvero ex hac clara et alacri conscientia, quam de se
2 Cfr. Eph. 3, 9-10. 3 Cfr. Act. 20, 28.
612 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
habet, Ecclesia sponte fertur ad comparandam absolutam et perfectam imaginem, qualem Christus voluit, ut Ecclesia, sua Sponsa sancta et immaculata/ indueret, cum vero suo vultu, qualem hodie nostris ipsa subicit oculis; qui profecto vultus, summi Dei beneficio, probe lineamenta quidem refert, quae divinus eius Conditor in ea impressit, et Spiritus Sanctus, saeculis vertentibus, vividiora fecit et significantiora, ut hinc plus plusque cum prima sui Conditoris notione, hinc cum ingenio et indole hominum societatis congrueret, quam Ecclesia Evangelio salutis promulgato sibi asciscere conitebatur. Attamen huiusmodi Ecclesiae vultus numquam tam perfectus, tam venustus, tam sanctus, tam splendens erit, ut omnino primae sui Auctoris notioni respondere dici possit.
Ex quo consequitur, ut Ecclesia, forti quodam et alacri acta animi impetu, suam ipsa quaerat renovationem, hoc est eorum emendationem erratorum, quae eius membra admiserunt, quaeque sui conscientia, tamquam speculum exemplaris sui, Christi, sibi indicat atque damnat. Qua in re en habetis, Venerabiles Fratres, quo pertineat secundum consilium, animum Nostrum nunc commovens : eo nempe ut Ecclesiae membra putent sibi esse, cum sua errata emendanda, tum ad perfectiora quaeque nitendum; utque vias considerate eadem membra deligant, quibus renovationem, quam diximus, adipiscantur. Quod consilium eo vobis declaramus* non tantum ut ad opportunas inducendas emendationes fidentiore animo ipsi aggrediamur, sed ut etiam, in tam gravi tamque difficili re, a vobis et consensio et consilia et auxilia Nobis praebeantur.
Ex duobus autem et prioribus hisce Nostris et vestris consiliis tertium sponte oritur, quod eo spectat, ut Ecclesia res rationesque cum hominum universa communitate contrahat, quacum ipsa continetur, et in qua media vivit et suum obit opus.
Quorum hominum, ut inter omnes constat, altera pars, postquam christianam fidem tam penitus combibit ex eaque tantam vim virtutemque sumpsit, ut saepenumero — licet id satis non aestimaverit — quaecumque optima quisque po-
4 Cfr. Eph, 5, 27.
Acta Pauli Pp. VI 613
pulus in suo cultu habet, eidem fidei tribuat necesse sit, post, hisce praeteritis saeculis, ab ea, tamquam a sua origine, se discrevit et removit. Altera vero hominum pars, quae in terrarum orbe est maxima ducenda, se ad immensos fines eorum populorum extendit, qui novi appellantur. Attamen in hac universitate generis humani iam non una, verum etiam centum afferuntur Ecclesiae habendorum cum aliis congressuum facultates; quorum sane alii aperti et quidem faciles censentur; alii ancipites et ardui; denique plurimi, pro, ab amico colloquio prorsus alieni. :
Exsistit igitur hoc loco Ecclesiae quaestio de colloquio se-rendo cum huius aetatis hominibus. Cuius quaestionis erit Concilii definire, quae sit amplitudo et implicatio, eamque, quantum poterit, melioribus expedire modis. Sed huius quaestionis solvendae necessitas in animum Nostrum eiusmodi onus, stimulum, intimamque veluti proclivitatem infert, quae Nobismetipsis et vobis, Venerabiles Fratres, eadem non minus anxie quam Nos expertis, quodammodo declarare par esse censeamus; ut scilicet magis efficiamur idonei ad eas disputationes deliberationesque aggrediendas, quas de tam gravi re tamque multiplici in Concilio una vobiscum proponendas iudicaverimus.
Ex iis, quae summatim de Nostris Encyclicis Litteris hactenus exposuimus, facile intellexistis, in his non esse Nos de omnibus gravibus instantibusque rebus acturos, quae non minus humani generis quam Ecclesiae hodie intersunt; cuiusmodi sunt: pax inter populos atque inter humanae societatis ordines; egestas et fames, quibus etiam nunc magnae hominum multitudines connectantur; recentiorum nationum ad libertatem et ad vitae cultum progressio; hominum huius nostrae aetatis variae doctrinae cum christiana sapientia collatae ; angustiae, in quibus tam multae gentes et tam latae Ecclesiae partes versantur, ubi iuribus, sive liberi civis sive humanae personae propriis, derogatur; morales quaestiones cum augescente natorum numero coniunctae; et cetera eiusmodi.
At hic facere non possumus, quin in medium proferamus esse Nos apprime conscios, Nos officio obstringi, non solum animum sedulum et propensum intendendi ad gravem univer-salemque de pace quaestionem, sed etiam in ea curas assiduas
614 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
et efficaces deligendi. Quae curae, licet muneris Nostri finibus circumscribantur, atque adeo sive a Nostris cuiusvis generis fluxis utilitatibus, sive a certis politicorum virorum rationibus abhorreant, eo tamen pertinent, ut hominibus asserviant con-formandis ad eiusmodi sensus tractationesque, quae hinc cum immanibus et internecivis conflictationibus pugnent, illinc vero attineant ad necessitudines inter populos iusto iure, rationaliter, pacate componendas. Itemque omnem industriae diligen-tiaeque Nostrae vim illuc intendemus, ut, praeceptis nuntiatis, quae summa inter homines putantur, quaeque valere possunt ad eorum effrenatum cuiusque sui studium et cupiditates debi-litandas, unde bella dentur, in id quantum poterimus confe-ramus, ut populi et congruentem habeant convictum et mutuam sibi tribuant operam. Neque sane adiumentum a Nobis desiderari sinemus, si qua occasio oblata fuerit, ut contendentes nationes ad honestas fraternasque pactiones vocemus. De memoria enim Nostra numquam excidit, auxilium hoc, ab amore profectum, nihil esse aliud nisi officium, quod, ob provectum hodie cursum sive doctrinarum sive institutorum, cunctis gentibus communium, conscientia muneris, quo in hominum societate fungimur, magis ducit necessarium; munus dicimus, quod in eo versatur, ut homines inter se fraterno amore coniungamus, pro regni illius iustitiae et pacis virtute, quod Christus, cum in hunc mundum venisset, condidit.
Ceteroquin, si nunc oratio Nostra, viae rationisque causa, his tantum definitur argumentis, Ecclesiae vitam contingentibus, illas magni ponderis quaestiones ex memoria Nostra nequaquam deponemus. Dum enim in nonnullas intendet considerationem Concilium, Nos, in apostolico munere Nostro obeundo, si mentem Deus iniecerit et vires, cum in earum studium incumbemus, tum eas adducemus ad effectum.
I
Ad officii partes, quas Ecclesia praesenti aetate exsequi debet, id necessario pertinere videtur, ut ipsa de se, de veritatis thesauro, cuius heres et custos constituta est, ac de munere his in terris sibi demandato, clariorem plenioremque conscientiam adipisci contendat. Ecclesia scilicet, antequam peculiaris
Acta Pauli Pp. VI 615
cuiusvis quaestionis studium aggrediatur, et antequam agendi rationes perpendat cum hominum societate ineundas, in praesens se ipsam consideret oportet; ut divina consilia sibi ad exitum perducenda melius dignoscat; ut uberiorem lucem, novum robur auctumque gaudium ad sua explenda munera hauriat; ut denique aptiores inveniat rationes, quibus propius, efficacius ac fructuosius necessitudines habeat cum humana societate, ad quam quidem et ipsa pertinet, etsi notis propriis et omnino singularibus distincta.
Haec enim consideratio, qua Ecclesia se inspicere debet, Nobis videtur plane congruere cum via ac ratione a Deo adhibita ad hominibus se revelandum et ad religiosum illud cum humano genere commercium ineundum, quod per Ecclesiam ipsam perficitur et simul manifestatur. Nam si divina revelatio : Multifariam multisque modis 5 peracta est, et in humanis eventibus innititur, historiae fide comprobatis, eadem tamen hominum vi tam pertingere potuit viis, humani verbi divinaeque gratiae propriis; quae divina gratia secreto illapsu in animos descendit, post auditum salutis nuntium ac subinde elici tum fidei actum, a quo iustificatio nostra initium capit.
Nobis in optatis est, ut huiusmodi consideratio de origine ac natura novarum et vitalium rationum, quae religionis christianae ope inter Deum et homines instauratae sunt, indolem sumat docilis cuiusdam assensus iis verbis praebendi, quae Divinus Magister ad auditores suos habuit', ad discipulos praesertim, quorum in numero et nos ipsos hodie iure optimo recenseri gaudemus. Ex iis plurimis, quae a Christo Domino discipulis suis instantius et crebrius commendata sunt, monitionem illam commemorare placet, cuius vim omnes hodie quoque agnoscere debent, quotquot fideles Christi sectatores esse cupiunt; monitio^ nem nempe, quae ad christianam vigilantiam spectat.
Verum enimvero haec nostri Magistri monitoria verba ita sunt praesertim accipienda, ut homines ad novissima vigilanter animum advertant, quae sibi proximo vel sero tempore contingant necesse est. Nihilominus tamen, idcirco quod huiusmodi vigilantia fidelis servi animum omni tempore efficaciter urgere debet, consequitur, ut ad eius normam sint conformanda insti-
5 Hebr. 1, 1.
616 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tuta, hoc est illa vivendi ratio, quae christiani hominis in hoc mundo propria esse debet. Haec autem Christi Domini ad vigilandum adhortatio eventus etiam spectat, qui instare possint, scilicet pericula et vitiorum illecebras, quae mores corrumpant vel hominem a recto veritatis tramite avertant.6
Quare facile in Evangelio continuum hortamentum reperitur ad honeste cogitandum atque agendum. Ac revera, nonne ad hoc ipsum pertinebat Ioannis Praecursoris Domini praedicatio, ex qua in Evangelio publica Iesu Christi vita exordium sumpsit? Nonne et ipse Christus Iesus homines invitavit ad regnum Dei intra se excipiendum? 7 Eius autem educandi ars nonne in interiore animi vita commendanda atque edocenda tota vertebatur? Tum conscientia, quae in re psychologica versatur, tum conscientia quae in re morali posita est, a Christo Domino ad sui plenitudinem simul advocantur, tamquam si necessariae eaedem sint, ut modo dignitati humanae consentaneo, superna veritatis et gratiae dona recipiantur. Conscientia autem discipuli efficiet, ut is postea recolat 8 quidquid Iesus docuit et quidquid circa ipsum accidit; eademque, cum ad maturitatem pervenerit, mentem tandem adducet ad intellegendum, quis Iesus fuerit, et quarumnam rerum ipse Magister et Auctor exstiterit.
Ortus Ecclesiae et simul in ea excitata divini sui muneris conscientia — qui eventus habendi sunt Pentecostes proprii — sicut in idem tempus inciderunt, ita in posterum una progressum facient; scilicet Ecclesia proficiet in disciplinae ordinatione, in regimine, in vita sociali christifidelium, et etiam magis magisque proficiet in conscientia muneris sui, suae arcanae naturae, suae' doctrinae, sui exsequendi mandati, secundum S. Pauli vota: ee hoc oro ut caritas vestra magis ac magis abundet in scientia et in omni sensu.9
Alio proferre modo possumus adhortationem hanc Nostram, quam adhibemus sive singulis vobis, Venerabiles Fratres, iisque qui vestrae vigilantiae crediti ad Nostram et vestram pertinent disciplinam, sive congregationi fidelium in
G Cfr. MT. 26 , 4 1 . 7 Cfr. L c il. 2 1 . 8 Cfr. MT. 20 , 7 5 ; Lc. 24, 8 ; Io. 14, 2G ; 16, 4. 9 FMI. 1, 9.
Acta Pauli Pp. VI 617
universum, hoc est Ecclesiae. Scilicet omnes hortamur, ut scienter, alacriter et ardenter actum fidei edant in Iesum Christum Dominum Nostrum. Religiosam vitam nostram in praesens hac fidei professione informare debemus, firma quidem et certa, licet semper humili et trepida, qualem nempe apud Ioannem Evangelistam fuisse legimus fidem illius caeci a nativitate, cui Christus Iesus bonitate mirabili ac potentia pari oculos restituit: Credo, Domine;10 vel qualem ostendit Martha, sicut in eodem Evangelio scriptum legimus: Utique, Domine, ego credidi, quia tu es Christus Filius Dei vivi, qui in hunc mundum venisti;11 vel denique qualem, verbis tam Nobis caris conceptam, expressit Simon, postea Petrus appellatus: Tu es Christus, Filius Dei vivi.12 Sed cur vos ad hunc ecclesiasticae conscientiae actum eliciendum, et ad hanc apertam, etsi internam, fidei professionem invitare audemus?
Multae profecto causae Nos ad id faciendum impulerunt, quae omnes necessario proficisci videntur a singularibus rerum adiunctis, in quibus hodie Ecclesia versatur.
Oportet enim Ecclesia in se ipsam inspiciat, ac se sentiat ubertate vitae florere. Si vult munere suo perfungi ac mundo salutis fraternique amoris nuntium afferre, ipsa contendat opus est ad pleniorem sui notitiam pervenire. Debet Christum in se ipsa experiri, secundum illam S. Pauli Apostoli sententiam: Christum habitare per fidem in cordibus vestris.1*
Apud omnes constat, Ecclesiam penitus in hominum societatem insertam esse, cum in eius sinu versetur, ab ea membra sua accipiat, ab ea eximios humani cultus thesauros ducat, eius vices participet, prosperitatem promoveat. At pariter constat, humanam communitatem, quae hodie est, ad conversiones, perturbationes rerumque progressum procedere, quae non solum externas vitae consuetudines, sed ipsas etiam animorum inclinationes magnopere immutant. Hominum opiniones, eorumque mentis cultura ac spiritualis vita penitus afficiuntur sive magnis incrementis, quae multarum rerum scientia, tech-nicorum artes et socialis vita sumpserunt, sive philosophiis,
1 0 Io. 9, 38 . 1 1 luid. 11 , 27.
1 2 MT. 16 , 16. 13 Eph. 3 , 17.
618 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
sive variis de moderanda republica doctrinis, quae in societate circumferuntur eamque pervadunt. Haec omnia veluti maris Auctus Ecclesiam ipsam obvolvunt et commovent; cumque apud eos, qui se Ecclesiae moderamini committunt, huius mundi condiciones multam vim habeant atque momentum, exinde fit, ut veluti vertiginis, stuporis ac trepidationis periculum impendeat, quod ipsam ecclesiasticae compaginis firmitatem in discrimen adducere possit, multasque impellat ad singulares prorsus opinationes amplectendas, tamquam si Ecclesiae opus sit se munere suo abdicare ac novas omnino et inopinatas vivendi formas inducere. Ceterum, ut exemplo utamur, modernismi, ut aiunt, errores, quos etiam nunc reviviscere cernimus in novis quibusdam religiosae vitae rationibus a germana religione catholica alienis, nonne specimen exstant con-tentionis illius, qua profanae huius saeculi doctrinae atque inclinationes sinceram Ecclesiae Christi doctrinam ac disciplinam vitiare conantur? Iamvero, ut multa huiusmodi pericula, quae variis ex partibus instant, efficaciter praecaveamus, aptum dari posse remedium arbitramur, si Ecclesia altiorem sui ipsius conscientiam assequi studeat et clarius noscat, quid revera ipsa sit secundum Iesu Christi mentem, quam Divinae Litterae et Apostolica traditio integram servant, ecclesiastica autem traditio interpretatur et explicat; quae quidem, ut probe novimus, fruitur lumine et ductu Spiritus Sancti, qui, si opem eius imploraverimus eique obtemperaverimus, semper praesens aderit, ut promissa Christi certo impleantur: Paraclitus autem Spiritus Sanctus, quem mittet Pater in nomine meo, ille vos docebit omnia et suggeret vobis omnia, quaecumque diœero vobis.1*
Eadem dici possunt de erroribus, quos intra ipsius Ecclesiae fines serpere animadvertimus; quibus quidem ii obnoxii sunt, qui ex parte tantum Ecclesiam eiusque munus cognoscunt, cum divinae revelationis et magisterii a Christo ipso instituti rationem, ut par est, non habeant.
Ceterum haec necessitas, qua quis ad vera iam cognita intra se ipsum consideranda permovetur, ut eadem in suo animo tamquam in interiore contempletur speculo, ingenio et indoli homi-
1 4 Io. 14, 26.
Acta Pauli Pp. VI 619
num nostrae aetatis plane respondet. Hi quidem animi sui pene-tralia libenter explorant, eorumque mentes tunc in veritatis securitate acquiescunt, cum ex conscientia veluti lumen accipiunt. Fatendum sane est, hanc veri inquirendi rationem gravibus periculis non carere; magni enim nominis philosophi hanc humani intellectus navitatem investigaverunt, eamque dixerunt perfectissimam atque supremam operandi formam, immo rerum omnium, quae sunt, mensuram et fontem praedicaverunt; atque eo sunt progressi, ut ad obscura, desperata, absurda et falsa omnino consectaria pervenerint. Nihilo setius hoc minime prohibet, quominus mentis educatio ad perscrutandum verum, quod in conscientiae penetralibus relucet, per se magni sit aestimanda, hodieque quasi nostri temporis praestantissimum animi cultus specimen habeatur; immo si haec educatio apte coniunctam habeat illam mentis conformationem, qua homo veritatem detegit ubi ea in rebus ipsis sane continetur, fieri etiam 1 potest, ut ex hac inspiciendae conscientiae exercitatione quis possit se ipsum, suam ut hominis dignitatem, suasque ingenii vires agendique facultates magis magisque cognoscere.
Constat praeterea recentioribus hisce temporibus Ecclesiam diligentiore studio in se inquirere coepisse; ad id autem egregiam operam contulerunt viri doctrina insignes, homines magno animo praediti et ad cogitandum acuti, theologorum scholae auctoritate praestantes, coetus rebus pastoralibus et missionalibus promovendis, religiosae vitae experimenta feliciter suscepta, ac praesertim memoranda doctrinae documenta a Romanis Pontificibus in lucem edita.
Longum est paucis attingere copiosissima theologorum scripta, quae de Ecclesia agunt, quaeque nostro ac superiore saeculo e sinu Ecclesiae prodierunt; quemadmodum pariter longum est omnia recensere acta, quibus catholicae Ecclesiae Episcopi et haec Apostolica Sedes tantae molis tantaeque gravitatis argumentum pertractandum susceperunt. Revera ex quo Oecumenica Tridentina Synodus damnis mederi conata est, a gravissimo illo rerum discrimine profectis, quod membra plurima ab Ecclesia Christi saeculo xvi seiunxerat, plures floruerunt theologiae cultores, auctoritate praestantes, qui doctrinam de Ecclesia excoluerunt, ac propterea effecerunt, ut huius ge-
620 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
neris studia magna caperent incrementa. Hic satis esto ea commemorare, quae de hoc argumento a Concilio Oecumenico Vaticano I sancita sunt, ut manifesto intellegatur, quantopere necesse sit, ut non solum Pastores et Magistri, sed etiam catholici homines et christiani universi in doctrinam de Ecclesia intentum animum convertant, atque in hac quaestione immo-rentur, quasi in necessaria statione, per quam ad Christum et ad eius opus pateat iter; quodsi Concilium Oecumenicum Vaticanum II superioris Oecumenicae Synodi continuatio et complementum est appellatum, hoc idcirco contigit, quod ipsi doctrinam de Ecclesia iterum tractandi ac definiendi munus demandatum est. Brevitatis causa, plura de hac re addere nolumus, cum haec materia vobis probe comperta sit, utpote quae ad catecheticam institutionem et ad pietatis formam hodie in Ecclesia sancta late propagatam pertineat; nihilominus temperare Nobis non possumus, quin saltem duo acta in memoriam revocemus, quae Nobis peculiari laude digna videntur: scilicet Encyclicas Litteras, quae a verbis Satis cognitum13
incipiunt, ei pariter Litteras Encyclicas, quibus est initium Mystici Corporis:16 alteras a Summo Pontifice Leone XIII, anno MDCCCXCVI, alteras a Pio XII, anno MCMXLIII , datas; quae acta fuse ac dilucide doctrinam tradunt de divino illo Instituto, per quod Christus Redemptionis opus in terris pergit et de quo in praesens disserimus. Sufficiat exordium tantummodo meminisse alterius Pontificalis acti, quod in sacrae theologiae provincia, quae ad Ecclesiam spectat, summam iam auctoritatem adeptum est, et copiosam suppeditat materiam ad pie considerandum illud divinae misericordiae mysterium, quod ad nos omnes .pertinet. Audiantur enim praeclara ipsa verba Decessoris Nostri: Mystici Corporis Christi, quod est Ecclesia, ex ipsius Redemptoris labiis primitus excepta doctrina, ex qua magnum iii sua luce ponitur beneficium, satis numquam elatum laudibus, arctissimae coniunctionis nostrae cum tam excelso capite, res eiusmodi profecto est, quae praestantia dignitateque sua omnes homines, quotquot divino moventur Spiritu, ad contemplationem invitat, eorumque mentes collu-
15 Acta Leonis XIII, XVI, 1896, pp. 157-208 16 A.A.S. XXXV, 1943, pp. 193-248.
Acta Pauli Pp. VI 621
strando, ad salutifera ea opera, quae praeceptis hisce consentanea sint, summopere excitat.17
Invitationi huiusmodi respondere cupientes, quam censemus adeo etiam nunc urgere animos nostros, ut hoc tempore maximis Ecclesiae necessitatibus parere videatur, opportunum duximus eandem per has Encyclicas Litteras iterare, ut, uberiorem eiusdem Mystici Corporis scientiam adepti, aptius huius mysterii divinos sensus percipere possimus; qua agendi ratione validissimis auxiliis confirmabimus animos nostros, ac magis magisque studebimus nostri officii partibus et humani generis necessitatibus apprime servire. Neque id arduum negotium videtur, cum animadvertamus hinc scripta quam plurima prodiisse ad illustrandam Ecclesiam sanctam composita, hinc vero curas sollicitudinesque Concilii Oecumenici Vaticani II ad hoc ipsum argumentum praecipue converti. Hic perplacet Nobis merita honestare laude doctos illos viros, qui, recentiore hac praesertim aetate, magisterio catholico in exemplum obsecuti, atque ingenii acumine praestantes et ad sacras disciplinas cum investigandas tum exponendas maxime idonei, in huius generis studia laboriosam, sollertem frugiferamque operam contulerunt. Qui non solum in sacrae theologiae scholis, sed in disceptationibus quoque cum eruditis litteratisque hominibus, in christianae veritatis defensione et evulgatione, atque etiam in spirituali christifidelium curatione, et in colloquiis cum fratribus a catholica Ecclesia seiunctis, multiplicibus scriptis doctrinam de Ecclesia illustraverunt, quorum nonnulla prestantissima sunt, et eximia commoda parant.
Quare fore confidimus, ut magnum Concilii opus Spiritus Sancti auxilio ac lumine perfrui pergat, et ad felicem exitum perducatur tam prompta voluntate divinae gratiae impulsibus parendi, tam alacri ardore germana Iesu Christi praecepta altius pleniusque perscrutandi et legitimos eius progressus investigandi, qui decursu temporum necessario habiti sunt; tam sollicita cura in eo posita, ut caelestium veritatum studia ad animos hominum coniungendos valeant, eosque ad clariorem lucem et concordiam adducant, non autem vanis disceptationibus aut dolendis discidiis disiungant; ita ut ex Concilio glo-
17 A.A.H. XXXV, 1943, p. 193.
622 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
riam Deus, gaudium Ecclesia, mundus salutiferum exemplum accipiat.
Hisce in Encyclicis Litteris consulto abstinemus a quavis sententia Nostra proferenda circa doctrinae capita ad Ecclesiam spectantia, quae iudicio Concilii Oecumenici, cui praesi-demus, iam proposita sunt. In praesens enim volumus, ut tani grave et tantae auctoritatis consessus investigandi disceptan-dique libertate fruatur; quemadmodum autem Nostrum postulat apostolicum Magistri ac Pastoris officium, quo uti Ecclesiae Caput fungimur, opportuno tempore ac modo Nostram aperiemus mentem, ac tunc nihil magis optabimus, quam ut sententia Nostra cum Patrum Concilii iudicio plane concordet.
Attamen praeterire non possumus, quin breviter saltem salutis fructus attingamus, quos orituras speramus sive e Concilio ipso, sive ex laboribus, quos Ecclesia, ut supra diximus, suscipiat oportet, ut ad pleniorem firmioremque sui conscientiam perveniat. Qui quidem fructus cum propositis cohaerent apostolici muneris Nostri, cuius dulcia ac praegravia officia inivimus; ad quos fructus quodammodo ipsa Pontificatus Nostri forma spectat, quam vobis, Venerabiles Fratres, strictim, sed sincere describere cupimus, ut ad proposita Nostra in rem adducenda vestro consilio, assensu vestro, sociaque vestra opera Nos adiuvare velitis. Ac dum vobis pandimus animum, Nobis videmur per vos alioqui Ecclesiae Dei filios universos; immo spem fovemus, ut vox Nostra ad eos quoque perveniat, qui extra Christi o vilis aperta ostia versantur.
Primum fructum, quem Ecclesiam ex pleniore sui ipsius conscientia percepturam speramus, ex eo provenire arbitramur, quod ipsa vitalem suam cum Christo coniunctionem rursus compertam habeat. Agitur sane de re notissima, sed tamen summi momenti ac prorsus necessaria, quae numquam satis intellegi, considerari, praedicari potest. Quid non dicamus de hac veritate, quae totius sacri patrimonii nostri veluti caput praecipuum est habenda? Peropportune accidit, quod doctrinam huiusmodi vos probe nostis; quare in praesens nihil aliud addere volumus, nisi ut eandem vobis enixe commendemus, ita ut ei semper praecipuum tribuatis momentum, ab eaque normas ductumque sumatis cum in spirituali vita cuiusque vestrum excolenda, tum in Dei verbo nuntiando. Ad hoc, magis
Acta Pauli Pp. VI 623
quam adhortatio Nostra, valeant monitoria verba Decessoris Nostri Pii XII, qui in memoratis Encyclicis Litteris Mystici Corporis haec declaravit: Assuescamus necesse est in Ecclesia ipsum Christum videre. Christus est enim, qui in Ecclesia sua vivit, qui per eam docet, regit, sanctitatemque impertit; Christus quoque est qui varie sese in variis suis socialibus membris manifestat.18 O quam gratum iucundumque Nobis esset in Sacrarum Litterarum, SS. Patrum, Doctorum, Sanctorumque sententiis aliquantum immorari, quae Nostrum subeunt animum, dum hoc pulcherrimum fidei nostrae caput Nobiscum recogitamus! Nonne Iesus ipse asseveravit, se vitem, nos autem palmites esse? 1 9 Nonne menti ob versatur nostrae tota S. Pauli uberrima doctrina, qui in memoriam hoc revocare non cessat: vos unum estis in Christo Iesu;20 qui sine intermissione nos hortatur, ut : crescamus in illo per omnia, qui est caput Christus; ex quo totum corpus ...;21 qui hoc item admonet: ... omnia et in omnibus Christus?22 Ad Ecclesiae autem Doctores quod attinet, satis esto hunc locum S. Augustini afferre: ... gratulemur et agamus gratias, non solum nos christianos factos esse, sed Christum. Intelligitis, fratres, gratiam Dei super nos capitis? Admiramini, gaudete: Christus facti sumus. Si enim caput Ille, nos membra; totus homo, Ille et nos ... Plenitudo ergo Christi, caput et membra. Quid est caput et membra? Christus et Ecclesia.2"
Probe novimus hoc mysterium esse, et quidem Ecclesiae mysterium. Quodsi in illud* considerandum mentem nostram intentam habebimus, fieri non poterit, quin exinde animi nostri plurimis beneficiis cumulentur, iis nempe, quibus Ecclesia nostro hoc tempore potissimum indigere videtur. Christus praesens aderit, immo eius vita in singulorum animis et in universo Corpore Mystico vim virtutemque suam ostendet, per fidei vivae et vi vineae exercitationem, secundum iam allatam S. Pauli Apostoli sententiam: Christum habitare per fidem in cordi-
18 A.A.S. XXXV, 1913, i). 238. 1 9 Cfr. Io. 15, 1 ss.
20 Gal. 3, 28. 21 Eph. 4, 15-1 G. 22 Col. 3, 11. 23 In Io. tract, 21, 8: PL. 35, 1568.
624 Acta Apostolicae Sedis ~ Commentarium Officiale
bus vestris.24 Ac revera conscientia de Ecclesiae mysterio pertinet ad virtutem fidei, quae maturitatem iam assecuta sit, totamque vitae actionem imbuerit. Eadem illum gignit sensum Ecclesiae, quo christianus veri nominis penitus affici debet; christianum dicimus, qui divini verbi disciplina educatus et excultus fuerit; quem sacramentorum gratia et caelestes Para-cliti impulsiones aluerint; evangelicarum virtutum exercitatio roboraverit; communitatis ecclesiasticae consuetudo mentisque cultura conformaverit ; qui denique vehementer gaudeat se dignitatem participare regalis illius sacerdotii, quod populo Dei attribuitur.25
At Ecclesiae mysterium non eiusmodi veritas est, quae scientiae theologicae finibus contineatur, sed in ipsam vitae actionem transire debet; adeo ut christifideles, antequam claram de hac veritate notionem animo concipiant, eam quasi experimento naturae suae consentaneo, cognoscere possint. Communitas autem fidelium se ad Mysticum Christi Corpus pertinere certe noverit, cum animadverterit, ad Hierarchiae ecclesiasticae ministerium, ex divino mandato, munus spectare christianos homines initiandi, generandi,2 6 instituendi, sanctificandi, moderandi; quare ecclesiastica Hierarchia quasi superna via a Christo instituta est, qua ipse utitur, ut mysticis suis membris prestantissima veritatis et gratiae dona impertiat, atque Corpori Mystico in terris peregrinanti propriam conferat aspectabilem compaginem, nobilem unitatem, aptam variorum munerum perfunctionem, congruentem varietatem, spiritualem pulchritudinem. Imagines impares omnino sunt ad veritatem altitudinemque huius mysterii convenienter illustrandam, notionibus menti nostrae accommodatis; at post Mystici Corporis imaginem a S. Paulo Apostolo adhibitam, quam supra memoravimus, illius quoque mentionem facere oportet, qua Christus Iesus usus est, imaginis nempe aedificii, cuius ipse fabricatorem et auctorem se esse dixit; quod aedificium fundatur in homine natura sua quidem caduco et fragili, sed a Christo tamquam in firmam petram mutato, mira-
24 Eph, 3, 17. 2 5 Cfr. I . P e t i . 2 , 9 . 2 , i Cfr. Gal. 4, 19; 1 Gor. i, 15.
Acta Pauli Pp. VI 625
bili Dei beneficio defuturam numquam: super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam.27
Quodsi hunc Ecclesiae sensum, ad corroborandum aptum, in nobismetipsis commovere atque in christifidelium animis, nobili ac vigili educandi arte, excolere studebimus, plura quae difficilius componi videntur, et quae eruditorum hominum ingenia exercent circa doctrinam de Ecclesia — cuiusmodi sunt quaestiones curnam Ecclesia spectabilis et spiritualis simul habenda sit, libera et disciplinae simul obnoxia, communitatis indolem praeferat et secundum sacrae Hierarchiae ordines disponatur, iam sit sancta et nihilominus ad sanctitu-dinem semper contendat, contemplationi et simul activae vitae det operam, et id genus cetera — re ipsa clare patebunt, cum vita ipsa Ecclesiae cognita fuerit experimento, doctrinae lumine illustrato et confirmato. At ex hoc Ecclesiae sensu aliud potissimum commodum proficiscetur, scilicet optima quaedam pietatis forma, quae Sacrarum Litterarum, SS. Patrum Ecclesiaeque Doctorum lectione alatur, necnon iis omnibus subsidiis ad hanc conscientiam in Ecclesia fingendam idoneis, quae sunt : catechetica institutio ex ordine impertita; actuosa sacrae liturgiae participatio, quae quidem suis verbis, signis effusisque ad Deum precibus incomparabilis exstat pietatis palaestra; tacita ac fervida caelestium veritatum meditatio; generosa denique opera in excolenda contemplatione collocata. Revera christianae perfectionis studium nunc etiam uberrimus fons est habendus, unde Ecclesia suas spirituales vires haurit; itemque via propria ac ratio ad fructuose excipienda Spiritus Christi lumina; nativa ac necessaria forma, qua Ecclesiae religiosa et socialis actio exprimitur; certissimum denique praesidium et semper reviviscentis roboris causa inter profani huius saeculi difficultates.
Necesse praeterea est, ut qui sacrum Baptismum susceperint ac propterea vi huius sacramenti in Corpus Christi Mysticum, hoc est in Ecclesiam, sint inserti, iidem huiusmodi eventui maximum tribuant momentum; peculiarique modo agnoscant, se ad celsiorem evectos esse condicionem, immo ad supernaturalem regenerationem, qua experiri possint felicitatem filiorum
2 7 MT. 16, 18.
40 - ACTA, vol. VT. n. 10. — 20-S-W.4.
626 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
adoptivorum Dei, dignitatem Christi fratrum propriam, beatam sortem, id est gratiam et gaudium inhabitationis Spiritus Sancti; adeo ut ad novum vitae genus verissime sint vocati, in quo nihil humani amittitur, praeterquam quod infelix status here-ditarii peccati deponitur, quidquid vero humanum est, ad pulcherrima edenda perfectionis specimina et ad fructus gignendos uberrimos et sanctissimos provehi potest. Nomen igitur christianum ac sacri Baptismi susceptio non eiusmodi res sunt, quae parvum habeant pondus, aut quas neglegi liceat; eadem vero penitus ac feliciter cuiusvis christiani hominis conscientiam afficere debent, ita ut, haud secus ac primaevae Ecclesiae fiebat temporibus, a christifidelibus veluti illuminatio existimentur, quae super ipsorum animos vivificum devocans divinae Veritatis lumen, iis caelum aperiat, mortalem vitam illustret, potestatemque faciat ambulandi, ut filios lucis addecet, ad Dei visionem versus, aeternae beatitudinis fontem.
Perspicere facile est, quaenam exsequendarum rerum proposita nobis nostroque muneri hinc suadeantur. Ac non sine animi Nostri delectatione cernimus haec proposita ubique in Ecclesia iam ad effectum deduci et sapienter incensoque religionis studio promoveri. Nos autem eadem probamus, dilaudamus et benedictione Nostra confirmamus.
II
Valde deinde exoptamus, ut Dei Ecclesia talis sit qualem Christus voluerit, scilicet unam, sanctam atque plane intentam perfectioni acquirendae, ad quam ipse eam vocavit et idoneam reddidit. Etenim, cum eam divinus Redemptor perfectissimam mente effinxerit, Ecclesia, dum in terris peregrinatur, ad perfectionem ita contendat oportet, ut eam reapse praeferat. Quocirca haec summa est quaestio, in qua vita Ecclesiae vertitur, quae quanta sit eius vis et efficientia ostendit, eam exstimulat, redarguit, sustentat, ei causa est gemituum et precationum, paenitentiae et spei, laboris et fiduciae, periculi atque meriti. Agitur enim de re, quae veritatibus inhaeret divinitus pate-factis et cum ipsa hominum vita arte coniunctis; videlicet nequit homo, nisi doctrinam respiciat, quam Christus docuit et
Acta Pauli Py. VI 627
Ecclesia ex eius praecepto tradit, iudicium de semetipso ferre vel de sua ipsius natura, de perfectione, qua fuerat initio exornatus, atque de perniciosis calamitatibus, primigeniam noxam secutis, de sibi data potestate boni faciendi et de auxilio, cuius indiget, ut id appetat et efficiat, de huius vitae pondere et fine, de bonis, quae concupiscit vel iam possidet, de regula perfectionis et sanctimoniae adipiscendae ac de modis rationibusque, quibus vita eius ad summum usque pulchritudinis plenitudinisque gradum perveniat. Impenso idcirco Ecclesia studio tenetur vias Domini agnoscendi, quod numquam deficere debet; immo Nobis valde optandum videtur, ut disputationes, ad perfectionem spectantes, quae magna cum utilitate ac varietate per saecula in ipsa Ecclesia habitae sunt, pro summo, quod obtinent, momento animos iterum accendant, non quidem ut novae conficiantur formulae disciplinae, sed potius ut novae gignantur vires ad eam ipsam sanctimoniam persequendam, quam Christus nos docuit quamque ut cogno-sceremus et appeteremus et consequeremur, facultatem nobis fecit suis exemplis et verbis, suo auxilio et disciplina; qui praeterea more institutoque Ecclesiae confirmatur, communi eius membrorum actione stabilitur et a praeclaris sanctis capitibus illustratur.
Huiusmodi vero religiosae ac moralis perfectionis studium magis magisque excitatur externis etiam condicionibus, in quibus Ecclesia vitam agit ; nequit enim ea immobilis manere atque incuriosa vicissitudinis humanarum rerum, quae circa sunt et multiplicem vim habent ad eius agendi rationem, eique modum et condiciones imponunt. Pro comperto sane est, Ecclesiam ab humana consortione non seiungi, sed in ea versari, ideoque ipsius filios ab eadem moveri ac duci, eiusque cultum civilem imbibere, legibus obtemperare, mores induere. Haec vero Ecclesiae consuetudo cum humana societate continenter difficiles parit quaestiones, quae nunc potissimum praegraves sunt. Christiana enim vita, quam Ecclesia defendit ac provehit, sicut ea omnia praecavere debet, quibus vel decipi vel contaminan vel coerceri possit, quasi ab erroris malive contagione se tueatur, ita non modo se conformet oportet ad cogitandi et vivendi formas, quas tempora inducunt eique veluti iniungunt, dummodo praecipuis suae ipsius religiosae et moralis doctri-
628 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
nae praeceptis ne répugnent, verum etiam oportet ad eas formas accedere easdemque emendare, honestare, provehere, et sanctificare nitatur. Exinde Ecclesia ad id compellitur, ut continenter in se inquirat moresque suos introspiciat ; quod profecto nostra aetas tam instanter tamque graviter exposcit.
In hac quoque re peropportuna existimanda videtur Oecumenici Concilii celebratio, quod, cum id imprimis sibi proponat, ut singularem induat notam, quam pastoralem appellant, ut canonicam renovet disciplinam, utque christianae vitae usum, congruenter ad divinam suam naturam, faciliorem reddat, idcirco iam nunc optime promeretur, antequam scilicet pleraque decreta promulgentur, quae ab eodem exspectantur. Nam universalis haec Synodus sive Pastorum sive fidelium animos excitat et accendit ad servandam atque augendam supernaturalem christianae vitae integritatem, omnesque commonet, se conscientiae officio teneri, ut hanc notam moribus suis vere ac firmiter imprimant; remissos adducit ut boni fiant; bonos meliores efficit, hos ad magnanimitatem, magnánimos autem ad sanctimoniam incitat. Accedit quod novas sanctitatis acquirendae vias ostendit, amorem ad sollertiam acuit, novumque elicit ardorem virtutum summaeque christianae perfectionis.
Profecto ad Concilium Oecumenicum statuere spectabit, quae in legibus et disciplina Ecclesiae sint emendanda ac renovanda; coetus seu Commissiones, quae Concilium sequentur, ac praesertim Commissio Codici Iuris Canonici recognoscendo, quae iam est instituta, consulta Oecumenicae Synodi in certam ac definitam formam redigere studebunt. Vestrum igitur erit, Venerabiles Fratres, significare Nobis, quae decerni oporteat, ut sancta Ecclesia facie pura eniteat ac iuvenescat. At rursus palam innotescat propositum Nostrum hoc esse, ut huic renovationi prorsus faveamus. O quoties huiusmodi renovationis propositum saeculis elapsis consociatum fuit cum Oecumenicorum Conciliorum celebratione! Iterum ergo consocietur, non quidem in praesenti, ut certa quaedam haeresum genera de Ecclesia tollantur, vel ut quibusdam vulgo invalescentibus vitiis remedia afferantur, quae Dei beneficio intra Ecclesiae saepta minime serpunt, verumtamen ut Christi Corpus Mysticum, quatenus est societas aspectabilis, novo religionis vigore im-
Acta Pauli Pp. VI 629
buatur, adeo ut, a multis membrorum noxis mundatum, ad novas adipiscendas virtutes stimuletur.
Quod profecto ut, Deo opitulante, contingat, Nobis liceat nonnulla mentis cogitata patefacere, quae apta videntur sive ad hanc renovationem faciliorem reddendam, sive etiam ad animos confirmandos — nequit enim haec renovatio sine aliquo incommodo fieri — sive denique ad prima quaedam lineamenta describenda, quae si respiciantur, huiusmodi renovationem aptius ad effectum adduci posse opinamur.
Atque imprimis regulas quasdam statuere oportet, secundum quas haec renovatio sit efficienda. Quae sane neque catholicae Ecclesiae essentiam attingere potest, neque partes illas, quae ad praecipuam eius formam necessario pertinent. Quare ipsa renovationis voce inepte uteremur, si illam ad hoc significandum adhiberemus. Non enim possumus Dei Ecclesiam sanctam et dilectam infidelitatis nota insimulare, cuius nos esse membra in summi beneficii loco ponimus, et a qua illud etiam testimonium datur animo nostro-, quod sumus filii Dei.28
Quod profecto non superbiae nobis tribuatur, non arrogantiae, non pertinaciae, non ineptiae ac stultitiae, sed indicium habeatur firmae illius fidei ac iucundae persuasionis, qua certe credimus, esse nos membra viventia et sincera Mystici Corporis Christi, veros Evangelii Christi heredes, legitimos Apostolorum successores, penes quos integra et viva perstat, quasi hereditate tradita, primigenia eorumdem Apostolorum institutio et doctrina, id est ingens illud veritatis et sanctitatis patrimonium, in quo catholicae Ecclesiae, ut hodie est, nota propria consistit. Quod si hac de re gloriamur vel potius gratias Deo semper agimus, 2 9 id etiam causa esse debet, cur nos graviore officio obstrictos sentiamus sive erga Deum, cui erit nobis tanti beneficii reddenda ratio; sive erga Ecclesiam, in qua tum hanc persuasionem, tum studium et propositum huius veluti thesauri servandi excitare debemus, quem S. Paulus depositum appellat; 3 0 sive denique erga fratres, a nostra communione seiunctos, atque homines universos, ut omnes una nobiscum donum Dei participent.
28 Rom. 8, io. 2 9 Cfr. Eph. 5, 20. 3 0 Cfr. I Tim. 6, 20.
630 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Si ergo hac in re de renovatione loquimur, non agitur de rebus permutandis, sed potius de confirmando proposito, quo movemur, ut faciem et lineamenta, quae Christus Ecclesiae suae dederit, servemus, quin immo eandem Ecclesiam in perfectam speciem et formam resti tu amus, quae et eius pristinae imagini respondeat, et consentanea sit necessario illi progressui, quo ea, quasi arbor e semine, a primigeniis institutis suis ad horum temporum statum iuste et legitime est perducta. "Neminem vero fallat opinio, Ecclesiae aedificium, quod iam magnificum templum, amplum atque augustum, in Numinis gloriam factum est, ad exiguos antiquitatis modos coangustan-dum esse, tamquam si una haec tenuitatis forma sit vera et legitima; nec quemquam studium rapiat renovandi ipsam Ecclesiae structuram, instaurata charismaticorum ratione, perinde ac si nova et vera ea sit Ecclesiae condicio, quae e paucorum cogitatis oriatur, qui quidem, cum animorum ardore ferveant et aliquando putent se divino quodam instinctu moveri, inanibus suis ineptae restaurationis somniis contaminare possint germanam Ecclesiae conformationem. Ecclesiae, ut est, nos inservire debemus eamque amare sapienti rerum gestarum intellectu, humilique voluntatis Dei inquisitione, qui Ecclesiam regit eique adest, etiam cum sinit eius vultus splendori et actionis sanctitati, ob humanas infirmitates, aliquid caliginis oriundi. Hanc ipsam autem sanctitatem atque splendorem nos in-quirimus ac promovere studemus.
Opus igitur est in nobis huiusmodi opiniones confirmari, ut aliud periculum vitemus, in quod optata rerum mutatio adducere potest non quidem nos, qui pascimus greges quosque recta sacri officii conscientia tenet, sed multos christifideles, qui perperam arbitrantur, Ecclesiae renovationem in eo praesertim sitam esse, ut sua sensa et mores profanis huius saeculi moribus et inclinationi ipsa accommodet. Quandoquidem profanae vitae blanditiae aetate nostra maximopere prolectant, propterea accommodatio illa multis non modo necessaria, immo vero sapiens esse videtur. Qua re fit ut, si quis est, in quo nec fides divina altas radices egerit, nec legum ecclesiasticarum sit tenax observantia, is opportunum tempus advenisse putet, se ad hanc vivendi rationem conformandi, tamquam si haec optima sit, unaque ea, quam christianus possit ac debeat suscipere. Quae nimia
Acta Pauli Pp. VI 631
ad id genus accommodationem proclivitas gliscit tum ad philosophiae provinciam — in qua mirum quantum huius saeculi mos et consuetudo pollent, cum contra animus debeat esse liber nullique obnoxius, solius veritatis cupidus, et ad probatorum magistrorum auctoritatem docilis — tum etiam ad vitae actionem, in qua nempe magis magisque anceps et difficile est, quid sit rectum, quidve recta vitae ratio, definire.
Porro alias naturalismus, qui dicitur, conatur si primam christianae fidei notionem dissolvat; alias relativismus, quem vocant, utpote qui omnia rata habeat omniaque aeque valere putet, infitiatur in christianis institutis quidquam inesse simplex et absolutum; alias consuetudo, quae increbruit, amputandi in vita christiana quidquid aut laborem aut incommoditatem parit, christianam disciplinam et rerum divinarum contemplationem fastidiosae inanitatis incusat. Quin immo fit nonnumquam, ut apostolicum studium aditum habendi faciliorem ad profanos hominum coetus, aut sibi hominum, et praesertim iuvenum qui nunc sunt, voluntates conciliandi, quosdam iubeat aequissimas vitae rationes, nostrae fidei proprias, deponere, aut genus illud gravitatis dimittere, ex quo et illa alios adeundi sollicitudo et illa erudiendi alios efficacitas, significationem vigo-remque sumunt. Qua de re, nonne quidam tum e iuniore clero, tum e sodalitatibus religiosis, optimo certe ducti consilio, ut aut ad popularium multitudines aut ad singulares quosdam coetus propius accedant, hos assimulare cupiunt potius quam ab iis distingui, eo scilicet effectu, ut per inanem imitationem labores suos vi et efficacitate exuant? Iamvero gravis illa Christi sententia: opus esse nos quidem esse in mundo, non autem.de mundo, in tempora haec nostra quadrat aptissime, licet sit factu difficilis. Bene ergo eveniet nobis, si Christus, qui semper vivit ad interpellandum pro nobis,31 etiam in praesenti hanc pro nobis precationem praestantissimam et peropportunam caelesti Patri adhibeat : Non rogo, ut tollas eos de mundo, sed ut serves eos a malo32
Nostrae autem eiusmodi hortationes non illuc sane pertinent, ut credatur omnem perfectionem aut in earum immobili-
31 Cfr. Helr. 7, 25. 3 2 Io. 17, 15.
632 Acta Apostolicae Sedis - Commentar inni Officiale
tate agendi rationum contineri, quas Ecclesia per anteacta saecula suscepit, aut in eo ut quadamtenus non accedamus ad communes agendi modos, cum ingenio hominum nostri huius temporis congruentes, qui tamen probari possint. Quapropter in mente Nostra versabitur semper, tamquam finis et opus Pontificatus Nostri, verbum illud Decessoris Nostri Ioannis XXIII ven. mem., quo rerum accommodatio significatur ad nostri aevi necessitates. Quod verbum, praeterquam quod Concilio Oecumenico, veluti ratam confirmatamque regulam, fere praefini-vimus, identidem praeterea in Ecclesiae memoriam redigemus, ut eius semper renascens alacritas vel magis instimuletur, ut ea qua pollet circumspiciendi facultate, vigilantem animum ad nostrorum temporum indicia ad vertat; ut denique pro sua iuve-nali alacritate, semper et ubique, omnia ... probet, et quod bonum est teneat.3"
Verumtamen ad communem omnium nostrum hortationem et utilitatem iterum• asseveratur oportet, Ecclesiam non magis suas commutando leges exteriores posse ad revirentem iuventutem suam redire, quam seipsam ad Christi obsequium ita componendo, ut iis legibus diligenter pareat, quas ipsa sibi eo consilio condidit, ut Christi semitas sequatur. In hoc vertitur eius renovationis vis; in hoc eius metanoia, quam Graeco nomine appellant; in hoc demum eius perfectionis exercitatio. Poterit quidem Ecclesia cuiusdam suae legis vel praecepti conservationem vel faciliorem vel simpliciorem reddere, ob fiduciam in libertate christianorum hominum hodie collocatam, utpote qui et officiorum suorum magis conscii sint facti, et maturiores sa-pientioresque in viis exquirendis, quibus officia sua retineant; nihilominus tamen necessaria et praecipua vis legis integra manet. Nam christianae vitae condicio, qualem Ecclesia proponit et consideratis definit describitque praeceptionibus, quo quo modo fidem, sedulitatem, sui castigandi devovendique studium postulat; quoquo modo in illam artam viam coget, quam divinus Redemptor adumbravit ; 3 4 a nobisque, Christum hac aetate sequentibus, haud minorem requiret animi vigorem, immo fortasse maiorem, quam a praeteritae aetatis fidelibus;
33 Cfr. I Thes. 5, 21. 3 4 Cfr. MT. 7, 13.
Acta Pauli Pp. VI 633
requiret alacritatem eius servandae oboedientiae, quae hodie non minus quam superiore tempore necessaria et difficilis ducitur, quaeque maiore praemio digna est, quod divinis potius quam humanis movetur causis. At enim neque congruentia cum mundi sensu; neque recusatio eius disciplinae, quam s"anum christianae perfectionis studium poscit; neque de dissolutis huius temporis moribus haudquaquam laborare; neque se a legitimorum prudentiumque praepositorum auctoritate vindicare; neque erga inconstantes hominum huius aetatis sententias ignavia: haec omnia, dicimus, nullo modo possunt Ecclesiam vel corroborare, vel idoneam facere ad donorum Spiritus Sancti vim virtutemque accipiendam, vel eam ut veram Christi consectatricem confirmare, vel in eandem inicere sive caritatem de fratribus sollicitam, sive facultatem cum aliis salutis nuntium participandi. E contrario unae res, quae sequuntur, ad illa bona comparanda Ecclesiae valent : et eius voluntas vivendi iuxta Dei gratiam, et eius fidelitas erga Christi Evangelium, et animorum coniunctio inter sacrae auctoritatis ordines et christianae communitatis homines. Non mollis et ignavus Christi sectator est, sed fortis et fidelis.
Sermo Noster, ut probe novimus, longius produceretur, si rationem vitae christianae, ut hac obtinet aetate, licet praecipua tantum persequendo, describeremus ; nolumus autem nunc considerationem in huiusmodi negotium .intendere. Ceterum notae sunt vobis necessitates horum temporum ad mores quod attinet; ideoque non cessabitis fideles vestros commonere, ut animis comprehendant, quanta sit vitae christianae dignitas, integritas, gravitas; neque arguere praetermittetis, meliore quo fieri poterit modo, etiam palam, morum discrimina et vitia, quibus aetas haec nostra laborat. Omnes quidem memoria tenemus graves illas hortationes, quas Sacrae Litterae clamant: Scio opero, tua, et laborem et patientiam tuam, et quia non potes sustinere malos;™ quibusque permoti pastores pervigiles et industrii esse studebimus; Concilium Oecumenicum nova nobis et salutaria impertiet instituta: ad quae accipienda et exsequenda iam nunc animos nostros debemus componere.
35 Apoc. 2, 2.
634 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Abstinere autem non possumus, quin duas res peculiares attingamus, quae ad praecipuas quasdam necessitates et officia Nobis videntur pertinere, quaeque mentem adducunt ad considerandas generales vias atque rationes, quibus recta vitae ecclesiasticae renovatio nitatur.
Ac primum quidem servandae paupertatis spiritum seu studium significamus. Est enim Nobis persuasum hoc praeceptum in sancto Christi Evangelio tam aperte declarari et postulari ; tam penitus insidere superno illi consilio, ex quo Dei adipiscenda regno destinamur; tantum in discrimen vocari ob invectam hac nostra aetate aestimandorum bonorum consuetudinem; item id paupertatis studium tam necessarium esse, sive ut tot errata, quae praeterito tempore admisimus ac damna, quae cepimus, cognoscamus, sive ut intellegamus, ad quam normam noster vivendi agendique modus dirigatur oporteat, et qua accommodatiore ratione Christi religio a nobis sit animis annuntianda ; id denique tam difficile reapse haberi, ut in hisce Encyclicis Litteris Nostris consulto de eo monendum Nobis esse arbitremur: non quod Nobis in animo sit peculiaria praecepta canonica de hac re statuere, sed quod ea ducimur mente, ut a vobis, Venerabiles Fratres, assensionis, consilii, exempli postulemus adiumentum. Scilicet confidimus fore ut vos, qui cum auctoritate aestimatis et enuntiatis eximias illas impulsiones, quas divinus Paraclitus in sancta Ecclesia excitat et movet, exponatis quomodo Pastores et fideles eloquium suum vitaeque institutum ad paupertatis praeceptum conforment, Paulo Apostolo ita hortante: hoc sentite in vobis, quod et in Christo Iesu;30 et ut demonstretis, quae iudicia regulasque simul proponamus, quibus ecclesiastica vita astrin-gatur, ut Dei potius auxilio et animi bonis quam caducis humanis subsidiis fidamus; eas videlicet normas, quibus nosmetipsi atque huius saeculi homines moneamur, illa animi bona rebus oeconomicis longe praestare, harumque possessioni et usui eum modum et ordinem esse statuendum, qui muneri apostolico, quo fungimur, conducat atque conveniat.
Quae de excellentia atque necessitate spiritus paupertatis, quae Christi Evangelii peculiaris est nota, breviter diximus,
3,i Phil. 2, 5.
Acta Pauli Pp. VI 635
Nos non exsolvunt officio monendi, hoc paupertatis studium minime impedire, quominus rei oeconomicae momentum recte aestimemus eademque licite utamur, quae his temporibus maximum incrementum cepit, et in qua innititur civilis cultus progressus, praesertim ad rationes humanas socialesque quod attinet. Quin etiam censemus, interiore hac animi libertate, quam parit evangelicae paupertatis studium, acriores nos reddi aptio-resque ad intellegendos humanos eventus, qui cum re oeconomica conectantur; nempe ubi aequum ac saepe severum iudicium a nobis est ferendum de divitiis ac de vitae commodis; ubi quam promptissime ac largissime est egentibus subveniendum; ubi denique enitendum, ut opes non contentionum, cupiditatis vel superbiae inter homines causa exsistant, verum ut, duce iustitia et aequitate, communi utilitati inserviant, atque adeo diligentiore providentia distribuantur. De iis omnibus, quae ad huiusmodi externa bona, caelestibus quidem et aeternis bonis posthabenda sed ad praesentem vitam necessaria, pertinent, Evangelii asseclae valent prudens ferre iudicium atque hac in re auxilium humanissime praebere : primum enim doctrina, artes, ac praesertim opus quam maxime studia nostra excitant; tum fructus exinde collectas, id est panis, sacer est habendus, sive mensae sive arae destinatur. Doctrina socialis ab Ecclesia tradita huiusmodi est, ut nullum de hac re dubi-tioni locum relinquat; oblatam autem hanc occasionem libenter nanciscimur, ut tam salutaria praecepta auctoritate quoque Nostra confirmemus.
Deinde caritatis studium etiam attingere iuvat. Huiusmodi vero argumentum nonne in animis vestris altis iam radicibus haeret? Nonne caritas caput et veluti centrum est illius providentis Dei consilii sive in Vetere sive in Novo Testamento patefacti? Nonne ad caritatem Ecclesia in spiritualis vitae usu contendit? Nonne denique ad caritatem plenius iucundiusque in dies cognoscendam conducunt sive sacrae theologiae investigationes, sive christianae pietatis exercitatio, utpote quae mentem permoveant ad assidue meditandos divinarum Litterarum et Sacramentorum thesauros, quorum Ecclesia est heres et custos, magistra atque administra? Revera Nos — idem sentientes ac Decessores Nostri atque Sancti illi, quos aetas nostra caelesti ac terrestri Ecclesiae adiunxit, itemque pietà-
6 3 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tis sensus declarantes christiano populo Ínsitos — plane persuasum habemus, oportere caritatem debitum sibi locum, hoc est summum atque praecipuum, hac aetate obtinere in bonorum ordine, quae ad religionem et ad mores spectant; idque non tantum in existimatione et opinione, verum etiam in christianae vitae actione et usu. Haec profecto dicimus quod attinet sive ad caritatem erga Deum, qui dilectionem suam in nos abunde effudit, sive ad caritatem, quam inde haustam nosmetipsi in fratres nostros, scilicet in homines universos, vicissim transfundere debemus. Caritas omnia explanat. Caritas ad recta omnia inducit. Nihil omnino est, quod per caritatem effici ac renovari nequeat. Caritas omnia suffert, omnia credit, omnia sperat, omnia sustinet.37 Quis nostrum haec ignoret? Quodsi haec novimus, nonne hoc tempus est caritatis exercendae?
Haec vobis proposita excelsae humilisque christianae perfectionis imago, mentem Nostram ad Mariam Virginem sanctissimam sponte appellit; ipsa enim plene ac mirandum in modum hanc perfectionem in se rettulit, immo ad eius normam his in terris suam vivendi rationem instituit, atque nunc in caelesti sede eiusdem fruitur fulgore ac beatitudine. Hisce nostris temporibus in Ecclesia pietas et cultus Deiparae feliciter florent; quare, hac oblata opportunitate, libenter illuc animum intendimus, ut in sanctissima Virgine Maria, Christi Ge-netrice, atque adeo Dei hominumque Matre, absolutissimum christianae perfectionis exemplum, germanarum virtutum speculum, atque humanae naturae prodigiale specimen, admire-mur. Persuasum Nobis est, Deiparae cultum plurimum prodesse ad evangelicam disciplinam exercendam; quamobrem, cum in sanctis divini Servatoris locis peregrinati sumus, ab ipsa — quae est inter omnes beatissima, suavissima, humillima atque intaminata, quippe cui privilegium collatum sit aeterno Dei Verbo carnem, primigeniae innocentiae fulgentem pulchritudine, ministrandi — veram christianae legis professionem discere studuimus; ad eandem nunc supplices convertimus oculos, tamquam ad amantissimam vivendi magistram, dum vobiscum, Venerabiles Fratres, sermonem habemus de Ecclesiae sanctae vita, quoad pietatem et mores renovanda.
37 / Cor. 13, 7.
Acta Pauli Pp. VI 637
I I I
Tertio hoc loco est animadvertendum quam mentem quamve voluntatem oporteat catholicam Ecclesiam gerere erga huius temporis homines: est nimirum illi investigandum quasnam consuetudines cum hominum societate in praesenti faciat. Accidit enim ut, si Ecclesia seipsam cotidie altius noscat, et exemplar nitatur exprimere, quod Christus illi proposuit, plurimum existimetur ea differre ab hominum sensu et usu, inter quos vivit, ad quosque se applicare studet.
De qua distantia et discrimine palam nos Evangelium iis locis admonet, ubi de mundo agit, hoc est vel de hominum communitate, a lumine fidei atque a gratiae dono aliena; vel de humana societate, quae de optimo etiam rerum statu, in quo se versari putat, inaniter gloriatur, cum persuasum habeat, sibi suas vires esse satis ad prosperitatem expletam, diuturnam, fructuosam adipiscendam; vel de humana gente, quae pessi-mam esse rata suarum rerum condicionem, se vehementer abicit, atque sua vitia, impotentias suas, suas animi aegrotationes asseverat esse non modo necessaria, et insanabilia, sed etiam exoptanda, proinde quasi sint certissima suae libertatis et sincerae suae originis indicia. Atqui Christi Evangelium, quod, saepe subtili et nonnumquam acerrima sinceritate adhibita, hominum miserias et novit, et arguit, et condonat, et sanat, neque hinc vanam eorum opinionem admittit qui naturalem hominis bonitatem affirmant, tamquam si homo sibimet sufficiat, neque aliud desideret nisi ut suo arbitratu seipsum explicare possit; neque illinc assentitur iis, qui sine spe in insanabili humanae naturae corruptela quiescunt. Omnino Christi Evangelium est lumen, est novitas, est robur, est vitae restitutio, est salus. Hoc propterea Evangelium novum et diversum parit vitae genus, de quo cum Novi Testamenti paginae identidem mirabilia praedicant, tum vero S. Paulus haec nos nominatim admonet: Nolite conformari huic saeculo, sed reformamini in novitate sensus vestri, ut probetis quae sit voluntas Dei bona et beneplacens, et perfecta.™
38 Rom. 12, 2.
638 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Porro discrepantia inter vitam christianam et profanam ex eo.etiam proficiscitur quod iustificationem re vera sumus consecuti, huiusque rei exinde conscientiam adepti sumus; quae quidem iustificatio in nos manavit, idcirco quia mysterii Paschalis, imprimis per sacrum Baptismum, participes facti sumus, quem scilicet veram regenerationem ducamus oportet, nos eodem S. Paulo his verbis docente: ...quicumque baptizati sumus in Christo Iesu, in morte ipsius baptizati sumus. Con-sepulti enim sumus cum illo per baptismum in mortem; ut quomodo Christus surrexit a mortuis per gloriam Patris, ita et nos in novitate vitae ambulemus.™
Itaque peropportune nostri huius temporis christianus homo sibi repraesentat singulare hoc et mirabile vitae genus ; utpote quo permoveri queat tum ad laetandum de sua dignitate, tum ad contagionem, quae circumcircá urit, humanae miseriae fu-giendam, tum ad se subducendum ab humani fastus praestigiis.
Quibus de rebus Gentium Apostolus ita suae aetatis christianos hortabatur : Nolite iugum ducere cum infidelibus. Quae enim participatio iustitiae cum iniquitates aut quae societas luci ad tenebrasi ... aut quae pars fideli cum infideli?40 Hanc ob causam qui in praesenti educatores praeceptoresque in Ecclesia agunt, eos necesse est catholicam iuventutem commonefacere praestantissimae condicionis suae, atque officii, quod inde nascitur, vivendi in hoc mundo, non autem ad huius mundi sensum, convenienter ad hanc precationem, a Christo Iesu pro discipulis suis factam: Non rogo ut tollas eos de mundo, sed ut serves eos a malo: de mundo non sunt, sicut et ego non sum de mundo.41 Quam precationem asciscit sibi Ecclesia.
Nihilominus tamen huiuscemodi discrimen non idem significat atque disiunctionem ; neque neglegentiam declarat, neque metum, neque contemptionem. Etenim cum Ecclesia se ab hominum genere discernit, adeo huic non obsistit, ut potius cum eo coniungatur. Nam, haud secus atque medicus, qui, quoniam pestilitatis insidias novit, seipsum quidem aliosque
39 Ibid. 6, 3-4. 40 LT Cor. 6, 14-15.
4 1 Io. 17, 15-16.
Acta Pauli Pp. VI 639
a contagione prohibet, sed simul aegrotis sanandis studiosam dat operam, ita Ecclesia, non modo misericordiam ab optimo Deo sibi impertitam, per sui solius commodum impertitam esse non putat, neque, ob praeclaram suam condicionem, huius expertes sentit esse neglegendos; sed p r o p t e r eam causam quod salutem ipsa accepit, idcirco propensiorem voluntatem amoremque vehementiorem confert cum erga eos qui proximi sint, tum erga eos, ad quos, per conatum omnes faciendi salutis consortes, adire possit.
Si revera Ecclesia, quemadmodum diximus, novit qualis ex Dei voluntate ipsa exsistat, tum in eam provenit singularis virium plenitudo; ad quam veluti adiunguntur sive necessitas ea in omnes infundendi, sive perspicua conscientia pariter mandati divinitus accepti, et nuntii quocumque vulgandi. Ex his videlicet initium capiunt et debitum Evangelii dissemi-nandi, et officium docendi omnes gentes, et partes traducendi apostolicas curas in aeternam hominum salutem quaerendam. Profecto non est satis constanter in fide versari. Quamvis enim haud quidem sit dubium, quin veritatis et gratiae thesauri, hereditate nobis a christianae fidei patribus traditi, sint servandi integri atque tuendi, S. Paulo monente: depositum custodi;42 tamen neque custodia, neque defensione plane explentur officia, quibus obstringitur Ecclesia erga data sibi dona. Quippe bona, a Christo Ecclesiae tributa, suapte veluti natura postulant, ut simul ea aliis subiciat, simul dispertiat inter alios; quandoquidem, ut palam est nobis, in eo nuntio: Euntes ergo docete omnes gentes 43 supremum continetur iussum a Christo Apostolis descriptum. Quorum nempe nomine delegatum officium designatur, quod nullo modo praeteriri potest. Ad Nos quod attinet, intimam huiusmodi caritatis impulsionem, quae eo tendit, ut in externum ipsa transeat donum caritatis, usitato iam nomine colloquium appellabimus.
Iamvero Ecclesiae in colloquium veniendum est cum hominum societate, in qua vivit; ex quo fit, ut eadem veluti speciem et verbi, et nuntii, et colloquii induat.
Cum futurum sit ut, quemadmodum pro explorato habetur,
*2 I Tim. 6, 20. 4 3 MT. 28, 19.
640 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Concilium ad hanc Ecclesiae peculiarem praecipuamque agendi rationem intendat cogitationes suas et studia, nolumus propterea huius generis argumentis parem dare operam, ne Concilii Patribus non sit integrum eadem distincte pertractare. Nobis hoc unum in animo est, Venerabiles Fratres, quaedam vobis ad meditandum proponere, antequam in tertiam Concilii sessionem coeatis; ut nimirum Nobis et vobis clarius pateat, quibus primum causis Ecclesia ad colloquium incitetur, quae deinde rationes sint sibi sequendae, quod denique sibi propositum-habeat. Voluntas namque Nostra hoc dumtaxat fert, ut animos cpmparemus, neque ullas quaestiones definite expe-diamus.
Nec, pro eo quod persuasum habemus huius exempli colloquium fore Nostro Apostolico officio consentaneum et proprium, Nobis est secus agendum; utpote qui vias et rationes pastoralis muneris sustinendi quasi hereditate a Decessoribus Nostris proximi saeculi acceperimus. Initio docemur a Leone XIII, Pontifice mira magnitudine et sapientia, qui, prudentem illum scribam imitatur in Evangelio laudatum, qui similis est homini patri familias, qui profert de thesauro suo nova et vetera,** cum dignitate repraesentato Apostolicae Sedis magisterio, totus incubuit ad quaestiones explicandas, quas recens aetas inve-xisset, nimirum Christi verbis adhaerescens. Docemur deinde ab eius Successoribus qui, ut in confesso est, eius vestigia sunt persecuti.
Nonne Decessores Nostri, imprimis autem Pius XI et Pius XII, veluti patrimonii loco, nobis praestantissimum doctrinarum thesaurum reliquerunt, quibus eo providenter nisi sunt, ut non recondita quadam ratione usi, sed linguae commercio nostri huius temporis proprio, divinas cogitationes cum hominum cogitationibus quodammodo coniungerent? Et quid aliud est huiusmodi apostolicum conatum, nisi certum colloquium? Ad hoc, nonne proximus Decessor Noster fel. rec. Ioannes XXIII, visus est fidenter et aperte agere, ut divinas veritates, quoad fieri posset, ad usum captumque hominum, qui nunc sunt, admoveret propius? Nonne Concilium ipsum ex eo, quod sibi proposuit, pastorali munere, illuc contendit iure meritoque, ut
Acta Pauli Pp. VI 641
christianus nuntius in cogitationes influat, in verba, in cognitiones, in mores, in sensa hominum, qui in terrarum orbe hodie vivunt et animis aestu ant? Antequam mundum ad fidem tradu-camus, immo vero ut traducamus, ad mundum oportet accedamus, cum eoque loquamur.
Quod attinet ad Nos tenuissimos, quamvis collibeat de Nobismetipsis tacere, aliorumque oculos in Nos neutiquam conver-terë, facere tamen non possumus quin, dum Nosmet ultro sive collegio Episcoporum sive christiano populo sistimus, consilium Nostrum aperiamus in eò perstandi incepto, in eoque conatu — si per exiguas vires Nostras licuerit, sique praesertim Dei gratia concesserit facultatem — ut reverenter, ut sedulo, ut amanter adeamus ad homines, inter quos Deus dedit ut vive-remus. Adibimus scilicet ea mente homines, ut primum eorum animos intellegamus; ut tum iis veritatis et gratiae dona subiciamus, quorum Nos Deus constituit custodem- ut postremo eos divinae Redemptionis consortes faciamus et spei, quae inde est nobis iniecta. Haerent enim animo Nostro infixa ea Christi verba, quae per tenuem et constantem laborem Nostra facere velimus : Non enim misit Deus Filium in mundum, ut iudicet mundum, sed ut salvetur mundus per ipsum.*5
En igitur tenetis, Venerabiles Fratres, quae sit huiusce colloquii excellentissima origo, in ipsius Dei mente posita. Suapte natura religio necessitudinem quandam flagitat inter Deum et hominem, quae precatione declaratur, utpote qua aliquod colloquium habeatur. Tum etiam revelatio — id est ratio superna, quam Deus ipse cum hominibus instauravit — quasi quoddam colloquium haberi potest, quo Verbum Dei sive per Incarnationem, sive in Evangelio loquitur. Colloquium paternum et sanctum inter Deum et homines, quod post miserum Adae casum abruptum erat, postea per aetates et tempora redin-tegratum est. Re enim vera historiae humanae salutis hoc longum et varium colloquium produnt, quod Deus mirifice/cum hominibus inchoat cum iisdemque multimodis protrahit. In huiuscemodi prorsus Christi inter homines quasi sermocina-tione 46 aliquid Deus de se demonstrat, de suae vitae arcano,
4 5 Io. 3, 17. 4 6 Cfr. B a r . 3, 38.
41* - A c t a , vol, V I , u, 10. — 20-8-1964.
642 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
de sua videlicet unica essentia, Personis trina. Simul autem significat, hinc qualis a Nobis agnosci velit, uti Amor plane; illinc qua ratione velit sibi et honorem et officium a nobis adhiberi, amorem certe ut nihil supra nobis imperans. Ad colloquium id genus, quod identidem fit crebrum et fiduciae plenum, cum puer vocatur, tum mysticis disciplinis initiatus homo, cuius animi vires eo sane explentur.
Hoc igitur nomine opus est nos veram huiusmodi et ine-narrabilem colloquii consuetudinem intueri, quam Deus Pater, per Iesum Christum in Spiritu Sancto aperuit et nobiscum instituit: si modo nos, hoc est Ecclesia, intellegere cupimus, quaenam sit nobis cum hominibus ineunda atque intendenda necessitudo.
Itaque quoniam salutis colloquium primus ipse Deus coepit, quia ipse prior dilexit nos 47 oportet idcirco nos primi petamus cum hominibus colloquium, neque exspectemus dum alii ad colloquium nos vocent.
Cum salutis colloquium a caritate bonitateque Dei ortum sit, quia sic Deus-dilexit mundum, ut Filium suum unigenitum daret,*8 necesse propterea est, nos nulla alia re nisi ferventi et sincero amore ad colloquium permoveri.
Ex eo quod colloquium salutis neque ad merita relatum est eorum quibuscum serendum esset, neque ad exitus, quos esset habiturum, siquidem non egent qui sani sunt medico,49 proinde aequum est nostrum etiam colloquium neque circumscribi finibus, neque ad nostram utilitatem accommodari.
Adeo afuit ut quisquam vi cogeretur venire ad colloquium salutis, ut is magis amoris impulsione invitaretur. Qua invitatione, quamquam grave onus eius animo impositum est, ad quem pertinuit,5 0 relicta tamen est ipsi potestas aut ve-niendi ad colloquium, aut illud fugiendi; quin immo Christus sive miraculorum numerum, 5 ' sive eorumdem vim probativam cum ad condiciones tum ad voluntatem audientium aptavit;5 2
47 I Io. 4, io. 4 8 Io. 3, 16. 4 9 Lc. n. 31. 5 0 Cfr. MT. 11. 21. 51 Cfr. Ibid-. 1.2, 38 ss. 52 Cfr. Ibid. 13, 13 ss.
Acta Pauli Pp. VI 643
eo nimirum consilio, ut iidem iuvarentur ad libere assentiendum divinae revelationi, neque exinde suae assensionis praemio carerent. Eodem modo munus Nostrum, quamvis veritatem certam et salutem necessariam nuntiet, nullam tamen praeferet externae coercitionis rationem; immo contra, legitimas vias humanae comitatis, intimae persuasionis, communisque colloquii inibit; atque salutis donum praebebit, uniuscuiusque sive privati hominis sive civis salva libertate.
Quia salutis colloquium omnibus ad unum patuit, ad omnesque nullo discrimine spectavit,5 3 ideo colloquium nostrum, quoad possimus, oportet sit universale, hoc est catholicum, omnibusque aptum, extra eos qui aut illud prorsus fugiant, aut ementiantur se illud accipere velle.
Quia salutis colloquium, antequam plane succederet, plerumque et parva habuit initia, et gradus processusque accepit subsequentes,54 propterea decet nos ad colloquium vocantes, ut hominum ita temporum tardas intueri progressiones, et horam exspectare, qua illud Deus fructuosum efficiat. Neque tamen hanc ob causam in crastinum nos id reiciemus, quod hodie ad finem perducere possumus. Par enim est, nos tum in sollicitudine esse de horae opportunitate, tum de magno temporis pretio, ut oportet, sentire.55 Hodie, hoc est cotidie, colloquium nostrum redintegrandum est; et quidem prius a nobis quam ab iis, ad quos dirigatur.
Etenim, ut cuique manifestum est, consuetudines inter Ecclesiam et hominum societatem multis diversisque modis effici ipsae possunt. Si rem dumtaxat ratione existimamus, potest Ecclesia eo consuetudines huius generis minuere quo non minus, hoc animo ut certe semetipsam a profanorum hominum societate cohibeat; potest illud sibi proponere, ut mala per eandem serpentia anquirat, eaque publice exsecretur, et quasi sacro bello suscepto insectetur; potest contra, ad profanam societatem eatenus accedere, ut ipsa conetur si aut potentia praeponderet, aut Dei nomine dominetur; et alia generis eiusdem. Attamen videtur Nobis posse Ecclesiam, aliis
5 3 Cfr. Col. 3 , 1 1 . 5 4 Cfr. MT. 13, 3 1 . 5 5 Cfr. Eph. 5 , 16.
644 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
sibi non praeclusis rationum modis, tales cum hominum genere necessitudines coniungere, quae verius colloquii naturam praeferant; quod quidem hinc non sit univocum, illinc sit consentaneum sive cum eorum ingenio, cum quibus sermo nobis est conferendus, sive cum rerum adiunctis; aliud enim cum pueris est colloquium, aliud cum adultis; aliud cum iis qui in Christum credunt, aliud cum iis qui in illum non credunt. Quod profecto exigunt: primum mos, qui tam late manavit, hoc modo intellegendi rationes inter sacra et profana; deinde incitatus agendi cursus, qui tantopere humanae societatis faciem, quae aetate nostra est, commutavit; tum plures eiusdem societatis significationes; postremo maturitas, ad quam venit nostri huius temporis homo; qui, sive religionem ipse colat, sive neglegat, civili tamen cultu idoneus factus est ad cogitandum, ad loquendum, ad colloquium cum dignitate seren-dum.
Insuper qui huius necessitudinis genus adiungit, ex altera parte esse sibi statutum ostendit, ut et urbane agat, et magni aestimet alios, et benevolentiam bonitatemque erga alios declaret; ex altera abhorret a praeiudicatis aliorum vituperatio-nibus, a contentionibus iniuriosis et passim excitatis, denique a quovis inani colloquio, ostentationis causa, petendo. Quodsi ipso colloquio ad id non spectamus, ut ad veram religionem is statim adducatur, quocum colloquimur, quippe cuius dignitati libertatique parcere velimus, tamen, cum eius quaeramus utilitatem, animum eius exoptamus ad pleniorem sensuum et opinionum communionem componere.
Quam ob rem colloquium in nobis eiusmodi mentem requirit, quam in iis parere alereque velimus, qui circa nos sunt: mentem dicimus illius propriam, qui quam grave sit apostolicum mandatum sentiat;qui autumet se non posse suam .ab aliorum salute seiungere; qui denique in eo curas continenter defigat, ut nuntius, qui sibi concreditus est, in communem omnium hominum sermonem permanet.
Itaque colloquium quasi ratio quaedam est putandum apostolici obeundi muneris, atque animorum iungendorum veluti instrumentum. Illud autem has habere proprietates, quae pone succedunt, oportet. Primum omnium perspicuitate colloquium praestare aequum est; cum id postulet atque effiagitet,
Acta Pauli Pp. VI 645
ut quid dicatur, ab eo qui audit plane intellegi possit; cum idem cogitationum tamquam transfusio habendum sit; cum fere invitamentum sit ad animi mentisque praecipuas virtutes explicandas atque excutiendas. Quae proprietas una per se ipsa sufficit, ut colloquium in numero ducatur praestantissimorum earum rerum, quas hominum sollertia et eruditio efficiunt ; simul prima haec colloquii necessitas sufficit, ut, quicumque apostolica alacritate movemur, nostri sermonis formas recognoscamus, sintne videlicet necne intellectu faciles, captui populi aptae, politaeque. Deinde colloquium nostrum necesse est ea lenitas comitetur, quam Christus ut a se ipso disceremus hortatus est: discite a me, quia mitis sum et humilis corde;56
quandoquidem indecorum est colloquium nostrum superbia tumere, aculeata usurpare verba, alios acerbe laedere. Ab eo auctoritatem ipsum repetit, quia verum declarat, quia caritatis dona disséminât, quia virtutis exempla supponit, quia iussis non utitur, quia nihil iniungit. Idem adhuc pacatum est, rationes respuit immoderatas, contraria tolerat, ad liberalitatem inclinat. Tum fiducia opus est, praeterquam in sermonis cuiusque sui virtute, in alterius etiam voluntate admittendi alterius verba. Quocirca colloquium pariter mutuam fovet familiaritatem et amicitiam, pariter colloquentium animos iungit ad assentiendum Bono illi, quod sane nullius consilium recipit omnia in commodum sui trahendi. Postremo colloquium prudentiam educandi postulat, quae diligentissime expendit quaenam sint audientis affectiones animi et honestas,5 7 quaeve eius condiciones : utrum scilicet puerulus sit, an imparatus, an suspiciosus, an inimicus. Qui autem loquitur, in eo laborat, ut audientis animi sensus cognoscat ut, si ratio id flagitaverit, aliquid de se immutet, deque rerum a se exponen-darum modis ; ne umquam audienti vel ingratus vel obscurus fiat.
In colloquio, quod tali provisione seratur, veritas cum caritate, intellegentia cum amore copulantur.
Neque haec satis. Nam in colloquio facile perspicitur variis viis ad lumen fidei perveniri posse, ipsasque in unum eun-
5 6 MT. 1 1 , 29 . 5 7 MT. 7 , 6.
41 - ACTA, vol. VI, n. 10. — 20-8-1964.
646 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
denique finem posse confluere. Quae viae, etiamsi devcrtuntur, possunt tamen aliquando alia aliam complere, et ratiocina-tionem nostram de communi semita aliquatenus deducere; ita ut quandoque cogamur vel nostras investigationes altius explorare, vel dicendi genus in melius convertere. Ac vero lenta huiusmodi quasi exercitatio cogitandi illud praestabit, ut in ipsis aliorum sententiis elementa quaedam veritatis inveniamus; ut quod alios docere velimus magna fide exponamus ; ut denique in nostra laude poni possit, quod doctrinam nostram sic aliis proposuerimus, ut non modo eidem, si velint, respondere possint, sed etiam eam sensim combibere. Quod nos efficere profecto sapientes poterit itemque magistros.
Deinceps quasnam colloquio salutis formas figurasque explicandi tribuamus?
Sane multiplices; utpote quod experimenta, si opus sit, admittat; subsidia sibi opportuna exquirat; nullis praeiudicatis opinionibus praepediatur; in dicendi genere neutiquam haereat infixum, quod sua ipsum vi iam careat, neque iam hominum animos permoveat.
Iamvero exsistit hoc loco quaestio gravis : quo modo Ecclesiae munus sit hominum vitae accommodandum, certo quodam tempore, certo quodam loco viventium, certo quodam vigente sive communis eruditionis sive rerum socialium statu.
Quousque oportet Ecclesia se ad rerum temporumque rationes conformet, in quibus sua munera gerat? Quomodo sibi ipsa praecaverit, ne pericula relativismi, quem vocant, fidelitatem suam erga sua dogmata suasque morales praeceptiones labefactent? At igitur qua ratione evadat ipsa idonea ad omnes homines adeundos, ad omnesque salute donandos, de Paulo Apostolo capto exemplo, qui de se scribebat: omnibus omnia factus, ut omnes facerem salvos?58 Quoniam hominum coetui nulla salus afferri extrinsecus potest, opus est utique, ut primum, non secus atque Verbum Dei, quod seipsum fecit hominem, eorum vitae formas induamus, quibus Christi nuntium delaturi sumus; opus est deinde ut, nullo nobis dato praecipuo iure, nulloque interiecto perplexi sermonis discrimine, in communem aliorum morem, dum tamen sit humanus et ho-
58 I Cor. 9, 22.
Acta Pauli Pp. VI 647
nestuSj abeamus: in morem praesertim minimorum, si modo illud consequi volumus, ut alteri nos et audiant et intellegant; opus est deinde ut, antequam loquamur, multum operae hominis voci, quin potius animo audiendo demus, utque postea hominem non tantum intellegamus et observemus, verum etiam quantum fieri possit, eius voluntati obsequamur ; opus est deinde, ut ea re quod hominum pastores, patres et magistri esse cupimus, idcirco eorum fratres agamus. Colloquium enim cum amicitia, tum vero adhibita officia maximopere aiunt. Quae omnia, ex praeceptis et exemplis Christi, necesse est nos memoria aeque tenere et ad effectum adducere. 5 9
Atqui periculum manet, utpote cum apostoli qui munera obeat, in periculo versetur passim. Profecto fratrum adeundo-rum sollicitudo eo nos nullo pacto moveat oportet, ut veritatem vel extenuemus, vel de ea aliquid imminuamus; cum hinc colloquium nostrum nulla ex parte possit officii remissionem recipere fidei nostrae servandae, hinc apostolica opera nostra haudquaquam possit mediis et incertis consiliis componere et transigere praecepta quae, re et ratione, christianae fidei professionem et definiunt et moderantur. Nam irenismus et syncretismus, quos nominant, nihil aliud significare ad ultimum videntur, nisi scepticismi modos, sive quoad vim sive quoad rem verbi Dei, quod nuntiare nobis animus est. Is enim unus efficaciter apostoli munus praestabit, qui cum omni fide Christi doctrinam servet. Itemque ille potest unus se ex errorum, qui serpunt, contagione vindicare, qui omnino in suos transferat mores christiana praecepta, quae profiteatur.
Opinamur quidem Concilium Oecumenicum, quaestiones pertractans ad Ecclesiam pertinentes quatenus in humana consortione nostrorum temporum operatur, magisterio suo nonnullas traditurum esse normas, sive quoad doctrinam sive quoad usum, aptas ad recte serendum colloquium cum hominibus huius aetatis. Pari etiam modo arbitramur, cum res attineat ad munus Ecclesiae apostolicum, quod proprie vereque dicitur, et ad varias ac mutabiles condiciones, in quibus illud exercetur, supremam eiusdem Ecclesiae auctoritatem sapienter efficaciterque certos fines, normas, vias, prout casus ferat, esse constitutu-
5 9 Cfr. Io. 13, 14-17
648 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ram, eo consilio ut colloquium eiusmodi vivax et fructuosum continenter reddatur.
Hoc tamen argumento seposito, iterum monere volumus de summo momento, quod verbi divini praedicatio servat et his potissimum temporibus accipit in apostolatus catholici provincia, scilicet quatenus ad colloquium illud spectat, quod nostra nunc interest. Pro ea enim nulla alia ratio pervulgandi cogitata, licet ob technicorum inventa, scripta edita, instrumenta radiophonica ac televisifica adhibita singulari vi et efficientia praedita sit, potest substitui. Iamvero apostolatus et sacra praedicatio idem fere valent ; primaria vero apostolatus forma est praedicatio. Ministerium igitur nostrum, Venerabiles Fratres, imprimis est ministerium verbi. Quod, quamvis a nobis compren-sum habeatur, in praesenti tamen in memoriam revocandum esse videtur, ea mente ut actio nostra pastoralis ad rectum finem dirigatur. Redeundum igitur est ad studium non quidem humanae eloquentiae vel inanis rhetorices, sed germanae artis verbi divini annuntiandi.
Praecepta oportet requiramus ex quibus ea fiat simplex, perspicua, vehemens, gravis, ut naturalem imperitiam, qua in tam celsi et arcani subsidii, id est verbi divini, usu praepedimur, exuamus, et ut nobili certatione eos aequemus, quotquot arte dicendi his temporibus nostris maximum pondus habent, utpote quibus datum sit loqui ubi publica hominum opinio fingi tur. A Domino ipso flagitandum est tam grave animosque pelliciens donum, 6 0 ut digni simus, a quorum opera fides reapse et efficaciter initium sumat, 6 1 et nuntius noster ad fines orbis terrarum pertingat.62 Quae igitur Constitutione Concilii de sacra Liturgia circa ministerium verbi praescribuntur, ea studiose sciteque exsequantur. Catechesis quoque, populo christiano aliisque, ut fieri potest, tradenda, semper peritia sermonis, apta ratione et via, Usu assiduo commendetur ; confirmetur verarum virtutum testimonio ; nitatur ad progressus faciendos ; curetque ut audientes ad certam fidem perducantur, et ad noscendam
6 0 Cfr. Ier. 1, 6. 6 1 Cfr. Rom. 10, 17. 6 2 Cfr. Ps. 18, 5 ; Rom. 10, 18.
Acta Pauli Pp. VI 649
convenientiam verbi divini cum vita hominum atque ad aliquantulum divini luminis dispiciendum.
Ii demum sunt significandi, cum quibus colloquium nostrum habeamus, sed nolumus, ad hoc etiam quod attinet, Concilii consulta antevertere; quae, si Deo placuerit, brevi innotescent.
Universe autem de colloquendi munere agentes, in quod Ecclesia, novo studio impulsa, his temporibus oportet accendatur, illud tantum iuvat monere eam paratam esse debere ad sociandum sermonem cum omnibus hominibus bona voluntate praeditis, sive intra limina ipsius sunt sive extra.
Neminem enim a materno animo suo putat alienum; neminem ad suum ministerium non pertinere arbitratur; nemo ei est inimicus, nisi quis ipse ei velit adversari; non frustra appellatur catholica; non in cassum ei officium creditum est in hominum familia unitatem, amorem, pacem fovendi.
Ecclesia praegrave pondus tanti muneris nequaquam ignorat; immo probe novit, quanta sit, si numerorum ratio ducitur, inaequalitas inter ipsam et homines terram incolentes; perspectum habet quantum niti possit; agnoscit etiam suas infirmitates suorumque membrorum errata ; id praeterea sibi persuasum habet non in nisu quodam apostolico, non in opportunitate huius vitae positum esse, ut evangelicus nuntius accipiatur; siquidem fides est donum Dei, qui solus in mundo ordinem tempusque salutis praestituit. Scit tamen Ecclesia se esse veluti semen, fermentum, sal et lucem mundi. Singularem novitatem huius aetatis nostrae animadvertens quidem, ea simplici cum fiducia inter rerum vicissitudines progreditur et homines ita quasi affatur : penes me ea sunt quae quaeritis, quibus indigetis. His autem verbis non terrenam felicitatem pollicetur, sed opem porrigit, lucem dicimus et gratiam, qua ad illam, quo melius fieri potest, perveniatur ; atque homines de vita futura, quae naturam exsuperat, docet. Cum iis etiam de veritate, iustitia, libertate, rerum progressione, concordia, pace, cultu civili sermocinatur. Quarum rerum reconditam vim Ecclesia optime novit, quippe cui a Christo ea sit patefacta. Ita fit, ut Ecclesia habeat, quod singulis hominum generibus nuntiet: pueris puellisque, adulescentibus, iis qui doctrinis sunt eruditi et ingenio florent, qui ad opus faciendum incumbunt et sociales efficiunt ordines, qui in artibus et in publica re ver-
650 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
san tur; maxime autem pauperibus, a fortuna derelictis, dolore vexatis atque etiam morientibus: ut uno verbo dicamus, omnibus.
Dixerit quispiam, haec asserentes nos nimio studio nostri muneris ferri, nec satis perpendere, quo loco revera sit, respectu Ecclesiae catholicae, societas hominum. Quod non ita se habet, siquidem veras eius condiciones plane cognitas habemus. Quas ut summatim comprehendamus, in genera, ut nobis videtur, dividere possumus, quasi orbes circum centrum ductos, in quo manus divina nos collocavit.
Immensus imprimis circulus patet, cuius fines oculis terminari nequeunt et in prospectus longinquitatem abeunt; agitur scilicet de universa humana consortione, de mundo. Quanto spatio hic a nobis absit, recte quidem aestimamus, sentimus tamen eum non esse a nobis alienum. Quidquid est humanum, nostra interest. Communis enim cum tota gente humana nobis est natura, seu vita, cum omnibus muneribus, quibus locupleta tur, et cunctis, quibus premitur, difficultatibus. Parati sumus hanc primariam consortionem universalem participare, ea quae praecipue eius necessitates impensius postulant, admittere, nova et interdum altissima, quae eius ingenia pepererunt, plaudendo comprobare. Nos vero veritates morales maximi momenti omnibusque salutares in medium proferimus et in hominum conscientiis confirmamus. Ubicumque homines se ipsos et mundum intellegere student, commercium cum iis possumus habere; ubicumque populorum coetus sunt congregati ad constituenda iura et officia hominis, libenter in iis, cum licet, considimus, idque honori nobis ducimus. Quodsi in homine anima naturaliter christiana inest, eam revereri volumus et observare et colloqui cum ea.
Nos autem ipsos ceterosque omnes monemus, hanc voluntatem nostram et propriae utilitatis cupidine prorsus carere, siquidem nulla commoda politica vel temporalia affectamus, et eo pertinere, ut, quidquid honesti in humanis terrenisque rebus perficitur, accipiamus, seu ad gradum evehamus supernaturalem atque christianum. Ecclesia enim non aequatur cum cultu civili, est tamen eius fautrix.
Verum haud ignoramus in amplissimo hoc circulo multos, immo, pro dolor, plurimos reperiri, qui nullam religionem pro-
Acta Pauli Pp. VI 651
fiteantur; non paucos etiam scimus asserere se Deum negare, secundum multiplices quidem rationes. Nec nos latet nonnullos impietatem hanc suam palam ostendere atque ut institutum humanae educationis artisque politicae propugnare, quippe qui inepte et exitiabiliter sibi persuaserint se homines ab obso-letis falsisque opinionibus de vita et mundo liberare, substi-tuentes pro iis, ut dictitant, sententias e doctrinis haustas et progredienti huic aetati consentaneas.
Haec res profecto gravissima est earum, quae nostris contingunt temporibus. Pro certo autem habemus placita, quibus negatio Dei nitatur, esse natura sua falsissima, non congruere cum iis, quae mens ut ultima et necessaria requirit, rationalem ordinem mundi veris et efficacibus fundamentis destituere, in vitam humanam inducere non iudicium aptum ad solvendas quaestiones, sed inane quoddam dogma eam dehonestans et affli-gens et quemvis ordinem socialem radicitus comminuens, qui eo contineatur. Non igitur causa est liberationis, sed casus funestissimi origo, eo spectantis ut restinguatur lumen Dei viventis. Quamobrem ingruenti huius negationis malo omnibus viribus obsistemus, veritatis tuendae potissimo studio ducti, sanctissimo conscientiae officio moti, ex quo Christum eiusque Evangelium fidelissime nos oportet confiteri, flagranti nec umquam deponendo amore impulsi, quo humanae consortionis fortunas curemus; id ipsum agemus, invicta etiam spe erecti fore, ut mortales, qui nunc sunt, religionis forma, quam catholica fides proponit, se compelli sentiant ad persequendum cultum civilem, qui deficit numquam, sed ad naturalem et supernaturalem progreditur perfectionem animi humani, idonei, divinae gratiae munere, ad possidenda pacifice honesteque bona temporalia et in fiduciam proclivis potiendorum bonorum peren-nium.
Has ob causas cogimur, quemadmodum Decessores Nostri coacti sunt et quotquot religionis praestantiam et momentum cordi habent, opinionum commenta, quibus Deus negatur et Ecclesia opprimitur, reprobare; quae quidem placita cum publicae moderationis forma oeconomica, sociali et politica saepe cohaerent, ut maxime in communismo atheo accidit. Dicere licet non tam nos ea instituta damnare, quam ipsa et publicae rei moderatores, eadem sequentes, nobis circa doctrinam plane
652 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
refragari, nosque vi opprimere. Re quidem vera, nostra haec deploratio potius est existimanda afflictorum hominum questus, quam sententia iudicum.
Quo in rerum statu difficile cogitari quit de colloquio, ne dicamus id haberi non posse, quamvis animus noster, hodieque nulla praeiudicata opinione impeditus, minime homines a se submoveat, qui ab illa sunt disciplina et eiusmodi publicae moderationis formis addicti. Ei qui diligit verum, semper integra est disputatio; tamen difficultates immensum augescunt propter ea quae ob moralem obstant rationem, eo quod sufficiens in iudicando et agendo deest libertas et in dis-serendo pravus usus fit verborum, quae non ad investigandam et exprimendam veritatem, ut se habet, adhibentur, sed propriae utilitati consulto iubentur servire.
Hac de causa, loco colloquii, silentium habetur. Ut exemplum afferamus, Ecclesia, quae a silentio nomen accepit, tacet, cum solum cruciatus eius loquantur, qui iis iunguntur quos hominum societas oppressa et abiecta perpetitur, scilicet ubi animi iura obruuntur potestate eorum qui ei imperant. Si autem disputationem ingrederemur, quomodo in tali rerum condicione seri possent colloquia? Haec scilicet non essent nisi voce clamantis in deserto.63 Solum silentium, vox doloris, patientia et caritas numquam deficiens fiunt testimonium, quod Ecclesia dare potest et ne mors quidem infringere.
Quodsi religionem et bona animi humani, quae ea profitetur ac fovet, firmiter et candide obtinemus atque defendimus, tamen pro pastorali sollicitudine in mente atheorum huius aetatis abditas causas oportet deprehendamus, ob quas conturbantur Deumque esse negant. Eas implicatas et multiplices esse facile intellegimus, ita ut prudenter de iis sit iudicandum eaedemque efficacius refutandae; nonnumquam inde oriuntur, quod poscitur, ut ordo rerum divinarum altiore purioreque ratione proponatur quam ea, quae in quibusdam imperfectis sermonis cultusque modis invaluit; quos ut emendatiores magisque perspicuos reddamus, pro viribus studendum est nobis, quo satius sacra, quorum sunt indicia, explicent. Animadvertimus eos, sollicito quodam studio eoque saepe nobili ductos simulque
3 Me i, 3.
Acta Pauli Pp. VI 653
animi ardore commotos et vanarum rerum cogitatione inflammatus, iustitiam ac rerum progressionem somniare atque in sociali disciplina ad ea quae optima sibi ac veluti divina videntur, coniti. Haec quidem apud ipsos vicem supplent eius, quod Absolutum et Necessarium est, ac documento sunt, eosdem illo, quod ex animis evelli nequit, desiderio Principii et Finis superni teneri; quae omnia nos, sacrum magisterium patienter sapienterque obeuntes, hominum naturam transcendere et im-manentia esse doceamus oportet. Eos item cernimus accurate uti, interdum non sine simplicioris mentis incitatione, adiumentis ratiocinationis humanae eo consilio ut de mundo universo notionem a scientia profectam comparent sibi. Quae inquisitio eo minus potest improbari quo magis in cogitando artis logicae sequitur vias, saepe haud dissimiles iis, quae in scholis ex optima disciplina traduntur; eadem vero, invitis iis ipsis, qui ad atheismum defendendum hoc modo subsidium certissimum arbitrantur se in venisse, vi sua intima impellit, ut ad summum Deum, ad metaphysicae ac logicae doctrinae rationem, rursus ac definite agnoscendum procedatur. Quis ex nobis hunc necessarium ratiocinandi ordinem, quem consulto homo atheus-politicus-scientia eruditus quodam loco sistit, lumen exstinguens supremum quo universum possit intellegi, non adiuvet efficiatque, ut tandem perveniatur ad eam notionem veritatis obiectivae universi cosmici, qua animus praesentia divina percellatur et os singultim humilia proferens verba faustas fundat preces? Interdum vero eos, mentis quadam magnitudine ornatos atque mediocritatis et cupidinis proprii commodi impatientes, quibus tot partes societatis humanae temporibus nostris inquinantur, videmus dicendi modos et sententias de Evangelio nostro deprompta callide usurpare ad significandam hominum necessitudinem mutuumque auxilium et miserationis affectum : nonne huiusmodi voces, quibus bona moralia significantur, olim poterimus ad ipsos fontes, christianos videlicet, revocare?
Iuvat igitur ea memorare, quae Ioannes XXIII, Decessor noster fel. mem., in Encyclicis Litteris, a verbis Pacem in terris incipientibus, scripsit, scilicet formulam disciplinae eorum qui ita sentiant, postquam exarata sit et constituta, iam non mutari, ipsa tamen incepta eorumdem posse gradatim alio
654 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
converti ac mutationibus etiam permagnis obnoxia esse; 6 4
qua de causa non desperamus, eos quondam cum Ecclesia in colloquium posse venire, fructuosius sane quam id quod nostra habetur aetate, et quo nihil aliud significatur quam debita im-probatio nostra et questus.
Sed antequam mentem a contuendo mundo, qui nunc est, avertamus, facere non possumus quin suavissimum concipia-mus votum: percupimus nempe ut propositum nostrum hoc habendi colloquium et incrementis provehendi secundum varios et mutabiles, quos praefert, modos, ad pacem inter homines stabiliendam valeat : quatenus videlicet colloquium eam instat viam, qua rationes inter homines intercedentes ad prudentiae et sinceritatis normam dirigantur, et quatenus utilitates experientiae et sapientiae affert, quibus omnes ad praestantissima bona superna consideranda revocentur. Colloquium ergo nostrum, quod ingredimur, quodque ad nostra ipsorum commoda minime spectat, ab omni opinionis arbitrio est seiunctum, ex aperto profluit animo, natura sua paci liberae et honestae favet; abhorret a simulatione, ab aemulatu, a fraude et insidiis; notat, ut scelus et calamitatem, bellum, quo populus aliquis lacessitur vel quod imperii amplificandi aut dominationis exercendae causa suscipitur; ac necessario ad humanam pertinet coniunctionem, quae obtinet in summa nationum parte, in earum corpore, in earum veluti fundamentis prout'sive ordines societatis sive familiae sive singuli spectantur, idque contendit, ut cuncta instituta et omnium animos ad intellectum amansque studium ^pacis eiusque servandae officium adducat.
Circa nos deinde circulum itidem amplissimum prospecta-mus, qui a nobis est minus longinquus. Eo imprimis homines comprehenduntur, qui Deum unum et summum adorant, quem nos quoque colimus. Mentionem scilicet inicimus de filiis gentis Iudaeae,, reverentia et amore nostro sane dignis, qui eam retinent religionem, quam Veteris Testamenti propriam esse dicimus ; deinde de iis, qui Deum adorant religionis forma, quae mo-notheismus dicitur, maxime ea qua Mahometani sunt astricti; quos propter ea quae in eorum cultu vera sunt et probanda, merito admiramur; ac demum de sectatoribus amplarum religio-
6* Cfr. A.A.8. LV, 1963, p. 300.
Acta Pauli Pp. VI 655
num Africanarum et Asiaticarum. Liquet nos variis hisce religiosi cultus rationibus non posse assentiri, neque esse neglegentes et incuriosos quasi cunctae, suo quaeque modo, sint eodem loco habendae et quasi ii qui illas profitentur, sinantur non inquirere, num Deus modum ab omni errore immunem ac certum ipse revelaverit, quo cognosci velit, amari, ministrari. Quin immo, sinceritatis officio ducti, ea quae nos credimus, oportet manifestemus, videlicet veram religionem esse unam eamque esse christianam, atque spem habeamus fore ut ab omnibus, qui Deum quaerant et adorent, ut talis agnoscatur.
Nolumus tamen reverenter non respicere bona spiritualia et moralia, quae in variis religionibus, christiano nomine non insignibus, insunt; una enim cum iis provehere iuvat ac tueri alta et praeclara, quae in campo libertatis religiosae, fraternitatis humanae, eruditionis ac doctrinae, beneficientiae socialis et ordinis. civilis sunt communia. Quod ad haec magna attinet, quae nobis sunt cum illis consociata, colloquium a nobis poterit fieri, neque omittemus, quominus eius copiam demus quotiescumque, mutua sinceraque reverentia servata, benevole, accipietur.
En autem circulus propior nobis, quo ii continentur, qui a Christo appellationem traxerunt. In hac regione iam habetur collocutio, quae oecumenica vocatur, et quibusdam in partibus feliciter progredi coepit. De hoc argumento implicato deque multae prudentiae re copiosius quidem est disserendum; institutus autem hic sermo noster non deponetur. Cui in praesenti eum tantum modum adhibemus, ut pauca quaedam eaque non ignota cursim attingamus. Libenter hoc sequemur institutum ex quo ante ea, quae omnium sunt communia, in lucem proferantur quam ea, quae dividunt, commonstrentur. In hoc enim egregie utiliterque versatur colloquium nostrum; quod persequi ex animo sumus parati. Sed etiam maiora libet affirmare: scilicet circa plura ad differentias pertinentia, veluti ad traditionem, pietatis formas, leges canonicas, Dei cultum, promptos nos esse ad perpendendum, quomodo legitimis optatis fratrum a nobis adhuc seiunctorum obsecundare possimus. Nihil enim antiquius habemus quam ut eos in perfecta unitate fidei et caritatis complectamur. Verumtamen asseverare debemus, non esse
656 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
in nostra potestate positum, ut de integritate fidei et caritatis officiis quidquam detrahamus. Perspicimus quidem, ad haec quod spectat, quosdam diffidere ac repugnare; sed Ecclesia catholica, quandoquidem sua sponte consilium cepit unum Christi ovile restituere, non desinet maxima uti prudentia et consideratione ; non desinet confirmare praerogativas, ob quas fratres extra eius limina degentes ab ea sunt adhuc alieni, non ex ambitione, in memoria rerum gestarum nisa, vel ex insana quadam indagatione theologica manasse, sed ex voluntate Christi; easque, si vera ipsarum vis ponderetur, omnibus prodesse, nempe communi unitati, communi libertati, communi plenitudini vitae christianae conducere. Ecclesia catholica, preces fundendo et paenitentiam agendo, se ad optatam reconciliationem idoneam dignamque reddere numquam desistet.
Qua in re dolor haeret animo Nostro, quod multi fratres ab Apostolicae Sedis communione seiuncti opinantur, Nos ipsos, qui reconciliationi favemus, huic esse impedimento propter primatum honoris et iurisdictionis, quem Christus Petro Apostolo tribuit et Nos per successionem ab eo accepimus. Nonne sunt qui dicunt, ablato Romani Pontificis primatu, Ecclesias seiunctas posse cum Ecclesia catholica in unum corpus facilius coniungi? Obsecramus igitur fratres a nostra communione segre-gatos, ut considerent quomodo eiusmodi opinatio vero careat fundamento, non solum propterea quod sine Pontifice Maximo religio catholica iam non esset talis, sed etiam quod, si in Christi Ecclesia Petri munus pastorale summum, efficax, decreto-rium deesset, unitas dissolveretur. Hanc autem in cassum aliquis conaretur restituere, rationes secutus, quae pro vera norma a Christo tradita essent substitutae; merito enim ait S. Hieronymus : tot in Ecclesia efficerentur Schismata quot sacerdotes65 Id etiam monere volumus, hunc praecipuum veluti cardinem sanctae Ecclesiae non esse supremam auctoritatem superbia spirituali tumentem vel humanae dominationi inhian-tem, sed primatum famulatus, ministerii, amoris. Non inanis igitur funditur sonus, cum Christi Vicario inditur nomen quo appellatur servus servorum Dei.
Itaque huc nostrum colloquium spectat; quod priusquam
65 Cfr. Dial, contra Luciferianos, n. 9; PL. 23, 173..
Acta Pauli Pf. VI 657 "
fiat sermonis communicatio cum fratribus, pium efficitur commercium cum Patre caelesti, impensa cum precatione, bona cum spe.
Laeti fidentesque animadvertimus, Venerabiles Fratres, variae huius et amplissimae regionis christifideles spirituali quodam ardore incitari, qui futuras secundasque praenuntiare videtur progressiones huius negotii, quod in eo vertitur, ut christiani universi in una Christi Ecclesia componantur. Spiritum Sanctum deprecamur, ut oecumenicis affiet inceptis; iterumque libet declarare, quantopere animus Noster sit com-motus, quanto gaudio affectus congressu illo, caritatis pleno spemque novam inciente, qui Hierosolymis Nobis fuit cum Athenagora Patriarcha. Observanter grateque eos consalutamus, qui, nomine Ecclesiarum a Sedis Apostolicae communione seiunctarum, Concilio Oecumenico Vaticano II intersunt. Rursus confirmamus, Nos vigil ac religiosum studium conferre ad res omnes spirituales, quae cum quaestione de unitate copulatae sunt conexaeque, quibusque homines singuli, coetus, communitates, flagranti gravique pietate illustres, moventur. Cunctis iis christianis cum caritate ac reverentia dicimus salutem, fore confisi ut, praesertim sincero amantique animo serendis colloquiis, causa Christi et unitatis, qua ipse Ecclesiam suam voluit vigere, provehatur.
Extremum, colloquium nostrum ad filios pertinet, qui in domo Dei sunt, hoc est in Ecclesia una, sancta, catholica et apostolica, cuius Romana Ecclesia est mater et caput. O quam velimus domesticum huiusmodi colloquium et plenitudine fidei, et caritate, et sanctis operibus oblectari! Quam crebrum et familiare illud esse velimus! Quam patens apertumque omnibus veritatibus, omnibus virtutibus, omnibusque animi bonis, quibus christianae hereditas doctrinae continetur! Quam sincerum, idemque ingenua pietate incitatum! Quam promptum ad varias nostri huius temporis hominum voces audiendas! Quam aptum postremo ad catholicos homines plane bonos efficiendos, prudentes, liberos, aequabiles, fortes!
Quodsi optandum est, ut intimae Ecclesiae necessitudines eo sensu imbuantur, qui inter se colloquentes socios eiusdem communitatis deceat, cuius quidem caritas est fundamentum, nihil tamen de oboedientiae virtute derogandum est, cum sive
658 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
recta cuiusvis societatis compositio, sive maxime sacrae auctoritatis ordo, qui in Ecclesia viget, omnino hinc imperandi ius, illinc obtemperandi officium postulent. Enimvero in Ecclesia potestas a Christo est constituta, ipsius vice fungitur, est eius verbi veluti publicum instrumentum, tantique Pastoris repraesentat amorem. Ex quo sequitur, ut oboedientia a fide profici-scatur, in palaestram vertatur evangelicae humilitatis, et eum qui pareat participem faciat sapientiae, unitatis, optimi exempli, caritatisque, quibus Ecclesiae corpus regitur. Sequitur praeterea, ut et qui iussa iniungit, et qui iussa facit, uterque laudem sibi colligat imitantis Christum, qui est factus oboediens usque ad mortem.66
Huc accedit quod, in huiusmodi collocutionis causa, ipsa potestatis exercitatio in oboedientiam transit; si tamen qui praeest conscius est, se veritatis caritatisque operam et officium in oboedientem conferre. Oboedientiam autem statuimus esse cum normarum canonicarum conservationem, tum obsequium legitimo praeposito impensum; dummodo duo haec alacri et aequo animo praestentur, quemadmodum liberos et amantes filios decet. Siquidem liberiores spiritus, invidae obtrectationes, contumacia et arrogantia ab ea prorsus dissident caritate, quae nimirum in Ecclesia mutuam coniunctionem, concordiam ac pacem alit fovetque ; quin etiam vitia illa colloquium in alter-cationem vertunt, in discidium, in simultates: spectaculum sine dubio iniucundum, quod tamen, pro dolor, nonnumquam praebetur, contra hanc Pauli monitionem: non sint in vobis schismata.67
Profecto cupimus vehementer, ut colloquium illud, quod iamdiu in ipso Ecclesiae gremio seritur, novo ardore inflam-metur, nova sumat argumenta tractanda, novos evocet collo-quentes; ut videlicet vigor et sanctimonia augeantur Mystici Corporis Christi, hisce in terris viventis. Quamobrem quaecumque ad praecepta pervulganda valent; quorum Ecclesia est custos et administra, iis omnibus sine ulla dubitatione a Nobis favetur. Cumque supra iam intimam animi vitam, ad liturgiae sensum agendam, rerumque divinarum nuntiationem te-tigerimus, par est nunc Nos de scholis quoque, de scriptionibus
Gß Phil. % 8. G 7 I Cor. 1, 10. "
Acta Pauli Pp. VI 659
prelo impressis, de apostolatu ad res sociales pertinente, de sacris ad ethnicos expeditionibus, de caritatis exercitatione commemorare : quae porro omnia non dubitamus, quin Concilium Oecumenicum nobis ad disputandum proponat. Quotquot autem in vivax salutiferumque Ecclesiae colloquium, ducibus legitimis Praesulibus, veniunt, eos hortemur iisque bene precemur oportet; in quibus maxime nominamus: sacerdotes, religiosos sodales, carissimosque laicos homines, qui vel in Actione Catholicae ordinibus, vel in aliis consociationibus et apostolatus operibus pro Christo militant.
Laetamur recreamurque magnopere, quod colloquium istud, sive in Ecclesiae gremio sive extra, iam initium sumpsit. Ecclesia enim in praesentia vivacior est quam antea numquam! Attamen si res quis diligentius expendit, ei omnia adhuc videntur infecta; quoniam opus, quod nunc inchoatur, numquam finem esse capturum videtur. Haec enim quaedam quasi lex est nostrae terrestris peregrinationis, temporis cursu circumscriptae. Haec eadem est, Venerabiles Fratres, communis condicio muneris nostri, quod ut renovetur fiatque diligentius et alacrius, omnia hac tempestate sollicitant.
Nobis autem haec vos admonentibus placet non solum de opera a vobis navata confidere, sed etiam Nostram vobis dicare vicissim. Quam voluntatum operumque conspirationem petimus simulque pollicemur, anno exacto postquam in Petri solium ascendimus, atque ab Apostolo gentium cum nomine tan-tillum quoque spiritus — Dei ita placeat — Nobis ascivimus.
Quod superest, dum huiusmodi animorum nostrorum coniunctione, quae a Christo ducit originem, ingentem haurimus laetitiam, primis hisce Litteris Encyclicis Nostris finem afferentes, immortalis Dei nomine, vobis, fratris patrisque animo, Apostolicam Benedictionem impertimus, quam libenter ad Ecclesiam totam ad universamque hominum societatem pertinere cupimus.
Datum Romae apud S. Petrum, in festo Transfigurationis D. N. Iesu Christi, die vi mensis Augusti, anno MDCCCCLXIV,
Pontificatus Nostri secundo.
PAULUS PP. VI
An. et vol. LVI 31 Augusti 1964 (Ser. HI, v. VI) - N. 11
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico - Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
CONSTITUTIONES APOSTOLICAE
I
SEULENSIS
(SUVONENSIS)
Ex quibusdam territoriis archidioecesis Seulensis nova efficitur dioecesis,
nomine « Suvonensis ».
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Summi Pastoris universae Ecclesiae munus, quod humeris Nostris
impositum est, id aliquando requirit ut, opportunius dispositis dioece
sium territoriis, novas cönstituamus ecclesiasticas circumscriptiones ; non
enim est dubium, quin hoc sit christifidelibus curandis aptissimum
opus. Libenter propterea accipientes quod Sacra Congregatio de Propa
ganda Fide huiusmodi super negotio faciendum putavit, ex Seulensi
nempe archidioecesi aliam cathedralem Sedem condi oportere, de sen-
tentiaque edocti venerabilis Fratris Antonii Del Giudice, Archiepiscopi
titulo Hieropolitani et in Corea Apostolici Delegati, ea quae sequuntur
decernimus ac iubemus. Ex archidioecesi Seulensi territoria separamus,
quibus continentur civitas vulgo Su-Won appellata, atque civiles distri-
42 - ACTA, vol. VI, n. 11. — 31-8-1964.
662 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ctus, uti dicunt, Bu-Cheon-Kun, Si-Hung-Kun,Hwa-Seong-Kun, Pyeong-
Taek-Kun, Kwang-Ju-Kun, Yong-In-Kun, An-Seong-Kun, I-Keon-Kun,
Yang-Pyeong-Kun, Yeo-Ju-Kun, in civili provincia Kyong-Ki-Do sita,
ex iisque dioecesim constituimus, Suvonensem appellandam atque nativo
clero Coreano committendam. Quam eandem iubemus metropolitanae
Seulensi Sedi, una cum suo Episcopo, obnoxiam esse. Nostra praeterea
est voluntas, ut sacrorum Antistes suam ponat sedem in urbe vulgo
Su-Wen, magisteriique cathedram in sacra aede Deo dicata in honorem
Sancti Ioseph, ibidem exstante, quam ad cathedralis templi dignitatem
attollimus, cum iuribus et privilegiis propriis. Permittimus denique ut
consultores dioecesanos sacer Suvonensis Praesul ad tempus deligat,
quoadusque scilicet Canonicorum collegium ibi constitui possit. Tan
dem ut hae Litterae Nostrae ad exitum adducantur curet venerabilis
Prater Antonius Del Giudice, quem diximus, vel sacerdos ab eo dele
gatus. Qui vero negotium perfecerit congrua documenta exarabit ad
Sacrumque Consilium Fidei Propagandae quam primum mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Eomae, apud S. Petrum, die septimo mensis Octobris, anno
Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri
primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. B. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Caesar Federici^ Proton. Apost.
Loco £B Plumbi
In Ap. Cane, tao., vol. CXIII, n. 88.
Acta Pauli Pp. VI 663
II
ZAMBOANGENSIS QSABELLOPOLITANAE)
Detractis quibusdam territoriis ab archidioecesi Zamboangensi, in Insulis
Philippinis, nova conditur praelatura nullius, nomine « Isabellopolitana ».
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Providens Dei continensque in Christi Ecclesiam praesidium id qui
dem ab ipsius primordiis effecit, ut non solum tamquam civitas in monte
cunctis hominibus magis in dies praestaret, verum etiam ad amplec-
tendos eorum quam plurimos valeret. Quod sane quandoque fieri et per
aptiorem hisque diebus magis accommodatam Sedium dispositionem nemo
est quin videat. Roganti ideo venerabili Fratri Salvatori Siino bo. me.,
qui tunc temporis Archiepiscopus titulo Pergensis Apostolicum Nuntium
in Insulis Philippinis agebat, ut ex quibusdam archidioecesis Zamboan
gensis territoriis nova constitueretur sui iuris praelatura ((nullius», Ioan
nes XXIII, immortalis recordationis proximus Decessor Noster, de con
silio S. R. E. Cardinalium Sacrae Congregationi Consistoriali praepo
sitorum, concedere non dubitavit ; id enim et operum adhuc in christia
num populum ibidem susceptorum praeclarum fore testimonium, et
futurorum spei plenum fundamentum. Audita ergo hac super re sen
tentia venerabilis Fratris Aloisii Dei Rosario, Archiepiscopi Zamboan
gensis, eorumque omnium suppleto consensu qui in hoc negotio aliquid
iuris haberent vel se praesumerent habere, de apostolica potestate Sum
mus idem Pontifex ab archidioecesi Zamboangensi integra territoria
seiungi decrevit, quae civilem circumscriptionem vulgo Basilan City ap
pellatam constituebant, ex iisque praelaturam « nullius )) condi, ab urbe
vulgo Isabela Isabellopolitanam nuncupandam iisdemque finibus cin-
gendam ac civilis circumscriptio ex qua facta est. Novae praelaturae
sedes ut in urbe Isabela poneretur insuper iussit, praelaticiique magi
sterii cathedra in curiali templo ibidem struendo Deoque dicando in
honorem Immaculati Cordis Beatae Mariae Virginis, sacris scilicet
Praesulibus congruis iuribus datis iustisque obligationibus impositis.
Statuit denique ut metropolitanae Sedi Zamboangensi eadem praela
tura subderetur, una cum suo sacrorum Antistite. Nos vero, qui tanti
664 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale
nominis catholicae Ecclesiae Pastori successimus, eadem rata habuimus atque confirmavimus. Mensa insuper praelaticia, quae dicitur, ex Curiae emolumentis fìat, a fidelibus sponte datis pecuniis, atque bonis quae ex praescripto canonis 1500 C. I. C. Isabellopolitanae Sedi obvenerint ; minus saltem Seminarium ibidem Praelatus struat, alumnis recipiendis qui ad sacerdotale munus vocati sint, quorum sive ingenio sive animi virtutibus praestantes Romam mittat, in Pontificium Collegium-Semi-narium Philippinum, philosophicis ac theologicis disciplinis imbuendosi clerici, si qui sint, intra praelaturae ((nullius» Isabellopolitanae fines degentes legitimo domicilio, eidem ascribantur tamquam proprius clerus ; acta denique et documenta conditam praelaturam quoquo modo respicientia a Curia metropolitana Zamboangensi ad Isabellopolitanae Sedis quam primum mittantur, in condendo tabulario custodienda. Haec omnia quae iussimus ut exsequatur curet dilectus Filius Augustinus Cacciavil-lan, Apostolicae Sedis negotiorum ad interim Gestor in Insulis Philippinis, vel sacerdos ab eo delegatus. Qui autem negotium perfecerit, documenta exarabit et ad Sacram Congregationem Consistorialem quam primum mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efiicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die duodecimo mensis Octobris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALONIERI S. B. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenum, Proton. Apost.
Franciscus H. Ferretti, Proton. Apost.
Loco £B Plumbi
In Ap. Cane, tao., vol. CXIII, n. 97.
Acta Pauli Pp. VI 665
III
KITUIENSIS
Apostolica praefectura Kituiensis ad gradum dioecesis evehitur, eodem
nomine servato.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Christi evangelium, quod seminis instar sodales Societatis a S. Pa
tricio pro Missionibus Exteris, nullis parcentes laboribus, in Kituiensi
apostolica praefectura sparserunt, iam eo crevit ut christiana familia
ibi locorum adulta et satis perfecta videatur. Quamobrem opportunum
visum est Sacrae Congregationi Fidei Propagandae eandem praefectu
ram ad gradum dioecesis evehere, quandoquidem id rogavit venerabilis
Frater Vido DeL Mestri,. Archiepiscopus titulo Tuscamiensis et Aposto
licus in Africa Orientali Delegatus. Quod libenti animo probantes, sum
ma Nostra potestate sequentia decernimus. Apostolicam praefecturam
Kituiensem ad gradum dioecesis attollimus eiusdem nominis, iisdemque
finibus servatis quibus praefectura cingebatur. Volumus autem ut modo
conditam dioecesim metropolitanae Sedi Nairobiensi suffraganea sit,
eiusque Praesul Nairobiensi Archiepiscopo. Quod vero ad regimen atti
net, eam sodalibus Societatis a S. Patricio pro Missionibus Exteris con
creditam volumus, qui sueta industria, scientia, animorumque studio,
sicuti hucusque fecerunt, in Ecclesiae prosperitatem insistent, in eius
que dilatationem. Episcopi domicilium et Sedes in urbe Kitui appellata
erit ? cathedra autem eius magisterii in sacra aede in ea exstante. Volu
mus insuper ut Consultores dioecesani deligantur ad iuris normam, qui
Episcopo consilio assint. Eius etiam erit Seminarium statim condere,
pueris excipiendis qui ad sacerdotium vocentur ; hoc enim maxime con
fert ad Ecclesiae firmitatem. Ceterum quae mandavimus exsequenda
curabit venerabilis Frater Vido Dei Mestri, quem diximus, vel quem
ille delegaverit, factis ad id necessariis facultatibus. Qui vero rem per
fecerit, onus habebit effectae rei documenta, rite signata sigilloque im
pressa, ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae quam primum
mittendi.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
666 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis eflicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto decimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN £. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIV, n. 16.
IV
MYSURIENSIS
(CHIKMAGALURENSIS)
A dioecesi Mysuriensi quibusdam detractis territoriis, nova dioecesis con
stituitur, « Chikmagalurensis » nomine.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Indicae regionis condicio, eius scilicet prope immensa populorum multitudo, itemque prosperior in dies rerum catholicarum felicitas propensiorem quidem a Nobis in eam requirit voluntatem. Optima enim spe ducimur, ut Christi relligio quam latissime et ibidem praedicetur et, aptioribus oblatis subsidiis, ab incolis suscipiatur. Qua de re, libenter accepimus quod Sacrum Fidei Propagandae Consilium faciendum constituit, novam nempe e dioecesi Mysuriensi dioecesim condere, audito antea hoc super negotio Moderatore Generali Societatis Parisiensis missionum ad exteras gentes, cui eadem dioecesis adhuc concredita fuit. De suprema
Acta Pauli Pp. VI 667
ideo et apostolica potestate Nostra a dioecesi, quam diximus, civiles districtus distrahimus, quibus appellatio per vulgus Shimoga, Chikma-galur et Hassan, ex iisque novam dioecesim constituimus, GMJcmagalu-rensem appellandam iisdemque circumscribendam finibus ac territoria e quibus fit. Haec circumscriptio suffraganea erit metropolitanae Sedi Bangalorensi; item eius Episcopus metropolitano iuri Archiepiscopi Bangalorensis subdetur. Eam praeterea curis saecularis cleri nativi concredimus, haud sane dubitantes quin in maximum catholicae Ecclesiae bonum hoc sit cessurum. Praecipimus etiam ut Chikmagalurensis sacrorum Antistes sedem suam ponat in urbe Chikmagalur, magisterii vero sui cathedram in sacra aede, eadem in urbe exstante, Deo sacra in honorem Sancti Ioseph; ut pro Canonicis consultores dioecesanos deligat, qui. auxilio et consilio assint; ut denique minus saltem Seminarium struendum curet, iis pueris recipiendis et efformandis, qui Dei instinctu ad sacerdotium vocentur. Ad haec omnia demum perficienda Apostolicum in India Internuntium delegamus, cuius rogatu nova Chikmagalurensis dioecesis fundata est. Is autem poterit etiam alium delegare, dummodo ecclesiastica sit insignitus dignitate. Qui autem rem ad exitum ad-duxerit, documenta de more exarari curabit ad Sacramque Congregationem de Propaganda Fide mittere, rite signata atque sigillo impressa.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis eûicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto decimo mensis Novembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN 8. R. E. Cancellarius B. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost. Caesar Federici, Proton. Apost.
Loco 83 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. ÇXIV, n. 29.
668 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
V
QUITENSIS
(LATACUNGENSIS)
Ex quodam territorio archidioecesis Quitensis nova fit dioecesis, « Lata-
cungensis » appellanda.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Novam dioecesim catholica in Ecclesia condere non tantum magni pretii opus, sed etiam christifidelibus aptius curandis est conveniens quandoque subsidium. Postulationibus propterea venerabilis Fratris Alfredi Bruniera, Archiepiscopi titulo Claudiopolitani in Honoriade et in Aequatoriana Republica Apostolici Nuntii, qui, post auditum dilectum Filium Nostrum Carolum Mariam S. R. E. Cardinalem de la Torre, Archiepiscopum Quitensem, rogavit, ut ex quodam archidioecesis Quitensis territorio novam fundaremus ecclesiasticam circumscriptionem, assentiri putavimus seqtientiaque decernere et statuere. De suprema et apostolica auctoritate Nostra, eorum scilicet, si oporteat, consensum supplentes qui hoc super negotio aliquod ius habeant vel se praesumant habere, ab archidioecesi Quitensi territorium civilis provinciae vulgo Cotopaxi appellatae distrahimus, sic ut in praesens lege civili terminatur, ex eoque dioecesim constituimus, cuius nomen Latacungensis, iisdem circumscribendam finibus ac provincia quam nominavimus. Novae ideo dioecesis hi erunt fines : ad septentrionem, archidioecesis Quitensis ; ad occidentem solem, praelatura ((nullius» Fluminum ; ad meridiem, dioeceses Guarandensis et Ambatensis; ad orientem denique solem, vicariatus apostolicus Napensis. Conditae dioecesis Sedem in urbe vulgo Latacunga cognominata Episcopus ponet; magisterii vero cathedram, in curiali templo ibidem exstante, quod Deo in honorem Sancti Vincentii Martyris est dicatum. Sive cathedrali sacrae aedi sive Episcopo omnia proinde iura damus, impositis praeterea sacrorum Antistiti congruis obligationibus. Quarum hae praecipuae sunt : consultores dioecesanos eligendi, qui sibi usque dum Canonicorum collegium condatur auxilio et consilio assint; minus saltem Seminarium, ad normam iuris Canonici legumque Sacrae Congregationis de Seminariis et Studiorum Universitatibus, struendi et Romam eos discipulorum mittendi qui ingenio animique virtutibus praestantes sint, in Pontificium Collegium Pianum Latinum Americanum recipiendos, ut philosophicis theologicisque disci-
Acta Pauli Pp. VI 669
plinis imbuantur; metropolitanae iurisdictioni Archiepiscopi Quitensis una cum sua dioecesi se subiciendi. Cathedralis Sedis Latacungensis mensa episcopalis, quae dicitur, ex ipsius Curiae emolumentis fiet, ex fidelium sponte oblatis pecuniis, ex bonorum denique parte, quae ad normam canonis 1500 C. I. C. eidem obveniet. Simul ac hae Litterae Nostrae ad effectum deductae fuerint, sacerdotes ei Ecclesiae addicantur, in qua beneficium vel officium habeant; ceteri autem sacerdotes, clerici Seminariique tirones ei, in qua legitime degant. Quod praeterea attinet ad regimen, administrationem dioecesis, Vicarii Capitularis, sede vacante, electionem aliaque id genus, quae sacri canones praescribunt serventur. Documenta tandem et acta, quae novam dioecesim quoquo modo respiciant, a Quitensi Curia ad Latacungensem transmittantur, in tabulario religiose custodienda. Ut ea quae iussimus perficiantur curet venerabilis Frater Alfredus Bruniera, quem diximus, vel ab eo legatus vir, dummodo sit in ecclesiastica dignitate constitutus. Qui vero negotium egerit documenta de more conficiat et ad Sacram Congregationem Consistorialem quam primum mittat.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis efificacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum, Romae, apud S. Petrum, die quinto mensis Decembris, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALONIERI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus H. Ferretti, Proton. Apost. Decanus
Ioannes Calieri, Proton. Apost.
Loco £g Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIV, n. 35.
670 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
VI
MOSHIENSIS (DE SAME)
Territorio civilis districtus, quem dicunt, Pare a dioecesi Moshiensi sepa
rato, nova praefectura apostolica conditur, « Samensis » nomine.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Adpetens Natalis Christi, a cuius beatissima nativitate aeterna homi
num salus prima sumpsit exordia; itemque succedens brevissimo tem
poris intervallo Epiphania Domini, hoc est praesentiae atque gloriae
Divini Infantis manifestatio, ita pietatem et religionem Nostram acuunt,
ut nihil magis optemus quam ut Redemptor noster, mundi lux (cf. Io. 8,
12), in cuius fulgore Propheta cecinit gentes esse ambulaturas (cf. Is.
60, 3), non modo ab omnibus hominibus cognoscatur, verum etiam et
adoretur summeque a cunctis diligatur, utpote in quo uno spes omnis
mortalium reposita sit. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Vido
Dei Mestri, Archiepiscopus titulo Tuscamiensis idemque Apostolicus
in Africa Orientali Delegatus, consilium ceperit novae praefecturae apo
stolicae in Territorio Tanganyikae constituendae, idque Sacra Congre
gatio Fidei Propagandae probaverit, Nos certa spe fore hanc rem, si
acta fuerit, perutilem, haec statuimus et decernimus. A dioecesis Mo-
shiensis territorio districtum civilem, quem vulgari lingua Pare cogno
minane detrahimus, in novaeque praefecturae apostolicae formam redi-
gimus, Samensis, ab urbe principe « Same », appellandae, iisdemque
finibus circumscribendae atque limites territorii Pare patent. Quam
praefecturam Patribus Congregationis S. Spiritus concredimus, id
hortantes ut nulli labori pareant modo dum regnum Christi eiusque
imperium in homines latius proferant. Ceterum has Litteras Nostras
venerabilis Frater Vido Dei Mestri exsequi studeat, vel per se ipse vel
per legatum, quem aptiorem existimaverit, factis nempe ad rem facul
tatibus necessariis vel utilibus. Re vero acta, idem documenta exarari
faciet, eademque sinceris exemplis ad S. Congregationem Fidei Propa
gandae cito mittet. Quodsi alius eo tempore Africae Orientalis Delega
tioni praeerit, hic mandata Nostra faciat.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
Acta Pauli Pp. VI 671
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitate nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo mensis Decembris, anno
Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus No
stri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus H. Ferretti, Proton. Apost. Decanus
Ioannes Calieri, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIV, n. !¡S.
VII
MEXICANAE - TEXCOCENSIS
(TLALNEPANTLANAE)
Detractis quibusdam territoriis ex archidioecesi Mexicana et dioecesi Texco-
censi, nova dioecesis conditur, « Tlalnepantlana » nomine.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Aliam ex aliis dioecesim constituere non solum, ut par est, perop
portunum quandoque fert aditum aptius fidelium necessitatibus subve
niendi, sed alios etiam eligendi sacrorum in Ecclesia Antistites, qui in
Apostolorum locum subiecti praesint. Haec quidem arbitratus venera-
672 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
bilis Frater Aloisius Raimondi, Archiepiscopus titulo Tarsensis et in
Republica Mexicana Apostolicus Delegatus, idemque sententia consi-
lioque usus venerabilium Fratrum Michaelis Darii Miranda et Gómez,.
Archiepiscopi Mexicani, et Francisci Ferreira Arreóla, Episcopi Texco-
censis, Apostolicae Sedi proposuit ut, rectius dispositis Mexicanae Sedis
atque Texcocensis territoriis, nova ibi locorum dioecesis conderetur.
Qua propter, auditis venerabilibus Fratribus Nostris S. R. E. Cardina
libus qui praesunt Sacrae Congregationi Consistoriali, summa Nostra
potestate sequentia decernimus ac iubemus. Ab archidioecesi Mexicana
territorium separamus, quod complectitur municipia vulgo nuncupata
Coyotepec, Cuautitlan, Chapa de Mota, Huehuetoca, Huixquilucan,.
Iturbide, Jilotepec, Jilotzingo, Naucalpan, Nicolas Romero, Soyani-
quilpan, Teoloyucan, Tepotzotlan, Tlalnepantla, Tultitlan, Villa del
Carbon et Zaragoza ; a dioecesi autem Texcocensi, integrum territorium
municipii vulgo Coacalco cognominati, ex iisque novam dioecesim fun
damus, Tlalnepantlanam appellandam iisdemque cingendam finibus ac
municipia e quibus fit. Cuius proinde haec erunt confinia : ad septem-
trionem, dioecesis Tullanensis ; ad orientem solem, dioecesis Texcocensis,-.
ad meridiem, archidioecesis Mexicana; ad occidentem denique solem,
dioecesis Tolucensis. Novae dioecesis sedes atque Episcopi domicilium
in urbe Tlalnepantla erit; episcopalis vero cathedra in curiali templo
Sanctissimo Christi Corpori dicato, eadem in urbe exstante, quod ad
cathedralis gradum evehimus, cum iuribus congruis. Episcopo autem r
praeterquamquod debita iura damus, officia etiam et obligationes impo-
nimus, cum dignitate et munere coniuncta. Quae inter haec praecipua
memoramus : eius esse, una cum sua Ecclesia, metropolitanae iuris
dictioni Archiepiscopi Mexicani subiacere; Canonicorum collegium con
stituere, ad normam aliarum sub plumbo Litterarum : usque dum tamen
id fiat, consultores dioecesanos deligere qui sibi auxilio et consilio assint ;
minus saltem Seminarium struere, iuxta normas Iuris Canonici pecu
liaresque Sacrae Congregationis de Seminariis et Studiorum Universi
tatibus leges, pueris excipiendis ad sacerdotium vocatis ; eos Seminarii
tirones, qui sive animi sive ingenii virtute excellant, Romam mittere in
Pontificium Collegium Pianum Latinum Americanum, ut philosophicis
theologicisque disciplinis imbuantur. Decernimus praeterea ut consti
tutae dioecesis mensa episcopalis, quae dicitur, Curiae emolumentis
fiat, fidelium sponte oblatis pecuniis et bonorum parte, quae ex prae
scripto canonis 1500 C. I. C. eidem obveniet; ut simul ac hae Litterae
Nostrae ad effectum deductae sint, sacerdotes ei dioecesi ascribantur in
Acta Pauli Pp. VI 673
cuius territorio legitimum officium vel beneficium habeant, ceteri autem
sacerdotes, clerici Seminariique alumni ei, in qua legitime degant; ut
acta et documenta, quovis modo novam dioecesim respicientia, a Curiis
Mexicana et Texcocensi ad Curiam Tlalnepantlanam mittantur, in tabu
lario religiose custodienda; ut denique ad novae dioecesis regimen et
administrationem quod attinet, Vicarii Capitularis, sede vacante, ele
ctionem, aliaque id genus, sacrorum canonum praescripta adamussim
serventur. Omnia quae statuimus ut ad exitum perducantur venerabilis
Frater Aloisius Raimondi curet, vel ab eo legatus vir, dummodo in eccle
siastica dignitate constitutus. Qui autem rem perfecerit, documenta de
more exarari iubebit ad Sacramque Congregationem Consistorialem
quam primum mitti, rite signata sigilloque impressa.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die tertiodecimo mensis Ianuarii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo quarto, Pontificatus
Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. COXFALONIERI 8. R. E. Cancellarius 8. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
t Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Silvius Romani, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIV, n. 56.
674 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Titulus ac privilegia Basilicae Minoris conferuntur templo Sacratissimo
Cordi Iesu in urbe Bogotá dicato.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam ; rei memoriam. — « P a x et reconciliatio nostra», Sacratissimum Cor Iesu a Bogotensi civitate quin immo ab universa Columbiana Natione singulari studio excolitur impensisque adoratur obsequiis. Cuius pietatis sedes est ecclesia, suavissimi huius mysterii nomine insignis, quae anno MDCCCLXXXI a quibusdam Christifidelibus ad publicos hortos, « Parque de los Mártires » vulgo appellatus, eadem in urbe, stipe collata, fuit exstrui coepta. Cum vero sub finem saeculi X I X et postero ineunte ea Respublica quateretur bellicis turbis, Bernardus Herrera Restrepo, Bogotensis Archiepiscopus, salubri consilio proposuit, ut tota Natio Sacratissimo Cordi Iesu devoveretur huiusque religiosae sponsionis monumentum perenne foret templum, maiestate et splendore conspicuum, quod supra diximus eo loco esse excitatum. Cui sacro Pastori laudabili cum alacritate obsecuti, Moderatores Reipublicae, decreto anno MCMII lato, ad pacem inter cives coagmentandám, nomine proprio et universi populi Columbiani votum conceperunt efficiendi, ut ecclesia illa inchoata communi auxilio mature aedificaretur. Ex quo tempore idem opus « templum voti a Natione suscepti » nuncu-pari consuevit. Mirabili vero Dei beneficio tranquillitas ordinis fuit brevi restituta et a cuncta gente praebitum adiumentum ad hoc Divini Cordis sanctuarium paulatim perficiendum. Qua ex parte digna est, quae memoretur, assidua industria Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis Beatae Mariae Virginis, quorum curis eadem ecclesia, postmodum paroecialis effecta, est concredita. Quae, quamvis nondum absoluta, anno MCMXVI, astantibus Henrico Gasparri, Archiepiscopo titulo Seba-stensi et Apostolico tunc Delegato ea in regione, sacris Praesulibus, summis Reipublicae Auctoritatibus, ingenti fidelium multitudine, sollemni ritu est consecrata, nec defervescente studio per annorum decursum nobilibus aucta operibus et ornamentis ; tholus quoque ei est impositus et in summa fronte locatum signum Iesu Christi, Divinum Cor universae Nationi veluti aperientis. Quantum vero ardorem religionis hoc templum excitaret, in anniversariis memoriis voti illius est luculenter ostensum. Etenim vicesimo quinto anno revoluto ab eo decreto, praeclara celebrata sunt sollemnia, quorum causa Pius Pp. XI, Decessor
Acta Pauli Pp. VI 675
Noster fel. r ec , gratulatorias Litteras ad Bogotensem Archiepiscopum, et ad Columbiae Praesidem dedit; qui formulam, qua tota Eespublica Sacratissimo Cordi nova quadam impulsione devoveretur, animo commoto palam enuntiavit. Quinquagesimo autem anno expleto, Pius Pp. XII, item Decessor Noster, eam Nationem per aetheris undas est allocutus atque Praeses Reipublicae, coram Venerabili Fratre Antonio Samorè, Archiepiscopo titulo Ternobeno, Apostolico tunc ea in Civitate Nuntio, ceteris Praesulibus, Magistratibus, frequentissimo Christifidelium coetu, Columbiam Sacratissimo Cordi Iesu iterum devovit. Post quae sollemnia dies, quo Ecclesia hunc divinae dilectionis thesaurum celebritate annua recolit, a suprema potestate civili eidem Nationi festus est constitutus. Hoc igitur templum, magnitudine molis, « Romanico )) structurae genere, cultu vario, artificiosis pretiosisque rebus spectabile, religione vero maxime commendatum, dignum sane est, ad quod mentem Nostram peculiari ratione convertamus. Quapropter libentissime precibus obsecundare statuimus, quibus dilectus filius Moderator Provinciae Columbiae Congregationis Missionariorum Filiorum Immaculati Cordis Beatae Mariae Virginis, amplissima suffragatione Dilecti Filii Nostri Aloisii Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyteri Cardinalis Concha, Archiepiscopi Bogotensis, suffultus, Nos rogavit, ut eidem ecclesiae Basilicae Minoris nomen et ius tribueremus. Quae cum ita sint, Nos e Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Bogotense templum, Sacratissimo Cordi Iesu dicatum, ad honorem et dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus et privilegiis, quae ecclesiis hoc nomine insignibus rite competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv mensis Februarii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
676 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
II
Beata Maria Virgo a Mercede praecipua caelestis Patrona pro universo
Exercitu Aequatoriano constituitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Quae « dulciter » in filios Dei, « for
titer » tamen (( in inimicos sanctae Crucis » se gerit, Deipara Virgo Ma
ria, sicut populi christiani est praesidium, ita quasi « adversus mundi
rectores tenebrarum harum » ab Ecclesia <( terribilis ut castrorum acies
ordinata )) iure meritoque canitur. Ipsa enim afflante, nonnulli Servi Dei,
ad haereticorum vel paganorum errores profligandos vel mala arcenda,
Ordines Regulares strenue condiderunt : Dominicus — ut exemplis uta
mur — contra Albigenses Praedicatorum Ordinem, Petrus vero Nola-
scus pro christianis de potestate Mahometanorum liberandis Ordinem de
Mercede. Nil mirum proinde, si tam impensa ubique sit, ac praesertim
inter milites, in Beatam Virginem de Mercede religio. Haud aliter accidit,
prout Nobis innotuit, in Àequatoriana Republica, ubi Exercitus milites
ipsam Deiparam Virginem, eodem nomine insignem, caelestem Patro
nam apud Deum elegerunt. Ut autem hic marialis patronatus Aposto
lica fulciretur auctoritate, Episcoporum Reipublicae Aequatorianae
Coetus, cui id muneris demandatum est, supplicem libellum, per Vene
rabilem Fratrem Bernardinum Echeverría Ruiz, Episcopum Ambaten-
sem atque eiusdem Coetus Secretarium, Nobis attulit, quo huiusmodi
indultum enixe expetivit. Nos autem, ad marialem Aequatorianorum
militum augendam pietatem ipsosque superno munimine et auxilio robo-
randos ac defendendos, huiusmodi votis precibusque annuendum perli-
benti censuimus animo. Quapropter, e Sacrae Rituum Congregationis
consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Aposto
licae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in
modum, Beatam Virginem Mariam a Mercede universi Exercitus
Aequatoriani praecipuam apud Deum Patronam confirmamus, seu denuo
constituimus, declaramus et renuntiamus, omnibus adiectis honoribus
ac privilegiis liturgicis, quae principalibus coetuum Patronis rite com
petunt. Contrariis quibuslibet minime obstantibus. Haec edicimus,
statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces
iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus
sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc
Acta Pauli Pp. YI 677
et. in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac
definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super
his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter contigerit
attentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
X X I mensis Februarii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. OICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
III
Sanctus Albertus Magnus cognominis religiosae provinciae, in Foederatis
Septemtrionalis Americae Civitatibus exstantis, praecipuus Patronus eli
gitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Ordinis Dominiciani decus, Sanctus
Albertus, quem magnum clarumque cum ob divinarum disciplinarum
physicorumque prudentiam, tum ob religiosae virtutis splendorem ipsum
inditum cognomen demonstrat, verissimum exemplar, studio atque imi
tatione dignissimum, a suis sodalibus semper est habitus. Etenim,
aetati Patris Legiferi proximus, peculiare conditae familiae munus,
quod est «Contemplata aliis tradere », sua vivendi ratione visus est
comprehendere; quam ob rem ut summa eum constantique pietate pro
sequi, sic res institutaque Ordinis in eius tutelam tradere alumni Sancti
Dominici solent. Et item media in regione Foederatarum Americae Civi
tatum religiosa provincia est iam pridem constituta, eademque, cum ab
illo Caelite nomen sumpserit, singularis debitum venerationis ei officiosa
persolvit. Non solum enim in provinciae finibus domus coenobialis inve
nitur Sancti Alberti patrocinio commissa, sed recens quidem etiam Insti
tutum Albertianum est conditum naturalibus disciplinis excolendis, in
eoque elaborant sodales, ut, Alberto auctore ac duce, eae pervestigentur
rationes quae christianae sapientiae cum recentiore doctrina interce
dant atque etiam ut, Pio Pp. XII obsecuti, qui Decessor Noster deside
ratissimus Albertum rerum naturae peritis praecipuum Patronum de
crevit (cf. Apostolicas Litteras Ad Deum in A. A. S. 1942, pp. 89-91),
sacrum ministerium ad doctorum praesertim virorum bonum et utili
tatem obeant. Tot ergo de causis dilecto filio provinciae, quam supra
diximus, Praeposito visum est id esse ab Apostolica Sede impetrandum,
43 - ACTA, vol. VI, n. 11. — 31-8-1964.
678 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ut idem Cáeles sacrae dicionis, tanto iam nomine illustris, Patronus rite
ac definite ediceretur. Quod votum, commendatione Generalis Procura
toris Ordinis Fratrum Praedicatorum auctum, benigne admittere sta
tuimus, plane confisi decretum patrocinium cunctis auxilio usque vali-
diori fore sodalibus ad propriae et suae vitae sanctimoniam accurandam
suique apostolatus propositum, magni sane momenti, assequendum.
Itaque, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac
matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine,
harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Sanctum Albertum Ma
gnum, Episcopum Confessorem et Ecclesiae Doctorem, religiosae pro
vinciae Ordinis Fratrum Praedicatorum, quae, eiusdem Caelitis nomine
insignis, in Foederatis Septemtrionalis Americae Civitatibus est consti
tuta, principalem apud Deum caelestem Patronum eligimus ac declara
mus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis
religiosorum coetuum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis
nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes
Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ;
suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad
quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime
suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex
nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate
qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xxv
mensis Februarii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis;
Templum S. Urbano Papae Martyri dicatum, quod exstat in urbe Trecis,
titulo ac dignitate Basilicae Minoris decoratur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Quod exstat Trecis, in Gallica urbe
ecclesiastica itemque civili iurisdictione insigni, templum Sancto Urbano
Pontifici et Martyri sacrum, est certe pro aedificationis elegantia par-
tiumque convenientia pulcherrimum, quippe cum Gothici generis expres
sum referat exemplum. Id ipso in loco paternae domus erigendum, no-
mineque gloriosi Decessoris appellandum curavit pietas Urbani Pp. IV,
Acta Pauli Pp. VI 679
cui sapientissimo sollemnis Corporis Dominici auctori laus perennis est
ab Ecclesia tribuenda. Hac igitur origine nobilissimum, post longum
temporis spatium est solidatum, donec ineunte saeculo vicesimo ad per
fectam sui exaedificationem pervenit. Antea quidem canonicorum viro
rum collegio fuit ornatum iussuque Pontificis illius Apostolicae Sedi
proxime subiectum; hodie vero sua conspicuum venustate, cognominis
paroeciae est caput plurimasque a fidelibus, utpote quod in media exsur
gat urbe, religionis causa celebratur. Floret ibi cultus divinus sacrisque
faciendis multa ac pretiosa possidetur supellex ; neque desunt piae soda
litates, e quibus una, in primario ordine ascripta, honorem adoratio-
nemque Eucharistico Sacramento proprii vi muneris adhibet. Reliquiae
etiam Caelitum Sanctorum, in thecis artificiosis inclusae, studio dili
gentiaque asservantur, atque ossa Urbani Pp. IV, Tricassinorum orna
menti, Perusio allata Leonis Pp. XIII temporibus ibidem condita sunt.
Quae omnia reputanti, Venerabili Fratri Iuliano Le Couëdic, Trecensi
Episcopo, pontificiam pro tam clara ecclesia expetere dignitatem visum
est, cum praesertim duae instarent saeculares celebrationes. Siquidem
in hunc ipsum annum septimum incidet saeculum ab instituto Corporis
Dominici festo et ab excessu illius Pontificis, quorum memoriam sollem-
nissime agere ut religionis antistites ita publici magistratus percupiunt.
Censentes igitur votum studiosi Praesulis libenti animo iisdemque de
causis esse admittendum, Nos, e Sacrae Rituum Congregationis consulto,
certa scientia ac matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potesta
tis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum, templum
Trecense, Deo in honorem Sancti Urbani Papae Martyris dicatum, titulo
ac dignitate Basilicae Minoris afiicimus et exornamus, omnibus adiectis
iuribus et privilegiis, quae templis eodem nomine insignibus rite com
petunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statui
mus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces
iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus
sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc
et in posterum plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac
definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus,
super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter con
tigerit attentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
X X I X mensis Februarii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card, CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
680 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
V
Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris ecclesia Beatae Mariae Virginis a
Pietate («Notre-Dame de Pitié» v. n.), intra Pictaviensis dioecesis fines,
honestatur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Exstat, intra pervetustae Pictaviensis
dioecesis fines et in paroecia vulgo « La Chapelle-Saint Laurent )), celebre
Sanctuarium, Deo in honorem Beatae Mariae Virginis a Pietate, seu gal
lice (( Notre-Dame de Pitié » nuncupatum, cuius remota origo, saltem a
txiv saeculo, uti fertur, a ligneo Simulacro, effigiem Deiparae Virginis
cum Christo Iesu demortuo prae se ferente, repetenda videtur. Illuc fide
les innumeri undique conveniunt eorumque tanta est erga mariale illud
Simulacrum pietas, ut, multis aerumnis fortiter superatis, novum iugiter
pulchriusque Sanctuarium, priore deleto, condendum aere proprio cura-
verint. Hodiernum vero, anno MCMXXVII conditum, peramplum multis
que ornatum altaribus, sollemniter fuit consecratione dicatum. Ad foven
dam insuper fidelium religionem, qui mensibus Augusto et Septembri
precaturi accurrunt, multi adstant, maximo cum animarum spirituali
incremento, sacerdotes confessarii. Cuius sacrae Aedis fama, una cum
propinquo Monte Calvariae, quem dicunt, ubi Christi recoluntur cru
ciatus, longe lateque adeo pervenit, ut Romani Pontifices permultis
beneficiis et indultis eam ditaverint. Quae cum ita sint, Venerabilis
Frater Henricus Vion, Episcopus Pictaviensis, enixe a Nobis postulavit,
ut Sanctuarium ipsum ad dignitatem Basilicae Minoris benigne evehere
dignaremus. Nos autem, Decessorum Nostrorum vestigiis inhaerentes,
huiusmodi preces perlibenter explere statuimus. Quapropter, e Sacrae
Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione
Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi
perpetuumque in modum, ecclesiam Beatae Virginis Mariae a Pietate,
seu (( Notre-Dame de Pitié », intra Pictaviensis dioeceseos fines posi
tam, titulo et honoribus Basilicae Minoris augemus atque honestamus,
omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae eidem titulo rite compe
tunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus,
decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter
exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et
obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in
posterum, plenissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac defi-
Acta Pauli Pp. VI 681
niendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super
his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter, contigerit
attentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die i
mensis Martii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
SB HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
V I
Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris collegialis ecclesia Beatae Mariae
Virg. « Dominae Nostrae ad Capellani Antiquam », seu « Unserer Lieben
Frau zur Alten Kapelle », Ratisbonae exornatur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — « Insignis et imperialis ecclesia
collegialis », ut priscis iam temporibus appellabatur, in urbis Ratisbonae
decus cedit eximium ; quin immo antiquitate, religione, artificiosis ope
ribus ita commendatur, ut in praeclarioribus Bavariae templis christia
nis locum obtineat. Primitus enim sacra aedes palatina ducum Bavarorum
et regum imperatorumque Carolingorum constituta, a Sancto Henrico II
circiter annum millesimum fuit penitus refecta eo structurae genere,
quod Romanicum vocitant. Saeculo vero xvui ad « barocae » artis ratio
nem, ut aetatis illius inclinatio ferebat, fuit immutata. Sed vel ampliore
laude haec celebratur ecclesia, quod pervetusta sedes est pietatis maria
lis. Quasi pretiosissimus enim thesaurus ibi summa fidelium alacritate
imago Deiparae Virginis colitur, quam Benedictus Pp. VIII, Decessor
Noster, Sancto Henrico, quem memoravimus, eiusque nobili uxori Cune-
gundi dono dedit, cum augusto diademate redimirentur. Qui piissimus
imperator marianam eam effigiem mariano huic templo suo Ratisbo-
nensi tradidit. Ad illam igitur populus supplex se effundere consuevit,
ibi mirum etiam in modum munera a clementissima Matre caelesti impe
travit. Praeterea ara maxima, utpote fulgentissimum opus, vasa pre
tiosa, vestes sacrae, maxime quae e nomine Henrici appellantur, signa,
sculpta, Sacramentum Paenitentiae, uti opinantur, interpretantia, aliaque ornamenta communi consensu probantur. Quae omnia reputans cum
animo, Venerabilis Frater Rudolfus Graber, Ratisbonensis Episcopus,
Nos rogavit, ut tam spectatam religionis sedem nomine ac iure Basilicae
682 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Minoris donaremus. Quibus precibus libenter obsecundantes, Nos, e Sa
crae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura delibe
ratione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litte
rarum vi perpetuumque in modum collegialem ecclesiam Ratisbonensem
(( Dominae Nostrae ad Capellani Antiquam » seu « Unserer Lieben Frau
zur Alten Kapelle », uti appellant, ad dignitatem et honorem Basilicae
Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus ac privilegiis, quae templis
eodem nomine insignitis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil ob
stantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras
firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque
plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos
spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffra
gari ; sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc
et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate quali
bet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die v
mensis Martii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CÌCOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
VII
Sanctus Raphael Archangelus caelestis Patronus Inspectorum Annonae
in Urbe eligitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — (( Angelus Domini sanctus Ra
phael » (Tob. 3, 25), qui, ut est in Litteris Divinis, Tobiae sollertes curas
adhibuit eiusque res tutatus est et auxit, merito ab iis invocatur, qui
hominum necessitatibus pro mandato sibi munere consulunt. Quorum in
numero sunt urbani Inspectores Annonae, qui, in officio versantes ad
corporalia civium commoda pertinente, Caelitem illum habent exemplar
ac deprecaturem, ut ipsi ad christianae legis rationem commissas sibi
obeant partes. Hi igitur submisse Nos rogaverunt, ut eundem Archan
gelum sui ordinis seu coetus renuntiaremus supernum Patronum. Quibus
precibus, Venerabilis Fratris Nostri Clementis Sanctae Romanae Eccle
siae Cardinalis Micara, Episcopi Veliterni Nostrique Vicarii Generalis
in Urbe, amplissimo commendationis officio suffultis, libenti animo sta-
Acta Pauli Pp. VI 683
fuimus obsecundare. Itaque, e Sacrae Rituum Congregationis consulto,
certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potesta
tis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum Sanctum
Raphaelem Archangelum caelestem apud Deum Patronum Inspectorum
Annonae in Urbe facimus, constituimus, declaramus, omnibus adiectis
honoribus ac privilegiis liturgicis, quae coetuum Patronis rite competunt.
Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decer
nentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare
ac permanere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ;
illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum ple
nissime suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irri
tumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis,
auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII
mensis Martii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
E P I S T U L A E
I
Ad Exc.mum P. D. Hermannum Schaufele, Archiepiscopum Friburgen
sem, quinquaginta et quingentis exactis annis ab inito Constantiensi
Concilio.
PAULUS PP. VI
Venerabilis Frater, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Fe
sta anniversaria memoria Oecumenici Concilii Constantiensis, cuius
initium abhinc DL annos factum urbs Constantia et archidioecesis Fri
burgensis recolent, gratam praebet Nobis occasionem a te, Venerabilis
Frater, exposcendi, ut incolis perveteris civitatis et christifidelibus
archidioecesis paterni animi Nostri sensus, tantae commemorationi
quodammodo praesentis, et flagrantissima vota Nostra significanda
cures.
Quonam momento et quanam magnitudine fuerit dioecesis Constan
684 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tiensis, cuius heres, post perturbationes rerum saeculi undevicesima
metropolitana sedes Friburgensis est, aperte liquet, tum si tempus or
tus eius repetitur, nempe circiter dimidium saeculi sexti, tum si ampla
finium latitudo, quam assecuta est, consideratur. Quantum vero ea
contulerit ad religiosae rei incrementa in patria vestra provehenda, ex
eo colligitur, quod in Germanorum regione prima eadem fuit missionali
indole praedita dioecesis, ac una simul cum propinquis urbe Sancti
Galli et Insula Reichenau, christianae humanitatis cultu inclitis, medii
aevi vitam ad religionem et ad disciplinas artesque pertinentem, penitus
fovit et frugifere aluit. Cumprimis profecto SS. Conradus et Gebardus,
perinsignes Episcopi, qui saeculo decimo floruerunt, nunc quoque ci
vitatis caelites patroni, solida firmamenta fidei eius incolarum con
firmarunt.
Hisce ex causis percommode urbs Constantia hospitalem sedem ob
tulit patribus Concilii Oecumenici sexti decimi, quod a nonnullis al
terum Concilium a catholicis moribus reformandis nuncupatur. In eo,
ad quattuor annos producto, expeditae et extricatae sunt quaestiones
quae, saltem ex parte, Occidentali, ut aiunt, schismate ortae sunt, et
ad reformandam catholicae rem conversae sunt sollicitudines.
Non omnia, quae proposita fuerant huic Concilio, absoluta sunt.
Tamen iure merito ei attribuendum est, quod Ecclesiae unitatem in
periculum labentem restauravit. Id sane potissimum evenit, cum feli
citer Ecclesiae summus Antistes Martinus V electus est. Cum post gra
vissima discrimina rerum, quae Ecclesiae internam vitam turbaverunt,
id contigisset, summus pontificatus iterum apparuit Ecclesiae unitatis
fundamentum manifestum, et utpote tale universe est agnitum. Quam
ob rem, Concilium Constantiense veluti signum exstitit micuitque fide
litatis erga Ecclesiam et coniuncte erga successorem S. Petri, supra
quem Christus Ecclesiam aedificavit. Quapropter rei congruens est
huiusmodi sollemnem magni eventus commemorationem, eo praecipue
pertinere, hoc singulare habere insigne, ut dignis laudibus tunc denuo
resplendens in suo uno ac indubio Capite Ecclesiae unitas tot post
noxias et procellosas dissensiones extollatur.
Antistites et christifideles archidioecesis Friburgensis indemnem
tutati sunt hereditatem Concilii Constantiensis, etiam cum saeculo
undevicesimo nubila et ardua vertebant tempora; tunc enim ii reli
gionis iura ac libertates insigniter sibi vindicarunt. Proinde possunt
plus vicies centena milia catholicorum tuae archidioecesis secum rè-
Acta Pauli Pp. VI 685
spectare felices eventus historiae ecclesiasticae, qui in eorum finibus
locum obtinuerunt, gratias agentes Deo, omnium bonorum Datori, et
cum incolis urbis Constantiae concelebrare singularem anniversariam
memoriam anni, quo Concilium inceptum est.
Quod ad Nos attinet, Dei mansurum tutamen et caelestium donorum
copiam iis, qui sollemnia huius rei causa parant, tibi, Venerabilis Fra
ter, supremis magistratibus, universis, qui Constantiae cives esse ho
nori sibi vertunt, et archidioecesis Friburgensis christifidelibus ex
animo invocamus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xxvn mensis Maii anno
MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
I I
Ad E.mum P. D. Ioannem S. R. E. Presb. Cardinalem Landázuri Ricketts,
Archiepiscopum Limanum, quem Legatum eligit, ut sexto Eucharistico
Conventui, ex universa Hispana Natione Legione celebrando, praesideat.
PAULUS PP. VI
Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Per
latum est Nobis Legione, in Tarraconensis Hispaniae urbe perquam no
bili atque tum rei civilis tum rei sacrae memoriis praeclara, sextum
Eucharisticum Conventum ex universa Hispana Natione proximo men
se Iulio celebratum iri. Quam maxime cura et sollicitudine Venerabilis
Fratris Aloisii Almarcha Hernández, Legionensis Episcopi, et conso
ciata opera peritorum virorum, qui eum adiuvant, huiusmodi sollemnis
Congressio ita paratur, ut facile prospici possit, eam fore religionis
studio praecipuam, decursu et exitu splendidam, copia spiritualium
fructuum locupletissimam.
Haud paucae autem inceptiones tum in rem deducentur, quae efli-
cientius reddent sanctissimum propositum huic Conventui constitutum,
eumque apto congruentique apparatu exornabunt; nam, praeter alia,
de arte Dei cultui dicanda, de sacra liturgia, de pietatis sensu Hispa-
nis proprio, de pastoralis vitae necessitatibus et muneribus fuse et co
gitate edisseretur.
Eiusdem Eucharistici Congressus caelestes Patroni singulares de-
686 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
lecti sunt S. Isidorus Hispalensis et S. Turibius, Limanus Archiepisco
pus. Hac non poterat potior optio et electio fieri, propterea quod beati
hi Oaelites celsis virtutibus meritisque eximii rutilantissima existi
mantur Hispaniae gentis lumina, atque praesertim in augustum altaris
Sacramentum ardenti cultu enituere. Enimvero S. Isidorus Hispalensis,
Latinorum Ecclesiae Patrum postremus, magnitudine animi, doctrinae
excellentia et copia, generoso ausu in profutufis inceptis perficiendis
artifex fuit spiritualis inter Hispanos compaginis; itemque haud dis
simili virtute S. Turibius, Archiepiscopus Limanus, Evangelii praeco
in America Latina, apprime probatus pontifex, virtutum opifex, pa
stor bonus in populo, validus effector fuit coniunctionis et unitatis,
qua continentis illius terrae gentes cum Christo et cum Ecclesia cohae
rent.
Te, qui S. Turibii episcopalem obtines sedem, concedentes votis eius
dem Legionensis Antistitis, Legatum Nostrum eligimus, renuntiamus,
constituimus, qui Nostra auctoritate Eucharistico Conventui ex Hi
spana Natione sexto praesideas; neque dubitamus fore, ut honorifi
cum munus egregie et fructuose absoluturus sis. Volumus autem ut tan
tis in peragendis celebritat^bus et coetibus, factus quasi os Nostrum,
erga Sanctissimam Eucharistiam, sacrificium et sacramentum Novi
Foederis, caput et compendium omnium bonorum, adstantium animos
inflammes cultu et amore. Novisti praeterea Oecumenicum Concilium
Vaticanum alterum eo potissimum spectare, ut qui christiano decoran
tur nomine, unum sint, et Divini Redemptoris gregis auspicata restau
retur unitas.
Undenam autem ad divini huius impletionem incepti et voti potius
sumendae sunt impulsiones viresque, quam e Sanctissima Eucharistia,
quae, quemadmodum fons est caritatis, ita elatum est vexillum concor
diae et pacis? (( Sicut enim panis ex multis granis constans, unitus est,
ita ut grana nusquam appareant, sed sunt quidem ipsa, non manifesta
autem sit illorum differentia propter coniunctionem : sic nos et mutuo
et cum Christo coniungimur. Non enim ex altero corpore hic, ex altero
ille nutritur, sed eodem ipso omnes : ideoque adiecit (S. Paulus Apo
stolus) omnes ex uno pane participamus. Si autem ex eodem et idipsum
efficimur omnes, cur non eandem caritatem exhibemus, et ex eadem
ratione unum efficimur? w.1
Haec verbis Nostris illic loquere et adhortare, summopere annitens,
1 S. Ioannes Chrysostomus, In Epist. I ad Cor., Horn. XXIV, 2; Migne, P.L. 61, 200.
Acta Pauli Pp. VI 687
ut ad splendidiorem triumphum faciendum Divini Redemptoris, sub
Eucharistico velamine delitescentis, voluntatem suscipias ac stre
nuam conféras operam. Quod ut feliciter contingat, tibi, Dilecte Fili
Noster, superna invocamus auxilia, horumque auspicem, Apostolicam
Benedictionem peramanter impertimus, quam ad sollertem Legionen-
sem Episcopum, ad sacrorum Antistites, ad magistratus, ad sacerdotes
et christifideles Eucharistico Legionensi Conventui adstaturos perti
nere libenter percupimus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xv mensis Iunii anno
MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
PAULUS PP. VI
ALLOCUTIONES
I
Ad Excellentissimum Virum Belisarium Moreno Hueyo, a Republica
Argentina ad Apostolicam Sedem missum cum auctoritate Legatum, qui
Summo Pontifici Litteras tradidit commissi muneris testes. *
Señor Embajador :
Vivamente agradecemos las nobles expresiones con que Vuestra
Excelencia ha acompañado la presentación de las Cartas Credenciales
que lo acreditan Embajador Extraordinario y Plenipotenciario de la
República Argentina ante la Santa Sede ; y, mientras le damos Nuestra
cordial bienvenida, Nos complacemos en manifestar el particular afecto
que reservamos a su hidalga Nación.
Llegáis, Señor Embajador, con la experiencia de altos cargos desem
peñados, para continuar las felices relaciones existentes entre la Cátedra
de San Pedro y vuestro País, una de cuyas características es la fe ar
diente y generosa que ha trazado la trayectoria de sus mejores gestas
y que ha culminado, durante los últimos años, en jornadas entusiastas
de fervor piadoso con motivo del Congreso Eucaristico Nacional de
Córdoba, del Congreso Mariano Interamericano y de la Misión Ge
neral del Gran Buenos Aires.
* Die 20 mensis Iulii a. 1964.
688 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Bien sabéis como la Iglesia sigue la vida de vuestra privilegiada
Nación, con solicitud y amor de madre, en cuyo corazón no quedan
indiferentes los reflejos espirituales que derivan del aumento demográ
fico, de la constante industrialización, de la instalación de centros de
progreso.
Complacidos vemos la actividad intensa y amplia que, paralelamente
a este incremento de orden material, se está llevando a cabo en los
sectores religioso, social y cultural a los cuales tanto influjo benéfico
pueden dar la colaboración de ilustres católicos — hijos de ese ubérrimo
País — y el providencial aumento de Clero. La reciente configuración
de las antiguas y vastas Diócesis Argentinas, reorganizadas y dobladas
en número, permitirá a sus celosos Prelados afrontar más de cerca los
problemas pastorales con asistencia vigilante, asidua y coordinada que
no podrá menos de redundar en provecho de ese pueblo tan amante de
los valores supremos del hombre.
Ante los laudables esfuerzos que la amadísima Argentina realiza por
su continuo y estable bienestar, deseamos que ese mismo cristianismo
el cual, con beneméritas instituciones, dio los fundamentos de una perso
nalidad patria y de un porvenir seguro, irradie siempre energías de
espiritualidad que lleguen con renovado esplendor y perenne eficacia
a las diversas esferas de vuestra sociedad, principalmente a aquellas
que podrían ser más fácilmente víctimas del error.
¡ Que la fe en Cristo y el amor a la Iglesia, patrimonio venerando y
sagrado de las más puras tradiciones argentinas, principio y sostén de
unión, de concordia fraternal y de vigor fecundo, prosigan inspirando
y manteniendo el rango que a vuestra Nación le corresponde para
afianzar los ideales de paz y de justicia dentro de sus fronteras, en el
ámbito del inmenso Continente Latinoamericano y en el mundo entero !
Los lazos de amistosa colaboración entre la Santa Sede y la Nación
Argentina se estrecharán, sin duda, con vuestra labor inteligente. Al
asegurarle Nuestra benevolencia para el cumplimiento de sus tareas,
invocamos sobre Vuestra Excelencia, sobre el Excelentísimo Señor
Presidente de la República y su Gobierno, sobre todo el dilectísimo Pueblo
Argentino copiosas bendiciones divinas.
Acta Pauli Pp. VI 689,
II
Ad Excellentissimum Virum Marcum Agajyellew, ab Aethiopiae Impera
tore ad Apostolicam Sedem missum liberis cum mandatis Legatum, qui
Summo Pontifici Litteras sui muneris fidem facientes tradidit. *
Tour Excellency,
We are very happy to welcome Your Excellency and to receive from
you the letters of Credence with which His Imperial Majesty the
Emperor of Ethiopia has named you représentative of that nation to
the Holy See.
Ever since Saint Frumentius, the Apostle of Ethiopia, omcially
introduced Christianity in the fourth Century, Christianity has conti-
nued to grow in your land. And today, Catholics are maMng notable
contributions in the fìelds of éducation and public assistance. We are
sincerely grateful and appréciative of the kind worls which His
Imperial Majesty spoke recently in praise of the activity of the
Catholic Church in Ethiopia, and in particular, of his support and
«encouragement of the initiatives which the Church has sponsored for
the spiritual and material weif are of that nation. We know that
Catholics in Ethiopia are loyal Citizens, proud of their spiritual
héritage and most Willing to give of themselves and their means for the
development of their country.
More recently Ethiopia has assumed a very important role in the
development of that vast continent of which it is a part. It was host
to the Assembly of Heads of African States in May, 1963, which gave
birth to the Organization of African Unity, an instrument which can
serve to bring about better understanding between nations and peace
among peoples. We are anxious that Ethiopia play its role in modera
events, and We are confident that the good relations existing between
Ethiopia and the Holy See will continue to flourish for the mutuai
benefit of both. We wish Your Excellency great success in this new
responsibility.
We ask you to transmit to His Imperial Majesty the Emperor of
Ethiopia Our very best wishes for his continued good health and for
the prosperity of his nation and people. May Almighty God bless
Ethiopia with His choicest gifts !
* Die 21 mensis Iulii a. 1964.
690 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
NUNTIUS RADIOPHONICUS
Christifidelibus Hispanae Nationis missus, cum Legione sextus, ex uni
versa Hispania Eucharisticus Congressus celebraretur. *
¡Bendito y alabado sea el Santísimo Sacramento del altar!
Españoles todos amadísimos:
La ciudad de León, también ahora como en otros tiempos corazón
de España, ofrece a Cristo en la Eucaristía el amor de la nación en
tera en el himno de sus vetustas arquitecturas, de sus joyas litúrgicas,
de sus piedras románicas. Por las viejas rutas de peregrinación han
llegado a la antigua capital del reino leonés romeros de la Península,
representantes de Hispanoamérica y de Europa para dar expresión
a su fe eucaristica y tributar veneración al Rey inmortal de los siglos.
El Panteón Real, que, bajo bóvedas de belleza mística incomparable,
conserva en el silencio y en la espera de la resurrección los despojos
mortales de veinte reyes, parece extremecerse en reverente adoración
ante el Sacramento del Altar.
Al pie mismo del trono eucaristico, contemplando la cadena, desde
tiempo inmemorial nunca interrumpida, de visitas al Sacramento
expuesto, está el gran Isidoro, Padre de la Iglesia, cuyo cuerpo hace
nueve siglos vino de Sevilla a esta su Basílica ; y ahora como entonces
la sangre de Cristo ha sido recogida en el antiquísimo cáliz de ágata,
regalo de la Reina Doña Urraca de Castilla.
En las sesiones de estudio, igual que en la meditación silenciosa de
las horas de adoración eucaristica, durante estas jornadas se ha repe
tido el tema de vuestro Congreso, « ut sint unum », y se han gustado las
palabras de San Pablo a la Comunidad de Efeso : « Un cuerpo solo y un
solo Espíritu, como una sola es la esperanza a la que estáis llamados
por vuestra vocación ; un solo Señor (Cristo), una sola fe, un solo bau
tismo; un solo Dios y Padre de todos, el cual está sobre todos, en to
dos obra y en todos está A. 1
La unidad plena solamente se alcanzará en el Paraíso cuando Dios
* Die 12 mensis Iulii a. 1964. 1 Eph. 4, 4-6.
Acta Pauli Pp. VI 691
sea todo en todos 2 y los hombres « de toda raza, tribu y lengua » , 3
alaben únicamente a Dios y al Cordero Inmaculado. La unión, deseo
testamentario de Cristo, la que a sus discípulos toca realizar en cons
tante esfuerzo, es fruto de un proceso ascético, de una actitud que se
inicia con el acercamiento a Dios, porque es ante todo convergencia de
voluntades al centro propulsor de la vita verdadera y al norte inspira
dor de toda verdad. Y este camino hacia le verdad y la vida pasa por
Cristo : El es nuestra paz, nos enseña San Pablo ; 4 dándonos su gracia,
nos introduce en la familia de Dios ; la Eucaristía, alimento y sustancia
del vivir cristiano, sacramento en el centro de las fuentes de la gracia.
En Cristo, Nuevo Adán, se recoge y condensa lo multiplicado y
disperso por el pecado, porque en Ë1 todo se recapitula.5 La división y
la discordia quedan vencidas por su mano con esa demolición de la pared
divisoria que Ë1 llevó a cabo por su muerte, de tal forma que ya <( no
hay judío ni griego » . 6 Cristo, que derribó el muro que separaba a los
hebreos de los gentiles,7 lleva esta obra a más amplia ejecución abo
liendo toda posible frontera espiritual : « No hay bárbaro ni escita » . 8
Este misterio de unificación, de unidad mística divina y humana, en
el que se cifra nuestra sociedad con Cristo, y, mediante Ë1 con Dios,
con los hermanos, si bien se realiza en una esfera diversa de la pura
mente temporal, no ignora, sin embargo, la socialidad humana : la su
pone, la cultiva, la sublima. El cristiano verdadero siente extremecer
su alma con los gemidos de la creación, estando preparado para descu
brir en la sociedad, como un signo de los tiempos, aquella misteriosa
expectación, aquel movimiento hacia expresiones unitarias que fer
menta en el pensamiento, en la cultura, en la acción con espera de
mayor bien, con ansias de más altas conquistas. Vivir en Cristo no es
estar en campo cerrado porque la perspectiva del mundo a la luz del
evangelio es siempre rica y profunda, y marca una linea que abarca
hombres y cosas, y enlaza todas las situaciones con capacidad de con
ducirlas al designio primitivo y ordenador de Dios : « Conducidos to
dos a la unidad por el Unico », como dirá San Agustín.9
3 Cfr. 1 Cor. 15, 28. 3 Act. 1, Ô. 4 Cfr. Eph. 2, 11-20; cfr. Eph. 3, 5-10.
s Cfr. Eph. 1, 10. « Gal. 3, 28; Col. 3, 11. 7 Eph. 2, 14. * Col. 3, 11. 9 Serm. 195, 2; ML, 38, 1018.
692 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
El grito de unión de vuestro Congreso, el mensaje con que la Iglesia
se presenta hoy especialmente al mundo y con el que invita aun a los
que están fuera de Ella, es palabra, es oración de Cristo en el cenáculo.
La f e os hará leerlo en la custodia de vuestras procesiones. No se plan
tea como un ideal de defensa o de ataque, sino como verdad vital que
tiene vigencia permanente y debe hacerse sustancia propia mediante la
meditación y la plegaria^ el sacrificio, el trabajo, la corrección a veces
de la propia mentalidad, y siempre con la comprensión y el amor.
Podrán ser desarrollados los mecanismos del diálogo, pero sin dar
lugar a encendimientos condenables; podrán existir divergencias en la
apreciación, en las posturas colectivas, mas dentro de la disciplina ecle-
sial, y sin romper la unidad y la concordia social; siempre bajo la ley
suprema de la caridad la cual señala límites obligados al tono que ha
de regir el intercambio de ideas en la búsqueda de la verdad con toda
su riqueza. Esto y sólo así es signo de madurez y será preludio de per
feccionamiento, ansia de auténtica continuidad, proyección hacia nue
vas metas.
Ante la insoslayable interacción de ideologías y fuerzas contrastan
tes se habrá de recordar el « vigilate et orate » del único Maestro. Ante
la irrefrenable osmosis de los medios de comunicación se exigirá for
talecimiento en la fe, vigor de vida cristiana, intensificación de la ins
trucción religiosa, de una formación que sirva no solo para mantener
el contacto con Dios y para conservar el patrimonio religioso heredado,
sino también, en espontanea y misional expansión, para la edificación
del prójimo. De este modo principalmente estará garantizada la unidad
católica, bien ahora poseído y que será siempre un don de orden y ca
lidad superior para la promoción social, civil y espiritual del País.
Abre, España, tu alma a la esperanza. Abre tus ojos y mira a Cristo,
Pastor, para que con la fuerza convincente e irresistible de su amor
hermane cuanto pudiere quedar de aspereza por el dolor de horas tristes
ya pasadas. Mira a Cristo, Maestro, para que con el dominio poderoso
y suave de sus enseñanzas y de su programa congregue a todos tus hi
jos : que El en particular asista a los que están lejos de sus lares para que
no se enturbie la pureza de su fe, no se pierda la herencia de sus sanas
costumbres, sino que al volver a su terruño se sientan de nuevo en la
comunidad de hogar, de fe, de vida que con el camino de la emigración
dejaron.
Ensancha, España, tu corazón a la caridad. Ahí, en la Eucaristía
está el « Rex et centrum omnium cordium » ; ahí el pan bajado del Cielo
Acta Pauli Pp. VI 693
que se come en torno a la misma mesa ; ahí la vid que distribuye la savia
buena a todos los sarmientos : ahí la cabeza que rige y gobierna invisi
blemente el cuerpo místico entero; ahí finalmente el libro que resume el
misterio de la Iglesia en su ascendente movimiento de adoración al
Padre, en su retorno de amor redentor a los hombres, de la Iglesia co
munidad de culto y de santificación.
¡ Oh, qué hermosa primavera la de esta Iglesia en España, Hijos
amadísimos! Que Cristo, Rey Eucaristico, bendiga el trabajo de los
campos, el trajín de las fábricas, el afán de los intelectuales, el aposto
lado de los sacerdotes. Y que la misericordia del Señor se confirme so
bre el amadísimo pueblo español, con su celosa y benemérita Jerarquía,
y las Supremas Autoridades civiles de la Nación. A tí, dignísimo Car
denal Legado Nuestro, que, Sucesor en la Sede de Lima del gran leonés
Santo Toribio, vienes de esa América donde España sembró con el
amor a la Eucaristía una maravillosa unidad de f e ; a Nuestro Venerable
Hermano el Obispo de León, y a todos cuantos están de alguna manera
unidos en estos momentos a las solemnidades del Congreso Eucaristico,
i mpartimos de corazón la Bendición Apostólica.
44 - ACTA, vol. VI, n. 11. — 31-8-1964.
694 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Papa VI,
successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae
sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum :
die 15 Iunii 1964. — Titulari episcopali Ecclesiae Hortensi praefecit
R. P. D. Maximinum Romero Lema, Antistitem Urbanum, e clero Com-
postellano, quem deputa vit Auxiliarem Excmi P. D. Casimiri Morcillo
González, Archiepiscopi Matritensis-Complutensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Mutiensi R. D. Iosephum Guerra
Campos, Canonicum collegii metropolitam Compostellana quem depu-
tavit Auxiliarem Excmi P. D. Casimiri Morcillo González, Archiepi
scopi Matritensis-Complutensis.
die 22 Iunii. — Titulari episcopali Ecclesiae Seleucianensi R. P. D.
Ioannem Bianchi, Cubicularium intimum supra numerum Sanctitatis
Suae atque Vicarium Generalem archidioecesis Florentinae, quem de-
putavit Auxiliarem Excmi P. D. Ermenegildi Florit, Archiepiscopi
Florentini.
die 7 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Civitatensi Exc. P. D. Demetrium
Mansilla Reoyo, hactenus Episcopum titulo Erythraeum.
— Cathedrali Ecclesiae Huelvensi Exc. P. D. Iosephum Mariam
García Lahiguera, hactenus Episcopum titulo Zelitenum.
die 10 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Cabralopolitanae, noviter erec
tae, R. D. Henricum Dias Nogueira, Iuris Canonici doctorem in Semi
nario dioecesis Conimbricensis.
I
PROVISIO ECCLESIARUM
Sacra Congregatio Consistorialis 695
II
LAUDENSIS
DECRETUM
De erectione dignitatum Archidiaconatus et Primiceriatus in Capitulo
Cathedrali Laudensi.
Cum Exc.mus P. D. Tarcisius Vincentius Benedetti, Episcopus Lau-
densis, ad augendum decus et ornamentum Capituli Cathedralis Lau-
densis nuper porrexerit preces, ut in eodem Capitulo Cathedrali, in quo
una tantum in praesens exstat Archipresbyteratus dignitas, duae novae
erigerentur dignitates, nomine Archidiaconi et Primieerii appellandae,
Sacra Congregatio Consistorialis, vigore specialium facultatum sibi a
Summo Pontifice Paulo Divina Providentia Pp. VI tributarum, oblatis
precibus annuendum censuit.
Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto,
in Capitulo Cathedrali Laudensi dignitates Archidiaconatus et Primi
ceriatus perpetuo erigit et constituit.
Dignitatum autem hic erit ordo : Archipresbyteratus prima, Archi
diaconatus altera, et Primiceriatus tertia.
Ita constitutae dignitates omnibus iuribus et privilegiis cohonesta-
buntur, quibus capitulares dignitates iure communi fruuntur et gau
dent : earumdem vero collatio ad normam sacrorum canonum Aposto
licae Sedi reservatur.
Sacra Congregatio Consistorialis tamen, hoc Decreto, Archidiaco
natus dignitatem R. P. D. Carolo Salvaderi et dignitatem Primiceriatus
R. D. Hyacintho Scolari, eiusdemque Capituli Cathedralis Laudensis
canonicis, pro hac vice confert.
Ad haec omnia perficienda eadem Sacra Congregatio Consistorialis
deputat memoratum Exc.mum P. D. Tarcisium Vincentium Benedetti,
eique necessarias et opportunas tribuens facultates etiam subdelegandi,
ad effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate
constitutum, onere imposito ad Sacram Congregationem Consistorialem
quam primum remittendi authenticum exemplar actus peractae exsecu
tionis.
696 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Quibus super rebus hoc edit Consistoriale Decretum perinde valitu
rum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent.
Contrariis quibusvis minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis, die
6 mensis Aprilis anno 1964.
CAROLUS Card. CONPALONIBRI, a Secretis
L. © S.
f Franciscus Carpino, Archiep. tit. Serdicen., Adsessor
I I I
LINCOLNENSIS
DECRETUM
Translationis Cathedrae episcopalis
Lincolnensis dioecesis, Apostolicis Litteris « Quo catholico nomini ))
die secunda mensis Augusti a. D. MDCCCLXXXVII a Summo Pontifice
Leone Pp. XIII erecta, christifidelium frequentia ac Religionis et cari
tatis operibus magnum rerum incrementum, hisce nostris temporibus,
Deo adiuvante, est consecuta.
Quapropter Excmus P. D. Iacobus Vincentius Casey, eiusdem dioe
ceseos Lincolnensis Episcopus, vota universi cleri omniumque fidelium
exprimens, ab Apostolica Sede enixe postulavit ut episcopalis Cathedra
in novum aptiusque mox in eadem civitate episcopali struendum tem
plum, Domino Nostro Iesu Christo qui ad vitam rediit dicandum,
transferretur.
Porro haec Sacra Congregatio Consistorialis, re mature perpensa ac
habito inprimis favorabili voto Excmi P. D. Aegidii Vagnozzi, Archie
piscopi tit. Myrensis et in Civitatibus Foederatis Americae Septentrio
nalis Delegati Apostolici, rata id ad decus Lincolnensis Ecclesiae valde
profuturum, porrectis precibus annuendum censuit.
Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, vigore specialium facultatum a
Ssrïïo Domino Nostro Paulo Divina Providentia Pp. VI sibi tributarum,
praesenti Consistoriali Decreto, perinde valituro ac si Apostolicae sub
plumbo Litterae datae forent, memoratum novum mox struendum tem-
Sacra Congregatio Rituum 697
pium, Domino Nostro Iesu Christo qui ad vitam rediit dicandum, ad
dignitatem et gradum ecclesiae Cathedralis Lincolnensis evehit, ita ut
in eodem episcopalis Cathedra posthac erigi possit ac debeat, collatis
simul omnibus praerogativis, iuribus et privilegiis quibus ceterae Ca
thedrales fruuntur.
Ad haec omnia exsecutioni mandanda Sacra Congregatio Consisto
rialis deputat memoratum Excmum P. D. Aegidium Vagnozzi, eidem
tribuens facultates necessarias et opportunas, etiam subdelegandi, ad
effectum de quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate consti
tutum, onere imposito ad eandem Sacram Congregationem Consisto
rialem authenticum exemplar actus peractae exsecutionis quam primum
remittendi.
Contrariis quibusvis minime obstantibus.
Datum Romae, ex Aedibus S. C. Consistorialis, die i mensis Iunii
a. D. MCMLXIV.
CAROLUS Card. CONFALONIERI, a Secretis L. m s .
f Franciscus Carpino, Archiep. tit. Serdicen., Adsessor
SACRA CONGREGATIO RITUUM
i
MATRITEN.
Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae a Desponsatione Iri
goyen Echegaray, sororis professae Congregationis Servarum Mariae infir
mis ministrantium.
SUPER DUBIO
An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum
de quo agitur.
Cum venerit Christus Dominus, gloria et splendore triumphali con
spicuus, et Angelorum circumdatus agminibus, in sollemni tribunali
divini Iudicis partes agens, admiratione et gaudio exsultabunt iusti cum
698 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
audierint opera sua exigua et exilia tanti a Christo fieri, ut sibi factum
existimet, quod proximis praestitum est : « Quamdiu fecistis uni ex his
fratribus meis minimis, mihi fecistis » (Mt. 25, 40). Divinus Iudex ab
aliis legis praeceptis abstrahere videtur, et ex caritatis et misericordiae
operibus, ac si sola iustos et peccatores constituerent, alios salvat, alios
damnat. Paulus quoque Apostolus ad Corinthios scripsit absque Cari
tatis virtute neminem quidquam se fecisse existimet (cfr. / Cor. 13).
Divinam vocem : « infirmus eram, et visitastis me » (Mt. 25, 36) audi
visse, et gigantis instar ad christianae perfectionis viam ferendam exsul-
tasse, ad maiora virtutum incrementa iugiter incessisse atque infirmis
heroice ministrasse Servam Dei Mariam a Desponsatione Irigoyen Eche-
garay, sororem professam Congregationis Servarum Mariae infirmis
ministrantium, nuperrime compertum est ex discussione super intro
ductionem causae beatificationis eiusdem Famulae Dei.
Ea ortum duxit Pampelone in Hispania, die 25 mensis Novembris
anno 1848, atque postridie baptismate Deo renata est. Parentes habuit
Tiburtium Irigoyen, Deputationis Navarrensis Provinciae Praesidem,
et Leonardam Echegaray, ortus nobilitate censuque et praesertim reli
gione praestantes. Duos habuit fratres sororesque duas, qui omnes, una
secum, ab unguiculis in Domini timore et amore rectam domi institu
tionem receperunt. Sexto aetatis anno nondum expleto, Christi miles
sacro Unita Chrismate effecta est, unde et pietate, cordis simplicitate et
caritate imbui coepit et in recta Christi semita progredi. Primis divinae
et humanae scientiae elementis domi delibatis, Famula Dei religiosis
S. Dominici a parentibus tradita est quo aptius ampliusque institue
retur ; ibi pia exercitia ardentius inde a primo mane exercebat, singulis
hebdomadibus ad Poenitentiae Sacramentum accedebat et, quamvis
vivida indole ditata, oboedientia atque operositate eminebat. Duodecimo
aetatis anno expleto, uti mos erat, ad sacram Synaxim, ardentissimo
aestuans amore, primum accessit, atque in posterum cotidie fere Ange
lorum pane animam suam saginavit, magisque in dies pia, a mundanis
vel licitis deliciis aliena atque in pauperes misericors evasit.
Domum reversa, Famula Dei impensius pietatis et caritatis operibus
vacare potuit, affabilis et lenis, parentibus iugiter submissa, die, noctu
que etiam aliquando, orationi insistens, a domesticis tamen officiis nihil
remittens. Conscientiae suae iudicem et magistrum docili animo seque
batur, Filiarum Mariae sodalitati nomen exsultans dedit, ac dein eidem
praeesse non renuit, ceteris coaetaneis egregia specimina pietatis, sedu
litatis et caritatis praebens.
Sacra Congregatio Rituum 699
Demortuis parentibus, fratres ceterique superstites consanguinei,
senio morbisque plerumque confecti, sedulis Servae Dei curis fruiti sunt
per decem annos et amplius. Vita deinde altero fratre functo, altero vero
iustis coniuncto nuptiis, ipsa, recte riteque suis divitiis distributis cum
in pauperibus sublevandis tum maxime in adiuvanda Congregatione Ser-
varum Mariae, potuit tandem eiusdem Instituti religiosam, quam semper
optaverat, ingredi domum, die 31 Decembris anni 1881, tertium supra
trigesimum aetatis annum agens.
Mox vero, ad Matritensem domum est vocata Famula Dei, et die 12
mensis Martii anni 1882 vestem religiosam induit; rite autem novitia
tus tempus emensa, prima nuncupavit vota die 14 Maii a. 1883, et per
petuam emisit deinde professionem die 16 Iunii a. 1889.
Infirmorum ministerio primum addicta, zelo salutis animarum cor-
porumque aegrotorum excelluit; caritate enim indefátigabili, patientia
et tenerrima benevolentia adeo omnes aegrotos prosecuta est, ut ab
iisdem veluti vera haberetur mater; infirmis gravioribus et infectis,
grassantibus Matriti cholera, typho et variolis, sponte libenterque, ad
sui ipsius usque sacrificium, heroum in modum consuluit. Dein vero
surditate laborans ab anno 1906, eleemosynis ostiatim colligendis addicta
aliisque humillimis ofliciis, tum domi tum per totam Matritensem civi
tatem bonum Christi odorem diffudit. Phtysi in genibus affecta, anno
1913 duas chirurgicas sectiones patientissime toleravit. Ab ordinariis
tum officiis coacta est remittere, at orationi impensius vacavit et conso
dales pro viribus adiuvit.
Senio tandem confecta, extremis Ecclesiae sacramentis munita, pie
obdormivit in Domino die 10 mensis Octobris anni 1918.
Eius autem sanctitatis famam, qua in vita decorabatur, in dies cre-
brescentem, Deus caelestibus signis visus est comprobare. Hinc causa
de Beatorum Caelitum honoribus eidem decernendis agi coepta est. Ordi
narii, qui dicuntur, processus in Curia ecclesiastica Matritensi a die
16 Ianuarii a. 1944 ad diem 5 Iulii a. 1945 instructi et absoluti, Romam
ad hanc Sacram Rituum Congregationem delati sunt. Interim autem
quamplurimae litterae S. R. E. Cardinalium, Archiepiscoporum, Epi
scoporum atque virorum tam ecclesiastica quam civili dignitate insi
gnium ad Summum Pontificem pervenerunt, causae beatificationis in
troductionem enixe postulantes.
Servatis igitur de iure servandis, Sacra eadem Rituum Congrega
tio, scriptis eidem Servae Dei tributis rite perpensis, Decreto diei 4
Aprilis a. 1948, approbante Pio Papa XII, nihil obstare edixit, quo-
700 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
minus ad ulteriora procedi posset. Quapropter, instante Revmo P. Theo-
doro a S. Familia, Excalceatorum Ssmae Trinitatis atque sollertissimo
huius causae Postulatore, Emus ac Revmus Dominus Clemens Cardi
nalis Micara, causae Ponens seu Relator, in ordinario huius Sacrae
Congregationis coetu die 30 mensis Ianuarii anni huius ad Vaticanum
celebrato, dubium disceptandum proposuit : An signanda sit commissio
introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac
Revmi Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, post relationem ipsius
Ponentis, auditis quoque suffragiis Officialium Praelatorum, praeser
tim R. P. Ferdinandi Antonelli O. F. M., Fidei Promotoris Generalis,
omnibus mature perpensis, rescribere censuerunt : Affirmative, seu
signandam esse commissionem, si Sanctissimo placuerit.
Facta deinde de praemissis omnibus Sanctissimo Domino nostro
Ioanni Papae XXIII per subscriptum a Secretis relatione, Sanctitas Sua
rescriptum Sacrae Rituum Congregationis ratum habuit et confirmavit
atque commissionem introductionis causae Servae Dei Mariae a Despon-
satione Irigoyen Echegaray manu propria signare benigne dignata est.
Datum Romae, die 14 Februarii a. D. 1962.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. 8 S.
Henricus Dante, a Secretis
II
PATAVINA
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Leopoldi a Castronovo, sacer
dotis professi Ordinis Fratrum Minorum Capuccinorum.
SUPER DUBIO
An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum
de quo agitur.
Divus Paulus, gentium Apostolus, studio salutis fratrum e genere
suo incensus, eo processit ut haec verba proferret : Optabam enim ego
ipse anathema esse a Christo pro fratribus meis, qui sunt cognati mei
secundum carnem (Rom. 9, 3).
Sacra Congregatio Rituum 701
Hoc dictum transferri potest in Servum Dei Leopoldum a Castro-
novo, sacerdotem professum ex Ordine Fratrum Minorum Capuccinorum,
utpote qui peculiari plane amore fratres a catholica unitate seiunctos
complecteretur.
Is in oppido Castronovo ad Catharum in Dalmatia die 12 mensis Maii
anni 1866 natus est, et sacro baptismatis fonte rite ablutus, Adeodatum
accepit nomen et omen. Parentes habuit Petrum A. Mandic et Carolam
Zareviè, morum integritate, puritate fidei, pietatisque studio praestan
tes, qui duodecim liberos a Deo donatos in recta institutione christiana
educandos curarunt.
E quibus hic Servus Dei inde ab adolescentia christianas virtutes, in
primis pietatem in augustissimum Eucharistiae sacramentum ac Dei
param Virginem, oboedientiam et castitatem colere coepit. Annos autem
natus duodeviginti, mundo paternaeque domui vale dicens, Ordinem
Capuccinorum in Veneta Provincia ingressus est; in quo, nomine in
Leopoldum mutato, vota simplicia die 5 mensis Maii anni 1885 nuncu
pavit, ac deinde, studiorum curriculis rite emensis, die 20 mensis Sep
tembris anni 1890 sacerdos consecratus est.
Cum autem perspicue intellexisset se a divina liberalitate ad hoc
destinatum esse, ut fratrum, praecipue orientalium et popularium
suorum, reditum ad Ecclesiae unitatem promoveret, nihil omisit ut
ad hoc mandatum exsequendum aptum evaderet instrumentum. Cum
que recens a sacerdotio a Superioribus suis ex uno in alium Provinciae
conventum transferretur, ipse in patriam suam proficisci cogitabat, ut
officium reducendorum dissidentium tandem aggrederetur. Sed simul
atque cognovit id fieri non posse, Superiorum voluntati acquiescens,
hoc sacrificium et semet ipsum pro iisdem fratribus victimam Deo obtulit ;
quin etiam voto saepius renovato se obligavit ad totam vitam suam om
nesque ministerii sui labores huic apostolatui consecrandos.
Et re vera, Leopoldus, etsi regiones orientales ei adire non licuit,
fuit nihilominus verus orientalium apostolus ; in quo apostolatu obeundo
quot preces et supplicationes fecerit, quot sacrificia suique ipsius abne
gationes obtulerit, quot difficultates sit expertus, quot lacrimas et ge
mitus fuderit, quot denique et corporis et animi angores ac dolores liben
tissime toleraverit, solus Deus, qui videt in occulto et scrutatur renes
et corda, plane cognoscit.
Eius vitae institutum hoc erat : mane Missae sacrificio celebrato,
sedebat in cellula audiendis confessionibus destinata, ibique per totum
702 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
diem praesto erat paenitentibus. Quem vitae tenorem servavit ad annos
quadraginta, numquam vel minimum lamentatus de nimio vel frigore
in hieme vel calore in aestate, nec de multiplicibus doloribus et molestiis
corporis quibus iugiter vexabatur. Stomachi laborabat morbo, qui postea
cáncer esse apparuit et se in oesophagum propagavit. Somno utebatur
brevissimo ; cumque ei suaderetur ut longiorem caperet requiem itemque
ut sibi ipsi parceret ac secum mitius ageret, respondebat hoc sibi ideo
non licere, quod pro paenitentibus suis precari et aliorum quoque pec
cata expiare deberet. Praeter corporis incommoda, animi etiam lucta-
tionibus et aegritudine probatus est.
Quibus patientissime toleratis, Ecclesiae sacramentis et precibus
munitus, Patavii, ubi maiorem vitae partem traduxerat, animam Deo
reddidit die 30 mensis Iulii anno 1942.
Mirabile dictu est quam late quamque celeriter sanctitatis fama
Servi Dei Leopoldi a Castronovo in universum ferme orbem diffusa sit
magisque in dies diffundatur, ut clarissime demonstrant plurimae
postulatoriae litterae ab Emis Patribus Cardinalibus, ab Excmis Archie
piscopis et Episcopis, ab Institutorum religiosorum Moderatoribus ad
Romanum Pontificem missae pro Causae introductione. Quatuor annis
a pretioso Servi Dei obitu vix transactis, processus est inchoatus ordi
narius, in quo excussi sunt cum alii multi testes, tum sex Archiepiscopi
et Episcopi, quam plurimi sacerdotes, Universitatum studiorum profes
sores, medici doctores. Scriptis eiusdem rite examinatis et perpensis, a
Sacra Rituum Congregatione decretum est die 2 mensis Aprilis anno 1954
nihil obstare quominus ad ulteriora procedi posset.
Servatis itaque omnibus de iure servandis, die 15 mensis Maii anno
1962, instante Revmo P. Bernardino a Senis, Ordinis Fratrum Minorum
Capuccinorum sollertissimo Postulatore Generali, Emus ac Revmus
Cardinalis Arcadius M. Larraona, S. Rituum Congregationis Praefectus
Causaeque ipsius Ponens seu Relator, in ordinariis Sacrorum Rituum
Congregationis ad Vaticanas aedes celebratis comitiis, dubium posuit
disceptandum : An signanda sit commissio introductionis causae in casu
et ad effectum de quo agitur, ac de ea retulit. Emi autem et Revmi Pa
tres, audita relatione acceptisque suffragiis Officialium Praelatorum,
praesertim R. P. Ferdinandi Antonelli O. F. M., sanctae Fidei Promo
toris Generalis, rescribere censuerunt : Signandam esse commissionem,
si Sanctissimo placuerit.
Facta vero Ssmo Domino nostro Ioanni Papae XXIII ab eodem Fidei
Sacra Congregatio Rituum 703
Promotore Generali relatione die subscripto, Sanctitas Sua, votum
S. R. O. ratum habens, commissionem introductionis causae Servi Dei
Leopoldi a Gastronovo propria manu dignata est subsignare.
Datum Romae, die 25 mense Maio, anno Domini 1962.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. m s . Henricus Dante, a Secretis
I I I
MATRITEN.
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Iosephi Mariae Rubio y Peralta,
sacerdotis professi e Societate Iesu.
SUPER DUBIO V
An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum
de quo agitur.
Christi Ecclesiae summopere interest prae omnium oculis ponere
atque extollere viros illos, quorum in singulare et admirabile Dei ser
vitium vita fuit impensa, et mors exstitit in conspectu Domini pretiosa,
ut ad virtutum admirationem et imitationem fidelium animi alliciantur.
Quos inter merito recensendus est Servus Dei Iosephus Maria Rubio
y Peralta.
Is natus est die 22 mensis Iulii anno 1864, in oppido cui nomen Dalias
intra fines Granatensis archidioecesis, parentibus quidem humilibus,
agrorum culturae addictis, at pietate et honestate admodum commen
datis, eodemque nativitatis die salutaribus baptismi undis renatus.
Bonam sortitus indolem, vix pueritiam egressus, in Seminario Alme-
riensi ecclesiasticis disciplinis vacare coepit. Inde Granátam, dein Ma-
tritum studiorum causa petens, magnam ubique virtutis famam adeptus,
atque ob morum suavitatem animique candorem omnibus carus, anno
1887 Matriti sacerdotio auctus est. Primo Sacro devotissime litato,
curae animarum, primum in paroecia loci Chinchón deinde in paroecia
oppidi Estremerà, addicitur. Postea varias in dioecesano Seminario
tradidit disciplinas. Relicto autem, ob adversam valetudinem, docendi
munere, magistri pietatis apud "Moniales Sancti Bernardi partes gessit
704 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ac denique curiae ecclesiasticae Matritensis notarius nominatus est.
Qua in civitate solida uberrimi apostolatus iecit fundamenta. Quidquid
implendi muneris supererai temporis, id orationi ac paenitentiae, sa
crae praedicationi, animorum moderamini ac proximorum saluti im
pendebat.
Ubi primum, prout diu optaverat, propositum exsequi licuit, indi
tae Societati Iesu nomen dedit, anno scilicet 1906 ; in qua, emensis stu
diorum ac probationum assuetis curriculis, ad sacra ministeria Matriti
obeunda destinatur, ubi insignes eius virtutes et apostolica agendi ratio
innumeris christifidelibus iampridem perspectae erant.
Insignia apostolatus ac mirificae devotionis opera eum auctorem,
institutorem aut eximium impulsorem agnoscunt ; immo nonnullae quo
que religiosae familiae Dei Famulum conditorem habent, cum de aliis
optime sit meritus. Plurimis animabus sanctitatis viam, quam seque
rentur, monstravit; plures ad praeclara et diversa apostolatus opera
potenter allexit; pauperum suburbiorum miseratus, illos ad fidem tra-
duxit litterisque excoluit ; constantia et caritate haereticos devicit. Deus
autem indefessam servi sui operam nonnullis charismatibus dicitur
commendasse.
Meritis tandem plenus et Ecclesiae sacramentis munitus, obdormivit
in Domino die 2 mensis Maii anno 1929.
Qui vivens optimi religiosi et sacerdotis gavisus erat opinione, post
obitum, accedente rumore de gratiis, ni forte miraculis eius intercessione
obtentis, sanctus praedicari coepit. Hinc Processus ordinaria auctoritate
in Curia ecclesiastica Matritensi, per rogatorias autem litteras in Curiis
Hispalensi et Granatensi, instructi fuere super fama sanctitatis vitae,
virtutum et miraculorum in genere eiusdem Servi Dei, iique absoluti
Romam translati sunt. Scriptis perpensis eidem Servo Dei tributis,
Sacra Rituum Congregatio, die 23 Decembris anno 1952, nihil obstare
decrevit quominus ad ulteriora procedi posset. Quapropter, instante
Revmo P. Paulo Molinari, Societatis Iesu sollertissimo Postulatore
Generali, Emus ac Revmus Dominus Arcadius M. Cardinalis Larraona,
Sacrae Rituum Congregationis Praefectus, loco Emi ac Revmi Domini
Clementis Cardinalis Micara, Episcopi Veliterni huiusque causae Po
nentis seu Relatoris, in ordinario particulari huius Sacrae Congrega
tionis coetu die 22 mensis Ianuarii a. 1963 ad Vaticanum celebrato,
sequens dubium proposuit disceptandum : An signanda sit commissio
introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac
Revmi Patres, sacris ritibus tuendis praepositi, auditis suffragiis Oui -
Sacra Congregatio Rituum 705
cialium Praelatorum, praesertim R. P. Ferdinandi Antonelli O. F. M.,
Fidei Promotoris Generalis, omnibusque mature perpensis, rescribere
censuerunt : Affirmative, seu signandam esse commissionem, si Sanctis
simo placuerit.
Facta postridie de praemissis omnibus Sanctissimo Domino nostro
Ioanni Papae XXIII per eundem Promotorem Generalem Fidei relatione,
Sanctitas Sua rescriptum Sacrae Rituum Congregationis ratum habuit
et confirmavit, atque commissionem introductionis causae Servi Dei
Iosephi Mariae Rubio y Peralta, sacerdotis professi e Societate Iesu,
manu propria signare benigne dignata est.
Datum Romae, die 23 Ianuarii a. D. 1963.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. m s .
f Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
I T
PADERBORNEN.
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Iordani Mai, laici professi Or
dinis Fratrum Minorum. SUPER DUBIO
An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum
de quo agitur.
Seraphicae sanctitatis fama inditam Minoriticam Familiam, ab
humillimis primordiis ad Sanctae Mariae Angelorum de Portiuncula
ad nostros usque dies, innumeri eximii viri non modo in scientiarum
cathedris, in sacris expeditionibus ad gentes, in praedicatione divini
verbi, in muneribus praeclaris obeundis, immo et in humiliori laicorum
agmine servientes, magnopere illustrarunt. Sedulam horum omnium
industriam in bonum Ecclesiae civilisque societatis, atque in salutem
animarum operandam, pietatis et religionis monumenta ubique terra
rum testantur. Ii omnes, memores evangelici verbi : (( Qui se humiliât
exaltabitur », Minores in Ecclesia Christi esse voluerunt, et in abscon
dito servire ; eos tamen Deus exaltavit et in candelabro posuit ut omni-
706 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
bus lucerent, hominesque Christi scientiam docerent, qui ministrare
venit non ministrari.
Inter Patriarchae Pauperum asseclas non altiora quaerentes, sed
humilibus consentientes, nostra hac aetate merito adnumeratur etiam
Iordanus Mai, frater laicus, qui viginti septem fere per annos obscu
ram vitam duxit, atque in religiosa humilitate adeo sese exercuit, ut
virtutum omnium praeberet exemplum.
Die 1 Septembris mensis, anno 1866, in oppido cui nomen Buer, Mo
nasteriensis dioecesis intra fines, ex Henrico et Elisabeth Wittkemper
natus, biduo post sacri baptismi ablutus est aquis. Parentes habuit
opibus quidem tenues, vitae tamen probitate ac pietate claros : qua
propter omnium sibi aestimationem conciliaverant. Decem filiorum
corona exornati, omnibus religiosam, moralem civilemque institutionem
tradiderunt, ita ut praeclaris moribus, honestate vitae cuncto populo
exemplo essent. Henricus, hoc enim nomine in baptismo vocatus fuerat,
pueritiam duxit assiduus atque proficiens in scholis tiro, procul a vanis
oblectamentis, alienus ab illecebris, pius urbanusque puer. Quatuor
decim annorum aetate ad sacram Synaxim primo accessit, puro corde
ardentique animo. Patrem in coriaria et ephippiaria arte efficaciter
adiuvit : attamen, aetate progrediens, nihil de vitae ratione remittens,
mansuetudine, modestia sollertique activitate enituit. Sodalitati Beatae
Mariae Virginis atque Consociationi Artifìcum a Dei Famulo Adulpho
Kolping excitatae nomen dedit, ad catholicum apostolatum prove
hendum.
Anno 1885, die 8 Augusti, Confirmationis sacramento roboratus,
paulo post ad arma est vocatus. Miles, pios, quos domi gerebat, mores
summa diligentia tuitus est. Octavum supra vigesimum aetatis annum
agens, matre iam orbatus, de honestis nuptiis cogitare coepit ; at anno
1894, spiritualibus exercitiis ab eximio P. P. Huenklembrock, S. I., tra
ditis cum interesset, de vita religiosa amplexanda desiderium persensit,
quod mense Augusto eiusdem anni perficere valuit, Seraphicum Ordi
nem ingrediens, inter fratres laicos, ut Deo humilis et absconditus
servire intimius posset, Iordani nomine sumpto. Inter oblatos tertii
Ordinis quatuor annis Paderbornae et alibi vitam duxit; die tandem
29 Augusti 1901 religiosam professionem in primo Ordine emisit, sacra
que vota nuncupavit.
Per varia coenobia peragratus, laboriosa munera, quae fratribus
laicis imponi solent, praecipue coqui officium libentissime suscepit, et
alacri animo complevit ; indefessum sese praebens operarium in spiritu
Sacra Congregatio Rituum 707
oboedientiae, humilitatis, paenitentiae oblationisqne quotidie. Regu
laris disciplinae observantissimus, sanctitati assequendae se totum
devovit per diuturnum orationis studium, atque omnigenarum vir
tutum exercitium. Quam vitam cum Christo absconditam Iordanus
hilaris continuo duxit usque ad diem 20 Februarii anni 1922, cum Tre-
moniae, sacramentis pie roboratus, ad Superos evolavit.
Huiusmodi vivendi ratio, quam Iordanus Mai sanctam atque hone
stam Deo exhibuit, sanctimoniae famam minime dubiam ei comparavit,
quae, e finibus religiosae Tremonensis domus egressa, in dies magis
pervulgata est, adeo ut innumeri fideles una cum pastoribus suis beati
ficationis causam petierint. Quibus supplicationibus permotus, Epi
scopus Paderbornensis iuridicam inquisitionem instituit, atque pro
cessus sic adornatus Romam transmisit.
Super scriptis undique collectis riteque examinatis, die 28 Februarii
1940 decretum datum est ut inoffenso pede ad ulteriora procedi posset.
Servatis tandem omnibus de iure servandis, ad humiles enixasque
preces Revmi P. Antonii Cairoli, Ordinis Fratrum Minorum Postula
toris generalis, Emus Dominus Augustinus Cardinalis Bea, causae
Ponens seu Relator, in ordinaria particulari S. Rituum Congregatione,
die 22 Ianuarii anno 1963 habita, dubium discutiendum proposuit : An
signanda sit commissio introductionis causae Servi Dei Iordani Mai,
in casu et ad effectum de quo agitur. Emi Patres Cardinales, sacris
tuendis ritibus praepositi, et Revmi Praelati Officiales, re diligenti
studio perpensa, rescribere censuerunt : Affirmative, seu signandam
esse commissionem, si Sanctissimo placuerit.
Facta demum de his omnibus Sanctissimo Domino nostro Ioanni
Papae XXIII, per Revmum P. Ferdinandum Antonelli, O. F. M., Fidei
Promotorem Generalem, fideli relatione, Sanctitas Sua commissionem
introductionis causae Servi Dei Iordani Mai, in casu et ad effectum
de quo agitur, propria manu signare benigne dignata est, die 23 eius
dem mensis et anni.
Datum Romae, die 23 Ianuarii a. D. 1963.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. © S.
f Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
708 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
V
MEDIOLANEN.
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Andreae Caroli Ferrari, S. R. E.
Cardinalis, Archiepiscopi Mediolanensis.
SUPER DUBIO
An signanda sit commissio introductionis causae in casu et ad effectum
de quo agitur.
Paulus, Iesu Christi apostolus, iuvenem episcopum Timotheum insti
tuens, virtutes omnes describit quibus episcopi ornati sint oportet
(cfr. 1 Tim. 3, 1-7), ita ut, quemadmodum et apostolorum Princeps mo
net, forma fiant ex animo gregis sibi crediti (cfr. 1 Pt. 5, 1-4).
Hoc in episcopali munere perfungendo talem sese omnino Servus
Dei Andreas Carolus Ferrari praestitit. Ipse namque clarissimos inter
Praesules, qui saeculorum decursu Ecclesiam Mediolanensem sanctitate
vitae, sapientia et pastoralis sollicitudinis laude ornaverunt, non im-
merito est recensendus. Decessorum suorum Ambrosii, Caroli, Friderici
aliorumque vestigiis inhaerens Insubriae metropoli novum addidit decus
et ornamentum.
Is, in Parmensis agri pago cui nomen « Lalatta di Pratopiano »,
die 13 mensis Augusti anno 1850, humilibus parentibus ortum duxit.
Postridie infans sacra baptismi unda regeneratus est. Ad sacerdotium
vocatus, anno 1861 dioecesanum Seminarium ingressus est, atque, stu
diorum curriculo laudabiliter expleto, die 19 Decembris anno 1873 sacer
dotali dignitate est auctus. Insequenti vero anno parochus loci « Ma
riano » prope Parmam missus est, ac brevi post adiutor parocho Foro-
novi datus est. In his muneribus fungendis peculiarem propensionem in
iuventutis curam spiritualem atque in divini verbi praedicationem
ostendit. Mox vero scientiarum doctor et rector in Parmensi Seminario
nominatus est, ac deinde Canonicus et Provicarius generalis dioecesis.
Qui pietate, doctrina animarumque peritia inter alios iamdiu prae
stabat, a Summo Pontifice Leone XIII episcopus Guastallensis renun
tiatus est die 23 Iunii a. 1890. Eius autem virtutes, doctrina et indefessa
actuositas amplius cognitae eundem Romanum Pontificem induxere, ut
iuvenem episcopum ad frequentiorem dioecesim regendam, Comensem
scilicet, promoveret.
Sacra Congregatio Rituum 709
Vivendi agendique autem episcopi Ferrari rationem, quam Guastal-
lenses mirati erant, Comenses quoque brevi sunt experti. Tribus fere
annis, quibus episcopus ad Larium fuit, totam dioecesim, vel remo
tissima eiusdem loca, sacra visitatione peragravit, atque praedicatione
verbum Dei omnibus fidelium coetibus communicavit ; cleri rectam
institutionem strenue curavit; ut in catholicis consociationibus actio
promoveretur, diligenter adlaboravit ; et ut amor ac fidelitas erga Apo
stolicam Sedem et Romanum Pontificem in animis christifidelium radices
ageret et firmaretur impense studuit.
In Consistorio die 18 Maii a. 1894 habito, Leo Papa XIII, qui episco
pum Comensem in magna habebat aestimatione et singulari amplecte-
batur amore, inter Patres Cardinales eum adnumeravit et post triduum
amplissimae Ecclesiae Mediolanensi archiepiscopum praefecit, ut clare
pateret non tantum sedi, sed potius viro meritissimo Romanae Purpu-
rae honorem dari.
Ex ipso autem die quo Famulus Dei archiepiscopus Mediolanensis
renuntiatus est, christiano nomini in baptismo recepto nomen addidit
Caroli illius Borromaei, qui immortalis pastor et lumen fuerat eiusdem
Ecclesiae Mediolanensis. Hoc sane fecit Dei Famulus non solum pietatis
impetrandique patrocinii causa, verum etiam ut pateret qua ratione
susceptum munus in nova christiani gregis portione regenda expleturus
esset.
Et fuit, fuit profecto vere bonus pastor, de spirituali bono gregis sibi
commissi maxime sollicitus; bonus pastor qui oves suas non per alios
sed ipsemet invisere et inter eas versari verboque praedicationis pascere
gaudebat. Quid Religionis bonum, quidque tempora postularent intuens,
clero instituendo recteque informando curas adhibuit maximas. Catho
licam doctrinam contra errores tunc gìiscentes acerrime defendit, propter
quod multa ab impiis perpessus est. Apostolatum boni preli seu librorum
scribendorum edendorumque impense exercuit. Synodos dioecesanas et
provincialia concilia celebravit, ac sapientissimas promulgavit leges.
Catholicorum consociationes et societates omne genus provexit. In re
quoque sociali plurimum adlaboravit atque eiusmodi instituit opera ut
hodierna tempora praevenisse videatur. Immanes difficultates invicto
animo superavit, catholicorum discidia mitigavit vel etiam abolevit.
Grandia quoque pro Ecclesia molitus est, quandoquidem et condendae
Catholicae Sacri Cordis Studiorum Universitati viam stravit, Seminaria
restituit, ecclesiasticas artes et litteras fovit. In adversos magnanimus,
45 - ACTA, vol. VI, n. 11. — 31-8-1964.
710 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
sibi constans et aequalis, mitis et fortis exstitit. Omnia omnibus factus,
ut omnes Christo lucrifaceret, nulli pepercit labori et defatigationi, sui
immemor, se omniaque sua impendens pro fidelium salute.
Interea tamen propriae animae perfectionem et sanctificationem
minime neglexit. Immo, e divino orationis fonte robur et vigorem hau
riebat ad ingenua opera pro Dei gloria animarumque salute procuranda,
et ad omnes christianas virtutes, potissimum quae episcopum decent,
colendas, quaeque in eo mirum in modum enituere : vitae austeritas, in
victu parcitas, in somno brevitas, in supellectile paupertas, humilitas,
fervens in Eucharistiam et in Deiparam Virginem devotio, in cotidianis
pietatis exercitationibus assiduitas, patientia mira in perferendis cum
hominum molestiis tum corporis cruciatibus.
Non laboribus victus, sed permolesto gravique morbo tandem cor
reptus, die 2 mensis Februarii anno 1921, piissime obdormivit in Domino,
cuncto populo complorante et Sanctum statim conclamante.
Increbrescentem autem eius famam sanctitatis Deus caelestibus
signis visus est confirmare. Quapropter causa de Beatorum Caelitum
honoribus eidem decernendis agi coepta est. Processus itaque ordinaria
auctoritate super fama sanctitatis vitae, virtutum et miraculorum in
genere praedicti Famuli Dei instructus est in archiepiscopali Curia
Mediolanensi, cui rogatorialis, qui dicitur, processus, in Curia Par
mensi celebratus, accessit, Sacraeque Rituum Congregationi exhibiti
fuere. Interim plures Cardinales, Archiepiscopi, Episcopi, moderatores
generales religiosorum atque sacerdotes dioecesani instantes preces, bea
tificationem eiusdem Servi Dei postulantes, Summo Pontifici obtulerunt.
Sacra autem Rituum Congregatio, scriptis eidem Servo Dei tributis
ad iuris normam perpensis, die 15 mensis Iunii a. 1960, nihil causae
progressioni obstare decrevit.
Instante itaque Excmo ac Revmo Domino Francisco Bertoglio, Epi
scopo titulari Parien., Postulatore legitime constituto, in Congrega
tione particulari Sacrae eiusdem Congregationis Rituum, die 8 Februa
rii anni huius habita, Emus ac Revmus Dominus Carolus Cardinalis
Confalonieri, ipsius causae Ponens seu Relator, sequens dubium propo
suit discutiendum: An signanda sit commissio introductionis causae in
casu et ad effectum de quo agitur. Qui autem interfuerunt Cardinales,
sacris ritibus tuendis praepositi, post relationem eiusdem Cardinalis
Ponentis, auditis suffragiis Officialium Praelatorum ac praesertim
Revmi P. Ferdinandi Antonelli O. F. M., Fidei Promotoris Generalis,
Sacra Congregatio Rituum 711
rescribere censuerunt : Affirmative, seu signandam esse commissionem
introductionis causae in casu et ad effectum de quo agitur, si Sanctis
simo placuerit.
Facta postmodum de his omnibus Summo Pontifici Ioanni Pa
pae XXIII fideli relatione, Sanctitas Sua rescriptum Sacrae Rituum
Congregationis ratum habuit et confirmavit, atque commissionem intro
ductionis causae Servi Dei Andreae Caroli Ferrari, S. R. E. Cardinalis
et Archiepiscopi Mediolanensis, Sua manu signare benigne dignata est.
Datum Romae, die 10 Februarii a. D. 1963.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. & S.
f Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
712 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
PONTIFICIUM CONSILIUM
STUDIIS BIBLIORUM PROVEHENDIS
INSTRUCTIO DE HISTORICA EVANGELIORUM VERITATE
Sancta Mater Ecclesia quae est « columna et firmamentum veritatis )),*
semper Sacram Scripturam ad munus supernam impertiendi animis sa
lutem adhibuit eamque a quavis falsa interpretatione defendit. Quia
problemata numquam deerunt, exegeta catholicus in exponendo divino
verbo et in solvendis difficultatibus quae ei opponuntur, numquam
animo deficiat oportet sed strenue laboret ut genuinum Scripturarum
sensum magis adaperiat, non tantum suis fretus viribus, sed praesertim
Dei auxilio et Ecclesiae luce firmiter confidens.
Magnopere gaudendum est plures hodie inveniri fideles Ecclesiae
filios, rerum biblicarum, prout nostra requirunt tempora, peritos, qui
hortamentis Summorum Pontificum obsecundantes, indefesso labore huic
gravi arduoque muneri toto animo incumbant. Quorum « strenuorum
in vinea Domini operariorum conatus non solummodo aequo iustoque
animo, sed summa etiam cum caritate iudicandos esse ceteri omnes
Ecclesiae filii meminerint )), 2 cum quaestiones difficiliores etiam magni
nominis interpretes, velut ipse Hieronymus, haud ita felici interdum
exitu enucleare conati sint.3 Caveatur « ne acrior disputandi contentio
transgrediatur mutuae caritatis terminos ; neve inter disputandum ipsae
revelatae veritates divinaeque traditiones vocari in disceptationem vi
deantur. Nisi enim salva consensione animorum collocatisque in tuto
principiis, non licebit ex variis multorum studiis magnos exspectare
huius disciplinae progressus )). 4
Exegetarum labor hodie eo vel magis requiritur, quod multa scripta
vulgantur, quibus veritas factorum et dictorum quae in Evangeliis con
tinentur, in discrimen vocatur. Quare Pontificia Commissio de Re Bibli-
1 I Tim. 3, 15. 2 Divino afflante Spiritu; Enchiridion Biblicum*- (EB) 564; A.. A. S. XXXV (1943).
p. 319. 3 Of. Spiritus Paraclitus; EB 451; A. A. S. XII (1920), p. 392. 4 Litt. Apost. Vigilantiae; EB 143; Leonis XIII Acta, XXII, p. 237.
Pontificium Consilium studiis Bibliorum provehendis 713
ea, pro munere a Summis Pontificibus sibi commisso, opportunum duxit
ea quae sequuntur exponere et inculcare.
1. Exegeta catholicus, ductu Ecclesiae, utilitates capiat ex omnibus
quae priores interpretes, praesertim Sancti Patres Doctoresque Eccle
siae, ad intellegendum sacrum textum contulerunt eorumque labores
ulterius persequatur. Ut Evangeliorum perennem veritatem et aucto
ritatem in plena luce collocet, accurate normas hermeneuticae ratio
nalis et catholicae servans, nova exegeseos adiumenta sollerter adhi
bebit, praesertim ea quae historica methodus universim considerata
affert. Haec sedulo fontes indagat eorumque naturam et vim definit,
subsidia per criticen textus, criticen litterariam, cognitionem lingua
rum sibi comparat. Observabit interpres monitum Pii XII fel. rec , qui
ei iniungit ut « prudenter ... perquirat quid dicendi forma seu littera
rum genus, ab hagiographo adhibitum, ad veram et genuinam conferat
interpretationem; ac sibi persuadeat hanc officii sui partem sine magno
catholicae exegeseos detrimento neglegi non posse )) ;5 quo monito
Pius XII fel. rec. generalem artis hermeneuticae regulam enuntiat,
cuius ope tum Veteris tum Novi Testamenti libri explanandi sunt, eo
quod in eis exarandis hagiographi modum cogitandi et scribendi apud
aequales vigentem adhibuerunt. Denique exegeta omnia media usur-
pabit quibus altius indolem testimonii Evangeliorum, vitam religio
sam primarum ecclesiarum, sensum et vim traditionis apostolicae per
spiciat.
Ubi casus fert, interpreti investigare licet, quae sana elementa in
(( methodo historiae formarum » insint, quibus ad pleniorem Evangelio
rum intellegentiam rite uti possit. Circumspecte tamen se gerat, quia
saepe huic methodo commixta prostant principia philosophica et theo
logica haud probanda, quae tum methodum, tum conclusiones in re lit
teraria non raro dépravant. Quidam enim huius methodi fautores praeiu
dicatis opinionibus rationalismi abducti, supernaturalis ordinis existen
tiam et Dei personalis in mundo interventum, ope revelationis proprie
dictae factum, miraculorum et prophetiarum possibilitatem et existen
tiam agnoscere renuunt. Alii e falsa notione fidei procedunt ac si ipsa
veritatem historicam non curet, immo cum eadem componi non possit.
Alii historicam vim et indolem documentorum revelationis quasi a priori
negant. Alii denique auctoritatem Apostolorum, quatenus testes Christi
sunt, eorumque munus et influxum in primaevam communitatem parvi-
s Divino afflante Spiritu; E B 560; A. A. S. XXXV (1943), p. 316.
714 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
pendentes, creatricem potentiam huius communitatis extollunt. Quae
omnia non tantum catholicae doctrinae adversantur, sed etiam funda
mento scientifico carent, a rectisque historicae methodi principiis aliena
sunt.
2. Interpres, ut de firmitate eorum quae in Evangeliis traduntur recte
statuat, sollerter ad tria tempora traditionis attendat quibus doctrina
et vita Iesu ad nos pervenerunt.
Christus Dominus Sibi discipulos selectos adiunxit,6 qui Eum ab
initio secuti sunt,7 Eius opera viderunt verbaque audierunt et hoc modo
apti fuerunt qui Eius vitae et doctrinae testes essent.8 Dominus, cum
doctrinam ore exponebat, modos ratiocinandi et exponendi tunc tempo
ris vulgatos sequebatur, ita ad mentem auditorum Se accommodans et
efficiens ut ea quae doceret firmiter menti imprimerentur et commode
a discipulis memoria tenerentur. Hi miracula aliosque Iesu vitae even
tus recte tanquam facta eo fine patrata vel disposita, ut eis homines in
Christum crederent et doctrinam salutis fide amplecterentur, intelle
xerunt.
Apostoli imprimis mortem et resurrectionem Domini annuntiabant,
Iesu testimonium reddentes,9 Eiusque vitam et verba fideliter expone-
bant,1 0 adiunctorum in quibus auditores versabantur, in modo praedi
candi rationem habentes.11 Postquam Iesus a mortuis resurrexit Eiusque
divinitas clare perspecta est, 1 2 tantum afuit ut fides memoriam eorum
quae evenerant, deleret, ut eam potius firmaret, quia fides in eis quae
Iesus fecerat et docuerat 1 3 nitebatur. Nec propter cultum quo discipuli
exinde Iesum ut Dominum et Filium Dei venerabantur, hic in <( my-
thicam » personam mutatus est Eiusque doctrina deformata. Non est
autem cur negetur Apostolos ea quae a Domino reapse dicta et facta sunt,
auditoribus ea pleniore intellegentia tradidisse, qua ipsi eventibus glo-
riosis Christi instructi et lumine Spiritus veritatis 14 edocti fruebantur.15
Inde est quod sicut Iesus Ipse post resurrectionem « interpretabatur
6 Cf. Me. 3, 14; Lc. 6, 13. 7 Cf. Lc. 1, 2; Act. 1, 21-22. 8 Cf. Lc. 24, 48; Io. 15, 27; Act. 1, 8; 10, 39; 13, 31. 9 Cf. Lc. 24, 44-48; Act. 2, 32; 3, 15; 5, 30-32. 10 Cf. Act. 10, 36-41. 11 Cf. Act. 13, 16-41 cum Act. 17, 22-31. 12 Act. 2, 36; Io. 20, 28. 13 Act. 2, 22; 10, 37-39. " Cf. Io. 14, 26; 16, 13. 15 Io. 2, 22; 12, 16; 11, 51-52; cn 14, 26; 16, 12-13; 7, 39.
Pontificium Consilium studiis Bibliorum provehendis 715
illis )) 1 6 tum Veteris Testamenti tum Sui Ipsius verba 17 ita et illi Eius
verba et gesta, prout auditorum necessitates postulabant, interpretati
sunt. (( Ministerio verbi instantes » , 1 8 variis dicendi modis, cum proprio
proposito et auditorum mente congruentibus utentes praedicaverunt;
nam « Graecis ac Barbaris, sapientibus et insipientibus ) ) 1 9 debitores
erant.20 Hi vero loquendi modi quibus praecones Christum annuntia
verunt, distinguendi et perpendendi sunt : catecheses, narrationes, te
stimonia, hymni, doxologiae, preces aliaeque id genus formae litterariae
in Sacra Scriptura et ab hominibus illius aetatis usurpari solitae.
Hanc instructionem primaevam, prius ore, deinde scripto traditam
— nam mox evenit ut multi conarentur (( ordinare narrationem rerum )) 2 1
quae Dominum Iesum respiciebant — auctores sacri methodo, peculiari
fini quem quisque sibi proposuit congrua, ad utilitatem ecclesiarum
quattuor evangeliis consigna ver unt. Quaedam e multis traditis sele-
gentes, quaedam in synthesim redigentes, quaedam ad statum ecclesia
rum attendendo explanantes, omni ope annisi sunt ut lectores eorum
verborum de quibus eruditi erant, cognoscerent firmitatem.22 Hagio:
graphi enim ex eis quae acceperunt, ea potissimum selegerunt quae variis
condicionibus fidelium et fini a se intento accommodata erant, eademque
eo modo narrabant qui eisdem condicionibus eidemque fini congruebat.
Cum sensus enuntiationis etiam a consecutione rerum pendeat, Evange
listae tradentes verba vel res gestas Salvatoris, hic in alio, ille in alio
contextu, ea ad utilitatem lectorum explicaverunt. Quapropter indaget
exegeta quid Evangelista, dictum vel factum hoc modo narrans vel in
certo contextu ponens, intenderit. Veritati narrationis enim minime offi
cit Evangelistas dicta vel res gestas Domini diverso ordine referre 23 Eius
que sententias non ad litteram, sensu tamen retento, diversimode expri
mere. 2 4 Nam, ut ait S. Augustinus : « Satis probabile est quod unusquis
que Evangelistarum eo se ordine credidit debuisse narrare, quo voluisset
Deus ea ipsa quae narrabat eius recordationi suggerere, in eis dumtaxat
rebus, quarum ordo, sive ille, sive ille sit, nihil minuit auctoritati veri-
1 6 Lc. 24, 27. 17 Cf. Lc. 24, 44-45; Act. 1, 3. 18 Act. 6, 4. 19 Rom. 1, 14. 20 I Cor. 9, 19-23. 2 1 Cf. Lc. 1, 1. 2 2 Cf. Lc. 1, 4. 23 Cf. S. Ioan. Chrys., In Mat., Horn. I, 3; PG 57, 16-17. 24 Cf. S. August., De consensu Evang., 2, 12, 28; PL 34, 1090-1091.
716 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tatiqiie evangelicae. Cur autem Spiritus sanctus dividens propria uni
cuique prout vult, 2 5 et ideo mentes quoque sanctorum propter Libros in
tanto auctoritatis culmine collocandos, in recolendo quae scriberent sine
dubio gubernans et regens, alium sic, alium vero sic narrationem suam
ordinare permiserit, quisque pia diligentia quaesiverit, divinitus adiu
tus poterit invenire ) ) . 2 6
Exegeta, nisi ad liaec omnia quae ad originem et compositionem
Evangeliorum spectant attendent et quaecumque probanda recentes in
vestigationes attulerunt, rite adhibuerit, munus suum perspiciendi quid
hagiographi intenderint quidque reapse dixerint, non implebit. Cum
ex eis quae novae inquisitiones contulerunt appareat doctrinam et vitam
Iesu non simpliciter relatas fuisse, eo solo fine ut memoria tenerentur,
sed (( praedicatas » fuisse ita ut Ecclesiae fundamentum fidei et morum
praeberent, interpres testimonium Evangelistarum indefesse perscru-
tans, vim theologicam perennem Evangeliorum altius illustrare et
quantae sit Ecclesiae interpretatio necessitatis quantique momenti in
plena luce collocare valebit.
Multa supersunt eaque gravissima in quibus edisserendis et expla
nandis exegeta catholicus acumen et ingenium libere exercere potest et
debet, ut ad omnium utilitatem, ad maiorem in dies doctrinae sacrae
profectum, ad iudicium magisterii Ecclesiae praeparandum et ulterius
fulciendum, ad Ecclesiae defensionem et honorem ex suo quisque virium
conferat.2 7 At semper animum gerat paratum ad Ecclesiae magisterio
obtemperandum, neque obliviscatur Apostolos Spiritu sancto repletos
bonum nuntium praedicasse, Evangelia conscripta esse Spiritu Sancto
inspirante, qui eorum auctores ab omni errore praeservabat. (( Non enim
per alios dispositionem salutis nostrae cognovimus, quam per eos per
quos Evangelium pervenit ad nos : quod quidem tunc praeconaverunt,
postea vero per Dei voluntatem in Scripturis nobis tradiderunt, funda
mentum et columnam fidei nostrae futurum. Non enim fas est dicere,
quoniam ante praedicaverunt quam perfectam haberet agnitionem ; sicut
quidam audent dicere, gloriantes emendatores se esse Apostolorum.
Postea enim quam surrexit Dominus noster a mortuis, et induti sunt
supervenientis Spiritus Sancti virtutem ex alto, de omnibus adimpleti
sunt, et habuerunt perfectam agnitionem; exierunt in fines terrae, ea
quae a Deo nobis bona sunt evangelizantes, et coelestem pacem homini-
25 I Cor. 12, 11. 28 De consensu Evang., 2, 21, 51 s.; PL 34, 1102. 27 Of. Divino afflante Spiritu; EB 565; A. A. S. XXXV (1943), p. 319.
Pontificium Consilium studiis Bibliorum provehendis 717
bus annuntiantes, qui quidem et omnes pariter et singuli eorum habentes
Evangelium Dei » . 2 8
3. Illorum vero quibus munus docendi in Seminariis vel in id genus
Institutis commissum est, «prima cura sit, ut ... sic omnino tradantur
Divinae Litterae, quemadmodum et ipsius gravitas disciplinae et tem
porum necessitas admonent )) . 2 9 Magistri imprimis theologicam doctri
nam exponant, ut Sacrae Scripturae « futuris Ecclesiae sacerdotibus fiant
et propriae cuiusque vitae spiritualis fons purus atque perennis, et sacri
concionandi muneris quod suscepturi sunt, alimentum et robur » . 3 0 Iidem
cum artem criticam, ante omnia litterariam, ut aiunt, exercent, id agant,
non ut hanc artem propter seipsam colant, sed ut eius luce sensum a Deo
per hagiographum intentum enucleatius perspiciant. Ne igitur sistant
media via, suis litterariis inventis unice contenti, sed insuper ostendant
quomodo haec reapse conferant ad doctrinam revelatam clarius intel
legendam, vel, si res ferat, ad fallacias refellendas. Qui alios instituentes
has normas sequuntur, efficient ut alumni in Sacra Scriptura id inve
niant (( quod mentem ad Deum attollat, animum enutriat, interiorem
vitam promoveat ) ) . 3 1
4. Ii vero qui populum christianum sacris contionibus erudiunt,
maxima prudentia opus habent. Imprimis tradant doctrinam, memores
admonitionis S. Pauli : « Attende tibi, et doctrinae : insta in illis. Hoc
enim faciens, et teipsum salvum facies, et eos, qui te audiunt )) . 3 2 A
novitatibus futtilibus vel non satis probatis proponendis prorsus absti
neant. Opiniones novas, iam solide probatas, si necesse est, caute, ratione
habita auditorum, exponant. Cum eventus biblicos narrant, adiuncta ficta
veritati haud conformia ne addant.
Quae prudentiae virtus ab his praesertim colenda est, qui inter chri
stifideles scripta vulgant. Supernas divini verbi divitias sedulo promant
« ut fideles ... ad vitam recte conformandam moveantur et incendan-
tur )) . 3 3 Sanctum habeant numquam a communi doctrina ac traditione
Ecclesiae vel minimum discedere; utique vera scientiae biblicae incre
menta, quaecumque recentiorum sollertia contulerit in rem suam con-*
28 S. Iren., Adv. Haer., III 1, 1; Harvey II, 2; PC 7, 844. 29 Litt. Apost. Quoniam in re biblica; EB 162; Pii X Acta, III, p. 72. 30 Divino afflante Spiritu; E B 567; A. A. S. XXXV (1943), p. 322. 31 Divino afflante Spiritu; EB 552; A. A. S. XXXV (1943), p. 311. 32 / Tim. 4, 16. 33 Divino afflante Spiritu; EB 566; A. A. S. XXXV (1943), p. 320.
718 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
vertant, sed temeraria novatorum commenta omnino devitent.34 Severe
prohibentur quominus pernicioso pruritu novitatis seducti, quaelibet
difficultatum solutionis tentamenta sine prudenti delectu et serio discri
mine inconsiderate disseminent, ita plurimorum fidem turbantes.
Iam pridem haec Pontificia Commissio de Re Biblica opportunum
censuit in memoriam revocare etiam libros et articulos in commentariis
et diariis de re biblica edendos, utpote res religiosas et ad religiosam
christifidelium institutionem spectantes, Ordinariorum auctoritati et
iurisdictioni subesse.35 Rogantur ergo Ordinarii ut huiusmodi scriptis
vulgaribus maxima cum diligentia invigilent.
5. Consociationum biblicarum qui curam habent, legibus a Pontificia
Commissione de Re" Biblica statutis inviolate obtempèrent.36
- x - * -X-
Quae omnia si servata fuerint, studium Sacrarum Scripturarum
«edet in utilitatem fidelium. Nemo erit qui nostris etiam diebus non
experiatur quod S. Paulus scripsit : Sacrae Litterae « possunt instruere
ad salutem, per fidem, quae est in Christo Iesu. Omnis scriptura divi
nitus inspirata utilis est ad docendum, ad arguendum, ad corripiendum,
ad erudiendum in iustitia : ut perfectus sit homo Dei, ad omne opus
bonum instructus ) ) . 3 7
Hanc autem Instructionem Ssmus Dominus Noster Paulus Pp. VI,
in Audientia die 21 Aprilis a. 196Jf infrascripto Revmo Consultori ab
Actis benigne concessa, approbavit et publici iuris fieri mandavit.
Romae, die 21 Aprilis a. 1964.
BENIAMIN N. WAMBACQ, O. Praem., Consultor ab Actis
34 Cf. Litt. Apost. Quoniam in re biblica; EB 175; Pii X Acta, III, p. 75. 35 Instructio ad Excfhos locorum Ordinarios... 15 Dec. 1955; EB 626; A. A. S. XLVIII
<1956), p. 63. 36 EB 622-633 ; A. A. S. XLVIII (1956), pp. 61-64. * 37 II Tim. 3, 15-17.
Sacra Romana Rota 719
ACTA TRIBUNALIUM
SACRA ROMANA ROTA
Citatio edictalis
HALIFAXIEN. Nullitatis matrimonii (Mousseau - Mac Donald)
Cum ignoretur locus actualis commorationis dominae Ioannae Shir-
ley Mac Donald, causae superius inscriptae conventae, eamdem citamus
ad comparendum, aut per se aut per procuratorem legitime con
stitutum, coram Tribunali Sacrae Romanae Rotae (Roma, Piazza delia
Cancelleria 1), in diem 28 Octobris 1964, hora undecima, pro concor
datione vel subsignatione dubii quod sequitur :
An constet de nullitate matrimonii, in casu.
Ordinarii locorum, parochi aliique fideles notitiam habentes com
morationis praedictae dominae Ioannae Shirley Mac Donald, curare
debent ut ipsa de hac edictali citatione rite moneatur.*
Salvator Canals, Ponens
Ex Cancellaria Tribunalis S. R. Rotae, die 8 Iunii a. 1964.
Marius F. Pompedda, Notarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de Mme Jeanne Shirley Mac Donald, défenderesse en cette cause, nous la citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal de la S. Rote Romaine (Roma, Palazzo della Cancelleria) le 28 octobre 1964, à 11 heures, pour concorder ou souscrire le doute ci-dessous rapporté :
Gonste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence de ladite Jeanne Shirley Mac Donald, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
720 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
TRIBUNAL VICARIATUS URBIS
Citatio edictalis
ROMANA
Nullitatis matrimonii (Dell'Omo - Berruti)
Cum ignoretur locus actualis commorationis domini Guidonis Ber
ruti, in causa de qua supra conventi, eumdem citamus ad comparendum
coram Tribunali Primae Instantiae Vicariatus Urbis (Piazza S. Cal
listo, 16 - Roma), aut per se aut per procuratorem legitime constitutum,
in diem 3 Novembris 1964, pro concordatione sequentis dubii :
An constet de nullitate matrimonii, in casu?
Ordinarii locorum, parochi, fideles quicumque notitiam habentes
actualis commorationis praedicti domini Guidonis' Berruti, curare de
bent ut ipse de hac citatione edictali rite moneatur. *
D. Semproni, V. Officialis
Ex Aedibus Tribunalis Vicariatus Urbis, die 20 Iulii 1964.
V. Prazzano, Cancellarius
* Etant inconnu le lieu de la demeure actuelle de M. Guido Berruti, défendeur en cette cause, nous le citons à comparaître, par propre personne ou par un procureur légitimement constitué, au siège du Tribunal du Vicariat de Rome (Piazza S. Callisto, 16 - Roma), le 3 novembre 1964, pour concorder le doute ci-dessous rapporté:
Conste-t-il de la nullité du mariage, dans le cas?
Les Ordinaires des lieux, les curés, les prêtres, les fidèles ayant connaissance du lieu de la résidence dudit M. Guido Berruti, devront, dans la mesure du possible, l'avertir de la présente citation.
Diarium Romanae Curiae 721
DIARIUM ROMANAE CURIAE
Lunedì, 20 luglio 1964, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto
in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Creden
ziali, Sua Eccellenza il Dott. BELISARIO MORENO HTJEYO, Amba
sciatore Straordinario e Plenipotenziario dell'Argentina.
Martedì, 21 luglio 1964, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto
in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Creden
ziali, Sua Eccellenza il Dott. MARCOS AGAJYELLEW, Inviato
Straordinario e Ministro Plenipotenziario di Etiopia.
SACRA CONGREGAZIONE DEI RITI
Martedì 9 giugno 1964, nel Palazzo delle Congregazioni, si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria particolare, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali ed i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione di Causa dei Servi di Dio :
1. Pietro Bonilli, sacerdote, fondatore dell'Istituto delle Suore della S. Famiglia;
2. Diego Oddi, laico professo dell'Ordine dei Frati Minori. Hanno inoltre esaminato le relazioni dei censori teologi su gli scritti dei
Servi di Dio : 1. Leonardo Castellano, Vescovo di Tabasco ; 2. Elia di San Clemente, Monaca professa dell'Ordine dei Carmelitani
Scalzi ; 3. Maria Dolores Rodríguez Ortega Sopeña, fondatrice delle Dame
Catéchiste ; 4. Ludovico Martin, padre di famiglia; 5. Azelia Martin, madre di famiglia.
Giovedì 25 giugno 1964, nel Palazzo delle Congregazioni, alla presenza dell'Emo Signor Cardinale Paolo Giobbe, Relatore della Causa del Servo di Dio Carlo di S. Andrea, sacerdote professo dei Passionisti, si è adunata la S. Congregazione dei Riti antepreparatoria, nella quale i Revmi Prelati Officiali ed i Revmi Consultori teologi hanno discusso sulla eroicità delle virtù del predetto Servo di Dio.
Martedì 7 luglio 1964, nel Palazzo Apostolico Vaticano, alla augusta presenza del Santo Padre, si è adunata la S. Congregazione dei Riti generale, nella quale gli Emi e Revmi Signori Cardinali, i Revmi Prelati Officiali e
722 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Consultori teologi hanno dato il loro voto su i miracoli che si asseriscono operati ad intercessione dei
1. Beati Carlo Lwanga, Mattia Kalemba Murumba e venti Soci, martirizzati in Uganda nel 1885-86 ;
2. Ven. Servo di Dio Luigi Guanella, sacerdote, fondatore della Congregazione dei Servi della Carità e delle Figlie di S. Maria della Provvidenza-
Martedì 14 luglio 1964, nel Palazzo Apostolico Vaticano, si è adunata la S. Congregazione dei Riti ordinaria particolare, nella quale gli Emi e-Revmi Signori Cardinali e i Revmi Prelati Officiali hanno discusso sulla introduzione della Causa dei Servi di Dio:
1. Timoteo Giaccardo, sacerdote della Pia Società di San Paolo ; 2. Maria Teodora Voiron, della Congregazione delle Suore di S. Giu
seppe di Chambery. Hanno inoltre esaminato le relazioni dei censori teologi su gli scritti
dei Servi di Dio : 1. Lodovico Tijssen, sacerdote secolare della diocesi di Roermond in
Olanda ; 2. Maggiorino Vigolungo, della Pia Società di San Paolo : 3. Nemesia Valle, dell'Istituto delle Suore della Carità ; 4. Angela Salawa, del Terz'Ordine di S. Francesco di Assisi.
SEGRETERIA DI STATO
NOMINA
Con Biglietto della Segreteria di Stato, in data 1 giugno 1964, il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di confermare, per il prossimo quadriennio, Presidente della Pontificia Accademia delle Scienze Sua Eccellenza Reverendissima l'Accademico Pontificio Monsignor Giorgio Lemaitre, Professore di Metodologia matematica nell'Università Cattolica di Lovanio.
ONORIFICENZE
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di conferire :
La Commenda con placca dell'Ordine Piano :
2 novembre 1963. Al Marchese Avignone di S. Teodoro Guido (Roma). » » » Al Conte Nasalli Rocca di Corneliano Carlo (Roma).
La Placca dell'Ordine Piano :
2 novembre 1963. Al Nob. Alvarez de Castro Carlo (Roma).
Diarium Romanae Curiae 723
La Commenda dell'Ordine Piano :
2 novembre 1963. Al Marchese Per uzzi Cosimo (Portsmouth).
Il Cavalierato dell'Ordine Piano :
2 novembre 1963. Al Nob. Rosselli del Turco Giuseppe (Firenze). » » » Al Marchese del Gallo Roccagiovine Paolo (Roma). » » » Al Conte Valentini Domenico (Roma).
La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile :
27 luglio 1963. Al sig. Tiberghien Eugenio E. (Lille). 4 settembre » Al sig. Brasca Giancarlo (Milano). » » » Al sig. Crosti Luigi (Milano). » » » Al sig. Lazzati Giuseppe (Milano). » » » Al sig. Locatelli Piero (Milano). » » » Al sig. Stabilini Giuseppe (Milano). » » » Al sig. Villa Luigi (Milano).
19 ottobre » Al sig. Doe Christie (Liberia). 30 » » Al sig. Yoshura Morizumi (Giappone).
La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
28 settembre 1963. Al sig. Cantagalli Ezio (Siena). 11 ottobre » Al sig. Rospigliosi Roberto (Prato). y
» » » Al Marchese Nasalli Tafíini d'Acceglio Luigi (Roma). 25 » » ' Al sig. Marinaro Vincenzo (Atene).
La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
6 luglio 1963. Al sig. Faivre D'Arcier Carlo (Paris). » » » Al sig. Breccia Angelo (Roma). » » » Al sig. Romano Nicola (Roma).
13 » » Al sig. Domaradzki Teodoro Felice (Montréal). 20 » » Al sig. Kuijpers Ermanno (Antwerpen). 27 » » Al sig. Rossi Renato Olivante (Subiaco). 10 agosto » Al sig. Balzano Manlio (Trivento). » » » Al sig. Gagliardi Enzo (Trivento). » » » Al sig. Prete Lamberto (Trivento). 4 settembre » Al sig. Arlotta Pio (Milano). » » » Al sig. Bellini Dandolo (Milano). » » » Al sig. Beltramini Giovanni Maria (Milano). » » » Al sig. Clerici Luigi (Milano). » » » Al sig. Fossati Franco (Milano). » » » Al sig. Manfrini Enrico (Milano). » » » Al sig. Maraschini Giovanni (Milano). » » » Al sig. Meda Piero (Milano). » » » Al sig. Ortolani Piervirgilio (Milano). » » » Al sig. Plantanida Dante (Milano). » » » Al sig. Salvatori Renzo (Milano).
724 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
à settembre 1963. Al sig. Scorzelli Lello (Milano).
» » » Al sig. Uberti Lodovico (Milano). 5 » Al sig. Cavoli Giuseppe B. (Cleveland).
14 » Al sig. Mattucci Emilio (Teramo-Atri). 17 » » Al sig. Loos Carlo (Malines - Bruxelles).
28 » » Al sig. Gazzolo Angelo (Genova).
» Al sig. Ragghianti Mario (Lucca).
» » » Al sig. Llasera Diaz Emilio (Madrid).
» Al sig. Cribier Pietro (Paris).
» » Al sig. Trioni etti Alfio (Roma).
» » » Al sig. Vacha Romano (Torino).
Ol ottobre Al sig. Provenzale Luciano (Cagliari).
11 » » Al sig. Caracciolo Raffaello (Siracusa).
» » Al sig. Piccione Corrado (Siracusa). 25 » » Al sig. De Oliveira Lacerda Luigi Orazio (Brasile).
Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
6 luglio 1963. Al sig. Mortarotti Emilio (Alessandria).
» » Al sig. Catteau Enrico (Arras).
» » » Al sig. Fernandes Guglielmo G. (Madras).
» » Al sig. Dorairaj A. (Madras).
» » » Al sig. Deneux Alfredo (Paris). 20 » » Al sig. Hembach er Fernando (Paris). 27 » » Al sig. Gusso Giampaolo (Roma).
» » » Al sig. Gusso Guido (Roma). 10 agosto » Al sig. Janin Giuseppe Amato (Lyon).
» » » Al sig. Lambert Giacomo (Lyon).
» » » Al sig. Roubier Paolo (Lyon).
» » Al sig. Vincent Giovanni (Lyon).
» Al sig. Lefebvre Andrea (Porto e S. Rufina). 4 settembre » Al sig. Inzaghi Cesare (Milano).
» » » Al sig. Mapelli Antonio (Milano). &
» » » Al sig. Mellà Albino (Milano). 7 » » Al sig. Ferreira Porto Antonio (Angra).
» » Al sig. Gallinai Heber Alberto C. (Florida). 17 » Al sig. Arcq Giulio (Malines-Bruxelles).
» » Al sig. Caron Maurizio (Malines-Bruxelles).
» » » Al sig. De Guchteneere Raoul (Malines-Bruxelles).
» » Al sig. De Nayer Pietro (Malines-Bruxelles).
» » Al sig. Maisin Giuseppe (Malines-Bruxelles). 28 » Al sig. Qnercioli Vincenzo (Montalcino).
» » Al sig. Salter Giovanni Patrizio (Southwark).
» » Al sig. Vecchi Virgilio Costantino (Southwark). 5 ottobre Al sig. Esparza Barrientos Ilario (Torreón).
» » Al sig. Glotin Luigi (Vannes). 11 » » Al sig. Morelli Primo (San Miniato). 31 » Al sig. Crespo Astudillo Emiliano (Cuenca).
An. et vol. LVI 30 Septembris 1964 (Ser. III, v. V i ) - N. 12
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico — Città del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
CONSTITUTIONES APOSTOLICAE
I
P A N A M E N S I S
(S. IACOBI VERAGUENSIS)
Diviso territorio Ecclesiae Panamensis, nova dioecesis conditur, « Sancti
Iacobi Veraguensis » appellanda.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Panamensis Ecclesiae territorium tam late patet eaque ratione ex-
panditur ut animorum curationi, cui promovendae in Americae Latinae
plagis sollicite nunc temporis praesertim Ecclesia operam dat, nonnihil
prodesse visum sit si divideretur, nova ex eo ecclesiastica circumscrip
tione condita. Quam ob rem, cum venerabilis Frater Antoninus Pinci,
Archiepiscopus titulo Tarasensis in Numidia atque in Panamensi Repu
blica Apostolicus Nuntius, id expostulaverit, cumque hac super re favo
rabilem mentem venerabilis Frater Franciscus Beckmann bo. me. olim
Archiepiscopus Panamensis aperuerit, summa Nostra potestate, postque
sententiam rogatos venerabiles Fratres Nostros S. R. E. Cardinales
rebus Consistorialibus praepositos, sequentia decernimus. A territorio
archidioecesis Panamensis civilem provinciam vulgo Veraguas appella
lo - ACTA, vol. V I , n. 12. — 30-9-1964.
726 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale
tam seiungimus atque ex ea novam dioecesim, quae $. Iacobi Veraguensis
cognominabitur, constituimus, iisdem servatis finibus quibus civilis
provincia cingitur. Novae igitur dioecesis fines erunt : ad septemtrionem
dioecesis Davidensis et praelatura (( nullius » Buccae Taurinae ; ad orien
tem Oceanus Atlanticus ; ad meridiem archidioecesis Panamensis, dioe
cesis Citrensis et vicariatus apostolicus Dariensis ; ad occidentem deni
que Oceanus Pacificus. Episcopalem novae dioecesis sedem in urbe vulgo
Santiago appellata ponendam statuimus, magisterii vero cathedram in
templo curiali inibi exstante Deo in honorem S. Iacobi Apostoli dicato,
quod ad gradum cathedralis evehimus. Sive sacrae aedi cathedrali sive
S. Iacobi Veraguensis Episcopo congrua iura damus, impositis praeterea
sacrorum Antistiti obligationibus, quas inter hae praecipuae erunt :
Canonicorum collegium condendi, donec tamen id fieri possit consulto
res dioecesanos ad iuris normam eligendi; minus saltem Seminarium,
quam primum fieri potuerit, struendi, cuius sive ingenio sive animi
dotibus praestantes alumni Romam mittantur, in Pontificium Collegium
Pianum Latinum Americanum, philosophicis theologicisque disciplinis
imbuendi. Iubemus insuper ut dioecesis S. Iacobi Veraguensis suffraganea
sit metropolitanae Sedi Panamensi, eiusque Episcopus Metropolitae eius
dem archidioecesis obnoxius ; ut mensa episcopalis, quae dicitur, fiat ex
Curiae emolumentis, fidelium collationibus, bonisque ei obvenientibus ex
praescripto canonis 1500 Codicis Iuris Canonici ; ut simul ac hae Litterae
Nostrae ad effectum adductae sint, ei Ecclesiae sacerdotes addicantur,
in cuius territorio vel beneficium vel ofiicium habeant, ceteri vero clerici
Seminariique tirones ei, in qua legitime degant ; ut denique acta et docu
menta, conditam dioecesim respicientia, a Curia metropolitana Pana
mensi ad S. Iacobi Veraguensis mittantur, in tabulario religiose custo
dienda. Haec omnia quae statuimus venerabilis Frater Antoninus Pinci,
quem diximus, exsequenda studebit, vel ab eo delegatus sacerdos. Qui
vero rem perfecerit documenta de more exarabit atque ad Sacram Con
gregationem Consistorialem quam primum mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem, esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis eflicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta ofii-
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat ; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia-
Acta Pauli Pp. VI 727
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die tertio decimo mensis Iulii, anno
Domini millesimo nongentesimo sexagesimo tertio, Pontificatus Nostri
primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO CAROLUS Card. CONFALONIER!
8. B. B. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Caesar Federici, Proton. Apost.
Sylvius Romani, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXV, n. 7.
11
SHILLONGENSIS - DÏBRUGARHENSIS
(TEZPURENSIS)
Distractis quibusdam territoriis a dioecesibus Shillongensi et Dibrugarhensi,,
in India, alia dioecesis conditur nomine « Tezpurensis ».
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Fidei catholicae divulgatio incensiusque, quo in dies urgemur, non
solum in christifideles, sed in universae terrae etiam homines Evange
lica luce adhuc expertes studium, id haud raro requirunt, ut ex
latissimis incolarumque frequentissimis dioecesibus aliae condantur ec
clesiasticae circumscriptiones. Neminem enim fugit eo magis christianas
res florere quo Ecclesiarum rectorum numerus, Episcoporum nempe,
amplior fiat. Hanc ideo ob causam, venerabili Fratri Iacobo Roberto
Knox, Archiepiscopo titulo Melitenaeo et in India Apostolico Internun-
tio, qui, post auditos quorum interesset Ordinarios, ab Apostolica Sede
petiit ut ex dioecesibus Shillongensi et Dibrugarhensi nova alia funda-
728 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
retur, concedere libenter censuimus, sequentiaque, de sententia Sacrae
Congregationis de Propaganda Fide, decernere. A dioecesi Shillongensi
districtus seiungimus vulgo de Darrang et de Nowgong appellatos, una
cum ea parte districtuum de Goalpara et de Kamrup quae est ad septem-
trionalem ripam fluminis Brahmaputra sita; item subdivisionem quam
dicunt de Kameng ad (( North East Frontier Agency )) pertinentem, at
que demum Statum de Bhutam cognominatum ; a dioecesi autem Dibru
garhensi, subdivisiones uti appellant de Subansiri et de Siang perti
nentes ad (( North East Frontier Agency », itemque partem districtus
de Lakhimpur, ad eandem septentrionalem ripam fluminis Brahmaputra
sitam, ex iisque omnibus novam dioecesim constituimus, ex urbe Tezpur
Tezpurensem appellandam, iisdemque cingendam finibus ac territoria
e quibus fit. Praecipimus insuper ut condita dioecesis, una cum suo
Episcopo, suffraganea sit metropolitanae Sedi Calcuttensi ; ut sacrorum
Antistitis sedes domiciliumque in urbe Tezpur sit, cathedra autem
magisterii episcopalis, in templo, eadem in urbe exstante, quod Deo in
honorem Sancti Ioannis Bosco est dicatum; ut consultores dioecesani
deligantur ad normam iuris, qui scilicet a munere cessabunt simul ac
Canonicorum collegium constituatur; ut Seminarium denique, saltem
minus, quam primum struatur, iis pueris accipiendis et efformandis,
qui ad sacerdotium Dei instinctu vocentur. Volumus denique ut Tezpu
rensis cathedralis Ecclesia curis committatur sodalium Societatis
S. Francisci Salesii, quos enixe hortamur ut nulli labori pareant ad
salutiferam Christi legem suo in territorio prolatandam. Has Nostras
Litteras ad effectum adducet venerabilis Frater Iacobus Robertus Knox,
quem diximus, vel ab eo delegatus vir, dummodo sit in ecclesiastica di
gnitate constitutus. Qui vero rem perfecerit, documenta de more exarari
iubebit, ad Sacramque Congregationem de Propaganda Fide quam
primum mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis eíñeacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis,, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
Acta Pauli Pp. VI 729
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto decimo mensis Ianuarii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo quarto, Pontificatus
Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPBLLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens ~ *
t Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Sylvius Romani, Proton. Apost. Loco © Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIV, n. 60.
III
VILLAVICENTIENSIS
(ARIARIENSIS)
Diviso territorio vicariatus apostolici Villavicentiensis, nova praefectura
apostolica conditur « Ariariensis » nomine.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Laetamur admodum gratesque Deo persolvimus quoties nova Nobis
ecclesiastica circumscriptio condenda proponitur, quae causa sit ut
(( verbum Dei currat et clarificetur )) (2 Thess. 3, 1), largeque in animis
sparsum, veluti bonum semen, fructus uberrimos edat ad aeternam
salutem perutiles. Quam ob rem cum Sacra Congregatio Fidei Propa
gandae, post rem mature consideratam sententiamque rogatos venera
biles Fratres Iosephum Paupini, Apostolicum in Columbiana Republica
Nuntium, atque Franciscum Iosephum Bruls, Apostolicum Vicarium
Villavicentiensem, territorium Villavicentiensis vicariatus dividere cen
suerit, ex eoque novam praefecturam apostolicam constituere, libenti
animo acta negotia adprobantes, summa Nostra potestate sequentia
decernimus. A territorio vicariatus apostolici Villavicentiensis, Soda-
730 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
libus Societatis Mariae Monfortanae concrediti, partem occidentalem
distrahimus ex eaque novam praefecturam apostolicam constituimus
Ariariensem cognominandam. Limites inter novam praefecturam aposto
licam et vicariatum Villavicentiensem erunt : flumen vulgo Ariari cogno-
minatum, usque ad locum quem vocant « Granja de Iraca )) ; et hinc via
quae ducit ad locum « La Concordia » nuncupatum, ceteris finibus im
mutatis. Novam apostolicam praefecturam curis committimus Soda
lium Societatis S. Francisci Salesii, quos paterne hortamur, ut nulli
labori pareant ut Regnum Christi in homines latius proferant. Ceterum
has Litteras Nostras ad exitum adducet venerabilis Frater Iosephus
Paupini, quem diximus, vel per se ipse, vel per alium, factis ad id
debitis facultatibus. Re vero acta documenta exarentur, quorum sin
cera exempla ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mit
tantur. Quod si alius eo tempore Apostolicae in Columbiana Republica
Nuntiaturae praesit, hic mandata Nostra faciet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis eflicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sextodecimo mensis Ianuarii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo quarto, Pontificatus
Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
8. R. E. Cancellarius 8. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Franciscus H. Ferretti, Proton. Apost. Decanus
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco £B Plumbi
Tn Ap. Cane, tab., vol. CXIV, n. 6Jh
Acta Pauli Pp. VI 731
IV
BOSSANGOAËNSIS
Apostolica praefectura Bossangoaënsis ad gradum dioecesis evehitur
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Gaudet sancta Mater Ecclesia quotiescumque filiorum agmina novas, Deo dante, capiunt accessiones, eisque omnibus auxiliis adesse studet quibus Christus eam instruxit Regno Dei in hominibus provehendo. Cum igitur Sacra Congregatio Christiano Nomini Propagando, de sententia venerabilis Fratris Sergii Pignedoli, Archiepiscopi titulo Iconiensis et Apostolici in Africa Media Occidentali Delegati, apostolicam praefecturam Bossangoaënsem ad gradum dioecesis iam esse evehendam censuerit, summa Nostra potestate, consensuque eorum suppleto qui hac super re aliquod ius habeant vel se putent habere, sequentia decernimus. Apostolicam praefecturam Bossangoaënsem, in Reipublicae Mediae Africanae territorio sitam, ad dignitatem et gradum dioecesis attollimus eodem nomine iisdemque finibus servatis. Nova haec dioecesis, quam curis Fratrum Minorum Capuccinorum concredimus, qui apostolicae praefecturae exordia sedula cura foverunt, metropolitanae Ecclesiae Banguensi suffraganea erit. Episcopus autem sedem suam in urbe Bos-sangoa cognominata figet, cathedram vero sui magisterii in principe aede eiusdem urbis, quam ad cathedralis templi dignitatem attollimus, cum iuribus et privilegiis. Decernimus insuper ut ob locorum temporumque adiuncta Canonicorum loco Consultores dioecesani ab Episcopo deligantur ad normam iuris, qui ei consilio et ope assint. Volumus etiam ut dioecesanum Seminarium condatur, pueris excipiendis qui ad sacerdotium vocentur. Ad regimen quod attinet, adque iura cleri et populi, hisque similia, Codicis Iuris Canonici normae serventur legesque peculiares quas Sacra Congregatio Fidei Propagandae dederit. Ceterum volumus ut haec Nostra decreta exsequenda curet venerabilis Frater Sergius Pignedoli, quem diximus, vel qui eo tempore quo ad effectum adduci debeant Delegati Apostolici partes in Africa Media Occidentali egerit ; qui vero rem "perfecerit documenta exarari iubet, eorumque fide digna exempla ad Sacram Congregationem Fidei Propagandae cito mittet.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti-
7 3 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto decimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo quarto, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A . Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN S. B. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens
Ioannes Calieri, Proton. Apost.
Sylvius Romani, Proton. Apost. Loco £B Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIY, n. 68.
V
PALAËNSIS
Praefectura apostolica Palaënsis, in territorio vulgo Tchad, ad gradum
dioecesis evehitur, nomine fìnihusque immutatis.
P A U L U S E P I S C O P U S SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Christi fidelium animis sine intermissione prodesse cupientes in idque mentem intendentes, ut catholicarum rerum vigor et prosperitas magis ubique terrarum magisque fructus prodant, impellimur hodie, qui summam in Ecclesia potestatem detinemus, ut Sacrae Congregationis de Propaganda Fide sententiae concedamus, praefecturam nempe apostolicam Palaënsem ad dioecesis gradum et dignitatem esse evehendam. Quod ut fieret etiam venerabilis Frater Sergius Pignedoli, Archiepiscopus titulo Iconiensis et Apostolicus in Africa Media Occidentali Delegatus, proposuit enixeque postulavit. Quamobrem, eadem usi potestate Nostra, praefecturam apostolicam Palaënsem ad dioecesis gradum
Acta Pauli Pp. VI 733
attollimus, id simul censentes ut sic ut antea finibus circumscribatur eademque vocetur appellatione. Novae dioecesis, quae metropolitanae Sedi Arcis Lamy erit suffraganea, indefessam curam habebunt sodales Missionariorum Oblatorum B. M. V. Immaculatae, quos paterne hortamur ut, qui hucusque vires suas eidem gubernandae impenderunt, sedulitatem suam in posterum veluti multiplicent ad christianos fideles fovendos eosque ad evangelicam lucem dirigendos, qui sint eadem adhuc expertes. Sedem suam Episcopus domiciliumque in urbe Pala ponat, suique magisterii cathedram in sacra aede eadem in urbe exstante, quam ad cathedralis dignitatem ducimus. Usque dum praeterea Canonicorum collegium condi possit, consultores dioecesanos idem deligat, quorum auxilio et consilio fruatur. Minus saltem Seminarium struendum tandem consulat, ut ii pueri accipiantur et efformentur, qui ad sacerdotium vocentur. Ceterum has Litteras Nostras venerabilis Frater Sergius Pignedoli, quem diximus, vel per se ipse vel per alium virum exsequatur. Qui vero negotium perfecerit, documenta de more exarari faciet ad Sacramque christianae Fidei Propagandae Congregationem mitti.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Constitutionis eflicacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sextodecimo mensis Ianuarii, anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo quarto, Pontificatus Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
8. B. E. Cancellarius 8. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Begens
Franciscus H. Ferretti, Proton. Apost. Decanus
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco £B Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIV, n. 66.
734 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Titulus ac privilegia Basilicae Minoris ecclesiae Sanctissimae Trinitatis
in loco « Sonntagberg » vulgo appellato, intra Sancti Hippolyti dioecesis
fines exstructae, conferuntur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — « Adorate in monte sancto eius ))
(Ps. 98, 9) : haec verba divino amante Numine prolata transferri possunt
ad ecclesiam Sanctissimae Trinitatis in monte positam, qui, vulgo
« Sonntagberg » appellatus, finibus dioecesis Sancti Hippolyti conti
netur. Eo enim plurimi pietatis causa peregrinatores accedunt, ut Deo
Uni et Trino debita praestent religionis ofiicia ac superna impetrent
munera. Ibi saeculo xv sacra aedes, tam augusti Mysterii nomine insi
gnis, condita fuit, cui nonnullis lustris exactis, altera addita est, Salva
tori dicata. Quae divini cultus sedes permagnis auctibus ab abbatia
Seitenstettensi est provecta, quae aedificationi et curae animarum sedulo
operam dedit. Cum vero increscens peregrinorum multitudo capi non
posset, eodem saeculo ad finem vergente, amplior ecclesia, incepto, stu
dio, industria eiusdem religiosae familiae est exstructa. Illustris quidem
imago Sanctissimae Trinitatis, quae magnam fidelium pietatem excitare
consuevit, ab anno MDCXVI repetitur. Itaque Mons Sanctus piorum
turmas ad se convertit, quae tam frequentes eo confluebant, ut saeculo
XVII, mira Seitenstettensis abbatiae alacritate, templum congruentis
magnitudinis sit coeptum aedificari. Quod opus, Iacobo Prandtauer
architecto eximio creditum, et post plures annos ingenti molitione per
fectum, anno MDCCXXIX ab Episcopo Passaviensi, in cuius dicione tum
locus erat, fuit rite consecratum. Non immerita laude celebrantur ima
gines, quae Trinitatem variasque Fidei veritates venuste interpretantur,
altaria affabre confecta, praesertim maximum, pulpitum, alia orna
menta. Cupiens autem huic pietatis domicilio spectabili novum honorem
adiungere, dilectus filius Albertus Kurzwernhart, Abbas Seitenstetten
sis, submisse Nos rogavit, ut id Basilicae Minoris nomine ac iure dona-
remus. Quibus precibus, Venerabilis Fratris Francisci Zak, Episcopi
Sancti Hippolyti, commendatione suffultis, libenti animo statuimus con
cedere. Quae cum ita sint, Nos e Sacrae Eituum Congregationis consulto,
Acta Pauli Pp. VI 735
certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae potesta
tis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum ecclesiam
Sanctissimae Trinitatis, in loco, qui « Sonntagberg )) vulgo dicitur, con
stitutam, ad dignitatem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis
iuribus ac privilegiis, quae templis eodem nomine insignibus rite com
petunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statuimus,
decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter
exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus sortiri et
obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in
posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse ac definien
dum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a
quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die iv
mensis Martii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
II
Beata Maria Virgo, vulgo « de la Cinta » nuncupata, principalis Patrona
caelestis urbis Huelvae declaratur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Praeclara Dei Genetrix christianique
populi praesidium Maria ab Huelvensibus civibus impenso amore, vehe
menti studio, non defervescente pietate excoli perhibetur; qui ei vul
gare nomen « de la Cinta )) adicere consueverunt. Quae religio a vetere
repetitur aetate, siquidem saltem saeculo xv apud eos iam constat fuisse
sacellum, ubi imagini Deiparam ea appellatione insignem referenti a
Christifidelibus veneratio cultusque tribuebatur. Quae quidem sacra
aedes etiamnum frequens est plebis Dei cotidianis concursibus. Sol
lemne quoque honori eius, quam Tutricem suam praesentissimam habent,
Huelvenses die VIII mensis Septembris maximo cum apparatu et mira
cum animorum alacritate quotannis agere dicuntur. Quorum plurimi
nomen piae Sodalitati dederunt, iam pridem constitutae, ut augustae
Virgini « de la Cinta », quam vocitant, religionis praestarentur officia.
Quibus rebus permotus, Venerabilis Frater Petrus Cantero Cuadrado,
7 3 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Huelvensis Episcopus, Nos rogavit, ut Beatam Mariam Virginem, vulgo
ut supra diximus, nominatam, urbis Huelvae caelestem renuntiaremus
Patronam. Quibus precibus libenti animo obsecundantes, Nos, e Sacrae
Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura deliberatione
Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi
perpetuumque in modum Beatam Mariam Virginem, vulgo « de la
Cinta » appellatam, urbis Huelvae principalem apud Deum Patronam
confirmamus seu iterum constituimus ac declaramus, omnibus adiectis
honoribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis locorum Patronis rite
competunt. Contrariis quibusvis non obstantibus. Haec edicimus, sta
tuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces
iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus
sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt,
nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse
ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus,
super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter atten
tari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xi
mensis Martii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
III
Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris ecclesia Sancti Aloisii Gonzagae
in oppido Stiverorum Castro, dioecesis Mantuanae, honestatur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Innocentiae exemplum praeclaris
simum, Sanctum Aloisium Gonzagam, christianus populus, maxime vero
iuventus studiis dedita, concelebrat, gloriam eius artes et litterae prae
dicant, cultum aiunt templa ipsius insignia nomine. In his singulare
obtinet momentum ecclesia, qua oppidum Stiverorum Castrum nobi
litatur, scilicet natale solum angelici eiusdem adulescentis. Cuius qui
dem fratris Francisci, marchionis, inceptu anno MDCVIII condita est eo
genere structurae, quod, ut aetatis illius ferebat inclinatio, veterum
imitabatur archi tee tandi rationem. Haec vero Aloisiana aula non solum
aedificationis elegantia commendatur, sed etiam variis marmoribus reni-
Acta Pauli Pp. VI 737
det ac venustis imaginibus refulget, quarum ea plurimum probatur, qua
Ioannes Franciscus Barbieri, vulgo Guercino nuncupatus, Deiparam
Virginem Divinum Filium mortuum pietate materna complectentem sum
mo artificio expressit. Res tamen pretiosissima merito habetur caput
Sancti Aloisii Gonzagae, quod in faberrime facta arca est inclusum. Multi
igitur ad tam spectabile templum piae peregrinationis causa accedunt,
praesertim e dioecesibus Italiae, qua ad septentriones spectat. Atque
Nos ipsi hoc sacrarium invisimus, cum essemus in iuvenili aetate consti
tuti, iuventutis Patronum deprecaturi. Cupiens autem eius templi
dignitatem augere votaque significans cleri ac populi suis curis com
missi, Venerabilis Frater Antonius Poma, Mantuanus Episcopus, Nos
rogavit, ut idem Basilicae Minoris nomine ac iure donaremus. Quibus
precibus libenti animo admissis, Nos e Sacrae Rituum Congregationis
consulto, certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Aposto
licae potestatis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in
modum ecclesiam Deo in honorem Sancti Aloisii Gonzagae, Confessoris,
in oppido Stiverorum Castro, intra fines Mantuanae dioecesis, conse
cratam, ad honorem Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuri
bus ac privilegiis, quae sacris aedibus, eodem nomine ornatis, rite com
petunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec edicimus, statui
mus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas atque efficaces
iugiter exstare ac permanere; suosque plenos atque integros effectus
sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare poterunt,
nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudicandum esse
ac definiendum; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam secus,
super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter atten
tari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die VII
mensis Aprilis, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
ffi HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
738 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
IV
Sanctus Andreas Corsini praecipuus Patronus Tuscae provinciae Ordinis
Fratrum B. Mariae Virg. de Monte Carmelo eligitur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Electuri ex innumero Caelitum Sanc
torum agmine virum, qui deprecatione sua auxilioque validissimo Tu-
scam Carmelitarum provinciam tueatur, alium neminem honorificen
tissimo huiusmodi officio digniorem quam Andream Corsini existima
mus. Is enim naturali quadam ratione neque uno nomine designandus
esse videtur : Florentiae natus, in urbe Etruriae principe, admodum
iuvenis religiosum Carmeli institutum amplexus est, sacerdotioque
auctus munera et consiliarii et magistri variis Tusciae in domibus pru
dens obivit, donec totam, etsi breve ad tempus, provinciam admini-
stravit. Cumque paulo post a coenobio ad Ecclesiae Paesulanae regimen
raptus esset, pristina vivendi forma nihil immutata, solidissima exempla
virtutis cum pastorali studio mire composuit fuitque Episcopus soller-
tissimus itemque suae sodalitatis lumen decorque. Haec quidem omnia,
ut mutuam sane amicitiae necessitudinem inter homines firmant ac
perficiunt, ita, si supernam illam animorum communionem cogitamus,
quam divina gratia progignit, alterum nobiliusque innectunt vinculum
inter Andream eiusque sodales. Qui ergo inter maximos Carmeli alumnos
recensetur, eum singulari fidentique pietate fratres. Carmelitae constanter
prosecuti sunt, quemadmodum mos Ordinis testatur, qui antiquitus
inductus laudabiliter perseverat. Praecipuus vero cultus, ut par est,
eidem praestatur in solo natali, quod ipse impensius amavit probatissi
mus pacis conciliator, atque in provincia illa, cui olim sapienti consilio
praefectus est. Quae cum ita sint, hodiernus Antistes Tuscae provin
ciae Ordinis Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo,
nomine quoque cunctorum sodalium, id petit a Nobis, ut publico decreto
eundem Caelitem religiosae suae dicionis Patronum renuntiemus. Quod
votum, cum ampla dilecti filii Generalis eiusdem Ordinis Procuratoris
commendatione ad Nostram Sedem allatum, libenti animo admittere
statuimus, iis innixi argumentis, quae supra attigimus, pariterque con
fisi tanti Caelitis patrocinium quasi fonti illis fore sodalibus, unde
exempla ac subsidia hauriant ad viam perfectionis salutaria. Itaque
ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura
Acta Pauli Pp. VI 739
deliberatione Nostra deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum
Litterarum vi perpetuumque in modum, Sanctum Andream Corsini,
Episcopum et Confessorem, principalem apud Deum religiosae Tuscae
provinciae Ordinis Fratrum Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo
caelestem Patronum constituimus ac declaramus, omnibus adiectis
iuribus ac privilegiis liturgicis, quae praecipuis religiosorum coetuum
Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil obstantibus. Haec
edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras firmas, validas
atque efficaces iugiter exstare ac permanere ; suosque plenos atque inte
gros effectus sortiri et obtinere; illisque, ad quos spectant seu spectare
poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari ; sicque rite iudican
dum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane fieri, si quidquam
secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet, scienter sive ignoranter
attentari contigerit.
Datum Eomae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XXII mensis Aprilis, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
& HAMLETUS I . Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
740 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
CONVENTIO
INTER APOSTOLICAM SEDEM ET A U S T R I A C A M JREMPUBLICAM: DE ADMINI
STRATIONE A P O S T O L I ^ DIOECESIM ERIGENDA
CONVENZIONE
TRA LA
SANTA SEDE
E LA
REPUBBLICA AUSTRIACA
PER ERIGERE IN DIOCESI
L'AMMINISTRAZIONE
APOSTOLICA
DI INNSBRUCK-FELDKIRCH
Fra la Santa Sede,
rappresentata dal suo Plenipotenziario Sua Eccellenza Rev.ma Mons. Opilio Rossi, Arcivescovo tit. di Ancira e Nunzio Apostolico in Austria,
e la Repubblica Austriaca,
rappresentata dai suoi Plenipotenziari
il Signor Dott. Bruno KREISKY,
Ministro Federale per gli Affari Esteri, e
VERTRAG
ZWISCHEN DEM
HEILIGEN STUHL
UND DER
REPUBLIK ÖSTERREICH
BETREFFEND DIE ERHEBUNG
DER APOSTOLISCHEN
ADMINISTRATUR
INNSBRÜCK-FELDKIRCH
ZU EINER DIÖZESE
Zwischen dem Heiligen Stuhl,
vertreten durch dessen Bevollmächtigten, S. E. den Herrn Apostolischen Nuntius in Österreich, Titularerzbischof von An-cyra, Msgr. Opilio Rossi,
und der Republik Österreich,
vertreten durch deren Bevollmächtigte,
Herrn Dr. Bruno KREISKY,
Bundesminister für Auswärtige Angelegenheiten, und
il Signor Dott. Theodor PIPFL-
PERCEVIC, Ministro Federale per l'Istruzione,
Herrn Dr. Theodor PIFFL-PER-
CEVIC, Bundesminister für Un
terricht,
Acta Pauli Pp. VI 741
viene conclusa la seguente Convenzione :
Articolo I
La Santa Sede e la Repubblica Austriaca hanno convenuto di dare esecuzione al disposto dell'art. III , § 2, del Concordato del 5 giugno 1933 per quanto riguarda l'Amministrazione Apostolica di Innsbruck- v
Feldkirch, e di elevare il suddetto territorio ecclesiastico a Diocesi di Innsbruck-Feldkirch con sede in Innsbruck, mentre per il Vorarlberg sarà conservato un proprio Vicariato Generale con sede in Feldkirch.
Articolo II
La Diocesi di Innsbruck-Feld-kirch comprende lo stesso territorio che appartiene attualmente all'Amministrazione Apostolica di Inns-bruck-Feldkirch.
Articolo III
La Diocesi di Innsbruck-Feld-kirch viene assegnata alla Provincia Ecclesiastica di Salisburgo.
Articolo IV
La Diocesi di Innsbruck-Feld -kirch avrà un Capitolo Cattedrale formato da un Prepósito e dal numero di Dignità e Canonici richiesto per l'ordinato esercizio delle funzioni.
Articolo V
1) La Diocesi di Innsbruck-Feld-kirch ha l'identica personalità giuridica dell'Amministrazione Apo-
wird nachstehender Vertrag geschlossen :
Artikel I
Der Heilige Stuhl und die Republik Österreich sind übereingekommen, die Bestimmung des Artikels III, § 2, des Konkordates vom 5. Juni 1933, insoweit sich diese auf die Apostolische Administratur Innsbruck-Feldkirch bezieht, durchzuführen und das genannte Kirchengebiet zur Diözese Innsbruck-Feldkirch mit dem Sitz in Innsbruck zu erheben, wobei für Vorarlberg ein eigenes Generalvikariat mit dem Sitz in Feldkirch erhalten bleibt.
Artikel II
Die Diözese Innsbruck-Feldkirch umschliesst das gleiche Gebiet wie die derzeitige Apostolische Administratur Innsbruck-Feldkirch.
Artikel III
Die Diözese Innsbruck-Feldkirch wird der Salzburger Kirchenprovinz zugeteilt.
Artikel IV
Der Diözese Innsbruck-Feldkirch wird ein Kathedralkapitel, bestehend aus einem Propst und der für die ordnungsgemässe Ausübung der Funktionen erforderlichen Zahl von Dignitären und Kanonikern, beigegeben werden.
Artikel V
47 - ACTA, vol. VI, n. 12. — 30-9-1964.
1) Die Diözese Innsbruck-Feldkirch ist mit der Apostolischen Administratur Innsbruck-Feldkirch
742 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
stolica di Innsbruçk-Feldkirch. La Diocesi, la Sede Vescovile e il Capitolo Cattedrale hanno personalità giuridica nell'ambito dello Stato e godono dei diritti degli enti di diritto pubblico.
2) Entro il termine di un anno dall'entrata in vigore dell'erezione nell'ambito statale (art. VII , ca-pov. 2) la Diocesi sarà libera di trasferire beni mobili ed immobili alla Sede Vescovile o al Capitolo Cattedrale in esenzione da tutte le tasse di bollo e da tutti i diritti legali, dalle imposte sull'acquisto di fondi e sulle donazioni, dalle tasse spettanti ai tribunali ed all'amministrazione giudiziaria, come pure dalle tasse di amministrazione spettanti allo Stato.
Articolo VI
La Repubblica Austriaca verserà alla Diocesi di Innsbruck-Feldkirch ed alla Sede Vescovile per far fronte alle spese relative alla completa erezione in diocesi, una somma complessiva di dieci milioni di Scellini, che, a cominciare dal 1965, sarà corrisposta in tre rate annuali uguali, ciascuna delle quali verrà versata entro il Io luglio di ogni anno.
hinsichtlich ihrer Rechtspersönlichkeit identisch. Die Diözese, der Bischöfliche Stuhl und das Kathedralkapitel haben Rechtspersönlichkeit für den staatlichen Bereich und gemessen die Rechte öffentlich-rechtlicher Körperschaften.
2) Der Diözese steht es frei, innerhalb einer Frist von einem Jahr nach Wirksamkeit der Erhebung für den staatlichen Bereich (Artikel VII Absatz 2) bewegliches und unbewegliches Vermögen frei von allen Stempel- und Rechtsgebühren, der Grunderwerbsteuer, der Schenkungssteuer, den Gerichtsund Justizverwaltungsgebühren sowie den Verwaltungsabgaben des Bundes an den Bischöflichen Stuhl oder das Kathedralkapitel zu übertragen.
Artikel VI
Die Republik Österreich wird der Diözese Innsbruck-Feldkirch und dem Bischöflichen Stuhl zur Bestreitung der Auslagen, die mit dem vollen Ausbau der Diözese verbunden sind, einen Gesamtbetrag von 10,000.000 S leisten, der, beginnend mit dem Jahr 1965, in drei gleichen Teilbeträgen bis 1. Juli eines jeden Jahres zu erbringen ist.
Articolo VII
1) L'erezione della Diocesi di Inns-bruck-Feldkirch deve aver luogo entro sei mesi dall'entrata in vigore della presente Convenzione.
2) La Santa Sede trasmetterà al Governo Federale della Repubblica Austriaca una copia della Bolla di erezione. Appena presentata tale
Artikel VII
1) Die Erhebung der Diözese Innsbruck-Feldkirch soll innerhalb von sechs Monaten nach Inkrafttreten dieses Vertrages erfolgen.
2) Der Heilige Stuhl wird der Bundesregierung der Republik Österreich eine Ausfertigung der Erhebungsbulle übermitteln. Mit
Acta Pauli Pp. VI
copia, l'erezione avrà efficacia nell'ambito statale.
Articolo VIII
Le divergenze di vedute, che sorgessero eventualmente in futuro circa l'interpretazione del presente Accordo, saranno eliminate d'intesa tra le Alte Parti contraenti a norma dell'art. XXII, capov. 2, del Concordato del 5 giugno 1933.
Articolo IX
Questa Convenzione, il cui testo italiano e tedesco è ugualmente autentico, deve essere ratificata e gli Istrumenti di ratifica devono venir scambiati al più presto in Roma. Essa entra in vigore il giorno dello scambio degli Istrumenti di ratifica.
In fede di che i Plenipotenziari hanno firmato la presente Convenzione in doppio originale.
Patto a Vienna, il 7 luglio 1964.
Per la Santa Sede :
Für den Heiligen Stuhl :
83 OPIMO ROSSI
Nunzio Apostolico
7 4 3
dem Einlangen dieser Ausfertigung wird die Erhebung für den staatlichen Bereich wirksam.
Artikel VIII
Eine in Zukunft etwa entstehende Meinungsverschiedenheit übxer die Auslegung dieses Vertrages wird nach Artikel XXII Absatz 2 des Konkordates vom 5. Juni 1933 im Einverständnis zwischen den Hohen Vertragschliessenden Teilen beseitigt werden.
Artikel IX
Dieser Vertrag, dessen italienischer und deutscher Text authentisch ist, soll ratifiziert und die Ratifikationsurkunden sollen so bald wie möglich in Rom ausgetauscht werden. Er tritt mit dem Tage des Austausches der Ratifikationsurkunden in Kraft.
Zu Urkund dessen haben die Bevollmächtigen diesen Vertrag in doppelter Urschrift unterzeichnet.
Geschehen in Wien, am 7. Juli 1964.
Per la Repubblica Austriaca :
Für die Republik Österreich :
Dr. BRUNO KREISKY
Dr. THEODOR PIPPL-PERCEVIC
Conventione inter Apostolicam Sedem et Rempublicam Austriacam
rata habita, die VIII mensis Augusti anno MDCCCCLXIV Ratihabi
tionis Instrumenta accepta et reddita mutuo fuerunt. Exinde, i. e. a
die VIII Augusti anno MDCCCCLXIV, huiusmodi Conventio inter Apo
stolicam Sedem et Rempublicam Austriacam icta vigere coepit ad nor
mam articuli IX eiusdem Pactionis.
744 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
EPISTULAE
I
Ad Rev.mum P. Carolum Mansfeld, Ordinis Clericorum Regularium Mi
nistrantium Infirmis Generalem Praefectum, ob celebranda sollemnia a
piissimo obitu S. Camilli de Lellis trecentesimo et quinquagesimo revo
luto anno.
PAULUS PP. VI
Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Caritatis in
signe et veluti notam Christus Iesus, ex hoc mundo ad Patrem rediturus,
Apostolis suis tradidit, cum, amoris sui exemplum proponens suavis
simum, eos hisce verbis allocutus est : Hoc est praeceptum meum, ut
diligatis invicem, sicut dilexi vos.1 Hoc quidem mandatum sanctissimi
viri per saeculorum decursum summa cum fidelitate persecuti sunt, qui
Ecclesiam Sanctam tanto decoraverunt honore, ut, his collustrata docu
mentis, ipsa mirabile caritatis testimonium velut signum elevatum ad
populos 2 tot inter humani generis miserias exsisteret.
Praecipuo hoc merito singularique splendore huius notae refulget
S. Camillus de Lellis, a cuius piissimo exitu trecentos et quinquaginta
revolutos annos proximo medio mense Iulio tu, dilecte fili, universique
sodales tui celebrabitis, qui eius hereditatem generoso ausu servatis
indemnem. Quam ob rem hoc laude dignum consilium ex animo proba
mus, eo vel maxime quod connitimini, ut perquam sollemni ratione
haec anniversaria memoria sive a vestra religiosa Familia sive a noso
comiis recolatur. Quocirca tuis reverentiae plenis optatis libenter con
cedentes, hisce litteris iucundiorem fructibusque feraciorem susceptam
Legiferi Patris vestri commemorationem facere cupimus, ut novum inde
sumatis incitamentum ad vestrum caritatis studium, eius tantis col-
lucentibus exemplis, magis magisque alendum ac provehendum.
Cum CCCL abhinc annos, omnibus clarus virtutibus, quas ab Evan
gelii puris fontibus hauserat, S. Camillus ad superna boni certaminis
praemia vocatus est, eius inceptum mirifica iam susceperat incrementa ;
quos sibi asciverat « bonae indolis viros — ut ipse dicebat — ut Dei
amore unice ducti curandis aegrotis, una secum, sese devoverent », ii,
pacifera ministrorum manus, propitio omine augescebant, hoc moti
1 Io. 15, 12. 2 Cfr. Is. 62, 10.
Acta Pauli Pp. VI 745
consilio, ut religiosam adipiscerentur perfectionem, quarto addito voto
« a d infirmos, vel peste correptos, et corpore et animo allevandos per
petuo se addicendi ». Domus excipiendis aegris in tota fere Italia pate-
bant, in quibus non modo sacerdotes ad ipsos consolandos invenirentur,
sed etiam medicorum ars et disciplina foveretur, apti formarentur
valetudinarii ministri, ac novae et illis temporibus .maxime accommo
datae curandi rationes susciperentur, ita ut Sanctus Conditor vester
antecursor dicendus sit, in comparanda infirmis apta atque valida sub
sidia. Quam ob rem iure merito Leo XIII et Pius XI Decessores Nostri
istius Ordinis Legiferum Patrem constituerunt Praestitem sive vale
tudinariorum atque aegrorum, sive eorum, qui infirmos curant iisque
providi assident.
Quodsi tantae virtutis inquiramus causam, hanc unam esse Christi
caritatem plane intellegimus, qua Sanctus Dei vir usque ad extremum
vitae halitum motus est : caritatem dicimus, quam veluti signum suis
asseclis servandum commisit, ut (( omnibus inservirent aegrotis », ut
« pauperes velut ipsum Christum contuerentur, omni qua par est dili
gentia et mansuetudine utentes, eos solarentur iisdemque omnia, quae
opus essent, summo amore et comitate concédèrent ». Quod aliis sua-
debat, S. Camillus constantissime servavit: etenim paterna blandaque
lenitudine infirmos ac pauperes semper prosecutus est, lacrimarum vim
in hoc officio saepe profundens, cum sciret se ipsi Christo inservire;
quod ut perfectius efficeret, omnia vitae huius commoda abdicare stu
duit, ut uni Iesu viveret eidemque sese conformaret.
Quoniam igitur sanctae eius mortis memoria, sueto maiore sollemni
tate proxime celebranda, huiusmodi exempla et monita efficaciore ratio
ne meditanda proponet, oblatam opportunitatem libenter nanciscimur,
ut S. Camilli religiosos sodales paterno oblectamento adhortemur ad
Conditoris vestigia fidelissimo semper gressu premenda : quam carita
tem ipse docuit et vitae exemplis monstravit, eam moribus prae se ferant,
illa duce ad humillima quaeque obeunda munera parati promptique
se accommodent, illa praelucente, in veritate et sanctitate Deo, qui
caritas est3 se devoveant, atque infirmis fratribus indefesso studio et
labore adsint. Ea erit, quae istum Ordinem, tantopere de Ecclesia meri
tum, artiore usque vinculo cum Divino Servatore conglutinet, et feli-
ciora incrementa ipsi suppeditet. Etenim, ut S. Augustini verbis uta-
1 Io. 4, 16.
746 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
mur, nescitis quia ipsa unum nos fecit in Christof Caritas clamat ad
Christum de nobis; caritas clamat de Christo pro nobis! 4
Eos pariter, quibus commissae sunt partes, ut in valetudinariis
infirmis assideant, paterna benevolentia prosequimur iisque animum
addimus, ut proprio munere summa semper diligentia fungantur, et
vigili cura assuescant provida sua ministeria, etsi humilia videantur,
maximi pendere, quae Christo Iesu, Mystici Corporis Capiti, offeruntur,
cum eius membris exhibentur infirmis, quia membra sumus corporis
eius, de carne eius et de ossibus eius.5
Aegrotos denique, qui angustias omnes genus tolerando, Christum
crucem ferentem propiore gressu sequuntur, summa caritate complecti
mur, eorum anxias sollicitudines participamus, superna solacia flagran-
tibus invocamus precibus, commotoque animo gratias agimus, quod,
suas molestias patienter sustinentes, Ecclesiam Sanctam fulgenti meri
torum corona ditant atque amplificant.
Votorum Nostrorum pignus ac propensae voluntatis testimonium
Apostolica est Benedictio, quam tibi, dilecte fili, universoque isti Or
dini Ministrantium Infirmis, atque Sanctimonialibus, quae a S. Camillo
nomen vel impulsionem sumunt, peramanter impertimus, eamque ad
omnes quoque pertinere volumus, qui in nosocomiis sive aegrotant, sive
quomodocumque infirmis inserviunt et adiutricem operam praestant, ut
pax Dei, quae exsuperat omnem sensum, omnium corda custodiat.6
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die i mensis Iulii, anno
MCMLXIV, Pontificatus Nostri secundo.
PAULUS PP. VI
4 S. Augustini Enarrat, in Ps. CXL, 3; P.L. 37, 1817. 6 Eph. 5, 30. 6 Cfr. Phil. 4, 7.
Acta Pauli Pp. VI 747
II
Ad E.mum P. D. Eugenium S. R. E. Cardinalem Tisserant, Episcopum
Ostiensem, Portuensem et S. Rufinae, Sacri Collegii Decanum et primum
Purpuratum Patrem e Consilio Praesidentiae Concilii Oecumenici Vati
cani II, proxime ineunte tertia Sacrosanctae Synodi Sessione.
PAULUS PP. VI
Venerabilis Frater Noster, salutem et Apostolicam Benedictionem. —
Iam prope accedit tertia Sessio Concilii Oecumenici Vaticani II, quae,
ut statuimus ac nuntiavimus, initium capiet die xiv huius mensis Sep
tembris, quo liturgicum festum Exaltationis Crucis Domini Nostri
Iesu Christi celebratur. Non sine causa hoc festum ad Concilii Oecu
menici coetus iterum agendos delectum est, quippe quod apte osten
dere videatur, e quonam fonte nostra salus suam repetat originem,
atque undenam Ecclesia spem hauriat felicis exitus magnae huius
Synodi, hoc est e Passione nostri miserantissimi et amantissimi Re
demptoris.
Nos tanto huic mysterio debitum tribuere honorem cupimus, eius
perennem ac salutarem memoriam recolendo, scilicet in ipsa eiusdem
Sessionis inauguratione sacrosanctum Missae sacrificium Deo offerendo,
quod Redemptionis nostrae opus repraesentat et renovat modo incruento.
Ac Nobis in animo est sacrum huiusmodi ritum, utpote primum ac prae
cipuum Synodi actum, quae mox cogetur, per sollemnem concelebra
tionem perficere, quae quidem a viginti quattuor Concilii Patribus ex
variis ordinibus et regionibus delectis ac Nobiscum coniunctis perage
tur ; idque eo consilio volumus, ut apud omnes clarior pateat et apud
Deum efficacior valeat illa mentium voluntatumque unitas, vi cuius
omnes cor unum et anima una 1 sint, quotquot Sanctae Synodo intere
runt et super communes labores devocabunt divina lumina, e quibus
universa catholica Ecclesia, dum divinam voluntatem inquirit, supre
mum ductum sumere debet. Constat, enim, Concilium Oecumenicum
circa S. Petri Successorem congregatum, ut a Conciliis Oecumenicis
Tridentino et Vaticano I asseveratum est, vere universalem Ecclesiam
repraesentare.
Haec, Venerabilis Frater Noster, ad te scribimus, Sacri Collegii
1 Act. 4, 32.
748 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Decani munere fungentem, ut, qui praegrave officium a Nobis iterum
suscipis primi Purpurati Patris e Consilio Praesidentiae Oecumenicae
Synodi Vaticanae II, eiusdem Concilii Patres Nostro nomine et aucto
ritate adhorteris, ut, ad sollemnes coetus die praestituto celebrandos
venientes, ad eosdem animum praeparent, velut ad singularem vitae
Ecclesiae eventum ; qui quidem sperare iubet fore ut Ecclesia eo magis
Divino Paraclito excitetur ac permoveatur, quo intentiores, quo magis
concordes, quo humiliores animi ad recipiendam gratiam una simul
componentur. Huiusmodi eventus a nobis postulat impensam divinarum
rerum considerationem, flagrantissimum animi fervorem, humilem pie
tatem, integram fidelitatem erga Christi praecepta, vigile studium Ec
clesiae et humani generis necessitatibus consulendi.
Cupimus autem, ut tua hortationis verba non tantum Concilii Oecu
menici Patres respiciant, ut magnum illum eventum integra cum animi
alacritate concelebrent, sed ad christifidelium quoque universitatem
facias, Sacrorum Antistitibus tibi ferentibus opem, ad quos converteris :
scilicet, ad sacerdotes in primis, ad religiosos sodales ac virgines Deo
devotas, ad eosque omnes, qui e catholicorum hominum familia arcto
vinculo atque e conscientia Ecclesiae adhaerere cupiant ; item ad animi
corporisve doloribus affectos, qui Ecclesiae iam coniungantur, atque
ad innocentes pueros puellasque, eiusdem Ecclesiae decus atque gaudium.
Oportet profecto, singula Mystici Corporis Christi membra hunc
singularem Oecumenici Concilii eventum, historia sane dignum, etiam
ad seipsos pertinere censeant, atque vigilanti ardentique conspiratione
eiusdem Concilii participes sint. Etsi, cum superiores Oecnmenicae
Synodi Sessiones initium ceperunt, ad universos Ecclesiae ordines huius
modi invitatio facta est ; eam tamen iterare Nobis est visum, sive quia ob
assuetam iam fidelibus maximam huiusmodi convocationem eorum ex
spectatio remissior fieri potest, quae contra nunc vigeat necesse est;
sive quia, ad exitum properantibus argumentis, quae Concilio ad con
siderandum proposita sunt, decernendarum agendarumque in ipso rerum
gravitas augetur.
Duobus autem modis usu probatis, quemadmodum notum est, sive
singuli christifideles sive ecclesiastica communitas rei, quae ratione
religiosa et morali tanti est momenti, possunt spiritualiter sociari, et
ad felices eius exitus operam conferre : paenitentia et precatione. Priore
homo componitur ad impedimenta ex animo auferenda, peccata dicimus
pravasque cupidines, quae obstant quominus Deo reconcilietur; altera
vero comparatur ad accipiendam abundantiam caelestis misericordiae;
Acta Pauli Pp. VI 749
utraque opportune efficit, ut locus detur regeneratrici actioni divinae
et ad ineffabilem illum veluti occursum duarum voluntatum perducit :
voluntatis hominis, qui se submittens humilitate purificatur atque eri
gitur ad impense implorandum et sperandum ; voluntatis Dei, qui libere
tandem in vacuum cor hominis potest penetrare idque, illo in occursu,
perfundit et inflammat Amore, naturam transcendente.
Volumus igitur, Venerabilis Frater Noster, ut voce tua, quae quasi
totius Concilii sit vox, Ecclesia catholica moveatur ad peculiaria quae
dam paenitentiae opera et precationes facienda. Haec autem sunt, quae
suademus : hoc anno Quattuor Tempora, quae in dies xx in , xxv et
XXVI mensis Septembris incidunt, reapse sanctificentur : praedictis
scilicet diebus is, qui poterit, ieiunium servet, et unusquisque officio se
intellegat obstringi mortificationis alicuius vel paenitentiae exercen
dae; studeat etiam Deo peculiares preces piaculares et impetratorias
adhibere. Die autem xxvn, quae est dominica, in toto terrarum orbe,
in quovis coetu fidelium et qualibet ecclesiastica communitate, univer
sales preces fundantur ea mente, ut Concilium Oecumenicum prospere
eveniat : quod significanter fieri poterit sollemni recitatione precationis,
quae a verbis « Pater noster » incipit.
Ut neminem latet, Nos arbitramur Concilium secundos habere exitus,
si spiritus Christi in eius Ecclesia renovetur, si fratres a nobis adhuc
seiuncti in unitate eiusdem Ecclesiae componantur, si conscientia reli
giosa in humana consortione excitetur, si iustitia et pax in eadem vi
geant : haec quidem proposita ad summam ac generalem spectant utili
tatem ; haec vota ut perficiantur nemo non vehementer exoptabit, quem
admodum probe confidimus, eaque, utpote a te, Venerabilis Frater Noster,
cum gravitate ac benevolentia enuntiata, homines pio et magno animo
praediti sine dubio sedulo alacriterque secundabunt.
Pro hac, quam plurimi facimus, cura tua gratias in antecessum
agentes, tibi, universali Ecclesiae totique orbi terrarum Benedictionem
Apostolicam peramanter in Domino impertimus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die i mensis Septembris,
anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri secundo.
PAULUS PP. VI
750 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ALLOCUTIONES
I
Ad Excellentissimum Virum Petrum Devès, a Senegalensi Republica ad
Apostolicam Sedem missum cum auctoritate Legatum, qui Summo Pon
tifici Litteras tradidit commissi muneris testes. *
Monsieur le Ministre,
Nous voulons tout d'abord remercier Votre Excellence des paroles
délicates qu'elle vient de prononcer à l'égard de Notre Personne. Nous
vous remercions également de Nous avoir remis les Lettres par les
quelles M. Leopold Sedar Senghor, Président de la République du Sé
négal — que Nous avions l'honneur et le plaisir d'accueillir tout récem
ment en cette Demeure — vous accréditait auprès de Nous en qualité
d'Envoyé Extraordinaire et de Ministre Plénipotentiaire.
Vous représentez ici, Monsieur le Ministre, un Pays qui se rappele
à Notre paternelle attention et dont les habitants Nous sont chers.
Grâce à sa situation géopraphique privilégée, par ses efforts lucides et
courageux dans le domaine économique, comme par la qualité de ses
élites, le Sénégal a une belle vocation pour son propre avenir et dans le
concert des Nations. C'est un noble Pays dont Nous suivons l'essor avec
une particulière sollicitude. Nous apprécions aussi l'exemple fécond
qu'il donne d'une cohabitation constructive des diverses populations
qui le composent et d'une bonne entente entre les diverses familles reli
gieuses. La concorde et la collaboration entre tous les membres d'un
peuple sont toujours pour lui un bien précieux qu'il faut sauvegarder
et développer, en rassemblant toutes les forces vives dans un souci
profond d'unanimité. Nous savons que Nos fils catholiques du Sénégal
ont une conscience très intense de ces exigences et qu'ils ne sont pas les
derniers à s'engager dans cette voie.
Soyez donc le bienvenu, Monsieur le Ministre. Deuxième titulaire
d'une représentation diplomatique ouverte voici peu et dont le Saint-
siège n'a eu qu'à se louer, vous apportez avec vous les heureuses qualités
dont vous avez fait preuve dans vos postes précédents. Soyez assuré que
Notre bienveillance vous est acquise et que Nous formons les meilleurs
souhaits pour le bon succès de votre mission.
* Die 7 mensis Augusti a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 751
I I
Habita in perinsigni Aede Cathedrali Urbevetana, cum ipse Summus Pon
tifex Sacrum in ea perageret, septimo exacto saeculo ab edita Urbani Pp. IV
Constitutione Apostolica « Transiturus ». *
Signori Cardinali!
Venerati Confratelli e figli carissimi! Sacerdoti, Religiosi e
Religiose!
Magistrati dello Stato e Signori della Provincia e di questa cara
e nobilissima Città!
Ufficiali e Soldati!
' Popolo di Orvieto e Gente d'Italia e d'ogni Paese qui rappre
sentato!
Siamo lietissimi d'incontrarci con voi, in questo Duomo e in questa
centenaria celebrazione; e vi ringraziamo della vostra festosa e devota
accoglienza, e siamo sicuri che le sue splendide e vivaci espressioni este
riori non impediranno ad alcuno la riflessione interiore indispensabile
per cogliere il valore ed il significato delle cose, che vogliamo onorare
col nostro ricordo, con la nostra ammirazione, con la nostra pietà.
Il saluto perciò e la benedizione, con cui Noi rispondiamo alle
vostre acclamazioni ed ai vostri omaggi, vogliono da un lato dirvi la
Nostra riconoscenza per coteste deferenti e filiali manifestazioni; e
vogliono, dall'altro, entrare negli animi di ciascuno di voi, e quasi
invitarvi ad un incontro spirituale, dove la Nostra presenza a questa
celebrazione possa manifestarvi il cordiale e rispettoso interesse del
Nostro ministero per le vostre persone, i vostri pensieri, le vostre occu
pazioni, i vostri dolori, le vostre speranze : vorremmo far giungere in
ogni spirito, che le presenti circostanze polarizzano intorno a Noi, un
raggio di paterna affezione e di spirituale consolazione. Perciò vi diciamo
di cuore : siate tutti salutati e benedetti !
Ma dobbiamo pur dire perché oggi Noi siamo qui, anche se già a
tutti sono notissimi i motivi di questa Nostra religiosa escursione. Voi
li volete ascoltare enunciati dalle Nostre labbra ; voi sentite come Noi
li sentiamo tali motivi oggetto della vostra ben legittima ambizione, e,
vogliamo credere, della vostra fedele e intelligente riflessione.
* Die 11 mensis Augusti" a. 1964.
752 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Ebbene, Noi vi diremo, innanzi tutto, che questi motivi Noi li sen
tiamo potenti ed urgenti nel Nostro spirito; non saremmo altrimenti
arrivati quassù^ se ragioni del tutto speciali non Ci avessero spinti ad
uscire dall'ambito consueto e ristretto in cui si svolge oggi la vita del
Papa, per venire a rendere omaggio a Orvieto (e associamo nel Nostro
pensiero la vicina e diletta Bolsena), e alle sue commemorative festi
vità. Questo già vi dice quanta importanza Noi attribuiamo a ciò che
stiamo visitando e celebrando, e quanto merito gli riconosciamo, affinché
sia largamente conosciuto e venerato.
Vi diremo anche che la grandezza e l'abbondanza dei motivi, che qua
Ci conducono, sono tali che alcuni di essi Ci procurano qualche distra
zione dallo scopo centrale della Nostra visita ; e perciò appena vi accen
niamo per quel tanto che basti a farli convergere verso quello scopo
stesso, o meglio a farli derivare da esso, quasi la raggiera d'un osten
sorio, dal cui splendore il mistero eucaristico si accende come sole
luminoso.
Vi è infatti una ragione storica che qua Ci invita e quasi Ci chiama
come ad antica dimora di Papi, come a Città che intreccia le sue seco
lari vicende con quelle non solo del loro dominio temporale, ma altresì
del loro ministero apostolico. ÍD ragione valida per richiamarci quassù
a meditare i tempi che furono, ma non propizia per fissarvi la Nostra
attenzione in questo momento. Non il passato ma il presente adesso Ci
tiene.
Vi è poi un motivo artistico, e quale !, che esercita una perenne attra
zione a venire quassù non solo per la curiosità dei turisti, o per il godi
mento degli artisti, ma per la devozione altresì, e soprattutto, dei cre
denti che trovano una volta di più in questa Italia, splendida di
fede e di bellezza, una superlativa opera dell'arte, tutta pervasa dall'in
timo, forte e soave soffio d'uno spirito limpido e pio, lieto di cantare
nell'armonia delle immagini, delle forine^ delle strutture la sua pace ed
il suo fervore, così come vorrebbe sempre a gente di questa terra parlare
delle cose divine il mistico linguaggio dell'artista cristiano, e come sem
pre vorrebbe parlare a Dio delle cose umane la umile e potente sua voce
di interprete d'un popolo forte e fedele. Sublime opera, nella quale così
si riflette il genio religioso e gentile del nostro popolo, che non più
umana ma quasi angelica la sentiamo, quasi miracolo a noi superiore;
eppure così viva e così nostra la sentiamo, come se la nostra generazione
l'avesse ideata, e tanto l'amasse come sua, da farsi affettuosamente
audace di portarla a compimento in ogni sua parte, senza volerne violare
Acta Pauli Pp. VI 753
l'intangibile perfezione, mentre osa offrirle un suo nuovo e appassionato
tributo.
Sì, qui l'arte non distrae, ma attrae, e introduce salmodiando nel
recinto del sacro e del mistero.
Ed è a questo recinto, vogliamo dire al motivo religioso di questa
festività, e perciò di questa Nostra presenza, che dobbiamo appressarci.
Dovremmo riascoltare, come una storia, che ci porta l'eco incantevole
delle narrazioni medìoevali, il racconto del miracolo di Bolsena : c'era
una volta un prete tedesco, che chiameremo Pietro da Praga, venuto pel
legrino in questa terra umbra, tormentato dal dubbio... Ma voi la
•conoscete benissimo questa storia deliziosa e sacra; e Noi ora non la
ripeteremo. La penseremo riflessa, come in una meditazione fatta ad alta
voce, nell'ofliciatura, densa di pensiero e di pietà, che Tommaso d'Aquino,
allora lui pure dimorante ad Orvieto, quale maestro di cose divine nello
<( Studium Curiae », qua col Papa trasferito, dedicò al mistero eucari
stico, monumento letterario e liturgico, che da quel tempo esprime la
fede e l'amore della Chiesa verso il Sacramento della Cena e della Pas
sione di Nostro Signore. Altro speciale motivo questo, che Ci fa volen
tieri pellegrini a questo benedetto santuario dell'oggetto centrale non
solo, ma della sorgente altresì della nostra vita religiosa cattolica.
E siamo così arrivati al motivo principale del Nostro viaggio ad Or
vieto : quello di celebrare con voi il settimo centenario della famosa
bolla pontifìcia Transiturus, che il Nostro lontano predecessore, un
pio e valoroso figlio di Francia, Urbano IV, l ' i l agosto del 1264 datò
appunto da questa Città, ove allora era rifugiata la corte pontifìcia,
estendendo, quindi, a tutta la Chiesa la festa, già in uso nella diocesi di
Liegi (dove Urbano IV era stato arcidiacono), del Corpus Domini.
Quale significato dottrinale e religioso allora assumesse tale istitu
zione Noi ora non diremo, per dovere di brevità ; né diremo quale impor
tanza tale festa abbia raggiunto nel quadro delle solennità religiose
della Chiesa; voi certo sapete come essa si connetta al grande rito pa
squale, del quale vuol essere una continuazione, quasi un atto di dove
roso ripensamento; e sapete come essa abbia segnato uno sviluppo
magnifico, e sempre genuino e fervoroso, del culto eucaristico in tutta
la Chiesa, culto che trova la sua abituale e caratteristica espressione
nella processione solenne, detta appunto del Corpus Domini, che ancor
oggi in un'esuberanza di fede e di fervore vuole rompere il silenzio
misterioso, che circonda l'Eucaristia, e vuole tributarle un trionfo, che
trabocca dalle pareti delle chiese, per riversarsi nelle vie delle città e
754 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
1 Io. 6, 56-64. 2 Io. 6, 58. 3 Io. 6, 52.
infondere in tutta la comunità umana il senso e la gioia della presenza-
di Cristo, silenzioso e vivo concomitante l'uomo pellegrino sui sentieri
del tèmpo e della terra.
Voi ben sapete tutte queste stupende cose, e ancora ne tenete viva la
memoria e costante il rito.
Il cristiano dinanzi al Mistero Eucaristico
Ma qui, Fratelli e figli, è il Nostro punto d'arrivo; qui la mèta del
Nostro pellegrinaggio, qui il senso delle vostre commemorazioni. E qui
qualche cosa di tremendo ci attende, qualche cosa di decisivo e cioè il
nostro contegno interiore nei confronti del mistero eucaristico, al quale
in sostanza tutto questo apparato esteriore fa da cornice. Il mistero
eucaristico : come ci trova davanti a sé? come ci definisce? fedeli, entu
siasti e rapiti dalla adesione franca e totale al mysterium fidei? incerti e
dubbiosi, come il Sacerdote forestiero di Bolsena? pensosi e critici,
desiderosi di risolvere in termini prosaici, demitizzati, come fosse un
enigma tormentoso da spiegare in una formula facile e comprensibile
l'astrusa parola di Cristo : « La mia carne è veramente cibo, e il mio
sangue è veramente bevanda ... le parole che Io vi dico sono spirito e
vita »? 1 ovvero indifferenti e refrattari a questo supremo e difficile di
scorso, facili disertori dal convito del regno di Dio, a cui tutti siamo
invitati? La questione, come sapete, è estremamente grave, perché coin
volge il problema religioso nel suo epilogo risolutivo ; l'accettazione cioè
o il rifiuto di Cristo : (( Volete forse andarvene anche voi? )), 2 chiede
Gesù, dopo il discorso a Cafarnao sul Pane del cielo ; e implica la nostra
sorte suprema : « Chi mangia vivrà )). 3
Carissimi figli, qui presenti! Noi vogliamo pensare che voi tutti
vogliate essere classificati fra i commensali fedeli ed assorti intorno alla
mensa del Sacrifìcio eucaristico, e che sappiate riconoscere nei segni del
pane e del vino, dopo la consacrazione, la reale Presenza di Cristo che
rinnova per noi, in modo incruento, ma vero la sua immolazione. Oh !
sia sempre questa la vostra certezza, questo il vostro tema d'inesauribile
colloquio con Cristo, questo il consolante pegno della vostra eterna
salvezza !
Ma siamo obbiettivi : la nostra mentalità moderna, educata a misu
rare le sue certezze con la diretta conoscenza sensibile e con la pura
Acta Pauli Pp. VI 755
ragione scientifica, e ingombra di innumerevoli impressioni fantastiche
suscitate dalle invenzioni letterarie e dalle rappresentazioni degli spet
tacoli che dominano e plasmano, oggi, la nostra psicologia, dura molta
fatica ad accogliere con fede sicura e con pietà sincera l'ineffabile an
nuncio eucaristico : questo è il mio Corpo, questo è il mio Sangue ! La
nostra mente rimane come stordita ; non trova i concetti, non trova le
ragioni, non trova le conseguenze d'un tale annuncio. Che cosa è? che
cosa significa? e soprattutto : come può essere un tale fatto, che sembra
contraddire alle leggi fìsiche e biologiche, che noi conosciamo? e perché
il Signore, se voleva a noi comunicarsi, ha scelto un modo per noi così
incomprensibile ?
La risposta richiederebbe interminabile discorso; ma Noi non pos
siamo lasciarla mancare, sia pure in semplicissimi cenni, a tutti aperti,
se non a piena comprensione, a invitante riflessione almeno. A noi mo
derni, formati alla mentalità razionale e immaginosa che dicevamo,
riesce difficile ammettere la Realtà che questo Sacramento ci presenta;
occorre la fede, l'adesione semplice e amorosa alla Parola, che ci annun
cia il mistero eucaristico; e questa adesione esige una nostra rieduca
zione a pensare con un impegno e una coerenza, che i nostri vecchi, più
poveri di noi nella cultura, ma più schietti e più fiduciosi nella Verità
che viene da Dio, esercitavano, anch'essi certo con fatica e con merito,
ma più facilmente di noi. Noi moderni, in compenso, siamo meglio
disposti a capire il perché di questo Sacramento. Il come ci mette in uno
sforzo interiore ; il perché ci apre incantevoli scoperte.
Abbiate pazienza, e concedeteci ancora per un momento la vostra
attenzione. Sant'Agostino ci è guida. Nell'Eucaristia possiamo consi
derare tre aspetti : primo, ciò che si vede : il pane ed il vino ; secondo,
ciò che si crede ed è raffigurato nelle apparenze del pane e del vino ; e
che è in realtà il Corpo ed il Sangue di Cristo ; terzo, ciò che significa
questa esibizione del Corpo e del Sangue di Cristo sotto le figure di pane
e di vino. 4 A questa terza questione noi possiamo dare una risposta (che
non è che un frammento di quella immensa, che ci possono dare i Mae
stri della Teologia, primo fra essi S. Tommaso) ;5 una risposta che ci
riempie di ammirazione e che ci lascia intravedere qualche cosa del pen
siero di Cristo su tutto il mistero eucaristico ; ed è semplicissima, perché
altro non dice che questo : Cristo usando della sua divina potenza, si è
rivestito di queste apparenze per affermare nel modo più espressivo ed
4 Cfr. Serm. 272; P.L. 38, 1246. 5 Cfr. I I I , 73, 3 etc.
756 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Voi, figli saggi e custodi amorosi di queste tradizioni piissime e
popolari, comprendete quale debba essere la soluzione di tale arduo
evidente che Egli vuol essere alimento interiore, moltiplicato per
tutti. Ha voluto parlarci per via di segni per farci comprendere che
Egli è il Pane, che Egli cioè è il cibo disponibile e insostituibile dell'uma
nità redenta. Come non si può vivere senza il pane materiale, così non si
può vivere spiritualmente senza Cristo. Egli è necessario, Egli è la Vita,
Egli è pronto per ciascuno di noi, Egli vuol essere il principio interiore
della nostra soprannaturale esistenza terrena per essere il datore della
nostra pienezza nella vita futura.
A Cristo e al suo Vangelo il primato
A questa conclusione ci conduce e quasi ci obbliga la più elementare
meditazione sull'Eucaristia ; e ad essa ci invita la presente celebrazione
commemorativa dell'istituzione della festa del Corpus Domini. Ed
è conclusione formidabile, perché pone dinanzi a noi una scelta che ha
ragione di vita, o di morte. Si tratta dèlia scelta o del rifiuto di Cristo.
Egli arriva a noi per tante vie : la storia, la tradizione, la Chiesa, il
Vangelo; poi arriva Lui, Lui stesso, ma comprensibile solo per chi ha
fede, e si presenta a noi nei simboli del pane e del vino, e ci dice : Io
sono il tuo pane, il tuo sostegno, la tua forza, la tua pace, la tua felicità !
E la scelta si pone fra Lui, il Pane del cielo, e il pane della terra, cioè le
risorse che per vivere ci può dare il mondo dei beni temporali, ch'Egli pur
sa essere a noi necessari, se Egli stesso ha moltiplicato i pani per la fame
corporale di coloro che per ascoltare la sua voce lo avevano seguito. Si
pone cioè il complesso e drammatico problema che tormenta gli uomini
del nostro tempo e determina il loro orientamento vitale : se basti il
pane della terra, cioè il complesso dei beni economici e dei beni tempo
rali, a saziare la fame di vita, ch'è propria dell'uomo : se la ricerca e il
godimento di questo pane terrestre ed effimero debbano ignorare il pane
del cielo, cioè Cristo, la fede, la concezione cristiana della vita, e deb
bano escluderlo dai programmi dell'attività moderna : e se finalmente
sia a noi possibile, a noi doveroso dare a Cristo e al suo Vangelo il pri
mato che Gli spetta, senza rimanere privi di quel pane della terra, ch'è
pur dono di Dio, ch'è indispensabile alla nostra presente esistenza e che
Cristo così ha benedetto da farne sacramento della sua perenne ed incar
nata presenza fra noi.
L'odierno messaggio di Orvieto
Acta Pauli Pp. VI 757
problema, che investe, specialmente nel nostro Paese, la vita contempo
ranea ; la soluzione non può essere diversa che un nuovo e vigoroso atto
di fede in Cristo Signore e nella sua parola. Voi sentite sorgere nei vostri
animi, risvegliati da queste celebrazioni, una luce, una forza spirituale,
che potremmo chiamare il messaggio di Orvieto :
— non creda l'uomo di oggi di trovare altro nutrimento alla sua insa
ziabile fame di vita, se non nella fede e nella comunione di Cristo
Signore ;
— non creda l'uomo di oggi che per conquistare il pane terrestre,
di cui ha bisogno la sua vita temporale, debba porre l'alternativa alla
ricerca del pane della vita religiosa e della fedeltà alla tradizione cat
tolica ;
— non creda l'uomo di oggi che il tesoro di fede e di bellezza che
gli viene dalla storia e dalla civiltà cristiana abbia ormai un semplice
valore archeologico e folcloristico, e non pensi di poterlo degnamente
conservare e conservare come un cimelio prezioso, sì, ma spento di verità
e di realtà interiore : diventerebbe cenere nelle sue mani ;
— ma creda l'uomo di oggi che chi cerca, sulla parola di Cristo, il
regno di Dio innanzi tutto, avrà pane, avrà l'abbondanza anche dei
beni naturali della scienza, della tecnica, del lavoro, dell'arte ;
— creda l'uomo d'oggi che ancor più di ieri Cristo gli è necessario :
risvegliati in lui i desideri della libertà, della maturità umana, del pro
gresso sociale, della pace, sappia che non solo a possederli, ma a cono
scerli nel loro vero concetto cotesti ideali, è necessario il Maestro, il
Maestro divino che solo li può far coincidere con la verità e con la vita ;
— e creda finalmente l'uomo di oggi che l'umile e fervorosa fede che
Cristo nell'Eucaristia reclama da lui, è per la sua redenzione, per la sua
salvezza, e per la sua felicità.
Questo il messaggio di Orvieto.
Fratelli e figli carissimi!
Celebrando questo sacro rito Noi avremo un ricordo, una pre
ghiera per il Signor Presidente della Repubblica, che Ci duole sapere
gravemente infermo ; vada a lui il Nostro riverente pensiero e il Nostro
voto cordiale.
E avremo altresì un'intenzione speciale che mai ci deve abbandonare,
quella di pregare per la pace del mondo, di cui l'Eucaristia è pegno
e conforto.
48 - ACTA, vol. V I , n. 12. — 30-9-1964.
758 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
III
Ad Moderatores et Sodales ex ordine Recollectorum S. Augustini, e Con
gregatione Clericorum Regularium a S. Paulo, e Congregatione Sacrorum
Cordium Iesu et Mariae, e Missionalibus Sacratissimi Cordis Iesu, Romae
coetus habentes. *
Dilecti filii,
Conventus vestros Romae celebrantes, egregia fide caritateque moti,
exoptastis videre Petrum. Quam ob rem, commoto sane animi affectu
vos coram excipimus atque complectimur, scientes vos in persona
humilitatis Nostrae illum intellegere, illum honorare, in quo et omnium
pastorum sollicitudo cum commendatarum sibi ovium custodia perse
verat et cuius dignitas etiam in indigno herede non deficit.1
In primis vos laude et gratulatione prosequimur, qui idcirco simul
unanimo studio congregati estis, ut Religiosis Familiis vestris aptius
in dies consuleretis, pleniore usque in luce spirituales vias collocando,
per quas ipsae — suis quaeque normis atque propositis respondens —
procedant oportet, pariterque habita ratione de novis arduisque aposto
latus condicionibus, quas nostra haec aetas a multiplicibus vestris ope
ribus expostulat.
Admodum igitur laetamur, considerantes vos primos quodammodo
invitationi Nostrae re et veritate respondere, quam per Encyclicas Lit
teras a verbis incipientes Ecclesiam Suam, nuper in lucem evulgatas,
universae catholicae familiae fecimus, atque adeo in illam incumbere
renovationem, de qua sermonem instituimus, « ut faciem et lineamenta,
quae Christus Ecclesiae suae dederit, servemus, quin immo eandem Ec
clesiam in perfectam speciem et formam restituamus, quae et eius pri
stinae imagini respondeat, et consentanea sit necessario illi progressui,
quo ea, quasi arbor e semine, a primigeniis institutis suis ad horum tem
porum statum iuste et legitime est perducta » . 2
Animum deinde vobis addimus, ut ea, quae in conventibus vestris
agitanda suscepistis — ac praesertim quae ad adulescentium, in sortem
Domini vocatorum, disciplinam, ad missionalia opera exercenda, ad
animorum curam pertinent — et dilucide perscrutemini, et secure ad
* Die 22 mensis Augusti a. .1964. 1 Cfr. S. Leonis M. Sermo III; P.L. 54, 147. 2 A. A. S. LVI (1964), p. 630.
Acta Pauli Pp. VI 759
effectum deducatis, ut Religiosae Familiae vestrae, quae et sodalium
numero et operum sollertia tantopere praestant, nova capiant incre
menta, novasque impulsiones ad sese pro Christi Regno devovendum
sumant.
Ac praesertim fore confidimus, ut ad ea, quae in memoratis Ency
clicis Litteris, de servandae paupertatis spiritu seu studio deque cari
tate exercenda edisseruimus, animum prompte fideliterque attendatis,
utpote qui ad Evangelii praecepta vitam instituentes, harum virtutum
professioni atque exercitationi iam dediti sitis. Cum enim homines non
verbis sed exemplis trahantur, oportet sane ut Ecclesiae filii — ac prae
sertim ii, qui sacerdotali et religiosa vitae ratione suscepta Christum
propriore gressu sequi exoptant — caelestibus fulgeant desideriis, fal
laces mundi delicias omnino parvipendant, fratrum necessitatibus sedulo
se accommodent, suique obliviscantur, beato Petro Apostolorum Prin
cipe hortante : « Christo igitur passo in carne, et vos eadem cogitatione
armamini ... Curam omnem subinferentes, ministrate in fide vestra
virtutem, in virtute autem scientiam, in scientia autem abstinentiam,
... in pietate autem amorem fraternitatis, in amore autem fraternitatis
caritatem. Haec enim, si vobiscum adsint et superent, non vacuos nec
sine fructu vos constituent in Domini nostri Iesu Christi cognitione » . 3
Apostolica Benedictio haec vota Nostra paterna benevolentia con
firmat, quam vobis singulis universis, atque Sodalibus vestris, in toto
terrarum orbe pro Christi amore adlaborantibus, peramanter imper
timus.
IV
Ingenti peregrinorum multitudini habita: Beatissimus Pater omnes bonae
voluntatis homines de servanda ac tutanda pace obtestatur. *
Diletti figli e figlie,
La vostra presenza, così numerosa, così varia, così cordiale e filiale,
Ci apre quest'oggi il cuore all'espressione confidente non già del con
sueto colloquio familiare e spirituale delle Nostre Udienze generali
d'ogni settimana, ma ad alcuni gravi pensieri, che tengono il Nostro
animo in profonda meditazione, e che sono suscitati da due stimolanti
3 1 Petr. 4, 1 ; 2 Petr. 1, 5-8. * Die 26 mensis Augusti a. 1964.
760 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
motivi : la ricorrenza del cinquantesimo anniversario della prima guerra
mondiale e del venticinquesimo della seconda, entrambe scoppiate in
questo periodo dell'anno, l'una all'inizio di agosto, l'altra all'inizio di
settembre, primo motivo; e secondo motivo, i dissidi acuti fra vari
Paesi, oggi esistenti già tinteggiati di sangue e balenanti di minacciosi
presagi.
Le vie della Giustizia sono quelle benedette dal Signore
All'approssimarsi del xxv anniversario dello scoppio della seconda
guerra mondiale risorge nel Nostro animo il commosso ricordo della
sera del 24 agosto 1939, quando, per ragione del Nostro servizio alle
dipendenze del Papa Pio XII, di venerata memoria, Noi avemmo la
ventura di assistere all'atto della radiodiffusione di quel suo messaggio,
vibrante di forza e di angoscia, nel quale la voce sua fu grave e solenne,
come quella di Profeta di Dio e di Padre del mondo. Eisuonano ancora
dentro di Noi le lampeggianti parole: ((Oggi che.. . la tensione degli
spiriti sembra giunta a tal segno da far giudicare imminente lo scate
narsi del tremendo turbine della guerra, rivolgiamo con animo paterno
un nuovo e più caldo appello ai Governanti e ai Popoli. . . È con la
forza della ragione, non con quella delle armi, che la Giustizia si fa
strada. E gl'imperi non fondati sulla Giustizia non sono benedetti da
Dio. La politica emancipata dalla morale tradisce quelli stessi che così
la vogliono. Imminente è il pericolo, ma è ancora tempo. Nulla è per
duto con la pace. Tutto può essere perduto con la guerra. Ritornino gli
uomini a comprendersi. Riprendano a trattare ... » - 1
Quelle parole rimasero inascoltate da chi sognava la guerra rapida
e decisiva, apportatrice di potenza e di gloria. E la guerra, una setti
mana dopo, scoppiò.
Era la seconda guerra mondiale. La prima, della quale in questi
giorni è stato ricordato il cinquantesimo anniversario, non aveva dunque
insegnato nulla, con i suoi milioni di morti, di mutilati, di feriti, di
orfani e con le sue immani rovine? Per verità, anche dopo la prima
guerra mondiale nobili e poderosi tentativi di organizzare le nazioni in
società di pace furono compiuti, ma senza quella sufficiente evoluzione
degli animi e degli atti internazionali verso la fiducia nella verità e
nell'amore che devono rendere fratelli gli uomini e farli intenti a co
struire un mondo di reciproco rispetto e di comune benessere.
1 A. A. S. XXXI (1939), p. 334.
Acta Pauli Pp. VI 761
Anche il dramma di furore e di sangue della prima guerra mondiale
ebbe dai Nostri Predecessori ammonimenti sapienti e pressanti, grida
di deplorazione e di dolore. È errato, è assolutamente antistorico accu
sare un Papa mite ed umano come San Pio X — e si è pur osato scri
verlo — di corresponsabilità nello scoppio della guerra del 1914. Ed è
poi ancora echeggiante, come terribilmente vera, nel cuore di quanti
quella guerra hanno sofferta, la celebre parola di Benedetto XV di
« inutile strage », riferita alla guerra stessa. Anche allora la voce del
Vicario di Cristo, se ebbe echi profondi nei cuori dei popoli e tardi
riconoscimenti nelle menti dei pensatori e degli storici, non ebbe che
scarsa ed inefficace accoglienza da parte dei Governanti delle Nazioni
e dei Dirigenti della pubblica opinione.
La diffidenza, che ha circondato gli interventi ammonitori del ma
gistero pontifìcio, non Ci scoraggia a rinnovare i Nostri paterni richiami
alla pace, quando l'ora della storia, anzi il dovere del Nostro aposto
lico ufficio lo richieda. La solenne e suggestiva parola, che il Nostro
immediato Predecessore Giovanni XXIII, di felice ricordo, rivolse al
mondo con la sua Enciclica Pacem in terris, non è risonata invano ; il
mondo sentì ch'essa aveva il duplice fascino della sapienza e della
bontà. Sembra a Noi che la ricorrenza anniversaria, cinquantenaria
l'una, venticinquesima l'altra, delle due guerre mondiali, che hanno
insanguinato la prima metà del nostro secolo, offra occasione propizia
per fare eco a quei messaggi, di pace e per mantenerne vivo ed operante
il tonificante ricordo e monito.
È la pace un bene supremo per l'umanità che vive nel tempo ; ma è
un bene fragile, risultante da fattori mobili e complessi, nei quali il
libero e responsabile volere dell'uomo gioca continuamente. Perciò la
pace non è mai del tutto stabile e sicura ; deve essere ad ogni momento
ripensata e ricostituita; presto si indebolisce e decade, se non è inces
santemente richiamata a quei veri principi che soli la possono generare
e conservare.
Decadimento di basilari principi e rinascita di pericolosi criteri
Ora Noi assistiamo a questo preoccupante fenomeno : il decadimento
di alcuni basilari principi, su cui la pace deve fondarsi e di cui si credeva
raggiunto, dopo le tragiche esperienze delle due guerre mondiali, un
fermo possesso. Nello stesso tempo vediamo rinascere alcuni pericolosi
criteri, che di nuovo servono a guidare una miope ricerca dell'equilibrio,
762 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
o meglio d'una instabile tregua nelle relazioni delle nazioni e delle ideo
logie dei popoli fra loro.
Di nuovo si oscura il concetto del carattere sacro e intangibile della
vita umana, e si vanno nuovamente calcolando gli uomini in funzione del
loro numero e della loro eventuale efficienza bellica, non in ragione
della loro dignità, dei loro bisogni, della loro comune fratellanza.
Si avvertono nuovi sintomi d'una rinascita di divisioni e di opposi
zioni fra i popoli, fra le varie stirpi e fra le differenti culture : guidano
questo spirito di divisione gli orgogli nazionalistici, le politiche di pre
stigio, la corsa agli armamenti, gli antagonismi sociali ed economici.
Ritorna il concetto illusorio che la pace non possa fondarsi che su la
terrificante potenza di armi estremamente micidiali, e mentre, da un
lato, nobilmente ma debolmente si discute e si lavora per limitare e per
abolire gli armamenti, dall'altro, si continua a sviluppare e a perfezio
nare la capacità distruttiva degli apparati militari.
Di nuovo viene meno il terrore e l'esecrazione della guerra come
mezzo vano per risolvere con la forza le questioni internazionali, mentre
in diversi punti della terra esplodono in scintille paurose episodi bellici,
estenuando la capacità mediatrice degli organi istituiti per mantenere
sicurezza alla pace e per rivendicare al metodo delle libere e onorevoli
trattative diplomatiche la prerogativa esclusiva delle procedure riso
lutive.
Risorge così l'egoismo politico o ideologico come espressiva direttiva
della vita dei popoli ; si attenta alla tranquillità di intere nazioni orga
nizzandovi dal di fuori propagande sovversive e disordini rivoluzionari ;
si abusa perfino della declamazione pacifista per favorire contrasti
sociali e politici.
Risorgono l'egoismo, l'interesse esclusivista, la tensione passionale,
l'odio fra i popoli; e viene meno il culto della lealtà, della fratellanza
e della solidarietà ; viene meno l'amore !
/ validi fondamenti per la sicurezza e la concordia
Se la sicurezza dei popoli riposa ancora sull'ipotesi d'un legittimo
e collettivo impiego della forza armata, Noi dobbiamo ricordare che
la sicurezza può riposare ancor più sullo sforzo della mutua compren
sione, su la generosità d'una leale e vicendevole fiducia, sullo spirito
di collaborazione programmatica, in comune vantaggio ed in aiuto spe
cialmente ai Paesi in via di sviluppo.
Riposa cioè sull'amore!
Acta Pauli Pp. VI 763
Ed è ancora di quest'aurea parola che Noi faremo menzione ed elogio
per distendere sulle memorie delle atroci guerre passate il candido manto
della pace.
Lo vorremmo disteso sui cimiteri di guerra, affinché fossero in essi
composte le salme dei caduti che ancora attendono il gesto dell'ultima
umana pietà e aspettano che gli orfani parenti le possano visitare e
onorare ; ed affinché il tragico sonno di tante vittime tenesse sveglio nelle
generazioni superstiti e successive l'ammonitrice memoria del terribile
dramma che non deve ripetersi più !
Lo vorremmo innalzato, come vessillo d'amicizia e di speranza, sopra
i padiglioni dei consessi internazionali, a gloria ed a conforto di quanti
con sapienza e con rettitudine lavorano per rendere i popoli fratelli.
Lo vorremmo trasfigurato nell'orizzonte della storia presente e
futura, quasi a lasciar trasparire che la sua luce ideale non può che
venire dal sole del Dio vivente : senza la fede in Dio, come può essere
la pace sincera, libera e sicura?
Uomini di buona volontà ! ascoltate la Nostra umile voce, fraterna e
paterna, che rievocando le memorie incancellabili dei due immani con
flitti non proietta sulla scena presente del mondo fantasmi vuoti e pau
rosi, ma vuol far giungere nell'intimo dei cuori l'invito alla riflessione
saggia e responsabile, l'esortazione a collocare sopra ogni interesse,
sopra ogni valore quello dell'umana dignità e della fraterna concordia,
il presagio della letizia e della prosperità, che non possono mai più
nascere dalla guerra, ma dalla pace nella sincerità e nella bontà.
È Dio che mette sulle Nostre labbra questo messaggio, e Noi al
mondo fidenti lo trasmettiamo col Nostro saluto e con la Nostra Bene
dizione !
764 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
NUNTIUS RADIOPHONICUS
Ad iuvenes operarios quarumdam Europae nationum e Sodalitate v. d. « Jeunesse Ouvrière Chrétienne », qui Argentorati coetui interfuerunt ad Statuta edenda v. d. « Statut du Jeune Travailleur d'Europe ». *
Chers Fils et Filles de la Jeunesse Ouvrière Chrétienne,
Nous voici présent au milieu de vous pour vous féliciter et Nous
réjouir avec vous de ce grand Rallye européen qui vous rassemble à
Strasbourg. Deux mille délégués, plus de vingt mille participants, de
quatorze nations, dans la capitale de l'Alsace, cette ville dont la voca
tion européenne semble inscrite depuis toujours dans la géographie et
dans l'histoire : quel beau spectacle, en vérité, combien réconfortant et
encourageant !
1. Nous saluons d'abord en vous la jeunesse ouvrière : celle qui
connaît le travail et la peine ; celle qui sait, mieux que d'autres, le prix
de l'effort et du sacrifice ; celle qui ressent avec peine le manque d'égards
pour sa dignité, et parfois aussi peut-être une insuffisante reconnais
sance de la société pour tout ce que lui apportent vos forces juvéniles
et pleines de promesses.
Chers Fils, que tout cela n'entame pas votre foi et votre courage.
Ne laissez jamais l'abattement, le désenchantement, le pessimisme, pé
nétrer dans vos âmes. Et surtout gardez intacte votre fierté d'appar
tenir au monde du travail. Que toutes les expériences que vous y faites
exaltent vos âmes et les stimulent à vouloir et à construire — aujourd'hui
pour vous, et demain pour vos enfants — un monde plus humain, plus
juste, plus fraternel.
2. Nous saluons en vous la jeunesse ouvrière chrétienne, celle que
Dieu a suscitée au cœur de notre siècle, par le moyen d'un de ses prêtres :
votre admirable et infatigable fondateur, votre et Notre cher Monsei
gneur Cardijn. Grâce à lui, grâce à l'ardeur communicative qu'il a su
allumer au cœur d'autres prêtres, grâce aux militants qu'ils ont formés,
la J.O.C, vous a appris à devenir de dignes fils de l'Eglise, de vrais
apôtres du Christ, de courageux témoins de son Evangile auprès de vos
frères de travail : car c'est tout cela qu'évoque ce mot nouveau qui a fait
pour vous son entrée dans le langage des hommes, le beau nom de
Die 1 mensis Augusti a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 765
Jociste, que des milliers de jeunes portent aujourd'hui, la tête haute,
à la face du monde.
Chers fils, c'est votre titre de noblesse : efforcez-vous d'être chaque
jour plus dignes de le porter ! N'oubliez jamais que la J.O.C, est d'abord
et avant tout un mouvement apostolique.
3. Nous saluons en vous, enfin, la jeunesse ouvrière chrétienne euro
péenne, désireuse de développer un esprit international et communau
taire parmi les jeunes travailleurs de quatorze Pays, et soucieuse de
montrer que les jeunes ouvriers chrétiens s'intéressent aux problèmes
de l'Europe et entendent bien participer à la construction de ce continent.
A cela aussi, chers Fils, l'Eglise vous encourage. Car rien de ce qui
rapproche les hommes ne lui est indifférent, et c'est par étapes — elle le
sait bien — que le monde s'achemine vers son unité. Travaillez donc,
comme votre Mouvement vous y invite, à dresser l'inventaire des situa
tions qui sont faites aux jeunes travailleurs européens d'aujourd'hui ;
suggérez les améliorations éventuelles à apporter aux diverses législa
tions sur le travail des Jeunes ; proposez même hardiment des applica
tions pratiques, qu'il s'agisse de l'entreprise, de l'école, de la famille.
C'est à l'élaboration d'une sorte de Statut du Jeune Travailleur d'Eu
rope que vous contribuerez ainsi, dans un esprit, non de revendication,
mais de service; non d'antagonisme et de rivalité, mais d'entente et
d'entr'aide fraternelle; non de critique négative, mais d'efficacité
constructive. Et, ce faisant, vous aurez travaillé, pour votre part, à
poser les fondements d'une Europe pacifiée et unie, prélude d'un monde
où les hommes auront appris enfin à se connaître, à s'estimer, à s'aimer.
Que votre Rallye vous fasse mieux sentir tout le prix de cette grande
fraternité des jeunes travailleurs chrétiens ; qu'il vous stimule à amener
vos frères à Celui qui en est la source et le sublime modèle : le Christ.
C'est son amour qui vous rassemble aujourd'hui autour de l'autel : que
ce soit toujours l'aliment et le moteur de votre union, de votre joie et de
votre ardeur conquérante. En avant, chers Fils et chères Filles de la
Jeunesse Ouvrière Chrétienne ! L'Eglise vous suit avec amour et appelle
sur votre apostolat la grâce qui le rendra fécond. A tous, aumôniers, or
ganisateurs, délégués, jeunes travailleurs et jeunes travailleuses pré
sents à Strasbourg, et à tous les Jocistes dispersés dans le monde, mais
qui sont près de vous en ce moment par la pensée et par le cœur, Nous
accordons, en gage de Notre paternelle bienveillance, une grande et
affectueuse Bénédiction Apostolique.
766 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI,
successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae
sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum :
die 7 Iulii 196Jf. — Cathedrali Ecclesiae Salmantinae praefecit R. D.
Maurum Rubio Repullés, ex archidioecesi Matritensi, curatorem iuve
num catholicorum Hispanicae Nationis.
die 8 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Tagariensi R. D. Alber
tum Cosme do Amaral, in Seminario Lamacensis dioecesis magistrum
pietatis, quem deputa vit Auxiliarem Excmi P. D. Florentini de An-
drade et Silva, Episcopi titulo Heliosebasteni atque Administratoris
Apostolici (( sede plena » dioecesis Portugallensis.
die 9 Iulii. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Ecclesiae No-
vensi Exc. P. D. Mauritium Perrin, hactenus Archiepiscopum Cartha-
ginensem, quem constituit Praelatum Ordinarium praelaturae « nul
lius » Tunetanae, noviter erectae.
die 30 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Lapdensi R. D. Iosephum
Aurelium Plourde, e dioecesi Edmundstonensi, quem deputavit Auxi
liarem Excmi P. D. Rosarii Brodeur, Episcopi Alexandrini in Ontario.
— Titulari episcopali Ecclesiae Mediensi R. D. Antonium Hacault,
sacrae theologiae doctorem in Seminario maiore archidioecesis S. Boni
facii, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Mauritii Baudoux, Ar
chiepiscopi eiusdem archidioecesis.
die 11 Augusti. — Titulari, pro hac vice archiepiscopali, Eccle
siae Medianensi Exc. P. D. Ioannem Hugonem Mac Donald, hactenus
Archiepiscopum Edmontonensem.
I
PROVISIO ECCLESIARUM
Sacra Congregatio Consistorialis 767
II
GALLIAE
DECRETUM
De constitutione Officii Cappellani Directoris Generalis Vicariatus Castrensis.
Vicariatus Castrensis Galliae, Decreto Consistoriali « Obsecundare
votis » diei 26 Iulii 1952 erectus, Vicario Castrensi, tribus Cappellanis
directoribus pro copiis respective terrestribus, maritimis et aeréis, ce
teris militum cappellanis atque subditis religiosis et laicis constitutus
fuit.
Cum autem ob varias recentis aevi vicissitudines, Emus P. D.
Mauritius S. R. E. Cardinalis Peltin, Archiepiscopus Parisiensis et
Galliae Vicarius Castrensis, ab Apostolica Sede postulaverit ut novum
apud Vicariatum Castrensem constitueretur Officium, id est Cappel
lani Directoris Generalis, SSmus Dominus Noster Paulus Divina
Providentia Pp. VI, ratus huiusmodi munus animarum saluti profutu
rum et praehabito favorabili voto Excmi P. D. Pauli Berteli, Archiepi
scopi titularis Nicomediensis et in Gallia Nuntii Apostolici, referente
infrascripto Cardinali Sacrae Congregationis Consistorialis Secretario,
porrectis precibus benigne adnuere dignatus est.
Quapropter suppleto, quatenus opus sit, eorum interesse habentium
vel habere praesumentium consensu, praesenti Consistoriali Decreto, in
Vicariatu Castrensi Galliae munus Cappellani Directoris Generalis
instituit ac erigit.
Sacerdos ad hoc munus ab Apostolica Sede — servatis servandis —
deligetur et episcopali dignitate insignietur. Eius hae erunt partes :
auxiliarem Vicario Castrensi navare operam, de militum spirituali cura
universam rem componendo, facultatibus in omnes Vicariatus Ca
strensis subditos instructi quae, congrua congruis referendo, Codex
Iuris Canonici Vicario Generali tribuit ; Vicariatus Castrensis regimen
— nisi aliter a Sancta Sede provisum fuerit — vacante officio Vicarii
Castrensis sumere atque de assumpto munere Sacram Congregationem
Consistorialem certiorem facere.
Ad haec omnia exsecutioni mandanda eadem Sanctitas Sua memo
ratum Excmum P. D. Paulum Bertoli deputare dignata est, opportunis
et necessariis conlatis facultatibus, etiam subdelegandi, ad effectum de
quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, et
768 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
onere imposito ad Sacram Congregationem Consistorialem quam pri
mum mittendi actus peractae exsecutionis authenticum exemplar.
Quibus super rebus praesens edi iussit Consistoriale Decretum,
perinde valiturum ac si Apostolicae sub plumbo Litterae datae forent.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis Consistorialis,
die 28 Martii 1964.
CAROLUS Card. CONPALONIERI, a Secretis L. % s .
t Franciscus Carpino, Archiep. tit. Serdicen., Adsessor
SACRA CONGREGATIO DE PROPAGANDA FIDE
i
KOTABABTJENSIS (SUKARNAPURAËNSIS)
DECRETUM
De mutatione nominis vicariatus apostolici
Cum Excmus ac Revmus Dominus Octavius De Liva, Archiepiscopus
tit. Heliopolitanus in Phoenicia et Apostolicus in Indonesia Internun
tius, proposuisset ut praesens denominatio vicariatus apostolici Kota-
baruensis ita permutaretur ut deinde Sukamapuraënsis nuncuparetur,
iuxta novum nomen vulgo Sukarnapura nuper urbi Kotabaruensi datum,
Sacra haec Congregatio de Propaganda Fide, re mature perpensa,
optatis praelaudati Internuntii Apostolici inhaerendum censuit.
Itaque eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum sibi a Ssmo Do
mino Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, supra-
memoratam propositionem adprobavit ac praesens in re Decretum con
fici iussit.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda
Fide, die 12 mensis Iunii a. D. 1964.
G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus L. ffî S.
f Petrus Sigismondi, Archiep. tit. Neapolitan. in Pisidia, a Secretis
Sacra Congregatio de Propaganda Fide 769
I I
RAIPURENSIS
DECRETUM
De mutatione finium provinciarum ecclesiasticarum
Quo efficacius animarum curae intra limites praefecturae aposto
licae Raipurensis in Republica Indiana provideatur, preces ad banc
Sacram Congregationem de Propaganda Fide porrectae sunt, ut eadem
praefectura apostolica a provincia ecclesiastica Nagpurensi, quae in
Statu civili de Marharashtra extenditur, separetur et provinciae eccle
siasticae Bhopalensi, in Statu civili de Madhya Pradesh sitae, aggregetur.
Quas preces eadem Sacra Congregatio benigne excipiens, attento
favorabili voto Excellentissimi ac Reverendissimi Domini Iacobi Ro
berti Knox, Archiepiscopi titularis Melitenaei atque in India Apostolici
Internuntii, vigore specialium facultatum sibi a Sanctissimo Domino
Nostro Paulo Divina Providentia Papa VI tributarum, praefecturam
apostolicam Raipurensem a provincia ecclesiastica Nagpurensi seiunxit
et provinciae ecclesiasticae Bhopalensi aggregavit atque hoc ad rem
Decretum confici mandavit.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda
Fide, die 28 mensis Iulii a. D. 1964.
G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus
L. © S.
Eduardus Pecoraio, Subsecretarius
I I I
DARESSALAAMENSIS - NACHINGWEAËNSIS
DECRETUM
De finium dioecesium commutatione
Cum in territorio Tanganyikae meridionalis limites intra archidioe
cesim Daressalaamensem et dioecesim Nachingweaënsem hodiernis
apostolatus necessitatibus non amplius respondere videantur, ad partia
lem eorundem limitum commutationem inter memoratas circumscrip
tiones ecclesiasticas efficiendam procedere visum est.
770 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Itaque hoc Sacrum Consilium Christiano Nomini Propagando, re
mature perpensa, consensu Ordinariorum quorum interest prae oculis
habito, acceptoque favorabili voto Excmi ac Revmi Domini Guidonis
Dei Mestri, Archiepiscopi tit. Tuscamiensis atque Apostolici in Africa
Orientali Delegati, vigore facultatum specialium sibi a Ssmo Domino
Nostro Paulo Div. Prov. Papa VI concessarum, limites inter supra
dictas circumscriptiones ecclesiasticas ita emendandos censuit ut in
posterum ad dioecesim Nachingweaènsem pertineat ea districtus civilis
eiusdem nominis pars — vulgo Liwale — quae usque adhuc archidioe
cesi Daressalaamensi addicta erat, atque praesens ad rem Decretum con
fici iussit.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda
Fide, die 9 mensis Iulii a. D. 1964.
G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus
L. © S.
Eduardus Pecoraio, Subsecretarius
SACRA CONGREGATIO RITUUM
i
RUBAGAEN.
Canonizationis Beatorum Caroli Lwanga, Matthiae Kalemba Murumba seu
Mulumba et XX Martyrum Ugandensium.
SUPER DUBIO
An et de quibus miraculis, post indultam eisdem Beatis Martyribus ab
Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effectum de quo
agitur.
Triumphales honores viri sancti meruerunt, qui pro Christo san
guinem fuderunt, corpora sua propter Deum ad supplicia tradiderunt,
testimonio fidei veri Christi imitatores effecti ; non timentes verbera car-
nificum heredes in domo Domini facti sunt : ideo mercedem laboris dedit
illis Deus.
Sacra Congregatio Rituum 771
Inter hos fidei héroes adnumerantur et beati Carolus Lwanga, Mat
thias Kalemba Murumba seu Mulumba et viginti socii qui, annis 1885-
1887 inter Afras gentes verbo et exemplo christianam fidem praedica-
runt et gloriosa morte confirmarunt.
Beatorum honoribus eos Benedictus Papa XV fe. re. anno 1920 in
Basilica Vaticana solemniter decoravit.
Horum sanctitatis fama de die in diem inter finítimas quoque re
giones dilatata est et valde succrevit, atque eorum intercessione quam
plures favores Deus Optimus Maximus elargiri benigne dignatus est.
Quos inter sollertissimi Causae actores duos selegerunt, veri miraculi
notas praeseferentes, quos, scientiae lumine perpensos, ad solemnem
eorum canonizationem celebrandam proposuerunt, ut ad Afras gentes
christiana religio magis magisque splendeat.
Binae sanationes de quibus agitur, Rubagae in Uganda, evenerunt
anno 1941 in sororibus Richilde Buck et Maria Aloisia Criblet, ex Insti
tuto Missionariarum Dominae Nostrae de Africa, per intercessionem
Beatorum Martyrum Ugandae.
En earum factispecies.
Die 21 Novembris anno 1941 quaedam sorores Instituti Missionaria
rum Dominae Nostrae de Africa in locum Kisubi deambulationem con
fecerunt una simul cum alumnis scholae Rubagaënsis eiusdem Insti
tuti, nescientes gravissimam infectionem pestis pulmonariae ibidem
grassari. In nosocomio Kisugensi aegrotabat germanus sororis Philo-
theae, quae imprudenter fratri usque ad mortem adstitit. Rubagam
reversa horribili morbo affectam se sensit, et sororis Richildis curae
committitur. At biduo post e vita discessit.
Die 30 subsequenti et ipsa soror Richildis symptomata advertit pestis
pulmonariae primitivae, quam diagnosim medici nosocomii loci Kam
pala plene confirmarunt, in eo vero nosocomio recipi nequivit quia non
erant in promptu lectuli. In nosocomium Rubagaënse tandem ingressa
est una simul cum sorore Maria Aloisia Criblet, domus moderatrice,
et ipsa eodem morbo laborante.
Huius nosocomii medentes gravitatem morbi earundem sororum
analysi bacteriológica confirmarunt, atque sulphamiticis aegrotas curare
coeperunt. Interim beatis Martyribus Ugandensibus sorores ac fideles
omnes preces effundere curarunt, eorumque reliquias aegrotis appo
suerunt. Tres post dies ambae sorores sanitati restitutae sunt, ingenti
cum medicorum admiratione, qui tam ob parvam quantitatem medici
nae ore haustam, quam ob temporis brevitatem ad optatum effectum
772 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
obtinendum sanari neminem posse a peste pulmonaria primitiva, expe
rientia docti, existimabant.
De mira, instantánea et perfecta duarum sororum resumpta valetu
dine in Curia archiepiscopali Rubagaènsi iuridicae inquisitiones per
actae fuerunt mense Martio anni 1962, quae Romam transmissae, pri
mum a peritis S. Rituum Congregationis, demum in duplicibus ses
sionibus commissionis medicae eiusdem S. Congregationis diligenti stu
dio perpensae sunt, atque omnes diagnosim, prognosim et instanta-
neam sanationem duarum sororum plene confirmarunt.
Obtenta dispensatione a Congregatione antepraeparatoria super
duobus assertis miraculis cognoscendis, de eis actum in Congregatione
praeparatoria in Vaticano die 24 Martii anni huius habita, ac dein in
generali coram Sanctissimo Domino nostro Paulo Papa VI, item in
Vaticano die 7 mensis huius, in qua Emus ac Revmus Dominus Paulus
Cardinalis Giobbe, Causae Ponens seu Relator, dubium discutiendum
proposuit : An et de quibus miraculis, post indultam Beatis Martyribus
Ugandae ab Apostolica Sede venerationem, constet in casu et ad effec
tum de quo agitur.
Eminentissimi Patres Cardinales, Reverendissimi Praelati Officia
les et Revmi Consultores theologi suum quisque votum protulerunt.
Beatissimus vero Pater mentem suam aperire distulit, adstantes
enixe adprecatus ut Datorem luminum secum exorarent in re tanti
momenti.
Hanc vero selegit diem in qua, Sacro piissime litato, edixit : Constare
de duabus miris sanationibus sororum Richildis Buch et Mariae Aloi-
siae Criblet a peste pulmonaria primitiva, per intercessionem Beatorum
Caroli Lwanga, Matthiae Kalemba Murumba seu Mulumba et XX so
ciorum Martyrum Ugandae.
Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in acta S. Rituum Congre
gationis referri mandavit.
Datum Romae, die 15 Iulii anno 1964.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. © S.
f Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
Sacra Congregatio Rituum 773
I I
COMEN, SEU MEDIOLANEN.
Beatificationis et canonizationis Venerabilis Servi Dei Aloisii Guanella,
sacerdotis, fundatoris Congregationum Servorum a Caritate et Filiarum
a S. Maria Providentiae.
SUPER DUBIO
An et de quitus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur.
Venerabilem Dei Servum Aloisium Guanella, sacerdotem et fundatorem Congregationum Servorum a Caritate atque Filiarum S. Mariae a Providentia, heroicas exercuisse virtutes theologicas et cardinales ceterasque earum comites et socias Ioannes Papa XXIII san. mem. die 6 mensis Aprilis anno 1962 solemni decreto edixit. Binis autem miris, quae ad effectum beatificationis proposita sunt, heroicae ipsius Venerabilis virtutes novam accipiunt firmitatem et certitudinem novoque coru-scant splendore. Humano namque testimonio suffragium ipsius Dei Omnipotentis Maximi accessit veluti sigillum, quo sanctitas illustris huius viri confirmatur.
Porro duae, quae precibus et meritis praedicti Venerabilis patratae feruntur a Deo mirae sanationes compendiose nunc describuntur, hodieque huius Decreti promulgatione Summi Pontificis auctoritate approbantur.
I. Puella Maria Uri undecim annorum, quae in hospitio Sororum S. Mariae a Providentia in pago quem vulgo appellant Lora, intra Comensis dioecesis fines, degebat, die 27 mensis Maii anno 1932, fere improviso doloribus ex abdomine laborare coepit, quibus assidua vomi-tio ac vehemens obstinatusque singultus statim accesserunt; tota inter acerbissimos dolores Auxit nox. Mane autem insequentis diei, cum in melius visa sit versari, ut Missae interesset e lecto surrexit ; at viribus illico defecit conciditque. Vehementibus rursus capta doloribus, nihil sumpsit, quod non illico nauseans reiectasset, non exclusa sacra per modum viatici Hostia. Accitus medicus agi inquit de peritonaei inflam-matione acutissima, adiuncta cordis adynamia. Alter quoque arcessitus medicus diagnosim eandem et therapiam, quae dicitur, cardiotonicam confirmavit. Exclusa cuiusvis chirurgici interventus utilitate atque remediis frustra adhibitis, bini medici infaustam prognosim edixere. Re quidem vera, sub vesperis aegrotae condiciones adeo in peius ruerunt, ut animam fere ageret; iamque e paterna domo vestem, quam puellula
49 - ACTA, vol. VI, n. 12. — 30-9-1964.
774 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
adhibuerat cum primum ad Sacram Synaxim accesserat, detulerant,
ut eadem brevi demortua innocens indueretur. Sed ecce, mirum evenit :
Religiosae, quibus ut proxime mori turam commiserat medicus, parti
aegrae puellae reliquiam Venerabilis Aloisii Guanella applicuerunt,
eique stamina vestis, qua olim Venerabilis idem utebatur, impegerunt,
precesque Deo ferventes adhibuerunt. Neque incassum, nam Venerabilis
e caelo precibus annuit : media nocte placidissimus puellam complexus
est somnus, ex quo mane, hora sexta, expergefacta, se plane sanatam
persensit, cibumque libenter appetivit. Accurrens medicus nulla diri
morbi vestigia comperit et sanationem mirabundus comprobavit.
Sanationem hanc praeter naturae vires et leges contigisse cum me
dentes tum ex officio periti et testes professi sunt.
II. Altera mira sanatio respicit dominam Teresiam Pighin, nuptam Ioanni Rosset rusticano in oppido Zoppola, intra civilis provinciae Utinensis fines posito. Ipsa namque, quatuor liberorum optima mater, nihil de sua valetudine conqueri debuit usque ad trigesimum primum aetatis annum. Eo autem tempore, mense scilicet Februario anno 1929, gravi virium defectione, nocturnis sudoribus, tussi cum purulento ex-screatu serotinaque febri affici coepit. A cura medicus, de pulmonari tabe agi cum suspicatus esset, infirmam in valetudinarium civitatis Pordenone mense Augusto anno 1929 deduci iussit. Ibi, diagnosi confirmata et medicis remediis adhibitis, in melius se habuit, indeque post mensem ad lares rediit et consuetos suscepit labores. At, vix uno transacto mense, Teresia novi morbi symptomata ostendit, cuiusmodi stabilem in media spina dolorem et fere assiduam febriculam; quibus mox ingravescentibus tanta inferiorum artuum accessit debilitas, ut se sustinere vix valeret. Quapropter, die 1 mensis Maii a. 1932, in eodem valetudinario iterum excepta est, edita diagnosi de morbo, qui a Pott vocatur. Condiciones autem eius biennio ibi transacto in peius semper vertebant, donec mense Maio a. 1934 valetudinario dimissa est, persi-stentibus in spina doloribus et artuum inferiorum paralysi. Inde collocata fuit in hospitio Sororum S. Mariae a Providentia apud Gordi-
gnano, ubi perseverante morbo Pottiano, prognosis omnino infausta edita est. A mense Maio ad Novembrem usque eiusdem anni, duro lecto sfrata decubuit infelix infirma, desperata curatione.
Variis itaque implicita morbis, Teresia ad extrema devenerat. Ipsa tamen nihil de fiducia quam in solo Deo habebat repositam recuperandae valetudinis remisit. Mense igitur Novembri, sorores quoque suas adiunxerunt férvidas preces, ut Venerabilis Aloisii Guanella patrocinium implorarent. Nec frustra : mane enim erat diei 2 Decembris, cum aegrota toto corpore tremorem serpere ac bene se habere sentit ; in lecto
Sacra Congregatio Rituum 775
sedit, vestes induit suas, assurgit astantibus testibus, et dein per aulas hospitii graditur demirantibus omnibus. Oonvaluerat plene! Postmodum labores suscepit in ipso hospitio, postea domi, ea quidem firmitate virium, ac si aegrotasset numquam.
Ultra naturae vires et ordinem hanc sanationem contigisse medens, periti ex officio et testes aperte fassi sunt.
In ecclesiasticis Curiis Comen., super priore, et Victorien. Venetorum super altera sanatione instructi sunt processus apostolici, de quorum iuridica vi decretum est editum die 27 Iulii anno 1962.
Consilii medici huius Sacrae Rituum Congregationis die 21 mensis Maii anno 1963 celebrata est sessio, in qua diligenter acuteque de utraque sanatione disceptatum est atque proclamatum easdem scientia medica explicari non posse. Praeparatoria deinde Congregatio ad Vaticanum habita est die 3 Martii anni huius, quam generalis, quae dicitur, Congregatio die 7 huius decurrentis mensis Iulii, coram Sanctissimo Domino nostro Paulo Papa VI, secuta est, in qua infrascriptus Cardinalis, loco et vice Revmi Cardinalis Clementis Micara, Episcopi Veli-terni Causaeque ipsius Ponentis seu Relatoris, sequens dubium discutiendum proposuit : An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur. Omnes autem qui interfuerunt, tum Revmi Cardinales, sacris tuendis ritibus praepositi, tum Praelati Officiales Patresquè Consultores affirmativum suffragium singuli tulerunt. Beatissimus vero Pater suam patefacere sententiam de more distulit, superni luminis copiam in tanti momenti negotio interim petiturus.
Hodierno tandem die, eucharistico Sacrificio religiosissime litato, pronuntiavit : Constare de duobus miraculis, Venerabili Servo Dei Aloisio Guanella intercedente, scilicet de primo : Instantaneae perfec-taeque sanationis puellae Mariae Uri a gravissima peritonitide acuta diffusa hypertoœica ; et de altero : instantaneae perfectaeque sanationis dominae Teresiae Pighin a paraparesi spastica e morbo Pottiano, una cum gravissimis atrophiis muscularibus, rigiditate articulari ac positionibus abnormibus artuum inferiorum in subiecto exitibus scleroticis tuberculosis pulmonaris affecto.
Hoc autem Decretum promulgari et in acta Sacrae Rituum Congregationis referri mandavit.
Datum Romae, die 15 Iulii a. D. 1964.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. © S.
t Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
776 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
III
DERTHONEN
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Aloisii Orione, sacerdotis pro
fessi, fundatoris Congregationum Filiorum Divinae Providentiae et Par
varum Sororum Missionariarum a Caritate.
SUPER DUBIO
An signanda sit Commissio introductionis Causae in casu et ad effectum
de quo agitur.
Aeterni Patris Providentia, quae in sua dispositione non fallitur, in
dilecti Filii sui Iesu Christi Redemptoris nostri vineam mittere opera
rios numquam desinit, ut, secundum S. Bernardi Abbatis sententiam :
a sint in speculum et exemplum ac quoddam veluti condimentum vitae
hominum super terram. Per hoc enim quodammodo apud nos etiam
post mortem vivunt, multosque ex his, qui viventes mortui sunt, ad veram
provocant et revocant vitam. In victu et vestitu ab omni superfluo ca
vent; nullo temporis spatio otiosi sedent : alterutrum onera portant ut
sic adimpleant legem Christi; vanitates et insanias falsas respuunt et
abominantur; procedunt ad bella pacifici tamquam si dicerent : "Nonne
quos Te oderunt, Domine, oderamf "; hostes velut oves reputant. Ita
miro quodam ac singulari modo cernuntur et agnis mitiores et leonibus
fortiores ... Noverunt siquidem non de suis praesumentes viribus sed de
virtute Domini Sabaoth sperare victoriam ... Tales enim, ex fortissi-
mis, sibi semper eligit Deus et colligit a finibus terrae ministros, qui vi
dentur dati in lucem gentium » (De gestis S. Malachiae - De laudibus
novae milit., passim).
Non videtur vanum et supervacaneum, ex his qui empti sunt de terra,
proferre in medium singularis sapientiae et virtutis virum, nempe Ser
vum Dei Aloisium Orione.
Fuit ipse lucerna ardens et lucens, nec extincta est, sed submota ab
oculis nostris, « vivit sepultus et iuvat » (Ennodius, In vita S. Ambrosii).
Hic Dei sacerdos, Deo, in misericordia divite, confisus, quibusdam
sociis adscitis, Congregationes Filiorum Divinae Providentiae et Par
varum Sororum Missionariarum a Caritate condidit ; id est « Parvum
Opus Divinae Providentiae ».
Quod Institutum eo spectat ut, universis misericordiae operibus va
cans, praecipue pueros orphanos, pueros aegra valetudine affectos, recta
Sacra Congregatio Rituum 111
catholicae fidei institutione erudiendos, pauperes evangelizandos curet;
eos qui laborant et onerati sunt caritate Domini nostri Iesu Christi refi
cere studeat; populum christianum dulcissimo quodam et arctissimo
totius mentis et cordis vinculo Sedi Apostolicae coniungat, « in qua
Beatus Petrus — ut ait S. Petrus Chrysologus — vivit, praesidet et
praestat quaerentibus fidei veritatem » (cfr. Ep. ad Euthic, n. 2).
Nihil enim huius Parvi Operis sodales antiquius habent, quam ut,
quo acrius bellum adversus Romanum Pontificem furit, eo magis in
fidelium animis devotionis oboedientiaeque sensum inculcent; nihilque
maiore studio prosequuntur quam, quod Deus det, ad pristinam Eccle
siae unitatem restituere eos « qui Iesum Christum Filium Dei eundem
que Servato-rem humani generis agnoscunt et fatentur sed tamen vagan-
tur ab eius sponsa longius » (Leonis XIII Epist. Encycl. Satis cognitum,
Acta Leonis XIII, t. XVI, p. 206).
Intra dioecesis Derthonensis fines, in pago vulgo « Pentecurone ))
nuncupato, die 23 Iunii anno 1872 natus est Servus Dei parentibus pau
pertate et honestate morum conspicuis, patre Victorio et matre Carolina
Feltri, legitimis coniugibus. Postridie in paroeciali ecclesia Sanctae
Mariae Assumptae sacro baptismate lustratus est et Aloisius vocatus.
Scholis publicis perfunctus, ab anno 1882 usque ad annum 1885 patrem,
qui viis silice sternendis incumbebat, secutus est.
Quattuordecim annos natus Oratorium Salesianum ingressus est,
ubi S. Ioannes Bosco ei a sacris confessionibus fuit et primam spiritua
lem moderationem impertivit. Sub id tempus virginitatis votum emisit.
Anno 1889 Derthonense Seminarium inivit, ubi pietate, philosophiae
ac theologiae studio et regulari observantia omnibus alumnis praestitit.
In cathedrali ecclesia Derthonensi ostiarii munere fungens, Sancti
Ioannis Bosco vestigia secutus, anno 1892 Oratorium Sancto Aloisio
Gonzaga dicatum, ad puerorum christianam institutionem provide con
stituit. In suburbio, ad ecclesiasticam puerorum vocationem fovendam,
quibus ob rei familiaris penuriam Seminarii praecludebatur ingressus,
aptam domum anno 1893 aperuit.
Adhuc diaconus, magno animarum fructu, ad verbum Dei nuntian
dum ab Episcopo missus est.
Die 13 Aprilis 1895, Sabbato a verbo Sitientes nuncupato, ad Presby
teratum rite est promotus ab eodem Hygino Bandi, Episcopo Der
thonensi.
Parvo Operi addidit anno 1915 Sororum Familiam seu Parvarum
Sororum Missionariarum a Caritate.
778 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Etiam Romae Servus Dei operam suam navavit. Anno 1904 S. Pius X
eum ad Vaticanum vocavit, eique praediuni cui nomen « Colonia Santa
Maria » ad pueros derelictos fovendos atque educandos donavit ; postea
ipsi curam demandavit accolarum in regione extra portam Sancti Ioan
nis degentium. Post haec benigne indulsit ut, Suos ad pedes, ipse vota
religiosa perpetua nuncuparet itemque facultatem ei dedit ut proprios
clericos ad Ordines suscipiendos quibusdam sacrorum Antistitibus prae
sentare^
Cum, horribilis ille ad fretum Siculum (a. 1908) et ad regiones Mar-
sicanas (a. 1915) terrae motus evertisset omnia, statim eo cucurrit, die
noctuque, operam impendit, ut iis subveniret, quibus publice nondum
consultum fuerat : regiones vastatas peragravit, subsidia laturus, orpha-
nos collecturus, a frigore et a pluvia et etiam a lupis quondam in eorum
occursum venientibus defensurus.
Munus Vicarii Generalis dioecesis Messanensis Sanctus Pius X illi
commisit et per tres annos Servus Dei magnas difficultates expertus est.
Anno 1913 prima sacra expeditio missionalis profecta est ad terras
Brasilienses, quam postea plures aliae subsecutae sunt. Etiam in Orien
tales plagas, nempe ad Rhodum insulam et Palaestinae regiones, sodales
suos misit, ut dissidentes ad Romanae Ecclesiae unitatem restituèrent.
Desiderio fidei propagandae vel defendendae permotus, similiter in Po
lonia et in Foederatis Americae Septemtrionalis Civitatibus domos suae
Congregationis erexit. Ipse supremus Moderator bis Oceanum trans-
meavit ad Americam Meridionalem profectus, ut caritatis asyla ibidem
a propriis religiosis sodalibus instituta confirmaret et augeret.
Tres annos illic commoratus, regiones Chilienses, Uruquarianas,
Brasilienses et Argentinas, eo praesertim motus consilio, ut pauperes
et infirmos cuiuslibet religionis sublevaret, peragravit.
In patriam reversus, praeter alia, eximius eius amor erga Beatissi
mam Mariam Virginem in erigendis templis Matri Dei dicatis eluxit,
quibus aedificandis manualem operam, ut iam in erectis nosocomiis,
sacerdotes et clerici eius Congregationis praestiterunt, ipsius exemplo
et hortationibus impulsi.
Die 9 Februarii anno 1940 morbo ingruente statim Sacramentorum
ope roborari optavit, mortem sibi imminere ratus. Valetudinis recupe
randae causa, medicorum consilio et Abbatis E. Caronti Visitatoris
Apostolici precibus annuens, urbem « Sanremo » petiit, ubi in suae
Congregationis domicilio hospitio receptus est. Repente morbo correptus
¡Sacra Congregatio Rituum 779
Deo animam reddidit haec proferens verba : « Iesus ! Iesus ! Iesus !,
proficiscor ! », die 12 Martii a. 1940.
Ob eius decessus nuntium tantus dolor incessit ut tamquam publicus
luctus mors illius habita sit. Ad defuncti corpus publice expositum
visendum ingens populi concursus affluxit. Ab urbe (( Sanremo », Visi
tatore Apostolico, civium desideriis Ianuensium atque Mediolanensium,
annuente, per eorum civitates, populis undique concurrentibus, Der-
thonam translatum fuit, ita ut potius triumphum dixeris quam funus.
Omnium conspiratis votis humatum fuit in templo Beatae Mariae
Virginis Matris Dei, vulgo « della Guardia » nuncupato, quod ipse ex-
truxerat et ad quod quotidie aegri confugiunt sanitatem imploraturi,
quotidie sanati adveniunt, ut gratiarum actiones rependant.
Sanctitatis fama percrebrescente, post septem ab eius obitu exactos
annos, Processus ordinarii in Curia Derthonensi, atque per rogatorias
litteras Eomae, Ianuae et Mediolani instrui coepti sunt.
Romam delatis Actis, postquam scripta Servi Dei diligenter exami
nata sunt, Decretum editum est die 25 Novembris 1956, Pio Papa XII
approbante, quo ad ulteriora procedi posset.
Instante demum, die 26 Martii 1963, R. D. Aloisio Orlandi, Postu
latore legitime constituto, in particulari Sacrorum Rituum Congrega
tionis coetu, Emus ac Revmus Dominus Card. Benedictus Aloisi Masel-
la, Causae Ponens, seu Relator, dubium posuit disceptandum : An si
gnanda sit Commissio introductionis Causae in casu et ad effectum de
quo agitur, deque ea retulit. Emi ac Revmi Cardinales, relatione hac
atque suffragiis Officialium Praelatorum, praesertim R. P. Ferdinandi
Antonelli O.F.M., Fidei Generalis Promotoris, auditis, omnibus mature
perpensis, rescribere censuerunt : Signandam esse Commissionem intro
ductionis Causae, si Sanctissimo placuerit.
Facta demum, die 29 Martii anni huius, per subscriptum S.R.C.
Cardinalem Praefectum relatione Ssmo D. N. Ioanni Papae XXIII,
eadem Sanctitas Sua Rescriptum Emorum Patrum ratum habens,
Commissionem introductionis Causae Servi Dei Aloisii Orione Sua manu
dignata est ot signare.
Datum Romae, die 29 Martii 1963.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. $ S.
f Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
780 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
DIARIUM ROMANAE CURIAE
Venerdì, 7 agosto 1964, il Santo Padre Paolo VI ha ricevuto
in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere Creden
ziali, Sua Eccellenza il Signor P I E T R O D E V È S , Inviato Straordi
nario e Ministro Plenipotenziario del Senegal.
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
26 maggio 1964. S. E. Eevma Monsig. Baggio Sebastiano, Arcivescovo tit. di Efeso, Nunzio Apostolico in Brasile.
1 giugno » S. E. Eevma Monsig. Pignedoli Sergio, Arcivescovo tit. di Iconio, Delegato Apostolico in Canada.
17 » » S. E. Eevma Monsig. Palmas Angelo, Arcivescovo tit. di Vibiana, Delegato Apostolico nel Vietnam e Cambogia.
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare:
10 giugno 1964. L'Illmo Signor Avv. Trocchi Vittorio, Avvocato Concistoriale.
17 luglio » L'Emo e Revmo Signor Cardinale Antoniutti Ildebrando, Memoro della Sacra Congregazione dei Seminari e delle Università degli Studi.
31 agosto » Il Eevmo Padre Gagnebet Eosario M., dei Predicatori, Consultore della Suprema Sacra Congregazione del Sant'uffizio.
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante,
si è degnato di nominare :
Assistenti al Soglio Pontificio :
23 marzo 1964. S. E. Eevma Monsig. Hiltl Giuseppe, Vescovo tit. di Costantina ed Ausiliare di Eegensburg.
6 giugno » S. E. Eevma Monsig. de Alba y Hernández Ignazio, Vescovo di Colima.
Diarium Romanae Curiae 781
16 giugno 1964. S. E. Revma Monsig. Taylor Leone, Arcivescovo di Lagos. 13 luglio » S. E. Revma Monsig. Lehman Giovanni Davide Ubaldo,
Vescovo tit. di Sertei. 21 » » S. E. Revma Monsig. Cekada Smiljan, Vescovo di Skoplje.
Protonotari Apostolici ad instar participantium:
16 settembre 1963. Monsig. Bierbaum Massimiliano (Münster). 30 » » Monsig. Mac Adam Allan J. (Antigonish). 9 gennaio 1964. Monsig. Pech Ferrer Alessandro (Barcelona).
29 aprile » Monsig. Milano vie Bozo Natale (Porec i Pula). 15 maggio » Monsig. Dudemaine Giuseppe O. Viatore (Amos). 26 » » Monsig. Weins Pietro (Trier). 23 giugno » Monsig. Gerini Emilio (Albenga). 27 » » Monsig. Crovini Mario (Roma). 15 luglio » Monsig. Kjuder Albino (Gorizia).
ONORIFICENZE
Con Brevi Apostolici il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di conferire:
Il Collare dell'Ordine Piano :
29 maggio 1964. A S. E. l'On. Ing. Giannattasio Luis, Presidente del Consiglio Nazionale di Governo della Repubblica dell'Uruguay.
La Gran Croce dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
21 ottobre 1963. Al sig. Solis Ruiz José (Spagna). 11 giugno 1964. Al sig. De Marinis Tammaro (Firenze). 30 » » Al sig. Bonomelli Emilio (Città del Vaticano).
La Gran Croce dell'Ordine di san Silvestro Papa:
21 ottobre 1963. Al sig. Jiménez Torres Francesco (Spagna). » » » Al sig. Pro Alonso Rocco (Spagna).
20 aprile 1964. Al sig. Novoa González Emilio (Madrid). 4 giugno » Al Conte Chiassi Giovanni (Roma). 6 luglio » Al sig. Cymbron Borges de Sousa Pietro (Angra).
21 » » Al sig. Alexandri Alessandro (Milano).
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di conferire :
La Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile :
3 agosto 1963. Al sig. Hall Francesco (Washington). 7 novembre » Al sig. Conix Alfonso (Malines - Bruxelles).
14 dicembre » Al sig. Bistoncini Tommaso (Roma).
782 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
2 gennaio 1964. Al sig. Pancrazi Vittorio (Roma).
18 » » Al sig. De Jonghe Leopoldo (Malines - Bruxelles). 25 » » Al sig. de Vleeschauwer Ivo (Belgio).
La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
11 ottobre 1963. Al sig. Krahl Edmondo Giuseppe (Austria). 14 novembre » Al sig. Innorta Giuseppe (Siracusa). 22 » Al sig. Tesauro Alfonso (Napoli). 25 » » Al sig. Alves da Fonseca Nelson (Brasile). 14 dicembre Al sig. Bachelet Vittorio (Roma). 19 febbraio 1964. Al sig. Van Ypersele de Strihou Paolo (Belgio). 20 » Al sig. Del Vecchio Giorgio (Roma). 29 » Al sig. Cidonio Elia (Iran).
La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, elasse civile:
3 agosto 1963. Al sig. Braceland Francesco (Hartford). 25 » Al sig. Scotti Ciro (Providence). 28 settembre » Al sig. Pennacchio Luigi (Iran).
Ol ottobre » Al sig. Bisgood Bertram (Plymouth).
» » • Al sig. Edwards Teodoro (Plymouth). » Al sig. Florio Domenico (Salerno).
» Al sig. Aues Hagi (Somalia).
» » » Al sig. Chiti Arnaldo (Somalia). Al sig. Mohamed Nicolino (Somalia).
» Al sig. Sciré Addaue Ahmed (Somalia). 11 Al sig. Cogley Giovanni Filippo (Des Moines).
» » Al sig. O'Malley Giorgio (Des Moines). 31 » » Al sig. Manni Arnaldo (Bologna).
» Al sig. Sassoli Manfredo (Bologna). » Al sig. Doudinot de la Boissière Giovanni Francesco
(Francia). » » Al sig. Persichetti Lorenzo (Roma). 7 novembre » Al sig. Pree Pietro Oliviero (Angers).
14 » Al sig. Massicci Francesco (Porto e Santa Rufina).
» » » Al sig. Pascoletti Cesare (Roma).
» » Al sig. Raffaelli Renato (Udine). 16 » Al sig. Schiavetti Remo (Roma).
Al sig. Bottiglieri Girolamo (Salerno). Al sig. Carbone Diodato (Salerno).
22 Al sig. Cart Andrea (Besançon). Al sig. Farina Paolo (Sant'Agata de' Goti).
» Al sig. Gorfer Alfredo (Trento). 27 » Al sig. Bahlinger Andrea (Baton Rouge).
» Al sig. Bahlinger Federico (Baton Rouge).
co
dicembre Al sig. Mombelloni Benedetto (Brescia). )) Al sig. Mombelloni Paolo (Brescia). 7 » » Al sig. Cicognani Giuseppe (Faenza). » » Al sig. Cicognani Mario (Faenza).
Diarium Romanae Curiae 783
10 dicembre 1963. Al sig. Casoni Giacomo (Imola). 11 » Al sig. Pofferi Giovanni (Pistoia). 14 Al sig. Fallani Giovanni (Roma).
» Al sig. Paparella Bruno (Roma). 16 » » Al sig. Palmitessa Ennio (Roma). 3 gennaio 1964. Al sig. Kahill Francesco Everett (San Francisco).
» » » Al sig. Kendrick Carlo (San Francisco). Al sig. Madison Marshall Pierce (San Francisco).
11 » Al sig. Toledo Riccardo (Malta).
» Al sig. De Cossio Luigi Giuseppe (Perù). Al sig. Zanetti Sperato (Roma).
» Al sig. Colmenares Luigi A. (Venezuela). 13 Al sig. Alosi Bartolo (Roma).
» Al sig. Angeloni Mario (Roma). Al sig. Beni Mario (Roma).
» Al sig. De Bonis Renzo (Roma).
» Al sig. De Strobel Pietro (Roma).
» » Al sig. Ottaviani Vincenzo (Roma). 15 Al sig. Zaccone Umberto (Torino). 16 Al sig. Guerrizio Rodolfo (Avellino).
» » Al sig. Soin Giuseppe (Firenze).
» » Al sig. Burroni Lucio (Roma).
» Al sig. Gallo Agostino (Torino). 18 » Al sig. Car venas Gutiérrez Giorgio (Colombia).
» Al sig. Woodroffe Albano (Plymouth). 25 » Al sig. Müller Kurt (Repubblica Federale Tedesca). 27 » Al sig. Del Pia Ferdinando (Arezzo).
» » Al sig. Romita Antonio Edoardo (Roma). 29 Al sig. Di Schiena Luca (Roma). 30 Al sig. Crezzini Ezio (Siena).
1 febbraio Al sig. Casas Salvi Antonio (Venezuela). 8 » » Al sig. De Rosa Orlando (L'Aquila).
13 » Al sig. Petti Cherubino (Trivento).
» » Al sig. Pezzolla Teodoro (Vercelli). 15 Al sig. Negro Antonio (Roma). 20 » Al sig. Khalil Sehnaoui (Beirut). 26 » Al sig. Brunicardi Dino (Lucca). 29 Al sig. Delgrange Raoul (Malines - Bruxelles).
» » Al sig. Morgando Aldo (Torino).
» » Al sig. Ravera Gian Piero (Torino). 4 marzo Al sig. Mentasti Giuseppe (Milano). 6 Al sig. Scardaccione Decio (Anglona-Tursi).
» Al sig. Sartogo Danilo (Roma).
» » Al sig. Savini-Mcci Angelo (Roma).
» Al sig. Sposito Antonino (Sorrento). 7 Al sig. Giróla Cesare (Milano).
» Al sig. Lodigiani Giuseppe (Milano).
» Al sig. Morpurgo Sergio (Milano).
784 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
7 marzo 1964. Al sig. Pennacchioni Francesco (Milano) 11 » » Al sig. Salieri Sergio (Eoma).
» Al sig. Villani Giovanni (Roma). 16 » Al sig. Buttini Ottorino (Pontremoli). 20 » » Al sig. Angelini Rota Angelo (Roma).
» » Al sig. Gentili Arnaldo (Roma). » ,A1 sig. Giuliani Aldo (Roma).
21 » Al sig. Lama Agostino (Gerusalemme). » Al sig. Segala Giuseppe (Udine).
» » » Al sig. Zardi Giorgio (Udine). 4 aprile Al sig. Stuyt Ludovico (Rotterdam).
11 Al sig. Cappelletti Vincenzo (Roma). 15 » Al sig. Benedetti Giovanni (Torino).
La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare:
5 ottobre 1963. Al sig. Culmie Hussen (Somalia).
Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile:
6 luglio 1963. Al sig. Hughes Giovanni (Nairobi). » » Al sig. Molkenboer Giovanni F. M. fs-Hertogenbosch).
20 » » Al sig. De Kroon Pietro Antonio G. ('s-Hertogenbosch). 3 agosto » Al sig. Brennan Adriano (Hartford). » » » Al sig. Carroll Lorenzo (Hartford). » » » Al sig. Danaher Francesco (Hartford). » » » Al sig. Darcey Giacomo (Hartford). » » » Al sig. Gengras E. Clayton (Hartford). » » Al sig. Giardini Angelo (Hartford). » » » Al sig. Golden Giovanni (Hartford).
» » Al sig. Gilmartin Giovanni (Hartford). » » Al sig. Hayes Giacomo (Hartford).
» » » Al sig. Gosselin Romeo (Hartford). » » Al sig. Keefe Donaldo (Hartford).
» » » Al sig. Kennedy Roberto (Hartford). » » » Al sig. McCue Guglielmo (Hartford). » » » Al sig. Mongillo Alfonso (Hartford).
» » Al sig. Moriarty Matteo (Hartford). » » Al sig. Morrissey Gerardo (Hartford). » » » Al sig. Mulready Giuseppe (Hartford). » » Al sig. Obuchowski Chester (Hartford). » » » Al sig. O'Donnell Giacomo (Hartford). » » » Al sig. Pettit Giacomo (Hartford). » » » Al sig. Quinlan Edoardo (Hartford). » » » Al sig. Róncari Raimondo (Hartford). » » » Al sig. Rosol Martino (Hartford).
» » Al sig. Rourke Giuseppe (Hartford). » » » Al sig. Scully Giuseppe (Hartford). » » » Al sig. Seery Guglielmo (Hartford). » » Al sig. Smith Giacomo (Hartford).
Diarium Romanae Curiae 785
3 agosto 24 »
» » o ottobre » » » » » »
11 » » »
» »
» »
» »
» » 25 » 31 »
» » » » 7 novembre
»
14
22
»
1963, »
» » » » »
» »
»
»
» » »
» »
»
» »
» » »
» » » » » »
Al sig. Sheedy Andrea (Saint Catharines). Al sig. Beljaars Antonio 0. A. M. (Breda). Al sig. Van Gent Francesco Guglielmo (Utrecht). Al sig. Keough Hazard Rolando (Panamá). Al sig. Villela de Andrade Giuseppe (Sao Paulo). Al sig. Brady Francesco (Winona). Al sig. Roerkohl Leone (Winona). Al sig. Pelletier Renato Giorgio (La Rochelle). Al sig. Boggs Aroldo (Oakland). Al sig. Conmy Pietro (Oakland). Al sig. Kennedy Guglielmo (Oakland). Al sig. Pedemont Leone (Oakland). Al sig. Sontag Raimondo (Oakland). Al sig. Weber Carlo (Oakland). Al sig. Bowen Francesco Giuseppe (San Antonio). Al sig. Coffey Edmondo (San Antonio). Al sig. Dirksen Antonio Francesco (San Antonio). Al sig. Garza Raffaele Giuseppe (San Antonio). Al sig. Heck Alberto (San Antonio). Al sig. Hinchey Giovanni (San Antonio). Al sig. Joseph Arturo (San Antonio). Al sig. Kuntz Giovanni Giuseppe (San Antonio). Al sig. Sharmann Alberto Giovanni (San Antonio). Al sig. Seng Roberto Eduino (San Antonio). Al sig. Grenier Giovanni Stefano (Versailles). Al sig. McGannon Donaldo Enrico (Bridgeport). Al sig. Neri Giuseppe (Bologna). Al sig. Bon elio Vincenzo (Malta). Al sig. Caruana Galizia Vittorio (Malta). Al sig. Albert Giorgio (Paris). Al sig. Camus Luigi (Paris). Al sig. Courtabessis Bernardo (Paris). Al sig. Jacques Edoardo (Paris). Al sig. Scott Federico (Salford). Al sig. Poignet Raimondo (Tulle). Al sig. Fosse Giovanni (Viviers). Al sig. Jepson Enrico (Wheeling). Al sig. Lombardo Francesco (Wheeling). Al sig. Salvati Raimondo (Wheeling). Al sig. Starvaggi Michele (Wheeling). Al sig. Grillon Giuseppe (Lyon). Al sig. Bearzatto Giovanni (Paris). Al sig. Rezza Costanzo M. (Roma). Al sig. Schreiner B. A. M. (Rotterdam). Al sig. Abbatiello Sebastiano (Sant'Agata de' Goti). Al sig. Giaquinto Sebastiano (Sant'Agata de' Goti). Al sig. Izzo Roberto (Sant'Agata de' Goti). Al sig. Montano Tommaso (Sant'Agata de' Goti). Al sig. Perrillo Salvatore (Sant'Agata de' Goti).
» » »
786 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
22 novembre 1963. Al sig. Eomano Domenico (Sant'Agata de' Goti).
27 » Al sig. Baranco Beverly Vittorio (Baton Rouge).
» » » Al sig. Bebert Leone A. (Baton Rouge). » » Al sig. Cangelosi Rosario Francesco (Baton Rouge).
Al sig. Hymel Giacomo I. (Baton Rouge). » » Al sig. Landry Floyd P. (Baton Rouge).
» Al sig. McHardy Colin Andrea (Baton Rouge). Al sig. Ourso Clifford (Baton Rouge).
» » Al sig. Savoie Carlo (Baton Rouge). » » Al sig. Vali Rivers P. (Baton Rouge).
13 gennaio 1964. Al sig. Cardoni Renzo (Roma). Al sig. Di Pasqua Francesco (Roma).
» Al sig. Gandola Quirino (Roma). )) Al sig. Saladini Saladino (Roma).
16 Al sig. Lehman Ruggero (Ambanja).
OD » Al sig. Fattorini Edoardo G. (Leeds). » Al sig. Fattorini Giuseppe (Leeds).
» Al sig. Meredith Giorgio (Leeds). » » . Al sig. Mignpt Adolfo (Malines-Bruxelles).
31 » » Al sig. Collina Mario (Forlì). 13 febbraio Al sig. Corazza Giacomo (Fidenza).
» Al sig. Pezzaglia Emilio (Fidenza). 20 Al sig. Baron Gabriele (Lyon). 26 Al sig. Jayasuriya Aratchige Edoardo M. de Saram
(Colombo in Ceylon) » » Al sig. Wijeratna Eldred (Colombo in Ceylon).
» Al sig. Pagni Luciano (Lucca). 29 » » Al sig. Smets Guglielmo Giuseppe (Liège).
6 marzo » Al sig. Martínez Antonio (Roma). 11 Al sig. Soldateschi Mario (Roma). 16 Al sig. Dalle Ceste Pietro (Torino).
» Al sig. Fa varo Pietro (Torino). , 20 Al sig. Botto Faustino (Udine). 1 aprile Al sig. McDermott Vincenzo (Camden).
Il Cavalierato dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare:
14 settembre 1963. Al Ten. Vignali Pietro (Roma). » ». » Al Ten. Ficola Giorgio (Roma).
La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa :
6 luglio 1963. Al sig. Gerin Cesare (Roma). » » » Al sig. Lambertini Gastone (Roma).
14 settembre » Al sig. Martinelli Amedeo (Italia). 21 » » Al sig. Sbardella Carlo (Roma).
La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa:
6 luglio 1963. Al sig. De Iulio Luigi (Brindisi). » » » Al sig. Protti Gustavo (Padova).
Diarium Romanae Curiae 787
CS
luglio 1963. Al sig. Rossi Giancarlo (Padova).
20 » Al sig. Fasolo Vincenzo (Roma). ) ) » Al sig. Salomone Alessandro (Roma).
» » » Al sig. Urban Carlo Antonio (Roma). » ) ) Al sig. Zuccaro Domenico (Roma).
27 ) ) » Al sig. Liguori Antonio (Roma). » ) ) » Al sig. Brunetti Federico (Venezia). 3 agosto Al sig. Vanelli Ignazio (Milano).
10 » » Al sig. Bilotta Alfredo (Porto e S. Rufina). » » Al sig. Zampogna Antonio (Torino).
24 » » Al sig. Corbi Oreste (Roma). » » » Al sig. Tartaglione Nicola (Velletri). 7 settembre )) Al sig. Carballa Giovanni B. (Montevideo). » » Al sig. Del Rey Giuseppe M. (Montevideo).
» Al sig. Revello Michele Angelo (Montevideo). Al sig. Llambias de Azevedo Giovanni (Montevideo)
» » Al sig. Xalambú Arturo Stanislao (Montevideo). 10 Al sig. Casimirri Luciano (Roma). 14 Al sig. Sodano Giovanni (Asti).
Al sig. Porpora Giuseppe (Italia). » Al sig. Valentino Nino (Italia).
17 » Al sig. Roels Leone (Malines-Bruxelles). 21 » » Al sig. Guatta Piero (Milano). 28 Al sig. Perriccioli Ugo (Montalcino).
» » Al sig. Bizzinato Marco (Rimini). » Al sig. Sgubbi Franco (Rimini).
» » Al sig. Targhini Egisto (Rimini). Al sig. Apolloni Renato (Roma).
» Al sig. Genchi Oreste (Roma). » » Al sig. Ramerò Giovanni (Roma). 5 ottobre Al sig. Rovaris-Aranciàni Alessandro (Como).
» » Al sig. Heboyan Megerditch (Roma). » » » Al sig. Jelmini Giuseppe (Roma).
11 » Al sig. Lombardi Tarcisio (Novara). » » » Al sig. Cotzia Francesco (Siracusa).
18 » Al sig. Crescini Domenico Alberto (Verona). 19 Al sig. Blidi Toh Giovanni (Cape Palmas).
» » Al sig. Gebo Gabriele (Monrovia). 25 » Al sig. Marchesi Alfredo (Ferrara).
» Al sig. Potenza Ugo (Napoli). 2 novembre Al sig. Onori Giuseppe (Roma).
II Cavalierati > dell'Ordine di san Silvestro Papa:
G luglio 1963. Al sig. Grisetti Pierino (Roma). » » Al sig. Mariani Alberto (Roma).
20 » Al sig. Van Lerberghe Maurizio (Malines-Bruxelles). » Al sig. Ottolini Carlo (Torino).
27 » Al sig. Galofré Folch Carlo M. (Barcelona). 10 agosto Al sig. Ansuini Odorico (Porto e S. Rufina).
788 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
14 settembre 1963. Al sig. Sestero Aurelio (Susa). 17 » » Al sig. Amory Luigi (Malines-Bruxelles). » » » Al sig. Casteels Francesco (Malines-Bruxelles). » » » Al sig. De Streel Andrea (Malines-Bruxelles). » » » Al sig. Fonsny Giorgio (Malines-Bruxelles). » » » Al sig. Mannes Maurizio (Malines-Bruxelles). » » » Al sig. Moerman Felice (Malines-Bruxelles).
28 » » Al sig. Genta Romeo (Feltre-Belluno). » » » Al sig. Magalotti Vittorio (Roma). » » » Al sig. Natalizia Vincenzo (Roma). 5 ottobre » Al sig. Gennai Leone (Volterra). » » » Al sig. Guerrieri Giulio (Volterra). » » » Al sig. Santoli Encelse (Volterra).
11 » » Al sig. Lamon Attilio (Lodi). » » » Al sig. D'Elia Umberto (Roma).
19 » » Al sig. Minekon Moses Antonio (Cape Palmas). » » » Al sig. Nagbwe Michele (Cape Palmas). » » » Al sig. Sawyerr Lorenzo (Monrovia). » » » Al sig. Wollor Edoardo (Monrovia).
25 » » Al sig. Luppi Lorenzo (Como). 2 novembre » Al sig. Moraldi Francesco (Roma).
NECROLOGIO
12 luglio 1964. Monsig. Brault Henri, Vescovo di Saint-Dié. 18 )) Monsig. McManaman Edward Peter, Vescovo tit. di Flo
riana, Ausiliare di Erie. 30 )) » Monsig. Roper Ioseph Basil, Vescovo tit. di Elusa. 31 )) » Monsig. Mala Noël, Vescovo di Kasongo. 10 agosto Monsig. Fallaize Pierre, Vescovo tit. di Tmui. 14 » Monsig. Pirelli Luigi, Vescovo di Sovana-Pitigliano. 16 » » Monsig. Mutsaerts Willem Pieter A. M., Arcivescovo
tit. di Fulli. 19 » » Monsig. Tredici Giacinto, Arcivescovo-Vescovo di Brescia. 26 Monsig. Baeten Jozef W. M., Arcivescovo tit. di Stau-
ropoli. 4 settembre » L'Emo Signor Card. Roques Clément Emile, del titolo di
S. Balbina, Arcivescovo di Rennes. 10 Monsig. Chiron Louis, Vescovo tit. di Bamaccora. 21 » Monsig. Gawlina Giuseppe, Arcivescovo tit. di Madito.
»• Monsig. Nigris Leone Giovanni Battista, Arcivescovo tit. di Filippi.
» Monsig. Enciso Viana Jesus, Vescovo di Mallorca.
An. et vol. LVI 24 Octobris 1964 (Ser. DDL, v. VI) - N. 13
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
C O M M E N T A R I U M O F F I C I A L E
Directio: Palazzo Apostolico - Qttà del Vaticano — Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA PAULI PP. VI
CONSTITUTIONES APOSTOLICAE
I
NAGPURENSIS
(RAIPURENSIS)
Diviso territorio archidioecesis Nagpurensis, nova praefectura apostolica
conditur, « Raipurensis » appellanda.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Religio vera Christique salus ut in Indiae regionibus proveheretur,
quas frequentissimi incolae habitant multaeque sapientiae fama collu
strat, censuit Sacra Congregatio Christiano Nomini Propagando novam
ibi locorum ecclesiasticam circumscriptionem condere. Quam senten
tiam libenti animo probantes, ea quae acta sunt confirmamus atque
summa potestate Nostra, consensu eorum suppleto qui hac super re
aliquod ius habeant vel se putent habere, sequentia decernimus. A terri
torio archidioecesis Nagpurensis civiles districtus seiungimus qui vocan
tur Raipur, Bilaspur et Drug, ex iisque novam praefecturam aposto
licam constituimus, Baipurensem ab urbe Raipur cognominandam,
iisdemque finibus cingendam ac districtus quos diximus. Quam prae
fecturam, Nagpurensi provinciae aggregatam, Sodalibus Societatis
Apostolatus Catholici concredimus, id hortantes ut nulli labori pareant
50 - ACTA, vol. V I , n. 13. — 24-10-1964.
790 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
modo dum Christi regnum eiusque evangelium in homines latius pro
ferantur. Ceterum has Litteras Nostras venerabilis Frater Robertus
Iacobus Knox, archiepiscopus titulo Melitenaeus atque Apostolicus in
India Internuntius, vel per se ipse vel per legatum, exsequetur, factis
ad rem necessariis facultatibus. Re vero acta, idem documenta exarari
faciet, eademque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem Consisto
rialem cito mittet. Quod si alius eo tempore Apostolicae in India Inter -
nuntiaturae praesit, hic mandata Nostra faciat.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die sexto decimo mensis Ianuarii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo quarto, Pontificatus
Nostri primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Sylvius Romani, Proton. Apost. Loco £B Plumbi
In Ap. Cane. tab.. vol. CXIT. n. 61
Acta Patili Pp. VI 791
I I
PARAKUENSIS (NATITINGUENSIS)
Diviso territorio praefecturae apostolicae Parakuensis, nova dioecesis
conditur, « Natitinguensis » nomine.
P A U L U S E P I S C O P U S
SERVUS SERVORUM DEI
AD PERPETUAM REI MEMORIAM
Ne latius pateret quam ut commode ab operariis Domini, seu sacer
dotibus, exerceri posset apostolicae praefecturae Parakuensis territo
rium, opportunum censuit Sacrum Consilium Christiano Nomini Pro
pagando, post auditum scilicet venerabilem Fratrem Ioannem Bapti
stam Maury, Archiepiscopum titulo Laodicensem in Phrygia atque
Apostolicum in Africa Occidentali Delegatum, id dividere, novamque
ex eo excitare dioecesim. Quod laeto animo adprobantes, summa Nostra
potestate sequentia decernimus. A territorio praefecturae apostolicae
Parakuensis totam regionem distrahimus quae districtum civilem vulgo
Natitingou nuncupatum complectitur, ex eaque novam dioecesim con
stituimus, Natitinguensem ab urbe principe appellandam, in qua Epi
scopus sedem suam ponet.
Decernimus insuper ut nova dioecesis metropolitanae Sedi Coto-
nuensi sit obnoxia itemque iurisdictioni Sacrae Congregationis de Pro
paganda Fide; eadem curae esto Societati Missionum ad Afros, cuius
sodales paterno animo hortamur ut nulli labori pareant, sicut hucusque
fecerunt, Evangelii praeceptiones docentes. Sedi insuper eiusque sacris
Praesulibus omnia iura facimus, onera et obligationes imponimus quae
catholici orbis dioecesium eorumque Pastorum sunt propria. Sacrae
aedi in urbe Natitingou exstanti Deo in honorem Immaculatae Concep
tionis Beatae Mariae Virginis dicatae dignitatem cathedralis templi
concedimus ; in eo enim Episcopus cathedram sui magisterii collocabit.
Idem loco Canonicorum Consultores dioecesanos eligat ad iuris normam,
eosque adhibeat in negotiis exspediendis. Ceterum haec voluntatis No
strae decreta exsequenda curabit venerabilis Frater Ioannes Baptista
Maury, quem memoravimus, vel ab eo legatus sacerdos. Qui autem rem
perfecerit documenta exarabit eorumque fide digna exemplaria ad Sa
cram Congregationem Fidei Propagandae cito mittet.
792 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus ; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res est
religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea
haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat;
quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis
sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica digni
tate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta,
eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo mensis Februarii, anno
Domini millesimo nongentesimo sexagesimo quarto, Pontificatus No
stri primo.
I A C O B U S A. Card. C O P E L L O G R E G O R I U S P. Card. A G A G I A N I A N
S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Caesar Federici, Proton. Apost.
Sylvius Romani, Proton. Apost. Loco £8 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXV, n. 26.
III
PARAKUENSIS
Praefectura apostolica Parakuensis ad gradum et dignitatem dioecesis eve
hitur, eodem nomine sed mutatis finibus.
P A U L U S E P I S C O P U S
S E R V U S S E R V O R U M D E I
A D P E R P E T U A M R E I M E M O R I A M
Africa terra, christianorum dives quos Christo et Ecclesiae sive
mutuis Missionariorum labor peperit, qui per longa saecula, quasi mi
lites militibus succedentes, fertilissimas eius oras Christi imperio ap-
Acta Pauli Pp. VI 793
posuerunt, sive praesentissima gratia Dei, cuius numen adorandum
ubi vult prospere spirat (cf. Io., 3, 8), talia cepit fidei ac religionis no
strae incrementa, ut non modo gaudeamus adimpleri Prophetarum at
que ipsius Christi vaticinia (cfr. Dan., 2, 35 et 45; Mt., 13, 31 ss.), ve
rum etiam novas usque dioeceses ibi loci condi oporteret. Quam ob rem,
cum Sacra Congregatio Fidei Propagandae, audito nempe venerabili
Fratre Ioanne Baptista Maury, Archiepiscopo titulo Laodicensi in Phry
gia et in Africa Occidentali Apostolico Delegato, proposuerit ut prae
fectura apostolica Parakuensis, territorio imminuto, ad dignitatem
dioecesis tolleretur, nos id aeque probantes, volentesque Patribus So
cietatis Missionariorum ad Afros, quibus fuit hactenus eadem praefec
tura concredita, signum dare benevolentiae Nostrae, haec statuimus at
que iubemus. Praefecturam apostolicam Parakuensem ad gradum dioe
cesis evehimus, quae quidem idem nomen servabit, at uno civili districtu
de Parakou constabit. Nova haec dioecesis metropolitanae Ecclesiae
Cotonuensi suffraganea subicietur, atque Sacrae Congregationi de Pro
paganda Fide perget esse obnoxia. Eius praeterea sedem episcopalem in
urbe vulgo Parakou statuimus, cathedra sacri Praesulis in templo Sanc
torum Apostolorum Petri et Pauli collocata, in eadem urbe; quod
profecto cathedralis templi dignitate honestabitur. Conditam dioece
sim Parakuensem patres Societatis Missionariorum ad Afros regent
suaque prudentia gubernabunt, ad Nostrum scilicet nutum, quos ve
hementer hortamur ut nulli pareant labori Dei Regno quam late profe
rendo. Curet Episcopus, cui haec circumscriptio moderanda tradetur,
ut Canonicorum collegium condat ; quod si statim geri non possit, Con
sultores dioecesani deligantur, qui consilio et opera suo Praesuli as-
sint. Cetera autem omnia, sive nempe ad regimen spectantia, sive ad
cleri et populi iura, adque similia, Iure Canonico temperentur. Ceterum
quae his Litteris Nostris iussimus, venerabilis Frater Ioannes Baptista
Maury exsequi studebit, vel quem ipse delegaverit. Re vero acta, docu
menta exarentur, quorum sincera exempla ad Sacram Congregationem
Fidei Propagandae cito mittantur. Quod si eo tempore quo hae Lit
terae ad exitum sint adducendae, alius eidem Apostolicae Delegationi
praesit, hic mandata Nostra faciat.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta officere
794 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini praeterea haec
voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere liceat; quin
immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis impressis sive
manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesiastica dignitate
constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint subscripta, eadem
omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo mensis Februarii,
anno Domini millesimo nongentesimo sexagesimo quarto, Pontificatus
Nostri primo.
I A C O B U S A. Card. C O P E L L O G R E G O R I U S P. Card. A G A G I A N I A N
S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Caesar Federici, Proton. Apost.
Sylvius Romani, Proton. Apost. Loco ® Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXV, n. 28.
IV
VILLAVICENTIENSIS
Vicariatus apostolicus Villavicentiensis, in Columbia, ad gradum dioecesis
attollitur, nomine finibusque servatis.
P A U L U S E P I S C O P U S
S E R V U S S E R V O R U M D E I
A D P E R P E T U A M R E I M E M O R I A M
Universae regimen Ecclesiae, quod superno et inscrutabili Dei con
silio penes Nos est, id profecto requirit, ut sollicito animo ea fidelibus
subsidia suppeditemus, quae ad ipsorum animorum bonum assequendum
conducant. Quae inter cum non dubitemus aptiores esse ecclesiastica
rum circumscriptionum dispositiones vel earum dignitatis accessiones,
preces admittendas esse putavimus venerabilis Fratris Iosephi Paupini,
Archiepiscopi titulo Sebastopolitani in Abasgia et in Columbiana Re
publica Apostolici Nuntii, qui ab Apostolica Sede petiit ut vicariatus
Acta Pauli Pp. VI 795
apostolicus Villavicentiensis ad dioecesis gradum eveheretur. Consen
sum propterea supplentes eorum omnium, qui hoc super negotio aliquid
iuris vel habeant vel se putent habere, suprema Nostra potestate ea
quae sequuntur decernimus et iubemus. Vicariatum apostolicum Villa-
vicentiensem ad dioecesis dignitatem attollimus, iisdem circumscriben-
dum finibus ac curiarum, prout scilicet in praesens terminantur, e
quibus fit. Curiae autem seu paroeciae hae sunt : Medina et San Pedro
de Jagua uti dicunt, intra limites civilis provinciae seu Departamento
vulgo Cundinamarca cognominati exstantes, et Nuestra Señora del
Carmen, Divino Niño, S. María Reina, Nuestra Señora del Perpetuo
Socorro in vico vulgo La Grama, Acacias, Guamal, Castilla, Gubarral,
San Martín, Restrepo, Cumaral, Puerto López, Remolino, El Calvario,
Montfort, San Juanito et San Carlos de Guarca, intra fines civilis pro
vinciae seu Departamento vulgo Del Meta sitae. Constitutae ideo dioe
cesis haec confinia erunt : ad septemtrionem, archidioecesis Bogotensis,
dioeceses Zipaquirensis et Tunquensis, vicariatus apostolicus Casana-
rensis ; ad orientem solem, praefectura apostolica de Vichada ; ad meri
diem, praefecturae apostolicae Mituensis et Arianensis; ad occasum
denique solis, dioecesis Girardotensis et praefectura apostolica Aria
nensis. Sedes Episcopi in urbe vulgo Villavicencio appellata ponatur;
episcopalis autem magisterii cathedra in templo ibidem exstante Deo
dicato in honorem Beatae Mariae Virginis de Monte Carmelo, quod ad
cathedralium sacrarum aedium gradum evehimus, factis iuribus privi
legiisque congruis concessis. Sacrorum vero Antistiti, praeterquam quod
iusta iura damus, obligationes imponimus, quae ad normam iuris ad
eum pertinent. Decernimus praeterea ut ideni Episcopus, una cum sua
Ecclesia, metropolitanae iurisdictioni Archiepiscopi Bogotensis subda-
tur; ut, pro Canonicorum collegio in posterum per alias Apostolicas
Litteras condendo, Consultores dioecesanos interea deligat, qui sibi
consilio et ope assint ; minus saltem Seminarium quam primum condat,
pueris accipiendis et efformandis, qui ad sacerdotium vocentur, iuxta
scilicet statuti iuris normas peculiaresque leges Sacrae Congregationis
de Seminariis Studiorumque Universitatibus, cuius Seminarii sive in
genio sive animi virtutibus praestantes alumnos, cum adoleverint, Ro
mam mittet in Pontificium Collegium Pianum Latinum Americanum,
ut philosophicis theologicisque disciplinis imbuantur. Mensa episcopalis,
quae dicitur, fiet ex Curiae emolumentis, e fidelium sponte oblatis pecu
niis, dote quae a civili auctoritate est danda, bonis denique quae hucus-
796 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
que ad vicariatus apostolici Villavicentiensis Praelatum Ordinarium
pertinuerunt. Quod denique novae dioecesis regimen spectat, Vicarii
Capitularis, sede vacante, electionem, alia id genus, quae sacri canones
praescribunt serventur. Haec omnia quae statuimus ut ad exitum addu
cantur venerabilis Frater Iosephus Paupini curet, vel ab eo delegatus
vir, dummodo sit in ecclesiastica dignitate constitutus. Qui vero rem
perfecerit documenta de more exarari iubebit ad Sacramque Congrega
tionem Consistorialem mitti, rite signata sigilloque impressa.
Hanc vero Constitutionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die undecimo mensis Februarii, anno
Domini millesimo nongentesimo sexagesimo quarto, Pontificatus Nostri
primo.
I A C O B U S A. Card. C O P E L L O C A R O L U S Card. . C O N F A L O N I E R I
S. R. E. Cancellarius S. Congr. Consistorialis a Secretis
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
Caesar Federici, Proton. Apost.
Sylvius Romani, Proton. Apost. Loco ¡33 Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIV, n. 8/f.
Acta Pauli Pp. VI 797
V
B A N G A S S U E N S I S
Apostolica praefectura Bangassuensis ad gradum dioecesis attollitur, eodem
nomine servato.
P A U L U S E P I S C O P U S
S E R V U S S E R V O R U M D E I
A D P E R P E T U A M R E I M E M O R I A M
Quod sacri Evangelii praecones in apostolica praefectura Bangas^
suensi labore plantaverunt, sudore rigaverunt, Deus indita virtute
crescere fecit (cfr. 1 Cor. 3, 6-7) ad primosque fructus perduxit ; qua
de re libenti animo accepimus quae Sacra Congregatio Fidei Propa
gandae, vota exsequens venerabilis Fratris Sergii Pignedoli, Archie
piscopi titulo Iconiensis atque Apostolici in Africa Media Occidentali
Delegati, faciendum censuit, ut scilicet eadem praefectura ad gradum
dioecesis eveheretur. Summa igitur et apostolica Nostra auctoritate,
consensuque eorum suppleto qui hac super re aliquod ius habeant vel se
putent habere, sequentia decernimus. Apostolicam praefecturam Ban
gassuensem ad gradum dioecesis attollimus, eodem nomine iisdemque
finibus servatis, datis iuribus et privilegiis quae eiusmodi Sedibus
earumque Praesulibus lege ecclesiastica competunt. Novam dioecesim
suffraganeam constituimus metropolitanae Ecclesiae Banguensis, ean
demque curis concredimus Sodalium Congregationis S. Spiritus, quos
paterne hortamur ut, sicut hucusque fecerunt, nulli labori pareant
modo dum Christi regnum eiusque evangelium in homines latius perfe
rantur. Bangassuensis Ecclesiae Sedes atque Episcopi domicilium urbs
erit Bangassou cognominata; sacram aedem in ea exstantem ad gra
dum et dignitatem cathedralis ecclesiae evehimus, cum iuribus et pri
vilegiis, utpote quae cathedram episcopalis magisterii capiat. Volumus
demum ut, perennitati suae Ecclesiae prospiciens, Episcopus Seminarium
saltem minus in ea condat, pueris excipiendis qui ad sacerdotium vocen
tur. Ceterum has Litteras Nostras venerabilis Frater Sergius Pignedoli,
quem memoravimus, ad exitum adducet, vel per se ipse vel per legatum,
factis ad rem necessariis facultatibus. Ee vero acta, idem documenta
exarari faciet, eademque sinceris exemplis ad Sacram Congregationem
Fidei Propagandae cito mittet. Quod si alius eo tempore Apostolicae in
79S Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Africa Media Occidentali Delegationi praeerit, hic mandata Nostra
faciat.
Hanc vero Constitntionem nunc et in posterum efficacem esse et fore
volumus; ita quidem ut quae per eam decreta sunt ab iis quorum res
est religiose serventur, atque igitur vim suam obtineant. Cuius Consti
tutionis efficacitati nulla, cuiusvis generis, contraria praescripta offi
cere poterunt, cum per eam iisdem derogemus omnibus. Nemini prae
terea haec voluntatis Nostrae documenta vel scindere vel corrumpere
liceat; quin immo huius Constitutionis exemplis et locis, sive typis
impressis sive manu exaratis, quae sigillum viri praeferant in ecclesia
stica dignitate constituti simulque ab aliquo publico tabellione sint
subscripta, eadem omnino habenda erit fides, quae huic haberetur, si
ostenderetur.
Datum Romae, apud S. Petrum, die decimo mensis Februarii, anno
Domini millesimo nongentesimo sexagesimo quarto, Pontificatus Nostri
primo.
IACOBUS A. Card. COPELLO GREGORIUS P. Card. AGAGIANIAN
S. R. E. Cancellarius S. Congr. de Prop. Fide Praefectus
Franciscus Tinello Apostolicam Cancellariam Regens
f Iosephus Rossi, Ep. tit. Palmyrenus, Proton. Apost.
Caesar Federici, Proton. Apost. Loco ffî Plumbi
In Ap. Cane, tab., vol. CXIV, n. 80.
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Titulus ac privilegia Basilicae Minoris conferuntur paroeciali ecclesiae
S. Crucis in Urbis regione Flaminia seu vulgo « Santa Croce Flaminia ».
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Salutiferae Crucis triumphum te
statur ecclesia huius mysterii nomine insignis et in Urbis regione Fla
minia sita, opus scilicet structura nobile et religione spectabile. Hoc
Acta Pauli Pp. VI 799
Sanctus Pius PP. X, Decessor Noster, pastorali ardore inflammatus,
excitavit ad celebrandam memoriam sexies decies saecularem edicti il
lius editi, quo Constantinus imperator, Crucis virtute victoriam ad pon
tem Mulvium adeptus, pacem libertatemque reddidit Ecclesiae. Non est
quin probet ac laudet architectandi rationem, qua templo non modica
accrescit maiestas, aras eleganti manu exstructas, opera musiva colo
rum venustate illustria, turrim sacram « Romanico » genere formosain,
baptisterium octogonum artificiose aedificatum. Est autem maxime
prae Nobis ferendum eam ecclesiam, in frequenti Urbis regione posi
tam, pietatis sedem esse eximiam in eiusque ministeriis Presbyteros a
SS. Stigmatibus Domini Nostri Iesu Christi alacres versari. Cupiens
autem religioni ampliora afferre incrementa, memoransque ex hoc tem
plo decem fere paroecias, postmodum circa constitutas, veluti originem
duxisse, dilectus filius Gilbertus Fini, praedictae Congregationis Mo
derator Generalis, Nos submisse rogavit, ut eidem Basilicae Minoris
nomen ac ius tribueremus. Quibus precibus, Dilecti Filii Nostri Aloisii
Sanctae Romanae Ecclesiae Presbyteri Cardinalis Traglia, Provicarii
Nostri Generalis in Urbe, ampla commendatione suffultis, libenter ob
secundare statuimus. Itaque, e Sacrae Rituum Congregationis consulto,
certa scientia ac matura deliberatione Nostra deque Apostolicae pote
statis plenitudine, harum Litterarum vi perpetuumque in modum pa
roecialem ecclesiam Sanctae Crucis in Urbis regione Flaminia, seu, uti
vulgo appellant, « Santa Croce Flaminia )), ad honorem ac dignitatem
Basilicae Minoris evehimus, omnibus adiectis iuribus et privilegiis, quae
templis eodem nomine insignitis rite competunt. Contrariis quibusvis
non obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Lit
teras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suos
que plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos
spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffra
gari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex nunc
et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate quali
bet, scienter sive ignoranter attentari contigerit.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XII mensis Maii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
& HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
800 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
II
Sanctus Antonius Maria Claret, Episcopus et Confessor, praecipuus defi
nitur Patronus Congregationis Sororum Adoratrieum Ancillarum a San
ctissimo Sacramento et Caritate.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Sancta amicitia, quae perfecta fuit
animorum Deo pariter adhaerentium coniunctio, Antonium Mariam Cla
ret, Episcopum eumque praeclarum religiosi instituti auctorem, morta
lis vitae diebus cum Maria Michaela ab Augusto Sacramento sociavit,
cui etiam lectissimae feminae novae in Ecclesia conditae familiae laus
debetur. Constat enim inspectis litterarum monumentis eundem Caeli -
tem non solum patrem vitaeque magistrum, sed adiutorem et consilia
rium etiam in opere efficiendo et solidando, multae cum urgerent diffi
cultates, forti illi mulieri prudenter aftuisse. Ipse primum Congrega^
tionis Ancillarum a SS. Sacramento et Caritate leges recognovit, quas
postea ad iuris normam exquisitas Apostolica Sedes probavit; ipse pro
vidum se praebuit custodem et instituti omnis et earum domorum, quas
conditrix ad cultus Eucharistici incrementum itemque ad bonum salu
temque periclitantium puellarum excelso animo aperuerat. Atque nunc,
in gloriam Dei assumptus, tamquam peculiaris habetur et colitur Pa
tronus a Sanctae Michaelae filiabus, neque ullum potest esse dubium,
quin ipse validiore sane subsidio iuvet opus, quod vivens in terris fo
visse cognoscitur. His quidem de causis dilecta in Christo filia Generalis
Antistita huiusce Congregationis, nomine religiosi consilii, saeculari
appropinquante anno gloriosae mortis fundatricis, scripsit ad Nos, "ut
per publicum decretum personam ac munus Sancti Antonii Mariae de
bita in luce collocantes, eius patrocinium ad res, domus, alumnas omnes
pertinens confirmaremus. Quod votum benignissime admittere statui
mus, hoc etiam religiosis virginibus suadentes, ut ipsius stent Matris
exemplo ideoque sincera Patronum excolant veneratione. Itaque, ex Sa
crae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac matura delibe
ratione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine, harum Litte
rarum vi perpetuumque in modum, Sanctum Antonium Mariam Claret,
Episcopum et Confessorem, principalem apud Deum totius Congrega
tionis Sororum Adoratrieum Ancillarum a SS. Sacramento et Caritate
Acta Pauli Pp. VI 801
caelestem Patronum confirmamus, sen constituimus ac declaramus, om
nibus adiectis iuribus et privilegiis liturgicis, quae praecipuis religio
sorum coetuum Patronis rite competunt. Contrariis quibusvis nihil ob
stantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes praesentes Litteras
firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac permanere; suosque
plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque, ad quos spec
tant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime suffragari,
sicque rite iudicandum esse ac definiendum ; irritumque ex nunc et inane
fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate qualibet scienter
sive ignoranter attentari contingent.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XII mensis Maii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
© HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
III
Titulo ac privilegiis Basilicae Minoris Sanctuarium SS. Cordis Iesu, v.
« Santuario Nacional de la Gran Promesa », in urbe et archidioecesi Val
lisoletana decoratur.
PAULUS PP. VI
Ad perpetuam rei memoriam. — Hispanorum pietas christiana tan
tum, labentibus saeculis, crevit atque efferbuit, ut Pontificia ipsa con
silia haud raro anteierit atque sententias. Quod quidem in ipsa Valli
soletana archiepiscopali urbe accidisse videtur. Exstat enim ibi cele
bre et peramplum Templum, Sacratissimo Cordi Iesu dicatum et hi
spanico sermone « Santuario Nacional de la Gran Promesa» nuncu
patum, in quo, ineunte saeculo xvin, id est antequam Romani Ponti
fices, Decessores Nostri, Clemens XIII, Pius IX ac Leo XIII publicum
Sacratissimo Cordi Iesu cultum decreverunt et auxerunt, festum et
novendialia, eidem Dominico Mysterio sacra, pie sunt inchoata. Eadem
insuper Hispanorum pietas, immo Vallisoletanorum fidelium, ipsum
Templum, illustri Iesuitarum a Sancto Ambrosio Collegio, saeculo xviu,
olim adnexum ac postea, ab anno MCMXXXXI , Sacratissimi Cordis pro
tota Hispanica Natione Sanctuarium, tholo, altaribus, tabulis atque
simulacris, perpolita effectis arte, affabre ornavit splendidissimeque
802 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
marmoritms multicoloribus, gemmis, aurea et argentea supellectile di
tavit. Sed maxima eiusdem Templi laus, ut ipse Iesus fertur promisisse,
fuit et est spiritualis vita fidelium illuc accedentium, quibus sacra
Christianae religionis subsidia alacres praebent sacerdotes. Quae cum
ita essent, Venerabilis Frater Iosephus García y Goldaraz, Archiepi
scopus Vallisoletanus, nomine quoque cleri ac fidelium, a Nobis enixe
petiit, ut eidem Sanctuario conspicuum existimationis Nostrae testi
monium, religioni vero filiorum propensae voluntatis Nostrae pignus
benigne tribuere dignaremur. Nos autem, omnibus rei momentis bene
perpensis, huiusmodi precibus annuendum perlibenter censuimus. Qua
propter, ex Sacrae Rituum Congregationis consulto, certa scientia ac
matura deliberatione Nostra, deque Apostolicae potestatis plenitudine,
harum Litterarum vi perpetuumque in modum, Sanctuarium, Sacratis
simo Cordi Iesu dicatum, in archiepiscopali Vallisoletana urbe posi
tum atque vulgo « Santuario Nacional de la Gran Promesa )) nuncupa
tum, ad dignitatem et honorem Basilicae Minoris evehimus, omnibus
adiectis privilegiis, quae eidem titulo rite competunt. Contrariis qui
busvis minime obstantibus. Haec edicimus, statuimus, decernentes prae
sentes Litteras firmas, validas atque efficaces iugiter exstare ac perma
nere ; suosque plenos atque integros effectus sortiri et obtinere ; illisque,
ad quos spectant seu spectare poterunt, nunc et in posterum plenissime
suffragari; sicque rite iudicandum esse ac definiendum; irritumque ex
nunc et inane fieri, si quidquam secus, super his, a quovis, auctoritate
qualibet, scienter sive ignoranter contigerit attentari.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die
XII mensis Maii, anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri primo.
8B HAMLETUS I. Card. CICOGNANI
a publicis Ecclesiae negotiis
Acta Pauli Pp. VI 803
EPISTULA
Ad Rev .miim Patrem Ioannem Baptistam Janssens, Societatis Iesu Prae
positum Generalem, centesimo et quinquagesimo volvente anno ab eadem
Societate in integrum restituta.
PAULUS PP. VI
Dilecte fili, salutem et Apostolicam Benedictionem. — Perlibenti
animo comperimus, Societatem Iesu, cui tu digne praees, hoc volvente
anno eventum memoratu sane dignum recolere : centum scilicet et quin
quaginta expletos annos, ex quo Decessor Noster Pius VII, Apostolicis
datis Litteris « Sollicitudo omnium ecclesiarum », Societatem Iesu in
integrum restituendam decrevit.
Decet profecto una vobiscum Deo grates persolvere paternaque vota
proferre, fausta hac data celebratione, quae non solum te sodalesque
tuos merita afficit laetitia, sed eiusmodi etiam est ut vos ad salutaria
concipienda proposita quam maxime permoveat.
Quodsi haec celebratio in memoriam quidem revocat dolendas rerum
vicissitudines, quarum causa Ignatianos sodales tot res adversas tantas
que aerumnas passos esse constat, eadem tamen opportunam simul
praebet occasionem in sua luce ponendi miram vitae ubertatem Societa
tis vestrae, ac praesertim firmissimam illam erga Ecclesiam et Sum
mos Pontifices fidelitatem, quae in S. Ignatii filiis, si alias umquam,
tunc maxime, cum infensissima volverent tempora, intemerata luce
refulsit. De peculiarissima enim laude agitur, qua Legifer vester insi
gnitus voluit filios suos, et quam ipsi nullo non tempore veluti sacram
hereditatem religione summa colere studuerunt.
Quare mirum non est, si anno MDCCCXIV Decessor Noster Pius VII,
paulo postquam ab exilio Romam reversus erat, ut rei catholicae satius
provideret, consilium suscepit Societatem vestram, per totum terrarum
orbem paene deletam, ad vitam quam primum revocandi. Quo consilio,
ipse et incensissimis cordatorum hominum votis satisfacere voluit, et
Petri naviculae assiduis turbinibus agitatae se expertos remiges pro
curare putavit.1
Vestrae autem restauratae religiosae familiae benignus et praesens
: Cfr. Pius VII, Litt. Ap. Sollicitudo omnium ecclesiarum, 7 Aug. a. 1814.
804 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
affuit Deus, siquidem ipsa mox felicibus crevit auctibus, et a suis primis
Moderatoribus sapientissimo regimine ducta, hoc praesertim curavit,
ut apud sodales primaevus vestri Instituti spiritus omnino revivisceret.
Quo ex spiritu, tamquam e praecipua causa, illa profecta est nova Sancti
Ignatii progenies, quae priscarum laudum aemula, sive in missionalibus
operibus promovendis, sive in doctrina sacra provehenda, sive in iuven
tute educanda et Apostolicae Sedis iuribus vindicandis, sive denique
ac praesertim in christiana perfectione excolenda atque inculcanda
tot tamque praeclara gessit facinora, magno cum divinae gloriae et
catholicae religionis emolumento.
Optimo igitur consilio statuisti, dilecte fili, ut haec omnia, fausta data
opportunitate, ante sodalium tuorum oculos proponerentur; idque
putamus fore non modo Societati vestrae decorum, sed Ecclesiae ipsi
perutile ac salutare. Revera, dum aetatem hanc nostram cernimus ad
novum rerum cursum tam cito progredi, ac dum spectare cogimur tam
ingentes animorum necessitates urgere, late errores invalescere, homi
nes tam sitienter caducis inhiare bonis, caelestibus posthabitis, fatendum
profecto est, non minus hodie, quam tempore quo Societas vestra resti
tuta est, Ecclesiam strenuis indigere Christi militibus, fide intrepida
praeditis, ardua quaeque perpeti paratis, ad salutis nuntium nostrorum
temporum hominibus efficaciter afferendum.
Quam ad rem, haud exiguam Nos in adiutrice opera vestra spem col
locamus, si quidem exempla, quae hac data occasione commemoraturi
estis, non tam admirari quam imitari studebitis; scilicet si, maiorum
vestigia prementes, efficiens, ut in moribus et in operibus vestris integer
Conditoris vestri animus perstet ac spiret, ab eiusque mente omnia
nova suscipienda incepta nullo modo discedant. Hoc spiritu afflatu-
que permoti tacite igitur, ut in fidelitate erga Ecclesiam et Christi
Vicarium magis magisque confirmamini; quod si christifidelibus om
nibus praecipitur, a vobis tamen, ut diximus, tamquam officium gra
vissimum haberi debet, quippe qui lege Instituti vestri teneamini
«Sedi Apostolicae peculiariter inservire » . 2 Item a maioribus vestris
exemplum capientes, sedulam date operam catholicae doctrinae inco
lumitati, prout ab Ecclesia traditur, diligentissime servandae, adver -
susque errorum conatus invicto animo aptisque armis tuendae; immo
nec ullam humanam disciplinam praetermittatis, quae progrediente
aetate possit nova luce christianam veritatem, quae semper eadem est,
2 Constitutiones Soc. Iesu : Pars X, litt. b.
Acta Pauli Pp. VI 805
collustrare ac patefacere. Pergite denique, ut facitis, indefatigatam
operam praestare in externis apostolatus operibus, quae ad missio
nales labores, ad iuvenum educationem et ad spiritualia Exercitia potis
simum pertinent, et in quibus vobis iam insignia promerita comparastis.
Hac profecto agendi ratione, vos religiosae professioni vestrae optime
respondebitis, atque id etiam consequemini ut nova Societatis Iesu
aetas cum praeterita apte et decore cohaereat, atque per virtutem ve
stram magnitudine operum sanctitatisque fulgore digna sit heres
antiquae.
Haec vobis ex animo ominamur a Deo, dum caelestium munerum
conciliatricem paternaeque benevolentiae Nostrae testem, cum tibi, di
lecte fili, tum religiosae familiae tuae, Apostolicam Benedictionem per
libenter in Domino impertimus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die xx mensis Augusti,
anno MCMLXIV, Pontificatus Nostri secundo.
PAULUS PP. YI
ALLOCUTIONES
I
Ad Patres Conciliares habita in Vaticana Basilica, in festo Exaltationis
Crucis Domini Nostri Iesu Christi, cum tertia Oecumenicae Synodi Sessio
initium caperet, sollemni peracta concelebratione ab ipso Summo Pon
tifice et a viginti quattuor Concilii Patribus ex variis ordinibus et regio
nibus delectis. *
Venerabiles Fratres ac dilecti filii,
In signo Sanctae Crucis, cuius honori Eucharisticum Sacrificium
modo concelebravimus, tertia Sessio Concilii Oecumenici Vaticani
secundi hodie initium capit. Hic revera est Ecclesia, Nos ipsi hic Eccle
siam efficimus, idque propterea quod membra sumus Mystici Corporis
Christi. Deus enim nobis inaestimabili gratiae suae munere dedit, ut
in ipsum crederemus, ut baptismo ablueremur, ut caritate eiusdem sacri
et visibilis populi Dei compaginaremur. Efficimus Ecclesiam, quia eius
administri sumus, scilicet sacerdotes peculiari charactere insigniti; vi
* De 14 mensis Septembris a. 1961.
51 - ACTA, vol. V I , n. 13. — 24-10-1964.
806 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
cuius in hoc officio sumus constituti, cum sacramentalem ordinationem
suscepimus, quae potestates mirabiles et gravissimas contulit nobis, et
sacrae Hierarchiae Ordinis nos compotes reddidit, cuius est ministeria
obire apta ad pergendum per tempora et ad propagandum in terris
ipsum munus salvificum Christi. Ecclesiam demum efficimus, quia ut
Magistri fidei, Pastores animarum, Dispensatores mysteriorum Dei,1
illius universae partes hic agimus, non quidem ut delegati vel delecti a
fidelibus, quos spirituali sollicitudine attingimus, sed ut Patres ac Fra
tres, qui communitatum, curis uniuscuiusque nostrum commissarum,
personam gerimus, et ut Coetus plenarius, quem Nos, cum omnibus
vobis sociati ut Frater vester, iure meritoque convocavimus qua Epi
scopus Romae, Urbis huius e divinae providentiae consilio praecipuae,
qua Successor, humillimus quidem sed certus, Petri Apostoli, ad cuius
sepulcrum pie convenimus, atque adeo qua indignus sed verus Mode
rator Ecclesiae catholicae et Christi Vicarius, Servus servorum Dei.
Nos igitur, qui totam Ecclesiam per personas nostras sacraque
munera complectimur, hoc Concilium dicimus Oecumenicum : hic cele
bratur unitas, hic celebratur Ecclesiae nota catholica, quibus haec ad
mirabile robur et singularem illam facultatem testatur homines fraterno
foedere inter se sociandi, diversas recipiendi humani cultus formas, ser
mones inter se plane dissimiles, liturgiae ac pietatis modos notabilis-
simos, discrepantes res illas, quas vita nationum, res socialis, eruditio
atque doctrina prae se ferunt : haec omnia ea ad unitatem feliciter
redigit, omnium servans legitimam et naturalem varietatem.
Sanctitas Ecclesiae hic celebratur, quia ea hic implorat misericor
diam Dei, ut ignoscat infirmitatibus et erroribus hominum peccatorum,
quos esse confitemur, et quia hic, ministerio sacro fungentes, quam
maxime intellegimus nos haurire posse ex (( investigabilibus divitiis
Christi » 2 praeclarissima dona salutis et sanctificationis, quibus homi
nes cunctos locupletemus, et quia conscii sumus nihil aliud nobis esse
propositum, quam ut « paremus Domino plebem perfectam » . 3
Hic denique celebratur Ecclesiae nota apostolica, quae praerogativa
nobis ipsis mira esse videtur, utpote qui fragilitatem nostram experiendo
cognoscamus nec ignoremus ex historia constare, etiam firmissima hu
mana instituta eidem esse obnoxia, atque etiam probe sciamus quam
congruenter constanterque mandatum a Christo Apostolis datum usque
1 t Cor. 4, 1. 2 Cfr. Eph. 3, 8. 3 Cfr. Luc. 1, 17.
Acta Pauli Pp. VI 807
ad nos, humiles et stupentes, pervenerit, quam inexplicabiliter et quam
invicte Ecclesia per saecula permanserit, semper vivax, semper idonea
ad excitandas in se ipsa vires, quibus irrefrenabili quasi impulsione
reviresceret.
Cadunt sane in rem haec verba Tertulliani : « ipsa repraesentatio
totius nominis Christiani magna veneratione celebratur. Et hoc quam
dignum fide auspicante congregari undique ad Christum ! Vide, quam
bonum et quam iucundum habitare fratres in unum » . 4
Quodsi hic est Ecclesia, hic etiam est Spiritus Paraclitus, quem
Christus Apostolis suis ad Ecclesiam ipsam aedificandam promisit, in
hanc sententiam locutus : « ... Ego rogabo Patrem et alium Paraclitum
dabit vobis, ut maneat vobiscum in aeternum ; Spiritum veritatis quem
mundus non potest accipere, quia non videt eum, nec scit eum; vos
autem cognoscetis eum, quia apud vos manebit et in vobis erit... » . 5
Siquidem, ut novimus, opus duorum, apostolatus nempe et Spiritus
Sancti, Christus pollicitus est et diversa ratione transmisit, ut ipsum
munus suum pergeret, regnum a se conditum per tempora orbemque
terrarum propagaret, atque homines a se redemptos congregaret in Ec
clesiam suam, in Corpus suum Mysticum, ut essent plenitudo sui ipsius,
donec exspectatur reditus eius in fine saeculorum, qui ad postremum fiet
triumphi in modum.
Apostolatus, extrinsecus et obiectiva ratione operans, corpus, ut ita
dicamus, materiale Ecclesiae conficit, eique compaginem visibilem et
socialem tribuit ; Spiritus autem Sanctus intrinsecus agit vimque suam
non solum in animis singulorum hominum edit, sed etiam in tota com
munitate, quatenus movet, vivificat, sanctificat.
Ambo, apostolatus, quem per successionem sacra Hierarchia susce
pit, et Spiritus Iesu, qui eadem hac Hierarchia quasi ordinario instru
mento utitur in verbi et Sacramentorum ministerio, simul agunt : die
enim Pentecostes mirum in modum inter se coniunguntur, cum initium
sumit amplissimum opus Christi Domini, iam non visibilis sed semper
praesentis in Apostolis eorumque successoribus, « quos operis sui vica
rios contulit esse pastores » : 6 uterque, ratione quidem differenti, sed
conspiranti, de Christo perhibent testimonium, foedere quodam iuncti,
quo actioni apostolicae vis supernaturalis confertur.7
i De ieiuniis, Cap. XIII; P.L. 2, 1024. 5 Io. 14, 16-17. 6 Cfr. Praef, de Apostolis. 7 Cfr. 1 Petr. 1, 12.
808 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Credimusne hoc consilium operis salvifici, quo Redemptio Christi ad
nos pertinet et in nobis perficitur, etiam nunc vigere? Certe, Venerabiles
Fratres ; quin immo credamus oportet per nos eiusmodi consilium con
tinuari et ad effectum deduci, eo quod facultate et sufficientia praediti
sumus, quae est a Deo, «qu i et idoneos nos fecit ministros novi Testa
menti : non littera sed Spiritu ... qui vivificat )). 8
Si quis hac de re dubitaret, iniuriam inferret fidelitati Christi, qui
promissa sua facit, deesset mandato nostro apostolico, Ecclesiam desti-
tueret certissima illa proprietate, ex qua deficere nequit, et quae verbo
divino est praestita atque experientia per saeculorum decursum com
probatur.
Spiritus hic adest, non quidem ut gratiam sacramentalem addat
operi, quod nos omnes in Concilio congregati aggredimur, sed ut id illu
minet ac dirigat in Ecclesiae totiusque humanae familiae utilitatem.
Spiritus hic adest : eum nos invocamus, eum exspectamus, eum sequi -
mur. Spiritus hic adest : hoc doctrinae caput, hanc veram eius praesen
tiam memoramus praecipue, ut iterum et modo quam absolutissimo
ac paene ineffabili communionem cum Christo viventi percipiamus ; nam
Spiritus nos cum eo coniungit. Haec monemus etiam, ut animo parato
et sollicito ei nos sistamus, ut sentiamus miseriam nostram et inani
tatem, qua humiliamur, et necessitatem implorandi eius misericor
diam et auxilium, atque ut haec verba Apostoli, quasi in intimis latebris
animorum ad nos facta, audiamus : ' « . . . habentes administrationem iuxta
quod misericordiam consecuti sumus, non deficimus » : 8 hoc igitur Con
cilii tempore ad summam docilitatem interiorem impellantur, ad ver
bum Dei obsequentissime, ut filios addecet, accipiendum, ad impense
precandum et amandum, ad mentes nostras spirituali ardore innuam-
mandas. Huic singulari eventui haec verba a S. Ambrosio, quo erat poe
tico ingenio, prolata, quam maxime videntur congruere : « laeti bibamus
sobriam ebrietatem spiritus ) ) . 1 0 Hoc profecto nobis contingat per sacrum
Concilii tempus.
Ac demum haec affirmamus, siquidem in rerum ac vicissitudinum
progressione nunc eo perventum est, ut Ecclesia, quae per nos reprae
sentatur et a nobis formam et vitam accipit, dicat de se ea, quae Christus
eandem instituens cogitavit et voluit, et Patres, Pontifices, Doctores
8 Cfr. 2 Cor. 3, 6. 5 2 Cor. 4, 1. 10 P.L. 16, 1411.
Acta Pauli Pp. VI 809
pro sua sapientia, veluti meditatione in saecula producta, pie fideliter
que exploraverunt. Ecclesia oportet se ipsam definiat, et ex germana
conscientia sua promat doctrinam, quam Spiritus Sanctus iam ei ingerit
iuxta promissum Domini : « Paraclitus autem Spiritus Sanctus, quem
mittet Pater in nomine meo, ille vos docebit omnia et suggeret vobis
omnia quaecumque dixero vobis ) ) . l x
Hoc igitur modo absolvenda est doctrina, quam Concilium Oecume
nicum Vaticanum primum sibi statuerat enuntiare, sed, ob externa
impedimenta abruptum, definire non potuit nisi quoad primam partem,
quae agit, ut nostis, de Summo Ecclesiae Pastore seu Romano Ponti
fice, atque de eius summis praerogativis, ad primatum iurisdictionis et
infallibilitatem magisterii pertinentibus, quibus Iesus Christus Petrum
Apostolum donavit, utpote suum Vicarium visibilem ac terrenum, et
eos, qui in tam celso et gravissimo munere ei essent successuri.
Superest, ut compleatur tractatio de hac doctrina atque adeo expli
centur cogitata Christi de universa Ecclesia ipsius ac praesertim de
natura et munere eorum, qui Apostolorum sunt successores, Episco
patus nempe, cuius dignitate et officio maior pars vestrum, Venerabiles
Patres, quin immo nostrum, Reverendissimi Fratres, ex benigna Dei
voluntate, est aucta.
De multis aliis rebus Concilio erit sermo instituendus ; sed eiusdem
disceptatio, quae in hac ipsa re vertitur, prae ceteris esse videtur maioris
gravitatis atque prudentiae. Haec eadem res in posteritatis memoria
peculiarem notam sine dubio tribuet sollemni huic Synodo, historia sane
dignae. Eius est quasdam theologicas controversias easque laboriosas
dirimere; de Pastorum Ecclesiae natura et sacro munere constituere;
disceptare de praerogativis ex Episcopatu legitime manantibus ac, Spi
ritus Sancti ope, de iis certam ferre sententiam; rationes, quae huic
Sedi Apostolicae cum Episcopis intercedunt circumscribere; ostendere
instituta et formam Ecclesiae, tam in oriente quam in occidente, licet
proprietates quasdam utrimque habeat, esse eiusdem naturae ; eius deni
que est manifestare Fidelibus Ecclesiae catholicae et Fratribus ab eius
communione seiunctis, quae sit vera notio ordinum sacrae Hierarchiae,
de quibus haec verba dicta sunt : « Spiritus Sanctus posuit episcopos
regere Ecclesiam Dei)) , 1 2 ac quidem cum auctoritate certa, quam in
dubium vocari non licet ; ii vero etiam contendant, ut fratribus humiliter
11 Io. 14, 26. 12 Act. 20, 28.
8 1 0 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ac patienter serviant, quemadmodum Pastores decet, ministros scilicet
fidei et caritatis.
Haec vividiore cum meditatione Nos et vos ipsi, Venerabiles Fratres,
animo volvimus, eo quod in tertia sessione Concilii Oecumenici ex variis
diversisque quaestionibus illic disceptandis praecipua habebitur quae
stio ad enucleandam et declarandam doctrinam naturae et mandati Ec
clesiae pertinens. Ex quo continget, ut resumatur et integre perficiatur
pertractatio in superioribus duabus sessionibus inchoata, utque haec
sollemnis generalis Synodus congruens continuatio et perpetuitas Oecu
menici Concilii Vaticani primi evadat. Vult denique Ecclesia se ipsam
contemplari, vel potius in mente Iesu Christi, Divini Conditoris sui, se
ipsam inquirere. Quod profecto idem valet ac sapientiae et caritati
Fundatoris sui honoris exhibere obsequium, atque, dum ipsi iterata ob
servantia fidem et fidelitatem profitetur, se instructiorem facere ad
opus salutis exsequendum, ob quod instituta est.
Nemo autem putet Ecclesiam, dum ita se gerit, oblectationis causa
in se ipsa conquiescere eandemque oblivisci tum Christum, a quo cuncta
accipit, cui cuncta debet, tum humanum genus, cui quidem ad deser-
viendum nata est. Inter Christum et hominum societatem Ecclesia media
consistit, minime contenta sui, minime quasi opacum quiddam visum
impediens, minime sibi ipsi finis, sed contra idcirco constanter sollicita,
ut tota sit Christi, in Christo, pro Christo, ut tota sit hominum, inter
homines, pro hominibus, vere humilis et excellens trames inter Divinum
Servatorem et humanum genus ideo constitutus, ut tueatur et expandat
supernaturalis vitae veritatem et gratiam.
Haec nunc praegravia et maxima sunt, hoc nimirum momento ver
tente temporis, quod saeculorum decursu valde sacratum esse videtur.
Etenim de Ecclesia suscipienda consideratio Nobis ac potissimum vobis
aliquid in medium proferet summi profecto ponderis, quod spectabit
Ecclesiae ipsius hierarchicam constitutionem coniunctimque originem,
naturam, munus, potestatem Episcopatus. Ecclesiasticae nempe Hie
rarchiae, ut iam monuimus, Episcopatus pars est celsa et eximia eamque
(( Spiritus Sanctus posuit... regere Ecclesiam Dei )) . 1 3
Quocirca putamus Nos providentissimi Dei obsequi consilio, cum in
hoc eventu celebrationis historia dignae vobis, Venerabiles et dilecti in
Episcopatu Fratres, honorem impertimus, quem Dominus Noster voluit
Apostolis una cum Petro attribuì.
13 Act. 20, 28.
Acta Pauli Pp. VI 8 1 1
A Patribus Concilii Oecumenici Vaticani primi definitae et decla
ratae sunt potestates, reapse unicae summaeque, a Christo Petro col
latae et successoribus eius transmissae. Hac pronuntiatione nonnullis
visa est Episcoporum, Apostolorum successorum, auctoritas minui; hoc
persuasum illis habebatur supervacaneam prorsus fieri et praepediri
convocationem subsequentis Concilii Oecumenici, cui tamen suprema in
universam Ecclesiam potestas iure canonico agnoscitur.
Haec Synodus pariter Oecumenica confirmatura utique est doctrinam
superioris Concilii Oecumenici de Summi Pontificis praerogativis ; atta
men id quoque et praecipue intendet, ut praerogativas Episcopatus de
scribat et honore collustret. Pro certo sciant omnes praesentis Concilii
convocationem ultro et sponte factam esse a felicis recordationis Deces
sore Nostro Ioanne XXIII et a Nobis statim confirmatam, cum probe
novissemus, id quod a sacratissimo hoc Coetu quaereretur, prorsus Epi
scopatum attingere. Nec aliter evenire poterat, cum non tantum consi
derarentur conexae doctrinae, verum etiam cum sincera exsisteret volun
tas profitendi gloriam, mandatum, merita, amicitiam Nostrorum Fra
trum, qui partes agunt docendi, sanctificandi, moderandi Ecclesiam Dei.
Liceat Nobis iterare et quasi Nostra facere praeclara verba, quae
remotus sanctissimusque Decessor Noster immortalis memoriae Grego
rius Magnus ad Eulogium, Episcopum Alexandrinum, scripsit : « Meus
honor est honor universalis Ecclesiae. Meus honor est fratrum meorum
solidus vigor. Tum ego vere honoratus sum, cum singulis quibusque honor
debitus non negatur » . 1 4
Veritatis catholicae integritas nunc postulat, ut doctrinae caput
declaretur, quod, congruenter cum doctrina de Romano Pontifice, fulgida
in sua luce ponat dignitatem ac munera, quae ad Episcopatum pertinent.
Huiusmodi dignitatis atque munerum lineamenta describere, officium
erit Concilii Oecumenici quod non alio contendet nisi ut mentem Iesu
Christi recte interpretetur, qualem divinae revelationis fontes ac doc
trina catholica certe exinde derivata exhibent. Ad Nos quod attinet,
iam nunc gaudemus Episcopos agnoscere Fratres Nostros, eosque cum
Petro Apostolo appellare « Seniores », Nosque « Conseniorem » grata
nec absimili appellatione nuncupare ; 15 hoc est gaudium Nostrum, quod
eos Pauli Apostoli verbis appellare possumus « socios in tribulationibus
et consolationibus » , 1 6 haec sollicitudo Nostra, quod venerationem, existi-
1 4 8, 30; P.L. 77, 933. 15 Cfr. 1 Petr. 5, 1. 1 6 Cfr. 2 Cor. 1. 4, 7.
8 1 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
mationem, caritatem, animi coniunctionem Nostram iis testari licet.
Denique Nostrum est officium eos agnoscendi Magistros, Pastores,
Sanctificator populi christiani, «dispensatores mysteriorum D e i » , 1 7
testes Evangelii, ministros novi Testamenti, quasi, splendorem gloriae
Domini. 1 8
Quodsi, utpote Petri successor, atque hac de causa plena in univer
sam Ecclesiam potestate praediti, Nos etsi immerentes officio fungimur
vestri Moderatoris ; hoc non eo spectat ut vestra imminuatur auctoritas ;
immo eam Nos imprimis veneratione prosequimur. Praeterea, si aposto
licum munus a Nobis requirit ut, ad potestatis episcopalis perfunctionem
quod attinet, aliquid Nobis reservemus, limites praefiniamus, formas
statuamus, agendi rationes ordinemus, haec omnia, ut probe nostis,
ipsum Ecclesiae universae bonum postulat, postulat unitas Ecclesiae;
quae quidem eo magis supremo ductore indiget, quo latius catholici
nominis fines proferuntur, quo graviora fiunt pericula et instantius
urgent necessitates populi christiani in variis temporum rerumque
adiunctis, immo, ut addere licet, quo expeditior hodie nobis commeandi
facultas praebetur. Haec potestatis ecclesiasticae in unum veluti cen
trum ordinatio, quae temperate semper exercebitur, ac semper pensa
bitur opportunis facultatibus utilibusque ministeriis quae locorum Pa
storibus vigilanter tribuantur ; haec ad unum veluti centrum ordinatio,
dicimus, censenda minime est quasi quoddam artificium dominandi cupi
ditate quaesitum; verum eadem, Venerabiles Fratres, famulatus spe
ciem induit; indoli Ecclesiae respondet, quae suapte natura una et
hierarchica est; efficit illud ornamentum, illud robur, illam pulchritu
dinem, quam Christus Ecclesiae pollicitus est eique temporum succes
sione concedit.
Quam ad rem verba commemorare placet, quae Decessor Noster
Pius XII fel. rec. ad Episcoporum coetum habuit : « Haec ergo coniun
ctio et congruens rei communicatio cum Sancta Sede non oritur ex quo
dam studio omnia in unum cogendi et conformandi, sed ex iure divino
et ex proprio ipsius constitutionis Ecclesiae Christi elemento». 1 9
Attamen haec norma episcopalem auctoritatem nullo modo extenuat,
immo robore auget, sive ea in singulis Antistitibus, sive in toto Episco
porum collegio consideratur. O quanta admiratione prosequimur, quan
topere tueri cupimus munera sacrae Hierarchiae propria! Ea enim e
1 7 Cfr. 1 Cor. 4, 1. 1 8 Cfr. 2 Cor. 3, 6-18. 19 A. A. S. XLVI, 1954, p. 676.
Acta Pauli Pp. VI 813
caritate Christi orta est, ut compleret, diffunderet atque integrum fru-
giferumque per temporum decursum transmitteret sacrum illum fidei,
exemplorum, praeceptorum et charismatum thesaurum, quem Christus
Ecclesiae suae hereditate reliquit; ipsa christifidelium communitatem
generat eiusque visibilem compaginem apte ordinat; ipsius opera fit ut
Ecclesia Mater et Magistra appellari possit; ipsius ministerio nobis
Sacramentorum divitiae impertiuntur ; ipsa praeeunte, Deo preces adhi
bentur ; ipsa christianae caritatis promovet opera atque incepta. Nos, qui
sacri huius Instituti supremo regimini praepositi sumus, nonne Nostras
curas, Nostram fiduciam, Nostrum praesidium illi praebebimus? Num
defensionem Nostram ei denegabimus? Quod officium frequentius, gra
vius, gratiusque Nobis esse poterit, quam iura, libertatem, dignitatem
sacrae Hierarchiae in variis Nationibus tueri? Nonne hac ardua navi
tate fere tota Summi Pontificatus historia contexitur, praesertim nostris
temporibus, quibus tot rerum perturbationes cernimus?
Alio quoque argumento has catholici Episcopatus laudes confirmare
placet, ut manifesto pateat quantum eius dignitati, quantum eius cari
tati prosint haec hierarchicae communionis vincula, quae Episcopos
cum Apostolica Sede coniungunt ; scilicet Sedes Apostolica vobis indiget,
Venerabiles Fratres ! Etenim quemadmodum vobis, varias terrarum
orbis partes incolentibus, ut veram Ecclesiae notam catholicam efficiatis
atque ostendatis, necessarium omnino est centrum et principium uni
tatis fidei et communionis, quod in hac Petri Cathedra habetis ; ita sem
per vestram praesentem operam expetimus, ut vultus Apostolicae Sedis
pulchritudine niteat neve eadem careat vi atque momento suo humano
et historico, immo ut fides eius consonanter servetur, officia eius in
exemplum impleantur, in eius angustiis solacium ipsi praebeatur.
Itaque Nos, dum exspectamus vestros coetus doctrinam de episcopali
munere declaraturos esse, ipsi Episcopatui iam Nostrum tribuimus ho
norem, animum Nostrum fraternum, immo paternum profitemur, atque
ab ipso assensionem petimus, quae Nos ex imo pectore soletur. Utinam
animorum illa consensio et conspiratio, qua catholicae Hierarchiae
ordines vitali fidei caritatisque foedere inter se coniunguntur, ex hoc
Oecumenico Concilio altior, validior atque sanctior usque fiat : exinde
gloria Christo, pax Ecclesiae, lux terrarum orbi obveniet.
De qua re, deque aliis multis, quae Concilio ad examinandum pro
positae sunt, vel plura diceremus, nisi timeremus vestra abuti patientia.
Attamen facere non possumus, quin ex hac Basilica atque hoc pecu
liari temporis momento ecclesiasticas communitates, quarum partes
8 1 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
agitis, singulari cum benevolentia salvere iubeamus : imprimis cogitatio
convertitur Nostra ad Sacerdotes in universo terrarum orbe degentes,
quos carissimos habemus et colimus, eosdemque veros validosque episco
palis muneris adiutores existimamus ; ad Religiosos Sodales, omni studio
adlaborantes, ut Christo conformes fratribusque utiles fiant; ad omnes
e laicorum ordine catholicos homines, qui adiutricem operam sacrae
Hierarchiae impense navant, ut Ecclesia aedificetur atque humani
generis societati praebeatur ministerium ; ad omnes convertitur corporis
animi ve doloribus affectos, ad inopes, ad hostiliter insectatos : hi sane
e recordatione Nostra excidere nequeunt, et ii praesertim, qui libertatis
expertes ab hac Synodo abesse coguntur.
Deinde salutem dicimus hic praesentibus Auditoribus, quorum nobiles
animi sensus atque insignia merita Nobis perquam nota sunt. Tum lae
tantes consalutamus dilectas Nobis in Christo filias, scilicet Auditrices
mulieres, quae nuncupantur, quibusque primum facultas facta est quos
dam Concilii conventus participandi. Qui omnes, sive Auditores sive
Auditrices, ex huiusmodi sibi facto ad Concilium aditu procul dubio intel
legant oportet, quo paterno animo in cunctos plebis Dei ordines feramur,
et quantopere cupiamus, ut christianae societati uberiorem in dies
copiam concordiae, mutuae conspirationis et operae, caritatisque demus.
Vos denique, dignissimi ac praeclari Observatores, qui iam tertio
Concilii coetibus volentes interestis, salvere iubemus ; vobis gratias agi
mus, vobis voluntatem atque opem Nostram denuo testamur, fore con
fisi ut omne impedimentum, omnis dissensio, omnisque suspicio quon
dam tollantur, quibus praepedimur, quominus in Christo in eiusque
Ecclesia « cor unum et animam unam ) ) 2 0 omnino nos esse sentiamus.
Pro Nostra parte nihil intentatum relinquemus, quod ad id consequen
dum in Nostra fuerit potestate. Plane intellegimus, rem maximi mo
menti esse, ut huiusmodi unitas redintegretur : qua de causa omnem
curam in id intendemus, omneque in hac re consumemus tempus, quod
ab eadem postulatum erit. Haec res prorsus nova ac recens est, si eam
cum diuturna lugendaque rerum gestarum serie comparamus, quae sin
gula discidia antecesserunt : at nos aequo animo exspectabimus, donec
condicionum maturitas veniat, quibus eam quaestionem certo exitu et
mente amica expediamus. Haec res maximi est momenti, quae in arcanis
Dei consiliis penitus est recondita : at nos humili piaque voluntate stude
bimus, ut tanta gratia digni evadamus. Memores sumus, quae verba
2 0 Cfr. Act. 4, 32.
Acta Pauli Pp. VI 8 1 5
Paulus Apostolus fecerit, qui « omnibus omnia factus » 21 Evangelii
donum cunctis gentibus est largitus, tali usus indulgentia, quam e
nostrae aetatis ratione « pluralismum practicum )) appellare Nobis
liceat ; memores pariter sumus, ipsum Apostolum nos obtestari, ut <( sol
liciti servemus unitatem spiritus in vinculo pacis », quoniam « unus est
Dominus, una fides, unum baptisma, unus Deus et Pater omnium » : 22
quam ob rem operam dabimus, ut, summa cum fidelitate erga unam
Christi Ecclesiam, ea omnia melius cognoscamus atque probemus, quae
in variis christianorum hominum communitatibus, a nobis adhuc seiun
ctis, et vera et probanda sint. Itemque ab istis communitatibus petimus,
ut catholicam fidem et catholicam vitae rationem melius ipsae cogno
scant, neve ullam offensionem capiant ex huiusmodi Nostra invitatione,
sed eam potius officiosam atque fraternam esse ducant, quippe qua eos
advocemus, ut veritatis caritatisque plenitudinem ex integro participent :
eam dicimus plenitudinem, quam Christi praeceptum nobis immeritis
laetissima sorte at gravissimo onere custodiendam tradidit ; et quae cla
riore in luce ponetur cum omnes Christi nomen profitentes in unitate
compositi erunt.
Interea per vos, venerabiles et illustres hospites, sollemnibus his coe
tibus observatorum partes agentes, et christianas communitates ex
animo salutamus, quarum personam geritis ; et ad eas etiam, quae dele
gatos huc non miserunt, reverentem cogitationem Nostram convertimus.
Nos vero precibus caritateque omnia Christi membra, adhuc a plena spi
rituali et visibili Mystici Corporis integritate seiuncta, in unum com-
ponimus ; in quo sane amoris pietatisque studio Noster accrescit dolor,
nostraque accrescit spes. O Ecclesiae a Nobis remotae, at Nobis tam
proximae ! O Ecclesiae, quas sincera benevolentia suspiramus ! O Eccle
siae, quas insomni desiderio prosequimur ! O Ecclesiae lacrimarum No
strarum, quas valde cupimus in germano Christi amore complecti et
honestare ! Ad vos perveniant, ex hoc unitatis cardine, nempe ab apo
stoli martyrisque Petri sepulcro, ab hoc Oecumenico fraternitatis et
pacis Concilio, Nostra clamantia caritatisque plena verba : adhuc longo
fortasse intervallo seiungimur, multumque temporis praeteribit, donec
plena et perfecta reconciliatio fiat ; sciatis tamen vos iam in sinu Nostro
esse ; atque misericordiarum Deus haec vota Nostra excipiat atque spem
alat tam suavem !
21 1 Cor. 9, 22. 2 2 Cfr. Eph. 4, 3. 5-6
8 1 6 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
Postremum, cogitatio Nostra ad hominum consortionem convertitur,
in qua vivimus, quaeque favore, vel neglegentia, vel fortasse hostili
animo in nos est affecta : ei salutem iterum dicimus, quam a Bethlehe-
mico specu ipsi iam fecimus, eodem proposito moti operam dandi, ut
Ecclesia ad hominum spiritualem salutem civilemque prosperitatem
comparandam inserviat, atque adeo ipsi pace veraque felicitate fruantur.
Dum igitur vos omnes compellamus, Venerabiles Fratres, ut Spiri
tum Paraclitum concordes exoretis, tertiae huius Oecumenici Concilii
Vaticani secundi Sessionis initium facimus, atque in nomine Domini,
tutela confisi Sanctissimae Virginis Mariae ac Beatorum Apostolorum
Petri et Pauli, vobis omnibus Apostolicam Benedictionem peramanter
largimur.
II
Ad Excellentissimum Virum Augustinum Munyaneza, a Ruandensi Republica ad Apostolicam Sedem missum liberis cum mandatis primum Legatum, qui Summo Pontifici commissi muneris fidem facientes Litteras tradidit. *
Monsieur l'Ambassadeur,
Nous remercions volontiers Votre Excellence des paroles délicates
qu'elle vient de prononcer en Nous remettant les Lettres par lesquelles
le Gouvernement du Rwanda l'accréditait auprès de Notre Personne
en qualité d'Envoyé Extraordinaire et Ambassadeur Plénipotentiaire.
C'est pour Nous un plaisir véritable d'accueillir ici le premier Am
bassadeur d'un Pays qui comporte une communauté catholique très
importante par le nombre et la qualité de ses membres. A la suite de Nos
Prédécesseurs immédiats, Vous n'ignorez pas quelle attention affec
tueuse Nous portons aux peuples du Continent africain, dont la majorité
a accédé maintenant à l'indépendance politique. C'est là une situation
nouvelle et de grande conséquence dans le concert des Nations. L'Eglise
catholique, pour sa part, a prévu et favorisé par son action religieuse et
sociale cette évolution, si conforme à la nature des choses.
Dans Notre sollicitude pour l'Afrique Nous réservons une place de
choix au Rwanda et c'est avec joie que Nous souhaitons la bienvenue
à celui qui le représente auprès de Nous. Pous la prospérité de votre
Pays, Monsieur l'Ambassadeur, pour le succès de votre haute mission,
Nous formons de tout cœur des vœux très chaleureux.
* Die 15 mensis Septembris a. 1964.
Acta Pauli Pp. VI 817
NUNTIUS RADIOPHONICUS
Christifidelibus Germaniae in urbe Stuttgardia adunatis ad octogesimum
Coetum habendum v. d. « Katholikentag ». *
Geliebte Söhne und Töchter des katholischen Deutschland!
Die Katholikentage sind leuchtende Marksteine in der Geschichte
des katholischen Deutschland. Wir sind daher gern der Einladung
Unseres Ehrwürdigen Bruders, des Oberhirten der Rottenburger Diözese,
gefolgt, um im Rahmen dieser feierlichen Stunde ein Wort an euch zu
richten.
Vor allem grüssen Wir Unsere Brüder im Bischofsamt, die aus
Deutschland und dem Ausland so zahlreich nach Stuttgart gekommen
sind, wie auch den gesamten anwesenden Klerus. Ebenso richten Wir
Unseren von Herzen kommenden Gruss an die Vertreter der Hohen
Bundesregierung wie an die Behörden aus Stadt und Land von Baden-
Württemberg.
Endlich grüssen Wir von ganzem Herzen die Hunderttausende von
Gläubigen wie all jene, die nur im Geiste dieser erhabenen Feierstunde
beiwohnen können.
Unser herzlicher Gruss gilt ebenso den evangelischen Christen Stutt
garts, die in so hochherziger Weise ihre Hilfsbereitschaft für diese
Tagung bekundet haben, Stuttgart, eine Stadt, die ob ihrer landschaft
lichen Schönheit wie ihrer technischen und kulturellen Hochleistungen
mit Recht zu den bedeutendsten Städten Deutschlands gezählt wird.
Geliebte Söhne und Töchter!
1) Dieser achtzigste Deutsche Katholikentag steht unter dem Wort der
Heiligen Schrift : « Wandelt euch durch ein neuses Denken !
Damit habt ihr diese Versammlung in Zusammenhang gebracht mit
der grossen geistigen Erneuerung, die das Zweite Vatikanische Konzil
anstrebt. Möge dieser Katholikentag dazu beitragen, wie es Hauptziel
des gegenwärtigen Konzils ist, dass die Bitte Christi erfüllt werde, die
wir dem himmlischen Vater so oft vorbringen : « Sende aus deinen Geist
und alles wird neu geschaffen, und es erneuert sich das Antlitz der
* Die 6 mensis Septembris a. 1964. 1 Rom. 12, 2.
8 1 8 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium 'Officiale
Erde )). 2 Beglückt erfahren wir dabei das Walten dessen, der von sich
gesagt hat : « Siehe, ich mache alles nen » . 3 In der Tat, Gott erneuert
die heutige Welt durch die gewaltigen Wandlungen, deren Zeugen und
Mitträger wir sein dürfen. Wohl ist die Kirche nicht von dieser Welt,
aber sie lebt in dieser Welt und hat einen Auftrag an diese Welt. Ihre
Glieder auf Erden werden deshalb durch die Veränderungen, die wir
zu Beginn eines neuen Zeitalters erleben, zur Besinnung aufgerufen,
damit ein jeder die geistige Erneuerung bei sich selbst beginne. Die
geistige Erneuerung eines jeden, sein Leben aus Gott, in Gott und für
Gott, ist die Grundlage für die geistige Erneuerung der Familie und
damit der einzelnen Volksgruppen. Bei aller Anerkennung, die wir den
grossen technischen Errungenschaften unseres Zeitalters schulden, wird
der aus dem Geiste Christi lebende Mensch sich nicht der Materie
ausliefern oder sich von roher Gewalt leiten lassen, sondern sein ganzes
Leben wird immer mehr geformt werden von der glühenden Liebe
Christi. Durch diese Erneuerung ihrer Glieder aber wird die Kirche
Christi in neuem Lichte aufstrahlen.
Diese Erneuerung bewegt sich im Geiste der jahrhundertealten
Tradition und steht keineswegs im Gegensatz zu ihr. Johann Adam
Möhler, der grosse Theologe eures Landes, sagt mit Recht : « In demsel
ben Augenblick, in dem die Tradition aufhörte, verlöre die Kirche und
alles Christentum seine Existenz )). 4 Die vom Konzil angestrebte Erneue
rung der Kirche meint ja nicht eine falsche Anpassung an die Welt,
vor der uns der Apostel an der gleichen Stelle warnt, an der er uns zur
Erneuerung aufruft : « Machet euch dieser Welt nicht gleichförmig ! )). 5
2) Wir leben in einer pluralistischen Welt. Es gibt eine Mehrheit von
religiösen Bekenntnissen, jedoch nur einen wahren Glauben. Die reli
giöse Wahrheit ist etwas Unbedingtes, nicht etwas Relatives. Seien wir
Gott demütig dankbar dafür, dass er uns ohne unser Verdienst, fast
alle von uns ohne unser Zutun, zum wahren Glauben und zu seiner
Kirche berufen hat. Seien wir stolz auf unseren Glauben und unsere
Kirche !
3) Habt Vertrauen ! Christus der Herr bleibt in der Kirche gegenwärtig
auch in dieser Stunde und ist in ihr wirksam, auch in den gewaltigen
3 Ps. 103, 30. 3 Apoc. 21, 5. 4 J. A. Möhler in : Theol. Quartalschr. 1828, S. 729. 5 Rom. 12. 2.
Acta Pauli Pp. T/ 819
Wandlungen, die unsere heutige Welt erschüttern. In seiner ganzen
Fülle wird er sich erst in der vollen Offenbarung am Ende der Zeiten
erschliessen. Eröffnen wir uns seinem Wort, so wird es uns, wie der
heilige Petrus sagt, « eine Leuchte, die in der Finsternis Licht verbrei
tet, bis der helle Tag anbricht und der Morgenstern aufgeht in unseren
Herzen )>.6
Das Wort Gottes ist eine Leuchte; es schenkt unserem Leben Kraft
und Trost. Wie es letzte Autorität und symbolischer Brennpunkt für
die Väter des Ökumenischen Konzils ist, so steht es im Mittelpunkt
eurer Beratungen. Ist es doch besonderes Anliegen dieses Katholi
kentages, dass von der Heiligen Schrift neue Impulse ausgehen zur
weiteren Entfaltung der katholischen Bibelarbeit in Deutschland, die
in Stuttgart seit langem eine verdienstvolle Heimstatt besitzt. Sie möge
beitragen zur Vertiefung der theologischen Studien, zur Erneuerung
der kirchlichen Verkündigung und zur Bereicherung des Gottesdienstes.
Beitragen auch zur Vertiefung der religiösen Unterweisung eurer Ju
gend, insbesondere auch für die zur Reife gelangten jungen Menschen.
Die Welt der Liturgie ist etwas Erhabenes ! Was bedeutet sie aber,
wenn ihre Voraussetzung, der Boden, über dem sie sich wölben soll, das
klare, umfassende, überzeugende Wissen um den Glauben fehlt? Wo
heute das Wort an die Gläubigen gerichtet wird, hat die Glaubenslehre,
die in der Heiligen Schrift grundgelegt ist, den ersten Platz.
Wir wünschen euch allen einen felsenfesten Glauben. Seid betende
Menschen ! Pflegt gewissenhaft das gemeinsame Gebet in der Familie !
Habt den Mut, Ehe und Familie aufzubauen nach Gottes Gesetz ! Dann
wird Gottes Segen nicht fehlen. Schafft ein Klima, in dem der Ruf
Gottes zum Priestertum und Ordensstand gehört und befolgt werden
kann. Denkt an eure Ordensgenossenschaften ! Die ihnen gestellten
Aufgaben werden immer grösser und die jungen Kräfte immer weniger.
Unterstützt den Ruf Gottes !
Euch Priestern aber gilt Unser herzlicher Glückwunsch zu eurem
opferfrohen Einsatz. Ihr seid bestrebt, euch den heutigen Lebensformen
anzupassen, um eure Mitmenschen nicht abzustossen, sondern sie zu
gewinnen. Die Kirche weist dabei die rechten Grenzen, die durch den
Grundsatz gesteckt sind, dass der Priester zu jeder Stunde im Dienst
des gläubigen Volkes steht. Im Gottesvolk Glaubensbewusstsein, Glau
bensfreude, Glaubensmut zu wecken und zu pflegen, dazu rufen Wir
6 2 Petr. 1, 19.
820 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
euch von Herzen auf. Seid eingedenk, euer Wirken gewinnt den Menschen,
wenn es aus dem vertrauten Umgang mit Gott und aus der Liebe zu
Christus hervorgeht. Der aus dem Glauben und im Glauben lebende
katholische Mensch ist der höchste Wert, den die Kirche zur Schaffung
einer neuen Welt beizusteuern vermag.
Möge das Erlebnis des Katholikentages euch allen Ansporn sein, das
Ungute zum Guten zu wenden, und das Gute noch besser zu machen !
Als Unterpfand dieses eures Wollens und Vollbringens erteilen Wir
euch, insbesondere euren hochverdienten Oberhirten, euren Seelsorgern,
euren Familien, euren Gemeinden und Organisationen, nicht zuletzt
auch den Tausenden von Gastarbeitern wie den ausländischen Studenten,
aus der Fülle des Herzens den Apostolischen Segen.
NUNTIUS SCRIPTO DATUS
Ad Exc.mum P. D. Michaelem Gonzi, Archiepiscopum Melitensem, cum
sui iuris esse Melita insula coepisset.
Saint Luke wrote of the Maltese that « they showed no little kindness »
to himself and to the Apostle Paul, and (( they honoured us with many
marks of honour, and ... provided us with such things as we needed A. 1
Thus, in apostolic times, was the goöd news Of salvation brought to
Malta, together with the signs followed, for « ali the sick on the island
came and were cured » ;2 and ever since the Faith has remained alive
and active in the hearts of the Maltese people.
After centuries of the most varied vicissitudes, your island now
prepares to assume its independence ; and we have designated Our Vene
rable Brother and Apostolic Delegate, Hyginus E. Cardinale, to repre-
sent Us at the officiai célébrations to be held in Malta later this month.
We wish thus to testify to Our paternal interest in the island and its
people, Our loving concern for their welfare and progress, and Our
heartfelt affection for all the Maltese.
At the altar of sacrifice and in prayer, We shall invoke f rom
Almighty God ali the grâces of enlightenment and strength necessary
1 Act. 28, 2, 10. 2 Ibid. 9.
Acta Pauli Pp. VI 8 2 1
to the Government and people as they initiate independent existence as
a new nation. Through the intercession of Onr blessed Mother, We pray
that the most cordial relations may prevail between Church and State,
that the faithful may show themselves to be loyal and active Citizens,
ever striving for the greater good of their country, and that the life of
independent Malta may be marked by peace, justice and prosperity,
in fìrm fidelity to its high Catholic ideáis and traditions. It is in pledge
of thèse heavenly blessings that We impart to you, Venerable Brother,
to the Most Reverend Bishop of Gozo and the other Members of the
Hierachy présent at the célébrations, the clergy, religious and faithful
of Malta, Our Apostolic Blessing.
From the Vatican, September 7, 1964.
PAULUS PP. VI
52 - ACTA, vol. VI, n. 13. — 24-10-1964.
822 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
ACTA SS. CONGREGATIONUM
SUPREMA SACRA CONGREGATIO S. OFFICII
Piam et constantem christianorum consuetudinem fidelium cadavera
humandi Ecclesia semper fovere studuit sive ipsam communiendo op
portunis ritibus, quibus inhumationis symbolica et religiosa significatio
clarior appareret, sive etiam poenas comminando contra eos qui tam
salutarem praxim impeterent ; quod praesertim praestitit Ecclesia quo
ties impugnatio fiebat ex infenso animo adversus christianos mores et
ecclesiasticas traditiones ab iis qui, sectario spiritu imbuti, humationi
cremationem substituere conabantur in signum violentae negationis
christianorum dogmatum, maxime vero mortuorum hominum resurrec
tionis et humanae animae immortalitatis.
Quod vero propositum, uti patet, erat quid subiective inhaerens animo
cremationis fautorum, obiective autem ipsi cremationi non adhaerens;
corporis enim incineratio, sicut nec animam attingit nec Dei omnipo-
tentiam impedit a corpore restituendo, ita in se non continet illorum
dogmatum obiectivam negationem.
Non ergo agitur de re intrinsece mala vel christianae religioni ex se
infensa; quod semper sensit Ecclesia, quippe quae, in quibusdam ad
iunctis, scilicet quando certo constabat vel constat cadaverum crema
tionem fieri honesto animo et gravioribus ex causis, praesertim ordinis
publici, tunc incinerationi non obstabat nec obstat.
Huiusmodi animi in melius mutatio et rerum adiuncta inhumationi
obstantia iam frequentiora his ultimis temporibus et clariora apparent,
unde crebrae porriguntur S. Sedi preces ad obtinendam disciplinae eccle
siasticae mitigationem circa cadaverum cremationem, quam constat mul
toties hodie promoveri, minime ex odio contra Ecclesiam vel christianos
mores, sed tantum ob rationes vel hygienicas, vel oeconomicas, vel alius
etiam generis sive publici sive privati ordinis.
INSTRUCTIO
De cadaverum crematione
Suprema Sacra Congregatio S. Officii 823
Quas preces Sancta Mater Ecclesia, spirituali quidem fidelium bono
directe intenta, sed aliarum necessitatum non ignara, benigne suscipien
das censet, sequentia statuendo :
1. curandum omnino ut consuetudo fidelium, defunctorum corpora
sepeliendi sancte servetur; quapropter, opportunis instructionibus et
suasionibus adhibitis, caveant Ordinarii ut populus christianus a cada
verum crematione abstineat, nec recedat, nisi necessitate coactus, ab
usu inhumationis, quem Ecclesia semper retinuit et sollemnioribus
ritibus consecravit;
2. ne autem difficultates ex hodiernis rerum adiunctis exsurgentes
plus aequo augeantur, et ne frequentior oriatur necessitas dispensandi
a legibus in hac re vigentibus, consultius visum est aliquatenus mitigare
iuris canonici praescripta, quae cremationem tangunt, ita scilicet ut
quae statuuntur in can. 1203, par. 2 (de non exequendo mandato crema-
tionis) et in can. 1240, par. 1, n. 5° (de deneganda sepultura ecclesiastica
iis qui mandaverint suum corpus cremationi tradi) non iam universa
liter urgeantur, sed tunc tantum quando constiterit cremationem electam
fuisse ex negatione christianorum dogmatum, vel ex animo sectario, vel
ex odio in catholicam religionem et Ecclesiam;
3. inde etiam sequitur, iis qui elegerint proprii cadaveris crema
tionem, non esse, ex hoc capite, deneganda sacramenta nec publica
suffragia, nisi constet ipsos talem electionem fecisse ex supra indicatis
rationibus christianae vitae adversis;
4. ne autem pius christifidelium sensus erga ecclesiasticam tradi
tionem detrimentum patiatur et ut Ecclesiae animus a crematione alie
nus clare pateat, ritus ecclesiasticae sepulturae et subsequentia suffragia
numquam fieri poterunt in ipso loco cremationis, ne per modum quidem
simplicis comitatus in translatione cadaveris.
Quam Instructionem, ab Emis Patribus rebus fidei et morum tutandis
praepositis in plenario conventu diei 8 Maii 1963 recognitam, Ssmus
D. N. D. Papa Paulus VI, in Audientia Emo Secretario S. Officii die
5 Iulii eiusdem anni concessa, benigne adprobare dignatus est.
Sebastianus Másala, Notarius
824 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
SACRA CONGREGATIO CONSISTORIALIS
PROVISIO ECCLESIARUM
Sanctissimus Dominus Noster Paulus Divina Providentia Pp. VI,
successivis decretis Sacrae Congregationis Consistorialis, singulas quae
sequuntur Ecclesias de novo Pastore dignatus est providere, nimirum :
die 29 Maii 196I¡. — Cathedrali Ecclesiae Fodinensi R. P. D. Edmun-
dum Quaglia, Protonotarium Apostolicum « ad instar », parochum
ecclesiae cathedralis et Vicarium Generalem dioecesis Canalopolitanae.
die 4 Iunii. — Ecclesiae' Cathedrali Septemlacunensi Exc. P. D. Da-
nielem Tavares Baêta Neves, hactenus Episcopum titularem Alexandri
num minorem.
die 18 Iunii. — Praelaturae « nullius » Borbensi, noviter erectae,
R. P. Adrianum J. M. Veigle, sodalem Tertii Ordinis Regularis S. Fran
cisci.
die 22 Iunii. — Titulari archiepiscopali Ecclesiae Gangrensi Exc.
P. D. Antonium Ferreira de Macedo, hactenus Episcopum titularem
Attudensem, quem constituit Coadiutorem etiam « sedi datum » Emi
P. D. Caroli Carmeli S. R. E. Cardinalis de Vasconcellos Motta, Archie
piscopi Apparitiopolitani.
die 17 Iulii. — Titulari episcopali Ecclesiae Acufidensi R. P. D. Ioan
nem Jenko, Administratorem Apostolicum partis archidioecesis Gori
tiensis et Gradiscanae in Slovenia exstantis, quem constituit praeterea
Administratorem Apostolicum territorii dioecesium Tergestinae et Ju-
stinopolitanae ac Fluminensis, quod in memoratam Sloveniam patet.
die 27 Iulii. — Cathedrali Ecclesiae Linensi R. P. Petrum Paulum
Koop, sodalem Congregationis Missionariorum Sacratissimi Cordis
Iesu.
die If Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Florestensi, noviter erectae,
R. P. Franciscum Xaverium Nierhoff, sodalem Congregationis Missio
nariorum a S. Familia.
die 28 Augusti. — Cathedrali Ecclesiae Salfordensi Exc. P. D. Tho
mam Holland, hactenus Episcopum titularem Étennensem.
— Titulari episcopali Ecclesiae Belesasensi R. D. Gastonem Hains,
Canonicum eeelesiae cathedralis S. Hyacinthi, quem deputavit Auxilia
rem Excmi P. D. Arturi Douville, Episcopi S. Hyacinthi.
Sacra Congregatio de Propaganda Fide 825
die 5 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Macrianensi in
Mauritania Exc. P. D. Franciscum F. Reh, hactenus Episcopum Caro-
lopolitanum.
die 8 Septembris. — Titulari episcopali Ecclesiae Mazacensi R. P. D.
Renatum Spallanzani, e clero romano, Protonotarium Apostolicum,
quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D. Adalgisi Albanesi, Archiepi
scopi-Episcopi Viterbensis et Tuscanensis.
die 15 Septembris. — Metropolitanae Ecclesiae Oolocensi Exc. P. D.
Andream Hamvás, hactenus Episcopum Csanadiensem.
— Titulari episcopali Ecclesiae Rotariensi R. P. D. Paulum Breza-
nóczy, Antistitem Urbanum, Administratorem Apostolicum archidioe
cesis Agriensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Melzitanae R. D. Iosephum Cserháti,
e clero dioecesis Quinque Ecclesiensis, quem constituit Administratorem
Apostolicum dioecesis Quinque Ecclesiensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Tagaratensi R. P. D. Iosephum Ijjas,
Antistitem Urbanum, curionem in civitate vulgo « Baja », archidioecesis
Oolocensis, quem constituit Administratorem Apostolicum Ecclesiae
Csanadiensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Materianensi R. D. Iosephum Bank,
e clero archidioecesis Strigoniensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi
P. D. Colomanni Papp, Episcopi Jaurinensis.
— Titulari episcopali Ecclesiae Dadimensi R. D. Iosephum Winkler,
e clero dioecesis Sabariensis, quem deputavit Auxiliarem Excmi P. D.
Alexandri Kovács, Episcopi eiusdem dioecesis.
S A C R A C O N G R E G A T I O D E P R O P A G A N D A F I D E
LYDENBURGENSIS
DECRETUM
De commutatione nominis dioecesis
Cum Excmus ac Revmus Dominus Antonius Réitérer, Episcopus
Lydenburgensis, petiisset ut praesens denominatio dioecesis Lydenbur-
gensis ita permutaretur ut deinde Lydenburgensis-Witbankensis nun
cupantur, Sacra haec Congregatio, re mature perpensa, acceptoque
826 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
favorabili voto Excmi ac Revmi Domini Ioseph McGeough, Archiepiscopi
tit. Hemeseni et Apostolici in Africa Meridionali Delegati, optatis prae-
laudati Episcopi inhaerendum censuit.
Itaque eadem Sacra Congregatio, vigore facultatum sibi a Ssmo
Domino nostro Paulo Divina Providentia Papa VI concessarum, supra-
memoratam propositionem adprobavit ac praesens in re Decretum con
fici iussit.
Datum Romae, ex Aedibus Sacrae Congregationis de Propaganda
Fide, die 13 mensis Septembris a. D. 1964.
G. P. Card. AGAGIANIAN, Praefectus
L. © S.
f Petrus Sigismondi, Archiep. tit. Neapolit. in Pisidia, a Secretis
SACRA CONGREGATIO RITUUM
i
BRIXIEN.
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Ioannis Baptistae Piamarta,
sacerdotis, fundatoris Congregationum S. Familiae a Nazareth et Humilium
Domini Ancillarum.
SUPER DUBIO
An signanda sit Commissio introductionis Causae in casu et ad effectum
de quo agitur.
Virens Ecclesiae Christi arbor, cuius in ramis caeli habitant volucres
(cfr. Mt. 13, 32) nova in dies virgulta procréât temporum necessitatibus
accommodata. Nostra quoque aetate, cum opificum et operariorum con
tinuo crescat in socialibus necessitudinibus rebusque politicis momen
tum, Divinae fuit Providentiae consilium viros iam antea excitare
eximios, qui religiosa Instituta iuvenibus puellisque opificibus a vitiis
arcendis, virtutibus christianis imbuendis, variisque artibus excolendis
conderent.
Sacra Congregatio Rituum 827
Hos inter praeclaros viros iure meritoque recensendus est Servus Dei
Ioannes Baptista Piamarta.
Ipse natus est Brixiae, humili quidem loco, die 26 mensis Novembris
anno 1841, postridie autem sacro est renatus fonte. Matre religiosissima
orbatus, quae vera educatrix fuerat, nonum agens annum, avunculum
nactus est praeceptorem. Postea vero, primis litterarum ludis absolutis,
tiro acceptus est a culcitario quodam. Interim in oppido cui nomen
Vallio, quo feriarum causa se contulerat, consuetudinem inivit cum
R. D. Pancratio Pezzana eiusdem loci parocho, qui, bona iuvenis indole
percitus, ut in dioecesanum Seminarium cooptaretur suis sumptibus
curavit. Inibi autem pietate, sollertia acrique voluntate adeo emicuit, ut
ad sacros Ordines aditum sibi comparare potuerit, ac tandem die 23 De
cembris anno 1865 sacerdotio auctus sit. Ministerii sui primitias in
paroecia loci (Jarzago Riviera ut vicarius cooperator obtulit ; postea
vero, tres circiter post annos, parocho ecclesiae v. Bedizzole, ubi eximia
pastoralis sollicitudinis specimina praebuit.
Anno 1870 Brixiam se contulit, et tredecim annos in paroecia S. Ale
xandri pari studio muneribus Directoris Oratorii Praefectique Sacrarii
operam navavit. Non aliter se gessit cum, annis 1883-1887, paroeciam
rexit vici quem dicunt Pavone Mella, ubi et abusus exstirpavit et piis
associationibus novum attulit incrementum. Eodem autem tempore
sacrae Paenitentiae administrum cum in Seminario tum in religiosis
domibus sollerter egit. Neque suam denegavit operam losephinae Bosio
in condenda et dirigenda sodalitate Adoratrieum S. Cordis in paroecia
S. Afrae.
Sed Dei Famulus praecipuas curas impendit pro pauperum iuvenum
christiana institutione, ad quam firmius assequendam parochi munere,
de Episcopi consensu, abdicato, Revmi domini Petri Capretti, Brixien-
sis Seminarii rectoris, libentissime excepit consilium et adiutorium et
Collegium pro pusionibus operariis condidit.
Novae huius fundationis exordia perardua sane fuere atque difficul
tatibus plena ; sed Dei Servus, tenaci qua pollebat voluntate atque incon
cussa in Deum fiducia, sese ex impedimentis ac negotiis omnibus feliciter
expedire valuit. Ne autem huic operi assiduum deesset munimen, socios
sibi adscivit eosque in Piam Unionem cooptavit, quae paulatim in reli
giosam Congregationem a Sacra Familia de Nazareth nuncupatam ex
crevit. Neque id satis ; nam, sacerdote Ioanne Bonsignori valide coope
rante, Coloniam seu Scholam Agricolam in pago Remedello, in qua iuve
nes praeter moralem ac religiosam, agrariam quoque institutionem susci-
828 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
perent, condidit. Itemque, piissima vidua Elisa Baldo adiuvante, in pago
Gavardo Sodalitatem Pauperum Ancillarum a Sacra Familia, quae
deinceps dictae sunt Humiles Domini Ancillae, ut pusionum operariorum
Instituto praesertim operam praestarent, fundavit.
Summo cum emolumento civilis societatis ea omnia a Dei Famulo
agebantur. Quod in eius obitu ipsi Ecclesiae adversarii agnoverunt,
dicentes : « 8i può dire che quasi tutti gli operai Ai Brescia sono passati
per il suo Istituto ». Reverentiam et in ipsos religionis osores Servus Dei
magnam indebat.
Tantae molis opus tantaeque religionis rabiem excitabat hostis humani
generis, qui plurimas contra Dei Famulum exercuit pugnas, ut ab
incepto amoveret.
Iam a secundo Instituti anno res peritura videbatur ita, ut Episco
pus accersitum Dei Servum ab incepto desistere moneret. Cui fortissime
iste : (( No, Eccellenza, morirò qui coi miei giovanetti! ». Unde commotus
Episcopus ei benedixit dicens : (( Dio vi assista ».
At innumera alia obstacula, impedimenta, amaritudines, vexationes,
sive ex odio religionis exorta, sive ex aequivocationibus, ex timoribus,
ex negotiis, superanda habuit. Unde saepius suis dicebat Servus Dei :
« ... che se V opera si fosse basata su mezzi umani, sarebbe certamente
fallita. Diceva anche che fino allora gli aveva riservato un cumulo di
amarezze; insisteva perchè si riponesse tutta la fiducia in Dio, dopo aver
fatto tutto da parte nostra ».
Neque sui Instituti moderationi tantum et Congregationis funda
tioni vacabat Dei Famulus. Ardens enim regni Dei dilatandi desiderio,
gloriam Dei augere omni sui sacerdotalis ministerii ope satagebat. Qua
propter in audiendis fidelium confessionibus indefessus erat, exquisitus
a multis christianae perfectionis sectatoribus, vel pro infirmis ac mori-
bundis adiuvandis et obstinatis convertendis peccatoribus. In mini
strando Dei verbo persollicitus atque ferventissimus erat. Alacriter in
sui mortificationem intendebat, modico sibi concesso et somno et cibo.
Orationi instabat assidue, longas protrahens caritatis moras coram Iesu,
eucharistico velo delitescente, atque Deipara Virgine. In laudibus Deo
persolvendis meditate et ferventer orabat. Qua erat prudentia praeditus,
saepe ab Episcopo ad sedanda plebis dissidia solvendasque intricatas
controversias pacemque paroeciis restituendam mittebatur. Virtutum
quoque et suis et exteris exemplar elucebat, de die in diem ad perfectio
nis culmen ascendens, ita ut heroem illum fama acclamet.
Tandem, die 25 mensis Aprilis Servus Dei anno 1913, paralysi cor-
Sacra Congregatio Rituum 829
reptus, in rurali colonia apud vicum Remedello, Ecclesiae Sacramentis
rite susceptis, pie obdormivit in Domino.
Fama sanctitatis in dies aucta, de Beatorum Caelitum honoribus
eidem decernendis causa agi coepta est. Instructi itaque sunt ordinarii,
qui dicuntur, processus in ecclesiastica Brixiensi Curia, iique absoluti
ad Sacram Rituum Congregationem delati sunt. Interim plurimae lit
terae Cardinalium, sacrorumque Antistitum, Ordinum ac Congregatio
num religiosorum religiosarumque Moderatorum, atque virorum tam
ecclesiastica quam civili auctoritate insignium, ad Romanum Pontifi
cem pervenerunt, Famuli Dei sanctitatem extollentes causaeque beati
ficationis introductionem enixe postulantes.
Servatis itaque omnibus de iure servandis, Sacra Rituum Congrega
tio, scriptis Servi Dei rite perpensis, nihil obstare Decreto diei 2 Aprilis
anno 1954 edixit quominus ad ulteriora in hac causa procedi posset.
Quapropter, instante Revmo P. Iosepho Baccoli, sedulissimo Con
gregationis S. Familiae a Nazareth Postulatore Generali, Emus ac
Revmus Dominus Arcadius M. Cardinalis Larraona, Sacrae Rituum
Congregationis Praefectus Causaeque huius Ponens seu Relator, in
Ordinario Particulari Coetu eiusdem Sacrae Congregationis die 26 men
sis Martii anno 1963 ad Vaticanas aedes celebrato, sequens dubium
discutiendum proposuit : An signanda sit Commissio introductionis
Causae, in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac Revmi Patres,
sacris ritibus tuendis praepositi, post ipsius Cardinalis Ponentis rela
tionem, auditis quoque Ofiicialium" Praelatorum, praesertim R. P. Fer
dinand! Antonelli O. F. M., Fidei Promotoris Generalis, suffragiis,
rescribere censuerunt : Affirmative, seu signandam esse Commissionem,
si Sanctissimo placuerit.
Facta demum, die 29 Martii anno 1963, de his omnibus Sanctissimo
Domino nostro Ioanni Papae XXIII per infrascriptum Cardinalem
fideli relatione, Sanctitas Sua rescriptum Sacrae Rituum Congrega
tionis ratum habuit et confirmavit, atque Commissionem introductionis
Causae Servi Dei Ioannis Baptistae Piamarta propria manu signare
benigne dignata est.
Datum Romae, die 29 Martii a. D. 1963.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. © S.
f Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
830 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
II
VERULANA
Beatificationis et canonizationis Servae Dei Mariae Fortunatae Viti, monia
lis professae Ordinis S. Benedicti.
SUPER DUBIO
An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, nec non de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis, in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur.
Umbratilem vitam absconditam cum Christo in Deo intra saepta monasterii ducere, in paupertate, in humili servili statu, mundi oblecta-menta omnino despicere ac Deum unice quaerere in simplicitate cordis, hilari animo adversa omnia superare, mirifica haec est illa sanctitatis celsitudo quam innumeri Dei Famuli consequi fortiter adlaborarunt. Tota enim sapientiae disciplina, scribit sanctus Leo Papa (Sermo 37 ad Epiph., 7) non in abundantia verbi, non in astutia disputandi, neque in appetitu laudis et gloriae, sed in vera et voluntaria humilitate consistit, quam Dominus noster Iesus Christus ab utero Matris pro omni fortitudine et elegit et docuit. Haec inquam est illa genuina virtutum ratio quam homines, saeculi delirationibus oppressi, nimio sui amore impulsi, insanis voluptatibus agitati, divitiarum cupidi, contemnere solent. Solacium contra est ingens oculos et animum ad personas a Deo excitatas vertere ut mortales edoceant, sublimium virtutum exempla praebeant, Divini Salvatoris vestigia prementes, quo, in candelabro positae, omnibus luceant et salutis viam ostendant.
In recentioribus exemplis, quae ceterum nullo umquam saeculo defuerunt, adnumeranda sane est humilis divi Benedicti assecla, quae in quaerendo Iesu Christi beneplacito longaevam suam vitam transegit.
Maria Fortunata Viti Verulis, die 10 Februarii anno 1827, nata est ex Aloisio et Anna Bono, parentibus non opulentia, sat vero fortunae bonis gaudentibus. Quadriduo post, sacri Baptismi undis est abluta, nominibus receptis Annae Felicis. Quinquennis, die 11 Iunii anno 1832, sacro fuit chrismate illita.
Mitissimam indolem a natura sortita, iuvenilis aetatis oblectationes fugiebat ac domesticam solitudinem praegustabat una simul cum matre, quacum ecclesiam cotidie adibat. A matre et a quadam pia muliere prima litterarum elementa didicit.
¡¿acra Congregatio Rituum 831
Cum primum ad sacram Synaxim admissa fuit, vocationem religiosae
vitae amplectendae persensit ; at malo fato huic piae felicique adulescen-
tulae nimius dolor accessit : nam pater, neglectis erga familiam officiis,
eamdem brevi ad inopiam reduxit. Huiusmodi gravissimae ruinae non
restitit Dei Famulae mater, quae, triginta sex annorum aetate, e vita
migravit, domi Annam Felicem relinquens patris fratrumque neces
sitatibus obventuram.
In tam onerosis angustiis, Servae Dei solacio erant continua Sa
cramentorum frequentia ac pietatis religionisque exercitia. Vigesimo
aetatis anno domo discedere debuit fratribus necessaria provisura et ad
pagum v. d. Monte San Giovanni Campano secessit famulatui addicta
optimae familiae Mobili, apud quam tribus annis mansit vitae honesta
tis, laboris et assiduae orationis omnibus exempla praebens.
Verulas reversa, domi per aliquot annos degit. Cum vero sibi visum
sit fratres eius opera amplius non indigere, neque a patre impediri
posse, cum interim sui iuris esset facta, omnibus quibus opus erat
paratis, ad religiosam vitam ineundam totam se convertit. Anno igitur
1851, die 21 Martii, Verulanum Benedictinarum monasterium inter
sorores conversas ingressa est. Novitiatu rite peracto, die 8 Septembris,
biennio post, monastica vota nuncupavit.
Mansuetudine, pietate, assiduoque labore enituit, in humili prae
sertim officio vestiplicae, primum ei collato, cui postea aegrotarum
cura addita fuit.
Iniunctum sibi vestiplicae munus ad mortem usque diligentissime obivit, regulae monitis semper fideliter obtemperans, maioribus submissa, omnibus eximiae caritatis sensus praebens. Diuturnos cruciatus fortiter sustinuit, et adversam valetudinem aequo semper animo tulit. Orare et"laborare, iuxta sancti fundatoris regulam, cotidianum pabulum ei erat. Mirum itaque est quomodo in constanti atque alacri omnium religiosarum virtutum exercitio septuaginta annos transegerit.
Frequentibus daemonum tentationibus fortiter repulsis, Deo unice intenta, ab oratione spiritum numquam relaxabat.
Annis tandem ac meritis onusta, die 20 Novembris anno 1922, Sacramentis pie susceptis, ad Superos evolavit nonagésimo quinto aetatis anno, eximiam sanctitatis famam relinquens. Qua permotus, Episcopus Verulanus super vita, virtutibus et miraculis in genere Servae Dei, nec non et super scriptis ac non cultu ordinarios, quos vocant, processus instituit, ac Romam transmisit.
Iuris praescriptis adamussim servatis, omnibusque sedulo perpensis, die 24 Februarii 1937 decretum prodiit super scriptis, quo statutum fuit ut ad ulteriora procedi posset. Summus vero Pontifex Pius duodecimus,
832 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale
f. r. Commissionem introductionis Causae sua manu signare benigne
dignatus est die 5 Februarii anno 1941. Dispensatione obtenta a processu
apostolico condendo super fama sanctitatis eiusque continuatione, Lit
terae Remissoriales et Compulsoriales datae fuerunt ut super virtutibus
et miraculis in specie apostolici processus instruerentur in Verulana
episcopali Curia, quorum validitas die 28 Iulii anno 1944 agnita
fuit. Congregatio postea Antepraeparatoria super virtutibus heroicis
habita fuit die 10 Ianuarii 1956, deinde Praeparatoria die 14 Martii
anno 1961.
Instante vero Revmo Domino Engelberto Giersbach, Ordinis S. Be
nedicti, Causae Postulatore legitime constituto, in Congregatione Sa
crorum Rituum Generali coram Sanctissimo Domino nostro Paulo
Papa VI die 10 mensis Martii habita, Revmus Cardinalis Benedictus
Aloisi Masella, eiusdem Causae Ponens seu Relator, sequens dubium
discutiendum proposuit : An constet de virtutibus theologalibus Fide,
Spe et Caritate cum in Deum tum in proximum, nec non de cardina
libus, Prudentia, Iustitia, Temperantia et Fortitudine earumque adnexis,
in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur. Et Revmi Patres
Cardinales, ac Revmi Praelati Officiales Consultoresque theologi quot
quot aderant suum votum protulerunt. Attamen Beatissimus Pater men
tem suam aperire distulit, adstantes omnes adprecatus, ut in re tanti
momenti Datorem luminum exorarent.
Hanc vero diem selegit, in qua, Sacro pie litato, ad Se ascivit Revmos
Cardinales Arcadium Mariam Larraona, S. Rituum Congregationis
Praefectum, et Benedictum Aloisi Masella, Episcopum Praenestinum',
Causae Ponentem seu Relatorem, nec non et Revmum P. Ferdinandum
Antonelli, Ordinis Fratrum Minorum, Fidei Promotorem Generalem,
meque infrascriptum Secretarium, eisque adstantibus edixit : Constare
de virtutibus theologalibus Fide, Spe et Caritate cum in Deum tum in
proximum, ac de cardinalibus Prudentia, Iustitia, Temperantia et For
titudine earumque adnexis, in gradu heroico, Servae Dei Mariae For-
tunatae Viti, in casu et ad effectum de quo agitur.
Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in Acta S. Rituum Con
gregationis referri mandavit.
Datum Romae, die 8 mensis Aprilis anno 1964.
A R C A D I U S M. Card. L A R R A O N A , Praefectus
L. ffî S. t Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
¡Sacra Congregatio Rituum 833
I I I
VEBONEN.
Beatificationis et canonizationis Servi Dei Ioannis Henrici Caroli Steeb,
sacerdotis saecularis, fundatoris Instituti Sororum a Misericordia Ve-
ronensium.
SUPER DUBIO
An signanda sit Commissio introductionis Causae, in casu et ad effectum
de quo agitur.
In multicolori sanctitatis viridario novum floruit germen, quod e
protestantica confessione proveniens, in catholicae Ecclesiae solum
translatum, adeo uberrimum incrementum coepit ut in alios quoque sur
culos robur spiritualemque vitam infunderet.
Tubingae in Germania e parentibus lutheranis censu et mercatura
praestantibus, die 18 Decembris 1773 Ioannes Henricus Carolus Steeb
natus est.
Studiis apud Anatolicum expletis, a patre prius Lutetiam Parisio
rum, deinde, anno 1792, Veronam missus est ut gallicam et italicam
linguam addisceret simulque studia persolveret.
Gratia Dei tactus, a piissimo sacerdote adiutus, maximum catholicae
fidei quaestum fecit et die 14 Septembris 1792, dissentientibus paren
tibus, dedecus conversionem aestimantibus, Virgini Immaculatae emisso
voto, catholicam Ecclesiam ingressus est.
Repudiatus et exheredatus, solus in terra alienigena, fortiter suum
retinuit propositum et ad clericalem vitam amplectendam admoto animo,
die 8 Septembris 1796 presbyteratu est insignitus.
Statim sacerdotale ministerium in valetudinario v. Lazzaretto absolvit
inter connationales milites exercituum Galliae et Austriae bellum inter
se gerentium, in quo ministerio morbum contraxit, ob quem toto vitae
suae tempore multa passus est.
Societati v. Evangelica fratellanza dei preti e laici spedalieri inter
primos nomen dedit atque eius in programmate obtemperando totam
actionem suam sacerdotalem posuit, praesertim misericordiae opera
ad solamen proximorum exercens.
Difficile dictu quot matrimonia legitima reddiderit, quoique pravas
mulieres e vitiorum caeno eduxerit. Ad levandos mores Veronensis
8 3 4 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
gentis, tunc temporis bellorum causa deplorabiles, sollers fuit in mis
sionibus ad populum promovendis, in catechismo iuvenibus docendo et
in instructione puellis tradenda in Collegio v. Àgli Angeli.
At Caroli zelus eluxit in nosocomio Misericordiae et in Hospitio
pauperum ubi munus Fratris infirmis ministrantis adeo arripuit, ut
de fundatione Sororum ministrantium cogitaret. Innumeris, enim, dif
ficultatibus ob tristes leges politicas superatis^ anno 1840, confunda-
trice Aloisia Poloni, publicum initium dedit Instituto Sororum a Mise
ricordia, quod hodie late diffusum est.
Etsi tot laboribus curisque confectus, conquisitus exstitit consiliarius
atque prudens confessarius gentis cuiuscumque coetus, sed praesertim
per 53 annos perseveravit in ministerio obeundo inter cives et milites
germanicos Veronae degentes, quorum plurimos in gremium sanctae
matris Ecclesiae reduxit.
Meritis onustus, die 15 Decembris 1856, adstantibus caritatem, pacem
obedientiam et infirmos curandos commendans, placidissime animam
Deo reddidit.
Sanctitatis fama, qua adhuc vivens fruebatur, post mortem nequa
quam periit, non obstantibus bellis aliisque adversis politicis circum
stantiis, immo ita succrevit ut Ordinarium Veronensem induxerit ad
Processum anno 1949, iuxta normas de inquisitionibus historicis a Sacra
Rituum Congregatione datas, instruendum, quem Sectio Historica eius
dem S. Congregationis diligenti studio perpendit, atque, novis inquisi
tionibus peractis, erudita Positione illustravit.
Servatis interim omnibus de iure servandis, in Congregatione Ordi
naria Sacrorum Rituum diei 15 Ianuarii 1952, super revisione scripto
rum Servi Dei disceptatum fuit, ac die 25 eiusdem mensis ut ad ulteriora
procedi posset Summus Pontifex Pius Papa XII fe. re. decernere beni
gne dignatus est.
Instante vero Revmo P. Antonio Ricciardi, Ordinis Fratrum Mino
rum Conventualium, Causae Postulatore legitime constituto, Emus ac
Revmus Dominus Paulus Cardinalis Giobbe, eiusdem Causae Ponens
seu Relator, in Ordinaria Particulari S. Rituum Congregatione, in
Vaticanis Aedibus die 2 mensis Iulii huius anni habita, dubium discu
tiendum proposuit : An signanda sit Commissio introductionis Causae,
in casu et ad effectum de quo agitur. Et Emi ac Revmi Patres Cardinales
sacris tuendis ritibus praepositi, post ipsius Cardinalis Ponentis rela
tionem, auditis quoque Praelatorum Officialium, praesertim Revmi 1 P. Ferdinandi Antonelli, O. F. M., Fidei Promotoris Generalis, suffira-
Sacra Congregatio Rituum 835
giis, omnibus attente perpensis, rescribere censuerunt : Signandam esse
Commissionem, si Sanctissimo placuerit.
Facta demum de his omnibus Sanctissimo Domino nostro Paulo
Papae VI per infrascriptum S. Rituum Congregationis Cardinalem
Praefectum relatione, Sanctitas Sua Sacrae ipsius Rituum Congrega
tionis rescriptum ratum habuit et confirmavit, atque Commissionem
introductionis Causae Servi Dei Ioannis Henrici Caroli Steeb propria
manu signare benigne dignata est.
Datum Romae, die 6 mensis Iulii anno 1963.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. © S.
f Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
IV
RUBAGAËN. Canonizationis Beatorum Caroli Lwanga, Matthiae Kalemba Murumba
seu Mulumba et viginti Sociorum Martyrum Ugandensium.
SUPER DUBIO
An, stante duorum miraculorum approbatione post indultam eisdem
Beatis ab Apostolica Sede venerationem, tuto procedi possit ad sol
lemnem ipsorum canonizationem.
Exsultat iam Africa tota christiana, imo universa laetatur Ecclesia,
quod proxime ad supremos altarium honores accessuram novam conspi
ciat Martyrum coronam, qui, superiore ad finem vertente saeculo, duplici
pudoris et religionis martyrio vitam concluserunt. Gloriosum dicimus
agmen Caroli Lwanga,* Matthiae Kalemba Murumba seu Mulumba et
viginti Sociorum, quos omnes Benedictus Papa decimus quintus, Pon
tifex Maximus, die 6 Iunii anno 1920 Beatorum albo accensuit.v
Cum autem, iisdem Beatis Martyribus intercedentibus, miracula a
Deo patrata dicerentur, eorundem canonizationis causa tandem resumpta
est, et quidem primum, die 20 Iulii a. 1960, pro Beato Carolo Lwanga,
836 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
et dein, die 10 Maii a. 1961, pro Beatis Matthia Kalemba Murumba seu
Mulumba et viginti Sociis. Instructi sunt postea apostolici processus
super assertis duabus miris sanationibus, de quarum veritate SSmus
Dominus noster Paulus Papa VI die 15 mensis Iulii anni huius sollemni
decreto constare edixit.
Hoc unum adhuc supererai, antequam Summus Pontifex ad acta
consistorialia, proxime canonizationem spectantia, procedat, ut nimirum
Sacrae Rituum Congregationis Cardinales, Officiales Praelati Patresque
Consultores sententiam rogarentur super dubio : An, stante duorum
miraculorum approbatione post indultam eisdem Beatis ab Apostolica
Sede venerationem, tuto procedi possit ad sollemnem ipsorum canoniza
tionem. Quod quidem rite factum est, iidemque tuto id fieri posse una
nimi consensione responderunt. Sanctitas autem Sua huiusmodi favora
bile suffragium magna animi delectatione excepit, at mentem aperire
suam in tanti momenti re cunctatus est, donec supplicibus Deo admotis
precibus supernum posceret lumen.
Hodierno tandem die, salutari Hostia religiosissime litata, Beatis
simus Pater votum Sacrae eiusdem Congregationis suprema sua aucto
ritate confirmare dignatus est edixitque tuto procedi posse ad sollemnem
Beatorum Caroli Lwanga, Matthiae Kalemba Murumba seu Mulumba
et XX Sociorum, Martyrum Ugandensium, canonizationem.
Hoc autem Decretum rite promulgari et in Acta S. Rituum Congre
gationis referri mandavit.
Datum Romae, die 1 Septembris a. D. 1964.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. © S.
f Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
Sacra Congregatio Rituum 837
V
COMEN, SEU MEDIOLANEN.
Beatificationis et canonizationis Venerabilis Servi Dei Aloisii Guanella,
sacerdotis, fundatoris Congregationum Servorum a Caritate et Filiarum
a S. Maria Providentiae.
SUPER DUBIO
An, stante approbatione virtutum et duorum miraculorum, tuto procedi
possit ad sollemnem eiusdem Venerabilis beatificationem.
Ex quo divina insonuit illa vox : « Et hoc mandatum habemus a Deo,
ut qui diligit Deum diligat et fratrem suum » (I Io. 4, 21), amor in
Deum viros omni tempore protulit de humana societate praeclare mé
ritos, qui quidem, cum christianas virtutes ad heroicitatis usque fasti
gium excolerent, sese proximorum aeternae saluti procurandae totos
devo ver unt.
Inter huiusmodi viros, qui Divinae Providentiae imaginem erga
afflictum hominum genus expressius retulerunt, iure accensendus est
Aloisius Guanella, cuius memoria perpetuo in benedictione erit propter
ea, quae illius exstant, caritatis fulgida monumenta.
Namque, ecclesiastici ordinis vir praeclarus, numquam sibi vixit,
sed Deo et proximis, et quaecumque suscepisset munera ac subsidia,
omnia ad egenorum solamen, ad aegrotorum lenimentum, ad derelictorum
salutem convertit.
Sanctitatis et miraculorum fama post eius obitum, qui die 24 Octobris
anno 1915 obtigit, adeo ni dies aucta et diffusa est, ut tandem causa de
beatorum caelitum honoribus eidem decernendis agi coepta sit. Instructis
itaque ordinariis processibus apud Comensem et Mediolanensem Curias,
Pius Papa XII commissionem introductionis causae die 15 Martii a. 1939
propria manu signavit. Apostolicae deinde inquisitiones peractae sunt
super virtutibus in specie, et super iis apud Sacram Rituum Congrega
tionem disceptatum est ; eas autem virtutes, quibus Dei Famulus vivus
inclaruerat, heroicum attigisse fastigium Ioannes Papa XXIII die 6 Apri
lis anno 1962 sollemni decreto edixit. Postea agitari coepta est quaestio
de miraculis quae, Venerabili Aloisio Guanella intercedente, a Deo
patrata ferebantur; atque de iisdem SSmus Dominus noster Paulus
53 - ACTA, vol. V I , n. 13. — 24-10-1964.
838 Acta Apostolicae Seáis - Commentarium Officiale
Papa VI, feliciter regnans, evulgato decreto diei 15 Iulii anni hirius,
constare pronuntiavit.
Una tandem supererai disquisitio iure praescripta, ut cuncta scilicet
Sacra Rituum Congregatio testaretur num omnia sacri huius Fori statuta
legesque rite in casu servata fuissent. Hinc dubium propositum est : An,
stante approbatione virtutum et duorum miraculorum, tuto procedi possit
ad sollemnem Yen. Aloisii Guanella. beatificationem. Cui dubio omnes,
cum Patres Cardinales sacris ritibus tuendis praepositi, tum Officiales
Praelati Patresque Consultores favorabile suffragium scriptum edide-
runt. Beatissimus vero Pater, attenta rei magnitudine, mentem aperire
suam de more distulit, ut ad eam ferendam sententiam maiorem caelestis
luminis copiam interim impetraret. Hodierno demum die, postquam
Sacris pie operatus est, Sacrae Rituum Congregationis votum suprema,
qua pollet auctoritate, ratum habuit et confirmavit, edicens tuto procedi
posse ad sollemnem Venerabilis Servi Dei Aloisii Guanella beatifica
tionem.
Hoc autem Decretum rite promulgari, in Acta eiusdem Sacrae Rituum
Congregationis referri atque Apostolicas Litteras sub Piscatoris anulo
de sollemniis beatificationis in Patriarchali Petriana Basilica quando
cumque celebrandis conscribi mandavit.
Datum Romae, die 1 Septembris a. D. 1964.
ARCADIUS M. Card. LARRAONA, Praefectus
L. © S.
f Henricus Dante, Archiep. tit. Carpasien., a Secretis
Diarium Romanae Curiae 839
DIARIUM ROMANAE CURIAE
Martedì, 15 settembre 1964, il Santo Padre Paolo VI ha
ricevuto in solenne Udienza, per la presentazione delle Lettere
Credenziali, Sua Eccellenza il Signor AGOSTINO MUNYANEZA,
primo Inviato Straordinario e Ambasciatore Plenipotenziario
del Rwanda.
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni XXIII, di venerata memoria, si degnò di nominare :
Prelati Domestici di Sua Santità :
21 luglio 1961. Monsig. Feichtner Giuseppe (Salzburg). 27 settembre » Monsig. Berg Carlo (Salzburg). 18 agosto 1962. Monsig. Donovan Pearse (Oakland). 20 dicembre » Monsig. Castellani Lorenzo (Palestrina). 19 gennaio 1963. Monsig. Gomes Leal Giuseppe (Olinda e Recite).
» » » Monsig. Ayrton Guedes Giuseppe (Olinda e Recite). » Monsig. Cavalcanti Uchoa Getulio (Olinda e Recife). » Monsig. Baresi Ferdinando (Brescia).
» » Monsig. Belloli Battista (Brescia). » » » Monsig. Nomolli Giuseppe (Brescia).
20 » » Monsig. Reghezza Giovanni (Caracas). 9 febbraio » Monsig. Gonçalves Giuseppe del Patrocinio Felice T
(Bragança Paulista). 16 febbraio Monsig. Jasinski Valeriano (Katowice). 25 maggio Monsig. Romana Osnayo Efraín (Tacna).
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di nominare
Prelati Domestici di Sua Santità :
6 luglio 1963. Monsig. Vath Carlo (Hong-Kong). » » » Monsig. Madrid López Roberto (Valencia). )> » » Monsig. Ungar Leopoldo (Wien).
840 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
20 luglio 1963. Monsig. Car ley Giovanni (Kingston). » » » Monsig. Mate Antonio A. (Palo). » » » Monsig. Pacheco Wilson Luigi (Piura). » » » Monsig. Pessagno Vicuña Carlo (Piura). » » » Monsig. Villalobos Pino Gesù (Piura).
27 » » Monsig. Joy* Giovanni (New York). 3 agosto » Monsig. Bartlewski Giorgio (Hartford). » » » Monsig. Farrell Giuseppe (Hartford). » » » Monsig. Gerety Pietro (Hartford). » » » Monsig. Healey Giuseppe (Hartford). » » » Monsig. Heffernan Arturo (Hartford). » » » Monsig. Hynes Giovanni (Hartford). » » » Monsig. Loughlin Giovanni (Hartford). » » » Monsig. Murphy Antonio (Hartford). » » » Monsig. Reardon Edoardo (Hartford). « » » Monsig. Magauran Francesco (Paisley). » » » Monsig. Undreiner Giorgio (Covington). » » » Monsig. Rees Walter (Monterey-Fresno). » » » Monsig. Hofer Maurizio (San Antonio). » » » Monsig. Klausing Clarenzio (Toledo, U. S. A.).
10 » » Monsig. Bailey Edoardo Cristoforo (Boston). » » » Monsig. Broderick Giovanni Antonio (Boston). » » » Monsig. Costello Michele Francesco (Boston). » » » Monsig. Donahue Walter Francesco (Boston). » » » Monsig. Durant Michele Giuseppe (Boston). » » » Monsig. Harney Giovanni Francesco (Boston). » » » Monsig. Kenealy Edoardo Roger (Boston). » » » Monsig. Keville Guglielmo Leone (Boston). » » » Monsig. Low Alberto Guglielmo (Boston). » » » Monsig. McDonough Pietro Giacomo (Boston). » » . » Monsig. Quirk Giovanni Michele (Boston). » » » Monsig. Sullivan Giorgio Francesco (Boston). » » » Monsig. Sullivan Giovanni Edoardo (Boston). >> » » Monsig. Sypek Stanislao Tommaso (Boston). » » » Monsig. Wiseman Giorgio Francesco (Boston). » » » Monsig. Aragiusto Nicola (Sant'Agata de' Goti).
24 » » Monsig. Blujaki Agostino (Asunción). » » » Monsig. García Pantaleone (Asunción). » » » Monsig. Plettenberg Giuseppe (Fulda). » » » Monsig. Cotta Giuseppe (Mariana). » » » Monsig. Paiva Modesto (Mariana). » » » Monsig. Valle Giovanni Dionisio (Mariana). » » » MoUsig. Bird Arturo Giuseppe (Nottingham).
31 » » Monsig. Puig-Navarrà Sebastiano (Gerona). » » » Monsig. Königer Francesco (Graz-Seckan). 7 settembre » Monsig. O'Connel Lorenzo (Belleville). » » » Monsig. Stenger Giuseppe (Belleville). » » » Monsig. Canfield Francesco (Detroit). » » » Monsig. Weier Giovanni (Detroit).
Diarium Romanae Curiae 841
7 settembre 1963. Monsig. Brnnet Paolo (Ogdensburg). » » » Monsig. Hannan Erberto (Ogdensburg).
» » » Monsig. Dubois Alberto (Paris). » Monsig. Levillain Giovanni (Paris).
» » Monsig. Paska Walter (Saint Nicholas of Chicago). 13 » » Monsig. Charlebois Carlo Hervé (Valleyfield). l i Monsig. Giunta Paolo (Reggio Calabria).
» Monsig. Palamara Orazio (Reggio Calabria). » » Monsig. Harrison Francesco (Syracuse).-
28 » » Monsig. Sears Leone B. (Antigonish). » Monsig. Galvin Giacomo (Indianapolis). )) » Monsig. Reine Francesco (Indianapolis).
Monsig. Sweeney Cornelio (Indianapolis). Monsig. Florisval Montai va o Giovanni (Januária).
» Monsig. Grosbergs Adolfo (Li epa ja). » Monsig. Varna Leone (Liepaja).
» » Monsig. Carrillo Rubio Francesco (Málaga). » Monsig. Altobello Nicola (Trani).
» » » Monsig. Isnardi Aurelio (Barletta). » Monsig. Di Pinto Michele (Bisceglie).
5 ottobre » Monsig. Amarai Ferreira Giovanni M. (Angra). » » Monsig. Enes Innocenzo (Angra). » Monsig. Lopez Tavares Virginio (Angra).
Monsig. Silveira de Medeiros Antonio (Angra). Monsig. Rodríguez Escolar Florentino (Calahorra y La
Calzada - Logroño). » Monsig. Dione Francesco Saverio (Dakar)..
» Monsig. Hofmann Carlo Borromeo (Regensburg). Monsig. KufiEner Agostino (Regensburg).
» » » Monsig. Müller Giuseppe (Regensburg).
» Monsig. Rosner Lorenzo (Regensburg). Monsig. Lesniowski Zenone (Trenton).
» » Monsig. Reis Giovanni C. (Trenton).
» » » Monsig. Urbanik Gualtiero (Trenton). » Monsig. Kuisle Albanij (Winona).
» » » Monsig. Speck Enrico F. (Winona). 11 Monsig. Montero Luigi (Bahía Blanca).
» » Monsig. Figueroa y Caivero Prudenzio (Borongan). Monsig. Palomeras Francesco (Borongan). Monsig. Ricalde y Ong Giuseppe Maria (Borongan).
» » Monsig. Devine Guglielmo Giacomo (Des Moines). Monsig. Reynolds Giovanni (Des Moines). Monsig. Schmitz Pietro Nicola (Des Moines).
» Monsig. Breitenbach Leone (Lafayette in Indiana). » » Monsig. Potthoff Federico (Lafayette in Indiana). » Monsig. Sego Arturo (Lafayette in Indiana).
» » » Monsig. Ward Enrico (Lafayette in Indiana). » » Monsig. Randazzo Giuseppe (Palermo).
Monsig. Stinco Enrico (Palermo).
8 4 2 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
11 ottobre 1963. Monsig. Brestel Giuseppe (Paterson). » » » Monsig. Gallo Giuseppe (Paterson). » » » Monsig. Haag Cristiano (Paterson). » » » Monsig. Foegelle Pietro (San Antonio). » » » Monsig. Maneth Alberto (San Antonio).
19 » » Monsig. Acebedo Serrano Paolo (Socorro y San Gil). » » » Monsig. Quijano Ardila Roberto (Socorro y San Gil).
25 » » Monsig. McGuire Francesco Saverio (Bridgeport). » » »- Monsig. Garrigós Meseguer Antonio (Cartagena). » » » Monsig. Dudick Michele (Passaic). » » » Monsig. Durisin Giorgio (Passaic).
26 » » Monsig. Remotti Francesco (Tortona). 31 » » Monsig. Cavalla Carlo (Asti). » » » Monsig. Gratzer Giuseppe (Graz-Seckau). » » » Monsig. Dwyer Maurizio (Ogdensburg). » » » Monsig. Deksnys Antonio (Panevezys). » » » Monsig. Dusoullier Raimondo (Paris). » » » Monsig. Burkhardt Carlo Guglielmo (Saginaw). » » » Monsig. Hickey Giacomo Luigi (Saginaw). » » » Monsig. Richards Rodolfo Marco (Saginaw). » » » Monsig. Simon Guglielmo F. (Saginaw). 2 novembre » Monsig. Bellucci Alessandro (Fermo). » » » Monsig. Manfroni Marcello (Fermo). » » » Monsig. Mariucci Tommaso (Fermo). 7 » » Monsig. McRoberts David (Motherwell). » » » Monsig. O'Donnell Giovanni (Motherwell). » » " » Monsig. Egan Carlo Ludovico (Salford).
14 » » Monsig. Ferret Ernesto (Auch). » » » Monsig. Verhoeven Costanzo (Boise City). » » » Monsig. Casanova Arnoldo (Marquette). » » » Monsig. Karch Vittorio (Marquette). » » » Monsig. Karol Bernardo (Marquette). » » » Monsig. La violette Matteo (Marquette). » » » Monsig. O'Callaghan Oliver (Marquette). » » » Monsig. Szoka Edmondo (Marquette). » » » Monsig. Kelleher Stefano (New York). » » » Monsig. Brandolini Vincenzo (Ravenna). » » » Monsig. Montanari Luigi (Ravenna). » » » Monsig. Reising Zenone Giovanni (Sioux City). » » » Monsig. Armitage Guglielmo (Toledo Ü. 8. A.). » » » Monsig. Clancy Matteo (Toledo U. 8. A . ) . » » » Monsig. Gorman Raimondo (Toledo U. 8. A.). » » » Monsig. Harrington Giovanni (Toledo Ü. 8. A . ) . » » » Monsig. Inkrott Giuseppe (Toledo TJ. 8. A.). » » » Monsig. Mossing Lorenzo (Toledo TJ. 8. A . ) . » » » Monsig. O'Toole Giacomo (Toledo U. 8. A . ) . » » » Monsig. Scheib Carlo (Toledo TJ. .8. A . ) . » » » Monsig. Schmit Girolamo (Toledo TJ. 8. A . ) . » » » Monsig. Yates Roberto (Toledo U. 8. A . ) .
Diarium Romanae Curiae 843
14 novembre 1963. Monsig. Yeager Olarenzio (Toledo U. S. A.). » Monsig. Vogel Marco (Toledo U. S. A.).
» Monsig. Lypskyj Bogdan (Toronto degli Ucraini). » Monsig. Oorradini Giuseppe (Trento). » » Monsig. Haller Antonio (Trento).
Monsig. Burke Giorgio (Wheeling). » » • Monsig. Farrell Beniamino (Wheeling).
Monsig. Hickie Giacomo (Wheeling). Monsig. Kirwin Daniele (Wheeling).
» ' » » Monsig. Wanstreet Giuseppe (Wheeling). 16 » Monsig. Sullivan Patrizio (Batanes and Babuyán
Islands). » » » Monsig. Oernauskas Vittore (Chicago). » » Monsig. Chvojka Giulio (Chicago).
» Monsig. Dampts Francesco (Chicago). » » Monsig. Farrell Giovanni (Chicago). » Monsig. Flanagan Giovanni (Chicago). t) » Monsig. Hayes Giovanni (Chicago). )) » Monsig. Kilbride Michele (Chicago). )) Monsig. Mecikowski Giovanni (Chicago). » » » Monsig. Murphy Giovanni (Chicago).
» Monsig. O'Rourke Daniele (Chicago). Monsig. Stanek Venceslao (Chicago).
» » Monsig. Vitha Giovanni (Chicago). » » » Monsig. Del Bianco Emilio (Fermo). » » Monsig. Da Costa Nunes Emanuele (Goa e Damâo).
20 Monsig. Pistilli Silvestro (Velletri). 22 » Monsig. Sensini Remigio (Amelia).
» » Monsig. Arnaud Eugenio (Luçon). 27 Monsig. Becnel Daniele Giuseppe (Baton Rouge).
» Monsig. Borders Guglielmo Donaldo (Baton Rouge). » Monsig. Landskane Paolo (Baton Rouge).
» » Monsig. Lieux Arturo Giuseppe (Baton Rouge). » Monsig. Marioneaux Luigi Erroll (Baton Rouge).
» Monsig. Naughton Giovanni Giacomo (Baton Rouge). » Monsig. Brackin Francesco (Chicago).
» Monsig. Brogan Bernardo (Chicago). » Monsig. Byrne Francesco (Chicago).
Monsig. La vin Francesco (Chicago). » » Monsig. Meehan Tommaso (Chicago).
Monsig. Quinn Giovanni (Chicago). » Monsig. Hayden Carlo (Grand Island).
Monsig. McDonald Andrea (Grand Island). Monsig. Portrey Lorenzo (Grand Island).
29 » » Monsig. Burns Walter Tommaso (Albany). » Monsig. Carroll Giovanni Giuseppe (Albany).
» Monsig. Connolly Gregorio Matteo (Albany). » Monsig. Cronin Daniele Francesco (Albany).
Monsig. Kelly Lorenzo Patrizio (Albany).
844 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
29 novembre 1963. Monsig. Lawlor Giacomo Pietro (Albany). « » » Monsig. Lenahan Tommaso Giuseppe (Albany). » » » Monsig. O'Neil Giacomo Edoardo (Albany). » » » Monsig. Reilly Arturo Giacomo (Albany). » » » Monsig. Ryan Francesco Saverio (Albany). » » » Monsig. Scott Tommaso Kearney (Albany). » » » Monsig. Rodríguez Giuseppe F. (Ocaüa). » » » Monsig. Sánchez Chica Daniele (Ocaña). » » » Monsig. Moeder Giovanni (Wichita).
30 » » Monsig. Filippin Erminio (Treviso). » » » Monsig. Sartori Luigi (Treviso). 2 dicembre » Monsig. Hunting Guglielmo Enrico (Northampton).
11 » » Monsig. Guardone Emilio (Albenga). » » » Monsig. Maioli Leonida -(Forlì).
13 » » Monsig. Euro Michele (Capua). » » » Monsig. Sanz Villalba Sotero (Tarazona).
14 » » Monsig. Vallarne Fausto (Aosta). » » » Monsig. Chambers Giacomo F. (Buffalo). » » » Monsig. Puccinelli Mario (Lucca). » » » Monsig. Remy Alberto (Namur). » » » Monsig. Musumeci Giovanni (Roma).
18 » » Monsig. Ryan Gordon M. (Hamilton). » » » Monsig. Doyle Walter H. (Stockton). 3 gennaio 1964. Monsig. Murphy Geraldo B. (Halifax). » » » Monsig. Piette Vincenzo (Joliette). » » » Monsig. Sylvestre Luciano (Joliette). » » » Monsig. Barron Stefano (San Francisco). » » » Monsig. Flynn Pietro (San Francisco). » » » Monsig. Motherway Edmondo (San Francisco). » » » Monsig. O'Connor Giacomo (San Francisco). » » » Monsig. O'Keefe Maurizio (San Francisco). » » » Monsig. Power Riccardo (San Francisco). » » » Monsig. Reilly Stanley (San Francisco). » » » Monsig. Ryan Filippo (San Francisco). » » » Monsig. Scanlon Giovanni (San Francisco). 8 » » Monsig. Bonet Giacomo Daniele (Azul). » » » Monsig. Vives Gatell Giuseppe (Barcelona). » » » Monsig. Bàrlea Ottaviano (Blaj). » » » Monsig. Angarita Raul (Bucaramanga). » » » Monsig. Velleringatt Giacomo (Palai). » » » Monsig. Quintana Gonzalo Nicola (Popayán). » » » Monsig. Espino Arceo Benito (Santiago de Compostela).
11 » » Monsig.'Falco Francesco (Cuneo). » » » Monsig. Brizio Umberto (Cuneo).. » » » Monsig. Capursi Giovanni (Molfetta).
13 » » Monsig. Lacasella Fedele (Acquaviva delle Fonti). » » » Monsig. Brencklé Isidoro (Alger). » » » Monsig. Piccillo Salvatore (Caltanissetta). » » » Monsig. Dos Santos Campos Antonio Maria (Coimbra).
Diarium Romanae Curiae 845
13 gennaio 1964. Monsig. Bonizzoni Alfredo M. (Crema). » » . » Monsig. Da Silva Saraiva Giovanni Antonio (Guarda). » » » Monsig. Santos Tommaso C. (Lingayen-Dagupan). » » » Monsig. Soriano Evaristo (Lingayen-Dagupan). » » » Monsig. Zabala Alberto B. (Lingayen-Dagupan). » » » Monsig. Chávez Núñez Donaldo (Managua). » » » Monsig. Burke Vincenzo (Pittsburgh). » » » Monsig. Coyle Paolo (Pittsburgh). » » » Monsig. Fabbri Giuseppe (Pittsburgh). » » » Monsig. Farina Alberto (Pittsburgh). » )) » Monsig. Flaherty Martino (Pittsburgh). » » » Monsig. Findlan Giuseppe (Pittsburgh). » » » Monsig. Gearing Daniele (Pittsburgh). » » » Monsig. Hayes Radolfo (Pittsburgh). » » » Monsig. Heinrich Edoardo (Pittsburgh). » » » Monsig. Kernan Giacomo (Pittsburgh). » » » Monsig. Labujewski Stanislao E. (Pittsburgh). » » » Monsig. McCrory Leone (Pittsburgh). » » » Monsig. McDowell Giovanni (Pittsburgh). » » » Monsig. McGarey Michele (Pittsburgh). » » » Monsig. McPherson Tommaso (Pittsburgh). » » » Monsig. Nee J. Dudley (Pittsburgh). » » » Monsig. Rice Carlo (Pittsburgh). » » » Monsig. Rokosz Ladislao (Pittsburgh). » » » Monsig. Shinar Giacomo (Pittsburgh). » » » Monsig. Simko Paolo (Pittsburgh). » » » Monsig. Stancilewski Vincenzo (Pittsburgh). » » » Monsig. Thomas Carlo (Pittsburgh). » » » Monsig. Zahner Edoardo (Pittsburgh). » » » Monsig. Sagna Agostino (Ziguinchor).
18 » » Monsig. Abbo Giovanni Angelo (Albenga). 27 » » Monsig. Puzo M. Luigi (Aire). » » » Monsig. O'Brien Timoteo (New York). » » » Monsig. Desrosiers Teodulo (Rimouski). » » » Monsig. Fortin Alfonso (Rimouski). » » » Monsig. Belanger Leone (Sainte Anne de la Pocatière).
30 » » Monsig. Childs Feiice (Fall River). » » » Monsig. Cournoyer Giuseppe (Fall River). » » » Monsig. Dolan Guglielmo (Fall River). » » » Monsig. Furtado Augusto (Fall River). » » » Monsig. Gendreau Alfredo (Fall River). » » » Monsig. Gomes Antonio (Fall River). » » » Monsig. Hayes Giovanni (Fall River). » » » Monsig. Pannoni Giuseppe (Fall River). » » » Monsig. Shalloo Daniele (Fall River). )) » » Monsig. Tansey Arturo (Fall River). » » » Monsig. Walsh Tommaso (Fall River). » » » Monsig. Beane Guglielmo (Providence). » - » » Monsig. Regan Daniele (Providence).
846 Acta Apostolicae Sectis - Commentarium Officiale
30 gennaio 1964. Monsig. Murray Bernardo (Saint Paul). 5 febbraio » Monsig. Morali Giovanni B. (Bergamo). » » » Monsig. Loreti Ferruccio (Camerino). » » » Monsig. Gómez y García-Muñoz Giuseppe (Ciudad Real)
» » Monsig. Tintori Amedeo (Livorno). » » » Monsig. Huynen Gastone (Malines-Bruxelles). » Monsig. Cozzato Carmelo (Ugento). 8 » » Monsig. de Faria Sampaio Michele Stefano (Oporto). » » » Monsig. Lacchio Ettore (Troia).
13 » Monsig. Chen Giovanni Battista (Hsinchu). 15 Monsig. Tortora Giovanni (Cerignola). 20 » » Monsig. Bauer Cirillo (Antigonish).
» » Monsig. Macneil Giuseppe N. (Antigonish). » » Monsig. Smyth Francesco (Antigonish).
» Monsig. Galindo Pietro Paolo (Bogota). » » Monsig. Quijano Giuseppe A. (Bogotá).
Monsig. Girardot Carlo (Fort Wayne-South Bend). )) Monsig. Hoffmann Leone (Fort Wayne-South Bend).
Monsig. Meehling Federico (Fort Wayne-South Bend). » Monsig. Nadolny Giovanni (Fort Wayne-South Bend). » Monsig. Novak Francesco (Morón).
» » » Monsig. Darkowski Leone S. (Pittsburgh). » » Monsig. Armacolla Stefano (Tinos).
26 » Monsig. Ferretti Giuseppe (Faenza). » » » Monsig. Tampieri Giacomo (Faenza). » » Monsig. Alvarez Rodríguez Ferdinando (León).
» » Monsig. Martínez y Martínez Emanuele (León). » » Monsig. Izard Raimondo (Montpellier).
» » » Monsig. Rotrige Enrico (Saint Louis). » Monsig. Cerbone Nicola (Vallo della Lucania).
» » » Monsig. Salati Alessandro (Vallo della Lucania). 29 » » Monsig. Dunne Giovanni (Los Angeles).
» » Monsig. Foley Tommaso (Los Angeles). » » Monsig. Fox Guglielmo (Los Angeles).
Monsig. Hurley Giovanni (Los Angeles). » » Monsig. O'Brien Giovanni (Los Angeles).
» Monsig. O'Callaghan Michele (Los Angeles). Monsig. Ryan Maurizio (Los Angeles).
» » Monsig. Sheahan Michele (Los Angeles). 4 marzo Monsig. Schwarzbauer Engelberto (Linz).
» Monsig. Esposito Mario (Napoli).
» Monsig. Iazzetta Pasquale (Napoli). » » Monsig. Dalhoff Giuseppe (Sioux City). 7 Monsig. Cicali Giovanni (Genova). » » Monsig. Recagno Luigi (Genova).
» Monsig. Burke Edmondo (New York). » Monsig. Connelly Tommaso (New York). » Monsig. Jordan Edoardo (New York). » » Monsig. McGowan Giovanni (New York).
Diarium Romanae Curiae 847
7 marzo 1964. Monsig. O'Connor Giovanni (New York). . » Monsig. Smith Araldo (New York).
» » Monsig. Smykla Giovanni (New York). » » Monsig. Vitanza Giuseppe (New York)..
11 » » Monsig. Daly Antonio (Dallas-Fort Worth). » Monsig. Tucek Giacomo (Dallas-Fort Worth). » » Monsig. Wiewell Giovanni (Dallas-Fort Worth). » » » Monsig. Wolf Vincenzo (Dallas-Fort Worth).
14 » » Monsig. Nebiolo Giuseppe (Asti). 16 Monsig. Lopreiato Nicola (Napoli).
» Monsig. Casey Patrizio Giuseppe (Westminster). » Monsig. Dunderdale Edoardo Galloway (Westminster).
» Monsig. Kelleher Maurizio Giovanni (Westminster). » Monsig. Tomlinson Giorgio Arturo (Westminster).
21 » Monsig. Cortabarria y Elcoro Marcellino (San Sebastián). » » Monsig. Irulegui y Eubeldia Giovanni Martino (San Se
bastián). » » » Monsig. Laspiur y Medigurria Romano (San Sebastián). » » Monsig. Sarasola y Guridi Ceferino (San Sebastián).
» Monsig. Yarza y Guereno Francesco (San Sebastián). 23 » Monsig. Gorman Giovanni (Brooklyn).
» Monsig. Leonard Raimondo (Brooklyn). » Monsig. Ciarisse Natale (Lille).
» Monsig. Debois Andrea (Lille). » Monsig. Flipo Pietro (Lille).
Monsig. Meplon Giovanni (Lille). » » Monsig. McElwee Luigi (Scranton).
28 » Monsig. De Santis Mario (Troia). 6 aprile Monsig. Brown Giovanni Giuseppe (Boston). » » » Monsig. Chadbourne LLewellyn Domenico (Boston).
» » Monsig. Condón Gerardo Giacomo (Boston). Monsig. Connolly Giovanni Michele (Boston).
» Monsig. Greene Francesco Giovanni (Boston).
» » Monsig. Kerr Giorgio Valentino (Boston). » » Monsig. Kickham Roberto Tommaso (Boston).
» Monsig. Kinchla Giovanni Edoardo (Boston). » Monsig. Lynch Giovanni Guglielmo (Boston).
» » Monsig. Maguire Giuseppe Francesco (Boston). » » » Monsig. McCabe Daniele Antonio (Boston).
Monsig. McHale Riccardo Francesco (Boston). » Monsig. Morrissey Giovanni Giuseppe (Boston).
» » Monsig. Roche Guglielmo Eriberto (Boston). » Monsig. Sullivan Guglielmo Patrizio (Boston). » » 'Monsig. Watson Giovanni Giuseppe (Boston). » Monsig. Del vaux Ettore (Namur).
» Monsig. Banti Bruno (Roma). 14 » Monsig. Alberti Mario (Sabina e Poggio Mirteto). 18 Monsig. Richiardone Alfredo (Pinerolo). » Monsig. Aurati Augusto (Urbino).
848 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
18 aprile 1964. Monsig. Bertozzo Antonio (Vicenza). 28 » » Monsig. Carney Giacomo (Vancouver).
» Monsig. Martínez Agostino Raimondo (Washington) 11 maggio » Monsig. Angelini Agnello Giuseppe (Allentown).
» » » Monsig. Gilmartin Giacomo (New York). 14 » Monsig. Murray Giovanni (Saint John's).
» Monsig. Kia Matteo (Tainan). » » Monsig. M Giuseppe (Tainan).
18 » Monsig. Alston Giuseppe Leone (Liverpool). Monsig. Dolcini Angelo (Como).
» Monsig. Clot Augusto (Gap). Monsig. Grosso Giuseppe (Udine).
23 Monsig. Monaghan Giovanni (Lancaster). » » » Monsig. Agustoni Gilberto (Lugano). )) )) Monsig. Gandini Luigi (Pavia). 5 giugno Monsig. Bocchi Mario (Modena). )) » » Monsig. Tassi Antonio (Modena).
10 » Monsig. Da Silva Campos Neves Augusto (Lamego) » » Monsig. Pinto Resende Carlo Alberto (Lamego).
» Monsig. Tseu Agostino (Taipeh). 13 » Monsig. Deskur Andrea M. (Krakow).
» » Monsig. Macchi Pasquale (Milano). IG Monsig. Righini Claudio (Roma). 20 Monsig. Contestabile Giacomo (Albenga).
ONORIFICENZE
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Paolo VI, felicemente regnante, si è degnato di conferire :
La Commenda con placca dell'Ordine Piano :
8 febbraio 1964. Al sig. Lamberti Biagio (Caracas). » » » Al sig. Sosa Arturo (Caracas).
La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe civile: *
14 settembre 1963. Al sig. Osterheld Horst (Germania).
» Al sig. Selbach Giuseppe (Germania). 8 febbraio 1964. Al sig. Aguilar Andrés (Caracas).
» Al sig. Lara Peña Pietro Giuseppe (Caracas) » » Al sig. Vera Izquierdo Santiago (Caracas).
20 Al sig. Manca Pietro (Roma). 26 » » Al sig. Tesar Giovanni (Sankt Pölten). 3 aprile Al sig. Celona Antonino. (Italia). » » Al sig. Spasiano Sergio (Italia).
Al sig. Vicari Angelo (Italia). 15 » Al sig. Bazoli Ercoliano (Brescia).
» » Al sig. Boni Bruno (Brescia). )) Al sig. Salerno Giuseppe (Brescia).
Diarium Romanae Curiae 849
La Commenda con Placca dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare
6 maggio 1964. Al Col. Nünlist Roberto [Città del Vaticano).
La Commenda dell'Ordine di san Gregorio Magno, classe militare :
15 aprile 1964. Al sig. Genho Hanna (Giordania). » » » Al sig. Jumean Emi! (Giordania). » » » . Al sig. Majali Osser (Giordania). » » » Al sig. Mutlaq Mohammed (Giordania).
La Commenda con Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa:
22 novembre 1963. 30 » » 11 gennaio 1964. 16 » » 25 » »
» » v>
» » » » » »
11 marzo » 14 » »
Al sig. Ada Pietro M. (Guam). Al sig. Covacivich Giacomo (Iglesias). Al sig. Freato Sereno (Italia). Al sig. Farid Stephan (Libano). Al sig. Hille Hans (Repubblica Federale Tedesca). Al sig. Hohmann Carlo (Repubblica Federale Tedesca). Al sig. Seibt Dankmar (Repubblica Federale Tedesca). Al sig. Velhagen Adolfo (Repubblica Federale Tedesca). Al sig. Sericchi Elio (L'Aquila). Al sig. Sozzetti Sandro (Novara).
La Placca dell'Ordine di san Silvestro Papa
16 novembre 1963. Al sig. Colombani Giulio (Ravenna). 22 » » Al sig. Germanini Giovanni (Novara). 30 » Al sig. Rodríguez Oscar (Iglesias).
» » Al sig. Fini Guglielmo (Roma). 11 dicembre Al sig. Borini Nullo (Forlì). 8 febbraio 1964. Al sig. Tenaglia Mario (L'Aquila).
26 » » Al sig. Bisceglie Nicola (Crotone).
La Commenda dell'Ordine di san Silvestro Papa:
20 luglio 1963. Al sig. Romero Iturrospe Dionisio (Piura). 10 agosto Al sig. Romano Alfredo (Capua). 24 » » Al sig. Werner Filippo Enrico (Rotterdam) 14 settembre » Al sig. Battelli Enrico (Roma).
» » » Al sig. Solivetti Alessandro (Roma). 5 ottobre Al sig. Cataldo Raffaele (Salerno).
» Al sig. Weskamp Alfredo (Salzburg).
» » » Al sig. Uaberi Mohamed (Somalia). 18 )) » Al sig. De Pace Angelo (Taranto). 25 » Al sig. Rendic Antonio (Antofagasta). 31 » Al sig. Morandi Wörmes (Rieti).
» » » Al sig. Korn Alfredo (Sankt Pölten).
» » Al sig. Steger Ignazio (Sankt Pölten). 7 novembre Al sig. Thulliez Arturo (Malines-Bruxelles).
22 Al sig. Camacho Pietro (Guam).
850 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
22 novembre 1963. Al sig. Flores Giuseppe (Guam).
» Al sig. Pallieri Alberto (Torino).
» » » Al sig. Rivoira Stefano (Torino).
» » Al sig. Sandri Pietro (Torino).
» Al sig. De Angelis Dante (Velletri). 14 » » Al sig. Viggiani Gino (Potenza).
» » » Al sig. Avitabile Giovanni (Senigallia).
» » Al sig. Volpes Giuseppe (Siracusa). 29 » Al sig. Boùrghol Edgardo Costantino (Alep dei Melchiti)
» Al sig. Jarmak Giuseppe Giorgio (Alep dei Melchiti).
» » Al sig. Jeanbart Selim Michele (Alep dei Melchiti). Al sig. Khawam Giorgio Gabriele (Alep dei Melchiti).
» Al sig. Megarbanè Costantino Giorgio (Alep dei Melchiti) 7 dicembre Al sig. Rey Pietro (Principato di Monaco).
11 » » Al sig. Brovelli Ermete (Roma). 16 » » Al sig. Bardelli Felice (Pinerolo).
» » » Al sig. Capogrossi Giovanni (Roma). 11 gennaio 1964. Al sig. Villanova Igino (Ferrara).
» » » Al sig. Guerzoni Corrado (Italia). 13 » » Al sig. Cussotto Franco (Chiavari).
» » » Al sig. ' Giuliani Gabriele Antonio (Roma). 16 » » Al sig. Briasco Giovanni (Acqui).
» » » Al sig. Bernocchi Mario (Prato).
» Al sig. Afa Giovanni (Roma).
» » Al sig. Piedimonte Alfredo (Roma).
» » Al sig. Schaedel Antonio (Roma).
» » » Al sig. Celotto Pietro (Treviso).
» » Al sig. De Marinis Franco (Valva e Sulmona). 18 » » Al sig. Pöschl Luigi (Gurk).
» » Al sig. Wakolbinger Alfredo (Gurk).'
» Al sig. Colonna Agostino (Roma).
» » Al sig. Costa Albesi Renato (Roma).
» Al sig. Miozzi Guido (Roma).
» » Al sig. Ardila Amaya Carlo E. (Colombia). Al sig. Barrera Restrepo Giorgio E. (Colombia).
» » » Al sig. Zabarain Bermúdez Armando (Colombia). 27 » Al sig. Toti Antonio (Arezzo). 30 » Al sig. Tailetti Alberto (Siena). 31 » » Al sig. Uva Domenico (Faro).
5 febbraio Al sig. Alfano Salvatore (Roma). 13 » » Al sig. Brunetta Giulio (Padova).
» » » Al sig. Maggia Pietro (Padova).
» Al sig. Carra Giulio (Roma).
» » Al sig. Caso Giuseppe (Roma).
» » Al sig. Lancione Sergio (Roma). 20 » » Al sig. Falletti Alessandro (Roma). 26 » Al sig. Amendolagine Antonio (Bitonto).
» » Al sig. Mariani Giuseppe (Roma). >> Al sig. Leonardi Pietro (Venezia).
Diarium Romanae Curiae 851
27 febbraio 1964. Al sig. Busca Enzo (Vercelli). 29 » » Al sig. Tamagnone Pietro (Torino).
4 marzo » Al sig. Monaco Bruno (Roma). 6 Al sig. Mannozzi Torini Lorenzo (Ancona).
11 » Al sig. Pagani Gaetano (Parma). 16 » » Al sig. Lecchini Orlando (Pontremoli).
» » » Al sig. Sordi Duilio (Pontremoli). 18 » » Al sig. Leucadito Tommaso (Italia). 20 » Al sig. Adolfo Eugenio (Albenga).
» » Al sig. Naufal Michele (Libano).
Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa:
6 luglio 1963. Al sig. Dessing Maria Pietro (Haarlem). » » Al sig. Quant Riccardo Maria (Haarlem).
» Al sig. Ward Goffredo Francesco (Nairobi). » Al sig. Franssen Benedetto Giuseppe (Roermond).
» Al sig. Kellenaers Giovanni Battista (Roermond). » » » Al sig. Joosten Giovanni J. H. (Roermond).
» Al sig. Palmen Giovanni (Roermond). » » Al sig. Driessen Mario (Rotterdam). » » » Al sig. van den Akker Giovanni G., (Utrecht).
20 )) » Al sig. Schouten Giovanni Ludovico (Haarlem). )) » Al sig. Romero Ramón (Piura). » » » Al sig. Huigens Antonio F. G. (Utrecht).
10 agosto » Al sig. Berthoux Antonino (Principato di Monaco) 24 » » Al sig. Van Den Bouwhuysen Guglielmo (Breda). 14 settembre » Al sig. Cantamessa Vittorio (Roma).
» » » Al sig. Di Giorgio Giuseppe (Roma). » » » Al sig. Turchi Rinaldo (Roma).
28 » Al sig. Magnan Giovanni (Paris). 5 ottobre » Al sig. Crois Giuseppe (Antwerpen). » » » Al sig. De Lima Erminio (San Carlos).
31 » » Al sig. Segers Giuseppe Giovanni F. (Antwerpen). » » » Al sig. Bonino Alberto (Biella). 2 novembre Al sig. Platania Sebastiano (Roma).
14 » » Al sig. Wenisch Ernesto (Salzburg). Al sig. Rogheto Aldo (Senigallia).
» Al sig. Traghetti Venusto (Udine). 22 » » Al sig. Andriolo Flavio (Biella).
» Al sig. Beraudo Enrico (Principato di Monaco). » » Al sig. Bourdon Emilio (Principato di Monaco). » » Al sig. Fontane Alberto (Principato di Monaco).
» » Al sig. Matheudi Vittorio (Principato di Monaco). 30 » Al sig. Pranzetti Mario (Roma). 11 dicembre » Al sig. Zardi Carlo (Ferrara). 14 » » Al sig. Gorelli Angiolo (Roma). 11 gennaio 1964. Al sig. Chen-Shih-Chin Giuseppe (Cina). 13 » » Al sig. Braga Domenico (Roma).
* » » Al sig. Galassi Ciro (Roma).
8 5 2 Acta, Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale
10 gennaio 1964. Al sig. Perniano Giuseppe (Torino). 16 » » Al sig. Macedonio-Manferoce Nicola (Gerace-Locri). » » » Al sig. Fresart Raffaele (Liége). » » » Al sig. Merlo Giovanni B. (Pinerolo). » » » Al sig. Ravensberg Clemente (Repubblica Federale Te
desca). 18 » » Al sig. Balsamo Salvatore (Albano). » » » Al sig. Pascucci Lorenzo (Fano). » » » Al sig. Allard Vincenzo (Malines-Bruxelles). » » » Al sig. Clement Giovanni Carlo (Malines-Bruxelles). » » » Al sig. Brugiotti Carlo (Roma). » » » Al sig. Inchingolo Giacinto (Roma). » » » Al sig. Mander Umberto (Roma).
27 » » Al sig. Pontiggia Giulio (Milano). 31 » » Al sig. Rottigni Paolo (Casale Monferrato). 5 febbraio » Al sig. Plantamura Raffaele (Bari). » » » Al sig. Brusa Giuseppe (Florencia). » » » Al sig. Bresciani Giovanni (Roma). 8 » » Al sig. De Nardis Angelo (L'Aquila).
20 » » Al sig. Leucari Michele (Chiavari). 26 » » Al sig. Rossignotti Angelo (Chiavari). 29 » » Al sig. Vinardi Giovanni (Torino). 4 marzo » Al sig. Aimo Bartolomeo (Mondovì). 6 » » Al sig. Miola Giovanni Battista (Padova). 7 » » Al sig. Moneta Giorgio (Genova). » » » Al sig. Belloni Giulio (Milano). » » » Al sig. La Villa Gaetano (Milano). » » » Al sig. Nali Giorgio (Milano). » » » Al sig. Fongi Fausto (Roma).
11 » » Al sig. Cecchini Libero (Roma). 16 » » Al sig. Lecchini Achille (Pontremoli). 20 » » Al sig. Dakhil Rady (Libano). 21 » » Al sig. De Luisa Antonio (Udine). » » » Al sig. Patui Angelo (Udine).
29 » » Al sig. De Geest Giuseppe (Gand). » » » Al sig.. De Graeve Marcello (Gand). » » » Al sig. Lieben Alberto (Malines-Bruxelles). » » » Al sig. Copay Marcello (Namur).
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni XXIII, di venerata memoria, si degnò di conferire :
Il Cavalierato dell'Ordine di san Silvestro Papa:
2 febbraio 1963. Al sig. Jacques Marcello (Malines-Bruxelles). » » » Al sig. Laloux Isidoro (Namur). » » » Al sig. Felicetti Donato (Roma). » » » Al sig. Marinelli Lindo (Roma).
24 » » Al sig. Carnazzi Umberto (Lagos). » » » Al sig. Moretti Giulio (Roma).
27 aprile » Al sig. Taveira Lobato Omero (Belém do Parai