53: The Two Kings - Webdiver · 2020. 4. 19. · 53: The Two Kings Zoals bij iedere reis door de USA schrijft Calle onze belevenissen neer. En om niet met deze traditie te breken,

53: The Two Kings

Zoals bij iedere reis door de USA schrijft Calle onze belevenissen neer. En om niet met deze traditie te breken, is

Calle nu ook aan het woord, behalve voor de laatste etappe van onze terugreis. Je kan onze trip ook bekijken via

https://www.youtube.com/watch?v=DpIcYsP0MXo.

Zaterdag 26/03: Chesapeake, VA – Chattanooga, TN

Vandaag start de ‘Spring Break’ in de public schools van

Chesapeake en zodoende hebben onze 2 jongste zonen een hele week (!) vakantie. De familie Pieters is verleden jaar tijdens het Thanksgiving-

verlof bij ons op bezoek geweest en toen werden er plannen gesmeed om tijdens de paasvakantie een trip naar hen thuis te ondernemen. ‘Hen thuis’ is Germantown,

vlakbij Memphis, Tennessee (TN), een goeie 14 uur rijden van Chesapeake.

Naar goeie gewoonte vertrekken we later dan gepland, maar zoals steeds vinden we

dit niet écht erg: het is vakantie, ons hotel voor vanavond ligt vast, en we gaan gewoon genieten van ons weekje verlof.

De rit duurt op papier 9 uur, maar dat is zonder

sanitaire en toeristische stops en lunchpauze gerekend. Na amper een uurtje onderweg

geweest te zijn, houden we al halt bij Dunkin Donuts: de chauffeur heeft koffie nodig! De

jongens profiteren ervan om een donut bij ons af te bedelen.

Dan weer de auto in totdat het hongergevoel de kop opsteekt. We hebben onze pistolekes meegenomen, enkel het smeren moet nog

gebeuren. Aangezien het buiten toch iets te fris is, nemen we even poolshoogte bij een

oorlogsmemorial, maar daar is echter niet

https://www.youtube.com/watch?v=DpIcYsP0MXo

‘Going West’ 53 – The Two Kings

Ons belevingsboek - 2 -

echt een zitplaatsje om te eten. Dan maar zo goed en zo kwaad als het kan in de wagen ons middagmaal klaarmaken en opeten!

De reisroute leidt ons tot in het onderste westelijke puntje van Virginia, waar we na het oversteken van de staatsgrens stoppen bij het bezoekerscentrum om onze

benen te strekken. Daarna rijden we door totdat we ons overnachtingsadresje van vandaag bereiken: de Hilton Garden Inn in Chattanooga, TN. Snel inchecken: als de

vriendelijke receptioniste Hoesy’s military ID ziet, vertelt ze ons dat we de kamer voor 40,00 USD minder hadden kunnen krijgen, hadden we de reservatie via de site

van het hotel gemaakt. Zijzelf kan de prijs niet aanpassen, maar raadt ons aan met Hotels.com contact op te nemen om te horen of we alsnog die military discount kunnen lospeuteren.

We kiezen uit het grote aanbod van restaurants (veelal ketens) in de onmiddellijke omgeving voor Texas Roadhouse voor het avondmaal omdat we daar nog niet

geweest zijn. Het is er druk, en er staan heel wat mensen aan de ingang te wachten, maar toch krijgen we dadelijk een tafeltje toegewezen: de wachtende mensen

behoren tot een grotere groep.



Terwijl we op onze bestelling wachten, gaat Hoesy even naar buiten om te telefoneren met het callcenter van Hotels.com en vervoegt ons terug met het leuke

nieuws dat we de korting alsnog teruggestort krijgen. Het eten is doenbaar, maar de kwaliteit benadert in de verste verte niet die van de andere steakhouse-ketens

zoals de Longhorn of de Outback.

De kids willen bij onze terugkeer in het hotel nog even in het zwembad springen,

ook al is het reeds laat. Na 5 minuutjes staan ze terug in de kamer: na 22u00 wordt er niemand meer in het zwembad toegelaten, alhoewel de receptioniste eerder op

de avond ons toevertrouwd had dat ze best wel nog eventjes mochten zwemmen als ze niet teveel lawaai maakten.

Teleurgesteld kruipen beide zonen in bed, en ook wij knippen niet lang daarna het

licht uit. Toch wel vermoeiend, zo’n autorit van een hele dag!

Zondag 27/04: Chattanooga, TN – Memphis, TN

Zalig Pasen! Het doet een beetje raar, Pasen weg van huis en zonder de traditionele zoektocht naar chocolade eitjes vieren. Och, misschien komen de

klokken alsnog als we terug thuis zijn…

Na een verfrissende douche – geen van ons gevieren

heeft echt goed geslapen, ondanks het feit dat de bedden OK waren – gaat Seighin op strooptocht in

de eetruimte van het hotel. We hebben immers nog melk, yoghurt, fruit en ontbijtgranen die moeten

opgemaakt worden, en het ontbijt in het hotel is niet inbegrepen en serieus prijzig. We hebben alles voorzien (bordjes, bestek, aardappelmesje om het

fruit te snijden), alleen aan kommetjes hebben we niet gedacht.

Onze jongste keert even later met 4 kommetjes terug en dus kunnen we ons ontbijt naar binnen werken. Vervolgens proberen we enkele keren via Skype met de Pasen-

vierende bende in België contact te leggen, maar ze geven niet thuis.

We checken uit en rijden richting Inline Railway van Chattanooga voor een ritje met de beroemde Chattanooga Choo Choo. De GPS leidt ons de berg op, zodat we

aan het station op de top arriveren ipv aan het dalstation. Het is er mistig, dus de zichtbaarheid is nul. Spijtig: bij mooi weer kan je tot 6 staten ver zien (dixit de

toeristische gids).



De rit met (een van) de steilste trein ter wereld (een helling van 72°) neemt nog

geen kwartier in beslag. Beneden aangekomen gaan we op zoek naar een koffiehuisje, maar we komen van een kale reis terug. Dan maar terug naar boven waar we het plan opvatten ‘even’ de grens met Georgia over te steken: we bevinden



er ons immers vlakbij. Tot onze verrassing treffen we daar een Starbucks aan: dus toch coffee time vooraleer we de reis naar onze eindbestemming aanvangen!

De rit die volgt, brengt ons via een onverwacht parcours terug over de grens met

Tennessee, maar vervolgens ook in Alabama en Mississippi. We volgen niet het Amerikaanse snelwegensysteem, de Interstates, maar rijden via de zogenaamde

highways: weliswaar mét verkeerslichten, maar rustiger en volgens onze GPS-madam sneller. We worden ook weer een uurtje jonger: niet lang nadat we

Chattanooga verlaten hebben, wijzigt de tijdszone van EST in CST.

We lunchen wederom in de auto – ik krijg onze grote-vakantieroutine van smeren en beleggen alweer onder de knie – en komen onderweg allerlei weersvormen tegen:

zon, bewolking, lichte neerslag, zelfs af en toe een stevigere drasj. De voorspelde onweders blijven echter achterwege.

Veel noemenswaardige zaken zien we niet; enkel de zogenaamde Shoe Tree in de omgeving van Cherokee, AL vlakbij de grens met Mississippi doet ons eventjes

terugdraaien om foto’s te nemen. Waarom en hoe die ontstaan is, komt ook door later opzoekingswerk niet aan het licht.



Om iets na zevenen ’s avonds arriveren we aan de poort van het domein waar de familie Pieters woont: de bewaker is van onze komst op de hoogte en laat ons na de

nodige controle dadelijk binnenrijden. Danny, Muriëlle en de kids staan ons al op te wachten; het wordt een hartelijk weerzien.

De bagage wordt naar boven gebracht en dan wordt een fles bubbels ontkurkt: het aperitief met bijbehorende hapjes smaakt! Onze gastvrouw heeft een lekker

paasdiner voorzien: stoofvlees op z’n Belgisch. Een goei wijntje erbij en honderduit



babbelen: dit is genieten! Enig minpuntje: Danny moet morgen rond de middag voor een zakentrip van 3 dagen naar Savannah, GA vertrekken. Hij vindt het spijtig dat

hij er tijdens ons verblijf dus niet zal bij zijn…

Na nog een dessert en een koffie met pousse-café zoeken we onze slaapplaats op:

’t is wel geweest voor vandaag!

Maandag 28/03: Memphis, TN

We kunnen deze ochtend een beetje langer slapen: alhoewel Annelien, Loïc en

Kamiel naar een private school gaan en hun ‘Spring Break’ al gehad hebben, is het vandaag, paasmaandag, nog vrijaf voor hen. Wij maken moedig van dit gegeven

gebruik om met ons tweetjes een 5-tal kilometer in de wijk te gaan lopen. Toch zijn de jongens bij onze terugkomst al wakker: het vooruitzicht van met elkaar

(computerspelletjes) te kunnen spelen, lokt hen uit bed.

Aan de ontbijt/brunchtafel bespreken we het ‘strijdplan’. De eerste 2 dagen van

ons verblijf worden mooi en aangenaam van temperatuur, dus die moeten we benutten om zoveel mogelijk buiten te bezichtigen. Woensdag kunnen we dan nog altijd de musea gaan verkennen.

Na Danny’s vertrek naar de luchthaven springt iedereen behalve Annelien in de auto voor een bezoekje aan Collierville. Dit oude stadje heeft een groene en tamelijk

authentieke dorpskern waar je oa de eenvoudige woning van de stagecoach/postmeester kan aantreffen. In het vlakbijgelegen stationnetje vind

je een oude stoomlocomotief en 2 wagons waar je in kan.



Rond het stationnetje en het (nu verdwenen) fort vond in de Burgeroorlog een slag plaats, waarin ook de noordelijke generaal Sherman betrokken was. We wandelen

een beetje rond en bekijken de winkeltjes die in de oorspronkelijke huisjes ondergebracht zijn – vooral de bootshop waar oa Steve Segall z’n laarzen op maat

liet maken, is de moeite waard!



Terug thuis polsen de 4 jongens of het buitenzwembad, waar het winterzeil nog steeds op ligt, niet in gebruik mag genomen worden. We waarschuwen hen dat het

water, ondanks de aangename lentetemperatuur buiten, nog koud gaat zijn, maar ze krijgen Hoesy toch zover dat hij het zeil begint te verwijderen

De 3 meiden laten de mannelijke leden van het gezelschap thuis en rijden naar een vlakbijgelegen shoppingcenter voor een bezoekje aan de TJ Maxx. Na het nodige

kies-, pasen betaalwerk zetten we de dochter des huizes aan de sportterreinen van de school af: ze heeft lacrossetraining. Wij vervolgen onze shoptrip naar de

Williams-Sonoma en de Pottery Barn, beide winkels een outletversie van de gekende ketens.

Als we terug thuiskomen nadat we Annelien opgepikt hebben, is Hoesy het dekzeil

aan ’t afborstelen en lopen de 4 jongens in zwembroek rond. Het zwembadwater is inderdaad nog koud, maar toch beslissen ze dapper te zijn en de eerste plons in een

buitenzwembad te ondernemen. Ciaran gaat als eerste, daarna volgen Seighin en Loïc en na héél lang aarzelen tenslotte ook Kamiel.



Geheel in vakantiestemming nemen we een aperitiefje en het wordt helemaal genieten als Muriëlle het avondeten op tafel tovert: een heerlijk gemarineerd

varkenshaasje. De doos met paaskoekjes van ‘den Aldi’ – ja, in Memphis zijn er zelfs 2 vestigingen van de Duitse supermarktketen! – wordt gretig geplunderd.

En dan is het bedtijd, want de kinderen Pieters hebben morgen school!

Dinsdag 29/03: Memphis, TN

Het is vroeg, heel vroeg als ik wakker word: beneden in de keuken en de eetkamer

gonst het van bedrijvigheid nu de kids naar school moeten. Ik blijf wijselijk liggen en hoor Muriëlle vertrekken én terug thuis komen. Vlug een douchke nemen zodat

ik acceptabele vorm aan de ontbijttafel kan verschijnen.

Vandaag trekken we de stad in, meer bepaald Downtown Memphis en Muriëlle gaat

hierbij onze ervaren gids spelen. Aangezien de 2de grootste stad van Tennessee aan een 3-statengrens gelegen is en we Arkansas nog nooit bezocht hebben, steken we

heel even de Mississippirivier over om deze staat aan ons lijstje te kunnen toevoegen. Daarna gaat het richting ‘Bluff City’.



Onze eerste stop is het National Civil Rights Museum. Dat is ondergebracht in het beruchte Lorraine Motel, het gastenverblijf waar Martin Luther King Jr verbleef

toen hij vermoord werd. Het feit dat de parking nagenoeg leeg is, had een belletje moeten doen rinkelen: de wekelijkse sluitingsdag van het museum is… juist, ja! Niet

erg: dan komen we morgen wel terug.





Onze gastvrouw voert ons vervolgens naar ‘The Pyramid’: het gebouw aan de oever van de Mississippi heeft inderdaad de vorm van een piramide (Memphis = Egypte =

piramide) en herbergt een winkel van Bass Pro én een poepsjiek hotel. Je kan met een inwendige glazen lift die constant van lichtkleur verandert, naar een van de

bovenste verdiepingen waar je vanop een balkon een prachtig zicht over de omgeving krijgt, maar het prijsplaatje is net iets te overdreven om dit te doen. We

wandelen dan maar even rond in de buitensportwinkel waarvan de inrichting bestaat uit oa kanalen met vis in en speedboten op, een terrarium met alligators en een

aparte shooting range waar je de boog die je wil kopen, kan uitproberen. Rare jongens, die Amerikanen (nog maar eens)!



Dan wordt het tijd voor het stevigere werk: Downtown Memphis. De meeste

bezienswaardigheden liggen op wandelafstand van elkaar: de Gibson Guitar Factory – de

rondleidingen van vandaag zijn spijtig genoeg allemaal volzet -, het Rock ’n Soul Museum en het

FedEx Forum wat ‘The Home of the Memphis Grizzlies’ is. Beale Street is een op en top

Tennessee-versie van in Bourbon Street in New Orleans, LA: zelfde sfeer, zelfde bars en clubs. De BB King’s Blues Club is een van de

topetablissementen daar.

Op weg naar het Peabody hotel passeren we langs de winkel van

de Lansky Bros, ‘Clothier to the King’. That’s right: hier bestelde Elvis z’n outfits! In het zeer gedistingeerde Peabody

wonen permanent 5 eenden op de bovenste verdieping. Elke ochtend komen die beestjes met de lift naar de lobby en waggelen ze via een rode loper naar de aldaar aanwezige

fontein om daar de hele dag rond te zwemmen. ’s Avonds nemen ze de omgekeerde route, terug naar hun slaapplaats. Er is dan

ook een officiële ‘Duckmaster’ om alles in goed banen te leiden.



Onze lunch, een uitstekende hamburger, gebruiken we in ‘Huey’s’, een typische bar waar het de gewoonte is om de tandenstokers via een rietje in het plafond te blazen

De wandeling terug naar de auto voert ons oa langs het Cotton Museum dat gesitueerd is in de nog steeds gebruikte Cotton Exchange en een standbeeld van

de King himself. Op de terugweg naar huis stoppen we nog even voor een dessertje in ‘Mempops’, een ijscowinkeltje waar alle ‘popsickles’ ‘natural handcrafted’ zijn. We

arriveren op tijd aan school om Loïc op te pikken en terwijl we op broer Kamiel wachten, vermaken Seighin en hij zich op het ‘internationale’ speelpleintje van de

school.

Terwijl Hoesy thuis een waakzaam oogje in het zeil houdt op de huiswerkactiviteit van de jongens, rijden Muriëlle en ik naar de winkel voor de ingrediënten voor de

spaghettisaus die mijne halve trouwboek voor vanavond gaat bereiden. Het maken van het huiswerk blijkt niet echt een succes geweest te zijn – ah ja, zwemmen is

toch véél leuker! – en dus probeert Muriëlle het maken van de resterende taken te begeleiden. Ik steek even een handje toe bij het snijden van de groenten, en las

dan een half uurtje Franse les in, zéér tot ongenoegen van onze jongste zoon.



Na de maaltijd nog even wat foto’s op Facebook posten en dan kruipen we onder de lakens: alweer een goedgevulde dag voorbij!

Woensdag 30/03: Memphis, TN

Weer vroeg wakker: ik moet nog steeds gewoon worden aan de ochtendlijke

geluiden in huize Pieters. Aangezien ik niet meer terug in slaap raak, zou ik eigenlijk kunnen gaan lopen, maar ik ben gewoon te tam. Dan maar weer een verkwikkende douche en naar de ontbijttafel.

De voorspelde onweders zijn (voorlopig) naar de namiddag verschoven, maar toch staan er vandaag 2 belangrijke binnenactiviteiten op ons programma: Graceland en

het National Civil Rights Museum.

De woning van de King of Rock ‘n Roll ligt eigenlijk vlakbij de luchthaven van

Memphis. Alhoewel de grootste werkgever van de stad, FedEx, daar z’n



hoofdkwartier (met eigen verkeerstoren) heeft, is de onmiddellijke omgeving armoedig en vervallen. Veel leegstaande gebouwen en verkrotting, wat in schril

contrast staat met de toeristische trekpleister.

Het is een rustige dag, weet de parkingbediende te vertellen. We hoeven niet lang

aan de kassa aan te schuiven en kopen tickets voor de ‘normale’ rondleiding, zijnde het huis met de gebouwtjes in de tuin. We moeten een busje op en krijgen allemaal

een hoofdtelefoon en een iPad, die onze gids tijdens de wandeling zal zijn. Het busje brengt ons tot aan de voordeur van de ‘mansion’ waarbij enkel de straat dient

overgestoken te worden. Zou het niet simpeler zijn om een gang onder de weg of een brug erover aan te leggen?

Alhoewel het voor Muriëlle de 5de of 6de keer is dat ze Graceland bezoekt, doet ze

toch weer de volledige toer mee: ze zegt dat ze nog elke keer nieuwe dingen ontdekt.

Voor ons wordt het een zeer aangename kennismaking met de King en z’n leefwereld, zelfs voor onze 2 jongste zonen, die helemaal geen affiniteit hebben

met Elvis’ muziek. Natuurlijk is de woning naar onze smaak kitscherig en overdadig ingericht, maar we hadden het allemaal véél erger, kunstmatiger en opgeklopter verwacht. Ciaran neemt echt de tijd om alles te lezen en te bezichtigen en lijkt

oprecht onder de indruk. We krijgen een iets te simplistisch beeld van Elvis voorgeschoteld – zo wordt er geen gewag gemaakt van z’n medicijnen- en

drugsverslaving – maar anderzijds blijkt hij een enorme filantroop en een vriendelijke, eenvoudige man geweest te zijn. We zijn dan ook tevreden dat we dit

‘museum’, hoe toeristisch ook, niet links hebben laten liggen.





We gebruiken een lichte lunch in de Panera Bread en rijden dan huiswaarts, waar we Muriëlle afzetten: als ze mee zou gaan naar het National Civil Rights Museum,

is ze niet op tijd om de beide jongens aan school op te pikken. Met onze eigen auto rijden we dus terug naar Downtown Memphis. Er staan meer wagens op de parking

van het museum, maar het is zeker niet overweldigend druk.

De geschiedenis die we nu voorgeschoteld krijgen, is van een totaal andere

strekking dan die van deze voormiddag. Een wandeling doorheen het museum leidt



ons vanaf het prille begin van de zwarte aanwezigheid in Amerika, de slavernij dus, via de hoogtes en laagtes van de strijd voor zelfstandig- en gelijkwaardigheid naar

de kamer waar Martin Luther King Jr verbleef op die fatale 4 april 1968. Een puike, zeer verzorgde en interactieve tentoonstelling, maar toch blijven we een beetje op

onze honger zitten: de spots zijn té veel gericht op de geschiedenis van de zwarte medemens en er wordt weinig aandacht besteed aan de andere minoriteiten

(vrouwen, Indianen, homo’s en lesbiennes). In die zin is de naam van het museum een beetje spijtig gekozen…



Aan de overkant van het museum ligt het hotelletje waar James Earl Ray z’n kamer huurde van waaruit hij Martin Luther King Jr neergeschoten heeft. We hebben nog

een half uurtje tijd vooraleer ook dat z’n deuren sluit, en dus bezichtigen we daar de tentoonstelling die de aanslag zelf belicht.

We pikken Annelien aan school op na haar lacrossetraining en rijden

dan naar ons logeeradres. De jongens maken van het uitblijven van het onweer gretig gebruik om weer het zwembad in te springen. Murielle

en ik rijden naar ‘The Commissary’ – nee, niet die van militaire strekking, maar een sjofel aandoende keet waar ze volgens ons

gastgezin ongeveer de beste BBQ-ribbekes van Memphis klaarmaken. Take-out vanavond!

Het goeienacht wensen verloopt een beetje in mineur: wij gaan de kids morgenvroeg immers niet meer zien, dus er moet nu afscheid genomen worden. De heer des huizes arriveert met enige vertraging thuis, want

de donder en bliksem hebben uiteindelijk toch hun intrede gedaan en verstoren

het



luchtvaartverkeer. In bed zet ik de foto’s van ons Gracelandbezoek nog op Facebook waarna ik in slaap val, ondanks de ontketende natuurelementen.

Donderdag 31/03: Memphis, TN – Bryson City, NC

Natuurlijk word ik gewekt door de geluiden die bij het vertrek naar school/werk

behoren en ik besluit naar beneden te gaan om alsnog afscheid te kunnen nemen van Danny en de kinderen. Terug boven op onze slaapkamer is ondertussen Hoesy ook

wakker geworden. Waarom niet voor de laatste keer nog een loopje in de buurt gaan doen? Met 100% luchtvochtigheid en af en toe een heuveltje wordt het een

zwaarder parcours, maar achteraf zijn we toch allebei tevreden dat we ons sportief voornemen uitgevoerd hebben.

Kids wakker maken, onder de douche springen, ontbijten en dan begint het

inpakwerk. Murielle smeert onze broodjes voor onderweg. Niemand heeft zin om te vertrekken, maar we hebben een rit van een 8-tal uur voor de boeg. Alles inladen,

nogmaals checken of we écht niets vergeten hebben, nog een laatste foto voor het huis en een laatste knuffel aan onze gastvrouw en dan zijn we echt weg.

Een beetje tot onze verbazing stippelt de GPS een andere reisweg voor ons uit, alhoewel onze bestemming van vanavond niet zo gek veel voorbij Chattanooga ligt. Ditmaal volgen we de echte snelwegen, de Interstates dus, die ons naar het noorden

(Jackson), vervolgens in oostelijke richting tot vlak voor Nashville en dan terug naar het zuiden leiden. De passagiers laten het niet aan hun hart komen: de jongens

spelen computerspelletjes, kijken naar een DVD en ik begin aan het neerschrijven van het relaas van deze ‘Pasen-roadtrip’. Als de chauffeur voorstelt om ter hoogte

van Dickson, TN in de daar aanwezige Cracker Barrel te stoppen voor een pancake en een koffie/frisdrank, wordt hier gretig op ingegaan.



We zetten daarna onze rit voort, rond Chattanooga heen. Heel even steken we de

grens met Georgia over, maar na enkele kilometertjes bevinden we ons al opnieuw in Tennessee. Nog een klein stukje volgen we de snelweg, maar dan worden het

gewone wegen en nog wat later rijden we het gebied van de Great Smokey Mountains in.

Ondertussen is het donker geworden en het laatste stuk vlot niet echt, aangezien het een rit op kronkelende bergweggetjes

met een voortdurend turen in de duisternis wordt, tamelijk vermoeiend dus voor de chauffeur.

Rond 21u30 draaien we eindelijk de parking van onze

overnachtingsplaats op: de Sleep Inn in Bryson City. Ja, er is een zwembad, maar dat ligt buiten en is nog niet open.

Teleurstelling bij onze jongste, maar wij hebben belangrijker zaken aan het hoofd: waar vinden we op dit tijdstip nog een

warme maaltijd? De receptioniste stelt voor een Italiaans restaurantje in het stadje te proberen: zij lijkt tamelijk zeker dat we daar nog iets te eten gaan krijgen.

En inderdaad: alhoewel het personeel al volop aan ’t opruimen is en bezig met tafels te dekken voor de volgende dag, zijn we

zeker nog welkom in ‘Pasqualinos’. Meer nog: het onthaal en de bediening zijn super vriendelijk en op onze vraag of er een



gerecht is dat gemakkelijk en snel klaar te maken is, krijgen we het antwoord dat we mogen kiezen wat we willen. Het decor is aangenaam, de maaltijd érg lekker en

we worden in de watten gelegd.

Blij met deze onverwachte culinaire meevaller keren we naar ons hotelletje terug

waar we dadelijk onder de wol kruipen. Het loopt tegen middernacht aan als ik de TV uitschakel…

Vrijdag 01/04: Bryson City, NC – Chesapeake, VA

[Hoesy] We hebben Bryson City niet zo maar uitgekozen want we wilden zowel de heen- als de terugreis een interessant toetsje geven. Bryson City ligt niet ver van

de stad Cherokee, het hart van Cherokee Indian Reservation. De stad is het hoofdkwartier van de 'Eastern Band' van de Cherokee-indianen. Deze oostelijke

groep stamt af van de Cherokee die achterbleven toen het grootste deel gedwongen verplaatst werd naar het westen van het land. Die tocht werd berucht

als de 'Trail of Tears'. En daar hoort natuurlijk een museum bij, namelijk Museum of the Cherokee Indian.

Het is eventjes zoeken geblazen maar uiteindelijk vinden we dit klein museum. We

worden ontvangen door een chief van in de 90 jaar oud. Hij wenst ons vriendelijk goedendag en leidt ons naar een klein zaaltje waarin we een introductiefilm over de

Cherokee indianen krijgen te zien. Door middel van eeuwenoude voorwerpen, kunstwerken, special effects en interactieve tentoonstellingen duiken we in de

geschiedenis en de cultuur van de Cherokee-indianen. Een volk die we alleen kennen van de werstenfilms. We leren meer over hun mythes en legenden, het speciale

Cherokee-alfabet (dat je overigens overal tegenkomt in Cherokee) en de Trail of Tears. Een interessant museum en zeker een bezoek waard als je in de buurt bent.



Na de laatste teug geschiedenis rijden we naar ons huis in Chesapeake. Het was

weer een volle en interessante uitstap.



Documents

53: The Two Kings - Webdiver · 2020. 4. 19. · 53: The Two Kings Zoals bij iedere reis door de USA schrijft Calle onze belevenissen neer. En om niet met deze traditie te breken,