My life is a dark cloud,hanging over me like a shadowMemories of the past,stalking me, hunting meCan I erase my pastand hold my head in a bright new sky?Please, take these clouds,scatter them, shatter themAnd set me free for eternity

- M. Jansen

Vertwijfelt rent ze over het losse zand. Tussen een wirwar van bomen door. Ze voelt de takken breken onder haar schoenen. De wind fladdert door haar blonde lokken. Ze ademt door haar neus in en door haar mond uit. Haar hart klopt wild.

Het licht verdwijnt langzaam. Ze rent, harder en harder. Gedachten tollen door haar hoofd. In flarden komen de gebeurtenissen van de afgelopen uren terug. Het zweet staat op haar voorhoofd, loopt over haar rug.

Het bos is eindeloos. Verschillende soorten bomen volgen elkaar in een razend tempo op. Tranen glijden over haar rode wangen, maken zich los van haar gezicht en vallen op de grond. Donkere wolken pakken zich boven haar samen en dan vallen de eerste regendruppels naar beneden…

Lena staat voor een oud houthakkershuisje. Tenminste, als dat het is. Ze is kletsnat en haar lichaam snakt naar warmte. Het is donker in en rondom het houten huisje. Ze stapt er voorzichtig op af en legt haar hand op de deurknop.

Ze draait de knop naar links en de deur opent zich. Ietwat verbaasd loopt Lena het huisje in. De ruimte waarin ze is beland is klein. Recht voor haar staat een houten muur. Aan beide kanten van die muur is een opening.

Lena kiest de rechterkant en loopt om de muur heen. Het eerste wat haar opvalt is een openhaard. Het is donker in de ruimte. Ze betast de muren op zoek naar een schakelaar, maar die is niet te vinden. Links in de ruimte is een klein aanrechtblok.

Op het aanrechtblad ligt een dikke laag stof. Een bank en een vies kleed vullen het midden van de kamer. Helemaal rechts in de hoek staat een eenpersoonsbed. Direct naast het bed is een deur. Lena loopt ernaar toe en laat een spoor van modder achter op de houten vloer.

Ze belandt in een heel klein, muffig hok. Er bevindt zich een toilet, een wasbak en een douche. Het is duidelijk dat hier niemand woont. En de moderne wereld is hier ver vandaan. De persoon die hier geleefd heeft; leefde duidelijk in armoede of in vrijwillige afzondering.

Lena opent de douchekraan en tot haar blijdschap stroomt er warm, schoon water uit. Ze twijfelt geen moment en trekt haar natte kleren uit, waarna ze onder het warme water stapt. Het lijkt wel alsof het water haar omarmt, alsof het haar beschermt.

Maar dan voelt ze opnieuw zijn naakte lichaam tegen het hare. Ze duwt hem van zich af. Ze is moe en ze wil slapen. Hij laat zich niet zomaar afwijzen en trekt haar het bed uit. Ze probeert zich uit alle macht van hem los te maken, maar hij is te sterk.

In de badkamer zet hij de douchekraan open en smijt hij haar onder de koude stralen. Het ijskoude water klettert op haar huid; maakt haar pyjama drijfnat. Haar blonde lokken hangen als slierten om haar gezicht. Haar lippen trillen, de rillingen lopen over haar lichaam…

Lena opent haar ogen. Haar pupillen zijn enorm, en ze kijkt als een angstig konijn. Snel zet ze de kraan uit en trekt haar ondergoed aan. Ze loopt de kleine badkamer uit en gooit een aantal houtblokken in de haard. Op de rand van de openhaard vindt ze een luciferdoosje.

Ze steekt het hout aan en even later is het licht en warm in het huisje. Lena legt haar natte kleren voor de haard, zodat ze kunnen drogen. Ze neemt plaats op de bank en staart in de vlammenzee. Onbewust haalt ze opnieuw een herinnering op.

Haar hoofd hangt boven het fornuis. De hitte van de kookpitten brandt op haar huid. Haar armen liggen verstrengeld op haar rug. Ze voelt zijn adem in haar nek. Zijn adem die ruikt naar alcohol. Hij waarschuwt haar, scheldt haar uit, bedreigt haar.

Lena schudt haar hoofd. Bij alles ziet ze hem voor zich. Ze zal het nooit los kunnen laten. Het zal haar altijd blijven achtervolgen. Híj zal haar altijd blijven achtervolgen. Lena staat op en loopt naar het bed. De lakens ruiken muf, maar verder zijn ze schoon.

Ze kruipt onder de lakens en sluit haar vermoeide ogen. Het was een verschrikkelijke dag. En het liefst zou ze morgen wakker willen worden in het verleden, zodat ze dit alles niet mee hoeft te maken.

Dan zou ze die enorme fout nooit maken. Dan… Houd toch op!, spreekt ze zichzelf toe. Ze wordt morgen niet wakker in het verleden en ze kan die enorme fout nooit meer ongedaan maken. Het is gebeurd. Klaar! Basta! Haar leven is voorbij!

Lena gaat op haar zij liggen en trekt haar knieën omhoog. God, hoe heeft dit kunnen gebeuren? Hoe heeft ze… Die laatste zin neemt ze mee in haar slaap. En hoewel ze slaapt; laat het haar niet los, want de herinneringen zijn verandert in nachtmerries…