?Wanted: Brother-in-law by xxakanexx -------------------------------------------- When Aguinaldo Emilio came to Bling's life she thought that her problems were solved. She thinks that Aguinaldo is her sister's "destiny." Pero paano kung biruin siya ng "destiny" na hindi naman niya pinaniniwalaan? Will she fight for Aguinaldo or will she just give him away? ------------------------------------------- ******************************************* [1] Wanted: Brother-in-law (Chapter One) ******************************************* Give him a chance, Ate, you'll like him. That's what Mary Anne told me when she was dating Rufo, and those were the exact same words she said while she was dating, Fernan, Andrew, Famous, Guy, Sebastian, Henry, Marcus, Pippo, Charles, Kristian and some other guys that I don't remember. Mahirap para sa akin ang tanggapin ang katotohanan, pero my sister is a dating machine. Naniniwala siya na ang lahat ng tao ay nakatakda para sa kung kanino. She has this theory that everyone is born to be with someone and when you find that someone, malalaman mo na siya na iyon dahil sukat siya sa katawan mo. Her theory is gross and unrealistic, I don't agree with her, pero wala akong magagawa, dahil kahit gaano ka-unrealistic ng theory ni Mary Anne, kapatid ko pa rin siya at mahal na mahal ko siya. So I gave all her boyfriends a chance, pero hindi naman gaanong lumalalim pa ang pagkakakilala ko sa mga lalaking iyon, sinasaktan na nila ang kapatid ko. Ewan ko ba sa kanya, paulit-ulit lang naman ang nangyayari sa buhay niya. She will fall in love, get hurt, cry and then after a few weeks, nakikipag-date na naman siya. I wanted to tell her to stop whatever she's doing because it won't do her any good. I tried that once, pero hindi naman niya ako pinakinggan, instead she gave me a lecture about having a boyfriend. My sister has this vivid illusions about happy endings, princes and princesses. I, on the other hand, does not believe in this kind of things, walang Mr. right, walang Prince Charming at mas lalong hindi natatapos ang kwento sa tinatawag nilang happily ever after. I do not believe in love ----- romantic love. Love does not stay in our hearts forever, it fades away... just like any other things on this planet. I'm not a Man hater, I'm just realistic. Pare-pareho lang ang mga lalaki, wala silang alam gawin kundi ang manakit at manloko. Tulad ng nangyayari lagi kay Mary Anne. Tulad nang nagaganap sa kanya ngayon... Umiiyak na naman siya, unfortunately, andrew, her boyfriend dumped her for their client, and the worst part is..........

"Ipinagpalit niya ako sa isang becki!" humihikbing sigaw niya. "Hindi ko maintindihan kung bakit pero, kahit anong gawin niya, hindi naman magkakamatris ang baklitang iyon, pero nagawa niya pa rin akong ipagpalit! I hate him! I hate that gay Freada! Alam mo ba, Ate? Mukhang bouncer sa club iyong bakla, pero naipagpalit niya pa rin ako!" inabutan ko ng tissue si Mary Anne. Mugtung-mugto na ang mga mata niya at mapula na rin ang ilong niya pero tila wala pa rin siyang balak na tumigil sa kakaiyak. Napailing ako. Ano ba ang sasabihin ko? Sasabihin ko ba ang nasa isip ko, o sasabihin ko ang gusto niyang marinig? she looked so miserable. "Makakarma rin siya..." malumanay na sabi ko. Mary Anne turned to me.. "I thought he's my prince charming..." muli na namang umalog-alog ang balikat niya. Napatango na lamang ako saka muli siyang niyakap ng mahigpit. I want this madness to stop right now, but how can i do that if she was too stubborn to even listen to me? All her life she wanted only wanted one thing, iyon ay ang makatagpo ng sarili niyang prince charming tulad ni Cinderella, Snow White at ni Sleeping beauty... pero bakit parang hirap na hirap ang tinatawag nilang destiny na ibigay iyon sa kanya? I sighed. If destiny won't give my sister what she wants, ako mismo ang gagawa ng paraan para makuha niya ang gusto niya. I will find the perfect guy for her------ kahit pa alam ko na walang taong perpekto. I will find her a Prince Charming ----- kahit hindi ako naniniwala doon. At kung paano ko gagawin iyon, hindi ko rin alam... but one thing is for sure... I will do everything to find that one person that will make my sister happy... ___________ "Anong gagawin mo?" napabuntong hininga ako habang tumutusok ako ng eggball. Tumitig ako kay Shany, pagkatapos ay nagkibit-balikat. "Plan A. Ihahanap ko siya ng boyfriend." binalingan ko ang lalaking nakaupo sa bike. "Kuya, matamis." "Grabeh, Bling! Kung ikaw nga hindi ka makahanap ng boyfriend, tapos ihahanap mo pa ng boyfriend iyang kapatid mong one and a half na majondi!" Inismiran ko si Shany. Wala akong masabi, halos totoo naman kasi ang naging pahayag niya.Medyo majondi nga ang kapatid ko, pero kahit na anong sabihin niya, kapatid ko pa rin iyon.

"Mary Grace Cabling!" exasperated siyang nagbuntong hininga. Kulang na lang ay itapon niya sa mukha ko ag kinakain niyang siomai. "Kapatid mo Si Anne, pero hindi ibig sabihin may karapatan ka ng makialam." "Hindi naman ako nakikialam. Ginagawan ko ng ng paraan ang problema niya eh. Kung hindi siya makahanap ng lalaking para sa kanya, ako mismo ang gagawa noon, dahil mahal ko siya." that's how much i love my sister... "Ano bang reason, bakit sila nag-break?" muling tanong niya. "Kuya, padagdag ng sauce." ibinigay ni Shany ang kinakain niya sa mama. "Namakla eh.." ngumiwi ako. Natawa si Shany. "Sa ganda na iyon ng kapatid mo ipinagpalit pa sa becki?" humahalakhak na tanong niya. Tumango na lamang ako sa kinuha kay Kuyang nagtitinda ng eggball ang baso ko. Naglakad kami ni Shany papunta sa hilera ng mga benches at saka naupo. "You see, I kinda promised my dad that I'll take care of Anne... at hindi ko pwedeng baliin ang pangako ko, baka kasi mamaya, hatakin ni daddy ang paa ko habang natutulog ako..." Namatay ang mga magulang namin noong mga bata pa lang kami. Lumaki si Anne sa puder ng tiyahin ko, samantalang ako, laking DSWD. Noong mga panahon kasi na iyon, hindi kaya ng Tiyahin ko na buhayin kaming dalawa, kaya ang ginawa niya, pinili niya na lang si Anne. Hindi ko naman nagawang magreklamo noon. Alam ko naman kasi na makakabuti kay Anne ang mga pangyayaring iyon. All I wanted was to give her the best in the world so when my Auntie chose her, I kinda felt happy too. At isa pa, mas maganda si Anne kaysa sa akin, kaya siya ang pinili ni Auntie. "Matagal ko naman ng plano ito eh. Kaysa sabihin ko sa kanya na hindi ko gusto iyong mga ginagawa niya, pwes ihahanap ko na lang siya ng taong magpapasaya sa kanya. Sabi nga diba, if you can't beat them, join them. " napailing si Shany. Siniko ko siya. Matagal ko na siyang kakilala. College pa lang, siya na ang karamay ko sa mga bagay-bagay sa mundo. She's kinda my best friend... "Bahala ka nga diyan... baka mamaya iyang plano mo pa na iyan ang makapagpasira sa inyong magkapatid." binalingan ako ni Shany. "Paano mo gagawin iyan?" "Magpapa-audition ako ng lalaki!" nakatawang sabi ko. "Sira! Para tong tanga. ewan ko sa'yo!" tumayo si Shany at saka iniwan ako sa hilera ng mga bench. Sumunod naman ako sa kanya at saka hinablot mula sa mga kamay niya ang baso ng kinain niyang siomai. "Pendong!" binatukan ko siya.. saka ako nagtatatakbo palayo. "Bling!" humalakhak ako ng malakas ng marinig kong may kasamang inis ang pagtawag niya sa akin. Pero saglit rin akong natigilan ng bigla siyang tumili, kasunod ng nakabibinging tili ni Shany ay ang nakakabinging busina ng isang itim na cedan sa harapan ko. "Bling!" natigilan ako, natutulala, parang tumigil ang pagtibok ng puso ko. Muntik na akong mapaupo sa kalsada. Akala ko kasi talaga katapusan ko na.

"Good Lord! I thought I'm gonna die." Nang makabawi ako ay kinalampag ko ang hood ng cedan na iyon at nagsisisgaw. "Hoy! Kung sino ka mang Poncio Pilato ka, lumabas ka diyan! Grabeh! Ang laki-laki ko na hindi mo pa ako nakita! Hoy!" inulit ko ang pagkalampag sa hood ng sasakyan niya. Hindi pa rin lumabas ang hudas na nagpapatakbo ng sasakyan na iyon. Natabunan ng inis ang ulo ko. saa sobrang inis ko, sinipa ko ang gulong ng kotse niya saka kinalampag ang bintana. "Lumabas ka sabi diyan! Utang na Galang! Ipapapulis kita!" "You kicked my wheel!" umalingawngaw ang malaking tinig na iyon mula sa loob ng sasakyan. Lumabas ang Poncio Pilatong nagmamaneho ng sasakyan, pero parang mali ang diskripsyon ko sa lalaking iyon, he looked like an angel... an angel who happens to be very handsome man. "Oo! eh ano naman kung sinipa ko iyang kotse mo?!! Eh ano naman kung kinalampag ko iyang hood mo! Bobo ito. Hindi mo ba ako nakita? Tumatawid ako oh!" "Bakit ka naman tatawid kung Green Light ang nasa traffic light?! Ikaw ang bobo!" inis na inis na sigaw niya sa akin. Nanlaki ang mga mata ko. Ako daw ang bobo? Kahit kailan wala pang nagsabi sa akin ng bobo ako. At sino siya para sabihin na bobo ako eh hindi naman niya ako kilala at mas lalong hindi niya ako pinapalamon. Nainis ako. At dahil na rin sa inis na iyon nilapitan ko ang lalaking mukhang anghel at saka sinikmuraan siya. "Aww! You witch!" namamalipit sa sakit na daing niya. Hindi pa ako natuwa, inapakan ko ang paa niya, iyong tipong lalabas lahat ng ingron niya. "May pa-witch-witch ka pa diyan! Englisherong Frog. Hindi ka naman gwapo! Bwisit!" itinulak ko siya. Napaupo siya sa kalsada habang ako, binelatan ko siya at saka nilagpasan. Muli akong lumapit kay Shany. Nakaawang ang mga labi niya na tila hindi makapaniwala sa nakita niya kanina. "Anong ginawa mo?" nagtatakang tanong niya. Inirapan ko muli ang lalaking iyon. "Eh sinabihan ako ng bobo eh." Inis na wika ko. Hinawakan ako ni Shany sa braso. "Halika na, baka idemanda ka pa niyang ng physical injury! Tara, tara!" tumakbo kami. Bago ako tuluyang nakalayo ay binalingan ko ang estrangehrong lalaking iyon. Napangiwi pa ako. Ang sama ng ugali! Kung ganoon lahat ng lalaki sa mundo, ipapasok ko na lang sa kumbento si Anne, tapos, tatalon ako sa ilog kapag high tide. Grabeh talaga, sana lang hindi mga tulad niyang lalaki ang makaengkwentro ko, habang naghahanap ako ng boyfriend para sa kapatid ko... -cont-

******************************************* [2] Wanted: Brother-in-law (Chapter Two) ******************************************* I wanted to die. Right here, right now, infront of all this people. I felt like I wanted to die. I cannot bear the sight of the woman I love walking down the aisle to marry the man that can give her everything she had ever want. I wanted to die. I don't want to feel this nagging feeling inside my chest , like my heart was being torn into a million pieces... I wanted to die... But I just couldn't. Instead I stood there, smiling at her, acting like everything was normal, but deep inside, I feel like I'm trapped in a really bad movie. Pero alam kong hindi. Jasmine looked so pretty today. She looked so gorgeous, wearing that white dress, glowing with so much happiness. Sino ba naman ang hindi sasaya? one more step and she's about to get the things that she had hoped for, since she was just eight years old. "I'm so lucky, dude..." Julian whispered to me. I turned my head to him and smiled. "Yeah, congratulations." sumakit ang sikmura ko sa sinabi ko iyong. I just couldn't believe that I was actually congratulating this bastard who was about to take my Jasmine away from me. F.O.R.E.V.E.R. and that sucks. All my life I wanted to be that guy Jasmine would turn to whenever she needs something. I've always been that guy beside her, I've always been the shoulder to cry on, the knight in shining armour. Kontento na ako sa ganoon, but then one night changed everything. I never really planned on telling her what I feel. Nadulas lang ako. Lagi akong natatakot noon na baka kapag nalaman ni Jasmine ang nararamdaman ko sa kanya, iwan niya ako. Pero nagkamali pala ako. When I told her I loved her, she was happy. Sabi niya, matagal na niyang hinihintay ang pagkakataong iyon. Ang pagkakataon na magkakaroon ako ng lakas ng loob para sabihin sa kanya ang nararamdaman ko. At mula noon, nagbago na ang lahat. Suddenly, our friendship ended, and a new realationship begun. I was happy, ganoon rin naman siya, we we're together for almost seven years. Siya lang ang kaisa-isang babaeng minahal ko, the only girl I thought of spending my whole life with, the only girl I planned of marrying... But after college, things got complicated. Bigla akong nanibago kay Jasmine, lagi na lamang niyang ipinapasok ang usapan ng kasal. May plano naman talaga akong pakasalan siya, pero noong mga panahong iyon, hindi pa ako handa. Isang bagay na hindi niya maintindihan... at iyon ang naging mitsa ng lahat-lahat.

Umalis si Jasmine. Naiwan ako dito, nalunod ako noon sa sobrang kalungkutan. Ang buong akala ko kasi, noong umalis siya, huminto na ang pag-ikot ng mundo ko. Pinabayaan ko ang sarili ko. I was a train wreck. I didn't care. I drink everyday until I pass out. I almost died. My mother was kind enough to make me realize that I am miserable. One night, she went to see me, she said she wanted to talk, but she didn't say anything. Instead, she just sat in front of me, and she cried for hours. Doon ko lang naisip na sa ginagawa ko, hindi lang sarili ko ang sinasaktan ko kundi pati na rin ang mga taong nagmamahal sa akin. Pagkatapos nang gabing iyon, muli akong bumangon, ipinagpatuloy ko ang pag-ikot ng mundo ko, mahirap... hindi ko alam kung paano ako maabubuhay na wala sa kin ang puso ko. Ngunit pagkatapos ng ilang panahon, nasanay na rin ako. I learned how to live my life without my heart on my chest. I lived like a zombie for years... Until one day, I saw her again. And everything in my life changed. Jasmine came back, my hope came back. Muli akong naniwala sa buhay. We became friends again. I became that guy again, her knight in shining armour. I thought, I had a shot... i really thought we're getting back together... but then she told me she's engaged. Again my world fell apart. Ako na yata ang pinakamalas na tao sa buong mundo. Pinakamalas na, pinakamalungkot pa. "You okay, Agui?" Julian asked me again. I stared at Jasmine for the last time. Ito na ang huling beses na makikita ko ang Jasmine na minahal ko, pagkatapos nito, wala... kahit na ayoko, mapipilitan akong kalimutan siya. "Yeah.. I'm fine. Best wishes man..." I looked at him and sighed. I turned to Jasmine again. Palapit na siya ng palapit. Tulad pa rin noon, sa tuwing nariyan siya, nagwawala ang puso ko. She smiled at me..... or at Julian. I don't care, i just smiled back. "Hey honey..." Julian greeted her when she was just inches away. She was crying, still she's the prettiest... Kinamayan ni Julian ang Papa ni Jasmine. "Thank you for doing this, Agui." nakangiting sabi niya bago niya abutin ang kamay ni Julian. I just smiled at her, I got the biggest surprise of my life when she embraced me tight. "Thank you, Agui..." she said in a very low voice. I hugged her tighter... "I love you, Jas... I still do..." naramdaman kong nanigas ang likod ni Jasmine. Unti-unti siyang lumayo sa akin. Her eyes, full of uncertainty, her face, shocked.

"Honey..." Julian called her. She looked at his hand then she looked at me, tla nag-iisip siya, namimili sa pagitan naming dalawa ni Julian. But in the end, Jasmine took Julian's hand and they walked together hand in hand, and all I can do is watch... Napakamalas ko talaga.... ________ "Ihanap mo naman ako ng lalaki." Sa tuwing sasabihin ko ang pangungusap na iyon ay hindi maiwasan ng kausap ko na panlakihan ako ng mata. Tila ba hindi sila makapinwala sa sinasabi ko. Teka. Ano nga bang mali sa sinasabi ko? "You're actually looking for a man, Bling? We'll that's a first." tatawa-tawang komento ni Cyrill. Noong gabing iyon ay nasa isang bar ako, kasama ng mga classmate ko noong college. "Ano bang akala ninyo sa akin? You think I'm a leslie?" nagtatakang tanong ko. I took one look at all of them. They look like they were about to laugh. I smirked. "Salamat ha? Minsan talaga nakaka-touch kayong kausap eh." asar na pahayag ko. "Ohhhh... emo ka naman eh..." hinatak ni Jenny ang buhok ko, pabirong tinabig ko ang kamay niya. "Seryoso ako. Kailangan ko ng lalaki." pagkasabi ko noon ay nagtawanan na silang lahat. Bakit ba hindi nila ako kayang seryosohin? Mukha ba akong nagbibiro? I need a man. a decent, good-looking man with a heart full of love. And I need that guy for my sister not for myself. Wala na talaga akong choice. Kailangan ko ng gawan ng paraan ang pantasya ng lukaret kong kapatid. Nagmumukha na naman kasi siyang tanga. Two nights ago, she was crying because Andrew broke up with her, tapos ngayong gabi, she's out on a date with this stranger she met at the mall the other day. Bukas makalawa, boyfriend na naman niya iyon, at kahit na hindi ko pa nakikilala ang gunggong na iyon, hindi ko na siya gusto. "Guys, guys, guys! Seryoso si Bling." Shany yelled at them. "Seryoso siya. Kailangan niya ng lalaki, para kay Anne." "Owwww..." sabay-sabay na sambit nila. Lalo akong napangiwi. "Ayos ah, para kayong choir." nag-uuyam na sabi ko. Napailing si Shany. "Why do you need a guy for your sister. She's a dating machine." natatawang sabi ni Cyrill. I looked at her. "At diba may jowawers iyang kapatid mo?" "They broke up. Apparently, may foundation si Andrew. Kapwa ko, mahal ko..." humagalpak ng tawa ang mga kausap ko. Akala yata nila nagbibiro pa rin ako. "Totoo, becki si Andrew, at ipinagpalit niya ang kapatid ko sa isang babaeng walang matris."

"Too bad. Anne's very pretty." she said again. Sa lahat ng sinabi ni Cyrill, iyon lang ang sinang-ayunan ko. "So paano ka makakahanap ng lalaki?" nagtatakang tanong ni Jenny. Umiling ako. I still have no idea what to do. Sinasabi ko lang na kailangan ko ng lalaki pero sa ngayon wala pa talaga akong konkretong plano. "How about, Osme? He works in an advertising company, siguro may kakilala iyon." Osme is our gay friend, and Shany was right, he might know some poeple. Mga modelo. Mga taong umaakto na parang manikin, mgaa taong perpekto sa ganda pero halimaw naman sa ugali. Ngumiwi ako. Ayoko ng ganoong mga tao para sa kapatid ko. What Anne need is just an ordinary guy who can make her feel extraordinary. A guy with a heart full of love, someone who can make her happy, someone who can make her dreams come true, a real life prince charming... A prince charming... napangiti ako. A familiar face flashed in my mind, kasabay noon ay ang paag-awang ng mga labi ko. Bakit bigla kong naisip ang mukha noong lalaking mukhang anghel pero kasing ugali ni satanas? Grabeh! Hindi ko talaga makakalimutan ang lalaking muntik ng makasagasa sa akin kaninang umaga. Ha! buti nga sa kanya, namalipit siya sa sobrang sakit noong sinikmuraan ko siya. Kahit kailan wala pang tumawag sa akin ng bobo, tapos siya kakakita pa lang naman kanina, tinawag na niya ako ng ganoon? Ang kapal ng mukha niya! "Hoy... bakita namumula iyang mukha mo?" nagtatakang tanong ni Jenny. Umiling ako. "Wala, naaalala ko lang si santanas..." mahinang sagot ko. Natawa si Shany.. "Bakit kras mo na siya?" tumitig ako sa kanya, nalalaki ang mga mata ko. "Hindi no! Grabeh ka naman!" bigla ay nadama ko ang pag-iinit ng aking mga pisingi. Bakit ko naman maka-krasan ang sira ulong iyon? Eh ang sungit-sungit nun! Akala mo, porke mayaman siya, eh pag-aaari na niya ang lupang kinatatayuan niya kanina. Ang kapal ng mukha. Nakoooo! Makakarma rin iyon. "Diyan na nga kayo. Uuwi na ako." tumayo ako at saka inirapan sila isa-isa. Natatawa pa rin si Shany hangang ngayon, habang si Jenny at si Marie Chris ay kunot na kunot ang noo. "Maaga pa, Bling. Mamaya ka na umalis." umiling ako. "Hindi pwede, baka umuwi sa Anne sa bahay, tapos wala ako, malulungkot iyon..." nagpaalam na ako sa kanila. Habang naglalakad papalabas ng bar na iyon, pilit ko pa rin iniisip kung paano ako makakahanap ng lalaking makikipag-date sa kapatid ko. Paano nga ba. "Thank you, ma'am. Come again..." nginitian ako ng bouncer ng bar. Tumango lang ako. Paano kaya nangyari na lumaki ang katawan niya ng ganoon pero kaboses naman niya iyong Alvin and the chipmunks? "Boss, pwede magtanong?" binalingan ako ng bouncer.

"Yes, ma'am?" pinigil ko ang tawa ko. Natatakot kasi ako na baka bigwasan ako ng taong ito, eh iyong isang braso lang niya parang kasinlaki na ng sanga ng puno. "Lalaki ba iyong may-ari ng bar na ito?" nag-taas baba ang kilay ko. Humalukipkip ang bouncer. "Sorry ma'am, we're not allowed to give that kind of information." ngumiwi ako. Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa. Ang sungit ha... tumalikod ako. "Sungit.. pa-english-english pa, boses squirel naman..." bubulong-bulong ako habang naglalakad. Tumayo ako malapit sa may poste, nag-aabang ng bus o kaya man jeep. Wala sa hinagap ko ang mag-taxi. Mahal eh. Habang nag-aabang ako ng masasakyan, nagpalinga-linga muna ako. Napatitig ako sa isang kulay itim na cedan sa kaliwa ko. Hmnn.. kamukha ng sasakyan na iyon iyong sasakyan noong lalaking mukhang anghel pero kaugali naman si satanas. "Ugh..." isang mahinang ungol ang narinig ko, dahil na rin likas sa akin ang pagiging usisera, hindi ko napigilan ang aking sarili at hinanap ko ang mahinang ungol na iyon. Habang papalapit ako ng papalapit sa parking lot, may naririnig akong mga boses. "Bilis na, kunin mo na iyong pera at cellphone niya. Lasing iyan, hindi makakalaban..." sabi ng isang lalaking tinig. Wala akong narinig na sagot mula sa kausap niya, nakiosyoso pa rin ako, sumilip ako, at tama ang aking hinala. May nangyayaring holdapan. Kinikikilan nila ang isang lalaking walang malay na nakahiga sa tabi ng itim na cedan, lasing na lasing... Wala silang awa! Naningkit ang mga mata ko. "Hoy! Anong ginagawa ninyo diyan?" napatingin sa akin ang mga holdaper. Mga minor de edad pa ang mga ito. Ang lalakas ng loob. "Wag kang makialam. Kunwari wala kang nakita, kundi lalaslasin ko iyang leeg mo." nanlaki ang mga mata ko. Ako pa ang tinakot ng batang ito. Lumapit ako sa kanila. "Huwag kang lalapit!" nagbabantang sigaw niya. "Gusto kong lumapit, paki mo ba?" sagot ko sa kanya. "Sabing huwag kang lalapit eh! Sisigaw kami ng rape!" natigilan ako. Holdaper sila tapos sisigaw sila ng rape. "Ibabalik ninyo iyong ninakaw ninyo o tatawagin ko si Darna!" nagkatinginan ang mga bata, tapos ay nagtawanan sila. "Baliw pala ito, si Darna daw... " pinagtatawanan pa yata ako. Lumapit ako at hinablot ko ang braso ng isang bata at skaa pinilipit iyon. "Sabi ko, ibabalik ninyo iyang kinuha ninyo, diba..." napalunok iyong isang bata. "S*et, ate bitawan ninyo ako..." nagmamakaawang sabi ng batang naka-blue.

"Ang babata ninyo pa nagnanakaw na kayo. Hala! Ibalik ninyo iyong pera niyan, tapos tumakbo na kayo, kundi nako.. tatawag ako ng DSWD." agad naman na ibinato ng batang naka-green ang wallet at cellphone ng kaawa-awang lalaking nakahiga sa lupa. Tumakbo na siya, pinakawalan ko ang kasama niya at sabay nilang nilisan ang paraking lot. Kaawa-awang mga bata. Imbes na nag-aaral, gumagawa na ng krimen. Binalingan ko ang lalaking walang malay. Kumunot ang noo ko. Hindi ganoong kadilim kaya agad kong nakilala ang lalaking nakahiga sa lupa. "Jasmine...." mahinang ungol niya. Sino si Jasmine? At anong nakain ng lalaking mukhang anghel at naglasing siya ng ganito? Dahan-dahan akong yumuko para alalayan siyang tumayo. Nakapa ko sa bulsa ng kanyang pantalon ang susi ng kotse niya. Kinuha ko iyon upang mabuksan ko ang cedan. Dahan-dahan ko siyang inihiga sa back seat. "Grabeh, kuya, ang bigat mo ah..." mahinang sabi ko. "Jasmine...." muling bulong niya... Nang sa wakas ay nakahiga na siya sa back seat ng kotse, isinara ko ang pinto, sumakay rin ako at saka pinakatitigan siya mula sa driver's seat. "Saan naman kita dadalhin?" "Jasmine..." ulit muli niya. Napailing ako. I had a feeling that Jasmine is a girl, at nagkaroon siya ng puwang sa buhay ng lalaking ito... Maybe they were a couple... I sighed again.. things people do for love.... Pinasibad ko ang sasakyan.. hindi ko pa rin talaga alam kung saan ko dadalhin ang lalaking mukhang anghel na ito... -cont- ******************************************* [3] Wanted: Brother - in law (Chapter Three) ******************************************* Aguinaldo Emilio. Iyon ang pangalan ng lalaking mukhang anghel na napulot ko sa labas ng bar na iyon. Hindi ko napigilan ang pagtawa nang mabasa ko ang pangalan niya sa I.D. na nakita ko sa bulsa ng pantalon niya. Naisip ko pa nga na hindi man lang nag-effort ang tatay o ang nanay niya na mag-isip ng pangalan niya. Na-imagine ko na nung nakita siya ng tatay niya noong araw na iniluwal siya ng nanay niya sa mundong ito, basta na lamang nasabi ng tatay niya na... "Ah! Lalaki ang anak natin. At dahil doon, Aguinaldo ang ipapangalan ko sa kanya dahil Emilio ang apelyido ko.. Ang lakas ng sense of humor ng tatay ng taong ito. Siguro, frustrated maging bayani ang tatay ni Aguinaldo kaya pinangalanan siya ng ganoon. Kung may kapatid kaya itong si Aguinaldo, ano naman kaya ang pangalan? Jacinto? Grabe.. naiiisip ko pa lang natatatawa na ako. Pangalan pa lang, wala nang ka-effort-effort."

"Buti pa ako, maganda ang pangalan ko.." natatawang ibinalik ko ang I.D. sa wallet niya. Tinitigan ko si Aguinaldo, hanggang ngayon ay natutulog pa rin ito. Kanina habang nasa daan, isip ako ng isip kung saan lupalop ko dadalhin ang lalaking ito, at dahil wala akong maisip, napagdesisyusnan ko na iuwi na lang siya dito sa bahay.. mas safe dito kesa dalhin ko siya sa kung saanmang lugar, at isapa kahit naman dalhin ko siya dito at dito ko patulugin, hindi ako nag-aalala, ano ba ang magagawa ng isang lalaking halos hindi na makagulapay sa sobrang kalasingan? "Jasmine...." napabuntong-hininga ako ng maring ko na naman ang pangalang iyon. Kung sinuman ang Jasmine na iyon, malamang ay mahal na mahal ito ng Aguinaldo na ito. Walang lalaking nasa tamang katinuan ang papakalasing dahil sa isang bbaeng nakilala lang niya kahapon. Sigurado ako na malaki ang puwang sa puso ni Aguinaldo para sa Jasmine na iyon. "Oo, na. Jasmine na kung Jasmine.. Pwede ba tumigil ka na? Kung mahal ka noon, hindi ka iiwan noon..." nanghuhula lang ako. Hindi ko naman alam kung ano ang dahilan kung bakit iniwan ni Jasmine ang kumag na ito. Pero sigurado ako na isa sa mga dahilan na iyon ay dahil hindi na niya mahal ang pekeng bayaning ito. "Tita Bling.... anong nigagawa mo?" nilingon ko ang maliit na tinig na tumawag sa akin. Natagpuan ko si Letlet na nakatyo sa labas ng pinto nang silid na iyon. Nakalimutan ko palang isara ang pinto. Ngumiti ako at saka lumapit sa kanya. "Bakit gising ka pa?" ginulo ko ang buhok niya. Ampon namin ni Shany si Letlet. Natagpuan namin siya two years ako sa lansangan, namamalimos. Ang gandang bata kasi niya kaya naisip kong dalhin siya sa DSWD noon, pero ayaw naman niyang magpaiwan, kaya in the end, nanghingi na lang ako ng pahintulot sa mga taga-DSWD na iuwi si Letlet para ako ang maging legal guardian niya. "Wala kasi akong katabi. Wala si Tita Shany. Tapos wala din ikaw. Intinin ko si Ate Dian, tulog na siya... kaya nanuod ako ng t.v. Sinu yan? Bolpren mo?" natawa ako. "Hindi noh." napapalatak ako. "Halika na... maatulog ka na nga..." hinwakan ko ang kamay niya at saka sinamahan siya sa itaas ng bahay. Hindi ko agad iniwan si Letlet, sinugurado ko munang tulog na siya bago ko binalikan si Aguinaldo. Kumuha na rin ako ng isang plangganang tubig at malinis na bimpo para sa kanya. Wala akong magagawa kundi ang asikasuhin ang kumag na iyon. Tulog pa rin si Aguinaldo ng makabalik ako sa kwarto... syempre, alangin naman na matagpuan ko siyang nagatatatalon eh lasing nga siya. "Mayaman ka siguro noh?" tanong ko kahit na hindi niya ako naririnig. "Ang ganda ng suit mo eh." bahagyang itinayo ko siya upang tanggalin ang coat niya, pagkatapos ay muli ko siyang hiniga para alisan mula sa pagkakabutones ang polo niya. Hindi ko alam kung bakit nanginginig ang mga kamay ko habang ginagawa ko iyon. Hindi ko rin alam kung bakit nakakaramdam ako ng mumunting kaba sa aking dibdib habang tinitigan ko ang maamong mukha ni Aguinaldo.

"Ang gwapo..." paulit-ulit na sumisiksik iyon sa aking isipan. Oo, gwapo nga si Aguinaldo. Maamo ang kanyang mukha. Hindi siya maputi, pero hindi rin siya maitim. Katamtaman lamang ang kulay niya. Makapal ang kanyang kilay, na nakapagbibigay sa kanya ng karakter, dominante siyang tingnan dahil sa mga kilay na iyon. He has a crooked nose, it gives him more character too, his lips were thin yet it was full and sinful. Napasingahap pa ako ng mapansin kong tuluyan ko na palang nabuksan ang polo niya."Gosh... may abs ang pekeng hero..." Ipinilig ko ang aking ulo nang maintindihan ko kung ano ang iniisip ko. Dali-daling tumayo ako at binasa ang malinis na bimpo para ipunas sa mukha niya. Paano kaya kung hawakan ko ang labi niya? Teka.. bakit ko naman gagawin iyon? Wait... pero gusto ko talagang damahin ang mga labi niya. Teka, bakit ba ganito ako? Why am I acting like this? Na parang ngayon lang ako nakakita ng lalaking may labi? Lahat naman ng lalaking nakakasalamuha ko may labi pero bakit ganito ako? Sa huli hindi ko rin natiis, hinaplos ko ang labi ni Aguinaldo. Ganoon pala iyon, malambot rin pala ang labi ng mga lalaking tulad niya... masarap kayang mag-pa-kiss sa kanya? Shit! Bakit ako nag-iisip ng ganito? Kung makaasta ako parang hindi pa ako nakikiss..."Eh hindi ka pa naman talaga naki-kiss eh... tudyo ng maliit na tinig sa aking isipan. Umiling ako upang mawala ang malaswang imaheng naiisip ko. Nakakaeskandalo! Napaawang ang mga labi ko nang maramdaman kong hinahalikan ni Aguinaldo ang mga daliri ko. "Utang na galang, anak ka talaga ng mga magulang mo!" napatayo ako at saka lumayo nang kaunti. I was making sure if he's awake or his asleep.. "Jasmine... akin ka na lang..." nakahinga ako ng maluwag nang makita kong nakapikit pa rin ang mga mata niya muli ay bumalik ako sa pwesto ko at ipinagpatuloy ang ginagawa ko. Kinalimutan ko na rin ang mga bagay na iniiisip ko, nagiging malaswa akong tao.. Grabe, bakit ba ako nag-iisip ng ganoon... VIRGIN pa ako eh... Halos hindi na yata ako humihinga habang nasa katawan ni Agiuinaldo ang mga kamay ko. Ganoon na lamang ang relief ko nang matapos ang ginagawa ko. Huminga muna ako nang malalim bago ako muling tumayo, pero hindi ko nagawa ang huli, bigla akong hinatak ni Aginaldo at saka niyakap ng mahigpit. "WTF!" napasigaw ako... nakikipag-face to face ako sa dibdib niya.. i tried getting out, but he just won't budge. "Huy... grabe ka naman... nananamantala ka na noh...." "Jasmine..." Sinipat ko ang mukha ni Agiunaldo, nakapikit pa rin siya pero hindi na ako sigurado kung tulog pa rin ba siya. Napabuntong hininga ako, bakit ba parang mas gusto kong isipin na tulog pa rin ang mokong na ito? Dahil ba sa natutuwa ako sa init na nadarama kong nagmumula sa katawan niya? Masarap rin pala ang makulong sa bising ng isang lalaking tulad niya... Pero teka, bakit ba ako nag-iisip ng ganito? For crying out loud! Teacher pa naman din ako, pero ang laswang mga bagay na tumatakbo sa isipan ko!

"Ano na naman ba ang kalokohang pinasok mo, Mary Grace.." inis na tanong ko sa aking sarili, kanina hindi ko alam ang gagawin ko sa kanya, pero ngayon, nakikipag-face to face na ako sa chiseled chest ng kumag na ito.... and the funnniest thing is that I am actually enjoying this moment. Bahagya akong nag-angat ng tingin. Napakaamo talaga ng pagmumukha ng gunggong na ito. Kung naging babae siya, sobrang ganda niya... He looked so innocent and fragile. Napapangiti ako, hindi ko alam kung bakit komportable ako sa mga bisig niya. Siguro mali iyon pero bakit ba...? yakap la ng naman. Walang masama. I took one last look at him, then I smiled to myself. I really think that this stranger, this man who keepes calling out Jasmine's name is a Prince Charming material. __________ "AHHHH" Isang malakas na hiyaw ang gumising sa natutulog ko pang diwa. I opened my eyes only to find Aguinaldo awake, shocked and disoriented. Napangiwi ako. "Sino ka? Anong ginawa mo sa akin? Bakit wala akong damit?" sunod-sunod na tanong niya. Pupungas-pungas na umupo ako sa gilid ng kama. "Kung makapagsalita ka naman akala mo ginahasa kita eh.." marahang sagot ko. naghikab ako. "Grabe, inaantok pa ako..." mahinang bulong ko. Binalingan ko siya. "Anong problema mo? Kung makaasta ka akala mo virgin ka pa eh.." inismiran ko siya saka tumayo. Pasimpleng tumingin ako sa wall clock. Alas-sais y medya na pala. kaya pala inaantok pa ako. Huminga ako ng malalim saka lumabas ng silid na iyon. "Ate Dian..." tawag ko sa kasama naman sa bahay. Natagpuan ko siyang nagluluto ng almusal sa kusina. "Ang aga ninyo nagising ah..." tinitigan niya. "Nag-uwi ka ng lalaki kagabi! Ang lantong mo!" nanlalaki ang mga matang wika niya sa akin. Natawa ako. "Uy hindi po ah..." ang aga-aga may paratang na akong ganoon? Napapailing na ipinaliwanag ko sa kanya ang dahilan kung bakit ko kinailangang iuwi ang mokong na iyon dito.. "Ah! Mayaman pala, kaya naman hinoldap eh..." napapailing na wika niya. "pero gwapo ah.. " "Hindi naman masyado..." "Tita, Bling!" narinig ko ang matinis na tinig ni Letlet. Bumalik ako sa sala, at doon natagpuan ko si Letlet na nakikipagtitigan kay Aguinaldo na hanggang ngayon ay wala pa ring saplot sa katawan, maliban sa kumot na iyon. "Dios Mio Marimar!" sigaw ko sa kanya. "Sira ulo ka! Bakit ka lumabas ng walang saplot! Pati utak ng bata mako-corrupt dahil sa'yo!" agad na nilapitan ko si Letlet upang takpan ang kanyang mga mata.

"I told you I can't find my clothes!" inirapan ko siya. "Mata ang pinanghahanap hindi bibig!" galit na sigaw ko. "Ate Dian pakikuha nga muna itong bata!" maya-maya ay dumating si Ate Dian galing ng kusina, pasimpleng tinitingnan niya ang bisita naming tila hindi man lang nahihiya dahil wala siyang saplot. "Nakakaeskandalo ka!" gigil na gigil na sabi ko. Hinatak ko siya papasok ng kwarto, tapos hinanap ko ang mga damit niya. Isinampay ko iyon sa banyo noong nagdaang gabi. "For the record, hindi ko alam na makikita ako ng pamangkin mo paglumabas ako, and secondly, tatawagin sana kita pero hindi ko naman alam ang pangalan mo." mayabang na sabi niya. Muli ay hinarap ko siya. Tila natigilan ang mokong na ito noong nakita niya ako. "Teka, Ikaw iyong babaeng sumapak sa akin the other day sa gitna ng traffic!" "Ang O.A mo, hindi kita sinapak, sinikmuran lang kita kasi ang kapal ng mukha mo!" ibinato ko sa kanya ang mga damit niya. "Makapal ang mukha ko? That's not enough reason for you to punch me!" ganting sigaw niya. Namaywang ako. "Sorry ah, mainit ang ulo ko sa mga taong makakapal na ang mukha, mayayabang pa!" "Hindi ako mayabang!" giit niya. Tumaas ang kilay ko. "Eh anong tawag mo sa sarili mo? Mabait? Huwag mo akong inisin baka mamaya bunitin ko iyang ingron mo at ikaskas ko sa mukha mo eh." Tatlong beses ko pa lang nakaka-engkwentro ang lalaking ito, pero pakiramdam ko, alam na alam na niya kung paano niya ako gagalitin. Ngayon lang ako nainis ng ganito. "You are not making any sense." lalo akong nainis. Ako pa ngayon ang walang sense. "Grabe! Sige na! Ikaw na ang pinaka may sense na tao sa mundo! ikaw na lang sige! Go!" marahil ay nabuwisit na rin sa akin ang lalaking ito, nakita kong nakuyom niya ang mga palad niya. Inilang hakbang niya ako, pero bago pa siya makaratong sa kinatatayuan ko y natigilan rin siya. "Damn!" mahinang usal niya. Nagtatakang napatitig ako sa kanya. "Anong problema mo?" tanong ko, sinipat ko siya mula ulo hanggang paa.... bigla ay parang nais kong magsisi dahil ginawa ko iyon. "Utang na bagang!" nanlaki ang mga mata ko habang nakatitig ako sa ibabang bahgi ng katawa niya. "Do not look at me!" he said in a very panicky tone. At ayoko rin namang tumingin, ang problema, hindi ko maiwasan! "Bakit nakaturo iyang putotoy mo?!!!" I exclaimed. I knew that i was blushing. I looked at him, his face was as red as apples.

"Ahhhhh! Hindi na virgin iyong mga mata ko?!!!!" nagtatatakbong lumabas ako ng kwarto. Nagpa-palpitate ako. Maiiyak ba ako o hindi? Grabe, bakit ba naisip ko pang tingnan ang Aguinaldo na iyon! "Ayoko na... ayoko na..." nanghihinang napaupo ako sa sahig... "Hoy Mary Grace, ano bang ginagawa mo diyan?" nagtatakang tanong ni Ate Dian. "Hindi ko na kaya, Ate... nanlalambot ako.." mahinang bulong ko. "Ano? Bakit? nakoo, gutom lang iyan, kumain ka muna ng saging..." ipinakita niya sa akin ang isang pirasong saging na iyon. Napkunot ang noo ko. "OH MY GOD!" dali-dali akong tumayo at saka lumabas ng bahay. Ayoko ng maalala ang pangyayari sa kwartong iyon. Ayoko na... ayoko na... ayoko na talaga!!! "Malas ka sa buhay ko, Aguinaldo!" ******************************************* [4] Wanted Brother-in-law (Chapter Four) ******************************************* "You will not believe what I had to go through this morning." naiinis na bungad ko kay Jacinto nang umagang iyon. Hindi agad siya nagsalita, sa halip, tinitigan niya ako mula ulo hanggang paa. "You're still wearing that?" he asked in a funny tone. Hindi ko na lang pinansin ang sinabi niya. Umupo ako at saka pinindot ang intercom para tawagin ang sekretarya ko. "I need coffee, Adelle. And please bring me those documents Mr. Hang signed the other day. Move fast!" huminga ako ng malalim. My head was still throbbing, it was killing me and I feel like hell. Gustung-gusto ko pa sanang mahiga, matulog at magpahinga, pero hindi ko naman magawa. Hindi ko na kayang magtagal doon sa bahay noong babaeng sumuntok sa akin noong isang araw. Of all people bakit siya pa ang makakakita sa akin sa labas ng bar na iyon? Of all people bakit siya pa ang nakaisip na iuwi ako sa bahay niya at saka alagaan ako? Hindi naman sa hindi ko masaya sa nangyari pero, it was a disaster! I cannot believe that she saw what she's not supposed to see... but... I find her expression comical. Hindi ko tuloy mapigilan ang magiti kapag naaalala ko ang pamumula ng mukha niya. I also liked it when she said hindi na virgin ang mga mata niya.

That woman... err.. I think her name was Bling... she's something. I really didn't think that I'll be waking up next to her... Infact, I never thought that I'll wake up next to a woman that's not Jasmine. But waking up next to her, it was something that I cannot really explain. Noong nagising ako, takang-taka ako kung nasaang lugar ako, at kung kaninong kwarto iyon. Inilibot ko ang mga mata ko. It was kinda weird waking up inside a bright red room. Weird and yet very relaxing... tatayo na sana ako noon nang bigla akong may makapang braso. Gulat na gulat ako noong makita ko ang babaeng iyon sa aking tabi. Matagal bago ako nakakilos, I was trying to remember kung may nangyari ba.. kung may ginawa ba kami, but everything was a blur. All I could remember was how I got hit by something hard then I lost consciousness. Pinagmasdan ko pa siya habang natutulog. It was funny beacuse I find her very beautiful... ang naisip ko lang noon ay kung bakit pamilyar sa akin ang mukha niya. Ni hindi ko naisip na siya pala iyong babaeng sumuntok sa akin noong araw ng kasal ni Jasmine. I just sat there, watching her sleep..admiring every detail of her small heart shaped face... And then, I saw a spider.... napasigaw ako... Nagising siya. She looked at me with those innocent wide liquid brown eyes. I thought something melted inside of me... We had a moment.. we certainly did... but that faded away whe she spoke. Moment ruined. Bigla kong naisip na siya ang pinakanakkainis na taong nakasalamuha ko.

"Agui! Hello!" iwinagayway ni Jacinto ang kamay niya sa harapan ko. Napamaang ako. "Are you saying something?" tanong ko. Kumunot ang noo niya. "I said, Mother was very worried about you. Tinatawagan ka niya pero patay ang cellphone mo. And yeah... Jasmine was looking for you last night..." That caught my attention. Jasmine was looking for me? Why? last night was supposed to be her honeymoon night, tapos bigla niya akong hahanapin? Tumikhim ako. "Bakit daw?" dinampot ko ang folder na inilapag ni Adelle sa mesa ko at nagkunwaring nagbabasa. I saw Jacinto shrugged. "I don't know. Pero kahit ano man ang dahilan niya, sigurado akong may kinalaman iyon sa kung anuman ang sinabi mo sa kanya noong niyakap mo siya." Could it be? Nagdadalawang isip na ba si Jasmine ngayon? But I thought she chose Julian? She married him. Kung ako ang pinili niya dapat hinawakan niya ako at inayang tumakbo papalayo sa simbahan. I love Jasmine. I waited for like four years for her... and If she only let me, I'll take her awaya nad I'll give her everything she wants. Kung noon, takot ako sa commitment, ngayon hindi na. When Jasmine left, I realized how much being a couple means to me. Being a couple means happinies, being with someone you care about, beaing with someone you love with all your heart, means super happiness. Apat na taon akong mag-isa. Apat na taon akong malungkot. Apat na taon akong nabuhay sa anino ng masaya naming kahapon ni Jasmine. At noong nagkaroon naman ako ng pagkakataon na makasama siya ay huli na...

Paano pa ako mabubuhay? I wanted to ask someone how to live without your heart beating inside your chest.. But I just couldn't find that someone. "Wala ba siyang sinabi?" bahagyang itinaas ko ang folder para hindi makita ng kapatid ko ang mga mata ko. "Nah.. she just asked about you... then she left. Magtatagal yata sila sa Paris eh. You know.. honeymooners." Something sharp pained my whole being. Just the thought of Julian touching my Jasmine was enought to send out the air inside my body.. parang mamatay na ako. "Teka.. nasaan ka nga ba kagabi?" huminga ako ng malalim. Bakit ba ang daming tanong nitong si Jacinto? Bakit ba hindi siya nagmana sa akin na tahimik lang? Bakit ba naging madaldal pa siya? Hindi pa niya makita na ayaw kong makag-usap? I looked at him. "I was at a friend's house last night.." pagsisinungaling ko. I closed my eyes, bigla na naman kasing sumakit ang ulo ko... and then her face flashed on my brain... No... It wasn't Jasmine's face.. it was her face... The face of the woman I saw this morning sleeping beside me. What's her name again? The little girl called her Tita Bling.. Napangiti ako..

Bling, what a weird name. Weird and yet she was very pretty when she blushed. Hindi ko napigilan ang matawa. Naalala ko kasi ang ekspresyon ng mukha niya ng makita niya si Uncle Sam. "Bakit nakaturo iyang putotoy mo?!!" her expression was comical. Kundi hindi lang ako naiilang, marahil ay hahagalpak ako sa tawa, especially when she said na hindi na raw virgin ang mga mata niya. That woman is something. Maangas siya, pero I saw the way she looked at that little girl... it was as if she adores her so much. And the way she handled herself infront of me. Hindi siya natatakot, hindi siya nanginginig, hindi tulad ng mga taong araw-araw kong nakakasalamuha sa mundo ko. Kundi sila nakayuko, hindi naman nila ako matingnan ng diretso. Bling... she's a breath of fresh air. And I can't believe I am saying this but I want to see her again. I need to see her again. At kung paano ko gagawin iyon ------ hindi ko alam. pero masyadong maliit ang mundong ito, para hindi kami magkita. ________ "Anak ng kalabaw na kulay brown oh!" napapalatak ako ng makita ko si Letlet na puro putik ang kamay. Maulan ang Sabadong iyon at marahil naisip ng batang ito na maligo na lamang sa ulan. Humagikgik pa siya sa reaksyon ko. Napanguso na lamang ako. Kung hindi lang ako cute na cute sa batang ito, malamang kanina ko pa siya kinutusan.

"Ang sarap maligo sa ulan. Maligo ka din, Tita!" pasimpleng hinatak niya ako, pero dahil mas malaki ako sa kanya, hindi niya ako nahatak papalabas ng gate. "Ikaw talaga, Kuletlet.. naku! baka magkasipon ka niyan!" kahit na gusto kong mainis, hindi ko magawa. tuwing ngingiti kasi ang batang ito, nawawala ang lahat ng inis ko sa buhay. Ang buong akala ko nasa loob lang siya ng bahay, bisi-bisihan kasi ako, naggagawa ng lesson plan, tapos noong tinawag ko siya para kumain ng meryenda, hindi sumasagot. Iyon pala, naglalaro na sa ulanan. "Halika na, pumasok na tayo, tapos maligo ka na..." agad naman siyang tumalima. Hawak ang kamay ko, sabay kaming pumasok sa loob. Mabilis na kumuha ako ng tuwalya para ibalot sa kanya. "Sa susunod kapag maliligo ka sa ulan, magpapaalam ka sa akin ha?" bilin ko sa kanya. Tumango na lamang siya habang nakaatitig sa akin. "O bakit?" "Tita Bling.. paano po ba nagagawa ang baby?" nalunok ko yata lahat ng laway ko nang marinig ko ang kakaibang tanong ng bagets na ito. pasimpleng tinitigan ko siya. "B-bakit mo naman naitanong... O dahan-dahan, basa iyong tiles. Buksan mo na iyang gripo, tapos magbuhos ka na..." pilit kong iniiba ang usapan. Hindi ko yata kayang sagutin ang tanong ng batang ito. "Eh kasi narinig ko si Ate Dian, sabi niya kay Kuya Melvin, gusto na daw niya ng baby.. kaya dapat gumawa na sila..." nanlaki aang mga mata ko. Si Ate Dian talaga.. naku... "Ano kasi.. uhm..." paano ko ba sasabihin? Pwede na kaya iyong when you insert like that... and then something will come out? Hindi.. nakoo.. nako.... ano bang sasabihin ko... "Paano po gagawa ng baby, Tita Bling?" "Ahh.. ano.. kasi.." napabuntong hininga ako. "kapag ang dalawang tao, nagmamahalan.. si Nanay at saka si Tatay, kapag nag-kiss sila...

magkakababy na sila.. tama! Iyon nga ganoon nga iyon..." tinitigan ko si Letlet.. tila ina-absorb niya pa ang mga sinabi ko.. "Ahh, kapag nag-kiss? Eh pano iyon kapag kinikiss mo ako saka ni Tita Shany, magkaka-baby na din ako?" inosenteng tanong niya. Umiling ako. "Hindi.. kapag boy saka girl lang na handa ng magkaroon ng baby..." "Ahhh... ganoon ba iyon... nagugutom na ako tita..." "Sige tapusin mo na iyang paliligo mo tapos kumain ka na.." agad na lumabas ako ng banyo at nagtuloy-tuloy sa kusina... hinanap ko si Ate Dian.. "Ate Dian!" tawag ko sa kanya. "Bakit?" tanong niya.. "Alam mo pa na narinig ni Letlet iyong sinabi ko kay Kuya Melvin noong isang araw?" gigil na sabi ko. "Alin doon?" inosneteng tanong niya. "Noong sinabi mong gusto mong gumawa ng baby!!" sigaw ko. "Hoy! Pa-virgin ka pa.. eh nag-uwi ka na nga ng boylet dito eh..." bigla akong nang maalala ko ang araw na iyon. Iyong araw na nakita ko ang tutut ni Aguinaldo. I blushed again. Ayoko nang maalala ang insidenteng iyon. Halos mag-iisang linggo na rin ang nakalipas noong mangyari iyon, at ang masaklap ay palagi kong naaalala ang maliit na inidenteng iyon. Sinabi ko pa nga iyon kay Shany noong isang gabi. At ang bruha pinagtawanan lang ako. Ang sabi sa akin, dapat daw hindi mahiya si Aguinaldo, lalo na kung well endowed naman ang mokong..

Ang masama hindi siya well endowed... Gifted siya... At mula noong araw na iyon, isinumpa ko na sa ngalan ni Spongebob at ni Barney na hinding hindi na ako ulit kakain ng talong at saging! "Sinabi ko naman sa'yo ate Dian na kaya ko lang inuwi iyon kasi nga lasing iyon at saka walang malay.." "Huwag mong sabihin na hindi ka na-gwapuhan sa kanya? Eh papasang prinsipe iyong taong iyon eh.. Ang tikas ng katawan saka ang amo ng mukha, kulang na lang puting kabayo at espada, pwede na siyang mapagkamalang maharlika. " "Ang O.A mo ate Dian ah.. Hindi naman ganoon kagwapo si Aguinaldo eh..." medyo totoo ang sinasabi ni Ate Dian.. Mukha ngang prinsipe ang kumag na iyon, pero kahit ganoon, hindi pa rin ako natutuwa sa kanya kasi ang sama as in SUPER sama ng ugali niya. Maya-maya ay may naulinigan akong pagkatok sa pinto. Nagkatinginan kami ni Ate Dian. "May date ba kayo ni Kuya Melvin?" umiling siya. "Bukas pa kami magkikita, baka si Shany ang may bisita..." napabuntong hininga ako. Bumalik ako sa sala para tunguhin ang main door upang buksan iyon... Again, I took a deep breath, and then I opened the door. My eyes widened whenI saw the man standing infront of me.. "Ikaw?!!!" naibulalas ko. He smiled. Tila may kalakip na ginto ang ngiti niyang iyon. Nakakatuwa, nakakatunaw ng depensa. "Hey stranger." bati niya sa akin. Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa. May dala siyang kulay itim na payong, at sa kanang kamay niya ay bitbit niya ang isang basket ng prutas. Tumaas ang kilay ko.

"Anong ginagawa mo dito?" maangas na tanong ko. "Alam mo ba na ikaw lang ang nakakagawa sa akin niyan?" nakangiting tanong niya. "Ha? Ano? " takang-takang wika ko. He was still smiling, then he shook his head. "May dala nga pala ako... uhm pwede ba akong pumasok? Malakas kasi ang ulan..." hindi ko alam kung anong espiritu ang sumapi sa akin at pinapasok ko siya. Nakangiti pa rin ang loko at nagtuloy-tuloy na umupo sa sofa.. "How are you?" I smiled bitterly... Kanina pa kami magkausap pero hanggang ngaayon hindi pa rin niya binabanggit ang pangalan ko. "Ano bang masamang utot ang nagdala sa'yo dito?" natawa siya. kumunot ang noo ko. May nakakatawa ba sa sinabi ko? "Bakit tumatawa ka? Tumahimik ka nga diyan, bubunutin ko lahat ng ngipin mo eh.." inis na sabi ko. Saglit na tumahimik siya, tumitig sa akin at saka muling tumawa. "I'm sorry.. it's just that... " he was still laughing.. "the way you talk.. it's funny..." "So pumunta ka dito para gawin akong clown?" asar na asar na ako.. Ito pa lang ang ika-apat na beses na nakita ko siya at nakausap.. pero ginagalit na naman niya ako... "Okay, sige na, hindi na ako tatawa. Ano ulit iyong tanong mo?" "Sabi ko bakit ka nandito?" naiinis na talaga ako. Nagkibit balikat siya. "I didn't had the chance to say thank you for taking care fo me that night... Thank you, Mary Grace..."

Napaawang ang labi ko... Alam niya ang pangalan ko? Paano niya nalaman ang pangalan ko?A t bakit ganito? parang natutunaw ang mga tuhod ko sa mga titig niya? Nanlalambot ako... pero hindi naman ako nanghihina... "Ay nandito pala iyong prinsipe..." napasigaw si Ate Dian nang makita niya si Aguinaldo. Nakangiting tumayo ang kumag na iyon at saka binati si Ate Dian.. "Good afternoon po..." binalingan ako ni Ate Dian.. Ngumiti siya, tila nanunudyo.. pagkatapos noon ay umalis na. Naiwan na naman kami ni Aguinaldo sa sala. Marahang naglakad ako patungo sa tapat niya. "Ang plastik mo. Diba mayabang ka.." asar na sabi ko. "Oo, pero magiging mabait na ako dahil tinulungan mo ako. Sorry if I yelled at you noon.. I was just really pissed beacuse of the traffic.." napatitig ako sa mga mata niya. Mukha namang sincere ang gunggong na ito... napalunok ako.. "Sorry din kung nasuntok kita noon, I was just really pissed kasi ang kapal ng mukha mo, sira ulo ka!" kumunot ang noo niya, natigilan kami pareho, pagkatapos ay sabay kaming natawa. Gosh! His laugh sounded so sexy... like he was actually laughing to seduce me... and I think it was working... Pero teka!!! Bakit ko a naiisip na inaakit ako ng lalaking ito? dahil ba.. dahil ba.. sa nakita ko iyong lumberjack niya?! Pero aksidente lang naman iyon! Isang aksidenteng napakahirap kalimutan... Natagpuan ko na lamang ang sarili kong nakatitig sa kumag na ito... Sa ikalawang pagkakataon, bigla akong nakadama ng pagnanais na hawakan ang mga labi niya... alam kaya niya na hinagkan niya ang dulo ng mga daliri

ko noon? Natatandaan pa kaya niya na niyakap niya ako ng halos buong magdamag? Oo, tinatawag niya ang pangalan ni Jasmine, pero napakasarap ng pakiramdam mga bisig ni Aguinaldo. "Mary Grace..." "Ha?" napamaang ako... "Ano bakit nasaan iyong ahas?" "Anong ahas... sabi ko magpapaalam na ako dahil kailangan kong bumalik sa opisina ko." Ah... akala ko naman kung ano... Tumayo ako.. "Sige.. salamat ulit sa prutas..." he stared at me. "Bakit?" "Pwede ba ulit akong bumalik dito? Pwede ba ulit kitang makita?" sunud-sunod na tanong niya. Napaawang ang labi ko. Gusto ulit niya akong makita? Pero bakit? Pinipigilan ko ang mapangiti. "Ha? bahala ka.. basta bumalik ka lang kapag may oras ka.." iniwasan ko ang mga mata niya. "Great... oh wait.." may dinukot siya mula sa bulsa ng pantalon niya." Here's my number.. call me if you need anything... Direct number ko iyan.." nakangitiyng inilahad niya sa akin ang calling card niya. Saglit na nagtama ang aming mga kamay... nakadama ako ng maliliit na kuryente na dumaloy sa aking balat.. Ano ito? At Bakit ganoon? "Sige, I have to go... bye..." inihatid ko siya sa may pintuan.. He was still smiling. Hindi pa rin siya gumagalaw. Nakatingin lamang siya sa akin, tila may hinihintay...

"Nakatingin ka diyan? Dakutin ko iyang eyebags mo eh..." muli ay natawa na naman siya.. hindi ko na matiis ang hindi mapangiti. Kahit na hindi ko alam kung ano ang nakakatawa, masaya ako dahil nakikita ko siya humahalakhak sa tuwa... "Sige na umalis ka.. sisikumuraan ulit kita..." nanigas ang buong katawan ko ng biglang hawakan ni Aguinaldo ang mga kamay ko.. "Salamat, Mary Grace... thank you for making my day..." after that, he looked at me, eye to eye then he kissed me right on my cheek.. Pakiramdam ko biglang umangat ang katawan ko mula sa lupa.. pakiramdam ko, lumilipad ako. It was just a simple kiss but it was nerve wrecking, talo ko pa ang hinalikan sa labi... Moment... I remember my Dad used to tell me that when you have found what your looking for, you'll feel like the earth was slowing down and that everything will be as colorfull as the butterflies and the rainbow... That's the moment... But the moment was ruined when somebody shouted.. "Tita Shany, buntis na po si Tita Bling!" ******************************************* [5] Wanted: Brother -in -law (Chapter Five) ******************************************* Mukha akong tanga. Bakit? Kahit sinong taong makakakita sa akin na nakaharap sa salamin, hawak-hawak ang kanang pisnging hinagkan ni Aguinaldo kanina ay iisipin na nawawala na ako sa sarili kong katinuan.

Ano ba iyan? Bakit ganoon? Bakit ang lakas pa rin ng tibok ng puso ko? Hanggang ngayon ay nararamdaman ko pa rin ang bakas ng labi ni Aguinaldo sa pisngi ko. Talo ko pa nga ang hinalikan sa labi eh, as in talagang nanunuot sa sitema ko ang bakas ng mga labi ni Aguinaldo. Noong nalasing siya, hinaplos ko ang mga labi niyang iyon, pero hindi ko inaasahan na mas malambot ang pakiramdam noon sa pisngi ko. Bakit ganito? Hanggang ngayon ay tila nakukuryente pa rin ako. "Uy, si Bling... kumekerengkeng na..." nakita kong nakatayo si Shany sa hamba ng pinto, sinusuklay niya ang mahaba niyang buhok, habang nakangiti sa akin na tila nanunudyo. "Masarap ba ang first kiss?" itinaas-baba niya ang kanyang kilay. Napanguso ako. "Manahimik ka!" biglang namula ang mga pisngi ko. First kiss na ba iyon? Ni hindi naman naglanding sa lips ko iyong malambot na lips ni Aguinaldo, tapos first kiss na iyon? "Sabagay, bebe... hindi naman sa lips iyong kiss niya sa'yo kaya hindi pa iyon ang first kiss ninyo." lumakad si Shany papasok sa kwarto ko at naupo sa kama. Ipinagdikit pa niya ang kanyang mga palad at nagkikikisay roon. "Grabeh, bebe Bling... may lalaki na yatang mahuhumaling sa'yo!" Hinarap ko siya. Kunot na kunot ang noo ko. Lalaking mahuhumaling sa akin? Sino? Si Aguinaldo Emilio? Napangiwi ako.. hindi noh... hindi ko papayagang mangyari ang bagay na iyon. Tulad nga ng palagi kong sinasabi. Hindi ako naniniwala sa ROMANTIC LOVE. "Paano iyon, Bebe? Paano kung ligawan ka noon? Sasagutin mo?" nanlaki ang mga mata ko. "May gunting ka ba?" tanong ko sa kanya... saglit na kumunot ang noo niya. "Wes akes guntengs... why?" nagkibit-balikat ako. Lumipat ako sa kama at saka hinatak ang mahabang buhok niya. "Babawasan natin iyong buhok mo, baka sakaling manghina ka na..." pabirong itinulak ako ni Shany.. "Hay nakoo.. pampam ka eh..." ngumuso siya. "Seryoso ako, bebe... paano kung manligaw sa'yo iyon?" "Hindi manliligaw sa akin iyon. Sisiguraduhin ko na kung manliligaw man siya, hindi sa akin..." huminga ako ng malalim.. Tama... gagawin ko na talaga iyong planong naiisip ko kanina pa... "Ha? Wes kita gets, bebe..." tumitig ako sa kanya. "Remember what i told you?" kumunot ang noo niya. "You know, about me, searching for a guy who will date my sister..." napaawang ang mga labi ni Shany.. "Huwag mong sabihin na si..." hindi na niya tinuloy ang sasabihin niya. Tumango ako, natigilan siya. Hindi ko alam kung bakit bigla siyang gumilid. The next thing I knew, sinampal ni Shany sa akin ang unan ko. "Aray!"

"Gaga! Ano ba iyang gagawin mo! Hindi mo ba naisip? o hindi mo talaga iniisip? Baka mamaya si Aguinaldo na ang lalaking ipinadala ng destiny para sa'yo tapos ibibigay mo siya sa kapatid mo? Jusmio Marimar!" muli ay inihampas niya sa akin ang unan ko. "Heh!" inagaw ko sa kanya iyon. "Makinig ka mga muna sa akin Maria Shany Magracia!" pilit na pinapaupo ko siyang muli sa kama. "Ganito lang iyan eh, noong bata pa ako, madalas sabihin sa akin ni Dad, na kapag nakita ko na iyong hinahanap ko, biglang babagal ang pag-ikot ng mundo ko... At kanina noong hinalikan ako ni Aguinaldo, nangyari iyon." "Oh, iyon naman pala eh, Mary Grace Cabling! Eh di ang ibig sabihin, siya na ang soulmate mo!" sigaw niya sa akin. Kulang na lang ay lumuwa ang tonsil ni Shany. "Hindi! Magracia, Maria Shany C.! Sa kaso ko, hindi naman ako naghahanap ng ganoon eh. Ang hinahanap ko lang eh, iyong isang taong makapagpapasaya sa kapatid ko. And I have a feeling na si Aguinaldo na iyon." The truth is, i'm not sure yet. Pero kung pakiramdam ang pag-uusapan, my gut is telling me na si Aguinaldo na nga ang hinahanap ko. Mukha namang mabuting tao si Aguinaldo eh, disente siya, maayos manamit, maayos kausap, sa ngayon ang maipipintas ko pa lamang sa kanya ay ang kasamaan ng ugali niya -------- pero ang sabi naman niya kanina, kaya lang daw mainit ang ulo niya noong araw na iyon ay dahil sa trapiko... ako rin naman eh, minsan kapag sobrang trapik, umiinit rin ang ulo ko... so forgiven na iyon... "Desidido ka na diyan?" biglang tanong niya... tumingin ako sa kanya. "Isipin mo, Bling, paano kung para sa'yo pala siya? Tapos ibibigay mo siya kay Anne? Isipin mo, Bling, lahat na halos ng para sa'yo.. ibinigay mo na sa kapatid mo, tapos, pati si Aginaldo?" napailing ako. Bakit ba ganito magsalita ang babaeng ito... hindi ko naman pag-aari si Aguinaldo eh. Pero bakit kung makapagbitaw siya ng salita ay parang siguradong-sigurado na siya na sa dulo ng lahat ng ito, si Aguinaldo nga ay para sa akin? Kakikilala ko pa lang doon sa tao. Isang linggo pa lamang ang nakakalipas mula nang bigla na lang siyang sumulpot sa buhay ko tapos may ganyan na agad? Oo, may kakaiba akong nararamdaman sa tuwing nakikita ko siya, pero masyado pag maaga para mag-isip ako ng kung anu-ano. At saka isa pa... hindi naman ako naniniwala sa ROMANTIC LOVE. So bakit ko pasasakitin ang ulo ko sa isang bagay na wala namang katotohanan? Iyong mga bagay na nararamdaman ko sa tuwing nariyan si Aguinaldo, kaya ko lang nararamdaman ay dahil, bago siya sa buhay ko. Parang cellphone lang iyan eh... kapag bago, natutuwa ka, kinakalikot mo, maya't-maya pero kapag luma na.. kapag matagal na.. nabubuo na ang araw mo kahit hindi mo hawakan. Ganoon lang din ang nararamdaman ko kay Aguinaldo. Isa siyang bagong taong, may lumang pangalan ------ at sige na, sige na.. gwapo na siya --------- kaya ako nagkakaganito. "Oo, naman, pero bago ko siya ipakilala sa kapatid ko, kikilalanin ko muna ang kumag na iyon..." nakangising sabi ko. Bigla ay napapalakpak si Shany..

"Ay tama ka diyan, bebe.. malay mo magbago ang gusto mo... malay mo imbes na gustuhin mong magkagusto si Aguinaldo sa kapatid mong 1/2 na malantong ay gustuhin mo na lang na magkagusto siya sa'yo.. tapos tapos.. ayyyy! Gusto ko iyon!" kilig na kilig na pahayag niya. "Aneng! Pure business ito! Bwisit ka!" "Bwisit ka din! Teka, sige nga, paano mo gagawin iyon? Sabi mo kikilalanin mo ang bayani este si Aguinaldo pala... paano mo malalaman kung tama siya para sa kapatid mong 1/2 na malantong?" tumayo ako at saka kinuha ang listahan na kanina ko lang ginawa. Sa listahan na iyon, nakalagay kung anu-ano ang mga traits na hinahanap ko sa isang lalaki para sa kapatid ko. "Gumawa ako ng rubriks!" natatawang sabi ko. Hinablot ni Shany iyong papel. "Salamat ha? Muntik mo nang kunin sa akin ng hindi nagpapaalam!" "Tse!" tahimik na binasa ni Shany ang papel. "Bling! Ang bobo mo naman! Ano ito? Kawastuhan ng nilalaman - 25%, katahimikan ng grupo - 15%, pagkakasunud-sunod ng pangyayari -30%, audience impact - 15%???? Rubriks ito para sa dula-dulaan eh! Tanga ito! Anong palagay mo kay Aguinaldo? Group Activity?" "Ikaw ang Bobo! Sinabi ko bang iyan? Ha? Ha? Baliktarin mo kasi, palibahasa baliktad ka din eh." inirapan muna niya ako bago niya baliktarin ang papel.. "Bobo ka talaga! naggawa ka pa ng ganito, tatlo lang ang nilagay mo!" binatukan ko si Shany! "Mas bobo ka?! Eh sa wala akong maisip eh..." napapalatak ako. "Sense of humor, Selfless, Can save someone's life? Ano ba ito?" hinablot ko ang kapirasong papel na iyon kay Shany. "Eh wala na akong malagay eh. Gwapo na siya, mayaman, may sense kausap... tapos mukha daw siyang mabait sabi ni Ate Dian... naubusan na ako..." "Eh paano kung wala siyang ma-save na buhay? Eh di chorvah na siya?" tanong ni Shany. "Hindi. Char pa din... basta two out of three... pag nakuha niya un, okay na.. ipapakilala ko na siya kay Anne..." hindi ko alam kung ano iyong parang maliit na bagay na tumusok sa puso ko noong sinabi kong ipapakilala ko si Aginaldo kay Anne... Para saan ba iyon? Am I actually worried? Dapat nga masaya na ako dahil hindi ko na kailangan na maghanap ng kung sinu-sinong lalaki para lang may maipakilala ako sa kapatid ko. The most important thing is that, I have Aguinaldo now, at dahil nandyan na siya, may maipapakilala na ako sa kapatid ko. Hindi na sasakit ang ulo ako, at anong malay ko.. baka mamaya magustuhan nila ang isa't-isa... Baka mamaya, matulungan ako ni Aguinaldo na patinuin ang kapatid ko. At baka mamaya matulungan naman ng kapatid ko si Aguinaldo na kalimutan si Jasmine -- kung sinuman siya... It's only a matter of time... I'll introduce Aguinaldo to Anne... And maybe.. things will fall in their own places when that happens...

__________ "Hindi ka po talaga buntis, Tita Bling?" hindi ko mapigilan ang pagngiti nang marinig ko ang tanong ni Letlet. Kasalukuyan kaming naglalakad patungo sa classroom niya. Ang buong akala ko ay limot na niya ang eksenang naganap noong isang araw sa bahay, pero mukhang nagkamali na naman ako. "Hindi nga po. Bakit mo po ba natanong?" malambing na wika ko. Letlet smiled widely. "Nakita kasi kita na kiniss ni Tito.... uh,, ano bang pangalan noon?" ngumiti siya.. "basta noon... diba sabi mo ganoon ang paggawa ng baby?" huminga ako ng malalim... bakit ba hindi mawala sa isip ng batang ito ang tungkol sa paggawa ng baby? Masyado pa siyang bata para maintindihan ang mga pangyayaring iyon, pero tulad naman ng ibang batang nagtatanong, alam ko kailangan niya ng sagot. Teacher ako, at bilang guro, ang batang mapagtanong ay nangangahulugan na gusto nilang matuto... at alam kong ganoon lang din si Letlet.. pero paano ko ba ipapaliwanag ang bagay na iyon ng hindi siya maguguluhan. Lumuhod ako upang pumatay sa kanya. "Kuletlet... ganito kasi iyan.. kapag ang dalawang taong nagmamahalan, ay nagkiss tapos nagpray sila ng mataimtim kay Jesus na gusto nilang magka-baby, tapos nakita naman ni Jesus na mabait silang tao.. ibibigay ni Jesus ang wish nila..." "Ahhh.. ibig sabihin hindi kayo nag-pray ni Tito???" umuling ako.. "Let.. hindi naman kami nagmamahalan ng Aguinaldo..." mahinang wika ko. Habang sinasabi ko ang mga katagang iyon ay parang naalulunod naman ang puso ko. "Friends lang kami..." Ano na naman bang nangyayari sa akin? "Ahhh... sige na nga... pero pag ako nagpakiss kay Micheal, tapos nag-pray kami, magkakababy na kami?" tinutukoy ni Letlet iyong classmate niya na crush niya. Pinanlakihan ko siya ng mata. "Hindi! Hindi ka pa pwedeng magka-baby hanggang 30 years old! At hindi ka pwedeng magpakiss hanggang 29 years old!" humagikgik si Letlet... hindi na siya nagsalita, tumakbo na siya papunta sa classroom niya. Ang batang iyon talaga, akala ko sa akin siya nagmana, kay Shany pala. Kay bata-bata nag-iisip na agad ng ganoon! Napapailing na naglakad ako papalayo sa Grade School Department. Tahimik na tinahak ko ang daan patungo sa High School department. Tiningnan ko ang relo ako, 7:30 pa lang... medyo maaga pa, alas-ocho pa ang klase ko. Napabuntong hininga ako. Kagabi, hindi ako nakatulog, isip ako ng isip kung paano ko kikilalanin si Aguinaldo. Parang napakahirap naman kasi ng gagawin ko. Hindi ko alam kung paano ko ito sisimulan. Inilabas ko mula sa bulsa ng uniform ko ang maliit na tarhetang ibinigay sa akin ni Aguinaldo noong bumisita siya sa bahay..

Aguinaldo Emilio - CEO Unitel Group of Companies 09392835247 "Tatawagan ba kita?" pero kung tatawagan ko naman siya anong sasabihin ko? Aayin ko siyang kumain? Eh paano kung hindi siya gutom? Ah.. mamamasyal na lang kami... pero paano kung ayaw niyang mamasyal? "Ahhh! Ano ba kasing gagawin ko sa buhay ko? Kainis naman... "Bling, ang aga-aga lukot na lukot iyang mukha mo.. Nasan si Shanong?" salubong ang kilay ko noong harapin ko si Domeng ---- tulad ko, Filipino Teacher din siya, kaklase namin siya ni Shany noong College at isa rin siya sa pinakamalapit kong kaibigan. "May klase na iyon. Nag-in ka na?" tumango siya, lumapit siya sa akin. Napatitig ako sa kanya. "Meng.. kunwari, may tumawag sa'yo na babae, tapos inaya ka niyang lumabas, anong iisipin mo?" nagkibit-balikat siya. Sinasabayan na niya akong maglakad nang mga oras na iyon. "We'll, I'll think that the reaosn why she asked me out is beacuse she's interested in me..." "Huwaw! nakakabalinguyngoy ka naman boy!" natawa ako.. pero agad ko ring binalikan iyong sinabi niya sa akin. "Paanong interes?" "Alam mo na iyon, iyong interesado ka sa lalaki, iyong may gusto ka sa kanya..." kumunot ang noo ko. hearing this things coming out from a guy like him scares me.. Paano kung tawagan ko si Aguinaldo tapos isipin nga niya na interesado ako sa kanya? paano kung isipin niyang may gusto ko sa kanya? Ayokong isipin niya iyon... Gusto ko kasing maging magkaibigan kami parang masaya... para kpag naging magkasintahan na sila ng kapatid ko, wala na kaming distansya... Pero teka.. diba interesado naman ako talaga sa kanya diba? At gusto ko naman talaga siya, gusto ko siyang makilala... "Argh! Ang hirap ng ganito!" naaasar na sinuntok ko si Domeng sa braso. "Aray! Bling!" napahawak siya sa braso niya., Pinanlakihan ko siya ng mata saka tinalikuran siya. Hindi ko talaga alam ang gagawin ko. Tatawagan ko ba siya o hindi? Ayayain ko ba siya o hindi? Pakiramdam ko, ako ang lalaki at kailangan ko ng ka-date para sa prom, tapos natatakot akong ayain iyong crush ko. "Okay class, magkakaroon tayo ng group activity..." Sa loob ng araw na iyon, mukha akong tanga dahil para akong robot... hindi ako kukilos ayon sa dapat kong gawin. gumagalaw ako dahil kailangan kong gumalaw... Pero ang isip ko naman ay na kay Aguinaldo.. Naalala ko tuloy bigla ang tanong sa akin ni Shany kagabi, tinatanong niya kung sigurado na daw ba ako sa gagawin ko. Oo, sigurado naman na talaga ako, gutong gawing prince charming ni Anne si Aguinaldo, dahil sa tingin ko makakabuti sila para sa isa't-isa...

Pero ang hirap simulan ng gawaing iyon.. pakiramdam ko gumagawa ako ng Table of specification... nakakahilo, nakakauta at nakabuwang... "Goodbye, Ma'am..." tinanguan ko lamang ang mga estudyante ko at saka lumabas ng silid aralan. Hindi na ako dumaan sa faculty, nagpunta na lang ako sa admin office para mag-out.. Gusto ko na talagang umuwi... Uuwi ako, kakain ng ice cream at pag-iisipang maigi ang kailangan kong gawin... "See you tomorrow, Miss Cabling..." nginitian ko si Manong guard. Habang naglalakad palabas ng eskwelahan ay na kay Aguinaldo pa rin ang isipan ko. Kung tatawagan ko siya... anong sasabihin ko? At paano ko sasabihin sa kanya na gusto kong maki-pag-date siya sa nag-iisa kong kapatid? Dire-diretsso ako sa paglalakad. Hindi na ako tumitingin, pinakikiramdaman ko na lamang ang paligid ko. Ang tagal kasi ng Jeep, kaya naisipan kong tumawid. Tumawid ako... tumawid ako ng hindi ako tumitingin sa dinaraanan ko... "Hey woman! Watch out!" napatanga ako. Nabaling ang atensyon ko sa nakakabinging busina na iyon... BEEP Napaawang ang mga labi ko. Malapit na ang sasakyan sa akin... mamatay ba ako? Tatama ba iyon sa akin? Kung mamatay ako, paano si Anne? Paano siya magiging masaya kung hindi ko maipakikilala sa kanya si Agunaldo? At kung mamamatay na ako, how would I see Aguinaldo save someone elses's life? Paano ko pa malalagyan ng tsek ang rubriks na ginawa ko para sa kanya? Paano? I closed my eyes, gustung-gusto kong gumalawa. Gustong-gutso kong tumakbo palayo sa lugar na iyon, ang problema, parang nasemento ang paa ko sa kalsada. I don't know what happened... but something forceful pulled my arm, the next thing I knew, I was lying on the street, and this stranger was on top of me, like he was trying to protect me or something... "Are you okay?" nag-aalalang tanong niya. My eyes widened when i realize that the stranger is NOT really a stranger.. "Aguinaldo?!" I exclaimed. He smiled. "Yeah, you can call me Agui for short..." he was smiling... Moment... Again my world just started slowing down... and I felt something warm touched my heart... and then suddenly I was looking at him like he was the only person in the world that matters to me... Moment...

Why do I keep on having this weird and yet warm feelings whenever Aguinaldo is around? "You saved my life...." ******************************************* [6] Wanted: Brother-in-law (Chapter Six) ******************************************* I still cannot believe that HE saved me. "Aray!" napangiwi ako noong sumigaw siya. "Dahan-dahan naman pwede?" tila inis na tanong niya sa akin. Huminga ako ng malalim. "Tanga ka kasi! Bakit ba kasi naisipan magpa-gulong-gulong doon sa side walk?" naiirita ako. Niligtas ako ni Aguinaldo. Hinatak niya ako, papalapit sa kanya bago pa man bumangga sa akin ang itim na SUV na iyon. At dahil sa ginawa niyang iyon, nawalan siya ng balanse, bumagsak kami at iyon ang dahilan kung bakit nagpagulong-gulong kami sa side walk. At iyon din mismo ang dahilan kung bakit may sugat ngayon ang braso niya. "Ako pa ang tanga, ikaw nga iyong muntik ng masagsaan eh." napapalatak na sabi niya. Huminga ako ng malalim. Kung saka-sakali kaya na wala roon si Agui para sagipin ako, namatay kaya ako? Babangga kaya sa akin ang itim na SUV na iyon? Mamatay kaya ako? Kung hindi niya ba ako hinatak papalayo, saan na kaya ako pupulutin ngayon? "Bakit ka nadoon?" biglang tanong ko. Wala na kasi akong maisip na sabihin sa kanya. At isa pa, ayoko naman na tahimik kami. Naiilang ako. Kumuha ako ng malinis na bulak at muling nulagyan ng alcohol iyon para itapal sa sugat niya. Napasinghap pa siya. "Sa school?" tanong niya. Ngumiwi ako. "Hindi, sa mall, sa mall, sa mall... Sa school nga diba? Kainar!" natawa siya. Pinindot niya ang dulo ng ilong ko. Saglit akong natigilan. Ayan na naman ang butterflies at rainbows na umiikot sa paligid ko sa tuwing nariyan siya... Sabi sa pinapanood ni Letlet, nkakakilig na sensation daw iyon.. pero ano ba naman ang kinalaman noon sa akin, walong taong gulang palang si Letlet, habang ako, bente-siete anyos na... dapat hindi na ako naniniwala sa mga ganoon. Tama na iyong pinapanood ko si Spongebob at Barney. "Napadaan lang ako doon kanina. May ka-meeting kasi ako sa isang restaurant malapit sa school mo. It's a good thing doon pa rin ako dumaan kundi, malamang sa ospital kita pupuntahan sa Sabado..." natigilan ako at napatitig sa kanya. Sa Sabado? Balak niya akong puntahan sa Sabado? Napadiin ang pagkakahawak ko sa kanya. "Aw! balak mo yata akong patayin, Mary Grace eh... sabihin mo lang, papaakyatin ko i mang Tino dito!" tinutukoy niya ang driver niya. Kanina, pagkatpos mangyari ang di inaasahang insidente, inalalayan niya akong tumayo at saka niya ako dinala rito sa pad niya. Nagulat nga rin ako, dahil ang buong akala ko, iuuwi niya ako sa bahay pero nagkamali pala ako... "Sorry na.. saka pwede ba? Bling na lang tawag mo sa akin."mahinang sabi ko. Nagyuko ako ng ulo. Suddenly, I felt his hands on my chin.. then he

made me look at him. Kulang na lang ay lumabas ang puso ko sa sobrang kaba... hindi ako makahinga. Bakit niya ba ito ginagawa? "Look at me, Grace..." Grace... he called me Grace... why would he do that... I looked at him. I saw certain emotions in his eyes, things that I couldn't name, but I liked seeing it on his deep brown eyes... I was waiting for him to say something... pero hindi niya iyon ginawa. He just satyed motionless, he was looking at me, eye to eye... as if he was counting the beat of my heart... And I felt like I was drowning... drowning beautifully on him.. iyong pagkalunod na tila hindi ko na gugustuhing masagip pa... dahil alam ko, kahit na malunod ako, naroon si Agui para hawakan ang kamay ko. "You're shaking..." he said in a low voice... "I'm... I'm scared...." bulong ko, he smiled.. then he pulled me closer and embraced me.. "I know... as long as I'm here, nothing bad will ever happen to you..." he whispered. Ewan ko ba kung bakit.. pero naniniwala ako kay Agui. Naniniwala ako na habang nadyan ssiya, hindi ako masasaktan... Parang tama nga yata si Ate Dian.. papasang prinsipe itong si Aguinaldo. Prinsipe... prinsipeng nangangailangan ng prinsesa... Bigla ay tinulak ko siya... pinakatitigan ko ang kanyang mga mata. I almost forgot the reason why I need Aguinaldo in my life. Screw the rubriks. He saved my life. tama na iyon. he has a good heart. Bigla ay itinaas ko ang aking kanang kamay at pinadapo iyon sa mukha niya. "Aray!" malakas na sabi niya. Tumitig siya sa akin. "Ano bang problema mo?" "Ikaw... ikaw ang Prince charming ko..." ________ "What the hell are you talking about?" my voice roared like a thunder. Ano bang nangyayari sa babaeng ito? Matapos ko siyang iligtas mula sa tiyak na kapahamakan, sasampalin niya ako at sisigaw siya na ako ang Prince Charming niya? Tumayo ako. "Alam mo Grace, kailangan kitang dalhin sa ospital. Baka mamaya may trauma ka.." huminga ako ng malalim at saka tumayo. Kinuha ko ang cellphone ko para i-text si Mang Tino pero bago ko pa magawa iyon ay inagaw sa akin ni Mary Grace ang telepono ko. "What is wrong with you!" tumayo siya sa couch ko. She stood there looking like a Peruvian goddess. Napalunok ako. Mary Grace i a very attractive woman. At ngayon na nakatitig siya sa akin ng ganoon, I find her more, irresistable..

Grace pouted her lips... she even fliiped her hair. Napalunok ako. What the hell is she trying to do to me? "Ikaw ang prince charming na matagal ko ng hinahanap." ulit niya sa sinabi niya kanina. Nakatitig ako sa kanya. She opened her mouth to speak again, but I couldn't hear anything.. all I could see is her... her long black hair falling freely on her shoulders, her wide innocent looking eyes, her pouty pink lips --- no she's not wearing any lipstick.. i think her lips are naturally pink. Her pink lips... suddenly, the image of me, kissing her savagely, flashed on my brain. "Naiintindihan mo ba ako, Aguinaldo?" napangiwi ako nang marinig kong tinawag na naman niya akong Aguinaldo. "I told you, call me Agui..." tumalikod ako. Kailangan kong lumayo kay Mary Grace kahit sandali lang, baka kasi hindi ko mapigilan ang sarili ko, bigla ko na lang siyang hatakin at hagkan... at baka kapag ginawa ko iyon, kung saan kami mapunta. Delikado. I was about to take a step away from her nang biglay may kuyng anong mabigat na napunta sa likod ko. To my surprise, i just felt Mary Grace's body on my back. She actually jumped from the sofa to my back! "Aw!" napadaing ako, hindi dahil sa nabibigatan ako sa kanya kundi dahil nabigla ako sa ginawa niya. "What the hell are you doing?" "Sige na, Agui, makipagdate ka na sa kapatid ko..." kumunot ang noo ko? Kapatid? Kapatid niya. Napahawak ako sa baywang niya, natatakot ako na kapag nawalan ako ng balanse ay matumba kami at madaganan ko siya. "Kapatid mo?" All the while i thought that she wanted to date me! kanina she was saying na ako ang prince charming niya,pero ngayon sinasabi niya na makipagdate ako sa kapatid niya. I ran around the living room like a five year old kid. Gusto kong bumitaw si Mary Grace mula sa pagkakasabit sa likod ko. "Just let go! For crying out loud! You're a TEACHER!" hindi pa rin siya natitinag. "Ayoko.. sabihin mo muna na ide-date mo ang kapatid ko! Huwag kang tumakbo! Mapapagod ka lang!" natatawang sabi niya. "Hindi! Ayoko!" nakaramdam ako ng disappointment. Why would she want me to date her sister? Hindi niya ba alam kung ano ang reputasyon ko sa mundong ito? I am a player... and I only loved one girl --------- si Jasmine... "Why would I wanna date her?" tumatakbo pa rin ako... Paikot-ikot lang kami... nakakaramdam na ako ng pagod, pero hindi pa rin ako tumigil. Actually, i like the feel of Mary Grace's body next to mine... "We'll it's because she's pretty, she's smart and she's really really sweet." proud na proud na sabi niya. I smirked. "That's all? Anything else that can caught my attention?" hindi ako superficial. At kung nakikipagdate man ako sa isang babae iyon ay dahil may nakita akong kakaibang katangian sa kanya.

Tulad ni Jasmine. Jasmine is as sweet as a honey and she can also play the piano with her two feet... iyon ang unang bagay na nagustuhan ko noon kay Jasmine... At noong umalis siya, I continued dating, pero para sa akin ang mga babaeng iyon ay parang Skyflakes... plain ang bitter. "bakit ko sasabihin? kapag sinabi ko, para ko na rin ibinagay sa'yo iyong answer key sa test na ginawa ko. you have to figure it out yourself. So date my sister, please..." I don;t wanna date her sister... so i just keep on running around like a fool... umaasa pa rin ako na bigla na lang siyang bibitaw at malalaglag sa sahg pero hindi. Sa huli, ako rin ang sumuko. Umupo ako sa couch at saka napasandal. Umusog ng kaunti si Mary Grace... She was smiling... "Please, date my sister?" she asked. And for the second time, she pouted her lips... I stared at her... "Okay..." sagot ko habang naghahabol ng hininga. Nanlaki ang mga mata niya. "Talaga?" di makapaniwalang tanong niya. I just nodded. I took her left hand. "Totally... but" lalo siyang napanguso... "May but pa?" she bit her lower lip. Napasinghap ako. Kunot na kunot ang noo ko. Was she trying to tempt me? But... "Argh!" napatayo ako. "Hoy! Saan ka pupunta?" tinapunan ko siya ng tingin. Saan ako pupunta? Kailangan kong lumayo sa babaeng ito... hindi ako pwedeng lumapit sa kanya ngayon dahil kung hindi, baka mahalikan ko lang siya... Ayokong gawin ang isang bagay na alam kong pagsisihan ko sa huli. I glared at Mary Grace. She was minding her own business... bakit ganoon ang epekto niya sa akin? Looking at her now, all i could think of is how mucj I want to grab her by the hand, pull her closer and just kiss her like there's no tomorrow. Why am i acting like this? Why am i acting like a sex starve teenager who couldn't control his urge... Aminado naman ako na nagagandahan ako sa kanya. But am I that attracted to her? That I just wanna jump out and kiss her? Am I that attracted to her... Napatitig siya sa direksyon ko... nag-iwas ako ng tingin... What should I do?I know that I have to do something... And kissing her is not an option! So I have to think fast, so fast because I know that any moment from now, makakalimutan ko na kung ano ang tama at mali... At ayokong mangyari iyon........

******************************************* [7] Wanted: Brother-in-law (Chapter Seven) ******************************************* I still cannot believe that Aguinaldo agreed to date my little sister. Masaya ako dahil binigyan niya ako ng pagkakataon para ipakilala sa kanya ang kapatid ko. Kahit na alam ko na nakakaramdam pa rin siya ng pangamba sa gagawin niyang ito, masaya pa rin ako dahil nakikita ko na na may malaking posibilidad na matupad lahat ng plano ko. "Nasaan na ba ang lalaking iyon?" natetensyong bulong ko. Nakaupo ako sa isang bench sa labas ng coffee shop na magiging tagpuan ni Aguinaldo at ni Anne.. Kanina ko pa hinihintay si Aguinaldo pero hanggang ngayon ay wala pa rin siya. Nakadama ako ng kaba. Paano kung magbago na naman ang isip ng kumag na iyon? Bago dumating ang araw na iton ay makailang ulit na nagbabago ang isip ni Agui. Madalas niyang sabihin sa akin na hindi naman siya sigurado kung magugustuhan niya si Anne, at sa tuwing mangyayari iyon, kinukumbinsi ko siya, at ipinapaliwanag sa kanya ang mga bagay na maaaring mangayri kapag nagkakilala sila ni Anne. Muntik ko pa ngang sabihin sa kanya na kung sakaling kikilalanin niya ang kapatid ko, maaaring matulungan siya nitong kalimutan si Jasmine, pero pinigilan ko na lang ang aking sarili dahil hindi ko kayang sabihin kay Aguinaldo na alam ko ang patungkol sa babaeng iyon. I took out my phone. May message ako galing kay Anne. Ayon sa kanya, papunta na daw siya.. maghintay-hintay na lang daw ako. Lalo akong natensyon. Papunta na si Anne, pero wala pa rin si Agui. Saan na naman ba kasi nag-suot ang sira ulong iyon!!! "I still don't know why I'm doing this." napaawang ang mga labi ko nang marinig ko ang tinig ni Aguinaldo. Napatayo ako, kulang na lamang ay yakapin ko siya sa sobrang tuwa. "Bakit ngayon ka lang?" high pitch ang boses na tanong ko. I looked at him form head to toe, and oh boy.. he looked so damned good! Siya lang yata ang nag-iisang lalaking sa tuwing nakikita ko ay lalong guma-gwapo. Mukha siyang modelo na parang hinugot na lamang basta kung saang magazine at pinaglakad sa mataong lugar. "Wow, nagbibinata ka, Mary Grace?" malokong tanong niya. Umiling ako. "Heh! Ano ka ba? Akala ko kasi hindi ka na pupunta." pinagpag ko ang polo niya, may kaunting dumi kasi iyon. "So alam mo na kung anong gagawin mo?" Tanong ko. "I'm going to walk inside the coffee shop, look for your sister, talk to her and if it goes well, i'm going to ask her out again." napahawak ako sa balikat niya. "You've learn so fast." napangiti naman siya. "Basta ah... galingan mo. Sigurado talaga ako na magugustuhan ka ng kapatid ko." I said to him. Somehow, a little pin manage to make its way to my heart. Suddenly I felt a sharp pain on my chest.

"How can you be so sure?" tila nanghahamong sabi niya. Nagkibit-balikat ako. Somehow, I sounded so sure.. actually, sure na sure ako na magugustuhan ni Anne si Agui. Bakit? Dahil kapatid ko siya. Noong mga bata pa kami madalas nilang sabihin na pareho kami ng gusto... At dahil gusto ko si Aguinaldo... natitiyak kong gugustuhin rin siya ng kapatid ko. Teka... gusto ko si Aguinaldo? Napatitig ako sa kanya. Naroon pa rin siya at nakatitig lang din sa akin. Gusto ko si Aguinaldo? Gusto ko siya? teka... sa paanong paraan? bakit ko siya gusto? Bwisit... bakit ba ako nagkakaganto? "Mary Grace..." I shhhed him. "Sabi ng Bling eh..." naaasar na sagot ko. "Oo na, Bling..." he sighed. "Gusto mo ba ako?" kulang na lang ay ibuga ko lahat ng laway ko. Nanlalaki ang mga matang napatitig ako sa kanya. Bakit? Bakit niya ako biglang tinanong nang ganoon? Nababasa niya ba ang isipan ko? Bakit niya ako tinatanong ng isang bagay na hindi ko kayang sagutin? "Ahh..." teka.. teka... nag-iwas ako ng tingin. Napadako ang mga mata ko sa loob ng coffee shop. Doon, natanaw ko si Anne na pumasok na sa loob. Nataranta ako. Hinampas ko si Aguinaldo sa balikat. "Ayan na siya! Bilisan mo! Pumasok ka na! Go! GO! Go!" tinapik ko ang balikat niya. "Alright, alright, jeez!" natatawang tinahak niya ang pinto sa gilid ng coffee shop. I watched him as he strode inside, looking around as if he doesn't know what to do.. magaling din palang artsita itong si Aguinaldo... Kagat labing naupo ako sa bench. Kitang-kita ko sila mula sa kinauupuan ko si Anne... at nakikita ko rin na unti-unti nang lumalapit sa kanya si Aguinaldo. Huminga ako nang malalim at saka kinuha ang cellphone ko. I tetxted her, sabi ko hindi na ako makakarating... Nang muli akong tumingin sa loob ng coffee shop.. nakita ko si Aguinaldo na nakikipag-usap na sa kapatid ko. Anne smiled... Agui sat infront of her, moments later, pareho na silang nagtatawan at nagkekwentuhan... Napangiti ako, mukhang hindi ako nangkamali sa desisyon kong ipakilala si Aginaldo kay Anne. From what I can see... they are enjoying each other's company. I stayed there, watching the two of them... another hour have passed, both were having coffee.. hindi na mawala ang ngiti sa mukha ng kapatid ko. I guess wala na akong dapat ipag-alala. I can very well see that Anne likes Agui. And I should be happy... pero bakit ganoon? Looking at the two makes me feel like my head was spinning so fast i want to throw up... as if there's a big ball of green goo in my stomach that wanted to come out. I couldn't look at them. It burns my eyes... I know i shouldn't be feeling this way and it bothers me. Why am i feeling like this?

Why am i feeling like I just gave away something that's not even mine? I glared at the two of them. Agui was smiling... bigla akong nakadama ng inggit... nitong mga nakaraang araw lang, ang mga ngiting iyon ay sa akin niya lamang binibigay, pero ngayon, kay Anne na.. Dapat masaya ako. Dapat natutuwa ako dahil nakikita kong masaya si Anne. Pero bakit parang gusto kong tumalon sa isang tulay at magpakalunod sa tubig tabang? Bakit? "Hindi mo ba naisip? o hindi mo talaga iniisip? Baka mamaya si Aguinaldo na ang lalaking ipinadala ng destiny para sa'yo tapos ibibigay mo siya sa kapatid mo?" na-replay sa utak ko ang pahayag na iyon ni Shany... ngayon ko lang naiisip... Paano kung ganoon nga ang nangyayari? Paano kung si Aguinaldo pala ang lalaking destined para sa akin pero ipinapamigay ko siya sa kapatid ko.... Destiny... Sabi ng isang taong matalino, destiny is a predetermined course of events considered as something beyond human power or control... Is this my destiny? Am I destined to fall in love with Aguinaldo? But wait... I forgot something... Hindi nga pala ako naniniwala sa Love.. So bakit ko iisipin na naiinlove na ako kay Aguinaldo Emilio? ____________ I haven't seen Mary Grace for four days now. at kahit pa ayokong aminin, hinahanap-hanap ko ang presensiya niya. I miss her, I miss the way she talks to me, the way she looks at me, even the way she pouts her lips everytime she wanted to say something and yet she couldn't say it. Minsan nga napapangiti pa ako mag-isa kapag naaalala ko siya. "Hey Agui! Your early!" Shany greeted me after opening the door. She was holding a big cup of coffee and she looked as if she just got out of bed. Niluwagan niya ang bukas ng pinto at saka sinenyasan akong pumasok/ "Nag-jogging ako. Then bigla akong naisip na dumaan. Anyways, I brought fruits." ipinakita ko sa kanya ang basket na dala ko. Tatawa-tawang kinuha niya iyon. "Napapansin ko, laging fruits ang paslaaubong mo kay Bling. Napangiti naman ako. I guess I always thought that Bling doesn't seem to like flowers. Judging from the way she acts, mas gusto niya iyong pagkain kaysa sa bulaklak.

"I just think that she doesn't like flowers... but if she does, ibibili ko siya." Shany looked at me. her eyes widened with amusement. "You such a sweet guy, Agui..." napailing ako. Sweet daw ako.. kung alam lang niya. Hindi ko naman talaga mahilig magbigay ng bulaklak. Si Jasmine lang ang nag-iisang babaeng pinagbigyan ko ng bulaklak noon. Pagkatapos ni Jasmine, wala na akong pinagbigyan ng ganoon. "Siya nga pala, Agui, kamusta iyong date ninyo ni Anne?" alanganing ngiti ang ibinigay ko kay Shany. Alam rin pala niya ang tungkol doon.. Tinupad ko naang napag-usapan namin ni Mary Grace. Nagpakilala ako s akapatid niya, I talked to her, I even bought her coffee. I actually had a great time talking to her, so i asked her to go out with me again. But on that second date, bigla kong nakita ang malaking kaibahan ng magkapatid. I realized that Anne is just like the girls in my worl. She's too vain, too conscious, too superficial. She's too maarte for my taste. And the other thing that drives me crazy is that she likes talking about herself too much. Ayoko ng ganoong klaseng babae. Anne is the kind of girl who likes to act to be someone that she's not. And I want a girl who's not afraid to show the world what she's made of.. at sa tingin ko hindi ganoon si Anne. "Where's, Bling?" instead of answering her uestion, iniba ko na lang ang usapan. Ayokong pag-usapan ang bagay na iyon. "She's still sleeping. Pero gigisingin ko na rin siya. tanghali na eh..." walang sabi-sabi na tumalikod si Sahny at tinungo ang silid ni Mary Grace. Sumunod ako. Hindi ko alam kung bakit ko ginawa iyon pero sumunod ako. Binuksan ni Shany ang pinto ng kwarto ni Grace. "You wanna wake her up?" Shany asked in a light tone. I shook my head. "I'll just watch..." nakangiting sagot ko. I stood there looking at Mary Grace. Hindi ko makita ang mukha niya dahil nakatalikod siya sa akin. All i could see was a back... a sexy back.. I just stared at her trying to admire that sexy back. Tumabi si Shany sa kanya. Idinantay niya ang kamay niya sa ulo ni Mary Grace. "Bling, umaga na. Nag-init na ako ng tubig. Pwede ka nang mag-kape..." Mary Grace stirred. "Uh... lubayan mo ako..." mahinang bulong niya. Itinaas pa niya ang kamay niya, tila itinataboy si Shany. "Uy, napanood mo ba iyong balita kagabi? Sabi Five K daw ang binabayad para um-appear sa Face to Face." hinatak ni Shany ang kumot na bumabalot sa kanya. Shany looked at me and winked. I cannot believe that I'm actually enjoying this scene! "Hindi...wafakels... lumayas ka..." mahinang pahayag ni Mary Grace. Hinatak niya ang kumot niya pataas. "Tapos kamo, nakita ko si Squidward sa panaginip ko. Kinain niya kamo iyiong hotdog natin sa ref."

"Inutil ka... matutulog ako.. Lumayas ka masamang espiritu..." napahagalpak ako ng tawa. Ngayon ko lang talaga naiisip na si Mary Grace Cabling ay isang pambihirang babae. Shany sighed. "Bumagon ka na..." inalog-alog pa ni Shany ang balikat niya. To my surprise, Bling took her pillow and shove it on Shany's face. "Aray! Sige ayaw mong bumangon! Nandito si Aginaldo, gaga! Bumangon ka na!" Pagkasabi ni Shany nang mga salitang iyon ay biglang bumaligwas ng bangon si Bling. She looked at my direction. I laughed when I saw her reaction. Her face were red. mas mapula pa iyon kaysa sa mga mansanas na dala ko. Gulo-gulo ang buhok niya, lukot na lukot ang kanyang ilong at halatang disoriented pa siya. Siya ang larawan ng isang babaeng bagong gising. Grace clutched her blanket, she even tried fixing her hair... unti-unti nawawala ang ngiti sa aking mga labi. I was just eyeing her, and right there and then... I realized that I have fallen. deeply. in. love. with. HER. __________ "OUT!! Halos lumuwa na ang buong lalamunan ko sa pagsigaw, habang si Aguinaldo naman, kulang na lang magtatalon sa tuwa. Nakakahiya! Nakita niya ako ng bagong gising ako?!! Ni hindi pa ako naghihilamos, at nagmumumuog pero nakita na niya ako! Lapastangang Maria Shany Magracia iyon!! Bakit ba pinapasok niya si Aguinaldo sa kwarto ko habang natutulog ako?! Ni hindi man lang niya naisip na paghintayin na lang sa labas si Aguinaldo habang ginigising niya ako.! Nawalan ako ng dangal! Paano na ang puri ko?!! "Nakakahiya!" dama ko pa rin ang pamumula ng aking mukha. Dali-dali akong bumangon at hinatak ang twalya ko na nakasabit sa gilid ng cabinet ko. Agad na pumasok ako sa loob ng banyo at naligo! Utang na galang! Alas-ocho pa lang nang umaga pero maliligo na ako. Sabado ngayon dapat mamayang hapon pa ako maliligo, pero hindi ko na kakayanin ang hindi gawin iyon. I need to look fresh. So fresh that Agui's mind will automatically delete that image of me looking like a piece of crap. Nang matapos akong maligo at magbihis, sinugurado ko muna na mukha akong tao bago ako lumabas ng kwarto ko. I can still here Aguinaldo. Nasa kusina siya at kausap si Ate Dian. "Uy, pres na pres na si bebe..." dumaan si Shany sa gilid ko. Bago pa siya makalayo sa akin ay hinatak ko na ang mahaba niyang buhok. "Nakakainis ka! Ipinagbili mo ng mura ang dangal at puri ko!" nanggigil na sabi ko.

"Ouchi! Ouchi! May hair! kakarebond lang niyan! Wag mong hawakan!" maarteng sabi niya. "heh! And you call yourself my friend! What kind of a friend are you!?!!" "Infairness, affected ka. Kras mo na siya noh..." natatawang sabi niya. Natigilan ako. There's a big curtain of uncertainty that covered my whole being. Crush? Si Aguinaldo? No fuckin' way! Bigla ay naalala ko ang eksenang nakita ko sa coffee shop na iyon noong araw na ipinakilala ko si Aguin sa kapatid ko. They were happy and their happiness, iritates me. nakakabulag... nakakainis, nakkauta.. Ganoon ang pakiramdam ko. At alam kong hindi iyon ang dapat kong maramdaman kaya bakit nararamdaman ko iyon?Binitiwan ko ang buhok ni Shany. I looked at her.. I was sahiking my head, like I was denying the fact that I can feel a special something in the middle of my chest for Aguinaldo. No. Fuckin'. Way. I keep repeating that on my head. Wala akong gusto kay Agui. At hinding-hindi ako magkakagusto sa kanya dahil hindi ako naniniwala sa LOVE at ang mas importantedng dahilan ay dahil maaaring gusto na rin siya ng kapatid ko. "Morning, Bling..." Agui's voice lingred on ears like a sweet melody. I turned to him. I can see him, pero bakit ganoon, bakit siya lang ang nakikita ko? bakit parang hindi ko na makita ang ibang taong nakatayo sa silid na iyon? Is this a sign? Is Aguinaldo really that destined someone? That someone who can make my heart beat fast and can make me believe in fairytales and happy endings? Am I falling unvoluntarily in love with him? But how? I don't believe in love. My body is rejecting any love molecules. I hate fairytales, I hate princes and princesses... And I hate this feeling... I can't be falling in love with him... I bit my lower lip. I don't want to fall in love with him. "Umuulan... kukunin ko iyong sinampay!" bigla akong napasigaw. Mabilis pa sa alas-kwatro na nagpunta ako sa likod bahay. Ni hindi ako nagpasintabi sa kanila... Tumayo lang ako. Alam ko nagmukha akong tanga kasi hindi naman taaga umuulan tapos sinabi ko iyon. Walang ulan. Tirik na tirik ang araw at isa pa, mukhang basa pa ang mga nilaban ni Ate Dian. "I'm so stupid!" I whispered to myself. "Umuulan? kukunin ang sinampay? Ang tanga mo naman Bling!" napa-iling ako. Nagpalakad-lakad ako doon. "Ano kayang iniisip ng kumag na iyon! Argh! Nakakainis ka! Hindi naman umuulan." napangisi ako. "Kapag umulan ngayon ang ibig sabihin, in love

talaga ako doon sa panget na iyon. Eh hindi naman uulan kasi, ang araw-araw kaya." sarksatikong sabi ko. "Sinong panget?" out of nowhere, lumabas si Aguinaldo. And as if oun cue, biglang kumulog at kumidlat. Napaka-sudden ng pagdilim ng kalangitan, biglang-bigla rin ang pagpatak ng malalaking tubig na nagmumula sa kalangitan. My mouth literally feel open when i realized what was happening. Umuulan... Napatingala ako. Ilang segundo lang ang nakalipas ay basang-basa na ako, pati na rin si Aguinaldo. "Iyong sinamapay!" napasigaw ako. Mabilis na tumakbo ako sa hilera ng sampayan para kuhanin ang mga damit na nilaban ni Ate Dian... sumunod sa akin si Aguinaldo, tinutulungan niya ako. This is so unacceptable. Umulan. Hindi. Nagkataon lang ang pangyayari. Ano bang kinamalayan ng pag-ulan dito sa nararamdaman ko para sa ugok na ito. Wala.. Pero umulan.. at sabi ko kanina, kapag umulan, ibig sabihin umiibig na ako sa kanya. Could this be happening? Did i just fall in love with him? But how did that happen? Hindi. Ako. Naniniwala. Sa. PAG-IBIG. Pero heto ako, nakatitig kay Aguinaldo at sinusiguro kung mahal ko na nga ba siya o ano... Pero sa ngayon, hindi ko pa kayang sagutin ang tanong na iyon. Kahit siguro, maligo pa ako sa ilang timbang tubig ulan, hindi ko pa rin sasagutin ang tanong na iyon... I guess this is just how it goes. When you realized that everything that you have believed doesn;t mean anything at all, you cannot help but to get really really messed up. Parang ngayon.. habang nakatitig ako kay Aguinaldo, naiiisip ko na.. wala na... hindi ko na pwedeng sabihin na cynical ako pagdating sa love. "Bakit nakatitig ka diyan?" nakangising sabi niya. "Na-iinlove ka na sa akin noh?" itinaas baba niya pa ang mga kilay niya. My fcae went red. "Dukutin ko kaya iyang kuko mo sa paa tapos itarak ko sa mata mo?" natawa siya. "Ano ba iyan. Basa na tayo..." mahinang sabi ko. Inilagay ni Aguinaldo ang mga sinampay sa laundry basket, sumunod ako sa kanya at ginawa rin ang ganoon. "Wala na ba?" tanong niya. Sinipat ko muli ang sampayan. "Iyonng teddy bear ni Letlet..." muli ay bumalik sa ko ulanan. Napapanguso ako. Iiwasan ko na ba si Aguinaldo ngayon? Ayaw ko kasi na lumaki pa lalo iyong kakaibang nararamdaman ko para sa kanya. Maya-maya ay naramdaman ko ang mainit na palad ni Agui sa aking braso. Hindi ko alam na sumunod pala siya sa akin.

"Weh, bakit?" pabirong tanong ko. Humarap ako sa kanya. He smiled. "Alam mo iyong The Notebook?" biglaang tanong niya. Lalong lumakas ang ulan. "Iyong libro o iyong pelikula? kinakabahan ako.. pero bakit?Ngumiti si Agui, pero agad ring nawala ang mga ngiting iyon. "Iyong movie..." suddenly he put his hands around my waist, as if he was trying to pull me up... "May rain scene dun diba?" "R-rape scene? ahaha..Ano bang sinasabi mo?" nagkaroon ng maliit na hayop sa dibdib ko. Ang lakas ng kabog ng puso ko. Ano bang gagawin niya? "Just. Don't. Move." he said... after that, I just felt his lips landed on mine... and it was divine..... ******************************************* [8] Wanted: Brother-in-law (Chapter Eight) ******************************************* "Hinalikan mo ako?!" Stupid me! do I really have to say that out loud? Do I really have to make myself look like a moron in front of Aguinaldo? Pero.. hinalikan niya ako! Hinalikan niya ako sa labi?!! Sa ilalim ng malakas na ulan, sa gitna ng mga sinampay ni Ate Dian, ninakaw ni Aguinaldo ang una kong halik. I put my hand over my mouth, I can still feel the warmth of his sweet lips. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapniwala a hinalikan ako ng walang hiyang kumag na ito. Ano bang pumasok sa isip niya at ginawa niya ito sa akin? Bakit niya ako hinalikan. Utang na loob naman, bakit ba lalo niyang ginugulo ang isipan ko? Ang gulo-gulo na nga nang lahat eh. Litong-lito na ako dahil lahat ng akala kong pinaniniwalaan ko ay nawawalan na ng kasaysayan ngayon, tapos gagawin niya pa ito? Hahalikan niya pa ako na walang pasintabi? "You kissed me?!!!!" muli ay sigaw ko. Umalingawngaw ang halakhak ni Aguinaldo sa likod bahay. "You're such a kiss and tell. baka gusto mo pang ilakas kasi baka mamaya hindi pa naririnig ng kapitbahay ninyo." he said playfully. Lumayo ako sa kanya. Iisang kataga lang ang nasa isipan ko ngayon, at iyon ang salitang, BAKIT? "Pero, hinalikan mo ako?!!!" muling sigaw ko. Kahit yata anong sabihin ni Aguinaldo ngayon, iyon at iyon lamang ang lalabas mula sa bibig ko. "Yes, I did. What's wrong with that?" sa pagkakataong iyon ay kunot na kunot na ang noo niya.

"What's wrong?! What's wrong? Everything's wrong! First, you came into my life, and just like that, everything I thought that was real just faded away! Now I'm confused! I do't know what to think anymore. pagkatapos, pagkatapos, hahalikan mo ako?!!!" I felt so frustrated. At ang mas nakapagtataka pa, tila nakikisama ang nakakainis na ulan na ito sa confusion na nararamdaman ko para kay Aguinaldo, pagkatapos na pagkatapos niya akong halikan, pagkatapos niyang nakawin ang first kiss ko, biglang tumila ang ulan! nong ibig sabihin noon? Huwag mo namang sabihing magkasabwat si Aguinaldo at si Mother Nature?!!! "Hindi kita maintindihan, Bling." inirapan ko siya. "Talagang hindi mo ko maiintidihan kasi nakakainis ka!" muling sigaw ko sa kanya. Pumasok ako muli sa bahay, dala ko ang sinampay ni Ate Dian. Nadatnan ko sa kusina si Shany at si Ate Dian. Tinapunan ko sila ng tingin. "Masarap iyong sinigang mo, Ate..." nakatawang sabi ni Shany. "O Bling, kamusta iyong sampay ni Ate Dian?" "Bling c'mon let's talk.." inirapan ko si Aguinaldo, pagkatapos ay nilipat ko ang tingin ko kay Shany. "Sinigang? Adobo iyang kinakain mo, bwisit..." sa sobrang inis ko ay basta ko na lamang binitiwan roon ang mga sinampay na isinilong namin kanina. Nagtuloy-tuloy ako papunta sa itaas ng bahay. Alam kong nakita ni Shany at ni Ate Dian ang ginawa ng walang hiyang kumag na iyon. Alam kong nakikiosyoso sila kanina, mga mapagpanggap! Hindi ba nila naiisip na kahihiyan para sa akin ang ginawang iyon ng sira-ulong lalaking iyon?! Isang kahihiyan.... masarap na kahihiyan... Napabuntong hininga ako. Wala pang kahit sinong lalaki ang nakahalik sa akin. My Dad was the first and the last man in my life.... And when he died, I never let anybdy in. Siguro iyon ang bunga nang maaga kong pagkaulila... Tulad noong mga batang kasing edad ko noon, naniniwala rin ako sa fairytales and happy endings. Si Cinderella pa nga ang paborito kong fairytale character. But when he left... when he died, all my dreams were crushed. Si Dad, siya nagsilbing knight in shining armour ko, pero noong mawala siya, napilitan akong maging knight in shining armour ni Anne. Bigla akong nawalan ng karapatan para maging masaya, bigla akong napilitang maag-mature agad... Noong nawala si Dad, ang sakit-sakit... ni hindi ko nga alam kung paano ko kinaya... Pero naging okay naman ako... Naging okay si Anne. Masaya kami... pero isang bagay lang talaga ang hindi ko kayang gawin. Ang magmahal muli ng isang lalaki.

Hindi ako man hater. Hindi ko rin alam kung anong itatawag ko sa sarili ko. Pero isa lang ang sigurado ko. Hindi ako galit sa mga lalaki. Ang ayoko lang ay ang mapalapit ng husto sa kanila dahil alam kong malaki ang posibilidad na iwan at saktan nila ako. Kaya kaysa masaktan pa, pinaniwala ko na lang ang sarili ko sa mga bagay na mas madaling intindihin. Pero ngayon.. ngayong nandito na si Aguinaldo, hindi ko alam kung anong mangyayari... Nakilala ko siya, pinili ko siyang kilalanin, pero hindi para sa sarili ko kundi para sa kapatid ko. Paano kung gusto na siya ni Anne? Paano kung sa pag-uusap nilang iyon ay nakaramdam si Anne ng spark? Paano kung.... paano kung... napabuntong hininga ako. Hindi ko kayang bigyan ng pangalan ang nararamdamang kong ito para sa kanya. Indenial na kung indenial, pero ayokong makasakit... Kaya siguro, mas tama ang naiisip ko sa ngayon... Kakalimutan ko si Aguinaldo... _______ "Ate!" Muntik na akong mauntog sa glass window nang bigla kong marinig ang matinis na boses ni Mary Anne. nakatyo siya sa labas ng faculty at may dalang paper bag. Ngiting-ngiti siya, tila napakasaya. "Anong ginagawa mo dito?" nagtatakang tanong ko. Nagkibit balikat siya saka ipinakita sa akin ang paper bag na dala niya. "I brought you lunch!" nakangiting sabi niya. "Teka, bakit parang hindi ka masaya na makita ako?" tanong pa niya. I smirked. Actually, I missed her, it's just that, I'm not yet ready to see her... hindi pa rin ako handang makinig sa kwento niya tungkol kay Aguinaldo. "Ano ka ba? Na-miss nga kita. kaya lang medyo na-surprise ako." kunway sabi ko. Hinawakan ko ang kamay niya saka hinatak siya patungo sa isa sa mga student center doon. "Oo nga pala, Ate, bakit hindi mo ako tinetext? Alam kong busy ka rin pero, alam mo naman na I like it when you text me." "Wala akong load eh..." ang totoo, nakakalimutan kong i-text siya, ang dahilan? Si Aguinaldo. Simula ng dumating ang lalaking iyon sa buhay ko, parang ang dami-dami ko nang nakakalimutan. Nakalimutan kong hindi nga pala ako naniniwala sa LOVE, nakalimutan kong hindi nga pala ako pwedeng mai-in love lalo na kung sa kanya, at nakalimutan ko na Si Aguinaldo ay para kay Mary Anne.

"Sabi ko naman sa'yo, Magpa-linya ka na lang. kung inaalala mo iyong budget, i'll pay for it na lang..." malumanay na sabi niya. Umupo kami sa loob ng student center, Ngumiti lamang ako sa kanya. "Magtigil ka diyan... Ano nga pala iyang dala mo?" pag-iiba ko ng usapan. "Favorite mo, Chicken adobo with pinya..." inilabas niya isa-isa ang dala niya. May dala siyang paper plate, disposable na kutsara at tinidor, at siyempre kanin. "Siya nga pala, ate..." biglang sabi niya habang nilalagyan niya ng kanin at ulam ang plato ko. "Naalala mo ba noong araw na may usapan tayo at hindi ka dumating?" Napatitig ako sa kanya, mapait na ngiti ang isinukli ko sa kapatid ko. Oo naman, tandang-tanda ko ang araw na iyon. Iyon ang araw na nakilala niya si Aguinaldo. At kung tama ang hinala ko, may kinalaman ang pagpuntang ito ni Anne sa akin kay Aguinaldo. Alam ko na ang mangyayari sa ngayon, sasabihin na ni Anne ang mga bagay na dapat ay gusto kong marinig pero dahil sa mga nangyayari ngayon, iyong mismong mga bagay na iyona ng makakasakit sa akin. And all that because of this nameless feeling I have for Aguinaldo. "You see, when you didn't come, some random stranger approached me. And he was a really hot stranger, ate.." humagikgik pa siya. Lumunok naman ako. Bakit ganoon? Bakit parang walang lasa itong kinakain ko? Napatitig ako sa kapatid ko. Nakakatuwa, mukhang masayang-masaya na siya. "And then what happen?" labas sa ilong na tanong ko. "He bought me coffee, we talked and then he asked me out again." nakangiting sabi niya. "Dun sa second date, I realized that...." Gustung-gusto kong takpan ang mga tainga ko. Alam ko naman kasi kung ano ang sasabihin ni Anne sa akin. Alam kong sasabihin na niya ang mga salitang ayaw kong marinig. "I LIKE him, Ate Grace. I really think I have found my prince charming..." Muntik na akong mabulunan. Buti na lang hindi natuloy. Tuluyan nang nawalan ng lasa ang chincken adobong paborito ko. Hindi ko na alam ngayon kung ano bang klaseng ulam ang kinakain ko. She likes him. That could only mean one thing. I have to back off. I really have to forget about my nameless feelings for him. I don't wanna hurt my sister. "Uhmm.." tumikhim ako. "I'm happy for you..." nakangiting sagot ko. Plastic. I sounded so plastic...

"Bakit parang hindi ka naman masaya?" biglang tanong niya. Napamaang ako. "MASAYA ako?!!!" high pitch na sabi ko. "I'm truly very happy for you. Sana siya na ang prince charming mo..." ngumiti si Anne. "Hero siya ate.... Aguinaldo Emilio ang pangalan niya. And I'm sure, kapag nakilala mo siya, you'll like him." hindi na lang ako sumagot. I guess Anne's right. I'll like Aguinaldo. Actually, I like him already... but I have to unlike him na... hindi na kasi tama, at saka isa pa... Para kay Anne siya. Iyon ang magiging masaklap na katotohanan ng buhay ko. Si Aguinaldo ay para kay Anne. Habang ako... Tatanaw na lamang sa malayo... _________ "Bling!" Kakabalik ko pa lang sa faculty nang tawagin ako ni Shany. Vacant ko, wala akong klase hanggang alas dos nang hapon. Balak ko sanang dumukdok sa mesa ko at matulog, pero ngayong nandito na si Shany, parang hindi ko na magagawa iyon. "Bakit?" kunot noong tanong ko. "Kanina pa kita hinahanap. Kanina pa nag-ri-ring iyang cellphone mo.." Ibinigay sa akin ang telepono ko. Kunot noong pinagmasadan ko iyon. 23 missed calls... at lahat ng iyon galing sa iisang numero. Kay Aguinaldo. At hindi lang iyon. I have 43 new messeges, at lahat nang iyon galing din sa kanya. "Bakit may ano?" takang-takang tanong ko. Gusto kong basahin iyong mga mensaheng iyon, pero hindi ko alam kung bakit hindi ko magawang pindutin ang read button. "Hay nako, Bling. Ayan na eh, bakit hindi mo pa basahin?" tinitigan ko siya. "Hahatakin ko iyiong buhok mo o sasabihin mo sa akin?" kabang-kaba ako noon. Pakiramdam ko kasi may nangyari masama kay Aguinaldo. "Nako, pagdiskitahan ba iyong buhok ko?" napapalatak siya. "Oo na, nilalagnat iyang fisrt kiss mo. Puntahan mo daw siya, walang mag-aalaga sa kanya. Kanina pa din ako tinatawagan niyan, hinahanap ka."

First kiss... muli ko na naman naalala iyong kagulat-gulat na pangyayari na iyon sa buhay ko. Ang halik na ninakaw ni Aguinaldo sa akin, ang halik na kahit hindi ko man aminin ay isang napakagandang alaala... "Bakit ako ang tatawagan niya? Wala ba siyang nanay?" umiwas ako ng tingin. I wanted to come.. i wanted to got there, but I just don't want too. Kapag ginawa ko iyon, magiging mali ako. At ayokong maging mali... Pero kung hindi ko naman siya pupuntahan, makokonsensya naman ako. Paano kung magdeliryo iyon doon? Paano kung iba pala ang trip niya kapag nagdedeliryo siya? Paano kung tumalon siya sa building? Paano kung laslasin niya ang lalamunan ng katabing unit niya? "Wahhh!" naiinis ako. Ganito pa naman ako kapag nag-aalala ako, kung anu-anong naiisip ko. Dali-dali akong pumasok sa faculty at kinuha ang bag ko. Wala na akong pakialam, basta pupuntahan ko na lang si Aguinaldo. Kahit pa maging mali ako. Wala naman sigurong masama kung sa kauna-unahang pagkakataon sa buhay ko, gagawa ako ng maling bagay. Walang masama... at hindi ako magiging masamang tao. Sumakay ako ng taxi at nagpahatid sa kinaroroonan ni Aguinaldo. "Nako, kapag hindi talaga nilalaganat ang lalaking ito, tatamaan sa akin iyan!" nangigigil na sabi ko. Muli ay dinukot ko ang cellphone ko sa bag. 52 messeges, binuksan ko ang mga iyon, puro galing sa kanya. Hinahanap nga niya ako. Hindi ko na lang sinagot ang mga mensahe niya dahil malapit na rin ako. Nang itapat ni Manong Driver ang sasakyan sa harap ng building ni Aginaldo, agad akong nagbayad at bumaba, mabilis na tinahak ko ang daan patungo sa elevator.. Makalipas lang ang ilang sandali, natunton ko na ang unit ni Aguinaldo, nag-doorbell ako. Nagbilang ako ng isa, dalawa, tatlo at apat, sa ikalimang bilang bumukas ang pintuan. Tumambad sa akin ang hubad na katawan ni Aguinaldo. Nanlaki ang mga mata ko. Muli ko na naman natagpuan ang sarili kong nakikipag-face to face sa chisled chest niya. Nakatapi lamang siya ng tuwalya at tumutulo pa ang tubig galing sa basa niyang buhok. "Hey hey..." tila nang-aakit na sabi niya, he gave a smile that sent shivers down through my spine. Dammit! Bigla ay itinakip ko ang mga kamay ko sa akin mga mata. "Hayup kang kumag ka! Alam mo bang nag-absent ako sa klase ko kasi sabi mo nilalagnat ka!" narinig ko ang marahan niyang pagtawa. "Bakit, tinakpan mo pa iyang mga mata mo? Diba sabi mo hindi naman na virgin iyong mga mata mo?" tatawa-tawang sabi niya. naramdaman ko ang kamay niya sa braso ko, pilit niyang inaalis iyon.

"Ayoko... huwag.. huwag po, kuya..." nangingiming sabi ko. Ngayon parang gusto kong magsisi kung bakit pa ako nangpunta sa kanya. Wala naman palangh lagnat ang kumag. Mukha akong tanga, nag-aalala pa ako pero wala naman pala siyang sakit. "Aalis na ako, diyan ka na. Huwag kang magtetetxt sa akin hayup ka talaga!" naiinis na sabi ko. Inis na inis ako habang siya tawa naman ng tawa. Akala siguro nito nagbibiro pa ako. Tumalikod ako, nasa mga mata ko pa rin ang kamay ko... pero bago pa ako maka-about face, hinapit ni Aguinaldo ang baywang ko. "Huy... anu ka ba?" napamaang ako. I could smell his manly scent. I can feel his bare skin... I can feel everything... bigla ay parang gising na gising lahat ng senses ko. "Aalisin mo iyan oh, hahalikan ulit kita?" bigla ay naitikom ko ang bibig ko. Hahalikan na naman niya ako.. Ayokong halikan niya ako... kapag ginawa niya iyon, tatangahin ko na naman ang sarili ko. "One..." binibilangan niya ako? Ano ito? pasahan ng papel? Naiinis na tinanggal ko ang mga kamay ko. I saw him smile. "Bakit?" inis na tanong ko, pilit ko siyang itinutulak. "bitiwan mo ako, mababasa iyong uniform ko..." kulang sa emosyon na sabi ko, pero hindi siya sumagot, lalo niyang hinigpitan ang yakap niya sa akin. "It doesn't matter..." he whispered. "Ano?" kabado na naman ako. "I said, it doesn't matter because I'm gonna kiss you anyway..." nanlaki ang mga mata ko. Gustong-guto kong magreklamo, gustung-gusto ko siyang sitahin pero paano ko gagawin iyon kung nasa mga labi ko na ang mga labi ni Aguinaldo? Napasinghap ako... tulad nang nauna ng nangyari, unti-unti na namang nagiging jelly ace ang tuhod ko. Aguinaldo's lips felt so warm and it tasted so sweet. He's lips were intoxicating, nakakangilo, nakaakhilo, nakakapanghina at tila ba nakakaadik. I don't know why I keep doing this to myself. Kakasabi ko lang kanina na ayokong magkamali, pero heto ako sa bisig ng lalaking ito na gusto rin ng kapatid ko, unti-unting natutunaw sa matamis na halik na iginagawad niya sa akin. Aguinaldo is a mistake. He's a nightmare, he's a threath. I keep repeating those words on my head, but my heart doesn't seem to care anymore. All I know is that I love the way his lips brushed over mine. But he's still a mistake. Parang siyang LET exam, na kahit gustuhin kong itama, hindi ko pa rin magagawa. I just keep kissing him back... and I guess he liked that... Agui tilted my head to deepen that kiss... and just like that I lost the sense of being right or wrong...

Ang tanging naiisip ko lang... Paminsan-minsan, masarap rin palang magkamali.... ******************************************* [9] Wanted: Brother-in-law (Chapter Nine) ******************************************* Look, I'm sorry. Hindi ko lang talaga matiis na hindi ka makita." Ayokong magsalita. Ayokong tingnan siya. Hindi dahil sa naiinis ako sa kanya, kundi dahil hanggang ngayon ay wala pa rin siyang saplot sa katawan. Nagyuko ako ng ulo. Hanggang ngayon ay hindi ko maintindihan kung bakit niya ito ginagawa. bakit ba kailangan niyang lalo pang guluhin ang buong mundo ko? "Hindi mo ba talaga ako papansin? You're just gonna look at my carpeted floor and count the dustmites?" sarksatikong sabi niya. Hindi pa rin ako tumitingin sa kanya. Ayoko nga. Ayokong makita ang mga mata niyang tila laging nag-iisip ng katamaran at kamunduhan. Napangiwi ako. bakit ba kasi nagpunta-punta pa ako rito sa bahay ng kumag na si Aguinaldo? Argh! "Mary Grace Cabling?!!!!" tawag pa niya sa akin. Nainis ako. "Magbihis ka, tapos kakausapin kita!" sigaw ko sa kanya. Nanlaki ang mga mata ko nang ma-realize kong namumula ang mukha ko nang muli ko na namang masilayan ang gwapo niyang mukha. Hindi. Hindi talaga ito maaari. A.Y.O.K.O. Nakipagsukatan sa akin ng tingin si Aguinaldo. Sa huli siya rin ang unang nagbawi at saka pumasok sa isang pinto. Nang muli siyang lumabas ay nakadamit na siya. Nakahinga ako ng maluwag. Maa damit na siya, hindi na ako mag-aalala na anumang oras ngayon, maaakit rin ako sa kanya. I knew he was trying to seduce me. Kung mali ako, bakit niya bubuksan ang pinto wearing only his towel, then after noon hahalikan niya ako? "Okay now let's talk." he said. He sat infront of me. I was waiting for him to say something and yet he didn't speak at all. "Oh akala ko ba mag-uusap tayo." hindi makatiis na tanog ko. Umiling siya. "Paano tayo mag-uusap kung nakatitig ka lang diyan sa carpet ko?" naiinis na tanong niya. "Alam mo kung anong problema mo? Masyado kang maarte." "Ako?" napamaang ako. "maarte? Eh sira ulo ka pala eh!" ako pa ngayon ang sinasabihan niyang maarte? Anong karapatan niya at anong basehan niya? Ang kapal naman ng mukha ng lalaking ito. Kung ako maarte siya maniac! "Oo, maarte ka! After that rain kiss you started avoiding me. Pumupunta ako sa inyo, pero lagi kang wala. You know what Letlet told me? She over heard you talking to Shany, and you said that the only reason that you wanted me around is because you need someone to date your sister." tila gigil na gigil na sabi niya. Lalong kumunot ang noo ko.

"Iyon naman ang usapan natin diba? Na-ide-date mo ang kapatid ko, tapos liligawan mo siya." Napailing si Agui. "Pumayag ka naman diba. You said yes." "Yeah, but that's a one time thing only." One time thing? You mean you don;t have any plans of making ligaw to Anne?" hindi maaari ito. Anne likes him. Kaya hindi pwede ang sinasabi niya. Tumayo ako at saka lumapit kay Aguinaldo. "Hindi pwede iyang sinasabi mo. Anne said she likes you! You have to like her back!" sigaw ko sa kanya. Agui smirked. "That is not the point!" he yelled. Naihilamos niya ang mga palad niya sa kanyang mukha. He looked frustrated, he looked like he was in pain. "Eh anong point? As far as I know iyon ang dahilan kung bakit kita kinakaibigan." natigilan ako. Wait, did I just said that out loud. He turned to me. Disappointment was written all over his face... but wait, what's that other thing.. he looked.... hurt... But why? "You befriended me so you could convice me to date her?" muling sigaw niya. Napangiwi ako. If I say yes, what will happen? Is he really hurt? Pero bakit? Wala namang masama sa sinabi ko eh. "So why did you let me kiss you!?!!!" muling sigaw niya sa akin? "We'll because I don't have a choice." mahinang sagot ko. Napatayo si Aguinaldo. "You DON'T have a choice? What does that mean? But YOU kissed me back! Wala ka pa rin bang choice noon? So pinapalabas mo na all this time! Before we sat down! Before we actually talk, I was kissing you and you we're kissing me back because YOU DON'T HAVE A CHOICE?!!! Pulang-pula ang mukha niya sa sobrang galit. Baliw yata ang lalaking ito. Ano bang masama sa sinabi ko? Nagsasabi lang ako ng totoo. Totoo naman kasi na kapag hinahalikan niya ako, wala akong choice. Hindi ako makapalag dahil sa tuwing lalapat ang labi niya sa labi ko, nanghihina ang mga tuhod ko, natutunaw ang mga buto ko at dahan-dahang humihinto ang mundo ko. So wala talaga akong choice kundi ang hayaan siyang halikan ako dahil wala akong lakas para pigilan siya. At kahit siguro may lakas ako para gawin iyon, hindi ko pa rin gagawin. For his lips we're so intoxicating, I just think that everytime he kisses me, it's the only way to breathe. "Ano bang masama sa sinabi ko? Totoo naman iyon?" natigilan siya. Nagpalakad-lakad siya sa harapan ko. It was as if he was thinking about something, then he just stopped and stared at me. "We'll, for lack of any appropriate term, or any other appropriate reasons, it's insulting, because I happen to be in LOVE with YOU!" In love with you... in love with you.. in love with you.. Parang pirated na sirang cd na nagpa-ulit-ulit ang sinabing iyon ni Aguinaldo.

In love siya sa akin?!!! Pero bakit?! "Pero bakit?" natatangang tanong ko. "Iyong totoo? Ewan ko. Hindi ko alam kung bakit. You're not my type. You're not even that beautiful, you're too noisy, you can be a real pain in the neck, you're too weird, you talk to yourself, you don't even care about MY feelings, and yet it amazes me, because everytime i think about why the hell did I fall in love with you, I just don't know how to answer it." He's in love with me... Pero hindi pwede. Hindi pwede ito. Napatayo ako. Ako naman ang nagpalakad-lakad sa harapan niya. "Hindi pwede ito." malakas na sabi ko. "Bawiin mo iyang sinabi mo. Nalilito ka lang. Hindi mo ako mahal." "Ano?" takang-takang tanong niya. Humarap ako sa kanya at saka hinawakan ang mga balikat niya. "You listen to me, you are NOT ---- take note ---- NOT in love with me ----------- dahil hindi pwede dahil gusto ka ng kapatid ko. Dahil ----- sa utak ko, buo na ang ilusyon na IKAW at si Anne ay para sa isa't-isa." hinapit niya ako. "Ikaw ang makinig. Mahal kita. Liligawan kita. Ayoko sa kapatid mo." napailing ako. Bakit parang kay dali para sa kanya ang sabihin ang mga bagay na iyon? "Hindi nga kasi pwede dahil ayokong masaktan si Anne!" "Ano bang pakialam ko sa kanya?" napangiwi siya. "Is that how much you love your sister? That you're willing to give me up just to make her happy?" disgusted na disgusted na sabi niya. "Bling hindi naman habambuhay, lahat ng gagawin mo isasa-alang-alang mo iyang kapatid mo! You need to have a life. You have your own life." Sa pagkakataong iyon ay nakadama ako ng panghihina. Hindi pwede ma-in love sa akin si Aguinaldo. Suddenly Anne's face flashed on my brain. Her smile, the happiness that i saw in her face when she told me that she likes Agui. And now, he's telling me that he doesn't care for her? Paano na lang si Anne? masasaktan at iiyak na naman siya,. Hindi ko kakayanin na makita siyang umiyak at hinding-hindi ko maaatim na ako ang magiging dahilan ng pag-iyak niya. Mahal ko ang kapatid ko... at kahit gusto ko si Aguinaldo ---- oo, gusto ko siya, pero hanggang doon lang iyon ----- hindi ko hahayaang masaktan si Anne. Kung kailangan kong ibigay sa kanya si Aguinaldo, gagawin ko iyon, kung kailangan kong mag-makaawa sa kanya para lang mahalin ang kapatid ko, gagawin ko iyon. Basta huwag lang masaktan si Anne. "Anne is my life. And I will do everything to make her happy. So please..." nanginginig ang tinig na sambit ko. "love her...." "Oh god!" he exclaimed. "Look me in the eye and tell me that you don't feel anything for me."

Kung tutuusin, madali lang ang pinapagawa niya sa akin. Titingnan ko lang siya sa mga mata at sasabihin ko ang mga bagay na iyon. Pero... hindi ko kaya. Unang-una, hindi ako marunong magsinungaling. Sa huli, pinili ko na lamang ang mag-iwas ng tingin at hindi magsalita. "Mary Grace..." he said. "Tama na... Please. Tama na..." I'm on the verge of crying. I just suck in all my breath to stop myself from tearing. "Aalis na ako, Aguinaldo. Maraming salamat pero alam mong hindi ko matatanggap iyang sinasabi mong pagmamahal." dinampot ko ang bag ko. Inayos ko ang damit ko saka muli siyang tinapunan ng tingin. Paalam... iyon aang nag-iisang salitang nasa isipan ko. Magpaaalam na ako sa kanya dahil wala akong karapatan para magtagal pa sa buhay niya. Pero bakit hindi ko masabi ang mga salitang iyon. "Grace." hinawakan niya ang braso ko. May inabot siya sa aking isang kulay asul na sobre. Nagtatanong ang mga matang tumingin ako sa kanya. "Invitation. I was planning to ask you to go with me to my brother's party. But I just couldn't do that now huh?" "Aguinaldo..." "Makinig ka sa akin. Tomorrow, I'm goung to wait for you in the middle of the dance floor, if you come, mahal mo ako, pero kung hindi ka darating...." "Hindi kita mahal?" tanong ko sa kanya. May kung anong maliliit na tinik ang animo'y bumikig sa aking lalamunan. "No... If you don't.... I'm running after you." napailing ako. "There's no way I'm going to come there. At kahit na makipagpatintero ka pa sa akin... hindi ako pupunta dun." marahang tinabig ko ang kamay niya at saka nagtuloy-tuloy sa pintuan. Bago pa ako makalabas, muli siyang nagasalita. "I know your gonna come. Naniniwala akong mahal mo rin ako." I smiled bitterly. No way.. hindi ko siya pwedeng mahalin. __________ Four hours... ganoong katagal na pala ako nakatanga sa itaas ng bubong ng bahay ni Shany. Apat na oras ko na ring pilit idina-divert ang isipan ko para hindi ko maisip ang tungkol sa party ng kapatid ni Aguinaldo. Hindi naman kasi ako pupunta roon, kaya bakit ko pa kailangang isipin iyon? Hindi naman ako pupunta roon. Hindi ako pupunta roon. Hindi talaga. Napayakap ako sa mga tuhod ko. Hindi ko maiwasan ang kabahan sa tuwing maaalala ko ang sinabi sa akin ni Agui kahapon. Mahal niya daw ako.

Totoo kaya iyon? Ipinilig ko ang aking ulo. Eh ano naman ngayon kung totoo iyon? That doesn't mean anything. Hindi ko pa rin siya pwedeng mahalin dahil gusto siya ng kapatid ko. "Bebe..." tawag sa akin ni Shany. Nakatayo siya sa may bintana. Maya-maya ay umakyat na rin siya para tabihan ako. "Kanina ka pa dito, pinanuod mong maag-twilight?" malambing na tanong niya. Tumango naman ako. "Ah.. hindi ka ba aalis?" muling tanong niya. "Saan naman ko pupunta?" nagtatakang tanong ko. Shany smiled, then she showed me the blue invitation Aguinaldo gave me last night. Hinablot ko iyon sa kanya. "Look, I know this is you're house. But really? you have to snoop around my things?" nakadama ako ng pagka-irita, Five yers of living with her, ni minsan hindi ako nakialam sa gamit niya. "We'll i'm sorry, I just spent the whole day trying to figure out what is wrong with you. I'm sorry. Pero nag-aalala talaga ako sa'yo." mahinang sabi niya. "At hindi ko rin matiis na hindi ka tanungin. Bakit ba hindi ka pupunta diyan?" "Dahil hindi pwede." napapalatak ako. "Bakit?" muling tanong niya. "kasi nga hindi mga pwede, ba't ba makulit ka?" napailing si Shany. "Alam mo kung mahal ka man ni Aguinaldo, wala namang problema doon. He's single, you're single. Nothing's wrong with it." "Anne's single too. Siya na lang ang mahalin niya." bigla ay binatukan ako ni Shany. "Aray!" "Ang tanga mo talaga. Hindi mo ba nakikita, Bling?Mahal ka noong tao tapos ipapamigay mo na lang siya sa kapatid mo? Ganoon na lang ba iyon para sa'yo? Kung tutuusin nakakainggit ka nga eh." Nahilo ako bigla,. Ano naman ang nakakainggit sa sitwasyon ko? May nakakainggit ba sa gaanito? Hirap na hirap na nga ako dahil hindi ko maamin sa sarili ko kung ano baa talaga itong nararamdaman ko para sa kumag na iyon tapos sasabihin niya sa akin na naiinggit siya? Sige kung gusto niya palit na lang kami ng sitwasyon. "Anong nakakainggit doon?" takang-taka ako. Nagkibit-balikaat siya. "Kahit masakit mang aaminin, katulad lang ako ng kapatid mo." "Malantong ka din?" biglang tanong ko. Hinampas niya ako sa balikat. "Aray!" "Oo. Malantong din ako. Pero lumalantong ako para maging masaya. Kaya ako nakikipag-date kasi gusto kong mahanap iyong nag-iisang taong pwede akong mahalin kahit matigas ang ulo ko at kaya akong tanggapin kahit na gaano pa kasama ang mga habits ko. Iyong taong tatabihan pa rin ako sa pagtulog kahit na alam niyang humihilik ako." natawa ako ng malakas. Hindi ko talaga mapigilan. Totoo naman kasi ang sinasabi ni Shany. Naghihilik talaga siya kapag tulog.

"Listen to me! The point is, tulad ni Anne. Naniniwala rin ako sa prince charming. Kunwari lang hindi para hindi ako magmukhang baduy, pero naniniwala ako. Walang taong gustong tumandang nag-iisa, Bling. At swerte ka dahil kahit hindi ka naghahanap ng lalaki sa buhay mo, kahit na lagi mong sinasabi na hindi mo sila kailangan, you found him." Napangiwi ako. Of course she was talking about Aguinaldo Emilio. "Aguinaldo came into your life and things changed, Cabling. Sana maisip mo iyon. Mahal ka niya. This is your chance to be happy, Bling. You spent almost all your life trying to be strong kahit alam nating parehi na pinaplastic mo lang ang buhay." Natigilan ako. "When you have found the one that your looking for, you'll know it." "Paano Dad?" "You'll feel it, Grace. Like the Earth was slowing down and everything will be as colroful as the rainbows and the butterflies. Kapaga naangyari iyon sa'yo, Grace, huwag mo nang bitiwan ha?" Bigla akong napaluha. Ano bang nangyayari? "I was looking for a brother in law, Shany," mahinang sagot ko. "Yes you were. But you ended up finding your destiny." sa pagkakataong iyon hinayaan kong tumulo ang mga luhang matagal ko nang gustong pakawalan. Luha hindi para sa kalungkutan kundi para sa nakakabaliw na kalituhan na bumabalot sa aking puso. Aguinaldo Emilio. My Mr. Destiny. Destiny is a predetermined course of events considered as something beyond human power or control... It's not in my hands anymore... wala na akong magagawa. Hindi ko ito desisyon, pero nangyari na... Lahat ng pinaniwalaan ko noon, wala nang ibig sabihin ngayon. All I know is that I was only fooling myself. I'm in love with Aguinaldo and I was just too stupid to accept that fact. "I'm going to the party." lumuluhang sabi ko. Napangiti si Shany. "Tara na. Mag-ayos ka na noh!" dali-daling tumayo kami at pumasok sa loob. Nagtatatakbo kami ni Shany papunta sa kwarto ko. "Mga Tita, Saan po kayo pupunta?" tanong ni Letlet nang makita niya kaming na-uunahan. Ngumiti ako saka hinalikan siya sa pisngi. "Magkaka-baby na si Tita at saka si Tito Agui!" nakakalokong sabi ko. "Mag-kikiss na kayo ulit?!" natigilan ako. Pero saglit lamang iyon saka muling natawa. Ulit? that means nakita niya kami noong hinalikan ako ni Agui sa likod bahay. Napailing ako.

"Hoy! Halika na dito, nag-aaksaya ka ng oras. Bwisit ito. Bilis!" muli kong hinagkan si Letlet sa pisngi. "Wish me luck, baby." I smiled to myself. I cannot believe this, minuto na lang ang hihintayin ko para makasama na ang lalaking pinakamamahal ko... ******************************************* [10] Wanted: Brother-in-law (Chapter Ten) ******************************************* "What the hell are you doing, Agui?" I keep on asking myself that. I've been standing in the middle of the dance floor for quite sometime now, and yet kahit anino ni Bling hindi ko makita. Kanina pa rin ako palinga-linga but all I could see are those faces that didn't matter to me at all. I sighed. Pupunta ba siya? Should I just give it up? What if she doesn't come? Paano kung mali ako? Paano kung hindi niya pala talaga ako mahal at isa lamang iyon sa aking ilusyon? Pero hindi.. papanindigan ko ang paniniwala ko. Mahal ako ni Bling,nararadaman ko iyon at kahit kailan hindi pa nagkakamali ang instinct ko ---------- we'll except for that time when i refused to marry Jasmine ---------- but! If I married Jasmine back then, hindi ko makikilala si Bling. Hindi ako magiging mas masaya. I never thought that someone like her can change someone like me. When she came into my life, everything changed... hindi ko nga inaasahan na magiging ganito ang kakalabasan naming dalawa. Ako at siya.. I smiled. I couldn't help but hope... I really want her to come. I need her to come here tonight.. "What if hindi siya dumating?" tanong ng kontrabidang parte ng utak ko, napailing ako. Darating siya. I'm sure of that. "Agui..." I turned around when some dude called my name. I frowned when I saw my brother walking towards me. "What the hell? It's my birthday, bro.... be happy." Inakbayan ako ni Jacinto. Siniko ko siya. "Tigilan mo ako.Lumayo ka nga sa akin baka masapak kita." inis na sabi ko. Pilit kong tinatanaw ang entrada ng bahay, tahimik kong hinihiling na sana, dumating na siya... pero wala hindi pa rin nangyayari. Bahagyang itinulak ko si Jacinto. "Diyan ka muna, bro. Happy birthday. Mag-asawa ka na at tigilan mo na ang pambabae mo." Tawa lamang ang isinagot niya sa akin. Inirapan ko siya, pagkatapos ay napailing pa ako. Jacinto is the youngest Emilio, and he is just like me.. I mean I used to be like him. He used to be my wingman/partner in crime/drinking buddy ------- pero nagbago ang lahat ng iyon nang dumating si Bling sa buhay ko. My brother and I used to go out every Saturday night, but when I met Bling ---- I begun to spend my Saturday nights inside my home, smiling or laughing alone dahil lang sa naiisip ko siya. While Jacinto kept partying, I was with her and Letlet playing paper dolls or flying kites. Naisip ko noon, ganoong buhay ang gusto ko. A peaceful Saturday afternoon with the woman I love and our future kids.. I smiled to myself. I had it bad... Masama na nga siguro ang tama ko kay Mary Grace Cabling. "Oh shit.shit.shit!" napamura ako ng may makita akong gumulong na dalawang bote ng alak sa sahig ng verandah. Bigal kong naalala ang kwento

ni Papa sa aming magkakapatid noong mga bata pa kami. He used to tell us that this house was haunted by alcoholic ghosts! And yes, I'm scared of ghosts, and spiders. "You speak french now?" nakakalokong tanong sa akin ng pamilyar na tinig na iyon. Medyo madilim ang paligid kung kayat pinagsawa ko muna ang mga mata ko sa dilim bago ko tuluyang nakilala ang nagmmay-ari ng malamig at malungkot na tinig na iyon. "Trey?" tumayo siya at saka tumango sa akin. "Im didn't know you're here. Does Mom know you're here?" Santiago Emilio III, my eldest brother, also known as Trey ---- the drummer of NEON. He turned his cold eyes to me. "A little bird told me that the love of you're life married you college arch-enemy.. Is it true?" He may always be missing in action but he's always updated. "Yeah.. but I don't care anymore..." tinungo ko ang terrace at saka tumingin sa ibaba. I have a better view here. Kung darating man si Bling, agad ko siyang makikita. I smiled to myself. Sigurado akong siya ang magiging pinakamagandang babae sa paty ni Jacinto. "Sinong hinihintay mo?" tanong niya sa akin. I shrugged. "You'll see..." makahulugang ngumiti ako. I felt Trey's hand on my shoulder. "You're in love..." walang emosyong pahayag niya. That caught my attention. Hindi ko mapigilang makadama ng awa para sa kapatid ko. It's been a year, and yet he's still grieving. "Trey....about you wif---" "Angelika is happy. I'm --we'll I can't say I'm happy but I'm coping, I'm trying my best to keep my heart beating.." he smiled, sa tuwing ngingiti siya lalo lamang lumulungkot ang hitsura niya. "Anyways..." I said... "I heard that .." nang muli kong tumingin sa kinatatayuan niya ay wala na siya roon. Napangiwi ako. Trey is really weird. Kahit na noong mga bata pa kami, kakaiba na ang ugali niya. Mas gusto niyang sumasama kay Kai --- his late wife ----- kaysa sa amin ni Jacinto. Napabuntong hininga ako, bigla kong nahiling na sana maging maayos na ulit ang takbo ng buhay ng kapatid ko. But that's just another story... "Agui?" isang malamyos na tinig ang narinig ko mula sa aking likuran. Huminto ang pagtibok ng puso ko. Is it her? I smiled. Agad kong nilingon ang nagsalita, na-freeze ang ngiti ko, when I realized who it was. "Mary Anne..." dismayadong sabi ko. She smiled even more. "Agui, what are you doing here?" lumapit siya sa akin. I smirked. She's not supposed to be here. Baka mabulilyaso pa ang plano ko kapag nandito siya. "I should be the one asking you that.." naiinis na sagot ko. "Oh-oh,.... you don't look happy. What's wrong." she pugt her arms around my neck. Kinilabutan ako. Ano bang problema ng babeng ito?

"Anne..." she smiled at me. "You're my prince charming..." she said in a very husky tone... pinanindigan ako ng balahibo.Kung anuman ang binabalak ng babaeng ito, hindi iyon maganda. Pilit akong lumayo sa kanya. "Bitawan mo nga ako! Ano ba kasing ginagawa mo dito?" Por dios por santo! Napaka-aggressive naman ang babaeng ito. Kung titingnan ngayon si Anne at si Grace, walang mg-akala na magkapatid sila. Anne looked like a ---- I don't think there's a right therm for that but I'm gonna say it anyway, she looked like a slut. Masyadong hapit at maikli ang suot niya. "A friend of mine invited me. I guess that a blessing in disgiuse because now we're together..." dahan-dahang inilipit niya sa aking mukha ang labi niya. Nanlaki ang mga mata ko. "Don't fight it, Agui. I know you like me too..." and just like that I felt her lips touched mine. Hinalikan ako ng nakababatang kapatid na bbae ng babaeng mahal ko, and I just felt som stupid because I couldn't just push her away. I still care about her... but the only reason why I care for her is because she's Mary Grace Cabling's sister, and I don't want to jeopardize whatever we have because of this. Hindi ko pwedeng masakatan ang kapatid niya. I was planning on slowly pushing her away but she just won't budge! Then on the corner of my eye, I saw the most beautiful thing that ever happend in my life. The only problem is her face was full of doubt and uncertainties. Walang sabi-sabing itinulak ko si Mary Anne. "What?" inis na tanong niya. "Grace!" tumingin si Anne sa direksyon niya. "Ate?!" she smiled. That smile broke my heart. I can feel her pain. Hindi siya kumibo. Wala siyang sinabi. Sa halip nagyuko siya ng ulo at saka umalis. "Bling!" sigaw ko. Sinundan ko siya, pero bago ako makaalis ay hinawakan ni Anne ang braso ko. What is happening?" takang-takang anong niya. "What's happening? I'm in love with your sister. Sorry Anne. But I have to run after the woman I love." tinabig ko ang kamay niya, saka tumakbo papunta sa direksyong tinahak ni Bling. Hindi ko siya makita. Hindi ko siya makta.. nasaan na ba siya? "If you're looking for that lady in a black dress, she ran that way." itinuro ni Trey ang front door ng bahay ni Jacinto. Napapalatak na tumakbo ako patungo roon. Ano bang nangyayari kay Bling? Pero pumunta siya... masaya ako dahil nagpunta siya, pero naiinis ako dahil bigla siyang umalis at hindi man lang hinintay ang paliwanag ko. "We'll she saw you kissing her sister.. what do you want her to think?" iyon ang isinisigaw ng maliit na parte ng utak ko. Nakarating ako sa labas ng bahay ni Jacinto. Nagpalinga-linga pero hindi ko siya makita. "Bling?!" sigaw ko. Wala, walang sumagot. I stareted running around like a fool. "Nasaan ka ba?" naiinis na sigaw ko. Nang lumingon ako sa kanang direksyon ng village, naaninag ko ang isang babaeng naglalakad. Malakas ang kutob ko na siya na iyon.

"Bling!" tumakbo ako. "Bling!" hinawakan ko ang braso niya. "Bling..." noon lamang siya tumigil. "You're crying.." natatarantang sabi ko. "Hindi ah.." humihikbing sagot niya. "Please don't cry..." pinahid ko ang mga luhang iyon. Tinabig niya ang kamay ko. "Uuwi na ako. Bumalik ka na doon..." mahinahong sabi niya. "Bling.." hindi siya huminto. She just keep on walking, palayo siya ng palayo. She even took off her shoes and continued walking. Halos kalahati na ang layo niya sa akin. I was watching her walk away and I realized that I couldn't just let her leave like that. I have to hear whatever she wanted to say to me. I want her to tell me that the reason of her tears was ME. "Bling!" I yelled at her. "Ano bang ginagawa mo dito?" noon lamang sya huminto... I sighed and braced myself for whatever that's going to happen next.... _______ "Ano bang ginagawa mo dito?" Lalong tumulo ang mga luha ko nang marinig ko ang tanong na iyon. Oo nga naman, Bling. Ano nga bang ginagawa mo sa lugar na iyan? Aaminin ko na ang totoo, nagpunta ako dito dahil naniwala ako sa kanya. Naniwala ako na mahal niya ako, at sa pagkakataong ito, inamin ko na rin sa sarili ko na mahal ko siya, pero hindi ko naisip na maaaring pinaglalaruan lang pala ako ni Aguinaldo. I'm so stupid. Hindi ako makapiwalang nagpauto ako sa kanya. Mahal niya ako? Mahal niya ako? Kung ako ang mahal niya bakit si Anne ang kahalikan niya kanina? He kissed my sister. Tapos ngayon hahabulin niya ako at tatanungin niya kung ano ginagawa ko doon? "Iyong totoo?" basag ang aking tinig nang humarap ako sa kanya. Napahikbi pa ako. "Hi-hindi ko alam..." "Bling...." lumapit siya sa akin, humakbang naman ako papalayo sa kanya. "Tama na, Agui." ngumiti ako. "Okay na eh..." hindi ko maintindihan kung bakit ang hirap pigilan ng mga luha kong ito. "Diba, sabi ko naman sa'yo... magugustuhan mo si Anne. Now you like her. Hindi ako nangkamali." mukha akong tanga. Sinasaktan ko pa iyong sarili ko, pero ang mas nakakatuwa, hindi ako nakakaramdam ng kahit na ano. It was as if biglang namanhid ang buong katawan ko at hindi ako makaramdam ng kahit na ano.

Umiiyak ako, pero napakaluwag naman ng paghinga ko. Nasasaktan ako pero hindi ko naman nararamdaman. Hinawakan ako ni Aguinaldo sa mga balikat. "Bling...." "Alam mo?" humikbi na naman ako. "Akala ko kapag nagpunta ako dito, magiging masaya ako. Sabi kasi ni Shany, follow your heart to be happy. I did just that, but i ended up hurting myself." tumingin ako sa kanya. "Bling, please stop that. Mahal kita." muling sabi niya, mapait ang mga ngiting gumuhit sa mga labi ko. "Hindi mo ako mahal." pinahid ko ang mga luha ko. "Akala mo lang iyon kasi bago ako sa buhay mo. Diba madalas mong sabihin na iyong mga bagay na ginagawa ko sa'yo ako lang ang nakakagawa noon sa'yo... ganoon lang iyon, overwhlemed ka lang kasi kakaiba ako. Ako lang naman kasi ang nakakapambara sa'yo eh. Hindi mo ako mahal, Aguinaldo. " "Bakit ba mas pinangungunahan mo ako? Eh sa mahal nga kita eh. Wala kang karapatan para sabihin sa akin na hindi kita mahal, anong alam mo sa nararamdaman ko!" sigaw niya sa akin. Sinigawan niya pa ako. Ngumiti ako saka sinampal siya. "Para magising ka. Hindi mo ako mahal, Aguinaldo..." natigilan ako. Bigla akong napahagulgol. "Pero ako? Mahal na mahal kita.... pero mali. Kasi hindi pwede. Hindi pwede tayo. Kasi gusto ka ni Anne at hindi ka naman kasama sa kahit na anong plano sa buhay ko, kaya ayoko. Hindi ko kayang panindigan ang pagmamahal ko sa'yo..." Hinawakan ni Aguinaldo ang pisngi ko. "Naririnig mo ba ang sarili mo? Itinatanggi mo ako? Ang nag-iisang bagay na maaaring magpasaya sa'yo for what? para sa kapatid mo?" sigaw niya sa akin. Matagal akong tumitig sa kanya. Hilam ng luha ang aking mga mata. Oo, tama si Aguinaldo, maaaring nasa mga kamay niya ang kaligayahan ko, at kahit gustuhin ko mang hawakan ang mga kamay niya upang salubungin ang bukas na masaya at walang pangamba, hindi ko kaya, kahit na ulit-ulitin ko ang buong buhay ko, mas pipiliin ko pa rin ang kaligayahan ni Anne kaysa sa sarili ko. Kanina, nang makita kong hinahagkan ni Agui ang kapatid ko, nakaramdam ako ng kakaibang sakit, pero nang maaninag ko ang mukha ni Anne, napalitan ang kalahati ng sakit ng kakaibang kasiyahan. Isang kasiyahan na madalas kong maramdaman noon kapag alam kong masaya siya. Anne is my sister. She's unique. She's the only family I have, while Aguinaldo is just a random guy I met, I've only known him for seven months, at sa loob ng panahong iyon, Oo nanging masaya ako, nagawa niyang buwagin ang pader na itinayo ko sa pagitan ko. Nag-iisa lang si Anne at nag-iisa lang din si Aginaldo, pero sa pagkakataog ito, mas matimbang sa akin ang kapatid ko. Kapatid ko iyon eh. Siya lang ang nag-iisa kong pamilya at kapag nawala siya, hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin.

"Bling naman..." he tired holding my hand. Iwinaksi ko ang mga kamay niya at saka muling lumayo sa kanya. "Be happy, Aguinaldo. I hope this will be the last time I'll ever see you again." huminga ako ng malalim. "Bling, please..." I shook my head. Mabuti na lamang at may namataan akong taxi na papunta sa direksyon ko. Agad na pinara ko iyon. "Mary Grace." binuksan ko ang pinto ng taxi at saka muling tiningnan si Aguinaldo. "I really don't want to say goodbye... but I have to.." I took a deep breathe. "Goodbye, Aguinaldo..." Tuluyan na akong pumasok sa loob ng sasakyan. Doon, hinayaan kong tumulo ang mga luhang kanina pa naglalandas sa aking mukha. Napahagulgol ako nang bigla kong marinig ang malakas na pagkatok mula sa bintana ng taxi na sinasakyan ko. I saw Aguinaldo knocking on my window. I cried. But I didn't asked for the driver to stop. Hanggang sa bumilis ang taxi, ang buong akala ko ay titigil siya, peo hinabol niya ang sinasakyan ko. Napaawang ang mga labi ko. It was so koreanovela. But the only difference is that it's really happening to me. I could still hear him. he was begging me to comeback. I wanted too, I want to run back to him and hug him tightly. But I just couldn't. It's not that simple... So i just looked away... ******************************************* [11] Wanted: Brother-in-law (Chapter Eleven) ******************************************* Moving on... That word seems so easy but heck... it was a hard thing to do. It was never easy to let go of something that you need and wanted to be a part of your life. Aguinaldo. How can I be so messed up about him? Ni wala naman kaming malalim na gbut there he is, sending tears to my eyes everynight just because I feel like he put a huge rock on my head. Hindi naman ako dapat nagkakaganito. I have to make myself okay. I'm good at that. When my father died, I conviced myself that I'm going to be okay, at naging maayos naman ako, kahit na hindi siguro iyon ang iniisip kong magiging kalagayan ko naging maayos pa rin ang lahat. Iyon lang naman ang kailangan kong gawin pero bakit hindi ko magawa? Bakit hindi ko maalis sa isipan ko si pekeng bayaning iyon? Dahil sa kanya hindi ako makatulog sa gabi. Ilang araw na rin akong mukhang zombie dahil sa laki ng eyebags ko pero wala naman akong magawa. Lagi ko na lang siyang naiisip at kahit saan ako tumingin parang nakikita ko siya. Bad.. bad... bad.. Hindi ito maaari. Hindi ko naman talaga gusto itong nararamdaman ko. Hindi pwede.

Kahit pa sabihin niya sa akin na gusto niya ako --- na mahal niya ako, hindi pa rin pwede dahil nakita ko naman kung gaano siya kagusto ng kapatid ko. Kahit anong mangyari, my sister's happiness will always be on the top of my list. I would give up everything ---------- even Aguinaldo Amilio -------- the pekeng hero --------- kung iyon ang magpapasaya sa kapatid ko. "One month? Leave? Bakit?" sunod-sunod na tanong ng principal namin. Ngumiti lamang ako. "I guess kailangan ko po ng pahinga, Ma'am. Sana po payagan ninyo ako. One month lang naman po. Mabilis lang iyon." "Then who will handle your work load?" she asked me again. "Kinausap ko na po si Miss Magracia at si Mr. Domingo. Sampung sections lang naman po ang hawak ko, hinati ko na po iyong work load ko sa kanila." mahinahong sagot ko. Napamaang siya. Tahimik akong naupo roon. I was silently praying na sana payagan ako ni Ma'am. Gusto ko talagang magpahinga muna. I need to re-evaluate my priorities. I need to clear my head. I need to forget about this stupid feelings I have for Aguinaldo. "Okay. I guess you know what you're doing Miss Cabling. Just have a good vacation and comback, alright? You're one of the most skilled teachers here, i don't want to lose you." kahit paano ay napangiti na rin ako. Kahit kailan kasi ay hindi pa siya nagsasalita nang ganoon sa akin. Mrs. Poblete is a strict principal at minsan lang talaga kami makarinig ng papuri mula sa kanya. "Thank you, madame." ngumiti ako saka nagpaalam na. Bumalik ako sa faculty at inayos ang mga gamit ko. Tahimik lamang ako at wala akong balak makisali o makihalubilo muna sa mga co-teachers ko. Nalulungkot pa rin kasi talaga ako. Hindi ko alam kung paano pa muli ibabalik sa dati ang tahimik at organisado kong buhay. Isa pa sa mga inaalala ko ay kung paano ko muling haharapin ang kapatid ko. Alam na kasi niya ang lahat, na ako ang dahilan kung bakit sila nagkita ni Aguinaldo sa coffee shop na iyon. Kitang-kita ang pagkadismaya niya. Mula noon, hindi na muli niya ako kinibo. Ni hindi niya sinasagot ang mga tawag ko, ni hindi niya ako hinaharap. "Bling, saan ka pupunta?" tanong ni Domeng ng makasalubong niya ako. "I'm going to talk to Anne." i sighed. I hope this time, she talks to me na. I really miss her and I really am feeling bad about hwat happened between the three of us. "Okay... " he smiled. "Goodluck." tinapik niya ang balikat ko at saka tinalikuran ako. Nagmamadaling tinungo ko ang main gate ng school at saka agad na pumara ng taxi. Sinabi ko ang lugar na pupuntahan namin, at makalipas lang ang ilang sandali ay nakatayo na ako sa harap ng malaking bahay ng tiyahin namin ni Anne. I pushed the doorbell. "Hi. Good afternoon po." bungad ko sa kawaksi ng buksan niya ang gate. "Ma'am Grace!" nakangiting niluwagan niya ang tarangkahan uoang papasukin ako. "Nandyan po si Ma'am Anne at saka ang Tita Elvie ninyo."

"Okay, salamat, Libay." tinungo ko ang loob ng bahay. Nakita ko si Tita Elvie na nakaupo sa may dining area, nagkakape. Lumapit ako sa kanya. "Hi, Tita..." nag-angat siya ng tingin at saka ngumiti. "Gracie..." she even stood up and hugged me. "Kamusta ka na? May kailangan ka ba? Anong gusto mo? kumain ka na ba?" magaang tanong niya sa akin. "Uh, si Anne po?" "Nasa itaas ang kapatid mo. Bakit ngayon ka lang dumalaw? Tinatawagan kita pero lagi ka namang wala doon sa bahay ng kaibigan mo. Hanggang ngayon ba ay tinatanggihan mo pa rin ang ideya na dito ka na tumira sa akin?" bigla ay napalitan ng lungkot ang ngiting kanina ay nakaguhit sa kanyang mukha. After my father died, Tita Elvie was the only relative kind enough to help us. Gustung-gusto niya kaming buhaying magkapatid noon, pero ang problema, hindi naman niya kaya. Kapatid si Tita Elvie ng daddy ko, magkaiba sila ng nanay kaya galit sa kanya ang iba pa nilang kapatid. Si Dad, ang panganay sa kanilang anim. Si tita Elvie naman ang bunso. Biglaan ang pagkamatay ni Dad noon, kaya halos lahat ng pinaghirapan niya ay kinamkam ng mga kapatid niya. Walang gustong kumuha sa amin ni Anne noon. Ang buong akala ko nga ay lalaki na lamang kami ng palaboy-laboy sa kalye pero dumating si Tita Elvie, kinuha niya kaming magkapatid at nangakong bubuhayin kami, ang problema, nakita ko kung gaano siya hirap noon. Kaya ang sinabi ko, dalhin na lamang niya ako sa ampunan o kung saan tapos ako ng bahala sa sarili ko. Hindi nagustuhan ni Tita ang suhestiyon ko, pero masyadong matigas ang ulo ko para makinig sa kanya. Sa huli ako pa rin ang nasunod. Dinala ako ni Tita Elvie sa DSWD at sa tuwing may pagkakataon ay dinadalaw nila ako. Fifteen years old ako nang makapag-asawa si Tita Elvie ng isang Amerikanong mayaman. She insisted on taking me with her, ang hindi ko alam ay kung bakit hindi ako pumayag. I guess it's because of that expression I saw on Anne's face. Like she doesn't want me to go.. Pero matagal na iyon. At malamang guni-guni ko lang iyon. "Pwede ko po siyang kausapin?" tanong ko. Huminga siya ng malalim. "Galit pa rin siya sa akin noh?" "Sige na.. umakyat ka na doon.." tahimik na tinahak ko ang daan patungo sa second floor. Nang marating ko ang silid ni Anne ay marahan akong kumatok. "Come in, day. Nasaan na iyong ice cream ko?" natigilan siya ng mapatingin siya sa akin. "Anong ginagawa mo dito?" matabang na tanong niya. Huminga ako ng malalim. "Kausapin mo na ako." "At bakit? para magmukha na naman akong tanga?" tumayo siya para humarap sa akin. "You led me on, Ate?! Pinagmukha mo akong tanga. Ibinigay mo sa akin ang isang bagay na hindi naman pala totoo? Why would you do something like that? Para ano? Para magmukha akong tatatanga-tanga sa harap ng ibang tao?" humalikipkip siya. "Trying to make me look bad is

one thing, Ate. But seducing, Aguinaldo?! For crying out loud?! How could you be so low!" Seducing Aguinaldo?! Kumunot ang noo ko. Saan naman niya nakuha ang ideyang iyon? I never tried seducing anyone in my life! Lalong-lalo na si Aguinaldo Emilio! "Ano bang sinasabi mo?" nagtatakang tanong ko. "At nagmaang-maangan ka pa?! Kunwari, ipinakilala mo siya sa akin, tapos ako naman tanga din, na-fall ako sa kanya. And when you realized that I was head over heels in love with him, you seduced him! Nagtagumpay ka naman eh, he chose you! So how does it feel to finally be number one, Ate? Masarap ba?" she said sarcastically. My mouthe fell open. Buong buhay ko ibinigay ko sa kanya, ni hindi ko siya pinadapuan sa lamok o kahit s alangaw o langgam man lang, halos pumatay na nga ako ng lalaki dahil sa kakaiyak niya tapos ganito lang pala kaliit ang tingin niya sa akin? She actually thought that I gave him Aguinaldo just so I could hurt her? "Ganyan lang ba talaga ang tingin mo sa akin?" nanginginig ang tinig na tanong ko. Tumaas ang kilay ni Anne. "Totoo naman diba? All your life you were nothing but number two. Laging ako ang napipili bago ikaw. Galit ka sa akin dahil ako ang nakaranas ng ganitong buhay at hindi ikaw. Aminin mo na, inggit na inggit ka sa akin." hindi ko alam kung paano nangyari, basta na lang umigkas ang kamay ko at dumapo iyon sa pisngi niya. Anne was shocked. I was too. Pagkatapos noon ay sinampal niya ako. "Aminin mo na! galit ka sa akin. That started when Tita Elvie brought you to the orpanage!" ganting sigaw niya. "FYI, Mary Anne. I was the one who told Tita Elvie to bring me to the orpanage. I was the one who told her to get rid of me so she could raise you better! Nakita mo ba kung ano lang ang buhay ni Tita noon? Kung dalawa tayo, walang mangyayari. That's why I sacrificed myself for you because I want nothing but the best for my little sister!" napahikbi ako. Years and years of sacrificing, and all I get is this? Napailing ako. I guess Shany was right, Anne doesn't cere for me the way I care about her. She's selfish, she's bratty and she doesn't care about MY feelings. Habang ako, kulang na lang pati buhay ko ibigay ko sa kanya. "Dahil lang sa isang lalaki, nagkakaganyan ka? You're willing to give up our sisterhood for Aguinaldo? Is that how much you love him?" hindi agad siya nakakibo. I looked at her. "Dad would've been so disaapointed on you Anne." napapailing na sabi ko. "Don;t dare use dad on this." mahinang sabi niya. "Oh I won't. Pero tandaan mo ito. You're on your own now. I'm tired. Nakakapagod rin iyong ikaw iyong lagi kong inuuna. Kung mayroon man magadang naidulot sa akin si Aguinaldo, iyon ay iyong pina-realize niya sa akin na may buhay rin ako at hindi ikaw iyon..." I turned my back. I didn;t even bother looking back at her. My heart was breaking. Hindi ako makapaniwala na ganoon lang pala ang tingin sa akin ng kapatid ko.

Halos buong buhay ko sinubukan kong gawin lahat ng makakabuti para sa kanya pagkatapos ganoon lang ang tingin niya sa akin? "Grace..." sinalubong ako ni Tita Elvie. "I have to go, Tita. Just tell her that she wouldn't be seeing me for a long long time." __________ "Sir, the Amrican branch is in trouble. The investors wants you to come them ASAP. to fix it." Sumakit bigla ang kanang parte ng sentido ko. bakit ba nagkakasabay-sabay ang problema ko ngayon? First it was Bling, now it's the family business and both need some fixing to do. ASAP. I just don't know what to do anymore. Apat na linggo na akong nakakulong sa opisina, tryting to fix this mess that our rival company made, I was working my ass off, kahit na ang gusto kong gawin ay ang pumunta kay Bling at magpaliwanag pero hindi ko naman magawa. Tinatawagan ko siya, araw-raw, minu-minuto, pero hindi naman niya sinasagot ang tawag ko, last night I tried calling her and she totally changed her number. I called Shany, and ask her what the hell was going on, she just wouldn't talk. And i hate it. "Stop pacing, Agui, Nakakahilo ka." tumitig ao kay Jacinto. "You have to go to L.A. and fix this thing." kumunot ang noo ko. "Why me?" "Because you're one and a half year older than me. At ikaw lang ang gustong kausap ng mga American jerks na iyon." sarkastikong pahayag ni Jacinto. "If you don't go, everything our father orked hard for, will just go to waste." napaupo ako. "Trey is the big brother, bakit hindi na lang siya?" ayokong umalis. If I leave, I'll lose my chance for happiness. And I don't want that. "Because Trey is a wreck and if he go, he'll probobly just mess this up." "Why don't you go?" balik tanong ko. "Because, those Americans doesn't like me. And plus, i'm going to China this week to talk to the Chinese investors." Argh! Ang sakit ng ulo ko. Ayokong umalis pero hindi naman pwede. i have to leave, but I want to be with Bling. I have to fix my family problem, but I want to clear things with Bling first! What should I do? "This is the time, when I wish that we have another brother that is willing to take the Emilio responsibility." "Sir, I called that number. Wala pong sumasagot." napabuntong hininga ako.

"Just keep calling until she picks up." Kailangan ko na talagang makausap si Bling. I need her to hear me out couase if she wouldn't, I'll be so messed up. "Oh, give it a rest Agui. That girl will never talk to you again." lalong sumakit ang ulo ko. I know that possibility. Pero hindi ko naman maiwasan ang hindi umasa dahil mahal ko si Grace. At kahit siguro sinong taong nagmamahal, gagawin ang ginagawa ko, para lang makasama ang taong mahal niya. I want to be with her. I never felt anything as strong as this before. Ikababaliw ko kapag nawala sa akin si Bling. "With all due respect, Sir Jacinto." napamulagat ako ng biglang magsalita ang sekretarya ng kapatid ko. "Yes, Eidref?" he asked. "Could you just shut up? At least your brother, Sir Agui, is doing something to chase after the woman he loves. Unlike you sir, your brother has a back bone." "Okay..." I said. "Meeting adjourned." tumayo ako at saka marahang tinapik ang balikat ni Eidref --- my brother' secretary. "Excuse me..." she glared at Jacinto. "That girl is something." napapangiting sabi ko. "Yeah. Like I hate her so much." lumabas kami ng conference room. Diretso agad ako sa opisina ko. There I saw my other brother snooping around my executive table. "Hey, zupp?" I said to him. "Jacinto said your leaving, i just came to say goodbye." napabuntong hininga ako. So I'm really leaving. Pero ayoko pa... paano si Bling. "Are you confused, Agui?" "I don't want to go to L.A. Kuya." nanghihinang sabi ko. "I have to stay here.." "For that girl? The girl in the black dress?" "Yeah..." wala na rin namang saysay kung itatanggi ko pa. Trey saw Bling that night. Alam kong may alam rin siya sa nangyari noon, kahit na walang linaw para sa kanya. "You want to make things right?" he asked me again. "Yeah. But if I leave, baka mawala sa akin ang chance ko na maging masaya kasama siya. Ayoko nang maulit ang nangyari sa amin noon ni Jasmine. One thing I learned form my experiece with her is that if , kung nandyan na ang pagkakataon mo para maging masaya, grab it. Ayoko nang mabuhay muli sa dilim."

"But sometimes, grabbing your chance to happiness just makes it worse." he looked at me. His empty eyes looked emptier now. "Think, Agui. If that girl, whoever she is loves you... mahihintaa ka niya." "Paan kung hindi?" "That's the risk you have to take, Agui. Just remember, if the love you feel for the other person is pure and divine, it will remain in your heart even thought the other person is already gone." What the hell was he telling me? Is he actually advising me to just let go of Bling? But I love her. And if I leave, I just might lose her... I don't want to go... But I know I have to.. Dammit! Ano bang dapat kong gawin? _________ "I'm so not talking to your sister if i see her in public!" Araw-araw sinasabi ni Shany sa akin ang mga salitang iyon. Kahit paano, napapagaan niya ang nararamdaman ko. Noong una, umiiyak ako, I was so messed up about what my sister said to me but Shany made me realize that if Anne really cared for me, she would've probably just popped in our door steps, crying and apologozing, pero hindi pa naman nangyayari iyon. I just think that she needs time. That's all. Naisip ko rin kasi na kailangan ni Anne maranasan ang mabuhay ng walang nakaalalay sa kanya. Kasalanan ko rin naman kasi iyon. Buong buhay ko naman kasi, inalagaan at inalalayan ko siya. "Okay ka na ba?" tanong sa akin ni Shany. "Oo naman. Excited na talaga ako for my trip." nakangiting sabi ko. Naisipan ko kasing pumunta ng Sagada habang nakabakasyon ako. Malayo iyon at saka walang nakakakilala sa akin. Naisip ko na kung doon ako pupunta, mas magiging madali ang healing process. Yes, healing process, because whether I like it or not, my heart is broken into a million pieces. "We're here!" bumukas ang pinto. Tumatakbong lumapit sa akin si Letlet. Kasunod naman niya si Domeng. "Oh, saan kayo nagpunta ni Tito Arjay?" tanong pa ni Shany. "Sa mall po. Nanuod po kami ng sine tapos kumain sa Jollibee tapos nakita ko po si Tita Anne saka si Tito Aguinaldo. Ayaw nga po akong palapitin ni Tito Arjay sa kanila, eh namimiss ko na po si Tito Agui, pero ayaw niya talaga." binalingan ako ni Letlet.

"Tita Bling, diba sabi mo, magkakababy na kayo ni Tito Agui, bakit hindi pa rin siya nagpupunta dito? Nami-miss ko na po siya." "Kulet..." pinanlakihan siya ng mata ni Shany. "Binili nga pala kita ng bagong unan. Umakyat ka na sa itaas. Sige na.." "Pero...kasi" "Sige na, Kulet." tiningnan ako ni Letlet saka walang nagawang umakyat na siya. Napaupo naman ako. "Bling." hinawakan ako ni Shany sa balikat. "He's not worth it. Wag mong iyakan iyon." "Hindi ah.. bakit naman ako iiyak. He already made a choice. Pinili niya si Anne. Ayos lang ako." wala namang dahilan para malungkot ako. Tulad ng sinabi ko noon, wala kaming malalim na pinagsamahan ni Aguinaldo para iyakan ko siya. At saka kahit kailan hindi ko naman naisip na ako ang pipiliin niya. Ano lang ba ako? I'm just someone, someone who doesn't even matter to him........ at all. Pero ang nakakainis, nasasaktan pa rin ako. Kahit na pilit kong kinukumbinsi ang sarili ko na wala lang iyon at hindi ako umasa, umaaasa pa rin ako. I want him to tell me that he loves me. But even that is impossible. Katulad lang ng iba si Aguinaldo. Pare-pareho lang sila. "Sige lalabas muna ako ah..." I stood and walked out. Natagpuan ko na lamang ang sarili ko na naglalakad-lakad. Walang direksyon na patutunguhan at walang laman ang isip kundi si Aguinaldo. Ang plastic ko talaga. Kunwari hindi ako umaasa pero heto ako ngayon, ang sakit-sakit ng puso ko. Tinungo ko ang paradahan ng jeep. Sumakay ako roon. Gustung-gusto kong umiyak, pero ayoko naman. Basta. Magulo. "Para na po!" sigaw ko sa mama nang nasa tapat na ako ng sementeryo. Noong bata pa ako kapag galit at nalilito ako, si Dad ang kausap at kasama ko. Ngayon na wala na siya, wala na ring magpapaliwanag sa akin kung bakit nangyayari ito... pero naniniwala ako, na naririnig niya pa rin ako. Pumasok ako sa sementeryo. Tinungo ko ang puntod ni Dad. Umupo ako roon at saka hinaplos ang kwadradong marmol na may pangalan niya. "Hi Dad..." pinipigilan kong maiyak. "Opo. Hindi po ako iiyak. Alam ko pong kapag may nakakita sa akin, iisipin nila, sira ulo ako." "Alam ko po kahit wala ka dito, ni minsan hindi mo ako pinabayaan. You looked after us... me.. Noong walang kumukop sa amin, pinadala mo si Tita Elvie. Tapos noong naramdaman mong nalulungkot ako, pinadala ninyo si Aguinaldo." napaluha ako. "Dad, bakit siya pa? Mahal ko siya, Dad. Pero si Anne... iyong bunso ninyo.. gusto rin siya. Ang sakit-sakit ng puso ko kasi nakikita ko at nararamdaman kong nasaktan ko siya. Pero dad, mahal ko si Agui. At alam kong tama siya noong sinabi niya na na siya mismo ang kaligayahan ko. Kasi Dad, alam kong hindi na ako sasaya kapag nawala siya sa akin. I'll be just like that guy with those empty eyes I saw at the party."

Pinahid ko ang mga luha ko. Kahit na sinong tao ang makakakita sa akin ngayon, mag-aakalang nababaliw na ako. "Kung pwede lang po na basta na lang ikahon itong nag-uumapaw kong pagmamahal para kay Aguinaldo, gagawin ko. Kaya lang mahirap Dad. Kung pwede lang po na bawiin ninyo na siya, sabihin ninyo kay Lord na bawiin na siya. Gustong-gusto ko na siyang kalimutan... pero ang hirap hirap..." tuluyan na akong napahagulgol. "Hindi ko nga po kayang hindi siya makita, pero kapag nandyan siya, nasasaktan naman po ako...." I never felt so much pain in my life. Sabagay, wala pa namang ganoong pangyayari sa buhay ko. Pero kahit ganoon, damang-dama ko ang kalungkutan. Ang sakit ng puso ko. I hate this nagging feeling in my whole being, that feeling like someone have stepped on your wounds over and over. Umiyak lamang ako ng umiyak. Hoping and praying that when I'm done with crying, things will just go back to normal again. But I was wrong... because that night, I came home and I found Aguinaldo sitting on the flower box just beside our gate. He was looking at me. "Anong ginagawa mo dito?" tanong ko. He stood up. His eyes were so sad, and he looked like hell. "I came to say goodbye." napaawang ang mga labi ko. Goodbye? Huminga ako ng malalim. "Okay. Bye." nilagpasan ko siya. Nagsisimula na namang lumandas ang mga luhang iyon. Ayokong magmukhang kawawa. Ayokong umiyak sa harapan niya. "I'm leaving. And i don't know when I'm coming back." he said out loud. Napahinto ako. Bakit parang lalong bumigat ang pakiramdam ko? "I-ingat ka..." iyon ang tanging nasabi ko sa kanya. I turned to him, hoping that I will see his face. Aguinaldo Emilio, the first guy to ever break the barrier I built around myself. The first guy to enter my heart and the first guy who gave me a heart ache so painful I find it heard to breathe. He smiled at me. I turned around. I heard him sigh. "Tell him you love him.." sigaw ng mahaderang parte ng utak ko. "Turn around and tell him you love him!" I can't... it's not that easy. Nakarinig ako ng ingay ng makina. I knew that it was his car. It was him who started the engine. "He's leaving, Bling. Do something... Napapikit ako nang marinig kong tuluyan nang lumalayo ang sasakyan ni Aguinaldo. That's it.. he's gone. Natapos na agad ang fairytale ko na hindi man lang ito nagsisimula.

He left... he left me alone with a broken heart. My cellphone vibrated. I took it out and read my message. It was from him. "I love you." Napaiyak ko. Huwag ka nang magte-text o tatawag sa akin. Habambuhay kong hindi makakalimutan ang mga araw at pagkakataon na kasama kita. Ayokong dagdagan ang mga alaalang iyon ng pag-alis mo. I pushed the send button. And when he didn't reply, i knew it's over. ******************************************* [12] Wanted: Brother-in-law (ending) ******************************************* "Magandang umaga..." Nakangiting pumasok ako sa unang klase ko para sa araw na iyon. It's the start of a new school year and I'm just as excited as my new students. "Good morning, Ma'am!" masiglang bati nila. Inilapag ko sa teacher's table ang mga gamit ko at saka hinarap ang mga estudyante ko. "Ako nga pala si Miss Mary Grace Cabling. At dahil Filipino ang subject natin, gusto ko na kapag babatiin ninyo ako, tagalog, okay? Ang mag-English, magbabayad ng piso." nakangiting sabi ko. Nagtawanan naman ang mga estudyante ko. Akala yata nila nagbibiro ako. Napangiti na lamang ako. "Teka, anong section nga pala kayo? Ang dami ninyo kasi tapos hindi ko pa nakukuha iyong sched ko kay Ms. Magracia." humalukipkip ako habang naghihintay ng sagot mula sa kanila. Hindi naman ako nabigo dahil makalipas lamang ng dalawang segundo ay sabay-sabay silang sumagot. "IV - Aguinaldo po...." Na-freeze ang ngiti ko. Aguinaldo.... an image of a good looking angel with no clothes flashed on my mind... Yes, it was him.. Yes, I still think about him. And by just merely mentioning his name, I felt a shiver run down my spine... Eighteen months na siyang wala. Eighteen months ko na siyang namimiss pero ni text, ni sulat, ni e-mail, wala akong natatanggap mula sa kanya...

Pero paano nga naman mangyayari iyon eh, hindi niya alam ang e-mail at ang bago kong number? At mas lalong hindi na uso ang snail mail ngayon kaya lalong dapat hindi ako umaasa sa Aguinaldong kumag na iyon. Mukha namang maayos ang lagay niya eh. Alam ko iyon dahil nakakarinig pa rin ako ng mga bali-balita ukol sa kanya. And last night, I saw him on the news... they flashed a picture of him, and he looked so good. Biniro pa nga ako ni Shany kagabi.. ang sabi niya patayin ko na daw iyong t.v kasi baka maiyak ako. Inirapan ko lang siya at saka nagpatuloy manuod. "Uy.. si Ma'am, natitigilan. Siguro pangalan din iyong ng boyfriend mo..." muli na namang umalingawngaw ang tawanan ng makukulit kong estudyante. "Sige, first day ng klase, may minus kayong lahat.." nagbibirong pahayag ko. Tumahimik naman agad sila saka muling nagtawanan. Napailing ako. Dalawang buwan rin akong nabakasyon at ngayon ko lang naisip na, miss na miss ko na palang maging teacher. Iyon lang ang nangyari sa buong araw ko. First day pa lang naman kaya hindi pa regular ang klase. Iba-iba ang ugali ng mga estudyante ko... at natutuwa ako sa kanila. "Uuwian na...." ganoong kabilis ang araw ko. Ni hindi ko namalayan ang oras. Nitong mga nakaraang araw, napansin ko na mula noong umalis si Aguinaldo, nawalan na rin ng kulay ang buhay ko. I tried drowning myself with work. Sobra-sobrang work load ang kinuha ko makalimutan ko lang na wala na siya, pero wala pa ring nangyari. Everynight, before I fall asleep, i look at my ceiling and think about him. I just couldn't help it.. I just couldn't help thinking about what if's... They say what if's are the hardest questions to answer.. and they were right... dahil kahit ilang beses kong itanong sa sarili ko ang mga what ifs na iyon... hindi ako makahanap ng sagot. Huli na kasi. Wala na si Aguinaldo sa akin... At ni hindi ko alam kung babalik ba siya o kung sa pagbalik niya ay dala-dala pa rin niya ang sinasabi niyang pagmamahal na nararamdaman niya para sa akin. "Ate Grace!" napangiti agad ako nang makita ko si Anne na nakatayo sa parking lot ng eskwelahan. Nakangiti siya sa akin at di magkamayaw sa kaka-kaway. "Kanina ka pa?" tanong ko sa kanya. Tumango siya. "Sorry ah, nag-meeting kasi kami." "Okay lang, Ate." bigla niya akong niyakap at saka hinagkan ako sa pisngi. Nagtatanong ang mga matang napatitig ako sa klanya. "Naglalamabing lang po..." kinuha niya ang mga gamit ko at saka niyakag ako patungo sa sasakyan niya.

Isa sa magandang pangyayaring naidulot ng pagdating at pag-alis ni Aguinaldo sa buhay ko ay ang pagkakaroon ng mas maayos na relasyon naming magkapatid. Noong nangyari ang sagutan namin dahil kay aguinaldo, dumistansya ako kay Anne, pero pagkatapos ng halos tatlong linggo, dumating si Anne sa bahay ni Shany at saka umiiyak na humingi ng tawad sa akin. I was never mad at her, so after saying sorry, niyakap ko siya ng mahigpit at saka pinatuloy. "Saan tayo pupunta?' tanong ko. "We're going to have dinner with my fiance..." it's funny because everytime she say the word fiance, ipinapakita niya ang singsing niyang halos ga-bato na ang dyamante. Natawa ako. Engage na si Anne, at sa December, ikakasal na siya. Hindi nga ako makapaniwala na nahanap niya si Mr. Right eh... matapos ng ilang beldeng luhang iniyak niya at sa gabundok na lalaking naka-date niya, nasa tabi-tabi lang pala ang lalaking magmamahal sa kanya. Si Francis... "Hanggang ngayon kamo, Ate kinikilig pa rin ako kapag nakikita ko si Francis. Ganoon pala iyong feeling noh?" nakangiting sabi niya. "Aba! anong malay ko diyan. Wala nga akong boyfriend eh.." tatawa-tawang sabi ko. "Eh kasi bakit pinaalis mo pa si Agui?" alam kong nagbibiro lang si Anne ng sabihin niya iyon, pero hindi ko pa rin maiwasan ang makaramdam ng kalungkutan. Bakit ko nga ba pinaalis si Aguinaldo? Hah... pinaalis ko si Aguinaldo kasi... natigilan ako. Bakit ko nga ba pinaalis si Aguinaldo? "Eh kasi akala ko kras mo iya kaya pinaalis ko siya noh." nakatawang sagor ko pero damang-dama ko naman sa aking puso ang bigat... "Akala ko lang din, Ate..." seryosong sabi niya. "Sorry ulit ha? Maybe if it weren't for me, hindi ka masasaktan ng ganyan ngayon." "Okay lang ano ka ba? You're my sister. I love you and your happiness will always be on top of my list. And if I have to do that all over again, gagawin ko pa rin.. basta para sa'yo..." iyon ang totoo. Kahit ilang bese akong masaktan, basta para kay Anne, hindi ako magaatubiling gawin. "Andito na tayo..." nakangiting sabi niya. Pinarada niya ang sasakyan sa tapat ng isang coffee shop. Bumaba ako, pero agad rin akong natigilan noong makita ko kung nasaan kami. Umikot pa ako... saka muling napangiti. "Bakit ate?" nagtatakang tanong niya. "Dito ko unang nakita si Aguinaldo eh..." "Aruuu.. lumalandi si Ate..." kinurot niya pa ako sa tagiliran... "Tara ate, mag-ice cream muna tayo habang inaantay natin si Francis, may last minute client daw kasi siya kaya hindi agad siya makakalabas, pero dadating siya." hinawakan niya ang braso ko saka iginiya ako para tumawid.

"Wala bang ice cream sa loob?" tanong ko. Alam ko meron eh.. kaya nagtataka talaga ako kung bakit kailangan pa naming tumawid. "Gusto ko iyong dirty ice cream. Iyong klang-klang..." tumawid kami at saka nagtatatakbi si Anne papunta sa mamang sorbetero. Naalala ko tuloy noong bata pa kami, kapag nasa loob ng village namin noon at may narinig siyang klang-klang, kahit gaano kalayo tatakbo siya... "Dalawag tig-ten mama... gusto ko iyong kulay yellow ah..a yoko ng avocado, yak.." Tumayo ako sa tabi niya. Nagpapalinga-linga ako... hindi ko alam kung bakit kumakabog ng mabilis ang puso ko... pero mula noong tumawid kami, hanggang ngayon, parang may naghahabulang pusa at daga sa dibdib ko. I feel like something is up, I just couldn't point it out... "Here na teh.. match tayo oh.. yellow..." Anne started licking and tasting her ice cream, naupo naman ako sa isa sa mga bech doon, saka sinimulang kainin na rin ang ice cream ko. Kakatwa ang imahinasyon ko. Parang nakikita ko kasi sa kalsada ang eksena noong unang beses ko siyang makita... "You kicked my wheel!" umalingawngaw ang malaking tinig na iyon mula sa loob ng sasakyan. Natawa ako... kung tutuusin pala iyon ang unang-unang pangungusap na binitiwan niya sa akin.. Wala man lang karomance-romance... pero tandang-tanda ko iyon. "Ate... bakit tumatawa ka mag-isa? Lasing ka sa ice cream?" "Hindi noh..." tumitig muli ako sa direksyong iyon. "Kailan ba siya babalik?" tanong ni Anne sa akin. "Ewan.. pero hindi naman ako naghihintay eh.." "Hindi ka naghihintay?" kunot-noong tanong noya. "You mean okay lang sa'yo kung babalik si Agui, pero hindi ka na niya gusto?!!" naeeskandalong tanong niya. "Hindi ako naghihitay para hindi ako mainip. Ganoon naman kasi iyon, Anne eh.. Kapag nagsimula ka ng gawin ang isang bagay, makakasanayan mo na iyon, hanggang sa dumating iyong panahon na makikita mo na lang sang sarili mo na nagsasawa na... kaya ako.. hindi ako naghihitay, kasi ayokong mainip." huminga ako ng malalim. "Kung babalik man si Agui, eh di bumalik siya, kung hindi eh di wag.. Kung babalik siya tapos hindi na niya ako mahal.. okay lang... at least tinuruan niya ako kung paano bubuksan ang puso ko sa iba..." "Hindi ka umaasa, ate?" namamanghang tumitig siya sa akin. "Hindi. Bakit naman ako aasa, eh wala namang sinabi si Agui na hintayin ko siya..." I was actually worried about myself, because while I was saying those words, ang gaan-gaan ng pakiramdam ko... magaan ang pakiramdam ko kaahit may himig ng kalungkutan sa puso ko. "Pero mahal mo siya, ate?" tanong niya sa akin. Tumango ako.

"The first man I had ever love.." bulong ko. Nakita kong natutulala si Anne sa akin. "What?" "I just couldn't believe that your saying all those things. You're in love with him and yet you talk like he means nothing..." He means the world to me... Masasaktan ako kapag hindi ko na ulit siya nakita... pero kahit na mahal na mahal ko si Aguinaldo, hindi ko pa rin pwedeng talikuran ang reyalidad ng buhay at ang mga posibilidad nito. Nagmamahal ako, at ang ibig sabihin lang noon ay maaari rin akong masaktan. Hindi naman masusukat ang pagmamahal sa kung gaano karami ang masasayang sandali o sa kung gaano karami ang luhang nailuha mo para sa taong iyon o sa kung gaano kahaba ang panahong ipinaghintay mo sa kanya. Para sa akin, malalaman mo lang na mahal mo ang taong iyon sa pamamagitan ng kung gaano karaming bagay na IMPOSIBLE ang kaya mong gawing POSIBLE para sa kanya. Ganoon ang pagmamahal... at sa tingin ko, ganoon ang nararamdaman ko para kay Aguinaldo. Na kahit mahal na mahal ko siya at pangalan niya ang tinitibok ng puso ko, kaya ko siyang pakawalan kung iyon ang ikasasaya niya... "Ay, ayan na yata si Francis oh.." sabi ko habang pilit tinatanaw ang lalaking nakatayo sa tapat ng sasakyan ni Anne. Tumayo ako at saka naglakad papunta sa tamang tawiran pero bago ko ginawa iyon, binatukan ko muna si Anne. "Pendong!" tatawa-tawang tumakbo ako. "Ate! Nagulo iyong buhok ko!" gigil na gigil na sabi niya... tumakbo ako ng tumakbo.. napapangiti ako... It was like I was having a dejavu... this is just like that sunny afternoon when i met Aguinaldo... I was having a bunch of kwek-kwek and I was with Shany, this time, i just finished my ice cream and I'm with my sister... I smiled... I miss Agui.. i hope he comes back soon... Natatakot ako na baka kapag nagtagal pa siya roon, kung nasaan man siya, tuluyan na nya akong makalimutan... "Ate!" nagtatakang napalingon ako kay Anne nang mabahiran ng pag-aalala ang tinig niya. Pagkatapos noon ay isang nakakabinging ingay ang narinig ko... Just like what happened before... "Bling!" Isang kulay berdeng CRV ang huminto sa tapat ko. Ang lakas ng kaba ko. Akala ko, sa pagkakataong ito, tatama na iyon sa akin at mamamatay na ako... pero huminto agad iyon, pero tulala pa rin ako. "Bakit nangyayari ulit sa akin ito?" Tumitig ako sa kulay berdeng CRV na iyon. Napansin kong bumukas ang pinto... my mouth fell open.. i was silently praying na sana, iyong taong iyon ang bumaba sa sasakyan.. sana parte ng dejavu na nangyayari sa akin si Agui...

"Miss! Are you alright?" nahigit ko ang aking hininga ng marinig ko ang tinig na iyon. Dahang-dahan kong iniangat ang aking ulo... "Bling..." mahinang bulong niya... ngumiti ako. Eighteen months of being away, finally he's here now... "Bling... Okay ka lang ba?" naglakad siya papalapit sa akin nung tila mahimasmasan na siya. Hinawakan niya ako sa balikat at saka tila ininspeksyon mula ulo hanggang paa. "A-ayos lang ako..." kinakabahang turan ko. Natigilan siya saka sinalubong ang mga mata ko. "Marunong ka ng mag-stutter ngayon?" hindi makapaniwalang tanong niya. Our eyes met... pilit kong hinahanap ang kinang sa kanyang mga mata noong magkasama pa kami... my heart wasbeating so fast while my world was slowing down... Nandito na si Agui... "Bling.." he said my name again. "Is everything okay?" he asked again. Okay? Okay ba ako? Eh bakit hindi ako makapagsalita? Bakit nakatitig lang ako sa kanya? Sa mga mata niya? I never realized how much I missed him until now... I missed looking at his liquid hazel eyes... I even miss his kisses... "I miss...." may bumikig sa lalamunan ko... Sa gilig nang mga mata ko ay nakita ko ang isang magandang babaeng bumaba ng sasakyan niya. "Honey...okay lang ba siya?" nag-aalalang tanong niyaa kay Aguinaldo. "Cause if she's not okay, we have to rush her to the hospital.." Honey... I looked at Aguinaldo... Honey? Honey... Agad na lumayo ako sa kanya at saka inayos ang aking sarili. "Okay lang ako. Medyo nagulat lang, pero no harm done.." nakangiting sagot ko. Kumunot ang noo niya. "Are you sure?" lumapit ang babae sa akin at saka ipinalupot ang kamay sa braso ni Agiunaldo. Hindi ko maiiwas ang tingin ko roon. Tumango na lamang ako. "Sige, mauna na ako..." tatalikod na ako nang bigla akong hawakan ng kasamang babae ni Aguinaldo. "Teka, diba siya iyong babaeng nasa picture, iyong kasama noong cute na little girl?" sinipat ko si Agui. Hindi siya kumikibo. "Oo... Uh, Bling... this is Rose. G-girlfriend ko. Rose, si Grace..."

"Mary Grace Cabling." inilahad ko ang kamay ko kay Rose. Malambot ang mga kamay niya, halatang walang ginagawa sa bahay. "Filipino Teacher." ngumiti siya sa akin. "Hi, Mary Grace Cabling. Filipino Teacher. I'm Rose Black. Agui's girlfriend and soon to be Mrs. Aguinaldo Emilio." humagikgik pa siya... Walang bahid ng sarkasmo ang tinig niya.. it was just a plain tone-- she was just giving out information. And no.. I don't hate her... I couldn't hate her... Why? It's because she said that Letlet is cute... and everyone who finds Letlet cute is a friend of mine. And other than that, she seemed nice... "Nice meeting you. I gotta go, my sister's fiance is waiting for us." pagpapaalam ko.. "Oh, okay.. ay wait, iyong phone ko yata nag-ring." Tumalikod siya upang bumalik sa sasakyan. "Bling, I.." I smiled at him.. "Maybe not in this life time, Aguinaldo..." nakangiting sabi ko. Habang nakatingin ako sa kanya, nararamdaman ko ang nag-uumapaw kong pagmamahal para sa lalaking ito. I love him so much that I'm willing to make that impossible thing, possible. We looked at each other... then he sighed. "I really thought..." he trailed off. Alam ko na kung anong ibig niyang sabihin. "Hindi naman lahat ng iniisip natin tama diba?" napatango na lamang siya... "I'm sorry..." "It's okay.. If it will make you feel better, I didn't wait for you.." muli siyang tumango. "Sige na... hinihintay ka na niya..." I feel like my heart will burst with so much pain... I wanted to cry... pero pinaalala ko sa sarili ko ang mga binitiwan kong salita kanina. Mahal ko siya... at kung masaya siya, pakakawalan ko siya. Hindi pa man nagsisimula, natapos na ang fairytale ko.. But it's okay... Agui have thought me so many things... I was watching him as he walk away, it felt like my heart was being ripped. Masakit pero kaya ko. Pinapurol ng pagmamahal ko para kay Aguinaldo ang pain receptors ko. Namalayan ko na lang na nasa tabi ko na si Anne at si Francis. "Girlfriend niya?" tanong ni Anne.

"Oo.." mahinang sagot ko. "Hindi masyadong maganda ha.." komento pa nito. Binalingan ko si Anne. "Pendong!" muli akong tumakbo papalayo sa kanila...ganoon pala iyon, kahit gaano mo ihanda ang sarili mo sa maaaring mangyari, kahit sabihin mong hindi ka umasa, masasaktan at masasaktan ka pa rin dahil iyong maliit na parte ng isip at puso mo, naghintay at umasa.... Iyong maliit na parte lang na iyon ang masakit pero apektado ang buong pagkatao ko... I took a deep breathe. At least isa sa amin ang masaya... At naniniwala ako na darating rin ang panahon ko... Letting go is not easy. It's not even a choice. But it's something that all of us should do. And that's what I did with Aguinaldo. I let him go. Why? Because I love him.... ---The End--- ******************************************* [13] Wanted: Brother-in-law (Extended Ending) ******************************************* "I still cannot believe that you let Aguinaldo slip away..." Tuwing umaga ng buhay ko iyon ang isinasalubong sa akin ni Shany. Hindi ko lang talaga si mabara ng bonggang-bongga dahl na rin sa katotohanan na nasasaktan pa rin ako dahil sa nangyari. Oo, hindi ko hinintay si Agui. Hindi ako naghintay dahil alam kong walang kasiguraduhan ang mga bagay-bagay, pero iyong maliit na parte ng puso ko, umasa, nagmahal at naghintay. Mahal ko si Aguinaldo, pero mukha namang masaya na siya s ababaeng iyon.. kay Rose Black, at mukhang nagmamahalan naman sila. Kaya ano pang magagawa ko? Wala na, pakakawalan ko na lang siya dahil iyon ang tama kasi nga mahal ko siya.

At least Agui was happy, at kung talagang masaya siya, masaya na rin ako para sa kanya. That morning, tamad na tamad akong bumangon, linggo kasi at walang pasok. Wala naman akong gagawin kundi ang magmukmok at isipin ang mala-anghel na mukha ng bwisit na lalaking iyon. Ngayon ang araw ng engagement party niyaa... Talagang ikakasal na siya at ang Rose na iyon. Muli kong binunot ang dyaryo sa ilalim ng aking unan... front page ng society page si Aguinaldo. Black -Emilio Nuptials --- Soon.. Oh diba? Parang teleserye lang ni Judy Ann. May soon pa sa dulo. Nakakalungkot. Ang buong akala ko kasi talaga, si Aguinaldo ang tutupad sa mga paniniwalang akala ko noon ay kalokohan lang. Ang ending ko pala, maniniwala ako sa mga iyon, pero hindi naman matutupad ang happy ending ko nang ang prince ko ang kasama ko. Kasi iyong prince ko, kinalantari ng ibang princess. Kinuha ko ang nag-iisang picture ni Aguinaldo sa akin. Naka-frame iyon at sa tuwing natutulog ako, yakap ko iyon. Wala, sucker na rin ako for love. Lahat ng sinabi ko noon tungkol sa pag-ibig, wala.. kinain ko na ngayon at sa dami noon, na-impacho na ako. "Good Morning, mahal.." bulong ko sabay halik sa litrato niya. Hanggang kailan kaya ako tatanga? Tumayo ako at lumabas ng kwarto, nadatnan ko si Jenny at si Shany na nag-aalamusal at pinag-uusapan ang kembelar. "Sinong kulang sa kembelar?" tumingin silang dalawa sa akin saka nagtawanan. Sabay rin silang sumagot. "Ikaw." napailing na lang ako at saka nagtuloy sa kusina upang mag-tooth brush at maghilamos. Mamaya na lang ako maliligo, tutal wala namang tao. Habang nagse-sipilyo ay napatingin ako sa likod bahay, nakasabit na naman ag teddy bear ni Letlet... napabuntong hininga ako, dahil sa teddy bear

na iyon, na-in love ako sa mokong na si Aguinaldo. At dahil rin sa teddy bear na iyan, hinalikan niya ako. Oo na, sige na mahal ko talaga siya at miss na miss ko na ang halik niya. If I could just turn back my moment... Bumalik ako sa dining area, naroon pa rin ang dalawa at nagke-kwentuhan. "Si Ate Dian?" Tanong ko. Kanina ko pa kasi hindi naririnig ang bunganga niya. "May date, ako rin may date. Kaya ikaw lang ang maiiwan dito sa bahay, Bling..." binalingan ko si Jenny. "May pasok ka, Bebang? Linggo ngayon ah wala kang off? saglit na nag-isip si Jenny. "Ewan ko ba, itatanong ko na lang..." sagot niya. Napailing ako. "Magusuklay ka nga!" "Mamaya na lang tinatamad ako." "Tita Bling!" napangiti ako nang marinig ko ang boses ni Letlet. Maya-maya ay nakatayo na siya sa harap ko, pilit hinahatak ang damit niya. Sakit yata talaga ng bata iyon, iyong tipong mahaba na nga ang bestida, hinahatak pa nila.. "Bakit?" natatawang tanong ko. "May naghahanap sa'yo..."ngumuso siya, napagaya ako. "Sino, Kulet?" ngumiti siya. Kinabahan ako, ayaw na ayaw ko kapag ngumingiti si Letlet ng ganoon, iyong tipong parang may alam siya na hindi niya sasabihin kahit anong mangyari. Maya-maya ay may narinig akong mga yabag. Nag-double time ang tibok ng puso ko. Bakit ako kinakabahan? Bakit nagaganap ito sa buhay ko.

Makalipas ang ilang saglit, isang lalaking nakasuot ng itim na coat and tie ang pumarada sa harapan ko. He smiled. "Hi. Good Morning.." puna ko sa mga mata niya ang pag-aalala at pangamba... "Ahahay. M.H. na ako dito, tara na Kulet..." hinatak ni Shany si Letlet palabas ng dining area, at si Jenny walang pasintabing sumunod sa kanila. Gustung-gusto kong sumigaw ng "Huy wag nio kong iwanan dito.." pero hindi ko magawa dahil parang nalulon ko ang sarili kong dila. Nakatitig lamang sa akin si Aguinaldo. Noon ko lang naalala na hindi pa pala ako nagsusuklay at nakapantulog pa lang ako! UHEMGIEEE! Nakakahiya! Gusto kong tumakbo papalayo sa lugar na iyon, pero bakit hindi ko magawa? "Anong ginagawa mo dito?" tanong ko habang pilit na inaayos ang buhok ko. Agui did not speak. He just walked towards me, pulled me closer, tilted my head and gave me an open mouthed passionate kiss. My body shuddered. Alam kong mali pero hindi ko naman siya kayang itulak na lamang basta, miss na miss ko na siya, at bawat hagod ng mga labi niya, sinasagot ko with equal passion and intensity. I felt like I was trapped inside a fairytale book and this the last page.. ang ibig sabihin, happy ending ko na.. Heto na iyon, kahit na alam kong mali at masasaktan ko iyong babaeng maganda na nakita kong kasama niya, parang wala akong pakialam. Basta ang alam ko, gustung-gusto ko ang pakiramdam ng mga labi ni Aguinaldo at ng mga yakap niya... "I missed you.." he whispered in between his kisses. That melted my heart. He missed me. "And I was so hoping thatyou would wait for me..." inilapat niya ang noo niya sa mukha ko. "You're crying, please Grace, don't cry.." he even wiped my tears. "Mali ito..." lumayo ako sa kanya. Tama naman ako, mali ang ginagawa namin, hindi ko kayang maging masaya nang alam kong may masasaktan ako. I looked at him, he was smiling. "Saka ungas ka, ano bang ginagawa mo dito? Dapat nandun ka a kay Rose mo." tumalikod ako.

"You're so pretty when you're jealous." kumunot ang noo ko, humarap ako sa kanya at saka hinampas ang balikat niya. "Hindi ako nagseselos! Gago! Bakit ka ba kasi nandito? Pupunta ka dito para makipaghalikan sa akin ilang oras bago ang engagement party mo? Bakit? Anong akala mo sa akin? Oo, namiss kita, OO, mahal kita, Oo, kahit hindi ko aminin sa srili ko, naghintay ako sa'yo! Pero wala kang karapatang gawin ito! Sira ulo." nag-init bigla ang ulo ko. ganoon naman ako, defense mechanism ko na ang maglit kapag ayokong umiyak. At naiyak ako dahil sa katarantaduhan ng gunggong na ito. "I'm in love with you, Grace..." napaawang ang mga labi ko nang bigla niyang sabihin ang mga katagang iyon. I stared at him. May malapad na ngiti sa kanyang mga labi, iyong tipo ng ngiti na tila nasisiyahan siya sa mga pangyayari. Naglakad siya patungo sa akin. "Huwag kang lalapit. Bubutasin ko iyang bumbunan mo!" "Ganyan-ganyan rin iyong histura mo noong ma-realize ko na mahal na mahal na pala kita..." lalong nanlaki ang mga mata ko. "I fell in love with you that day when I saw you looking like a piece crap and yet in my eyes, you were the most beautiful woman. Mahal kita, Ms. Mary Grace Cabling, Filipino Teacher." Kahit ayoko ay napaiyak na ako. Bakit niya sinasabi sa akin ang mga katagang iyon, paano si Rose Black? "Mahal mo ako? pero isang taon mo kong natiis, ni hindi mo ako tinawagan, tinext o ini-mail man lang..." humihikbing sabi ko. "Alam mo ba kung bakit ako umalis? It's because the company almost fell apart and I have to do my duty as my father's son. Ayokong umalis noon, kasi sa isip ko kapag umalis ako, I'll lose my chance of being with you. I was so scared that if I leave... you'll forget me... and you'll realize na hindi mo pala kailangan ng isang Aguinaldo sa buhay mo. Natatakot ako na kapag umalis ako, magiging madali sa'yo ang pag-mo-move on, habang ako, ma-stuck na lang habambuhay sa mga what if's sa utak ko." nanginig ang tinig ni Aguinaldo. I was still crying. "Agui...." I looked away.. Paano si Rose Black?

"But that day.. I heard you talking to your dad." nanlaki ang mga mata ko. "What?" nanlamig ang buong katawan ko. He nodded. "Narinig mo ako? Nakakahiya!" "Ang akala ko nga noon, nababaliw ka a kasi nagsasalita ka mag-isa, but when I realized that you were talking to your father, I couldn't help but listen. I heard everything, Bling.. so I just gave up and I decided that i'll set you free... Tapos pagdating ko naman ng L.A. lagi pa rin ikaw ang nasa isip ko. Kulang na nga lang tawirin ko ang pagitan ng mga bansa natin, makita lang ulit kita, pero sa tuwing maaalala ko ang sinabi mo... nagbabago ang isipan ko." "Agui.." he shhed me. "Huwag kang maingay. Moment ko. ito. The thing is, Bling. I love you, and I know that your head is aching sa kakaisip mo kung paano Si Rose Black, we'll if you must know, Rose is in love with my brother. Si JC, he just wanted to take revenge pero hindi na mahalaga iyon. Ang mahalaga ay iyong mahal kita at hindi ko na hahayaang mawala ka sa akin." nanlalaki pa rin ang mga mata ko. "At huwag mo ng itanggi na hindi mo ako mahal. A little bird told me na gabi-gabi mo raw niyayakap ang picture ko. Huwag ka ng magdeny may evidence ako. Sabi pa nga niya, nagkakamot ka pa daw ng kili-kili." itinaas baba niya ang kanyang mga kilay. At sinong talipandas ang nagsabi niyan sa'yo!" naeeskandalong tanong ko. I have a feeling na si Shany ang nagbuko sa akin. "Sabihin na lang natin na mahaba ang buhok niya, pero mas maganda ka..." he smiled. Hinayaan ko na siyang lumapit sa akin. Hinapit niya ako sa beywang, pagkatapos ay hinagkan niya ako sa leeg. Libo-libong ketyente ang dumagsa sa buong pagkatao ko. "Say you love me, babe..." he whispered. He kissed the corner of my ear... napapapkit ako. "Huwag mo akong i-harass, Agui.." kulag sa conviction na sabi ko. He laughed.

"Of course not, babe... isang taon akong naghintay para sa'yo, i don't mind kung maghihintay pa ulit hanggag wedding night natin.." Oh diba ang haba ng buhok ko, aantayin daw niya ako hanggang sa... teka.. "Papakasalan mo ako?!!!" "Oo, hindi ko na hahayaang magkahiwalay pa tayo.. As I said, I love you nga diba.." he gave me anotehr peck on the neck. I sighed. Ganito na ba iyon? Heto na ba talaga iyong last page ng fairytale ko? Si Aguinaldo at ako, habambuhay... "Mahal kita..." bulong ko sa kanya. He smiled again. "Ang sarap marinig, babe. Isa pa nga..." hinagkan muna niya ako sa aking labi. "I love you..." I said again. He kissed me again.. this time, he lingered... he took his time... all of a sudden, naalala ko ang daddy ko at ang moment na nag-slow motion ang mundo ko noong bigyan ako ng halik ni Aguinaldo sa pisngi. Tama si Dad... when your world slows down, ibig sabihin noon, nahanap mo na ang taong laan para sa'yo. Tama si Dad. Tama rin si Anne. Totoo ang destiny. At si Aguinaldo ang destiny ko. "Papakasalan mo ako?" he asked me. "Pag-iisipan ko muna.." biro ko. Napatango si Agui. "Ganoon? Sige habang nag-iisip ka, ii-entertain muna kita. Muli niya akong hinagkan... nakakarami na talaga ang mokong na ito. Pero sa totoo lang, mas mahirap mag-isip kapag hinahalikan niya ako... pero okay lang, alam ko naman na ang isasagot ko. "Tita Shany! Totoo na po ito! Buntis na po si Tita Bling! Sa lips na po siya ni-kiss ni Tito Agui!"

Napailing ako, as much as I want to laugh at what Letlet said, I just couldn't paano ako tatawa kung hinahagkan pa rin ako ni Aguinaldo? I sighed. This feels like heaven. My heaven and while Agui's lips were againts mine I swore I could hear the angels saying: And they live happily ever after... ************************************************ STORY END ******************************************* *******************************************