1

The New John - Editie 1 - November 2012 - €4,95

The New

John

Uitgelicht: Popronde 2012

Introductie: interview David Philips

Geschiedenis: Singer/songwriters door de jaren heen

Toen zijn broer de gok waagde om de muziekscene in Barcelona te gaan ontdekte, besloot David Philips hem achter na te gaan en daar te blijven. Zijn broer komt af en toe over om van de zo te genieten. Een andere reden om te blijven, zijn reactie op het feit dat zijn debuutalbum “Album of the Week“ was geworden en meer details over zijn debuutalbum lees je in het hele interview met David Philips op pagina 18.

Editie 1 - Op de cover: David Philips

OP DE COVER

2

3

Giel Beelen heeft veel pogingen gedaan om eindelijk eens een gewaardeerde TV-persoonlijkheid te worden. Waar zo’n man zin in heeft, vraag je je af. Doch hij is er met zijn nieuwe programma De Beste Singer-songwriter in geslaagd. Aanvankelijk zou je denken dat een radio-dj zonder een arsenaal aan gekke geluidjes geen tv-programma kan presenteren. En dat is niet zo vreemd. Enkele jaren geleden deed Beelen een nogal overmoedige poging, door niet alleen zonder geluidjes, maar ook zonder kleren op het scherm te verschijnen. Een naakte talkshow, ik kan me de naam ervan niet herinneren. Wel dat het een overdreven poging was tot het maken van een boeiend programma, temeer omdat de mislukte nederhopper Lange Frans, toch al niet vies van welke aandacht dan ook omdat die man gewoon niets kan, het nodig achtte daar ook in zijn blootje te verschijnen. En ondanks het gegeven dat er geen enkele vaardigheid voor nodig is om in je nakie op tv te gaan zitten, eh, lullen is misschien wel een leuk woord, slaagde Frans er voor de zoveel-ste keer op schrijnende wijze in om aan te tonen hoe talentloos hij is. Het is... waar was ik ook alweer. Oh ja, Giel Beelen en zo.De Beste Singer-songwriter dus, daar waren we. Nee, ik vind het wel aardig, wat Beelen doet met dit programma. Zolang hij geen nietskunnende dramaqueens (ik zal de

namen Stacey Rookhuizen en Patricia Paay ditmaal achterwege laten) uitnodigt in de jury plaats te nemen, kijk ik elke week. Het is goed te doen. Ik heb het dan nog niet over de deelnemers, en op welke eigenschappen die geselecteerd zijn. Dat lijkt op een soort softe versie van The Breakfast Club. Ken je die film? Nee? Oelewapper. In The Breakfast Club worden de hoofdrollen gespeeld door een crimineel, een vago, een sporto, een kak-ker en een nerd. In Giels Breakfast Club is de samenstelling bijna soortgelijk. Voor ieder wat wils, maar wel: allemaal even braaf. Braaf als lammeren die naar de slachtbank geleid wor-den. Want de slachtbank is de onvermijdelijke eindbestemming aller talentenjachten. De Mu-sical. Braaf? Als je kijkt naar wat voor slappe koffie er uit het 3FM-filter is komen druppelen hebben we het over een gemiste kans: heb-ben ze eindelijk een leuk programma met muziek, wordt er gemiskleund bij het uitzoe-ken van de deelnemers. Het zijn weliswaar verschillende types, allemaal kunnen ze een moppie zingen, maar het zijn van die onver-beterlijke lieverds. Herinner je hoe je vroeger verlegen naar de grond staarde als je voor Sinterklaas stond. En als de goedheiligman je dan aansprak, keek je bang, onderdanig en hoopvol naar hem op, met je onschuldigste ogen. Dat moment, die blik, die zie ik voortdu-rend. Ik zie geen onverzettelijkheid.

REDACTIONEEL

“Giel’s programma: Dat lijkt op een soort softe versie van The Breakfast Club.”

Annet

4

INHOUDSOPGAVE 10

06

12

08

26

36 16

1934

5

Op de cover

Voorwoord

UitgelichtPopronde

Cd Review #1BIll Fay, Alanis Morissette, Aimee Mann, Gary Nock

InterviewRon Pope

Geschiedenis Singer/songwriters door de jaren heen

Interview Lucky Fonz

Introductie interview David Philips

Cd review #2Mika, Cat Power, Malcolm Holcome

Cd review #3Matt Costa, Polly Paulusma

InterviewStephen Fretwell

Cd review #4Scot Matthews, Xavier Rudd

Interview Sean Taylor

InterviewTim Christensen

Concert tipsCold Speks, Jonathan Boulet

Cd review #5Paolo Nutini

Column Nico Dijkshoorn

InterviewTom McRae

01

02

06

08

10

12

16

18

22

24

26

28

30

32

34

36

37

38

10 30

16 32

19 22

De Popronde

6

UITGELICHT

7

De Popronde is het reizende muziekfesti-val door Nederland. De Popronde is voor talentvolle upcoming Nederlandse bands en artiesten dè kans om intensieve speel- en tourervaring op te doen, een nieuw publiek te bereiken en hun netwerk in andere steden uit te breiden. In elke stad treden op één avond tientallen bands en acts op bij zo’n twintig locaties, variërend van bruin café tot poppodium. Alle concerten zijn gratis toegankelijk. Meer info op www.popronde.nl

Agenda 201218 november Nijmegen17 november Maastricht16 november Eindhoven15 november Middelburg9 november Sittard8 november Leiden3 november Oss2 november Leeuwarden1 november Den Haag27 oktober Amersfoort

8

Bill Fay maakte begin jaren zeventig een tweetal tussen wal en schip gevallen albums, waar zo’n drie decennia na dato behalve Nick Cave ook Jeff Tweedy geen genoeg van konden krijgen. De Wilco voorman wist de Engelse singer/songwriter zelfs tot twee keer toe het podium op de halen om samen diens “Be not so fearful” te vertolken, wat de Amerikaanse producer Josua Henry weer hielp om zijn idool te enthousiasmeren voor het opnemen van een nieuwe studio plaat. Begeleid door een handvol Britse muziekanten van diverse pluimage, her en der aangevuld door een strijkersselectie en note bene een gos-pelkoor, klinkt Bill Fay na zo’n lange absentie opvallend zelfbewust. Life is people varieert van organische rootsrock met lyrische gitaarspel en volvette orgelpartijen via Daniel Lanois achtige geinstrumenteerde nummerts tot verstilde pianoballades, zodat de een vormigheid van het dozijn composities eigelijk nauwlijks opvalt. De op zich overigens mooie solo versie van Wilco’s “Jesus Etc.” detoneert nogal met de teksten van eigen hand, waarin de bijna zalvend te noemen zanger beurteligs een wereld van verval schildert, zijn heil zoekt in de spiritua-liteit en uitgebreid getuigt van zijn godvruchtigheid.

Bill Fay - Life is people

Alanis Morissette - Havoc and Bright Lights

Met Flavor of Entanglement maakte singer/songwriter Ala-nis Morissette in 2008 een geslaagde comeback. Een plaat met pulserende synthesizers, orientaalse klanken en metronoomstrakke computerbeats, die een nieuwe draai gaf aan het muzikale verhaal van de Canadese, die uit haar stukgelopen relatie inspiratie putte voor een stel sterke songs. Muzikaal ligt de plaat in het verlengde van zijn voorganger, al komen er deze keer wat meer electri-sche gitaren voorbij. Was Alanis toen vijftig tinten boos en verdrietig, inmiddels heeft ze een nieuwe liefde, is ze getrouwd en heeft ze een zoontje. Havoc and Bright Lights verhaalt een gezellig (Empathy, Will You Be My Girlfriend?) een huiselijk leven (Guardian). Helaas gaat dat bij Ala-nis ten koste van de focus van haar liedjes. Memorable melodieen zijn ditmaals schaars. Het is een enorm cliche, maar gelukkige muzikanten maken saaie platen. Havoc and Bright Light is hierop geen uitzondering.

CD REVIEWS #1

Aimee Mann geldt als een van de beste singer/songwriters van haar generatie, maar toch is het alweer zeven jaar geleden dat ze met “The Forgotten Arm” (2005) haar laatste echt geslaagde album maakte. One More Drifter In The Snow (2007) was een aardig kerstalbum maar @#%&*! Smilers (2008) klonk toch wat vlakjes. De afgelopen jaren was Mann vooral bezig met de musicalversie van The Forgotten Arm maar dat project staat door een combinatie van budgetproblemen en een te grote verhaalgelijkenis met de film The Fighter on hold. Hoogtijd dus voor een nieuw album waarbij opvalt dat Mann zich op Charmer van haar luchtigste kant laat horen. Charmer is volgens Mann zelf geinspireerd door de super annex powerpop uit de jaren zeventig en tachtig. Echt ruig wordt de plaat echter nooit, daarvoor is Manns aanpak te subtiel en gelaagd. Charmer bevat heerlijke suikerspinpop, met Gamma Ray, Labrador en het titelnummer als hoogtepunten. Ook voor Living a Lie, een duet met shins voorman James Mercer, mag er wezen. Niet zo briljant als haar meesterwerken “Whatever” (1993) en Bachelor No.2 (2000) maar minstens zo mooi als The Forgotten Arm is charmer een ideale nazomerplaat.

Alanis Morissette - Havoc and Bright Lights

Aimee Mann - Charmer

Het debuutalbum van de Brit Gary Nock vangt vrolijk aan. Je zit op de vensterbank, ramen open, cocktail in de buurt, wind door je haren. En na twaalf nummers zit je nogsteeds op dezelfde plek. Zorgeloos mijmerend, de zon door de bomen terwijl de bloemen groeien en de kat languit de tuintafel bedekt, Niets-aan-de-handmuziek, is dat erg? Ach welnee! De wereld zit er vol mee, met Jason Mraz als belangrijke exponent en miljoenen men-sen laten zich opgewekt toezingen. Maar of Gary Nock met The Life We Learned To Love iets toevoegd aan het reeds bestaande materiaal in zijn genre stel ik graag ter discussie. Eerlij is eerlijk: er mankeerd weinig aan zijn stem, de melodieen kloppen en kunnen op ieder moment van de dag, net als de hele cd trouwens. Maar misschien ben ik een azijnpisser, horen we Gary Nock veelvulig op de radio en gaat zijn debuutalbum in grote aantallen over de toonbank.

Gary Nock - The Life We Learned To Love

9

10

“Tenzij je Keith Richards bent; die gast weet van aanpakken, denk ik."

11

‘A drop in the ocean, a change in the weather, I was praying that you and me might end up together.’ Als je je dit niet herinnert, dan weet ik niet waar of wat je aan het doen was in 2005. Na het uitbrengen van een album vele jaren geleden met een single die hem en zijn muziek naar een hogere dimensie katapulteerden dan hij zelf had durven dromen, is Ron Pope terug en komt hij onze kant op.

Zeven jaar geleden en met veel nieuwe verha-len om te vertellen, is Ron klaar om nogmaals de harten te veroveren van elke verliefde vrouw die naar zijn muziek luistert, met zijn nieuwe album Atlanta. Ik weet het niet van jou, maar ik ben een sucker voor nostalgie en dit nieuwste album brengt me jaren terug naar die bizarre tienerjaren toen ‘A drop in the ocean’ op iedere myspace pagina te vinden was die ik bezocht.

Nieuw lied‘One grain of sand’ legt echt vast wat ik wilde bereiken met het hele ‘Atlanta’ album. Alle elementen waar ik van hou zitten in dat lied; grote harmonieën, gekke gitaren, oorspron-kelijke elementen zoals de banjo en de viool, en een opzwepend ritme. Ik ben erg blij dat mensen zich aangetrokken voelen tot dat nummer. SchrijvenMijn schrijfproces verandert van lied tot lied. Soms schrijf ik de woorden en de muziek op hetzelfde moment, soms komt het ene voor het andere … Soms begin ik met de elektrische gitaar, soms met de piano, soms met akkoorden op de akoestische gitaar. Ik heb niet echt een sluitend proces; het komt vanzelf. Ik bedacht ‘in my bones’ terwijl ik een douche nam.

Wilde momentenDeze dagen ben ik vrij rustig. Als je zoveel gaat touren als ik, moet je je focus verleggen van het ‘seks en drugs’-gedeelte en je echt focussen op de ‘rock en roll’ anders zul je niet ver komen. Ten-zij je Keith Richards bent; die gast weet van aanpakken, denk ik.

HoogtepuntenIn mei van dit jaar was ik in Londen om Union Chapel te spelen. Toen ik op het podium kwam, ging het publiek uit zijn dak. Dat was echt machtig. Ik wou dat iedere show zo was! De hele avond was magisch. De fans ware super opgewonden, de band speelde erg goed. Het was gewoon perfect.

Mindere punten?Elke dag dat ik muziek mag spelen en niet terug ben op dat punt waar ik tafels moet serveren of broeken verkopen is een hoogte-punt. Mijn slechtste dag is niets vergeleken met de onzin waar ik vroeger genoegen mee moest nemen. Dat gezegd zijnde, ooit was er een show in Ohio … de ‘promotor’ heeft het helemaal niet gepromoot, dus speelde ik voor negentien mensen in een bar.

Ron PopeINTERVIEW

12

Singer-songwriters zijn muzikanten die schrijven, componeren en zingen hun eigen muzikale materiaal met inbegrip van teksten en melodieën. In tegenstelling tot de hedendaagse populaire muziek zangers die schrijven hun eigen nummers , de term singer-songwriter beschrijft een duidelijke vorm van kunstenaarschap, nauw verbonden met de folk-akoestische traditie. Singer-songwriters vaak de enige begeleiding om een hele compositie of lied, meestal met behulp van een gitaar of piano, zowel de composities en de arrangementen zijn geschreven in de eerste plaats als solo-voertuigen, met het materiaal schuin in de richting van actuele kwesties, soms politiek, soms introspectief, gevoelige , romantisch, en biechtstoel.

Geschiedenis Het concept van een singer-songwriter daad-werkelijk kan worden getraceerd naar oude barden cultuur, die in verschillende vormen bestaan over de hele wereld. Gedichten zou worden uitgevoerd zoals zang of lied, soms begeleid door een harp of een ander soortge-lijk instrument. Na de uitvinding van de boek-drukkunst, zou liedjes worden geschreven en uitgevoerd door ballad verkopers. Meestal zijn deze zou zijn versies van bestaande me-lodieën en teksten, die voortdurend werden in ontwikkeling. Dit groeide uit tot de singer-songwriting tradities van volkscultuur.

Reizende artiest bestaan in heel Europa. Zo heeft de folklorist Anatole Le Braz geeft een gedetailleerde beschrijving van een ballade zangeres, Yann Ar Minouz, die schreef en speelde liedjes reis door Bretagne in de late negentiende eeuw en het verkopen van gedrukte versies.

In de grote steden was het mogelijk om een levend presteren in openbare gelegenheden te maken, en met de uitvinding van de plaat, vroeg singer-songwriters als Theodore Botrel en George M. Cohan werd beroemdheden. Radio verder toegevoegd aan hun publieke erkenning en beroep.

Geschiedenis singer-songwriters

13

In de periode van de jaren 1940 tot de jaren 1960, aangewakkerd door de Amerikaanse volksmuziek revival, jonge performers geïnspireerd op de traditionele volksmuziek en groepen zoals de almanak Singers en The Weavers begon met het schrijven en uitvoeren van hun eigen originele materiaal en het creëren van hun eigen muzikale arrangementen.

Noord-Amerika, Verenigd Koninkrijk De term “singer-songwriter” in Noord-Amerika is terug te voeren naar zangers die ontwikkeld werken in de blues en volksmuziek stijl. Vroeg naar halverwege de 20e eeuw Amerikaanse singer-songwriters zijn Leadbelly, Jimmie Rodgers, Blind Lemon Jefferson, T-Bone Walker, Blind Willie McTell, Lightnin ‘Hopkins, Son House, en Robert Johnson, (Johnson werd ingewijd in de Rock and Roll Hall of Fame als een “Early Invloed” in hun eerste inductie ceremonie in 1986, hij werd vijfde in Rolling Stone’s lijst van 100 grootste gitaristen aller tijden).

In de jaren 1940 en 1950 Woody Guthrie en Pete Seeger, samen met Lee Hays en andere leden van The Weavers hun meestal eigentijd-se kunstwerken (Seeger solo en als onderdeel van de Weavers) uitgevoerd om een steeds groeiende breder publiek. Deze proto-singer-songwriters waren minder betrokken dan de huidige singer-songwriters met de onvervalste originaliteit van hun muziek en teksten, en zou delen tillen van andere nummers en spe-len covers zonder aarzeling. De traditie van het schrijven van actuele nummers (songs met betrekking tot specifieke thema’s van de dag, zoals Leadbelly’s “Jim Crow Blues” of Guthrie’s “gedeporteerde”) werd opgericht

“De focus op maatschappelijke

vraagstukken heeft grote invloed gehad

op het genre”WOODY GUTHRIE

14

JOHN LENNON

bij deze groep muzikanten. Zangers als Seeger en Guthrie zou bijwonen rally’s voor vakbonden, en zo schreef vele liederen over het leven van de werkende klasse, en sociaal protest, net als andere folksingers als Josh White, Cisco Houston, Malvina Reynolds, Earl Robinson, Ewan MacColl, John Jacob Niles, en Doc Watson, terwijl blues zangers als Johnson en Hopkins schreef liedjes over hun persoonlijke levenservaringen.

Deze focus op maatschappelijke vraagstuk-ken heeft grote invloed gehad op de singer-songwriter genre. Bovendien in de jaren 1930 door de jaren 1950 verschillende jazz en blues singer-songwriters ontstond als Billie Holiday, Ray Charles, en Nina Simone, maar ook in de ledenlijst van de rock n ‘genre uit voortgekomen invloedrijke singer-songwriters Jerry Lee Lewis, Buddy Holly, Chuck Berry, Roy Orbison, Sam Cooke, Richie Valens, en Paul Anka. Op het platteland muziek gebied, singer-songwriters als Hank Williams, Patsy Cline, Tammy Wynette, Loretta Lynn, George Jones, Merle Haggard, Roger Miller, Billy Edd Wheeler, en anderen zijn voortgekomen uit de jaren 1940 tot de jaren 1960, vaak het schrijven van overtuigende liedjes over liefde relaties en andere onderwerpen.

De eerste populaire erkenning van de singer-songwriter in het Engels-sprekende Noord-Amerika en Groot-Brittannië vond plaats in de jaren 1960 en begin jaren 1970, toen een reeks van blues, folk en country-invloed muzi-kanten nam tot bekendheid en populariteit.

Deze singer-songwriters opgenomen Bob Dylan, Jackie DeShannon, Johnny Cash,

Kris Kristofferson, Willie Nelson, Paul Simon, Neil Young, Leonard Cohen, Joni Mitchell, Van Morrison, Jimi Hendrix, Brian Wilson, Tom Waits, Otis Redding, Marvin Gaye, Tom Rush, Phil Ochs, Tom Paxton, Arlo Guthrie, John Denver, Jackson Browne, John Prine, Grace Slick, Dave Mason, Jim Croce, Fred Neil, Roger McGuinn, Janis Joplin, Joan Baez, Judy Collins, David Crosby, Donovan, Stephen Stills, Randy Newman, Steve Good-man, Gordon Lightfoot, Paul Brady, Jesse Winchester, Johnny Tillotson, Sylvia Tyson, Ian Tyson, Nick Drake, Tim Hardin, Laura Nyro, John Fogerty, Eric Andersen, Buffy Sain-te-Marie, Joan Armatrading, Emmylou Harris, Taj Mahal,James Taylor, Jerry Jeff Walker, Lou Reed, Gram Parsons, Nick Gravenites, Rick Nelson, Richard Farina, Tuli Kupferberg, Mark Spoelstra, Don Mclean , Patrick Sky, Jimmy Buffett, Mickey Newbury, Janis Ian, Dan Fogelberg, Dave Van Ronk, Waylon Jennings, Dolly Parton, en Frank Zappa.

Mensen die was geweest in de eerste plaats songwriters, met name Carole King, Townes Van Zandt en Neil Diamond, ook begonnen met het vrijgeven van werk als performers. In tegenstelling tot de verhalen aanpak van de meeste voorafgaande coun-try en folk muziek, deze performers meestal schreef songs van een zeer persoonlijke introspectief standpunt.

Tegen het midden van 1970 en vroege jaren 1980, was de oorspronkelijke golf van singer-songwriters grotendeels opgegaan in een meer algemene pop of soft rock-formaat, maar sommige nieuwe kunstenaars in de singer-songwriter traditie (met inbegrip van

BILLIE HOLIDAY

15

Billy Joel, Stevie Wonder, Madonna, Michael Jackson, Bruce Springsteen, Rickie Lee Jones, Tom Petty, Mark Heard, Lucinda Wil-liams, Kate en Anna McGarrigle, Patti Smith, Elvis Costello, Cyndi Lauper, Kate Bush, Rickie Lee Jones, Stevie Nicks, Prince, Cheryl Wheeler, Loudon Wainwright III, The Roches en Warren Zevon) bleven komen, en in andere gevallen rock en zelfs punk rock artiesten als Peter Case, Paul Collins en Paul Westerberg overgestapt op een loopbaan als solo singer-songwriters.

In de late jaren 1980, werd de term toegepast op een groep van voornamelijk vrouwelijke Amerikaanse kunstenaars, te beginnen met Suzanne Vega waarvan het eerste album verkocht onverwacht goed, gevolgd door de wil van Tracy Chapman, Nanci Griffith, KD lang, Shania Twain, Sarah McLachlan, Sheryl Crow, Lisa Loeb, Joan Osborne, en Tori Amos, die gevonden succes eerst in het Verenigd Koninkrijk, dan in haar thuismarkt. In de vroege jaren 1990, vrouwelijke kunstenaars ook begon te ontstaan in nieuwe stijlen, met inbegrip van Courtney Love en PJ Harvey.

Later in het midden van de jaren 1990, werd de term weer nieuw leven ingeblazen met het succes van Mariah Carey, Kylie Minogue en Canada Alanis Morissette en haar doorbraak album Jagged Little Pill.

Ook in de jaren 1980 en 1990, artiesten zoals Bono, The Edge, Dave Matthews, Duncan

Sheik en Elliott Smith geleend van de singer-songwriter traditie om nieuwe akoestische-based rock stijlen te creëren. In de jaren 2000, een rustiger stijl ontstaan, met grotendeels impressionistische teksten, van artiesten als Norah Jones, Conor Oberst, Sufjan Stevens, David Bazan, South San Gabriel, Iron & Wine, David Gray, Ray LaMontagne, Meg Hut-chinson, Steve Millar, Jolie Holland, Richard Buckner, Jewel, Jack Savoretti, Richard Shin-dell, en John Gorka. Sommigen begonnen te vertakken in nieuwe genres als Kurt Cobain, Noel Gallagher en Eddie Vedder. Anderen gebruikten drugs als een geestverruimende manier om creativiteit te stimuleren, bijvoor-beeld, Emil Amos van de Heilige Sons nam drugs dagelijks vanaf de leeftijd van zestien op, schreef meer dan 1000 nummers, en land-de een platencontract met een indie label.Opnemen op de professionele systemen werd betaalbaar voor particulieren in de late jaren 1990. Dit creëerde kansen voor mensen zelfstandig op te nemen en verkopen hun mu-ziek. Dergelijke kunstenaars staan bekend als “indies”, omdat ze hun records op onafhan-kelijke, vaak in eigen bezit platenmaatschap-pijen, of helemaal geen etiket afdrukt.

Daarnaast is het internet een middel voor het indies om hun muziek gehoord door een breder publiek. Tijdens de jaren 2000 Amy Wi-nehouse, Adele, Lana Del Rey, Ellie Goulding, Taylor Swift, Nelly Furtado en Shakira behoren tot de nieuwste generatie singer-songwriters te ontstaan.

BRUCE SPRINGSTEEN

16

Daar, op het podium van de Nieuwe Nor, staat een verlegen meisje. Eefje de Visser is de naam, zij is vanavond het voorprogramma van Lucky Fonz & De Felle Kleuren. Otto Wichers, aka Lucky Fonz, kondigt haar aan (‘Ik ben allang blij dat ik een voorprogramma heb, jullie zijn vast allemaal voor haar gekomen!’). Met de gitaar die ze van Lucky Fonz leent, speelt zij haar liedjes.

Liedjes over treinreizen, hartslagen en rode krullen. Gezongen door een prachtige stem die koel en warm tegelijkertijd is. Kwetsbaar, en ontzettend mooi. Dat lijkt het publiek ook te vinden, een groot deel van de albums die ze had meegebracht belandt namelijk in de tassen van toeschouwers. Lucky Fonz mag zich gelukkig prijzen met een voorprogramma als Eefje.

Een kwartiertje later staat dan de beste man zelf, of moet ik zeggen jongen, klaar om zijn kunstje te vertonen. Vergezeld door De Felle Kleuren (bestaande uit bassist Mark de Jonge en drummer Ro Halfhide) en gewapend met gitaar en mondharmonica betreedt hij het podium. Ze beginnen niet zomaar met spelen. Nee, eerst wat instructies met die altijd aan-wezige grijns op zijn gezicht (‘Jullie mogen straks pas dansen als je dit deuntje hoort. Maar nu moeten jullie stil blijven staan’). Dat zet de toon voor een avond met een ami-cale sfeer, fijne liedjes en vooral veel humor. Liedjes als Jongens en Wat Ook Een Ander Zegt worden sterk neergezet. En vooral met plezier, veel plezier. Verhalen die ik heb gehoord over zijn onzuivere stem en een dommige presentatie verdwijnen als sneeuw

Lucky Fonz CONCERT REVIEW #1

17

voor de zon. Uiteraard wordt ook hitje Ik Heb Een Meisje ten gehore gebracht, mét behulp van publiek. Dat is ook de grote kracht van Lucky Fonz. Hij betrekt het publiek bij al zijn liedjes, en hij neemt de tijd om vragen te beantwoorden (‘Voor vragen met praktische aard moet je bij Ro zijn, spirituele vragen wor-den beantwoord door Mark en ik beantwoord de vragen over liefde en kunst’). Hij maakt dingen waar normaal overheen gekeken wordt, opeens belangrijk. Hij windt het publiek om zijn vinger bij Hou Je Nog Van Mij? en krijgt de zaal muisstil bij Hel. Hoe dat komt? Lucky Fonz is oprecht. Je kijkt naar hem en ziet dat hij het meent.

Lucky Fonz en de Felle KleurenAls hij in Wat Ik Zou Zeggen Als Het Kon al zingend een verhaal aan zijn oma vertelt, hangt iedereen aan zijn lippen. Ook muzikaal gezien weet hij te boeien. Gitaar, mondhar-monica en piano, hij kan het allemaal. Als één van zijn snaren springt, gaat hij vrolijk door alsof er niks aan de hand is. Dat zijn stem af

en toe een beetje uit de bocht vliegt, is hem ook vergeven. Dat hoort bij hem. Struikelt hij? (‘Hoort bij de show, jullie moesten eens weten hoe lang ik hierop oefen’) Geen punt. Hij lacht, de mensen lachen. Wanneer hij het pu-bliek inkomt en iedereen om hem heen staat te mee te fluiten met het vrolijke All My Days, is het helemaal een feestje. Alsof we een grote vriendengroep zijn. Hij haalt Eefje er ook nog even bij, om samen met haar Poor Caro-lina te spelen. Met grote ogen kijkt iedereen toe, zo mooi passen hun stemmen bij elkaar. Bij het voorlaatste nummer Eigenlijk Wil Ik Dat Je Gaat (hoe ironisch) krijgt Lucky iedereen aan het dansen. Iedereen lacht, iedereen ge-niet. Hij sluit de avond af met Deur Op Slot, en verlaat het podium onder een verdiend, luid applaus. Lucky Fonz heeft met dit optreden bewezen dat hij een goede muzikant en een ras-entertainer is. Volgende keer weer, dan gaan we verder met dansen.

Gezien en gehoord: Lucky Fonz, De Felle Kleuren en Eefje, donderdag 3 februari 2011

18

Je komt oorspronkelijk uit Groot Britannie, is een reden dat je naar Barcelona ver-huisd bent? Mijn broer en ik speelden altijd heel veel jazz muziek samen (hij speelt trouwens geweldig piano) en ik speelde jarenlang Jazz mu-ziek op de gitaar. Mijn broer hoorde op een gegeven moment dat er in Barcelona een geweldige Jazz scene en hij besloot er heen te gaan om dit te bekijken. Niet lang daarna besloot ik zelf ook de gok te wagen en daar eens een kijkje te gaan nemen. Ik vond het helemaal geweldig in Barcelona en besloot om te blijven. Mijn broer kwam af en toe over om van de zon te genieten maar eindigde wel weer in London. Een andere reden van mij om in Barcelona te blijven was dat ik altijd al een andere taal wilde leren, de zon, het lekker eten en het fijne buitenleven deed mijn besluit alleen maar gemakkelijker maken.

Wat was je reactie wanneer je hoorde dat je debuutalbum was gekozen als

“Album of the week”?Ik was erg verast! Een schilder en goede vriend van mij, Andrew Dillon, luisterde veel naar BBC radio via internet. Hij belde me op een middag op en vertelde dat mijn liedjes re-gelmatig werden gedraaid in de Robert Elms Show en dat het album van de week was!

David PhilipsINTRODUCTIE INTERVIEW

19

20

Je hoort op het tweede album “The Rooftop Recodings“ alle omgevings-geluiden. Was dit met opzet?Ja, dit heb ik met opzet zo opgenomen. In Barcelona woonde ik in het bovenste appar-tement van een gebouw, daar had ik al mijn muziek spullen bij de hand en daar schreef ik mijn eerste echte album. Inmiddels ben ik verhuisd, maar in die tijd vond ik het heerlijk om op die plek te schrijven en te luisteren naar zwaluwen in lente. Zij inspireerde me om te schrijven en ik vond het een cool idee om op deze manier mijn album op te nemen. Ik liet altijd alle ramen en deuren wagenwijd open zodat mijn omgeving kon meegenieten van mijn zelf geschreven muziek. Ik wilde dat alle geluiden die ik hoorde tijdens het schrij-ven ook te horen zouden zijn op het album. Het hele album is in een take opgenomen, ik heb niks overgedaan, heel rauw en live dus. Ik wilde het gevoel mee geven dan de luiste-raar ook echt het gevoel had op het dakterras te zijn en er zo van te genieten.

Kun je iets vertellen over je carrière, hoe het begon en hoe het nu is? Een precieze leeftijd kan ik niet geven maar ik speel al muziek vanaf mijn vroege jeugd. Het is moeilijk om er een datum of een leeftijd aan te plakken. Het was een ongoing thing toen ik vanaf 10 jaar begon met trompet te spelen. Ik was semi proffesioneel in Groot Brittannië als jazz gitarist. Toen ik naar Spanje verhuisde stortte ik me volledig op mijn carrière en begon met spelen als een sideman. Tegen-woordig doe ik nog weinig sideman work en concerteer ik me volledig op het schrijven van mijn eigen liedjes en mijn solo carrière. Sinds mijn debuut album was uitgebracht in 2010 was dat mijn doel en ik ben zo blij dat ik dat al heb bereikt! Nu moet ik zorgen dat ik blijf schrijven, een tour opzetten en bekender worden om een groter publiek aan te spreken

21

Je bent vergeleken met zo veel grote artiesten. Wat vind je daarvan?Ik denk dat het belangrijk is om vergeleken te worden met andere artiesten zodat het de mensen helpt om de muziek in hokje te stoppen. Dat doen we allemaal wel, denk ik. Mensen zeggen wel vaak “Oh ik heb een nieuwe band ontdekt, klinkt een beetje zoals die of die met een beetje dit of dat erbij gemixt” Daarnaast voel ik me wel super vereerd waneer ik vergeleken wordt het artiesten en dat ze dan een hele bekende artiest noemen!

Wat vind je van de term singer/songwriter?Ik heb gemende gevoelens bij die term. Soms is het een handige term omdat het precies beschrijft wat ik doe: het zingen en schrijven van mijn eigen liedjes. Maar aan de andere kant is het ook een hele brede term, het voelt een beetje als een paraplu waaronder zo veel verschillende muziek-stijlen vallen dat het niet echt veel zegt. Ik denk dat het een goede manier is hoe ik mijn werk kan beschrijven maar niet de term hoe ik mijn muziekstijl kan beschrijven of het gevoel dat ik mee wil geven met mijn muziek

22

Met zijn debuutalbum Life in Cartoon motion was Mika de golden won-der boy van 2007. Grace Kelly, Relax Take It Easy, Big Girls (You are Beautiful) en Lollipop werden allemaal grote internationale hits en Mi-cael Penniman zag zichzelf aan het einde van zijn eerste tour optreden in stadions. Te veel te snel natuurlijk: na het verschijnen van opvolger The Boy Who Knew Too Much (2009) implodeerde zijn ster weer. Mika bleef er tamelijk onaangedaan onder. Hij lijkt te leven in zijn eigen wereldje en slechts vluchtig te genieten van de belangstelling, zoals een kind blij opkijkt als het een compliment krijgt voor een tekening en weer onverstoorbaar verder gaat met tekenen. Met twee succesvolle gelegenheidssingles (filmtiteltrack Kick Ass en clubhit Elle Me Dit) bewees hij opnieuw zijn talent en keerden zijn hansen weer. Op Origin of Love pakt hij de draad van zijn debuut op met een mix van dans en popliedjes. Met Celebrate en Stardust richt hij zich nadrukkelijk op de dansvloer. Elle Me Dit keert gier terug als Emily. In het door synthesi-zers gedomineerde Make You Happy en Overrated treed mika in de voetsporen van Daft Punk en Pet Shop Boys. Daartussendoor horen we aanstekelijke popliedjes, minder onschuldig dan voorheen, maar wel lekker. Met deze recht toe, recht aan popplaat zet Mika zichzelf weer behoorlijk op de kaart.

Mika - The Origin of LoveCD REVIEWS #2

Haar laatste plaat met eigen werk (The Greatest)dateert alweer van 2006 en na de coverplaat Jukebox (2008) bleef het stil rond de inmiddels veertigjarige Chan Marshall. Ze leek uitgepierd, maar zie hier: Cat Power is terug en heeft zichzelf op haar negende album opnieuw uitgevonden. Het resultaat is een avontuurlijke popplaat, ingeleid door de zwoele en uitdagende titelzong: “This is the day people like you and me were waiting for”. Single Ruin wordt gedragen door een bezwe-rend latinmotiefje dat het gevecht aangaat met de prikkelende indiepop. Fire en Manhat-tan zijn gestript en minimaal gevuld met stele-kige beats. Sun is een tekstueel even emotio-neel als reflectief, het best gedemonstreerd in real life: “Real life is ordinairy, sometimes you dont want to live”. Cat Power is nog altijd met zichzelf in gevecht, maar heeft geaccepteerd dat het normaal is. Sun is een verrassende comeback van Cat Power, een dame die muzikaal zowaar negen levens bezit.

Cat Power - Sun

Voor zijn twaalfde studioalbum trok de Ameri-kaanse singer/songwriter Malcolm Holcombe de breed gewaardeerde Steve Eagle (Trail of Money) en Emmylou Harris (In your Mercy) over de streep om een nummer mee te zingen en te spelen. Wellicht dat zij Holcombe de bekendheid kunnen verschaffen die hij inmid-dels wel verdient. Want op Down the river raakt Holcombe met zijn gruizige Tom Waits stem, getekend door het turbulente artiesten-leven, en zijn warme melancholische onder-toon meer dan gewenste snaren.

Malcolm Holcombe - Down the river

23

24

25

Stephen Fretwell

Hij komt meteen geestig uit de hoek met grapjes over zijn vriend Leonard Cohen en de vele Britse toeristen die de weg naar de Amsterdamse poptempel hebben gevonden. Helaas blijft het bij een krap uurtje, want sneller dan gedacht is hij door zijn materiaal heen. Er wordt ook een aantal nieuwe songs gespeeld en Leonard Cohens ´Hey, That´s No Way to Say Goodbye´. Het wat ramme-lende, soms onhandige gitaarspel van de flink aangeschoten Fretwell zorgt voor een ontspannen sfeer. Het zou niet verkeerd zijn als Fretwell snel terugkeert voor een langer optreden met band.

Stephen Fretwell is de eenzaamheid zelve in een rommelige bovenzaal van Paradiso, waar stoeltjes en tafeltjes een eigen leven lijken te leiden. Een lege gitaarkoffer symboliseert nog eens de treurige kant van een troubadour die alleen reist. In Engeland is de jonge singer-songwriter een rijzende ster. Een succesvolle tournee met rockgroep Keane zorgde er voor dat Fretwells naam in blokletters in de Britse popbladen verscheen. Opvallend, omdat Fretwell de zoutzakromantiek van dubieuze figuren als Jack Johnson en James Blunt ver achter zich laat. Fretwell wordt dan ook niet voor niets vergeleken Bob Dylan, toch niet minste. Als we dan toch aan het vergelijken zijn, dan zijn tijd en -plaatsgenoten als Elliott Smith en Damien Rice beter referentiemate-riaal. Fretwells eerste plaat uit 2004 mag dan op Universal zijn verschenen, maar aan zijn Nederlandse podiumdebuut is weinig rucht-baarheid gegeven. Onterecht, want Magpie is een warme en oprechte songwriterplaat. Mis-schien dat Magpie wel iets te zwaarmoedig is voor het grote publiek, maar live zorgt Fretwell voor ruimte om te ademen.

CONCERT REVIEW

26

Ik heb al een aantal besprekingen van deze plaat de revue zien passeren en eigenlijk begrijp ik niet zo goed waarom Matt Costa zo hard wordt aangepakt. Net als bij Josh Ritters laatste plaat, lijkt men geen interesse te hebben voor singer-songwriters die zichzelf durven te herdenken. Liever luistert men naar mannen en vrouwen die voor de zoveelste keer hun succesformule herhalen. Het is ook niet zo dat Costa met ‘Unfimiliar Faces’ een wereldplaat heeft neergezet, maar hij slaagt er wel in zich uit de schaduw van zijn ontdekker Jack Johnson - die wel weer eens dezelfde plaat heeft gemaakt - los te rukken. Costa koos op zijn tweede cd voor afwisseling en een beetje meer fun en dat ligt hem wel, zo op lichtvoetige wijze losjes vanuit de heup wiegen. “Lilacs” is een pareltje in dat verband: leuke riff, knappe strofe-refrein-overgang, mooie brug en als resultaat een popsong pur sang. Op “Emergency Call” wordt er zelfs gezellig geflirt met Buddy Holly

Matt Costa - Unfamiliar Facesen plots hoor je wat je vandaag wel eens mist bij de nieuwe generatie singer-songwriters. “Cigarette Eyes” tenslotte heeft die heerlijke piano- en orgelklank die je in de jaren tachtig bij Costello en Hiatt ook terugvond. Niet alles is even boeiend: “Mr. Pitiful” en “Miss Magnolia” zijn ronduit lachwekkende Kinks-persiflages en ook het ritmisch wisselen op “Downfall” werkt niet. “Trying To Lose My Mind” heeft iets zelfs iets te dicht bij “Lazy Sunny Afternoon” van The Kinks gelegen. De fans van de eerste Costa-plaat kunnen zich allicht verwarmen aan huiskamercompo-sitie “Heart Of Stone” of de licht borrelende bossa van “Vienna”. Het grote euvel aan deze plaat zijn de armtierige teksten, maar er is genoeg muziek om die te camoufleren.

Een handvol prachtige liedjes en veel goede bedoelingen, maar noch een wereld-schokkend schijfje, noch een kneusje. Goed genoeg om er beleefd over te blijven, in elk geval.

CD REVIEWS #3

27

Polly Paulusma - Fingers & ThumbsWat is er aan de hand met Polly Paulusma? Na haar debuut ‘Scissors In My Pocket’ kreeg ze - voor één keer eens echt terecht - het label nieuwe Joni Mitchell opgeplakt. ‘Scissors’ was een plaat die een voorbeeld was voor vele vrouwelijke singer-songwriters: origineel, gedurfd en ver van alle platbewan-delde paden. Naar het schijnt zou net dat predikaat van nieuwe Joni, Polly zo gestoord hebben dat ze het roer wou omgooien en dat had ze nu net niet moeten doen. Op haar tweede cd klinkt ze plots doordeweeks en ge-woontjes. Het is zelfs verdomd moeilijk om op ‘Fingers & Thumbs’ songs te vinden die bo-ven de middelmaat uitsteken. Na vijf nummers ontdek je een vervelend stramien in elk num-mer: een gitaarriedel zet in, een roffel geeft het ritme aan en Paulusma zingt haar lijntjes ongeïnspireerd en zonder ziel. Net al datgene dat haar onderscheidde van zovele collega’s op haar debuut, wordt vandaag overboord gegooid en geruild voor hetzelfde keurslijf waarin vele vrouwelijke singer-songwriters zich lijken te wentelen. We hopen van niet, maar Paulusma lijkt met ‘Fingers & Thumbs’ de richting uit te zijn gegaan van Sheryl Crow: één markante plaat.

28

Het is misschien heiligschennis, maar ik vraag me wel eens af wat er met een artiest als Jeff Buckley gebeurd zou zijn als hij nog zou leven. Zou het scherpe randje er op den duur af zijn gegaan, zoals bij zoveel artiesten? Zou hij wat bezadigder zijn geworden, wat minder urgent? Hoe zou zijn nieuwste cd anno 2011 hebben geklonken?

Misschien zoals die van Scott Matthews. Matthews komt met een evenwichtige en gevoelige derde plaat, What The Night Delivers, die na Passing Stranger en Elsewhere zijn meest consistente album tot nu toe is. De geest van Buckley waart door deze plaat zoals ik het nog nergens eerder hoorde. Je hebt af en toe inderdaad het gevoel dat je naar Buckley zelf zit te luisteren, vooral in het begin van de plaat. Matthews nachtegaalt er heerlijk op los, maar het scherpe randje ontbreekt wel. Het is allemaal erg zorgvuldig uitgedacht en georchestreerd. Daar is niets mis mee, maar het maakt de muziek af en toe wel wat erg zoet.

Waar Buckley met zijn bitterzoete teksten en muzikale ruwe diamantjes vooral schuurde,

onder je huid ging zitten, je bij je lurven greep en af en toe een rilling over je rug deed gaan, wiegt Matthews je lieflijk en teder in een zoete slaap. Na verloop van tijd wordt de plaat ook steeds ingetogener. Voor Matthews een goede ontwikkeling. Toch moet ik er niet aan denken dat Buckley zo geëindigd zou zijn. Gelukkig kan die mythe gewoon een mythe blijven, en zullen we het voor altijd moeten doen met dat ene geniale studioalbum en wat schetsen van de meester.

Het album “What the Night Delivers” ligt naar verwachting in september 2012 in de winkel

Tracklist1. Myself Again2. Obsession Never Sleeps3. Ballerina Lake4. Bad Apple5. So Long, My Moonlight6. Head first into Paradise7. Walking Home in the Rain8. Echoes of the Lonely9. The Man who had Everything10. Piano Song

Scott Matthews - What The Night Delivers

CD REVIEWS #4

29

Wie de ambitie heeft om Xavier Rudds muzikale evolutie bij te benen, moet sterke kuiten hebben. Dat ik het ooit heb aangedurfd om deze Australische multi-instrumentalist te vergelijken met Jack Johnson breekt me bij het beluisteren van ‘Dark Shades Of Blue’ wel heel zuur op. Rudd blijft genres door elkaar halen en lijkt zijn sound dagelijks te perfectioneren. Geproduced door Joe Barresi (Tool, Queens of the Stone Age) is ‘Dark Shades’ een duistere psychedelische rockplaat geworden die slechts hier en daar de elementen van de vroegere Rudd platen herhaalt. Doordrenkt van aboriginals gezang en gestut door een doordrammende tamtam is “Guku” bijvoorbeeld een song die heel sterk doet denken aan Peter Gabriel, terwijl openers “Black Waters” en de titelsong lijken gemaakt voor Jimi Hendrix of Black Keys. Niet zelden vinden we de scherp jankende

Xavier Rudd - Dark Shades Of Bluegitaar van Rudd als een soort van hoofd-speler in de diverse genres die hij beoefent. “Edge Of The Moon” begint als een Ry Cooder-song, verandert dan in een Eels-song met storingen en blijkt in het refrein een zeer onschuldig en zelfs herkenbaar Rudd-melodietje te bevatten. Ook “Secrets” is een herkenbare reggaesong, maar dan met - alweer - de jankende gitaren van in het begin van de plaat. Dat de didge-ridoo ook kan gebruikt worden als bas voor een AC/DC-achtige compositie blijkt uit “This World As We Know It” en “Shiver” had een ballade van therapy! kunnen zijn. Rudd blijkt met deze plaat niet alleen gegroeid, maar ook steevast op weg naar plaatsje in het rijtje der oorspronkelijke grootheden. Hoe anders ‘Dark Shades Of Blue’ ook is ten opzichte van ‘White Moth’, Rudd blijft de moeite om bij te benen.

30

Je laatste album heeft een belangrijke boodschap denk ik. Kun je uitleggen hoe je op het idee kwam voor het album?Het is geïnspireerd door het kijken naar de wereld in het midden van de wereldwijde economische crisis. De oprichting van de Occupy Movement in 2011 inspireerde het album en gaf ons hoop op een betere wereld.

Mocht je moeten kiezen, zou je kiezen voor zingen of liedjes schrijven? Of is het onmogelijk om daaruit te moeten kiezen?Ik hou van zingen en schrijven. De twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, ze gaan hand in hand.

Ben je ooit in Nederland geweest?Ja, het is een leuk land. Ik heb er drie keer getoerd. Een speciale plaats, leuke mensen en een liefde voor muziek.

Wat vind je van de term singer/ songwriter?Al mijn helden zijn singer/songwriter. Van Morrison, John Martyn, JJ Cale, Tom Waits en Neil Young. Ik zoek altijd meer naar goede liedjes dan naar iets anders.

Kun je iets vertellen over je carriere, hoe het begon en hoe het nu is?Ik begon gitaar te spelen en te zingen toen ik 15 was. Binnen het jaar schreef ik liedjes en ik deed mijn eerste optreden op 17-jarige leeftijd.

Wat was je reactie toen je debuutalbum zulke goeie kritieken kreeg?Het was een leuk gevoel maar het belangrijk-ste is om altijd op muziek te focussen. Als de mensen de muziek goed vinden, super! Zo niet, dan is dat ook goed. Het enige waar de artiest controle over heeft is het kunstaspect. Al de rest kan hij niet controleren.

Kun je uitleggen hoe je een lied schrijft?Dat verandert constant en telkens wanneer ik een lied schrijf, hangt er een ander verhaal aan vast. Toen ik begon met liedjes schrijven, kwam de melodie altijd eerst maar recentelijk komen de teksten meestal eerst. Muziek ma-ken is een constant evoluerend proces.

Op welk liedje ben je het meeste trots?Calcutta Grove. Ik schreef het ongeveer 5 jaar geleden maar ik vind nog steeds dat het m’n beste nummer is. Het lied heeft een sterk verhaal en ik schreef het in eerste instantie als een kort verhaaltje en een gedicht. Later werd het een lied.

“Ik zoek altijd meer naar goede liedjes dan naar iets anders”

31

Sean TaylorINTERVIEW

32

Tim Christensen

“Schrijven is een beetje zoals een dagboek bijhouden”

INTERVIEW

33

De Deense singer-songwriter Tim Christen-sen ruimt op zijn vierde album een grotere plaats in voor zijn band, The Damn Crystals. Het resultaat: een plaat die meer rockt dan de vorige, maar waarop Christensen nog altijd zijn ziel blootlegt.

De muzikale richting is ietwat veranderd op deze plaat, geldt dat ook voor je songtek-sten? ‘Songteksten schrijven is een beetje zoals een dagboek bijhouden; wat er in je leven gebeurt, daar schrijf je over. En daar heb je eigenlijk niet zoveel over te zeggen. Ik vind het wel het meest interessant om over moei-lijke onderwerpen te schrijven, dat geeft meer voldoening dan over oppervlakkige zaken nummers maken. Ik ben niet zwartgallig denk ik, maar wel zwaar op hand. Mijn teksten komen van diep van binnen en ik denk dat daarom fans er vaak ook sterk op reageren en troost in vinden.’

Hoe zijn jullie op de bandnaam gekomen, The Damn Crystals? ‘Het was mijn idee om de band een naam te geven. Het zijn vier muzikanten met wie ik al langer samenwerk en ze waren zo nauw en goed bij het opnameproces betrokken dat ik ze credits wilde geven door ze een naam te geven. Het heeft maanden geduurd om iets

te verzinnen en uiteindelijk zijn we hiermee geëindigd. De naam is afgeleid van de tv-serie Dynasty, waarin Blake steeds tegen zijn echtgenote zegt: “Goddammit Krystle!”‘   

Je bent al aan het toeren en komt in mei naar Nederland. Hoe gaat het tot nu toe? ‘Heel goed! Ik denk dat de band nu op de toppen van z’n kunnen speelt. Het lijkt alsof we, omdat we elkaar steeds beter kennen, relaxter zijn op het podium en shows kunnen geven met heel veel energie. Ik ben echt blij om on the road te zijn met deze gasten.’   

We lazen dat je Noel Gallagher hebt versla-gen in een Beatles-quiz. Vertel… ‘Hij was in Denemarken om zijn nieuwe album te promoten en ik zat toevallig in hetzelfde tv-programma als hij. Ze wisten daar blijkbaar dat we allebei enorme Beatles-fans zijn en hadden een quiz voor ons gemaakt. Noel is eigenlijk een erg lieve kerel, ik heb back-stage wat met hem gepraat en er was niets te merken van die arrogante Oasis-vibe. Die quiz heb ik inderdaad gewonnen ja, daar was ik best wel trots op.’   

Tim Christensen gaat met The Damn Crystals op tournee in Nederland van 18 t/m 24 mei 2013. Check voor meer info: www.timchristensen.dk.

34

Hoewel we inmiddels mogen concluderen dat 2012 een uitstekend muziekjaar is, is het vooralsnog bepaald niet het jaar van de debu-tanten. Met nadruk op “vooralsnog”, gelukkig, want buiten de grote binnenkomers om (Lana del Rey, A$AP Rocky) zijn er nog wel een paar parels die dit jaar voor het eerst van zich laten horen middels een debuutplaat. Een daarvan is Cold Specks, het alias van de Canadese zangeres Al Spx.

Ze stond dit jaar al eens in de Amsterdamse Bitterzoet en heeft er alle schijn van dat het optreden aldaar binnen nu en vijf jaar een legendarische status zal krijgen. Net als haar collega’s van Phantom Limb put Cold Specks voornamelijk uit gospel en soul, maar eerstge-noemde vooral vergelijkingen met grote acts als Aretha Franklin oproept, neigt Spx meer naar zangeressen als PJ Harvey en Marianne Faithfull. Haar zang heeft iets warms, maar tegelijkertijd iets erg onheilspellends. In com-binatie met de gospelinvloeden, een genre dat toch vooral bekend staat om zijn warmte, levert dan een interessante clash op. Debuut-plaat “I Predict A Graceful Expulsion” staat vol net bezwerende soultracks die je alseen mooie vloek in hun greep houd. Niet voor niets werd de plaat in thuisland Canada direct genomineerd voor de prestigieuze Polaris Mu-sic Prize en staat de zangeres daar al in veel grotere zalen dan Bitterzoet of de bovenzaal van Paradiso. Cold Specks is zo’n muzikante die het publiek al muisstil heeft voordat ze ook maar een noot gezongen heeft en dan moet de zang er nog overheen komen. Die is live nog een stukje overtuigender dan op plaat en de toch al niet misselijke nummers worden er nog dramatischer van. Cold Specks live: - 30 september Botanique, Brussel, - 1 oktober Rotterdam, - 2 oktober Paradiso

Cold Specks

35

Het zou zo maar kunnen dan de naam Jonathan Boulet ergens ver weg al een belletje doet rinkelen. Hij toerde namelijk al met grote acts als Kate Nash, Mumfords & Sons en Tame Impala en is in thuisland Australie inmiddels een behoorlijke meneer. Daarnaast speelt hij ook nog in rockbands Parades, waar hij plaats neemt achter de drumstel. Een alleskunner inderdaad, want toen Boulet in 2009 aan zijn debuutalbum be-gon te werken, besloot hij er voor het gemak nagenoeg alle instrumenten zelf in te spelen.

Dat resulteerd in een titelloos (en succesvol) album, maar anno 2012 is Boulet met “We Keep The Beat, Feet The Sound, See The Need, Start The Heart” zoals hij zijn nieuwe album doopte, toe aan de volgende stap. De kracht van boulets muziek zit hem in de openheid. Hij wil maar al te graag je vriend zijn en na een uurtje luisteren wil je zelf ook

Jonathan Bouletniets anders dan de zee induiken met de jonge zanger om alle stappen van zijn laatste albumtitel nog eens te herhalen. Live maakt hij daar maar al te graag gebruik van en als gevolg daarvan zijn de shows van Boulet doorgaans een succes. Kijk niet raar op als de helft van de zaal ineens op het podium staat te dansen en de singer/songwriter zelf achter de bar heeft plaatsgenomen om een deuntje te spelen. Hij is zelf groot fan van de driemans-crowdsurf (waarbij twee mensen een vriend op tillen en met hem door zaal scheuren omdat niemand anders er zin in heeft), maar de tijd dat Boulet voor halflege zalen speelt is gelukkig voorbij. Maar dat neemt niet weg dat hij in Nederland wel even mag crowdsurfen natuurlijk. Jonathan Boulet live: - 18 september Botanique, Brussel, - 28 september Paradiso, Amsterdam,

CONCERT TIPS

36

Paolo Nutini - Sunny Side UpEr zijn er die zeggen dat Eric Clapton blues speelt. Er zijn er die vinden dat Jamie Cullum jazz maakt. Men zou kunnen denken dat Paolo Nutini een soulzanger is. Niet, dus. Met ‘Sunny Side Up’ levert Nutini - een Schot met (verre) Italiaanse roots - niettemin een vermakelijke opvolger af voor zijn debuutplaat ‘These Streets’.

Die katapulteerde de knaap in 2006 overnight naar het sterrendom - al zal zijn mooie snoetje daar toen ongetwijfeld óók toe bijgedragen hebben. Aan de zelfgeschreven liedjes op ‘Sunny Side Up’ is te horen wie Nutini’s hel-den zijn: Otis Redding, Sam Cooke en andere sixties-soulhelden. Dat hij zijn platen op het legendarische Atlantic-label mag uitbrengen, is dan ook een jongensdroom die is uitge-komen: samen met Motown zette Atlantic in de jaren vijftig en zestig de soulmuziek op de kaart. ‘Sunny Side Up’ opent guitig met de schetterende reggae ‘10/10’ - Bob Marley vingerknipt goedkeurend mee vanuit rasta-man heaven. Meteen onze favoriet, maar ook een ongewone opener voor de soulliedjes en die ene jumpblues à la Louis Jordan & The Tympany Five (‘Pencil Full of Lead’) die erop volgen.

Opmerkelijk hoeveel patina er al op de stem van de 22-jarige knaap zit en hoe hij daar-mee Redding (het opvallends in ‘No Other Way’) en Cooke (‘High Hopes’) naar de kroon steekt. Maar het zijn de liedjes die afwijken van dat voorspelbare soulpatroon die ‘Sunny Side Up’ zijn aantrekkingskracht verlenen: het peinzende ‘Growing Up Beside You’, dat wordt gekleurd door de trekzak van Phil Cun-ningham, of het door de aanwezigheid van de fluit heel erg folky aandoende en bijgevolg vreemd getitelde ‘Chamber Music’.

Stem, schallend koper, strijkers, alle andere instrumenten, songs, productie (door Nutini zelf, geassisteerd door Ethan Johns): ‘t zit allemaal lekker, en geen radiozender die er deze zomer omheen zal kunnen, maar beklijven? Dát is alleen originals gegeven.

CD REVIEWS #5

37

Nico Dijkshoorn

Maverick LeBronc was al 53 jaar toen hij zijn eerste plaat opnam, het in een zeer beperkte oplage verschenen meesterwerk For Jessie, waarop hij het verlies van zijn vrouw beschrijft. Het zijn de ijzingwekkend kale tek-sten, steeds half gesproken en gezongen, die een vernietigende indruk maken op Dough Maze, de eigenaar van een kleine elektronica-winkel in Swinstown. Maze rijdt met de plaat van LeBronc naar Mapleton en weet labelbaas Casey Robbinson te interesseren.

For Jessie maakt meteen diepe indruk op hem. Het verdriet is zo particulier dat je je als luisteraar een indringer voelt. Zinnen als

“The knife, always the knife, Jessie” lijken op papier niet veel te betekenen, maar door Maverick LeBronc zijn stem krijgen de woorden een intens diepe lading.

For Jessie was niet de eerste plaat die ik zelf hoorde van Maverick LeBronc. Achteraf denk ik dat dat goed is geweest. Het is geen plaat voor beginners. Ik leerde hem kennen via de plaat die hij op verzoek van Casey Robbin-son maakt. Die plaat, Wolves and Cigaret-tes, komt niet zonder slag of stoot tot stand. Robbinson rijdt op een zondagmiddag naar LeBronc toe, die op dat moment als postsor-teerder zijn geld verdient. Hij is moeilijk te be-naderen. Toch wint Robbinson het vertrouwen van LeBronc. In het boek “All about nothing” vertelt hij hoe dat in zijn werk ging. “Ik kwam zijn schuur binnen en legde mijn hand op de leuning van een oude stoel. Ik heb hem toen alleen maar aangekeken en niets gezegd. Ik

had kunnen vragen naar zijn vrouw. Ik had die plaat net gehoord en wist wie er in die stoel had gezeten, maar ik vroeg niets. Vanaf dat moment was het goed. Liet hij me toe tot zijn wereld.”

Robbinson regelt een goede gitaar, een oude bandrecorder en rijdt Maverick naar een ver-laten houten huisje, net boven de boomgrens van Wyoming Mountain. Er is ingevroren eten voor twee maanden. Verder niets. In die twee maanden neemt LeBronc het album Wolves and Cigarettes op. Een meesterwerk.

Al in het eerste couplet van ‘Devil, hide away’, knijpt LeBronc je de keel dicht met zinnen als: ‘On the floor, i left her on the floor, a floor filled with tears.’ LeBronc slaat geen akkoorden aan, maar speelt intuïtief gitaar. Dan weer kletteren de snaren en dan weer ruist zijn gitaar. Hij speelt geen noot te veel.

Als Casey Robbinson voor de eerste keer hoort wat LeBronc heeft opgenomen moet hij huilen. Hij weet dat er een unieke plaat is opgenomen, een plaat die dicht bij de kern komt. Hij weet dat dit de man is die verwoordt wat we allemaal voelen maar wat we niet dur-ven te zeggen. Daarom is het zo jammer dat Maverick LeBronc niet bestaat want ik heb hem tijdens het schrijven van deze column verzonnen en ik weet dat jij, lezer, nu teleur-gesteld bent, want fuck wat zijn we de laatste tijd dol op jonge eenzame mannen met lange baarden, tokkelend op een valse gitaar in een ondergesneeuwd landschap.

Maverick LeBronc

COLUMN

38

Tom McRae is een Britse singer/songwriter die met zijn zeven albums en zijn 43 levens-jaren al lang mee draait in de muziekwereld. Dit weekend is hij in Nederland om met zijn heerlijke zachte stem vele harten te verove-ren. Zijn stijl is naar eigen zeggen te folk voor rock, maar ook te rock voor folk. The New John sprak met Tom McRae die over een gezonde dosis humor blijkt te beschikken.

Waar hij in 2010 nog samenspeelde met het Nederlandse strijkkwartet Matangi Quartet, zal hij ditmaal voor het eerst solo optreden. Dat hij bijna alleen maar lovende woorden heeft over het Matangi Qartet blijkt wel uit de volgende woorden: ‘Ik was vereerd om met ze te spelen! Het zijn geweldige musici en mensen, die alleen wel erg geobsedeerd zijn door hun iPhones.’ Toch kijkt hij uit naar zijn solo optredens: ‘Ik verander graag aspecten in mijn tours, dus deze keer kom ik solo naar Nederland. Ik probeer niks te verwachten, maar hoop wel dat ik samen met het publiek magie werkelijkheid kan maken. Het belooft intiem en intens, maar vooral ook leuk te worden!’Ook over zijn toekomstdromen neem Tom geen blad voor de mond. Uiteraard richt hij zich op een reele toekomst, waarin een nieuw zelfgeproduceerd soloalbum, een album met band en bijbehorende tour centraal staan. Toch kan hij het niet laten om lichtelijk cynisch verder te dromen: ‘ Daarnaast hoop ik geac-cepteerd te worden op een bemande missie naar Mars. Het wordt namelijk een lange reis waarin ik graag de astronauten zou willen vermaken. Ik zet bij voorkeur hoog in...’

Laten we hopen dat Tom McRae dit week-end weer met beide beentjes op het podium staat en zal doen waar hij goed in is: Heerlijk relaxte muziek maken. Daarna zien we wel weer verder!

Live zien? - 20 november: Lelystad(Underground) - 21 november: Volendam(PX)- 22 november: Haarlem(Patronaat). Alle info op www.tommcrae.com

Tom McRaeINTERVIEW

Colofon

Volgende editie: Lianne LaHaves Emeli Sande Ben Howard

HoofdredactieAnnet Zieltjens

Art Direction Monique Bleeker, Joanne van Leeuwen

Vormgeving Merlijn Viersma, Annet Zieltjens

Chef redactie Margot Jamnisek

Chef beeld Marieke van der Meulen

RedactieRebecka van Brussel, Yvette Plaisier, Annet Zieltjens, Pleur Bijl

Met speciale dank aan:David Philips, Bert Zieltjens, Noor Zwart, Nico Dijkshoorn, Tom McRae, Sean Taylor, Paul Zieltjens

Uitgeverij Mood for Magazines A Dorstsmanplein 31411 RC Naarden-Vesting 035 7999333

Directie Jocelyn Brouwer, Rozemarijn de Witte

Sales Maureen Bremmer, Elly Vishnudatt, Caroline Witkamp

Sales support Marjolein van der stolk

Traffic & productieFemke Smit

Marketing Annelies Bogaard, Madelon Smit

www.thenewjohn.com