STREET

05/201602

Αφεντικό, εγώ και

στο ρεπό εδώ θα έρ-

χομαι. Να ενισχύσω

το μαγαζί μας.

Καλά, θα τονχωρίσω. Είναι τελείως για τα μπάζα.

Μπράβο Τζακ! Εδώ είμαστε όλοι μια οικογένεια.

Ο πελάτης είναι μια περίεργη φιγούρα.Είναι στιγμές που μας σπάει τα νεύρακαι τον μπινελικώνουμε (όχι πάνταμόνο από μέσα μας), κυρίως όταν τονέχουμε απέναντί μας στη δουλειά· κιείναι στιγμές που μπορεί να καθόμαστεδίπλα του, κυρίως όταν καταναλώ-νουμε. Ο πελάτης είναι ένας ρόλος μεαντιθετικές εκφάνσεις. Το απόγευμαέχει παράλογες απαιτήσεις: παραγγέλ-νει πίτσα -και-τη θέλει-γρήγορα-και-να-είναι-ζεστή-, αγοράζει ρούχα καιδιασκεδάζει βρίζοντας για το σέρβις.Το επόμενο πρωί πάει κι ο ίδιος στηδουλειά του και σερβίρει καφέδες, πα-ραδίδει πίτσες, βρίζει το αφεντικό του.Συμπεριφορά τουλάχιστον σχιζοειδής,θα έλεγε κανείς.

Ο πελάτης, όμως, έχει ένα σημαντικόρόλο στην καπιταλιστική παραγωγή.Όταν τα αφεντικά λένε “ο πελάτης έχειπάντα δίκιο”, εννοούν πως αυτός πουδουλεύει πρέπει να κάνει το παν γιατην εξυπηρέτηση του πελάτη. Αλλά εν-νοούν και κάτι άλλο· ότι οι υπηρεσίεςκαι τα εμπορεύματα που πουλάνε πρέ-πει να είναι ελκυστικά στο σύνολο τηςεργατικής τάξης γιατί είναι αυτή πουαπό τη μία τα παράγει, προσφέρονταςτην εργασία της, κι από την άλλη (κά-ποια από αυτά) τα καταναλώνει.

Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα: όλααυτά τα χιλιάδες μαγαζιά, από ρουχά-δικα μέχρι ταχυφαγεία και καφετέριες,δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουνεάν περίμεναν μόνο από τους φραγκά-τους του Κολωνακίου να αγοράσουντα εμπορεύματά τους. Γι' αυτό η κατα-νάλωση έπρεπε να διευρυνθεί και ναμπορεί η εργατική τάξη όχι μόνο να

Η δΙΠΛΗ

ΖΩΗ ΤΟΥ

ΠΕΛΑΤΗ

δουλεύει, αλλά και να αγοράζει μηχανικά,να πηγαίνει διακοπές και να διασκεδάζει“εκεί που πάνε οι διάσημοι”. Με άλλαλόγια, να 'χει την ψευδαίσθηση πως αφούαπολαμβάνουν τα ίδια, ή σχεδόν τα ίδια,δεν διαφέρουν και ταξικά. Για να γίνει,όμως, κάτι τέτοιο, έπρεπε να φτιαχτούνκαι νέες ιδέες για το πώς να ντυνόμαστε,πώς να διασκεδάζουμε, νέες ιδέες γύρωαπό τις κοινωνικές σχέσεις, την αναπαρα-γωγή μας και τέλος νέες ιδέες για το τι ση-μαίνει να δουλεύεις και να είσαι εργατικήτάξη.

Πηγαίνοντας κανείς αρκετά χρόνια πίσω,στη δεκαετία του '80 για την ακρίβεια, θαδει ότι αυτοί οι νέοι τρόποι αναπαραγωγήςτης εργατικής δύναμης τότε μπήκαν σελειτουργία. Περιοδικά σαν το Playboy, κιαργότερα το Κλικ και το Nitro, είχαν ωςβασικό στόχο να προβάλουν τις “νέεςπροτεραιότητες για τον άντρα και τη γυ-ναίκα”: επαγγελματική επιτυχία, γρήγοροςπλουτισμός, επιδεικτική κατανάλωση,επικέντρωση στην εξωτερική εμφάνισηκαι το καλλίγραμμο σώμα. Ταυτόχρονα,βέβαια, άλλαξαν και τα καταναλωτικάπρότυπα: καφετέριες, κρεπερί, μπαράκιαγια όλα τα γούστα άρχισαν να ξεπετιούνταισαν τα μανιτάρια. Το στυλ, η αποθέωσητης μάρκας, δεν ήταν πια προνόμιο μόνοεκείνων που είχαν πολλά λεφτά. Τα νέαπρότυπα έκλειναν το μάτι στην εργατικήτάξη κι εκείνη, σε μεγάλο βαθμό, βούτηξεμε τα μπούνια στην καταναλωτική μανία.Αυτή η διαδικασία της κατανάλωσης, τουχτισίματος της φιγούρας του πελάτη πουμας συντροφεύει έως και σήμερα, εντάσ-σεται στο γενικότερο πλαίσιο του “δενυπάρχουν πλέον εργάτες” που μπήκεμπροστά τη δεκαετία του '80.

Εννοείται πως τα αφεντικά, ενώ μας χρει-άζονται για να αυξάνουν τα φράγκα τουςακόμα και σε συνθήκες κρίσης, δεν θέ-λουν με τίποτα να εμφανιστούμε ως ένασώμα κοινών συμφερόντων. Να γιατί μαςκρεμάνε διάφορες “ταμπέλες” σαν κι αυτήτου πελάτη. Γι' αυτό την επόμενη φοράπου θα βρεθείς να καταναλώνεις οτιδή-ποτε, έχε στο μυαλό σου ότι αυτά που σεενώνουν με τη σερβιτόρα ή τον πωλητήρούχων είναι πολλά, εκτός... κι αν είσαιγιάπης!

Ε, και για να μην ξεχνιόμαστε

κάποιοι τοίχοι στην Αθήναδιακοσμήθηκαν καταλλήλως...

“Λοιπόν, εγώ θα σου πω τι πρέπει να γίνει με σένα και τους ομοίους σου”,του απαντάω, και τον βλέπω να φεύγει με ξινισμένα μούτρα.

ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΟ

Πάει 12:30. Λέω, επιτέλους. Να πιω έναν καφέ με την ησυχία μου και να

κάνω δυο τσιγάρα. Από το πρωί δεν έχω σταθεί λεπτό. Πίσω μου η Άννα

κι ο Γιώργος τρώνε το σαντουιτσάκι τους και συζητούν για το “τι πρέπει

να κάνουμε με τους μετανάστες”. Ωραία θα περάσουμε, σκέφτομαι.

Η Άννα δεν τις μπορεί “αυτές με τις μαντίλες”, άσε που φοβάται μήπωςείναι ζωσμένες με τίποτα εκρηκτικά. Ο Γιώργος τής λέει να μην τα σκέφτε-ται αυτά και της δίνει το τηλέφωνο μιας ΜΚΟ: “να πάρεις να τους πεις ότιενδιαφέρεσαι να νοικιάσεις το σπίτι σου σε οικογένεια προσφύγων. Τόσαχρόνια το έχεις ξενοίκιαστο και πληρώνεις και ΕΝΦΙΑ, που τελικά δεν τονκατάργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, που κακό χρόνο να 'χει”. Η Άννα ξεσπαθώνει: “μα τοέχω ήδη νοικιάσει. Ο θείος μου ο Τάκης που είναι λιμενικός στη Μυτιλήνημου έχει στείλει μέχρι τώρα 7 άτομα και μου είπε ότι έχει πολλούς απόδαύτους ακόμη. Κι έτσι έχω ένα έξτρα εισόδημα. Πάλι καλά, δηλαδή, γιατίπώς να τα βγάλω πέρα μόνο με το μισθό των 580 ευρώ;”.

Κοίτα με τι ρατσιστομαλάκες βγαίνει το δεκάωρο, λέω από μέσα μου. Κιεκεί που ετοιμάζομαι να τους κλείσω την πόρτα στη μούρη για να μηντους ακούω άλλο, με ρωτάει ο Γιώργος με ύφος γουστάρω-να-στη-σπάω:“εσύ τι λες ότι πρέπει να γίνει με όλους αυτούς που έρχονται εδώ πέρα;”.

Για αρχή, καλά είναι.

1991. Ελληνοαλβανικά σύνορα.Σε κάποιο «κέντρο υποδοχής». Ο«μεταναστευτικός παράδεισος»της Ελλάδας των αρχών της δε-καετίας του ’90. Εδώ, ο κύριος μετα μαύρα, αλαζονικά χαμογελα-στός λόγω ταξικής ανωτερότη-τας, είναι η ενσάρκωση της"φιλανθρωπίας". Αυτό που ακο-λούθησε για δεκαετίες είναι ηδιαρκής, καθημερινή υποτίμησητων μεταναστών εργατών. Δενυπήρξε κανένας παράδεισος καιο άλλος, στραβωμένος, μοιάζεινα λέει ακριβώς αυτό "γαμώ τομπελά σου, φύγε από εδώ".

1991

Οι class war dogz είναι μια αυτόνομη πολιτική ομάδα που δημιουργήθηκετον Σεπτέμβρη του 2013. Ως εργάτες και άνεργοι, στα κεφάλια των οποίωνσκάει μία πραγματικότητα που έχει πίσω της σαράντα χρόνια ταξικήςήττας και ειρήνης με τα αφεντικά, έχουμε, με πικρό τρόπο, συνειδητο-ποιήσει ότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η καταγωγή της οικονομικής κρίσηςκαι του νέου ελληνικού φασισμού. Ξέρουμε ότι θα επιβιώσουμε, υλικάκαι διανοητικά, μόνο αν είμαστε μαζί με αυτούς που τρώνε τα ίδια πακέταμε εμάς και μόνο αν μιλάμε και αν ενεργούμε με τις δικές μας δυνάμειςκαι για λογαριασμό μας. Μόνο αν προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη συλ-λογικά κι αυτόνομα. Το συγκεκριμένο έντυπο, λοιπόν, που κρατάτε σταχέρια σας είναι ένα ακόμη μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού.

Για περισσότερο υλικό επισκεφθείτε:

classwardogz.wordpress.comκαι για επικοινωνία:

classwardogz@gmail.com

Περιοδικό Classwardogz #6

Θα το βρείτε σίγουρα στο βιβλιοπωλείο Ναυ-τίλος (Χαριλάου Τρικούπη και Σόλωνος), στοπερίπτερο της πλατείας Εξαρχείων και στο Αρ-χείο 71 (Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων) κάθεΠέμπτη 5-8 μ.μ. και Σάββατο 12-4 μ.μ.

Περιεχόμενα:• Μα πού πάνε τα λεφτά των ασφαλιστικών τα-μείων; • Ο μισθός και η ζωή «πάνω από τις δυνάμειςμας» • Το αφεντικό την έκανε • Ο κήπος με τα παράξενα • Συνέντευξη: Μετανάστες στη λάτζα, γυναίκεςνα χαμογελάνε, πελάτες να ζητάνε και αφεν-τικά να κονομάνε • Αφεντικό τι θα φάμε σήμερα; • Ως φοίνιξ αναγεννάται και ως φίδι αναρρι-χάται • Αφεντικά και νέρντουλα: Διαδίκτυο και ερ-γασία • Οι Class War Dogz στη χώρα του υπερτεχνο-λογικού σουρρεαλισμού κ.άαφίσα για το ασφαλιστικό

Θα βρεις κρυμμένες τις απαντήσεις εδώ:

Σταυρόλεξογια δυνατούςλουφαδόρους

Οριζοντίως4. Σύνολο εγχόρδων μουσικών οργάνωνπου πριν ήταν άμαξα που την έσερναντρία άλογα.6. Αλλιώς τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.8. Κήπος στην ταράτσα κτηρίου ή το δεξίχέρι του αφεντικού.9. Στη δουλειά εργάτης και στα μαγαζιά...10. Ξεκίνησε -και καλά- το 2008. Την πα-θαίνεις κι όταν σου λένε τι μισθό θαπαίρνεις.

Καθέτως1. Δίνει νοστιμιά στον καφέ του αφεντι-κού.2. Ακόμα και τα τρισέγγονά του θα είναιαρχηγοί της ΝΔ.3. Ποιος είναι αυτός ο ...;5. Θα μπορούσε να είναι το αγαπημένοζυμαρικό αυτών που έφυγαν από τον ΣΥ-ΡΙΖΑ.7. Δεν θα την πάρουμε ποτέ.

ΧΓΡΙΟΤΚΑΓΗΒΝΦΣΙΚΑΣΜΝΗΚΟΛΠΑΜΙΚΛΑΜΙΑΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣΓΡΗΓΟΚΡΙΣΗΟΚΩΟΕΛΑΣΜΗΝΚΑΓΝΕΙΣΠΕΛΑΤΗΣΟΛΟΛΠΑΤΥΠΑΝΑΡΙΗΛΙΑΣΜΝΟΠΑΣΧΟΤΣΠΟΤΓΑΡΓΙΑΑΛΛΙΩΣΚΙΝΕΙΣΓΤΛΣΥΝΤΑΞΗΒΡΕΣΒΟΛΕΡΒΔΗΑΨΑΣΑΛΑΟΡΟΣΞΩΝΣΓΡΣΝΡΓΕΣΡΕΤΗΛΙΟΣΑΝΚΑΙΡΟΥΦΓΚΑΡΝΤΕΝΛΑΛΑΕΙΜΕΚΑΙΣΚΑΛΑΦΑΖΑΝΙΝΑΚΑΗΓΕΠΣΗΓΩΡΟΙΤΑΠΑΤΗΣΚΟΛΠΟΣΑΝΕΛΕΚΕΥΡΔΟΤΙΚΑΙΗΟ