My dad was an incredible person. An amazing role model, he
taught his kids through his actions…and just in case we ever
forgot, he probably recorded it so we could always go back and see
it on video.
Smart like an encyclopedia, loving and kind, it’s no wonder he
had the rarest blood type - he was one of a kind. Luckily, his
genes were strong and he passed on many of his characteristics to
me and my three children – thankfully (or not), I got his looks and
his stubbornness. Stubborn he was but never so much that he
wouldn’t learn new things or meet new people. His smile was
infectious, and I don’t think any of us have figured out which was
larger – his appetite for life or appetite for food. He loved both
and indulged whenever possible. From goat curry to frog legs to
pierogis, he ate it all…and in quantities larger than most could
fathom. He indulged in life by relishing in the beauty of the
world. Whether it was through travel or appreciating the beauty of
nature, he never passed up an opportunity to visit a new place or
explore a new trail, and of course, take a picture of it.
Always prioritizing his children over himself, he led by example
and taught me about love, honesty and work ethic. He taught me
material things could never outweigh emotions and he wasn’t afraid
to show his.
On top of all this - he was also brave – and the older I became,
the more I realized just how brave he was. Fleeing communist
Poland, leaving his children behind to find refuge in Italy, all in
an effort to make it to Canada, the country he felt would give his
children a chance at a better life. He came to
Canada with only a sleeping bag and backpack, not knowing the
language or any one, only to connect with English-speaking
relatives, find a job and establish himself in order to reunite our
family two years later took courage not many could muster up. But
these are just a few of his acts of bravery.
Most recently, I witnessed my dad turn into a hero before my
eyes. He fought the hardest fight of his life and fought it until
the very end. His stubbornness and will to live prevailed, as did
his humour and consideration of others. Shielding me from the harsh
reality of the situation, he bore the gravity of his illness. Even
in his weakest moments, it was him who gave me strength.
His legacy and accomplishments have not died with him and will
forever be in the forefront of our conversations. We will laugh, we
will cry, we might even get angry but we will always love and be
thankful for this hero we are proud to call our dad and
grandfather.
Czytam to w imieniu Asi, jego córka.
Mój tata był niesamowitą osobą. Niesamowity wzór do
naśladowania, nauczył swoje dzieci poprzez swoje działania… i na
wypadek, gdybyśmy kiedykolwiek zapomnieli, prawdopodobnie nagrał
to, żebyśmy zawsze mogli wrócić i zobaczyć to na wideo.
Inteligentny jak encyklopedia, kochający i miły, nic dziwnego,
że miał najrzadszą grupę krwi - był jedyny w swoim rodzaju. Na
szczęście jego geny były silne i wiele ze swoich cech przekazał
mnie i moim trojgu dzieciom - na szczęście (lub nie) mam jego
wygląd i upór. Był uparty, ale nigdy nie był tak bardzo, żeby nie
uczył się nowych rzeczy ani nie poznawał nowych ludzi. Jego uśmiech
był zaraźliwy i nie sądzę, aby ktokolwiek z nas domyślił się, który
był większy - jego apetyt na życie czy apetyt na jedzenie. Kochał
jedno i drugie i pozwalał sobie na to, kiedy tylko było to możliwe.
Od koziego curry po żabie udka i pierogi - zjadł wszystko… i to w
ilościach większych, niż większość mogła sobie wyobrazić. Pozwolił
sobie na życie, rozkoszując się pięknem świata. Czy to podróżując,
czy doceniając piękno przyrody, nigdy nie przepuścił okazji do
odwiedzenia nowego miejsca, zbadania nowego szlaku i oczywiście
zrobienia mu zdjęcia.
Zawsze stawiając swoje dzieci na pierwszym miejscu, dawał
przykład i nauczył mnie miłości, uczciwości i etyki pracy. Nauczył
mnie, że rzeczy materialne nigdy nie mogą przeważyć nad emocjami i
nie bał się pokazać swoich.
Do tego wszystkiego - był też odważny - a im byłam starsza, tym
bardziej zdawałam sobie sprawę, jaki był odważny. Uciekając z
komunistycznej Polski, pozostawiając swoje dzieci, aby znaleźć
schronienie we Włoszech, wszystko po to, by przedostać się do
Kanady, kraju, który czuł, że da swoim dzieciom szansę na lepsze
życie. Przyjechał do Kanady tylko ze śpiworem i plecakiem, nie
znając języka ani nikogo, tylko po to, aby połączyć się z
anglojęzycznymi krewnymi, znaleźć pracę i osiedlić się, aby
ponownie połączyć naszą rodzinę dwa lata później, nabrał odwagi, na
którą niewielu mogło się zdobyć w górę. Ale to tylko kilka z jego
aktów odwagi.
