Nagparayaby pilosopotasya

The more it hurts, the more Mari Solei Lacsamana will endure. (NagpaSeries #2)

=================

Ngprya

Ngprya // Rated: Mature - Themes, Language, Sex

Just like Nagpatukso, Nagparaya is not for the kids and young ones. Do not read this if you're not open minded to different things around us. This is not for the readers who can't tolerate the KKK: 'katangahan', 'kabobohan' at 'kapusukan'.

This is fictional and nothing written in this story is real. I repeat, NOTHING is real. This is just a product of my imagination. Everything written here is not related to me or to anyone close to me.

AGAIN: This is a product of imagination.

!!!

Nagparaya is still a challenge for me. I'm still aiming to be a versatile writer who writes different kind of stories and characteristics and people. This is a somewhat parallel story of Nagpatukso wi

th a calmer atmosphere.

I think?

Read at your own risk.

Hashtag: #Ngprya

__________

Wattpad

© pilosopotasya

"Nagparaya"

Started: 05-10-15

Finished: 07-22-15

=================

Ngprya 01

Ngprya 01 // Inside the Box

Kung bibigyan ako ng chance maglakad palayo sa mundong ginagalawan ko, tatakbo ako. Palayo sa lahat. Palayo sa mga problema. Hindi sa nagrereklamo ako ah, sa tingin ko lang kasi, may mga bagay sa mundo na kailangan kong matuklasan para sumaya. Mga pangyayari na kailangan kong makita at ma-experience dahil sa teenager ako.

Hindi tulad ngayon na late ako at tinatadtad ng texts ni Marie.

Marie

SAAN KA NA YUNG PAA KO TINUTUBUAN NA NG UGAT BAKA MAMAYA MAGBUNGA NA RIN AKO NG PRUTAS DITO IBABATO KO SAYO TO

To Marie

Tatakbo na, sorry!

Marie

LIPAD DARNA LIPAD

Lakad-takbo na ang ginawa ko. Habang palapit sa bookstore, pansin ang pila ng mga babae at ilang lalaki na nag-uusap, mukhang kinikilig at ilang parang nagtitilian.

"MARI TWO!"

Gusto kong tumalon bigla papuntang 1st floor mula 3rd floor dahil sa sigaw ni Marie. Pinagtitinginan ako ng mga tao!

Nagulat ang lahat nang bigla akong sampalin ni Marie sa pisngi. Pinanlakihan ko siya ng mata. Sasampalin ko sana agad pero nag-iwas siya.

"Ang sakit ng sampal mo!" pagrereklamo ko habang hawak ang pisngi ko.

"Late ka kasi! Pinaghintay mo ako doon!"

Tinignan ko ang pinanggalingan niya at napangiwi. "Teka, umalis ka sa pila?"

Tinitigan ako ni Marie. Nagbago ang expression ng mukha niya at napa 'ow' pagkalingon niya sa pila. Yumuko ako at umiling.

Imbis tuloy na nasa unahan kami ng pila dahil maaga lagi si Marie, diretso kami sa dulo. Tumahimik ako sa tabi habang si Marie ay walang balak tumahimik. May kausap siya sa phone.

"Hoy Pusa! Ano na? Kami ba kukuha ng libro para sa

'yo? Pusa ka di ba? Hindi pagong?" halos pasigaw lahat ng sinasabi ni Marie.

Lumayo ako kaunti at tumalikod, tumingin sa ibang direksyon.

Ilang minuto ang nakalipas, narinig namin ang tilian sa unahan ng pila saka gumalaw. Sakto naman ang pagdating ni Maureen na dahilan kung bakit kami nakapila.

"Girls, sorry late ako!"

Hinihingal si Maureen palapit sa amin. Tumitig si Marie sa kanya kaya nag-iwas siya ng tingin na sinundan ni Marie kaya nagtakip na siya ng mata.

Hindi kasi siya sanay sa eye contact, kahit elementary friends kami, nahihiya at naiilang talaga siya.

"Ilang oras na kami naghintay, doon ka nga sa dulo ng pila, mahiya ka sa mga nauna sa'yo." Tinuro ni Marie ang sobrang habang pila sa likod namin.

Ngumuso si Maureen at nagmakaawa. "Ililibre kita ng cake mamaya."

Namilog ang mata ni Marie. "Chocolate?"

"Yup. Mga tatlo."

"Tatlo lang?!"

"Sige na!" Nag-give up na si Maureen. "Lima."

"Okay." Ngiting-ngiti si Marie na umayos nang tayo.

Ako naman, napatitig sa t-shirt ni Maureen at nag-init kaagad ang pisngi ko. Tumingin ako sa paligid, may ilan ding mukhang nakatitig sa shirt ni Maureen. Sobrang papansin ng shirt design niya!

Sino ba kasing matinong teenager ang mag-su-suot ng shirt na may print ng hubad na katawan ng babae na natatakpan lang ang hinaharap dahil sa braso ng lalaking nakayakap doon? Tapos yung isang kamay pa ng lalaki, halos pababa na doon sa ano. . .doon sa, ayun. Sa ibaba.

Pinatalikod ko si Maureen. Gusto ko nang malusaw sa hiya dahil ang print naman doon ay likod ng lalaki na nakahubad at 'yung kamay ng babae (na siguro ay may-ari noong katawan sa harap na print) ay naka hawak doon sa may ano, likuran. Sa may ibaba.

Tapos may tattoo sa may kanang ibaba na, 'bite here'

"Hindi ka ba hinuli ng mga guard dahil ganyan suot mo?" tanong ko kay Maureen.

"Bakit naman ako huhuluhin?" Nagtaka siyang tiningnan ang shirt niya habang nanlalaki ang mata ko. "Maganda naman ah?"

Kumunot ang noo ni Marie. "Tama si Mari two." Pinigilan ko siya sa pagtawag sa akin ng Mari two pero ayaw paawat. Parehas kasi kaming Mari, may E lang kanya. Dahil magulo, Mari two tawag niya sa akin. "Bakit ka nagsusuot ng porn dito sa mall?"

"Marie!" awat ko sa term niya.

"Marie one nga kasi tawag mo sa akin!"

"Girls, ano ba. Support ko to kay V.L. Tine." At nagsimula na nga si Maureen sa romance talk niya. "Ito kasing babae," turo niya ang babaeng hubad na katawan sa shirt niya, "Si Marceline tapos yung lalaking nakayakap sakanya," turo niya sa braso na nakayakap sa dibdib ng babae na ang weird tingnan dahil parang hinahawakan niya ang dibdib niya, "si Marshall. Tapos sila magbibida sa susunod ng Bite Series which is Bite Here. Kaya rin ganun title kasi tinatuan ni Marceline si Marshall sa may pwet-an."

"Porner," react ni Marie.

Kailan ba matatapos ito? Kailangan ko na ata magsimba ulit!

"Eksyushmi, eksyushmi!" Sa pag galaw ng napaka habang pila, narinig ko ang boses ni Mao. "Ekyushmi nga eh, ano ba!"

"Mauricio!" sigaw ni Marie dahilan para manlaki ang mata ni Mao.

Mabilis ang lakad ni Mao papunta sa amin. May nagreklamo na grupo ng mga babae kaya sinamaan ng tingin ni Mao.

"Mga friendship ko 'to, pwede ba? Doon kayo. Chupi, chupi! Dadaan ang mahal na reyna." Tinalikuran ni Mao ang mga babae at finlip ang imaginary long hair niya, kahit 2 by 3 ang haircut, at dumiretso kay Marie. "Hoy ikaw, mag gargle ka ng listerine mamaya, kadiri mga sinisigaw mo."

"Mauricio?" pag-ulit ni Marie.

"Ikaw ang i-ga-gargle ko, makikita mo," pagmamaktol ni Mao.

Umirap si Marie. "Gargle mo mukha mo."

Nakuha ng shirt ni Maureen ang atensyon ni Mao. "Oh My Gee, kaninong katawan 'yan?!"

Animated na nag-uusap ang tatlo kaya napapailing ako. Tiningnan ako ni Marie at sinabihan ng, 'nababaliw ka?' na tinawanan ko lang.

Totoo ngang questionable ang friendship namin, kaya siguro marami rin ang nagtatanong kung paano kami naging magkakaibigan.

Ang isasagot ni Maureen sa tanong na 'yun ay kadalasan galing sa mga romance books na nababasa niya tulad ng, "dahil kaming tatlo ay nakatadhana na maging magkakaibigan hanggang sa dulo ng walang hang

gan."

Kapag si Marie ang sasagot, puro pang-aasar at trashtalk galing sa games na nilalaro tulad ng, "LoL. Mukha mo friendship."

Kung si Mauricio, o mas gustong tawagin na Mao, ang tatanungin, siguradong isasagot niya ang, "ang ganda ko kasi ay kinakailangan ng mga alipores kaya andyan ang tatlong bruhilda."

Ako na ang pinaka matino sa aming lahat pero kahit ang sagot ko, hindi rin matino. "Nagtataka na nga rin ako, eh."

Kaya siguro pagtungtong namin ng second year highschool, wala nang mapangahas na nagtanong tungkol sa friendship namin.

"Tingnan niyo 'yun, mga alipores," turo ni Mao sa isang babae na nasa may gilid. Naka-all black siya, pati na rin ang labi. Hindi ko sigurado kung college ba o nagta-trabaho na pero maikli ang buhok niya, hanggang balikat. Tapos nakatitig lang siya sa tarpaulin ng book na ilalabas. "May lamay ata na gogorahin buong araw si mamA."

Ngumuso si Maureen. "Pipila rin ata siya?"

"Romance story 'to, Mau, baka horror mga trip n'yan," sabi ni Marie.

"Marie, baka-"

"Marie one nga!" pagsaway sa akin ni Marie.

Sumimangot ako. "Marie ONE." Ngumiti siya sa akin, umiling ako. "Baka nagtataka lang siya sa dami ng pila sa bookstore, wala namang author na pupunta."

"Hindi mo kasi maintindihan!" biglang react ni Maureen kaming lahat sa kanya, kahit 'yung ibang nakapila. "Iba kasi 'tong si V.L. Tine, girl. Anonymous romance writer na lalaki! Iba talaga lalo na kung signed books ang ibebenta tapos new book pa! Shocks!"

Mabuti na lang at natigil si Maureen sa romance thing niya dahil papasok na kami sa loob ng bookstore. Naglakad na rin palayo 'yung naka-all black na babae, tapos may kumausap sa babae na isang lalaking matangkad na naka-suit and tie. Sa sobrang gwapo ng lalaki, nagtataka ako kay Mao kung bakit hindi niya napapan—napatingin ako kay Mao, okay, false alarm.

Naglalaway na pala si Mao dahil doon sa naka-suit and tie.

"Yummy," bulong ni Mao at dinilaan pa ang labi niya.

Ngunit nayanig ata ang buong mundo ko dahil sa sigaw ni Maureen.

"PO?!" sigaw niya ulit. Pinagtitinginan na siya ng mga nakapila sa labas at 'yung mga nasa loob ng bookstore. "Paanong 18 years old lang pwede bumili?

! Kuya, hindi niyo ba naiintindihan? Kailangan ko pa magbirthday ng tatlong beses para maging 18!"

"Sorry talaga iha, hindi pu-pwede dahil pang disi otso pataas ang kwento."

Humawak si Maureen sa pisngi niya at parang gusto niyang kamutin ang sarili. Sa unang pagkakataon ata, natagalan ni Maureen ang pakikipagtitigan. Kay Manong guard pa.

"Kuya!" sigaw ulit ni Maureen habang nagbibigay ng number si Manong guard sa nasa likuran namin. "Kuya nakikiusap ako, may cancer ako. Mamamatay na ako. Next week na ang limit ng buhay ko, kailangan ko na mabasa 'yung Bite Here! Hindi niyo ba nakikita shirt ko? Pinagawa pa namin to ng pinsan ko, Kuya!"

Mukhang na-distract si Manong guard sa shirt ni Maureen.

Hindi ko na nakakaya ang atensyon na nagaganap kaya hinila ko palayo si Maureen pagkatapos kong mag-sorry kay Manong guard. "Tama na Maureen!" pag-awat ko sa pagngawa niya nang medyo makalayo kami.

Tiningnan ko si Marie na nakatingin lang sa amin at kay Mao na tumitingin-tingin sa paligid na may pagkindat pa kapag may nadadatnan na lalaki.

"Marie! Uh, one!" tawag ko kay Marie. "Tulungan mo ako."

Diretso ang mukha ni Marie na lumapit sa amin. Halos mapasigaw ako nang sinampal niya si Maureen dahilan para matahimik ang lahat. Kahit ang mga taong nakapaligid sa amin, natigil sa ginagawa nila.

"Marie!" pinanlakihan ko siya ng mata.

Ngumiti si Marie. "Tara." Hinatak ni Marie si Maureen na tahimik pa rin. "Ilibre mo na ako ng chocolate cake. Lima, ha?"

"Ang sakit nun, ah?" react ni Maureen.

Nakatitig ako sa papalayong sila nang maalala ko si Mao. Ganoon pa rin ang ginagawa niya kaya hinatak ko na rin siya para makasabay kanila Marie.

"Wait! May yummy doon!"

Hindi ko mapigilan ang ngiti ko sa nangyari kahit ang sabog lang.

"Bakit ba kasi hindi ikaw ang nag Virgin Mary sa Senakulo?" tanong ni Mao sa akin habang kumakain ng cake.

Sa aming apat, si Maureen lang ang nakatulala habang hawak ang tinidor niya.

"Ayaw nga ni Auntie, magastos."

"Aysus. Lagi naman." Sinubo ni Mao ang cake sa tin

idor niya at gusto sana itusok sa pisngi ko pero lumayo ako. "Bagay pa naman sa'yo."

"Dahil maamo mukha ko? Mahinhin kasi ako?" diretso kong sabi. Ito naman kasi talaga ang dahilan ng mga tao bakit gusto nila akong isali kapag may angel o may mabait na character.

Hindi na ako makawala sa image na mabait at mahinhin at maamo.

"Yuck, maamo mukha. Ano ka, aso?" natatawa niyang sabi.

"Eh ano?" tanong ko.

"Kasi virgin ka pa."

Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Mao. Napatingin ako kay Maureen na mula sa seryoso ay tumawa nang sobrang lakas. Nag-init na agad ang pisngi ko. Buti na lang buo ang atensyon ni Marie sa cake niya kaya hindi na siya gumatong sa pang-aasar.

Matapos naming kumain at mag-ingay ni Mao sa pagturo at pagtawag ng mga gwapong lalaki na dumadaan, napagdesisyunan naming umuwi na dahil na rin sa curfew ko. Malungkot pa rin si Maureen. Dahil nalalakad lang ang mall papunta sa amin, hinatid ko sila sa sakayan ng jeep.

Nag-init lalo ang pisngi ko dahil sa sinigaw ni Marie pagkasakay nila.

"Bye Virgin!"

Dahilan para tumawa sila Maureen at Mao, pati ang ilang pasahero sa jeep. Umiling na lang ako. Mga terms talaga ng mga 'yun.

Mabilis natapos ang bakasyon pero mabagal sa akin dahil wala akong ibang ginawa kung hindi magkulong sa kwarto kung hindi ako nag-se-serve sa simbahan. Hindi kasi gusto ni Auntie na makita ako na pagala-gala kung saan-saan. Minsan, kasama ko si Kuya—err, Chino, sakristan sa parokya na pinag-se-serve-an ko, kapag nag-aaya siyang mag ice cream.

"Okay lang ba sa'yo? Pistachio?" tanong ni Chino. Binigay niya sa akin ang ice cream.

Nginitian ko siya bilang tugon at dumila sa ice cream. Hindi ko gusto ang pistachio pero hindi ako dapat magreklamo dahil nagiging mabait lang si Chino sa akin simula nung nagsimula akong mag-serve sa simbahan.

"Mukha siyang nerdy guy sa mga nababasa kong romance books," ang describe ni Maureen nang ituro ko sa kanila si Chino dati.

Naka-salamin kasi si Chino at medyo singkit tapos maputi. Payat din siya at medyo lampahin kaya siguro pinagtutulungan siya minsan ng mga tumatambay sa may kanto.

"Pasukan mo na bukas, ah? Gusto mong samahan kita?" tanong niya.

Sampung minutong lakaran lang kasi ang semi-public school sa bahay, parang layo ng mall sa bahay namin.

Ngumiti ako, kahit gusto ko na talaga isuka ang pistachio. "Ano ka ba, mag-aayos ka pa para lumuwas sa Maynila. Ayos lang ako, kasama ko rin naman mga kaibigan ko."

Tumango-tango si Chino. Mabait siya, sobra - pero hindi ko alam kung bakit hindi ko masuklian ang pagkagusto niya sa akin.

Nakaupo kami sa may basketball court habang kumakain ng ice cream. Buti na lang talaga may naglalaro ng basketball kung hindi, maiilang akong tumigin kay Chino. Mukhang ganoon din naman siya, nahihiya tumingin.

"3rd year ka na, sa susunod 4th year tapos college. Anong course mo? Saan ka mag-aaral?" tanong niya.

"Accountancy? Hindi ko pa sigurado kay Auntie," nakangiti kong sabi. "Baka bilangin pa niya utang ko simula nang tumira ako sa bahay nila."

"Pwede ka sa school ko sa Manila," sabi niya nang nakangiti. "Pwede ka mag-scholar doon, kakayanin ng grades mo. Pwede ka rin mag SA para may allowance. Makakalayo ka rin sa Auntie mo."

Napatingin ako sa kanya. Nakangiti siya. "Medyo nah

ahatak ako sa last offer."

Nagtawanan kami at nag-usap pa kaunti bago niya ako hinatid pauwi. Nagpasalamat ako dahil naubos din ang ice cream. Sana lang sa susunod, hindi na available ang pistachio flavor para hindi na maulit 'to.

Hindi sa excited ako sa school bilang junior highschool pero nagising ako nang maaga dahil sa sigaw ni Auntie. "Hoy Mari Solei! Gumising ka na at mamimili ka pa sa palengke! Hindi na fresh ang mabibili mo kung kukupad-kupad ka!" Nag-ayos na ako't lahat, hindi pa rin siya tumigil sa pagsasalita. "Wala na ngang magawang matino sa bahay, tamad tamad. . ."

Kaya pagkarating ko sa school, kulang na lang ay sabon para makaligo ako ulit dahil sa pawis. Medyo late pa ako dahil nag-flag ceremony na. Magulo ang lahat kaya bumabalik ang ngiti ko. Nakakahawa rin kasi ang takbuhan, sigawan, tawanan at asaran ng lahat. Ang saya makisali.

Umakyat ako sa building namin.

Apat ang section ng Juniors. Napansin ko sa may section 3 na may pinagkakaguluhan ang mga babae at ilang lalaki. Sila ang pinaka magulo sa lahat, mga 'bagsakin' sabi ng mga teachers at napupuntahan ng mga transfer students. Pinaka normal ang nasa 2 samantalang kaming nasa 1 ay ang mga hindi nakaabot sa cut-off ng special science section. Sa SSS ang mga matatalino at magagaling sa lahat. Mayayabang din. . .daw.

Pumasok ako sa room at naabutan si Maureen na may binabasang libro. Si Marie naman ay nasa may likuran nakaupo, kasama ng mga lalaki at naglalaro ng chess.

"Bobo mo doon ka nga!" sigaw ni Marie sa tabi niya kaya napailing ako. Nagtawanan at hiyawan ang ilang nanonood sa laban nila.

Dumiretso ako sa tabi ni Maureen na pangiti-ngiti, mukhang kinikilig sa binabasa. Pagtingin ko sa title ng book, namangha ako dahil Bite Here ni V.L. Tine ang binabasa niya.

"Nasaan si Ma'am Socorro?" tanong ko.

Tutok sa librong sumagot si Maureen. "May kinuha sa faculty, darating din 'yun."

Makalipas ng ilang minutong ingay at gulo sa classroom at payabangan ng mga grades last school year, dumating na si Ma'am Socorro para umpisahan ang klase. Natigil lang kaming lahat dahil sa tili ng pamilyar na boses.

"OH MY GEE MGA ALIPORES!"

Tumingin kaming lahat kay Mao na tumatalon-talon pa habang papalapit sa amin. Mukhang wala siyang balak pansinin si Ma'am Socorro at dumiretso sa pwesto namin.

"Alipores, hindi niyo panini-"

"MISTER MAURICIO BUENAOBRA, GOOD MORNING!" sigaw ni Ma'am Socorro, nakangisi na ngiwi.

Tumingin kay Ma'am si Mao. "Good morning din Ma'am!" nakangiti pa siya bago umupo sa tabi ni Marie at hinila ang ID ko para mapalapit sa kanya. "May bagong transfer student, gwapo!"

"MAURICIO!"

Napatingin ako kay Ma'am Socorro na mukhang nagagalit na. Umupo ako nang diretso at pinagbabawal si Mao na magsalita pa pero ayaw niyang magpaawat.

"Taga section 3," bulong niya. "Nakasabay ko sa CR, yummy talaga!"

"Mauricio Buenaobra, baka gusto mong ikwento sa buong klase ang binubulong mo d'yan?"

Tumayo si Mao at bago pa siya makapagsalita, napatingin kaming lahat dahil sa ingay sa labas ng room. Mga batchmates namin sa 3 ang mga babaeng nagsasalita at lalaking natatawanan pero pumukaw ng atensyon ko ang isang lalaki na tahimik at pinapaligiran ng mga maiingay. Naka-civilian kasi siya at ang ganda ng porma niya, parang taga ibang bansa. Ang tangkad pa.

"Mukha siyang fictional character," mahinang tili ni Maureen sa tabi ko.

Nag-react naman si Marie na nasa kabila ko. "Fictio

nal mo mukha mo."

Sumimangot si Maureen.

Nag-ingay ang klase namin. Iba't ibang reaksyon.

"Class, tama na. Ngayon lang nakakita ng tao?" sigaw ni Ma'am Socorro.

Tumingin sa loob ng room namin ang mata ng lalaki at agad nagtilian ang ilan kong kaklaseng babae. Nakatitig lang ako sa kanya at napansin ang pagngisi niya bigla.

Gwapong-gwapo sa sarili, kuya?

"Oh, Mauricio, ano na ang chismis for the day?" pagbalik ni Ma'am Socorro kay Mao na ngiting-ngiti rin nang makalagpas ang batchmates namin. Mukhang good mood talaga si Mao dahil pumapayag siyang Mauricio ang tawag sa kanya.

"Ma'am! Ma'am! Yun 'yung chismis for the day, Ma'am. Ang gwapo hindi ba?"

Napasapo ako ng noo sa narinig. Nagtawanan ang mga kaklase namin. May isang lalaki na sumigaw, "oh? Anong pangalan?!"

"O tinatanong ni Renald pangalan, type daw niya," tawa ng tropa niya.

"Gags," nagtawanan na ulit ang lahat.

Parehas kaming umiling ni Ma'am Socorro. Umupo ulit si Mao sa pwesto niya at nilapit ang mukha sa amin. "Narinig ko pangalan nung lalaki nung tinawag siya," hagikgik ni Mao. "Parang Edward Bae."

"Edward Bae?" pagtataka ko. "Weird ng pangalan."

"Layo-layo rin ng mukha pwede?" Tinulak ni Marie ang mukha ni Mao. Tumingin siya sa akin at ngumiti. "Ikaw, weird."

Bumuntong hininga ako.

Tumili naman si Maureen na kinabigla ko. Hinampas hampas niya ako habang hawak ang librong binabasa niya. Mukhang pinipili ni Ma'am Socorro na huwag pansinin ang ingay ni Maureen.

Pumalumbaba ako at tumitig sa blackboard na sinusulatan ni Ma'am Socorro. Tumingin ulit ako sa may pintuan. Kung hindi man ako makakalabas sa imaginary box na 'to, ma-survive ko lang nang mapayapa ang last two years ko sa highschool, okay na ako.

Please?

=================

Ngprya 02

 

Ngprya 02 // Intense Reaction

Nagtataka na talaga ako kung bakit pinapanood namin ang bawat galaw ng Edward Bae na 'yon habang kumakain ng lunch. Hindi lang kaming magbabarkada pero halos lahat ata ng nasa cafeteria, nakatingin sa kanya. Sa barkada nila.

Dahil maingay sila? Dahil ang gulo nila? O dahil. . .

"Pang 8th girlalu na niya 'yan," nakasimangot na sabi ni Mao. Bumuntong hininga siya nang muling sulyapan si Edward bago bumalik sa pagkain ng burgersteak.

"Wow," react ni Maureen, tinigil muna ang pagbabasa. "Nagbibilang ka beh?"

Ngumuso si Mao. "Syempre, hinihintay ko kung pang ilang turn ako."

"Pang ilang turn na ano?" tanong ko.

"Ibitin patiwarik sa flag pole!" Malakas ang tawa ni Marie kaya nagtinginan ang ilang tao sa amin.

Kahit ang table kung nasaan ang mga 'matataas' sa section 3 ay napatingin sa amin. Yumuko ako nang mapansing nakatingin si Edward pati ang 'girlfriend' niyang si Hunny, pinaka maganda sa Section 2.

"Marie, huwag kang masyadong maingay," pagbabawal ko sa kanya.

"Marie one nga tawag kasi!"

Give up na ako. "Marie one, nakatingin na sa atin mga tao."

Buti na lang tumigil na rin si Marie sa pagtawa kaya nabalik sa kanya-kanyang gawain ang mga nasa cafeteria. Puro 4th year at 3rd year ang nandito dahil nauuna lagi ang lunch break ng lower years. Bumalik kami sa pagkain at mahinang usapan nang malakas na kumalampag ang pinto ng cafeteria.

Halos lahat kami napatingin doon at tumambad ang grupo ng 4th years na kinakatakutan ng lahat. Si Queen, ang nasa gitna ay tumingin sa paligid. Pansin ang pagyuko ng ilan bago tumigil ang tingin niya sa lamesa na kinauupuan ng section 3.

Nagbulungan agad ang paligid pagkalapit ni Queen doon. Nakataas ang kilay ni Queen habang kausap ang mga taga Section 3 na kasama si Hunny. Pansin ko kay Hunny na nakayuko siya. Hinatak siya ni Queen patayo at bago pa kami maka-react lahat, nagsabunutan na sila.

"Weak! Suntukan dapat!"

Hinatak ko paupo si Marie dahil sa pagtayo at pagsigaw niya. "Huwag ka na makigulo sa kanila!"

Sumimangot si Marie. Gusto pa niya akong sampalin pero nakaiwas ako. Tumingin siya sa cake ni Maureen na nasa gitna. "Akin na lang cake mo?"

"Ha? Hindi pwede!"

Pinanlakihan ng mata ni Marie si Maureen. Naiilang na si Maureen kaya panay ang iwas niya ng tingin pero hindi na naman nagpaawat si Marie. Tumayo pa talaga siya at hinawakan ang mukha ni Maureen para makikipagtitigan. Mariin na pumikit si Maureen.

"Sa'yo na nga! Sa'yo na!"

Malawak ngiti ni Marie nang dilaan niya ang cake. Tiningnan niya ako habang nakangiwi pa ako. "Gusto mo?"

Mabilis ang pag-iling ko.

Pagbalik ng tingin ko sa gulo, napalunok ako dahil nakatingin sa amin si Edward. Nanliit ang mata ko dahil sa ngisi niya sa labi kaya naasar ako. Wala ba siyang gagawin sa pag-aaway ng dalawang babae para sa kanya? Mukhang feel na feel niya, eh. Hindi naman mahaba buhok.

May ilan sa paligid na nakinood at ang ilan naman ay dumiretso lang sa pagkain tulad ni Maureen. Hindi na kasi talaga bago ang away sa cafeteria lalo na't dumating si Edward sa school.

Masyado siyang pa-pogi. Ang daming nag-aaway dahil

sa kanya.

Tiningnan ko si Mao na parang may something na inaalis sa ngipin niya, walang pakialam sa nangyayari. Pagtanggal niya ng parang tinik, napakunot noo niya.

"Bakit may tinik sa burgersteak ko?!" sigaw niya.

Sumubo ng cake si Marie. "Mukha mo tinik."

"Manahimik ka alipores."

"Mukha mo malaki pores."

Natatawa na ako sa palitan nila ng mga salita pero natigil din dahil tiningnan ako nang masama ni Mao. Sumimangot siya at nilingon ang away na inaawat ng mga nakakatanda. Ayaw pa rin paawat ni Queen. Mga warfreak.

Kumurap nang ilang beses si Mao at bumuntong hininga. "Siguro hindi pa ngayon ang pag-iibigan namin ni Papa Edward, 10 kasi ang lucky number ko."

Tumango si Maureen, ganoon din si Marie pero may pahabol pa siyang, "10 mo mukha mo."

Hindi ko na talaga naiintindihan ang nangyayari sa mundo.

Kumalat kaagad sa buong school (dahil hindi naman

sobrang laki ang school namin) ang pag-aaway ni Queen at Hunny. May balita nga rin daw na hindi na makakasali sa martsa si Queen. Tapos, hindi na rin nakikitang magkasama si King Edward na poging-pogi sa sarili at si Hunny dahilan ng 2 weeks of absence ng babae.

Medyo humina lang ang issue matapos ng ilang buwan dahil napalitan ng panibagong trending online.

"The Professor God," walang emosyon na sinabi ni Marie habang kumakain ng chichirya.

Pinapanood kasi sa amin ng kaklase namin ang kumakalat na video ng gwapong professor na nagtuturo sa isang university sa Manila. Ngiting-ngiti si Maureen habang si Mao ay pinigilan ko pang dilaan ang screen ng phone.

"Kung ganyan ba naman mga teacher sa Manila, mag-aaral na talaga ako doon!" nakangiting sabi ni Maureen. "Pwede kaming tumulad sa mga teacher-student love stories na nababasa ko!"

"Hindi ba bawal 'yun?" tanong ko. "Against sa school rules?"

Sumimangot si Maureen. "Huwag ka ngang magulo, walang bawal-bawal sa true love at fiction!"

Tumawa ako kaunti. "O sige, fiction. Sige," pag-sang-ayon ko na lang. Hindi na talaga magagamot si Maureen sa kahibangan niya sa love stories na nababasa. Minsan nga gusto niyang iwan ang phone niya sa library dahil baka raw makuha ng soul mate niya

at tawagan siya para magsimula na ang love story nila.

Ay ewan ko ba.

Natuon ang atensyon ko kay Mao na sobrang lawak ng ngiti. "Lagi akong magpapabagsak para lang siya lagi ang teacher ko." Tumawa pa siya nang mahinhin na nakakairita sa pandinig.

"Lagi ka namang bagsak, walang pagbabago," simpleng sabi ni Marie na sinamaan ng tingin ni Mao.

Pinatong ni Maureen ang kamay niya sa balikat ni Mao. "Alam mo girl, kasi bigyan mo ng cake si Marie para hindi ka binubully."

Nagulat kaming lahat nang lumapit si Marie kay Maureen para manampal! Kahit ang ilang kaklase namin ay napatingin sa lakas ng tunog.

"Bakit mo ako sinampal?!"

"Una, hindi mo ako tinawag na Marie one," sabi niya at napailing ako. "Pangalawa, sa verbal abuse ka lang abswelto ng 1 week. Pwede pa rin kita i-physical abuse."

"Ang unfair!"

Hinawakan ni Marie si Maureen sa balikat. "That's life, unfair sa mga pangit kasi ako lang maganda kaya sa akin lang fair."

"Eww, eskyushmi, anong ikaw maganda?"

"Papalag ka?" tanong ni Marie at tinaas ang kilay, ready na makipag sampalan. "Ilang sampal gusto mo?"

Tumayo si Mao at ngumiti kay Marie. "Ilang cake ba gusto mo?"

Natawa na lang ako sa kanilang tatlo dahil mula sa teacher na gwapo ay nag-iba bigla ang topic. Nilingon ko ang paligid at may isang nakatingin sa amin na parang nagtataka na sa nangyayari. Nginitian ko siya kaya ngumiti rin siya.

"CR lang ako," pagpapaalam ko sa kanila.

Nanlaki ang mata ni Marie at pinigilan ako sa paglalakad. "HINDI KA NA TAO?!"

Ngumiti ako. "Marie one, tigilan mo ako," mahinahon kong sabi.

Sumimangot siya. "Okay."

Isa siguro sa pinaka ayaw ko ay ang CR ng mga third years dahil sa pwesto nitong malapit sa section 3. Dadaanan kasi ang section nila na madalas may mga tambay sa hallway at nantitrip, tapos sa may CR, may tambayan din sila doon.

Sobrang nako-conscious tuloy ako habang naglalakad. Pinagtitinginan ako ng ilang tambay sa hallway pero pakiramdam ko sumabog ang puso ko dahil nakita kong nakaupo mag-isa si Edward sa may tambayan sa tabi ng CR.

Gusto kong iiwas ang tingin ko dahil naiilang ako nang sobra sa titig niyang hindi umaalis. Para bang sanay na sanay siyang tumitig samantalang ako, nahawa na ata kay Maureen.

Kasabay ng paghakbang ko ang pagpatay sa akin ng puso kong kumakalabog. Pumikit ako at nilingon agad ang CR para hindi ko siya matitigan nang malapitan. Pakiramdam ko mahihimatay ako pagpasok sa intense ng titig niya.

Ganoon ba talaga ang mga gwapong-gwapo sa sarili? Sobra kung makipagtitigan?

Buti na lang hindi ako sobrang naiihi dahil baka bigla akong maihi sa kaba. Pakiramdam ko sa titig pa lang niya, mabubuntis na mga babae. Nakakatakot. At pagtapos ko gamitin ang CR, natatakot naman akong lumubas dahil naririnig ko ang malalim na boses ni Edward na parang may kausap.

Nagplano akong bibilisan ko ang lakad pero hindi tatakbo, para hindi niya mahalatang naiilang ako nang sobra sa kanya. Kasi—teka naman Mari Solei? Sa tingin mo ba titingnan ka ng Edward na 'yan? Baka nga nakatulala lang siya kanina at hindi nakatitig sa'yo!

Ano ba naman 'to, nag-CR pa kasi ako. Pwede ko naman pigilan hanggang mamayang uwian!

Huminga muna ako nang malalim at sumabak sa gera—tumalikod agad ako (pero nakita ko pa rin si Edward na tumingin sa akin habang may kausap sa phone) at diretso sa paglalakad, kinakabahan at the same time ay nagtataka dahil bakit parang lumayo ang lilikuan ko papuntang hallway ng rooms.

"Hey."

Nanigas ang katawan ko sa boses niyang 'yon. Pasimple kong pinatong ang kamay ko sa dibdib para pahupain ang papatay sa akin na tibok ng puso.

"Hey."

Bumagal ang paglalakad ko habang ang mata ko ay lumilibot, tinitingnan kung may kasabayan ba ako sa paglalakad o kung ano pa man na tinatawag ng lalaking 'yon.

"Hey, from section 1."

Ako ba 'yun?

Pumikit ako at nilingon si Edward. Kung hindi man ako ang tawag niya, pwedeng mag-poker face na lang ako – pero pagtingin ko sa kanya, ngumisi siya na dahilan para huminto sandali ang puso ko sa pagtibok.

"Good. Tumingin ka rin."

"A-Ako?"

Gusto kong sapakin ang sarili ko dahil sa pag-utal. Bakit ka nauutal, Mari Solei?! Hindi ka dapat mautal. Mahahalata ng lalaking 'to na kinakabahan ka sa presensya niya!

Tumango siya at sinenyasan akong lumapit sa kanya.

Hindi sa nagmamalaki ako pero kasali ako sa Section 1 at sinabihan na rin dati na pwede akong ilipat kung gusto ko sa Special Science Section. Umayaw ako dahil ayaw kong isakripisyo ang friendship namin nila Mau, Mao at Marie para lang sa SSS na alam kong hindi ako sasaya nang sobra.

Kaya naman nagtaka ako sa sarili ko nang sumunod ako sa lalaking kaka-transfer lang sa school at 6 months ko pa lang nakikita, na parang uto-uto. Nangangatog din ang binti ko kaya nagulat ako nang bigla akong nadulas at napasabi ng, "ay putek ka!"

Mabilis akong tumayo nang maayos. Tiningnan ko si Edward na nakaupo pa rin sa pwesto niya kaya nag-init agad ang buong pagkatao ko sa kahihiyan. Mula sa gulat ang mukha ay nagseryoso siya at ngumisi.

Dalawang metro ang layo niya sa akin at hindi ko na binabalak pang lumapit pa lalo.

"Closer," sabi niya. "Natatakot ka ba?"

Ayaw kong ipakita na natatakot nga ako pero hindi

maiwasan ang pag-utal ko. "H-Hindi. Bakit b-ba kasi? Matatapos na lunch break."

Lalong nag-angat ang isang gilid ng labi niya. Umayos din siya ng upo, tinaas niya ang isang binti at pinatong doon ang braso niya.

"Hindi ko inaasahang makarinig ng mura galing sa labi mo."

Gusto ko iiwas ang tingin ko sa kanya at tumakbo na palayo pero napako ako sa kinatatayuan ko nang tumayo siya at lumapit sa akin. Isang metro ang layo.

Pinagmasdan niya ako. Lalo siyang ngumiti.

"Anong pangalan mo?"

Napalunok ako. Friendly lang Mari. Nagpapaka-friendly lang ang lalaking 'to. Para lang siyang si Chino, na mas matangkad kaunti, at mas. . . mas gwapo? Mas. . .may dating? Mas. . . ano pa ba? Ugh, Mari! Huwag mong ipagkumpara si Chino sa lalaking 'to!

"M-Mari Solei."

Kumunot ang noo niya. "Ang hina ng boses mo. Ano? Marisol?"

Huminga ako nang malalim, pinilit na palakasin ang boses. "Maris—"

Nanlaki ang mata ko sa biglang paglapit niya ng hintuturo niya sa bibig ko. Gusto kong magmura o tumalon o kung ano man! Gusto kong ilayo ang daliri niya sa akin pero hindi ko magawa! Hindi ko magawa!

Putek. Putek. Putek!

"I'll call you Marisol," halos pabulong niyang sabi. "Kilala mo ba ako?"

Napakagat ako nang labi pagtapos niyang haplusin ang ibabang labi ko gamit ang hinlalaki. Sinundan 'yon ng tingin niya bago ngumiti.

"Uh, Edward Bae," diretso kong sabi.

Mas napakagat ako ng labi. Bobo mo, Maris! Bakit pahalata kang kilala mo siya?! Dapat sinabi mong hindi mo siya kilala na unknown creature siya!

Hindi ko lang inaakala na makakarinig ako nang mahinang tawa mula sa kanya. Tumigil din yun pero nanatili sa tainga ko ang tawa niya. Nag-init ang tainga ko. Bakit ganun? Ang gwapo ng tawa niya.

"Bae?" Tumaas ang kilay niya. "Tinatawag mo ba akong Bae?"

Gusto kong pumikit dahil sa titig niya pero hindi ko magawa. Gusto kong ngumiti pero naging ngiwi ang kinalabasan. Nag-attempt akong umalis pero kinulong niya ako sa pagsandal niya ng kanang braso sa pader na nasa likuran ko. Napaatras ako sa lapit n

iya.

"Actually, 'yung mga kaibigan ko—"

"Ah." Hindi na nawawala ang ngiti niya! "Nakikita ko ngang tinitingnan ako ng barkada mo."

Nag-init lalo ang pisngi ko. Si Mao lang 'yun!

"Ed!"

Parehas kaming lumingon sa tumawag kay Edward. Si Miller. Tinatawag na siya dahil naglalakad na papasok ng room nila si Sir Estorque, Math teacher ng juniors. Ngumiti si Miller sa amin bago siya pumasok sa room.

Inilag ko ang tingin ko dahil napatingin din sa amin si Sir Estorque.

"Ano, yung teacher niyo. . ." Kung hindi ako pipikit, hindi mawawala ang intense na tingin sa akin ni Edward. Mabuti na lang dahil lumayo na siya kaunti at tumawa sandali.

Ngumiti ako para hindi maging rude kahit mamamatay na talaga ako sa kaba. Nagmadali ako sa paglalakad pero naabutan pa rin ako niya ako nang kilabutan ako dahil sa bulong niya mula sa likuran.

"It's Eddard Vane Yboa, Bae."

Lumingon ako at napaatras dahil sobrang lapit niya sa akin. Tumigil ako sa paglalakad kaya nauna na siya sa akin habang tumaas lahat ng balahibo ko sa batok. Parang wala lang ang pagpasok niya sa room nila samantalang ako. . .ako. . .

Putek! Kakaiba 'yung feeling! Gusto kong sumigaw!

=================

Ngprya 03

 

Ngprya 03 // Real Deal

Hindi ko napigilan ang sarili ko sa pagkwento ng nalaman ko. Hindi. Hindi 'yung part na nanginig ako sa kaba dahil kay Eddard Vane. Yung part lang ng pangalan.

Iniwan kami ng teacher namin kaya maingay sa classroom. Busy sa pagsusulat ng lecture 'yung secretary habang kumokopya ang ilan sa amin pwera kay Maureen na nagbabasa ng romance book niya at si Marie na nakikipag laro ng PSP sa ibang lalaki na hindi rin nagsusulat.

"Edward Bae daw," react ni Marie habang nakatutok sa PSP. Tumingin siya kay Mao na naka-pout habang nagsusulat. "Linisin mo nga 'yang tainga mo, daming tulala."

"Tulala?" pagtataka ko.

"Dumi sa tainga!" pagsigaw ni Marie kaya napalingon sa amin ang ilang nasa harap.

"Gaga," react ni Mao. "Tulili 'yon."

Pinigilan ko ang tawa ko sa 'tulala' pero hindi ko na napigilan sa sinabi ni Mao. Kahit ang ilang lalaki na kalaro ni Marie ay natawa rin.

"Mga inutil!" natatawang sabi ni Maureen. "Tutuli!"

Tumigil sa paglalaro si Marie at lumapit kay Maureen. Pinigilan ko siyang hatakin ang pisngi ni Maureen pero ayaw niyang magpaawat. "Sinusubukan ko lang kung alam mo, focus ka kasi masyado sa libro mo, eh."

"Aray! Tama na Marie one!"

"Good. Good. Tama yang tawag mo sa akin."

"Bakit ka ba laging nananakit?" tanong ng isang kalaro ni Marie.

"Kasi bobo ka. Maglaro ka na lang d'yan!"

Umiling na lang ako, diretso sa pagsusulat habang lumilipad ang isip. Sa tuwing naaalala ko ang boses ng lalaking 'yon o kaya naman ang titig niya, ki

nikilabutan ako. Hinawakan ko ang pang-ibabang labi ko at napakagat labi.

"Girl, itsurang may first kiss?" natatawang bulong sa akin ni Maureen.

Mabilis kong tinanggal ang paghawak ko sa labi. "Nangangati lang."

"Sige, sabi mo, eh." Hindi pa rin nawala ang makahulugang ngiti niya.

Kahit lumipas na kasi ang ilang buwan, ang first and second periodical exam pati ang ilang events sa school, hindi pa rin mawala sa isip ko ang insidente sa may CR. Hindi na kami nag-usap pa ni Eddard pero sa tuwing nakakasalubong namin ang grupo nila, o kaya naman napapalingon ako sa gawi nila, lagi siyang nakatingin pati si Miller.

Parang lagi silang handang mangain nang buhay.

"Bye!"

Muntik nang makaalis si Marie buti na lang nahatak siya kaagad ni Angelica, President ng klase. "Hoy Valderama! Cleaners tayo, tatakas ka na naman!"

Sumimangot si Marie nang kuhanin ni President ang bag niya. Ang lakas ng pakiramdam ko na gusto niyang sampalin si Angelica pero namumuro na kasi siya sa pag-escape.

Siya dapat ang magwawalis pero ako na ang gumawa dahil wala siyang balak kumilos. Sinundan lang niya ako habang nagwawalis ako kaya sinabihan ko siyang mag-ayos na lang ng upuan. Pagtapos niyang mag-ayos, naupo na siya sa isang tabi habang nakatitig sa akin.

"Go Mari two! You can do it!"

Hindi talaga maaasahan ang isang 'to sa paglilinis. Pero kung iisipin, kahit naman si Maureen at Mao, hindi mapaglilinis.

"Thank you Mari at nandito ka!" sigaw ni President sa akin na muntik pa akong yakapin. Tapos na rin kami maglinis. "See you bukas!"

Sinamaan ng tingin ni President si Marie pero nagkibit balikat lang ang kaibigan ko. Ngumiti ako at hinatak paalis si Marie. Pagkababa namin sa building, bigla akong kinabahan dahil nadatnan ko si Miller – at hindi ko malaman bakit hinanap ng mata ko si. . . si Eddard. Siguro kasi hindi ako sanay na hindi sila magkasama.

Oo, tama. Ganoon nga.

Nagmadali akong lumabas ng gate at natigil dahil nakita ko si Chino na pinagtitinginan ng ilang schoolmates. Hindi ko na nahabol si Marie nang bigla siyang tumakbo at nagpaalam para sumakay ng jeep samantalang palakad palapit sa akin si Chino.

"Uy, bakit nandito ka?" tanong ko.

Ngumiti siya. "May one week break ako, umuwi muna." Tumango ako. "Uhm, may pasalubong ako galing Manila. Nasa bahay, okay lang?"

Imbis na sumagot, napalingon ako sa gilid. Gustong kumalas ng puso ko mula sa ribcage ko nang makita ko si Eddard Vane, naka-uniform at nakasandal sa may pader na nakatingin sa gawi ko. Lumingon ako sa paligid pero wala naman siyang katitigan. Binalik ko ang tingin ko sa kanya at sinundan siya ng tingin sa paglalakad.

Hindi ko namalayan na nagpipigil pala ako ng hininga kung hindi lang dumating ang barkada niya at ginulo siya. Naputol ang titigan na naganap.

"Mari?"

Natauhan ako at napatingin kay Chino.

"Ah, sige."

Kahit hapon na, nagpunta pa rin kami sa kanila para kuhanin ang mga pasalubong niya. Nahihiya nga ako dahil ang bait ng Mama niya pati kapatid niyang babae, nagbigay pa ng ilang chichirya. Ilang pagkain at isang pink na purselas ang ibinigay ni Chino na inenjoy ni Auntie pagkarating namin sa bahay.

"Nako, nag-abala ka pa," ngiting-ngiting sabi ni Auntie kay Chino pagpasok namin ng bahay. Gusto kong umirap at bumulong ng 'plastic' pero nanatili akong seryoso. "Akin na mga dala mo, baka nabibigatan ka."

Nagkatinginan kami ni Chino. Alam niyang ganito si Auntie – kapag may binibigay, mabait – pero kapag walang maibibigay, kulang na lang ay lumubog sa lupa ang pinaplastic niya. Pwede ko siyang ikumpara sa mga rebulto na inaalayan ng pagkain. Mas mabait version nga lang ang mga rebulto.

Inilagay ni Auntie sa ref ang mga pagkain na binigay ni Chino samantalang ang anak niyang sobrang brat ay inirapan ako bago kumuha ng ice cream na galing din kay Chino. Nagpipyesta ang mag-ina kaya inabuso ko ang pagiging good mood ni Auntie.

"Sa labas lang po kami," pagpapaalam ko, nakahawak na sa screen door para makalabas agad. Hinahatak ko na rin si Chino.

Busy sa pagtingin ng pagkain si Auntie kaya sumigaw na lang siya kahit malapit lang kami sa isa't isa. "Basta huwag kang papagabi! Alam mo naman delikado sa daan, wala akong oras at pera para ipagamot ka kung ano man."

Umiling ako at nagbuntong hininga. "Sige po. Aalis na kami."

"Mabuti naman," react ng pinsan ko.

Tumingin sa akin si Chino bago ko buksan ang screen door. Kung pwede ko lang itulak si Chino para mabilis kaming makaalis, ginawa ko na pero nag-ayos pa siya ng sapatos.

"Alis na ho ako, salamat ho," pagpapaalam ni Chino.

Nilingon kami ni Auntie na may subo-subong saging. "O sige Chino, balik ka ha! Ang sasarap ng pagkain sa Maynila!"

Naglakad kami sa kung saan man ni Chino nang hindi nagsasalita. Wala naman talaga akong dapat sasabihin pero hindi ko maatim na manatili sa bahay habang nandoon ang mag-ina. Alam kong si Auntie ang quote unquote nag-aalaga sa akin pero hindi ko nararamdaman.

Wala akong maramdamang pag-aaruga.

"Masaya si Auntie mo ngayon," pagsisimula ni Chino ng pag-uusap.

"Syempre, may dala ka para sa kanya," sagot ko.

Nagkamot siya ng batok. "Sa'yo sana 'yon."

Ngumiti ako. "Walang akin sa bahay. Sa kanila lahat nandoon."

Naka-ilang attempt pa si Chino sa pakikipag-usap pero wala talaga ako sa mood at hindi ko alam kung bakit. May ilang kinwento siya tungkol sa college life niya at kung gaano kahirap ang course niyang engineering pero halos lahat ay lumalabas sa tainga ko pagkarinig.

Nang mapansing sobrang gabi na at sa tingin ko ay tulog na sila Auntie, napagdesiyunan kong umuwi na. Nagpumilit si Chino na ihatid ako kaya hindi na ako nakipagtalo.

"Uhm, Mari, ano. . ."

Ngumiti ako, kahit nangangamba na ako sa sasabihin niya. "Bakit?"

"Pwede bang. . ."

"Chino kasi," pagputol ko sa kanya. "Kailangan ko na pumasok sa bahay. Exams na next week."

Tumawa siya pero alam kong hindi siya natuwa sa pagputol ko. Gusto kong gustuhin si Chino pero hindi talaga. . .at ang balak ko lang ay mag-aral at magtapos. Tsaka ko titingnan ang mangyayari sa college.

Nagpaalam na kami sa isa't isa bago ako pumasok sa loob ng bahay. Madilim na ang loob. Pag-akyat ko, tahimik akong nagpunta sa kwarto pero natigilan nang makitang may kinakalikot ang pinsan ko sa drawer ko.

"Uy, anong ginagawa mo d'yan?"

Kakahawak ko pa lang sa braso ng 12 year old kong pinsan na babae, napalingon ako sa lakas ng kalampag ng pinto ko. Hindi na ako nakakilos pa nang marahas na tinanggal ni Auntie ang kamay ko sa pagkakahawak sa anak niya.

"Ano sa tingin mo ginagawa mo Mari Solei?!" sigaw niya nang magsimulang umiyak ang anak niya. Nanlaki ang mata ko. Ano na namang ginawa ko? "Porke't may manliligaw kang nagbibigay ng pagkain dito, sasaktan mo na agad si Cheche? Anong karapatan mo kung nasa pamamahay kita?!"

Nanahimik ako. Dapat mag-aaral pa ako para sa exam next week pero hindi ko na nagawa nang duru-duruin ni Auntie ang noo ko na halos mapahiga na ako sa pagtulak. Kinagat ko ang labi ko para pigilan ang pagsigaw nang hilahin niya ang buhok ko pababa ng hagdan.

"D'yan! D'yan ka sa sofa ngayon at bantayan mo ang bahay para may pakinabang ka!" sigaw ni Auntie. Paakyat na siya nang sumigaw ulit siya. "Huwag kang kukuha ng pagkain sa ref, ha! Umalis ka kaya siguradong kumain ka na. Magkulang lang ang pagkain d'yan naku. . ."

Hindi ko na pinakinggan pa ang mga sinabi ni Auntie. Nanririndi ako. . .sobrang nanririndi ako sa boses niya na kung pwede lang ay tapalan ko ang bibig niya ng tape, gagawin ko. Humiga ako sa matigas na sofa at pumikit. Sinibukang matulog. . .pero hindi ako nakatulog.

"Nung sinabi kong alipores kita, hindi ko sinabing isabuhay at isamukha mo," sinabi ni Mao nang makita niyang sabog ako pagpasok ng school. Malaki ang eyebags ko at may pasa pa ako sa braso, buti na lang hindi nakikita dahil sa long sleeves. Medyo tulala ako sa pwesto ko. "Ay, inignore ang beauty ko?"

"Nasaan ang beauty?" tanong ni Marie.

"Eto oh," turo ni Mao sa mukha niya at bago pa siya makaiwas, tinulak na agad ni Marie ang mukha niya. "Ouchicles, ano ba!"

Out of no where, nagsalita si Maureen habang nakatutok sa new book niya. "Infairness kay Eddard, wala siyang nababalitang girlfriend ngayon."

Kinabahan na naman ako. . .kahit pangalan lang niya ang naririnig.

"Gandang transition ng topic ah?" Sabi ni Marie habang nakikipagharutan kay Mao.

Tinutulak ni Mao ang mukha ni Marie nang magsalita. "Nag-a-abstain si Eddy labs dahil hinihintay niya ako. Nagpapakipot pa kasi ako you know, next week na exams. Aral muna."

Sumimangot si Marie. "Mukha kang ipot, manahimik ka."

Bago pa magkaroon ng gera, napalingon kaming lahat sa pintuan kung nasaan si Ma'am Socorro na pinatahimik kami. Hindi ko mawari pakiramdam ko dahil nakatingin siya sa akin. Ngumiti siya pero nakikita ko nang may problema.

"Lacsamana, pinapatawag ka sa office."

Tiningnan ako ng mga kaibigan ko na mukhang nag-aa

lala pero nginitian ko sila. May kausap si Ma'am sa labas kaya nagtaka ako. Paglabas ko, natigil ako nang makita ang matangkad na si Eddard Vane Yboa. Pagkakita niya sa akin, kinabahan agad ako sa ngiti niya.

"Yan si Lacsamana," sabi ni Ma'am Socorro.

Tumango si Eddard bago pumasok si Ma'am sa classroom namin.

"Pinapatawag ako sa office?" tanong ko, sinusubukan hindi pahalata ang kaba ko.

"Yeah."

"Okay, thanks."

Dumiretso ako sa paglalakad pababa. Kahit hindi ako lumilingon sa likod, naririnig ko pa rin ang footsteps niya na sinusundan ako. Simula na ang morning class pero bakit hindi pa rin siya bumabalik sa room niya? Gusto kong magtanong para man lang umalis na siya dahil ang awkward pero nanatili akong tahimik.

Kailan ka ba matututong hindi manahimik, Mari Solei?

"Kuya mo?"

Doon ako napalingon sa kanya at napaiwas ng tingin dahil nakatitig siya sa akin. "A-Ano?" Dumiretso

ako ng tingin pero sinabayan na niya ako sa paglalakad kaya nakikita ko na siya sa peripheral vision ko.

Diretso ang tingin niya sa akin. "Yung lalaki kahapon." Tumagilid kaunti ang ulo niya. "Sinundo ka."

"Hindi?" Hindi ko alam bakit patanong ang sagot ko, na para bang hindi ako sigurado sa lahat.

Tumaas ang kilay niya. "Ano mo 'yun?"

"Kakilala."

"Boyfriend?"

"A-Ano?!" Napatigil ako sa paglalakad kaya nauna siya sa akin. Nilingon niya ako. "A-Anong pinagsasasabi mo?"

Ngumisi siya. "Good."

Hindi na kami nag-usap dahil hindi ko na rin naman siya tinanong kung anong ibig sabihin niya ng good. Diretso kami sa paglalakad papuntang office. Akala ko kakausapin din siya pero hindi siya sumama pagpasok sa loob.

"Halos isang taon na ang utang, Mari Solei. Mahihirapan tayo manghingi ng permission para makapag-exam ka. Baka hindi mo makuha ang grades mo."

Hindi na talaga bago sa akin ang usapan na ito. . . pera. Problema lagi sa pera lalo na sa tuition fee. Paano ko nga ba naraos ang tuition fee ko last time? Dahil bumisita si Ma'am Socorro sa bahay at nadatnan si Auntie na nagsusugal kaya pinilit magbayad?

Galit sa akin si Auntie ngayon. . .paano ako makakahingi ng pera para mabayaran ang utang sa school? Pilitin ko ba siyang magsugal at papuntahin ko si Ma'am Socorro sa bahay?

"Gagawa na lang po ako ng paraan," nakangiti kong sabi.

Hinawakan ako sa balikat ng isa sa mga nakakataas at ngumiti nang malungkot. Siguradong naaawa siya sa akin. "Gusto kitang tulungan, Mari. . ."

"Okay lang po Ma'am, hihingi na lang po ako kay Auntie."

Ngunit sinong niloko ko? Simula nang magkasakit si Papa at pinabantay ako kay Auntie, hindi ko na nahingian ng pera si Auntie. Kahit nang mamatay si Papa, wala pa rin. Halos kuriputan nga ang burol at libing ni Papa. Kahit singkong duling, wala siyang binigay na hindi labag sa loob niya.

Wala na akong gana pumasok pa paglabas ko ng office. Hindi rin nakatulong na nakita ko si Eddard na nakaupo sa may hagdanan. Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy sa paglalakad nang tawagin niya ako.

"Marisol!"

. . .sa hindi ko naman pangalan talaga.

"Marisol, teka!"

Naririnig ko ang pagtakbo niya kaya hindi na ako nagulat nang abutan niya ako. Napangiwi ako nang hawakan niya ang braso ko na may pasa kaya agad siyang bumitaw. Tiningnan niya ako nang nagtataka pero nanatili akong tahimik.

"B-Bakit hindi ka lumilingon?"

Tiningnan ko siya sa mata, namangha dahil maganda ang mga mata niya nang malapitan – at namangha rin dahil hindi ako kinakabahan. "Hindi Marisol pangalan ko."

Nawala ang seryoso sa mukha niya at ngumisi. "Nickname lang, galit agad?"

"Wala ako sa mood ngayon, okay lang?"

"Hmm, maybe because Marisol is mouthful. Maris, okay na ba? Risol?"

Bakit ba ang hilig mag imbento ng nickname ang lalaking 'to? Nagsimula ako sa paglalakad pero ayun, hinabol na naman niya ako.

"Wala nga ak—" Natigil ako sa sunod niyang sinabi.

"Financial problem?"

Sumama ang tingin ko sa kanya. Hindi ako ganito sa mga taong hindi ko kilala – at kahit kanino talaga – pero hindi ko mapigilan talasan ng tingin ang parang pang-aasar niya. Nagulat ako nang takpan niya ang mata ko.

"Narinig kong usapan ng mga teachers," rinig kong sabi ng boses niyang malalim. . .at nakakakilabot. "Tutulungan kita."

Tinanggal ko ang malambot at mainit niyang kamay sa mukha ko. "Tutulungan? Ano ka, genie?"

Sumipol siya at nagtaas ng kilay. "Masungit ka pala?"

Umiling ako at umirap. Naglakad na ako pero pinigilan niya ako. "Ano na naman?"

"I have money," sabi niya na para bang simpleng bagay 'yun. "I can buy this school if I want. And I can help you."

Pinanliitan ko siya nang mata. "Yabang." Tinalikuran ko ulit siya pero hinawakan niya ulit ako sa braso para lingunin siya. Napa-aray na ako kaya mabilis niyang inalis muli ang kamay niya.

"Anong—" Balak pa niyang hawakan ang braso ko pero tinago ko na.

"Ano ba kasi?" naiinis kong sabi.

Nagbago ang expression ng mukha niya mula sa pag-aalala sa braso ko papunta sa pagngisi ulit. "Isa pang talikod mo hahalikan kita," sabi niya dahilan para mapatayo ako nang maayos at natahimik. Napatitig ako sa labi niya at napairap dahil sa ngiti niya. "Hindi nga tumalikod, nakatitig naman sa labi ko?"

"Ano bang kailangan mo sa akin?" pag-iwas ko ng topic dahil nag-init bigla ang pakiramdam ko sa sinabi niya. "Kung nantitrip ka, huwag ako. May problema pa ako."

"Told you, I can help."

Nanliit ang mata ko. "Paano?"

"I can pay for your debt. Kahit pag-aralin pa kita hanggang next year kung gusto mo ako pa magpaaral sa'yo sa college kahit mag med school ka ng tatlong beses."

Ako ang tipo ng tao na madalas tahimik lang at hindi palakibo. Hindi rin ako masyadong nagbibigay ng negatibong reaksyon dahil alam kong ikakagulat 'yon ng mga tao.

Ngunit hindi ko mapigilan ang sarili ko nang itulak ko siya sa sobrang pagkainis. Nanririndi ako  "Putek, huwag mo akong ginaganito kapag may problema ako."

Sumipol na naman siya. "Curses."

"Ugh!" Tatalikod na sana ako para umalis pero pinigilan niya ako gamit ang paghawak sa balikat.

"You really want me to kiss you?"

Humarap ako sa kanya. Gusto ko nang magwala sa inis at pagkabadtrip pero nasa grounds kami, public place – maraming makakakita. Kaya kahit gusto ko nang suntukin ang mayabang na Eddard Vane na ito, kinagat ko ang gusto niyang mangyari.

"Anong makukuha mo sa pagpapaaral sa akin hanggang med school nang tatlong beses?" pagtatanong ko.

"Huh? Seryoso, magmemed ka nang tatlong beses?"

Napailing na lang ako. "Eddard, kung ayaw mong pumasok, huwag mo akong idamay," sabi ko pero hindi ako tumalikod.

"Wow, you're not calling me bae anymore?" Nakita ko ang ngiti sa labi niya.

"Danish word ng poop ang bae. Gusto mong matawag ng ganun?" Nawala ang ngiti niya kaya gusto kong tumawa. "Ano na kapalit?"

Tumikhim siya. "I'm thinking."

Nanliit lalo ang mata ko. "Ano bang gusto mo, poop?"

Sumama ang tingin niya."Don't call me that."

"Ano na nga?" Pinipigilan ko ang ngiti ko.

"What can you offer?"

Kinabahan ako. "Huh?"

Nag-init ang pisngi ko dahil tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa na para bang gusto niya akong dakmain. Tumigil ang mata niya sa hinaharap ko at ngumisi pagkasabi niya ng, "yourself?"

Nanlaki ang mata ko. "Ha?!" Tinakpan ko pa ang harap ko gamit ang braso ko kahit alam kong walang laban ang pagtakip kong 'to. Pero pwede ba 'yun? Umagang-umaga, gagawa ng milagro si Eddard Vane tapos sa gitna pa ng grounds?!

Nakita ko ang pagkagat ng labi ni Eddard at ngumiti na parang nagpipigil. Tumawa rin siya kaunti. "Hindi ako interesado."

Pakiramdam ko, binuhusan ako nang malamig na tubig at parang napahiya ako nang sobra-sobra na pwede na akong lumubog sa ilalim ng lupa. Pinigilan ko ang sarili ko tingnan ang katawan kong naka-uniform. Hindi ba ako karapat-dapat maging interesado? Hindi ba maganda ang hubog ng katawan ko?

"Ano na?" pagsasawalang bahala ko sa sinabi niya kahit na-ba-bother ako sa pagkawalang interes niya sa. . .ah! Ano ba, Mari Solei? Anong pinag-iisip mo!

"Ikaw gagawa ng assignments at projects ko. Lahat ng take home ko, ikaw mag uuwi. Then you'll give the requirements to me before deadline."

"Seryoso?"

"Seryoso."

Mukha talaga siyang seryoso kaya naguguluhan ako! Kung papayag ako, wala na akong poproblemahin sa pera. Pero. . .saan niya makukuha ang pera na 'yon? Pero kung titingnan ko siya mula sa makintab niyang black shoes papunta sa buhok niyang mukhang every week sinasalon, kakayanin niya.

Baka baon nga lang niya ang 4.7k na kakailanganin ko.

"Ano na? Nangangati na akong magbayad ng tuition mo."

Nanliit ang mata ko at pinagmasdan siya nang maigi. . . at hindi ko alam bakit napangiti ako nang mapansing may isang tigyawat siya sa may baba. Kahit pala gaano kagwapo at ka-aura, nagkakatigyawat din.

"Oy, nainlove ka n—"

"Sige." Pag-sang-ayon ko. Nagkibit balikat ako. . .wala namang mawawala sa akin, hindi ba?

=================

Ngprya 04

Ngprya 04 // Okay? No.

Masasabi bang tanga ako kung naniwala akong baka may mangyaring kakaiba sa buhay ko once na mas mapalapit ako kay Eddard? Siguro gusto ko lang ng kaunting kalayaan. O kaya mabali ang tradition sa buhay kong boring.

Feeling ko masyado akong umasa dahil sa mga pinagkukwento ni Maureen tungkol sa romance at kung anu-ano pang kahibangan na binabasa niya.

Masyado kasing paasa!

O ako lang ang umasa na may something na mag-iiba?

Wala akong dapat ireklamo dahil totoong binayaran ni Eddard Vane Yboa ang mga utang ko sa tuition. Nairaos ko ang buong school year nang matiwasay. Tinanong ko siya pagtapos ng exams kung may ipapagawa siya at ang sinagot niya ay, "mamaya."

Natapos na ang buong school year, walang nangyaring 'mamaya' niya. Para tuloy siyang nagtapon ng pera para sa akin dahil wala lang, wala kasi siyang mapaglagyan ng pera.

Mga mayayaman talaga.

Pagkarating ng bakasyon, second week pa lang, bored na kaagad ako. Paulit-ulit na rin ako sa pakikinig ng kanta ng The Vamps dahil sila na lang halos nagbibigay buhay sa akin. Next week pa ang simula ng summer job ko, mabuti na lang napapadalas ang group messages namin nila Maureen kapag naka-unli.

Maureen

swimming tau pls..

Marie

Swimming mo mukha m0

Maureen

(.u n u.)

Marie

Effort emotic0n

Maureen

pls!! mari?? mao??

Mao

May yummy guys b?

Marie

MARI 2 KC DAPAT MAUREEN DE LACERDA!

Maureen

Marie: Hahaha :P

Mao: iiwas nga lang sila sau...

Mari2: ano na???

Ako

Gusto ko! Paalam nyo q kay auntie?

Mao

Wag kna lng sumama samen hahaha

Ako

Grabe! :(

Maureen

may point si mao.. tag na lang sayo pics namin..

Marie

Kitakits sa pasukan Mari 2!!!

Ako

Hala :(

Sa sumunod na araw, nagising ako dahil sa walang sawang tunog ng phone ko. Nabingi ako sa sigaw pagkasagot ko ng tawag ni Mao.

"NASA KANTO NIYO KAMI GISING NA!"

Mabilis akong gumayak para makalabas. Bago pa ako makababa ng hagdan, narinig ko na ang boses ni Auntie na mukhang galit. Nakasalubong ko ang pinsan ko na tinulak pa ako para makaraan siya.

"Hoy Cheche bumaba ka rito para makita ko ang grades mo malilintikan ka talaga sa akin!" sigaw ni Auntie. "Mag-uurong ka pa, bilisan mo!"

Bad timing: bad mood si Auntie.

Tiningnan ako ni Auntie pagkarating ko sa ibaba. Mabilis ang pagsama ng tingin niya nang marealize niyang nakaayos ako.

"Saan ka naman pupunta?"

Huminga ako nang malalim. Tiningnan ko ang tumutunog kong phone sa pagtawag nila Mao na pinatay ko rin agad dahil mukhang badtrip na talaga si Auntie.

"Sa labas po sandali, pupuntahan mga kaibigan ko."

"Gagala ka?" mabilis niyang tanong.

Umiling ako. "Susunduin ko lang po."

Lalong tumaas ang kilay niya. Tinigil niya ang paghiwa ng mga patatas. Hinarap niya ako nang masama pa rin ang timpla ng mukha. Tinitigan niya ako sandali.

"Dalian mo. Pag hindi bumaba si Cheche ikaw mag-uurong."

Tumango ako. Mabilis akong lumabas ng bahay bago pa magbago isip ni Auntie. Nginitian ko ang kapitbahay namin na nakatingin sa akin. Ngumiti rin siya pero nakita ko ang pag-iling niya. Nakaramdam ako ng hiya dahil siguradong narinig niya ang sigaw ni Auntie. . . na siguradong sanay na siya.

Pagkarating ko sa may kanto, mabilis akong umiwas sa nagbabadyang sampal sa akin ni Marie.

"Bakit ang tagal mo?" pagsigaw ni Mao.

Sumimangot ako. "Dumaan pa ako sa patibong," natatawa kong sabi.

Natahimik ako dahil tinitigan lang nila akong tatlo na para bang may mali akong sinabi.

"Tara na nga uwian na," sabi ni Mao.

"Bakit kayo nandito?"

Nagtulukan sila sa harap ko hanggang malakas na tinulak ni Maureen si Marie. "Marie one ikaw nga, ikaw matapang eh."

"Hala bakit ako? Mahal ko pa buhay ko. Ikaw Mao, lalaki ka di ba!"

"Eskyushmi?!"

"Maganda ka naman ikaw na," sabi pa niya.

Nagtaas ng kilay si Mao at finlip ang imaginary long hair niya. "As much as I want to agree, ikaw na Mauree," sabay tulak kay Maureen.

"Mauree?" pagtataka ko.

"Para rhyme sa agree."

Napa-face palm ako.

Nanlalaki ang mata ni Maureen. "Hindi ako magaling sa pakikipag usap sa tao, Marie one!"

Hindi na natigil ang tulakan hanggang makarating kami sa bahay kung saan nadatnan namin si Auntie na nanonood ng TV, tumatawa.

Tinitigan ng mga kaibigan ko si Auntie. Pinapakiramdaman. Napapasama ako sa tulak nila Maureen at Mao kay Marie kaya napatingin sa amin si Auntie.

"Bakit?" taas kilay niyang tanong.

Mabilis na nagtago si Marie sa likuran ko kaya napabuntong hininga ako. "I'm scared," bulong ni Marie sa may likuran. Hindi na ako nagulat pa. Last time na nakipag-usap si Marie kay Auntie, halos palayasin siya ni Auntie sa pamamahay kahit kumakain pa ng lunch.

"Auntie, pwede ba ako magswimmi-"

"Hindi ba may gagawin ka pa?" pagputol niya sa akin.

"Po?"

Tahimik ang mga kaibigan ko sa likuran ko.

"Hindi lilinis ang mga pinggan kung hindi ka gagalaw," sabi pa niya habang nakatingin sa TV.

"Bukas pa po ang swimming, nagpapaalam-"

"May summer job ka sa bayan, tama? Sa RTW boutique ng manliligaw mo?"

"N-Next week pa po simula, sabi ni Tita."

Tumingin sa akin si Auntie. Naramdaman ko ang pag-atras ng mga kaibigan ko sa likuran. "Ah mabuti kasi gusto kong linisin mo ang buong bahay para magbanat ka naman ng buto nang hindi nasusunog ang maganda mong balat sa araw."

"Auntie. . ."

"Ano na? Narinig mo ba sinabi ko?"

"Aun-"

"MAG URONG KA NA!"

Napapikit ako sa sigaw niya na halos dumagundong sa tainga ko. Naramdaman ko ang hawak sa balikat ko pero hindi ko na sila nilingon. Ilang beses ako huminga nang malalim para pigilan ang sarili ko makaramdam ng kahit ano.

Walang dapat maramdaman. . .wala. Ngumiti ako.

"Hindi pala ako makakasama, marami akong gagawin," diretso kong sabi, hindi nililingon ang mga kaibigan ko. Nakatitig ako kay Auntie na ngumiti sa akin at tinuon ang tingin sa pinapanood. "Sorry, busy ako ngayon."

"Mari. . ." mahinahong boses ni Maureen.

Kumuyom ang kamao ko. Pinipigilan ko ang bilis ng paghinga na nararamdaman ko kahit bumibilis na rin ang tibok ng puso ko. Pinaalis ko na sila Mao at walang tingin na dumiretso sa lababo para mag-urong. Tahimik kong nilinis ang mga pinggan habang nakakarinig ng ingay sa taas.

"Tigil-tigilan mo pagdadabog Cheche at baka hindi mo magustuhan kapag umakyat ako," pagbabanta ni Auntie. Wala pa ring tigil ang pinsan ko sa pagdabog. "Punyetang bata to." Narinig ko ang pagtayo ni Auntie at ang mabibigat na yabag niya paakyat ng hagdan. "Hindi mo talaga ako bibigyan ng pagkakataon para manood nang mapayapa. . ."

RInig ang sigaw ng dalawa sa taas. Ang iyak ni Cheche at ang ilang masasakit na salita ni Auntie na

binibitawan niya para marinig ng buong kapitbahay namin. Nanatili akong tahimik habang tinititigan ang pinggan na hawak ko.

Pu-pwede ko ito bitawan, tumakbo palabas at gumala para sumaya. Ngunit iisipin ko pa lang ang kahihinatnan ko pagkauwi, hindi ko na maigalaw ang paa ko. Pwede ko ring ihagis sa mukha ni Auntie ang pinggang hawak ko, hindi ako makukulong dahil fifteen pa lang ako.

Pero paano kung gumaling siya? Siguradong hindi niya ako titigilan hangga't hindi ako nalulumpo.

Kaya wala akong nagawa kung hindi manahimik habang pinapakinggan ang nakakasakit sa taingang ingay ng dalawang taong kinamumuhian ko sa buong buhay ko, habang nag-uurong ng mga pinagkainan nila simula kahapon nang kahapon.

Walang mapaglagyan ang saya ko nang magsimula ang summer job dahil sa tuwing pinapayagan ako ni Tita matulog sa boutique, hindi ako nagdadalawang isip na doon matulog. O kahit hindi na ako matulog. Kahit magbuhat ako ng mga damit, mag-isip ng paraan para mapaganda ang display o kaya naman mag mix and match ng mga damit ng manikin, okay lang. Willing ako.

Ang totoo n'yan, basta hindi ko makita ang Auntie ko, payag na akong hindi ako bayaran sa pagbabantay - kung hindi ko lang kailangan ng tuition fee para grumaduate. Sinabi rin kasi ni Ma'am Socorro na maraming gastusin ang graduating kaya kailangan ko talagang gumawa nang paraan.

To Maureen

Maganda sa Manila?

Walang tao sa boutique kaya pinagpahinga muna ako ni Tita Corinne. Tinext ko silang lahat pero si Maureen lang ang nagreply.

Maureen

yizmam.. d2 tau matulog sa bahay ng mga pinsan ko pag nag entrance exam tayo :D

To Maureen

Kung papayagan ako :(

Maureen

lezzpray4dat..

"Mari, kain ka muna rito."

Minsan naisip kong lahat ng kabaitan na dapat ay nabiyayaan si Auntie, nakuha ni Tita Corinne, mama ni Chino. Gusto kong magalit sa kanya at sisihin siya kung bakit hindi niya nabigyan ng kahit katiting na puso si Auntie ngunit hindi ko rin siya masisi.

Dahil hanggang ngayon, napapaisip pa rin ako kung may puso nga si Auntie. Sana mayroon. . .pero hindi na ako umaasa.

Kumuha ako ng baked cookies na ginawa niya. Napangiti ako dahil sa sarap at lambot ng pagkakagawa. "Ang sarap po nito, Tita!"

"Gusto mong turuan kita?"

Nanlaki ang mata ko. "Talaga po?"

"Bakit hindi? Hayaan mong si Ino ang magbantay ng boutique dahil hindi ko yan napapakinabangan sa kusina."

"Ma!" sigaw ni Chino na kinatawa ko dahil yumuko siya at nagkamot ng ulo. "Hindi ko lang gusto ang pagluluto. Pangbabae 'yun."

Tumawa si Tita. Dumating pa ang kapatid ni Chino na si Cai para makigulo sa mini party nilang magkapamilya. Hindi mawala ang ngiti ko kahit nakakaramdam ako ng kaunting. . .kaunting sakit. Kitang-kita kasi ang pagmamahal ni Chino sa mama niya. At vic

e versa.

Buti pa siya. Buti pa sila.

"How much?"

Lumingon kami sa nagsalita na nilapitan ni Chino. Hawak-hawak ni Queen ang isang sando na panglalaki habang may kausap sa phone. Pinagmamasdan ko lang siya habang hindi pinapansin si Chino.

"Uhm, kulay blue siya tapos may white na design na tribal, yes bhe, gusto mo?"

Bhe?

Hindi pa rin pinapansin ni Queen si Chino nang maglakad siya papuntang counter. Ako na ang nag-punch ng binili niyang sando habang si Chino ay pinagmamasdan lang kami nang hindi pa rin umaalis sa pwestong kinatatayuan niya kanina. Natapos na ako't lahat pati sa pagsukli, hindi pa rin tumitigil sa pagkikipag-usap si Queen sa phone niya.

"Ba-bye na? Ayaw mo na akong kausap?" Lumungkot ang boses ni Queen. Sumimangot din siya. "Talaga?" Umangat ang labi niya. "Okay bhe. Aasahan ko 'yan, ah? Ako magsusuot ng sando na 'to for you, okay?"

Tinitigan ko si Queen at ang mga tigyawat niya hanggang sa makaalis siya at siguro nga ang walang sawa niyang pakikipag-usap sa phone ang naging highlight ng summer ko. Pati na rin ang basic baking na turo ni Tita Corinne.

First day of class as senior, binilisan ko ang pag-gayak. Hindi ko na hinintay pang sumigaw si Auntie para makaalis.

Masaya ako. . .masaya ako dahil ang pagsisimula ng senior year ang hudyat na maaaring makaalis na ako sa puder ni Auntie. Hindi na ako makapaghintay pa!

"Wow nasa good mood si Ati, parang hindi naging prisoner ni madam Ursula," bati ni Mao pagkababa ko ng mga gamit ko. Nakangiti lang ako. Grineet ko sila ng good morning kahit busy si Maureen sa hawak na book ni V.L.Tine at si Marie sa pakikipaglaro ng monopoly. "Huwag mo sabihing sinagot mo na si Papa Chino kaya ka sobrang saya?!"

"Ha? Hindi ah!"

"Ouchicles! With so much conviction pa pag-hindi," sabi ni Mao habang nakanguso. "May forever nga. Forever friendzoned sa'yo 'yung tao."

"Hay Mao, ewan ko sa'yo," natatawa kong sabi.

"OMG!" biglang tili ni Maureen. Hinatak at hinila-hila pa ako. "OMG! OMG! Magkakaroon ng podcast sa May 14 this year si V. L. Tine! Maririnig ko na boses niya! OMG!" sigaw pa niya habang pinapakita sa akin ang huling page ng book na Every Bite na may announcement.

"Maureen." Kumunot ang noo ko habang nakatingin sa

announcement. "4pm EST time yung podcast."

"Huh? So? Pwede ako maghint-"

"Madaling araw 'yun sa atin, sa Pinas," sabi ko.

Natigilan siya sandali na para bang may naisip. "Okay lang! Kaya kong magpuyat para kay V. L. Tine!"

"May isa pa," pagpapatuloy ko.

"Ano?" Nag-iwas siya ng tingin sa akin nang magkatitigan kami nang matagal. "Ano ba 'yun?"

"May 14 this year?" tanong ko. Tumango-tango siya. "Kasi ano, June na ngayon."

Na-amaze na ako dahil nakipagtitigan na talaga sa akin si Maureen nang lagpas limang segundo. Tiningnan niya ako nang walang emosyon ang mukha kundi panlalaki ng mata. Kinuha niya ang kamay ko, pinahawak ang book niya, tumayo at nagpunta sa gilid.

"Maureen, anong ginagawa mo. . ."

Hindi niya ako pinansin. Natatawa na ako dahil dumausdos siya sa may corner ng room at naupo sa sahig na parang fetus at nag-sway back and forth. Bago ko pa siya matawag ulit, tumayo na ang mga kaklase ko dahil dumating si Ma'am Socorro. Pagkatapos namin mag-greet at mag-ayos, nag-double look si Ma'am Socorro kay Maureen bago niya tuluyang hindi pinansin.

Nagsimula ang introduction na pinagtawanan namin dahil puro kalokohan. Halos ilang taon na rin kasi kaming magkakaklase kaya panatag na ang loob naming lahat sa isa't isa. Pagkarating ng break time, nagpatianod ako kay Marie bumaba para bumili ng pagkain.

Tanong ko lang sa sarili ko, bakit may hinahanap ang mga mata ko?

Sinubukan kong i-focus ang sarili ko sa pangbabara ni Marie hanggang makaakyat ulit kami sa building. Bigla akong kinabahan dahil sa sapatos na pangmayaman na nakita ko. Nag-angat ako ng tingin hanggang sa tattered niyang skinny jeans, papunta sa pamilyar na blue sando na may white tribal design paakyat sa pamilyar niyang ngisi, matangos na ilong, malalim na mata at medyo kulot na buhok.

"Naks oh," rinig kong sabi ni Miller.

Umiwas agad ako nang magtama ang tingin namin sa isa't isa. Pagkasalubong, para akong sinuntok sa puso nang may marinig akong malalim boses na nagsalita.

"Maris."

Kahit nasa classroom na kami ni Marie, hindi pa rin nawawala ang kaba ko. Kahit ipilit ko ang sarili kong pagtawanan ang bangayan ni Mao at Marie, wala pa ring epekto. Kahit damayan ko si Maureen sa pagiging heart broken niya dahil kay V. L. Tine, sumasabog pa rin ang puso ko.

Sa pagtatapos ng klase, nag-roll call si Ma'am Socorro para malaman kung may nadagdag.

Okay ako. . . sigurado ako doon. Kung hindi lang tinawag ni Ma'am Socorro ang pinaka huling pangalan sa listahan ng Section 1 dahilan para magbulong-bulungan ang mga kaklase ko at ang pagtili ni Mao.

"Eddard Vane Yboa?"

Ang bilis. . .bilis. . .bilis pa rin ng tibok ng puso ko.

"Kaklase natin si Eddy baby!" tili ni Mao sa gilid.

"Wala siya? Absent?"

"Cutting yun nakita ko kanina 'yun!" sabi ni Marie. "Hindi ba Mari two?"

Tiningnan ako ni Marie. Pati ni Mao. At ni Maureen.

'Maris'

Hindi ata ako magiging okay.

=================

Ngprya 05

 

Ngprya 05 // Tight Hold

Kinabukasan, dumating si Eddard Vane Yboa sa classroom nang malapit na mag-break. Gulo-gulo ang buhok niya pati ang uniform na suot niya. Lahat kaming nasa classroom, nakatingin sa kanya. Rinig ko ang mahinang tili ni Mao.

"Eddard!" bati ni Ma'am Socorro kay Eddard. "Mabuti at nandito ka na. Welcome sa Section 1. Tara rito at magpakilala ka sa mga anak ko."

Walang sali-salitang pumasok sa loob si Eddard Vane sa classroom mula sa likod na pinto. Walang extra upuan kaya nilagay niya ang bag niya sa may devan at nagtungo sa platform gamit ang aisle.

May kung ano pang sinabi si Ma'am Socorro. Tumango si Eddard.

"Eddard Vane Yboa."

Mas lumakas ang tili ni Mao na sinabayan ng ilang babae naming kaklase. Umiling ako. Masyadong papansin talaga lalo na ang grupo nila Reena na walang kahit anong pakundangan.

Nakita ko ang pagngisi ni Eddard, mukhang natutuwa

talaga siya sa atensyong nakukuha niya.

"Itong si Eddard ay galing sa Section 3 last year dahil transfer student siya. He's from. . . America, right?"

"New York."

"Ah, ayun," sabi ni Ma'am. "He's here in section 1 dahil umabot nang sobrang taas ang grades niya last year. Sana ay maging mabait kayo sa kanya. Any questions for him bago tayo magsimula ulit?"

Agad nagtaas ng kamay si Mao na nasa tabi ko. Tinitigan ko si Mao at pinipilit ibaba ang kamay niya pero ayaw talaga niya magpaawat.

"Yes Mauricio?" tawag sa kanya ni Ma'am.

Pagbalik ko ng tingin sa harap, halos tumalon ang puso ko dahil nadagdagan ang kaba ko mula kanina. Nakapamulsa na si Eddard Vane, ang mga mata niya ay nakatitig sa aki—amin. Sa lugar namin sa pagtayo ni Mao.

"Just call me Mao, Eddy," kinikilig na sabi ni Mao. "Straight ka?"

Nagtawanan ang mga tao sa tinanong ni Mao. Nilingon ko siya nang nanlalaki ang mata pero nakatitig lang talaga siya sa nasa harap.

"Oo."

Kinikilig na umupo si Mao. "Okay lang, mahilig ako sa straight!"

Gusto ko na pumasok at magtago sa backpack ko lalo na nang makitang tumawa kaunti si Eddard, at nakatingin lang siya sa amin.

"May girlfriend ka na?"

Nilingon naming lahat si Reena na nagtanong. Ngunit mas naloloka ako dahil sumagot si Eddard Vane nang nakatitig pa rin sa akin habang nakangisi.

"Wala."

Legal pa ba ang klaseng tingin na ginagawa ni Eddard Vane? Hindi nawala ang kakaibang titig niya hanggang sa naglakad siya sa aisle papunta sa likuran, sa may devan, at doon naupo dahil wala pa siyang upuan.

Pumikit ako at huminga nang malalim. Nanghihina ako sa kaba. Tumingin ako sa back door ng room, saka unti-unting tumingin sa kanya sa likuran. Mabilis kong inwas ang tingin ko dahil nakita ko kaagad ang ngisi niya sa labi.

Isa sa mga gusto kong lugar ay ang classroom namin dahil dito lang ako nakakaramdam ng pagkakumportable – kung hindi lang dumating si Vane.

Pagkarating ng recess, dumiretso ako palabas na si

nundan ni Maureen habang nagbabasa nang tahimik. Seryoso ang mukha niya kaya hindi na ako umimik pa, mukhang may nangyayaring kakaiba sa binabasa niya kasi.

Last time na ginulo siya ni Marie sa pagbabasa habang nakakunot ang noo, hindi niya tinantanan ng sapak si Marie. I've learned a lesson.

Pagkabili namin ni Maureen ng pagkain, umakyat na kami at natigilan ako dahil ang daming nakapalibot kay Eddard Vane sa pwesto niya sa devan. Pinaghalong lalaki, grupo ni Reena at si Mao. Tinanong nila ng kung anu-ano si Eddard.

Nadatnan naman namin si Marie na tulog sa desk niya.

Normal akong nakaupo sa pwesto ko habang nakatitig sa black board. Pinipilit kong huwag pakinggan ang ingay sa likuran pero mukhang gustong-gusto nilang ipagkalat na masyado nilang pinagkakaguluhan ang isang lalaki.

"Ed!"

Kahit hindi ako lumingon, pamilyar na boses ni Miller ang narinig ko. Nakarinig ako ng ilang kumosyon habang kumakain. Hinayaan ko na. Wala akong paki. Oo, tama. Wala akong paki.

Ngunit bago pa ako mawalan talaga ng paki sa lahat, nakarinig ako ng ilang usapan ng mga tao sa likuran. Napalingon agad ako sa kanan nang gumalaw ang upuan, iniisip na si Mao na 'yon – ngunit natig

il dahil sa nakaharap na mukha ni Eddard Vane sa akin.

Prente siyang nakaupo sa upuan ni Mao na inusog niya para humarap sa akin. Gusto kong iiwas ang tingin ko, ngunit na-stuck ako sa titig niya. Ngumiti siya. Nanatili akong nakatingin lang.

Kinakabahan ako. . .putek, kinakabahan talaga ako!

Pinilit kong maging normal kahit hindi na talaga normal ang kabang nararamdaman ko pati ang tibok ng puso kong masyadong bumibilis. Sabi nila delikado raw ang ganitong bilis na pag-palpitate, baka ikamatay ko ito.

Napatitig ako sa cellphone na inalok niya sa akin. Tinitigan ko 'yon bago ko tiningnan ang mukha ni Eddard. Bakit pakiramdam ko kahit hindi siya perpekto, iba pa rin ang dating niya?

"Ano 'yan?"

"Ilagay mo number mo," mababa ang boses niyang sabi.

"H-ha? Para saan?"

Napaatras ako dahil inilapit niya ang mukha sa akin. Hinawakan niya ang pisngi ko dahilan paran makarinig ng kaunting hiyawan ng ibang tao.

"You owe me something."

Ngumiti siya na para bang legal ang ngiti niya. Dahil kung ano ang magiging taga pagbatas, kailangan niyang magbayad ng damages sa ngiti niyang 'yan. Masyadong. . . gwapo.

"C'mon, type it down."

Binigay niya sa akin ng touch screen niyang phone. Yumuko agad ako dahil ayaw ko nang makipaglaban sa titigan session na gusto niya. Nanginginig pa ang kamay kong nilagay ang number ko sa phone niya. Pagkabigay ko sa kanya, tinitingnan at dinouble check pa niya ang number ko.

"Number mo talaga 'to?" tanong niya. Tumango ako. "Dala mo phone mo?"

Napahawak ako sa bulsa ng uniform ko na sinundan niya ng tingin. "O-o?"

Ngumisi siya. May pinindot siya sa phone niya at nilapit sa tainga ang hawak. Tiningnan niya ang kamay kong nakahawak pa rin sa bulsa ko nang magsimulang mag-vibrate ang phone ko.

"Answer it."

Para akong tanga na kinuha ang parang pamato kong cellphone kumpara sa kanya at sinagot ang tawag. Kinilabutan ako nang marinig ang boses niya sa cellphone kahit magkatapat lang kami.

"Wake me up every morning. Na-le-late ako lagi, I need an alarm."

Hindi na niya ako pinagsalita – kung magsasalita man ako pero napag-isip ko na hindi ako magsasalita dahil sa boses niyang narinig ko sa phone. Nakabulong siya na para bang sa tainga ko lang niya gusto iparinig ang lahat.

Tumayo siya pagkatapos at bumalik kay Miller na nasa may labas pa rin pala nang hindi inaayos ang upuan na ginulo niya. Nakahawak pa rin ako sa phone ko habang nakatingin sa paligid.

Nakatingin silang lahat sa akin.

Hindi ko siya tinawagan sa sumunod na araw. Hindi dahil sa ayaw ko – okay sige, ayaw ko. May halong inis sa nararamdaman kong kaba dahil hindi niya ako katulong para gisingin siya. Hindi ako gamit para maging alarm niya.

May sarili rin akong buhay, okay?

Pagkarating sa classroom, kinakabahan na ako nang bongga. May extra chair na rin na nandoon sa may dulong likod, at masaya ako dahil malayo sa akin ang upuan. Hindi ko lang malaman sa sarili ko kung bakit panay ang tingin ko sa labas kapag may tao akong naaninag.

Nag-recess na, wala pa rin siya.

"Ano ba kasi 'yun, Mari? Bakit ayaw mo i-share na

friendship na pala kayo ni Eddy baby?" pagpupumilit na tanong sa akin ni Mao.

"Wala lang 'yun," sabi ko. "Tinulungan niya ako. Kailangan kong ibalik."

"Ah," biglang sabi ni Marie na nasa may devan habang nakikipaglaro ng chess. "Equivalent exchange."

"Ibalik? Anong tinulong sa'yo para kuhanin ang number mo?"

Sumimangot ako, yumuko at humawak sa noo ko. Ito ang ayaw ko. . . maraming nagtatanong sa akin. Kahit grupo nila Reena, tinanong na ako kung anong nangyari. Bakit ganoon. Bakit may ganito. Bakit may papansing naganap.

Nakakainis.

Ngunit parang naubos ang inis ko nang makarinig ako nang kaunting ingay, usog ng upuan at napaupo ako nang maayos dahil sa biglang may nag-usog sa akin para makaupo sa tabi ko. Sa upuan ko!

Lumingon ako at napaatras sa sobrang lapit ng mukha ni Eddard Vane sa akin. Basa pa ang buhok niya na nakatingin sa akin nang masama. Pinipilit niya ang sarili niyang umupo sa upuan ko.

"I was waiting for your call," bulong niya sa akin.

"A-Ano. . ."

"Bakit hindi ka tumawag?"

Nilayo ko ang ulo ko sa kanya pero wala akong tatakasan dahil ang isang kamay niya ay nasa may sandalan ko samantalang ang isa ay nakahawak sa lamesa ko. Para niya akong kinorner sa sarili kong upuan.

"G-Ginawa ko pero operator ang sumagot, kailangan ko raw mag-load," dire-diretso kong sabi na nakaiwas tingin sa kanya na wrong move dahil nakatingin halos kalahati ng tao sa classroom sa amin. Kahit si Maureen ay natigil sa pagbabasa para tumingin sa amin.

"Really," sabi niya na iritado ang tono.

Tumango ako. Ramdam ko pa ang titig niya kahit hindi na ako nakatingin bago siya tumayo. Nilagay niya ang bag niya sa upuan niya at lumabas ng room habang lahat ng tao, nakatingin sa akin.

Sinubsob ko ang ulo ko sa lamesa ko.

Pwede bang pumasok sa upuan ko kahit ngayon lang? Kahit ngayon lang talaga.

Kinagabihan pagkatapos akong mautusan ni Auntie gumawa ng mga dapat ay gawin niya at matapos kong turuan slash gawin ang assignments ng pinsan ko, dumiretso ako sa kwarto sa sobrang pagod.

Pagtingin ko sa phone, may tatlong messages.

Mao

ANO BA KASI MERON SA INYO NI EDDY BABY KO? TINATAKSILAN NIYO BA AKO?

AutoloadMax

P100.00 prepaid credits was loaded to ur mobile# *** by ***.

unknown

Call me in the morning. No excuse.

Sa isang text na may 2 sentence, ang isa ay may 5 words at isang 2 words – hindi na ako nakatulog masyado kaya bangag ako kinaumagahan habang hawak ang phone ko.

I-te-text ko ba siya? Tatawagan?

Hindi ko alam ang gagawin ko kaya nag-end up ako sa pagbalik sa kanya ng 100 load na binigay niya sa akin. Naligo ako at gumayak para sa school. Pagbalik ko sa kwarto, nag-iilaw ang phone ko. Pagtingi

n ko sa screen, nanlaki ang mata ko sa dami ng text messages na nareceive ko.

 

unknown

Don't let me pass you 1000 worth of load. Mas lalaki ang utang mo sa akin.

Sumimangot ako habang nakatitig sa pinasa niyang 100 load ulit sa akin. Hindi na ako makapigil sa pagsigaw. "Ano ba kasing kailangan mo sa akin?!"

Nagulat ako sa biglang pagkalabog sa kabilang kwarto. "Hoy Mari Solei! Natutulog mga tao dito huwag kang sumigaw!" boses ni Auntie.

Napaupo ako sa kama ko habang nakatitig sa screen ng phone ko, sa text message niya sa akin nang mag-vibrate ulit phone ko.

 

unknown

Anyway, already awake. Morning, Maris. See you at school ;)

Hinigpitan ko ang hawak sa phone ko. . .tulad ng nararamdaman kong parang may nakahawak sa puso ko nang sobrang higpit. Aahhh, Eddard Vane. Bakit ka ba ganito?

=================

Ngprya 06

Ngprya 06 // Nomination

Sa pagkarating ni Eddard Vane sa classroom, parang tumalbog ang puso ko bigla sa sobrang kaba. Napahawak pa ako sa dibdib ko dahil lang sa presensya niya. Hindi na ako natutuwa pero wala akong magawa.

Ang abnormal na ng katawan ko dahil sa lalaking 'yan.

"Okay class, pipili na tayo ng class officers. Any nomination for president?"

Dahil magkakakilala na kami, pwera kay Eddard Vane, mas madali ang pagpili ng officers dahil alam na kung sino ang pwede i-nominate. Halos parehas ang officers pero may ilang nawala dahil umayaw na sila.

Si Maureen ang naging secretary dahil maganda ang sulat niya pati nagrereklamo na rin kasi 'yung dati naming secretary. Pagod na raw siya magsulat sa blackboard. Si Marie ay nakuhang isa sa mga sargeant at arms. Ninominate ni Marie si Mao bilang treasurer pero natalo.

Hindi raw kasi mapagkakatiwalaan si Mao na tinawanan naming lahat.

"For muse?" tanong ni President. Lumibot ang tingin niya sa paligid. Madalas ang muse namin ay si Reena kaya nagtaas ng kamay ang isa niyang kaibigan para innominate siya. Sinulat ni Maureen ang pangalan ni Reena. Ngumiti si President sa kabilang dulo at tumuro. "Eddard? May inonominate ka?"

Kahit nakatingin ako sa kawalan, tumigil sandali ang buong paligid ko nang marinig ko ang paggalaw ng upuan. Tumingin ako sa mga kaklase namin na nilingon siya. Paglingon ko kay Eddard, napatitig ako sa kanya dahil nakatingin siya sa akin habang nagsasalita.

"I nominate Maris for muse," sabi niya habang nakangisi.

Umupo si Eddard habang ang mga tao ay panay tanong. "Maris? Sino si Maris?"

Nanlalaki ang mga mata ko na ibinalik ang tingin sa blackboard. NArinig ko ang paulit-ulit na pagbanggit ni Mao ng 'Maris' na pangalan.

"Maris? Maris. . .Marisol? Marisolei? Mari?" Nilin

gon ako ni Mao. Lumingon din ang ilan sa nakarinig. "Ikaw si Maris?"

Gusto kong lumubog sa sahig nang isulat ni Maureen ang pangalan ko sa blackboard, sa ibaba ni Reena, sa ilalim ng Muse category. Hindi ko malingon si Eddard dahil natatakot akong nakatingin siya sa akin. Sobrang kinakabahan ako.

"Woohoo! Kaibigan ko 'yan!" sigaw ni Marie kaya mas lalo akong nahiya. "Kasing ganda ng pwet ko yang si Mari Two!"

Nagtawanan ang lahat. Mas gusto kong lumubog kaya yumuko na ako.

"Anyone? Last?" Nagturo ulit si President. "Eddard? May inonominate ka ulit?"

Pumikit ako. Nagpaulit ulit sa utak ko na sana mag nominate pa siya ng iba. Na marami kaming pinagtitripan niya. Sana hindi lang ako. . . sana-

"I close the nomination."

Putek.

"I second the motion!" sigaw ni Marie habang tumatawa. Tinutulak-tulak pa niya ako.

Double putek!

"Okay, tulad ng tradisyon, nominated muses?" Tiningnan ni president kami ni Reena. "Rampa sa aisle!"

Nanginginig na ako sa sobrang kaba. Nauna si Reena. Dahil full of confidence siya, maganda ang pagkakarampa niya sa aisle. Tumawa-tawa pa siya habang naglalakad sa gitna.

Kung ako tatanungin, si Reena ang pinaka okay na maging muse dahil kakayanin niyang dalhin ang sarili niya. Nang time ko na para maglakad, nanginginig pa ang tuhod kong tumayo. Nanlalamig na rin ang kamay ko at pinapasmado.

Hindi ako 'rumampa'. Naglakad lang ako mula harap papuntang likuran papuntang harap ulit. Sobrang bilis ng paglalakad ko dahil pakiramdam ko bigla akong babagsak sa sobrang kaba. Bago ako maupo sa pwesto ko, napalingon ako kay Eddard Vane na nakangiting nakatingin sa akin. May binubulong sa kanya ang katabi niyang si Kith.

Pinagtitripan talaga ako ng lalaking 'to!

"Voting na guys," nakangiting sabi ni President. "Taas ang kamay kay Reena!"

Expected naming lahat na majority wins kay Reena. Obvious 'yun dahil since first year highschool, lagi siyang muse ng klase. Nakalaban na sa mga pageants at nakakasali pa sa provincial competition. Ngunit nagulat si Reena - pati ako nang grupo lang nila Reena ang nagtaas ng kamay.

Sinulat ni Maureen ang 5 sa tabi ng pangalan ni Ree

na.

"Para kay," natatawang sabi ni President. "Maris." Ginamit pa niya ang kamay niya para i-quote sa hangin 'yon.

Yumuko ako lalo dahil sa nakita kong sobrang daming nagtaas ng kamay. Tawa nang tawa si Mao sa tabi ko habang sigaw nang sigaw si Marie. Nagsimulang magbilang si President pero nahilo kalaunan dahil sa gulo na nangyari.

Napatingin ako kay Reena na tumingin sa akin. Hindi ko mawari ang expression ng mukha niya. Mukhang ganoon din ang expression ng mukha ko. Hindi maipinta.

"Ay ewan! Basta majority wins! Mari Solei Lacsamana as muse!"

"Wooh! Yung pwet ko nanalo!" sigaw ni Marie habang ginugulo ang buhok ko.

Nanatili akong tahimik.

"Okay, for escort naman. Yung bagay kay 'Maris', ha?" pagtawa ni President habang nakatingin sa akin. Nag-peace sign siya. Hindi ko magawang ngumiti.

Nagtingin siya muli sa buong class bago tumigil ang paningin niya sa pwesto ni Eddard.

Mas kinabahan ako.

"Any nomination, Eddard?"

Tulad kanina, lumingon ang lahat sa kanya. Ayaw kong tumingin pero hindi ko maiwasan. Imbis na tumayo, prenteng nakaupo siya sa upuan niya. Naka-dikwatro pa. Nakapatong ang isa niyang braso sa sandalan nang ituro niya ang sarili.

"I nominate myself." Tumingin siya sa akin at ngumiti. Gusto ko iiwas ang tingin ko pero panlalaki lang ng mata ang nagawa ko. "Eddard Vane Yboa for escort."

Naghiyawan ang mga katabi at kalapit niyang lalaki. Hindi ako makapaniwala. Natatawa si President habang si Maureen ay sinulat ang pangalan ni Eddard sa blackboard. Hindi pa rin natatapos ang hiwayan nang magtaas ng kamay si Mao.

"Mao? Nomination?"

Tumayo si Mao. "I nominate myself as the muse kasi bagay kami ni Eddy baby."

Mas lalong nagtawanan ang lahat. Sumimangot si Mao dahil hindi siya napagbigyan. May kung anu-ano siyang sinabi sa akin na bakit inaakit ko si Eddard Vane at kailan pa ako naging ganito sabay tulak pa sa akin. Wala na akong naiintindihan sa lahat lalo na nang magtaas ng kamay si Jefferson.

"I close the nomination!"

"Second the motion!"

"Wala tayong voting?" natatawang sabi ni President. "Eddard Vane Yboa, escort!"

"Wala kasing laban 'yung mga boys natin," natatawang sabi ng nasa harap namin. "Nahihiya sigurong matalo."

"Muse and escort!" tawag ni Ma'am Socorro na hawak ang binabasang libro ni Maureen. "Tumayo kayo. Let's see kung bagay nga kayong dalawa. Tamang-tama dahil sa August, may intrams pageant. Dapat may chemistry kayo."

Naghiyawan ang mga tao at nagsimulang manukso. Pinipilit ako ni Marie tumayo habang tahimik si Mao na nanonood. Mabilis na tumayo si Eddard pagkatayo ko. Iniwasan kong tumingin sa kanya pero nakita kong lumapit siya sa aisle pagkalapit ko.

Nakayuko pa rin ako nang makita kong ginalaw niya ang kamay niya na para bang pinapauna niya akong maglakad sa harap. Hindi ako tumingin sa mukha niya. Diretso ako sa harap at lumapit kay Maureen na kausap si Ma'am Socorro tungkol sa libro.

"Pahiram nito pagkatapos mo, ha?" sabi ni Ma'am.

"Sige Ma'am, marami pa akong libro. Yung gawa po ni V.L. Tine Ma'am, magaganda."

"Ay sige, gusto ko n'yan. Maghihintay ako ha?"

"Yes Ma'am! Tapos sabay tayo magfangirl!"

Nabibingi na ako sa hiyawan ng mga tao. Hinila ako ni President sa gitna, sa tabi ni Eddard.

"Mag-project naman kayo kunwari may camera!" natatawang sabi ni President. "Maris!" sigaw niya na may emphasis pa sa pangalan. "Sige na, project na. Shytype pa, eh."

Pinipilit kong iangat ang ulo ko at ngumiti. Mukhang naging ngiwi 'yon dahil tinitingnan ako ng iba kong kaklase na para bang naaawa sa akin. Hindi pa rin nawawala ang panlalamig ng kamay ko. Ilang ulit kong pinunas ang kamay ko sa palda ko nang magulat ako sa sunod na ginawa ni Eddard.

Naghiyawan ang mga tao ngunit nabingi ako sa malakas na tibok ng puso ko.

Pinadausdos ni Eddard ang kamay niya sa baywang ko at nilapit sa kanya. Nanlaki ang mata kong nakatingin sa mga kaklase ko nang maramdaman ko ang noo ni Eddard na nakapatong sa gilid ng noo ko.

"Nasaan ang hustisya ng wasak kong puso!" rinig kong sigaw ni Mao na tinawanan ng ilan.

"Nasa bulsa ko, nagkakape," natatawang sabi ni Marie.

Tumaas kilay ni Mao, nilingon si Marie. "Woah. Ang

bago naman ng joke mo."

"Parang yung mukha mong joke, luma na rin."

Ang gugulo ng mga tao. Sobrang daming tawa. Sobrang daming hiyaw. Sobrang daming usapan. Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko na para bang sa simpleng gesture lang ni Eddard Vane ay naparalisado ako. Ganoon kalala. Natauhan ako nang itulak ako ni President kaya mabilis akong naglakad papunta sa pwesto ko.

"Mari two!" sigaw ni Marie habang palapit sa akin. "Ang swerte mo na kamukha mo pwet kong maganda!"

Nagsisimula nang mag-ayos ang lahat dahil mag-uuwian na. Nanatili akong nakatayo sa harap ni Marie nang biglang nagulat kaming lahat. Sasampalin sana ako ni Marie tulad ng nakagawian niya nang may kamay na pumigil sa braso ni Marie.

Tumingin ako sa kanan at nakita ko si Eddard na nakatingin nang diretso sa akin, hawak ang braso ni Marie. Tumingin siya kay Marie na nakatitig sa sariling kamay na pinigilan ni Eddard.

Ngunit bago pa makapagsalita ang lahat, napasigaw ako nang mahina sa biglang pagsampal ni Marie kay Eddard gamit ang isang kamay. Napaatras si Eddard doon habang nakatitig lang ako kay Marie na nanlaki ang mata.

Tumingin sa paligid si Marie at mabilis na kinuha ang bag bago tumakbo habang sumisigaw ng isang malakas na, "SOOORRRRRY!"

"Okay ka lang?" natataranta kong tanong kay Eddard. Nakahawak pa rin siya sa mukha niyang sinampal ni Marie habang nakatingin sa akin. "Sorry sa pagsampal ni Mari-"

"Why did she slap me?" marahan niyang tanong na kinatok ko.

"M-Mahilig kasi siya mang ganun, maloko," sagot ko. Sana hindi siya magalit kay Marie. Makulit si Marie at sadista pero ayaw kong mapasama siya. Nakakatakot dahil si Eddard ito na mukhang nag-aabang sa gate kapag inis sa isang tao. "Sorry talaga."

Gusto kong hawakan ang pisngi niya pero hindi ko ginawa. Nakatingin pa rin ang ilan sa amin nang biglang ngumiti si Eddard at natawa na lang siya bigla. Natawa rin ang ilan dahil sa pagtawa niya.

"That was epic!" natatawa pa rin niyang sabi, hinihimas ang pisngi niyang namumula dahil sa sampal. "Nagising ako dun ah?"

Kinausap siya ng mga katabi niya na lalaki kaya umalis na ako sa tabi niya para makuha ang mga gamit. At habang naririnig ang mga usapan nila, hindi ko mapigilan ang pagngiti. Napatingin ako sa pintuan kung nasaan si Marie na nakasilip, mukhang natatakot na hindi ko malaman.

Naririnig ko pa rin ang tawa ni Eddard mula sa pwesto niya. Dumiretso na si Mao sa labas at si Maureen. Bago ako makalabas, mula sa bagong 'nabubuong' grupo ni Eddard sa klase, tinawag niya ako.

"Maris."

Kahit hindi 'yon ang pangalan ko, nilingon ko siya habang nakatahimik ang mga nasa paligid niya.

"Hihintayin ko tawag mo," nakangiti niyang sabi at nagtaas-taas pa ng kilay.

Hindi ko pinansin 'yon at lumabas na kahit narinig ko na ang kantyawan ng mga kaklase. Hinabol ko sila Maureen na naglalakad sa hallway. Mukhang may pinag-uusapan sila dahil nakatingin silang lahat sa kamay ni Marie na nakataas.

"Ang lambot ng pisngi niya," sabi ni Marie. "Parang pwet ko, bagay talaga kayo Mari two!"

"Maris?" banggit ni Mao. "Anong Maris yun?"

Ngumiti na lang ako at inaya na sila para makauwi pero hindi ako tinigilan ni Mao. Minsan lang ako magpasalamat kay Marie na nananakit siya dahil mas natuon ang pansin ni Mao doon. Seryoso si Maureen sa binabasa niya.

Lumingon ako sa may classroom habang naglalakad at nakita ko si Eddard na nasa labas na rin. Nakapamulsa siya at nakasandal sa may pader ng room habang nakatingin sa labas. Sa may grounds.

Huminga ako nang malalim. Bumilis ang tibok ng puso ko nang lumingon siya kaya bigla akong nagbalik

ng tingin sa nilalakaran namin.

Putek, papatayin ata ako ng puso ko sa sobrang lakas ng kabog. At mapupunit na ata ang labi ko sa sobrang lawak ng ngiti.

Maris-olei! Hinga!

=================

Ngprya 07

Ngprya 07 // Textmates

Walang sinabi si Eddard na kailangan kong magsalita kapag tinawagan ko siya kaya pagka'hello' niya, agad kong binaba ang tawag. Gumayak ako para sa school at hindi pinansin ang pag-vibrate ng phone ko nang walang tigil.

Pagkababa ko para makaalis na, nakakarinding boses ni Auntie ang bumungad sa akin.

"Oh Mari Solei, umuwi ka agad mamaya at tulungan mo si Cheche sa homeworks niya."

Wala akong ibang nasabi kung hindi, "sige po Auntie."

Tiningnan ko ang phone ko habang naglalakad papuntang school. May ilang messages at GM na dinelete ko agad. Natigil ako sa text message ni Eddard.

Eddard Vane

Bakit hindi ko narinig boses mo? :(

Napangiti agad ako pero ang text ni Chino ng 'good morning' ang nireplyan ko. Tiningnan ko ulit ang message ni Eddard sa akin bago binalik ang phone sa bulsa ko.

Pagkarating sa classroom, natigil ako sa unang nakita ko na nasa may devan. Normal na sa akin na makita si Marie kasama ang mga lalaki habang naglalaro ng chess pero ang makita si Eddard? Na kalaban ni Marie?

"Ang tagal mo ha, tinutubuan na ako ng ugat dito," sabi ni Marie. Tumingin siya sa akin at tinaas ang kamay para kumaway. Dumiretso ako sa pwesto ko habang nakatingin pa rin sa likuran.

Sobrang seryoso ng mukha ni Eddard na nakatingin sa mga chess pieces. Pagkagalaw niya ng isang piece, biglang sumigaw si Marie.

"Sa wakas gumalaw ka na rin akala ko maghihintay pa

tayo ng graduation!"

Hindi ko maiwasang mapangiti nang makitang nakangiti si Eddard Vane at nakikipagtawanan kay Marie. Parang pakiramdam ko, hindi siya alien sa klase namin. Umiwas ako ng tingin nang mapansin kong lumingon siya.

At napaatras ako dahil ang lapit ng mukha ni Maureen sa akin.

"Crush mo?"

"H-Ha?" pagtataka ko. Nag-iwas ako ng tingin. Kinuha ko ang notebook ko para sa first subject at nagbuklat. "Anong sinasabi mo?"

"Crush mo no?"

Mukhang nagkabaliktad kami ni Maureen dahil ako ang hindi makatitig sa mata niya. Pinipilit niyang makakuha ng sagot kaya pinipilit ko ring umiwas. Wala si Mao kaya nahihirapan akong mag-iba ng topic.

"Maureen, tama na please!"

"Hindi! Umamin ka muna!" natatawa niyang sabi.

Natigil kaming lahat sa klase nang marinig namin ang sigaw ni Marie at pagbagsak ng chess board pati chess pieces. Pagkalingon, nasa lapag na ang board habang tumatawa si Eddard Vane pati ang ilang lalaki.

"Mandurugas!" sigaw ni Marie sabay sampal kay Eddard. Nagulat ako pero tumawa lang ulit si Vane. "Mukha kang pwet ko!"

"Chill. May next time pa para manalo."

"Mukha mo chill."

Inaasar ng mga lalaki si Marie habang nagtatawanan sila doon. Hindi ko na sila pinansin dahil dumating na rin si Ma'am Socorro. Nagligpit sila nang hawakan ni Marie ang balikat ko.

"Bakit?"

Akala ko sasampalin niya ako pero mas nagulat ako sa sunod niyang sinabi.

"Magde-date kayo mamaya."

Hinila ko siya bago pa siya makalayo. Napatingin ako kay Eddard na nakangisi habang nagliligpit. "A-Anong mamaya?"

Nagkibit balikat si Marie. "Natalo ako, eh. Ikaw pinagpustahan namin."

"H-Ha?!"

"Lacsamana, may kwento ka bang dapat ibahagi sa kla

se?"

Nanahimik ako pagkatapos at nagpaulit-ulit sa utak ko ang sinabi ni Marie. Nanatili ang mata ko sa harap habang nagsasalita si Ma'am Socorro na hindi ko naiintindihan dahil sa nasa isip ko.

Imposible.

Imposible talaga.

Ngunit nang mag-uwian, nagbago ang lahat ng pag-de-deny ko nang hatakin ako ni Marie patayo at dinala sa kinauupuan ni Eddard. Mabilis akong tumalikod kay Eddard at tiningnan si Marie. Kinakabahan ako. Sobrang sobra.

"O ayan na premyo mo."

"Marie?!" pagprotesta ko.

Nagkibit balikta si Marie. "Okay lang 'yan, konting aliw lang kailangan n'yan."

"Marie?!"

Kumunot noo ni Marie. Bigla niya akong sinampal. "Marie one nga!" Nilingon ni Marie si Maureen. "Tara uwi! Aliwin mo yan Mari two para kapag naglaro ulit kami, distracted na siya sa'yo."

Naglakad si Marie at palapit sana ako sa kanya per

o tinulak niya ako dahilan para matamaan ko ang nasa likuran. Paglingon ko, umiwas agad ako ng tingin at tumayo nang maayos dahil si Eddard ang nakasalo sa akin. Tiningnan ako nang mapanuri ni Maureen bago sila lumabas ng room.

Nilingon ko ulit si Eddard na nakikipag-apir sa mga lalaki naming kaklase. Hindi ko na siya hinintay. Naglakad na rin ako paalis habang pinupunas ang kamay ko sa palda ko. Napatingin ako nang makasalubong ko si Miller nang nakangiti at tumango pa sa akin. O sa taong nasa likuran ko.

"Nice one," natatawang sabi ni Miller at nakipag-apir sa taong nasa likod ko. "Kaya pala hindi sasabay umuwi."

"Tumahimik ka nga!"

Napapikit at napalunok ako dahil ang boses ni Eddard Vane ang narinig ko sa likuran. Malapit na boses – na siguro ay hindi aabot ng tatlong dangkal ang layo namin sa isa't isa. Hindi ako tumingin sa kanya o hinintay siya. Dumiretso ako sa paglalakad pababa. At talagang nahihya ako dahil panay ang tingin sa akin – o sa taong nasa likuran ko ang mga nakakasalubong.

Marami rin akong napansin na kahit mga nasa ibang year ay napapatingin sa kanya.

Siya na gwapo. Siya na talaga.

Kahit paglabas, narinig kong nakipag-apir pa siya sa guard na para bang isa siyang pulitika na nakik

ipag-plastic sa mga tao para iboto siya. Nanatili akong nakatayo sa may sakayan habang hinihintay siyang makipag usap sa lahat ng taong nakakasalubong.

Tumigil siya sa kaliwa ko habang nakatingin sa akin. Diretso ang tingin ko sa mga jeep – kahit naiilang na ako nang sobra sa pagtitig niya.

"Anong sinasakyan mong jeep?" tanong ko nang diretso pa rin ang tingin sa kawalan. "O tatawid ka pa?"

Napatingin ako sa kanya nang makita siyang nakangiti. Nakahawak ang isa niyang kamay sa isang strap ng bag niyang nakasukbit sa balikat niya. Kung titingnan ang bag niya, baka walang laman 'yon. Baka salamin ang dala niya para makita kung may strand ba ng buhok niyang nagalaw sa pagpapapogi niya sa mga tao.

Kung tutuusin, bagay sa kanya ang pangalan niya.

Vane.

Vain.

GGSS.

Gwapong-gwapo sa sarili.

"Hindi pa ako uuwi ," sabi niya habang nakatitig pa rin sa akin. Nakakailang! "We're going on a date."

Tinitigan ko siya nang mataman. Naghihintay ako ng pagtawa niya o pagsigaw niya ng 'yari ka!' pero hindi niya ginawa. Naghintay ako ng 'wow mali!' pero wala pa rin. Tumingin ako sa paligid na normal ang lahat. Nilingon ko rin ang likuran ko para makita kung nandito rin ba sila Marie at Maureen. O kahit si Mao na absent.

Pero wala sila.

"Ha?"

Ngumiti siya. "Date, pustahan namin ng kaibigan mo. Ni Marie one?" pagtataka pa niya.

Gusto kong magface palm. Pati ba naman si Vane, pinipilit niyang tawagin siyang Marie one?

"Pero. . ."

"Will you say no?" tanong niya nang nakataas kilay. Na-stress ako bigla sa tinanong niya. Kino-corner ba niya ako?

"Paano si. . . Queen."

Kumunot ang noo niya. "Queen?"

Please, Mari Solei. Bakit ang bobo mo? Bakit pinapaalam mo kay Eddard na alam mo ang nangyayari sa kanya o kahit sa love life niya? Lord. Bakit.

"Oo."

Huminga ako nang malalim. Gusto kong tumakbo pauwi agad. Dahil kailangan ko rin tulungan si Cheche sabi ni Auntie.

Nagulat ako nang matawa si Eddard Vane sa tabi ko. Tiningnan ko lang siya nang nagtataka.

"Hindi naman naging kami nun," sabi niya habang nakatingin sa harap. "Pinagkakalat lang niya, pero hindi talaga."

"Ah?" na lang ang nasabi ko.

Pakiramdam ko gumaan saglit ang puso ko. . .wait, ano? Ugh, Mari Solei. Tumigil ka.

Nakangiti siyang binalik ang tingin sa akin. Nilapit pa niya ang mukha niya dahilan para mapaatras ako. "Selos ka?"

Nanlaki ang mata ko sabay nag-init ang pisngi ko sa tanong niya. Marahan din ang pagpunas ko ng kamay sa palda ko dahil sa kaba na nararamdaman. Sobrang pinapasmado na talaga ako!

"A-Ano bang. . . bakit. . ."

Mari Solei, please naman! Bakit pahalata ka?!

Nag-angat ang labi niya. "So, will you say no? Wala akong girlfriend. Wala akong nililigawan. Wala akong ka-fling. I'm clean. All yours."

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya pero mas pinili kong huwag pansinin. Kunwari hindi ko narinig. Kunwari wala siyang sinabi.

Masyado siyang nakatitig sa akin na para bang nalulusaw na ako. Nahawa ako sa mabilis na pagkailang ni Maureen sa pakikipagtitigan. Ganito siguro ang nararamdaman niya. Sobrang kaba. Bilis ng tibok ng puso. Init ng paligid. Sobrang pawis.

"May. . .may pinsan kasi ako na tutulungan ko sa assignments niya."

"Agad?" tumaas ang kilay niya. Tumango ako at nagbuntong hininga siya bago tumayo nang maayos. "Sige, weekend?"

"Weekend?"

Kinagat niya ang labi niya na parang pinipigilan ang pagngiti. "Weekend."

Hindi ako mapakali. Kahit tinutulungan ko na ang pinsan ko sa assignments niya, hindi pa rin mawala sa isip ko ang itsura ni Eddard Vane. Nakangisi siya na para bang natutuwa siya sa mga nangyayari. O baka natutuwa siya sa pang-aasar sa akin. Malamang sa malamang, pinagtitripan ako ni Eddard. Isama pa ang Miller na 'yan.

Sinubukan kong maging passive sa kanya sa mga sumunod na araw para makalimutan niya ang 'weekend' na sinasabi niya. Hindi ko siya tinawagan, hindi rin naman siya nangulit. May pagkakataon pang akala ko siya na ang nagtext dahil hindi ako tumawag pero si Chino lang pala ang nagtext.

Naging normal ang lahat sa klase pwera na lang sa idea na kinakabahan ako sa tuwing napapalapit si Eddard Vane sa akin. Kahit hindi ako tumitingin sa kanya o siya sa akin. Kahit simpleng dinig ko lang sa pangalan niya, iba na ang epekto.

At pagkarating ng Friday, isang text message na dapat ay hindi ko papansinin ang nagpatalon sa puso ko.

Eddard Vane

Hi.

Sinampal ko ang sarili ko sa sobrang OA ng reaksyon ko sa isang text. Dalawang letter lang 'yan, Mari. Anong problema mo? Baka nga na-wrong send lang ang lalaking 'yan dahil hindi ka naman niya pinansin nung hindi mo siya pinansin.

Eddard Vane

Snob? :(

Sigurado ba talaga 'tong lalaking 'to? Nag-iba ako ng pusisyon sa kama habang nakatitig sa text niya. Sige. . .isa pang text. Kapag nagtext siya ulit, magrereply na ako. kaya nagmadali ako sa pagbukas ng new message nang mag-vibrate ang phone ko.

Pero ibang pangalan ang lumabas.

Chino sakristan

Good night, Mari. :D Kakatapos lang ng klase ko. Kain ka nang maigi. Ingat lagi. Gising ka pa? Sorry sa istorbo.

Bago pa ako makapagreply, hindi ko mapigilang mapatili nang makita ang pangalan ni Eddard Vane sa new message!

Eddard Vane

MARIS REPLY NAMAN DYAN OH

Wait lang! Tumawa ako sa hindi ko malamang dahilan at nagpaikot sa kama. Nag-isip. Anong irereply ko?

Bakit? Masyadong cold.

Sorry, may ginawa lang ako. Masyadong. . .mahaba.

EDDARD VANE BAKIT ANO YUN. :)))) Masyadong feeling close! Ang daming smiley baka sabihin niya sabik ako sa kanya! Ugh. Grabe, reply lang, Mari. Isang reply lang, hindi ka pa makapag isip?!

Nabitawan ko ang cellphone ko sa pagkagulat. Nakahawak ako sa ilong ko habang nakatingin sa screen. Nanlaki ang mata ko dahil nakita ko ang pangalan ni Eddard Vane na tumatawag! Nag-panic ako habang nararamdaman ang sakit ng ilong ko bago ko sinagot.

"H-Hello?"

"Asleep?"

Napapikit ako sa narinig na boses niya. Huminga ako nang malalim bago sumagot. "H-Hindi."

"Bakit hindi ka nagrereply?"

Hindi ko mapigilan ang ngiti ko kahit ang sakit ng ilong ko. "Ano, may ginawa lang."

"Anong ginawa mo?"

Bakit sobrang interesado siya?

"Hindi importante. Nag-urong, nagwalis, nag-gayak patulog," dire-diretso kong sabi. Nagulat ako sa biglang pagtawa niya sa kabilang linya. "B-Bakit?"

"Nosebleed terms."

Nakitawa rin ako nang mahina. Nahiya ako bigla. Pagkatapos tumawa, naging tahimik ang linya kaya kinabahan ako. Gusto kong magsalita pero hindi ko alam ang sasabihin ko kaya nagpasalamat ako sa kanya sa utak ko nang siya na ang nagsalita ulit.

"Anong ginagawa mo ngayon?"

"Nakahiga lang," sabi ko.

"Ano?"

Huminga ako nang malalim. "Nakahiga lang," sabi ko nang medyo malakas ang boses.

"Ang hina ng boses mo," rinig kong nakangiti siya sa kabilang linya. Napakagat ako ng labi. "Can't sleep?"

"Uh, medyo."

"Me too. I can't sleep. I'm excited."

Lumunok pa ako bago gumaw ang tunog na gusto kong iuntog ang ulo ko sa pader. "Hm?"

"Hm?" natatawa niyang paggaya sa akin.

Napakagat ako ng labi. "A-Ano. Bakit?"

Tuluyan siyang tumawa. "It's Saturday tomorrow. Date natin."

Hindi ko mapigilan ang sarili ko sa pag-hyperventilate. Pagulong-gulong ako sa kama ko habang nakakagat sa unan na yakap ko. Nanaginip pa ako nang matulog ako sa 'date' na 'yon.

Hindi ako excited pero nagising ako nang maaga kinabukasan. Gusto kong matulog ulit pero pinipilit ako ng utak ko na magising – pati na rin ang mga alaga ko sa tiyan na para bang papatayin ako.

Gumayak ako nang tahimik para hindi magising si Auntie at Cheche. Hinanap ko ang pinaka magara kong bistida at sandals. At habang nakatingin ako sa salamin, napatitig ako sa itsura ko at tinapik-tapik pa ang pisngi habang paulit-ulit ang tanong sa utak ko na hindi ko masagot.

"May crush na ba ako kay Eddard Vane?"

=================

Ngprya 08

Ngprya 08 // Highly Strung

Masyado ata akong nag-expect na mamamangha si Eddard sa akin. Sinisisi ko ulit si Maureen sa pagpasok sa akin ng mga ideas na ang lalaki ay napapatulala at napapatunganga sa mga nakaka-date nila. Bakit nga ba ang pumayag sa ganito? Pwede namang hindi na lang ako sumipot!

Tinitigan ako ni Eddard. Natulala. At biglang tumawa!

Pinagpatawanan niya ako sa harap ng mga tao sa loob ng mall! Pinagtinginan kami ng lahat dahilan para manigas ang buong katawan ko sa kinatatayuan ko. Aaminin kong ang gwapo ni Eddard sa buhok niyang medyo gulo-gulo pero alam kong naka-wax, isama pa ang light blue button down niya at white knee-leng

th shorts pati ang brown na hindi ko malaman kung rubber shoes o kung ano mang sapatos na mukhang mamahalin.

Nag-init ang buong pagkatao ko na pakiramdam ko ay sasabog ako sa sobrang kahihiyan. Nanlaki ang mata ko habang tawa siya nang tawa. Gusto kong tumakbo pero hindi ko magawa!

Nakakahiya!

Mahigpit kong hinawakan ang laylayan ng asul kong bistida nang lumapit si Eddard. Gusto ko siyang sipain palayo pero nagulat ako nang hatakin niya ako at biglang niyakap.

Ang mabilis na tibok ng puso ko ay mas may maibibilis pa pala.

"Sorry for laughing," sabi niya habang natatawa pa rin. Diniin niya ang ulo ko sa dibdib niya. "I was caught off guard."

"Ano?" mahina kong tanong.

"Your dress. Bakit nakaganyan ka?"

Lalo akong nakaramdam ng hiya nang lumayo siya sa pagkayakap at tiningnan ako mula ulo hanggang paa papunta sa mga mata ko.

"A-Ano-" Hindi ko malaman kung ano ang dapat sabihin.

"Tara." Hinila niya ako. Tinanong ko sa kanya kung saan at bakit pero sinabihan lang niya ako ng, "basta."

Tinigil ko ang paglalakad namin nang makarating kami sa pinaka sosyal na bilihan ng damit sa mall. Tiningnan ko siya na hinihila pa rin ako.

"Bakit tayo. . .bakit tayo pupunta rito?"

Pinilit niya akong pumasok sa bilihan. Hinila niya ako kaya hindi na ako nag-inarte pa para makakuha ng atensyon. Kung anu-anong damit ang nilapit niya sa akin habang sunod lang ako nang sunod sa kanya.

"Anong gagawin mo sa mga damit?" tanong ko sa kanya nang nasa counter na kami habang hawak niya ang isang dark blue button down at black shorts. "Teka, Eddard-"

"Kung hindi ko bibilhin, ikaw ba bibili?" tanong niya na nagpatigil sa akin. Kinuha niya ang wallet niya at nagbigay ng pera sa counter. Nanlaki ang mata ko dahil ilang libo ang binigay niya. Nagtaka pa ako dahil kinuha niya ang sapatos niya at pinakita sa counter. "At isang pares ng slip ons. Her size."

Mabilis na umaksyon yung katabing sales lady habang napahawak ako nang mahigpit kay Eddard dahil sa mga pinaggagagawa niya.

"Bakit mo ginagawa 'to?"

Tinitingnan na kami ng nasa counter habang nakangiti. Tiningnan ko si Eddard, pinaghalong ngisi at amusement ang nakikita ko sa kanya.

"Binabaon kita sa utang, Maris," sabi niya habang nanlalaki ang mata ko. "Para wala kang kawala sa akin."

Wala na akong ibang nagawa kung hindi ang tumitig sa presyo ng binili niya kahit button down, shorts at isang parehas ng slip ons na sinasabi niya. Pagkakuha niya ng pinamili, hinatak niya ako at pinapuntang CR para makapagbihis.

Nakapasok na ako ng CR pero hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyayari kahit parang pakiramdam ko ay wala pang isang oras ang pagkikita namin ni Eddard.

Napatingin ako sa phone kong tumunog. Huminga muna ako nang malalim bago sinagot ang tawag ni Eddard.

"I'll count 1 to 10. Kapag hindi ka pa nagbibihis, ako magbibihis n'yan sa'yo. Don't cut the call, I want to hear you change. Isa."

Automatic akong napapasok sa isang cubicle habang naririnig ko ang boses ni Eddard na nagbibilang. Sa buong buhay ko, ngayon lang ata ako na-pressure nang sobra sa pagbibihis.

"Sampu. Are done?"

Hinihingal at pinagpapawisan ako habang binubutones ang huli sa button down shirt ko. "Oo," sagot ko.

Narinig ko ang pagngisi niya sa kabilang linya. "Good. Labas ka na, marami pa tayong pupuntahan."

Inayos ko muna ang sarili ko at naghilamos dahil sa pawis. Tinitigan ko ang sarili ko sa salamin. Nag-init ang pisngi ko dahil kakaibang Mari Solei ang nakikita ko sa salamin. Parang. . .parang nawala ang pagkamahinhin ko hindi tulad sa asul na bistida na para akong dadalo ng binyag.

Lumabas akong hawak ang plastic sa harapan para takpan ang legs kong exposed kahit hindi naman sobrang ikli ang shorts na suot. Init na init ako kaya naka-ponytail na rin ang buhok ko.

Kinabahan ako sa titig ni Eddard. Sinalubong niya ako at mabilis na hinablot ang plastic na dala ko bago ako tingnan ulit mula ulo hanggang paa. Malawak ang pagngisi niya at nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya.

"We look like a couple."

At doon ko na-realize ang lahat na para bang hindi ko nakita 'yon. Parehas kaming naka-button down na ¾ ang haba ng sleeves, dark blue lang ang akin at sa kanya ay light. Naka-white shorts siya samantalang naka-black ako. Parehas kaming naka sapatos na tinatawag niyang 'slip ons' na kulay brown.

"Eddard," nahihiya kong sabi at yumuko.

"Look up," sabi niya at inangat ang ulo ko. "You look great."

Hindi ako close sa mga lalaki dahil nahihiya ako sa kanila - ganoon din karamihan ng lalaki sa akin. Intimidating daw kasi ako dahil mukha akong mabait, sabi nila. Kaya nakakahiyang kausapin. Hindi ako tulad ni Marie na kayang makipagsabayan sa mga lalaki o kaya tulad ni Maureen na kayang makipag-usap kahit naiilang makipagtitigan.

Madalas akong tahimik - kaya para akong tanga na pinipigilan ang pagngiti habang naglalakad sa tuwing naaalala ko ang sinabi ni Eddard.

I look great daw. Sabi ni Eddard Vane Yboa.

Tahimik kaming naglalakad sa mall habang hawak niya ang plastic bag na laman ang sandalas at bistida ko. Nakapatong ang kamay niyang 'yon sa balikat niya habang ang kanan niyang kamay ay nasa gilid lang. . . na natatamaan ng kaliwang kamay ko.

Kahit sa kaunting daplis ng kamay niya sa akin, pakiramdam ko mamamatay ako sa sobrang kaba na nararamamdaman ko. Kahit ang ingay sa buong mall, sobrang tahimik ng pakiramdam ko dahil rinig ko ang tibok ng puso kong papatayin na nga ako.

Hindi rin ako sanay na tahimik si Eddard. . .akala ko madaldal siya.

Nakatitig ako sa paa naming sabay na naglalakad. Kanan. Kaliwa. Kanan. Kaliwa. Kahit malalaki ang hakbang niya, pansin ko hinihintay niya ang paglalakad ko. Hindi ko mapigilang mapangiti dahil sa parehas na suot namin sa paa.

Putek, kinikilig ata ako.

"Mas interesting ba ang sapatos ko kaysa mukha?"

Mabilis kong inangat ang tingin ko kay Eddard na nakakunot ang noo habang nakatingin sa paa niya. Nakakahiya! Bobo mo talaga Mari Solei! Bakit ka nakatitig sa ibaba!

"Uh, hindi kasi. . ."

Natigil ako sa pagsasalita dahil nilabas niya ang phone niya at parang may tinetext. Napasimangot ako. Sobrang boring ko ba kaya nag-text na lang siya ng iba? Lumingon ako sa paligid. May ilan akong napansin na mga babaeng napapatingin kay Eddard.

Iba kasi ang dating niya - parang hindi taga probinsya.

"Why don't you look at your phone."

Tiningnan ko si Eddard. "Ha?"

"May nag-text."

Ako naman, kinuha ang phone ko at para akong sasabog dahil siya ang nag-text sa akin. Hindi ko siya tiningnan dahil nahihiya ako nang makita ko ang text niya na nagpalaki sa mata ko.

Eddard Vane

Am I boring you? :(

Tumingin ako kay Eddard na mukhang hinihintay ang reaksyon ko. Gusto kong magsalita pero napipi ata ako nang wala sa oras.

"Walang reply?"

Huminga ako nang malalim at tinipa ang text ko.

To Eddard Vane

Nahihiya kasi ako. sorry.

Tumunog ang mamahalin niyang phone at nag-text. Nakita ko ang pagngisi niya habang nakatingin sa phone at nagtipa ng reply. Tiningnan ko agad ang phone ko nang mag-reply siya.

Eddard Vane

Me too.

To Eddard Vane

Anong ikaw din?

Eddard Vane

Nahihiya ako sayo. You're quiet.

To Eddard Vane

Sorry...

Eddard Vane

I like quiet. Kain?

Bago pa ako makapag-reply, hinila ako ni Eddard Vane papunta sa kainan na mukhang mamahalin dahil walang masyadong tao sa paligid. Magkatapat ang pwesto namin. Nanatili akong tahimik habang namimili siya sa menu na binigay ng waiter. Ako naman ay nakatitig sa mga presyo na kung tutuusin ay isang linggo kong ipon ang pinaka mura na pagkain.

Naka-receive ako ng text kaya mabilis kong tiningnan 'yon.

Eddard Vane

Baka malusaw menu :P whats your order?

Mas tinago ko ang ulo ko sa menu dahil nakakahiya.

To Eddard Vane

Ang mahal.

Nakarinig ako ng tawa kay Eddard Vane kaya tiningn

an ko siya. Hawak niya ang menu habang nag-tetext habang ang waiter naman ay nakatingin sa amin na parang nawi-weirduhan.

Eddard Vane

I thought you're calling me 'mahal' haha! My treat, Maris. Order na. Ang sama ng tingin ng waiter sa atin. :D

Hindi ko mapigilan ang pagngiti kasama ang kahihiyan at naghalo-halo na ang nararamdaman ko.

To Eddard Vane

Tulad sayo nlang ok lang?

Eddard Vane

You're ordering yourself?

To Eddard Vane

Ha?

Eddard Vane

Wala..

Narinig kong binaba ni Eddard ang menu kaya binaba ko na rin ang akin habang nakatitig sa phone ko. Sinabi na niya ang order at kinuha na ng waiter ang menu bago umalis. Narinig ko ang mahabang buntong hininga niya kaya napatingin ako sa kanyang hinilamos ang kamay sa mukha.

Sinubukan kong gumawa ng topic. Pinunas ko pa ang pasmado kong kamay sa shorts bago "Bakit?"

Huminga ulit nang malalim si Eddard bago tumingin sa akin at ngumisi. Inayos niya ang sleeves niya bago pinukpok ang dibdib niya nang kaunti.

"I'm nervous."

Ako ata ang kinabahan sa sinabi niya.

"B-Bakit?"

Nagulat ako sa biglang paghawak ni Eddard ng braso ko at hinila ako kaya napatayo ako palapit sa kanya. Nilapat niya ang kamay ko sa dibdib niya kaya naramdaman ko ang bilis ng tibok ng puso niya. Nararamdaman ko rin ang panlalamig ng kamay niya sa b

raso ko.

"Ang bilis ng tibok," sabi ko na parang tanga.

Ngumisi siya. "First time ata to."

Imbis na bitawan agad ang kamay ko, dinulas niya ang hawak habang paupo ako. Pakiramdam ko may sumipa sa buong pagkatao ko nang tumigil nang ilang segundo ang kamay niyang dumulas papunta sa kamay ko.

Pinatong ko sa hita ko ang kamay kong pinapasmado pa rin sa kaba. Kumuyom ang kamay kong nahawakan ni Eddard. Sobrang kinabakabahan ako. Sobrang . . ahh! Hindi ko na alam.

Narinig ko ang pagtawa ni Eddard kaya tiningnan ko siya. May tinext-text siya habang nakagat ng labi. Gusto ko man ilayo ang tingin ko, hindi ko magawa dahil naparalisado na ata ako sa titig niya. Natauhan lang ako nang tumunog ang phone ko.

At parang nagwala ang lahat ng organs sa katawan ko nang mabasa ang text niya.

Eddard Vane

You're making me nervous, Maris. Pagbayaran mo to :(

=================

Ngprya 09

 

Ngprya 09 // Baby Steps

Para akong tanga.

Talon ako nang talon at nagsasasayaw sa loob ng CR, hindi iniinda ang lamig ng tubig sa bawat buhos. Kumakanta pa ako sa pag-shampoo at sabon saka tumalon-talon ulit sa pagbuhos ng malamig ng tubig.

Kung pu-pwede lang gumulong-gulong, ginawa ko na.

Noong Saturday na ata ang pinaka the best Saturday sa buhay ko – kung hindi lang nakiepal si Auntie. Bago ko pa kasi makalahati ang pagkain ko, tinawagan ako ni Auntie at pinagmamadaling pinauwi. At kung hindi man daw ako umuwi kaagad, wala na akong aabutang bukas ng pinto para tulugan ko.

Kahit inutusan lang ako ni Auntie, hindi mawala ang ngiti ko dahil nakita ko sa mata ni Eddard Vane na para bang nagmaakawa na huwag akong umalis. Ginusto pa niya akong ihatid, pero humindi ako kaagad.

Baka kung ano ang gawin ni Auntie kapag nalaman ni

yang kung anu-ano ang inuuna ko kaysa sa kanya.

Parang si Cinderella ako at si Eddard si Prince Charming. Pinagkaiba lang namin ni Cinderella, suot ko pa rin ang magarang damit pagkauwi ko na hindi ata napansin ni Auntie. Tapos madaling araw ang timelimit ni Cinderella, ako pinauwi ng tanghali.

Pero kahit na. . . kahit na!

Nararamdaman ko pa rin kasi ang bilis ng tibok ng puso ni Eddard Vane sa palad ko na para bang nakalapat pa rin ang kamay ko sa dibdib niya. Ganoon kalala ang epekto sa akin kahit Monday na ngayon.

Tumili ulit ako habang nagbabanlaw.

"HOY MARI SOLEI!" natigil ako sa nakakagulat na sigaw ni Auntie mula sa labas. Malakas ang pagkalabog niya sa pinto. "Manahimik ka nga d'yan at para kang biik kakasigaw!"

Huminga ako nang malalim at bumulong. "Kill joy."

Hinanap ng mga mata ko si Eddard Vane pagkapasok. Nagtataka kasi ako dahil hindi siya nangulit sa akin kahit hindi ako tumawag para gisingin siya. Turns out, hindi talaga siya pumasok ng araw na 'yon. At ganoon din the next day.

Ngunit pagdating ng Wednesday, nagulat ako nang nagising ako dahil sa isang tawag sa phone ko. Akala ko si Chino pero pagtingin ko sa phone, para akong pinapatay sa kilig nang makita ang pangalan ni E

ddard Vane sa screen.

Gusto ko agad sagutin pero huminga muna ako nang malalim bago ni-receive ang call. Hindi ako nagsalita at pinakinggan ang nasa kabilang linya.

"Maris."

Tumalon ang puso ko sa simpleng tawag niya sa nickname na ginawa niya sa akin.

"Hm?" halos pabulong kong react, para kunwari ay hindi ako excited sa pagtawag niya. "Napatawag ka?"

"You didn't call me for two days."

Hindi ko na napigilan ang sarili ko sa pagngiti. Niyakap ko ang katabi kong unan at pumikit nang mariin. "Ano kasi, wala akong load."

Narinig ko ang pagngisi niya sa kabilang linya. "Lo-load-an ba kita?"

"Ha?!" Mabilis akong sumagot. "Huwag na, papa-load ako mamaya."

"Okay," tapos katahimikan bago siya nagsalita ulit. "I miss your voice."

Kung matigas lang ang unan ko, kanina pa ako may bukol sa pag-untog dito ng ulo ko. Para na talaga akong tanga kung hindi lang ako natauhan sa malakas

na katok at sigaw ni Auntie.

"Maliligo ka ba o hindi? Ma-le-late si Cheche sa kakuparan mo!"

Kaya ayaw ko man, binaba ko na ang tawag ni Eddard Vane pero hindi ko maikakaila na napangiti ako sa huling narinig ko kay Eddard Vane.

"Good Morning, Maris."

Simpleng good morning lang, hindi na mawala ang ngiti ko kahit badtrip ako kay Auntie. Simple lang sinabi niya pero kulang na lang ay mangisay ako sa kilig. Good mood tuloy akong pumasok sa school kahit pawisan sa sobrang init ng paglalakad ko.

Sa paglalakad papuntang room, kinabahan ako bigla nang makita si Eddard Vane kasama si Miller na naglalakad pasalubong sa akin. Gusto ko iiwas ang tingin ko kung saan man pero para akong tanga kapag ginawa ko 'yon.

Tumitig tuloy ako sa mga paa ko habang naglalakad.

Nakita ko na ang pamilyar na sapatos ni Eddard Vane na pasalubong sa akin nang marinig ko ang pamilyar niyang boses na para bang bumulong siya sa tainga ko.

"Hi."

Nag-angat ang tingin ko. Nakangiti siya sa akin at

hindi ko magawang ngumiti dahil may pagkamangha sa mukha ni Miller nang tuluyan nang lumagpas ako sa kanila.

"Hanggang hi ka pa rin? Slow mo pare!"

Rinig ang pagtawa ni Miller dahilan para mag-init ang pisngi ko. Gusto ko man lumingon, dumiretso lang ako sa paglalakad. Bumagal ang paglalakad ko nang makita ko si Mao na nakatitig sa akin. Nginitian ko siya at mabilis na lumapit sa kanya para batiin siya.

Hindi ko na lang pinansin ang pagkawala ng ngiti niya nang samahan niya sa ako pabalik sa classroom.

Absent si Marie kaya tahimik kami nila Maureen at Mao. Syempre, focus lang si Maureen sa binabasa niya samantalang si Mao ay hindi sumabay sa amin ng recess dahil sumabay siya sa iba niyang kaibigan sa room, may pag-uusapan daw sila.

Pagkarating ng PE time, sa grounds kami habang naglalaro ang ilan sa mahilig magbasketball. Kung nandito siguro si Marie, kasama siya sa mga naglalaro kahit babae siya. At baka siya pa ang pinaka malakas mang trashtalk laban sa mga lalaki.

Nakaupo lang ako sa 2-step paputang canteen. Nakakalat kami sa grounds dahil parang free time ang PE. Nakikipag-chikahan si Mao sa iba niyang kaibigan habang si Maureen ay nananahimik sa sulok habang umiiyak, hawak ang bagong libro na binabasa.

Nakarinig ako ng ingay may likuran ko kaya napaupo

ako nang maayos. Hindi ako chismosa pero naririnig ko ang ibang boses ng lalaki sa may likuran. At doon na nga tumalbog ang puso ko sa pag-upo ni Eddard Vane sa tabi ko.

Napatingin ako sa kanya, tapos sa ilang lalaki naming kaklase na nasa likuran at tumatawa na nakatingin sa amin. Pero nagkukunwaring hindi nakatingin. Obvious naman.

"Bakit mag-isa ka lang dito?"

Huminga ako nang malalim pagkarinig ko ng malalim niyang boses.

"Busy siya, eh," turo ko kay Maureen na humahagulgol pa rin sa isang tabi.

Tiningnan ni Eddard Vane si Maureen na nasa kanan ko. Dahil nasa kaliwa ko siya, tumingin siya sa kanan ko at nailang ako dahil nakita ko ang pagngiti niya. Kahit nakatutok ang mata ko sa harap. Napansin ko ang pagtingin niya sa akin sa peripheral vision ko kaya mas lalo akong nakaramdam ng ilang.

"Bakit umiiyak?"

Nilingon ko siya kaunti. Nakatitig pa rin siya nang sobrang lapit kaya iniwas ko ang tingin ko. "Sa binabasa niya."

"Oh." Tumango siya. "Mahilig siya magbasa? Bawat kita ko sa kanya lagi siyang may librong dala."

"Mahilig sa romance."

Tumango ulit siya. "Ikaw?"

Tumingin ako sa kanya. Agh. Bakit nakatitig pa rin siya?!

"Anong ako?"

"Mahilig ka sa romance?"

Tumingin ako sa sapatos ko. At sa sapatos ni Eddard na nakadikit sa akin. Hindi ko alam bakit ako napalunok bago sumagot ng, "hindi. Mahilig ako sa fantasy."

"Oh? Parang mahilig ka sa romance."

Nilingon ko siya kaunti. "A-Ah, hindi. . ."

Umiling siya at tumawa. Tumingin ulit ako sa harap, sa mga nagbabasketball hanggang sa sumagi sa paningin ko si Mao na nakaupo na sa isa sa mga bleachers. Nakatingin siya sa amin pero nag-iwas ng tingin nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya.

Anong mayroon?

Napalingon ako kay Eddard nang lumapit siya sa akin at binunggo ang balikat ko gamit ang balikat niya. "Libre mo naman ako."

"Ha?"

"Libre mo ako." Tinuro niya ang canteen na nasa likuran. "Ayan lang canteen, libre mo ako."

"Anong ililibre ko sa'yo?" pagtataka ko. "Mas mayaman ka sa akin."

Nakita ko ang ngisi niya. "Kahit ano na kaya mong ilibre sa akin."

Naramdaman ko agad ang pagkakaiba naming dalawa. . . siya, mayaman, ako mayaman sa utang. Sa kanya. Siya, kayang-kaya niyang gumastos nang kahit gaano kalaki at parang wala lang 'yun. Samantalang ako, mabigat pa sa loob ko na ilibre siya.

Kahit ang dami na niyang nailibre sa akin.

Kung mayaman man siya. . .bakit siya nandito? At nag-aaral sa semi-public school namin? Bakit hindi na lang siya sa Maynila? Bakit dito pa sa probinsiya?

"Frostee?" pag-alok ko.

Lumawak ang ngiti niya at tumayo. Inalok niya ang kamay niya sa akin para tulungan akong tumayo. Nang hawakan ko 'yun, nakita kong nagngitian at nagtawanan ang mga kaklase naming lalaki na hindi kalayuan sa amin. Tiningnan sila ni Eddard kaya natahimik sila.

Ang obvious talaga.

Binigay ko kay Eddard ang Frostee pagkabili ko at talaga naman, pati ang tindera ay close ni Eddard Vane. Binali niya ang Frostee sa dalawa at binigay sa akin ang isa.

"Pero para sa'yo to."

Ngumiti siya sa akin at sinubo ang kalating frostee na hawak niya bago nagsalita. "Hati tayo, para sweet."

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya.

Parehas tuloy kaming kumakain ng Frostee habang nanonood sa mga nagbabasketball. Nakita kong lumingon sa akin si Maureen at ngumiti na para bang may alam. Iniwas ko lang ang tingin ko.

Kinabahan ako kinabukasan dahil nakita ko na naman ang seryosong paglalaro ni Marie ng chess. . .at hindi lang 'yun. Kalaban na naman niya si Eddard Vane! Na prenteng nakaupo habang tahimik na nakatingin kay Marie.

Bago pa ako makapasok sa classroom, malakas ang sinigaw ni Marie pagkakita niya sa akin.

"MARI TWO! Tara rito!"

Hindi ko gustong lumapit sa kanya lalo na nang nilingon ako ni Eddard at sinundan ako ng tingin pero dadaanan ko talaga ang kinauupuan niya para makapunta sa pwesto ko. No choice tuloy ako nang nagulat ako sa bigla niyang pagpalo sa pwet ko!

"Marie!" nanlalaki ang mata ko sa kahihiyan. Unti-unti kong tiningnan si Eddard at napanganga siya. At tumawa kaunti! Paksyet. Nakita ni Eddard! Nakita niya! Sobrang nakakahiya! "Bakit mo ginawa 'yun?"

Ngumiti si Marie at pinagdikit pa ang dalawa niyang kamay at kiniskis 'yon. "Lucky charm."

Nanginginig ang tuhod kong nagpunta sa pwesto ko. Binati ko si Mao ng good morning. Binati rin niya ako pero binalik ang tingin sa notebook dahil busy siya sa pagkopya ng homework.

Pagkaupong-pagkaupo ko, napalingon ako kay Marie na biglang sumigaw.

"CHECKMATE!" sigaw niya at nagtawanan ang ilang lalaki na nakapalibot sa kanya. "Uwi na Eddard. Wala ka pala, eh! Weak!"

Nakita ko si Eddard Vane na ngumiti at nagtaas ng kamay bago pumalakpak. "You win, I lose. A deal is a deal."

Malakas ang tawa ni Marie pagkatayo niya. Hinayaan niyang si Eddard Vane na nakangisi ang nagligpit ng chessboard. Hinila niya ang upuan niya sa may likuran ko at pinatong ang ulo sa sandalan ko.

"May tanong pala ako Mari two."

"Ano?" pagtataka ko.

"Kumusta 'yung date niyo?"

Napatigil ako sa pagtatanong niya. Tiningnan ko si Eddard kung nakikinig siya pero mukhang hindi naman niya narinig. Natigil si Mao sa pagsusulat at tumingin sa amin.

"Anong date?"

Hindi kasi namin pinag-uusapan ang tungkol sa 'date' na 'yon. Hindi rin ako tinatanong ni Maureen dahil busy siya sa pagbabasa. Si Mao, absent siya nung time na 'yun.

Hindi pinansin ni Marie si Mao. "Ano na?"

Umiwas ako ng tingin. "A-Ayos lang," mahina kong sabi. Tiningnan ako ni Mao na nagtataka pa rin at nagulat ako sa biglang pagtulak nang sobrang lakas ni Marie sa balikat ko. Halos sumubsob ako.

"Oh congrats! May date ulit kayo!"

Halos gusto kong magpakain sa sahig nang isigaw 'yon ni Marie sa classroom. Tiningnan kami ng mga kaklase namin at ang malala—ang masakit dito! Narinig ko ang mahinang tawa ni Eddard Vane sa likuran!

"Ha?" pagtataka ko. "Anong. . .pero, nanalo ka—"

"Yup, yup! Kasi magaling ako." Tumango-tango si Marie. "A deal is a deal. Kapag nanalo ako, mag-de-date kayo, di ba Eddard pwet?"

Halos lahat ng nakuha na atensyon ni Marie ay tumingin kay Eddard. Kahit si Mao na busy kakakopya ay napalingon sa likuran. Nakatingin lang ako sa blackboard sa sobrang kaba na nararamdaman ko.

Buti na lang, dumating na si Ma'am Socorro. Ang hindi ko lang ineexpect ay ang pagtawag ni Eddard Vane sa cellphone ko. Tiningnan pa ako ni Mao pati ang phone ko bago binalik ang mabilis na pagkopya ng homework.

Pagsagot ko, rinig ko ang tawa sa kabilang linya. Pati na rin ng boses ng iba naming kaklase.

"Let's continue where we left off. This Saturday?"

=================

Ngprya 10

 

Ngprya 10 // The Fun Side

Masyadong nagsasaya si Marie sa ginagawa niya at t

alagang nag-text pa siya sa akin para i-goodluck ako. Hindi ko alam kung bakit ako lagi ang ipinupusta niya. . .pero promise, last na 'to!

Ang plano ko ay grumaduate nang matiwasay. . . hindi masaktan kapag nalaman kong pinaglalaruan lang ako ni Eddard. Pero crush lang 'to. . .oo tama, crush lang.

Hanggang crush lang 'to.

Sana lang ay hindi pa lumala lalo na't parang mas gumwapo si Eddard Vane sa simpleng white shirt, black pants at sneakers niya. Isama pa ang beanie na nakasuot sa ulo niya.

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Tiningnan ko ang sarili ko. Hindi ako palaayos. . . at wala akong masyadong magarang damit kaya namili ako sa ukay-ukay pagkatapos kong mag-search ng latest trend.

Masaya akong nag skinny jeans, sandals at simpleng printed shirt ako.

Ngumisi siya sa akin. "Bakit ang ganda mo?"

Sobrang bilis lang para sa kanya ang pagsabi ng mga pambobola dahil malamang, sanay siya sa babae. Kung bibilangin ang mga naging ka-issue niya nung nag-transfer siya sa school, halos sampu ang nabalitang nali-link sa kanya.

Masyado ko lang sigurong ina-analyze ang lahat. .

.pero alam ko. Alam kong pinagtitripan lang ako ng lalaking 'to. Sabi ko nga, promise ko sa sarili ko, last na 'to.

Promise, Mari Solei.

Promise!

Aahh!!!

"Bakit ako pinagpupustahan niyo ni Marie?" pagtatanong ko matapos ng matagal na pananahimik sa mall.

Mukhang nabigla siya sa pagsasalita ko at tumawa kaunti. Umiwas ako ng tingin dahil masyado siyang gwapo tingnan. Baka pwedeng ibaba ko ang beanie na suot niya para hindi ko makita ang mukha niya. Pwede kaya?

"Actually, it was my idea," natatawa niyang sabi. Sinuot ko sa bulsa ang kamay ko dahil tumatama ang kamay niya sa akin. "Iba ang gusto niyang kapalit."

"Ano?"

Tiningnan niya ang kamay ko na nakapamulsa na. Nailang tuloy ako lalo nang makita ang pagkawala ng ngiti niya sa labi.

"Xbox," sabi niya.

Tumingala ako sa kanya. "Xbox?"

"Yup." Ngumiti siya. "Hinihingi niya xbox ko."

Nanlaki ang mata ko. "Ang mahal nun!"

"Hindi ko na nagagamit, eh." Yumuko siya at parang tiningnan ang sapatos niya saglit bago binalik ang tingin sa harap. Tiningnan ko ang dalawang kamay niyang ipinasok din niya sa magkabilang bulsa ng pants niya.

Imbis na makunsensya, nagpatuloy ako sa tipic. "Pinagpalit niya ako sa xbox?"

Doon ako nakakuha ng panlalaki ng mata galing kay Eddard at ang lakas ng pagtawa niya. Tinigil ko pa siya sa paglalakad at tinulak sa gilid para hindi makasagabal sa mga tao.

"Basically, yes."

Hindi ko alam kung matatawa ba ako o ano pero ang nasabi ko na lang ay, "yung Marie talaga na 'yun," bago kami nagsimula ulit sa paglalakad.

"May tanong ako," sabi niya. Hindi na siya naghintay pa ng sasabihin ko at nagpatuloy. "Bakit Mari two tawag niya sa'yo?"

Tumawa ako kaunti pero nawala rin kaagad dahil nailang ako sa pagtitig ni Eddard Vane habang nakangiti. Umiwas ako ng tingin habang nag-e-explain. "Pa

rehas kasi kaming Mari, may E lang sa kanya. Naguguluhan kasi siya kaya pinipilit niyang siya si Marie one, ako si Mari two."

"Bakit hindi ikaw 'yung one?"

"Mas maaga birthday niya sa akin, kaya siya 'yung one. Siya raw original."

Tumawa ulit siya at hindi ko mapigilang hindi mapatulala kaunti. Tinitigan ko ang nag-ri-wrinkle niyang mata at ang dimple niya sa kaliwang pisngi.

"Epic. Kakaiba mag-isip si Marie One."

Nanlaki ang mata ko. "Pati ba naman ikaw?"

Ngumiti siya na parang may naalala at hinawakan ang pisngi niya. "The last time I called her Marie, nanakit ng isang araw pisngi ko. Bumabakat 'yung sampal."

Pinaka unang beses ata ito na nagtawanan kaming dalawa ni Eddard na parang tanga. At hindi ko mawari kung bakit ang gaan-gaan ng loob ko pati na rin ng puso ko sa pagtawang 'yon.

Hinila ko siya na kinabigla niya.

"Saan tayo?" nagtataka niyang tanong.

"Libre kita."

Sa Jollibee ko lang siya nilibre at napa-face palm pa ako sa kabobohan ko nang marealize na walang 39ers tuwing weekend. Hindi ako nagpahalata. Hinayaan ko si Eddard na mamili ng kakainin pero at the same time ay binubulungan ko siya sa isip niya na sana yung burgersteak ang piliin niya at huwag chicken joy.

Gusto kong maiyak habang nakatitig sa two piece chicken joy na inorder ni Eddard Vane. . . at gusto pa niya na magkaparehas kami na Chicken kaya yung may spaghetti ang binili ko.

Naluha ang wallet ko. . . nananadya ata itong si Eddard Vane.

Tahimik kaming kumain dahil natahimik ulit ako. Naka-silent din ang phone ko at nasa bag ko nakatago kaya kahit napapansin kong nag-te-text siya, hindi ko kinukuha ang phone. Natatakot kasi akong baka mas matuwa ako sa kanya dahil sa mga texts niya.

Tinitingnan tuloy niya ako nang nagtataka.

Pagkatapos magluksa ng wallet ko, inaya ako ni Eddard magtimezone. Napakagat ako ng labi dahil naka-mental note na sa akin ang sinasabi sa akin noon ni Maureen na rant tungkol sa mga love stories na nababasa niya.

"Ang gasgas na kasi! Puro arcade. Arcade. Juice colored, susunugin ko na talaga libro na may arcade date scene!"

Napapikit ako at na-imagine si Maureen na sinusunog ang buhay ko dahil nasa arcade ako kasama si Eddard. Tulad ng mga nababasa ni Maureen, may card na si Eddard at nagulat ako dahil 1000 pesos ang ni-load niya sa card.

"Mauubos mo ba 'yan?" pagtataka ko.

Nginitian niya ako at hinatak sa may photo booth. "Kung hindi mauubos ngayon, next time."

Nakaupo kami sa loob ng photobooth. Naiilang na ako dahil nakikita ko sa screen kaming dalawa ni Eddard. Ngayon ko lang nakita ang itsura namin kapag magkasama. Nagsimula na mag-picture pero nakaupo lang ako nang maayos at mukhang tensed. Mas lalo akong kinabahan nang hawakan niya ang balikat ko.

"Wacky naman d'yan, para kang tuod."

Nag-init ang pisngi ko at tumawa siya. Kung gusto niyang magpa-impress sa akin, hindi dapat niya ako tinutukso nang ganito!

Naka-apat na set na kami ng pictures, ngiti lang ang kinaya kong i-pose. Na kinagulat ko dahil nag-swipe ulit siya sa photobooth!

"Hindi tayo aalis dito hangga't hindi ka nag-wa-wacky," sabi niya. Pinanlakihan ko siya nang mata at tiningnan niya ako sabay tawa. "Ayan! Wacky! Ayos 'yan." Tapos click!

Hindi ko na rin napigilan ang tawa ko kaya nagpatuloy ang click. Ginaya ko ang pose niya hanggang sa lumapit na kami sa camera at naging distorted ang mukha namin. Nag-swipe siya ulit nang dalawa pa at halos naubusan na kami ng poses at kakatawa.

Mukhang na-exercise din nang sobra ang mukha ko kakangiti at kakadistort ng mukha.

"Ehe-ehem."

Tumingin kami sa nagbukas ng kurtina na isang babae na nakataas ang kilay. Nagkatitigan kaming tatlo. Nakuha ng atensyon ng babae 'yung marami naming pictures na nasa may lalagyan ng prints.

"Mauubos niyo na ho 'yung photo paper, kami naman."

Nagkatinginan kami ni Eddard at tumawa bago lumabas. Nahihiya ako pero hindi ko mapigilan ang tawa dahil sa lightness ng paligid. Sa lahat ng pictures na na-print, isa lang ang binigay niya sa akin at tinago ang lahat.

"Bakit marami sa'yo?"

Ngumiti lang siya bilang sagot.

Nag-try kami ng iba pang laro tulad ng deal or no deal na hindi namin alam bakit may ganoon. Nag-drums siya at tinuruan niya ako mag-guitar hero. Naglaro rin kami ng tekken at time crisis bago namin napagdesisyunan i-try ang silent hill 4D.

Nakatingin ako sa trailer habang si Eddard ay papasok na sa loob.

"Sigurado ba tayo rito?" tanong ko dahil mukhang jumpscare ang lahat. 3D pa kaya siguradong parang papatayin kami nang buhay ang mga halimaw doon sa laro. "Eddard. . ."

Sumilip sa akin si Eddard na nakasuot na ng 3D glasses at hinila ako papasok sa loob. Una kong napansin ang umiihip na artificial na hangin sa tigkabila. Malakas din ang sounds at ang tanging focus lang ay ang malaking screen.

"Kapit ka lang sa akin," sabi niya at kinuha ang kamay ko para kumapit sa braso niya. "Kapag natakot ka."

Inalis ko ang hawak sa braso niya dahil baka yumakap pa ako nang wala sa oras. Seryoso kaming dalawa habang naghihintay ng papatayin hanggang sa nagsimula na ang game. Umiihip ang hangin at ang lakas ng sounds habang hawak ang mabigat na pang baril.

Napapalayo ako at napapapikit kapag may mga nanggugulat. Tumatawa naman si Eddard kapag napapasigaw ako bigla.

Mukhang expert sa ganito si Eddard dahil naka-ilang beses na patay na ako, siya may buhay pa rin. At natutuwa ako dahil nililigtas niya ang character ko sa laro kapag may biglang susugod na kalaban.

Into the game na kami dahil mas lalong nagseryoso ang paligid.  Napasigaw ako nang biglang may sumilip na mukha sa may side ko. Nagulat pa ako dahil may lumabas bigla na kalaban at biglang sumigaw si Eddard Vane at hinawakan ako sa braso!

Sabay kaming sumigaw nang sumigaw hanggang sa tumawa na kami nang tumawa pagka-game over ng laro.

"Bakit biglang may sumilip?" natatawang sabi ni Eddard.

Nagpunas ako ng luha dahil sa kakatawa. "Hindi ko rin alam!"

"Gago 'yun ah."

Hindi nawala ang ngiti naming dalawa hanggang sa makalabas ng timezone.

"May 500 pa sa card," sabi niya at nagtaka ako dahil kinuha niya ang kamay ko para ipatong ang card. Nakangiti siyang nagsalita. "Ubusin natin sa susunod."

Papatayin na nga siguro ako ni Maureen dahil ang sunod na lugar na gustong puntahan ni Eddard ay playground. Hindi ko tuloy napigilan ang pagtatanong kay Eddard pagkaupo namin sa swing.

"Nagbabasa ka ba ng romance books?"

Nag-swing siya habang nakatingin sa akin. "Bakit?"

Tumingala ako nagdidilim nang kalangitan. Nagpapakit na ang ilang bituwin at ang buwan.

"Sa mga binabasa kasi ni Maureen, dito sa place na 'to nagkakaigihan 'yung dalawang bida."

Tumawa siya sa sinabi ko kaya nilingon ko siya. "Sa tingin mo, nagkakaigihan tayo?"

Lahat ata ng dugo ko sa katawan ay nagpunta sa pisngi ko. Sa buong oras na magkasama kami ni Eddard, ngayon lang ata ako ulit kinabahan nang husto na para bang pinapatay ulit ako.

"A-Ano—"

Tumawa siya ulit. "Kidding. Kakornihan ni Miller. Nabasa raw niya na sa park daw maganda makipag-date."

"Kay Miller?"

Inayos niya ang beanie na suot niya at huminga nang malalim. Akala ko titingnan niya ako tulad ng dati na para bang nang-aaakit siya pero pagtigil niya ng swing, tumingala siya at kumagat sa labi. Na para bang nagpipigil ng ngiti.

"I'm new at this. Second time pa lang akong nakipag-date."

Sumabog ang puso ko.

"Second time pa lang?" Gusto ko idagdag ang 'weh, di nga? Sinong niloko mo?' pero mas pinili kong manahimik. Nararamdaman ko ang vibration ng phone ko sa bag pero hindi ko pinansin.

Yumuko siya at tinanggal ang beanie para ayusin ang buhok bago binalik ulit sa ulo. Tiningnan niya ako at hindi ko alam bakit. . .bakit kakaiba ang ngiti niya. Parang maamo. Na nahihiya. Na para bang. . .may something.

"Nang seryoso." Nagkatitigan kami sandali hanggang sa tumawa siya nang mahina at binaba ang beanie niya para matakpan mukha niya. "Shit. Nakakahiya," rinig kong bulong niya.

Wala na. . .hindi ko na ramdam ang puso ko sa kilig.

=================

Ngprya 11

Ngprya 11 // Peksman, Promise!

Eddard Vane

 You're ignoring me. Why?

Kasi. . .maraming dahilan. Isa na ang langit ka, nilulumot na lupa ako senaryo.

Tumigil siya sa pag-load sa akin dahil sinabihan ko siyang hindi ko na siya papansinin kapag pinagpatuloy pa niya. Pero gusto kong tumakbo sa tindahan para mag-pa-load at makapagtext.

Pero no! Tumigil ka, Mari.

Gustuhin ko man ibalik mga binigay niya sa akin (ang damitat ang card ng timezone), tinago ko na lang sa isang box para hindi kami magkausap. Halos tatlong linggo ko na ring pinipilit ang sarili ko na tingnan si Eddard bilang kaklase.

Kaklase lang.

Oo, tama. Kaklase lang.

Nakatingin ako kay Maureen na nakapalumbaba sa table ng cafeteria. Matamlay ang itsura niya na para bang pinagsakluban siya ng langit at lupa.

"Oy pusa, problema mo?" tanong ni Marie kay Maureen.

Tahimik pa rin si Maureen.

"Mukha mo, pusa," sabi ni Mao.

Mabilis na sinampal ni Marie si Mao. Gumanti si Mao at nagsampalan na silang dalawa habang si Maureen ay tulala pa rin.

"Hindi mo pa rin mahanap?" tanong ko kay Maureen.

Dalawang araw na kasing nagrereklamo si Maureen na nawawala ang first book niya ni V.L. Tine na pinahiram niya kay Ma'am Socorro. Pinabigay daw kasi ni Ma'am sa taga Section 3 pero hindi pa rin nababalik.

"Magbasa ka kaya muna ng iba kaysa problemahin mo 'yun?"

Natigil sila Mao at Marie sa bangayan nila nang biglang binagsak ni Maureen ang kamay niya sa mesa. Tumingin siya sa aming tatlo at tumayo.

"Hindi niyo kasi alam pakiramdam nang mawalan ng baby!"

Napaatras ako sa biglang pagtayo ni Marie at sinampal nang malakas si Maureen. Nagkatitigan silang dalawa pero nag-iwas ng tingin si Maureen at naupo saka pinagpatuloy ang pagkain.

"Thank you," mahinang sabi ni Maureen.

"Welcome."

"Mukha mo welcome!" sigaw ni Mao.

"Kanina ka pa ha!"

Gustuhin ko man damayan si Maureen, natatawa ako sa bangayan nila Marie at Mao. Tumigil lang sila nang natigil si Mao, pinasakan ng Fudgee bar sa bibig ni Marie. Umubo-ubo pa si Mao at nag-beautiful eyes na nakatingin sa akin.

Ngumiwi tuloy ako.

"Bakit—"

"Problema mo Eddard pwet?"

Sa pagputol sa sasabihin ko ni Marie, tumalon ang puso ko sa pagtingin nila sa likuran ko. Hindi ko na kailangan lumingon pa para malaman na si Eddard ang ang tinitingnan nila dahil sa pagbilis ng tibok ng puso ko.

Napatingin ako sa kamay mula sa likuran ko na nagbaba ng libro sa harap ni Maureen. Nag-iwas ako ng tingin at nagkunwaring sarap na sarap sa pagkain ko.

Sumigaw si Maureen nang tingnan niya ang book na nilapag ni Eddard. "Paano mo nakita 'to?! Shocks! Ito 'yung libro ko!"

"Galing kay Miller." Napalunok ako sa mababang boses mula sa likuran ko. "Pinapabigay niya sa'yo."

Niyakap-yakap ni Maureen ang libro niya. Nagba-bye na sila kay Eddard. Namalayan kong nagpigil ako nang hininga nang mapatingin ako kay Mao na nakatingin sa akin. Seryoso ang mukha niya. Ngumiti ako at nag-iwas ng tingin.

Tahimik ako hanggang classroom, nagbalik na ulit sa klase. Pagkatapos ng quiz, natigil karamihan sa amin dahil sa pagkatok ni Ma'am Socorro sa room. Kinausap niya 'yung teacher namin at tumingin sa akin saka sinenyasan akong lumabas.

Pagkalabas ko, lumabas din si Eddard mula sa kabilang pintuan. Iniwas ko agad ang tingin ko sa kanya habang papalapit siya sa kinatatayuan ko. Halos isang dangkal lang ang layo namin sa isa't isa kaya para akong pinapatay sa kaba.

"Malapit na ang intrams natin at kasama lahat ng muse at escort sa pageant na gaganapin." May mga sinabi pa si Ma'am Socorro na hindi ko na maintindihan. Ang tanging tumatak lang sa akin ay ang huli niyang sinabi na, "kayong dalawa."

"Ma'am. . ." Aangal ba ako? Sasabihin ko bang hindi ko kaya?

Hindi pa rin ako tumitingin kay Eddard pero alam kong nakatingin siya sa akin. Lumunok ako nang ilang beses at nanahimik.

Hindi ko kayang magsalita.

At hindi ko alam kung dapat ko bang pagsisihan ang hindi pagsasalita o pag-ayaw dahil mas nagkaroon ako ng dahilan para kausapin si Eddard. O siya para kausapin ako.

Uwian, lumapit siya sa pwesto ko habang hawak niya ang strap ng bag niyang nakasukbit sa isang balikat. Kinausap pa siya ni Marie tungkol sa mga games bago niya ako kalabitin.

Walang tingin-tingin akong nagsalita. "Susunod na lang ako sa auditorium."

Hindi ko narinig ang pag sang-ayon niya pero narinig kong nagpaalam na siya kay Marie. Naka-ilang ayos ako sa bag ko kahit wala naman na akong dapat ayusin bago ko naramdaman ang pagpalo ng notebook sa akin ni Marie. Tiningnan ko si Marie. Ngumiti siya pero alam kong may something. Nagpaalam naman si Mao na mauuna na siya.

Ayaw ko man pumunta sa 'meeting' tungkol pageant, hindi ko magawang tumakbo palayo. Pagkarating ko sa auditorium, nandoon ang naggagandahan at nag-ga-gwapuhan ng lahat ng section sa highschool. Napatingin silang lahat sa akin pero bago ako yumuko para magpunta sa isang vacant seat, nakita ko si Eddard na nakikipagtawanan sa lower year na magandang babae.

Iniwas ko ang tingin kay Eddard bago pa kami magkatitigan. Naupo ako sa isang tabi, halos makatulog ako sa sobrang bored nang may magbigay ng papel sa akin mula sa likuran. Umupo siya sa tabi ko.

Sa simpleng pagbibigay sa akin ng papel ni Eddard, kinakabahan na agad ako.

Akala ko babalik siya sa pwesto niya kanina sa tabi ng babae pero nanatili siya sa tabi ko buong meeting. Napansin ko ang paglingon niya sa akin kaya tumingin ako sa bag ko at naghalughog ng kung ano man sa bag. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya.

Ang awkward dahil halos lahat nag-uusap sa loob ng audi, pwera sa amin ni Eddard.

Pagkatapos ng meeting, nauna na akong tumayo nang walang pasabi para umalis. Narinig ko pa ang boses ng babaeng lower batch na tinawag si Eddard. Gusto kong umiling at ipakita kay Eddard na disappointed ako. . .pero bakit ako disappointed?

Dahil pakiramdam ko, wala lang ako sa kanya. Ganun ba, Mari Solei?

Kailan ka ba naging importante sa kanya?

Ang bigat tuloy ng pakiramdam ko hanggang pagkauwi.

The next day, normal na araw ang lahat pwera sa kailangan ulit ng meeting para sa pageant na gaganapin sa August. No choice tuloy kung hindi maglakad sa hallway papunta sa Audi kasabay si Eddard.

Nag-activity kami para hindi kami ma-pressure sa pageant at maging close. Ayaw ko man tumawa, natata

wa pa rin ako sa mga nagaganap. Halos nalimutan ko ngang magkatabi pala kami ni Eddard kung hindi lang siya nagsalita.

"Good. You're laughing."

Gusto kong magpanggap na hindi ko narinig pero hindi ko napigilan ang pagtingin sa kanya. Halos tumalon ang puso ko sa pagngiti niya sa akin na napapansin ko na ang wrinkles sa gilid ng mata niya.

Sabog na ata ako o hibang nang hawakan ko ang gilid ng mata niya. Inistretch ko 'yon para mawala ang wrinkles sa gilid. Tumatawa pa ako nang matigil dahil pagtingin ko sa mata niya, nakatitig na siya nang diretso sa akin.

"S-Sorry!"

Mabilis akong tumayo at nagpaalam para mag-CR. Lumabas ako ng auditorium nang nakapatong sa dibdib ang kamay ko dahil sa kaba. Naka-ilang hinga pa ako nang magulat at halos dumausdos ako sa biglang pagbukas ng sinadanalan kong pinto.

"Hala, sorry!" sigaw ng babae na kausap ni Eddard kahapon. Ngumiti lang ako tsaka siya nag-sorry ulit.

Nakatingin na sa akin halos lahat ng tao sa loob ng auditorium kaya pumasok na ako. Wala na sa group si Eddard. Paglingon ko sa upuan talaga niya, nakita ko siyang nagpukpok ng dibdib at huminga nang malalim.

Mabilis niyang tinanggal ang kamay niya sa dibdib nang makitang nakatingin ako sa kanya. Iiwas ko na sana ang tingin ko pero hindi ko napigilang ngumiti pagkangiti niya sa akin. Tumayo siya at lumapit sa akin, hawak ang strap ng bag niyang nakasukbit sa isang balikat.

"Libre kita, libre mo ako?"

Gusto kong humindi dahil baka magkaroon pa ako ng mas maraming dahilan para magustuhan siya . . .pero hindi ako maka-hindi.

"Wow, chicken neck!"

Para siguro akong bata nang makita ko na may nagbebenta pala ng chicken neck sa may computer shop.

"Gusto mo?" tanong ni Eddard.

Tumango ako na parang sira. Ngumiti siya sa akin at bago pa ako makakuha ng pera sa wallet, binigay na niya agad ang pera niya sa tindera. Pagtanong ng tindera kung ilan, binigay ko ang 20 pesos ko at sinabing "dalawa."

Wala nang nagawa si Eddard para ibalik ang pera sa akin. Naglakad kami habang sarap na sarap ako sa chicken neck dahil sa tagal ko na ring hindi nakakakain nito. Paglingon ko kay Eddard, nakatingin siya sa akin nang may ngiti sa labi habang kumakain ng libre kong chicken neck para sa kanya.

"Paborito mo?" tanong niya.

"Yup!" nakangiti kong sabi. "Paborito kasi namin 'to ng tatay ko. Tuwing sinusundo niya ako nung elementary, lagi siyang may dalang chicken neck. Tapos kakain kami habang naglalakad pauwi. Kwentuhan tungkol sa nangyari sa araw namin. Madalas, pinag-uusapan namin kung kamusta school ko. Trabaho niya," natatawa kong kwento habang inuubos ang pagkain.

"Hindi ka pala tahimik."

Natahimik ako sa sinabi niya. Bigla akong nahiya.

"Oh, bakit ka tumahimik?" sabi niya. "Kwento ka pa, ano na nangyari sa dad mo? Makikilala ko ba siya?"

Natigil ako sa paglalakad sa sinabi niya. "Huh? Makikilala? Bakit?"

"Gusto ko lang. Pwede ba?"

Nilalayo ko ang sarili ko sa topic tungkol kay tatay, pero nakikita ko ang kagustuhan ni Eddard malaman kung anong mayroon. Ayaw ko man, hinatak ko siya sa lugar kung saan makikita si tatay.

"Bakit tayo dito?" tanong ni Eddard na para bang kinakabahan. "Maris. . ."

Gusto kong ngumiti at kiligin dahil sa higpit ng kapit ni Eddard sa braso ko. Nanlalamig ang kamay n

iya, mukhang kinakabahan.

Sa hindi kalayuan, nakita ko si Mang Kanor na naglilinis. Lumapit pa lang ako kay Mang Kanor, agad yumuko si Eddard na parang nataranta.

"I'm Eddard Vane Yboa, Sir," sabi niya. Nagkatinginan kami ni Mang Kanor na may pagtataka sa mukha naming dalawa. "Kaklase ko po ang anak niyo."

Nanlaki ang mata naming dalawa ni Mang Kanor. Tumawa si Mang Kanor at tinapik sa balikat si Eddard.

"Manliligaw ka ba kay Mari?"

"Po?"

"Mang Kanor!" Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya.

Tinawanan ako ni Mang Kanor. "Hindi sa akin magpapaalam, iho. Sa Tatay ni Mari dapat magpaalam."

"Mang Kanor!" pagtawag ko ulit na hindi napansin.

Tinuro ni Mang Kanor ang puntod ni Tatay sa tabi niya. Napatingin si Eddard sa akin bago niya tiningnan ang pangalan ni Tatay na nakaukit sa bato.

"Your dad. . ." hindi na niya natuloy ang sasabihin niya. Napatitig siya sa akin nang seryoso. Tumingin ako sa kamay niyang mula sa braso ko ay dumulas sa kamay ko.

"Kaya ka pala napadalaw bigla dahil may papakilala kang manliligaw, Mari," sabi ni Mang Kanor na nakatingin sa kamay namin ni Eddard. "Mga kabataan talaga, gabing-gabi na, eh" sabi niya at naglakad palayo habang tumatawa.

"Huwag kang maniniwala sa sinasabi ni Mang Kanor, please!" sabi ko habang hiyang-hiya. "Joker kasi talaga 'yun—"

"Kinakabahan ako."

Bakit sa tuwing kinakabahan siya, kinakabahan din ako?!

Hindi ko malaman kung saan ko itutuon ang atensyon ko kaya napatitig ako sa puntod ni Tatay. Ganun din si Eddard. Tahimik kami sandali nang magsalita siya ulit.

"Ako po si Eddard Vane Yboa, kaklase ko po si Mari Solei," sabi niya. Natahimik ako sa higpit ng hawak ng nanlalamig niyang kamay sa kamay ko. "Ilang linggo niya akong hindi pinansin, nakakabaliw po ang anak niyo."

"Eddard?!"

Huminga siya nang malalim. "Sa sobrang pagkabaliw ko, hihintayin ko po ang pagpayag niyo sa panliligaw ko sa kanya."

Nanlaki ang mata ko nang biglang umihip ang malakas na hangin pagkatapos niyang magsalita. Ngumiti si Eddard habang nakatingin pa rin sa puntod.

"Ang bilis!" natatawa niyang sabi. "Thank you, Sir Sergio Lacsamana. Masasaktan lang ang anak niyo sa higpit ng hawak ko dahil hindi ko na siya bibitawan." Tinaas niya ang kamay niyang hawak pa rin ang kamay ko. "Peksman!"

=================

Ngprya 12

Ngprya 12 // Break Free

Sa pagsabi niya ng sundo, ang iniisip ko ay nakatayong gwapong nilalang ang madadatnan ko sa may labasan. Akala ko, magiging normal ang lahat kahit abnormal ang pagtibok ng puso ko simula nang makausap niya si Tatay halos dalawang linggo na ang nakakaraan.

Sabi nga nila, maraming namamatay sa akala.

At ako, muntik nang mahimatay nang makita ko si Eddard Vane Yboa na nakasandal sa isang magarang kotse. Habang palapit sa kanya, paulit-ulit sa utak ko na hindi sa kanya ang kotseng 'yon at baka natripan lang niyang sandalan. Effect ba.

Ngunit kinain ko ang lahat ng naisip ko nang may pindutin siyang something na hawak niya, tumunog ang kotse, at pinagbuksan niya ako ng pintuan ng fro

nt seat.

"Sa'yo 'to?" hindi makapaniwala kong tanong.

Nginitian niya ako at mahinang tinulak papasok sa loob. Kahit naka-seat belt na ako at nabuhay na ni Eddard ang engine, hindi pa rin ako makapaniwalang siya ang mag-da-drive.

"May multo ba?"

"H-Ha?"

Tumawa siya. "Para kang nakakita ng multo."

"Hindi kasi. . ."

Tumingin siya sa akin sandali at nagtaas ng kilay bago tinuon ang atensyon sa kalsada. "Bakit, Maris? What's up?"

"Nag-da-drive ka."

Tumawa siya na para bang nakakatawa ang sinabi ko. "Yeah, I'm driving."

Hindi ko napigilan ang sarili ko sa pagtanong. "Bakit?"

"Bakit?"

"Nag-da-drive ka."

Tumawa ulit siya. Gusto kong iuntog ang ulo ko sa bintana pero natatakot akong baka ma-crack 'yon at bayaran ko pa. Pakiramdam ko, sa pag-upo ko sa kotseng 'to - nadudungisan ko na agad ang mamahaling upuan. Kaya kahit gusto kong hawakan 'yung hawakan ng pinto, hindi ko ginawa. Nakapirmi lang ang kamay ko sa hita ko.

"Yeah, I'm driving. Totoo 'to, Maris. You're not imagining it."

Hinarap ko siya. "Pero bakit? Ilang taon ka na ba?"

"16. Ikaw ba?"

"Mag-16 this year." Bago pa lumipat sa akin ang topic, nagtanong ulit ako. "Nagda-drive ka ng 16? May lisensya ka? Sa'yo itong kotse?"

"Student license pa lang. This is my dad's."

"Pumayag siya na gamitin mo?"

"Kung alam niya?" Tumingin siya sa akin at ngumiti nang may pagkapilyo. "Hindi siguro."

Sa ilang buwan na nakilala ko si Eddard Vane, isa sa mga preminenteng detalye na napapansin ko sa kanya ay may something sa kanya at sa tatay niya. Ma

dalas kong sabihin sa kanya na mag-usap sila dahil maswerte siya. . . pero madalas sa usapang ganoon, iniiba niya ang topic.

Hindi ko na lang pinupush.

"May tanong ako," sabi ko bigla.

"Ako rin may tanong."

"Hm?"

Kinagat niya ang labi niya at ngumiti. "Joke. Anong tanong mo?"

Tumingin ako sa kanya. Tinanggal ko muna ang hiya ko dahil hindi naman siya makakatitig sa akin. "Anong middle name mo?"

Tumaas ang kilay niya. "Middle name?"

"Surname ng mama mo?"

Nawala ang ngiti niya. "Wala eh."

"Wala? Paanong wala?" Nakakakutob na ako. . .kaya nagtaka rin ako sa sarili ko kung bakit nagtanong pa ako.

"I don't have a mom. . . kaya walang middle name."

Nagsisisi ako. Tinakpan ko ang bibig ko sa sobrang kahihiyan at pagkamadaldal. Parang nagbuklat ako ng isang pahina na hindi dapat binubuklat. Natahimik kami sandali. Nararamdaman ko na rin ang awkwardness kahit may tugtog sa radyo.

"Ikaw?"

Nilingon ko siya, nakatingin pa rin siya sa kalsada. "Anong ako?"

"Anong middle name mo?"

"Chengcuenca."

"Kakaiba."

Tumango ako. "Sabi nga rin nila. May Chinese something kasi 'yun sabi rin ni Auntie."

Iniba ko na ang usapan dahil parang nagkaroon kami ng kakaibang hangin sa buong kotse na sinisigaw ang 'huwag pag-usapan ang pamilya' dahil sa magiging madramang pangyayari. Marami pa kaming pinag-usapan na malayo sa pamilya nang mapansin kong dalawang oras na kaming nagbabyahe.

"Saan tayo pupunta pala?" Tumingin ako sa paligid - parang ang haba na ng highway na dinadaanan namin. "Saan to?"

Kinagat niya ang labi niya bago ngumiti at humarap

sa akin. "Manila."

Tumawa ako. "Yung totoo?"

"Totoo." Tinuro niya ang isang signage na may nakasulat na To Manila at arrow patungo sa daanan. Nanlalaki ang mga mata kong nakatingin sa kanya.

"Eddard Vane?!" pasigaw kong sabi. Pinalo ko siya sa braso. Tawa siya nang tawa na para bang pinlano na niya ito. Para pagtripan ako! "Makakauwi ba tayo kaagad pagkarating ng Manila? Gabi na! Anong gagawin natin doon?"

Kinakabahan ako dahil takot ako sa Manila. Kahit sa mga kwento ni Chino na masaya roon, nakikita ko sa movies na masyadong mabilis ang buhay doon. Ngunit kung tutuusin, pangarap kong makapunta sa Manila para makalayo sa buhay ng probinsiya. Para makalayo kay Auntie at sa pinsan ko.

"Sino nagsabing uuwi tayo kaagad?"

May kung ano akong nararamdaman. . .pinagsama ang kaba. . .at excitement. Lalo na't nakikita ko ang ngiti ni Eddard na alam kong may iniisip.

"Hindi tayo uuwi? Pero may pageant pa tayong pupuntahan bukas."

Tumawa siya. "Yaan mo na 'yun. Wala tayong mapapala doon, let's just have fun." May kung ano siyang kinuha sa compartment sa harap ko. Binigay niya sa akin ang isang bubble wrap na kasing size ng norm

al na filler notebook.

"Para saan 'to?" pagtataka ko.

"Para makabawas sa stress. Don't think too much." Nilingon niya ako. Kumindat pa siya! "Akong bahala sa'yo."

Ngunit ako ata ang na-stress sa pagputok ng bubble wrap dahil pinipilit kong putukin lahat pero hindi ko magawa - at nananakit na rin ang mga daliri ko. Hindi ko na nga namalayan na nakaparada na pala kami sa sobrang atensyon na nakatutok sa pagputok.

"Mukha kang stressed," natatawang sabi ni Eddard.

Sumimangot ako. "Mas na-iistress ako sa pagputok, eh. Parang hindi natatapos, sakit na ng daliri ko."

Tinawanan niya ako. Kinuha niya ang bubble wrap sa kamay ko. Magrereklamo pa sana ako nang bantaan niya akong hahalikan niya ako pag hindi pa ako tumigil sa pagputok. Natahimik ako doon at nag-init pa ang pisngi ko pagkalabas ng kotse.

Hinawakan niya ang kamay ko na para bang ito na ang pinaka normal na dapat gawin kapag magkatabi kami. Naramdaman ko ring hinimas-himas niya 'yon at minasahe ang daliri ko.

"Kawawa naman daliri ni Maris, na-stress sa bubble wrap," sabi niya na nagpatawa sa akin.

Napakagat ako ng labi para pigilan ang pagtili ko nang idikit ni Eddard ang labi niya sa daliri ko at marahan 'yung hinalikan. Hindi pa nakakalayo ang labi niya sa daliri ko nang ngumiti siya na para bang nang-aakit.

Ako naman, nagpapaakit nang palihim.

"Okay na ba?"

Ngiti lang ang nakaya kong ibigay dahil baka magsumigaw ako pagbinuka ko ang bibig ko at magsalita. Ngunit kung ano ang ikinatahimik ko, 'yon naman ang kinaingay ng school na katapat namin.

"We'll run in 3."

"Huh?"

"2. . .1!"

Halos napasigaw ako sa paghatak sa akin ni Eddard papasok sa entrance ng school. May tumawag sa amin na guard pero tuloy-tuloy lang ang takbo namin. Tawa nang tawa si Eddard habang patingin-tingin sa likuran. Nakalayo na kami bago tumigil. Hinihingal kaming parehas.

"Bakit tayo tumakbo?" pasigaw kong tanong dahil sa ingay ng tumutugtog sa may stage.

"Para masaya!" natatawa niyang sabi. "Hindi ka ba n

atuwa?"

Automatic naman ang pagtawa ko dahil sa pagnguso niya sa akin. Tumawa rin siya bago niya ako inaya kumain. Ang nakakatuwa pa roon, walang lamesa at upuan. Kung gugustuhing umupo, sa damuhan lang pwede na hinihigaan na rin ng iba.

Gabi na sa Manila. . .pero buhay na buhay pa rin ang lahat. Ganito pala rito.

Kumain kami habang nagkukwentuhan nang pasigaw dahil sa malakas na tugtugan at sigawan. Tinulak ko si Eddard dahil nang-aasar siyang para raw akong tuod sa sobrang tahimik. Hindi ko siya tinigilan hanggang mahiga na siya sa damuhan habang tawa nang tawa. Gusto pa niya akong isama sa paghiga pero pinipigilan ko.

Tumingin ako sa paligid - at natuwa ako dahil walang nakatingin. Na para bang wala silang pakialam. Para bang normal na ang lahat kahit magsisigaw kami dito. Lahat kasi ay nagsasaya at sumisigaw din. May sari-sariling mundo.

Lumakas ang tugtugan kaya napatingin ako sa stage kung saan may bagong banda. Rock music kaagad ang naririnig ko dahil sa pag gigitara. Naghihiyawan ang mga babae sa may gilid namin na parang kinikilig.

"Si Dante Ang oh god! Ang gwapo talaga ni Dante Ang!"

"Marry me and we'll make Ang babies na slant ang ma

ta!"

Medyo malayo ang stage pero pansin kong yung vocalist 'yun. Maputi kasi 'yung vocalist at sobrang chinito. Mukhang Chinese. Mukhang "Ang" ang apelido.

Pagkatapos naming kumain, naglibot kami ni Eddard. May ilang kilala si Eddard na kinausap niya sandali. Karamihan doon ay babae. . . Kahit masaya ang tugtugan ng banda, nawalan ata ako ng gana lalo na nang makipagbeso pa yung isang babae kay Eddard. Na mukhang tuwang-tuwa naman ang lalaking 'to.

"Hey, hindi ka ba masaya?"

"Pagod lang," diretso kong sabi. "Gusto ko na umuwi."

"What?" Nanlaki ang mata niya at hinawakan ako sa braso. "I thought you'll appreciate this. Rock music? Bands?"

Tiningnan ko siya nang mataman. "Bakit? Paano. . ."

Kinagat muna niya ang labi niya bago nagsalita. "I asked Marie One about your interest. Rock music and bands. This is the nearest gig we can go in a short period of time."

Sa sinabi niyang 'yon, parang nakunsensya ako. Tumingin ako sa stage, nandoon pa rin ang banda nung Dante Ang na sinasabayan ng sigawan at kantahan ng mga nasa gitna.

Bakit ba sa tuwing makakaisip o makakakita ako ng bagay na hindi ako natutuwa tungkol kay Eddard Vane, lagi siyang may back up na magpapawala sa badtrip na 'yun?

Putek!

Bakit ganito si Eddard Vane?!

Pumikit ako at huminga nang malalim. Hindi ko pa rin makuhang ngumiti nang hatakin ko si Eddard para makalapit sa akin at niyakap ang braso niya.

Kinakabahan ako nang sobra na sigurado akong ramdam ng braso niya ang lakas ng tibok ng puso ko pero hinayaan ko na. Yumuko ako at inaya na siyang maglakad.

Mahina kong sinabi ang, "salamat," na akala ko hindi niya narinig pero natawa siya kaunti. Tinaggal niya ang hawak ko sa braso niya at inakbayan ako para mas ilapit sa kanya. Huminto sandali ang paghinga ko nang maramdaman ko ang labi niya sa noo ko.

"You're welcome, Maris."

Totoo. Kinikilig ako. Kahit magkatabi lang kami - kahit nakaakbay lang siya sa akin - kahit hindi kami nag-uusap, iba. Iba 'yung pakiramdam. Kahit magkatabi lang kami, pakiramdam ko sobrang ligtas ako. Kahit nakaakbay lang siya sa akin, pakiramdam ko hindi niya ako bibitawan at iiwan. Kahit hindi kami nag-uusap masyado, sapat na ang tibok ng puso n

aming dalawa para mag-usap.

Ganun kalala.

Naging hopeless romantic ako bigla.

Pagkatapos ng ilang set at ilang kain namin ni Eddard, napansin kong parang bothered si Eddard dahil may tumatawag sa phone niya. Nakailang decline siya hanggang sa pinatay na niya ang phone.

"Bakit hindi mo sinasagot?"

"Wala lang 'yun."

Imbis na magtanong, pinatay ko rin ang phone ko. May ilang new messages akong nakita pero hindi ko na binasa. Siguradong nagagalit na si Auntie dahil hindi pa ako umuuwi.

Bago dumating ang 12am para maging August 8 na, pinatayo kami ng bandang nasa stage para makisali sa kantahan. Naghiyawan ang mga tao sa pamilyar na rock version ng Ang Huling El Bimbo ang pinatugtog.

"Kamukha mo si Paraluman," pagkanta namin na parang sigaw na rin. Nagtawanan kami ni Eddard habang talon nang talon kasama ang iba pang nasa ground at nakikisaya.

"Sigaw ka!" rinig kong sabi ni Eddard sa akin.

"Sigaw? Anong isisigaw ko?"

"Anything!" nakangiti niyang sabi. "Frustrations! Lahat ng hindi mo kayang sabihin!"

Tiningnan ko si Eddard na sumisigaw kasabay ng iba pa. Natahimik ako sandali. Isigaw. . .lahat ng hindi ko kayang sabihin? Baka maisigaw ko ang buhay ko kung nagkataon. Tiningnan ko ang iba pa sa paligid. Lahat kami ay may kanya-kanyang buhay. Walang may paki. Lahat masaya.

Tumalon ako para bumwelo sa pagsigaw. "Gusto ko na lumayo sa pagkagahaman mo Carlota!"

Ang gaan!

Parang nawala lahat ng bigat sa loob ko sa paghiyaw! Tiningnan ako ni Eddard nang nakangiti.

"Sino 'yun?"

Sinigaw ko ang sagot na, "auntie ko!"

Tumawa siya. "Tunog kontrabida pangalan, ah!"

Nakitawa rin ako habang paulit-ulit sa isip ko ang saya sa pagsigaw. Pakiramdam ko nakawala ako sa sarili kong hawla na matagal ko nang gustong takbuhan. Naramdaman ko ang hawak ni Eddard sa kamay ko. Hinayaan ko 'yon nang lumingon ako sa kanya nang nakangiti pa rin.

"Ikaw naman!"

"Ako?" pagtataka niya.

"Sigaw ka rin!"

"About what?" Kumunot ang noo niya.

Nagkibit balikat ako. "Kahit ano. Nilalaman ng puso mo?" natatawa kong sabi.

Tumawa siya sandali pero natigil ako nang bigla siyang sumigaw kasabay ng hiyawan ng mga tao. "Sana mainlove na sa akin si Maris!"

Natigil ako sa pagtalon. Kahit ang ngiti ko ay nawala. Napatingin din sa amin ang ilang tao dahil sa sigaw ni Eddard. Tumingin siya sa akin dahilan ng pagtakas ng hangin sa paligid ko.

"Magkahawak ang ating kamay at walang kamalay-malay."

Naririnig ko sa paligid ang kinakanta na chorus ngunit mas rinig ko ang tibok ng puso ko lalo na nang pinagsalikop niya ang kamay naming dalawa. Hinatak niya ako para mas magkalapit kami. Sa gitna ng mga sigaw, talunan, kasiyahan at rock music. . . habang magkahawak ang kamay namin ay binulong niya ang sumunod na lyrics.

"Na tinuruan mo ang puso ko na umibig na tunay."

=================

Ngprya 13

Ngprya 13 // Special Gift | KKK

Nakakamangha ang Manila - lalo na ang Makati kung saan nakatayo ang condo nila Eddard Vane. Sa 43rd floor, kitang-kita ko ang lahat na para bang ako ang reyna ng mundo. Madaling araw na pero kahit pagod galing sa gig concert, gustong gusto ko pa rin makita ang mumunting ilaw sa iba't ibang bahagi ng lugar.

Ito pala ang city lights. Ito pala ang night life. Ganito pala sa Makati.

"Sana ako na lang tinititigan mo nang ganyan."

Nilingon ko siya na nakaupo sa mahabang sofa ng sala ng condo. Kakalabas lang niya sa CR, medyo basa pa ang buhok. Nakasimpleng pambahay siya na shirt at shorts, na parang pinahiram niya sa akin.

Gusto nga niyang shirt na lang daw ang ipahiram pero pinilit kong pati shorts na rin. Boxers ang pinahiram niya at na-amaze ako dahil kasya sa akin ang boxers na sinusuot niya nung bata siya.

"Ang ganda kasi talaga," natutuwa kong sabi.

Sinenyasan niya akong lumapit sa kanya. Ako naman si uto-uto ay lumapit at naupo sa gilid ng sofa. Tumawa siya, tiningnan ang malaking space sa gitna namin bago lumapit sa akin at siniksik ako sa gilid.

"May tanong ako."

"Interesado ka na talaga sa akin?" tanong niya dahilan para manlaki ang mata ko kasabay ng pag-init ng pisngi ko. Tumawa siya at hinawakan ang ulo ko. "Joke. Anong tanong mo?"

Nakikiliti ako sa pagmasahe niya sa ulo ko pero hinayaan ko na. "Taga dito ka talaga. . .pero bakit sa probinsiya ka nag-aaral?"

"My dad wants me to study there. Para raw maging mas matino ako," nakangisi niyang sagot. "Hindi ata niya alam na iba rin mag-isip ang mga nasa probinsiya."

"Hindi ka ba matino?"

Nagkatitigan kami sa tanong kong 'yon. May kung ano akong napapansin sa mga mata niya na hindi ko mawari dahil sa dilim na rin. Nagpigil ako ng hininga nang mapansin kong palapit nang palapit ang mukha niya sa akin. Naka-ilang kurap ako bago siya tumigil sa ilang pulgadang layo saka ngumiti.

Pinindot niya ang ilong ko bago siya tumayo. Tuming

ala ako para makita siya nang mabuti.

"Mukha ba akong hindi matino?"

Ngumiti ako. "Medyo bad boy."

Tumaas ang kilay niya saka natawa. "Chicks dig bad boys, right?"

"Siguro."

Kumunot ang noo niya. Hinawakan niya ang kamay ko at hinatak patayo. Nagpabigat pa ako pero kiniliti na niya ako kaya napatayo ako nang maayos, halos magtama ang katawan namin sa isa't isa.

Kung nakikita siguro ako ni Auntie, baka kagalitan niya ako at hampasin ng hanger dahil nasa condo ako kasama ang isang lalaki. Kung matino akong babae, hindi ako sasama kay Eddard in the first place.

Pero kahit sa logical thinking ko, gustong-gusto kong sumama kay Eddard. Kahit saan. Kahit kaming dalawa lang sa madilim na condo, nang madaling araw ng August 8.

"Siguro lang? You don't dig bad boys?"

Ngumiti ako. "Sakto lang."

Ngumuso siya habang titig na titig sa akin. "Anong mas gusto mo?"

Naiilang na ako sa titig ng malalim niyang mata pero hindi ko magawang iiwas ang tingin ko. Dahil kapag iniwas ko ang titig ko sa kanya, parang hindi ko kakayanin. Babalik at babalik ako sa pakikipagtitigan sa kanya.

Napansin ko ang pagngiti niya nang napahigpit ang hawak ko sa kamay niya.

Mula sa mga mata ko, bumaba ang tingin niya sa labi ko. Sa simpleng tingin na yon ay halos sumabog ang puso ko sa kaba.

"May first kiss ka na?"

May kung anong dumaloy sa buong katawan ko na para bang kinuryente. Hindi masakit – tama lang para maramdaman kong kinikilig ako.

"B-Bakit?"

"Just asking."

Napalunok ako. Gusto kong magsinungaling pero sa pagtitig ko sa mga mata niyang nakatingin sa labi ko, hindi ko maiwasang magsabi ng totoo.

"Nung bata ako."

Kumunot ang noo niya. Nagbalik ang tingin ng mata niya sa mata ko. "Bata ka?"

Ugh. Bobo mo Mari Solei! Bakit sinabi mo? Magsinungaling ka na lang, please! Pero. . .hindi ko na mababawi. Pwede bang mahimatay na lang bigla sa harap niya para tapos na ang usapan?

"Uhm, oo. Childhood friend lang. Nagkasal-kasalan, may santan na flower crown tapos ayun. Napagdiskitahan kami nung mga nakakatanda sa amin."

"Sino 'yun? Anong pangalan?"

Nakaramdam ako ng kakaibang kaba at takot sa tanong niya. "Jason."

"Nasaan na siya?"

Nagkibit balikat ako. "Lumipat na ata sila sa Davao, hindi ko na rin masyadong maalala kahit mukha niya. Nursery pa lang ata kami nun."

"Tapos?"

"Tapos?" pagtataka ko.

"Pagkatapos n'un?"

"Uhm, wala na?"

Binitawan niya ang kamay ko. "Paanong wala na? You didn't kiss anybody after that Jason?"

Tumango ako. Tumango rin siya at parang natakot ako sa tingin niya sa akin. Dahil matangkad siya, parang nanliliit ako sa tingin niya. Wala na akong nagawa nang mag-good night siya at sinabing uuwi kami bukas. Pinag-stay niya ako sa kwarto niya habang siya naman ay sa sofa.

Nagtalukbong ako ng kumot na para bang yakap ako ni Eddard dahil sa amoy. Nakatulog ako nang paulit-ulit kong sinasabi na ang paksyet ko dahil mukhang nabadtrip si Eddard.

Bobo mo Mari Solei, nabadtrip ata si Eddard sa pagka-honest mo.

Siguro pagod ako sa gig kaya napasarap ang tulog ko na tinanghali na ako ng gising. Paglabas ko ng kwarto, wala si Eddard kaya nag-panic ako. Buti na lang at may note sa may ref na bumili lang siya ng makakakain.

Naligo ako nang gamit ang shampoo at sabon ni Eddard. Nangangamoy lalaki tuloy ako pero mabango pa rin. Nilabhan ko ang damit na pinahiram niya saka binihis ang damit ko talaga. Paglabas ng CR, napatigil ako dahil nakita ko si Eddard na nakatalikod sa akin habang may inaayos sa kusina.

"You smell like me."

Nanigas ako sa kinatatayuan. Nilingon niya ako. Doon ko nakita sa kitchen ang mga pagkain na binili niya pero nawala ang atensyon ko doon nang lumapit sa akin si Eddard at niyakap ako.

Hindi ako makakibo. Ganoon lang kaming dalawa hanggang sa kumalas na siya sa yakap at hinawakan ang kamay ko, inaya papunta sa sala. Kinuha niya ang hawak kong twalya at hinagis sa may sofa. May kinuha siya sa lamesa at nagulat ako nang makitang flower crown 'yun.

"I made this."

Napatitig ako sa kanya, saka ako tumingin sa flower crown na hindi ganoon kagandahan pero mukhang pinaghirapan. Kita pa ang pandikit na ginamit niya sa crown. Medyo messy sa malapitan.

"Bakit?" pagtataka ko. Gusto kong dugtungan ng 'nababakla ka na ba?' pero mukhang mali 'yon kaya natahimik ako.

Sinuot niya ang flower crown sa ulo ko at ngumiti nang magkasya sa akin 'yon. "Para malimutan mo si Jason." Bago pa ako makapagsalita na wala lang naman 'yon at hindi ko rin kinoconsider, natameme ako nang hawakan ni Eddard ang baba ko at tinaas niya para magtama ang tingin naming dalawa.

"Eddard. . ."

"I'll kiss my bride now."

Bago pa ako makapagsalita, yumuko na siya palapit pa sa akin. Napapikit ako nang maramdaman ang kuryenteng dumaloy sa buong pagkatao ko sa pagdampi ng labi niya sa akin. Namanhid ang buong katawan ko.

Nabingi ako sa katahimikan ng paligid. Naging musika sa pandinig ko ang bilis ng tibok ng puso ko.

Hindi ko inaakalang sa isang simpleng pagdampi ng labi niya sa akin ay parang nabuhay ang lahat ng ugat sa katawan ko. Doon ko lang na-gets si Aurora sa Sleeping Beauty. Kung ganito pala ang pakiramdam ng totoong first kiss, sinong hindi magigising kahit 100 years nang natutulog?

Natapos ang halik nang ayaw ko pang matigil. Tahimik akong nakatingin sa kanya habang siya naman ay ngumiti saka ako hinalikan ulit. Kung pwede ko lang hawakan ang leeg niya para mas lumapit sa akin ay gagawin ko pero siya na ang tumigil nang maramdaman ko ang kagat niya sa pang-ibabang labi ko.

"Uhm, sa ano. . . kwarto lang ako."

Mabilis akong pumasok ng kwarto dahil hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin. Tinapik ko ang pisngi ko nang paulit-ulit habang nakatitig sa kawalan. Kinuha ko ang flower crown na nakasuot sa ulo ko at napangiti.

Hindi 'to panaginip.

Totoong hinalikan ako ni Eddard!

Tumakbo ako at tumalon papuntang higaan, mukha ang unang tumama sa malambot na unan. Binaba ko ang flower crown sa may bedside table saka nagsusumigaw nang kaunti dahil kung hindi ko gagawin 'yon ay baka sumabog ako sa kilig. Humiga ako nang maayos habang yakap-yakap ang unan. Pinapakiramdaman na si

Eddard ang unang yakap ko.

Nakapikit ako habang nakangiti. Nakakaramdam na ulit ako ng antok nang marinig kong nagbukas ang pintuan. Bigla akong kinabahan dahil narinig ko ang mahinang tawa ni Eddard. Nakarinig din ako ng pagbubukas ng cabinet at kung anu-ano pang ingay. Natahimik sandali.

Halos mapatalon ako sa gulat nang maramdaman kong may dumampi sa labi ko. Kasing bilis ng tibok ng puso ko ang pagdilat ko at parang tumigil ito bigla nang makita ang mukha ni Eddard na nakangiti nang nakakaloko.

"Wake up, sleeping beauty."

Nagkatitigan kaming dalawa hanggang sa lumapit siyang muli at hinalikan ako. Imbis na magulat ay hinawakan ko pa ang leeg niya para mas dumiin ang halik.

Walang nagsalita sa amin. Walang nag-utos. Walang nanguna. Nang magsimula siyang gumalaw ay sinundan ko 'yon kahit hindi ko alam kung paano. Sumampa siya sa kama, pumaibabaw sa akin at halos natutuluan ako ng malamig na tubig galing sa basa niyang buhok. Ilang segundo lang ay nagkakasabay na kami na parang sumasayaw ng sarili naming steps na kami lang ang nakakaalam.

Mula sa labi ko, lumipat ang labi niya sa leeg ko. Huminga ako nang malalim, gustong gusto kong gawin din sa kanya 'yon pero nakuryente ako sa kamay niyang gumapang papuntang baywang ko. Nakakapaso ang bawat pagtama ng balat niya sa akin kahit pareha

s kaming nakadamit.

Putek talaga. Nakakabaliw. Sobra. . .sobra.

Tumataas na ang kamay niyang nasa baywang ko at ganoon din ang kamay ko sa katawan niya nang biglang may kumatok sa pintuan. Hindi pa ako nakakabalik sa sarili kong mundo nang mapatingin ako sa bukas na pintuan.

May matandang babae!

Tinulak ko si Eddard pero imbis na umalis siya sa taas ko, umusog siya na para bang tinatakpan niya ako sa paningin ng nasa pintuan.

"Why didn't you knock, Manang?" sabi ni Eddard.

Hindi ko na nakikita ang babae pero narinig ko ang sinabi niyang, "kumatok ako. Hindi niyo lang ata narinig."

Inayos ko ang shirt kong nakataas na.

"Get out. Maglinis ka kapag nakaalis na kami."

"Sige, Sir."

Pagkarinig ko ng pagsara ng pintuan, huminga nang malalim si Eddard at tumingin sa akin – nasa taas ko pa rin siya, nakapatong ang dalawang kamay sa tigkabila ko. Nagkatitigan kami. Pumikit ako at p

inihit ang ulo sa ibang gawi dahil hiyang hiya ako sa nangyari pero hinawakan ni Eddard ang pisngi ko saka ako hinalikan sa noo.

"Sorry," bulong niya. Hindi pa rin nya inaalis ang paghalik niya sa noo ko. Napadilat ako nang bumaba ang mukha niya papunta sa may leeg ko. Halos malagutan ako ng hininga nang maramdaman ang mainit na hininga ni Eddard doon. "She'll report this to him."

Napalunok ako. "Papagalitan ka ba?"

Ito rin ang tanong ko sa sarili ko.

Kinilabutan ako nang dumampi ang labi niya sa leeg ko bago lumayo saka ngumiti. "Maybe. But it's worth it."

Ito rin marahil ang sagot ko sa sarili ko.

Walang nagsalita pa tungkol sa nangyari sa kwarto hanggang sa kumain kami nang matiwasay, nagkwentuhan sa pag-da-drive niya pabalik ng probinsiya hanggang sa kumain kami sa paborito kong karinderya.

Pagkarating namin sa may amin, gabi na at halos patay na ang lahat ng ilaw - na kung tutuusin, kung sa Manila ay buhay na buhay pa rin ang lahat sa ganitong oras.

Kinuha ko ang flower crown na ginawa niya.

"Akin na lang 'to, ha?" nakangiti kong sabi.

Sumimangot siya. "It looks disgusting."

"Maganda kaya, pinagpuyatan mo 'to. Hindi biro gumawa ng flower crown ng overnight lang, ah." Sinuot ko ang flower crown. Hindi ako ang tipo ng babae na gumagawa ng first move pero hindi ko mapigilan ang sarili kong lumapit sa kanya para halikan siya sa pisngi. "Thank you, Eddard."

Mula sa pagkatulala ay unti-unti siyang ngumiti sa akin. Lumabas na ako ng kotse, pero sumunod pa siya ulit at nagpunta pa sa may side ko.

"Hatid na kita, please? Hindi ako magpapakita sa Auntie mo."

Umiling ako. "Hindi pwede. O kung gusto mo, tatawagan ko dad mo para malaman niyang ako 'yung nakita ni Manang."

Natatawa ako dahil mas lalong kumunot ang noo niya. "Next time, mawawalan ka ng pamblack mail sa akin. Ihahatid kita sa inyo sa ayaw mo o sa gusto."

Tumawa ako. "Iba-black mail kita hanggang sa sumuko ka."

"Kung susuko."

"Susumbong talaga kita sa tatay mo, promise."

Tumawa siya at inirapan ako saka yumakap sa akin. "Hindi pa nga tayo, gusto mo na agad maghiwalay?" May something sa sinabi niyang 'yon pero hindi na ako nagtanong pa. "Go. Bago ko pa mamalayang hinahatid na pala kita sa inyo."

Hinalikan niya ako sa noo bago kumalas sa pagyakap. Aalis na ako pero mahigpit niyang hinawakan ang kamay ko.

"Uuwi na ako!" natatawa kong sabi.

Sumimangot siya at tumingin sa kalangitan. "Sir Sergio Lacsamana oh, gusto ng anak niyong bitawan ko siya."

Pinalo ko siya sa dibdib at nagtawanan pa kami. Ilang minuto pa ang lumipas saka niya binitawan ang kamay ko. Sinundan pa niya ako pero binantaan ko siya ulit kaya tumayo lang siya hanggang sa maglakad ako patalikod para makita siyang hindi sumusunod.

Nakauwi ako nang buhay. Tulog si Auntie kaya walang sigaw na naganap. Tulog na rin si Cheche kaya walang pagmamalditang nadatnan.

Parang panaginip. . .pero habang nakatitig sa flower crown na binigay sa akin ni Eddard Vane, nakatulog ako nang may malawak na ngiti sa labi.

=================

Ngprya 14

Ngprya 14 // Happy over

Simula nang mawala si Tatay, kay Auntie na ako nakatira. Sa apat na taong nasa ilalim ako ng bubong ni Auntie, madalas akong tahimik. Hindi ako umaalma kapag nagagalit siya sa akin o kapag sumisigaw. Sanay na kasi ako.

Kung anong kinatahimik ko sa panlabas, 'yon ang kinaingay ng bahay na inuuwian ko. Ganoon din kaingay ang kung ano mayroon sa akin sa loob.

Ngunit sa lahat ng ingay at katahimikan, ang malungkot na itsura ni Ma'am Socorro habang kausap kami ni Eddard pagpasok kinabukahan ang hindi ako masasanay kahti kailan. Nagalit si Auntie pagkakita niya sa akin kanina sa bahay. . .pero ibang usapan na ang disappointment ni Ma'am.

 "What happened, Lacsamana? Yboa? Ready na ang section 1 para sumuporta, not knowing na ang susuportahan namin ang hindi magpapakita." Nilapat ni Ma'am ang kamay niya sa noo niya at umiling. "I know it's your birthday yesterday, Yboa. But boycotting the pageant to celebrate? Sana after na lang. Matalo o manalo, we'll still celebrate as a class."

Birthday? Nilingon ko si Eddard. Diretso ang tingin niya kay Ma'am pero wala akong nakikitang pag-intindi. Para bang nakatingin siya sa adviser namin dahil kailangan at hindi dahil gusto niya.

"Lacsamana, ikaw." Tiningnan ako ni Ma'am. "I expected more from you. I'm surprised you tolerated Yboa's actions. Ikaw pa talaga of all."

Yumuko ako at pinipigilan ang pag-init ng mga mata. Na-lost count na ako kung ilang buntong hininga na ang nagawa ni Ma'am Socorro mula nang mag-usap kami – na hindi pa rin naman nagtatagal – pero nanliliit na ako agad sa sarili ko.

"You're not like that."

Kung anong kinalakas ng kabog ng dibdib ko sa saya at kilig noong magkasama kami ni Eddard, 'yon naman ang kinalakas ng kabog ng dibdib ko sa disappointment. Gustuhin ko mang sisihin si Eddard, sobrang unfair 'yon.

Ako kasi ito. Desisyon ko ang pagsama sa kanya. Desisyon ko ang dahilan kaya disappointed sa akin halos lahat ng kaklase ko. Ako ang dahilan kaya disappointed sila sa akin.

Tahimik kami ni Eddard na lumabas ng faculty room. Sumusunod lang ako sa kanya hanggang sa napaangat ang tingin ko nang hawakan niya ang braso at hinila ako.

"Eddard, teka—saan tayo—"

Hindi na niya ako pinatapos. Tumakbo na kami hanggang sa makalabas kami ng gate. Sumigaw ang guard habang nakatingin sa amin pero tuloy-tuloy lang ang takbo namin.

"Bumalik kayo rito!" rinig kong sigaw ng guard.

"Eddard—magagalit sa atin lalo si Ma'am Socorro!" Halos matumba na ako sa sobrang bilis ng takbo hanggang sa nagpara siya ng jeep at mabilisan kaming sumakay. Hinihingal pa rin ako kahit nakaupo na ako sa tabi niya. Pinanlakihan ko siya ng mata. "Kailangan natin bumalik sa school!"

"Papagalitan tayo kapag bumalik tayo," sabi niya na nagpakalas ng kabog ng dibdib ko. Sa saya? Sa takot? Hindi ko na alam. "Hayaan mo silang magalit."

"Paano 'yung mga gamit natin?"

Kinuha niya ang phone sa bulsa niya at pinakita sa akin ang screen. Nanlaki pa ang mata ko dahil mukha ko ang nandoon sa wallpaper niya! Hindi ko alam sasabihin ko kaya nanahimik ako habang nagtext siya kay Miller.

To Miller

Pre, umalis ako sa school. Ikaw na bahala sa gamit namin ni Maris.

Mabilis na nag-reply si Miller. Natawa pa kaunti s

i Eddard bago niya pinabasa sa akin ang text. "Anong sasabihin ko?"

Miller

Hahahaha nice magtatanan na ba?

Nasa bag ko ang phone ko – at siguradong naiinis na sa akin sila Mao, Marie at Maureen dahil pag-uusapan dapat namin ang nangyari. Kahit na ayaw ko na pag-usapan ang lahat. Nanatili akong tahimik habang nasa byahe. Wala akong dalang kahit ano. Mabuti at dala ni Eddard ang wallet niya.

Pagkababa namin sa may bayan, naglakad lang kami. Hindi niya sinasabi kung saan kami pupunta hanggang sa dumating kami sa isang kainan na maingay. Pansin ko rin na kami lang ang naka-uniform ng highschool. Parang halos lahat ay kung hindi college, ay ayaw ipaalam na highschool pa lang.

Pagkaupo namin sa bakanteng part, pinuntahan kami ng waiter. Pinakita sa amin ang menu at ang una kong nakita ay ang salitang 'beer'. Nilingon ko ulit ang paningin ko. Inuman. . .nag-iinuman halos lahat.

"Isang bote nito." May tinuro si Eddard sa waiter.

"Ikaw ma'am?"

Inangat ko ang tingin ko sa waiter. Natakot ako bigla at parang na-pressure nang si Eddard na ang nagsalita. "Hindi siya iinom. Juice na lang sa kanya. Tapos isang Tortillos."

Tumango-tango 'yung waiter at umalis na. Natatakot na ako sa paligid kahit hapon pa lang naman. Pakiramdam ko rin hindi kami belong dahil naka-uniform kami—o ako, dahil nagtanggal ng polo si Eddard.

Sa sobrang nerbyos ko, nakaramdam ako ng pagtawag ng nature. "Eddard, kailangan ko man ano, CR."

Mukhang natauhan siya sa sinabi ko. "Ha? Ano, samahan na kita—"

"Huwag," pagpigil ko. "Mawawalan tayo ng pwesto. Turo mo na lang sa akin."

Nangulit pa siyang sasamahan niya ako pero nag-give up na rin siya at tinuro sa akin ng way sa CR. Napatigil ako sa pagpasok dahil may isang babae na nagsusuka sa may lababo. Tiningnan niya ako at ngumiti dahilan para kilabutan ako.

"Don't mind me, do what you need to do."

Tumango ako at dumiretso sa loob ng isang cubicle. Nag-flush pa ako dahil may suka rin doon. Pagtapos kong gumamit ng CR, nandoon pa rin 'yung babae na umiiyak naman na. Naglaban ang puso't isipan ko kung tutulungan ko ba siya o hindi pero may lalaki

ng pumasok sa CR na kinausap siya. Yon ang naging signal para lumabas na ako.

Nandoon na ang bote ng beer at juice sa table namin. Papalapit na ako sa table nang marinig kong may kausap sa phone si Eddard.

"She's old. Baka nag-hahallucinate 'yung katulong. Yes! Paano ako makakarating ng Manila kung pinatapon mo ako sa probinsiya? Walang babae, Dad. Hindi ko—kailangan namin sa group project yung kotse. No—but—hey, tatawag ka tapos ayaw mong maniwala?" Rinig ko ang pagkairita sa boses ni Eddard. "Oh, talaga?" natatawa niyang sabi. "Great joke. Hah. Then I'll be waiting for you. Kung pupunta ka nga."

Nanatili akong nakatayo sa likuran ni Eddard kahit binaba na niya ang phone. Napalingon sa akin si Eddard nang may babaeng nag-excuse sa akin at medyo tinulak pa ako. Tumayo si Eddard pero pinaupo ko siya agad.

Mukhang stressed siya nang uminom siya sa beer niya. Sibukan kong pagaanin ang usapan. "Happy birthday pala. Hindi mo sinabing birthday mo nung nagpunta tayong Manila."

Ngumisi siya. "No worries. It was the best birthday for me."

Napainom ako sa juice sa harap ko nang wala sa oras dahil sa titig niya. Mabilis akong nag-isip ng topic ulit. Kinakain na rin namin ang chichirya. "Anong nickname mo?"

"Hm?"

Tinitigan ko ang pag-inom niya sa bote ng beer. Para tuloy gusto kong matikman ang iniinom niya. "Nickname? Tawag mo kasi sa akin, Maris. Gusto ko may iba rin akong tawag sa'yo."

Ngumiti siya. "Like an endearment? Pwede na ang 'mahal' kahit corny."

Sumama ang tingin ko. Tumawa siya.

"Dali na."

Nakatitig siya sa akin habang nag-iisip. Kumunot ang noo niya habang pinaglalaruan ang boteng hawak. Ngumiti siya at bumuntong hininga. "Ned."

"Ned? As in N-E-D?"

Tumango siya. "That's the name my dad calls me."

Nagtaka ako. "Bakit Ned? Hindi Vane? O Ed? Eddy ang tawag sa'yo ni Mao."

Ngumisi siya. "Alam mo 'yung Game of Thrones?" Umiling ako. "Doon niya nakuha Eddard. Sa libro nun."

"Bakit Ned?"

"Nickname nung Eddard sa kwento."

Tumango ako. Hindi ko alam 'yun ah? Nag-mental note akong ise-search ko sa computer shop ang Game of Thrones bago umuwi.

"Ned itatawag ko sa'yo," pagdesisyon ko habang nakangiti. Kung iisipin, ako lang ang maaalala niya kapag narinig niya ang Ned. Pati na rin ang tatay niya. Pang pamilyang nickname. At pwede ko siyang tawaging Neddy para lang mang-asar! Natigilan siya sa pag-inom at tumingin sa akin nang nakataas ang kilay. "Okay lang ba, Ned?"

Ngumiwi siya. "I hate that name."

Nakaramdam ako ng pagsuntok sa puso ko sa narinig. "Ha? Bakit?"

"I hate the person who calls me that so I hate the name."

Nanlaki ang mata ko. Naubos ko bigla ang juice na iniinom ko. Iniwas ko pa ang tingin ko dahil hindi ko na alam ang sasabihin ko. Pwede na ba ang 'okay lang yan?' pero alam kong hindi okay! Nag-isip ulit ako ng pwedeng topic. Pagbalik ng tingin ko kay Eddard, nakangiti na siyang nakatingin sa akin.

"Sabihin mo nga ulit? Tawagin mo ako."

"Na ano?" pagtataka ko. Nag-hesitate pa ako nang sabihin ko ang, "Ned?"

Ngumiti siya lalo at tumango. "Pag galing sa boses mo, bakit ang sarap pakinggan? Isa pa nga."

"N-Ned?"

Tumawa siya at nilapit ang mukha sa akin. "Ang ganda mo, Maris."

Nahulog ang puso ko. Iniisip na sana sinalo ni Eddard ang puso kong 'yon. Kinuha ko ang hawak niyang beer at mabilis akong uminom sa hindi ko malamang kadahilanan. Nagulat pa si Eddard. Kitang-kita sa panlalaki ng mata niya. Inagaw niya sa akin 'yung beer.

"Maris! Bakit—"

Napangiwi ako dahil sa pait ng lasa. Gusto ko uminom ng juice para mawala ang pait pero naubos ko na 'yung inumin ko. Kumuha ako ng tubig at uminom pero hindi mawala ang ngiwi ko dahil nandoon pa rin 'yung pait!

Mukha pa akong tanga! Bakit ba ako uminom ng beer?!

Kumain ako ng Tortillos. Doon medyo nawala ang pait at napalitan ng cheese flavor.

Agad tumawa si Eddard dahilan para mas gusto kong lumubog sa lupa. "You're damn adorable." Nilapitan niya ako at niyakap ako gamit ang isang kamay habang inuubos ang bote ng beer na hawak. Nanahimik a

ko. Nagbayad na si Eddard at inaya na akong umalis habang yakap-yakap pa rin ako.

Bago lumabas, may biglang sumipol at humiyaw. "Motel na 'yan!" dahilan para mag-init ang pisngi ko. Nagulat ako nang-f ck you gamit ang daliri si Eddard. Mas lalong naghiyawan ang mga tao kaya binilisan ko na ang paglalakad.

Naglakad ulit kami. Paulit-ulit sa utak ko ang nangyari sa bar. Parang pakiramdam ko, nag one step closer to adulthood ako dahil kay Eddard. Hindi ko sure kung gusto ko ba 'yon o hindi.

"Call me Ned," sabi niya habang nasa byahe kami sa jeep.

"Akala ko ba—"

Ngumiti siya. "Gusto kong gustuhin 'yung pangalan. Kaya tawagin mo akong ganun."

"Sigurado ka?"

"Sigurado ako, Maris."

Ngumiti ako. "Sige, Ned. Sasanayin ko na sarili ko."

Napalunok ako nang halikan niya ang gilid ng noo ko. Pinagtitinginan pa kami ng mga kasabay namin sa jeep na para bang napaka sama naming dalawa. Tiningnan ko si Eddar—Ned na nakatingin lang sa akin

habang nakangiti.

Walang siyang pakialam sa paligid. Sana maging ganyan din ako.

Bumaba kami sa may kanto ng bahay. Hindi ko alam kung bakit nawala sa isip kong hindi dapat ako ihatid ni Ed—ugh, Ned! Hindi dapat ako ihatid ni Ned pero masyado ata akong natuwa sa pakikipagkwentuhan at pakikipagkulitan at tawanan na namalayan ko na lang na nasa harap na ako ng bahay – at nakatingin na sa akin nang nakataas kilay si Auntie!

Inalis ni Ned ang akbay sa akin at mabilis na lumapit kay Auntie. Nanlamig kaagad ang buong pagkatao ko nang inabot ni Ned ang kamay niya na tinitigan ni Auntie bago kinamayan.

"Ako po si Eddard Vane."

"Hindi ka nakwento ng pamangkin ko."

"Tahimik po kasi si Maris."

Tumaas ang kilay lalo ni Auntie. "Maris?"

Wala na akong laway na mailulunok pa nang ayain ni Auntie si Ned papasok ng maliit naming bahay. Nilingon ako ni Ned at ngumiti bago pumasok. Nakakahiya! Ang liit ng bahay. Siguradong hindi siya sanay sa mga ganito!

"Mukhang pinagod ka ni Mari Solei, nako, yang bata

ng yan talaga." Kumuha ng pagkain si Auntie sa may kusina. Hinarap niya si Cheche na galing sa CR. "Cheche! Ayusin mo ang mga gamit mo sa sofa at may bisita tayo. Pasensya na Eddard, magulo talaga ang anak ko sa mga gamit."

Inirapan ako ni Cheche habang hawak ang mga gamit niyang nakakalat sa sofa. Basa pa ang buhok niya, nakatapis lang siya ng twalya habang papaakyat.

Pagkakuha ng pagkain, inaya ako ni Ned umupo sa tabi niya. Nang hindi ako kumilos, napangiwi ako nang hawakan ni Auntie nang mahigpit ang braso ko.

"Umupo ka na at tabihan mo ang bisita mo."

Nasasaktan ako sa hawak niya. . .pero nakangiti si Auntie. Mas lalo akong nakaramdam ng takot nang makita ko ang bag ko sa may lapag. Doon ko lang din napansin na nakapanlakad si Auntie at hindi naka-daster.

"Ang sarap po ng luto niyo," sabi ni Ned pagtapos niyang kumain. Ako na ang naglagay ng pinagkainan niya sa lababo. "Nakakamiss ang lutong bahay po."

"Nako, nambola ka pa iho!" tumatawa si Auntie.

Totoo ba 'to?

Pinahatid ni Auntie si Ned sa akin sa may kanto. HAbang naglalakad, nakangiti si Ned habang nag-iinat.

"Nakuha na ng charms ko Auntie mo," sabi niya. Tumingin siya sa akin nang akbayan niya ulit ako at nilapit ang mukha niya sa akin. "Kailan kaya ikaw?"

Pinalo ko siya habang natatawa. Nagkwentuhan pa kami ulit hanggang sa napunta na naman kami sa matagalang pagpapaalam dahil ayaw niyang bitawan ang kamay ko.

Walang mapantayan ang ngiti ko habang naglalakad pauwi kahit may kaunting kaba. Pagpasok ko sa bahay, nawala ang ngiti ko nang bigla akong dinuro ni Auntie.

"Malanding bata ka!" bigla niyang sigaw sa akin. "May kasalanan ka na nga sa akin dahil hindi ka umuwi nung nakaraan tapos papatawag ako ng school mo dahil tumakbo ka palabas ng school niyo habang school hours?! CUTTING CLASSES?!"

"Auntie—"

"Punyeta ka!" Pinigilan ko ang pagsigaw nang hawakan ako nang mahipit ni Auntie sa braso at kinaladkad ako papuntang kusina. Tumatama ang binti at hita pati braso sa pader. "Bakit pinapunta mo 'yung lalaking 'yun sa atin? Nananadya ka ba?" Tinuro niya ang kaserola na may lamang kanin. "Nakikita mo 'yan?! Wala na tayong kanin dahil pinakain pa ang lalaking 'yun!"

Marahas akong pinaupo ni Auntie sa matigas na sofa. Napakagat ako ng labi sa sobrang lakas ng impact ng pwet ko paupo. Ang sakit!

Putek.

Ang sakit-sakit talaga!

"Huwag kang kakain, ha? Lahat ng pang kain mo, pinakain ko na sa lalaking nilalandi mo!" sigaw niya. Yumuko ako nang iduro niya ulit ang noo ko. "Pinagmamalaking section 1, wala namang utak! Ibenta mo nga 'yan kung hindi mo gagamitin! Hindi mo na ako binigyan ng kahihiyan sa pag-ka-cutting mo! Hindi ka talaga nag-iisip!"

Pumikit ako at nanahimik. Huminga ako nang malalim para hindi maramdaman ang lahat ng sakit na nararamdaman ko. . . pero ang sakit talaga. Halos mapahiga na ako sa malakas na duro ni Auntie sa akin.

"Ang ganda ganda ng pangalan mo at tunog mayaman, hindi naman makatulong sa atin!" sigaw niya. Nang maramdaman kong tumigil na siya sa pagduro, dumilat ako. Tiningnan ko ang likod ni Auntie. "Kung anong kinayaman ng mukha at pangalan mo, yun naman kinahirap mo. Leche."

Nang tumigil na si Auntie sa pagsasalita, umakyat ako dala ang bag kong parang mas bumigat dahil sa pagod na katawan. Napatingin ako kay Cheche na umirap sa akin.

"Buti nga sa'yo."

Dumiretso ako sa kwarto ko at ni-lock ang pinto. Kinuha ko ang phone ko at nakita ang mga texts na nareceive ko.

Maureen

saan ka hinahanap ka ni mam..

Marie

SASAMPALIN TLGA KTA PAGNAKITA KTA NAKO MARI 2 ANYARE

Maureen

kinukuha ni miller bag mo pero di aq pumayag..

Marie

AUNTIE MO DUMATING!! SCARY!!!! SAN KBA HAYUP 2

Maureen

Mari..

Marie

Di ka na kasing pretty ko bhala ka

Marie

We're really worried Mari2. :(

Eddard Vane

Hey. Got home already. Thanks for making my day :)

Eddard Vane

Dream of me ;)

Pinalitan ko ang pangalan ng contact niya as Ned. Nakatulog ako habang nakatitig sa text niya, hinihiling na sana magkaroon ako ng dahilan ngumiti kahit sa panaginip lang. Ang bilis talaga kumagat ng reyalidad pagtapos maging masaya.

=================

Ngprya 15

Ngprya 15 // False Presumption

Okay na ang lahat. Tapos na ang entrance exam sa UP. Tapos na rin ang issue sa cutting na hindi nauwi sa suspension dahil may mahika si Ned. Mas naging close kami ni Ned. Mas naging mapanatag ang loob ko sa kanya.

Kaya akala ko, walang problema.

"Kung ikaw siguro anak ni Dad, matutuwa 'yun," nakangiting sabi ni Ned. "Ang talino at sipag mo."

Mula sa pagbabasa, inangat ko ang tingin sa kanya. Pinakain niya ako ng mani na hawak niya kaya ngumiti muna ako bago nagsalita. "Matalino ka rin naman, ayaw mo lang magsipag."

Kumunot ang noo niya. "Not sure if it's a compliment or not."

"Hindi 'yun compliment. Mag-aral ka rin!" Binigay ko sa kanya ang libro sa gilid ko. "Sabay tayo mag-aral."

Ngumuso siya. "Hindi ba pwedeng sabay na lang maligo?"

"Ned!" Pinanlakihan ko siya ng mata.

Tumawa siya. "Joke lang!" Bumulong pa siya. "Para lang naman makatipid sa tubig."

Natatawa kong tinakpan ang mukha niya ng hawak kong libro. Napahiga siya sa matigas na sofa, pero hinawakan niya ako sa baywang at sinama! Kiniliti pa niya ako kaya hinampas ko siya ng libro. Natigil lang ako nang marinig ang aray niya.

"Bakit? Okay ka lang?" Pinilit kong tanggalin ang pagtakip niya sa mata niya. "Natamaan ko ba ng libro?"

Tumango siya. "Kiss mo."

Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya. Uupo sana ako nang maayos pero nasa baywang ko pa rin ang kanan niyang kamay. Mas napapatong tuloy ako sa katawan niyang nakahiga sa sofa.

"Ned naman, eh!" natatawa kong sabi. Pagkaupo namin ng maayos, parang pinapakiramdaman niya ang mata niya. "Masakit ba?"

"Medyo."

Tinanggal ko ulit ang kamay niya. Napasimangot ako nang makita kong namumula nga 'yung kaliwa niyang mata. Tatayo sana siya para kumuha ng yelo pero hinatak ko siya paupo. Kinabahan ako nang tingnan niya ako nang nagtataka.

At kahit pinapatay ako ng kabog ng dibdib, lumapit ako sa kanya at hinalikan siya sa mata.

Lalayo na dapat ako nang hawakan niya ang leeg ko. Bumagal ang paghinga ko sa titig niya sa akin. Na

pansin kong lumalapit na ang labi niya sa akin nang tumawa ako.

"Bakit?" pabulong niyang tanong. Natigil din siya sa paglapit.

Pinigilan ko ang tawa ko. "Yung mata mo kasi," pero hindi ko talaga mapigilan! "Kirat ka na."

Nakalimutan ko na mag-aral dahil sa tawanan namin ni Ned. Ang pag-aaral ng statistics ay nauwi sa kwentuhan namin ni Ned habang magkahawak kamay. Napatayo lang ako bigla nang marinig ang bukas ng pintuan. Dumating si Auntie.

"Oh, kumusta pag-aaral niyo?"

Isang nightmare. . .ang makitang nakangiti si Auntie sa akin.

"Ayos lang Auntie," nakangiting sabi ni Ned.

Kumunot ang noo ni Auntie nang lumapit siya kay Ned at tiningnan ang mata ni Ned. "Sinong may gawa sa'yo nito?" Tumalim ang boses niya pagtingin sa akin. "Mari Solei?!"

"Ah, hindi po Auntie. Katangahan ko 'to," sabi ni Ned habang nakangiti. "Tanga kasi ng mata ko, mahilig lumapit sa libro."

Biglang tumawa si Auntie at pinalo pa ang braso ni Ned. "Nakakagaan ka talaga ng loob, Eddard. Sana

lagi kang nandito sa bahay."

Gusto kong umirap. Habang si Ned, ngumiti sa akin.

Alam niya na si Auntie ang dahilan ng mga pasa ko sa katawan. Kaya siguro madalas siyang nasa amin dahil kapag nakikita ni Auntie ang presensya ni Ned, nagiging mabait na tuta ang Auntie ko.

May tinawagan si Auntie sa phone kaya nagpunta siya ng kusina. Isa pang nakakabuntong hininga dahil galing din kay Ned ang load na pinangtatawag niya.

"May nakita nga akong magarang bag sa may palengke!" Nagpaparinig. . .nagpaparinig na naman siya kay Ned. "Oo Mare, kaya lang wala akong pera pambili nun. Nako, ang ganda pa naman sana—"

"Aalis na si Ned." Bago pa maka-react si Auntie, hinatak ko na patayo si Ned. Mabilis ko siyang hinila palabas ng bahay.

Nagtilian ang mga kaibigan ni Cheche nang makasalubong namin sa daan. Kaya 'yung inis ko, dumoble na. Gustong-gusto ko na paalisin si Ned pero nang makarating kami sa labasan, tumawa siya bigla.

"Bakit?" pagtataka ko.

"Holding hands?"

Napatingin ako sa kamay kong nakahawak sa kamay niya. Tatanggalin ko sana ang hawak sa kanya pero hu

migpit ang hawak niya. Hinatak pa niya ako palapit sa kanya at hinalikan ako sa noo.

"Nagpaparinig na naman si Auntie sa'yo. Please, huwag mo siyang bilhan ng bag."

"Kung doon masaya Auntie mo, bakit hindi?"

"Masyadong mamimihasa 'yon. Baka next time magpabili na siya ng house and lot sa'yo."

Tumawa siya at hinigpitan ang akbay sa akin. "Ikaw ba, hindi ka papabili ng house and lot para sa atin?"

"Ewan ko talaga sa'yo."

Tinulak ko ang mukha niya. Tawa siya nang tawa nang sabihing, "yan sinasabi mo kapag kinikilig ka."

Nag-init ang pisngi ko. "Ewan ko sa'yo, Ned."

"Ewan ko rin sa'yo, Maris," sabi niya at kinagat pa ang pang ibabang labi habang ngiting-ngiti.

Para tigilan na niya ako sa panunukso, nilibre ko siya ng ice-cream. Nakaupo lang kami sa may tabi habang nakatingin sa nagdidilim nang kalangitan.

"Huwag tayo pasok bukas."

Nag-angat ang tingin ko. "Huh? Bakit? May quiz tayo bukas."

Sumimangot siya at huminga nang malalim. "Sige na nga mahal na anghel, naiimpluwensyuhan mo ako ng kabaitan mo."

Sa sumunod na araw, tinext ko si Ned dahil may dumating na bag sa bahay namin para kay Auntie. At ang nireply lang niya sa akin ay simple lang.

Ned

Para hindi siya sagabal sa love story natin :)

Sweet.  . .pero mamimihasa si Auntie. Sigurado ako.

Pero naging normal naman ang lahat sa mga sumunod na araw. Nawala lang ang pagkanormal na 'yon nang matapos basahin ni Maureen ang bagong libro ng paborito niyang author na si V. L. Tine.

 "Shocks!" sigaw niya habang nanlalaki ang mata. Pinakita niya sa akin ang nakasulat sa last page. "HIATUS! MAG-HI-HIATUS DAW MUNA SI V.L. TINE!"

"Maureen!"

Tinakpan ko ang bibig niya dahil napalingon sa amin halos lahat ng tao sa cafeteria. Kahit sila Ned ay napatingin sa amin at ngumiti. Tumawa rin si Miller at ang barkada nila.

Tinanggal ni Maureen ang takip ko sa bibig niya. Nag-hihisterical pa rin siya. "Wala siyang isusulat na libro! Titigil muna siya! Paano na ang buhay ko kapag tumigil siya sa pagsusulat?! Anong mangyayari sa akin?!"

"Madami pa namang authors d'yan," sabi ni Marie habang kumakain ng cake.

"No!" nanlaki mata ni Maureen. "Iba si V. L. Tine. Iba ang love sa mga sinusulat niya. Totoong-totoo! Realistic! Mahal ko! Iba talaga!"

Umubo si Marie at ngumuwi. "Oo nga, iba rin talsik ng laway mo feeling close sa akin."

Tumawa ako. Dahil sa asar, sinasadya na ni Maureen ang talsik ng laway niya kay Marie. Sinampal ni Marie si Maureen. Pag-angat ko ng tingin, naglalakad palapit sa amin si Ned kasama si Miller. Ngiting-ngiti pa siya nang matawa ako lalo dahil sa biglang pagtayo ni Marie, tumama ang ulo ni Marie sa baba ni Ned!

"ARAY KO NAMAN ANG TULIS NUN AH?!" Hinimas ni Marie ang ulo niya at nilingon si Ned na nakahawak sa baba habang natatawa. "Eddard pwet naman, anong trip mo ba't ka nasa likod?"

"Eddard pwet?" natatawang sabi ni Miller.

Tinulak ni Ned si Miller kaya lalong tumawa 'yung kaibigan niya. Lumapit sa akin si Ned na parang nanghihingi ng tulong pero wala akong ibang tiningnan kung hindi si Miller na may binigay na libro kay Maureen.

Kahit sa pag-akyat ng stairs, pinagmamasdan ko lang si Miller na kausap si Maureen tungkol sa libro. Nagulat lang ako nang itulak kami ni Marie sa may gilid habang paakyat siya at hinarap kaming apat.

"Mga alagad kong naglalandian na mukhang mga pwet, alalayan niyo ang ganda ko."

Nagtawanan kami sa sinabi niya. . . at for a moment, nakaramdam ako ng kapayapaan. Kung hindi lang dumating ang kinabukasan, absent si Ned pero dumating siya sa school, naka-civilian at kasama ang tatay niya bago mag-uwian.

May pinag-uusapan sila ni Ma'am Socorro habang halos lahat sa klase namin ay pinag-uusapan 'yon pwera kay Maureen na nagbabasa, sa akin na tahimik lang at kay Marie na naglalaro sa PSP.

Sumilip ang lalaking mas matanda pero kita ang pagkakahawig kay Ned. Para silang magkapatid. . .pero mas kita ang matured aura sa lalaki. Mas mahaba ang buhok at mas matangkad. Nilibot ng tatay ni Ned ang tingin sa aming lahat, lumingon sa labas tapos sa amin ulit.

Nakakaramdam ako ng takot.

"Sino ba dito ang pinopormahan ng anak ko?"

Kumalabog ang puso ko sa loob. Natigil sa pagbabasa si Maureen. Narinig kong na-game over si Marie sa laro niya. At halos lahat ng nasa room ay napatingin sa akin.

Yumuko ako.

"Dad!" sigaw ni Ned mula sa hallway. Hinila ni Ned ang tatay nya at nag-usap sila sa labas. Ang narinig ko lang na malinaw ay ang mga salitang "shut up" galing pa rin sa boses niya.

Naging usap-usapan ang nangyari kay Ned at kung bakit dumating ang tatay niya. Kahit ang kagwapuhan ng tatay niya at parang bata-bata pa ay pinag-usapan din. Nanahimik ako habang ang ilan ay tinatanong ako.

"Hindi ko rin alam," ang sinasagot ko.

Nang makita ko si Mao sa may pintuan, pinuntahan ko siya at hahawakan sana sa braso nang lumayo siya sa akin. Nakaramdam ako ng panlalamig sa katawan ko.

Nilingon ko siya, may kausap na siyang iba. Sinubukan kong lumapit ulit at kausapin siya pero nag-iwas siya ng tingin sa akin at lumayo. Ulit. Tiningnan ako ng kausap niya na parang nagtataka. At siguro ako rin, kitang-kita sa mukha ko ang pagtataka.

Doon ko napansin na 'yung akala kong okay na ang lahat, hindi pala talaga.

=================

Ngprya 16

Ngprya 16 // Chaotic Mind

Isa sa pinaka masakit ay hindi ang pag-iwan ng kaibigan sa'yo kundi ang pag-isip na sa ilang years na nagkasama, kahit isang simpleng dahilan – kahit hindi acceptable – ay hindi ka pinagbigyan.

Ang sakit kasi maiwan sa dilim. Iiwan ka nang wala kang kamalay-malay.

Tipong akala mo okay lang kayo . . . pero magugulat ka na lang, magigising ka nang biglang sumabog ang time limit ng friendship. At ang nakakaloka pa ay ang malaman na may nag-e-exist palang time limit.

Akala ko kasi wala.

Alam kong balewala ang pagbuhos ng tubig sa kabuuan ko para pawiin ang luha. . .dahil tuloy-tuloy lang 'to na walang tigil. Ilang beses akong pumikit, iniisip na baka pagdilat ko ay magiging okay ang

lahat. Namumula na ang braso ko sa kakakurot ko. Iniisip na ba ka hindi totoo ang mga nangyari. Na baka nightmare lang pala 'yon.

Paulit-ulit sa utak ko ang senaryo namin sa school kahapon.

Si Marie ang humatak sa amin ni Mao para sana makapag-usap. Halos dalawang linggo na kasi akong namroblema, pero iniisip ko rin na baka wala lang 'yon. Pinatapos ko lang ang exam tsaka ko sinabi kanila Maureen. Ang unang ginawa ni Marie ay ang pagharapin kami ni Mao.

Totoo, nasakan ako nang hindi ako magawang tingnan ni Mao sa mga mata.

Nang mapansin ni Marie na umiiwas na nga si Mao, malakas ang sampal niya kay Mao at sumigaw ng, "anong kaartehan 'to Mauricio?!"

Nagulat kami ni Marie, kasama na si Maureen na nanonood sa may gilid, nang mawala ang ngiti ni Mao. Usually, magsasampalan sila ni Marie. Para pantay sila. Pero imbis na makipag-away, tahimik siyang umalis.

Namuo agad ang luha sa mga mata ko. Narinig ko ang pagsara ng libro ni Maureen. At nakita ko ang pagtataka sa mukha ni Marie nang tingnan niya ako.

"May problema nga."

Tinext ko na si Mao pero wala siyang reply pagkauw

i. Nang tanungin ko sila Maureen at Marie kung nag-rereply ba sa kanila si Mao – mas nadurog ang puso ko nang sabihin nilang oo.

Sa akin lang galit si Mao. . . pero bakit?

Sobrang dilim. Wala akong ideya.

O baka may idea ako. Ayaw ko lang paniwalaan.

"Mari Solei?"

Nilingon ko ang nakasarang pintuan ng CR. Akala ko makakarinig ako ng sigaw ni Auntie pero kalmado ang boses niya.

"Sorry Auntie, matatapos na ako."

"Take your time lang. Andito pala si Eddard, hinahanap ka."

Napabuhos ako nang malamig na tubig. Eddard? Si Ned? Nag-ilang buhos pa ako bago nagtapis. Napasapo pa ako ng noo dahil wala akong kahit anong pang takip kung hindi twalya. Hinayaan ko na lang at dumiretso palabas.

Agad kong nakita si Auntie na nakataas ang kilay at tiningnan ako mula ulo hanggang paa. "Malandi ka talaga, anong pumasok sa kokote mo at lumabas ka nang nakatapis lang?" bulong niya habang nakangiti.

Nasa sofa si Ned at nakatingin sa amin.

"Sorry po, basa na kasi 'yung damit ko."

"Nako Eddard, pasensya na at parang bold star itong si Mari." Tinulak ako ni Auntie paakyat ng hagdan. "Magbibihis muna siya, ha? May gusto ka bang kainin? Mag-order tayo lasagna?"

Sinundan ni Ned ng tingin ang pag-akyat ko kaya nagmamadali ako. Pinalo-palo ko pa ang pisngi ko dahil nag-iinit ito kahit sa simpleng tingin lang ni Ned. Kinakabahan din ako.

Isang linggo ko ring hindi nakita si Ned. Isang linggo siyang hindi pumasok pagtapos ng exams. . .kaya nakakagulat na bigla siyang nagpakita sa akin.

Pagkatapos kong gumayak, inaya ako ni Ned lumabas.

"Nako, aalis kayo?" tanong ni Auntie. "Paano ang inorder na lasagna?"

"Sa inyo na lang po," sabi ni Ned. "We'll just eat outside."

"Wala akong pambayad kasi sa delivery."

Nag-iinit ulit ang ulo ko sa narinig. Pinigilan ko si Ned pero nagpumilit siyang lumapit kay Auntie at nagbigay ng 1k.

"Ito na lang ho gamitin niyo, pasensya na sa abala."

"Ay totoo? Salamat, Eddard! Pagpalain ka nawa ng Panginoon."

Nakita ni Auntie ang pag-irap ko. Napansin ko ang pag-twitch ng ngiti niya at pagtalas ng tingin sa akin. Bago pa kami makalabas ni Ned, ngiting-ngiting pumasok si Cheche sa bahay habang tinatawag si Auntie. Grineet pa niya si Ned na parang close silang dalawa.

"Mama! May delivery sa labas para sa atin daw!"

Bago pa makuha ng Auntie at pinsan ko ang lahat ng pera ni Ned, hinatak ko na palabas si Ned. Naiinis ako dahil parang balewala lang kay Ned ang pang-uuto sa kanya nila Auntie. Naiinis ako kasi hinahayaan niyang kuhanin ng pamilya ko ang pera niya na para bang wala lang sa kanya.

Naiinis ako. . .gusto kong umiyak na lang ulit. . .pero maiinis ako sa sarili ko kapag umiyak ako.

Kaya nagsimula ako ng topic sa pagtatanong. "Bakit one week kang hindi pumasok?"

Hinawakan ni Ned ang kamay ko. Tinitigan ko lang ang pagsalikop niya ng daliri namin habang naghihintay ng sagot. Inulit ko ulit ang tanong ko dahil mukhang wala siyang balak sagutin 'yon.

"May inasikaso lang."

"O tinamad?"

"Kilala mo na talaga ako, ah?" Tumawa siya, nakikita ang kaunting pag-crinkle ng gilid ng mata niya. Hinalikan niya ang kamay kong hawak niya. "Kaya nagtataka ako bakit hindi mo pa rin ako sinasagot."

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig at halos maluwa ko ang puso ko sa sobrang lakas ng kabog. Hindi pa naman nakalubog ang araw pero bakit ganito ang pinag-uusapan? Mabuti na lang at may kumuha ng atensyon ni Ned. Pagkatapos niyang kausapin ang kakilala niya, nagpunta kami ng mall para lang maglibot.

Nag-usap kami habang kumakain. Panay pa siya joke kaya isang beses ay halos mabuga ko ang coke na iniinom ko. Pinagtawanan niya ako kaya nagreklamo siyang nagmumukha na siyang kamatis kakapalo ko sa kanya.

"I like eating with you," nakangiti niyang sabi dahilan para mapatigil ako sa pagsubo ng kanin. "Ang ganda mo, Maris."

Ngiting-ngiti ako. "Ewan ko sa'yo."

Sa tuwing kasama ko si Ned, nalilimutan ko ang problema ko. Aaminin ko, namiss ko siya. Simula kasi nang dumatingang tatay niya sa school, hindi na kami masyadong nakapag-usap. Naging busy sa exams. Tapos nag-MIA siya.

Kapag kasama ko si Ned, at kapag tinatawag niya ak

ong Maris – feeling ko, nakakalayo ako sa dati kong mundo.

"Tell me a dream."

Nakahawak ako sa braso niya habang naglalakad kami sa kahabaan ng sidewalk kahit medyo madilim na. Kung anu-ano na ang napag-usapan namin mula sa buhay niya sa ibang bansa, sa mga kalokohang pinaggagagawa niya at sa mga kaibigan niya.

"Paanong dream? Panaginip?"

"Pangarap."

Hinigpitan ko ang hawak sa braso niya at tumingala sa kalangitan. Kamuntikan akong matalisod kaya tawa ako nang tawa habang kitang-kita ang worry sa mukha ni Ned.

"Pangarap kong makita ang Mama ko."

"Why?"

Tiningnan ko siya. "Gusto ko lang siya makausap. Tanungin kung bakit hindi sila nag-work ni Tatay at bakit niya kami iniwan nang hindi ko siya nakikita." Napansin ko ang weird expression sa mukha niya kaya tinitigan ko siya. "Hindi mo ba gustong makita ang Mama mo? Makausap siya o magtanong bakit nagkaganito?"

Nawala ang playfulness sa itsura niya at ngumisi.

"Seeing my dad as a douche? Hindi na nakakapagtakang iniwan siya ng nanay ko."

"Hindi mo pa alam dahilan ng Mama mo. Hindi ka pa sure kung iniwan nga niya kayo—"

"Iniwan niya si Dad, kasi walang kwenta."

"May kwenta siya, Ned."

Tumaas ang kilay niya. "Oo nga." Ngumiti siya at hinawakan ang pisngi ko. Kitang-kita ang dimple niya sa kaliwang pisngi. "Nagkakwenta siya nung pinatapon niya ako dito. . .tapos nakilala kita."

Kinurot ko ang pisngi niya saka kami nagtawanan ulit. Nilibre ko siya ng kikiam at fishball na nadaanan namin kaya halos busog na busog kaming naglakad ulit nang walang patutunguhan.

"Now, tell me a secret."

Agad akong napangiti sa sinabi niya. "Kapag sinabi ko, malalaman mo."

"That's the point. I want to know something that you want to say but can't."

Tumigil kami sa paglalakad sa gitna ng daan. Magkatapat. Buti na lang nasa may looban na kami kaya wala nang masyadong sasakyan. At halos lahat ng tao ay naglalakad na lang.

"Chismoso ka, ha?"

Tumawa siya. "Tell me a secret, Maris."

"Marami kasi. Tulad ng ano? Example ng secret."

Sikreto tungkol sa galit ko kay Auntie at Cheche? Sikreto sa takot kong umalis? Sikreto na nagtatago ako sa lahat? Sikreto na kahit ako, hindi na rin ata kilala ang sarili?

Lumawak ang ngiti niya at yumuko para tingnan ang mga kamay kong pinaglalaruan niya. "I don't know. Your feelings for me? Mahal mo na pala ako tapos nagpapakipot ka lang?"

Hindi niya binitawan ang mga daliri ko nang hilahin ko 'yon kaya tinulak ko siya habang tumatawa. "Ang kapal naman nun, Ned." Hinawakan ko ang pisngi niya gamit ang kamay kong hindi niya hawak at pinalo ito nang mahina. "Ang kapal nito, oh. Kapal talaga."

Nawala ang tawa ko nang hawakan ni Ned ang kamay kong nakahawak sa pisngi niya. Hinimas niya ang pisngi niya gamit ang kamay ko na para bang pinapakiramdam niya 'yon.

Sa simpleng act, nahulog na naman ang puso ko. Nanatili kaming ganoon ang posisyon hanggang sa nakangiting nagsalita si Ned habang titig na titig sa mga mata ko.

"Wanna know my secret?"

Pabulong akong nagtanong ng, "ano?"

"I love. . ." Tumigil siya sandali dahilan para sumabog ang puso ko sa kaba. Kinagat niya ang labi niya at ngumiti – tulad ng expression niya sa tuwing may iniisip siya na hindi ko mawari. Nilapit niya ang kamay kong nakahawak sa mga daliri ko para iparamdam ang tibok ng puso niyang sobrang bilis. "I love how your touch can make my chaotic mind at peace. And my disastrous heart ecstatic."

Sa puntong yon, gustong gusto ko tumingkayad at halikan si Ned habang paulit-ulit na binubulong ang 'mahal kita'. Gustong-gusto ko ipaalam sa kanya na baka nga mahal ko na siya at nagpapakipot lang ako dahil ayaw kong matapos ang lahat ng 'to.

Para kasing panaginip . . . at sa buong reyalidad ng mundo ko, sa kanya ang pinaka gusto ko.

Siguro magagawa ko 'yon – kung hindi lang kami nakatayo at magkaharap sa gitna ng kalsada.

"Hoy ano ba, naglalandian sa daanan ng kotse?!" sigaw ng driver na nakasilip a may bintana ng kotse niya. Binusinahan pa kami nang paulit-ulit kaya napatingin sa amin ang mga nasa paligid. "Kung sasagasaan ko ba kayo, titigil na kayo sa landian?"

Tumabi tuloy kami at nawala ang momentum. Putek lang.

Dahil gabi na rin, napagdesisyunan na naming umuwi. Hinatid niya ako sa may amin. Matagal ulit ang pagpapaalam – hindi na ako nasanay. Halos 30 minutes din kaming nag-babye sa isa't isa dahil nag-jo-joke pa siya at ayaw niyang bitawan ang kamay ko.

Natuloy lang ang pagpapaalam talaga nang hawakan ko ang pisngi niya at pumikit siya sandali na para bang pinapakiramdaman niya ang pagkapasmado ng kamay ko.

Kumatok muna ako sa pinto bago pumasok pagkaalis ni Ned.

"Eddard?!" sigaw ni Auntie. Nakita ko ang ngiti niya na biglang nawala nang makita ako. "Ay walanghiya, ikaw lang pala. Next time, buksan mo ang pinto kapag kasama mo si Eddard. Mas may kwenta pa siya kaysa sayo."

Dumiretso ako sa kwarto ko, hindi pinansin ang sinabi ni Auntie. Kinuha ko agad ang phone ko at nag-text.

To Ned <3

Gusto mo malaman sikreto ko?

Wala pang ilang minuto nang magreply siya.

Ned <3

Na ano? Mahal mo na ako?

To Ned <3

Hindi yun!

Ned <3

Ouch. With exclamation pa :(

To Ned <3

Haha! Ano na? Gusto mo malaman sikreto ko?

Ned <3

Sige :(

To Ned <3

Ang pa-cute mo, Ned.

Ned <3

Naku-cute-an ka ba sa akin?

To Ned <3

Hmm... okay lang.

Ned <3

I don't know if I should get offended by that. Don't break my heart, Maris.

To Ned <3

Kasi gwapo ka :)

Ned <3

What do you want? Isa pang ganyan, babalikan kita sa inyo.

Nangangalay na talaga ang bibig ko kakangiti. Kinikilig ako kahit sa text lang kami nag-uusap at para na akong mababaliw dahil sa cuteness ng lalaking 'to. Hindi ko malaman kung deserve ko ba siya o ano. Grabe!

To Ned <3

Sikreto ko ay...

Ned <3

Ge ayos yan. Pabitin pa.

Pikit mata kong sinend ang message ko.

To Ned <3

A dream: Tumakbo palayo sa nakakasal na mundo ni Mari Solei.

A secret: Si Ned ang gusto kasabay ni Maris sa pagtakbo.

Tinago ko sa ilalim ng unan ang phone ko sa sobrang kaba. Pinalo-palo ko pa ang pisngi ko habang nakatitig sa kisame. Totoo ba? Seryoso bang tinext ko kay Ned 'yon? Pagulong-gulong ako sa kama habang pinipigilan ang pagwawala ng dibdib ko.

Nang makalipas na ang ilang minuto, nagtataka na ako dahil walang reply si Ned. Kinakabahan pa ako nang tingnan ko ang phone ko – pero mas nanlumo ako sa nakita ko.

Walang reply.

Tinitigan ko ang screen ng phone ko. Nag-cha-chant na rin ako ng unknown chant habang nakatitig sa GLOBE na nag-bi-blink nang bigla kong mabitawan ang phone ko sa gulat. Napa-aray ako dahil tumama ang phone ko sa ilong ko. Minasahe ko ang ilong ko sa sobrang sakit. Nananakit pa nga 'to nang tignan ko ang tumatawag at halos mapasigaw nang makita ang pangalan ni Ned!

Hinihilot ko ang ilong ko pagkasagot ng tawag. Hindi rin ako nagsalita nang marinig ang boses ni Ned sa kabilang linya.

"I'm outside your house."

Napatayo ako kaagad kaya nahilo pa ako bago mabilisang lumabas ng bahay. At doon nga, nakaupo si Ned sa may sidewalk. Lumapit siya sa akin at nagulat ako nang halikan niya ako sa labi habang hawak ang dalawa kong kamay.

Pagkalayo niya, hindi pa ako nakakarecover nang bigla siyang magtanong. "Mahal mo ba ako?"

"Huh?"

Ugh! Bobo mo, Maris. Huh? Ang gandang reply 'yan sa seryosong tanong!

"Sagutin mo ako, mahal mo ba ako?"

Nakaramdam ako ng pressure sa tanong. Mas sumakit ang ilong ko. "Bakit?"

Huminga siya nang malalim. Naramdaman ko ang higpit ng hawak niya sa kamay ko. "Kasi mahal kita. Kung mahal mo ako, magtanan na tayo."

Nanlaki ang mata ko sa narinig. Para akong nabingi. Bumilis tibok ng puso ko at para akong nahilo bigla. "A-Ano?"

"Let's go somewhere far. Sa Manila. Sa Makati. Or any province far away." Bumitaw siya sa kamay ko at hinawakan ako sa pisngi. "Come with me, Maris. Run with me." Hinimas ng hinlalaki niya ang pisngi ko at halos hindi na ako makahinga nang ipatong niya ang noo niya sa akin tsaka pumikit. "I'm begging you. . . sumama ka sa akin."

"Ned. . ."

Halos iisa na ang hinihingahan naming hangin nang muli siyang nagsalita na mas nagpagulo sa gumugulo ko nang isip.

"Dad wants me back in New York next week. For good. I'm running out of time."

=================

Ngprya 17

Ngprya 17 // Push and Go

Matagal nang pinapangarap ni Mari Solei ang pag-alis at pagtakbo sa sariling mundo. Kung tutuusin, pwedeng-pwede ako sumama kay Ned. Kasi hindi tulad ni Mari Solei noon na hindi alam kung saan magsisimula – si Maris ni Ned ay may alam na.

Pero kahit saang anggulo tingnan, ako pa rin si Mari Solei.

Gusto umalis. . . ngunit takot.

Tinitigan ako ni Maureen kaya nag-iwas ako ng tingin, na para bang ako ang naiilang sa pakikipagtitigan. Kita ko ang pagkalumo ng expression ng mukha niya. At alam kong dahil kay Mao 'yon. Dahil naiipit siya sa silent war na nangyayari.

Gulong-gulo ang isip ko at sa bawat kilos– sa bawat tingin ko kay Mao na hindi ako pinapansin – naiiyak na ako. Hindi pa nakatulong ang exams kong halos pabagsak na.

"Napapansin kong madalas kang tulala, Lacsamana. May nangyari ba?" tanong sa akin n Ma'am Socorro is

ang araw na muntikan ko nang malaglag ang libro na pinapadala niya sa akin.

Ngumiti ako kay Ma'am. "Wala po. Okay lang ako."

Naging-usap usapan na rin ang hindi pagpasok ni Ned. Panay ang tanong nila kung nasaan siya o kung anong nangyari pero ang sinasagot ko lang ay 'hindi ko alam' kasi. . .hindi ko na rin alam kung anong nangyayari.

Pansin ko na rin kanila Marie at Maureen na tumatahimik na sila. . . lalo na si Marie. Titingnan lang niaya ko na para bang sinasabi niyang 'I'm sorry' at ngingitian ko lang siya.

Tapos sabay kaming iiyak sa room dahil sa nangyayari sa pagkakaibigan namin.

Sa halos mag-iisang linggo simula nang magkausap kami ni Ned tungkol sa tanan, parang mas gumulo ang lahat. Mas nawalan ng sense. Parang mas. . . humirap ang buhay.

Pagkauwi ko sa bahay ng biyernes, napatitig ako kay Auntie na may kausap sa phone habang may binibilang na pera. Hindi lang ito pera kung hindi libo. Ilang libo ang hawak niya at parang tuwang-tuwa pa siya.

"Ang swerte ko nga ata ngayon, Mare. Nagkaroon ng saysay ang pag-aalaga ko sa ana—" Natigil si Auntie dahil nakita niya akong nakatitig sa hawak niya. Agad nawala ang ngiti niya kasabay ng pagtago ng pera sa likuran niya. "Teka lang Mars, may nakik

inig kasi." Nilayo niya ang phone at tinaasan ako ng kilay. "Anong tinatayo-tayo mo d'yan? Magkaroon ka nga ng saysay at may ipapabigay ako kanila Aling Nena pagkabihis mo sa bayan. Dali!"

Pinagmasdan ko lang si Auntie hanggang makaakyat ako. Nakita ko naman si Cheche na ngiting-ngiti, may hawak na isang libo.

Doon na ako kinutuban pero pinigilan ko ang sarili kong mag-text sa taong alam kong malaki ang kinalaman dito. Pagkatapos kong magbihis ng pang-alis, bumaba ako.

"Bayaran mo kay Aling Nena ang utang natin last month." Binigay ni Auntie ang tatlong libo sa akin. "At sabihin mo, magpapaluto ako ng pansit. Padeliver kamo sa atin."

"Saan po galing to?" tanong ko sa kanya.

Kumunot ang noo niya. "Anong pakialam mo?"

"Tanong ko la—" Napapikit ako nang itulak ako ni Auntie sa noo gamit ang hintuturo niya. Napakagat ako ng labi dahil naramdaman kong bumaon sandali sa balat ko ang mahaba niyang kuko. "Aray Auntie!"

"Huwag ka na lang magtanong at lumarga ka na!"

Tinulak niya ako palabas na kamuntikan na akong sumubsob. Napahawak ako sa noo ko, iniisip na baka may dugo at mabuti na lang wala. Sobrang sakit lang talaga na parang nagkasugat.

Paikot-ikot sa kamay ko ang pera. Paulit-ulit kong tinanong sa sarili ko kung saan galing ang pera. Panay ang tanggi ko sa sarili sa naiisip kong pwedeng pinanggalingan nito. Iniisip ko na ring mag-text at itanong sa lalaking 'yon. . .kay Ned. . .kung may kinalaman ba siya rito.

"Mari!"

Bago pa ako makasakay sa jeep, napalingon ako sa tumawag sa akin. Nakita ko si Chino na nakangiting patakbo papunta sa akin. Agad akong napangiti dahil muntikan siyang madapa dahil sa batong nakaharang.

"Uy Chino," bati ko at tumingin sa jeep. "May utos kasi sa—"

"Samahan na kita."

Wala na akong nagawa nang parehas kaming sumakay ng jeep. Saka ko lang na-realize na cellphone at tatlong buong libo lang ang dala ko. Wala nang iba.

Ngumiti si Chino at inayos ang salamin niya sa mata. "Ako na. Libre na kita."

Wala akong ibang nasabi kundi "thank you."

Tahimik kami sa buong byahe at nakakaramdam na ako ng awkwardness. Dahil napapansin ko siya na parang hindi mapakali – na parang may gusto siyang sa

bihin pero hindi niya masabi – tumingin na lang ako sa labas ng bintana. Napapikit ako nang marinig ang buntong hininga niya sa gilid ko. Napabuntong hininga rin tuloy ako.

Five minutes bago makarating sa bayan, napatingin kami ni Chino sa phone kong tumunog. Patuloy ang tunog at pinagtitinginan na rin kami ng tao sa jeep. Gusto ko i-reject ang call nang makita ang pangalan ni Ned pero mas malaki ang portion sa isip ko na sagutin ang tawag.

Pero bago ko pa man masagot, nawala na ito. At imbis na tawag, nakareceive ako ng text.

Ned <3

Busy? I'll wait at midnight. Don't forget, Maris. Run.

Ang lakas ng kabog ng dibdib ko habang nakatingin sa screen.

To Ned <3

Sayo ba galing ung pera ni Auntie?

Pagkababa, lumingon sa akin si Chino kaya napatago agad ako ng phone. Tiningnan niya ang ginawa kong 'yun pero hindi niya ako tinanong pa tungkol doon. "Saan destinasyon natin?"

Tumingin ako sa kanto papunta kanila Aling Nena. Narinig kong may nag-reply na sa phone ko kaya inaya ko si Chino. "Tara sa tindahan niyo."

Alam kong magagalit sa akin si Auntie dahil nagtatagal ako pero hindi ko na masyadong naalala 'yon dahil naging busy ako kanila Tita Corinne. Tumulong ako sa store nila. Nang maghapunan, iniwan muna ang pinsan ni Chino na magbantay ng store at dumiretso sa kanila.

Tumulong ako sa pagluluto. Tinikpan ni Tita Corinne ang pagsubok ko sa sinigang. Nag-init pisngi ko sa narinig. "Pwede na mag-asawa."

"Tita naman."

"No, seriously. Ang sarap mo magluto, Mari."

"Magaling po kasi kayong magturo."

"Nambola ka pa!"

Pagkalagay ng mga pagkain sa lamesa, agad kumain s

i Cai habang si Chino ay panay ang tanong kung gaano karaming kanin ang gusto ko at kung anong juice ang gusto ko inumin.

"Ino naman," sabi ni Tita Corinne kay Chino. "Hayaan mo si Mari. Asawa kailangan n'yan, hindi katulong."

Nag-init ang pisngi ko at nanlaki ang mata. Habang si Chino naman ay naubo at halos mabitawan ang pitsel ng juice na kakatimpla lang niya. Tumawa si Tita Corinne at Cai.

"Si Kuya nagpapapogi di naman pogi," sabi pa ni Cai.

Ako naman ang tumawa kahit hiyang-hiya dahil nag-wrestling nang pabiro ang magkapatid. Doon ko napansin na parang mas nagmukhang binata si Chino. Siguro ganyan ang college life? Mas umitim din ang eye bags niya pero parang bumagay sa kanya.

Siniko ako ni Tita Corinne. "Huwag mo masyadong titigan si Ino, baka kiligin."

Natigil si Chino at nagkatitigan kami sandali. Agad nag-iwas ng tingin si Chino at tiningnan si Tita. "Ma!"

Natawa na lang din ako kasabay nila. Nakita ko ang pamumula ng mukha ni Chino habang nagkakamot ng batok at umiiling. Hindi ko mapigilang mapangiti. Mas ramdam ko kasi ang saya sa bahay nila Chino. Sa pamilya nila. Mas ramdam ko na may pamilya pa pala talaga.

Pagkatapos kumain, kami ni Chino ang nagbantay sa store. Tumunog ang phone ko pero hindi ko pinansin.

"Hindi mo sasagutin tawag?" tanong ni Chino.

Habang nag-aayos ng plastic, sumagot ako. "Hindi siguro."

Tumango siya. "Kumusta na pala? School? Anong balak mo sa birthday mo, malapit na ah?"

"Malayo pa!"

"December 2. Malapit na 'yun. Ilang weeks na lang," nakangiti niyang sabi pero kita pa ring nahihiya. "Anong gusto mong regalo?"

Kung anu-ano na tuloy ang napag-usapan namin mula sa college life niya sa Manila at kung gaano kahirap mag-apartment. Siya lang madalas ang gumagawa mag-isa kaya gustong-gusto niya umuwi ng probinsiya dahil namimiss niya madalas sila Tita Corinne at Cai.

Hindi ko alam kung paano at kailan kami napunta sa usapan kay Mao. Basta ang alam ko, pinipigilan kong umiyak habang sinasabi kay Chino ang detalyeng naaalala ko. Pero umiyak pa rin ako. At kahit ayaw ko man, niyakap ako ni Chino saka ako inaya sa simbahan.

Pinagmasdan namin ang kabuuan ng simbahan at kung gaano ito ka-grande. Panay ang renovate at pagpapaayos ng simbahan namin kaya kahit luma na, ang ganda pa rin tingnan. Doon ko lang din naalala na nalimutan ko nang mag-serve.

"Nahihiya na raw siyang pansinin ka kaya hindi na siya namansin?" pagtataka ni Chino habang nakatingin sa altar. May mga ilaw sa paligid kaya mas nakikita ang ganda ng simbahan sa gabi. "Hindi ba siya nahiyang hindi ka pansinin eh ilang taon na kayong magkaibigan?"

"Hindi ko na rin alam."

"Baka may gusto sa'yo?"

Agad akong nabilaukan nang marinig 'yon. Hinimas ni Chino ang likuran ko at kitang-kita ang pag-aalala niya.

"Lalaki rin kaya gusto n'un."

Tumawa siya. "Baka lang naman."

"Tsaka may crush 'yun kay. . ." nahinto ako sa gusto kong sabihin dahil bumigat ang loob ko.

Tiningnan ako nang nagtataka ni Chino. "Sinong crush niya?"

"Uwi na ako," sabi ko at tumayo. "Baka magalit na si Auntie."

Kung si Ned siguro si Chino, mamimilit pa siyang huwag munang umuwi. O baka nagpumilit na ihatid ako at magpakita kay Auntie. Pero iba si Chino. Iba rin si Ned. Nang sabihin kong ako na lang mag-isa ang uuwi, hinayaan niya ako. Binigyan din niya ako ng yema na gawa ni Tita Corinne.

Imbis na mag-jeep, naglakad ako. May mga ilaw sa daanan kaya hindi ako natatakot – at dahil may mga kasabayan din akong naglalakad kaya malakas ang loob ko. Sigurado akong pagagalitan ako ni Auntie dahil hindi ako nagpunta kanila Aling Nena. Mas papagalitan niya ako dahil walang pansit na na-deliver sa amin. Kaya imbis na umuwi, nagpunta ako ng playground.

At habang papalapit sa playground, mas lumalakas ang kabog ng dibdib ko kahit wala pa namang hating-gabi. Tiningnan ko ang phone ko at nakailang messages at call na si Ned sa akin. Pinasadahan ko lang ng tingin ang lahat pero napatigil ako sa paglalakad nang may tumawag sa akin.

"Maris."

Gusto kong tumakbo pagkarinig ng boses na 'yon pero tulad ng lagi kong ginagawa, nadikit ako sa kinatatayuan ko. Natatakot akong mag-angat ng tingin at makita si Ned na nakatingin sa akin. . . pero si Ned na mismo ang lumapit at nag-angat ang tingin ko para magtama ang mata namin sa isa't isa.

Hindi ako makapagsalita dahil parang kinuha ng kabog ng dibdib ko ang boses ko. Lumawak ang ngiti ni Ned, kita ang lukot sa gilid ng mga mata niya hab

ang hawak ang tigkabila kong pisngi.

"Dumating ka."

Hindi ko magawang ibalik ang ngiti niya. Dahil paulit-ulit na sa utak ko ang tanong na gumugulo sa isipan ko.

Sapat ba ang pagmamahal para sa desisyong 'to?

Hinawakan ni Ned ang kamay ko at hinatak papuntang swing. Magkatabi kami sa dalawang swing habang nakangiti pa rin siya. "Alam kong hating-gabi dapat tayo magkikita," sabi niya. "But I can't help my excitement to run with you. I was willing to wait, not knowing you're as excited as me."

Hindi ko pa rin magawang ngumiti.

Tumingin ako sa madilim na kalangitan at pinagmasdan ang pagkinang ng napaka raming bituwin sa langit. Nilingon ko saglit si Ned, nakatingin din siya sa kalangitan habang nakangiti. Tiningnan ko ang kamay niyang nakahawak sa kamay ko. Hindi bumibitaw.

"Saan pupunta pagtapos dito?"

Akala ko hindi niya narinig 'yon dahil halos pabulong na ang tanong ko. Pumikit akong nakatingala, pinapakiramdaman ang tibok ng puso ko nang magsalita si Ned.

"Far away from here."

"Tapos?" Mahina pa rin ang boses ko.

Naramdaman kong humigpit ang hawak niya sa kamay ko. "Hindi ko na alam."

Dumilat ako at pinalis kaagad ang nagbabadyang pagtulo ng luha ko bago tumigin kay Ned na nakatingin sa akin mismo. Sinibukan kong ngumiti. Sana maniwala siya. Inayos niya kaunti ang beanie na suot niya sa ulo.

"Wala kang balak pagkatapos?" tanong ko. Nawala ang ngiti niya kaya pinilit ko pa ring ngumiti. "Anong mangyayari sa atin sa future?"

Nagkatitigan kami. Tahimik kaming dalawa pero naririnig ang talbog ng bola na ginagamit ng mga nagbabasketball sa tabing court. Kasing lakas ng naririnig na bola ang kabog ng dibdib ko. Gustong lumabas ng puso ko. Gustong kumawala.

Tumayo si Ned kaya tumayo na rin ako, magkatapat kami. Hindi siya bumibitaw sa kamay ko kahit napapasmado na ako. Tiningnan niya ang mukha ko pababa at parang sinuntok ako sa tiyan nang makitang may kakaiba siyang expression.

"Bakit wala kang dalang kahit ano?"

Yumuko ako. Kinuha ang 3k na binigay sa akin ni Auntie at pinakita kay Ned 'yon. "Dala ko 'to." Mas lalong nawala ang ngiti niya sa mukha nang nilagay ko ang pera sa bulsa niya, sinusundan ng mata ko

ang kamay ko. "3k lang yan kasi ito lang binigay sa akin ni Auntie. Babayaran ko 'yun—"

Inangat ni Ned ang mukha ko. Hindi siya nagsasalita pero sapat na ang titig niya sa akin, ang pangingintab ng mga mata niya, para malaman kong nagtatanong siya.

Ngumiti ako bago ko binaba ang beanie niya sa mukha. Nagulat pa siya sa ginawa ko pero hindi ko inalis ang hawak ko sa nakababa niyang beanie. Mas mabuti na 'to na nakatingin ako sa mukha niyang nakatakip ng beanie kaysa magsalita ako habang nakatitig sa mga mata niyang tumatagos sa kaluluwa ko.

"Ned. . ." Hindi ko alam kung anong sumapi sa utak ko nang tumingkayad ako at hinalikan siya. Agad umagos ang luha sa mga mata ko nang maramdaman ang labi niya. . . na pinapagitnaan ng tela ng beanie. "Pumunta ka na ng ibang bansa."

Bago pa siya makapagsalita, tanggalin ang beanie, at bago pa niya mas higpitan ang hawak sa kamay ko – kinalas ko ang hawak niya at mahina siyang tinulak palayo sa akin.

=================

Ngprya 18

Ngprya 18 // Texts and Lies

"Babalik ng New York si Eddard?"

Kaliwa't kanan ang balita tungkol sa pag-alis ni Eddard Vane Yboa sa gitna ng school year. Pinipilit kong huwag makisali sa usapan. Dapat wala akong pakialam. Wala rin namang nagtanong sa akin - pwera kanila Marie at Maureen na hinukay ang buong kwento.

"Tanan?!" nanlaki ang mata ni Marie. "Buti hindi ka sumama!"

Ngumuso si Maureen at binaba ang librong hawak. "Dapat sumama ka para romantic."

"Pinagsasasabi mo? Nirerelate mo na naman sa mga nababasa mo mga bagay bagay." Sumama ang tingin ni Marie. "Mga bata pa sila. Mag 16 pa lang si Mari two kaya."

"Pero. . ." ngumuso si Maureen. "Sweet 'yun."

Tumingin sa gilid si Marie, nag-iisip, at tumango-tango. "Sana naghintay si Eddard Pwet ng December 2! Para sweet sixteen!"

"Marie nama-aray!"

Pinitik niya ako sa noo! "Marie one nga sabi-!"

Napatingin kaming tatlo sa labas ng room dahil sa mga boses na maingay. Agad akong kinabahan dahil n

akita ko si Mao kasama ang ibang grupo - ibang kaibigan - hindi kami. Hindi lang ako ang natahimik. Kahit sila Marie at Maureen ay natahimik sa pagpasok nila Mao at bago niyang kasama sa room.

Nakita kong nagkatinginan sila Marie at Maureen. Napansin kong nangingintab ang mata ni Marie nang tumingin siya sa akin. Ngumiti ako - ngumiti rin siya. Pero alam naming dalawa na hindi sapat ang ngiti para sabihing okay ang lahat.

Kasi hindi okay lahat.

Kinakabahan ako.

Paikot-ikot na ako sa room para kausapin si Mao pero lagi siyang may kausap. Hindi siya nawawalan ng kasama. Tinatak ko sa isip ko na tinulak ko man si Ned - atleast, maging okay kami ni Mao. Nang mahatak ko si Mao palabas ng room para makapag-usap, nagpumiglas siya.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko sa pag-iyak nang magsimula akong magsalita.

"Mao, sorry."

Hindi niya ako matingnan. Pinipilit kong hawakan ang braso niyang tinatanggal din niya. Hindi siya makatingin sa akin.

"Mao, kausapin mo na ako." Kahit hindi ko alam kung bakit. Kahit lumuhod man ako sa harap mo. Kahit kainin ko lahat ng pride ko. "Pansinin mo na ako,

please. Sige na. Sorry."

Nakita ko si Maureen na lumabas ng room at sinara ang pintuan.

"Uy ano ba mag-uuwian na," sabi ni Mao nang hindi pa rin tumitingin sa akin. Tinanggal niya ang hawak ko sa braso niya at agad binuksan ang pinto. Hinabol ko siya. Hinatak ang braso niya pero nakapasok na siya sa room. Bumitaw ako nang mapansing nakatingin sa akin halos lahat ng kaklase namin sa loob.

Nasa loob ng room si Marie na sinundan ng tingin si Mao. Nagkatinginan kami ni Marie - may mga luhang tumatakas sa mga mata ko.

"Oh tapos na palabas!" sigaw ni Marie at agad sinara ang pintuan ng room, para itago ako sa mga kaklase namin. "Dukutin ko mga mata niyo eh."

Naramdaman ko ang hawak ni Maureen sa balikat ko habang nakatitig ako sa nakasarang pintuan. Narinig ko na rin ang ingay dahil nag-school bell na. May ilang napatingin sa amin ni Maureen dahil parehas kaming umiiyak.

"Okay lang yan," bulong sa akin ni Maureen. "Magkakabati rin kayo ni Mao." May kung ano pang binulong si Maureen. Mga pampalubag loob. . . pero alam ko pampalubag loob lang 'yon.

Malayo sa katotohanan.

Hindi rin nakatulong ang mababa kong grades. . . a

t ng galit sa akin ni Auntie pagkauwi. Hindi ko na dapat siya papansinin dahil pagod na ako sa school at sa lahat ng nangyayari. Pero nakita ko siyang umiiyak na nakaupo sa sofa.

Tumingin siya sa akin, at doon ko nakita ang galit sa mga mata ni Auntie. Hindi na ako nakaiwas pa nang bigla niyang ibato sa akin ang hawak niyang notebook. "Lumayas ka nga sa harap ko!"

"Auntie-"

"Bwisit! Lumayas ka!" sigaw niya. Bago pa niya ibato sa akin ang cellphone na hawak, tumakbo ako palabas ng bahay. "Wala ka talagang kwenta. Walang utak! Magsama kayo ng nanay mo!" Rinig ko pang sigaw niya. May mga sinigaw pa siya na hindi ko na masyadong naintindihan dahil mabilis akong naglakad palayo.

Sinubukan kong i-text si Marie pero hindi siya nagreply. Nang tatawagan ko na, wala naman akong load. Pagtingin ko sa wallet ko, wala rin akong pera. Naupo ako sa may sidewalk at tinabi ang bag ko - iniisip ang lahat ng bagay na nangyari sa akin sa isang linggo lang.

Nauna si Mao na hindi ako pinansin nang biglaan.

Pumangalawa si Ned na tinulak ko palayo sa akin.

Pangatlo ang grades kong napabayaan.

Pang-apat si Auntie na biglang nagalit sa akin. Na

lagi naman.

At panglima - nagugutom na ako.

Tumingala ako sa padilim nang kalangitan at tinitigan ang paparating na buwan. Ilang beses akong huminga nang malalim para pigilan ang pagtulo ng luha ko. Paano nangyaring last time, masaya pa ako tapos ngayon - parang bumagsak lahat ng kamasalan sa akin?

"Mari?"

Lumingon ako sa tumawag sa akin. Agad akong ngumiti kay Chino na papalapit sa akin. Umupo siya sa tabi ko nang may pagtataka sa mukha.

"Bakit nandito ka?"

Huminga ako nang malalim, hindi pa rin inaalis ang ngiti. "Galit sa akin si Auntie, eh."

Ito ata ang naging cue ni Chino para isama ako sa bahay nila. Humindi pa ako pero pagod na ang katawan ko makipagtalo pa kaya pumayag na rin ako. Binigyan ako ni Tita Corinne ng napaglumaan niyang damit para maging kumportable ako pero humindi ako.

Hindi kumportable ang uniform ko pero kailangan ko rin namang umuwi, siguro kapag malamig na ang ulo ni Auntie.

Nalimutan ko saglit ang problema nang kumain kami

ng hapunan. Panay kasi ang kwentuhan nila Tita at Cai. Panunukso ni Cai kay Chino. At ang university life ni Chino - sembreak na nila.

Natigil lang ang ngiti ko nang biglang tumunog ang phone ko. Kinabahan agad ako nang makakita ng unknown number na nagtext sa akin.

+639053000561

Why not run?

Napatitig ako sa text. Hindi kaya-pero imposible. Nakaalis na siya ng bansa sa mga oras na ito. Imposibleng siya 'to!

"Tinext ka na ng auntie mo?"

Napatingin ako kay Chino na nakatingin sa akin, naghihintay ng sagot. Ngumiti ako.

"Hindi. Globe lang, tapos na raw unli ko."

Tumaas ang dalawa niyang kilay. "Nag-uunli ka pala?"

"Minsan. Kapag may kailangan kausapin." O kaya nama

n kapag may gusto akong kausapin.

Tumango si Chino at nakaramdam ako ng guilt. Hindi kasi ako madalas mag-text sa kanya kahit araw-araw ay wala siyang palya sa pag-tetext. Mas maaga pa nga ang texts niya sa akin kaysa sa dating pagtawag ko kay Ned para gisingin-ugh.

Huwag mo na isipin ang lalaking 'yon, Maris-err, Mari Solei.

Napatingin ulit ako sa phone ko nang may nagtext. Mas kinakabahan ako sa nabasa.

+639053000561

Why not run with me?

Mabilis akong napatingin kanila Chino na busy sa pag-uusap. Tumingin ulit ako sa phone ko nang tumunog ulit ito.

AutoloadMax

P100.00 prepaid credits was loaded to ur mobile# 09

055120296 by ***.

Hindi ko na alam kung anong gagawi ko. Tatayo ba ako? Lalayo ba ako? Mag-rereply na ba ako? Ang dami kong tanong. Bakit siya nandito? Akala ko ba aalis na siya? Anong nangyayari? Halos napasigaw ako nang tumunog ulit ang phone ko kaya napatingin sa akin sila Tita Corinne, Chino at Cai.

"May problema ba, Mari?" tanong ni Tita Corinne.

Mabilis akong umiling. "May-sa-ano-okay lang po bang sa labas muna ako?"

Tiningnan nila ako nang nagtataka. Nagkatinginan si Tita at Chino. Pinagmasdan ako ni Chino at dahan-dahang tumango. Agad akong lumabas para tingnan ang text message. Sobrang sakit na ng puso ko kaya pinukpok ko ang dibdib ko para kumalma. Pero ayaw kumalma.

+639053000561

Maris

Tinitigan ko ang screen ng phone. Kung anu-ano na

ang pumapasok sa isip ko dahil lang sa mga text. Si Mao at ang hindi niya pagpansin. Si Auntie at galit niya sa akin. Sa grades kong bumababa. At si Ned. . .si Ned na nagtetext sa akin.

Nagdadalawang isip pa ako kung mag-rereply ako nang biglang tumawag 'yung unknown number! Nakaramdam ako ng panghihina.

Sasagutin ko ba? O hindi. Sasagutin? Hindi.

Pero bago ko pa masagot, biglang nag-off ang phone ko. Napakagat ako ng labi. Putek, low batt. Punukpok ko nang ilang beses ang noo ko. Nararamdaman ko na ang sakit pero iba pa rin ang sakit na nararamdaman ko emotionally.

Pumikit ako nang ilang segundo at ginuhit ang ngiti sa labi bago pumasok sa loob. Kamuntikan ko pang mabunggo si Chino dahil nagmamadali siyang lumabas pero natigil nang makita ako.

"Mari anong-"

Tinaas ko ang phone ko. "Pwedeng pa-charge?"

Binigay sa akin ni Chino ang charger. Nanatili akong nakaupo sa tabi, pinipilit maging normal habang nanonood ng TV. Ilang messages na ang natatanggap ko bago ko tiningnan ang text.

+639053000561

I'm offering you to run, Maris.

Pinilit ko ang sarili kong mag-reply.

To +639053000561

Paano ka nakakapagtext? Umalis kna dba?

+639053000561

Hinihintay kita.

Napakagat ako ng labi.

To +639053000561

Wala kang hihintayin :)

+639053000561

Change your mind.

To +639053000561

Tpos?

+639053000561

Be with me

To+639053000561

Naiisip mo ba sinasabi mo?

Hindi siya agad nag-reply kaya tumingin ako sa TV. Masaya sila. Tumatawa na nga rin sila Cai pero hindi ko magawang tumawa. Halos mabitawan ko ang phone ko nang tumunog ito. Nilagay ko na rin ito sa silent para hindi na mag-ingay.

+639053000561

I don't need to think. Gusto ko lang umalis kasama ka

To +639053000561

Hindi pa ako graduate. Di pa tayo graduate. Hs plang tayo!

+639053000561

So what? Hindi ka aasenso sa pag graduate lang.

Napakunot ang noo ko sa nababasa ko.

To +639053000561

Aasenso kba sa pakikipagtanan?

+639053000561

Try

To +639053000561

Wlang kasiguraduhan un

Ilang minuto pa ang lumipas bago siya nagreply.

+639053000561

Just like your feelings for me...no assurance

Napahawak ako nang mahigpit sa phone ko. Hindi ko alam kung bakit sa isang text lang ay parang pinipisil ang puso ko sa sakit.

+639053000561

See? Pati pagrereply mo wala akong kasiguraduhan

Aray.

+639053000561

Magreply ka please

To +639053000561

Anong irereply q ba?

+639053000561

Anything but no.

To +639053000561

Di nga kasi pwde mangyari sinasabi mo.

+639053000561

Bakit? Ayaw mo ba akong makasama?

Gusto kitang makasama! Ang gusto kong ireply. Pero hindi pwede. . . hindi talaga! Masyado kaming bata! Maganda yung idea sa umpisa. Lagi namang ganun. Sa umpisa lang masaya. Paano sa susunod? Wala. Wala nang mangyayari.

Bakit hindi niya maintindihan 'yun?!

Napatitig ako sa sunod niyang text.

+639053000561

Your feelings for me not enough?

Hindi ako nag-reply.

+639053000561

Bullsht.

Iniisip ko ang irereply ko pero nakatitig lang ako sa phone ko. Yumuko ako at pinigilan ang pagtulo ng luha. Nakakahiya. Nagtatawanan sila tapos ako, lumuluha? Putek, Maris. Umayos ka!

Maris. . .nakakatawa. Nasanay na rin ako sa Maris.

+639053000561

Am I not enough?

+639053000561

Maris...

Pumikit muna ako at huminga nang malalim dahil bumibigat na talaga ang loob ko.

To +639053000561

Hindi. Hinding hinding hindi.

+639053000561

What?

Bobo na nga siguro ako nang tipahin ko ang sunod kong reply.

To +639053000561

Walang pera = gwapo ka lang = walang patutunguhan. Wala na rin akong paki sayo. Sorry :)

Napatayo ako pagkasend ko ng text kaya napatingin sa akin sila Chino. Ngumiti ako agad at nagpaalam na mag-c-CR. Pagpasok ng CR, naghilamos kaagad ako dahil sa mga luhang panay ang bagsak. Nakita ko pa sa salamin ang braso kong may pasa dahil kay Auntie.

Nanatili pa ako sa loob ng CR, pinapakalma ang sarili. Nakayuko akong bumalik sa pwesto ko paglabas. Tinanggal ko ang charge sa phone at binasa ang text.

+639053000561

You're kidding.

Mabilis akong tumipa ng reply.

To +639053000561

Mahirap ako. Mahilig ako sa pera. Kita mo naman kay Auntie diba? Sakanya kasi ako nagmana hahahah :)))) like auntie like niece

Nagpaalam ako kanila Tita Corinne. Gusto ko na umalis agad dahil nahihiya na ako. Kita ang gulat sa mukha nila dahil siguradong mukha na akong sabog. Namumula ang mukha ko. Ang mata ko pati ang ilong. Sinisipon na rin ako.

Tumayo si Chino. "Anong nangyari?"

Umiling ako, nagpasalamat kanila Tita Corinne at lumabas. Malalaki ang hakbang ko pero naabutan ako kaagad ni Chino. Hahawakan sana niya ako sa braso pero pinigilan niya ang sarili.

"Bakit?" tanong niya sa akin. "Nag-text na ba Auntie mo? Nag-away kayo sa text?"

Umiling ulit ako at dumiretso sa paglalakad.

"Mari!" tawag niya.

Nang mag-vibrate ang phone ko, kamuntikan ko nang mabitawan ito dahil tumatawag siya. Tumatawag si Ned! Nilingon ko si Chino at nakita ko ang gulat sa

mukha niya na hinarap ko siya. Bago pa siya makapagsalita, nanginginig ang mga kamay kong binigay ang phone ko sa kanya.

"Bakit-"

"Pasagot naman," nakangiti kong sabi. Nagtataka pa siya at magtatanong pa sana nang magsalita ulit ako. "Nangungulit kasi sa akin. Ayaw ako tantanan hangga't hindi ko sinasabi na may boyfriend ako."

Nanlaki ang mata niya. "B-Boyfriend?"

Hindi nawala ang ngiti ko pagkatango. Tinitigan niya ang screen ng phone ko na tumatawag pa rin ang unknown number. Tiningnan niya ako na parang nag-aalinlangan. Nagkamot siya ng batok bago sinagot ang tawag.

Kinabahan agad ako nang mag-hello si Chino pero nagtaka nang ilayo niya ang phone. "Binabaan ako?"

Napatitig ako sa phone nang kuhanin ko 'yon. Pinipilit pa rin ang pagngiti. "Salamat." Tumalikod ako at naglakad na ulit nang marinig ko ang boses ni Chino.

"Hatid na ki-"

"Huwag na!" halos pasigaw kong sabi. Nilingon ko siya at ngumiti. "Please, Chino. Huwag na."

Naglakad ako na parang lutang, hindi nararamdaman

ang mga paa kong tumatapak sa lupa. Mahigpit ang hawak ko sa phone nang mag-vibrate ito. Hindi ko pinansin nang makitang pangalan ni Chino 'yung nagtext.

Umuwi ako nang tulog si Auntie sa sofa at namamaga ang mata kakaiyak. Dumiretso ako sa kwarto ko at naligo para mahimasmasan. Pagkabalik ko sa kwarto, malungkot akong nakatingin sa flower crown.

Anong nagawa ko? Bakit ko sinabi sa kanya 'yun? Putek, Maris. Sinungaling ka pero bakit sumobra na?

Napatitig ako sa phone kong nagva-vibrate. Kinabahan dahil number niya ang tumatawag. Pikit mata kong sinagot 'yon.

Hindi ako nagsalita. Kung dati lang ito, masayang-masaya akong marinig ang boses niya. Pero ngayon - nanlaki ang mata ko nang marinig ang isang hikbi.

Hikbi niya sa kabilang linya.

Napatakip ako ng bibig nang magsalita siya gamit ang nababasag at malalim na boses.

"Kung ayaw mo sa akin, sige," halos pabulong niyang sabi. Pumikit ako at pinigilan ang pag-iyak. "Sige, Mari Solei."

Nanginginig pa ako pagkatapos niyang ibaba ang tawag kaya hindi ko alam kung saan ko nakuha ang lakas para mag-text pa sa kanya ng kasinungalingan.

To +639053000561

Pasalubong galing NYC pag umuwi ka haha thanks pala sa load Ned ^__^

Nakangiti kong sinend ang text pero patuloy ang pag-iyak ko. Hindi na siya nag-reply pa.

=================

Ngprya 19

Ngprya 19 // Aftermath Decisions

"There's more to life than love. Aral muna mga bebe."

Hands down na siguro ako kay Ramon Bautista pagkabasa sa sagot niya sa mga love life questions. Totoo naman kasi. Kailangan mag-aral muna, marami pang pwedeng mangyari. Masyado pang bata.

Wala lang ang pagluha namin noon. Malayo sa bituka para masaktan. Ilang months na rin naman nakakaraan.

At kahit sinabihan pa ako ni Maureen na mali ang ginawa ko o ni Marie na sinampal ako nang ilang beses sa pagsisinungaling, papanindigan ko ang ginawa ko. Hindi ko sigurado kung nasaktan ko talaga si Ned. . . pero alam kong makakabuti sa aming dalawa ito.

Kung hindi - malamang, hindi ako naka-graduate ng honorable mention. Malamang siguro, nakikipagpatayan na siya sa tatay niya kung hindi siya umalis ng bansa. At siguradong hindi ako makakapunta ng Manila ngayon para mag-college.

Sa first week ko sa Manila, sa bahay ng pinsan sa tatay ni Maureen ako nakitira - kanila Ate Sef at Ate Raf - kambal. Kahit isang linggo pa rin, walang mapaglagyan ng excitement at kaba ko dahil gustong-gusto ko na ma-enjoy ang Manila.

Siguro enjoy din ako dahil sa kwento nila Ate tungkol sa college life. O sa mga family stories nila tulad ng impormasyon na ang mga De Lacerda family - hindi pwedeng walang Maureen sa pangalan. O kahit Mau.

"Tinamad na kasi si Mama mag-isip ng pangalan kaya Maureen na lang akin," kwento ni Maureen tungkol sa pangalan niya. Nakasuot siya ng statement shirt na 'Can you be my V. L. Tine?' "Ewan ko ba anong trip ng angkan. Kaya tuloy kapag may tumawag ng Mau, titingin kaming lahat."

Tumawa si Ate Sef. "Pwera sa akin. Reen ako, eh."

"Madaya ka kasi," sabi ni Ate Raf. "Dapat ikaw nauna para ikaw 'yung may Mau."

Ngumuso si Ate Sef at tumawa. "Pero kahit wala akong Mau sa pangalan, napapatingin din ako!"

"Feelingera ka girl."

Enjoy talaga sila kausapin - plus points ang pag-alis ko sa puder ni Auntie.

"Sigurado ka bang aalis ka na?" tanong sa akin ni Ate Sef habang umiinom sa mug niyang hugis pusa. Sa totoo lang, mukha rin siyang pusa dahil malaki ang mata niya pero parang singkit din. Bagay na bagay sa kanya ang pag-ko-cosplay ng animes. "Pwede ka pa naman mag-stay sa amin kung-"

"Okay lang Ate," nakangiti kong sabi. "May nakita na rin kasi akong boarding house na malapit sa school."

"Oo nga Sef, hayaan mo na siya," sabi ni Ate Raf.

Hindi tulad ni Ate Sef, medyo may pagkasingkit si Ate Raf tapos may nunal siya sa may pisngi. Kung hindi lang siguro sila magkaiba ng hairstyle (black long hair si Ate Sef; laging naka-messy bun ang brown hair ni Ate Raf), ang nunal ni Ate Raf magiging palantandaan ko kung sino ang sino.

"Pero bata pa siya," sabi ni Ate Sef. "Maraming-"

Kumindat si Ate Raf sa akin pagkasabi ng, "she needs to open up her horizon. Big girl na 'yan."

Hindi ko mapigilang humanga kay Ate Raf dahil parang strong woman ang nakikita ko sa kanya kahit girly - samantalang si Ate Sef, tahimik - parang ako - pero siya, sobrang bait.

Kung tatanungin ako, ayaw ko na rin sanang umalis sa bahay nila Ate Raf at Ate Sef, kaya lang kasi - nakakahiya na sa kanila. Free loader ako, hindi pa nakakatulong. Kung sa boarding house ako, mapipilitan akong kumilos para sa sarili ko.

Wala akong madedependehan pwera sa sarili ko - at dapat maging ganoon ako para mapatunayan kay Auntie na kaya ko.

Magkikita kami ni Chino sa may boarding house dahil hindi ako pumayag na sunduin pa niya ako. Out of the way kasi. Kaya nag-fx na rin ako para mapabilis. At kahit one week na ako sa Manila, natatakot pa rin ako mamasahe mag-isa. Pero dapat kayanin!

Ako ang nauna sa FX kaya nagbayad agad ako kahit sa pinaka likuran ako naupo. Nang magtanong ako kung pwede magpababa, sasabihan na lang daw niya ako. Nanahimik ako habang naghihintay ng mga sasakay pa nang napatitig ako sa labas ng bintana nang may makita akong pamilyar na tao.

Pamilyar ang lakad. Ang postura. Ang pagtawa pati na ang pagpalo sa katabi habang tumatawa.

Nanlamig ang kamay ko nang i-text ko si Maureen.

To Maureen

Nakita ko si Mao.

Maureen

nakita ka niya ?? nag usap kayo ?

To Maureen

Nasa FX ako, nasa labas siya naglalakad.

Maureen

ah .. ok klang ?

Kung tatanungin siguro ako ni Maureen bago ang graduation, o nung prom namin - sasagot siguro ako na hindi ako okay. Kasi hindi talaga okay. Imbis na umiyak ako dahil hindi ako sinayaw ng crush ko (wala naman din akong crush), si Mao ang iniyakan ko.

Kasi natapos na ang prom namin, hindi pa rin niya ako kinikibo.

At kahit nang mag-graduation, naubos na ata ang lu

ha ko at nagsawa na rin ako kakahintay na baka magkabati pa kami ni Mao. Kasi hindi na talaga.

Kung galit ako sa kanya - hindi. Pero ang dami kong tanong sa isip ko tulad ng: "bakit?" at "anong nangyari?" na wala pa ring sagot hanggang ngayon.

To Maureen

Okay lang :)

Maureen

gusto mo kita tayo maya ? libre kita?

Agad akong napangiti.

To Maureen

Talaga?

Maureen

yep .. kita tayo sm manila maya :D

Tahimik ang byahe namin. Naiilang din ako dahil napapatingin ako sa kaharap kong babae na naka-earphones. Nagandahan agad ako sa babae pagkapasok niya kanina sa FX dahil ang amo ng mukha niya. Sobrang straight din kasi ng buhok niya. Nadagdag ang paghanga ko nang may sumilip na tattoo sa may leeg niya.

Ang astig niya.

Pero bago pa niya maisip na ang creepy ko, tinuon ko ang tingin sa labas ng bintana. Kinakabisado ang mga nadadaanan naming hindi kasing ganda ng nasa probinsya na kalsada pero nakakahanga pa rin sa dami ng tao. Totoo nga na polluted ang Maynila: magulo, maingay, madumi - pero nakakaamaze pa rin.

"Hello Sin?"

Napalingon ako, medyo nagulat dahil kung anong kinaamo ng mukha ng babae ay yun ang kinalalim ng boses niya. May kausap siya sa phone.

"Ito putek, ang traffic."

Bumaba ang katabi ko kaya mas lumuwag ang pagkakaupo ko.

Napansin ko ang pagkunot ng noo ng babae na tuming

in sa akin kaya nag-iwas ako ng tingin. "Ang init init nga eh tapos ito pang katabi ko, feeling close sa akin. Kung makadikit akala mo hindi malagkit."

Naalala ko bigla si Marie sa kanya kaya hindi ko maiwasang mapangiti. Napatingin ako sa katabi niyang lalaki na napatingin din sa akin. Nag-iwas ako ng tingin pero napansin kong sobrang dikit nga sila bago tumingin sa may labas.

"Tangina di ba?"

Kinilabutan ako sa pagmumura ng babae. Napatingin na rin pati ang driver sa kanya.

"Ha? Ah, oo. Pag naputol pasensya ko ewan ko na lang kung anong mapuputol gamit gunting ko."

Napausog ako nang lumipat ang lalaki sa tabi ko. Napaupo ako nang maayos at napansin ko ang pagngisi ng babae sa tapat ko at umirap pa. May kung anong binubulong ang lalaki na hindi ko rin maintindihan.

Nanahimik muli ang loob ng FX dahil natulog ang babaeng katapat ko habang may nakapasak pa ring earphones sa tainga. Nag-init naman bigla ang pakiramdam ko nang may maramdamang kakaiba sa gilid. Halos hindi ako makahinga nang maramdaman kong may humahaplos ng gilid ko!

Dahan-dahan akong tumingin at doon ko nakita ang kamay ng lalaki. Napatingin ako sa harap at parang nagpanic ang lahat sa akin. Nararamdaman kong may pinipindot na rin ang daliri niya kaya nanlalamig

na ang mga kamay ko.

Umayos ako nang upo. Nagsorry din ako sa babaeng nasa tapat ko na nagising at napatingin sa akin. Tumingin ako sa may bintana. Akala ko titigil na 'yung lalaki pero naramdaman ko na naman ang pagdikit ng lalaki ng kamay niya sa gilid ko. Mas lumapit pa siya!

Gusto ko nang maiyak. Gusto kong sumigaw! Pero natatakot ako. Sobrang natatakot ako!

"Ah!"

Napatingin halos lahat ng tao sa FX nang sumigaw ang lalaking katabi ko. Umatras siya. Nanlaki ang mata ko sa nakitang gunting. Hawak ng babaeng katapat ko ang bakal na gunting. Nakapatong ang matulis na bahagi sa hita ng lalaki.

"Ano ba?" halos pasigaw ng lalaki.

"Para nga kuyang driver!" sigaw ng babae. Tumigil ang FX at tiningnan nang masama ng babae yung katabi kong lalaki. "Kung ayaw mong ibaon ko tong hawak ko sa hita mo, bumaba ka."

Umusog ako palayo sa lalaki. Bumaba naman siya agad. Nagsimulang mag-usap ang lahat habang tahimik akong nakatingin sa babae na binalik ang gunting sa bag niya at pumikit na parang walang nangyari.

Kinakabahan pa rin ako. Hindi ko mawari ang nararamdaman ko. Sobrang thankful ako sa babae pero hind

i ako makapag-thank you. At naiinis ako sa sarili ko - dahil bakit 'yung babaeng ito na nasa tapat ko - parehas lang naman kami. Babae.

Pero bakit kaya niyang ipagtanggol ang sarili niya?

Hindi ako nakapag-thank you sa babae dahil bumaba na rin siya. Naninikip ang dibdib ko kahit nang magkita na kami ni Chino na naka-uniform pa ng school niya. Hindi ko na inopen up ang topic tungkol kanina.

Si Chino ang nagtanong tungkol sa boarding house habang ako ay panay tango at sagot sa mga tanong. Akala nga nila, sasama rin si Chino sa pag-re-rent.

"Ano ang itatawag ko nga pala sa iyo?" tanong ni Aling Linda, caretaker ng boarding house, pagkakuha ng mga documents ko. "Dito kasi sa bahay, nickname basis para pamilya tayo."

"Mari-"

Pinutol ko ang sasabihin ni Chino. Tiningnan niya ako nang nagtataka pero nginitian ko lang siya. Kung gusto kong magbagong buhay - ibaon sa limot ang dating ako - kailangan ko na simulan ngayon. At habang iniisip ko 'yung nangyari sa FX kanina, nangangako ako sa sarili ko na hindi na mangyayari sa akin 'yon.

Hindi ko kailangan ng tagapagligtas.

"Aris po."

Takot si Mari Solei. Pero si Aris - hindi na. Dapat hindi na.

"Aris?" Tumingin sa akin si Chino at inayos ang salamin sa mata.

Tumango ako. Hindi na siya nagtanong pa pero kita ang pagtataka niya. Matagal ko na ring gusto palitan ang tawag sa akin. Hindi ko kasi malimutan ang sinabi ni Auntie nung graduation ko na kasing hina ng pangalan ko ang pagkatao ko.

Mari Solei. Mahinang babae. Ayaw kong maging mahinang babae.

Pinagmasdan kami ni Aling Linda na parang natutuwa siya sa amin ni Chino. May panunukso sa mga mata niya nang magtanong ulit. "Boyfriend mo ba, Aris?"

"Hindi po!" sabi ko agad. Nakita kong namula ang tainga ni Chino. Nakakahiya sa kanya!

Napalingon ako nang may lalaking umakbay kay Chino. Isa siya sa mga boarders. Pinakita kasi sa akin ni Aling Linda ang mga pictures nung boarders.

"Grabe 'yung deny doon," natatawang sabi ng lalaki. Pinalo niya ang dibdib ni Chino kaya naubo pa si Chino. "Oks lang 'yan bro, madilim talaga dyan sa mundo ng friendzone pero makakaahon ka rin d'yan."

Pinakilala ako ni Aling Linda sa mga boarders at ganoon din si Chino. Pinakain din kami pagtapos libutin ang boarding house at pinakita sa akin ang kwarto ko. Nahihiya pa ako dahil kasabay namin ang iba pang boarders sa pagkain pero sobrang friendly nila.

"Hindi talaga kayo?" tanong ng isa. Umiling ako. "So, ano 'yan? Friends with benefits?"

Naubo si Chino at agad uminom ng tubig. Tiningnan niya ako. Namumula na ang tainga niya. "H-Hindi-"

"Ay bakit nag-ba-blush?"

Nagtawanan ang lahat ng kasama namin sa hapagkainan. Nakingiti at tawa rin ako. Kung magbabagong buhay ko - dadalhin ko ang mga nakaraan ko - pero hindi ako lulubog dahil doon.

Pero hindi ko alam kung babawiin ko ang gusto kong panindigan nang makauwi na kami ni Maureen galing SM. Binuksan ko agad ang Facebook dahil nagpa-add sa akin ang mga boarders na nakilala ko. Facebook ni Maureen ang naka-log in. Naka-log in ang Facebook ni Maureen. Hindi ko alam bakit ako nag-scroll. At nagsisi akong nakita sa newsfeed ang post na inabot ng hundred likes.

Miller E. Loyzaga Hindi DAW babalik ang tropa mo pero bakit andito?! Hahahahah painom na yan!! with - Vane Yboa and 10 others at Makati City, Philippines.

=================

Ngprya 20

Ngprya 20 // Jokes On You

"You finally dated Chino?"

Hindi ko magawang magpaliwanag - dahil hindi ko rin alam ang dahilan ko kung bakit pumayag akong mag-mall kami ni Chino. Hindi 'yun date! Lumabas lang kami. Kumain. Normal lang, parang mga highschool. Normal lang din naman ang pinag-usapan namin. Buhay probinsiya. School life. Subjects. At Manila.

"Lumabas lang kami, Ate. Hindi date," sabi ko kay Ate Raf na nakataas ang kilay sa akin. Tumitig ako sa inorder kong White Caffè Mocha na Venti. Kapag kasi kasama ko si Ate Raf - o kaya naman kapag nag-aaya siyang gumala, Starbucks ang bagsak namin. "Atsaka mabait din naman siya sa akin, matagal na."

Tumawa si Ate Raf. "Ayun na nga, Ari," tawag niya sa akin. Mahilig siya sa nicknames. "For how many years na naghintay 'yung tao, ngayon ka lang pumayag makipag-date?"

"Labas."

"Date," pagpupumilit niya. Nag-give up na ako. "But why?"

Napalunok ako nang ilang beses.

"Paasa," biglang sabi ni Marie. Napangiwi ako. Umiling siya at hinawakan ang mukha ko. "Itong mukhang 'to? Napaka heartbreaker talaga. Sinasaktan mo lahat ng lalaki, parang si Ed-"

"Hindi, ah!" putol ko kay Marie.

Sumimangot siya at nagpatuloy sa pagkain ng chocolate cake na nilibre sa kanya ni Ate Raf (namilit pa siya at nanampal.)

"Siguro nga dapat nakipagtanan ka na lang sa kanya."

Kamuntikan akong maubo sa sinabi ni Marie. Nakita ko ang pang-asar na ngiti ni Ate Raf.

"Oh, is that the other guy? Yung kakabalik lang ng Philippines?"

"Oo, 'yung sinaktan niya ka-"

Pinipigalan ko ulit si Marie. "Bakit ko kasi gagawin 'yun?"

"Tanan?" Ngumuso siya. "Para hindi ka nagkakaganyan? Mukha kang pwet na giraffe patingin-tingin sa paligid."

Natigilan ako sa sinabi niya. Tiningnan ko si Ate Raf na nakatingin sa akin, iniinom ang mainit niyang kape at tumango na parang sinasabi niyang tama si Marie habang si Marie naman ay may knowing look na sinasabing 'tama ako'. Yumuko ako at tinitigan ang kape ko.

Ayaw ko man aminin, tama nga siya.

Sumasakit na ang leeg ko kakalingon sa labas. Iniisip na baka andyan siya.

"Gagraduate ba ako kapag nangyari ang pagtatanan?" tanong ko kay Marie.

Nagkibit balikat siya. "Nobody's nagmamadali."

"Wow, ang conyo nun, girl," react ni Ate Raf.

"Nakalimutan ko kasi English word ng nagmamadali." Sumimangot si Marie. "Ano nga ulit 'yun?"

Nagkatitigan kami ni Marie nang ilang segundo, nag-iisip. Ganoon din si Ate Raf. Nilibot ko ang buong utak ko para isipin kung ano ang English ng nagmamadali, parang pati ako - nahirapan. Alam kong alam ko 'yung word pero bakit hindi ko maisip?!

Ilang minuto pa kaming nagkatitigan ni Marie nang mabigla ako sa pagsampal niya sa akin. Sinampal ko rin siya kaya gumanti siya ulit. Napahinto lang ako sa pag-ganti dahil pinigilan kami ni Ate Raf - na nakakuha rin ng sampal mula kay Marie. Na ginantihan niya rin.

Nagtawanan tuloy kaming tatlo sa loob ng coffee shop.

Pagkaubos ng cake, kumunot ang noo ni Marie. "Hindi ako makakatulog kakaisip kung ano 'yung word na 'yun."

Naglakad kami sa mall habang kino-contact ni Ate Raf si Maureen pagkatapos tumambay sa Starbucks. Halos isang buwan na rin ako sa Manila. Iba pa rin ang kalinisan sa probinsiya pero tulad ng dati - iba pa rin ang dating sa akin ng Manila.

Buhay na buhay. . . parang noong. . . kasama ko siya?

"So, may balak kang sagutin si Chino guy?" tanong ni Ate Raf habang naglalakad. Tumingin sa akin si Marie, naghihintay ng sagot. "I mean, you two are dating. Kailan official?"

Hindi ko alam bakit kinabahan ako sa tanong na 'yon at mabilis akong tumanggi. "Labas lang Ate. Isang beses pa lang naman din 'yon."

"No second date?" tanong niya ulit, pinipilit na 'date' nga 'yon. "Basted agad?"

"Ate. . ." Hindi ko tuloy alam kung tama bang ikinwento ko sa kanila ang desisyon ko. At sa umpisa pa lang, bakit ako pumayag?

"What? Tell me, Ari. Gusto kong maintindihan."

Dahil natakot ako sa pagbabalik niya? Hindi ko rin alam!

Imbis na sumagot, tinuro ko ang National Bookstore. "Baka nandyan si Maureen."

Mukhang nakuha rin naman ni Ate Raf na ayaw ko nang pag-usapan ang pinag-uusapan pero hindi ata 'yon na-gets ni Marie.

"Ah!" bigla niyang sabi dahilan para mapatigil kami sa paglalakad ni ate Raf. Nilingon namin siya, nakatingin siya sa akin. "Parang ginagamit mo ba si Chino?"

"Ha? Saan?"

Nanigas ang pagkatao ko sa sunod na sinabi ni Marie.

"Para maka-move on kay Eddard pwet."

"Oohh." May panunukso sa boses ni Ate Raf pati na rin ang tingin niya sa akin. "Spot on."

Ngumiti ako - at sigurado akong pilit ang ngiti na 'yon kaya umiling na rin ako. "Kung anu-ano pinag-iisip niyo." Mabilis akong naglakad, inunahan na sila. "Hindi ko kailangan mag-move on-" Natigil ako sa pagsasalita nang natanaw ko si Maureen.

Tatawagin ko sana siya dahil mag-isa lang siyang nagbabasa ng libro sa dulo, ngunit mali ako. Dahil may lalaking matangkad na lumapit sa kanya na tiningnan ang librong hawak niya. Nanigas sandali ang katawan ko at nanlamig.

Si Miller.

"Oh anong kalandiang nagaganap dito?"

Hindi ako lumingon sa boses ni Marie. Agad napatingin sa amin si Maureen at Miller - mukhang gusto pa nilang magtago pero kitang-kita na namin silang dalawa. Mukha silang guilty dalawa kahit wala naman silang ginagawang masama. I think.

"B-Bakit kayo nandito?" tanong ni Maureen. Nakita ko ang kaunting pagtulak niya palayo kay Miller. "Akala ko ba sa Mcdo magkikita?"

"Apparently, naisip naming matatagalan ka dahil busy ka. . ." tumingin si Ate Raf kay Maureen papunta kay Miller. ". . .sa mga libro."

Nag-usap pa at nagkakilanlan. Sabi ni Maureen, nagkita lang sila biglaan ni Miller sa bookstore. Kukwestyunin ko sana ngunit bigla kong naalala na mahilig nga rin pala magbasa si Miller sabi ni. . .ugh. Wala pala.

"Nag-iba ka na, Mari, ah," bati sa akin ni Miller. Nag-init ang pisngi ko sa sunod niyang sinabi na, "mas gumanda ka."

"Huwag mong tinatawag na Mari 'yan, naooffend ang Marie ko," sabi ni Marie. "Aris na 'yan, eh. Change name!"

"Aris? Nice name." Nag-angat ang kilay ni Miller. Kinabahan ako sa ngiti niya. "Birthday ko pala next week," sabi niya sa amin. Tumigil ang mga mata niya pagkasabi ng, "sama kayo? Sa isang private resort, overnight."

Mabilis pa sa alas kwatro ang pagsagot ko ng, "hindi. Busy ako," dahilan para magsisi ako hanggang makarating sa boarding house. Hindi ako tinantanan ng paranoia.

Bobo mo kasi Aris, masyadong obvious!

Ngunit kung tutuusin, tama naman ang desisyon kong humindi. Si Miller 'yun. Kaibigan niya ang taong dapat kong iwasan. Siguradong nandoon ang taong 'yon. Ngunit bakit kailangan kong umiwas?

Dahil sinaktan ko siya?

Sinaktan ko nga ba siya?

Nakailang sabunot pa ako sa sarili sa iniisip. Bakit kasi umuwi siya sa Pilipinas? Bakit kasi nandit

o siya sa Manila? Bakit ba naiisip kong dahil natatapakan na namin ang iisang lupa ay makikita ko siya? Dahil gusto ko siyang makita?

Hindi. . .hindi.

Malaki ang Manila. Malabong magkita kami.

Kinabahan ako nang maka-receive ako ng text. Akala ko kung ano na, galing lang pala kay Marie.

Marie

Pucha alam ko na! HURRY.

To Marie

Ang alin?

Marie

English ng 'nagmamadali' nobody's in a hurry! Makakatulog na rin ako sa wakas gudnayt!

2am siya nag-text. Buti na lang nandyan si Marie para pagaanin kahit papaano ang araw ko bago makatu

log.

Naging normal ang mga sumunod na araw ko. Boarding house - university ang naging routine ko. Kinakausap ko naman ang kasama ko sa boarding house ngunit madalas din wala ang karamihan dahil sa parties na pinupuntahan nila.

"Sama ka na, Aris. Baka mabaliw ka kapag puro numbers kinakausap mo!" sabi sa akin isang gabi habang kumakain.

Ang tanging isasagot ko lang ay kaunting ngiti - na minsan ay kapag nakabalik na ako sa loob ng kwarto ko, mapapaisip ako.

Ang tanga ko.

Akala ko ba gusto kong magbago? Bakit hanggang ngayon pinipigilan ko pa rin ang sarili ko?

Kaya naman nang ayain ako ng mga boardmates ko magpunta sa isang night party, sumama ako. Inayusan pa nila ako, hinayaan ko sila. Pinahiram din ako ng dress na hindi ganoong kaiksi para hindi raw nakakabastos pero hindi ganoong kahaba para hindi magmukhang birhen.

Sa mga parties daw kasi, magpanggap na may alam - para hindi maloko.

Pakiramdam ko sobrang ayos na ayos ako at sa tanang buhay ko, ngayon lang ako naging ganito kaayos. Binati pa ako ng mga kapwa namin boarders pagkakit

a sa akin. Nagpapicture pa sila sa akin at sinabing ito raw ang id-DP nila sa Facebook for a month para i-celebrate ang 'pagdadalaga ni Aris Lacsamana' na pinagtawanan naming lahat.

Bago pa nila ako pagtripan nang sobra, inaya na akong umalis. Kinakabahan pa ako habang nasa taxi habang nagsasalita ang katabi ko tungkol sa mga dapat at hindi dapat gawin.

1) Huwag nakikipag usap sa hindi kakilala.

2) Huwag iinom ng inuming hindi mo alam o hindi mo kilala ang nagbigay

3) Huwag lalayo sa grupo

4) Kung hindi trip ang tao, huwag tingnan o makipagtitigan

5) Kung nababastos na, sumigaw lang at marami na ang tutulong

6) Mag-enjoy lang

Tinatak ko sa isip ko ang anim na sinabi sa akin hanggang makarating sa maingay na bahay. Ang una kong napansin ay ang mga sumasayaw na ilaw sa paligid, iba-iba ang kulay na kitang-kita dahil sa dilim ng gabi. Hindi mapapansin na halos magmadaling araw na dahil sa lakas ng tugtugan, sigawan, kwentuhan at tawanan.

Ang daming tao sa paligid, at halos lahat ay parang magkakakilala. Parang halos lahat, nagsasaya.

"Ready ka na sa first party mo, Aris?" tanong sa akin ng kasama ko.

Kahit kinakabahan, tumango ako at inalala ang rule number 6: mag-enjoy.

Kumuha ng maiinom na juice na may kaunting alak ang kasama ko at inaya ako papasok sa loob ng malaking bahay. Sa bawat sulok, may mga tao. Nabunggo pa ako ng babae na gumegewang. Nagulat lang ako nang mapansing hinahalikan ng babae ang leeg ng lalaking umaalalay sa kanya paakyat.

"Mag-aircon kayo para hindi masyadong mainitan!" sigaw ng lalaking nakaupo sa may sofa habang nakatingin sa dalawang paakyat ng hagdan.

Nagtawanan ang grupo niya. Nailang ako nang makitang tinaas ng lalaki ang gitnang daliri niya dahilan para tumawa pa lalo ang grupo. Bumalik ako sa paglalakad. Nilingon ko ang kasama ko at agad kinabahan nang mapansing wala na siya.

Nilingon ko ang buong paligid. Wala na talaga siya!

"Wala kang kasama?"

Nangilabot ang buong pagkatao ko sa naramdamang mainit na hininga sa may balikat ko. Napapitlag ako sa humawak sa beywang ko. Para maging polite, ngum

iti muna ako kaunti - kahit natatakot na ako, bago yumuko at naglakad palayo. Sa kung saan man ay hindi ko alam. Halos malibot ko na ang buong bahay bago makarating sa likod.

Pagkalabas, napatingin ako sa grupo ng mga nagtatawanan. Wala ang kasama ko doon.

Ngunit natigilan ako nang makita ang pamilyar na mga mata. . .na sa tuwing tumatawa ay nangungulubot kaunti ang gilid nito. Para akong binuhusan ng tubig, at ang tubig na 'yon ay naging glue dahilan para madikit ako sa kinatatayuan ko.

Sa dinami ng tao sa party, tanging nakikita ko lang ay ang pag-angat ng braso niya para inumin ang baso na hawak ng mahaba at payat niyang mga daliri. Nakangiti pa rin siyang umiinom.

Ngunit nawala ang ngiting 'yon nang lumingon siya sa bandang gawi ko. Nagkatinginan kami. Tumigil ang lahat sa paligid - pati ang pagtibok ng puso ko. Ilang beses kong tinatak sa isip kong malaki ang Manila. At parang nag-joke ang tadhana sa aming dalawa ngunit walang tumawa ni isa.

=================

Ngprya 21

Ngprya 21 // No Right

Anong karapatan ko masaktan sa mga titig niyang tumatama hanggang kaluluwa?

"Iba pa rin yung babaeng may tattoo," sabi ng isang lalaking kasama sa grupo.

Sumagot ang isa pa. "Hindi pare. Mas chicks yung kulot."

May mga narinig pa akong sa usapan. Mabilis akong umikot, pabalik sana sa loob nang may makabunggo ako. May ilang sumigaw pero nanatili akong tahimik, hindi iniinda ang juice at beer na tumapon sa akin.

"S-Sorry!" Tumingin sa akin ang lalaking nakabungguan ko, at parehas na gulat ang expression namin ni Miller. "Uy-Ma-Ar-" Nakita kong dumiretso ang mata ni Miller papunta sa likuran ko. Papunta sa kanya kaya mabilis akong pumasok sa loob.

Gusto ko na umuwi.

Ito ba ang party ni Miller? Pero tapos na 'yun sabi ni Maureen ilang araw ang nakaraan. Kaya bakit nandito sila? Siya?

Nanginginig ang mga kamay kong nakahawak sa damit kong nabasa ng beer. Kasabay ng malakas na tugtugan ay ang kabog ng dibdib ko. Nanghihina na ako. Nanlalambot. Basa pa ako.

Gusto ko na umuwi.

Tinulak ko ang sarili ko sa gitna ng mga tao. Ang bigat ng paghinga ko. Gusto kong pumikit dahil masakit sa mata ang mga ilaw. Naaalala ko ang titig niya.. . ang pagkawala ng ngiti niya nang makita ako.

Gusto ko na umuwi.

Pagkalabas ko sa gitna party, tinext ko ang boardmates ko na kailangan ko nang umuwi. Habang naghihintay ng reply, napalingon ako sa kanan at kaliwa. Naninigarilyo ang ilan. Nagkukwentuhan at nag-iinom. Sobrang out of place ko sa lugar na 'to.

At habang patagal nang patagal sa lugar na 'to, mas nararamdaman ko ang liit ng mundo.

"Hey."

Napalingon ako sa gilid. Hindi pamilyar ang lalaki na lumapit sa akin habang nakangiti. Inalok niya sa akin ang panyo niya na tinitigan ko lang.

Gusto kong yakapin ang sarili ko sa hiya nang tingnan niya ang basa kong dress.

"Tumapon yung beer sa'yo." Nilapit niya ang panyo sa akin.

Umatras ako nang kuhanin niya ang kamay ko para ibigay ang panyo. Inudyok niyang punasan ko ang dress. Pinagmasdan niya akong ginagawa 'yon. Balewala

rin naman ang pagpupunas dahil basa pa rin ang dress. Nabasa lang din ang panyo.

Amoy juice at beer ako. . .ang sakit sa ilong.

"Gago talaga 'yung si Miller." Umiling 'yung lalaki pero nakangiti pa rin. Tumingin siya sa akin. "By the way, I'm Jax. You're?"

Tiningnan ko ang phone ko, wala pa ring kahit anong reply. Kung aalis ako bigla dito - napaka-ungrateful ng dating ko. Nagmamagandang loob si Jax, binasa ko pa ang panyo niya.

Sana mag-text na ang mga kasama ko.

"Aris," pagpapakilala ko.

Hindi nawala ang ngiti sa labi niya. "Nice name."

Ngumiti ako pero hindi nagsalita. Akala ko aalis na siya sa tabi ko pero nanatili kaming nakatayo sa labas, na pinapalibutan ng iba't ibang tao na nagdadaldalan. Kahit papaano, kumalma na rin ako mula sa nangyari kanina.

"By the way Aris," sabi niya. Nilingo ko siya. "Bakit ngayon lang kita nakita sa mga ganito?"

"First time ko lang." At baka ito na ang huli.

"Sabi na, eh."

"Bakit?"

"You're not the typical party girl." Tumawa si Jax. "You're too proper to look at. Parang anghel na pinipilit maging fallen angel."

Kung balak niyang pangitiin ako, medyo gumana nga 'yon. Nang maramdaman kong may nag-text na sa phone, agad kong kinuha 'yon. Wait lang daw, sabi ng kasama ko. Hinawakan ko nang mabuti ang panyong pinahiram ni Jax.

"Lalabhan ko muna ito?" sabi ko sa kanya.

Lalong lumawak ang ngiti niya. "So magkikita ulit tayo para ibalik mo sa akin 'yan?"

Kung may isa akong napansin sa Manila - may kakaiba sa tabas ng dila ng ilang lalaki. Para bang natural para sa kanila ang mga sinasabi nila, sanay na sanay sa mga babae.

Nagulat ako nang may biglang pumagitna sa amin ni Jax, na halos masubsob ako pagilid. Nahulog ang panyong hawak ko sa lupa dahil hinila 'yon nung naglakad sa gitna.

"Hayop ka talaga, Vane!"

Akala ko imagination ko lang ang narinig ko. . .pero naistatwa ako nang mapansing si Eddard Vane Yboa ang lalaking pumagitna sa amin ni Jax. Halos mab

uwal siya sa paglalakad dahil sa pagewang-gewang siya.

Nakalayo siya na siya kaunti sa amin. Tumawa si Jax.

"Kita mong may katabi ako, eh!"

Kinuha ko ang panyong nalaglag sa lapag. Napangiwi ako nang makitang marumi ito, tinapakan pa ata niya. Nang tumayo ako, napatitig ako sa kanya na nakalingon sa amin.

Kung pipikit ako, ang tanging naaalala ko sa kanya ay ang mga mata niyang matalim tumingin pero may pang-aasar, ang pagngiti niya at ang buhok niyang hindi maikli pero hindi rin ganoong kahaba. Ngunit nang matitigan ko siyang mabuti ngayon - nakatingin siya sa akin gamit ang matalas niyang tingin, ubos ng pang-aasar. Dahil sa dilim, kalahati lang ng mukha niya ang nakikita - at wala akong ngiting nakikita. Nakatali rin ang buhok niya palikod. Ngunit kung anong ikinaaliwalas ng mukha niya ay yon namang sobrang pagkamisteryo ng nasa isip niya.

Hindi nagtagal ang tingin niya sa mga mata ko. Bumaba ang tingin niya sa hawak kong panyo saka ngumisi at tumingin kay Jax.

"Ah."

Huminga ako nang malalim. Mas lumalim ang boses niya sa huli kong rinig. Mas naging buo. Mas naging binata . . . tulad ng katawan niyang kumpara noon ay mas lumaki at tumangkad. At napansin kong may s

umisilip na tattoo sa taas ng kanyang dibdib, kitang-kita dahil sa v-neck niyang suot.

Tumalikod siya sa amin at nagtaas ng kamay. At tulad dati, sa isang simpleng kilos lang niya - may naramdaman na agad ako.

Bakit ang sakit?

"Porke't late celebration ng gago."

Nilingon ko si Jax. "Celebration?"

"Yeah, 'yung lalaking 'yan!" Tinuro niya si Ned na pumasok sa isang pulang kotse. "Nag birthday celebrate pa. Gustong magpakabayani, eh. Ayaw pang isabay sa party  nung August 22. August 8 naman ang birthday ng loko."

Nanlamig ako sa narinig. Pinagmasdan ko si Ned na lumabas ng kotse. Naglakad siya at may mga bumati sa kanya. Napatitig ako nang gumapang ang kamay niya sa beywang ng isang babaeng naninigarilyo. Humithit din siya sa sigarilyo ng babae at napaiwas ako ng tingin nang halikan siya sa pisngi ng babaeng 'yun.

"Uhm Jax," tawag ko sa katabi ko na may kumausap na kaibigan. Tiningnan niya ako. "Balik lang ako sa loob, hahanapin ko mga kasama ko."

"Samahan na kita."

Pinigilan ko siya habang naglalakad. "Huwag na."

Kasing bilis ng paglalakad ko ang tibok ng puso kong naghihingalo. May time limit. Na kapag nagtagal pa ako rito, sasabog na ako. At ayaw kong sumabog ako.

Nakakatakot.

Nakakatakot na pagsisihan ko ang lahat ng ginawa ko noon kahit yun naman talaga ang tama.

Nanatili ako sa gitna ng mga taong nagsasayawan. Mas nakaramdam ako ng kapayapaan sa ingay ng mga tao kaysa sa labas na halos kwentuhan lang ang nagaganap pero naninikip ang dibdib ko. Hinayaan ko ang ingay na bumalot sa pagkatao ko.

"Vane, my man!"

Napalingon ako. Sa sobrang gulat, napaatras ako kaya may sumigaw. May natapakan ako! Sorry ako nang sorry pero ang sama pa rin ng tingin sa akin ng babae. Nang tumingin ako kay Ned - na ilang tao lang ang layo sa akin, nakatingin lang siya sa akin.

Lalayo na dapat ako nang may humatak sa braso ko, dumiin ang mahabang kuko sa balat ko.

"Aalis ka agad?" tanong ng babaeng naapakan ko. "Nasira ang strap ng sandalas ko, mahal 'to!"

"A-Ano-"

Hindi ko na maintindihan ang lahat. Ang daming ingay. Sigawan. Tawanan. Tuloy-tuloy din ang sinasabi sa akin ng babae hanggang sa sabayan din siya ng kasama niyang lalaki. Hindi ko na alam ang gagawin ko nang lumuluwag na at halos kaming tatlo na lang ang nasa gitna, pinagtitinginan ng mga tao.

"Sorry," paulit-ulit kong sabi.

"Mababawi ba ng sorry mo ang sandals ko?"

"Miss, maybe you can pay for my girl's sandals."

Takot na takot ako nang hawakan ako sa braso ng lalaking kasama niya. Maskulado at matangkad ang lalaki. Malaki. Parang foreigner. Isang tingin ko lang sa kamay niya, alam kong higpitan lang niya 'yon ay mababali ang buto ko.

"What?!" sigaw ng foreigner nang may humawak sa braso niya.

Nanlaki ang mata kong nakita si Ned.

"Aris!" Hinila ako ng boardmate ko palayo. "Okay ka lang?"

Hindi ako makapagsalita. Hila lang nila ako palabas. Napasigaw ako nang makitang pinalo ng foreigner na upuan si Ned sa braso! Nanginginig pa rin ako hanggang makasakay ng taxi. Kung anu-ano ang sinasabi nila na lumalabas din sa kabilang tainga.

Nakita ko. Yung bakal na upuan. Nakita kong hinampas 'yon sa braso ni Ned! Nakakatakot isiping mas malala pa doon ang mangyari.

Kahit pagkarating sa boarding house, hindi pa rin ako mapakali. Naghihingi ako ng balita sa kasamahan ko pero sinabihan lang nila ako na magpahinga.

Hindi ako makapagpahinga!

Sinubukan kong tawagan si Maureen na sinagot din niya sa pangatlong ring. Nagpapanic ang boses.

"Si Eddard, sabi ni Miller!" sigaw niya. "Na-ospital daw!"

Unang pumasok sa isip ko: kasalanan ko.

Kasalanan ko ang lahat nang ito.

Hindi pumayag si Maureen na dumiretso ako sa ospital dahil madaling araw na. Sinundo nila ako ni Miller sa boarding house.

Nakaupo lang naman ako sa buong byahe ngunit pagkababa namin sa kotse ni Miller ay nanghihina ako. Si Miller at Maureen ang madalas na magkausap habang tahimik akong sumusunod sa kanila, pinapakitang malakas ako.

Malakas ako - paulit-ulit ko sa sarili.

Sinong niloko ko?

Gusto kong umatras at bumalik na lang sa kotse nang nasa tapat na kami ng kwarto niya sa ospital. Halos mabingi ako sa sariling tibok ng puso. Unang pumasok si Miller. Sinenyasan niya si Maureen. Nanghihina akong pumasok sa loob. Una kong napansin ang nurse na binaba ang phone sa side table.

"Papunta na raw sila."

Ngumiti sa amin ang nurse, kinausap ni Miller habang nakikita kong nakikinig si Ned. Gusto kong maupo agad sa panghihina nang tumingin ang mga mata ni Ned sa akin. Magulo ang siguro ay hanggang balikat niyang buhok. Kumuyom ang kamay ko sa kalagayan niya.

Wala nang dugo ngunit may bugbog sa mukha, sugat, hiwa, at naka-semento ang braso at binti. Unang kita ko sa kanya, maayos pa siya - at ngayon, ito na ang itsura niya.

Naramdaman kong tinulak ako kaunti ni Maureen palapit. Kahit gusto kong lumiko at bumalik sa labas, nilakasan ko ang loob ko palapit sa kanya.

Nakatingin lang siya sa akin, sinusuong ang kaluluwa ko. Sa galit, siguro.

Marami akong gustong sabihin sa kanya tulad ng happy birthday. . .welcome back . . . kumusta. . . at sorry. Ngunit parang kinuha ang boses ko sa takot

na baka ipamukha niya sa akin na ang lahat nang ito ay kasalanan ko.

Kasi kasalanan ko.

Nanatili kaming tahimik. Gusto ko siyang pangitiin pero pakiramdam ko ay ako ang dahilan ng pagkawala ng pagngiti niya tulad ng unang beses niya akong nakita kanina sa party.

Nagpasalamat ako nang may makuha akong lakas magsalita - kung saan man ay hindi ko alam. Nanginginig ang boses ko, halos pabulong na sinabi ang, "Ned."

Matagal-tagal na rin simula nang banggitin ko ang pangalang 'yon - matagal na rin ang lumipas simula nang tawagin ko siya. At parang nahiya ako sa sarili kong tawagin siyang ganito.

Parang. . .hindi dapat.

Nag-iwas siya ng tingin at pumikit.

"Vane." Rinig sa boses niyang sumasakit ang pagkatao niya sa bawat pagsasalita ngunit tumuloy siya sa sinasabi. "I loathe Ned."

I loathe Ned. . .na kulang ay sabihin din niyang he loathes me.

Pinilit ko ang sarili kong ngumiti. May pumasok na ibang mga tao sa loob ng kwarto na nakaayos, namukhaan kong nasa party sila. Umatras ako kasama si

Maureen habang kinakausap na ng mga bagong pasok si Ned.

Hindi ako umiyak.

Hindi ako iiyak.

Dahil paulit-ulit ang tanong na anong karapatan kong masaktan. . . at ang sagot ay paulit-ulit na wala.

=================

Ngprya 22

Ngprya 22 // Run and Hide

Sinungaling ako.

Ilang beses kong tinatak sa sarili kong hindi ako iiyak dahil wala akong karapatan pero napaka sinungaling ko. Dahil sa sobrang pag-iyak, nagkasakit a

ko. Trangkaso ang inabot ko  at isang linggong hindi nakapasok. Sinubukan kong ituon ang atensyon ko sa pag-aaral.

Naging okay ang lahat kahit pinapahirapan ako ni Maureen sa mga 'updates' niyang sana hindi na lang niya sinasabi.

Maureen

Magkakastep family na pala si Eddard

Maureen

Hindi raw sila nagkikita ni Miller... mukhang grabe talaga nangyari sa kanya.

Maureen

Nagstop siya ng school!

Maureen

Nakakalabas na raw siya ng bahay...

Maureen

Napresinto raw si Eddard sa Las Pinas! Nakipag sun

tukan sa bar. Nakaaway daw yung dati sa party daw :o

Paano ako makakapag-concentrate sa pag-aaral at sa normal na buhay. . .kung linggo-linggo ay may bagong sinasabi sa akin si Maureen?

To Maureen

Mau.

Maureen

Yes?

To Maureen

Tama na.

Maureen

Ang alin?

To Maureen

Masakit na eh.

Biglang tumawag si Maureen kahit madaling araw na. Nagdalawang isip pa akong sagutin, baka marinig niya kasi ako ngunit hindi ko na napigilan. Kahit ilang beses ko pang itago ito. . . iba pa rin eh.

Kaya pagkasagot ko at narinig ni Maureen ang paghikbing pinipigilan ko, tahimik siya sa kabilang linya. Ilag minuto akong umiyak habang nakikinig siya. NIyakap ko ang unan ko, kumagat doon para hindi marinig ng mga nasa kabilang kwarto ang nararamdaman.

Ang sakit kasi, eh.

Bakit kasi ang sakit?

"Mari. . ."

Mas lalo akong naiyak nang tawagin ako ni Maureen sa pangalan ko talaga. Tulad ng pangalan ko, mahina ako ngayon. Sobrang hina.

"Maureen. . ."

"Umiiyak ka."

Natawa ako sa sinabi niya, ganoon din siya. Para tuloy akong baliw na iyak-tawa habang hawak ang pho

ne.

"Umiiyak nga ako. . ." at tumatawa. Parang tanga.

"Bakit?"

Umiling ako kahit hindi naman niya nakikita. "Dapat hindi ako umiiyak, Maureen."

Nanatiling tahimik ang kabilang linya pero may naririnig akong mahinang tugtugan. Tiningnan ko ang oras. Mukhang nasa labas pa rin si Maureen kahit madaling araw na. Kinalma ko ang sarili ko. Kahit papaano, nakagaan ng loob ang pag-iyak sa phone.

Kahit nakakahiya, mas gumaan ang loob kong umiyak nang naririnig ni Maureen.

"If it hurts, cry."

Boses lalaki.

Sino 'yun?!

Mabilis kong binaba ang tawag. Hindi ko alam bakit kinabahan ako lalo na nang malamang si Miller 'yung nagsalita!

Maureen

Sorry!!! Ang gara kasi kung umiiyak ka tapos papatigilin kita kasi naririnig ni Miller!!

To Maureen

Okay lang. Thanks pa rin. Goodnight :)

Sana lang hindi magsabi si Miller kung kanino man.

Maureen

Pinagpromise ko na wag sabihin kay Eddard. Sorry talaga!

Naubos ata ang luha ko at napalitan ng kahihiyan ang buong pagkatao sa nabasa. Hindi na ako nag-reply. Pinilit kong kalimutan ang nangyari kahit nilagnat ako ng isang araw kinabukasan. Bumalik ako sa normal na buhay at normal na pag-aaral.

Iniwas ko sa isip ang katotohanang parehas kaming nasa ilalim ng iisang langit. At tulad ng dati, umayos ang magulo kong buhay nang mag-isa.

Kung hindi lang ako nagkaproblema sa tuition fee at scholarship.

"Gusto mo bang lumipat?" tanong sa akin ni Chino nang sabihin ko sa kanya ang problema. "Sa univ ko, pwede kang mag S. A. Mataas din ang grades mo kaya pwedeng mag full scholarship. May allowance pa."

Sinamahan ako ni Chino sa university niya para matulungan ako sa requirements. Dahil first year first semester pa lang ang natatapos ko, mas napadali ang paglipat dahil halos lahat ay na-credit. Inaayos ko na rin ang mga requirements para maging S. A. nang mapansin kong patingin-tingin sa paligid ng school si Chino.

"May hinahanap ka?"

Mukhang natauhan siya at napatingin sa akin. Mabilis siyang umiling. "Hindi kasi akala ko may nakita akong pamilyar."

Tumango ako. Habang nagsusulat sa application form, napansin ko si Chino na parang may kausap base sa facial expression niya. Kumunot ang noo niya, at parang ngumuso pa. Ginalaw niya ang mga mata niya na parang may gustong ipahiwatig.

Sinubukan kong pasimpleng tingnan ang kausap niya sa may likuran ko pero wala namang particular na tao.

May tumawag sa phone ni Chino. Napansin kong iniwas niya ang phone bago tumingin sa akin at ngumiti.

"Sasagutin ko lang 'to."

Pagkatango ko, sinagot din naman niya agad ang tawag at medyo lumayo. "Bakit ka napatawag John?" kaunting katahimikan. "Kanina lang." tahimik ulit, tumingin siya sa akin. "Hindi pwede, may ginaga—pero—ano—" Inilayo ni Chino ang phone sa tainga. "Aalis lang ako saglit, hintayin mo ako rito pag nakatapos ka?"

Tumango ako at hindi na nagtanong pero narinig kong nag-reklamo pa si Chino sa kausap niya.

"Ate!" Napalingon ako sa humawak sa braso ko. Napatingin ako sa babae na nakangiti sa akin. "Pahiram ng ballpen saglit, okay lang?"

Hindi na siya naghintay pa ng pagsang-ayon ko. Kinuha na niya ang ballpen at may sinulat sa isang papel bago binigay sa isang lalaki ang papel na 'yun. Mukhang number ang binigay niya.

"Jillian, right?" sabi nung lalaki sa babae.

Ngumiti 'yung babae. "Jill na lang para close."

Nahiya na ako dahil parang nasa gitna ako ng pangyayaring dapat ay wala ako. Hindi ko na kinuha ang ballpen at lumayo na lang uit para matapos ang application form.

Isang oras bago dumating si Chino na pinagpapawisan pa at ang una kong napansin ay ang braso niyang may drawing ng nature. Mukhang ballpen lang ang ga

mit doon, sketchy. Nang mapansin ni Chino na nakatingin ako sa braso niya, tinakpan niya agad 'yon.

"Anong meron?" tanong ko.

Mukhang hesistant pa siyang sabihin pero sumagot pa rin. "May nakapustahan kasi ako, pinagtripan braso ko."

"Si John?"

Pinaghalong gulat at takot ang nakita ko sa expression ng mukha niya. Natawa agad ako dahil obvious na ang pagsisinungaling niya. Namula ang tainga niya. Nahihiya na siya. Inaya ko na lang siyang kumain para maiwas na rin sa topic tugkol kay 'John'. Sa pagkain sa cafeteria nilang mas malaki at mas maraming tao kaysa sa university ko noon, nakilala ko ang mga kaibigan niyang walang ibang pinag-usapan kung hindi mga laro sa computer.

Ang napansin ko lang. . . wala sa grupo ni Chino si "John."

Gusto ko sana matakot pero wala akong time para maramdaman 'yon. First day of class, sobrang kinakabahan ako. Bagong buhay kasi ulit at bagong school. Bagong mga mukha at bagong tao ang makakasalamuha.

"Mag-lagay ka ng blush on kaunti pati lip gloss. Ang pale ng skin mo, eh."

Ilang beses akong humindi ngunit wala na akong nagawa nang pagtulungan ako nang halos lahat ng babae

sa boarding house. Panay pa sila picture sa akin. Pinagti-tripan talaga ako!

Dahil tapos na ang trip nilang i-DP ang pictures na kasama ako last time na nag-ayos ako, trip naman nilang i-cover ang pictures kasama ako habang inaayusan.

Ang lala talaga ng mga boardmates ko – pero nakakatulong silang mas gumaan ang pakiramdam ko.

Kasabay ko dapat si Chino pumasok sa university ngayong tanghali pero may gagawin daw siyang kapag hindi niya ginawa ay malalagot siya. May gut feeling akong may kinalaman si "John" doon pero hindi na ako nagtanong pa.

Sociology ang una kong klase. Kinakabahan akong pumasok sa room dahil pinagtitinginan ako ng mga tao pero yumuko ako at naupo sa pinaka unang vacant seat na nakita ko. Nanahimik ako sa pwesto ko hanggang sa may kumatok sa pinto dahilan para tumingin kaming lahat doon.

Natulala ako pagbukas ng pintuan at tumambad ang isang lalaking. . .sobrang gwapo.

Lumingon ako sa kaklase kong sumigaw. "Sir Marco!"

Binalik ko ang tingin sa lalaki sa pintuan. Halos mapanganga ako sa kagwapuhan niya nang ngumiti at kumaway sa mga kaklase ko. "Nandito na ang prof niyo?"

"Wala pa, Sir!"

Nakatulala ako. Hindi ko mapigilan. Ang lalim ng boses niya at. . .ang gwapo talaga! Napatingin ako sa ID na suot niya. Doon nag-click sa utak ko ang lahat pagkaangat ko ng tingin at nakatingin na rin siya sa akin dahil nasa may pintuan ako.

The Professor God!

Siya 'yung naging viral noong highschool ako!

Ngumiti sa akin ang tinawag nilang Sir Marco pero para akong tanga na nakatunganga sa kanya. Pagkalabas niya ng room, nag-ingay ang mga kaklase ko. Nag-uusap sila tungkol sa kakaalis lang na prof hanggang sa dumating na nga ang professor namin.

May kung anong sinabi sa amin ang professor hanggang sa bumukas ang pintuan at parang alam ko na ang dahilan kung bakit sobra akong kinakabahan pagpasok. Kinusot ko ang mata ko, inaalam kung nag-iimagine ba ako.

Ngunit totoo.

Hindi tulad ng huli kong kita sa kanya, maayos na ang itsura niya. Walang bugbog. Walang pasa. Walang cast sa braso o binti. Nakapusod ang buhok niya at nakasuot siya ng v-neck black shirt, skinny jeans at boots. Isang strap lang ng backpack niya ang nakasukbit sa balikat. . .tulad ng dati. Hindi nagbabago.

Totoong si Eddard Vane Yboa ang pumasok sa loob ng room at dire-diretso sa pinaka likuran.

Kasabay niya ay isang babae na pamilyar din sa akin. Ang una kong napansin ay ang sleeveless niyang black na may nakasulat na 'FUCK YOU' sa gitna. Nang hawiin ang mahaba at unat na buhok, doon ko na-realize na siya 'yung babaeng tumulong sa akin sa FX noon dahil doon sa tattoo sa leeg!

"Oh, masyado kayong maaga para sa next class, Yboa at Valentine."

Napatingin lahat ng nasa room sa dalawang naupo sa dulo habang ako naman ay yumuko. Nakita kaya niya ako? Bakit siya nandito? Sabi ni Maureen tumigil siya sa pag-aaral?

Dito siya nag-aaral o napadaan lang?! At bakit. . .bakit kasama niya 'yung babaeng astig?

Kinakabahan ako. Gusto kong mag-CR pero natatakot akong tumayo, at baka makita niya ako. Pinipilit kong maging invisible pero hindi ata hahayaan ng professor naming maging ganoon ako.

"You're a new face here," sabi niya sa akin. "Transfer student?"

Napapikit ako. Humugot ako nang malalim na hininga bago ngumiti at tumango. Akala ko okay na pero nanigas ang pagkatao ko nang patayuin niya ako. Para magpakilala!

Alam kong hindi na ako nakakapagsimba at serve ngunit sa tingin ko, hindi dapat ganito ang parusa.

Nanginginig ang mga kamay kong tumayo. Naramdaman kong nanghihina na rin ang mga tuhod ko. Ginamit ko ang mahaba kong buhok para takpan ang gilid ng mukha ko. Ngunit hindi pa rin sapat!

"Don't be shy, dito ka sa harap magpakilala sa mga new classmates mo."

Gusto kong lumuhod sa professor at magmakaawa na tama na pero kahihiyan din yoon. Para akong masusuka nang maglakad papuntang harapan. Tumitig ako sa pader sa likuran habang nagsasalita.

"Ako po si Mari Solei Lacsamana," nanginginig ang boses kong nagsalita. At halos pabulong na sinabi ang, "Aris na lang po."

Babalik na sana ako sa upuan ko nang may magtaas ng kamay. Sa may harapan ni Ned!

"May boyfriend ka na?"

Imbis na tingnan ang lalaking nagtanong, dumiretso ang tingin ko kay Ned na nakadikwatrong nakaupo. Noong una ay nakatigin siya sa katabi at nakangiti ngunit nang bumaling ang tingin sa akin ay nawala ulit ang ngiti niya. Nakapatong ang siko niya sa table ng babaeng astig, ang kamay niya ay nakatakip sa labi at ang mga mata niya ay diretso sa akin.

"W-Wala," mahina kong sagot bago dumiretso sa upuan

, naghihiyawan ang mga kaklase ko.

Yumuko ako at nagdasal na sana ay mabutas ang sahig para malaglag ako at mawala nang tuluyan. Ngunit sabi nga nila, asa pa ako. Hindi nabutas ang sahig. Ang bagal pa ng oras. Parang katumbas ng isang buong week ay isang 2-hour class ng sociology ko.

Sa sumunod na meeting isang linggo ang nakalipas, wala siya sa klase pati si Unica Fae Valentine na kaklase ko rin sa History class. Hindi ko malaman kung lumuwag o sumikip ba ang dibdib ko dahil hinahanap ko ang presensya niya ngunit mas gugustuhin kong wala na lang siya.

Busy si Chino sa gagawin niyang ayaw niyang sabihin kaya nanatili ako sa library para tahimik. May radio booth kasi sa school at 'yon ang naging libangan ng mga tumatambay. At library lang ata ang hindi apektado ng radio.

Tahimik akong nagbabasa nang mapatingin ako sa gilid at nagulat nang umupo sa tabi ko si Jax. Ang una kong napansin ay sobrang puti niya. Mas maputi siya kapag may ilaw kaysa noong kita ko sa kanya na madilim.

"Sabi ko na pamilyar ka." Tulad ng dati, palangiti pa rin siya. O dahil maputi ang ngipin niya kaya panay siya ngiti, parang pang commercial na ngipin. "Dito ka pala nag-aaral?"

"Nag-transfer."

"Ah. Kaya." Tiningnan niya ang librong hawak ko. "A

nong binabasa—oh, pare."

Nag-angat ang tingin ko sa humawak sa balikat ni Jax at para akong sasabog sa kaba nang makitang naglakad paikot si Ned at naupo sa tapat ni Jax. Hindi tumagal ng isang segundo ang tingin niya sa akin. Binaling niya agad ang atensyon kay Jax.

"Library, Jax? Seriously?"

Yumuko ako. Kinakabahan dahil naririnig ko nang malapitan ang boses niya.

Tumawa si Jax. "Palagi kang epal talaga, tol."

"Epal? Bakit?"

Nakarinig ako ng katahimikan. Hindi ko na talaga gusto ang sobrang kaba na nararamdaman ko kaya mabilis akong tumayo na kinabigla ni Jax. Hindi ako tumingin kay Ned. Nagpaalam na agad ako paalis.

"Saan ka pupunta? Samaha—"

Ngumiti ako. "Huwag na."

Mabilis akong naglakad palabas ng library at ang una kong narinig ang musika galing sa radio. Napakagat ako ng labi nang marinig ang pamilyar na kanta.

Magkahawak ang ating kamay at walang kamalay-malay

Nagulat ako nang may humawak sa braso ko. Umatras ako nang makitang sobrang lapit ni Ned. Ang bilis ng tibok ng puso ko, halos ikamatay ko ang titig niya sa akin. Gusto kong umiwas ng tingin. . .ngunit hindi ko magawa nang ibaba niya ang tingin, at marahang pinunas ng hinlalaki niya ang labi ko.

Na tinuruan mo ang puso ko na umibig na tunay

"Mas bagay sa'yo ang wala."

Lahat ng pangarap ko'y bigla lang natunaw

"Vaney!"

Napatingin ako sa sumigaw. Namukhaan ko agad si Jill na kaklase ko sa isang subject, papalapit sa amin. O kay Ned. Bago pa makakilos si Ned, umikot agad ako at bumaba ng hagdan, halos matumba at matalisod sa pagmamadali at kaba. Napahawak ako sa labi kong burado na ang lip gloss.

Sa panaginip na lang pala kita maisasayaw

Gusto ko nang tumakbo palayo. . .pero tumatakbo nga ako, paikot-ikot naman pabalik sa kanya.

=================

Ngprya 23

Ngprya 23 // Liar's Smile

Paliit nang paliit ang mundo, hindi na ako makahinga nang maayos.

Ilang araw na ang nakalipas pero ramdam ko pa rin sa labi ko ang daliri niya at kung gaano kainit 'yon sa labi ko. Paulit-ulit din ang sinabi niya sa akin.

"Mas bagay sa'yo ang wala."

Halos sa isang taon na hindi kami nag-usap – ito ang una niyang sinabi. Panay ang hawak ko sa labi ko. Para akong mababaliw!

Pagkalabas ko ng cubicle sa CR, nakita ko si Jill at ang mga kaibigan niya na nakaharang sa mga salamin. Nginitian niya ako kaya binalik ko ang ngiti.

"Kinikilig talaga ako!" sabi ni Jill sa mga kaibigan niya.

Sinubukan kong sumingit para makapaghugas ng kamay, buti na lang umusog sila kaunti sa gilid.

"Iba siya, girl. Pilyo na gentleman, tapos parang nangangain nang buhay!" tuloy pa niya dahilan para tumili ang mga kasama niya. "And literal, nangangain talaga at nakakabuhay."

Napapatingin ako sa kanila dahil nawi-weird-uhan ako sa usapan. Mabilis kong iniwas ang tingin ko nang muntikang magtama ang tingin namin ni Jill. Binanlawan ko na ang sinabunan kong kamay nang matigilan sa sinabi ng kaibigan ni Jill.

"Eh ikaw ba, nakain mo siya?"

Hindi ko alam bakit kinabahan ako at napatingin sa kanila ulit.

"Ayaw, eh. Kahit pahawak, ayaw din."

"Virgin?"

Huminga ako nang malalim. Kakaiba nga talaga ang usapan nila! Nag-uusap sila tungkol sa pribadong bagay na hindi dapat pag-usapan sa publiko. Binilisan ko ang pagbanlaw, kumuha ng maraming tissue para patuyuin ang kamay.

Ngunit natigil muli ako sa paglabas nang marinig ang boses ni Jill.

"Si Vaney? Hell no, he's an expert," tumatawa niyang sabi. "With his tongue, hands. Kahit siguro buhok niya, expert."

Napanganga ako at mabilis na lumabas ng CR. Ang bilis ng tibok ng puso ko sa narinig. Napapikit ako at pinalo nang tatlong beses ang noo ko. Totoo ba? Anong. . .'yung usapang 'yun, totoo ba?

Hindi ko. . . uh. . ahhh, hindi ko mawari ang gusto kong isipin! Nakakagulo! Paanong. . .anong klaseng. . .ilang beses akong huminga nang malalim na pakiramdam ko ay nahihilo na ako. Dire-diretso ako sa next class nang mapahinto nang makita si Ned na naglalakad. Hindi lang 'yon. . .dahil may kasama siyang magandang babae. Yung babaeng lagi kong nakikitang kasama nung Unica.

Sumandal ako sa pader at tumitig sa harap habang naririnig ko ang tawanan ng dalawa. Sumilip ako saglit, at parang kinukurot ang puso ko nang makitang masaya silang dalawa.

Ayaw man tanggapin ng utak ko, bagay ang babaeng 'yun kay Ned. Para silang match made in heaven, at ang aura nila ay pumupukaw ng atensyon ng nadadaanan nila.

Pumasok sila sa classroom na nasa tapat ng room ko. Nawalan ako ng gana pumasok, pero kailangan! Nang maglakad ako, muntikan na akong makabunggo ng isang babae – at napatulala nang makitang si Unica pala 'yon.

Nakaramdam ako ng takot nang magkatinginan kami. Dahil matangkad siya, parang ang baba ng tingin niya sa akin – o dahil maliit lang ako. Kinilabutan ako sa tingin niya hanggang sa naglakad na siya ulit.

Ano bang mayroon sa mga estudyante rito? Bakit halos lahat sila intimidating?

Pagkatapos ng klase, kasama ko si Chino at ang mga kaibigan niya sa cafeteria. Tahimik si Chino habang busy sa mga gawain niya sa course niya. Ito lang daw kasi ang free time niya dahil magiging busy siya mamaya.

"Bakit? Anong gagawin mo?" tanong ko.

"Ah, basta. Sa library ka na lang tambay."

Napapansin kong may kakaiba kay Chino pero hinayaan ko na lang. Nakikinig ako sa mga kaibigan niyang nag-uusap nang lahat kami ay mapatigil dahil sa presensya ng isang magandang babae. Yung kasama ni Ned kanina.

Ngumiti siya sa amin – o sa katabi kong si Chino, at ito ang naging dahilan para itulak-tulak siya ng mga kaibigan pagkalayo nung babae. Na-amaze ako sa pagka-bouncy ng kulot niyang buhok pero mas na-amaze ako sa mukha nung babae. Para siyang manika na mamahalin at parang mala-porselana ang balat niya.

Ang lakas ng dating niya sa malapitan.

"Bakit pinapansin ka ni Sinteya?" sabi ng kaibigan ni Chino. Sinteya. . .Sinteya ang pangalan nung babae? Kakaiba. "Anong gayuma pinainom mo doon?!"

Namula ang tainga ni Chino. "Magkakaklase kasi tayo sa History, ayun."

Nagulat ako sa pagbatok ng isa kay Chino. "Dahil lang doon? May mas malalim pang dahilan, eh!"

"Wala!" Tumayo si Chino. "Aalis na ako, may gagawin pa."

"Lagi ka naman umaalis!" sabat ng isa. "Dumating lang 'yung radio booth, busy ka na. Ayaw mong nakakarinig ng mga love advice, ano?"

Namula lalo ang tainga ni Chino. Napatingin siya sa akin at parang nagso-sorry ang mga mata niya sa akin. "Aalis na ako."

Nagtawanan ang mga kaibigan niya. Siniko ako ng isa. "Lovesick puppy kasi sa'yo 'yun, baka nabibitter sa friendzone tapos naaalala ka kapag may love advice si DJ Andro."

Tinawanan ko ang mga kaibigan niya. Noong una ay awkward pa akong kasama ang mga kaibigan ni Chino pero nang magdaan ang mga araw, mas natutuwa ako sa kanila kahit pa lahat sila ay lalaki. O siguro dahil hindi sila ang mga typical guys na mahilig sa babae.

Hilig kasi nila ay mga video games.

Tulad ng nakagawian, sa library ako tumambay para tahimik. Hindi ko pa naririnig ang mga love advice ni DJ Andro – pero nangako ako sa sarili kong l

alayo ako sa mga ganyan. Love. Issues. Problema.

Ngunit hindi madali para sa akin na kaklase ko si Ned sa Sociology, at kitang-kita ko ang closeness nila ni Unica. Hindi rin mawala sa isip ko ang narinig kong usapan nila Jill at ang kanyang kaibigan. Isama pa ang kaibigan ni Unica na si Sinteya.

At ako? Magpanggap na kunwari wala akong pakialam.

"Nasabi ko na ito sa higher ups at pumayag silang gamitin ang first year classes ng sociology para sa social program na gagawin."

Nakatuon ang atensyon ko sa professor namin. . .kahit naririnig ko ang usapan ng pamilyar na boses ni Ned at ng malalim na boses ni Unica.

"Lahat ng may first year sociology class ay bibigyan ng 3 days para makibagay sa isang community. Ito ang magiging finals niyo, tulad ng gagawin ata sa History class."

"What the fuck?"

Gustuhin ko mang sabihin na napatingin ang buong klase sa likuran kung saan nanggaling ang boses ay hindi ko magawa dahil nanatili ang tingin ko sa professor. . .na nakatingin din sa likuran.

"Yes Ms. Valentine, any problem?"

Narinig ko ang ingay ng upuan bago ang boses niya.

"Oo eh, pwera sa ang boring ng klase natin – anong 3 days sa isang community? Para sa finals?"

Kumunot ang noo ng professor. "May problema? Maaari kang magreklamo sa nakakataas—"

"Pwede ko bang ireklamo na hindi ko mahahati ang katawan ko kung sasabay ka sa History class? First year 'to, eh. Fourth year na ako."

Ngumiti naman ang professor. "I know Ms. Valentine, kaya nakakapagtakang nandito ka sa first year class, eh dapat ata ay graduate ka na. At kung gusto mo pa tumuloy sa graduation, ipapasa mo ang Sociology. And to pass my class, you need to comply with the final requirement."

"Eh may History class nga ako, hindi ako—"

"After midterms ang sa History class niyo if I'm not mistaken, sa atin – after prelims."

Nag-react ang ilan sa klase. Doon na ako napatingin sa likuran at nakita ko ang amused na mukha ni Unica. Kung ako siguro ang nandyan, lulubog na ako sa kahihiyan – ngunit siya – nakatayo siya nang maayos, may nakasabit pang earphone sa balikat niya.

"Ah, okay." Umupo siya at ngumisi. "Survey lang."

Unang tumawa ay ang katabi niyang si Ned. Tawa siya nang tawa na halos lahat ay nakitawa rin habang ako, natulala sa kanilang dalawa na nagtatawanan a

t nag-usap. May kung anong tumusok sa loob ko lalo na nang mapansing totoong tawa iyon.

Ngayon ko lang siya nakitang tumawa nang ganyan kasaya.

Napatingin siya sa akin kaya nag-iwas ako ng tingin at bumalik sa tingin ko sa professor na mukhang naasar sa nangyari. Nawala na ako sa concentration at nagpasalamat dahil natapos na rin ang klase. Pagkalabas, nakita ko si Chino na naghihintay.

"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko sa kanya.

Tumingin siya sa may pintuan tapos sa akin. "Wala. Hinihintay ka. Tara?"

Pinanliitan ko siya ng mata. "Bakit? Anong mayroon?"

Nagkamot siya ng batok. "Wala lang."

Napalingon ako sa classroom namin nang may malakas na pagbagsak na pinto. Nanlambot ako nang makita si Unica na dire-diretso sa paglalakad at kasunod niya ay si Ned. Paglingon ko kay Chino, nakakunot ang noo niyang sinusundan din ng tingin si Ned at Unica.

"Kaklase mo rin pala yan?"

"Sino?"

"Yung lalaki."

Lumingon ako kay Ned na kasabay na naglalakad si Unica. Pinagtitinginan sila ng mga taong nadadaanan nila. "Ah, oo. Lagi silang magkasama nung babae." Sobrang close nga nila, parang may something na. At parang more than pa sa something na iniisip ko.

"Mukha nga." Mahina ang boses ni Chino kaya napatingin ako sa kanya. Mula sa seryosong mukha ay ngumiti siya sa akin. "Tara kain sa Walls?"

Tahimik kami ni Chino habang kumakain at parang parehas kaming may malalim na iniisip. Nakatulala lang ako sa kawalan nang makita ko si Sinteya. May kausap siya sa phone. Sinundan ko siya nang tingin hanggang sa likuran niya ay dumating 'yung Professor God. Mukhang may pinag-uusapan sila pero umalis agad si Sir Marco.

Tulad ko, mukhang nanood din si Chino sa nangyari at may kung ano sa mga mata niyang nanunuri.

Kinabukasan pagkatapos ng shift ko sa office, nagpaalam na ako kanila ma'am. Medyo pagod ako sa paglipat ng mga papeles ng mga estudyante. Medyo madilim na sa hallway at nagsisialisan na rin ang ilang faculty members. Mag-isa akong naglalakad sa hallway nang makarinig ako ng mga yabag sa likuran ko.

Hindi ako sobrang matatakutin pero nakwento sa akin ng mga kaibigan ni Chino na may gumagala raw na white lady sa school. Sabi nila sa 5th floor daw 'yon, at nasa 2nd floor naman ako – pero nanlalamig na ako. Pabilis nang pabilis ang paglalakad ko

tulad ng tibok ng puso at paghinga ko.

Napasigaw ako nang may humatak sa akin at tinulak ako sa pader. Tinakpan niya ang bibig ko habang nanlalaki ang mga mata kong nakatitig sa matalas niyang paningin.

Pinipilit kong kumalma. Hindi multo – pero ayaw kumalma ng puso ko dahil sobrang lapit ni Ned sa akin na halos ramdam ko na ang mahaba niyang buhok sa balat ko. Mas kinabahan pa ata ako sa idea na malapit siya sa akin at naaamoy ko ang pabango niya kaysa sa white lady.

Tinanggal niya ang pagtakip sa bibig ko kaya huminga ako nang malalim. Napatingin ako sa ibaba at nagtaka nang mapansing gusot ang uniform niyang hindi rin nakabutones.

Inangat niya ang tingin ko at napaatras lalo kahit wala namang aatrasan nang marahan niyang hinaplos ang buhok ko na tumama sa pisngi ko. Tinitigan niya ako. Mula sa mata, sa ilong, sa pisngi, sa labi. Ang sarap isiping kinakabisado niya ang itsura ko. Ang sarap isiping kinukumpara niya ang dating ako sa ngayon.

Ngunit nawala ang isiping 'yon nang bumulong siya gamit ang matigas na boses ng, "anong ginagawa mo dito?"

Isang tanong na pinalibutan ng galit na para sa akin lang.

Nilayo ko ang kamay niya pero mas lumapit pa siya

sa akin – halos maramdaman ko ang paghinga niya. Pinatong niya ang kamay sa pader na sinasandalan ko. Pinipilit niya akong titigan, parang hinahanap ang kaluluwa ko. At pinipilit kong iiwas ang mata ko dahil ayaw kong mahanap niya ang kaluluwa kong nasasaktan.

Sabay kaming napatingin sa bulsa ng pantalon niya.

"Hey."

Saved by the ring tone nga bang maitatawag kung pagtingin niya sa screen na mula sa seryosong ekspresyon ay agad siyang ngumiti? Saved by the ring tone nga bang maitatawag kung sa simpleng ngiti niyang 'yon ay sinaksak ako nang libo-libong kutsilyo?

Napangiti ako, tumalikod at naglakad palayo. Pauwi. Pinipigilan ang luhang nagpupumilit lumabas.

Ngingiti lang ako tulad ng pagngiti niya dahil sa iba.

Oo, tama.

Tulad ni Ned, ngingiti ako. . .kunwaring hindi nasasaktan at sana masanay ako sa pagkukunwari na kalaunan ay hindi na talaga masakit. Kasalanan ko to. Kailangan kong pagbayaran, kahit lokohin ko pa ang lahat pati sarili ko na okay lang ako.

Smile, Mari Solei Lacsamana.

Smile.

=================

Ngprya 24

Ngprya 24 // When Magic Stops

Ngiti lang. Ngumiti ka lang. Aris, smile.

Naging chant ko na ito sa tuwing nakikita ko si Ned sa school. Kahit na ang laki ng university, wala pa rin akong takas. Kahit na pilitin kong lumayo o magpaka-invisible sa klase namin sa sociology, laging may pagkakataong magkukrus ang landas naming dalawa.

At kailangan ko lang ngumiti.

Ngiti lang, Aris.

"Tatlong araw na social service?"

Ikinwento ko kay Chino ang sociology finals namin

na kailangan namin magpunta sa adopted community ng school para mapag-aralan at the same time ay malaman namin kung paano ba makisama sa isang community na malayo sa kinagisnan namin.

Nawi-weird-uhan lang ako dahil parang gulat na gulat siya.

"Bakit? Anong mayroon?"

Tumigin siya sa gilid at yumuko kaunti. "Ah, wala. Kasama kayong lahat?"

"Oo, lahat ng may sociology class."

Tumango siya. Nagbuklat siya ng libro dahil napatingin sa amin ang librarian. Yumuko rin ako kaunti dahil napapatingin na rin sa amin ang ilang nakapaligid. Nang pansinin ko si Chino, hindi gumagalaw ang mga mata niya. Kahit magpanggap na magbasa ay parang hindi niya ginagawa.

Nakatitig lang siya sa papel.

"Okay ka lang, Chino?"

Mukhang natauhan siya sa boses ko at napatingin sa akin. Ngumiti siya, napansin kong namumula ang tainga niya na halos natatago na ng pahaba niyang buhok.

"Ah, ano—kasi. . ." Naghahanap siya ng sasabihin pa. Naghintay lang ako. "Kasama ba 'yung lalaki?"

halos pabulong niyang tanong.

"Lalaki?" Nagtanong ako kahit pakiramdam ko ay alam ko na kung sino ang tinutukoy niya.

"Yung. . ." Naglipat siya ng page sa librong hawak. "Yung Vane?"

Nanatili akong tahimik habang pinagmamasdan si Chino na nag-angat ng tingin sa akin. Agad akong ngumiti kahit sa totoo ay parang papatayin na naman ako ng puso ko kahit pangalan pa lang naman niya ang naririnig.

Bakit niya tinatanong? May alam na ba siya tungkol sa nakaraan? O sa nangyayari ngayon?

Bago pa dumami ang tanong sa utak ko, napalingon halos lahat sa marahas na pag-urong sa upuan. Agad nagsalita ang librarian para pagsabihan ang lalaking umupo. Napakagat ako ng labi dahil likod pa lang niya at ang hanggang balikat niyang buhok na medyo kulot ay alam kong siya na 'yun agad.

Nilingon niya ang librarian at ngumiti. Bago pa siya bumalik sa pag-upo nang maayos ay nagtama ang paningin naming dalawa. Nag-iwas ako ng tingin at mabilis na tumayo na gumawa ng ingay dahilan para tumingin din halos lahat sa akin. Narinig kong pinagsabihan ako ng librarian pero mabilis kong hinatak si Chino para ayain siyang kumain na hindi naman niya tinanggihan.

Sa paglalakad palabas, inisip kong titingin siya sa amin. Ngunit pagtingin ko sa gawi niya, nakangit

i siya habang hawak ang phone niya.

Mukhang may kausap.

Mukhang masaya siya.

Kaya ngingiti ako para sa kanya.

Nakakamanhid nga sigurong magpanggap na masaya dahil nakikita ko na ang sarili kong nakangiti na parang tanga. Ngingiti ako sa bawat pagngiti niya dahil sa iba. O sa pagtawa niya sa mga jokes ni Unica sa classroom. Kahit sa harapang closeness nila ni Jill.

Siguro nga thankful na rin ako na walang sociology class si Jill dahil hindi ko siya nakikitang nakahawak sa braso ni Ned nang makarating kami sa Real Quezon, ang first stop namin bago magpunta ng adopted community ng school. Hindi ko na rin pinansin ang dahilan kung bakit kasama si Chino sa amin kahit wala siyang sociology class. Basta ang kailangan ko lang ay maging natural sa susunod na mga araw na kasama si Ned, na laging kausap si Unica.

"Bawal magpunta sa waterfalls?!" rinig kong reklamo ng isa.

Sumagot ang prof namin. "Hindi tayo nagpunta dito para magsaya. Nandito tayo sa Real para mamili at ayusin ang mga dadalhin natin sa Sitio Masla."

Masaya akong wala akong oras tumunganga. Naging busy ang lahat sa pamimili, pag-pa-pack at pag-aayos

ng mga gamit. Hindi ako nakaramdam ng kalungkutan o kahit pekein ang ngiti ay hindi ko rin ginawa siguro dahil sa pagod at saya sa pag-aayos.

"Pagod ka na ba? Magpahinga ka muna."

Ngumiti ako kay Chino at tumango. Binuhat niya ang isang malaking box para ilabas at ilagay sa mga motor na dadalhin patungo sa pupuntahan namin. Paglabas niya ay napatingin ako kay Unica na tawa nang tawa.

"Pakitang gilas ka ba? Hindi mo kaya yan!"

Nakakunot ng noo ni Ned na tila hirap na hirap sa pagbubuhat ng dalawang box na parang binuhat ni Chino. Nakatali nang magulo ang buhok niya at nakikita ko na rin ang tagaktak ng pawis.

Hindi siya nagsalita pero kita ko ang pagngisi niya kay Unica bago lumabas. Hindi ko napansin na naninikip na pala ang dibdib ko nang mapansin si Unica na nakangiti rin habang nakatingin sa pintuan kung saan lumabas si Ned.

Napatingin ako sa pintuan nang mawala ang ngiti ni Unica. Nagtaka ako dahil mula sa harap ay biglang tumingin si Chino sa kanan at nagpunta rin doon. Pagbaling ko ng tingin kay Unica, ako ang mabilis na nag-iwas ng tingin dahil nakatingin siya sa akin.

Halos tanghali na nang matapos kami sa pag-aayos kaya naman nagmamadali ang lahat sa pagpunta sa Sitio Masla para doon na maghapunan at makapagpahinga. Noong una ay naaagahan pa ako dahil 'hapunan' na

ang pinag-uusapan nila ngunit napagtanto kong baka abutin pa kami nang madaling araw.

Walong motorsiklo ang inarkila para madala ang mga kailangan dalhin sa Sitio Masla habang kaming lagpas 50 na estudyante ay kanya-kanyang dala sa mga gamit namin na naglakad. Noong unang isang oras sa paglalakad ay maayos pa at masaya. Nag-jo-joke pa ang karamihan at tumatawa.

May ilang tumitigil at kumukuha ng litrato sa bawat dinadaanan naming mga puno, bato at ilan pang nakikita ng mga kasama ko sa 'nature.'

Enjoy ang lahat sa unang kahoy na tulay na dinaanan. May ilang nagbasa ng paa at naghilamos ng mukha sa agos ng tubig. . .hanggang sa pumangalawa at nag-enjoy pa rin. . .pangatlong tulay hanggang sa nagrereklamo na ang lahat sa pang sampung tulay.

"Ma'am, pahinga naman tayo!"

"Malapit na tayo!" sigaw ng isang professor.

"Gaano po kalapit?" tanong ng isang estudyante.

Nanahimik sandali ang lahat para marinig ang sagot habang naglalakad sa kahabaan ng mabatong daanan. Halos lahat ay nagreklamo nang sumigaw ang professor ng, "mga walong ilog o batis na lang daw!"

Tahimik ako sa buong paglalakad para hindi ipakitang pagod na ako. Hindi ako tumitingin sa may kanan dahil alam kong nandoon si Ned at kasama niya si

Unica. Kanina ay nagkukwentuhan pa sila pero ngayon ay parehas na silang tahimik.

"Gusto mo ng tubig?"

Napatingin ako kay Chino na inalok ang bote ng tubig na hawak. Tumanggi ako pero nagpumilit siya kaya napatingin ang ilan sa amin. Wala tuloy akong nagawa kundi uminom.

"Wooh! Grabe, nakakauhaw! Sino ba may tubig d'yan?"

Nag-init ang pisngi ko sa narinig na boses ni Unica sa may likuran. Naramdaman kong nakatitig siya sa likuran ko. Napapikit ako at naglakad nang mabilis pagkabigay ng bote ng tubig kay Chino.

Narinig ko ang boses ni Chino. "Gusto mo ba?"

"Sigurado kang ibibgay mo sa akin 'yan? Ubos 'yan. Mawawalan ng tubig 'yung isa pa."

Ako ba 'yun?

Napahilamos ako ng mukha at mas binilisan ang paglalakad. Kung pwede lang magtago ay gagawin ko. Narinig kong may patakbo malapit sa akin. Nakita ko si Chino na nginitian ako, hindi na hawak ang bote ng tubig.

Gusto ko man tingnan ang likuran, pinilit ko ang sarili kong humarap lang.

Dahil naglakad lang kami halos lahat papuntang Sitio Masla, pagabi na nang makarating kami gamit ang hanging bridge na halos katakutan kong lakaran. Nakakahiya pa kay Chino dahil halos mapunit ko ang suot niyang shirt sa sobrang higpit ng kapit ko sa takot na malaglag.

Masyado kasing malakas ang agos ng tubig ng ilog, nakakatakot pa at pagabi na.

Kung ano ang kinaganda at kinaingay ng Real, Quezon ay yon namang kinatahimik ng Sitio Masla. Hindi ito sira-sira o itsurang binagyo ngunit kitang-kita ang kawalan ng ayos sa buong lugar.

Ang akala kong abandoned house ay ang municipal pala ng Sitio. Halos madurog ang puso ko kung hindi lang kami winelcome ni Tatay Bukni, ang Head ng kumunidad at Ate Nida, ang secretary. Dahil marami kami, ang unang nangyari ay ang paghati ng grupo sa dalawa.

Sa unang araw, ang isang grupo ay sa municipal matutulog habang ang isang grupo ay sa kanya-kanyang assigned families na kulang-kulang limampu.

Maaga kaming kumain ng hapunan para magpahinga at maiayos ang lahat bago mag-gabi na talaga dahil walang kuryente. Ang grupo ko at ni Chino ay magkaiba kaya sa assigned families sila habang sa grupo ko ay sa Municipal.

Matapos namin mag-ayos, mamigay ng mga damit, pagkain at maglagay ng books sa library na halos 20 bo

oks lang ang mayroon ay napagdesisyunang magpahinga na.

"Text mo na lang ako kapag kailangan mo ako," nakangiting sabi ni Chino.

Tumawa ako. Nagtaka siya. "Walang signal kasi," natatawa ko pa ring sabi.

Nagkamot siya ng batok. "Oo nga pala." Natahimik kami ulit. Tumingin ako sa itaas ng madilim na langit. Ito ang namiss ko sa probinsiya. Ang mga bituwin na nagliliwanag sa dilim. "Bukas na lang? O gusto mong tumakas ako at sa municipal na rin matulog?"

Ngumiti ako kay Chino. Isa talaga siya sa pinaka mabait na taong nakilala ko. Nakakainis lang ang sarili ko dahil hindi ko magawang magustuhan siya higit pa gusto niyang pagkagusto. Masaya na rin ako dahil hindi niya ako pinipilit o minamadali.

"Huwag na, makisama ka sa pamilyang naka-assign sa'yo. Sino nga pala kasa—"

"Lacsamana."

Kinabahan ako sa boses ng tumawag sa akin. Malalim at parang may urgency. Lumingon ako. Kahit madilim na sa paligid, kita ko ang seryosong mukha ni Ned. Nakapatong ang braso niya sa pintuan at para siyang nagmomodel ng municipal sa itsura niya.

Isa pa. . . hindi niya ako tinatawag sa pangalan ko. Tinawag niya ako sa apelido. . . agad akong nap

angiti. Kahit noon, hindi niya ako tinawag sa Lacsamana. Ngayon lang.

Hindi na ako nagtanong pa dahil dumiretso sa pagsasalita si Ned.

"We'll close the door already."

Tumango ako. Nagpaalam ako kay Chino na nginitian ako. Hindi umalis sa pintuan si Ned kaya kinailangan ko pang magsalita para mag-excuse. Akala ko mang-aasar pa siya pero lumayo na siya at naupo sa may dulo kung saan may space pa.

Hindi ko lang sigurado kung malas ba o swerte na katabi ko siya sa pwesto.

May isang kandila sa gitna habang nakapalibot kaming lahat. Tulog na ang nagbabantay na professor sa amin at ilang estudyante. Nanatili akong nakaupo, nakayakap sa tuhod dahil nahihiya akong kumilos na katabi ko lang si Ned. Na ilang dangkal lang ang layo namin sa isa't isa. At ngayon ko na lang ulit narinig ang bawat paghinga niya.

Nakailang horror stories pa ang naikwento bago kami nagsihigaan sa kanya-kanyang pwesto. Pagkahiga sa nilatag na malong, napatitig agad ako sa mga matang nakatingin sa akin sa dilim.

Mga mata ni Ned.

Ilang dangkal ang layo namin sa isa't isa, ngunit pakiramdam ko ay isang pulgada lang ang distansya

at halos maramdaman ko ang bawat hangin na lumalabas galing sa kanya.

Nakatali ang buhok niya ngunit may ilang takas na hibla ang tumatakip sa mukha niya. Gusto kong umikot. Tumalikod o kahit pumikit man lang, ngunit sa pagtitig na ginagawa niya ay parang tumigil ang lahat sa akin. Mas lalong tumahimik at mas lalong narinig ang pagbilis ng pulso ko sa katawan, na para bang kumakatok ito sa sarili kong tainga at nagpapapansin.

Ilang beses akong lumunok. Bumagal ang paghinga ko. . . at hindi ko na mawari kung ilang minuto na ba ang titigan naming dalawa, kung may minuto na nga bang nagtagal. Dahil sa bagal, pakiramdam ko ay nasasayang ang oras namin na imbis na magpahinga, matulog at pakalmahin ang katawan ay pinili naming magtitigan.

Walang ngumiti.

Walang kumilos.

Parehas kaming parang namahika sa mga mata ng bawat isa – na kung kukurap ang isa ay mawawala ang tinititigan. At kung ako ang tatanungin ay hindi na ako kailanman kukurap pa para hindi na siya mawala sa tingin ko.

Hinihiling ko na sana hindi muna matapos. . .dahil ngayon lang ako nagkaroon ng lakas para titigan siyang muli sa mga mata. Sana magtagal pa ang katahimikang ito, dahil simula nang magkita kami ay ngayon lang ako nakaramdam ng kapayapaan.

Ngunit tulad ng mga mahika, mabilis lang ang bisa nito. Biglang may humilik nang ubod nang lakas. Nakita ko ang pagkurap niya. At hindi ko na napigilan nang gumalaw siya para tumalikod sa akin.

At tulad ng dati, ngumiti akong nakatitig sa likod niyang hindi na humarap pa sa akin hanggang pumikit ako.

=================

Ngprya 25

Ngprya 25 // And So

Isa sa mga gusto kong malaman ay kung ano ang nasa isip niya. Kung ano ang ibig sabihin ng tingin niya at hindi pagtingin. O kahit man lang ang dahilan niya para kumilos na sobrang nagpapagulo sa akin.

Maaga pa nang magising ako nang nakakumot, at kung tama ang naaalala ko - natulog akong nakatitig sa likod ni Ned. . . na walang kumot.

"Kanino to?" tanong ko sa isa kong kaklase.

Akala ko sa kanya, ngunit ngumiti siya at tumango para ituro ang direksyon sa likuran ko. Paglingon, tulog si Ned, nakatakip ang braso sa mga mata.

"Sa kanya?" Hindi pa ako naniniwala. . .kahit tumango ang kaklase ko.

Tiniklop ko ang kumot at tinabi sa tabi niya. Nagsulat din ako sa pinunit kong piraso ng karton at nagsulat ng 'thank you'

Kinakabahan pa rin ako kahit magtanghali na. Ni hindi ko napansin agad ang pagdating ni Chino sa tabi ko habang nakakayakap ang isang bata sa binti niya na ngiting ngiti.

"Aris, si Mayumi pala." Pinipilit niyang alisin ang bata sa pagkakapit sa kanya pero mukhang gusto pa maglaro ng bata. "Mayumi, magtatrabaho pa ako."

"Ang bigat mo!"

Napalingon kami nang biglang sumigaw si Unica habang natatawa sa labas. May bata kasing tumatalon para makasakay sa likuran niya. Walang tumutulong at nakikitawa ang ilang nakakakita sa kanila.

"Buhat!"

"Agghh, sakit mo sa likod, Malinang!" Sobra ang kapit ng bata kay Unica. "Good for one year na tong exercise!"

Nakita ko ang ngiti ni Chino habang nakatingin kay Unica. Kung dahil sa makulit na pangyayari kaya siya nakangiti o dahil may iba pang dahilan ay hindi ko na napagtuunan nang pansin. Napasigaw kasi ak

o dahil parang may kung anong may humawak sa binti ko! At napahinga nang malalim dahil si Mayumi pala 'yon na nakayakap pa rin sa binti ni Chino.

"Ate, ate," tawag nya sa akin. Halos hatakin na ang t-shirt ko. "May sasabihin ata siya sa'yo."

Sinundan ko ang tinuro ni Mayumi. Bigla akong kinabahan nang makitang tumayo bigla si Ned at mabilis na nilagay ang bag sa tabi. Hindi ko alam kung anong nagtulak sa akin para titigan siya. Bumabalik sa isip ko ang titigang nangyari kagabi pati na rin ang kumot.

Kinausap siya ng isang kasama namin. Nakatitig pa rin ako nang lumingon siya sa parte ko. Gusto ko iiwas ang tingin ko pero hindi ko nagawa. Ngingiti sana ako, para mapagaan ang tensyon, pero nag-iwas siya agad ng tingin.

Nakaramdam ako ng bigat sa loob ko.

"Ibabalik ko lang ito doon," sabi ni Chino dahilan para mapatingin ako sa kanya. May dala siyang isang box at nagsimulang maglakad kahit hirap na hirap dahil sa pagyakap at bigat ni Mayumi sa binti niya.

Napangiti ako sa itsura nila. Ang cute kasi.

Nakita ko rin na tinuro nung batang Malinang sila Chino kaya walang nagawa si Unica na buhat ang bata para magpunta kay Chino.

Lalo akong na-cute-an sa itsura nila dahil tumawa si Unica at Chino dahil sa mga bata. Nakakagaan ng loob.

Sa labas ang paliguan kaya nakdamit kami habang nag-sha-shampoo at sabon. Pahirapan din tuloy ang pagbihis dahil nagpunta pa kami sa municipal.

Dahil wala kaming masyadong ginawa kahapon pagkarating, naging busy ang lahat ngayon sa iba't ibang gawain. Hinati sa grupo kaming mga estudyante. Pagtatanim, pakikipaglaro at pagtuturo sa mga bata, pagsama sa mga kalalakihan sa pag-ayos ng sirang paaralan ng Sitio, at pagtulong sa mga babae para magluto.

Kasama ako sa pagluluto. . .habang si Chino ay ang nakahawak sa camera, nagdo-document ng mga pangyayari.

Umulan sa hapon kaya naging maputik ang lupang daanan. Hindi kasi sementado ang lugar. Kaya naman nang maglakad ako para ilagay ang gamit ko sa bahay na tutuluyan ko sa gabi ay na-stuck ang tsinelas ko sa putik dahilan para kamuntikan akong matumba!

"Ay putek ka!"

Lumingon agad ako sa kanan at kaliwa, napahinga nang malalim dahil walang nakakita dahil halos lahat busy. Pero natigilan ako nang makarinig ng kaunting tawa sa likuran ko. Nang makatayo na nang maayos at lumingon, nakita ko si Ned, nakatakip ng kamay ang bibig niya at mukhang pinipilit ang sarili na huwag ngumiti.

Para akong binuhusan ng mainit na tubig na kahit mag-gabi na at kausapin kaming apat na nakikituloy sa pamilya ni Mayumi at ni Malinang, hiyang hiya pa rin ako.

Nakita ni Ned 'yon. Narinig niya rin ako. At tinawanan pa niya ako!

Putek. Nakakahiya talaga.

Pero hindi ko mawari sa isip ko kung bakit nakangiti ako nang mahiga sa papag. . .dahil ba parang gumaan ang tensyon sa aming dalawa?

Siguro nga.

Maganda ang gising ko kinabukasan. Pagkatapos mag-ayos ay nakisali ulit ako sa pagluluto dahil ito lang naman din ang maitutulong ko. Madalas kong kasama si Chino pero wala siya ngayon sa kusina dahil naging busy sa mga bata.

"Close sila, ano?" Masamang makinig sa usapan ng iba ngunit mukhang walang pakialam ang dalawa kong kasama sa kusina kahit may makarinig ng usapan nila. "Sila Vane at Unica."

Napahinto ako sandali sa ginagawa.

"Sila ata, eh."

Humigpit ang hawak ko sa hawakan ng kaserola.

"Sila ba? Paano si Jillian?"

"Ang tanong, may something ba sa kanila o gawa-gawa lang nung Jillian?"

"May isa pang chika, actually."

"Ano?"

"Yung kaibigan ni Unica? Si Sincha ba 'yun?"

"Sinteya?" Tumawa ang babae. "Magkaibigan ba ang tinutuhog? Gwapo kasi ni Vane, eh!"

Napatingin ang lahat sa akin sa kusina dahil nasagi ko ang ilang tupper wares na may lamang pagkain. Tutulungan sana nila ako pero humindi ako at kaya ko naman na. Doon ko lang nakitang nanginginig na pala ang mga kamay ko.

Dapat hindi ako nakikinig. ..dapat huwag.

Inilabas na namin ang pagkain habang naririnig ko ang tawanan ng dalawang babae na nasa likuran ko. Nag-iwas ako ng tingin dahil nadaanan namin si Ned at Unica na busy sa pag-uusap. Nanatili kami sa table, at nagtuloy sa kwentuhan ang dalawa.

"Malandi rin kasi 'yung si Sinteya. Balita ko nilalandi niya si Sir Marco."

"The Professor God?! Gosh! Prof pa talaga? Walang pinipili!"

"Sus, lahat naman ng lalaking makita nung babaeng 'yun kinakalantari niya feeling maganda kasi."

"Wow kalantari? Big word!"

Mula sa tawanan, natahimik sila. Lumingon ako at tulad ng expression ko ay nagulat din sila sa paghawak ni Unica ng balikat nila, habang nasa tabi si Ned at nakapamulsa sa shorts na suot. Kita ang pagkaasar sa mukha ni Unica, hindi maipinta.

"Hindi kaya dapat maghanap na kayo ng sariling buhay kaysa pag-usapan ang buhay nang may buhay?"

May diin sa bawat salita na binanggit ni Unica. At tulad ng bawat bigkas, mukhang dumiin at humigpit din ang hawak niya sa balikat ng dalawa dahil sa pagngiwi ng mga babae.

"S-Sorry."

Kitang kita ang tapang ni Unica nang muling nagsalita. "Ano ulit?"

"Sorry!"

Pagkabitaw ni Unica, si Ned ang humawak sa balikat ng dalawa. Binaba niya ang mukha niya para magtama ang paningin niya sa babae at ngumisi. "I don't

think she's just feeling it. Sinteya's beautiful."

Nanahimik ang dalawang babae. Mas natahimik ako nang tumama ang paningin ni Ned sa akin bago siya tumayo at umalis sila ni Unica. Nanatili akong nakatingin sa kanila, sa likuran niya at sa seryoso niyang paglalakad kasabay si Unica.

Napasandal ako sa upuan.

Sinteya's beautiful.

Bakit ang bigat ng pakiramdam ko bigla?

Nagpaulit-ulit 'yon sa utak ko hanggang makauwi na sa dorm. Hindi dapat ako masyadong ma-bother sa sinabi niya pero 'yun ang iniisip ko hanggang sa magtrabaho ako sa registrar na halos tulala ako madalas.

Nang makasalubong ko si Sinteya sa hallway ng school, nahahawi ang daan na para bang may red carpet na nilatag para makapaglakad siya.

Halos lahat napapatingin sa kanya. . .lalo na kapag kasama niya si Ned, nag-uusap at parang walang ibang tao sa paligid.

Sinteya's beautiful.

"Sila nung Vane, ano?"

Nakatulala ako pero naririnig ko ang usapan ng mga kaibigan ni Chino. Madalas ang usapan nila ay tungkol sa mga video games pero mukhang pati sila ay nakuha ang atensyon nang pumasok sa cafeteria na magkasama si Ned at Sinteya na parang mga hari at reyna ang aura kahit wala silang kaalam alam.

"Paano magiging sila, di ba 'tol." Siniko ng isa si Chino. "May kung ano doon kay Vane at Unica?"

"Wala akong alam sa kanila."

Tumawa ang isa pa. "Oh, wala? Bakit mukhang nagseselos ka?"

Pinagmasdan ko ang mukha ni Chino na biglang kumunot ang noo at parang naasar sa sinabi ng kaibigan. "Anong selos pinagsasasabi mo?"

"Kita mo 'yang kunot ng noo mo?" natatawang sabi ng kaibigan ni Chino. "Halatang selos, oh! Dahil ba wala nang pag-asa kay Aris kaya naisip mo na ang totoong pagkatao mo at yung Vane na pala talaga ang tinitibok ng puso mo?"

Pabirong tinulak ni Chino ang kaibigan kaya nagtawanan sila. Nakitawa rin ako dahil tinukso na nila si Chino kay Vane kahit obvious namang wala. Siguro para may mapag-usapan at pagtawanan din.

Ngunit hindi ko na magawang tumawa o kahit ngumiti man lang nang lumingon ako sa pwesto nila Ned, at nakita kong tumatawa silang dalawa na parang may sarili silang mundo.

Sinteya's beautiful.

Bakit ba ako sobrang bothered?!

Wala lang dapat sa akin 'yon. Tulad ng sabi ng boardmates ko, ang mga bagay na dapat wala kaming pakialam - AND SO?! Ang dapat isipin namin.

And so kung maraming babae si Ned?

And so kung "Sinteya's beautiful" para kay Ned?

And so kung may something kay Sinteya o kay Unica at Ned?

And so. . .and so. . . shit.

Shit na malagkit. Putek. Ang sakit!

Para tuloy akong tanga na halos maiyak sa daan pauwi sa boarding house habang iniisip ang ngiti niya habang nakatingin kay Sinteya. Siguro nga close sila. . .oo, na. Siguro may something sa kanila. Isama pa si Unica. Pati si Jill. Pati ang iba pang babae.

Siguro nga nasasaktan ako. . .pero bakit? Bakit kailangan kong magpigil ng luha na dapat ay wala naman dapat na luha?!

Kailangan ko ng pahinga. Siguro aabsent muna ako s

a Sociology para hindi ko siya makita. Siguro hindi rin ako papasok sa History para hindi ko makita si Unica. Siguro kailangan ko lang lumayo.

Kailangan ko magpahinga nang wala si Ned sa paligid.

Ngunit tulad ko na panay ang 'and so'. . .mukhang pati si tadhana ay nakikisabay.

Pagpasok ko sa boarding house at iniisip ang pagpahinga, natigilan ako sa nakita.

Nakadikwatro siya sa sofa habang nakahawak ang isang kamay sa hanggang balikat at medyo kulot na buhok. Bumilis ang tibok ng puso ko nang umangat ang tingin sa akin ni Miller, katabi ni Jax na katabi siya. Halos mawalan ako ng hininga nang umangat ang tingin niya sa akin at tulad dati, nawala ang ngiti niya sa labi pagkakita sa akin.

"Uy, Aris!" sigaw ng ka-boardmate ko at tinaas ang hawak na bote ng beer." Sama ka sa inuman kasama ang mga tropa!"

Habang nakatitig sa mga mata niyang malalim na nakatingin din sa akin, bumulong sa akin ang tadhana habang tumatawa. And so kung nasasaktan ka, Aris? Hindi pwedeng magpahinga. Laliman pa natin ang sugat.

=================

Ngprya 26

Ngprya 26 // Those Three Words

Paano makakapagpahinga ang isang puso na pinaglalaruan ng tadhana?

Para matakpan ang nararamdaman, ginamit ko ang pagngiti ko para ipakita sa lahat na okay lang ako. Kumaway si Jax at tinawag ako ni Miller, tinataas ang isang bote ng beer. Ayaw ko man, napatingin ako kay Ned. Tumango siya sa akin bago binalik ang tingin sa mga kaboardmates ko.

Kung nantitrip ang tadhana, ako na ang lalayo. . . pero mukhang kakontsaba rin ng tadhana ang boardmates ko dahil inagaw nila sa akin ang bag ko at hinatak para maupo sa sofa. Nagtawanan pa ang karamihan dahil kamuntikan akong malaglag sa inuupuan kaya kinailangan ko pang yumuko para hindi mapansin ang pag-iinit ng pisngi ko.

"Tagay, Aris!"

Bakit kailangan may ganito pang pangyayari? Nananahimik naman na ako . . . kaya bakit?

Ito na ba ang way ni Ned para sabihing 'it's payback time'? Ito na ba ang kapalit sa mga desisyon ko noon? Sa pagsisinungaling? Yung lalayo ako pero lalapit sa akin ang sakit?

Mukhang may tama na ang ilan sa mga boardmates ko sa way ng pakikipag-usap nila. Kahit si Queen na binigay sa akin ang baso ng beer ay namumungay na ang mga mata.

"Hindi ako umiinom," sabi ko.

Sumimangot si Queen at niyugyog pa ako. "Hindi pwedeng hindi uminom! Kahit isa lang, Aris, please!" At dahil sa pagyugyog niya, natapon ang laman ng baso sa kanya! "Ay taeng malagkit!"

Tumawa ang lahat.

Tinulungan ko si Queen na tumayo. Mukhang wala na siyang pakialam kahit makitaan siya ng tiyan at maraming lalaking nakakakita kaya ako pa ang nagbaba ng shirt niya papunta sa banyo. Halos masubsob kami dahil gumegewang na siya.

"Lasing ka na," sabi ko sa kanya.

"Hindi ako lasing!"

Sa pag-stay ko sa boarding house, nalaman ko rin na kapag lasing na ang isang tao, sinasabi nilang hindi sila lasing. . .tulad ni Queen.

"Wag ka muna maghubad!"

"Ang init kasi lord!"

Pinipilit kong ibaba ang damit niya pero naghubad na siya ng basa niyang shirt sa CR. Nagmadali ako papuntang kwarto niya pero naka-lock kaya nagmadali ako sa kwarto ko para kumuha ng pamalit niya. Halos kalimutan ko na ang sarili ko kahit naka-uniform pa ako at nabasa rin ako ng beer.

Pagbalik ko sa CR, tulala si Queen habang nakaupo sa ibabaw ng lababo. Gamit ang basang bimpo, pinunasan ko siya nang bigla na lang siyang umiyak.

"Ang gwapo niya, Aris!" Humagulgol na lang siya bigla kaya natulala ako sa kanya habang hawak ang shirt na isusuot sa kanya. Akala ko magiging mabigat ang gabi dahil nandito sa boarding house si Ned pero hindi ko napigilan ang pagtawa nang suminga ang boardmate ko sa shirt niya! "Ang gwapo talaga hindi makatarungan pati 'yung buhok parang everyday pinapasalon!"

"Sino ba?"

"Yung Vane! Nakita mo yung long hair sa sala?"

Natigil ako sa pagpupunas sa kanya. Kinuha niya ang kamay ko at niyugyog ako. Tuwang-tuwa siya.

"Vane?"

"Yes, Aris!" natatawa niyang sabi. "Na-love at first sight ata ako sa kanya pati sa long locks niya."

Nakitawa na lang ako kahit gusto kong batukan ang b

oardmate kong ito.

Hindi. . .hindi ako nagseselos. Ang kulit lang kasi niya! Pero hindi ko mawari ang paninikip ng dibdib ko. Dahil ba sa suot kong uniform? Hindi naman masikip! Tinulungan ko na siya magbihis. Napasigaw ako nang biglang sumigaw si Queen dahil sa kumatok.

"Hi Vane!"

Nilingon ko ang pintuan at nandoon nga si Ned na ngumisi sa amin na kumatok ulit sa pinto. Nakaramdam pa ako ng panic nang bigla siyang pumasok sa loob kaya napaatras ako kahit wala naman nang aatrasan. Dumiretso siya para umihi at walang sabi-sabing nagbaba ng zipper!

"Anong ginagawa mo?!"

Nanlalaki pa ang mga mata ko at kinakabahan nang marinig ang ginagawa niya. Tumawa si Queen. Lumingon sa amin si Ned at tinaas ang kamay na para bang okay lang sa kanya na may dalawang babaeng naririnig ang ginagawa niya.

Nakatalikod naman siya. . .pero kahit na! Nag-init ang pisngi ko sa kahihiyan. Hinila ko si Queen na tumatawa. At dahil nakaupo siya sa may lababo, halos bumagsak siya sa paghila ko at natamaan ko pa si Ned sa likuran! Pare-parehas kaming na-out of balance at buti na lang natungkod ni Ned ang kamay niya sa pader sa harap niya.

Putek, ano ba naman 'to?!

"Oh shit."

Nag-init ang tainga ko sa sinabi ni Ned.

Tumayo ako nang maayos at ilang beses na nag-sorry kahit hindi lumilingon. Wala na akong paki kung ano man ang nangyari basta gusto ko na makaalis at pinapahirapan ako ni Queen dahil hinihila niya ako pabalik sa CR.

"Doon tayo please, gusto ko marinig pagtapos niyang umihi!"

Nawala na ata ang buong kaba ko mula nang makita ko si Ned at napalitan ng sobrang kahihiyan. Gusto ko na lang magkulong sa kwarto ko pero hinawakan ako nang mahigpit ni Queen at hinila papasok ng CR! Bigla siyang sumigaw at tumawa sa kung ano man ang nakita niya dahil pumikit na ako pagkahila niya.

"Tingnan mo, Aris. Tingin, dali!"

Pinilit idilat ni Queen ang mga mata ko. Sumasakit na ang mukha ko at talukap ng mata kaya pinalo ko ang kamay niya.

Dahil napadilat na ako, nakita kong walang pantaas na damit si Ned. Lalapit sana si Queen sa kanya pero hinila ko na ang boardmate ko pabalik sa akin. Dahil nahihirapan na akong pabalik sa wisyo si Queen, naghanap na ako ng back up.

Ang ibang boardmates kong lalaki ang nagbuhat sa b

abaeng makulit. Nakatulog siyang yakap si Ned sa CR kaya dinala na nila sa kwarto ng isa pa naming kasama dahil naka-lock ang kwarto niya.

Nang tanungin kasi kung nasaan ang susi, ngumiti siya at gumawa ng heart shape na nagmukhang square gamit ang dalawang kamay sabay sabing, "nasa puso ni Vane hanapin niyo," na tinawanan ng karamihan.

"Hayop si Queen, iba talaga kapag nalalasing!" natatawang sabi nila.

Hindi pa rin bumabalik mula sa CR si Ned. . .at kapag naalala kong nakita ko siyang walang saplot sa taas, nag-iinit na ang pisngi ko! Nakatulala ako sa sala habang nag-iinom ang lahat mapababae at lalaki.

HIndi mawla sa isip ko ang una kong nakita sa katawan ni Ned. Tattoo. . .na bungo. Tumayo ako para magpunta na sa kwarto nang hilahin ako ni Kuya Ruel, isa sa mga nakakatanda sa amin, paupo.

"Saan ka pupunta?" Amoy beer na ang bibig niya. "Hindi ka pa nakakainom kahit isang baso lang."

"Magbibihis lang ako Kuya."

"Ows?"

"Oo nga." Tinaas ko ang kanang kamay ko para mag-promise.

Kumunot ang noo niya pero binitawan na niya ako. Ang totoo, hindi na ako babalik pa sa sala kahit i-hostage nila ang bag ko. Matutulog na lang ako dahil pakiramdam ko napagod ako sa hilahan na naganap sa amin ni Queen.

Nagmadali akong naglakad pero natigil nang hawakan ni Jax ang kamay ko. Ngumiti siya sa akin, kitang-kita na lasing na siya pero nagulat ako nang biglang may humawak sa pulsuhan ko at ni Jax na hinila para maglayo. Napatingin ako kay Ned na wala pa ring saplot ang pang-itaas na tumalon papuntang sofa para maupo. Dahil hawak pa rin niya ako, muntikan akong masubsob sa pagtalon niya.

"Pumapagitna ka na naman, pare!" natatawang sabi ni Jax kay Ned. "Ba't nakahubad ka? Bawal porn dito uy."

"Nabasa shirt ko," simple niyang sabi.

Pakiramdam ko nabingi ako sa lahat ng ingay dahil sa titig ko sa kamay niyang nakahawak pa rin sa pulsuhan ko. Binitawan naman na niya si Jax pero nakahawak pa rin siya sa akin na parang hindi niya alam.

Doon ko napansin nang tuluyan ang linyang tattoo sa braso niya. Actually, sa magkabilang braso na pataas papunta sa balikat. At doon ko lang din napansin na ang vertical line tattoo niya sa braso ay connected sa tattoo niya sa bandang taas ng likod. Magulong linya ang nandoon.

"Vane naman, napapatagal ang hawak," sabi ni Jax habang tumatawa at tinungga ang baso na hawak. Tumi

ngin din siya sa akin at kumindat.

Umangat ang tingin sa akin ni Ned saka niya binitawan ang pulsuhan ko.

Hindi ko alam kung bakit mas bumigat ang pakiramdam ko pagpunta sa kwarto at parang nakikiliti ang kamay ko sa kuryenteng parang dumadaloy dito.

Hinawakan niya ang pulsuhan ko. . .naramdaman kaya niya ang bilis ng tibok?

Kasabay ng pagbihis ng pambahay ay naalala ko ang katawan ni Ned na walang shirt. Gusto ko man kalimutan, parang tumatak siya sa utak ko – pati na ang tattoo niya sa may dibdib na parang bungo at usok. May napansin din ako sa may beywang niya. . .Sa halos isang taong hindi pagkikita, gusto ko tuloy itanong sa kanya kung may ibig sabihin ba ang kanyang mga tattoo o alamin ang dahilan ng pagpapahaba ng buhok.

Nag-iba na siya.

Kung dati ay may kaunting pagkainusente pa siya, ngayon, parang naubos na lahat. At sinisigaw ng pagkatao niya ay panganib. Na kapag lumapit ka sa kanya ay manganganib ang buhay mo. . .o ang nararamdaman.

"Iniwan na tayo ni Aris!" Narinig kong tawanan sa may sala. "Hindi na tayo binalikan."

Nanatili akong nakatulala sa kama pagkatapos magbi

his. Ayaw ko sa katahimikan. Umiingay kasi ang utak ko na kahit gusto ko matulog, hindi ako pinapatahimik ng mga iniisip ko. Kaya narinig ko pa ang kantahan, hiyawan at tawanan ng mga nasa sala hanggang sa kumonti na sila at halos puro hilikan na lang ang naririnig.

Sa gitna ng katahimikan at dilim, narinig ko ang pamilyar na boses ng lalaki. "Saan punta?"

"CR."

Kung may mahika man ako para malaman na boses ni Ned ang sumagot, ay hindi ko alam. Kinakabahan ako sa narinig kong yabag kaya pumikit ako, pinapakalma ang sarili. Ngunit para akong pinapatay ng kabog ng dibdib nang marealize ang isang bagay.

Palapit sa kwarto ko ang yabag. At napadilat nang marinig ang doorknob ng kwarto kong gumagalaw.

Pumasok ang taong 'yon - at dahil naamoy ko agad ang beer na humalo sa pamilyar na pabango ni Ned, alam ko. . .alam kong siya 'yon.

Nagkamali ba siya? Sa sobrang pagkalasing, akala niya CR ito? Narinig ko pang bumunggo siya sa dulo ng higaan ko kaya mas nabuo ang conclusion kong si Eddard Vane Yboa ang lalaking pumasok sa kwarto ko.

Boses niya 'yon.

Nakarinig ako ng vibration sa kung saan man at mahi

nang tug na ingay.

Mas diniinan ko ang pagpikit, pinipilit pakalmahin ang sarili ko nang halos manghina ako sa naramdamang paghaplos sa pisngi ko. Narinig ko ang mabagal niyang paghinga laban sa pagtigil ng paghinga ko.

Bakit? Anong nangyayari? Bakit niya ginagawa 'to?

Gumalaw ako kaunti at mas niyakap ang unan ko para sana bumagal ang tibok ng puso – pero hindi effective, kaya mas nilapit ko sa akin para hindi niya marinig o maramdaman.

Naramdaman kong inalis niya ang mga hibla ng buhok ko na tumatama sa mukha kaya ni-relax ko ang pagpikit. Kapag ba dumilat ako. . .makikita ko siyang nakatitig sa akin? Naramdaman kong mula sa mga mata ay bumaba ang kamay niya at tumigil sa labi ko. Inawang niya ito kaunti kaya mas lalo akong nakaramdam ng kaba.

Nanginginig na ang talukap ng mga mata ko at baka alam niyang gising ako. . . hinihiling ko lang na dahil sa dilim ay hindi niya napapansin. Uminit ang paligid. Halos mawalan ako ng hininga nang maramdaman ang pagdami ng labi niya sa noo ko.

Isa. Dalawa. . .tatlo. . .apat. Lima.

Ilang segundong tumigil ang labi niya doon at nararamdaman ko na ang pamumuo ng luha sa mga mata ko. Gusto kong dumilat, o kahit bumulong ng 'sorry' pero naduwag ako. Tulad ng Mari Solei noon, duwag ako.

At si Aris ngayon, ay halos mawasak nang marinig ang bulong sa tainga ko mula sa boses ng lalaking pinipilit kong kalimutan.

"I hate you."

May tuyong luha sa gilid ng mga mata ko pagkagising. Nagtakip ako ng mata, iniisip ang nangyari kagabi. Ang naaalala ko lang ay pagbulong niya ng tatlong salitang. . . nararamdaman niya para sa akin.

Nanalangin akong sana ay panaginip lang 'yon. Baka sa pagod. O baka paranoid lang ako. Dahil kung totoo man, ang sakit pala talaga.

Maaga raw umuwi ang mga bisita. Pagkatapos pagkwentuhan ang mga pinag gagagawa ni Queen nang tanghalian, hindi rin ako nakaligtas sa panunukso ng boardmates ko.

"Crush ka raw nung Jax," sabi ng isa, sinisiko-siko pa ako. "Hinihingi yung number mo."

"Binigay mo?" tanong ko.

Ngumisi siya. "Syempre hindi! Ilibre niya muna ako bago bigay number."

Tawa siya nang tawa nang paluin ko siya sa panunukso. Natigil lang kami nang tumunog ang phone ko, at halos malaglag ako sa pagyugyog ng isa pa dahil unknown number ang tumatawag.

"Akala ko ba hindi mo binigay?"

"Hala, hindi nga talaga!"

Nagsalita si Kuya Ruel pagkatapos uminom ng kape. "Masyadong matinik sa lalaki itong si Aris, grabe."

Umiling ako sa kanila at tinitigan ang phone kong hindi pa rin tumitigil sa pagtunog. Tatayo sana ako pero hinawakan ako ni Queen at ngumiti sa akin.

"Dito mo na sagutin 'yung tawag, nakaabang kami."

"Ayiee, Jax ka pala, ha."

"Paano ang ChinAris OTP ko!"

Nawala ang tawag bago ko pa masagot. Natawa ako dahil pare-parehas na nadismaya ang lahat pero mabilis na nagngitian nang tumunog ulit ang phone ko.

No choice tuloy ako kundi sagutin ang tawag pero bigla namang binaba.

"Binaba, eh."

Sabay-sabay ulit ang pagsalampak ng mga likod nila sa sandalan ng upuan. Natatawa talaga ako dahil para silang may choreography. Natigilan lang ulit a

ng lahat dahil may nagtext sa akin.

Unknown Number

Date me.

"Hala ka, nakikipagdate na!" sigaw ng isa kong katabi. Hindi ko na natago dahil tiningnan na nang halos lahat ang phone ko. "Baka si Jax 'yan!"

"Sino ba si Jax, gwapo?"

"Oo Mars, maputi, parang anghel na bad boy."

Niyugyog ako ni Queen. "Tanong mo kung sino! Dali na!"

Kulang na lang kuhanin ni Queen ang phone ko para siya na ang mag-text. Hindi siya mapakali nang mag-reply ako sa nag-text.

To Unknown Number

Sino to?

"Ang cold ng reply!" Napa-aray ako sa pagpalo sa akin ni Queen. "Lagyan mo ng emoji!"

Inagaw niya ang phone ko at mabilis na nagtipa ng emoticon na hindi ko na nahinto pa ang pagsend.

To Unknown Number

;)

"Bakit wink?!" halos mag-hysterical ako habang tawa naman nang tawa ang boardmates ko. Mukhang tuwang-tuwa sila na asarin ako.

"Nagdadalaga na talaga ang baby natin," sabi pa ng isa.

Nagtititili si Queen nang itulak sa akin ang phone ko sa mukha! Sa mukha pa talaga! "Tumatawag siya!"

Napahawak ako sa mukha kong tinamaan niya pero hinila niya ang kamay ko at sinabing sagutin na ang tawag. Kita ko ang pagkasabik sa mukha ng mga board

mates ko habang nasasaktan pa ako. Literal!

Umiling ako at huminga nang malalim. Ngunit para akong binuhusan nang malamig na tubig nang marinig ang pamilyar na malalim na boses sa kabilang linya. At sa boses na 'yon, isa lang ang pumasok sa magulo kong utak.

"You know me."

Ned.

=================

Ngprya 27

Ngprya 27 // Torture of Past

Tulad ni Ned, hindi ko na rin maintindihan si Chino. Tumawag siya nang madaling araw para itanong kung tulog na ba ako. Hindi siya ganito noon. Wala rin siyang sinabi kaya tanging ingay sa kabilang linya ang narinig ko.

Mukhang nasa labas pa rin siya. . .kahit madaling araw na.

May gusto siyang tanungin pero binaba niya agad ang tawag na tila nagmamadali. Hindi ko na siya na-contact pa ulit. Hindi na siya nagreply pa.

At bumalik ako sa ginagawa ko bago pa tumawag si Chino. Ang titigan ang flower crown na ginawa ni Ned noon. . . na hindi ko inisip na itapon kahit kailan.

Ayaw ko na talagang pumasok sa sociology class kinabukasan. Tapos naman na ang trip namin sa adopted community, pero may tinext ang announcer na may mga sasagutan pa rin kami.

Bawal umabsent.

Kaya kahit anong iwas ko, hindi mapakali ang puso ko dahil nasa iisang classroom lang kami ni Ned. Naririnig ko ang tawanan at kwentuhan nila ni Unica sa katahimikan ng klase. Nagugulo ako kung imagination ko ba ang tawag na naganap.

Tiningnan ko ulit ang phone ko. Nandoon ang unknown number na tumawag sa akin, nasa call register at may 00:00:03 na oras ng duration. Napakamot ako ng noo.

Baka naman imagination ko lang na boses niya 'yon.

Oo tama, ganun na nga siguro.

Naging panatag ang loob ko dahil sa pag-iisip noon, hindi iniinda o nagtatanong sa sarili na bakit nga ba sa bawat tawag sa akin ay boses niya ang naririnig ko. Move on, Aris. Move on.

Ngunit para akong binuhusan nang malamig nang tubig nang marinig ang ingay ng upuan mula sa likod. Natigil ako sa pagsusulat nang mas tumahimik ang paligid sa room. Wala nang tawa ni Unica. O ang boses ni Ned. Pinagpapawisan na ang kamay ko nang mapansing tumayo ang katabi ko.

Gusto kong bawiin ang tingin ko pagtingin sa umupo sa upuang inalisan ng katabi ko. Nakatingin siya sa akin. . .si Ned, at nakangiti siya. Inusog niya ang upuan para mas lumapit sa akin bago dumikwatro at pinatong ang isang braso sa sandalan para prenteng umupo. Nakaharap sa akin.

Binalik ko ang tingin ko sa sinasagutan dahil naaalala ng buong pagkatao ko ang naramdaman ko noong highschool ako. Ang kaba, ang pawis at ang panginginig ng katawan ko nang lumapit din nang ganito si Ned noon.

Hindi ako nagsalita.

Mas yumuko pa ako sa lamesa na kulang na lang ay makipagpalit ang mukha ko sa sinusulatan ko. Nararamdaman ko na ang panghihina ng tuhod ko kahit nakaupo. Parang dati lang.

Ngunit hindi tulad ng dati na simpleng kaba, may kirot akong nararamdaman ngayon.

Isa. . .dalawa. . .tatlo. . .

Nahihilo na ako sa sobrang titig sa papel ko. Ni hindi na rin ako makapagsulat nang maayos dahil nanginginig ang mga daliri ko. Kung anong man ang dah

ilan niya kaya siya lumapit sa akin. Torture ito.

Mabilis akong tumayo pero bago pa makalabas ay naramdaman ko ang malamig niyang kamay na humawak sa braso ko. Tumingin ako sa kanya. Nakangiti siya sa akin at para akong natigilan saglit sa mga titig niya.

Anong gusto mo, Ned?

"Saan ka punta?"

Nanatili akong tahimik nang ilang segundo. Hindi pa rin siya bumibitaw at nahihirapan na akong huminga kaya mahina ang sagot ko. "CR."

Ngumisi siya at tumayo. Napansin kong napatingin ang mga kaklase namin sa nagaganap. Pagtingin ko kay Unica na nasa likod, busy siya sa pagkopya sa katabi ko kanina na nasa pwesto na ni Ned.

"Samahan na kita."

Gusto ko maupo ulit. O kaya naman umuwi. Pero wala na akong nagawa. Dumiretso na lang ako palabas. Habang naglalakad papuntang CR, naririnig ko ang paglalakad niya sa likuran ko. Alam kong balewala ang pagbilis ko ng lakad dahil mas malalaki ang hakbang niya.

At muli ko na namang naaalala ang nakaraan nang hawakan niya ulit ako sa braso.

"Why the hurry?"

Hindi ko magawang tumingin sa mga mata niya lalo na kung paulit-ulit sa akin ang mga naganap noon. Okay naman na kami, eh. Hindi nagpapansinan. Nagpapanggap na hindi magkakilala. Kaya bakit may ganito?

"Ihing-ihi na kasi ako."

Inalis ko ang hawak niya sa braso ko at nagmadaling pumasok sa CR. Naghilamos ako para mahimasmasan ang init ng pisngi ko. Kailangan kong kumalma. Dapat tulad lang ng nandito.

Kunwari. . .kunwari nakangiti.

Tinagalan ko ang stay sa CR habang iniisip ang mga isasagot ko sa paper pagbalik ng room. Pero hindi ako makapag-isip nang maayos dahil sumasagi rin sa isip ko si Ned. Nakaalis na kaya siya? Sana wala na siya sa labas.

Sana. . .sana huwag na lang niya akong pansinin.

Ngunit paglabas ko sa CR, nakasandal siya sa tapat na pader at nakayuko. Kinuha ko ang pagkakataong 'yun para maglakad nang mabilis, halos patakbo na para makalayo sa kanya. Narinig ko rin ang paglakad niya pero hindi ako tumigil sa mabilis na paglalakad. Hinihingal na tuloy ako pagkapasok ng room.

Narinig kong nagbukas ang pintuan sa likuran ko. Tumingin halos lahat ng nasa room sa akin.

"Maris."

Napaupo ako bigla sa upuan ko sa bulong. Yumuko ako at pumikit. Bakit? Bakit ganito. Kinakabahan ako. Pinapatay na ako ng puso ko. Mapalapit lang siya sa akin, kinikilabutan na ako. Torture pa rin ang naganap sa sumunod na oras. Sa tabi ko pa rin siya nakaupo habang nagsasagot ako.

Hindi na ako makapag-isip nang maayos kaya nagmadali ako sa pagsagot, tumayo, pinasa ang paper ko at umalis na ng room.

Akala ko dahil tapos na ang sociology class, magiging panatag na ang loob ko. Wala na rin kasing tumawag sa akin na unknown number. Naging matiwasay ang buhay ko the next day. Tinulungan ko lang din si Chino sa preparations sa gaganaping pageant daw ng school.

"Sali ka na, Aris! Bagay sa'yo maging beauty queen!" nakangiti pang sabi sa akin ng kaibigan ni Chino.

"Wala akong ipanglilibre sa'yo, huwag mo na ako bolahin."

Tumawa silang lahat. Mukha namang stressed si Chino. Medyo matigil kami nang pumasok sa cafeteria ang dalawang babaeng intimidating para sa akin. Ang astig na si Unica at ang kaibigan niyang. . . high standard na si Sinteya.

Walang pag-iingat nilang dala ang mga naglalakihan

g costumes. Dahil napansin kong mas grabe ang make up ni Unica – nagawa ko ang conclusion na siya ang kasali sa pageant.

"Si Teodora kumuha doon sa Unica, di ba Chino?" Siniko nila si Chino na parang ayaw pa ata niyang pansinin pero mas lumakas ang pagsiko sa kanya.

"Ah, oo. Pinilit." Nagpakabusy ulit siya sa ginagawa.

"Grabe 'yun, nakuha niya—"

"Bakit hindi mo kami masusundo?!" Natigilan kami sa table nang marinig ang sigaw ni Unica sa table nila. "Sinong maghahatid sa atin?"

Napatingin kami sa table nila. Nag-iwas ako ng tingin dahil nakita ko ang mga mata nung Sinteya na nakatingin sa amin. Narinig ko ang perpekto niyang tawa. Bagay na bagay. Hindi mahinhin ngunit hindi rin brusko. Mas tinuon ko ang pandinig sa boses niya. At para akong natanga nang marinig galing mismo sa magandang boses ni Sinteya ang pangalang tinawagan niya sa phone.

"Vane?"

Wala naman dapat akong pakialam kung may something sa kanila. Pero nang dumating ang sa araw ng kinabukasan, habang nasa library ako.

Umupo sa tapat na table si Ned, nakatitig sa akin habang nakangisi.

Iniwas ko agad ang tingin ko. Kung wrong move ba 'yon o hindi dahil lumapit na siya sa akin at naupo sa upuan sa tabi ko, ay hindi ko alam. Naging center of attention ako nang tumayo ako agad dahil sa ingat ng pag-urong ng table at upuan. Hindi na ako nakapag-sorry pa sa librarian at dumiretso ako sa exit ng library habang hawak ang librong hiniram.

Ang masaklap pa, biglang tumunog ang censor ng library. Mas lalong dumami ang tumingin sa akin habang nilalapitan ako ng librarian para ma-check ang librong hiniram ko.

"Hindi ata na-punch—"

"Next time ko na lang po hihiramin," dire-diretso kong sabi, nakatuon ang titig ko sa librarian para hindi makita ang paligid. "Nagmamadali po kasi ako, sorry po."

Lumabas ako ng library nang hinihingal kahit hindi naman ako tumakbo nang matagal. Sinubukan kong i-text si Chino, tinanong kung nasaan siya, pero wala siyang reply. Bumaba ako at nag-CR. Nakailang basa ako ng mukha bago lumabas.

Napaparanoid na nga siguro ako kaya palingon-lingon ako sa paligid. Wala na siya. Hindi ko rin alam kung maiistress ba ako sa music na pinapatugtog sa radio booth o hindi.

"Hey."

Halos masubsob ako sa bilis ng paggalaw ko para makalayo. Mas humigpit ang hawak braso ko. Paglingon ko, putek na 'yan. Para na akong tanga.

"J-Jax."

Ang bigat ng bawat paghinga ko. Bakit iniisip kong si Ned siya? Bakit ganito, Aris. . . napaparanoid na talaga ako.

"Alam kong maputi ako pero hindi ako sigurado kung matutuwa ba akong mukha kang nakakita ng multo." Nakitawa ako sa kanya kahit para na talaga akong tanga. Medyo nahimasmasan na ako at tinanggal nang hindi masyadong halata ang hawak niya sa braso ko. "You alright, Ms. Beautiful?"

Ngumiti ako. . .pero mukhang naging ngiwi 'yon dahil sumimangot si Jax kaunti. May sasabihin sana siya nang may humawak sa balikat niya at mas lalo akong nakaramdam ng pagkawala nang dugo dahil si Ned 'yon. Nag-apir sila ni Jax.

Tumingin siya sa akin kaya nag-iwas agad ako ng tingin.

"O pare, naaalala mo si Aris?" Tumingin sa akin si Jax at ngumiti. Hindi ko magawang ngumiti rin sa sobrang kaba. "Siya 'yung sa—"

"Boarding house nila Kuya Ruel."

Napapikit ako sandali. . . maraming mga bagay na pumapasok sa isip ko na dapat kalimutan.

"Oo! Buti naaalala mo." May mga pinag-usapan pa sila kaya nagpaalam na ako paalis pero pinigilan ako ni Jax. "Teka, Aris." Humarap siya sa akin. Pinipilit kong titigan sa mukha si Jax pero nababali ang atensyon ko dahil nasa tabi niya si Ned. "Yung panyo ko pala hindi mo na nasauli."

Nanginginig ang mga labi ko pero nagawa ko pa ring ngumiti. "Sige, ibabalik ko sa'yo—"

"Huwag na." Hindi pa rin nawawala ang ngiti niya. "Pero may kapalit."

"Ano?"

Kinuha ni Jax ang mukhang mamahalin niyang phone mula sa bulsa at binigay sa akin. "Number mo na lang please."

Napatitig ako sa phone, hindi alam kung kukuhanin ko ba o hindi. Alam kong nakatingin sa amin si Ned. Nanonood. May bumulong sa isip ko na sana. . .sana pigilan niya. . . pero hindi niya ginawa. Nanginginig ang mga kamay kong tinipa ang number ko sa phone ni Jax. Nanonood lang si Ned nang ibalik ko ang phone.

"Ngiting tagumpay."

Napatingin ako kay Ned na nagsalita, nakatingin kay Jax.

Wala na akong naintindihan nang magsalita rin si Jax. "Parang nung pagkauwi mo galing escapade niyo nung Sinteya. Ngiting manyak."

"Lul."

"Ni-record nga namin nila Miller 'yun, tol. Sarap na sarap."

Hindi mawala ang tingin ko kay Ned nang marinig ang pangalan na Sinteya. Ngiting-ngiti siya habang nag-aasaran sila ni Jax. Ang saya niya. Sobrang saya niya.

Sa bawat pagngiti niyang tunay, kapalit ang ngiti kong kailangan ipakitang tunay.

Nababaliw na nga siguro ako. Hinihintay ko ang tawag o text niya. . .ni Ned. Sa bawat text ni Jax, gusto kong mabanggit niya si Ned. Sa bawat receive ko ng mga tawag o text, iniisip ko na sana nahihiya lang si Ned sa akin at gusto talaga niya akong i-text.

Baliw ako. . .baliw na baliw na ako na gustuhin na sana dumating sa boarding house si Ned para ayain ako sa sinabi niyang 'date me' nung nakaraang linggo.

Sa sumunod na sociology class at pasahan na ng ibang requirements para sa midterms, inexpect kong nakaupo siya sa tabi ng pwesto ko. . .pero wala siya sa room. Mag-isa lang si Unica sa likuran. Matapos ng isang oras, nagbukas ang pintuan.

Dumating na si Ned na basa pa ang buhok at nakabukas ang butones ng uniform. . . pero hindi siya naupo sa tabi ko.

Gusto kong maiyak. Pinukpok ko ng kamao ang noo ko. Expectation, Aris? Para saan? Naiinis na talaga ako. Gusto ko na lang matulog pero nagulat ako nang umurong ang upuan sa tabi ko. Pag-angat ko ng tingin, naupo si Ned doon.

Nakatingin siya sa akin. Nakangiti siya sa akin.

Hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Gusto ko siyang kausapin pero ang katangahan ng pagkatao ko ay mas piniling tumayo, lumabas ng room at maglakad palayo doon. Puso't isipan ko ang sumisigaw na bumalik ako doon. Kausapin si Ned. Ibalik ang nakaraan.

Ngunit katawan ko ang natatakot bumalik pa.

Tumunog ang phone ko at halos malaglag ko sa nakita sa screen.

Tumatawag siya.

Nabunggo na ako't lahat ng mga tao nakakasalubong pero nakatitig pa rin ako sa screen. Nagsimula akong maglakad palayo sa maraming tao. Patuloy lang ang tawag. Nang mag-cut, tumawag siya ulit. Hindi tumitigil.

"Answer my call!"

Napalingon ako sa sumigaw, may ilan ding lumingon. Sinagot ko ang tawag nang makita si Ned na naglalakad palapit sa kinatatayuan ko habang hawak ang phone na malapit sa tainga.

Hindi ako nagsalita nang sagutin ang tawag pero nakatingin lang ako sa kanya habang palapit nang palapit.

"You're running away." Mas bumilis ang tibok ng puso ko sa patuloy niyang paglalakad. "Again." Kaunti na lang. "And again." Tumigil siya sa harap ko. "And again." Nakita ko ang paghinga niya nang malalim. "Why?" Bumulong siya pero rinig na rinig ko sa kabilang linya ng phone ang sunod niyang sinabi. "Not with me."

Nahirapan akong ibuka ang bibig ko. Walang boses na gustong lumabas. Nawala ang mga salitang gusto kong sabihin. Magkatitigan kaming dalawa, hindi pa rin binababa ang tawag sa phone.

"Wake me up every morning, Maris." Ngumisi siya sa akin. . . tulad ng dati. Noong mga highschool pa lang kami. "Nale-late na naman ako."

Hindi ako umiyak o ngumiti o nagpakita ng kahit na anong emosyon. Dahil dalawa lang ang gumugulo sa isip ko: ayaw ko nang matapos ito at nababaliw na ata ako sa torture na to.

=================

Ngprya 28

Ngprya 28 // One Text

Hindi ako tumawag. Pinatay ko ang phone ko. Hindi ako pumasok ng school.

"Wow for the first time hindi pumasok ang baby Aris natin!"

Pagkabati ni Kuya Ruel sa akin, pinagtripan na naman ako ng boardmates ko. Pinipilit nilang mag-picture kasama ako nang lahat sila ay nakapang-alis o uniform habang ako naman ay nakapambahay. Trip nilang i-DP 'yon na may caption na: Papasok na kaming lahat, patulog pa lang si Aris.

Nang i-DP nila saba-sabay ang picture ko na kasama sila, nagtawanan sila nang may mag-comment sa isang DP.

Pre...anong meron bat dp niyo lahat ng boardmates niyo ung chx?

At nireplyan ng boardmate ko ng:

#ProudMoment kasi pare haha! #HindiPumasokNgSchoolSiAris #FirstTimes

Nahawa ako sa tawanan nila. Nakakagaan ng loob kahit papaano dahil sa isang buong araw ay nawala sa isip ko na may Ned na nag-eexist. Naging tahimik din ang kinabukasan ko sa boarding house. NAtulog nang may ngiti sa labi dahil sa kwentuhan with boardmates.

Ngunit sa sumunod na araw, nawala ang ngiti ko nang pagkalabas sa kwarto ay natigil ako sa nakita. Naglalakad siya habang nagsusuot ng shirt kaya nakita ko pa ang tattoo sa may baywang niya. Muntik niya akong mabunggo dahil nakatakip ang shirt sa mukha niya. . .pero nang ibaba niya 'yon ay napatitig siya sa akin.

Sabay ngiti.

Mabilis akong bumalik sa kwarto.

"Ano, kasya ba 'yan?" rinig kong boses ng lalaki kong boardmate.

"Yeah, thanks. Babalik ko sa susunod."

Bakit siya nandito?!

Naririnig ko pa rin ang boses niya at ng iba ko pang boardmates na nagtatawanan at kwentuhan. Mukhang may ginagawa sila. Halos matapos ko na lahat ng kanta sa album ng The Vamps. Iniisip ko kasing ito ang magpapakalma sa akin pero sa idea na nandito si Ned sa boarding house namin, nakikipagtawanan at kwentuhan sa mga boardmates ko.

Hindi ako mapakalma ng boses ni Brad Simpson.

Nagugutom na rin ako.

Pagtanggal ng earphones, napapikit ako at napahinga nang malalim sa narinig na tawa, talbog ng bola at boses ni Queen na tumili. Mukhang may nag-shoot.

Naging cue ko ang tunog ng basketball para lumabas. Pigil pa ang paghinga ko kaya malakas ang pag-exhale ko dahil walang tao sa boarding house pwera sa boardmate naming nagtatrabaho na tulog sa sofa.

Hindi ko alam bakit nagmamadali ako sa pagkuha ng pagkain. Isa sa mga rules sa boarding house ay walang makakapasok na pagkain sa mga kwarto. Para tuloy akong sira nang maging jumpy dahil biglang pumasok ang isa kong kaboardmate. Pawisan siya. Mukhang kasali sa larong basketball.

"Uy pagtapos mong kumain panoorin mo kami magbasketball."

Tumango lang ako. Nagpatuloy sa pagkain. Pagkainom niya ng tubig, lumabas na rin siya kaya nakahinga

ako nang maluwag.

Panay ang tingin ko sa pintuan. Tinititigan ko pa kapag may humawak sa pintuan o kaya naman magbubukas ng kaunti.

Napaparanoid na talaga ako!

Kung anu-ano ang nasa isip ko. Sumasagi sa isip ko na baka dahil hindi ko siya tinawagan o inoff ko ang phone ko kaya siya nandito para ipaalala sa akin 'yon. Para i-torture niya ako. Mayroon din naman sa isip ko na sumisigaw ng asa pa ako.

Ginugulo na talaga ako ni Ned dahil ineexpect ko rin na sa bawat bukas ng pintuan ay sana. . .sana siya ang pumasok para kausapin ako.

Natapos na ako sa pagkain, hindi pa rin sila tapos sa laro.

Umiinom ako ng tubig habang naglalakad papuntang sala nang bumukas ang pintuan sa likod. Napatitig ako sa pumasok.

Pawisan siya, halos nangingintab ang walang saplot niyang taas. Mula sa mga mata niyang nakatingin sa akin, bumaba ang tingin ko sa tattoo niya sa katawan. . . pababa. . .pababa. Hindi ko maiwas ang tingin ko. Kahit pinapatay ako ng tibok ng puso ko. Kahit nanghihinga ang buong pagkatao ko.

Akala ko lalapitan niya ako. O kakausapin. O kahit ngingitian niya ako nang pang-asar. Pero natigila

n ako nang maglakad siya papunta sa akin. At lumagpas.

Nilingon ko siya na dire-diretso sa paglalakad patungo sa kusina.

Hindi niya ako pinansin. Parang walang nangyari. Pakiramdam ko nalulunod ako sa iniinom kong tubig.

Dapat okay ako pero putek. . .bakit nasasaktan ako?

"Vane, ako rin pakuha ako ng coke!" Pumasok si Kuya Ruel ng bahay na pawisan din. Ngumiti siya pagkakita sa akin. Narinig ko ang pagbukas ng ref sa may likuran ko. "Oh, Aris. Hindi ka man lang manood ng laro namin."

Ang tanging nagawa ko lang ay ngumiti. . . hanggang sa maghapunan at nandoon pa rin si Ned kasama sa pagkain. Tinulungan pala nila sa project si Queen at inaya nila si Ned na tumulong din.

Center of attention si Ned habang niloloko ni Queen at niyayakap-yakap.

Habang ako, nakatingin lang at nanonood. Naiinis sa sarili habang paulit-ulit na iniisip na sana napapangiti ko rin si Ned. Sana parang si Queen na lang ako na kayang lumapit kay Ned nang hindi nasasaktan. O nakakasakit.

Nanatili ako sa kwarto ko habang nakikinig sa The Vamps. Noong pinapagalitan ako ni Auntie sa probin

siya, The Vamps ang nagpapakalma sa akin hanggang makatulog. Pero dahil sa alam kong nandito sa boarding house si Ned, hindi talaga ako makatulog.

Nagulat naman ako nang magbukas ang pintuan ng kwarto ko at nakita ko si Ned na bagong ligo, kinukusot pa ng twalya ang mahaba niyang buhok.

Napaupo ako nang maayos, inalis ang earphones sa tainga ko. "Mali ka ata ng kwarto."

"You turned off your phone."

Na-tense ako nang isara niya ang pintuan at ni-lock pa 'yon. Umusog ako sa kama hanggang sa pader na ang nasasandalan ko.

"L-Lobatt."

Tiningnan niya ang study table kung saan nandoon ang phone ko na parang alam na alam niya. Ngumisi siya. "For two days?"

"Hindi ko mahanap yung charger."

Tumango-tango siya pero alam kong hindi siya naniniwala dahil ngumisi rin siya. Umupo siya sa gilid ng kama ko saka humiga doon sa dulo. Umusog siya para humarap sa akin ang buong katawan niya pati ang mukha.

Naiilang ako. Kahit nakahiga lang siya, basta nakatingin siya sa akin – naiilang pa rin ako.

Ang bilis ng tibok ng puso ko na halos makalimutan ko nang tumutugtog pa pala ang The Vamps na rinig sa earphones. Tumingin siya doon sa tablet na hiniram ko sa boardmate ko. Bumangon siya sa kama at mas lumapit sa akin.

Umupo siya at tumabi para kuhanin ang earphones na nakasabit sa leeg ko. Lumingon ako sa kabila. Sobrang lapit niya sa akin.

"The Vamps," rinig kong sabi niya. Pumikit ako para hindi siya makita ngunit halos tumalon ang puso ko nang maramdamang nilagay niya ang isa pang earphones sa tainga ko. Mas luminaw ang boses ni Brad pero mas malinaw sa akin ang boses ni Ned na sinabi ang, "hanggang ngayon."

Hindi ako dumilat. Pinakinggan ko lang ang boses ni Brad habang kinakanta ang Somebody To You. Hindi ko iniinda ang ingay ng musika. O ng mga nasa isip ko. Kahit ang mga babaeng lumalapit kay Ned ay parang nawala sa akin. Hindi ko pinapansin ang pagkabog ng dibdib ko. Ang takot ko sa pwedeng mangyari sa susunod. O kahit ang katahimikan sa kabilang tainga na walang earphones.

Isa lang ang importante ngayon para sa akin, at 'yun ay ang katahimikan namin ni Ned, magkatabing nakaupo sa higaan habang nakikinig sa iisang musika.

But baby I need more than thatI need to know your lipsNothing ever mattered to me more than this

Naramdaman ko ang daliri ni Ned malapit sa akin. Nakakaramdam ako ng kuryente sa mga daliri ko at parang feeling ko sinuntok ako sa sikmura, in a good way.

Sana ganito na lang. Hindi na tumigil pa ulit.

Ngunit walang nagtatagal.

Napadilat ako nang parang may humila sa earphone sa tainga ko. Biglang tumayo si Ned na parang nagulat. Nakatingin ako sa kanya. Gusto kong hawakan ang kamay niya at sabihing dito lang siya pero nanatili akong tahimik.

Mukha siyang nag-panic pero tinatago niya 'yon sa ngisi niya. Umiling siya at napakagat ng labi. Sa gesture niyang 'yon, mas naalala ko ang nakaraan. Kung kailan masaya kaming dalawa.

Nakakatawa. Hindi naman naging kami pero may 'nakaraan.'

Umalis siya ng boarding house at hinayaan ko siyang dalhin ulit ang puso kong medyo sira. Wala pang isang oras na umalis siya sa boarding house, naka-receive agad ako ng text galing sa kanya pagkabukas ko ng phone.

Text me. Call me. You'll want me. Maghihintay ako, Maris.

Gusto ko agad tumakbo sa tindahan para magpa-load pero natulala lang ako sa text niya hanggang makatulog na ako. Nagising ako nang nakatulala sa kisame at habang inaalala ang napanaginipan ko, namumuo na ang mga luha ko.

Nanaginip akong tumawag ako sa kanya at pinuntuhan niya ako at niyakap niya ako nang sobrang mahigpit at sinabihan ako nang 'don't ever let go again.'

Tapos nagising ako.

Pinamumukhang panaginip 'yon.

Hindi ko na rin malaman kung panaginip din ba ang iba pa dahil nakikita ko si Ned kasama si Jill, o kaya si Unica at minsan si Sinteya. May iba pang babae na hindi ko kilala. Pinapatay ko na nga rin siguro ang sarili ko nang tingnan ko ang Facebook account niya para makita lang ang mga pictures niya na may kasamang iba't ibang babae na nakahalik sa pisngi niya.

Paikot-ikot lang kami. Iniikot ikot lang niya ang lahat. At nagpapakatanga naman akong umiikot.

Hinihintay ko ang text niya.

Nang dumating ang birthday ko, nagsimba ako nang mataimtim kasama si Chino. Para na akong tanga dahil panay ang tingin ko sa phone, ineexpect na batiin niya ako.

Pero wala. . .walang kahit anong pakiramdam.

Naghihintay nga ba siya sa akin?

"Pumunta ka na lang dito," sabi ni Miller sa phone. "Chicks?" Tumingin siya sa akin at ngumiti kaya napatingin ako kay Maureen na nakaabang din sa sinasabi ni Miller. "Depends pare, define chicks," sabay tawa niya.

Ilang beses na akong bumuntong hininga kaya hinawakan ako ni Maureen sa balikat saka ako nginitian. Pwede namang ako na lang ang tumawag at mag-usap kami, pero ito ako - natatakot naman. Hindi siya magawang tawagan o kahit i-text man lang. Lumipas na nga ang pageant sa school, wala pa rin.

Kaya thankful akong naging close si Maureen kay Miller. Putek, ang user ko.

Nasa isang cafe kami sa Manila na lagi raw tambayan ni Maureen na naging tambayan din ni Miller. Kahit gabi na, sinamahan pa rin nila ako kahit sabi nila ay hanggang madaling araw pa naman sila sa pagtambay. 

"Boycott mo na yang kasal ng tatay mo." Tumawa si Miller. "Tapos na kainan, dito ka na--huh? Teka, p

are! Uy!" Binaba ni Miller ang phone niya at nakakunot noong tumingin sa akin. "May gagawin daw siya."

"Ano raw gagawin?" tanong ni Maureen.

Nagkibit balikat si Miller. "Narinig ko lang hiyawan pati music, eh. Mukhang enjoy sa kasal."

Kasal ngayon ng tatay niya at step mom na hindi ko kilala. Siguro kung dati lang 'to, ikukwento niya sa akin 'yon. Siguro malalaman ko lang kung ano itsura niya o kung ano ang nangyari kapag inistalk ko siya sa Facebook at naka for public ang post niya.

Tumitig ako sa kapeng nilibre ni Miller bago ako uminom. Nanahimik kaming tatlo sa cafe hanggang sa napansin kong sobrang tahimik na kaya napatingin ako kanila Maureen. . .na nakatingin sa akin.

"B-Bakit?"

Hindi pa rin talaga ako sanay sa presensya ni Miller. Binaba ni Maureen ang hawak niyang libro. Nagkatinginan sila ni Miller at parang napansin ko rin na nagkukurutan sila sa ilalim ng lamesa.

"May tanong kasi si Miller."

"Bakit ako?!" Nag-hysterical si Miller at pinanlakihan ng mata si Maureen. Napangiti ako dahil nag-iwas ng tingin si Maureen dahil sa pagkailang sa pakikipagtitigan.

"Alangan ako?" tanong ni Maureen habang nakatingin sa libro sa lamesa. "Ikaw tong curious eh."

"Hindi ka curious?"

"Mas curious ka."

Bumuntong hininga si Miller pero ngumiti siya kay Maureen na nakatingin pa rin sa libro bago tumingin sa akin. Bumuntong hininga ulit siya at tumingin pa sa ibang lugar bago nagsalita.

"Kasi Aris. . ." huminga siya nang malalim. "Bakit gusto mong makasama si Vane ngayon?"

Napakagat ako ng labi bago uminom sa kape. Pumikit ako at huminga nang malalim bago sumagot. "Hindi ko rin alam."

Kumunot ang noo niya. "Hindi mo alam? Di kaya. . .gusto mo pa rin siya--aray!" Tumingi sa ilalim si Miller kaya napatingin din ako. Napangiti ako kaunti nang makitang tinapakan ni Maureen ang paa ni Miller.

Nag-iba na ang usapan namin pero lumilipad pa rin ang isip ko kay Ned. Nakatitig ako sa phone ko. May load na ako. Enough para makatawag. Isang pindot lang, matatawagan ko na siya. . . ang nakakainis pa, hindi ko magawa. 

Sana pala nung nagpa-load ako, bumili na rin ako ng

maraming lakas ng loob.

Tiningnan ko kung paano mag-usap si Miller at Maureen. Kung paano sila ngumiti sa isa't isa. O mag-asaran na parang walang problema. Nararamdaman ko na ang pag-init ng mga mata ko habang iniisip na nandito silang dalawa para sa akin. Para samahan ako at para sana papuntahin dito si Ned.

At dahil doon, nakakuha ako ng kakaunting lakas ng loob para magtipa ng text kahit nanginginig ang mga kamay.

To HimHi. :)

Takot na takot ako pagkasend ng text at napaparanoid naman ulit ako dahil nakauwi na ako sa boarding house, binigay na sa akin ang listahan ng 'mga dapat bilhin ni Aris para sa nag gagandahan at nagpopogiang boardmates' sa Vigan kahit next week pa 'yon at dumating na rin ang kinabukasan.

Wala pa rin siyang reply.

=================

Ngprya 29

Ngprya 29 // Art of Push and Pull

"I just need to give this to Unica."

Natigil ang klase namin sa History nang nang biglang bumukas ang pintuan at nagpakita ang isang magandang babae na nagmamadali. Rinig ang paglalakad niya dahil sa suot na heels at kahit naka simpleng uniform lang ay nadadala niya ang pagkatao niya. Siguro dahil na rin sa mala-manika niyang mukha at buhok na medyo kulot.

May aura pa rin si Sinteya na hahangaan at the same time ay nakaka-intimidate.

Papel ang binigay niya kay Unica na nasa dulo nakaupo. Mukhang may pinag-usapan pa sila sandali dahil may pagtataka sa mukha ni Unica pero tumayo rin agad si Sinteya. Sinundan ng mga kaklase ko ang paglalakad niya. Yumuko ako pagkalakad niya sa may parte ko.

Paglabas niya ng room, tahimik ang buong paligid na para bang may anghel na dumaan.

Literal.

"Huwag kalimutan next week ha? Ang historical fieldtrip natin."

Nagtaas ng kamay si Unica. "Lahat ng may history cl

ass kasama, di ba?"

Tumango si Ginang Teodora. Nang mag-class dismiss, tinawag ako ni Ma'am. Inaayos niya ang mga bayad. "Ikaw, Lacsanamana. Anong plano sa'yo?"

Napangiwi ako. Lacsanamana? Pero hindi ko siya magawang itama.

Dapat kasi magbabayad na ako para sa trip na ito gamit ang naipon ko pero tinawagan ako ni Auntie kahapon para humingi ng pera. Umiiyak siya . . . nagka-dengue raw kasi si Cheche. Wala akong nagawa kung hindi ibigay ang pang trip ko.

"Titingnan ko pa po, Ma'am."

Kumunot ang nangungulubot niyang noo. "Deadline na ng bayad ngayong araw. Gusto mo ibayad muna kita. Bayaran mo ako bago ang trip mismo?"

"Hala, Ma'am. Huwag na—" natigil ako dahil sumama ang tingin niya sa akin.

"Gusto mo bang bumagsak sa History class? Walang magaganap sa pride mo, Lacsanamana."

Natahimik ako sandali habang magkatitigan kami ni Ginang Teodora. Tulad ni Unica na laging nakakasagutan niya, maraming may ayaw sa kanya. Hindi rin naman kasi siguro siya ang pinaka lovable na professor dahil lagi siyang mali sa surnames o kaya naman ang tinis ng boses niya, pero kitang-kita pa rin sa kanya ang pagpapahalaga niya sa aming mga estu

dyante niya.

"Salamat po. Promise po babayaran ko bago mag trip."

May mga pagkakataon pa rin palang makakangiti ako nang totoo.

Tinuon ko ang atensyon ko sa ibang exams, projects at sandamakmak na balance sheets sa buong linggong hindi ko nakita si Ned. Inaya rin ako ni Maureen kasama si ate Raf sa cosplay competition na sinalihan ni Ate Sef.

Ikwento ni Ate Raf yung nangyari sa kanya nung nag-bus siya at may nakatabing lalaki. Dalawa lang ang naalala ko sa kwento niya: kinikilig siya. At kinikilig siya. Ay, hindi rin niya kilala 'yung lalaki.

"Isang oras na sparks ang title ng kwento namin!"

Natawa na lang tuloy ako.

Pagod ako pagkauwi galing cosplay event pero nagtaka dahil patay lahat ng ilaw. Kung nawalan man ng kuryente, weird dahil mayroon sa kapitbahay namin.

Pagbukas ng pintuan, natigilan ako at nanlaki ang mata nang magsimulang kumanta ang mga boardmates ko ng Happy Birthday sa dilim. Nagbukas sila ng flashlight sa phone habang hawak ni Manang ang maliit na birthday cake na may 18 na nakalagay.

"T-Tapos na birthday ko!" natatawa kong sabi pagkakita na mukhang calculator ang cake. "Bakit may ganito?"

"Masyado ka kasing magaling sa sikreto, Baby Aris. Pero hindi sapat ang pagdeactivate sa FB para hindi namin makita ang katotohanan."

Ngumuso si Queen. "Kung hindi ako napadaan sa FB ni Chino, hindi ko makikita 'yung picture niyo tapos may greeting niya. 18th birthday! December 2 pa. Ilang days na nakaraan, oh! Debut ang 18th birthday, girl!"

Pinagbigyan ko na ang boardmates ko sa pag-aayos at pagbihis sa akin na parang manika nila. Hindi ako nag-eexpect na magkaroon ng party sa 18th birthday pero natuwa ako sa sobrang effort nila na gumawa ng parang TV gamit ang mga recycled materials at kunwaring nasa loob sila ng screen na nagsasabi ng messages.

Hindi ko na talaga mapigilan ang tawa at iyak ko nang may sumigaw mula sa dilim ng kantang 'let it go.' Tawa ako nang tawa dahil lumabas sa screen-kuno si Marie na sigaw pa rin nang sigaw habang kumakanta.

"Thank me for gracing you my beauty, Aris. And thank you dahil Aris ka na, hindi ka na gaya-gaya. You've learned from the best. Me." Lumapit siya sa akin at sumigaw ng, "sampal!" saka niya ako sinampal.

Namiss ko rin ang sampal niya. Sana namiss din niya

ang sampal ko sa kanya.

Sumunod si Maureen na suot pa rin ang kanina niyang damit. Nandoon din si Ate Raf at Ate Sef. Kaya pala nagmamadali silang humiwalay sa akin dahil isusurprise nila ako. Medyo nalungkot lang ako dahil inexpect ko si Mao.

Nag-18 roses din ako pero paper mache na roses ang binigay sa akin ng mga 'bisita' sa mumunting party. At dahil hindi naman 18 ang lalaki sa amin, sinayaw na rin ako ng mga babaeng boardmates, nila Marie, Maureen, Ate Sef, ate Raf pati na rin si Manang.

"And for the 18th dance. . ."

Tiningnan ko ang pintuan dahil tinutok ng mga boardmates ko ang flashlight doon. Nagtatambol na rin ang ilan at gumagawa ng sound effects.

Kinabahan ako bigla. Para akong batang nag aanticipate ng something amazing. Nag-expect ako. At pagkakamali ko ang pag-expect.

Nakangiti si Chino na pumasok ng boarding house. Nakaayos siya na parang sa mga formal occasion talaga. Naka-brush up ang buhok niya at mukhang nag-prepare talaga siya dito.

"Ang gwapo mo Chino pa-kiss!"

Nagtawanan sila dahil sa sigaw ng lalaki kong ka-boardmate.

"Sorry kung hindi ko sinabi sa'yo plano nilang party," sabi ni Chino habang sinasayaw ako.

Ngumiti ako. . .kahit feeling ko ang bigat ng loob ko. "Okay lang. Salamat."

Yumakap ako habang nagsasayaw. Naghiyawan ang paligid pero nanatili akong tahimik. Kung naiiyak man ako, sana ang dahilan nito ay sobrang natutuwa ako na wala na akong ibang nagawa kung hindi ang maiyak.

"Dalaga na ang baby Aris! Group picture para gawing cover sa FB!"

"Jump shot! Jump shot!"

"O sige, ikaw mag-picture tapos tumalon ka," sabi ni Marie sa boardmate kong nag-suggest.

Tawanan naman ang lahat. Si Chino ang nag-picture sa aming boardmates. Naging busy na agad ang ilan para gawing cover photo ang picture namin na may caption na: Ang Pagdadalaga ni Aris Lacsamana.

Pinag-speech pa nila ako at binigay sa akin ang remote control ng TV para kunwari mic.

Iniwan ko sila nang nag-iinuman at pinipilit nilang lasingin si Chino. Nagkulong ako sa kwarto dahil sinabi kong pagod na ako at sila na ang bahala. Doon ako nakakuha ng oras para buksan ang facebook

at tingnan ang page ni Ned.

Siguro nga masaya ako na tinotorture ko ang sarili ko para makitang sa minutong 'yon, tinag siya ng kaibigan niya sa isang stolen picture sa bar mula sa malayo.

Nakatayo siya habang nakahawak sa baywang ng isang babae na bumubulong sa kanya. May caption ang picture na 'yon na: The Moves of Vane Yboa.

Sa gabing 'yon hanggang magmadaling araw, parang nasasaktan ako kahit nakatulala lang ako sa kisame.

Kinakabahan akong dumating sa school para sa Historical Trip namin sa Vigan dahil wala pa rin akong pera. Well, mayroon pala pero hindi sapat para mabayaran nang buo ang professor ko.

Mabuti na lang dahil pinagbigyan niya ako.

Dala-dala ang listahan ng mga gustong ipabili ng boardmates ko, gamit ko at lakas ng loob – sumakay ako ng bus. At natigilan nang makit sa labas ng bintana si Ned na sumakay sa kabilang bus kasama si Jill. Pagtingin ko sa isa pang lugar, nakita ko si Unica at Sinteya na nag-uusap habang nakatingin sa may entrance ng bus ng klase namin.

Nabigla naman ako nang sumigaw ang mga kaklase ko dahil pumasok pala sa loob ay ang The Professor God na si Sir Marco.

Pagbalik ko ng tingin sa pwesto nila Unica at Sint

eya kanina, naghiwalay na sila ng landas. Pumasok sa loob ng kabilang bus si Sinteya at si Unica sa bus namin.

"Sir!" bati ni Unica kay Sir Marco at naupo sa kabilang side ng mga upuan, katapat si Sir. "Musta ka na?"

Napalingon naman ulit ako sa labas sa kumatok sa bintana ko. Tumatalon si Chino kasama ang mga friends niya. Kumakaway sa akin.

Agad akong napangiti at kumaway din. Tinuro ni Chino ang bus na sinakyan nila Ned, Jill at Sinteya. Sumenyas siya na parang nag-tetext. Tumango ako bago siya nagsimulang maglakad patungo sa bus nila.

Pagbalik ko ng tingin sa loob ng bus, kinabahan ako nang mapansing nakatingin sa akin si Unica kaya yumuko agad ako.

Nasa gitna kami ng byahe at pag-uusap ng katabi ko nang tumunog ang phone ko sa isang text. Akala ko si Chino o kung sino man pero nagulat ako at kinabahan nang makita ang contact name na hindi ko ineexpect na mag-tetext sa akin.

Nagtaka lang ako dahil sa text niya. Hindi alam kung matatawa ba o magtataka.

HimMeow. :3

Sinubukan kong tumipa ng reply. . .pero hindi ko nagawang i-send sa kanya kahit man lang magtanong kung anong mayroon sa meow.

Tanghalian na nang dumating kami sa Ilocos Sur. Pansamantala kong nalimutan ang text ni Ned sa akin sa ganda ng paligid namin. Tinext ako ni Chino na nasa ibaba siya ng bus at hihintayin niya ako.

Nasa harap ko si Unica pagbaba at nagulat ako nang sumigaw siya ng, "tabi! Harang sa daanan!" pagkakita kay Chino na nasa may pintuan. Umusog si Chino at mukhang hindi na pinansin 'yon dahil ngumiti siya pagkakita sa akin.

Nawala sa paningin ko si Unica nang sabihin ni Sir Marco at Ms. Takano na buddy system muna sa pagkain. Naglalakad kami ni Chino at ng mga kaibigan niya nang mapansin kong nag-uusap sila Jill at Sinteya.

Nanlaki ang mata ko nang hawakan ni Ned ang kamay ni Sinteya.

Nag-iwas ako ng tingin. Inaya ko si Chino lumayo na sinang-ayunan niyang parang nakatingin kanila Jill. Muntikan ko namang mabunggo si Sir Marco dahil mukhang may iniisip siya nang malalim. Hindi na ako lumingon pa para tingnan kung ano man ang pwede niyang tingnan dahil doon din sa pwesto nila Jill siya nakatingin.

Huminga ako nang malalim.

Naninikip ang dibdib ko.

Dapat maging okay ako dahil nahiwalay kami sa dalawang grupo. Masaya akong kasama ko si Chino at ang mga kaibigan niya sa Crisologo Museum at masaya akong nakikita ang mga lumang litrato at mga gamit na naka-display.

Ngunit hindi ko magawang maging okay dahil naiisip ko na nasa kabilang grupo si Ned, kasama si Sinteya. Sila ba? Bakit may hawak ng kamay? Anong mayroon?

Naiinis ako sa idea na sobrang curious ko sa kanila at gusto ko malaman ang totoo. At naiinis din ako sa idea na kung malaman ko man ang totoo ay sigurado akong masasaktan ako.

Wala pa ring epekto ang Syquia Mansion at ang magagarang palamuti sa bahay para maging okay ako.

Hindi niya ako pinapansin dahil may iba na. Pilitin ko man sarili kong tanggapin 'yon, hindi ko magawa. Kaya nang dumating kami sa St Paul Metropolitan Cathedral, hindi ko magawang pumasok sa loob dahil nakita ko agad ang likod ng dalawa.

Sinteya at Ned. Ned at Sinteya.

Hindi ko kilala si Sinteya pero nakakaramdam ako ng inis. . .pero mas naiinis ako sa sarili ko para maramdaman ito.

"Pasok na tayo?" tanong sa akin ni Chino.

Ngumiti ako at tumingin sa kalangitan. Pinaparusahan ang mga mata kong nakatitig sa likuran ng dalawang taong sinasaktan ako nang walang kaalam-alam.

"Dito muna ako sa labas, ang ganda ng paligid eh."

Hindi ko rin gusto ang nakikita sa loob.

"Samahan na kita."

"Huwag na." Tumingin ako kay Chino at tinulak siya kaunti. "Mauna ka na sa loob, susunod ako." Kapag wala na siguro 'yung dalawa. O kung kaya ko nang makita nang malapitan ang dalawa.

Namilit pa si Chino pero nakuha ko siyang papasukin sa simbahan nang magbanta akong hindi ko na siya ililibre ng Vigan empanada.

Nanatili ako sa labas habang nakatingin sa loob ng simbahan. Nakaupo sa may gilid sila Sinteya at Ned na parang may sariling buhay. Nagkukwentuhan at nagtatawanan kahit may napapansin akong ilang nakatingin sa kanila.

Sa kabaliwan ko na siguro nakuha ang lakas ng loob para mag-dial sa phone ko nang saulado kong number. Nanginginig pa ang mga kamay kong nilapit ang phone sa tainga ko para marinig pag-ring.

Nakatitig ako sa likod ng dalawa hanggang sa parang nag-usap ulit sila.

Nawala 'yung tawag.

Tumawag ulit ako. Tapos nawala ulit. At nagtawanan si Ned at Sinteya.

Nagsisimula nang mag-init ang mga mata ko sa pagkainis. Naiinis ako sa lahat ng bagay. Gusto kong pumasok sa loob at paghiwalayin sila. Gusto kong hatakin palayo si Ned kay Sinteya. . .pero anong karapatan ko?

May karapatan ba akong mainis sa dalawang nagkakagustuhan porke't nasasaktan ako?

Anong karapatan ko para mabwisit sa babaeng wala namang alam sa nararamdaman ko?

Sa pagkakataong ito, nakaramdam ako ng pagiging makasarili. Pinipigilan ko ang sarili kong umiyak kahit nagsisimula nang maging papansin ang mga luha ko.

Last. Isang tawag na lang.

Pagkatawag ko ulit sa number niya, nagulat ako nang marinig ang boses ni Ned sa kabilang linya. Sinagot niya ang tawag ko!

"Bakit?"

Hindi ako makapagsalita. Nakatitig lang ako sa loob ng simbahan nang makita kong lumapit si Sir Marco sa kanilang dalawa. May sinabi ito na kung ano man at bigla akong nag-panic nang tumayo si Ned. Palabas!

Naibaba ko ang phone at halos patakbo paalis sa kinatatayuan ko. Para na nga siguro akong tanga dahil nagtago ako sa gilid ng simbahan.

Napatitig ako sa phone ko nang makitang tumatawag siya.

Pinatay ko ang tawag.

Wala pang isang minuto, naka-receive ako ng text.

HimPush and pull, eh?

Pumikit ako at huminga nang malalim. Babalik na ako doon. Kakausapin ko siya. Pero paglingon ko para makabalik sa may entrance ng simbahan, nagulat ako nang bumunggo ako sa kanya mismo! Hinawakan niya ang braso ko nang mapansin niyang palayo na ulit ako.

"What do you want now?"

Kung gusto niyang iparamdam sa akin ang lamig ng Vigan sa boses niya, I give him credit. Para akong gininaw sa limang salitang binanggit niya.

"S-Sorry."

Kumunot ang noo niya at tumitig sa akin gamit ang malalim niyang mata. "Sorry saan?" Narinig ko ang pagkairita niya.

Sa lahat. . .ang gusto kong sabihin. Ngunit napunta ako sa, "nung nabugbog ka ng foreigner last time," na pinagsisihan ko dahil binitawan niya ang hawak sa akin at ngumisi.

"Past is past. Your sorry is long overdue, Mari Solei."

Napatahimik ako sa sinabi niya.

Nagkatitigan pa kaming dalawa. Walang nagsalita. Nagbilang ako sa isip. Kung ang segundong lumipas, ang tibok ng puso o ang tagal kong hindi huminga ang binibilang ko ay hindi ko na maalala. Ito dapat 'yung moment na yayakapin niya ako at ibubulong sa akin na 'huwag ka na bibitaw pa ulit' pero ang nakuha ko ay ang pag-ayos niya nang tayo, pagngisi at pagtalikod sa akin.

Gumuho ang buong mundo ko kaya kumapit ako sa kanya para hindi tuluyang mawasak.

Nilingon niya ako na may iritasyon at pagtataka sa mukha nang magsalita ako na halos pabulong ng, "sandali."

"What?" Mas ramdam na ang inis sa boses niya. "Huwag kang bumulong."

Tinanggal niya ang hawak ko sa laylayan ng polo shirt niya at inayos ang gusot na para bang ayaw niyang hawakan ko siya. Naramdaman ko ang panlalamig ng mga kamay niya. Kinakabahan din ba siya tulad ko? Ako ba ang dahilan ng kaba niya?

Namamasa na ang mga kamay ko at nanlalamig na rin nang magsalita ulit.

"Ned. . ."

Nanliit ang mata niya. Nakita ko rin ang pagkaasar sa mukha niya.

"V-Vane." 

Tunog estranghero ang pangalang Vane mula sa boses ko. Hindi ako sanay. . .pero mukhang kailangan kong masanay.

Nanatili siyang nakatingin sa akin habang nanlalabo na ang mga mata ko dahil sa nagbabadyang luha.

"A-An—K—"

Bago ko pa matuloy ang sasabihin ko, nagulat na lang ako nang hawakan niya ang braso ko gamit ang nanlalamig na mga kamay, hinila palapit sa kanya at niyakap niya ako.

Niyakap ko siya pabalik, hindi iniinda ang ilang hibla ng mahaba niyang buhok na tumatama sa akin. Nagsimula nang tumulo ang luha ko. Gustuhin ko man mahiya dahil nababasa na ang shirt niya, ayaw pa rin tumigil ng luha. Sa saya. Sa lungkot. Sa gulat. Wala na akong pakialam.

"Nagtext ako. Tinawagan na kita. Hinihintay mo pa ba ako? Late na ba ako?" tanong ko. "Mali na ba itong sitwasyon na pinasok ko? May iba ka na ba? Gusto mo na ba siya?"

Naghihintay ako ng sagot na maririnig ngunit ang paghigpit pa lalo ng yakap niya ay sapat na para maramdaman ko ang sagot niya sa mga tanong ko.

___

Hi guys, a note lang po: Hindi nagmumura si Aris at alam ko pong masaya magmura. Pero kung nagawa nga ni Aris na sabihin ang mga hinaing niya na walang pagmumura (puro putek lang at may isang shit ata...), sana tayo rin. Please?

Masakit po kasing magbasa (ng comments) na puro mura lang ang nakalagay :<

AND. PLEASE. Nakikiusap ako. Huwag niyo basahin ulit ang Nagpatukso para lang murahin si Sinteya o si Vane doon. As you can see, Sinteya doesn't know anything about Maris and vice versa. 

Hindi ko sinulat si Sinteya para murahin at i-bash ng readers dahil sinulat ko si Maris. AND VICE VERSA. Para kasing binabash niyo na rin ako. Huhu. Sakit sa heart.

So yeah, medyo avoid lang natin, ah? Kahit konti lang naman. Thanks.

=================

Ngprya 30

Ngprya 30 // Long Overdue

NedWait for me at the third bench near the fountain. I'll be there in a bit.

Kahit nakailang text sa akin si Chino kung nasaan ako, hindi ko siya pinapansin. Tanging text lang ni Ned ang parang bible ko na sinusunod ngayong gabi. May kausap lang si Ned. Babalik din siya sa akin.

Naniniwala akong darating siya dito.

"May crush ata sa'yo estudyante mo kaya niya ginawa 'to!"

Lumingon ako pagkarinig ng pamilyar na boses ni Ms. Takano. Nandoon sila sa may sulok, parang nagtatago dahil ayaw nilang marinig ang pinag-uusapan nila pero kitang-kita na galit si Ms. Nakatalikod 'yung kausap niya pero sa built pa lang, obvious na si Sir Marco ang kausap niya. Nakayuko, mukhang may tinitingnan na hawak.

"Impossible, Ms Takano." Ah, boses nga ni Sir Marco. "Baka hindi niya sinasadya."

"Hindi sinasadya?" halos pasigaw na sabi ni Ms. Takano. "Nakikita mo ba ito, Sir Aceveda?" May tinuro siya na hindi ko makita. "That finger was meant to block me. Ako lang!"

"I'll talk to her."

"You better, Sir. Masyado na ang babaeng 'yun, walang respeto sa professor."

"Hindi niya sinasadya ito, Ma'am."

"Pinagtatanggol—" Napatingin si Ms Takano sa akin.

Bigla akong kinabahan at buti na lang nagsimula na ang dancing fountain. Natatakot akong baka kausap

in ako ni Ms Takano kaya nagpanggap akong may katawagan habang kinukwento kung gaano kaganda ang ng mga tubig na mula sa ibaba ay nagsisitaasan, mga ilaw sa baba na nag-iilaw sa tubig pati na rin ang nakapaligid.

Ang kapayapaan ng fountain kanina ay parang biglang nagkaroon ng buhay.

Mula sa kinauupuan ko, napansin kong naglakad sa may gilid ko papunta sa kung saan man si Sir. May hawak siyang tablet. At kung hindi ako nagkakamali, nagtaka ako nang makita ang ngiti sa labi niya. Pero mukhang pinipigilan.

Sinundan ko ng tingin si Sir Marco. May kinausap siya at may hinatak. Hindi ko masyadong makita dahil ang layo nila kaya pinagmasdan ko nang mabuti sa gitna ng maraming tao, madilim na paligid at magulong mga ilaw nang mapalingon ako sa gilid.

Gusto kong maiyak nang sundan ng tingin ko ang pag-upo ni Ned sa tabi ko.

Alam kong darating siya.

At dumating nga siya.

Iniwas ko agad ang tingin ko nang mapansing patingin siya sa akin. Ngunit hindi ko mapigilan ang sarili sa pagngiti.

"Beautiful."

Ngayon ko na lang ulit narinig nang ganito ka-kalma ang boses niya habang kausap ako. Nanigas ang katawan ko sa narinig at naramdaman na braso sa may likuran ko. Tiningnan ko ang kabilang gilid ko at napansin na nakatungkod ang kamay niya doon. Para siyang nakayakap sa akin pero hindi. . .putek.

Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko.

Napakagat ako ng labi para pigilan ang mas lalong pagngiti at nagsalita habang nakatingin sa fountain at iba't ibang ilaw na nagsasayaw. Ang kanina na maganda lang ay naging magical dahil sa katabi ko ngayon.

"Oo nga, ang ganda nga."

Ang sarap sa feeling na kalimutan ang nakaraan at magpakasaya sa kung ano ang ngayon.

Nagulat ako nang hawakan ni Ned ang mukha ko. Nanlalamig ang kamay niyang ibinaling ang mukha ko palingon sa kanya. Kahit madilim, mula sa ilaw sa fountain ay nakita ko ang pagkunot ng noo niya at pagtaas ng kilay ng isa.

Nakangisi siya – parang nang aasar – parang yung dati na wala kaming problema. "You know I'm talking about you, right?"

Gusto kong iiwas ang tingin ko pero hinawakan niya ang kamay kong aalisin dapat ang hawak niya sa pisngi ko. Nakatitig lang siya at nakita ko na ang pagngiti ng mga mata niyang nangulubot ang gilid.

Parang gusto kong maiyak sa sobrang saya na nakangiti ngayon si Ned dahil sa akin.

"Smile for me, Maris."

Sumunod ako sa kanya at ngumiti rin habang magkatitigan.

Isa. . .dalawa. . .tatlo. . .apat. . .lima.

Matapos ng limang segundo ay inalis na niya ang hawak sa pisngi ko at dumiretso ng tingin sa dancing fountain. Naramdaman kong binalik niya ang pagpatong ng kamay sa upuan na nasa kabilang side ko. Halos ramdam ko ang kahabaan ng braso niya sa likuran ko.

"Saan ka pala nagpunta?" tanong ko para maalis ang awkward silence.

"Somewhere."

Nilingon ko siya na nakatingin pa rin sa harap. "May ginawa ka?"

"May kinausap lang."

"Sino?"

Binaling niya ang tingin sa akin at ngumiti na par

ang natutuwa siya sa nangyari. Masyado na ba akong madaldal? Matanong? Bumaba ang tingin niya kaya napatigin din ako sa phone na hawak ko.

"I thought you can't find your charger."

Halos mapatalon ako dahil hinawakan niya ang kamay ko para lang kuhanin ang phone na hawak ko.

Para tuloy akong tanga na sumagot ng, "n-nanghiram ako ng charger."

Napakagat ako ng labi habang sinusubukan niyang hulaan ang code ko. Hindi ko na naitago ang ngiti ko dahil alam niyang birthday ko ang code. At kabisado niya ang birthday ko.

Nanlaki ang mata ko nang may marinig na bulong mula sa boses niya.

"Liar."

Binuhusan ako nang malamig na tubig sa narinig. Napalakas ang hugot ko ng paghinga at napatingin sa harap nang makita ko si Sinteya na mabilis na naglalakad. Parang may humahabol sa kanya. Nanlaki ang mata ko nang napatingin siya sa akin.

Sa akin mismo!

"Wala kang games dito?"

Nilingon ko si Ned na parang papatayin ang puso ko. Nilingon ko ulit si Sinteya, naghihintay ata ako na sugurin ako dahil kasama ko si Ned pero may kausap siya sa phone. Hindi si Ned ang kausap niya dahil kinakalikot pa rin ni Ned ang phone ko.

"Ang boring ng phone mo," natatawa niyang sabi.

Ngumiti ako. "S-Sorry."

Naka isang sulyap pa ulit ako sa kinatatayuan ni Sinteya pero wala na siya doon at nakita ko na lang ay si Sir Marco na kausap ni Ginang Teodora.

"You didn't saw it?"

Binalik ko ang tingin kay Ned na binalik sa akin ang phone ko.

"Ang alin?"

Si Sinteya ba ang sinasabi niya? Puputukin na ba niya ang fairy tale bubble na ito?

"The ticket."

Natapos ang pag-iisip ko at mas lalong nagtaka.

"Anong ticket?"

Ngumiti siya at tumingala. "The ticket on your bag.

So that's why."

Bag ko? Isa siguro sa mga dapat malaman ng lahat ay hindi ko ginagalaw madalas ang bag ko. Hindi ko inaayos o nililinis hangga't hindi kailangan.

"Naglagay ka ng ticket sa bag ko? Kailan pa?"

"When I went to your boarding house with Jax and Miller. The next day, I told you to date me."

Nagkatinginan kaming dalawa nang tumigil na ang tugtog at ang pagsayaw ng tubig at ilaw sa fountain. Naging hudyat 'yon mag-ayos na kami para pumunta sa Hotel Luna na tutuluyan namin. Ang daming pumasok sa isip ko: alam niyang doon ang boarding house ko?

Nag-research ba siya? Ginamit lang niya sila Jax at Miller para pumunta doon? Clinose ba niya ang boardmate ko para makarating doon at makipag-inuman?

Ano pa bang ginawa ni Ned para dumating kami sa puntong ito na hindi ko pinapansin? Iniisip ko na nasasaktan ako pero ito siya, nalaman kong gumagawa ng paraan para mahilom ang sugat na ako naman ang sumusugat?

Habang naglalakad, narinig ko ang bulong niya na para bang gusto niyang iparinig mismo sa akin. "But you didn't come."

Pagkarating sa kwarto ko sa Hotel Luna, kumain na kami at nagkanya-kanya. Nakita ko si Chino na busy

sa mga responsibilidad at hindi na ako nakisama sa mga kaibigan niya kaya umakyat na ako sa kwarto, iniisip kung totoo ba o panaginip ang lahat.

Nang maalala ko ang sinabi ni Ned tungkol sa ticket, agad kong hinalughog ang bag ko. Naalis ko na ang lahat sa loob pero wala pa rin akong nakita. Kahit ang lalagyan ng mga pencils at calculator, wala namang ticket.

Baka naman hindi totoo?

Ngunit nang makita ko ang secret compartment ng bag ko, nanlaki ang mata ko nang may mahawakan na parang papel na matigas. Paglabas ko nun mula sa bag, napatitig ako sa ticket na may dalawang kulay: light blue at white, pinapagitnaan 'yon ng gitara na binalutan ng rolyo ng film. May nakasulat doon sa ticket na CinemaJam 2014, November 29.

Nanginginig ang mga kamay kong tiningnan ang likod ng ticket, at napakagat ako ng labi nang may mabasa na sana ay matagal ko nang nabasa. Sulat kamay niya iyon.

Meet me near Lolo's statue on this date, text or call me. You'll love the set of bands.

Nagpapasalamat ako na wala ang kasama ko sa kwarto dahil malaya akong umiyak. Mas nalulukot pa lalo ang ticket na lukot na at nababasa na rin ng luha. Nagpaulit-ulit sa akin ang binulong niya kanina.

"But you didn't come."

Paano ko nagawang saktan nang ganito ang taong akala ko sinasaktan ako?

Tinext ko si Ned at tinanong kung nasaan siya. Hindi siya nagreply kaya tumawag ako pero nagulat nang boses ng babae ang narinig ko. . .at ng boses na 'yon ay pamilyar na pamilyar.

"Bakit ka tumatawag sa phone ni Vaney, Aris?" Si Jill. "Close kayo?"

Hindi ako makapagsalita. Nanlamig ang buong pagkatao ko habang nakatingin sa ticket. Bakit sila magkasama? Gumugulo na ang utak ko nang marinig kong may kinausap si Jill. May kung ano siyang sinabi hanggang sa narinig ko ang boses ni Ned.

"Who told you to touch my phone?" gusto kong maiyak sa boses ni Ned. Bakit magkasama sila? Anong—akala ko—putek, mali pala talaga ang mag-akala. "Labas."

"But Vaney, you told me we'll have fu—"

Nawala ang tawag pero hindi nawala ang panlalaki ng mata ko at ang paglakas ng kabog ng dibdib ko. Natulog akong hinihiling na sana panaginip na lang pala ito kahit sumaya ako sandali. Kasi kapalit ng saya ay sobrang sakit.

Ngunit nagising ako nang sumasakit ang mga mata at ulo ko. Tiningnan ko ang phone ko, walang text. Kahit kay Chino. O paliwanag galing kay Ned.

Bakit nga ba ako naghahanap ng paliwanag?

Hindi ako nagsalita. Nang makita ko si Jill pagpasok sa may kainan, nakataas ang kilay niya sa akin. Hindi ko na pinansin. Kahit nang kumain na ang lahat ng agahan, at pinag-uusapan nila na baka raw buntis si Sinteya kaya umuwi agad, hindi ko na pinansin.

Ang sakit sakit . . . umasa ako na baka okay na kami ni Ned, pero bakit ganoon? Nang tingnan ko siya, para rin siyang balisa. Alam kong nakikipaglaro lang siya kay Jill at ang sakit n'un pero mas masakit ata para sa akin na nalulungkot siya dahil wala si Sinteya.

Gusto ko nga sana alisin na lang sa utak ko ang pagtayo ni Ned para higitin ang shirt ng lalaking tumatawa para sabihing, "you don't have the right to talk against Sin."

Nanahimik kaming lahat doon. Napatingin kaming lahat nang tumayo si Sir Marco mula sa teacher's table habang umiinom ng kape. Naglakad siya palabas, papunta sa may swimming pool area. Tumayo rin si Unica at nilingon kaming nakatingin sa kanya.

"O, anong tinitingin-tingin niyo sa akin?" Ngumisi siya. Tinaas niya ang isang kamay. "Tulog muna ako!" saka siya humikab at lumabas ng kainan.

Tumayo rin si Ms Takano at parang sinundan si Sir. Hindi ko alam kung bakit sumunod ako kay Sir Marco. Wala si Ms Takano pero nakita ko si Chino na nakatayo at nakatulala sa gilid ng swimming pool. Na

ndito pala siya? Mukhang nag-uusap sila ni Sir Marco nang mataimtim.

Palapit na sana ako pero natigil nang marinig ko na ang boses ni Chino. "—magkapatid sila, Sir."

"Magkapatid? Yboa si Vane at Yeo si Sinteya, Chino. Paanong magkapat—"

"Step daw, Sir."

Parehas kami ng reaksyon ni Sir Marco. "Step siblings?"

Nakita ko ang pagtango ni Chino. "Nagpakasal ang magulang nila sa isa't isa, kaya ayun."

"Then why do they act like they're more. . ."

Tumingin si Chino kay Sir kaya mabilis akong naglakad paalis dahil baka makita nila ako. Ang unang pumasok sa isip ko ay: magkapatid si Ned at si Sinteya. Pangalawa, bakit sinasabi ito ni Chino kay Sir Marco at pangatlo, paano nalaman ni Chino 'to?

Close ba sila ni Sinteya?

O ni Ned?

Unica?!

"There you are."

Nagulat ako sa humigit sa akin at ang una kong nakita ay ang ngisi ni Ned habang nakatingin sa akin. Para siyang nang-aasar na naman nang hatakin niya ako paakyat sa hagdan na halos hindi ko na makita ang naggagandahang paintings na naka-display.

"T-Teka, saan ba tayo pupunta?"

Hindi ko alam kung bakit parang nawala ata ang lahat ng tanong, takot at kahit ang inis ko habang tumatakbo. Naghahalo-halo sa akin ang pagod, ang kaba, ang pag-pump ng dugo sa buong katawan ko at ang alala namin noon na tumakbo rin kami nang ganito.

"To shake off your jealousy!"

Hinihingal kami nang makarating sa balcony na may mga upuan at lamesa. Hawak pa rin niya ang kamay ko kahit nakaupo na siya sa upuan.

"U-Uupo na ako," sabi ko habang nakatingin sa hawak niya sa akin.

Nag-init ang pisngi ko nang tapikin niya ang hita niya na para bang hinihintay niya akong maupo doon. Tumawa siya sa pagnganga ko. Akala ko bibitawan na niya ako para makaupo na ako pero hawak pa rin niya ang hintuturo ko kahit naupo na ako sa tapat na upuan.

Hindi siya bumibitaw.

Nagulat naman ako nang hatakin niya ang daliri ko para mas mapalapit sa kanya. "You're jealous."

Naiilang ako sa titig niya. Naiilang din ako sa tibok ng puso kong sobrang kumakalabog.

"A-Anong sinasabi mo?"

"Why did you call last night, Maris?"

Napakagat ako ng labi. Kumunot ang noo niya.

"W-Wala."

Umakyat ang hawak niya papuntang braso ko para hindi ako lumayo. "You're jealous when you heard Jill's voice."

Umiwas ako ng tingin. "Hindi ako nagseselos."

Hinawakan ng isa pa niyang kamay ang pisngi ko para iharap sa kanya. "Ows?"

Ngiting-ngiti siya na para bang alam niyang nagseselos nga ako. Huminga ako nang malalim, pinipigilan ang sarili na malusaw sa mga titig niya.

"Magkapatid pala kayo ni Sinteya?"

Mas lalo siyang ngumisi na para bang may alam siya

na hindi ko alam. "Sa sobrang selos kaya mo inalaman 'yan?"

"Hindi ako se—"

Halos sumabog ang puso ko nang hilahin niya ang mukha ko palapit sa kanya at naglapat ang labi niya sa akin. Gusto kong tumakbo kasabay ng puso kong tumatalon pero panlalaki na lamang ng mata ang nagawa ko. Hindi ko siya magawang maitulak dahil alam ko sa sariling nanghihina na ako.

Sa isang halik, nawala lahat ng lakas ko.

Lumayo agad ako pero hindi niya ako hinayaang mas lumayo pa ng tatlong pulgada. Tapos na ang halik pero ramdam ko pa rin ang labi niyang gumalaw sa ibabaw ng akin. Napatingin ako sa mga labi niyang ngumiti.

"Long overdue gift from New York."

Hindi ko na rin alam sa sarili ko nang ipadausdos ko ang libre kong kamay sa mahaba niyang buhok at hinatak siya para halikan ako muli.

___

The pretty dancing fountain of Vigan at the multimedia part hihi

=================

Ngprya 31

Ngprya 31 // Endure the Fall

Falling in love.

Isang pangyayari na hahayaan mong mahulog ka, hindi alam kung masasaktan o kung may sasalo – basta nahuhulog ka lang.

"Morning."

Walang mapantayan ang ngiti ko sa labi tuwing tatawag ako sa kanya ng umaga at agad niya akong babatiin kami hindi ako nagsalita. Maririnig ko pa minsan ang paghikab niya. Ang boses niya na parang nag-inat pa. O sinasabi nilang 'bed room voice' na nagpapainit lagi ng pisngi ko.

"Good morning din."

"I missed you, Maris."

Mahihirapan din ako pigilan ang sarili ko sa pagla

wak pa lalo ng ngiti o ang pagtawa dahil hindi ko na ma-contain ang kilig na nararamdaman.

"Kakakita lang natin kahapon." Nakangiti pa rin ako habang nakatingin sa kisame ng kwarto ko.

"Kahit na."

Niyakap ko nang mas mahigpit pa ang unan ko. Tiningnan ko ang oras. 6am pa lang. "5 hours ago naman pag-uusap natin." Madalas na nga kaming puyat sa pagtatawagan kahit wala kaming sabihin sa isa't isa. Basta alam namin na nasa kabilang linya ang isa't isa at humihinga, okay na 'yon.

"Not enough."

Rinig ko ang parang nang-aasar na boses niya. O ang pagngiti niya.

"Ewan ko sa'yo."

Gusto ko tumalon sa kilig!

Bigla siyang tumawa sa kabilang linya dahilan para mag-init ang tainga ko na gumapang papunta sa pisngi ko. Parang pabulong siyang tumawa sa gilid ko at kahit ganoon lang, para akong nanalo sa lotto kung makangiti.

"Kinikilig ka?"

Kinagat ko ang labi ko sandali. "Hindi ah!"

"Ewan ko rin sa'yo, Maris."

Nag-gayak na ako papasok at kahit hindi na kami nag-uusap ni Ned, nakasalampak lang ang isang earphone sa tainga ko para marinig ang ginagawa niya. Kasabay ng pagkain ko ay ang pagtunog ng kubyertos sa kabilang linya. Nang nagtawanan kami ni Eddard dahil sa pagdighay niya, napatingin sa akin si Queen na may pagtataka sa mukha.

"Dapat ko bang kalimutan na bigla kang tumawa mag-isa kahit wala namang nakakatawa?" nanlalaki pa ang mata niya.

Lalo akong tumawa at nag-urong ng pinagkainan habang pinanlilitan pa rin ako ng mata ni Queen. Gumayak na ako para hindi ma-late at mukhang ganoon din si Ned sa kabilang linya.

"Ang blooming ata ng bunso natin," bati sa akin ng boardmate ko na kinausap pa ang isa.

Nagsusuklay ako ng buhok at medyo naglagay ng chapstick na strawberry flavor dahil nanunuyo ang labi ko. Hidi ko naman mapigilan ang pagngiti dahil naalala ko ang nangyari sa Vigan trip. Hindi ko akalain na magiging masaya ako. parang lahat ng nadala kong problema papuntang Vigan ay nawala dahil sa halik na nangyari sa amin ni Ned.

"Kita mo to, ang snob?" Pinatungan ni Kuya Ruel ang ulo ko. "Rosy cheeks ka ngayon."

Umiling na lang ako sa mga nantitrip kong boardmates. Sumigaw pa sila ng "palitan na natin DP natin! Blooming na si Aris!" na hindi natuloy dahil may pasok pa ako. Binantaan lang nila ako na kailangan may selfie dahil nakakasawa na ang cover photo nung debut ko.

Tawa nang tawa si Ned nang makalabas ako.

"Akala nila baliw ako dahil sa'yo!" hindi ko rin mapigilan ang ngiti ko.

Napatingin pa nga sa akin ang nakasalubong ko dahil bigla akong nagsalita. Naka-earphones lang din kasi ako kaya naman nilabas ko na ang phone ko para hindi na magmukhang baliw.

"Blooming ka raw?" Tumatawa siya sa kabilang linya. Mukhang nagpapatugtog siya dahil narinig kong lumalakas ang sound sa kabilang linya. "Dahil ba sa akin 'yan?"

Napangiti ako. "Kung anu-ano sinasabi mo, Ne—Vane."

Nawala ang ngiti ko dahil kakaiba ang pangalang Vane sa pandinig ko pati na rin sa labi. Parang mali. Pero sabi niya ay yun na ang itawag sa kanya dahil inaasar pa siya ng tatay niya sa pangalan na 'yon.

Umoo na lang ako.

Ayaw ko na ng gulo sa aming dalawa. Hindi worth it.

"You're smiling earlier. Why the frown?"

Nagtaka ako. "Huh? Paano mo nalaman?"

"I can see you."

Kumunot ang noo ko at lumingon kung saan-saan. Wala akong nakitang gwapong lalaki na matangkad at may mahabang buhok pero may nakita akong kotseng itim sa may harap ko. Sobrang tinted ang lahat kaya hindi ko makita.

Kinabahan ako dahil tumigil din ang sound sa kabilang linya.

"Uh, N—Vane. . ."

"Yeah?"

"W-Wala."

Dumiretso na ulit ako sa paglalakad, hindi tinitingnan ang kotse dahil nakaramdam ako ng takot nang narinig kong tumawa si Ned nang medyo nakalayo ako sa kotse.

"You really like ignoring me, don't you?"

Narinig ko mula sa kabilang linya pati na rin sa kabila kong tainga ang pagbukas ng pintuan ng kotse. Lumingon ako sa magarang kotse na nilagpasan ko at nakita ko si Ned, nakatayo habang nakapatong ang braso sa hood ng kotse.

Nakangisi siya sa akin habang nagsasalita sa kabilang linya. "Need a ride?"

Kung panaginip ito, ayaw ko nang magising pa. Kung trip to the past ito, sobrang nababalik na ako sa nakaraan kung saan masaya kaming dalawa at wala kaming masyadong pinoproblema. Halos isang taon lang naman ang nakalipas pero habang nakaupo sa sinabi niyang shot gun seat na tabi ng driver, parang ang tagal nang nangyari noong nakaraan at sobrang nostalgic na ngayon.

Pinatigil ko siya bago pa makalapit sa school para walang issue. Nagpumilit pa siya na ihahatid ko siya pero nakiusap na ako.

"Okay then. In one condition?"

"V-Vane. . ." Hindi pa talaga ako sanay dahil sa utak at isip at puso ko, siya si Ned. "Male-late na tayo."

"Let me know the taste."

"Ha?"

Nagulat na lang ako nang hawakan niya ang baba ko at binaba ang mukha para ilapat ang labi niya sa a

kin. Nabigla din ako dahil naramdaman kong pinasadahan ng dila niya ang itaas na parte ng labi ko at kinagat kaunti ang pambabang labi.

Sa halos wala pang isang segundo niyang ginawa 'yon ay pakiramdam ko lumaklak ako nang libong alak dahil nalasing agad ako.

Natulala ako sa ginawa niya pagkaatras niya. Ngumisi siya.

Lumapit siya ulit at parang isang putahe ang labi ko nang tikman niya ulit nang mas matagal at ngumiti nang medyo ilayo ang sarili. "Strawberry."

"A-Ano—"

"Go." Umayos siya ng upo at tumingin sa kalsada. "Bago pa ako manghingi ng strawberry shake sa'yo." Ngiting-ngiti siya.

Ako naman ang lumapit sa kanya. Hinawakan ko ang pisngi niya para humarap sa akin at sandaling hinalikan ang labi niya. Agad kong naamoy at nalasahan ang strawberry doon kaya napangiti ako.

Pagkalayo ko sa kanya, hindi ko malaman kung natuwa ba siya, nagulat o kung ano man dahil sa reaksyon niyang parang nagtataka na nangingiti bago kumagat ng labi.

Binuksan ko muna ang pintuan bago ngumiti sa kanya. "Lasang strawberry nga."

Pagkalabas ko, bumusina pa siya kahit hindi ko naman nakita dahil sa heavy tint ng bintana. Napatingin nga ang ilang tao sa kotse tapos sa akin na nanggaling doon. Nakapasok na ako sa entrance ng school bago ko pa nakita ang pag andar ng kotse para siguro maghanap ng parking.

Tinext ko siya na mamaya na lang magtawagan at focus muna sa klase.

At yun nga ang ginawa namin. . .o ako lang, dahil panay ang text niya sa akin.

Nedtara cutting namiss na kita

NedJoke lang! Goodluck sa exams

Hindi na ako lumabas ng room dahil ito rin ang room sa mga sumunod ko pang klase. Basically, naging bahay ko ang classroom dahil nagpabili na rin ako ng lunch na naging dahilan para magtext sa akin si Ned.

NedLunch?

To NedSorry review pa. Sa room ako kakain. Kain ka na rin.

NedOuch. Reviewzoned ako :(

NedDinner mamaya? ;)

To NedHihindi ba ako?

NedI won't let you

To NedDon't let me ;)

Dumating na ang kaklase kong dala ang pagkain ko nang biglang may tumawag sa phone ko. Nagtaka ako dahil si Ned 'yon. Medyo kinabahan kasi baka emergency. Nagmadali pa ako sa pagsagot at medyo nagpapanic pa ako.

"H-Hello? Anong nangyari?"

Narinig ko ang malalim niyang paghinga. Tahimik sa kabilang linya. "You're getting good at this."

Nagtaka ako. "Alin? Ang ano?"

"Flirting with me."

Nag-init ang pisngi ko at napanganga sa narinig. Narinig ko ang tawa niya kaya napakagat ako ng labi para pigilan ang pagsigaw ko sa kilig.

"Ibaba ko na to."

"Don't. Flirt back again."

"Kakain pa ako, V-Vane."

Na-imagine ko ang pagsimangot niya pati na ang pag-irap nang pabiro. "Then let's eat together."

"Hi—"

"No. I mean, while in the call," sabi niya na parang hindi pa ata sigurado. "Let's eat together. Wait for me, bababa ako sa cafeteria."

Ako naman, hinintay nga siya. Rinig ko ang mga kumausap sa kanya na mga tao at mga babaeng boses na bumati sa kanya. Narinig ko rin ang pag 'uy' niya o 'hello' pero walang kahit anong 'flirt' sa iba na naganap. Narinig kong mas umingay na sa kabilang linya. Cafeteria na 'yon.

"No seats available." Natahimik siya. "Teka. Sa Walls ako kakain."

Narinig ko ang hingal niya, ang pagkausap sa kanya ng ibang tao at kotse. Narinig kong may umurong na bakal. Nag-order siya ng makakain niya at after ilang minutes, nagsalita na siya.

"Let's eat?"

So kahit hindi magkatabi, hindi nagkikita, at boses lang naririig – actually, tunog lang ang naririnig – kumain kaming dalawa. Katahimikan at normal na ingay lang ang naririnig. Mas rinig ko pa nga ang ingay ng mga kaklase ko tungkol sa pinag-uusapan nila sa radio booth. May away daw kasi at issue na naman.

Ikunwento ko naman 'yon kay Ned na tinawanan niya dahil isa raw sa pathetic na ginawa ng school ay ang pag open ng radio booth. Maswerte na nga raw siya dahil lagi siyang naka-earphones para hindi niya naririnig ang mga 'pathetic problems' sabi niya.

Tinawanan ko rin 'yon.

"This is why I love eating with you."

"Hm?" Hindi ako makapagsalita dahil may nginunguya pa ako.

"I never felt I was ever alone again."

Natigil ako sa pagnguya at kamuntikan pang malaglag ang pagkain mula sa bibig ko na buti ay naagapan agad. Magsasalita pa sana ako, kahit ano – nang biglang dumating ang professor ko sa accountancy.

"Sinasabi ko na nga ba't mali 'yang radio booth na 'yan," sabi ng professor namin na pinaayos ang mg

a gamit. "Kapag talaga binibigyan ng kalayaan mga estudyante, inaabuso na!"

Nakipag-usap pa sa kanya ang ilan kong kaklase.

"Dinner ah?" ang huli kong sabi bago pinatay ang tawag.

Naging normal ulit ang buhay ko pero excited ako sa uwian dahil magsasama kami ni Ned sa dinner. O si Vane. Ned or Vane, parang iisang tao pa rin naman siya. Nag-matured. At siguro nga ay mas naging bad boy. Pero tulad ni Mari na mahina, si Maris ni Ned at si Aris na nagpapakalakas, iisa lang din sila.

Ako lahat.

Nang mag-uwian na, naisipan kong sa 5th floor CR mag-ayos dahil maraming tao sa iba pang CR ng girls na para bang doon na sila nakatira. Ngiting-ngiti pa ako nang makita ang chapstick na lasang strawberry, iniisip na ilalagay ko sa labi nang may humawak sa braso ko.

Sisigaw na sana ako dahil hunted daw ito tuwing gabi pero medyo hapon lang naman nang makita ko si Jill na kinuha ang chapstick. Tiningnan niya ang brand at napailing at irap bago binalibag palikod.

Hindi na ako umimik.

Nakatingin lang siya sa akin nang inayos ko ang buhok ko sa pagkakatali at bangs. Balak ko na sana l

umabas, halos magmadali na nga ako dahil sa takot na nararamdaman nang hatakin ako ni Jill pabalik sa CR. Napakagat ako ng labi sa naramdaman ko sa likod na malakas na impact.

Bigla kong naalala si Auntie. ..at ang sakit na naranasan ko noong highschool ako.

Kailangan kong lumaban.

"Ano ba?" Pagpilit kong lakasan ang loob ko. "Bitawan mo ako."

"Right." Pabagsak niyang binitawan ang braso ko. "Bakit ko nga ba hahawakan ang babaeng santa santita pero lumalagablab naman sa kalandian." Tumingin siya mula ulo ko hanggang paa at umirap. "Hindi naman maganda."

Huminga ako nang malalim at mas naramdaman ko ang sakit ng likod ko sa impact ng paghatak niya sa akin at pagtama ko sa may lababo.

"Kailangan ko na uma—"

"Ano?!" Tinulak niya ako. "Kailangan mo na mag-ano? Anong gagawin mo, Aris?!" Panay ang tulak niya hanggang sa tumama na ang likod ko sa pader.

Hinawakan ko ang braso niya para patigilin siya sa pagtulak. "Masakit na, Jill."

"Dapat lang masaktan ka!" Napa-aray ako sa pagtula

k niya sa akin. Nauntog ako. "Dapat lang masaktan kang haliparot ka!"

Tinulak ko siya sa sobrang inis pero nagulat ako nang hatakin niya ang buhok ko. Nabigla ako sa nangyari kaya napadausdos ako sa paghatak niya. Naramdaman ko ang matulis niyang kuko na parang bumaon sa ulo ko.

Ang sunod na narinig ko ay ang sunod-sunod niyang sigaw na para bang misyon niyang mabingi ako: "Malandi ka! Nilalandi mo si Vane!" Nagpaulit-ulit yon habang nararamdaman ko ang sarili kong braso para protektahan ako sa pagsampal, pakalmot at pagsabunot niya.

Pero hindi 'yon naging sapat. Sa isang hampas niya ay napaluhod ako at nawalan ng lakas na ipagtanggol ang sarili. Kung tama man ang mga salitang "tama na!" sa pagsigaw ko ay hindi 'yon naiintindihan ni Jill dahil nararamdaman ko ang bilis ng tibok ng puso ko kasabay ng lahat ng pulso sa katawan kong napapagod na.

Umiyak ako.

Nakakatawa lang dahil ang tangi kong nagawa ay ang umiyak na parang naghihintay ng knight in shining armor dahil isa akong damsel in distress.

"What the fuck!"

Naramdaman ko ang paglayo ng hampas, kalmot at suntok sa akin. Nahirapan man ay dumilat ako at nakita ko si Sinteya na nakatingin sa akin. Lumayo ako

nang lumayo hanggang sa napasandal na ako sa pader habang nakatingin kung paano ako iligtas ng babaeng hindi ko akalaing ililigtas ako laban kay Jill.

Pagkasuntok ni Sinteya sa mukha ni Jill ay kinuha niya ang phone niya at pinadulas papunta sa akin.

"Call Vane, mukhang siya dahilan bakit nagkakaganito ang bitch na 'to."

Nagdodoble na ang paningin ko sa hilo. Nararamdaman ko na rin ang pananakit ng lahat sa akin. Nanginginig at nanlalamig ang mga daliri ko nang buksan ang phone niya at nadismaya nang makitang ay pattern siya.

"A-Anong password?" tanong ko kahit nasa gitna ng pakikipag-away si Sinteya. Putek. Putek! Naiiyak na ulit ako dahil napaka walang kwenta ko. Sobra! Si Sinteya ang lumalaban para sa akin kahit hindi naman niya ako kilala!

Masama ang tingin ko sa kanya pero ito siya at tinutulungan ako.

Sino ba naman ako?!

Kinuha ko ang phone ko. Tinawagan ko na si Ned at sa isang ring lang ay narinig ko ang boses ni Ned na parang masaya. Gusto kong umiyak at ngumawa pero ayaw kong ipakita sa kanyang sa sobrang hina ko ay step sister pa niya ang lumalaban para sa akin.

"H-Hello, Vane?"

"Hey, dinner na ba?"

"Fuck!"

Napaangat ang tingin ko at nakita ko si Jill na tinulak si Sinteya at mabilis na nagpunta sa akin. Kinuha niya ang phone ko at hinagis! "Fuck you!" sigaw niya sa akin. "Kunwari ka pang mahinhin, nilalandi mo naman si Vane!" Sinampal pa niya ako.

At ako, walang ibang nagawa kung hindi ang maiyak pa lalo.

Lumapit si Sinteya kay Jill. Hinawakan ko ang paa ni Jill para hindi siya makaalis agad at sinipa siya ni Sinteya. Nakailang sigaw si Jill.

"Fuck you Sinteya! Gaganti ako sa'yo!" Umiiyak na rin si Jill.

Tumawa si Sinteya. "Sa akin lang?" At kahit tumatawa siya ay kita kong may kalmot at bugbog na rin siya.

Pagkatakbo ni Jill palabas ng CR, tinulungan ako ni Sinteya makatayo. Hindi ako makapaniwala na ang babaeng ito, ang nag-ayos ng buhok ko ngayon sa harap ng salamin, ay ang babaeng kinainisan ko noon.

"T-Thank you."

Sa unang pagkakataon, nakita ko ang ganda ng ngiti niya na parang naniniwala na ako sa nakikita ni Ned. Sinteya is indeed beautiful. Kinuha niya ang phone niya sa lapag. "Do you want me to call Vane for you?" Alam niya? "Or do you want me to call Chino?"

Alam niya?! May alam siya! Naguguluhan na ako. "A-Ano—"

Bigla siyang tumawa. Ang ganda pati ng tawa nya kahit gulo gulo ang buhok niya. "Joke, wala akong number ni Chino."

May alam si Sinteya. . .sa akin. . .kay Ned. Alam din ba niya ang nangyari noon? Nangyayari ngayon? Pero step siblings sila. Mukha rin silang close. Baka alam talaga niya at ayaw lang niyang masyadong magtanong para hindi ako mahiya?

Tinanong niya ang pangalan ko at kahit nakakahiya ay pinakilala ko ang sarili ko bilang Aris. Ramdam na ramdam ang kabaitan niya nang humingi siya ng pabor para umuwi na ako o magpaclinic dahil sa mga kalmot at sugat.

Nagkamali ako para husgahan siya at kainisan.

Sa kabila ng intimidating aura niya at mga chismis tungkol sa kanya, isa siya sa pinaka mababait na taong nakilala ko.

Hindi ko na maiayos ang phone ko kahit anong gawin ko kaya sobrang balisa. Pagod na pagod din ang katawan ko at nanakit ang anit ko. Bago pa ako makap

asok mismo sa boarding house, natigil ako sa paglalakad nang makakita ng pamilyar na kotse kahit madilim na.

Kinabahan ako nang bumaba si Ned sa kotseng 'yon at naka ilang hakbang lang para makalapit sa akin. Nagpapasalamat akong madilim na. Hindi kita ang kung ano mang mayroon sa akin ngayon.

"What happened?" mabilis niyang sabi.

"W-Wala."

"Wala? I can't contact your phone!"

"N-Nahulog lang kaya medyo nasira."

"Nahulog?" Hinawakan niya ang braso ko at mabilis akong napadaing sa sakit na naramdaman. Inalis niya ang hawak niya sa akin at tiningnan ang braso ko. Tinaas pa niya 'yon kaya napangiwi ako para makita sa liwanag ang mahabang kalmot na medyo nagdurugo pa. "Fuck. Who did this?"

"Wala. . ."

Kahit iniwas ko na ang tingin ko ay hinawakan pa niya ang mukha ko. Inobserbahan niya ako kaya napapikit ako at napakagat ng labi dahil kitang-kita na sigurado kung ano man ang nangyari sa akin.

"Don't lie to me, Maris." Rinig ang galit sa boses niya. "Sinong gumawa sa'yo nito?"

Huminga ako nang malalim. "Hayaan mo na—"

"Paano ko hahayaan? Tell me, do you want me to not care at all?"

"Hayaan mo na nga!" halos maiyak na ako sa sigaw. Hindi ko malaman kung sino ang dapat sisihin sa nangyaring to. Si Ned ba na dahilan o ako na hinayaan mangyari sa sarili to? "Nangyari na nangyari." 

Naalala ko kung paano ako umiyak at kung paano ako iligtas ni Sinteya. Paano ba ako magiging katulad niya? Ng mga babaeng malakas? Lumalaban? Mga babaeng hindi na kailangan ng prince charming o knight in shining armor kasi kaya na nila ang sarili nila?

"Maris—"

"Hayaan mo na kasi tapos na." Kinagat ko sandali ang labi ko. "Wala naman tayo sa telenobela na gagantihan ng lalaki ang umaaway sa babae. . .kasi hindi naman dapat ganoon." Humina ang boses ko at parang sarili ko na ang sinasabihan ko ng, "dapat ipagtanggol ko sarili ko." na hindi ko nagawa.

"I can do tha—"

"Huwag na." Pakikiusap ko. "Ganito na lang. Hanggang dito na lang. Okay na ako dito."

Tinitigan niya ako gamit ang malalim niyang mga mata. Sobrang seryoso niya na kaunting kaunti na lan

g ay pakiramdam ko ay sobrang lalim na ng huhulugan ko kapag nagtagap pa ang titig sa mata niya. Niyakap niya ako nang mahigpit kaya nagsimulang tumulo ang luha ko at mahina akong umiyak.

Hindi gamot ang bisig niya o ang katawan niya kaht ang init mula sa kanya ngunit pakiramdam ko ay kumalma ang pagkatao ko sa higpit ng yakap niya.

Nasasaktan na ako. . .pero hindi pa rin ako tapos mahulog nang tuluyan. May mas ilalalim pa itong nararamdaman ko para kay Ned. At handa na ako sa sakit na pwede ko pang maramdaman. Sana makayanan ko. Kakayanin ko.

Basta sa huli ng lahat ng ito, yakap niya ang babagsakan ko - okay na ako.

=================

Ngprya 32

Ngprya 32 // A Jealous Heart

"Kakalbuhin ko talaga 'yung babaitang 'yun!"

Hindi natigil ang usapan tungkol sa nangyari sa akin kahit nag Christmas break na.

"Resbakan na ba natin?"

Tulad ng usapan, hindi rin matigil ang ngiti ko dahil sa pagpaparamdam sa akin ng boardmates kong iisang pamilya talaga kami. At ipagtatanggol nila ako kahit hindi kami makakadugo.

"Ano bang ginawa mo sa babaeng gumawa n'yan sa'yo? Masyado bang natalbugan ng ganda mo kaya sinisira niya beauty mo?"

"Sayang." Sumimangot ang isa kong boardmate. "Hindi tayo makakapag DP kasama si Aris. O pwede rin, hashtag first time mabugbog ni Aris!"

Kaya naman na-miss ko agad sila nang magsiuwian sila sa kanya-kanyang probinsya nang mag-break. Tatlo na lang kaming natira kasama si Manang at sa dalawang natira na si Kuya Ruel at si Ate Rowena, sobrang busy sila sa kanya-kanyang trabaho.

Minsan na lang tuloy kami makapag-usap.

Pinahiram ako ng tablet ng isa kong boardmate para hindi ako ma-bored sa boarding house kaya madalas akong tutok sa tablet. Nakikinig ng music, nagbabasa ng fantasy stories, nag-fe-facebook, at nagpapagaling ng pasa at kalmot ang pampalipas oras ko.

Nasa gitna ako ng pagbabasa nang tumunog ang notif

ication ko sa Facebook, hudyat na may nag message.

Chino Alejandro: Hindi kita macontact. Ays ka lang?

Aris Lacsamana: Uy! Ok lang ako. Sorry sira kasi phone ko

Chino Alejandro: Sira? Bakit? Anong nangyari?

Aris Lacsamana: Basta :))

Chino Alejandro: Di na kita nalibre bago ako umuwi ng Bulacan :(

Aris Lacsamana: Ok lang un! Family first dba? :D

Chino Alejandro: Basta libre kita sa susunod bawal na tumanggi

Aris Lacsamana: Opo. Next time.

Siguro kapag magaling na ang kalmot at pasa ko, pwede na akong magpakita sa iba. Ayaw kong magtanong pa si Chino. Ang weird kasi na magsumbong pa ako kung tapos na at wala naman na ring mangyayari pa.

Nang maggabi at nasa intense part na ako ng binabasa, mas nakaramdam ako ng intense feelings sa notification ko sa FB. Friend request mula kay Vane Yboa. May message pang "Hi. I forgot your name so can I call you mine?" na tinawanan ko nang sobra.

Ang pakikipag-usap kay Ned sa Facebook ang nagbigay buhay sa ilang araw kong stay sa boarding house nang may kumatok sa gate at sumigaw ang isang pamilyar na boses.

"Maris! Help!"

Nagpanic ako. Ako lang ang tao sa boarding house kaya ako lang ang makakapagbukas ng gate. Walang ayos-ayos. Nakapambahay akong binuksan ang gate. Akala ko may nangyaring masama kay Ned pero ngiting-ngiti siya na pinapasok ang sarili.

"Bakit help?" pagtataka ko habang sinusundan siya papasok ng boarding house.

Lumingon siya at hinawakan ang kamay ko. Tiningnan niya ang braso kong pagaling. Hinimas din niya ang daliri sa pisngi ko bago sumagot ng, "help, I'm missing you too much."

Ang salitang 'masaya' ay hindi mapapanindigan kung ano man ang nararamdaman ko ngayong kasama ko si Ned. Buong akala ko magiging malungkot ang Christmas ko dahil wala sila Ate Rowena at Ruel dahil sa kanya-kanyang trabaho at si Manang naman ay ininvite ng mga kumare para sa overnight celebration. Ang pagdating ni Ned ay isang hindi inaasahan na pagkakataon pero nasa tamang oras.

Walang regalong binigay at tinanggap, pero ang pag-stay niya kasama ako sa napaka laking boarding house ay sapat na. Nag-marathon lang kami ng mga movies. Tinulungan niya akong magluto at kumain kami nang sabay. Kahit dalawa lang kami, ang tanging maririnig ay ang mga boses namin na nag-uusap at nagtatawanan.

Hindi tulad noong bata kami, mas kumportable na ako sa kanya.

Habang nag-uurong ng mga pinagkainan, naramdaman ko ang init ng katawan niya sa likuran ko. Gusto kong mahiya pero nangiti agad ako nang yakapin niya ako mula sa likod. Ramdam ang paghinga niya sa leeg ko.

"This. . ." bulong niya. "Is the best Christmas."

Malamig ang tubig na umaagos mula sa gripo papunta sa kamay ko at pinggan pero mas ramdam ko ang pagkapaso ko sa mainit niyang hininga.

"Bakit. . .bakit hindi ka mag-Chrismas sa family mo?"

Tumalon ang kung ano man mayroon sa tiyan ko nang mas higpitan ni Ned ang pagyakap niya. "I want to spend mine with you. May sari-sarili rin silang mga plano."

Lumingon ako sa kanya at nagulat ako sa sobrang lapit niya. Hinalikan niya ang pisngi ko kaya binali

k ko ang tingin sa inuurong.

"First Christmas kasama ang family mo, hindi kayo magkakasama?"

"My dad's busy with my step mom."

Sinasabi na niya ang tungkol sa pamilya niya sa akin!

"Step mom?"

"Yeah." Hinalikan niya ang balikat ko. "They're in their honeymoon."

"May kapatid ka sa step-mom mo?"

Inangat niya ang ulo. Lumuwag din ang yakap niya sa akin. Agad akong kinabahan. Parang may kung anong kumikirot sa puso ko. Napapikit ako sandali para huminga nang malalim. Bakit ganun? Kahit pinagtanggol at niligtas ako ni Sinteya noon, kapag naaalala ko 'yung mga nakita ko sa kanila ni Ned – nakakaramdam ako ng sakit?

"An older sister."

"Maganda?"

Bakit ko tinatanong ang mga 'to?

Mula sa pagyakap sa akin ay bumitaw siya. Lalo akong nakaramdam ng sakit pero kinilabutan ako nanh hawakan niya ang braso ko at dinulas papunta sa mga kamay ko. Pinagsalikop niya ang kamay namin at tinaas niya ang kanang kamay ko para halikan 'yon.

"You're prettier."

Napahinga ako nang malalim. Sana totoo ito. Ang sarap isipin na totoo ito.

Nang matapos ako sa pag-urong na pinagmasdan lang ni Ned, hindi ko magawang magalit na hindi siya tumulong. Siguro kasi pinagmamasdan niya ako. Siguro kasi nakikita ko na sa akin siya nakatingin. At sana ako ang nasa isip niya habang pinapanood ako.

Nagtanong ako nang nagtanong tungkol sa family niya at sinagot naman niya 'yon pero napapansin kong parang may tinatago siya. Isang maliit na fact na mas makakapagpagaan ng loob ko. Hindi niya sinasabing si Sinteya ang step sister niya.

"She's the sister I never thought I'd have," nakangiting sabi niya nang tanungin ko kung anong feeling niya sa 'ate' niya. Prente siyang nakaupo sa sofa. "A few things happened. . . we . . ." Sumeryoso ang mukha niya pero agad ngumiti na para bang tinatago niya kung ano man 'yun. "Uh, yeah. Forget it."

Napakagat ako ng labi pero nagtanong ulit na marahil ay pwedeng gumuho ang mundo ko sa magiging sagot. "Gusto mo siya?"

Natigil siya sa pag-inom at napatitig sa akin. Unti-unti siyang ngumiti matapos ng ilang segudo. "She's likeable. Want to meet her?" Tinaas-taas niya ang kilay niya.

"Gusto ba niya akong makilala?"

Nakakatakot. Nakakahiya. Ngumiti na sa akin noon si Sinteya at tinulungan na rin ako. Alam kong mabait siya pero. . .ugh, naguguluhan ako!

"I think she'll like you."

"Ah, anong panga—"

"Ikaw, what's new for you?"

Pinigilan niya. . .ayaw niyang ipaalam.

"Walang bago sa akin."

Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Nagbihis kasi ako ng mas maayos na damit. Ngumiti siya pagkatapos uminom sa baso.

"Better outfit."

Nanlaki ang mata ko at nahiya. Pinalo ko siya sa braso dahil bigla siyang tumawa na parang nang-aasar.

"Ang sama mo!"

"But I missed your girly dresses."

Nawala sa isip ko sandali ang kung ano man ang nararamdaman pwera sa hiya! Inaasar niya ulit ako! Tumayo na ako para paluin siya kaya tumayo na rin siya para pigilan ako at hawakan ang magkabila kong braso.

Pinipigilan ko ang tuwa habang nakikita ang pagngiti ng mga mata niya.

Sa akin na itong ngiting 'to.

Ako na ang dahilan nito.

Ngiting-ngiti pa rin siya nang magkatitigan kami sa pagpigil niya sa braso ko. Wala nang force ang magkabila kong kamay pero hawak-hawak pa rin niya ito. Sumeryoso ang mukha niya at kinabahan ako muli sa titig ng mga mata niya.

"How was. . .your 18th birthday?"

"H-Ha?"

Ngumiti ang labi niya, hindi ang mga mata. "I didn't get an invite."

"N-Ned."

Natigil siya sa sinabi ko. Napakagat ako ng labi. Dapat babawiin ko na 'yon at tatawagin siyang Vane nang magsalita siya ulit.

"It's my dream to be your last dance."

Unti-unti niyang binitawan ang braso ko. Tumayo kaming dalawa nang maayos, magkaharap sa isa't isa at biglang naging tahimik. Kinagat niya ang labi niya. Kinakabahan ako pero in a good way nang itaas niya ang kanang kamay. Tinitigan ko 'yon habang nagsasalita siya.

"May I have this dance?"

Sa gitna ng sofa, TV at ilang mga kalat sa sofa – tinanggap ko ang kamay niya. Hinawakan niya ang kamay ko at nilagay para ipalibot sa leeg niya pagkatapos ay niyakap ako sa baywang. Mas nilapit niya ako sa kanya. Ramdam ko ang pagsalikop ng daliri niya sa likuran ko.

"Ned. . ."

Hinalikan niya ang noo ko bago siya nagsimulang mag-sway na sinundan ko.

Ang lalim ng bawat paghinga ko. Sinandal ko ang mukha ko sa dibdib niya habang pinapakiramdaman ang tibok ng puso niya. Mabilis 'yon. Sobra. Parang tulad ng akin na kinakabahan din.

Ito ba ang epekto ko sa kanya?

Sana manatiling ganito.

Humugot siya nang malalim na hininga at bumulong sa may tainga ko. "Ang hirap huminga." Dapat makiliti ako sa paghalik niya sa tainga ko pero mas nakaramdam ako ng pagsabog ng puso ko. Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko. Mas lalo akong nanghina.

Ang sarap isigaw ng nararamdaman ko sa gitna ng pagsayaw at katahimikan nang paligid para marinig niya agad.

Pero may kung ano rin sa akin na nakakaramdam. . .ng takot?

Inalis niya ang yakap sa baywang ko at tumigil sa pagsayaw. Hinawakan niya ang pisngi ko at hinaplos 'yon habang magkatitigan kami. Na parang kaming dalawa lang, hindi sa boarding house, kundi sa buong mundo.

Yumuko siya, nilapit ang mukha sa akin at hinintay ko ang paglapat ng labi niya sa akin. Gusto kong maiyak nang maramdaman 'yon. Walang chapstick na matitikman. Walang galit o tampo o kahit anong mararamdaman.

Isang halik ng pagmamahal.

Saglit lang pero pang habang buhay kong matatandaan.

Walang nagsalita sa amin nang ilayo niya sandali ang mukha. Nakita ko ang pangingintab ng mga mata niya nang ngumiti siya ulit at hinalikan ako sa noo. Tapos bumaba sa ilong ko. Sa kanang pisngi. Tapos sa kabila.

Natawa na ako dahil binibigyan niya ako ng malokong halik kung saan-saan. Nakikiliti na rin ako kaya pinatigil ko siya.

"Nakikiliti ako!" natatawa kong sabi.

Tumigil siya pero ngiting-ngiti pa rin. "Binabaon kita sa halik, Maris." Hindi ako nakaiwas nang halikan niya ulit ako sa labi. "Para wala kang kawala."

Ito rin ang sinabi niya sa akin noon. Gusto kong maiyak. Paano niya ako napapasaya nang ganito lang kasimple?

"Hindi ako kakawala."

Humigpit ang yakap niya at mapagbirong diniin ang labi sa akin. Sa sobrang force ay napaatras ako at natumba sa sofa. Tawa kami nang tawa habang panay ang halik niya. Kinagat ko ang labi niya isang beses at napa-aray siya kaagad at napaupo.

"Shit, galit ka ba sa akin?"

Hinakawan niya ang pang ibabang labi na kinagat ko. Namumula 'yon kaya nakaramdam agad ako ng kunensya.

"S-Sorry, masakit ba? Sorry!" Hinayaan niyang hawakan ko ang labi niya. Wala namang dugo, pero natatakot ako. Nung kinagat niya ang labi ko, hindi naman masakit. Bakit nasasaktan siya?!

Napansin kong nakatitig lang siya sa akin, mapungay ang mga mata. Nakaramdam ako agad ng kaba. Isang kakaibang kaba nang hawakan niya ang daliri kong nakahawak sa labi niya.

Napatitig ako sa ginawa niyang paghalik sa daliri ko. Kahit namamasa ang palad ko ay bumaba ang labi niya doon at hinalikan 'yon.

Nag-init bigla ang buong pagkatao ko.

Hindi ko alam kung takot, bigla o kung ano pa ang dahilan ko para biglang ialis ang hawak niya sa kamay ko. Napaatras din ako na kinabigla naming dalawa. Hinahabol ko ang hininga ko kahit wala namang naghahabol sa akin.

Tumayo ako kahit nanghihina. Pagtingin ko sa orasan, madaling araw na.

"A-Ano, madaling araw na – mag-da-drive ka pa."

"Can I sleep here?"

Natigil ako. "Dito sa sofa? Sa boarding house?"

Gusto kong sampalin ang sarili ko sa katangahang tanong.

Tumayo rin siya at napaatras ako kaunti. Bakit ba ganito ako?! Nakita ko ang pain sa mga mata niya. Napatingin siya sa paa kong umatras. Nakita ko rin ang paghinga niya nang malalim.

"Sige, aalis na lang pala—"

"Ah hindi!" Pagpigil ko. Kahit pinapatay ako ng kaba, lumapit ako sa kanya para hatakin siya. "Sa kwarto ko ikaw matulog para kumportable." Bumuga ako ng hangin pagpasok ng kwarto ko. "Dito ka, bigyan kita ng kumportableng damit. Itatanong ko kay Kuya Ruel."

Pinaupo ko siya sa kama ko. Hahanapin ko sana ang phone ko pero narealize ko ang isang bagay: sira pala ang phone ko.

"Wala pa rin pala ang phone mo."

Napahinga ako nang malalim. Naalala ko na naman si Jill. "Mag-pm na lang ako sa—baka hindi pala siya online. Teka, try ko—"

"Huwag na, hayaan mo na," sabi niya. "Pahiram na lang ng twalya, shower lang."

Nagmadali akong umalis ng kwarto para maghanap ng twalya. Naka-lock ang lahat ng kwarto ng boardmates ko at basa pa ang isa kong twalya. Napatitig ako sa twalya kong nakasampay dahil kakagamit ko lang.

Baka pwede na ito?

Nakakahiya na ipagamit ko ang twalyang ginamit ko pero wala na talaga. Papasok na sana ako sa kwarto nang marinig ko ang boses ni Ned sa loob. Parang may kausap.

"—without you, Ate Sinteya." Tumahimik. "How will I have fun when you're not here?"

Binuhusan ako ng malamig na tubig habang sigurado akong pinagtatawanan ako ng tadhana sa narinig. Nanginginig ang kamay ko nang buksan ang pinto at ngumiti.

"Sorry 'yung twalya ito lang—"

Nagmadali siya sa pagpaalam sa kausap niya at tinago ang phone. Lalo akong napangiti. Pero hindi ko magawang maramdaman maging masaya.

Naghintay ako sa sofa habang naliligo siya. Pagkatapos niya ay basa pa ang buhok niya. Nakabihis na siya ng maluwag na shirt na nakita ko sa sampayan at shorts na mukhang suot niyang boxers kanina pa.

Sumunod ako sa pagligo. Pinipilit kong kalimutan ang narinig ko pero hindi ko magawa. Si Sinteya? Ate Sinteya?

Gusto ba niya ang step sister niya? Sila ba? 

Bakit ganun? Bakit. . .bakit kung kailan akala ko okay na, tsaka naman ganito? Hindi ba siya masaya na ako ang kasama niya?

Bakit si Sinteya? Bakit hindi ako?

Huli na ba ako?

Nagbubuhos agad ako ng tubig sa buong pagkatao ko bago pa bumagsak ang luhang nagbabadya sa akin. Ang sakit ng pagtibok ng puso ko. Ang sakit ng lahat sa akin. Kapag ba masaya ako, biglang may mangyayari na masakit?

Hawak ang twalyang nakatapis sa katawan ko, pumasok ako ng kwarto dahilan para magulat siya. Nanginginig ang buong pagkatao ko, kahit ang boses ko nang magsalita dahil napatingin siya sa akin.

"N-Nakalimutan ko kasi. . kasi 'yung damit ko."

Pagbukas ko ng cabinet, una kong nakita ang flower crown na binigay niya sa akin noon. Biglang tumulo ang luha ko at kasabay n'on ay ang pagtunog ng phone ni Ned.

Lumingon ako at naglakad palapit sa kanya. Nagulat siya sa pagkuha ko ng phone niya. Napatingin siya sa akin, nakatapis pa rin ako ng twalya. Kung saan ko man nakuha ang lakas ng loob para halikan siya at itulak pahiga sa kama – ay hindi ko alam.

"W-Wait, Ma-Maris—Wha—"

Gusto niyang itigil to. Ayaw na niya sa akin. May iba na siya. . .huli na ako!

Bago pa makarinig ng mas dudurog sa puso ko, mas diniinan ko ang paghalik sa kanya. Hinawakan ko ang kamay niya para gabayan ang nanlalamig niyang kamay sa twalyang nakabalot sa akin para tanggalin 'yon.

=================

Ngprya 33

Ngprya 33 // Blind Emotions | KKK

"Don't do this."

Para akong tanga. Gusto ko kalimutan ang nangyari nung madaling araw na 'yon pero parang sirang plaka na paulit-ulit kong nakikita sa isip ko. Paulit-ulit din ang pagbulong ni Ned sa akin.

"Don't do this, Maris."

Nakakahiya. . .siya pa mismo ang pumigil sa akin. Siya pa mismo ang nagbalot ulit sa akin. Siya pa mismo ang yumakap sa akin para itigil ko ang gusto kong gawin.

Umuwi siya.

Ngunit matapos ng ilang araw ay nakita ko si Miller sa sofa na nakikitawa sa boardmates kong umuwi na rito. Tapos galing sa CR, ay si Ned na nginitian ako.

Kung pu-pwede lang ako magtago sa kailaliman ng lupa ay gagawin ko sa kahihiyan at katangahan. Noong una ay umiiwas pa ako. Sinubukan kong maging busy nang turuan ko sa pag-gawa ng chocolate si Queen na tinuro sa akin ng Mama ni Chino noon.

Rinig ang sigawan at tawanan at kwentuhan nila sa sala habang naglalaro ng ng Tekken sa PS3 na dinala ng isa kong boardmate.

Noong una pa ay dapat hindi na ako mag-stay sa sala pero inaya ako nila Kuya Ruel. Pinaupo ako ni Miller sa tabi niya. Kahit nasa gitna namin ni Ned si Miller, ramdam na ramdam ko pa rin ang presensya niya.

Tumayo pa si Miller kaya nagkaroon ng space sa gitna namin ni Ned.

At inalis niya ang puwang na 'yon nang umusog siya sa tabi ko. Binigay niya sa akin ang controller. Kinakabahan pa ako nang tumingin sa kanya. Nakangiti siya.

Kapag ba nakikita niya ako, naaalala niya ang katangahan ko?

"Laro tayo?"

Aayaw sana ako pero nagsalita pa ang isa kong boardmate na i-try ko. Kami ni Ned ang magkakampi. Salitan per round. Hindi ako sanay sa paglalaro pero naaalala ko ang laro ni Chino at ng kapatid niya kaya medyo nagegets ko naman at tinuruan pa ako in the process ng ibang nanonood ng mga actions kaya calculated ang mga galaw ko.

Pero natalo ako.

Panay sila tawanan pero hindi ko magawang makisali dahil siguradong disappointed si Ned. Napaatras ako nang maramdaman kong tumama ang kamay namin sa isa't isa pagkakuha niya ng controller. Napatingin din siya sa akin nang nagtataka.

Napakagat ako ng labi. Nagsimula ulit ang laro.

Kung anu-ano ang pinipindot ni Ned sa button kaya hindi calculated ang mga moves ng character na pinili namin. Kaya naman sa dulo, nanalo siya na perfect pa ang life.

"Ang daya n'un bakit ganun!" reklamo ni Queen.

Ngiting-ngiti si Ned. "Move freely. Don't restrict yourself by the pattern of movements." Habang sinasabi niya 'yon ay nakatingin siya sa akin habang nakangiti.

"Woah, grabe!" Nilapit ni Miller ang daliri niya sa

ibaba ng ilong. "Nosebleed, Vane!"

Nagtawanan ulit.

Sa sumunod na game dahil tie, ako na ulit ang lumaban. Binulong sa akin ni Ned na move freely. Kung ano lang ang feel kong gawin, yun ang gawin ko.

Nanalo kami sa game.

Iba na ang naglaro habang nanonood kami. Halos ubusin na ng boardmates ko ang chocolate at buti na lang nagtabi ako sa ref. Gusto ko kasing ipatikim kay Ned ang gawa ko. Ngunit nakuha ng atensyon ko ang pagtunog ng phone ni Ned.

Pagpikit sana ang dapat kong gawin para wala na akong makita pero napatitig ako sa screen ng phone niya habang nagtetext. Tinago rin niya agad 'yon nang matapos magreply.

"Aalis na ako."

Sabi ko na.

"Saan punta, pre?" tanong ni Miller.

Tumayo na si Ned. "Pinapauwi na ako, eh."

Tumawa si Miller. "Ng ano? Chicks mo?" Tumingin sa akin si Miller kaya nag-iwas ako ng tingin.

Tumayo ako at nagpunta sa kusina. Narinig ko ang boses ni Ned na sinabing uuwi raw muna siya sa kanila, pinapauwi siya ng step mom niya.

Kinuha ko ang chocolates na ginawa ko at binigay sa kanya. Nagulat pa siya pero sabi ko na ibigay niya sa step mom niya. . .yun ay kung uuwi siya. Sana nga ay step mom niya nagtext sa kanyang sinabi ay 'uwi ka pls let's celebrate new year together' na may pangalan na 'Erica.'

Wala akong contact sa kanya at para akong adik na napaparanoid. Musta na kaya ang pagcecelebrate niya ng new year kasama ang iba? Masaya kaya siya? Masaya siguro siya. . . dahil sa akin, walang 'fun'.

Gaano kaya karaming babae ang nagpapasaya sa kanya?

Pinilit kong maging busy sa iba at nag-aral kahit wala akong naiintindihan kahit may advance study nang may kumatok sa kwarto ko. Pagbukas, wala namang tao pero pagtingin sa baba, may cellphone na nandoon.

Tiningnan ko ang hallway pero wala naman ang boardmates ko.

Pagkakuha ko ng napaka pamilyar na phone, may note sa ilalim. Ang nakalagay lang ay, 'Use this. Don't text other guys & wait for mine.'

Tinanong ko sa boardmates ko kung para saan ang phone. Walang sumagot pero nang maggabi, binulong sa

akin ng isa kong boardmate na dumating daw si Ned para ibigay ang phone para sa akin. Binigyan niya ng chocolate na natira bilang kapalit.

Pagtingin ko sa phone, wala nang kahit ano pwera sa tatlong picture ko, at lahat nang 'yon ay noong nagpunta kami sa adopted community namin. Ang isa ay tulog pa ako. Ang hinahainan ko ang isang bata. At ang isa pang picture ay yung muntikan akong madapa.

Bakit ganun? Kahit anong pakiramdam kong inis o galit sa kanya dahil sa selos . . . mas lalo akong lumulubog? Pailalim nang pailalim. Hindi na ako makaahon.

Hindi siya nagtext kahit nang magpasukan. Hindi rin siya pumasok.

Nang puntahan ko sa cafeteria sila Chino at mga kaibigan niya, pinagkakaguluhan nila si Chino. At dahil 'yon sa kanang braso niya.

"Bakit rosas?" natatawang sabi ng kaibigan niya.

Pinindot nila ang braso ni Chino na may nakaguhit na rosas. "Ang astig-astig. Bakit ganyan ka na, Chino?"

Nagpatattoo nga talaga si Chino! Naka-long sleeves siya at mukhang gusto niyang itago pero pinagtripan siya ng mga kaibigan. Maputi si Chino. . .kaya siguro bagay sa kanya ang rosas na tattoo. Lumilipad ang ilang rose petals na nagiging line na lang tapos nag-fade.

Patuloy ang topic nila habang papunta kami sa library. Tahimik si Chino sa tabi ko, mukhang nahihiya. Nakatago rin sa long sleeves niya ang tattoo.

Hindi ko naisip na kakayanin niyang magpatattoo dahil sa pagkakaalam ko ay takot siya masaktan physically. Takot mag risk. . .parang ako.

Parang gusto ko lumiko nang mapansing makakasalubong namin si Unica kasama si Sinteya. Dahil nakita ko na naman ang intimidating aura ni Sin, napayuko ako. Fun raw, sabi ni Ned. Tama ba ang naiisip kong 'fun'?

Ayaw ko na mag-isip.

Baka naman wala lang 'yon.

Alam ng iba na wala pa rin akong phone kaya nagulat si Chino na biglang may tumunog sa bag ko. Tiningnan niya ako na parang nagtataka. Napatayo ako at lumabas. Hindi ko sigurado kung na-gi-guilty ba ako o matutuwa dahil pagkasagot, pamilyar na boses ang narinig ko.

"Do you want to meet my family?"

Kung bibiglain niya ako, hindi man ako prepared, ay umoo ako. Gusto kong malaman kung bakit gusto niya akong ipakilala sa family niya. Ipapakita na ba niyang may something sa kanila ng step sister niya?

O imagination ko lang ang something na 'yon?

Ang 'fun' na 'yon?

Malaki ang bahay nila. Nanlalamig ang kamay ko sa kaba. Ang lakas din kasi ng aircon sa kotse ni Ned. Mukhang kinakabahan din siya at hindi mapakali nang mag-doorbell siya.

At ako. . .napatulala sa babaeng pinagbuksan kami. Pinakilala niya ang sarili na Erica, ang 'mama' ni Ned. Step mom ni Ned. Ang unang pumasok sa isip ko unang pagpapakilala niya sa akin ay 'ang ganda niya' at 'totoo nga sigurong pinapauwi noon si Ned' na sinundan ng tanong na, 'siya ang nanay ni Sinteya?'

Nasagot ang tanong ko nang makita si Sinteya sa hapagkainan. Expected ko na, pero nagulat pa rin ako. Step siblings sila. Totoo nga. Ngumiti siya sa akin. Binalik ko 'yon.

Natakot ako sa tatay niya nang tingnan ako. Parang kinikilatis niya ako. At ako naman ay nakatingin lang sa kanya. Ang lapit ko lang sa taong kinaiinisan ni Ned. Sa taong nagpumilit kay Ned para umalis papuntang ibang bansa. Ngunit bakit nandito ulit si Ned nang ilang buwan lang nkalipas? Dahil kay Tita Erica? Para ipakilala sa kanya?

Kung anong kina-smiling face ng step mom ay yon namang kinaseryoso ng mukha ng tatay. Ang ganda at gwapo nilang lahat. Intimidating lahat. Picture perfect sila ng isang pamilya na parang galing sa isang fashion magazine. Para nga lang silang magkakap

atid.

"This is Mari—"

Tinigil ko si Ned. "A-Aris po."

Lalong ngumiti si Tita Erica. Kaunting ngiti sa tatay ni Ned. At tingin lang ang galing kay Sinteya.

Tahimik ako pero nag-usap usap sila.Nanginginig nga ang kamay ko. Natatakot akong gumawa ng ingay kaya maingat akong kumakain. Kinakausap naman ako ng step mom ni Ned.

"Saan ka nag-aral nung highschool?" tanong ng step mom niya.

Napansin kong nakatingin lang sa akin si Sinteya, naghihintay ng sagot. Nag-iwas ako ng tingin.

"Sa Bulacan po."

"Ah, kaya pala pamilyar ka," nakangiting sabi ng tatay ni Ned. "You're Ned's former classmate, right?"

Naaalala niya ako?

"Opo."

Napansin ko ang pagkunot ng noo ni Sinteya. Naiini

s ba siya sa akin? May gusto ba siya kay Ned? Hindi ko alam kung nasagot ba ang tanong ko nang mapatingin si Sinteya nang ipadausdos ni Ned ang kamay sa baywang ko habang nanonood sa malaki nilang sala.

Naiinis siya sa akin. . .ang talas ng tingin niya. Nawala ang lahat ng bakas ng ngiti niya kanina para sa akin.

Nilapit ni Ned ang mukha sa gilid ko at bumulong. "Are you okay?"

Hindi ko alam. . .hindi ko alam kung okay ba ako.

Tumayo ako. "Pwede mag-CR?"

Gusto pa sana ako samahan ni Ned papuntang CR pero nagpumilit akong ituro na lang niya. Sa taas ng sosyal nilang CR. Nahiya pa ako baka may ginto ang tubig sa gripo nila. Habang nakatingin sa sarili ko sa full length mirror - napahawak ako sa baywang ko. Sa hinaharap. Sa balakang. Kahit sa pisngi.

Naiimagine ko ang pagkabalingkinitan ng katawan ni Sinteya na kahit nakapambahay lang ay kitang-kita ang magandang hubog ng katawan niya.

Walang-wala ako sa kanya.

Nakakainis. Wala akong panama.

Nawala ang pinilit kong ngiti pagkalabas nang makita ko sa ibaba na nagkatinginan sandali si Sinteya

at Ned. Mukhang nag-uusap sila gamit ang mga mata. . .na para bang panandalian silang nagkaroon ng mundo.

"Aalis na po ako," pagpapaalam ko.

Hindi pa sana sila papayag pero sinabi kong kailangan ko na talaga umalis. Dahil ang sakit na. Dahil nakikita ko na nga talaga ang katotohanan. Pero pwede ba itong nangyayari kanila Sinteya at Ned? Pwede ba ang ganito?

Sa nakikita ko, walang alam ang magulang nila.

May kakaibang tingin lang sa akin ang tatay niya.

"Hatid mo na siya, Ned," sabi ng tatay niya sa kanya. "Gabi na."

Ang huling nakita ko bago lumabas ay ang tingin ni Sinteya sa akin at kay Ned.

Never assume unless otherwise stated. Never assume, Aris. Ito ang number one rule sa accountancy. Pero sa tingin ni Sinteya at Ned sa isa't isa nang dumating ako sa kanila, pakiramdam ko dinala ako ni Ned para ipakitang wala na ako sa picture.

Silang dalawa na. Tapos na kami ni Ned.

At nagpaulit-ulit ang isip ko na sana. . . sana ako na lang.

Wala akong panama kay Sinteya.

"Ned," tawag ko. Napalingon siya sa akin saglit at binalik din agad ang tingin sa daan. Nagda-drive siya. "Ayaw ko munang umuwi."

"Hm?"

"Doon muna tayo. . . sa. . ." tumigil ako sandali. Tama ba ito? Pumikit ako at huminga nang malalim. "sa condo mo."

Numbers. Profits. Balance sheets. Lahat nag-me-make sense lalo na kapag pinag-aaralan, o kaya naman pinag-iisipan. Pero kapag emosyon na ang pinag-uusapan, siguro nga nawawala ang lahat sa tamang pag-iisip.

Dahil ang tama lang para sa akin ngayon. . .ay maging akin si Ned, ulit.

Hinawakan ko ang kamay niya nang makasakay kami sa elevator. Sinabi ko sa kanyang gusto ko lang makita muli ang view mula sa bintana ng condo niya. Nakakamiss kasi. Naniwala siya.

Pinipilit kong ilapit ang katawan ko sa kanya. Wala na nga ata ako sa katinuan nang yakapin ko na siya at hinalikan ko pa ang leeg niya. Ngumiti siya sa ginawa ko.

"Woah, rape?" natawa niyang sabi.

Tumawa rin ako, at mas diniin ang katawan ko sa kanya.

Paulit-ulit sa utak ko ang bulong ko kay Ned. Sana ako ang piliin mo. Ako na lang, Ned. Mas masakit para sa akin ang makitang nagtinginan si Sinteya at Ned kaysa marinig sa boses ni Ned ang tungkol sa 'fun' at 'Sinteya.'

Beer ang hiningi kong inumin na kinagulat niya pero binigay pa rin sa akin. Nakaupo lang kami sa sofa habang nakatingin ako sa labas. Habang umiinom ng beer. Kumukuha ng lakas ng loob.

"Bakit gusto mong magpunta rito?" rinig kong sabi niya.

Hindi ko siya nilingon at mas niramihan pa ang inom. Sobrang pakla ng beer. Gusto ko na nga iluwa at isuka pero kailagan ko ito. Nag-iinit na rin ang pakiramdam ko.

"Wala lang."

"Really. What's up?"

Nilingon ko siya nang nakatingin lang sa akin. Habang nakatitig sa kanya -  at sa loob ng condo niya, kahit sa sofa - hindi ko maiwasang isipin ang mga ginagawa niya rito. Dati, kami ang may moment dito.

Pero ilan na ba ang babaeng naiuwi niya rito?

Ilan na ang babaeng nakakuha ng 'fun' dito?

Inubos ko ang beer nang isang lagok na pinagtaka ni Ned. Lumapit ako sa kanya at walang sabi-sabi na hinatak siya para halikan ko. Nagulat siya at nilayo ang sarili sa akin.

"Anong ginagawa mo?"

"Hindi ko alam. . ." pabulong kong sabi habang namumuo na ang mga luha sa mata ko. Hinalikan ko siya ulit at bumulong sa gitna ng mga halik ng, "pinipilit ka. . ." para ako piliin mo.

Hindi na niya ako tinulak at naramdaman ko na rin ang kamay niyang gumapang sa baywang ko para ilapit pa lalo sa kanya. Napangiti ako. Tama ito. . .ako, Ned. Ako ang piliin mo.

Mula sa labi ko ay bumaba siya sa leeg. Nararamdaman ko ang ilang mahihina niyang kagat na dapat ay kikiliti sa akin ngunit nararamdaman ko ang sakit. Hinawakan ko ang buhok niya at diniinan ang mukha niya sa leeg ko. 

"I hate you."

Napadilat ako sa narinig. 

Akala ko imagination ko lang 'yon nang maramdaman kong humalik si Ned sa leeg ko at tumigil nang hindi inaalis ang mukha roon.

"I hate you," pag-ulit niya na dumiretso sa puso ko.

Hindi siya galit sa akin! Hindi. . . hindi! Baka hindi lang ako kasing galing ng iba sa paghalik. O sa pagbibigay sa kanya ng kaligayahan. Pero matututo ako. Willing akong matuto! Hinawakan ko ang mukha niya at tinaas 'yon.

"Hindi ka galit sa akin," bulong ko bago siya hinalikan muli sa labi niya. Mas diniinan ko pa 'yon at mas binilisan. "Hindi. . . Ned, hindi."

Pinipilit niyang ilayo ang sarili ngunit mas diniin ko ang halik. Nalalasahan ko na ang alat. Sa beer 'yon. Oo tama. Sa beer. Hindi sa luha. O luha 'yon dahil sa sobrang saya.

Ako ang gusto ni Ned. Ako ang mahal niya.

Konting tulak lang. . .magiging akin siya ulit.

Naramdaman kong ilalayo niya sana ang labi niya sa akin pero dinausdos ko ang kamay ko sa mahaba niyang buhok at mas nilapit siya sa akin. Mas diniin. Gusto kong maiyak sa tuwa dahil hindi na niya ako pinigilan o tinulak o pinagbawalan.

Ipinilit ko ang sarili ko sa kanya at hindi ko siya hinayaang lumayo sa akin. Hinawakan ko agad ang laylayan ng shirt niya para itaas 'yon sa gitna ng halikan. Hinawakan niya ang kamay ko, pinipilit pigilan. Nang kagatin ko ang labi niya, napasinghap

siya at hinayaan na rin niyang alisin ko ang suot niya.

Tinayo ko siya at hinalikan habang tinutulak patungo sa kwarto niya. Kailangan ako lang ang naiisip niya. Dapat ako lang ang nasa isip niya. Kasi hindi siya galit sa akin. Hindi niya ako kinamumuhian.

Mahal niya ako. Sobrang mahal ako ni Ned.

Na-ilock ko ang doorknob ng kwarto niya nang hindi pa rin ako lumalayo sa kanya. Hinawakan ko ang kamay niya para gabayan sa katawan ko. Nararamdaman ko pa rin ang pag-ayaw niya kaya sinubukan kong ilapit pa lalo ang sarili ko sa hubad niyang taas.

Ako na lang, Ned. Ako na lang. . .

Wala na akong maintindihan sa lahat pwera sa nararamdaman kong sakit, init at ang pagsigaw ng puso't isip ko na ako ang pipiliin ni Ned.

Ako ang mahal niya.

Ginagawa namin ito dahil mahal niya ako.

Hinalikan niya ang pisngi ko. Mas niyakap ko siya nang bumaba ang halik niya sa leeg ko, nakakaramdam ako ng kiliti dahil sa buhok niya. Tumigil siya sa paghalik at pinatong ang noo niya sa akin.

"This should not happen."

"Dapat mangyari to," bulong ko. Siniil ko siya ulit ng halik. "Kasi mahal mo ako."

Naramdaman ko ang paghaplos ng dalawa niyang kamay sa likod ko at baywang. Hinawakan ko ang isa niyang kamay at ginabay sa laylayan ng suot kong shirt. Tinigil niya ang halik saka tumingin sa kamay namin.

"Ned . . ." pagbulong ko. Pinilit kong hawakan niya ang laylayan. Nakatingin pa rin siya roon. Tinaas ko na ang shirt ko at halos magmakaawa na ituloy niya ang pag-alis. "Please."

Imbis na mabilis at marahas, maingat na inalis ni Ned ang suot kong pantaas. Pumikit siya at tumingala na para bang ayaw niya akong tingnan. Ginabayan ko muli ang kamay niya palikod habang nakatitig ako sa bungong tattoo niya sa may collarbone. Hindi niya tinanggal ang bra ko kaya ako ang gumawa n'on.

"Maris. . ." bulong niya sa gilid ng noo ko.

Niyakap ko siya at muling diniin ang sarili. Nararamdaman ko ang mabagal niyang paghinga kasabay ng bilis ng tibok ng puso ko.

Alam kong ako ang gusto niya. Hindi dapat niya pinipigilan ang sarili dahil ako ang mahal niya.

"Don't."

Hinalikan ko ang leeg niya. Hinawakan ko ang mukha

niya para ilapit sa akin. Hinalikan ko 'yon muli habang nagsisimula na namang tumulo ang luha sa mga mata ko.

"Please, Ned."

Nanginginig ang mga labi ko pero hindi ako tumigil sa paghalik. 

"To forget," bulong niya. Pinagsalikop ko ang kamay namin at inilapit 'yon sa hinaharap ko. "I want to forget you."

"Hindi mo kaya. . ."

Hinalikan niya ang mata ko. "I can't."

At hindi na niya ako makakalimutan pa. Hinding-hindi na.

Hinawakan ko ang zipper ng pants niya nang pigilan niya ako. Akala ko ititigil niya pero nag-umapaw ang saya ko nang idiin niya ang halik sa akin paikot at inihiga sa kama. Kung nalulunod ang pagmamahal, sabay kaming mamamatay sa sensasyon.

Pagkatanggal ng mga natitirang damit, iniisip kong lalamigin ako. Ngunit ang mga haplos niya at halik sa buong pagkatao ko ang dahilan para masunog ako sa nararamdaman.

"Mahal mo ako," paulit-ulit kong bulong nang pilitin ko siyang pumasok sa akin at hinalikan ko siya

sa labi. "Mahal mo ako."

Mas malakas pa sa alon ng dagat ang nararamdaman ko para sa kanya. Mas malakas pa ang hampas ng pagmamahalan namin sa kalikasan. Sigurado ako. Siguradong-sigurado ako. Niyakap ng binti ko ang baywang niya para hindi siya makalayo nang maramdaman ko siya sa akin. Paulit-ulit sa utak ko na masaya akong naibigay ko sa kanya ang saya na alam kong ako lang makakapagbigay sa kanya.

Sa bawat haplos niya sa katawan ko, ako ang dapat niyang makita. Sa bawat paglapat ng labi niya sa akin, ako dapat ang nalalasahan niya. Sa bawat pagmamahal ko sa kanya, ako dapat ang minamahal niya.

Ako lang dapat makapagbigay sa kanya ng saya dahil mahal na mahal ko siya.

At dapat. . . dapat ako ang mahal niya.  Walang iba.

Walang Sinteya, o kahit sino pang babae.

Hindi pa ako huli.

Ako lang dapat.

Ako.

Nang akala niyang tulog na ako, naramdaman ko ang pagbangon niya sa kama. Pinipilit kong pigilan ang sarili kong lumuha nang maramdaman ang paghaplos

niya sa pisngi ko. Sana totoo na lang ang lahat ng ito. Sana ko na lang.

Pero bakit mas masakit ang nararamdaman ng puso ko kaysa sa isa?

Lumabas siya ng kwarto at napatitig ako sa pinto nang marinig ang pagbukas ng shower. Nanghihina akong bumangon habang nakatingin sa magulong paligid. Pagkatapos kong magbihis ay tumunog ang phone niya.

Ignore this Calling. . .

Napangiti ako.

Siguradong ginamit niya ang pangalan na ito para itago ang napaka gandang pangalan na Sinteya. Gusto ko man sagutin ang tawag at sabihing ako. . . ako. . .ako ang mahal ni Ned.

Hindi ko magawa.

Akala ko magagamit ko ang beer para bigyan ako ng lakas ng loob. O itago kahit papaano ang sakit na nararamdaman ko.

Hindi ko pa rin pala magagawang lokohin ang sarili ko sa katotohanan. Hinahanap na siya ng iba. Lumabas ako ng kwarto niya, naririnig ang tubig mula sa CR. Lumabas ako ng condo habang hinihiling na sana. . . kaya kong tumakbo para hindi na ako mahabol ng pagmamahal ko sa kanya.

Wala na akong maisalba.

Huli na nga ata ako.

____

Aahhh this is freaking haaarrrdd men. Ang emo ni Maris sa bs shit omg huhu di ko na keri!! Sa gitna ng pagsusulat nito napasabi ako ng, "shit ayoko na i give up!" pero sinulat ko pa rin 2 times. Hayst.

Can't find the right words. /dedz

Alam kong badtrip forevs na kayo. Thanks dahil walang masyadong nagmura. Thank youu!!! Sana kahit sa ibang stories (ng ibang writers) ay di tayo masyadong into curses.

No Vane's POV. Explanation: click external link or go to this page: fb.com/plsptsya (search: Pilosopotasya on facebook)

=================

Ngprya 34

Ngprya 34 // Space to Breathe

"Aris."

Ilang katok. Ilang hugot ng hininga. Ilang boses na naririnig.

"Aris, pinauwi na namin si Vane," boses ni Kuya Ruel. "Sagutin mo raw tawag niya?"

Tiningnan ko ang phone na nakapatay.

"Inuwi na ni Miller si Vane, pinapatawag na ng dad niya."

Nanahimik ako, walang luhang tumutulo.

Ubos na ako. Tapos na ako.

Hindi kailanman makakapagsinungaling ang tao sa isa pang sinungaling.

Nilagnat ako. Nanghihina. Narinig ko ang boses ni Ned kinabukasan na kinakausap ang boardmates ko. Kinausap na rin siya ni Manang na hayaan muna akong magpahinga. Sa sumunod na araw n'on, dumating ulit siya. . . pero hindi ko pa rin nilabas.

"May something sa inyo ni Vane?" tanong ng boardmate ko habang tinitingnan kung okay na ba ako. Kinapa niya ang noo ko at sumimangot. "Parehas kayong mukhang problemado. Naging kayo ba nang hindi nami

n nalalaman?"

Nanahimik ako, wala pa ring luhang tumutulo.

Isang linggo pang pabalik-balik si Ned sa boarding house at laking pasasalamat ko na tinutulungan ako ng boardmates ko. Hindi na sila nagtanong pero alam kong kapag wala ako ay pinag-uusapan nila kung anong mayroon.

Bago pumasok sa school at mag back to normal na parang walang nangyari, inaya ako nila Maureen at Marie na mag-mall dahil lumuwas ng Manila si Marie. Nasa laguna kasi siya nag-iistay dahil sa school, tapos ngayon niya naisipan magpunta.

Kung kailan talaga malapit na finals.

"Mukha kang ni-rape ng tatlong dosenang lasing na goons tapos may tattoo sila sa braso na powerpuff girls, ganyan ba after-effect ng accounting?"

Mabuti na lang dahil namiss ko rin sila kahit papaano. Diversion din ito. Makakabuti sa akin.

"Ang specific n'un, ah?" natatawang sabi ni Maureen kay Marie.

Tinulak ni Marie ang mukha ni Maureen. "Mukha mo, specific."

"Hindi pa rin nagbabago," naiiling kong sabi.

"Oo nga, ganda ko pa rin."

"Anyway!" biglang paglalakas ng boses ni Maureen na tinawanan ko. Sumimangot si Marie pero hinayaan niyang magsalita si Maureen. "Alam niyo ba, alam niyo ba. . .magsusulat na ulit si V. L. Tine!"

"Walang may paki," diretsong sabi ni Marie.

"Sabi sa blog nainspire daw siya sa isang pang—"

"Walang may paki!"

Sasampalin sana ni Marie si Maureen pero napigilan agad ni Marie. Tinitigan niya si Marie kaya natawa na ako nang mailang si Maureen. Namiss ko ang kakulitan nila. . .parang pakiramdam ko nawalan ng drama ang buhay ko saglit dahil sa kanila.

"Ay wait ulit!" sigaw ni Maureen. Kinuha niya ang phone niya at may ginawa doon. "May papakita ako sa'yo!" sabi niya sa akin.

"Sa kanya lang?" simpleng tanong ni Marie habang pinanlalakihan ng mata si Maureen.

Tiningnan lang sandali ni Maureen si Marie tapos binaling sa akin. Nagwala si Marie kaya natawa ako. Nagpatuloy si Maureen sa sasabihin.

"Nakita ko na sa personal 'yung The Professor God!"

Nagtaka pa ako nung umpisa pero naalala ko agad si Sir Marco. Naging crush nga pala niya si Sir simula nang mag-viral 'yung video noong highschool kami. Ikukwento ko sana sa kanya ang mga nadatnan ko sa Vigan noon nang pakita niya sa akin ang picture galing sa phone niya.

"Tingnan mo! Si Sir 'to, di ba?"

Nawala ang ngiti ko.

Naka-side view si Sir at napansin kong may babae siyang ka-holding hands. Nag-scroll right ako, iniisip na baka marami pang shots at tama nga ako. Babaeng naka-uniform ng school namin. Ka-holding hands ni Sir.

"Kaya lang parang girlfriend niya 'yung kaholding hands, no?"

Kulot na medyo wavy na magandang brown na buhok. Maliit na mukha, at magandang hugis ng panga. Masayang ngiti. Balingkinitan na katawan, mga kurbang nasa tamang posisyon—na alam kong hinding-hindi ko matutumbasan.

"Nung nakita ko 'yan, ang ganda nung girlet. Bagay sila. Ang sweet, eh."

Inangat ko ang tingin kay Maureen. "Anong itsura ng babae?"

Kumunot ang noo niya at parang nag-isip. Nakatingin lang sa amin si Marie na mukhang nakikinig din sa pag-uusap habang masayang-masaya sa pagkain ng cake.

"Hindi ko maalala, eh. Basta maganda."

Dinescribe ko sa kanya ang naaalala kong feature ng babaeng iniisip kong nasa picture. Panay ang tingin ko ulit sa nakangiting si Sir Marco at sa kaunting kita sa mukha ng babae.

"Oo, siya nga ata 'yon? Parang artista tapos ang intimidating ng aura. Parang babaeng galing sa magazine?"

Sinteya Yeo.

Holding hands?

Sir Marco?

Pero. . .anong mayroon kay Ned?

Sa Alabang daw ito nakita, sa isang mall doon. Sobrang layo. Bakit? Ayaw ipaalam? Kasi. . .delikado? Kaya ba parang may kakaiba sa kanila? Interesado si Sir Maarco kung anong mayroon kay Ned at Sinteya nung Vigan. Nagseselos ba si Sir? Kaya rin ba close si Unica kay Sir nung sa bus papuntang Vigan?

Pinilit kong huwag gumulo ang utak ko pero pagkauwi, nag FB ako. Sinearch ko sila Sinteya at Sir Mar

co na wala namang ibang posts na tungkol sa kanila. May isang status si Sinteya na, "Sir, wag po" na may comment ni Unica ng poop emoji at ilan pang nag-comment na halos isang daan. Halos libo na rin ang likes.

Yun ba 'yon? Si Sir Marco 'yun?

Again, never assume unless otherwise stated, pero litrato na ang nagsasalita para ipaalam ang katotohanan. Tinitigan ko ang pictures na pinasend ko kay Maureen sa Facebook ko.

Ano bang mayroon kay Sinteya? Bakit ba siya na lang lagi? Nakakainis.

Nang makita ko si Sir sa school habang may kausap na estudyante, hindi ko mawala sa isip ang picture. Nakangiti siya, na siguradong dahilan para magustuhan siya ng karamihan ng estudyante. Pero. . . siya? Si Sir Marco. . . sa estudyante?

Gusto kong tanungin si Sir Marco kung anong nakita niya kay Sinteya. Bakit magririsk siya ng ganito para lang sa babaeng 'yun? Student? Teacher? Pati ba si Sir Marco, binibigyan ng 'fun' ng Sinteya na 'yun?

Tapos kapag tinamad kay Sir, doon si Sinteya sa kapatid niya?

Anong nakita ni Ned kay Sinteya?

Wala namang ginagawa sa akin ang babaeng 'yun pero

bakit nakakainis siya? Bakit kahit tumayo lang siya sa imagination ko, nababadtrip ako? Makita ko lang kung gaano kaganda ang buhok niya, o ang mata niyang may mahabang pilikmata o ang hubog ng katawan. . .

Bakit kasi siya, Ned, at hindi ako?

Sinubukan kong makinig sa school radio para makalimot sandali sa problema. Sinabihan ako ng kasama kong kaklase na malas dahil hindi si DJ Andro ang nandoon. Gwapo raw kasi ang boses. Pagkasabi pa lang ng babaeng DJ na si DJ Love na pwede nang tumawag, may caller agad.

"Call me J.Law." Pamilyar ang boses ng babae. "Caller ako last time ni DJ Andro."

"Ah!" sabi ng babaeng DJ. "Kaya pala pamilyar ang codename mo. Sige J.Law, anong problema natin at baka maayos natin 'yan."

Nanlaki ang mata ko habang nasa cafeteria sa narinig. . .at narealize. Napatingin ako sa speaker nang magsalita ulit si J. Law.

"Okay, here it is. Nabubwisit kasi ako sa isang tao na sobrang landi. Paano ko siya maaalis sa buhay ko?"

Si Jill! Sigurado akong si Jill ang nagsasalita.

"Ay nako, paano mo naman nasabing malandi?"

"Nilalandi niya ang dapat na boyfriend ko. Akala mo kung sinong mabait at santa, umaapaw pala sa kalandian."

Ako ba. . .'yun?

Tinuloy ni Jill ang sinabi niya habang nararamdaman ko ang kahihiyan. Naririnig ko ang sinasabi ng mga kasama ko na nasa loob talaga ang kulo ng mga nagbabait-baitan. Bakit ang bilis nila mag-judge dahil lang sa isang statement ng tao?

Anong alam nila sa kwento ko? At sa mga nararamdaman ko?

"Here's the thing. Kinaiinisan mo siya dahil pinipili mong tingnan siya in a nakakainis way. All kindness, gone. Naiwan lang ang nakakainis. You only want to see mistake, and that's why you only see the mistake."

"No, you don't understand."

"Ramdam kita, J. Law. May mga tao talagang nakakainis at nakakastress. But why not see kung bakit nga ba siya tinuring na 'mabait' ng iba? You see, kapag talaga ang dumi, nilinis – hindi pansin. Samantalang ang matagal nang malinis, mamantsahan lang ng isang tuldok – sobrang kapansin-pansin na. Always the negative. Always. So see the positive side for a change. Gagaan ang loob mo."

Napangiti ako sa sinabi ni DJ Love. Kung ganito pala ang mga sinasabi ng DJ sa school radio, dapat p

ala matagal na akong nakinig sa kanila.

See the positive side. . .

Putek. Hindi ko makita ang positive side kay Sinteya o kay Ned ngayon.

Kahit sa sarili ko, wala akong makitang positibo!

Pagkauwi ng boarding house, sinubukan kong tawagan si Chino. For a change. Positibo sa buhay si Chino at gusto ko sanang pahiramin niya ako n'on pero ibang tao ang sumagot sa tawag ko kahit magmamadaling araw na.

Hindi siya pumasok. Natakot agad ako dahil baka nanakaw o naholdap o kung ano man nangyari pero pinarinig naman sa akin 'yung pag ungol ni Chino na parang ayaw paistorbo. Tawanan ang nasa kabilang linya bago nagsalita ulit ung lalaking kumakausap sa akin.

"Naaksidente kasi si trops, knock out agad."

Nanlaki ang mata ko. "Naaksidente?"

"Oo? May mga sugat siya pero malayo naman sa bituka, nag iinarte lang si kumag."

Hindi pamilyar ang boses. . .bagong kaibigan ba ito ni Chino?

Magtatanong pa sana ako at makikibalita nang marinig kong may nagsalita sa background. Mukhang tinawag 'yung sumagot kaya nagpaalam siya. Nakarinig ako ng tawanan at parang ingay na hindi ko malaman bago binaba ang tawag.

Pinakiramdam ko ang sarili ko nang patulog na ako. Wasak pa rin ako . . . pero kailangan kong ngumiti ulit. Wala namang nangyari sa akin. Hindi ako namatay. Buhay ako. . . pilit na binubuhay ang sarili.

Pasalamat na rin ako dahil naging busy ako sa school works. Madalas din akong overtime sa registrar dahil ang tagal kong nag-absent, at para makaiwas sa mga naiisip.

Mas nakakatakot na na talaga ngayon ang katahimikan para sa akin dahil mas umiingay ang isip ko. Maraming boses. Maraming pangyayari.

Sinubukan kong sumali sa usapan ng mga boardmates ko kinabukasan pagkagaling ng school. Noong una, okay pa. Nakakaiwas ako sa ingay ng utak ko. Ngunit nang mag-gabi ay hindi na ako naging kumportable sa usapan.

"Ganito kasi 'yan, ang pagbibigay ng virginity sa isang tao ay pagmamahal—"

"Katangahan."

Ouch.

"No!" sigaw ni Queen. "I'm not saying this dahil na-experience ko na, ha. But my sister said that she wasn't a virgin when my bro-in-law married her. He accepted her despite the past. When I asked her if she regrets giving her v card to the ex boyfriend before kuya. . ."

Pinutol ng boardmate ko si Queen. "Eh bakit ka muna nosebleed?"

Nagtawanan kami. Kinakabahan ako nang tumingin sa akin si Queen pero nilibot ang tingin sa iba pang nakikinig sa kanya.

"Eh kasi para sosyal! So ayun, sabi ni Ate, hindi raw siya nagsisi kasi minahal niya nang buong puso 'yung ex niya noong sila pa. Nagkataon lang na hindi pala talaga sila sa huli. At nalaman din niya na mahal talaga siya ni Kuya dahil tinanggap siya at minahal pa lalo kahit na may ganoong nakaraan."

"Nasabihan siya ng slut dati?"

"Actually, hindi. Cumlaude nga siya, eh. People look up at her dahil role model siya sa school nung college siya. Naaalala ko nga may nagpupuntang elderly sa amin para bigyan din siya ng pagkain para raw kapalit ng pagtulong niya."

Sumabat ang isa pang nakikinig. "Pero hindi na siya virgin. Hindi na siya pure."

"Yes. And that doesn't mean she's not capable to do good things."

"Hindi pa rin siya virgin."

"Oo nga, pero wala siyang tinatapakan na tao."

"Hindi virgin."

"Bakit sa trabaho ba tinatanong bago tanggapin kung virgin o willing to have sex? Kapag nagpunta tayo sa langit, itatanong ba ni San Pedro kung virgin pa ba o hindi?"

"Malay mo. . ."

"Eh ano bang pinaglalaban mo suntukan na lang kaya tayo?"

Nagtawanan ulit sila pero nanatili akong tahimik. Para akong sinuntok nang paulit-ulit habang nangyayari ang debate. Gusto ko umiyak. Mag-confess. Sa bible, kasalanan ang ginawa ko. Hindi pa ako kasal.

Pero bakit sa tuwing naaalala ko ang nangyari, wala akong ibang maisip kung hindi – mahal ko siya.

"Katawan naman nila 'yon, free will."

"Free will makipag-sex?"

"Ay hala!" Nagulat ako nang takpan ng katabi ko ang tainga ko gamit ang dalawang mata. "Naririnig kayo ng baby natin."

Tumawa sila. . .habang pinipilit kong ngumiti.

"Teka Vane—"

Napalingon kaming lahat nang bumukas ang pintuan. Tumambad sa amin si Kuya Ruel na pinipigilan ang lalaking matagal ko nang tinataguan at tinatakbuhan. 

Nakasimpleng shirt at pants siya. Hindi na lumibot ang mata niya at dumiretso 'yon sa akin. Nagtama ang tingin namin sa isa't isa.

Napatingin sa akin lahat ng boardmates ko.

"I've had enough of this."

Hinatak niya ako patayo. Wala akong nagawa – pati ang boardmates ko nang hatakin ako ni Ned palabas ng boarding house. Walang nagsalita o kahit kumilos. Pakiramdam ko tulad ko, wala ring huminga.

=================

Ngprya 35

Ngprya 35 // Desperate Miserable Comeback

"A-Ano ba—"

Pinipilit kong kumawala pero hinatak lang niya ako papasok sa kotse niya. Sineatbelt niya pa ako. Imbis na umikot pa, sa pwesto ko siya dumaan papuntang driver's seat. Ganito ba siya kadesperado para hindi ako paalisin?

"Time's up for that stupid space," sabi niya nang mag-seatbelt at pinaandar ang kotse. "Stop hiding and running. Hindi na nakakatuwa."

Kung anu-ano ang pumapasok sa utak ko dahil sa katahimikan. At dahil na rin nasa tabi ko ang lalaking. . . dapat ko nang iwasan. Dapat kong kalimutan. Sinteya. Sir Marco. Babae. Sex. Love. Step siblings? Incest!

Ang tahimik ng kotse pero ang ingay ng utak ko!

Yumuko ako at pumikit. Hindi ako mapakali sa sobrang takot sa mga naiisip nang mapadilat ako sa pagbukas ni Ned ng dashboard. May hinalungkat siya at binigay sa akin ang isang bubble wrap na mukhang pinaglaruan na.

"That made me sane," sabi niya. "Baka gumana rin sa'yo."

Hinawakan ko lang pero hindi ko pinutok. Bigla siyang bumisina na kinagulat ko. Pagtingin ko sa kanya, nakakunot ang noo niyang nakatingin sa kalsada. Wala namang nakaharang sa daan.

"Shit. Shit. Shit."

Paulit-ulit niyang sinasabi 'yon. Mahigpit ang hawak niya sa manibela. Nakailang suklay din siya sa magulo niyang buhok at doon ko lang napansin na parang pagod siya. Tinali niyo 'yon dahil parang naaasar na siya. Nangingitim ang eyebags, may tigyawat sa mukha at walang bakas na ngumiti siya nitong mga nakaraang araw.

Binaling ko ang tingin sa bintana, sinusubukang pakalmahin ang sarili ko.

Palihim kong pinutok ang bubble wrap.

Mas ikakabaliw ko ata 'to.

Sa parking lot ng condo niya kami bumaba. Hatak lang niya ako habang tahimik akong nagpatianod. Wala na akong lakas pa para kumawala o kumalas. Mas binibigyan kong pansin ang mabilis niyang paghinga habang nasa elevator.

Tahimik kaming dalawa habang hinihintay ang paakyat ng 43rd floor.

Hinawakan niya ang braso ko at hinatak palapit sa kanya. Nagkatinginan kami at parang nalunod ako sa malalim niyang tingin.

"Mar—"

Natigil siya nang magbukas ang pinto ng elevator. May pumasok na dalawang nakakatandang babae na napatingin sa amin at sa kamay ni Ned na nasa braso ko. Pinilit ko siyang bitawan pero hindi bumitaw si Ned. P para sa Penthouse ang pinindot ng babae, mas mataas pa sa 43rd floor.

Nanahimik kami nang mahigpit pa rin ang hawak ni Ned sa braso ko.

Hatak niya ako patungo sa condo niya. Sobrang kalat ng loob hanggang sa kwarto. Nilock niya ang doorknob at agad naghubad ng t-shirt, dahilan magulo sa pagkakatali ang buhok niya. Nanlaki ang mata ko at napasinghap nang bigla niyang siniil ng halik ang labi ko at tinulak pahiga sa kama niya.

Pinipilit ko siyang itulak pero panay pa rin ang mapusok niyang halik.

Kahit anong pilit kong pagtakbo at pagtago at pagkalimot, isang halik lang – babalik at babalik ako sa kanya. Nagmamadali lahat ng nararamdaman ko patungo sa kanya.

Hindi ko namalayan na tumigil na siya sa paghalik at nakatitig na lang sa akin mula sa itaas ko.

Hindi ko rin namalayan ang pagluha ko.

"You're driving me crazy!" bigla niyang sigaw sa akin dahilan para mapapikit ako sa takot. "Bakit ganito? Hindi dapat mangyari 'to!"

Kinagat ko ang labi ko at mas diniin ang pagpikit.

Napaawang ang bibig ko nang maramdamang binagsak niya ang sarili at ang labi niya ay halos nasa tainga ko.

"Why did you left?" bulong niya na nagpakalibot sa buong pagkatao ko. "You're doing it again."

"Hindi ba dapat?"

Napatingin ako sa tumunog na phone sa bed side table. Tinulak ko si Ned palayo sa akin at pinunasan ang luha sa pisngi ko. Tumayo ako at tumingala.

Tama na mga luha, hindi ba kayo pagod tumulo?

May nag-text na naman sa kanya.

Umupo sa gilid ng kama si Ned at tumingin sa akin. "Anong hindi dapat?"

Inis at bwisit ang tumulak sa akin para ngumiti. "Tinawagan ka na pagkatapos. Alam kong kinailangan mo nang umuwi dahil hinahanap ka na sa inyo. Ng tatay mo,sabi nga nila. Masaya ba?"

Kumunot ang noo niya na para bang may naalala. Nadurog ang puso ko dahil napahinga siya nang malalim at pumikit.

Pinapauwi na siya ng 'dad' niya? Pangalan ba ng da

d niya ay Sinteya? Na 'ignore this' ang pangalan sa phone?

"Fuck," bulong niya nang pagalit. "Mistakes. Mistakes over mistakes. . ."

Tumayo siya at dapat lalapit sa akin pero lumayo ako lalo. Naging maamo ang mukha niya, nawala ang galit sa mga mata  . . . at pinipilit ko ang sarili ko na huwag magpaulit-ulit mahulog. Kasi sugat sugat na ako.

Kasi hindi na niya yakap ang babagsakan ko.

"Maris. . ."

Bakit may ganito pa? Tama na! Paikot-ikot na.

"Gusto mo ang ate mo."

Natigil siya sa sinabi ko. Gusto kong maiyak kahit pagod na ako dahil sa gulat sa mukha niya. Pinapakita ng expression niya na dapat ay hindi ko alam ang isang fact na 'yon.

Pakiramdam ko pumapalakpak ang tadhana sa tainga ko dahil sa nasabi ko na ang katotohanan.

Hindi siya nagsalita kaya nagpatuloy ako.

"Gusto mo siya. Gustong-gusto. Baka nga. . ." Nanginginig na ang labi ko. "Mahal mo na siya."

"You're dead wrong."

"Mali nga ba ako?" Nanghihina na ako. Gusto kong maupo. Mahiga. Nahihilo na ako. . . "Kasi sa nakikita ko sa'yo, gustong-gusto mo siya. At ginagamit mo ako para pagtakpan ang kung ano man ang ginagawa niyong 'fun' na hindi alam ng laha—"

Napasigaw ako nang mabilis siyang lumapit sa akin at tinakpan ang bibig ko. "It's not like tha—fuck!"

Kinagat ko siya sa kamay at tinulak. Mas lumayo ako. "Totoo 'yun. Kasi narinig kita nung pasko. Ate Sinteya? It's not fun without her? Hindi ako bingi. Hindi rin ako bulag para makitang sobrang saya mo kapag nandyan siya."

"Maris—"

"Sorry ha," sabi ko. "Sorry kung hindi ako kasing sexy o kasing hot o kasing liberated ng Ate mo! Sorry talaga kasi hindi ako sapat para matugunan ang sex drive mo na inaayawan mo pa ako dahil hindi na ako ang gusto mo."

"Stop this, enough," matigas ang boses niyang sabi. "Sinteya's going to be here and I'd like you to meet her, tal—"

"Meet her? Your future? Para ano, para ipamukha sa akin na sinaktan kita noon at gusto mo akong saktan ngayon? Gets ko na, Ned. Sobrang pinapamukha mo

na nga sa aki—"

"I said enough!"

"Nakakapagod na!"

Natigil siya sa pagsigaw ko. Nawala ang echo sa paligid at naging tahimik. Ang tanging naririnig ko lang ay ang tibok ng puso ko. Ang mga ingay sa utak ko na sumisigaw sa akin ng mga katotohanang ang sakit tanggapin.

"I'm tired t—"

"Kaya nga. Paikot-ikot na tayo."

Matalas ang paghinga niya. "Shit."

Pinigilan ko ang pag-iyak. Hindi ako iiyak. Hindi. . .hinding hinding hindi.

"Dapat fuck. . ." natatawa ako kahit gusto kong mapangiwi sa sinabi ko. Ang sakit sa tainga. Ang sakit sa puso. "Fuck kasi yun ang uso, di ba?" Huwag manginig, Aris. Huwag. "Fuck buddy nga ba 'yun? Jill. . . ibang babae. Unica. Sinteya. . .ako."

"What—"

Ngumiti ako. "Sa huli, ang nanalo. . .ay ate mo." Tuloy-tuloy ang pagsasalita ko. "Congrats sa inyo, hindi ako nag-ja-judge."

Nanahimik ulit kami. Mula sa maamong mukha ay parang nakita ko ang tunay niyang itsura. Tunay na nararamdaman. Tumitig siya sa akin na para bang hindi niya papakawalan ang mga mata ko. Matalas ang tingin niya, malalim. Nakakalunod.

Pinipilit ko pa ring ngumiti. . .pero hindi ko kaya.

"You know what?" Huminga siya nang malalim, bawat segundo ay parang tinutusok ako sa buong katawan. "You're right. I do like her."

Napakagat ako ng labi, pinipilit pigilan ang sariling ngumawa sa harap niya. Nagsisimula na naman ang mga luha kong kasing tigas ng ulo ko. Napatingin si Ned sa phone niyang tumunog ulit.

"Alam ko. . ." Kahit nahihirapan, nagawa ko pa ring sabihin 'yon. "Alam ko. . ."

"I was pushing myself to like her, too much. Trying too much just to forget the fucking pain you've caused me." Hinawakan niya ang braso ko at napapikit ako sa higpit ng hawak niya. "Alam mo ba kung gaano kahirap 'yon?"

Tumawa ako habang umiiyak.

"Ang alin ba ang mahirap? Makipag-sex kung kani-kanino? Lumipat sa iba't ibang babae? Ikama ang ate mo? Paglaruan ako? Hindi ka makaalis agad dahil pinagpipilitan ko sarili ko sa'yo dahil excited kang

umuwi sa ate mo?"

"I di—ahh, fuck. Let's fi—"

Napatigil kaming dalawa nang may kumatok. Tumingin siyang muli sa akin. Hindi ko na maintindihan kung anong gusto niyang gawin o sabihin o kung ano pa. Bakas ang ugat sa braso niyang may linyang tattoo na pahaba. Isang katok pa.

"She's here."

Nanikip ang dibdib ko sa boses niya. Kung gusto niyang tumalon sa tuwa o ma-excite, hindi na niya kailangan pa itago.

"Pakasaya ka na sa kanya. Have 'fun', alam kong excited ka."

Humugot siya nang malalim na hininga. Tinitigan niya ako habang pinapakita kong kaya kong makipagtitigan. Mas humigpit ang hawak niya sa braso ko. Tinatanggal ko 'yon.

"Watch how I push myself to forget. . . too much."

Pagkabitaw niya sa akin ay agad akong nanghina na para bang siya ang naging dahilan ng lakas ko. Lumabas siya ng kwarto nang tinititigan ko ang likod niya at ang tattoo na nakaguhit doon. Kasing gulo ng mga linya sa likod niya ang utak ko.

Narinig ko ang pagbukas ng pintuan, at ang boses ni

Ned.

Sinibukan kong sumandal sa pader para hindi ako mapaupo sa panghihina. Naririnig ko na ang pamilyar na boses ng babae na nasa sala. Nandoon na nga si Sinteya. May narinig akong ilang ingay bago natahimik. Tapos boses nila, nagsasagutan. Nag-uusap.

At nagulat na lang ako nang makarinig ako nang mas malakas pang ingay, at sinigaw ni Ned ang alam kong totoo pero pilit kong tinatakasan.

"Fuck? You call that fuck?"

Huwag. . . huwag. Paulit-ulit kong binubulong na itigil na ni Ned ang lahat. Ito ba? Ganito ba ang gusto niyang marinig ko? May kung ano pa siyang sinabi bago sumigaw ulit.

"C'mon, Ate Sin. Let's fuck!"

Tulo nang tulo ang luha ko habang nanginginig ang mga labi. Pinipilit kong takpan ang bibig ko para hindi makagawa ng ingay. Napapikit ako nang marinig ang malakas na pagtama ng kung ano sa isang bagay.

"Tangina. Bakit nasasaktan na naman ako?"

Napadilat ako at napatitig sa pinto.

"Why do you all keep on pushing me away?"

Parang sumabog bigla ang puso ko sa narinig. Gusto ko agad lumabas at yakapin si Ned para paulit-ulit na mag-sorry. Ako ang gumawa sa kanya nito. Tinulak ko siya palayo. Kasalanan ko!

Baka hindi naman totoo ang lahat. Baka nagpapanggap lang siyang galit. Baka ako pa rin.

Lumapit ako sa pinto at narinig ang boses ni Sinteya.

"—about Aris—"

"That girl is nothing from the past!"

Tumigil ang lahat sa akin.

"Stop being jealous of her!"

Past? Stop being jealous? That girl?

"I'm not jealous!"

Lumayo ako sa pinto.

"Stop acting you're not."

Napapikit ako.

Ayaw ko na. Tama na. Sobra na. Ang sakit na. Wasak na ako. Masisira na ako. Tama na. Pinipilit kong alisin ang luha sa mga mata ko. Hindi na. Tama na, Aris. Kailangan mo na umalis.

"Oh di ano?!" rinig kong boses ni Ned.

Tinakpan ko ang tainga ko.

"Tama na. . ." bulong ko sa sarili ko. "Okay na. Gets ko na. Tama na."

Napaatras ako nang tumama ako sa bookshelves. Para na akong tanga na nag-sorry sa bookshelf kahit ako ang nakaramdam ng sakit. Ang sakit-sakit ng paa ko. Ang sakit-sakit ng mata ko. Ang sakit ng lahat sa akin. Mas sumakit pa nang marinig kong lumapit na ang boses ni Ned sa pintuan.

Umupo ako sa kama at doon pinilit ang sarili huminga nang maayos.

Inhale. Exhale. Breathe in. Breathe out.

Simpleng gawain lang, hindi ko pa magawa nang maayos.

Nag-angat ang tingin ko pagbukas ng pintuan at tumambad sa akin si Ned. Kahit medyo madilim na ang paligid, nakita ko mula sa ilaw sa sala ang pamumula ng mga mata niya. Kumikintab.

"Is that it?" Sana hindi na lang siya magsalita. A

yaw ko nang marinig pa ang boses niya – o kahit kay Sinteya. O kahit sino pa! "Okay na ba mga narinig mo, Mari Solei Lacsamana? Happy now?"

Pinahid ko ang natitirang luha ko at tumayo. Pinilit kong ngumiti. Mukhang nagulat siya sa ginawa ko at kahit ako ay nagugulat na may lakas pa rin pala ako.

Lumapit ako sa kanya, at bumulong ng "okay na. . ." bago lumabas.

Sino ba ako kumpara sa Sinteya Yeo na 'yon?

Dapat maging masaya ako na makita ang city lights ng napaka gandang Makati pero sa bawat liwanag na nakikita ko ay nakakaramdam ako ng sakit. Nagpaulit-ulit sa akin ang mga narinig ko na para bang gustong itatak sa akin ni Ned ang lahat nang 'yon.

I'm from the past. Sinteya's his future. Fuck? Tapos. . .may Sir Marco pa?

Sinubukan kong magpakasaya kasama ang boardmates ko pero hindi rin naging sapat. Sa Facebook ako naghanap ng pampalipas oras. Pampaalis ng mga gusto kong maalis sa utak ko. Scroll ako nang scroll pero wala akong maintindihan.

Nilibot ko ang lahat sa Facebook hanggang sa nagpunta ako sa chat namin ni Maureen. Tinitigan ko muli ang pictures na nandoon. Sinteya. Sir Marco. . . Fuck? You call that fuck?! Tama na. That girl is from the past! Please, tama na.

Bakit siya pa? May prof na siya, may step brother pa?

Umiikot ang lahat ng lalaki sa kanya habang ako, miserable?!

Napatitig ako sa blangkong chat box ng account na Elos at ni Jill. Unti-unti akong tumipa ng mga letrang hindi ko alam kung may sense ba.

Elos Ira: Sinteya Yeo?

Jill: huh who's this

Jill: cant read my name? di ako kasing landi nung babaeng yun ok so fuck off dummy account

Ilang minuto akong napapatitig sa screen. Pagkapindot ng send, mabilis na nagload ang picture ng isang lalaking professor at isang babaeng estudyante na magkaholding hands sa Alabang.

Jill: WTF OMG I KNEW IT!

Jill: Sino ka?!

Seen.

=================

Ngprya 36

Ngprya 36 // Karma, Girls and Bitches

Tinitigan ko ang magarang phone na pinahiram sa akin ni Ned. Dapat ko nang isauli ito, hindi ko naman ginagamit. Ngunit sa bawat isip ko na lalapit ako sa kanya ulit, pakiramdam ko ikakamatay ko. Kahit makita ko lang ang strand ng buhok niya, hindi ko ata kakayanin.

Itinapon ko ang flower crown na gawa niya noon. . . pero pinulot ko ulit.

Natatanga na talaga ako. Sobra pa sa sobra.

Gusto ko sanang magkatrangkaso ako. Kapag sobrang sakit ng loob ko, madalas sumasakit din ang panlabas. Ngunit ngayon, loob ko lang ang pumapatay sa a

kin.

Sa panlabas na anyo, mukha akong maayos.

Pati ba naman katawan ko, marunong na rin magsinungaling?

"Grabe nga eh!" rinig ang boses ni Jill kahit na maingay sa buong klase. Wala kasi ang professor. Kausap niya ang mga kaibigan niya. "Parang alam niya na nag-stalk ako kanila Sir tapos para hindi ako mahirapan, binigay na niya sa akin 'yung picture."

Agad akong kinabahan, parang sinuntok ako sa loob.

"May hula ka na ba kung sinong nagbigay?" sabi ng isang kaibigan niya. "Ang paparazzi ng peg ng picture, ano 'yun, talagang sinusundan niya?"

"I have a few. Maraming galit sa babaeng 'yun, no."

Lumingon sa akin si Jill. Nanlaki ang mata ko at bago pa ako makaiwas ng tingin ay ngumisi siya sa akin at umirap. Sinubukan kong basahin ang reviewer nang tahimik. Pinipilit ang sarili na walang pakinggan na ingay.

Dumiretso ako sa registrar para sa trabaho. Inutusan ako na ayusin ang listahan ng graduating this semester pero college at alphabetical order. Dahil dito, naging busy ang utak ko hanggang sa BA college, nakita ko ang pinaka ayaw kong makita sa ngayon.

Yeo, Sinteya

Pati ba naman sa 1 by 1 picture niya, maganda pa rin siya?

Gusto ko i-delete ang information sa kanya. Kahit sana sa school records ay mawala na siya. Kahit sa paningin ko lang! Nilingon ko ang paligid, at ako lang ang nasa back office. Ni-lock ko ang pinto bago ko sinimulang mag-scroll sa accessible record niya.

Single. . . sana nilagay din ang malandi.

Mother's name, Erica Serenity Yeo. Nakatira sa isang subdivision, oo. Mayaman. Sosyal. Nasa kanya na ang lahat. Sa record niya, father's name is blank. . . no siblings.

Pero may step brother. Tapos nakaka 'fun' niya pa siguro sa kama. C'mon, Ate Sin. Let's fuck! Pumikit ako at huminga nang malalim.

Grabe.

Hindi ko maaccess ang grades pero kita ko ang schedule niya. Isang major, minors. Bakit gan'un? Iba ang schedule niya sa iba? Ano siya, bagsak sa subject tapos ni-repeat niya?

Turn off.

Hindi pala matalino.

Puro mukha at katawan lang ang panglaban.

Gustong-gusto ko babuyin ang record niya pero hindi ko naman pwedeng ma-access. Nagulat pa ako nang biglang gumalaw ang doorknob at may kumatok. Sa sobrang panic, na-restart ko ang PC at napa kagat ng labi dahil hindi ko na-save sa excel ang mga tinayp ko!

Back to zero! Putek.

Naiinis ako at nararamdaman ko na ang init ng ulo ko pagkabukas ng pintuan. Ngumiti ako kay Ma'am na mukhang nagtataka.

"Bakit naka-lock ang pinto? Nag-fe-facebook ka, ano?"

"Ah, sorry Ma'am. Hindi po. Napindot ko po siguro nang di sadya 'yung lock."

Tinanguan niya ako pero kita kong hindi pa rin siya naniniwala. Pero hindi na niya pinagpatuloy pa ang gustong sabihin. Tiningnan niya ang computer na nag-lo-loading dahil sa restart.

"What happened?"

Nilingon ko ang computer. Huminga muna ako ng malalim bago nagsalita. "Ma'am kasi po, nag-restart po bigla."

"Na-save mo 'yung listahan?"

Napayuko ako. "Hindi po, eh."

"Ay, sabi ko sa'yo always ctrl – s every now and then." Lumapit siya sa computer para i-sign in ang account niya at ilagay ang password. "Malayo na ba nai-type mo?"

"Business Ad na po, surname Y."

Ngumiwi si Ma'am. "Yikes, kakayanin ba this day ang listahan?"

Tumango ako. "Kakayanin ko po."

Ngumiti siya sa akin. Binuksan niya ang school record at tinayp ulit ang password. Tiningnan ko kung paano maitatayp ang password niya para ma-access ko pa ang iba pero hindi ako nakahabol. May hinanap na printed file si Ma'am bago lumabas ng back office.

Pagkaupo at pagtingin sa school records, sinearch ko ang Y surname. Tinitigan ko ang 1 by 1 picture ng Sinteya Yeo na 'to. Ngiting-ngiti siya, na para bang masaya siyang nangyayari sa akin 'to.

"Ikaw may kasalanan nito." Ilang beses kong clinick ang picture niya, iniisip na sana maramdaman niya ang sakit na nararamdaman ko via clicks. "Ang saya-saya mo siguro ngayon."

TInitigan ko ang picture niya. . .hanggang sa namalayan kong nag-iinit ang mga mata ko at tumataas ang lahat ng tubig sa katawan ko patungo sa mata.

Inhale, exhale. Inhale, exhale.

Gamit ang phone na bagong bili ko, tinawagan ko si Chino para makahanap ng positivity. Nauubusan na ako at kailangan ko na talaga 'yun. Sinagot ang tawag ko matapos ang tatlong ring.

"Aris?"

Napahinga ako nang malalim nang marinig ang kalmang boses ni Chino. Sa tagal naming hindi nag-usap, pakiramdam ko mas narinig ko ang totoo niyang boses. Kalmado, hindi gaanong kalalim at hindi rin gaanong kataas. Masarap sa tainga.

"Napatawag ka? May problema?"

"Uhm, wala lang. . ."

"Hindi nga?" May isa pa akong boses na narinig na parang tumawag sa kanya. Nagsandali si Chino sa kausap na 'yon. "Bakit? Anong mayroon—Chino!—eto na. Sorry, Aris. Mamaya, tatawag ako. May kailangan lang akong gawin."

Ngumiti ako kahit wala namang dapat pagsinungalingan. Sarili ko lang.

"Sige, okay lang. Napindot ko lang din 'yung call."

"Chino!!! Oras na!"

Nagpaalam na ako bago pa makapagsalita si Chino. Mukhang kailangan na kailangan siya. Nagmamadali.

Kung sinundan ko lang siguro ang 'date' namin noon, sana hindi ito nangyayari ngayon. Sana buo pa ako. Sana mas nakilala ko pa si Chino, at baka mas magustuhan kong nasa tabi ko siya.

Ilang beses kong pinalo ang mukha ko para matauhan. Hindi. Hindi ko kailangan ng lalaki. Kaya kong mag-isa ito. Nabuhay ako nang walang Eddard Vane Yboa na gumugulo sa akin noon, magagawa ko rin 'yun ngayon.

Kung hindi man, kailangan kong pilitin na kaya ko.

Walang mangyayaring masama.

Inhale, exhale.

Bumalik ako sa mga gawain nang may kumatok. Paglingon ko, nakita ko si Ma'am na may hawak na isang folder.

"Aris, pwede ka sandali?"

Binigay niya sa akin ang folder na 'yon. Ang nakakatawa lang, kay Sir Marco ko ibibigay ang folder na 'yon. Para sa Historical trip files.

Sige, tadhana. Tawa pa.

Habang naglalakad, tumutugtog na ang radio booth. Ang registrar ay medyo malayo sa room na pinagtuturuan ni Sir Marco kaya halos ikutin ko na ang buong school para lang dalhin ang files. Natigil lang ako nang marinig ang boses ng DJ.

"Yes, hello, this is DJ Andro."

Pamilyar na boses ng lalaki. Kalmado. . . magaan sa pandinig. . . kilala ko.

"DJ Andro! Na-miss kita!" boses ni Jill. "J.Law 'to, hi. Bakit absent ka ata nitong nung last week? Hinintay talaga kita para magtanong ako."

Tumawa si DJ Andro. . . at halos mapatigil ako sa pag-akyat ng hagdan dahil sa boses. Putek. Seryoso ba ito? 

Narinig kong tumawa ang dalawang babae na nakasalubong ko.

"Crush talaga ng J. Law na 'yan si DJ Andro."

"True. Pogi kasi ng boses, pa-mysterious pa. Kainis."

Simula nang dumating ako sa university, ngayon ko lang narinig ang boses ni DJ Andro kahit na maraming usap-usapan tungkol sa kanya. At ngayon ko lang din na-realize kung bakit lagi akong pinapapunta ng library kapag mga ganitong oras.

"Naks, salamat," sabi ni DJ Andro. Bakit nga ba hindi ko naisip 'yon? Chino! Chino Alejandro! Kaya ba lagi siyang busy dahil dito? "Ano bang tanong 'yan?"

Mas confident siya sa boses na ganito, parang hindi siya - pero siya talaga!

Nakasalubong ko ang pamilyar na maamong mukha, ngunit intimidating ang aura na si Unica. Hindi siya naka-uniform, long sleeves ang suot niya tapos nakatali ang mahabang buhok. Mas nakita ang tattoo niya sa leeg.

Hindi nagtagal ang tingin niya sa akin at mas nagmadali pagbaba. Ngayon ko na lang ulit siya nakita sa school.

Lumiko ako sa hallway pagkarating sa 4th floor. Nakita ko na sa bintana ng pinto ng classroom si Sir Marco na nagtuturo. Palaisipan pa rin para sa akin kung bakit si Sinteya pa. Isang professor? Sa isang estudyante?

Pinagbabawal 'yun sa university. Sa school!

Professor. . .step-brother. . . hindi na ako magugulat kung kabit din ang Sinteya na 'yon. Mukhang m

ahilig siya sa mga bawal. . . at nakakadiri?

Kumatok ako isang beses. Napatingin agad si Sir Marco. Ngumiti siya. . . kung tutuusin, hindi siya mukhang professor. Pero hindi mawala sa isip ko ang pupwedeng ginagawa niya kasama ang estudyante niya.

Sa likod ng mga ngiti at mala-anghel na mukha, may nakatagong hindi aakalaing gagawin.

Parang sinasabi ko 'to sa sarili ko.

"Kasi DJ Andro, may problema ako."

"Sige, ano 'yun?"

May kung ano pang sinabi si Sir Marco sa klase niya bago tumungo sa akin sa labas ng room.

May sikreto ako na alam tapos gusto ko i-share dahil feeling ko worth sharing 'yun."

"O sige?"

"Sir," sabi ko nang buksan niya ang pintuan. 

Na-a-amaze pa rin ako sa kagwapuhan niyang taglay. Mas malapit, mas kapansin-pansin ang ganda ng mga mata niya, mukhang matapang. Ngunit dahil nakangiti, ang sarap sa mata makita. Mukha siyang malinis. Professional. Kagalang-galang. Ngunit nakakaramd

am din ako ng inis. 

"Pinapabigay po ito, para sa Historical trip daw?"

"Itago natin ang mga characters— "

 "Ah, yes." Kahit ang boses niya, masarap sa tainga. Pero nakakainis pa rin. "Sige. Thank—"

"—bilang The Professor God—"

Napatingin ako kay Sir Marco na natigilan sa narinig.

"—at ang isa naman ay Kasalanan."

Nanlaki ang mata ko.

"And maybe we can give their love story a title, Student-Teacher Taboo Relationship."

Nagkatinginan kami ni Sir Marco. Ang kaninang ngiti niya, kahit ayaw ipahalata, ay biglang nawala. Mabilis ang pag-iba ng pinapakita ng mga mata niya. Gulo. Takot. Gulat. At naging blangko – ngunit kita ko sa paghawak niya sa folder ang. . .galit. O takot? Sa higpit ng pagkakahawak.

"T-Thanks for this," sabi niya at pumasok sa classroom.

Paglingon ko sa paligid, napansin kong nakatingin ang karamihan ng estudyante sa hallway sa akin – o sa pwesto ng professor na kanina ay kausap ko.

"J. Law, anong—"

"No, no! Listen, kasi secret lang talaga 'yon. I mean, tama naman. Taboo and against the school rules yun. But at the end, hindi matiis ni Kasalanan ang kalandian niya then poof, the professor got tempted. At nag-de-date sa malayong—"

Tumawa ang boses ni Chino pero pansin ko ang pagkapeke nito. Pinipigilan niya si Jill sa pagsasalita! "Patay  tayo d'yan, wala tayong proof—"

"May proof! With pictures. Wait, ipopost ko sa FB page ng School Files natin. Loading na. Gusto mo i-tag ko pa'yung characters? Ang saya nila sa picture promise, parang hindi sila student teacher HHWW p—" biglang tumahimik ang radio at nagpatugtog ng masayang kanta. Sa sobrang saya, nagmumukha na itong peke.

Nanlulumo ako. Nanginginig ang mga kamay kong sinubukan tawagan si Chino pero walang sumasagot. May ilang estudyante na nakatingin sa kanya-kanyang phone at tablet.

Paglingon ko kay Sir sa loob ng klase niya, tulala siya.

Nakailang beses akong kurap. Kasing lamig ng yelo ang buong pagkatao ko. Tumigil sandali ang pagtibok ng puso ko. Hanggang sa tumibok ito. Pabilis. Pa

bilis. Pabilis. Hindi na ako makahinga!

A-Anong nagawa ko?

Anong nagawa mo, Mari Solei Lacsamana?!

=================

Ngprya 37

Ngprya 37 // Butterfly Effect

Hindi. Hindi. Hindi. Hindi.

Ilang beses pumasok sa utak ko ang salitang hindi. Hindi talaga. Hindi. . . walang mangyayari. Malalaman ba ni Sinteya? Ni Sir Marco? Ni Ned? Walang makakaalam. Isa pa, school radio lang 'yon, walang makakaisip na totoo nga 'yun.

Kakausapin ko ba si Jill? Tapos ano? Magtataka siya kung bakit concerned ako? Kung bakit alam ko ang tungkol sa picture?

Pero pinost niya ang picture sa school radio page! Sa Facebook! Gamit ang isang dummy account.

Pwede kong sabihin sa kanya na alam kong siya 'yon, at itigil na niya ang lahat ng ito.

Ngunit. . .tapos na. Nasabi na.

Putek, akong nagsasabi nito pero ginawa ko rin naman!

Hindi. Hindi. Hindi. Hindi.

Hindi talaga!

"Ayos ka lang?"

Natigil ako sa pag-inom ng tubig sa basong kakakuha ko lang sa kusina. Dahan-dahan pa ang paglingon ko kay Queen na tinititigan ako nang may pagtataka.

"O-Oo naman, bakit?"

Ngumuso siya. "Sigurado ka?"

Tumango ako. "Oo nga." Ngumiti. "Promise, bakit?"

"Sabog ka ba?" natatawa niyang sabi. Tinuro niya ang lamesa sa harap namin. "Tingnan mo kung gaano karaming baso na dinala mo rito sa sala."

Isa. Dalawa. Tatlo. . .apat. Panglima na ang hawak ko.

Tiningnan ako ni Queen gamit ang nanliliit niyang

mga mata. Nakatitig lang siya, hinihintay na magsalita ako – o may sabihin ako na magsasabi ng dahilan na ito. Pagkabuka ko ng bibig, napangiti siya at lumapit sa akin, mas naging attentive.

Binaba ko ang panglimang baso sa coffee table, katabi ng iba pang dinala ko rito sa sala, at tumayo.

"Naiihi na ako."

Tumawa si Queen at sumigaw na ang daya ko. Dumiretso ako sa CR, ni-lock ang pinto at tumitig sa salamin. Naghilamos ako para mahimasmasan, sinampal ang sarili pero . . . ang gulo pa rin ng utak ko.

Narinig ko ang boses ng lalaki kong boardmate habang kumakatok sa pinto. Binksan ko ang pinto. Nagtataka siyang tiningnan ako, ang twalya ay nakasabit sa balikat niya. Pagkakuha niya ng shampoo sa may table, tinawag ko siya.

"Pakisampal nga ako."

Kumunot ang noo niya at nilapitan ako. Pinakiramdaman niya ang noo ko at sumimangot. "Wala ka namang lagnat. Ayos ka lang?"

"Isang sampal lang, please?"

Tumawa siya,na para bang nagjoke ako. "Kita mo tong kamay ko?" Tinaas niya kaunti ang malaki at maugat na kamay, siguro dahil sa paglalaro ng basketball. "Baka matanggal ko ulo mo pag ginawa ko 'yun."

"Please?"

Umiling siya habang tumatawa. Nilapitan niya ako, at akala ko sasampalin na niya ako para matauhan pero dinampi lang niya ang kamay niya sa pisngi ko.

"Kung ano man yang problema mo, lilipas din yan. Hayaan mo na, huwag mong isipin masyado." Ilang beses niyang pinalo nang mahina ang pisngi ko. "Yung long hair ba 'yan? Yung Vane? Papogi kasi 'yun, Aris. Masyado kang mabait para sa kanya, maloko 'yun."

Iniwan ako ng boardmate ko nang may ngiti siya sa labi habang ako, hindi ko pa rin ako makangiti kahit peke.

Sinubukan kong mag-text kay Chino pero wala siyang reply. Wala akong pantawag dahil mag-fa-finals na at hindi ko kakayaning mag-paload pa sa dami ng gastusin. Nanghiram ako ng tablet para sana mag-pm kay Chino sa Facebook pero pinigilan ko ang sarili ko.

Matagal na siyang hindi nag-a-update sa Facebook niya kaya nagulat ako sa shared post niyang may quote na, Misunderstanding can ruin what's building up. May caption itong, 'Sa ilang taon ko sa mundo, natutunan kong naaayos ang lahat sa pag-uusap ufv sana di ko na lang tinanggap kung magkakaganito.'

Imbis na magtanong tungkol sa nangyari sa School Radio, DJ Andro, J. Law at ang sinabi ni Jill tungkol kanila Sir Marco at Sinteya, isa ang sinabi ko.

Aris Lacsamana: Pst! Kailangan mo kausap? :)

Alam kong may problema siya, dahil nabalitaan ko na may nakaaway pa siya as DJ pagtapos ng tawag ni Jill. Hindi ko na pinakinggan 'yon dahil para akong papatayin. Umuwi ako kaagad dahil hindi ko kakayanin kung mananatili pa ako sa school.

Wala nga lang siyang reply.

Sinubukan kong mag-search sa Facebook, kay Jill na may picture niya sa isang bar at nakataas ang kamay pati nakangiti. May caption doon na, 'final victory'. Natatakot man, tumingin ako sa School Radio FB Page, walang bakas ng nangyari kahapon. Kahit picture, wala.

Pero nang masinsinan kong binasa ang mga comments, napansin kong may binubura sila.

Siguradong. . .siguradong tungkol 'yon doon.

Sa FB ni Sir Marco ako sumunod nagpunta, tapos kay Sinteya – walang bakas ng kahit ano tungkol sa issue.

Good sign 'yon, tama?

Tama?

Hibang na nga ata ako para mag-isip ng positibo dahil pagkarating ng kinabukasan, nanlalamig na agad ako. Walang nakakaalam, ngunit pakiramdam ko lahat ng taong nakatingin sa akin ay hinuhusgahan na ako. Pinapatay na ako sa ginawa ko.

Litrato lang iyon! Anong kaso sa isang litrato? Maraming pwedeng ibig sabihin n'un. Marahil ay magpinsan sila, magtito, o magkaibigan na sweet, kaya magkaholding hands. O baka naman may ibinigay lang si Sir kay Sinteya, at nakuha lang sa akto ang lahat!

Pero ako mismo, hinusgahan sila.

Ano pa kaya ang iba? Ugh.

Kamuntikan akong tumakbo para magtago nang makasalubong ko papasok, at siya naman ay palabas, ang isang pamilyar na tao. Maamo ang mukha niya tulad ng una kong kita sa kanya, pero may kung ano sa expression ni Unica na parang ayaw niya ang nangyayari. O ayaw niya ng lalaking sumasabay sa kanya sa paglalakad. Malaki ang lalaking sinusundan siya habang may katawagan sa phone. Nilingon ko sila, mukhang gustong alalayan ng lalaki si Unica pero umiwas siya, at dumiretso sa isang magarang kotse.

Ano 'yon, boyfriend niya? Mayaman?

Huminga ako nang malalim.

Tama na, Aris! Tigilan mo na ang pag-iisip!

Pagpasok ko ng cafeteria, habang kasama ang mga kaibigan ni Chino, sa kabila ng ingay ng table namin, naririnig ko ang usapan sa kabila. Kumuyom ang nanlalamig at pinagpapawisan kong kamay nang sundan ko ang tingin nila – Sir Marco.

"—tanga!" natatawang sabi ng babae. "Kasalanan na nga eh, it's a giveaway. Naaalala mo 'yung kaklase natin sa isang subject? They're calling her—"

"Yung chicks?" boses ng lalaki.

Mahina ang boses ng babae pero narinig ko ang sinabi niyang, "—Sin, in tagalog: kasalanan."

Nagbulungan sila, tapos tawanan.

Pumikit ako at huminga nang malalim. Pinipilit kong huwag makinig. Pinipilit kong pakinggan ang usapan ng mga kasama ko sa table na pinag-uusapan ang mga school works. Napalingon ako nang marinig ang malakas na bulungan.

At sa may hallway, naglalakad si Sinteya, mukhang walang pakialam na pinagtitinginan ng iba.

Pumikit ako. Pabagsak kong sinandal ang ulo ko sa table. At pinipilit ang utak sa pag-iisip.

"Uy Aris, ayos ka lang?"

Tinaas ko ang kamay ko nakakuyom, at pinakita ang nakataas na hinlalaki.

Pero hindi ako okay.

Akala ko sa pagpasok sa History Class, magiging kalmado ang utak ko – ngunit nagulat ako, halos atakahin sa puso nang may kumatok sa pinto, at nakita ko agad ang mukha ni Sinteya. Kinausap niya ang isa kong kaklase. Nanlamig agad ang pakiramdam ko.

Alam na ba niya? Gaganti na ba siya sa akin? Isa sa napansin ko ay ang pagod sa itsura niya, at ang ngiti niya ay tila pinipilit na lang niya. Halos sumabog ang puso ko nang tumingin siya sa akin. Para akong pinapatay ng puso ko!

Umiwas ako ng tingin. Pumikit ako, naghihintay ng sasabihin niya – ngunit walang sigaw, o sampal o kahit ano akong related doon ang nangyari.

Lumabas lang siya ng room na parang wala lang.

At dahil doon, pakiramdam ko ay mas kinakain ako sa loob. Pinapatay ako ng kunsensya.

Bakit hindi na lang niya ako awayin? Para matapos na?

Nang mag-roll call ang prof namin, napatingin kaming lahat sa upuan ni Unica na walang nakaupo. "Nako ang Balentinong 'yun, kung kailan mag-finals tsaka nag-aaabsent absent." Umingay ang klase. "Kayo,

huwag kayong tutulad sa kaklase niyo. Mag-aral kayo, magtapos, para maging masaya mga magulang niyo."

Magulang. . . ang dami kong issue. Nakakainis!

Nagsimulang magbigay ng words of wisdom si Gng. Teodora sa amin na tumagal ng halos isang oras bago kami nagsimula sa klase. Doon ko napag-isip isip na hindi ako magsasalita. Hahayaan ko na, tulad ng sabi ng boardmate ko.

Walang maniniwala sa ganoon. Hindi lahat kilala ang 'kasalanan' at sana pati na rin ang 'the professor god.' Kung kilala man, wala namang mangyayari. Issue lang. Chismis.

Lalayo na ako. Iiwas. Mawawala sa buhay ni Ned, sa gulo kasama ng pagdikit ko sa kanya.

At sisimulan ko 'yon sa pagsauli sa phone niya.

Nakaupo ako sa lobby ng condo ni Ned, hinihintay ang receptionist para alamin kung nasa loob ba ng condo si Ned. Wala akong ibang sasabihin sa kanya. Kakatok ako, pagbukas ng pinto, ibibigay ang phone tapos diretso alis.

Kinakabahan pa ako dahil biglang bumukas ang elevator. Akala ko makikita ko siya, hindi ako handa – ngunit mas mapapabilis pa ang pag-alis kop ag nagkataon. Nanlaki ang mata ko sa nakitang babae palabas ng elevator.

Si Jill!

Akala ko makikita niya ako pero dire-diretso lang siya habang nakangisi. Nakakilos at nakahinga lang ako nang lumabas na si Jill. Agad akong lumapit sa receptionist at binigay ang phone.

"Miss, pakibigay na lang po ito kay Yboa."

May sasabihin pa sana siya pero lumabas na rin ako. Hinanap ko si Jill, at nanlaki ang mata ko nang nakita ko ang nadaan na taxi sa tapat ko – at nakatingin sa akin si Jill na sinasalamin ang itsura ko.

Kinabukasan, normal ang lahat. Ang problema, nagiging problema lang kapag pinoproblema. Hindi na ako mag-iisip. Kahit papaano, kumonti ang bulungan tungkol sa school radio issue. Nakakangiti na ako kahit pilit pumapasok sa isip ko ang tanong kung bakit nasa condo ni Ned si Jill.

Ngunit nawala ang ngiti ko nang marinig ang pinag-uusapan ng mga nasa registrar office habang nag-aayos ako ng files sa computer. Nilagay ko pa ang earphones ko, kunwaring nakikinig ng music.

"Yes, Ma'am. Pinatawag kahapon ni Dean dahil sa issue."

"What?" Hininaan nila ang boses nila, pero rinig ko pa rin. "Totoo ba 'yun?"

"May pictures as proof Ma'am," narinig kong sabi. Napakagat ako ng labi. "HHWW with a girl student i

n uniform."

"May action bang gagawin?"

Halos hindi ako makahinga sa sunod na narinig.

"Patatalsikin ata sa trabaho si Sir, Ma'am. Deliberation pa."

Pumikit ako at tinakpan ang mukha. Pinipilit kong huminga nang maayos, ngunit pakiramdam ko nalalason ako sa bawat paglanghap ko ng hangin.

Sa isang pagkakamali, nagkasunod-sunod na ang lahat.

Putek. Hindi ko na alam. Hindi ko na talaga alam.

____

note: nilagay ko yung fb part ni Chino dito kasi nagkamali ako ng timeline, dito talaga un :))

Rules!1. Huwag magreply sa comments na sumasalungat sa paniniwala niyo. Pls, I'm begging you. Huwag mag palitan ng masasakit na salita sa comment box.

2. Stop texting the number in this story (dinelete ko na ung number sa story mismo, so please delete it in your phones) nakakaabala na kayo sa may ari nung simcard at nadudungisan na ang pangalan ng Wattpad.

3. Bawal magmura. Masakit sa mata.

4. Avoid spoiling clueless readers, let them read the other story to know answers.

=================

Ngprya 38

Ngprya 38 // Bitch Slap

Deserve ko ang sampal ni Marie.

At isa pa.

At isa pa.

"Bakit mo nagawa mo 'yun?"

Kitang-kita ko ang disappointment sa mukha ni Marie, pati na rin ni Maureen na natigil sa pagbabasa dahil sa sinabi ko. Sa kwento ko. Nakakunot ang no

o nila, nakasimangot, nakatitig sa akin na para bang nanghihingi ng isang matinding sagot.

Wala akong sagot.

Isang matindi pa kaya?

Pinuntahan ko sila dahil pakiramdam ko mababaliw na ako kapag wala akong mapagsasabihan. Mababaliw ako kapag walang sumampal sa akin. Masisiraan ako ng ulo kapag walang magsasabing masama ang ginawa ko.

"Isa pang sampal, please?"

Nakakuha ulit ako ng sampal kay Marie.

Ang sakit-sakit na ng pisngi ko pero bakit pakiramdam ko hindi pa sapat.

"Kaya ba pina-send mo sa akin 'yung pictures?" marahang tanong ni Maureen.

Pinatong ko ang siko ko sa lamesa, hinilamos ang kamay ko sa mukha at yumuko. "H-Hindi ko rin alam. . . parang. . .parang bigla na lang akong gumawa ng isang bagay na hindi ko alam. Hindi ko naisip."

"Ano 'yun, sinapian ka ng masamang espiritu?"

Pumikit ako at huminga. Ang sarap sabihing totoo ang sinabi ni Marie pero. . .hindi, eh. Hindi talag

a. Umiling ako. Narinig ko ang buntong hininga nilang dalawa.

"Kay Eddard Vane, no?"

Humahapdi ang mga mata kong nag-angat ng tingin kay Maureen. Naka-ilang kurap ako. Pati si Marie, napatingin sa kanya. Hindi ako nagsalita.

"Anong kay Eddard Vane?"

Huminga nang malalim si Maureen. "Nasabi ko na sa'yo to, di ba?" Nagkatinginan sila Marie at Maureen, napanganga si Marie na para bang may naalala. "Ayaw ko sana makisali sa nangyayari sa inyo. Pero kwento sa akin ni Miller dati, tinutukso pa rin daw niya si Vane sa'yo." Huminto sandali si Maureen at uminom. "Kaya parang pinatunayan ni Vane sa grupo nila na may something sa kanila nung Sinteya. Para masabing naka-move on na siya sa'yo."

"So, may something nga?" tanong ni Marie. "Naka-move on na?"

Ang sakit marinig sa iba ang tanong na pilit kong iniiwasan. Pilit kong huwag marinig. Naka-move on na?

Nagkibit balikat si Mareen. Magsasalita sana siya pero ako na ang nagsalita.

"Mayroon."

Tumingin silang dalawa sa akin.

"Paano mo nalaman?" tanong ni Marie.

Pumikit ako. Ang sakit sa loob ng bawat hugot ko ng malalim na hininga pero ginawa ko pa rin. "Narinig ko." Nakita ko ang mga gulat na mukha nila pagkadilat. "Sinabi sa akin ni Vane."

"So 'yan ang rason kaya sinisira mo si Sinteya? At nung Professor God? Kasi naka move on na si Vane sa'yo?"

"Hindi ko alam!" Pinigilan ko ang pagsigaw ko at kumalma. "Hindi ko. . .hindi ko sinasadya."

Tumaas ang kilay ni Marie. "Hindi sinasadya? Accidentally ba ang paggawa mo ng dummy account? Nabigla ka ba nung kinausap mo 'yung malandi mong kaklase? Hindi mo ba sadya ang pagsend ng pictures nung dalawang inusente? So pinapahiwatig mo nga na nasapian ka ng masamang espiritu?"

Para akong binato sa bawat tanong ni Marie, masakit. Nakakainis. Ang gulo. Napakagat ako ng labi dahil nanginginig na ito. Yumuko ako dahil nakakaramdam na ako ng hirap sa paghinga.

"Marie. . ." boses ni Maureen.

"Vane is a fucked up guy," sabi ni Marie. Umangat ang tingin ko sa kanya. "Alam ko kasi magkaibigan kami. May mga kwento siya, kalokohan at kaadikan. Akala ko mapapatino mo siya kaya pumayag akong map

aglapit kayo." Sumimangot si Marie. "But I think my calculations were fucked up too. Hindi ko naisip na baka mahawa ka sa kany—"

"Hindi ako nahawa sa kanya."

"Eh ano?" taas kilay na tanong ni Marie. "Do you think I can tolerate this attitude, Mari?"

Nagkatitigan kami ni Marie. Tinawag niya ako sa Mari. Walang two. Walang pwet. Kahit ang ngiti ay nawala. Mas lalo kong naramdaman ang consequence ng mga pinaggagagawa ko.

Bumuntong hininga si Maureen. Akala ko magsasalita siya pero uminom lang siya. Nakikinig. Nakatingin sa akin. Sa utak ba niya, kung anu-ano na rin naiisip tungkol sa akin? Hinuhusgahan na rin ba niya ako tulad nang panghuhusga ko sa sarili ko?

"Mahal mo pa rin ba?" tanong ni Maureen.

Tumango ako.

"Sigurado ka bang pagmamahal 'yan?" tanong ni Marie. Nagkatinginan kami habang tuloy-tuloy ang sinasabi niya. "Kasi mamaya it's just the longing you both feel. Maybe the idea of the past made you two do things. Kasi sa totoo lang, kung mahal niyo ang isa't isa, you won't be this miserable girl right now who tried to ruin innocent careers and life. Nasaan na ang matalinong Mari na hindi pumayag sa pakikipagtanan kasi may priorities sa buhay?"

Tuluyan na akong naiyak sa huling sinabi ni Marie. Ilang segundo silang nakatingin sa akin hanggang sa tumayo si Marie at niyakap ako. Sumunod din si Maureen. Hindi iniinda ang mga taong nakapaligid sa coffee shop.

"I'm disappointed at myself for letting you feel this," bulong ni Marie sa akin. "Kung hindi ako nakipag-deal sa pwet na 'yun dati, eh di sana hindi magkakaganito."

"Sorry. . ." bulong ko kay Marie.

"Nakakaiyak naman itong tagpong 'to," naiiyak na sabi ni Maureen. "Parang sa mga nababasa kong friendship sa books. Squad goals!"

Mula sa iyakan ay nagtawanan kami na parang mga baliw matapos ng ilang minuto. Nanahimik kami sandali para mahimasmasan. Gumaan kahit papaano ang loob ko. Ito nga siguro ang kailangan ko.

Isang malakas na sampal.

Literal. At figurative. Hindi ko lang akalain na manggagaling 'yon kay Marie.

"Alam mo na next step mo?" tanong ni Marie.

Tumango ako.

Kahit mag-gagabi na, nagpunta pa rin ako sa school. Pumunta ako ng faculty room, at nakaramdam ng bi

gat sa loob dahil wala si Sir Marco. Dumiretso ako sa registrar, nag-sorry na ngayon lang at nagsimula nang mag-file. Agad kong sinearch ang Yeo na surname, at kinuha ang number na nakasulat doon.

Kung hindi ko makakausap si Sir Marco, kahit si Sinteya na lang muna.

Akala ko kakayanin ko, ni-lock ko pa ang pinto ng back office, pero nakatitig lang ako sa number niya. Nanginginig at namamasa na ang kamay ko. Naka-ilang beses kong pinahid ang kamay ko sa panyo. Ilang beses din akong huminga nang malalim.

Sinubukan kong pindutin ang call – pero agad kong binaba.

Kinakabahan ako. Pinapatay na agad ako.

Pumikit ako at huminga nang malalim. Kailangan ko gawin 'to. Wala silang kasalanan. Ako lang ang may kasalanan. Ako lang. . . Nakailang subok kong pindutin ang tawag ngunit hindi ko pa rin magawa. Naiinis na ako sa sarili ko. Sumigaw ako nang mahina at pinalo ang noo.

Nagsimula nang tumulo ang luha ko, pinipilit kong patigilin pero ayaw talaga. Walang isip-isip na pinindot ko muli ang call, at pagkasagot – bigla na lang akong nagsalita.

"Sorry Sinteya." Pumikit ako, pinipigilan ang paghikbi. "Sorry. . .sorry hindi ko sinasadya. Sorry."

Alam kong kulang ang sorry ko.

"Sino 'to?"

Mas lalo akong nanghina nang marinig ang maganda niyang boses.

"Si—Si. . . " Hindi ko magawa! Binagsak ko ang ulo ko sa lamesa at nagpakalunod sa sariling luha. "sorry talaga, Sinteya. Sorry!"

Binaba ko ang tawag. Gumaan kahit papaano ang pakiramdam ko pero iyak ako nang iyak habang nag-ri-ring ang phone ko. Tumatawag siya ulit. Hindi ko na ata kayang makipag-usap kaya pinatay ko ang phone ko hanggang sa may biglang kumatok sa pinto.

Inalis ko muna ang files bago buksan ang pintuan.

"Why are you crying?" tanong sa akin.

Ngumiti ako at umiling pero patuloy lang ang pagluha ko. Nang sabihin niyang umuwi muna ako at magpahinga, hindi na ako nakipagtalo pa.

Umuwi ako. At nagpahinga.

Kinabukasan, ipinabigay ko sa Dean ang sulat na ginawa ko, ineexplain ang lahat ng alam ko. Hindi ko alam kung nag-me-make sense ba ang mga sinabi at kinwento ko sa letter. Hindi ko rin alam kung anong pwedeng magyari pagkatapos.

Hindi ako tatakbo sa kasalanan ko. Hindi man ako handa sa pwedeng mangyari, gagawin ko pa rin. At pagkatapos, lalayo na ako sa kanila. Ayaw kong maging miserable ang ibang tao dahil lang sa kagagawan ko.

Naging tahimik ang ilang araw ko, hindi alam kung ano nang nangyayari. Hindi ako pinapatawag ng Dean. Walang kahit anong balita. Patapos ko na ang ilang final project namin at natapos ko na rin ang listahan ng graduates.

"Buntis daw yung estudyante?"

Pinilit kong huwag lumingon nang magsimulang magkwentuhan ang mga nasa registrar. Hininaan ko ang volume ng sound sa phone ko para kahit naka-earphones ay rinig ko pa rin.

"Yes Ma'am, nagugulat na nga rin kami sa mga usap-usapan."

"Baka naman gawa-gawa na lang 'yan ng mga estudyante?"

"Well, pwede rin." Tumahimik. "Pinatigil na nga rin muna ni Dean ang operation ng School Radio."

"Ah, kaya pala hindi na maingay."

Kinabahan ako. Si Sinteya ba ang pinag-uusapan nila? Tungkol kay Sir Marco? Ned? Sumakit ang ulo ko sa kakaisip. Pwedeng chismis lang 'yon. Sabi nga n

ila ang isang kwento, nadadagdagan at nababawasan sa paglipas.

Hindi. Wala. Tama na. Ayaw ko na. 

Ngunit nang dumating ang gabi, nakita ko sa labas ang boardmate ko na parang may kausap na nakaupo sa may mga halaman. Kinabahan agad ako dahil ang pamilyar na buhok niyang nakatali ang una kong napansin. Hanggang sa lumingon sila sa kinatatayuan ko, at kahit hindi ko nakikita ang mukha nila sa dilim – alam kong nakatitig sa akin ang malalim na mata ng lalaking 'yon.

Ayaw ko nang lumapit, ngunit nasa may gate sila papasok.

Pikit mata akong naglakad. Gusto ko nang dumiretso sa loob nang tinawag ako ng boardmate ko. Ngumiti ako, hindi ko sigurado kung nakita nila at pabukas na sana ng gate nang magsalita siya.

Ang tagal ko nang hindi naririnig ang boses niya.

"Maris."

Na tinatawag ang pangalan ko sa kanya.

"Ah, sige. Usap muna kayo."

Imbis na ako ang pumasok sa loob, boardmate ko ang pumasok. Hindi niya ako hinayaang sumunod. Tiningnan ako ng boardmate ko nang maigi. Bumulong din s

iya ng, "kanina ka pa hinihintay n'yan, ayaw din pumasok."

Wala akong nagawa kung hindi lumapit sa nakaupong si Ned. Nasa gilid lang niya ako habang nakayuko siya, nakapatong ang tigkabilang braso sa hita. Una kong naamoy sa kanya ang sigarilyo. . . pagtingin ko sa ibaba, may mga upos doon.

Walang nagsalita sa aming dalawa. . . at kahit mapayapa ang gabi, hindi ko magawang huminahon.

Inangat niya ang kamay niya, at gamit ang nanlalamig na kamay, hinawakan niya ang akin. Ang abot niya. Binalot niya ang kamay sa akin, at habang ginagawa niya 'yon ay pinipigilan ko ang kuryenteng nararamdaman ko sa daliri patungo sa puso.

Para akong pinapatay ng kuryenteng 'yon – imbis na binubuhay.

Nakaganoon lang kami nang ilang minuto. Walang nagsasalita. Walang kumikibo. Ni hindi siya nag-angat ng tingin. Nararamdaman ko lang ang marahang paggalaw ng hinlalaki niya. Marahang hinihimas ang palad ko.

Pumikit ako at pinakiramdam 'yon. Gusto ko maiyak. . . dahil kahit tahimik, kahit tahimik, o payapa – ang sakit ng lahat. Ng katawan ko. Ng isip ko. Ng puso ko. Lalo na nang bitawan niya ang kamay ko.

Tumayo siya. May kinuha siyang papel sa bulsa niya at humarap sa akin. Binigay niya sa akin ang pape

l na 'yon pero imbis na tingnan 'yon ay nakatitig lang ako sa mga mata niyang nakatingin sa akin. Kita ko ang pagod sa mukha niya. Ngayon ko lang din nakita ang nangingintab niyang mga mata.

"Sa'yo ba 'to?" mahina niyang sabi.

Tiningnan ko ang hawak kong papel. Natulala ako sa sandali at para bang hindi gumana ang utak ko sa gulo ng nasa litrato. Hindi ako bobo. Alam ko ito. . .ngunit hindi ko magawang tanggapin.

"Are you pregnant?"

Nagsisimula nang mag-init ang pisngi ko habang humihigpit ang hawak ko sa picture.

"Do I have a baby inside you?"

Hinawakan ni Ned ang pisngi ko at inangat 'yon. Muli kaming nagkatitigan, ngunit nanlalabo na ang mga mata ko dahil sa luha. Kung anu-ano ang pumasok sa isip ko. Mga usapan. Mga nangyari. Mga alam ko. Mga nakita ko. Ultrasound?

"Please tell me yes."

Tuluyan nang tumulo ang luha ko dahil sa gulo ng utak at puso. Gusto ko maging masaya dahil ako ang pinuntahan niya para itanong ito at sabihin. Ngunit para akong pinapatay ng litratong ngayon ko lang nahawakan at nakita buong buhay ko.

Kinagat ko ang labi ko, hindi ko magawang makapagsalita. Umiling ako at nagtakip ng bibig. Sa bawat luhang lumalabas, nawawalan ako ng lakas. Hindi na ako makahinga.

Nanlalaki ang mata niya sa reaksyon ko, at hindi rin nakaiwas sa paningin ko ang pagtakas ng luha galing doon. Hindi ko na napigilang humagulgol nang ipatong ni Ned ang noo niya sa akin at ilang ulit bumulong habang pinipilit akong hagkan.

"Shit. . ." Humugot siya nang malalim na hininga. "Shit. . . shit."

Isang halakhak muli galing kay tadhana sa pagsampal sa akin ng katotohanang ikakamatay namin ang pag-ibig na 'to.

_____Thank you dahil wala nang nag-away. . . hindi ako galit pero kapag nagsasabihan na kayo ng 'tanga' at kung anu-ano pang words lalo na kung tungkol lang naman dito sa kwento, masakit para sa akin 'yon. Hindi worth it ang Nagparaya o si Maris para lang magsalitan kayo nang masasakit na salita.

:(

Pwede mag-debate (in the nicest way), kwentuhan at bigayan ng speculations kasi natutuwa ako pag nagegets niyo yung kwento, or yung mga gusto ko ipahiwatig. Don't go overboard lang, at huwag spoiler masyado sa clueless readers :>

Sana rin hindi lang sa comment box ng stories ko ganito. Respetuhin din ang comment box ng ibang authors para healthy ang community natin. Okie? Okay. Hug!! *hugs

=================

Ngprya 39

Ngprya 39 // Destructive Love

Sabi nila, kapag sobrang sakit na ng nararamdaman – kailangan lang huminga nang malalim. Inhale, exhale. Hindi dapat iniisip ang sakit. Focus sa paghinga nang malalim. At huwag damhin ang sakit.

Ngunit bakit sa gabing ito, hindi ko magawang huminga.

Parang nalimutan ko kung paano huminga nang tama. Nang hindi nasasaktan.

"M-May. . .may nabuntis ka?"

Kumalas ako sa yakap niya. Pinipigilan niya ang pagtulo ng luha galing sa mga mata niya pero kitang-kita kong nahihirapan na rin siya. At sa pagtitig ko sa mga mata niya, mas napapansin ko na nangingitim ang kanan niyang mata. Kinuha niya ang ultrasound sa kamay ko.

"This was on my doorstep."

Mas nakaramdam ako ng sakit.

"Manang was the one who got this."

Pumikit ako at tumango, hindi ko alam kung bakit. Ilang segundo, pagdilat ko – may kinukuha siya sa bulsa ng pants niya. Cellphone. Yung binalik ko sa kanya.

"Sa'yo ko binigay 'to," pabulong niyang sabi, mahigpit na hawak ang phone. "The receptionist gave me this when I went to the building. The day after that ultrasound was given to dad."

Nagkatinginan kaming dalawa, parehas na tumutulo ang luha. Marahil ay namumula na rin ang mga mata ko sa kakaiyak simula nang magkita kami muli ni Ned hanggang ngayon.

"Binalik ko sa'yo ang phone—" Nanginig ang mga labi ko sa naalala. Napakagat ako ng labi at muling nahirapan sa paghinga. Bakit nga ba hindi ko naisip agad? Bakit. . . "Si Jill."

"Jill?"

Tumango ako. "Nakita ko siyang palabas nung sinauli ko yan."

Hinawakan niya ang balikat ko at tinitigan ako sa mga mata. "You're kidding, right?"

Umiling ako. . . sa bawat segundong lumilipas na nagkakaroon ng sense ang lahat, nadudurog ako. Pinong-pino. Sirang-sira.

"Si Jill. . ." pagbulong ko. "Ned. . .si Jill."

Nakita ko ang pagkuyom ng kamay niya, habang hawak ang ultrasound na nalukot na rin. Sa pagkuyom niyang 'yon ay pakiramdam ko pinigil na rin ang paghinga ko.

Kulang na lang ang pagsabunot niya sa sarili. Kitang kita ko ang pagkaasar niya, na tila pinipigilan pa. Hindi ako nakaramdam ng sakit nang malamang si Jill. . . ngunit pinapatay ako habang patagal nang patagal – mas pinaparamdam sa aming hindi pwede mangyari ito.

Nagkasakit ako kinabukasan. Hilong-hilo ako at pakiramdam ko ay pagod ako sa lahat. Kahit sa pagdilat ay kinapaguran ko na. Kung hindi ko lang kailangan huminga para mabuhay, sigurado akong kapapaguran ko rin ito.

Sa sumunod na araw, pumasok ako kahit mainit pa rin ang pakiramdam ko. Kailangan magpasa ng mga requirements, at kailangan tumulong sa registrar dahil

bayaran na ng tuition. Sa tuwing walang ginagawa ang daliri ko, ginagamit ko ang bubble wrap na galing sa pambalot ng binili ng boardmate ko.

Iniisip na sana. . .sana maging maayos ako sa pagputok ng bubble wrap.

Ngunit pakiramdam ko nagdudugo na ang daliri ko, hindi pa rin ako maayos.

Pinatawag ako sa Dean matapos ang tanghalian. Hindi ako nagkamali na ang pag-uusap namin ay mauuwi sa sulat na ibinigay ko.

"I think, yes, prinovoke mo ang tumawag sa school radio. Because that's evidence, the picture," sabi niya habang nakatitig sa mga mata ko. "But the thing is, I was willing to help Sir Aceveda para ma-uplift 'yon. Kaya lang. . ."

"Kaya lang po?"

May kinuha siyang papel sa ibabang table at tinaas 'yon. "He's already resigning."

Pakiramdam ko sinasaksak ako nang ilang beses sa narinig.

"Po?!"

Tumango ang Dean. "Yeah, nagulat din ako. Actually we're going to talk tomorrow para rito, baka kasi na-ooverwhelm lang din siya sa issue. Ang bilis d

in kasi ng mga nangyayari."

Mahigpit ang pagkakahawak ko sa panyo ko.

"I remembered the time when his video got viral on Facebook. Na-overwhelm din siya, kamuntikan nang mag-resign dahil puro pa-picture sa kanya ang mga estudyante, hindi na nakikinig sa klase. Gwapo kasi." Pinipilit pagaanin ng Dean ang pakiramdam ko, pero hindi umeepekto. "Ah, pati dati takot na takot siya nung nagkaroon ng indecent proposal. Para siyang bata na nanghihingi ng tulong sa akin. Fresh graduate pa kasi siya noon."

Tumawa siya.

Kahit pagngiti, hindi ko magawa.

Napansin ni Dean na hindi ko kayang maging masaya kaya tumigil siya sa pagtawa at ngumiti. "I'm sorry but there's nothing I can do."

"Kahit anong punishment po, Ma'am," pagmamakaawa ko. "Expel? Kickout? Kahit ano po!"

Umiling si Dean. "You can only be expelled once you got yourself into some serious issue. Nagda-drugs ka ba?" Nagkatinginan kami sandali. "Mukhang hindi naman. Nakikipagbubugan? Wala ka namang mga pasa. I can't punish someone without any serious violation."

Nanahimik ako. At tumango.

"I know, nakakakunsensya. You said you're already sorry, and you're willing to receive punishment. But I can't get you that. Kung gusto mo, ipatawag natin si Sir Aceveda para makapag-usap—"

"W-Wag po," pagputol ko. Tiningnan ako ng Dean na para bang kinikilatis ako. Napayuko ako at huminga nang malalim dahil sa kabang naramdaman ko. "A-Ako na lang po kakausap sa kanya."

Tumango ang Dean, at umalis ako ng office niya nang hindi handang kausapin si Sir Marco. Hindi ata ako magiging handa kailanman.

Hindi ako sumsusuko ngunit wala na akong ibang magawa para maitama ang pagkakamali ko. Ilang beses sinabi ng Dean na hindi mabigat ang mali ko, ngunit pakiramdam ko ay kasalanan ko ang lahat. Nang makita ko si Sir Marco sa faculty, hindi na ako naghintay pa ng kinabukasan.

Pinuntahan ko siya, kahit kailangan pa ako sa registrar.

"Sir."

Paglingon niya sa akin, kinabahan ako agad. Last na kita ko sa kanya ay totoo ang ngiti niya, ngunit ngayon – pinipilit na lang niya. Nangingitim ang eyebags niya at mukhang pagod. Ako ang dahilan nito. Marahil wala na rin siyang oras mag-ahit ng balbas at bigote dahil sa stress na naidulot ko.

"Yes? Estudyante ba kita?" tanong niya sa akin. "P

amilyar ka, but I can't seem to remember your name. You're the one who gave me the Historical trip files, right?"

Tumango ako. Tinanong niya kung may kailangan ako pero hindi ako makapag-isip nang matino. Tumayo siya, mukhang nagmamadali.

"May klase pa kasi ako, wala ka talagang sasabihin? Mauuna na—"

"Samahan ko na po kayo."

Pinauna ako ni Sir Marco sa paglalakad. Sa ilang hallway na dinaanan namin, maraming estudyante ang ngumiti sa kanya, binati siya at ang ilan naman ay nakatingin sa kanya. Narinig ko rin ang isang bulong na, 'siya ba 'yung girl ni sir?'

Nanatili akong tahimik hanggang sa makarating na kami sa klase ni Sir. Bago siya pumasok, muli niya akong tinanong kung may kailangan ba akong sabihin. Umiling ako. Papasok na sana siya nang tawagin ko siya.

"Yes?"

Huminga ako nang malalim. "Sorry, Sir."

Unti-unting umangat ang gilid ng labi niya at tumango. "Kung ano man 'yan, sige na. You're forgiven. Huwag isipin masyado. Mag-aral kang mabuti." Pumasok siya ng room at nagsimula na ang klase nila. . . pero hindi ko magawang alisin ang mga mata ko k

ay Sir Marco.

Totoo ba siya? Seryoso ba 'to?

Tuluyang tumulo ang luha ko habang nakatingin kay Sir na nasa loob. Lumingon siya sa akin, ngumiti – ngunit nang makitang para akong tanga na umiiyak sa labas ng classroom niya, nawala ang ngiti niya. Papunta na sana siya sa akin pero ngumiti ako kay Sir at bumulong ng, 'thank you' bago mabilis na umalis.

Hanggang sa makauwi, pinuputok ko lang ang bubble wrap at kahit papaano, nararamdaman ko na ang pag-gaan ng pakiramdam ko.

"Putspa talaga, pagtapos ng exams kailangan natin mag-party! Ngarag na ako, pakiramdam ko na-devirginize ako ng mga school works!"

Tawanan ang maririnig sa boarding house, at sa kaunting sandali na 'yon ay nakangiti ako nang totoo. Naglaro rin kami ng bluff sa baraha. Ang simple lang ng game. Uubusin ang baraha sa mga naglalaro, tapos magbababa kami clockwise ng sunod-sunod: from 1 na kahit anong symbol at kahit gaano karami to alas.

Maayos pa ang game sa umpisa, ngunit nang dumating ang dehadong pangyayari – binaba ng katabi ko ay dalawang 2. Wala akong 3, kaya ginamit ko ang baraha kong 10 para patalikod na ibaba.

"Isang 3," pagsisinungaling ko.

Masama ang tingin sa akin ng boardmate kong maraming hawak na baraha. Kanina pa kasi siya nahuhuling nagsisinungaling kaya sa kanya napupunta lahat ng binababa namin.

"Alam mo Aris, mukha kang hindi nagsisinungaling, eh. Pero nasa akin lahat ng 3 na baraha. Anong symbol ng 3 mo, 3 stars?! BLUFF!"

Tawa ako nang tawa nang tingnan nila ang baraha ko at 10 diamond ang nandoon. Kinuha ko tuloy ang lagpas sampung baraha na binaba ng iba pa.

"Gumagaling na sa pagsisinungaling si Aris," bati sa akin ng isa ko pang boardmate. "Pero not enough, baby Aris. Not enough."

Puyat kaming lahat kinabukasan kaya ang tagal ng tulog ko. Pumasok akong hilong-hilo sa antok. Nag-CR pa ako para mahimasmasan ngunit nagulat nang makita ko si Jill sa dulo ng CR habang umiiyak, inaalo ng mga kaibigan.

Lumingon lahat sa akin nang tingnan ako ni Jill. Namumula na ang lahat sa kanya at agad akong nakaramdam ng kaba nang tingnan ko ang tiyan niya. Pakiramdam ko pinipiga rin ang tiyan ko.

Baka shineshare niya sa kaibigan niya. . . baka tears of joy. Baka gusto niya sabihin sa akin na aakuin ni Ned ang anak nila.

Pinilit kong ngumiti. Ganoon lang ako hanggang sa may tumawag sa phone ko na unknown number. Akala k

o si Chino dahil ang tagal ko na siyang hindi nakakausap at nakikita ngunit mali ako.

"Aris, saan ka?"

"Sino 'to?"

"Miller—Vane, shut up! I'm talking to—" Sumunod ang napaka pamilyar na boses sa background. "Mari. . .Mari. . .the girl who broke me." Napakagat ako ng labi. "Hah! Rhyming—pre, shut up, sleep! Sorry Aris, I really need you here. Ayos lang?"

Gusto ko sabihin na hindi okay. . .pero nagpunta pa rin ako sa bahay nila Miller sa Pasig. Stressed na ang itsura ni Miller pagbukas ng pintuan.

"Sorry, naabala pa kita. Darating kasi magulang ko, and Vane is. . .drunk. Papagalitan ako kapag nakita siyang ganito kasabog."

Ngumiti ako. Hindi ko alam kung bakit.

Nakahiga si Ned doon. Lumapit ako sa kanya at napangiwi sa naamoy. Pinaghalo-halong sigarilyo, beer at kung ano pang masakit sa ilong.

"Iniisip ko kasi na baka ikaw ang sundin niya, kasi. . ."

Binaba ko ang sarili para makitang mabuti si Ned. Gulo-gulo ang buhok niya kaya inalis ko ang mga hiblang natatakpan ang mukha niya. Magaan ang mga ka

may kong hinawakan ang pisngi niya, tinrace ang pasang nakita ko roon. Kahit natutulog at nakapikit, nakakunot ang noo niya.

Nahihirapan din siya.

Pumikit ako at huminga nang malalim nang magulat ako sa humawak ng kamay ko. Pagdilat, unti-unting dumilat ang mapungay na mata ni Ned. Una kong napansin ang pangingintab ng mga mata niya dahil sa luha. At ang pamumula nito.

Magkatitigan lang kami nang umupo siya, hindi binibitawan ang kamay ko. Hindi siya nagsalita, kaya kahit pakiramdam ko umiikot ang tiyan ko at nasusuka ako, inunahan ko na siya.

"Uwi na tayo?"

Ngumiti siya. Tumango.

Narinig kong bumuntong hininga si Miller.

Nasa backseat kami ni Ned habang si Miller ang nagda-drive pauwi sa condo ni Ned. May kausap siya sa phone, at alam kong si Maureen 'yon. Hinayaan ko na. Nanahimik ako habang nakatingin sa labas ng bintana. Kung gaano kaganda ang city lights, 'yon ay kinasira ng lahat.

Napaupo ako nang maayos nang maramdaman kong pumatong ang ulo ni Ned sa balikat ko. Lumapit din siya sa akin. Huminto ang paghinga ko nang maramdamang gumapang ang kamay niya sa baywang ko para yakapi

n ako. Mas nilapit niya ang sarili sa akin.

Narinig ko ang ngiti niya, at ang mahina at mainit niyang paghinga sa leeg ko.

Pumikit ako, at pinapakiramdaman ang sira-sira kong pusong hinihiling na sana. . .sana umayos na ang lahat.

"I'm a fucked up guy," bulong niya sa akin. ". . . in this fucked up world." Bumaliktad ang sikmura ko sa sunod niyang sinabi dahil naaalala ko na naman si Jill at ang iyak niya kanina. Naguguluhan na ako. "All I want is to ruuuuunnnn awaaayyy with you."

Pinatong ko ang kamay ko sa gilid ng ulo niya at mahinang tinapik. "Matulog ka na, Ned. Magpahinga na tayo." Sa sakit. Sa isa't isa.

Walang nagsalita hanggang sa nag-parking si Miller sa may Jollibee. Nilingon ako ni Miller. "Do you want me to come or. . ." Tiningnan niya si Ned na natutulog sa balikat ko.

"Huwag na, Miller. Umuwi ka na—"

"Ihahatid kita sa inyo," sabi niya. "Gabi na, at problema ko si Vane pero pinasa ko sa'yo kaya—"

"Sige. Sandali lang 'to. Bababa ako agad."

Tumango si Miller. Ginising ko si Ned. Nanlaki ang

mata ko kasabay ng bilis ng tibok ng puso nang maramdamang hinalikan niya ang leeg ko at ngumiti. Lumabas ako at inalalayan siya patungo sa building nila.

Pinapasok ako ng guard at namukhaan ng receptionist si Ned kaya dire-diretso kami sa elevator. May sasakay sanang dalawang tao nang biglang nagsalita si Ned.

"Don't dare stepping your foot inside the elevator."

Nilingon ko si Ned nang nanlalaki ang mata. Nakaramdam ako ng hiya dahil natakot ang dalawa sanang papasok na babae. Yumuko na lang ako. Pinindot ni Ned ang close button. Ako ang nagpindot ng floor niya.

Tahimik ako habang nakatingin sa number ng floor. Wala pa kami sa 3rd floor nang magsalita siya, nakatitig lang sa akin.

"That Jill is a fucking liar," sabi niya. Binaba ko ang tingin sa kanya, hindi pa rin nagsasalita. "She said so, herself." Ngumiti siya. "So don't worry, alright?" Lumapit siya sa akin at hinawakan ang pisngi ko. "I didn't get any other girl. . . pregnant. I even made her use the kit!"

Good news nga. . .pero hindi maibsan ng good news na 'yon ang pagod ko.

Tinanggal ko ang hawak niya sa pisngi ko. "Ned, tama na. . ."

"No!" Nagulat ako sa paghawak niya sa balikat ko. "Please, please, hear me out!" Napapatitig ako sa mapula niyang mata. . .at hindi ko alam bakit gusto kong maiyak. "Wala akong nabuntis, can't you get it?" Ngumiti siya at niyakap ako. "That Jill just wants to mess with me, that's all!" Hinigpitan niya ang yakap at binaon ang mukha sa balikat ko. "Wala. . .wala, Maris."

Nanghihina ako sa yakap niya kaya hinayaan ko lang siya. Nanahimik kami. Bumukas ang elevator, ngunit nahiya ang sasakay sana, kaya kami pa rin ang nasa loob hanggang sa dumating sa floor ng condo niya.

Kumalas ako sa yakap. Gumegewang siya sa paglalakad kaya kailangan ko siyang alalayan.

"We're going to be okay, right?" tanong niya sa akin habang naglalakad. "Right?" Hindi ako nagsalita. "Hey." Hinawakan niya ang pisngi ko para ibaling sa kanya ang ulo ko. "We're going to be okay now."

Lumayo ako sa kanya at tinanggal ang hawak sa pisngi ko. Hindi ko na malaman kung bakit naluluha ako pero pinalis ko 'yon at hinarap siya. "Tama na," pagbulong ko. "Hindi na tayo okay, Ned. Sirang-sira na tayong dalawa."

Kumunot ang noo niya habang nakatitig sa akin, na para bang inaabsorb niya ang sinabi ko ngunit hindi  nanunuot. "What?"

Umiling ako at tiningnan ang pintuan ng condo niya.

"Umuwi ka na, matulog, magpahinga."

"What are you saying?" Sinuklay niya ang buhok palikod. "I can't—"

"Hindi na tayo okay."

"What do you mean?" Mula sa mahinahon na hawak kanina sa balikat ko ay mas marahas ito, pakiramdam ko ay bumaon saglit ang kuko niya sa balikat ko. "I'm trying to fix everything already! What do you mean we're not okay?"

"Nakikita mo ba sarili mo ngayon? Wasak ka na!"

Nagkatitigan kami, nang pumikit siya at parang nakaramdam ng hilo. Pakiramdam ko nahihilo na rin ako at gusto ko na lang pumikit, matulog at magpahinga.

"I give up, game over." Bulong niya. "I lost my make believe game."

Napakagat ako ng labi. Ilang beses ko na nga bang sinubukang pigilan ang pagtulo ng luha ko? At ilang beses na rin akong nabigo?

Tulad ngayon.

"I want you. . . to feel my pain." Nanginginig ang boses niya, at tumutulo na rin ang luha sa mga mata niya. "Twice, how it hurts."

Hinatak ako ni Ned at hinagkan. Ang isang kamay niya ay nasa likuran ng ulo ko, habang ang isa ay nasa ibabang likuran. Wala na akong ibang makita dahil sa pagtulo ng luha. Wala akong ibang marinig kung hindi ang pagkabasag ng lahat.

Sinubsob niya ang ulo ko sa dibdib niya, at bumulong. "Congratulations. . . for breaking me. . .over and over again."

Nanghihina na ang katawan ko ngunit nagawa ko pa ring yakapin siya pabalik. "Mauubos tayo, Ned."

Sabay kaming umiyak. Sabay kaming nasasaktan. At sabay din kaming nauubos habang patagal nang patagal ang oras na magkalapit kami sa isa't isa.

Naupo kami sa tapat ng pintuan niya. Tulala si Ned, habang pinaglalaruan ang kamay ko. "I was just using her," bulong niya. "I promised myself to like her, but she's my sister." Pakiramdam ko ay kinakausap na rin niya ang sarili imbis na sa akin sabihin. "Akala ko maliligtas niya ako sa sakit." Sinandal niya ang ulo sa balikat ko. "I can't be saved."

Tumango ako at pumikit habang umiiyak.

"Ako rin."

Nakatulog si Ned makalipas ang sampung minuto pero hindi pa rin tumitigil ang pagluha ko. Hindi pa rin nawawala ang amoy ng iba't ibang bisyo sa kanya. Biglang tumunog ang isang phone – sa bulsa ni Ned. Hinayaan ko 'yon ngunit nang magtagal, tining

nan ko na ang tawag.

Sinteya. Ang magliligtas kay Ned mula sa akin.

"Nakikiusap ako," pagpigil ko sa pag-iyak. "Si Vane, tulungan mo si Vane."

"Nasaan kayo?" Mahina ang maganda niyang boses, ngunit rinig ko ang kaunting panic.

"Condo."

Nang maka-receive ng text ang phone ni Ned galing kay Sinteya na malapit na siya, sinandal ko sa kabila ang ulo ni Ned. Naglagay ako ng message sa phone ni Ned na siguradong mababasa ni Sinteya. Naririnig ko na ang elevator kaya mabilis akong tumayo – ngunit natigil nang hawakan ni Ned ang kamay ko.

"You're running away," garalgal ang boses niyang sabi. "Again."

Nakapikit pa rin siya at mukhang nahihilo. Hinawakan ko ang kamay niya para tanggalin sa akin. "Para maligtas tayo mula sa isa't isa."

Nakapunta ako sa fire exit bago magbukas ang elevator at narinig ko na may taong lumabas doon. Kinakabahan ako. Umiiyak. Parang tanga akong sumakay ng elevator sa ibang floor pababa. Hindi na ako tinanong ni Miller kung anong nangyari. Diretso lang siya sa pag-da-drive at inalok pa ako ng pagkain.

Napatingin ako sa phone ko dahil tumatawag si Ned pero tinitigan ko lang 'yon.

Ang balak ko ay lumayo na muna. Hindi ko alam na ganoon din pala ang balak ni Ned. Dahil sa sumunod na gabi, nalaman ko na lang sa boardmate ko ang balita.

"Nagpunta na raw si Vane sa New York!" sabi ni Queen. "Hindi na niya ako nahintay!"

Walang kami. Walang sabi. Walang paalam. Walang kahit ano.

Inhale. Exhale.

=================

Ngprya 40

Ngprya 40 // Stressed and Delayed

Minsan napapatanong na lang ako kung saan nga ba nagsimula ang lahat.

Sa pagkakaalala ko, normal pa noong highschool. Alam ko pa ang tama at mali. Kaya ko pang tiisin ang lahat ng sigaw at galit ni Auntie. Hindi ko rin pinapansin ang kamalditahan ng pinsan kong si Cheche. Bookworm si Maureen. Sabog si Marie. Okay pa kami ni Mao.

Noon, okay pa ako.

Nagsimula ba ang lahat nang bumalik si Ned mula sa New York ilang buwan ang nakaraan? O noong sinaktan ko siya at nagsabi ng kung anu-ano para ma-gets niyang hindi kami pwedeng magtanan? Pwede ring nagsimula ito noong naging close kami, o kaya naging magkaklase.

Kung hindi ako nag-CR nung 3rd year nang oras na nakatambay si Ned malapit doon, o noong time na nag-usap kami, sinabi kong siya si Edward Bae, at sinabi niyang siya si Eddard Vane. . . mangyayari ba ang lahat ng ito?

Masisira ba kami nang ganito kalalim?

Sa simpleng pagkakakilala, nawasak kami nang hindi pa nabubuo.

Sa dinami-dami ng tanong, hindi na kailanman masasagot ang pinagsamang 'what' at 'if.' Kahit ikutin at takbuhin ko man ang mundo, isa lang ang sagot sa lahat ng nangyayari: ituloy ang buhay at huwag nang magtanong ng mga imposible.

Kaya sa mga sumunod na araw matapos umalis ni Ned

nang biglaan, tinuloy ko ang buhay ko. Mas naging busy dahil sa finals, tumahimik din dahil nawala na ang radio booth. At sumunod din ang balitang wala na raw si Sir Marco sa school.

Sa tuwing naaalala ko ang nagawa ko, kung anu-anong hindi kanais-nais ang naiisip ko. Ngunit sa dulo, kapag naaalala ko ang ngiti ni Sir Marco, ang boses niya at ang sinabi niya sa akin - napapanatag ang loob ko.

Kung bibigyan ng pagkakataon, kakausapin ko rin si Sinteya. . . malakas lang ang pakiramdam ko na hindi pa ngayon ang tamang oras.

"Bakit daw?" tanong ko.

Nasa cafeteria kami ng mga kaibigan ni Chino. Halos palagi kaming magkakasama. May isa lang na kulang.

Nagkibit balikat ang isa. "Hindi ko rin alam, eh. Sabi lang din ng kaklase ko sa isang minor."

"Eh ang tanong," sabi ng isa pa. "Nasaan na si Chino? MIA. Mag-finals na!" Binaling nila ang tingin sa akin. "Alam mo ba nasaan si Chino?"

Umiling ako. "Hindi ko rin ma-contact phone niya."

Nauna akong dumating sa classroom para makapag-handa sa exams nang bumukas ang pintuan, at nakita ko si Jill. Nagkatinginan kami saglit bago ko iniwas ang tingin at sinibukang mag-review.

Pero nakatitig lang ako sa notebook ko.

Nilingon ko ang ang upuan na umurong. Doon naupo si Jill. At ang una kong napansin ay ang pamamaga ng mga mata niya.

Sa kahabaan ng exam namin, tahimik ang lahat. Napapalingon lang ako minsan dahil naririnig ko ang mahinang hikbi ni Jill sa tabi ko. Kalahati na ng klase ang nagpasa ng papel nang matapos ako. Pagkapasa, inaayos ko na ang gamit ko para makaalis nang tumayo si Jill, ipasa ang papel niya at tumingin sa akin.

"Usap tayo."

Hindi niya ako tinanong. Sinabi lang niya.

Tinanguan niya ang mga kaibigan niyang palabas ng room. Naupo siya sa pwesto niya, at mukhang hinihintay niyang umupo ako sa pwesto ko.

Nanatili kaming tahimik hanggang sa matapos ang oras at kaming dalawa na lang ang nasa room.

"Bakit umalis si Vane?" ang pambungad niyang tanong.

Hinigpitan ko ang hawak sa panyo ko. "Hindi ko alam."

Nanahimik ulit kami. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya. Nangingintab ang mga mata ni Jill nang tingnan ko siya. Ngumisi siya, pinipilit ipakitang okay lang.

Sumandal siya sa upuan at tumingala. Bumuntong hininga ulit siya. "Gagawin ko ang lahat. . . para maging akin 'yung taong ayaw naman maging akin." Pumikit siya. May tumulong luha sa gilid ng mata na pinalis niya agad. "Akala ko magiging akin siya. Dumating ka pa kasi sa eksena, eh."

Pagdilat ng mga mata niya, napatingin siya sa akin at sa kamay kong nakaalok sa panyong hawak. Hindi niya 'yon kinuha. May sarili siyang panyo.

"Ang swerte mo na nga dahil ikaw pinili niya." Tumalim ang titig niya. "Pero bakit nasa ibang bansa siya, Aris? Aayusin daw niya lahat para sayo. Sabi niya mahal niyo isa't isa. Kaya bakit may ganitong drama?"

Sa sobrang titig at gulat, hindi ko namalayan na tumulo ang luha ko.

Tumawa siya. "Ano bang kwentong bullshit mo, ha? Alam mo bang ikaw ang sinisisi ko sa lahat? Kung hindi dahil sa'yo, hindi ko maiisip ang lahat ng nagawa ko the past few weeks." Kinuha niya ang phone niya, may kung anong ginawa at pinakita sa akin ang isang picture. Print screen.

Ng pag-chat ko sa kanya gamit ang dummy account. At ang pagbigay ko ng photos ni Sir.

"You have this goody two shoes façade and yet, you gave me this picture." Tiningnan niya ang screen at pinakita ulit sa akin. "Elos Ira, really, Mari Solei? You thought I'm that stupid? Wala na bang mas creative na dummy account?"

Sinuntok ang loob ko sa sinabi ni Jill. Umirap siya at ngumisi nang hindi pa rin ako nagsasalita.

"Fuck." Bumuntong hininga siya. "I don't get it." Binalik niya ang phone sa bag niya. "Look, I'm not pregnant. Pinag test ako ni Vane nang limang beses, all negative. But I was wishing na sana kahit isa mag positive," patuloy niyang sabi. "And all those things he made me do, just for you. Hinayaan ko siya! Tapos ano, nasa New York siya ngayon? He deactivated his account. Wala. Lahat. Nabalewala ang lahat ng ginawa kong pagpaparaya."

"Sorry."

Kumunot ang noo niya. "Sorry? Sorry saan? Sa existence mo sa mundo ko? Sa pagpapaalala ng mukha mo na dapat lumalayo ako sa mga nagpapanggap na mabait?"

Huminga ako nang malalim. "Sorry kung sinaktan ka ni V-Vane."

Tumulo muli ang luha niya habang nakatingin sa akin. "Sinaktan niya ako dahil sa'yo. Pinaubaya ko siya kasi akala ko magiging masaya siya sa'yo kasi 'yun yung sabi niya."

Umiling ako. "Sorry. . . sa desisyon ko."

"Gusto kitang saktan talaga." Kumuyom ang kamay niya. "But I'm too tired."

Ngumiti ako at tumayo. "Ako rin. Siguradong siya rin."

Nagkatitigan kami ni Jill bago siya bumuntong hininga. Inayos niya ang bag at tumayo. Umirap siya pagkatalikod ngunit tumigil nang tawagin ko siya.

"Kumain ka na ba? Gusto mo bang—"

Lumingon siya sa akin, nakataas ang kilay. "Ano, feeling close lang? I still hate you. All along I thought Sinteya and Unica will be the villain of my life. Mukha kasi, eh. Didn't know that a face like that—will make me feel miserable." Umirap siya ulit. Bago tuluyang lumabas, nagsalita siya muli. "Sana hindi tayo classmates next sem, ayaw kong maging kaibigan ka."

"Ingat."

"Yeah!" sigaw ni Jill mula sa labas. "Right."

Ilang minuto pa ang tinagal ko sa room bago lumabas at dumiretso sa registrar para tapusin ang hours ko bilang Student Assistant. Binigay din sa akin ni Ma'am ang hinihinging requirements para sa pagtatrabahuhan ko sa bakasyon.

Unti-unti. . . umaayos ang magulo kong mundo.

Sa sumunod na araw, habang kasama ko ang groupmates ko sa isang subject, nakasalubong ko ang grupo ni Jill. Ngumiti ako nang magkatinginan kami, pero umirap siya at nakita ko ang pag ngisi niya.

"Ang arte talaga nung grupong 'yun!" sabi ng isa kong groupmate. "Di ba kaklase mo sa isang subject 'yung medyo blonde hair? Di ba kapag blonde, parang mean girl ang dating?"

Tumawa ako at umiling. "Medyo. . . mutual naman ang feelings."

"Ay grabe Aris!" natawa sila. "Medyo bad girl, ha."

Mas naging busy ako at gusto ko ang pagkabusy na ito. Nawawalan kasi ako ng oras sa pag-iyak at sa pag-iisip. Stressed ako, pero in a good way. Pakiramdam ko ay unti-unting bumabalik ang pagkagusto kong kumilos.

Sana ganito rin si Ned.

Isang week na lang at halos patapos na ang lahat ng school works kaya nag-ayang mag inuman ang mga boardmates ko. Walang lasingang magaganap kaya inaya nila ako. Saktong kwentuhan at sayahan lang. Ang huli kong inom ng beer ay noong. . .nasa condo kami ni Ned kaya parang nanibago ako sa lasa.

Mas nanunuot sa lalamunan.

"QUEENIE!!!"

Nilingon namin si Ate Rowena na galing sa CR, nanlalaki ang mata at tila nagagalit.

"Yes, ate?" tanong ni Queen.

"Anong ginagawa ng napkin mo sa may counter? Close ba sila ng gripo para ipunta mo doon?"

Nagtawanan ang lahat. Hindi na kasi bago sa amin ang usapang ganito. Para lang kaming magkakapatid na walang hiyaan pagdating sa mga 'pangyayaring' ganito.

"Hala bakit ako?!" natatawang sabi ni Queen sabay turo sa akin. "Si Aris pa! Sabay kaya kaming nagkakaroon!"

Nanlaki ang mata ko. "Hala? Bakit ako, hindi ako—" Natigil ako sa sinabi ko. May kung ano pang sinabi si Queen habang tinutukso siya ng iba pa naming boardmates. Nakatitig ako kay Queen habang padabog na naglakad siya papuntang CR.

Pinipilit kong ngumiti.

"Ayan na ha, natapon ko na!" sabi ni Queen pagkabalik sa pwesto. "Nalimutan lang naman itapon, grabe. Dugo lang 'yan, hindi naman lason."

"Grabe 'yon, teh. Too much information!"

Nagtawanan ulit ang lahat.

"Nakaka-stress kayo." Kumuha ng bote si Ate Rowena at naupo. "Only child nga ako, nagkaroon naman ako ng makukulit na kapatid dito sa bahay."

"Mahal mo naman kami, Ate."

Isa pang tawanan.

"Uy, ayos ka lang?" Siniko ako ng katabi ko. "Namumutla ka."

Tumayo ako at nag-excuse papuntang CR. Kinabahan agad ako pagkaupo. Pagtingin ko, walang dugo. Walang kahit ano. Pumikit ako at huminga nang malalim. Dumiretso ako sa kwarto ko para tingnan ang date.

Napatitig ako sa date. . . dahil dapat. . .dapat nagkaroon na ako. Tulad ng sinabi ni Queen, sabay kami. Stressed ba 'to? Nung nasa dati pa akong school, naging irregular ako dahil sa stressed. Marami akong iniyak this past few months. Marami akong iniisip. Stressed ako.

Delayed ba? Irregular ulit?

Tumigil ako saglit. Hindi ako nasusuka. Hindi ako nahihilo. Nagugutom ba ako? Napahawak ako sa tiyan ko, pinapakiramdaman ang nasa loob. 

M-Mayroon ba?!

=================

Ngprya 41

Ngprya 41 // To Be Alive

Nakatitig sa akin sila Maureen at Marie na para akong multong nagpakita sa kanila – o para akong pipi na nagsalita bigla. Nag-expect ako ng sampal mula kay Marie, ngunit nanatili siyang tahimik na nakatingin sa akin. Ganoon din si Maureen.

Unti-unti akong nakakaramdam ng kaba dahil sa katahimikan. Kaya nagsalita ulit ako.

"Ma—"

"Paano?" biglang sabi ni Marie.

Sumunod si Maureen. "Bakit?"

"Ano?"

"Saan?"

"Sino?!"

Napalunok ako. Sunod-sunod ang tanong nila. Naghihintay pa rin ng sagot nang tumingin si Maureen sa mga mata ko, at lumipat sa tiyan ko.

"Bakit hindi ka umiiyak ngayon?"

Ngumiti ako kaunti. "Hindi ko rin alam."

Marami na akong naiyak noong mga nakaraang buwan. Pagod na nga siguro ako umiyak. Wala nang lumalabas – kahit nang malaman ko ang katotohanan – hindi ako umiyak. Wala akong inisip.

"I have no words," sabi ni Marie habang nakatingin pa rin sa akin. Kumunot ang noo niyang tiningnan ang tiyan ko. "Kailan pa?"

Huminga ako nang malalim. "Last week ko nalaman."

Mas lalong kumunot ang noo nilang dalawa.

Tumayo si Maureen at lumabas ng kwarto, habang si Marie ay nakatingin pa rin sa akin. Walang nagsasalita. Dumating si Maureen nang may hawak na tray, dala ang tatlong mainit na gatas.

"Kape sana kaya lang baka. . ." Humina ang boses ni Maureen pagkaupo. "Delikado sa kanya."

Ngumiti ako pagtapos sumipsip ng gatas. "Salamat."

Nanatili kaming tahimik habang umiinom ng gatas nang marinig kong binagsak ni Marie ang baso sa lapag na inuupuan at tumingin sa akin.

"Hindi ko na kaya 'to. Ano 'yan, nakipag. . .ano ka? You know. . .yon?"

"Make love?"

"Wala bang mas minimal word d'yan? Hindi ko nga binanggit tapos sasabihin mo?" reklamo ni Marie kay Maureen.

Nagkibit balikat si Maureen. "Mas malala pa nga 'yung sa mga nababasa ko. Minsan sexual intercourse." Nag-isip pa si Maureen, parang nagbibilang habang nagsasabi ng iba't ibang words. "Mating, tapos fornication, screwing around tapos minsan pa nga fuck na—"

"Shut up, Maureen!" sigaw ni Marie. Bigla niyang sinampal si Maureen kaya tumapon kaunti ang gatas sa baso. "Gusto mo bang ipamumog ko 'yang bibig mo ng alcohol?"

Bigla na lang silang nasampalang dalawa kaya tumawa ako.

"Sa totoo nga ang tawag sa mga ganyan ay bed sce—hmm!"

Tinakpan ni Marie ang bibig ni Maureen. Lumayo siya at tinakpan ang sariling tainga saka kumanta. "Let it goo!!! Let it goo!!! The cold never bothered me anyway!!!!!!!"

Sa sobrang lakas ng tawa ko, biglang may kumatok. Bumukas ang pintuan at tumambad si Ate Sef na mukhang kakagaling lang sa labas dahil naka-ayos pa siya.

"Mukhang masaya kayo ah?" nakangiti niyang sabi.

Naabutan niyang nagbabangayan sila Maureen, pero umalis din siya nang mag-'okay' sign siya na binalik ko rin.

Bakit ang saya ko?

Akala ko papagalitan nila ako, o i-ja-judge. Hinanda ko na ang sarili ko sa mga pwede nilang reaksyon sa balita. At lahat nang yon, iniisip ko – negative. Sisigawan nila ako. O baka itakwil na bilang kaibigan. Nakita ko ang disappointment – ngunit 'yon lang.

"Sino?" tanong ni Maureen. "Kilala ba. . ." nagtinginan sila ni Marie. "Namin?"

"O baka sa sobrang stress mo, pumayag kang makipag-ano sa ibang lalaki?"

"Ay! Oo! Tama!" biglang sabi ni Maureen. "Yung gusto talaga makalimot at broken, nagpupunta sa mga bar tapos nakikipag one night stand sa gwapo tapos mabubuntis tapos—"

Sumama ang tingin ni Marie kay Maureen. "Wala ka na bang ibang reference pwera sa mga binabasa mo?"

"Atleast may reference."

Tinitigan ni Marie si Maureen, kaya medyo natawa ako nang itulak at takpan ni Maureen ang mata ni Marie. Tinulak din ni Marie si Maureen bago umayos.

"Sino nga?"

Hindi na ako bago sa pagsisinungaling. Ngunit sa pagkakataong ito – pakiramadam ko, wala na akong dapat patunayan sa kasinungalingan.

"Si—"

"Vane?"

Bigla akong kinabahan sa sinabi ni Maureen.

"Yung Eddard pwet na yon?!" sigaw ni Marie. "Sabi niya hindi daw niya makakaya? Sinungaling talaga 'yung lalaking 'yon? Ano, Mari Solei Lacsamana? Sabihin mo ang totoo!" Niyugyog niya ako paglapit sa akin. "Ano ang katotohanan?!"

Ngumiti ako. At sa ngiting 'yon, mukhang alam na nila ang sagot.

Pinakwento nila ang mga nangyari kung bakit. Sinimulan ko sa umpisa sa tanan, hanggang sa nakita kami ulit, mga nangyari – ang pagiging miserable ko hanggang sa mga naaalala ko patungo ngayon. Wala pa ako sa kalahati, umiiyak na si Maureen at niyakap ako.

"Ang daming nangyari, ang lakas maka-romance novel! Isulat natin ang love story niyo, Aris!"

Tumawa lang ako. Isang love story na nauwi saan? Sa paghihiwalay din. Ang saya sigurong makabasa ng ganoon. Pero hindi masayang maranasan.

"So you're telling me, iniwan mo siya para mabuo kayo ulit? Kasi nagiging bad influence kayo ng isa't isa? Hindi na okay nangyayari sa inyo?" Hindi ako nagsalita sa sinabi ni Marie. "That sucks."

"Oo nga." Pinahirapan ni Maureen ang luha niya. "Shiniship ko pa naman kayo."

"Anong balak mo?"

"Sabihin natin kay Eddard!" sabi ni Maureen.

"Ha? Paano, may contact ka sa kanya?"

"Wala pero si Mi—" Natigil si Maureen, nawala ang

ngiti. "Oo nga, wala tayong contact."

Tumawa si Marie. "Try mo kay Miller, kausapin mo."

Umirap si Maureen at tiningnan ako. Napansin ko ang pag-iiba niya ng topic kaya na-curious ako. Ilang beses kong kinulit si Maureen. Tawa nang tawa si Marie kaya siguradong may alam siya. Matapos ng ilang minutong pangungulit, kinwento sa akin ni Maureen na. . .bigla na lang siyang hindi pinansin ni Miller.

The end.

"Bakit?!" sabi ko. "Akala ko may something. . ." Nakita ko ang expression ng mukha ni Maureen kaya natigil ako.

"Hayaan mo na. Hindi kawalan."

Tumawa ulit si Marie. "Riiiiiiiight."

Nakakaluwag pala talaga makipag-usap. Lalo na sa mga taong hindi ako huhusgahan. Lalo na sa mga kaibigang tutulungan ako emotionally maging maayos.

"Namimiss ko na si Mao," sabi ko bigla habang nakatitig sa kisame.

Naaalala ko kung paano niya asarin si Marie. O kahit si Maureen. Nakakamiss ang kwentuhan namin. O ang ilang kilig moments niya sa mga crush niyang lalaki.

"Ako rin," sabi ni Marie. "Paksyet kasi 'yun eh."

Nasa gilid pa si Maureen, may flashlight na hawak habang nagbabasa ng libro. Umiiyak siya kaya hindi namin siya ginugulo. Kailangan niya ng oras at space.

Hindi kami kasya sa kama ni Maureen kaya binaba na lang ang kutsyon at nanghingi pa ng isa kay ate Raf para magkakatabi kaming tatlo. Pinatong ko ang kamay ko sa tiyan ko at pinakiramdam 'yon. Wala akong ibang maramdaman kung hindi kaba.

"Uuwi ka ba sa Bulacan?"

Napangiti ako. "Papatayin ako ni Auntie kapag umuwi ako na dalawa na kami."

Tiningnan ako ni Marie. "Eh anong plano? Mag-aaral ka?"

"Pagtapos siguro nito."

"Paano 'yung pera?"

"Scholar pa rin ako. May summer job din ako, magsisimula next week," sabi ko. "Mag-iipon muna."

Kumunot ang noo ni Marie. "Sinong mag-aalaga sa'yo? Sa inyo?"

"Ako."

"Mag-stay ka sa boarding house?"

"Aalis din siguro." Huminga ako nang malalim habang naaalala ko ang boardmates ko. "Mamimiss ko nga lang sila."

"Mag-stay ka na lang doon."

"Bahala na. Baka maabala ko kasi sila."

Sumimangot si Marie. Tumitig siya sa akin nang ilang minuto hanggang sa biglang nagsalita si Maureen pagkatapos suminghot.

"Pwede ka sa amin dito, Aris. Welcome ka anytime."

Inangat ko ang tingin kay Maureen. "Okay lang, kaya ko naman. Salamat." Pero hindi na niya ako pinapansin dahil mas lalo siyang umiyak sa binabasa.

"Kakayanin mo ba?" tanong ni Marie. "Sasabihin mo ba kay pwet yan?"

Binaling ko ang tingin sa ilaw.

Hindi ko rin alam ang sagot. Nasa New York na siya, nagbabagong buhay. At ako? Nagdadala ng panibagong buhay.

Sana maging maayos na ang lahat. Hindi man ngayon, maghihintay ako.

Naging normal ang lahat sa mga sumunod na araw pag-uwi ko ng boarding house. Nakatulong talaga ang pakikipag usap ko sa mga taong hindi ako huhusgahan. Ang sarap sa pakiramdam.

Dahil tapos na karamihan ng exams at kuhanan na lang ng grades ang hinihintay, mas maraming tao sa bahay. Hanggang pag-gabi, maingay at magulo ang lahat.

Lumabas ako at naupo sa upuan doon para magpahangin. Tumitig ako sa langit. Madilim. Walang bituwin. Pumikit ako. Walang iniisip. At napansin ko na lang. . .na nagsisimulang tumulo ang luha ko. Pinalis ko agad 'yon nang marinig ang boses ni Manang.

"Nagmumuni-muni ka sa labas, mahahamugan ka." Umupo sa tabi ko si Manang. Tiningnan ko siyang tumingin sa langit. "Noong araw, napaka raming bituwin sa kalangitan. Nakakapanghinayang na nahihiya na ang mga ito magpakita ngayon."

Unti-unting naging payapa ang loob ko habang nakatingin kami ni Manang sa kadiliman ng langit. Hindi mainit, ngunit hindi rin malamig. Sa puntong ito, pakiramdam ko ang saya ko na wala akong iniisip ngayon.

Pakiramdam ko sa minutong ito, nakatakas ako sa lahat ng iisipin.

"Manang."

"O?"

"May words of wisdom ka ba d'yan?"

Nagkatinginan kami ni Manang. . .at unti-unti ay biglang tumawa. Ilang segundo lang ay lumabas ang isa kong boardmate, at ang isa pa, at isa pa – hanggang sa dumami na kami sa labas. Naging maingay kami kahit gabi na. Nagtawanan, kainan at kwentuhan. Madalas, inuuto ng mga lalaki si Manang – nagpapauto naman si Manang.

Bago matulog, tinawag ako ni Manang. Nginitian niya ako bago sinabi ang isang bagay na nagpangiti rin sa akin.

"Be alive."

Kinabukasan, pagkagising – nakahawak ako sa tiyan ko at ngumiti habang paulit-ulit ang sinabi sa akin ni Manang. Be alive. Sa lahat ng desisyon ko, ito ang pinaka sigurado akong hindi pagsisisihan. Mahirap man. Mali man. 

Napatingin ako sa pintuan nang may kumatok.

"Aris? Gising ka na?"

"Gising na." Bumangon ako sa kama. Hindi ako nahihilo. Wala ring pagsusuka. "Bakit?"

Nagsimula akong mag-ayos ngunit natigil sa sunod kong narinig. Bigla akong kinabahan, nanghina at pakiramdam ko ay nahilo ako bigla.

"May bisita ka."

=================

Ngprya 42

Ngprya 42 // The Other Someone

Masama bang nag-expect ako ng iba?

Sa tagal kong hindi siya nakita, parang ibang tao na ang nakatinginan ko. Parehas pa rin ang ngiti niya pero may kakaiba na sa mga mata niya. Nawala ang kintab? Nawala ang. . .saya? Hindi ko mawari. Gulo-gulo rin ang humahaba na niyang buhok. Ang laki ng bag na dala niya at wala siyang salamin sa mata na suot.

"Hi."

Ganoon pa rin ang boses niya . . . pero bakit pakiramdam ko may kulang?

Lumapit ako sa kanya. "Pasok ka—"

"Huwag na. Dumaan lang ako rito."

"Ha?" kumunot ang noo ko. "Ang aga-aga pa? Saan ka galing?"

"Kung saan-saan lang."

Mas lalo akong naguluhan. Nakatitig lang siya sa akin na para bang pinag-aaralan niya ang lahat sa akin. Nakaramdam ako ng hiya pero nanatili akong nakangiti.

"Tara, pumasok ka muna, parang pagod—"

"Aalis na ako." Inayos niya ang backpack at ngumiti.

Nagtataka na talaga ako dahil naglakad na siya palayo. Nabibigatan pati ako sa bag niya. "Chino!"

Ilang segundo pa ang tinigil niya sa paglalakad bago lumingon. Hindi nawala ang ngiti niya. "Ayos ka lang ba?"

Tumango siya, nanliit ang mata siguro dahil sa kalabuan. Nasaan ang salamin niya? Bakit hindi niya suot? Ang dami kong tanong pero mukhang wala pa siy

a sa wisyo talaga. Natulala siya sandali na parang nag-isip.

"Babalik ako bukas."

"S-Sige?"

Ilang buwan lang naman nawala si Chino, pero bakit parang ang laki ng pinagbago niya?

Weird.

Ang lakas ko magsalita nang ganito. . .eh pati ako, sa akin, sa tiyan ko at sa nasa loob – ang dami ring nagbago.

Ngunit kinabukasan, hindi pumunta si Chino. At sa sumunod. At sa mga sumunod na araw pa.

Nang magsimula akong magtrabaho, napapansin ko na mas mabilis akong gutumin kaya madalas akong kumakain. Hindi ako masyadong mahilig sa gulay pero pinilit ko ang sarili para sa baby sa tiyan ko. Wala pa akong pang doktor, kaya kailangan kong magpaka-healthy kahit ang alam ko lang ay ang tatlong pregnancy kit na may tig dadalawang pulang linya.

Ilang buwan na siya sa loob, ngunit halos hindi naman lumaki ang tiyan ko. O siguro kaunti? Medyo lumaki? Nakakapagtaka man na ang positive ng feedback ko sa nangyaring ito kahit wala pa akong alam sa pwedeng mangyari, hindi ko pa rin mapigilan ang ngumiti.

Pag-uwi sa boarding house, nadatnan ko si Chino na pinapainom ng mga lalaki kong boardmates. Paglingon ng ilan sa akin, tinaas nila ang baso at sumigaw.

"Pinapainom lang namin ang tropa, mukhang problemado!"

Lumingon din si Chino sa akin, wala pa rin ang salamin niya sa mata. Nakailang segundo siyang tumitig sa akin bago ngumiti at tinaas ang baso ng beer.

Lumapit ako kay Chino at naupo sa harap niya. Tiningnan ko lang siya at kung paano niya inumin ng diretso ang baso ng beer na ibinigay sa kanya. Ngayon ko lang siya nakita na umiinom. Hindi ako sanay.

"Ano, isa pa?" sabi ng boardmate ko.

"Uy, tama na. Malalasing na siya."

"Hindi! Isa pa!"

Bago pa magsalin ng beer sa baso, tinakpan ni Chino ang bunganga ng baso gamit ang kamay. "Medyo nahihilo na ako, uuwi pa."

"Ay grabe 'yun oh, weak."

Nagtawanan sila. Hinatak ko patayo si Chino at medyo gumewang pa siya. Inalalayan ko siya patungo sa kusina. Pinagtimpla ko siya ng kape para mahimasm

asan siya at para mamaya ay makauwi siya nang ligtas.

"Ayos ka lang?" tanong ko habang naghahalo. "Bakit nagpunta ka rito?" Binigay ko sa kanya ang baso habang mainit-init pa.

Ngumiti siya at hinalo rin ang kape. "Hindi ko rin alam."

May kung ano talaga sa kanya na nagbago, hindi ko malaman kung ano. Nagkwentuhan kami habang umiinom siya ng kape sa hapagkainan. Ilang beses kong tinanong sa kanya kung saan siya nagpunta at bakit nawala siya nang ilang buwan pero ngingiti lang siya at iinom ulit ng kape.

Iniiwasan niya 'yung usapan. Tinatago rin niya ng sleeves ang tattoo na binalutan din niya ng panyo para takpan. Bakit?

Umuwi siya nang naguguluhan pa rin ako.

Sa sumunod na araw, pagkatapos ko sa trabaho – nadatnan ko ulit si Chino sa labas ng boarding house. Naghihintay. Pagkalapit ko sa kanya, nakangiti siya agad.

"Kumain ka na?" Hindi pa ako nakakasagot, hinawakan na niya ang tiyan niya. "Tara, kain tayo?"

Dahil ba hindi ako sanay na walang salamin si Chino kaya naninibago ako? O dahil pagkatapos magsalita, ay bigla na lang siyang tutulala at mananahimik

? Pwede ring dahil nanlilibre siya sa mamahaling restaurant para lang sa 'dinner.'

Habang naglalakad pauwi dahil pinipilit niyang ihahatid niya ako, nagulat ako sa sinabi niya.

"Ikaw ang gustong gusto ko."

Napatingin ako sa kanya, pero nakatingin lang siya sa kalsada. "Chino?"

"Bakit ganun?" tanong niya. Binaling niya ang tingin sa akin, tumitig hanggang sa bumuntong hininga. "Wala. . .wala." Ginulo niya ang buhok at nagkusot ng mata.

Bago pumasok sa gate, tinawag niya ako. "Gusto mo bang umalis?"

"Hm? Bakit? Saan?"

Nagkamot siya ng batok. "Umalis? Bakasyon? Sa ibang lugar? Hiking? Dagat?"

"Mga extremes ba 'yan?" tanong ko. "Kailan mo pa naging hilig ang mga 'yan?"

Mukhang nahiya siya pero tumango. "Gusto mo ba?"

"Uhm. . ." Iniwas ko ang tingin ko sa kanya. Sasabihin ko ba?

"Ayaw mo ba?"

Napakagat ako ng labi. "Hindi, gusto ko – kaya lang kasi. . ."

Pumikit ako. Bakit kinakabahan ako?! Padilat ko, nakita ko ang disappointment sa mukha ni Chino. Mas kunsensya ako. Parang naging mas problemado siya.

"May trabaho kasi ako," sagot ko na lang.

"Sa weekends."

Napahinga ako nang malalim. Bahala na. "Hindi kasi ako pwede magpagod masyado, Chino."

Kumunot ang noo niya. "Bakit? May sakit ka ba?" Bago pa niya hawakan ang noo ko, hinawakan ko agad ang braso niya at ngumiti tsaka umiling.

Walang hinga akong sumagot. "Buntis kasi ako."

Nakailang kurap siya nang bitawan ko ang braso niya. Nakatitig lang siya, hanggang sa kumunot ang noo niya at bumaba ang tingin sa tiyan ko. Binalik niya ang tingin sa akin.

"Ha?"

Ngumiti ako. "Hindi pa ako nakakapagpa-doktor pero. . ." Pinatong ko ang kamay ko sa tiyan ko at hin

imas 'yon. "Siguro nasa 2 to 3 months na siya."

Nanahimik kaming dalawa hanggang sa una na akong nagsalita para magpaalam. Bago ko pa masara ang gate, nagsabi siya na babalik siya ulit bukas. Tumango na lang ako.

Bumalik nga siya kinabukasan na para bang routine na niyang magpunta ng boarding house. Noong una ay iniiwasan pa niyang tumingin sa tiyan ko, ngunit napapansin kong napapasulyap siya. Naglalakad lang kami na walang patutunguhan.

"Bakit hindi ka pa nagpapadoktor?" tanong niya. "Sigurado ka bang. . .mayroong . . . baby?"

Napangiti ako. "Nag-iipon pa kasi ako. At siguro naman hindi mag-jo-joke sa akin ang tatlong pregnancy test."

"Pero bakit?" Nilingon niya ako. Pumikit, at parang nagsisi sa tanong niya. "Sorry sa tanong."

Tumawa ako. . .pero nakakaramdam ng pag-init ng mga mata. "Ang desperada ko kasi. Pero okay lang. Masaya pa rin ako sa nangyayari."

"Gusto mo bang umuwi sa Bulacan?" Tinigil niya ako sa paglalakad. "Gusto mo bang samahan kita magpadoktor para malaman mo kung ano nang kalagayan? May kaibigan si Mama—"

"Huwag na."

Hinawakan niya ang magkabila kong braso. Mahigpit. "Please," pakiusap niya. "Hayaan mo na akong gawin 'to para sa'yo. Baka mabaliw ako kapag hindi ko nalamang ayos ka."

"Ikaw, okay ka lang ba talaga?"

Tumango siya. "Magiging okay ako kapag alam kong magiging okay ka at 'yung. . .dinadala mo."

Pagdating ng weekend, sumama ako kay Chino pabalik ng Bulacan. Hindi na ako nagulat nang alam na 'yon ni Tita Corinne, pero pinapakita niyang hindi niya alam. Todo alaga naman sa akin.

Matagal na ang huling iyak ko ngunit nang makita ko ang ultrasound, hindi ko mapigilang humagulgol. Ito na ang pruweba na totoo na nga siya, at ito na siya. Nabubuo na sa tiyan ko.

Niyakap ako ni Chino. Iyak lang ako nang iyak. Sa sobrang tuwa? Sa sobrang. . .saya? Na makita na talaga ang baby?

Pagkauwi, hindi ko napigilan ang sarili nang sabihin ko ito kay Tita Corinne na nagpanggap na gulat at si Cai na totoong nagulat. Pinakita ko sa kanila ang ultrasound.

"Hindi nga?!" sabi ni Cai habang nakatingin sa tiyan ko. "May baby ka na? Bakit hindi masyadong obvious?" Nanlalaki ang mata niyang binaling kay Chino. "Kuya?! Akala ko ba—"

"Hindi si Chino."

"Ows?" natatawang sabi ni Cai. "Eh nabalitaan ko sa 'chismis', nambababae si Kuya sa Manila—hmm!" Tinakpan ni Chino ang bibig ni Cai nang kagatin siya sa kamay ng kapatid. "Nahiya ka pa Kuya eh sabi 'yon ni Ate!"

"Sinong Ate?" pagtataka ko.

"Wala!" sigaw ni Chino. Tiningnan niya nang masama si Cai. "Umakyat ka na nga sa taas!"

Tumatawa si Cai na sumunod sa kuya pero sumigaw ng, "yung astig!"

"Ma! Ang kulit ni Cai!"

Natatawa ako dahil parang batang nagsusumbong si Chino kay Tita Corinne.

"Hayaan mo na. Namimiss ka lang ng kapatid mo. Gusto ka ngang puntahan sana sa Manila." Napatingin ako kay Chino, tapos kay Tita Corinne. Hindi talaga alam ni Tita na hindi umuwi pumasok si Chino. Bago pa ako makapagtanong, binigay sa akin ni Tita ang basong dala. "Oh ito ang gatas na iniinom ko habang pinagbubuntis si Cai."

"Salamat po."

Habang umiinom, kinukwentuhan ako ni Tita Corinne

ng mga bagay na sobrang interesting para sa akin. Siguro dahil buntis ako? Siguro dahil alam ko na ang pwedeng mangyari sa mga susunod na panahon? Nag-enjoy ako sa kwentong buntis at panganganak ni Tita Corinne pero mukhang hindi enjoy si Chino..

"Tama na, madetalye na masyado!"

"Hindi ah, iba pa rin talaga ang natural na labas kasi hinihiwa—"

"MA!"

Nagtawanan kami ni Tita Corinne. Nawala lang ang masayang vibe nang bigla niya akong tanungin kung anong balak ko. Bakit kapag sa nakakatanda, nakakaramdam ako ng. . .hiya? Sinabi ko sa kanya ang mga plano ko.

Pinagalitan niya ako.

"Na-realize mo naman na buntis ka, hindi ba?" tanong niya. Tumango ako. "At ang mga buntis, hindi dapat nagpapagod. Dapat nagpapahinga ka lang kahit na wala kang sickness!"

"Tita Corinne—"

"Hindi ko sasabihin sa Auntie mo," sabi niya. Nakahinga ako nang maluwag. "But if you want, stay with us."

"Po?"

"Stay. Isipin mong nagbabakasyon ka rito. Habang naghihintay ng panganganak mo, magbantay ka muna sa tindahan. Ito naman ang summer job mo noon, hindi ba? Kapag lumalaki na, dito ka sa bahay. Hindi ka na iba sa amin."

"Pero—"

"Mamili ka: yun o sasabihin ko sa Auntie mo para siya ang mag-alaga sa'yo."

Sumingit si Chino. "Si Tita Carlota? Mag-aalaga kay Aris?"

Tumawa si Tita Corinne. "May kabaitan din naman si Carlota." Binaling ni Tita Corinne ang tingin sa akin. "Ano na ang desisyon mo?"

Isa sa mga nalaman ko: tuso pala si Tita Corinne.

Isang buwan pa ang nilagi ko sa Manila bago ako nagpaalam sa boardmates kong uuwi muna ako sa probinsiya. Nagtaka pa sila dahil magpapasukan na. Ngumiti na lang ako at sinabing babalik din. Hindi ko alam kung sapat na ba ang ipon ko pero pinilit na ako ni Tita Corinne na umuwi na sa kanila at magpahinga.

Gumaan ang lahat nang manirahan ako kanila Chino.

Nang magpasukan, bumalik na si Chino sa Manila pagkatapos magpagawa ng salamin - pero sa tuwing wala

siyang pasok, umuuwi siya para 'alagaan' ako.

"Hindi mo kailangan gawin 'to, Chino." Kahit kasi busy siya sa school at maraming gawain, umuuwi pa rin siya. "Nakikiusap ako, okay na ako. Maayos ako rito."

Ngunit hindi naman niya ako pinapansin. "Sabihin mo na lang sa akin, kanino?"

Tulad ng dati. "Ayaw ko sabihin."

Ayaw ko kasing magalit siya o kung ano ang isipin niya. Gusto ko, sa akin na lang niya isipin ang lahat. Ngunit nagulat ako sa sunod niyang sinabi na nagpawala ng ngiti ko.

"Kay Vane."

Nagkatitigan kami.

"A-Ano?"

Ngumiti siya. "Dati pa 'yun, nakikita kong may kung ano kayo. Sinabi rin sa akin ni—"

"Ni?"

Natigil siya. "Wala."

Nagtaas ako ng kilay. "Ni John?"

Nag-iwas siya ng tingin sa akin at nagkunwari na busy sa mga paperworks niya. "Ha? Ano.. hindi. Hindi. Basta, sige. Hindi na ako mamimilit."

May two weeks silang walang pasok kaya nanatili siya ulit sa Bulacan para samahan ako. Minsan iniisip ko, hindi ako buntis. Para kasi akong disabled kung alalayan ni Chino at asikasuhin. Sinamahan din niya ako sa puntod ni Tatay, at hinintay ako habang kinwento kay Tatay ang lahat.

6 months na, pero mas excited pa sila Tita Corinne at Cai kaysa sa akin. Ayaw sana nila pero nagpumilit akong magbantay sa RTW store kahit sa counter lang. Dahil walang tao, pinagtripan ko si Chino.

"Try mo na, isang beses lang!" natatawa kong sabi. "Magtatampo si Baby ayaw mo siyang hawakan."

Takot na takot pa rin ang itsura ni Chino. Pinilit ko siyang hawakan ang tiyan ko at para siyang maghahawak ng nakakatakot na hayop kung makapikit. Napadilat siya nang maramdaman niya ang balat ko.

Napalingon ako nang tumunog ang chimes ng store. Unti-unti, nawala ang ngiti ko nang bumaba ang tingin ng kakapasok lang mula sa mukha papunta sa kamay kong nakahawak sa kamay ni Chino na nakahawak sa tiyan ko.

Binitawan ko ang kamay ni Chino kaya bumagsak 'yon nang umingay at pumasok ang isang grupo na nag-uusap. Kinakausap din nila ang nauna sa kanila na si Unica na tulala pa rin.

"Chino pare!"

Napatingin ako kay Chino na mula sa pagkakatulala ay ngumiti at lumapit sa tumawag sa kanya. Nakailang kurap ako. Halos lahat ay nagtatangkaran, at intimidating tingnan. Karamihan sa kanila ay may tattoo, piercing at ang isa ay kulay violet ang buong buhok.

Kailan pa naging kaibigan ni Chino ang mga ito?

Pinipilit kong iiwas ang tingin ko ngunit napapatitig ako kay Unica na nakatitig lang sa akin. Blangko ang expression ng mukha niya hanggang sa unti-unti siyang ngumisi at umiwas ng tingin.

"Tara, wala akong mapiling bilhin."

Tumahimik ang store pagkalabas ng grupong matatawag kong pinaka astig sa lahat ng nakita ko buong buhay ko. Nakatayo lang si Chino sa pwesto niya sa may pintuan, nakatingin sa kawalan, at huminga nang malalim.

Ang dami kong gustong tanungin pero mukhang ayaw magkwento ni Chino. Hanggang sa hapunan, medyo lutang siya. Soda in can ang binili niya para sa inumin. Nagtaka kami nang i-shake niya ang lata at binigay sa akin.

"Ino?! Bakit mo shinake yung coke?!"

"Ha?" Mukhang natauhan si Chino at napatingin sa akin. "Ah, sorry—pampawala kasi ng espiritu—ah, wala. Wala. Sorry. Bibili na lang ako ng bago."

"Hindi, okay lang," sabi ko at ngumiti. 

Pansin pa rin ang pagka-bother ni Chino, kanina pa nang makita namin si Unica at ang astig na grupo. Dito. Sa bulacan. Mukhang dapat magkausap sila pero hindi naman sila nag-usap, hindi ko rin sila nakitang nagkabatian.

Nang maggabi, napansin kong wala si Chino kahit saan. Nadatnan ko siya sa labas. Nagulat siya paglapit ko sa kanya saka ako tumingin sa kalangitan. Napangiti dahil maraming stars ngayong gabi.

"Anong mayroon?" tanong ko.

"Hm?" Napansin kong tinago niya ang phone niya.

"Pumunta dito sila Unica. . .sa bulacan. Sa store niyo. Anong mayroon?"

"Wala. Baka naligaw lang."

Tiningnan ko siya. "Seryoso? Dito talaga sila naligaw? Saktong-sakto?"

"Hayaan mo na." Ngumiti siya. "Tara, balik na tayo sa loob baka mahamugan ka, kasalanan ko pa," natatawa niyang sabi.

Pero obvious na problemado talaga siya.

Sa mga sumunod na araw, tahimik pa rin si Chino. Matamlay pa rin siya kaya bago bumalik sa Manila, binigyan ko siya ng home made chocolates. Kahit papaano, nakita ko siyang ngumiti.

Kinabukasan, pagbaba ko para tumulong kay Tita Corinne sa pagluluto – natigil ako nang madatnan ko ang pamilyar na mukha na nakaupo sa sofa. Nag-init bigla ang buong pagkatao ko at tumigil sandali ang puso ko.

Nagkatitigan kaming dalawa. . .at hindi ko malaman kung ano ang dapat kong isipin. Gusto kong tumakbo paakyat. O magtago na lang.

Tumayo si Auntie at ngumiti sa akin.

Pakiramdam ko ay guguho ang mundo.

=================

Ngprya 43

Ngprya 43 // A Mother's Wholeness

Cease fire.

Ang pag guho na inaasahan ko ay hindi nangyari. Naka-depensa na ako laban sa ngiti niya, ngunit hindi siya sumugod.

"Kumusta?"

Sa dami ng masasakit na salita na inaasahan ko galing sa nakakarindi niyang boses, ito ang narinig ko.

Naramdaman siguro ni Tita Corinne na malayo sa pagkatuwa ang pinapakita ng mukha ko. Pinaliwanag niya na nalaman ni Auntie na nandito ako sa Bulacan dahil may nakakita sa akin na kumare ni Auntie. At kinausap siya ni Auntie para sana magkita kami.

"Okay lang po," ang tangi kong sagot.

Mula sa mukha, bumaba ang tingin niya sa tiyan kong medyo lumalaki na. Bumuntong hininga siya. Pansin na parang nairita siya pero hindi niya pinakita.

"Kailan pa?" tanong niya. Hindi ako sumagot. "May maninindigan ba?"

Nagsukatan kami ng tingin. Naka-depensa pa rin ako kahit wala sa itsura niya ang saktan ako. Ngunit kinakabahan ako. Sa tagal kong nawalay sa kanya, ang makita siya ulit na malapit sa akin ay parang isang masamang panaginip – pero totoo.

Natatakot ako. Sobra.

"Ako po."

Ngumisi siya. "Kakayanin mo ba?"

Hindi ko maintindihan kung nanunutya ba siya o isa lang simpleng nagtatanong lang siya.

"Nakayanan mo, kakayanin ko rin," diretso kong sagot.

Kumunot ang noo niya. Nangintab ang mga mata niya pero nakangiti pa rin. "Mahirap."

"Opo," pagsang-ayon ko. Pinatong ko ang kamay ko sa tiyan at pinakiramdaman 'yon. Ngumiti ako, iniisip na nandito sa loo bang baby at nagugustuhan ng baby ang init ng palad ko. "Sa kanya ko po ibubuhos ang lahat ng pagmamahal na hindi ko naranasan."

Tumaas ang kilay niya, naririnig siguro ang lahat ng hinanakit ko sa kanya dahil sa boses ko. Maikling tawa ang pinakawalan niya at huminga nang malalim.

"Bukas ang bahay," sabi niya habang nag-aayos. "Nililinis ko ang kwarto mo isang beses sa isang linggo." Pumikit muna siya bago tiningnan ako muli at ngumiti. "Ikaw na ang bahala." Binaling niya ang tingin kay Tita Corinne. "Salamat Corinne."

Doon natapos ang pag-uusap namin.

Walang gulo. Walang pagkaladkad. Walang pananakit.

Sa ilang minutong nakatayo siya sa harap ko, nagpipigil ako ng hininga. Para akong nasa trial, at nanalo ako sa trial na 'yon.

Sana.

Hindi naging hadlang ang pagbubuntis ko para hindi ako hilahin ni Maureen sa mga 'fangirl' moment niya. Pinabuhat pa niya ako ng libro nang magka book fair para mapapirmahan niya ang mga librong dinala sa mga authors.

"Paunahin niyo siya, please!" sigaw niya habang nag-aala body guard ko na hinahawi ang mga babaeng nagrereklamo sa pila. "Please, paunahin niyo po! Buntis po siya, baka ma-stress tapos biglang manganak ayaw naman natin 'yon di ba?" Pinagtitinginan kami ng mga tao, mukhang hindi naniniwala dahil sa liit ng tiyan ko. "Promise, buntis siya! Ito ultrasound! 7 months na! Nakikita na nga po 'yung private parts oh, ito—"

"Maureen!" Kinuha ko ang picture ng ultrasound at nagtaka. Hindi akin 'to! "Saan galing 'to?" tanong ko.

Bumulong siya sa akin. "Internet. Nakuha ko sa idea nung kinwento mong si Jill." Nangingiti pa siya.

Ilang beses ko siyang tinawag nang lumapit siya sa nagbabantay ng pila. "Kuya, Kuya! Buntis po 'yung kaibigan ko at sobrang fangirl siya pero baka ma-stress po siya sa pila please po paunahin niyo na

po siya!"

Tiningnan ako ng nagbabantay habang nanlalaki ang mga mata ko sa kahihiyan. Gusto kong sumigaw ng 'hindi ko po siya kilala!' pero niyakag ako ni Maureen patungo sa bantay.

"Dali Aris, pakita mo sa kanila tiyan mo!"

Napasigaw ako nang itaas niya ang shirt na suot ko kaya biglang nagsalita 'yung author na nagpipirma.

"Teka! Ito, tara po, pirmahan natin 'yung mga books."

Ngiting tagumpay ang pumaskil labi ni Maureen nang bigla niyang kuhanin ang apat na books na pinadala niya sa akin at dumiretso sa unahan ng pila. Ang daming nagreklamo.

"Wow," natatawang sabi ng author. "Nice shirt, ha?"

Napangiwi ako dahil binati ng author ang shirt ni Maureen na hubad na katawan ng babae na censored or pixelated ang 'sensitive' part.

"Pa-picture po!" masayang sabi ni Maureen. Sinenyasan niya akong lumapit, at binigay ang phone niya sa akin. "Dali, Aris—"

"Wait po sorry, hindi po ba siya ang magpapapictur

e?" tanong ng author habang nakatingin sa akin.

Umiling si Maureen habang tumatawa na hindi ko malaman. "Nako, hindi po. Mahiyain po kasi 'yan, masaya na siyang makita ka po sa personal tapos titingnan niya yung pictures na magkasama tayo."

Hindi ko malaman kung saan banda sa sinabi ni Maureen ang makatotohanan ngunit mukhang naniwala ang lahat – pwera sa mga galit na naunahan namin sa pila.

Sobrang saya ni Maureen habang tinitingnan ang mga pirmado niyang libro. Isang stroller ang dala niya, binabantayan ni Marie sa may coffee shop.

"Anong oras na ba?" tanong ni Maureen.

Pinanliitan ng mata ni Marie si Maureen. "Mukha ba akong orasan?"

Tumango si Maureen at tinuro ang mga tigyawat ni Marie sa mukha. "Ayan oh, ala-una, alas dos, alas tres—"

"Gusto mo mamatay?"

Sinampal ni Marie si Maureen. Gumanti si Maureen. At nag gantihan sila kaya medyo lumayo ako nang mapansing pinagtitinginan na sila ng mga nakapaligid.

"Hi!" Natulala si Maureen sa boses sa speaker. Gwapong boses. "My new book signed and limited editio

n Of Sparks and Hours is now available at booth A-14c. And yeah, this is V.L. Tine speaking. I hope you—"

"OMAYGAHD!" tili ni Maureen. "OMAYGAHD SI V. L. Tine! Bed room voice! It's time omaygaaskjhasfkjjfahfaKINIKILIG AKO!" Hindi ko na naintindihan ang sinasabi niya dahil parang isang kumpon ng kababaihan ang tumili nang sabay-sabay. Bigla na lang niya akong hinatak, at dahil hindi ako makakatakbo, mabilis ang lakad namin. "EXCUSE ME BUNTIS YUNG KASAMA KO PLEASE EXCUSE ME."

Humahawi ang tao sa amin, ngunit yumuko ako sa kahihiyan.

Nagmadali si Maureen, ramdam ko ang rush. Ang daming babaeng nagmamadali habang paulit-ulit ang gwapong boses ng V. L. Tine sa speaker.

"Buntis po itong kasama ko, buntis po!" Panay ang turo niya sa akin. "Ayaw natin ma-stress ang buntis at baka biglang mag early delivery!"

"Maureen?!"

Mabilis akong umiwas sa babaeng muntik ko na mabunggo. Nagkagulutan pa kami. May hawak na siyang libro ni V.L. Tine. Pamilyar yung babae pero nagtataka ako dahil parang undas na sa get up niya na all-black.

Damit. Buhok. Pati make up. Black.

"Sorry!" Sabi niya sa akin. Sinagot niya ang tumutunog niyang phone, at narinig ko ang "Sir!" Bago siya nagmadali paalis.

Bago pa makapag-isip, pinilit ako ni Maureen bumili para bigyaang daan ng mga tao. Kaya naman tuwang-tuwa siya at iniyakan ako nang makabili ako ng libro ng paborito niya.

Ang pagbili ng libro na ata ang hindi ko aakalain na makakapagbigay ng thrill hindi lang sa buhay pagbubuntis kundi pati buong buhay ko. Ganito pala maging fangirl – at gamitin ng isang fangirl para sa advantage.

Nang makabalik sa bahay nila Ate Sef at Ate Raf – hindi na namansin si Maureen at tinuon ang pansin sa binabasa.

Madalas akong sinasama ni Marie sa mga gala niya papuntang mga toycon. 

Dahil MRT at LRT ang madalas na sakyan, pinagkakalat niyang buntis ako para makaupo kami doon sa pinaka unang bahagi ng tren. O kaya naman ay lalakasan niya ang boses habang nakikipag usap sa akin sa pang lalaking part para makipag kamustahan sa 'pagiging buntis naming dalawa.'

Dahilan para makaupo kami.

Ginagamit ako ng mga kaibigan ko.

Hindi ko alam kung dapat akong matuwa.

Nang malaman namin ang kasarian ng baby, babae, hindi magkamayaw sila Maureen sa pag-suggest ng pangalan. Nanguna si Marie.

"Marie na lang!" masaya niyang sabi. "Para siya na si Marie three. Gagawin ko siyang alagad ng kagandahan ko." Tumango-tango siya, feeling ata niya ay good idea 'yon.

Ngumiwi si Maureen. "Korni naman. Maureen na lang."

"Maureen? Eh ang dami-dami nang Maureen sa mundo, angkan niyo pa lang."

Tumawa si Ate Raf. "Hoy ah, tandaan mong nakiki sleep over ka sa bahay ng magpipinsang Maureen." Siya ang kasama namin dahil may kina-bi-busy-han si Ate Sef. Gagabihin daw ng uwi.

Ang sabi ni Ate Raf, lumalove life na raw ang kambal niya, nafi-feel niya daw kasi ang 'jitters' sa tiyan niya na para bang siya ang kinikilig kahit ang totoo ay natatae siya.

"Pssh, ganyan naman, eh." Sumimangot si Marie. "Pinagkakaisahan niyo 'yung magaganda. Unfair naman sa akin. Mag isa lang ako laban sa inyo!"

Nanatili akong tahimik habang tumatawa, sa loob-loob – ay pinangalanan ko na si Baby.

Sabihin na nating masaya ako. . .dahil pakiramdam ko ay unti-unti akong nabubuo habang nabubuo rin ang baby sa loob ko – ngunit nang samahan ako ni Chino para magsimba sa Manila, para kausapin sa tahanan ang Panginoon, hindi nawala sa tainga ko ang bulungan ng iba.

"Tingnan mo 'yun oh, ang bata pa, mukhang buntis."

"Baka naman malaki lang ang tiyan?"

"Nako, nakikita mo naman kasama 'yung boyfriend. Mapupusok na talaga mga kabataan ngayon."

"Mare talaga, oh."

Sinubukan kong lumayo kay Chino para hindi siya masali sa panghuhusga ng iba sa akin. Gawa koi to, hindi rin kasalanan. Ngunit kung tingnan ako ng ilan, at ng halos lahat ng nakakasalubong ay tinitingnan nila ako bilang makasalanan.

Mas nilayo ko ang sarili pero nagulat ako nang akbayan ako ni Chino at nilingon niya ang naririnig na nag-uusap. Kinabahan ako dahil hindi naman ganito si Chino noon.

"Hayaan mo sila, hindi nila alam 'yung kwento," bulong niya.

Gumaan kahit papaano ang pakiramdam ko doon. . . pero hindi talaga dapat ito ginagawa ni Chino. Sobra na. Pagtapos ng simba, kumain muna kami sa malapit na lugawan.

"Gusto mong samahan kita?"

Natauhan siya mula sa pagkakatulala. "Samahan saan?"

"Sa exhibit."

"Anong exhibit? Nino?"

Ngumiti ako. "John."

Mukhang nagulat siya na may alam ako. Naghahanap pa ata siya ng excuse, at tanging, "ha?" na lang ang nasabi niya.

"Mauuna ang due date ni Baby kaysa ang exhibit. Kausapin mo siya."

"A-Ano?"

"Ilang months na kitang inaalila, hindi ka pa ba nagsasawa magpanggap na okay lang?" Dahil sa tanong ko, mas natauhan siya at tiningnan ako nang mataman. "Nakita ko kasi sa photos sa FB, naka-tag sa kanya 'yung isang picture. Tapos. . .parehas ng. . ." tiningnan ko ang tattoo niya sa braso. "Sa'yo."

Panay lang ang subo niya sa lugaw, kamuntikan pa siyang mabulunan kakamadali kaya tinawanan ko siya. Bumuntong hininga siya. "Hindi ko alam. . ."

"Kausapin mo na!" pagtulak ko sa kanya. "Baka maunahan ka nung Dante Ang III, ikaw din."

"Paano mo nalaman 'yan?"

Tumawa ako. "Nag-iinternet si Cai, medyo mahilig pala siya sa mga articles tungkol kay 'ate astig'."

Sa tuwing nagkakasalubong kami ni Chino sa bahay, tinitingnan ko siya nang makahulugan. Para lang tuksuhin siya. Kaya magkakamot siya ng batok. Nagparinig pa ako sa hapag kainan.

"Cai, close ba kayo ni Ate Astig?"

Magsasalita pa lang si Cai, sinamaan na ng tingin ni Chino ang kapatid. "Subukan mo lang magsalita."

Na tatawanan namin ni Cai, at makikitawa rin si Tita Corinne.

Ilang beses ko rin siyang tahimik na tinutukso. Tinitingnan nang makahulugan, tapos ibaba ang tingin sa tattoo niya saka ako ngingiti. Madalas na nga niyang iwasan ang tingin ko hanggang sa isang beses ay napatitig ako sa kanya at natulala – bigla na lang siyang tumayo.

"Oo na, sige na!"

Kinabigla ko 'yon, akala ko kung ano – at natawa

na lang nang ma-realize ang pag-oo niya.

Tinulungan niya ako, at ng pamilya niya. Gusto ko ay matulungan ko rin siya kahit moral support man lang.

Sa mga sumunod na araw, linggo, at buwan. . . tumahimik muli ang mundo ko.

Sa sobrang katahimikan, mukhang gusto nang mag-ingay ni Baby palabas ng mundo.

Hindi ko masabi kung tumigil ba ang lahat sa sobrang sakit o namanhid ang buong pagkatao ko nang dumating ang November, 2nd week. Nagawa kong pigilan ang paghiyaw ko sa nanunuot na sakit sa akin, na para bang gusto akong biyakin sa dalawa.

Kinagat ko ang labi ko, halos nalalasahan ko na ang dugo sa pagtitiis.

Hilo, pinapatay at parang mahihimatay. Naghalo-halo na ang lahat ng nararamdaman ko. Ilang beses sinabi ni Tita Corinne na huminga lang ako. Si Chino na nagpapanic habang buhat ako at si Cai na sumisigaw ng, "manganganak na si Ate Aris!"

Humugot ako nang malalim na hininga.

Mamamatay ako. . . .ikakamatay ko 'to!

Pumikit ako nang mariin, pero hindi ito naging sapat para maibsan ang sakit na nararamdaman ko.

Ito na siguro ang paghihiganti ni Baby sa lahat ng stress na naransanan niya. Ito na siguro ang totoong sakit na gusto niyang iparamdam na pinigilan niya noong mga panahong pinagbubuntis ko pa lang siya.

"WAIT FOR US! HUWAG KA MUNANG MANGANAK!" Napadilat ako nang marinig ang boses ni Marie sa telepono. At boses ni Maureen. "Siopao, mani popcorn! ito na ang climax ng kwento!" Natatawa niyang sabi ngunit rinig ko rin ang pag-iyak. "Goodluck daw!" sabi ni Maureen, at sabay na boses ng dalawa ang sinabi nilang, "sabi ni Mao!"

Pinilit ko ang sarili sa pagtawa para hindi maramdaman ang sakit. Parang gumaan ang pakiramdam ko – pero hindi!

Lutang na ako habang tinutulak nila ako. Naghahalo halo na ang mga pamilyar na mukha sa paningin ko. Ilang tao ang bumubulong, pero nanririndi ako sa sakit sa tainga ng mga boses.

Mahigpit kong hinawakan ang damit ko sa dibdib at pumikit. . . at unti-unting naglabasan ang luha ko habang paulit-ulit na binabanggit sa utak ko ang pangalan niya.

Ned. . .Ned. . .Ned.

Kaya ko.

"Pupwede pong sumama ang isa—"

Narinig ko ang boses ni Chino ngunit tinaas ko ang kamay ko kahit nanginginig. Ngumiti ako, kahit nanlalabo ang mga mata kong tumutulo na ang luha. "K-Kaya ko. . . hintayin niyo. . . ako. Kakayanin ko."

Natigil sila.

Pinasok na ako sa DR.

Pinaparusahan ako ng baby ko.

Paulit-ulit kong kinausap ang Itaas para hawakan akong mabuti. Ilang oras ang nagtagal. Pinatunayan Niya na kakayanin ko nga.

Pagod na pagod ako, pakiramdam ko ay malalagutan ako nang hininga. Ang sakit ng lahat sa akin, namamanhid ako.

Ilang beses kong sinasabi na hindi ko na kaya, sobrang sakit na, pagod na pagod na ako – ngunit nang maramdaman ko ang mainit niyang katawan sa akin, at ang mumunti niyang bigat sa aking dibdib, kung paano siya gumalaw – hindi ko mapigilang humagulgol.

Nanghihina at mabigat man ang katawan ay pinilit ko ang sarili na hawakan siya sa unang pagkakataon. Marahan. Magaan. Puno ng pagmamahal.

Hindi sapat ang kahit anong salita para mailarawan

ang lahat. Sa dinami ng iniyak at nginiti ko nang peke buong buhay ko, hindi ko akalaing kasabay ng pag-iyak ko ngayon ang pagngiti ko nang totoo.

Salamat sa pagbuo ng pagkatao ko. Salamat, Baby Neri.

Nakaya natin.

_____

Yay for ze new baby!!! Muntik ako maiyak kasi. . . choose one answer:

a) Nahihirapan ako igapang ang update (sulat bura ako sa chap na 'to + emo mo Maris huhu!!!) >:(

b) Nakaka-touch yung 4th to the last paragraph. :'>

c) Walang internet!!!! D:

d) Hinintay niyo ang update :""">

Nag online para makapag update. Sorry na-de-delay! Til next update. Sana magka internet na bukaaasss!!! Nayt. :)

=================

Ngprya 44

Ngprya 44 // Broken Gaze

Nabuo ang pagkatao ko kahit sa simpleng paghinga ni Baby Neri sa tabi ko.

Nahihiya man ako, pinilit ni Tita Corinne na manatili sa kanila hanggang sa kakayanin ko na lumipat. Nakikita ko rin na masaya sila kapag hinahayaan ko silang alagaan si Baby Neri, kaya dumoble kayod na lang ako sa store nila para hindi nakakahiya.

Dahil madalas na dalawa lang sila ni Cai sa bahay, ang presensya namin ni Baby Neri ang naging dahilan ng pagbuhay muli ng 'tirahan' nila. Mas umingay, mas sumaya – nawala ang 'plain' feeling.

Kapag bumibisita si Maureen at Marie, lagi kaming naka-skype para makita ni Ate Raf at Ate Sef si Baby Neri. Doon ko lang din nalaman na pare-parehas sila ng 'fangirl scream' na magpipinsang De Lacerda. Nang tanungin ko kung nasaan si Mao isang beses, ngumiti si Maureen.

"Nagrason siya na busy."

Si Marie ang sunod na nagsalita. "Maarte lang 'yun, baka nahihiya kasi sa'yo. Kukuha siguro ng lakas ng loob."

Well, atleast okay na ako na parang 'okay' na kami.

Halos dalawang buwan ang nakalipas na si Baby Neri ang center of attention, dumalaw si Auntie mag-isa. Gusto nga raw ni Cheche kaya lang ayaw ni Auntie na mahawaan si Baby Neri ng sakit ng pinsan ko. Pagpasok niya sa kwarto namin ni Baby, pinagmasdan ko ang bawat kilos ni Auntie.

Nanlambot ang puso ko panandalian nang makitang ngumiti si Auntie.

"Kahawig ba niya?"

"Po?"

"Ang ama niya."

Nag-iwas ako ng tingin, natatakot na baka kapag tumitig siya ay malaman niya ang sagot. "H-Hindi ko alam."

Alam ko.

Alam kong nakuha ni Neri ang mga mata ni Ned, kung

paano ito tumingin sa kawalan, at kung paano ito magningning na para bang bituwin sa kalangitan. Nililiwanagan ang madilim kong mundo. Alam ko ring nakuha ni Neri ang pagngiti ni Ned, ang mumunting ngiti na nagpapagaan sa loob ko kapag pakiramdam ko ay pagod na ako sa lahat.

Silang dalawa lang, si Ned at Neri, ang tanging nakakapag paiyak sa akin habang nararamdaman ang kasiyahan.

Hindi ko sinabi kay Auntie ang totoo. Hindi na rin naman siya nagtanong, mukhang nakahalata na kung maaari ay ayaw kong makisali siya sa nangyayari sa akin. Kung ganti man ito para sa pagpapakita niya sa akin na wala akong karapatan makakuha ng pagmamahal noon, ay hindi ko sigurado.

Si Neri ang nagparamdam sa akin ng pagmamahal na bubuo sa pagkatao ko. Pinaalam niya kung paano magmahal at paano ang minamahal nang walang kapalit o sakit. Umiiyak siya sa tuwing nawawalay ako sa kanya, at tanging boses ko lang ang madalas na nagpapatahan sa kanya.

Umuwi si Auntie matapos kuhanan ng litrato si Baby Neri para ipakita raw kay Cheche, at binigyan niya kami ng imported milk. Nang tanungin kung saan galing, sinabi lang niya ang, "basta, para sa anak mo 'yan."

Weird man, sinabi din ni Tita Corinne na, "lumalambot na ang puso ni Carlota."

May bumubulong sa isip ko na hinihiling na totoo na sana talaga 'yon.

Dumating ang oras ng exhibit ni Unica. Ready na akong samahan si Chino sa Manila para maayos na ang kung ano man ang gumugulo sa buhay niya. Tinulungan niya ako sa pagbubuntis, gusto ko sana ay matulungan ko rin siya kahit moral support man lang.

"Tara na!" pagpupumilit ko.

"Magpahinga ka na, Aris. Sige na."

"Hindi!" pagmamaktol ko. "Magpapahinga ako pagkatapos natin magpunta ng Manila. Um-oo ka na last time, eh."

Pinigilan kong magtatatalon sa tuwa nang sumang-ayon na nga siya sa pagpilit ko. Sosyal ang exhibit, at hindi na ako pumasok dahil nahihiya ako. Last time na nagkita kami ni Unica, tinitigan niya ako, na sigurado akong may kakaiba siyang iniisip.

Sana ay maayos na ni Chino.

Mali ako.

Nag-text si Chino matapos ng ilang minuto pagkapasok niya. Lalabas na raw siya, uuwi na raw kami. Sasalubungin ko sana siya, para i-push pa siya na kaya niya. Natigilan lang ako nang makita ang isa sa mga hindi ako handang makita.

Sinteya.

Maganda ang ayos ng mahaba at kulot niyang buhok na nakaipit nang simple. Katabi niya ang pamilyar na mukha, ang Mama niya, step mother ni Ned. Ngunit hindi sa kanila na-focus ang tingin ko.

Sa baby na hawak ng nanay ni Sinteya. 

Kinabahan ako nang magkatitigan kami ng baby, agad akong yumuko, at nagpasalamat sa isip dahil nasa likod lang nila si Chino. Nawala sa isip ko ang pagpilit pa kay Chino dahil mas ginusto kong lumayo. Nakita ko pa ang paghalik ni Sinteya sa baby na parang nagpaalam.

Bakit kinakabahan ako? Anak kaya niya 'yon? Ni Sir Marco? O . . .hindi?

Tahimik kami sandali ni Chino habang naglalakad nang basagin ko ang katahimikan. Inalis sa isipan ang lumalamon sa dapat masaya kong isip.

"A-Anong nangyari?"

"Hindi ko kaya," walang lingon niyang sabi.

"Kaya mo yan. Kausapin mo—"

Binalingan niya ako ng tingin, tapos ngumiti. "Wala naman akong sasabihin, eh."

Gusto kong sabihin ang 'peke' pero wala akong karapatan dahil gawain ko rin 'yon. Ngumiti, kahit hin

di naman talaga masaya. Ngumiti. . .hanggang sa magmukang totoo na ang kasinungalingan.

Doon natapos ang usapan namin.

Minsan, naririnig kong may pinapanood siya sa kwarto niya. Mga sigawan at tawanan at kwentuhan at kantahan na parang magbabarkada na nagsasaya. Narinig ko nga rin ang sigaw niya, pero nang katukin ko siya sa kwarto - biglang mawawala ang sounds, bubuksan ang pintuan, at tatanungin ako ng 'bakit?' saka ngingiti.

Titingnan ko ang computer niya, nakapatay ang monitor, nakabukas ang CPU.

Ayaw niyang malaman ko, o kahit makita ko man lang.

Kung pinuprove niyang okay lang siya, bagsak siya sa subject na 'yon.

Nagpatuloy ako ng pag-aaral sa probinsiya nang magpasukan. Nagpakasubsob din sa pag-aaral si Chino dahil malapit na siya grumaduate, kahit late, at balak mag board exam para makaalis ng bansa at makapagtrabaho, para kuhanin sila Tita Corinne at Cai, at mamuhay ng masagana.

Habang sinasabi niya ang planado niyang buhay, wala ni isa sa amin nila Tita Corinne, Cai, at kahit Baby Neri - ang naniniwala sa kanya.

Habang ako, wala pa akong concrete plan. Nag-conce

ntrate lang ako, overload ang subjects at nag student assistant para sa scholarship at allowance.

Nakakapagod, ngunit kung uuwi ako pagtapos ng napakahabang araw, worth it lahat kapag nakita ko na si Baby Neri, hinihintay ako.

Walang nakalagpas na pangyayari sa akin. Nakatatak na sa utak ko ang paglingon sa akin ng anak ko nang tawagin ko siyang Neri at narinig niya ako. At nakaukit na sa puso ko ang pagtitigan namin, ngitian at unang pagtawa niya habang nilalaro ko siya.

Parang mawawasak ang labi ko dahil sa sobrang pagngiti nang matutong umupo si Baby Neri, at tumawa ako nang magsimula siyang gumapang papunta sa akin. Hindi ko malilimutan ang takot ko nang tumayo siya, muntik madapa, pero pipiliting bumangon para magsimulang maglakad.

Ang pagbanggit niya ng unang salita na, "Mama", ang dahilan para maramdaman kong sasabog ako sa kasiyahan.

Sa isang taon na lumipas, tuluyan kong naramdaman kung paano mabuhay nang masaya.

At dahil lang 'yon kay Baby Neri.

"Grab the OJT opportunity, Aris, isang summer lang naman 'yan," sabi ni Tita Corinne. Ikunwento ko kasi ang pagpilit sa akin ng professor ko na sumabak sa isang prestigious accounting firm sa Manila. "Makakapag ipon ka sa malaking allowance, kaibigan ko naman may ari ng titirhan mo, at uuwi ka every

weekend."

"Ma-mimiss ko si Neri. . ."

Iniisip ko pa lang na mawawalay na siya sa akin kahit natutulog lang siya sa tabi ko, naiiyak na ako.

Umiling si Tita Corinne. "2-3 hours lang ang byahe kung gugustuhin mong umuwi bigla. I'm just offering you a shelter in case mapagod ka sa matagalang byahe."

"Pero—"

"Live your life, Aris. Baby Neri will always wait for your return."

Mukha mang madali ang pagbalik ko ng Manila para mag OJT, nangungulila ako kay Baby Neri kahit araw-araw akong tumatawag sa kanya. Excited akong umuwi every weekend, at pinipilit ko ring umuwi kapag walang pasok.

Kahit balikan mula Manila to Bulacan, Bulacan to Manila, masulyapan ko lang si Baby Neri, okay lang sa akin.

Nang malaman ni Maureen na nagtatrabaho ako sa building ng publisher ni V. L. Tine, agad niyang sinabi na 'dapat mag-bonding tayo para mas tumatag ang friendship natin' kaya nang mag biyernes, sinundo niya ako sa office.

Pinilit niya akong samahan siya sa floor ng publisher para ma-admire kahit man lang ang lobby. Napailing na lang ako at nag-sorry sa guard dahil pinipilit niyang nasa floor na 'yon si V. L. Tine, at nanghihingi ng 'inside report' tungkol sa itsura ng author na 'yon. Panay din ang picture ni Maureen sa mga librong naka-display, at kahit sa logo ng publishing house.

Nakipag picture din siya sa guard at sa receptionist.

"Iba kasi talaga 'yung Of Sparks and Hours niya." Matagal na ang librong 'yon. Bukambibig pa rin ni Maureen. "Kakaiba kasi. Love at first sight na hindi. Tapos ramdam na ramdam 'yung attraction kahit isang araw lang nagkausap 'yung dalawang bida."

"Tapos bitin dahil kailangan na nila bumalik sa kanya-kanyang buhay, tapos may rumored book 2 daw na ginagawa si V. L. Tine at nakakainip na dahil isang taon na ang nakalipas."

"Paano mo nalaman 'yan?! FAN KA NA RIN BA NIYA? Na-convert na ba kita?"

"Actually, mga one year mo na kasing binabanggit. Nakakainis na nga, eh," natatawang kong sabi. Sumimangot siya. "Joke!"

Mas lumala ang fangirl feels niya nang mapansin na ang katabi kong babae sa elevator ay may hawak na libro ni V. L. Tine. Hindi 'yon ang napansin ko – mas rinig ko kasi ang tugtog sa earphones ng babae na sobrang lakas.

The Vamps. She Was The One!

Paborito ko!

Panay pa rin ang yugyog sa akin ni Maureen nang maisipan kong tawagan si Baby Neri. Biglaang pagka-miss – o gusto ko lang iwasan ang fangirl moment ni Maureen. Either way, napakunot ang noo ko nang sumagot ang pamilyar na boses sa kabilang linya.

Ito 'yung boses na hindi ko inaasahan na sasagot.

"Auntie?" pagtataka ko. Tiningnan ko pa ang number, kay Tita Corinne naman 'yon. "B-Bakit kayo 'yung—"

"Bumisita lang ako kay Baby Neri."

"Ah. . ." Natahimik ako. Awkward. . ."P-Pwedeng pakausap kay. . .kay Baby Neri?"

Narinig ko pa lang sa background ang hindi maintindihan na sinasabi ng mumunti kong baby ay gusto ko na agad maiyak. Tinakpan ko ang bibig ko nang mas marinig ko ang boses niya.

"H-Hello? Neri?"

Napangiti ako at natawa sandali dahil sa maliit niyang sigaw na, "Mama!"

"Hi, namiss na kita." Kahit ilang araw lang ang huli naming pagkikita. "Namiss mo ba ako?"

Natawa ako dahil hindi ko maintindihan ang sinabi niya, iniisip ko na lang na sana ay 'opo' ang sagot. Para na akong tanga na naiiyak habang nakangiti habang pinapakingganan ang pinaka paborito kong boses nang nawala ang tawag.

Napahinga ako nang malalim. Walang signal.

Bumukas ang elevator. napa-aray ako sa kurot ni Maureen kaya tiningnan ko siya nang masama.

"A-Ang gwapo!" pagbulong niya na halos pasigaw din.

Paglingon ko, napahigpit ang hawak ko sa phone sa lalaking nasa tapat ko, sa labas ng elevator.

"Siopao, kaya pala pamilyar sa akin!" bulong ni Maureen. "Yung Professor God to!"

Bakit nandito si Sir?

Nagkatitigan kami sandali ni Sir Marco, mukhang iniisip niyang pamilyar ako sa kanya. Nagdadalawang isip din siya kung papasok na ba o hindi dahil nakita ko ang paghakbang niya at umurong din ulit.

Lumingon siya sa kaliwa. "Miko! Nandito na 'yung elevator."

May malalakas na yabag, parang tumatakbo.

Nagkatinginan ulit kami ni Sir Marco. Ngumiti ako, incase na naalala niya ako, at binalik niya 'yon – hindi dahil sa familiarity. Mukha siyang nahihiya.

"Down?" sabi ko na lang.

Yumuko siya at bumaling ulit sa hinihintay niya. Narinig ko ang bulong ni Maureen ng, 'gwapo!' bago nagsalita si Sir. "Ah, sige. Sa susunod na lang kami."

Pinindot ng babaeng may earphones ang close button. Bago sumara ang elevator, may naaninag akong lalaking tumakbo patungo sa pinto at sumigaw ng, "wait lang!" na tinawanan ni Sir Marco.

Bago ko mapindot pa ang open button, diniinan ng babaeng pinagkaitan ng saya 'yung close.

Medyo rude?

Pagkatingin ko sa kanya, nagbabasa lang siya sa libro niya na parang wala lang sa kanya ang ginawa. O hindi niya napansin 'yung lalaki? Ang lakas din ng tugtog sa earphones niya, naririnig ko ang lyrics ng Risk it All na kinakanta ni Brad. Even if I had a heart of stone. You could make it bleed all on your own. You could break it but I hope you won't. Hinayaan ko na lang, maganda naman 'yung tugtugan niya.

Nang magkalkal ng bag ang babae at kinuha ang cellphone, may nalaglag siyang ID. Hindi ko na sana papansinin dahil sa rudeness niya kanina kaya lang mas nanaig ang kunsensya ko kaya pinulot ko.

Napatitig ako sa picture dahil sa ngiti ng babae sa ID. Labas ang maputing ngipin, nakangiti rin pati ang mga mata niya. Sobrang saya ng ngiti. Jhing. Kinuha niya ang ID at nagpasalamat gamit ang mahinang boses bago ko pa makita ang buo niyang pangalan. Lumabas siya nang magbukas ang elevator. Ground floor na.

"Sayang 'yung ngiti nung babaeng nakasabay natin sa elevator," sabi ko kay Maureen nang medyo nakalayo na kami.

"Bakit? Hindi naman nakangiti ah?" sabi ni Maureen. "Mukha ngang masungit, eh. Pinagsarhan ba naman ng elevator yung gwapong professor?!"

Natawa ako.

"Sa ID niya." Inalala ko kung gaano kasaya ang simpleng ID picture na 'yon. Para bang sa ngiti nung babae, wala siyang tinatagong masakit. Ngunit sa totoo, sa personal, mukhang sobrang problemado, at tanging pagbabasa at pakikinig na lang ng music ang nakakagaan ng loob niya. "Parang pinagkaitan niya 'yung mundo ng magandang ngiti. Sayang talaga."

"Ano ka ba, Of Sparks and Hours by V. L. Tine ang binabasa niya. Poker face kunwari. Sa loob-loob, sumisigaw na 'yun sa kilig! Baka nga gusto na n'un

gumulong-gulong, eh" natatawang sabi ni Maureen. "Masyado mong dinidibdib 'yang si ate sa elevator, kaya ka nawawalan ng dibdib, eh."

Natawa ako at pinalo siya sa braso. "Sorry ha!"

Sinamahan ko siya sa mall para bumili ng cake, celebration sa 100th book na binili niya. Hindi ko alam kung bakit may ganoon, hinayaan ko na.

"Ito, chocolate with peanut!" turo ko sa isang cake na nakakalaway.

"Ay, hindi pwede. Bawal kay Ate Sef 'yan, hindi niya ma-e-enjoy."

Nilingon ko siya. "Ha? Bakit? Allergic?"

"Yeah. Kaya itong ube cake na lang!" Turo niya. Napangiwi ako dahil hindi ko gusto ang lasa ng ube. "Ayaw kasi n'yan nila Ate Sef at Ate Raf."

"Eh, bakit mo bibilhin?"

Tumawa siya. "Para akin lahat."

Pinanliitan ko siya ng mata. "Maureen, anong nangyayari sa'yo?"

"Ha? Ano? Bakit?"

"Sinasaniban ka ba ni Marie?"

Tinawanan lang niya ako.

Buong summer akong nagpaka-busy sa OJT para matapos agad ang hours na kailangan kong punan. Bumalik ako sa probinsiya dala-dala ang sinabi sa akin ng boss ko na "let us know if you're in. A person who's hardworking, innovative and resourceful like you is needed in our firm, Aris," na sinabi kong pag-iisipan after graduation.

Buong next semester kong inisip 'yon. Paano si Baby Neri? Kung isasama ko siya sa Manila, sinong mag-aalaga sa kanya habang nagtatrabaho ako? Kung iiwan ko siya kanila Tita Corinne, may mag-aalaga sa kanya, ngunit mamimiss ko siya nang sobra. Pero saan ko kukuhanin ang pera kung hindi ako magtatrabaho?

Kung dati ay okay lang na takbuhan ko ang lahat, ngayon ay laging pumapasok sa isip ko si Baby Neri.

Paano siya? Paano ako? Paano ako kapag wala siya? Paano kami? 

Ang gulo tuloy bigla.

Mas gumulo ang isip ko nang turuan ni Cai si Baby Neri ng iba pang words. Kamuntikan kong mahulog ang pagkain na ginawa ko para sa kanila, nang paulit-ulit na sumigaw si Baby Neri ng, "Papa!" habang humahagikgik at nakataas ang dalawang kamay.

Nagkatinginan kami ni Cai. Mukhang nagulat siya sa narinig, na para bang nagsabi si Baby Neri ng bawal na salita.

Pinilit kong ngumiti. Kinabahan.

Dahil siguro sa paulit-ulit na nagsasalita si Neri ng "Papa," ay naghahallucinate na ako sa mga naririnig at nakikita. Long hair lang, napapalingon na agad ako. May tattoo lang, napapatitig na ako. Kahit naka-bonnet na highschooler, kinakabahan ako. 

Mas na-feel kong nababaliw ako nang sa classroom, ay sinulat ng professor ko ang 'ned' sa board. Need talaga 'yon. Parang tumalsik ang puso ko bigla dahil doon.

Sa sumunod na araw habang nagbabantay ako sa library, nilapitan ko ang medyo nag-iingay na mga estudyante para pahinaan ang mga boses nila. Ang una kong narinig ay pangalan na 'Edward' na dahilan para kabahan ako.

Turns out, si Edward Cullen ang pinag-uusapan nila.

Pinilit kong maging busy. Nakinig ako sa The Vamps para mawala sa isip ko ang lahat. Akala ko nga natigil na ang hallucination nang isang buwan na ang nakalipas, at sinamahan ko si Cai sa Manila para mag college entrance exam.

Habang naghihintay sa labas, may magbabarkada na nagkakantahan. At ang narinig kong kinanta nila ay, I don't wanna wait in vain for your love

Nice.

Hindi na rin ako magtataka kung marinig ko ang apelido niya, pero mahirap 'yon. Ngunit masyado kong minaliit ang tadhana dahil habang iniisip ko na imposible, pagtapos ng exam ni Cai, may nakasabay kaming dawalang highschool girls na nag-de-debate sa loob ng jeep.

"Pwede na kasi gan'un lang!" sabi ng isa.

"Eeehhh, bow nga 'yun dapat!"

Napatitig ako sa dawalang babae. Napatingin sila sa akin, mukhang nagtaka. Tinawanan ko na lang.

Close enough.

Para makapagpahinga si Chino sa pag-rereview, mag-celebrate daw kami sa Manila ng birthday niya at ni Tita Corinne, at isama na rin si Neri. Nakisali na rin sila Marie at Maureen, sinabing 'busy-kuno pa rin si Mao, at babawi na lang pero ang totoo, nahihiya pa rin talaga.'

Minsan, pumapasok sa isip ko ang pagkakataon kung kailan kami magkikita muli ni Ned. Marahil ay may kanya-kanya na kaming buhay, o pwedeng hindi na kami magkita pa ulit.

Ngunit nang makasakay ako ng escalator, inangat ang paningin – ang idea na baka hindi na kami magk

ita ay biglang nalusaw. Tumigil ang mundo at pinakiramdaman ang puso kong tinakasan na ata ako.

Kahawig lang niya 'yan, Aris.  Sana. . . hindi.

Bumalik na siya? Sana. . .

Sa kabilang escalator, nakatayo siya, nakasuot ng v-neck shirt at dark jeans, ang buhok ay nakatali. Nakatingin siya sa kawalan, ngunit makikita ang pamilyar na playfulness dahil sa masaya niyang ngiti habang may kausap sa phone. Nang mas magkalapit, kita ang sumisilip na tattoo sa kanyang dibdib, at mas na-define ang long vertical line tattoo sa tigkabilang braso.

Halos ilang dangkal na lang ang layo namin, nang bumaling ang tingin niya sa akin. Napatigil siya, at tulad ng dati - nawala ang kanyang ngiti nang makita ako.

Nagkatitigan kami.

Ned.

Para na nga siguro akong tanga nang marinig ko sa utak ang boses niya na tinawag ako kasabay ng titig niya.

Maris.

Wala pang isang segundo nang mawala siya sa diretso kong paningin. Natulala ako. 

Pababa siya, paakyat ako.

Lumagpas siya sa akin. Lumagpas ako sa kanya.

Hinabol ko siya ng tingin dahil sa kusang pag-akyat ng tinatapakan ko, ngunit bago ko pa siya maaninag ulit - kamuntikan akong matapilok.

Binaba ko ang tingin para makita siya ulit, nakahawak pa rin siya sa phone, na nakataas ang tingin sa akin. Nawala na ako sa pagbibilang kung ilang tao na ang nakabunggo sa akin o kung ilang segundo o minuto kaming magkatitigan nang ganoon kalayo.

Sa ilang taon na nakalipas, nalimutan ko na ang pakiramdam kung paano tumitig sa taong tinititigan ako pabalik. 

Nakalulusaw pala.

Nakapanghihina pa rin.

Nakamamatay pa rin talaga.

Nang may taong nag-excuse dahil nakaharang ako sa escalator, at napansin kong may kumausap sa kanyang lalaking foreigner, sabay naming inalis ang tingin sa isa't isa.

=================

Ngprya 45

Ngprya 45 // Haunting Secrets

Napanaginipan ko na naman siya.

Pagkadilat, una kong nakita ang madilim na kwarto. Paglingon ko sa kaliwa, natutulog nang mahimbing si Neri. Doon ko lang napansin ang mabilis at malalim kong paghinga. Hindi naman mainit, ngunit pinagpapawisan ako.

Ang bigat na naman ng pakiramdam ko.

Dalawang linggo makalipas ng nakita ko ulit si Ned, gabi-gabi ko na siyang nakikita sa panaginip ko.

Niyakap at hinalikan ko si Neri para mapanatag ang loob ko. Pinilit kong makatulog pero hindi ko na magawa kaya minabuti kong bumangon para magtimpla ng gatas. Ngunit bago ako makababa, nakarinig ako ng nagsasalita.

Hindi ako matatakutin, pero kinabahan pa rin ako.

Napahinga ako nang malalim dahil boses ni Chino sa ibaba ang narinig, mukhang may kinakausap siya. Lumalapit ang boses niya hanggang sa inangat niya ang tingin, at napasigaw sandali nang makita ako sa itaas ng hagdan.

Ayaw ko man, hindi ko napigilan ang pagtawa.

"B-Bakit gising ka pa?" Nanlalaki ang mata niya, at nakahawak din sa dibdib. Wala siyang suot na salamin.

"Natakot ba kita?" natatawa kong tanong. Sinalubong ko siya sa hagdan at nakita ko ang screen ng phone niya na may katawagan siya. "Mag-gagatas lang sana ako, ikaw bakit gising ka?"

"Review."

Nakita niya atang nakatingin ako sa phone niya kaya tinago niya 'yon.

"Akyat ka na?"

Tumango siya. Paakyat na siya at pababa na ako nang tawagin niya ulit ako.

"Anong blood type mo?"

Nagtaka ako sandali. "AB. Bakit?"

Umiling siya. Paakyat na sana siya ulit pero tinawag niya ulit ako. "May kilala ka bang B negative ang blood type?"

"Si Neri, B negative."

Tumagal ang tingin sa akin ni Chino, na para bang may naisip siya bigla. Bumuka ang bibig niya pero tinikom niya ulit. Nagtaka na ako. Pagkatanong ko kung bakit, umiling siya at ngumiti. "Sige, goodnight. Matulog ka na pagkatapos, may pasok ka pa sa school."

Tumawa ako at tumango.

"Goodnight," sabi ko habang nakangiti. Nang marinig kong binuksan niya ang kwarto, at narinig ko ang boses niyang may kausap ulit, dinadagdag ko ang, "sa inyo."

Sa sumunod na araw, pagkauwi galing school, nakita ko si Chino na palakad-lakad sa sala. Nang tanungin, nagkakabisa lang siya, at nagrereview kaya hinayaan ko na. Habang nilalaro naman namin ni Cai si Neri sa RTW store, dumating si Chino.

"May tanong ako."

"Ano, kuya?" nakangiting sabi ni Cai.

"Hindi ikaw. Kay Aris."

"Oh eh di tanong mo na."

Hinawakan ni Chino ang ulo ni Cai. "Itatanong ko kapag umalis ka na."

"Ha? Bakit ako aalis eh nauna ako sa'yo dito?!"

"Dali na." Tinulak ni Chino ang kapatid. "Ang kulit nito, susumbong kita sa boyfriend mo."

Natawa ako nang makitang namula ang pisngi ni Cai at ngumuso. "Wala akong boyfriend!"

"Kwento mo 'yan sa boyfriend mo."

Umalis si Chino nang kurutin niya sa tainga ang kuya niya. Natatawa pa ako habang si Neri ay busy sa pagyakap sa teddy bear niya.

"May boyfriend na si Cai?" ang una kong tanong.

Nagkibit balikat siya. "Tumawag kasi sa telepono, ang old style lang," natatawang sabi ni Chino. Magtatanong pa sana ako dahil hindi ito nakukwento ni Cai sa akin pero nagseryoso ang mukha ni Chino. "Alam mo ba na. . ."

"Na?"

"Nandito na si Vane? Sa Pinas?"

Nanahimik ako sandali. Wala akong pinagsabihan ng pagkikita namin ni Ned sa Mall. Walang nakaalam ng pagsalubong ng escalator. Para saan pa, hindi ba?

"Bakit? Anong mayroon?"

"Si Vane ang tatay ni Neri, di ba?" tanong niya. Hindi ko na alam kung saan patutunguhan ng pag-uusap na ito kaya nanatili akong tahimik. Nagkamot siya ng batok, at huminga nang malalim. "Alam mo ba ang blood type niya? B negative din ba?"

"H-Hindi ko alam."

"Ah, sige."

"Bakit?"

Ngumiti siya. Umiling. "Wala. Wala."

Bothered ako sa tanong. Bakit panay ang tanong niya tungkol sa mga blood type? May inaalam kaya siya? Hindi kaya – nakakausap niya si Ned? At alam na ni Ned ang existence ni Neri?!

Ang gumugulo sa isipan ko ay nasagot – sandali, nang makakuha ako ng tawag mula sa unknown number. Pagkasagot, kinabahan agad ako.

"Hey."

At dahil 'yon. . .sa pamilyar na boses ni Eddard Vane Yboa.

"S-Sino 'to?" Pumikit ako nang mariin nang marinig ko ang paghinga niya sa kabilang linya. Ang daming tanong tulad ng, 'paano mo nalaman ang number ko?' o kaya naman 'kumusta na?' pero pinili ko ang '

sino 'to'.

Imbis na sagutin ang tanong, may sinabi siyang inaasahan ko na hindi. "Let's meet."

"H-Ha?"

"Bring the things you want to bring, and let's meet."

Para akong papatayin sa bilis ng tibok ng puso ko. Alam na ba niya si Baby Neri? Sinabi kaya ni Unica nang makita niyang malaki ang tiyan ko noon? Ang daming pumapasok sa isip ko.

Pagtingin ko kay Neri, natutulog siya nang mahimbing. . . at hindi ko malaman bakit nakaramdam ako ng sakit sa puso kapag iniisip kong ayaw siya ni Ned.

Binigay niya ang pagkikitaan namin dito sa probinsiya ngunit pinilit ko na magkita na lang kami sa Manila dahil may 'pupuntahan' pa ako at busy ako. Pumayag naman siya agad.

Ilang beses kong pinukpok ang dibdib ko dahil sa sakit. Sobrang bilis ng tibok ng puso ko habang papalapit ako nang papalapit sa meeting place. Isang simpleng coffee shop lang ito, paborito kong lugar nang ituro sa akin ni Maureen.

KapeLibro – Fiction library and coffee shop combined.

Nginitian ako ng staff pagpasok ko. Wala sa first floor si Ned kaya umakyat ako. Nanginginig na ang mga tuhod ko sa kaba. Binabaling ko ang atensyon sa mga librong nakadisplay sa hagdan, at ilang paintings – pero hindi pa rin mawala sa isip ko na magkikita kami ni Ned.

After ilang years, magkikita na kami. Magkakausap. At. . . natatakot ako sa kung ano man ang pag-uusapan namin.

Pag-akyat, nakita ko agad ang side view ni Ned na nagbabasa ng libro. Nanginginig ang mga labi kong umangat, at parang nag-iinit din ang mga mata ko.

Nakalugay ang buhok niya, pero hindi na ito kasing haba tulad ng huli kong kita sa pagkalugay ng buhok niya. Matangos pa rin ang ilong, seryoso ang mukha – mukhang may nangyayari nang kakaiba sa binabasa.

Habang papalapit, mas napapansin ko ang pagkamature ng itsura niya, pati na rin ang pananamit. Hindi ko maialis ang tingin ko sa kanya nang inangat niya ang tingin, at nagkatitigan ulit kami.

Hindi ako makangiti. Seryoso lang din siyang nakatingin.

"Hi."

Umupo ako sa tapat na upuan.

Binaba niya ang hawak na libro at sinara, napansin kong wala siyang bookmark na nilagay kahit medyo nasa kalahati na siya.

Nakatingin pa rin siya sa akin, kaya binasag ko ulit ang katahimikan.

"Kanina ka pa ba?" Pinilit kong ngumiti, kahit nanginginig. "Sorry medyo traffic kasi. Anong gusto mong inumin? Libre na kita."

Nagbadya akong tumayo nang hawakan niya ang braso ko. Nanlalamig ang kamay niya pero nag-init bigla ang pakiramdam ko dahil doon.

"Stay."

Para akong tuta na sumunod at umupo ulit.

Dahil sa katahimikan at titig niya sa akin, mas lalo kong nararamdaman ang kaba. Pumapasok sa isip ko si Neri, at kung paano nagkapareho ang mga mata nila. Sumasagi din sa isip ko ang pwedeng iniisip ngayon ni Ned. At ang pwedeng pagkaalam niya tungkol kay Neri.

Tumingin siya sa ibaba, sa tiyan ko, kaya para akong nasuntok doon.

"Thought you didn't know me, 'sino ka?'." Ngumisi siya. "Hindi ka rin nagdala ng kahit ano."

Si Neri ba ang gusto niyang dalhin ko?!

Naguguluhan na ako.

Sa gusto kong malaman niya, at sa ayaw kong malaman niya.

Aris, gugulo ulit ang buhay mo kapag pinilit mo pa ang sarili mo kay Ned. Nangako kang iiwas ka na, hindi ba? Ngunit tulad ng dati, paikot-ikot ulit ako papunta sa kanya.

"Galing kasi ako sa fir—"

Sumandal siya at prenteng umupo. Tulad ng dati, nakadikwatro pa rin siya at inayos palikod ang buhok. "Musta?"

"O-Okay lang." Napalunok ako. Hindi ko maialis ang tingin ko sa mga mata niyang hindi rin inaalis ang tingin sa akin. "I-Ikaw?"

"Graduate na."

Umangat ang kilay ko. "Hala, ang bilis?"

"Mabilis ang mundo sa New York."

New York. Bakit ba naiinis na ako sa New York? Bakit nauso pa ang lugar na 'yon?

"Ah," sabi ko na lang. "Bakit ka nandito? Hindi ka

ba masaya sa New York?" Para namang masaya ka sa Pilipinas kaya ka umuwi.

Nagkibit balikat siya. "Bakasyon. Just to see how things are doing."

Kumuyom ang kamao ko na nakalapat sa binti. Hindi ko alam kung hinuhuli ba niya ako o wala siyang alam. Galit pa rin ba siya, o ganito na lang talaga ang pakikitungo niya sa akin?

Ilang segundo pa ang naging titigan namin. Siya ang unang umiwas ng tingin at bumuntong hininga. Sinundan ko ng tingin ang pagtayo niya. "I'll order, my treat." Hindi na siya naghintay pa ng sasabihin ko. Diretso siya sa pagtalikod at paglalakad pababa.

Tiningnan ko lang kung paano siya maglakad na may aura, na pinagtitinginan siya ng ilang estudyanteng nadadaanan niya. Sinusuklay din niya ang buhok pababa. Narinig kong nagtilian ang dalawang babae. Kung sa binabasa nila o dahil sa pagdaan ni Ned – ay hindi ko alam.

Nakakaramdam ako ng hilo dahil sa kaba. Sinubsob ko ang ulo sa lamesa at pumikit. Bumibigat ang ulo ko pati na ang katawan. Nanghihinga ako at nanginginig. Gusto ko na lang umuwi.

Nakatulog ata ako sandali kaya pagdilat, ang sakit ng leeg ko at pinagpapawisan din ako. Pinakinggan ko ang paligid, pero hindi ko naririnig ang yabag ni Ned. O kahit boses niya.

Pag-angat ko ng mukha, napaatras ako dahil sa lapit ng mukha ni Ned sa akin na nakapatong din ang ulo sa lamesa. Nakatitig lang siya, hindi iniinda ang lapit namin sa isa't isa. Umupo ako nang maayos. Nakatabi na pala talaga siya sa akin. May dalawang baso ng kape sa may ulunan niya.

"A-An—h—"

Nakatingin pa rin siya sa akin habang nakapatong ang ulo sa brasong nakapatong sa lamesa. Medyo nagugulo ang buhok. "Tell me a story. The truth."

Nanatili akong nakatingin sa kanya, nanlalaki ang mga mata. Nalimutan ko ata ang paghinga, kahit ang pagkurap ng mga mata na nagsisimula nang mag-init.

Sa tagal naming magkatinginan, nang hindi nagsasalita, ay hindi ko agad napansin ang pagngisi niya. Umupo siya nang maayos, sinuklay palikod ang buhok at nagulat ako nang mabilis niyang hinawakan ang pisngi ko at nilapit ang mukha sa akin.

Ilang pulgada na lang ang layo namin sa isa't isa, halos nagpapalitan ng hangin sa paghinga.

"Bakit?" tanong niya. "Why are you proving to me the lies were really the truth?"

Nanatili akong tahimik. Lumayo siya, may kinuha sa bulsa at naglapag ng pera sa lamesa. Ilang libong pera.

Tiningnan ko siya. "A-Ano 'to?"

Ngumisi siya. "You want money, right?" Natigilan ako. "I'm not really fond of my father, but to know you're asking a lot of money to him for a non existent child?"

Nanlaki ang mata ko.

Tumawa siya at umiling. Kinagat niya ang pang-ibabang labi, at halos mangitim na 'yon sa kagat niya. "You told me once, actually, it was just a text message." Tumawa ulit siya. "A text." Kinuha niya ang phone sa bulsa at pinatingin sa akin ang screen.

Gusto kong maiyak nang mabasa ang pamilyar na text na print screen lang.

Walang pera = gwapo ka lang = walang patutunguhan. Wala na rin akong paki sayo. Sorry :)

--

Mahirap ako. Mahilig ako sa pera. Kita mo naman kay Auntie diba? Sakanya kasi ako nagmana hahahah :)))) like auntie like niece

Naghalo-halo sa isip ko ang iba't ibang bagay. Bakit may picture siya ng texts na 'yan? Ilang taon n

a ang nakalipas. Bakit niya sinasabi ito sa akin? Ano bang nangyayari?!

"After all those years, these texts became the truth."

"Ned—"

Binagsak niya ang kamay sa lamesa. "Don't. Call. Me. That."

Wala akong ibang magawa kundi tumitig sa pagtago niya ng phone at pagtayo. Lahat ng kilos niya, mula sa mabilis na paghinga, pagkagat ng labi at sa pagngisi at kitang-kita ko. Pagkatayo, nakita ko ang pagkuyom ng kamao niya.

Nilingon niya ako.

"Beautiful things don't ask for attention," sabi niya habang nakatingin sa akin. "You were that person when I first knew you." Ngumisi siya ulit ngunit alam kong may inisiip pa siyang iba. Mula sa nangingintab na mga mata ay naging blangko 'yon. "There's the money already. Don't claim for my child that never existed. Enough on breaking me again, Mari Solei."

Natulala ako sa pera sa harap ko.

Ang inaasahan ko na pagbabati, ay biglang nasunog na lang bigla.

Nawalan ako ng lakas makatayo o kahit makapagsalita nang umalis siya. Gusto kong mag-explain, o magmakaawa pero para saan? Para ano? Lalong lalalim ang sugat.

Napapikit ako at napakagat ng labi. Lalayo na ako, di ba? Bakit ganito?

Pinipilit kong huminga ngunit pakiramdam ko ay nawawalan na ng hangin sa paligid.

Tinago ko ang pera at naglakad na walang patutunguhan. Ilang beses pumasok sa utak ko ang pinakitang texts sa akin ni Ned. At sa mga tingin niyang 'yon, o ang paghawak niya sa cellphone habang pinapakita 'yon – mas naramdaman ko ang sakit na naibigay ko sa kanya noon.

Ngunit anong pera? Sa tatay nya? Ako?!

Paano – sinong—nanlaki ang mata ko sa mga naiisip. Imported milk? Mga binibigay sa akin? Kay Baby Neri? Pagdalaw ni Auntie Carlota?!

Kaya ba bumabait na naman siya? Dahil dito?!

Dumiretso ako kanila Auntie nang bumalik ako sa probinsiya. Kahit pagod, pinilit ko pa rin ang sarili ko. Pinagtitinginan pa ako ng ilang kapitbahay namin. Nakailang katok ako bago binuksan ni Auntie ang pintuan.

Nag-init bigla ang ulo ko pero nanatili akong tahimik pagpasok.

"Bakit ka naparito?" tanong niya. Napansin kong nakabihis siya, mukhang paalis. May pupuntahan. Gagastusin ba niya ang perang binibigay sa kanya? Mula sa seryoso ay umangat ang labi niya. "Uuwi na ba kayo ni Baby Neri—"

"Saan niyo nakukuha ang pera niyo?"

Nakailang kurap siya. Mas nakaramdam ako ng sakit nang umiwas siya ng tingin. Totoo ba? Totoo nga. Kumuha siya ng maiinom para sa akin. Bumabait siya. . .dahil ba ito sa pera? Kumuyom ang kamay ko, halos mamuti na.

"Kumusta na ba si Neri? Matagal ko na—"

"Saan niyo nakukuha ang pera niyo?"

Kumunot ang noo niya. "Ano bang—"

"Sobrang galit ba kayo sa akin kaya nanghihingi kayo ng pera sa taong dapat ay hindi niyo hinihingan ng pera?!" Sumabog na ako. "Bakit Auntie?!" Nilapag ko ang basong hawak. "Inaano po ba kita para ganituhin niyo ang buhay k—"

Akala ko ay sasaktan ako ni Auntie nang bigla na lang siyang sumigaw. Na para bang matagal na niyang gustong gawin ito, kinikimkim lang niya, kaya sumabog na rin siya.

"Inaano mo ako?!" Natahimik ako. "Inaano mo ako?!"

pagsigaw niya ulit. Nakailang hinga siya nang malalim na para bang gusto niyang kumalma. "Sa tingin mo ba masaya akong nakikita ka sa araw-araw na ginawa ng Diyos?!"

"Hind—"

"Sa tingin mo masaya akong nakikita ko ang bunga ng walangya kong kapatid at ng taong mahal ko?!" sigaw niya ulit. Nanlaki ang mata ko nang magsimulang tumulo ang luha niya pero pinahid niya ulit. "Ako ang niligawan, ako ang gustong pakasalan at ako raw ang mahal pero ano? Ikaw ang naging anak? Nila?! Putang-ina, Mari! Hindi ako santo para tanggap lang nang tanggap!"

"A-Ano?" Sumakit bigla ang ulo ko. Sa pera lang naman ang issue pero bakit. . .nagkaganito?

"Iniwan ka ng nanay mo sa akin, kasi ano? Nahihiya siya sa ginawa nila ni Sergio? Tapos ako ang mag-aalaga sa'yo kasi ako dapat—dapat—tapos si Cheche pa, tapos—" Umupo siya sa matigas pa rin na upuan at tuluyang umiyak, tinatakpan ng kamay ang mukha. "Ano bang nagawa ko noon para magkaganito ngayon? Dyosko, hindi ko na maintindihan."

"Auntie. . ." Kumuha ako ng lakas ng loob. "Anong nangyari kay Cheche?"

Hindi siya sumagot. Tumayo siya at pinunasan ang pagtulo ng luha saka ako tiningnan, namumula ang mga mata pati na ang mukha. Ngumiti siya. "Pasensya na. Ginagawa ko naman ang lahat, pero kailangan ko ng pera pampagamot. Hindi ko—Ah—dyosko—"

"Auntie, anong—papagamot? Si Cheche—"

Inalis niya ang paghawak ko sakanya. "Hayaan mo. Babayaran kita, pero pwede bang huwag muna ngayon? Napapagod ako, Mari. Napapagod na ako. . ."

Iniwan ako ni Auntie sa bahay at sinabing i-lock na lang ang pinto kapag aalis na ako. Nanatili akong tahimik. Nang libutin ang bahay, doon ko napansin na malinis nga ang kwarto ko. Naka-lock ang kwarto nila Cheche.

Sinubukan kong tanungin ko kapitbahay ang nangyari. Ayaw pa atang sabihin. Nang makita siguro ang pangingintab ng mga mata ko, ay sinabi na niya.

"Ilang beses nang sinusugod sa ospital iyong si Cheche, sa pagkakaalam ko ay sinangla na rin ni Carlota ang bahay niya para sa pagpapagamot."

Pagtanong ko kung anong mayroon, anong sakit – ang unang sugod daw sa ospital ay dahil sa dengue. Hindi na sinabi ni Auntie kung ano pa ang dahilan ng mga sumunod na pagkakataon.

Gusto kong sisihin si Auntie sa lahat – pero nawalan ako ng karapatan para gawin 'yon. Iniwan ko ang perang binigay ni Ned sa akin sa itaas ng ref saka umalis na.

Balak kong bayaran si Ned, o ang tatay niya – ngunit wala akong pera. Dadalhin ko ba si Neri? Ngunit anong iisipin nila? Na nagsisinungaling ako? Na ginagawa ko ito sa pera?

Pagkauwi kanila Tita Corinne, nilalaro nila ni Cai si Baby Neri. Niyakap ko si Neri, at hinihiling na maibsan niya ang pagod na nararamdaman ko. Matapos ng ilang minutong paglalaro, nagtaka ako nang magtanong si Tita Corinne.

"Natanong na ba ni Chino ang blood type mo?"

Ito na naman ang usapan na ito. "Opo. Bakit?"

"Ay, kailangan daw kasi ng blood donor. Sa anak daw ng kaibigan ng kaibigan niya."

Hindi ko malaman. . .kung bakit kinabahan ako agad.

"Ano daw pong nangyari?" At sinong kaibigan ng kaibigan? Sinong anak? Ang dami kong tanong. Masyado akong na-cu-curious.

"May sakit 'yung anak? Ano nga ulit 'yun, Cai? Hero—hemopo—hindi ko na maalala. Kakaiba kasi ang tawag, mukhang pang mayamang sakit, eh."

Natawa si Cai. "Ma, pang royalties na sakit kasi. Hemophilia, 'the royal disease'. Sinearch ko pa 'yun, eh. Nosebleed pa nga. Akala ko kasi si Kuya 'yung may sakit tapos tinatago lang." Tumawa siya. Mukhang nag-isip pa si Cai at nagkaroon ng 'aha' moment. "Sa tingin ko si Ate Astig yung naghahanap ng dugo?"

"Si Unica?" tanong ni Tita Corinne.

Kilala talaga nila si Unica.

"Opo, Ma. Kasi may status siya last time sa Facebook na nagtatanong kung sino may B negative blood type na willing mag-donate. Nagbasa ako ng comments, tapos parang pamangkin ata niya 'yung may sakit? O parang inaanak ba? Tapos napag-connect ko sa sinasabi ni Kuya."

Ang unang pumasok sa isip ko ay ang baby na hawak ng nanay ni Sinteya nang huli kong kita sa kanila. O baka paranoid lang ako? Pero may iba pa ba? May kapatid pa ba si Unica? Bakit niya kailangan ng dugo na kaparehas ng dugo ni Baby Neri?

"May Hero—"

Tinama ako ni Cai. "Hemophilia."

Kumunot ang noo ko. "May Hemophilia 'yung anak ng kaibigan ng kaibigan ni Chino? Sa tingin mo, kaibigan 'yun ni Unica?"

"Pwede? Kasi tungkol sa dugo. May hinahanap na blood type parehas? So fishy!" natatawa niyang sabi. "O baka sa sobrang meant to be, parehas ng hinahanap?"

Nagkatinginan kaming tatlo.

Bumalik ulit sila sa ginagawa, habang para akong b

inuhusan ng malamig na tubig sa narinig at nalaman. Biglang sumigaw si Neri at humagikgik nang malakas. Napatitig ako kay Neri, natulala nang lumakbay ang utak ko at dumiretso kay Ned – kay Sinteya – at doon sa baby na nakita kong hinalikan pa niya.

Fuck? You call that fuck? Pumikit ako, pinipigilan ang boses na naririnig. C'mon Ate Sinteya, let's fuck!

"Ate, okay ka lang?"

Natauhan ako nang hawakan ni Cai ang balikat ko. Gusto kong ngumiti, ngunit hindi ko magawa. Bakit. . . bakit ganito? Binabalot na naman ako ng takot? Ng mga boses?

"Anong—anong na-search mo tungkol dun?" Nanginginig ang boses ko. "Bakit. . ganun? Paano nagkakaron daw?"

"Yung Hemophilia?" proud niyang sabi. Tumango ako. "Hindi ko masyadong na-gets, basta may broken genes daw something," diretsong sagot ni Cai. Nanlalamig na ang mga kamay ko kaya bumitaw muna ako kay Neri. "Ang pinaka naintindihan ko lang is 'yung royal disease nga raw? Kasi di ba sa royalty, keeping the blood pure kaya mga incest product nagkakaganun?"

"Incest? Yung magkadugo?" tanong ni Tita Corinne. "Kawawa naman 'yung bata kung ganoon, ano? Ano nga ulit—"

Wala na akong maintindihan sa pinag-uusapan. Nakatitig lang ako kay Neri na tumatawa pa rin at nag-eenjoy. Nanghihina ako. Pinapatay ako ng tibok ng puso ko.

Incest product?

C'mon Ate Sinteya, let's fuck!

Napapikit ako at napakagat ng labi. . . B negative blood type? Tulad ni Neri. . . Kaya ba nagtanong din si Chino? Sa sinasabi ni Cai tungkol sa status ni Unica? At sino 'yung may kailangan? Anak ba 'yun ni Sinteya? Kay Sir Marco? Kay. . .Ned?  Step siblings lang sila. Hindi magkadugo! Paano 'yun?

Ngunit. . .kaya ba nandito si Ned? Dahil. . .sa. . .anak. . .niya?

At hindi 'yon dahil kay Baby Neri?

"Ma-Ma!"

Shut up, brain. Shut. . .up.

____

lolz sorry baka i-edit / revise / re-write ko pa itong chapter. Baka...baka? Depends. :)))))) Salamat sa pagbabasa. Last 5 chapters (para di na kayo m

abigla :))) )

=================

Ngprya 46

Ngprya 46 // A Sinner's Atonement

Umiiyak na naman si Neri.

"Baby, anong kailangan? Kain? May masakit ba? Makati?"

Ilang beses kong tiningnan ang diaper niya na wala namang kahit ano. Tinanggal ko na rin 'yon, hinugasan siya at sinabon pero hindi pa rin tumitigil si Neri. Hindi ko na alam ang gagawin ko.

"Neri. . . tahan na."

Pinipigilan ko. Sobra. Nagsimulang manginig ang mga labi ko. Kinagat ko 'yon. Hindi nagpapigil ang mga luha. Kasabay ni Neri, para akong tanga na umiiyak.

"Tahan na. . ." Baby Neri. "Tahan na. . ." Aris.

"Aris?"

Hindi ko nilingon ang tumawag sa akin. Lumapit si Tita Corinne at kinuha ang umiiyak na si Neri. Wala pa rin siyang tigil, at nahihiya ako dahil wala rin akong tigil sa pag-iyak.

"Ako nang bahala, matulog ka na," sabi ni Tita Corinne.

Umiling ako. Kukuhanin ko sana ulit si Neri pero hindi na ako pinayagan ni Tita. Pinipilit niya akong matulog dahil madaling araw na, at exams ko pa – pero panay pa rin ang iyak ko.

"Ako na po, Tita."

"Hindi. Matulog ka na at magpahinga." Nagsimula siyang magtimpla ng gatas. Kinuha ko 'yon pero natatapon ang ilang gatas dahil sa nanginginig kong mga kamay. Pagkabigay, ayaw din ni Neri. Lalo akong umiyak na parang tanga.

"Neri, sige na, please. . ."

Huminga nang malalim si Tita at sinimulang ihele si Neri. "Ako na rito, Aris, dali na."

"Ako na lang po—"

"Aris," sabi niya sa gitna ng paghele. Tumitingin sa akin si Neri habang umiiyak, pero unti unti na siyang tumatahan. "Nararamdaman at nakikita ni Neri ang pag-iyak mo. Tahan na."

Tumango ako. Pinalis ko ang luha sa mukha ko habang paulit-ulit na nag-so-sorry. Nang tumahan na ako, nagsisimula na ring tumahan si Neri. Binigay sa akin ni Tita si Neri nang nakapikit na. Ilang minuto ang lumipas, tumahimik na ang buong bahay.

"Sabi sa'yo, hindi ba?" Ngumiti si Tita.

Tumango ako, nahihiya. "Sorry."

"Nag-so-sorry ka ba saan? Sa pag-iyak?" natatawa niyang sabi. "Sige na, matulog na kayo."

"Salamat po."

Nakatulog ulit ako nang paulit-ulit na bumulong ng sorry kay Neri. Nakatulog ako nang tahimik na tumutulo ang luha ng mga mata ko. Isang linggo na ang nakalipas, pero bakit mas lumalala ang nararamdaman ko?

Nang makapag-ipon ako kahit papaano mula sa sweldo ko sa RTW store, nagpunta muli ako ng Manila para bayaran ang alam kong hindi sapat na pera na binibigay kay Auntie. Hindi ko na kinausap si Auntie dahil ayaw kong magkaproblema pa siya.

Ako na lang ang lulutas.

Nagpunta ako sa bahay na base sa memorya ko. Noong una ay muntik pa akong maligaw kaya nagtanong-tanong pa ako. Pagkarating sa pamilyar na bahay, walang kahit isang kotse na nakaparada. Nakailang katok, doorbell, at 'tao po' ako.

"Neng, sinong kailangan nila?"

Nilingon ko ang matandang lalaki na nagdidilig ng halaman sa katapat na bahay. "Uhm, yung nakatira po rito? Yung mga Yboa po?"

"Wala sila d'yan, umalis sila ng madaling araw."

Kinabahan ako. "Saan po nagpunta?"

"Hindi rin ako maalam, Neng. Nagmamadali sila, siguro ay sinugod na naman sa ospital 'yung bata."

Bata. Napakagat ako ng labi pagkatapos magpasalamat sa kapitbahay. Isipin ko man na magpunta sa malapit na ospital, aabutin ako ng siyam-siyam.

User na nga siguro – pero tinext ko si Chino para sa tulong.

ChinoNumber ni Sinteya?

To ChinoOo sana. Okay lang ba?

ChinoUh, tingnan ko. Hingin ko number niya. Itext kita pag alam ko na.

To ChinoSalamat. Sorry sa istorbo.

Ilang beses ba akong mag-so-sorry sa lahat hanggang sa maisip kong napatawad na ako?

Nanlalamig at pinapasmado ang kamay ko habang naghihintay, pinapractice kung ano ang pwedeng sabihin. Ano nga ba ang sasabihin ko kay Sinteya? Bakit nga ba siya ang kakausapin ko? Naglakad ako patungo sa may highway, magulo ang utak, at pinapatay ng puso

Nag-text ulit si Chino, may number ni Sinteya.

Mas lalo akong nanlamig, maswerte na at nakapagpasalamat pa ako kay Chino sa text.

Tinitigan ko ang number na sinave ko. Tinitigan ko ito hanggang sa pakiramdaman ko ang sarili kung may lakas ng loob na ba ako. Tatawag ba ako? O magtetext na lang?

Tapos?

Anong sunod?

Wala sa sarili kong pinindot ang call. Pinatay ko bigla pagka-ring. Humugot ulit ako ng malalim na hininga at nag-call ulit. Pumikit ako para mag-concentrate at mag-relax. Gusto ko agad maiyak sa hindi ko malamang dahilan nang marinig ang boses sa kabilang linya.

"Hello?" Boses ni Sinteya – pero hindi normal. . . garalgal ito. "Hello? Sino 'to?"

Sa sobrang expert ko sa pag-iyak, alam kong boses ito ng kakaiyak lang.

Pinatay ko ulit ang tawag.

Ikakamatay ko ata ito.

Hindi nagtext o nag-call back si Sinteya. Kumuha ako ng lakas ng loob para mag-text, at sabihin na sana ay may kaunting oras siya para magkita kami ngayon. Sa isang restaurant.

Ang nireply lang niya ay, 'who are you?'

Diretso ako sa meeting place na sinabi ko, ineexpect na pupunta siya dahil malapit ito ang resto na malapit sa kanila at ospital. Mga dalawang oras akong naghintay, almost giving up, nang marinig ko ang chimes.

Hindi ako lumingon.Kinakabahan agad ako nang makita ang phone kong tumutunog. Ibang number ang tumat

awag. Nanginginig ang mga kamay kong sinagot 'yon, hindi nagsasalita.

"Will you tell me who this is?"

Nanlaki agad ang mata ko at tumalon bigla ang puso ko dahil sa boses ng lalaki. Akala ko si Ned. Akala ko kung ano – pero hindi. Mas malumanay ang boses na ito, at mas malalim.

"Nandito na si Sinteya sa meeting place."

"A—Ah—"

"Ikaw pala."

Nag-angat ang tingin ko sa gilid nang makitang nakatayo roon ang matangkad na si Sinteya. Ang una kong napansin sa kanya ay tanggal ang lahat ng make up sa mukha, at ang mga mata niyang namamaga. Nang mapansin niyang nakatitig ako roon, naglagay siya ng salamin – pero pansin pa rin.

Sa may likuran niya ay si Sir Marco na binaba ang tawag.

Siya pala.

Nilingon niya si Sir Marco, at nakita ko ang pagtingin sa akin ni Sir kaya umiwas ako ng tingin. Ngunit nakita ko ang pagngiti niya nang magpasalamat sa kanya si Sinteya.

"We'll just talk," sabi ni Sinteya. "Sunod na lang ako mamaya? Don't wait for me, okay?"

"You sure?"

"Yeah." Hinagkan ni Sinteya si Sir Marco. "Thanks."

Pumikit ako bago ko makitang hinalikan ni Sir Marco ang pisngi ni Sinteya. May kung anong kumurot sa puso ko. Naghalo-halo sa isip ko ang saya para sa kanya? Lungkot? Takot. Kaba. . .at. . .inggit?

"What's up?"

Nakaupo na siya sa harap ko nang dumilat ako. Bakit ganoon? Kahit mukhang stressed, kahit mukhang may problema – at ang tagal nang umiiyak, ang ganda pa rin niya? Kahit simpleng nakatali ang buhok niya, shirt at pants na parang pambahay – ang ganda-ganda pa rin niya?

"Uhm, g-gusto mo bang ano. . .inumin? Kape? Juice?"

Sa simpleng pagtaas niya ng kilay, kinabahan na agad ako. "I don't think you calling me, not wanting to tell who you are, and asking me to meet you, is just an urge to treat me. So what's up?"

Bakit parang wala siyang problema? Bakit ganoon?

Nagsimula ako sa isang salita.

"Sorry."

Kumunot ang noo niya. "Sorry saan?"

Napakagat ako ng labi. Gusto ko nang tumayo, tumakbo at lumayo pero kahit ang pag-galaw ng mga daliri ko ay kinakatakutan ko ngayon. Pumikit ako at humugot nang malalim na hininga.

"S-Sa pictures."

"What pictures?"

Putek, gusto ko na umiyak!

"Sa—sa. . ." Yumuko ako, natatakot makita ang mga mata niya. "Sa picture niyo ni Sir Marco, nung. . .ano, 'yung pinakita ni. . ."

"That picture we're holding hands."

Hindi 'yon tanong. Declaration 'yon. Nag-angat ang tingin ko nang makita ang pagkuyom ng kamay ni Sinteya. Ang una kong napansin ay ang pagkintab singsing sa kanyang palasingsingan.

Tinitigan niya ako nang mataman.

"That picture that became the reason for Marco losi

ng his job."

Putek. . .para akong sinasaksak.

"That picture that captured our smile, trying to hide it from everyone."

"Sorry!" Kinuha ko ang kamay ni Sinteya, kahit nahihiya sa panlalamig at pawisan na kamay. "Sorry talaga!"

Kinuha niya ang kamay niya, marahas, nakakatakot. Buong akala ko ay sasampalin niya ako, well, deserve ko 'yon – at sana ay ginawa na niya 'yon dati pa, pero hindi. Walang sampal na naganap. Walang kahit ano kundi isang titig lang.

"Pa-isa lang, ha?" sabi niya. Pumikit ako nang mariin, sasampalin na niya ak— "Fuck you." Napadilat ako roon. "Did you know it was torture, knowing Marco is willing to lose his job because of that freaking photo? Dahil lang sa akin?" Hindi nagtaas ang tono ng boses niya, ngunit nararamdaman ko ang galit niya. "Ikaw pala ang gumawa? Accomplice ka nung Jill na 'yon?"

Yumuko ako. "Sorry."

"Still, thanks."

Nag-angat ako ng tingin. "H-Ha?"

Hindi pa rin siya ngumingiti, kaya nakakatakot na

baka bigla niya akong sunggaban sa inis. "Without that shitty experience, I won't really learn." Ngumisi siya. "Hindi ako matatauhan kung ano talaga ang gusto ko. Maybe it had a good effect. Without that, maybe I won't be with the person I love."

Sir Marco.

Wala akong ibang sinabi kundi, "s-sorry."

Nagulat ako sa pagbagsak ng kamay niya sa mesa. Bigla kong naaalala si Ned sa kilos na 'yon. Parehas sila.

"Isa pang sorry mo maiinis na talaga ako." Nagkatinginan kami, nakataas ang kilay niya. "So what now? Ano ba dapat pag-usapan? Okay na ba? That was years ago, for pete's sake, hindi ka ba naka-move on?"

Sa bawat salitang lumalabas sa mga maputla niyang labi, nakakaramdam ako ng sakit. Kirot. Parang lahat, totoo. Nanliit ang mata niya, mukhang hinihintay ang susunod kong sasabihin. Kumuha ako ng lakas ng loob, kung saan man ay hindi ko alam, at nagtanong.

"T-Tungkol sa baby mo?"

Pansin ko ang paninigas ng katawan niya, ang pag-upo nang maayos, at ang pagtitig niya sa akin. "Huh?"

Inulit ko. "B-Baby mo?" Sa bawat segundong magkati

nginan kami, hinihiling ko na sana. . .sana hindi siya. Sana humindi siya. Sana pagtawanan niya ako, ipahiya na para akong sira para isipin 'yon. Sana sabihin niya na hindi niya baby ang iniisip ko.

Sana. . .sana. Sana.

At sana rin ay hindi nangintab ang mga mata ni Sinteya – nagpapahiwatig na lahat ng sana ko, ay hindi magkakatotoo.

"What about?"

Putek. . putek. . .pinapatay na ako ng puso ko. Lalabas na sa dibdib ko. Putek. . .Aris, hinga. Huminga ka please. Mag-relax ka.

"M-May—may sakit ba siya?"

Kinagat ko ang pang ibabang labi nang magsalubong ang kilay niya.

"Saan patungo ang usapan na 'to?"

Nanginginig ang boses ko. "Pakisagot ako, Sinteya," pagmamakaawa ko. Nag-iinit na ang mga mata ko, at parang tumataas ang lahat ng dugo ko sa katawan. "Hemophilia ba? Blood disease? Anong blood type niya, B negative ba? Kakailanganin ba niya ng blood donor?"

Lumayo siya. "W-Why. . ." mas lumakas ang boses. "Why are you asking all these things?"

Nakatama ako ng bull's eye. Hindi ko alam kung dapat akong matuwa.

Nagsisimula nang manlabo ang mga mata ko dahil sa luhang gustong-gusto na lumabas. "Bakit hindi si Sir Marco ang mag blood donor—"

"You don't have the right to—"

Tinuloy ko ang sasabihin ko. "Hindi ba siya yung tatay?"

"What are you—"

Pumikit ako, at pinalis ang luhang kusang tumakas. Huminga ako nang malalim, garalgal ang boses nang sabihin ang, "S-Si Ned . . ."

Nagtuloy ang mga luha sa pagpigil ng hininga ni Sinteya. Na-tense siya. Nanlalambot siya. Sigurado ako. . .putek. Ayoko na.

"W-What—"

"Si Vane. . ." pag-ulit ko, sa pangalan na tinatawag sa kanya ngayon.

Kasabay ng pagtulo ng luha ko ay ang pagkakita ko sa pangingintab ng mga mata niya. Namumula na rin 'yon, pinipigilan ang muling pag-iyak.

"Oh gods. What are you—"

Napahawak ako sa bibig ko sandali, para pigilan ang paghagulgol. "N-Narinig ko kayo noon, alam ko noon na. . . may mga ginagawa—"

"Stop. . ." pagpigil niya. Huminga siya nang malalim. "Just stop it."

Hindi ako nakinig.

"Nasa kwarto niya ako nung isang pagkakataon na dumating ka rin. . ." Paulit-ulit sa utak ko ang mga sinabi sa akin ni Ned, ang boses niya, ang mata niyang galit. "N-Nung pinaparinig niya kung gaano siya nasaktan. Nung pinahiwatig niya kung gaano ka niya nagustuhan—dahil. . ."

Humugot siya nang malalim na hininga, nangingintab pa rin ang mga mata. Pinipigilan ang pagbabadya ng luha. "He doesn't like me."

"Gusto ka niya."

"No." Sana nga. "He doesn't." Sana nga, pakiusap. "It's lust. He was a kid. He doesn't know—"

Pinapatay ako ng mga boses na naririnig ko. I was liking her. . .too much. Siya, si Sinteya. Liking her. . .too much.

"S-Sabi niya ginusto ka talaga niya."

Pinipilit niya ang paghinahon. "He doesn't. Bakit mo ba pinagpipilitan? Ano bang gusto mo mangyari?"

"Sinteya. . ."

"Gods!" Kumukunot ang noo niya. "You're sorry already. So stop—"

"Anak niyo ba 'yun?"

Kasabay ng pag-iyak ko, ay ang panlalaki ng mga mata niya. Gusto kong isuka ang mga sinabi ko, ayaw ko nang lunukin, ayaw ko nang marinig o sabihin pa ulit.

Ngunit binabaon ako ng katotohanan na malapit ko nang malaman.

"Wha—"

"Hemophilia," pagsabi ko ulit, kinukuha sa magulo kong isip ang mga sinearch at tinanong ko sa mga kakilala. "M-Malaki risk nito sa mga incest product. Same genes, na kapag may broken genes na nagsama—it causes damages—"

Tumulo ang kaisa-isang luha na nagpumiglas sa kanyang mata. Sinubukan niyang punasan, ngunit humaharang ang salamin niya sa mata.

"What the hell. . ."

Pinalis ko ang luha sa pisngi. "Pero di ba step siblings lang kayo? Nagpakasal lang 'yung parents niy—"

Pumikit siya. "Stop it. Stop." Magsasalita pa sana ulit ako nang dumilat siya at tinitigan ako sa mata. "Why do you know too much?"

Dahil pakiramdam ko ay ang pag-ikot ko ay kay Ned at sa buhay niya.

Napapatitig ako, pakiramdam ko ay wala akong laban sa kung ano man ang dapat niyang sabihin. "Pakiusap, sabihin mo na hindi totoo? Sabihin mo na paranoid lang ako kaya ganito naiisip ko? Please, Sinteya. . . nagmamakaawa ako."

"What do you want me to do?" Humina ang boses niya. "Hell." Lumingon siya sa paligid at tulad ni Ned, nagsuklay ng buhok, tinanggal ang pagkakatali ng buhok. Lumugay ang mahaba niyang brown at medyo kulot na buhok. "I'm doing my best to get my son out of this situation. No. Do not cross that line."

Kinagat ko ang labi ko, ngunit nagsalita muli. Nanghihinga, pero pinipilit ang sarili sa isang bagay na hindi ko rin alam kung ano. "Naguguluhan na ako—"

"Then don't get into this mess."

Tumayo siya bigla. Hindi ko siya mapigilan kahit marami pa akong gustong malaman, at alamin, ang dam

i pang magulo. Akala ko aalis siya, ngunit nagpunta siya sa counter.

Habang kinakausap niya ang nasa cashier, naiisip ko ang isang bagay: I'm a mess.

Natatakot akong tumingin sa salamin na nasa gilid ko lang. Natatakot akong pinapakita ng itsura ko ngayon ay isang babaeng walang ibang ginawa kundi umiyak nang umiyak. Habang si Sinteya ay kinayang tumayo, makipag-usap, ngumiti at humarap sa salamin para ayusin ang sarili.

Bakit ganoon? Mas nakakaya niya. . . bakit mas malakas siya kaysa sa akin? Mas maayos siya?

Pagbalik niya, may dala siyang tray na may dalawang shake. Binigay niya ang isa sa akin ang isang chocolate shake, tahimik na binigay din ang straw at naupo sa tapat ko. Nakatingin lang ako sa kanya habang nagsimula siyang uminom, hindi pinapansin ang pagtitig ko.

"Sinteya, 'yung—"

"Oh hell." Bigla na lang niyang sabi at tinigil ang pag-inom. Tinanggal niya ang salamin sa mata at tinitigan ako sa mata. "I had fun, I was fucked up, I got pregnant, so what? Anong paki mo?" Natigilan ako, nanlalaki ang mata. "Hindi ako nakisali sa kung ano man ang dahilan mo sa paglaganap ng photo na 'yun, so huwag ka rin makisali sa akin. You know nothing about me, my life or what I've been going through right now."

Sa dami ng gusto kong sabihin, hindi ako makapagsalita bigla.

Pinipigilan niyang umiyak. Alam ko ang itsurang 'yon, masyado na akong sanay para hindi malaman na ang pagkagat niya ng labi ay ang pagpigil niyang sumigaw sa sakit.

"I-I'm trying, okay? Akala ko ayos na lahat but that freaking hemophilia showed up." Hinawakan niya ang noo at yumuko. "Fuck," bulong niya. "Shit."

Pinagmasdan ko ang pagpikit niya, binilang kung ilang beses siyang humugot nang malalim na hininga.

"My sorry isn't enough to save my son, right? He doesn't deserve a mother like me. If I could just rewind everything—"

Lumunok ako. "Bakit—"

"Anong bakit na naman?" Tiningnan niya ako, may luhang dumulas sa kanyang pisngi. "Okay, you want to know the truth? Well, here's the shocking truth." Ngumisi siya. "We're siblings, Vane and I."

Shit.

"Real, and blood related siblings." Mas lalong dumami ang pinipigilan niyang luha sa mata. Ngumisi siya. "As in iisang dugo lang ang nananalaytay sa amin." Tumatalas ang bawat paghinga niya. "At alam mo ang twist?" Tumawa siya. "We didn't freaking know anything about it! And we fucked. . ."

Tumigil ang paghinga ko. Ito na. . .ang totoo.

Ang katotohanang matagal ko nang gustong malaman.

"Like we're having fun." Huminga siya nang malalim, at pumikit, pinigipilan ang sarili. "Like, shits. . ." Garalgal ang boses niya nang bumulong. "We're a shit. . .siblings."

Kasabay ng pagtulo ng luha niya ay tumulo rin ang sa akin. Pakiramdam ko ay naramdaman ko ang sakit ng nararamdaman niya, ngunit hindi pa 'yon kahalati. Wala pa sa kalahati.

"Ang pinaka masaya pa, buntis na ako nang malaman kong magkapatid pala kami. Then all hell breaks lose. Because like what they said; I'm a slut, a whore, a ho who have no right to live. . .oh gods." Hinilamos niya ng kamay ang mukha, at pinipilit suklayin ang buhok – na para bang sa pag-gawa ay maiibsan ang sakit.

Pero hindi. . .hindi mawawala ang sakit.

Mas nadadagdagan lang.

Sobra. Sobra pa sa sobra.

"Do you know how it feels? To know everything you wished you didn't? Na sana bulag at bingi na lang ako sa lahat?" Tiningnan niya ako, na naghihintay ng sagot – ngunit tumahimik ako, hindi gumagalaw

. "It was fucking. . ." Bumulong siya. "Hell. Excruciating hell." Umiling siya na para bang inaalala ang nakaraan, at sa pag-aalala nun ay pinapatay din siya. "Everything hurts. I almost gave up. Almost killed my own son. Lied to everyone who loves me. I gave up Marco. I don't want him to get into my own demon hole. It'll haunt me. . .for the rest of my life."

Tumatagos ang bawat salitang binibitawan niya, at napatanong ako sa sarili ko kung anong karapatan ko para umiyak, kung ang taong kaharap ko ay pinipilit ang sarili tumayo sa sariling paa.

Tumigil na siya sa pag-iyak, ngunit patuloy pa rin ako.

"I decided to move on para sa baby ko. Then this. . .this happened." Huminga siya nang malalim, uminom ng shake. "And now you're asking me bakit?"

Tumawa siya.

"If I could just have that disease kesa sa anak ko, eh di sana masaya na tayong lahat." Nasasaktan na siya, pero bakit nagagawa pa rin niyang maging matapang? "But no. I have to live with this dahil kasalanan ko. Hindi ako nagrereklamo, I just feel. . ." Tumigil siya sandali at pumikit. "I just feel like I'm a fucking bullshit, I don't deserve to live."

Tinakpan niya ang mukha niya. Taas-baba ang kanyang balikat, ngunit walang naririnig na pag-iyak – na para bang pinipigilan niya, pero hindi na pwede. Nauubos ang lakas niya para pigilan ang sarili

maging mahina.

"A-Alam ba ng mga magulang niyo?"

Hindi siya sumagot agad. Nanatili siyang ganoon sa harap ko hanggang sa narinig ko ang pagsinghot niya at tiningnan ako muli.

"Ano sa tingin mo ang mangyayari kapag nalaman nila?" Disaster."Enough of the damage." Nakakalahati na ang shake niya, hindi ko pa rin nagagalaw ang akin. "Ayoko nang dagdagan pa. I want peace. Hanggang sa akin na lang 'yon, and you forced me to tell it to you." Nanliit at tumalas ang mata niyang nakatingin sa akin. "So I hate you."

Deserve ko 'yon. Sobra.

Pinunasan ko ulit ang sarili kong alam kong mukha nang basahan. Uminom na rin ako ng shake na binili niya, at naalala kong sa kanya ko ibibigay ang pera na ibabalik sa Tatay ni Ned. . .nila. Totoong tatay nila.

"A-Alam ba ni V-Vane?"

Kumunot ang noo niya. "Again, ano sa tingin mo ang mangyayari kapag nalaman niya?" Magiging masaya siguro? "Sa tingin mo ba magtatatalon siya sa tuwa kapag nalaman niyang may anak siya sa ate niya?" Baka ipaglaban niya kayong mag-ina. "Plus, he has this child with another girl, I think."

Nanlaki ang mata ko. Alam niya?

"That Vane needs to take care of the other family, get his maturity up already."

Hindi ako ang alam niya? Ito ba 'yung kay Jill?

"S-Sino. . .ano 'yun?"

Wala siyang alam. At sa pagkuha ng pera ni Auntie?

Huminga siya nang malalim. "Really, ano ka? Interviewer na aalamin buong family background namin? Close kayo ni Vane, why don't you two talk about it." Tumaas na ang kilay niya, ang kaninang natibag na pader, ay bumalik muli. "Or maybe ask my dad. He's the one who knows things."

Ubos na ang iniinom niyang shake nang magtanong ulit ako.

"Hindi mo ba naisip na. . .tanungin si Vane?"

Hindi nawala ang taas ng kilay niya. "Huh? I don't meddle with other's lives—"

Sa bawat lunok ko, nahihirapan akong huminga.

"H-Hindi 'yun," pagputol ko. "Yung. . .Kung ano 'yung blood type niya? Para sa anak mo?" Ouch. "Niyo?"

Ikakamatay ko ito.

Ngumiti siya. "Hindi dapat siya mapasama sa ganitong gulo. He has his own issues. If you're asking what about our parents blood, they're both AB. A naman ako. Cute, no? Family."

Pagkahinga nang malalim, inayos niya muli ang buhok. Sinuot niya ang salamin sa mata, siguro ay hinihiling na walang makahalata ng pamamaga ng mata.

Pinatong niya ang braso sa lamesa at lumapit sa akin. "Let me take care of my problems, and you take care of yourself, too. This is hell; you don't want hell, do you?" Nanigas ang pagkatao ko nang lumapat ang hintuturo niya sa noo ko. "Look at those lines." Hinimas din niya ang ibaba ng mata ko. "And those bags." Umiling siya. "Don't overthink about too much that doesn't relate to you, sayang ang ganda mo kung iniistress mo ang sarili." Lumayo siya at saka umirap. "And we're not really friends, yes?"

"Sin—"

Pinutol niya ang sasabihin ko. "Thank you, you're a sweet girl for letting me burst like that. I just needed someone out of my circle. . . to talk to. Or shit." Umiling siya. "Ah, hindi ko na alam. Wala akong paki kung i-judge mo na ako. Still, thanks." Tumawa siya ulit, pero walang bitterness. O lungkot man lang. "Medyo gumaan kahit papaano pakiramdam ko, ugh, I feel so pathetic."

Tumayo siya, nanatili akong nakatitig sa shake na hawak.

"And oh, Aris," tawag niya. Inangat ko ang tingin ko. "Hindi na kita mapapatawad pa kapag gumawa ka ulit ng issue tungkol sa amin ni Marco. Lalo na kapag nadadamay si Marco. Alright?"

Tumango ako, walang lakas para makapagsalita.

Tumalikod siya ulit, palakad na – ngunit bumaling ulit sa akin.

"I'm sorry for the entire ruckus me and Vane did. Kung may love story kayo noon na naputol dahil sa presensya ko, by all means, I won't get in between the two of you." Sa unang pagkakataon, doon ko nakita ang pinaka magandang ngiti na nakita ko.

Bakit ang ganda niya? Sobra.

"You're his first love, right?" Alam niya. . .may alam siya. "Just pray to the gods he doesn't love the other girl he got pregnant a few years back, or just ask him. And maybe you two will have your own fairtale."

Bago pa ako makapagsalita, tumalikod ulit siya. Pero wala pang ilang hakbang nang bumalik siya ulit at binagsak ang kamay sa harapan ko, mas nakita ko nang malapitan ang singsing sa daliri. Kinabahan ako agad nang hinawakan ng mainit niyang daliri ang baba ko at inangat 'yon.

Nagtama ang tingin naming dalawa.

"I beg of you, don't try to mend everything. It's not your own thing to fix."

Pakiramdam ko ay nawalan ako ng lakas magalit.

At hindi ko na naibalik ang pera.

Nagtipa ako ng text.

To SinteyaI'm sorry.

Hindi na siya nag-reply pa.

____

Ngprya 50 lang guyzz, no epilogue :)

=================

Ngprya 47

Ngprya 47 // A Delusional's Repentance

Ano ba ang tama at mali?

Paano ba mapapatunayan kung tama ang mga ginagawa natin? May pagkakataon bang ang akala nating tama ay mali pala talaga?

Tagos ang mga sinabi sa akin ni Sinteya; mula sa mga nararamdaman niya, sa katotohanan, at sa sinabi niya sa akin.

Ilang beses ko nang sinabi sa isip ko na step siblings sila, at may nangyayari sa kanila – ngunit ang marinig ang katotohanang tunay silang magkapatid, may nangyari sa kanila, at may naging produkto, na ngayon ay naghihirap - parang. . .mas masakit?

Mas nakakalubog.

Mas nawalan ako ng karapatan.

Ginawa kong busy ang sarili sa pag-aral pagkabalik sa probinsya. Sa mga calculations, equations at sa iba pang accountancy related things. Marami-rami pa ang dapat kong tapusin para maka-graduate, makapag-review at makapag exams na. Ilang buwan at ta

on pa.

Tinuon ko rin ang buong atensyon ko kay Neri.

Hindi na ako makikialam.

Titigil na ako.

Ayaw ko na.

Ito na naman ako.

Nang mag-sembreak, inaya ako ng mga boardmates ko noon na sumama naman ako sa kanila. Nang magkita-kita kami, ang iba ang graduate na. Kinamusta nila ako, ano na ang balita sa akin at kung may boyfriend na raw ba ako.

Sinagot ko ng puro katotohanan ang mga katanungan nila.

Hindi nga lang nila tinanong kung may anak na ba ako. O nabuntis. O kung ano man.

Wala pa rin silang alam sa nangyari.

Siguro may tamang oras para makilala nila si Neri.

Tamang oras. Kailan kaya ang tamang oras? May tamang oras nga ba? O lahat na lang ay maling oras na hindi na maitatama pa?

"Dito na kayo matulog," pag-aya sa amin ni Mang sa aming mga hindi na doon nakatira.

"Si Manang, na-miss kami," panunukso ng isa.

Obvious ang pagtakip ni Manang sa kanyang ngiti kaya kinulit siya nang kinulit. Hindi talaga siya tinigilan at nagawa pang kilitiin si Manang para lang mapa-amin. O ma-torture. "Oo na, nakaka-miss ang ingay niyo dahil halos halos tahimik at mahiyain ang mga bagong salta"

"Parang Aris times infinity ba 'yan?" natatawang sabi ng dati kong boardmate. "Nako, nakakatakot kapag ganun! Feeling nasa langit ka kasi puro anghel nakapaligid."

"Hala! Hindi naman ako sobrang tahimik. . ."

Tumaas ang kilay ni Queen. "Parang sinabi mo na ring ang hinhin ko."

Nagtawanan na naman.

Nakakamiss talaga ang ganito.

Sa sumunod na araw, karamihan ay magsisiuwian na sa kanya-kanyang probinsiya at sariling apartment. Napagdesisyunan ko na nga ring umuwi nang mag-text sa akin si Chino.

ChinoNasa Manila ka raw sabi ni Mama?

To Chino Oo pero pauwi na rin. Sabay kba?

Sa Manila kasi siya ngayon dahil may ginagawa sila ng mga kaibigan.

ChinoPwede ba tayo magkita?

To Chino Ngayon na? Saan?

Chino Mamaya. Mga 7pm. Ayos lang?

To Chino Anong meron?

Wala siyang naging reply kaya tumambay muna ako sa Mall malapit sa boarding house. Makalipas ng ilang minuto, nagtext ulit ako

To ChinoWag na mahiya kung sasabay ka pauwi! Reply na haha :D

Wala pa ring reply. 

Habang naglalakad, bumaling ang tingin ko sa coffee shop. Sa may mga lamesa sa labas. Sa babaeng nakaupo – sa pamilyar na mukha.

"Ate Raf?"

Nilingon ako ni Ate Raf na nakahawak sa phone niya. Nanlaki ang mata niya, halatang gulat, nang makita ako. Lumapit ako sa kanya at naupo sa tapat na upuan.

"Aris? Bakit nandito ka?"

"Malapit kasi sa dati kong boarding house ito. Ikaw, bakit nandito ka?"

Ang layo kasi nito sa bahay nila.

"Uhm." Naghahanap ata siya ng irarason? "Ano, kasi. . ." Nakatingin lang ako nang nagtataka sa kanya nang mapansin kong lumagpas ang paningin niya sa akin. "Wala. . .wala, tambay lang."

May tinitingnan siya sa likuran ko? Lumingon ako. Ang una kong napansin ay lalaking naglalakad na di

retso ang tingin. Ang ganda ng tindig at presko ang paglalakad kaya nakuha agad ang atensyon ko.

Sa unang tingin, akala ko si Sir Marco, kung hindi lang mas matapang ang mata ng lalaki pero mas may 'gaan' ang aura kaysa sa prim and proper look ni Sir. Naka-dark aqua shirt na medyo fit, black pants na nakatupi yung ibaba tapos brown boat shoes. Hinawi niya 'yung medyo mahabang buhok na hanggang batok lang.

"Hi Pogi," rinig kong tawag nung dalawang babae na nakasalubong niya.

Hindi niya nilingon ang tumawag sa kanya. Sumigaw pa 'yung isang babae ng, "snob ni pogi!" 

Diretso ang lakad ng lalaki, nakapamulsa at diretso ang tingin sa akin?

O kay ate Raf?

Kinabahan ako nang ngumisi 'yung lalaki, dahilan para mas maging gwapo siya at mukhang manly dahil sa bigote niya. Binalik ko ang tingin kay Ate Raf na mula sa kunot noo, bumalik sa normal at ngumiti sa akin. Pagbaling ko ng tingin sa lalaki, nagulat ako dahil sobrang lapit na niya sa amin.

Sa lapit ng paglalakad niya sa table, naamoy ko agad siya.

Putek, ang gwapo ng amoy niya?

Napansin ko si Ate Raf na napapikit at huminga nang malalim. . . saka ako ngumiti nang lumagpas na 'yung lalaki.

"Ang gwapo ng pabango nung lalaki," sabi ko na lang.

Napadilat si Ate Raf at parang nagulat. "Ha? Ah. . .oo nga."

Mukhang wala sa wisyo si Ate Raf pero kinwentuhan pa rin niya ako. Nagtanong din siya tungkol kay Neri at kung bakit nga ba ako nasa Mall. Sobrang curious siya sa dahilan ng pag-Mall ko, eh siya dapat ang tanungin ko kung bakit ang layo ng narating niya.

Nang mapansin kong panay ang tunog ng phone ni Ate Raf, napagdesisyunan kong magpaalam na.

"Ha? Saan ka pupunta?"

Nagkibit balikat ako. "Baka maglakad-lakad, or magpapaload para matawagan si Chino."

"Oh, sure ka?" tanong niya ulit. Hesitant pero parang hindi ang itsura. "Sige, text ka na lang if ever."

Habang naglalakad, kinapa ko ang bulsa ko dahil parang may nalimutan ako. Pagtingin ko sa bag, wala nga talaga! Pabalik na ako kay Ate Raf just incase nandoon ang panyo ko. Natigil ako sa paglalakad n

ang may mapansing nakaupo sa kaninang upuan ko, katapad ni Ate Raf.

Yung lalaking gwapo na nadaan sa may amin.

Para siyang model ng coffee shop sa pag-upo niya.

Actually, para siyang model talaga at feeling ko nakita ko na talaga siya kung saan man dahil pamilyar siya. Magazine ba? Poster? Billboard? O sa personal din?

Hindi ko talaga maalala!

Mukhang may pinag-uusapan sila kaya tiningnan ko sa malayuan ang pwesto na 'yon kung nandoon ang panyo ko. Nakita ko sa lamesa ang hinahanap ko, nakatabi, kaya para hindi makaistorbo sa kung ano man, mabilis akong lumapit.

Ngunit paglapit ko, parang nabigla si Ate Raf at tumayo.

"Ah, sorry talaga, hindi ko talaga kilala hinahanap mo, eh." Nilingon ako ni Ate Raf. Napalingon ako sa lalaki na may ngisi sa labi. "Sorry, sige bye." Hinawakan ni Ate Raf ang braso ko. "Aris, tara? Samaha—"

"Your handkerchief?"

Natigil si Ate Raf nang ibigay sa akin nung lalaki 'yung panyo ko. Pagkapasalamat ko, nginitian ako

ng lalaki, at sigurado akong lahat ng nakatingin doon sa ngiting 'yon ay mahihimatay sa kilig.

"Tara na, Aris!"

Hinila ako ni Ate Raf palayo sa lalaki. Niyakap pa ni Ate Raf ang braso ko, nagmamadali. Nilingon ko 'yung lalaki. Nakahawak siya sa labing nakangisi, mukhang na-aamuse ang itsura na nakatingin pa rin sa amin. Pagbaling ko ng tingin kay Ate Raf, mukhang tensed siyang nakadiretso ang tingin sa dinadaanan namin.

Weird.

"Anong mayroon?" tanong ko.

"Ha?" Natauhan si Ate Raf, medyo bumagal ang paglalakad. "Anong anong mayroon?"

"Doon sa lalaki?"

"Malay ko sa lalaking 'yun," diretso niyang sabi. "Naupo bigla sa tapos may hinanap sa akin na hindi ko naman kilala."

Ngumiti ako. "Baka type ka? Ganun mga pick up lines, di ba?"

Kumunot ang noo ni Ate Raf at umiling. "Adik. Parang di naman."

Pero nakikita kong pinipigilan niya ang ngiti niya. Kinikilig lang? Ngayon ko lang nakita si Ate Raf na ganito! Ang cute. Para na nga siguro akong sira dahil ngiting ngiti ako kaya tinakpan ni Ate Raf ang mukha ko.

"Alam mo, makinig na lang tayo ng music." Kumalas siya sa yakap niya sa braso ko at kinuha ang phone, inaayos. "Paparinig ko sa'yo tong kanta na nakita ko sa youtube. Gwyneth pangalan ng artist."

Nilagay niya sa tainga ko ang isang earphone. Sa umpisa, akala ko okay lang – pero kinabahan bigla nang mas marinig at maintindihan ang lyrics.

Para bang pinagkakait ng tadhana,Na tayo'y magkasama.

Sinabayan ni Ate Ra fang sumunod na mga lyrics, na para bang binubulong sa akin ng dalawang tao. "Sa araw-araw, na ika'y aking nakikita, puso'y parang winawasak ng paulit-ulit, wala na bang pag-asang, maibalik ang dating nasimulan?"

"Ate Raf. . ."

Hindi niya ako narinig. Nagpatuloy siya sa pagkanta. May kumikirot sa puso ko.

"Unang pag-ibig, unang pagluha. Para bang 'di tayo ang itinadhana—tuut."

Napatingin ako sa phone ni Ate Raf. May tumatawag. Agad niyang sinagot 'yon kaya hindi ko nakita ang nasa screen. Natigil ang kanta. Dahil nasa akin ang isang earphone, narinig ko ang ingay sa paligid sa kabilang linya.

"Goo—"

Pati ang kaunting boses.

Biglang inalis ni Ate Raf ang pagkakasaksak sa earphone at nilapit agad ang phone sa tainga. "Oo na Sef." Napalingon ako dahil sa pagtataka. "Papunta na ako d'yan," sabi pa niya. Mas lalo akong nagtaka. "Kasama ko kasi si Aris, nagkita kami sa coffee shop kanina." Mukhang ineemphasis niya lahat ng words. "Wag ka na tumawag please, ang kulit nito. Yeah, I'll be right there." Pause. Napangiti si Ate Raf pero nagpigil. "Adik. Sige, maghintay ka. Bye."

"Si Ate Sef?"

Binulsa ni Ate Raf ang phone at tumango. Hmm, baka lumalim lang ang boses ni Ate Sef? Nagulat ako nang phone ko naman ang tumunog. Akala ko si Chino na pero si Ate Sef pala.

Ate Sef Aris! Tanong ko lang kung alam mo nasaan si Raf? Hindi ko kasi ma-contact phone niya eh. Lag

ing cannot be reach.

Kahit nagtataka at naguguluhan, pinakita ko kay Ate Raf ang text. Nanlaki ang mata niya, mukhang nag-panic ulit. Bakit ang hilig niya mag-panic ata ngayon? Wala ako sa posisyon para kwestyunin ang mga nangyayari sa kanya pero sobrang fishy talaga nang magpaalam siya sa akin, at naglakad papunta sa pinanggalingan namin.

Eksakto namang may tumawag na unknown number sa akin.

Pagkasagot, boses ni Chino ang narinig ko.

"Kaninong number 'to?" tanong ko. "Bago mo?"

"Ha? Hindi. Nakigamit lang ako. Pwede na ba tayo magkita ngayon?"

"Sige. Nasa mall ak—"

"Sa condo sana."

Napatigil ako sa paglalakad. "Condo? Saan?"

Pumapasok sa isip ko ang kaisa-isang condo na napuntahan ko sa Makati – ngunit hindi 'yon ang sinabi ni Chino. Mag-taxi na lang daw ako at babayaran niya ang pamasahe ko. Kahit alam kong babayaran n

ga niya, nag-jeep lang ako kaya medyo natagalan.

ChinoNasaan ka na?

Nakailang text sa akin si Chino, mukhang madaling-madali kahit wala pa namang 7pm dapat. Pagkarating ko sa floor, hinanap ko pa ang room, at kinabahan nang mag-doorbell.

Bakit dito kami magkikita ni Chino? Bakit iba ang pakiramdam ko?

To ChinoNandito na ako? Nagdoorbell na ako

Imbis na reply mula kay Chino, bumukas ang pintuan at tumambad ang babaeng mas maliit sa akin na may mala-chandelier na hikaw. Ngiting-ngiti siya.

"Ya' mus' be A'is?"

Napakunot ang noo ko. "A-Ano po?"

"Ya' A'is aight?"

Napakagat ako ng labi. Ayaw ko sanang maging rude pero. . .hindi ko talaga maintindihan. Pinay na pinay naman ang itsura niya pero sobrang thick accent. Hindi naman british pero. . .iba talaga, eh.

"Po?"

Umirap 'yung babae. "Ay gravity yun ha, sabi ko ikaw ba si Aris? Mukhang ikaw naman ata 'yun kaya, halika, pasok ka."

Gusto ko sana sabihin ang, 'marunong naman po pala magtagalog' pero nanatili akong tahimik nang papasukin ako sa loob ng condo. Tinext ko ulit si Chino dahil nakakaramdam ako ng takot. Kung ang condo na una kong napuntahan ay malaki, mas malaki ang condo na ito. Ang daming pintuan, ang ayos – at ang ganda.

"Maupo ka muna, hintayin mo lang at darating na 'yung kakausap sa'yo."

"Si Chino po?"

Ngiti ang naging sagot sa akin ni ate.

Binigyan niya ako ng juice bago umalis na talaga. O padabog na sinarahan ako ng pinto habang bumubulong ng 'sayang accent ko sa babaeng 'to' na dahilan para mapangiti ako. Buti na lang, may mga paintings na nakasabit sa mga pader kaya may naging dahilan para hindi ako ma-bored.

Ang napansin ko sa paintings, sobrang lakas ng emosyon – at pamilyar ang style.

Bago ko pa makita ang signature ng artist, napalingon ako nang marinig ang doorknob na gumalaw. May malabo ring boses sa kabilang side. Nakatingin lang ako hanggang sa magbukas ang pintuan.

Napatitig ako sa taong pumasok nang diretso rin ang tingin sa akin.

"Yeah." Mahina lang naman ang boses niya pero parang kumalabog sa tainga ko 'yon. Ngumisi siya – sa kausap o sa akin, hindi ko sigurado. Sinarado niya ang pintuan sa likod. "Nandito na ako." Hindi ko maiwas ang tingin ko sa kanya. Na naman. Parang dati lang. "She's here already. Thanks."

Pagkabulsa ng phone, lumapit siya sa akin.

Sa bawat hakbang ng mga paa niya patungo sa akin, mas nadidikit ako sa kinatatayuan ko. Hindi makagalaw. Naubusan ng boses at salitang gusto sabihin.

Nalunod sa mga mata niyang nakatitig sa akin.

"Hey."

Ang pagbati niya sa akin ang dahilan para matauhan ako at kahit nanlalambot ang mga tuhod ay dumiretso ako sa sofa. Kinuha ko ang bag ko nang hawakan niya ang braso ko.

"Saan ka pupunta?"

Sinukbit ko ang bag ko pero tinanggal niya 'yon. Sinukbit ko ulit, tinanggal niya na naman. Pagkasukibit ko ulit, marahas niyang tinanggal 'yon at binato palayo sa akin ang bag.

Habang patagal nang patagal ang pagtitig ko sa kanya, naalala ko ang pag-iyak ni Sinteya.

Hindi ko alam ang dapat kong maramdaman.

O kahit isipin man lang.

Kukuhanin ko na sana ang bag ko nang mahigpit niyang hinawakan ang braso ko para pigilan. Hinila niya ako at pinaupo sa sofa. Nanatili akong tahimik.

"You won't talk?"

Huminga ako nang malalim. Wala pa ring boses. Walang kahit ano. Huminga rin siya nang malalim at naupo sa tabi ko. Nanatili akong nakatingin sa kawalan nang mapatingin ako sa litratong pinakita niya sa akin.

Para akong sinaksak nang makita ang picture ni Neri na mukhang nito lang kinuhanan. Ilang sandali, dinulas niya ang daliri. Mas lalong nanlaki ang mata ko dahil sa ilalim ng picture na 'yon, ay may tatlo pa.

Noong months pa lang si Neri patungo sa present.

Paano niya nakuha ang mga pictures na 'yan?! Dahil kay Auntie noon? O sa tatay niya?

"Based on your expression, you know her."

Napansin ko ang paghigpit ng hawak niya sa mga litrato. Ibinaba niya ang ulo niya para tingnan ako. Nag-angat ang isang gilid ng labi niya, ngunit hindi siya nakangiti.

"Sino siya?"

Napapikit ako. Kaunting hinga lang, Aris. Kaya mo 'yan.

"Sino siya, Mari Solei?"

Dumilat ako. Nagsisimula nang mag-init ang mga mata ko kasabay ng pagsabog ng puso ko sa bawat segundong lumilipas. Sa sobrang daming pumapasok sa isip ko, para bang nag-shut down na lang bigla ang utak ko.

Nanlalamig ang kamay ni Ned na hinawakan ang mukha ko para magtama ang mga mata namin. Umiwas ako pero hinanap niya ang paningin ko. 

"Where is she?"

Tahimik pa rin.

Pumikit siya at bumitaw sa mukha ko. "Pagod ka na ba magsinungaling kaya tahimik ka na lang?" Nanginginig ang labi ko. Sa takot? Sa kaba? Sa. . .hindi ko alam?! "I'm tired of all your lies, so please. . ." Muli niyang inangat ang pictures. "Just tell me one truth this time."

Isang tama.

Isang katotohanan.

"Is this our baby?"

Bumigat ang paghinga ko sa narinig. Dinidilat ko ang mga mata, pinipigilang kumurap para hindi bumagsak ang mga luha.

"Maris." Lumambot ang boses niya at hinawakan ang kamay ko. Nilapat niya ang noo sa gilid ko at bumulong. "Answer me." Pinagmasdan ko ang paglagay niya ng picture ni Neri sa gitna ng mga kamay namin. "Anak ba natin siya?"

Isang luha ang pumatak mula sa mga mata ko patungo sa litrato ni Neri.

At isang luha ang pumatak sa daliri ko – ngunit hindi akin.

Kinagat ko ang labi para pigilan ang paghagulgol. Nanatili akong tahimik, ngunit gusto ko na lang um

iyak nang wala sawa sa harap niya. Gusto kong kuhanin ang litratong hawak namin at itago sa kanya, burahin sa isip niya.

Pwede akong humindi. . . wala siyang magagawa roon.

Ngunit natigil ako sa sunod niyang sinabi.

"Minsan ang gulo na," bulong niya. Pinipilit niyang hawakan nang buo ang kamay ko. Tulad noon, kayang-kayang sakupin ng kamay niya ang maliit kong kamay,  pero hindi ko hinayaan – dahil hindi mawala sa isip ko ang mga alam ko, at ang tama. . . at itong mali. "Ano nga ba ang totoo sa hindi?"

Walang isip-isip kong sinabi ang, "may anak ka."

Umangat ang ulo niya. Hinawakan niya ang akin at binaling sa kanya. Ayaw ko siyang tingnan, ngunit wala na akong nagawa nang magkatinginan kami – parehas na wala sa sarili – parehas na naghahanap ng katotohanan sa lahat ng kasinungalingan.

Pero bigo parehas. . .

"Bakit. . .why are you hiding her from me? I was waiting but–"

. . . bigo kami, dahil sa dapat maging tama ito.

"May anak ka," pag-ulit ko ulit nang magsiunahan ang mga luha sa pisngi ko.

Mas humina ang boses niya, garalgal. "You never said she truly exists when we met. I didn't kn–"

"May a-anak ka sa ate mo." Pagkasabi ay bigla na lang bumuhos ang lahat sa akin. "Anak niyo siya. . . yung. . . 'yung akala mong pamangkin mo, 'yung siguro ay nasa ospital ngayon." Inalis ko ang hawak niya sa mukha ko. Pinipilit kong pigilan ang paghagulgol – pero ang sakit.

Sobrang sakit kapag kinakain ka ng kung ano ang tama.

"May sakit siya, Ned." Umiling ako at kinagat ang labi. "May sakit siya sa dugo dahil sa genes niyo ng ate mo."

Kasabay ng pagpigil ko sa pagkawasak ay ang pagtulo ng luha niya galing sa mga nanlalaking matang nakatitig sa akin.

"W-What?"

___

"Una" Lyrics / song by Gwyneth Jewel (click external link for the soundcloud link)

=================

Ngprya 48

Ngprya 48 // Lacsamana

"Ano ba naman tong gagong to. Bobo mo, wag ka na maglaro tangina, mag-aral ka nga muna! Mag iinsert pa ako ng maraming mura kaya lang naawa na ako baka lumubog ka pa eh lubog ka na nga! Lul pakyu!"

Nagpapasalamat na rin ako dahil hindi ako kalaro ni Marie sa League of Legends dahil siguradong mas malala pa ang makukuha kong mga salita kung sakali man. Pinatapos muna namin siya sa paglalaro, man-'trashtalk' at makipag-away bago sumakay ng jeep.

"Bakit ka pa kasi naglalaro nun, kulang na lang mamatay sa hiya 'yung tao," natatawang sabi ni Maureen habang nasa byahe.

"Eh ang bobo kasi, hindi ginagamit ang utak." Naiinis pa rin siya dahil natalo sila dahil doon sa ka-team niya roon sa computer shop. "Nakalimutan ko sabihin na dapat mag sign up siya sa e-bay nang mabenta 'yung utak niyang hindi ginagamit, parang brand new eh!"

Nagkatinginan kami ni Maureen, nag-me-mental talk sa isa't isa na siguro ay dapat pakalmahin muna namin si Marie. Dumiretso kami sa isang cake shop, bumili ng chocolate cake para makain sa apartment nila Ate Raf.

Habang kumakain ng cake, nagsimula kaming magkwentuhan. Pinupush ko ang usapan kanila Marie at Maureen, tinanong ko na rin kung anong nangyari na kay Mao – ngunit napunta ang usapan sa akin.

"Anong nangyari na?"

Nag-aabang sila ng sagot. "Anong anong nangyari na?"

"Hindi pa rin kayo nakakapag-usap ni Vane?" tanong ni Maureen. Nakatingin lang si Marie sa amin, sobrang daming cake na nasa loob ng bibig.

Nag-aalinlangan pa akong sumagot. "Nag-usap."

"O anyare?" tanong ni Marie, halos malaglag ang ilang tidbits ng cake mula sa bibig.

Gusto ko na lang manatili sa pagtahimik, o tumayo para umalis – ngunit napagdesisyunan naming dito hihintayin si Tita Corinne at Cai kasama si Baby Neri. Kinabahan ako sa titig ng dalawa kong kaibigan. . . kaya nagsimula akong magkwento.

Nakatitig lang sila sa mga sinabi ko.

Pagtapos kong magkwento mula sa usapan na mukhang alam ni Chino hanggang sa pagtanggi ni Sir Yboa sa perang ibabalik ko, natahimik kami. . . isang linggo na ang nakalipas pero nang ikwento ko ang naganap at na-refresh sa utak ko, parang bumalik sa ak

in ang lahat.

Siguro masaya na si Ned. Baka okay na sila ng ate niya. Happy family na nga siguro sila, at maayos na ang kalagayan ng anak nila. Magkapatid man na tunay, ano pa ang kasabihan na 'me and you against the world' kung hindi nila papatunayan? Against all odds.

Ang gandang kwento. Ang sarap ikwento sa iba.

Okay na siguro sila.

Nagulat ako nang bigla akong sinampal ni Marie. Akala ko tapos na pero sinampal din niya ang isa, hanggang sa ilang beses niya akong pinalo sa mukha. Inalog din niya ang ulo ko habang sinasabi ang, "o masamang espiritu lumayo ka sa utak ni Mari Solei nakikiusap ako!"

Naririnig ko ang tawa ni Maureen. Tahimik kong tinanggal ang hawak ni Marie sa ulo ko.

"Marie. . ."

Kumunot ang noo niya, ngumuso at ginamit ang tinidor na may chocolate cake para ituro ako. "Sabi nung Sinteya, wag ka na raw makialam." Winagayway niya 'yung tinidor kaya tumama kay Maureen 'yung natanggal na cake pero hindi pinansin ni Marie. "You can't fix things you don't own."

Ito na. . .simula na.

"Anak ni Ned 'yung bata, he owns the baby," sagot ko para maintindihan nila ako. "Hindi ko kayang ayusin 'yon pero kaya niya. Dugo niya ang kailangan!"

"Ano ba, Marie!" Kinuha ni Maureen ang tinidor na may cake sa kamay ni Marie at kinain 'yon. "Natatamaan ako ng cake mo, eh! Akin na nga, ako na lang kakain!"

Nag-agawan pa silang dalawa hanggang sa sinubo ng buo ni Marie ang cake at niluwa. "O ayan, kainin mo!" Tinulak ni Marie ang platito papunta kay Maureen at tinuon ulit ang pansin sa akin. "Problema na 'yun nung Sinteya kung paano niya sasabihin—"

"Wala nga raw kasi siyang balak."

"Kaya nga bakit mo sinabi?!"

"Kasi mamamatay 'yung anak niya!"

Natigil si Marie, tumaas ang dalawang kilay at ngumuso. "Grabe naman 'yun, baka di naman mamamatay."

Pinunas ko ang pinapasmadong kamay sa pants na suot at sumagot. "Kapag naging severe 'yun, pwede siyang maubusan ng dugo kaya. . ." Yumuko ako. ". . .kailangan niya si Ned. Yung tatay niya."

Hinimas niya ang noo. "Paano si Neri?"

"Paanong paano si Neri?"

"Kawawa siya. Wala siyang—"

Pinutol ako ang sasabihin niya. "Paano siya magiging kawawa? May sakit ba siya?" Nanatili siyang tahimik kaya nagpatuloy ako. "Ikakamatay ba niya kapag hindi nakilala si Ned?" Tahimik ulit. "Nandito naman ako, eh. Wala siyang sakit. Nakaya ko ring mabuhay na parang mag-isa at buo naman ako."

"Buo ka? Sigurado ka?"

Nagsukatan kami ng tingin ni Marie nang bumuntong hininga ako. "Kasama ko si Neri, kakayanin namin 'to."

"Sigurado ka?!" pagsigaw niya ulit.

"Ano bang pinapatunayan mo?"

"Bakit ba tayo nagsisigawan?!"

Napakunot ang noo ko. "Ewan ko!

"Para intense ba?!"

Tumawa si Maureen kaya natigil ang sigawan. Sinubo niya ang cake kay Marie. Nakakunot noo ang ni Marie habang ngumunguya.

"Kaya lang bakit nag-walk out ka?" tanong ni Maure

en. Bumaling ang tingin ko sa kanya, hindi nagsasalita. "I mean, hindi mo kayang sabihin kaya umalis ka? Iniisip mo ba na susundan ka niya kapag nagwalk out ka pagkatapos sabihin 'yung katotohanan? Sa fiction lang nangyayari 'yung sinusundan kapag may walk out scene!"

Nilingon ni Marie si Maureen. "Ay wow, hugot 'yun ah."

"Totoo naman!" Tumaas ang boses ni Maureen. "Huwag kasi natin iasang maging kaparehas ng totoong buhay ang manipulated romance fiction! Hindi ka hahabulin kung hindi mo sasabihing nagpapahabol ka."

Tumawa si Marie. "Woah. Miller-related hugot ba 'yan?"

Tinulak ni Maureen ang mukha ni Marie. "Tse." Umirap si Maureen kay Marie at tiningnan muli ako. "Paano ka na ngayon? Kayo?"

Naninikip ang dibdib ko, ngunit gumagaan din dahil nasasabi ko ang gusto ko sabihin.

"Hayaan ko na sila. Hindi naman ako nagpapahabol. Kakayanin ko naman, eh."

Napatingin ako sa simot na platito ni Marie pagkabagsak ng tinidor niya roon.

"So ano, magpaparaya ka?" tanong niya. Umangat ang tingin ko sa mga mata niya, nakataas ang kilay. "Ikaw na ba ang mabait? Kasi ito 'yung naiisip mong

tamang gawin? Ikaw na ba dapat kaawaan?"

"Marie—"

Tinigil ko sa pagsasalita si Maureen, tumuloy si Marie.

"Hindi kaya pinapaubaya mo na si Vane sa ate at anak niya kasi natatakot ka na baka in the long process, hindi pala talaga ikaw ang piliin niya? Na that choice is just a facade to hide the hurt kapag si Sinteya ang pinili niya kaysa sa'yo?"

Nanlamig ang buong pagkatao ko sa narinig. Nakatingin ako kay Marie ngunit hindi ko ma-focus sa kanya ang tingin ko. Nanatili akong tahimik nang may kumatok dahilan para tingnan ni Maureen kung sinong tao ang nasal abas.

Dumiretso si Marie. "Iniisip mo ba na dahil yan ang naiisip mong tama, ikaw na ang hero? Kaya ka lumalayo? Tumatakbo?" Nanliit ang mata niya. "Takot ka lang siguro, Aris. Duwag. Spineless!" Sa bawat salita, tumatagos sa puso ko. "Parehas kayo nung pwet na 'yun and seriously, that pwet will get a piece of my mind too. SERIOUSLY! Aalugin ko rin ang utak nun!"

Ang sakit. . .sa sobrang sakit, kahit gusto kong umiyak, walang kahit anong luhang nagsisilabasan.

"Hindi sa ganun—"

"Oo nga, gets ko na kasi ito ang tama. May batang

dehado, at ano? Ngayon? Na-prove na ba ng kinakatakutan mo noon ang nangyayari ngayon? Tinakbuhan mo na si Vane! Nagsisimula na ba 'yung takot? Kasi hindi ka niya hinabol?"

Pumikit ako at huminga nang malalim. Pinipilit kong huwag damdamin ang mga sinasabi ni Marie ngunit parang kahit ilang beses kong isipin na malayo ang iniisip niya sa iniisip ko, pakiramdam ko ay pinapatay pa rin ako ng katotohanan.

"Ayaw ko talagang nakikialam kaya lang, ilang years na 'yan?" tanong niya. Dumilat ako nang mapansing napatingin siya sa likod ko at binalik sa akin ang paningin. "Mag 2 years old na si Neri, baka masabi na niya 'yung supercalifragilisticexpialidocious, hindi pa rin kayo maayos ni Vane. Kahit siguro maging lalaki si Mao, wala pa rin. Nganga!"

"Yuck ha!"

Napalingon ako bigla nang marinig ang pamilyar na boses na matagal ko nang hindi naririnig. Sinundan ko ng tingin ang paglapit at pag-upo ng bagong dating sa tabi ko. Naghiwa siya ng cake at nilagay sa isang platito saka binigay sa akin.

Nalunok ko ata ang boses ko.

"Kung binabasa ko siguro 'yung kwento niyo ni Vane," rinig kong boses ni Maureen pero nakatingin pa rin ako sa taong katabi ko. "Ang emotionally and mentally draining. OTP ko pa rin kayo, don't get me wrong. Ang draining lang talaga."

Ngumisi ang tinititigan kong tao at umiling.

"Kakainin mo ba 'yan, girl?"

Sa pagtitig ko sa kanya ay unti-unting tumulo ang luha ko. Nanginginig ang labi ko sa hindi ko malaman. May kung ano sa tiyan ko, at ang lakas ng kabog ng dibdib ko.

"M-Mao."

Ngumuso siya para takpan ang panginginig ng labi saka tumango. Napakagat ako ng labi nang makita ang pangingintab ng mga mata niyang nakatingin sa akin. Hindi ko na napigilan ang buhos ng luha ko. Niyakap niya ako nang mahigpit, pinaparamdaman na totoo na talaga ito at hindi imagination o panaginip lang.

"Sorry ha. Sorry, sorry sa nagawa ko, girl," paulit-ulit ang paghingi niya ng tawad ngunit hindi ko magawang magsalita dahil kinakabisado ko ang boses niyang matagal ko nang hindi naririnig. "Sorry kung naduwag ako at hindi kita tinulungan nung kailangan mo ng magandang friend."

Tumawa ako. Humigpit ang yakap ko sa kanya.

"Sorry. . ." pagbulong ko at binaon ang mukha sa balikat niya. "Sorry Mao."

"Bakit ka nag-so-sorry eh ako 'yung may kasalanan?"

"Basta, sorry! Hindi ko alam kung bakit. . .hindi ko alam kung para saan. . .basta sorry. Sorry sa lahat."

"Girl," rinig kong tawa niya. "Can't breathe na, humihigpit, eh."

Iyak-tawa akong kumalas sa yakapan namin. Mas lalo akong natawa dahil sa namumula niyang mukha, parang sabog – at siguradong ganoon din ang itsura ko. Nagtawanan kaming dalawa. Pagtingin ko kanila Maureen at Marie, nakangiti sila – at umiiyak din.

Napalingon ako nang hawakan ni Mao ang braso ko. "Getsung ko kung hindi mo ako mapapatawad ngayon, ilang years ang sinayang ko, pero girl, sorry talaga sa pagka-fickle minded ko."

"Wow fickle minded, big word," natatawang sabi ni Marie.

Nagtawanan kaming apat nang magsampalan si Mao at Marie – isang senaryo na mas nagpahagulgol sa akin dahil sa pagka-miss. Nang medyo mahimasmasan na kaming apat – biglang sumigaw si Maureen.

"Groufie!!!"

Sabog ang mga mukha namin sa pag-iyak pero nagawa pa naming magpa-cute sa pictures. Natatawa ako dahil tulad ng sabog na itsura ay sabog din ang expressions at mga poses namin.

Pinagpatuloy namin ang pagkain nang dumating si Ate Sef at nakisali sa amin. Nagkwentuhan kami, pinakilala si Mao kay Ate Sef, at nag-click na lang sila sa make ups dahil sa cosplaying ni Ate Sef.

Nakakaramdam pa rin ako ng hiya kay Mao, pero nakukuha ko na siyang tingnan, at kapag magkakatitigan ay ngingiti kaming dalawa. Mukhang napansin ni Maureen ang ilang sa aming dalawa kaya ni-lock niya kami sa kwarto niya.

Binasag ko ang katahimikan.

"Kumusta ka na?" una kong tanong.

Ngumiti siya. "Ito, dyosa pa rin." Tumawa ako kaya sumama ang tingin niya sa akin at malokong umirap. "Ikaw ba beh, kailan mo ipapakita sa akin ang inaanak ko para mapamanahan ko ng kagandahan? Alam mo na baka mahawaan ni Maureen ng pagka-hopeless romantic tapos mahawaan ni Marie ng pagka-maton. Atleast kapag ako, may finesse at class."

Lumawak ang ngiti ko sa narinig. Umupo siya sa kama ni Maureen at pinalo ang tabi niya, inaya akong umupo rin doon. Bumuntong hininga siya saka pinatong ang ulo sa balikat ko.

"I know nasaktan kita nang uber nung highschool, kaya super sorry, girl," sabi niya. Tumango ako, pinipigilan ang sarili sa pag-iyak. "Sobrang immature talaga, kainis." Tumawa siya sandali. "Yung immaturity ko, nagtagal dahil sa takot ko rin. I'm sorry."

"Okay lang."

Umangat ang ulo niya at tiningnan ako, ngumuso pa. "Wala ka bang masakit na sasabihin? Or itatanong mo ang immaturity ko?"

"Halos 5 to 6 years ago na 'yun, eh. Nawala na rin sa isip ko."

"Kahit na ba! Okay, I tell you." Huminga siya nang malalim. "Inggit? Insecurity siguro? Kasi masyado kang mabait? Tapos ako. . .ganito? Hindi ko na rin pala maalala 'yung dahilan."

Ngumiti ako. "Kaya nga huwag na natin alalahanin eh!"

"Kainis ka!" Nagsisimula na naman siya sa pagluha kaya natatawa ako. "Bakit ang bait mo? Nasobrahan na teh. Tingnan mo, inaabuso ko na! Ikakapahamak mo talaga 'yan!"

Niyakap niya ulit ako nang mahigpit . . . at naramdaman kong marami ang nagbago, pero parang ganoon pa rin. Ang gulo, pero ang saya. Ang gaan sa pakiramdam.

"Maureen told me things, anong balak mong gawin?" tanong niya pagkalayo sa akin.

"Grumaduate," nakangiti kong sabi. "Pumasa sa CPA exam, pag-aralin si Neri, alagaan siya at tuturuan siyang hindi tumulad sa akin."

Tumaas ang kilay niya. "Wow, that's a very controlled future."

"Yun kasi talaga ang dapat."

Umiling si Mao at pinatong ang kamay sa balikat ko. "Girl, a few years ago, I never thought this future will be our present," natatawa niyang sabi. "You can't control future, and I think I like this about life."

Nagkatinginan kami ni Mao sandali saka ako tumango.

Pagkatayo at pagbukas ng pinto, napahinto ako dahil may force na pumigil sa pagbukas.

"Ang sakit!"

"Aray!"

"Bakit kayo nandyan?" natatawa kong sabi nang makitang nasa likod ng pintuan sila Maureen at Mao.

"Eh bakit mo ba kasi binuksan?!" reklamo ni Marie habang hinihimas ang noo.

Natigil ang bangayan nang dumating sila Tita Corinne at Cai kasama si Neri. Pinagkaguluhan nila si Neri pero dumiretso sa akin si Neri habang ngiting-ngiti.

"Anong dapat kong gawin, Neri?" bulong ko sa kanya pagkabuhat.

Tila naintindihan niya ang tanong ko nang ngumiti siya, kita ang maliit niyang ngipin, at hinawakan ang labi ko. Tumawa siya, inaangat ang labi ko. Pinipilit niya ako. Sinasabi niya ang dapat kong gawin.

Smile again, Mari Solei Lacsamana. Para sa'yo, para sa kanya.

At ngayon, dapat totoo na talaga. Susubukan ko, one step at a time.

_____

Lol this was hard. Thank you kay editor (jobelle / real life Marie haha!) para sa tulong. Sakit sa ulo ng last few sentences ng chap na to dahil 1) medyo pure tagalog at ayaw naman natin mag out of character si Aris at 2) ayaw ata ni Aris mag move on at maging masaya sa utak ko haha lols <//3

Konting tiis na lang!!! O___O !!!!

PS: Thank you sa mga nagtweet ng "Nagpatukso by pilosopotasy #MyWattysChoice #Wattys2015", panalo na ako sa inyo pa lang kahit di naman ako sumali dun!! Haha salamat ;)

=================

Ngprya 49

Ngprya 49 // Yboa

"Lacsamana, Mari Solei C."

Walang makapapantay ng tuwa ko nang makitang pumalakpak si Neri sa pag-akyat ko sa stage. Pagkakuha ng diploma ay lumapit si Cai para kuhanan din ako ng litrato. Ngiting-ngiti pa ako nang makitang gusto ako puntahan ni Neri.

Pagkababa, nagmadali si Neri papunta sa akin. Niyakap ko siya at hinalikan.

"Wala bang congrats para kay Mama?" nakangiti kong tanong sa napaka cute at bumibigat ko nang baby.

Tinuro ko ang pisngi ko. Hinalikan 'yon ni Neri at niyakap ako. "Congratulations Mama!"

Pinagtitinginan ako ng karamihan ng nasa lugar, siguro ay nagtataka kung sino ang three year old cute girl na buhat-buhat ko. Bago bumalik sa pwesto, binigay ko na si Neri kay Cai.

"Ito ah?" Binigay ko kay Neri ang diploma ko. "Para

sa atin 'to."

Gusto pa sana niyang sumama sa pwesto ko pero hinayaan kong hilahin siya ni Cai, baka kasi pagkaguluhan. Pagkaupo sa pwesto, nakatingin sa akin ang ilan kong kaklase na parang nagtataka.

"Kaano-ano mo 'yun?" tanong ng isa. "Kapatid mo?"

Ngumiti ako. "Anak ko."

"Ay weh?!"

Tumawa ako at tumango. Pagkabalik ng katabi ko ay nakisali din siya sa usapan. "Anak daw ni Aris 'yung bata!"

"Hindi obvious!"

"Ang daya, bakit ang slim mo pa rin?"

Kinalabit ako ng kaklase kong lalaki. "Kaya ba ayaw mo akong sagutin kasi may baby ka na? Tanggap ko pa rin naman siya, eh."

"Nako! Pa-graduate na, umaariba pa rin," panunukso ng isa. Inasar pa ako ng ilan at mahina akong binunggo ng katabi ko. "Huwag kayong ganyan, baka magalit 'yung asawa niya, kayo rin."

Natahimik ako sa narinig, at ngumiti.

Lumingon naman ang lalaki kong kaklase at tiningnan ang paligid. Nakita ko ang pagtingin niya kay Neri na nakakandong kay Auntie, nilalaro ng pinsan kong si Cheche at Cai. Nang mapansing kumunot ang noo niya, nagsalita na agad ako.

"Actually, wala."

Bumaling ang tingin ng karamihan sa akin. "Wala?" mukhang gulat pa sila.

Ngumiti ako at tumango. "Single mom."

Mas pinagkaguluhan ako sa sinabi ko, nagtanong sila kung pwede bang malaman ang nangyari. Sa buong graduation ceremony, halos nagtanong lang sila at nagsagot ako, hindi sinasagot ang mga bagay na dapat ay hindi ako ang magsabi.

Kung dati ay parang ikakamatay ko ang lahat ng nangyari, ngayon ay parang isang memorya na lang ito – halos nalimutan ko na rin ang ilang detalye. Kung dati ay siguradong iiyak ako, sa tinagal ng taon, ay mas naramdaman kong okay na ako.

Natapos ang graduation na halos mapaos ako sa kakasagot ng mga tanong nila.

Nagkuhanan ang batch namin ng litrato, at ang ilan ay naglakas loob pang makipag-picture kay Neri. Tuwang-tuwa naman si Neri sa atensyon na nakukuha mula sa mga kaklase ko.

Hinayaan ko na.

Naka-receive naman ako ng text na nagpangiti sa akin.

ChinoCongrats sa isang future Accountant sa graduation. Pasensya na kung hindi ako makakauwi sa probinsiya. See you soon! :)

To ChinoThank yooouuu!!! Ayos lang, alam ko namang nililibot mo pa ang Pinas. Haha!

ChinoMagkikita rin tayo, malapit na.

To ChinoUuwi ka na?

Wala na akong reply na natanggap.

"Aris!"

Paglingon, papalapit ang tatlong M ng buhay ko. Tumalon-talon si Mao pagkayakap sa akin habang sumisigaw ng, "may professional taga-compute na tayo sa grupo!" na tinawanan naming lahat.

Nagpasalamat ako sa effort nilang umuwi ng probinsiya kahit busy sila sa mga kanya-kanyang trabaho.

Sa aming apat, ako na ang huling grumaduate. Kailangan ko pang mag-review para sa exam!

"Neri!" Nilingon ko si Marie na papalapit kay Neri. "Apir tayo!"

Mag-aapir na sana silang dalawa nang iiwas ni Marie ang kamay niya. Pinilit ni Neri na makipag apir kay Marie hanggang sa pinalo na lang niya 'yung kaibigan ko.

Tumawa ako. Kailangan kong sabihan ng 'good job' ang anak ko sa ginawa.

Pagkatapos ng maliit na kainan at salu-salo, nakatulog na si Neri. Dapat ay iuuwi ko na siya pero pinigilan ako nila Maureen.

"Karaoke muna tayo!"

"Si Neri—"

Nginitian ako ni Auntie, isang ngiti na kung dati ay kakatakutan ko, ngunit ngayon ay hindi na. Medyo nasasanay na rin akong medyo okay na kami. "Iuuwi na namin siya kanila Corinne, magsaya ka muna dahil araw mo ngayon."

"Oo nga, Ate, kami na bahala," sabi ni Cai.

Akala ko may sasabihin si Cheche, pero nanatili siyang tahimik at nag-iwas ng tingin sa akin – mukhang nahihiya pa rin siya sa mga nangyari. Sa dala

wang taon na lumipas, tumulong din ako sa pagpapagamot niya – asthma, ngayon ay okay na rin siya.

Pumayag ako dahil nangungulit din ang mga kaibigan ko.

Napagtanto kong hindi magandang idea ang makasama si Mao at Marie sa karaoke.

"LET IT GOOO!!! LET IT GOOO!!"

"Ayaw ko na!" sigaw ni Maureen, nakatakipang tainga. "Ang sakit na ng tainga ko, tama na!"

"THE COLD NEVER BOTHERED ME ANYWAYY!! AAHHHHH!!!"

Tawa ako nang tawa pero totoong masakit sa tainga ang kinakanta ng dalawa. Ang dating kanta ng Disney movie ay biglang nagkaroon ng growl at scream.

Doon lang din namin napansin na hindi pala sound proof ang karaoke booth dahil pagtapos ng kanta – o sigaw nila Mao at Marie, ay pinagtitinginan kami ng mga tao mula sa bintana sa pinto.

Madalas si Marie ang may hawak ng mic, nakikisabay si Mao habang si Maureen ay panay kuha ng pagkain sa table. Habang naghahanap ako ng kantang ipapakanta kay Marie, bigla niyang binaba ang mic.

"Naiihi ako," sabi niya bigla. Hinila niya bigla si Maureen patayo. "Samahan mo ako!"

Pagkalabas nila, nagtuloy sa pagkanta si Mao. Pinipilit pa niyang ibigay sa akin ang binitawan ni Marie. Nahihiya man ako, nakikanta na rin ako kahit hindi ako sobrang galing sa pagkanta.

Napalingon ako nang tumunog ang phone sa lamesa – kay Mao. Bago ko pa makuha ang phone para ibigay sa kanya ay bigla niya itong kinuha at sinagot, nakatingin sa akin.

Nakatitig lang si Mao sa akin hanggang sa sumenyas siya na lalabas muna siya kaya tumango ako. Pagtingin ko sa screen, 99 ang score namin.

Tensionado by Soapdish ang sunod na nag-play.

Wala pa rin ang mga kasama ko kaya tinuon ko na lang ang pansin sa song list.

Ang lungkot naman mag-isa sa karaoke – tapos may minus one pa akong background music.

Ilalagay ko sana ang number code ng I ng 6 cycle mind nang magbukas ang pintuan. Nakangiti akong nilingon ang pinto. "Ilalagay ko 'yung—" Natigil ako sa nakita.

Ilang taon na ang nakalipas simula nang huli naming nakita ngunit tulad ng dati – pabilis na naman nang pabilis ang tibok ng puso ko. Ang unang pumasok sa isip ko ay, "bakit?"

Bakit nandito si Ned?

"A-Anong—"

Mabilis na nakaramdam ako ng panlalamig at the same time ay parang uminit ang lahat. Sinundan ko ang kamay niyang kinuha ang mic at naupo sa tabi kong nakatuon ang tingin sa screen na may lyrics na: Ang iniisip ko kung pwede pa ba tayo.

Pagbalik ng tingin kay Ned, tinitigan ko ang pagbuka ng bibig niya nang kantahin ang lyrics. "At miserable paulit-ulit lang. Ang nangyayari paikot-ikot tayong parang bote at nasanay ka na ba dun."

Milagro na atang naririnig ko ang boses niya kahit nabibingi na ako sa tibok ng puso ko.

"A-Anong—"

Tumigil siya sa pagkanta, ngumiti at binaling ang tingin sa akin. Walang sabi niyang binigay sa akin ang mic na kinuha ko rin.

Dumikwatro siya, prenteng umupo na tulad ng dati – ngunit ngayon ay mas umiksi ang buhok niya, pero hindi sobrang iksi. Sa dalawang taon na hindi ko siya nakita, mas napansin ko ang maturity niya.

"Congrats," nakangiti niyang sabi. "Graduate ka na."

Tumango ako, hindi pa rin makapagsalita.

Sabi ko sa sarili ko, ang susunod na pagkikita namin ni Ned mula nang sabihin ko sa kanya ang katotohanan – ay dapat hindi ako apektado. Dapat parang wala lang – pero sa pagsalita lang niya, pagtitig sa akin gamit ang malalim na mga mata – pakiramdam ko ay bumalik ako sa dati.

Sa dating Maris na mahina. Sa dating Maris na hindi mabuo-buo. Sa Maris niya.

Nahulog ulit ako, nang walang kahirap-hirap.

Humigpit ang hawak ko sa mic at sa dress na nagugusot na. Gusto ko biglang umiyak. Kung hindi siguro ako nakaupo, natumba ako sa panghihina ng tuhod. Mukha na nga siguro akong tanga dahil sa tense lalo na nang ilapit niya ang kamay sa pisngi ko at hinimas 'yon kaunti.

"You never changed," sabi niya dahilan para mas kumabog ang dibdib ko. "Parang hindi lumipas ang panahon."

Nagpasalamat ako nang makakuha ng lakas para makapagsalita.

"B-Bakit ka nandito?"

Binaba ko ang kamay niya, palayo sa pisngi ko. Nakaramdam agad ako ng takot dahil sa pamilyar na init ng balat niya. Tumayo ako at umiwas agad, maswerte na hindi natumba kahit nanlalambot.

"Hindi ka dapat nandito." Tinuon ko ang tingin sa screen; Di ko hahayaan lahat ito ay mawala. Mabilis kong iniwas ang tingin sa nabasang lyrics. "D-Dapat wala ka rito, 'y-'yung. . ."

"What? Yung ano?" Rinig kong may galit ang boses niya. "Ano na naman? Nagparaya na ako sa dapat na 'space' mo, ano pa ba kulang?"

Ayaw ko na – ito ang pinangako ko sa sarili ko. Hindi na ako makikialam. Sa dalawang taon, nakuha kong manahimik, magsabi ng totoo nang walang halong kasinungalingan, at huwag makialam sa iba.

Pero bakit. . .bakit ngayong nakikita ko si Ned. . . nawawala ang lahat ng 'yon?

"May anak ka sa iba."

Shut up, Aris. Shut up.

Tumigil ka sa pagsasalita, tigil na!

"Again?" Nakita ko ang galit sa mga mata niya nang tumingin sa akin. Pagkatayo niya ay umatras ako, natatakot. Saan? Bakit? Hindi ko alam! "Yan na naman?"

"Y-Yung anak—"

Mabilis ang paglapit niya sa akin at hinawakan ako sa magkabilang braso. Tiningnan niya ako nang kita ko ang galit sa mga mata. "What do you want me t

o do?"

"K-Kailangan ka ng anak mo. Si Sinteya—"

Napakagat ako ng labi sa paghigpit niya ng hawak sa akin.

Shut up, Aris. . .bakit ganito? Bakit bumabalik ka na naman sa dati?

Huwag, nakikiusap ako.

Tigilan mo na.

"What do you want me to do?!" sigaw niya. "Go to her even though I know that you love me? Just leave you behind?"

Alam niya na mahal ko pa rin siya. Sa tinagal-tagal ng panahon, alam niyang hulog pa rin ako sa kanya.

Kasing lakas ng kabog ng dibdib ko ang bawat salitang sinasabi niya. "Do you think that can solve everything?"

"Hindi ko alam!"

Bumitaw siya nang mapansing nasasaktan na ako. "This is my own problem, for fuck's sake, 2 years ago na 'yun! My sister is happy with someone she loves and loves her too, hayaan mo na sila!"

Hayaan ko na sila. Yun din ba ang ginawa niya? Hinayaan na lang niya – nagparaya siya – dahil alam niya, tulad ko, na talo siya? Hindi siya ang pinili?

Sa dalawang taon na pinilit ko ang sarili kong tama na, tigil na – babalik ako sa ganito? Tira-tirang pagmamahal na lang dahil hindi siya ang pinili ng taong gusto niya?

"Yun na nga," paglalakas loob kong sinabi. "Kaya ka nandito dahil masaya siya sa iba."

Tumawa siya bigla. Nanlabo na ang mga mata ko dahil sa nagbabadyang luha ngunit tinatagan ko ang sarili. Alam ko naman, talo na ako. Hinayaan ko siya dahil alam kong talo ako – hindi na ako lumaban dahil natatakot akong mas masaktan.

Pero bakit binabalik-balikan pa niya ako?

Para saktan nang paulit-ulit?

Kung kailan iniisip kong okay na ako?

"Bullshit!" bigla niyang sigaw dahilan para matigilan ako. Umiwas siya ng tingin, mukhang naiinis na. Gusto ko na lang din umalis ngunit na-corner niya ako. "Babalik ba tayo sa insecurities mo?" Tama na. . .alam ko na. Tanggap ko na. "Are you blind with jealousy?! I'm sorry for what I've done. Nasaktan kita, I know. But this is too much! Hindi mo pa rin ba nakikita ang katotohanan dahil puro na ka

sinungalingan ang pinapaniwalaan mo?"

"Masaya na kasi siya. . .kaya ganyan. . ."

Napatingin ako sa mga mata niya nang hawakan ang pisngi ko. "She's happy because she chose to be happy! Why don't you choose happiness with me?"

Nanatili akong tahimik, nakatitig sa mga mata niya. Wala na akong maramdaman. Wala na akong makita. Walang marinig.

Namamanhid na ata ako.

"Fine!"

Bumitaw siya. May kinuha siyang papel sa bulsa niya. Napangiwi ako nang hawakan niya nang mahigpit ang braso ko at binigay sa akin ang papel.

"This is an invitation," mariin niyang sabi. "And this will be the last." Lumayo siya sa akin, bago lumabas ay nilingon niya ako. Nakatitig. Nakakasakit ang masamang tingin. "Witness how I ask the woman I love become an Yboa."

Napatitig ako sa pintuan kung saan nandoon sila Marie, Mao at Maureen. Gusto kong magalit sa kanila, siguradong may alam sila rito – ngunit nawalan ako ng lakas. Sa lahat. Makinig. Umintindi. Magsalita.

Tinitigan ko hanggang makauwi ang papel na binigay

sa akin ni Ned.

You are cordially invited 

Witness the first of the many journey of soulmates

From two hearts that will beat as one

Iniinvite ba niya ako. . .sa kasal niya? Ito na ba ang huli niyang ganti sa akin?

May mapa kung saan gaganapin ang kasal pati ang reception, ngunit place at time lang ang nandoon. Natawa ako. Ayaw ba niyang ilagay ang pangalan niya para surprise? Ayaw din ba niyang sabihin sa akin kung sino ang babaeng papakasalan niya?

Sigurado naman akong 'yung ina ng anak niya ang papakasalan niya.

Sa dalawang taon na nakalipas, baka nga naman natanggap na sila. A love story against all odds, a you and me against the world – and won the battle.

Dapat bang magpunta ako? To congratulate them?

At saksakin ako nang paharap?

"Ang bastos naman ng lalaking 'yon?" nakakunot noong sabi ni Marie nang ipakita ko ang papel. Kinwento ko rin sa kanila ang mga nangyari – pero halos nalimutan ko na rin ang lahat. Sobrang labo –

parang panaginip lang. "Sabi niya may sasabihin lang siya sa'yo, bakit ganito 'to?"

Nanlaki ang mata ni Mao. "Hindi na niya ako nahintay!"

Tinulak ni Marie ang noo ni Mao kaya tumawa si Maureen.

"Mama!" Napalingon kami kay Neri na papalapit sa amin. Nagpumilit siyang maupo sa harap ko at tinitigan ang hawak ni Maureen na papel. Wedding invitation. Tinuro niya 'yung papel. "Ano 'yan?"

"Neri, yan ang wedding invitation ng—hmm!" Tinakpan ni Marie ang bibig ni Mao.

Napasigaw si Marie at pinahid ang kamay sa mukha ni Mao. "Kadiri ka!"

"Ang alat ng kamay mo!"

Imbis na sa tawanan nila, natuon ang atensyon ko sa curious look ni Neri sa papel. Nilulukot na niya 'yon at gustong punitin!

"Wag baby!" Pagpigil ko, tumigil panandalian ang pagtibok ng puso ko. Ayaw niyang ibigay sa akin ang papel kahit anong pilit kong kuhanin. "Akin na, Neri. Bigay mo na sa akin."

"Eeehhh, akin na lang!"

Kakagatin niya sana ang papel nang buhatin ni Maureen si Neri mula sa kandong ko. "Tara na, Neri. Bad 'yan, importante 'yan kay Mama mo." Kakaiba ang ngiti ni Maureen nang kuhanin ang papel sa kamay ni Neri at binigay sa akin.

"Eehh, papel! Akin na papel!"

"Neri!" Hinawakan ni Marie ang magkabilang kamay ni Neri at nilaro-laro. "Doon tayo sa Barbie mo, tara!"

"Marie, buhat," pabulong na sabi ni Maureen. "Ang bigat na niya."

"Ayoko nga, bahala ka d'yan!"

Hindi mawala sa isip ko ang invitation, at kung paano sabihin sa akin ni Ned na ito na ang huli. Masasaksihan ko ang pagiging Yboa ng babaeng mamahalin niya?

Wow.

Nang dumating ang araw na 'yon, nakatitig ako sa kisame habang natutulog sa tabi ko si Neri. Niyakap ko si Neri at pumikit, pinipilit ang sarili na itigil ang mga naiisip na makakasakit lang sa akin.

Ngunit masokista na nga siguro ako nang halikan ko si Neri, bumangon, at nag-ayos.

Shirt at jeans ang suot, nagpaalam ako kay Tita Corinne na aalis muna ako. Mahigpit ang hawak ko sa invitation. May dalawang oras akong byahe, siguradong sasakto ako sa kasal.

Sasakto ako sa siguradong dudurog sa puso ko.

Hindi ako handa, pero siguro ito ang kailangan ko nang matigil na ang kahibangan ko.

Nagtaka ako nang makita ang pamilyar na mukha ni Miller pagkarating ko sa may kanto. Hindi ko na sana siya papansinin nang tawagin niya ako saka lumapit sa akin.

"Saan punta mo?" tanong niya. Pinagmasdan niya ang buong itsura ko saka ngumiti nang malapad. Matagal na ang huli kong kita sa kanya, at parang wala pa ring nagbago sa itsura niya. Nag-mature lang nang kaunti. "Mukhang ang aga natin ah?"

"Bakit ka nandito?"

Lalong lumawak ang ngiti niya. Napalingon kami nang may bumisina mula sa sinasandalan niyang kotse kanina. Kinabahan agad ako nang hatakin ako ni Miller patungo sa kotse at binuksan ang backseat.

"Ipupunta na kita sa pupuntahan mo."

"Hi Aris!" Si Maureen? Nasa passenger's seat siya. Hinatak niya ako paupo saka sinara ni Miller ang pintuan sa side ko. Umikot siya patungo sa driver's seat. Kumunot ang noo ni Maureen. "Bakit naka sh

irt at jeans ka lang?"

"Bakit ka nandito?" pag-ulit ko ng tanong.

Nagsimulang mag-drive si Miller.

"Ihahatid ka namin. Sa kasal, di ba?"

Gusto ko pa sana itago ang desisyon ko pero no use na. "Pinagkakaisahan niyo ba akong dalawa?" Hindi sila nagsalita. "At kailan pa kayo nagkabati? Di ba nag-away kayo?"

Tumawa silang dalawa na para bang nag-joke ako. Nakaramdam agad ako ng inggit – bakit? Bakit masaya sila agad?

"Past is past, di ba Mils?"

Nagkatinginan silang dalawa, saka ngumiti.

Nag-iwas ako ng tingin. . . at parang gusto ko na lang buksan ang pintuan at magpahulog para makatakas. Habang patagal nang patagal, para akong kinakain ng kaba.

"Hindi na ata ako pupunta," sabi ko sa gitna ng byahe.

"What? No!" sigaw ni Maureen at tiningnan ako. "Cannot be, sayang gasolina. Ituloy na natin 'to."

Tumawa si Miller at tumingin sa akin mula sa rear-view mirror.

Mas lalo akong kinabahan.

Wala akong gana kumain ngunit nagrereklamo na ang tiyan ko kaya nag drive tru kami. Imbis na ako ang manlibre, sila pa ang nanlibre kahit anong tanggi ko.

Nanahimik ulit ako.

Hanggang sa dumating kami sa pupuntahan, sa isang magandang simbahan, ay para akong masusuka sa kaba.

"Ready ka na?" nakangiting sabi ni Maureen. Tinitigan niya ako, hopeful ang mga mata.

Nahihiya na ako kaya tumango ako at nagpasalamat. Pagkalabas, mas nakita ko ang labas ng simbahan. Inaayos ng ibang tao ang babae sa gitna na nakasuot ng isa sa pinaka magandang gown na nakita ko buong buhay ko.

Lumingon ako sa kotse ni Miller. Nag-thumbs up sa akin si Maureen habang si Miller naman ay tumango sa akin. Pinunas ko muna ang kamay kong napapasma bago sinimulan ang paglalakad.

At sa bawat hakbang ko palapit, ay parang bumabagsak ang langit sa akin.

Lalo na nang mas maaninag ko ang babaeng naka wedding gown.

Sinteya Yeo.

Witness how I ask the woman I love become an Yboa.

Smile, Mari Solei. Dapat maging masaya ka. Ito na, hindi ba? Ito na ang hinihintay mong closure. Ngayon alam mo na ang totoo. Hindi na lang assume. Hindi na lang sa isip.

Nakikita na ng mga mata mo.

Narinig ko ang tugtog sa loob ng simbahan. Nakababa ang blonde at kinulot na buhok. Matagal na ang huling kita ko sa kanya, ngunit nang makita ang ngiti niya – ang masaya niyang ngiti – ay hindi ko magawang ngumiti.

Hindi ko magawang maging masaya.

Shit.

Kumuyom ang kamao ko nang lumayo ang mga taong nag-aayos sa kanya. Saka siya humakbang. . . papasok sa simbahan.

Kalkulado madalas ang mga ginagawa ko. Bago magsalita o gumawa ng isang bagay, iniisip kong mabuti ang pros at cons o kung may magagawa pa ba ako para maiayos ang lahat. Ngunit nawala na ang lahat ng

katinuan ko, kahihiyan, at reasoning nang tila may sariling isip ang mga paa kong tumakbo, kasing bilis ng tibok ng puso ko, patungo kay Sinteya.

Sa tuwing may kinalaman si Ned, hindi na ako nakakapag-isip.

Bago siya makapasok sa simbahan, lakas loob akong humarang sa harap niya. Hindi nag-aalinlangan. Pinapatay ng kaba. Nakatitig sa mga mata niya.

"What the—"

Tumulo na agad ang luha ko nang mawala ang ngiti ni Sinteya pagkakita sa akin. Napakagat ako ng labi. May bulungan na sa likuran, at sigurado akong nakatingin ang lahat sa akin. Sa likuran ko. Sino naman tong babaeng to? Ang malamang na iniisip nila o sinasabi.

Pumikit ako at huminga nang malalim. "Huwag, please," bulong ko. "Sorry sa ginawa ko, pero Sinteya—"

Tumaas ang kilay niya. "You're blocking my path."

Umiling ako habang nakaharang. Naghihintay ako ng mga taong titigil sa akin o hahawakan ako para makalayo pero wala akong naramdaman.

Hindi ko na kaya. Siguro nga tama na.

Tama na tong paikot-ikot na 'to, Mari Solei.

"Si Ned. . ." Kumuyom ang kamao ko. Nakita ko ang pag-angat ng isang gilid ng labi ni Sinteya. "H-huwag mong pakasalan si Ned."

Ang kapal na nga siguro ng mukha ko. Wala na akong paki kung tumigil ang kasal.O sobrang layo ng magandang suot ni Sinteya laban sa shirt at jeans ko. Kahit pa mukha akong dugyot, laban sa mala-diyosang itsura ni Sinteya.

Me and you against the world na drama nila?

Hindi! Ayaw ko. Ayaw ko!

Mahal ko si Ned. Mali ako. Sobrang mali ako sa lahat ng ginawa ko. Hindi ko kayang mangyari 'to. Wala akong lakas para tanggapin ito. Ako lang dapat. Ako lang dapat ang gawin niyang Yboa at si Neri!

"Vane," sabi niya habang nakatingin sa akin. Mas kinabahan ako, bakit niya tinatawag si Ned? Nanliit ang mata niya. "Kindly get your girl out of my way. Ito na naman siya, eh. Nakikialam."

Napalingon ako sa kanan nang maramdamang may humatak sa akin palayo kay Sinteya. Nanlaki ang mata ko, mula kay Sinteya na ngumisi at umirap sa akin saka nagbalik sa paglalakad – at sa pamilyar na kamay na humawak sa pulsuhan ko at hinatak ako palayo.

Narinig ko ang pagpatuloy ng tugtog sa simbahan, na para bang walang nangyari.

"That was a brave stunt for me, Maris."

Halos mabingi ako sobrang pamilyar na boses na nagbibigay saya at wumawasak sa akin.

Napatitig ako sa kanya nang tumawa siya. Ramdam ko ang mainit niyang kamay na nakahawak pa rin sa pulsuhan ko. Panaginip ba 'to? Tila nag shut down ang utak ko. Nanginginig ang mga kamay kong hinawakan ang mukha niya nang magsimula na namang tumulo ang luha mula sa mga mata ko.

Narinig ko ang mahina at garalgal kong boses na tinawag siya, "N-Ned."

____

Baka iedit pa kasi sabog utak ako haha :< 

Salamat sa mga hindi nag give up kay Maris , sa mga nakaintindi sa kanya kahit nakakainis na at sa pagmahal / pag tanggap sa mga flaws niya. Next chapter will be the last for Nagparaya :)

=================

Ngprya 50

Ngprya 50 // Nerisha Mae

Totoo ba 'to? O panaginip lang?

"I can't believe you're really here."

Naglalaban ang puso't isip ko sa kagustuhang mangyari. Sana panaginip na lang ito, dahil unti-unti ko nang nararamdaman ang bigat ng loob ko at pag-iinit ng buong katawan sa kahihiyan.

Anong nagawa ko?

Ngunit gusto rin ng puso ko na sana ay malayo ito sa panaginip. Sana totoo na lang ang lahat nang ito, dahil sa gitna ng kahihiyan, naaamoy ko ang familiar scent ng taong nagpapalakas at nagpapahina sa akin. My kryptonite. Nakapulupot ang braso niya sa akin, habang nakapatong ang kamay ko sa kanyang dibdib.

Mula sa pagtawa ay narinig ko ang garalgal na boses ni Ned. "Thank you," bulong niya. Hinalikan niya ang tuktok ng ulo ko. "Thank you for coming."

Tila hawak ko ang puso niya dahil sobrang ramdam ko ang mabilis na tibok n'un, tulad ng mabilis na tibok ng sa akin. Wala na akong paki kahit nasa labas kami ng simbahan at para kaming tanga – ang importante ay totoo 'to.

Ang lahat ng ito ay totoo.

"N-Ned, sorry—"

"Me first."

Humigpit ang yakap niya sa akin. Napakagat ako ng labi nang isandal niya ang ulo ko sa dibdib niya. Pumikit ako, naghihintay.

"Maling mali ako umpisa pa lang. Sorry for pressuring you to run with me. Nagawa ko pang magalit kahit ako ang may kasalanan. For years, I drowned myself in my make believe truth. A make believe game of anger and stupidity."

Hinigpitan ko ang hawak sa suot niyang magarang suit, natatakot na baka bigla akong bumulagta sa panghihina. Naramdaman ko ang pag-iling niya.

"All I did was to hurt you, didn't prove anything that I'm worth your love." Dumilat ako dahil naririnig ko na ang paghikbi niya. Tumingala ako para tingnan siya pero mas hinigpitan niya ang yakap sa akin. "Sorry sa lahat—"

"Hindi!" pagputol ko. "Ako dapat humingi ng tawad. Sorry sa lahat. Sa kasinungalingan. Sa insecurities, sobrang gulo ko pa. Para na akong tanga—"

"No, Maris. Listen." Kumalas siya sa yakap, hinawakan niya ang magkabila kong pisngi at tinitigan ak

o sa mga mata. "You're so beautiful." Pinalis niya gamit ang hinlalaki ang mga luhang dumudulas sa pisngi ko. "And I'm sorry for being a jerk. Stupid. Immature." Napapikit ako nang ilapit niya ang noo ko sa labi. Nang lumapat 'yon ay mas humagulgol ako – at nakakapanibago dahil hindi ito sa lungkot.

Sobrang saya ko.

Sobra.

"Ehem."

Pagdilat at paglingon, nakangisi si Miller at Maureen sa amin.

"Thanks guys," nakangiting sabi ni Ned sa dalawa. Nginitian ako ni Maureen, tumango si Miller. "Pakisabi rin kay Valderama at Buenaobra." Si Marie at Mao – sabi na nga ba at kasama rin ang dalawang 'yun dito.

"Kulang na lang iuntog namin kayong dalawa," natatawang sabi ni Miller. "Ang tagal din nito, ah."

"Oo nga!"

"Nahirapan pa ako iexplain kay Jax na off limits na si Aris."

Nakita ko ang pag-iwas ng tingin ni Ned, na parang nahihiya. Kaya ba hindi na rin lumapit sa akin si Jax noon?

Sumabay sa pagtawa si Maureen at tinaas-taas ang kilay na nakatingin pa rin sa akin. "Ikaw naman, Aris. Bakit kailangan mo pigilan paglalakad nung bride?"

Pagkarinig ng malakas na tawa ni Miller at Maureen, bumalik sa akin ang mga nagawa ko. Nanlaki ang mata ko at napanganga. Naramdaman ata ni Ned na napahigpit ang hawak ko sa kanya kaya tumawa rin siya habang lumuluha.

Wala namang mapaglagyan ang hiya ko.

Pinagtitinginan ako ng mga tao nang pumasok kami sa simbahan. Sa kahihiyan ko o dahil sa suot kong malayo sa magagarbo nilang kasuotan, ay siguro both. Nakaakbay sa akin si Ned, isang kamay ay yakap – hindi bumibitaw o lumalayo.

"Nahihiya ako," bulong ko.

"Don't be," bulong niya sa noo ko. "Masyado kang maganda para mahiya."

Gusto kong matuwa sa sinasabi niya – ngunit hindi naman siya ang humarang sa dinadaanan ng bride sa paglalakad. Hindi rin siya ang naka shirt at jeans sa gitna ng kasal. Masyado siyang gwapo ngayong araw, sa suit and tie at brush up na buhok.

Hindi talaga napalubag ang loob ko.

Nakayuko ako buong kasal ng ate niyang si Sinteya at Sir Marco. Nakita ko pang lumingon sa akin 'yung isang best man ni Sir Marco na malawak ang ngiti, mukhang sobrang saya niya. Sa tabi nung lalaking palangiti ay nanlaki ang mata ko sa nakita. Si Kuya Ulysses? Yung pinakilala ni ate Raf sa amin?

Nakatingin din sa akin!

Shit. Shit. Shit.

Nakakahiya talaga!

Gustong-gusto ko nang umalis sa simbahan sa sobrang kahihiyan ngunit kailangan kong respetuhin ang pag iisang dibdib ng dalawang nagmamahalan. Hawak ni Ned ang kamay ko nang itaas niya 'yon saka hinalikan ang daliri.

"Relax."

Humigpit ang hawak ko sa kamay niya. "H-Hindi ko kaya."

Nakita ko ang pag-ngiti niya. Gusto ko ring ngumiti pero gusto ko na ring magpalamon sa sahig! Nabaling ang tingin ko sa kamay kong nilagyan niya ng bagay.

Bubble wrap.

Ngumisi siya ulit. "That made me sane while waiting for your uncertain arrival." Hawak ang daliri ko

, pinaputok namin ang isa. "Try it."

Hindi umepekto ang pagputok ng bubble wrap.

Okay, siguro. Medyo. Naging busy ako sa pagputok ng bubble wrap habang naririnig ang pagpapalitan ng vows ni Sinteya at Marco. Bumabalik-balik sa isip ko ang nagawang pagharang.

Ang tanga mo talaga, Aris.

"You okay?"

Paglingon sa humawak sa akin sa braso, mas naramdaman ko ang kahihiyan. Mama at Papa nila! Ngumiti sila sa akin, kaya sinubukan ko ring ngumiti – ngunit natuon ang pansin ko sa batang lalaki na nakaayos at nakatingin din sa akin.

Siya ba si Winter Knight? The son.

Ngumiti sa akin 'yung bata, at parang gusto ko na lang ulit umiyak. Sobrang cute niya, at. . .maayos siya. Buhay. Walang kahit anong bakas ng sakit.

Naligtas na siya? Okay na siya?

Gusto ko siyang yakapin bigla.

Napalingon ako kay Ned na humigpit ang hawak sa kamay ko. Tumaas ang kilay niya sa akin, saka tinuro gamit ang labi ang kabila. Paglingon, napanganga

ako nang makita ang pagkaway ni Chino sa akin! Tinuro niya 'yung medyo harap at nakita ko roon si Unica na tinanguan ako.

"Nice stunt," sabi ni Unica dahilan para mas mahiya ako sa ginawa.

Nakakuha ako ng pagkakataong makapag-sorry kay Sinteya nang mag-reception at dadaanan namin siya. Tumigil si Ned sa tapat ng ate niya saka nag-congratulate. Kinamayan din niya si Sir Marco na ngumiti sa akin.

"Sorry," sabi ko kay Sinteya.

"Sa pagtigil sa akin sa paglalakad sa aisle? Sabotage lang ng wedding?" Tumawa siya. Mas lalo akong nanlubog sa kahihiyan nang makitang ngumisi rin si Sir Marco. "Seriously, you need to stop saying sorry," sabi niya habang nakangiti. "Move on, girl. Okay na."

Tumango-tango ako, naiiyak. "Pwedeng payakap?"

Nagkatinginan sila Sinteya at Ned. Nakita ko ang pagngisi ni Ned saka naman umirap si Sinteya na natatawa.

"Come here." Imbis na ako ang yumakap, si Sinteya ang yumakap sa akin nang sobrang higpit. "I'm not fond of you almost sabotaging my wedding, and telling the truth, but thanks," bulong niya sa akin. "I owe you one. We, actually."

Bumulong din ako ng, "sorry at thank you," saka kami kumalas sa pagyakap.

Pinatong ni Sinteya ang kamay niya sa balikat ko. "Enjoy the night," nakangiti niyang sabi nang tawagin na sila sa gitna.

Pagkatapos kumain, hinatak agad ako ni Ned palabas, hindi pinapansin ang ilang nakakasalubong. Pagkalabas at paghinto sa paglalakad, huminga nang malalim si Ned at inangat ang mga kamay, inaabot ang langit.

Humiyaw siya at tumawa.

Tumulo ang luha ko habang tinitingnan ang masaya niyang mukha. Matagal ko na ring hindi nakita ang mga linya sa gilid ng mga mata niya habang tumatawa, habang sobrang saya – at ngayon ko na nakikita ko 'yon.

Nag-uumapaw ang sayang nararamdaman ko.

At nag uumapaw din ang nararamdaman kong pagmamahal.

"I love you, Ned."

Nawala ang ngiti niya. Lumingon siya sa akin at tinitigan ako, dahilan para mag-init ang pisngi ko. Mula sa seryosong mukha, ngumiti siya, hindi malaki, ngunit hindi rin sobrang liit. Nakita ko ang pagkuyom ng kamao niya.

Napakagat ako ng labi nang makitang tinapat niya ang kamao at pinukpok ang dibdib. Saka huminga nang malalim. Kinagat niya ang labi, nagpipigil ngumiti.

Parang dati lang.

Napalingon kami sa venue dahil tinatawag si Ned. Bago pa mabalik ang tingin kay Ned ay hinawakan niya ang kamay ko papasok sa loob. Lumingon sa amin halos lahat dahil sa pagtuon ng ilaw sa amin pagpasok. Nagpaiwan ako sa may likuran habang diretso si Ned sa gitna, pinisil pa ang pisngi ng batang hawak ng mama niya.

Binigay sa kanya ang mic.

"First of, congratulations to the newly wed." Kinuha ni Ned ang wine glass ni Sinteya saka itinaas, dahilan para matawa ang karamihan. Tumingin siya sa ate niya. "Ate Sin, we've been through a lot for the past few years, you too, Marco." Tumango ang dalawang kinausap niya. "Seriously, without you two, maybe I'm still the jerk I was before if you weren't there for me."

Tumawa ang ilang tao. Binalik ni Ned ang wine glass sa table at tumingin sa audience.

"And maybe without their help, I won't have this time to tell the things I needed to say. Mari Solei."

Biglang kumabog ang puso ko nang tingnan ako ni Ned

. "A-Ano—"

"I promised your dad I'll never let go." Nagsimula siyang maglakad, habang natigil ata ang buong mundo sa akin pwera sa kanya. "Let's stop running away from each other." Umangat ang tingin ko nang makalapit na siya. Nangingintab ang mga mata niyang ngumiti, garalgal ang boses nang magsalita ulit. "Ako dapat ang mauuna pero sabi ni Mama, sukob kapag isang taon lang nagpakasal ang magkapatid."

Narinig ko pa ang mga tawa ng tao sa paligid kahit nabibingi ako sa pag echo ng boses ni Ned sa tainga ko.

"So they let me do this instead." Nanlaki ang mata ko nang ibigay niya ang mic sa iba at may kinuha sa coat niya. Lumuhod siya sa harap ko. Sabay na tumulo ang luha naming dalawa, sa pagkinang ng singsing na inilabas niya.

"N-Ned—"

Napatakip ako ng bibig ngunit kinuha niya 'yon at iyak tawa na nagsalita, walang mic, sa akin lang nakatitig.

"I'm not the best guy in this world, but I'll try to be the best guy for you. Let's skip the girlfriend boyfriend thing, it has been long overdue." Kinagat niya ang labi bago tumuloy. "Now, will you own me, Mari Solei Lacsamana?"

Nanginginig ang mga kamay kong pinalis ang luha sa pisngi niya. Tumango ako na parang tanga, halos b

aliin ko ang leeg sa sobrang pagtango. Pagkasuot niya ng singsing, pinatayo ko siya agad at niyakap.

Bumulong ako nang paulit-ulit na, "akin ka. Akin ka."

"Well, this sucks." Lumingon kami dahil sa boses ni Sinteya mula sa speaker. "My brother is getting a lot more attention than us."

Nagtawanan ang mga tao. Iyak tawa ako na parang baliw, kahit si Ned ay ganoon din. Inangat ni Sinteya ang wine glass na hawak at niyakap ang braso ni Sir Marco na katabi niya.

"This is a toast, a step towards our happily ever after." Nilingon ni Sinteya si Sir Marco, saka ngumiti sa isa't isa.

Bakit ang saya ko? Bakit sobrang saya ko?

"I love you," rinig sa speaker na sabi ni Sir Marco at hinalikan muli si Sinteya.

Mula sa audience, tumakbo si Winter Knight patungo kay Sinteya na binuhat ni Sir Marco. Habang nakatingin sa kanila ay hindi ko mapigilang hindi maluha. A happy family.

Humigpit ang hawak ni Ned sa kamay ko. Paglingon ko sa kanya, nakatingin din siya sa happy family ng ate niya habang nakangiti.

Naglakas loob akong nagtanong. "Paano—anong—si Winter Knight?"

"Nag-usap na kami ni Ate at Marco," sabi niya habang nakatingin pa rin sa nagsasaya sa harap. "Had a fight, but heck, everything was worth it. Winter is alright, Marco loves Winter and Ate Sin. That's all that matters."

Humigpit ang hawak ko sa kamay niya, ramdam ko ang singsing na sinuot niya sa akin. "Alam na ng magulang niyo?"

Nagkibit balikat siya. "Maybe. Maybe not. They didn't tell. It doesn't matter anymore."

Tama nga siguro siya.

Ano pa bang dapat gawin?

Bumilis ang oras nang ipakilala ako ni Ned sa ibang bisita, na para bang kami ang kinasal. Nahihiya man sa suot kong sobrang layo sa okasyon, at katabi ko pa si Ned na sobrang ayos ng itsura, ay ngumiti ako, nakipag-usap, at naging masaya.

Nakalimutan na ata nila ang kalokohan na ginawa kong pagharang sa bride. O siguro ay hinayaan na lang nila.

Bago umuwi, pinuntahan ko si Winter. Kinausap pa muna ako nila Tita Erica at Tito Javier bago natuon ang atensyon ko sa batang nilalaro ang ribbon niya sa suit.

"Hi."

Sobrang gwapo niyang bata.

"Hello," nakangiti niyang sabi.

Hinawakan ko ang pisngi niya at ngiting-ngiti lang. Ang gwapong bata. Sobrang saya kong okay na siya. Inangat ko ang tingin ko nang hawakan ni Ned ang balikat ko. Inaaya akong umalis na.

Buong byahe pauwi akong nakangiti, hawak ni Ned ang kamay ko.

Nang makarating sa tapat ng bahay, inaya ko siyang pumasok sa loob at doon na lang magpalipas ng gabi. Gustong-gusto ko na siyang hatakin papasok ng kwarto kung nasaan natutulog si Neri ngunit tulog pa ang bata. Baka mabadtrip.

Kaya ang ginawa namin sa buong madaling araw, ay magkwentuhan nang walang patutunguhan. Isa sa mga napagdesisyunan namin ay ayusin lahat. Unang-una ang communication. Tinanong ko sa kanya ang mga dahilan ng tattoo niya. Tinawanan niya ako at umiling.

"Don't bother to know."

"Bakit?"

"Just don't." Napapailing siya at tawa. "Nakakahiya

."

"Next time?"

Tumango siya. "Next time."

Nagtanong din siya sa mga nangyari sa akin, mula sa pagpatuloy sa pag-aaral, mga nakakatawang pangyayari, pagkagalit at pagkabati namin ni Mao.

"Si Miller at Maureen—"

"Yeah, those two." Pinaglaruan niya ang daliri ko. "May tinatago."

"Oo!" Napapansin din pala ni Ned! "Sila na ba?"

Nagkibit balikat siya. "Miller is a romantic. Hindi ko lang sigurado kung kumilos na 'yon."

Nang ikwento ko sa kanya si Marie at ang mga sinabi niya sa akin, napangiwi si Ned na parang may naalala.

"Nagpunta siya sa akin, sinapak ako," natatawa niyang sabi. "Pinagmumura ako. Asked me to get my shit together."

"Ang harsh talaga niya."

"Still thankful though."

Ilang beses din akong humingi ng tawad nang malamang nakikuntsaba siya kanila Unica at Chino noon para sana sabihin ko na ang katotohanan tungkol kay Neri, na sinabi ko naman ang katotohanan sa isa pa.

"It's okay," sabi niya. "Gumaling siya dahil sa sinabi mo."

"Pero—"

"We're still broken then," pagpatuloy niya. "It was not the right time. I need to fix that piece of mine with Winter."

Nagkangitian muli kami.

Hindi na rin namin namalayan na nakatulog pala ako. Nagising ako nang gisingin ako ni Neri. Napalingon ako sa paligid, nasa kwarto na ako. Nakakumot pa!

"B-Bakit—"

"You're awake."

Pagtingin sa pintuan, halos malaglag ang panga ko dahil nakapambahay na rin si Ned. Pinagmasdan ko ang pagtakbo ni Neri papunta kay Ned. Nakita ko rin ang pagngiti ni Ned nang buhatin si Neri.

Hindi ako makapaniwala. . . sa nakikita ko.

"She introduced herself as Neri," sabi ni Ned nang lumapit at naupo sa gilid ng kama. Binigay din niya ang isang baso ng tubig sa akin. "I introduced myself as Ned."

"At Papa!" sigaw ni Neri.

Napanganga ako habang ngiting-ngiti si Ned na nakatingin sa akin. "At Papa."

Hindi pa ako nakakabangon talaga ay nagsisimula nang tumulo ang luha sa mga mata ko. Umupo ako saka humagulgol na lang. Hirap na hirap akong huminga nang maramdamang yumakap si Neri sa akin.

"Bakit ka umiiyak, Mama?"

Inangat ko ang tingin kay Neri. "Masaya lang."

"Eh bakit umiiyak po?"

Tiningnan ko si Ned na pinipigilan ang pagtulo ng luha. Hinalikan ko ang noo ng anak ko saka bumulong. "Sa sobrang saya."

Habang nag-aayos, hindi mawala ang ngiti sa labi ko. Hindi mabitawan ni Ned si Neri – at ganoon din ang anak ko sa kanya. Ilang beses na akong lumuha kahit kumakain na kami ng agahan kasabay nila Tita Corinne.

"Getting married?" tanong sa akin ni Tita Corinne nang ituro niya gamit ang labi ang singsing sa daliri ko. "Mukhang getting closer na rin mag-ama mo kahit ngayon lang nagkita."

Nilingon ko si Ned, at nagpigil ng ngiti dahil sinuotan ni Neri ng flower crown si Ned sa sofa. Nakatitig lang si Ned kay Neri, nang paluin ni Neri ang magkabilang pisngi ni Ned.

Tumutulo na ang luha ko sa sobrang saya. Umaapaw.

"Mama oh!" Nilingon ako ni Neri saka tinuro si Ned. "Fairy princess!"

Tumawa ako at tumango. Tiningnan din ako ni Ned nang malawak ang ngiti, sobrang layo sa maloko at mapang-asar.

Pagkatapos mag-urong, ingat na ingat ako sa singsing. Pinakiusapan ko si Tita Corinne na makipaglaro muna kay Neri at kakausapin ko muna si Ned. Hinatak ko si Ned patungo sa kwarto, natatawa dahil naka flower crown pa rin siya.

"After all these years, this flower crown is still with you."

Tumango ako. "Keep holding on."

Tatanggalin sana niya ang flower crown pero tinigil ko. Hindi man totoo ang bulaklak sa ginawa niyang flower crown noon, maayos pa rin ito ngayon. Nagagamit pa ni Neri. Hinawakan ni Ned ang baywang ko.

"What's Neri's name?" Maloko ang ngiti niya. "Neri lang ba?"

Umiling ako saka ngumiti, tinitigan ko ang mga mata niyang nakatingin sa akin. "It's Nerisha Mae Yboa. . .Bae." Lalong lumawak ang ngiti ko nang bigla siyang tumawa. 

"That's a pretty name for a pretty girl."

"Parang ikaw?" tanong ko, saka ginalaw ang flower crown. "You're a pretty guy."

Namula siya sa sinabi ko kaya tumawa ako. Pinigilan ko ang pagtanggal niya sa flower crown sa ulo niya. "Huwag." Kumunot ang noo niya, nagtaka nang tumingkayad ako at hinila siya palapit sa akin. "I'm going to kiss my husband now."

Tulad noong unang beses, naramdaman ko ang dumadaloy na kuryente nang maglapat ang labi namin sa isa't isa. Walang kumilos. Walang nagsalita. Ganoon lang kami. Nang magkalayo, kitang-kita ko ang pagngisi niya.

Lumawak ang ngiti ko.

"Binabaon na kita sa halik, Ned." Hinalikan ko siya muli. "Para wala kang kawala."

Nagtawanan kaming dalawa. Sobrang saya. Sobrang gaan.

Niyakap naman niya ako nang mahigpit sabay bumulong, "I want to marry you right now."

"Hindi pwede! Sukob," natatawa kong sabi. "Paano nga pala. . .si Neri, paano mo nakausap?"

"She woke me up." Nararamdaman ko ang mainit niyang paghinga sa leeg ko. "Introduced herself to me, and asked me who I am."

"At sinabi mong ikaw ang Papa niya?"

Kumalas siya sa yakap, nakataas ang kilay. "What do you want me to say? Her name's starting with Ne, parang sa akin!"

Tumawa ako. "Ayaw mo ng Daddy?"

Hindi na rin nawala ang ngiti niya. "Next time." Hinalikan niya ang noo ko. "Kapag nakuha ko na ang puso niya."

"Hindi mahirap," sabi ko. "Hindi ka nga nahirapan kuhanin 'yung akin."

Sumimangot siya. "Sobrang hirap, but worth it."

"Fairy princess!"

Hindi ko sigurado kung nagegets na ba ni Neri ang

lahat, at siguro sa susunod, sa tamang oras, ay ikukwento ko sa kanya ang lahat ng katangahan ko. Na kahit anong takbo ko, bumabalik-balik ako sa tatay niya. Sa taong mahal ko. Kay Ned.

Hindi kami perpekto, at marami pa kaming dapat gawin sa mga susunod. Hindi na namin mababalik ang nakaraan, pero okay na ako. Hindi ako mag-iisip nang sobra. Go with the flow.

"Hinahanap na tayo ng makulit," sabi ni Ned.

Tumawa ako. "Ikaw ang hinahanap, Fairy princess."

Kinagat niya ang labi at ngumiti, nagpipigil na naman siguro ang loko. Bago pa siya makalabas sa kwarto, pinagsalikop ko ang kamay namin at sumandal sa balikat niya.

Wala na akong iisipin pang iba.

"Fairy princess!"

Ngiting-ngiti na hinatak ni Neri si Ned. Nagpatianod kami dahil mahigpit din ang hawak sa akin ni Ned.

Noon, ang gusto ko ay tumakbo palayo sa buhay ko. Kasi takot? Galit? Feeling ko ay may mangyayari pang iba sa akin? Ngunit ngayon? Hindi na ako tatakbo. Hindi rin ako titigil. Hihigpitan ko ang hawak. Hindi na ako bibitaw pa.

Maglalakad ako, taking my time, kasama si Ned, at si Neri.

At sigurado akong magiging masaya kami.

THE END

__________

Huwag na po maghintay ng update, kasi po the end na. THE END. TAPOS NA. Yehey!

Wala talagang SinNed kaya please, tama na. Move on na, girl. Walang plot twist na hindi sila magkapatid dahil 'yun talaga ang iniiwasan kong gasgas story line :)

Kung hindi niyo pa rin trip si Vane / Maris o silang dalawa, tama na, girl. Move on na.

Annndddd thankk yooouuuu for enduring the pain.

Next stop: UNCENSORED