NOTEBOOK

4 EDITO4

Την περασμένη εβδομάδα ο 18χρονος Ντάρουν Ράβι άφησε ανοιχτή την κάμερα του υπολογιστή του, έτσι ώστε να κινηματογραφήσει τις ομοφυλοφιλικές περι-πτύξεις του συγκατοίκου του με κάποιο τρίτο πρόσωπο. Ηταν έτσι κι αλλιώς μία κακή ιδέα, ένα απαράδεκτο αστείο που παραβίαζε ολοκληρωτικά τα προνόμια της ιδιωτικότητας, αλλά οι προεκτάσεις του ήταν πολύ χειρότερες. Ο πρωταγω-νιστής του βίντεο Τάιλερ Κλέμεντι, όταν συνειδητοποίησε τι είχε συμβεί, έγραψε στο Facebook: «Θα πηδήξω από τη γέφυρα gw (σσ. γέφυρα George Washington στη Νέα Υόρκη), συγγνώμη». Η αυτοκτονία του νεαρού φοιτητή προκάλεσε προ-φανώς ατελείωτο σοκ στους οικείους του, ξεσήκωσε ισχυρές (ηθικές και νομι-κές) αντιδράσεις, αλλά φτάνοντας σε μας ως άλλη μία είδηση από τα πρακτορεία τόσα πολλά χιλιόμετρα μακριά, μας απέδειξε και κάτι άλλο. Τα πρόσωπα της απόγνωσης είναι πολλά. Τυχαία και αναπάντεχα, όπου γυρίσεις. Γενικότερα, στις δέκα ειδήσεις που «τρέχουν» στις ενημερωτικές σελίδες του διαδικτύου, οι εννέα τονίζονται με ένα τεράστιο αρνητικό πρόσημο. Θανατηφόρα τροχαία, πυρκαγιές, επιθέσεις αυτοκτονίας και τα κλασικά, βέβαια, περί απολύσεων, χρεών, χρεο-κοπίας. Δεν είναι, άλλωστε, κανένα φοβερό νέο ότι η δυστυχία πουλάει (και ενδιαφέρει) πολύ περισσότερο. Στο κλασικό «έχω δύο νέα, ένα καλό και ένα κακό, με ποιο να αρχίσω;», πάντα απαντάμε με το κακό. Εμείς, μέσα από τις σελίδες του τεύχους μας, χωρίς να κλείνουμε τα μάτια ή να κυνηγάμε ανεμόμυ-λους ευτυχίας, απαντάμε «πρώτα το καλό» και προβάλλουμε μία εντελώς εύθυμη συγκυρία που λέγεται Sal.a.t.a band, μία ομάδα ανθρώπων που εξημερώνουν την τρέλα τους δημιουργικά. Μας είπαν ότι «Ολοι αντιμετωπίζουμε τα ίδια ζόρια. Προσπαθούμε όμως να μην δείχνουμε στον κόσμο όλα αυτά τα άσχημα, έτσι ώστε να ξεχαστούμε όλοι για λίγο». Μπορεί ο κόσμος να μην γίνει καλύτερος αλλά είναι μια υγιής αντίδραση. Α, άσχετο, αλλά να μην ξεχάσω, επειδή έγινε

μάλλον μεγάλο θέμα, ούτε εγώ άκουσα τις σειρήνες του πολέμου. Θέλει

ή πιο δυνατά ή ήταν χα-λασμένα τα ηχεία

στη γειτονιά μου.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φα-ληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μα-στοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννόπου-λος, Παναγιώτης Δημητρόπουλος, Σοφία Ζήττα, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέκος Λιδωρίκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Γιολάντα Περρή, Γιώργος Πολυμενέας, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώρ-γος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακί-δης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημή-τρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Actionimages,

AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX 6

10

14

23

31

38

21

45

46

6

Η εβδομάδα που πέρασε βρήκε καλλιτέχνες να βγαί-νουν στο δρόμο και να ζωντανεύουν τις γωνιές της Αθήνας. Βρεθήκαμε εκεί και χειροκροτήσαμε το Θέα-τρο του Δρόμου.

7

Πριν από κάποιους μήνες με επι-σκέφτηκε στην Αθήνα μία Γιαπω-νέζα φίλη μου και περπατήσαμε στο κέντρο της Αθήνας, εγώ ξενα-γός και εκείνη άφωνος παρατηρη-τής. Τελικά, μου εξήγησε πως ήταν άφωνη από ενθουσιασμό, καθώς ένιωθε να διασχίζει τη σκηνή ενός θεάτρου και με ρώτησε σχεδόν επικριτικά: «Γιατί δεν κάνετε κάτι γι’ αυτό; Πού είναι οι ηθοποιοί, η μουσική σας, ο χορός σας;». Ελα ντε. Πώς γίνεται το Τόκυο, ένας τό-πος αλλοτριωμένος από την πα-γκοσμιοποίηση, να κατακλύζεται καθημερινά στους δρόμους του από θέατρο, μουσική, τέχνη και παράδοση; Και εμείς να περιμέ-νουμε τις επτά ημέρες του φθινο-πώρου και του Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου, για να δούμε την πόλη μας με λίγο καλλιτεχνικό χρώμα παραπάνω.

Σίγουρα, αυτό δεν είναι το με-γαλύτερο πρόβλημα που έχουμε στην Ελλάδα, αλλά μέσα στη μι-ζέρια ενός ασφυκτικού οικονομι-κού και κοινωνικού περιβάλλο-ντος, μοιάζει λυτρωτικό -στιγμιαία έστω- το πλατύ χαμόγελο που μπο-ρούν να σου προσφέρουν οι ηθο-ποιοί, οι σαλτιμπάγκοι, οι ταχυ-δακτυλουργοί, οι χορευτές και οι μουσικοί. Αλλωστε, ο ρόλος της τέ-χνης είναι... ας μην το αρχίσουμε αυτό. Ολοι ξέρουμε ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης. Οσα είδα στο θέ-ατρο δρόμου με κάλυψαν, με δια-σκέδασαν, με γέμισαν λίγες ωραίες εικόνες, για να τις πάρω μαζί μου.

Το δεύτερο Διεθνές Φεστιβάλ Δρόμου της Αθήνας τελείωσε στις 5 Οκτώβρη και άρεσε πολύ. Για μία εβδομάδα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, οι Αθηναίοι που βγήκαν έξω, σίγουρα το χάρηκαν. Είδα-με την Ερμού με στρωμένο κόκκι-νο χαλί να μεταμορφώνεται σε θε-ατρική πασαρέλα.

Στο Θησείο απολαύσαμε χο-ρούς βραζιλιάνικης αδρεναλίνης. Στην πλατεία στο Μοναστηράκι, ο κόσμος κράτησε την αναπνοή του, όταν ο ακροβάτης πήδηξε μέσα από ένα φλεγόμενο κρίκο, αλλά και ξέδωσε, προσπαθώντας να πε-τάξει μαξιλάρια πιο ψηλά και από την Ακρόπολη. Τέλος, στην Αδρι-ανού, ένας αποφασισμένος σαλτι-μπάγκος κατέλαβε το κόκκινο τρε-νάκι και όταν με την ασχήμια του τρόμαξε ένα κοριτσάκι, απολογού-μενος, της πρόσφερε ένα λουλού-δι. Κύριος.

8

Το γύρισμα της σελίδας είναι η μόνη εξουσία που ασκείς εσύ ως αναγνώστης πάνω σε ένα κείμενο, πχ. σαν αυτό εδώ. Ειδικά, αν πρό-κειται για σελίδα εφημερίδας, τότε μιλάμε για μία εξουσία απόλυτη. Η πληροφορία/ρεπορ-τάζ/ανάλυση που μένει πίσω, που «καπελώ-νεται» από το επόμενο δισέλιδο, βυθίζεται και χάνεται οριστικά μέσα στη ροή των ειδήσεων. Σε αυτή την περίπτωση, αντιλαμβάνεσαι ότι μπορεί η πραγματική απόσταση που σε χω-ρίζει από το κείμενο να είναι μερικά εκατο-στά, αλλά η ουσιαστική απόσταση είναι λίγο μικρότερη από την άβυσσο.

Πιθανόν κάπως έτσι να εξηγείται για ποιο λόγο μία πολύ μεγάλη μερίδα πολιτών, όταν βρίσκει μία εφημερίδα, δεν βλέπει κάτι πε-ρισσότερο από μία ευκαιρία για ένα ξεφύλλι-σμα των πέντε-δέκα λεπτών. Εξάλλου, η ανα-παράσταση της εγχώριας πολιτικής «ειδησεο-γραφίας» χτίζεται, όπως ακριβώς και το επί-πεδο ονείρου στο “Inception”. Τα πάντα τοπο-θετούνται με γνώμονα την επιβολή της αλη-θοφάνειας του ονείρου. Με τον ίδιο τρόπο, αυτό που προβάλλεται ως πολιτική πραγματι-κότητα επιβάλλει και ενισχύει τους όρους της συζήτησης στο πλαίσιο της δημόσιας σφαί-ρας, ώστε να δίνεται η αίσθηση ότι πρόκειται για όρους αληθινούς, όρους ουσιαστικούς. Στην πραγματικότητα, όμως, απλώς προβάλ-λονται ως τέτοιοι, διότι στον πυρήνα τους εί-ναι οι όροι ενός συστήματος χρεοκοπημένου «με τη βούλα». Οι εξεταστικές, οι κυβερνητι-κές παλινωδίες, οι αφέλειες της αντιπολίτευ-

σης, οι αγκυλώσεις των γραφειοκρατών συν-δικαλιστών, δηλαδή όλα αυτά που κάποτε λει-τουργούσαν ως ερεθίσματα, πλέον αντιμετω-πίζονται με αδιαφορία. Ακόμα και η φαιδρή προσωπικότητα του Ηλία Ψινάκη, που προ-σπαθεί να στριμωχθεί, όπως και τόσοι άλλοι, στο δίλημμα «αυτοδιοικητική ή αντιμνημονια-κή ψήφος» δεν επαρκεί, για να «γεννήσει» τα κλισέ αστεία και την αναμενόμενη πλάκα.

Τους τελευταίους μήνες έχει γίνει σαφές ότι βρισκόμαστε ένα επίπεδο πιο κάτω από εκείνο του πολιτικού μας “Inception”. Ενα βήμα πιο κοντά στο υποσυνείδητό μας. Εσω-στρεφείς, μουδιασμένοι, φοβισμένοι, ίσως και ενοχικοί. Ωστόσο, δεν είναι μία στάση ασφαλής. Αν υποθέσουμε πως η γενικευμένη κοινωνική και πολιτική κρίση δίνει την ευκαι-ρία, για να κάνει η χώρα ένα reboot, να νο-ηματοδοτήσει εκ νέου τις βασικές της έννοι-ες και να ιεραρχήσει τις αξίες της, τότε το ζη-τούμενο είναι προς ποια κατεύθυνση θα κι-νηθεί αυτή η διαδικασία. Το σλόγκαν «όλοι τα φάγαμε» εκτός από μία καταφανής χοντρο-κοπιά, είναι και μία ηθικολογική προσπά-θεια ανασύνθεσης του ιδανικού πολίτη. Και ποια είναι η εικόνα που προκύπτει; Ενας πο-λίτης ενοχικός που οφείλει να σηκώσει στους ώμους του τις αμαρτίες του πολιτικού συστή-ματος. Ενας πολίτης που, προκειμένου να μην κατηγορηθεί ότι έφαγε, θα προτιμήσει περισ-σότερη «σύνεση», «υπευθυνότητα» και «νοικο-κυροσύνη».

Το μεσημεριανό δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ3 φι-λοξενούσε, προ ημερών, φοροτεχνικό και συ-νεργάτη της εκπομπής, προκειμένου να εξηγήσει στους φορολογούμενους τι πρέπει να κάνουν με το θέμα των αποδείξεων, αφού σύντομα πρέπει να καταθέσουν στις ΔΟΥ όσες από αυτές έχουν καταφέρει να συγκεντρώσουν. Σύντομα, παρου-σιαστές και φοροτεχνικός (φυσικά και οι τηλεθε-ατές) επιβεβαίωναν σχεδόν άναυδοι, μέσα από το ρεπορτάζ, το «μεγαλείο» των κυβερνητικών μυαλών που το σκέφτηκαν.

«Σύμφωνα με τις οδηγίες του υπουργείου, οι φορολογούμενοι θα μπορούν να καταθέσουν τις αποδείξεις σε ηλεκτρονική μορφή μέσω του internet είτε να τις προσκομίσουν σε ένα φάκε-λο», λέει σε κάποια στιγμή η δημοσιογράφος. Ο φοροτεχνικός ξεροκαταπίνει, ανασκουμπώνεται και απαντάει: «Δεν νομίζω ότι θα είναι εύκολο να… βάλουν αποδείξεις σε ένα φάκελο. Θα είναι

ευκολότερο να τις περάσουν στο ειδι-κό πρόγραμμα που θα αναρτηθεί στο δι-αδίκτυο, αν και η τα-ξινόμησή τους είναι μία πολύ χρονοβόρα υπόθεση» (!) «Τι γί-νεται στην περίπτω-ση που οι αποδεί-ξεις δεν είναι πλέον ευανάγνωστες;», τον ρωτούν στη συνέ-χεια οι δημοσιογρά-φοι. «Ο φορολογού-

μενος θα πρέπει να σημειώνει στο πίσω μέρος της απόδειξης το ΑΦΜ και τα υπόλοιπα στοιχεία της επιχείρησης, καθώς και το ποσό της συναλ-λαγής, ώστε να μπορούν να γίνουν οι διασταυ-ρώσεις, κάτι που όμως πάλι δεν θα είναι εύκο-λο…», συμπληρώνει ο φοροτεχνικός, ενώ οι δη-μοσιογράφοι καταβάλλουν φιλότιμες προσπά-θειες να μην πέσουν στη «μαύρη τρύπα» της τη-λεοπτικής αμηχανίας.

Το ρεπορτάζ έμοιαζε με τρέιλερ από κωμι-κή σειρά που θα προβληθεί στο εγγύς μέλλον. Ομως, ενώ ο απλός κοσμάκης εξαρχής συνειδη-τοποίησε ότι η φαεινή ιδέα της συγκέντρωσης αποδείξεων είναι πρακτικά αδύνατον να υλοποι-ηθεί (δεδομένης μάλιστα της «ευκινησίας» που χαρακτηρίζει τις δημόσιες υπηρεσίες της χώρας), οι αρμόδιοι φαίνεται να παραμένουν «αλλού νυ-χτωμένοι», σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν.

Κάτι μου λέει πως όσο στενεύουν τα χρο-νικά περιθώρια για την κατάθεση των αποδεί-ξεων, τόσο περισσότερα γέλια θα κάνουμε, βλέ-ποντας χιλιάδες θείτσες και γιαγιάδες να προ-σέρχονται στις ΔΟΥ με πλαστικές σακούλες από σούπερ-μάρκετ γεμάτες με αποδείξεις και να τις παραδίδουν χαιρέκακα στους αποσβολωμένους υπαλλήλους.

9

Η Μαριναλέντα είναι ένα ισπανικό χωριό 2.700 κατοίκων στα βόρεια της Σεβίλλης. Πρόκειται ου-σιαστικά για ένα χωριό-συνεταιρισμό που απα-σχολεί πλήρως όλους τους κατοίκους του σε αγρο-τικές δραστηριότητες. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν 6,5 ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα με ημερήσιο μισθό 47 ευρώ. Η γη του χωριού, από τη στιγμή που έφυγε από τα χέρια των γαιοκτη-μόνων, παραμένει αδιαίρετη και ανήκει εξίσου σε όλους. Τα έσοδα επενδύονται ξανά και ξανά, ού-τως ώστε να δημιουργούνται συνεχώς νέες θέσεις εργασίας.

Στη Μαριναλέντα η κατανομή του δημόσιου χρήματος αποφασίζεται με διαδικασίες αμεσοδη-μοκρατικές. Οι τοπικοί άρχοντες περνούν από όλες τις γειτονιές του χωριού, εξηγούν τα του προϋπο-λογισμού και συγκεντρώνουν απόψεις και ανάγκες. Στη συνέχεια, καλείται γενική συνέλευση όλων των κατοίκων μέσω της οποίας ορίζονται οι κατευθύν-σεις των δαπανών.

Στη Μαριναλέντα όσοι δεν έχουν δικό τους

σπίτι, νοικιάζουν κάποιο από τα δημοτικά, πληρώ-νοντας το ποσό των 15 ευρώ το μήνα. Αστυνομία δεν υπάρχει, δεν χρειάζεται, ενώ θεωρείται περιτ-τή οικονομική επιβάρυνση. Οι κάτοικοι πιστεύουν στη συμβίωση που βασίζεται στις ανθρώπινες σχέ-σεις και συμμετέχουν από κοινού στην καθαριότη-τα και την αναδάσωση.

Το θέμα της εν λόγω «οικονομίας της αλληλεγ-γύης» είχε παίξει αρκετά στο παρελθόν σε κάποια εκ των μίντια. Επανήλθε στο κεφάλι μου, λόγω της επίσκεψης, πριν από λίγες ημέρες στην Αθήνα, του δημάρχου της Μαριναλέντα, Χουάν Μανουέλ Σά-ντσες Κορντίγιο. Γίνεται εξαιρετικά επίκαιρο, λόγω των εγχώριων συζητήσεων περί μνημονίων, δα-νείων, χρεοκοπίας. Αν συμφωνήσουμε πως απο-τελεί ουτοπία το να πιστεύεις στην εφαρμογή του μοντέλου της Μαριναλέντα σε μεγάλη κλίμακα, θα πρέπει να συμφωνήσουμε και σε κάτι άλλο: πως αποτελεί αφέλεια το να πιστεύεις ότι η παρούσα οι-κονομική κρίση αποτελεί κάτι το ρεαλιστικό.

Μετά την Χέρκουλες και την Ρούμπιν Κα-ζάν, η Μαγιόρκα έγινε η τρίτη ομάδα (σε 8 παι-χνίδια φέτος) που δεν ηττήθηκε από την Μπαρ-τσελόνα. Μαθήματα, λοιπόν, επιβίωσης κατά της «καλύτερης ομάδας στον κόσμο» διδάσκο-νται σε διάφορα ευρωπαϊκά γήπεδα. Δεν είναι κακό να δουν κανένα βίντεο παραπάνω στον Παναθηναϊκό, προκειμένου ο εφιάλτης του Καμπ Νου να γίνει κάπως πιο γλυκό όνειρο σε λίγο καιρό στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Σε κάθε (σχεδόν) Euro ή Μουντιάλ ή σε Ολυμπιακούς Αγώνες ακούμε ότι η διοργανώ-τρια χώρα έχει πρόβλημα με την κατασκευή των γηπέδων και δεν θα προλάβει, ενώ ο εκάστο-τε υπεύθυνος φορέας σκέφτεται να δώσει τη διοργάνωση τελευταία στιγμή σε κάποια έτοι-μη χώρα (συνήθως αυτή είναι η Αγγλία). Πά-ντα, όμως, στο τέλος, ως διά μαγείας, όλοι προ-λαβαίνουν. Πρόλαβαν και οι Ουκρανοπολωνοί και ανακοίνωσαν τις πόλεις και τα γήπεδα που θα φιλοξενήσουν τους Αγώνες σε δύο χρόνια. Αντε, με το καλό.

Από Αμερικανό σε Αμερικανό. Δύσκολοι καιροί για Λίβερπουλ.

Διαβάσαμε ότι ο Μανόλο Χιμένεθ έρχεται διαβασμένος και αποφασισμένος να εφαρμό-σει την αγωνιστική του φιλοσοφία στην ΑΕΚ. Μάλιστα, λέγεται ότι σκοπεύει να δοκιμάσει ένα από τα δύο αγαπημένα του συστήματα. Το 4-4-2 και το 4-2-3-1, τα δύο συστήματα, με άλλα λό-για, που παίζουν όλες οι ομάδες του κόσμου. Συγγνώμη κιόλας.

Ο Εκτορ Ραούλ Κούπερ είναι ο σημαντικό-τερος προπονητής που έχει έρθει να δουλέψει στην Ελλάδα εδώ και κάτι αιώνες. Οταν ήρθε, είχαμε μια μικρή δυσπιστία, μήπως εν τω μετα-ξύ είχε προλάβει να καταστρέψει την ποδοσφαι-ρική του σκέψη. Οι αμφιβολίες σιγά-σιγά δια-λύθηκαν και ο Κούπερ είναι ο ίδιος εκείνος τύ-πος που έφτιαξε κάποτε την ομορφότερη ομάδα του Μιλένιουμ.

10

Η Καλιφόρνια είναι η πολιτεία από όπου έχουν ξεκινήσει ουκ ολίγες κοινωνικές και-νοτομίες. Το 1996 ήταν η πρώτη ανάμεσα στις ΗΠΑ που νομιμοποίησε τη χρήση μαρι-χουάνας για ιατρικούς σκοπούς, με 13 πο-λιτείες να ακολουθούν το παράδειγμά της (εννοείται ότι καμία δεν ανήκε στον αμερικα-νικό Νότο). Τώρα η Καλιφόρνια συζητά μία νέα πρωτοβουλία που αναμένεται να επηρε-άσει και άλλες πολιτείες. Πρόκειται για την “Prop 19”, η οποία προβλέπει τη νομιμοποί-

ηση της χρήσης της μαριχουάνας ακόμα και για λόγους διασκέδασης. Η πρόταση θα τεθεί σε δημοψήφισμα τον επόμενο μήνα και έχει ήδη συγκεντρώσει ισχυ-ρή υποστήριξη: σε σχετικό γκάλοπ το 52% των ψηφοφόρων διάκειται θετικά,

ενώ το 41% ψηφίζει «όχι».Σημαντικό κίνητρο πίσω από την

επανεξέταση του νομικού καθεστώτος για το… «μαύρο» είναι το οικονομικό όφελος. Σύμφωνα με το φιλελεύθερο Cato Institute, η νομιμοποίηση της μαριχουάνας θα εξοι-κονομήσει 8,7 δισ. δολάρια από το κόστος επιβολής του νόμου, ενώ ταυτόχρονα θα δημιουργήσει έσοδα ίδιου ύψους. Ο ίδιος ο κυβερνήτης της Καλιφόρνια, ο Arnold

Schwarzenegger, αν και αντιτίθεται στην Prop 19, καθώς την θεωρεί παρα-

τραβηγμένη, πιστεύει ότι η άσκη-ση ποινικών διώξεων σε χρήστες

μαριχουάνας αποτελεί σπατά-λη πόρων σε μία περίοδο κατά την

οποία η πολιτεία προβαίνει σε εκτετα-μένες περικοπές δαπανών.

Οι ομάδες αστικών δικαιωμά-των, όπως η National Association for the Advancement of Colored People και η Latino Voters League

υποστηρίζουν την πρωτοβουλία, καθώς διαπιστώθηκε ότι στην Καλιφόρνια οι μαύ-

ροι και οι Λατίνοι συλλαμβάνονται με διπλά-σιο ως τετραπλάσιο ρυθμό από ό,τι οι λευ-κοί, με την κατηγορία χρήσης μαριχουάνας, ακόμα και εάν οι πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι οι λευκοί «καπνίζουν» περισσότε-

ρο από τις υπόλοιπες ομάδες.Ενα ενδιαφέρον σημείο σε αυτήν

την ιστορία είναι η στάση των εταιρει-ών παραγωγής αλκοολούχων ποτών, οι

οποίες, φοβούμενες ότι η νομιμοποίηση της μαριχουάνας θα τους «κόψει» δου-

λειά, χρηματοδοτούν την καμπάνια εναντίον της Prop 19.

:

---

-

-

: Fashion Week

-

-

GLASTONBURY: Sold out

----

-

:-

--

-

-

-

LEGALIZE IT, ARNIE

:

12

And the Nobel goes to…Ο Ρόμπερτ Εντουαρντς, κάτοχος του Νόμπελ Ια-τρικής 2010, έχει συνηθίσει να προκαλεί αντι-δράσεις με τη δραστηριότητά του. Από την αρχή της καριέρας του, κατηγορήθηκε ότι «παριστάνει τον Θεό», και αποκλείστηκε από την απονομή δη-μόσιων κονδυλίων για την έρευνά του. Ο ίδιος, όμως, συνέχισε απτόητος και με τις προσπά-θειές του γεννήθηκε το 1978 το πρώτο «παιδί του σωλήνα». Εκτοτε, το πεδίο της εξωσωματικής γονιμοποίησης γνώρισε πρωτοφανή ανάπτυξη, χαρίζοντας σε πολλά απελπισμένα ζευγάρια τη χαρά της απόκτησης ενός παιδιού, προκαλώντας παράλληλα εξανθήματα στο Βατικανό, το οποίο εμφανίζεται παραδοσιακά αλλεργικό σε λέξεις, όπως εξωσωματική γονιμοποίηση, αντισύλληψη και σύγχρονη πραγματικότητα.

Μαζί σου θα τα πάρεις;Ο θάνατος του Τόνι Κέρτις σε ηλικία 85 ετών αποτελεί είδηση της προηγούμενης εβδομάδας. Το τι πήρε μαζί του στον τάφο είναι, όμως, εί-δησης της τρέχουσας. Κηδεύτηκε την περασμέ-νη Δευτέρα, συνοδευόμενος από μία σειρά αντι-κειμένων, τα οποία τού ήταν -προφανώς- ιδιαιτέ-ρως αγαπητά και χρήσιμα: ένα μαντήλι Armani, ένα καουμπόικο καπέλο Stetson, γάντια οδήγη-σης, ένα αντίτυπο του αγαπημένου του μυθιστο-ρήματος “Anthony Adverse” και ένα… iPhone! Ναι, σωστά διαβάσατε. Οπως αποδείχτηκε, ο Tόνι, αν και τα είχε τα χρονάκια του, δεν είχε μείνει πίσω στις τεχνολογικές εξελίξεις. Ωστό-σο, η ανασφάλεια και οι επιθυμίες του ανθρώ-που γύρω από το σημαντικότερο όλων των θε-μάτων μάς αφήνει συχνά έκπληκτους.

Ο Stig πέθανε, ζήτω ο Stig! Σύμφωνα με την fan page του στο Facebook (η οποία έχει σχεδόν τρία εκατ. θαυμαστές), ο Stig πιστεύει ότι ο «Πόλεμος των Αστρων» είναι ντο-κιμαντέρ… Οσοι παρακολουθείτε το “Top Gear” στον ΣΚΑΪ, θα έχετε καταλάβει ότι αναφερόμα-στε στον οδηγό-trademark της δημοφιλούς εκ-πομπής. Μετά την αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του Stig το καλοκαίρι, το BBC απο-φάσισε να απομακρύνει τον άνθρωπο-πίσω-από-τη-μάσκα, Μπεν Κόλινς, αντικαθιστώντας τον με ένα νέο οδηγό, του οποίου η ταυτότη-τα θα μείνει κρυφή -ως είθισται- από το κοι-νό. Παρόλα αυτά, ο Κόλινς δεν πτοήθηκε από αυτήν την αναποδιά: υπέγραψε συμφωνία με το Channel Five και θα εμφανίζεται εφεξής στο “Fifth Gear”, αντίπαλο δέος της εκπομπής του Τζέρεμι Κλάρκσον και της παρέας του.

Κυνήγι μαγισσών Σίγουρα, η μεγαλύτερη είδηση του καλοκαιριού, αναφορικά με το NBA, ήταν η απόφαση του Λεμπρόν Τζέιμς να αφήσει την ομάδα που τον ανέδειξε, τους Cleveland Cavaliers, και να ενταχθεί στο δυναμικό των Miami Heat. Η απόφαση αυτή, όμως, συγκέντρωσε τα πυρά πολλών ειδημόνων και μη, με αποτέλεσμα ο «βασιλιάς» να πειραχτεί και να συμπεράνει ότι αυτή η έντονη επίκριση εμπεριείχε και το στοιχείο της φυλετι-κής διάκρισης. Σε μας φαίνεται λίγο (αυτο)κυνήγι μαγισσών, καθώς ένας από τους μεγαλύτερους επικριτές του είναι Αφρο-αμερικάνος (λέγε με Τσαρλς Μπάρκλεϊ) και μάλλον έχει άλ-λους λόγους να τον επικρίνει, όχι ρατσιστικούς. Να θυμίσου-με ότι και ο Μάικλ Τζόρνταν δεν σχολίασε με μεγάλο ενθουσι-ασμό τη μετακόμιση του Λεμπρόν και τη δημιουργία μιας μι-κρής Dream Team στο κοσμοπολίτικο Μαϊάμι.

13

Η Γεωργία Κ. βρίσκεται στο «Ελ. Βενιζέλος» και κατευθύνεται προς τον τελικό έλεγχο των εισιτη-ρίων. Μπροστά της στην ουρά, όλοι μπαίνουν ανενόχλητοι. Η υπάλληλος κοιτάζει το εισιτήριο, μετά την κοιτάζει και κάνει επείγον νόημα στον σε-κιουριτά. «Το διαβατήριό σας, παρακαλώ, και λίγο γρήγορα». Η Γεωργία έχει κουραστεί να την δια-κρίνουν. Απαντά πως από τη στιγμή που η πτήση είναι εσωτερική (πήγαινε στη Λήμνο), δεν είναι υποχρεωμένη να κουβαλά διαβατήριο. «Εχω μόνο πάσο, σας το δεί-χνω, αν θέλετε». Τα ελληνικά της (μιλάει fluently, που λέμε) είναι για τον σεκιου-ριτά ένα πρώτο σοκ. Η Ιατρική Αθηνών ένα δεύτερο. «Μόνο που δεν με προσκύ-νησε. Υποκρισία».

Η Γεωργία Κ. γεννήθηκε στο νό-τιο Σουδάν το 1987, όταν η χώρα βρι-σκόταν ακόμη σε εμ-φύλιο. Γεννήθηκε στο σπίτι και όχι σε κλινική, αφού έξω γινόταν χαλασμός. «Ευτυχώς που η για-γιά μου ήταν μαία», λέει γελώντας. Με-γάλωσε μέσα στον τρόμο, οι εικόνες στρατιωτών με κομ-μένα άκρα ήταν τότε στην ημερήσια διά-ταξη. «Το περίεργο είναι πως από τα παιδικά χρό-νια στο Σουδάν θυμάμαι ξεκάθαρα τις άσχημες ει-κόνες και θολά τις όμορφες». Ο εμφύλιος -που δεν φαινόταν να τελειώνει- ανάγκασε την οικογένειά της να μετακομίσει το 1998 στο Χαρτούμ. Εκεί η Γεωργία άλλαξε σχολείο και πήγε στο ελληνικό. Ο Ελληνας παππούς, οι καλοκαιρινές της εκδρομές σε κατασκηνώσεις της Ελλάδας... «Η κύρια αιτία ήταν άλλη: στο ελληνικό σχολείο δεν υπήρχαν δί-δακτρα, ενώ οι μεταβάσεις, καθώς και τα γεύματα ήταν δωρεάν». Στην καθημερινότητά της μπήκε ο ισλαμικός νόμος και η καταπίεση. Της απαγορεύο-

νται, λόγω φύλου, δραστηριότητες, όπως το να κά-νει ποδήλατο στη γειτονιά. Η μανία της να μάθει καλά την ελληνική γλώσσα («Με ιντρίγκαρε ο πε-ριβόητος ελληνικός πολιτισμός») και η απέχθειά της απέναντι στα θρησκευτικά «μην» της βάζουν την ιδέα. Θα πάει για σπουδές στην Ελλάδα.

Δίνει εξετάσεις με τους ομογενείς και περ-νάει στην Ιατρική με υποτροφία. Τον πρώτο και-ρό στην Αθήνα δυσκολεύεται πολύ. «Η ζωή στο Σουδάν είναι πολύ πιο ήρεμη», μας εξηγεί. «Είναι

και η ζέστη που παί-ζει το ρόλο της. Οταν έχει 50 βαθμούς, απλά δεν γίνεται να βιαστείς. Εκλαι-γα και σκεφτόμουν να επιστρέψω. Αμέ-σως όμως συνερ-χόμουν». Τώρα έχει προσαρμοστεί. Απο-λαμβάνει τις σπου-δές στην Αθήνα και ανυπομονεί για τα διαλείμματα στο Σουδάν. «Αισθάνο-μαι τη χώρα που με-γάλωσα σαν καταφύ-γιο. Σαν μια αγκαλιά που θα με ξεκουρά-σει για λίγο και θα μου δώσει ενέργεια να συνεχίσω».

Πριν την αφή-σουμε, την ρωτάμε το αναμενόμενο. Αν βρέθηκε ποτέ αντι-μέτωπη με εκδηλώ-

σεις ρατσισμού. «Είχα πρόβλημα, βέβαια, στην αρχή με τις παρέες. Ενώ γνώριζα πολύ εύκολα αν-θρώπους, έκανα πολύ δύσκολα πραγματικούς φί-λους. Είχα την αίσθηση πως όλοι με πλησιάζουν μόνο και μόνο επειδή είμαι διαφορετική, πράγμα που είναι επίσης ρατσιστικό και ας μην του φαί-νεται». Οι σχετικές ιστορίες που έχει να διηγηθεί είναι ευτυχώς περισσότερο γελοίες, παρά τρομα-κτικές. «Μία κυρία κάποτε μου είπε: ‘Μου αρέ-σει πολύ το χρώμα σου, είναι πολύ όμορφο, είναι σέξι. Αυτό όμως, όχι το πιο σκούρο’».

…της Γεωργίας Κ.

...του Τσε Γκεβάρα

Λίγα ονόματα στέκονται ιστορικά πιο άξια δίπλα στη λέξη «επαναστάτης». Ο Ερνέ-στο Γκεβάρα δολοφονήθηκε σαν σήμε-ρα (9/10) πριν από 43 χρόνια στη Βολι-βία, και σε βάθος χρόνου ήταν ένας επα-ναστάτης με αιτία στο σύνολό του για τον 20ό αιώνα, ένα μυθικό πρόσωπο για την Κούβα, τη γενέτειρά του Αργεντινή, τη Λα-τινική Αμερική γενικότερα. Ο θρύλος του συνεχίζεται και εξελίσσεται, ακόμα και με τη (για πολλούς, απόλυτα βλάσφημη) με-τατροπή του σε εικόνα της ποπ κουλτού-ρας, μέσα από αφίσες, κονκάρδες, μπλού-ζες, ταμπακιέρες, τατουάζ, ταινίες και τρα-γούδια. Το πρόσωπό του πλέον είναι ένα brand name ισάξια αναγνωρίσιμο με αυτό της coca-cola, της nike, του google και του Μίκυ Μάους. Οσο δεν σβήνει, καλώς.

...του Σερζ ΓκενσμπούργκΓια μία και μοναδική φορά ένα γαλλικό τραγούδι φτάνει στο Νο1 των βρετανικών τσαρτς, σαν σήμερα (11/10) πριν από 41 χρόνια. Ηταν, βέβαια, το διασημότερο ίσως γαλλικό τραγούδι όλων των εποχών, το περίφημο «Je t’ aime… moi non plus» που τραγούδησε η Τζέιν Μπίρκιν με τον ατελείωτο Παριζιάνο σταρ Σερζ Γκενσμπούργκ. Η έντονη ζωή του Γκενσμπούργκ ήταν, άλλωστε, γεμάτη από επιτυχίες και πάθη, ενώ το στίγμα του έμεινε χαραγμένο στην ποπ κουλτούρα της ευρωπαϊκής ζωής ακόμα και μετά το θάνατό του, το 1991. Λίγοι διέσχισαν τον 20ό αιώνα, όπως αυτός, με τόση ακατάσχετη μανία για ζωή και δημιουργία. Πάντως, ανεξαρτήτως του γούστου του καθενός για τη μουσική, δεν μπορούμε παρά να τον εκτιμήσουμε πλέον ως κλασικό.

14

POP FASHION POP WOMEN

-

Περάσαμε από το ατελιέ της DELIGHT και κουβεντιάσαμε με τις δύο νεαρές

σχεδιάστριές της για τον κόσμο της δι-κής τους αισθητικής.

15

Η πρώτη συλλογή θύμιζε κάτι από τους γαλαξίες και το διάστημα. Η δεύτερη ήταν το αποτέλεσμα της εξο-νυχιστικής μελέτης ενός καλειδοσκο-πίου του ’70 από το MOMA της Νέας Υόρκης. Η τρίτη παίζει στα χρώμα-τα της δύσης του ήλιου. Η τέταρτη ετοιμάζεται, αλλά μάθαμε πως οφεί-λει τις γραμμές της στα κοσμογράμ-ματα των Αζτέκων, και την καλτ δι-άθεσή της στα πουκάμισα του Τό-μας της αμερικανικής σειράς των ’80s Μάγκουμ Πι. Ο λόγος γίνεται για την DELIGHT, τη σειρά ρούχων της Δάφνης Ηλιάκη και της Εύης Ρέ-τζιου. Πρόκειται για δύο νεαρές σχε-διάστριες μόδας, 24 και 28 χρόνων αντίστοιχα, που μοιάζουν να έχουν βρει το μονοπάτι τους στο στενό και δύσβατο δρόμο του ελληνικού κό-σμου της μόδας.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, βέ-βαια, έδειχναν να παίρνουν άλλους δρόμους. Στα 18 τους, η μεν Δάφ-νη ξεκίνησε σπουδές μάρκετινγκ στο Αμερικανικό Κολέγιο, η δε Εύη πήγε για Λογιστική στο ΤΕΙ Πειραιά. Ξε-

μπέρδεψαν και αποφάσισαν να δώ-σουν μία ευκαιρία σε αυτό που πραγ-ματικά ήθελαν: ρούχα, ντύσιμο, στιλ, σχέδιο. Μόδα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η Δάφνη γεννήθηκε στη Φραν-κφούρτη και η Εύη στους Αγίους Σα-ράντα. Από Ελληνες γονείς και οι δύο, μετακόμισαν με τις οικογένειές τους σε πολύ μικρή ηλικία στην Αθή-να. Αγαπημένη συνήθεια της Δάφ-νης ήταν να ζωγραφίζει και να φτιά-χνει λευκώματα με κολάζ σε μοντέ-λα, όπως η Κλόντια Σίφερ και η Να-όμι Κάμπελ. «Θυμάμαι πως το πρώ-το που ήθελα να γίνω ήταν σχεδι-άστρια μόδας», θυμάται η Δάφνη, «μετά μου πέρασε και ήθελα να γίνω κτηνίατρος ή αρχαιολόγος, αλλά τε-λικά κατέληξα σε αυτό που ήθελα να γίνω, όταν ήμουν μικρή». Από την άλλη, η Εύη δεν φανταζόταν ότι θα ασχοληθεί με τη μόδα, για την ακρί-βεια, δεν είχε ιδέα με τι θα ήθελε να ασχοληθεί. «Βέβαια, πάντα μου άρε-σε η μόδα και θυμάμαι τα πάντα στη ζωή μου σε σχέση με τα ρούχα. Συν-

δυάζω καταστάσεις με το τι φορού-σαν οι φίλοι μου ή με το τι φορούσα εγώ. Καμιά φορά, σχεδίαζα κάποια πράγματα, περισσότερο θεατρικά κο-στούμια». Η συνεργασία τους ξεκίνη-σε, όταν πριν από λίγα χρόνια, συμ-φοιτήτριες στη σχολή μόδας Βελου-δάκη, η Δάφνη και η Εύη συνεργά-στηκαν και διακρίθηκαν στον ευρω-παϊκό διαγωνισμό “createurope”. Ετσι, δίχως να χάνουν άλλο χρόνο, η Δάφνη και η Εύη αποφοίτησαν από τη σχολή τους και ένα απόγευμα, πί-νοντας καπνιστή μπίρα στην πλατεία Κοραή, δημιούργησαν την DELIGHT (D όπως Δάφνη, E όπως Εύη και LIGHT όπως φως). «Το όνομά μας είναι κάπως ποπ, όπως και τα ρούχα μας», σχολιάζουν.

Στην περυσινή ελληνική εβδο-μάδα μόδας κέρδισαν το χειροκρότη-μα, όπως και στην αντίστοιχη εβδο-μάδα της Κλουζ-Ναπόκα της Ρουμα-νίας. Το ίδιο αναμένεται να γίνει και στις 16 Οκτώβρη στη φετινή εβδο-μάδα μόδας στο Γκάζι. Παράλληλα, σχεδίασαν τις στολές του προσωπι-

κού για τη Στέγη Γραμμάτων και Τε-χνών του ιδρύματος Ωνάση, ενώ, αν κάποιος βρεθεί σε μπουτίκ της Μό-σχας ή του Βερολίνου, καλό θα ήταν να κοιτάξει να τις εντοπίσει. Τα ρού-χα τους είναι και εκεί.

«Στην πρώτη μας επίδειξη θέλα-με να συνοδεύουμε τη συλλογή μας με ένα μουσικό κομμάτι και ζητήσαμε κάτι από τον Boy», λέει η Εύη. «Αυ-τός δεν ήξερε τι σχεδιάζουμε και μας ρώτησε ‘Αν τα ρούχα σας ήταν ται-νία, ποια ταινία θα ήταν;’. Και εγώ του απάντησα: ‘Η Οδύσσεια του Δι-αστήματος’. Ετσι, πείστηκε». Αν θέ-λουμε, βέβαια, να είμαστε πιο περι-γραφικοί για τα ρούχα τους, αν δηλα-δή η Οδύσσεια του Διαστήματος δεν μας καλύπτει, καλό θα ήταν να πούμε ότι πρόθεσή τους είναι μέσα από κα-θαρές, γεωμετρικές γραμμές να βγά-λουν ένα σεξουαλικό συντηρητισμό, δηλαδή ένα σεξουαλισμό που δεν πηγάζει από τα γυμνά μέρη του σώ-ματος. Ευτυχώς, γιατί ήταν καιρός να καταλάβουμε ότι συνήθως αυτό που καλύπτεται είναι το πιο γοητευτικό.

16

Με την τιμή της βεν-ζίνης να βρίσκεται κοντά στο 1,50 ευρώ, αποφασίσαμε να πά-ρουμε το τρένο. Κακή στιγμή, καθώς ο ιστο-ρικός ηλεκτρικός σι-δηρόδρομος που δι-ασχίζει την Αθήνα, ζει ξανά και ξανά την «εβδομάδα των πα-θών» του τελευταία, δοκιμαζόμενος από τα συνεχή έργα και τις διακοπές στα δρο-μολόγιά του. Κατα-γράψαμε και χρονο-μετρήσαμε αυτή την ευχάριστη διαδρομή.

10:46 Φτάνω στο σταθ-μό του Πειραιά

και αγοράζω μία εφημερίδα από τον πάγκο που έχει στην αποβάθρα, για να πε-ράσει πιο ευχάριστα η ώρα.

10:49 Ξεκινήσαμε καλά. Μόλις

τρία τα λεπτά της αναμονής, μέχρι να φύγει ο συρμός.

10:55 Στο Φάλη-ρο μπαίνει

στο τρένο ένας κύριος γύρω στα 45, καθα-ρός, ντυμένος σχετικά καλά, που υποστηρίζει ότι έμεινε πρόσφατα άνεργος, ότι έχει το παιδί του άρρωστο στο νοσοκομείο και ζητάει οποιαδήποτε οικονο-μική βοήθεια.

11:17 Είμαι στο Σύνταγμα, στην αποβάθρα με κατεύθυνση προς Αγιο Αντώνιο.

Αλλα δύο λεπτά αναμονή.

11:46 Ανω Πατήσια, νέο τέλος δια-

δρομής με το τρένο. Βγαί-νω από το σταθμό, για να συνεχίσω με τα ειδικά λεωφορεία μέχρι την Ει-ρήνη. Εφτασα αισίως τη μία ώρα διαδρομής.

11:49 Η τύχη μου γυρίζει. Με το

που μπαίνω στο λεω-φορείο, αυτό ξεκινάει αμέσως.

12:30 Επιτέλους, φτάσαμε Κη-φισιά. Συνολικά: 1 ώρα

και 45 λεπτά. Οχι και λίγο για μία ημέρα που διαρκεί 24 ώρες.

12:23 Λίγο-λίγο

διαβάζοντας την εφημερίδα, έφτασα στις αγγελίες με τα απολεσθέντα.

12:26 Ποιος είπε

ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός; Κύριε Καβάφη, έχω μερικά πολύ καλά αντίθετα επιχειρήματα.

12:16 Φτάσαμε Ειρήνη. Επιστρέφω πάλι στο τρένο.

12:19: Περιμένοντας τον οδηγό να ξε-κινήσει, διαπιστώνω πως μόλις

έληξαν τα 90 λεπτά που διαρκεί το εισιτήριό μου. Το μόνο που μου λείπει τώρα είναι να μπει ελεγκτής και να με γράψει...

12:20 Ξεκινήσαμε ξανά.

12:01 Θυμάμαι το σλόγκαν εκείνης της εταιρείας κινητής τηλεφωνίας που

υποσχόταν ότι φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Το ίδιο μάλλον υποσχέθηκαν και οι αστικές συ-γκοινωνίες: η εικόνα μας μέσα στο λεωφορείο δεν διαφέρει και πολύ από αυτή των σαρδελών μέσα σε κονσέρβα.

12:02 Κακία. Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στην κυρία δίπλα μου πως το απο-

σμητικό δεν είναι μεταδοτική ασθένεια και ότι μπορεί να το χρησιμοποιεί άφοβα.

12:06 Η λέξη κίνηση είναι λίγη, για να περιγράψει κανείς αυτό που γίνεται

στη λεωφόρο Ηρακλείου.

11:30 Φτάνοντας στην αποβάθρα, διαπιστώνω πως μό-λις έχασα την ανταπόκριση. Θα πρέπει να περιμέ-

νω το επόμενο τρένο. Γι’ αυτό έτρεχαν όλοι μπροστά μου σαν να προετοιμάζονταν για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου...

11:38 Το ταξίδι ξαναξεκινά.

11:27 Μόλις έφτασα

στην Αττική και κατευ-θύνομαι και πάλι προς τον ηλεκτρικό. Δεν το λες και λίγο χρόνο, 41 λεπτά μέχρι εδώ.

11:06 Φτάνουμε στο Μοναστηράκι. Εδώ είναι και το τέλος της

διαδρομής με το τρένο. Στη συνέχεια, θα πρέπει να πάρω την μπλε γραμμή μέχρι Σύνταγμα και από εκεί να συνεχίσω με την κόκκινη γραμμή μέχρι Αττική.

11:10 Βρίσκομαι στην αποβάθρα του μετρό. Ο φωτεινός πίνακας με

ενημερώνει πως θα χρειαστούν τέσσερα λεπτά, μέχρι να έρθει ο συρμός. Επίσης, διαπιστώνω αυτό που είχα ακούσει, δηλαδή ότι η Apple καταγράφει τεράστια αύξηση κερδών τα τελευταία χρόνια. Εχω μετρήσει περισσότερα από πέντε iPod μέχρι στιγμής.

10:58 Καλλιθέα. Φυ-σιολογικοί οι χρόνοι μέχρι τώρα.

;

Για τους πρωτοετείς φοιτητές ξεκινάει αυτές τις ημέ-ρες αυτό που πιστεύουν ότι θα είναι η καλύτερη πε-

ρίοδος της ζωής τους. Ημασταν εκεί στις πρώτες τους στιγμές, καταγράψαμε τι συμβαίνει την ημέρα

των εγγραφών και αναρωτιόμαστε αν τελικά τα φοι-τητικά είναι τα καλύτερά μας χρόνια.

18

Η φοιτώσα νεολαία φορά τα φθινοπωρινά της ρούχα και ανηφορίζει μέχρι του Ζωγράφου για τις εγγρα-φές των πρωτοετών στο τμήμα Φιλολογίας! Παρα-τηρήσαμε τα απορημένα τους πρόσωπα και τη σχέση πάθους που ξεκίνησαν με τις φοιτητικές παρατάξεις.

Χαρτιά, χαρτιά, χαρτιά. Διαφημιστι-κά για φοιτητικά φροντιστήρια ξένων γλωσσών, φοιτητικά έπιπλα, φοιτη-τικά πάρτυ. Αφίσες-χαλιά στα μπαλ-κόνια. Και οι μεγάλες φοιτητικές πα-ρατάξεις, χαρτιά μοιράζουν σήμερα. Πολλά λευκά χαρτιά, λες και τις κά-νει να είναι πιο αμόλυντες αυτό. Ή μάλλον, λες και δεν έχουν πολλά να πουν.

Και εγώ εδώ είχα γραφτεί, όχι

πολλά χρόνια πριν, το 2003. Αλλά φαίνεται πως έχουν αλλάξει πολ-λά. Τουλάχιστον, μουσικά. Το 2003 (όχι το 1975) ήρθα εδώ και το πρώ-το άσμα που άκουσα από ηχεία πα-ράταξης ήταν η Μαρία Δημητριά-δη στην Ρόζα Λούξεμπουργκ. Σήμε-ρα, δυστυχώς, εννέα παρά το πρωί η επικρατούσα παράταξη έχει φέρει κάτι από κλαμπ στη σχολή, με “Alors on danse” ή κάτι άλλο γαλλοαγγλικό.

----

-

---

---

19

Η σχολή από μόνη της δεν δί-νει την αίσθηση της γιορτής. Παρό-λα αυτά, οι μαθητές που μόλις τε-λείωσαν το σχολείο και ήρθαν εδώ να γραφτούν είναι ενθουσιασμένοι. Εχουν έρθει από όλη την Αθήνα, Κυ-ψέλη, Αρτέμιδα, Φάληρο, για να γρα-φτούν, αλλά και από την επαρχία. Λί-γοι, όμως, φέτος από επαρχία, μόνο την Χριστίνα από τον Πύργο συνά-ντησα. Η Χριστίνα περνούσε και στη Νομική Κομοτηνής, αλλά δεν ήθε-λε με τίποτε να πάει. «Είναι πολύ τε-χνοκράτες αυτοί», μου λέει. Θέλει να γίνει γλωσσολόγος και έχει μεγάλες προσδοκίες από τη σχολή. Δεν την νοιάζει η επαγγελματική αποκατά-σταση. «Θα μάθω φινλανδικά και θα πάω να ζήσω στη Φινλανδία!», κατα-λήγει χαρούμενη.

Οι εγγραφές θα ξεκινούσαν στις εννέα και μισή, υποτίθεται, αλλά πήγε δέκα και είκοσι και δεν είχα-με αρχίσει ακόμα. Ιδρωμένοι γονείς πάνε και έρχονται, ρωτάνε, ξαναρω-τάνε. Κάποιοι προσπαθούν να γρά-ψουν τα παιδιά τους στην παράταξη που συμπαθούν. Η κυρία Μαρία με βλέπει να κάθομαι σε ένα, άδειο αν-θρώπων πλην πλήρες αφισών, τρα-πεζάκι και με ρωτά πώς βλέπω τα πράγματα στο Σύριζα. Πριν προλάβω να σκεφτώ, εκείνη με έχει διαβεβαι-ώσει πως ξέρει τον Αλαβάνο από τα φοιτητικά της χρόνια και «είναι μεγά-λο παλιόπαιδο».

Συναντώ τότε μία συμφοιτήτρια από το παρελθόν, την Αννα, αποφοι-τήσασα πλέον και εργαζόμενη. Της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς η Αννα, μόλις την ρωτάμε πώς και βρέ-

θηκε εδώ, αρπάζεται, «για μια δου-λειά στη βιβλιοθήκη», απαντά κοφτά και φεύγει. Ωσάν να είχαμε ειρωνευ-τεί ότι ήρθε να μαζέψει φρέσκια ψη-φαλάκια.

Από μακριά βλέπω μια ψηλή ξανθιά κοπέλα με ένα γαλάζιο αυτο-κόλλητο στο στήθος. Μιλά σε ένα ζα-ρωμένο πρωτοετή που περιμένει να γραφτεί. Φλερτάρει μαζί του τάχα, τον χτυπά ναζιάρικα στον ώμο και μέσα σε δέκα λεπτά έχουν ανταλλά-ξει τηλέφωνα. Δεν πρόλαβα να του πω να «λακίσει». Οι ανταλλαγές τηλε-φώνων πάνε και έρχονται. Ο χώρος έξω από το μεγάλο αμφιθέατρο έχει γεμίσει ασφυκτικά, ακούγονται και τα εκκωφαντικά κλαμποτράγουδα από τα πράσινα ηχεία, σαν λανθασμένο πάρτυ είναι η όλη διαδικασία.

Ξαφνικά, ένα καροτσάκι σού-περ-μάρκετ ξεπροβάλλει μέσα από το πλήθος. Η γραμματέας καταφτάνει, με τους φακέλους των πρωτοετών εντός του καροτσιού. Οι πύλες του αμφιθεάτρου ανοίγουν και το πλήθος συρρέει. Πρώτοι μπαίνουν οι γονείς, ιδρωμένοι και αγχωμένοι, σκεφτικοί και κάθονται στα πιο χαμηλά έδρα-να. Ενας μάλιστα είναι και ελεγκτής του ΟΑΣΑ, έχει έρθει με τη στολή του να γράψει την κόρη του. Τα παιδιά τριγυρίζουν σαν χαμένα και δεν μπο-ρούν να καταλάβουν όσα ακούγονται από τα μικρόφωνα. «Είναι πολύ ενο-χλητικό το πώς έρχονται να μας προ-σηλυτίσουν και να μας βοηθήσουν δήθεν οι παρατάξεις. Εχουν πια εντε-λώς νομιμοποιήσει τον παρεμβατι-κό ρόλο των νεολαιών, πρώτες αυ-τές μας μίλησαν! Και είναι σπαστι-

κό, γιατί είναι εντελώς απολίτικες...», μου λέει ο Βαγγέλης μπαφιασμένος.

Η ίδια η διαδικασία της εγγρα-φής δεν είχε πάρα πολλή πλάκα, τα παιδιά κατέβαιναν απλώς αλφαβη-τικά από τα έδρανα και έπεφτε πολ-λή σφραγίδα. Μόλις βγήκαμε από το αμφιθέατρο, συνάντησα την Μελίνα και την Μαρίλια. Με κοιτάξανε κα-λά-καλά, «Τι ακριβώς θες;». «Δεν εί-μαι από παράταξη», τις διαβεβαίωσα και τότε δεχτήκανε να μου μιλήσουν. «Πάλι καλά, εκείνοι είναι γλοιώδεις. Ακομψοι. Πολύ αδιάκριτοι! Μας πρήξανε!». Δεν τις νοιάζει η επαγ-γελματική αποκατάσταση, θέλουν να σπουδάσουν, γιατί στη μία αρέσουν τα αρχαία και στην άλλη η νεοελλη-νική λογοτεχνία. Και δεν θέλουν να μπλέξουν με το δημόσιο. Δεν θέ-λουν να το σκέφτονται καν. Τώρα εί-ναι απλώς έτοιμες να ζήσουν τέσσε-ρα χρόνια γεμάτα νέες εμπειρίες και παρέες.

Τις ζηλεύω. Είναι μαγική αυτή η ιδιότητα του φοιτητή στην Αθήνα. Και πέρυσι το Σεπτέμβρη δεν ήμουν πια φοιτητής. Για να κλέψω κάτι από εκείνη τη μαγική ιδιότητα (και μερικά τηλέφωνα κορασίδων της Φιλοσοφι-κής, είναι η αλήθεια), τριγύριζα στα αμφιθέατρα, λέγοντας ότι τάχα χρω-στάω μόνο το τάδε μάθημα και μετά πτυχίο, «Μήπως μπορείς να μου δώ-σεις σημειώσεις;». Φέτος δεν θα το κάνω πάλι. Οχι τίποτε άλλο, απλώς άλλαξε το πρόγραμμα σπουδών και δεν θα ξέρω τι ψέμα να πω...

20

Πάσο, εκ του λατινικού “passus” που σημαίνει «βήμα», «πέρασμα», ή αλλιώς δελτίο μειωμένου/ειδικού εισιτηρίου. Η απόκτηση του φοιτη-τικού πάσου (sic) συνιστά, μαζί με την εγγραφή στη σχολή, το πέρασμα στη φοιτητική ζωή, τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του φοιτητή. Μαθη-ματικά μεταφράζεται ως ν+2 (όπου ν ο ελάχιστος χρόνος φοίτησης στη σχολή σου) και το δικαιούσαι, αν εί-σαι προπτυχιακός ή μεταπτυχιακός σπουδαστής τριτοβάθμιας εκπαίδευ-σης (εξαιρούνται οι επιτυχόντες των κατατακτηρίων εξετάσεων). Η ιστο-ρία του χάνεται στα βάθη των χρό-νων, πάντως στη σύγχρονη εκδοχή του θυμίζει ένα χρωματιστό και αυ-στηρά οριοθετημένο «μπαχτσέ» της ελληνικής γραφειοκρατίας. Εξέχουσα θέση κατέχει η φωτογραφία του δι-καιούχου, η οποία αφενός υπόκειται το χειροκίνητο copy-paste από την προηγούμενη κάρτα στην επόμενη, και αφετέρου, έπειτα από 5-6 χρόνια χρήσης, σου υπενθυμίζει βασανιστι-κά εποχές και φάσεις του εαυτού σου που μάλλον θα ήθελες να ξεχάσεις. Πέραν της φωτογραφίας, αυτός ο γραφειοκρατικός «κηπάκος» περι-λαμβάνει υπογραφές, σφραγίδες, σημειώσεις, υποσημειώσεις, αριθ-μούς τηλεφώνων, διευθύνσεις, υδα-τογραφήματα και άλλα… «εδώδιμα». Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι θα δαπανήσεις ένα ολόκληρο εξάμηνο, για να το αποκτήσεις. Αν η γραμμα-τεία του Τμήματός σου είναι στοιχει-ωδώς οργανωμένη, ο χρόνος που σε χωρίζει από το αντικείμενο του πόθου σου δεν ξεπερνά τα 10 λεπτά της ώρας, ενώ το χρηματικό αντίτιμο υπολογίζεται σε 200 λεπτά του ευρώ (δηλαδή 2 ευρώ). Η κατοχή του είναι τόσο κομβική, ώστε τίθεται αυτόματα η διαχωριστική γραμμή στα χρόνια ππ. (προ πάσου) και μπ. (μετά πά-σου) και σου εξασφαλίζει μία σειρά από προνόμια: μειωμένα εισιτήρια στις αστικές συγκοινωνίες, σε ΚΤΕΛ, τρένα και βαπόρια, σε κινηματογρά-φους, θέατρα, μουσεία, φεστιβάλ, ενώ μπαίνεις δωρεάν σε όλους τους αρχαιολογικούς χώρους. Δυστυχώς, ορισμένες φορές θα διαπιστώσεις ότι για ορισμένους «μεταφορείς» ή «αιθουσάρχες» η φοιτητική σου ιδι-

ότητα δεν ισχύει τα Σαββατοκύριακα ή τον Αύγουστο, γεγονός που θα δη-μιουργήσει ουκ ολίγες προστριβές. Επίσης, με το πάσο μπορείς να λά-βεις επιδότηση για την αγορά laptop (πρόγραμμα «Δες την ψηφιακά») ή να συνδεθείς στο internet, δίνοντας «ψίχουλα» (πρόγραμμα «Δίοδος»). Και ας μην ξεχνάς πως υπάρχουν χι-λιάδες προσφορές που σε αφορούν. Εκπτώσεις για φοιτητές θα βρεις από τα ντελίβερι της γειτονιάς σου μέχρι τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών και τις εταιρείες επίπλων, χωρίς καν να αναφέρουμε τις φοιτητικές βραδιές που είναι πλέον ένα κεκτημένο στη νυχτερινή Αθήνα. Η απεξάρτηση από το πάσο και από τα οφέλη του είναι διαδικασία επώδυνη και χρό-νια. Γι’ αυτό, όταν θα έρθει το πτυχίο και θα κληθείς να το παραδώσεις, φρόντισε να δηλώσεις την «απώλειά» του στη γραμματεία σου, για να μην το στερηθείς απότομα και στο μέσο της χρονιάς.

-

--

-

-

--

-

--

-

---

PASSO

ητα δεν ισχύει τα Σαββατοκύριακα ον Αύγουστο, γεγονός που θα δη-υργήσει ουκ ολίγες προστριβές

22

H Εθνική Ελλάδας στο Subbuteo (!) κατέκτησε

το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκό-σμιο Κύπελλο κάτω των δεκαπέντε ετών, προς διάψευση όσων πίστευαν ότι η πράσι-νη τσόχα έχει μείνει κάτω από το κρεβάτι μαζί με τις υπόλοιπες παιδικές αναμνήσεις.

Είναι ο λόγος που κάποιοι αποκτήσαμε προβλή-ματα στη μέση. Είναι ο λόγος που μαλώσαμε την απρόσεκτη μαμά που πάτησε τους παίκτες. Είναι ο λόγος που μάθαμε πώς σιδερώνεται ένα κομμά-τι τσόχα. Είναι το subbuteo και το μοναδικό μέρος όπου ο Απόλλωνας Καλαμαριάς μπορεί να κερδί-σει την Εθνική Βραζιλίας! Ηταν το 1946, όταν κά-ποιος εμπνευσμένος κύριος ονόματι Πίτερ Αντολφ ονόμασε το ποδοσφαιράκι του subbuteo -για κά-ποιο λόγο- από το “Falco subbuteo” που σημαίνει αρπακτικό πτηνό.

Η Ελλάδα έχει ασφαλώς τους δικούς της φα-νατικούς παίκτες, τους δικούς της συλλόγους, το δικό της πρωτάθλημα και φυσικά τη δική της εθνι-κή ομάδα, η οποία πρόσφατα κατέκτησε και το αση-μένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 15 χρόνων. Ενας από τους πιο παλιούς παίκτες και πρόεδρος του ιστορικότερου συλλόγου subbuteo, των Roligans Ηλιούπολης, είναι ο Γιώργος Δημα-

κέας, ο οποίος μας εξήγησε ότι «η μεγάλη ανάπτυ-ξη του subbuteo στην Ελλάδα άρχισε τη δεκαετία του ’70. Στην Αγγλία, βέβαια, ήταν ήδη πολύ δη-μοφιλές.

Η δική μου ενασχόληση ξεκίνησε όταν, βλέ-ποντας μια διαφήμιση στην τηλεόραση για το subbuteo, ενθουσιάστηκα τόσο πολύ, που μου το πήρε δώρο στη γιορτή μου ο πατέρας μου, επει-δή είχα πάει καλά στο σχολείο. Αρχισα να οργα-νώνω τους φίλους μου από τη γειτονιά και έφτια-ξα ειδικό τραπέζι. Εκείνη την περίοδο, καλοκαί-ρι του 1980, έκανα 8 ώρες προπόνηση». Σύμφω-να με τον Γιώργο, το 1980 υπήρχαν ήδη 10.000 εν ενεργεία παίκτες στον ΠΟΣ (Πανελλήνια Ομο-σπονδία Σουμπούτεο), και αργότερα οι παίκτες έγι-ναν τόσοι πολλοί, ώστε, για να αγωνιστούν, επιλέ-γονταν οι τρεις καλύτεροι από κάθε κλαμπ, τα οποία είχαν τότε 15-20 παίκτες. «Το 1985 γύρισα από το εξωτερικό, όπου είχα πάει για σπουδές και ίδρυσα τους Roligans Hλιούπολης. Εχουμε κοινή αποστο-λή, κοινή εμφάνιση, προπονητή και αρχηγό απο-στολής».

Οπως μας εξηγεί ο Γιώργος, το subbuteo στα-διακά από παιχνίδι έγινε σπορ. «Κάθε παίκτης μπο-ρεί να προπονηθεί μόνος του και συγκεκριμένα, να

μάθει να κάνει σουτάκια και κοντρόλ. Αυτό απαι-τεί συνεχή προπόνηση. Ουσιαστικά, δοκιμάζεις το χέρι σου, για να μπορείς να κάνεις κοντρόλ των 5 εκατοστών, των 50 εκατοστών, του 1 μέτρου, μα-κρινά ή ψηλοκρεμαστά σουτ». Ως προς τους αγώ-νες μεταξύ συλλόγων αλλά και εθνικών, «αυτοί γί-νονται είτε ατομικά, ένας εναντίον ενός με ένα διαι-τητή, είτε ομαδικά, τέσσερις εναντίον τεσσάρων, σε τέσσερα διαφορετικά τραπέζια, με τέσσερις διαφο-ρετικούς διαιτητές. Στο ομαδικό μετράει το σύνολο των νικών. Αν υπάρξει ισοπαλία, ακολουθεί ‘ξαφ-νικός θάνατος’ και μετά η διαδικασία των πέναλτι, στα οποία ένας παίκτης ρίχνει 5 σουτάκια. Οπως στο κανονικό ποδόσφαιρο».

Η ομοιότητα, όμως, με το ρεαλιστικό ποδό-σφαιρο δεν τελειώνει εκεί. «Υπάρχουν μεταγραφές με λεφτά, ξένοι παίκτες (με όριο να χρησιμοποιού-νται το πολύ δύο στα ομαδικά παιχνίδια), ταξίδια, τουρνουά, κατασκοπία μεταξύ των ομάδων, ακό-μα και ποδοσφαιρικοί πανηγυρισμοί, όταν τα παι-χνίδια είναι κρίσιμα». Οσο για τους Roligans, φέ-τος συμμετέχουν στο Subbuteo Champions League, που γίνεται στην Αυστρία με συμμετοχή 18 ομάδων από όλη την Ευρώπη.

Τα… ατομάκια της Sal.a.t.a Band (ΣΑΛταρισμένα Αγνώστης Ταυτότητας Ατομάκια) μας εξή-

γησαν πώς εδώ και τέσσερα χρό-νια βρήκαν τον τρόπο να μα-

ζέψουν την τρέλα τους, να την ανεβάσουν στη σκηνή και να

την κάνουν ένα από τα πιο κε-φάτα θεάματα της πόλης. Συνα-

ντήσαμε τον Θάνο και την Σο-φία στα Εξάρχεια και μας είπαν

τη μαγική τους συνταγή.

24

-

---

-

-

-

---

-

--

-

-

-

-

-

-

«Για τα απρόοπτα ζούμε. Περιμένουμε πώς και πώς τι δεν θα λειτουργήσει, τι ‘κουλό’ θα γίνει, πώς θα αντιδράσει ο κόσμος, ποια ατάκα θα αρχίσει το παι-χνίδι, καθώς και τη στιγμή του αυτο-σχεδιασμού.

Τα μεγαλύτερα απρόοπτα συμβαί-νουν, όταν ανεβάζουμε το κοινό επί σκηνής», τονίζει ο Θάνος και η Σοφία προσθέτει: «Ενας φίλος μου που έρ-χεται συχνά στα live μας, μου λέει ότι δεν υπάρχει χάσμα, απόσταση μεταξύ μπάντας και κοινού.

Εχουμε εκμηδενίσει την απόστα-ση! Το κοινό από μόνο του θέλει να συμμετάσχει, να ανέβει πάνω και να χορέψει μαζί μας». Τα κείμενα και οι αυτοσχεδιασμοί τους εμπνέονται από την επικαιρότητα; «Ολα αυτά που συμ-βαίνουν στην Ελλάδα με την οικονο-μική κρίση, επηρεάζουν τη ζωή μας

καθημερινά. Ολοι αντιμετωπίζουμε

τα ίδια ζόρια. Ομως, προ-σπαθούμε να μην δείχνου-με στον κόσμο όλα αυτά τα άσχημα, έτσι ώστε να ξεχα-στούμε όλοι μαζί για λίγο», εξηγεί η Σοφία.

«Ασχολούμαι με μία περσό-να που είναι μέσα στην Sal.a.t.a. Εί-ναι ένας τραγουδιστής των ’70s, ονο-μάζεται Tonis Sfinos και έχει βγάλει δύο video clip, τα οποία έχουν κερ-δίσει καταπληκτικές κριτικές. Ο Tonis Sfinos έχει πορνοδιαστροφικό μυα-λό, ζούσε στο Λας Βέγκας, έπλενε πιά-τα και έλεγε και ένα τραγούδι στο πρό-γραμμα του μαγαζιού. Γύρισε στην Ελ-λάδα και λανσάρεται ως επιτυχημένος τραγουδιστής του εξωτερικού, ενώ δεν έχει φράγκο στην τσέπη του. Οι γιακάδες του, το μαλλί του, τα ρούχα του, τον κάνουν πολύ ιδιαίτερο», λέει με ενθουσιασμό ο 32χρονος Θάνος. Πατήστε Tonis Sfinos στο Youtube και θα καταλάβετε περί τίνος πρόκειται. Ετοιμαστείτε για πολλά γέλια!

25

Στις παραστάσεις της μπάντας, η Σοφία τραγουδάει (καταπληκτι-κή και ιδιαίτερη φωνή), χορεύει (στα 19 της ολοκλήρωσε τις σπου-δές στο flamenco, έπειτα σπούδα-σε χορό στη σχολή της Ραλλούς Μάνου), αυτοσχεδιάζει, συμμετέ-χει στα κείμενα και εντυπωσιάζει τους πάντες με το πώς καταφέρνει να «αριστεύει» σε ό,τι ασχολείται. «Οταν το ακούω αυτό, αγχώνομαι ακόμα περισσότερο. Αισθάνομαι ότι οφείλω να είμαι καλύτερη την επόμενη φορά. Προσπαθώ τόσο πολύ που δεν δίνω στον εαυτό μου την ευκαιρία να πω ότι τα κατάφε-ρα. Νομίζω ότι πάσχω από αρνη-τική τελειομανία». Είναι 26 χρό-νων και αυτή την περίοδο βρίσκε-ται σε τρελό τρέξιμο. Παράλληλα με την Sal.a.t.a, ετοιμάζει την πρώ-τη της προσωπική δισκογραφική δουλειά που θα κυκλοφορήσει σύ-ντομα. Τα τραγούδια της θα κυμαί-νονται σε new jazz, gypsy, ρετρό ήχους, ενώ ο στίχος θα είναι καθη-μερινός, απλός.

Στο βιογραφικό του Θάνου πα-ρατηρώ ότι έχει σπουδάσει τσίρ-κο στο Espace Catastrophe στο Βέλγιο. Αλήθεια, πώς το πήραν οι γονείς; «Ο πατέρας μου κουνού-σε το κεφάλι του, η μάνα μου εί-ναι πιο δοτική, πιο ζεστή. Μου είπε να πάω να το σπουδάσω, αφού το αγαπάω. Οταν τους το ανακοίνωσα, είχα αρχίσει να ‘καλλιτεχνοφέρνω’ και δεν τους έκανε μεγάλη εντύπω-ση. Τώρα έρχονται στα live και χαί-ρονται που κάνω κάτι που μου αρέ-σει». Γιατί αποφάσισε να ασχολη-θεί με το juggling και με τις τεχνι-κές του τσίρκου; «Ημουν φοιτητής στο ΤΕΙ Πειραιά, στην Ηλεκτρονι-κή, και άρχισα σιγά-σιγά να ζογκλε-ρίζω και να πηγαίνω σε αντίστοιχα φεστιβάλ του κόσμου. Κάποια στιγ-μή πήγα στο Λονδίνο και κατευ-θύνθηκα στο Covent Garden. Στην υπέροχη αυτή πλατεία έπαιζαν εκα-τοντάδες street performers. Εμει-να με το στόμα ανοιχτό! Ηρθα στην Ελλάδα, παράτησα την Ηλεκτρονι-κή και άρχισα να ψάχνω πού διδά-σκεται το τσίρκο. Βρήκα τη σχολή στις Βρυξέλλες και πήγα!».

Αναρωτιέμαι αν κάποιος μπο-ρεί να θεωρεί αυτή την καλλιτε-χνική ενασχόληση ως βιοπορι-σμό. Μπορεί η τέχνη του να απο-τελεί την κύρια επαγγελματική του δραστηριότητα ή το πρωί πρέπει να βρει κάτι part-time; «Αν η ιδέα που έχει να προτείνει είναι φρέσκια, ωραία, καλή και έξυπνη, μπορεί να βγάλει χρήματα. Είναι σημαντι-κό να έχεις στοιχεία που θα σε δι-αφοροποιούν, να έχεις να προτεί-νεις κάτι καινούργιο. Εμείς βρήκα-με μια ωραία συνταγή με την μπά-ντα και βλέπουμε ότι αυτή η συντα-γή προχωράει», αναφέρει ο Θάνος. Η Σοφία παίρνει το λόγο και φαί-νεται ότι έχει άλλη άποψη, πιο ρε-αλιστική. «Το να ζεις αποκλειστικά από την μπάντα, δεν νομίζω ότι εί-ναι εύκολο. Δεν μπορείς να έχεις την ασφάλεια ότι θα πληρώσεις το ενοίκιό σου. Ολοι στην μπάντα έχουμε και δεύτερη δουλειά».

26

Ο Θάνος έχει ταξιδέψει σε πολλές ευρωπαϊ-κές χώρες, για να κάνει θέατρο δρόμου. «Η δια-φορά με το εξωτερικό είναι ότι έξω υπάρχουν πολ-λά μαγαζιά, πολλά θέατρα, πολλά φεστιβάλ, πολλοί χώροι που ανοίγουν τις πόρτες τους στους νέους δημιουργούς. Δεν υπάρχει καχυποψία απέναντι στους νέους καλλιτέχνες. Αλλά και εκεί αναγκάζο-νται να κάνουν πρωινές άσχετες δουλειές οι καλλι-τέχνες. Δεν κερδίζουν χρήματα από την τέχνη τους. Παράλληλα, στο εξωτερικό ο κόσμος είναι καλύτε-ρος αποδέκτης της τέχνης. Είναι ανοιχτόμυαλος! Για παράδειγμα, κάνεις street performance και ζη-τάς έναν εθελοντή και όλοι φωνάζουν ‘πάρε εμέ-να’. Στην Ελλάδα, όταν κάνεις κάτι στο δρόμο και θέλεις έναν εθελοντή, πρέπει να τον πιάσεις από τα μαλλιά, για να έρθει να σε βοηθήσει».

«Οταν πηγαίνουμε σε εκδηλώσεις Δήμων σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, για να παίξουμε, έρ-χονται και ηλικιωμένοι άνθρωποι και δείχνουν ότι απολαμβάνουν τη δουλειά μας. Ολοι έχουμε ανά-γκη από γέλιο, ανεξάρτητα από την ηλικία μας», παραδέχεται η Σοφία και ο Θάνος επιβεβαιώνει: «Το κοινό της επαρχίας είναι πιο δοτικό. Διψούν για τέχνη. Τα μάτια τους λάμπουν. Τελειώνουμε τα live και μας καλούν να φάμε, μας κάνουν πάντα το τραπέζι. Βλέπεις ένα χαμόγελο και μια λάμψη που και στην Αθήνα υπάρχει, αλλά δεν είναι τόσο δυ-νατή. Το αθηναϊκό κοινό είναι πιο χορτασμένο».

Και ο Θάνος και η Σοφία μυρίζουν και δίνουν καλή ενέργεια. Χαμογελούν. Γελάσαμε πολύ στη συνάντησή μας. Κάθε ατάκα των παιδιών έφερνε παρατεταμένα γέλια. Από τα διπλανά τραπέζια μας κοίταζαν. Εχουμε φτάσει στο σημείο να το αντιμε-τωπίζουμε ως αξιοθέατο, όταν κάποιος γελάει με την ψυχή του. «Είμαι χαρούμενη, διότι μέσα σε αυτή τη μαυρίλα έχω τη δυνατότητα να κάνω αυτό που θέλω», αναφέρει η Σοφία και συμπληρώνει ο Θάνος: «Στη χώρα μας είναι δύσκολο να κά-νεις αυτό που αγαπάς. Πρέπει να κάνεις αγώνα. Τα πράγματα είναι δυσοίωνα. Εγώ νιώθω καλά, επει-δή έχω βρει αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω». Οπως μου λένε, πάντως, οι καταστάσεις δεν είναι πάντα ρόδινες και υπήρχαν φορές που σκέφτη-καν να τα παρατήσουν. «Ομως, ο αντίκτυπος που έχει η Sal.a.t.a στον κόσμο αποτελεί το βασικότε-ρο λόγο, για να συνεχίσουμε. Ο κόσμος είναι αυ-τός που καθορίζει αν αξίζεις, αν περνάει η μπο-γιά σου», λέει η Σοφία. Η κουβέντα μας τελειώνει με τις επιχορηγήσεις που πηγαίνουν σε καλλιτε-χνικά σχήματα. Οταν τους αναφέρω τη λέξη επιχο-ρήγηση, ξεσπούν σε γέλια και ο Θάνος μου εξηγεί: «Η λέξη επιχορήγηση στο λεξικό σημαίνει όνειρο. Αδιαφορούμε για τις επιχορηγήσεις, δεν μπαίνου-με στο κύκλωμα, για να τις ψάξουμε. Η πίτα των επιχορηγήσεων είναι για λίγους και είναι ήδη μοι-ρασμένη. Την παλεύουμε και μόνοι μας».

27

Αντίθετα με ό,τι πιστεύουν οι έφηβοι που ανακα-λύπτουν σήμερα την ανατολίτικη μαγεία των τουρ-κικών σήριαλ, ο «έρωτας» του ελληνικού κοινού με τα μελό θεάματα της γείτονος χώρας δεν είναι καθόλου ξαφνικός. Πριν από σχεδόν 50 χρόνια, στα μέσα της δεκαετίας του ’60, οι κινηματογραφι-κές αίθουσες της Αθήνας σύστησαν τους σινεφίλ της εποχής στο φαινόμενο του ανερχόμενου τουρ-κικού σινεμά. Απόλυτη ιέρειά του ήταν η θρυλι-κή Τουρκάν Σοράι, πρωταγωνίστρια των μεγάλων τουρκικών κινηματογραφικών μελό.

Το φιλοθεάμον κοινό εκείνων των ημερών είχε προθερμανθεί από το ’64, όταν ο Νίκος Ξαν-θόπουλος έδινε ρέστα ως mega-star του ερωτικού λαϊκού «ντουβρουτζά». Ο μικρός Δημήτρης (που σήμερα είναι 49 ετών) δεν έχανε ταινία μιας άλ-λης μεγάλης Τουρκάλας ηθοποιού, της Χούλια Κό-τσιγιτ και μας βοήθησε να θυμηθούμε τις ημέρες εκείνες. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, στο Αι-γάλεω, και σε πολύ μικρή απόσταση από το σπίτι του, λειτουργούσε το Cine Alex που για δύο τουλά-χιστον χρόνια πρόβαλλε τις ταινίες των δύο εκεί-νων ιερών τεράτων της τουρκικής κινηματογραφι-

κής βιομηχανίας. Τηλεόραση δεν υπήρχε, οπό-τε μιλάμε για τη «χρυσή εποχή» των

κινηματογραφικών αιθουσών. Μόνο στο Αιγάλεω θυμηθή-

καμε με τον Δημήτρη 10 κινηματογράφους!

«Δεν χάναμε ευ-καιρία. Κάθε

δύο ημέρες

που το Alex άλλαζε ται-νία, βρισκόμα-σταν από νωρίς εκεί», εξιστορεί σή-μερα. «Το εν λόγω σι-νεμά λειτουργούσε χει-μώνα-καλοκαίρι, επειδή τα πλαϊνά του άνοιγαν στις ζέστες και έκλειναν, όταν χαλούσε ο και-ρός. Ετσι, πρέπει να είχα δει δεκά-δες τουρκικές ταινίες. Ακόμα τις θυμά-μαι. Γινόταν χαμός». Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχες δει ταινία της Σοράι και της Κότσιγιτ. Η Αλίκη ήταν πάντα Αλί-κη, όπως και η Χρονοπούλου ή η Καρέζη, αλλά υπήρχε και το παράλληλο σύμπαν με τις σού-περ-δραματικές τουρκικές ταινίες που απλά ήταν must. «Αγοράζαμε σάμαλι και πορτοκαλάδα και παρακολουθούσαμε με αγωνία, ενώ οι μανάδες και οι θείες μας, σημερινές γιαγιάδες και μαμά-δες των εφήβων που ανακαλύπτουν την Σεχραζάτ και τον Ονούρ, έκλαιγαν σιωπηλά στη διάρκεια της ταινίας με όσα μαρτυρικά περνούσε η Κότσι-γιτ, προκειμένου να αποδείξει ότι δεν ήταν η σκύ-λα που παρουσίαζαν οι αντίζηλές της, και να κερ-δίσει τον αγαπημένο της που ουδέποτε είχε προ-

δώσει», λέει γελώντας ο Δημήτρης. Μάλιστα, μου θυμίζει πως σε κάποια φάση

η Κότσιγιτ, μαθαίνοντας πως στην Ελλάδα η ίδια θεωρείτο σταρ πρώτου μεγέθους, είχε έρθει στη χώρα μας και εμφανίστηκε στο Cine Alex προς μεγάλη τέρψη των θαυμαστών της, αλλά και των δημοσιογράφων της εποχής. Αν και πολλοί κουλτουριάρηδες ευπατρίδες τότε μιλούσαν για «υποκουλτούρα», στο μεσοαστικό περιβάλλον η Σοράι και η Κότσιγιτ ήταν «θεές», τίτλος που σή-μερα τους έχει δοθεί ούτως ή άλλως, και μάλι-στα σε διεθνές επίπεδο, με μεγάλα κινηματογρα-φικά φεστιβάλ να τους απονέμουν τιμητικά βρα-

βεία για το σύνολο της προσφοράς τους στον παγκόσμιο κινηματογράφο.

Ποια ήταν, λοιπόν, η προ-σφορά τους; Τουλάχιστον 180 ταινίες έκα-νε η Κότσιγιτ μαζί με δεκάδες εμφανίσεις σε μετέ-πειτα τηλεοπτικές σειρές. Στις δεκαετίες ’60-’70, όταν βρίσκονταν στο peak της δημοτικότητάς τους, πρωταγωνιστούσαν σε περισσότερες από 10 ταινίες το χρόνο! Η Κότσιγιτ κατάφερε να «ανοι-χτεί» σε ρόλους λιγότερο τυποποιημένους, σε αντίθεση με την Σοράι που αντιμετώπισε τη δε-καετία του ’80 μία σοβαρή επαγγελματική κρίση, επειδή έμεινε «κολλημένη» σε ρόλους που ελά-χιστα διέφεραν μεταξύ τους. Η Σοράι από το ’80 και μετά έθεσε αυστηρούς όρους στους σκηνοθέ-τες, και άλλαξε ρεπερτόριο. Μάλιστα, αρνούνταν να εργαστεί τις Κυριακές, και ποτέ μακριά από την Κωνσταντινούπολη.

Ομορφη η Σεχραζάτ και γοητευτικός ο Ονούρ, αλλά…

Από την Τουρκάν Σοράι και την Χού-λια Κότσιγιτ στην Σεχραζάτ και τον Ονούρ.

28

Εχω ξεπαραδιαστεί στο Καπαλί Τσαρσί, το δαιδαλώδες παζάρι της Κωνσταντινούπολης. Εχω χαθεί μισομεθυσμένος, βράδυ στο Χαν Αλ Χαλίλι, την επικίνδυνη αγορά του Καΐρου. Αλλά αντικείμενο σαν αυτό που βρήκα στο παζάρι των ρακοσυλλεκτών δεν είχα ξαναδεί. Το βιβλίο του Μηνά Δημάκη, «Καζαντζάκης, επιστολές-σχόλια», έκδοση του 1975. Αλλά με αφιέρωση του 1979. «Χαιρετισμούς, Μ. Δ. 6-11-1979». Λίγους μήνες μετά ο Δημάκης αυτοκτόνησε, άρα μάλλον αυτό είναι από τα τελευταία δώρα που έκανε. Για τρία ευρώ, κομμάτι της απελπισίας ενός ανθρώπου.

Ο προστάτης των κλεφτών, ο κατεργά-ρης Ερμής, ο πανούργος θεός της αρχαίας Αθήνας, είναι ο συνονόματος του Σωματεί-ου Ρακοσυλλεκτών Αθήνας και Πειραιώς. Ο πρόεδρος του «Ερμή», Σπύρος Μαγαλιός, μου διευκρινίζει, ωστόσο, πως ο Ερμής του Σωματείου είναι ο προστάτης των εμπόρων. Το Σωματείο ιδρύθηκε το 1992 και από τότε

προσπαθεί για την ασφάλεια και τα δικαι-ώματα όλων όσοι θέλουν να αγοράσουν ή να στήσουν τον πάγκο τους στο παζάρι. Με προσγειώνει ο κύριος Σπύρος. «Ολοι αυτοί εδώ οι άνθρωποι είναι εν δυνάμει κλέφτες και λωποδύτες. Αλλά προσπαθούν και ζουν τίμια». Η ανθρώπινη δυστυχία οδήγησε εδώ όσους συλλέγουν σκουπίδια στο να τα ξα-ναπουλήσουν στο παζάρι. Ανθρωποι μέσης ηλικίας που έχασαν τις δουλειές τους και άνθρωποι που θέλουν να συμπληρώσουν κάπως το πολύ χαμηλό εισόδημά τους, κα-τέληξαν εδώ. Αν είχαν τη δυνατότητα επιλο-γής, δεν θα το έκαναν.

Μουσουλμάνοι στο θρήσκευμα οι πε-ρισσότεροι, με καταγωγή από τη Θράκη,

προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Και μέσα από παλιά σπίτια, γραφεία και καταστήμα-τα ξετρυπώνουν λογής πράγματα. «Δίσκους γραμμοφώνου, παιδικά παιχνίδια, στρατι-ωτικά κειμήλια, επιστολές, ρούχα, τα πάντα μπορεί να τύχει να μαζέψουμε. Ερχονται, για να ψωνίσουν από μανιώδεις βιβλιοσυλ-λέκτες μέχρι απλοί άνθρωποι, οικονομικοί μετανάστες που ψάχνουν για κάποιο φτηνό μπουφάν και ειδήμονες μελετητές χειρογρά-φων».

Λόγω του χαμηλού επιπέδου μόρφωσής τους, οι ρακοσυλλέκτες, που τόσα σπάνια αντικείμενα έχουν μεταφέρει στις επόμενες γενιές, έχουν συχνά πέσει θύματα και έχουν πουλήσει κάτι σπάνιο σε τιμή εξευτελιστική.

Μια βόλτα στο παζάρι των ρακοσυλλεκτών που απλώνουν κάθε εβδομάδα τους θησαυρούς τους.

29

Ο κύριος Μαγαλιός, όμως, με καμάρι μού περιγράφει την πιο απρόσμενη και ευχάρι-στη ανακάλυψή του: ένα από τα περίφημα «τεύχη» του Καβάφη, εκείνα που μοίραζε σε όποιον ήθελε να διαβάσει τα ποιήματά του, με χειρόγραφη αφιέρωση και διορθώσεις επάνω, από το χέρι του ίδιου του Αλεξανδρι-νού. Ετοιμο, για να πάει προς πολτοποίηση, σε μία μάντρα όπου μάζευαν χαρτί. «Συνή-θως βρίσκουμε τα πιο σπάνια αντικείμενα σε σπίτια δικαστών ή στρατιωτικών που πέθαναν. Οι κληρονόμοι δεν γνωρίζουν τι έχουν και βιάζονται να αδειάσουν το χώρο, για να τον εκμεταλλευτούν. Εκεί ερχόμαστε εμείς. Βέβαια, μπορεί να τύχει και να μα-ζεύεις για μέρες ένα σπίτι και να μην βρεις τίποτε που να έχει αξία. Είναι ρίσκο. Σε κοι-τάνε και περίεργα, όταν αδειάζεις κάδους. Αλλά αυτό είναι το επάγγελμά μας, όσα και αν βγάζει.

Με την οικονομική κρίση και τις δυ-

σκολίες που αντιμετωπίζει ο κόσμος, έχουν πέσει και οι δουλειές εδώ. Εκεί που βγάζα-με γύρω στα 200 ευρώ κάθε Κυριακή, τώρα είναι ζήτημα αν θα φτάσουμε τα 100».

Παρόλα αυτά, κάπου 720 «φτωχοδιάβο-λοι», μέλη του Σωματείου, μαζεύονται κάθε Κυριακή χαράματα εδώ με την πραμάτεια τους. Πληρώνουν μια μικρή εισφορά για σε-κιούριτι και ασφάλεια στο παζάρι, ενώ συ-χνά το Σωματείο τούς έχει βοηθήσει σε πε-ριπτώσεις προβλημάτων υγείας ή ακόμα και σε θανάτους, μου λέει ο πρόεδρος. «Οι συλ-λέκτες έρχονται εδώ από τις τρεις το πρωί, για να μαζέψουν τα σπανιότερα πράγματα, τον ‘αφρό’. Ετσι, γύρω στις 10-11 που έρχε-ται ο απλός κόσμος, τα πιο πολλά πράγμα-τα έχουν φύγει για παλαιοπωλεία και συλ-λογές. Αλλά εγώ προτιμώ να πουλάω στον απλό κόσμο, δεν θέλω να πάνε τα πράγματα που μάζεψα σε αποστειρωμένους συλλέκτες. Θέλω να τα πάρει κάποιος που θα τα χρησι-

μοποιήσει κανονικά, αλλά και θα ξέρει ότι αγόρασε κάτι που πρέπει να προσέχει», μας είπε ο κύριος Μαγαλιός.

Ανθρωποι πονεμένοι, με δυσκολίες στην επιβίωση, με ανάγκες, οι ρακοσυλλέ-κτες θα συνεχίσουν κάθε Κυριακή να μας ταξιδεύουν στο λησμονημένο παρελθόν μας. Χαιρέτησα τον κύριο Μαγαλιό και κατηφό-ρισα προς την Πειραιώς. Εκεί, σε ένα σε-ντόνι επάνω, είδα μια ωραία φωτογραφική μηχανή. Φτηνιάρικη, αλλά που μου θύμιζε την προ ημερών χαμένη δική μου ωραία και φτηνιάρικη φωτογραφική μηχανή. «Δουλεύ-ει;», ρώτησα καχύποπτα τον πραματευτή. «Τι να σου πω, ρε καρντάση;», μου είπε. «Στα σκουπίδια την βρήκα, με μπαταρίες μέσα, λες να δουλεύει;». Αστο καλύτερα, σκέφτη-κα. Γέλασα και έφυγα. Ερμή διογέννητε, με-γάλη η χάρη σου.

30

Ερμαιο των αραβικών επιδρομών, ενετικό φρού-ριο, ορμητήριο των «Χαΐνηδων», οθωμανική κτή-ση, πανευρωπαϊκό λεπροκομείο, εγκαταλελειμμέ-νη γη, μυθιστόρημα της Βικτώρια Χίσλοπ, σήριαλ στο Mega! Κάπως έτσι, θα μπορούσε να αποτυπω-θεί εν συντομία η ιστορική διαδρομή της Σπιναλό-γκας, μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Το «Μακρύ Αγκάθι» (όπως μεταφράζεται η Spina - Longa), αυτή η μικρή βραχονησίδα, έκτασης μόλις 85 στρεμμάτων στη βορειοανατολική Κρήτη, αποτελεί σήμερα σημείο αναφοράς και έμπνευσης. Κατά το διάστημα 1903-1957, υπήρξε τόπος μαρτυρί-ου και εξορίας για χιλιάδες «χανσενικούς». Αυτός ήταν ο «καθώς πρέπει» χαρακτηρισμός για τους λεπρούς εκείνους που απομονώθηκαν εκεί ύστε-ρα από «πρόνοια» του ελληνικού κράτους. Ασθέ-νεια ανίατη την εποχή εκείνη η λέπρα, ικανή να στιγματίσει κοινωνικά ολόκληρες οικογένειες και πολύ περισσότερο τους ίδιους τους πάσχοντες, οι οποίοι διαγράφονταν ακόμα και από τα επιμέρους δημοτολόγια. Ωστόσο, μέσα από την απόλυτη οδύνη, «ξεφύτρωσε» κάπου εκεί, στα μέσα της δε-καετίας του ‘30, η ελπίδα. Τότε ήταν που οι κάτοι-κοι του νησιού εντάχθηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε διαδικασίες κοινωνικοποίησης. Και όλα αυτά, εξαιτίας των πρωτοβουλιών του Επα-μεινώνδα Ρεμουνδάκη (νεαρού φοιτητή της Νο-μικής που μεταφέρθηκε βιαίως στο νησί, καθότι λεπρός), ο οποίος έστρεψε το «κολαστήριο» προς την αυτοοργάνωση και προέταξε την αλληλεγγύη ως βασικό όπλο των κατοίκων απέναντι στις υφι-

στάμενες δυσκολίες. Η Αγγλίδα συγγραφέας, Βι-κτώρια Χίσλοπ, κατάφερε να αποτυπώσει όλα όσα εκείνο είχε να αφηγηθεί και κάνοντας το «Νησί» παγκόσμιο best-seller, πουλώντας πάνω από δύο εκατ. αντίτυπα. Η επιτυχία, όμως, δεν σταμάτησε εκεί. Παραγωγοί του Χόλιγουντ προσέγγισαν τη συγγραφέα, ωστόσο εκείνη αρνήθηκε τη συνεργα-σία, επειδή, όπως εκμυστηρεύεται η ίδια, η χολι-γουντιανή προοπτική δεν την ενθουσίασε, καθώς δεν υπήρχε η εγγύηση της επίβλεψης των γυρι-σμάτων από την ίδια. Αντίθετα, με βάση τα όσα δήλωσε την Τετάρτη στο Μέγαρο Μουσικής (όπου και προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο), η εγγύηση που ζητούσε, της δόθηκε από τους ανθρώπους του Mega. Η προβολή του πρώτου επεισοδίου έγινε υπό την παρουσία των πρωταγωνιστών (Στέλιος Μάινας, Κατερίνα Λέχου, Γιούλικα Σκαφιδά, Ευγε-νία Δημητροπούλου, Αιμίλιος Χειλάκης, Αλέξαν-δρος Λογοθέτης), της συγγραφέως (η οποία προ-λόγισε την παρουσίαση) και των βασικών συντε-λεστών του σήριαλ, ενώ άφησε πολύ καλές εντυ-πώσεις στους παρευρισκομένους. Η σκηνοθεσία του Θοδωρή Παπαδουλάκη και η μουσική επέν-δυση του Μίνωα Μάτσα μετέφεραν με τον πλέον ιδανικό τρόπο τη συγκινησιακή ατμόσφαιρα του άλλοτε «ξεχασμένου» νησιού. Το πολυδιαφημι-σμένο και πλέον δαπανηρό σήριαλ που έχει προ-βληθεί ποτέ στις ελληνικές τηλεοράσεις, αναμένε-ται -αν μη τι άλλο- να ακολουθήσει τα επιτυχημένα χνάρια του ομώνυμου μυθιστορήματος.

24

500150.000

Κάτσαμε παραδίπλα από την Βικτώρια Χίσλοπ και είδαμε μαζί της το πρώ-το επεισόδιο από το «Νησί». Στο Μέγαρο πήραμε μια πρώτη γεύση από το τι θα βλέπουμε κάθε Δευτέρα στην τηλεόραση.

31

NOTEBOOK

Εκείνη είναι η σημαντικότερη εν ζωή χορεύ-τρια. Εκείνος είναι ένα είδωλο της τελευταί-ας δεκαετίας. Εκείνη ήταν η προστατευόμε-νη του Ρούντολφ Νουρέγιεφ, η Μούσα του Κένεθ Μακ Μίλαν, η πρίμα μπαλαρίνα της Οπερας του Παρισιού, του Τόκυο, της Κόβεν Γκάρντεν και της Μετροπόλιταν Οπερας της Νέας Υόρκης. Εκείνος είναι χορογράφος και χορευτής, έχει τιμηθεί με σημαντικά διεθνή βραβεία και έχει ανοίξει νέους δρόμους στο σύγχρονο χορό. Η μοναδική Συλβί Γκιγιέμ και ο Ράσελ Μάλι-φαντ ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μία παρά-σταση που έχει χαρακτηριστεί ως η καλύτερη της καριέρας τους. Η διάσημη Γαλλίδα με τις πρωτόγνωρες δε-ξιότητες που άλλαξαν τα πρότυπα των σωμα-τότυπων στον κλασικό χορό «αφήνεται» στα χέρια του μοντέρνου Βρετανού χορογράφου, και οι δύο μαζί δημιουργούν μία άκρως επι-τυχή μείξη, μία συνεύρεση του Μέλλοντος με την Ιστορία.

32 NOTEBOOK

Ενα κλασικό έργο του Γεωργίου Βιζυηνού επιλέγει να ανεβά-σει η εταιρεία πολιτισμού “anagnosis” στο Θέατρο ΑΡΤΙ για 20 μόνο παραστάσεις. «Το μόνο της ζωής μου ταξείδιον» αφορά σε μία βιωματική ιστορία του ίδιου του Βιζυηνού, ο οποίος σε ηλικία δέκα ετών δούλεψε παραγιός σε ένα σκληρό και τυραν-νικό ράφτη στην Κωνσταντινούπολη το 1861. Ο δραματικός εγκλεισμός του συγγραφέα εξάπτει τη φαντασία του, τις επιθυμίες και τους φόβους του. Το αποτέλεσμα είναι ένας ρεαλιστικός και μαζί ποιητικός στοχασμός. Το έργο ανεβάζει η Μαρίνα Αργυρίδου και ο Γιώργος Νικόπου-λος σε σκηνοθεσία Δήμου Αβδελιώδη. Η μουσική είναι του Βαγγέλη Γιαννάκη και στη σκηνή παίζει βιολοντσέλο η Ολγα Αρτικοπούλου και πιάνο ο Αλέξανδρος Αβδελιώδης.

INFO

Δύο μοναχικοί άνθρωποι, πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, συνα-ντιούνται σε ένα παραλιακό θερα-πευτήριο και ενώνουν για λίγο τις ζωές τους. Στις αρχές του φθινο-πώρου ο κλειστός Ροντιόν και η εξωστρεφής Λύντια βρίσκονται σε ένα θεραπευτήριο και δημιουρ-γούν ένα αντιφατικό δίδυμο με συνεχείς αναδρομές στο παρελ-θόν, λεπτό χιούμορ και οξυδερ-κείς διαλόγους. Ο Γιώργος Μιχα-λακόπουλος και η Κατερίνα Μαρα-γκού δίνουν ένα ρεσιτάλ ερμηνείας στο αριστούργημα «Φθινοπωρινή Ιστορία» του Αλεξέι Αρμπούζωφ. Το έργο σε απόδοση Ερρίκου Μπε-λιέ και σκηνοθεσία Ιωάννας Μιχα-λακοπούλου ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Αλμα.

INFO

Με ένα δύσκολο, σκληρό και τραγικό έργο του Σάμι-ουελ Μπέκετ ξεκινάει τη φετινή σεζόν το Θέατρο Τό-πος Αλλού. «Το τέλος του παιχνιδιού» (που ανεβαίνει για δεύτερη φορά) δεν είναι δράμα, αλλά ούτε και κω-μωδία. Είναι ένα έργο που απαξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και χλευάζει ένα πολιτισμό που ξέπεσε.

Ο τυφλός και παράλυτος Χαμ που ζει με την τρα-γικότητα του τελευταίου ανθρώπου στη γη έχει κοντά του τον αεικίνητο Κλοβ, τον πιστό υπηρέτη που δεν φεύγει από κοντά του, παρόλο που τίποτα δεν τον εμποδίζει. Σε ένα μικρό και γκρίζο δωμάτιο ο Χαμ και ο Κλοβ ζουν, περιμένοντας κάτι. Μόνο που ποτέ δεν διευκρινίζεται τι. Ετσι, ο θεατής είναι ελεύθερος να πλάσει τη δική του ιστορία. Περιμένουν άραγε το θάνατο; Θα μπορούσε αυτό να τους λυτρώσει;

Η παράσταση αρχίζει με τον Χαμ να κρέμεται από το ταβάνι, πάντα μαζί με το αναπηρικό του κα-ροτσάκι. Κατεβαίνει από εκεί μόνο με τη βοήθεια του Κλοβ. Για την ακρίβεια, τα κάνει όλα μόνο με τη

βοήθεια του Κλοβ. Και εκείνος, όσο και να τον απει-λεί, παραμένει πάντα δίπλα του. Οχι μόνο για να τον φροντίζει, αλλά και για να του μεταφέρει τη μοναδική εικόνα που έχουν από τον έξω κόσμο. Δύο μικρά πα-ράθυρα, ένα προς τη θάλασσα και ένα προς τη στεριά είναι η μόνη τους διέξοδος. Και από εκεί βλέπουν πάντα την ίδια εικόνα. «Τίποτα, τίποτα, τίποτα».

Η εξαιρετική σκηνοθεσία του Νίκου Καμτσή προκαλεί μια ψυχαναλυτική προσέγγιση και ο Πολύ-καρπος Πολυκάρπου ως Χαμ υπηρετεί το ρόλο στο έπακρο. Πολύ καλή ερμηνεία του Νίκου Αλεξίου ως Κλοβ, καθώς και η ολιγόλεπτη παρουσία των Νατα-λία Στυλιανού και Πάνου Ροκίδη στο ρόλο των γονέ-ων του Χαμ.

33

Με έναν αναπτήρα και ένα κινητό, ο Ράιαν Ρέινολντς ξυπνάει μέσα σε ένα φέρετρο θαμμένο κάτω από τη γη. Ο Ροντρίγκο Κορτές δεν σκηνοθέτησε απλώς μία περιπέτεια, αλλά ένα κλει-στοφοβικό θρίλερ, ένα φιλμ που σε κα-θηλώνει και σε δένει μαζί με τον ήρωα εκεί κάτω. Η μαεστρία του θυμίζει πα-λιούς μεγάλους τεχνίτες του σασπένς και της αγωνίας, και με τη βοήθεια των σύγχρονων κινηματογραφικών μέσων το “Buried” αποτελεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες της χρονιάς.

Buried

Το θέμα του Ισπανικού Εμφυλίου μέσα από τη ματιά του ισπανικού σινεμά έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει το ελληνικό κοινό μέχρι τις 14 Οκτωβρίου. Η Ταινιοθήκη της Ελλάδος εγκαινιάζει έτσι με τη 2η εβδομάδα Ισπανικού Κινηματογρά-φου το χειμερινό πρόγραμμα στους νέους χώρους της Ταινιοθήκης στον Κεραμεικό. Η εβδομάδα θα διαρκέσει μέχρι τις 14 Οκτωβρίου και περιλαμβά-νει συνολικά 14 ταινίες μυθοπλασίας, -οι δέκα από τις οποίες για πρώτη φορά στην Ελλάδα- ένα ντο-κιμαντέρ, καθώς και αρχειακό υλικό. Προσκεκλη-μένος στο αφιέρωμα θα είναι ο 63χρονος Ισπανός σκηνοθέτης, Χοσέ Λουίς Κουέρδα, βραβευμένος παραγωγός των ταινιών “Tesis” και «Οι άλλοι».

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός πως οι δέκα από τις ταινίες μυθοπλασίας έχουν γυριστεί από τη δεκαετία του ’80 και μετά, και ιδιαίτερα τις δεκαετίες του ’90 και του ’00, από Ισπανούς σκηνοθέτες της μεταπολεμικής, αλλά και της προ-πολεμικής γενιάς.

Εξαιρέσεις στο αφιέρωμα αποτελούν η κλασι-κή ταινία «Το πνεύμα του μελισσιού», του αγαπη-μένου στο ελληνικό κοινό Βίκτορ Εριθε, η οποία γυρίστηκε δύο χρόνια πριν από την πτώση της δι-κτατορίας του Φράνκο, αγγίζοντας με έμμεσο τρό-πο το καθεστώς, αλλά και το σπάνιο «Το δέντρο της Γκερνίκα» του Φερνάντο Αραμπάλ -γνωστού περισσότερο για το συγγραφικό του έργο-, η οποία γυρίστηκε τη χρονιά της πτώσης της δικτατορίας.

Από το αφιέρωμα δεν θα μπορούσε να λεί-ψει και η βραβευμένη στη Βενετία ταινία-σταθμός

για τον Ισπανικό Εμφύλιο «Γη και Ελευθερία», του σκηνοθέτη Κεν Λόουτς, βασικού εκπροσώπου του βρετανικού κοινωνικού ρεαλισμού.

Η Τζούλια Ρό-μπερτς αφήνει τη βολεμένη της ζωούλα και αποφασίζει να βρει τον εαυτό της. Φοβερό; Το “Eat pray love” είναι τρεις προ-

στακτικές: «φάε, προσευχήσου, αγάπησε». Τρεις νέες συνταγές επιτυχίας στη ζωή της ηρωίδας που ταξιδεύει στην Ιταλία, για να φάει, στην Ινδία, για να προσευχηθεί, και στο Μπαλί, για να αγαπήσει. Η συνταγή επιτυχίας του Χόλιγουντ, αλλιώς, που φορ-τώνει εύκολα σενάρια στους μεγάλους του σταρ, για να φτιάξει ταινίες που μετά από λίγο καιρό θα βοηθήσουν στο ζάπινγκ της τηλεόρασης.

Σε μια νυχτερινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μας προσκαλεί ο Ρένος Χαρα-λαμπίδης στην ταινία του «Φτηνά τσιγά-ρα». Μια βόλτα σε δρόμους άδειους, τότε που τα αυτοκίνητα σταματούν και η πόλη ησυχάζει. Τότε που τα κίτρινα φώτα δη-μιουργούν μια συνωμοτική ατμόσφαιρα ιδανική για τυχαίες συναντήσεις, ανώφε-λες συζητήσεις, ερωτικές εξομολογήσεις, χορευτικές κινήσεις και προπονήσεις μποξ, πρωινούς καφέδες, ανεκπλήρωτα φιλιά, τρυφερούς παρανόμους, λόγια, λόγια, λόγια. Ο Νίκος (Ρένος Χαραλα-μπίδης), εξάλλου, δεν φαίνεται να ασχο-λείται με τίποτε άλλο εκτός από το να χά-νει το χρόνο του σε καφέδες και βόλτες στην Αθήνα. Σε μία από αυτές τις βόλτες γνωρίζει την Σοφία (Αννα-Μαρία Παπα-χαραλάμπους), σε ένα από τα -κάποτε- πολλά καρτοτηλέφωνα της πόλης, της προσφέρει την τηλεκάρτα του και εντέλει περνάει μαζί της μία ολόκληρη νύχτα. Τρόλεϊ γεμάτα χρυσόψαρα, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Ακρόπολη, Λυκαβηττός, Ακαδημίας, Zonar’s, Καλλιδρομίου, για να τους βρει το ξημέρωμα στην Πανεπι-στημίου, τότε που η πόλη αποκτά ξανά άγχος και τα μεγάλα όνειρα σβήνουν. Τότε που το μόνο που απομένει είναι ο απόηχος της μαγευτικής μελωδίας του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου. Τότε που δεν υπάρχει χρόνος ούτε για ένα φιλί.

34 NOTEBOOK

Πρώτα από όλα, η Μπλουζ είναι άν-θρωπος και είναι η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου. Οπως είναι και ο Οδυσ-σέας. Το «Οδυσσέας και Μπλουζ», λοιπόν, είναι ένα μυθιστόρημα που μας μιλάει για την ιστορία δύο αν-θρώπων, αλλά κυρίως για την ιστορία ενός βιβλίου που δεν έχει ακόμα βρει το τέλος του. Η Ευγενία Φακίνου, από τις πιο αγαπημένες συγγραφείς των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια, γράφει για ένα συγγραφέα και μία επιμελή-τρια κειμένων, γράφει για τη μονα-ξιά τους και γράφει για έναν ορεινό, απομακρυσμένο και όμορφο τόπο, όχι τυχαία, εκεί που όλα γίνονται πιο εύκολα και πιο δύσκολα.

Ο Χένρι Μίλλερ ήρθε στην Αθήνα λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, το 1939. Αγνο-ώντας εντελώς την αρχαιοελληνική γραμ-ματεία, λάτρεψε το κλεινόν άστυ για όσα βρήκε φτάνοντας εδώ. Με την άφιξή του, ένας δαιμόνιος ταξιτζής υπερχρέωσε τον «αφελή» Αμερικανό. Αλλά αυτό ακριβώς τον γοήτευσε, το ότι βρήκε μια πόλη αλη-θινή, γεμάτη ζωή. Κολοσσός του Μαρου-σιού, ο Γιώργος Κατσίμπαλης, μελετη-τής και λόγιος. Απόλαυση για τον Μίλλερ υπήρξε το άσκοπο περπάτημα στο λεκανο-πέδιο. Νύχτα στο Ζάππειο, εκείνη τη «μα-γική πεμπτουσία του πάρκου» που μέσα της κλείνει την ευγένεια των κουρελήδων Αθηναίων. Για παγωτό στο Σύνταγμα, σκο-νισμένο από τα πόδια ενός μελισσιού, κά-τοικοι μιας πόλης που έχει μόνο χωματό-δρομους. Το φθινόπωρο στην Αθήνα του 1939 ήταν ξηρό και ζεστό, όπως και σή-μερα, ενώ η σκαπτόμενη Ακρόπολη μοιά-ζει με ηφαιστειακό κρατήρα. Η καινούργια πόλη είναι «παράξενη, συγχυσμένη, άτσα-λη, αβέβαιη για τον εαυτό της». Μια μονα-χική έφηβη Αθήνα «γεμάτη παιδικές αρ-ρώστιες και μελαγχολία», πρέπει να την περπατήσεις, για να καταλάβεις την ψυχο-λογία της. Βγάζει και σε δρόμους σκοτει-νούς αυτό το περπάτημα, όπου ένας Αθη-ναίος επιμένει να εκπορνεύσει στον Μίλ-λερ όμορφα μικρά αγόρια. Τα αυτοκίνητα στην Ιερά Οδό τον κάνουν να νιώθει την ιεροσυλία, γιατί πόδια αφοσιωμένων πα-γανιστών είχαν χαράξει αυτόν το δρόμο. Ομως, δεν μειώνεται η λατρεία του για τη σύγχρονη Αθήνα. Οι Αθηναίοι φάνηκαν στον Μίλλερ άνθρωποι ειλικρινείς, ανοι-χτοί και αυθόρμητοι, έτοιμοι να δοθούν απόλυτα. Αυτό είναι το μόνο μεγαλειώ-δες και κολοσσιαίο της Αθήνας του: οι άνθρωποί της είναι αληθινά και ολοσχε-ρώς ανθρώπινοι. Μήπως και σήμερα κά-πως έτσι δεν είμαστε; Θέλω να πω, αηδια-στικό μεν, αλλά ανθρώπινο γεγονός το ότι προ καιρού και εμού του ιδίου σε κάθε-το της Ομονοίας παρόμοιος πορνοβοσκός κοίταζε να μου πουλήσει 11χρονο κορί-τσι. Το πεζογράφημα του Χένρι Μίλλερ «Ο Κολοσσός του Μαρουσιού» κυκλοφόρη-σε το 1941 στο Λονδίνο. Βιβλίο-ύμνος για την Ελλάδα, παρέμεινε αμετάφραστο ως το 1965. Σήμερα κυκλοφορεί σε νέα έκδοση πό τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Η αυτοβιογραφία της αυτού μεγαλειότητας του σκληρού ήχου, ή αλλιώς του Ozzy Ozbourne. Η διαδρομή ενός σταρ της βιομηχανίας του θεάματος, ή αλλιώς ενός παιδιού που ξέφυγε από τις εγγλέζικες φτωχογειτονιές, για να κά-τσει στο χρυσό θρόνο του rock n’ roll. Εκατομ-μύρια δίσκοι, θρυλικές συναυλίες, ριάλιτι στην TV, τρομακτικά μα ξεκαρδιστικά συμβάντα, και ο δρόμος μέσα από την κόκα, την πρέζα, τη φούντα και το αλκοόλ. Και όμως, είναι ακόμη ζωντανός. Συνεργάτης του στην προσπάθεια να καταγράψει τη ζωή του ο μπαρουτοκαπνισμέ-νος πολεμικός ρεπόρτερ Chris Ayres. Ακούσα-τε, ακούσατε την προσωπική εξομολόγηση του πιο τρελού και εκτροχιασμένου τρένου στην ιστορία του heavy metal.

Το σύνολο της στι-χουργικής της Ευ-τυχίας Παπαγιαννο-πούλου, αλλά και η ποιητική της συλλο-γή «Πνοές» που εκ-δόθηκε το 1931, πε-ριλαμβάνονται στο βιβλίο «Το παραμύ-θι της Ευτυχίας» του Σπύρου Κουρκου-νάκη που κυκλοφό-ρησε πριν από λίγες ημέρες. Η μεγάλη «παραμυθατζού» του ελληνικού τραγου-διού που σημάδεψε με τους στίχους της δύο δεκαετίες, ήταν ένα ανήσυχο πνεύ-μα που επιβίωσε σε ένα ανδροκρατούμενο χώρο. Στις σελίδες του βιβλίου εκτίθενται ο τρόπος γραφής της, η θεματολογία και το λεξιλόγιό της, καθώς και οι συνεργα-σίες της μέσα από την ανάλυση 350 τραγουδιών. Ανά-μεσα σε αυτά ένα ανέκδοτο τραγούδι του Μάνου Λοΐζου, ένα του Δήμου Μούτση και το χειρόγραφο ενός άγνω-στου τραγουδιού της. Από το «Δυο πόρτες έχει η ζωή», το «Είμαστε αλάνια», το «Λίγο-λίγο θα με συνηθίσεις» μέ-χρι και την «Μαλάμω», οι στίχοι της Ευτυχίας μάς «ταξι-δεύουν σε μία εποχή που η ελληνική γλώσσα είχε ακόμα πλούτο και κυρίως ταυτότητα».

35

Υπάρχει κάτι στους δρόμους της Αθήνας που υπογραμμίζει το γεγονός ότι η… νέα σχολική χρονιά έχει μπει για τα καλά, και αυτό δεν είναι άλλο από τις δεκάδες αφίσες που διαφημίζουν τις επερχόμενες συναυλίες. Ρίχνοντάς τους μία βιαστική ματιά από το παράθυρο του τρόλεϊ, δια-πιστώνεις ότι οι χειμερινοί συναυλιακοί χώροι άνοιξαν, όπερ σημαίνει ότι ο και-ρός περνάει και έχουμε μπει πλέον στο φθινόπωρο, τουλάχιστον ημερολογιακά. Από την άλλη, έχεις την αίσθηση ότι ο χρόνος έχει σταματήσει, καθώς οι αφίσες που είναι κολλημένες σε άλλοτε όμορφα και φωτεινά, πλέον θλιβερά και εγκα-ταλελειμμένα νεοκλασικά, διαφημίζουν live συγκροτημάτων που μεσουρανούσαν τη δεκαετία του ’80: τους μελαγχολικούς ήρωες Killing Joke, τους επαναστημένους New Model Army, τους «βιομηχανικούς» Einsturzende Neubauten και τους δικούς μας minimal Συνθετικούς. Και όλα αυτά μόνο για τον Οκτώβρη· γιατί το Νοέμβρη μας περιμένει νέο ταξίδι με τη χρονομη-χανή. Κοιτάζω τις αφίσες και κάτι πάω να πω, αλλά το στόμα μου μένει μισάνοι-χτο και η σκέψη μου μισοσχηματισμένη. Αγγίζω ασυναίσθητα το ανθρωπάκι των Neubauten στην πλάτη μου που θα με ακολουθεί για πάντα και καρφώνω το βλέμμα μου ίσια μπροστά, στο δρόμο.

CITY SOUNDS

Η πρώτη γεύση που πή-ραμε από το νέο άλ-μπουμ των Grinderman, το γκαραζιάρικο πρότζεκτ του Nick Cave, ήταν κά-πως παράξενη, καθώς το single “Heathen Child” συνοδευόταν από ένα

βιντεοκλίπ με χιούμορ αλά Monty Pythons και ει-κόνες ολίγον παγανιστικές, ολίγον βλάσφημες και αρκετά κιτς. Το άλμπουμ, όμως, ουδεμία σχέση έχει με όλα αυτά -αν και είναι ελαφρώς βλάσφη-μο-, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο. Ως αρχη-γός των Grinderman, ο Nick Cave «βουτάει» δίχως ίχνος φόβου για άλλη μία φορά στην ιστορία του rock, και βγαίνει, «στάζοντας» blues, gospel, ψυχε-δέλεια και garage, για να μας τραγουδήσει τις πιο παράδοξες ιστορίες του περίεργου τούτου κόσμου με χιούμορ, ειρωνεία και διάθεση σατιρική και… σατυρική. Βαρύ κι ασήκωτο, και σαφώς μπαρου-τοκαπνισμένο, το “Grinderman 2” είναι αδιαμφι-σβήτητα το καλύτερο rock άλμπουμ του 2010 ως σήμερα.

INFOGrinderman 2Grinderman MUTE/EMI

Το νέο τραγουδοποιό, Νίκο Γώγο, μας συστήνει ο Γιώρ-γος Δημητριάδης, με την πα-ρότρυνση του οποίου κυκλο-φόρησε πριν από λίγο καιρό ο πρώτος του δίσκος με τίτλο «Κρυμμένος θησαυρός» με τον Αγγελο Σφακιανάκη στη διεύ-θυνση και τον Γιώργο Δημη-τριάδη στην επιμέλεια παρα-γωγής. Περιέχει 12 τραγούδια σε μουσική και στίχους κυρί-ως του ίδιου, αλλά και των Στ. Γούλα, Γ. Γιατάκη και Γ. Δημη-τριάδη, με τον οποίο ερμηνεύ-ουν μαζί το «Ονειρο γλυκό». Τα περισσότερα κομμάτια ενορ-χήστρωσε ο Γιούρι Γιατάκης και τα υπόλοιπα ο Νίκος Γώ-γος. Οι συνθέσεις και οι στίχοι στέκονται σε καλό επίπεδο, ο ίδιος διαθέτει φωνή με ωραία χροιά, ενώ αυτό που κυριαρ-χεί στο δίσκο είναι η ενέργεια και ο «φρέσκος» ήχος.

Ενα κορίτσι 30 ετών, με πρόσωπο που θυμίζει αλητάκι και φωνή που φέρνει στο νου την Edith Piaf, είναι το πιο φρέσκο εξαγόμενο προϊόν της Γαλλίας.

Το άλμπουμ της Zaz, που φέρει το όνομά της, κυκλοφόρησε στη χώρα μας πριν από λίγες ημέρες, αλλά «χαϊδεύει» τα αυτιά των Γάλλων από το καλοκαίρι. Πατώντας σε jazz ρυθμούς, η χαρισμα-τική Γαλλίδα δεν διστάζει να λοξοδρο-μήσει και να χαθεί στους δρόμους της pop, να περιπλανηθεί σε τσιγγάνικους καταυλισμούς και να γυρίσει στο «σπίτι» της, το γαλλικό chanson, διατηρώντας μία ανεπαίσθητα rock διάθεση. Και όλα αυτά, χωρίς να χάσει λεπτό το στόχο της: τη δημιουργία ανάλαφρων πλην εθιστικών μελωδιών.

Οι προσωπικοί στίχοι, αλλά και η μοναδική ερμηνευτική ικανότητα της Zaz, προσθέτουν στο άλμπουμ της ό,τι χρειάζεται, για να μετατραπεί από συ-μπαθητικό σε ακαταμάχητο.

INFO

SONY MUSIC

36

Εδώ και χρόνια το Μουσείο Παιδικής Τέχνης στην Πλάκα διατελεί εκπαιδευτικό, αλλά και αισθητικό έργο. Προβάλλει έργα ζωγραφικής, έχοντας πάντοτε στο νου του και την ανάπτυξη ενός γενικότερου κοι-νωνικού προβληματισμού. Ενδιαφέρεται να ανοί-ξει έναν ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία σχε-τικά με το παιδί και όχι να του συμπεριφερθεί σαν να είναι μικρομέγαλος καλλιτέχνης. Αφορμή για τη συγκεκριμένη έκθεση στάθηκε ο θεσπισμένος από την UNESCO φετινός εορτασμός των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μπορεί τέτοιου τύπου επέτειοι να φαντάζουν συχνά στείρες και κανείς να μην τους δίνει ιδιαίτερη σημασία, το ίδιο, όμως, συμβαίνει και με πολλούς νόμους. Δεν τους δίνουμε σημα-σία. Δεν φταίνε, λοιπόν, οι εορτασμοί και οι νό-μοι, αλλά η δική μας αδιαφορία. Η 20ή Νοεμβρίου του 1989 υπήρξε η ημέρα του πρώτου νομικά δε-σμευτικού κώδικα για τα δικαιώματα του παιδιού. Γιατί τα παιδιά πρέπει να έχουν δικαιώματα και όχι να είναι έρμαια των διαθέσεων των γονέων τους. Δικαίωμα στην έκφραση, στην ξεκούραση, δικαίω-μα στο παιχνίδι. Παιδιά ηλικίας 5 έως 12 ετών εκ-θέτουν τα 116 έργα τους, εκφράζοντας έτσι τα δικά τους σύγχρονα «θέλω». Και αποτελούν μία από τις πρώτες γενιές που μπορούν να εκφράσουν τις ανά-γκες τους και βάσει νόμου. Και μπορεί να ακούγε-ται τυπικό, αλλά είναι σημαντικό.

Είναι σημαντικό, γιατί ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Η αμερικανική οργάνωση Childhelp αναφέρει ότι για το έτος 2007 υπήρξαν, μόνο στις ΗΠΑ, 3,2 εκατ. περιπτώσεις παιδικής κακοποίη-σης. Αυτό μεταφράζεται σε περίπου 1 περιστατι-κό γονικής αδιαφορίας, σωματικής ή -ακόμα χει-ρότερα- σεξουαλικής κακοποίησης ανά 10 δευτε-ρόλεπτα. Αυτά σε μία προηγμένη χώρα. Γιατί σε πάμφτωχες περιοχές της Νότιας Ασίας έχουμε το φαινόμενο της -αν είναι δυνατόν!- παιδικής σκλα-βιάς. Το ίδιο και σε χώρες της Δ. Αφρικής, όπου παιδιά απασχολούνται όλη μέρα σε φυτείες κα-κάου. Απειρα κέρδη από δυστυχισμένα πρόσω-πα και τσαλαπατημένες ψυχές. Αλλά τελικά ακό-μη πλούσιοι γονείς, που μεγαλώνοντας τα παιδιά τους με πλήρη αδιαφορία, με γκουβερνάντα μια ανοιχτή τηλεόραση και ένα παχυλό χαρτζιλίκι αρ-γότερα, τα κακοποιούν ψυχολογικά χωρίς καν να το καταλαβαίνουν.

Φυσικά, όλα αυτά μας φαντάζουν μακρινά. Τρομα-κτικά, αλλά μακριά από εμάς. Η αλήθεια, όμως, είναι δίπλα μας. Στο παιδάκι που το έχουν ανα-γκάσει να πλένει φανάρια όλη μέρα. Το κοιτάμε, σφίγγουμε λίγο τα δόντια και το προσπερνάμε. Και φυσικά, πιστεύουμε ότι και τα παιδιά μας σκέφτο-νται με τον ίδιο τρόπο. Με τον τρόπο της νικη-μένης αδιαφορίας. Ομως, εκθέσεις σαν και αυτή δείχνουν το αντίθετο. Δείχνουν ότι τα παιδιά δεν έχουν δηλητηριαστεί τόσο από τον υλισμό των γο-νέων τους. Φανερώνουν ότι οι μικρές γενιές ενδι-αφέρονται για το διπλανό τους, ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει. Και αυτό φανερώνεται στην επι-λογή των θεμάτων τους. Στην επιλογή των «θέλω» τους τελικά. Γιατί οι μπόμπιρες δεν βαριούνται τις πραγματικές ανθρώπινες αλήθειες. Θέλουν να τις «λένε» και να τις ζωγραφίζουν. Δεν βαριούνται την αγάπη, την ειρήνη, την αλληλεγγύη, το ένα καλύ-τερο αύριο. Στα δικά μας αυτιά, στα αυτιά των με-γάλων αυτές οι έννοιες έχουν -ή μάλλον τις έχου-με- ξεφτίσει. Μία καθαρή παιδική ματιά μπορεί να μιλήσει με περίσσιο θάρρος για όσα πραγμα-τικά έχουν αξία. Για ένα ζωντανό δάσος, για μια πράξη φιλίας, για ένα χαρούμενο σπίτι. Δεν χρει-άζεται κάποιος να είναι γονέας ή εκπαιδευτικός, για να επισκεφτεί το Μουσείο Παιδικής Τέχνης. Αρκεί να είναι ανοιχτός στα μηνύματα που δια-λαλεί η συγκεκριμένη έκθεση. Αρκεί να ακούει τα «θέλω» των παιδιών, «θέλω» που είναι παναν-θρώπινα. Κάποιες φορές τα πολλά λόγια είναι πε-ριττά. Κάποιες φορές οι εικόνες μιλάνε από μόνες τους. Απλά κοιτάξτε τριγύρω.

-

--

…

INFO

37

Μπορεί να μην είμαστε η πατρίδα της Silicon Valley ή να μην αποτελούμε την έδρα τεχνολογικών κο-λοσσών, όπως της Sony ή της Lenovo, όμως αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι μένουμε πίσω στις τε-χνολογικές εξελίξεις. Το Athens Digital Week, το οποίο διοργανώνεται για τρίτη διαδοχική χρονιά στην Τεχνόπολη, στο Γκάζι, φιλοδοξεί να αποτελέ-σει και φέτος σημείο αναφοράς στους τομείς των νέων τεχνολογιών, της καινοτομίας, της ψυχαγω-γίας και του νέου ψηφιακού πολιτισμού εν γένει.Η συγκεκριμένη έκθεση, η οποία άνοιξε τις θύρες της την περασμένη Πέμπτη και πρόκειται να ολο-κληρωθεί αύριο, Κυριακή, αποτελείται από εννέα δημοφιλείς θεματικές ενότητες, και συγκεκριμένα τα Robotics, το Gaming, το Social Networking, το Ανοιχτό Λογισμικό, το Modding, την Ψηφιακή Μουσική, τις Νέες Ιδέες, την Καινοτομία, το Digital Classroom και ένα Φεστιβάλ Ταινιών Επιστημονι-κής Φαντασίας.

Αυτό που καθιστά δημοφιλές το Athens Digital Week -αναμένεται να συγκεντρώσει πάνω από 35.000 επισκέπτες- είναι η δομή του, καθώς, εκτός από ομιλίες και «στεγνές» παρουσιάσεις προ-ϊόντων, περιλαμβάνει επίσης προβολές, αλλά και διαδραστικά workshops και events που καθιστούν τον επισκέπτη ενεργό συμμέτοχο του φεστιβάλ. Για παράδειγμα, στο τμήμα Robotics, θα έχετε την ευ-καιρία να κερδίσετε δώρα, συμμετέχοντας στο αντί-

στοιχο workshop, όπου θα μπορέσετε, μάλιστα, με την ομάδα σας να συναρμολογήσετε το δικό σας ρο-μπότ, καθοδηγούμενοι από έμπειρους καθηγητές Ρομποτικής. Οι φοιτητές της σχολής Μηχανολόγων Μηχανικών του ΕΜΠ θα σας διαφωτίσουν σχετικά με τα δημιουργήματά τους, ανάμεσα στα οποία ανή-κουν ένα μίνι Μη Επανδρωμένο Αεροσκάφος και μία ρομποτική φραπεδιέρα. Το… κερασάκι στην τούρτα στο τμήμα Robotics -το οποίο αποτελεί και το μεγαλύτερο πόλο έλξης της έκθεσης- είναι ένα έκθεμα από ένα γαλαξία πολύ μακριά: ο R2D2, το θαρραλέο ρομπότ του “Star Wars”.

Επίσης, στο τμήμα Gaming, θα έχετε την ευ-καιρία να δοκιμάσετε τα νέα video games των με-γαλύτερων κατασκευαστών και να συμμετάσχετε σε διαγωνισμούς παιχνιδιών. Στη ζώνη Καινοτομίας θα μπορέσετε -μεταξύ άλλων- να ενημερωθείτε από τους σπουδαστές του AIT για τη δουλειά τους που αφορά στην εποπτεία ηλικιωμένων ατόμων. Τέλος, οι λάτρεις του Modding μπορούν να δουν από κο-ντά cases με ενδιαφέροντα concepts, όπως το case-Ράδιο Αρβύλα και το case-μοτοσικλέτα.

INFO

38

Μία σαλάτα με αριστοκρατική γεύση. Αυτό είναι η σαλάτα Waldorf. Αποτε-λείται από μήλα, σέλινο (celery, για να ακουστεί πιο gourmet) και ψιλοκομ-μένα καρύδια που «ντύνονται» με μα-γιονέζα. Σερβίρεται πάνω σε μαρούλι. Και εκείνο με τη σειρά του πάντα πάνω σε πιάτο. Το αριστοκρατικό της υπό-θεσης προκύπτει από το γεγονός ότι “Waldorf” είναι το όνομα ενός περιβόη-του νεοϋορκέζικου ξενοδοχείου που με-σουρανούσε στις αρχές του 20ού αιώνα. Κύρια ατραξιόν και «κράχτης» του θρυ-λικού οίκου φιλοξενίας ο Ελβετογεννη-μένος Oscar Tschirky. Μετρ που τραπέ-ζωνε άπειρες διασημότητες της εποχής και φρόντιζε να κατοχυρώνει τις πρω-τότυπες συνταγές του. Μία εξ αυτών και η ομώνυμη -του ξενοδοχείου- σαλά-τα. Ενας από τους εργοδότες του Oscar υπήρξε και ο John Jacob Astor. Μια φι-γούρα που πραγμάτωνε το αμερικανι-κό ιδεώδες του προηγούμενου αιώνα. Γόνος ζάπλουτης οικογένειας, εφευρέ-της, γόης, μεγαλοεπιχειρηματίας μέχρι και συγγραφέας επιτυχημένης νουβέλας επιστημονικής φαντασίας με τίτλο “A Journey in Other Worlds”. Επιτομή του “American Dream”. Και από μία σαλά-τα που κάνει θραύση στους γιάπηδες μέ-χρι σήμερα -μνημονεύεται συνέχεια στο θρίλερ-κατακραυγή για τους νεόπλου-τους “American Psycho” (2000) της Mary Harron που βασίζεται στο ομώνυ-μο βιβλίο του Bret Easton Ellis– φτάνου-με στο δραματικό σκέλος της ιστορίας. Ο John Astor άδραξε τη μέρα αλλά πέθανε τραγικά. Ηταν επιβάτης του Τιτανικού, πνίγηκε σαν ήρωας αφού όμως πρώτα κατάφερε να επιβιβάσει την έγκυο γυ-ναίκα του σε σωτήρια λέμβο. Η διαβο-λική σύμπτωση είναι ότι η ακροαματική διαδικασία της δίκης σχετικά με το ναυ-άγιο πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο Waldorf της Νέας Υόρκης. Οποία ειρω-νεία. Σπάνια μία μπουκιά από «πρα-σινάδα» μπορεί να κρύβει τόσα πολλά. Σπάνια μπορεί ένα φαγητό να μας τα-ξιδέψει πίσω, τότε που το αμερικανικό όνειρο μπορούσε ακόμα να βγει αληθι-νό. Σαλάτα με ονοματεπώνυμο και κα-ταγωγή από το Big Apple, τη Νέα Υόρ-κη δηλαδή.

Τον Γουίλ Φέρελ τον γνωρίζουμε. Αλλοι τον λατρεύουμε και άλλοι τον μισούμε. Κάποιοι δικαιωθήκαμε, όταν ο Γούντι Αλεν τον διάλε-ξε να παίξει στην “Melinda και Melinda” του. Τώρα έγινε και παραγωγός τηλεοπτικής σει-ράς. Το όνομα αυτής: “Eastbound and Down”. Διάλεξε έναν ανεκδιήγητο τύπο για πρωταγω-νιστή και έπλεξε το μύθο. Τελειωμένος παίκτης του baseball, «καμένος» από ξίδια και drugs, θέλει να «ξαναπιάσει την καλή». Το θέλει, αλλά θέλει να το κάνει δίχως κόπο. Φορτώνεται στο σπίτι του αδελφού του και πιάνει δουλειά ως -ω, τι πιο φυσικό!- γυμναστής σε Δημοτι-κό. «Τραμπουκίζει» τους πάντες, μέχρι γιαγιά-δες και παιδάκια. Χοντροκομμένο χιούμορ που φτύνει στα μούτρα το “American Dream”. Απο-λαύστε ελεύθερα.

Κάθομαι αναπαυτικά στο γραφείο μου, ανοίγω τον browser μου και μπαίνω στο www.last.fm. Δημιουργώ ένα προφίλ στην υπηρεσία, για να μου προτείνει μουσική που να μου ταιριάζει, βασιζόμενη σε ό,τι συνηθίζω να ακούω. Το πρόγραμμα αναλαμ-βάνει την όλη διαδικασία και έτσι αφήνω τη μουσική να παίζει και επισκέπτομαι το www.ebay.co.uk, με σκοπό να βρω φτη-νό κινητό τηλέφωνο. Ρυθμίζω τις παραμέτρους στην αριστερή μπάρα, ώστε να μου βγάζει αποτελέσματα μεταξύ 200 και 250 ευρώ, τοποθεσία worldwide και μόνο new items. Βρίσκω έναν top rated seller με αξιολόγηση 99,8% από το Χονγκ Κονγκ και αγοράζω το κινητό που θέλω 80 ευρώ φτηνότερα από ό,τι στα ελ-ληνικά καταστήματα. Στόχος τώρα είναι να βρω καλή ταινία για το βράδυ. Μπαίνω στο www.imdb.com, τη μεγαλύτερη βάση δε-δομένων με ταινίες, πάω στο Top 250 των χρηστών και κοιτάω τις μεγαλύτερες βαμολογίες. Το βρήκα! «Στη φωλιά του κούκου» με τον Τζακ Νίκολσον. Εφυγα για το βιντεοκλάμπ.

6

1

2

7

6

3

2

7

1

6

7

3

5

8

8

3

1

9

2

7

1

6

9

7

4

8

7

2

8

6

4

9

5

1

4

1

6

8

5

9

8

2

7

9

7

4

3

8

7

5

1

4

5

6

1

8

6

2

39

Aς υποθέσουμε ότι είναι Σάββατο, μένε-τε κάπου στην Αθήνα και οργανώνετε το πρόγραμμα της ημέρας. Εχετε πολλή διά-θεση, καλή παρέα, αλλά δυστυχώς μόνο 40 ευρώ, για να ξοδέψετε. Θέλετε να περά-σετε μια όμορφη μέρα που να καταλήξει σε μία διασκεδαστική νύχτα. Θέλετε να πιείτε, να χορέψετε και να περάσετε όμορφα; Αν ναι, ακολουθήστε τις προτάσεις μας.

-

-

Σύνολο: 20 ευρώ με 4 ποτά, 40 ευρώ με 8 ποτά. Διαλέγετε και παίρνετε

Μουντός ουρανός, βροχή, θερμοκρασία που σταδι-ακά πέφτει και ελαφρώς μελαγχολική διάθεση. Το ιδανικό σκηνικό, για να απολαύσεις ένα ζεστό ρό-φημα στο Petite Fleur, το μικρό γαλλικό καφέ που θυμίζει κάτι από Μονμάρτρη και βρίσκεται στο Κο-λωνάκι. Οι γεύσεις του είναι όλες μοναδικές, όπως ο καπουτσίνο με φλούδες από πορτοκάλι και κανέ-λα, η ζεστή σοκολάτα Valhrona με μπράντι και μέλι,

αλλά και τα σπιτικά γλυκά, με κορυφαίο τη λεμονόπι-τα. Η ατμό-σφαιρα είναι ανάλογη των γεύσεων, με jazz μουσική να ακούγεται αποκλειστικά από βινύλια,

και λίγα τραπέζια (πέντε ή έξι μέσα στο μαγαζί) που εξυπηρετούνται από φιλικούς σερβιτόρους. Οι τιμές θα μπορούσαν να είναι λίγο φτηνότερες, με το δι-πλό καπουτσίνο να κοστίζει 4,70 και τις σοκολάτες περίπου 6 ευρώ, αλλά δικαιολογούνται από την άρι-στη ποιότητα των υλικών.

«Γαλλικό ή τσέχικο;», με ρω-τάει η σερβιτόρα, όταν παραγ-γέλνω το ποτό μου, εκπλήσ-σοντας ευχάριστα την αφεντιά μου... Τα περισσότερα μαγαζιά δεν έχουν ούτε μία ποικιλία αψεντιού και αυτό το μαγα-ζί έχει δύο! Από την άλλη με-ριά, θα μπορούσε ένα μπαρά-κι (ή καλύτερα, καφέ) να λέγε-ται «Αψέντι» και να μην έχει το ομώνυμο ποτό; Σωστό point και αυτό... Το ντεκόρ τηρεί τα στοιχειώδη, με ξύλινες καρέ-κλες και σιδερένια τραπεζά-κια έξω, παραπέμποντας κυρί-ως σε καφενείο. Οι τιμές; Λο-γικές: 6 ευρώ το απλό ποτό. Οπως και να έχει, το συγκε-κριμένο μαγαζί, λίγο πιο μα-κριά από την οχλαγωγία των trendy bar της Ηρακλειδών εί-ναι ό,τι πρέπει για ένα ποτάκι με καλή παρέα και πολλή κου-βέντα. Χ.Τ.

ΥΓ: Μην περιμένεις να δεις την ξακουστή «πράσινη νεράιδα» με ένα μόνο ποτήρι αψέντι…

Το Che Sara στον Ταύρο είναι ένα εστιατόριο για όσους αγα-πούν το καλό ιταλικό φαγητό και δεν θέλουν να ξοδέψουν πολλά χρήματα. Ο ιδιοκτήτης του, ο Τόνι από το Μπάρι, μαγειρεύει -όπως ο ίδιος λέει- «πιάτα της γιαγιάς του», όπως πένες με κόκκινη σάλτσα, μοτσαρέλα και προσούτο, νιόκι με πέστο και πένες με γκοργκοντζόλα και σπανάκι, σε τιμές που κυμαίνονται γύρω στα 10 ευρώ η μερίδα. Το καλύτερο όλων μάλιστα είναι πως όσο και να φας, φεύγεις από το μαγαζί χωρίς να αισθάνεσαι βαρύς. Η εξυπηρέτηση του προσωπικού είναι φιλική και ευγενική, ενώ αν είστε τυχεροί, ο Τόνι θα παρατήσει τα σκεύη στην κουζίνα και θα τραγουδήσει με την κιθάρα του αγαπημένα ιταλικά τραγού-δια. Καλό είναι να έχετε κάνει κράτηση πριν πάτε, γιατί τα διαθέσιμα τραπέζια είναι λίγα.

Petite Fleur

Che Sara

6

9

8

5

1

9

4

7

3

2

7

3

4

5

2

1

3

1

8

2

5

9

3

4

6

2

40 21

Επειδή η τεχνολογία δεν απευθύνεται μόνο σε άνδρες, η Sony προχωρά στην κυκλοφορία δύο νέων netbook με ξε-χωριστό ντιζάιν, τα οποία εντάσσονται στη σειρά Vaio P. Εξωτερικά μοιάζουν πολύ με τσαντάκι, αφού η κατασκευή τους «φέρνει» σε δέρμα κροκόδειλου, ενώ στην όλη θηλυκή αισθητική βοηθά και το ροζ ή άσπρο χρώμα, στο οποίο και διατίθενται. Το βάρος τους δεν ξε-περνά τα 600 γραμμάρια, ώστε να είναι ευκολότερη η μεταφορά τους, με την οθόνη να βοηθά και αυτή, αφού έχει μέγεθος 8 ιντσών. Στο τεχνικό κομμά-τι ενσωματώνουν τους επεξεργαστές Atom Z540 και Atom Z560 ανάλογα με την έκδοση, μνήμη 2GB και σκληρό δίσκο 64GB και 128GB -όμως, ποια νοιάζεται πραγματικά για αυτές τις λεπτομέρειες; www.sony.com

Στις 26 Οκτωβρίου αναμέ-νεται να κυκλοφορήσει το Office 2011 για το λειτουρ-γικό σύστημα Mac OS, φιλο-δοξώντας να λύσει τα προ-βλήματα που υπήρχαν στις παλαιότερες εκδόσεις. Σύμ-φωνα με την Microsoft, θα είναι διαθέσιμο σε δύο εκ-δοχές, την Home & Student και την Home & Business, με τις τιμές να είναι αντί-στοιχες των εκδόσεων για Windows. Ανάμεσα στα νέα χα-ρακτηριστικά ξεχωρίζει η προ-σθήκη μακροεντολών και scripts στο Excel, καθώς και η πρόσβαση στην online template gallery της Microsoft. Επιπλέον, στην έκδοση

Home & Business είναι ενσωματω-μένο το Outlook, αντικαθιστώντας το Entourage, ενώ σημαντική είναι και η καλύτερη συνεργασία της σου-ίτας με το Time Machine, δίνοντας τη δυνατότητα ταχύτερων backup.

www.microsoft.com

Ο νέος τρόπος, για να επισκε-φθείς τη γιαγιά σου που βρίσκε-ται στο χωριό, λέγεται Umi και πα-ρουσιάστηκε πρόσφατα από την Cisco. Πρόκειται για μία συσκευή που συνδέεται με την τηλεόρασή σου, πραγματοποιεί βιντεοκλήσεις με ανάλυση 1080p και στη συνέ-χεια τις αποθηκεύει, αν θέλεις, με ανάλυση 720p. Ετσι, μπορείς από το σαλόνι σου να βλέπεις και να συνομιλείς με όποιον θες σε άρι-στη ποιότητα. Το σετ έρχεται μαζί με ένα τηλεκοντρόλ για ευκολότε-ρο χειρισμό και η κάμερά του έχει αυτόματο focus, οπτικό ζουμ και δυνατότητα ρύθμισης της ισορρο-

πίας λευκού. Προς το παρόν, πά-ντως, μάλλον θα βολευτούμε με τις βιντεοκλήσεις του Skype, αφού η συσκευή κοστίζει στις Ηνωμένες Πολιτείες 430 ευρώ και έχει μηνι-αία συνδρομή 18 ευρώ για απερι-όριστες κλήσεις.

www.cisco.com

Την εμφάνισή τους μέχρι το τέλος του χρόνου θα κάνουν στην ιαπωνική αγορά οι πρώτες τρισδιάστατες τηλεοράσεις της Toshiba που δεν θα απαιτούν από το θεατή να φορά ει-δικά γυαλιά, για να τις απολαύσει. Πρόκει-ται για δύο μοντέλα, 20 και 12 ιντσών, με τις τιμές τους να φτάνουν τα 2.120 ευρώ και 1.060 ευρώ αντίστοιχα. Προς το παρόν, δεν έχει ανακοινωθεί αν θα κυκλοφορήσουν και σε άλλες χώρες, αφού η εταιρεία περιμένει να δει την ανταπόκριση των Ιαπώνων σε ένα 3D μοντέλο 20 ιντσών που κοστίζει, όσο μία plasma 50 ιντσών.

www.toshiba.com

Η προσθήκη νέων χρωμάτων σε ένα γκάτζετ που κυκλοφορεί ήδη στην αγορά συνήθως δεν είναι σπουδαίο νέο από μόνο του. Οταν, όμως, μιλάμε για δύο από τα πιο ωραία κι-νητά που είναι διαθέσιμα αυτή τη στιγμή, τότε αξίζει τον κόπο να αναφερθεί πως το HTC Legend πωλείται πλέον και σε μαύρο χρώμα και το HTC Desire σε λευκό. Οι δύο εκδόσεις των Android τηλεφώνων θα είναι διαθέσιμες μέσα στο μήνα στα καταστήμα-τα, ενώ θα κυκλοφορήσουν αποκλειστικά στην Ευρώπη.

www.htc.com

40

Η προσθήκπου κυκλοφδεν είναι σπόμως, μιλάνητά που ετότε αξίζει HTC Legenχρώμα καιεκδόσεις τδιαθέσιμτα, ενώ θστην Ευ

41

Τη δική της λύση στα καλώδια που απλώνονται σε όλο το σπίτι, αλλά και στο πρόβλημα αναπαραγωγής των διαφορετικών φορμάτ βίντεο δίνει η Sony, κυκλοφο-ρώντας μέσα στο μήνα τον SMP-N100. Πρόκειται για ένα δικτυακό media player, ο οποίος μπορεί να συν-δεθεί ασύρματα με το δίκτυό σας και να αναπαράγει τα αρχεία του υπολογιστή στην τηλεόρασή σας. Επι-πλέον, συνδέεται στο internet και αναπαράγει βίντεο από το Youtube, βελτιώνοντας ταυτόχρονα την ποιό-τητά τους, ενώ χάρη σε ειδικές εφαρμογές μπορείτε να το χειρίζεστε μέσω του iPhone ή του Android κινη-τού σας. Διαθέτει εξόδους HDMI 1080p, composite, component, καθώς και ψηφιακές εξόδους ήχου, οπτι-κή και ηλεκτρική. Παράλληλα, είναι εξοπλισμένος με θύρες Ethernet, αλλά και USB, και το μόνο που μένει, για να το αποκτήσουμε, είναι να μάθουμε την τιμή του

www.sony.com

Τη δυνατότητα να μετατρέψουν το iPad τους σε... αποσκευή χει-ρός δίνει η Colorware στους κατόχους της ταμπλέτας, χάρη στο ειδικό πλαίσιο-χερούλι που κατασκεύασε. Η εταιρεία υπό-σχεται αυξημένη ασφάλεια και στιλ, καθώς το υλικό που χρη-σιμοποιεί είναι το αλουμίνιο, το οποίο αποτελεί πρώτη ύλη για την παραγωγή αεροσκα-φών. Οποιος πάντως έχει σκο-πό να το αγοράσει, θα πρέπει να προβληματιστεί όχι μόνο για το χρώμα που θα επιλέξει, αλλά και για το πόσο βαθιά πρόκειται να βάλει το χέρι στην τσέπη, με την τιμή να αγγίζει τα 220 ευρώ.

www.colorwarepc.com

Μία... φωτογραφική μηχα-νή που μπορεί να πάρει και τηλέφωνο σκοπεύει να κυ-κλοφορήσει η Panasonic τον προσεχή Μάρτιο στην Ιαπωνία με τον τίτλο Lumix Phone. Φυσικά, όπως προ-δίδει και το όνομά του εί-ναι κινητό τηλέφωνο, το γε-γονός όμως ότι ενσωματώ-νει κάμερα 13,2MPixels σε κάνει να αναρωτιέσαι σε ποια από τις δύο κατηγο-ρίες ανήκει πραγματικά. Οι διαστάσεις του θα είναι 116 x 52 x 17,7mm, θα έχει οθόνη LCD 3,3 ιντσών και θα ζυγί-ζει 146 γραμμάρια. Θα είναι ακόμη εξοπλισμένο με φλας Xenon, συρόμενο πληκτρολό-γιο και θα πωλείται σε τέσσερα χρώματα: μπλε, χρυσαφί, μαύρο και ροζ.

www.panasonic.com

Οσοι έχουν παιχνιδομη-χανή Wii, θα χαρούν μα-θαίνοντας πως η Nintendo κατάφερε να ενσωματώσει σε ένα χειριστήριο το Wii Remote και την επέκτασή του, το Wii MotionPlus, το οποίο βελτιώνει τον αισθη-τήρα κίνησης, εντοπίζοντας και την παραμικρή κίνηση του χεριού. Το όνομά του θα είναι Wii Remote Plus και αναμένεται να δώσει απόλυτο έλεγχο στα παι-χνίδια. Οι φήμες για την κυκλοφορία του περιφε-ρειακού είχαν οργιάσει το τελευταίο διάστημα, όταν αμερικανική αλυσίδα κα-ταστημάτων δημοσιοποίη-σε τη συσκευασία του παι-

χνιδιού FlingSmash στην οποία περιλαμβανόταν το Wii Remote Plus. Τελι-κώς, η Nintendo επιβεβαί-ωσε τις φήμες σε πρόσφα-τη εκδήλωσή της, φιλοδο-ξώντας να απαντήσει στο PlayStation Move που έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές για την ανταπόκρισή του.

www.wii.com

Το… «άχτι τους» θα μπορέσουν να βγάλουν σε λίγο καιρό οι λάτρεις των Mini Cooper, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες, η εταιρεία αναμένεται να κυκλοφορήσει, ούτε λίγο ούτε πολύ, εφταθέσια έκδοση του μοντέλου. Οσοι, λοιπόν, ένιωθαν στριμωγμένοι μέχρι στιγμής στο εξαιρετικά αγαπητό Mini, καλό είναι να ξεκινήσουν να μαζεύουν χρήματα για το Countryman Plus, όπως πιθανότατα θα λέγεται το νέο αυτοκίνητο. Αποστολή του είναι να αντι-μετωπίσει τα μεγάλα SUV, έχοντας τρεις σειρές καθισμάτων στο εσωτερικό και διευρυμένο μήκος μεταξονίου κοντά στα 2,7 μέτρα. Επίσημη επιβεβαίω-ση δεν υπάρχει μέχρι τώρα από την κατασκευάστρια εταιρεία, ούτε φυσικά και εξήγηση για ποιο λόγο να αποκαλείται Mini ένα πολυμορφικό.

www.mini.com

δ ύ Fli S h

42

Βασικό κομμάτι της περιποίησης μιας γυναίκας είναι η φροντίδα του προσώπου. Ψάξαμε για εσάς 5 κρέμες προσώπου που καλύπτουν όλους τους τύπους επιδερ-μίδας και σας τις παρουσιάζουμε. Διαβάστε και βρείτε ποια είναι αυτή που ταιριά-ζει στο δικό σας πρόσωπο και αναζωογονηθείτε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Το Εργαστήρι Ερευνας και Ανάπτυξης του Κορρέ έκανε για όλες εμάς ένα ακόμη θαύμα. Σε συνεργασία με το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών μελέτησε την προστασία από τη γήρανση σε κυτταρικό επίπεδο μέσω της δράσης του πρωτεασώμα-τος. Με απλά λόγια, η κερσετίνη θα είναι από εδώ και στο εξής η αγαπημένη σας ουσία. Προέρχεται από τη βελανι-διά και πετυχαίνει επανορθωτική δράση σε ήδη γηρασμένα κύτταρα. Χωρίς σιλικόνες, αιθανολαμίνες και εμπλουτισμέ-νη με ενεργά εκχυλίσματα, η νέα σειρά του Κορρέ ήρθε, για να μείνει. Αξίζει να δοκιμάσετε την κρέμα προσώπου ημέ-ρας και νύχτας για όλες τις επιδερμίδες.

Καινοτομία, όμως, στον τομέα της αντιγήρανσης έφερε και η σειρά Q10 της Nivea. Το Q10 είναι ένα ισχυρό συνέν-ζυμο που υπάρχει ήδη στην επιδερμίδα μας, αλλά μειώνε-ται με την πάροδο του χρόνου. Τώρα με τη νέα αντιρυτιδι-κή κρέμα ημέρας NIVEA VISAGE Q10, της ήδη αγαπημέ-νης μας σειράς, το Q10 επιστρέφει στον οργανισμό μας και καταπολεμά τις ρυτίδες εκ των έσω. Λειαίνει την επιδερμί-δα και προσφέρει προηγμένη πρόληψη κατά την εμφάνιση νέων. Με αντηλιακή προστασία SPF 15 προστατεύει χωρίς να αφήνει ίχνη λιπαρότητας. Ειδική για μεικτές και λιπαρές επιδερμίδες, γι’ αυτό και δεν πρέπει να λείπει από το δυνα-μικό κάθε γυναίκας.

Η κρέμα σύσφιξης πόρων της L’Oreal είναι η σταθερή αξία στην περιποίηση προσώπου. Με ρευστή υφή που δρα άμε-σα για λείανση της επιδερμίδας και ραφιναρισμένους πό-ρους. Με καθημερινή χρήση μπορείτε να πετύχετε νεανι-κό πρόσωπο και να δείτε ρυτίδες και πόρους να μειώνο-νται ορατά.

Εκτός από τις κρέμες προσώπου, σημαντική είναι και η απολέπιση της επιδερμίδας σας. Οι κορυφαίοι δερματο-λόγοι της Clinique ενθαρρύνουν την ήπια εξατομικευμέ-νη απολέπιση για όλους τους τύπους επιδερμίδας. Με την ολοκληρωμένη σειρά Turnaround, η καθημερινή φροντί-δα μπορεί να έχει τα βέλτιστα αποτελέσματα, και χωρίς να προκαλεί ερεθισμούς και ξηρότητα επαναφέρει τη χαμένη λάμψη της επιδερμίδας.

Και τα αγαπημένα μας Body Shop παρουσίασαν πρόσφατα τη νέα κρέμα προσώπου Natrulift. Η εναλλακτική πρόταση της φύσης βασίζεται σε απόσταγμα ροδιού. Η νέα αυτή σει-ρά υπόσχεται πιο σφιχτή επιδερμίδα από την πρώτη κιό-λας ημέρα, ενώ έρευνες έχουν δείξει ότι σε διάστημα μόλις 4 εβδομάδων οι ρυτίδες του προσώπου δείχνουν σταδια-κά πιο ήπιες. Η σειρά Natrulift περιλαμβάνει 5 ξεχωριστά προϊόντα, τα 5 βήματα για ένα όμορφο δέρμα.

43VINIETAΚριός

(21/3 – 20/4)

Ζυγός(24/9 – 23/10)

Καρκίνος(22/6 – 22/7)

Αιγόκερως(22/12 – 20/1)

Ταύρος(20/4 – 20/5)

Σκορπιός(24/10 – 22/11)

Λέων(23/7 – 23/8)

Υδροχόος(21/1 – 19/2)

∆ίδυμοι(21/5 – 21/6)

Τοξότης(23/11 – 21/12)

Παρθένος(24/8 – 22/9)

Ιχθείς(20/2 – 20/3)

Ξέρουμε την ένταση που κρύβεις μέσα σου, δεν χρειάζεται να το αποδεικνύεις σε κάθε σου βήμα. Κατέβασε λίγο ταχύ-τητα, για να προλαβαίνεις και να σκέ-φτεσαι. Τα οικονομικά σου δεν είναι στην καλύτερη φάση τους, αλλά αυτό το ξέρεις ήδη. Το μόνο καινούργιο είναι η στάση «Βούδα» που πρέπει να υιοθετή-σεις για λίγο. Εκτίμησε τις δυνατότητές σου, για να το κάνουν και οι υπόλοιποι.

Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Μάχη στα επαγγελματικά που έχεις θέσει ως κυρί-αρχο τομέα της ζωής σου και απεγνω-σμένη προσπάθεια, ώστε οι σχέσεις σου να βγουν στην επιφάνεια. Κατα-νοητό το ζόρι σου, αλλά δεν έχεις και πολλές επιλογές. Χαμογέλα και παίξτο ανώτερος. Ο πόλεμος αυτή την εποχή δεν είναι σίγουρο ότι θα φέρει το επι-θυμητό αποτέλεσμα.

Δουλεύεις πολύ, αλλά αυτό δεν σε ανη-συχεί ιδιαίτερα. Ο φόρτος εργασίας και τα τρελά ωράρια είναι μέρος της ζωής σου. Πρόσεχε μόνο μην ξεχάσεις να ζή-σεις, αλλά συνεχίσεις να κρύβεις μέσα στο χαρτομάνι συναισθήματα και εκ-κρεμότητες. Θυμήσου να ασχοληθείς και λίγο με τον εαυτό σου. Είτε χρειά-ζεσαι τόνωση αυτοπεποίθησης, είτε δί-αιτα και γυμναστική, είναι καιρός να το κάνεις.

Η επικοινωνία είναι στο επίκεντρο αυ-τής της εβδομάδας. Κάτι δεν καταλαβαί-νεις, κάτι δεν καταλαβαίνουν. Μην νιώ-θεις όμως σαν τον τρελό του χωριού. Οι ευκαιρίες υπάρχουν για σένα σε όποια γλώσσα και αν καταφέρεις να συνεννο-ηθείς. Δημιουργική περίοδος επαγγελ-ματικά και συναισθηματικά. Νέα σχέση ή νέα δουλειά, ερωτικό ξεκαθάρισμα ή προαγωγή. Να θυμάσαι ότι σε αυτό το παιχνίδι τους όρους θα τους θέσεις εσύ.

Απαισιόδοξος από τη φύση σου σκέφτε-σαι ότι το τέλος του κόσμου είναι κοντά κάθε δεύτερο λεπτό. Ωραίο είναι να χά-νεσαι στις σκέψεις σου, αλλά η ζωή συ-νεχίζεται πολλές φορές εν αγνοία σου. Και επειδή οι επόμενοι μήνες επιφυ-λάσσουν κάτι πολύ σημαντικό για τη δουλειά σου, ζήσε και κάνε υπομονή. Η πίεση θα φέρει θετικά αποτελέσματα και οι κόποι σου δεν θα πάνε χαμένοι.

Το ευχάριστο νέο είναι ότι τα βάσανα τε-λειώνουν. Εχεις ταλαιπωρηθεί αρκετά και η οικογένεια (με την ευρύτερη έν-νοια) δεν δείχνει τρομερή κατανόηση. Μην πτοείσαι και μην παίρνεις πάνω σου όλες τις ευθύνες. Τα διλήμματα υπάρχουν, για να μας βοηθούν στις αποφάσεις, και όχι για να μας οδηγούν με βεβαιότητα στην απόγνωση. Συγκε-ντρώσου στη δουλειά και οι καλύτερες ημέρες έρχονται.

Εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και καλά κά-νεις. Απλά κάποιες στιγμές πρέπει να θυ-μάσαι ότι εκεί έξω υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι. Καλοί ή κακοί, δεν έχει και τόση σημασία. Πάρε φόρα και σπάσε την πόρτα που βάζεις μόνος σου γύρω σου. Η διαίσθησή σου είναι το δυνατό σου σημείο, αλλά η βοήθεια των φίλων μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια. Και αν σκοντάψεις, θυμήσου ότι ξέρεις να ξα-νασηκώνεσαι.

Περνάς δημιουργική φάση ή τουλάχι-στον έτσι θέλεις να πιστεύεις. Είσαι έτοι-μος να προχωρήσεις σε δεσμεύσεις και σε νέα συναισθηματική φάση, αλλά ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου δεν δεί-χνει να σε συμμερίζεται. Μην βιαστείς να πάρεις αποφάσεις αυτή την περίο-δο. Φάση είναι και θα περάσει. Πάρε βαθιές ανάσες και μην οδηγείς τα πράγ-ματα στα άκρα, εκτός αν έχεις αποφασί-σει ότι ήρθε το τέλος.

Η Αφροδίτη, κυβερνήτης του ζωδί-ου σου, είναι ανάδρομη και αυτό ξέ-ρεις πολύ καλά τι σημαίνει. Αφήνεις έξω ερωτικές και κοινωνικές υποχρεώ-σεις και επικεντρώνεσαι στα οικονομι-κά. Δεν θα ζήσεις ξαφνικά μες τη χλι-δή, αλλά μπορείς να προετοιμάσεις το έδαφος για ένα καλύτερο μέλλον. Οσοι νόμιζαν ότι η ψυχή ενός Ζυγού είναι «ευγενική», ήρθε η ώρα να τον δουν να παλεύει, για να επιβιώσει.

Δεν είσαι ευχαριστημένος με τίποτα και νομίζεις ότι έχεις πάντα δίκιο. Αλλά αυτά τα κάνεις σχεδόν πάντα. Αυτό που αλλά-ζει αυτή την εβδομάδα είναι η πεποίθη-σή σου ότι η ζωή που ονειρεύεσαι θα καταλήξει σε εφιάλτη. Ασε τις μοιρολα-τρίες και κράτα το όνειρο ζωντανό. Δεν πρόκειται να σε φυλακίσει κανείς χωρίς τη θέλησή σου, εκτός αν στραγγαλίσεις όσους διαφωνούν μαζί σου.

Δίνεις όλο το βάρος στην καριέρα και τα λάθη πια δεν συγχωρούνται. Παλεύεις όχι μόνο, για να γίνεις καλύτερος, αλλά και για να το δείξεις σε όλους. Παλεύ-εις να εδραιωθείς, να αποκτήσεις οπα-δούς, να πείσεις για την αξία σου. Μέ-χρι εδώ όλα καλά, αλλά σε αυτόν τον αγώνα δεν θα είσαι μόνος. Οι τρικλοπο-διές που νιώθεις δεν είναι της φαντα-σίας σου. Θέλουν και άλλοι ό,τι ακρι-βώς και εσύ.

Τόση αστάθεια δεν είναι σίγουρο ότι ακόμα και εσύ μπορείς να την αντέξεις. Μία είσαι στο +100, μία στο -300. Ευ-τυχώς, είσαι προσαρμοστικός και δεν κινδυνεύεις να εκραγείς. Σημάδια όμως από το πάνω-κάτω θα μείνουν σίγου-ρα και θα αργήσουν να φύγουν. Αγνόη-σε όσους δεν θέλουν να βοηθήσουν και πάρτο πάνω σου. Θα βρεις την ισορρο-πία σου (όπως πάντα).

43

44

Σε αντίθεση, μάλλον, με τους πε-ρισσότερους γνωστούς μου που σι-χαίνονται τις ανηφόρες, εγώ τις λα-τρεύω, πιθανότατα επειδή δεν οδη-γώ. Ειδικά εκείνες τις στενές, τις αφύσικες ανηφόρες στα Ιλίσια και στου Ζωγράφου που, όπως τις ανε-βαίνεις, σφίγγονται οι γάμπες σου και σου κόβεται η ανάσα. Που για κάποιο λόγο πάντα βρίσκεις πετα-μένα και σκασμένα νεράντζια στην άσφαλτο που μυρίζουν.

Την περασμένη εβδομάδα -πώς μου ’ρθε;- αποφάσισα να κατέβω Μι-χαλακοπούλου με το λεωφορείο και να ανέβω με τα πόδια προς τα πάνω. Ηταν η ημέρα με εκείνη την ξαφνι-κή μπόρα και αντί για νεράντζια μύ-ριζε λαχταριστό το βρεγμένο χώμα. Βρέθηκα να ανεβαίνω τα σκαλάκια της Αντιμάχου, στα οποία εγώ πά-ντα αναφέρομαι απλώς ως «τα σκα-λάκια», αν και δεν είμαι καθόλου σί-γουρη αν αυτό είναι κατανοητό. Ανε-

βαίνοντας αφηρημένη, αν και φορού-σα ακουστικά, έφτασε στα αυτιά μου ένας ήχος.

Για να μην τα πολυλογώ, στο αρι-στερό μου χέρι σε λίγο θα εμφανιζό-ταν το πέτρινο τραπέζι, στο οποίο εγώ αναφέρομαι απλά ως το «πέτρινο τρα-πέζι», μια πέτρινη παρατημένη φωλιά όπου σπάνια βλέπω κόσμο. Περιέρ-γως, αυτή τη φορά κάθονταν δύο παι-

διά. Δύο αγόρια γύρω στα 15 μου φά-νηκαν, με τζιν, φούτερ και ανακατε-μένα μαλλιά. Ο ήχος που είχε διαπε-ράσει τα ακουστικά μου δεν ήταν η ομιλία τους. Αυτό δεν θα ήταν άξιο αναφοράς. Ο ήχος ήταν από ένα ρα-διόφωνο. Τα δύο παιδιά είχαν μαζί τους ένα παλιό αναλογικό ραδιόφω-νο και το είχαν ακουμπήσει πάνω στο τραπέζι και άκουγαν -όχι μουσι-

κή- μία εκπομπή. Απλά, λοιπόν, πή-ραν το ραδιοφωνάκι τους και πήγαν και έκατσαν στο «πέτρινο τραπέζι» στα «σκαλάκια», για να ακούσουν μία εκ-πομπή. Κάθονταν έτσι, δίπλα-δίπλα, ακίνητα και αμίλητα, σαν τους γέρους του “Muppet Show” που μόλις είχαν παρεξηγηθεί μεταξύ τους για κάτι. Ομορφο και λίγο αστείο, ε;

Πάμε βόλτα στη Βουταδών. Πριν από δέκα χρόνια το Γκάζι ήταν μια «ανεξερεύνητη», ξεχασμένη περι-οχή των Αθηνών. Σήμερα είναι το μεγαλύτερο must της πόλης. Και η οδός Βουταδών το κέντρο του. Εκεί που σε βγάζει το μετρό, εκεί που έχει όλα τα γούστα, από κουλτοκυ-ριλέ Hoxton μέχρι bar αλά Μύκο-νος. Σε μια αθηναϊκή γωνιά που σι-γά-σιγά θυμίζει καλοκαίρι σε νησί… Φυσικά, οι περισσότεροι στο άκου-σμα της οδού πιστεύουμε ότι είναι αφιερωμένη σε βουτηχτές, βουτά-δες και γενικά μακροβούτια. Η αλή-

θεια μάς διαφεύγει. Ο Βούτης ήταν ένας τοπικός ήρωας της περιοχής, αδελφός του θρυλικού βασιλιά Ερε-χθέα. Είχε την τύχη ή την ατυχία να κληρονομήσει την ιερατεία του Πο-σειδώνα και της Αθηνάς, ενώ ο αδελφός του κληρονόμησε τη βα-σιλεία. Οι αρχαίοι πρόγονοι τον τί-μησαν, χαρίζοντας το όνομά του σε ένα δήμο. Ετσι εμείς σήμερα -τι-μώντας τους μύθους μας- κάνου-με σπονδές με μπίρες, κρασιά και «σκληρά» ποτά στη Βουταδών προς τιμήν ενός μυθικού ιερέα. Οίνος ευφραίνει καρδίαν...

Και περπατώ στην Ερμού, χαζεύο-ντας βιτρίνες και σκοντάφτοντας σε πόδια, ζαλισμένη, ώσπου μπροστά μου αναδύεται η Καπνικαρέα. Το εκκλησάκι αυτό, βέβαια, είναι εκεί από το 1050, αλλά εγώ κάθε φορά που το βλέπω στη μέση του δρό-μου, ξαφνιάζομαι σαν να φύτρωσε χτες. Υπάρχει εξήγηση γι’ αυτή μου την αναστάτωση. Το 1834, επί Οθωνος, τότε που η Αθήνα με μερικές χιλιάδες κα-τοίκους, άκουσον-άκουσον, έγινε πρωτεύουσα, άρχισε η ανοικοδό-μησή της και μαζί διανοίχτηκε και η οδός Ερμού. Και όπως έσκαβαν, πετάχτηκε και σε αυτούς η Καπνι-καρέα, που παρά τρίχα σώθηκε από κατεδάφιση. Φαίνεται πως είχε με-γάλη καρδιά ο πατέρας του Οθωνα που επενέβη. Χτισμένη στα ερείπια κάποιου αρχαίου ναού αφιερωμέ-νου στη θεά Αθηνά ή την Δήμητρα, η εκκλησία, που από το 1932 ανή-κει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δέ-χτηκε πολλούς τίτλους στο πέρασμα του χρόνου, όπως: Εκκλησία της

Βασιλοπούλας και του Πρέντζα επί Τουρκοκρατίας ή Καμουχαρέα. Μία εκδοχή θέλει την Καπνικαρέα ή Κα-πνηκαρέα να έχει πάρει το όνομά της από τον οικοδόμο της, εισπρά-κτορα του «καπνικού φόρου», ενός φόρου οικοδομής που επιβαλλόταν στα νοικοκυριά, εκ του καπνού που έβγαινε από τις εστίες. Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου, αλλά μου αρέσει. Τώρα μου κολλάει το «Σ’ έχω δει, κάπου, κάπου σε ξέρω», κάθε φορά που βλέπω την Καπνικαρέα.

45

8:10, ακριβώς: «…Δι’ ευχών των Αγίων Πατέρων ημών, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν! Καλημέρααα!». «Καλοκουρδι-σμένη» και πάντα στην ώρα της, η πρωινή προ-σευχή των μαθητών του γειτονικού 3ου Ενιαίου Λυκείου Αιγάλεω (πρώην 18ο Δημοτικό σχο-λείο), με σηκώνει εδώ και δύο δεκαετίες από το κρεβάτι μου. Ή έστω, μου υπενθυμίζει πως πρέπει να το εγκαταλείψω μετά από κανένα… δίωρο. Και να βγω έξω. Στα «Ρώσικα»…

Τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα όλα κι όλα, μα με χιλιάδες όμορφες θύμησες, τα «Ρώσικα» αποτελούν τη γειτονιά μου. Το προσωνύμιο το κόλλησαν ως… ρετσινιά οι ντόπιοι Αιγαλεώτες. Ισως με αυτόν τον τρόπο να ήθελαν να πικάρουν (;) τους νεοφερμένους Ποντίους, που επέλεξαν να εγκατασταθούν σε αυτήν τη γωνιά της Δυτικής Ατ-τικής, 4 και 5 δεκαετίες νωρίτερα.

Το μικρόκοσμό μου αυτό, λοιπόν, δεν θα τον άλλαζα με καμιά γκλαμουράτη αθηναϊκή συνοικία. Με τα στραβά του και τα καλά του, έχει καταφέ-

ρει το ακατόρθωτο: σε αντίθεση με δεκάδες «γει-τονιές» της πόλης, αποτίναξε από πάνω του τα δε-σμά των εισαγωγικών. Παραμένει φανατικά… γει-τονιά! Ενα φιλαράκι γείτονας μού είχε πει κάποτε πως τον ενοχλεί να βγαίνει από το σπίτι και να τον γνωρίζουν οι πάντες. Η δική μου η χαρά, ωστόσο, κάθε φορά που θα ξεστομίσω ή θα απαντήσω σε ένα απλό «τι κάνεις;», καλά κρατεί… Και όπως λέει και το τραγούδι, οι «παλιές εικόνες και τα αρώμα-τα» δεν λένε να εγκαταλείψουν τα δρομάκια της Τροίας, της Επαμεινώνδα, της Αγίου Βασιλείου, της Ιθώμης. Ευτυχώς…

Μιλώντας για εικόνες… Να το κολάζ μου: Πι-τσιρικάδες στα παγκάκια στον πεζόδρομο να τσα-κώνονται για τις ομάδες. Καψουράκια του Λυκεί-ου να κάνουν κατάληψη στα σκαλιά των γύρω σπι-τιών μετά το σχόλασμα. Ο κυρ-Θέμης, ο παντο-πώλης της γειτονιάς, να μεταφέρει ακούραστος τα καφάσια με τα προϊόντα του. Η Ελλάς Ποντί-ων, το ποδοσφαιρικό καμάρι της γειτονιάς, να μα-ζεύει όλη τη γειτονιά στο γηπεδάκι της Ορυζομύ-λων τα μεσημέρια της Κυριακής. «Ποιος Ολυμπια-κός και πράσινα άλογα;», θα ακούσεις να λέει ακό-μη και ο «βαμμένος γαύρος» Φούτσος (ψευδώνυ-μο και αυτό…), όταν μιλάει για «Ελλάς». Οι «για-γιάδες-bloggers» να διαπρέπουν στην τέχνη του… κουτσομπολεύειν και να φροντίζουν για την άμε-ση, καθημερινή μας «εναλλακτική ενημέρωση». Οι τρεις καταπράσινες πλατείες, τα τρία νέα σχο-λειά, η μεγαλοπρεπής εκκλησία της Αγίας Αικατε-ρίνης. Ολα σε απόσταση αναπνοής μεταξύ τους, να διώχνουν ετσιθελικά την ασχήμια από τα πα-λιατζίδικα, τις μάντρες και τους αρουραίους, ομορ-φαίνοντας, όσο δεν πάει, τη μέχρι τότε γκετοποιη-μένη συνοικία μας.

Μιλώντας για αρώματα… Να η ιστορία μου: Μερικούς μήνες πριν, η φίλη μου η Ειρήνη (γέν-νημα θρέμμα νοτίων προαστίων) κοντοστάθηκε, καθώς περπατούσαμε στην Ιασίου. «Τι έπαθες;», την ρώτησα. «Μυρίζουν πανέμορφα!», είπε. Και δεν εννοούσε τα νυχτολούλουδα. Τέτοια υπάρχουν και στη γειτονιά της, στο Π. Φάληρο. Αυτά που δεν υπάρχουν εκεί, είναι τα έντονα αρώματα που ανα-βλύζουν από τις απλωμένες στα μπαλκόνια μπου-γάδες. Δεν το είχα παρατηρήσει ποτέ μου, είναι η αλήθεια. Εκτοτε, όμως, κάθε φορά που τα… πλυ-μένα βγαίνουν στη φόρα, η αίσθηση της γειτονιάς με πλημμυρίζει ακόμα περισσότερο…

-

46

Την πληρωμή του λογαριασμού της ΔΕΗ. Αν και νόμιζα ότι η μεγάλη ουρά στο ταμείο ήταν ο μόνος λόγος, για να πτοηθώ και να αποχω-ρήσω άπραγη από τη ΔΕΗ της γειτονιάς, αυτή τη φορά, όμως, η τύχη μού επεφύλασσε εκ-πλήξεις. Ολοι όσοι βρίσκονταν στην υπηρε-σία συζητούσαν για ένα και μόνο πράγμα: τις προσεχείς αυξήσεις. Τη θέση των συζητήσε-ων για την περίεργη γειτόνισσα, τα «Μυστικά της Εδέμ» και τα ρούχα της Κορομηλά πήραν διάφορα ποσοστά που κανείς δεν μπορούσε να επιβεβαιώσει με ακρίβεια. 5%, 10%, 32%, και η συζήτηση έμοιαζε ατελείωτη. «Με ένα πρόχειρο υπολογισμό, σε ένα χρόνο θα πλη-ρώνω τέσσερις φορές παραπάνω, το είπε ο Παπαδάκης», έλεγε και ξανάλεγε η κυρία τρία άτομα πιο μπροστά από μένα. Επαθα ένα ψυ-χοπλάκωμα, μαύρισε η ψυχή μου και αποχώ-ρησα. Αν μου κόψουν το ρεύμα, θα το «χρεώ-σω» στην κυρία που βλέπει πολύ Παπαδάκη.

Την καταγραφή των αποδείξεων που έχω συσσωρευμένες σε ένα κουτί. Για την ακρί-βεια, δεν κατάφερα να την αρχίσω. Οι άπει-ρες αποδείξεις που μαζεύω από την αρχή του χρόνου, όπως όλοι μας, υπάρχει πιθανότη-τα να παραμείνουν για πολύ καιρό ακόμα στο κουτί τους. Μέχρι να μου εξηγήσει κάποιος με ποιο τρόπο είμαι υποχρεωμένη να τις κα-ταθέσω και τι θα κάνω με αυτές που έχουν σβηστεί, δεν κάνω τίποτα. Γιατί η περίπτωση να χάσω τουλάχιστον ένα μήνα από τη ζωή μου, να τις ταξινομήσω, να τις καταμετρή-σω και να συμπληρώσω χειρόγραφα τα στοι-χεία που έχουν σβηστεί, φαντάζει τουλάχιστον απίθανη.

Την προετοιμασία για τη συ-ναυλία των Scorpions. Ηταν Τετάρτη μεσημέρι και είχε συννεφιά. «Ευτυχώς, η συ-ναυλία είναι στο ΣΕΦ», σκέ-φτηκα και σταμάτησα να ασχολούμαι με την πιθανό-τητα βροχής. Το γήπεδο ήταν κλειστό, τα εισιτήρια για τη συναυλία ήταν τοποθετημέ-να προσεκτικά στο τραπεζά-κι και η ψυχολογία μου βρι-σκόταν σε άριστη κατάστα-ση. Τίποτα δεν μπορούσε να πάει στραβά. Εβαλα το δίσκο “Sting in the tail” στο στε-ρεοφωνικό, δυνάμωσα την ένταση και έκατσα αναπαυ-τικά στον καναπέ. Περίπου στα μισά του δίσκου είδα το φως του κινητού να ανάβει επίμονα. Ευτυχώς, το είχα βάλει στο αθόρυβο και μπο-ρούσα να το αγνοήσω προς στιγμή. Μετά την τρίτη κλή-ση το σήκωσα εκνευρισμέ-νη. «Ακυρώθηκε η συναυ-λία, το έμαθες; Ο Mine έχει οξεία φαρυγγίτιδα!» ακού-στηκε από την άλλη άκρη της γραμμής.

Την πρωινή ενημέρωση της Δευτέρας. Τα sites των εφημερίδων ήταν ανοιχτά στον υπο-λογιστή μου, μαζί με τα ενημερωτικά, αλλά και κάποια blogs. Το ίδιο και το Facebook, το Gmail, κοκ. Μετά την τρίτη-τέταρτη βαρετή εί-δηση που διάβασα, το μάτι μου έπεσε σε πολ-λά παρόμοια post στο Facebook. Μα καλά, όλοι οι φίλοι μου την ίδια ταινία πήγαν να δουν Κυριακή βράδυ; “I am love”, λοιπόν, και οι περισσότεροι δήλωναν ενθουσιασμέ-νοι. Ο Κώστας, ο Νίκος, η Μαρία, αλλά και η Γωγώ. Χαρακτήρες πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους μοιράζονταν τον ίδιο ενθουσιασμό. Να θυμηθώ να δω την ταινία το συντομότερο δυ-νατό και μετά να αναρτήσω το σχετικό post.

Την ακρόαση της ραδιοφωνικής εκπομπής «Ελληνοφρένεια». Το ταξί κατευθυνόταν προς το κέντρο και δυστυχώς, η Πατησίων ήταν άδεια. Ο Θύμιος και ο Αποστόλης σχολίαζαν, μεταξύ άλλων, την ελεύθερη πτώση του υπο-ψήφιου περιφερειάρχη Αττικής, Αδωνι Γεωρ-γιάδη, ο οποίος πήδηξε από τα 10.000 πόδια για τις ανάγκες φωτογράφησης. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ τον εκθείαζε για την τολμηρή αυτή πράξη. Το γέ-λιο μου διέκοψε άκομψα ο οδηγός του ταξί. «Κυρία, φτάσαμε Σύνταγμα. 6,20 ευρώ».