Igitur ne dolorem quidem. Venit ad extremum; Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Haeret in salebra. Quid, quod res alia tota est? Quae sequuntur igitur? Sed quae tandem ista ratio est?

Ego vero isti, inquam, permitto. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Nemo igitur esse beatus potest. Graccho, eius fere, aequal? Haeret in salebra. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Recte, inquit, intellegis.

Quis hoc dicit? Tubulo putas dicere? Idemne, quod iucunde? Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Non est igitur voluptas bonum. Simus igitur contenti his. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Quare conare, quaeso.

Quo modo autem philosophus loquitur? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Illi enim inter se dissentiunt. Hic ambiguo ludimur.

An potest cupiditas finiri? Quae cum dixisset, finem ille. Sit enim idem caecus, debilis.

Si id dicis, vicimus. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Si longus, levis. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Age, inquies, ista parva sunt. Quae sequuntur igitur?

Hunc vos beatum; Quae sequuntur igitur? Idemne, quod iucunde? Maximus dolor, inquit, brevis est.Tubulo putas dicere? Cur haec eadem Democritus? Summus dolor plures dies manere non potest?

Primum divisit ineleganter; Memini vero, inquam; At certe gravius. Etiam beatissimum? Paria sunt igitur.

Praeclare hoc quidem. Efficiens dici potest. Quis istum dolorem timet? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Nihil enim hoc differt. At enim sequor utilitatem. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Est, ut dicis, inquit; Id mihi magnum videtur. Ut pulsi recurrant? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Bonum liberi: misera orbitas.

Id est enim, de quo quaerimus. Haeret in salebra. Non semper, inquam; Scrupulum, inquam, abeunti;

Hunc vos beatum; Dat enim intervalla et relaxat. Bestiarum vero nullum iudicium puto. Zenonis est,inquam, hoc Stoici. Prioris generis est docilitas, memoria; At enim sequor utilitatem.

Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; At multis malis affectus.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Murenam te accusante defenderem. Sedulo, inquam, faciam. Urgent tamen et nihil remittunt. Ac tamen hic mallet non dolere. Non igitur bene.

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quid sequatur, quid repugnet, vident. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Falli igitur possumus. Eam stabilem appellas. Proclivi currit oratio.

Quis hoc dicit? Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Confecta res esset. Hunc vos beatum; Ac tamen hic mallet non dolere. Minime vero istorum quidem, inquit.

Tollenda est atque extrahenda radicitus. Peccata paria. Non laboro, inquit, de nomine. Hunc vos beatum; Perge porro; Sed haec omittamus;

Quis istud, quaeso, nesciebat? Tum ille: Ain tandem? Est, ut dicis, inquam. Quare conare, quaeso. Utram tandem linguam nescio? Sed ad bona praeterita redeamus.

Si longus, levis. Iam enim adesse poterit. Restinguet citius, si ardentem acceperit. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Quare attende, quaeso. Erat enim res aperta.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Sed nimis multa. Age sane, inquam. An potest cupiditas finiri? Ubi ut eam caperet aut quando? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate.

Avaritiamne minuis? Efficiens dici potest. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Moriatur, inquit.

Non potes, nisi retexueris illa. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Haeret in salebra. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.

Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.

Ubi ut eam caperet aut quando? Sed plane dicit quod intellegit. Confecta res esset. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Deinde dolorem quem maximum? Contineo me ab exemplis.

Praeclare hoc quidem. Primum quid tu dicis breve? Dat enim intervalla et relaxat. Hoc simile tandem est? Res enim concurrent contrariae. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Ratio quidem vestra sic cogit. Dici enim nihil potest verius. Deindedolorem quem maximum? Ut id aliis narrare gestiant? Minime vero istorum quidem, inquit. Ratio quidem vestra sic cogit.

An potest cupiditas finiri? Utram tandem linguam nescio? Nihil illinc huc pervenit. At certe gravius.De illis, cum volemus. Nam quid possumus facere melius? Stoicos roga.

Ecce aliud simile dissimile. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Sint modo partes vitae beatae. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Haeret in salebra.

Ita credo. Confecta res esset. Id enim natura desiderat. Eademne, quae restincta siti? Quid iudicant sensus? Memini me adesse P.

Primum divisit ineleganter; Sed fortuna fortis; Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; De illis, cum volemus.

Quid est igitur, inquit, quod requiras? Idem adhuc; Erat enim Polemonis. Sullae consulatum? Praeteritis, inquit, gaudeo. ALIO MODO.

Illi enim inter se dissentiunt. Efficiens dici potest. Quid iudicant sensus? Non igitur bene. Videsne, ut haec concinant?

Nam quid possumus facere melius? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quorum altera prosunt, nocent altera. Paria sunt igitur.

Optime, inquam. Sed quod proximum fuit non vidit. Sedulo, inquam, faciam. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Rationis enim perfectio est virtus; Sed ego in hoc resisto; Quis hoc dicit?

Sed plane dicit quod intellegit. Frater et T.

Erat enim Polemonis. Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Tamen a proposito, inquam, aberramus. Efficiens dici potest. Dici enim nihil potest verius. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est?

Nihil illinc huc pervenit. Quo modo autem philosophus loquitur? Nihil opus est exemplis hoc facerelongius. Bestiarum vero nullum iudicium puto.

Refert tamen, quo modo. Ea possunt paria non esse. Haeret in salebra. Quorum altera prosunt, nocent altera. Videsne quam sit magna dissensio? Pauca mutat vel plura sane;

Si id dicis, vicimus. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quae cum dixisset, finem ille. Ille incendat?

Frater et T. Tu quidem reddes; Quae contraria sunt his, malane? Quod equidem non reprehendo; Quid, quod res alia tota est?

Videsne quam sit magna dissensio? Sed ille, ut dixi, vitiose. Nulla erit controversia. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Esse enim, nisi eris, non potes. Quod equidem non reprehendo;

Ne discipulum abducam, times. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Maximus dolor, inquit, brevis est. Proclivi currit oratio. Sed quod proximum fuit non vidit. Quare ad ea primum, si videtur;

Istic sum, inquit. Pauca mutat vel plura sane; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Respondeat totidem verbis. Quae duo sunt, unum facit.

Sed fac ista esse non inportuna; Ea possunt paria non esse. Sed residamus, inquit, si placet. Tamen aproposito, inquam, aberramus.

Qui est in parvis malis. Itaque his sapiens semper vacabit. Quae duo sunt, unum facit. Res enim concurrent contrariae.

Videsne quam sit magna dissensio? Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Quare attende, quaeso.

Sint modo partes vitae beatae. Facete M. Quae cum essent dicta, discessimus. Nihilo magis. Ac tamen hic mallet non dolere. Eadem fortitudinis ratio reperietur.

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Eaedem res maneant alio modo. Quid de Pythagora? Age sane, inquam. Immo alio genere; Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Bonum patria: miserum exilium. Ita credo. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Paria sunt igitur.Restatis igitur vos; Facillimum id quidem est, inquam. Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Venit ad extremum; Tamen a proposito, inquam, aberramus. Praeclare hoc quidem. Sed fortuna fortis; Quis istum dolorem timet?

Venit ad extremum; Polycratem Samium felicem appellabant. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Rationis enim perfectio est virtus; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Haec dicuntur fortasse ieiunius;

Quare conare, quaeso. Etiam beatissimum? Nam quid possumus facere melius? Quae duo sunt, unum facit. Optime, inquam. Sed fac ista esse non inportuna;

Quis istud possit, inquit, negare? Deinde dolorem quem maximum? Nescio quo modo praetervolavitoratio. Id mihi magnum videtur. Efficiens dici potest.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Falli igitur possumus. Sed hoc sane concedamus. Minime vero istorum quidem, inquit. An nisi populari fama? Quid vero? Si longus, levis; Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Istic sum, inquit. Idem adhuc; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Pauca mutat vel plura sane; Sed fortuna fortis; Praeclare hoc quidem.

Non semper, inquam; Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? At eum nihili facit; Hoc tu nunc in illo probas.

Sint modo partes vitae beatae. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Haeret in salebra.

Beatus sibi videtur esse moriens. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Tum Quintus:Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quare conare, quaeso. Hic ambiguo ludimur.

Sed videbimus. Nihilo magis. Quod cum dixissent, ille contra. Recte, inquit, intellegis.

Non semper, inquam; Nihil illinc huc pervenit. At certe gravius. Proclivi currit oratio. At coluit ipse amicitias. Illud non continuo, ut aeque incontentae.

Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Negare non possum. Urgent tamen et nihil remittunt. Sed tamen intellego quid velit. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Id enim natura desiderat.

Maximus dolor, inquit, brevis est. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Si longus, levis. Iam inaltera philosophiae parte. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Laboro autem non

sine causa;

Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Ea possunt paria non esse. Optime, inquam. Beatus sibi videtur esse moriens. Et quidem, inquit, vehementer errat; Ne discipulum abducam, times.

Memini me adesse P. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Scrupulum, inquam, abeunti;

Audeo dicere, inquit. Ostendit pedes et pectus. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Nos commodius agimus. Quare ad ea primum, si videtur; Quam si explicavisset, non tam haesitaret.

Disserendi artem nullam habuit. Sed nunc, quod agimus; Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Quare conare, quaeso. Si id dicis, vicimus. Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Eam stabilem appellas. Sed ad bona praeterita redeamus. Quare conare, quaeso. At multis malis affectus. Quid Zeno?

Quod quidem nobis non saepe contingit. Oratio me istius philosophi non offendit; Iam enim adesse poterit. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Praeteritis, inquit, gaudeo.

Si quae forte-possumus. Certe non potest. Neutrum vero, inquit ille. Ne discipulum abducam, times.

Quae sequuntur igitur? Quo igitur, inquit, modo? Bonum valitudo: miser morbus. Tanta vis admonitionis inest in locis; Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Graece donan, Latine voluptatem vocant.

Negare non possum. Scrupulum, inquam, abeunti; Egone quaeris, inquit, quid sentiam? An nisi populari fama? Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. An eiusdem modi?

Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Quid iudicant sensus? Cur id non ita fit?

Cui Tubuli nomen odio non est? Frater et T. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;

Restatis igitur vos; Videsne quam sit magna dissensio? Istic sum, inquit. Inquit, dasne adolescenti veniam? Ut aliquid scire se gaudeant?

Quae cum essent dicta, discessimus. Quis enim redargueret? Moriatur, inquit. A mene tu? Dici enimnihil potest verius. Praeteritis, inquit, gaudeo. Negare non possum.

Hunc vos beatum; Haeret in salebra.

Recte dicis; Quid me istud rogas? Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Quid adiuvas?

ALIO MODO. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Illi enim inter se dissentiunt. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quid Zeno? Itaque fecimus. Quippe: habes enim a rhetoribus;

Cur id non ita fit? Omnia peccata paria dicitis. At hoc in eo M. Poterat autem inpune; Falli igitur possumus. Iam contemni non poteris. Stoici scilicet.

Quid vero? Quis istud possit, inquit, negare? Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Moriatur, inquit.

Sed haec in pueris; Et quidem, inquit, vehementer errat; Hos contra singulos dici est melius. Omnia peccata paria dicitis. Equidem e Cn.

Minime vero istorum quidem, inquit. Illi enim inter se dissentiunt.

Praeclare hoc quidem. Sed ego in hoc resisto; Cur iustitia laudatur? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Ea possunt paria non esse. Sedulo, inquam, faciam. Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Ut aliquid scire se gaudeant? Sed ad bona praeterita redeamus. Vide, quaeso, rectumne sit.

Murenam te accusante defenderem. Cui Tubuli nomen odio non est? Ut aliquid scire se gaudeant? Bonum liberi: misera orbitas.

Nunc de hominis summo bono quaeritur; Si longus, levis. Nos vero, inquit ille; Num quid tale Democritus? Nos vero, inquit ille; Quis Aristidem non mortuum diligit?

Et nemo nimium beatus est; Et quod est munus, quod opus sapientiae? Quae sequuntur igitur? At multis se probavit. Restatis igitur vos; Tenent mordicus.

Falli igitur possumus. Quid Zeno? Dicimus aliquem hilare vivere; Idemne, quod iucunde? Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Sit enim idem caecus, debilis. Falli igitur possumus. Tamen a proposito, inquam, aberramus. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Ut aliquid scire se gaudeant? Quae sequuntur igitur? Itaque fecimus. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quorum altera prosunt, nocent altera.

Quippe: habes enim a rhetoribus; Sed residamus, inquit, si placet. Nam de isto magna dissensio est. Optime, inquam. Quare attende, quaeso.

Nescio quo modo praetervolavit oratio. Si longus, levis dictata sunt. Quare conare, quaeso.

Id mihi magnum videtur. Quis Aristidem non mortuum diligit? Haeret in salebra. Ita prorsus, inquam; Proclivi currit oratio.

Quae duo sunt, unum facit. Minime vero istorum quidem, inquit. Quo modo autem philosophus loquitur? Laboro autem non sine causa; Videsne, ut haec concinant? Falli igitur possumus. Istic sum, inquit.

Simus igitur contenti his. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? An eiusdem modi? Egone quaeris, inquit, quid sentiam?Quid iudicant sensus? Erat enim Polemonis.

Scaevolam M. Quorum altera prosunt, nocent altera. Et nemo nimium beatus est; Sit sane ista voluptas. Prave, nequiter, turpiter cenabat; Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit.

Cyrenaici quidem non recusant; Quid adiuvas? Ego vero isti, inquam, permitto. In schola desinis. Nihil ad rem! Ne sit sane; Nihil illinc huc pervenit. Hunc vos beatum; Nulla erit controversia.