Hic nihil fuit, quod quaereremus. Refert tamen, quo modo. Nos cum te, M. Si longus, levis. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam.

Sed fortuna fortis; Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Utilitatis causa amicitia est quaesita. ALIO MODO.

Quae cum dixisset, finem ille. Equidem, sed audistine modo de Carneade? Sed nimis multa. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Optime, inquam. Ergo, inquit, tibi Q.

Optime, inquam. A mene tu? Bonum valitudo: miser morbus. Haeret in salebra. Ita credo. Audeo dicere, inquit.

Et nemo nimium beatus est; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Immo videri fortasse.

At certe gravius. Disserendi artem nullam habuit. Quid adiuvas? Quonam, inquit, modo? Quod quidem nobis non saepe contingit. Quonam modo?

Maximus dolor, inquit, brevis est. Sed videbimus. Nunc de hominis summo bono quaeritur; Sed quae tandem ista ratio est? Sit enim idem caecus, debilis.

Minime vero, inquit ille, consentit. Respondeat totidem verbis. Eadem fortitudinis ratio reperietur. Sin aliud quid voles, postea. At enim hic etiam dolore.

Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Quis est tam dissimile homini. Idemne, quodiucunde? Nescio quo modo praetervolavit oratio. Scrupulum, inquam, abeunti; Non potes, nisi retexueris illa.

Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Sed nimis multa. Scrupulum, inquam, abeunti; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Respondeat totidem verbis.

Quis hoc dicit? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Tollenda est atque extrahenda radicitus. Memini vero, inquam; Cur iustitia laudatur? Immo videri fortasse. Comprehensum, quod cognitum non habet? Ita credo.