ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΑΓΑΠΗ Brenda Joyce

Μετάφραση: Γιώργος Μπάνης

ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΗ A. Β. Ε. Ε.

Φειδίου 18,106 78 Αθήνα Τηλ.: 210 3609 438 - 210 3629 723www.arlekin.gr

Τίτλος πρωτοτύπου: Seduction

© 2012 Brenda Joyce Dreams Unlimited, Inc.

© 2014 ΧΑΡΛΕΝΙΚ ΕΛΛΑΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ ABEE για τηνελληνική γλώσσα, κατόπιν συμφωνίας με τη HarlequinBooks S. A. All rights reserved.

To λογότυπο ΑΡΛΕΚΙΝ και το σχέδιο του Ρόμβου είναιεμπορικά σήματα ιδιοκτησίας της Harlequin EnterprisesLimited ή των θυγατρικών εταιρειών της καιχρησιμοποιούνται από άλλους κατόπιν αδείας.

Η εικόνα εξωφύλλου χρησιμοποιείται κατόπιν συμφωνίας μετη Harlequin Books S.A. All rights reserved.

Μετάφραση: Γιώργος Μπάνης Επιμέλεια: Θάλεια Ευθυμίου

Διόρθωση: Κυριάκος Μιχελόγκωνας

Το βιβλίο αυτό είναι έργο φαντασίας. Τα ονόματα, οιχαρακτήρες, οι τοποθεσίες και τα περιστατικά είτε είναιπροϊόν της φαντασίας του συγγραφέα είτε χρησιμοποιούνταικατά τρόπο μυθιστορηματικό. Οποιαδήποτε ομοιότητα μεπραγματικά πρόσωπα, εν ζωή ή όχι, γεγονότα, τοποθεσίες,ιδρύματα ή επιχειρήσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Απαγορεύονται η αναδημοσίευση και αναπαραγωγή -ολική,μερική ή περιληπτική-, η κατά παράφραση ή διασκευήαπόδοση του κειμένου με οποιονδήποτε τρόπο -μηχανικό,ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλον- χωρίςπροηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη, σύμφωνα με τοΝόμο 2121/1993 και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικήςιδιοκτησίας.

ISBN 978-960-620-625-2

ΜΕΓΑΛΑ ΚΛΑΣΙΚΑ - ΤΕΥΧΟΣ 38 Τυπώθηκε καιβιβλιοδετήθηκε στην Ελλάδα.

Made and printed in Greece.

Για τη Σου και τον Λοράν Τάικμαν, με όλη την αγάπη και τιςευχαριστίες μου!

1η Ιουλίου 1793, περίχωρα της Βρέστης, Γαλλία

«Είναι ζωντανός;»

Η φωνή τον ξάφνιασε. Ακουγόταν σαν από μακριά. Και παρ’όλο που άκουγε, ο πόνος στην πλάτη και στους ώμους τουήταν τόσο δυνατός, που τον εμπόδιζε ακόμα και να μιλήσει,έμοιαζε με καρφιά που χώνονταν στο σώμα του λες και τονσταύρωναν. Βλαστήμησε σιωπηλά. Τι είχε συμβεί;

Τώρα καιγόταν ολόκληρος. Ασφυκτιούσε. Δεν μπορούσε ν’αναπνεύσει. Ένιωθε σαν να τον πίεζε ένα τρομερό βάρος. Καιτον τύλιγε απόλυτο σκοτάδι...

Όμως το μυαλό του άρχιζε να λειτουργεί. Ο άντρας που είχεμιλήσει ήταν Άγγλος, αλλά αυτό ήταν αδύνατον. Πούβρισκόταν; Τι διάβολο είχε συμβεί;

Και οι εικόνες ξεκίνησαν να περνούν μπροστά από τα μάτιατου νου του με εξωπραγματική ταχύτητα, μαζί μεανατριχιαστι-κούς ήχους -σπαρακτικές κραυγές τωνπληγωμένων και των ετοιμοθάνατων μέσα στις ομοβροντίεςαπό τα μουσκέτα και τις κανονιές, το ποτάμι να βάφεταικόκκινο από το αίμα Γάλλων αγροτών, ιερέων, ευγενών καιστρατιωτών...

Βόγκηξε. Δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς ακριβώς είχετραυματιστεί και φοβόταν ότι μπορεί να πέθαινε. Τι του είχεσυμβεί;

Κάποιος μίλησε και η φωνή τού φάνηκε γνωστή. «Μόλις πούανασαίνει, Λούκας. Έχει χάσει πολύ αίμα και δεν έχειανακτήσει τις αισθήσεις του από τα μεσάνυχτα. Ο γιατρόςμου δεν ξέρει αν θα ζήσει».

«Τι έγινε;» ακούστηκε ένας δεύτερος Άγγλος.

«Υποστήκαμε μια φοβερή ήττα στη Νάντη, μεσιέ, μιαεξευτελιστική ήττα από τους Γάλλους με την καθοδήγησητου στρατηγού Μπιρόν, όμως ο Ντόμινικ δεν τραυματίστηκεστη μάχη. Κάποιος του έστησε ενέδρα χθες το βράδυ έξωαπό το σπίτι μου».

Και τότε κατάλαβε ότι αυτός που μιλούσε ήταν ο Μισέλ Ζα-κλέν, ο παλιός του φίλος. Κάποιος είχε αποπειραθεί να τονδολοφονήσει -κάποιος που ήξερε ότι ήταν κατάσκοπος.

«Χριστέ μου», είπε ο δεύτερος Άγγλος.

Ο Ντόμινικ προσπάθησε ν’ ανοίξει τα μάτια του, κάτι πουαπαιτούσε τεράστια προσπάθεια. Ήταν ξαπλωμένος στηνακτή, πάνω σ’ ένα ξύλινο φορείο και σκεπασμένος μεκουβέρτες. Τα κύματα έσκαγαν στην παραλία, ο ουρανόςήταν γεμάτος αστέρια. Από πάνω του ήταν σκυμμένοι τρεις

άντρες με παντελόνια ιππασίας και μπότες. Η όρασή τουθόλωσε, όμως μπορούσε να τους διακρίνει αμυδρά. Ο Μισέλήταν κοντός και μελαχρινός, τα ρούχα του ήταν ματωμένα, ταμαλλιά του μαζεμένα σε αλογοουρά. Οι Άγγλοι ήταν ψηλοίκαι ανοιχτόχρωμοι, τα μαλλιά τους που έφταναν μέχρι τουςώμους τους ανέμιζαν στο φύσημα του αέρα. Όλοι ήτανοπλισμένοι με πιστόλια και μαχαίρια. Τώρα άκουγε τρίξιμοκαταρτιών, πλατάγισμα πανιών, παφλασμό αγριεμένωνκυμάτων. Κι έπειτα δεν μπορούσε πια να κρατήσει τα μάτιατου ανοιχτά. Εξουθενωμένος, τα έκλεισε.

Θα έχανε τις αισθήσεις του. Ανάθεμα...

«Σας ακολούθησαν;» ρώτησε κοφτά ο Αούκας.

«Νο, αλλά η ζανταρμερί είναι παντού, μεζ αμί. Πρέπει ναβιαστούμε. Οι Γάλλοι αποκλείουν την ακτή. Πρέπει ναπροσέξεις ν’ αποφύγεις τα πλοία τους».

Μίλησε ο άλλος Άγγλος, και ακούστηκε ανέμελος. «Μηφοβάσαι. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το ναυτικό -ήτους εφόρους- καλύτερα από μένα. Πλοίαρχος ΤζακΓκρέιστοουν, μεσιέ στις υπηρεσίες σας αυτή την πολύενδιαφέρουσα βραδιά. Και πιστεύω ότι γνωρίζετε ήδη τοναδερφό μου τον Αούκας».

«Ναι, τον γνωρίζω. Πρέπει να τον μεταφέρετε στο Λονδίνο»,

είπε ο Μισέλ. «Ιμιντιατμάν».

«Δε θα καταφέρει να φτάσει μέχρι το Λονδίνο», απάντησε οΤζακ. «Τουλάχιστον όχι ζωντανός».

«Θα τον πάρουμε στο Γκρέιστοουν», είπε ανέκφραστα οΛουκάς. «Είναι κοντά και είναι ασφαλές μέρος. Κι αν είναιτυχερός, θα ζήσει».

«Μπιεν. Φροντίστε τον καλά. Εμείς στη Βανδέα τονχρειαζόμαστε πίσω. Ο Θεός μαζί σας».

2 Ιουλίου 1793, Πενζάνς, Κορνουάλη

Είχε αργήσει πολύ.

Η Τζούλιαν Γκρέιστοουν κυριολεκτικά πήδηξε από την άμαξαπου είχε σταθμεύσει έξω από το κατάστημα του πιλοποιού. Ησυγκέντρωση του συλλόγου ήταν δίπλα, στη δημόσιααίθουσα του πανδοχείου Λευκό Ελάφι, αλλά κάθε θέσημπροστά από εκεί ήταν ήδη κατειλημμένη. Το πανδοχείοπάντα είχε πολλή δουλειά το απόγευμα. Έλεγξε πάλι τοφρένο της άμαξας, χτύπησε τη γέρικη φοράδα στη χαίτη καιτην έδεσε σβέλτα στο κάγκελο.

Την ενοχλούσε που είχε αργήσει. Δεν ήταν στο χαρακτήρατης να καθυστερεί. Έπαιρνε τη ζωή πολύ στα σοβαρά, σεαντίθεση με άλλες γυναίκες που ήξερε.

Αυτές οι γυναίκες λάτρευαν τη μόδα και τα ψώνια, τα τσάγιακαι τις κοινωνικές επισκέψεις, τους χορούς και τα δείπνα,όμως δε ζούσαν στις ίδιες συνθήκες που ζούσε εκείνη. ΗΤζούλιαν δεν μπορούσε να θυμηθεί αν είχαν υπάρξει ποτέ στηζωή της μέρες τεμπελιάς και ανεμελιάς. Ο πατέρας της είχεεγκαταλείψει την οικογένειά του πριν εκείνη γίνει τριών ετών -όχι πως δεν τα έβγαζαν ήδη πέρα με δυσκολία. Εκτός απόμικρότερος γιος και χωρίς πόρους, ο πατέρας της ήταν καιανεπρόκοπος. Η Τζούλιαν είχε μεγαλώσει κάνοντας στο σπίτιδουλειές που άλλες της τάξης της άφηναν για τους υπηρέτες.Μαγείρευε, έπλενε πιάτα, τάιζε τα δύο άλογά τους, καθάριζετους στάβλους. Πάντα την περίμενε κάποια αγγαρεία. Πάνταέμενε κάτι για να γίνει. Καμία μέρα δεν υπήρχε αρκετόςχρόνος, ωστόσο θεωρούσε απαράδεκτο το ότι είχεκαθυστερήσει.

Βέβαια, ήταν μια ώρα δρόμος από το σπίτι της στον όρμο Σέ-νεν μέχρι την πόλη. Εκείνη τη μέρα είχε πάρει την κλειστήάμαξα η μεγάλη της αδερφή, η Αμέλια. Κάθε Τετάρτη, βρέξειχιονίσει, η Αμέλια έπαιρνε τη μητέρα τους για επίσκεψη στουςγείτονές τους -έστω κι αν η μητέρα τους δεν αναγνώριζε πιακανέναν, Η μητέρα τους δεν ήταν καλά. Σπανίως είχεπνευματικές αναλαμπές και μερικές φορές δεν αναγνώριζε

ούτε τις ίδιες της τις I κόρες, όμως απολάμβανε πολύ τιςεπισκέψεις. Ήταν η επιτομή της επιπολαιότητας και τηςανοησίας. Συχνά πίστευε ότι ήταν μια ντεμπιτάντ,τριγυρισμένη από πρόσχαρες φίλες και ευγενικούςθαυμαστές. Η Τζούλιαν νόμιζε ότι ήξερε πώς ήταν για τημητέρα της να μεγαλώνει σ’ ένα σπίτι με όλες τις πολυτέλειες,όπου όλοι υποκλίνονταν μπροστά της, την εποχή πριν οιΑμερικανοί διεκδι-κήσουν την ανεξαρτησία τους, την εποχήπου διεξαγόταν κάποιος πόλεμος μόνο περιστασιακά -μιαεποχή χωρίς φόβο, μίσος και επανάσταση. Ήταν μια εποχήαπόλυτου μεγαλείου και απάθειας, επίδειξης πλούτου καικραυγαλέας καλοπέρασης. Μια εποχή που κανείς δεν έκανετον κόπο να σκεφτεί τη δυστυχία του ανθρώπου τηςδιπλανής πόρτας.

Την καημένη τη μαμά. Είχε αρχίσει να της σαλεύει από τότε ίπου ο πατέρας τούς είχε παρατήσει για τις αίθουσες τζόγουκαι τις γυναίκες ελευθερίων ηθών του Λονδίνου, τηςΑμβέρσας και του Παρισιού. Όμως η Τζούλιαν δεν ήτανσίγουρη αν η μητέρα της είχε χάσει το μυαλό της εξαιτίας τηςσυναισθηματικής συντριβής. Μερικές φορές σκεφτόταν ότι ολόγος ήταν πολύ πιο απλός και άχαρος: Η μαμά απλώς δενμπορούσε να προσαρμοστεί στις ζοφερές, δυσοίωνεςσυνθήκες του σύγχρονου κόσμου.

Ωστόσο ο γιατρός της έλεγε ότι ήταν σημαντικό να βγαίνει.Όλοι στην οικογένεια συμφωνούσαν. Έτσι η Τζούλιαν είχε

μείνεΐ| με την ανοιχτή άμαξα και την εικοσάχρονη φοράδα. Ηδιαδρομή της μιας ώρας είχε κρατήσει δύο.

Ήταν πιο ανυπόμονη από ποτέ. Ζούσε και ανέπνεε για τιςμηνιαίες συναντήσεις στην Πενζάνς. Εκείνη και ο φίλος της, οΤομ Τρέιτον, που ήταν ριζοσπάστης όπως κι εκείνη, είχανιδρύσει τοΙ σύλλογο τον προηγούμενο χρόνο, μετά τηνεκθρόνιση του βασι-,

λιά Λουδοβίκου ΙΣΤ' και την ανακήρυξη της Γαλλίας σεδημοκρατία. Και οι δύο υποστήριζαν τη Γαλλική Επανάστασηαπό τη στιγμή που είχε διαφανεί ότι ήταν σε εξέλιξη μεγάλεςαλλαγές στη χώρα, όλες προς την κατεύθυνση τηςαπαλλαγής των αγροτών και της μεσαίας τάξης από τα δεινάτους, όμως ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είχε φανταστεί ότι τοπαμπάλαιο καθεστώς θα κα-τέρρεε τελικά.

Κάθε βδομάδα προέκυπταν νέες εξελίξεις στην εκστρατείατων Γάλλων για την ελευθερία των κοινών πολιτών. Μόλιςτον προηγούμενο μήνα οι ηγέτες των Ιακωβίνων στην ΕθνικήΣυνέλευση είχαν κάνει πραξικόπημα, συλλαμβάνονταςπολλούς από τους αντιπάλους τους. Το αποτέλεσμα ήτανένα καινούριο Σύνταγμα, που έδινε δικαίωμα ψήφου σεόλους! Ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό. Πρόσφατα είχειδρυθεί η Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας και η Τζούλιανανυπομονούσε να μάθει τι μεταρρυθμίσεις θα επέφερε. Έπειταήταν και οι πόλεμοι στην Ηπειρωτική Ευρώπη. Η νεοσύστατη

Γαλλική Δημοκρατία θα έφερνε την ελευθερία σε όλη τηνΕυρώπη. Η Γαλλία είχε κηρύξει τον πόλεμο στηνΑυτοκρατορία των Αψβούργων τον Απρίλιο του 1792. Όμωςδε συμμερίζονταν όλοι τις ριζοσπαστικές απόψεις τηςΤζούλιαν και του Τομ ούτε τον ενθουσιασμό τους για το νέοπολίτευμα της Γαλλίας. Τον προηγούμενο Φεβρουάριο ηΒρετανία είχε συνταχθεί με την Αυστρία και την Πρωσία καισυμμετείχε στον πόλεμο κατά της Γαλλίας.

«Δεσποινίς Γ κρέιστοουν».

Η Τζούλιαν ετοιμαζόταν να κάνει νόημα στο νεαρό με τηστολή στην απέναντι πλευρά του δρόμου για να του πει ναποτίσει τη φοράδα της. Στο άκουσμα της διαπεραστικήςφωνής, τσιτώθηκε και γύρισε αργά.

Ο Ρίτσαρντ Κολμς την κοιτούσε συνοφρυωμένος. «Δενμπορείτε ν’ αφήσετε εδώ την άμαξά σας».

Η Τζούλιαν ήξερε γιατί της εναντιωνόταν. Έσπρωξε μιατούφα πυρρόξανθα μαλλιά από το πρόσωπό της. «Ο δρόμοςείναι ημόσιος, κύριε Κολμς», είπε πολύ ευγενικά. «Α! Καικαλησπέρα °ας. Πώς είναι η σύζυγός σας;»

Ο πιλοποιός ήταν ένας κοντόχοντρος άντρας με γκρίζεςφαβορίτες. Η περούκα του δεν ήταν πουδραρισμένη, όμωςήταν εξαιρετική και, κατά τα άλλα, η εμφάνισή του ήταν

άψογη, από τις ανοιχτόχρωμες κάλτσες και τα σταμπωτάδερμάτινα παπούτσια μέχρι το κεντητό σακάκι του. «Δενεγκρίνω το σύλλογό σας, δε-| σποινίς Γκρέιστοουν», της είπε.

Εκείνη ήθελε να τον βρίσει, όμως χαμογέλασε γλυκά. «Δενείναι δικός μου ο σύλλογος», άρχισε να λέει.

«Εσείς τον ιδρύσατε. Εσείς οι ριζοσπάστες οργανώνετε τηνκαταστροφή αυτής της μεγάλης χώρας!» αναφώνησε οΚολμς. «Είσαστε όλοι Ιακωβίνοι και συναντιέστε δίπλα γιανα συζητάτε' τις συνωμοσίες σας. Θα έπρεπε να ντρέπεστε,δεσποινίς Γκρέι-στοουν!»

Η Τζούλιαν σταμάτησε να χαμογελάει. «Είμαστε σε ελεύθερη'χώρα, κύριε, και δικαιούμαστε να έχουμε τις απόψεις μας. Καιφυσικά μπορούμε να συναντιόμαστε δίπλα, αφού ο Τζον Φόιμας; το επιτρέπει». Ο Φόι ήταν ο πανδοχέας.

«Ο Φόι είναι τρελός σαν κι εσάς! Έχουμε πόλεμο, δεσποινίςΓκρέιστοουν, κι εσείς και οι όμοιοι σας υποστηρίζετε τονεχθρό. Αν οι Γάλλοι περάσουν τη Μάγχη, σίγουρα θα τουςυποδεχτείτε) με ανοιχτές τις αγκάλες!»

Η Τζούλιαν κράτησε το κεφάλι της ψηλά. «Απλουστεύετε ένάπολύ περίπλοκο θέμα, κύριε. Υποστηρίζω τα δικαιώματα κάθεανθρώπου -ακόμα και των αλητών που έρχονται σ’ αυτή τηνπόλη και ζητιανεύουν ένα πιάτο φαΐ. Ναι, τυχαίνει να

υποστηρίζω την επανάσταση στη Γαλλία, όμως το ίδιοκάνουν πολλοί άλλοι συμπολίτες μας! Συναναστρέφομαι τονΤόμας Πέιν, τον Τσαρλς! Φοξ, το λόρδο Μπάιρον και τολόρδο Σέλεϊ, για να αναφέρω μόνο) μερικά από τα λαμπράμυαλά που καταλαβαίνουν ότι οι αλλαγές στη Γ αλλία είναιγια το καλό όλης της ανθρωπότητας. Είμαι ριζο- σπάστρια,κύριε, όμως...»

«Είστε προδότρια, δεσποινίς Γκρέιστοουν», την έκοψε οΚολμς «Κι αν δεν πάρετε από δω την άμαξά σας, θα τημετακινήσω εγώ». Γύρισε και ξαναμπήκε στο κατάστημά του,κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω του. Το τζάμιτραντάχτηκε, τα καμπανάκια κουδούνισαν.

Η Τζούλιαν έτρεμε, το στομάχι της ανακατευόταν. Ήταν έτοι-ΐμη να πει στον πιλοποιό πόσο αγαπούσε την πατρίδα της.Μπο-| ρούσε κανείς να είναι πατριώτης και παράλληλα ναυποστηρίζει

τη νέα συνταγματική δημοκρατία της Γαλλίας. Μπορούσεκανείς να είναι πατριώτης και ταυτόχρονα υπέρμαχος τηςπολιτικής μεταρρύθμισης και των κοινωνικών αλλαγών, τόσοστο εξωτερικό όσο και στον τόπο του.

«Έλα, Μίλι», είπε στη φοράδα. Οδήγησε το άλογο και τηνάμαξα απέναντι στο νεαρό με τη στολή, εκνευρισμένη με τηδιαμάχη της με τον πιλοποιό. Κάθε βδομάδα που περνούσε

δυσκολευόταν όλο και περισσότερο να συνεννοηθεί με τουςγείτονές της, ανθρώπους που γνώριζε όλη της τη ζωή.Κάποτε ήταν ευπρόσδεκτη σε κάθε κατάστημα ή σαλόνι, τηνυποδέχονταν με ανοιχτές αγκάλες και ζεστά χαμόγελα. Ταπράγματα δεν ήταν πια έτσι.

Η επανάσταση στη Γαλλία και οι επακόλουθοι πόλεμοι στηνΕυρώπη είχαν διχάσει τη χώρα.

Και τώρα έπρεπε να πληρώσει για το προνόμιο ν’ αφήσει τοάλογό της στο νεαρό με τη στολή, ενώ δεν είχε χρήματα γιανα σπαταλήσει. Οι πόλεμοι είχαν διογκώσει τις τιμές στατρόφιμα, αλλά και το κόστος σε πολλά άλλα είδη. ΤοΓκρέιστοουν μπορεί να είχε ένα παραγωγικό ορυχείολευκοσιδήρου και ένα εξίσου αποδοτικό λατομείο σιδήρου,όμως ο Λούκας επένδυε τα περισσότερα κέρδη για ναεξασφαλίσει το μέλλον όλης της οικογένειας. Ήτανοικονόμος, όμως όλοι ήταν οικονόμοι -εκτός από τον Τζακ,που ήταν παράτολμος από κάθε άποψη και ίσως γι’ αυτό ναήταν ένας τόσο επιτυχημένος λαθρέμπορος. Ο Λούκαςβρισκόταν στο Λονδίνο, ή τουλάχιστον έτσι πίστευε εκείνη,αν και ήταν κάπως δύσπιστη, γιατί όλη την ώρα ήταν στηνπόλη! Όσο για τον Τζακ, ξέροντας τον αδερφό της, τοπιθανότερο ήταν να ταξίδευε και να ξεγλιστρούσε από ταμονοκάταρτα ιστιοφόρα των τελωνειακών αρχών.

Εδιωξε από το μυαλό της την ανησυχία για το

απρογραμμάτιστο έξοδο, αφού δεν υπήρχε τρόπος να τογλιτώσει, και ξέχασε τη υσάρεστη συζήτηση με τον πιλοποιό,αν και μπορεί να την ανεφερε αργότερα στην αδερφή της.

Προχώρησε γρήγορα, σκούπισε τη σκόνη από τη μύτη τηςπου ηταν διάσπαρτη με φακίδες κι ύστερα την τίναξε από τηφούστα Ήΐζ· Ειχε να βρέξει μια βδομάδα και οι δρόμοι ήτανκατάξεροι. Το ψορεμά της από μουσελίνα ήταν τώρα μπεζαντί για εκρού.

Καθώς πλησίαζε την ταμπέλα που ήταν δίπλα από την εξώ-

πόρτα του πανδοχείου, αισθάνθηκε να την πλημμυρίζειενθουσιασμός. Εκείνη την είχε φτιάξει, με τα χέρια της.

Σύλλογος των Φίλων του Λαού, έγραφε. Νέα ΜέληΕυπρόσ-1 δεκτά. Δεν Απαιτείται Συνδρομή.

Ήταν πολύ περήφανη για την τελευταία πρόταση. Είχεπολεμήσει με νύχια και με δόντια τον αγαπημένο της φίλοΤομ Τρέιτον. για να καταφέρει να απαλλάξει τα μέλη από τιςσυνδρομές. Έτσι δεν έκανε και ο Τόμας Χάρντι στουςαντίστοιχους συλλόγους; Δε θα έπρεπε κάθε άντρας καιγυναίκα να μπορεί να συμμετέχει σε| συγκεντρώσεις πουσκοπός τους ήταν η προώθηση της ιδέας της ισότητας, τηςελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Κανείς δε θαέπρεπε να στερείται το δικαίωμα της συμμετοχής σ’ έναν

αγώνα που θα τον απελευθέρωνε επειδή δεν άντεχε η τσέπητου τη μηνιαία συνδρομή!

Η Τζούλιαν μπήκε στη σκοτεινή, κρύα δημόσια αίθουσα του]πανδοχείου και είδε τον Τομ αμέσως. Ήταν περίπου στο ύψοςτης, με σγουρά καστανόξανθα μαλλιά και όμορφαχαρακτηριστικά. 0’ πατέρας του ήταν ένας ευκατάστατοςγαιοκτήμονας και τον είχή στείλει να σπουδάσει στηνΟξφόρδη. Εκείνη νόμιζε ότι θα έμενε στο Λονδίνο μετά τηναποφοίτησή του, όμως ο Τομ είχε γυρίσει για να ασκήσει τοεπάγγελμα του δικηγόρου στον τόπο του. Οι περισσότεροιπελάτες του ήταν λαθρέμποροι που έπιαναν οι τε- λωνειακοίυπάλληλοι. Δυστυχώς, δεν είχε καταφέρει να γλιτώσει τουςδύο προηγούμενους, οι οποίοι είχαν καταδικαστεί σε δύο,χρόνια καταναγκαστικά έργα. Φυσικά ήταν ένοχοι, και τοήξεραν οι πάντες.

Ο Τομ στεκόταν στη μέση της σάλας, ενώ όλοι οι υπόλοιποικάθονταν σε τραπέζια και πάγκους. Η Τζούλιαν πρόσεξε ότιτ< πλήθος είχε μειωθεί πάλι -ήταν πολύ λιγότεροι από τηνπροηγού μενη φορά. Στην αίθουσα υπήρχαν μόνο είκοσι μεείκοσι πέντί άντρες, όλοι εργάτες ορυχείων, ψαράδες καιλαθρέμποροι. Απι τότε που η Βρετανία είχε μπει στοΣυνασπισμό εναντίον της Γαλ λίας στον πόλεμο, είχεσημειωθεί άνοδος του πατριωτισμού στη' περιοχή. Άνθρωποιπου παλιότερα υποστήριζαν την επανάστασι τώραανακάλυπταν το Θεό και την πατρίδα. Η Τζούλιαν υπέθετί ότι

μια τέτοια αλλαγή στις πεποιθήσεις ήταν αναπόφευκτη.

Ο Τομ την είδε. Το πρόσωπό του φωτίστηκε και την πλησίασίβιαστικά. «Άργησες πάρα πολύ! Φοβήθηκα ότι σου συνέβηκάτι και ότι δε θα μπορούσες να έρθεις στη συγκέντρωση».

«Αναγκάστηκα να πάρω τη Μίλι, και είναι βραδυκίνητη». ΗΤζούλιαν χαμήλωσε τη φωνή της. «Ο κύριος Κολμς δε μ’άφησε να σταθμεύσω έξω από το κατάστημά του».

Τα γαλανά μάτια του Τομ άστραψαν. «Τον συντηρητικόκόπανο!»

Εκείνη τον άγγιξε στο μπράτσο. «Φοβάται, Τομ. Όλοιφοβούνται. Και δεν καταλαβαίνει τι γίνεται στη Γ αλλία».

«Φοβάται ότι θα του πάρουμε το κατάστημα και το σπίτι τουκαι θα τα δώσουμε στο λαό. Και ίσως θα έπρεπε ναφοβάται», είπε ο Τομ.

Είχαν διαφωνήσει για τις μεθόδους και τις τακτικές τηςμεταρρύθμισης του προηγούμενου χρόνου από τον πρώτοκαιρό που είχαν ιδρύσει το σύλλογο. «Δεν μπορούμε ναορμάμε και να αρπάζουμε την περιουσία εύπορων πολιτώνόπως ο Ρίτσαρντ Κολμς», τον μάλωσε απαλά η Τζούλιαν.

Εκείνος αναστέναξα. «Είμαι ριζοσπάστης, φυσικά, αλλά δε θαμε πείραζε να αρπάξω την περιουσία του κόμη του Πένροουζ

και του βαρόνου του Σεντ Τζαστ».

Εκείνη ήξερε ότι το εννοούσε. Χαμογέλασε.

«Μπορούμε να μαλώσουμε κάποια άλλη στιγμή;»

«Ξέρω ότι συμφωνείς πως οι πλούσιοι έχουν πάρα πολλάαπλώς και μόνο επειδή κληρονόμησαν τα πλούτη τους ήτους χάρισαν τη γη και τους τίτλους τους», είπε ο Τομ.

«Συμφωνώ, αλλά ξέρεις επίσης ότι δεν επικροτώ μια μαζικήλεηλασία των αριστοκρατών. Θέλω να μάθω τι συζητούσατεόταν ήρθα. Τι έγινε; Ποια είναι τα τελευταία νέα;»

«Πρέπει να ταχθείς με τους μεταρρυθμιστές, Τζούλιαν. Δενείσαι τόσο ριζοσπάστρια όσο σ’ αρέσει να πιστεύεις»,γκρίνιαξε ο Τομ. «Υπήρξε μια τεράστια ήττα. Οιβασιλόφρονες της Βανδέας ηττήθηκαν στη Νάντη».

«Αυτή είναι υπέροχη είδηση», είπε η Τζούλιαν, σχεδόν σαννα μην το πίστευε. «Το τελευταίο που είχα μάθει ήταν ότιαυτοί οι βασιλόφρονες μας είχαν κατατροπώσει και είχανκαταλάβει την περιοχή κατά μήκος του ποταμού στο Σομύρ».

Οι κατακτήσεις των Γ άλλων επαναστατών στη Γ αλλία ήταν

εξασφαλισμένες από κάθε άποψη και σε όλη τη χώρα υπήρχεεσωτερική αντίσταση. Την άνοιξη είχε ξεκινήσει μια πολύ

ισχυρή εξέγερση των βασιλοφρόνων στη Βανδέα.

«Το ξέρω. Είναι μεγάλη ανατροπή». Ο Τομ χαμογέλασε καιτην έπιασε αγκαζέ. «Ας ελπίσουμε ότι οι αναθεματισμένοιαντε-παναστάτες στην Τουλόν, τη Λυόν, τη Μασσαλία και τοΜπορντό θα λυγίσουν σύντομα. Και αυτοί στη Βρετάνη,επίσης».

Κοιτάχτηκαν. Η έκταση των εσωτερικών διαφωνιών στηνεπανάσταση ήταν τρομακτική. «Πρέπει να γράψω αμέσωςστους φίλους μας στο Παρίσι», αποφάσισε η Τζούλιαν. Έναςαπό τους στόχους όλων των αντίστοιχων συλλόγων ήταν ναδιατηρούν στενή επαφή με τις λέσχες των Ιακωβίνων στη Γαλλία, να τους δείχνουν την πλήρη υποστήριξή τους στοσκοπό της επανάστασης. «Ίσως μπορούμε να κάνουμε κάτιπερισσότερο εδώ στη Βρετανία από το να συναντιόμαστε καινα συζητάμε τα τελευταία γεγονότα».

«Θα μπορούσες να πας στο Λονδίνο και να διεισδύσειςστους κύκλους των καθώς πρέπει Τόρι», είπε ο Τομ και τηνκοίταξε επίμονα. «Ο αδερφός σου είναι ένας Τόρι. Παριστάνειτον απλό ιδιοκτήτη ορυχείου στην Κορνουάλη, αλλά οΛούκας είναι δισέγγονος βαρόνου. Έχει πολλέςδιασυνδέσεις».

Εκείνη αισθάνθηκε έναν παράξενο φόβο. «Ο Λούκας είναιπατριώτης».

«Είναι συντηρητικός και Τόρι», επέμεινε ο Τομ. «Γνωρίζει |πρόσωπα με ισχύ, άτομα που έχουν πληροφορίες και είναικοντά στον Πιτ και τον Γουίνταμ. Είμαι σίγουρος γι’ αυτό».

Η Τζούλιαν σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της,παίρνοντας στάση άμυνας. «Δικαίωμά του να έχει τις απόψειςτου, ακό- ί μα κι αν είναι αντίθετες από τις δικές μας».

«Δε διαφωνώ. Λέω απλώς ότι είναι καλά δικτυωμένος.Καλύτερα απ’ ό,τι φαντάζεσαι».

«Δηλαδή μου προτείνεις να πάω στο Λονδίνο και νακατασκοπεύσω τον αδερφό μου και τους ομοϊδεάτες του;»Κοίταξε τον Τομ κατάπληκτη.

«Δε λέω αυτό, όμως είναι μια ιδέα με αρκετάπλεονεκτήματα», απάντησε εκείνος και χαμογέλασε.«Μπορείς να πας στο Λονδίνο τον επόμενο μήνα, αφού δεθα έρθεις στο συνέδριο στο Εδιμβούργο».

Ο Τόμας Χάρντι είχε οργανώσει .ένα συνέδριο των συλλόγωνμε τους ίδιους σκοπούς και σχεδόν κάθε σύλλογος τηςχώρας θα έστελνε εκπροσώπους του στο Εδιμβούργο. Τονδικό τους θα τον εκπροσωπούσε ο Τομ. Αλλά με τη Βρετανίανα έχει μπει στον πόλεμο εναντίον της Γαλλίας στηνΕυρώπη, τα πράγματα είχαν αλλάξει. Ο κόσμος δεν έβλεπεπια με συμπάθεια τους ριζοσπάστες και τους συλλόγους τους.

Κυκλοφορούσαν φήμες για κυβερνητική παρέμβαση. Όλοιήξεραν ότι ο πρωθυπουργός ήταν αδιάλλακτα εναντίον τωνριζοσπαστών, όπως και πολλοί υπουργοί και ο βασιλιάςΓεώργιος.

Ήταν καιρός να σταλεί ένα μήνυμα σε όλη τη βρετανικήκυβέρνηση, και ειδικότερα στον πρωθυπουργό Πιτ. Δε θαδέχονταν κυβερνητική παρέμβαση ή εναντίωση, ούτε τώραούτε ποτέ. Θα συνέχιζαν να προπαγανδίζουν και ναυποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη ΓαλλικήΕπανάσταση. Επίσης, θα συνέχιζαν να αντιτίθενται στονπόλεμο με τη νέα Γαλλική Δημοκρατία.

Ένα άλλο, πιο μικρό συνέδριο είχε προγραμματιστεί ναπραγματοποιηθεί στο Λονδίνο, κάτω από τη μύτη τουΓουάιτχολ. Η Τζούλιαν ήλπιζε να βρει χρήματα να πάει, όμωςένα ταξίδι στο Λονδίνο κόστιζε ακριβά. Αλλά τι της πρότεινεστην πραγματικότητα ο Τομ; «Δε σκοπεύω να κατασκοπεύσωτον αδερφό μου. Ελπίζω να αστειευόσουν», του είπε.

«Αστειευόμουν», βιάστηκε να την καθησυχάσει εκείνος.«Σκεφτόμουν να γράψω στους φίλους μας στο Παρίσι, αλλάγιατί να μην το κάνεις εσύ;» Της άγγιξε το πιγούνι. Τοβλέμμα του είχε μαλακώσει. «Είσαι πολύ καλύτερη από μέναστα λόγια».

Εκείνη του χαμογέλασε, ελπίζοντας πραγματικά να μην της

ζητούσε να κατασκοπεύσει τον Λούκας, ο οποίος δεν ήτανΤόρι και δεν ανακατευόταν με τον πόλεμο. «Ναι, είμαι», τουαπάντησε όσο πιο ανάλαφρα μπορούσε.

«Ας καθίσουμε. Η συζήτηση θα κρατήσει τουλάχιστον άλλημία ώρα». Ο Τομ την οδήγησε σ’ έναν πάγκο.

Την επόμενη ώρα κουβέντιασαν για τα πρόσφατα γεγονόταυτη Γαλλία, τις κινήσεις στη Βουλή των Κοινοτήτων και τωνΛόρδων, αλλά και για τις τελευταίες πολιτικές φήμες στοΛον-ίνο. Οταν η συνάντηση έφτασε στο τέλος της, η ώρα είχεπάει σχεδόν πέντε το απόγευμα. Ο Τομ συνόδευσε τηνΤζούλιαν έξω.

«Ξέρω ότι είναι ακόμα νωρίς, αλλά μπορείς να μείνεις για ναδει-πνήσουμε μαζί;» τη ρώτησε.

Εκείνη δίστασε. Τον προηγούμενο μήνα είχαν δειπνήσει μαζίύστερα από μια συγκέντρωση του συλλόγου. Αλλά καθώςετοιμαζόταν να τη βοηθήσει ν’ ανέβει στην άμαξά της, είχεκοντο-σταθεί, την είχε κρατήσει και την είχε κοιτάξει σαν ναήθελε να τη φιλήσει.

Η Τζούλιαν δεν ήξερε τι να κάνει. Την είχε φιλήσει μια φοράκαι ήταν ευχάριστο, αλλά όχι και συγκλονιστικό. Τοναγαπούσε βαθύτατα, όμως δεν ενδιαφερόταν για τα φιλιάτου. Παρ’ όλα αυτά, ήταν σχεδόν βέβαιη ότι ο Τομ ήταν

ερωτευμένος μαζί της, και είχαν τόσα πολλά κοινά που ήθελενα τον ερωτευτεί κι εκείνη. Ήταν πολύ καλός άνθρωπος καισπουδαίος φίλος.

Τον ήξερε από μικρή, αλλά ουσιαστικά είχαν γνωριστεί μόλιςτον προηγούμενο χρόνο, όταν είχαν ανακαλύψει ότι και οιδύο πήγαιναν στις συγκεντρώσεις στο Φάλμουθ. Αυτή ήτανη πραγματική αρχή της φιλίας τους. Η Τζούλιαν είχε αρχίσεινα καταλαβαίνει ότι τα συναισθήματά της ήταν περισσότεροαδερφικά και πλατωνικά παρά ερωτικά.

Ωστόσο, το να δειπνεί με τον Τομ ήταν πολύ διασκεδαστικό -πάντα έκαναν έντονες συζητήσεις. Πάνω που ετοιμαζόταν ναδεχτεί την πρότασή του, είδε έναν άντρα να έρχεται καβάλαστο καστανόχρωμο άλογό του και δίστασε.

«Ο Λούκας είναι αυτός;» ρώτησε ο Τομ, έκπληκτος όσο κιεκείνη.

«Ναι, ο Λούκας είναι», του απάντησε κι άρχισε ναχαμογελάει. Ο Λούκας ήταν εφτά χρόνια μεγαλύτερος της,δηλαδή είκοσι οχτώ χρονών. Ήταν ψηλός και μυώδης, μεσμιλεμένα χαρακτηριστικά, διαπεραστικά γκρίζα μάτια καικαστανόξανθα μαλλιά. Οι γυναίκες προσπαθούσαν συνεχώςνα του τραβήξουν την προσοχή, αλλά, σε αντίθεση με τονΤζακ, ο οποίος ισχυριζόταν ότι ήταν παλιόμουτρο, ο Λούκαςήταν ένας τζέντλεμαν. Κάπως ακατάδεκτος, ήταν άνθρωπος

με μεγάλη αυτοπειθαρχία κι ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση τουκαθήκοντος, αφοσιωμένος στη φροντίδα της οικογένειας καιτης περιουσίας.

Για την Τζούλιαν ήταν περισσότερο πατρική φιγούρα παράαδερφός και τον σεβόταν, τον θαύμαζε και τον αγαπούσεβαθύτατα.

ο Λούκας σταμάτησε το ιδρωμένο άλογό του μπροστά τηςκαι η χαρά της που τον έβλεπε εξαφανίστηκε. Ήτανσκυθρωπός. Ξαφνικά σκέφτηκε την τολμηρή πινακίδα πίσωαπό την πλάτη της που καλωσόριζε τους νεοφερμένους στιςσυναντήσεις του συλλόγου και ευχήθηκε να μην την έβλεπε.

Ντυμένος με καφέ πανωφόρι, βυσσινί γιλέκο, πουκάμισο απόφίνο λινό και ανοιχτόχρωμη κιλότα ιππασίας, πήδηξε από τοκαστανό άλογό του. Οι μαύρες μπότες του είχαν γίνεικαφετιές από τη σκόνη. Δε φορούσε περούκα και τα μαλλιάτου ήταν πιασμένα πρόχειρα πίσω. «Γεια σου, Τομ». Έσφιξετο χέρι του Τομ χωρίς να χαμογελάει. «Βλέπω ότιεξακολουθείς να διακηρύττεις τη στάση κατά τουκαθεστώτος».

Το χαμόγελο του Τομ έσβησε. «Αυτό δεν είναι δίκαιο,Λούκας».

«Ο πόλεμος ποτέ δεν είναι δίκαιος». Ο Λούκας γύρισε και

κοίταξε την Τζούλιαν με παγερό βλέμμα.

Εδώ και αρκετά χρόνια αποδοκίμαζε τις πολιτικές τηςαπόψεις και είχε δηλώσει ξεκάθαρα τη θέση του όταν ηΓαλλία τους είχε κηρύξει τον πόλεμο. Εκείνη χαμογέλασεμουδιασμένα.

«Γύρισες. Δε σε περιμέναμε».

«Προφανώς. Ήρθα καλπάζοντας από το Γκρέιστοουν,Τζούλιαν». Ο τόνος του Λούκας ήταν προειδοποιητικός.Ήταν τρομακτικός όταν θύμωνε, και τώρα η Τζούλιαν έβλεπεότι έβραζε από θυμό.

Μούδιασε. «Να υποθέσω ότι μ’ έψαχνες;» Τι συν έβαινε;«Είναι κάτι επείγον;» Η καρδιά της κόντεψε να σπάσει. «Έχειτίποτα η μαμά; Ή έπιασαν τον Τζακ;»

«Μια χαρά είναι η μαμά. Το ίδιο και ο Τζακ. Θέλω να σου πωδυο λόγια ιδιαιτέρως και δεν μπορώ να περιμένω».

Το πρόσωπο του Τομ γέμισε απογοήτευση. «Θα δειπνήσουμεμαζί μια άλλη φορά, Τζούλιαν;»

«Φυσικά», τον διαβεβαίωσε η Τζούλιαν. Ο Τομ υποκλίθηκεστον Λούκας, ο οποίος ούτε που κουνήθηκε. Όταν έφυγε,εκείνη γύρισε στον αδερφό της και τον κοίταξε σαστισμένη.«Είσαι θυμωμένος μαζί μου·,»

«Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου όταν ο Μπίλι μου είπε ότι είχεςφύγει για την πόλη για να πας σε κάποια σννάντησι].Κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε», είπε ο Λούκας,αναφερόμενος στο παιδί

που πήγαινε καθημερινά για να τους βοηθάει με τα άλογα.«Το έχουμε συζητήσει ήδη αρκετές φορές -και πρόσφατα,μετά το Βασιλικό Διάταγμα του Μαΐου του βασιλιά!»

Η Τζούλιαν σταύρωσε τα χέρια της. «Ναι, έχουμε συζητήσειτις διαφορές στις απόψεις μας. Και ξέρεις ότι δεν έχειςδικαίωμα να μου επιβάλεις τις απόψεις σου των Τόρι».

Ο Αούκας κοκκίνισε, καταλαβαίνοντας ότι η πρόθεσή τηςήταν να τον προσβάλει. «Δεν προσπαθώ ν’ αλλάξω τιςαπόψεις σου», φώναξε. «Αλλά θέλω να σε προστατέψω απότον ίδιο σου τον εαυτό. Χριστέ μου! Το Βασιλικό Διάταγματου Μαΐου απαγορεύει κατηγορηματικά τις ανατρεπτικέςσυγκεντρώσεις, Τζούλιαν. Άλλο ήταν να συμμετέχεις σετέτοιου είδους δραστηριότητες πριν το διάταγμα. Τώρα δενμπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις».

Από μια πλευρά είχε δίκιο, σκέφτηκε η Τζούλιαν, και ήτανπαιδιάστικο εκ μέρους της να τον αποκαλέσει Τόρι. «Γιατίπιστεύεις ότι οι συγκεντρώσεις μας είναι ανατρεπτικές;» τονρώτησε.

«Επειδή σε ξέρω! Ο αγώνας για τα δικαιώματα κάθεανθρώπου είναι υπέροχος σκοπός, Τζούλιαν, αλλά έχουμεπόλεμο, κι εσύ υποστηρίζεις την κυβέρνηση με την οποίαείμαστε σε πόλεμο. Αυτό είναι στασιασμός -και θα μπορούσενα χαρακτηριστεί ακόμη και προδοσία». Τα γκρίζα μάτια τουΑούκας άστραψαν. «Ευτυχώς που είμαστε στο Σεντ Τζαστ,όπου κανένας δε νοιάζεται για το τι κάνουμε, εκτός από τουςτελωνειακούς υπαλλήλους!»

Η Τζούλιαν άρχισε να τρέμει καθώς θυμόταν την απαίσιαδιαφωνία της με τον πιλοποιό. «Συναντιόμαστε για νασυζητάμε τα γεγονότα του πολέμου, το τι συμβαίνει στη Γαλλία, και για να διαδίδουμε τις απόψεις του Τόμας Πέιν.Αυτό είναι όλο», είπε. Ωστόσο ήξερε πολύ καλά ότι, αν ηκυβέρνηση αποφάσιζε να ασχοληθεί με τον μικρό σύλλογότους, θα κατηγορούνταν όλοι για στασια-σμό. Φυσικά, τοΓουάιτχολ ούτε που γνώριζε την ύπαρξή τους.

«Αλληλογραφείς μ’ εκείνη την αναθεματισμένη λέσχη στοΠαρίσι-και μην το αρνηθείς, μου το είπε η Αμέλια».

Η Τζούλιαν δεν μπορούσε να πιστέψει ότι η αδερφή της είχεπροδώσει την εμπιστοσύνη της.

«Της το είπα εμπιστευτικά!»

«Κι εκείνη θέλει να σε προστατέψει από τον εαυτό σου!

Πρέπει να σταματήσεις να έρχεσαι σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις.

Πρέπει επίσης να σταματήσεις την αλληλογραφία με τηναναθεματισμένη Λέσχη των Ιακωβίνων στη Γαλλία. Αυτός οπόλεμος είναι πολύ σοβαρή και επικίνδυνη υπόθεση,Τζούλιαν. Πεθαίνει κόσμος κάθε μέρα -και όχι μόνο σταπεδία των μαχών στη Φλάνδρα και στο Ρήνο. Πεθαίνουνστους δρόμους του Παρισιού και στους αμπελώνες τηςεπαρχίας!» Τα μάτια του Λούκας πετούσαν φωτιές, όμωςσυγκρότησε τη φωνή του. «Άκουσα να το λένε στο Λονδίνο.Δε θα ανεχτούν για πολύ το στασιασμό, όταν δικοί μαςάνθρωποι πεθαίνουν στην Ηπειρωτική Ευρώπη, όταν φίλοιμας τρέπονται σε φυγή κατά κοπάδια από τη Γαλλία».

«Δικοί σου φίλοι είναι, όχι δικοί μου». Και την ίδια στιγμήπου το είπε, η Τζούλιαν δεν μπορούσε να πιστέψει ότι το είχεπει.

Ο Λούκας φούντωσε. «Ποτέ δε θα γύριζες την πλάτη σου σεκάποιον που θα είχε ανάγκη. Ούτε καν σε Γ άλλοαριστοκράτη».

Είχε δίκιο. Η Τζούλιαν όρθωσε ακόμα περισσότερο το κορμίτης. «Λυπάμαι, Λούκας, αλλά δεν μπορείς να με διατάζειςόπως διατάζει ο Τζακ τους ναύτες του».

«Ω, ναι, μπορώ. Είσαι αδερφή μου. Είσαι είκοσι ενός ετών.

Ζεις κάτω από τη στέγη μου και τη φροντίδα γιου. Είμαι ηκεφαλή της οικογένειας. Θα κάνεις αυτό που σου λέω -γιαμια φορά στη ζωή σου, παρά την ανεξάρτητη φύση σου».

Η Τζούλιαν δεν ήξερε τι να κάνει. Να συνέχιζε και να τοναψηφούσε ανοιχτά; Τι θα της έκανε; Ποτέ δε θα τηναποκήρυττε και θα την έδιωχνε από το Γκρέιστοουν.

«Σκέφτεσαι να με αψηφήσεις;» είπε ο Λούκας με δυσπιστία.«Ύστερα απ’ όσα έχω κάνει για σένα, όλα όσα σου έχωυποσχεθεί να κάνω;»

Η Τζούλιαν κοκκίνισε. Οποιοσδήποτε άλλος κηδεμόνας θατην είχε πιέσει ήδη να παντρευτεί. Ο Λούκας δεν ήτανρομαντικός, όμως απ’ ό,τι έδειχνε ήθελε να βρει μόνη της ένασύζυγο που θα τον αγαπούσε. Κάποτε της είχε πει ότι δενμπορούσε να τη φανταστεί παντρεμένη με κάποιονσυντηρητικό γαιοκτήμονα που θα θεωρούσε τις πολιτικέςσυζητήσεις ανόητες φλυαρίες. Αντίθετα, ήθελε να τη δειπαντρεμένη με κάποιον που θα εκτιμούσε το ελεύθερο πνεύματης και τον ασυνήθιστο χαρακτήρα της και δε θα τηνκαταπίεζε.

«Δεν μπορώ ν’ αλλάξω τις αρχές μου», του είπε τελικά.«Ακό-

μα κι αν είσαι ένας υπέροχος αδερφός, ο καλύτερος που θα

μπορούσα να είχα ποτέ!»

«Άσε τώρα τις κολακείες! Δε σου λέω ν’ αλλάξεις τις αρχέςσου. Σου ζητάω να είσαι διακριτική, να κινείσαι προσεκτικάκαι να χρησιμοποιείς την κοινή λογική. Σου ζητάω να απέχειςαπ’ αυτές τις συγκεντρώσεις των ριζοσπαστών όσο είμαστε σεπόλεμο».

Η Τζούλιαν είχε ηθική υποχρέωση να υπακούσει τον μεγάλοτης αδερφό, ωστόσο δεν ήξερε αν μπορούσε να κάνει αυτόπου της ζητούσε. «Με φέρνεις σε τρομερά δύσκολη θέση»,του είπε.

«Ωραία», απάντησε κοφτά ο Αούκας. «Αλλά δεν είναι αυτόςο λόγος που ξεθέωσα το καημένο το άλογό μου στηντρεχάλα για να έρθω να σε βρω. Έχουμε έναν φιλοξενούμενοστο Γκρέιστοουν».

Κάθε σκέψη για συγκεντρώσεις ριζοσπαστών έσβησε από τομυαλό της Τζούλιαν. Κάτω από άλλες συνθήκες, θα τηντρόμαζε η είδηση ενός απρόσμενου επισκέπτη. Δεν περίμεναντον Λού-κας, και πολύ λιγότερο έναν επισκέπτη. Στο σπίτιείχαν μόνο ένα μπουκάλι κρασί. Ο ξενώνας δεν ήταν έτοιμος.Το σαλόνι δεν ήταν ξεσκονισμένο. Ούτε το χολ της εισόδου.Τα ντουλάπια δεν είχαν αρκετές προμήθειες για τηνπροετοιμασία ενός δείπνου. Αλλά η έκφραση του αδερφούτης ήταν τώρα τόσο αυστηρή, που σκέφτηκε ότι δε χρειαζόταν

ν’ ανησυχεί για το καθάρισμα του σπιτιού ή το γέμισμα τουκελαριού. «Αούκας;»

«Τον έφερε ο Τζακ πριν από μερικές ώρες». Το πρόσωπο τουΑούκας ήταν βλοσυρό. Γύρισε κι έπιασε τα γκέμια τουαλόγου του. «Δεν ξέρω ποιος είναι. Υποθέτω πως είναιλαθρέμπορος. Όπως και να ’χει το πράγμα, σε χρειάζομαι στοσπίτι. Ο Τζακ έχει πάει ήδη να φέρει γιατρό. Πρέπει ναφροντίσουμε αυτόν το δύστυχο άνθρωπο, γιατί βρίσκεται στοκατώφλι του θανάτου».

* * *

Το Γκρέιστοουν Μάνορ πρόβαλλε μπροστά. Ήταν ένααρχοντικό διακοσίων πενήντα χρόνων, φτιαγμένο απόανοιχτόχρωμη πέτρα, με επικλινείς στέγες από σχιστόλιθο.Χτισμένο στην κορυφή κακοτράχαλων, σχεδόν άσπρων καιγυμνών από δέντρα γκρεμών, στα άχρωμα χερσοτόπια καιτριγυρισμένο μόνο από έναν γκρίζο, μουντό ουρανό, φάνταζεαυστηρό και απομονωμένο.

Από κάτω ήταν ο όρμος Σένεν. Οι εξωφρενικές ιστορίες γιατΓ περιπέτειες, τις αναποδιές και τους θριάμβους τωνλαθρεμπόρων, των τελωνειακών και των εφόρων ήταν ενμέρει μύθοι και εν μέρει πραγματικότητα. Επί γενιές, ηοικογένεια Γκρέιστοουν ασχολούνταν ενεργά με τολαθρεμπόριο, κάνοντας τα στραβά μάτια όταν ο όρμος γέμιζε

με παράνομα κιβώτια με ουίσκι, ταμπάκο και τσάι πουέφερναν οι φίλοι και οι γείτονές τους ή παριστάνο-ντας τουςανήξερους σε ό,τι αφορούσε οποιαδήποτε παράνομηδραστηριότητα. Υπήρχαν βράδια που ο τελωνειακόςυπάλληλος που υπηρετούσε στην Πενζάνς δειπνούσε στοαρχοντικό με τη σύζυγο και τις κόρες του, πίνοντας από τακαλύτερα κρασιά της Γαλλίας και ανταλλάσσοντας τατελευταία κουτσομπολιά με τους οικοδεσπότες τους σαν ναήταν οι καλύτεροι φίλοι. Κάποια βράδια ανάβονταν φωτιέςπου προειδοποιούσαν τους λαθρέμπορους που ήταν στηνακτή ότι πλησίαζαν άνθρωποι του νόμου. Το καράβι του Τζακσήκωνε άγκυρα και ο όρμος έσφυζε από δραστηριότητακαθώς βαρέλια και κασόνια κρύβονταν βιαστικά σε σπηλιέςστους γκρεμούς. Και ενώ ο Τζακ με τους άντρες του τοέσκαγαν, οι οπλισμένες βρετανικές αρχές κατέβαιναν με ταπόδια τον γκρεμό, πυροβολώντας όποιον είχε μείνει πίσω.

Η Τζούλιαν τα είχε δει όλα αυτά από τον καιρό που ήτανμικρό παιδί. Κανένας στην περιοχή δε θεωρούσε τολαθρεμπόριο έγκλημα· ήταν τρόπος ζωής.

Τα πόδια της πονούσαν τρομερά. Το ίδιο και η πλάτη της.Τώρα πια ίππευε σπάνια, και πολύ λιγότερο καθισμένη με τοπλάι στη σέλα, όπως ήταν αναγκασμένη να κάνει εξαιτίας τουφορέματος της. Το να κρατάει την ισορροπία της στονοικιασμένο άλογο δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. ΟΛούκας της έριχνε κάθε τόσο ανήσυχες ματιές και αρκετές

φορές της είχε προτείνει να σταματήσουν μερικά λεπτά για ναξεκουραστεί. Όμως εκείνη σκεφτόταν ότι η Αμέλια θακαθυστερούσε στους γείτονές τους κι οτι ο ετοιμοθάνατοςξένος ήταν στο σπίτι μόνος, οπότε αρνιόταν.

Το πρώτο πράγμα που είδε καθώς έμπαιναν τροχάζοντας στομονοπάτι του Γκρέιστοουν Μάνορ που ήταν στρωμένο μεσπασμένα κοχύλια ήταν τα δύο άλογα της άμαξας στουςπέτρινους στάβλους, στο πίσω μέρος του σπιτιού. Η Αμέλιαείχε γυρίσει.

Αφιππέυσαν βιαστικά και ο Λούκας έπιασε τα γκέμια του δι-

κού της. «Θα τα φροντίσω εγώ», της είπε και χαμογέλασε.«Αύριο θα πονάς».

Είχαν σταματήσει πια να μαλώνουν. «Από τώρα πονάω», τουαπάντησε η Τζούλιαν.

Εκείνος απομάκρυνε τους δύο επιβήτορες.

Η Τζούλιαν σήκωσε τις ανοιχτόχρωμες φούστες της καιανέβηκε βιαστικά τα δύο μπροστινά σκαλιά του σπιτιού. Τοαρχοντικό ήταν ένα απλό ορθογώνιο κτίσμα, πιο μεγάλο στομήκος απ’ ό,τι στο φάρδος και στο ύψος, με τρία πατώματα.Ο τελευταίος όροφος ήταν σοφίτες και, μια φορά κι ένανκαιρό, ήταν τα διαμερίσματα των υπηρετών που δεν υπήρχανπια. Η μπροστινή σάλα διατηρούσε την αρχική μορφή της.

Ήταν ένα μεγάλο δωμάτιο που παλιότερα χρησιμοποιούντανγια δείπνα και ψυχαγωγικές δραστηριότητες. Τα πατώματαήταν από σκούρα γκρίζα πέτρα, οι τοίχοι σε πιο ανοιχτήαπόχρωση του ίδιου υλικού και τα ταβάνια ξύλινα. Δυοπορτραίτα προγόνων κι ένα ζευγάρι παμπάλαια σπαθιάστόλιζαν τους τοίχους. Στη μια άκρη της σάλας υπήρχαν ένατεράστιο τζάκι και δυο μεγαλόπρεπες πολυθρόνες με βυσσινίταπετσαρία.

Διέσχισε γρήγορα το σαλόνι, προσπέρασε ένα μικρό,αλλόκοτο καθιστικό με πιο μοντέρνα επίπλωση, μια μικρή,σκοτεινή βιβλιοθήκη και την τραπεζαρία. Άρχισε να ανεβαίνειτη στενή σκάλα.

Η Αμέλια κατέβαινε. Κρατούσε υγρά πανιά και μια κανάτα. Οιδύο γυναίκες κοντοστάθηκαν μόλις είδαν η μία την άλλη.«Είναι καλά;» ρώτησε αμέσως η Τζούλιαν.

Η Αμέλια ήταν μικρόσωμη, ενώ η Τζούλιαν ψηλή. Τα σκούραξανθά μαλλιά της ήταν τραβηγμένα αυστηρά πίσω και ηέκφρασή της χαρακτηριστικά σοβαρή, όμως το πρόσωπό τηςφωτίστηκε από ανακούφιση. «Δόξα τω Θεώ που ήρθες! Ώστεξέρεις ότι ο Τζακ έφερε εδώ έναν ετοιμοθάνατο», είπε μεδυσπιστία.

«Χαρακτηριστικό για τον Τζακ!» πέταξε η Τζούλιαν. Φυσικάο Τζακ είχε ήδη φύγει. «Μου το είπε ο Αούκας. Είναι έξω και

φροντίζει τα άλογα. Τι μπορώ να κάνω;»

Η Αμέλια γύρισε απότομα και άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα.Το μικροκαμωμένο κορμί της ήταν σφιγμένο από την ένταση.Συνέχισε γρήγορα στο διάδρομο, που ήταν σκοτεινός γιατί οιπυρσοί

στους τοίχους ήταν σβηστοί. Τα οικογενειακά πορτραίτα πουτον κοσμούσαν ήταν πάνω από διακοσίων ετών. Ο Λούκαςείχε καταλάβει την κύρια κρεβατοκάμαρα από καιρό και οΤζακ είχε τη δική του, ενώ οι δύο αδερφές μοιράζονταν τοίδιο δωμάτιο. Καμιά δεν την πείραζε, μια που τοχρησιμοποιούσαν μόνο για ύπνο. Αλλά το μικρό δωμάτιοτων ξένων έμενε σχεδόν αχρησιμοποίητο. Οι φιλοξενούμενοισπάνιζαν στο Γκρέιστοουν Μάνορ.

Κοιτάζοντας βλοσυρά την Τζούλιαν, η Αμέλια σταμάτησεμπροστά στην ανοιχτή πόρτα του ξενώνα. «Ο γιατρός Έικινςμόλις έφυγε».

Ο ξενώνας έβλεπε στις βραχώδεις ακτές του όρμου και στονΑτλαντικό ωκεανό. Ο ήλιος έδυε, λούζοντας το μικρόδωμάτιο με φως. Μέσα υπήρχαν ένα μικρό κρεβάτι, ένατραπέζι με δύο καρέκλες, ένα γραφείο και μια ντουλάπα. ΗΤζούλιαν σταμάτησε και το βλέμμα της πήγε στον άντρα πουκείτονταν στο κρεβάτι.

Η καρδιά της χτύπησε παράξενα.

Δε φορούσε πουκάμισο. Ένα σεντόνι ήταν ριγμένο χαλαράστους γοφούς του. Δεν είχε πρόθεση να τον κοιτάξει επίμονα,αλλά έτσι όπως ήταν απλωμένος έμεναν πολύ λίγα για τηφαντασία. Ήταν πολύ ψηλός και πολύ μελαχρινός, μια μάζααπό σμιλεμέ-νους μυς. Τον κοίταξε για λίγο ακόμα,ασυνήθιστη στη θέα γυμνόστηθων αντρών, και ειδικά ενόςάντρα με τόσο στιβαρό κορμί.

«Πριν από ένα λεπτό ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα. Πρέπεινα γύρισε όταν έφυγα», είπε κοφτά η Αμέλια.«Πυροβολήθηκε από κοντινή απόσταση στην πλάτη. Ογιατρός Έικινς είπε ότι έχασε πάρα πολύ αίμα. Πονάει».

Τώρα η Τζούλιαν είδε ότι το παντελόνι του ήταν ματωμένοκαι λερωμένο. Αναρωτήθηκε αν οι κηλίδες αίματος ήταν απότο δικό του τραύμα ή κάποιου άλλου. Δεν ήθελε να συνεχίσεινα κοιτάζει τους δυνατούς μηρούς του ή τους στενούςγοφούς του, έτσι έστρεψε γρήγορα το βλέμμα της στοπρόσωπό του.

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Ο φιλοξενούμενος τους ήτανένας πολύ ωραίος άντρας, με σταράτη επιδερμίδα,κατάμαυρα μαλλιά, έντονα ζυγωματικά και ίσια,αριστοκρατική μύτη. Πυκνές, σκούρες βλεφαρίδες σκίαζαν ταμάγουλά του.

Γύρισε το βλέμμα της αλλού. Η καρδιά της χτυπούσε τόσουνατά που νόμιζε ότι θα έσπαζε, κάτι που ήταν παράλογο.

Η Αμέλια της έβαλε στα χέρια τα υγρά πανιά και την κανάτακι έτρεξε μπροστά. Η Τζούλιαν σήκωσε τα μάτια της,καταλαβαίνοντας ότι το πρόσωπό της είχε γίνει κατακόκκινο.«Αναπνέει;» άκουσε τον εαυτό της να ρωτάει.

«Δεν ξέρω». Η Αμέλια ακούμπησε το χέρι της στο μέτωπότου. «Και το χειρότερο είναι ότι το τραύμα του έχει μολυνθεί,επειδή δεν το φρόντισαν όπως έπρεπε. Ο γιατρός Έικινς δενείναι καθόλου αισιόδοξος». Γύρισε προς την Τζούλιαν. «Πάωνα στεί-λω τον Μπίλι να φέρει θαλασσινό νερό».

«Ολόκληρο κουβά πρέπει να φέρει», απάντησε εκείνη. «Θακαθίσω εγώ μαζί του».

«Όταν έρθει ο Αούκας, θα τον γυρίσουμε πάλι μπρούμυτα»,είπε η Αμέλια και βγήκε από το δωμάτιο.

Η Τζούλιαν αφαιρέθηκε κοιτάζοντας τον ξένο, όμως συνήλθεγρήγορα. Ο άμοιρος ο άνθρωπος πέθαινε, την είχε ανάγκη.

Αφησε την κανάτα και τα πανιά στο τραπέζι και τονπλησίασε. Κάθισε δίπλα του πολύ προσεκτικά και η καρδιάτης άρχισε να χτυπάει πάλι δυνατά. Το στήθος του δενκουνιόταν. Έφερε το μάγουλό της κοντά στο στόμα του και

τότε αισθάνθηκε την αδύναμη ανάσα του. Ευτυχώς, ήτανακόμα ζωντανός.

«Πουρ λα βικτουάρ».

Η Τζούλιαν τινάχτηκε σαν να την είχαν πυροβολήσει. Τοβλέμμα της πήγε αμέσως στο πρόσωπό του. Τα μάτια τουήταν κλειστά, αλλά μόλις είχε μιλήσει -στα γαλλικά- μεπροφορά Γάλλου! Ήταν σίγουρη ότι είχε πει «Για τη νίκη».

Ήταν ένα συνηθισμένο σύνθημα των Γάλλων επαναστατών,όμως αυτός, με τα αριστοκρατικά χαρακτηριστικά του,έμοιαζε για ευγενής. Κοίταξε τα χέρια του -οι ευγενείς είχανχέρια απαλά σαν του μωρού. Οι κλειδώσεις του ήτανκομμένες και με μια κρούστα από ξεραμένο αίμα, οι παλάμεςτου ροζιασμένες.

Δάγκωσε το χείλι της. Από τόσο κοντά, αισθανότανανησυχητικά έντονα την παρουσία του. Ίσως ήταν η γύμνιατου ή η αρρε-νωπότητά του. Πήρε μια βαθιά εισπνοή με τηνελπίδα να διώξει λίγη από την έντασή της. «Μεσιέ; Ετ-βουφρανσέ;»

Ο άγνωστος δεν κουνήθηκε. «Είναι ξύπνιος;» ακούστηκε οΑούκας.

Η Τζούλιαν μισογύρισε προς το μέρος του αδερφού της που

έμπαινε στο δωμάτιο. «Όχι. Αλλά μίλησε στον ύπνο του. Σταγαλλικά, Λούκας».

«Δεν κοιμάται. Είναι αναίσθητος. Η Αμέλια είπε ότι έχει πυ-ρετό».

Η Τζούλιαν δίστασε προς στιγμήν, ύστερα έβαλε την παλάμητης στο μέτωπο του ξένου. «Είναι πολύ ζεστός».

«Μπορείς να τον φροντίσεις;» τη ρώτησε ο αδερφός της.

Εκείνη τον κοίταξε και αναρωτήθηκε αν ο τόνος της φωνήςτου ήταν πράγματι παράξενος ή απλώς το είχε φανταστεί.«Ασφαλώς και μπορώ. Θα τον κρατήσω τυλιγμένο σε υγράσεντόνια. Είσαι βέβαιος ότι ο Τζακ δεν είπε τίποτα σχετικά μετο ποιος είναι; Είναι Γάλλος;»

«Ο Τζακ δεν ξέρει ποιος είναι». Ο τόνος του Λούκας ήτανκοφτός. «Θα ήθελα να μείνω εδώ, αλλά αύριο πρέπει να είμαιστο Λονδίνο».

«Συμβαίνει κάτι;»

«Διαπραγματεύομαι ένα καινούριο συμβόλαιο για το σιδηρο-μετάλλευμά μας. Αλλά δεν ξέρω αν μ’ αρέσει η ιδέα νααφήσω εσένα και την Αμέλια μόνες μαζί του». Το βλέμματου Λούκας πήγε πάλι στον φιλοξενούμενο τους.

Η Τζούλιαν τον κοιτούσε κι εκείνος τελικά έστρεψε πάλι τοβλέμμα του σ’ εκείνη. Όταν αποφάσιζε να μείνειανέκφραστος, ήταν αδύνατο να καταλάβει κανείς τισκεφτόταν. «Δεν πιστεύω να φαντάζεσαι ότι μπορεί να είναιεπικίνδυνος;» του είπε.

«Δεν ξέρω τι να σκεφτώ».

Η Τζούλιαν κούνησε το κεφάλι της και γύρισε πάλι στονάγνωστο. Ο διάλογος με τον αδερφό της είχε κάτι παράξενο,σκέφτηκε. Ξαφνικά αναρωτήθηκε αν ο Λούκας ήξερε ποιοςήταν ο ξένος αλλά δεν ήθελε να το αποκαλύψει. Γύρισε νατον κοιτάξει, αλλά είχε φύγει.

Δεν υπήρχε λόγος να της κρύψει πληροφορίες. Αν ήξερεποιος

ήταν ο άγνωστος, σίγουρα θα της το έλεγε. Προφανώς είχεκάνει λάθος.

Κοίταξε τον μελαχρινό άντρα, ενοχλημένη που δεν μπορούσενα τον βοηθήσει. Έσπρωξε από το πρόσωπό του ένα πυκνό,μαύρο τσουλούφι. Καθώς το έκανε, εκείνος τινάχτηκε τόσοξαφνικά που το λερι του χτύπησε το μηρό της. Η Τζούλιανπετάχτηκε τρομαγ-

μένη όταν τον άκουσε να φωνάζει: «Ου ετ-ελ; Κι ε

ρεσπονσάμπλ; Κ’ες κ’ιλετ αριβέ;»

Πού είναι; Ποιος ευθύνεται γι ’αυτό; Τι συνέβη; μετέφρασεσιωπηλά εκείνη. Ο άντρας τινάχτηκε πάλι, ακόμα πιο δυνατάαυτή τη φορά, και η Τζούλιαν φοβήθηκε ότι θα χτυπούσε.Βόγκηξε βαθιά -προφανώς πονούσε.

Κάθισε πάλι δίπλα του στο κρεβάτι. Χάιδεψε τον ώμο του πουέκαιγε. «Μεσιέ, ζεμ ’απέλ Τζούλιαν. Ιλ φο κε βου ρεποζιέμεντνόν».

Ανέπνεε με δυσκολία τώρα, αλλά δεν κουνιόταν και τηςφάνηκε ότι ήταν ακόμα πιο ζεστός από πριν, όμως πρέπει ναήταν της φαντασίας της. Ύστερα άρχισε να μιλάει ξανά.

Για μια στιγμή η Τζούλιαν νόμισε ότι προσπαθούσε ναμιλήσει σ’ εκείνη, αλλά μιλούσε τόσο γρήγορα και θυμωμένα,τόσο απελπισμένα, που κατάλαβε ότι παραληρούσε.

«Σας παρακαλώ», του είπε απαλά, αποφασίζοντας να μιλάειμόνο γαλλικά. «Έχετε πυρετό. Σας παρακαλώ, προσπαθήστενα κοιμηθείτε».

«Νο! Νου νε πουβόν πα νου ρετιρέ!» Δυσκολευόταν να τονκαταλάβει, ωστόσο κατάφερε να βγάλει κάποιο νόημα απότα γρήγορα, μπερδεμένα λόγια του. Δεν μπορούμε ναγυρίσουμε πίσω τώρα, είχε πει. Δεν της έμεινε καμιάαμφιβολία ότι ήταν Γάλλος. Κανένας Άγγλος δε θα είχε

τόσο τέλεια προφορά. Κανένας Άγγλος δε θα μιλούσε σεάλλη γλώσσα μέσα στο παραλήρημά του.

Η Τζούλιαν κάθισε δίπλα του στις φτέρνες της,προσπαθώντας να τον καταλάβει. Όμως εκείνος τιναζότανβίαια, τόσο βίαια που γύρισε πάλι ανάσκελα, ενώ ταυτόχροναφώναζε. Βλαστημούσε. Δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω. Δενμπορούν να υποχωρήσουν! Μιλούσε για κάποια μάχη;Φώναζε. Πέθαναν πάρα πολλοί, όμως πρέπει να κρατήσουναυτή τη θέση! Όχι, όχι! ούρλιαζε. Μην οπισθοχωρείτε!Κρατήστε τη θέση! Για την ελευθερία!

Η Τζούλιαν άδραξε τον ώμο του που έκαιγε. Τα μάτια τηςείχαν θολώσει από τα δάκρυα. Σίγουρα ξαναζούσε μιατρομερή μάχη που αυτός και οι άντρες του είχαν χάσει. Χριστέμου, μήπως ήταν αξιωματικός του γαλλικού στρατού;

«Πουρ λα λιμπερτέ!» φώναζε. «Συνεχίστε, συνεχίστε!»

Του χάιδεψε τον ώμο, προσπαθώντας να τον καθησυχάσει.

Το ποτάμι πλημμύρισε από το αίμα... Πέθαναν πάρα πολλοί...Ο ιερέας πέθανε... Έπρεπε να υποχωρήσουν. Είχαν ηττηθεί.

Έκλαιγε.

Η Τζούλιαν δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν είχε ξαναδεί μεγάλοάντρα να κλαίει. «Παραληρείτε, μεσιέ», του είπε. «Αλλά τώρα

είσαστε ασφαλής εδώ, μαζί μου».

Εκείνος κοντανάσαινε, τα μάγουλά του ήταν μούσκεμα απότα δάκρυα, το στέρνο του γυάλιζε από τον ιδρώτα.

«Λυπάμαι για όσα περάσατε», του είπε. «Αλλά δεν είμαστεστο πεδίο της μάχης. Είμαστε στο σπίτι μου, στη Βρετανία.Εδώ θα είσαστε ασφαλής, ακόμα κι αν είσαστε Ιακωβίνος.Θα σας κρύψουμε και θα σας προστατέψουμε. Σας τουπόσχομαι!»

Ξαφνικά ο άγνωστος έδειξε να ηρεμεί. Η Τζούλιαναναρωτήθηκε αν κοιμόταν.

Πήρε μια βαθιά εισπνοή, συγκλονισμένη ως τα τρίσβαθα τηςύπαρξής της. Ήταν αξιωματικός του γαλλικού στρατού, ήτανβέβαιη. Μπορεί να ήταν ακόμα και ευγενής -κάποιοι Γάλλοιαριστοκράτες είχαν υποστηρίξει την επανάσταση και τώραυποστήριζαν τη Δημοκρατία. Ο ξένος είχε υποστεί μιατρομερή ήττα, όπου πολλοί από τους άντρες του είχανσκοτωθεί, κι αυτό τον στοίχειωνε. Η καρδιά της μάτωσε γι’αυτόν. Αλλά πώς στην ευχή τον είχε βρει ο Τζακ; Ο Τζακ δενυποστήριζε την επανάσταση, αλλά από την άλλη δεν ήτανούτε φανατικός Βρετανός πατριώτης. Κάποια φορά της είχεπει ότι ο πόλεμος τον εξυπηρετούσε αφάνταστα -τολαθρεμπόριο ήταν τώρα ακόμα πιο επικερδές απ’ ό,τι πριναπό την επανάσταση.

Ο άντρας έκαιγε. Του χάιδεψε το μέτωπο. Ξαφνικά θύμωσε.Πού ήταν η Αμέλια; Πού ήταν το θαλασσινό νερό; «Καίγεστεαπό τον πυρετό, μεσιέ», του είπε η Τζούλιαν, συνεχίζοντας νατου μιλάει στη μητρική του γλώσσα. «Πρέπει να ησυχάσετεγια να γίνετε καλά».

Έπρεπε να του ρίξει τον πυρετό. Έβρεξε ξανά το πανί, κι αυτήτΠ φορά σκούπισε το λαιμό και τους ώμους του. Ύστερα τοάφησε εκεί και μούσκεψε ένα άλλο.

«Τουλάχιστον τώρα ηρεμήσατε», είπε απαλά, ύστερα συνει-ητοποίησε ότι είχε μιλήσει αγγλικά. Επανέλαβε τα λόγια τηςστα

γαλλικά, σέρνοντας το βρεγμένο πανί στο στέρνο του. Οσφυγμός του έγινε πιο γρήγορος.

Μόλις είχε ακουμπήσει το βρεγμένο πανί ξανά στο στήθοςτου, όπου σκόπευε να το αφήσει, όταν ο άγνωστος τηνάδραξε απότομα από τον καρπό. Η Τζούλιαν τρόμαξε κιέβγαλε μια κραυγή, το βλέμμα.της πήγε στο πρόσωπό του.

Τα πράσινα μάτια του άστραφταν από οργή.

Πήρε μια απότομη εισπνοή, τρομαγμένη. «Ετ-βου ρεβεγιέ;»Ξυπνήσατε;

Εκείνος δεν την άφησε, όμως η λαβή του χαλάρωσε. Το

βλέμμα του μαλάκωσε. «Ναντίν;» ψιθύρισε βραχνά.

Ποια ήταν η Ναντίν; Η Τζούλιαν κατάλαβε -η ερωμένη του ήη σύζυγός του. Δυσκολευόταν να μιλήσει. Έγλειψε τα χείλητης. «Μεσιέ, τραυματιστήκατε στη μάχη. Είμαι η Τζούλιαν.Είμαι εδώ για να σας βοηθήσω».

Το βλέμμα του ήταν θολό από τον πυρετό. Και ξαφνικά τηνέπιασε από τον ώμο, χωρίς να αφήσει τον καρπό της.

Μόρφασε, ανέπνεε με δυσκολία, αλλά τα μάτια του δενέφευγαν από πάνω της. Ένα παράξενο φως τρεμόπαιζε σταβάθη τους και η Τζούλιαν ένιωσε να της κόβεται η ανάσα.

Της χαμογέλασε αχνά. «Ναντίν». Και το δυνατό, τραχύ χέριτου σύρθηκε στον ώμο της και στον αυχένα της. Πριν εκείνηπρολάβει να διαμαρτυρηθεί ή να τον ρωτήσει τι έκανε, οάγνωστος άρχισε να τραβάει το πρόσωπό της προς το μέροςτου.

Η Τζούλιαν συνειδητοποίησε κατάπληκτη ότι ετοιμαζόταν νατη φιλήσει!

Το χαμόγελό του ήταν απίστευτα σαγηνευτικό, γεμάτοσιγουριά και υποσχέσεις. Και μετά τα χείλη του σκέπασαν ταδικά της.

Εκείνη σάστισε, αλλά δεν προσπάθησε να τραβηχτεί από

κοντά του. Αντίθετα, έμεινε ακίνητη και του επέτρεψε αυτή τηνκίνηση απίστευτης οικειότητας ενώ η καρδιά της κόντευε νασπάσει, το κορμί της είχε παγώσει ολόκληρο. Ο πόθος τηνκατέκλυσε γρήγορα και ορμητικά.

Ήταν ένας πόθος που δεν είχε νιώσει ποτέ άλλοτε στη ζωήτης.

Έπειτα συνειδητοποίησε ότι είχε σταματήσει να τη φιλάει.Εκείνη ανέπνεε με δυσκολία πάνω στα ακίνητα χείλη του.Αισθα

νόταν έντονα τη φλόγα που έκαιγε στο δικό της κορμί. Τηςπήρε χίγη ώρα για να καταλάβει ότι είχε χάσει ξανά τιςαισθήσεις του.

Η Τζούλιαν ίσιωσε το κορμί της κατάπληκτη. Το μυαλό τηςήταν μπερδεμένο και κάλπαζε. Την είχε φιλήσει! Είχε πυρετό,παραληρούσε. Δεν ήξερε τι έκανε!

Αλλά είχε σημασία;

Την είχε φιλήσει, κι εκείνη είχε ανταποκριθεί όπως δεν είχεφανταστεί ποτέ ότι θα ανταποκρινόταν σε ένα φιλί.

Και ήταν αξιωματικός του γαλλικού στρατού -ένας ήρωαςτης Επανάστασης.

Τον κοίταξε. «Όποιος κι αν είσαι, δε θα πεθάνεις -δε θα τοεπιτρέψω εγώ», είπε.

Εκείνος ήταν τόσο ακίνητος, που θα μπορούσε να είχε ήδηπεθάνει.

Υ πήρχαν αμέτρητοι άντρες ανάμεσα στο πλήθος, πουφώναζαν οργισμένοι κουνώντας τις γροθιές τους στον αέρα,κι εκείνος ήξερε ότι έπρεπε να τρέξει... Καθώς έτρεχε, οιπέτρες κάτω από τα πόδια του άλλαξαν, έγιναν κόκκινες. Δενκαταλάβαινε... και μετά συνειδητοποίησε ότι έτρεχε σ’ έναποτάμι από αίμα.

Έβγαλε μια κραυγή καθώς τα επιβλητικά κτίρια του Παρισιούεξαφανίζονταν. Τώρα το αιμάτινο ποτάμι ήταν γεμάτο απόάντρες που ούρλιαζαν καθώς πέθαιναν. Ο πανικός και οφόβος τον κατάπιαν.

Και ήξερε ότι έπρεπε να ξυπνήσει.

Αισθάνθηκε στα χέρια του βαμβακερό ύφασμα, όχι χώμαούτε αίμα. Πάλεψε με το αιμάτινο ποτάμι και είδε τη Ναντίννα του χαμογελάει. Τα μάτια της έλαμπαν, το φεγγάρι ήτανγεμάτο και φωτεινό από πίσω της. Την είχε φιλήσει... Μόνοπου αυτό δεν ήταν δυνατό, γιατί η Ναντίν ήταν νεκρή...

Η Ναντίν ήταν νεκρή κι εκείνος κείτονταν σ’ ένα κρεβάτι. Πούβρισκόταν;

Στραγγισμένος από κάθε ρανίδα ενέργειας, ο Ντόμινικκατάλαβε ότι ονειρευόταν. Οι αναμνήσεις του ήταν ακόμαμπερδεμένες, τον έπνιγαν ο φόβος και ο τρόμος, όμωςπολέμησε τον πανικό που τον κυρίευε. Έπρεπε να σκεφτείκαθαρά. Ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.

Δεν ήταν πια ασφαλές να μείνει στη Γαλλία.

Κάποιος ήξερε την αληθινή του ταυτότητα.

Και θυμήθηκε ότι του είχαν στήσει ενέδρα έξω από το σπίτιτου Μισέλ. Τον κατέκλυσαν πάλι ο φόβος και η ανησυχία,αλ-χά κατάφερε να τα ελέγξει. Και ξαφνικά όλες οιαναμνήσεις του προηγούμενου ενάμιση χρόνου επανήλθανμε κρυστάλλινη καθαρότητα. Είχε πάει στη Γαλλία για ναβρει τη μητέρα του και τη μνηστή του και να τις φέρει στηνΑγγλία. Δεν είχε βρει τη Ναντίν, όμως είχε βρει τη μητέρα τουνα κρύβεται πάνω από ένα φούρνο στο Παρίσι. Το διαμέρισμάτης είχε καταστραφεί. Αφού την είχε βάλει σ’ ένα βρετανικόκαράβι στη Χάβρη, είχε γυρίσει στο Παρίσι με την ελπίδα ναβρει τη Ναντίν.

Δε σκόπευε να μείνει στη Γαλλία και να συνεχίσει νασυγκεντρώνει πληροφορίες για την πατρίδα του. Παρ’ όλο

που η μητέρα του!, η Κατρίν Φορτέσκ, ήταν Γαλλίδα, οπατέρας του ήταν ο κόμης του Μπέντφορντ και Άγγλος μέχριτο μεδούλι. Ο Ντόμινικ Πάτζετ είχε γεννηθεί στο πατρικό τουσπίτι στο Μπέντφορντ. Ήταν μοναχοπαίδι και είχε σπουδάσειστο Ίτον και στην Οξφόρδη. Μετά το θάνατο του ΓουίλιαμΠάτζετ, είχε κληρονομήσει τόσο τον τίτλο όσο και τηνκομητεία. Παρ’ όλο που συμμετείχε στη Βουλή των Λόρδωναρκετές φορές το χρόνο -αισθανόταν ότι είχε καθήκοναπέναντι στη χώρα στο σύνολό της, αλλά έπρεπε επίσης ναφροντίσει τα συμφέροντα του Μπέντφορντ-, η πολιτική δεντον ενδιέφερε. Για την ακρίβεια, πριν από αρκετά χρόνια είχεαρνηθεί μια θέση στο υπουργικό συμβούλιο του Πιτ. Οιευθύνες του ήταν ξεκάθαρες, και αφορούσαν την κομητεία.

Δεν είχε ανακαλύψει τι είχε συμβεί στη Ναντίν. Την είχαν δειγια τελευταία φορά στην εξέγερση που είχε καταστρέψει τοσπίτι της μητέρας του. Η Κατρίν φοβόταν ότι ο όχλος την είχετσαλαπατήσει μέχρι θανάτου. Όταν είχε επιστρέφει στηνΑγγλία, ο Ντόμινικ ανησυχούσε αρκετά για την επανάστασηστη Γαλλία ώστε να συναντηθεί με μερικούς ισότιμούς του,μεταξύ των οποίων και ο Έντμουντ Μπερκ, ένα άτομο μεσπουδαίες πολιτικές διασυνδέσεις. Οι.πληροφορίες που είχεσυγκεντρώσει ο Ντόμινικ όσο ήταν στη Γαλλία ήταν τόσοανησυχητικές, ώστε ο Μπερκ τον είχε συστήσει στονπρωθυπουργό Πιτ. Αλλά ο Σεμπάστιαν Γου-ορλοκ ήτανεκείνος που τον είχε πείσει να επιστρέφει στη Γαλλία, «υτή τηφορά με έναν και μόνο σκοπό: την κατασκοπία.

Ήταν αδύνατο να μαντέψει ποιος είχε μάθει την αλήθεια σχε-τικά με τον Ζαν-Ζακ Καρέ, τον άνθρωπο που παρίστανε ότιήταν. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε από τιςεκατοντάδες Παρι-ζιάνους ή ακόμα και κάποιοςπληροφοριοδότης ανάμεσα στους άντρες του Μισέλ.Πάντως, κάποιος είχε ανακαλύψει ότι ο Καρέ δεν ήτανιδιοκτήτης καταστήματος ειδών τυπογραφίας και δεν ήτανΙακωβίνος. Κάποιος είχε μάθει ότι στην πραγματικότητα ήτανΆγγλος και κατάσκοπος.

Η έντασή του κορυφώθηκε τώρα. Ήταν τρομακτικάαδύναμος, οπότε και ευάλωτος. Ο πόνος διαπερνούσε σανμαχαιριά την πλάτη του σε κάθε του ανάσα.

Ήταν με φίλους ή με εχθρούς;

Ήταν ακόμα οτι] Γαλλία;

Τρομοκρατημένος και εντελώς ξύπνιος, πρόσεξε ότι δεν ήτανδεμένος. Άνοιξε πολύ προσεκτικά τα μάτια του, ίσα ίσα για ναμπορέσει να δει μέσα από τις βλεφαρίδες του.

Δεν άλλαξε το ρυθμό της αναπνοής του. Δεν κούνησε τίποτεάλλο εκτός από τις βλεφαρίδες του. Αισθανόταν ότι δενήταν μόνος. Ήθελε να πιστέψει αυτός που ήταν μαζί του -αυτός που τον φυλούσε- ότι κοιμόταν.

Διέκρινε αμυδρά το περιβάλλον ενός μικρού υπνοδωματίου.Είδε μια ντουλάπα, ένα παράθυρο. Την επόμενη στιγμήμύρισε στον αέρα αρμύρα, γεύτηκε το αλάτι της.

Ήταν κοντά σε ακτή, αλλά ποια ακτή;

Προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να θυμηθεί κάτι,οτιδήποτε. Είχε ονειρευτεί το μακρύ ταξίδι στο πίσω μέροςμιας άμαξας, κυρίως τη νύχτα; Είχε ονειρευτεί τοσκαμπανέβασμα ενός πλοίου, το τρίξιμο των καταρτιών, τοθρόισμα των πανιών και τον αβάσταχτο πόνο; Τι του είχεσυμβεί από τη στιγμή που τον είχαν πυροβολήσει; Στο μυαλότου, θολές εικόνες προσπαθούσαν να πάρουν μορφή.Ξαφνικά του φάνηκε ότι θυμήθηκε μια γυναίκα μεπυρρόξανθα μαλλιά να σκύβει από πάνω του, να τον πλένει,να τον φροντίζει.

Και μετά η γυναίκα μπήκε στο οπτικό του πεδίο, έσκυψε απόπάνω του. Είδε πυρρόξανθα μαλλιά, το χλομό πρόσωπό της,ένα κρεμ φόρεμα.

«Μεσιέ;»

Ο Ντόμινικ αναγνώρισε τον ήχο της φωνής της. Ώστε τονείχε φροντίσει· δεν ήταν όνειρο.

Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν φίλος ή εχθρός. Θα κα-τάφερνε να αμυνθεί αν χρειαζόταν; Να δραπετεύσει; Ήταν

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

τόσο εξουθενωμένος, τόσο αδύναμος! Ποια ήταν και γιατίτον φρότ ντνζε; Ήταν φίλη του Μισέλ; Πώς είχε καταλήξειστα χέρια της; Σκέφτηκε να περιμένει -αργά ή γρήγορα θα τονάφηνε μόνο, και τότε θα μπορούσε να αποφασίσει σε τικατάσταση βρισκόταν. Η πρώτη του δουλειά θα ήταν ναψάξει το δωμάτιο, ύστερα το σπίτι. Έπρεπε να προσδιορίσει τηθέση του. Και θα χρειαζόταν κάποιο όπλο για ναυπερασπιστεί τον εαυτό του.

Από την άλλη μεριά, η γυναίκα δεν μπορεί να ήταν μόνη. Θαείχε συντρόφους. Όταν έφευγε, κάποιος άλλος θα ερχότανγια να τον φυλάει, και ίσως ήταν άντρας.

Άνοιξε τα μάτια του τελείως και βρέθηκε να κοιτάζει ταέκπληκτα γκρίζα μάτια της γυναίκας.

Καθόταν σε μια καρέκλα που είχε τραβήξει κοντά στο κρεβάτιτου, στην ποδιά της είχε μια πλάκα γραφής και στο χέρι τηςκρατούσε μια πένα. Τον κοίταξε σαστισμένη και ψιθύρισε:«Μεσιέ, βουζ ετ ρεβεγιέ;»

Ο Ντόμινικ δε σκόπευε να της απαντήσει. Όχι ακόμα. Αντί ναμιλήσει, έριξε μια γρήγορη ματιά γύρω του. Είδε ότι ήτανξαπλωμένος σ’ ένα στενό κρεβάτι, σε ένα δωμάτιο που δεναναγνώριζε. Η κάμαρα ήταν απλή, επιπλωμένη λιτά, και δενμπόρεσε να καταλάβει αν βρισκόταν στο σπίτι κάποιου αστούή κάποιου αριστοκράτη. Αν ήταν το δεύτερο, τότε πρέπει να

είχε περιέλθει σε ένδεια.

Από ένα παράθυρο έμπαινε φως. Ήταν νωρίς το απόγευμα.Το φως του ήλιου ήταν γκρίζο και αδύναμο, το άκρο αντίθετοτης λαμπερής καλοκαιρινής λιακάδας στην κοιλάδα τουΛίγηρα.

Πώς είχε βρεθεί σ’ αυτή την κρεβατοκάμαρα; Πραγματικά τονείχαν μεταφέρει με άμαξα και μετά με πλοίο ή όλα ήταν έναόνειρο; Να πάρει η ευχή, δε θυμόταν απολύτως τίποτα μετάτη στιγμή που τον είχαν πυροβολήσει στη Νάντη! Για τομόνο που ήταν τώρα σίγουρος ήταν ότι βρισκόταν κοντά σεθάλασσα, αλλά πού; Δεν μπορεί να ήταν στη Χάβρη ή στηΒρέστη, σκέφτηκε, όμως δεν ήταν σίγουρος. Ίσως ήταν στοΝτόβερ ή στο Πλίμουθ. Ακόμα κι αν βρισκόταν στην Αγγλία,έπρεπε να κρατήσει μυστική την ταυτότητά του. Κανένας δενέπρεπε να καταλάβει ότι ήταν Βρετανός κατάσκοπος.

Αλλά η γυναίκα τού είχε μιλήσει γαλλικά.

Μίλησε ξανά. Ο Ντόμινικ έμεινε τελείως ακίνητος, εστίασε σ’εκείνη καθώς επαναλάμβανε ό,τι του είχε πει νωρίτερα.«Κύριε, είστε ξύπνιος;»

Το πρόσωπό της ήταν κόκκινο, το βλέμμα της ερωτηματικό.Παρ’ ότι του μιλούσε γαλλικά, είχε μια ανεπαίσθητα ξενικήπροφορά. Κάτι του έλεγε ότι ήταν Αγγλίδα, κι αυτό θα έπρεπε

να τον ανακουφίσει, αλλά δεν του άρεσε καθόλου το γεγονόςότι του μιλούσε γαλλικά. Μήπως ήταν μισή Γαλλίδα όπωςεκείνος; Ή μήπως για κάποιο λόγο είχε συμπεράνει ότι ήτανΓάλλος; Τον είχε συναντήσει όταν δούλευε μυστικά; Γνώριζετην αλήθεια ή ένα μέρος της; Ποιους υποστήριζε; Μακάρι ναμπορούσε να θυμηθεί περισσότερα!

Και γιατί στην οργή ήταν γυμνός κάτω από τα λεπτάσκεπάσματα;

Η γυναίκα σηκώθηκε ξαφνικά. Την παρακολούθησεανήσυχος καθώς προχωρούσε στο δωμάτιο. Πρόσεξε ότι είχεπολύ ωραίο κορμί -όχι πως τον ένοιαζε στ’ αλήθεια. Μπορείνα ήταν σύμμαχος -ή μπορεί να ήταν εχθρός. Και θα έκανεοτιδήποτε χρειαζόταν για να επιβιώσει. Το να τηναποπλανήσει δεν αποκλειόταν.

Την είδε να αφήνει την πλάκα και το χαρτί στο τραπέζι, ναβάζει την πένα στο μελανοδοχείο. Πήρε ένα πανί, το βούτηξεσε μια λεκάνη με νερό. Ο Ντόμινικ δε χαλάρωσε. Οισυγκεχυμένες εικόνες έγιναν πιο σαφείς. Εικόνες αυτής τηςγυναίκας να σκύβει από πάνω του και να τον σκουπίζει με τοπανί, του προσώπου της πολύ κοντά στο δικό του, σαν ναετοιμαζόταν να τη φιλήσει...

Την είχε φιλήσει. Ήταν σίγουρος γι’ αυτό.

Το ενδιαφέρον του έγινε πιο έντονο. Τι είχε συμβεί μεταξύτους; Σίγουρα ήταν προς όφελος του.

Η γυναίκα γύρισε κοντά του. Η επιδερμίδα της ήταν ανοιχτό-χρωμη, με εξαίρεση δύο ρόδινες κηλίδες στα μάγουλά της.Κάθισε και έστυψε το πανί καθώς εκείνος τηνπαρακολουθούσε προσεκτικά, περιμένοντας να δει τι θαέκανε μετά. Το κορμί του διε-γέρθηκε.

Στη Γ αλλία, ζώντας στα πρόθυρα του θανάτου κάθε μέρα,είχε χάσει όλη την ηθική με την οποία είχε ανατραφεί. Από τοκρεβάτι του είχαν περάσει αναρίθμητες Γαλλίδες, άλλεςόμορφες, άλλες

\

όχι. Ελάχιστων τα ονόματα είχε μάθει και πολύ λιγότεραθυμόταν. Η ζωή ήταν μικρή, πολύ μικρή. Είχεσυνειδητοποιήσει ότι η ηθική ήταν άχρηστη αρετή σε καιρόπολέμου και επανάστασης.

Οι εικόνες με τις οποίες είχε ξυπνήσει ήταν πάντα εκεί, στοβάθος του μυαλού του, τον στοίχειωναν. Ο εξαγριωμένοςόχλος, ο αιματοβαμμένος δρόμος και μετά ο ποταμόςπλημμυρισμένος με αίμα στο Σομύρ. Η οικογένεια που είχεδει να καρατομείται, ο ιερέας που είχε ξεψυχήσει στα χέριατου. Η ηθική του είχε πεθάνει από καιρό, ίσως μαζί με τη

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Ναντίν. Το σεξ ήταν ψυχαγωγία, μια διέξοδος, επειδή οθάνατος ήταν η μόνη βεβαιότητα στη ζωή του.

Αύριο κάποιος μπορεί να τον δολοφονούσε.

Αύριο ένα εξαγριωμένο πλήθος -μπορεί να τον έβγαζε με τηβία από το σπίτι του και να τον λιθοβολούσε μέχρι θανάτου ήνα τον οδηγούσε σιδηροδέσμιο στην γκιλοτίνα, μέσα από τονόχλο που θα ζητωκραύγαζε.

Η γυναίκα χαμογέλασε αμυδρά και ακούμπησε το πανί στομέτωπό του.

Εκείνος τινάχτηκε, ξαφνιάζοντας και τους δυο τους. Έπειτατην έπιασε από τον καρπό. «Κι ετ βου;» Ποια είστε,' Του είχεμιλήσει στα γαλλικά, οπότε της μίλησε κι αυτός στην ίδιαγλώσσα. Μέχρι να μάθει πού ήταν και ποια ήταν -κι αν ήτανασφαλές να αποκαλύψει την ταυτότητά του-, θα έπαιζε τοπαιχνίδι της.

Η γυναίκα πήρε μια απότομη εισπνοή. «Μεσιέ, είστε ξύπνιος!Χαίρομαι τόσο πολύ!»

Δεν την άφησε. Αντίθετα, την τράβηξε ακόμα πιο κοντά του,ενώ η καρδιά του χτυπούσε δυνατά από το φόβο.Απεχθανόταν αυτή την άγνοια, έπρεπε να μάθει ποια ήτανκαι πού βρισκόταν. «Ποια είστε; Πού βρίσκομαι;»

Η γυναίκα πάγωσε, μόνο λίγοι πόντοι χώριζαν τώρα ταπρόσωπά τους. «Είμαι η Τζούλιαν Γκρέιστοουν, μεσιέ. Σαςφροντίζω. Βρίσκεστε στο σπίτι της οικογένειάς μου και είστεασφαλής εδώ».

Ο Ντόμινικ την κοίταξε, χωρίς να χαλαρώσει. Το γεγονός ότιτου έλεγε πως ήταν ασφαλής σήμαινε ότι γνώριζε κάτι για τιςραστηριότητές του. Για ποιον άλλο λόγο θα υπαινισσόταν ότιμπορεί να κινδύνευε; Και από ποιους φανταζόταν ότικινδύνευε; Από τους Ιακωβίνους; Από κάποιονσυγκεκριμένο, όπως ο δολο-φονος στη Νάντη;

Ή πίστευε ότι κινδύνευε από τους ίδιους του τους συμμάχους;Νόμιζε ότι ήταν Γάλλος και διέτρεχε κίνδυνο από τουςΆγγλους;

Το σπίτι της οικογένειάς της ήταν στην Αγγλία ή στη Γαλλία;Γιατί συνέχιζε να του μιλάει γαλλικά;

Η γυναίκα έγλειψε τα χείλη της και ψιθύρισε βραχνά:«Αισθάνεστε καλύτερα; Ο πυρετός έπεσε, αλλάεξακολουθείτε να είστε ωχρός, μεσιέ».

Εκείνος ένιωσε ξαφνικά να ζαλίζεται. Ω, ήταν τόσοαδύναμος! Την άφησε. Όμως δε μετάνιωσε που την είχετρομάξει. Ήθελε να είναι νευρική και αναψοκοκκινισμένη καιτου χεριού του.

«Πονάω, μαντεμουαζέλ. Η πλάτη μου με πεθαίνει, αλλά ναι,είμαι καλύτερα».

«Σας πυροβόλησαν στην πλάτη, μεσιέ. Το τραύμα ήταν πολύσοβαρό», είπε απαλά εκείνη. «Η κατάστασή σας ήτανκρίσιμη. Φοβηθήκαμε για τη ζωή σας».

«Ποιοι;»

«Η αδερφή μου, οι αδερφοί μου κι εγώ».

Άρα υπήρχαν άντρες στο σπίτι, σκέφτηκε ο Ντόμινικ. «Όλοιμε φροντίσατε;»

«Οι αδερφοί μου δεν είναι εδώ. Σας περιποιούμουν κυρίωςεγώ, μεσιέ, παρ’ ότι βοηθούσε και η αδερφή μου η Αμέλια,όταν δε φρόντιζε τη μητέρα μας». Το πρόσωπό της κοκκίνισεπερισσότερο.

Ήταν μόνος με τρεις γυναίκες.

Ο Ντόμινικ ανακουφίστηκε, αλλά πολύ λίγο. Φυσικά, θαέστρεφε την κατάσταση προς όφελος του. Μπορεί να ήτανφοβερά. αδύναμος, όμως θα έβρισκε κάποιο όπλο και οιτρεις γυναίκες δε θα μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν -δενέπρεπε να μπορέσουν να τον αντιμετωπίσουν αν ήθελε ναγλιτώσει. «Τότε φαίνεται πως σας είμαι βαθύταταυποχρεωμένος, μαντεμουαζέλ».

Ήταν απίστευτο, όμως η γυναίκα κοκκίνισε ξανά καισηκώθηκε. «Κουταμάρες, μεσιέ».

Εκείνος τη μελέτησε. Θα ήταν πανεύκολο να τη σαγηνεύ-σει,σκέφτηκε. «Με φοβάστε, μαντεμουαζέλ',» τη ρώτησε απαλά.Ήταν υπερβολικά νευρική.

«Όχι! Και βέβαια όχι!»

«Ωραία. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα να φοβάστε». Χαμογέλασε

αγνά. Είχαν φιληθεί. Του είχε βγάλει τα ρούχα. Γι’ αυτό ήταντόσο νευρική;

Εκείνη δάγκωσε το χείλι της. «Περάσατε μια πολύ δύσκοληδοκιμασία. Χαίρομαι που είστε καλά».

Πόσα ήξερε; «Ναι, πέρασα». Ο Ντόμινικ ήταν ήρεμος. Έλπιζεότι η γυναίκα θα συνέχιζε και θα του έλεγε πώς είχε βρεθεί σ’εκείνο το σπίτι και τι του είχε συμβεί μετά τη Νάντη.

Εκείνη έμεινε σιωπηλή, όμως το βλέμμα της δεν έφυγε απόπάνω του.

Δε θα του έλεγε περισσότερα, σκέφτηκε ο Ντόμινικ. Έπρεπενα της τα βγάλει με το τσιγκέλι. «Λυπάμαι που σαςαναστάτωσα. Αλλά σίγουρα θα έχετε και υπηρέτες».

Η γυναίκα δεν απάντησε αμέσως. «Δεν έχουμε υπηρέτες, με-σιέ. Υπάρχει ένας νεαρός που μας βοηθάει με τα άλογα,όμως έρχεται μόνο λίγες ώρες κάθε μέρα».

Ο Ντόμινικ ανακουφίστηκε κι άλλο, αλλά συνέχισε ν’ανησυχεί.

«Με κοιτάζετε επίμονα», είπε εκείνη βραχνά.

Εκείνος κοίταξε τα χέρια της, που τα είχε δεμένα σφιχτά πάνωστη φούστα της από άσπρη μουσελίνα. Δεν είδε βέρα ούτεδιαμα-ντένιο δαχτυλίδι -δεν υπήρχαν καθόλου δαχτυλίδια.«Μου σώσατε τη ζωή, μαντεμουαζέλ, οπότε έχω περιέργειανα μάθω για εσάς».

Η γυναίκα σήκωσε τα κομψά χέρια της. Τα σταύρωσε στοστήθος της σαν να έπαιρνε θέση άμυνας -ή σαν νααισθανόταν αμηχανία. «Είχατε ανάγκη. Πώς θα μπορούσα ναμη βοηθήσω;» είπε. Και μετά: «Δε μου είπατε το όνομά σας».

Το ψέμα ήρθε τόσο φυσικά όσο και η αναπνοή του. «ΣαρλΜορίς. Σας είμαι υποχρεωμένος για πάντα».

Εκείνη τελικά του χαμογέλασε.

«Δε μου χρωστάτε τίποτα», είπε κοφτά. Δίστασε. «Σίγουρα θαπεινάτε. Θα γυρίσω αμέσως».

Μόλις άκουσε τα βήματά της να ξεμακραίνουν στοδιάδρομο, ο Ντόμινικ ανασηκώθηκε, πέταξε από πάνω του τασκεπάσματα και ετοιμάστηκε να σηκωθεί. Ο πόνος στηνπλάτη και στο στήθος του τον έσκισε σαν μαχαιριά. Έμεινεακίνητος και βόγκηξε.

Και το δωμάτιο άρχισε να γυρίζει.

Να πάρει η οργή!

Αρνήθηκε να ξαπλώσει πάλι. Του πήρε μερικά ατέλειωταλεπτά να ξεπεράσει τον πόνο και να διώξει τη ζαλάδα. Ήτανσε πολύ χειρότερη κατάσταση απ’ όσο είχε φανταστεί.Ύστερα, αργά και προσεκτικά, σηκώθηκε.

Έγειρε στον τοίχο αποκαμωμένος. Για λίγη ώρα το δωμάτιοεξακολουθούσε να γυρίζει. Αλλά μόλις σταμάτησε, πήγεπαραπατώντας μέχρι την ντουλάπα. Προς απογοήτευσή του,ήταν άδεια. Πού ήταν τα ρούχα του;

Βλαστήμησε ξανά. Ύστερα πήγε στο παράθυρο. Τα βήματάτου ήταν τόσο ασταθή που έριξε κάτω μια καρέκλα.Φτάνοντας στο παράθυρο κρατήθηκε από το κούφωμα καικοίταξε τη θάλασσα πέρα από τους γυμνούς βράχους.

Δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι αυτό που έβλεπε ήταν οΑτλαντικός ωκεανός. Γνώριζε καλά το ασημόγκριζο χρώμααυτών των συχνά φουρτουνιασμένων νερών. Μετά κοίταξε

τον γκρεμό με -τους ανοιχτόχρωμους βράχους, τομελαγχολικό, άχρωμο τοπίο. Στο βάθος διέκρινε ένανμοναχικό πύργο. Δεν ήταν στη Βρέστη, σκέφτηκε. Το τοπίοέμοιαζε πάρα πολύ με της Κορνουάλης.

Η Κορνουάλη φημιζόταν για τη συμπάθειά της στουςΙακωβίνους. Γύρισε, ακουμπώντας στο κούφωμα για ναισορροπήσει. Το μικρό τραπέζι ήταν μπροστά του, με τηνπλάκα γραφής της γυναίκας, το μελανοδοχείο και το χαρτί.Έκανε δυο βήματα προς τα εκεί, βόγκηξε δυνατά καικρατήθηκε από την άκρη του για να μη σωριαστεί κάτω.

Βλαστήμησε πάλι. Δε θα μπορούσε να τρέξει για να γλιτώσειαπό κάποιον, αν χρειαζόταν, τις επόμενες μέρες. Ούτε ναξελογιάσει τη γυναίκα θα μπορούσε.

Το βλέμμα του έπεσε στο χαρτί. Έγραψε το γράμμα της σταγαλλικά.

Τον κυρίεψε τρόμος. Το έπιασε και διάβασε την πρώτηπαράγραφο.

Αγαπητοί μου φίλοι, σας γράψω για να γιορτάσω μαζί σας τιςπρόσφατες νίκες στην Εθνική Συνέλευση, και ειδικά τοθρίαμβο της θεμελίωσης του νέου Συντάγματος, σύμφωνα μετο οποίο ο καθένας έχει δικαίωμα ψήφου.

Ήταν μια αναθεματισμένη οπαδός των Ιακωβίνων.

Ήταν εχθρός.

Και τώρα οι λέξεις ήταν σαν να γκριζάριζαν στο ανοιχτόχρω-μο φόντο του χαρτιού. Με κάποιο τρόπο κατάφερε ναδιαβάσει τις επόμενες γραμμές.

Ο σύλλογός μας ελπίζει να υπάρξουν κι άλλες νίκες κατά τωναντιπάλων. Θα θέλαμε να μας πείτε πώς θα μπορούσαμε ναβοηθήσουμε περαιτέρω στο σκοπό μας για την ελευθερία καιτην ισότητα στη Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη.

Τώρα οι λέξεις θόλωναν γρήγορα, γίνονταν mo σκούρες καιδεν μπορούσε να τις διαβάσει. Κοιτούσε το χαρτί χωρίς να τοβλέπει πραγματικά. Ήταν οπαδός των Ιακωβίνων.

Έπαιζε μαζί του τη γάτα και το ποντίκι; αναρωτήθηκε. ΣτηΓαλλία όλοι κατασκόπευαν τους γείτονές τους, ψάχνονταςγια επαναστάτες και προδότες. Συνέβαινε το ίδιο τώρα καιστη Βρετανία; Σαν οπαδός των Ιακωβίνων, μήπως η γυναίκακυνηγούσε ανθρώπους όπως εκείνος, ελπίζοντας ναανακαλύψει Βρετανούς κατασκόπους και μετά να τουςπροδώσει;

Ή μήπως νόμιζε ότι ήταν Γάλλος; Τώρα έπρεπε να φροντίσεινα μη μάθει ποτέ ότι ήταν Άγγλος. Και πόσα ήξερε; Γνώριζεότι μόλις είχε έρθει από τη Γαλλία; Έπρεπε να μάθει,διάβολε!

Ο Ντόμινικ είχε ιδρώσει, του είχε κοπεί η ανάσα. Η αγωνίαήταν αβάσταχτη στην κατάστασή του. Πολύ αργά,συνειδητοποίησε ότι το πάτωμα κυμάτιζε κάτω από τα πόδιατου. Πέταξε το χαρτί βλαστημώντας.

Ο κόσμος γύρω του άρχισε να σκοτεινιάζει, τον τύλιγανμαύρες σκιές. Δυσκολευόταν ν’ αναπνεύσει. Το δωμάτιογύριζε αργά, μαζί με όλα τα έπιπλα.

Δεν έπρεπε να λιποθυμήσει.

Τελικά σωριάστηκε στο πάτωμα. Καθώς κείτονταν εκείπασχίζοντας να διατηρήσει τις αισθήσεις του, άκουσε βήματανα πλησιάζουν βιαστικά προς το μέρος του. Τον κυρίευσεφόβος.

«Μεσιέ!»

Ο Ντομ πάσχιζε τόσο σκληρά να διατηρήσει τις αισθήσειςτου, που είχε ιδρώσει όλο του το κορμί. Έσφιξε τις γροθιέςτου, πήρε μια βαθιά εισπνοή και άνοιξε τα μάτια του. Τοπρώτο που είδε ήταν τα γκρίζα μάτια της. Το βλέμμα της ήτανκαρφωμένο στο πρόσωπό του καθώς έσκυβε από πάνω του,η έκφρασή της γεμάτη ανησυχία.

Σαν από θαύμα, το δωμάτιο σταμάτησε να γυρίζει.

Σήκωσε το βλέμμα του και την είδε να τον κοιτάζει με

αγωνία.

Τον κυρίεψε ένταση καθώς ήταν σωριασμένος μπρούμυταμπροστά της. Ήταν πολύ αδύναμος για να υπερασπιστεί τονεαυτό του, και το ήξερε. Πρέπει να το ήξερε κι εκείνη.

Αλλά δεν κρατούσε κάποιο όπλο στο χέρι της. Αντίθετα,άγγιζε τους γυμνούς ώμους του, τους έσφιγγε. «Μεσιέ!Λιποθυμήσατε;» Η φωνή της ήταν βραχνή. Και τότε οΝτόμινικ συνειδητοποίησε γιατί.

Ήταν γυμνός- εκείνη ντυμένη.

«Έπεσα, μαντεμουαζέλ», του βγήκε με ευκολία το ψέμα. Δεθα την άφηνε να καταλάβει πόσο αδύναμος ήταν. Έπρεπε νατον θεωρεί ικανό να αμυνθεί, ακόμα και να επιτεθεί. Σήκωσεμε κόπο το χέρι του και χάιδεψε το μάγουλό της.«Εξακολουθείτε να είστε ο σωτήρας μου».

Για μια στιγμή τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. Έπειταεκείνη σηκώθηκε και γύρισε το πρόσωπό της από την άλληγια να μη βλέπει το κορμί του. Είχε γίνει κατακόκκινη.

Ο Ντομ κατάλαβε πως δεν είχε ξαναδεί ποτέ γυμνό άντρα.Με την απειρία της, θα του ήταν εύκολο να τηνεκμεταλλευτεί. «Σας ζητώ συγνώμη», είπε, προσευχόμενος ναμην κατέρρεε ξανά καθώς σηκωνόταν. «Δε βρίσκω τα ρούχαμου».

«Τα ρούχα σας», απάντησε εκείνη κοφτά, «έχουν πλυθεί».

Εκείνος είδε ότι κοιτούσε ακόμα αλλού και σηκώθηκε. Ήθελενα σωριαστεί στο κρεβάτι, όμως τράβηξε από εκεί το σεντόνικαι το τύλιξε στη μέση του. «Εσείς με γδύσατε;» τη ρώτησε.

«Όχι». Εξακολουθούσε να μην τον κοιτάζει. «Ο αδερφόςμου... Έπρεπε να σας κάνουμε μπάνιο με θαλασσινό νερό γιανα πέσει ο πυρετός».

Ο Ντόμινικ κάθισε στο κρεβάτι. Ο πόνος τον τσάκιζε, αλλάτον αγνόησε. Είχε αναπτύξει από καιρό την ικανότητα ναπαραμένει ανέκφραστος. «Τότε σας ευχαριστώ και πάλι».

«Σας έφεραν εδώ μόνο με το παντελόνι και τις μπότες σας,μεσιέ. Το παντελόνι δεν έχει στεγνώσει ακόμα. Βρέχει απότότε που ήρθατε. Αλλά μπορώ να σας φέρω ένα του αδερφούμου, του

Λούκας». -

Ο Ντόμινικ αναζήτησε το βλέμμα της μέχρι που τοσυνάντησε. Ήταν ακόμα ταραγμένη που τον είχε δει γυμνό.Αν ήταν τυχερός, δε θα είχε προσέξει πόσο άχρηστος ήταν.Χαμογέλασε. «Δε θα έλεγα όχι και για ένα πουκάμισο», τηςείπε.

Εκείνη τον κοίταξε σαν να της μιλούσε σε κάποια γλώσσα

που δεν καταλάβαινε. Και φυσικά δεν εκτίμησε το χιούμορτου.

Το χαμόγελό του έσβησε. «Λυπάμαι αν πρόσβαλα τιςευαισθησίες σας, μαντεμουαζέλ».

«Τι προσπαθείτε να κάνετε, μεσιέ; Γιατί σηκωθήκατε χωρίς τηβοήθειά μου;»

Ήταν έτοιμος να της απαντήσει όταν είδε το γράμμα πουήταν πεσμένο στο πάτωμα πίσω της, εκεί που το είχε πετάξει.Κατάλαβε ότι δεν έπρεπε να προσπαθήσει να τραβήξει τοβλέμμα του, γιατί εκείνη είχε γυρίσει ήδη και κοιτούσε πίσωτης.

«Όταν έπεσα, έριξα την καρέκλα και χτύπησα και στοτραπέζι», της είπε. «Με συγχωρείτε. Ελπίζω να μην έσπασατην καρέκλα».

Εκείνη σήκωσε βιαστικά το γράμμα και το άφησε δίπλα στομελανοδοχείο. Το ίδιο γρήγορα έβαλε την καρέκλα στη θέσητης.

«Ήθελα ν’ ανοίξω το παράθυρο για να μπει λίγος καθαρόςαέρας», πρόσθεσε ο Ντόμινικ.

Χωρίς να γυρίσει, εκείνη πήγε στο παράθυρο, τοξεμαντάλωσε και το έσπρωξε προς τα έξω. Ο κρύος αέρας

του Ατλαντικού όρμησε στο δωμάτιο.

Ο Ντόμινικ την κοίταξε προσεκτικά.

Ξαφνικά εκείνη γύρισε και τον έπιασε να την κοιτάζει.

Και ο Ντόμινικ κατάλαβε ότι δεν είχε κάνει λάθος για τηνκαινούρια ένταση που είχε προκληθεί ανάμεσά τους.

Τελικά του χαμογέλασε αχνά. «Με συγχωρείτε. Θα σκέφτεστεπως είμαι πολύ ανόητη. Δε... δεν περίμενα να γυρίσω στηνκρεβα-τ°κάμαρα και να σας βρω στο πάτωμα».

Ηταν καλή στα ψέματα, αλλά όχι τόσο καλή όσο αυτός.«Όχι», ττΙζ απάντησε. «Σκέφτομαι ότι είστε πολύ όμορφη».

Εκείνη πάγωσε.

Ο Ντομ χαμήλωσε το βλέμμα του. Έπεσε σιωπή. Για να είναιασφαλής, σκέφτηκε, το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν ναπαίξει το παιχνίδι της.

Εκτός, βέβαια, αν ήταν κατάσκοπος, όπως φοβόταν, και ηαφέλειά της ήταν προσποιητή. Σ’ αυτή την περίπτωση, εκείνηέπαιζε μαζί του.

* * *

«Τζούλιαν; Γιατί είσαι τόσο ανήσυχη;» ρώτησε η Αμέλια.

Στέκονταν στο κατώφλι του ξενώνα και κοιτούσαν μέσα στοδωμάτιο. Ο ουρανός έξω ήταν γεμάτος αστέρια και ηΤζούλιαν είχε ανάψει το τζάκι, έτσι η φωτιά φώτιζε τηνκάμαρα. Ο Σαρλ κοιμόταν ακόμα και ο δίσκος με το δείπνοτου ήταν στο τραπέζι ανέγγιχτος. ~

Δε θα ξεχνούσε ποτέ τον τρόμο που την είχε πλημμυρίσειόταν τον είχε βρει σωριασμένο στο πάτωμα. Για μια στιγμήείχε φοβηθεί πως ήταν νεκρός! Αλλά δεν ήταν νεκρός, είχεπέσει. Όταν είχε σηκωθεί αργά -εντελώς, σκανδαλιστικά,υπέροχα γυμνός-, έκανε πως δεν κοιτούσε, όμως δενμπορούσε να τραβήξει το βλέμμα της από πάνω του.«Πέρασαν είκοσι τέσσερις ώρες από τότε που ξύπνησε γιατελευταία φορά», είπε.

«Αναρρώνει από έναν τρομερό τραυματισμό», επισήμανε ηΑμέλια με σιγανή φωνή. «Αρχίζεις να μου θυμίζειςυπερπροστατευτική μητέρα».

Η Τζούλιαν τινάχτηκε. Η αδερφή της είχε δίκιο, ανησυχούσε.Ήθελε να τον δει ξύπνιο για να σιγουρευτεί ότι ήταν καλά.Αλλά μετά τι; «Κουταμάρες. Απλώς ανησυχώ, όπως θαανησυχούσε ο καθένας».

Η Αμέλια έβαλε τα χέρια της στους γοφούς της και την

κοίταξε. «Τζούλιαν, μπορεί να μην του μίλησα όπως τουμίλησες εσύ, όμως δεν είμαι τυφλή. Ακόμα και κοιμισμένος,είναι πολύ γοητευτικός άντρας». ,

Η Τζούλιαν προσπάθησε να παραμείνει απαθής. «Αλήθεια;Δεν το πρόσεξα».

Η αδερφή της γέλασε, κάτι αρκετά σπάνιο για εκείνη. «Ω, έλατώρα! Παρατήρησα ότι όταν είσαι μαζί του δεν μπορείς ναπάρεις

τα μάτια σου από πάνω του. Πάλι καλά που κοιμάται, αλλιώςθα σε τσάκωνε να τον γλυκοκοιτάζεις! Αλλά χαίρομαι. Είχααρχίσει ν’ αναρωτιέμαι αν είσαι άτρωτη στους άντρες».

Η Αμέλια μπορεί να μην ακουγόταν τόσο εύθυμη αν γνώριζε5 τι γνώριζε η Τζούλιαν για τον φιλοξενούμενο τους. Καιαργά ή γρήγορα η Τζούλιαν θα έπρεπε να της μιλήσει, αφούζούσαν σ’ ένα μικρό σπίτι. Η Αμέλια δεν ασχολιόταν με τηνπολιτική. Ωστόσο ήταν πατριώτισσα και ο πιο γνωστικόςάνθρωπος που ήξερε. Θα τρόμαζε αν μάθαινε ότιπεριέθαλπαν έναν εχθρό της χώρας.

«Τώρα μάλιστα, είπε ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα!» είπεγρήγορα, αλλάζοντας θέμα.

«Δεν ήμουν πάντα άτρωτη στους ωραίους άντρες,·

Τζούλιαν», είπε απαλά η Αμέλια.

Η Τζούλιαν μετάνιωσε αμέσως για το καρφί της. Ήταν μόλιςδώδεκα ετών το καλοκαίρι που η αδερφή της είχε ερωτευτείτον μικρότερο γιο του κόμη του Σεντ Τζαστ, αλλά θυμόταν τοσύντομο, φλογερό φλερτ τους. Θυμόταν να στέκεται στοπαράθυρο του κάτω ορόφου και να τους παρακολουθεί ναφεύγουν καλπάζοντας από το σπίτι, με τον Σάιμον Γκρένβϊλνα κυνηγάει την Αμέλια. Ήταν τόσο εντυπωσιακός που σταμάτια της φάνταζε σαν αληθινός πρίγκιπας και σκεφτόταν ότιη αδερφή της ήταν απίστευτα τυχερή. Θυμόταν επίσης το σοκτης Αμέλια όταν είχαν πληροφορηθεί το θάνατο τουαδερφού του. Τον είχαν καλέσει πίσω στο Λονδίνο κι εκείνησκεφτόταν ότι η αδερφή της δεν έπρεπε να κλαίει, γιατί οΣάιμον την αγαπούσε και θα γύριζε. Όμως ήταν ανόητη καιαφελής. Δεν είχε γυρίσει. Η Αμέλια έκλαιγε για βδομάδεςμέχρι να την πάρει ο ύπνος, η καρδιά της είχε γίνει κομμάτια.

Προφανώς ο Σάιμον την είχε ξεχάσει γρήγορα. Η Τζούλιαν δεθυμόταν να της είχε γράψει ποτέ έστω κι ένα γράμμα, καιύστερα από δύο χρόνια είχε παντρευτεί την κόρη ενόςυποκόμη. Τα τελευταία εννιά χρόνια δεν είχε πάει ούτε μιαφορά στην κομητεία του, στα νότια του Σεντ Τζαστ.

Η Τζούλιαν ήξερε ότι η αδερφή της δεν τον είχε συγχωρήσει,να χρόνο αφότου είχε φύγει, η Αμέλια είχε απορρίψει δύο πο-υ καλέζ προτάσεις γάμου, από έναν εύπορο δικηγόρο και

έναν ωραίο αξιωματικό του βασιλικού ναυτικού. Κι από τότεδεν είχαν υπάρξει άλλες προτάσεις...

«Είμαι είκοσι πέντε χρονών και δεν είμαι καλλονή», είπεαδιάφορα η Αμέλια. «Η προίκα μου είναι ασήμαντη κι έχωδεσμευτεί να φροντίζω τη μαμά. Αν οι άντρες με αφήνουναδιάφορη, είναι επιλογή μου».

«Είσαι πολύ ελκυστική, αλλά κάνεις σαν να θέλεις να γίνειςαόρατη!» Η Τζούλιαν δίστασε. «Μπορεί μια μέρα ναγνωρίσεις κάποιον που θα κάνει την καρδιά σου να χτυπήσειδυνατά». Κοκκίνισε όταν σκέφτηκε τον Σαρλ Μορίς.

«Ελπίζω, όχι!»

Η Τζούλιαν κατάλαβε ότι έπρεπε να εγκαταλείψει αυτό τοευαίσθητο θέμα. «Καλά λοιπόν. Δεν είμαι τυφλή, οπότε ναι, ομεσιέ Μορίς είναι πολύ ωραίος. Και μου εξέφρασε τηβαθύτατη ευγνωμοσύνη του όταν ξύπνησε. Ήτανγοητευτικός». Ο Σαρλ Μορίς ήταν πολύ ευφραδής, κάτι πουμαρτυρούσε μόρφωση και ίσως ευγενική καταγωγή. Και ήτανεπικίνδυνα γοητευτικός.

«Α! Αν το τελευταίο είναι αλήθεια, τότε σίγουρα κέρδισε τηναδιάφορη καρδιά σου!» είπε η Αμέλια.

Η Τζούλιαν ήξερε ότι η αδερφή της την πείραζε, αλλά δενκατάφερε να χαμογελάσει. Σκεφτόταν τον φιλοξενούμενο

τους νύχτα και μέρα, ακόμα και προτού ανακτήσει τιςαισθήσεις του. Ήλπιζε να μην είχε ξεμυαλιστεί με τονάγνωστο Γάλλο. Ίσως ήταν η κατάλληλη στιγμή νααποκαλύψει στην αδερφή της την ταυτότητά του.

«Τζούλιαν;» είπε η Αμέλια.

Εκείνη την τράβηξε από την πόρτα. «Υπάρχει κάτι που πρέπεινα μάθεις».

Η Αμέλια την κοίταξε. «Κάτι μου λέει ότι δε θα μ’ αρέσει».

«Όχι, δε νομίζω ότι θα σου αρέσει. Ξέρεις ότι ο μεσιέ Μορίςείναι Γάλλος, όπως σου είπα... αλλά δεν είναι εμιγκρές».

Η Αμέλια ανοιγόκλεισε τα βλέφαρά της. «Τι προσπαθείς ναμου πεις; Ότι είναι λαθρέμπορος σαν τον Τζακ;»

Η Τζούλιαν έγλειψε τα χείλη της. «Είναι αξιωματικός τουγαλλικού στρατού. Επέζησε από τρομερές μάχες και έχασεπολλούς από τους άντρες του!»

Η αδερφή της έμεινε με το στόμα ανοιχτό. «Και πώς τοξέρεις; Σου το είπε εκείνος όταν ξύπνησε;»

«Παραληρούσε...»

Η Αμέλια γύρισε· η Τζούλιαν τη σταμάτησε.

«Πρέπει να ειδοποιήσω τις Αρχές!» αναφώνησε η αδερφήτης.

«Δεν μπορείς να κάνεις τέτοιο πράγμα!» Η Τζούλιαν μπήκεμπροστά της και της έκλεισε το δρόμο. «Είναιτραυματισμένος σοβαρά, και είναι ήρωας!»

«Μόνο εσύ θα μπορούσες να πιστέψεις τέτοιο πράγμα!»φώναξε η Αμέλια. Ύστερα χαμήλωσε τη φωνή της. «Δενομίζω ότι είναι νόμιμο να τον έχουμε εδώ. Πρέπει να το πωστον Λούκας».

«Όχι, σε παρακαλώ! Δεν κάνει κάτι κακό... είναι άρρωστος!Ας τον βοηθήσουμε να συνέλθει και μετά να συνεχίσει τοδρόμο του. Κάν’ το για χάρη μου», την ικέτεψε η Τζούλιαν.

Η Αμέλια την κοίταξε έντονα, έκπληκτη και πολύ βλοσυρή.«Κάποιος θα το ανακαλύψει», είπε τελικά.

«Πάω να βρω αμέσως τον Τομ. Θα μας βοηθήσει να τονκρατήσουμε εδώ κρυφά».

Η δυσαρέσκεια καθρεφτιζόταν σε όλο το πρόσωπο τηςΑμέλια. «Νόμιζα ότι ο Τομ σε φλέρταρε».

Η Τζούλιαν χαμογέλασε -η αλλαγή θέματος σήμαινε ότι είχενικήσει. «Ο Τομ κι εγώ συζητάμε πάντα πολιτικά. Έχουμε τιςίδιες απόψεις. Όμως αυτό δεν είναι φλερτ».

«Είναι ερωτευμένος μαζί σου. Μπορεί να μην εγκρίνει τονφιλοξενούμενο σου». Η Αμέλια κοίταξε στην κρεβατοκάμαρακαι χλόμιασε.

Ο Σαρλ τις κοιτούσε με μια έκφραση παράξενα έντονη,σχεδόν επιφυλακτική.

Μόλις την είδε να τον κοιτάζει, χαμογέλασε κι άρχισε ν’ ανα-σηκώνεται. Τα σκεπάσματα γλίστρησαν μέχρι τη μέση του,αποκαλύπτοντας το μυώδες στέρνο του.

Η Τζούλιαν δεν κουνήθηκε. Την είχε όντως κοιτάξει σαν ναήταν κανένας εχθρός που δεν εμπιστευόταν;

Η Αμέλια μπήκε στο δωμάτιο βιαστικά, με πρόσωποτραβηγμένο από την ένταση. Εκείνη την ακολούθησε. Ηανησυχία της μεγάλωσε.

Μήπως είχε ακούσει ο Σαρλ τη διαφωνία τους;

Αν την είχε ακούσει, δεν το έδειξε. Αντίθετα, της έριξε μιατρυφερή, λοξή ματιά. Η Τζούλιαν ένιωσε τα σωθικά της ναλιώνουν -ήταν σαν να μοιράζονταν κάποιο αμαρτωλόμυστικό.

Αλλά ήταν έτσι;

Από το μυαλό της πέρασαν αστραπιαία εικόνες του τη στιγμή

που σηκωνόταν, εντελώς γυμνός, μετά την πτώση του· τουανέμελου τρόπου που είχε τυλίξει γύρω από τη μέση του τοσεντόνι· του αχνού, ερωτικού χαμόγελού του πριν τη φιλήσειμέσα στο παραλήρημά του.

Η καρδιά της άρχισε να χτυπά ξέφρενα.

Κοίταξε την Αμέλια προσεκτικά, αλλά εκείνη δεν έδειξε ναενδιαφέρεται για το πλατύ, σμιλεμένο στέρνο του. Εκείνοςτράβηξε με σεμνότητα τα σκεπάσματα πάνω του. Καθώς ηΑμέλια πήγαινε στο τραπέζι για να φέρει το δίσκο με τοδείπνο, ο Σαρλ κοίταξε πάλι την Τζούλιαν μ’ ένα ζεστό φωςστα μάτια του.

«Η αδερφή σας, να υποθέσω;» ρώτησε.

Η Αμέλια γύρισε προς το μέρος του κρατώντας το δίσκο μετο φαγητό πριν η Τζούλιαν προλάβει να μιλήσει. Ταγαλλικά.της ήταν εξαιρετικά· μιλούσε επίσης ισπανικά, λίγαγερμανικά και πορτογαλικά. «Καλησπέρα, μεσιέ Μορίς.Ελπίζω να αισθάνεστε καλύτερα. Είμαι η ΑμέλιαΓκρέιστοουν».

«Χαίρομαι που σας γνωρίζω, δεσποινίς Γκρέιστοουν. Δεν έχωλόγια να ευχαριστήσω εσάς και την αδερφή σας για τηφιλοξενία και την καλοσύνη σας να με φροντίζετε όσοαναρρώνω από τα τραύματά μου».

Η Αμέλια πήγε στον Σαρλ το δίσκο. «Παρακαλώ. Βλέπω ότιείστε τόσο ευφραδής όσο μου είπε η αδερφή μου. Μιλάτεαγγλικά;»

Εκείνος πήρε το δίσκο. «Ναι, μιλάω», είπε με βαριά προφοράστα αγγλικά. Ύστερα κοίταξε πάλι την Τζούλιαν. Τοχαμόγελό του έσβησε. «Θα έπρεπε να είχα... λόξιγκα;»

Εκείνη ένιωσε τα μάγουλά της να κοκκινίζουν. «Μιλάτε πολύκαλά, μεσιέ, και το είπα στην αδερφή μου. Αυτό είναι όλο».Τα αγγλικά του, αν και με ξενική προφορά, ήταν επίσηςεντυπωσιακά, σκέφτηκε.

Εκείνος έδειξε να χαίρεται. Γύρισε στην Αμέλια, που στεκότανδίπλα στο κρεβάτι του, και τη ρώτησε, «Και τι άλλο είπε γιαμένα;»

Το χαμόγελο της Αμέλια ήταν σύντομο και βεβιασμένο.«Καλύτερα να ρωτήσετε την ίδια. Με συγχωρείτε». Στράφηκεστην Τζούλιαν. «Πρέπει να πάω στη μαμά το δείπνο της. Θατα πούμε αργότερα», είπε κι έφυγε.

«Δε με συμπαθεί», είπε ο Σαρλ με ευθυμία, μιλώντας πάλι -

Τζούλιαν γύρισε απότομα και είδε ότι είχε ακουμπήσει το χέριτου στον γυμνό θώρακά του. «Η Αμέλια είναι πολύ σοβαρή

και λογική, μεσιέ».

«Βρεμάν; Δεν το πρόσεξα», ειπε ο Σαρλ.

Εκείνη ένιωσε να χαλαρώνει λίγο η έντασή της. «Είστε ευδι-

άθετος».

«Πώς να μην είμαι; Κοιμήθηκα αρκετές ώρες και είμαι με μιαόμορφη γυναίκα -τον προσωπικό μου φύλακα άγγελο», τηςαπάντησε και την κοίταξε επίμονα.

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά, γρήγορα. Θύμισε στον εαυτότης ότι οι Γάλλοι ήταν ερωτύλοι. «Κοιμηθήκατε παραπάνωαπό μια ολόκληρη μέρα, μεσιέ», είπε για να κρύψει τηνταραχή της. «Και προφανώς αισθάνεστε καλύτερα».

Ο Σαρλ γούρλωσε τα μάτια του. «Τι ημερομηνία είναισήμερα, μαντεμουαζέλ',»

«Δέκα Ιουλίου. Είναι σημαντικό;»

«Έχω χάσει κάθε αίσθηση του χρόνου. Πόσο καιρό είμαιεδώ;»

Η Τζούλιαν δεν καταλάβαινε τι σκεφτόταν. «Οχτώ μέρες,μεσιέ». Εκείνος έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

«Σας προβληματίζει αυτό;» Τον πλησίασε. Η αδερφή της είχεαφήσει το δίσκο του στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι.

Εκείνος χαμογέλασε ξανά. «Απλώς εκπλήσσομαι».

Η Τζούλιαν τράβηξε μια καρέκλα κοντά στο κρεβάτι.«Πεινάτε;»

«Σαν λύκος».

Κάθισε δίπλα του. «Χρειάζεστε βοήθεια;»

«Δεν κουραστήκατε να με νταντεύετε;»

«Όχι βέβαια», είπε η Τζούλιαν, προσέχοντας να τον κοιτάζειμονο στο πρόσωπο.

Εκείνος έδειξε να χαίρεται με την απάντησή της. Η Τζούλιαν

νει Έοποίησε ότι κοίταζαν ο ένας τον άλλο συνέχεια —σαννα

ην μπορούσαν να σταματήσουν. Με κάποιο τρόπο κατάφερενα

>°°Wi το βλέμμα της. Τα μάγουλά της έκαιγαν. Το ίδιο και οαιμος και το στήθος της.

Τον βοήθησε να βολέψει το δίσκο στα γόνατά του και κάθισε

πίσω μόλις άρχισε να τρώει. Έπεσε σιωπή. Έδειχνε πράγματι

πει-νασμένος. Καθώς τον παρακολουθούσε απροκάλυπτα,άρχισε να σκέφτεται ότι την έβρισκε τόσο ενδιαφέρουσα όσοτον έβρισκε κι εκείνη. Όλοι οι Γάλλοι φλέρταραν... αλλάμήπως έτρεφαν τα ίδια συναισθήματα ο ένας για τον άλλο;

Η καρδιά της χτύπησε ακανόνιστα. Ξαφνικά ένιωσε έντονα τομισοσκόταδο, τη φωτιά που έκαιγε στο μικρό τζάκι, τηφεγγαρόλουστη νύχτα έξω -και ότι οι δυο τους ήταν μόνοιστην κάμαρά του.

Όταν τελείωσε το φαγητό του, έγειρε πίσω στα μαξιλάρια σαννα τον είχε εξουθενώσει η προσπάθεια να φάει, αλλά τοβλέμμα του ήταν σοβαρό και ερευνητικό. Η Τζούλιαν πήρε τοδίσκο και τον μετέφερε στο τραπέζι, διερωτώμενη τι σήμαινε οεπίμονος τρόπος που την κοιτούσε.

Ήταν πολύ αργά και ήταν ανάρμοστο να μείνει μαζί του.Αλλά μόλις είχε ξυπνήσει. Έπρεπε να φύγει; Αν έμενε, θα τηφιλούσε ξανά; Το πιθανότερο ήταν να μη θυμόταν καν εκείνοτο φιλί!

«Σας κάνω να αισθάνεστε άβολα;» τη ρώτησε απαλά.

Η Τζούλιαν κοκκίνισε, ετοιμάστηκε να το αρνηθεί. Ύστεραάλλαξε γνώμη. «Δεν έχω συνηθίσει να περνάω τόσες ώρες μεέναν ξένο».

«Ναι, το φαντάζομαι. Καταλαβαίνω ότι είναι αργά, αλλά

μόλις ξύπνησα. Θα ήθελα να μου κάνετε παρέα,μαντεμουαζέλ, έστω και για λίγο».

«Φυσικά», του απάντησε, ριγώντας από ευχαρίστηση.

«Θα μπορούσα να δανειστώ τώρα τα ρούχα του αδερφούσας;» Στα χείλη του σχηματίστηκε ένα σύντομο χαμόγελο,ύστερα εξαφανίστηκε.

Αυτό την έκανε να νιώσει πολύ καλύτερα. Πήγε να φέρει ταρούχα, του τα έδωσε και βγήκε από το δωμάτιο. Ότανβρέθηκε στο διάδρομο, σκέπασε με τα χέρια της τα μάγουλάτης που ζε-ματούσαν. Μα τι είχε πάθει; Έκανε σανκοριτσόπουλο, ενώ ήταν μεγάλη γυναίκα! Εκείνος βρισκότανσε παραλήρημα όταν την είχε φιλήσει. Τώρα δεν ήθελε ναμείνει μόνος. Αυτό ήταν όλο. Κι εκείνη ήθελε να του κάνειδεκάδες ερωτήσεις, παρ’ όλο που δεν μπορούσε να ξεχάσειτην αίσθηση των χειλιών του στα δικά της.

Πίσω της η πόρτα άνοιξε και ο Σαρλ εμφανίστηκε με το πα-

ντελόνι του Λούκας κι ένα απλό, λινό πουκάμισο. Δε μίλησε,κάτι που ενέτεινε την έντασή της, και την περίμενε ναπροχωρήσει

ώτη στ0 υπνοδωμάτιο. Μετέφερε πάλι την καρέκλα της στο

Χραπέζι και της την κράτησε για να καθίσει. Η σιωπή ήταν

τώρα ακόμα πιο αμήχανη από πριν.

Ήταν ένας τζέντλεμαν, σκέφτηκε η Τζούλιαν καθώς καθόταν.Ποτέ δε θα την εκμεταλλευόταν επιχειρώντας να τη φιλήσειξανά.

Εκείνος κάθισε στη δεύτερη καρέκλα. «Ανυπομονώ να μάθωνέα, μαντεμουαζέλ. Τι γίνεται στη Γ αλλία;»

Η Τζούλιαν θυμήθηκε το παραλήρημά του και ήθελε να τονρωτήσει για τη μάχη για την οποία μιλούσε, όμως φοβότανότι θα τον στενοχωρούσε. «Υπάρχουν καλά και κακά νέα,μεσιέ», απάντησε προσεκτικά.

«Πείτε μου, λοιπόν». Έσκυψε προς το μέρος της.

«Από τότε που κατατρόπωσαν τους Γ άλλους στη Φλάνδρα,η Βρετανία και οι σύμμαχοί της συνεχίζουν να στέλνουνστρατεύματα στα μέτωπα που βρίσκονται κατά μήκος τωνγαλλοβελγικών συνόρων και να ενισχύουν τη θέση τους. ΤοΜάιντς εξακολουθεί να πολιορκείται και υπάρχουν εξεγέρσειςτων βασιλοφρόνων στην Τουλόν, τη Λυόν και τηΜασσαλία».

Το πρόσωπό του ήταν μια μάσκα από πέτρα καθώς τηνκοιτούσε. «Και τα καλά νέα;»

Η Τζούλιαν έψαξε το βλέμμα του, όμως δεν είδε κανένα

σημάδι συναισθήματος. «Οι βασιλόφρονες συντρίφτηκανκοντά στη Νάντη. Δεν ξέρουμε ακόμα αν τέλειωσε η εξέγερσήτους οριστικά, όμως είναι πολύ πιθανό».

Η έκφρασή του δεν άλλαξε. Ήταν σχεδόν σαν να μην την είχεακούσει.

«Μεσιέ;» είπε ανυπόμονα η Τζούλιαν. «Πότε θα μου πείτετην αλήθεια;»

«Την αλήθεια, μαντεμουαζέλ;»

Η Τζούλιαν διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να πάρει ανάσα.«Παραληρούσατε, ξέρετε».

«Κατάλαβα».

«ΰέρω ποιος είστε».

«Ήταν μυστικό;»

Η Τζούλιαν ένιωσε σαν να έπαιζαν κάποιο απαίσιο παιχνίδι.

«Μεσιέ, κλαίγατε στα χέρια μου στο παραλήρημά σας,λέγοντ^. πως χάσατε πάρα πολλούς άντρες -στρατιώτες.Τους στρατιώτη σας. Ξέρω ότι είσαστε αξιωματικός τουγαλλικού στρατού!»

Ο Σαρλ δεν κούνησε ούτε βλέφαρο.

Απλωσε το χέρι της και έπιασε το δικό του. Εκείνος δεν κοί).νήθηκε. «Έκλαψα για σας, Σαρλ. Οι απώλειές σας είναι καιδικέ; μου απώλειες. Είμαστε στην ίδια πλευρά!»

Και τελικά εκείνος κοίταξε το χέρι της. Η Τζούλιαν δεν μπο.ρούσε να δει μέσα στα μάτια του. «Τότε χαίρομαι», της είπεαπα. λά. «Που βρίσκομαι ανάμεσα σε φίλους»·

Νόμιζε ότι ήταν ανάμεσα σε εχθρούς; «Σας φρόντιζα μιαολόκληρη βδομάδα», είπε η Τζούλιαν και τράβηξε το χέριτης από το δικό του.

Το βλέμμα του πήγε στο πρόσωπό της. «Είμαι σίγουρος ότιθα φροντίζατε οποιονδήποτε ετοιμοθάνατο, ανεξάρτητα απότην ιθαγένεια ή τις πολιτικές του πεποιθήσεις».

«Φυσικά και θα το έκανα».

«Εγώ είμαι Γάλλος, εσείς Αγγλίδα. Τι θα μπορούσα .να σκε-φτώ όταν ξύπνησα;»

Η Τζούλιαν άρχιζε να συνειδητοποιεί σε τι κατάσταση θανόμιζε ότι βρισκόταν. «Είμαστε στην ίδια πλευρά, μεστέ. Ναι,οι χώρες μας είναι σε πόλεμο. Ναι, είμαι Αγγλίδα κι εσείςείστε Γοιλ-λος. Αλλά είμαι περήφανη που υποστηρίζω την

επανάσταση στη χώρα σας. Ενθουσιάστηκα όταν κατάλαβαότι ήσαστε αξιωματικός του γαλλικού στρατού!»

«Δηλαδή είστε ριζοσπάστρια».

«Ναι». Συνέχισαν να κοιτάζονται. Το βλέμμα του δεν ήταντόσο σκληρό όσο νωρίτερα, αλλά η Τζούλιαν αισθανότανπερίεργα αμήχανη, μπερδεμένη, λες και της έπαιρναν κάποιασημαντική ~°3ίι, κρίσιμη- συνέντευξη. «Εδώ στην Πενζάνςέχουμε το Σύλλογο των Φίλων του Λαού. Είμαι μία από τουςιδρυτές».

Εκείνος έγειρε πίσω στην καρέκλα του, δείχνονταςεντυπωσιασμένος. «Είστε ασυνήθιστη γυναίκα».

Η Τζούλιαν χαμογέλασε άθελά της. «Δε με εμποδίζει σε τίπο-τα το Φύλο μου, μεσιέ».

«Το βλέπω. Είστε μια γνήσια οπαδός των Ιακωβίνων».

Η Τζούλιαν δίστασε. Την ανέκρινε; Και μπορούσε να τονκατηγορήσει; «Νομίζατε ότι ήσασταν σ’ ένα σπίτι γεμάτοεχθρούς;»

Το χαμόγελό του δεν έφτασε μέχρι τα πράσινα μάτια του.«Ασφαλώς και το νόμιζα».

Η Τζούλιαν δεν είχε καταλάβει τίποτα από την αγωνία του.Ήταν αριστοτέχνης στο να κρύβει τις σκέψεις και τασυναισθήμα-τά του. «Είσαστε ανάμεσα σε φίλους. Είμαι φίλησας. Στα μάτια μου, είστε ένας σπουδαίος ήρωας τηςΕπανάστασης».

Ο Σαρλ ύψωσε τα φρύδια του κι εκείνη κατάλαβε ότι είχεχαλαρώσει. «Πόσο πιο τυχερός θα μπορούσα να είμαι, αφούείχα την τύχη να είστε εσείς αυτή που με φροντίζει;» Ξαφνικάτης έπιασε το χέρι. «Γίνομαι πολύ τολμηρός, Τζούλιαν;»

Εκείνη πάγωσε. Ποτέ δεν την είχε αποκαλέσει με το όνομάτης -ούτε καν δεσποινίδα Γκρέιστοουν δεν την είχε πει. Πάντατην προσφωνούσε μαντεμουαζέλ. Παρ’ όλα αυτά, δεδιαμαρτυρή-θηκε. «Όχι».

Και εκείνος κατάλαβε ότι μόλις του είχε επιτρέψει να τηςφέρεται με οικειότητα -και ίσως ήταν το πρώτο βήμα γιαακόμα μεγαλύτερη οικειότητα.

Δεν της άφησε το χέρι. Ήταν αργά και σκοτεινά και ήτανμόνοι. «Ελπίζω να μη με φοβόσαστε», της είπε με απαλήφωνή.

Σήκωσε αργά το βλέμμα της από τα δεμένα χέρια τους.«Γιατί θα έπρεπε να σας φοβάμαι, μεσιέ;»

Την κοίταξε στα μάτια. «Ήρωας ή όχι, είμαι ένας ξένος... και

είμαστε μόνου>.

Η Τζούλιαν δεν ήξερε τι να πει. Η ματιά του ήταν σταθερή,επίμονή. «Απολαμβάνω τη συζήτησή μας», είπε τελικά.«Έχουμε πάρα πολλά κοινά».

«Ναι, έχουμε». Ήταν ευχαριστημένος. «Χαίρομαι που μεβλέπετε όπως με βλέπετε, Τζούλιαν».

«Πώς αλλιώς θα μπορούσα να σας δω;» Κατάφερε ναχαμογελάσει αμυδρά. «Αγωνιζόσαστε για την ισότητα στη Γαλλία και για την ελευθερία όλου του κόσμου, παντού.Βάλατε σε κίνδυνο τη ζωή σας για χάρη ενός σπουδαίου,παγκόσμιου σκοπού. Παραλίγο να πεθάνετε για τηνελευθερία».

Εντέλει εκείνος της άφησε το χέρι. «Είσαστε ρομαντική».

«Αυτή είναι η αλήθεια».

Την κοίταξε προσεκτικά. «Πείτε μου τι σκέφτεστε».

Είχε μιλήσει σιγανά, αλλά ο τόνος του ήταν πάλι επιτακτικός.Η Τζούλιαν κατάλαβε ότι κοκκίνισε. «Κάποιες σκέψεις πρέπεινα μένουν κρυφές», είπε χαμηλώνοντας το βλέμμα της στοτραπέζι.

«Ναι, πρέπει. Εγώ σκέφτομαι ότι είμαι τυχερός που μ’ έφεραν

σ’ εσάς να με φροντίσετε. Και όχι επειδή είστε οπαδός τωνΙακωβίνων».

Η Τζούλιαν σήκωσε απότομα το κεφάλι της και τον κοίταξε.

«Την πρώτη φορά που ξύπνησα, θυμάμαι πως ονειρευόμουνότι με περιποιούνταν μια όμορφη γυναίκα με πυρρόξανθαμαλλιά. Και μετά σας είδα και κατάλαβα ότι δεν ήτανόνειρο».

Μόλις είχε προχωρήσει λίγο περισσότερο από εκείνο τοπρώτο βήμα...

«Γίνομαι πολύ τολμηρός; Έχω συνηθίσει να μιλάω μεευθύτητα, Τζούλιαν. Στον πόλεμο μαθαίνει κανείς ότι οχρόνος είναι πολύτιμος και δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένηούτε μια στιγμή».

«Όχι. Δε γίνεστε πολύ τολμηρός». Η Τζούλιαν έτρεμε. Η έλξημεταξύ τους ήταν αμοιβαία. Η Αμέλια θα σοκαριζόταν ανήξερε τι εκτυλισσόταν εκείνη τη στιγμή. Οι αδερφοί της θαγίνονταν έξαλλοι.

«Η αδερφή σας συμμερίζεται τη γνώμη σας για μένα;»

Ήταν τόσο σαστισμένη, που για μια στιγμή σκέφτηκε ότι τηρωτούσε αν τον έβρισκε και η Αμέλια ελκυστικό.

«Έχω την εντύπωση ότι δε με θεωρεί ήρωα πολέμου»,διευκρίνισε εκείνος.

Η Τζούλιαν δυσκολευόταν να σκεφτεί την αδερφή της, όμωςεκείνος περίμενε την απάντησή της. Πήρε μια βαθιά εισπνοή.Η αλλαγή θέματος ήταν πολύ απότομη. «Όχι, δε σας θεωρείήρωα».

«Δεν είναι τόσο ριζοσπάστρια όσο εσείς;»

Η Τζούλιαν πήρε άλλη μια ανάσα, ανακτώντας τηναυτοκυριαρχία της. «Δεν είναι καθόλου ριζοσπάστρια, μεσιέ».Δεν μπορούσε να καταλάβει τι σκεφτόταν ή τι ένιωθε εκείνος.Δεν ήθελε να τον ανησυχήσει. «Όμως δεν είναιπολιτικοποιημένη και ποτέ δε θα σας κατέδιδε στις Αρχές,αυτό σας το εγγυώμαι».

Για μερικές στιγμές εκείνος απλώς την κοιτούσε, σκεπτόμε-νος τα λόγια της. Έπειτα έτριψε τον αυχένα του σαν ναπονούσε. «Και μπορείτε να βοηθάτε τους συμμάχους μαςτους Ιακωβίνους

στη Γαλλία;» τη ρώτησε, πριν εκείνη προλάβει να τονρωτήσει αν ήταν καλά. «Είναι εύκολο να επικοινωνείτε μαζίτους;»

«Δεν είναι εύκολο, όμως αυτό τον καιρό υπάρχουναγγελιοφόροι. Πρέπει να πληρώσεις πολλά για να στείλεις

μήνυμα στην άλλη πλευρά της Μάγχης»· Ήθελε να στείλεικάποιο μήνυμα στη Γαλλία; Η Τζούλιαν ένιωσε να τηνκυριεύει νευρικότητα. Ήθελε να ειδοποιήσει τη Ναντίν ότιήταν ζωντανός;

«Τι συμβαίνει;»

Η Γαλλίδα πρέπει να ήταν ερωμένη του -δεν μπορεί να ήτανπαντρεμένος, αφού τη φλερτάριζε με τέτοιο τρόπο. Αλλά ηΤζούλιαν δεν ήθελε να καταστρέψει την ατμόσφαιρακάνοντας ερωτήσεις για την άλλη γυναίκα. Φοβόταν ότι θαμάθαινε ότι την αγαπούσε ακόμα. Χαμογέλασε αχνά.«Σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να μπορούσα να βοηθήσωπερισσότερο τους συμμάχους μας στη Γ αλλία. Μέχριστιγμής,'έχουμε ανταλλάξει απλώς μερικά γράμματα καικάποιες ιδέες».

Εκείνος της ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Και ο αδερφός σας οΑούκας, τι είδους άνθρωπος είναι; Κάποια στιγμή θα πρέπεινα τον ευχαριστήσω που μου δάνεισε τα ρούχα του».

Η Τζούλιαν τον κοίταξε προσεκτικά, νιώθοντας ότι ήθελε νατη ρωτήσει πολύ περισσότερα. «Δε θα τον πειράξει πουφοράτε τα ρούχα του. Είναι γενναιόδωρος άνθρωπος».

«Και δε θα με καταδώσει στις Αρχές;»

Ανησυχούσε, και με το δίκιο του, σκέφτηκε η Τζούλιαν. Δεν

του απάντησε αμέσως. Δεν είχε φοβηθεί και η ίδια ότι οΑούκας θα έκανε ακριβώς αυτό; Ο Σαρλ σίγουρα τηνανέκρινε.

«Όχι», του είπε τελικά. «Δε θα σας καταδώσει». Δε θα τοεπέτρεπε εκείνη.

«Είναι ριζοσπάστης σαν εσάς;»

Τον κοίταξε βλοσυρά. «Όχι».

«Τζούλιαν;»

«Ο αδερφός μου ο Αούκας είναι πατριώτης. Είναισυντηρητικός. Αλλά δεν έχει χρόνο για την πολιτική.Διαχειρίζεται την περιουσία μας, μεσιέ, φροντίζει τηνοικογένειά μας, κι αυτό του τρώει όλο του το χρόνο. Σπάνιαβρίσκεται εδώ —και δεν πρόκειται να του πω ποιος είστε, ανεμφανιστεί αναπάντεχα».

«Δηλαδή θα αποκρύψετε την αλήθεια από τον ίδιο σας τοναδερφό για να με προστατέψετε;»

Η Τζούλιαν χαμογέλασε αδύναμα. «Ναι, θα την αποκρύψω».

«Πιστεύετε ότι θα με προδώσει στις Αρχές».

«Όχι! Αλλά έτσι κι αλλιώς δε θα μπορούσε να το κάνει, γιατί

δεν πρόκειται να του πω ποιος είστε».

«Τον περιμένετε να έρθει τώρα κοντά;»

«Πάντα ειδοποιεί πριν έρθει. Δε χρειάζεται ν’ ανησυχείτε γι’αυτόν». Αλλά ο Λούκας δεν είχε ειδοποιήσει πριν μιαβδομάδα· είχε εμφανιστεί ξαφνικά. Η Τζούλιαν αποφάσισε ναμην το πει στον Σαρλ.

Εκείνος την κοίταξε επίμονα. «Και ο άλλος σας αδερφός;»

«Ο Τζακ δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τον πόλεμο».

«Αλήθεια;» τη ρώτησε με κάποια δυσπιστία.

«Είναι λαθρέμπορος, μεσιέ. Λόγω του πολέμου ανέβηκε ητιμή του ουίσκι, του καπνού και του τσαγιού -και πολλώνάλλων πραγμάτων-, κι εκείνος υποστηρίζει ότι αυτό είναικαλό για τις δουλειές του».

Εκείνος έτριψε πάλι τον αυχένα του και αναστέναξε. «Ωραία».

Η Τζούλιαν δεν τον κατηγορούσε για τις ερωτήσεις του. Ήτανφυσικό να θέλει να μάθει πράγματα για τα μέλη τηςοικογένει-άς της και για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.Ήθελε να ξέρει αν ήταν ασφαλής. Τον κοίταξε καθώς έτριβετον αυχένα του. Τόσο μεγάλη ήταν η έντασή του; Αλλά πώςνα μην είναι; «Αναρωτιόμουν γιατί σας έφερε εδώ ο Τζακ»,

είπε.

Εκείνος την κοίταξε.

Όταν δεν της απάντησε, όταν δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει τοευθύ βλέμμα του, πρόσθεσε: «Δεν έχω δει τον Τζακ από τότεπου σας έφερε εδώ. Έρχεται και φεύγει ακατάστατα, και είχεφύγει όταν έφτασα στο σπίτι και σας βρήκα εδώ σε τραγικήκατάσταση. Απόρησα. Το μόνο που μου είπε ο Λούκας είναιότι ο Τζακ σας βρήκε να αιμορραγείτε ακατάσχετα στηναποβάθρα της Βρέστης».

«Πρέπει να σας εκμυστηρευτώ κάτι, Τζούλιαν. Δε θυμάμαιπώς έφτασα εδώ».

Εκείνη έμεινε εμβρόντητη. «Και γιατί δεν είπατε τίποτα;»αναφώνησε ανήσυχη.

«Μόλις τώρα γνωριστήκαμε κάπως».

Η Τζούλιαν δεν ικανοποιήθηκε με την απάντησή του. Γιατίδεν την είχε ρωτήσει πώς είχε βρεθεί στο σπίτι της, αφού δεθυμόταν; Πολύ παράξενο! Αλλά τον λυπόταν αφάνταστα.«Τι θυμάστε; Έχετε κι άλλα κενά μνήμης;»

«Θυμάμαι ότι τραυματίστηκα στη μάχη», της απάντησε.«Πολεμούσαμε τους βασιλόφρονες της Βανδέας. Τη στιγμήπου ένιωσα εκείνη τη σφαίρα στην πλάτη μου, κατάλαβα ότι

κινδύνευα θανάσιμα. Τα πάντα έγιναν μια θολούρα πόνου...και μετά με τύλιξε το σκοτάδυ>.

Είχε πάρει μέρος σ’ εκείνη τη μεγάλη μάχη εναντίον των βα-σιλοφρόνων της Βανδέας! Όταν του είχε πει τα νέα για τηνήττα, δεν είχε αντιδράσει καθόλου. Η Τζούλιαν αναρωτήθηκεγιατί δεν είχε εκδηλώσει την ευχαρίστησή του -σίγουρα η ήττατους θα τον είχε ενθουσιάσει. Της φαινόταν παράξενο πουαντιμετώπιζε την είδηση για την τελευταία μάχη του με τόσηαπάθεια. «Στην ενδοχώρα δεν είναι η Νάντη;»

Εκείνος κοίταξε το τραπέζι. «Υποθέτω ότι οι άντρες μου μεμετέφεραν στη Βρέστη. Μακάρι να μπορούσα να θυμηθώ.Μπορεί να έψαχναν γιατρό -πάντα είχαμε έλλειψη γιατρών.Ίσως χωριστήκαμε και αποκοπήκαμε από τα στρατεύματάμας. Ίσως ήταν λιποτάκτες». Σήκωσε το κεφάλι του και τηνκοίταξε. «Υπάρχουν πολλές πιθανές εκδοχές. Μπορεί ακόμακαι να αποφάσισαν να με αφήσουν πίσω να πεθάνω ότανέφτασαν στη Βρέστη».

Η Τζούλιαν τον άκουγε συγκλονισμένη. Πώς ήταν δυνατό νατον είχαν αφήσει οι άντρες του να πεθάνει; Τόσο δειλοί ήταν;Τώρα εκείνος την παρακολουθούσε προσεκτικά. Εκείνηρίγησε. «Δόξα τω Θεώ που σας βρήκε ο Τζακ! Δεν κατάλαβαγιατί σας έφερε στην Κορνουάλη», είπε και τα βλέμματά τουςσυναντήθηκαν, «αλλά ίσως σας πέρασε για λαθρέμπορο,άνθρωπο του σι-ναφιού του. Γνωρίζοντας τον αδερφό μου,

μπορεί να βιαζόταν να σαλπάρει. Συνήθως τον κυνηγάει τοένα ή το άλλο ναυτικό ή οι τελωνειακός αρχές. Φαντάζομαιότι, αντί να σας αφήσει να πεθά-νετε, σας πήρε στο καράβιτου κι άνοιξε πανιά. Ο Αούκας πρέπει να σας πέρασε επίσηςγια λαθρέμπορο».

«Ό,τι κι αν έγινε, είμαι τυχερός, δε συμφωνείτε; Αν δε μ’έσωζε ο Τζακ, δε θα ήμουν τώρα εδώ μαζί σας».

Το βλέμμα του ήταν γεμάτο υπονοούμενα. «Χαίρομαι πουσας έσωσε», είπε απαλά η Τζούλιαν. «Ο Τζακ θα ξανάρθειαργά ή γρήγορα, και τότε θα μάθουμε τι ακριβώς συνέβη».

Άπλωσε το μεγάλο χέρι του πάνω από το τραπέζι και έπιασετο δικό της. «Η μοίρα με απόθεσε στα χέρια σας», είπε. «Δεναρκεί για τώρα; Μου σώσατε τη ζωή».

Η απαλή φωνή του ήταν σαν ζεστό χάδι, τη γέμισε ένταση.

Καθώς τον κοιτούσε, εκείνος αναστέναξε, άφησε το χέρι τηςκαι έτριψε πάλι τον αυχένα του. «Ας είναι καλά ο Τζακ», είπεπάλι σιγανά.

Εκείνη τον παρατηρούσε.

Την έπιασε να τον κοιτάζει κι έκανε ένα μορφασμό. «Νομίζωότι έμεινα στο κρεβάτι πάρα πολύ καιρό. Ο αυχένας μου είναιαφόρητα σφιγμένος».

Η ένταση μέσα της μεγάλωσε. Μπορούσε να τον βοηθήσει...αν τολμούσε. «Πονάτε;»

«Λίγο».

Τον λυπήθηκε. Ήθελε να τον ανακουφίσει. Αλλά όχι μόνοαυτό. Ήθελε να τον αγγίξει.

Τον είχε πλύνει όταν δεν είχε τις αισθήσεις του. Ήξερε πώςήταν η υφή της επιδερμίδας του, των μυών του. Ξαφνικά τηςκόπηκε η ανάσα.

Σηκώθηκε αργά, απορώντας με τον ίδιο της τον εαυτό.Ένιωθε σαν να ήταν κάποια άλλη, κάποια πιο μεγάλη, moσοφή και έμπειρη γυναίκα. Η Τζούλιαν που γνώριζε -αυτή πουγνώριζαν οι δικοί της και οι φίλοι της- δε θα έκανε ποτέ αυτόπου ετοιμαζόταν να κάνει.

Το βλέμμα του έγινε νωχελικό και παρατηρητικό.

«Μου επιτρέπετε να σας βοηθήσω να χαλαρώσετε, μεσιέ',»του ψιθύρισε.

Εκείνος την κοιτούσε. «Ουί».

Εκανε το γύρο του τραπεζιού και τον πλησίασε. Πήγε απόπίσω του, σχεδόν σαν να υπνοβατούσε. Άρχισε να τουμαλάζει τον «υχένα.

Ένας βαθύς, πνιχτός ήχος βγήκε από μέσα του. Ένας ήχοςαπί-στευτα αρρενωπός και επικίνδυνα αισθησιακός.

Ο πόθος την κατακυρίευσε ξανά εν ριπή οφθαλμού. Κάθε άλ-Π σκέψη έσβησε από το μυαλό της καθώς συνέχιζε να τουλύνει

τους κόμπους με τους αντίχειρές της. Προσπαθούσε να μηντρέμει, προσπαθούσε να μην αναπνέει. Κι ενώ τον έτριβε,ένιωσε τους μυς του να χαλαρώνουν λίγο. Το κεφάλι τουέπεσε πίσω.

Αν είχε καταλάβει ότι ακουμπούσε στο στήθος της, δεν τοέδειξε.

* * *

Η Τζούλιαν είχε πάει να κοιτάξει τον Σαρλ αρκετές φορέςεκείνο το πρωί, αλλά κοιμόταν. Ανέρρωνε ακόμα από τοτραύμα του και τη μόλυνση που είχε επακολουθήσει, και τοπροηγούμενο βράδυ εκείνη είχε μείνει στην κάμαρά του μέχριτις δέκα και μισή.

Δάγκωσε το χείλι της. Τώρα ήταν μεσημέρι. Η καρδιά τηςχτυπούσε σαν να ήταν κοριτσόπουλο, σκέφτηκε καθώςσταματούσε στο διάδρομο έξω από την πόρτα του. Ήταν τηςφαντασίας της ή όντως συνέβαινε κάτι υπέροχο; Την έβρισκεόμορφη, της το είχε πει πολλές φορές. Έδειχνε να τον ελκύει

όσο την έλκυε κι εκείνος. Και ήταν και οι δυο ένθερμοιεπαναστάτες. Μήπως είχαν αρχίσει να ερωτεύονται ο έναςτον άλλο;

Ευχήθηκε να ήταν πιο έμπειρη. Ήταν η πρώτη φορά πουενδιαφερόταν για κάποιον. Τα συναισθήματά της δεν μπορείνα ήταν μονόπλευρα!

Όμως θα έπρεπε να τον ρωτήσει για τη Ναντίν. Έπρεπε ναμάθει για τη σχέση του μ’ εκείνη τη γυναίκα.

Κοίταξε μέσα και χαμογέλασε νευρικά. Ο Σαρλ στεκότανχωρίς πουκάμισο μπροστά στο παράθυρο και κοιτούσε έξω.Για μια στιγμή έμεινε να κοιτάζει τους φαρδιούς ώμους του,το μυώδες στέρνο του, τη στενή μέση του. Με στόμα ξερό καιτην καρδιά της να χτυπάει δυνατά, ψιθύρισε: «Μεσιέ;Μπονζούρ».

Γύρισε αργά και της χαμογέλασε. «Καλημέρα, Τζούλιαν».Προφανώς είχε αντιληφθεί την παρουσία της.

Η καρδιά της σκίρτησε. Ο τρόπος που την κοιτούσε της έλεγεπως σκεφτόταν τις ώρες που είχαν περάσει μαζί τοπροηγούμενο βράδυ. Της έλεγε ότι ενδιαφερόταν για εκείνηόσο ενδιαφερόταν κι αυτή για εκείνον.

Το βλέμμα του ταξίδεψε αργά πάνω της, προσέχοντας ότι είχεκατσαρώσει τα μαλλιά που πλαισίωναν το πρόσωπό της. Τα

υπό-χ0ιπα έπεφταν ελεύθερα στην πλάτη της, όπως ήταν τηςμόδας, φορούσε ένα άλλο ιβουάρ φόρεμα από μουσελίνα, μεστρογγυλή λαιμόκοψη και πιο φαρδιά φούστα. Το βλέμματου στάθηκε για μερικές στιγμές στο μπούστο της, ύστεραχαμήλωσε τα μάτια του και προχώρησε προς την καρέκλαόπου κρεμόταν το πουκάμισό του. Το πήρε.

Ήθελε να αποτραβήξει το βλέμμα της, αλλά συνέχισε να τονκοιτάζει καθώς το φορούσε. Οι μύες στο στέρνο και σταμπράτσα του συσπάστηκαν. Σήκωσε το κεφάλι του και τηνέπιασε να τον κοιτάζει. Αυτή τη φορά δε χαμογέλασε.

Η Τζούλιαν νόμισε ότι θα λιποθυμούσε από τον πόθο.Ευχήθηκε να μην είχε κοκκινίσει. Πίεσε τον εαυτό της ναχαμογελάσει. «Πώς αισθάνεστε σήμερα, μεσιέ;»Συνειδητοποίησε ότι κρατιόταν από το πόμολο της πόρτας,λες και θα τη βοηθούσε να μείνει όρθια.

«Καλύτερα», της είπε στον ίδιο απαλό τόνο που είχε μιλήσεικαι πριν. «Αλλάξατε χτένισμα», πρόσθεσε μετά.

«Ίσως χρειαστεί να πάω στην Πενζάνς το απόγευμα», είπεψέματα η Τζούλιαν.

«Δεν το κάνατε για μένα;» τη ρώτησε εκείνος.

Εκείνη πάγωσε. «Ναι, για εσάς το έκανα».

«Χαίρομαι. Πιστεύω ότι είμαι αρκετά καλά για να μπορέσω νακατέβω κάτω, αν δεν έχετε αντίρρηση. Θα με ωφελούσε λίγοπερπάτημα».

Η Τζούλιαν αιφνιδιάστηκε. «Ασφαλώς και δεν έχωαντίρρηση», είπε. Ωστόσο αναρωτήθηκε αν θα κατάφερνε νακατέβει τα σκαλιά, που ήταν στενά και απότομα.

«Αυτοί οι τέσσερις τοίχοι με τρελαίνουν», συνέχισε εκείνοςκαθώς κούμπωνε το πουκάμισό του.

Εκείνη παρατηρούσε τα μακριά, δυνατά δάχτυλά του ναγλιστράνε τα κουμπιά στις κουμπότρυπες. Το προηγούμενοβράδυ αυτά τα δάχτυλα κρατούσαν τα μπράτσα της καρέκλαςκαθώς του έτριβε τον αυχένα. Κάποια στιγμή είχε δει τιςκλειδώσεις του ν’ ασπρίζουν. Ακόμα δεν μπορούσε ναπιστέψει την τόλμη της -και πόσο την είχε επηρεάσει το νατον αγγίζει.

Εκείνος κάθισε και άρχισε να φοράει τις κάλτσες του. ,

Ηθελε να τον ρωτήσει για την οικογένειά του, αλλά τελικάτου είπε: «Μπορώ να βοηθήσω;»

«Δε με έχετε βοηθήσει ήδη αρκετά;» της απάντησε κάπωςειρωνικά.

Καταλάβαινε ότι ήταν νευρική και αγχωμένη σαν ντεμπιτάντ,

σκέφτηκε η Τζούλιαν, και κοκκίνισε. Τον παρακολουθούσεκαθώς φορούσε τις μπότες του. «Πού ζουν οι δικοί σας;»

Εκείνος σηκώθηκε. «Η οικογένειά μου είναι από το Λίγηρα. Οπατέρας μου έχει κατάστημα στη Νάντη». Χαμογέλασε καιτης πρόσφερε το μπράτσο του. «Θα περπατήσετε μαζί μου,Τζούλιαν; Το θέλω όσο τίποτε άλλο».

Εκείνη τον έπιασε αγκαζέ. «Είστε πολύ ευγενικός. Ασφαλώςκαι θα περπατήσω μαζί σας. Ελπίζω μόνο να μη βιάζουμε τηνανάρρωσή σας».

«Απολαμβάνω το ενδιαφέρον σας». Το βλέμμα του ταξίδεψεστο πρόσωπό της και σταμάτησε στο στόμα της.

Και η Τζούλιαν ξέχασε την ανησυχία της για την υγεία του.Σκεφτόταν να τη φιλήσει.

«Θα στενοχωριόμουν πολύ αν δεν ενδιαφερόσασταν γιαμένα», της είπε απαλά.

Εκείνη δεν μπόρεσε να χαμογελάσει. Ο Σαρλ της έκανενόημα και προχώρησαν στο διάδρομο σιωπηλοί. Το μυαλότης δούλευε ασταμάτητα. Ευχόταν να ήξερε τι ακριβώςσκεφτόταν ο Σαρλ, σίγουρη ότι σκεφτόταν εκείνη.

Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι η ανάσα του έβγαινε μεδυσκολία. «Μεσιέ;»

Εκείνος σταμάτησε και έγειρε στον τοίχο. «Καλά είμαι».

Τον κράτησε από το μπράτσο πιο σφιχτά για να τον στηρίξεικαι οι μύες του πίεσαν το στήθος της. Τα βλέμματά τουςέσμιξαν.

Η καρδιά της βροντοχτύπησε.

Και τότε εκείνος άρχισε να καταρρέει, σαν να είχαν λυγίσει ταγόνατά του. Η Τζούλιαν τον αγκάλιασε από τη μέση και με ταδυο της χέρια, φοβούμενη ότι θα σωριαζόταν στο πάτωμα καιθα κατρακυλούσε στις σκάλες. Τον έσφιξε, το πρόσωπό τηςπιέστηκε στο στέρνο του.

«Είστε πολύ αδύναμος για να περπατήσετε», του είπε μεκομμένη την ανάσα. Άκουγε τους χτύπους της καρδιάς τηςστα αυτιά της.

Εκείνος δε μίλησε. Ανάσαινε με κόπο κι εκείνη αισθάνθηκε τη

διάθεσή του ν’ αλλάζει. Την έπιασε από τη μέση χαλαρά,ακού-μπησε το πιγούνι του στο μέτωπό της και η Τζούλιανένιωσε την αναπνοή του στο μάγουλό της.

Ήταν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.

Το να αναπνέει έγινε σχεδόν αδύνατο. Η καρδιά τηςβροντοχτυ-πούσε. Και το κορμί του άρχισε να σφίγγεται πάνω

στο δικό της.

Έμεινε τελείως ακίνητη. Σήκωσε το κεφάλι της και τονκοίταξε. Τα μάτια του έκαιγαν τώρα.

«Τζούλιαν», της είπε. «Είσαι μεγάλος πειρασμός έτσι που σεκρατάω».

Η φωνή του ήταν τραχιά. Η Τζούλιαν έγλειψε τα χείλη της.«Μεσιέ;» Να ομολογούσε ότι κι εκείνος ήταν μεγάλοςπειρασμός;

«Σαρλ», της είπε σιγανά και την έσφιξε πιο δυνατά. «Είσαιτόσο όμορφη... Είσαι τόσο καλή».

Εκείνη δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα. Το κορμί της ήτανκολλημένο στο δικό του. Το στήθος της πιεζόταν στο στέρνοτου. Οι φούστες της σκέπαζαν τα πόδια του. Ένιωθε ταγόνατά του στους μηρούς της. Παλλόταν επάνω της, μιααίσθηση που δεν είχε βιώσει ποτέ πριν. Ήθελε να του πει πωςδεν την πείραζε αν σκεφτόταν να τη φιλήσει. Ήθελε να τηφιλήσει. Ήθελε απελπισμένα να τον φιλήσει κι εκείνη.

Ξαφνικά ο Σαρλ μετακινήθηκε και βρέθηκε εκείνη με τηνπλάτη στον τοίχο. Το βλέμμα του πήγε στο στόμα της, αλλάτην άφησε κι έκανε πίσω. «Δε θέλω να σε εκμεταλλευτώ».

Η Τζούλιαν δεν ήξερε αν είχε νιώσει ποτέ άλλοτε τόσο

απογοητευμένη. «Δεν μπορείς να με εκμεταλλευτείς».

Ύψωσε το φρύδι του σκεφτικός. «Δεν έχεις πείρα».

«Έχω μεγάλη πείρα».

«Δε μιλάω για συγκεντρώσεις και συζητήσεις, Τζούλιαν». Τοβλέμμα του ήταν ερευνητικό.

Εκείνη δεν ήξερε τι να πει. «Με έχουν φλερτάρει. Ο Τομ Τρέ-ιτον είναι ερωτευμένος μαζί μου».

Ο Σαρλ την κοιτούσε. «Πάμε κάτω. Είμαι καλά τώρα».

Την έπνιξε η απογοήτευση. Γιατί δεν την είχε φιλήσει; Καιγιατί δεν τον ένοιαξε για τον Τομ; Πέρασαν μερικές στιγμέςπριν μιλήσει. «Είσαι σίγουρος; Προφανώς είσαι πιοαδύναμος απ’ όσο νομίζαμε και οι δυο».

«Ναι, είμαι σίγουρος πως πρέπει να ανακτήσω τις δυνάμειςμου, κι αυτό δεν πρόκειται να το καταφέρω ξαπλωμένος στοκρεβάτι, μ’ εσένα να με περιποιείσαι», είπε απαλά ο Σαρλ.Ξαφνικά τραβήχτηκε μακριά της, αρπάχτηκε από τηνκουπαστή της σκάλας και άρχισε να κατεβαίνει,αναγκάζοντάς τη να τον ακολουθήσει.

Όταν έφτασε στο χολ κάτω, σταμάτησε, κρατήθηκε χαλαράαπό την κουπαστή και κοίταξε προσεκτικά γύρω.

Για μια στιγμή η Τζούλιαν είχε την αίσθηση ότιαπομνημόνευε τις λεπτομέρειες του σπιτιού της. «Καλύτερανα καθίσουμε κοντά στο τζάκι», του είπε δείχνοντας τις δύοβυσσινί πολυθρόνες.

«Το σαλόνι είναι εκείνο;» τη ρώτησε, κοιτάζοντας τηνκλειστή δίφυλλη πόρτα.

«Όχι, η βιβλιοθήκη. Το σαλόνι είναι το πιο κοντινό δωμάτιοστην εξώπορτα».

Το βλέμμα του προσπέρασε τις κλειστές πόρτες τηςβιβλιοθήκης.

«Εκεί είναι η τραπεζαρία», απάντησε η Τζούλιαν στη σιωπηρήερώτησή του. Ήταν κατάχλομος. Δε θα έπρεπε να είχε κατέβειακόμα κάτω.

Γύρισε και την κοίταξε. «Πού είναι η μητέρα σου και ηαδερφή σου;»

Ήθελε να μάθει αν ήταν μόνοι; «Η Αμέλια πήρε τη μαμά γιατον καθημερινό περίπατό της. Θα γυρίσουν σύντομα, γιατί ημαμά δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά».

«Ήλπιζα να μου κάνεις μια ξενάγηση στο σπίτι». Τελικά τηςχαμογέλασε, όμως το χαμόγελο δεν έφτασε στα μάτια τουκαι η Τζούλιαν παραξενεύτηκε, μέχρι που συνειδητοποίησε

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

ότι ήταν ασυνήθιστα χλομός. Το μέτωπό του είχε ιδρώσει.

«Ούτε εσύ μπορείς να πας πολύ μακριά. Η ξενάγηση θαπρέπει να περιμένει», του είπε.

Εκείνος ύψωσε το φρύδι του ακούγοντας τον τόνο της.

«Θα πάμε πάλι πάνω», του είπε αποφασιστικά. «Δεν είσαι ομόνος που μπορεί να δίνει διαταγές. Είσαι ακόμα αδύναμος!»

Ο Σαρλ την κοίταξε. Στα μάτια του άρχισε να λάμπει κάποιαευθυμία. «Ανησυχείς πολύ για μένα. Θα μου λείψουν ηανησυχία και η φροντίδα σου όταν φύγω».

Η Τζούλιαν τινάχτηκε. Είχε σχεδόν ξεχάσει ότι κάποια μέρα

εκείνος θα γυρνούσε στη Γαλλία. Όμως θα περνούσανβδομάδες μέχρι να φύγει, ίσως και μήνες! «Κόντεψες ναπέσεις στη σκάλα»,

κατάφερε να πει τελικά.

Της χαμογέλασε αργά. «Κι αν έπεφτα; Δε θα μεδυσαρεστούσε η φροντίδα σου μετά το πέσιμο, Τζούλιαν».

«Το να τραυματιστείς ξανά δεν είναι αστείο. Δεν είναικαθόλου αστείο. Ξέχασες πόσο άσχημα ήσουν;»

Το χαμόγελό του έσβησε. «Όχι, δεν το ξέχασα».

Η Τζούλιαν τον έπιασε αγκαζέ και τον οδήγησε στη σκάλα,κοιτάζοντάς τον με αβεβαιότητα. «Γίνομαι πολύ στριμμένη;»

«Ποτέ δε θα μπορούσες να γίνεις στριμμένη. Και νομίζω ότιμ’ αρέσει να με διατάζεις».

Η Τζούλιαν χαμογέλασε. «Νόμιζα ότι είναι της μόδας οιασθενικές, υπάκουες γυναίκες με τάσεις λιποθυμίας».

Ο Σαρλ γέλασε. Άρχισαν ν’ ανεβαίνουν τη σκάλα, αυτή τηφορά ο ένας δίπλα στον άλλο. Η Τζούλιαν δε σκόπευε να τοναφήσει κι εκείνος έγειρε ξανά πάνω της. «Δε με νοιάζει τι είναιτης μόδας. Και ποτέ δε μου άρεσαν οι γυναίκες πουλιποθυμούν», της είπε.

Εκείνη χαιρόταν πάρα πολύ που δεν είχε λιποθυμήσει ούτεμια φορά στη ζωή της. Προχώρησαν στο διάδρομο δίχως ναμιλούν. «Και τώρα θα με διατάξεις να πέσω στο κρεβάτι;»ρώτησε ο Σαρλ όταν μπήκαν στην κρεβατοκάμαρα.

Η Τζούλιαν είδε τα μάτια του να λάμπουν από ευθυμία καισκέφτηκε ότι τα λόγια του έκρυβαν κάποιο υπονοούμενο.Τώρα φοβόταν να κοιτάξει το κρεβάτι.

Έγλειψε τα χείλη της. «Μπορείς να καθίσεις στο τραπέζι ανθέλεις, κι εγώ θα φέρω να φάμε κάτι ελαφρύ», του είπε όσοπιο ανέμελα μπορούσε.

«Καλύτερα να ξαπλώσω», είπε εκείνος παραπατώνταςελαφρά.

Η Τζούλιαν έσπευσε να τον βοηθήσει.

* * *

Αίγες ώρες αργότερα, η Τζούλιαν κοντοστάθηκε' έξω από τηνπόρτα του Σαρλ. Νωρίτερα, όταν του είχε φέρει ένα ελαφρύγεύμα, τον είχε βρει να κοιμάται. Είχε αφήσει το δίσκο με τοφαγητό

στο τραπέζι, είχε σκεπάσει εκείνον με μια λεπτή κουβέρτα καιείχε φύγει.

Η πόρτα του ήταν ανοιχτή και δε χτύπησε, σκεπτόμενη ότιμπορεί να κοιμόταν ακόμα. Έριξε μια ματιά στηνκρεβατοκάμαρα και χάρηκε όταν τον είδε να κάθεται στοτραπέζι και να τρώει το ραγού που του είχε αφήσει.«Καλησπέρα», του είπε μπαίνοντας στο δωμάτιο.

«Με πήρε ο ύπνος», αναφώνησε εκείνος και άφησε τοπιρούνι του στο άδειο πιάτο.

«Ναι, σε πήρε ο ύπνος. Προφανώς σε κούρασε πολύ ο μικρόςπερίπατός μας. Και βλέπω ότι σου άρεσε το φαγητό».

«Είσαι εξαιρετική μαγείρισσα».

«Καίω τα πάντα, Σαρλ. Δε μου επιτρέπεται να μαγειρεύω -είναι κανόνας σ’ αυτό το σπίτι».

Ο Σαρλ γέλασε.

«Δείχνεις καλύτερα», παρατήρησε η Τζούλιαν ευχαριστημένη.

«Ναι, είμαι. Έλα να καθίσεις μαζί μου». Εκείνη κάθισε κοντάτου. «Ελπίζω να μην ήμουν τόσο δύστροπος όσο θυμάμαι,όταν απαίτησα να κατέβω κάτω νωρίτερα», της είπε.

«Όχι υπερβολικά δύστροπος», τον πείραξε. «Βιάζεσαι νααναρρώσεις πλήρως;» Σταμάτησε όταν θυμήθηκε ότι θαέφευγε από το Γ κρέιστοουν Μάνορ και θα γυρνούσε στη Γαλλία όταν γινόταν καλά.

«Όσο κι αν μ’ αρέσει να με περιποιείσαι», της απάντησε μεένα χαμόγελο, «προτιμώ να μπορώ να καλύπτω μόνος μουτις ανάγκες μου. Δεν έχω συνηθίσει να είμαι αδύναμος.Αντίθετα, είμαι συνηθισμένος να φροντίζω τους γύρω μου.Προς το παρόν, όμως, δεν μπορώ να φροντίσω τίποτα».

Η Τζούλιαν το σκέφτηκε. «Θα είναι πολύ άβολο για σένα».

«Είναι. Αύριο πρέπει να προσπαθήσουμε ξανά να κάνουμεέναν περίπατο». Ο τόνος του ήταν επιτακτικός κι εκείνηκατάλαβε ότι δεν μπορούσε ν’ αρνηθεί. Της χαμογέλασε.«Ωστόσο, είσαι το μοναδικό φως σ’ αυτή τη δύσκολη

κατάσταση. Μου αρέσει να είμαι εδώ μαζί σου. Δεν έχωπαράπονο». Την κοίταξε στα μάτια.

Η Τζούλιαν ήθελε να του πει πως κι αυτή χαιρόταν που ήτανεκεί, που τον φρόντιζε, και πως ούτε εκείνη είχε παράπονο.Αλλά δεν το έκανε.

«Όταν προβληματίζεσαι, δαγκώνεις το χείλι σου», της είπεαπαλά. «Σου είμαι τρομερό βάρος; Πρέπει να είναιεκνευριστικό να έχεις να φροντίζεις έναν άγνωστο μέρα καινύχτα. Σου απορροφώ όλο το χρόνο σου».

Εκείνη του έπιασε αυθόρμητα το χέρι. «Ποτέ δε θαμπορούσες να είσαι βάρος. Μ’ ευχαριστεί να σε φροντίζω. Δεμε πειράζει καθόλου». Κι ένιωσε σαν να είχε αποκαλύψει όλατης τα συναισθήματα για εκείνον.

Τα πράσινα μάτια του σκούρυναν καθώς της έσφιγγε ταδάχτυλα. «Αυτό ήθελα ν’ ακούσω».

Η Τζούλιαν τον κοίταξε στα μάτια, είδε το πάθος που έκαιγεστα βάθη τους. «Μερικές φορές νομίζω ότι σκόπιμα με κάνειςνα εκμυστηρεύομαι και να παραδέχομαι πράγματα», του είπεμε κομμένη την ανάσα.

«Η συζήτησή μας κυλάει αβίαστα. Αυτό που λες υπάρχειμόνο στη φαντασία σου».

«Ναι, νομίζω ότι έχεις δίκιο».

«Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω ποτέ να σε ξεπληρώσω γιαόσα έκανες και κάνεις για μένα».

Η Τζούλιαν έλιωνε όταν την κοιτούσε με τέτοιο τρόπο. «Δεθα δεχτώ ποτέ κανένα αντάλλαγμα από σένα. Όταν γίνειςπάλι καλά, θα συνεχίσεις την επανάσταση. Αυτό για μέναείναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή!» Του άγγιξε πάλι το χέρι.

Εκείνος το έπιασε και ξαφνικά το έσφιξε πάνω στο στήθοςτου. Η Τζούλιαν κοκάλωσε. Για μια στιγμή ήταν σίγουρη ότισκόπευε να φιλήσει την παλάμη της, όμως εκείνος σήκωσετο βλέμμα του και την κοίταξε μέσα από τις πυκνές, σκούρεςβλεφαρίδες του. Κάτω από την παλάμη της, η καρδιά τουχτυπούσε πιο δυνατά, πιο γρήγορα. «Τι θα έκαναν οι γείτονέςσου αν μάθαιναν ότι είμαι εδώ;» τη ρώτησε.

«Δεν πρέπει να μάθουν ότι είσαι εδώ! Και έχεις μια πολύενοχλητική συνήθεια ν’ αλλάζεις θέμα απότομα».

«Μπορεί. Αλλά φοβάμαι ότι οι γείτονές σου δεσυμμερίζονται τις πολιτικές σου πεποιθήσεις». Άφησε το χέριτης.

«Όχι, δεν τις συμμερίζονται», του απάντησε βλοσυρά.«Υπάρχουν μερικοί ριζοσπάστες στην περιοχή, όμως από τότεπου η Βρετανία μπήκε στον πόλεμο εναντίον της Γαλλίας ο

πατριωτι-

σμός εξαπλώθηκε σχεδόν σε όλη την Κορνουάλη. Καλύτερανα μη μάθουν οι γείτονές μου ότι είσαι εδώ -ούτε ότι ήσουν».

«Μπορώ να ρωτήσω ποιοι είναι οι γείτονές σου και πόσοκοντά μένουν στο δικό σας σπίτι;» τη ρώτησε εκείνος σαν ναμην την είχε ακούσει.

Πάλα την ανέκρινε, σκέφτηκε η Τζούλιαν, αλλά δεν τοναδικούσε. Τις ίδιες ερωτήσεις θα έκανε κι εκείνη αν ήταν στηθέση του. «Το χωριό Σένεν απέχει ελάχιστα από δω και είναιπολύ πιο κοντά από τα αγροκτήματα που συνορεύουν με τοΓκρέιστοουν. Είμαστε αρκετά απομονωμένοι», του απάντησε.

Εκείνος το σκέφτηκε. «Και πόσο κοντά είναι το πλησιέστεροαγρόκτημα;»

Πίστευε ότι κινδύνευε από τους γείτονές τους; «Ογαιοκτήμονας Τζόουνς νοικιάζει τη γη του από το λόρδοΡάτλιτζ και η κατοικία του απέχει περίπου δύο ώρες με τοάλογο από εδώ. Δυο άλλοι καλλιεργητές νοικιάζουν τακτήματά τους από τον κόμη του Σεντ Τζαστ, αλλά είναι πάνωαπό πενήντα χιλιόμετρα μακριά.1 Ο Πένροουζ έχει μιαμεγάλη έκταση στα ανατολικά, αλλά είναι άγονη καιεγκαταλειμμένη. Τα κτήματα του Γκρέιστοουν είναι επίσηςάγονα, δεν έχουμε ενοικιαστές».

«Ο Τζόουνς περνάει καθόλου από δω; Ή ο Ράτλιτζ;»

«Η μοναδική φορά που ήρθε ο Τζόουνς ήταν όταν η σύζυγόςτου ήταν πάρα πολύ άρρωστη. Ο Ράτλιτζ είναι άξεστος καιμονόχνοτος».

Ο Σαρλ κούνησε το κεφάλι του. «Και ο Σεντ Τζαστ;»

«Ο Σεντ Τζαστ έχει να έρθει χρόνια στο σπίτι του. Κινείται σεπολύ αριστοκρατικούς κύκλους των Τόρι στο Λονδίνο, τοίδιο και ο Πένροουζ, ο οποίος επισκέπτεται σπάνια τηνπεριοχή. Νομίζω ότι είναι φίλοι. Κανένας από τους δυο δε θαερχόταν, ακόμα κι αν ήταν εδώ».

«Πόσο μακριά είναι το σπίτι του Σεντ Τζαστ; Του Πένροουζ;»

«Το αρχοντικό του Σεντ Τζαστ είναι μία ώρα από δω με τοάλογο -με καλό καιρό. Του Πένροουζ είναι πιο μακριά. Και οκαιρός είναι σπάνια καλός εδώ στα νοτιοδυτικά», πρόσθεσε ηΤζούλιαν όσο πιο ανάλαφρα μπορούσε. Άπλωσε το χέρι τηςπάνω από το τραπέζι κι έπιασε το δικό του. «Δε σε κατηγορώπου κάνεις τόσες ερωτήσεις. Όμως δε θέλω ν’ ανησυχείς.Θέλω να ηρεμήσεις και να συνέλθεις από τη δοκιμασία σου».

Ο Σαρλ την κοίταξε κατάματα. «Φυλάω τα νώτα μου. Πούακριβώς είμαστε, Τζούλιαν;» Κοίταξε το χέρι-της, σαν να μηνήθελε να τον αγγίζει τώρα, και μετά τράβηξε το δικό του.

«Μπορούμε να βρούμε κανένα χάρτη;»

«Είμαστε πάνω από τον όρμο Σένεν», του απάντησε, σχεδόνπληγωμένη. «Ανησυχείς περισσότερο απ’ όσο θέλεις ναδείχνεις!»

Εκείνος δεν απάντησε σ’ αυτό. «Πόσο απέχει ο όρμος Σένεναπό την Πενζάνς;»

«Είναι μια ώρα δρόμος με την άμαξα».

«Και η Μάγχη; Είμαστε στον Ατλαντικό, έτσι δεν είναι; Πόσοκοντά είναι με τα πόδια το πλησιέστερο σημείοαναχώρησης;»

Σκεφτόταν ήδη να γυρίσει στη Γαλλία, σκέφτηκε η Τζούλιανκατάπληκτη. Όμως ήταν αδύναμος, δε θα μπορούσε να φύγειτόσο γρήγορα! «Αν πας με τα πόδια μέχρι το Λαντ’ς Εντ,όπου εγώ φτάνω σε δεκαπέντε λεπτά, ουσιαστικά βλέπεις τονοτιότερο κομμάτι της Μάγχης».

«Τόσο κοντά είμαστε στο Λαντ’ς Εντ;» Ο Σαρλ έδειξε ναεκπλήσσεται και να χαίρεται. «Και πού είναι η κοντινότερηναυτική βάση;»

Εκείνη σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος της. Σίγουρα έτσιθα ήταν όταν διοικούσε τους στρατιώτες του. Ήταν τόσοαυταρχικός, που δυσκολευόταν να του αρνηθεί -όχι πως είχε

κανένα λόγο να μην του απαντήσει. «Συνήθως υπάρχει έναπολεμικό πλοίο στο Σεντ Άιβς ή στην Πενζάνς, για ναβοηθάει τους άντρες των τελωνειακών αρχών. Από τότε πουξεκίνησε ο πόλεμος, το ναυτικό μας έχει συγκεντρωθεί στηΜάγχη. Πού και πού, ωστόσο, μπαίνει στο ένα ή στο άλλολιμάνι κανένα πολεμικό πλοίο».

Ο Σαρλ έπλεξε τα χέρια του και ακούμπησε το μέτωπό τουεκεί, χαμένος σε βαθιές σκέψεις.

«Πότε θα φύγεις;» άκουσε η Τζούλιαν τον εαυτό της ναρωτάει με φωνή σφιγμένη.

Εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε. «Προφανώς,η κατάστασή μου δε μου επιτρέπει να πάω πουθενά. Έχειςμιλήσει Ύΐα μένα στους Ιακωβίνους στο Παρίσι;»

Η Τζούλιαν τον κοίταξε ξαφνιασμένη. «Όχι, όχι ακόμα».

«Θα σου ζητούσα να μην τους πεις τίποτα. Δε θέλω να μάθειη οικογένεια μου ότι τραυματίστηκα και ν’ ανησυχήσευ>.

«Όπως θέλεις», είπε η Τζούλιαν με κατανόηση.

Εντέλει η έκφρασή του μαλάκωσε. Της έπιασε το χέρι και τοφίλησε, ξαφνιάζοντάς τη με την κίνησή του. «Με συγχωρείς.Είσαι η προσωποποίηση της καλοσύνης κι εγώ σε ανακρίνωανελέητα. Αλλά πρέπει να ξέρω πού βρίσκονται οι εχθροί

μου, όπως πρέπει να ξέρω πού βρίσκομαι εγώ, για τηνπερίπτωση που χρειαστεί να το σκάσω κάποια στιγμή».

«Καταλαβαίνω». Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά πουδυσκολευόταν να σκεφτεί. Ένα απλό φιλί... και τα είχε χάσει!

«Όχι, Τζούλιαν, δεν μπορείς να καταλάβεις πώς είναι να είσαιπερικυκλωμένος από εχθρούς και να φοβάσαι ότι θα σεανακαλύ-ψουν από στιγμή σε στιγμή».

Της κρατούσε ακόμα το χέρι κι εκείνη αγωνιζόταν να ανα-πνεύσει, να σκεφτεί. «Θα σε προστατέψω».

«Και πώς θα το κάνεις αυτό;» της είπε σε εύθυμο τόνο. Αλλάτο χέρι του έσφιξε περισσότερο το δικό της. Το πάνω μέροςτου πουκαμίσου του ήταν ανοιχτό και οι κλειδώσεις τωνδαχτύλων της ακουμπούσαν τώρα στη γυμνή επιδερμίδα του.«Είσαι τόσο λεπτοκαμωμένη».

«Φροντίζοντας να μη μάθει κανείς για σένα».

Τα μάτια του σκοτείνιασαν. Το χαμόγελό του εξαφανίστηκε.«Η Αμέλια ξέρει. Ο Αούκας ξέρει. Ο Τζακ ξέρει».

«Μόνο η Αμέλια ξέρει ποιος είσαι, και δε θα με πρόδιδεποτέ».

«Το “ποτέ” είναι μεγάλη κουβέντα».

«Αν περάσει κάποιος γείτονας, δε θα καταλάβει ότι είσαιπάνω, σ’ αυτό το δωμάτιο».

«Σε εμπιστεύομαι».

«Ωραία», αποκρίθηκε εκείνη ζωηρά και κοιτάχτηκαν σταμάτια.

Εκείνος έφερε το χέρι της στα χείλη του, αλλά αργά. ΗΤζούλιαν πάγωσε. Δίχως να σταματήσει να την κοιτάζει, πίεσετο στόμα του στη ράχη της παλάμης της, πάνω από τιςκλειδώσεις. Αυτή τη φορά το φιλί του ήταν τελείωςδιαφορετικό. Δεν ήταν ανάλαφρο, αθώο ή σύντομο. Τα χείλητου σύρθηκαν στις κλειδώσεις της και στην ένωση τουαντίχειρα με το δείκτη της. Έπειτα έκλεισε τα

μάτια του και το στόμα του σφίχτηκε. Φίλησε το χέρι της ξανάκαι ξανά.

Καθώς τη φιλούσε, η καρδιά της κόντεψε να σπάσει. Τα χείλητου κινήθηκαν πάνω στην επιδερμίδα της με περισσότεροπάθος και ολόκληρο το κορμί της ρίγησε. Έκλεισε κι αυτή ταμάτια της. Το στόμα του έγινε επίμονο και έντονο, σαν νααπολάμβανε τη γεύση της επιδερμίδας της, σαν να ήθελε νακάνει κάτι περισσότερο. Τελικά τα χείλη της άνοιξαν και απόμέσα τους ξέφυγε ένα μικρό βογκητό. Ο Σαρλ της άνοιξε ταδάχτυλα και τα χάιδεψε με το στόμα και τη γλώσσα του.

«Υπάρχουν όπλα στο σπίτι;»

Τα μάτια της άνοιξαν απότομα και συνάντησαν το καυτό,αλλά ταυτόχρονα σκληρό βλέμμα του.

«Τζούλιαν;»

Εκείνη έτρεμε. Δυσκολευόταν ν’ αναπνεύσει από την επιθυμία.«Ναι», του απάντησε και έγλειψε τα χείλη της. Πήρε μιαβαθιά εισπνοή. Το κορμί της παλλόταν από πόθο.

«Πού είναι;»

Η Τζούλιαν άφησε την ανάσα της να βγει. «Υπάρχει έναντουλάπι με όπλα στη βιβλιοθήκη».

Ο Σαρλ συνέχισε να την κοιτάζει. Ύστερα σήκωσε το χέρι της,το φίλησε και το άφησε. Σηκώθηκε απότομα.

Αν τη φιλούσε ποτέ πραγματικά, θα έχανε το μυαλό της μεόλο αυτό το πάθος που έκαιγε ανάμεσά τους, σκέφτηκεεκείνη.

«Ξέρεις να χρησιμοποιείς πιστόλι; Μουσκέτο;»

Η Τζούλιαν ήξερε ότι έπρεπε να ξαναβρεί την αυτοκυριαρχίατης. «Και βέβαια ξέρω. Είμαι άριστη σκοπεύτρια», είπε. «Δεναισθάνεσαι ασφαλής», πρόσθεσε.

Το βλέμμα του περιεργάστηκε το πρόσωπό της, ύστερά τηνκοίταξε στα μάτια. «Όχι, δεν αισθάνομαι ασφαλής εδώ».

Η Τζούλιαν σηκώθηκε αργά. Ο Σαρλ την παρατηρούσε καιδεν ήταν σίγουρη αν θα μπορούσε να μιλήσει, έτσι γύρισε καιβγήκε από το δωμάτιο. Κατέβηκε κάτω νιώθοντας το κορμίτης να φλέγεται και διερωτώμενη αν έπρεπε να τον φιλήσει.Ήταν σίγουρη ότι θα την άφηνε.

Όταν έφτασε στη βιβλιοθήκη, σταμάτησε και κοίταξε τηγυάλινη πόρτα του ντουλαπιού με τα όπλα.

Μέσα υπήρχαν τρία πιστόλια και τρία μουσκέτα. Δεν ήτανκλειδωμένο. Ποτέ δεν το κλείδωναν. Οταν οι άντρες τωνφορολογικών αρχών κατέβαιναν στον όρμο, αυτά τα όπλαήταν άμεσα αναγκαία. Η Τζούλιαν έβγαλε ένα πιστόλι καιμετά έκλεισε τη γυάλινη πόρτα. Πριν ανέβει πάνω, πήρε απότο γραφείο μπαρούτι και πυρόλιθο.

Ο Σαρλ καθόταν μπροστά στο παράθυρο και κοιτούσε προςτην πόρτα του δωματίου, προφανώς περιμένοντάς τη ναγυρίσει. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα όταν είδε το πιστόλι,το μπαρούτι και τον πυρόλιθο

Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. Με το σώμα της ναφλέγεται ακόμα από την επιθυμία, η Τζούλιαν τον πλησίασεκαι του έδωσε το όπλο. «Αμφιβάλλω αν θα χρειαστεί να το

χρησιμοποιήσεις», κατάφερε να πει.

Εκείνος το έβαλε στη ζώνη του παντελονιού του. Η Τζούλιαντου έδωσε το μπαρούτι και τον πυρόλιθο. Ο Σαρλ πέρασε τολουρί του πουγκιού με το μπαρούτι στον ώμο του και έχωσετον πυρόλιθο στην τσέπη του. Ύστερα άπλωσε αργά τα χέριατου προς το μέρος της.

Εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του.

Αλλά δεν τη φίλησε. «Ελπίζω να μη χρειαστεί», της είπε.

Τρέμοντας, η Τζούλιαν έσυρε τις παλάμες της στους μυς τωνμπράτσων του και τους αισθάνθηκε να σφίγγονται.

Ο Σαρλ δε χαμογέλασε. Χάιδεψε το μάγουλό της με ταακροδάχτυλά του κι ύστερα στερέωσε, μια μπούκλα πίσω απότο αυτί της. «Σ’ ευχαριστώ», της είπε.

Η Τζούλιαν κατάφερε να κουνήσει το κεφάλι της... κι εκείνοςτην άφησε.

Την άκουσε πριν ακόμα εμφανιστεί στην ανοιχτή πόρτα. ΟΝτόμινικ έσπρωξε στην άκρη τους χάρτες που του είχε φέρει -είχε εξοικειωθεί ήδη με το νοτιότερο άκρο της Κορνουάλης.

Έπιασε την πένα του για να συνεχίσει το γράμμα που έγραφεστην «οικο-γένειά του» στη Γ αλλία. Στο κάτω κάτω, αυτό θαέκανε σίγουρα ο Σαρλ Μορίς, κι αν η Τζούλιαν σκεφτότανποτέ να τον κατα-σκοπεύσει, θα διάβαζε την καθησυχαστικήεπιστολή που έγραφε στους ανύπαρκτους συγγενείς του. Είχεμάθει από καιρό να παίρνει μεγάλες προφυλάξεις,προκειμένου να εξασφαλίσει πως δε θα υποπτευόταν ποτέκανένας ότι χρησιμοποιούσε ψευδώνυμο.

Η Τζούλιαν στάθηκε στο κατώφλι χαμογελώντας. Εκείνοςτης ανταπέδωσε το χαμόγελο κοιτάζοντάς τη στα μάτια.Ένιωσε μια σουβλιά τύψεων. Της χρωστούσε πάρα πολλά.Του είχε σώσει τη ζωή. Τώρα ήξερε ότι δε θα ερωτευότανβαθιά τον Ντόμινικ Πάτζετ -έναν τιτλούχο, ισχυρό Τόρι.Σχεδόν τον εξέπληττε το γεγονός ότι η ζωή του είχεκαταντήσει ένα αδιάκοπο παιχνίδι από απάτες, δολοπλοκίεςκαι τεχνάσματα.

Εξακολουθούσε να μην τη γνωρίζει καλά, αλλά ήξερε ότιήταν από τη φύση της ευγενική, έξυπνη, μορφωμένη καιξεροκέφαλη. Ήταν επίσης εκπληκτικά όμορφη, χωρίς καμίαεπίγνωση της ομορφιάς της.

Την κοιτούσε απροκάλυπτα, ξέροντας πως εκείνη είχε αντιλη-φθεί ότι τη θαύμαζε. Το κορμί του σκίρτησε. Ανέρρωνε μεπολύ πιο γρήγορους ρυθμούς πια και το σώμα του είχεαρχίσει να έχει απαιτήσεις -επιτακτικές.

Ήξερε ότι δεν έπρεπε να την αποπλανήσει. Ήταν μια αριστο-κράτισσα, δεν είχε εμπειρία και συμπαθούσε τους εχθρούςτου, όχι εκείνον. Έλιωνε ήδη στα χέρια του και το πρόβλημάτου ήταν ότι δεν τον ένοιαζε η ηθική. Ήταν σχεδόν σίγουροςότι δε θα έμενε για πολύ στο Λονδίνο. Η αποστολή του ήταννα εξασφαλίσει ότι οι Βρετανοί θα ανεφοδίαζαν το στρατότου Μισέλ Ζακλέν. Μόλις τακτοποιούσε αυτό το ζήτημα καιβεβαιωνόταν ότι κατευ-θύνονταν προς τη Βανδέα ο σωστόςαριθμός στρατιωτών, όπλων και άλλων απαραίτητωνεφοδίων, θα τον έστελναν ξανά στην κοιλάδα του Λίγηρα ήστο Παρίσι.

Όλο του το κορμί τσιτώθηκε. Αρνιόταν να επιτρέψει σεαναμνήσεις του πολέμου ή του όχλου να πάρουν μορφή στομυαλό του. Είχε κουραστεί να σκέφτεται το θάνατο, ναφοβάται· είχε κουραστεί να του ξαναφέρνουν ολοζώντανεςστο νου αυτές τις αναμνήσεις κάποια μικρή κίνηση ή κάποιακουβέντα.

«Έφερα τσάι», είπε σιγανά η Τζούλιαν. «Σε διακόπτω;»

Του άρεσε η συντροφιά της. Ήταν ενδιαφέρουσα γυναίκα καιοι συζητήσεις τους δεν ήταν ποτέ ανούσιες. Μερικές φορές,όμως, του ερχόταν να την ταρακουνήσει για να της βάλειλίγο μυαλό.

Δεν έπρεπε να τον εμπιστεύεται!

Άργησε να απαντήσει καθώς τη σκεφτόταν. Αναρωτήθηκεπώς θα αισθανόταν αν μάθαινε κάποια στιγμή την αλήθειαγια τη Γ αλλία ή για εκείνον.

Μερικές φορές ήθελε να της μιλήσει. Συνήθως αυτό συνέβαι-νε όταν πετούσε τις ανοησίες της περί ελευθερίας καιισότητας στη Γ αλλία κι όλα αυτά. Θύμωνε αμέσως, αλλά τοέκρυβε. Ήθελε να της πει ότι ο σκοπός δεν αγίαζε τα μέσα,ότι η Γ αλλία κολυμπούσε στο αίμα, ότι αθώοι άντρες καιγυναίκες πέθαιναν κάθε μέρα, ότι μισούσε την τυραννία πουείχε επιβληθεί στη χώρα -ότι ήταν τυραννία, όχι ελευθερία!

Κάποιες στιγμές ήθελε να της φωνάξει ότι ήταν έναςαριστοκράτης, όχι ένας αναθεματισμένος επαναστάτης, ότι ημητέρα του ήταν Γαλλίδα κόμισσα κι ότι ο ίδιος ήταν οκόμης του Μπέντφορντ!

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Ώρες ώρες, όταν τον κοιτούσε μ’εκείνα τα λαμπερά γκρίζα μάτια, αισθανόταν να τον τρώνε οιτύψεις, κι αυτό τον εξέπληττε. Και τότε του ερχόταν να τηςφωνάξει ότι δεν ήταν ήρωας. Δεν υπήρχε τίποτα ηρωικό στονα έχει κατάστημα ειδών τυπογραφείου στο Παρίσι και νακαλοπιάνει τους ντόπιους χωροφύλακες για να μηνυποψιαστούν την αλήθεια γι’ αυτόν ή να κολακεύει και ναπιάνει φιλίες με τους Ιακωβίνους για να τους κάνει ναπιστέψουν πως ήταν δικός τους.

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Το να γράφει κρυπτογραφημένα μηνύματα στο φως τωνκεριών κι έπειτα να τα στέλνει μ’ ένα δίκτυο απόαγγελιοφόρους στην ακτή για να μεταφερθούν στο Λονδίνοδεν ήταν ηρωικό· ήταν τρομακτικό. Δεν ήταν ηρωικό ναπαριστάνει το Γ άλλο ή τον αξιωματικό του γαλλικούστρατού. Δεν ήταν ηρωικό να παίρνει ένα μουσκέτο και ναρίχνεται στη μάχη, να πολεμάει για να υπερασπιστεί τακληρονομικά δικαιώματα κάποιου ενάντια στα δικαιώματαενός χωρικού. Όλα ήταν μια τεράστια αναγκαιότητα, ζήτημαεπιβίωσης.

Τα πάντα ήταν μια τρέλα.

Η Τζούλιαν θα ταραζόταν και θα τρόμαζε με όλα αυτά.

Αλλά ποτέ δε θα άκουγε τέτοιες ανοησίες από εκείνον. Ήτανπολύ βαθιά χωμένος σ’ αυτό το παιχνίδι με ψεύτικο όνομαγια να ξεφύγει. Αν κάποιος από τους Γκρέιστοουν μάθαινεότι ήταν Άγγλος, και μάλιστα ότι ήταν ο Πάτζετ, θα κατέληγεστο προφανές συμπέρασμα ότι ήταν Βρετανός κατάσκοπος.Στο κάτω κάτω, τον είχαν φέρει από τη Γαλλία, μιλούσεγαλλικά και τώρα παρίστανε το Γάλλο. Δε θα δυσκολευότανκανείς να το καταλάβει.

Η αδερφή της και οι δύο αδερφοί της μπορούσαν ν’αντιμετωπιστούν -ήταν πατριώτες. Για τη μητέρα τους δενανησυχούσε· είχε κρυφακούσει κι είχε μάθει ότι ήταν

πνευματικά διαταραγμένη.

Αλλά ήταν προτιμότερο να μη μάθαινε κανείς τηνπραγματική του ταυτότητα. Μόνο πέντε άνθρωποι γνώριζανότι ο Ντόμινικ Πάτζετ, ο κόμης του Μπέντφορντ, ήτανΒρετανός πράκτορας που δρούσε στη Γαλλία με ψεύτικοόνομα. Αυτοί ήταν ο υπουργός Πολέμου Γουίνταμ, οαρχηγός των κατασκόπων Σεμπάστιαν Γου-όρλοκ, οΈντμουντ Μπερκ, ο οποίος είχε μεγάλη επιρροή στουςκυβερνητικούς κύκλους, ο παλιός του φίλος κόμης του ΣεντΤζαστ και, φυσικά, ο Μισέλ Ζακλέν.

Αυτός ο κύκλος δεν έπρεπε να επεκταθεί ποτέ. Όσοπερισσότεροι γνώριζαν την αλήθεια, τόσο πιο πιθανό ήταν ναξεσκεπαστεί.

Αλλά η Τζούλιαν ήταν ένα τελείως διαφορετικό ζήτημα. Δενήταν πατριώτισσα. Οι φίλοι της στο Παρίσι θα τηστρατολογού-

σαν σύντομα για να δουλέψει ενεργά γι’ αυτούς -έτσιλειτουργούσαν οι λέσχες των Ιακωβίνων. Ακόμα και τώραδεν την εμπιστευόταν απόλυτα. Αν μάθαινε ότι ήταν οΝτόμινικ Πάτζετ, δε θα την εμπιστευόταν καθόλου.

Αργά ή γρήγορα θα γύριζε στη Γ αλλία και θα συνέχιζε ν’αγωνίζεται για τα κτήματά του και τους ανθρώπους του. Είχε

περάσει πολλά καλοκαίρια στον πύργο της μητέρας του ότανήταν μικρός. Τώρα ο πύργος ήταν δικός του. Οι άντρες και τααγόρια που είχαν πεθάνει πρόσφατα στη Νάντη ήταν οιγείτονές του, οι φίλοι του και οι συγγενείς τους. Ήξερε τονΜισέλ Ζακλέν από παιδί. Ο Ζακλέν είχε χάσει ήδη το σπίτιτου -το είχαν κάψει συθέμελα οι επαναστάτες. Αλλά δενμπορούσαν να του κάψουν τον τίτλο του -τα κληρονομικά τουδικαιώματα- ούτε τον πατριωτισμό του.

Αν η Τζούλιαν μάθαινε ποιος ήταν και τον πρόδιδε στους Γάλλους φίλους της, θα κινδύνευε πολύ περισσότερο. Τοδίκτυο κατασκοπίας μέσα στη Γαλλία ήταν τεράστιο.Άνθρωποι τους οποίους θεωρούσε απλούς πολίτες καιάνθρωποι που ήξερε ότι ήταν χωροφύλακες θα είχαν τηνπεριγραφή του και θα προσπαθούσαν να τον ξεσκεπάσουν.Κανείς στο Παρίσι δεν μπορούσε να εμπιστευτεί την ευγενικήκυρία της διπλανής πόρτας ή τον ηλικιωμένο βιβλιοπώληστη γωνία του δρόμου. Ο γείτονας κατασκόπευε το γείτονα, οφίλος το φίλο. Κυβερνητικοί πράκτορες υπήρχαν παντού καιέψαχναν για προδότες. Εχθροί της Επανάστασηςκαρατομοΰνταν. Στο Παρίσι βασίλευε η Τρομοκρατία. Τίποταδεν μπορούσε να σύγκριθεί με το θέαμα των χωροφυλάκωνπου οδηγούσαν τους κατηγορούμενους στην γκιλοτίνα, ενώτα πλήθη στους δρόμους ζητωκραύγαζαν. Δεν υπήρχε τίποταπιο φρικτό από την εικόνα των δρόμων που κοκκίνιζαν απότο αίμα. Δε θα γλίτωνε αν τον ανακάλυπταν και τονσυλλάμβαναν.

Όμως ήταν πολύ προσεκτικός. Αν όλα πήγαιναν σύμφωνα μετο σχέδιο, θα ανέρρωνε από το τραύμα του και απλώς θαέφευγε. Θα πήγαινε στο Λονδίνο για να προγραμματίσει τονανεφοδιασμό της Βανδέας από το Υπουργείο Πολέμου, αλλάη Τζούλιαν θα νόμιζε ότι είχε γυρίσει στη Γαλλία για ναξαναπάρει τη θέση του στον γαλλικό στρατό.

Ήταν τόσο ειρωνικό.

Ναι, τον διέκοπτε, σκέφτηκε. Τον διέκοπτε επειδή αυτό ήταν

ένα παιχνίδι, όχι ένα πραγματικό φλερτ. Δεν ήταν ο Γ άλλοςαξιωματικός της που ανυπομονούσε να πιουν μαζί το τσάιτους, αλλά ένας Άγγλος κατάσκοπος που έπρεπε να πάει στοΛονδίνο -και μετά να γυρίσει στη Γαλλία. Υπολόγιζε ότι θαπερνούσε άλλη μια βδομάδα μέχρι να είναι αρκετά καλά γιανα φύγει από εκεί και να πάει στο Λονδίνο. Η διαδρομή ήταντουλάχιστον δύο μέρες με την άμαξα. Αλλά σε λίγες μέρες, ήέστω σε μια βδομάδα, θα έκλεβε ένα άλογο ή μια άμαξα καιθα πήγαινε στο Σεντ Τζαστ. Ακόμα κι αν ο Γκρένβιλ δεν ήτανεκεί, και κατά πάσα πιθανότητα δε θα ήταν, οι υπηρέτες τουθα έσπευδαν να υπακούσουν σε κάθε διαταγή του μόλις τουςέλεγε ποιος ήταν.

Ο χρόνος που θα περνούσαν μαζί ήταν πια μετρημένος. Θαάφηνε την Τζούλιαν να πιστεύει ότι θα γύριζε στη Γαλλία. Ηκάλυψή του δεν κινδύνευε. Εκείνη θα τον θυμόταν σαν τον

ήρωά της, ενώ οι αδερφοί της θα νόμιζαν ότι ήτανλαθρέμπορος που του είχαν σώσει τη ζωή.—

Η λύση ήταν ιδανική.

«Με κοιτάς επίμονα», είπε απαλά η Τζούλιαν.

Εκείνος της χαμογέλασε. «Με συγχωρείς. Αλλά είσαι χάρμαοφθαλμών». Και ήταν αλήθεια, οπότε πρόσθεσε σιγανά: «Μ’αρέσει να σε κοιτάζω, Τζούλιαν. Μ’ αρέσει πάρα πολύ».

Δεν κοκκίνιζε πια με κάθε του λέξη, όμως ο Ντομ ήξερε ότιτην ευχαριστούσαν οι φιλοφρονήσεις του. «Μερικές φορέςγίνεσαι ανυπόφορος, Σαρλ», του είπε και τον κοίταξεκατάματα. «Κι εμένα μ’ αρέσει να σε κοιτάζω».

Κάθισε απέναντι του κι άρχισε να σερβίρει το τσάι με χέριαπου έτρεμαν. Ο Ντόμινικ την ήθελε, αλλά ήταν πολύ αθώα.Παρ’ όλα αυτά, δε θα δίσταζε να την πάρει, αν ήτανγοητευμένη με τον άνθρωπο που ήταν πραγματικά. Θααπολάμβανε να έχει μια τέτοια γυναίκα για ερωμένη του,τόσο στο πλάι του όσο και στο κρεβάτι του. Θα του άρεσε νατης μάθει όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή ή να τηνκυκλοφορεί στο Λονδίνο. Όμως αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ.

«Πολύ σκεφτικός είσαι σήμερα», του είπε καθώς του έδινε τοφλιτζάνι του. «Σκέφτεσαι την οικογένειά σου;»

«Το κατάλαβες», της απάντησε.

«Πρέπει να σου λείπουν», πρόσθεσε η Τζούλιαν, κοιτάζοντάςτον στα μάτια. «Ξέρεις ότι μου έχεις κάνει δεκάδες ερωτήσειςενώ εγώ δε σ’ έχω ρωτήσει απολύτως τίποτα;»

«Αλήθεια;» Παράστησε τον έκπληκτο. «Ρώτησέ με ό,τιθέλεις». Φαινομενικά ήταν ήρεμος, αλλά μέσα του σήμανεσυναγερμός.

«Ποια είναι η Ναντίν;»

Ο Ντόμινικ ξαφνιάστηκε. Πώς ήξερε για τη Ναντίν; Τι είχε πειστο παραλήρημά του; Απέφευγε να σκέφτεται τη μνηστή του.Ποτέ δε θα ξεχνούσε τους μήνες που είχε περάσειπροσπαθώντας απελπισμένα να τη βρει -και μετά, στο τέλος,η μόνη του επιλογή ήταν να συμπεράνει ποια ήταν η τύχητης. «Μιλούσα γι’ αυτή στο παραλήρημά μου;»

Η Τζούλιαν έγνεψε καταφατικά. «Με πέρασες για εκείνη,Σαρλ».

Πάντα ήταν καλύτερα να μένει όσο πιο κοντά στην αλήθειαγινόταν. «Η Ναντίν ήταν η μνηστή μου», είπε. «Τηνποδοπάτησε το πλήθος σε μια αναταραχή στο Παρίσι καιπέθανε».

Η Τζούλιαν έβγαλε μια κραυγή. «Ω, λυπάμαι πάρα πολύ!»

«Το Παρίσι δεν είναι ασφαλές ούτε για τους Ξεβράκωτους»,είπε εκείνος, αναφερόμενους στους άνεργους και τουςάστεγους. «Δυστυχώς, ο όχλος καταφεύγει πολύ συχνά στηβία», πρόσθεσε ήρεμα. «Η Ναντίν έπεσε στο έδαφος ενώπροσπαθούσε να ξεφύ-γει από το πλήθος». Αυτό ήταναλήθεια. Γνώριζε τη Ναντίν από τότε που ήταν παιδί και οαρραβώνας τους δεν είχε ξαφνιάσει κανέναν. Το πατρικό τηςήταν έξω από τη Νάντη, στο δρόμο που οδηγούσε στονπύργο της μητέρας του. Η οικογένειά της είχε φύγει από τη Γαλλία λίγο μετά το θάνατό της.

Την είχε φανταστεί πολλές φορές να πεθαίνει στηναναταραχή. Πρόσεξε να μην το κάνει τώρα. Πρόσεχε να μησκέφτεται σε βάθος αυτά που έλεγε. Πρόσεχε να μηναισθάνεται. «Καλύτερα να μη μάθεις και τα υπόλοιπα».

Πέρασαν μερικές στιγμές πριν μιλήσει η Τζούλιαν. Ότανμίλησε, τα γκρίζα μάτια της έλαμπαν από τα δάκρυα πουπροσπαθούσε να συγκρατήσει. «Νόμιζα ότι ο όχλοςδιαμαρτυρόταν για την ανεργία και την ακρίβεια. Ο καθέναςθα έπρεπε να έχει μια δουλειά, αξιοπρεπή αμοιβή και φτηνόψωμί. Οι φτωχοί δεν μπορούν να θρέψουν τις οικογένειέςτους, ούτε καν να τους προσφέρουν μια στέγη!»

Μιλούσε σαν γνήσια ριζοσπάστρια, σκέφτηκε βλοσυρά οΝτόμινικ. «Οι πολιτικοί υποδαυλίζουν τη δυστυχία τους»,είπε, και το εννοούσε. «Ναι, ο καθένας θα έπρεπε να έχει μια

δουλειά και να αμείβεται, αλλά οι ριζοσπάστες -οι Ιακωβίνοι-σπρώχνουν σκόπιμα το πλήθος στη βία. Ο φόβος κυβερνάειτους δρόμους -τους ανθρώπους. Όποιος μπορεί ναπροκαλέσει φόβο είναι ισχυρός. Και αθώοι σαν τη Ναντίνγίνονται θύματα της βίας». Ήξερε ότι έπρεπε να σταματήσει,αλλά δεν είχε πει τίποτε άστοχο. Εξάλλου, ο καθένας θαμπορούσε να μιλήσει όπως εκείνος, αν η αγαπημένη μνηστήτου είχε πεθάνει εξαιτίας του μαινόμενου όχλου.

Η Τζούλιαν δίστασε. «Αυτό που συνέβη στη μνηστή σουήταν φρικτό, Σαρλ. Αλλά πες μου ειλικρινά, αν πεινούσες καιδεν είχες πόρους ή αν ο εργοδότης σου σου έδινε ψίχουλα γιατη δουλειά σου ενώ εκείνος ζούσε μες στην πολυτέλεια, δε θαέβγαινες στους δρόμους να διαμαρτυρηθείς; Εγώ δε θαχρειαζόμουν οδηγίες. Και γιατί οι Ιακωβίνοι ή οποιοσδήποτεάλλος να υποκινούν τέτοια ακραία βία; Ξέρω ότι σέβονταιτην ανθρώπινη ζωή, δε θέλουν να προκαλούν το θάνατοαθώων παρατηρητών».

Έκανε τόσο μεγάλο λάθος, σκέφτηκε βλοσυρά ο Ντόμινικ.Δεν καταλάβαινε πόσο διέφθειρε η εξουσία ακόμα και τονσπουδαιότερο σκοπό. «Φοβάμαι ότι δε συμπαθώ τουςπολιτικούς, ακόμα και τους ριζοσπάστες». Κατάφερε ναμαλακώσει, σκεπτόμε-νος ότι ήταν ώρα να σταματήσουναυτή τη συζήτηση.

Αλλά η Τζούλιαν αιφνιδιάστηκε από τα λόγια του. «Μιλάς

σαν τον αδερφό μου τον Λούκας. Προτιμά τη μεταρρύθμιση,όχι την επανάσταση. Απεχθάνεται τους όχλους. Κατηγόρησετους ριζοσπάστες του Παρισιού για τις ίδιες πράξεις πουανέφερες κι εσύ. Και ο Λούκας φοβάται τη βία εδώ, στηνπατρίδα μας».

«Η μεταρρύθμιση μπορεί να είναι πιο ήπια και η βία θαέπρεπε πάντοτε να προκαλεί φόβο».

Τον κοίταξε με μάτια ορθάνοιχτα. «Οι Γ άλλοι αριστοκράτες,ο Γάλλος βασιλιάς δε θα καθιέρωναν ποτέ ένα Σύνταγμαστη χώρα χωρίς τεράστια πίεση, Σαρλ. Ένα Σύνταγμα που θαήταν αποτέλεσμα του ξεσηκωμού χιλιάδων καταπιεσμένωνανθρώπων».

Εκείνος της χαμογέλασε, ξέροντας ότι πίστευε πραγματικά

αυτά που έλεγε. Αλλά η πίεση για την οποία μιλούσε είχεπρο-καλέσει την εκτέλεση του βασιλιά Λουδοβίκου. Εξαιτίαςτης «πίεσης», δεν υπήρχε τώρα συνταγματική μοναρχία.Χιλιάδες ευγενείς είχαν φύγει από τη χώρα και δε θα γύριζανποτέ. Οι περιουσίες τους είχαν λεηλατηθεί ή ακόμα καικαταστραφεί. Δεν καταλάβαινε η Τζούλιαν πόσο τραγικήαπώλεια ήταν αυτή; Δεν καταλάβαινε πόσο άγριος καιεπικίνδυνος ήταν ο όχλος -και πόσοι αθώοι άντρες, γυναίκεςκαι παιδιά είχαν πεθάνει εξαιτίας του; Εξακολουθούσε ναεπιμένει ότι αυτό ήταν ελευθερία; Ισότητα;

«Είμαι εναντίον της καταπίεσης. Ποιος δεν είναι; Αλλά η βίαστη Γαλλία είναι αδικαιολόγητη. Υπάρχουν διαφορετικοίτρόποι για να πετύχεις το ίδιο αποτέλεσμα, Τζούλιαν», είπετελικά.

Εκείνη τον κοίταξε εμβρόντητη. «Σε επιστράτευσαν;» τονρώτησε εντέλει.

Ο Ντόμινικ κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει πίσω. «Εθελοντικάπήγα», απάντησε ανέκφραστα. «Δε γίνεται επιστράτευση στηΓ αλλία. Δεν είμαι εναντίον της Επανάστασης, Τζούλιαν.Αλλά θα προτιμούσα άλλους τρόπους, διαφορετικόξεκίνημα. Όμως η σύγκληση της Τρίτης Συνέλευσης μαςέφερε με τον καιρό σ’ αυτό το σημείο, και τώρα δεν υπάρχειεπιστροφή. Πέθαναν αθώοι άνθρωποι στα χέρια μου. Αθώοιάντρες -και αγόρια- θα συνεχίσουν να πεθαίνουν. Θα έλεγαότι χαίρομαι που δεν αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα».

«Την αντιλαμβάνομαι», ψιθύρισε εκείνη καλύπτοντας το χέριτου με τα δικά της. «Και λυπάμαι πάρα πολύ γι’ αυτούς πουέχασες. Λυπάμαι που υπέφερες τόσο πόνο».

Δεν καταλάβαινε καθόλου, σκέφτηκε ο Ντόμινικ. «Θα έδινακαι τη ζωή μου για το σκοπό μου -τη διεκδίκηση τηςελευθερίας». Για εκείνον, ελευθερία σήμαινε να μπορεί να ζειστην κοιλάδα του Λίγηρα χωρίς το φόβο της αντεκδίκησης,χωρίς να φοβάται ότι θα του πάρουν το σπίτι του. Τώρα που

μιλούσαν, η οικογένειά του και οι φίλοι του πολεμούσαν γι’αυτή την ελευθερία στο Λίγηρα, αλλά είχαν ξεμείνει απόόπλα και τρόφιμα.

«Με τρομάζεις», είπε η Τζούλιαν.

Εκείνος την κοίταξε. Η επιθυμία να την πάρει στα αγκαλιά τουήταν αβάσταχτη «Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου». Του είχεσώσει τη ζωή και της είχε μεγάλη υποχρέωση, η οποία δενπεριλάμβα-

νε την εξαπάτηση. Δεν περιλάμβανε.την αποπλάνηση. Όμωςδεν -μπορούσε να αρνηθεί την έντονη έλξη που αισθανόταν.«Φοβάσαι για μένα».

«Ναι», του ψιθύρισε.

«Ο θάνατος είναι κομμάτι του πολέμου, Τζούλιαν. Ακόμα κιεσύ το ξέρεις».

«Πώς μπορείς να μιλάς τόσο αδιάφορα για το. θάνατο;» τουφώναξε.

Παραλίγο να της πει ότι το όλο θέμα δεν του ήταν διόλουαδιάφορο, αλλά δε θα της το έλεγε ποτέ. «Όλοι πεθαίνουναργά ή γρήγορα, είτε στον πόλεμο είτε από αρρώστια είτε απόγεράματα», της απάντησε.

Εκείνη τον κοίταξε με αγωνία. «Θέλω να σε ρωτήσω κάτι,Σαρλ, και μου είναι δύσκολο».

Παρά την επιφυλακτικότητά του, την κοίταξε ήρεμα.

«Πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που έχασες τη Ναντίν;»

Ο Ντόμινικ κατάλαβε αμέσως. «Ενάμισης χρόνος». Είδε τησύντομη λάμψη ανακούφισης στα μάτια της και ένιωσε πάλινα τον κυριεύουν οι τύψεις. Ήταν στ’ αλήθεια ερωτευμένη μετον επαναστάτη ήρωά της; «Ο θάνατος βρίσκεται παντούαυτά τα τρία τελευταία χρόνια. Μαθαίνεις να τον δέχεσαιπολύ γρήγορα».

Εκείνη σηκώθηκε, τον πλησίασε και ακούμπησε το χέρι τηςπου έτρεμε στον ώμο του. «Την αγαπάς ακόμα;»

«Όχι».

«Με συγχωρείς». Μισογύρισε από την άλλη μεριά. «Δενέπρεπε να ρωτήσω. Ήταν εγωιστικό εκ μέρους μου».

Εκείνος σηκώθηκε και την τράβηξε στην αγκαλιά του. Τοαπαλό, αισθησιακό κορμί της έβαλε φωτιά στο δικό του.Δυσκολευόταν να σκεφτεί καθαρά. «Είχες κάθε δικαίωμα ναρωτήσεις».

Εκείνη έτρεμε. Ο Ντόμινικ κατάλαβε ότι την έκαιγε ο ίδιος

πόθος. Της ανασήκωσε το πρόσωπο. «Σε συμπαθώ πολύ,Τζούλιαν», της είπε.

«Κι εγώ σε συμπαθώ», του απάντησε με κομμένη την ανάσα.«Χαίρομαι πολύ που... σε έφερε εδώ ο Τζακ. Χαίρομαι που...είμαστε φίλοι».

Ο Ντόμινικ κοίταξε προσεκτικά τα μισάνοιχτα χείλη της. Δυ-

σκολευόταν όλο και περισσότερο να σκεφτεί λογικά.«Είμαστε κάτι παραπάνω από φίλοι, έτσι δεν είναι;» τηρώτησε με απαλή φωνή.

«Είμαστε κάτι παραπάνω από φίλοο>, ψιθύρισε βραχνάεκείνη.

«Σύντομα θα γυρίσω στη Γαλλία». Τελικά έλεγε την αλήθεια.

Τα μάτια της θόλωσαν από τα δάκρυα. «Και θα μου λείψεις».

Καθώς κοίταζαν ο ένας τον άλλο, ο Ντόμινικ άκουσε μιαπόρτα να κλείνει με δύναμη στον κάτω όροφο.

Η αδερφή της δε θα μπορούσε να επιστρέφει σε πιοακατάλληλη στιγμή! Το να τους τσακώσει η Αμέλια τώρα δεθα ήταν καλό ούτε για εκείνον ούτε για το σκοπό του. Αλλάδε γινόταν πια να κάνει πίσω. Και κανένας από τους δυο τουςδε θα πάθαινε τίποτα μ’ ένα φιλί.

Έσκυψε και άγγιξε το στόμα της με το δικό του. Αργά,ανάλαφρα, χάιδεψε τα χείλη της με τα δικά του. Και καθώς τοέκανε, αισθάνθηκε να τον τυφλώνει ένα κύμα καυτήςεπιθυμίας.

Η Τζούλιαν πήρε μια κοφτή ανάσα, τον έπιασε από τουςώμους και άνοιξε τα χείλη της.

Μαζί με τον πόθο ήρθε και μια αβάσταχτη οδύνη. Και καθώςδιεκδικούσε το στόμα της άγρια, οι αναμνήσεις του αίματοςκαι του θανάτου, της οργής και του μίσους, της θλίψης καιτης απόγνωσης τον κατέπνιξαν. Ένα κομμάτι του ήταν στη Γαλλία και αγωνιούσε, ένα άλλο κομμάτι του ήταν εκεί μαζίτης και ζούσε την έκσταση. Δεν μπορούσε να τραβηχτείμακριά της. Δεν μπορούσε να ελέγξει πια τον εαυτό του. Ούτετο ήθελε.

Βάθυνε το φιλί, απαιτώντας τα πάντα από εκείνη, κι εκείνηανταποκρίθηκε με πάθος σμίγοντας τη γλώσσα της με τηδική του.

Και τότε ο Ντόμινικ σκέφτηκε ότι η Τζούλιαν θα έπρεπε ναξέρει ότι ήταν λάθος να εμπιστεύεται έναν ξένο.

* * *

Η Αμέλια και η Τζούλιαν είχαν πάει στο Σεντ Τζαστ γιαψώνια. Ο Ντόμινικ στεκόταν στην κορφή της σκάλας χωρίς

να τον βλέπουν και είχε δει τις δύο αδερφές να φεύγουν απότο σπίτι.

Η Τζούλιαν ανησυχούσε που θα τον άφηνε μόνο για μια δυοώρες, αλλά εκείνος την είχε καθησυχάσει.

Είχε δεχτεί την υπόσχεσή του ότι θα ξεκουραζόταν.Φαινομενικά ήταν απογοητευμένος, αλλά κατά βάθος ήτανενθουσιασμένος.

Η κατασκοπία τού είχε γίνει δεύτερη φύση. Όλα όσα είχεμάθει για το Γκρέιστοουν, την οικογένεια, την περιοχή καιτους κατοίκους τα είχε μάθει από την Τζούλιαν.Ανυπομονούσε να εξε-ρευνήσει το σπίτι, να κατασκοπεύσει τηζωή και τις υποθέσεις των Γκρέιστοουν. Δεν περίμενε να βρειπολλά πράγματα, αλλά ποτέ δεν ήξερε κανείς. Ο ΤζακΓκρέιστοουν παρουσίαζε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μπορείνα ισχυριζόταν ότι δεν τον ένοιαζε ο πόλεμος και ότι ήταναπλώς ένας λαθρέμπορος, αλλά ίσως ήταν αναμεμειγμένοςενεργά.

Μπήκε σε μία κρεβατοκάμαρα. Είδε δύο κρεβάτια, δυο μικράκομοδίνα που πάνω στο καθένα υπήρχε ένα κερί, ρούχα πουκρέμονταν από κρεμάστρες στους τοίχους και κατάλαβε ότι οιαδερφές μοιράζονταν το ίδιο δωμάτιο. Η Τζούλιαν φορούσεμόνο άσπρες μουσελίνες, ενώ η Αμέλια προτιμούσε τα γκρίζαφορέματα, λες και ήθελε να γίνει ακόμα πιο άχαρη απ’ ό,τι

ήταν.

Σε δέκα λεπτά είχε ψάξει σχολαστικά την κρεβατοκάμαρα.Βρήκε μερικές παλιές εφημερίδες, λίγα είδη ατομικήςπεριποίησης, εφεδρικά κεριά και ένα πακέτο γράμματα,κρυμμένα σε μια ντουλάπα κάτω από μια στοίβα πουκαμίσες.

Σταμάτησε αιφνιδιασμένος. Τα γράμματα ήταν δεμένα με μιαγαλάζια κορδέλα κι αμέσως σκέφτηκε ότι ανήκαν στηνΤζούλιαν.

Κοίταξε το πάνω πάνω και συνειδητοποίησε ότι ήτανερωτικές επιστολές με αποδέκτη την Αμέλια. Νιώθοντας μιαπαράξενη ανακούφιση, τα άφησε πάλι εκεί που τα είχε βρει.

Το επόμενο δωμάτιο ήταν του Τζακ, ήταν σίγουρος. Μύριζεκαράβια και θάλασσα.

Άρχισε μια γρήγορη, προσεκτική έρευνα. Δε βρήκε τίποταενδιαφέρον, ώσπου κοίταξε κάτω από το στρώμα καιανακάλυψε αρκετούς ναυτικούς χάρτες. Ήταν σχεδιασμένοιλεπτομερώς. Κάτι του έλεγε ότι τους είχε φτιάξει ο ίδιος οΤζακ Γκρέιστοουν. Κάθισε στο κρεβάτι και μελέτησε μεπροσοχή τον πρώτο, στον οποίο ήταν σχεδιασμένος με κάθελεπτομέρεια ένας όρμος στο Λαντ’ς Εντ, μέχρι τουςκρυμμένους υφάλους και τα βράχια. Τους κοίταξε ολουςγρήγορα. Ο Τζακ είχε χαρτογραφήσει όλη τη χερσόνησο της

Κορνουάλης, από το ακρωτήριο της Κορνουάλης μέχρι τηνΠενζάνς, πάνω από το Σεντ Τζαστ.

Υπήρχαν επίσης χάρτες των όρμων και των ακτών κοντά στηΒρέστη.

Κοίταξε πάλι έναν από τους χάρτες της Κορνουάλης. Σεκάποια σημεία ο Τζακ είχε σημειώσει στην ακτή ένα X. ΟΝτόμινικ αναρωτήθηκε τι σήμαιναν αυτά τα σημάδια.

Ο Τζακ είχε ζωγραφίσει ένα αστέρι στην περιοχή πάνω από τοΣεντ Τζαστ και είχε γράψει πάνω από το αστέρι τη λέξηναυτικό.

«Τι καλός άνθρωπος», μουρμούρισε ο Ντόμινικ.

Και μετά άκουσε απέξω το χλιμίντρισμα ενός αλόγου.

Πετάχτηκε, έτρεξε στο παράθυρο και είδε την Αμέλια με τηνΤζούλιαν να κατεβαίνουν από την άμαξα κουβαλώνταςμεγάλα καλάθια. Γύρισε ήρεμα και άρχισε να τυλίγειπροσεκτικά τους χάρτες. Οι γυναίκες θα έκαναν αρκετή ώρανα ξεφορτώσουν τα πράγματα, σκέφτηκε, και σκόπευε ναβάλει τους χάρτες στην ίδια θέση που ήταν πριν τουςανακαλύψει.

Ενώ τους τακτοποιούσε με τη σειρά, όλους τυλιγμένους καιδεμένους, άκουσε την εξώπορτα να κλείνει με δύναμη.

Σήκωσε το στρώμα, έβαλε τους χάρτες εκεί που ήταν κιέστρωσε ξανά τα σκεπάσματα. Ήταν σίγουρος ότι έναςεπιτυχημένος λαθρέμπορος θα είχε την οξυδέρκεια νακαταλάβει αν είχε πειραχτεί κάτι στην κάμαρά του.

Η μπροστινή πόρτα έκλεισε πάλι με δύναμη.

Βέβαιος ότι το δωμάτιο ήταν ακριβώς όπως το είχε βρει, πήγεστο παράθυρο και κοίταξε έξω. Θορυβήθηκε λίγο όταν είδεότι η Τζούλιαν ήταν μόνη στην άμαξα και κατέβαζε κι άλλαπακέτα. Πού ήταν η αδερφή της;

Η Τζούλιαν ήταν πολύ δεκτική στην εξαπάτησή του, όμωςδεν είχε αυταπάτες σε ό,τι αφορούσε την Αμέλια. Η γοητείατου την άφηνε τελείως αδιάφορη. Είχε τετράγωνη λογική. Ανκαι ουσιαστικά ήταν σύμμαχοι, εκείνη τη στιγμή ήταν εχθροί,επειδή έπρεπε να συνεχίσει να κρατάει κρυφή την πραγματικήταυτότητά του. Δεν ήθελε να αναγκαστεί να εξαπατήσει τημεγάλη αδερφή, η οποία είχε δείξει καθαρά ότι δεν έδινεπεντάρα για τον Σαρλ Μορίς.

Ο Ντόμινικ προχωρούσε στο διάδρομο όταν ηΑμέλια.εμφανίστηκε στην κορφή της σκάλας. Ξαφνιάστηκεόταν τον είδε.

Η καρδιά του χτύπησε δυνατά, αλλά ηρέμησε αμέσως. Της

χαμογέλασε.

«Μου φάνηκε ότι άκουσα άλογο», της είπε.

«Ήσασταν στην κρεβατοκάμαρα του Τζακ;» τον ρώτησεεκείνη. '

«Πήγα στο παράθυρο για να μπορέσω να δω το δρόμο.Μπορώ να βοηθήσω με τα πράγματα;» της είπε σε φιλικότόνο.

Η Αμέλια τον αγριοκοίταζε. Ήταν απαράδεκτο για ένανφιλοξενούμενο να μπαίνει απρόσκλητος στην κάμαρακάποιου άλλου. Τον προσπέρασε και άνοιξε την πόρτα τουδωματίου του Τζακ, λες και περίμενε να έχει πειράξει κάτι.

«Ζητώ συγνώμη», είπε ο Ντόμινικ. «Η πόρτα ήταν ανοιχτήκαι ξέρω ότι ο αδερφός σας δεν είναι στο σπίτι».

Εκείνη έκλεισε την πόρτα με περισσότερη δύναμη απ’ όσηχρειαζόταν. «Ναι. Περνάτε πολύ χρόνο με την αδερφή μου καιη Τζούλιαν μιλάει πολύ, έτσι δεν είναι;»

«Είναι ασυνήθιστη γυναίκα. Είμαι βαθύτατα ευγνώμων για τογεγονός ότι μου κρατάει συντροφιά όσο αναρρώνω».

Η Αμέλια του έριξε ένα άγριο βλέμμα. «Δεν είμαι ανόητη,κύριε. Μπορεί οι πονηριές σας να πιάνουν στην αδερφή μου,αλλά εγώ δεν εγκρίνω το ποιος και τι είστε».

«Αμέλια!» φώναξε η Τζούλιαν, πριν ο Ντόμινικ προλάβει νααπαντήσει.

Γύρισαν και οι δύο και την είδαν στην πόρτα. Πήγε βιαστικάκοντά τους.

«Ήταν στην κρεβατοκάμαρα του Τζακ», είπε η Αμέλια.

Η Τζούλιαν τον κοίταξε έκπληκτη.

«Ακόυσα το άλογο», είπε ήρεμα εκείνος. «Πήγα στοπαράθυρο για να δω ποιος ήρθε». Της έριξε ένα βλέμμαγεμάτο νόημα.

Κι εκείνη κατάλαβε αμέσως το υπονοούμενο. Γύρισε στηναδερφή της. «Αμέλια, δεν πρέπει να μάθει κανείς ποιος είναιή οτι βρίσκεται εδώ. Ήξερα ότι δεν έπρεπε να τον αφήσουμεμόνο! Ηταν φυσικό να πάει να δει ποιος ήρθε. Οι φίλοι μαςύεν είναι φίλοι του».

Η Αμέλια κοιτούσε μια τον έναν και μια τον άλλο. «Ελπίζωνα έχεις δίκιο».

«Δεν τον εμπιστεύεσαι επειδή σου θυμίζει τον Σεντ Τζαστ»,είπε η Τζούλιαν.

Τι ήταν αυτό; αναρωτήθηκε ο Ντόμινικ.

Η Αμέλια κοίταξε την Τζούλιαν αυστηρά. «Αυτό ήτανμεγάλη αγένεια. Ο Γ άλλος σου δεν έχει τίποτα κοινό με τονΣεντ Τζαστ. Ούτε καν μοιάζουν».

«Έχουν και οι δύο τον ίδιο αέρα, τον ίδιο τόνο», αποκρίθηκεεκείνη. Γύρισε στον Ντόμινικ. «Εντάξει, μεσιέ. Δεν πειράζευ>.

Η Αμέλια την έπιασε από το μπράτσο. «Θέλω να σου μιλήσωιδιαιτέρως. Κάτω». Στράφηκε στον Ντόμινικ. «Δεν είναιανάγκη να κατέβετε για να βοηθήσετε με τα ψώνια. Εξάλλου,είστε άρρωστος».

Εκείνος της χαμογέλασε. «Θα ήθελα να βοηθήσω».

«Αποκλείεται». Η Αμέλεια γύρισε, προχώρησε στο διάδρομοκαι κατέβηκε κάτω.

«Λυπάμαι», είπε η Τζούλιαν.

«Ανησυχεί για σένα. Δεν την κατηγορώ». Ο Ντόμινικ τηνπλησίασε, φέρνοντας στο μυαλό του το φλογερό φιλί πουείχαν ανταλλάξει το πρωί. «Δεν πρέπει να συζητάς μαζί τηςγια μένα».

«Έχεις δίκιο. Αλλά είναι υπερπροστατευτική. Πάντα μερωτάει για τις ώρες που περνάμε μαζί».

«Προσπάθησε να της αλλάζεις κουβέντα», πρότεινε ο

Ντόμινικ. Άπλωσε αυθόρμητα το χέρι του και χάιδεψε τοπιγούνι της με τον αντίχειρά του. Συνειδητοποιώντας ότιήθελε απλώς να την αγγίξει, κατέβασε το χέρι του.

Εκείνη δίστασε για λίγο, ύστερα έκλεισε το μάγουλό του στηνπαλάμη της και τον κοίταξε με βλέμμα που έκαιγε.

Όλο του το κορμί σφίχτηκε. «Δεν έχουμε πολύ χρόνο», τηςείπε.

«Το ξέρω».

Της φίλησε το χέρι. «Έλα το βράδυ στην κάμαρά μου». Δενπίστευε στα ίδια του τ’ αυτιά. Όμως ήξερε ότι, αν η Τζούλιανερχόταν, δε θα την έδιωχνε.

Εκείνη τον κοίταξε κατάπληκτη.

Έπεσε μια βαριά σιωπή. «Τζούλιαν!» φώναξε από κάτω ηΑμέλια.

«Καλύτερα να φύγεις», της είπε ο Ντόμινικ.

Εκείνη δάγκωσε το χείλι της, γύρισε κι έτρεξε προς τη σκάλα.Ο Ντόμινικ περίμενε δέκα δευτερόλεπτα και την ακολούθησε,φτάνοντας μπροστά στο δωμάτιό του, έκλεισε την πόρταδυνατά, για να νομίσουν ότι είχε μπει μέσα.

Δεν ήθελε να κάνει θόρυβο καθώς κατέβαινε, όμως η φωνήτης Αμέλια ήταν υψωμένη και κατάλαβε ότι οι δυο γυναίκεςστέκονταν ακριβώς κάτω από τη σκάλα. Τελικά δε χρειαζόταννα κα-τέβει. Γονάτισε και τέντωσε τα αυτιά του για ν’ ακούσει.

«Τις τελευταίες μέρες έχω αρχίσει και τον υποψιάζομαι»,έλεγε η Αμέλια. «Συγκεκριμένα, όσο πιο πολύ μιλάς γι’ αυτόνμε θαυμασμό, τόσο πιο καχύποπτη γίνομαι».

«Γιατί; Είναι ένας καλός, σοβαρός άνθρωπος που υπέφερεπολύ. Και είναι ήρωας!»

«Χριστέ μου, τι είναι αυτά που λες! Σ’ έχει γοητεύσει τόσοπου έχεις χάσει τα μυαλά σου!»

«Δεν έχω χάσει τα μυαλά μου».

«Είσαι συνεχώς στο προσκεφάλι του».

«Αναρρώνει. Πού αλλού να ήμουν;»

«Σ’ έχει αποπλανήσει;»

«Τι πράγμα;» είπε κατάπληκτη η Τζούλιαν.

«Ωραία, καταλαβαίνω ότι δε σ’ έχει αποπλανήσει», είπε ηΑμέλια με τραχιά φωνή. «Δεν τον εμπιστεύομαι, και ούτε εσύθα έπρεπε να τον εμπιστεύεσαι».

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα πριν μιλήσει η Τζούλιαν.«Αμέλια, δε σου κρύβω ότι μου αρέσει πολύ. Αλλά βγάζειςλανθασμένα συμπεράσματα!»

Έγινε κι άλλη παύση. «Μπορείς να αρνηθείς ότι έχειςξεμυαλιστεί μαζί του;»

Η Τζούλιαν έβγαλε μια άναρθρη κραυγή.

«Καλά το κατάλαβα. Λυπάμαι, Τζούλιαν, αλλά δεν τοεγκρίνω. Όσο πιο γρήγορα φύγει από το Γκρέιστοουν, τόσοτο καλύτερο. Ελπίζω ο Τζακ να γυρίσει σύντομα και ναμπορέσουμε να στείλουμε τον μεσιέ Μορίς στην ευχή τουΘεού! Αναρωτιέμαι τι

θα έλεγε ο Τζακ αν μάθαινε ότι ο φιλοξενούμενος μας μπήκεστην κάμαρά του».

«Είχε λόγο να πάει. Οι γείτονές μας είναι εχθροί του», είπεαπαλά η Τζούλιαν.

«Θέλω να φύγευ>. Η Αμέλια ακουγόταν ανήσυχη.

«Σύντομα θα γυρίσει στη Γ αλλία», τη διαβεβαίωσε ηΤζούλιαν.

Κρίνοντας ότι είχε ακούσει αρκετά, ο Ντόμινικ γύρισε στοδωμάτιό του.

♦ * *

Η Τζούλιαν ήταν ξαπλωμένη ακίνητη με το λευκό,βαμβακερό νυχτικό της. Φοβόταν ακόμα και ν’ ανασάνει.Αλλά έτρεμε ανεξέλεγκτα. Όλο της το κορμΓήταν σφιγμένοαπό την ένταση. Πολύ αργά, λες και θα ξυπνούσε την Αμέλιααν κουνούσε έστω και το κεφάλι της, γύρισε και κοίταξε τηναδερφή της. Η Αμέλια κοιμόταν δυο μέτρα μακριά της, στοάλλο κρεβάτι.

Περίμενε να βρει την Αμέλια να την κοιτάζει με μια επικριτι-κήέκφραση στο πρόσωπό της. Αντί γι’ αυτό, είχε βρει τηναδερφή της να κοιμάται βαθιά, γυρισμένη στο πλάι.

Πήρε μια εισπνοή και ο ήχος ακούστηκε δυνατά στη σιωπήτης νύχτας. Κοίταξε πάλι την Αμέλια, αλλά η αδερφή τηςανέπνεε ρυθμικά και ήρεμα. Σκοτωνόταν στη δουλειά όλημέρα και τη νύχτα κοιμόταν βαθιά.

Αντίθετα, η Τζούλιαν είχε περάσει πολλές ανήσυχες νύχτες.Όταν δεν μπορούσε να κοιμηθεί, συνήθιζε να κατεβαίνει στηβιβλιοθήκη και να διαβάζει. Αν η Αμέλια ξυπνούσε στη μέσητης νύχτας, θα νόμιζε ότι είχε πάει να διαβάσει, αν καινωρίτερα είχε εκφράσει τις υποψίες της για εκείνη και τονΣαρλ.

Η καρδιά της χτύπησε πάλι δυνατά. Πολύ αργά,

προσευχόμενη να μην τρίξει το κρεβάτι της, ανακάθισε. Ήτανσχεδόν μεσάνυχτα. Έξω, μερικά αστέρια κι ένα μισοφέγγαροέλαμπαν στον ελαφρά συννεφιασμένο ουρανό. Το παράθυρότους ήταν λίγο ανοιχτό -και οι δύο κοιμούνταν καλύτερα αντο δωμάτιο είχε δροσιά- και από τον ίοκεανό φυσούσε μιαδυνατή αύρα. Ένα παντζούρι χτυ

π0ύσε στο πλάι του σπιτιού. Καθώς ανασηκωνόταν, άκουσενα χτυπάει η καμπάνα της σημαδούρας στα ανοιχτά τουόρμου.

Η Αμέλια δεν κουνήθηκε καθόλου.

Σκόπευε πραγματικά να σηκωθεί και να πάει στο δωμάτιο τουΣαρλ; Σκόπευε πραγματικά να κάνει έρωτα μ’ έναν άντρα πουγνώριζε μόνο δυο βδομάδες -και που το μισό απ’ αυτό τοδιάστημα δεν είχε τις αισθήσεις του; Σκόπευε πραγματικά νατου χαρίσει την παρθενιά της; Σε μια δυο βδομάδες ο Σαρλθα γύριζε στη Γαλλία.

Και είχε πει ότι θα πέθαινε για την ιδέα της ελευθερίας.

Ανακάθισε, λύγισε τα πόδια της και αγκάλιασε τα γόνατάτης. Την είχε τρομάξει αφάνταστα όταν της είχε πει ότι θαπέθαινε για το σκοπό τους, αλλά ο σεβασμός και οθαυμασμός της για εκείνον έγιναν ακόμα μεγαλύτεροι. Και ηκαρδιά της χτυπούσε σαν τρελή -δεν αμφέβαλλε καθόλου ότι

τον είχε ερωτευτεί βαθιά.

Δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι μια γυναίκα θα μπορούσε ναποθεί τόσο πολύ έναν άντρα. Είχε σκεφτεί πως ήταναπίστευτα ωραίος ακόμα και πριν ανοίξει τα μάτια του, αλλάτα πράγματα ήταν τώρα πολύ πιο σοβαρά. Κάθε τουςσυζήτηση, κάθε τους επαφή, τροφοδοτούσε τον πόθο της.Ποτέ πριν δεν είχε αισθανθεί πόθο -όχι τόσο έντονο,τουλάχιστον. Το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν ναβρεθεί κοντά του, να τον αγγίξει.

Τα μάτια της γέμισαν δάκρυα. Ο Σαρλ θα γύριζε στη Γαλλίακαι στον πόλεμο. Μισούσε ακόμα και τη σκέψη ότι μπορεί ναμην τον έβλεπε ποτέ ξανά ή ότι μπορεί ακόμα και να πέθαινε.Τους είχε μείνει τόσο λίγος χρόνος για να είναι μαζί!

Πέταξε τα σκεπάσματα και σηκώθηκε αργά. Οι σανίδες τουπατώματος έτριξαν και κοίταξε την Αμέλια, αλλά η αδερφήτης δεν κουνήθηκε.

Βγήκε από το δωμάτιο γρήγορα κι έκλεισε αθόρυβα τηνπόρτα πίσω της. Τώρα η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατάπου νόμιζε ότι θα πεταγόταν από το στήθος της.

Το φλογερό φιλί τους στριφογύριζε στο μυαλό της από τοπΡωί. Πώς μπορούσε να μην πάει κοντά του;

Διέσχισε το διάδρομο ξυπόλυτη. Το πάτωμα ήταν κρύο, αλλάδε ρίγησε. Η επιδερμίδα της έκαιγε σαν να είχε πυρετό.

Η πόρτα του Σαρλ ήταν κλειστή, αλλά όχι τελείως. Σήκωσετο χέρι της να χτυπήσει και συνειδητοποίησε ότι θα ήτανγελοίο.

Έσπρωξε την πόρτα και την άνοιξε. Καθώς έμπαινε μέσα,πρόσεξε ότι η κάμαρα φωτιζόταν αμυδρά από τα κάρβουνατης φωτιάς που είχε ανάψει την ώρα του φαγητού. Ο Σαρλστεκόταν κοντά στο τζάκι, φορώντας μόνο τη σκελέα, πουτου έφτανε μέχρι το γόνατο. Κοίταξε πάνω από τον ώμο τουπρος την πόρτα.

«Τζούλιαν», είπε απαλά.

Εκείνη έκλεισε την πόρτα πίσω της τρέμοντας. Ξαφνικάαισθανόταν αβέβαιη, διατακτική και κάπως φοβισμένη. Ήτανένας ξένος, αλλά τον αγαπούσε και μπορεί να πέθαινε στηΓαλλία...

Γύρισε και άρχισε να τήν πλησιάζει. Η Τζούλιαν αγκάλιασετον εαυτό της κοιτάζοντας το γυμνό, σμιλεμένο στέρνο του,την ίσια κοιλιά του με τους ανάγλυφους μυς και τοφούσκωμα που διακρινόταν κάτω από το λεπτό βαμβακερόεσώρουχο.

Διέσχισε το μικρό δωμάτιο χωρίς να χαμογελάει. Τα μάτια

του έκαιγαν. «Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα ερχόσουν». Έπιασεμε το ένα του χέρι τον ώμο της και με το άλλο ανασήκωσε τοπιγούνι της. «Θέλω να είσαι βέβαιη», της είπε.

«Πώς θα μπορούσα να σου αρνηθώ τώρα;» ψιθύρισε εκείνη.

Τη φίλησε.

Η Τζούλιαν χώθηκε στη δυνατή αγκαλιά του καθώς τα χείλητου άνοιγαν τα δικά της. Ξέχασε όλους τους φόβους και τιςαμφιβολίες της. Αυτός ήταν ο Σαρλ. Και ήταν ερωτευμένημαζί του.

Έφερε τα χέρια της στη μυώδη πλάτη του και άρχισε ναεξερευνά τους σφιχτούς μυς καθώς το φιλί του γινόταν πιοαπαλό, μέχρι που τελικά σταμάτησε, ανασαίνοντας βαριάπάνω στο μάγουλό της.

Κάθε εκατοστό του κορμιού του ήταν ερεθισμένο.

«Δε θέλω να σε πονέσω», της είπε βραχνά. «Ούτε τώρα...ούτε ποτέ».

«Δε θα με πονέσεις», του απάντησε σφίγγοντας τους ώμουςτου. Τα λόγια του της φάνηκαν κάπως παράξενα, όμωςδυσκολευόταν πολύ να σκεφτεί καθαρά.

Τα πράσινα μάτια του έλαμπαν από πόθο. «Σε θέλω,

Τζούλιαν. Θεέ μου, σε ήθελα -σε χρειαζόμουν- από τηναρχή».

Την αγκάλιασε ξανά και τη φίλησε στο στόμα. Εκείνη ένιωσε

να λιώνει κι έγειρε πάνω του, πίεσε το κορμί της στο δικό τουκαι ανταποκρίθηκε στο φιλί του. Νόμιζε ότι θα λιποθυμούσεαπό τον πόθο. Εκείνος τράβηξε το στόμα του από το δικότης, αλλά μόνο γΐα να σύρει τα χείλη του στο λαιμό της καιμετά στον κόρφο της. Η Τζούλιαν βόγκηξε.

Άρχισε να της βγάζει το νυχτικό. Εκείνη έμεινε ακίνητη καθώςαποκαλύπτονταν τα γόνατα και οι μηροί της. «Είσαιπανέμορφη», της είπε σιγανά καθώς τραβούσε το νυχτικόπάνω από το κεφάλι της και το πετούσε στην άκρη. Και πριν ηΤζούλιαν προλάβει να σκεφτεί ότι ήταν γυμνή, με το φως τηςφωτιάς να φωτίζει το κορμί της, έκλεισε το στήθος της στιςπαλάμες του και φίλησε τις θηλές. Κι έπειτα, όταν έσυρε τοχέρι του χαμηλά στην κοιλιά της, η ηδονική αίσθηση τηςέκοψε την ανάσα.

Η καρδιά της άρχισε να βροντοχτυπάει, κάθε σημείο τουκορμιού της παλλόταν.

Δεν μπορούσε να κουνηθεί. Δεν ήθελε να κουνηθεί. Ηγλώσσα του χάιδεψε τη θηλή της. Τα χέρια του γλίστρησανανάμεσα στους μηρούς της. Άρχισε να τη χαϊδεύει επιδέξια. Η

Τζούλιαν έβγαλε μια κραυγή, έκπληκτη από την ηδονή πουένιωθε να την πλημμυρίζει όλο και περισσότερο.

Τα δάχτυλά του άγγιξαν ανάλαφρα το πιο ευαίσθητο σημείοτης κι εκείνη άρχισε να τρέμει ανεξέλεγκτα. Ήθέλε να του πειότι δεν άντεχε την ηδονή που της προκαλούσε -ήτανευχαρίστηση και ταυτόχρονα οδύνη.

Και ξαφνικά εκείνος τη σήκωσε και, με την πλάτη τηςκολλημένη στην πόρτα, την ανέβασε στους γοφούς του,τυλίγοντας τα πόδια της γύρω του. Η Τζούλιαν άνοιξε ταμάτια της έκπληκτη καθώς βυθιζόταν μέσα της.

Η πίεση ήταν εκπληκτική, η ηδονή αβάσταχτη, η έκρηξηαστραπιαία.

Γαντζώθηκε από πάνω του. Κάρφωσε τα νύχια της στη σάρκατου. Έβγαλε ένα πνιχτό επιφώνημα. Και τον άκουσε αδιόρατανα λέει το όνομά της μ’ ένα βαθύ βογκητό.

«Τζούλιαν».

Η Τζούλιαν κοντοστάθηκε έξω από την κρεβατοκάμαρα τουΣαρλ κρατώντας ένα δίσκο. Η καρδιά της βροντοχτυπούσε,τα γόνατά της ήταν έτοιμα να λυγίσουν. Αισθανόταν

απίστευτη νευρικότητα στη σκέψη ότι θα τον ξανάβλεπε.

Ο Σαρλ της είχε κάνει έρωτα το προηγούμενο βράδυ.

Το χτυποκάρδι της δυνάμωσε. Θυμήθηκε τα φιλιά του, ταχάδια του, πώς αισθανόταν στα χέρια του, και ένιωσε πάλιέτοιμη να λιποθυμήσει. Μια υπέροχη αίσθηση ευτυχίας είχεπλημμυρίσει την καρδιά της, μια φοβερή επιθυμία είχεκατακυριεύσει το κορμί της. Τώρα ήταν εραστές.

Και δεν το μετάνιωνε.

Ήταν βαθιά, αμετάκλητα ερωτευμένη μαζί του.

Ισορρόπησε το δίσκο στο ένα της χέρι και χτύπησε με τοάλλο την πόρτα του. «Σαρλ;»

«Τζούλιαν;» Η φωνή του ακούστηκε βραχνή, νυσταγμένη.Καθώς εκείνη έμπαινε της χαμογέλασε αργά και τράβηξε τασκεπάσματα μέχρι τον αφαλό του. «Φαίνεται πωςπαρακοιμήθηκα».

«Έτσι φαίνεται», του είπε με κομμένη την ανάσα, ρίχνονταςμια κλεφτή ματιά στο γυμνό στέρνο του. Την ξάφνιασε τογεγονός ότι ένιωσε να ερεθίζεται και μόνο που τον έβλεπε.Αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να τον κοιτάζει κάποια στιγμήχωρίς να κάνει αμαρτωλές σκέψεις, χωρίς να θέλει να βρεθείστην αγκαλιά του. Άφησε το δίσκο στο τραπέζι, ενώ το μυαλό

της πλημμύριζε από εικόνες του ερωτικού τους σμιξίματοςτης προηγούμενης νύχτας: «Θα σ’ αφήσω για λίγο μόνο ναντυθείς».

«Σεμνότυφη», την πείραξε απαλά.

Εκείνη τινάχτηκε.

«Φοβάσαι να με κοιτάξεις;»

Η Τζούλιαν κοκκίνισε, αλλά γύρισε αργά και το βλέμμα τηςσυνάντησε το δικό του που έλαμπε από ευθυμία. «Όχιβέβαια». Η έντασή της υποχώρησε λίγο.

«Ωραία. Προτιμώ να μου κάνεις παρέα. Δεν υπάρχει λόγος ναντρέπεσαι».

«Δεν ντρέπομαι».

Εκείνος κοίταξε την ανοιχτή πόρτα.

Η Τζούλιαν πάντα άφηνε την πόρτα ανοιχτή όταν ήταν μαζίστην κρεβατοκάμαρά του. Θα ήταν άπρεπο να την κλείνει.«Νομίζω ότι είναι καλύτερα να συνεχίσουμε όπως συνήθως»,του είπε με σιγανή φωνή.

Εκείνος χαμογελούσε καθώς σηκωνόταν και η Τζούλιαν πήρετο βλέμμα της από το σφριγηλό κορμί του. Το μυαλό της

άδειασε εντελώς. Το μόνο που έμεινε ήταν οι συγκλονιστικές,φλογερές αναμνήσεις και η αβεβαιότητά της για τη σχέσητους.

«Πώς είναι σήμερα η Αμέλια;» τη ρώτησε ο Ντόμινικ καθώςφορούσε το πουκάμισό του.

«Εξακολουθεί να μην ξέρει τίποτα. Απεχθάνομαι νακοροϊδεύω την αδερφή μου».

«Το ξέρω. Έχω καταλάβει ήδη πόσο ειλικρινής και ντόμπραείσαι». Ξαφνικά πήγε από πίσω της και την άγγιξε. ΗΤζούλιαν γύρισε ξαφνιασμένη και τον κοίταξε. Το βλέμμα τουήταν σταθερό καθώς της έλεγε: «Γιατί φοβάσαι να μεκοιτάξεις σήμερα; Μην το αρνηθείς. Με αποφεύγεις και είσαιπολύ νευρική. Μετάνιωσες για το χθεσινό βράδυ;»

Εκείνη τον κοίταξε κατάματα. «Όχι». Η καρδιά της χτυπούσεξέφρενα. Είχε απόλυτη επίγνωση του πόθου που ένιωθαν οένας για τον άλλο και του πόσο εκρηκτικό θα μπορούσε ναγίνει ξανά αυτό το πάθος.

«Ωραία. Ούτε εγώ το μετάνιωσα». Το πρόσωπό του σοβάρε-ψε. «Πώς αισθάνεσαι σήμερα; Φοβάμαι ότι ήμουν πιο βίαιοςαπ’ °σο θα έπρεπε». Η Τζούλιαν κοίταξε πάνω από τον ώμοτης την ανοιχτή πόρτα. «Είμαστε μόνοι», είπε εκείνος καιέβο...ε μια τούφα μαλλιά πίσω από το αυτί της.

Η τρυφερή κίνησή του την ενθουσίασε. «Δε με πόνεσες.Καθό-

λου. Αλλά δεν έχω αισθανθεί έτσι άλλη φορά». Όταν εκείνοςδεν είπε τίποτα, του εξήγησε ντροπαλά: «Πονάω και νιώθωζεστή έναν αφάνταστα ευχάριστο τρόπο ως τα βάθη τηςκαρδιάς μου».

Εκείνος της χαμογέλασε και της τράβηξε μια καρέκλα για νακαθίσει. Η Τζούλιαν κάθισε και τον κοίταξε με προσμονή.Κάθισε κι αυτός, αφήνοντάς τη να του σερβίρει το τσάι καθώςάρχιζε να τρώει τα αβγά και τα λουκάνικα. Εκείνη τονκοιτούσε. Τι έκαναν από δω κι εμπρός;

Σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε. «Πρώτη φορά είσαιτόσο σιωπηλή. Μήπως πρέπει να ανησυχήσω;» τη ρώτησε.

Ήταν η δεύτερη φορά που τη ρωτούσε αν συνέβαινε κάτι. Τοχαμόγελο έσβησε από το πρόσωπό της. Δεν της είχε πει ότιτου άρεσε να ξέρει τι σκεφτόταν; «Φοβάμαι μη μαςανακαλύψουν».

«Το φαντάστηκα». Αφησε το πιρούνι και το μαχαίρι τουκάτω. «Ήταν κουταμάρα να μείνουμε μαζί τόσες ώρες. Τοσφάλμα ήταν δικό μου. Έπρεπε να φύγεις πριν ξημερώσευ>.

«Κι εγώ θα έπρεπε να το σκεφτώ», είπε ντροπαλά εκείνη.«Αλλά δεν ήθελα να φύγω».

«Θα έρθεις κι απόψε;»

Η καρδιά της σκίρτησε από ενθουσιασμό. Φυσικά και θαπήγαινε. Τώρα ήταν εραστές.

Αλλά πώς να τον ρωτούσε τι αισθανόταν; Και γιατί τοθεωρούσε απαραίτητο; Της είχε κάνει έρωτα.

«Σκέφτεσαι να πας σήμερα στο Σεντ Τζαστ ή στην Πενζάνς;»

Από μια άποψη, η αλλαγή θέματος ήταν ευπρόσδεκτη. «Δεντο είχα προγραμματίσει. Γιατί;»

«Ανυπομονώ να μάθω νέα, ειδικά για τον πόλεμο και τιςτελευταίες εξελίξεις στο Παρίσι».

«Χθες δεν είχα χρόνο να μάθω νέα», είπε εκείνη. «Η Αμέλιαείναι πάντα πολύ βιαστική».

«Θα μπορούσες να πας σήμερα στην Πενζάνς με μόνο σκοπόνα μάθεις νέα, ίσως από εκείνον το φίλο σου, τον Τρέιτον;»

«Φυσικά», είπε η Τζούλιαν, έκπληκτη που θυμόταν τον Τομ.Τον είχε αναφέρει μόνο μία φορά.

«Ευχαριστώ πολύ».

Το βλέμμα του ήταν διαπεραστικό, σαν να ήθελε να μάθει ταπιο μύχια μυστικά της. Για μια στιγμή η Τζούλιαν ένιωσε

δυσφο

ρία. Σκέφτηκε ότι εξέφραζε τα συναισθήματά της πολύανοιχτά, gvco εκείνος ήταν πολύ συγκρατημένος. Ποτέ δενμπορούσε να καταλάβει τι σκεφτόταν πραγματικά. «Τισυμβαίνει;» τον ρώτησε.

«Γιατί εμένα, Τζούλιαν;»

Ώστε ήθελε να συζητήσουν σοβαρά για τη σχέση τους. ΗΤζούλιαν θορυβήθηκε, δίστασε. «Έχουμε γίνει πολύ καλοίφίλοι... στενοί φίλοι», είπε προσεκτικά.

«Ναι, αυτό είναι αλήθεια», είπε εκείνος μετά από. έναν μικρόδισταγμό.

«Αγωνιζόμαστε για τον ίδιο σπουδαίο σκοπό».

Πέρασαν μερικές στιγμές πριν απαντήσει ο Ντόμινικ. «Ναι,και οι δύο θέλουμε την ελευθερία».

«Σε σέβομαι και σε θαυμάζω πάρα πολύ». Τελικά τον κοίταξεστα μάτια, όμως εκείνος δε μίλησε.

«Αισθάνομαι κολακευμένος», είπε μετά από μερικές στιγμές.«Αλλά έβαλες σε κίνδυνο την υπόληψή σου».

«Δε νοιάζομαι για την υπόληψή μου, Σαρλ», αποκρίθηκε η

Τζούλιαν, και το εννοούσε.

«Όλες οι γυναίκες νοιάζονται για την υπόληψή τους». Τηςχαμογέλασε.

Κι εκείνη του ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Με μία εξαίρεση».

Τα μάτια του σπίθισαν. «Και γιατί, παρακαλώ, δε νοιάζεσαιγια την υπόληψή σου;»

Δεν την πείραζε να μοιραστεί τα συναισθήματά της μαζί του.«Δεν είμαι σαν τις άλλες γυναίκες. Κι όχι μόνο επειδή είμαιριζο-σπάστρια. Πριν τον πόλεμο, όταν ήμουν ευπρόσδεκτηστα σπίτια των γειτόνων μου, μ’ έλεγαν παράξενη πίσω απότην πλάτη μου -με αποκαλούσαν ακόμα και αντρογυναίκαεπειδή είμαι μορφωμένη, διαβασμένη και έχω άποψη. Πρέπεινα ήμουν δώδεκα ή δεκατριών ετών όταν μια γειτόνισσα είπεστη μαμά ότι είχα κρίση κι ότι θα έπρεπε να κάνει κάτι για νατο διορθώσει αυτό». Χαμογέλασε, όμως εκείνο τον καιρό τηνείχε πληγώσει η αποδοκιμασία της λαίδης Ντέλαγουερ.«Αυτή η κυρία είπε στη μητέρα μου ότι δε θα έβρισκα ποτέσύζυγο αν δεν έκλεινα το στόμα μου». Το βλέμμα τουταξίδεψε πάνω της κι εκείνη ανασήκωσε τους ώμους ^ς· «Δενξέρω γιατί είμαι τόσο διαφορετική. Δεν ξέρω γιατί δε μ’

ενδιαφέρουν καθόλου τα φίνα μεταξωτά, τα μαργαριτάρια καιοι ωραίοι υποψήφιοι σύζυγοι, αλλά δε μ’ ενδιαφέρουν».

Εντέλει εκείνος χαμογέλασε. «Δεν μπορώ να σε φανταστώ ναγλυκοκοιτάζεις ένα μεταξωτό βραδινό φόρεμα -αν και θαήσουν πανέμορφη μ’ ένα τέτοιο», της είπε.

Εκείνη κοκκίνισε. «Προφανώς δε μου χρειάζονται τα βραδινάφορέματα».

«Έχεις πάει ποτέ σε χορό;»

«Όχι. Θα ήταν πολύ υποκριτικό, δε συμφωνείς;» Αλλά κατάβάθος φανταζόταν ότι ένας χορός πρέπει να ήταν κάτιεκπληκτικά λαμπερό. Και το να πάει κάποιος σε ένα δυοχορούς δε θα ήταν τόσο κακό, αν αγωνιζόταν διαρκώς γιατην ελευθερία των απλών ανθρώπων -όχι πως θα τηςδινόταν ποτέ τέτοια ευκαιρία.

«Κανένας δε θα σε κατηγορούσε ποτέ για υποκρισία».

Η Τζούλιαν χαμογέλασε. «Ευχαριστώ».

Ο Ντόμινικ έμεινε για λίγο σκεφτικός. «Λυπάμαι που οιγείτονές σου δεν εκτιμούν το χαρακτήρα και την εντιμότητάσου».

Εκείνη άργησε λίγο ν’ απαντήσει. «Πολλές πόρτες πουκάποτε ήταν ανοιχτές για μένα τώρα είναι κλειστές». Φυσικάαυτό τη στενοχωρούσε, μερικές φορές ακόμα και τηνπλήγωνε, επειδή γνώριζε όλο τον κόσμο στην περιοχή. Αλλά

δεν μπορούσε να προσποιηθεί ότι ήταν κάτι που δεν ήταν.

«Δε θα είναι εύκολο να είσαι απόβλητος της κοινωνίας», είπεαπαλά ο Ντόμινικ και της χάιδεψε το μάγουλο.

«Δεν είμαι απόβλητος της κοινωνίας!» διαμαρτυρήθηκεεκείνη. «Κάποιοι στην περιοχή έχουν περισσότερη κακία απόάλλους. Οι πιο αγενείς είναι ακριβώς αυτοί που φοβούνταιπιο πολύ τις αλλαγές στη Γαλλία. Το καταλαβαίνω, και αυτόβοηθάει. Δεν ανταποδίδω την κακία τους».

«Όχι, δε θα μπορούσες ποτέ να φερθείς με κακία σε κάποιον,ούτε καν σε κάποιον πολιτικό σου αντίπαλο».

Η Τζούλιαν έγειρε το κεφάλι της στο πλάι και τον κοίταξε.«Μ’ έχεις μάθει πολύ καλά».

«Έτσι νομίζω». Άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε πάλι τομάγουλό της. «Αλλά δεν απάντησες ακόμα στην αρχικήερώτησή μου. Γιατί εμένα;»

Δεν του απάντησε. Η καρδιά της βροντοχτυπούσε. Τι να του

έλεγε;

«Γιατί εμένα;» τη ρώτησε ξανά, mo αποφασιστικά.

«Ενδιαφέρομαι για σένα, Σαρλ», του είπε τρέμοντας. Εκείνος

κάθισε mo στητός, το βλέμμα του έγινε πιο επίμονο.«Ενδιαφέρο-μαι αρκετά ώστε να θέλω να είμαι μαζί σου...κάτω από οποιεσ-δήποτε συνθήκες. Όμως αυτό το ξέρειςήδη».

«Ένα πράγμα που θαυμάζω βαθύτατα σ’ εσένα είναι η ειλικρί-νειά σου», είπε ο Ντόμινικ. Δεν ήταν αυτό που ήθελε ν’ακούσει η Τζούλιαν, αλλά πρόσθεσε: «Και ξέρεις πόσο πολύσε ήθελα από τη στιγμή ποϋ ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου,ουσιαστικά στην αγκαλιά σου».

«Εδώ που τα λέμε, τότε δεν ήξερα πόσο με ήθελες, παρ’ όλοπου με φλερτάριζες». Η Τζούλιαν χαμογέλασε καθώς τηςέρχονταν στο μυαλό οι αναμνήσεις από τις πρώτες στιγμέςτου ξυπνήματος του στο Γκρέιστοουν. .

Εκείνος της ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Επειδή έχεις πολύλίγη πείρα».

«Όχι πια», του απάντησε με θράσος.

Εκείνος της έριξε ένα βλέμμα που έλεγε ότι είχε να μάθειακόμα πάρα πολλά. «Μου έσωσες τη ζωή», είπε, σχεδόνστοχαστικά. «Θα σου το χρωστάω για πάντα. Δεν είναιασυνήθιστο να αισθάνεται ένας τραυματίας μια ανεξήγητηέλξη για το σωτήρα του,

Τζούλιαν».

Η Τζούλιαν αποθαρρύνθηκε. «Δε νομίζω ότι αυτή η έλξη είναιανεξήγητη. Κάθε άλλο».

«Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό». Χαμογέλασε αμυδρά. «Είσαιμια καλοαναθρεμμένη γυναίκα. Καταλαβαίνω ότι ηοικογένειά σου πέρασε δύσκολους καιρούς, όπως πολλέςάλλες καλές οικογένειες, αλλά στους κύκλους σας υπάρχουνπροσδοκίες, έτσι δεν είναι; Σίγουρα ο κόσμος θα περιμένει ναπαντρευτείς, ανεξάρτητα από το πόσο εκκεντρική είσαι. Πώςθα παντρευτείς τώρα;»

Περίμενε ότι θα σκεφτόταν να παντρευτεί κάποιον άλλούστερα απ’ ό,τι είχε γίνει; Ή ήθελε να μάθει τις προθέσεις τηςεξαιτίας αυτού που είχε γίνει; «Ο τρόπος που ανατράφηκα δενήταν συνηθισμένος», είπε διατακτικά. «Ο Λούκας πάνταήλπιζε να μου βρει ένα σύζυγο που θα εκτιμούσε τηνοημοσύνη μου, όμως δεν

είναι εύκολη υπόθεση». Σκέφτηκε ότι ο Σαρλ εκτιμούσε τηνοημοσύνη της.

Εκείνος εξεπλάγη, «Ο αδερφός σου πρέπει να νοιάζεταιπραγματικά για σένα».

Εκείνη έτριψε τα μπράτσα της, διερωτώμενη αν είχε συζυγικέςπροθέσεις απέναντι της. «Πάντα ήταν περισσότερο πατέραςγια μένα παρά αδερφός. Ο πατέρας μου μας άφησε όταν

ήμουν τριών ετών».

«Κατάλαβα», απάντησε μονολεκτικά ο Ντόμινικ.

«Δεν τον θυμάμαι, παρ’ όλο που υπάρχει ένα πορτραίτο τουσε κάποια σοφίτα. Ήταν το μαύρο πρόβατο της οικογένειάςτου. Τον αποκλήρωσαν επειδή του άρεσαν τα τυχεράπαιχνίδια και το κυνήγι του ποδόγυρου. Το μόνο πουκληρονόμησε ήταν αυτό το κτήμα. Ο Αούκας ανέλαβε τηνευθύνη της οικογένειας όταν ήταν δεκαέξι ετών».

«Πότε άρχισε να έχει η μητέρα σου πνευματικές διαταραχές;»

Η ερώτηση την ξάφνιασε. «Λίγο καιρό αφότου μας εγκατέλει-ψε ο μπαμπάς».

«Μεγάλωσες με πολύ ασυνήθιστο τρόπο», είπε εκείνος. «Κιαυτό σ’ έκανε μια απίστευτα ενδιαφέρουσα και αυθεντικήγυναίκα». Έσκυψε πάνω από το τραπέζι και τη φίλησε στοστόμα.

* * *

Την ήθελε τόσο πολύ. Καθώς κοιτούσε την Τζούλιαν, οΝτόμινικ σκεφτόταν ότι δε θα κατάφερνε να συγκροτήσει γιαπολύ ακόμα τον εκρηκτικό πόθο του. Εκείνη αναδεύτηκε απόκάτω του. Με μια ανυπόμονη κίνηση, μπήκε πιο βαθιά,ραίνοντας το λαιμό και τα στήθη της με φιλιά. Η καρδιά του

χτυπούσε τόσο δυνατά που του ερχόταν ζάλη. Έπειτα, επειδήτην ήξερε πια λίγο καλύτερα, βιάστηκε να της κλείσει τοστόμα με το δικό του και να τη φιλήσει καθώς έφτανε στηνκορύφωση με μια κραυγή. Αίγες στιγμές αργότερα τηνκράτησε σφιχτά, βυθίστηκε μέσα της μια τελευταία φορά καιβρήκε τη δική του συγκλονιστική λύτρωση.

Όταν πέρασε λίγη ώρα, όταν το μυαλό του άρχισε ναδουλεύει ξανά, κατάλαβε ότι εξακολουθούσε να την κρατάεισφιχτά. Για μια στιγμή άφησε τον εαυτό του να ξεχαστεί ενώφιλούσε τον

ώμο της. Τα κορμιά τους ήταν ακόμα ενωμένα και η Τζούλιαντου «αμογελασε.

Όμως εκείνη τη στιγμή είδε τη Ναντίν, όχι την Τζούλιαν, νακείτεται νεκρή στο δρόμο πεσμένη μπρούμυτα, με το έναλευκό μάγουλό της γυρισμένο προς τα πάνω, τις φούστες τηςλερωμένες με χώματα και αίμα. Έδιωξε από το μυαλό του τηφρικτή εικόνα, όμως ήταν πολύ αργά. Αόριστες, σκοτεινέςκαι φρικαλέες αναμνήσεις από αίμα, θάνατο και όλεθροπλημμύρισαν το μυαλό τ0υ. Έσφιξε την Τζούλιαν ακόμα πιοδυνατά και για μιά στιγμή η καρδιά του χτύπησε παράξενα.Ύστερα τη φίλησε στο μάγουλο, την άφησε και γύρισεανάσκελα.

Κοίταξε το ταβάνι, με το ένα του χέρι γύρω από το κορμί της.

Εστιασε το βλέμμα του στο λευκό του ταβανιού και στο σοβά,προσέχοντας σημεία που το χρώμα ήταν κηλιδωμένο καιξεφλουδισμένο. Δεν ήθελε να σκέφτεται τη Ναντίν ούτε τηδολοφονία της· δεν ήθελε να σκέφτεται τη Γ αλλία και τονπόλεμο, την επανάσταση και το θάνατο.

«Σαρλ;» ψιθύρισε η Τζούλιαν, νιώθοντας την έντασή του.

Την κοίταξε. Αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, ίσως άφηνετον εαυτό του να την αγαπήσει. Αλλά οι συνθήκες δεν τοεπέτρεπαν.

Την τράβηξε κοντά του και την κράτησε πάνω στο στήθοςτου, χαϊδεύοντας τα μαλλιά της. Και ξαφνικά αισθάνθηκε ένακενό μέσα του, η σάρκα του σκλήρυνε και ένιωσε την ανάγκηνα σμίξει πάλι μαζί της.

Αλλά από τα παράθυρα έμπαινε ένα αχνό γκρίζο φως.Ξημέρωνε.

Δεν έπρεπε να τους ανακαλύψουν. Ήταν ήδη αρκετά κακόπου της είχε πάρει την παρθενιά ενώ εξακολουθούσε να τηνεξαπατά. Φίλησε αφηρημένα τον κρόταφό της.

Η καρδιά του φτερούγισε. Αν δεν ήξερε τον εαυτό του, θασκεφτόταν ότι την είχε ήδη αγαπήσει. Αλλά, έτσι όπως είχαντα πράγματα, μόνο ένας ανόητος θα έτρεφε συναισθήματαγια εκείνη. Σε λίγο θα έφευγε. Δε θα έβλεπαν ποτέ ξανά ο

ένας τον άλλο, κι αυτό ήταν το καλύτερο.

«Πρέπει να φύγεις, μα σερ», της είπε απαλά. «Ας μην πρρκα-λέσουμε πάλι την τύχη». Αλλά δεν ήθελε να την αφήσει.

Εκείνη του χαμογέλασε κοιτάζοντάς τον στα μάτια και έσυρετα ακροδάχτυλά της στο στέρνο του. «Ήταν υπέροχα»,ψιθύρισε. «Και δε θέλω να φύγω από κοντά σου».

Η καρδιά του χτύπησε παράξενα και δεν μπόρεσε να τοαρνηθεί. Όμως αυτό δε σήμαινε ότι αισθανόταν κάτι γιαεκείνη. Ακόμα κι αν αισθανόταν, θα το καταπολεμούσε. Δενείχε θέση για εκείνη στον κόσμο του.

Ευχήθηκε να μην ήταν τόσο διάφανη. Ευχήθηκε να μην ήταντρελά ερωτευμένη με τον Σαρλ Μορίς. Όμως είχε καταλάβειτι ένιωθε για εκείνον πριν την αποπλανήσει. Είχε αγνοήσει τιςτύψεις. Είχε εκμεταλλευτεί σκόπιμα τα συναισθήματά τηςπροκει-μένου να διατηρήσει την πλαστή του ταυτότητα. Καιείχε επιλέξει να της φερθεί σαν να ήταν μια περιστασιακήερωμένη. Ήταν αρκετά έμπειρος για να ξέρει ότι τασυναισθήματά της θα βάθαιναν όταν θα έκαναν έρωτα, όμωςούτε αυτό τον είχε νοιάξει.

Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να τη χρησιμοποιήσει για τουςδικούς του σκοπούς και για τον πόθο που μαινόταν ανάμεσάτους. Έλεγε ψέματα όταν της είπε πως δε μετάνιωνε.

«Είσαι πολύ βλοσυρός. Τι συμβαίνει;» τον ρώτησε εκείνηφιλώντας το στέρνο του.

Της χαμογέλασε αχνά. «Τίποτα δε συμβαίνει. Είσαι τέλεια».

«Θα σε ξαναδώ στις οχτώ», του είπε χαμογελώντας.

Έμεινε ακίνητος καθώς εκείνη σηκωνόταν. Η Τζούλιαν ήξερεότι θα γύριζε στη Γ αλλία. Δε θα μάθαινε ποτέ ότι δεν ήταν οαγαπημένος της ήρωας, ο Σαρλ Μορίς.

Την παρακολουθούσε να βάζει το άσπρο, παρθενικό νυχτικότης. «Θα έρθεις να πάμε μαζί μια βόλτα στους βράχους;» τηρώτησε.

Το πρόσωπό της φωτίστηκε. «Υπέροχη ιδέα!»

«Τα κίνητρά μου είναι μάλλον ποταπά», την προειδοποίησε.

Εκείνη γέλασε. «Ξέρω καλά ποια είναι τα κίνητρά σου,Σαρλ», του απάντησε πριν γυρίσει και βγει από το δωμάτιο.

Το χαμόγελό του έσβησε. Ήταν καιρός να φύγει. Πρινξεκινήσουν τη σχέση τους, ούτε που του είχε περάσει από τομυαλό να το συζητήσει μαζί της. Φανταζόταν ότι μια μέρααπλώς θα εξαφανιζόταν, ίσως αφήνοντας πίσω του ένασημείωμα στο οποίο θα εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του.Δυστυχώς δεν μπορούσε να

ανταμείψει την Τζούλιαν και την οικογένειά της για τηφροντίδα τους, γιατί έτσι θα κινδύνευε να αποκαλυφθεί ηπραγματική του ταυτότητα. Τώρα δεν ήταν τόσο σίγουρος ότιθα μπορούσε να φύγει χωρίς να πει λέξη ή αφήνοντας ένααπλό σημείωμα.

Και αυτό ήταν ανόητο εκ μέρους.του.

* * *

«Νομίζω ότι η Αμέλια μας υποψιάζεται», είπε η Τζούλιαν,αλλά χαμογελούσε. Ήταν ένα υπέροχο καλοκαιρινόμεσημέρι, ο ήλιος έλαμπε ψηλά στον ουρανό. Κάτω από τουςβράχους όπου περπατούσαν ο ωκεανός είχε ένα ασυνήθιστασκούρο μπλε χρώμα. Ένα ελαφρύ θαλασσινό αεράκι ανέμιζετις φούστες της γύρω από τα πόδια της καθώς περπατούσε.Δυο μαλλιαρά τσοπανόσκυλα τους είχαν ακολουθήσει απότους στάβλους και τώρα κυνηγούσαν αγριόγαλους ανάμεσαστους βράχους κουνώντας τις ουρές τους.

«Δε με συμπαθεί, αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το ναείναι καχύποπτη», της απάντησε ο Ντόμινικ χαμογελώντας.Το σπίτι φαινόταν από εκεί που βρίσκονταν. Καθώς κοιτούσεπίσω του, σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να τους δει κανείς μεγυμνό μάτι, και ο Τζακ είχε στο δωμάτιό του ένα μικρότηλεσκόπιο. Η Αμέλια θα μπορούσε να τους παρακολουθείκαθώς μιλούσαν. «Αντιπαθεί όλους τους άντρες ή μόνο

εμένα;»

Η Τζούλιαν τον έπιασε αγκαζέ κι εκείνος έσφιξε το χέρι τηςστο πλευρό του. «Είχε μια ερωτική απογοήτευση πριν απόμερικά χρόνια. Δεν το είχα καταλάβει πριν σε φέρουν στοσπίτι μας να σε φροντίσουμε, αλλά νομίζω ότι τον αγαπάειακόμα -και του μοιάζεις πολύ. Νομίζω ότι αυτός είναι ολόγος που σε βλέπει με τόση καχυποψία».

«Είχε σχέση μ’ εκείνο τον ευγενή που μου ανέφερες; Τον ΣεντΤζαστ;»

«Έχεις εξαιρετική μνήμη, Σαρλ».

«Είπες ότι ήταν πατριώτης, δηλαδή εχθρός μου. Είναι φυσικόνα τον θυμάμαι», είπε εύθυμα ο Ντόμινικ. Αλλά τι ήταν αυτόπου άκουγε; Γνώριζε καλά τον Γκρένβιλ, και παρ’ όλο πουδεν ήταν γυναικός, πάντα είχε ωραίες ερωμένες. Δενμπορούσε να τον φανταστεί να φλερτάρει την ΑμέλιαΓκρέιστοουν. Σίγουρα η μικρό-

σκοπική, σκυθρωπή Αμέλια είχε παρεξηγήσει τις όποιεςκινήσεις του. «Η αδερφή σου έψαχνε να βρει έναν κόμη;»

«Τότε δεν ήταν κόμης, ούτε καν κληρονόμος», απάντησε ηΤζούλιαν. «Και η αδερφή μου δεν έψαχνε για άντρα! Ο ΣενιΤζαστ την ανακάλυψε στην αγορά. Βγήκε μαζί της αρκετέςφορές, αλλά προφανώς το ενδιαφέρον του δεν ήταν γνήσιο,

γιατί όταν πέθανε ο αδερφός του έφυγε από την περιοχή καιδεν ξαναήρθε ποτέ». Έσμιξε τα φρύδια της. «Ούτε έναγράμμα δεν της έστειλε».

Ο Ντόμινικ δεν μπορούσε να φανταστεί τον Σάιμον Γκρένβιλνα συμπεριφέρεται σαν ερωτοχτυπη μένος βλάκας, αλλά οαδερφός του πράγματι είχε πεθάνει πριν από εννιά ή δέκαχρόνια. Οι άνθρωποι άλλαζαν. Ίσως είχε αλλάξει κι εκείνος.

«Κοίτα», του είπε η Τζούλιαν.

Μπροστά τους ορθώνονταν δύο τεράστιοι βράχοι. Ήτανψηλοί σαν πύργοι και ο Ντομ ένιωσε όλο του το κορμί νασκληραίνει. Εκείνη τον έπιασε από το χέρι. Τον τράβηξεχαμογελώντας και προχώρησαν, μέχρι που έστριψαν καιβρέθηκαν με ασφάλεια εκτός οπτικού πεδίου.

Εκείνος την αγκάλιασε αμέσως, με την καρδιά του να χτυπάδυνατά. Το χαμόγελό της έσβησε και ο Ντομ είδε στα μάτιατης τον πόθο, που πρέπει να ήταν τόσο σφοδρός όσο και οδικός του. Είχαν περάσει μόνο λίγες ώρες από τότε που είχεφύγει από το κρεβάτι του, αλλά την έσφιξε στην αγκαλιά του.Την ήθελε απελπισμένα.

Γιατί να μην έμενε μερικές μέρες ακόμα; Όταν έφευγε, δε θαξαναγυρνούσε ποτέ. Όταν έφευγε, η ζωή του θα περιοριζότανσε λίγες στιγμές στο Λονδίνο και μετά δε θα υπήρχε τίποτε

άλλο παρά πόλεμος και κατασκοπία, επανάσταση καιθάνατος.

«Σαρλ», ψιθύρισε βραχνά η Τζούλιαν. «Κάνε μου έρωτα».

Ο Ντόμινικ πήρε μια βαθιά εισπνοή. Η Τζούλιαν ήξερε ότιήταν αρκετά καλά για να φύγει. Ήξερε ότι αυτή η μέραπλησίαζε, ακόμα κι αν δεν το είχαν συζητήσει.

Τη φίλησε άγρια, βαθιά, κι ύστερα την τράβηξε στο έδαφοςμαζί του.

* * *

«Δε σ’ έχω ξαναδεί ποτέ σε τόσο καλή διάθεση», είπε ο ΤομΤρέ-ιτον κοιτάζοντάς τη διαπεραστικά.

Η Τζούλιαν του χαμογέλασε ζεστά καθώς εκείνος οδηγούσετην άμαξα στο δρόμο προς το Γκρέιστοουν. Κάθονταν μαζίστο μπροστινό κάθισμα, με το άλογό του δεμένο στον πίσωπροφυλακτήρα. Είχαν περάσει αρκετές μέρες από τότε πουεκείνη και ο Σαρλ είχαν κάνει έρωτα κοντά στη θάλασσα. Είχεπάει στην Πενζάνς για κάποιες απολύτως απαραίτητεςπρομήθειες και είχε συναντήσει τον Τομ έξω από τοκηροποιείο. Δεν είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί του από τηνημέρα που είχε ανακτήσει τις αισθήσεις του ο Σαρλ, σχεδόνπριν από τρεις βδομάδες. Και όσο κι αν ανυπομονούσε ναγυρίσει στον εραστή της, ο Τομ πάντα ήξερε τα τελευταία νέα.

Δεν ήθελε πληροφορίες μόνο για τον εαυτό της, αλλά και γιατον Σαρλ.

Τον εραστή της.

Στη σκέψη του, η καρδιά της πλημμύρισε από αγάπη καιπόθο. Επί δύο βδομάδες περίπου -δώδεκα μέρες, για τηνακρίβεια- πήγαινε στην κάμαρά του κάθε βράδυ ή περπατούσεμαζί του στους βράχους και στον όρμο, πράγμα που σήμαινεότι έκαναν φλογερό, παθιασμένο έρωτα και τα απογεύματα.Ήξερε ότι δεν μπορούσε πια να σκεφτεί καθαρά -τουλάχιστονόχι όταν ήταν με τον Σαρλ. Ήταν βαθιά ερωτευμένη μαζί του.

Και ήταν σίγουρη ότι την αγαπούσε κι εκείνος. Το πάθος τουήταν τώρα μεγαλύτερο απ’ ό,τι στην αρχή. Έδειχνε νασυναισθάνεται όσο κι εκείνη το πέρασμα του χρόνου, ότι οιμέρες πού θα ήταν μαζί τελείωναν. Και της έκανε συνέχειαπροσωπικές ερωτήσεις για τη ζωή της στο Γκρέιστοουν, τόσοστο παρελθόν όσο και στο μέλλον. Η Τζούλιαν σκεφτότανπως, αν ποτέ ήθελε, θα μπορούσε να γράψει τη βιογραφίατης.

Την τρόμαζε η σκέψη ότι θα έφευγε.

Βέβαια, δε μιλούσαν ποτέ για την επικείμενη αναχώρησή τουγια τη Γ αλλία. Ήταν σαν να είχαν κάνει κάποια σιωπηρήσυμφωνία να ζουν μόνο για τη στιγμή —επικίνδυνα, έντονα,

φλογερά.

Εκείνο το πρωί του είχε πει απρόθυμα ότι έπρεπε να πάει στηνπόλη. Προς μεγάλη της έκπληξη, εκείνος την είχε ενθαρρύνει,σαν να μην τον πείραζε που θα έχαναν την απογευματινήτους συνάντηση. Τότε ήταν που είχε εκφράσει την επιθυμίατου να διαβάσει

τις λονδρέζικες εφημερίδες. Είχε δει την παθιασμένη ανάγκηστα μάτια του -και ήταν σαν να είχε δεχτεί ψυχρολουσία.Περνούσαν τις μέρες τους σαν να ήταν δυο εραστές που δενείχαν καμιά έννοια στον κόσμο. Είχαν ξεχάσει τον πόλεμο,την επανάσταση, ακόμα και την πολιτική της κυβέρνησης γιατον πόλεμο, κι αυτό ήταν ασυγχώρητο.

Ασφαλώς και θα του έφερνε νέα.

Και τα νέα του Τομ δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστα. Η Λυόν, ηΜασσαλία και η Τουλόν ήταν τώρα στα χέρια των αντιδημο-κρατικών. Στο Παρίσι συνεχίζονταν οι εξεγέρσεις, κυρίως γιατην υψηλή τιμή του ψωμιού και τη μεγάλη έλλειψη τροφίμων.Στην πόλη επικρατούσε μια κατάσταση που άγγιζε τα όριατης αναρχίας. Όταν δεν ήταν παρούσα η αστυνομία,επικρατούσε η οχλοκρατία. Κατά τα λεγάμενα του Τομ, οιεξεγέρσεις είχαν εξαπλωθεί και στην υπόλοιπη χώρα.

Μέχρι στιγμής, σε όλη τη διαδρομή συζητούσαν για τον

πόλεμο. Δεν είχαν προλάβει να μιλήσουν για τα προσωπικάτους.

«Πάντα είμαι ευδιάθετη», είπε τώρα στον Τομ. «Αλλά εσέναδε σε βλέπω χαρούμενο. Συμβαίνει κάτι;»

«Φημολογείται ότι ο Πιτ δημιούργησε ένα υπουργείο πουασχολείται με τη γαλλική κατασκοπία στη Βρετανία». Ύψωσετα μάτια του στον ουρανό. «Ονομάζεται ΥπουργείοΕξωτερικών».

«Υπάρχουν Γάλλοι κατάσκοποι στη Βρετανία;»

«Μάλλον. Αυτοί οι αναθεματισμένοι εμιγκρέδες βρίσκονταιπαντού, καταστρώνουν κάθε είδους φιλομοναρχικέςδολοπλοκίες εναντίον της Δημοκρατίας. Αλλά το κυριότεροείναι ότι ο Πιτ θέλει να χρησιμοποιήσει αυτή τη νέα υπηρεσίαγια να καταδιώξει τους οπαδούς των Ιακωβίνων όπως εσύ κιεγώ».

Η Τζούλιαν ένιωσε να την κυριεύει φόβος. «Αυτό είναιεξωφρενικό! Δεν μπορεί η κυβέρνησή μας να θέσει υπόδιωγμό τους ίδιους της τους πολίτες».

«Δεν ξέρω αν είναι εξωφρενικό ή όχι. Αυτό που ξέρω είναι ότιο Πιτ μας μισεί, ο βασιλιάς μας μισεί, οι Τόρι μας μισούν».

Η Τζούλιαν ρίγησε.

«Να προσέχεις πολύ. Έχουμε να μιλήσουμε βδομάδες,Τζούλιαν. Πήρα ένα γράμμα από τον Μαρσέλ», συνέχισεεκείνος, ανα-φερόμενος στο σύνδεσμό τους από την παρισινήΛέσχη των Ιακω

βίνων με τον οποίο αλληλογραφούσαν. «Λέει ότι μιαοικογένεια εμιγκρέδων έχει εγκατασταθεί ή πρόκειται ναεγκατασταθεί στην Κορνουάλη. Θέλει να εντοπίσω τον κόμηΝτ’Αρσάν και τα δύο παιδιά του. Έχεις ακούσει τίποτα γΓαυτόν;»

«Όχι, δεν έχω ακούσει», απάντησε εκείνη ξαφνιασμένη.«Γιατί θέλουν να μάθουν πού βρίσκεται αυτός ο άνθρωπος;»

«Δεν έχω ιδέα, αλλά είπα ότι θα βοηθήσουμε».

«Φυσικά και θα βοηθήσουμε», είπε η Τζούλιαν χτυπώνταςαπαλά το μπράτσο του.

Εκείνος την κοίταξε. «Μου έλειψες».

Η Τζούλιαν τσιτώθηκε.

«Τι συμβαίνει, Τζούλιαν;» τη ρώτησε. «Γιατί με κοιτάζεις έτσι;Ξέρω ότι έχεις καταλάβει ότι σε συμπαθώ».

«Ασφαλώς», του απάντησε θλιμμένα. Το ΓκρέιστοουνΜάνορ πρόβαλε μπροστά τους αυστηρό, με φόντο τον

ουρανό και τη θάλασσα. Πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Σου είπαγια τον Μορίς». Του είχε στείλει ένα σημείωμα πριν απόβδομάδες. «Είχα να φροντίσω έναν πολύ άρρωστοφιλοξενούμενο. Δεν είχα καιρό να σκεφτώ τον εαυτό μου».Γύρισε από την άλλη, κοκκινίζοντας από ντροπή για το ψέματης. Το μόνο που έκανε τις προηγούμενες δύο βδομάδεςήταν να σκέφτεται τον εαυτό της και την ανάγκη της να είναιμε τον Σαρλ.

«Υποθέτω ότι θα σε έχει κουράσει η φροντίδα ενόςφιλοξενούμενου επί τόσο καιρό, ειδικά κάποιου που είναιστην ανάρρωση και σ’ εμποδίζει να ασχολείσαι με ταενδιαφέροντα και τα πάθη σου».

Ω, αυτό ήταν τρομερό, σκέφτηκε η Τζούλιαν αποκαρδιωμένη.«Ευτυχώς, ο Σαρλ είναι πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος. Μεψυχαγωγεί, δε με κουράζει. Θα τον συμπαθήσεις αμέσως,Τομ. Είναι πολύ καλλιεργημένος και πολύ γοητευτικός».

Το βλέμμα του Τομ σκλήρυνε. «Σαρλ τον λες;»

Εκείνη δεν τον κοίταξε στα μάτια. «Έχουμε γίνει φίλοι».

Ο Τομ αναστέναξε. «Επόμενο ήταν. Είναι αξιωματικός τουγαλλικού στρατού, οπότε τον συμπαθώ ήδη. Σε διασκεδάζειμε ιστορίες από τον πόλεμο, Τζούλιαν; Μου φαίνεταιπαράξενο να είναι τόσο καλλιεργημένος ένας στρατιωτικός».

«Είναι γιος κοσμηματοποιού, αλλά έχει ένα κατάστημα ειδών

τυπογραφείου στο Παρίσι και είναι πολύ μορφωμένος, όπωςθα διαπιστώσεις», είπε γρήγορα η Τζούλιαν. Ο Σαρλ της είχεμιλήσει για την οικογένειά του και για τη ζωή του στη Γαλλία.Ανυπομο-νούσε να γνωριστούν οι δύο άντρες. Θασυμπαθούσαν αμέσως ο ένας τον άλλο -είχαν τόσα πολλάκοινά.

Ο Τομ την κοίταξε έντονα. Ανηφόριζαν στο μονοπάτι, με τοόμορφο άλογό του να τροχάζει ζωηρά πίσω από την άμαξα.«Πολύ ασυνήθιστο να είναι μορφωμένος ο γιος ενόςκοσμηματοποιού».

«Ναι, είναι πολύ ασυνήθιστο», αποκρίθηκε εκείνη. «Αλλά θαδεις ότι ο Σαρλ είναι ξεχωριστός».

«Μιλάς σαν να είσαι ερωτευμένη μαζί του».

«Δεν είμαι καθόλου ερωτευμένη», είπε προσεκτικά ηΤζούλιαν.

Έμειναν σιωπηλοί καθώς πλησίαζαν στο σπίτι. Ύστερα απόλίγο ο Τομ σταμάτησε την άμαξα και τράβηξε το χειρόφρενο.Η Τζούλιαν κατέβηκε χωρίς τη βοήθειά του και ετοιμαζόταννα προχωρήσει μαζί του προς την εξώπορτα, όταν κάποιαδιαίσθηση την έκανε να γυρίσει. Κοίταξε πάνω από τον ώμοτης και είδε τον Σαρλ να βγαίνει αργά από τους στάβλους.

Τι στην ευχή; σκέφτηκε, αλλά χαμογέλασε.

Εκείνος δεν της ανταπέδωσε το χαμόγελο καθώς πλησίαζε.

«Αυτός είναι ο Μορίς;» είπε κοφτά ο Τομ. Η δυσαρέσκειαήταν ολοφάνερη στον τόνο της φωνής του.

Η Τζούλιαν τον κοίταξε και είδε ότι το πρόσωπό του είχεσκοτεινιάσει. «Ασφαλώς και είναι αυτός. Ποιος άλλος θαήταν;»

«Παρέλειψες να αναφέρεις ότι είναι ψηλός και ωραίος».

Η καρδιά της σκίρτησε από ανησυχία. «Δε θεώρησα ότι ήτανκάτι που έπρεπε να συζητήσουμε»

«Πολύ ύποπτος μου φαίνεται», είπε ωμά ο Τομ.

Εκείνη κοίταζε μια τον έναν και μια τον άλλο. Είδε ότι ο Σαρλκοιτούσε τώρα τον Τομ μ’ ένα λοξό χαμόγελο, ενώ ο Τομ τοναγριοκοίταζε. «Τι έκανε στους στάβλους;» είπε ο Τομ.«Μήπως ετοιμαζόταν να πάρει κανένα άλογο για να... τι; Νακατασκοπεύσει;»

«Είμαστε από την ίδια πλευρά», απάντησε η Τζούλιαν σεέντονο ύφος. «Οπότε, αν ήθελε να πάει να κατασκοπεύσειτους γείτονές μας, τι θα πείραζε;»

Ο Σαρλ είχε πλησιάσει πια σε απόσταση που μπορούσε νατους ακούσει. Της χαμογέλασε κι εκείνη σύστησε τους δύοάντρες.

«Χαίρομαι που σας γνωρίζω τελικά», είπε ευγενικά ο Σαρλστον Τομ. «Και ζητώ συγνώμη για τα άσχημα αγγλικά μου».

Ο Τομ του έσφιξε το χέρι. «Η Τζούλιαν μου έχει μιλήσει γιασας. Βλέπω ότι αναρρώσατε πλήρως».

«Η κατάστασή μου βελτιώνεται μέρα με τη μέρα, καιχρωστάω τη ζωή μου στη μαντεμουαζέλ Γκρέιστοουν».Γύρισε στην Τζούλιαν. «Απόλαυσες τον περίπατό σου στηνπόλη;»

«Ναι, φυσικά. Και σου έφερα δύο εφημερίδες».

«Ευχαριστώ». Ο Σαρλ δίστασε. «Σας είμαι ευγνώμων για ό,τικάνετε για τη χώρα μου, μεσιέ», είπε στον Τομ.

«Είμαι άνθρωπος με βαθιές ηθικές αρχές», απάντησε εκείνος.«Απεχθάνομαι το δεσποτισμό και την τυραννία. Είναι φυσικόνα υποστηρίζω τη μεγάλη επανάσταση στη Γαλλία. Επίσηςεκτιμώ τις θυσίες που κάνατε», πρόσθεσε βλοσυρά.

Ο Σαρλ χαμογέλασε και κοίταξε την Τζούλιαν. «Σας αφήνωνα τα πείτε».

Καθώς προχωρούσαν προς το σπίτι, ο Τομ κράτησε τηνΤζούλιαν κι έμειναν λίγο πιο πίσω. Ύστερα σταμάτησε, κιεκείνη αναγκάστηκε να τον μιμηθεί. «Τι συμβαίνει;» τονρώτησε.

«Δεν τον εμπιστεύομαι», είπε σιγανά εκείνος.

«Τομ!»

«Γιος κοσμηματοποιού;» Ο Τομ γέλασε ειρωνικά. «Αυτός οάνθρωπος είναι τόσο αριστοκράτης όσο και ο Σεντ Τζαστ».

* * *

Όταν έφυγε ο Τομ, η Τζούλιαν ανέβηκε πάνω βιαστικά. ΟΣαρλ καθόταν στο τραπέζι και διάβαζε τις εφημερίδες πουτου είχε φέρει. Για μια στιγμή η καρδιά της χτύπησε δυνατάκαθώς τον κοιτούσε. Εκείνος σήκωσε το βλέμμα του και τηςχαμογέλασε.

Του χαμογέλασε κι αυτή, αλλά μετά σκυθρώπιασε. «Ο Τομ σεΥποψιάζεται», του είπε.

Ύψωσε τα φρύδια του σαν να το έβρισκε αστείο. «Αλήθεια;Γιατί;»

«Δεν πιστεύει ότι είσαι Γάλλος αξιωματικός!»

«Δε με συμπαθεί, Τζούλιαν». Άφησε ήρεμα την εφημερίδαστην άκρη.

«Σε αντιπάθησε με την πρώτη ματιά. Και απ’ ό,τι φαίνεται,υποψιάζεται επίσης ότι έχουμε σχέση». Η Τζούλιαν πήγε στοτραπέζι και κάθισε.

Εκείνος της έπιασε το χέρι. «Είναι ερωτευμένος μαζί σου,οπότε ήταν φυσικό να με αντιπαθήσει. Αλλά μιλήσαμεελάχιστα ο ένας στον άλλο. Αν είναι καχύποπτος, δε φταίμεεμείς».

«Πρέπει ν’ ανησυχήσουμε;»

Ο Σαρλ έδειξε να αδιαφορεί. «Με απασχολούν πάρα πολλάγια να με ανησυχήσει η γνώμη του Τρέιτον για μένα. Τι νέααπό τον πόλεμο;»

Ήταν φυσικό να θέλει να μάθει τα τελευταία νέα. Δε θαέπρεπε καν να την απασχολούν οι υποψίες του Τομ, σκέφτηκεη Τζούλιαν. «Δεν είναι πολύ καλά, Σαρλ. Η Λυόν, η Τουλόνκαι η Μασσαλία είναι στα χέρια των εξεγερμένων». Έτριψε ταμπράτσα της, νιώθοντας ξαφνικά να κρυώνει. Ο Σαρλ θαγυρνούσε κάποια μέρα στη Γαλλία και θα είχε νααντιμετωπίσει τους εξεγερμένους ή τα συμμαχικάστρατεύματα. Δεν ήθελε να το σκέφτεται. Όχι τώρα. Όχιακόμα.

Όμως η έκφρασή του δεν άλλάξε. Αν είχε στενοχωρηθεί όσοεκείνη, δεν το έδειξε.

Ύστερα θυμήθηκε το παράξενο αίτημα του Μαρσέλ. «Είχαμενέα και από τους φίλους μας στο Παρίσι. Απ’ ό,τι φαίνεται,μπορούμε να βοηθήσουμε στην επανάσταση. Ένας εμιγκρέςέχει εγκατασταθεί στην Κορνουάλη και μας ζήτησαν να τονεντοπίσουμε, αν και δεν καταλαβαίνω σε τι θα χρησίμευεαυτό στο σκοπό μας».

«Σίγουρα θα θέλουν να διεισδύσουν στο σπίτι του για ναανακαλύψουν πιθανές φιλομοναρχικές συνωμοσίες εναντίοντης Δημοκρατίας», είπε ξερά ο Σαρλ. «Μπορεί να θέλουνακόμα να στείλουν δολοφόνους. Θα κάνεις αυτό πουζητούν;»

Η Τζούλιαν ξαφνιάστηκε. «Πρέπει να βοηθήσω βέβαια, αλλάδεν μπορεί να θέλουν να σκοτώσουν έναν εμιγκρέ!»

«Αν συνωμοτεί εναντίον της Δημοκρατίας, όπως οιπερισσότεροι εμιγκρέδες, θα τον βγάλουν από τη μέση».

Η Τίούλιαν έαεινε εαβοόντητη.

«Μην ανακατευτείς», είπε κοφτά ο Σαρλ, σαν να της έδινεδιαταγή. «Είναι πολύ επικίνδυνη αποστολή. Αν τακαταφέρεις, μπορεί να σου ζητήσουν να διεισδύσεις στο σπίτιτου και να τον κατασκοπεύεις. Όσο ευφυής κι αν είσαι, είσαι

πολύ ειλικρινής για να γίνεις καλή κατάσκοπος. Μηνεμπλακείς σ’ αυτή την ιστορία, Τζούλιαν».

«Θα ήμουν φρικτή κατάσκοπος, αλλά δε νομίζω ότι θα μουζητήσουν να κατασκοπεύσω κανέναν».

«Είσαι αφελής. Είναι στοιχείο της γοητείας σου». Ο Σαρλτράβηξε το χέρι του από το δικό της. «Συμπαθείς τον Τομ».

Εκείνη κοκάλωσε. «Είμαστε φίλοι».

«Φαίνεται ευκατάστατος. Κατάγεται από καλή οικογένεια;»

«Ναι. Αλλά γιατί στην ευχή ρωτάς;»

«Είναι υποψήφιος σύζυγος;»

Η Τζούλιαν αιφνιδιάστηκε. «Πώς μπορείς έστω και να ρωτάςτέτοιο πράγμα;»

Το βλέμμα του έγινε πιο έντονο. Ακολούθησε μια στιγμήγεμάτη ένταση. «Μπορώ επειδή αποφεύγουμε και οι δυο νασυζητήσουμε το θέμα της αναχώρησής μου από τοΓκρέιστοουν».

Η καρδιά της σφίχτηκε. «Μη».

Ο Σαρλ σηκώθηκε αργά. «Τι να μην κάνω; Να μη μιλάω γιατο θέμα που θέλουμε ν’ αποφύγουμε κι οι δυο;»

«Μη φύγεις», ψιθύρισε η Τζούλιαν. «Μη φύγεις ακόμα».

«Τζούλιαν». Την προσπέρασε και έκλεισε την πόρτα. ΗΤζούλιαν δε διαμαρτυρήθηκε, όμως αν η Αμέλια ανέβαινεπάνω θα αναγκαζόταν να δώσει πολλές εξηγήσεις. «Πρέπεινα φύγω. Το ξέρουμε κι οι δυο ότι θα έπρεπε να είχα φύγειαπό μέρες. Ξέρουμε επίσης κι οι δυο για ποιο λόγο παρέτεινατην παραμονή μου εδώ».

Εκείνη σηκώθηκε, κυριευμένη από φόβο. Τις τελευταίεςβδομάδες ονειρευόταν αδιάκοπα το χαμόγελό του, τηναγκαλιά του, το γέλιο του και την επόμενη συνάντησή τους.Απέφευγε σκόπιμα να σκέφτεται το μέλλον. Απέφευγεσκόπιμα να σκέφτεται ότι θα γύριζε στη Γαλλία για νασυνεχίσει τον πόλεμο.

Δεν ήταν έτοιμη να τον αφήσει να φύγει. Ήταν τόσοερωτευμένη μαζί του. «Δεν μπορείς να μείνεις λίγο ακόμα;»του είπε.

«Ίσως μου πάρει λίγες μέρες να καταστρώσω τα σχέδια τουταξιδιού μου», της απάντησε σφιγμένα.

Του έπιασε το χέρι. Ήξερε ότι έπρεπε να του πει πως το μόνοπου χρειαζόταν να κάνει ήταν να πάει στην ταβέρνα στο Σένενκαι θα έβρισκε ένα σωρό άντρες, όλοι λαθρέμποροι,πρόθυμους να τον περάσουν στην απέναντι πλευρά της

Μάγχης, αν πληρώνονταν καλά.

«Θα γυρίσεις στα μέτωπα;» άκουσε τον εαυτό της να τον ρω.τάει με βραχνή φωνή.

«Αναμφίβολα».

Το στομάχι της σφίχτηκε από φόβο. «Πώς θα ξέρω ότι είσαιζωντανός και καλά;»

«Θα ήταν καλύτερα να διακόψουμε κάθε επαφή όταν πούμεαντίο».

Η Τζούλιαν έμεινε άφωνη από την κατάπληξη.

Ο Σαρλ ήταν βλοσυρός και αμίλητος.

«Σίγουρα θα μπορούσες να μου γράφεις!» αναφώνησε τελικάεκείνη.

Η έκφρασή του δεν άλλαξε καθόλου. «Ναι, θα μπορούσα νασου γράψω, όμως τι νόημα θα είχε;» της απάντησε ωμά,χωρίς να χαμογελάει. «Εγώ θα είμαι στη Γαλλία κι εσύ θαμαραζώνεις εδώ για μένα, ενώ θα έπρεπε να σκέφτεσαιάλλους άντρες -υποψήφιους συζύγους. Κι εγώ, μπορώ ναεπιτρέψω στον εαυτό μου να μου λείπεις; Να σε θέλω; Γιαποιο λόγο, Τζούλιαν; Είναι καλύτερα και για τους δυο μας ναπούμε αντίο και να κόψουμε όλες τις γέφυρες».

«Μπορώ να σε περιμένω. Όλοι οι πόλεμοι τελειώνουνκάποτε».

Ο Σαρλ έκανε το γύρο του τραπεζιού και την έπιασε από τουςώμους. «Ξέρω ότι είναι δύσκολο για σένα. Δε θέλω να μεπεριμένεις. Δε θέλω να μαραζώνεις για μένα. Μετανιώνω γιαπολλά, που να πάρει η οργή, όμως δε μετανιώνω για τησχέση μας». 0 τόνος του ήταν τραχύς, το βλέμμα τουσκληρό. «Δε σου αξίζει να πενθείς εδώ στην Κορνουάλη σανχήρα που ο σύζυγός της σκοτώθηκε στον πόλεμο. Σουαξίζουν πολύ περισσότερα απ’ όσο μπορώ να σου δώσω».

«Δεν πρόκειται να πεθάνεις στη Γαλλία». Κατάφερε νασηκώσει το κεφάλι της και να τον κοιτάξει, προσπαθώντας νασυγκροτήσει τα δάκρυά της.

«Λυπάμαι», είπε ο Σαρλ.

Η Τζούλιαν ένιωσε την καρδιά της να σταματάει από τρόμο.«Πόσο χρόνο έχουμε;» τον ρώτησε.

Εκείνος έσφιξε τους ώμους της ακόμα πιο δυνατά. «Μερικέςμέρες»·

Τόσες βδομάδες ζούσαν μόνο για τη στιγμή. Η Τζούλιανέπεσε στην αγκαλιά του κι εκείνος την έσφιξε. Για τονελάχιστο χρόνο που τους απέμενε, η Τζούλιαν έπρεπε να ζειγια τη στιγμή.

ri Τζούλιαν έμενε κουρνιασμένη στην αγκαλιά του Σαρλ, αρ-νούμενη να φύγει. Την κρατούσε σφιχτά καθώς το χλομόφως της αυγής γλιστρούσε στην κάμαρα.

Προσπαθούσε να συγκροτήσει τα δάκρυα που έκαιγαν ταμάτια της πίσω από τα κλειστά βλέφαρά της. Προσπαθούσενα μη σκέφτεται ότι θα έφευγε σε λίγες μέρες, όμως ήταναδύνατο ύστερα από τη συζήτηση που είχαν το προηγούμενοβράδυ. Ο Σαρλ φίλησε το λαιμό της, τον ώμο της.«Καλύτερα να φύγεις».

Εκείνη δεν κουνήθηκε. «Πρέπει να χαρούμε τη μέρα μας. Αςπάμε για πικνίκ στον όρμο».

Της χαμογέλασε. «Δεν έχω αντίρρηση. Αλλά το να μαςανακα-λύψουν τώρα είναι εξίσου επικίνδυνο με κάθε άλληφορά».

Είχε δίκιο, μόνο που η Τζούλιαν ήξερε καλά ότι ο χρόνοςτους τελείωνε. Ο Σάρλ θα την άφηνε και θα διέκοπτε κάθεεπαφή μαζί της. Ήξερε ότι θα έβρισκε τρόπο να του γράψει,είτε το ήθελε εκείνος είτε όχι. Κι ακόμα χειρότερα, μπορεί νασκοτωνόταν.

Γύρισε και τον φίλησε πριν σηκωθεί από το κρεβάτι. Καθώς

φορούσε το νυχτικό της, ευχήθηκε να έβλεπε κάποιο σημάδιθλίψης στο πρόσωπό του, όμως η έκφρασή του ήταν τόσοσυγκρατημένη, τόσο ήρεμη. Κάποτε τον θαύμαζε για τηναταραξία του. Τώρα ήθελε κάποια ένδειξη από εκείνον,κάποιο ξέσπασμα! Αλλά τον ήξερε πια καλά. Ποτέ δε θαεπέτρεπε στον εαυτό του συναισθηματικά ξεσπάσματα.

«Θα σε δω την ώρα του πρωινού», της είπε.

Η Τζούλιαν κοντοστάθηκε στην πόρτα. Δεν ήθελε νααμφισβητήσει τα συναισθήματά του γι’-αυτή, όμως τηνέτρωγαν οι αμφιβολίες. Αν την αγαπούσε, θα έφευγε έτσι;

Ήταν ένας ήρώας. Θα πήγαινε στον πόλεμο. Ασφαλώς καιμπορούσε να φύγει. Ήταν ζήτημα πατριωτισμού.

Έφυγε βιαστικά από το δωμάτιό του, υπενθυμίζοντας στονεαυτό της ότι έπρεπε να βρει την αυτοκυριαρχία της και νααπολαύσει το χρόνο που τους απέμενε. Κάθε λεπτό ήταντώρα. πολύτιμο..

«Πού ήσουν;» τη ρώτησε κοφτά η Αμέλια.

Η Τζούλιαν πάγωσε στο κατώφλι της κρεβατοκάμαρας πουμοιράζονταν. Η αδερφή της ήταν ντυμένη, πράγμα πουσήμαινε ότι είχε σηκωθεί από ώρα και προφανώς τηνπερίμενε. Η έκφρασή της φανέρωνε ένταση και δυσφορία, τοβλέμμα της ήταν σαν να την κατηγορούσε.

Την είχε ανακαλύψει.

«Τζούλιαν; Έχω σηκωθεί εδώ και μισή ώρα. Έψαξα να σεβρω στη βιβλιοθήκη. Πού ήσουν;»

«Έκανα εμετό», είπε γρήγορα, ενώ η καρδιά της χτυπούσεδυνατά. Απεχθανόταν να λέει ψέματα στην αδερφή της.«Ανακατευόμουν σχεδόν όλο το βράδυ... Πρέπει να μεπείραξε κάτι που έφαγα». Έβαλε το χέρι στο στομάχι της καικοίταξε την Αμέλια κρατώντας την ανάσα της. Σκέφτηκεπως, αν έλεγε ότι ήταν πολύ αδιάθετη, δε θα μπορούσε να δειτον Σαρλ στο πρόγευμα. Η Αμέλια δε θα την άφηνε να πάει.

Η αδερφή της την κοιτούσε με βλέμμα ερευνητικό. «Ίσωςείναι καλύτερα να ξαναπέσεις στο κρεβάτι», είπε τελικά.

«Νομίζω πως μου πέρασε η αδιαθεσία», απάντησε εκείνη.«Θα ντυθώ και θα κατέβω κάτω».

Η Αμέλια πήρε την εσάρπα της, την έριξε στους ώμους τηςΤζούλιαν κι έφυγε από το δωμάτιο χωρίς να πει τίποτε άλλο.

* * *

Ο Ντόμινικ είχε όλο το σπίτι στη διάθεσή του. Η Αμέλια είχεπάρει την κυρία Γκρέιστοουν για βόλτα με την άμαξα, αφούείχε στείλει την Τζούλιαν στο Σεντ Τζαστ για δουλειές. Εκείνητου είχε υποσχεθεί ότι θα επέστρεφε σε δύο ώρες, αρκετά

νωρίς για να πάνε την απογευματινή βόλτα τους στον όρμο.

Δεν είχε να κάνει τίποτε άλλο πέρα από το να διαβάσει. Είχεψάξει ήδη το σπίτι αρκετές φορές και η πιο ενδιαφέρουσαανακάλυψή του ήταν οι χάρτες του Τζακ. Είχε βεβαιωθεί πιαότι τα X στους χάρτες ήταν σπηλιές. Είχε ανακαλύψει αρκετέςνωρίτερα εκείνη την εβδομάδα, κάποιες φορές που έμενεμόνος του. Σε δυο σπηλιές ήταν κρυμμένα κασόνια μελαθραίο μπράντι.

Την προηγούμενη μέρα είχε ελέγξει τα άλογα στο στάβλο.Ούτε το ευνουχισμένο αρσενικό ούτε η φοράδα ήταν αρκετάνεαρά ή ανθεκτικά για να μπορέσουν να κάνουν το ταξίδιμέχρι το Λονδίνο. Όταν έφευγε, θα πήγαινε με το αρσενικόμέχρι το Σεντ Τζαστ και θα έπαιρνε ένα καλύτερο άλογο απότα πολλά που είχε ο φίλος του στους στάβλους του. Έτσι θαμπορούσε να ζητήσει να επιστρέφουν το ζώο στην οικογένειαΓκρέιστοουν. Η Τζούλιαν, βέβαια, θα νόμιζε πως είχε φύγει μεκαράβι για τη Γαλλία.

Αποφάσισε να το παραδεχτεί· θα του έλειπαν οι στιγμές πουείχαν ζήσει μαζί.

Του είχε ζητήσει να μείνει λίγες μέρες ακόμα. Σκόπευε να τηςαρνηθεί. Είχε αναρρώσει πλήρως. Αν δεν ήταν εκείνη, θαέπληττε αφόρητα στην επαρχία. Η αλήθεια ήταν ότι περίμενεμε ανυπομονησία τις παράνομες συναντήσεις του στο

Λονδίνο με άτομα που ήταν καλά πληροφορημένα, όπως οΓουόρλοκ και ο Γουίνταμ. Επίσης ανυπομονούσε να χαρεί ταωραία πράγματα της ζωής που δεν υπήρχαν για εκείνον στηΓαλλία -αριστοκρατικά εστιατόρια και μπαρ σε ξενοδοχεία,πλούσια γεύματα και καλά κρασιά, ρούχα ραμμένα επίπαραγγελία και, φυσικά, το πολυτελές σπίτι του στο Μέιφερ.

Σπίτι. Δεν έβλεπε την ώρα να γυρίσει. Είχε να πάει στο σπίτιτου ενάμιση χρόνο.

Όμως δεν της είχε αρνηθεί. Σκόπευε να το κάνει, αλλά ταλόγια που είχαν βγει τελικά από το στόμα του ήταν: Ναι, θαμείνω λίγες μέρες ακόμα.

Υπήρχαν πολλοί κανόνες στην κατασκοπία. Ήταν όλοικανόνες επιβίωσης και τους περισσότερους τους είχε μάθει μετον σκληρότερο τρόπο, γλιτώνοντας παρά τρίχα από τοθάνατο. Κάποιους κανόνες τού τους είχε μάθει ο Γουόρλοκ.Ο πιο βασικός ήταν να παραμένει αδέσμευτος. Οι δεσμεύσειςσε κάνουν ευάλωτο.

Και το ήξερε από πρώτο χέρι. Όταν η Κατρίν και η Ναντίνήταν στη Γαλλία, χωρίς να μπορούν να επικοινωνήσουν μαζίτου, τον είχε κυριεύσει πανικός. Είχε εκπλαγεί όταν είχεκαταφέρει να εντοπίσει τη μητέρα του και την είχε βγάλει απότη χώρα, αν σκεφτόταν κανείς σε τι ψυχική κατάστασηβρισκόταν.

Κατά κάποιον τρόπο είχε δεθεί με την Τζούλιαν. Περίμενε μεανυπομονησία τις ώρες που περνούσαν μαζί. Και σίγουραανυπο-μονούσε να της κάνει έρωτα. Αλλά ήλπιζε με όλη τηδύναμη της ψυχής του αυτό το δέσιμο να οφειλότανπερισσότερο στην ηδονή που του χάριζε παρά σε κάποιοάλλο, βαθύτερο συναίσθημα από την πλευρά του.

Αλλά δεν είχε σημασία, γιατί, όταν έφευγε, θα έκοβε όλες τιςγέφυρες και όλα θα τελείωναν. Και παρ’ όλο που της είχε πειότι δε θα την άφηνε να τον περιμένει, ίσως, όταν τελείωνε οπόλεμος και αν ήταν ζωντανός, να πήγαινε να τη βρει, απλώςγια να βεβαιωθεί ότι είχε ξεπεράσει τη σχέση τους και ήτανπια παντρεμένη με παιδιά.

Ο Ντόμινικ άνοιξε τις πόρτες της βεράντας και για μια στιγμήστάθηκε και κοίταξε τον Ατλαντικό ωκεανό, που απλωνότανμέχρι εκεί που έφτανε το μάτι. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα,αλλά είχε ομίχλη, που έδινε στη θάλασσα εκείνη τη μουντήαπόχρωση του γκρίζου που είχε συνηθίσει πια να βλέπει.Ήταν αδύνατο να καταλάβεις πού τελείωνε η θάλασσα καιάρχιζε ο ουρανός.

Κάποιοι μπορεί να έβρισκαν το θέαμα επιβλητικό· εκείνος τοέβρισκε αφόρητα μελαγχολικό.

Γέμισε ένα ποτήρι με μπράντι-ο Γκρέιστοουν είχε πολύ καλόγαλλικό μπράντι, ίσως το καλύτερο που είχε πιει ποτέ- και

κάθισε να διαβάσει την Μπρίτις Σαν, μια καινούριαεφημερίδα που ήξερε ότι χρηματοδοτούσε η κυβέρνηση. Τονείχε απορροφήσει η ανάγνωση ενός άρθρου για τις επιτυχίεςτης Ένωσης για τη Διατήρηση της Ελευθερίας και τηςΙδιοκτησίας Κατά των Δημοκρατικών και των Ισοπεδωτών -καθαρή προπαγάνδα των Τόρι- όταν άκουσε την εξώπορτανα κλείνει με δύναμη.

Είχε την πόρτα της βιβλιοθήκης ανοιχτή και σήκωσε τοκεφάλι του περιμένοντας να δει την Τζούλιαν, αν και είχεπεράσει

μόνο μία ώρα από τότε που είχε φύγει. Αλλά πριν μπει κανείςστο οπτικό του πεδίο, άκουσε ζωηρά, γρήγορα βήματα απόμπότες. Σηκώθηκε θορυβημένος, το βλέμμα του πήγεαμέσως στο κομμά-τι του χολ της εισόδου που μπορούσε ναδει. Ήξερε ότι η οπλοθήκη ήταν μισό δωμάτιο μακριά.Υπήρχε ένα στιλέτο στο γραφείο κοντά στο ντουλάπι, αλλάενώ σκεφτόταν να τρέξει και να το πάρει, συνειδητοποίησε ότιμόνο ο Αούκας ή ο Τζακ Γκρέιστοουν θα έμπαιναν στο σπίτιχωρίς να χτυπήσουν.

Τα βήματα πλησίασαν. Ένας ψηλός άντρας με φαρδιούςώμους, καστανόξανθα μαλλιά και ψυχρά γκρίζα μάτιαεμφανίστηκε στην πόρτα της βιβλιοθήκης. Φορούσερεντιγκότα, παντελόνι ιππασίας και μπότες. Κάρφωσε τοβλέμμα του στον Ντόμινικ καθώς έβγαζε τα δερμάτινα γάντια

του. Ύστερα κοίταξε πίσω από τον Ντόμινικ, σαρώνοντας μετο βλέμμα του το δωμάτιο, και γύρισε πάλι σ’ αυτόν. «Βλέπωότι ανακάλυψες το μπράντι μου, Πάτζετ», του είπε. «ΑούκαςΓκρέιστοουν, λόρδε μου».

Όλες οι αισθήσεις του Ντόμινικ σήμαναν συναγερμό. Πώςήξερε ο αδερφός της Τζούλιαν την πραγματική τουταυτότητα; «Νομίζω ότι κάνετε κάποιο λάθος, μεσιέ», είπεήρεμα με τη βαριά αγγλική προφορά του.

«Μπορείς ν’ αφήσεις την κάλυψη», είπε ξερά ο Αούκας κιέκλεισε την πόρτα πίσω του. «Να υποθέσω ότι δεν είναικανένας στο σπίτι;»

Ο Ντόμινικ σταμάτησε να μιλάει με ξενική προφορά. «Δενείναι κανένας στο σπίτι».

. «Ωραία». Το χαμόγελο του Αούκας ήταν φευγαλέο καιχωρίς ίχνος ευθυμίας. Ο Ντομ σκέφτηκε ότι ήταν έναςήρεμος, συγκρατημένος άνθρωπος. «Τον περασμένο μήνα οΣεμπάστιαν μ’ έστειλε στη Γ αλλία για να σε πάρω, και τώραμε στέλνει στο Γ κρέι-στοουν για να σε πάρω ξανά. “Αρκετάέκανες διακοπές”, είπε επί λέξει. Είσαι απολύτωςαπαραίτητος στο Υπουργείο Πολέμου».

Η ένταση μειώθηκε κάπως, αλλά όχι τελείως. Ο Ντόμινικχαμογέλασε, γιατί αυτό σίγουρα ήταν κάτι που θα μπορούσε

να έχει πει ο Γουόρλοκ. Αλλά αν ο Σεμπάστιαν Γουόρλοκείχε στείλει τον Αούκας Γκρέιστοουν στη Γαλλία για να τονσώσει, τότε ο αδερφός της Τζούλιαν δεν ήταν καθόλουσυνηθισμένος επαρχιώτης ευγενής. «Χαίρομαι που σεγνωρίζω, Γκρέιστοουν. Και θα

φροντίσω να σου αντικαταστήσω το μπράντι. Τοαπολαμβάνω

εδώ και μια βδομάδα».

«Ευχαρίστησή μου», είπε ο Λούκας και προχώρησε μπρο-στ(^_ Απλωσε το χέρι του στον Ντόμινικ κι εκείνος του τοέσφιξε. «Έμαθα ότι έχεις γοητεύσει την Τζούλιαν».

Του έγραψε η Αμέλια, σκέφτηκε ο Ντομ. Δεν ενέκρινε τογεγονός ότι η αδερφή της περνούσε τόσο χρόνο μαζί του. Ηέκφραση του Λούκας δεν άλλαξε κι εκείνος δεν μπορούσε νακαταλάβει τι σκεφτόταν.

«Όταν ξύπνησα για πρώτη φορά από τον πυρετό, δεθυμόμουν τίποτε μετά τον τραυματισμό μου στη Νάντη», είπεπροσεκτικά. «Δε θυμόμουν να με φέρνουν εδώ ούτε ήξερα ανήμουν στη Γαλλία ή στην Αγγλία. Η αδερφή σου μουμιλούσε γαλλικά αλλά κατάλαβα ότι ήταν Αγγλίδα, και ησύγχυσή μου μεγάλωσε περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι μ’άκουσε να φωνάζω στο παραλήρημά μου και έβγαλε το

συμπέρασμα ότι ήμουν αξιωματικός του γαλλικού στρατού».

Ο Λούκας τον κοίταξε έκπληκτος. «Α, τώρα κατάλαβα».Χαμογέλασε αχνά. «Η μικρή μου αδερφή με τιςριζοσπαστικές απόψεις πρέπει να ενθουσιάστηκε πιστεύονταςότι είσαι Γάλλος αξιωματικός. Έγινες αμέσως ήρωας σταμάτια της».

Πόσο καλά ήξερε την_αδερφή του, σκέφτηκε ο Ντόμ. «Ήτανπολύ ενθουσιασμένη. Είδα επίσης ότι έγραφε ένα γράμμαστους Ιακωβίνους στο Παρίσι και κατάλαβα αμέσως ότι τουςυποστηρίζει. Μερικές ερωτήσεις μου το επιβεβαίωσαν. Καιενώ είχα μάθει ότι βρισκόμουν στην Κορνουάλη, είχα τηνεντύπωση ότι ήμουν σε φωλιά Ιακωβίνων. Έτσι έπαιξαθέατρο. Αφού της έδωσα ψεύτικο όνομα, προφανώς δενμπορούσα να σταματήσω να το χρησιμοποιώ χωρίς ναμυριστεί τι έκανα στη Γαλλία. Δεν προσπάθησα ιδιαίτερα νατη γοητεύσω. Την είχε γοητεύσει ήδη η σκέψη ότι ήμουνΓάλλος αξιωματικός. Και εξακολουθεί να πιστεύει ότι είμαι οΣαρλ Μορίς».

Ο Λούκας πήγε στον υπέροχο σκαλιστό μπουφέ και γέμισεενα ποτήρι με μπράντι. «Και η Αμέλια το πιστεύει».

«Επικοινωνούσε μαζί σου;»

«Φυσικά». Ο Λούκας ήπιε μια γουλιά από το ποτό του.

«Όταν σε άφησα εδώ, οι οδηγίες μου ήταν σαφείς. Ήθελα ναξέρω πό-

τε ακριβώς είχες διαφύγει τελείως τον κίνδυνο και άρχιζες ναα-ναρρώνεΐ9>.

«Νομίζω ότι άρχισα να αναρρώνω μια βδομάδα αφότου ήρθαεδώ. Και είμαι εδώ τρεις βδομάδες».

«Τρεισήμισι βδομάδες», τον διόρθωσε ο Λούκας,κοιτάζοντας τον έντονα ενώ έπινε το μπράντι του. «Η Αμέλιαανησύχησε αρκετά ώστε να μου γράψει πριν από λίγες μέρες.Και όπως σου είπα, ο Σεμπάστιαν με διέταξε να γυρίσω και νασε πάρω».

Ο Ντομ ήπιε λίγο από το ποτό του και αναγκάστηκε ναπαραδεχτεί ότι εξακολουθούσε να μην μπορεί να καταλάβειτον Γκρέιστοουν. Άφησε το ποτήρι του κάτω, κάθισε στονκαναπέ και σταύρωσε τα πόδια του. Προτιμούσε να μησυζητήσει τις ανησυχίες της Αμέλια. «Πες μου πώς ακριβώςκατέληξα εδώ».

Ο Λούκας ξαφνιάστηκε. Ο τόνος του Ντομ ήταν αυταρχικός·ήθελε να του θυμίσει ποιος ήταν ανώτερος. Ακούμπησε τογοφό του στον μπουφέ. «Την πρώτη Ιουλίου, λίγο μετά τοξημέρωμα, έλαβα διαταγή να σπεύσω στη Βρέστη να πάρωέναν τραυματισμένο άντρα και να τον μεταφέρω κατευθείαν

στον Σεμπάστιαν. Ήμουν στο Λονδίνο. Επιστράτευσα τονΤζακ, ο οποίος έτυχε να είναι στην πόλη και να διασκεδάζει.Κανένας δεν είναι τόσο επιδέξιος στο να ξεφεύγει από τοναυτικό, οποιοδήποτε ναυτικό, όσο ο Τζακ. Ο Σεμπάστιανφρόντισε να βρεθεί ένα μικρό πολεμικό πλοίο και πλήρωμα.Φύγαμε το βράδυ και φτάσαμε στη Βρέστη το απόγευμα τηςπρώτης Ιουλίου. Μας είχαν δώσει σαφείς οδηγίες -θαψάχναμε για ένα φάρο πέντε χιλιόμετρα νότια από το κεντρικόλιμάνι. Ήταν εύκολο να τον βρούμε. Εσύ, φίλε μου, ήσουνπερισσότερο νεκρός παρά ζωντανός, και αποφασίσαμε πωςόσο πιο γρήγορα σε βγάζαμε στη στεριά, τόσο το καλύτερο.Έτσι σε φέραμε στο Γκρέιστοουν αντί να σε πάμε στοΛονδίνο. Ο Σεμπά-στιαν δε χάρηκε», πρόσθεσε ξερά. «Τουεξήγησα ότι θα χαιρόταν ακόμα λιγότερο αν πηγαίναμε στοΛονδίνο ένα πτώμα».

Οι αδερφοί Γκρέιστοουν είχαν αψηφήσει το γαλλικό ναυτικόκαι τον γαλλικό στρατό -και πιθανόν τους χωροφύλακες- γιανα τον σώσουν, κι εκείνος τους είχε ξεπληρώσειαποπλανώντας την αδερφή τους, σκέφτηκε ο Ντόμινικ. Ήτανκαλός κριτής χαρακτήρων και καταλάβαινε ότι αυτός οάνθρωπος θα προσπαθούσε να τον σκοτώσει αν μάθαινε γιατη σχέση τους. Ήταν άδικο. Αλλά

είχε μάθει από καιρό ότι η ζωή ήταν άδικη και γεμάτη απόαπρόσμενα σκαμπανεβάσματα που κανένας δεν επιθυμούσε.Στο κάτω κάτω, όφειλε πολλά και στην Τζούλιαν, και την είχε

ανταμείψει αποπλανώντας την.

Οι γνώριμες πια τύψεις επέστρεψαν. «Σου είμαιυποχρεωμένος, Γκρέιστοουν, όπως και στον αδερφό σου.Σκοπεύω να σου το ξεπληρώσω -και σε ολόκληρη τηνοικογένεια». Θα αποζημίωνε την οικογένεια με έναγενναιόδωρο χρηματικό ποσό. Κι αν ποτέ κάποιοςΓκρέιστοουν χρειαζόταν τη βοήθειά του ή την επιρροή τουστους υψηλούς κύκλους, θα την είχε. «Μπορείς πάντα να μεβρεις στο σπίτι μου στο Λονδίνο. Κι αν δεν είμαι εκεί, η χήρακόμισσα κανονίζει τις δουλειές μου. Πάντα ξεπληρώνω ταχρέη μου».

«Δε μας χρωστάς τίποτα. Είμαι πατριώτης και ήταν χαρά μουπου μπόρεσα να βοηθήσω».

Ο Ντομ ήξερε ότι ο Λούκας το εννοούσε. Τονπαρακολουθούσε ενώ εκείνος πηγαινοερχόταν ανήσυχος καιήταν σίγουρος ότι θα επανερχόταν στο θέμα της σχέσης τουμε την Τζούλιαν. Όμως είχε κι αυτός να πει ένα δυοπράγματα. «Πρέπει να προσέχεις την αδερφή σου», είπεανέκφραστα.

Ο Λούκας ξαφνιάστηκε.

«Για έξυπνη γυναίκα, η αφέλειά της είναι απίστευτη. Δεν έχειιδέα τι συμβαίνει στη Γαλλία, δεν έχει ιδέα τι σημαίνει

πόλεμος κι έχει εξιδανικεύσει την επανάσταση και τουςδημοκρατικούς. Είμαστε σε πόλεμο κι εκείνη υποστηρίζει τονεχθρό. Δε θα της βγει σε καλό».

«Ξέρω πολύ καλά τις απόψεις της Τζούλιαν», απάντησεκοφτά ο Λούκας. «Τις ανέχομαι, αλλά δεν τις εγκρίνω, και τοξέρει. Όμως εσένα γιατί σε απασχολεί; Μπορείς να μουεξηγήσεις, σε παρακαλώ;»

«Μου έσωσε τη ζωή. Μ’ αυτό τον τρόπο σώζω κι εγώ τη δικήτης. Δεν πρέπει να εκφράζει ανοιχτά τις ριζοσπαστικές ιδέεςτης σε τέτοιους επικίνδυνους καιρούς».

Ο Λούκας κοίταξε τον Ντόμινικ έντονα. «Εξακολουθώ ναμην καταλαβαίνω γιατί σε νοιάζει, Πάτζετ».

Ο Ντομ κούνησε το κεφάλι του. «Τότε δε χρειάζεται νακαταλάβεις. Ήξερες ότι σκέφτεται να βοηθήσει τουςΙακωβίνους στο

Παρίσι ψάχνοντας να βρει κάποια οικογένεια εμιγκρέδων πουέχει εγκατασταθεί στην Κορνουάλη;»

«Όχι, δεν το ήξερα», είπε βλοσυρά ο Λούκας.

«Ο Τρέιτον είναι ερωτευμένος μαζί της. Και είναι επικίνδυναριζοσπάστης».

«Δεν εγκρίνω τον Τρέιτον. Της αξίζει κάτι καλύτερο. Πώςέμαθες γι’ αυτή την αποστολή των Ιακωβίνων;»

Ούτε ο Ντομ ενέκρινε τον Τρέιτον, οπότε τα λόγια τουΛούκας τον ικανοποίησαν. «Εκείνη μου το είπε. Τηνπροειδοποίησα να μην ψάξει να βρει την οικογένεια τωνεμιγκρέδων που γυρεύουν οι Ιακωβίνοι φίλοι της. Δενπρόκειται να τα καταφέρει ποτέ σ’ αυτού του είδους τακατασκοπευτικά παιχνίδια».

«Την έχω μαλώσει κατ’ επανάληψη. Της έχω απαγορεύσει ναπηγαίνει στις συγκεντρώσεις των ριζοσπαστών. Και συμφωνώμαζί σου -η Τζούλιαν δεν κάνει για κατάσκοπος. Αλλά ηαδερφή μου είναι πεισματάρα και είναι πολύ δύσκολο να τηνελέγξει κανείς. Δεν μπορώ να την κλειδώσω στο σπίτι».

«Πρέπει να την ελέγξει κάποιος, αλλιώς μπορεί να μπλέξει σεκαμιά κατάσταση από την οποία δε θα μπορέσει να ξεφύγει.Οι απόψεις της είναι ανατρεπτικές, αν όχι προδοτικές, καιμπορεί να βρεθεί σε σοβαρό κίνδυνο. Οι δικοί μας μπορεί ν’αποφασίσουν να τη δικάσουν και οι Ιακωβίνοι θα τηνκαταστρέψουν μόλις τελειώσουν μαζί της».

«Τόσο άσχημα είναι τα πράγματα στη Γαλλία;»

«Τόσο άσχημα είναι τα πράγματα στη Γαλλία», επανέλαβεαργά ο Ντόμινικ. «Η αδερφή σου έχει μια ξεχωριστή γοητεία.

Τη συμπάθησα πολύ αυτές τις βδομάδες που πέρασαν. Δεθέλω να τη δω να πληρώνει κάποιο φοβερό τίμημα για τηναπειρία της». Οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν. «Πρέπει να κοιτάζειτη δουλειά της, να μην ανακατεύεται με τα πολιτικά και νακαλοπαντρευτεί».

Ο Λούκας γέλασε άκεφα. «Ξέρεις, Πάτζετ, σε σέβομαι, και όχιεπειδή είσαι ένας Μπέντφορντ, αλλά για όσα κάνεις για τηχώρα μας. Και παρ’ ότι συμφωνώ μαζί σου σε ό,τι αφορά τηνΤζούλιαν, αν νομίζεις ότι μπορώ να την παντρέψω με το ζόρι,τότε δεν την ξέρεις τόσο καλά όσο ισχυρίζεσαι. Και μια πουτο συζητάμε, απε-χθάνομαι να την πιέζω για οτιδήποτε».

«Μα εσύ είσαι η κεφαλή αυτής της οικογένειας, Γκρέιστοουν,

α εσύ αποφασίζεις τι είναι καλύτερο για εκείνη. Είναι φανερόότι κάποιος πρέπει να την προσέχει. Είμαι διατεθειμένος ναβοηθήσω α' αυτό το ζήτημα».

Ο Λούκας παραξενεύτηκε. «Τι εννοείς;»

«Σου λέω και πάλι ότι πάντα ξεπληρώνω τα χρέη μου.Οφείλω πολλά σ’ εσένα και στον αδερφό σου και στιςαδερφές σου. Μπορώ να συμβάλω στην προίκα της».

Ο Λούκας τον κοίταξε κατάπληκτος. «Γιατί, διάβολε, θα τοέκανες αυτό;» ρώτησε τραχιά. «Η Αμέλια μου έγραψε ότι τηνανησυχεί πολύ η συμπάθεια που σου δείχνει η Τζούλιαν. Είπε

ότι έχει θορυβηθεί επειδή η Τζούλιαν έγινε από νοσοκόμακαθημερινή σου παρέα. Ισχυρίζεται ότι εσείς οι δυο είσαστεσυνέχεια μαζί. Εγώ, φυσικά, ήξερα ποιος ήσουν όταν πήρα τογράμμα και δεν ανησύχησα, αν και ξαφνιάστηκα, ξέρονταςτην αδερφή μου όπως την ξέρω. Αλλά ανησυχώ τώρα. Πόσοστενή είναι η σχέση σας;»

Ο Ντομ έμεινε εντελώς ανέκφραστος. «Δε χρειάζεται ν’ανησυχείς. Ξέρεις ήδη πόσο στενή είναι η σχέση μας. Ήταν οσω-τήρας μου, η νοσοκόμα μου και η παρέα μου.Απολάμβανα τη συντροφιά της όσο ανέρρωνα. Κι εκείτελειώνουν όλα. Δε φαντάζομαι να υπαινίσσεσαι ότι είχαμεκάποια ανάρμοστη σχέση;»

Ο Λούκας κοιτούσε. «Όχι. Όχι βέβαια», είπε μετά από λίγο.«Είσαι έντιμος άνθρωπος».

Ο Ντόμινικ παραλίγο να μορφάσει. Ήξερε την έκφρασηΈντιμος Πόλεμος, αλλά όποιος το πίστευε ήταν ανόητος καιδε θα ζού-σε για πολύ. «Σκέψου την προσφορά μου,Γκρέιστοουν».

«Δε δέχομαι να συμβάλεις στην προίκα της αδερφής μου»,απάντησε κοφτά ο Λούκας.

Ο Ντόμινικ συνειδητοποίησε ότι δε θα του επέτρεπε να δώσειούτε μια πεντάρα. Η στάση του Λούκας τον εντυπώσιασε.

«Φοβάμαι επίσης ότι η Τζούλιαν θα γίνει πιόνι στα χέρια τωνΠαριζιάνων ριζοσπαστών φίλων της. Αν ήμουν στη θέση σου,θα παραβίαζα την αλληλογραφία της».

Ο Λούκας κοκκίνισε. «Η αλήθεια είναι ότι μου πέρασε από τομυαλό. Αλλά απεχθάνομαι την ιδέα να κατασκοπεύω τηναδερφή μου. Είναι αντίθετο με την προσωπική μου αίσθησητιμής».

«Χρειάζεται την προστασία σου. Θα το μετανιώσεις άν δεν τοκάνεις».

Ο Λούκας ήπιε μια γουλιά μπράντι.

Ο Ντομ επωφελήθηκε από το δισταγμό του για να συνεχίσει.«Μου έσωσε τη ζωή και δε θέλω να κινδυνεύσει η ζωή τηςεξαιτί-ας των ανόητων απόψεών της. Ήξερες ότι έχειδυσκολίες με τους γείτονές σας; Οτι κάποιοι απ’ αυτούς τηςγυρίζουν την πλάτη; Ότι πόρτες που κάποτε ήταν ανοιχτέςτώρα είναι κλειστές;»

«Ναι, το ξέρω», απάντησε βλοσυρά ο Λούκας. «Όμως αννομίζεις ότι η λύση είναι να την παντρέψω με το ζόρι και ναπαριστάνει ο σύζυγός της το δεσμοφύλακα, κάνεις λάθος.Ακόμα κι αν την έπειθα ν’ ανεβεί τα σκαλιά της εκκλησίας,θα επέμενε στις ριζοσπαστικές απόψεις της -ίσως και μεμεγαλύτερο ζήλο». Πήρε το ποτό του, αλλά απλώς το κοίταζε

καθώς στριφογύριζε το ποτήρι στο χέρι του.

Ο Ντομ κατάλαβε ότι είχε υποστηρίξει τα επιχειρήματά του μετον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και τον εξέπληξε το πόσοσημαντικό θεωρούσε να το κάνει. Αλλά ο χειρότερος εχθρόςτης Τζούλιαν ήταν ο εαυτός της. Κάποιος έπρεπε να τηνπροσέχει.

Υπενθύμισε στον εαυτό του ότι δεν ήταν δικό του θέμα. Όχιπια. Η υπενθύμιση του φάνηκε άστοχη. Και γνώριζε τηνΤζούλιαν αρκετά καλά ώστε να ξέρει ότι ήταν πεισματάρα καιστο τέλος θα έκανε αυτό που ήθελε.

Ωστόσο υπήρχε κάτι ακόμα. «Επισήμανα όσα είχα να επιση-μάνω, με μια εξαίρεση».

Ο Λούκας σήκωσε το βλέμμα του.

«Ούτε τώρα μπορώ να αποκαλύψω την πραγματική μουταυτότητα».

«Η Τζούλιαν ποτέ δε θα σε πρόδιδε στους εχθρούς σου,Πάτζετ. Σίγουρα το ξέρεις αυτό».

Ο Ντόμινικ δεν το ήξερε. «Μόνο πέντε άνθρωποι γνώριζανγια τις δραστηριότητές μου, Γκρέιστοουν, και τώρα έγιναν έξι.Οι γυναίκες που μένουν σ’ αυτό το σπίτι δεν πρέπει να μάθουνποιος είμαι, ότι είμαι Άγγλος, ότι είμαι ο Μπέντφορντ. Δεν

πρέπει να έχουν στα χέρια τους μια τέτοια πληροφορία. Είναιάκρως απόρρητη».

Ο Λούκας κούνησε το κεφάλι του. «Μου το τόνισε ήδη ο Σε-μπάστιαν. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν για σένα, ούτε κανστον Τζακ».

«Ωραία». Ο Ντομ χαμογέλασε για πρώτη φορά εκείνο τοπρωί ,α έπιασε το ποτήρι του. «Οπότε εγώ θα παραμείνωΣαρλ Μ >ρίς κι εσύ θα κάνεις ότι με συλλαμβάνεις».

* * *

Όταν η Τζούλιαν οδήγησε το άλογο της άμαξας στο στάβλο,είδε το κόκκινο άλογο του Λούκας στο παχνί του.

Ο Λούκας ήταν στο σπίτι.

Θα ανακάλυπτε ότι ο Σαρλ ήταν Γάλλος στρατιώτης και θατον παρέδιδε στις Αρχές.

Τράβηξε βιαστικά την ξαφνιασμένη φοράδα στο παχνί της,έκλεισε την πόρτα και βγήκε τρέχοντας από το στάβλο, μετην καρδιά της να χτυπάει δυνατά από το φόβο. Έπρεπε ναεμποδίσει τον Λούκας να παρέμβει. Δεν έπρεπε να τον αφήσεινα συλλάβει τον Σαρλ! Σήκωσε τις φούστες της κι έτρεξε στομονοπάτι, σκο-ντάφτοντας αρκετές φορές. Έφτασε στηνείσοδο του σπιτιού κο-ντανασαίνοντας. Όρμησε μέσα χωρίς

να μπει στον κόπο να κλείσει την πόρτα. Το σπίτι ήταναλλόκοτα σιωπηλό. Πού ήταν; Το μόνο που άκουγε ήταν ηδική της βαριά, λαχανιασμένη αναπνοή.

Πήγε ν’ ανέβει τη σκάλα, προσπερνώντας την κλειστή πόρτατης βιβλιοθήκης. Και σταμάτησε απότομα όταν άκουσεμουρμου-ρητό από αντρικές φωνές από πίσω.

Έμεινε ακίνητη, προσπαθώντας να ξαναβρεί την ανάσα της. 0τόνος των φωνών ακουγόταν ήρεμος και φυσιολογικός, σαννα γινόταν μια ήσυχη συζήτηση.

Ο Λούκας πρέπει να ήταν μέσα, αλλά δεν μπορεί να ήταν μετον Σαρλ. Θα πρέπει να ήταν κάποιος άλλος επισκέπτης,γιατί ο αδερφός της δε θα συζητούσε ποτέ φιλικά με ένανεχθρό της χώρας! Οι φωνές θα ήταν υψωμένες, σε τόνοέντονο ή οργισμένο. Έπιασε το πόμολο, αλλά είχε τόσηαγωνία που το χέρι της γλίστρησε πάνω του αντί να τογυρίσει. Καθώς το έπιανε ξανά, άκουσε τον Λούκας να μιλάειπολύ καθαρά, με κάποια ευθυμία 0τη φωνή του.

Έκλεισε τα μάτια της ανακουφισμένη. Ίσως ο Σαρλ είχε φύγειαπό το σπίτι.

Κι έπειτα άκουσε την καλλιεργημένη φωνή ενός Αγγλου μεάψογη προφορά να του απαντάει.

Και τότε άρχισε η δυσπιστία.

Δεν μπορεί να ήταν ο Σαρλ αυτός που μιλούσε.

Χωρίς να σκεφτεί, κόλλησε το αυτί της στην πόρτα.

«Σίγουρα θα μου πάρει το κεφάλι αν δεν είμαστε στο Γουάιτ-χολ μέσα σε σαράντα οχτώ ώρες», έλεγε ο Λούκας.

«Αυτά τα κάνουν οι δημοκρατικοί, και πρέπει να σου πω ότιβρίσκω το αστείο σου κακόγουστο».

Η δυσπιστία της Τζούλιαν μεγάλωσε. Δεν ήταν δυνατόν. ΟΆγγλος ακουγόταν σαν τον Σαρλ! Θα μπορούσε να πιστέψειότι πραγματικά ήταν εκείνος, μόνο που δεν είχε γαλλικήπροφορά. Αντίθετα, ο τόνος του ήταν πολύ καλλιεργημένοςκαι αριστοκρατικός,

«Θα φύγουμε σήμερα το απόγευμα, αν σε εξυπηρετεί, Πάτζετ.Μπορούμε να νοικιάσουμε μια άμαξα με ξεκούραστα άλογαστην Πενζάνς για να πας στο Υπουργείο Πολέμου όπως σεδιέταξαν».

«Με εξυπηρετεί», απάντησε ο Αγγλος. «Σκέφτηκα ναπροσπαθήσω να στείλχο γράμμα στο Λονδίνο, αλλάφοβήθηκα να στείλω πληροφορίες με το ταχυδρομείο».

«Υποθέτω ότι ανύπομονείς να φύγεις από την Κορνουάλη».

«Ειλικρινά, ανυπομονώ να γυρίσω στο Λονδίνο.Δυσκολεύομαι να φανταστώ ότι θα περπατάω στο δρόμοχωρίς το φόβο ότι θα πέσω πάνω σε κανένα οργισμένο, βίαιοπλήθος με δολοφονικές προθέσεις. Και ανυπομονώ ακόμα,περισσότερο να γυρίσω στο σπίτι μου. Έχει περάσει πάνω απόένας χρόνος -ενάμισης, για την ακρίβεια».

Η δυσπιστία της Τζούλιαν έγινε σοκ. Όχι. Αυτός δεν ήταν οΣαρλ, γιατί ο Σαρλ ήταν Γ άλλος, είχε γαλλική προφορά καιδεν είχε σπίτι στο Λονδίνο!

«Η Τζούλιαν θα αντισταθεί με νύχια και με δόντια», είπε οΛούκας. «Θα γίνει έξω φρενών όταν σε συλλάβω για να σεπαραδώσω στις Αρχές του Λονδίνου».

«Δε θα μάθει ποτέ ποιος είμαι στην πραγματικότητα».

Η Τζούλιαν αισθάνθηκε να παραλύει. Δε θα μάθει ποτέ...

Με κάποιο τρόπο κατάφερε να ανοίξει την πόρτα... και είδετον Σαρλ και τον Λούκας να στέκονται μπροστά στο σβηστότζάκι.

Ω Θεέ μου.

Γύρισαν ταυτόχρονα και την κοίταξαν. Ο Λούκας χαμογέλα-σε· ο Σαρλ όχι. «Γεια σου, Τζούλιαν. Γνώρισα το φίλο σουτον

Μορίς»·

Η Τζούλιαν δεν έβλεπε καν τον αδερφό της. Έβλεπε μόνοτον Σαρλ ·· ο οποίος δεν ήταν καθόλου Γάλλος.

Το σοκ της εντάθηκε. Τον κοιτούσε άναυδη.

Ο Σαρλ ήταν ένα ψέμα. Τα πάντα ήταν ένα ψέμα.

«Φοβάμαι ότι το πικνίκ μας πρέπει να ματαιωθεί», είπεεκείνος στα γαλλικά. «Ο αδερφός σου έχει άλλα σχέδια γιαμένα».

«Πριν αρχίσεις να φωνάζεις, πρέπει να τον πάω στο Λονδίνο.Οι Αρχές θα θέλουν να τον ανακρίνουν», είπε ο Λούκας.

Εκείνη άρχισε να τρέμει ανεξέλεγκτα, το βλέμμα της ήτανκαρφωμένο στα μάτια του Πάτζετ. «Ψεύτη».

Τα πράσινα μάτια του άστραψαν.

Ο Λούκας την πλησίασε και ακούμπησε το χέρι του στομπράτσο της. Εκείνη το τίναξε από πάνω της, δίχως να τονκοιτάξει. «Ψεύτη! Σε άκουσα! Μιλάς τέλεια αγγλικά, χωρίςγαλλική προφορά! Δεν είσαι Γ άλλος, είσαι Άγγλος!»

Η έκφραση του Ντόμινικ δεν άλλαξε καθόλου. Την κοιτούσεχωρίς να λέει κουβέντα, όμως η Τζούλιαν καταλάβαινε ότι το

μυαλό του δούλευε πυρετωδώς. ·

«Μην προσπαθήσεις ν’ αρνηθείς ότι είπες ψέματα. Δεν είσαιΓάλλος!» του φώναξε. Πού ήταν ο αγαπημένος της ΣαρλΜορίς; αναρωτήθηκε. Πώς μπορεί να συνέβαινε αυτό;

«Πόση ώρα στεκόσουν στην πόρτα, Τζούλιαν;» τη ρώτησεήρεμα ο Λούκας.

Εκείνη δεν μπορούσε να σταματήσει να τρέμει. Συνέχισε νακοιτάζει τον Άγγλο. «Αρκετή ώστε να σ’ ακούσω να τοναποκα-λείς Πάτζετ -ένα πολύ αριστοκρατικό, παλιό,αξιοσέβαστο αγγλικό επίθετο. Αρκετή ώστε να τον ακούσωνα μιλάει αγγλικά χωρίς την παραμικρή ξενική προφορά.Αρκετή ώστε να μάθω ότι ζει στο Λονδίνο, όχι στη Γαλλία.Ότι έχει εκεί ένα σπίτι που το έχει επιθυμήσει!» φώναξε.«Αρκετή ώστε να σ’ ακούσω να του λες ότι πρέπει να είναιστο Γουάιτχολ σε σαράντα οχτώ ώρες». Ανάσαινε βαριά,κυριευμένη από τρόμο. «Ο Τομ είχε δίκιο! Μομ είπε ότι δενπρέπει να σε εμπιστεύομαι!»

Και τον είχε εμπιστευτεί απόλυτα, με το κορμί της και τηνκαρδιά της.

Τελικά η έκφραση του Ντόμινικ άλλαξε. «Λυπάμαυ>, είπε.

Πώς ήταν δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Η βιβλιοθήκη άρχισενα γέρνει, να γυρίζει. Η Τζούλιαν δεν μπορούσε να σκεφτεί

καθαρά. Της ήταν αδύνατο να το πιστέψει!

Και μετά το κατάπληκτο μυαλό της κατάλαβε με ακρίβειαποιος ήταν ο άνθρωπος που κοιτούσε. Είχε τραυματιστεί στηΓαλλία, αλλά ήταν Άγγλος, κι αυτό μόνο ένα πράγμα μπορείνα σήμαι-νε. Ήταν Βρετανός κατάσκοπος και βρισκόταν στηΓαλλία για να υποσκάψει την Επανάσταση. «Είσαικατάσκοπος!»

Ο τόνος του Ντόμινικ ήταν κοφτός. «Λυπάμαι πολύ πουήμουν αναγκασμένος να σου πω ψέματα, Τζούλιαν. Αλλάδεν είμαι κατάσκοπος. Η μητέρα μου είναι Γαλλίδα και είχαπάει να δω την περιουσία της στη Γ αλλία όταν μουεπιτέθηκαν».

Η Τζούλιαν παραλίγο να βάλει τα γέλια. Λες και θα πίστευεποτέ ξανά έστω και μια λέξη του!

Πού ήταν ο αγαπημένος της Σαρλ, ο ήρωας τηςΕπανάστασης που την αγαπούσε;

«Τζούλιαν, προσπάθησε να ηρεμήσεις. Ήταν ζήτημαεπιβίωσης για τον Πάτζετ να συνεχίσει να συντηρεί τολαθεμένο σου συμπέρασμα ότι ήταν Γάλλος και αξιωματικόςτου στρατού».

Η Τζούλιαν κοίταξε τελικά τον αδερφό της. «Το ήξερες κιεσύ;»

«Όχι».

Ούτε αυτόν τον πίστεψε. «Θεέ μου, κι εσύ κατάσκοπος είσαι;Γι’ αυτό είσαι συνέχεια στο Λονδίνο τώρα τελευταία; Μπορείνα περιφέρεσαι κι εσύ στο Παρίσι!»

«Δεν έχω χρόνο για να κατασκοπεύω, Τζούλιαν», είπε οΛούκας. «Και το ξέρεις».

Εκείνη δεν ήξερε κάτι τέτοιο. Κοίταξε πάλι τον Πάτζετ και τηςφάνηκε αλαζονικός, συγκαταβατικός και πλούσιος, η επιτομήτου Βρετανού αριστοκράτη. Αναρωτήθηκε αν είχε τίτλο. Ηδυσπιστία, ο τρόμος και το σοκ είχαν γίνει μέσα της έναμπερδεμένο κουβάρι. Ζούσε έναν εφιάλτη. Δεν μπορεί ναήταν αλήθεια αυτό που συνέβαινε.

«Δεν πιστεύω κανέναν από τους δυο σας», είπε. Ύστεραγύρισε απότομα και βγήκε τρέχοντας από το δωμάτιο.

♦ * *

Η Τζούλιαν δεν ήξερε πόση ώρα στεκόταν μπροστά στοπαράθυρο της κρεβατοκάμαράς της και κοίταζε αφηρημένατο δρόμο και τους στάβλους από κάτω. Δεν μπορούσε νακουνηθεί. Δεν μπορούσε ν’ αναπνεύσει. Της ήταν αδύνατοννα σκεφτεί καθαρά. Το σοκ ήταν τόσο συντριπτικό που τηνείχε εξουθενώσει.

Όλα ήταν ένα ψέμα.

Το μυαλό της είχε κατακλυστεί από αναμνήσεις του Σαρλ καιτων στιγμών που είχαν περάσει μαζί -να τρώνε μαζί, ναδιαβάζουν εφημερίδες, να κάνουν βόλτα στους βράχους, νακάνουν έρωτα. Το λαμπερό χαμόγελό του, τα μάτια του πουγέμιζαν ζεστασιά και μετά έκαιγαν από πόθο...

Αγαπούσε τον Σαρλ Μορίς και την αγαπούσε κι αυτός, ήτανσίγουρη! Τον ήθελε πίσω απελπισμένα!

Αλλά ο Σαρλ Μορίς δεν υπήρχε. Ο ηρωικός Γάλλοςαξιωματικός της ήταν ένα ψέμα. Ο μήνας που είχαν περάσειμαζί, στην αρχή μ’ εκείνον σαν ασθενή κι εκείνη σαννοσοκόμα, ήταν ένα ψέμα. Ο άνθρωπος που ήταν στηβιβλιοθήκη, ο άγνωστος αριστοκράτης με τα ψυχρά μάτια,ήταν Άγγλος και κατάσκοπος!

Είχε περάσει βδομάδες στο κρεβάτι ενός Βρετανούκατασκόπου!

Και παρά το σοκ της, άρχισε ο πόνος, και τα πρώτα κύματατου θυμού.

«Μπορούμε να κάνουμε μια λογική συζήτηση;»

Η Τζούλιαν πάγωσε στο άκουσμα της φωνής του. Γύρισεαργά.

Ο Άγγλος, ο Πάτζετ, στεκόταν στο κατώφλι της κάμαράς τηςμε πρόσωπο βλοσυρό, βλέμμα έντονο και ερευνητικό.

Προσπάθησε να ανασάνει, έτρεμε ολόκληρη. «Φύγε απόδω!»

Εκείνος προχώρησε. «Σε λίγο φεύγουμε για το Λονδίνο καιθα ήθελα να συζητήσουμε». Έκλεισε την πόρτα πίσω του καιτην κοίταξε.

Η οργή την τύφλωνε. Η Τζούλιαν τον πλησίασε και τον χτύ-πησε με δύναμη στο πρόσωπο. Το χαστούκι ακούστηκε σανκαμ-τσικιά στο μικρό δωμάτιο.

Το μάγουλό του κοκκίνισε, αλλά εκείνος ούτε καν μόρφασε.«Μάλλον μου άξιζε αυτό», της είπε.

«Μάλλον;» είπε εκείνη με κομμένη την ανάσα.

«Ήλπιζα να σ’ αφήσω με ωραίες αναμνήσεις από τον Σαρ),Μορίς».

Η Τζούλιαν προσπάθησε να τον χτυπήσει ξανά, αλλά εκείνοςαπέφυγε το χτύπημα αρπάζοντας τον καρπό της. «Δε σεκατηγορώ που θέλεις να με χτυπήσεις, Τζούλιαν, αλλά με ταχαστούκια δε διορθώνεται τίποτα».

Εκείνη τράβηξε το χέρι της απότομα. «Σκόπευες να φύγεις

χω-ρίς να μου πεις ποτέ την αλήθεια για σένα;»

«Ναι. Υποστηρίζεις τους Ιακωβίνους, αλληλογραφείς με τουςΠαριζιάνους. Τόσο καιρό επέζησα επειδή εμπιστευόμουν τοένστικτό μου, και το ένστικτό μου μου έλεγε να εκμεταλλευτώτο συμπέρασμά σου ότι ήμουν αξιωματικός του γαλλικούστρατού. Προφανώς φοβόμουν ότι θα αποκάλυπτες τηνπραγματική μου ταυτότητα στους εχθρούς μου».

«Μου είπες ψέματα! Σε φρόντιζα, σου διάβαζα, σου ετοίμαζαφαγητό... κι εσύ μου έλεγες ψέματα! Σου έφερνα εφημερίδες...και σου δόθηκα! Και το μόνο που έκανες εσύ ήταν ναεκμεταλλεύεσαι τα συναισθήματά μου και να μου λεςψέματα!»

«Ήταν πολύ επικίνδυνο να σου πω ποιος ήμουν πραγματικά.Μη φωνάζεις».

Η Τζούλιαν ήθελε να τον χτυπήσει ξανά, να του βγάλει ταμάτια με τα νύχια της. Αλλά χαμήλωσε τη φωνή της.«Ήμασταν εραστές τόσες βδομάδες! Θα μπορούσες να μουπεις την αλήθεια οποιαδήποτε στιγμή, πριν ή αφού είχαμεκάνει έρωτα!»

«Όχι, δεν μπορούσα».

«Ω Θεέ μου! Τόσα χαμόγελα, τόσα ερωτικά βλέμματα, τόσητρυφερότητα και ζεστασιά... Όλα ήταν ψέματα!»

Ο Ντόμινικ δίστασε. «Σε συμπαθώ πάρα πολύ».

Τον χτύπησε πάλι κι εκείνος την άφησε. Ύστερα τραβήχτηκεπίσω, κλαίγοντας τελικά: «Σε ερωτεύτηκα!»

«Ερωτεύτηκες τον άντρα που ήθελες να ήμουν».

«Ερωτεύτηκα τον άντρα που ισχυριζόσουν ότι ήσουν, τονάντρα που υποκρινόσουν ότι ήσουν! Κι αυτό σε βόλευε, έτσιδεν είναι;» Ένιωσε να την κυριεύει τρόμος καθώςσυνειδητοποιούσε πόσο επιδέξια την είχε χειριστεί. «Είχες τηνπρόθεση να με αποπλανήσεις, να με κάνεις να σε ερωτευτώ!Είσαι ένα άσπλαχνο, άκαρδο κά-0αρμα! Ένας ψεύτης! Φύγεαπό δω! Φύγε μακριά μου! Γύρνα στη Γαλλία! Ελπίζω ναπεθάνεις εκεί!» είπε μέσα σε λυγμούς.

0 Ντόμινικ μόρφασε.

Όταν δεν κουνήθηκε ούτε μίλησε, εκείνη σταμάτησε τελικά νακλαίει και γύρισε να πάρει ένα μαντίλι από την τσέπη ενόςφορέματος που κρεμόταν στην κρεμάστρα του τοίχου. «Δενήθελα να σε πληγώσω», είπε σιγανά εκείνος όταν στράφηκεπάλι προς το μέρος του. «Το μόνο που ήθελα ήταν ναπροστατέψω τόν εαυτό μου. Ίσως κάποτε, όταν θα είσαι πιοήρεμη, καταλάβεις γιατί φέρθηκα όπως φέρθηκα».

«Δεν πρόκειται να καταλάβω ποτέ».

«Αν με χρειαστείς, θα είμαι στο Λονδίνο για μερικέςβδομάδες».

Η Τζούλιαν κατάπιε ένα λυγμό. «Με αηδιάζεις. Δεν πρόκειταινα στραφώ σ’ εσένα για τίποτα».

«Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να περάσεις από τοσπίτι μου στο Μέιφερ. Ζήτα τον Μπέντφορντ».

Το σκοτισμένο μυαλό της προσπαθούσε να καταλάβει τι τηςέλεγε. Το όνομά του ήταν Πάτζετ, ποιος ήταν ο Μπέντφορντ;

«Τζούλιαν, μου έσωσες τη ζωή. .Ξέρω ότι δε δέχεσαι τίποτααπ’ όσα σου λέω σήμερα, αλλά σου είμαι βαθύταταευγνώμων και υποχρεωμένος».

«Αν ήξερα ότι είσαι κατάσκοπος, θα σε άφηνα να πεθάνεις».

«Ξέρουμε κι οι δυο ότι δεν το εννοείς».

Τα μάτια της γέμισαν πάλι δάκρυα, αλλά τα συγκράτησε.

«Πρέπει να φύγω», είπε ο Ντόμινικ. «Ο αδερφός σουπεριμένει έξω με μια νοικιασμένη άμαξα. Λυπάμαι πολύ πουτα πράγματα τελειώνουν με τέτοιο τρόπο».

Έφευγε. Και, παραδόξως, η καρδιά της διαμαρτυρήθηκεουρλιάζοντας. Αγκάλιασε τον εαυτό της και αγνόησε την

απόγνωση που την πλημμύρισε ξαφνικά. «Στα τσακίδια».

Εκείνος στεκόταν εκεί με το βλέμμα του καρφωμένο στοπρόσωπό της, σαν να ήθελε να πει κι άλλα πράγματα.

Και η Τζούλιαν ευχήθηκε να την πλησίαζε ο Σαρλ, να τηνεπαιρνε στην αγκαλιά του και να της έλεγε ότι την αγαπούσε.Αλλά ο Σαρλ δεν υπήρχε! Αυτός που θα το έκανε ήταν έναςξένος...

Τον μισούσε!

Ο Ντόμινικ αναστέναξε και προχώρησε προς την πόρτα, αλλάσταμάτησε εκεί. «Θα ήθελα να σου πω κάτι ακόμα. Πρέπει ναξεχάσεις ότι άκουσες ποτέ κάτι για μένα, και πολύπερισσότερο ότι γνωριστήκαμε».

Δεν της είχε πει ότι ήθελε να κόψει όλες τις γέφυρες; Τώρα ηΤζούλιαν καταλάβαινε το λόγο.

«Έχω εχθρούς, Τζούλιαν, αλλά είμαι σίγουρος ότι εσύ δενείσαι ένας απ’ αυτούς».

Εκείνη έσφιγγε τις γροθιές της, βράζοντας από θυμό.«Πήγαινε στο διάβολο, εκεί που είναι η θέση σου!» τουφώναξε. «Ο Σαρλ ήταν ένας ήρωας! Εσύ, Πάτζετ, ξέρεις τιείσαι; Ένας δειλός!»

Με έκφραση εντελώς ανεξιχνίαστη, ο Ντόμινικ γύρισε καιέφυγε.

Η Τζούλιαν κοντοστάθηκε καθώς προσπερνούσε τον ξενώνα.Η Αμέλια είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή όταν έστρωσε τοκρεβάτι. Κοίταξε την άδεια κρεβατοκάμαρα με βαθιά θλίψη.

Είχαν περάσει τρεις μέρες από τότε που ο Άγγλος είχε φύγειαπό το Γκρέιστοουν και το σοκ είχε περάσει. Στη θέση τουυπήρχε τώρα ένας τρομερός, αβάσταχτος πόνος.

Κοίταξε το δωμάτιο που φιλοξενούσε τον Σαρλ σχεδόν ένανολόκληρο μήνα. Προσπάθησε να μην αφήσει ούτε μιαανάμνηση να έρθει στο μυαλό της. Έβλεπε αδιάκοπα τοπανέμορφο μελαχρινό πρόσωπό του, τα πράσινα μάτια του μετο διαπεραστικό βλέμμα. Τον είχε αγαπήσει τόσο βαθιά, τόσοαπόλυτα, όμως ήταν ανόητη. Είχε αγαπήσει κάποιον που δενυπήρχε στην πραγματικότητα.

Έκλεισε απότομα την πόρτα. Δεν μπορεί να είχε ραγίσει ηκαρδιά της. Ήταν αδύνατο. Η καρδιά της θα ράγιζε μόνο αν οΣαρλ ήταν αληθινός.

Το Σαρλ Μορίς ήταν ψεύτικο. Το πραγματικό όνομά του ήταν

Ντόμινικ Πάτζετ.

Ρίγησε. Πώς μπόρεσε να είναι τόσο τυφλή; Ο Τομ τον είχευποψιαστεί αμέσως. Δεν είχε παραξενευτεί τόσες φορές με τοντόνο της φωνής του, το παράστημά του, την ευφράδειά του,τη μόρφωσή του;

Αλλά εκείνος πάντα είχε κάποια εξήγηση κι εκείνη πάνταρουφούσε πρόθυμα την κάθε του λέξη.

Ρίγησε ξανά. Πόσο καιρό θα πονούσε έτσι; Ο Πάτζετ τηνκρατούσε στην αγκαλιά του και την κοιτούσε με πάθος ενώτην

οδηγούσε στην κορυφή της ηδονής. Της κρατούσε τα χέρια,της χαμογελούσε τρυφερά και την κοιτούσε με ζεστασιά καιαγάπη. Κι όλα ήταν ψέματα.

Ίσως να ένιωθε καλύτερα αν, τουλάχιστον, αυτός ο αναθεμα.τισμένος Τόρι κατάσκοπος την είχε αγαπήσει, αντί να τηχρησιμοποιήσει προς το συμφέρον του.

Και περίμενε στ’ αλήθεια να ξεχάσει ποιος ήταν;

Η Τζούλιαν κοίταξε βλοσυρά τη σκάλα και σκέφτηκε ότι θαμπορούσε να τον εκδικηθεί αν το ήθελε πραγματικά. ΟΝτόμινικ Πάτζετ ήταν κατάσκοπος. Πόσο θα χαίρονταν οιΠαριζιάνοι φίλοι της με μια τέτοια πληροφορία!

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Ενώ κοιτούσε τα σκαλιά, άκουσε την Αμέλια και τη μητέρατους στο σαλόνι. Προσπάθησε να βρει την αυτοκυριαρχίατης. Είχε μιλήσει στην Αμέλια για τον Ντόμινικ Πάτζετ, όμωςείχε περιοριστεί στα ξερά γεγονότα, προσπαθώνταςαπελπισμένα να κρύψει τα συναισθήματά της. Τα βράδιαήθελε να κλάψει μέχρι να την πάρει ο ύπνος, αλλάσυγκρατιόταν. Επέτρεπε στον εαυτό της την πολυτέλεια τωνδακρύων μόνο όταν η Αμέλια έλειπε και ήταν μόνη στο σπίτι.

Ήταν επίσης ευγνώμων που είχε φύγει ο Λούκας,διαφορετικά θα πρόσεχε ότι ήταν κακόκεφη και θλιμμένη. Όχιότι του χρωστούσε τίποτα τώρα. Όσο κι αν την ανέκρινε,εκείνη θα τηρούσε σιγή ιχθύος! Ήταν έξαλλη μαζί του πουδεν της είχε πει από την αρχή την αλήθεια για τον Πάτζετ.Αλλά όσο θυμωμένη κι αν ήταν, δεν έπαυε ν’ ανησυχεί. Ήτανφανερό ότι ο Λούκας ήταν κατά κάποιον τρόπο μπλεγμένοςμε τον πόλεμο, κι αυτό δεν της άρεσε. Σαν οικογένεια, δε θαμπορούσαν να τα βγάλουν πέρα χωρίς αυτόν. Και τοναγαπούσε, έστω κι αν την είχε εξαπατήσει.

Κατέβηκε κάτω. Πρόσεξε για πρώτη φορά ότι έξω ψιλόβρεχε.Τι ωραία, σκέφτηκε. Ο καιρός ήταν το ίδιο μελαγχολικός μετη διάθεσή της.

Ήταν ήδη στο Λονδίνο ο Πάτζετ;

Και μόνο που τον σκέφτηκε, εκνευρίστηκε με τον εαυτό της!

Τι είχε πάθει; Αν ήταν στο Λονδίνο, θα βρισκόταν στοΥπουργείο Πολέμου και θα έδινε πληροφορίες στον υπουργό!

Η Αμέλια βγήκε στο διάδρομο κι έφερε το δάχτυλό της σταχείλη της. «Η μαμά μόλις κοιμήθηκε».

Η Τζούλιαν χαμογέλασε σφιγμένα. «Είναι ιδανική μέρα για

ένα μεσημεριανό υπνάκο».

«Δεν είναι ακόμα μεσημέρι, Τζούλιαν».

Η Τζούλιαν αισθάνθηκε το χαμόγελό της να σβήνει. ΗΑμέλια την έπιασε από το χέρι. «Έλα να με βοηθήσεις ναετοιμάσουμε το μεσημεριανό φαγητό». ^ ^

Καθώς την τραβούσε προς την κουζίνα, η Τζούλιαν θυμήθηκεξαφνικά τις φορές που πήγαινε στον Σαρλ φαγητό με τοδίσκο. Ένιωσε έναν διαπεραστικό πόνο στην καρδιά καιθύμωσε πάλι με τον εαυτό της.

Όταν έφτασαν στην κουζίνα, η Αμέλια της έδωσε ένα μπολμε αμπελοφάσουλα για να τα πλύνει και να τα καθαρίσει. ΗΤζούλιαν πήγε στο νεροχύτη. «Δείχνεις πιο ξεκούραστησήμερα», σχολίασε η αδερφή της την ώρα που γέμιζε τομπολ με νερό.

Η Τζούλιαν σκέφτηκε ότι πρέπει να είχε κοιμηθεί λίγες ώρες

το προηγούμενο βράδυ. «Ναι, είμαι».

«Τι θα κάνεις το απόγευμα;»

«Μάλλον θα διαβάσω».

«Γιατί δεν πας να δεις τον Τομ;»

Η Τζούλιαν στράγγισε το μπολ με τα αμπελοφάσουλα.Γύρισε και κοίταξε την Αμέλια. Αργά ή γρήγορα θα έπρεπε ναδει τον Τομ. Από μια μεριά ανυπομονούσε να του πει τι είχεγίνει. Θα γινόταν έξω φρενών μόλις μάθαινε για τον Πάτζετ.Και θα έγραφε αμέσως στο Παρίσι.

Όμως αυτό την έκανε να διστάζει. Απ’ την άλλη, έτσι ήταν οπόλεμος.

«Νομίζω ότι θα σε ωφελήσει να κάνετε μια από εκείνες τιςριζοσπαστικές συζητήσεις σας», είπε απαλά η Αμέλια.

Η Τζούλιαν είχε κάνει αμέτρητες πολιτικές συζητήσεις με τονΠάτζέτ. Και τώρα ήξερε γιατί εκείνος φοβόταν τον όχλο καικατηγορούσε τους Ιακωβίνους για υποκίνηση βίας, γιατίλυπόταν Υΐα την εκτέλεση του βασιλιά, για την κατάργησητης Εθνικής Συνέλευσης, γιατί έδειχνε να θλίβεται για τουςεμιγκρέδες που εΡχονταν στη Βρετανία κατά κύματα.Υποκρινόταν ότι υποστήριζε την Επανάσταση. Ήτανβασιλόφρονας.

«Τζούλιαν, πότε θα συζητήσουμε γι’ αυτό που συνέβη;» Η

Αμέλια την πλησίασε και την κοίταξε με βλέμμα γεμάτοκαλοσύνη αλλά και ανησυχία.

«Δεν έχουμε να πούμε τίποτα. Πίστευα ότι ήταν ένας ήρωας.Αλλά το Σαρλ Μορίς ήταν ψεύτικο». Ακουγόταν τόσοήρεμη!

Η Αμέλια της έπιασε τα χέρια. «Ξέρω πόσο ξετρελαμένηήσουν μαζί του. Καταλαβαίνω πόσο συντετριμμένη είσαιτώρα! Άφησέ με να σε βοηθήσω, γλυκιά μου».

Η Τζούλιαν ρίγησε. «Μια χαρά είμαι, Αμέλια. Ειλικρινά.Προσπαθώ απλώς να συμβιβαστώ με την αλήθεια».

«Πώς μπορείς να είσαι μια χαρά; Τον φρόντιζες μέχρι νααναρρώσει τελείως, γίνατε στενοί φίλοι και του κρατούσεςσυνέχεια συντροφιά. Του έσωσες τη ζωή και η ανταμοιβή τουήταν μια απαίσια εξαπάτηση. Μας πρόδωσε και τις δυο,Τζούλιαν, αλλά εγώ δε νοιαζόμουν γι’ αυτόν όσο εσύ. Είμαιθυμωμένη, αλλά μπορώ να φανταστώ πώς αισθάνεσαι».

«Τον απεχθάνομαι».

Η Αμέλια κούνησε το κεφάλι της. «Θα ξεχάσεις με τονκαιρό».

Ο Πάτζετ της είχε πει ότι έπρεπε να ξεχάσει ότι άκουσε ποτέκάτι γι’ αυτόν και πολύ περισσότερο ότι είχαν «γνωριστεί».Ξαφνικά ένιωσε το στομάχι της να ανακατεύεται. Ήταν ο πιοψυχρός, ο πιο αναίσθητος άνθρωπος που είχε γνωρίσει στηζωή της. Πώς μπόρεσε να την εξαπατήσει με τέτοιο τρόπο;Πώς μπόρεσε να φύγει χωρίς κανένα συναίσθημα, χωρίς ναγίνει η καρδιά του κομμάτια; Όποια μοίρα κι αν τουεπιφύλασσε ο πόλεμος του άξιζε!

Η Αμέλια την έκλεισε στην αγκαλιά της.

«Τον ερωτεύτηκα», ψιθύρισε η Τζούλιαν. «Τον αγάπησα τόσοπολύ! Και πονάω τόσο πολύ. Και το χειρότερο είναι ότιεξακολουθώ ν’ αναρωτιέμαι πού να είναι τώρα... αν νοιαζότανκαθόλου για μένα... αν νοιάστηκε ποτέ για μένα αυτός οαναθεματισμένος Τόρι!»

«Είμαι βέβαιη ότι νοιαζόταν. Ήσασταν φίλοι, του έσωσες τηζωή. Αλλά θα τον ξεχάσεις, Τζούλιαν». Ωστόσο τα λόγια τηςΑμέλια ακούστηκαν περισσότερο σαν ερώτηση και η φωνήτης είχε μια χροιά αμφιβολίας.

«Πώς μπορώ να ξεχάσω ποτέ τι έκανε; Είδα πόσοανέκφραστο ήταν το πρόσωπό του, είδα ότι δεν αισθανόταντίποτα». Ήταν ανόητη που ήλπιζε πως ο Πάτζετ νοιαζόταν,σκέφτηκε νιώθοντας άλλη μια σουβλιά πόνου. Δε θα τηνεξαπατούσε μ’ αυτό τον τρόπο αν νοιαζόταν έστω και λίγο.

Η Αμέλια την κοιτούσε ερευνητικά. «Τζούλιαν, το πρωί πουήσουν αδιάθετη, σε ρώτησα πού ήσουν». Σταμάτησε.«Πραγματικά δεν αισθανόσουν καλά;»

Η Τζούλιαν γύρισε από την άλλη.

Η Αμέλια την έπιασε από το μπράτσο. «Σε παρακαλώ, πεςμου ότι δεν ήσουν μαζί του».

Η Τζούλιαν έτρεμε. Ήθελε να το αρνηθεί, αλλά κοίταξε τηναδερφή της στα μάτια και αισθάνθηκε απελπισμένα τηνανάγκη της αγάπης της, της καλοσύνης της, της στήριξήςτης. «Ήμουν μαζί του, Αμέλια», άκουσε τον εαυτό της ναλέει.

«Ω Θεέ μου!»

Η Τζούλιαν γύρισε και είδε ότι η Αμέλια ήταν άσπρη σανφάντασμα. «Δεν έχει πια σημασία», της είπε.

«Έχει!» φώναξε εκείνη κι έγινε κατακόκκινη από θυμό.

«Δεν πρέπει να το πεις σε κανέναν!» Η Τζούλιαν κατάλαβε σετι κίνδυνο την είχε βάλει αυτή η παραδοχή. «Αμέλια!»

«Δεν ήταν κανένας τυχαίος θνητός. Είναι ευγενής καιέντιμος!» Η Αμέλια ακουγόταν τρομοκρατημένη.

Η Τζούλιαν ήθελε να γελάσει, αλλά δεν μπορούσε.«Λυπάμαι. Μπορεί να είναι ευγενής, αλλά προφανώς δενείναι έντιμος».

«Ο Μπέντφορντ θα έπρεπε να έχει υψηλές ηθικές αρχές»,ψιθύρισε η αδερφή της.

Η Τζούλιαν μπερδεύτηκε. «Κάτι μου είπε για κάποιον Μπε-ντφορντ, να τον ζητήσω αν χρειαστώ ποτέ κάτι απ’ αυτόν». Ομόνος Μπέντφορντ που γνώριζε ήταν κόμης, έναςαριστοκράτης με πολύ κύρος. «Σε παρακαλώ, μη μου πεις ότιείναι συγγενής του κόμη του Μπέντφορντ γιατί θα πεθάνω!»

«Αυτός είναι ο κόμης του Μπέντφορντ», είπε απαλά ηΑμέλια.

* * *

Ο Τομ καθόταν στο γραφείο του στη Χάι Στρητ. Βλέπονταςτην Τζούλιαν να μπαίνει στο δωμάτιο, η αρχική έκπληξή τουμετα-Φάπηκε σε ανησυχία. «Τζούλιαν;»

Η Τζούλιαν είχε αφήσει την Αμέλια μόνη της στην κουζίνα,γιατί από τη στιγμή που είχε μάθει ότι ο Ντόμινικ Πάτζετ ήτανο κόμης του Μπέντφορντ έβραζε από θυμό. Το μόνο πουσκεφτόταν τις τελευταίες ώρες ήταν το μέγεθος τηςεξαπάτησής του. «Σου έχω νέα», του είπε κοφτά, τρέμονταςολόκληρη.

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Ο Τομ πετάχτηκε όρθιος και φόρεσε το σκούρο πράσινοκεντητό σακάκι του. Την πλησίασε γρήγορα. «Σε βλέπω πολύαναστατωμένη. Φοβάμαι να ρωτήσω τι συνέβη».

Η Τζούλιαν του χαμογέλασε βεβιασμένα, αλλά μέσα τηςέβραζε. Ο Ντόμινικ Πάτζετ την είχε ξεγελάσει λέγοντάς τηςότι ήταν αξιωματικός του δημοκρατικού στρατού, ενώ στηνπραγματικότητα δεν ήταν απλώς ένας ευγενής, αλλά έναςκόμης με θέση στη Βουλή των Λόρδων! Όλος ο κόσμοςήξερε πόσο πλούσιος ήταν ο Μπέντφορντ. Και το χειρότερο,ο Μπέντφορντ ήταν πασίγνωστος Τόρι! Ο Πιτ του είχεπροσφέρει το Υπουργείο Οικονομικών τον προηγούμενοχρόνο. «Συνέβησαν πολλά τις τελευταίες μέρες». Πήρε μιαβαθιά εισπνοή και κοίταξε κατάματα τον ανήσυχο Τομ.

Ήταν φανερά θορυβημένος. «Είσαι τρομακτικά χλομή.Καλύτερα να καθίσεις. Θα σου φτιάξω τσάυ>.

«Είσαι φίλος μου και σε χρειάζομαι, Τομ».

«Τι συνέβη;»

Η Τζούλιαν κούνησε το κεφάλι της. «Είχες δίκιο για τονΜορίς. Παρίστανε πως ήταν αξιωματικός του γαλλικούστρατού. Στην πραγματικότητα είναι... ο Μπέντφορντ».Περίμενε την αντίδραση του Τομ, νιώθοντας μια άγριαανάγκη να εκδικηθεί τον Πάτζετ.

Εκείνος γούρλωσε τα μάτια του κατάπληκτος. «Μια στιγμή.Ο κόμης του Μπέντφορντ είναι Βρετανός πράκτορας;»

Ξαφνικά η Τζούλιαν ένιωσε να την πλημμυρίζει θλίψη, ύστεραντροπή. Μόλις είχε ξεσκεπάσει τον Πάτζετ. Ο Τομ δεν ήτανκουτός και είχε καταλάβει αμέσως τις επιπτώσεις αυτής τηςεξαπάτησης. Ήθελε πράγματι να καταστρέψει τονΜπέντφορντ; Ήθελε πράγματι να γυρίσει στη Γ αλλία και νατον ανακαλύψουν -και να τον στείλουν στην γκιλοτίνα; Στομυαλό της στριφογύριζαν τόσες πολλές αναμνήσεις που τηςήταν αδύνατον να μιλήσει. Και σε όλες ήταν στην αγκαλιάτου Πάτζετ.

«Όλο αυτό τον καιρό -ένα μήνα- φρόντιζες τον κόμη τουΜπέντφορντ και όχι έναν απλό στρατιώτη;» είπε ο Τομ με δυ-απιστία. «Θεέ μου!» φώναξε όταν η Τζούλιαν δεν τουαπάντησε. «Είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.Μύριζε ολόκληρος απάτη!»

Η Τζούλιαν έδιωξε από το νου της τις ρδυνηρες αναμνήσειςκαι αγκάλιασε τον εαυτό της. Ο Πάτζετ ήΐαν ένας ψεύτης. Τηνείχε χρησιμοποιήσει με τον χειρότερο τρόπο. Δεν του άξιζε νατον νοιάζεται ούτε στο ελάχιστο. Θα έπαιρνε ό,τι του άξιζε.«Είχες δίκιο και είχα άδικο. Είμαι ανόητη».

Ο Τομ της έσφιξε τον ώμο. «Τζούλιαν, είσαι η πιο έξυπνηγυναίκα που ξέρω. Δε φταις εσύ. Εκείνος φταίει. Είναι ωραίος

και γοητευτικός, και το ξέρει. Πού είναι τώρα;»

Εκείνη δίστασε, δεν ήθελε να πει περισσότερα. Δε σκόπευε ναπει στον Τομ ότι και ο Λούκας είχε ανάμειξη στον πόλεμοεναντίον της Γαλλίας κι ότι είχε πάρει τον Πάτζετ στοΛονδίνο. Αλλά έπρεπε να του πει ότι ο Πάτζετ είχε γυρίσειστο Λονδίνο; «Έφυγε», απάντησε αόριστα στο τέλος. Μα τιείχε πάθει; Δεν ήθελε να βρει ο Πάτζετ την τιμωρία που τουάξιζε;

Αν με χρειαστείς, θα είμαι για λίγες βδομάδες στο Λονδίνο.

Σε συμπαθώ πολύ. /

Ψεύτη! της ερχόταν να φωνάξει, αλλά απλώς κοίταξε τονΤομ.

«Θα γράψω αμέσως στον Μαρσέλ», αποφάσισε εκείνος.Ξεκίνησε να πάει στο γραφείο του, αλλά μετά γύρισε.«Τζούλιαν, είπε πού θα πήγαινε; Επέστρεψε στη Γ αλλία;»

Ο δισταγμός της μεγάλωσε. Ήταν μπερδεμένη. Ήθελε στ’αλήθεια να πεθάνει ο Πάτζετ;

«Τζούλιαν;»

Αν έλεγε στον Τομ ότι είχε πάει στο Λονδίνο, θα έμπαινεστον κόπο να γράψει στη λέσχη στο Παρίσι; Μήπως ήταν

καλύτερα να περιμένει και να αποφασίσει τι θα έκανε στησυνέχεια όταν θα ήταν πιο ήρεμη; «Νομίζω ότι πήγεστο.Λονδίνο. Αλλά δε θα χρησιμοποιήσει το ίδιο όνομα ανγυρίσει στη Γαλλία».

Ο Τομ την κοιτούσε, τη μελετούσε. «Αν είναι στο Λονδίνο, θαμπορέσουμε να τον εντοπίσουμε αρκετά εύκολα. Είμαισίγουρος οτι η μισή πόλη ξέρει πού μένει».

«Τι θα κάνεις;» ρώτησε ανήσυχη η Τζούλιαν.

«Θα προσπαθήσω να τον βρω. Και φυσικά θα μεταφέρω τηνπληροφορία στον Μαρσέλ».

Την κυρίεψε απίστευτη αβεβαιότητα και φόβος. Ευχήθηκε ναμην είχε μιλήσει στον Τομ για τον Πάτζετ. Ποτέ δεν ήτανεκδικητική, αλλά ο πόνος της ήταν αβάσταχτος. Η εκδίκησηήταν μια απόφαση που έπρεπε να παίρνεται προσεκτικά, όχιπάνω στο θυμό. «Και τι θα κάνουν; Θα στείλουν κάποιοννα... τον σκοτώσει;» ρώτησε τρέμοντας.

«Αμφιβάλλω. Μάλλον θα βάλουν στην πόλη κατασκόπουςνα τον παρακολουθούν στενά. Τουλάχιστον αυτό θα έκαναεγώ, και θα ήμουν προετοιμασμένος να συνεχίσω τηνπαρακολούθηση όταν θα γύριζε στη Γαλλία». Χαμογέλασε.«Αυτή η πληροφορία είναι θεόσταλτη!»

Η Τζούλιαν ένιωσε έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Γύρισε απότην άλλη για να μην τη δει ο Τομ.

«Είσαι καλά;» ρώτησε απαλά εκείνος από πίσω της.

Αν δεν πρόσεχε, θα έπεφτε στην αγκαλιά του. «Ναι», τουαπάντησε, προσπαθώντας να ηρεμήσει.

«Τι ακριβώς έγινε; Πώς τον ξεσκέπασες; Σίγουρα δε σου τοεξομολογήθηκε με τη θέλησή του».

Είχε βάλει τον Πάτζετ σε κίνδυνο, δε θα έβαζε και τονΛούκας. «Τον άκουσα κρυφά να μιλάει μ’ ένα σταβλίτη μας...σε τέλεια αγγλικά», είπε ψέματα η Τζούλιαν. «Ήμουν τόσοαναστατωμένη, που του ζήτησα το λόγο και δεν αρνήθηκετην αλήθεια».

«Αλλά πώς έμαθες ότι ήταν ο Μπέντφορντ;» ρώτησε ο Τομ.

Η Τζούλιαν πάγωσε. Ύστερα θυμήθηκε την τελευταία τουςσυζήτηση. «Μόνος του το είπε. Και μετά με πρόσταζε να τοκρατήσω μυστικό».

«Ξέρεις πόσο καιρό ήταν στη Γ αλλία και κατασκόπευε γιαλογαριασμό του Πιτ;»

«Όχι». Η Τζούλιαν πήγε και σωριάστηκε σε μια από τιςπολυθρόνες που ήταν μπροστά από το γραφείο του.

Συνειδητοποίησε ότι ήταν εξουθενωμένη. Αλλά πώς να μηνήταν; Λίγο νωρίτερα είχε πει στην Αμέλια ότι αυτή και οΠάτζετ ήταν εραστές και τώρα έλεγε στον Τομ ότι οΜπέντφορντ ήταν πράκτορας.

Ο Τομ την πλησίασε και ακούμπησε το χέρι του στον ώμοτης. Του χαμογέλασε με ευγνωμοσύνη. «Δεν μπορώ ν’απαντήσω σε άλλες ερωτήσεις σήμερα», του είπε.

«Τον συμπαθούσες πολύ», είπε αργά ο Τομ. «Με συνεπήρετό-

σο το γεγονός ότι είναι κατάσκοπος, ώστε δε σκέφτηκακαθόλου τα συναισθήματά σου».

«Μην ανησυχείς. Είμαι μια χαρά».

«Πώς μπορείς να είσαι μια χαρά; Άλλο είναι να προδίδειςένα σκοπό κι άλλο να προδίδεις έναν άνθρωπο».

«Είμαι θυμωμένη... και πληγωμένη. Νόμιζα ότι ήμαστανφίλοι. Αλλά θα συνέλθω».

Ο Τομ έμεινε σιωπηλός για αρκετή ώοα. «Δεν τον κοιτούσεςσαν να ήσασταν απλώς φίλοι», είπε τελικά. «Τον κοιτούσεςσαν να ήταν ο πρίγκιπας των ονείρων σου».

Η Τζούλιαν τινάχτηκε.

«Τον ερωτεύτηκες, έτσι δεν είναι;»

Τύλιξε τα χέρια της στο κορμί της και τα μάτια της γέμισανδάκρυα. «Ναι».

«Ανάθεμά τον! Το ήξερα! Ε, λοιπόν, θα φροντίσω να πάθειαυτό που του αξίζει και θα καταριέται την ώρα και τη στιγμήπου σου αποκάλυψε ποιος είναι!»

Η Τζούλιαν σηκώθηκε. «Ίσως είναι καλύτερα να μηνανακατευτούμε. Ίσως πρέπει ν’ αφήσουμε αυτά τα παιχνίδιατου πολέμου στους κατασκόπους και στους πράκτορες πουξέρουν πώς να τα παίζουν!»

Ο Τομ την κοίταξε με δυσπιστία. «Δε θέλεις να πάθει ό,τι τουαξίζει;»

«Δεν ξέρω τι θέλω!» φώναξε η Τζούλιαν.

* * *

0 Ντόμινικ χαμογέλασε ενδόμυχα καθώς προσπερνούσαντους ψηλούς, γοτθικούς οβελίσκους του Αββαείου τουΓουέστμινστερ και πήρε μια βαθιά εισπνοή από τη μάλλονδυσάρεστη μυρωδιά ίου καλοκαιρινού Λονδίνου. «Θεέ μου,πόσο μου έλειψε αυτή η πόλη!»

Ο Λούκας κρατούσε στη μύτη του ένα μαντίλι. «Ενάμισης

λρόνος είναι πολύς καιρός».

Η άμαξα όπου κάθονταν συνέχιζε το δρόμο της με τινάγμα-ταΚαι σκαμπανεβάσματα. Ο Ντόμινικ δεν είχε συζητήσει με τονΛούκας τις δραστηριότητές του στη Γαλλία, όμως ταξίδευανδύο ολόκληρες μέρες, σταματώντας μόνο για ν’ αλλάξουνάλογα και οδηγό και να φάνε κάτι στα γρήγορα, οπότε είχανγνωριστεί αρκετά καλά. Είχαν μιλήσει για τον πόλεμο, τηνεπανάσταση και τα τελευταία νέα στη Βρετανία. ΟΓκρέιστοουν ήξερε τα πάντα για τους πολέμους στην Ευρώπηκαι μερικές λεπτομέρειες για την πολιτική κατάσταση στη Γαλλία. Ο Ντόμινικ είχε καταλάβει ότι ο Λούκας Γκρέιστοουνήταν αναμεμειγμένος στην υπόθεση του πολέμου, αν και δενήξερε πώς, δε ρώτησε, και ο Λούκας δεν του είπε. Προφανώςήταν συντηρητικός όπως ο Ντόμινικ και εντελώς αντίθετοςμε την ιδέα να φτάσει η επανάσταση στις ακτές τηςΒρετανίας. Τον συμπαθούσε, όμως αυτό τον έκανε νααισθάνεται κάπως άβολα -ένιωθε σαν να είχε προδώσει τονΓκρέιστοουν έχοντας σχέση με την αδερφή του.

Δεν είχαν συζητήσει για την Τζούλιαν. Επειδή ήξερε ότι τοταξίδι προς το Λονδίνο θα τους έπαιρνε δύο με τρεις μέρες,ανά-λογα.με τις άμαξες που θα έβρισκαν και με τον καιρό,φρόντιζε να κρατάει τις συζητήσεις τους απρόσωπες.

Η τελευταία του αντιπαράθεση με την Τζούλιαν

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

εξακολουθούσε να τον στενοχωρεί. Δεν έφευγε από το μυαλότου η στιγμή που εκείνη είχε μάθει ποιος ήταν και ότι την είχεεξαπατήσει. Δε θα ξεχνούσε ποτέ την απόλυτη κατάπληξήτης και τον δικαιολογημένο θυμό της. Λυπόταν πάρα πολύπου η σχέση τους είχε τελειώσει μ’ αυτό τον τρόπο καιλυπόταν ακόμα περισσότερο που εκείνη είχε μάθει ότι οήρωάς της ήταν ανύπαρκτος.

Λίγα λεπτά αργότερα έφτασαν στο Ναυαρχείο και κατέβηκαναπό την άμαξα. Ο Λούκας είπε στον οδηγό να περιμένει.

Ο Ντόμινικ ήταν σιωπηλός καθώς ανέβαιναν τα φαρδιάσκαλιά από ανοιχτόχρωμη πέτρα και προχωρούσαν στονευρύχωρο προθάλαμο. Αξιωματικοί του ναυτικού καιδιπλωμάτες, τιτλούχοι και αξιωματούχοι της κυβέρνησηςπήγαιναν κι έρχονταν.

«Μπέντφορντ!»

Ο Ντόμινικ γύρισε και είδε τον κόμη του Σεντ Τζαστ ναδιασχίζει το χώρο υποδοχής. Ο Γκρένβιλ ήταν ένας ψηλός,μελαχρινός άντρας με έναν αέρα βλοσυρότητας που έκανεκάποιους να τον κατηγορούν ότι ήταν ακατάδεκτος καιάλλους να τον θεωρούν υπερόπτη. Ήταν ντυμένος άψογα μεσκούρο καφέ βελούδινο σακάκι, δαντελένιες μανσέτες,ανοιχτόχρωμο παντελόνι και λευκές κάλτσες. Ως συνήθως,δε φορούσε περούκα και τα μαλλιά του ήταν πιασμένα

αλογοουρά. Ο Ντόμινικ άφησε τον Γκρέιστοουν να συνεχίσεικαθώς ο Σεντ Τζαστ σταματούσε μπροστά του δίχως ναχαμογελάει. «Αναρωτιόμουν πότε θα σε έβλεπα ξανά. Ή ανθα σε έβλεπα καν». Έσφιξε τον ώμο του Ντομ. «Χαίρομαιπου γύρισες, Μπέντφορντ».

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε. «Τέλη Ιουλίου και είσαι στην πόλη;Μπορώ να φανταστώ το λόγο». Ήταν σίγουρος ότι, παρ’ όλοπου είχε δυο μικρά παιδιά, ο Γκρένβιλ περνούσε τονπερισσότερο καιρό του στην Ευρώπη. Όπως και ο Ντόμινικ,μιλούσε άπταιστα αρκετές γλώσσες και ήταν κατά τηςΓαλλικής Επανάστασης.

«Πρέπει να καθίσουμε να πιούμε ένα ποτό μαζί και ναμοιραστούμε τα μυστικά μας». Ο Σεντ Τζαστ ύψωσε το φρύδιτου καθώς κοιτούσε την αμφίεση του Ντομ. «Χρειάζεσαικαινούριο ράφτη, φίλε μου».

«Αυτό που χρειάζομαι είναι η δική μου ντουλάπα. Είναιμεγάλη ιστορία. Πρέπει να σου την πω».

«Θα είμαι στην πόλη μόνο λίγες μέρες ακόμα». Το χαμόγελοτου Σεντ Τζαστ έσβησε.

Ο Ντόμινικ ένιωσε και το δικό του χαμόγελο να σβήνει.«Ούτε εγώ θα μείνω πολύ».

Αντάλλαξαν ένα βλέμμα και ο Σεντ Τζαστ προχώρησε. Ο

Ντομ γύρισε και είδε τον Γκρέιστοουν να μιλάει με ένανψηλόλιγνο υπάλληλο με ανοιχτά ξανθά μαλλιά. Προχώρησεπρος το μέρος τους και ο υπάλληλος ήρθε κοντά του. «ΕίμαιοΈντμουντ Ντιουκ, κύριε, ο βοηθός του υπουργού. Ουπουργός χαίρεται πολύ που είστε εδώ. Χαρά μου να σαςσυνοδεύσω στο γραφείο του».

Ο Ντόμινικ έσφιξε το χέρι του νεαρού άντρα.

«Κύριε Γκρέιστοουν, ο υπουργός Γουίνταμ θέλει να δει κιεσάς». Ο Ντιουκ τους έκανε νόημα να τον ακολουθήσουν.

Έφυγαν από το χώρο υποδοχής. Στο εσωτερικό, αρκετάγραφεία ήταν κατειλημμένα, κυρίως από αξιωματικούς τουναυτικού και διοικητικούς υπαλλήλους. Ενώ ακολουθούσαντον Ντιουκ, ο Ντομ χαιρέτησε δύο ναυάρχους που τύχαινε ναγνωρίζει. Δεν είχε γνωρίσει ποτέ προσωπικά τον Γουίνταμ καιείχε μεγάλη περιέργεια. Το γραφείο του ήταν στο τέρμα τουδιαδρόμου και οι δυ'ο πόρτες του από ξύλο τικ ήτανορθάνοιχτες.

Ο Ντιουκ χτύπησε ευγενικά την πόρτα.

Ο Ντόμινικ τον προσπέρασε και μπήκε σ’ ένα τεράστιοδωμάτιο. Τα παράθυρα ενός από τους τοίχους έβλεπαν στοΓουάιτχολ και μπροστά απ’ αυτά υπήρχε ένα πολυτελέςκαθιστικό. Ένα μεγάλο γραφείο με αρκετές πολυθρόνες

μπροστά του δέσποζε στην άλλη άκρη του δωματίου. Έναςτοίχος ήταν καλυμμένος από βιβλιοθήκες. Στον τελευταίοτοίχο υπήρχε ένα μεγάλο τραπέζι με πολλές καρέκλες καιστοίβες με έγγραφα. Προφανώς εκεί δούλευαν αρκετοίυπάλληλοι που βοηθούσαν τον Γουίνταμ.

Δύο άντρες που κάθονταν στον καναπέ σηκώθηκαν. Ο Ντομδεν εξεπλάγη βλέποντας τον Σεμπάστιαν Γουόρλοκ και τονΈντμουντ Μπερκ. Και οι δύο ήταν οι καθοδηγητές του, παρ’όλο που δεν το ήξερε κανένας εκτός από τα εμπλεκόμεναπρόσωπα.

Ο Γουίνταμ ήταν ένας σωματώδης άντρας με πράσινοβελούδινο σακάκι και άσπρη, πουδραρισμένη περούκα.Πλησίασε χαμογελώντας, αλλά το χαμόγελο δεν έφτανεμέχρι τα μάτια του. «Μπέντφορντ, επιτέλους. Χαίρομαι πουσε βλέπω».

Ο Ντόμινικ έσφιξε το χέρι του υπουργού. «Τιμή μου, κύριε».

Ο Γουίνταμ γύρισε και χαμογέλασε στον Λούκας.«Γκρέιστοουν».

«Κύριε».

Ώστε γνωρίζονταν, σκέφτηκε ο Ντομ.

«Νομίζω ότι γνωρίζεις τον Γουόρλοκ και τον Μπερκ».

Ο Ντόμινικ έγνεψε καταφατικά. «Ναι, τους γνωρίζω».

Ο Σεμπάστιαν πλησίασε. Ήταν ψηλός και μελαχρινός,εξαιρετικά ωραίος, με διαπεραστικό βλέμμα που δεν τουξέφευγε τίποτα. «Φαίνεται ότι απόλαυσες με την ψυχή σου τιςαμμουδερές ακτές της Κορνουάλης. Σ’ έχει κάψει λίγο οήλιος».

«Δε νομίζεις ότι μου άξιζε αυτή η ανταμοιβή;»

«Ναι, ασφαλώς και σου άξιζε». Ο Σεμπάστιαν άπλωσε τοχέρι του και ο Ντομ του το έσφιξε καθώς κοιτάζονταν σταμάτια. Κατάλαβε αμέσως ότι ο Σεμπάστιαν είχε δεκάδεςερωτήσεις και θα ήθελε να μιλήσουν ιδιαιτέρως όταντελείωνε μαζί τους ο Γουίνταμ.

Ο Μπερκ δεν ήταν τόσο απόμακρος. Αγκάλιασε τον Ντομσαν να ήταν αδερφός ή γιος του. «Χαίρομαι πού σε βλέπωτόσο καλά, Ντομ». Τον χτύπησε μια φορά στην πλάτη.«Χαίρομαι που γύρισες σώος κι αβλαβής».

Ο Ντομ κοίταξε τον Λούκας. «Το χρωστάω στον ΓκρέιστοουνΚαι σε όλη του την οικογένεια. Αν δεν ήταν αυτοί, τώρα δεθα ήμουν εδώ».

«Ένιμουντ, βάλε σε όλους μας ένα ουίσκι. Απ’ το καλύτερόμου, σε παρακαλώ», είπε ο Γουίνταμ. «Έχω καλά νέα γιασένα, Μπέντφορντ. Ο Ζακλέν κατατρόπωσε μια ολόκληρη

μεραρχία του Μπιρόν στις δεκαεφτά Ιουλίου».

Ο Ντομ αισθάνθηκε όλο του το σώμα να πλημμυρίζει απόανακούφιση. «Δόξα τω Θεώ. Στα τέλη Ιουνίου είχαμε τραπείσε φυγή έξω από τη Νάντη. Μειονεκτούσαμε σε άντρες καιόπλα».

«Το ξέρουμε», είπε ο Μπερκ.

Ο Ντομ κοίταξε τον υπουργό. «Κύριε, έχουμε τεράστιαανάγκη από όπλα, μπαρούτι, κανόνια και άλλαπολεμοφόδια, για να μην αναφέρω το ψωμί και άλλατρόφιμα. Χρειαζόμαστε επίσης γιατρούς. Δε θα μπορούμε ναφροντίσουμε τους τραυματίες αν υποστούμε κι άλλη ήττα,όπως συνέβη τότε». Πήρε το ποτήρι με το ουίσκι που τουπρόσφερε ο Μπερκ.

Ο Γουίνταμ στράφηκε. «Ευχαριστώ, Έντμουντ».

Ο βοηθός βγήκε από το δωμάτιο και έκλεισε τη δίφυλληπόρτα.

«Γνωρίζουμε πολύ καλά τις ανάγκες σας», είπε ο υπουργός.«Ο Ζακλέν μας έστειλε αρκετές επιστολές. Αλλά έχουμεπροβλήματα διοικητικής μέριμνας».

Δεν ήταν δυνατό να αρνούνται να στείλουν βοήθεια στουςεξεγερμένους της κοιλάδας του Λίγηρα, σκέφτηκε ο Ντομ.

«Κύριε, βρίσκομαι εδώ για να σας ζητήσω προμήθειες και νακανονίσω ένα ραντεβού ανάμεσα στη νηοπομπή σας και τονΖακλέν. Η Βανδέα πρέπει να ενισχυθεί, αν θέλετε να νικήσετετους Γ άλλους δημοκρατικούς».

Ο Μπερκ τον χτύπησε στον ώμο. «Ακόμα και τώρα πουμιλάμε, η Τουλόν, η Λυόν και η Μασσαλία είναι στα χέριαμας. Το Μπορντό βρίσκεται στα πρόθυρα αντεξέγερσης.Υπάρχουν θύλακες εξεγέρσεων και στη Βρετάνη».

Ο Ντόμινικ τον κοίταξε. «Αυτά είναι πολύ καλά νέα». Γύρισεστον Σεμπάστιαν. «Οι δρόμοι για το Παρίσι είναι ακόμαανοιχτοί;» Αν οι Σύμμαχοι καταλάμβαναν το Παρίσι, οιΓάλλοι δημοκρατικοί θα συντρίβονταν. Δε θα μπορούσαν ν’αντέξουν τέτοια ήττα».

«Ναι, είναι», είπε ο Γουίνταμ. «Ο στρατηγός Κέλερμανπροελαύνει προς τη Λυόν με οχτώ χιλιάδες στρατιώτες, αλλάπιστεύουμε ότι θα βρει μπροστά του είκοσι χιλιάδεςφανατικούς αντιδη-μοκρατικούς. Οι Γάλλοι έχουν στείλειέναν πολύ νέο και άπειρο αξιωματικό του στρατού νακαταλάβει την Τουλόν, κάποιον Να-πολέοντα Βοναπάρτη.Δεν πρόκειται να τα καταφέρει. Και ο Κό-μπουργκ παγιώνειτις θέσεις του Συνασπισμού στη Φλάνδρα, στο Ρήνο και σταΠυρηναία. Ο πόλεμος πηγαίνει καλά».

Ο Ντομ έγλειψε τα χείλη του. Δε θα προέλαυνε προς το

Παρίσι ο Κόμπουργκ; «Τι θα γίνει με τις προμήθειές μας,κύριε;»

«Υπάρχουν οι Γαλλικές Νήσοι στις Δυτικές Ινδίες που μαςενδιαφέρουν. Ο Πιτ έχει στείλει αρκετές μεραρχίες του στηνΚα-ραϊβική για να τις καταλάβει», απάντησε ο Γουίνταμ.«Έχουμε τρομερή έλλειψη από στρατιώτες, πλοία καιπρομήθειες».

Ο Ντόμινικ ήθελε να βλαστημήσει. «Γι’ αυτό ο Κόμπουργκκάθεται με σταυρωμένα χέρια στις γραμμές του μετώπου;»

«Ο Κόμπουργκ πιστεύει ότι είναι ζωτικής σημασίας ναδιασφαλίσουμε τη θέση μας». Η φωνή του υπουργού είχεέναν τόνο αποδοκιμασίας.

«Ο Δούκας της Υόρκης θα εισβάλει στο Παρίσι;» ρώτησε οΝτομ με αυξανόμενη κατάπληξη.

«Θα ενώσει τις δυνάμεις του με τον Κόμπουργκ και τελικά, σεένα δυο μήνες, θα μπουν στο Παρίσι».

«Σε ένα δυο μήνες», μουρμούρισε ο Ντόμινικ. Η αγανάκτησητον έκανε να πιει μονορούφι το ουίσκι του. Πώς ήταν δυνατόνα πάει τέτοια ευκαιρία χαμένη; «Ο δρόμος για το Παρίσιείναι ανοιχτός από τον Απρίλιο, από τότε που ο Ντιμουριέαποστάτησε, κι εμείς δε θα πάμε να καταλάβουμε την πόλη;Οι εξεγερμένοι της Βανδέας χρειάζονται στρατεύματα, όπλα

και τρόφιμα, και αυτές οι προμήθειες πηγαίνουν στις ΔυτικέςΙνδίες;»

«Μπορούμε να ανεφοδιάσουμε τη Βανδέα το φθινόπωρο,αλλά όχι νωρίτερα», είπε ο Γουίνταμ.

«Αμφιβάλλω αν θ’ αντέξουμε μέχρι τότε! Ήρθα στο Λονδίνογια να παρακαλέσω να μας βοηθήσετε όσο είμαστε ακόμα σεθέση να πολεμάμε τους Γ άλλους, κύριε. Σας ικετεύω, στείλτετη βοήθεια σ’ εμάς, αμέσως».

«Δεν μπορείτε να αφήσετε την κοιλάδα του Λίγηρα να πέσει»,είπε απαλά ο Σεμπάστιαν.

«Θα στείλουμε μια νηοπομπή το φθινόπωρο και θα σας κρα-τάμε ενήμερους για την κατάσταση», απάντησεαποφασιστικά ο

Γουίνταμ. '

Ο Ντόμινικ ήξερε ότι μόνο από θαύμα θα επιβίωναν οΖακλέν και οι άντρες του το καλοκαίρι. Όμως ήταν αδύνατονα μεταπείθει τον Γουίνταμ. «Κύριε, μου επιτρέπετε;»

Ο υπουργός έγνεψε καταφατικά.

«Τα νέα από τον πόλεμο μας δημιουργούν ελπίδες, ακόμακαι βεβαιότητα. Αλλά σας διαβεβαιώνω, η νίκη δεν είναι

σίγουρη στη Γαλλία».Έκανε μια παύση. «Στη Γ αλλίαεπικρατεί αναρχία. Υπάρχει μόνιμη έλλειψη τροφίμων παντού.Οι δρόμοι ελέγχονται από τον όχλο, ο οποίος υποκινείταιαπό τους Ιακωβίνους και την Εθνική Συνέλευση. ΟιΙακωβίνοι έχουν σχηματίσει ένα νέο Κεντρικό ΕπαναστατικόΣυμβούλιο με σκοπό να δημιουργήσει ένοπλες ομάδες σεόλη τη χώρα, για να σπείρει το φόβο σε οποιονδήποτεσκέφτεται να υποστηρίξει μια εξέγερση! Στη Γαλλίαεπικρατούν δύο στοιχεία: ο φόβος και το πάθος: Ακόμα κιαυτοί που είναι με το μέρος της επανάστασης φοβούνται μηστιγματιστούν ως εχθροί της δημοκρατίας. Το πάθος τωνριζοσπαστών να εξαπλώσουν τις ιδέες του για έναν κόσμοισότητας και ελευθερίας -ή μακελειού και θανάτου- είναι κάτιπου δεν έχω ξαναδεί ποτέ. Αυτό το πάθος εμπνέει τουςαξιωματικούς και τους στρατιώτες του γαλλικού στρατού.Νομίζετε ότι ο γαλλικός στρατός είναι ένα ρακένδυτομπουλούκι από στρατευμένους; Ναι, είναι πράγματιρακένδυτοι, και τρομακτικά αποφασισμένοι να καταστρέψουντις δυνάμεις της Ευρώπης, να λυτρώσουν τον απλό κόσμοαπό την τυραννία και την αδικία και να φροντίσουν να πετύχειτον επαίσχυντο σκοπό της η επανάσταση στη Γαλλία -μιαδημοκρατία χωρίς τάξη εκλεκτών, χωρίς αριστοκράτες, χωρίςευημερία. Μια δημοκρατία του λαού και για το λαό, όπουκανείς δε θα μπορεί να έχει κάτι που δεν έχει ο άλλος». ΟΝτομ σταμάτησε. «Αυτοί οι στρατευμένοι θα πέθαινανευχαρίστως για την ελευθερία!»

Συνειδητοποίησε ότι έτρεμε. Μια βαριά σιωπή ακολούθησετον παθιασμένο λόγο του. Ο Γκρέιστοουν του έβαλε άλλοένα ποτό. Ο Ντομ ήπιε μια γουλιά ουίσκι και είπε: «Αυτός οπόλεμος δε θα είναι σύντομος».

«Ελπίζω να κάνεις λάθος», απάντησε ο Γ ουίνταμ. «Θέλωαπό σένα μια επιστολή, Μπέντφορντ, στην οποία θααναφέρεις λεπτομερώς τις ανάγκες σας. Και θέλω μιαδεύτερη επιστολή, όπου θα αναφέρεις γραπτώς ό,τι μου είπεςτώρα προσωπικά. Έχω μια σύσκεψη, οπότε φοβάμαι ότι ταθέματά μας έκλεισαν για σήμερα. Μπέντφορντ, σ’ ευχαριστώ.Ευχαριστώ κι εσένα, Γκρέιστοουν».

Ο Ντόμινικ και οι άλλοι έφυγαν από το γραφείο. «Θα ήθελανα πούμε δυο λόγια», είπε ο Σεμπάστιαν όταν έφτασαν στηνείσοδο.

Χωρίς να εκπλαγεί, ο Ντομ έγνεψε καταφατικά και χαιρέτησεβιαστικά τον Μπερκ και τον Γκρέιστοουν. Κοίταξε έντονα τονΣεμπάστιαν καθώς έβγαιναν έξω. «Γνωρίζεις τονΓκρέιστοουν;»

«Ναι. Για την ακρίβεια, τον γνωρίζω πολύ καλά».

Ο Ντόμινικ περίμενε να του δώσει κάποια εξήγηση, αλλά,αντί να συνεχίσει, ο Σεμπάστιαν έδειξε μια μαύρη άμαξα μεκα-τεβασμένα τα σκίαστρα στα παράθυρα. Ο Ντόμινικ

χαμογέλασε καθώς έμπαιναν μέσα. «Είναι ανάγκη να ταέχουμε κλειστά;»

Ο Σεμπάστιαν χτύπησε το τζάμι πίσω από τον οδηγό. «ΣτοΣεντ Τζέιμς Παρκ», τον πρόσταξε. Κοίταξε τον Ντομ. «Ποιοςσε πυροβόλησε;»

Ο Ντομ σοβάρεψε καθώς ξεκινούσε η άμαξα. «Πιστεύω ότι μεκατασκόπευαν όταν ήμουν στο Παρίσι. Οι ριζοσπάστες είναισε κατάσταση ακραίας παράνοιας και κατασκοπεύουν τουςπάντες. Αν με ακολούθησε κάποιος στη Νάντη,ξεσκεπάστηκα όταν συναντήθηκα με τον Ζακλέν».

«Ήσουν τυχερός που έζησες».

«Πολύ τυχερός. Και βλέπω πόσο συγκινήθηκες», είπεειρωνικά ο Ντομ.

«Δε σ’ έμαθα να μη συνδέεσαι ποτέ συναισθηματικά με τουςσυνεργάτες σου;» απάντησε ο Σεμπάστιαν.

Ο Ντομ χαμογέλασε σφιγμένα, άκεφα. Σκέφτηκε τηνΤζούλιαν. «Ναι, μου το έμαθες. Και είναι ευτύχημα -και γιατους δυο μας- που είμαι αποφασισμένος όσο κι εσύ ναπάρουμε πίσω τη Γαλλία από τους ριζοσπάστες. Ο Ζακλένειδοποίησε ότι είχα τραυματιστεί;»

«Ναι. Φοβήθηκα να σ’ αφήσω να αναρρώσεις στη Γ αλλία,

γιατί σκέφτηκα ότι μπορεί να επιχειρούσαν ξανά να σεσκοτώσουν. Αλλά θέλω να πας σύντομα πίσω».

«Πόσο σύντομα;»

«Σ’ ένα μήνα το αργότερο. Έχεις τη θέληση να το κάνεις;»

Ο Ντομ κατένευσε. «Ω, ναι. Δε θα γύριζα ποτέ την πλάτη μουοτους φίλους και στους συγγενείς μου που είναι εκεί».

«Ωραία», είπε ο Σεμπάστιαν.

Ο Ντομ γύρισε και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Είχανφτάσει στο Σεντ Τζέιμς Παρκ, που ήταν καταπράσινο, μεμερικές άμαξες να κυκλοφορούν στα μονοπάτια του. Αλλά οΝτομ δεν έβλεπε το όμορφο πάρκο. «Κράτησα στα χέρια μουανθρώπους που πέθαιναν, ανθρώπους που ήταν γείτονέςμου, φίλοι μου και μακρινοί συγγενείς μου. Χρειαζόμαστεαπελπισμένα βοήθεια, Σε-μπάστιαν».

«Η επιδίωξη του Πιτ να κατακτήσει μερικά νησιά-τρόπαιαστις Δυτικές Ινδίες είναι τεράστιο λάθος. Θα πιέσω τον Γουίνταμ να βρει κάτι να στείλει στον Ζακλέν. Είσαισυναισθηματικά δεμένος, φίλε μου».

Ο Ντομ σκέφτηκε τον Μισέλ, που τον ήξερε από παιδί. Καιτην Τζούλιαν. «Ναι, είμαι», παραδέχτηκε.

«Η Γαλλία δεν ήταν ποτέ ασφαλής για σένα. Τώρα είναιακόμα λιγότερο ασφαλής. Απαλλάξου από τιςσυναισθηματικές δεσμεύσεις σου», είπε ο Σεμπάστιαν.

Ο Ντομ τον κοίταξε. «Πιο εύκολο είναι να το λες παρά να τοκάνεις».

«Είσαι ένας από τους καλύτερους πράκτορές μου. Είσαι όσοψύχραιμος πρέπει να είναι ένας πράκτορας. Αλλά είσαιπαθιασμένος με τη Γ αλλία, με το Λίγηρα, με το φίλο σου τονΖακλέν. Αυτό με ανησυχεί», είπε ωμά ο Σεμπάστιαν.

«Τα καλά νέα είναι ότι έχω την ικανότητα να κρατώ αυτά ταπάθη υπό έλεγχο», είπε αργά ο Ντόμινικ, σκεπτόμενος ξανάτην Τζούλιαν.

«Την έχεις;»

«Ναι».

Ο Σεμπάστιαν τον κοίταξε προσεκτικά. «Τι έγινε στοΓκρέιστοουν; Είναι ολοφάνερο ότι έχεις αναρρώσει πλήρως.Και πέρασε ένας μήνας. Γιατί δεν ήρθες στο Λονδίνο πριναπό μια βδομάδα ή πριν από δύο;»

Ο Ντομ περίμενε αυτή την ερώτηση. «Απολάμβανα τιςδιακοπές μου», του απάντησε.

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Ο Σεμπάστιαν έδειξε να δέχεται αυτή την εξήγηση. «Τι ξ£.ρουν οι δύο γυναίκες;»

Ο Ντόμινικ δίστασε. «Ξέρουν και οι δυο ότι είμαι οΜπέντφορντ, αλλά υπάρχουν και χειρότερα απ’ αυτό».

Το πρόσωπο του Σεμπάστιαν σκοτείνιασε. «Πόσοχειρότερα;»

Ο Ντομ δεν απάντησε αμέσως. Ήθελε να προστατέψει τηνΤζούλιαν, όχι μόνο από τον εαυτό της αλλά και από τονΣεμπά-στιαν. «Τι ξέρεις για την οικογένεια;»

«Τα πάντα».

Ήταν δυνατό να ξέρει ο Σεμπάστιαν ότι η Τζούλιαν ήταν ριζο-σπάστρια; Ο Ντομ το απευχόταν. «Δυστυχώς, οι γυναίκεςσυμπέ-ραναν ότι είμαι Γάλλος, κι εγώ το εκμεταλλεύτηκα.Τώρα υποψιάζονται τι έκανα στη Γαλλία».

Ο Σεμπάστιαν κοίταξε έξω από το παράθυρο. «Θα φροντίσωεγώ το θέμα».

Του Ντόμινικ δεν του άρεσαν τα λόγια του. «Είναιαπαραίτητο; Είναι στην άκρη της χώρας, Γουόρλοκ. Καμιάαπό τις δύο δεν απομακρύνεται από την περιοχή, και πολύπερισσότερο από την Κορνουάλη». Αλλά καθώς το έλεγε,σκέφτηκε την Τζούλιαν να γράφει στους Ιακωβίνους φίλους

της στη Γαλλία.

«Εσύ θα άφηνες στην τύχη το γεγονός ότι ξέρουν ποιος είσαικαι τι έκανες; Θα τους εμπιστευόσουν μια τέτοια πληροφορία;Θα παρέβλεπες την πιθανότητα να την αποκαλύψουν σελάθος πρόσωπα;»

«Τι σκοπεύεις να κάνεις;» ρώτησε παγερά ο Ντομ.

«Γιατί δεν ανέφερες ότι η Τζούλιαν Γκρέιστοουν είναι ενεργήριζοσπάστρια;»

Ο Ντόμινικ ξαφνιάστηκε. «Επειδή μάλλον είναι ακίνδυνη, καιμου έσωσε τη ζωή».

«Αυτό πιστεύεις; Ότι είναι ακίνδυνη;»

Ο Ντομ δίστασε. Δεν ήθελε να στρέψει τον Σεμπάστιανεναντίον της. Και δεν ήταν ακίνδυνη, ήταν πολύ εύκολο να τηχειραγωγήσει κάποιος. «Δεν έχει κακές προθέσεις. Έχειμεγαλεπή-βολες ιδέες για τους απλούς ανθρώπους, αλλάόλοι δεν έχουμε; Είναι αφελής, Γουόρλοκ. Ονειρεύεταιισότητα σε όλο τον κόσμο και φαντάζεται ότι αυτό συμβαίνειστη Γαλλία. Ναι, οι εχθροί μας θα μπορούσαν να τηνεκμεταλλευτούν, όμως της χρωστάω πάρα πολλά- Δε θα σ’αφήσω να την περιλάβεις στον κατάλογο των ,χΐόμων πουπαρακολουθείς».

Ο Σεμπάστιαν τον κοίταξε παράξενα. «Δεν έχει μόνοριζοσπαστικές τάσεις, έχει και αλληλογραφία με τη Λέσχητων Ιακωβίνων στη Ρυ ντε λα Σεν. Επικοινωνεί μαζί τουςπάνω από ένα χρόνο».

Ο Ντομ πάγωσε. «Είναι ήδη στον κατάλογο αυτών πουπαρακολουθείς».

Ο Σεμπάστιαν τον κοίταξε βλοσυρά. «Εδώ που τα λέμε,επίσημα δεν είναι σε κανέναν κατάλογο».

Δόξα τω Θεώ, σκέφτηκε ο Ντομ. «Τότε πώς ξέρεις τόσαπολλά γι’αυτή;»

«Είναι ανιψιά μου», είπε μελαγχολικά ο Γουόρλοκ.

U Ντόμινικ προχώρησε προς την κεντρική είσοδο τουΜπέντφορντ Χάουζ καθώς η άμαξα του Γουόρλοκαπομακρυνόταν. Το σπίτι είχε χτιστεί πριν από πολλούςαιώνες, αλλά ο πατέρας του το είχε ανακαινίσει και είχε κάνειπροσθήκες. Σχεδόν τετράγωνο και τριώροφο, περιλάμβανετρεις στρογγυλούς μεσαιωνικούς πύργους, ο κεντρικός απότους οποίους στέγαζε το χώρο υποδοχής της εισόδου.Μπροστά από το σπίτι είχε φτιαχτεί ένας κυκλικός δρόμοςκαι στην πίσω πλευρά υπήρχαν όμορφοι, περιποιημένοι

κήποι. Τριανταφυλλιές και κισσοί αναρριχούνταν στουςτοίχους και πυκνό γρασίδι σκέπαζε το έδαφος μέχρι τοδρόμο.

Ξαφνικά στο μυαλό του ξεπήδησαν εικόνες -αντρώντραυματισμένων και ετοιμοθάνατων, του χάους στις πρώτεςγραμμές, της Ναντίν νεκρής, ένα πτώμα στο ματωμένολιθόστρωτο...

Γύρισε πάλι στο παρόν με μεγάλη δυσκολία. Γιατί είχε γυρίσειπίσω στο χρόνο; Τώρα ήταν στο σπίτι του!

Ανοιγόκλεισε τα μάτια του και είδε δύο θυρωρούς με μπλε καιχρυσές λιβρέες να στέκονται μπροστά στην εβένινη εξώπορτακαι να τον κοιτούν μ’ ανοιχτό το στόμα. Του πήρε λίγη ώρανα βρει την αυτοκυριαρχία του. Ποτέ πριν δεν είχε νιώσει τόσοέντονα την ανάγκη να βρεθεί στο σπίτι του. Ανάθεμα τονπόλεμο!

Πλησίασε, χαμογελώντας τους ελαφρά καθώς ανέβαινε τασκαλοπάτια. Οι άντρες άνοιξαν την πόρτα και υποκλίθηκανβαθιά.

Οι ολοζώντανες αναμνήσεις είχαν εξαφανιστεί πια.Σταμάτησε στο χολ της εισόδου και κοίταξε γύρω του.Ελάχιστα πράγματα είχαν αλλάξει. Χρυσοποίκιλτες καρέκλεςμε ταπετσαρία από κόκκινο δαμασκηνό ήταν τοποθετημένες

κατά μήκος των τοίχων. Τα πατώματα ήταν από μαύρο κανάσπρο μάρμαρο, οι τοίχοι λευκοί, Χ0 θολωτό ταβάνι ήταντρεις ορόφους πάνω από το κεφάλι του. Πολλά πορτραίτακαι τοπία διακοσμούσαν τους τοίχους, μεταξύ των οποίωνμια ελαιογραφία του ίδιου και των γονιών του που είχεζωγραφιστεί όταν ήταν μικρός. Ήταν στο σπίτι του. Σχεδόνδεν μπορούσε να το πιστέψει.

Ο μπάτλερ του ήρθε τρέχοντας από την απέναντι πλευρά του

χολ.

Στα χαρακτηριστικά του Ζεράρ ήταν ολοφάνερη ηκατάπληξη. «Κύριε!» φώναξε καθώς ερχόταν. «Δε σαςπεριμέναμε!»

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε. Για τον επόμενο μήνα ήθελε νααπολαύσει όλες τις ανέσεις -και την ηρεμία- που μπορούσε νατου προσφέρει η ζωή στο Λονδίνο.

«Καλημέρα, Ζεράρ. Δε χρειάζεται να τρέχεις. Ναι, γύρισα.Είναι εδώ η χήρα κόμισσα;»

Ο μπάτλερ σταμάτησε μπροστά του κατακόκκινος. «Κύριε,καλώς ορίσατε! Η λαίδη Πάτζετ είναι στο χρυσό σαλόνι μεεπισκέπτες». Ο Ζεράρ ήταν ένας μεσήλικος Γ άλλος πουυπηρετούσε την οικογένεια της μητέρας του από τότε που

ήταν έφηβη. Ήταν λεπτός και γκριζομάλλης, αφοσιωμένοςστον Ντόμινικ και ακόμα πιο αφοσιωμένος στην Κατρίν.Κοίταξε τα ρούχα του Ντόμινικ με γουρλωμένα μάτια.

«Είναι δανεικά». Ο Ντομ χαμογέλασε, προσπέρασε τονμπάτλερ κι εκείνος τον ακολούθησε.

«Τι μπορώ να κάνω για σας, κύριε;»

«Πού είναι ο Ζαν;» ρώτησε ο Ντόμινικ, αναφερόμενος στονπροσωπικό του υπηρέτη, καθώς έμπαινε σ’ ένα μεγάλοσαλόνι με φωτεινούς, χρυσαφένιους τοίχους καιχρυσοποίκιλτα έπιπλα. Η μητέρα του καθόταν στη μια άκρητου δωματίου με άλλες δύο κυρίες, λαμπερή όπως πάντα μετα πράσινα μεταξωτά και τα σμαράγδια της. Τον είδε αμέσως.Κανείς δε γνώριζε, βέβαια, ότι ήταν κάπου αλλού εκτός απότην Αγγλία, όπου είχε αρκετά πλούσια κτήματα, ή ότι είχε ναεπικοινωνήσει μήνες με την Κατρίν. «Καλημέρα, μητέρα», τηςείπε.

Προς τιμήν της, εκείνη ούτε φώναξε ούτε έδειξε να ξαφνιάζε-ται, ενώ ο Ντομ ήξερε ότι είχε μείνει εμβρόντητη. Η έκφρασήτης δεν άλλαξε καθόλου, αν και χλόμιασε. Σηκώθηκε αργά.

«Πάω να φωνάξω αμέσως τον Ζαν», είπε ο Ζεράρ.

«Θα ήθελα να κάνω ένα μπάνιο και ν’ αλλάξω», είπε ο

Ντόμινικ. «11ες του να γεμίσει την μπανιέρα με ζεστό νερό.Και, Ζεράρ, άνοιξε το καλύτερο πινό νουάρ μου. Του ογδόνταεφτά». Προχώρησε πιο μέσα.

Η Κατρίν Φορτέσκ Πάτζετ ήταν μια μικροκαμωμένη γυναίκαμε σκούρα ξανθά μαλλιά και εξαιρετική σιλουέτα. Ήτανκοντή, αλλά στεκόταν με τόση μεγαλοπρέπεια, που κανείςδεν το πρόσεχε μέχρι να έρθει κοντά της. Παρέμενεεκπληκτικά ωραία και πολύ γοητευτική -είχε απορρίψειπολλές προτάσεις γάμου τα τελευταία πέντε χρόνια, από τότεπου είχε πεθάνει ο Γουίλιαμ. Του χαμογέλασε αργά κι εκείνοςκατάλαβε πόσο δυσκολευόταν να συγκρατηθεί. «Φαίνεσαιπολύ καλά», της είπε, και το εννοούσε. Ήταν υπέροχη με τοπράσινο σύνολο που φορούσε, και δεν έδειχνε τόσο μεγάληγια να είναι μητέρα του.

«Ντόμινικ», είπε με βραχνή φωνή, κι εκείνος κατάλαβε ότιήταν έτοιμη να κλάψει. «Έλειψες πολύ καιρό στην επαρχία».

Εκείνος άπλωσε τα χέρια του και έπιασε τα δικά της. «Ναι, καιχαίρομαι που γύρισα στο σπίτι». Τη φίλησε και στα δύομάγουλα και ύστερα την άφησε να τον συστήσει στιςεπισκέπτριές της. Οι δύο γυναίκες τον χαιρέτησαν μεενθουσιασμό, κι έπειτα είπαν ότι θα ξανάρχονταν αργότεραεκείνη τη βδομάδα, γιατί ήταν φανερό ότι η Κατρίν ήθελε ναμείνει μόνη με το γιο της. Ο Ντόμινικ περίμενε με τα χέριαστις τσέπες του σακακιού του καθώς η Κατρίν τις συνόδευε

στην πόρτα του σαλονιού, ευχαριστώντας τες για τηνεπίσκεψη και υποσχόμενη ότι θα τις επισκεπτόταν σε μερικέςμέρες. «Πρέπει να φέρεις και το λόρδο Μπέντφορντ», είπε ηλαίδη Χάτφιλντ.

«Θα προσπαθήσω», υποσχέθηκε η Κατρίν. Όταν έμεινανμόνοι, γύρισε και κοίταξε τον Ντόμινικ με πρόσωπο σταχτί.

«Είμαι μια χαρά», της είπε απαλά εκείνος.

Τα πράσινα μάτια της γέμισαν δάκρυα. «Ω Ντόμινικ!»Έτρεξεκοντά του και τον αγκάλιασε σφιχτά. Ύστερα έκανε πίσω. «Τισου συνέβη; Πριν τρεις βδομάδες ο Σεμπάστιαν Γουόρλοκμου είπε ότι κάποιος σε πυροβόλησε και ότι θα επέστρεφεςστο Λονδίνο μόλις μπορούσες να ταξιδέψεις. Αλλά τοκάθαρμα δε μου είπε τίποτε άλλο!» Τα μάγουλά της έγινανξαφνικά κατακόκκινα. Όταν θύμωνε, τα μάτια της πετούσανσπίθες. «Έγινα έξω φρενών που δε μου έλεγε τίποτε άλλο!»

Εκείνος την έπιασε αγκαζέ και την οδήγησε ξανά στονκαναπέ. Αε θα έλεγε ψέματα στη μητέρα του, αλλά ούτε θατην αναστάτωνε λέγοντάς της ότι τον είχαν ανακαλύψει στηΓ αλλία και είχαν επιχειρήσει να τον δολοφονήσουν. «Όπωςξέρεις, συντάχθηκα με τον Μισέλ Ζακλέν και τουςεξεγερμένους του στο Λίγηρα». Είχε καταφέρει να της στείλειένα γράμμα ύστερα από την πρώτη συνάντησή του με τονΜισέλ. «Επιτεθήκαμε στο γαλλικό στρατό το Μάιο και τον

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Ιούνιο, αρκετές φορές. Οι δύο πρώτες επιθέσεις μας ήτανεπιτυχείς -τρέψαμε τα γαλλικά στρατεύματα σε φυγή. Αλλάστην τρίτη μάχη δεν τα καταφέραμε. Η σύγκρουση ήτανσφοδρή. Κάποιος με πυροβόλησε». Ανασήκωσε τους ώμουςτου, ενοχλημένος με το ψέμα που μόλις είχε πει. Αλλά ήταναπαραίτητο. Η Κατρίν θα τρελαινόταν αν μάθαινε ότι είχανστείλει ένα δολοφόνο να τον βγάλει από τη μέση. «ΟΓουόρλοκ έστειλε κάποιους να με πάρουν από τη Γ αλλία. Δεθυμάμαι πώς πέρασα τη Μάγχη, όμως στο τέλος επέζησα.Όπως βλέπεις, είμαι καλά».

Εκείνη τον κοίταξε με δυσπιστία. «Πόσο σοβαράτραυματίστηκες;»

Ο Ντομ της χαμογέλασε. «Το τραύμα ήταν επιπόλαιο». Δε θατης έλεγε ποτέ ότι είχε φτάσει στα πρόθυρα του θανάτου.

Η Κατρίν συνέχιζε να τον κοιτάζει σαν να μην τον πίστευε.«Γιατί δε μου έγραψες; Ο Γουόρλοκ είπε ότι σε μετέφεραν στηΒρετανία, αλλά δε μου έλεγε πού ήσουν! Κυριεύτηκα απότρόμο όταν δεν πήρα νέα σου».

Ο Ντόμινικ δίστασε. «Ήμουν στη νότια Κορνουάλη, σταχέρια μιας γυναίκας που υποστηρίζει τους Ιακωβίνους». Ημητέρα του έβγαλε ένα επιφώνημα κι εκείνος σοβάρεψεκαθώς σκεφτόταν την Τζούλιαν. «Αλλά ήταν πολύ καλή καιμε φρόντισε. Η αλήθεια είναι ότι με πέρασε για αξιωματικό

του γαλλικού στρατού», πρόσθεσε, και η Κατρίν γούρλωσε ταμάτια της. «Προφανώς, δεν μπορούσα να αποκαλύψω τηνπραγματική μου ταυτότητα, και το ένα έφερε το άλλο».Σκεφτόταν τη φλογερή σχέση τους, δε χαμογελούσε πια. Γιαπολλοστή φορά αναρωτήθηκε αν ή Τζούλιαν ήταν ακόμαοργισμένη μαζί του. «Δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω νασου γράψω και να υποκλέψουν το γράμμα μου εκείνη ή οιφίλοι της».

«Θεέ μου», είπε τραχιά η Κατρίν. «Οι Ιακωβίνοι είναι παντού!Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μια οπαδός των Ιακωβίνων σ’έκανε καλά!» Πήρε το πρόσωπό του στα χέρια της και τονφίλησε στα μάγουλα.

«Ήταν ευχάριστη συντροφιά», είπε ο Ντομ.

Εκείνη αναστέναξε. «Α, ώστε ήταν όμορφη, κι έτσι πέρασε οκαιρός».

Ο Ντόμινικ προτίμησε να μην το σχολιάσει.

«Έλα, κάθισε κοντά μου». Η μητέρα του κάθισε στον καναπέ.

Εκείνος τη μιμήθηκε. «Οταν έφυγα, οι ριζοσπάστες εδώ στηΒρετανία ήταν ένα μικρό κομμάτι του εγγράμματουπληθυσμού».

Η μητέρα του τον αγριοκοίταξε. «Παραμένουν ένα μικρό

κομμάτι, Ντόμινικ, αλλά είναι αδιάλλακτοι και φανατικοί όσοκαι οι Ιακωβίνοι στο Παρίσι. Την επόμενη βδομάδα θακάνουν ένα συνέδριο εδώ στο Λονδίνο. Κι αυτός ο φρικτόςριζοσπάστης, ο Τόμας Χάρντι, οργανώσει ένα συνέδριο στοΕδιμβούργο. Αν ο γαλλικός στρατός πατήσει ποτέ το πόδιτου στις ακτές μας, θα τον υποδεχτούν με ανοιχτές αγκάλες».

Ο Ντόμινικ την κοίταξε έντονα. Τον στενοχωρούσε νασκέφτεται ότι ο καιρός που είχε μείνει στη Γ αλλία την είχεεπηρεάσει όσο κι εκείνον, αλλά ήταν ολοφάνερο ότι οιαναμνήσεις τη βασάνιζαν. Όταν την είχε βρει στη Γαλλία,σχεδόν πριν από δύο χρόνια, είχαν περάσει αρκετά βράδια σεδιάφορα πανδοχεία, σε συνεχόμενα δωμάτια, καθώςπροσπαθούσαν να φτάσουν στη Βρέστη για να αποδράσουν.Ήξερε ότι τότε η μητέρα του υπέφερε από εφιάλτες καιαϋπνία.

Είχε γυρίσει στη Γ αλλία λίγες βδομάδες αφότου την είχεφέρει σώα κι αβλαβή στο Λονδίνο, για να ψάξει να βρει τηΝαντίν. Εδώ και ενάμιση χρόνο δεν είχαν καταφέρει νασυζητήσουν κανονικά. «Πώς ήσουν αυτό τον καιρό;» τηρώτησε.

«Ανησυχούσα, φυσικά».

«Δεν εννοούσα αυτό. Πώς σε αντιμετώπισαν οι Λονδρέζοι;»

Η Κατρίν χαμογέλασε, αλλά το χαμόγελό της έσβησεγρήγορα. «Η επανάσταση έχει αλλάξει την πόλη. Όλοιμιλούν για τις ωμότητες στη Γαλλία σε καθημερινή βάση, γιανα μην αναφέ-ω τ0ν πόλεμο. Και τώρα συζητούν ακόμα καιγια εισβολή. Το αντάζεσαι; Είναι δυνατό να εισβάλουν οιΓάλλοι στη Μεγάλη

Βρετανία; Θα τολμήσουν;»

Ο Ντόμινικ ήταν ήρεμος. «Σίγουρα όχι στο άμεσο μέλλον. Κιαν εισβάλουν ποτέ, θα το κάνουν στο βορρά, ίσως στηΣκοτία, ή αχο νότο, όπου υπάρχουν πολλοί οπαδοί τωνΙακωβίνων». Σκέφτηκε πάλι την Τζούλιαν.

Η μητέρα του τον κοίταξε επίμονα, ύστερα κοίταξε τα χέριατου που κρατούσαν τα δικά της. «Πηγαινοέρχομαι ανάμεσαστο Λονδίνο και στο Μπέντφορντ Χολ. Πηγαίνω σε τσάγιακαι δείπνα, σε θεατρικές παραστάσεις και χορούς. Πού καιπού εμφανίζεται κανένας επίδοξος μνηστήρας, τον οποίοενθαρρύνω. Όχι επειδή με ενδιαφέρει να πηγαίνω στηνεπαρχία ή σε χορούς ή να φλερτάρω, αλλά επειδή είμαιακόμα ζωντανή και αυτό πρέπει να κάνει μια γυναίκα».

Η καρδιά του γέμισε θλίψη. «Λυπάμαι που έλειψα τόσοπολύ». Η Κατρίν έπρεπε να ξαναπαντρευτεί, σκέφτηκε, καιαναρωτήθηκε γιατί δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα.

«Ξέρω ότι δεν πρόκειται να το συζητήσεις, αλλά χαίρομαι πουείσαι πατριώτης», του είπε απαλά. «Χαίρομαι που έμεινες στηΓαλλία». Δεν ολοκλήρωσε τη σκέψη της, κι αυτό τονανακούφισε, γιατί ποτέ δε θα της μιλούσε ανοιχτά για τιςδραστηριότητές του.

«Ανησυχώ για σένα. Δεν είσαι ευτυχισμένη».

«Είμαι ευτυχισμένη που γύρισες σπίτι!» είπε εκείνη. «Αλλάπώς μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν η πατρίδα μουκαταστρέ-φεται κομμάτι κομμάτι, μέρα με τη μέρα, βδομάδαμε τη βδομάδα; Αυτό με αρρωσταίνει». Τα μάτια της γέμισανδάκρυα.

«Εξεγέρσεις γίνονται παντού. Στη Λυόν, στην Τουλόν, στηΜασσαλία...»

«Το ξέρω. Ίσως στο τέλος πάνε όλα καλά».

Ο Ντομ έστρεψε το βλέμμα του από την άλλη.

«Δε χρειάζεται να προσποιείσαι», είπε απαλά η μητέρα του.«Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη, αλλά δε νιώθω αισιόδοξη.Καθόλου. Πέρασες ξανά από το διαμέρισμα; Έχει μείνειτίποτα;»

«Απολύτως τίποτα», είπε ο Ντομ, χωρίς ίχνοςσυναισθήματος. «Αλλά ο πύργος είναι άθικτος. Και οι

αμπελώνες τα πάνε πολύ καλά».

«Άθικτος», επανέλαβε η Κατρίν. «Θα μας αρπάξουν το σπίτι,Ντόμινικ».

Της έπιασε το χέρι. Η μητέρα του είχε γεννηθεί σ’ εκείνο τονπύργο. «Μπορεί να μην το πάρουν. Προς το παρόν η Βανδέακρα-τάει γερά».

Τον κοίταξε με μια παράξενη έκφραση στο πρόσωπό της καιτου έσφιξε τα χέρια. «Ντόμινικ, δεν το έμαθες, έτσι δεν είναι;»

«Τι να έμαθα;» Δεν είχε ιδέα για τι πράγμα μιλούσε η μητέρατου.

«Έχω νέα. Καλά νέα». Έγλειψε τα χείλη της και χαμογέλασε.«Η Ναντίν είναι ζωντανή».

* * *

«Χαίρομαι πολύ που θα κάνεις αυτό το ταξίδυ>, είπε ηΑμέλια με ένα απαλό χαμόγελο, καθισμένη στο κρεβάτι τηςαπέναντι από το κρεβάτι της αδερφής της.

Η Τζούλιαν σταμάτησε να διπλώνει άλλο ένα φόρεμα πριν τοβάλει στη βαλίτσα της, που ήταν ανοιχτή πάνω στο κρεβάτι.«Είμαι ενθουσιασμένη», παραδέχτηκε μ’ ένα διατακτικό αλλάειλικρινές χαμόγελο. «Έχω να πάω στο Λονδίνο έναν

ολόκληρο χρόνο».

«Κι εγώ είμαι ενθουσιασμένη για λογαριασμό σου», είπε ηΑμέλια.

Η Τζούλιαν χαμογέλασε. Πάντα της άρεσε το Λονδίνο, παρ’ότι ήταν μια πόλη με τεράστιες αντιθέσεις. Λάτρευε τονκόσμο, το θόρυβο, τη φασαρία, λάτρευε ακόμα και τηνκίνηση. Λάτρευε τις βιβλιοθήκες και τα μουσεία και, πάνω απ’όλα, λάτρευε τις λέσχες.

Παρ’ όλο που υπήρχε κόσμος από κάθε κοινωνική τάξη, απότους φτωχότερους των φτωχών μέχρι τους πλουσιότερουςτων αριστοκρατών, το Λονδίνο ήταν ένας μαγνήτης για τουςδιανοούμενους. Έβριθε από ποιητές, συγγραφείς καικαλλιτέχνες, φιλόσοφους και καθηγητές -και ριζοσπάστες.Οποιαδήποτε μέρα θα μπορούσε να βρεθεί σε κάποιασυγκέντρωση ομοϊδεατών της, αντρών και γυναικών, όπου θαμιλούσαν για τη βελτίωση της κοινωνίας, για την ελευθερίατων απλών πολιτών. Γίνονταν δημόσιες συζητήσεις για τουςΝόμους των Σιτηρών και το ελεύθερο εμπόριο, για τοκατώτατο ημερομίσθιο και τις συνθήκες εργασίας· £ γωνίεςτων δρόμων έβρισκες φυλλάδια που προπαγάνδιζαν οδικαίωμα της ψήφου για όλους, κατήγγελλαν τιςαπάνθρωπες Συνθήκες σε εργοστάσια και ορυχεία,διαμαρτύρονταν για τον πό-χεμο εναντίον της Γαλλίας,υποστήριζαν τη μεταρρύθμιση στους δήμους. Σ’ ένα

τετράγωνο θα έβλεπε πολυτελή σπίτια το ένα δίπλα στοάλλο, γυναίκες με μεταξωτά φορέματα και διαμάντια, κυρίουςμε βελούδινα σακάκια, μανσέτες και φουλάρια από γαλλικήδαντέλα, ενώ στον επόμενο δρόμο οι βρόμικοι,δυστυχισμένοι άστεγοι θα συνωστίζονταν μπροστά σε πόρτεςκαι τα παιδιά τους θα της τραβούσαν τη φούσταζητιανεύοντας μια δεκάρα.

Το Λονδίνο ήταν η πιο συναρπαστική πόλη που είχε πάειποτέ.

«Είναι ευτύχημα που ο Τομ πηγαίνει σ’ εκείνη τη συνάντησηστο Εδιμβούργο και μπορείς να ταξιδέψεις μαζί του ως τοΛονδίνο».

Η Τζούλιαν σκέφτηκε πως ήταν μεγάλο ευτύχημα που τοσυνέδριο στο Λονδίνο στο οποία θα συμμετείχε εκείνηγινόταν μια βδομάδα πριν το συνέδριο του Εδιμβούργου. Ηαδερφή της δεν ήξερε ότι αυτός ήταν ο λόγος που πήγαινεστο Λονδίνο. Αλλά σκέφτηκε ότι η Αμέλια θα την ενθάρρυνενα πάει ακόμα κι αν ήξερε την αλήθεια. Η Αμέλιαεξακολουθούσε να ανησυχεί πολύ για εκείνη.

Είχε περάσει μια βδομάδα από τότε που είχε αποκαλυφθεί ότιο Πάτζετ ήταν ψεύτης και κατάσκοπος. Ήταν η πιο δύσκοληβδομάδα της ζωής της. Είχε αναγκαστεί να παραδεχτεί πως ηκαρδιά της είχε γίνει κομμάτια. Ότι ήταν ερωτευμένη. Της είχε

πει ψέματα και, από μια άποψη, την είχε εγκαταλείψει. Οπόνος ήταν βαθύς.

Δε θα έπαυε ποτέ να είναι θυμωμένη με τον Πάτζετ για τηνεξαπάτησή του. Είχε αρχίσει να αισθάνεται φρικτάχρησιμοποιημένη και προσβεβλημένη.

Αλλά τα γεγονότα ήταν γεγονότα, και δεν μπορούσε να τααλλάξει. Εκείνο που μπορούσε να κάνει ήταν να διώξει απότο μυαλό της τις αναμνήσεις της σχέσης τους και νασυνεχίσει τη ζωή ^ης. Δε θα επέτρεπε σ’ αυτό το κάθαρμα νατης κάνει μεγαλύτερη ζθμιά απ’ όση της είχε ήδη κάνει.

Αλλά μερικές φορές ξυπνούσε στη μέση της νύχταςλαχταρώντας τον Σαρλ. Της έλειπε απελπισμένα. Κι εκείνεςτις στιγμές προσπαθούσε να υπενθυμίσει στον εαυτό της ότι οάνθρωπος πο^ αγαπούσε δεν υπήρχε.

Έπρεπε οπωσδήποτε να φύγει. Το ταξίδι με τον Τομ θα ήτανπολύ ευχάριστο. Θα περνούσαν τις δύο ή τρεις μέρεςσυζητώντας για πόλεμο και πολιτική. Δεν υπήρχε τίποτακαλύτερο απ’ αυτό! Με τον Τομ -και κατά τη διάρκεια τουσυνεδρίου- το μυαλό της μάλλον δε θα ξεστράτιζε σεοδυνηρές αναμνήσεις από τον Σαρλ ή μισητές αναμνήσειςαπό τον Πάτζετ.

«Επίσης είναι ευτύχημα που ο Λούκας έχει δωμάτιο για σένα

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

στο διαμέρισμά του», είπε η Αμέλια. «Αλλά εκπλήσσομαιπου δε θέλεις να πας στο Εδιμβούργο με τον Τομ».

Η Τζούλιαν έβαλε το διπλωμένο φόρεμα στη βαλίτσα. «Μουτο πρότεινε, αλλά τα οικονομικά μου δε μου επιτρέπουν ένατέτοιο ταξίδι. Στοιχίζει τα διπλά από το να πάω στοΛονδίνο!»

«Θέλεις να πας;» ρώτησε ήρεμα η αδερφή της.

Η Τζούλιαν όρθωσε το κορμί της. Ο Τομ την είχεπροσκαλέσει ξανά στο συνέδριο του Τόμας Χάρντι. Της είχεπει στα ίσια ότι θα πλήρωνε τα έξοδά της, ακόμα και τοδωμάτιο στο ξενοδοχείο. Της είχε υπενθυμίσει ότι άντεχε ητσέπη του και ότι θα ήταν ευχαρίστησή του, όμως η Τζούλιανείχε αρνηθεί.

Πριν από ένα μήνα θα δεχόταν με ενθουσιασμό τηνπροσφορά του -και θα είχε την ευκαιρία να γνωρίσει τονΤόμας Χάρντι-, αν και πάλι θα σκεφτόταν ότι ήτανανάρμοστο να τη δεχτεί.

Αλλά τίποτα δεν ήταν τόσο ανάρμοστο όσο η σχέση της μετον Πάτζετ. Όφειλε να παραδεχτεί στον εαυτό της ότι δενήθελε πια να πάει στο Εδιμβούργο. Είχε χάσει το ενδιαφέροντης για το συνέδριο. Ήθελε να πάει στο Λονδίνο...

Κι αυτό την τρόμαζε. Παρ’ όλο που δε θα συγχωρούσε ποτέ

εκείνο τον αναθεματισμένο Τόρι για ό,τι είχε κάνει, ήξερε ότιμάλλον θα ήταν ακόμη στο Λονδίνο. Ο Ντόμινικ Πάτζετ δενέφευγε στιγμή απ’ το μυαλό της.

Χαμογέλασε θλιμμένα στην Αμέλια και κάθισε απέναντι τηςστο κρεβάτι. «Ξέρω τι σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι να περικόψεις ταέξοδά σου για να μπορέσω να πάω στο Εδιμβούργο», τηςείπε.

«Θέλω να είσαι ευτυχισμένη», της απάντησε η αδερφή τηςκαι της έπιασε το χέρι.

«Δεν είμαι τόσο δυστυχισμένη όσο ήμουν».

«Η δυστυχία είναι γραμμένη σε όλο σου το πρόσωπο τονπερισσότερο καιρό», την αντέκρουσε η Αμέλια.

Η καρδιά της είχε γίνει χίλια κομμάτια. Είχε αγαπήσει τον2αρλ τόσο πολύ. Αλλά δε θα έκανε αυτό που της πρότεινε ηαδερφή της. «Δεν ξοδεύεις τίποτα για τον εαυτό σου.Θυσιάζεσαι πάντα για τους άλλους! Δε θέλω να περικόψεις κιάλλο τα έξοδά σσυ για να μπορέσω να πάω στο συνέδριο τωνριζοσπαστών στο Εδιμβούργο! Εξάλλου», πρόσθεσεχαμογελώντας, «δεν εγκρίνεις τις πολιτικές μου πεποιθήσειςκαι δε θέλεις να τις ενθαρρύνεις».

Η Αμέλια δάκρυσε. «Αυτή τη στιγμή, αν οι πολιτικές σουπεποιθήσεις έκαναν τα μάτια σου να λΔμψουν λίγο, θα σε

ενθάρ-ρυνα με όλη μου την ψυχή! Μου έρχεται να γράψωστον Μπέ-ντφορντ και να του τα ψάλω!»

Η Τζούλιαν πάγωσε από τρόμο. «Μην τολμήσεις καν να τοσκεφτείς».

«Γιατί όχι; Είναι παλιάνθρωπος. Χρωστούσε και στις δυο μαςκαι κοίτα πώς μας ξεπλήρωσε -με την αποπλάνησή σου. Ανέχεις μείνει έγκυος, θα το πω στον Λούκας».

Η Τζούλιαν σηκώθηκε. «Είμαι σίγουρη ότι δεν έχω μείνειέγκυος!»

Σηκώθηκε και η Αμέλια. «Σε κατέστρεψε, Τζούλιαν. Είσαι νέακαι όμορφη, ο Λούκας θα μπορούσε να σου βρει έναν καλόγαμπρό αν του το επέτρεπες».

Η Τζούλιαν κοκκίνισε. «Ξέρεις την άποψή μου για το γάμο».Σκέφτηκε τον Πάτζετ και το πώς έκαιγαν τα πράσινα μάτιατου. Είχε αισθανθεί οτιδήποτε για εκείνη; «Αλλά εσένα σουαξίζουν ένας καλός σύζυγος και παιδιά, Αμέλια. Ξέρουμε κιοι δυο ότι λατρεύεις τα παιδιά. Θα γινόσουν υπέροχημητέρα!»

«Για σένα μιλάμε τώρα!»

«Ναι, για μένα μιλάμε, επειδή εσύ ποτέ δε νοιάζεσαι για τονεαυτό σου. Ας μιλήσουμε για σένα». Η Τζούλιαν κάθισε

απότομα στο κρεβάτι της. «Εσύ θα έπρεπε να πας στοΛονδίνο. Εσύ είσαι αυτή που φροντίζει πάντα τη μαμά, πουφροντίζεις όλους μας. Εσύ μαγειρεύεις και καθαρίζεις, ενώεγώ τρέχω στις συγκεντρώσεις μου ή ξεχνιέμαι διαβάζονταςένα βιβλίο».

«Κανείς δε θα σου επέτρεπε να μαγειρέψεις, αφού καις τα πά-ντα. Και ασχολείσαι με το καθάρισμα του σπιτιού όσο κιεγώ».

Η Τζούλιαν προσπαθούσε πραγματικά να είναι συνεπής σταοικοκυρικά της καθήκοντα, όμως πολύ συχνά τηναπορροφούσε τόσο πολύ μια συζήτηση ή κάποιο περιοδικόπου τα ξεχνούσε. Ήταν τελείως αφοσιωμένη στον Πάτζετόσο ανέρρωνε και μετά, όταν είχαν σχέση. Και τώρα είχεβουλιάξει στον πόνο και στη δυστυχία της. Έφευγε για τοΛονδίνο, ενώ η Αμέλια ήταν εκείνη που της άξιζε να κάνειδιακοπές.

«Έτσι αισθανόσουν όταν ο Σεντ Τζαστ δε γύρισε;» ρώτησεήπια.

Η Αμέλια χλόμιασε. «Ναι, η καρδιά μου είχε γίνει κομμάτια,αλλά ήμουν ανόητη», είπε μετά. «Ήσουν πολύ μικρή για νατο θυμάσαι, αλλά όλοι με προειδοποίησαν γι’ αυτόν κι εγώδεν άκου-σα κανέναν. Στο κάτω κάτω, όταν γνωριστήκαμε,εκείνος ήταν ένας πλούσιος ευγενής κι εμείς ξεπεσμένοι

αριστοκράτες. Όταν πέθανε ο αδερφός του, θα έπρεπε να είχακαταλάβει ότι η ιστορία μας είχε τελειώσει, ότι θα έψαχνε ναβρει κάποια γαλαζοαίματη ντεμπιτάντ, όπως του ταίριαζε.Φέρθηκες ανόητα, όπως φέρθηκα κι εγώ. Σεεκμεταλλεύτηκαν. Σου είπαν ψέματα και σε εξαπάτη-σανσκόπιμα».

«Εσύ πρέπει να πας στο Λονδίνο, όχι εγώ».

Η Αμέλια κούνησε το κεφάλι της αρνητικά. «Θα μείνω εδώκαι θα φροντίζω τη μαμά. Δεν έχω να κάνω τίποτα στοΛονδίνο, ενώ εσύ έχεις. Θέλω να σε συνοδεύει ο Λούκας σετσάγια, σε περιπάτους στο πάρκο, να σε συστήσει σε ωραίουςκυρίους. Θέλω να σε πηγαίνει σε δείπνα, όπου θα σου ζητούννα χορέψεις και θα σε φλερτάρουν».

«Τι;» είπε η Τζούλιαν σοκαρισμένη.

«Είσαι νέα και ωραία! Η ζωή δεν πρέπει να σε προσπεράσει!»

«Ο Λούκας δεν κινείται σε τέτοιους κύκλους!» είπε ηΤζούλιαν. Αλλά είχε μείνει κατάπληκτη, γιατί η ζωή δενπροσπερνούσε την Αμέλια;

«Κινείται όταν το θέλει. Ο θείος μας ο Σεμπάστιαν μπορεί ν’ανοίξει οποιαδήποτε πόρτα για μας», της απάντησε ηΑμέλια.

Εκείνη αγκάλιασε τον εαυτό της. «Μόλις που τον θυμάμαι.Έχω να τον δω χρόνια».

«Εκείνος και ο Λούκας έχουν πολύ καλή σχέση».

«Δηλαδή προτείνεις να πάω στο Λονδίνο για να μου βρεισύζυγο ο Λούκας;»

«Γιατί όχι;»

«Δε θέλω να παντρευτώ...» φώναξε η Τζούλιαν, αλλά ηαδερφή της τη διέκοψε.

«Κι αν γνωρίσεις κάποιον που θα σου πάρει τα μυαλα όπως οΠάτζετ; Αν κάποιος υποψήφιος γαμπρός σού κινήσει τοενδιαφέρον όπως ο Πάτζετ;»

Η Τζούλιαν απλώς την κοίταζε, με την καρδιά της να βροντο-χτυπά. Θα έκανε τα πάντα για τον Πάτζετ. Αν της ζητούσε νατον παντρευτεί πριν αποκαλυφθεί η απάτη του, θα του έλεγεναι.

«Καλά το κατάλαβα», είπε η Αμέλια με ικανοποίηση.

Η Τζούλιαν έγλειψε τα χείλη της. «Ποτέ δε θα αισθανθώ έτσιγια κάποιον άλλο, Αμέλια. Εσύ χρειάζεσαι γαμπρό, όχι εγώ».

«Θα γνωρίσεις κάποιον άλλο. Εμένα είναι γραφτό μου να

μείνω γεροντοκόρη. Κάποιος πρέπει να φροντίσει τη μαμά καιτο σπίτυ>.

«Φροντίζεις την οικογένεια πάνω από μια δεκαετία. Τηνεποχή που θα έπρεπε να είσαι ένα ανέμελο παιδί, ήσουν τοστήριγμα της οικογένειάς μας».

«Η μαμά αρρώστησε όταν ήμαστε ακόμα μικρές. Δεν το έκανεσκόπιμα. Αλλά ακόμα κι αν αποφάσιζα να βρω σύζυγο, δε θαμ’ έπαιρνε κανένας. Για την περίπτωση που δεν το έχειςπροσέξει, είμαι υπερβολικά σοβαρή και υπερβολικά άχαρη».

«Δεν είσαι άχαρη. Ωστόσο συμφωνώ ότι είσαι υπερβολικάσοβαρή. Δεν ξέρω, Αμέλια. Τώρα νιώθω απαίσια που θα πάωστο Λονδίνο».

«Εγώ θέλω να πας». Η Αμέλια την αγκάλιασε σφιχτά.«Επιμένω να πας! Κι αν θέλεις να πας στο Εδιμβούργο...»

«Όχι!» την έκοψε εκείνη. «Δε θέλω να ενθαρρύνω τον Τομ»,είπε, και αυτό ήταν ένα μέρος της αλήθειας.

Η Αμέλια την κοίταξε προσεκτικά. Και η Τζούλιαν σκέφτηκεότι η Αμέλια ήξερε γιατί ανυπομονούσε να πάει στο Λονδίνο-και δεν είχε καμιά σχέση με το συνέδριο για τα ανθρώπιναδικαιώματα σε όλο τον κόσμο.

«Κύριε, η χήρα κόμισσα μου ζήτησε να σας πω ότι θα έρθει σε

λίγα λεπτά. Μπορώ να σας φέρω κάτι ενώ θα περιμένετε τηλαίδη Πάτζετ;»

Ο Ντόμινικ έγνεψε αρνητικά, βηματίζοντας ανυπόμονα στομπροστινό σαλόνι. Φορούσε μαύρο βελούδινο σακάκι,ανοιχτό-χρωμο παντελόνι, λευκές κάλτσες και μαύρα,σταμπωτά παπούτσια με ασημένια αγκράφα. «Όχι,ευχαριστώ».

Ο Ζεράρ έφυγε. Ο Ντόμινικ τον κοιτούσε. Το προηγούμενοβράδυ είχε έρθει στην πόλη η Ναντίν και επρόκειτο να τησυναντήσει.

Η Ναντίν ήταν ζωντανή.

Του είχε πάρει μια ολόκληρη βδομάδα να χωνέψει την είδησηότι η Ναντίν ήταν ζωντανή. Ήταν ένα θαύμα. Δεν είχεξεπεράσει ακόμα εντελώς το σοκ, αλλά ήτανενθουσιασμένος.

Δεν είχε καταπατηθεί από τον όχλο, όπως είχε συμπεράνειλανθασμένα η μητέρα του. Αλλά είχε τραυματιστεί σοβαράστην αναταραχή και την είχε σώσει μια ευγενική οικογένειαΠαριζιά-νων. Είχε κάνει μήνες να συνέλθει. Είχε χάσειπροσωρινά τη μνήμη της. Όταν απέκτησε πλήρη επίγνωσητης κατάστασής της, η οικογένειά της είχε φύγει ήδη από τηΓαλλία. Και τότε άρχισε να προσπαθεί απεγνωσμένα να

επικοινωνήσει με τον πατέρα της, που βρισκόταν πια στηΒρετανία. Μόλις τα κατάφερε, ο κόμης Ντ’Αρσάν είχεαπευθυνθεί στον Γουόρλοκ κι εκείνος είχε στείλει τουςανθρώπους του να τη φέρουν. Είχε φτάσει στο Λονδίνο τηνάνοιξη, αλλά ο κόμης είχε εγκατασταθεί ήδη στηνΚορνουάλη και είχαν αποσυρθεί αμέσως στην επαρχία.

Ενώ εκείνος ανέρρωνε στο Γκρέιστοουν Μάνορ, η Ναντίνήταν κάπου στην ευρύτερη περιοχή. Ενώ η μνηστή του ήτανκαλά και ζωντανή, εκείνος ήταν στην αγκαλιά της Τζούλιαν.

Και βέβαια είχε τύψεις. Το γεγονός ότι υπενθύμιζε στον εαυτότου πως δεν ήξερε ότι η Ναντίν ήταν ζωντανή δεν τις μείωνε.

Αλλά τώρα τι γινόταν; Η σχέση του με την Τζούλιαν είχετελειώσει, έστω κι αν δεν αισθανόταν ότι είχε τελειώσει. Έστωκι αν ευχόταν να μπορούσε να της μιλήσει ξανά, για ναπροσπαθήσει να την πείσει ότι δεν ήταν τελείωςδιεφθαρμένος και ασυνείδητος. Όσο για τη Ναντίν, είχανπεράσει δύο χρόνια από τότε που είχαν αρραβωνιαστεί, και οΝτόμινικ είχε αλλάξει πολύ.

Κοίταξε βλοσυρά έξω από ένα ψηλό παράθυρο του πύργου,αλλά δεν είδε τους κήπους ούτε την άμαξά του που περίμενε.Γνώριζε τη Ναντίν από τότε που θυμόταν τον εαυτό του. ΗΚατρίν τον έπαιρνε στη Γαλλία κάθε καλοκαίρι από τον καιρόπου ήταν νήπιο. Ουσιαστικά είχαν μεγαλώσει μαζί -η

οικογένειά της ερχόταν συχνά στο Λονδίνο. Έπαιζαν μαζί,διάβαζαν μαζί, ίππευαν τα πόνι τους μαζί και έπαιζαν στουςαμπελώνες κρυφτό με τους φίλους και τα ξαδέρφια του.Πάντα την αγαπούσε.

Σκέφτηκε το πάθος που είχε ζήσει με την Τζούλιαν και τοκορμί του αντέδρασε αμέσως. Την ήθελε ακόμα -δεν υπήρχεαμφιβολία γι’ αυτό- με έναν τρόπο που σχεδόν τον τρέλαινε.Είχε αγκαλιάσει κι είχε φιλήσει τη Ναντίν μετά τον αρραβώνατους, αλλά δε θυμόταν να τον είχε τυφλώσει ο πόθος γιαεκείνη.

Ίσως, όταν ξανάβλεπε τη Ναντίν, αυτή η τρομακτική επιθυμίατου για την Τζούλιαν να εξαφανιζόταν. Το ευχόταν, αλλάστην πραγματικότητα δεν είχε σημασία.

Επειδή δύο χρόνια ήταν πάρα πολύς καιρός. Και ενώ αυτά ταδύο χρόνια δεν είχαν αλλάξει την αγάπη και την αφοσίωσήτου, είχαν αλλάξει τις υποχρεώσεις του. Είχε υποχρέωση νασταματήσει την επανάσταση στη Γ αλλία. Είχε υποχρέωση ναβοηθήσει στη διατήρηση του γαλλικού τρόπου ζωής Είχευποχρέωση να βοηθήσει τους βασιλόφρονες στό Λίγηρα -καικατ’ επέκταση στην υπόλοιπη.χώρα.

Είχε πει στην Τζούλιαν ότι δεν έπρεπε να τον περιμένει.

Όφειλε να πει το ίδιο και στη Ναντίν. Της άξιζαν πολύ

περισσότερα απ’ όσα μπορούσε να της προσφέρει. Της άξιζανένας σύζυγος που θα την αγαπούσε και μια φυσιολογική ζωή.

«Ντόμινικ;»

Ο Ντομ γύρισε ακούγοντας τη φωνή της μητέρας του.Κατάφερε να χαμογελάσει καθώς η Κατρίν έμπαινε στοσαλόνι. Φορούσε ένα φόρεμα από κόκκινο μετάξι,κοσμήματα από ρουμπίνια και μια πολύ περίτεχνη περούκα μεστολίδια. Χαμογελούσε καθώς τον πλησίαζε. «Είσαι πολύεντυπωσιακός, αλλά γιατί μαύρα;» Ύψωσε το τονισμένο μεμολύβι φρύδι της. «Θα δεις τη μνηστή σου έπειτα από δύοατέλειωτα χρόνια. Το γεγονός είναι κάτι παραπάνω απόευχάριστο».

«Ο Ζαν επέμενε και αποφάσισα να ενδώσω».

Η Κατρίν του χτύπησε το μάγουλο. «Τον Ζαν πρέπει να τονακούει ακόμα κι ένας Μπέντφορντ, γιατί είναι ανεκτίμητοςυπηρέτης». Έκανε μια μικρή παύση. «Θα σου φάνηκεατελείωτη αυτή η βδομάδα που περίμενες να φέρει οΝτ’Αρσάν τη Ναντίν στην πόλη για να ανταμώσετε επιτέλουςξανά». Το βλέμμα της ήταν ερευνητικό.

Ο Ντόμινικ την έπιασε αγκαζέ και προχώρησαν προς τηνπόρτα. «Πέρασαν δύο χρόνια. Δύο χρόνια είναι πολύς καιρός,ακόμα κι αν δεν υπολογίσει κανείς κάτω από ποιες συνθήκες

επιβιώσαμε στον πόλεμο και στην επανάσταση, τόσο εκείνηόσο κι εγώ. Ξέρεις πώς αισθάνομαι για τη Ναντίν, αλλά είμαικάπως φοβισμένος».

Δύο υπηρέτες με λιβρέα τους άνοιξαν τη βαριά εξώπορτα.«Γνωρίζεις τη Ναντίν μια ολόκληρη ζωή», είπε η Κατρίν. «Σ’αγαπάει και την αγαπάς. Μόλις δείτε ο ένας τον άλλο, είμαισίγουρη ότι θα εξαφανιστούν όλη η αμηχανία και το άγχος».

Η μητέρα του λάτρευε τη Ναντίν. Δε θα χαιρόταν αν μάθαινεότι μια σύζυγος δεν ταίριαζε πια στα σχέδιά του- δε θαχαιρόταν όταν ο Ντόμινικ επέστρεφε στη Γαλλία. Τηβοήθησε ν’ ανέβει στην πολυτελή μαύρη άμαξα με τα έξιάλογα.

«Είμαι σίγουρος ότι έχεις δίκιο», της απάντησε αδιάφορα καιανέβηκε στην άμαξα δίπλα της.

Εκείνη τον έπιασε από το μπράτσο. «Ντόμινικ, υπάρχει κάτιπου πρέπει να σου πω», του είπε με σοβαρό ύφος.

Εκείνος ένιωσε τον τρόμο του να φουντώνει, και περίμενε.

«Η Ναντίν δεν είναι πια αυτή που ήξερες».

* * *

Ο Ντόμινικ σταμάτησε έξω από την πόρτα του σαλονιού του

Ντ’Αρσάν. Η Ναντίν, που καθόταν στον καναπέ, σηκώθηκεαργά.

Κι εκείνος αισθάνθηκε να απλώνεται μέσα του μια ζεστασιά.Δόξα τω Θεώ, ήταν ζωντανή.

Του χαμογέλασε αχνά.

Της χαμογέλασε κι εκείνος. Εξωτερικά, δεν είχε αλλάξεικαθόλου. Ήταν μικρόσωμη, με σκούρα μαλλιά και μάτια καιστα-ράτη επιδερμίδα. Δε φορούσε περούκα και τα μακριάμαλλιά της έπεφταν ελεύθερα στην πλάτη της. Με το οβάλπρόσωπό της, τα σαρκώδη χείλη της, τις πυκνές βλεφαρίδεςκαι τις θηλυκές καμπύλες της, ήταν μια εκθαμβωτικά ωραίαγυναίκα.

Καθώς τον κοιτούσε, το αχνό χαμόγελό της έσβησε. Για μιαστιγμή ο Ντόμινικ είδε στα μάτια της ανησυχία καθώςερευνούσαν τα δικά του.

«Ντόμινικ!» φώναξαν ταυτόχρονα οι δυο μικρότερες αδερφές

της.

Εκείνος δεν είχε προσέξει τη Βερονίκ και την Αντζελίνα, ούτεκαν τον κόμη Ντ’Αρσάν. Τώρα έβλεπε και την υπόλοιπηοικογένεια. Ενώ τα κορίτσια έτρεχαν προς το μέρος του, η

Κατρίν και ο μπάτλερ έκαναν στην άκρη. Δεν μπόρεσε να μηχαμογελάσει όταν πήδησαν πάνω του με ενθουσιασμό.

«Γιατί έλειψες τόσο πολύ;» τον ρώτησε στα γαλλικά ένα απότα κορίτσια.

«Σε επιθυμήσαμε αφάνταστα, το ίδιο και η Ναντίν», είπε τοάλλο στα αγγλικά.

Η Βερονίκ ήταν δώδεκα ετών, η Αντζελίνα δεκατριών, αλλάέμοιαζαν σαν δίδυμες. Είχαν πάρει τα ξανθά μαλλιά και ταμελιά μάτια της μητέρας τους, της συζύγου του κόμηΝτ’Αρσάν που είχε πεθάνει. «Κι εγώ σας επιθύμησα», τουςείπε και τις φίλησε στα μάγουλα. «Αλλά για μια στιγμήνόμιζα ότι μου επιτέθηκαν Ινδιάνοι!» Εντέλει κοίταξε πάλι τηΝαντίν χαμογελώντας.

«Ξεχάσατε τους καλούς σας τρόπους. Και οι δυο σας»,μάλωσε εκείνη τρυφερά τις αδερφές της, χωρίς να πάρει τοβλέμμα της από πάνω του. «Γεια σου, Ντόμινικ».

Πάντα ήταν μια από τις πιο χαριτωμένες και αριστοκρατικέςγυναίκες που είχε γνωρίσει. Υπήρχε κάτι στις κινήσεις της,στις χειρονομίες της, στον τόνο της φωνής της και στησυμπεριφορά της που προσέλκυε τους γύρω της, αλλά πουαποκάλυπτε επίσης μια τεράστια και αναμφισβήτητη αίσθησηαριστοκρατικότητας. Θα γινόταν μια εξαιρετική κόμισσα.

Αλλά ο Ντόμινικ συνειδητοποίησε αμέσως ότι, παρ’ όλο πουδιατηρούσε την έμφυτη χάρη της, τα μάτια της ήταν γεμάταθλίψη. Η αλλοτινή λάμψη τους είχε χαθεί. Άφησε τη Βερονίκ,την πλησίασε και της έπιασε τα χέρια. «Τι κάνεις;»

Εκείνη δίστασε. «Είμαι καλά», είπε τελικά και δάκρυσε.

Ο Ντομ δε δίστασε. Έσκυψε και τη φίλησε στα μάγουλα,ύστερα άνοιξε τα χέρια του. Η Ναντίν χώθηκε στην αγκαλιάτου κι εκείνος την κράτησε, σαν να ήθελε να την παρηγορήσειγια όλα όσα είχε περάσει.

Η αίσθησή της του ήταν οικεία γιατί την είχε αγκαλιάσειπολλές φορές, τρυφερά αλλά αδιάφορα, όπως έκανε τώρα.Αλλά καθώς την κρατούσε, σκέφτηκε την Τζούλιαν.Ξαφνιάστηκε, όχι μόνο επειδή οι σκέψεις του ήταν άπρεπες,αλλά και επειδή όταν κρατούσε την Τζούλιαν, το αγκάλιασμάτου δεν ήταν καθόλου αδιάφορο. Και τότε τον κυρίευσεανησυχία. Στην αγκαλιά του, αισθανόταν τη Ναντίν σαναδερφή, όχι σαν αρραβωνιαστικιά. Την αγαπούσε βαθιά,πάντα θα την προστάτευε και θα τη φρόντιζε, αλλά ξαφνικάκατάλαβε ότι δε θα μπορούσε ποτέ να της κάνει έρωτα.

Την άφησε και χαμογέλασε βεβιασμένα. «Χαίρομαιαφάνταστα που είσαι ζωντανή. Σ’ έψαχνα μήνες στη Γαλλία».

Τα μάτια της έλαμπαν από τα δάκρυα, αλλά η Ναντίν δεν

ήταν από τις γυναίκες που έκλαιγαν εύκολα. «Το ξέρω. Τοέμαθα», του απάντησε. «Σε παρακαλώ, Ντόμινικ, μηνκατηγορείς τον εαυτό σου που δεν κατάφερες να με βρεις.Κρυβόμουν».

Της χάιδεψε το μάγουλο. Η Ναντίν ήταν πολύ δυνατήγυναίκα, αλλά θα πρέπει να ήταν πολύ φοβισμένη -και ήτανεντελώς μόνη. «Εύχομαι να ήμουν μαζί σου».

«Το ξέρω, αλλά δεν έχει νόημα να θρηνούμε για κάτι που δενμπορεί ν’ αλλάξει».

«Όχι, δεν έχει νόημα», συμφώνησε ο Ντόμινικ. Γύρισε στονπατέρα της και έσφιξαν εγκάρδια τα χέρια. «Ώστε μένετε στηνΚορνουάλη», του είπε.

«Ναι. Μας έδειξαν ένα σπίτι που ήταν εγκαταλειμμένο επίχρόνια και το αγόρασα», είπε ο Ντ’Αρσάν. Ήταν ένας ψηλός,μελαχρινός, ωραίος άντρας που είχε παντρευτεί μιαμεγαλύτερή του γυναίκα σε πολύ νεαρή ηλικία, επειδή είχανκανονίσει το γάμο οι οικογένειές τους. Είχε χηρέψει εδώ καιπολλά χρόνια. Είχε χάσει δυο τεράστια σπίτια στη Γ αλλία, τοένα στο Λίγηρα και το άλλο νότια, κοντά στη Μασσαλία.«Μου φάνηκε ασφαλές μέρος για να μεγαλώσω τη Βερονίκκαι την Αντζελίνα». Ο τόνος του ήταν αποφασιστικός και,πριν τα κορίτσια προλάβουν να διαμαρτυρηθούν, τους έριξεένα αυστηρό βλέμμα.

Ο Ντόμινικ γύρισε πάλι στη Ναντίν, καταλαβαίνοντας ότι οιμικρές απεχθάνονταν την επαρχία. «Πώς σου «ραίνεται ηΚορνου-άλη;» τη ρ«οτησε.

«Είναι ήσυχη, απομονωμένη... αλλά τώρα είμαστε μαζί».Χαμογέλασε φευγαλέα κι εκείνος αναρωτήθηκε τι νασκεφτόταν πραγματικά. «Άλλαξες, Ντόμινικ», πρόσθεσεμετά.

«Μεγάλωσα», της απάντησε ύστερα από έναν μικρόδισταγμό.

«Και οι δύο μεγαλώσαμε. Αλλά εσύ άλλαξες πάρα πολύ»,είπε εκείνη, κοιτάζονπϊς τον σκε«ρτική. «Αλλά φαντάζομαιότι και οι δύο έχουμε αλλάξει πολύ».

«Τώρα είσαι ακόμα πιο όμορφη από την τελευταία «ροράπου ήμασταν μαζί».

Εντέλει η Ναντίν χαμογέλασε, σκούπισε τα δακρυσμένα μάτιατης και ύψωσε το φρύδι της. «Τολμάς να το παίζεις ιπποτικόςμαζί μου;»

«Το εννοώ».

«Δε με απασχολεί η εμφάνισή μου, και το ξέρεις».

«Ναι, το ξέρω». Η Ναντίν ποτέ δεν ενδιαφερόταν για την

εμφάνισή της και, σε αντίθεση με όσες Γαλλίδες ήξερε οΝτόμινικ, δεν ερωτοτροπούσε. «Θέλεις να πάμε μια βόλτα;»

«Φυσικά». Του πρόσφερε το μπράτσο της κι εκείνος τηνκοίταξε προσεκτικά. Γιατί υπήρχε τόση ένταση μεταξύ τους;Κάποτε ήταν τόσο δεμένοι όσο θα μπορούσαν να είναι έναςάντρας και μια γυναίκα που δεν ήταν εραστές αλλά καλοίφίλοι. Την ήξερε πολύ καλά και δεν ήταν ποτέ τόσοσυγκρατημένη. Αισθανόταν σαν να είχε υψώσει ανάμεσά τουςέναν αόρατο τοίχο. Ή μήπως αυτό το είχε κάνει εκείνος;

Ο Ντ’Αρσάν άνοιξε την πόρτα που οδηγούσε στη βεράντακαι στους πίσω κήπους. Τους χαμογέλασε καθώς έβγαινανέξω. Η Ναντίν έδειχνε να προσέχει πού πατούσε και οΝτόμινικ μελέτησε το κλασικό προφίλ της. «Χαίρομαι πολύπου είσαι στην πατρίδα», της είπε. Σταμάτησε στην άκρη τηςπλακοστρωμένης βεράντας με το χαμηλό τοιχίο. Ακριβώςαπό κάτω υπήρχε ένας μικρός κήπος με ένα σιντριβάνι.

Εκείνη του άφησε το χέρι και τον κοίταξε στα μάτια! «Μααυτή δεν είναι η πατρίδα μου».

Ο Ντομ της χάιδεψε το μάγουλο. «Πες μου ειλικρινά πώς σουφαίνεται η Κορνουάλη».

Η Ναντίν πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Ώστε μπορείς ακόμα ναμαντεύεις σαν τσιγγάνα τι σκέφτομαι;»

«Όχι, δεν μπορώ».

«Κάποτε μπορούσα να διαβάζω τη σκέψη σου, αλλά τώραούτε εγώ μπορώ. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάτι έχει αλλάξεισ’ εσένα ή σ’ εμάς».

Ο Ντόμινικ ήθελε να της πει ότι είχε περάσει τον τελευταίοενάμιση χρόνο στη Γ αλλία κατασκοπεύοντας γιαλογαριασμό του Πιτ. Αλλά ήξερε ότι δεν έπρεπε. Και πώς ν’απαντούσε στο σχόλιό της; «Δεν απάντησες στην ερώτησήμου».

Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της σε μια κίνησηχαρακτηριστικά ευρωπαϊκή. «Φαντάζομαι πως θαπροσαρμοστώ κάποια στιγμή στις καινούριες συνθήκες, αλλάπάντα θα μου λείπει το σπίτι μου στην κοιλάδα του Λίγηρα».

«Χρειάζεσαι κάποιο χρόνο για να συνέλθεις και ναπροσαρμοστείς. Αυτό είναι όλο»!

Η Ναντίν χαμογέλασε αχνά. «Ναι, με τον καιρό θα συνηθίσωτην καινούρια μου ζωή».

«Έχουμε αλλάξει και οι δύο τόσο πολύ ώστε να νιώθουμεσαν ξένοι;» είπε απαλά ο Ντομ ύστερα από λίγο.

Τα μάτια της γέμισαν πάλι δάκρυα. «Ελπίζω, όχι! Σ’ αγαπώ,Ντομ».

Ο Ντόμινικ ήξερε ότι δεν εννοούσε πως ήταν ερωτευμένη μαζίτου. Άπλωσε τα χέρια του κι εκείνη μπήκε στην αγκαλιά του.«Όλο αυτό τον καιρό ήσουν στη Γ αλλία;» τον ρώτησε, με τοπρόσωπό της πάνω στο στήθος του.

Ο Ντομ τσιτώθηκε. Δεν ήθελε να της πει ψέματα. «Καλύτερανα συζητήσουμε για το μέλλον, όχι για το παρελθόν»,αποκρίθηκε αργά.

Σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. «Ώστε δε θαμιλήσουμε για όσα υποφέραμε και οι δύο αυτά τα χρόνια;Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που είδαμε για τελευταία φοράο ένας τον άλλο».

Η καρδιά του Ντόμινικ σφίχτηκε. Θυμήθηκε την τελευταίαφορά που την είχε δει -σ’ ένα χορό, το βράδυ πριν εκείνηφύγει για το Παρίσι.

Είχαν φιληθεί με πάθος, με λαχτάρα. Ξαφνικά μελαγχόλησε.Πόσο αθώοι ήταν! Πόσο αφελείς -και πόσο σίγουροι ότι θ’αγαπιούνταν μια ολόκληρη ζωή.

«Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να συζητήσω ούτε μ’εσένα», της απάντησε.

Εκείνη τραβήχτηκε πίσω και τον κοίταξε. «Τότε πρέπει ναπέρασες πολύ δύσκολες καταστάσεις, όπως κι εγώ».

«Ναι, και οι δύο καταφέραμε να επιβιώσουμε αυτά τα δύοπάρα πολύ δύσκολα χρόνια». Της έπιασε το χέρι και τοκράτησε, ευχόμενος να μπορούσε να ήταν ειλικρινής μαζί της-ευχόμενος να ήταν ειλικρινής με την Τζούλιαν. Όμως είχεένα καθήκον απέναντι στην πατρίδα του, κι αυτό το καθήκοναπαιτούσε διπροσωπία, επιφυλακτικότητα και δυσπιστία.«Δεν είναι άθλος αυτό;»

«Είσαι ένας από τους πιο δυνατούς ανθρώπους που γνωρίζω.Θα περίμενα να επιβιώσεις ακόμα και από τυφώνα... ή κανέναναυάγιο».

Τελικά ο Ντόμινικ χαμογέλασε αληθινά. «Από αυτά κανείςδε θα γλίτωνε!»

Χαμογέλασε και η Ναντίν. Για λίγη ώρα απλώς μελετούσαν οένας τον άλλο. «Είναι κάπως αμήχανο, δεν είναι;» του είπε.

«Ναι, είναι».

«Δεν είμαι τόσο δυνατή όσο εσύ».

Ο Ντομ θορυβήθηκε. «Τι σημαίνει αυτό; Καταλαβαίνω ότιέχεις υποφέρει πολλά. Καταλαβαίνω οτι είσαι θλιμμένη». .

«Σημαίνει ότι έχω αλλάξει. Έχασα την αθωότητά μου, τηναφέλειά μου». Δε χαμογελούσε πια. «Η γυναίκα που ήθελεςνα παντρευτείς δεν υπάρχει πια».

«Όχι», είπε κοφτά ο Ντόμινικ. «Υπάρχεις, αλλά έχεις αλλάξειόπως κι εγώ. Δεν είμαι πια επιπόλαιο αγόρι, ούτε εσύ αφελέςκορίτσι».

«Ποτέ δεν ήσουν επιπόλαιο αγόρι», μουρμούρισε τρυφεράεκείνη. «Πάντα ήσουν ένας νεαρός άντρας με τιμή,περηφάνια, θάρρος και υπευθυνότητα. Και καταλαβαίνωτώρα ότι αυτά τα χαρίσματα ισχυροποιήθηκαν, δενελαττώθηκαν».

Πόσο λάθος έκανε, σκέφτηκε μελαγχολικά ο Ντομ. «Ξέρεις τιδεν άλλαξε;»

Η Ναντίν τινάχτηκε ελαφρά, σαν να ξαφνιάστηκε.

«Η αφοσίωσή μου».

«Ήξερα ότι αυτό θα έλεγες...»

«Και τρόμαξες; Πάντα θα νοιάζομαι για σένα, πάντα θα σεπροστατεύω αν μπορώ».

«Αλλά;»

Ο Ντόμινικ δεν απάντησε. Δεν ήθελε να θίξει ένα ιδιαίτεραπροσωπικό θέμα.

Η Ναντίν χαμογέλασε. «Αλλά δεν είμαστε πια δυο ξυπόλυτα

παιδιά. Δεν είμαστε μια πλούσια Γαλλίδα κληρονόμος κιένας ισχυρός Άγγλος κόμης που χορεύουν όλη νύχτα ήδιασκεδάζουν σε υπαίθρια γλέντια».

«Ίσως πρέπει να συζητήσουμε για τα δύο προηγούμεναχρόνια», είπε προσεκτικά εκείνος.

«Ναι, ίσως συζητήσουμε... κάποια άλλη φορά».

Ο Ντομ ανακουφίστηκε που ανέβαλαν τη συζήτηση. «Οπόλεμος αλλάζει όλο τον κόσμο. Με ενοχλεί που σεεπηρέασε. Μακάρι να μπορούσα να σε είχα προστατέψει,Ναντίν. Πέρασα πέντε μήνες ψάχνοντάς σε. Δε θα ταπαρατούσα αν πίστευα ότι ήσουν ζωντανή. Και δε θαεπιτρέψω στα προηγούμενα δύο χρόνια να καταστρέψουν τησχέση μας».

«Μα τη Γαλλία τη σαρώνει ένας τυφώνας. Ο πόλεμος... ηαναρχία... οι όχλοι... οι Ιακωβίνοι... δεν κατέστρεψαν τα πάνταστο πέρασμά τους;»

Ο Ντόμινικ έμεινε πάλι σιωπηλός, αφήνοντας να τονπλημμυρίσουν όλες οι φρικιαστικές αναμνήσεις, καθώς καικάθε ανάμνηση που είχε από την Τζούλιαν. Κι εκείνη τηναπαίσια στιγμή συνειδητοποίησε ότι η αναθεματισμένηεπανάσταση είχε καταστρέψει δύο από τις πιο σημαντικέςσχέσεις στη ζωή του.

«Τίποτα δεν είναι το ίδιο, έτσι δεν είναι;» είπε τελικά ηΝαντίν. «Τίποτα».

Η καρδιά του χτύπησε δυνατά. «Όχι. Τίποτα δεν είναι το ίδιο,Ναντίν».

«Αυτό πρέπει να είναι το σπίτι», είπε η Τζούλιαν έκπληκτη.

Καθόταν στο πίσω κάθισμα της άμαξας του Τομ και αντίκριζεένα πανέμορφο, διώροφο σπίτι στην Κάβεντις Σκουέαρ στοΛονδίνο. Ήταν σε μια αριστοκρατική γειτονιά με σύγχροναδιώροφα και τριώροφα σπίτια. Πυκνές φτελιές έριχναν τησκιά τους στο δρόμο που ήταν γεμάτος από πολυτελείςάμαξες. Η Όξφορντ Στρητ με τα ακριβά καταστήματα ήτανστο επόμενο τετράγωνο. Το σπίτι ήταν πολύ πιο μεγάλο καιαριστοκρατικό απ’ ό,τι περίμενε.

«Υποψιάζομαι ότι το ορυχείο και το λατομείο πηγαίνουνκαλύτερα απ’ ό,τι λέει ο Λούκας», σχολίασε ο Τομ σε εύθυμοτόνο.

«Πώς μπορούμε να το συντηρούμε;» αναρωτήθηκε ηΤζούλιαν. Ο Λούκας δε θα μπορούσε να φροντίζει μόνος τουένα τέτοιο σπίτι. Θα έπρεπε να έχει οικονόμο και υπηρέτρια.

«Νομίζω ότι πρέπει να ρωτήσεις τον αδερφό σου», είπε ο Τομχαμογελώντας. «Λ, βλέπω ότι υπάρχει και σταβλίτης».

Η Τζούλιαν είδε ένα νεαρό να έρχεται από την πίσω πλευράτου σπιτιού. Στο τέλος του μικρού δρόμου διακρίνονταν ένααμαξοστάσιο και ένας στάβλος. Κατέβηκε από την άμαξα, οΤομ την ακολούθησε και μίλησε για λίγο με τον οδηγό του.Θα περνούσε τη νύχτα του εκεί και το πρωί θα συνέχιζε για τοΕδιμβούργο.

Η Τζούλιαν είδε να πλησιάζει μια πολύ κομψή τετράτροχηάμαξα, που την έσερναν δύο περήφανα κανελιά άλογα. Ότανήρθε πιο κοντά, είδε να κάθονται πίσω δύο πανέμορφεςνεαρές γυναίκες με ανοιχτόχρωμα μεταξωτά φορέματα κα,ιπανύψηλα διαδήματα. Καθώς προσπερνούσαν, οι γυναίκες τηχαιρέτησαν κουνώντας τα γαντοφορεμένα χέρια τους.

Ήταν μια ωραία στιγμή, όμως εκείνη αισθάνθηκε φτωχή καιάχαρη.

Ο Τομ πήγε και στάθηκε δίπλα της σμίγοντας τα φρύδια του.«Αδιαφορούν τελείως για τη δυστυχία που υπάρχει στηνπαρακάτω γειτονιά», είπε.

Η Τζούλιαν αναστέναξε. «Ναι. Αλλά πρέπει να παραδεχτείςότι ήταν πανέμορφες».

Εκείνος την κοίταξε παράξενα, σαν να την επέκρινε. «Όχι, δεν

ήταν. Εσύ είσαι πανέμορφη», της είπε.

Η Τζούλιαν κατάφερε να χαμογελάσει. Το ταξίδι από τηνΚορ-νουάλη είχε κρατήσει τρεις μέρες. Κάθε βράδυκοιμούνταν σε πανδοχείο. Ήταν ευχάριστο ταξίδι,απολάμβανε τόσο τη συντροφιά του Τομ όσο και της χήραςπου ταξίδευε μαζί τους. Η Τζούλιαν δε θα μπορούσε ναταξιδέψει μόνη της με τον Τομ, αλλά η κυρία Ρέστον ήθελεαπό καιρό .να επισκεφθεί τα παιδιά της στην πόλη.Περνούσαν την ώρα τους διαβάζοντας εφημερίδες,γράφοντας γράμματα και συζητώντας πολιτικά, ενώ η κυρίαΡέστον λαγοκοιμόταν. Ευτυχώς, ο Τομ είχε την ευγένεια ναμην αναφέρει το θέμα του Πάτζετ. Είχε εκφράσει αμέτρητεςφορές το θαυμασμό του για την ευφυΐα της, το πνεύμα τηςκαι την αμφίεσή της. Προσπαθούσε να της δείξει πώςαισθανόταν ή το έκανε απλώς από ευγένεια;

Η καρδιά της εξακολουθούσε να πονάει. Σκεφτόταν τονΠάτζετ κάθε μέρα με θλίψη, θυμό και σύγχυση. Ήλπιζε ναμην είχε ο Τομ σοβαρές προθέσεις απέναντι της.

Την πρώτη μέρα του ταξιδιού τους είχε τολμήσει να θίξει τοθέμα της αλληλογραφίας του με τους Ιακωβίνους φίλουςτους στο Παρίσι, για το οποίο ανησυχούσε διαρκώς.«Έγραψες στον Μαρσέλ;»

«Ναι, του έγραψα».

Είχε νιώσει μια αδιόρατη στενοχώρια. «Εξακρίβωσες αν ήτανο Μπέντφορντ;»

«Και βέβαια το εξακρίβωσα, Τζούλιαν. Δε φαντάζομαι να με-τάνιωσες που αποκάλυψες τις δραστηριότητές του;»

Εκείνη τη στιγμή η Τζούλιαν βεβαιώθηκε ότι δεν ήθελε ναμάθουν οι εχθροί του στη Γαλλία τις δραστηριότητές του,αλλά δεν είχε απαντήσει. Ο Τομ είχε πάρει τη σιωπή της γιααποδοχή και η συζήτηση είχε λήξει.

«Πάμε μέσα να ξεκουραστούμε λίγο», του είπε τώρα,νιώθοντας αμηχανία με το κομπλιμέντο του. «Έχεις ακόμαπολύ δρόμο μπροστά σου». Τον έπιασε αγκαζέ.

Καθώς γύριζαν προς το σπίτι, άνοιξε η εξώπορτα.

Ο Λούκας βγήκε χαμογελώντας. «Γεια σου, Τζούλιαν. Βλέπωότι δε σε κούρασε καθόλου το ταξίδι μέχρι το Λονδίνο». Τηνπλησίασε. Φορούσε σκούρα πράσινη ρεντιγκότα, ασημίγιλέκο και ανοιχτόχρωμο παντελόνι. Δε φορούσε περούκα καιτα καστανόξανθα μαλλιά του ήταν μαζεμένα αλογοουρά,αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν πολύ εντυπωσιακός.

Η Τζούλιαν τον αγκάλιασε, προσέχοντας ότι το χαμόγελό τουήταν φευγαλέο και το βλέμμα του ερευνητικό. Δεν ήταν πιαθυμωμένη μαζί του και ανυπομονούσε να κάνουν μιαειλικρινή συζήτηση το συντομότερο δυνατό. «Η αλήθεια είναι

ότι περάσαμε κάποιους πολύ άσχημους δρόμους», είπεανάλαφρα. Είδε τον Λούκας να στρέφεται προς τον Τομ καινα του σφίγγει το χέρι. Την τελευταία φορά που τους είχε δειμαζί ήταν στην Πενζάνς, πριν ένα μήνα και παραπάνω, τημέρα που είχε πάει για τελευταία φορά στη συνάντηση τουΣυλλόγου των Φίλων του Λαού. Τη μέρα που ο Τζακ είχεφέρει στο Γκρέιστοουν τον Πάτζετ.

Τότε ο Λούκας είχε αποδοκιμάσει τον Τομ. Τώρα ήτανψυχρός και τυπικός. «Σ’ ευχαριστώ που συνοδέυσες τηνΤζούλιαν στο Λονδίνο, Τόμας».

«Ήταν ευχαρίστησή μου», απάντησε ο Τομ.

«Ο Τομ θα μείνει απόψε εδώ, αν δεν έχεις πρόβλημα», είπεγρήγορα η Τζούλιαν.

«Μόνο ένα βράδυ θα μείνει;» ρώτησε ήρεμα ο αδερφός της.

Η Τζούλιαν συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να καταλάβειτι σκεφτόταν. Εκείνη τη στιγμή της θύμισε τον Πάτζετ. Αλλάτην εξαπατούσε; Εξαπατούσε επίσης την Αμέλια και τονΤζακ; Όταν τον είχε βρει με τον Πάτζετ, είχε καταλάβει ότιήταν αναμεμειγ-μένος με κάποιο τρόπο στον πόλεμοεναντίον της Γαλλίας. Δεν είχε πει κάτι για διαταγές από τοΓουάιτχολ;

«Φεύγω για τη Σκοτία», απάντησε ο Τομ.

«Λ, ναι, είναι εκείνο το συνέδριο των ριζοσπαστών του ΤομΧάρντι». Το πρόσωπο του Λούκας ήταν ανέκφραστο, αλλά οτόνος του ελαφρά κοροϊδευτικός. «Δεν είναι κανέναμυστικό», πρό-σθεσε, πριν η Τζούλιαν προλάβει ναθορυβηθεί «Ελάτε μέσα. Έχω κανονίσει να μας ετοιμάσουνδείπνο». Κοίταξε την Τζούλιαν. «Εκπλήσσομαι πώς δενπροσπάθησες να με πείσεις να σ’ αφήσω να πας στοΕδιμβούργο μαζί του».

Εκείνη σκέφτηκε το συνέδριο στο Λονδίνο και απλώςχαμογέλασε.

Το βλέμμα του Λούκας έγινε πιο διαπεραστικό.

* * ·

Η Τζούλιαν σταμάτησε μπροστά στην ανοιχτή πόρτα τουσαλονιού, όπου ο Λούκας καθόταν μόνος με ένα μπράντι καιτους Τάιμς του Λονδίνου. Το δείπνο είχε τελειώσει εδώ καιαρκετή ώρα και τώρα φορούσε μια ρόμπα με λαχούρια και τιςπαντόφλες του. Την είδε και σηκώθηκε, υψώνοντας τοσκούρο φρύδι του.

Εκείνη δεν είχε αλλάξει, ήταν ακόμα με το φόρεμα πουφορούσε στο δείπνο. Ήταν το καλύτερο που είχε, ένα ροζεμπριμέ μεταξωτό με τετράγωνο ντεκολτέ και μανίκια πουέφταναν μέχρι τον αγκώνα. Κάτω από τις πλούσιες φούστες

του φαινόταν το πιο σκούρο ροζ μεσοφόρι. Η Αμέλια είχεεπιμείνει να πάρει μαζί της το μαργαριταρένιο μενταγιόν καιτα σκουλαρίκια της μητέρας τους, όμως αυτά τα είχε βγάλει.Χαμογέλασε καθώς έμπαινε στο σαλόνι και έκλεισε τηνπόρτα πίσω της.

«Το δείπνο ήταν πολύ ευχάριστο», είπε ο Λούκας τραβώνταςμια μικρή γαλάζια πολυθρόνα με σκαλιστά, βαμμένα λευκάμπράτσα και πόδια. «Χαίρομαι που ήρθες στο Λονδίνο,Τζούλιαν, αλλά πρέπει να φύγω το πρωί. Ήταν αναπάντεχο,όμως δε θα λείψω παραπάνω από λίγες μέρες».

Εκείνη σκέφτηκε το συνέδριο, που θα διαρκούσε μόνο δύομέρες, και αισθάνθηκε ανακούφιση. Ο Λούκας δε θαανακάλυπτε τον πραγματικό λόγο που είχε έρθει στοΛονδίνο. «Μην ανησυχείς για μένα. Θα είμαι μια χαρά». ΟΛούκας θα έφευγε πάλι για ταξίδι. Δεν αναρωτιόταν αν ήτανπάντα στο Λονδίνο όταν της έλεγε ότι ήταν; «Πού θα πας;»

«Στο Μάντσεστερ. Βρήκα καινούριο χυτήριο για τομετάλλευμά μας».

Η Τζούλιαν δυσκολευόταν να τον πιστέψει. «Έκανες τεράστιαπροσπάθεια να τα πας καλά με τον Τομ, Λούκας, και τοεκτιμώ πολύ», είπε καθώς καθόταν.

Κάθισε κι εκείνος στον καναπέ και άπλωσε τα μακριά πόδια

χου. «Δε μου αρέσουν οι τάσεις του», είπε ωμά. «Καιφοβάμαι ότι θα σε πιέσει να κάνεις πράγματα που κανονικάδε θα σκεφτόσουν να κάνεις».

«Δεν είμαι πειθήνια και ανόητη», απάντησε έκπληκτη ηΤζούλιαν.

«Αλλά είσαι συχνά ευεπηρέαστη». Τα γκρίζα μάτια του τηνκοιτούσαν επίμονα.

Αναφερόταν στο ανόητο ξεμυάλισμά της με τον Πάτζετ; ΗΤζούλιαν δεν ήξερε από πού ν’ αρχίσει. Να τον ρωτούσεπρώτα για το σπίτι, ή για τον Πάτζετ, ή για τις δραστηριότητέςτου σε σχέση με τον πόλεμο; «Γιατί δε μου είπες ποιοςήταν;»

Ο Λούκας δίστασε. «Δεν υπήρχε λόγος, Τζούλιαν».

«Τώρα πιστεύω ότι μου λες ψέματα!»

Παραδόξως, ο Λούκας κοκκίνισε.

«Πού έχεις μπλέξει;» φώναξε εκείνη. «Δεν είσαι ποτέ στοΓκρέιστοουν. Είσαι συνέχεια στο Λονδίνο -ή έτσι ισχυρίζεσαι!Και πώς συντηρείς αυτό το σπίτι; Είσαι κι εσύ κατάσκοπος;»

«Όχι, δεν είμαι κατάσκοπος. Αλλά είμαι πατριώτης. Ανμπορώ να κάνω έστω και το παραμικρό για να βοηθήσω τη

χώρα μου, θα το κάνω». Ο τόνος του ήταν σκληρός, το ίδιοκαι το βλέμμα του. «Το σπίτι ανήκει στο θείο μας, αλλά δεντο χρησιμοποιεί. Νοικιάζω ένα δωμάτιο εδώ με πολύ μικρόαντίτιμο».

Αυτή ήταν μια λογική εξήγηση για το σπίτι, σκέφτηκε ηΤζούλιαν, κατάπληκτη από τον τόνο και την έκφρασή του.«Και με ποιο τρόπο βοηθάς τη χώρα μας; Βοηθώντας τονΠάτζετ να ζήσει; Αρχίζω να πιστεύω ότι εσύ τον έφερες στοσπίτι, όχι ο Τζακ». Δεν ήξερε πια τι να πιστέψει.

«Με έστειλαν να φέρω τον Πάτζετ. Εγώ απευθύνθηκα στονΤζακ. Τζούλιαν, είσαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα ήθελανα του αποκαλύψω αυτή την πληροφορία».

Η Τζούλιαν πανικοβλήθηκε. Το μυαλό της δούλευε πυρετω-δώς. «Είσαι αδερφός μου. Σ’ αγαπώ».

«Το ξέρω. Δεν πρέπει να πεις σε κανέναν -κι όταν λέω σεκανέναν, περιλαμβάνω και τον Τομ και την Αμέλια- ότι μ’έστειλαν στη Γ αλλία για να βοηθήσω τον Πάτζετ ναεπιστρέψει στην πατρίδα».

Η Τζούλιαν αγκάλιασε τον εαυτό της, ενώ η καρδιά τηςκόντευε να σπάσει. Ασφαλώς και δε θα το έλεγε ποτέ στονΤομ. «Πόσο καλά τον γνωρίζεις;» ρώτησε τελικά.

«Δεν τον γνωρίζω καθόλου καλά. Μιλήσαμε για πρώτη φορά

όταν ήρθα στο Γκρέιστοουν Μάνορ και μετά γνωριστήκαμελίγο περισσότερο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας προς τοΛονδίνο. Γιατί ρωτάς;». Ο τόνος του ήταν κοφτός.

Εκείνη ηρέμησε κάπως. «Δε θα έπρεπε να έχω περιέργεια; Τονφιλοξενούσαμε τόσες βδομάδες, αλλά δεν έχω ιδέα ποιοςείναι στην πραγματικότητα».

«Είναι ο κόμης του Μπέντφορντ. Τι άλλο θέλεις να-μάθεις;»

Ήταν ερωμένη του Πάτζετ. Ήθελε να μάθει πολύπερισσότερα από αυτό το απλό γεγονός. Αλλά είχε σημασία;Δίστασε, αισθάνθηκε τα μάγουλά της να φουντώνουν. «Είναιακόμα στο Λονδίνο;»

Ο Λούκας μισόκλεισε τα μάτια του. «Νομίζω πως ναι. Αλλάκαι πάλι, γιατί ρωτάς;»

Η Τζούλιαν δεν ήξερε τι να του απαντήσει. Γιατί την ένοιαζεπού ήταν ο Πάτζετ; Δε σκόπευε να πάει να τον δει. Την είχεπρο-δώσει με κάθε δυνατό τρόπο. Τον απεχθανόταν και ησχέση τους είχε τελειώσει. Δεν είχε να του πει τίποτα. Ήμήπως είχε;

Πώς ήταν δυνατό να της είχε κάνει έρωτα με τόσο πάθος,ενώ ταύτόχρονα την εξαπατούσε εσκεμμένα;

«Δεν ξέρω. Θα πάει πάλι στη Γαλλία;» Αν γυρνούσε, τι θα

γινόταν με το γράμμα που είχε στείλει ο Τομ στον Μαρσέλ;

Άρχισε να την πιάνει πονοκέφαλος. Αν μάθαινε ότι θαγυρνούσε στη Γ αλλία, ίσως θα έπρεπε να τον προειδοποιήσειότι οι εχθροί του γνώριζαν τις δραστηριότητές του και τηνταυτότητά του.

Ο Λούκας σηκώθηκε. «Δε θέλω να συζητήσω για τον Πάτζετμαζί σου». Η έκφρασή του σκλήρυνε. «Διόρθωση: Δεσυζητάω για τα σχέδιά του μαζί σου. Όχι πως τα ξέρω. Αλλάθέλω να συζητήσουμε για τη σχέση σου μαζί του. Και οι δύοκάνατε ό,τι μπορούσατε για να μου δείξετε πως είχατε γίνεικάτι παραπάνω από νοσοκόμα και ασθενής. Όπως κι εσύ, οΠάτζετ μου είπε ότι γίνατε φίλοι. Αλλά ήταν μια παράξενηφιλία, δεν ήταν;»

Ο Λούκας τους υποψιαζόταν, σκέφτηκε ανήσυχα η Τζούλιαν.«Είναι ένας ευφυής, μορφωμένος άνθρωπος. Και πολύενημερωμένος σε ό,τι αφορά τον πόλεμο. Είχαμε πολλά νασυζητήσουμε. Πώς μπορούσαμε να μη γίνουμε φίλοι; Ειδικάόταν νόμιζα ότι ήμασταν σύμμαχοι στο μεγάλο σκοπό τηςελευθερίας».

«Σε ξέρω, Τζούλιαν. Έγινες φίλη του επειδή νόμιζες πωςήταν ήρωας πολέμου. Αλλά μήπως ήταν κάτι παραπάνω;Είναι μορφωμένος και ωραίος άντρας. Είναι γοητευτικός.Υποθέτω ότι μπορεί να προκάλεσε το ερωτικό ενδιαφέρον

σου».

Η Τζούλιαν ήθελε να διαφωνήσει, αλλά είχε παγώσειολόκληρη.

«Είσαι ερωτευμένη μαζί του», είπε βλοσυρά ο Λούκας.

«Ενδιαφερόμουν για τον Σαρλ Μορίς», απάντησε εκείνη.«Οπότε ναι, ίσως έχεις δίκιο. Με πλήγωσε η προδοσία του.Με έκανε να θυμώσω. Αλλά δεν είμαι ερωτευμένη με τονΠάτζετ». Και καθώς μιλούσε, η καρδιά της ούρλιαζε. Ήτανσαν να μην μπορούσε να διαχωρίσει τον Μορίς από τονΠάτζετ, σαν να ήταν ένα και το αυτό.

Ο Λούκας σηκώθηκε σκυθρωπός και πήγε στον κομψόμπουφέ του σαλονιού. Γέμισε ένα ποτήρι με σέρι και της τοέδωσε κοι-τάζοντάς την ερευνητικά. «Σου προτείνω να μείνειςμακριά από το Μέιφερ», της είπε. «Και από το ΜπέντφορντΧάουζ».

* * *

Η Τζούλιαν προχωρούσε στο Νιούγκεϊτ ξέροντας ότι είχεαργήσει. Ήταν η δεύτερη μέρα της στο Λονδίνο. Δύο μικρά,αδύνατα παιδιά με κουρελιασμένα ρούχα μπήκαν μπροστάτης και της έκλεισαν το δρόμο. Έδωσε στο καθένα από ένανόμισμα χωρίς να βραδύνει το βήμα της. Της χαμογέλασαν κιέφυγαν τρέχοντος. Χαμογέλασε κι εκείνη, παρ’ ότι δε θα

έπρεπε να ξοδεύει τα χρήματά της.

Το πρόσωπό της συννέφιασε. Ήταν τουλάχιστον μια ώραπερπάτημα από το σπίτι του θείου της στην ΚάβεντιςΣκουέαρ μέχρι το πανδοχείο όπου γινόταν το συνέδριο. Ούτεπου είχε διανοηθεί να πάρει άμαξα -έπρεπε να κάνειοικονομία. Αλλά το προηγούμενο βράδυ, καθώς γύριζε στοσπίτι, παρ’ όλο που ήταν κατάκοπη,

είχε μπει στον πειρασμό να λοξοδρομήσει από το Μάρλιμπονκαι να πάει στο Μέκρερ.

Ήταν πολύ περίεργη να δει πού ζούσε ο Πάτζετ. Μα τι στηνευχή την είχε πιάσει;

Αναρωτήθηκε τι θα γινόταν αν διασταυρώνονταν οι δρόμοιτους.

Αλλά οι δρόμοι τους δεν επρόκειτο να διασταυρωθούν. Δεθα πήγαινε στο Μέκρερ, έστω κι αν ένα κομμάτι του εαυτούτης το ήθελε, ούτε εκείνος θα περνούσε συμπτωματικά απότην Κάβε-ντις Σκουέαρ ή από το Νιούγκεϊτ. Για την ακρίβεια,ήταν σίγουρη ότι δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στοφτωχό και εξαθλιωμένο Ιστ Εντ του Λονδίνου.

Το Νιούγκεϊτ διέφερε από το Μέιφερ όσο η μέρα με τη νύχτα.Οι δρόμοι ήταν στενοί και βρόμικοι, γεμάτοι σκουπίδια. Τακαταστήματα ήταν άθλια, στριμωγμένα το ένα δίπλα στο

άλλο, με εμπορεύματα της πεντάρας. Από πάνω τουςυπήρχαν μικρά διαμερίσματα με μπουγάδες που κρέμοντανσαν σημαίες από σκοινιά δεμένα από τα αντικριστάπαράθυρα των σπιτιών. Τσαγκάρηδες, μαραγκοί, πόρνες καιπλύστρες είχαν απλωμένες τις πραμάτειες τους σταπεζοδρόμια. Στα κατώφλια συνωστίζονταν άστεγοι καιπεινασμένοι, οι ζητιάνοι αφθονούσαν.

Κανένας δεν πεινούσε στα αριστοκρατικά προάστια, όμωςστο Ιστ Εντ η ανέχεια ήταν διάχυτη. Ήταν κάτι που έκανε τηνΤζούλιαν να θυμώνει και να αφοσιώνεται ακόμα πιο πολύστο σκοπό της. Εξοργιζόταν όταν έβλεπε κυρίους νατριγυρίζουν στις φτωχογειτονιές με τα καθαρόαιμα άλογάτους, προσπαθώντας ν’ αποφασίσουν ποια πόρνη ήταν τηςαρεσκείας τους. Πόση απέχθεια της προκαλούσε το θέαμα!

Αν ο Πάτζετ έκανε ποτέ τον κόπο να περιδιαβεί στιςφτωχογειτονιές του Λονδίνου, σίγουρα θα καταλάβαινε γιατίυποστήριζε τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές στη Γαλλία, γιατί αγωνιζόταν για δικαιοσύνη και ισότητα στηΜεγάλη Βρετανία. Μπορεί να μην αναθεωρούσε τιςσυντηρητικές ιδέες του, όμως σίγουρα θα ήθελε κι αυτός λίγηκοινωνική δικαιοσύνη.

Ούτε καν ήξερε ποιες ήταν οι πραγματικές πολιτικέςπεποιθήσεις του. Κατά βάθος ευχόταν να είχε τηνπρονοητικότητα να

τον ρωτήσει γιατί θεωρούσε αναγκαίο να πάει στη Γ αλλίακαι να κατασκοπεύσει τους Γάλλους δημοκρατικούς.

Τώρα έβλεπε μπροστά της το πανδοχείο. Το πρόσωπό τηςήταν σκυθρωπό. Ήταν πολύ πληγωμένη και θυμωμένη για νασκεφτεί να του ζητήσει κάποιες εξηγήσεις πριν φύγει από τηνΚορνουάλη. Είχε περάσει βδομάδες μαζί του και δεν ήξερετίποτα γι’ αυτόν. Ο Λούκας δεν της είχε δώσει καμιάπληροφορία. Η Τζούλιαν αποφάσισε πως, αν υπήρχε έναπράγμα που ήθελε να μάθει, αυτό ήταν το πώς είχετραυματιστεί. Ο Πάτζετ ισχυριζόταν πως είχε πληγωθεί κατάτη διάρκεια μιας μάχης εναντίον των βασιλοφρό-νων τηςΒανδέας, αλλά εκείνη φοβόταν ότι στην πραγματικότηταπολεμούσε εναντίον του γαλλικού δημοκρατικού στρατού!

Παρέκαμψε κάτι σκουπίδια και άνοιξε την πόρτα τουπανδοχείου. Είχε έρθει στην πόλη για να παρακολουθήσεισυζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων, να προωθήσει την ιδέατης Γαλλικής Επανάστασης και τα δικαιώματα των απλώνανθρώπων, όχι να θρηνεί για το παρελθόν και να ονειρεύεταιμια συνάντηση με τον Πάτζετ. Ο Πάτζετ αντιπροσώπευε όλαόσα αντιμαχόταν εκείνη -αντιπροσώπευε την αδιαφορία, τηνυπεροψία, την ανισότητα και την αδικία. Έπρεπε να θυμάταιτην εξαπάτησή του και τις διαφορές τους. Έπρεπε να τονβγάλει τελείως από το μυαλό της.

Ένας από τους διοργανωτές του συνεδρίου καθόταν σ’ ένα

μικρό τραπέζι δίπλα από την πόρτα. Ο Τζορτζ Νέσμπιτκρατούσε κατάλογο με τα ονόματα όλων τωνσυμμετεχόντων, αλλά χαμογέλασε μόλις την είδε.«Αργήσατε, δεσποινίς Γκρέιστοουν. Περάστε αμέσως μέσα».

Εκείνη του ανταπέδωσε το χαμόγελο. Ήταν φυσικό να τηθυμάται. Στο συνέδριο συμμετείχαν περίπου εβδομήντα πέντεάτομα και η Τζούλιαν είχε δει μόνο άλλες πέντε γυναίκες. Οιπερισσότεροι ήταν εργάτες σε βιοτεχνίες, τεχνίτες καιυπηρέτες, αλλά υπήρχαν και μερικοί μεγαλοαστοί.Μπαίνοντας στη δημόσια σάλα, είδε ότι ήταν γεμάτη, όπωςτην προηγούμενη μέρα. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε μια θέση σ’έναν μακρύ πάγκο και κάθισε. Ο νεαρός που καθόταν εκεί τηςχαμογέλασε. «Γεια σας. Είμαι ο Τζον Χάρ-ντυ>, είπε καιάπλωσε το χέρι του. Είχε σκούρα, σγουρά μαλλιά καιανοιχτόχρωμη επιδερμίδα.

Η Τζούλιαν του το έσφιξε. «Τζούλιαν Γκρέιστοουν. Έχετεκαμιά συγγένεια με τον Τόμας Χάρντι;»

«Μακάρι να είχα». Χαμογέλασε και μετά ψιθύρισε: «Αυτόςείναι ο Τζερόμ Μπάτλερ».

Το ενδιαφέρον της κεντρίστηκε. Την προηγούμενη μέρα τοσυνέδριο περιλάμβανε μια πρωινή ενημέρωση και στησυνέχεια διαλέξεις από δύο σχετικά γνωστούς ριζοσπάστεςστοχαστές. Αλλά όλοι περίμεναν με ανυπομονησία τη

διάλεξη του Μπάτλερ, ενός ελάχιστα γνωστού, αλλά πολύδυναμικού δικηγόρου. Ο Μπάτλερ, ένας εύσωμος άντρας μεεπιβλητικό παράστημα, ήταν ανεβασμένος στο βάθρο. ΗΤζούλιαν τον άκουγε και συνειδητοποίησε ότι απέρριπτε τηνιδέα της μεταρρύθμισης στη Βρετανία. Άρχισε να απαριθμείτις πιο αναμενόμενες μεταρρυθμίσεις -όπως η κατάργησηδιεφθαρμένων εκλογικών περιφερειών και η διεύρυνση τουδικαιώματος ψήφου-, και να εξηγεί τους λόγους που αυτές οιενέργειες θα ήταν άσκοπες. Η μεταρρύθμιση δε θα διέλυε τιςφιλικές σχέσεις ανάμεσα στους πλούσιους και στοΚοινοβούλιο. Η μεταρρύθμιση δε θα αύξανε τις αποδοχές καιτην απασχόληση, γιατί όσοι κατείχαν θέσεις εξουσίαςσυνωμοτούσαν ενάντια σε τέτοια πρόοδο. Μόνο μιαεπανάσταση σαν τη γαλλική θα μπορούσε να εξουδετερώσειπραγματικά τον έλεγχο που ασκούσαν τα οργανωμένασυμφέροντα των γαιοκτημόνων στην κυβέρνηση και τηνοικονομία! Μόνο η επανάσταση, με τη δήμευση τωνκτηματικών περιουσιών και την επακόλουθη ανακατανομήτους στους ακτήμονες, θα απέδιδε δικαιοσύνη!

«Εν κατακλείδι», φώναξε ο Μπάτλερ με πρόσωπο αναψοκοκ-κινισμένο, «θα έλεγα το εξής: Πρέπει να υποδεχτούμε μεθέρμη το γαλλικό στρατό όταν αποβιβαστεί στα παράλια τουΝτόβερ και της Κορνουάλης και στις βραχώδεις ακτές τηςΙρλανδίας! Ναι, θα ακολουθήσουμε το παράδειγμα τωνΓάλλων δημοκρατικών εδώ στη χώρα μας και θακυνηγήσουμε όσους μας εναντιώνονται και μας καταπιέζουν!

Ναι, θα ασπαστούμε την ελευθερία και την ισότητα για κάθεάνθρωπο, ανεξάρτητα από την πολιτική της παρούσαςκυβέρνησης!»

Ο κόσμος άρχισε να χειροκροτεί με ενθουσιασμό. Ναεπευφημεί. Η Τζούλιαν κοίταξε τα πρόσωπα γύρω της καισάστισε. Όλοι ήταν συνεπαρμένοι. Όμως εκείνη δεν ήθελε νακλέψει από τους πλούσιους για να δώσει στους φτωχούς.Αυτό ήταν παράνομο! Ο Μπάτλερ ούτε καν είχε προτείνειάλλους τρόπους κοινωνικής δικαιοσύνης, όπως η επιβολήφόρου εισοδήματος στους εύπορους ή η ακύρωση τωνΝόμων των Σιτηρών.

«Δεν είναι καταπληκτικός;» είπε ο νεαρός που καθότανδίπλα της με ενθουσιασμό.

Τώρα επευφημούσαν όρθιοι τον Μπάτλερ. Ενώ η Τζούλιανχαμογελούσε μουδιασμένα, μια φασαρία στην είσοδο τηςαίθουσας την έκανε να κοιτάξει πάνω από τον ώμο της. Είχεσηκωθεί κι εκείνη, αν και κάπως απρόθυμα. Είδε μερικούςάντρες να έχουν τα χέρια τους στα στόματά τους σαν χωνί.Ήταν σίγουρη ότι αποδοκίμαζαν τον Μπάτλερ, αλλά γινότανπανδαιμόνιο και δεν μπορούσε ν’ ακούσει. Ένας νεαρόςάντρας με μπλε σακάκι προχώρησε βιαστικά ανάμεσα στοπλήθος και η Τζούλιαν νόμισε ότι ετοιμαζόταν να φύγει.Εκείνος άνοιξε την πόρτα, όμως αντί να φύγει, έκανε πίσω.

Καμιά δεκαριά άντρες, ίσως περισσότεροι, όρμησαν στηναίθουσα κραδαίνοντας ρόπαλα και ραβδιά.

Η Τζούλιαν πάγωσε.

Οι άντρες που όρμησαν μέσα άρχισαν να φωνάζουν σαν ναέδιναν διαταγές, αλλά εκείνη δεν άκουγε τι έλεγαν γιατί όλοισυνέχιζαν να επευφημούν και να χειροκροτούν τον Μπάτλερ.Με την άκρη του ματιού της είδε εκείνον με το μπλε σακάκινα παίρνει τον κατάλογο με τα ονόματα των συμμετεχόντων.Έμεινε εμβρόντητη.

Ξαφνικά ο άντρας σήκωσε το κεφάλι του. και τα βλέμματάτους συναντήθηκαν. Της χαμογέλασε κοροϊδευτικά καθώςδίπλωνε το χαρτί με το πάσο του και το έβαζε στην εσωτερικήτσέπη του σακακιού του.

Ύστερα προχώρησε αργά στο διάδρομο, ενώ οι οπλισμένοιάντρες άρχιζαν να σπρώχνουν τους συμμετέχοντες στοσυνέδριο στους τοίχους και να τους απειλούν με τα ρόπαλα.Μερικοί από τους συγκεντρωμένους έσπρωχναν κι αυτοί. Είδεέναν από τους εισβολείς να χτυπάει στο πρόσωπο έναν απότους συμμετέχοντες με τη λαβή του όπλου του. Είδε ένανάλλο να δίνει μια γροθιά σε .έναν άντρα που προσπαθούσενα τον αποκρούσει.

Τους επιτίθονταν.

Έπρεπε να φύγει αμέσως.

Αλλά ήταν περικυκλωμένη από γρονθοκοπήματα και βία.Έκανε πίσω, έπεσε πάνω σε δύο άντρες που πάλευαν καιτραβήχτηκε μακριά τους. Είδε ότι τέσσερα άτομα είχαναρπάξει τον Μπάτλερ από το βάθρο, τον είχαν σωριάσει στοπάτωμα και τον κλοτσούσαν ασταμάτητα. Φοβήθηκε ότι θατον σκότωναν.

Ήθελε να τρέξει να τον βοηθήσει, αλλά κάποιος τη χτύπησεμε τον αγκώνα του στα πλευρά καθώς προσπαθούσε ναφτάσει κοντά του.

Την είχαν χτυπήσει κατά λάθος, όμως ένιωσε σαν να τηχτύπησε βόλι από κανόνι. Διπλώθηκε στα δύο κι έκανε προςτα πίσω παραπατώντας. Για μερικές στιγμές δεν μπορούσε ναπάρει ανάσα.

Ύστερα ίσιωσε το κορμί της, προσπέρασε τρεις άντρες πουπάλευαν και απέφυγε τη γροθιά ενός άλλου. Καθώςσηκωνόταν, είδε το διάβολο με το μπλε σακάκι να στέκεταιστο βάθρο. Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν.

«Πες τους να σταματήσουν!» του φώναξε. Πίσω του οΜπάτλερ ήταν ακίνητος στο πάτωμα και η Τζούλιαν δενήξερε αν ήταν αναίσθητος ή νεκρός.

Εκείνος σήκωσε έναν τηλεβόα. Το όμορφο πρόσωπό του είχε

μια σκληρή έκφραση. «Η Βρετανία δε θα ανεχτεί τοστασιασμό», είπε στο πλήθος. «Είμαστε από την Ένωση τουΡιβς! Θα τσακίσουμε τους ριζοσπάστες και τους ισοπεδωτές!Δε θα υπάρξει στασιασμός και προδοσία στη Βρετανία! Τώραθα πληρώσετε το τίμημα της προδοσίας σας!»

Η Τζούλιαν κοίταξε γύρω της και είδε ότι οι συγκεντρωμένοιπου δεν αντιστέκονταν σπρώχνονταν στον τοίχο, με τα χέριατους ψηλά. Καμιά δεκαριά από τους ομοϊδεάτες τηςριζοσπάστες ήταν πεσμένοι κάτω, όλοι χτυπημένοι καιματωμένοι. Οι συμπλοκές συνεχίζονταν, αλλά οι φίλοι τηςήταν άοπλοι. Κάποιοι αρνούνταν να προχωρήσουν μπροστά,οπότε τους χτυπούσαν με τα ραβδιά ή τους πετούσαν στοπάτωμα. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει από το φόβο.

Ήξερε τα πάντα γι’ αυτούς τους αναθεματισμένουςαντιδραστικούς της Ένωσης του Ριβς. Είχε διαβάσει γι’ αυτέςτις άγριες και βίαιες ομάδες που διέλυαν τις συναντήσεις τωνριζοσπαστών όποτε μπορούσαν, με όποιο τρόπο μπορούσαν.

Ήταν πολύ τρομοκρατημένη για να θυμώσει.

«Ακόμα και οι κυρίες πρέπει να πάνε στον τοίχο, αν είστεκυρία», άκουσε κάποιον πίσω της να λέει ειρωνικά.

Η Τζούλιαν γύρισε απότομα, είδε το οργισμένο βλέμμα ενόςαπό τους εισβολείς και ετοιμάστηκε να διαμαρτυρηθεί. Πριν

προλάβει να μιλήσει, εκείνος την έσπρωξε προς τον κόσμοπου είχε μαζευτεί ήδη στον τοίχο.

Ήταν σαν να την είχε χτυπήσει. Έπεσε προς τα πίσω, πάνω σεδυο άντρες που γρονθοκοπούνταν. Ένας αγκώνας τη βρήκεστο σαγόνι.

Φώναξε από τον πόνο, για μια στιγμή έχασε το φως της. Πρινπέσει, ο μεγαλόσωμος άντρας που είχε μιλήσει νωρίτερα τηνάρπαξε, την κόλλησε στο πλευρό του και της ψιθύρισε: «Κάνεμου μια σφιχτή αγκαλίτσα».

Ο φόβος της έγινε ανησυχία και μετά πανικός. Προσπάθησενά του ξεφύγει, όμως αυτός δεν την άφηνε. Δίχως να σκεφτεί,τον έγδαρε με τα νύχια της στο πρόσωπο.

Την άφησε αμέσως.

Η Τζούλιαν έκανε πίσω και έμεινε κατάπληκτη όταν είδε σταμάγουλά του κόκκινες αυλακιές.

«Παλιοθήλυκο!» φώναξε εκείνος με μάτια που πετούσανσπίθες οργής

Τώρα θα τη σκότωνε, σκέφτηκε η Τζούλιαν.

Ο άντρας με τα μπλε μπήκε ανάμεσά τους.

Εκείνη γύρισε να το σκάσει, αλλά σκόνταψε σε κάποιο χέρι ήπόδι και σωριάστηκε στο πάτωμα. Κάποιος σκόνταψε πάνωτης και κατάλαβε πως έπρεπε να σηκωθεί.

Θα την ποδοπατούσαν πάνω στη φασαρία αν δε σηκωνόταν.Και ενώ προσπαθούσε να σηκωθεί και έπεφτε πάλι κάτω απόένα Χτύπημα, ένα χέρι την κράτησε όρθια.

Σήκωσε το βλέμμα της και αντίκρισε τα οργισμένα μάτια του“ρχηγού. Εκείνος την έσυρε μέσα από το συμπλεκόμενοπλήθος Και την έσπρωξε προς την πόρτα. «Πήγαινε σπίτισου», της είπε.

Η Τζούλιαν ήθελε να τον χτυπήσει, όμως το έβαλε στα πόδια.

Ήταν μια πανέμορφη μέρα, σκέφτηκε ο Ντομ.

Τρόχαζε με το καθαρόαιμο άλογό του στα μονοπάτια τουΧ&. ιντ Παρκ, προσπερνώντας αρκετές κομψές άμαξες. Στιςπερισσότερες επέβαιναν ωραίες γυναίκες, πολλές από τιςοποίες γνώριζα Τις χαιρετούσε μ’ ένα νεύμα και σήκωνε τοψηλό καπέλο του σε όλους. Προφανώς τον γνώριζαν όλοι,γιατί οι γυναίκες τού χαμογελούσαν και τον καλωσόριζανθερμά στο Λονδίνο. Επίσης έλαβε αρκετές προσκλήσεις γιαδείπνο.

Ο ουρανός ήταν γαλανός, με μερικά διάσπαρτα λευκά

σύννεφα κι έναν ολόλαμπρο ήλιο. Το γρασίδι ήτανκαταπράσινα, τα φυλλώματα πλούσια και οι μαργαρίτεςπρόβαλλαν τα άσπρα κεφάλια τους ανάμεσα στο χορτάρι.Πήρε μια βαθιά εισπνοή και συνειδητοποίησε ότι του είχανλείψει αυτές οι απλές στιγμές της ζωής. Δεν είχε ζήσει τέτοιεςαπλές στιγμές στη Γ αλλία και ήξερε ότι στο παρελθόνθεωρούσε τη ζωή του στη Βρετανία δεδομένη. Δε θα τοξανάκανε ποτέ.

Δίπλα στο μονοπάτι για ιππασία υπήρχε ένα μονοπάτιπεριπάτου και δυο νεαρές γυναίκες περπατούσαν πιασμένεςχέρι με χέρι. Τις ακολουθούσε ένας υπηρέτης με δύο ζωηράκόκερ σπάνιελ δεμένα με λουρί. Ήταν στην ηλικία τωναδερφών της Ναντίν. Τους χαμογέλασε, κάνοντάς τες ναχαχανίσουν και να κοκκινίσουν.

Το χαμόγελό του έσβησε. Ήταν φανερό ότι η Ναντίν είχευποφέρει πολλά τα προηγούμενα δύο χρόνια. Δεν ήθελε νατην πληγώσει, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί ναπροχωρούν στο γάμο όπως είχαν σχεδιάσει. Δεν μπορούσε νατην παντρευτεί και μετά να την εγκαταλείψει, κυριολεκτικάστην εκκλησία, για να συνεχίσει την πολεμική του δράση στηΓαλλία, απ’ όπου ίσως να μη γυρνούσε ποτέ.

Ένας αναβάτης που ίππευε ένα ωραίο κανελί άλογο ήρθεδίπλα του. «Γλυκοκοιτάζεις τις κυρίες, Ντομ;» του είπε σεεύθυμο τόνο. Ήταν ο Σεμπάστιαν. Φορούσε σκούρο πράσινο

σακάκι ιππασίας, πιο σκούρο πράσινο γιλέκο και μπεζπαντελόνι.

«Γιατί όχι;» Ο Ντόμινικ του χαμογέλασε. «Όταν σταματήσωνα θαυμάζω το ωραίο φύλο, σίγουρα θα είμαι νεκρός».

«Αυτές είναι πολύ μικρές».

«Απολάμβανα το θέαμα, όπως απολαμβάνω και τηνυπέροχη μέρα». Ο Ντομ έβαλε το άλογό του να πάει πιο αργάκαι ο Σεμπά-

στιαντον μιμήθηκε. -

«Ελπίζω να απολαμβάνεις και το χρονο σου στην πολη». Ιουπονοούμενο στα λόγια του Γουόρλοκ ήταν ξεκάθαρο. Οχρόνος του Ντομ στο Λονδίνο δεν ήταν τίποτε άλλο από ένασύντομο διάλειμμα.

«Μου ζήτησες να συναντηθούμε για να πιάσουμε ψιλήκουβέντα;» απάντησε ανέκφραστα ο Ντόμινικ.

«Όχι». Ο Σεμπάστιαν έβγαλε από την πάνω τσέπη τουσακακιού του έναν βρόμικο, τσαλακωμένο φάκελο καισταμάτησε το άλογό του. «Χθες έφτασαν στην πόλη κάποιοιφίλοι. Αυτό είναι για σένα».

Ο Ντομ πήρε το φάκελο κι αναγνώρισε αμέσως τον γραφικό

χαρακτήρα του Μισέλ Ζακλέν. Η καρδιά του χτύπησε δυνατά.«Τον άνοιξες;»

«Δεν είναι σφραγισμένος;»

Φαινόταν αποσφραγισμένος, σκέφτηκε ο Ντομ.«Ευχαριστώ». Αναρωτήθηκε αν οι φίλοι που είχαν έρθει απότη Γαλλία ήταν εμιγκρέδες ή κατάσκοποι. Σπιρούνισε τοάλογό του για να συνεχίσει και το ίδιο έκανε κι ο Σεμπάστιαν.

«Απόλαυσες την επανένωσή σου με τη λαίδη Ναντίν;» τονρώτησε ο Γουόρλοκ.

Ο Ντομ χαμογέλασε άκεφα. «Αν δεν ήξερα, θα σκεφτόμουνότι έχεις βάλει κατασκόπους στο σπίτι μου».

«Γιατί να το κάνω αυτό;»

«Επειδή είσαι ψυχαναγκαστικός και δεν έχεις να κάνεις τίποτακαλύτερο από το να παίζεις σκάκι με ανθρώπους για πιόνια».0 Ντόμινικ δεν αμφέβαλλε καθόλου ότι ο Σεμπάστιαν έμενεξύπνιος όλη νύχτα μηχανορραφώντας.

«Είσαστε ακόμα αρραβωνιασμένου>, είπε ο αρχηγός τωνκατασκόπων. «Ηταν αναπόφευκτο να τη δεις αργά ήγρήγορα».

«Κατασκοπεύεις κι εκείνη;» είπε ο Ντομ, σε όχι και τόσο

ανάλαφρο τόνο.

«Τα κουτσομπολιά είναι για μένα τόσο πολύτιμα όσο κάι ταΥΡαμματα σαν αυτό που κρατάς. Ακόυσα ότι ήρθε στην πόληο κ°μης. Ο λόγος για μια τέτοια επιστροφή, ειδικά μ’ αυτή τηζέ-σπ1> ήταν προφανής».

Ο Ντομ κοίταξε τον Γουόρλοκ κατάματα. «Γι’ αυτό ήθελεςνα συναντηθούμε; Για να συζητήσουμε για τη μνηστή μου;»

«Έχω νέα», του απάντησε εκείνος.

Η καρδιά του Ντομ χτύπησε δυνατά.

«Η νηοπομπή για τη Βανδέα θα φύγει από το Ντόβερ στιςπέντε Οκτωβρίου».

* * *

Η Τζούλιαν μπήκε παραπατώντας στο σπίτι του ΣεμπάστιανΓουόρλοκ, έκλεισε και κλείδωσε την πόρτα κι έπειταακούμπησε πάνω της. Την έπνιξαν οι λυγμοί πουπροσπαθούσε να συγκρατήσει καθώς επέστρεφε σχεδόντρέχοντας στο Γουέστ Εντ από το πανδοχείο στο Νιούγκεϊτ.

Άρχισε να κλαίει. Είχε φοβηθεί τόσο πολύ!

Την είχαν σπρώξει, την είχαν χτυπήσει με αγκώνες, την είχαν

ρίξει κάτω και παραλίγο να τη σκοτώσουν ποδοπατώντας τη.Δε θα ξεχνούσε ποτέ τη στιγμή που ήταν πεσμένη στοπάτωμα, με τον πόνο να της θολώνει την όραση, ξέρονταςότι έπρεπε να σηκωθεί και ξέροντας ταυτόχρονα ότι δενμπορούσε να σηκωθεί αρκετά γρήγορα. Εκείνος οαναθεματισμένος αρχηγός των οπαδών του Ριβς την είχεσηκώσει και, παρ’ όλο που τον μισούσε, ταυτόχρονα του ήτανευγνώμων.

Πήγε στη σκάλα, σωριάστηκε στο πρώτο σκαλί και έβγαλε ταπαπούτσια της. Τα πέλματά της είχαν βγάλει φουσκάλες καιδυο δάχτυλά της είχαν ματώσει.

Άρχισε πάλι να κλαίει. Ευχήθηκε να ήταν εκεί ο Λούκας.

Έπειτα σκέφτηκε τον Ντόμινικ, τη δύναμή του, και πόσοωραία θα ήταν να κρυφτεί στην αγκαλιά του. Για κάποιο λόγοήταν σίγουρη ότι δε θ’ άφηνε ποτέ κανέναν να της κάνεικακό.

Μόνο που ο ίδιος την είχε πληγώσει βαθιά.

Δεν μπορούσε να σταματήσει τα δάκρυά της. Έβλεπε τουςανθρώπους με τους οποίους συμμετείχε στο συνέδριο να τουςχτυπούν με ρόπαλα και ραβδιά, να τους σπρώχνουν, να τουςγρονθο-κοπούν. Είδε τον Μπάτλερ να τον ρίχνουν στοπάτωμα και να τον κλοτσούν ασταμάτητα.

Σηκώθηκε τρέμοντας ανεξέλεγκτα, τα γόνατά της παραλίγο

να λυγίσουν. Τελικά κατάφερε να μπει παραπατώντας στοσαλόνι. Λίγο έλειψε να πέσει κάτω καθώς έφτανε στονμπουφέ, αλλά κρατήθηκε από την επιφάνειά του. Τώραέκλαιγε ασυγκράτητα.

Οι εικόνες από την επίθεση και το ξυλοκόπημα συνέχισαν ναστριφογυρίζουν στο μυαλό της για πολλή ώρα. Όταν τελικάηρέμησε, όταν μπόρεσε ν’ ακούσει την τραχιά ανάσα της αντίγια τους λυγμούς της, ήταν σωριασμένη στο πάτωμα. ·

Κουλουριάστηκε και έμεινε εκεί, προσπαθώντας να μησκέφτεται.

Στο μυαλό της έμεινε μία και μοναδική σκέψη: Αν δεν ήταντόσο εξουθενωμένη, αν τα πόδια της δεν ήταν γεμάταφουσκάλες, θα πήγαινε στον Ντόμινικ.

Τελικά στηρίχτηκε στα χέρια και στα γόνατά της και κατάφερενα σηκωθεί. Πήρε το μπουκάλι με το σέρι από τον μπουφέ,έβγαλε το φελλό και ήπιε μια μεγάλη γουλιά. Ύστερα, με τομπουκάλι στο χέρι, πήγε παραπατώντας προς τη σκάλα. Τοανέβασμα μέχρι το δωμάτιό της ήταν η μεγαλύτερη διαδρομήπου είχε κάνει στη ζωή της.

Άφησε το μπουκάλι στο κομοδίνο, έπεσε στο κρεβάτιεξαντλημένη και αποκοιμήθηκε αμέσως.

* * *

«Ανοίξτε! Τζούλιαν Γκρέιστοουν!»

Η Τζούλιαν ξύπνησε ανοιγοκλείνοντας τα μάτια της. Ήταντόσο κουρασμένη, που τα άνοιξε με δυσκολία. Ύστερακοίταξε ένα σκοτεινό ταβάνι που δεν αναγνώριζε. Πού ήταν;

«Ανοίξτε! Τζούλιαν Γκρέιστοουν!»

Και ξαφνικά ξύπνησε εντελώς. Θυμήθηκε ότι ήταν στο σπίτιπου νοίκιαζε ο Λούκας από τον Γουόρλοκ, θυμήθηκε τηφοβερή επίθεση στο συνέδριο, τον ξυλοδαρμό, τοπανδαιμόνιο.

Κάποιος χτυπούσε την εξώπορτα, φωνάζοντας οργισμένα τοόνομά της.

Ανακάθισε τρομοκρατημένη.

Και τότε άκουσε την πόρτα ν’ ανοίγει με βία, το ξύλο να σπάεικαθώς χτυπούσε με δύναμη στον τοίχο.

Έπρεπε να κρυφτεί.

To ένστικτό της ήταν ένστικτο ζώου. Δεν ήξερε ποιοι είχανμπει στο σπίτι και ανέβαιναν γρήγορα τα σκαλιά, όμωςάκουγε βήματα από αρκετά ζευγάρια μπότες!

«Τζούλιαν Γ κρέιστοουν!»

Η Τζούλιαν βούτηξε από το κρεβάτι στο πάτωμα. Τα βήματαακούγονταν τώρα πιο δυνατά -σχεδόν στην κορυφή τηςσκάλας. Θεέ μου! Δε θα προλάβαινε να φύγει εγκαίρως απότο δωμάτιο. Σύρθηκε πανικόβλητη κάτω από το κρεβάτι.

Την επόμενη στιγμή τους άκουσε στο κατώφλι τηςκρεβατοκάμαρας. Είδε ένα μικρό κομμάτι του δωματίου ναφωτίζεται -κάποιος κρατούσε ένα κερί. Άρχισε να τρέμει απότο φόβο.

Άκουσε βήματα να πλησιάζουν. Είδε ένα χέρι. Άγγιξε τονώμο της κι εκείνη στρίγκλισε.

Το χέρι την άρπαξε από τα μαλλιά και την τράβηξε από κάτωαπό το κρεβάτι. Έπειτα τη σήκωσε... και βρέθηκε πρόσωπο μεπρόσωπο με έναν αξιωματικό του βρετανικού στρατού.

«Τι θέλετε;» τον ρώτησε με κομμένη ανάσα.

Δύο άντρες στέκονταν από πίσω του, αλλά. δε φορούσανκόκκινες στολές.

«Συλλαμβάνεστε», της απάντησε ο αξιωματικός. «Ο στασια-σμός είναι έγκλημα εναντίον του βασιλιά».

Ο φρουρός που τη συνόδευε στον σκοτεινό, πέτρινοδιάδρομο έσφιξε πιο δυνατά το μπράτσο της. Η Τζούλιανφώναξε, αλλά όχι επειδή την είχε πονέσει. Τα πόδια τηςπονούσαν τρομερά. Κάθε βήμα ήταν μαρτύριο. Αλλά τοχειρότερο ήταν ότι της είχαν δέσει τα χέρια πίσω από τηνπλάτη, έτσι, αν έπεφτε, δε θα μπορούσε να προστατευτεί.

Ήταν σοκαρισμένη και κατάπληκτη. Την είχαν πάει στονΠύργο του Λονδίνου -ως πολιτική κρατούμενη.

Στις δυο πλευρές του διαδρόμου υπήρχαν κελιά με κάγκελα.Στους τοίχους έκαιγαν πυρσοί. Οι σκιές που δημιουργούσανήταν απόκοσμες, αλλά όχι τόσο απόκοσμες όσο οικρατούμενοι που προσπερνούσαν. Οι φυλακισμένοικολλούσαν στις πόρτες των κελιών τους και την κοιτούσανλάγνα.

Η καρδιά της χτυπούσε τόσο δυνατά που της ερχότανζαλάδα. «Τι θα μου κάνετε;» ρώτησε με κομμένη την ανάσα.

Ο φρουρός τής τράβηξε το χέρι χωρίς να απαντήσει. Ούτε οαξιωματικός που την είχε συλλάβει πριν από μία ώρα της είχεαπαντήσει. Την είχαν πετάξει μέσα σε μια άμαξα και της είχανπει να μη μιλάει. Είχε ρωτήσει για τι την κατηγορούσαν, με

ποιες αποδείξεις, είχε ζητήσει δικηγόρο, όμως όλοι τηναγνόησαν. Σο-καρισμένη και ακόμα περισσότεροεξαντλημένη, είχε ζαρώσει σε μια γωνιά της άμαξας, πολύφοβισμένη για να κλάψει. Η αναπνοή της έβγαινε κοφτή,τρεμουλιαστή.

«Κελί δεκαέξι, αυτό είναι το δικό σου».

Η Τζούλιαν είδε ένα άδειο κελί και την πλημμύρισεανακούφιση. Τουλάχιστον δε θα τη φυλάκιζαν μαζί μεάλλους κρατού-μένους, που όλοι τους ήταν άντρες. Στοδιπλανό κελί ήταν πέντε. Την κοιτούσαν επίμονα καθώςεκείνη και ο φρουρός πλησίαζαν την πόρτα του κελιού της.Έστρεψε το βλέμμα της αλλού.

«Μπες μέσα», είπε βλοσυρά ο φρουρός ανοίγοντας τηνπόρτα και βγάζοντάς της τις χειροπέδες.

Εκείνη προχώρησε παραπατώντας και αρπάχτηκε από τακάγκελα για να μην πέσει. «Πότε θα μου απαγγελθούνκατηγορίες; Πότε θα μπορέσω να μιλήσω με ένα δικηγόρο;»Αν κατάφερνε να ειδοποιήσει τον Τομ, θα τη βοηθούσε.

Η πόρτα του κελιού έκλεισε με βρόντο. Το γύρισμα τουκλειδιού στην κλειδαριά ακούστηκε δυνατά, δυσοίωνα. Οφρουρός δεν την κοίταξε καθώς προχωρούσε στο διάδρομοκαι εξαφανιζόταν από το οπτικό της πεδίο. Τελικά η Τζούλιαν

άρχισε να κλαίει.

Κανένας δεν ήξερε πού ήταν. Μπορεί να έμενε σ’ εκείνο τοκελί βδομάδες, ακόμα και μήνες, πριν της απαγγείλουνκατηγορίες ή τη δικάσουν. Είχε ακούσει πολλές τρομακτικέςιστορίες για το τι συνέβαινε στους κρατούμενους. Άρχισε νατρέμει ανεξέλεγκτα. Δεν μπορούσε ν’ αναπνεύσει κανονικά.

«Δεσποινίς Γ κρέιστοουν;»

Η φωνή τής φάνηκε γνωστή. Σήκωσε το κεφάλι τηςξαφνιασμένη και είδε στο διπλανό κελί τον Τζορτζ Νέσμπιτκαι άλλους πέντε άντρες που θυμόταν ότι ήταν στο συνέδριο.Έβγαλε μια φωνή. Ίσως υπήρχε ελπίδα! Δεν ήταν μόνη!

«Είσαστε καλά, δεσποινίς Γκρέιστοουν;» ρώτησε ο Νέσμπιτ.

Το πρόσωπό του ήταν μωλωπισμένο, το ένα του μάτιμελανιασμένο. «Εσείς είσαστε καλά;» τον ρώτησεσαστισμένη.

«Θα ζήσω... αν μας κατηγορήσουν μόνο για στασιασμό».

Η Τζούλιαν έσφιγγε τόσο δυνατά τα κάγκελα που τα δάχτυλάτης πονούσαν. Χαλάρωσε το κράτημά της. Δεν καταλάβαινετίποτα. Όμως ήταν πολύ κουρασμένη, την είχε κυριεύσειαπόγνωση. «Τι προσπαθείτε να πείτε, κύριε Νέσμπιτ;»

«Ότι είχα ακούσει τις φήμες εδώ και μήνες. Αυτά είναιενέργειες του Γουίνταμ, όχι του Πιτ», είπε ο Νέσμπιτ,αναφερόμενος στον υπουργό Πολέμου, ο οποίος ήτανγνωστός για τη σκληρότη-' τα και την αδιαλλαξία του. «Ήτανιδέα του Υπουργείου Εξωτερικών. Και ο σκοπός τους είναι νακαταπνίξουν κάθε ανατρεπτική

ενέργεια, να παρακολουθήσουν και να συλλάβουν τουςριζοσπάστες σαν εμάς».

Η Τζούλιαν ξεροκατάπιε. Ο βασιλιάς είχε κηρύξει παράνομοτο στασιασμό του Μαΐου με Βασιλικό Διάταγμα, και ταβασιλικά διατάγματα ήταν νόμος. «Δεν είμαστε ένοχοι γιαστασιασμό, κύριε Νέσμπιτ. Και σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουννόμοι. Η κυβέρνησή μας δεν μπορεί να παρακολουθεί τουςίδιους της τους πολίτες, και πολύ λιγότερο να τουςαπαγγέλλει ψευδείς κατηγορίες».

«Αλήθεια; Τότε γιατί είμαστε όλοι εδώ μέσα;»

* «Οι νόμοι παραβιάζονται συνεχώς, και ειδικά σε καιρόπολέ-

* μου», είπε ένας από τους συγκροτούμενους του Νέσμπιτ.Ήταν ένας ψηλός, λεπτός άντρας ο οποίος συστήθηκε ωςΠολ Άνταμς.

Εκείνη έκλεισε σφιχτά τα μάτια της, νιώθοντας να την

κυριεύει ακόμα μεγαλύτερος φόβος. Το στομάχι τηςανακατεύτηκε και σκέφτηκε τον αρχηγό της ομάδας τωνοπαδών του Ριβς. Είχε διαλύσει προμελέτη μένα την ειρηνικήτους συγκέντρωση. Όταν οι άντρες του είχαν αρχίσει νακακοποιούν τους συγκεντρωμένους, δεν τους είχε διατάξει νασταματήσουν. Επίσης είχε πάρει τον κατάλογο με τα ονόματατων συμμετεχόντων -τον είχε δει. Μήπως δούλευε μυστικάγια το Υπουργείο Εξωτερικών; Ή απλώς είχε αποφασίσει νατο βοηθήσει με δική του πρωτοβουλία;

Ήταν δυνατό να τους κατηγορήσουν για στασιασμό; Ήτανδυνατό να τους κρίνουν ένοχους;

Ρίγησε. Ξαφνικά κρύωνε πολύ. Φορούσε μόνο ένακαλοκαιρινό φόρεμα -βρόμικο και γεμάτο κηλίδες αίματος-και δεν είχε . σκεφτεί να ρωτήσει αν μπορούσε να πάρει μαζίτης ένα σάλι. Είχε δίκιο ο Νέσμπιτ; «Ο αρχηγός των οπαδώντου Ριβς... ποιος ήταν;»

* ρώτησε.

«Ο Ρομπ Λότον», είπε περιφρονητικά ο Νέσμπιτ. «Είναιφανατικός και αντιδραστικός».

Η Τζούλιαν ρίγησε ξανά. «Σας απήγγειλαν κατηγορίες;»

«Όχι. Αλλά αναρωτιέμαι αν θα μας κατηγορήσουν για στασι-ασμό... ή προδοσία». Την κοίταξε έντονα.

Η Τζούλιαν του ανταπέδωσε το βλέμμα, με την καρδιά της ναβροντοχτυπά. Η προδοσία ήταν κατηγορία που οδηγούσεστην ί αγχόνη. «Μπορούν να ισχυριστούν ότι στησυγκέντρωσή μας ακούστηκαν αντικαθεστωτικοί λόγοι, αλλάυπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο στασιασμό και στηνπροδοσία, κύριε», του είπε. Αλλά ύστερα θυμήθηκε τονΤζερόμ Μπάτλερ και πάγωσε. Εκείνος είχε ταχθεί υπέρ τηςπροδοσίας.

«Μπορεί επίσης να αποφασίσουν να ξεχάσουν ότι είμαστεεδώ μέχρι να τελειώσει ο πόλεμος», είπε τραχιά ο Άνταμς.

«Έχουμε νόμους», διαμαρτυρήθηκε η Τζούλιαν. «Δεν είναιδυνατό να μας κρατήσουν φυλακισμένους χωρίς να μαςαπαγγείλουν κατηγορίες. Κάποια στιγμή πρέπει να τοκάνουν».

«Ανθρωποι σαν τον Γουίνταμ δε νοιάζονται για το νόμο. Δεντο έχετε καταλάβει;» φώναξε ο Άνταμς. «Ο σκοπός τουςείναι να σταματήσουν την επανάσταση με κάθε τρόπο».

Η Τζούλιαν ήθελε να διαφωνήσει, όμως ήταν πολύκουρασμένη πια για να το κάνει. Ήταν ριζοσπάστρια, αλλάδεν πίστευε ότι άνθρωποι σαν τον Πιτ και τον Γ ουίνταμ θαπαραβίαζαν τους νόμους για να πετύχουν το σκοπό τους.Ήταν Άγγλοι!

«Δε θα έπρεπε να είσαστε εδώ, δεσποινίς Γκρέιστοουν», είπεο Νέσμπιτ. Ξαφνικά ακουγόταν αποκαμωμένος. Πήγε καικάθισε σ’ ένα ξυλοκρέβατο.

«Κανένας από εμάς δε θα έπρεπε να είναι εδώ. Δεν κάναμετίποτα κακό», απάντησε αποφασιστικά η Τζούλιαν. Αλλά τηςερχόταν να κλάψει ξανά. Κανείς δεν ήξερε πού ήταν ή ότιβρισκόταν σε τόσο δύσκολη θέση.

Αυτό ήταν ένα τρομερό λάθος! Δεν μπορούσε να βρει έναντρόπο να πείσει τις Αρχές να την ελευθερώσουν χωρίς να τηςαπαγγελθούν κατηγορίες; Μακάρι να μην είχε εμφανιστείεκείνος ο αναθεματισμένος Ρομπ Λότον στο συνέδριό τους!Ήξερε ότι ήταν μάταιο να εύχεται να μην είχε συμβεί τίποτα,αλλά η εξάντληση και ο φόβος δεν την άφηναν να σκεφτείκαθαρά. Το μυαλό της ήταν άχρηστο.

Στο μικρό κελί της υπήρχαν αρκετά ξυλοκρέβατα. Ανέβηκε σεένα, κάθισε και άρχισε να βγάζει τα παπούτσια της. Οιφουσκάλες της είχαν ματώσει ξανά. Χρειαζόταν σαπούνι,νερό και γάζες, αλλά ήταν φανερό ότι κανείς δε θα τηςέφερνε τέτοια πράγματα.

Δίπλωσε τα πόδια της, αγκάλιασε τα γόνατά της καιβούλιαξε στην απελπισία. Πώς είχε γίνει αυτό; Τα μάτια τηςγέμισαν ξανά δάκρυα πίσω από τα κλειστά βλέφαρά της. Δεντα άφησε να κυλή-σ0υν. Έπρεπε να σκεφτεί έναν τρόπο να

βγεν απ’ αυτή τη φρικτή κατάσταση.

Ο Λούκας θα επέστρεφε στο σπίτι την επόμενη μέρα. Κάποιαστιγμή, ίσως αργά το βράδυ, θα συνειδητοποιούσε ότι εκείνηέλειπε. Θα έκανε το Λονδίνο άνω κάτω για να τη βρει.

Αλλά πώς θα την εντόπιζε; Την είχε δει κανένας γείτονας νατην παίρνουν δεμένη με χειροπέδες μες στη νύχτα;Προσπάθησε να θυμηθεί τι ακριβώς είχε συμβεί από τηστιγμή που την είχαν πάρει από το σπίτι και την είχαν βάλειστην άμαξα που περίμενε απέξω, αλλά δε θυμόταν τίποτα. Ταπάντα ήταν συγκεχυμένα από τον πανικό, τη δυσπιστία καιτην κατάπληξη. Ευχόταν να είχε δει κάποιος το επεισόδιο,όμως δεν μπορούσε να βασιστεί σ’ αυτό.

Είχε αφήσει πίσω της κάποιες ενδείξεις; Και ακόμα κι αν οΛούκας την έβρισκε, πώς θα κατάφερνε να την ελευθερώσει;Κάποτε, πριν εκατοντάδες χρόνια, το όνομα Γκρέιστοουνήταν αξιοσέβαστο και διακεκριμένο. Αλλά τώρα ο σεβασμόςπρος την οικογένεια κρεμόταν από μια κλωστή. Ο Λούκαςδεν είχε τα χρήματα ούτε την εξουσία για να την ελευθερώσει.

Ο Σεμπάστιαν Γουόρλοκ, ο θείος που είχε να δει χρόνια, είχεχρήματα. Είχε όμως και την εξουσία; Σίγουρα θα βοηθούσε,παρ’ όλο που τη γνώριζε ελάχιστα. Δεν είχε πει η Αμέλια ότιεκείνος και ο Λούκας είχαν καλές σχέσεις;

Η Τζούλιαν κουνήθηκε μπρος πίσω, νιώθοντας το στομάχιτης να ανακατεύεται. Τι θα έκανε; Μακάρι να σταματούσεαυτός ο πονοκέφαλος, μακάρι να υποχωρούσε ο φόβος γιανα μπορέσει να σκεφτεί καθαρά!

Εξουσία...

Είδε με τα μάτια της φαντασίας της δυο πράσινα μάτια.

Σηκώθηκε και άνοιξε τα βλέφαρά της. Αλλά δεν είδε το κελίτης ούτε το κελί στην απέναντι πλευρά του διαδρόμου. Είδετον Ντόμινικ Πάτζετ.

Μου έσωσες τη ζωή... Σου χρωστάω... Αν χρειαστείς ποτέκάτι, ειδοποίησέ με.

Ο Ντόμινικ θα τη βοηθούσε. Για κάποιο λόγο, παρά τα όσαείχαν γίνει ανάμεσά τους, η Τζούλιαν το πίστευε.

Σηκώθηκε και έτρεξε ξυπόλυτη στην πόρτα του κελιού της.«Φρουρέ! Φρουρέ!» φώναξε.

«Δεν πρόκειται να σας απαντήσει», είπε ο Άνταμς.

Εκείνη τον κοίταξε χωρίς να τον βλέπει. Μέσα της η ελπίδαείχε πάρει τη θέση της απελπισίας. Έπρεπε να επικοινωνήσειμε τον Ντόμινικ. «Φρουρέ! Φρουρέ!»

Αλλά δεν πήρε απάντηση.

* * *

Η Τζούλιαν φοβόταν να κοιμηθεί, για να μη χάσει τουςφρουρούς που θα έφερναν στους φυλακισμένους το πρωινότους. Έτσι έμενε ξαπλωμένη στο πλευρό της στοξυλοκρέβατο, με τα χέρια της τυλιγμένα στο κορμί της για ναπολεμήσει το κρύο, ευχόμενη να είχε μια κουβέρτα,αρνούμενη ν’ αφήσει τα μάτια της να κλείσουν.

Τελικά όλες οι συζητήσεις σταμάτησαν στη φυλακή και οιμόνοι ήχοι που ακούγονταν ήταν ροχαλητά και το τρεχαλητότων τρωκτικών. Και επιτέλους το φως στο κελί της άρχισε νααχνο-φαίνεται.

Έμεινε ξαπλωμένη ακίνητη καθώς οι πρώτες αχτίδες τηςαυγής έμπαιναν από το μικρό παράθυρο πάνω από το κεφάλιτης. Το κελί γινόταν όλο και πιο φωτεινό. Οι άλλοικρατούμενοι αναδεύονταν. Ξεκίνησαν πάλι οι συζητήσεις.Άκουσε κάποιον να χρησιμοποιεί το δοχείο νυκτός, όμωςαγνόησε τον ήχο.

Ακούστηκαν βήματα και τρίξιμο από σκουριασμένουςτροχούς.

Η Τζούλιαν ανακάθισε καθώς δύο φρουροί πλησίαζανσπρώχνοντας ένα καρότσι με γαβάθες. Κάθε κελί είχε ένα

μικρό παράθυρο με κάγκελα. Οι φρουροί το σήκωναν καιέδιναν τις γαβάθες στους κρατούμενους. Η Τζούλιανσυνειδητοποίησε ότι οι συγκροτούμενοι της έτρωγαν με ταχέρια και το στομάχι της ανακατεύτηκε.

«Βρε, βρε, να και η όμορφη προδότρια», είπε ο ένας φρουρόςσταματώντας έξω από το κελί της. «Έλα να πάρεις το φαΐσου, γλυκιά μου».

Εκείνη σηκώθηκε. «Δεν πεινάω», του απάντησε. «Χρειάζομαιτη βοήθειά σου».

Εκείνος της έριξε ένα λάγνο βλέμμα και γέλασε. «Άσε με ναμαντέψω. Θα με φροντίσεις αν σε φροντίσω;»

Η Τζούλιαν ήταν τόσο κουρασμένη, που στην αρχή δενκατάλαβε. Ύστερα πρόσεξε ότι ο φρουρός την κοιτούσε στοστήθος και κοκκίνισε. «Πρέπει να στείλω ένα μήνυμα στονκόμη του Μπέντφορντ. Μπορείς να μου φέρεις πένα καιχαρτί;»

Ο φρουρός πλησίασε περισσότερο στην πόρτα της. «Ω, θασου φέρω ευχαρίστως και διαμάντια, υψηλοτάτη, αν μουκάνεις πρώτα αυτό που θέλω». Της έκλεισε το μάτι.

Τα μάγουλά της φούντωσαν περισσότερο. «Πρέπει ναειδοποιήσω τον Μπέντφορντ. Και θα ανταμειφθείς καλά ανμε βοηθήσεις! Σε παρακαλώ!» Ήταν σίγουρη ότι ο Ντόμινικ

θα τη βοηθούσε να ξεπληρώσει το φρουρό. Και αν δεν τηβοηθούσε, θα έβρισκε άλλο τρόπο.

Ο άντρας την κοίταξε περιφρονητικά. «Λες και ο Μπέντφορντέχει πάρε δώσε με κάποια σαν του λόγου σου! Αλλά αν μεβάλεις μέσα απόψε, θα σου φέρω “πένα και χαρτί”, μιλαίδη»,της απάντησε, μιμούμενος τον δικό της αριστοκρατικό τρόποομιλίας.

«Απόψε;» είπε η Τζούλιαν με κομμένη την ανάσα. «Δενμπορώ να περιμένω μέχρι το βράδυ. Πρέπει να επικοινωνήσωμε τον Μπέντφορντ...»

«Θες το χυλό ή όχι;» την έκοψε ο άντρας.

«Όχι!»

Ο φρουρός προσπέρασε το κελί της και σταμάτησε στο κελίτου Νέσμπιτ για να δώσει στους κρατούμενους τις γαβάθεςτους.

Η Τζούλιαν είχε μείνει κατάπληκτη. Μετά άδραξε τα κάγκελατης πόρτας της. «Ποιος είναι υπεύθυνος εδώ; Να πάρει ηοργή! Ο Μπέντφορντ θα σου πάρει το κεφάλι, φρουρέ, ανμάθει πώς μου μίλησες και ότι αρνήθηκες να με βοηθήσεις!»Τώρα είχε αρχίσει να θυμώνει. «Ποιος είναι υπεύθυνος; Ποιοείναι το όνομά σου;»

Ο φρουρός γύρισε και την κοίταξε συνοφρυωμένος. «Οαστυνόμος είναι υπεύθυνος για όλους τους κρατούμενους.Και ξέρω ότι δεν είσαι σύζυγος ούτε κόρη κόμη. Ο κόμης τουΜπέντφορντ δεν πρόκειται να νοιαστεί. Αυτό είναι κόλπο!»

«Θα νοιαστεί. Είμαι η ερωμένη του!» φώναξε η Τζούλιαν.

Καμιά δεκαριά άντρες γύρισαν και την κοίταξαν, μαζί μ’αυτούς και οι κρατούμενοι του διπλανού κελιού. Εκείνη πήρεμια βαθιά εισπνοή και μίλησε με αποφασιστικότητα. «Θαενδιαφερθεί. Θα ενδιαφερθεί πάρα πολύ. Μπορείς να μεβοηθήσεις τώρα ή να υποστείς τις συνέπειες της αδιαφορίαςσου αργότερα. Γιατί κάποτε ο Μπέντφορντ θα μάθει ότι είμαιεδώ, και τότε θα δεις τι έχεις να πάθεις!»

Τώρα ο φρουρός έδειχνε αβέβαιος. Κοίταξε το συνάδελφότου, που είχε γουρλώσει τα μάτια του, και του είπε: «Πήγαινενα φωνάξεις τον αστυνόμο. Θα συνεχίσω εγώ εδώ».

Η Τζούλιαν μόνο που δε σωριάστηκε στα κάγκελα απόανακούφιση, αλλά δεν ήθελε να δείξει τώρα αδυναμία. Οένας άντρας έφυγε. Ο άλλος προχώρησε στο διάδρομομοιράζοντας γαβάθες. «Πρέπει να φάτε», της είπε απαλά οΝέσμπιτ.

Εκείνη γύρισε προς το μέρος του και είδε τον γκρίζο χυλόμέσα στο δοχείο του. Ήταν σίγουρη ότι περιείχε κάθε λογής

έντομα. «Θα βοηθήσω κι εσάς», του είπε.

«Ο Μπέντφορντ είναι Τόρι».

Η Τζούλιαν κοίταξε βλοσυρά το διάδρομο.

Η ώρα περνούσε βασανιστικά αργά. Η Τζούλιαν δεν ήξερε ανείχαν περάσει πέντε λεπτά ή ένα τέταρτο, αλλά τελικά οάλλος φρουρός επέστρεψε. «Τι έγινε;» του φώναξε.

«Ο αστυνόμος δεν ήρθε ακόμα»

«Πήγαινε πίσω και περίμενέ τον!» του φώναξε η Τζούλιαν.

Ο φρουρός ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του κι έφυγεξανά.

Η Τζούλιαν άρχισε να πηγαινοέρχεται. Θα μιλούσε ο φρουρόςστον αστυνόμο όταν ερχόταν; αναρωτήθηκε. Αλλά το πρωίκαι το μεσημέρι πέρασαν απελπιστικά αργά. Ο αστυνόμος δενήρθε. Το μεσημεριανό φαγητό το έφεραν άλλοι φρουροί.Είχαν αγνοήσει τελείως την απαίτησή της να μιλήσει με τοναστυνόμο. Τελικά κοιμήθηκε, πνιγμένη στα δάκρυα και τοφόβο. Όταν ξύπνησε, ήταν σκοτάδι έξω από τα παράθυρατου Πύργου.

Σε λίγες ώρες θα ήταν φυλακισμένη μια ολόκληρη μέρα,σκέφτηκε θλιμμένα. Τώρα πια ο αστυνόμος θα είχε φύγει.

Τον φαντάστηκε στο σπίτι του, σ’ ένα ζεστό σαλόνι με τηγυναίκα του και τα παιδιά του.

«Δε φάγατε βραδινό», της είπε ο Νέσμπιτ.

Εκείνη προσπάθησε να του χαμογελάσει, αλλά δεν τακατάφερε. Το στομάχι της πονούσε τόσο πολύ από το φόβοπου δεν μπορούσε να φάει. Άρχισε να βηματίζει αργά μέσαστο κελί.

Πόσες φορές την είχε παρακαλέσει ο Λούκας να προσέχειόταν εξέφραζε τις απόψεις της; Πόσες φορές της είχεαπαγορεύσει να πηγαίνει στις συγκεντρώσεις τωνριζοσπαστών; Ήθελε απλώς να την προστατέψει, και είχεδίκιο. Αυτό τον καιρό ήταν πολύ επικίνδυνο να εκφράζειανοιχτά τις ιδέες και τις απόψεις της. Όμως δεν τον είχεακούσει.

Είχε γυρίσει ο Λούκας στο Λονδίνο; Ήταν στο σπίτι;Ανησυχούσε γι’ αυτή; Μιλούσε με τους γείτονες; Ακόμα κι αντην είχαν δει να τη σπρώχνουν μέσα στην άμαξα, ο Λούκαςδε θα ήξερε πού την είχαν πάει.

Μπορεί -ήταν μια πιθανότητα- να ζητούσε βοήθεια από τονΠάτζετ.

Ξαφνικά της ήρθε ζαλάδα. Πήγε βιαστικά στο ξυλοκρέβατότης και ξάπλωσε. Συνειδητοποίησε ότι τα βλέφαρά της ήταν

απίστευτα βαριά, αισθανόταν εξουθενωμένη. Πνίγοντας έναλυγμό απελπισίας, κουλουριάστηκε, έκλεισε τα μάτια της καισκέφτηκε τη ζωή της στο Γκρέιστοουν Μάνορ, τη σχέση τηςμε τον Πάτζετ και τη συμπλοκή στο πανδοχείο. Τελικά, κοντάστο ξημέρωμα, την πήρε πάλι ο ύπνος.

Την ξύπνησε το έντονο πρωινό φως. Στη φυλακήακούγονταν ζωηρές συζητήσεις. Αναγνώρισε αμέσως τον ήχοτου καροτσιού με το φαγητό. Σηκώθηκε αργά, κυριευμένηαπό τρόμο.

Ήταν ακόμα στον Πύργο του Λονδίνου.

Οι ίδιοι δύο φρουροί πλησίαζαν με το φαγητό. Σηκώθηκε...και μια ξαφνική ζάλη την ανάγκασε να καθίσει πάλι στοκρεβάτι. Περίμενε να της περάσει.

Ύστερα σηκώθηκε πιο αργά και πήγε στην πόρτα του κελιούτης. Ο φρουρός με τον οποίο είχε μιλήσει την προηγούμενημέρα την κοίταξε κι εκείνη του είπε: «Ο αστυνόμος δεν ήρθε».

«Δεν ήταν εδώ χθες όταν τελείωσα τη βάρδια μου».

«Ο Μπέντφορντ πρέπει να μάθει ότι είμαι εδώ», είπε σιγανά ηΤζούλιαν. Δεν είχε τη δύναμη να φωνάξει ή να απαιτήσει.«Θα ανταμειφθείς».

«Θα δω αν μπορέσω να του μιλήσω όταν τελειώσω», της

απάντησε ο φρουρός. Πήρε μια γαβάθα, σήκωσε τοπαράθυρο του κελιού της και την κράτησε κοντά.

Η φρίκη ξεχάστηκε. Η Τζούλιαν πήρε τη γαβάθα, κάθισε στοξυλοκρέβατο και έφαγε το χυλό με τα δάχτυλά της,αγνοώντας τα μαύρα σημάδια που έβλεπε μέσα.

Ύστερα χρησιμοποίησε το δοχείο νυκτός όσο πιο διακριτικάμπορούσε και ξανακάθισε στο ξυλοκρέβατο, παρακαλώνταςνα μιλήσει αυτός ο αναθεματισμένος φρουρός με τοναστυνόμο. Τα λεπτά έγιναν ώρα, έπειτα δύο ώρες. Κοιτούσετο τέρμα του διαδρόμου, αρνούμενη να επιτρέψει στον εαυτότης να σκεφτεί ότι θα περνούσε όλη της τη ζωή κλεισμένηστον Πύργο του Λονδίνου.

Η πόρτα άνοιξε. Ο άντρας που πλησίαζε ήταν καλοντυμένος,με βελούδινο καφέ σακάκι, γιλέκο στο χρώμα του χαλκού,ανοι-χτόχρωμο παντελόνι και κάλτσες. Η περούκα του ήτανπουδρα-ρισμένη.

Η Τζούλιαν σηκώθηκε αργά. «Αστυνόμε»

Εκείνος την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω με δυσπιστία.

Η Τζούλιαν ήξερε ότι έμοιαζε με άστεγη του Ιστ Εντ. «Είμαι ηΤζούλιαν Γκρέιστοουν», του είπε. «Ο Λούκας Γκρέιστοουνείναι αδερφός μου, ο Σεμπάστιαν Γουόρλοκ θείος μου. Οκόμης του Μπέντφορντ είναι φίλος μου. Σας παρακαλώ,

πείτε του ότι είμαι εδώ».

Ο αστυνόμος την κοίταξε προσεκτικά. «Μιλάτε πολύ καλά».

Η Τζούλιαν προσπάθησε να πνίξει την απελπισία της. «ΟΜπέντφορντ δε θα χαρεί καθόλου αν μάθει ότι είμαι εδώ κιότι οι παρακλήσεις μου έπεσαν σε ώτα μη ακουόντων».

Ο αστυνόμος συνέχισε να την κοιτάζει κι εκείνη κατάλαβε ότιπροσπαθούσε να υπολογίσει πόσο κινδύνευε αν πλησίαζεέναν αριστοκράτη σαν τον Μπέντφορντ για να του πει κάτιπου θα μπορούσε να είναι ψέμα.

«Σας λέω αλήθεια. Πρέπει να πείτε στον Μπέντφορντ ότιείμαι εδώ. Κύριε, τι θα κέρδιζα αν σας ζητούσα να κάνετε κάτιανέφικτο;»

«Αυτό ακριβώς προσπαθώ να καταλάβω», απάντησε οαστυνόμος.

* * *

«Καλημέρα, αγάπη μου», είπε η Κατρίν μπαίνοντας στηντραπεζαρία όπου σερβιριζόταν το πρωινό, η οποία ήταν έναγωνιακό δωμάτιο με φωτεινούς κίτρινους τοίχους.

Ο Ντόμινικ άφησε κάτω την εφημερίδα του, σηκώθηκε και^γε να τη φιλήσει στο μάγουλο. Η μητέρα του φορούσε

κοστούμν ιππασίας και το πρόσωπό της ήταν ξαναμμένο,κάτι που σήμαι-νε ότι μόλις είχε γυρίσει από την πρωινήβόλτα της. «Καλημέρα», της απάντησε. Τον ξάφνιασε πουείχε διακόψει την ιππασία της γνα να φάει μαζί του πρωινό.«Τι ευχάριστη έκπληξη!»

«Έχουμε μέρες να βρεθούμε μόνου>. Η Κατρίν χαμογέλασεκαι κάθισε στην καρέκλα που της είχε τραβήξει.

«Αυτό συμβαίνει επειδή είσαι περιζήτητη και γυρίζεις συνέχειασαν σβούρα», είπε ο Ντόμινικ με τρυφερότητα, και τοεννοούσε. Η μητέρα του ήταν πάντα κάπου καλεσμένη και τοπρόγραμμά της ήταν γεμάτο.

«Θα έπρεπε να κάθομαι στο σπίτι ολομόναχη; Χμ, τιπληκτικό που θα ήταν!»

«Εσύ δεν πλήττεις ποτέ».

Εμφανίστηκε ένας υπηρέτης και σέρβιρε στην Κατρίν τοαγαπημένο της τσάι. «Πέρασες καλά χθες το βράδυ στηγιορτή της λαίδης Ντέιβις;» ρώτησε εκείνη τον Ντόμινικ,αφού ευχαρίστησε τον υπηρέτη.

Ο Ντομ την κοίταξε απορημένος. «Έπληξα αφόρητα».

«Το φαντάστηκα. Πρόσεξα ότι η Ναντίν δεν ήρθε, παρ’ όλοπου ήταν προσκεκλημένη».

Ο Ντόμινικ δεν είχε ξαναδεί τη Ναντίν από τότε που είχανσυναντηθεί και περίμενε να ξαναβρεθούν στην εσπερίδα. ΟΝτ’Αρσάν ήταν εκεί, αλλά παρ’ ότι είχε καλή διάθεση, δενείχε θελήσει να μιλήσει με τον Ντομ για τη Ναντίν. Το μόνοπου είχε πει ήταν ότι είχε λίγο βήχα.

Ο Ντομ δεν τον είχε πιστέψει. Υποψιαζόταν ότι η Ναντίν είχετόση όρεξη για κοινωνικές συναναστροφές όση κι εκείνος.

Τώρα είχαν περισσότερα κοινά απ’ ό,τι πριν ξεκινήσει ηεπανάσταση, σκέφτηκε. «Θα τη δω αργότερα σήμερα. Τηςέχω στείλει ήδη μήνυμα».

«Ωραία». Η μητέρα του χαμογέλασε. «Είσαι ο τέλειοςδιπλωμάτης, Ντόμινικ, και ο τέλειος αριστοκράτης. Σου τοέχω πει πο-τε; Η Ναντίν είναι πολύ τυχερή γυναίκα».

Ξαφνικά ο Ντομ θυμήθηκε την Τζούλιαν να του φωνάζει ότιήταν ψεύτης. Θα διαφωνούσε έντονα με την Κατρίν,σκέφτηκε.

«Συνήθως η διπλωματία είναι η πρακτική λύση σε μιασύρραξης απάντησε αόριστα. Η μητέρα του θα τρόμαζε ανκαταλάβαινε ποτέ ότι είχε θυσιάσει προ πολλού τηναριστοκρατικότητά του στο βωμό της επιβίωσης.

«Ωραία, αν πας να τη δεις το μεσημέρι, εγώ θα πάω να την

επισκεφθώ αύριο». Η Κατρίν χαμογέλασε, ολοφάνεραευχαριστημένη. «Είμαι σίγουρη ότι θα ξεπεραστεί ηαμηχανία», είπε ύστερα σε απαλό τόνο.

Ο Ντόμινικ ήπιε μια γουλιά από το τσάι του. Η μητέρα του δεθα χαιρόταν καθόλου όταν διέλυε τον αρραβώνα τους,σκέφτηκε. Αλλά θα αναγκαζόταν να το δεχτεί, όπως και τογεγονός ότι θα έφευγε σύντομα για τη Γαλλία. Πριν προλάβεινα σκεφτεί κάποια ουδέτερη απάντηση, μπήκε στο δωμάτιο οΖεράρ. «Κύριε, έχετε έναν επισκέπτη».

Ο Ντομ έσμιξε τα φρύδια του. «Είναι εννιά το πρωί. Κανείςδεν κάνει επισκέψεις τέτοια ώρα»

«Λέει ότι είναι ο αστυνόμος του Πύργου».

«Ο αστυνόμος ποιου πύργου;» ρώτησε ο Ντομ έκπληκτος

«Του Πύργου του Λονδίνου, κύριε». Ο Ζεράρ περίμενε.

Ο Ντόμινικ δε γνώριζε τον αστυνόμο του Πύργου τουΛονδίνου, αλλά η περιέργεια τον έκανε να σηκωθεί. «Πούείναι;»

«Στο χολ της εισόδου».

«Με συγχωρείς», είπε ο Ντομ στην Κατρίν, η οποία έδειχνε τοίδιο έκπληκτη μ’ εκείνον. Προσπέρασε τον Ζεράρ, ο οποίος

τον ακολούθησε στο διάδρομο. Ο Πύργος λειτουργούσε σανφυλακή, -οπλοστάσιο και βασιλικό θησαυροφυλάκιο. Οαστυνόμος μπορεί να είχε διάφορες αρμοδιότητες, αλλάκαμία δεν είχε σχέση μ’ εκείνον. «Είπε για ποιο λόγο θέλει ναμε δει;»

«Είπε ότι έχει ένα μήνυμα για σας από έναν κρατούμενό του».

Ο Ντόμινικ δεν ήξερε κανέναν που να ήταν φυλακισμένοςστον Πύργο αυτό τον καιρό. Όσοι στέλνονταν εκεί γιακράτηση ήταν συνήθως υψηλά πρόσωπα, κυρίως πολιτικοίκρατούμενοι. Αλλά εκείνος έλειπε πολύ καιρό. Μπορεί ναείχε φυλακιστεί κάποιος γνωστός του. Καταλαβαίνοντας ότιη Κατρίν τον ακολουθούσε στο διάδρομο, γύρισε και τηνκοίταξε πάνω από τον ώμο του. «Φυλακίστηκε πρόσφατακάποιος γνωστός μας;» τη ρώτησε.

«Απ’ ό,τι ξέρω, όχι», του απάντησε.

Στις μέρες μας, κανείς δεν ξέρει πραγματικά ποιος μπορεί ναείναι εχθρός της χώρας, σκέφτηκε ο Ντομ. Αλλά όσοι ήτανεναντίον του πολέμου -και υπέρ της ΓαλλικήςΔημοκρατίας-φρόντιζαν να μην εκφράζουν ανοιχτά τις απόψεις τους.

Ξαφνικά του ήρθε στο μυαλό η εικόνα της Τζούλιαν.

Ήταν·οπαδός των Ιακωβίνων... και το δήλωνε.

Αισθάνθηκε σαν να σταμάτησε η καρδιά του για λίγαδευτερόλεπτα. Δεν άφησε την ανησυχία να τον κυριεύσει. ΗΤζούλιαν ήταν στην Κορνουάλη. Κανείς δεν ενδιαφερότανγια το Σύλλογο των Φίλων του Λαού. Κανένας άλλος, εκτόςαπό τον Τρέιτον και τον ίδιο, δεν ήξερε ότι οι Ιακωβίνοι τουΠαρισιού της είχαν ζητήσει να εντοπίσει μια οικογένειαεμιγκρέδων. Κανένας στο Λονδίνο δε γνώριζε καν τηνύπαρξή της.

Χαλάρωσε κάπως καθώς έμπαινε στον μεγάλο, ψηλοτάβανοχώρο υποδοχής του σπιτιού. Ο αστυνόμος γύρισε και τουχαμογέλασε. Ο Ντομ δεν τον ήξερε. Ο κομψός, εύσωμοςάντρας υπο-κλίθηκε. «Κύριε, είμαι οΈντουαρντ Τόμπσον.Ζητώ συγνώμη που ήρθα τέτοια ώρα, αλλά ένας από τουςκρατούμενούς μου μου ζήτησε να σας μεταφέρω ένα μήνυμα.Φυσικά, είναι εξαιρετικά ασυνήθιστο, όμως ήταν πολύεπίμονη. Εύχομαι μόνο να μην είναι κάποιο τέχνασμα και ναμην έπεσα θύμα μιας μικρής συνωμοσίας».

Επίμονη...

Ο Ντόμινικ κατάφερε να μη δείξει την έκπληξή του. Όχι, δενμπορεί να ήταν η Τζούλιαν! «Ποια θέλει να επικοινωνήσειμαζί μου;» ρώτησε.

«Η δεσποινίς Τζούλιαν Γκρέιστοουν, κύριε. Επέμενε να έρθωκατευθείαν σ’ εσάς και να σας πληροφορήσω ότι κρατείται

στον Πύργο του Λονδίνου. Ελπίζω να μην έκανα κάποιοτεράστιο σφάλμα».

Η Τζούλιαν ήταν στον Πύργο.

Ο Ντομ φούντωσε από θυμό. «Οδηγήστε με στη δεσποινίδαΓκρέιστοουν», είπε.

* * *

Γ* Ντόμινικ σίγουρα θα ερχόταν.

Η Τζούλιαν ευχόταν να ήταν άνθρωπος που κρατούσε το λό-Υο του.

Κάθισε στο ξυλοκρέβατό της, έφερε τα γόνατά της στοστήθος της και κοιτούσε το τέλος του διαδρόμου. Η πόρταήταν πολύ μακριά για να μπορεί να τη βλέπει και το τέρμα τουδιαδρόμου κατασκότεινο. Αλλά ήξερε ότι η πόρτα ήταν εκεί.Από εκεί θα έμπαινε ο Ντόμινικ, αν ερχόταν. Και θα ερχόταν,έτσι δεν ήταν;

Της φάνηκε ότι διέκρινε μια κίνηση στο βάθος. Πάγωσε, δεντολμούσε να ελπίσει. Έπειτα άκουσε τη βαριά σιδερένιαπόρτα να κλείνει. Ακουσε σιγανά βήματα.

Θεέ μου, ας είναι ο Ντόμινικ, προσευχήθηκε.

Τώρα τα βήματα ακούγονταν πιο καθαρά, πιο δυνατά.Πλησίαζαν.

Φοβήθηκε ότι έρχονταν δύο φύλακες και η καρδιά τηςχτύπησε δυνατά, της κόπηκε η ανάσα.

Και ξαφνικά ο Ντόμινικ εμφανίστηκε μέσα από τις σκιές.

Την είδε την ίδια στιγμή που τον είδε κι εκείνη. Τα βλέμματάτους συναντήθηκαν. Ο Ντόμινικ σταμάτησε. Τα πράσιναμάτια του άνοιξαν διάπλατα από το σοκ.

Η Τζούλιαν σηκώθηκε αργά, τρέμοντας. Ζαλιζόταν από τηνεξάντληση και την ανακούφιση. Και αναρωτήθηκε πώς ήτανδυνατό να είχε σκεφτεί ποτέ ότι ήταν ένας απλόςαξιωματικός του στρατού. Ήταν η επιτομή του πλούτου, τηςδύναμης και της εξουσίας, η προσωποποίηση τουαριστοκράτη. Δεν τον είχε ξαναδεί ποτέ με δικά του ρούχα.Τώρα φορούσε σκούρο μπλε βελούδινο σακάκι,γκριζογάλανο μεταξωτό γιλέκο, κομψό άσπρο παντελόνι καιμαύρα παπούτσια με αγκράφα. Φορούσε ακόμα μια κομψή,σκούρα περούκα και μαύρο τρίκωχο καπέλο.

Το βλέμμα του καρφώθηκε στις λεκιασμένες από αίμαφούστες της. Γύρισε. Η Τζούλιαν πρόσεξε ότι φορούσεαρκετά δα-χτυλίδια. «Ελευθερώστε την αμέσως». Ο τόνοςτης φωνής του ήταν σαν επικίνδυνη προειδοποίηση. Ένας

τόνος στον οποίο κανείς δε θα τολμούσε να μην υπακούσει.

«Μάλιστα, κύριε». Ο αστυνόμος κούνησε το κεφάλι του κιένας φρουρός έσπευσε να υπακούσει.

Η Τζούλιαν συγκρότησε την τρομακτική επιθυμία να πέσεικάτω και να ξεσπάσει σε κλάματα. Ο Ντόμινικ είχε έρθει. Τηναπελευθέρωνε.

Συνάντησε ξανά το βλέμμα του. Αναρωτήθηκε αν ήτανθυμωμένος. Τα πράσινα μάτια του ήταν σκοτεινά.

«Είσαι καλά;» τη ρώτησε ήρεμα καθώς ο φρουρός γύριζε τοκλειδί στην κλειδαριά.

Εκείνη δίστασε. Δεν ήταν καλά και δεν πίστευε ότι θα ήτανποτέ ξανά καλά.

«Τίνος είναι αυτό το αίμα, Τζούλιαν;» ρώτησε ο Ντόμινικστον ίδιο ήρεμο τόνο.

«Δεν είμαι τραυματισμένη». Πήρε μια βαθιά εισπνοή καθώςάνοιγε η πόρτα. «Δεν ξέρω τίνος είναι».

Εκείνος ύψωσε το φρύδι του.

Ο φρουρός τής έκανε νόημα να βγει, όμως εκείνη γύρισε καικοίταξε τον Νέσμπιτ, τον Ανταμς και τους άλλους

κρατούμενους. Την κοίταξαν κι αυτοί. Τους είχε πει πως θαβοηθούσε να αποφυλακιστούν κι εκείνοι αν την άφηναν και οΝέσμπιτ την είχε προτρέψει να καταγγείλει τον απάνθρωποαυταρχισμό της κυβέρνησης του Πιτ. Του είχε υποσχεθεί ότιθα το έκανε.

«Τζούλιαν», είπε σιγανά ο Ντόμινικ, ωστόσο ήταν διαταγή.

Εκείνη χαμογέλασε αδύναμα στους φίλους της, γύρισε καιάρχισε να προχωρά. Και τότε το κελί έγειρε. Είδε τα κάγκελανα γυρίζουν.

Ο Ντόμινικ έβγαλε μια κραυγή.

Η Τζούλιαν είδε στο βλέμμα του τον τρόμο καθώς έτρεχεκοντά της. Κι αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που είδε.

* * *

Η Τζούλιαν διέκρινε ένα φως μέσα από τα κλειστά βλέφαράτης. Ένιωθε στην πλάτη της ένα γνώριμο μυώδες στέρνο καιεξίσου γνώριμα αντρικά χέρια γύρω από το κορμί της.«Σαρλ», μουρμούρισε καθώς διαλυόταν η ομίχλη.

«Έχασες τις αισθήσεις σου. Μην κουνιέσαι».

Άνοιξε τα μάτια της και αντίκρισε το αγαπημένο πρόσωποτου Σαρλ. Αλλά δεν ήταν ο Σαρλ αυτός που την κρατούσε

στην αγκαλιά του ενώ ήταν ξαπλωμένη στα κόκκινα,βελούδινα μαξιλάρια μιας μαύρης άμαξας. Ήταν ο ΝτόμινικΠάτζετ.

Η μνήμη της επανήλθε αμέσως. «Ντόμινικ».

«Ναυ>.

«Ήρθες». Την πλημμύρισε ανακούφιση. Δεν ήταν στονΠύργο του Λονδίνου. Ήταν με τον Πάτζετ -ήταν ασφαλής.

«Και βέβαια ήρθα». Η έκφρασή του ήταν απαθής, η φωνήτου συγκρατημένη.

Η Τζούλιαν προσπάθησε να ανακαθίσει κι εκείνος την άφησε.Το σκοτισμένο μυαλό της δούλευε πυρετωδώς. Ο Ντόμινικήταν άνθρωπος που κρατούσε το λόγο του. Ο τρόμος τωνπροηγούμενων ημερών είχε περάσει. «Φοβόμουν ότι δε θαερχόσουν».

Τα πράσινα μάτια του την κοίταξαν επίμονα. «Σου είπα να μεειδοποιήσεις αν χρειαζόσουν ποτέ κάτι, Τζούλιαν. Τοεννοούσα όταν έλεγα ότι σου χρωστούσα». Έσφιξε λίγο ταχείλη του. «Τώρα μάλλον πατσίσαμε».

Το πρόσωπό του δεν είχε ίχνος συναισθήματος. Πραγματικάείχε δει θυμό στο βλέμμα του λίγο νωρίτερα; «Φοβόμουν ότιείχες φύγει από το Λονδίνο».

«Όπως βλέπεις, είμαι ακόμα εδώ». Το βλέμμα του ταξίδεψεαργά στο πρόσωπό της.

Η καρδιά της έχασε ένα χτύπο. Έμεινε πεσμένη στο κάθισμα,σχεδόν σε κατάσταση λιποθυμίας ξανά, με τα σώματά τουςνα αγγίζονται. Λεν ήθελε να φύγει από κοντά του, αν καιήξερε ότι έπρεπε να βάλει μια απόσταση ανάμεσά τους. Τοβλέμμα του εξακολουθούσε να την κοιτάζει έντομα.Ερευνητικά.

Την είχε σώσει από τον Πύργο.

Δεν περίμενε ότι θα τον έβλεπε ξανά.

«Με κοιτάζεις επίμονα», κατάφερε να του πει. «Αυτή τηστιγμή δε μοιάζεις πολύ με δημοκρατικό», πρόσθεσε μεκομμένη ανάσα.

Εκείνος κοίταξε αμέσως αλλού.

Είναι δυνατό να αισθάνεται τύψεις για το γεγονός ότι με εξα-πάτησε; αναρωτήθηκε η Τζούλιαν.

«Πού είμαστε;» Η άμαξα πήγαινε με μέτρια ταχύτητα, αλλάτα σκίαστρα ήταν τραβηγμένα μέχρι τη μέση και δενμπορούσε να δει έξω.

«Στην άμαξά μου. Ο αστυνόμος ήθελε να σε πάω στο

γραφείο του, αλλά αρνήθηκα. Ήθελα να σε πάρω από εκείκαι να σε πάω στο γιατρό μου το συντομότερο δυνατό. Είσαιάρρωστη;»

«Είμαι εξαντλημένη. Έχω να φάω μέρες». Μόλις εκείνη τηστιγμή άρχιζε να παρατηρεί σε πόσο πολυτελή άμαξαβρισκόταν. Τα φανάρια ήταν επίχρυσα, οι βυσσινί κουρτίνεςστα παράθυρα είχαν χρυσά κρόσσια. Τα καθίσματα ήτανβελούδινα, τα ξύλα χακαρισμένα. Έπειτα κοίταξε εκείνον -τομεταξωτό γιλέκο, τις δαντελένιες μανσέτες που εξείχαν απότα μανίκια του βελούδινου σακακιού του, τα δύο δαχτυλίδιαπου φορούσε. Ο σφραγιδόλιθος ήταν ζαφείρι, το άλλο έναμεγάλο ρουμπίνι. Ύστερα το βλέμμα της πήγε στα πράσιναμάτια του.

«Σ’ ευχαριστώ, Πάτζετ».

«Παρακαλώ». Άγγιξε το πιγούνι της και εκείνη μόρφασε. «Τοσαγόνι σου είναι μελανιασμένο».

Εκείνη δίστασε. Πόσα ήξερε; «Βρέθηκα στη μέση ενός άγριουκαβγά. Κάποιος με χτύπησε στο πρόσωπο».

Ο Ντομ συνοφρυώθηκε, το βλέμμα του σκοτείνιασε ακόμαπιο πολύ. Εκείνη αναρωτήθηκε αν θα ξεχνούσε ποτέ τοντρόμο που είχε ζήσει σ’ εκείνη τη συμπλοκή ή τον ακόμαμεγαλύτερο τρόμο όταν ήταν φυλακισμένη στον Πύργο.

Ευχήθηκε να την έπαιρνε στην αγκαλιά του και να τηνπαρηγορούσε, αλλά ήξερε ότι έπρεπε να πνίγει τέτοιου είδουςπαρορμήσεις. Δεν έπρεπε να ξεχνάει γιατί βρίσκονταν σ’ αυτότο αβυσσαλέο χάσμα του χρόνου.

Αλλά τι σήμαινε το βλέμμα του;

Προφανώς παρουσίαζε περίεργο θέαμα. Ήταν μελανιασμένη,τα ρούχα της ήταν βρόμικα και λεκιασμένα. Σκόπευε να κάψειτο φόρεμά της. Κρίμα που δεν μπορούσε να εξαφανίσει μετον ίδιο τρόπο και τις αναμνήσεις από το μυαλό της.

«Σου έρχεται πάλι λιποθυμία; Είσαι πολύ χλομή», είπε οΝτόμινικ.

Εκείνη τον κοίταξε και αναρωτήθηκε αν αυτό που έβλεπε σταμάτια του ήταν ανησυχία. «Εξακολουθώ να ζαλίζομαι. Δενέχω φοβηθεί τόσο πολύ άλλη φορά στη ζωή μου», είπε χωρίςνα το σκεφτεί.

Κάτι τρεμόπαιξε στα μάτια του, ύστερα την τράβηξε πιο κοντάτου και ακούμπησε το πιγούνι της στο φαρδύ στέρνο του.Εκείνη έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να συγκροτήσειτα άκρυά της. Ο Ντόμινικ ακούμπησε το σαγόνι του στηνκορφή του κεφαλιού της. «Δε χρειάζεται να φοβάσαι πια»,της είπε, σαν να είχε νιώσει την αγωνία της.

Τα δάκρυα άρχισαν να κυλούν αργά στο πρόσωπό της. ΟΝτόμινικ την έσφιξε πιο δυνατά και γύρισε το μάγουλό τηςπρος το στήθος του. Την είχαν χτυπήσει στο σαγόνι και τηνείχαν πετάξει στο πάτωμα. Την είχαν τραβήξει κάτω από τοκρεβάτι και την είχαν κλείσει στον Πύργο. Ποτέ δεν είχεφοβηθεί τόσο πολύ. Είχε καταλάβει τι σήμαινε πραγματικά ναείσαι ανίσχυρος, χωρίς δικαιώματα, χωρίς προστασία.

«Ξέρεις πόσο γενναία είσαι;»

«Δεν είμαι καθόλου γενναία».

«Επίτρεψέ μου να διαφωνήσω». Και προς μεγάλη τηςέκπληξη, το βλέμμα του πήγε στα χείλη της.

Παρ’ όλο που κοίταξε αμέσως αλλού και τραβήχτηκε μακριάτης, εκείνη ήξερε τι σήμαινε αυτό το βλέμμα. Ο Σαρλ την είχεκοιτάξει αμέτρητες φορές έτσι όταν ετοιμαζόταν να τηφιλήσει.

Ένιωσε το κορμί της να γεμίζει ένταση. Η καρδιά της χτύπησεδυνατά. Ήθελε να τη φιλήσει;

«Θέλω να μάθω τι συνέβη», της είπε.

Η Τζούλιαν δίστασε, μελέτησε το πρόσωπό του. Ήταν τόσοβλοσυρός, που ήταν σχεδόν βέβαιη ότι ήταν θυμωμένος.Ήλπιζε να είχε θυμώσει επειδή την είχαν φυλακίσει και την

είχαν κακομεταχειριστεί, όχι επειδή ήξερε για το συνέδριο καιτο αποδοκίμαζε. «Ήρθα στο Λονδίνο για ναπαρακολουθήσω το διήμερο συνέδριο των ριζοσπαστών. Δενμπορούσα να πάω στο συνέδριο του Τόμας Χάρντι στοΕδιμβούργο και ο Τομ μου πρότεινε να έρθω εδώ. Φυσικά,ούτε η Αμέλια ούτε ο Λούκας ξέρουν γιατί ήρθα στοΛονδίνο. Νομίζουν ότι ήρθα...» Σταμάτησε. Δεν ήταν σίγουρηαν έπρεπε να είναι ειλικρινής. «Νομίζουν ότι ήρθα στοΛονδίνο για να φτιάξει η διάθεσή μου».

«Έπειτα από την εξαπάτησή μου;» ρώτησε ο Ντομ.

«Ναι», του απάντησε βλοσυρά. «Έπειτα από την εξαπάτησήσου».

Ο Ντόμινικ την κοιτούσε. «Τι συνέβη, Τζούλιαν; Πες μουακριβώς τι έγινε».

«Εισέβαλαν στο συνέδριο οπαδοί του Ριβς και μαςεπιτέθηκαν. Ξέσπασε καβγάς. Βρέθηκα στη μέση. Έτσιχτύπησα το σαγόνι μου».

Η έκφρασή του σκλήρυνε.

«Έχεις ακουστά κάποιον Ρομπ Λότον; Ήταν ο αρχηγός τους.Οι άντρες του κρατούσαν ρόπαλα και ραβδιά. Χτυπούσαν τονκόσμο κι αυτός καθόταν κι έβλεπε!» φώναξε η Τζούλιαν.«Με έριξαν κάτω και νόμιζα ότι θα με ποδοπατούσαν μέχρι

θανάτου!»

Ο Ντόμινικ την εξέπληξε τραβώντας την κοντά του. «Τονξέρω τον Λότον. Είναι φανατικός πολέμιος τωνδημοκρατικών, Τζούλιαν».

Εκείνη τραβήχτηκε. «Είναι ένα άθλιο κτήνος, χρησιμοποιείβία και εκφοβισμό για να πετύχει τους αντιδραστικούςσκοπούς του». Έπειτα θυμήθηκε πώς την είχε στήσει σταπόδια της και την είχε βγάλει έξω, αλλά έδιωξε τηνανάμνηση από το μυαλό της. «Οι οπαδοί του Ριβς θα έπρεπενα πάνε στη φυλακή, όχι εγώ». '

«Δεν επικροτώ τους αυτόκλητους προστάτες της έννομηςτάξης, Τζούλιαν, όπως δεν επικροτώ και τη χρήση βίας γιατην επίτευξη οποιουδήποτε σκοπού. Αλλά είμαστε σε πόλεμοκι εσύ υποστηρίζεις τον εχθρό. Ακούστηκαν ανατρεπτικοίλόγοι σ’ εκείνο το συνέδριο;»

Η Τζούλιαν σφίχτηκε.

«Δεν μπορείς να τριγυρίζεις στο Λονδίνο ή στην Κορνουάληή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος στη Βρετανία και ναυποστηρίζεις την ήττα του βρετανικού στρατού και τοθρίαμβο της Γαλλικής Δημοκρατίας», της είπε ο Ντόμινικ.

Εκείνη είχε καταλήξει ήδη σ’ αυτό το συμπέρασμα, αλλά δενήταν πρόθυμη να το παραδεχτεί. «Είμαι Βρετανίδα πολίτης,

με δικαιώματα. Ο Λότον πήρε τον κατάλογο με τα ονόματατων συμ-μετεχόντων. Τον είδα. Εκείνο το βράδυ με τράβηξεκάτω από το κρεβάτι μου ένας Βρετανός αξιωματικός».

«Λυπάμαυ>, είπε σοβαρά ο Ντομ. Το βλέμμα του ήταν πολύσκληρό, σχεδόν ανελέητο.

«Είσαι θυμωμένος;»

«Είμαι πολύ θυμωμένος».

«Μαζί μου;»

«Μαζί σου, με τον Λότον, με τον αξιωματικό που σεσυνέλαβε». Και μ’ αυτά τα λόγια τήν αγκάλιασε και τηνκράτησε σφιχτά πάνω στο στήθος του.

Η καρδιά της άρχισε να χτυπάει γρήγορα, δυνατά. Τι έκανε;Έπρεπε να διαμαρτυρηθεί, δεν έπρεπε;

Ύστερα φίλησε τον κρόταφό της.

Ήταν ένα απαλό, φευγαλέο φιλί, αλλά ο πόθος κατέκλυσε τοκορμί της σαν ορμητικό κύμα. Το μυαλό της θόλωσε τελείως.Η έλξη της για τον Ντόμινικ δεν είχε μειωθεί ούτε στοελάχιστο.

Χάιδεψε το αυτί της με τα χείλη του και εκείνη ρίγησε. Το

κεφάλι της άρχισε να γυρίζει.

Πήρε μια βαθιά, τρεμουλιαστή ανάσα. Φλεγόταν ολόκληρη.Ευχήθηκε να μπορούσε να σκεφτεί καθαρά. Δεν έπρεπε ναείναι στην αγκαλιά του. Όμως θα την προστάτευε. Κι εκείνητη στιγμή ένιωθε ότι είχε ανάγκη από προστασία.

Της έπιασε το πιγούνι, της ανασήκωσε το πρόσωπο και τηνκοίταξε με μάτια που έκαιγαν. Το βλέμμα του κατέβηκε σταχείλη της.

Ο πόθος έγινε ακόμα πιο δυνατός. «Φίλησέ με, Πάτζετ»,άκουσε τον εαυτό της να ψιθυρίζει.

Και πριν προλάβει να τελειώσει την πρότασή της, το στόματου σκέπασε το δικό της, δυνατά και αποφασιστικά. Δενμπορούσε να του ξεφύγει, αλλά δεν την ένοιαζε. Έβγαλε μιαπνιχτή κραυγή κι άνοιξε τα χείλη της. Η γλώσσα τουβυθίστηκε στο στόμα της. Τα χέρια της γλίστρησαν μέσα απότο σακάκι του, πάνω στο γιλέκο του. Ήθελε να νιώσει τηγυμνή επιδερμίδα του. Εκείνος τράβηξε το στόμα του από τοδικό της και άρχισε να ραίνει με φιλιά το λαιμό και τη γυμνήεπιδερμίδα πάνω από το τελείωμα του κορσάζ της. ΗΤζούλιαν βόγκηξε, άπλωσε το χέρι της στο μπροστινό μέροςτου παντελονιού του και βρήκε τη σκληρή, ερεθισμένη σάρκατου.

«Υποσχέσου μου ότι δε θα προκαλέσεις ξανά την τύχη,Τζούλιαν», της είπε.

Εκείνη μόλις που τον άκουσε. «Σε θέλω», ψιθύρισε. «Ο Θεόςνα με βοηθήσει, αλλά σε θέλω!»

«Ωραία». Ο Ντόμινικ την ξάπλωσε στα παχιά μαξιλάρια. Ταστόματά τους έσμιξαν ξανά. Και καθώς τα χείλη τουςκολλούσαν και οι γλώσσες τους μπλέκονταν, η Τζούλιανένιωσε όλο της το κορμί να παίρνει φωτιά. Η άμαξασταμάτησε, αλλά δεν έδωσε σημασία. Ο Ντομ τη φίλησεφλογερά άλλη μια φορά κι εκείνη αντα-ποκρίθηκε στο φιλίτου με το ίδιο πάθος. Εντέλει τραβήχτηκε πίσω, σήκωσε τοκεφάλι του βαριανασαίνοντας και την κοίταξε.

Τον κοίταξε κι εκείνη, συγκλονισμένη από τη διαπίστωση ότιο άγριος πόθος που ένιωθαν ο ένας για τον άλλο δεν είχεαλλάξει. Αν μη τι άλλο, είχε ενταθεί.

«Θα το τελειώσουμε αυτό αργότερα», της είπε.

Και εκείνη συνειδητοποίησε ότι δεν ήθελε τίποτα περισσότεροαπό το να βρεθεί στο κρεβάτι του. Αλλά τώρα τα λογικά τηςεπανέρχονταν ραγδαία. Δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τησχέση τους. Ήταν αδύνατο.

Ο Ντόμινικ σηκώθηκε και άπλωσε το χέρι του.

Η Τζούλιαν δίστασε, ύστερα σηκώθηκε χωρίς να τού δώσει τοχέρι της. Εκείνος την κοίταξε παράξενα και έστρωσε το γιλέκοκαι το σακάκι του. Ενώ τακτοποιούσε τα ρούχα του, η πόρτατης άμαξας άνοιξε.

Εκείνη ξαφνιάστηκε. Ένας υπηρέτης με μπλε και χρυσήλιβρέα και τρίκωχο καπέλο στεκόταν μπροστά στην πόρτα.Κοιτάζοντας πέρα απ’ αυτόν είδε ένα σιντριβάνι στο κέντροτου χαλι-κόστρωτου δρόμου και μετά έμεινε άφωνη. Πέρααπό το υπέροχο σιντριβάνι υψωνόταν ένα παμπάλαιοαρχοντικό με τρεις πύργους και καταπληκτικές κόκκινες,αναρριχώμενες τριανταφυλλιές που σκέπαζαν τους πέτρινουςτοίχους του.

«Καλώς όρισες στο σπίτι μου, Τζούλιαν».

Ο Ντομ τη βοήθησε να κατεβεί από την άμαξά του και ηΤζούλιαν τρέκλισε καθώς θαύμαζε την εντυπωσιακή πρόσοψητου σπιτιού. Το σπίτι ήταν πολύ παλιό, άριστα διατηρημένοκαι πολύ τρομακτικό. Ήξερε βέβαια ότι ο Πάτζετ ήταναριστοκράτης με μεγάλη κτηματική περιουσία, τίτλο και πολύπλούσιος, αλλά αυτό δεν το περίμενε.

Εκείνος την έπιασε από τον αγκώνα. «Είσαι καλά;» τη

ρώτησε απαλά.

Γύρισε απότομα το κεφάλι της και τον κοίταξε. «Δεν ξέρω».Είχε ερωτευτεί έναν απλό Γάλλο πολίτη που πίστευε στηνκοινωνική δικαιοσύνη, όπως κι αυτή. Αλλά στον Πάτζετ δενυπήρχε τίποτα απλό και οι δυο τους βρίσκονταν στιςαντίθετες πλευρές τόσο ενός πολέμου όσο και μιαςεπανάστασης.

«Αυτό το σπίτι ανήκει στην οικογένειά μου εδώ και αιώνες,Τζούλιαν».

Φυσικά. Κι εκείνος είχε κληρονομήσει το αρχοντικό, τοντίτλο, τα πλούτη. Αντιπροσώπευε την κοινωνική αδικία τηνοποία η Τζούλιαν πολεμούσε. Ωστόσο δεν ήθελε ναπολεμήσει εκείνον και δεν ήταν τόσο υποκρίτρια ώστε ναείναι κατά του πλούτου που είχε κληρονομηθεί. Ο Λούκαςείχε κληρονομήσει τα κτήματα του Γκρέιστοουν.

Ρίγησε. Χωρίς τον πλούτο και τη δύναμη του Ντόμινικ, θαήταν ακόμα στον Πύργο του Λονδίνου.

«Κρυώνεις», της είπε κοφτά εκείνος και η έκφρασή του σκλή-ρυνε.

«Καλά είμαι», του είπε ψέματα, παρ’ όλο που τα δόντια τηςκροτάλιζαν ελαφρά. Ήταν εξουθενωμένη. Ήταν μια ζεστήαυγουστιάτικη μέρα, όμως κρύωνε τόσο πολύ που έτρεμε.

Ο Ντόμινικ πέρασε το χέρι του γύρω της και την οδήγησε στοηλιόλουστο δρομάκι και από κει σε μια σκάλα με φαρδιά,πέτρινα σκαλοπάτια. Εκείνη είχε την αίσθηση ότι ο οδηγόςτης άμαξας και οι δύο υπηρέτες τούς παρακολουθούσαν, σαννα ήξεραν ότι είχαν σχέση.

Θυρωροί με λιβρέες είχαν ανοίξει ήδη την ψηλή, φαρδιά εβέ-νινη εξώπορτα και υποκλίνονταν μπροστά τους. Η Τζούλιανένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά. Υπήρχαν τόσες πολλέςδιαφορές ανάμεσά τους, κι αυτός ήταν ένας ακόμα πιο καλόςλόγος να συνεχίσει να τον αντιμετωπίζει εχθρικά.

Καθώς ανέβαινε το τελευταίο σκαλοπάτι, παραπάτησε. Σαννα διαισθάνθηκε την ταραχή της, εκείνος την κράτησε ακόμαπιο σφιχτά. «Είσαι άρρωστη», της είπε.

«Δε θα έπρεπε να είμαι εδώ».

«Κουταμάρες. Θα φωνάξω το γιατρό».

Δεν πρόλαβε να του απαντήσει, γιατί την οδήγησε στηνεξώπορτα και από εκεί στο χολ της εισόδου.

Καθώς κοιτούσε τη μεγάλη κυκλική αίθουσα, το ψηλόταβάνι, τα πανέμορφα πατώματα και τα κομψά έπιπλα, τονάκουσε να μιλάει σιγά σε έναν υπηρέτη που είχε εμφανιστείμπροστά τους. Αναρωτήθηκε αν μπορούσε να σωριαστεί στηνκοντινότερη πολυθρόνα. Ένιωθε τα πόδια της τρομερά

αδύναμα.

«Τζούλιαν, να σου συστήσω τον Ζεράρ», είπε ο Ντόμινικ, δια-κόπτοντας τις σκέψεις της. «Ό,τι θελήσεις, το μόνο πουχρειάζεται να κάνεις είναι να το ζητήσεις και θα σου το φέρειαμέσως».

«Ελπίζω να αστειεύεσαι», του απάντησε, και μόλις εκείνη τηστιγμή συνειδητοποίησε ότι εξακολουθούσε να έχει το χέριτου περασμένο γύρω της.

«Πέρασες μια φρικτή δοκιμασία. Είσαι εδώ για να συνέλθειςκαι να ξεκουραστείς. Μιλάω πολύ σοβαρά», της είπεανέκφραστα. «Ζεράρ, κάλεσε το Μαυριτανό γιατρό, τον ΑλΤακούρ».

«Κι αν ζητήσω διαμάντια και μαργαριτάρια;» Ξαφνικά ταμάτια της γέμισαν δάκρυα. Τι την είχε κάνει να πει τέτοιοπράγμα; Δεν ήταν ερωμένη για να τη λούζουν με τέτοια δώρα.

Η έκφραση του Ντόμινικ σκλήρυνε. «Δε θα ζητούσες ποτέδιαμάντια και μαργαριτάρια».

Εκείνη ήταν έτοιμη να βάλει πάλι τα κλάματα, αλλά όχιεξαιτίας του τρόμου που είχε βιώσει τις τελευταίες μέρες. Τοτραύμα στην καρδιά της ήταν ακόμα πρόσφατο και νωπό.Ωστόσο κατάφερε να κουνήσει το κεφάλι της, προσπαθώνταςνα του δείξει ότι αυτό που έκανε ήταν υπερβολικό και δεν το

άντεχε.

Ακούστηκαν απαλά γυναικεία βήματα και ήχος από ψηλάτακούνια στο μαρμάρινο πάτωμα.

Η Τζούλιαν τσιτώθηκε και γύρισε. Μια εκπληκτικά ωραίαγυναίκα μόλις είχε μπει στο χολ από την απέναντι πλευρά.Όταν τους είδε, σταμάτησε και τους κοίταξε κατάπληκτη.

«Αυτή είναι η μητέρα μου, η λαίδη Κατρίν Πάτζετ, η χήρακόμισσα», της είπε σιγανά ο Ντόμινικ.

Η Τζούλιαν σκέφτηκε ότι ουσιαστικά ήταν στην αγκαλιά τουΝτομ, και ακόμα κι ένας χαζός θα καταλάβαινε τι είδουςσχέση είχαν. Ήθελε να τραβηχτεί, αλλά δεν μπορούσε, γιατί ηλαίδη Κατρίν πλησίαζε.

Η χήρα κόμισσα ήταν η πιο κομψή γυναίκα που είχε δει στηζωή της. Ποτέ δεν είχε ξαναδεί τόσα πολλά κοσμήματα, τόσοαστραφτερό διάδημα, τόσο λευκή περούκα. Οι κυρίες που τηνείχαν προσπεράσει στην Κάβεντις Σκουέαρ, εκείνες που τηνείχαν κάνει να αισθανθεί παρακατιανή και άχαρη, ωχριούσανμπροστά σ’ αυτή την εντυπωσιακή και προφανώς πάμπλουτηγυναίκα. Τα μάτια της -ακριβώς στην ίδια απόχρωση τουπράσινου με του Ντόμινικ- δεν τραβήχτηκαν στιγμή απόπάνω τους. Όταν σταμάτησε μπροστά τους, η έκφρασή τηςήταν σκληρή, αυστηρή, και η Τζούλιαν συνειδητοποίησε ότι

το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της ήταν ο αέρας τηςαπόλυτης αυτοπεποίθησης και κύρους. Ήταν σίγουρη ότιαπό τη λαίδη Κατρίν δεν ξέφευγε ποτέ τίποτα.

«Ώστε αυτή είναι η ριζοσπάστρια που έσωσες από τονΠύργο», είπε.

«Μητέρα». Ο τόνος του Ντομ ήταν προειδοποιητικός. «ΗΤζούλιαν Γκρέιστοουν μου έσωσε τη ζωή. Με φρόντιζε επίβδομάδες στην Κορνουάλη μέχρι να γίνω καλά και δεν είχεούτε έναν υπηρέτη να τη βοηθάει».

Η Κατρίν κοίταξε την Τζούλιαν. Το χαμόγελό της ήταν ψυ-γρό και συγκρατημένο, δεν έφτασε μέχρι τα μάτια της. «Τότεσας είμαι υποχρεωμένη, δεσποινίς Γκρέιστοουν. Καλώςορίσατε στο

σπίτι μου». _

Η Τζούλιαν προσπαθούσε να βρει την αυτοκυριαρχία της. Τοίδιο πράγμα της είχε πει και ο Ντόμινικ, αλλά τα δικά τουλόγια είχαν κάποια ίχνη ζεστασιάς. Ήταν φανερό ότι ημητέρα του δεν εννοούσε ούτε λέξη. Και ήταν σχεδόν βέβαιηότι την είχε αντιπαθήσει αμέσως. «Σας ευχαριστώ»,απάντησε.

Η Κατρίν την κοίταξε με συγκατάβαση, σαν να ήταν πολύακαλλιέργητη και είχε πει λάθος πράγμα.

Η Τζούλιαν δεν ήθελε να την αντιμετωπίσει εκείνη τη στιγμή,όταν ήταν στη χειρότερη κατάσταση που θα μπορούσε ναείναι. Αισθανόταν αδύναμη, κρύωνε και ήταν εξαντλημένη.Το δωμάτιο άρχισε να γέρνει, από το μυαλό της περνούσανεικόνες τόσο γρήγορα, που δεν μπορούσε να τις ξεχωρίσει.Να την τραβούν κάτω από το κρεβάτι της, τους φρουρούς νατην κοιτούν λάγνα και να της ζητούν πρόστυχα πράγματα,τον εαυτό της να κρατιέται από τα κάγκελα του κελιού της καινα παρακαλεί να δει τον αστυνόμο...

«Θα λιποθυμήσεις πάλι!» φώναξε ο Ντόμινικ και τη σήκωσεστα χέρια του.

Εκείνη κρατήθηκε από τους ώμους του για να ισορροπήσει,τρομερά ζαλισμένη, αλλά όχι τόσο ώστε να μη δει τη σκληρή,αποδοκιμαστική έκφραση της μητέρας του. «Μπορώ ναπερπατήσω. Πρέπει να φύγω από δω», του είπε ξέπνοη.

«Δε σ’ αφήνω να πας πουθενά», της απάντησε και άρχισε ναπροχωρεί στο διάδρομο. «Στείλτε μου με μια υπηρέτρια ένανυχτικό, ένα δίσκο με φαγητό και ένα μπουκάλι μπράντι»,είπε πάνω από τον ώμο του.

Η Τζούλιαν έκλεισε τα μάτια της, αλλά λίγο πριν τα κλείσειπρόλαβε να δει την έκπληξη στα πρόσωπα των υπηρετώνπου στέκονταν στην πόρτα. Ακούμπησε το μάγουλό της στοστέρνο του. «Όλοι ξέρουν».

«Κανείς δεν ξέρει. Είσαι πολύ άρρωστη και ανησυχώ. Κάποτεμε φρόντισες. Τώρα είναι η σειρά μου να σε φροντίσω».Άρχισε να ανεβαίνει μια σκάλα.

Η ζαλάδα δεν έλεγε να υποχωρήσει, όμως άνοιξε τα μάτιατης και είδε μια καμπυλωτή σκάλα στρωμένη με κόκκινοχαλί. Τρέ-μοντας, κοίταξε κάτω καθώς ο Ντόμινικ ανέβαινεκαι πρόσεξε ότι υπήρχαν αρκετά σαλόνια με τις πόρτες τουςανοιχτές, όλα υπέροχα επιπλωμένα. Σε ένα υπήρχε ένα πιάνομε ουρά. Είχε να παίξει πιάνο χρόνια.

Ο Ντομ είχε φτάσει στο πρώτο πάτωμα. «Τι είναι;» τηρώτησε.

«Πουλήσαμε το πιάνο μας όταν ήμουν δεκατριών. Έκλαιγαεκείνη τη μέρα». Μήπως παραληρώ; αναρωτήθηκε. Γιατί τουείχε πει αυτό το πράγμα;

Εκείνος άνοιξε μια άσπρη πόρτα και μπήκε σε μια όμορφηκρεβατοκάμαρα όπου επικρατούσαν το ροζ και το λευκό.Καθώς την άφηνε στη μέση ενός κρεβατιού με ουρανό, ηΤζούλιαν κοίταξε γύρω της, τον καναπέ με τη μεταξωτή ριγέταπετσαρία, τις πολυθρόνες με τα λουλουδάτα μοτίβα, τοχαλί Ομπισόν, το μαρμάρινο γείσο του τζακιού. Ο Ντόμινικκάθισε δίπλα της και έσπρωξε τα μαλλιά από το πρόσωπότης και εκείνη σήκωσε απότομα το κεφάλι της για να τονκοιτάξει.

Της χαμογέλασε τρυφερά, όμως ο τόνος του ήταν σοβαρόςόταν μίλησε. «Έχεις πυρετό, Τζούλιαν».

Η Τζούλιαν κρύωνε πολύ. Αντιλήφθηκε ότι της έβγαζε ταπαπούτσια. «Τι κάνεις;»

«Θέλω να σε βάλω κάτω από τα σκεπάσματα», τηςαπάντησε, «αλλά όχι μ’ αυτό το φόρεμα». Πέταξε ταπαπούτσια της στο πάτωμα και άρχισε να της βγάζει τιςσκισμένες, βρόμικες κάλτσες.

Η Τζούλιαν ήθελε να διαμαρτυρηθεί, όμως δεν είχε τηδύναμη. Καθώς ο Ντόμινικ πετούσε κάτω και τις κάλτσες της,εκείνη έπεσε εξαντλημένη πίσω στα παχιά μαξιλάρια. Και τότεκατάλαβε ότι δεν ήταν μόνοι στο δωμάτιο. Ήταν εκεί μιανεαρή υπηρέτρια που στεκόταν και τους κοίταζε με μάτιαορθάνοιχτα, καθώς και η λαίδη Πάτζετ, η οποία τουςπαρακολουθούσε με παγερό βλέμμα. «Νομίζω ότι μπορεί νατης βγάλει τα ρούχα η Νάνσι, Ντόμινικ», είπε η χήρακόμισσα.

Ο Ντόμινικ καταστρέφει την υπόληψή μου, σκέφτηκε ηΤζούλιαν. Αλλά μετά, μέσα σε μια αλλόκοτη παραζάλη,συνειδητοποίησε ότι δεν της είχε απομείνει υπόληψη για νακαταστραφεί.

«Βοήθησέ με να της βγάλω το φόρεμα», πρόσταξε εκείνος.

Η Τζούλιαν ανακάθισε καθώς ο Ντόμινικ και η υπηρέτρια τηςέβγαζαν το ματωμένο φόρεμα. Η μητέρα του γύρισε κι έφυγεμε πρόσωπο σφιγμένο από θυμό. Καθώς της έλυναν τονκορσέ, γύρισε και τον κοίταξε, τρέμοντας και προσπαθώνταςνα κρατήσει τα μάτια της ανοιχτά. «Δε με συμπαθεί», τουείπε.

«Όχι, δε σε συμπαθεί». Ήταν ήρεμος καθώς έδινε ένα ένα ταρούχα της στην υπηρέτρια. Μετά τη βοήθησε να βγάλει τοαπλό μεσοφόρι από λινή βατίστα.

«Θα κρατήσω την πουκαμίσα μου», είπε με κόπο η Τζούλιαν.

Εκείνος την κοίταξε στα μάτια. «Πρέπει να πλυθεί».

Θα έμενε ολόγυμνη χωρίς αυτή.

Ο Ντόμινικ σηκώθηκε και έκανε νόημα στην υπηρέτρια.«Βγάλ’ της την».

Η Τζούλιαν ρίγησε από ανακούφιση καθώς η Νάνσι τηςέβγαζε το βρόμικο εσώρουχο. Εκείνος είχε το βλέμμα τουστραμμένο αλλού όση ώρα η υπηρέτρια τη βοηθούσε ναφορέσει ένα όμορφο μεταξωτό καφτάνι.

Στο τέλος κουράστηκε τόσο πολύ που ήταν έτοιμη να καταρ-ρεύσει, αλλά ο Ντόμινικ την έπιασε και την ξάπλωσε απαλάστο κρεβάτι. «Νομίζω ότι θα λιποθυμήσω», του είπε.

«Τζούλιαν!»

Η Τζούλιαν παραιτήθηκε και καλοδέχτηκε τη σκοτεινιά πουτην τύλιξε.

* * *

«Είσαι ερωτευμένος μαζί της;»

Η Τζούλιαν έτρεμε, έκαιγε ολόκληρη. Προσπαθούσε ναθυμηθεί ποια ήταν η γυναίκα που μιλούσε. Ήταν σίγουρη ότιτη γνώριζε. «Η ερώτησή σου είναι πολύ αδιάκριτη», είπεήρεμα ο Σαρλ.

«Δε σ’ έχω ξαναδεί να νοιάζεσαι τόσο για κάποιον, ούτε κανγια τη Ναντίν!»

Η Τζούλιαν άρχισε να κλοτσάει τη μια κουβέρτα μετά τηνάλλη και να τις πετάει από πάνω της. Η Ναντίν ήταν ημνηστή του, °μως είχε πεθάνει, σκέφτηκε μέσα στη θολούρατης.

«Μου έσωσε τη ζωή. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να σώσω τηδική της».

«Ο γιατρός είπε ότι είναι νέα και υγιής, δεν πρόκειται ναπεθάνει. Έχει πυρετό, αυτό είν’ όλο».

«Δεν είδες πού την είχαν κλεισμένη. Εκείνο το μέρος ήταναπαίσιο».

«Είναι οπαδός των Ιακωβίνων, Ντόμινικ. Είναι εχθρός. Δενμπορείς να την εμπιστεύεσαι!»

«Της χρωστάω. Ξυπνάει...»

«Είσαι ερωτευμένος!»

«Τζούλιαν; Όλα είναι καλά. Είσαι μαζί μου, με τον Ντόμινικ.Είσαι στο σπίτι μου... και είσαι άρρωστη».

Η Τζούλιαν κατάφερε να τον κοιτάξει. Ντόμινικ; Όχι, ήταν οΣαρλ, ο αγαπημένος της ήρωας της Επανάστασης. Τουχαμογέλασε και άπλωσε το χέρι της να του χαϊδέψει τοπρόσωπο. Τα πράσινα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Τοντράβηξε κοντά της και προσπάθησε να τον φιλήσει. «Σ’αγαπώ», του είπε, και μετά σκέφτηκε ότι ο Σαρλ δεν υπήρχε,ότι όλα ήταν ένα ψέμα και ότι ο ήρωάς της ήταν ο Ντόμινικ.Την είχε σώσει, την είχε πάρει από τον Πύργο του Λονδίνου...

Τα χείλη του άγγιξαν ανάλαφρα τα δικά της. «Έχεις πυρετό»,της είπε απαλά. «Παραληρείς».

Τον αγαπώ, σκέφτηκε εκείνη. Και συνειδητοποίησε ότι το είχεπει δυνατά.

Εκείνος την κοίταξε με πρόσωπο βλοσυρό. «Ποιον αγαπάς;»

Το μυαλό της ήταν θολό. Έβλεπε τον Σαρλ -όχι, τονΝτόμινικ- να την κοιτάζει με απορία. Ντόμινικ, Σαρλ...

Ένιωσε ν’ απλώνουν ένα δροσερό πανί στο μέτωπό της, έναάλλο στο στήθος της. Της χάιδεψε τα μαλλιά. «Κλείσε ταμάτια σου. Κοιμήσου. Ο πυρετός έπεσε».

«Σαρλ», ψιθύρισε η Τζούλιαν μ’ έναν αναστεναγμό.

♦ * *

Η Τζούλιαν ξύπνησε και για μια στιγμή πάγωσε, καθώς δεναναγνώριζε την πολυτελή κρεβατοκάμαρα στην οποίαβρισκόταν. Κοίταξε έκπληκτη τις ροζ κουρτίνες με τις σούρεςπου κρέμονταν από πάνω της. Πού είμαι;

Η μνήμη της επέστρεψε με εκπληκτική καθαρότητα και έντα-

^η. Ο Ντόμινικ Πάτζετ την είχε σώσει από τον Πύργο τουΛονδίνου και την είχε φέρει σπίτι του.

Καθώς ανασηκωνόταν αργά, ένιωσε την υπέροχη αίσθησητου μεταξωτού υφάσματος που γλιστρούσε στη γυμνήεπιδερμίδα της. Φορούσε ένα ωραίο ροζ και χρυσάφι καφτάνικαι από μέσα τίποτε άλλο. Είδε τον Ντόμινικ καθισμένο σεμια μικρή, κόκκινη εμπριμέ μπερζέρα, με τα μακριά πόδια του

σταυρωμένα, μια πένα στο χέρι και ένα δίσκο στα γόνατά του.Έγραφε βιαστικά σ’ ένα χαρτί.

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Αν θυμόταν καλά, την είχεφροντίσει. Τον κοίταξε, εντελώς έκπληκτη, καθώς τονθυμόταν να τη μεταφέρει στο δωμάτιο, να τη βοηθάει ναβγάλει τα ρούχα της, να της βάζει ακόμα και υγρέςκομπρέσες.

Είσαι ερωτευμένος μαζί της;

Ονειρευόταν ή πράγματι η μητέρα του τον είχε ρωτήσει αυτό;Τι της είχε απαντήσει; Και ήταν τρελή που αναρωτιόταν,έστω, ποια ήταν η απάντησή του;

Ασφαλώς και δεν την αγαπούσε.

Δάγκωσε το χείλι της τρέμοντας.

«Δείχνεις σχεδόν τρομαγμένη. Καλημέρα». Τινάχτηκε όταν οΝτόμινικ μίλησε, παρ’ όλο που η φωνή του ήταν εύθυμη. Τονκοίταξε και το βλέμμα του ήταν.ζεστό. Σηκώθηκε από τηνμπερζέρα. Φορούσε παντόφλες και μια ρόμπα σε μια υπέροχηαπόχρωση του πράσινου που της θύμιζε τα μάτια του.

Δε θα ξεχνούσε ποτέ τη στιγμή που τον είδε να μπαίνει στηφυλακή και την ανακούφιση που την είχε πλημμυρίσει. Τονχρειαζόταν απελπισμένα και είχε έρθει.

Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του, σκέφτηκε θλιμμένα.Δλλά μου είναι τελείως άγνωστος. Δεν ξέρω τίποτα γι 'αυτόνεκτός από το ότι είναι ο κόμης του Μπέντφορντ, έναςΒρετανός κατάσκοπος, και ότι με εξαπατούσε αδίστακτα όταντον φρόντιζα.

Ηξερε ότι δεν έπρεπε να επιτρέψει στον εαυτό της να τοναγαπίσει. Δεν έπρεπε να επιτρέψει στον εαυτό της να τονεμπιστευ-τει· «Καλημέρα», ψιθύρισε και πήρε με κόπο τοβλέμμα της από ?° πΡ0σωπό του. Κοίταξε ένα από ταπαράθυρα. Το δωμάτιο ήταν λουσμένο στο φως και υπέθεσεότι πρέπει να πλησίαζε μεσημέρι. s Ρ Ντόμινικ άφησε το

δίσκο με την πλάκα γραφής και την πένα σ ενα μικρό, κομψότραπέζι από παλίσανδρο που πάνω του υπήρχε μιαεντυπωσιακή σύνθεση με λουλούδια. Όταν την κοίταξε πάλι,το χαμόγελό του είχε σβήσει. «Πώς αισθάνεσαι;»

Η Τζούλιαν το σκέφτηκε. «Αδύναμη. Πεινασμένη. Καλύτερα»

Την πλησίασε. «Ήσουν πολύ άρρωστη».

«Με φρόντισες». Τον κοίταξε προσεκτικά, σχεδόν μεδυσπιστία. Γιατί την είχε περιποιηθεί; Ήθελε απλώς να της τοξεπλη. ρώσει επειδή του είχε σώσει τη ζωή; Ή ήταν κάτιπερισσότερο;

Την κοιτούσε κι εκείνος. «Ναι, σε φρόντισα. Ανησυχούσα».

«Πρέπει να έχεις δεκάδες υπηρέτες που θα μπορούσαν να μεφροντίσουν».

«Όχι και δεκάδες». Το χαμόγελό του ήταν φευγαλέο. «Και ηαλήθεια είναι ότι είχα κάποια βοήθεια. Δυο υπηρέτριες είχαντην καλοσύνη να με βοηθήσουν να σε περιποιηθώ. Είχεςπυρετό σχεδόν όλη τη νύχτα». Ξαφνικά έσκυψε από πάνω τηςκαι έβαλε το χέρι του στο μέτωπό της. Το άγγιγμά του ήταναπίστευτα καθησυ-χαστικό, αλλά ταυτόχρονα έκανε τηνκαρδιά της να φτερουγίσει.

Θα την αναστάτωνε και θα την ξεσήκωνε πάντα το άγγιγμάτου; Δεν ήταν ο επαναστάτης ήρωας πολέμου που νόμιζε.Της είχε πει τόσα πολλά ψέματα.

Ο Ντόμινικ την κοίταξε για μερικές στιγμές σαν ήξερε ότι είχεκάνει το σφυγμό της να χτυπά τρελά και τράβηξε το χέρι του.«Ο πυρετός σου έπεσε πριν μερικές ώρες». Η έκφρασή τουέγινε βλοσυρή. «Ελπίζω να πήρες το μάθημά σου».

Εκείνη δεν κούνησε ούτε βλέφαρο. «Ναι, να φροντίσω μεκάθε τρόπο να μη με συλλάβουν ξανά».

Ύψωσε το κομψό φρύδι του. «Νομίζω ότι πρέπει να κάνουμεσύντομα μια σοβαρή συζήτηση».

«Γιατί; Γιατί σε ενδιαφέρει;»

Την κοίταξε για μια παρατεταμένη στιγμή. «Υποθέτω ότι μεενδιαφέρει για πολλούς λόγους. Πάω να ντυθώ. Θα πω νασου φέρουν πρωινό».

Ενδιαφερόταν. Ο Σαρλ ποτέ δεν της είχε πει ότι ενδιαφερότανγια εκείνη, αλλά φερόταν σαν να την αγαπούσε, και τότε τονείχε πιστέψει. Όταν είχε ανακαλύψει ότι ήταν ψεύτης καιαπατεώνας, δεν ήξερε τι να πιστέψει. Μπορούσε να πιστέψειτώρα τον Πάτζετ;

Ήθελε να τον πιστέψει.

Τύλιξε τα χέρια της γύρω από το κορμί της και τον παρακο-χούθησε να φεύγει. Ένα κομμάτι της ευχήθηκε ξαφνικά ναγυρ-νούσε πίσω και να την έπαιρνε στην αγκαλιά του. Έναάλλο κομ-ιιάτι της -το πιο λογικό- την προέτρεπε να φύγειμακριά του. Όσο πιο μακριά και όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Όταν έφυγε, μια υπηρέτρια μπήκε στο δωμάτιο χωρίς ναχτυπήσει, μεταφέροντας ένα δίσκο. Από πίσω της ερχόταν ηλαίδη Πάτζετ, ντυμένη με ένα εκπληκτικό ροζ μεταξωτόφόρεμα με χρυσές τρέσες. «Βλέπω ότι ξυπνήσατε, δεσποινίςΓκρέιστοουν», της είπε.

Η καρδιά της Τζούλιαν βούλιαξε. Ενώ ετοιμαζόταν νασηκωθεί, έπεσε πάλι πίσω στο κρεβάτι και τράβηξε τα

σκεπάσματα ψηλά, λες και θα την προστάτευαν από τημητέρα του Ντόμινικ. Το χαμόγελο της λαίδης ήταν και πάλιψεύτικο.

«Νάνσι, άφησε, σε παρακαλώ, το δίσκο στο κρεβάτι για ναμπορέσει να τον φτάσει η δεσποινίς Γκρέιστοουν», είπε ηλαίδη Πάτζετ στην υπηρέτρια.

Η Τζούλιαν πέθαινε της πείνας, αλλά δεν άγγιξε το δίσκο μετις σκεπασμένες πιατέλες όταν η υπηρέτρια τον άφησε κοντάτης. «Καλημέρα», είπε διατακτικά.

«Ο γιος μου ανησύχησε πολύ για σας, αλλά αυτό το ξέρετεήδη». Έδειξε με ένα νεύμα την μπερζέρα που καθόταννωρίτερα ο Ντόμινικ και η υπηρέτρια την έφερε πιο κοντά στοκρεβάτι. Η λαίδη Πάτζετ κάθισε και την κοίταξε έντονα.

«Είμαστε φίλοι». Η Τζούλιαν δεν ήξερε τι να πει, αλλά ήξερεότι δε θα έβγαινε τίποτα καλό απ’ αυτή τη συνάντηση.

«Μου είπε τα πάντα για σας, δεσποινίς Γκρέιστοουν. Σαςείμαι βαθύτατα ευγνώμων που τον φροντίσατε μέχρι νααναρρώσει από τα σοβαρά τραύματά του».

Στην Τζούλιαν δεν άρεσε καθόλου το υπονοούμενο πουέκρυβαν τα πρώτα λόγια της. Γιατί την κοιτούσε αφ’ υψηλούαυτή η γυναίκα; Ήταν απλώς μια ματαιόδοξη, αλαζονική

αριστοκράτισ-σα ή είχε λόγους να την περιφρονεί; Γιατίσίγουρα δεν έκρυβε ότι την αντιπαθούσε. «Δεν μπορούσα νατον αφήσω να πεθάνει», απάντησε.

«Ακόμα κι αν ξέρατε την αλήθεια, ότι ήταν κόμης καιπατριώτης;»

Η Τζούλιαν δάγκωσε το χείλι της. «Ναι, θα τον βοηθούσαακόμα κι αν ήξερα την αλήθεια. Σας είπε ότι τον πέρασα γιαΓ άλλο;»

«Μου είπε ότι νομίζατε πως ήταν αξιωματικός του γαλλικούστρατού». Το βλέμμα της λαίδης ήταν τώρα τρομακτικό στηνέντασή του.

Ξέρει ότι έχουμε αντίθετες απόψεις για τον πόλεμο, σκέφτηκεη Τζούλιαν με ανησυχία. «Του είμαι ευγνώμων για όσα έκανε,καθώς και για το γεγονός ότι μου επιτρέπετε να αναρρώνω σ’αυτό το σπίτι...» άρχισε να λέει, αλλά η Κατρίν τη διέκοψε.

«Σας ήμουν υποχρεωμένη που φροντίσατε το γιο μου ότανήταν τραυματισμένος σοβαρά, οπότε σας επέτρεψα νααναρρώ-σετε εδώ από τη φυλάκισή σας και την ασθένειάσας». Τα πράσινα μάτια της λαίδης άστραψαν από θυμό.«Όμως τώρα είστε καλά. Αυτό το σπίτι είναι και δικό μου, καιδεν ανέχομαι τους Ιακωβίνους, δεσποινίς Γκρέιστοουν.Κανέναν τους».

Η Τζούλιαν πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Είμαι σίγουρη γι’αυτό», είπε, αλλά μετά αποφάσισε πολύ συνετά να μηνεπισημάνει ότι η Αγγλία ήταν μια ελεύθερη χώρα.

Η Κατρίν σηκώθηκε. «Είναι δικαίωμά σας να έχετε τιςπολιτικές απόψεις σας, αλλά δεν είναι δικαίωμά σας ναμένετε σ’ αυτό το σπίτι. Είστε ο εχθρός».

Η Τζούλιαν την κοιτούσε, σφιγμένη από την ένταση.«Υποστηρίζω την επανάσταση, αλλά δεν είμαι εχθρός σας».

«Ασφαλώς και είστε! Είμαι Γαλλίδα, κόμισσα και βασιλό-φρων! Ο γιος μου είναι Αγγλος, Τόρι και πατριώτης! Εσείςσυναντιέστε με φίλους σας ριζοσπάστες και προωθείτε τηνιδέα της ελευθερίας και της ισότητας! Πού είναι αυτή ηελευθερία, δεσποινίς Γκρέιστοουν; Σίγουρα όχι στο Παρίσι,όπου το σπίτι μου λεηλατήθηκε και καταστράφηκε σκόπιμααπό τον όχλο. Έφυγα από το Παρίσι κρυφά επειδή φοβόμουνγια τη ζωή μου. Αυτό είναι ελευθερία;» φώναξε η Κατρίν.«Αυτή είναι η επανάσταση που υποστηρίζετε;»

Η Τζούλιαν δεν απάντησε.

«Φοβάμαι να πάω στο σπίτι στην πατρίδα μου που ανήκεεδώ και αιώνες στην οικογένειά μου! Ελευθερία είναι αυτό;»

«Δεν εγκρίνω τους βανδαλισμούς, τη βία ή οποιαδήποτεάλλη μορφή τρομοκρατίας», είπε η Τζούλιαν. «Αλλά και οι

δουλοπάροικοι, οι εργάτες και οι χωρικοί δικαιούνται να είναιελεύθεροι»·

«Σ’ αυτό το σπίτι να κρατάτε τις απόψεις σας για τον εαυτόσας.

ησο γιο Ήζ ριζοσπαστικές δραστηριότητές σας, ο γιος μουέχει ράσπες έγνοιες. Τώρα πρέπει ν’ ανησυχεί και για σας; Νασας ισώνει; Να σας περιμαζεύει; Επειδή είναι γοητευμένος μ’αυτά ]α κόκκινα μαλλιά, το ωραίο σώμα και το χαριτωμένοπρόσωπο;»

«Είμαστε φίλου), ψέλλισε η Τζούλιαν.

«Αναγνωρίζω ένα ζευγάρι εραστών όταν το βλέπω!» είπε ωμάη λαίδη Πάτζετ «Αν νομίζετε ότι ο γιος μου θα δεσμευότανποτέ σοβαρά με κάποια σαν εσάς, μια ριζοσπάστρια, μιαοπαδό των Ιακωβίνων, κάνετε λάθος! Είναι μόνο έναπαροδικό ξεμυάλισμα από τη μεριά του. Ξέρω το γιο μου!»Γύρισε και προχώρησε ανα-ψοκοκκινισμένη προς την πόρτα,αλλά πριν φύγει κοντοστάθηκε. «Θέλω να φύγετε από τοσπίτι μου μόλις γίνετε τελείως καλά, δεσποινίς Γκρέιστοουν.Ελπίζω να είναι σήμερα. Ο Ντόμινικ έχει τυφλωθεί από τιςχάρες σας. Εγώ, όχυ>.

Η Τζούλιαν κατέρρευσε στα μαξιλάρια. Η κόμισσα πρέπει ναήταν τρομακτική ακόμα κι αν δεν ήσουν αποδέκτης της

οργής της. Αλλά γιατί πίστευε ότι ο Ντόμινικ είχε τυφλωθείαπό τις χάρες της; Ήταν ο πιο ψυχρός, ο πιο λογικόςάνθρωπος που είχε γνωρίσει στη ζωή της!

Είσαι ερωτευμένος μαζί της;

Η ερώτηση αυτή είναι πολύ αδιάκριτη...

Γιατί του είχε κάνει αυτή την ερώτηση η λαίδη Πάτζετ; ΗΤζούλιαν κοίταξε το ταβάνι, σφίγγοντας τις γροθιές της απότον εκνευρισμό. Την έλκυε ένας άντρας που της ήτανάγνωστος, ενώ οι απόψεις τους ήταν διαμετρικά αντίθετες καιεκείνη παρουσίαζε απλώς ένα περαστικό ενδιαφέρον. Θεέμου, τι έκανε;

Σηκώθηκε και πέταξε από πάνω της τα σκεπάσματα. Ένακύμα ζάλης την κυρίευσε.

Κάθισε πάλι στο κρεβάτι. Έπρεπε να φάει κάτι και μετά θαεφευγε.

* * *

Η Τζούλιαν ζήτησε να της φέρουν τα ρούχα της, αλλά η υπη- 'ετρια της είπε ότι το φόρεμά της είχε πεταχτεί στα σκουπίδια **α εσώρουχά της ήταν κρεμασμένα για να στεγνώσουν. Στο αο της στριφογύριζε ασταμάτητα η συνάντηση με τη λαίδη

Πάτζετ. Ήθελε να φύγει αμέσως, πριν υπάρξει κι άλλοδυσάρεστο' συναπάντημα. Η προοπτική να μη δει ποτέ ξανάτον Ντόμινικ την πονούσε τρομερά, και αυτός ήταν έναςακόμα λόγος για να φύγει

Ύστερα από παράκλησή της, η Νάνσι της έφερε δικά τηςρούχα και τώρα η Τζούλιαν στεκόταν με μια πουκαμίσα καιένα μεσοφόρι. «Σ’ ευχαριστώ πολύ που μου δάνεισες ταπράγματά σου», ψιθύρισε. Εξακολουθούσε να είναι κάπωςζαλισμένη από την αρρώστια και τη δοκιμασία της.

Η Νάνσι ήταν μικρόσωμη, μελοχρινή και Γαλλίδα, καιμάλλον στην ηλικία της Τζούλιαν. «Ο κύριος πρόσταξε ναικανοποιούμε κάθε επιθυμία σας, μιλαίδη», είπε. Είχε βαριάγαλλική προφορά. Χαμογέλασε πονηρά. «Δε θα μπορούσανα αρνηθώ, αφού ο κύριος σας συμπαθεί τόσο πολύ».

Η Τζούλιαν δεν της ανταπέδωσε το χαμόγελο. Ήξερε καλά τισκεφτόταν η χαριτωμένη υπηρέτρια. «Είμαστε φίλοι», τηςαπάντησε.

Η Νάνσι γέλασε. «Μπιεν συρ!» είπε, κι ύστερα πρόσθεσε τοίδιο πονηρά: «Κάθισε μαζί σας όλη τη νύχτα, μιλαίδη».

Η Τζούλιαν άρχισε να της μιλάει στα γαλλικά. «Λέγε μεαπλώς δεσποινίδα Γκρέιστοουν, Νάνσι. Δεν έχω τίτλο».Αλλά η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. «Αλήθεια κάθισε μαζί

μου όλη τη νύχτα;»

«Γιατί δε ρωτάς εμένα;» ακούστηκε η φωνή του Ντόμινικπριν η Νάνσι προλάβει να απαντήσει.

Ή Τζούλιαν γύρισε απότομα. Ακουμπούσε χαλαρά στοκούφωμα της πόρτας, ντυμένος με ένα πανέμορφο σοκολατίσακάκι ιππασίας με χρυσό κέντημα, από μέσα γιλέκο στοχρώμα του χαλκού, ενώ οι μανσέτες και ο γιακάς του ήταναπό γαλλική δαντέλα. Το παντελόνι του ήταν κρεμ, οικάλτσες του λευκές. Το βλέμμα του ήταν εντελώς αδιάφοροκαι καρφωμένο σταθερά επάνω της.

Η Τζούλιαν ένιωσε σαν να έβλεπε μέσα από την πουκαμίσακαι το μεσοφόρι της.

«Γιατί σηκώθηκες από το κρεβάτι;» τη ρώτησε.

Από πίσω της η Νάνσι είχε μείνει ακίνητη, με σκυμμένο τοκεφάλι. Η Τζούλιαν μπορούσε να φανταστεί τις ευχάριστεςκαι πονηρές σκέψεις της. «Ντύνομαι για να φύγω», τουαπάντησε.

«Αλήθεια; Γιατί;» Κινήθηκε προς το μέρος της.

«Πρέπει να φύγω, Πάτζετ».

Ο Ντόμινικ άπλωσε το χέρι του και της ανασήκωσε το

πρόσωπο με τα δάχτυλά του. Η Τζούλιαν άρχισε να τρέμει,κυριευμένη απ5 πόθο. «Δεν πρόκειται να πας πουθενάσήμερα», της είπε.

Η τρεμούλα της έγινε πιο έντονη. Δε θα του έλεγε τίποτα γιαχη φρικτή συνάντησή της με τη λαίδη Πάτζετ. «Δεν μπορώ νακαταχραστώ άλλο την καλοσύνη σου».

Ο Ντομ γέλασε. «Εγώ καταχράστηκα τη δική σου ένανολόκληρο μήνα!»

«Ντόμινικ...» άρχισε η Τζούλιαν.

Εκείνος έσπρωξε μια τούφα μαλλιά πίσω από τον ώμο της -μια απλή χειρονομία που θα έκανε ένας εραστής. «Νάνσι,μας αφήνεις μόνους για λίγο;» Δεν ήταν παράκληση, ήτανπροσταγή.

Η Νάνσι έφυγε αμέσως, προσπαθώντας να κρύψει έναπονηρό χαμόγελο. , -

«Ξέρει. Όλοι ξέρουν», είπε η Τζούλιαν.

«Υποψιάζεται, κάτι που είναι εντελώς διαφορετικό. Αλλάκανείς δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα. Θα διαψεύσωοποιαδήποτε φήμη -αν βέβαια τολμήσει κανένας νακουτσομπολέψει». Ήταν ήρεμος. «Γιατί θέλεις να φύγεις

μακριά μου;»

«Επειδή θα ήμουν χίλιες φορές πιο ανόητη αν έμενα!»φώναξε εκείνη.

Την κοίταξε επίμονα. «Να υποθέσω ότι δε με συγχώρεσεςπου σε εξαπατούσα όσο καιρό έμενα στο Γκρέιστοουν;»

«Όχι».

Εκείνος απομακρύνθηκε από κοντά της. «Πρέπει ναξεκουραστείς. Δεν μπορείς να φύγεις ακόμα». Την κοίταξεστα μάτια.

Το βλέμμα του διέλυσε όλη της την αποφασιστικότητα. «ΟΛούκας θα έχει γυρίσει σπίτι. Θα τρελαθεί από ανησυχίαμόλις καταλάβει ότι λείπω».

«Ο Λούκας δεν έχει γυρίσει ακόμα στην πόλη. Του άφησαένα ΥΡάμμα σήμερα το πρωί».

Η Τζούλιαν τον κοίταξε με τρόμο. «Τι του έγραψες;»

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε αργά. «Ω, μην ανησυχείς. Δεν τουεΥραψα ότι σε τράβηξαν κάτω από το κρεβάτι σου και σ’έκλει-σαν στον Πύργο του Λονδίνου με την κατηγορία τουστασιασμού. Αυτά προτιμώ να του τα πω από κοντά».

«Σε παρακαλώ, μην του πεις ποτέ τι συνέβη!»

«Ξεπέρασες πολλά όρια, Τζούλιαν. Θα μπορούσες να είχεςτραυματιστεί, να σε είχαν χτυπήσει, να σε είχαν βιάσει σ’εκείνη τη φυλακή, να σου είχαν απαγγείλει κατηγορίες. Καιίσως να μην το μάθαινε κανείς».

Η Τζούλιαν τύλιξε τα χέρια της γύρω της. «Όμως δε συνέβητί. ποτε απ’ αυτά και σκοπεύω να είμαι πιο προσεκτική στομέλλον».

«Δε συνέβη τίποτε απ’ αυτά επειδή σε γλίτωσα εγώ. Υπαινίσ-σεσαι ότι θα συνεχίσεις να μάχεσαι για τους ριζοσπαστικούςσκοπούς σου;» Έδειχνε κατάπληκτος.

«Δεν μπορώ ν’ αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι».

«Ο κόσμος αναθεωρεί τις απόψεις του όλη την ώρα».

«Δηλαδή θέλεις να γίνω Τόρι; Αντιδραστική σαν εσένα;»φώναξε η Τζούλιαν.

Ο Ντόμινικ κοκκίνισε. «Μπορεί να είμαι Τόρι, αλλά δεν είμαιαντιδραστικός». Ο τόνος της φωνής του ήτανπροειδοποιητικός.

«Με συγχωρείς. Ούτε καν σε ξέρω. Δεν έχω το δικαίωμα ναυποθέτω τι σκέφτεσαι ούτε τι πιστεύεις».

«Όχι, δεν το έχεις. Και δεν περιμένω ν’ αλλάξεις τον τρόποπου σκέφτεσαι. Σε ξέρω πολύ καλά. Οι πεποιθήσεις σου είναιβαθιά ριζωμένες μέσα σου. Στην καρδιά σου».

Την ήξερε πολύ καλά επειδή πάντα ήταν ειλικρινής μαζί του.Όμως εκείνη δεν τον ήξερε καθόλου.

«Αλλά περιμένω ν’ αλλάξεις συμπεριφορά», της είπε. «Ότανήμασταν στην άμαξά μου, σου ζήτησα να μου υποσχεθείς ότιθα σταματήσεις τις ριζοσπαστικές σου δραστηριότητες κι εσύδε μου το υποσχέθηκες».

Η Τζούλιαν δεν ήξερε τι να πει. Δεν ήθελε να τη συλλάβουνξανά, όμως ο σκοπός για τον οποίο μαχόταν ήταν πιοσημαντικός από τον εαυτό της.

Εκείνος έβγαλε έναν ήχο που έμοιαζε με άκεφο γέλιο. «Ω,καταλαβαίνω τι δόλια σχέδια κάνεις τώρα. Δε σκοπεύεις νακάνεις πίσω. Αλλά την επόμενη φορά μπορεί νατραυματιστείς, Τζούλιαν. Την επόμενη φορά μπορεί νακατηγορηθείς για στασιασμό ή κάτι ακόμα χειρότερο! Έμαθαότι μίλησε στο συνέδριό σας ο Μπάτλερ».

Η Τζούλιαν αιφνιδιάστηκε. «Δε συμφωνώ μαζί του».

«Δόξα τω Θεώ!»

«Ο Πιτ είναι ένας τύραννος».

«Πίστευε ό,τι θέλεις. Αλλά ας σκεφτούμε τα γεγονότα. Είμα-εσε περίοδο πολέμου και η κυβέρνηση δεν ανέχεται πια τουςυποστηρικτές της Γαλλίας. Έχει κηρύξει τον πόλεμο σεριζοσπάστες σαν εσένα. Μπορείς να συνεχίσεις να έχεις τιςαπόψεις σου, „χλά δεν μπορείς να τις διαδίδεις και δενμπορείς να δρας σύμφωνα μ’ αυτές. Είναι τρέλα! Σεπαρακαλώ», πρόσθεσε βραχνά ο

Ντόμινικ. , " , '

«Ακούγεσαι σαν να ενδιαφέρεσαι για μενα», ειπε αργα η

Τζούλιαν.

Εκείνος μισόκλεισε τα μάτια του. Ύστερα άπλωσε τα χέριατου και την τράβηξε πάνω του. «Σου έχω πει ήδη ότιενδιαφέρο-μαι. Πόσο συχνά πρέπει να το επαναλαμβάνω;»

Η Τζούλιαν απόλαυσε την αίσθηση να βρίσκεται στηναγκαλιά του. «Κάποτε με εξαπάτησες φρικτά».

«Ναι, και το μετάνιωσα πικρά».

Η Τζούλιαν έμεινε τελείως ακίνητη καθώς το στόμα τουαιχμαλώτισε το δικό της με πάθος. Κι ύστερα η καρδιά τηςσκίρτησε, ο πόθος την κυρίεψε και ήταν ανίκανη να τουαντισταθεί. Δεν ήθελε καν να του αντισταθεί.

Το φιλί του βάθυνε και της ήρθε ζάλη και λιποθυμία από τονπόθο. Του ανταπέδωσε το φιλί και αναρωτήθηκε,συγκλονισμένη ως τα βάθη του είναι της, αν τολμούσε να τονπιστέψει, να τον εμπιστευτεί. Εκείνος τράβηξε το στόμα τουαπό το δικό της και φίλησε το λαιμό της και μετά τα στήθητης. Μόνο δυο λεπτά ρούχα κάλυπταν το κορμί της και απόμέσα της βγήκε ένας ήχος σαν λυγμός. Ήταν αδύνατο νασκεφτεί πια καθαρά.

Αλλά ο Ντόμινικ την έπιασε από τους ώμους, την έσφιξε καιτη φίλησε πάλι στο στόμα. Η Τζούλιαν έπαψε να προσπαθείνα Ρεφτεί. Παράδερνε σ’ έναν ανεμοστρόβιλο αισθησιασμούκαι ηδονής, προσμονής και πόθου.

Εκείνος διέκοψε το φιλί. Ανάσαινε βαριά, τα πράσινα μάτιατου πετούσαν φλόγες. «Σε θέλω πάρα πολύ».

Η Τζούλιαν τον κοίταξε κατάματα, πολύ ξέπνοη για να μιλή-σ,ει’ αλλά το μυαλό της άρχισε να λειτουργεί. Τολμούσε ναξαναρ-Χισει τη σχέση της μαζί του;

Και η καρδιά της της ούρλιαξε: Ναι!

0 Ντόμινικ χάιδεψε το μάγουλό της με τις κλειδώσεις τωνδάχτυλων του. «Δε θέλω να ξαναζήσω τον τρόμο να σε βρωξανά στη φυλακή».

«Ούτε εγώ θέλω να ξαναπάω στη φυλακή».

«Ωραία». Ο τόνος του ήταν αποφασιστικός. «Τότεσυμφωνούμε. Επίσης θέλω να μείνεις εδώ μέχρι να συνέλθειςτελείως».

Η Τζούλιαν ήξερε πως αν έμενε θα γινόταν πάλι εραστής της,

«Δε σ’ αφήνω να φύγεις», της είπε απαλά.

Τα βλέμματά τους συναντήθηκαν. «Αυτό είναικαταπιεστικό».

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε. «Μάλλον».

«Δε νομίζω ότι η λαίδη Πάτζετ θα μου επιτρέψει να μείνω».

Εκείνος απλώς ύψωσε το φρύδι του. «Αυτό είναι σπίτι μου,και θα κάνει ό,τι θέλω».

Και η Τζούλιαν κατάλαβε πως μόλις είχε χάσει τη μάχη.

* * *

Η Τζούλιαν ήταν κουλουριασμένη στο κρεβάτι ότανακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα της. Ήταν τόσοεξουθενωμένη που κοιμόταν σχεδόν όλη μέρα. Μόλις είχεξυπνήσει και τώρα ήταν νωρίς το απόγευμα. Η καρδιά τηςφτερούγισε με την ελπίδα ότι θα ήταν ο Ντόμινικ.

Η Νάνσι μπήκε με μια στοίβα ρούχα στα χέρια της. «Έχετεέναν επισκέπτη. Να σας βοηθήσω να ντυθείτε;»

Ο μόνος που μπορεί να είχε έρθει να τη δει ήταν ο Λούκας,σκέφτηκε εκείνη. Ευχήθηκε να έλειπε ο Ντόμινικ. «Είναι στοσπίτι ο λόρδος Πάτζετ;» ρώτησε καθώς σηκωνόταν.

«Είναι κάτω με τον επισκέπτη σας», απάντησε η Νάνσικαθώς σήκωνε μια όμορφη μεταξωτή πουκαμίσα μεδαντελένιο τελείωμα.

Η Τζούλιαν την πλησίασε και κοίταξε τον λινό κορσέ με τιςκορδέλες, το βαμβακερό μεσοφόρι και το γαλάζιο μεταξωτόσύνολο -μια φαρδιά φούστα και ασορτί ζακέτα. «Τίνος είναιαυτά;» Δεν είχε φορέσει ποτέ τόσο κομψά ρούχα στη ζωή της.

«Δεν ξέρω. Πιστεύω ότι ο κύριος έστειλε κάποιον στημοδίστρα της λαίδης Πάτζετ. Ίσως τα είχε παραγγείλεικάποια άλλη κι εκείνος βρήκε τρόπο να τα πάρει».

«Δε νομίζω ότι πρέπει να τα φορέσω».

«Μου είπαν να σας τα φέρω», είπε ανήσυχη η Νάνσι. «Θαείσαστε πολύ όμορφη με τα γαλάζια, δεσποινίςΓκρέιστοουν».

Η Τζούλιαν υποχώρησε. Εκείνη τη στιγμή δεν την ενδιέφερε τιθα φορούσε. Αν ο Πάτζετ ενημέρωνε με λεπτομέρειες για τις

περιπέτειές της τον Λούκας, ο αδερφός της θα γινόταν έξωφρένων μαζί της.

Δεκαπέντε λεπτά αργότερα, με τα μαλλιά της απλώςβουρτσισμένα, με μερικές τούφες τραβηγμένες και δεμένεςπίσω και τα υπόλοιπα να πέφτουν ελεύθερα, ακολούθησε τηΝάνσι στον κάτω όροφο. Καθώς κατέβαινε τα τελευταίασκαλοπάτια, μπόρεσε να δει το εσωτερικό του μεγάλουσαλονιού, μια και οι μαονένιες πόρτες ήταν ανοιχτές. Είδετους δύο άντρες πριν τη δουν εκείνοι. Ο Ντόμινικ ήτανστραμμένος προς το μέρος της, ντυμένος ακόμα με τοσκούρο καφέ σακάκι του. Κρατούσε στο χέρι του ένα ποτήριμε ποτό. Ο Λούκας της είχε γυρισμένη την πλάτη του καιφορούσε απλό μπεζ σακάκι, παντελόνι και μπότες. ΗΤζούλιαν κοντοστάθηκε όταν το βλέμμα του Ντομ ταξίδεψεαργά επάνω της με φανερό θαυμασμό.

Ο Λούκας γύρισε και την κοίταξε παγερά.

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Δεν προσπάθησε καν ναχαμογελάσει καθώς κατέβαινε τα υπόλοιπα σκαλιά καιέμπαινε στο σαλόνι σφιγμένη από το φόβο. «Γεια σου,Λούκας».

Ο Λούκας δε μάσησε τα λόγια του. «Είμαι πολύ θυμωμένοςμαζί σου».

Η Τζούλιαν κοίταξε τον Ντόμινικ. «Δε με λυπήθηκεςκαθόλου;» του είπε.

«Όχι, δε σε λυπήθηκα».

Εκείνη πήγε στον αδερφό της και τον φίλησε στο μάγουλο,όμως ο Λούκας την άρπαξε από το μπράτσο. «Σ’ έβαλαν στηφυλακή».

«Ναι, μ’ έβαλαν στη φυλακή. Αλλά, όπως βλέπεις, είμαικαλά».

«Μόνο επειδή κατάφερε να σε βγάλει ο Πάτζετ!» Τα γκρίζαμάτια του άστραφταν.

«Κι εσύ ασχολείσαι με τις δικές σου μυστικέςδραστηριότητες. Εδώ ισχύουν δύο μέτρα και δύο σταθμά;»

Ο Λούκας την κοίταξε κατάπληκτος. «Δεν ασχολούμαι μεστασιασμούς -με προδοσίες! Και μην προσπαθήσεις ναυπερα-απιστείς τον εαυτό σου. Βαρέθηκα ν’ ακούω για ταδικαιώμα-τά σου. Απ’ ό,τι φαίνεται, ήμουν πιο ανεκτικός μαζίσου απ’ ό,τι έπρεπε».

«Ό,τι κι αν σου είπε ο Πάτζετ, είμαι σίγουρη ότι υπερέβαλλε»,είπε προσεκτικά εκείνη.

«Του είπα τα πάντα, Τζούλιαν», παρενέβη ο Ντόμινικ.

Εκείνη δάγκωσε το χείλι της. «Τότε ο Λούκας ξέρει ότι είμαιταλαιπωρημένη!»

Ο Λούκας κοιτούσε μια τον έναν και μια τον άλλο. «Ξέρω ότιμου είπες ψέματα, Τζούλιαν. Ότι πήγες σε ένα συνέδριο όπουακούστηκαν ανατρεπτικοί λόγοι και ότι σε χτύπησαν. Τοσαγόνι σου είναι μελανιασμένο! Ξέρω ότι ήσουν πολύάρρωστη. Αλλά μόλις είσαι αρκετά καλά για να ταξιδέψεις,θα γυρίσεις στο Γκρέιστοουν Μάνορ. Τουλάχιστον εκεί κανείςδε θα προσέχει τι λες και τι κάνεις».

«Δεν είμαι πια βέβαιος γι’ αυτό», είπε ο Ντόμινικ στονΛούκας, χωρίς να πάψει να κοιτάζει την Τζούλιαν κατάματα.Εντέ-λει στράφηκε προς το μέρος του. «Ό,τι συνέβη στοΛονδίνο θ’ αρχίσει να συμβαίνει σύντομα σε όλη τη χώρα. Οιυποψίες μου επιβεβαιώθηκαν. Το Υπουργείο Εξωτερικών θακαταδιώκει τους Βρετανούς ριζοσπάστες όπου κι ανβρίσκονται».

Ο Λούκας γύρισε στην Τζούλιαν. «Το ίδιο άκουσα κι εγώ.Έχω πολλές έννοιες. Και τώρα πρέπει ν’ ανησυχώ και γιασένα».

Εκείνη αισθάνθηκε πάλι ενοχές. «Δεν είμαι ανόητη, Λούκας.Δε σκοπεύω να εκφράζω ανοιχτά τις απόψεις μου ή ναπροκαλώ τις Αρχές και τους πράκτορές της». Και οι δύοάντρες την κοίταξαν με έκπληξη. «Το εννοώ. Και χαίρομαι

που γύρισες». Τελικά χαμογέλασε στον αδερφό της.

«Πρέπει να ξαναφύγω νωρίς αύριο το πρωί. Λυπάμαι που τολέω, αλλά φοβάμαι να σ’ αφήσω μόνη σου στο σπίτι τουΓου-όρλοκ».

«Μπορεί να μείνει εδώ». Ο τόνος του Ντόμινικ ήταναποφασιστικός. «Της χρωστάω και σκοπεύω να της τοανταποδώσω». Η Τζούλιαν γύρισε και τον κοίταξε. «Θαφροντίσω να ξεκουραστεί μέχρι να αναρρώσει τελείως»,πρόσθεσε ο Ντόμινικ, χωρίς να κοιτάζει τον Λούκας.

«Δηλαδή θα γίνεις ο φύλακας μου;» ρώτησε η Τζούλιαν, μετην καρδιά της να χτυπά δυνατά.

«Ναυ>, της απάντησε ανέκφραστα. «Κάποιος πρέπει να σεπροστατέψει -από τον εαυτό σου».

«Τι συμβαίνει εδώ;» ρώτησε απότομα ο Λούκας.

«Η αδερφή σου μου έσωσε τη ζωή. Αισθάνομαι ότι έχωκαθήκον να προστατέψω τώρα τη δική της», είπε κοφτά οΝτόμινικ.

«Την προστάτεψες ήδη, Μπέντφορντ, όταν την. έβγαλες απότον Πύργο του Λονδίνου. Ξεπλήρωσες το χρέος σου», είπε οΛούκας, κοιτάζοντας και τους δυο τους με καχυποψία.

«Δε νιώθω ότι το έχω ξεπληρώσει. Τι θα γίνει αν οι άνθρωποιτου Πιτ αποφασίσουν να την ανακρίνουν; Τό όνομά τηςσίγουρα είναι πια στον κατάλογο αυτών πουπαρακολουθούν».

Ο Λούκας έριξε-στην Τζούλιαν ένα βλοσυρό βλέμμα. «Έχειςδίκιο. Επίτρεψε μου να μιλήσω λίγο ιδιαιτέρως με την αδερφήμου».

Ο Ντόμινικ κατένευσε, άφησε το μπράντι του και βγήκε απότο δωμάτιο.

Η Τζούλιαν σωριάστηκε σε μια πολυθρόνα. Ήτανεξαντλημένη, κυρίως συναισθηματικά. Ο Λούκας τράβηξε έναχαμηλό σκαμνί και κάθισε απέναντι της. «Γιατί είσαι έτοιμηνα βάλεις τα κλάματα;» τη ρώτησε.

Εκείνη κούνησε το κεφάλι της. «Είμαι εξαντλημένη».

«Ναι, το να είσαι φυλακισμένος είναι πολύ εξουθενωτικό».

«Λούκας!»

«Δεν είναι ο Μορίς, Τζούλιαν. Είναι ο Μπέντφορντ».

Η Τζούλιαν τσιτώθηκε. «Το ξέρω».

«Το ξέρεις; Γιατί νομίζω ότι έχεις αρχίσει να τον ερωτεύεσαυ>.

Το βλέμμα του αδερφού της ήταν ανήσυχο, ερευνητικό.«Πρέπει να γυρίσω σπίτυ>, του είπε, αναφερόμενη στο σπίτιτου Γου-όρλοκ στην Κάβεντις Σκουέαρ.

«Δε μου απάντησες». Της έπιασε το χέρι.

Εκείνη το κράτησε. «Ελπίζω να μην αρχίζω να τον ερωτεύο-^αι’ ήταν παράλογο. Αλλά μερικές φορές αισθάνομαι σαν ναείναι τελικά ο ήρωάς μου».

Εκείνος την τράβηξε κοντά του. «Δεν είναι γιασένα,'Τζούλιαν. Πίστεψέ με. Είναι φυσικό να τον βλέπεις σαντον ήρωά σου.

Σε έβγαλε από τον Πύργο του Λονδίνου. Αλλά κάποια μέραθα παντρευτεί μια πλούσια ντεμπιτάντ. Έτσι κάνουν οιευγενείς. Όσο ευφυής και όμορφη κι αν είσαι, ποτέ δε θα είσαιαυτή η γυναίκα. Είναι ο κόμης του Μπέντφορντ, Τζούλιαν.Αρκεί να ρίξεις μια ματιά γύρω σου και θα καταλάβεις ότι δενμπορείς να ξεπεράσεις το ταξικό και το οικονομικό χάσμαπου σας χωρίζει. Λυπάμαι που σε συγκινεί τόσο πολύ».

Η Τζούλιαν φοβόταν ότι ο αδερφός της είχε δίκιο.

«Σου έχει κάνει ερωτικές προτάσεις;» ρώτησε ο Λούκας.

Εκείνη ένιωσε το πρόσωπό της να χλομιάζει. Πέρασανμερικές στιγμές πριν μπορέσει να μιλήσει. «Πώς μπορείς να

ρωτάς τέτοιο πράγμα;»

Εκείνος την κοίταξε προσεκτικά. «Ευτυχώς που είσαι ακόμασώα και αβλαβής». Την αγκάλιασε για λίγο. «Πρέπει ναφύγω, Τζούλιαν. Ταξίδευα όλη μέρα και η ώρα έχει περάσει.Αλλά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να μείνεις εδώ για έναδιάστημα».

«Δε σκοπεύεις να μου πεις τι σχέδια έχεις, έτσι δεν είναι;»Όταν ο Λούκας απλώς χαμογέλασε χωρίς ν’ απαντήσει, ηΤζούλιαν τον αγκάλιασε σφιχτά. «Σε παρακαλώ, φρόντισε ναείσαι προσεκτικός».

«Πάντα είμαι προσεκτικός».

Ήταν τόσο σίγουρος για τον εαυτό του! Η Τζούλιαν τονσυνοδέυσε μέχρι την πόρτα. Ο Ντόμινικ στεκόταν έξω στοχολ. Εκείνη σταμάτησε στο κατώφλι καθώς ο αδερφός τηςκαι ο Ντόμινικ έμπαιναν στο συνεχόμενο δωμάτιο. Τους είδενα ανταλλάσσουν χειραψία στην εξώπορτα και σκέφτηκε ότισε λίγο εκείνη και ο Πάτζετ θα ήταν μόνοι στο σπίτι. Τηνκυρίευσε ένταση.

Όταν ο Λούκας έφυγε, οι δύο θυρωροί με τις λιβρέες έκλεισαντην πόρτα και ο Ντόμινικ γύρισε. Η καρδιά της σκίρτησεμόλις τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν.

Εκείνος προχώρησε στο χολ. Η έντασή της κορυφώθηκε.

Ήξερε ότι έπρεπε να καταφέρει να ξεχάσει πως είχαν υπάρξειεραστές. Έπρεπε να αγνοήσει την έλξη που εξακολουθούσενα καίει ανάμεσά τους.

Και τώρα δε θα της έκανε ερωτικές προτάσεις, έτσι δεν ήταν;Ήταν πολύ άρρωστη την προηγούμενη μέρα!

Την έπιασε από το μπράτσο και την οδήγησε ξανά στοσαλόνι. Εκείνη δεν αντιστάθηκε.

Της έβαλε λίγο μπράντι σ’ ένα ποτήρι και της το πρόσφερε.«Ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα», της είπε.

Η Τζούλιαν πήρε το ποτό. «Ναι, ήταν». Η καρδιά της άρχισενα χτυπάει ακόμα πιο δυνατά.

«Αποφάσισες να μείνεις εδώ;»

«Μάλλον ναι».

«Δε δείχνεις πολύ χαρούμενη γι’ αυτό».

Άφησε κάτω το ανέγγιχτο ποτό της. «Μακάρι να ήξερα ανχαίρομαι ή αν λυπάμαι».

Η έκφραση του Ντόμινικ ήταν βλοσυρή. «Απ’ ό,τι φαίνεται,αισθανόμαστε και οι δύο το ίδιο».

«Τι σημαίνει αυτό;» ψιθύρισε εκείνη.

«Σημαίνει ότι σε επιθύμησα, Τζούλιαν».

Κι εκείνη τη στιγμή η Τζούλιαν τον πίστεψε. «Ντόμινικ, κι εγώσε επιθύμησα πάρα πολύ».

Ο Ντόμινικ την πήρε στην αγκαλιά του και αιχμαλώτισε τοστόμα της με το δικό του.

Ο Ντόμινικ κρατούσε την κοιμισμένη Τζούλιαν καθώς το φωςτης αυγής τρύπωνε στην κρεβατοκάμαρά του. Ένιωθε σαν ναείχε φύγει από τους ώμους του ένα τεράστιο βάρος. Δενμπορούσε ν’ αρνηθεί ότι του είχε λείψει. Όταν την είχε στηναγκαλιά του, κοιμόταν βαθιά, χωρίς εφιάλτες.

Εκείνη αναδεύτηκε.

«Σσσς», της ψιθύρισε. «Μείνε στο κρεβάτι. Πρέπει ναξεκουραστείς».

Την άφησε απρόθυμα και σηκώθηκε. Δε χαμογελούσε πια.Παραδέχτηκε ότι την είχε συμπαθήσει πολύ, πάρα πολύ. Τιςπροηγούμενες βδομάδες έλεγε στον εαυτό του ότι δεν είχεσημασία, όμως τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είχαναλλάξει τα πάντα.

Κόντεψε να τρελαθεί από το φόβο όταν έμαθε πως ήτανκλεισμένη στον Πύργο, τον είχε κυριεύσει τρόμος όταν τηνείδε σ’ εκείνο το άθλιο κελί. Και γινόταν έξαλλος όποτεσκεφτόταν ότι είχε βρεθεί στη μέση εκείνης της επίθεσης τωνοπαδών του Ριβς στο συνέδριο που είχε πάει.

Το πρόσωπό του ήταν βλοσυρό καθώς σηκωνόταν από τοκρεβάτι του, έπιανε μια ρόμπα και την τύλιγε γύρω από τογυμνό κορμί του. Εκείνος ήταν Τόρι κι εκείνη οπαδός τωνΙακωβίνων. Και οι δυο υποστήριζαν με πάθος τις πεποιθήσειςτους. Αλλά τώρα ήταν εραστές. Σίγουρα μπορούσε να τηνεμπιστευτεί.

Αλλά είχε καμιά σημασία; Αυτό δεν ήταν ένα νέο ξεκίνημα·Πώς θα μπορούσε να είναι, αφού σύντομα θα επέστρεφε στηΓ αλλία;

Έπειτα υπήρχε και η Ναντίν.

Ήταν φανερό ότι είχαν αλλάξει πολλά ανάμεσά τους. Δεναισθανόταν πια συνδεδεμένος με τη μνηστή του, δενμπορούσε πια να την κοιτάζει στα μάτια και να καταλαβαίνειτι σκεφτόταν. Κι εκείνη είχε παραδεχτεί ότι ένιωθε πια την ίδιααπόσταση. Ομως πάντα θα την προστάτευε, θα τη θαύμαζεκαι θα νοιαζόταν γι’ αυτή. Σκόπευε να διαλύσει τοναρραβώνα τους για πολιτικούς λόγους, όμως τώρα είχε στοσπίτι του την ερωμένη του και αυτό σήμαινε ότι ήταν ακόμα

πιο απαραίτητο -και επείγον- να της μιλήσει.

Η Ναντίν πάντα τον καταλάβαινε. Δεν είχαν μαλώσει ποτέ. ΟΝτόμινικ πάντα ήθελε ό,τι ήταν καλύτερο για εκείνη και ηΝαντίν ήθελε ό,τι ήταν καλύτερο γι’ αυτόν. Του είχε δείξει ότικι αυτή είχε χάσει το ενδιαφέρον της για τη σχέση τους, αλλάδεν του άρεσε να σκέφτεται ότι θα της έλεγε πως είχετελειώσει. Δεν μπορούσε να φανταστεί καμιά γυναίκα ναχαίρεται μαθαίνοντας ότι ο μνηστήρας της είχε συνδεθεί μεκάποια άλλη.

Ήλπιζε ότι κάποια μέρα η Ναντίν θα έβρισκε έναν άντρα πουθα την ενδιέφερε όσο ενδιέφερε εκείνον η Τζούλιαν.

Διέσχισε γρήγορα το δωμάτιο, αλλά σταμάτησε στην πόρτατου σαλονιού της σουίτας του και κοίταξε την Τζούλιαν. Τοκρεβάτι είχε σκούρα μπλε σκεπάσματα και μπλε ουρανό. Τοκέντρο του ουρανού ήταν χρυσάφι, όπως οι κουρτίνες, τασεντόνια και τα μαξιλάρια. Η Τζούλιαν έδειχνε μικροσκοπικήκαι χλομή όπως ήταν ξαπλωμένη στο τεράστιο κρεβάτι του.Η καρδιά του σκίρτη-σε, αλλά ταυτόχρονα τον κυρίεψε ένακακό προαίσθημα.

Μακάρι να μπορούσε να την εμπιστευτεί απόλυτα. Ευχήθηκενα μπορούσε να της πει κάθε φρικτή λεπτομέρεια των δύοπροηγούμενων χρόνων. Θα τον ανακούφιζε να βγάλει απόμέσα του το βάρος. Αλλά δε θα το έκανε ποτέ.

Γύρισε, προχώρησε στο σαλόνι και πήγε στο γραφείο του.

Κανένας δεν επιτρεπόταν να μπει στη σουίτα του εκτός απότον προσωπικό υπηρέτη του, τον Ζαν. Οι υπηρέτριες που τοκαθάριζαν to έκαναν υπό την επίβλεψη του Ζαν. Θα ντυνότανκαι θα έφευγε. Η Τζούλιαν θα έμενε μόνη στα ιδιαίτεραδιαμερίσματά του.

Τα τελευταία χρόνια τον είχαν διδάξει να είναι καχύποπτοςΚαι επιφυλακτικός. Είχε μάθει να μην εμπιστεύεται κανέναν.Κοί-ταζε προσεκτικά το γραφείο του, παρ’ όλο που δεν ήτανστη φύση του ν’ αφήνει γύρω ενοχοποιητικά στοιχεία. Τογράμμα που είχε αρχίσει να γράφει ήταν ακίνδυνο. Δίπλα τουυπήρχαν μόνο μ^ ρικά χαρτιά, μια πένα κι ένα μελανοδοχείο.Το γράμμα που είχε πάρει την προηγούμενη μέρα από τονΜισέλ ήταν κλειδωμένο.

Πήγε στην ογκώδη βιβλιοθήκη και τράβηξε ένα βιβλίο απόένα ράφι που ήταν στο επίπεδο του ματιού του. Το άνοιξε,έβγαλε το κλειδί από τη μικρή θήκη που είχε σκαλιστεί στοεξώφυλλό του κι ύστερα ξανάβαλε το βιβλίο στη θέση του.

Γύρισε πάλι στο γραφείο του, ξεκλείδωσε το τρίτο δεξιόσυρτάρι και έβγαλε το γράμμα. Το είχε διαβάσει ήδη και τανέα δεν ήταν καλά. Η Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας είχεδιατάξει το στρατηγό Καριέ να επιβάλει την «ειρήνη» στη

Βανδέα μέσω της ολοσχερούς καταστροφής της περιοχής. ΟΜισέλ χρειαζόταν τις ενισχύσεις πριν τα μέσα του Οκτωβρίου.

Θα έγραφε στον Μισέλ αργότερα και θα του εξηγούσε ποιοήταν το τρέχόν σχέδιο, αλλά ταυτόχρονα θα τον ενημέρωνεότι δε θα εγκατέλειπε τις προσπάθειές του να αλλάξει τοχρόνο της προκαθορισμένης συνάντησης. Ήλπιζε να στείλειτο μήνυμα με αγγελιοφόρο την επόμενη μέρα ταξημερώματα.

Ο Ντόμινικ πήρε ένα κουτί με πυρόλιθους από ένα άλλοσυρτάρι, άναψε έναν και έκαψε το γράμμα του Μισέλ.

Επειδή στο συρτάρι είχε κάποιους χάρτες και σημειώσεις, τοκλείδωσε πάλι.

Γύρισε στη βιβλιοθήκη, έβγαλε το βιβλίο με τα ποιήματα καιξανάβαλε το κλειδί στη θέση του. Αναστέναξε. Δεν ήξερε ανπίστευε πραγματικά ότι η Τζούλιαν θα ψαχούλευε ταπράγματά του, αλλά προτιμούσε να είναι προσεκτικός.

* * *

Αν είχε ερωτευτεί τον Πάτζετ παλιότερα, τώρα τα πράγματαήταν πολύ χειρότερα.

Η Τζούλιαν κοίταξε τον μπλε ουρανό του κρεβατιού πάνωαπό το κεφάλι της. Μόλις είχε ανοίξει τα μάτια της και δεν

ήξερε αν έπρεπε να νιώθει ενθουσιασμένη η απελπισμένη.Ήθελε να είναι στην αγκαλιά του Ντόμινικ περισσότερο απόοπουδήποτε αλλού.

Ξαφνικά τον άκουσε να κινείται στο διπλανό σαλόνι καιστηρίχτηκε στον αγκώνα της. Τον είδε να βάζει ένα βιβλίοστη βιβλιοθήκη, με την πλάτη του γυρισμένη προς το μέροςτης. Ύστερα προχώρησε πιο μέσα και χάθηκε από το οπτικότης πεδίο. Άκουσε

μια πόρτα ν’ ανοίγει. ~ ,

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Έπεσε πάλι πίσω σταμαξιλάρια. Μπορεί να ήταν άπειρη, αλλά δεν ήταν ανόητη. ΟΝτόμινικ είχε παραδεχτεί ότι την ήθελε, όμως αυτό δεσήμαινε απαραίτητα ότι την αγαπούσε. Παρ’ όλα αυτά, ακόμακαι οι πιο μικρές χειρονομίες του την επηρέαζαν βαθιά. Όταντης έδινε ένα σύντομο, ανάλαφρο φιλί στον ώμο ή στομάγουλο, είχε την παράξενη αίσθηση ότι είχε αρχίσει να τηνερωτεύεται κι εκείνος.

Ήξερε ότι ήταν επικίνδυνο ν’ αρχίσει να σκέφτεται ότι τααισθήματα ήταν αμοιβαία. Ήξερε ότι δεν έπρεπε να πιστεύειστα λόγια του έπειτα από την εξαπάτησή του στηνΚορνουάλη. Ήξερε πως, ακόμα κι αν ενδιαφερόταν γιαεκείνη, εξακολουθούσε να τους χωρίζει ένα τεράστιο χάσμα.Ήταν το χάσμα των τάξεων και των πολιτικών πεποιθήσεών

τους. Κάποια μέρα θα παντρευόταν μια γυναίκα με πλούτηκαι τίτλο όπως εκείνος.

Η Τζούλιαν φοβόταν πολύ. Φοβόταν τα συναισθήματά της.Δεν έπρεπε ν’ αφήσει τον εαυτό της να τον ερωτευτεί. Και όχιμόνο επειδή την είχε εξαπατήσει, όχι μόνο επειδή ήταν έναςξένος, ένας κατάσκοπος, ένας Τόρι, αλλά και επειδή ήταν οκόμης του Μπέντφορντ. Εκείνη ήταν απλώς η ερωμένη του.

Ανακάθισε αργά στα αμέτρητα χρυσά και μπλε μαξιλάρια καιέσφιξε τα μεταξωτά σκεπάσματα στο στήθος της. Ήταν ηπρώτη φορά που βρισκόταν στον προσωπικό του χώρο.Ένιωθε σαν να ήταν σε βασιλική κρεβατοκάμαρα. Τοχαμηλότερο τμήμα των τοίχων ήταν επενδυμένο μεεπιχρυσωμένο ξύλο, το υπόλοιπο ντυμένο με υφασμάτινηταπετσαρία σε σκούρο μπλε χρώμα με χρυσά σχέδια. Από ταλευκά και χρυσά ταβάνια κρέμονταν δυο μεγάλοικρυστάλλινοι πολυέλαιοι. Στο δωμάτιο υπήρχαν δύοκαθιστικοί χώροι, ο ένας μπροστά στο τζάκι με το χρυσό καιάσπρο μαρμάρινο γείσο. Υπήρχε επίσης ένα όμορφο τραπέζιαπό ροδόξυλο για πρωινό μπροστά σ’ ένα ψηλό παράθυρο,απ’ όπου φαίνονταν οι υπέροχοι κήποι. Τα λουλούδια στοανθοδοχείο ήταν κίτρινα και σκούρα κόκκινα. Η Τζούλιανήταν βέβαιη πως ήταν από τους κήπους του.

Έπρεπε να τον αφήσει. Έπρεπε να σηκωθεί, να ντυθεί και ναγυρίσει στην Κάβεντις Σκουέαρ. Έπειτα θα έβρισκε τον πρώτο

ταξιδιώτη που γύριζε στην Κορνουάλη και θα τονπαρακαλούσε να την πάει στο σπίτι της. Εκεί θαξαναγυρνούσε στη συνηθισμένη ζωή της. Εκεί θαπροσπαθούσε να τον ξεχάσει.

Όμως δε θα το έκανε, γιατί ήθελε να δει τον Πάτζετ άλλη μιαφορά. Ήθελε να τον κοιτάξει στα μάτια ύστερα από τηνπροηγούμενη νύχτα. Ήξερε ότι ήλπιζε να δει στα βάθη τουςκάποια αντανάκλαση των δικών της συναισθημάτων.

Το ωραίο σύνολο που φορούσε την προηγούμενη μέρα ήταναπλωμένο στην πλάτη μιας πολυθρόνας. Καθώς τοφορούσε, της φάνηκε ότι άκουσε μια πόρτα να κλείνει. Έτρεξεστην πόρτα της κάμαρας του Ντόμινικ και μετά στοσυνεχόμενο σαλόνι, όμως δεν τον είδε εκεί.

Ήταν σίγουρη ότι μόλις είχε φύγει, γιατί η πόρτα της γκαρ-νταρόμπας του ήταν ανοιχτή, όπως και εκείνη που οδηγούσεστο διάδρομο έξω από το σαλόνι. Το χρώμα που επικρατούσεστο σαλόνι ήταν χρυσό με γαλάζιες πινελιές, έτσι ήταν πιοευχάριστο και λιγότερο επιβλητικό από την κρεβατοκάμαρα.Ένας μικρός καναπές ήταν τοποθετημένος μπροστά στοτζάκι και ένα τραπέζι στο παράθυρο που έβλεπε στουςκήπους. Ο ένας τοίχος φιλοξενούσε τη βιβλιοθήκη, ο άλλοςτο γραφείο του.

Προχώρησε προς την γκαρνταρόμπα του και χτύπησε

ευγενικά την πόρτα. Όταν δεν πήρε απάντηση, φώναξεσιγανά το όνομά του και κοίταξε μέσα. Βλέποντας το καφτάνιτου πεταμένο στο πάτωμα, κατάλαβε ότι είχε ήδη ντυθεί καιείχε φύγει. Παραδόξως, αισθάνθηκε απογοήτευση.

Ήταν αργά το πρωί και είχε ετοιμαστεί για πρόγευμα, όμωςείδε στο γραφείο την πένα και το χαρτί και κοντοστάθηκε.Σκέφτηκε να γράψει στον Τομ και να τον ενημερώσει για ταπρόσφατα γεγονότα. Δε θα της έπαιρνε πολλή ώρα. Πήγε στογραφείο, αγνοώντας το γράμμα που είχε αρχίσει να γράφει οΝτόμινικ. Έψαξε να βρει χαρτί. Καθώς το τραβούσε μπροστάτης και καθόταν, το βλέμμα της έπεσε στο γράμμα και είδετην ημερομηνία και την πρώτη γραμμή.

Ο Ντόμινικ είχε αρχίσει να το γράφει πριν μια βδομάδα και ηπροσφώνηση ήταν «Αγαπητέ Έντμουντ».

Καθώς δεν την ενδιέφερε, άπλωσε το χέρι της να πιάσει τηνπένα κι εκείνη τη στιγμή είδε το φάκελο δίπλα στομελανοδοχείο. Ήταν αδύνατο να μην τον διαβάσει.

Τα γράμμα απευθυνόταν στον πασίγνωστο -όχι, επονείδιστο-αντιδραστικό Έντμουντ Μπερκ!

Η Τζούλιαν πάγωσε. Απεχθανόταν τις απόψεις του Μπερκ!Απεχθανόταν τον ίδιο τον Μπερκ, τον αποστάτη! Ήτανσιχαμερός! Ο Μπερκ, παλιός φίλος και οπαδός του Τζέιμς

Φοξ, τον οποίο η Τζούλιαν θαύμαζε πολύ, είχε ανακοινώσειπρόσφατα την τυπική αποχώρησή του από τους Ουίγους καιείχε γίνει, σχεδόν μέσα σε μια νύχτα, μια από τις ηγετικέςφυσιογνωμίες των Τόρι. Ήταν γνωστό ότι είχε γράψειαμέτρητες προκηρύξεις για τα δεινά της ΓαλλικήςΕπανάστασης, την οποία δε θεωρούσε τίποτε άλλο απόκαθαρή αναρχία. Υποστήριζε ότι η επανάσταση έπρεπε νασταματήσει αμέσως!

Πλημμυρισμένη από τρόμο, πήρε το γράμμα του Ντόμινικ καιάρχισε να το διαβάζει. Η αγωνία της ήταν τόση που δενμπορούσε ν’ αναπνεύσει κανονικά.

Και ξαφνικά σάστισε.

Ο Ντόμινικ ξεκινούσε γράφοντας: «Ξέρεις, καλέ μου φίλε, ότισε υποστηρίζω στις αρχές που μας ενώνουν, όπωςυποστηρίζω και το ότι είναι αναγκαίο να εμποδίσουμε αυτήτην επανάσταση έστω και να φτάσει στις ακτές τούτης τηςσπουδαίας, ελεύθερης χώρας. Ωστόσο, έχω σοβαρέςεπιφυλάξεις σε ό,τι αφορά την παρέμβαση του ΥπουργείουΕξωτερικών προκειμένου να καταπνι-γούν οι διαφωνίες σεόλη τη χώρα. Σε ένα κράτος σαν το δικό μας, η υγιήςσυζήτηση των αντίθετων απόψεων ενδυναμώνει τηνελευθερία. Δεν την αποδυναμώνει». Και πρόσθετε,«Προφανώς πρέπει να καταπνίγει η απροκάλυπτη καιαδιάντροπη υποκίνηση εξεγέρσεων, όμως υπάρχει μια

διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αναγνώριση τηςελευθερίας του λόγου και στην καταδίκη που ανατρεπτικούλόγου».

Συνέχιζε λέγοντας ότι η κοινωνική και πολιτική διάρθρωση■ιης Αγγλίας έπρεπε να. ενδυναμωθεί μέσω ήπιων,σταδιακών, σκρως απαραίτητων μεταρρυθμίσεων, όπως τοδικαίωμα ψήφου σε ευρύτερες πληθυσμιακές ομάδες και ηκαθιέρωση κατώτατού μισθού. Επίσης θεωρούσε ότι άξιζε ναμελετηθεί η ιδέα επιβολής φόρου εισοδήματος στουςπλούσιους.

«Σε παρακαλώ να σκεφτείς τις προτάσεις μου», κατέληγε.«Και μην αμφιβάλλεις ότι παραμένω αφοσιωμένος ολόψυχαστον πρωθυπουργό Πιτ και στο κόμμα των Τόρι και ότι θασυνεχίσω να κάνω ό,τι μπορώ για να εμποδίσω τουςριζοσπάστες και τους δημοκρατικούς να φέρουν τηνεπανάσταση στα εδάφη μας».

Η Τζούλιαν είχε μείνει εμβρόντητη. Ναι, ο Ντόμινικ ήταν κατάτης επανάστασης και σκόπευε να την πολεμήσει, αλλά δενήταν ο απόλυτος αντιδραστικός που νόμιζε. Εκείνη δεν ήταναντίθετη με τις σταδιακές και ήπιες μεταρρυθμίσεις στη χώρατης. Ήταν σίγουρη ότι τέτοιες μεταρρυθμίσεις δε θα γίνοντανποτέ -τα κυβερνώντα κόμματα είχαν πάρα πολλά να χάσουν.Ωστόσο οι απόψεις του Πάτζετ δεν της προκαλούσαναπέχθεια. Καθόλου!

Δεν είναι για σένα, Τζούλιαν. Πίστεψε με... Κάποια μέρα θαπαντρευτεί μια πλούσια ντεμπιτάντ...

Ρίγησε, παρ’ όλο που δεν κρύωνε. Είχε σημασία αν ο Πάτζετήταν υποστηρικτής της μεταρρύθμισης στη ΜεγάληΒρετανία; Καλά θα έκανε να μην ξεχνάει ποτέ ότι θα ήτανπάντα ο κόμης του Μπέντφορντ, και επομένως τόσοανώτερος της όσο ο πρίγκιπας για τη Σταχτοπούτα. Τοενδιαφέρον δεν ήταν αγάπη, και, ούτως ή άλλως, οι άντρεςτης τάξης του δεν παντρεύονταν από αγάπη!

Άφησε το γράμμα κάτω αναστατωμένη. Μήπως κατά βάθοςήθελε να παντρευτεί τον Πάτζετ;

Η καρδιά της άρχισε να βροντοχτυπάει.

Είχε χάσει κάθε διάθεση να γράψει στον Τομ. Θα έγραφε στηνΑμέλια, σκέφτηκε, νιώθοντας ξαφνικά δυστυχισμένη.

Η πένα δεν ήταν πια πάνω στο γραφείο. Κοίταξε στο πάτωμα,την είδε κι έσκυψε να την πιάσει, αλλά διαπίστωσε ότι η μύτητης είχε σπάσει και ήταν πια άχρηστη. Πήγε να τραβήξει ένασυρτάρι για να βρει άλλη πένα, παρ’ όλο που δεν ήθελε πιανα γράψει σε κανέναν.

Ήταν κλειδωμένο.

Προσπάθησε ν’ ανοίξει το πιο κάτω. Κι αυτό ήταν

κλειδωμένο. Ξαφνιάστηκε. Τι έκρυβε εκεί μέσα ο Πάτζετ; Ούτεπου ήθελε να το σκεφτεί -σίγουρα θα ήταν αναφορές από τονπόλεμο και πολεμικά μυστικά.

Χάρηκε που ήταν κλειδωμένο. Δεν ήθελε να τονκατασκοπεύει. Δοκίμασε το συρτάρι που ήταν από πάνω καιάνοιξε αμέσως. Είδε αρκετές πένες, καθώς και ένα πάκοφακέλους δεμένους με μαύρη κορδέλα.

Ο κομψός γραφικός χαρακτήρας στον επάνω φάκελο σίγουρα

ήταν γυναικείος.

Πάγωσε. Ήξερε ότι κοιτούσε ένα πακέτο με ερωτικές επι-

ατολες.

Έκλεισε αμέσως το συρτάρι. Ήξερε ότι δεν έπρεπε ναδιαβάσει αυτά τα γράμματα, αλλά το μυαλό της είχεθολώσει. Είχε αντίζηλο; Σίγουρα αυτά τα γράμματα ήτανπαλιά!

Να πάρει η οργή, κοιμόταν με τον Πάτζετ. Είχε δικαίωμα ναμάθει από ποιον ήταν τα γράμματα, αν ήταν πρόσφατα ή όχι.

Πήρε το πακέτο με χέρια που έτρεμαν, έλυσε την κορδέλα καιάνοιξε την πρώτη επιστολή. Ήταν από τη Ναντίν Ντ’Αρσάν.

Κοκάλωσε από την έκπληξη. Ντ’Αρσάν. Μήπως ήταν μιααπό τους εμιγκρέδες που ήθελε να βρει ο Μαρσέλ; Ήτανδυνατό; Το Ντ’Αρσάν ήταν συνηθισμένο ή ασυνήθιστοόνομα; Δεν μπορούσε να πιστέψει τη σύμπτωση.

Όμως αυτό το γράμμα ήταν από τη μνηστή του Πάτζετ.Αναρωτήθηκε αν η Ναντίν ήταν πράγματι νεκρή. Στο κάτωκάτω, όταν της είχε μιλήσει για τη μνηστή του,εξακολουθούσε να την εξαπατά.

Κοίταξε τρέμοντας πάνω από τον ώμο της, αλλά η πόρτα τουσαλονιού παρέμενε κλειστή. Άνοιξε το φάκελο, έβγαλε τογράμμα και το διάβασε.

15 Απριλίου 1791

Αγαττημένε μου Ντόμινικ, ξέρω ότι αποχαιρετιστήκαμε χθεςτο βράδυ, όμως δεν άντεξα. Η χθεσινή βραδιά ήταν υπέροχη,μια μαγική νύχτα κοντά σου πριν φύγω με τη μητέρα σου γιατη Γαλλία. Θα μπορούσα να χορεύω μαζί σου μέχρι τοξημέρωμα. Φυσικά θα ξέρεις ότι είσαι εκπληκτικός χορευτήςκαι ότι κάναμε όλα τα άλλα ζευγάρια να πρασινίσουν από τηζήλια τους!

Η Τζούλιαν ένιωσε το στομάχι της ν’ ανακατεύεται. Σχεδόν 'άκουγε το ζεστό, απαλό γέλιο της Ναντίν. Σχεδόν την έβλεπεμ’

ένα φόρεμα χορού, όμορφη και λαμπερή και τόσοερωτευμένη! Με μάτια θολά από τα δάκρυα, συνέχισε ναδιαβάζει.

Ξέρω ότι ανησυχείς λίγο για τις διακοπές μας στη Γαλλία,όμως επιθύμησα την πατρίδα μου, το ίδιο και η Κατρίν.Επιθύμησα τόσο το Παρίσι! Αγαπημένε μου, θα είμαστε καλάκαι θα γυρίσουμε πριν ακόμα καταλάβεις ότι φύγαμε! Σ’ευχαριστώ για τα λουλούδια και το ωραίο βραχιόλι.Σ’ευχαριστώ για την υπέροχη βραδιά. Μου λείπεις ήδη.

Με όλη μου την αγάπη,

Ναντίν

Η Τζούλιαν κοίταζε το γράμμα που κρατούσε στο χέρι της,χωρίς να βλέπει καθαρά τα κομψά, πλάγια γράμματα. ΗΝαντίν ήταν ερωτευμένη με τον Ντόμινικ. Και βέβαια ήταν.Δεν αμφέβαλλε καθόλου πως θα ήταν μια όμορφη, ευγενική,ζεστή γυναίκα. Ανταπέδιδε την αγάπη της ο Ντόμινικ;

Την αγαπάς ακόμα;

Όχι.

Ξαφνικά δεν τον πίστευε. Κάποτε της παρίστανε τον ΣαρλΜορίς και τώρα φοβόταν να τον πιστέψει, που να πάρει ηοργή! Ήταν η οικογένεια της Ναντίν στην Κορνουάλη; Ήταν

η Ναντίν στην Κορνουάλη;

Δίπλωσε πάλι το γράμμα με δάχτυλα που έτρεμαν. Θύμισεστον εαυτό της ότι είχε γραφτεί πριν δύο χρόνια. Προσπάθησενα τον καθησυχάσει -γιατί να της πει ο Ντόμινικ ότι η Ναντίνήταν πεθαμένη, αν δεν ήταν; Και ήταν απαίσιο να ελπίζει γιακάποιον να είναι πράγματι πεθαμένος, αλλά δε θα τον άφηνεούτε να την πλησιάσει αν ήταν αρραβωνιασμένος με κάποιαάλλη. Έβαλε το γράμμα στο φάκελο κι άρχισε να δένει τηνκορδέλα. Τα μάτια της ήταν θολά από τα δάκρυα. Η καρδιάτης είχε γεμίσει τρόμο. Κι εκείνη τη στιγμή άκουσε βήματαέξω από την πόρτα.

Πέταξε το πακέτο με τα γράμματα στο συρτάρι και το έκλεισεαπότομα. Καθώς σηκωνόταν, ο Ντόμινικ μπήκε στο δωμάτιοκαι την είδε. Την κοίταξε έκπληκτος.

Η Τζούλιαν πήρε με δυσκολία μια βαθιά ανάσα.

Εκείνος μισόκλεισε τα μάτια του.

«Ήθελα να γράψω στον Τομ», του είπε, αλλά την ίδια στιγμήκατάλαβε ότι δεν έπρεπε να πει τίποτα.

«Μάλιστα». Ο τόνος του ήταν άχρωμος, το πρόσωπό τουανέκφραστο. .

Η Τζούλιαν έγλειψε τα χείλη της. «Έψαχνα για πένα».

Σταμάτησε, καταλαβαίνοντας το λάθος της. Αλλά πρώτηφορά στη ζωή της ήταν τόσο ταραγμένη.

«Η πένα είναι εκεί, πάνω στο γραφείο».

Το πρόσωπο του Ντόμινικ ήταν μια μάσκα απάθειας, όμως ηΤζούλιαν ήξερε ότι είχε καταλάβει πως έψαχνε τα πράγματάτου. «Είναι σπασμένη».

«Μάλιστα», είπε ήρεμα εκείνος.

Για μερικές στιγμές κοίταζαν ο ένας τον άλλο. Η Τζούλιανήθελε να του κάνει ερωτήσεις, όμως αν τον ρωτούσε για τημνηστή του, θα καταλάβαινε ότι διάβαζε τα γράμματά του.

«Με κατασκόπευες;» ρώτησε τελικά ο Ντόμινικ.

«Όχι!» φώναξε εκείνη.

Έγινε μια μεγάλη παύση. Η ένταση στο δωμάτιο ήταναφόρητη. «Σκέφτηκα ότι μπορεί να ήθελες να πάρεις πρωινό.Δυστυχώς, δεν μπορώ να σου κάνω παρέα. Ο δίσκος είναιστο δωμάτιό σου».

Η Τζούλιαν απομακρύνθηκε από το γραφείο. Εκείνος δεν τηνπλησίασε. Δεν επιχείρησε να την αγκαλιάσει. Δεν αντάλλαξανευχάριστους χαιρετισμούς ούτε μίλησαν για τη φλογερήβραδιά που είχαν ζήσει. Το βλέμμα του ήταν επίμονο και

διερευνητικό -ήταν καχύποπτο.

Η Τζούλιαν ευχήθηκε να μην είχε ψάξει ποτέ το γραφείο του,να μην είχε δει ποτέ εκείνα τα γράμματά.

* * *

Η έκπληξη της Τζούλιαν ήταν αφάνταστη καθώς πλησίαζεστο σαλόνι όπου την περίμενε ο Σεμπάστιαν Γουόρλοκ. Δεθυμόταν πότε είχε δει για τελευταία φορά το θείο της -ίσωςήταν δέκα ή έντεκα χρονών παιδί. Αλλά η Αμέλια είχε πει ότιαυτός και ο Λούκας είχαν στενή σχέση. Ο Λούκας πρέπει νατου είχε πει ότι εμενε στο Μπέντφορντ Χάουζ. Σκέφτηκε πωςήταν τυχερή που

της δινόταν η ευκαιρία να γνωρίσει τον αδερφό της μητέραςτη^ αλλά καθώς ακολουθούσε τον Ζεράρ στο διάδρομοθυμήθηκε όή δεν είχε πάει ποτέ να δει τη μητέρα της.

Ο Σεμπάστιαν Γουόρλοκ στεκόταν μπροστά στον καναπέ τουμικρού γαλάζιου σαλονιού με τις άσπρες πινελιές. Η Τζούλιανκοντοστάθηκε. Ήταν ένας μελαχρινός, ωραίος και κάπωςτρομα-κτικός άντρας. Έδειχνε λίγο ανυπόμονος. Τα ρούχατου ήταν όλα σε μουντό καφέ χρώμα και δε φορούσεπερούκα, κάτι που έδειχνε ή αδιαφορία για τη μόδα ήοικονομική στενότητα. Έχοντας δει το σπίτι του στο Λονδίνο,η Τζούλιαν υποψιάστηκε ότι ίσχυε το πρώτο. Δεν τον

αναγνώρισε.

Για μερικές στιγμές εκείνος απλώς την κοιτούσε από τηνκορφή μέχρι τα νύχια σαν να την αξιολογούσε. Η Τζούλιαναιφνιδι-άστηκε.

Τελικά της χαμογέλασε φευγαλέα κι ύστερα προχώρησε γιανα τη χαιρετήσει πιάνοντας το χέρι της. «Πέρασε πολύςκαιρός, Τζούλιαν», είπε. Υποκλίθηκε και την άφησε.

«Ναι, πέρασε πολύς καιρός», επανέλαβε εκείνη, νιώθονταςμια παράξενη ένταση. Θύμισε στον εαυτό της ότι αυτός οάνθρωπος επέτρεπε στον Λούκας να μένει στο σπίτι του καιότι ο αδερφός της τον συμπαθούσε. «Η επίσκεψή σας ήτανμια έκπληξη, αλλά ευχάριστη».

Εκείνος την κοίταξε πάλι προσεκτικά. «Εσύ είσαι η έκπληξη,αγαπητή μου. Είσαι πανέμορφη, μου θυμίζεις πάρα πολύ τημητέρα σου».

Η έντασή της μεγάλωσε, παρ’ όλο που ήξερε ότι η μητέρα τηςήταν καλλονή στα νιάτα της. «Νομίζω ότι υπερβάλλετε».

«Μόλις επισήμανα ότι είσαι χάρμα οφθαλμών». Ο Γουόρλοκύψωσε το φρύδι του.

«Σίγουρα θα ξέρετε ότι η μητέρα είναι πνευματικά διαταραγ-μένη».

«Ναι, το ξέρω. Όπως ξέρω ότι εσύ είσαι μια ατίθασηδιανοούμενη».

Η Τζούλιαν δεν ήξερε τι να πει. Κομπλιμέντο ήταν αυτό; Είχεπει τίποτε άλλο ο Λούκας; Ο αδερφός της ποτέ δε θααποκάλυπτε τις πολιτικές της πεποιθήσεις σε κάποιον άλλοεκτός από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον, σκέφτηκε.«Με ενδιαφέρουν πάρα

Λθλλά πράγματα. Είμαι φανατική αναγνώστρια, αλλά δενπρολαβαίνω ν’ ασχοληθώ με όλα μου τα ενδιαφέροντα».

Το πρόσωπο του Γουόρλοκ ήταν ανέκφραστο. «Νομίζω ότιμου ανέφερε κάτι τέτοιο ο Λούκας».

Η Τζούλιαν άρχισε ν’ ανησυχεί, παρ’ όλο που δεν υπήρχεχόγος. Γιατί τη συζητούσε ο Λούκας; Είχε μιλήσει και για τηνΑμέλια; «Και η αδερφή μου διαβάζει πολύ, αλλά τηςαρέσουν περισσότερο τα μυθιστορήματα, όχι οι εφημερίδες»._

«Δεν ήρθα εδώ για να δω την Αμέλια».

«Πολύ ευγενικό εκ μέρους σας που ήρθατε», είπε αμήχανα ηΤζούλιαν. «Θα σας πρόσφερα ένα αναψυκτικό, αλλά είμαιφιλοξενούμενη».

«Δε χρειάζομαι αναψυκτικό. Πώς αισθάνεσαι μετά τη

δοκιμασία σου;»

Σε τι ακριβώς αναφερόταν; Απολάμβανε να της προκαλείαβεβαιότητα και σαστιμάρα; Γιατί η Τζούλιαν άρχιζε νακαταλαβαίνει ότι δεν είχε έρθει για κοινωνική επίσκεψη. «Σαςείπε ο Λούκας ότι ήμουν άρρωστη;»

«Ο Λούκας ανησυχεί πολύ για σένα».

Η Τζούλιαν ένιωσε την καρδιά της να πλημμυρίζει τρόμο.

«Κι εγώ ανησυχώ». Της έκανε νόημα να καθίσει στονκαναπέ.

Εκείνη κάθισε, φοβούμενη το χειρότερο. Δεν μπορεί να είχεπει ο Λούκας στο θείο τους ότι την είχαν συλλάβει, γιατί έτσιθα αποκάλυπτε τις ριζοσπαστικές πεποιθήσεις της. «ΟΛούκας διαχειρίζεται την περιουσία και τα οικογενειακάθέματα. Πάντα ανησυχεί, συχνά χωρίς λόγο». Χαμογέλασεβεβιασμένα, ελπίζοντας να έκλεινε το θέμα.

Της χαμογέλασε και ο θείος της, αλλά χωρίς ζεστασιά ήκαλοσύνη. «Τζούλιαν, έχω πολύ λίγο χρόνο στη διάθεσήμου. Ήρθα εδώ για δύο λόγους. Ο ένας είναι η συγγενικήανησυχία μου για σένα».

Εκείνη χαμογέλασε ξανά. Ο Λούκας του είχε πει ότι ήτανάρρωστη, σκέφτηκε. «Ήμουν λίγο άρρωστη πρόσφατα, αλλά

έχω αρχίσει να συνέρχομαι τελείως. Καλοσύνη σας πουενδιαφέρεστε».

«Μιλάω για τις συναναστροφές σου με ριζοσπάστες,αγαπητή μου».

Η Τζούλιαν πάγωσε.

«Μιλάω για το Σύλλογο των Φίλων του Λαού στηνΚορνουάλη, για τη λέσχη της Ρυ ντε λα Σεν στο Παρίσι, γιατη συμμετοχή σου στο συνέδριο του Νιούγκεΐτ στις αρχές τηςεβδομάδας... και για τη σύλληψη και τη φυλάκισή σου στονΠύργο του Λονδίνου».

Η Τζούλιαν σηκώθηκε, αλλά ο Γουόρλοκ την έπιασε από τομπράτσο και την ανάγκασε να ξανακαθίσει. «Δε χρειάζεται ναμε φοβάσαι. Στο κάτω κάτω, είμαι θείος σου».

«Πώς μπόρεσε να σας τα πει όλα αυτά ο Λούκας;» φώναξεεκείνη.

«Πρώτα απ’ όλα θέλω να με ακούσεις -και να με ακούσειςκαλά. Έχω να σας επισκεφθώ χρόνια, Τζούλιαν, όμως αυτόδε σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρομαι για την τύχη σας. Και αυτήτη φορά ήσουν πολύ τυχερή που ένας σπουδαίοςαριστοκράτης σαν τον Μπέντφορντ έσπευσε να σεβοηθήσευ>.

Η Τζούλιαν πήρε μια βαθιά εισπνοή. Ο θείος της υποψιαζότανότι είχαν σχέση. Ήταν βέβαιη γι’ αυτό.

«Πιστεύετε πραγματικά ότι μπορείτε να ανατρέψετε τηνκυβέρνηση της Βρετανίας; Εδώ δεν είναι Γαλλία. Δεν είμαστεέτοιμοι -ή ώριμοι- για επανάσταση. Μόνο μία απ’ αυτές τιςτρεις πιθανές καταλήξεις μπορούν να έχουν οι ριζοσπάστεςσαν εσένα, Τζούλιαν: φυλάκιση, εξορία ή εκτέλεση».

«Προσπαθείτε να με τρομάξετε», φώναξε η Τζούλιαν. «Δενκαταλαβαίνω γιατί σας είπε ο Λούκας όλα μου τα μυστικά!»

«Μπορείς να παραδεχτείς ότι ηττήθηκες και να απαρνηθείςτο σκοπό σου;» Το βλέμμα του Γουόρλοκ ήταν σκληρό καιευθύ.

Η Τζούλιαν έτρεμε από φόβο. «Όχι, δεν μπορώ. Δεν μπορώ,δε θέλω να παραδεχτώ ότι ηττήθηκα. Και δεν απαρνούμαιτίποτα, κύριε!» Σηκώθηκε πάλι.

Σηκώθηκε κι εκείνος. «Τότε άκουσέ με πολύ καλά. Δενπαίζεις ένα παιχνίδι με χαρτιά. Παίζεις ένα παιχνίδι πουεπηρεάζει ανθρώπινες ζωές και προκαλεί το θάνατό τους».

Της πήρε μερικές στιγμές να χωνέψει αυτή τη φρικτή δήλωση.«Δεν παίζω κανένα παιχνίδι!»

«Ναι, παίζεις. Παίζεις ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι, αγαπητή

μου. Είναι ένα παιχνίδι όπου είμαστε εμείς εναντίον αυτών.Είναι ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου. Τα στοιχήματα είναιπολύ υψηλά, κι αν επχμείνεις να παίζεις, πρέπει να το κάνειςμε μεγάλη

πΡ<Η Τζούλιαν ήθελε να σταματήσουν αυτή τη συζήτηση,αλλά χ0ν κοιτούσε σχεδόν σαν υπνωτισμένη.

«Έχεις μέλλον», είπε απαλά εκείνος. «Είσαι γενναία».

«Τι θέλετε από μένα;»

«Αυτό το παιχνίδι είναι σαν το σκάκι. Κάνουμε μια κίνηση,εκείνοι απαντούν. Αποσύρω τον Πάτζετ. Εσύ γράφεις στουςΠα-ριζιάνους Ιακωβίνους. Εγώ ψάχνω να εντοπίσω ένανπροδότη. Εσύ ψάχνεις να εντοπίσεις μια οικογένεια. Είναι έναπαιχνίδι, ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι, και όλοι είμαστεπαίκτες».

Ήξερε ότι της είχαν ζητήσει να εντοπίσει την οικογένειαΝτ’Αρσάν στην Κορνουάλη; Η Τζούλιαν είχε μείνεικατάπληκτη. Τη θεωρούσε προδότρια;

Και τι ακριβώς ήταν εκείνος; Δεν πίστευε ότι ο Γουόρλοκήταν απλώς ο κάτοχος μιας μικρής περιουσίας.

«Φοβήθηκες όταν ο Ρομπ Λότον εισέβαλε σ’ εκείνο το

συνέδριο; Φοβήθηκες όταν σε φυλάκισαν στον Πύργο;» τηρώτησε σε ήπιο τόνο.

«Ασφαλώς και φοβήθηκα!» φώναξε εκείνη.

«Ωραία. Αν επιμείνεις να παίζεις, τότε πρέπει να φοβάσαι,γιατί ο φόβος σε κάνει προσεκτικό!»

«Τι σημαίνει αυτό;»

Ο Γουόρλοκ την κοίταξε για μερικές στιγμές. «Το ΒρετανικόΣυνέδριο των Εκπροσώπων του Λαού έληξε πριν ακόμααρχίσει. 0 Τομ Τρέιτον συνελήφθη στο Εδιμβούργο μαζί μεάλλους τρια-κόσιους συμμετέχοντες».

Η Τζούλιαν έβγαλε ένα επιφώνημα κατάπληξης.

Η έκφραση του Γουόρλοκ σκλήρυνε. «Θα δικαστούν επίεσχάτη προδοσία, Τζούλιαν».

Η Τζούλιαν δυσκολευόταν να συνειδητοποιήσει αυτά που τηςελεγε. Πώς είχε συμβεί αυτό; Ύστερα κατάλαβε σε τι φρικτόκίνδυνο βρισκόταν ο Τομ. «Αυτό είναι αδίκημα πουτιμωρείται με απαγχονισμό!»

«Σωστά».

«Πρέπει να ελευθερώσω τον Τομ!»

Ο Γουόρλοκ χαμογέλασε αργά. «Μια τέτοια αντίδραση ήλπι-ζα να δω».

Καθώς τον κοιτούσε, δεν ένιωθε τίποτε άλλο εκτός απότρόμο.

«Μπορώ να βοηθήσω τον Τρέιτον», είπε ο Γουόρλοκ.

Οι ελπίδες της αναπτερώθηκαν. «Τότε κάντε το, σαςπαρακαλώ!»

Ο Γ ουόρλοκ κούνησε ελαφρά το κεφάλι του. «Θα φροντίσωνα ελευθερωθεί και να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες... ανκάνεις κάτι για μένα».

Ο τρόμος της Τζούλιαν επέστρεψε δριμύτερος. «Τι θέλετε νακάνω;»

«Θέλω να συνεχίσεις να πηγαίνεις στις συγκεντρώσεις τωνριζοσπαστών. Και μετά θα μου δίνεις αναφορά».

Της πήρε μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβει. «Θέλετε νακατασκοπεύω τους φίλους και συντρόφους μου;»

«Ακριβώς».

Για μια στιγμή τον κοίταξε κατάπληκτη. Ύστερα άρχισε ναοργίζεται. «Η επίσκεψή σας δεν έχει τίποτα οικογενειακό.

Θέλετε να με χρησιμοποιήσετε. Είστε αχρείος!» φώναξε. «ΟΛούκας ξέρει τι μου ζητάτε;» λ

«Σίγουρα όχι, και θα σου πρότεινα να κρατήσεις αυτή τησυζήτηση για τον εαυτό σου».

«Σκοπεύω να πω στον Λούκας αμέσως πόσο φρικτός είστε!»

«Δε θα ήταν καθόλου συνετό, Τζούλιαν. Θυμήσου, έχω αυτόπου θέλεις -τη δυνατότητα να ελευθερώσω τον Τομ». Τοβλέμμα του σκλήρυνε. «Μπορώ να κάνω πολλά σε κάτιριζοσπάστες σαν τον Τρέιτον, αγαπητή μου. Και κανένα απ’αυτά δε θα είναι ευχάριστο, αν δεν υπακούσεις, αν μιλήσειςστον αδερφό σου, αν ο Τρέιτον παραμείνει στη φυλακή».

Η Τζούλιαν κατάλαβε τελικά τι εννοούσε. Θα έκανε κακόστον Τομ αν του εναντιωνόταν. «Είσαστε ανελέητος!»

«Ναι, είμαι. Έχουμε πόλεμο, Τζούλιαν».

Εκείνη άρχισε να κουνάει το κεφάλι της. Αλλά όσο κι ανήθελε να του αρνηθεί, αναρωτιόταν μέχρι πού μπορούσε ναφτάσει. Θα βασάνιζε πράγματι τον Τομ αν δε δεχόταν να τονβοηθήσει;

«Πρέπει να φύγω», είπε ευχάριστα ο Γουόρλοκ. Η Τζούλιανήθελε να τον φτύσει, όμως αντί να το κάνει καθόταν και τονκοι-

τούσε καθώς έπαιρνε το δίκωχο καπέλο του. «Σου προτείνωνα ρεφτείς πολύ τον καημένο τον Τρέιτον, που είναιολομόναχος Ατό κελί του, στο έλεος των δεσμοφυλάκωντου», πρόσθεσε και προχώρησε προς την πόρτα τουσαλονιού. «Ή καλύτερα σκέψου τον Τρέιτον να ταλαντεύεταιστην κρεμάλα, μια που σίγουρα θα κριθεί ένοχος αν δενπαρέμβω».

Εκείνη τον κοιτούσε άφωνη. Πόσο μισούσε το θείο της.

«Δεν είμαι τόσο κακός, Τζούλιαν. Στην πραγματικότητα είμαιπατριώτης, και θα κάνω ό,τι πρέπει να κάνω για να κρατήσωαυτή τη χώρα ασφαλή». Φόρεσε το καπέλο του και τηςέγνεψε ευγενικά. «Περιμένω απάντησή σου μέχρι το τέλος τηςβδομάδας».

Η Τζούλιαν τον παρακολούθησε να φεύγει. Ύστερα έτρεξεστην πόρτα, την έκλεισε με δύναμη και σωριάστηκε πάνω της.

Καθώς ακολουθούσε τον υπηρέτη των Ντ’Αρσάν στο σαλόνιόπου θα περίμενε τη Ναντίν, ο Ντόμινικ θυμόταν τηνΤζούλιαν να κλείνει το δεξί συρτάρι του γραφείου του ότανείχε σταματήσει στην πόρτα του δωματίου. Ένιωσε ένασφίξιμο στο στομάχι Έψαχνε το γραφείο του.

Δεν μπορεί να τον κατασκόπευε για λογαριασμό τωνριζοσπαστών φίλων της. Από την άλλη μεριά, του είχε πειήδη ότι οι Ιακωβίνοι φίλοι της στο Παρίσι της είχαν ζητήσεινα εντοπίσει μια οικογένεια εμιγκρέδων που είχε εγκατασταθείστην Κορνουάλη. Τι άλλο μπορεί να της είχαν ζητήσει;

Δεν ήθελε να το πιστέψει.

Η Ναντίν εμφανίστηκε στην πόρτα του δωματίου, διακόπτο-ντας τις δυσάρεστες σκέψεις του. Φορούσε ένα ανοιχτό ροζφόρεμα που αναδείκνυε τα σκούρα χρώματά της και τοχαμόγελό της φώτιζε τα μάτια της. Εκείνη τη στιγμή τουθύμισε τη γυναίκα που γνώριζε από παιδί. Όμως η διάθεσήτου δεν καλυτέρεψε. Η Ναντίν ήταν φίλη και σύμμαχος· τηνεμπιστευόταν απόλυτα· θα της εμπιστευόταν ακόμα και τηζωή του. Αλλά δεν μπορούσε να εμπιστευτεί την Τζούλιαν, τηγυναίκα που ήταν ερωμένη του -τη γυναίκα για την οποίαενδιαφερόταν.

«Αναρωτιόμουν πότε θα ξανάρθεις», του είπε, με την απορίανα καθρεφτίζεται στα μάτια της.

Ο Ντόμινικ την πλησίασε, της έπιασε τα χέρια και τη φίλησεκαι στα δυο μάγουλα. «Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να τοζη· τήσεις».

«Σκέφτηκα ότι χρειαζόμασταν και οι δύο λίγο χρόνο για να

συνηθίσουμε στην ιδέα ότι ανταμώσαμε ξανά ύστερα απόέναν τόσο μακροχρόνιο χωρισμό».

0 Ντόμινικ την οδήγησε στον καναπέ. Η Ναντίν ήταν πάνταευγενική και συγκρατημένη. Το σχόλιό της δεν τον εξέπληξε.«Πάντα σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο. Κι εγώ χρειαζόμουνλίγο χρόνο για να προσαρμοστώ στις καινούριες συνθήκες».

Εκείνη τον κοίταξε προσεκτικά καθώς καθόταν στον καναπέ.Του έπιασε το χέρι και το χτύπησε τρυφερά, μια συνήθεια πουο Ντόμινικ είχε ξεχάσει. «Καταλαβαίνω ότι είσαιπροβληματισμένος, Ντομ», του είπε. «Φαίνεται στα μάτιασου».

Εκείνος δίστασε. Σκόπευε να της μιλήσει για την Τζούλιαν,αλλά έπρεπε να θίξει προσεκτικά το θέμα. «Έχω πολλά στομυαλό μου σε σχέση με τον πόλεμο και την επανάσταση».

«Υπάρχουν νέα;»

«Πάντα υπάρχουν νέα. Ο Δούκας της Υόρκης αποφάσισε ναπολιορκήσει τη Δουνκέρκη, η οποία θα ήταν σπουδαίοτρόπαιο για το Λονδίνο. Όμως εγώ πιστεύω ότι θα έπρεπε ναεισβάλει στο Παρίσι».

«Συμφωνώ. Ο δρόμος προς το Παρίσι δε θα μείνει ανοιχτόςεπ’ αόριστον, αλλά δεν είμαι στρατηγός». Ανασήκωσε τουςώμους της και έμεινε για λίγο σιωπηλή. «Τι συμβαίνει;»

Τελικά ο Ντόμινικ χαμογέλασε. «Μου έχει γίνει συνήθεια ναμελαγχολώ, Ναντίν».

Εκείνη δεν του ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Έχουμε αλλάξεικαι οι δύο πάρα πολύ, έτσι δεν είναι; Μετά απ’ όσα περάσαμε,νιώθω σαν να χόρευα εκείνες τις μακρινές νύχτες με κάποιονάλλο, κάποιον που δεν είχε πραγματικές έγνοιες, που δενήξερε τι σημαίνει πόλεμος και θάνατος».

«Κι εγώ έτσι αισθάνομαι. Ήμασταν τόσο αθώοι τότε. Ναφανταστείς ότι θεωρούσα κρίση την αδυναμία κάποιουενοικιαστή να πληρώσει το ενοίκιό του... Δεν πίστευα ότιήσουν μικρή ή αφε-ήζ όταν αρραβωνιαστήκαμε, αλλά τώραείσαι πολύ πιο πεπει-Ραμενη, σχεδόν σαν να είσαι μια τελείωςδιαφορετική γυναίκα».

Η Ναντίν κούνησε το κεφάλι της. «Ούτε εγώ αναγνωρίζω πιαεκείνο το νεαρό κορίτσι. Δεν είχε ιδέα πόση δυστυχία καισκλη-Ρ°τητα υπάρχει στον κόσμο. Δεν είχε ανησυχίες, δενείχε σκοτούρες. Ήταν διαρκώς χαρούμενη! Ποιος είναιδιαρκώς χαρούμενος Ντόμινικ; Κι εμένα μου έχει γίνεισυνήθεια να μελαγχολώ».

«Σήμερα δείχνεις αρκετά χαρούμενη».

«Επειδή είμαι μαζί σου. Άλλαξες θέμα έξυπνα, αλλά όχιαρκε. τά έξυπνα. Λοιπόν, τι σε απασχολεί πραγματικά;»

Ο Ντόμινικ κατάλαβε ότι δεν υπήρχε τρόπος να αποφύγει χησυζήτηση. Κοίταξε για λίγες στιγμές τη Ναντίν και πρόσεξεότι τ0 βλέμμα της ήταν σοβαρό, ερευνητικό. «Πρέπει νασυζητήσουμε για τη σχέση μας, Ναντίν, όμως δε θέλω να σεστενοχωρήσω. Δεν είναι αυτή η πρόθεσή μου. Πέρασες πάραπολλά».

Εκείνη ακούμπησε το χέρι της στο μπράτσο του. «Πάντα ήμα-σταν ειλικρινείς μεταξύ μας. Αρνούμαι να είμαι κάτι άλλομαζί σου. Αν υπάρχει κάτι που θέλεις να πεις, πρέπει να τοπεις, έστω κι αν νομίζεις ότι θα με στενοχωρήσει,. Μπορεί ναεκπλαγείς Ντόμινικ. Πολύ λίγα πράγματα με στενοχωρούντώρα πια, εκτός από το θάνατο και την αναρχία, τον πόλεμοκαι την επανάσταση».

Είχε δίκιο. Πάντα ήταν ειλικρινείς μεταξύ τους, και είχε έρθεινα της μιλήσει για την Τζούλιαν. Της το χρωστούσε -τοχρωστούσε στην Τζούλιαν. «Δεν ήταν αλήθεια αυτό που είπαστους δικούς σου, ότι ήμουν τους προηγούμενους μήνεςστην επαρχία».

Η Ναντίν χαμογέλασε. «Το ξέρω». Σηκώθηκε, πήγε στηνπόρτα του σαλονιού και κοίταξε στο διάδρομο. Ύστερα τηνέκλεισε και γύρισε στον καναπέ. «Στη Γαλλία ήσουν όλοαυτό τον καιρό;» τον ρώτησε.

Όμως εκείνος θορυβήθηκε. «Πιστεύεις ότι σε

κατασκοπεύουν;»

Δίστασε να του απαντήσει. «Έχουμε πολλά νασυζητήσουμε».

Ο Ντόμινικ την κοίταξε έκπληκτος. Φοβόταν ότι τηνπαρακολουθούσαν μέσα στο ίδιο της το σπίτι; «Γιατί να σεκατασκοπεύουν;»

«Πες μου πρώτα γιατί θεώρησες σκόπιμο να πεις ψέματαστους δικούς μου». Χαμογέλασε φευγαλέα. «Επίσης θέλω ναμάθω τι έκανες στη Γ αλλία και πόσο καιρό έμεινες εκεί».Κάθισε πάλι δίπλα του.

«Έμεινα ενάμιση χρόνο», απάντησε ο Ντόμινικ. Στο μυαλότου άρχισαν να σχηματίζονται ακαθόριστες, θολές,τρομακτική εικόνες, όμως τις έδιωξε αποφασιστικά. «Ότανβρήκα την Κθ· τρίν στο Παρίσι και δεν μπόρεσα να βρωεσένα, την έφερα ξανο

ν Αγγλία. Ήταν τέλη Νοεμβρίου». Η μητέρα του και η Ναντίν

'ν πάει στη Γαλλία την άνοιξη του 1791. «Έπειτα γύρισα γιανα συνεχίσω να ψάχνω για σένα. Εγκατέλειψα τηνπροσπάθεια μετά από αρκετούς μήνες, αλλά ως τότε είχαγίνει πια ο Ζαν Καρέ ιδιοκτήτης καταστήματος ειδώντυπογραφείου και Ιακωβίνος. Είχα μάθει τόσα πολλά γιατους Ιακωβίνους, συμπεριλαμβανομένων αυτών της Εθνικής

Συνέλευσης, που κατάλαβα ότι έπρεπε να μείνω, να συνεχίσωνα παριστάνω κάποιον άλλο και να στέλνω στην πατρίδαόσες πληροφορίες συγκέντρωνα». Σταμάτησε, καθώςθυμόταν τους γείτονές του, τους οποίους ήταν αναγκασμένοςνα εξαπατά σε καθημερινή βάση. Έπινε τσάι με τον αρτοποιόπανηγυρίζοντας για τη μια νίκη των δημοκρατικών μετά τηνάλλη, αλλά ήταν προσποίηση. Γύριζε στο κατάστημά του,έκλεινε για το βράδυ και γινόταν πάλι ο Ντόμινικ Πάτζετ.

«Συνέχισε», ψιθύρισε η Ναντίν.

«Αλλά την άνοιξη άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες γιαεξέγερση στην κοιλάδα του Λίγηρα. Μπορείς να φανταστείςπόσο αναστατώθηκα -και ενθουσιάστηκα. Αυτές οι φήμεςπεριλάμβαναν το όνομα του αντιστασιακού ηγέτη -τουΖακλέν».

Η Ναντίν τον κοίταξε κατάπληκτη. «Ο Μισέλ;» είπε μεκομμένη την ανάσα. «Ο Μισέλ -ο δικός μας Μισέλ- είναιεπικεφαλής των εξεγερμένων στη Βανδέα;»

«Ναι. Ο Μισέλ είναι ζωντανός και καλά και πολεμάειθαρραλέα το γαλλικό στρατό σε κάθε ευκαιρία. Εντάχθηκαστην ομάδα του τον περασμένο Μάιο».

«Ήσουν στο Σομύρ;»

«Αιχμαλωτίσαμε μια ολόκληρη μεραρχία στις αρχές Μαΐου

και στη συνέχεια σταθεροποιήσαμε τον έλεγχο στο ποτάμι καιστην πόλη τον Ιούνιο». Ήξερε ότι έπρεπε να συγκρατήσει τιςαναμνήσεις του, αλλά είχαν αρχίσει να πλημμυρίζουν τομυαλό του. Θυμήθηκε τους νεκρούς και αυτούς που πέθαινανσ’ ένα ποτάμι αίματος, τον πατέρα Πιερ άψυχο στα χέρια του,τον Μισέλ να ουρλιάζει ότι έπρεπε να υποχωρήσουν.

«Ντόμινικ». Η Ναντίν του άγγιξε το μάγουλο, κοιτάζοντάς τ°ν με ανησυχία.

Εκείνος γύρισε απότομα στο παρόν. «Με συγχωρείς. Ηττηθή-Καμε έξω από τη Νάντη στα τέλη Ιουνίου».

«Το έμαθα. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήσουν εκεί. Πέθανανχιλιάδες! Πώς είναι ο Μισέλ;»

«Την τελευταία φορά που τον είδα ήταν σώος και αβλαβήςΚαι αποφασισμένος».

«Υπάρχει τρόπος να του στείλω ένα γράμμα;»

Ο Ντόμινικ ξαφνιάστηκε.

«Είναι φίλος μου, τον ξέρω χρόνια».

«Ναι, υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσεις μαζί του», είπε οΝτόμινικ διατακτικά.

Η Ναντίν πήρε και τα δυο του χέρια στα δικά της. «Τα νέαείναι άσχημα, έτσι;»

«Θυμάσαι τον πατέρα Πιερ;»

«Και βέβαια τον θυμάμαι. Πάντρεψε τον ξάδερφό μου τονΛυ-σιέν, κήδεψε τη μητέρα μου».

«Πέθανε στην τελευταία μάχη».

«Μα ήταν ηλικιωμένος! Πολεμούσε το γαλλικό στρατό;»

Ο Ντόμινικ έγνεψε καταφατικά και την αγκάλιασε από τουςώμους.

Εκείνη έτρεμε, αλλά έμεινε στην αγκαλιά του όπως θα έκανεκαι πριν δύο χρόνια. Έβγαλε από την τσέπη του σακακιού τουτο μαντίλι του και της το έδωσε. Η Ναντίν το πήρε καισκούπισε τα μάτια της. Ο Ντόμινικ είδε ότι ήταναποφασισμένη να μην κλάψει. «Πότε θα τελειώσει αυτός οαναθεματισμένος πόλεμος;» είπε θυμωμένη.

«Δεν ξέρω».

Τραβήχτηκε και ο Ντόμινικ την άφησε, αλλά γύρισε και τονκοίταξε. «Ο πόλεμος με άλλαξε, Ναντίν», της είπε. «Άλλαξεκαι τη ζωή μου».

«Είναι φυσικό. Κανείς δεν μπορεί να παραμείνει ο ίδιος. Δεγίνεται, αν έχεις ζήσει έστω και μια μάχη, μια αναταραχή».Πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Ούτε εγώ είμαι η ίδια».

«Αλλά εξακολουθείς να είσαι μια ωραία και έξυπνη γυναίκα -περισσότερο από ποτέ. Εξακολουθείς να είσαι ξεχωριστή».

Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και καρφώθηκαν επάνω του.«Γιατί είμαι σίγουρη ότι ετοιμάζεσαι να με απογοητεύσεις μεκάποιο τρόπο;»

Εκείνος δυσκολευόταν να μιλήσει. «Τα αισθήματά μου γιασέ-α δεν έχουν αλλάξει. Είμαι ο πιο θερμός θαυμαστής σου,ο πιο πιστός φίλος σου. Όμως άλλαξα, Ναντίν. Άλλαξα πάραπολύ και §ε θα μπορέσω ποτέ ξανά να πάω μαζί σου απόχορό σε χορό».

Εκείνη τον κοιτούσε με τα χέρια της ενωμένα. «Θα ήθελα πο-χύ να πάω σ’ ένα χορό. Αλλά θα μου φαινόταν κάπωςγελοίο. Τι

προσπαθείς να μου πεις;»

«Δεν μπορώ να σε παντρευτώ προς το παρόν. Για να είμαιειλικρινής, δεν ξέρω αν θα ξανασκεφτώ ποτέ να παντρευτώ».·

Η Ναντίν τον κοιτούσε έκπληκτη, όμως κατά τ’ άλλα ο

Ντόμινικ δεν μπορούσε να καταλάβει τι σκεφτόταν. Κάποτεήταν τόσο διάφανη! «Ξέρω ότι υπάρχουν συμβόλαια. Ξέρωότι έδωσα το λόγο μου. Αλλά ο γάμος είναι πια κάτιανέφικτο».

«Καταλαβαίνω. Θα γυρίσεις στη Γαλλία, έτσι δεν είναι; Θαεπιστρέφεις στο κατάστημά σου και στη ζωή σου ως ΖανΚαρέ».

Το ψέμα έφτασε μέχρι την άκρη της γλώσσας του, αλλά τηνήξερε πολύ καιρό, έτσι της εμπιστεύτηκε το μυστικό του. «Θαχρησιμοποιήσω άλλο όνομα».

Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα. «Θέλω να έρθω μαζί σου».

«Αποκλείεται!» της είπε κατάπληκτος. Περίμενε ότι μπορείνα τον ικέτευε να συνεχίσουν τον αρραβώνα τους, αλλά όχιαυτό. «Γιατί θέλεις να γυρίσεις στη Γαλλία; Δεν έχει σχέση μετον αρραβώνα μας, έτσι δεν είναι;»

Η Ναντίν σηκώθηκε, τα σκούρα μάτια της έλαμπαν. «Όχι, δενέχει σχέση. Πρέπει να σου πω κι εγώ την ιστορία μου, Ντομ.Τραυματίστηκα άσχημα στην αναταραχή, αλλά τα σπασμένακόκαλα γιατρεύονται σε λίγους μήνες, όχι σε ενάμιση χρόνο».

Εκείνος την κοιτούσε. Είχε αναρωτηθεί γιατί είχε κάνει τόσοκαιρό να επιστρέφει στη Βρετανία.

«Με έσωσε από τον όχλο ένας ευγενικός καταστηματάρχης»,του είπε. Το πρόσωπό της ήταν χλομό τώρα. «Ήταν μπροστάστην αναταραχή, κι όταν έφυγε ο όχλος, με βρήκε αναίσθητηστο δρόμο. Νόμιζε ότι ήμουν πεθαμένη, αλλά ήμουν ζωντανήκαι με ^ηρε στο σπίτι του. Η σύζυγός του και η κόρη του μεφρόντισαν ^ελρι που έγινα καλά. Είναι υπέροχοι, καλοί, απλοίάνθρωποι, π°υ ζουν με το φόβο ότι κάποτε θα ανακαλυφθεί ηπροδοσία τους πΡος το κράτος».

Ο Ντόμινικ σηκώθηκε και της έπιασε το χέρι,καταλαβαίνοντας την αγωνία που τη βασάνιζε.«Επικοινωνείς ακόμα μαζί τους;»

«Όχι. Θα τους έβαζα σε κίνδυνο».

«Τι σε εμπόδισε να έρθεις αμέσως πίσω;»

Η Ναντίν τράβηξε το χέρι της από το δικό του κι άρχισε ναβηματίζει αργά. «Ανακάλυψα μια μητέρα με την κόρη της νακρύβονται σ’ ένα εγκαταλειμμένο κατάστημα, τρέμοντας γιατη ζωή τους». Σταμάτησε μπροστά σ’ ένα παράθυρο καικοίταξε έξω τους κήπους. «Ήταν από οικογένεια με τίτλο.Αυτό ήταν το έγκλημά τους. Έσυραν το σύζυγο από τοκρεβάτι στο σπίτι τους στη Μασσαλία και τον ξυλοκόπησανμέχρι θανάτου... μπροστά στα μάτια της κόρης τους. Και οιδύο γυναίκες βιάστηκαν. Ύστερα η Μαριάν και η Ζανίν

πετάχτηκαν στο δρόμο σαν σκουπίδια, Έφυγαν κρυφά για τοΠαρίσι με την ελπίδα να βρουν συγγενείς. Δε βρήκαν κανέναν-είχαν φύγει όλοι. Τις έκρυβα σ’ ένα άδειο κελάρι γιααρκετούς μήνες, προσπαθώντας να βρω τρόπο ναμεταφερθούν στη Χάβρη και από κει στη Βρετανία. Εντέλειβρήκα την κατάλληλη επαφή. Γνώρισα ένα Γάλλοχωροφύλακα που στην πραγματικότητα ήταν βασιλόφρονας-ίσως είναι ακόμα στην αστυνομία και βοηθάει ανθρώπουςσαν τη Μαριάν και τη Ζανίν. Ή μπορεί να τον ανακάλυψανκαι να είναι νεκρός». Γύρισε και κοίταξε τον Ντόμινικ.

«Κι εσένα μπορεί να σε ανακάλυπταν», της είπε ήρεμαεκείνος.

«Ναι. Αφού βρήκα την επαφή, η Μαριάν και η Ζανίν πήραντο δρόμο προς την ασφάλεια. Κι εγώ έμαθα ότι μπορούσα ναβοηθάω ανθρώπους σαν αυτές, σαν εμένα, να γλιτώνουν απότον τρόμο των Κορδελιέρων, των Μπρισοτίνων, τωνΓιρονδίνων... των Ιακωβίνων. Η Μαριάν και η Ζανίν ήταν οιπρώτες από δεκάδες άντρες και γυναίκες, μερικές φορές καιπαιδιά, που βοήθησα να διαφύγουν από τη Γ αλλία».

«Αυτό που έκανες ήταν πολύ θαρραλέο, Ναντίν. Και πολόεπικίνδυνο. Δόξα τω Θεώ που κατάφερες να φύγεις σώα απότη Γαλλία».

«Δε μετανιώνω για τίποτα».

«Δε σου επιτρέπω να πας πίσω. Μπορείς να βοηθήσεις εδα>στη Βρετανία, αντί να γυρίσεις στη Γαλλία, όπου σίγουρα θαανακαλύψουν κάποια στιγμή και θα σε εκτελέσουν».

Η Ναντίν έτρεμε. «Από μια άποψη, τρέμω να γυρίσω. Ζούσαονίμως με το φόβο, και δεν έχω ψευδαισθήσεις! Για την ακρί-βεια> ο λόγος που επέστρεψα δεν ήταν επειδή μου είχανλείψει ο πατέρας μου και οι αδερφές μου. Ενδιαφερόταν γιαμένα ένας αξιωματικός της χωροφυλακής. Πίστευα ότι είχεμάθει την αλήθεια και δεν ήταν πια ασφαλές να μένω στοΠαρίσι».

«Τότε χαίρομαι που έφυγες όταν έφυγες», είπε ο Ντόμινικ.Τώρα καταλάβαινε γιατί φοβόταν ότι την κατασκόπευαν -ίσως -την παρακολουθούσαν Γάλλοι πράκτορες. «Μείνε στηΒρετανία κι εγώ θα σε φέρω σε επαφή με τους κατάλληλουςανθρώπους -ανθρώπους που χρειάζονται τις ικανότητέςσου».

Εκείνη τύλιξε τα χέρια της γύρω της, λες και κρύωναν ταγυμνά μπράτσα της. «Ούτε εσύ θα έπρεπε να πας πίσω».

«Θα πάω», της απάντησε αποφασιστικά ο Ντόμινικ. Και τότεείδε τα μάτια της να δακρύζουν. «Εσύ δεν κλαις ποτέ».

Η Ναντίν κοκκίνισε. «Έμαθα να κλαίω, Ντόμινικ». Έκανε μιαμικρή παύση. «Είπες ότι τα συναισθήματά σου για μένα δεν

έχουν αλλάξει, αλλά διαισθάνομαι ότι έχουν αλλάξει. Ανείναι έτσι, το καταλαβαίνω. Δεν είμαι η ίδια γυναίκα πουάφησες στο χορό πριν από δύο χρόνια, όπως κι εσύ δεν είσαιο ίδιος άντρας. Κανένας από τους δυο μας δεν έχει πια χρόνογια ειδύλλια».

Εκείνος πάγωσε, σκέφτηκε αμέσως την Τζούλιαν.Αναρωτήθηκε αν μπορούσε να κρύψει το γεγονός ότι είχεσχέση μαζί της. «Δε διαμαρτύρεσαι για τη ματαίωση τουγάμου μας», της είπε διατακτικά.

«Όχι, δε διαμαρτύρομαι. Όπως κι εσύ, έχασα το ενδιαφέρονμου για το γάμο μας, αλλά όχι εξαιτίας σου. Εξαιτίας τηςεπανάστασης». Η φωνή της ράγισε, ξαφνικά το βλέμμα τηςέγινε απόμακρο. «Δεν μπορώ να σε παντρευτώ τώρα. Όπωςείπες, ο γάμος είναι κάτι ανέφικτο».

«Δηλαδή δε σε πλήγωσα;»

«Οχι, δε με πλήγωσες». Χαμογέλασε και τον πλησίασε ξανά.«Ακόμα σ’ αγαπώ. Θα σ’ αγαπώ πάντα. Μπορώ να σεπεριμένω ^ το θέλεις -ή, όταν τελειώσει αυτός ο φρικτόςπόλεμος, μπορούμε ν’ αποφασίσουμε αν θέλουμε τελικά ναπαντρευτούμε».

Ο Ντόμινικ ήξερε ότι έπρεπε να της μιλήσει για την Τζούλιαν.<( Ραυματίστηκα πριν φύγω από τη Γ αλλία», της είπε

προσεκτικά. Δεν ήθελε να της κρύψει την αλήθεια, αλλά θατο έκανε για να την προστατέψει από την ανησυχία της γι’αυτόν. «Πέρασα όλο τον Ιούνιο αναρρώνοντας στηνΚορνουάλη».

«Και μου το λες τώρα; Πόσο σοβαρά είχες τραυματιστεί;»

Ο Ντόμινικ δίστασε. «Κόντεψα να πεθάνω».

Η Ναντίν τον κοίταξε με το στόμα ανοιχτό.

«Αλλά επέζησα. Το τραύμα μου είχε μολυνθεί και είχαπυρετό, αλλά με φρόντιζε μέρα νύχτα μια γυναίκα. ΗΤζούλιαν Γκρέιστοουν».

«Γκρέιστοουν; Έχει καμιά συγγένεια με τον Λούκας και τονΤζακ Γκρέιστοουν;»

«Πώς ξέρεις τους αδερφούς Γκρέιστοουν;»

«Με βοήθησαν να δραπετεύσω από τη Γαλλία, Ντόμινικ. 0Τζακ Γκρέιστοουν μου έσωσε τη ζωή».

Ο Ντόμινικ είχε μείνει εμβρόντητος. «Βγάζοντάς σε από τηχώρα;»

«Η χωροφυλακή μάς επιτέθηκε στην ακτή, λίγο πρινεπιβιβαστούμε στο καράβι του. Σκοτώθηκαν αρκετοί.

Γλίτωσα από θαύμα».

«Τι έγινε;»

«Κάποιος μας πρόδωσε. Οι άντρες της χωροφυλακής ήτανκρυμμένοι στον όρμο όταν φτάσαμε και μας έστησαν ενέδρα.Ακολούθησε μια τρομερή μάχη. Είμαι υποχρεωμένη στονΓκρέιστοουν, ο οποίος με προστάτεψε από τα πυρά με το ίδιοτου το σώμα. Με πήρε από την ακτή και με ανέβασε στοπλοίο και τραυματίστηκε αντί για μένα, αν και δεν είπε ποτέκουβέντα».

Χρωστούσε διπλά στον Τζακ Γκρέιστοουν, σκέφτηκεμελαγχολικά ο Ντόμινικ. Κοίταξε τη Ναντίν πιο προσεκτικά,σίγουρος ότι θυμόταν εκείνη τη βραδιά με κάθε τρομακτικήλεπτομέρεια. «Η Τζούλιαν είναι μία από τις αδερφές του»,της είπε. «Τυχαίνει να τις γνωρίζω και τις δύο. Ο Λούκας μαζίμε τον Τζακ με πήραν από τη Γαλλία».

Εκείνη τον κοίταξε κατάπληκτη. «Τι μικρός που είναι οκόσμος! Και είπες ότι σε πήγαν στην Κορνουάλη; Τοκαινούριο μαζ σπίτι είναι λίγο πιο έξω από το Σεντ Τζαστ, τοξέρεις;»

«Ναι, το ξέρω. Ο κόμης είναι φίλος μου και έμενα στο Γκρέΐ'στοουν Μάνορ, που απέχει ελάχιστα από εκεί».

Η Ναντίν χαμογέλασε παράξενα. «Τι ειρωνικό! Η αδερφή του

Τζακ έσωσε εσένα κι εκείνος έσωσε εμένα».

«Ναι, πολύ ειρωνικό». Ο Ντόμινικ ξερόβηξε και εκείνη τονκοίταξε παραξενεμένη. «Η Τζούλιαν μένει προς το παρόν στοΜπέντφορντ Χάουζ. Είναι φιλοξενούμενή μου».

«Ωραία. Θέλω να τη γνωρίσω».

Ο Ντόμινικ παραλίγο να μορφάσει. «Ναντίν, δεν υπάρχειεύκολος τρόπος να σου το πω. Ελπίζω να με καταλάβεις.Έχω αρχίσει να ενδιαφέρομαι γι’ αυτή, και όχι μόνο φιλικά».

Για μερικές στιγμές εκείνη έμεινε ανέκφραστη. Ύστερα τονκοίταξε με μάτια ορθάνοιχτα.

Όταν η Ναντίν συνέχισε να τον κοιτάζει έκπληκτη, της είπε:«Οπότε η απάντησή μου στο ερώτημά σου αν άλλαξαν τασυναι-σθήματά μου για σένα παραμένει αρνητική. Δεν έχουναλλάξει. Ωστόσο... φλέρταρα την Τζούλιαν».

Εκείνη συνέχισε να τον κοιτάζει, αλλά τώρα σαν να μηνπίστευε στ’ αυτιά της. «Είσαι ερωτευμένος;» τον ρώτησετελικά.

Εκείνος άρχισε να αισθάνεται αμήχανα. «Γιατί με ρωτάς κάτιτέτοιο;»

«Μόλις μου είπες ότι φλερτάρεις κάποια άλλη, ενώ τυπικά

είμαστε ακόμα αρραβωνιασμένοι. Με παρατάς εξαιτίας της;»ρώτησε η Ναντίν, αρκετά ήρεμα.

0 Ντόμινικ κοκκίνισε. «Πρόκειται να γυρίσω στη Γαλλία.Αρνούμαι να το κάνω και να εγκαταλείψω τη σύζυγό μου»,είπε ανέκφραστα. «Ξέρουμε και οι δύο πόσο επικίνδυνο είναινα είσαι πράκτορας σ’ αυτή τη χώρα. Και δεν είμαιερωτευμένος».

Εκείνη τον κοίταξε με μισόκλειστα μάτια. «Είναι ερωμένησου;»

Ο Ντόμινικ ξεροκατάπιε. Ήξερε ότι έπρεπε να το αρνηθεί γιαπολλούς λόγους, μεταξύ αυτών και το ότι δεν έπρεπε να τομάθει ποτέ ο Λούκας Γκρέιστοουν. «Ναντίν, η Τζούλιαν είναιαριστο-πράτισσα».

«Ναι, είναι. Κι αυτό σημαίνει ότι, αν την αποπλάνησες, είσαιΡεγάλο κάθαρμα. Για να μην αναφέρω την υποχρέωσή σουστους ? εΡφούς της που σου έσωσαν τη ζωή. Τυχαίνει ναγνωρίζω ότι εν είσαι ανήθικος, οπότε επιστρέφω στην αρχικήμου ερώτηση: Ισαι ερωτευμένος;»

Ο Ντόμινικ αναρωτηθηκε αν είχε κοκκινίσει. «Όχι», είπε κο-φτά. «Και δε μ’ αρέσει να με ανακρίνουν. Εν πάση περιπτώσεςτώρα είναι φιλοξενούμενή μου και σίγουρα θα γνωριστείτε».

«Ω, θύμωσες! Αυτό το θέμα -αυτή η γυναίκα- σε κάνειοξύθυμο». Έσμιξε τα φρύδια της. «Δεν ξέρω τι συμπέρασμανα βγάλω από αυτή... αυτή την κατάσταση. Ο λόγος που σεχάνω δεν είναι ο πόλεμος, αλλά μια άλλη γυναίκα, μιαερωμένη!»

«Δε με χάνεις. Δεν πρόκειται να με χάσεις ποτέ», είπε εκείνος,και το εννοούσε.

«Σ’ έχασα, αφού φλερτάρεις εκείνη κι όχι εμένα».

Ο Ντόμινικ την κοίταξε επίμονα. Ίσως από μια άποψη είχεδίκιο. «Είσαι αναστατωμένη, αλλά όχι τόσο αναστατωμένηόσο θα έπρεπε να ήταν μια παρατημένη μνηστή».

Εκείνη μόρφασε. «Δε θέλω να παντρευτώ, αλλά είμαιαναστατωμένη. Είμαι μπερδεμένη. Ήμασταν χώρια δύοχρόνια, ωστόσο γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο από παιδιά!»

«Γι’ αυτό θα είμαι πάντα ο πιο πιστός σου φίλος», είπε οΝτόμινικ, προσπαθώντας να τη γλυκάνει.

Η Ναντίν δεν τον άκουσε- προσπαθούσε να συγκρατήσει έναδάκρυ. «Θέλω να είσαι ευτυχισμένος. Όμως αυτή είναι απλώςη ερωμένη σου. Εκτός, βέβαια, αν είσαι ερωτευμένος μαζί της.Σκέφτεσαι να την παντρευτείς;»

Ήταν η σειρά του να σαστίσει. Και αναρωτήθηκε αν θα

σκεφτόταν να παντρευτεί την Τζούλιαν, αν η Βρετανία με τηΓαλλία δε βρίσκονταν σε πόλεμο, αν στη Γαλλίαεπανερχόταν η συνταγματική μοναρχία. Υπήρχε κάτιπερισσότερο ανάμεσά τους από το χάσμα των πολιτικώνδιαφορών τους και τον πόλεμο. Σκέφτηκε την κοινωνική τουθέση. Θα ήταν ένας δύσκολος και προκλητικός γάμος, αλλάόχι απίθανος -σε συνηθισμένους καιρούς.

«Σκέφτεσαι να την παντρευτείς;» ρώτησε πάλι η Ναντίνκατάπληκτη.

Ο Ντόμινικ, ειλικρινά, δεν ήξερε. Άλλωστε, μόλις εκείνο τοπρωί δεν υποψιαζόταν την Τζούλιαν για προδοσία; «Τησυμπαθώ πολύ, αλλά η σχέση μας είναι γεμάτη αντιθέσεις».

«Τι στην ευχή σημαίνει αυτό; Σε πιέζει να παντρευτείτε;»

«Όχι, δε με πιέζει».

«Τότε πού οφείλονται οι αντιθέσεις σας;»

Ο Ντόμινικ δεν απάντησε αμέσως. Αργά ή γρήγορα η Ναντίνθα μάθαινε για τις πολιτικές πεποιθήσεις της Τζούλιαν, μιαπου η Κατρίν δε θα της έκρυβε ποτέ τίποτα. «Υπάρχει κάτιπου πρέπει να μάθεις. Η Τζούλιαν είναι οπαδός τωνΙακωβίνων», της είπε.

Τον κοίταξε σαν να μην πίστευε στ’ αυτιά της.

Εκείνος πήρε θέση άμυνας. «Μου έσωσε τη ζωή, Ναντίν, καιαπλώς αγνοεί την πραγματικότητα της επανάστασης. Δενέχει ιδέα για την αναρχία που επικρατεί στη Γαλλία. Και ηεπιθυμία της να βοηθήσει τους απλούς ανθρώπους είναιαξιοθαύμαστη. Θα έβγαζε το πανωφόρι της για να το δώσεισε έναν άγνωστο περαστικό, ακόμα κι αν ήταν το μοναδικόπανωφόρι που είχε».

Η Ναντίν γέλασε κοφτά. «Τι είναι αυτά που λες τώρα;Υπερασπίζεσαι μια οπαδό των Ιακωβίνων;»

«Είμαι σίγουρος πως...» άρχισε να λέει ο Ντόμινικ, όμωςεκείνη τον διέκοψε.

«Δεν υπάρχει τίποτα για να θαυμάζει κανείς στουςΙακωβίνους!» Τον κοίταξε προσεκτικά. «Πρέπει να είναι πολύόμορφη».

Εκείνος επέλεξε να μην απαντήσει.

«Δε χρειάζεται να πεις τίποτα!» φώναξε η Ναντίν.«Κατάλαβα ότι είναι όμορφη. Κατάλαβα ότι κοιμάσαι μαζίτης. Πέφτεις στο ίδιο κρεβάτι με τον εχθρό!»

* * *

Όταν έφυγε ο Γουόρλοκ, η Τζούλιαν σωριάστηκε στονκαναπέ τρέμοντας και σκέπασε το πρόσωπό της με τα χέρια

της.

Ο Τομ κινδύνευε σοβαρά. Ήταν πολύ πιο φανατικόςριζοσπάστης από εκείνη. Μπορεί ακόμα και να ενέκρινε τιςαπόψεις του Μπάτλερ. Το βέβαιο ήταν ότι απεχθανόταν τηναγγλική αριστοκρατία. Είχε πει ότι έπρεπε να εξαφανίσουνπάση θυσία ολόκληρη την τάξη μονομιάς! Είχε πει ακόμα ότιέπρεπε να εκθρονίσουν το βασιλιά και να συγκροτήσουν μιακυβέρνηση σαν αυτή της Γαλ-λίας, την οποία θααποτελούσαν εκλεγμένοι εκπρόσωποι από όλο το λαό. Όμωςη Τζούλια ποτέ δεν είχε διαφωνήσει μαζί του για ταπλεονεκτήματα αυτών των τόσο επαναστατικών ιδεών,επειδή ήταν παρατραβηγμένες. Όπως είχε πει ο Γ ουόρλοκ, ηΑγγλία δεν ηταν Γαλλία, κι εκεί δεν ήταν ώριμοι για μιαεπανάσταση.

Αλλά οι απόψεις του Τομ ήταν όντως προδοτικές.

Αν δικαζόταν για προδοσία, η Τζούλιαν είχε κάθε λόγο ναπιστεύει ότι θα κρινόταν ένοχος.

Πώς μπορούσε να μην κάνει αυτό που της είχε ζητήσει οαντιπαθέστατος θείος της; Μακάρι να υπήρχε άλλος τρόποςνα καταφέρει να ελευθερώσει τον Τομ!

«Τζούλιαν;»

Τινάχτηκε όταν άκουσε τη φωνή του Ντόμινικ. Σήκωσε το

κεφάλι της και τον είδε να στέκεται στην πόρτα του σαλονιού.Την κοιτούσε επίμονα. «Είσαι έτοιμη να βάλεις τα κλάματα.Ο Ζεράρ μου είπε ότι πέρασε από δω ο Γουόρλοκ. Τισυνέβη;»

Εκείνη αναρωτήθηκε αν ο Ντόμινικ είχε τη δύναμη να βγάλειτον Τομ από τη φυλακή. Σηκώθηκε από τον καναπέ και τονπλησίασε. «Δεν έχω αντιπαθήσει τόσο πολύ άλλο άνθρωποστη ζωή μου», του είπε. Έκλεισε με δύναμη την πόρτα πίσωτου καθώς εκείνος την κοίταζε έκπληκτος. «Συνέλαβαν τονΤομ. Θα. δικαστεί επί εσχάτη προδοσία».

Εκείνος την έπιασε από τους ώμους. «Προσπάθησε ναηρεμήσεις».

«Πώς μπορώ να ηρεμήσω; Οι Αρχές διέλυσαν το συνέδριοστο Εδιμβούργο. Συνέλαβαν τριακόσια άτομα. Μεταξύ αυτώνήταν και ο Τομ».

Ο Ντόμινικ την άφησε. «Έμαθα για τις συλλήψεις χθες τοβράδυ. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό ότι ο Τομ μπορείνα ήταν ένας από τους συλληφθέντες».

«Ανησυχώ τόσο πολύ, ενώ εσύ δεν ανησυχείς καθόλου».

Το πρόσωπό του ήταν βλοσυρό. «Ο Τρέιτον είναι φανατικόςοπαδός των Ιακωβίνων. Πιστεύω ότι είναι επικίνδυνος γιακάποιους σαν εμένα και τον αδερφό σου».

Η Τζούλιαν πάγωσε. Είχε ξεχάσει ότι ο Τομ θα έγραφε στονΜαρσέλ πως ο Ντόμινικ ήταν Βρετανός κατάσκοπος. Άρχισενα τρέμει, κατάλαβε ότι τώρα ήταν υποχρεωμένη να του πειτην αλήθεια. Μπορεί να κινδύνευε. Μπορεί να υπήρχανκατάσκοποι γύρω από το Μπέντφορντ Χάουζ, ακόμα καιμέσα σ’ αυτό.

Αλλά ποτέ δε θα ξεχνούσε την έκφραση στα μάτια του τοπρωί, όταν την είχε πιάσει στο γραφείο του. Αν του έλεγε τιείχε κάνει, δε θα την εμπιστευόταν και σίγουρα δε θαβοηθούσε τον Τομ.

Δεν ήξερε τι να κάνει.

«Γιατί πλέκεις και ξεπλέκεις τα δάχτυλά σου;»

Η Τζούλιαν σταμάτησε να χειρονομεί νευρικά. «Ο Τομ δενπρέπει να δικαστεί για προδοσία. Τι θα γίνει αν τονκρεμάσουν; Είναι φίλος μου, τον γνωρίζω από παιδί».

«Τι άλλο είπε ο Γ ουόρλοκ;» Ο Ντόμινικ μιλούσε ήρεμα,υπερβολικά ήρεμα.

Εκείνη πήρε μια βαθιά εισπνοή. Ο Γ ουόρλοκ δεν της ειχεαπαγορεύσει να μεταφέρει τη συζήτησή τους στον Ντόμινικ,όμως ήταν βέβαιη ότι έπρεπε να την κρατήσει μυστική απόοποιονδή-

ποτε.-

«Τζούλιαν; Το πρόσωπό σου έγινε σταχτί».

«Τον φοβάμαι».

Το βλέμμα του Ντόμινικ σκλήρυνε. «Φαντάζομαι ότι αναφέ-ρεσαι στον Γ ουόρλοκ».

«Δεν πρέπει να αντιπαρατεθείς μαζί του».

Εκείνος την έπιασε με δύναμη από το μπράτσο. «Τι θέλει;»

«Θέλει να κατασκοπεύσω για λογαριασμό του».

Ο Ντόμινικ έδειξε να εκπλήσσεται. «Και σου είπε τέτοιοπράγμα ευθέως;»

Εκείνη έγνεψε καταφατικά. «Θέλει να προδώσω τους ίδιουςμου τους φίλους!» φώναξε. «Θέλει να συνεχίσω να πηγαίνωστις συγκεντρώσεις των ριζοσπαστών και να του αναφέρωκάθε δραστηριότητα και σχέδιό τους». Το στομάχι τηςανακατευόταν. «Αν το κάνω, θα φροντίσει να ελευθερωθεί οΤομ χωρίς να του απαγγελθούν κατηγορίες. Αλλιώς θα τουκάνει κακό... μου το είπε! Ντόμινικ, είναι θείος μου!»

«Τι του απάντησες;» ρώτησε κοφτά ο Ντόμινικ και τηνάφησε.

Η Τζούλιαν έκανε ένα βήμα πίσω. «Ότι ποτέ δε θακατασκόπευα τους φίλους μου. Ποτέ δε θα πρόδιδα τηνεπανάσταση».

Εκείνος την κοιτούσε. Το βλέμμα του ήταν σκληρό, σχεδόντρομακτικό. Η έντασή της μεγάλωσε. Ευχήθηκε να μην είχεαπο-καλύψει στον Τομ την αλήθεια για τον Ντόμινικ. «Γιατίμε κοιτάζεις έτσι;»

«Επειδή μου θύμισες με πόσο πάθος υποστηρίζεις τουςΙακωβίνους».

Την κοιτούσε με κάποια επιφυλακτικότητα. Τον είχε προδώ-σει, όμως εκείνος δεν το ήξερε. Και δεν έπρεπε να το μάθειποτέ σκέφτηκε με απελπισία.

«Τι είναι αυτό που δε μου λες;» τη ρώτησε.

Κούνησε το κεφάλι της, τρομαγμένη από την ίδια της τηδιπροσωπία. «Σου έχω πει τα πάντα».

«Είσαι πολύ κακή ψεύτρα». Ξαφνικά έφυγε από κοντά της καιπήγε στον μπουφέ. Η Τζούλιαν τον παρακολουθούσε μεαβεβαιότητα καθώς γέμιζε δύο ποτήρια με μπράντι και γύριζεπάλι κοντά της. Της έδωσε το ένα.

Έτρεμε ολόκληρη. «Εσύ με πρόδωσες στην Κορνουάλη,αλλά εγώ δε θέλω να σε προδώσω ποτέ», του είπε.

«Ωραία. Τότε μη με προδώσεις». Ήπιε μια γουλιά από τοποτό του.

Εκείνη αισθανόταν να την πνίγει η απελπισία. «Τι θα κάνειςμε τον Γουόρλοκ;»

«Προς το παρόν, τίποτα. Αρκεί να μην μπλέξεις στο παιχνίδιτου».

«Έτσι ακριβώς περιέγραψε την κατασκοπία. Σαν ένατρομακτικό, επικίνδυνο, θανατηφόρο παιχνίδι. Είναι αρχηγόςτων κατασκόπων ο Γουόρλοκ; Πρέπει να είναι! Ο Λούκαςείναι κατάσκοπος;»

«Δεν πίνεις το μπράντι σου».

Δεν επρόκειτο να της απαντήσει. «Πώς μπορείς να είσαι τόσοήρεμος;»

«Με την υστερία δε λύνεται τίποτα».

Έπρεπε να συγκεντρωθεί στο θέμα που την απασχολούσεάμεσα, σκέφτηκε η Τζούλιαν. Ο Γουόρλοκ ήταν αρχηγός τωνκατασκόπων, ο Λούκας είχε κάποια ανάμειξη, κι έπρεπε νασκεφτεί τον Μαρσέλ και τι μπορεί να έκανε. Αλλά στο μεταξύη ζωή του Τομ κρεμόταν από μια κλωστή. «Φοβάμαι ότι θααπαγχονίσουν τον Τομ. Με βοήθησες. Κατάφερες να μεβγάλεις από τον Πύργο του Λονδίνου πριν μου απαγγελθούν

κατηγορίες. Σίγουρα μπορείς να κάνεις το ίδιο και για τονΤομ».

Ο Ντόμινικ ήπιε μια γουλιά μπράντι. «Γιατί να βοηθήσω τονΤρέιτον;»

Εκείνη πήρε μια απότομη εισπνοή, ύστερα άφησε το ποτήρ1

ς σχο βοηθητικό τραπέζι χωρίς να έχει αγγίξει το ποτό της.«Για υς λόγους που σου ανέφερα!»

«Λυπάμαι, Τζούλιαν, αλλά δε μ’ ενδιαφέρει αν είναι φίλοςοου. Νομίζω ότι καλώς βρίσκεται στη φυλακή, όπου είναιακίνδυνος». Ο τόνος του ήταν κατηγορηματικός.

Εκείνη κατάλαβε ότι εννοούσε την κάθε του λέξη. Τονκοιτούσε κατάπληκτη. «Δεν μπορώ να τον αφήσω νακρεμαστεί, Ντόμινικ. Δεν μπορώ! Δε θα τον αφήσω! Ντόμινικ,σε παρακαλώ... Αν σημαίνω κάτι για σένα, θα κάνεις ό,τιμπορείς, και ενάντια στις αρχές σου, για να τον βοηθήσεις».

«Αυτό ήταν ύπουλο χτύπημα. Σημαίνεις πολλά για μένα,αλλά η απάντησή μου παραμένει η ίδια. Όχι».

Η έκφρασή του έδειχνε καθαρά πόσο απεχθανόταν τον Τομ.«Θεέ μου, η μόνη μου επιλογή είναι να κάνω αυτό που μουζήτησε ο Γουόρλοκ», είπε απελπισμένη η Τζούλιαν.

«Αποκλείεται», είπε εκείνος, αλλά η φωνή του ήταν τόσοψυχρή που την έκανε να τιναχτεί. «Δεν κάνεις γι’ αυτά ταπαιχνίδια των κατασκόπων». Το βλέμμα του ήταν ερευνητικό.

Εκείνη κατάλαβε ότι σκεφτόταν τη στιγμή που την είχε βρει τοπρωί στο γραφείο του. Ξαφνικά άφησε το ποτήρι του κάτωκαι την πλησίασε. Η Τζούλιαν τσιτώθηκε όταν άπλωσε ταχέρια του και την τράβηξε κοντά του. «Θέλεις να μου πειςκάτι ακόμα, Τζούλιαν;» της είπε απαλά, με την ανάσα του ναχαϊδεύει το μάγουλό της.

Τον κοίταξε με φόβο, σκεπτόμενη τον Τομ και τον Μαρσέλκαι τα γράμματα της Ναντίν.

«Θέλω να σε εμπιστευτώ», μουρμούρισε ο Ντόμινικ. Τηςανασήκωσε το πιγούνι με το δάχτυλό του. «Μοιραζόμαστε τοίδιο κρεβάτι».

Μαζί με την τόση απελπισία και το φόβο, υπήρχε και απίστευ-τ°ς πόθος. «Χθες το βράδυ κάναμε έρωτα», απάντησε σιγανάη Τζούλιαν. «Όπως κάναμε και στην Κορνουάλη».

Εκείνος περίμενε.

«Κάναμε έρωτα το πρωί», συνέχισε εκείνη. Ήθελε να του εκ-ψρασει το βάθος των συναισθημάτων της. «Με έσωσες απότον υΡγ° όταν μ’ έπνιγε η μαύρη απελπισία».

«Δηλαδή κάνεις έρωτα μαζί μου από υποχρέωση».

«Όχι. Κάνω έρωτα μαζί σου επειδή ενδιαφέρομαι για σένα».

«Για μένα... ή για τον Σαρλ Μορίς;»

Η Τζούλιαν ένιωσε να κοκκινίζει. «Για σένα, Ντόμινικ».

Εκείνος την κοίταξε έντονα. «Είναι η πρώτη φορά που παρα-δέχεσαι ότι ενδιαφέρεσαι για μένα».

«Ξέρεις ότι είσαι ο πρώτος μου εραστής. Δε θα μπορούσα νακάνω έρωτα μαζί σου αν δεν ενδιαφερόμουν».

«Αλλά αυτό ήταν όταν νόμιζες ότι ήμουν ένας επαναστάτης.Τώρα είμαι ένας Τόρι. Πώς μπορείς να ενδιαφέρεσαι για ένανσυντηρητικό σαν εμένα;» Το βλέμμα του ήταν σταθερό. Ήτανσκληρό. Ήταν απαιτητικό.

«Νομίζεις ότι παίζω με τα συναισθήματά σου;» αναφώνησε ηΤζούλιαν.

«Θέλω να σε πιστέψω. Αλλά τι έκανες στο γραφείο μου τοπρωί;»

Η Τζούλιαν κοκάλωσε. «Ήθελα να γράψω στον Τομ».Έγλειψε τα χείλη της με απόγνωση. «Διάβασα το γράμμα σουπρος τον Μπερκ, Ντομ, και σου ζητώ συγνώμη!» Η καρδιά

της χτυπούσε δυνατά τώρα καθώς εκείνος την κοίταζεσκεφτικός. «Τον απε-χθάνομαι! Όταν είδα το όνομά του στοφάκελο, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ».

«Εκτιμώ το γεγονός ότι το ομολογείς».

«Ξαφνιάστηκα όταν διαπίστωσα ότι οι απόψεις μας δεν είναιτελείως αντίθετες και ότι τελικά δεν είσαι αντιδραστικός».

Ο Ντόμινικ την κοίταξε επίμονα για μερικές στιγμές. «Όχι, οιαπόψεις μας δεν είναι τελείως αντίθετες».

Εκείνη του άγγιξε το μπράτσο. «Υπάρχει και κάτι ακόμα. Σεπαρακαλώ, μη θυμώσεις... Σκάλισα τα πράγματά σου καιδιάβασα ένα από τα γράμματα της Ναντίν».

Η έκφρασή του δεν άλλαξε. «Μάλιστα. Αυτά τα,γράμματαδεν ήταν δεμένα με κορδέλα και κλεισμένα σ’ ένα συρτάρι;»

«Ναι. Αλλά δε σε κατασκόπευα. Έψαχνα να βρω μια πένα».

«Ειλικρινά θέλω να σε πιστέψω, Τζούλιαν. Δε μου άρεσε κο·θόλου που σε βρήκα στο γραφείο μου».

«Δεν πρόκειται να ξανασυμβεί!»

Ο Ντόμινικ έδειξε σαν να ήταν έτοιμος να χαμογελάσει, άλλοδε χαμογέλασε. Της χάιδεψε φευγαλέα το μάγουλο. Ήταν

πολύ σοβαρός· «Πρέπει να σου πω κάτι. Αφορά τη Ναντίν».

Η Τζούλιαν πάγωσε, την κυρίεψε τρόμος. Το ήξερε ότι θαερχόταν αυτή η στιγμή. «Δεν έχει πεθάνει, έτσι δεν είναι;»

«Όχι, δεν έχει πεθάνευ>.

Η αρραβωνιαστικιά του ήταν ζωντανή.

Κι αυτή η γνώση ήταν σαν άλλη μια τρομακτική προδοσία,σαν μαχαιριά στην καρδιά της. Έγειρε πάνω του. «Ήταν κιαυτό άλλο ένα ψέμα;» Προσπαθούσε να καταλάβει, δενάντεχε άλλα ψέματα.

«Όχι. Γι’ αυτό το θέμα δε σου είπα ψέματα». Ο τόνος τουήταν σταθερός. Έσυρε το χέρι του στην πλάτη της. «Όλοινόμιζαν ότι είχε πεθάνει σε μια εξέγερση στη Γαλλία το 1791.Πίστεψα ότι είχε πεθάνει σ’ εκείνα τα γεγονότα, επειδή γύρισαστη Γαλλία να ψάξω να τη βρω και δεν τη βρήκα. Κάποιοιμάρτυρες την είδαν να εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος. Ημητέρα μου πίστευε ότι την είχε τσαλαπατήσει ο όχλος μέχριθανάτου. Μέχρι την προηγούμενη βδομάδα που επέστρεψαστο Λονδίνο, πίστευα ειλικρινά ότι ήταν νεκρή».

Η μνηστή του ήταν ζωντανή. Η Ναντίν ήταν ζωντανή. ΗΝαντίν που τον αγαπούσε. Πώς ήταν δυνατό να συμβαίνειαυτό; Πώς ήταν δυνατό να βρίσκεται στην αγκαλιά τουΝτόμινικ ενώ η Ναντίν ήταν ζωντανή;

Αλλά ακόμα και καθώς το μυαλό της δούλευε πυρετωδώς,είχε ακούσει κάθε του λέξη και την είχε κυριεύσει τρόμος γιατην άλλη γυναίκα. «Δόξα τω Θεώ που δεν πέθανε, καιμάλιστα με τέτοιο τρόπο».

«Πολύ μεγαλόψυχο εκ μέρους σου».

«Την αγαπάς;»

Την τράβηξε ακόμα πιο κοντά του. «Όχι με τον τρόπο πουνομίζεις. Την αγαπώ σαν αδερφή μου».

Η Τζούλιαν δυσκολευόταν ν’ αναπνεύσει. Τα μάτια της γέμι-σ«ν δάκρυα, αλλά ήταν δάκρυα ανακούφισης. «Είσαισίγουρος;»

«Απόλυτα σίγουρος». Έκλεισε το πρόσωπό της στιςπαλάμες τ°υ, όμως δεν τη φίλησε. «Διαλύσαμε τοναρραβώνα μας».

Εκείνη τον κοίταξε, κατάπληκτη για μια ακόμη φορά.

«Τη συμπαθώ πάρα πολύ. Τη γνωρίζω σχεδόν όλη μου τηζωή.

Μ’ αγαπάει όπως την αγαπώ κι εγώ. Πάντα θα νοιάζομαι γι’αυ_ τή και θα την προστατεύω. Όμως έχουμε αλλάξει και οι

δύο και κανένας μας δεν ενδιαφέρεται τώρα για γάμο. Οιαπόψεις μας συμπίπτουν».

Το μυαλό της Τζούλιαν βρισκόταν σε παραζάλη.

«Της μίλησα για σένα».

Τώρα η κατάπληξή της ήταν απόλυτη. «Τι έκανες;»

«Τι άνθρωπος θα ήμουν, αν κοιμόμουν μαζί σου ενώπαρέμενα αρραβωνιασμένος μ’ εκείνη; Της χρωστούσατουλάχιστον ένα μέρος της αλήθειας. Δε θα της μιλούσαποτέ για την έκταση της σχέσης μας, αλλά σε προειδοποιώ,είναι έξυπνη και κατάλαβε ότι είσαι ερωμένη μου. Προφανώςδεν το επιβεβαίωσα».

«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι της μίλησες για μένα!»

«Ήταν σημαντικό να το κάνω, γιατί έχεις γίνει σημαντική γιαμένα».

Η Τζούλιαν έβγαλε μια άναρθρη κραυγή, ζαλισμένη ακόμα,και τελικά εκείνος τη φίλησε.

Η Τζούλιαν κατέβηκε τη σκάλα αργά. Κόντευε μεσημέρι της

επόμενης μέρας και μόλις είχε βγει από το δωμάτιό της. Παρ’όλο που ο Ντόμινικ της είχε κάνει έρωτα το προηγούμενοβράδυ, δεν είχε καταφέρει να κοιμηθεί μετά. Το μόνο πουσκεφτόταν ήταν ο Τομ που ήταν φυλακισμένος στοΕδιμβούργο, η απαίσια πρόταση του Γουόρλοκ και τοσυγκλονιστικό νέο ότι η Ναντίν ήταν ζωντανή. Και είχεαρχίσει να ανησυχεί για το ότι είχε πει στον Τομ την αλήθειαγια τον Ντόμινικ. Φοβόταν μήπως μάθει ο Ντόμινικ τι είχεκάνει.

Η ελπίδα πάλευε μέσα της με τον τρόμο. Ο Ντόμινικενδιαφερόταν για εκείνη. Ήταν φανερό. Είχε διαλύσει τοναρραβώνα του, είχε μιλήσει γι’ αυτή στη Ναντίν. Ήταν επίσηςφανερό στο κάθε του άγγιγμα, στο κάθε του χάδι. Αλλά το ναενδιαφέρεται για εκείνη και το να την αγαπάει ήταν δύοδιαφορετικά πράγματα. Υπήρχε πιθανότητα να προχωρήσει ησχέση τους και να γίνει νόμιμη; Ηθελε να γίνει κάτιπερισσότερο από απλή ερωμένη. Όμως το να λαχταρά να τηφλερτάρει -να λαχταρά να γίνει γυναίκα του- ήταν επικίνδυνο.Ήξερε την ανισότητα και την εθιμοτυπία -όπως της ειχε πει οΛούκας, ήταν πολύ κατώτερή του στην κοινωνική κλίμακαγια να σκεφτεί καν ο Ντόμινικ να την παντρευτεί. Από τηναλλη, ο Μπέντφορντ μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε.

Ήξερε ότι έπρεπε να κάνει υπομονή. Μόνο ο χρόνος θαέδειχνε πωζ τελείωνε το ταξίδι της με τον Ντόμινικ. Όμως ο

Τομ δεν ειλε το χρόνο με το μέρος του. Θα του απήγγελλαντην κατηγορία τΉ προδοσίας, και από τη στιγμή που θασυνέβαινε αυτό θα τρν παρέπεμπαν σε δίκη. Η Τζούλιαν ήξερεότι δεν υπήρχε περίπτωση να του απονείμει χάρη ο βασιλιάς.Επομένως, έπρεπε να βρ^ κάποιον να τη βοηθήσει να τονελευθερώσει τώρα, πριν καν του απαγγείλουν κατηγορίες -ήέπρεπε να παίξει το παιχνίδι του Γουόρλοκ. Δεν ήξερε αν οΛούκας είχε γυρίσει στην πόλη, όμως το ευχόταν. Πήγαινε νατον βρει για να του ζητήσει τη βοήθειά του.

Καθώς πλησίαζε στο ισόγειο, άκουσε να έρχονται φωνές απόένα κοντινό σαλόνι. Κοντοστάθηκε και κοίταξε από τηνκαμπυ-λωτή σκάλα, σίγουρη ότι μία από τις φωνές ανήκε στηχήρα κόμισσα. Δεν είχε καμία διάθεση να αντιμετωπίσειεκείνη τη στιγμή την Κατρίν. Αντί να τρέξει προς τηνεξώπορτα, αποφάσισε ν’ ανέβει πάλι πάνω. Αλλά πρινπρολάβει να γυρίσει για να ανεβεί, η Κατρίν εμφανίστηκε στηνπόρτα ενός σαλονιού.

«Κάποιος ήρθε να σας δει, δεσποινίς Γκρέιστοουν».

Η Τζούλιαν τσιτώθηκε. Το χαμόγελο της κόμισσας ήταν πιοπαγερό από κάθε άλλη φορά. Σκέφτηκε το θείο της καιφοβήθηκε ότι θα ήταν αυτός ο επισκέπτης της. Αλλά μετάεμφανίστηκε δίπλα στην Κατρίν μια γυναίκα με σκούραμαλλιά.

Κατάλαβε αμέσως ποια ήταν και η καρδιά της σφίχτηκε απόθλίψη. Η νεαρή γυναίκα ήταν εκπληκτικά όμορφη καικαλοντυμένη. Η κομψότητα και η χάρη της δεν άφηναν καμιάαμφιβολία ότι ήταν μια αριστοκράτισσα -ότι ήταν όλα όσαδεν ήταν εκείνη. Η Τζούλιαν ήταν σίγουρη ότι είχε μπροστάτης τη Ναντίν.

Έδειχνε τέλεια για τον Ντόμινικ. Γιατί είχε διαλύσει τοναρραβώνα του μαζί της;

Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι κοίταζαν η μια την άλλη.Χαμογέλασε βεβιασμένα. Αισθανόταν απαίσια.

«Πλησιάστε, δεσποινίς Γκρέιστοουν», της είπε η λαίδηΠάτζετ χαμογελώντας. «Έχετε γνωριστεί με τη λαίδηΝτ’Αρσάν, τη μνηστή του γιου μου;»

Η Τζούλιαν κοίταξε τη λαίδη Πάτζετ. Ο Ντόμινικ δεν της είχεμιλήσει για τη διάλυση του αρραβώνα. Κι ενώ ήθελε νακαθησυχάσει τον εαυτό της ότι θα το έκανε σύντομα, δεν τακατάφερε. Η Ναντίν ήταν εξαιρετικά κομψή, εξαιρετικάπλούσια και εξαιρετικά όμορφη. Ήταν η ιδανική γυναίκα γιατον Ντομ. Ξαφνικά έχασε όλη της την αυτοπεποίθηση. Πώςμπορούσε να συναγωνιστεί τη Ναντίν για την αγάπη τουΝτόμινικ; Γιατί είχε αποφασίσει να μην •την παντρευτεί; Κι ανάλλαζε γνώμη; Είχε πει ότι πάντα θα νοιαζόταν για εκείνη.

Και πώς μπορούσε να κάνει τη γνωριμία αυτής της γυναίκας,όταν η Ναντίν ήταν πρώην μνηστή του και εκείνη ζέσταινετώρα το κρεβάτι του;

«Χαίρετε, δεσποινίς Γκρέιστοουν. Ο Ντόμινικ μου μίλησε γιαεσάς». Η Ναντίν πλησίασε και άπλωσε το χέρι της. Τοχαμόγελό της ήταν αχνό και σφιγμένο, αλλά ο τόνος τηςευγενικός.

Κι αυτό έκανε την Τζούλιαν να νιώσει ακόμα χειρότερα.Συνειδητοποίησε ότι κρατούσε την αναπνοή της. Τι ακριβώςτης είχε πει ο Ντόμινικ; «Χαίρω πολύ, λαίδη Ντ’Αρσάν». Δενήξερε πώς κατάφερε να μιλήσει. Το μόνο που ήθελε ήταν νατελειώσει αυτή η συνάντηση πριν καν αρχίσει.

«Ανυπομονούσα να σας γνωρίσω. Ξέρω ότι φροντίζατε τονΝτόμινικ όταν ήταν στην Κορνουάλη. Σας είμαι ευγνώμων».

Το βλέμμα της Ναντίν ήταν ερευνητικό, σαν να ήθελε ναμάθει όλα της τα μυστικά. Η Τζούλιαν αισθάνθηκε σανμοιχαλίδα, μόνο που δεν ήταν. Δεν πίστευαν τόσο ο Ντόμινικόσο κι εκείνη ότι η Ναντίν ήταν νεκρή όταν έγιναν εραστές;Όμως δεν ήθελε το κακό της, ούτε καν τώρα!

Η Ναντίν συνέχισε. «Ήμασταν φίλοι από τότε που μάθαμε ναπερπατάμε. Όταν ήμασταν παιδιά, ιππεύαμε τα πόνι μας μαζί,παίρναμε το πρωινό μας μαζί, κάναμε εξερευνήσεις μαζί. Πριν

τον πόλεμο είχαμε πάει σε πάρα πολλές γιορτές καιχοροεσπερίδες. Οι βραδιές χορού ήταν παραμυθένιες».Χαμογέλασε, αλλά το βλέμμα της παρέμενε καρφωμένο σταμάτια της Τζούλιαν. «Θα έκανα τα πάντα για εκείνον και θαέκανε τα πάντα για μένα. Δε θα μπορούσα να ζήσω σ’ ένανκόσμο χωρίς τον Ντόμινικ, γι’ αυτό σας ευχαριστώ που τουσώσατε τη ζωή».

Εννοεί την κάθε της λέξη, σκέφτηκε η Τζούλιαν. Και τομήνυμά της ήταν ξεκάθαρο. Εκείνη και ο Ντόμινικ είχαν πάραπολλά κοινά, ενώ η Τζούλιαν είχε το προσωρινό ενδιαφέροντου.

Δεν της είχε πει ο Ντόμινικ ότι η Ναντίν είχε συμπεράνει ότιή^αν εραστές; Ευχήθηκε να μη θυμόταν σωστά τα λόγια του.«Ηταν πολύ άρρωστος και θα φρόντιζα οποιονδήποτε σε μιατέ-τοια κατάσταση», απάντησε.

«Είστε ευγενική και συμπονετική. Ξέρω ότι τον φροντίζατεέναν ολόκληρο μήνα».

Τι μπηχτή ήταν αυτή; αναρωτήθηκε η Τζούλιαν, νιώθονταςαμηχανία. «Δε θα μπορούσα να του γυρίσω την πλάτη. Τοίδιο θα έκανα για κάθε άνθρωπο».

Η Ναντίν την κοιτούσε προσεκτικά. «Ένας μήνας είναιμεγάλο διάστημα για να μείνουν μαζί δυο άνθρωποι σ’ ένα

μέρος σαν την Κορνουάλη. Και τώρα είστε στο Λονδίνο ωςφιλοξενούμενη του».

Η Τζούλιαν ήταν σίγουρη ότι είχε κοκκινίσει. Είχε τονίσει ηΝαντίν την τελευταία λέξη; «Θα μπορούσα να πω ότι γίναμεφίλοι χάρη στη δοκιμασία που περάσαμε μαζί», απάντησε.

Η Ναντίν την κοίταξε επίμονα για μια στιγμή. «Και ποιαδοκιμασία είναι αυτή;» είπε απαλά. «Η δοκιμασία που πέρασεπαλεύοντας με το θάνατο όσο ήταν στο σπίτι σας ή ηδοκιμασία της φυλάκισής σας στον Πύργο του Λονδίνου ωςπολιτικής κρατούμενης;»

Η Τζούλιαν πάγωσε. «Σας το είπε αυτό;»

«Όχι, δε μου το είπε», απάντησε η Ναντίν, και πάλι σε απαλότόνο. Το βλέμμα της ήταν σταθερά καρφωμένο στηνΤζούλιαν.

«Εγώ της το είπα», είπε κοφτά η Κατρίν. «Η Ναντίν είναι ηκόρη που δεν απέκτησα ποτέ. Της είπα τα πάντα, δεσποινίςΓκρέιστοουν».

Η Τζούλιαν ήταν σίγουρη πως της είχε πει επίσης ότι εκείνηκαι ο Ντόμινικ ήταν εραστές. Η Ναντίν μπορεί ναυποψιαζόταν την αλήθεια, αλλά το μόνο που χρειαζόταν νακάνει η λαίδη Πάτζετ ήταν να ρωτήσει κάποιον από τουςυπηρέτες πού είχε κοιμηθεί η Τζούλιαν. Πόσο ήθελε να το

βάλει στα πόδια!

«Θα πρέπει να είσαστε πολύ ευγνώμων στον Ντόμινικ. Δενμπορώ να φανταστώ να με φυλακίζουν οπουδήποτε, και πολύλιγότερο στον Πύργο του Λονδίνου», είπε η Ναντίν ξερά.«Κανείς δε θα έπρεπε να υποστεί κάτι τέτοιο, δεσποινίςΓκρέιστοουν, και σίγουρα όχι μια γυναίκα. Αλλά δείχνετε ναέχετε συνέλθει».

Το τελευταίο πράγμα που ήθελε να συζητήσει η Τζούλιανμαζ1 της ήταν η φυλάκισή της -ή το ότι ήταν φιλοξενούμενηστο σπίΛ του Ντομ. Όμως η Ναντίν ήταν πολύ μεγαλόψυχη.«Θα του είμαι ευγνώμων για πάντα». Ήταν ώρα να φεύγει,αποφάσισε. «Με ^ωρείτε, αλλά θ’ αργήσω...» άρχισε να λέει,όμως η Ναντίν γη διέκοψε.

«Και ο Ντόμινικ πρεπει να σας συμπαθεί πολυ».

Τι να έλεγε; Η Τζούλιαν ένιωθε παγωμένη. «Έχουμε γίνει

φίλοι» ·

«Ναι, και βέβαια έχετε γίνει φίλοι. Καταλαβαίνω γιατίσυνδεθήκατε τόσο πολύ όσο ο Ντόμινικ ανέρρωνε. ΟΝτόμινικ μπορεί να γίνει πολύ γοητευτικός και πειστικός ότανθέλει. Επίσης είναι πολύ ωραίος. Καταλαβαίνω γιατίσυνδεθήκατε, παρ’ όλο που εσείς είστε οπαδός των

Ιακωβίνων κι εκείνος απλώς παρίστανε τον δημοκρατικό.Αλλά δεν είστε πια εσείς νοσοκόμα και εκείνος ασθενής. Δεβρίσκεστε πια στην απομόνωση της Κορνουάλης. Εσείςεξακολουθείτε να είστε οπαδός των Ιακωβίνων, αλλά εκείνοςδεν είναι αξιωματικός του γαλλικού στρατού. Κι όμως,είσαστε στο Λονδίνο και φιλοξενούμενή του εδώ στοΜπέντφορντ Χάουζ».

Η Τζούλιαν κοίταξε έντονα τη Ναντίν και εκείνη τηςανταπέδωσε το βλέμμα. «Ναι», είπε τελικά η Τζούλιαν. «Μεπροσκάλε-σε να μείνω εδώ, παρ’ ότι υποστηρίζω τουςΙακωβίνους, επειδή είμαστε φίλοι».

Έπεσε σιωπή. Η Ναντίν έδινε την εντύπωση ότι προσπαθούσενα κρατήσει την αξιοπρέπειά της. «Πώς μπορεί να είναι φίλοιμια οπαδός των Ιακωβίνων κι ένας Τόρι σε καιρό πολέμου;»ρώτησε με αφύσικη ηρεμία. «Είναι παράδοξο φαινόμενο».

«Έχουμε συμφωνήσει να αφήσουμε στην άκρη τις πολιτικέςδιαφορές μας», απάντησε κοφτά η Τζούλιαν.

«Πώς είναι δυνατό; Γνωρίζω καλά τον Ντόμινικ. Η ζωή τουκινδυνεύει εξαιτίας των συμμάχων σας. Η Γαλλία έχειεμφύλιο πολεμο κι εσείς είστε με την πλευρά των εχθρώντου». Η Ναντίν υψωσε ελαφρά τον τόνο της φωνής της.

Η Τζούλιαν δεν ήξερε τι ν’ απαντήσει. «Υποστηρίζω την επα-

Wlστάση, αλλά λυπάμαι για τις απώλειές σας και δενεπικροτώ το Χα°ς και την αναρχία ή την κατάργηση μιαςολόκληρης κοινωνίας τάξης».

, <<Σας έχει μιλήσει καθόλου για τη ζωή του στη Γ αλλία;Σας εΧει πει πόσους συγγενείς έχει εκεί; Έχει δώδεκαξαδέρφια στην κ°λ«δα του Λίγηρα, δεσποινίς Γκρέιστοουν,και τα περισσότερα είναι παντρεμένα με παιδιά! Σας έχει πειπώς είναι τα Xpu στούγεννα εκεί, όταν οι τοίχοι είναιστολισμένοι με λιόπρινο και ο αέρας μοσχοβολάει πεύκο;Όταν τρώμε το χριστουγεννιάτικο δείπνο με συγγενείς καιγείτονες; Όταν ο κόσμος που μαζεύεται δε χωράει ούτε σετρία δωμάτια; Σας έχει πει πώς τρυγούμε χα αμπέλια τοφθινόπωρο; Ξέρετε ότι σηκώνει τα μανίκια του, βγάζει ταπαπούτσια και τις κάλτσες του και μαζεύει τα τσαμπιά μαζί μετους χωρικούς και τα παιδιά; Και ότι το απολαμβάνει;» Ταμάτια της Ναντίν ήταν βουρκωμένα τώρα. «Όταν ήμαστεμικροί, παίζαμε κρυφτό σ’ εκείνους τους αμπελώνες με ταξαδέρφια του, δεσποινίς Γκρέιστοουν».

Και πάλι έδινε καθαρά το μήνυμά της, σκέφτηκε η Τζούλιανμε απελπισία. Ο Ντόμινικ ήταν μισός Γάλλος, εκείνη ήτανΓαλλί-δα και είχαν τα πάντα κοινά. Σ’ αυτά περιλαμβανότανένα μακρύ, κοινό παρελθόν.

«Είσαστε τόσο όμορφη όσο υποψιαζόμουν». Ένα δάκρυκύλησε στο μάγουλο της Ναντίν.

Η Τζούλιαν αισθάνθηκε απαίσια, ήθελε να φύγει τρέχοντος.«Δε μου έχει πει τίποτε απ’ όλα αυτά», κατάφερε να πειβραχνά.

Η Ναντίν προσπάθησε να ξαναβρεί την αυτοκυριαρχία της.Τελικά χαμογέλασε. «Όχι, δε σας έχει πει, γιατί στηνπραγματικότητα δεν μπορεί να μιλήσει μαζί σας για τη ζωήτου». Πήρε μια βαθιά εισπνοή. Αλλο ένα δάκρυ κύλησε στοπρόσωπό της. «Πόσο θα μείνετε στην πόλη, δεσποινίςΓκρέιστοουν;»

Η Τζούλιαν δίστασε καθώς προσπαθούσε να βρει κι αυτή τηναυτοκυριαρχία της. Άθελά της θαύμασε τη Ναντίν. «Δενξέρω», της απάντησε.

«Θα ήθελα να σας γνωρίσω καλύτερα». Κατάφερε ναχαμογελάσει ξανά. «Είστε φιλοξενούμενη του Ντομ, οπότεπρέπει να γνωριστούμε. Πρέπει να με επισκεφθείτε. Μένωπολύ κοντά. Εξάλλου, υπάρχει και η Κορνουάλη. Θα ξέρετεότι είμαστε γείτονες».

Η Τζούλιαν την κοίταξε με τρόμο. «Όχι, δεν το ήξερα».

Η Ναντίν κούνησε το κεφάλι της βλοσυρά. «Ναι,εγκατασταθήκαμε σ’ ένα σπίτι κοντά στο Σεντ Τζαστ. Ο

πατέρας μ°υ πιστεύει ότι θα είμαστε ασφαλείς στηναπομόνωση της Κορνουάλης. Τα σπίτια μας δεν απέχουνπολύ με την άμαξα».

Η οικογένεια της Ναντίν πρέπει να ήταν αυτή που της είχανζητήσει να εντοπίσει. Ο πατέρας της Ναντίν είχε πρόβλημα -τον κυνηγούσαν οι Ιακωβίνοι. Η Τζούλιαν αισθανότανσυγκλονισμένη.

«Δείχνετε έκπληκτη. Όχι, αναστατωμένη», είπε η Ναντίν.

«Χαίρομαι που έχω καινούριους γείτονες». Η Τζούλιανκατάφερε να χαμογελάσει, αλλά το μυαλό της στροβιλιζόταν.Θα το έΧεγε αμέσως στον Ντόμινικ.

«Ή μπορεί να έρθω να σας επισκεφθώ εγώ». Η Ναντίνφάνηκε σκεφτική. «Αν δε σας ενοχλεί, φυσικά».

Η Τζούλιαν δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα χειρότερο, αλ-Χά χαμογέλασε ξανά. «Θα ήταν υπέροχο». Προφανώς ηΝαντίν ήθελε να χώσει τη μύτη της στη σχέση της με τονΝτόμινικ. Ευχήθηκε να μπορούσε να υπερασπιστεί τον εαυτότης και να της εξηγήσει, ότι αγαπούσε τον Ντόμινικ, ότινόμιζε πως η Ναντίν ήταν νεκρή, αλλά φυσικά δεν μπορούσενα το κάνει. «Χαίρομαι που είχαμε την ευκαιρία ναγνωριστούμε», κατάφερε να πει. «Με συγχωρείτε, αλλάπρέπει να φύγω. Πρόκειται να συναντήσω τον αδερφό μου,

τον Λούκας, κι έχω αργήσει πολύ».

«Ο κύριος Γκρέιστοουν είναι στην πόλη;» ρώτησε η Ναντίνμε κάποια έκπληξη.

Εκείνη έσμιξε τα φρύδια της. «Ναι. Τον γνωρίζετε;»

«Τον γνωρίζω. Αλλά όχι πολύ καλά. Εκείνος και ο ΤζακΓκρέιστοουν μου έσωσαν τη ζωή σε μια ακτή κοντά στηΒρέστη». -

Η Τζούλιαν έμεινε εμβρόντητη. «Ο Λούκας και ο Τζακ σαςβοήθησαν να φύγετε από τη Γ αλλία;»

«Ναι».

Το μυαλό της Τζούλιαν έτρεχε με χίλια. Ο Λούκας είχε φέρειτον Ντόμινικ από τη Γαλλία με το πλχήο του Τζακ. Είχε κάνειτο ίδιο Υΐα τη Ναντίν. Ήταν και ο Τζακ μπλεγμένος στονπόλεμο ή έκανε απλώς λαθρεμπόριο όπως ισχυρίζοντανεκείνος και ο Λούκας;

Η Τζούλιαν συνειδητοποίησε ότι κοίταζαν έντονα η μια την“λλη και αναρωτήθηκε τι σκεφτόταν η Ναντίν. «Χαίρομαιπου κα-ιαφέρατε και διαφύγατε με ασφάλεια από τη χώρα»,είπε τελικά.

«Το λέτε σαν να το εννοείτε», απάντησε αργά η Ναντίν.

«Το εννοώ».

Το βλέμμα της Ναντίν ήταν διαπεραστικό. «Δεν είστεακριβώς αυτό που περίμενα», είπε τελικά. «Είστε ερωτευμένημαζί του;»

Η Τζούλιαν πάγωσε.

«Το ίδιο ρώτησα κι εκείνον. Και αρνήθηκε επίσης να μουαπα-ντήσευ>.

Το στομάχι της Τζούλιαν ανακατεύτηκε. Γιατί δεν είχεαπαντήσει ο Ντομ;

«Παρ’ ότι είναι αγένεια, πρέπει να το πω στα ίσια». Το βλέμματης Ναντίν σκλήρυνε. «Ή είσαστε ερωτευμένη μαζί του ή τονχρησιμοποιείτε, δεσποινίς Γκρέιστοουν. Δυσκολεύομαι ν’αποφα-σίσω τι από τα δύο συμβαίνει».

Η Τζούλιαν χλόμιασε. Αρνήθηκε να κοιτάξει τη λαίδηΠάτζετ. «Δεν πρόκειται να προδώσω τον Ντόμινικ»,απάντησε.

«Το ελπίζω», είπε η Ναντίν.

* * *

Η Τζούλιαν χτύπησε την πόρτα του σπιτιού του Γουόρλοκ

στην Κάβεντις Σκουέαρ προσευχόμενη να είχε γυρίσει στηνπόλη ο Λούκας. Περίμενε ν’ ανοίξει την πόρτα ένας υπηρέτηςκαι έμεινε εμβρόντητη όταν την άνοιξε ο Τζακ.

Τα γκρίζα μάτια του άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη όταντην είδε -προφανώς δεν ήξερε ότι ήταν στο Λονδίνο.«Τζούλιαν!» Ύστερα χαμογέλασε και την τράβηξε στηναγκαλιά του.

Η Τζούλιαν ήταν αναστατωμένη, αλλά ενθουσιάστηκε πουτον είδε. Τον έσφιξε δυνατά, ύστερα τραβήχτηκε και μπήκανμαζί μέσα. Ο Τζακ ήταν αναμαλλιασμένος, τα ρούχα του ήτανλεκιασμένα, μάλλον από ξεραμένο αίμα και μπαρούτι.

«Τι κάνεις στο Λονδίνο, Τζούλιαν;» τη ρώτησε.

«Ήρθα για διακοπές», του απάντησε γρήγορα. «Τζακ! Πούστην ευχή ήσουν όλο το καλοκαίρι; Και τι έκανες;»

«Έβγαλα μια περιουσία σ’ αυτό τον πόλεμο», της είπεχαρούμενα κι έκλεισε την εξώπορτα. «Δεν είναι εύκοληδουλειά να ξεγλιστράς από δύο στόλους. Αλλά τι σεστενοχωρεί; Σε βλέπω πολύ αναστατωμένη».

Η Τζούλιαν ξανάφερε στο μυαλό της την πρόσφατησυνάντησή της με τη Ναντίν, όμως είχε πάει στην ΚάβεντιςΣκουέαρ για να παρακαλέσει τον Λούκας να βοηθήσει τον

Τομ να γλιτώσει από σίγουρο απαγχονισμό.

«Και γιατί δε μένεις εδώ, αφού είσαι στο Λονδίνο;» Ο Τζακστένεψε τα μάτια του.

Εκείνη προσπάθησε να μην κοκκινίσει. «Με φιλοξενούν στοΜπέντφορντ Χάουζ».

«Από πότε κινείσαι σε τέτοιους κύκλους;»

«Από τότε που έσωσα τη ζωή του Μπέντφορντ».

«Αχά! Μυρίζομαι βρομοδουλειά. Τι δε μου λες;»

«Πού είναι ο Αούκας;» ρώτησε η Τζούλιαν. «Χρειάζομαιαπελπισμένα τη βοήθειά του, αλλά μου κάνεις κι εσύ!»

«Ευχαριστώ πάρα πολύ». Ο Τζακ την αγκάλιασε από τουςώμους και την οδήγησε στο σαλόνι. «Ξέρεις ότι πάντα είμαιέτοιμος να σε βοηθήσω».

«Δόξα τω Θεώ. Συνέβη κάτι τρομερό, Τζακ. Έκαναν έφοδοστο συνέδριο στο Εδιμβούργο και ο Τομ ήταν ανάμεσα σ’εκείνους που συνέλαβαν».

«Έμαθα για την έφοδο. Ώστε ο Τρέιτον ήταν μεταξύ αυτώνπου συνελήφθησαν;» Ο Τζακ δεν έδειχνε θορυβημένος απότα νέα.

«Σύντομα θα του απαγγείλουν κατηγορία επί εσχάτηπροδοσία! Πρέπει να τον βοηθήσουμε. Πάντα συμπαθούσεςτον Τομ».

«Εδώ που τα λέμε, δεν τον συμπαθούσα. Μου άρεσε πουήταν ερωτευμένος μαζί σου, αλλά τον βρίσκω φανατικά καιβαρετά πολιτικοποιημένο».

«Κι εγώ είμαι φανατικά και βαρετά πολιτικοποιημένη;»

«Εσύ καταφέρνεις να είσαι ριζοσπάστρια με γοητεία. Εξάλλου,είσαι η μικρή μου αδερφή». Της έκλεισε το μάτι.

«Θα τον βοηθήσεις;»

«Τζούλιαν, ακόμα κι αν δεχτώ να τον βοηθήσω, δεν έχω τηδύναμη να τον βγάλω από τη φυλακή». Τώρα ο Τζακ ήτανσοβαρός, κάτι που συνέβαινε σπάνια.

Εκείνη πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Ο Γουόρλοκ την έχει».

Την κοίταξε συνοφρυωμένος. «Τι σε κάνει να το πιστεύειςαυτό;»

«Δεν είναι ο αρχηγός σας στην κατασκοπία; Δικός σου καιτου Λούκας;»

«Ορίστε;»

Η Τζούλιαν αναρωτήθηκε αν έπρεπε να μιλήσει στον Τζακγια' τον Καίσιο εκβιασμό του θείου τους. Φοβόταν να τοκάνει. Θα

γινόταν έξω φρενών και θα το έλεγε στον Λούκας. Ή ο έναςή 0 άλλος θα έρχονταν σε αντιπαράθεση με τον Γουόρλοκ. ΟΤζακ μπορεί να του ριχνόταν. Και τελικά ο Γουόρλοκ θαέκανε κακό στον Τομ. «Δε συμπαθώ τον Γουόρλοκ και δενομίζω πως θα έπρε-πε να τον εμπιστεύεται κανένας από τουςδυο σας», είπε τελικά.

«Ο Λούκας τον εμπιστεύεται, οπότε τον εμπιστεύομαι κι εγώ.Αλλά δεν είναι αρχηγός των κατασκόπων!» Ο Τζακ έδειχνενα το διασκεδάζει. «Είναι ένας αριστοκράτης με άσχημουςτρόπους και εξίσου άσχημο σπίτι».

Εκείνη δάγκωσε το χείλι της και άλλαξε τακτική. «Πολύκαλά. Όμως ξέρω τι σκαρώνεις, Τζακ! ΓΓ αυτό μηνισχυρίζεσαι ότι δεν έχεις ανάμειξη στον πόλεμο. Πρώταβοήθησες τον Ντόμινικ να διαφύγει από τη Γαλλία και μετάβοήθησες τη Ναντίν. Αναρωτιέμαι πόσους Γάλλους, άντρεςκαι γυναίκες, έχεις βοηθήσει να φύγουν απ’ αυτή τη χώρα.Και μη μου πεις τώρα ότι είσαι ένας απλός λαθρέμπορος!Είσαι στο κόλπο!»

«Πώς ξέρεις για τη λαίδη Ντ’Αρσάν;»

«Τη γνώρισα μόλις πριν από λίγη ώρα. Είπε ότι της έσωσεςτη ζωή».

«Δεν μπορούσα ν’ αφήσω να την πυροβολήσουν, Τζούλιαν».

Είχαν ξεφύγει από το θέμα τους. «Θα βοηθήσεις τον Τομ ήόχι;»

«Σου το είπα ήδη, δεν έχω τα μέσα να τον βοηθήσω».

«Εσύ και ο Λούκας μπορείτε να κάνετε τα πάντα αν το θελή-σετε!»

Ο Τζακ μόρφασε. «Ώστε είσαι ακόμα τσιμπημένη με τονΤομ;»

Την είχε παρεξηγήσει, αλλά δεν την ένοιαζε. «Ναι. Σεπαρακαλώ, Τζακ. Σε ικετεύω!»

Την κοίταξε προσεκτικά. «Γιατί έχω την αίσθηση ότι μεκοροϊδεύεις;»

«Υποσχέσου μου ότι θα βοηθήσεις τον Τομ».

Ο Τζακ την κοίταξε για μερικές στιγμές ακόμα, ύστερα πήγεμε το πάσο του στον μπουφέ, γέμισε ένα ποτήρι με σκοτσέζικοουίσκι και το σήκωσε προς το μέρος της. «Δεν μπορώ να σο»υποσχεθώ τέτοιο πράγμα. Μίλησέ μου για τον Μπέντφορντ».

Η Τζούλιαν αισθάνθηκε σαν να της έδωσε γροθιά. «ΟΜπέντφορντ δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτή την ιστορία».

To βλέμμα του σκλήρυνε. «Ο Τομ είναι ισοπεδωτής,Τζούλιαν».

Η Τζούλιαν δεν είχε καταλάβει ότι ο Τζακ ήξερε οτιδήποτε γιατους ριζοσπάστες. Προφανώς γνώριζε πολύ περισσότερα γιατα πολιτικά απ’ ό,τι ισχυριζόταν. «Δεν του αξίζει να πεθάνει».

«Μάλλον όχι»:

«Δηλαδή θα τον βοηθήσεις;»

Ο Τζακ σοβάρεψε. «Το ένστικτό μου μου λέει να τον αφήσωεκεί ακριβώς που είναι η θέση του, Τζούλιαν. Αλλά θα τοσυζητήσω με τον Λούκας».

Η Τζούλιαν ρίγησε. Ο Τζακ είχε αλλάξει. Τώρα κατά βάθοςείχε μια σκληρότητα που δεν είχε πριν. Όμως δεν τους είχεαλλάξει όλους ο πόλεμος; Kat ήξερε ότι ο Αούκας δε θαήταν πρόθυμος να βοηθήσει τον Τομ. «Ωραία!» είπεθυμωμένη. «Αλλά αν τον α-φήσεις να κρεμαστεί, δε θα σεσυγχωρήσω ποτέ».

«Το ποτέ είναι πολύς καιρός».

* *-*

Η Τζούλιαν προσπέρασε τους δύο θυρωρούς διερωτώμενη ανο Ντόμινικ ήταν σπίτι. Ήταν αργά το απόγευμα και ήθελε νακουρνιάσει στην αγκαλιά του για να βρει παρηγοριά. ΟΛούκας δε θα δεχόταν ποτέ να βοηθήσει τον Τομ και ο Τζακέδειχνε πολύ προκατειλημμένος εναντίον του. Μπορούσε νατον αφήσει να πεθάνει; Όχι, δεν μπορούσε.

Αν κινδύνευε εκείνη, ο Τομ θα έκανε τα πάντα για να τησώσει.

Το σπίτι ήταν σιωπηλό. Ανέβηκε βιαστικά πάνω και πήγεκατευθείαν στα διαμερίσματα του Ντόμινικ.

Ήταν στην άλλη άκρη του διαδρόμου, μετά τηνκρεβατοκάμαρά της. Καθώς πλησίαζε, άκουσε φωνές ναέρχονται από τη σουίτα του Ντόμινικ. Σταμάτησε έξω απότην πόρτα του σαλονιού, η °ποία ήταν μισάνοιχτη, γιατί δενήθελε να διακόψει.

«Μπορείς να φύγεις, Φρανσουά», είπε ευγενικά η λαίδηΠάτζετ.

Ενώ ήταν έτοιμη να χτυπήσει, η Τζούλιαν κόλλησε στοντοίχο.

Ήθελε να αποφύγει τη χήρα κόμισσα. Αναρωτήθηκε αν η Κα-Φιν ενημέρωνε τον Ντόμινικ για τη δυσάρεστη συνάντηση μετη ttvtiv. Η Τζούλιαν δεν κινήθηκε καθώς ο υπηρέτης έβγαινε

από

το δωμάτιο, διερωτώμενη αν έπρεπε να χτυπήσει ή απλώς ναφύγει. Ο Φρανσουά την κοίταξε με απάθεια. Εκείνη τουχαμογέλασε ευγενικά και την επόμενη στιγμή άκουσε τηφωνή της Κατρίν να γίνεται στριγκή.

«Είσαι γιος μου και σε εκμεταλλεύονται!»

Η Τζούλιαν πήρε μια βαθιά εισπνοή -τσακώνονταν για εκείνη.

«Γίνεσαι άδικη», είπε ήρεμα ο Ντόμινικ. «Και δε μ’ αρέσει ναανακατεύεσαι στις προσωπικές μου υποθέσεις».

«Σίγουρα ήξερες ότι η Ναντίν θα τη γνώριζε αργά ήγρήγορα».

«Ήλπιζα να ήμουν παρών όταν θα γίνονταν οι συστάσεις». 0Ντόμινικ ακουγόταν ενοχλημένος.

«Δεν μπορείς να συστήνεις την ερωμένη σου στη μνηστήσου!» φώναξε η Κατρίν.

Η Τζούλιαν κράτησε την αναπνοή της. Φοβόταν τηναπάντηση του Ντομ. «Η Ναντίν κι εγώ συμφωνούμε, όπωςπάντα», είπε εκείνος. «Κανένας από τους δυο μας δε θέλει ναπαραμείνουμε αρραβωνιασμένοι, πόσο μάλλον ναπαντρευτούμε».

Η λαίδη Πάτζετ έβγαλε μια άναρθρη κραυγή.

«Ξέρω ότι απογοητεύτηκες. Όμως αυτό τον καιρό δεν έχωχρόνο για μια σύζυγο». Ο τόνος του ήταν κατηγορηματικός.

«Η Ναντίν είναι από τις πιο ωραίες και έξυπνες γυναίκες πουξέρω. Είσαστε φίλοι από παιδιά και αγαπάτε βαθιά ο ένας τονάλλο...»

«Δεν αλλάζω γνώμη».

«Η Τζούλιαν Γκρέιστοουν υποστηρίζει τους Ιακωβίνους!Χώρισες με τη Ναντίν για χάρη της;»

«Δεν είναι εχθρός. Θέλω να σεβαστείς τη συμπάθειά μου γιαεκείνη και να της δώσεις την ευκαιρία να κερδίσει τη δικήσου».

Έπεσε σιωπή. Η Τζούλιαν κρυφοκοίταξε στο δωμάτιο. ΗΚατρίν είχε ασπρίσει, ενώ ο Ντόμινικ είχε πάρει εκείνη τηναποφασιστική και αυταρχική έκφραση που γνώριζε πάραπολύ καλά.

«Κι αν είναι κατάσκοπος και την έστειλαν για να σεκαταστρέψει;»

«Ξέρω πόσα πέρασες, γι’ αυτό δε σε κατηγορώ που φοβάσαιτην Τζούλιαν. Ξέρω επίσης ότι ανησυχείς για μένα. Αν

καταφέρεις ποτέ να παραβλέψεις τις πολιτικές πεποιθήσειςτης Τζούλιαν, θα τη συμπαθήσεις πολύ. Σου ζητώ να κάνειςαυτή την προσπάθεια»·

«Δεν μπορώ να παραβλέψω τις πολιτικές της πεποιθήσεις!»

«Ξέρω ότι θα κάνεις αυτό που σου ζήτησα», είπεαποφασιστικά ο Ντόμινικ. «Πού είναι ο Ζαν; Ποιος είναι οΦρανσουά;»

Ο τόνος του ήταν τόσο κοφτός, που η Τζούλιαν δεν μπόρεσενα μην κοιτάξει πάλι μέσα στο δωμάτιο. Στο πρόσωπό τουήταν ολοφάνερη η δυσαρέσκεια.

«Πέθανε κάποιος συγγενής του», απάντησε η λαίδη Πάτζετ.«Έπρεπε να φύγει. Είναι στο δρόμο για τη Γ αλλία τώρα πουμιλάμε. Ήταν ευτύχημα που βρήκα καινούριο υπηρέτηαμέσως. Έχει εξαιρετικές συστάσεις από το λόρδο και τηλαίδη Φρέιζιερ».

«Η μητέρα του Ζαν πέθανε πριν από δύο χρόνια και δεν πήγεστην πατρίδα του», έσπευσε ν’ απαντήσει ο Ντομ. «ΟιΦρέιζιερ είναι από τα βόρεια, έτσι δεν είναι; Από τα σύνορα μετη Σκοτία».

«Ναι». Η μητέρα του ακουγόταν σαστισμένη.

«Ξεφορτώσου τον αμέσως. Μπορεί να είναι πράκτορας, να

τον έστειλαν να μας κατασκοπεύει».

Η Τζούλιαν έμεινε άναυδη.

«Μα οι Φρέιζιερ...»

«Οι συστάσεις του μπορεί να είναι πλαστές και θα μας πάρειβδομάδες, ή και περισσότερο, να το μάθουμε».

«Για όνομα του Θεού, Ντόμινικ!» φώναξε η λαίδη Πάτζετ.«Εκεί φτάσαμε; Να φοβόμαστε για κατασκόπους μέσα στοίδιο μας το σπίτι; Τι έκανες πραγματικά στη Γαλλία; Γιατίέφυγες;»

«Ξέρεις ότι δεν πρόκειται να σου απαντήσω. Απλώςξεφορτώσου τον Φρανσουά».

Έπεσε σιωπή. Η Τζούλιαν ακούμπησε την πλάτη της στοντοίχο και τα μάτια της δάκρυσαν. Αυτό ήταν δικό της λάθος.Ήταν σίγουρη. Αν ο Φρανσουά ήταν Γάλλος πράκτορας καιτον είχαν στείλει να κατασκοπεύσει τον Ντόμινικ, αυτό είχεσυμβεί επειδή τ°ν είχε προδώσει στον Τομ. Ποτέ στη ζωή τηςδεν είχε μετανιώ-σει τόσο πικρά για κάτι που είχε κάνει. Καιτώρα έπρεπε να το ομολογήσει. Ο Ντόμινικ έπρεπε να ξέρει.

Ακουσε βήματα και ζάρωσε.

Η λαίδη Πάτζετ βγήκε από το δωμάτιο με πρόσωπο άσπρο

σαν το χαρτί. «Εσείς!» φώναξε όταν την είδε. «Πόση ώραστέκετε εκεί;»

Η Τζούλιαν άρχισε να τρέμει. «Ήρθα να δω τον Ντόμινικ. Δενήθελα να κρυφακούσω, αλλά δεν ήθελα να σας διακόψω».

«Εύχομαι να μην καταστρέψετε το γιο μου!» Τα πράσινα μά.τια της λαίδης άστραψαν. Ύστερα σήκωσε τις φούστες της κιέφυ-γε βιαστικά.

Ο Ντόμινικ βγήκε από το δωμάτιο και την κοίταξε. «Υποθέτωότι ψάχνεις εμένα», της είπε.

«Ναι». Δάγκωσε το χείλι της. «Δεν ήθελα να κρυφακούσω,αλ-λά κρύφτηκα επειδή φοβόμουν να αντιμετωπίσω τημητέρα σου».

Η έκφρασή του μαλάκωσε. «Σου έχει φερθεί απαίσια, έτσι δενείναι;»

Η Τζούλιαν ένιωσε μια μικρή ανακούφιση. «Καταλαβαίνωγια-τί με αντιπαθεί».

Ο Ντόμινικ της έγνεψε ία εκείνη μπήκε στο γαλάζιο και χρυσόσαλόνι. «Αλλά δε με κατασκοπεύεις».

Εκείνη τσιτώθηκε. «Όχι, ποτέ δε θα έκανα τέτοιο πράγμα».

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε φευγαλέα. «Ώστε γνώρισες τηΝαντίν. Πώς τα πήγατε;»

Η Τζούλιαν πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Είναι πολύσυμπαθητική γυναίκα, αλλά ήταν φρικτό».

Την τράβηξε κοντά του. «Λυπάμαι που αναστατώθηκες».

«Αισθάνομαι σαν νά την προδίδουμε».

«Όχι. Δεν την προδίδουμε. Δεν είναι ούτε μνηστή ούτεσύζυγός μου».

Η Τζούλιαν τον κοίταζε στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν τόσοζεστό που δεν τολμούσε να του μιλήσει για τον Τομ.

«Τζούλιαν;»

«Ντόμινικ, φοβάμαι ότι ο κόμης Ντ’Αρσάν κινδυνεύει».

Η έκφρασή του άλλαξε. «Γιατί;»

«Δεν ήξερα ότι το επίθετο της Ναντίν ήταν Ντ’Αρσάν μέχριπου διάβασα το γράμμα της. Έπρεπε να καταλάβω ότι η δικήτης οικογένεια ήταν αυτή που ζήτησαν από μένα και τον Τομνα βροΐζ με, αλλά νόμιζα ότι ήταν συνηθισμένο επίθετο.Σήμερα το πρ®1 έμαθα ότι η οικογένειά της έχειεγκατασταθεί στην Κορνουάλη και κατάλαβα ότι πρέπει να

είναι οι εμιγκρέδες που κυνηγάει ο Μαρσέλ».

Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. «Πρέπει να τους ειδοποιήσωαιιέσως»· Την άφησε και πήγε προς την πόρτα.

Η Τζούλιαν αναστατώθηκε, αλλά ήταν φυσικό να θέλει ναπροειδοποιήσει τον κόμη ότι κινδύνευε. Δεν ήθελε να πάθουνκανένα κακό η Ναντίν ή ο πατέρας της. Αλλά τι θα γινότανμε την

ομολογία της; Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά.

Εκείνος σταμάτησε φτάνοντας στην πόρτα. «Υπάρχει και κάτι

άλλο;»

Χρειαζόταν πραγματικα να του πει. περισσότερα, αφου ήδη

υποψιαζόταν ότι τον κατασκόπευαν; Η Τζούλιαν κατάφερε ναχαμογελάσει. «Απλώς... κάνε γρήγορα, Ντόμινικ».

Τα μάτια του σκοτείνιασαν. «Αυτή τη διαταγή δεν μπορώ νατην παρακούσω».

* * *

Η Τζούλιαν ξύπνησε χαμογελώντας.

Αναστέναξε, καταλαβαίνοντας ότι ήταν μόνη. Πριν από μία

ώρα περίπου, ο Ντόμινικ την είχε φιλήσει στο μάγουλο καιτης είχε πει ότι έπρεπε να φύγει. Αναστέναξε ξανά. Ένιωθε μιαβαθιά ικανοποίηση και είχε κοιμηθεί ήρεμα και χωρίς όνειρα,σαν να μην είχε καμιά έννοια. Αλλά μόλις άνοιξε τα μάτιατης την κυρί-εψε αμέσως αγωνία.

Ήλπιζε να μην είχε κάνει ένα φρικτό λάθος που δεν είχε πειστον Ντόμινικ ότι τον είχε προδώσει στον Τομ στις αρχές τουκαλοκαιριού. Ευχήθηκε να μην υπήρχαν κατάσκοποι στοσπίτι του. Και τώρα θα πήγαινε να κάνει αυτό που της είχεζητήσει ο Γου-ορλοκ -να κατασκοπεύσει τους φίλους της γιαλογαριασμό του.

Οι κουρτίνες στο δωμάτιο ήταν κλεισμένες, όμως από τιςχαραμάδες έμπαινε λίγο φως. Πέταξε από πάνω της τασκεπάσματα και σηκώθηκε. Καθώς σηκωνόταν, έριξε στοπάτωμα κάτι που ήταν στο διπλανό μαξιλάρι.

Στο ίδιο μαξιλάρι υπήρχε ένας φάκελος με το όνομά τηςγραμμένο με έντονα γράμματα. Θα αναγνώριζε οπουδήποτετον γρα-φιΚ0 Χαρακτήρα του Ντόμινικ. Η καρδιά τηςφτερούγισε καθώς' κοιτούσε το αντικείμενο που είχε πέσει στοόμορφο χαλί. Ήταν £να μπλε βελούδινο κουτίκοσμηματοπωλείου.

Τι στην ευχή...;

Έσκυψε και το έπιασε. Η καρδιά της κόντευε να σπάσει καθώςτο άνοιγε.

Πάγωσε από την κατάπληξη. Μέσα στο κουτί υπήρχε έναυπέ-ροχο βραχιόλι με αστραφτερά διαμάντια.

Ο Ντόμινικ της είχε χαρίσει διαμάντια.

Τα μάτια της δάκρυσαν.

Το άφησε στο κρεβάτι και άνοιξε το φάκελο. Η κάρτα πουυπήρχε μέσα έγραφε: «Με γεια σου. Δικός σου, Ντόμινικ».

* * *

Ήταν ωραία μέρα για περίπατο, σκέφτηκε η Τζούλιαν καθώςκαθόταν στη μικρή άμαξα που οδηγούσε ένας από τουςαμαξάδες του Ντόμινικ. Χαμογέλασε και θαύμασε τοβραχιόλι στον δεξιό καρπό της. Άστραψε καθώς το σήκωνεπρος το φως του ήλιου. 0 Ντόμινικ της είχε χαρίσει διαμάντια,και τώρα οι ανησυχίες της φάνταζαν ασήμαντες. Ήτανερωτευμένη, η καρδιά της φτερούγιζε ασυγκράτητα και ίσως -ίσως- τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.

Πήγαινε στο Χάιντ Παρκ. Ο Ντομ δεν είχε γυρίσει ακόμα ότανεκείνη είχε ντυθεί και είχε κατέβει κάτω. Θα τον ευχαριστούσεαργότερα.

Το Χάιντ Παρκ ήταν μπροστά. Είχε στείλει μήνυμα στονΓουόρλοκ ζητώντας του να συναντηθούν, όμως δεν της είχεαπαντήσει, κι αυτό της πρόσφερε κάποια ανακούφιση και μιαευκαιρία για ανάπαυλα. Είχε αποφασίσει να απολαύσει τημέρα όσο ακόμα μπορούσε. Σκόπευε να περπατήσει, αλλά ηλαίδη Πάτζετ έφευγε από το σπίτι την ίδια στιγμή που έφευγεκι εκείνη και είχε επιμεί-νει να πάρει την άμαξα.

Το χαμόγελό της έσβησε. Όταν η λαίδη Πάτζετ είχε εμφανί'στεί στο χολ, η Τζούλιαν ήταν στην πόρτα. Δίχως να τοκαλοσκεφτεί, είχε τραβήξει το μανίκι της προς τα κάτω για νακρύψει το βραχιόλι. Φανταζόταν πόσο δηκτική θα γινόταν ηχήρα κόμισυ8 αν μάθαινε τι είχε κάνει ο γιος της.

Έπειτα η Κατρίν της είχε πει ότι θα είχαν προσκεκλημένοι γιαδείπνο και ότι απαιτούνταν η συνηθισμένη βραδινή αμφίε^Π1

Τζούλιαν είχε μείνει κατάπληκτη. Η χήρα κόμισσα μόλις τηνείχε προσκαλεσει στο δείπνο της.

Τώρα η άμαξα περνούσε τις επιβλητικές σιδερένιες πύλες τηςεισόδου του πάρκου στο Νάιτσμπριτζ και η Τζούλιαν έσκυψεμπροστά. «Θα περπατήσω λίγο, Έντι».

Ο νεαρός αμαξάς σταμάτησε στην άκρη για να μην εμποδίζειχις άλλες άμαξες που περνούσαν κι εκείνη κατέβηκε. «Δεχρειάζεται να περιμένεις», του είπε. «Έχει πολύ ωραίο καιρό

και θέλω να απολαύσω την κάθε στιγμή».

«Η λαίδη Πάτζετ μου είπε να περιμένω, δεσποινίςΓκρέιστοουν», της απάντησε ο Έντι.

Της φάνηκε περίεργο, αλλά ίσως η Κατρίν έκανε ό,τι της είχεζητήσει ο γιος της -ίσως προσπαθούσε να τα πάει καλά μαζίτης. Χαμογέλασε στον Έντι και προχώρησε σ’ ένα κοντινόμονοπάτι. Δεν ήταν μόνη. Περπατούσαν μαζί της αρκετέςκυρίες, δύο ζευγάρια και ένας κύριος.

Ένιωθε σαν να ήταν η ωραιότερη μέρα της ζωής της.

Καθώς χαμογελούσε, έπεσε πάνω σ’ έναν κύριο. «Ω, με συγ-χωρείτε», είπε κοιτάζοντας ένα ζευγάρι γαλανά μάτια. Την είχεαπορροφήσει τόσο πολύ η ονειροπόλησή της, που δεν τονείχε προσέξει.

«Είστε καλά... δεσποινίς Γκρέιστοουν;» ρώτησε ο άντρας.Ήταν ψηλός, λεπτός, με σχεδόν άσπρα ξανθά μαλλιά καιμεγάλη, γαμψή μύτη.

Τον κοίταξε σαστισμένη. «Καλά είμαι. Σας γνωρίζω, κύριε;»

Ο άντρας τής χαμογέλασε μ’ έναν τρόπο που την έκανε ν’ανατριχιάσει. «Όχι, αλλά σας γνωρίζω εγώ και σκέφτηκα ότιθα θέλατε να μάθετε τι κάνει ο Τομ Τρέιτον».

Η καρδιά της χτύπησε τόσο δυνατά που νόμιζε ότι θα έσπαγε.

«Ηρεμήστε» Ο άγνωστος την έπιασε αγκαζέ. «Δεν ήθελα νασαζ τρομάξω, δεσποινίς Γκρέιστοουν».

«Ποιος είστε; Είμαι βέβαιη ότι δεν έχουμε γνωριστεί».Προώθησε να τραβήξει το χέρι της, όμως εκείνος δεν τηνάφησε και Ρ κίνησή τ ου την τρόμαξε.

«Μπορείτε να με λέτε Μαρσέλ».

Την κυρίεψε πανικός. Ο Μαρσέλ ήταν ο σύνδεσμος του Τομστο

Παρίσι. Όμως αυτός ήταν Άγγλος. Αλλά, πάλι, σίγουρα αυτήη συνάντηση δεν ήταν σύμπτωση. «Τι θέλετε;» τον ρώτησε.

Το χαμόγελό του ήταν ψυχρό. «Θέλω να σας βοηθήσω. Κιεσείς θέλετε να βοηθήσετε τον Τομ».

Ένας Άγγλος στην καρδιά του Αονδίνου δούλευε για τη ya\.λική κυβέρνηση. «Ασφαλώς και θέλω να τον βοηθήσω. Τικάνες Του έχει απαγγελθεί κατηγορία;»

«Θα του απαγγελθεί κατηγορία επί εσχάτη προδοσία στοτέλος της βδομάδας, δεσποινίς Γκρέιστοουν».

Η καρδιά της κόντεψε να σταματήσει. Ήταν αλήθεια; Ο

Γουόρλοκ δεν της είχε πει κάτι τέτοιο. «Τι θέλετε από μένα;»

«Μπορώ να βοηθήσω το φίλο σας, αν με βοηθήσετε κιεσείς».

«Πώς μπορώ να σας βοηθήσω;» τον ρώτησε έντρομη.

Το χαμόγελό του εξαφανίστηκε. «Υπάρχουν σχέδια γιααποστολή καινούριων εφοδίων στους βασιλόφρονες τηςΒανδέας. Πρέπει να τα μάθω».

«Δε νομίζω ότι μπορώ να σας βοηθήσω».

«Τα έχει ο Μπέντφορντ, αγαπητή μου. Και ξέρουμε κι οι δυοότι μπορείτε να τα ανακαλύψετε».'

Την κυρίεψε τρόμος. Της ζητούσε να κατασκοπεύσει τονΝτόμινικ;

«Ο Μπέντφορντ θα γυρίσει σύντομα στη Γ αλλία», είπε ωμάο Μαρσέλ. «Πρέπει να μάθω την ακριβή ημερομηνία και τοακριβές σημείο της συνάντησης της νηοπομπής με τουςβασιλόφρονες, πριν φύγει και πάρει την πληροφορία μαζίτου».

Η Τζούλιαν είχε μείνει εμβρόντητη. Θα γύριζε στη Γαλλία οΝτόμινικ; Δεν μπορούσε να το πιστέψει!

«Νομίζω πως θα φύγει μέσα στη βδομάδα, οπότε πρέπει ναδράσετε σύντομα», πρόσθεσε ο Μαρσέλ. «Και, φυσικά, μηδιστάσετε να μας μεταφέρετε οποιαδήποτε άλλη πληροφορίαθα μας βοηθούσε να κερδίσουμε αυτό τον πόλεμο εναντίοντης επανάστασης».

Δε θα κατασκόπευε ποτέ τον Ντόμινικ! Ήξερε ότι είχεκοκκινίσει, γιατί τα μάγουλά της έκαιγαν. «Δεν ξέρω για τιπράγμο μιλάτε», είπε.

Ο Μαρσέλ χαμογέλασε αργά. «Γνωρίζουμε κι οι δυο ότι οΜπέντφορντ είναι Βρετανός πράκτορας, δεσποινίςΓκρέιστοουν, ^αι ότι εσείς υποστηρίζετε τους Ιακωβίνουςενεργά. Γνωρίζουμε ^ οι δυο ότι κοιμόσαστε μαζί του. Δε θασας ήταν τρομερά δύσκολο να ψάξετε το γραφείο του και ταπροσωπικά του αντικείμενα για να βρείτε αυτό που θέλουμε.Αλλά ακόμα κι αν η έρευνά σας αποβεί άκαρπη, είμαισίγουρος ότι μπορείτε να αποσπάσετε την πληροφορία απότον ίδιο».

Η Τζούλιαν δεν μπορούσε ν’ αναπνεύσει. «Δεν πρόκειται νατον κατασκοπεύσω».

«Τότε ο Τρέιτον θα κρεμαστεί -και θα φροντίσω να είναι οπρώτος από τους τριακόσιους που θα πάνε στην αγχόνη». Ταγαλάζια μάτια του πετούσαν φλόγες.

Εκείνη έβγαλε μια κραυγή. Το μυαλό της δούλευεπυρετωδώς. 0α δούλευε για τον Γουόρλοκ προκειμένου νααποφύγει να κα-τασκοπεύσει τον Ντόμινικ. Θα έλεγε στο θείοτης τα πάντα. Και σίγουρα εκείνος θα προστάτευε τον Τομ.

«Δε θα μιλήσετε σε κανέναν γι’ αυτή τη συζήτηση, δεσποινίςΓκρέιστοουν», είπε ο Μαρσέλ, λες και διάβασε τις σκέψειςτης. «Ούτε στον εραστή σας ούτε στον αδερφό σας ούτε στοθείο σας. Μπορώ να σας κάνω τη ζωή πολύ δύσκολη -και τοίδιο ισχύει για τον Τρέιτον».

Η Τζούλιαν’ τον κοιτούσε και σκεφτόταν. Αν μάθαινε ποιοςήταν στην πραγματικότητα, ο Γουόρλοκ, ο Λούκας ή οΝτόμινικ θα μπορούσαν να τον συλλάβουν.

«Σκεφτείτε το κι έτσι, δεσποινίς Γκρέιστοουν. Χάρη σ’ εσάςπαρακολουθούμε ήδη τον Μπέντφορντ μέρα και νύχτα. Τιείναι άλλη μια προδοσία;»

«Κάθαρμα!» είπε η Τζούλιαν.

«Βοηθάτε σ’ ένα σπουδαίο σκοπό στον οποίο είστε αφοσιω-μενη και θα αποτρέψετε τον απαγχονισμό του αγαπημένουσας φίλου. Λοιπόν; Σας έπεισα να βοηθήσετε τηΔημοκρατία;»

Η Τζούλιαν έγνεψε καταφατικά, ελπίζοντας να μηνκαταλάβαινε εκείνος ότι του έλεγε ψέματα.

Εκείνος στένεψε τα μάτια του. «Ο χρόνος δεν είναι με το μέ-Ρ°ζ μας. Θα επικοινωνήσω πάλι μαζί σας σε δύο μέρες.Φροντί-στε να έχετε κάτι για μένα».

Εκείνη δεν κουνήθηκε. Έπρεπε να μάθει πού μπορούσε να τονβρει. «Κι αν έχω την πληροφορία νωρίτερα; Πώς μπορώ vqσας βρω;»

Ο Μαρσέλ χαμογέλασε αργά. «Δεν μπορείτε».

Η Τζούλιαν πήρε μια βαθιά εισπνοή απογοητευμένη. Πώς θαμπορούσε να τον προδώσει στον Ντόμινικ, αν δεν ήταν σεθέση να τον βρουν για να τον συλλάβουν; «Αν κάνετε κακόστον Τομ με οποιονδήποτε τρόπο, δε θα σας βοηθήσω».

«Ω, θα κάνετε ό,τι ακριβώς σας λέω. Δε μένουν στοΓκρέιστο-ουν Μάνορ δύο απροστάτευτες γυναίκες;»

Εκείνη πάγωσε.

«Η μητέρα σας δεν είναι διανοητικά ανάπηρη; Και η αγαπητήαδερφή σας -πώς είναι το όνομά της; Α, ναι, Αμέλια. Είναι ημεγαλύτερη, σωστά; Μια ορκισμένη γεροντοκόρη.Εκπλήσσομαι που δυο γυναίκες μένουν μόνες σε τέτοιαερημιά. Αν προκύψει κάποιο πρόβλημα -αν πιάσει φωτιά τοσπίτι, για παράδειγμα, ή τους επιτεθούν κλέφτες καιπαράνομοι ή και τις απαγάγουν ακόμα-, δεν υπάρχει ούτε

ένας γείτονας για να του ζητήσουν βοήθεια. Ούτε μπορώ ναδιανοηθώ να αφήσω δυο γυναίκες μόνες να υπερασπιστούντον εαυτό τους σε τέτοιους δύσκολους καιρούς».

«Απειλείτε την αδερφή μου και τη μητέρα μου;» είπε ξέπνοηη Τζούλιαν.

«Ναι. Αν δεν κάνετε ό,τι σας λέω, μία απ’ αυτές ή και οι δύοθα υποστούν τις συνέπειες. Κι αν χρειάζεστε αποδείξεις,μπορώ να στείλω τους άντρες μου να σας δώσουν έναπαράδειγμα με τη μητέρα σας. Για να καταλάβετε ότι μιλάωπάρα πολύ σοβαρά».

«Μην τους κάνετε κακό!» είπε η Τζούλιαν βραχνά. «Θα κάνωό,τι θέλετε».

«Καλή σας ημέρα, δεσποινίς Γκρέιστοουν». Ο Μαρσέλ υπο·κλίθηκε κι έφυγε.

Εκείνη τον παρακολουθούσε να απομακρύνεται, ξετρελαμένηαπό φόβο.

Η Τζούλιαν κοιτούσε το σβηστό, σκοτεινό τζάκι καθισμένη σεμια πολυθρόνα στην κρεβατοκάμαρά της. Είχε γυρίσειαρκετές ώρες πριν και είχε περάσει όλο το απόγευμα σε

κατάσταση πανικού. Υπήρχε στη Βρετανία ένας Γάλλοςπράκτορας και της είχε ζητήσει να κατασκοπεύσει τονΝτόμινικ. Τώρα δε διακυβευόταν μόνο η μοίρα του Τομ. Ανδεν υπάκουε, θα έκαναν κακό στη μητέρα της ή στην Αμέλια.

Αυτό ήταν ακόμα χειρότερο από εκείνο που της είχε ζητήσει οΓουόρλοκ. Δεν ήξερε τι να κάνει. Η πρώτη της σκέψη ήταν ναγράψει στην Αμέλια και να την προειδοποιήσει για τονκίνδυνο, όμως ήταν σίγουρη ότι την παρακολουθούσαν -στοκάτω κάτω, ο Μαρσέλ κατασκόπευε τον Ντόμινικ. Μια τέτοιαπροσπάθεια θα ήταν μάταιη · θα παραβίαζαν το γράμμα της.Και δεν ήθελε να προκαλέσει το θυμό του Μαρσέλ.

Δεν τολμούσε να μιλήσει στον Γουόρλοκ, στον Λούκας, στονΤζακ ή στον Ντομ. Δε θα μπορούσαν να δράσουναποτελεσματικά εναντίον του, αφού δεν είχε τρόπο να τουςοδηγήσει σ’ εκείνον.

Τα μάτια της πλημμύρισαν δάκρυα. Είχε μπλέξει άσχημα, καιto ήξερε!

Ήταν αναγκασμένη να κατασκοπεύει τον Ντόμινικ για ναπροστατέψει τη μητέρα της και την αδερφή της, σκέφτηκε μεαπόγνωση.

«Καλησπέρα».

Η Τζούλιαν τινάχτηκε. Δεν τον είχε ακούσει ν’ ανοίγει την

πόρτα της κρεβατοκάμαράς της. Άλλαξε γρήγορα έκφραση,χα-θ°γέλασε και σηκώθηκε από την πολυθρόνα.

To χαμόγελό του έσβησε. «Συμβαίνει κάτι;» τη ρώτησε.

Το ένστικτό της της έλεγε να του πει τα πάντα, γιατί ο Μαρ.σέλ ήταν εχθρός του, ήθελε να του κάνει κακό, κι εκείνος δεντο ήξερε.

Αλλά δεν μπορούσε να πει τίποτα. Και ενώ μπορεί ναέβλαπτε την εξέγερση στη Βανδέα, δε θα έβλαπτε άμεσα τονΝτόμινικ ενώ ταυτόχρονα θα προστάτευε την Αμέλια και τημητέρα της! Θα βοηθούσε ακόμα και τον Τομ.

«Το βραχιόλι ήταν υπέροχο», ψιθύρισε.

«Γι’ αυτό κλαις;» Ο Ντόμινικ την πλησίασε σαστισμένος.

Εκείνη κατένευσε και βούρκωσε ξανά. Ήταν έτοιμη να κλάψειστην αγκαλιά του.

«Είσαι πολύ αναστατωμένη», της είπε και την αγκάλιασε.

Η Τζούλιαν σφίχτηκε επάνω του. «Σ’ αγαπώ», ψιθύρισε πάνωστο στήθος του.

Εκείνος τραβήχτηκε πίσω έκπληκτος.

«Τι συνέβη, Τζούλιαν;» τη ρώτησε ήρεμα.

«Μου χάρισες διαμάντια!» φώναξε εκείνη, χαμογελώνταςμέσα από τα δάκρυά της. «Είμαι συγκινημένη».

Της χαμογέλασε και ο Ντόμινικ, αλλά συνέχισε να τηνκοιτάζει με απορία. «Με ρώτησες αν ενδιαφέρομαι για σένακαι ήθελα να σου το αποδείξω».

Η Τζούλιαν ξέφυγε από την αγκαλιά του και απομακρύνθηκεγια να βρει την αυτοκυριαρχία της. Αν δεν τα κατάφερνε, οΝτόμινικ θα καταλάβαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

«Μόλις μίλησα με τον Ντ’Αρσάν», της είπε απαλά.

Εκείνη γύρισε απότομα προς το μέρος του.

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε αχνά, «Όλα πήγαν πολύ καλά. Δενεξεπλάγη. Και επειδή η Ναντίν κι εγώ συμφωνήσαμε απόκοινού να διαλύσουμε τον αρραβώνα, ήταν φιλικός απέναντιμου».

Ο αρραβώνας του είχε διαλυθεί και επισήμως. Αλλά είχεσημασία τώρα πια; Γιατί ξαφνικά η Τζούλιανσυνειδητοποίησε ότι, αν ο Ντόμινικ μάθαινε τι ετοιμαζόταν νακάνει, δε θα της ξαναμιλούσε ποτέ. Έπειτα ήταν και τοτρομερό γεγονός ότι θα γύριζε στη Γαλλία, στον πόλεμο καιστην επανάσταση. «Τον προειδοποίησες για τον Μαρσέλ;»

«Ναι, τον προειδοποίησα. Αυτό σε απασχολεί πραγματικά;»

Ήταν τόσο διορατικός, σκέφτηκε η Τζούλιαν. Έπρεπε να προ-σέχει. Αν η απόπειρά της πετύχαινε, δεν έπρεπε να μάθει ποτέότι τον είχε κατασκοπεύσει. Του χαμογέλασε ξανά και έσυρετα χέρια της στους ώμους του. «Θέλω να σ’ ευχαριστήσω γιατο διαμαντέ-νιο βραχιόλι», μουρμούρισε και τον φίλησε.

Εκείνος την κοιτούσε καθώς χάιδευε ανάλαφρα τα χείλη τηςμε τα δικά του. Ύστερα ανταποκρίθηκε στο φιλί της. Σε λίγοτα στόματά τους είχαν γίνει ένα, τα χέρια του ταξίδευαν στηνπλάτη της. Η Τζούλιαν άφησε το μυαλό της ν’ αδειάσει. Ποτέπριν δεν τον χρειαζόταν τόσο πολύ. Ποτέ πριν δεν τοναγαπούσε τόσο πολύ.

Ο Ντόμινικ διέκοψε το φλογερό φιλί τους. «Αν δε σε ήξερα,θα πίστευα ότι προσπαθείς να μου αποσπάσεις τηνπροσοχή», της είπε.

«Κάνε μου έρωτα», ψιθύρισε η Τζούλιαν.

Την κοίταξε ξαφνιασμένος. «Σε δυο ώρες μας περιμένουνκάτω...»

«Δε με νοιάζει».

Με μάτια που έκαιγαν από πόθο, τη σήκωσε στα χέρια τουκαι τη μετέφερε στο κρεβάτι. «Πρώτα θέλω να σου πω κάτυ>,

της είπε καθώς την άφηνε στο στρώμα.

Εκείνη του έπιασε το σαγόνι. «Τότε πες το γρήγορα».

«Ανυπόμονο πλάσμα!» Όμως το χαμόγελό του έσβησε.Κάθισε δίπλα της. «Τζούλιαν... κι εγώ σ’ αγαπώ».

* * *

Η Τζούλιαν κοντοστάθηκε στη βάση της σκάλας. Άκουγεζωηρές συζητήσεις, μουσική από άρπα και τσουγκρίσματαποτηριών. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά.

Είδε το είδωλό της στον καθρέφτη που υπήρχε στην απέναντιπλευρά του διαδρόμου και δεν αναγνώρισε τον εαυτό της.Κοιτούσε μια χλομή, κομψή άγνωστη.

Ο Ντόμινικ της είχε στείλει για την περίσταση ένακαταπληκτικό ασημί μεταξωτό φόρεμα με φουσκωτά μανίκια,βαθύ ντεκολτέ και πλούσια φούστα με πιέτες. Ήταν περίτεχνακεντημένο

χάντρες, ενώ οι εσωτερικές φούστες ήταν σε πιο σκούρο χρώ-

και κεντημένες με μαύρες χάντρες. Επίσης φορούσε μιαεντυπωσιακή κόκκινη περούκα, διακοσμημένη με δαντέλα καιμαργα. ριτάρια. Δεν είχε φορέσει ποτέ τόσο κομψά και ακριβάπράγμαχα και αμφέβαλλε αν θα φορούσε ξανά.

Ο Ντόμινικ την αγαπούσε και την εμπιστευόταν. Κι εκείνηετοιμαζόταν να προδώσει αυτή την αγάπη, αυτή τηνεμπιστοσύνη

Κοίταξε προς τη μεγάλη σάλα. Ήταν ακριβώς όπως την είχεφανταστεί, με τα χρυσοποίκιλτα έπιπλά της, τουςκρυστάλλινους πολυελαίους και τα έργα τέχνης. Τώρα ήτανγεμάτη προσκεκλημένους ντυμένους κομψά όπως εκείνη.Είδε τη λαίδη Πάτζετ, η οποία φορούσε κόκκινα, και δεκάδεςάλλες κυρίες με κοσμήματα και βραδινά φορέματα. Οι κύριοιφορούσαν υπέροχα βραδινά σακάκια, σατέν παντελόνια,μεταξωτές κάλτσες, παπούτσια με αγκράφες. Οι περισσότεροιάντρες φορούσαν άσπρες, πουδραρι-σμένες περούκες.

Είδε τον Ντόμινικ.

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά, πρώτα από αγάπη και μετάαπό τρόμο. Αν μάθαινε τις πράξεις της, δε θα τη συγχωρούσεποτέ.

Φορούσε σκούρο μπλε κεντημένο βελούδινο σακάκι, με τηγαλλική δαντέλα στις μανσέτες να εξέχει από τα μανίκια καινα κατηφορίζει πλούσια από το κολάρο. Φορούσε επίσηςσκούρο μπεζ σατέν παντελόνι και εκρού κάλτσες. Η περούκατου είχε ακριβώς το ίδιο χρώμα με τη δική της. Δεν τον είχεξαναδεί τόσο κομψό, τόσο επιβλητικό, τόσο λαμπερό. Τοναγαπούσε απόλυτα γι’ αυτό ακριβώς που ήταν και δεν

μπορούσε να τον φανταστεί σαν οποιονδήποτε άλλο εκτόςαπό τον Μπέντφορντ ή σαν οτιδήποτε άλλο εκτός από Τόρι.

Α εν είναι για σένα... Πίστεψε με...

Δεν ήθελε να θυμάται τα λόγια του Λούκας, όμως είχε δίκιο,περισσότερο από ό,τι είχε φανταστεί όταν το έλεγε. Άρχισε ναπροχωρεί. Μετά κοντοστάθηκε. Η Ναντίν στεκόταν κοντάστον Ντόμινικ και συζητούσαν.

Την πλημμύρισε θλίψη, όμως δεν προσπάθησε να την πνίξει.Η Ναντίν ήταν μια ζεστή, ευγενική και ωραία γυναίκα, καιεπιπλέον αριστοκράτισσα. Νοιάζονταν πολύ ο ένας για τονάλλο και ήταν τέλειοι ο ένας για τον άλλο. Η Ναντίν ποτέ δεθα τον κατασκόπευε. Εκείνη τη στιγμή η Τζούλιαν ένιωσε σαννα είχε μια κρυστάλλινη σφαίρα και μπορούσε να κοιτάξεικατευθείαν μέσα της·

Κάποτε ο Ντόμινικ θα μάθαινε ότι τον είχε προδώσει και θατρεφόταν στη Ναντίν. Τελικά θα την παντρευόταν και θαζούσαν ς^τυχισμένοι...

Ο Ντόμινικ την είδε. Τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα και άρ-^σε να διασχίζει το σαλόνι χαμογελώντας. Η Τζούλιανκατάφερε να του ανταποδώσει το χαμόγελο.

Έφτασε κοντά της και την εξέπληξε παίρνοντας το χέρι τηςκαι φιλώντας το ζεστά. «Γιατί στέκεσαι εδώ έξω; Δε σε είδα»,

της είπε.

Ήταν η πρώτη φορά που εκδήλωνε ανοιχτά την τρυφερότητάτου. «Λυπάμαι που άργησα», του απάντησε.

«Εγώ δε λυπάμαι. Δε σ’ έχω ξαναδεί τόσο όμορφη. Πρέπει νασε πηγαίνω πιο συχνά σε δείπνα».

Η Τζούλιαν είδε τη ζεστασιά στο βλέμμα του και σκέφτηκε ότιτο ήθελε όσο τίποτε άλλο. Ήθελε να τελειώσει αυτός οαναθεματισμένος πόλεμος και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή.«Είμαι σίγουρη ότι μπορούμε να το κανονίσουμε», είπε, όμωςήταν ένα κατάφωρο ψέμα.

«Δε φοράς το βραχιόλι».

«Πώς μπορούσα; Όποιος το έβλεπε θα καταλάβαινε ότι είναιδώρο από σένα και θα κατέληγε στο προφανέςσυμπέρασμα».

«Ότι είμαι ερωτευμένος;» τη ρώτησε με ένα χαμόγελο.

Η καρδιά της χτύπησε ακόμα πιο δυνατά. «Ότι είμαι ερωμένησου».

«Έχεις δίκιο. Θα σου πάρω κάτι mo διακριτικό», τηςαπάντησε και την έπιασε αγκαζέ.

Το εννοούσε, συνειδητοποίησε εκείνη με ακόμα περισσότερηθλίψη.

«Θα μου επιτρέψεις να σε συστήσω στον κόσμο; Θα μεευχαριστήσει πάρα πολύ». Το χαμόγελό του έσβησε. «Μαςκοιτάζουν».

Η Τζούλιαν πάγωσε. Ο Γουόρλοκ στεκόταν δίπλα σε ένανμελαχρινό, γοητευτικό άντρα με εξαιρετικά κομψή εμφάνισηκαι τ71ν κοιτούσαν και οι δυο. «Είναι εδώ ο Γουόρλοκ». Τηνκυρίεψε ένταση, αλλά της είχε γράψει στο μήνυμα που της είχεστείλει ότι

της μιλούσε εκείνο το βράδυ. «Και ο άλλος ποιος είναι;»

«Ο πατέρας της Ναντίν, ο κόμης Ντ’Αρσάν», απάντησε ο Ντ°μ· «Είσαι καλά; Δείχνεις αναστατωμένη».

«Είμαι μια χαρά». Καθώς μιλούσε, είδε τη Ναντίν να φεύγ^από τη συντροφιά της και να πλησιάζει με ένα ευχάριστοχαμόγελο στο πρόσωπό της. Η Τζούλιαν δεν είχε καμιάδιάθεση να συζητήσει μαζί της εκείνη τη στιγμή, αλλά ηΝαντίν σταμάτησε μπροστά τους.

«Καλησπέρα, δεσποινίς Γκρέιστοουν. Σίγουρα είστε η τπ0όμορφη της βραδιάς».

Η Τζούλιαν την κοίταξε έκπληκτη. Το κομπλιμέντο φαινότανειλικρινές. «Ευχαριστώ, όμως αμφιβάλλω. Καταπληκτικήσυγκέντρωση, δε συμφωνείτε;» πρόσθεσε, προσπαθώντας ναπιάσει κουβέντα.

Η Ναντίν ακούμπησε το γαντοφορεμένο χέρι της στομπράτσο της Τζούλιαν. «Δεν ήρθα για να σας αναστατώσω».

«Είμαι μια χαρά», απάντησε εκείνη, για δεύτερη φορά. Αν δενκατάφερνε να βρει την αυτοκυριαρχία της, θα προφασιζότανπονοκέφαλο και θα έφευγε. Σαν να κατάλαβε την αγωνίατης, ο Ντόμινικ ακούμπησε το χέρι του στον ώμο της. ΗΤζούλιαν έγειρε πάνω του.

«Ούτε ήρθα για να πιάσουμε ψιλή κουβέντα. Θέλω να σαςευχαριστήσω που προειδοποιήσατε την οικογένειά μου γιατον κίνδυνο που διατρέχουμε». Το βλέμμα της Ναντίν ήτανευθύ και ερευνητικό.

Η Τζούλιαν κοίταξε τον Ντόμινικ. «Της είπες;»

«Ναι, της είπα».

Η Ναντίν της έπιασε το χέρι. «Σας το χρωστάω, δεσποινίςΓκρέιστοουν, και προφανώς σας είχα παρεξηγήσει».

«Δε μου χρωστάτε τίποτα».

«Πάντα πληρώνω τα χρέη μου». Η Ναντίν χαμογέλασε καιστους δύο κι έφυγε.

«Ήξερα ότι κάποια στιγμή θ’ αρχίζατε να συμπαθείτε η μίατην άλλη», είπε με ικανοποίηση ο Ντόμινικ.

Πριν η Τζούλιαν προλάβει ν’ απαντήσει, είδε να πλησιάζει ηλαίδη Πάτζετ. Χαμογέλασε βεβιασμένα.

Η Κατρίν της ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Καλησπέρα,δεσποινίς Γ κρέιστοουν. Χαίρομαι που είστε μαζί μας απόψε.Το φόρεμά σας είναι υπέροχο, σας πηγαίνει πολύ».

Η Τζούλιαν δεν πίστευε στ’ αυτιά της.

* * *

«Ομολογώ ότι μου έχεις εξάψει το ενδιαφέρον, Τζούλιαν». ΟΣε-μπάστιαν Γουόρλοκ μπήκε αργά στην αίθουσα μουσικήςόπου ί0ν περίμενε η Τζούλιαν.

Ήταν πια περασμένες έντεκα. Το δείπνο ήταν ατελείωτο,καθώς αποτελούνταν από δεκάδες πιάτα. Η Τζούλιαν ενιωσετην έντασή της να μεγαλώνει καθώς τον ακολουθούσε μέσα.«Μήπως θα έπρεπε να κλείσουμε την πόρτα για να μη μαςαντιληφθούν;»

«Δεν είναι καλή ιδέα», της απάντησε εκείνος. «Αν μας βρει

κάποιος πίσω από κλειστές πόρτες, θα βγάλει λανθασμένασυμπεράσματα».

«Θα σκεφτεί ότι ερωτοτροπούμε; Μα είστε θείος μου!»

«Αμφιβάλλω αν θα σκεφτεί ότι ερωτοτροπούμε, αλλά μπορείνα αναρωτηθεί τι σκαρώνουμε», είπε ο Γουόρλοκχαμογελώντας.

Η Τζούλιαν σκέφτηκε ότι ήταν πολύ έξυπνος.

«Τα συναισθήματά σου είναι γραμμένα σε όλο το πρόσωπόσου, γλυκιά μου ανιψιά».

Οπότε ήξερε ότι τον απεχθανόταν, σκέφτηκε η Τζούλιανκαθώς καθόταν στο σκαμνάκι του πιάνου. «Προειδοποίησατον Τζακ για σας». .

Ο Γουόρλοκ ύψωσε το φρύδι του. «Αλήθεια; Μ’ αρέσει οΤζακ και συμπαθώ πολύ. τον Λούκας. Και με συμπαθούν καιοι δυο. Φαντάζομαι πως θα αντιμετώπισαν τιςπροειδοποιήσεις σου ως υπερβολές».

«Κάποια μέρα θα καταλάβουν ότι είσαι ένα ανήθικο,εγωκεντρικό κάθαρμα».

«Μπα, μπα! Είσαι ευφραδής, πράγμα που θαυμάζω. Και πολύοξύθυμη! Αλλά δεν εκπλήσσομαι. Και η μητέρα σου ήταν

οξύθυμη».

Η Τζούλιαν ξαφνιάστηκε. «Η μητέρα μου;» Η μητέρα τηςήταν ο πιο ήρεμος άνθρωπος που ήξερε.

«Ναι. Κάποτε ήταν οξύθυμη, αλλά πριν από πολύ καιρό, τότεπου ήταν μια κακομαθημένη ντεμπιτάντ που είχε συνηθίσεινα περνάει πάντα το δικό της». Τράβηξε μια καρέκλα καικάθισε. «Παίζεις πιάνο;»

«Έχω να παίξω χρόνια». Ακούμπησε τα χέρια της στα πλή-

κτρα, με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά. Πώς τολμούσε ναμιλάει με τέτοιο τρόπο για τη μητέρα της! «Δεν τηνεπισκέπτεσαι ποτέ».

«Δε με θυμάται».

Η Τζούλιαν χτύπησε άγρια ένα πλήκτρο και ο θείος τηςμόρφασε. «Πρέπει να την επισκεφθείς, πρέπει να επισκεφθείςτην Αμέλια. Είναι η άλλη σου ανιψιά». Άρχισε να παίζει μιασονάτα του Χέντελ και παραξενεύτηκε που τη θυμόταν ακόμααπέξω.

Ανησυχούσε πολύ, αλλά η μουσική τη συνεπήρε. Πλημμύρισεκάθε κομμάτι της ύπαρξής της, τη γέμισε όπως το νερό μιαυδρία. Είχε περάσει τόσος πολύς καιρός...

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

«Να υποθέσω ότι συμφώνησες με την πρότασή μου;»ρώτησε ο Γουόρλοκ καθώς οι πλούσιες συγχορδίεςαντηχούσαν στο χώρο.

«Τη σκέφτομαι ακόμα». Τα δάχτυλά της έτρεχαν σταπλήκτρα καθώς εκείνος την κοιτούσε με δυσαρέσκεια.Νιώθοντας μια βαθιά ικανοποίηση, τελείωσε το κομμάτι μεμια σειρά από βαθύτερες, δυνατότερες συγχορδίες πουαντήχησαν στο δωμάτιο.

Ο Γουόρλοκ της έπιασε απότομα τον καρπό. «Τι είπες;»

Γύρισε αργά και τον κοίταξε. «Πρέπει πρώτα να κάνεις κάτιγια μένα».

«Τι πονηριές είναι αυτές;»

Η Τζούλιαν τράβηξε το χέρι της και σηκώθηκε. «Ελευθέρωσετον Τομ και θα κατασκοπεύσω όποιον θέλεις».

Του έλεγε ψέματα καταπρόσωπο. Αμφέβαλλε αν θα δεχόταν.Όμως αν δεχόταν, θα είχε ν’ ανησυχεί για ένα πιόνι λιγότερο.

«Αποκλείεται!» της είπε κοιτάζοντάς την παγερά.

Εκείνη θορυβήθηκε.

«Τι συμβαίνει εδώ;» Ο Ντόμινικ μπήκε στο δωμάτιο με μια

έκφραση σκοτεινή σαν σύννεφο καταιγίδας. Ύστερα γύρισε κιέκλεισε την πόρτα με δύναμη.

«Η Τζούλιαν μου παίζει πιάνο», είπε εύθυμα ο Γουόρλοκ.

Ο Ντόμινικ τον κοίταξε με βλέμμα φονικό. «Άφησέ μαςμόνους, Γουόρλοκ, και μαζί θα τα πούμε κάποια άλληστιγμή».

Ο Γουόρλοκ έδειξε να το διασκεδάζει. «Τι αφοσίωση!»

Ο Ντόμινικ του έδειξε την κλειστή πόρτα. Ο Γουόρλοκχαμογέλασε στην Τζούλιαν. «Ανυπομονώ να σε ξαναδώ,Τζούλιαν. Χάρηκα που συναντηθήκαμε».

Εκείνη τον παρακολούθησε να φεύγει, πλημμυρισμένη απόυνακούφιση που είχε τελειώσει η συνάντηση.

Ο Ντόμινικ την πλησίασε. «Τι συζητούσατε;»

Λεν είχε νόημα να του πει ψέματα. «Συζητούσαμε για τον

Τομ»·

«Ο Τρέιτον πήρε αυτό που του άξιζε».

«Οι φυλακές είναι επικίνδυνα μέρη».

«Δε σκοπεύω να παρέμβω για χάρη του», της είπε

αποφασιστικά. «Μην μπλέξεις στο παιχνίδι της κατασκοπίας,Τζούλιαν. Αε θα το ανεχτώ. Θέλω να μου δώσεις το λόγοσου».

Η Τζούλιαν δάγκωσε το χείλι της και κατένευσε. «Δε θέλω ναμπλέξω στο παιχνίδι της κατασκοπίας», απάντησε, και ήταναλήθεια.

«Ωραία». Ο Ντόμινικ την τράβηξε κοντά του. «Οι τελευταίοιπροσκεκλημένοι φεύγουν», της είπε απαλά.

Εκείνη ανυπομονούσε να πέσει στην αγκαλιά του.

* * *

Μέσα από τα κλειστά βλέφαρά της είδε δυνατό φως. ΗΤζούλιαν άνοιξε τα μάτια της και συνειδητοποίησε ότι μιαυπηρέτρια άνοιγε τις κουρτίνες στο υπνοδωμάτιο τουΝτόμινικ. Για μια στιγμή χαμογέλασε νυσταγμένα καθώςθυμόταν τον Ντόμινικ να της κάνει έρωτα -και την αγάπη του.Ύστερα θυμήθηκε τι έπρεπε να κάνει.

Πέταξε τα σκεπάσματα, σηκώθηκε και το στομάχι τηςσφίχτηκε από τρόμο. Υπενθύμισε στον εαυτό της ότι δενμπορούσε να κάνει αλλιώς. Κινδύνευε η ασφάλεια τηςμητέρας της και της αδερφής της, ίσως και η ζωή τους.

Αισθάνθηκε μια έντονη ανακατωσούρα. Προσπάθησε να τη

διώξει. ;

Όλες οι κουρτίνες ήταν τώρα ανοιχτές και το έντονο φως τουήλιου έλουζε το δωμάτιο. «Σας έφερα το πρωινό,μαντεμουαζέλ». Η Νάνσι της χαμογέλασε. «Ο κύριος έφυγεστις εννιά και μου ειπε να σας το φέρω στις δέκα».

Η Τζούλιαν δεν μπόρεσε να της ανταποδώσει το χαμόγελο.

«Μαντεμουαζέλ; Δεν αισθάνεστε καλά;»

Η Τζούλιαν έβγαλε μια κραυγή, πετάχτηκε από το κρεβά^έτρεξε στο δοχείο νυκτός και έκανε εμετό.

Όταν τελείωσε, η Νάνσι της φόρεσε το καφτάνι της. ΗΤζούλιαν έτρεμε, αλλά η ναυτία είχε περάσει. Σηκώθηκε αργάμε ^ βοήθεια της Νάνσι. Το βλέμμα της συνάντησε τοανήσυχο βλέμμα της υπηρέτριας.

«Είσαστε καλύτερα τώρα;»

Γιατί αισθανόταν τόσο άρρωστη; αναρωτήθηκε η Τζούλιαν.Χαμογέλασε στη Νάνσι. «Τις τελευταίες μέρες δεναισθανόμουν πολύ καλά», της είπε, και καθώς το έλεγεσυνειδητοποίησε ότι ήταν αλήθεια. Κοιμόταν μέχρι αργά καιξυπνούσε κουρασμένη, σχεδόν εξουθενωμένη. Μερικές φορέςπεινούσε απίστευτα. Αλλες φορές αισθανόταν ναυτία. Οφόβος και η αγωνία την είχαν κάνει ν’ αρρωστήσει

πραγματικά. Το κεφάλι της πονούσε διαρκώς.

«Νομίζω ότι έχω γρίπη», είπε. Όμως ήξερε ότι δεν ήταν αυτόςο λόγος που είχε κάνει εμετό.

Η Νάνσι έκρυψε ένα παράξενο χαμόγελο κοιτάζοντας αλλού.«Λίγη φρυγανιά θα σας βοηθήσει».

Η Τζούλιαν αναρωτήθηκε αν η Γαλλίδα υπηρέτρια είχεκαταλάβει ότι ήταν έγκυος στο παιδί του Ντόμινικ. «Ναι,σίγουρα θα με βοηθήσει», της είπε.

Της χαμογέλασε και μετά πήγε να βουρτσίσει τα δόντια της.Πόσο χειρότερα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα;αναρωτήθηκε. Την ενθουσίαζε που ήταν έγκυος -αν ήτανόντως έγκυος. Αλλά το να φέρει στον κόσμο το παιδί τουΝτόμινικ τώρα, ενώ ήταν αναγκασμένη να τον προδώσει,έμοιαζε με κακόγουστο αστείο.

Είχε τελειώσει το πρωινό της πλύσιμο και καθυστερούσε στομπάνιο ακούγοντας τη Νάνσι να στρώνει το κρεβάτι. Εντέλειη υπηρέτρια έφυγε. .

Με την καρδιά της να χτυπάει δυνατά, βγήκε από το μπάνιο.Μισώντας αυτό που ετοιμαζόταν να κάνει, προχώρησε στηνπόρτα της σουίτας του Ντόμινικ, ευχόμενη να μπορούσε νατην κλειδώσει και ξέροντας ότι δεν έπρεπε. Τέντωσε τ’ αυτιά

της για να ακούσει ήχους από το διάδρομο. Δεν άκουσεκανέναν.

Όταν σιγουρεύτηκε ότι δεν ήταν κανένας έξω, άνοιξε λίγο τηνπόρτα και κρυφοκοίταξε στο διάδρομο. Ήταν άδειος.

Με γρήγορες κινήσεις πια, έκλεισε την πόρτα κι έτρεξε στοραφείο του. Το κάτω συρτάρι της δεξιάς πλευράς ήταν πάλικλεισμένο. Πού μπορεί να έκρυβε το κλειδί;

Κάθισε και άρχισε να ψάχνει βιαστικά τα συρτάρια. Βρήκεί0λλά πράγματα, αλλά όχι κλειδί. Καθισμένη στην καρέκλα,γύρισε προς την πόρτα και άρχισε να σκέφτεται.

Το μυαλό της πήρε στροφές. Δεν τον είχε δει αρκετές φορές ^βιβλιοθήκη του όταν ξυπνούσε το πρωί; Και πάντα ήταν στοίδιο σημείο. Δεν καθόταν συχνά στο γραφείο του και έγραφεσημειώσεις ή γράμματα ενώ εκείνη κοιμόταν, αφού είχανκάνει έρωτα; Και τώρα θυμόταν ότι τον είχε δει να στέκεταιμπροστά στη βιβλιοθήκη πάντα στο ίδιο σημείο, κοντά στοαπέναντι παράθυρο.

Κοίταξε τη βιβλιοθήκη. Υπήρχε καλύτερο μέρος για να κρύψεικανείς ένα κλειδί;

Σηκώθηκε, πήγε στο σημείο που τον είχε δει να στέκεται καιάρχισε να ψάχνει τα βιβλία στα πάνω ράφια, σίγουρη ότι τον

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

είχε δει να ξαναβάζει στη θέση του ένα βιβλίο από το δεύτεροή το φίτο επάνω ράφι.

Δέκα λεπτά αργότερα, ένα μικρό μπρούντζινο κλειδί έπεσεαπό έναν τόμο με ποιήματα.

Κοίταξε στο πάτωμα, με την καρδιά της να βροντοχτυπά.Άφησε το βιβλίο οριζόντια πάνω σε κάποια άλλα που ήτανβαλμένα κατακόρυφα, έσκυψε αργά κι έπιασε το κλειδί.

Θα έκανε πάλι εμετό, σκέφτηκε.

Έριξε μια γρήγορη ματιά στην κλειστή πόρτα και έτρεξε στογραφείο. Ξεκλείδωσε το συρτάρι, το άνοιξε και κάθισε.

Μέσα υπήρχαν αρκετές σημειώσεις. Ο γραφικός τουχαρακτήρας ήταν δυσανάγνωστος, αλλά υπήρχαν επίσης ένασχέδιο και

γράμμα.

Η Τζούλιαν βλαστήμησε.

Το σχέδιο ήταν μιας παραλιακής περιοχής. Είχε αρκετά ση-Μαδια, αλλά όχι τοπωνύμια. Δεν είχε σημασία. Ήταν βέβαιηπως “ναγνώριζε την ακτή με τις χερσονήσους δεξιά κιαριστερά της.

Ντόμινικ είχε σχεδιάσει τις ακτές της Βρετανίας και της Νορ-Ρανδίας. Η περιοχή με τον αστερίσκο έδειχνε να είναι στημέση αΐ)τών των δύο.

Τώρα ένιωθε περισσότερη ναυτία, αλλά απομνημόνευσε τοχάρτη. Έπειτα έπιασε το γράμμα. Έγραφε σε κάποιον που τηςήταν άγνωστος.

Αγαπητέ Ανρί,

Ευχαριστώ για το γράμμα σου. Χαίρομαι πάντα να μαθαίνωνέα από το Σατό. Σε παρακαλώ, ξεκίνα τον τρύγο τη δεύτερηβδομάδα του Οκτωβρίου, γιατί πιστεύω ότι είναι η καλύτερηεποχή για το μάζεμα των σταφυλιών και θα εξασφαλίσουμετους πιο εκλεκτούς καρπούς. Οι άνθρωποί μου θα έρθουνστην Γκρανβίλ να επιθεωρήσουν τη σοδειά της χρονιάς καινα συζητήσουν μαζί σου τις τιμές μόλις επιβεβαιωθεί ηποιότητά της. Αν υπάρξει κάποια καθυστέρηση εξαιτίας τωνδυσκολιών που προκύπτουν αυτούς τους δύσκολους καιρούς,θα σε ενημερώσω άμεσα. Ειλικρινά δικός σου,

Ντόμινικ Πάτζετ

Έγραφε στον επιστάτη του αμπελώνα ενός από τα κτήματάτου ή ήταν όλο το γράμμα γραμμένο σε κώδικα; Ήτανδυνατό να νοιάζεται τώρα για τη σοδειά, για την τιμή τουκρασιού; Από τη μια, η Τζούλιαν ήλπιζε να μην είχε βρει

τίποτε άλλο εκτός από κάποια παράξενα σχέδια. Από τηνάλλη, ευχόταν ο Μαρσέλ να έμενε ικανοποιημένος.

Ξανάβαλε τις σημειώσεις, το σχεδιάγραμμα και το γράμμαστη θέση τους, κλείδωσε το συρτάρι και έβαλε πάλι το κλειδίστο βιβλίο.

Και μέσα στην απελπισία της σκέφτηκε πόσο εύκολο ήταντελικά.

* * *

«Στενοχωρημένο σε βλέπω». Ο Γουόρλοκ σηκώθηκε αργάαπό την πολυθρόνα της λέσχης όπου καθόταν.

Ήταν πέντε το απόγευμα και ο Ντόμινικ είχε πάει να τονσυναντήσει. Η συγκεκριμένη λέσχη για κυρίους ήταν σκοτεινήκαι καταθλιπτική, η ξυλεπένδυση στους τοίχους ήταν σχεδόνμαύρη, τα χαλιά σκούρα κόκκινα, τα έπιπλα αυστηρά.Διάφορες παρέες κάθονταν γύρω στην αίθουσα, κάποιοιδιαβάζοντας, άλλοι πίνοντας το ποτό τους ή συζητώνταςχαμηλόφωνα. Ήταν η πρώτη φορά που συναντιόνταν εκεί.Κανείς δεν κοίταξε τον Γ ουόρλοκ, όμως αρκετοί είδαν τονΝτόμινικ και προσπάθησαν να τραβήξουν τ0 βλέμμα του.

Εκείνος τους αγνόησε όλους. Η Τζούλιαν φερόταν παράξενατις τελευταίες μέρες και δεν μπορούσε να φανταστεί τι τηναπασχολούσε. Καταλάβαινε ότι ήταν κάτι παραπάνω από την

ανησυχία της για τον κίνδυνο που διέτρεχε ο Τομ Τρέιτον.

Η σχέση τους προχωρούσε γρήγορα και τον εξέπληττε τοβάθος των συναισθημάτων του για εκείνη, αυτή η καινούριαοικειότητα που υπήρχε μεταξύ τους. Ακόμα και ο τρόπος πουέκαναν έρωτα είχε αλλάξει. Όμως ήταν αναστατωμένη, τοίδιο κι εκείνος, αλλά για τους δικούς του λόγους.Απεχθανόταν την ιδέα να γυρίσει στη Γαλλία, αλλά ήξερε ότιέπρεπε. Ξαφνικά ένιωθε διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμίατου να είναι μαζί της και στο καθήκον του ν’ αγωνιστεί γιατην πατρίδα του.

Ο Γουόρλοκ καθόταν μόνος του, με ένα ποτήρι μπράντι καιμια εφημερίδα. Του έγνεψε να καθίσει στη διπλανήπολυθρόνα με τα φθαρμένα μπράτσα. «Αν εξακολουθείς ναείσαι θυμωμένος μαζί μου που μίλησα με την Τζούλιαν χθεςτο βράδυ, θα χαρείς να μάθεις ότι δε συμφώνησε σε τίποτα».

Ο Ντόμινικ κάθισε απότομα. «Άφησέ την έξω από τακατασκοπικά παιχνίδια σου -αν θέλεις τη βοήθειά μου».

Ο Γουόρλοκ τον κοίταξε έκπληκτος. «Είσαι ερωτευμένος!»

«Μπορεί και να είμαι. Είτε είμαι είτε όχι, θέλω ν’ αφήσεις τηνΤζούλιαν ήσυχη». Κροτάλισε τα δάχτυλά του σε ένανπεραστικό σερβιτόρο και παρήγγειλε ένα σκοτσέζικο ουίσκι.Τώρα ήταν αφάνταστα ενοχλημένος.

«Με απειλείς;» Ο Γ ουόρλοκ έδειξε να το διασκεδάζει. «Σεξέρω καλύτερα απ’ ό,τι ξέρεις εσύ τον εαυτό σου. Όσο κι ανέχεις δεθεί μαζί της, ποτέ δε θα γυρνούσες την πλάτη σου στηΒανδέα».

Είχε δίκιο. Ο Ντόμινικ ήταν ερωτευμένος, αλλά δε σκόπευε ναεγκαταλείψει τις υποχρεώσεις του ούτε να παραμελήσει τοπατριωτικό του καθήκον. Έσκυψε μπροστά. «Απλώς άφησέτην έξω απ αυτό τον αναθεματισμένο πόλεμο. Έμαθες τίποτανεότερο οπό τον Γ ουίνταμ;»

«Υπάρχει κάποιος σπιούνος στο Ναυαρχείο». Η. φωνή τουΓουόρλοκ ήταν υπερβολικά απαλή.

Ο Ντόμινικ δεν τον είχε ρωτήσει αυτό και ξαφνιάστηκε.«Πρέπει να ξέρεις ποιος είναι -ή να κοντεύεις να τονξεσκεπάσεις. Διαφορετικά δε θα ήσουν τόσο ευδιάθετος».

«Είναι ένας από τους υπαλλήλους του Γουίνταμ», απάντησεο Γουόρλοκ με ένα χαμόγελο.

Ο Ντόμινικ κόντεψε να πνιγεί. Ένας Γάλλος πράκτορας μέσαστο Ναυαρχείο, και μάλιστα υπάλληλος του υπουργούΠολέμου; Δεν μπορούσε να το πιστέψει.

«Δεν ξέρω ακόμα ποιος είναι, αλλά βρίσκομαι στα ίχνη τουκαι σύντομα θα τον ανακαλύψω».

Ο Ντόμινικ ήξερε τον Γουόρλοκ πολύ καλά. «Τώρακατάλαβα γιατί έχεις τα κέφια σου. Θα τον αφήσειςανενόχλητο και θα παίξεις μαζί του τη γάτα και το ποντίκι».

Ο Γουόρλοκ ύψωσε το ποτήρι του. «Ω, ναι. Και τηνκατάλληλη στιγμή θα του δώσουμε λανθασμένεςπληροφορίες. Τελικά θα τον ξεσκεπάσω και θα εξαρθρώσωόλο του το δίκτυο».

Λάτρευε τον πόλεμο, σκέφτηκε βλοσυρά ο Ντόμινικ. Αλλάκάποιος έπρεπε να κάνει αυτό που έκανε ο Γουόρλοκ.

Ο Σεμπάστιαν έβγαλε από την πάνω τσέπη του σακακιού τουένα φάκελο και του τον έδωσε.

Εκείνος αναγνώρισε αμέσως τον γραφικό χαρακτήρα του Μι-σέλ. «Πήρα κι εγώ ένα μήνυμα από τον Ζακλέν», είπε οΓουόρλοκ. «Οι Γάλλοι στρατιώτες που ηττήθηκαν καιφυλακίστηκαν στο Μάιντς αφέθηκαν ελεύθεροι.Ανασυντάχθηκαν και προελαύνουν εναντίον τωνεξεγερμένων της Βανδέας στο Λίγηρα».

Η καρδιά του Ντόμινικ κόντεψε να σταματήσει. Το επίκεντροτων επιχειρήσεων στο μέτωπο του Ρήνου ήταν η πόληΜάιντς, η οποία είχε πολιορκηθεί από τους Συμμάχους τονπερασμένο Μάρτιο.

Άνοιξε το γράμμα του Μισέλ και άρχισε να διαβάζει. Όπως

είχε φανταστεί, οι εξεγερμένοι πεινούσαν και είχαν σοβαρέςελλείψεις σε πολεμοφόδια. Και ο Ζακλέν ήξερε ότι ταστρατεύματα που είχαν ελευθερωθεί από το Μάιντςετοιμάζονταν να τους επιτεθούν. Ικέτευε να του στείλουναμέσως βοήθεια.

Καθώς διάβαζε το γράμμα του Μισέλ, ένιωσε τα σωθικά τουν’ ανακατεύονται. Θα γύριζε πάλι στον πόλεμο, στην αναρχίακαι την επανάσταση... Δεν ήταν σίγουρος αν θα έβγαινεζωντανός αυ-^ τη φορά. Και για πρώτη φορά δε σκεφτόταν τηζωή του, αλλά την πνευματική του υγεία. «Ο Γουίνταμσκέφτεται ν’ αλλάξει τις ημερομηνίες για την αποστολή τωνενισχύσεων;» ρώτησε τελικά.

«Όχι».

Θα έστελνε το γράμμα που μόλις είχε γράψει με αγγελιοφόροτο επόμενο πρωί, σκέφτηκε βλοσυρά ο Ντομ. Ο Μισέλ δε θαχαιρόταν καθόλου όταν μάθαινε ότι η συνάντηση με τηνηοπομπή ανεφοδιασμού δε θα γινόταν νωρίτερα από έξιβδομάδες, δηλαδή στα μέσα Οκτωβρίου.

«Έχω κανονίσει να περάσεις απέναντι στις εφτά του μηνός ταξημερώματα», είπε ο Γ ουόρλοκ.

Ο Ντόμινικ έμεινε άναυδος. Θα γύριζε στη Γαλλία σε τέσσεριςμέρες! Το διάλειμμά του είχε τελειώσει.

«Θα πας κατευθείαν στη Νάντη, θα συναντηθείς με τονΜισέλ και θα αξιολογήσεις την κατάσταση. Κρατήσουμακριά από μάχες. Να μου αναφέρεις αμέσως. Ίσως μιαεκτίμηση της κατάστασης από πρώτο χέρι κάνει τον Γουίνταμν’ αλλάξει γνώμη».

Ξαφνικά ο Ντόμινικ θύμωσε και πέταξε το γράμμα στοστήθος του Γουόρλοκ. «Όλα είναι γραμμένα εδώ μέσα.Λιμοκτονούν. Δεν έχουν πολεμοφόδια. Δεν έχουνπρομήθειες. Αυτή είναι η αναφορά μου!»

«Εκτιμάμε ότι τα γαλλικά στρατεύματα θα βρίσκονται σεαπόσταση βολής την επόμενη βδομάδα», είπε ήρεμα οΓουόρλοκ καθώς έπαιρνε το γράμμα και το άφηνε στην άκρη.«Και το εννοώ, Πάτζετ. Είσαι εξαιρετικά πολύτιμος. Ούτε ναδιανοηθείς να εμπλακείς σε μάχη».

Ο Ντόμινικ ήξερε ότι δε θα μπορούσε να μείνει ποτέ σταμετόπισθεν σαν δειλός, ενώ οι άνθρωποί του θα πήγαινανστον πόλεμο. Αλλά τώρα άρχιζε να συνειδητοποιεί τηνπραγματικότητα. Σε λίγες μέρες έφευγε.

Και η Τζούλιαν;

Η καρδιά του σφίχτηκε. Πόνεσε. Ήταν παράξενο, αλλά δενήθελε να την αφήσει.

Εκείνη τη στιγμή κατάλαβε ότι έπρεπε να μεριμνήσει γι’ αυ-“1·

Δεν ήταν δυνατό να γυρίσει στην Κορνουάλη και να ζήσει στοΓκρέιστοουν Μάνορ στις συνθήκες φτώχειας που είχεσυνηθίσει. Θα έδινε εντολή στην Κατρίν να της επιτρέψει ναμείνει στο Μπέντφορντ Χάουζ. Μπορούσε ακόμα να φέρειστην πόλη την αδερφή της και τη μητέρα της για να τηςκάνουν συντροφιά, αν το ήθελε. Αλλά μετά τι; Δεν μπορούσενα της ζητήσει να τον περιμένει. Δεν ήταν δίκαιο.

Σηκώθηκε απότομα. Δε σκόπευε να καθίσει περισσότερο μετον Γουόρλοκ. Το βράδυ θα πήγαινε την Τζούλιαν στηνόπερα ή στο θέατρο ή οπουδήποτε αλλού φανταζόταν ότι θαδιασκέδαζε. Αύριο θα έφερνε μια μοδίστρα. Ήθελε να τοκάνει από καιρό. Και θα της έπαιρνε κάποιο κόσμημα που θαμπορούσε να το φοράει σε καθημερινή βάση, ένα μικρόμενταγιόν ή ένα καμέο, που ήταν διακριτικά.

«Πρέπει να φύγω», είπε. Ναι, πριν γυρίσει σπίτι θα περνούσεαπό το κοσμηματοπωλείο.

Ο Γ ουόρλοκ κούνησε το κεφάλι του.

* * *

Το Χάιντ Παρκ ήταν έρημο αυτή την ώρα. Ήταν έξι τοαπόγευμα.

Οι προηγούμενες ώρες ήταν σκέτο μαρτύριο καθώς ηΤζούλιαν περίμενε νέα από τον Μαρσέλ. Ο Ντόμινικ την είχε

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

πάει στο Βόξολ το προηγούμενο βράδυ και μετά είχανδειπνήσει στη σουίτα του υπό το φως των κεριών. Το πρωίείχε φέρει μια μοδίστρα στην κάμαρά της και της είχε πει νατης φτιάξει ολόκληρη γκαρνταρόμπα! Ύστερα την είχε πάειστο Βρετανικό Μουσείο, όπου είχαν μείνει μέχρι το απόγευμα.Η Τζούλιαν ήταν διχασμένη ανάμεσα στη χαρά και τηναπελπισία. Ο Ντόμινικ έδειχνε την αγάπη του περισσότεροαπό κάθε άλλη φορά, αλλά εκείνη ένιωθε άρρωστη από τηνανησυχία γι’ αυτό που έπρεπε να κάνει.

Δεν ήξερε γιατί την πρόσεχε τόσο πολύ. Υποψιαζόταν ότι κιεκείνος είχε εξίσου έντονα την αίσθηση ότι ο καιρόςπερνούσε. Δεν της είχε πει ακόμα ότι θα γύριζε στη Γ αλλία,όμως συμπερι-φερόταν σαν να τελείωνε ο χρόνος τους.

Τώρα η Τζούλιαν βημάτιζε κοντά στο μονοπάτι για τιςάμαξες, γεμάτη φόβο, αγωνία και τρόμο.

Πώς μπορούσε να προδώσει τον Ντόμινικ με τέτοιο τρόπο;

Πώς μπορούσε να μην το κάνει; Ακόμα κι αν δεν την είχεπροειδοποιήσει ο Ντόμινικ πόσο επικίνδυνα ήταν τακατασκοπικά παιχνίδια, και πάλι θα φοβόταν. Ο Μαρσέλφαινόταν ανελέητος.

Συνέχισε να βηματίζει. Στο μυαλό της στριφογύριζανασταμάτητα οι υπέροχες στιγμές που είχαν ζήσει το

προηγούμενο βράδυ: Το χαμόγελο του Ντομ καθώς τηνέβλεπε να παρακολουθεί τους μουσικούς στη σκηνή, το ζεστόβλέμμα του στο δείπνο, τα μάτια του που έκαιγαν από πόθοαργότερα, όταν της έκανε έρωτα. Τον Ντομ να σηκώνειδείγματα υφασμάτων και κομμάτια από γούνες στην κάμαράτης, να εγκρίνει τούτο ή να απορρίπτει το άλλο, ενώ εκείνηκοιτούσε κατάπληκτη εκείνον και τη μοδίστρα. Να περπατάνεπιασμένοι χέρι με χέρι στο μουσείο και τους άλλουςεπισκέπτες να γυρίζουν και να τους κοιτάζουν.

Η Τζούλιαν δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα. Η ζωή της είχεγίνει ένα μπερδεμένο κουβάρι.

Μια άμαξα ερχόταν από το μονοπάτι της Παρκ Λέιν.Σταμάτησε και έσφιξε το μικρό τσαντάκι της, με την καρδιάτης να χτυπάει δυνατά. Ήταν σχεδόν σίγουρη ότι ήταν μέσα οΜαρσέλ. Την κυρίεψε τρόμος.

Η άμαξα μείωσε ταχύτητα καθώς πλησίαζε. Εκείνηπροχώρησε προς το μονοπάτι και στάθηκε στην άκρη του.Εντέλει η άμαξα έφτασε κοντά της και τα άλογα σταμάτησαν.Ο Μαρσέλ της χαμογέλασε και άγγιξε το γείσο του ψηλούκαπέλου του.

Δεν του ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Είσαι αχρείος», του είπε.

«Τι έχεις για μένα;»

Η Τζούλιαν έβγαλε από την τσέπη της και του έδωσε τοσχέδιο του χάρτη του Ντόμινικ που είχε φτιάξει από μνήμης,καθώς και τις σημειώσεις που είχε κρατήσει από το γράμματου.

Εκείνος τα κοίταξε και γούρλωσε τα μάτια του. «Πού ταβρήκες αυτά;»

«Ο αυθεντικός χάρτης είναι κλειδωμένος στο συρτάρι του, τοίδιο και το γράμμα. Τα απομνημόνευσα και τα δύο. Εγώέκανα αυτό που έπρεπε. Τώρα θέλω να μου υποσχεθείς ότι θ’αφήσεις ήσυχες τη μητέρα μου και την αδερφή μου».

«Και γιατί να το κάνω, όταν μόλις μου απέδειξες πόσο χρήσι-Μή μπορείς να μου είσαι; Ο αδερφός σου ο Λούκαςετοιμάζεται να πάει στη Γ αλλία. Πιστεύω ότι πηγαίνει στηΧάβρη. Μάθε πότε ακριβώς φεύγει -ώρα και σημείοαναχώρησης- και πού σκοπεύει να αποβιβαστεί».

Η Τζούλιαν έβγαλε μια άναρθρη κραυγή. Τώρα ήθελε να κα-τασκοπεύσει και τον Λούκας; «Κάθαρμα! Όχι, δε θα τοκάνω!»

«Αν δεν το κάνεις, φαντάσου την καημένη τη μητέρα σου ναπέφτει από τη σκάλα και να σπάει το λαιμό της». Ο Μαρσέλχαμογέλασε, όμως το βλέμμα του παρέμεινε παγερό. «Τώραανήκεις σ’ εμένα, Τζούλιαν».

* * *

Η ώρα ήταν σχεδόν οχτώ και ο Ντόμινικ δεν είχε γυρίσειακόμα στο σπίτι. Η Τζούλιαν πηγαινοερχόταν στο σαλόνιακριβώς δίπλα στην είσοδο. Οι απαλές γκρίζες σκιές τουδειλινού πλημμύριζαν το δωμάτιο. Την είχε αναστατώσειτόσο πολύ αυτό που είχε συμβεί, ώστε είχε κάνει εμετό καθώςεπέστρεφε στο σπίτι. Αυτή τη φορά ήξερε ότι η αδιαθεσία τηςδεν είχε καμιά σχέση με την εγκυμοσύνη.

Τολμούσε να μιλήσει στον Ντόμινικ για τον Μαρσέλ; Δενμπορούσε να συνεχίσει έτσι. Αλλά αν του μιλούσε, έπρεπε νατου πει τα πάντα.

Ακούγοντας κάποια κίνηση στο κατώφλι του σαλονιού,σταμάτησε και γύρισε απότομα. Είδε τη λαίδη Πάτζετ να τηνκοιτάζει παραξενεμένη. «Όλα καλά;» τη ρώτησε.

Η Τζούλιαν αγκάλιασε τον εαυτό της. Η Κατρίν ήτανευγενική, ακόμα και ζεστή απέναντι της από τη βραδιά τουδείπνου. Είχε κερδίσει τη συμπάθειά της; Αν μιλούσε στονΝτόμινικ για τον Μαρσέλ, ήταν σίγουρη ότι η Κατρίν θαμάθαινε για την προδοσία της και θα τη μισούσε ξανά.

Σκέφτηκε ότι η λαίδη Πάτζετ δεν ήξερε πως ο Ντόμινικσκόπευε να επιστρέφει σύντομα στη Γ αλλία. Τη γνώριζε πιααρκετά καλά ώστε να ξέρει ότι ήταν αυθόρμητη και οξύθυμη -

δεν έκρυβε τα συναισθήματά της. Αν το ήξερε, θα ήταναναστατωμένη.

«Είναι αργά. Περιμένω τον Ντόμινικ», της απάντησε.

«Έχω κανονίσει να δειπνήσουμε όλοι μαζί», είπε η Κατρίν,εκπλήσσοντάς τη. Δεν είχαν δειπνήσει ποτέ οι τρεις τους.«Έστειλε μήνυμα ότι θ’ αργήσει λίγο».

Ξαφνικά η Τζούλιαν είδε μια κίνηση έξω από τα παράθυραπου έβλεπαν στον μπροστινό δρόμο. Η τεράστια μαύρηάμαξα του Ντόμινικ.πλησίαζε στο σπίτι. Ένας υπηρέτης μελιβρέα ετοιμάστηκε ν’ ανοίξει την εξώπορτα.

Νιώθοντας μια παράξενη ανακούφιση» η Τζούλιανχαμογέλασε στη λαίδη Πάτζετ και βγήκε από το σαλόνι στοχολ της εισόδου του πύργου. Η Κατρίν την ακολούθησε. Ηπόρτα ήταν ήδη ανοιχτή. Έξω ο ουρανός σκοτείνιαζε, οορίζοντας είχε πάρει ένα βαθύ κόκκινο χρώμα.

Ο Ντόμινικ κατέβηκε από την άμαξα.

Η Τζούλιαν σταμάτησε στην πόρτα, με την Κατρίν δίπλα της,δαγκώνοντας το χείλι της. Ο Ντόμινικ της χαμογέλασεκαθώς πλησίαζε τα σκαλιά.

Και τότε είδε με την άκρη του ματιού της κάποιον να διασχίζειτο δρόμο σαν να ερχόταν από τους στάβλους. Δεν ήταν

μακριά από τον Ντόμινικ. Εκείνος πρέπει να τον άκουσε, γιατίγύρισε πίσω του και κοίταξε. «Τι κάνει εκεί ο Φρανσουά;» είπεη λαίδη Πάτζετ.

Η Τζούλιαν κοίταξε πάλι σαστισμένη τον υπηρέτη πουπλησίαζε... και τον είδε να σηκώνει ένα πιστόλι και νασημαδεύει τον Ντομ!

Ο Ντόμινικ έπεσε στο έδαφος τη στιγμή που το όπλοεκπυρσοκροτούσε με έναν εκκωφαντικό ήχο.

Η Τζούλιαν στρίγκλισε.

Ο Φρανσουά πέταξε το πιστόλι, γύρισε και το έβαλε σταπόδια.

Ο Ντόμινικ σηκώθηκε και άρχισε να τον κυνηγάει. Το ίδιοέκαναν ο οδηγός της άμαξας και οι υπηρέτες.

Η Τζούλιαν σήκωσε τις φούστες της και κατέβηκε τα σκαλιάτρέχοντας, με την Κατρίν μπροστά της. Ο Φρανσουά ήτανμπροστά από τον Ντόμινικ και τους άντρες του, είχε φτάσειήδη στο γρασίδι και δεν ήξερε αν θα τον προλάβαιναν. Αλλάκαθώς παρακολουθούσε το κυνηγητό, είδε τον Φρανσουά ναπαραπατάει και να πέφτει.

Την επόμενη στιγμή ο Ντόμινικ όρμησε πάνω του.

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η Τζούλιαν έτρεξε κοντά τους. Καθισμένος καβαλικευτάπάνω στον Φρανσουά, ο Ντόμινικ τον ρώτησε άγρια: «Ποιοςσ’ έστειλε;»

Η Τζούλιαν σταμάτησε, ανασαίνοντας λαχανιασμένα.

Λ nr?/ ήταν δουλειά του Μαρσέλ.

Ο Φρανσουά έφτυσε τον Ντόμινικ στο πρόσωπο. «Γουρούνι!Ζεις σε βάρος των φτωχών. Εσύ χοντραίνεις κι εμείςυποφέρουμε. Δεν πρόκειται να σου πω ποτέ ποιος μ’ έστειλε.Κτήνος!»

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε μοχθηρά και του έριξε μια γροθιάστη μύτη. Τον Φρανσουά τον πήραν τα αίματα. «Ποιος σ’έστειλε; Πες μου, αλλιώς θα σου σπάσω τα γόνατα μελοστό».

Ο Φρανσουά τον έφτυσε ξανά.

Ο Ντόμινικ τον τράβηξε όρθιο, με τα μάτια του να καίνε απόοργή. «Φέρε μου ένα λοστό, Έντι. Σιδερένιο».

Η Τζούλιαν πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Ντόμινικ».

Γύρισε και την κοίταξε. «Πήγαινε μέσα, Τζούλιαν. Κι εσύ,μητέρα».

Η Τζούλιαν δεν κουνήθηκε. Τα αυτιά της βούιζαν. Ζαλιζόταν.Αισθανόταν σαν να είχε βγει από το σώμα της και ναπαρακολουθούσε κάποια τρομακτική σκηνή. «Ξέρω ποιοςτον έστειλε. Ο Μαρσέλ».

Ο Ντόμινικ άφησε τον Φρανσουά και την κοίταξεκατάπληκτος.

«Τι είπε;» φώναξε η Κατρίν, ενώ ο Έντι κι ένας από τουςυπηρέτες έπιαναν τον Φρανσουά.

Η Τζούλιαν κοιτούσε τον Ντόμινικ με τρόμο, εκείνος τηνκοιτούσε ψυχρά. Την πλησίασε και είπε ήρεμα: «Ο Μαρσέλείναι ο Ιακωβίνος με τον οποίο αλληλογραφούσατε εσύ και οΤρέιτον».

Εκείνη έγλειψε τα χείλη της. «Ναι».

«Και γιατί πιστεύεις ότι τον έστειλε ο Μαρσέλ να μεσκοτώσει;»

Η Τζούλιαν άρχισε να τρέμει. «Επειδή είπα στον Τομ ποιοςείσαι όταν έφυγες από το Γ κρέιστοουν Μάνορ... κι εκείνος τοείπε στον Μαρσέλ».

Ο Ντόμινικ δεν κουνήθηκε.

«Ω Θεέ μου, είχα δίκιο», ψιθύρισε έντρομη η Κατρίν.

Ο Ντόμινικ συνέχισε να κοιτάζει την Τζούλιαν στα μάτια.«Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας από τότε», είπε αργά.

«Ναι», απάντησε εκείνη. Έπρεπε να του πει και τα υπόλοιπα,αλλά είχε παραλύσει.

«Συναντήθηκε με κάποιον δυο φορές αυτή τη βδομάδα στοπάρκο», φώναξε η Κατρίν.

Εκείνη τη στιγμή η Τζούλιαν κατάλαβε γιατί ο οδηγός τηςάμαξας είχε εντολή να την πάει και να την περιμένει. Τηνπαρακολουθούσε.

Ο Ντόμινικ δεν κοίταξε τη μητέρα του. «Ποιον συνάντησες

στο πάρκο;»

Η Τζούλιαν άρχισε να κλαίει. «Τον Μαρσέλ».

Ο Ντόμινικ την κοίταξε έκπληκτος.

«Απείλησε την Αμέλια και τη μητέρα μου. Το εννοούσε! Δενμπορούσα να κάνω αλλιώς, Ντόμινικ. Σε παρακαλώ,προσπάθησε να καταλάβεις!» Αλλά ακόμα και καθώς τονπαρακαλούσε, η Τζούλιαν ήξερε ότι οι ικεσίες της ήτανμάταιες.

Η έκφρασή του σκλήρυνε, όμως το βλέμμα του ήταν γεμάτο

πόνο και απέχθεια. «Τι έκανες;» Ο τόνος της φωνής του ούτευψώθηκε ούτε άλλαξε.

«Έψαξα το κλειδωμένο συρτάρι του γραφείου σου».

Ο Ντόμινικ κούνησε αργά το κεφάλι του. «Και έδωσες στονΜαρσέλ τις σημειώσεις μου, το χάρτη, το γράμμα;»

«Όχι». Έγλειψε τα χείλη της. «Απομνημόνευσα το χάρτη καιτο γράμμα και του έδωσα αντίγραφα».

Ο Ντόμινικ έτρεμε από ταραχή.

«Σ’ αγαπώ», φώναξε η Τζούλιαν με απελπισία, «αλλά δενμπορούσα να κάνω αλλιώς!»

«Πού είναι τώρα ο Μαρσέλ;»

«Δεν ξέρω. Εκείνος έρχεται σε επαφή μαζί μου».

Έπεσε μια τρομακτική σιωπή.

Ο Ντόμινικ κοιτούσε το γρασίδι κάτω από τα πόδια του σαννα σκεφτόταν. Η Τζούλιαν τον κοιτούσε με κομμένη τηνανάσα. Έπειτα σήκωσε τα μάτια του και είπε: «Μητέρα, στείλενα φωνάξουν τον Γουόρλοκ». Γύρισε στους άντρες του.«Έντι, δέσε τον Φρανσουά, πήγαινέ τον στη βιβλιοθήκη καιφύλα τον. Πάρε °πλο». Μετά στράφηκε στην Τζούλιαν.

Εκείνη ζάρωσε.

«Δεν είσαι πια ευπρόσδεκτη σ’ αυτό το σπίτι».

H Τζούλιαν ακολούθησε τον Ντόμινικ, τη μητέρα του καιτους υπηρέτες στο σπίτι, περπατώντας πίσω τους σανυπνωτισμένη. Όλα είχαν τελειώσει, σκέφτηκε. Ένας υπηρέτηςέκλεισε την εξώπορτα κι εκείνη κοντοστάθηκε. Και τώρα; Δενήξερε τι να κάνει, πού να πάει.

Η Κατρίν έφυγε βιαστικά, σίγουρα για να ειδοποιήσει τονΓουόρλοκ. Ο Έντι με τον άλλο υπηρέτη τραβούσαν τονΦρανσουά προς τη βιβλιοθήκη. Ο Ντόμινικ προχώρησε,μπήκε στο μεγάλο σαλόνι κι έκλεισε την πόρτα. Δεν είχε ρίξειπίσω του ούτε μια ματιά, και η Τζούλιαν έμεινε να στέκεταιμόνη στο χολ του πύργου.

Συνειδητοποίησε ότι έτρεμε σαν το φύλλο. Αισθανόταν σαννα είχε πάψει να υπάρχει για όλους σ’ εκείνο το σπίτι.

Κοίταξε την κλειστή πόρτα του σαλονιού. Το πρωί ήταν στηναγκαλιά του Ντόμινικ. Τώρα φοβόταν ακόμα και ναεπιχειρήσει να του μιλήσει.

Πώς θα ζούσε χωρίς αυτόν;

Αλλά δεν ήξερε ότι αυτό ήταν το τίμημα που θα πλήρωνε γιατην προδοσία της;

Έκλεισε τα μάτια της σφιχτά και θυμήθηκε το ανέκφραστοπρόσωπό του λίγο νωρίτερα. Πρέπει να ένιωθε πληγωμένος.Πρέπει να ήταν οργισμένος.

Παραλίγο να τον δολοφονήσουν, και η ευθύνη ήταν όληδική της. Απεχθανόταν τον εαυτό της.

Εντέλει κατάφερε να μαζέψει το κουράγιο της, πήγε στοσαλόνι και άνοιξε την πόρτα.

Τον είδε να στέκεται δίπλα στον μπουφέ μ’ ένα ποτήρι στοχέρι. Όταν της μίλησε, η φωνή του ήταν απίστευτα ψυχρή.«Αν ήμουν στη θέση σου, δε θα έμπαινα μέσα».-

«Έπρεπε να τις προστατέψω», είπε η Τζούλιαν.

Της γύρισε την πλάτη και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του.

Η Τζούλιαν έκλεισε την πόρτα, πήγε στη σκάλα και ανέβηκετρέχοντος στο δωμάτιό της. Έπεσε στο κρεβάτι κι άρχισε νακλαίει. Ήξερε πόσο πειθαρχημένος ήταν ο Ντόμινικ. Δεναλλαζε γνώμη όταν έπαιρνε μια απόφαση. Ήταν σίγουρη ότιτην είχε βγάλει από την καρδιά του και από τη ζωή του.

Δεν ήξερε πόση ώρα έκλαιγέ, αλλά κάποια στιγμή σταμάτησε

και κοίταξε το μοβ και λευκό ταβάνι. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέτόσο στραγγισμένη.

Στο μυαλό της στριφογύριζαν χιλιάδες αναμνήσεις, και σεόλες ήταν με τον Ντομ, κι εκείνος ήταν τόσο ερωτευμένοςμαζί της όσο ήταν εκείνη μ’ αυτόν.

Δίχως να το θέλει, συνέχισε να σκέφτεται.

Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα της.

Σηκώθηκε και απογοητεύτηκε όταν μπήκε στο δωμάτιο ηΝάνσι. «Θέλω να μείνω μόνη», είπε βραχνά.

Η νεαρή υπηρέτρια ήταν σκυθρωπή. «Λυπάμαι, μαντεμουα-ζέλ, αλλά μου είπαν να έρθω να σας βοηθήσω να μαζέψετετα πράγματά σας. Η άμαξα του κυρίου περιμένευ>, είπε, αλλάτης έδωσε ένα μαντίλι.

Η Τζούλιαν έτρεμε. Ο Ντόμινικ την έδιωχνε το ίδιο βράδυ.Μα φυσικά θα την έδιωχνε Η πονεμένη καρδιά της πόνεσεακόμα πιο πολύ.

Η Νάνσι ανασήκωσε τους ώμους της. «Τι του κάνατε και σαςδιώχνει;» ψιθύρισε. «Ήταν τόσο ερωτευμένος μαζί σας,μαντε-

μουαζέλ».

Εκείνη τύλιξε τα χέρια της γύρω από το σώμα της. «Τον πρό-δωσα, Νάνσι».

Το κορίτσι γούρλωσε τα μάτια του.

Η Τζούλιαν κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και προσπάθησενα σκεφτεί, παρ’ όλο που ήταν ζαλισμένη, εξαντλημένη καισυντετριμμένη. Η άμαξα του Ντόμινικ περίμενε. Δεν είχε τηδύναμη, τη θέληση ή το κουράγιο να του ζητήσει να μείνειστο σπίτι του, αφού εκείνος σκόπευε να την πετάξει έξω. Καιγιατί να έμενε; Όλα είχαν τελειώσει. Ξαφνικά αναρωτήθηκεαν τα αδέρφια της ήταν στην Κάβεντις Σκουέαρ. Θα τουςέλεγε τα πάντα! Χρειαζόταν τόσο πολύ τον Λούκας ή τονΤζακ, είχε τόσο μεγάλη ανάγκη να κλάψει στους δυνατούςώμους τους.

Ένιωθε σαν να ζούσε έναν εφιάλτη. Το πρωί ο Ντόμινικ τηναγαπούσε, τώρα την απεχθανόταν και την έδιωχνε.

«Πρέπει ν’ αρχίσουμε να μαζεύουμε», είπε αποφασιστικά.Αλλά μόλις σηκώθηκε από το κρεβάτι, το πάτωμα έγειρε, οιτοίχοι στριφογύρισαν και κατάλαβε ότι θα λιποθυμούσε απότην εξάντληση. Η Νάνσι έβαλε μια φωνή, την έπιασε και τηβοήθησε να καθίσει ξανά.

«Του έχετε πει ότι περιμένετε παιδί; Θα συγχωρήσει τηνπροδοσία σας, μαντεμουαζέλ. Δεν αμφιβάλλω. Σας αγαπάει

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

και δεν έχει διάδοχο!»

Η Τζούλιαν πήρε μια βαθιά εισπνοή. Δεν είχε ψευδαισθήσειςσαν τη Νάνσι. Δεν πίστευε ότι ο Ντόμινικ θα τη συγχωρούσεποτέ, είτε ήταν έγκυος είτε όχι. Κι εκείνη ποτέ δε θαχρησιμοποιούσε το παιδί τους για να τον φέρει πίσω. Ούτεπου είχε σκεφτεί τι θα έκανε σε σχέση με το παιδί. Δεν είχε τηδύναμη να το κάνει τώρα. «Σε παρακαλώ, μην πεις τίποτα.Όχι ακόμα. Αισθάνομαι καλύτερα. Θα πιω λίγο τσάι και θα σεβοηθήσω να μαζέψουμε τα πράγματα».

«Πρέπει να του πείτε για το παιδί», είπε πεισματάρικα η Νάν-σι. «Θα σας συγχωρήσει με τον καιρό, μαντεμουαζέλ, γιατίσας αγαπάει».

Η Τζούλιαν δεν την πίστεψε -και δεν ήταν καν σίγουρη ανήθελε να την πιστέψει. Η ελπίδα έμοιαζε τώρα επικίνδυνοσυναίσθημα, δεν μπορούσε να ελπίσει. Αλλά όλη η σχέσητους δεν έμοιαζε με παραμύθι; Δυο εραστές που τους χώριζανη πολιτική και ο πόλεμος. Εκείνος ένας πρίγκιπας, εκείνη μιαασήμαντη επαρχιώτισσα...

Ήταν τόσο ανόητη ώστε να πιστέψει σ’ αυτή την αγάπη;

«Δε νομίζω ότι θα μ’ αγαπήσει ποτέ ξανά». Κοίταξε τηνυπηρέτρια αγριωπά, σαν να της έλεγε ότι δεν είχε διάθεση γιαδιαφωνίες. Άρχισαν να μαζεύουν μαζί τα πράγματά της.

Καθώς τα μάζευαν, η Τζούλιαν ένιωθε ν’ απλώνεται γύρω τηςένα δίχτυ απόγνωσης και μελαγχολίας. Ένιωθε σαν ναβούλιαζε όλο και πιο βαθιά στα κολλώδη νήματά του. Τελικάσταμάτησε και κοίταξε τα πράγματα που ήταν στοιβαγμέναστο κρεβάτι. Όλα είχαν τελειώσει. Έφευγε. Όμως όλα όσαείχε της τα είχε δώσει ο Ντόμινικ. Κάθε αντικείμενο ήτανσυνυφασμένο με δεκάδες αναμνήσεις. Και μόνο αυτές θα είχετώρα πια. Είχε όμως το δικαίωμα να πάρει οποιοδήποτε απότα πράγματά της;

Στην πόρτα της ακούστηκε πάλι ένα χτύπημα. Η Τζούλιανσταμάτησε να διπλώνει μια καμιζόλα. Ήταν βέβαιη ότι ηΚατρίν είχε έρθει να την επιπλήξει και να την ταπεινώσει γιατην προδοσία της.

Η Νάνσι την κοίταξε ερωτηματικά.

Η Τζούλιαν ήξερε ότι δε θα άντεχε κι άλλες αντιπαραθέσεις.«Πες της να φύγει», είπε εκνευρισμένη.

Όμως η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ο Ντόμινικ. Πίσω τουστεκόταν ο Γ ουόρλοκ.

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Μέσα της τρεμόπαιξε μιασπίθα ελπίδας. «Ντομ;»

Η έκφρασή του ήταν σκυθρωπή καθώς έμπαινε στο δωμάτιο.Κοίταξε τις βαλίτσες και τα πράγματα που ήταν πάνω στο

κρεβάτι, σαν να αξιολογούσε ψυχρά σε τι στάδιο ήταν οιπροετοιμασίες. Έπειτα γύρισε σ’ εκείνη. «Τελικά δε θα φύγειςαπόψε». Το βλέμμα του ήταν γεμάτο αποστροφή.

Εκείνη ένιωσε τα γόνατά της να λυγίζουν. Τη μισούσε.

Και ο Ντόμινικ δεν κουνήθηκε. Ο Γουόρλοκ έτρεξε να τηνπιάσει. «Είσαι άρρωστη;»

«Πονάει η καρδιά μου», απάντησε η Τζούλιαν, όμως κοίταζετον Ντομ.

Εκείνος συνέχιζε να την κοιτάζει σκληρά. Η απόμακρηέκφρασή του δεν άλλαξε. Έδιωξε τη Νάνσι κι εκείνη έφυγετρέ-Χοντας. Ύστερα ο Ντόμινικ έκλεισε την πόρτα και ηΤζούλιαν κανικοβλήθηκε.

«Μπορούσες να απευθυνθείς σ’ εμένα, Τζούλιαν. Θέλω τονΜαρσέλ», της είπε ό Γ ουόρλοκ βοηθώντας τη να καθίσειστο κρεβάτι.

«Θα το έκανα, αν ήξερα ποιος είναι και πού μπορείς να τονΡΡεις. Αλλά είναι πολύ έξυπνος. Εκείνος ερχόταν σε επαφήμαζί μου, όχι το αντίθετο», απάντησε βραχνά η Τζούλιαν.«Απείλησε ότι θα κάνει κακό στη μαμά και την Αμέλια,Σεμπάστιαν! Σε παρακαλώ, φέρ’ τες εδώ για να τιςπροστατέψουμε!»

«Αποκλείεται. Αν τις φέρω εδώ, ο Μαρσέλ θα καταλάβει ότισε ανακαλύψαμε».

«Και θα θυσιάσεις την ίδια σου την αδερφή για τους σκοπούςσου;» φώναξε η Τζούλιαν σαν να μην πίστευε στ’ αυτιά της.

Ο Γουόρλοκ χαμογέλασε. «Κάθε άλλο, Τζούλιαν. Θα στείλωαπόψε έναν από τους άντρες μου στην Κορνουάλη που θαπαριστάνει τον καινούριο υπηρέτη σας. Είναι δεινόςσκοπευτής και τον έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές σανσωματοφύλακά μου. Θα προστατέψει την Αμέλια και τηνΕλίζαμπεθ».

Τα μάτια της Τζούλιαν πλημμύρισαν από δάκρυαανακούφισης. Η μητέρα της και η αδερφή της θα ήτανασφαλείς. Ύστερα κοίταξε τον Ντόμινικ.

Την κοιτούσε, όμως έστρεψε το βλέμμα του αλλού.

Δεν μπορούσε πια ούτε να τη βλέπει, σκέφτηκε εκείνηαπελπισμένη. Τόσο πολύ τη μισούσε. Η Νάνσι έκανε λάθος,δε θα τη συγχωρούσε ποτέ. «Και με τον Τομ τι θα γίνει;»

«Σου το είπα και θα το επαναλάβω. Αν με βοηθήσεις, θαβοηθήσω κι εγώ τον Τομ». Ο Γουόρλοκ χαμογέλασεευχάριστα, λες και συζητούσαν για τις ιπποδρομίες. «Θέλουμετον Μαρσέλ. Πότε θα συναντηθείτε ξανά;»

«Δεν ξέρω. Τώρα θέλει να κατασκοπεύσω και τον Λούκας».

«Ίσως επειδή πίστευε ότι απόψε θα ήμουν νεκρός», είπε τρα-χιά ο Ντόμινικ.

Ω Θεέ μου, έχει δίκιο, σκέφτηκε η Τζούλιαν. Ο Μαρσέλ είχεπάρει την πληροφορία που χρειαζόταν, πράγμα που σήμαινεότι μπορούσε να τον ξεφορτωθεί. Ήταν εξίσου υπεύθυνη μετον Μαρσέλ γι’ αυτή την απόπειρα δολοφονίας, σκέφτηκε μετρόμο.

Ο Γουόρλοκ την κοίταξε έντονα. «Θα μείνεις εδώ. Θασυνεχίσεις με τον Πάτζετ σαν να μη συνέβη τίποτα. Δενμπορούμε ν’ αφήσουμε τον Μαρσέλ να καταλάβει ότιξεσκεπάστηκες».

Η Τζούλιαν ήταν μπερδεμένη. Σίγουρα είχε παρακούσει.Κοίταξε τον Ντόμινικ. «Τι λέει;»

«Λέει ότι θα συνεχίσουμε να παριστάνουμε τουςευτυχισμένους εραστές», της απάντησε κοφτά. «Θα γυρίσειςστη σουίτα μου, θα κοιμάσαι εκεί. Μπροστά στον κόσμο καιστους υπηρέτες 0α χαμογελάμε με αγάπη ο ένας στον άλλο».Ξαφνικά έβαλε το χέρι του στην τσέπη του σακακιού του καιπέταξε δίπλα της στο κρεβάτι ένα αντικείμενο. Ήταν έναμικρό μπλε βελούδινο κουτί κοσμηματοπωλείου. «Θα φοράςκι αυτό, γιατί το αγόρασα για σένα το απόγευμα. Θα παίξουμε

το παιχνίδι τέλεια».

Εκείνη δεν άγγιξε το κουτί. Δε θα μπορούσε να είναι moαπελπισμένη.

«Έχει δίκιο, Τζούλιαν. Πρέπει να παίξεις τέλεια το ρόλο τηςερωμένης. Ο Μαρσέλ δεν πρέπει να υποψιαστεί ότι σε βάλαμενα μας οδηγήσεις σ’ αυτόν». Ο Γ ουόρλοκ ύψωσε το φρύδιτου. «Δείχνεις τελείως αποκαρδιωμένη. Πρέπει να γίνεις καλήηθοποιός».

Και εκείνη τη στιγμή η Τζούλιαν συνειδητοποίησε απόλυτατην κατάσταση. Δεν την πετούσαν έξω από το ΜπέντφορντΧάουζ. Όχι ακόμα, τουλάχιστον. Αλλά μόνο επειδή ήθελαννα εντοπίσουν και να συλλάβουν τον Μαρσέλ. Και τώραέπρεπε να προσποιείται πως όλα πήγαιναν καλά με τονΝτόμινικ, ενώ την απεχθανόταν.

Άρχισε να τρέμει. Μισούσε τον Μαρσέλ. Ήθελε να τον πε-τάξουν στον Πύργο του Λονδίνου και να τον κρεμάσουν. «Καιβέβαια θα βοηθήσω», είπε, κοιτάζοντας μια τον Ντόμινικ καιμια τον Γουόρλοκ. «Και τι θα γίνει όταν βρείτε τον Μαρσέλ;»

Ο Γουόρλοκ δεν απάντησε, όμως απάντησε ο Ντόμινικ.

«Θα σταματήσουμε το θέατρο», είπε παγερά. «Κι εσύ θαγυρίσεις εκεί όπου ανήκεις».

* * *

Η Τζούλιαν βγήκε αργά από την γκαρνταρόμπα της σουίταςτου Ντόμινικ φορώντας ένα ροζ νυχτικό και έναν μικρό άσπροσκούφο, με τα μαλλιά της πλεγμένα κοτσίδα. Ποτέ άλλοτεδεν αισθανόταν τόσο αβέβαιη και τόσο απελπισμένη. ΟΝτόμινικ την απεχθανόταν, και δεν τον κατηγορούσε. Αλλάπώς θα μοιράζονταν χώρα τον ίδιο χώρο;

Κι όταν θα έβγαινε έξω, έστω και για να κατέβει κάτω, πώςθα υπ°κρινόταν ότι τίποτα το τρομερό δεν είχε συμβεί;

Δεν μπορούσε να σταματήσει να τρέμει. Η Νάνσι της είχεφέρει ένα δίσκο με φαγητό, αλλά δεν είχε καταφέρει να πιει ήνα φάει τίποτα. Σκεφτόταν ασταμάτητα την απόπειραδολοφονίας του Φρανσουά και την αντίδραση του Ντόμινικστην ομολογία της.

Ήταν δύσκολο να αντιμετωπίσει τον ψυχρό θυμό του, καιτώρα τον φοβόταν. Όχι ότι θα της έκανε ποτέ κακό, όμως δενήθελε να εισπράξει κι άλλο περιφρονητικό, γεμάτο απέχθειαβλέμμα. Το μόνο που ήθελε τώρα ήταν να κουλουριαστεί στοδικό της κρεβάτι και να μείνει μόνη με τη δυστυχία της.

Τουλάχιστον η μητέρα της και η Αμέλια δεν κινδύνευαν πιααπό εκείνο τον κτηνώδη Ιακωβίνο.

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Αναρωτήθηκε αν έπρεπε να χωθεί στο κρεβάτι, νακουκουλωθεί και να προσποιηθεί ότι κοιμόταν όταν θα γύριζεο Ντόμινικ. Το στομάχι της ανακατεύτηκε άσχημα.Πραγματικά θα μοιράζονταν το ίδιο κρεβάτι; Μήπως έπρεπενα πάρει μια κουβέρτα και να ξαπλώσει στον καναπέ; Θακατάφερνε να τα βγάλει πέρα σ’ αυτές τις συνθήκες; Πόσοςκαιρός θα περνούσε μέχρι να επικοινωνήσει μαζί της οΜαρσέλ και να την πετάξουν έξω από το ΜπέντφορντΧάουζ;

Ζάρωσε όταν άκουσε την πόρτα του σαλονιού ν’ ανοίγει καινα κλείνει. Γύρισε αργά, άκαμπτη και παγωμένη σαν κολόναπάγου. Ο Ντόμινικ μπήκε στο δωμάτιο με το σακάκι τουριγμένο στο χέρι του. Την προσπέρασε σαν να μην πρόσεξεκαν ότι στεκόταν μπροστά στη βιβλιοθήκη. Χωρίς να τηνκοιτάξει, διέσχισε το σαλόνι και μπήκε στην κρεβατοκάμαρα.Τον άκουσε να βγάζει τα ρούχα του.

Ήταν σαν να είχε γίνει αόρατη για εκείνον.

Κάθισε βαριά σε ένα χαμηλό κάθισμα. Τι έπρεπε να κάνει; Νατον περιμένει να κοιμηθεί και μετά να σωριαστεί σε καμιάπολυθρόνα; Αλλά ο Ντόμινικ πάντα πήγαινε αργά για ύπνοκαι σηκωνόταν νωρίς. Κι εκείνη ήταν εξουθενωμένη,αμφέβαλλε αν μπορούσε να τον περιμένει.

Σηκώθηκε αργά και προχώρησε προς την κρεβατοκάμαρα.

Της κόπηκε η ανάσα όταν τον είδε γυμνό, με την πλάτη τουγυρισμένη προς το μέρος της. Κοίταξε τους στενούς γοφούς,τους σφιχτούς γλουτούς, τους φαρδιούς ώμους του. Εκείνοςάπλωσε το χέρι του, πήρε ένα κόκκινο καφτάνι και το φόρεσε.

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Γνώριζε το κορμί τουκαλύτερα κι από το δικό της.

Πώς μπορεί να συνέβαινε αυτό;

Γύρισε και την κοίταξε με μια σκληρή έκφραση στο πρόσωπότου.

Το πρωί ήταν στην αγκαλιά του, σκέφτηκε η Τζούλιαν. Χά-(δευε το κορμί του πόντο πόντο, όπως χάιδευε κι εκείνος κάθεκρυφό σημείο του δικού της. Ήταν απίστευτο, όμωςαισθάνθηκε να ερεθίζεται,

«Ούτε να το σκεφτείς», την προειδοποίησε. «Δε θα σε άγγιζαακόμα κι αν ήμουν ετοιμοθάνατος και η αποψινή βραδιάήταν η τελευταία μου».

Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της. «Τι θέλεις να κάνω;»

Το σκοτεινό βλέμμα του ταξίδεψε πάνω της. Γύρισε, τράβηξετην πάνω κουβέρτα από το κρεβάτι, την πλησίασε και της τηνπέταξε. Εκείνη την έπιασε τη στιγμή που ο Ντόμινικ τηςπετού-σε κι ένα μαξιλάρι. Δεν πρόλαβε να το αρπάξει και το

μαξιλάρι έπεσε στο πάτωμα. Έκπληκτη από το ξέσπασμάτου, έκανε προς τα πίσω.

«Δε με νοιάζει τι θα κάνεις!» της φώναξε. «Κοιμήσου στονκαναπέ, στην πολυθρόνα, στο πάτωμα. Μου είναιαδιάφορο».

Η Τζούλιαν προσπάθησε να μη βάλει τα κλάματα, γιατί ταλόγια του την πόνεσαν περισσότερο κι από μαχαιριές.

Ύστερα την προσπέρασε βιαστικά και μπήκε στο σαλόνι.Εκείνη έσφιξε με αγωνία την κουβέρτα στο στήθος της. Τονείδε να πηγαίνει στη βιβλιοθήκη, να βγάζει το βιβλίο με ταποιήματα και να παίρνει το κλειδί που ήταν μέσα. Έπνιξε έναλυγμό.

Ο Ντόμινικ την αγνόησε, πήγε στο γραφείο του και κάθισε.Ξεκλείδωσε το συρτάρι, έβγαλε το γράμμα που έγραφε στονΑνρί και άρχισε να σβήνει τις λέξεις. Έπειτα το έκοψε σεδεκάδες μικρά κομμάτια και το πέταξε. Το πρόσωπό του ήταναλλοιωμένο από την οργή.

Η Τζούλιαν δεν κουνήθηκε. Έκλαιγε σιωπηλά.

Εκείνος άνοιξε ένα άλλο συρτάρι, έβγαλε ένα καινούριοφύλλο χαρτί και βούτηξε την πένα του στο μελανοδοχείο.Σκέφτηκε Υΐα λίγο και άρχ’σε να γράφει.

Ανοιγοκλείνοντας γρήγορα τα μάτια της αλλά ανίκανη νασταματήσει τα δάκρυά της, η Τζούλια έσκυψε και έπιασε απότο πάτωμα το μαξιλάρι. Πήγε στον καναπέ έχοντας τηναίσθηση ότι είχε γεράσει εκατό χρόνια. Δε θα κατάψερνε ν’αντέξει αυτό το θέατρο, σκέφτηκε με αγωνία. Όσο πιογρήγορα έπιαναν τον Μαρσέλ, τόσο το καλύτερο.

Το σύρσιμο της πένας ακουγόταν δυνατά καθώς ο Ντόμινικσυνέχιζε να γράφει με θυμό στο χαρτί.

Η Τζούλιαν ξάπλωσε στον καναπέ, κουλουριάστηκε κάτωαπό την κουβέρτα και γύρισε από την άλλη για να μην τονβλέπει.

* * *

Τρεις μέρες αργότερα η Τζούλιαν κρατιόταν από τον ιμάνταασφαλείας στην άμαξα της λαίδης Πάτζετ καθώςπροχωρούσε στην Όξφορντ Στρητ. Ήταν ένα όμορφοαπόγευμα του Σεπτεμβρίου, ο καιρός ήταν ακόμακαλοκαιρινός και στο δρόμο υπήρχαν αρκετές άμαξες.Αρκετές αριστοκράτισσες ντυμένες κομψά περπατούσανπιασμένες αγκαζέ και κοιτούσαν διάφορες βιτρίνεςκαταστημάτων.

Εκείνο το πρωί ο Μαρσέλ της είχε στείλει μήνυμα και ζητούσενα συναντηθούν στις τρεις το μεσημέρι. Η Τζούλιαν δεν

ήθελε τίποτα περισσότερο από το να τελειώσει το θέατρο πουέπαιζε στο Μπέντφορντ Χάουζ. Το να προσποιείται τηνευτυχισμένη ερωμένη του Ντόμινικ ήταν αβάσταχτο. Δενμπορούσε ούτε να κοιμηθεί ούτε να φάει και υπέφερεασταμάτητα από ναυτίες και ζαλάδες.

Αλλά κυρίως πονούσε φρικτά. Όταν της κρατούσε το χέρι ήτο έφερνε στα χείλη του ή της χαμογελούσε -όλα για χάρητου επισκέπτη ή του υπηρέτη που ήταν μπροστά-, της ερχόταννα βάλει τα κλάματα. Αλλά θύμιζε στον εαυτό της ότιμισούσε τον Μαρσέλ και ότι θα έκανε τα πάντα για ναβοηθήσει να τον πιάσουν. Κι έτσι κατάφερνε να χαμογελάει κιεκείνη στον Ντόμινικ.

Το χειρότερο απ’ όλα ήταν οι βραδινές ώρες που περνούσανπίσω από τις κλειστές πόρτες. Εξακολουθούσε να είναιθυμωμένος, και τώρα την αγνοούσε. Ήταν φανερό πως γιαεκείνον είχε πάψει να υπάρχει.

Ποτέ πριν δεν είχε αισθανθεί τόσο μόνη, ειδικά επειδή οιαδερφοί της έλειπαν από την πόλη και δεν είχαν ιδέα τιπερνούσε.

' Είχε αρχίσει να γράφει στην Αμέλια, αλλά ξέροντας ότι θαγύριζε πΰντομα στο σπίτι της και νιώθοντας ανίκανη ναεκφράσει έστω και ένα μέρος των συναισθημάτων της, είχεσκίσει το γράμμα και Τ0 είχε πετάξει.

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η Τζούλιαν συνειδητοποίησε ότι η άμαξα πλησίαζε στο Πάν-θεον, όπου θα συναντούσε τον Μαρσέλ. Άρχισε να ιδρώνειαπό το φόβο. Ευτυχώς που αυτό το τρομερό διάλειμμα θατέλειωνε σύντομα, σκέφτηκε. Τίποτα δεν ήθελε περισσότεροαπό το να γυρίσει στο σπίτι της και να γλιτώσει από τηναπόλυτη αδιαφορία του Ντόμινικ.

Ο Έντι έκοψε ταχύτητα. Μετά από λίγο τη βοηθούσε να κα-τέβει. «Δε νομίζω ότι θα κάνω περισσότερο από μισή ώρα»,του είπε.

Μπήκε στο Πάνθεον κρατώντας σφιχτά το τσαντάκι της. Ηκεντρική αίθουσα ήταν τεράστια, σχεδόν όσο ολόκληρο τοΜπέντφορντ Χάουζ, με ψηλό, θολωτό ταβάνι. Ήξερε ότι είχεαρκετές άλλες αίθουσες, αλλά ο Μαρσέλ της είχε πει ότι θατην έβρισκε στην κεντρική. Υπήρχε πολύς κόσμος, κύριοι μεπερούκες που συζητούσαν, κυρίες που τριγύριζαν και μερικάζευγάρια. Η αίθουσα είχε στις δυο πλευρές διώροφουςδιαδρόμους πίσω από δεκάδες επιβλητικές κολόνες. Δενμπορούσε να διακρίνει μέσα στις σκιές αυτών των πλαϊνώνχώρων.

Κοίταξε στο βάθος, αλλά δεν είδε τον Μαρσέλ. Σίγουρα θακρυβόταν πίσω από κάποια κολόνα ή σε έναν από τουςμακρινούς διαδρόμους. Αναρωτήθηκε αν ήταν εκεί οΓουόρλοκ και ο Ντόμινικ. Της είχαν πει ότι θα πήγαιναν στοΠάνθεον και θα έπαιρναν τις θέσεις τους πριν φτάσει εκείνη.

Είδε ένα ζευγάρι να φλερτάρει δίπλα σε μια κολόνα, όχι πολύμακριά από εκεί που στεκόταν. Εκείνος φορούσε πράσινοβελούδινο κοστούμι, εκείνη μπλε φόρεμα. Ο άντρας είχε τηνπλάτη του γυρισμένη προς το μέρος της, αλλά μπορούσε ναδει το όμορφο πρόσωπο της γυναίκας. Ήταν εραστές,σκέφτηκε με θλίψη, γιατί εκείνη του άγγιζε συνέχεια τομπράτσο και του χαμογελούσε κι εκείνος της κρατούσε τοχέρι. Το έφερνε κάθε τόσο στα χείλη του και το φιλούσε. Ή,αν δεν ήταν ήδη εραστές, θα γίνονταν έντομα.

Η Τζούλιαν ήταν έμπειρη γυναίκα πια.

Ξαφνικά ο άντρας τραβήχτηκε και γύρισε. Η Τζούλιανπάγωσε καθώς αναγνώριζε τον Μαρσέλ, ο οποίος φορούσεμια μακριά, σγουρή άσπρη περούκα. Την πλησίασε μενωχελικό βήμα. «Καλησπέρα, Τζούλιαν. Θεέ μου, είσαικατάχλομη», της είπε κοφτά. «Τι συμβαίνει;»

«Δε μου ταιριάζει η κατασκοπία», του απάντησε.

Εκείνος την κοίταξε προσεκτικά. «Και;»

Η Τζούλιαν προσπάθησε να μην κοιτάξει πίσω από τονΜαρσέλ. Μέχρι στιγμής, δεν έβλεπε ούτε τον Ντόμινικ ούτετον Γουόρλοκ. «Ο Λούκας φεύγει αύριο για τη Γ αλλία με τοπρώτο καράβι και θα αποβιβαστεί στο Σεν Μαλό».

Ο Μαρσέλ την κοιτούσε. Ύστερα χαμογέλασε. «Πολύ ωραία.Έχεις τίποτε άλλο για μένα;»

«Αυτό δε φτάνει;» του είπε εκνευρισμένη. Μα πού ήταν οΝτόμινικ και ο Γουόρλοκ; Συνειδητοποίησε ότι είχε κοιτάξειγύρω στην αίθουσα.

«Ποιον ψάχνεις;»

«Κανέναν». Η Τζούλιαν άρχισε να τρέμει. Πού ήταν;

«Ελπίζω να μη σκέφτεσαι να με προδώσεις», είπε ο Μαρσέλ.

Της ήρθε να τον φτύσει. «Κάποια μέρα θα πάρεις αυτό πουσου αξίζει!»

Ο Μαρσέλ γέλασε κι έφυγε.

Εκείνη στάθηκε μόνη στη μέση της μεγάλης αίθουσας σεκατάσταση απόλυτης κατάπληξης. Τι είχε συμβεί; Γιατί οΝτόμινικ δεν είχε συλλάβει τον Μαρσέλ;

Γύρισε και είδε τον Μαρσέλ να βγαίνει από την μπροστινήείσοδο, που οδηγούσε στην Όξφορντ Στρητ. Έσφιξε τιςγροθιές της από απελπισία και αγανάκτηση. Ύστερα κοίταξεπάλι γύρω στο Πάνθεον, αλλά δεν είδε κανέναν από τουςδύο άντρες.

Σήκωσε θυμωμένη τις φούστες της και βγήκε έξω, εκεί όπουτην περίμενε ο Έντι δίπλα στην άμαξα. «Πήγαινέ με σπίτι, σεπαρακαλώ», του είπε κοφτά και μπήκε μέσα. Αυτό τοτρομερό διάλειμμα τελικά δεν είχε τελειώσει, σκέφτηκε μεαπόγνωση. Δε θα άντεχε άλλη μια βραδιά με τον Ντόμινικπίσω από κλειστές πόρτες.

Αγκάλιασε τον εαυτό της και έπνιξε την ανάγκη να βουλιάξειστην αυτολύπηση. Το μυαλό της έκανε κύκλους καθώςπροσπα-

Βούσε να φανταστεί τι είχε συμβεί στον Ντόμινικ. Αρχισε ν’ανησυχεί. Ήταν σίγουρη ότι κάποιο φοβερό ατύχημα τον είχεεμποδίσει να πιάσει τον Μαρσέλ στο Πάνθεον.

Μισή ώρα αργότερα η άμαξα μπήκε στο δρόμο τουΜπέντφορντ Χάουζ. Η Τζούλιαν δεν πίστευε στα μάτια της. Ηκλειστή άμαξα του Γουόρλοκ ήταν σταθμευμένη μπροστάστην είσοδο, λίγο πιο μακριά από τη μεγαλύτερη άμαξα τουΝτόμινικ.

Κυριολεκτικά πήδησε στο έδαφος χωρίς τη βοήθεια του Έντικαι ετοιμαζόταν ν’ ανέβει τα σκαλοπάτια τρέχοντας, όταν ηεξώπορτα άνοιξε και βγήκαν δύο υπηρέτες κουβαλώνταςβαλίτσες που της φάνηκαν ύποπτα γνωστές. Έμοιαζαν με τιςβαλίτσες που είχε φέρει στην κρεβατοκάμαρά της η Νάνσι τηνπρώτη βραδιά που ο Ντόμινικ είχε μάθει για την προδοσία

της. Πάγωσε.

Οι υπηρέτες δεν την κοίταξαν. Μετέφεραν τις βαλίτσες στηνάμαξα του Ντόμινικ, τις ανέβασαν στην οροφή και τις έδεσαν.

«Καλή δουλειά».

Γύρισε απότομα ακούγοντας τη φωνή του Γουόρλοκ. Αυτόςκαι ο Ντόμινικ μόλις είχαν βγει από το σπίτι και στέκοντανστα σκαλιά. Ο Γουόρλοκ έδειχνε ευχαριστημένος. Ο Ντόμινικήταν βλοσυρός. «Δεν τον συνέλαβες!» του φώναξε ηΤζούλιαν.

«Δεν είπα ποτέ ότι θα τον συλλάμβανα, Τζούλιαν. Αλλάτώρα ξέρω ποιος είναι».

Την είχαν χρησιμοποιήσει. «Ήσασταν στο Πάνθεον;»

«Και βέβαια ήμασταν», είπε εύθυμα ο Γουόρλοκ.

Η Τζούλιαν γύρισε στον Ντόμινικ και κατάλαβε πως, όποιοςκι αν ήταν ο Μαρσέλ, τα νέα δεν ήταν καλά. Και για πρώτηφορά εδώ και μέρες την κοίταξε στα μάτια. «Τι συμβαίνει;»ψιθύρισε έντρομη.

Εκείνος δε μίλησε.

«Δυστυχώς, ο Μαρσέλ είναι υψηλά ιστάμενος», είπε ο Γ

ουόρλοκ.

Την κυρίεψε περισσότερος φόβος.

Ο Γουόρλοκ κατέβηκε τα σκαλιά, της έπιασε το χέρι και τοφίλησε. «Ξέρω ότι με αντιπαθείς, αλλά, αν χρειαστείς ποτέ τηβοήθειά μου, ειδοποίησέ με».

Η Τζούλιαν τράβηξε το χέρι της λες και είχε καεί. Της έλεγε |αντίο;

Γύρισε προς τον Ντόμινικ, και τότε κατάλαβε. Η καρδιά τηςκόντεψε να σπάσει καθώς διασταυρώνονταν τα βλέμματάτους..

Εκείνος κατέβηκε τα σκαλιά. «Μπορείς να γυρίσεις με τηνάμαξά μου στην Κορνουάλη», της είπε.

Η Τζούλιαν πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Δεν είναι δυνατό ναφύγω έτσι».

«Δεν έχεις επιλογή». Ο Ντόμινικ την έπιασε από το μπράτσοκαι άρχισε να την οδηγεί προς την άμαξα.

Η Τζούλιαν πανικοβλήθηκε. Πώς μπορούσε να φύγει έτσι; Τιθα γινόταν αν η Νάνσι είχε τελικά δίκιο; Αν κάποια μέρα οΝτόμινικ κατάφερνε να τη συγχωρήσει; Αλλά δε θα τησυγχωρούσε ποτέ αν έφευγε τώρα, χωρίς να της δοθεί η

ευκαιρία να του εξηγήσει γιατί είχε κάνει ό,τι έκανε! «Σεπαρακαλώ, άφησέ με να σου μιλήσω πριν φύγω. Σεπαρακαλώ... αν σήμαινα ποτέ κάτι για σένα».

Έφτασαν στην άμαξα και ένας υπηρέτης τής άνοιξε τηνπόρτα. «Δεν έχουμε να πούμε τίποτε άλλο», απάντησε οΝτόμινικ, χωρίς καν να την κοιτάξει.

«Λυπάμαι! Σ’αγαπώ!»

Με πρόσωπο σκυθρωπό, εκείνος την έσπρωξε μπροστά καιπάνω. Εκείνη βρέθηκε μέσα στην άμαξα και έπεσε στοκάθισμα. Η πόρτα έκλεισε με δύναμη.

Πετάχτηκε όρθια, πήγε στο παράθυρο και το άνοιξε. ΟΝτόμινικ κοιτούσε· τον κοίταξε κι εκείνη. Ύστερα κούνησε τοκεφάλι του, χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω της. ΗΤζούλιαν άκουσε το χειρόφρενο να σηκώνεται. «Θα πας στηΓ αλλία;» του φώναξε.

Εκείνος έκανε πίσω όταν η άμαξα άρχισε να κινείται.

Την έδιωχνε και θα γύριζε στη Γαλλία. Όλα είχαν τελειώσει.

Η Τζούλιαν κρεμάστηκε στο παράθυρο και κοιτούσε έξω μέχριπου δεν τον έβλεπε πια.

Σεπτέμβριος 1793, Κορνουάλη, Αγγλία

Η Τζούλιαν τυλίχτηκε πιο σφιχτά με τον μάλλινο μανδύα τηςκαθώς εμφανιζόταν στο βάθος το μουντό σχήμα τουΓκρέιστοουν Μάνορ. Καθισμένη στην άμαξα του Ντόμινικ,κοίταξε θλιμμένα μπροστά. Πόσο έρημο, γκρίζο και μοναχικότης φάνταζε τώρα το σπίτι με φόντο τον αχνό γαλάζιοουρανό με τα σύννεφα, την απεραντοσύνη του Ατλαντικούωκεανού και τους υπόλευκους βράχους. Ψιλόβρεχε κι εκείνηαισθανόταν τόσο έρημη και μόνη όσο έμοιαζε και το σπίτι.

Τύλιξε τα χέρια της γύρω της, αλλά όχι επειδή κρύωνε.

Το ταξίδι από το Λονδίνο της είχε φανεί ατελείωτο. Είχανστείλει τη Νάνσι για να της κάνει συντροφιά, και τώρακαθόταν απέναντι της. Η κοπέλα έκανε ό,τι μπορούσε για νατης φτιάξει τη διάθεση, αλλά φυσικά οι προσπάθειές τηςήταν μάταιες. Η Τζούλιαν δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί στησυζήτηση. Ύστερα από την πρώτη μέρα, η Νάνσι είχεαφοσιωθεί σε ένα μυθιστόρημα, καταλαβαίνοντας ότι δενείχε όρεξη για κουβέντες. Πώς να είχε; Η καρδιά της πονούσεαβάσταχτα. Είχε ταξιδέψει πολλές φορές με τον Ντόμινικ μ’αυτή την άμαξα και τις θυμόταν όλες. Οι αναμνήσεις τηνπαρηγορούσαν και την έθλιβαν ταυτόχρονα. Ποτέ δεν της

είχε λείψει περισσότερο ο Ντόμινικ.

Το μέλλον της φάνταζε γκρίζο σαν εκείνη τη φθινοπωρινή μέ-ρα στην Κορνουάλη.

Κοίταξε το σπίτι όταν η άμαξα σταμάτησε. Πραγματικά είχαντελειώσει όλα, και έπρεπε να καταφέρει να το αποδεχτεί.Μόνη της συντροφιά θα ήταν πια οι αναμνήσεις της. Αντί νατη συντρίβουν, έπρεπε να την παρηγορούν. Τώρα είχε νασκεφτεί το παιδί τους.

Κάποια στιγμή θα μιλούσε στον Ντόμινικ γι’ αυτό -αν γύριζεζωντανός.

Φοβόταν πολύ γι’ αυτόν, φοβόταν το τι θ’ αντιμετώπιζε στηΓαλλία. Τώρα πια θα είχε φτάσει. Να βρισκόταν στην καρδιάκάποιας μάχης στο Λίγηρα την ίδια στιγμή που εκείνηκαθόταν ασφαλής στην άμαξά του; Ή εκτελούσε κάποιαεπικίνδυνη αποστολή, παίζοντας κατασκοπικά παιχνίδια στηΝάντη ή στο Παρίσι;

Οι εχθροί του βρίσκονταν παντού! Ήταν οι δημοκρατικοίστρατιώτες· ήταν οι Ιακωβίνοι στους δρόμους. Είχε ακούσειγια τους ρεπρεζεντάν αν μισιόν -τους πολίτες με τις τρίχρωμεςταινίες που σάρωναν τη χώρα ψάχνοντας για προδότες τηςεπανάστασης. Αυτοί οι αντιπρόσωποι μπορούσαν νακατηγορούν στρατηγούς για προδοσία και να τους αφαιρούν

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

την αρχηγία. Μπορούσαν άνετα να κατηγορήσουν τονΝτόμινικ για προδοσία. Πώς τον είχε αφήσει ο Γουόρλοκ ναγυρίσει εκεί;

Υπήρχε πιθανότητα να γίνει κι άλλη απόπειρα δολοφονίαςεναντίον του; Ή θα τον συλλάμβαναν και θα τον έστελνανστη φυλακή για να περιμένει την γκιλοτίνα; αναρωτήθηκετρέμοντας, κι αυτή η σκέψη τής προκάλεσε χειρότερη ναυτία.

Έπρεπε να μάθει αν ήταν καλά. Είχε αποφασίσει ήδη ναγράψει στη Ναντίν, γιατί ήταν βέβαιη ότι η παλιά φίλη του θαήταν ενήμερη για την τύχη του. Αλλά φοβόταν ότι η Ναντίνδε θα της απαντούσε. Το πιθανότερο ήταν να της είχε πει ηΚατρίν τα πάντα.

«Φτάσαμε, μαντεμουαζέλ», είπε η Νάνσι και της άγγιξεαπαλά το χέρι.

Η Τζούλιαν χαμογέλασε βεβιασμένα.

Ένας υπηρέτης τούς άνοιξε την πόρτα της άμαξας. Την ίδιαστιγμή άνοιξε η εξώπορτα του σπιτιού και βγήκε βιαστικά ηΑμέλια μαζί με έναν ψηλό, γεροδεμένο άντρα. «Τζούλιαν!»Το πρόσωπό της έλαμπε, οι γκρίζες φούστες της ανέμιζανκαθώς έτρεχε.

Και ξαφνικά η Τζούλιαν άρχισε να κλαίει. Δεν είχε ξαναδεί πιοευπρόσδεκτο θέαμα. Έτρεξε κι έπεσε στην αγκαλιά της

αδερφήζ της. Αγκαλιάστηκαν σφιχτά.

«Είσαι καλά;» την ρώτησε η Αμέλια, ψάχνοντας το πρόσωπό

της με το βλέμμα της. Το χαμόγελό της είχε εξαφανιστεί. «Ηάμαξα του Μπέντφορντ είναι αυτή;» Κοίταξε την Τζούλιανέκπληκτη.

Η Τζούλιαν της είχε γράψει δύο φορές όσο ήταν στο Λονδίνο.Δεν της είχε πει για τη σχέση της με τον Ντόμινικ, παρ’ όλοπου ήθελε πολύ να της το εκμυστηρευτεί. Αλλά η Αμέλια δεθα την ενέκρινε, όπως δεν την είχε εγκρίνει και τον Ιούλιο.Της είχε πει ότι ο Ντόμινικ αισθανόταν υποχρεωμένος και ότιήταν φι-λοξενούμενή του. Την είχε διαβεβαιώσει ότι οΛούκας δεν είχε αντίρρηση και την είχε παραπλανήσει μειστορίες από την υψηλή κοινωνία και από τις εκδηλώσεις πουπήγαινε.

«Ναι, δική του είναι». Καθώς μιλούσε, η φωνή της έτρεμε.Δεν μπορούσε πια να κρύψει την αλήθεια από την αδερφήτης. Τη χρειαζόταν περισσότερο από κάθε άλλη φορά.

Η Αμέλια της χάιδεψε το μάγουλο με ανησυχία. «Χαίρομαιπολύ που γύρισες. Μου έλειψες αφάνταστα. Έλα μέσα». Οτόνος της ήταν επιτακτικός.

Η Αμέλια ξέρει ότι συμβαίνει κάτι τρομερό, σκέφτηκε ηΤζούλιαν. «Νάνσι, έλα μέσα. Θα διανυκτερεύσεις εδώ», είπε

στην υπηρέτρια.

Εκείνη υποκλίθηκε. «Μερσί, μαντεμουαζέλ».

Η Αμέλια γύρισε στον άγνωστο, που στεκόταν στηνεξώπορτα και τους παρακολουθούσε. «Γκάρετ, οδήγησε, σεπαρακαλώ, τη Νάνσι στην κουζίνα».

Οι δυο αδερφές μπήκαν στο σπίτι πιασμένες αγκαζέ. Ημητέρα τους καθόταν σε μια από τις βυσσινί πολυθρόνεςμπροστά στο τζάκι, όπου έκαιγε μια ζωηρή φωτιά -το σπίτιήταν ήδη αρκετά κρύο. Γύρισε το κεφάλι της, τις είδε και ταμάτια της φωτίστηκαν. «Τζούλιαν!» φώναξε τρυφερά.

Η μαμά την είχε αναγνωρίσει. Για μια στιγμή η Τζούλιανξαφνιάστηκε. Ύστερα έτρεξε κι έπεσε στα γόνατά της και ημητέρα της την αγκάλιασε.

«Πώς είσαι, καλή μου;» τη ρώτησε η μαμά χαϊδεύοντάς τηςτα μαλλιά. «Και γιατί είσαι τόσο θλιμμένη;»

Η Τζούλιαν την κοίταξε κλαίγοντας. Η μαμά είχε μήνες νατην αναγνωρίσει. «Ήμουν στο Λονδίνο, μαμά. Είμαι απλώςκουρασμένη από το ταξίδυ>. Κατάφερε να χαμογελάσει.

«Ελπίζω να πήγες σε πολλούς ωραίους χορούς». Η μαμάχαμογέλασε. «Δε θυμάμαι... Έχεις κάποιο θαυμαστή;»

Εκείνη αναστατώθηκε, αλλά συνέχισε να χαμογελάει.«Φυσικά και έχω».

Η μαμά κούνησε το κεφάλι της και κοίταξε την Αμέλια.«Ξαφνικά αισθάνομαι κουρασμένη...» Η φωνή της έσβησε.

Η Αμέλια κοίταξε την Τζούλιαν. Τα γκρίζα μάτια της γυάλιζαναπό τα δάκρυα που προσπαθούσε να συγκρατήσει. «Θα τηνπάω πάνω κι έρχομαι αμέσως», της είπε.

Η Τζούλιαν κατένευσε και σηκώθηκε καθώς έφευγαν ηΑμέλια και η μητέρα τους. Την επόμενη στιγμή μπήκε ηΝάνσι στο δωμάτιο. «Θα θέλατε να φτιάξω ένα τσάι για σαςκαι την αδερφή σας;» ρώτησε την Τζούλιαν, κι εκείνη έγνεψεκαταφατικά προσπαθώντας να χαμογελάσει.

Μετά από λίγο ακούστηκαν τα βήματα της Αμέλια καθώςκατέβαινε τη σκάλα. Όταν μπήκε στο δωμάτιο, πλησίασεγρήγορα την Τζούλιαν και της έπιασε τα χέρια.

«Με θυμήθηκε», ψιθύρισε η Τζούλιαν.

«Ήταν η πιο διαυγής στιγμή της μετά από μήνες, ίσως καιχρόνια». Το βλέμμα της Αμέλια ήταν εξεταστικό. «Η καρδιάσου έχει ραγίσει, κι αυτή τη φορά τα πράγματα είναι ακόμαχειρότερα από την προηγούμενη».

«Ναι, έτσι είναυ>.

Η Αμέλια άνοιξε τα χέρια της και η Τζούλιαν έπεσε στηναγκαλιά της. Νόμιζε ότι δεν της είχαν μείνει άλλα δάκρυα,αλλά ίσως λόγω της εγκυμοσύνης άρχισαν να τρέχουν ξανάστα μάγουλά της. Ύστερα έκανε πίσω. «Αγαπώ τον Ντόμινικπάρα πολύ, και μ’ αγαπούσε κι εκείνος... μέχρι πρόσφατα».

«Ω Τζούλιαν», είπε η Αμέλια, αλλά με κάποιο οίκτο.

Συγκρίνει τον Ντόμινικ με τον Σεντ Τζαστ, σκέφτηκε ηΤζούλιαν. «Όχι, με ερωτεύτηκε, Αμέλια. Διέλυσε τοναρραβώνα του και μου χάρισε αυτό». Απλωσε το χέρι της καιτράβηξε το μακρύ μανίκι για να της δείξει το διαμαντένιοβραχιόλι. Η αδερφή της έβγαλε ένα επιφώνημα. Δεν τηςέδειξε το καμέο που της είχε δώσει πάνω στο θυμό του -δενμπορούσε ούτε ήθελε να το φορέσει ποτέ.

Η Αμέλια την κοίταξε επίμονα. «Αν είναι ερωτευμένος μαζίσου, γιατί είσαι συντετριμμένη;»

Η Τζούλιαν έτρεμε. «Με απειλούσε ένας ριζοσπάστης καιαναγκάστηκα να κατασκοπεύσω τον Ντόμινικ».

Η Αμέλια χλόμιασε.

Κάποια στιγμή θα μιλούσε στην Αμέλια για τον Μαρσέλ,γιατί η αδερφή της έπρεπε να προσέχει, έστω κι αν είχαν τώρακάποιον να τις προστατεύει. «Εξαιτίας των πράξεών μου, οΝτόμινικ παραλίγο να δολοφονηθεί», είπε. «Και

αναγκάστηκα να ομολογήσω την προδοσία μου».Σωριάστηκε σε μια από τις πολυθρόνες, νιώθονταςαβάσταχτα κουρασμένη. «Φυσικά εξοργίστηκε μαζί μου καιδε με συγχώρησε».

Η Αμέλια γονάτισε δίπλα της και της έπιασε το χέρι.

«Με πέταξε έξω, Αμέλια, και μου γύρισε την πλάτη, λες καιδεν είχαμε αγαπήσει ποτέ ο ένας τον άλλο!» φώναξε ηΤζούλιαν. «Αλλά θα άντεχα ακόμα και να τον χάσω, αρκεί ναήξερα ότι είναι ασφαλής. Γύρισε στη Γ αλλία για νακατασκοπεύσει τους εχθρούς του. Ακόμα και τώρα πουμιλάμε, δεν ξέρω αν είναι ζωντανός».

«Ω Τζούλιαν. Δεν ξέρω τι να πω». Το βλέμμα της Αμέλιαήταν ερευνητικό. «Σίγουρα θα το μαθαίναμε αν του τύχαινεκάτι τρομερό. Είσαι βέβαιη ότι σ’ αγαπούσε; Ήταν τόσοσκληρός το καλοκαίρι... Σε παρακαλώ, πες μου ότι δεσυνεχίσατε τη σχέση σας».

«Υπάρχουν πάρα πολλά που δεν ξέρεις, Αμέλια. Μεφυλάκισαν στον Πύργο του Λονδίνου εξαιτίας τωνριζοσπαστικών πεποιθήσε-ών μου, όμως εκείνος μ’ έσωσε.Αρρώστησα και με περιποιήθηκε και η αγκαλιά του ήταν τοπιο υπέροχο μέρος που θα μπορούσα να είμαι!» Η Τζούλιανέσφιξε τα χέρια της αδερφής της. «Πάντα θα τον αγαπώ καιδε θα υπάρξει ποτέ άλλος άντρας για μένα. Αλλά τώρα με

απεχθάνεται, και το χειρότερο είναι ότι βρίσκεται στη Γαλλίαόπου μπορεί να πεθάνευ>. Η Αμέλια θα το μάθαινε αργά ήγρήγορα. «Είμαι έγκυος στο παιδί του, Αμέλια». Ακούμπησετο χέρι της στην κοιλιά της που είχε αρχίσει να φουσκώνει.

Η αδερφή της την κοίταξε κατάπληκτη. Το πρόσωπό τηςχλόμιασε. «Είσαι σίγουρη ότι είσαι έγκυος;»

«Ναι. Η περίοδός μου έχει να μου έρθει από τον Ιούνιο».Τώρα πια δεν υπήρχε αμφιβολία.

Η Αμέλια την αγκάλιασε. «Έχω μείνει άφωνη. Πρέπει να σεπαντρευτεί».

Η Τζούλιαν γέλασε. Ήταν ένας ήχος υστερικός και χωρίςίχνος ευθυμίας. «Θα είμαι ευτυχισμένη αν γυρίσει ζωντανόςαπό τον πόλεμο -αυτό μόνο παρακαλώ το Θεό στιςπροσευχές μου. Αλλά δεν πρόκειται ν’ ανεβεί ποτέ τα σκαλιάτης εκκλησίας κάτω από πίεση, κι εγώ δε θα ήθελα ποτέ νατον παντρευτώ κάτω από τέτοιες συνθήκες».

«Είσαι έγκυος στο διάδοχό του». Η Αμέλια σηκώθηκε.«Μπορεί να είναι κάθαρμα, αλλά είμαι βέβαιη ότι θα φερθείέντιμα».

Θα αποφάσιζε να την παντρευτεί -αν γύριζε; Ακόμα κι αν τηναπεχθανόταν; Η Τζούλιαν ρίγησε. Ήξερε ήδη πώς ήταν να ζειμαζί του κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Δεν μπορούσε να το

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

ξανακάνει. «Δεν ξέρει ότι είμαι έγκυος», είπε.

«Τότε πρέπει να του το πεις».

«Νωρίτερα δεν ήμουν σίγουρη, και μετά έμαθε για τηνπροδοσία μου». Ανασήκωσε τους ώμους της. «Φυσικά καιπρέπει να το μάθει όταν γυρίσει». Αν γυρίσει, σκέφτηκε μετρόμο.

Η Αμέλια πέρασε το χέρι της στον ώμο της. «Υπάρχειχρόνος. Και έχεις δίκιο. Πρέπει να νοιαστούμε πρώτα για τηντύχη του. Και πρέπει να φροντίσουμε εσένα και το παιδί».

Ξαφνικά η Τζούλιαν χάρηκε αφάνταστα που είχε επιστρέφειστο σπίτι της. «Σ’ ευχαριστώ, Αμέλια».

«Δε χρειάζεται να με ευχαριστείς για τίποτα».

Αγατνητή μου αδερφή,

Φαντάζεσαι την κατάπληξή μου όταν έλαβα το -γράμμα τηςΑμέλια, με το οποίο με πληροφορούσε ότι είσαι έγκυος στοπαιδί του Μπέντφορντ. Σε εμπιστεύτηκα, Τζούλιαν,διαφορετικά δε θα σου επέτρεπα να μείνεις στο ΜπέντφορντΧάουζ. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να γυρίσω αμέσως στηνΚορνουάλη και να σου τα ψάλω που πρόδωσες τηνεμπιστοσύνη μου, γιατί η κατάπληξή μου μετατράπηκεγρήγορα σε θυμό. Όμως έπειτα θυμήθηκα την εξομολόγησή

σου για τα συναισθήματά σου για τον Πάτζετ.

Δεν μπορώ να μείνω θυμωμένος μαζί σου για πολύ καιρό,Τζούλιαν. Σε νοιάζομαι πάρα πολύ. Ωστόσο

απογοητεύτηκα και στενοχωρήθηκα. Παρά την αφέλεια καιτην απειρία σου, θα περίμενα να αντισταθείς στις απόπειρεςτου Πάτζετ να σε αποπλανήσει.

Αλλά κατηγορώ επίσης τον εαυτό μου που δεν καταλάβαινατι συνέβαινε μπροστά στα μάτια μου.

Κατηγορώ τον εαυτό μου που σε άφησα στη φροντίδα του ωςφιλοξενούμενή του. Κατηγορώ τον εαυτό μου που έβαλα τιςαπαιτήσεις του πολέμου πάνω από το καθήκον μου απέναντιστην ίδια μου την αδερφή.

Και κατηγορώ τον Πάτζετ για την ασυγχώρητη συμπεριφοράτου.

Ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα πρέπει να σκεφτώ το καλό σου και τοκαλό του ανιψιού μου ή της ανιψιάς μου. Η Αμέλια δε μουέγραψε τίποτα για γάμο. Σκοπεύω να μιλήσω με τον Πάτζεττο συντομότερο δυνατό και να βεβαιωθώ ότι έχει έντιμεςπροθέσεις.

Ελπίζω αυτό το γράμμα να σε βρίσκει καλά στην υγεία σου.

Ο αδερφός σου που πάντα σ’ αγαπά,

Λούκας

Μόλις διάβασε το γράμμα του Λούκας για δεύτερη φορά, ηΤζούλιαν πήρε μία βαθιά εισπνοή. Δεν την είχε ξαφνιάσει.Μια δυο μέρες μετά την άφιξή της στο Γκρέιστοουν Μάνορ,η Αμέλια της είχε πει ότι θα έγραφε αμέσως στον Λούκας καιστον Τζακ. Η απάντηση του Λούκας ήταν όπως ακριβώς τηνπερίμενε —ήρεμη, λογική και μεγαλόψυχη.

Το εννοούσε ότι θα μιλούσε με τον Ντόμινικ στη Γαλλία;Ήταν δυνατό;

Η καρδιά της φτερούγισε. Είχε γράψει στη Ναντίν μια ευγενικήεπιστολή προσκαλώντας τη στο Γκρέιστοουν Μάνορ όταν θαεπέστρεφε στην Κορνουάλη, χωρίς να αναφέρει τοπεριστατικό με τον Μαρσέλ. Τη ρωτούσε για τον Ντόμινικ,όμως ακόμα δεν είχε πάρει απάντηση.

Αν δεν είχε νέα της, σκόπευε να της ξαναγράψει σε μια δυοβδομάδες. Αν και πάλι δεν της απαντούσε, αυτό θα σήμαινεότι

οι υποψίες της ήταν βάσιμες και ότι η λαίδη Πάτζετ είχεστρέψει τη Ναντίν εναντίον της. Την επόμενη φορά θα τηςεξηγούσε τι είχε κάνει και θα δικαιολογούσε τις πράξεις τηςόσο καλύτερα μπορούσε.

Αλλά αν ο Λούκας συναντιόταν με τον Ντόμινικ, τότετουλάχιστον θα ήξερε ότι ήταν ακόμα ζωντανός!

Όσο για την πεποίθηση του Λούκας ότι μπορούσε νααναγκάσει τον Ντόμινικ να την παντρευτεί, ηαποφασιστικότητά του την ανησυχούσε. Όλοι όσοι ήξερανγια το παιδί έδειχναν να πιστεύουν ότι ο Ντόμινικ θα τηνπαντρευόταν μόλις το μάθαινε. Και δυστυχώς ο Λούκας ήτανπολύ αποφασιστικός άνθρωπος. Δεν είχε αποτύχει ποτέ σεκάτι που ήθελε πραγματικά να πετύχει.

Τα συναισθήματα της Τζούλιαν δεν είχαν αλλάξει. Δεν ήθελενα πιέσει τον Ντόμινικ να την παντρευτεί, ωστόσο είχε αρχίσεινα νιώθει το παιδί που μεγάλωνε μέσα της. Αυτό το παιδί δεδικαιούνταν μόνο έναν πατέρα, δικαιούνταν και τη ζωή πουθα μπορούσε να του προσφέρει ο Ντόμινικ. Και ήξερε ότι οΝτόμινικ θα έβαζε το μέλλον του παιδιού πάνω από τις δικέςτης ανάγκες. Αν επέστρεφε και αποφάσιζε να την παντρευτεί,εκείνη θ’ αναγκαζόταν να υποκύψει και να προσαρμοστεί σεένα γάμο χωρίς αγάπη.

Ο Τζακ της είχε στείλει επίσης ένα σημείωμα.

Τζούλιαν, θέλεις να πάω να τον βρω και να τον σκοτώσω;

Επειδή, αν δε γυρίσει και δε σε παντρευτεί, αυτό ακριβώς

σκοπεύω να κάνω. Τζ.

Και επειδή ο Τζακ εννοούσε την κάθε οργισμένη λέξη του, ηΤζούλιαν δε χάρηκε καθόλου. Μπορούσε να φανταστεί τονΤζακ να αντιμετωπίζει τον Ντόμινικ.

«Τζούλιαν», είπε κοφτά η Αμέλια βάζοντας το κεφάλι τηςστην πόρτα του υπνοδωματίου τους. «Είναι κάτω ο Τομ».

Η Τζούλιαν πάγωσε. Είχε αποφυλακιστεί ο Τομ;

Έπειτα ξεφώνισε χαρούμενα. Επιτέλους, ευχάριστα νέα! Ηαδερφή της χαμογέλασε. «Ήξερα ότι θα χαιρόσουν. Αλλά...θα του πεις για το παιδί; Κάποια στιγμή θα το μάθει».

Το χαμόγελο της Τζούλιαν έσβησε. Η εγκυμοσύνη της δενείχε αρχίσει ακόμα να φαίνεται, όμως η Κορνουάλη ήτανμικρό μέρος και σε ένα μήνα η κατάστασή της θα γινότανφανερή. «Δεν ξέρω», είπε, καθώς ακολουθούσε την Αμέλιακάτω, ξέροντας ότι ο Τομ θα τρόμαζε. Τον βρήκε να στέκεταιμπροστά στο τζάκι. Γύρισε και την κοίταξε δίχως ναχαμογελάει.

«Χαίρομαι πολύ που σε άφησαν!» του είπε.

Το βλέμμα του ήταν σκληρό, ερευνητικό. «Γεια σου,Τζούλιαν».

Εκείνη μούδιασε, ένιωσε να την κυριεύει ένταση. Κατάλαβεαμέσως ότι ο Τομ είχε αλλάξει. Αλλά η φυλακή ήταν φρικτό

μέρος και εκείνος είχε μείνει φυλακισμένος καιαπροστάτευτος πολύ περισσότερο καιρό από την ίδια.«Χαίρομαι που σε βλέπω», του είπε.

Ο Τομ την πλησίασε με μάτια που άστραφταν. «ΟΜπέντφορντ φρόντισε να με αποφυλακίσουν».

Η Τζούλιαν σοκαρίστηκε. Ο Ντόμινικ είχε φροντίσει να τοναποφυλακίσουν;

«Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι εσύ του ζήτησες ναμε βοηθήσει. Απ’ ό,τι ξέρω, σε φιλοξενούσε σχεδόν όλο τοκαλοκαίρι». Το βλέμμα του ήταν απίστευτα άγριο.

Ο Τομ υποπτεύεται τι είδους σχέση είχα με τον Ντόμινικ,σκέφτηκε η Τζούλιαν. Αλλά γιατί ο Ντόμινικ είχε φροντίσεινα αποφυλακιστεί ο Τομ; Σίγουρα το είχε κάνει αφού είχεανακαλύψει την προδοσία της, κι αυτό ήταν παράλογο!

«Δείχνεις κατάπληκτη».

Η Τζούλιαν έγινε επιφυλακτική. «Ναι, έμεινα στοΜπέντφορντ Χάουζ το καλοκαίρι. Κι εγώ φυλακίστηκα, Τομ.Εισέβαλαν στο συνέδριο του Λονδίνου οπαδοί του Ριβς. ΟΝτόμινικ με έσωσε και με προσκάλεσε να μείνω στο σπίτι του.Αισθανόταν ότι μου χρωστούσε τη ζωή του».

«Κι εσύ τον έπεισες να σώσει τη δική μου».

«Είσαι θυμωμένος μαζί μου;» είπε η Τζούλιαν με δυσπιστία.

«Ναι, είμαι θυμωμένος. Νόμιζες πως δε θα μάθαινα τηναλήθεια;» Ο Τομ την κοίταξε περιφρονητικά από πάνω μέχρικάτω. «Κοιμάσαι μαζί του!»

Η Τζούλιαν έβγαλε μια άναρθρη κραυγή.

«Μην προσπαθήσεις να το αρνηθείς. Μου το είπε ο Μαρσέλ.Είσαι ερωμένη του!» Τα μάτια του πετούσαν φωτιές.

Η Τζούλιαν έτρεμε. «Ναι, είμαι. Τον αγαπώ».

«Είναι ένας αναθεματισμένος Τόρι!»

«Δε μ’ ενδιαφέρει!»

Ο Τομ χλόμιασε. «Τι έγιναν οι αρχές σου;»

«Οι προτεραιότητές μου έχουν αλλάξει».

«Οι προτεραιότητές σου έχουν αλλάξει;» επανέλαβε ο Τομ μεδυσπιστία.

«Ο Μαρσέλ με χρησιμοποίησε και μετά προσπάθησε ναδολοφονήσει τον Ντομ».

«Ωραία! Λυπάμαι μόνο που δεν τα κατάφερε».

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η Τζούλιαν ένιωσε σαν να την πυροβόλησαν. «Θέλω ναφύγεις αμέσως από το σπίτι μου».

Ο Τομ δεν κουνήθηκε. «Ώστε έγινες κι εσύ μιααναθεματισμένη Τόρι;»

Εκείνη δεν καταδέχτηκε να του απαντήσει. «Θέλω να φύγειςαμέσως», είπε. Την ίδια στιγμή είδε με την άκρη του ματιούτης τον Γκάρετ να εμφανίζεται στο διάδρομο για να τηνπροστατέψει.

«Ώστε τώρα είμαστε εχθροί;» ρώτησε δηκτικά ο Τομ.

Ο Τομ ήθελε τον Ντόμινικ νεκρό. «Ναι, Τομ. Γίναμε εχθροί»,του απάντησε εξίσου δηκτικά.

Εκείνος δε μίλησε για μερικές στιγμές. «Σ’ αγαπούσα!»

Η Τζούλιαν δεν απάντησε. Ήταν πολύ θυμωμένη για ν’απαντήσει.

Με χείλη σφιγμένα και πρόσωπο σκυθρωπό από οργή, ο Τομγύρισε κι έφυγε.

Οκτώβριος 1793, κοιλάδα του Λίγηρα, Γαλλία

Ο Ντόμινικ κοίταξε τους μαυρισμένους, καμένους λόφους καιη καρδιά του σφίχτηκε. Του κόπηκε η ανάσα.

Μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι, αυτή η έκταση του ανήκε.

Είχαν καταστρέψει τους αμπελώνες του, τους είχαν κάψει ωςτη ρίζα.

Καθισμένος στη ράχη του μαύρου αλόγου του, κοιτούσε τηνκαταστροφή και δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια του. Είχεμεγαλώσει σ’ εκείνους τους αμπελώνες και προσπαθούσε ναμη θυμάται πώς έπαιζε εκεί με τη Ναντίν και τα ξαδέρφια τουόταν ήταν παιδιά. Πήρε μια βαθιά εισπνοή, προσπαθώνταςνα ξαναβρεί την αυτοκυριαρχία του. Αναρωτήθηκε αν οπύργος ήταν ακόμα ανέπαφος ή τους τον είχαν πάρει κιαυτόν.

Δεν είχαν καταφέρει να καταπνίξουν την εξέγερση στηΒανδέα, σκέφτηκε, έτσι, αντί γι’ αυτό, κατέστρεφαν τη γητους. Ήταν κάτι παραπάνω από στρατιωτική τακτική, κάτιπαραπάνω από πρόθεση να κάνουν τους εξεγερμένους ναπεθάνουν από την πείνα. Η γαλλική κυβέρνηση ήθελέ νατιμωρήσει τους βασιλόφρονες, να κάμψει το ηθικό τους.

Και ο Ντόμινικ αποφάσισε ότι θα αγωνιζόταν μέχρις εσχάτων,μέχρι την τελευταία του ανάσα. «Α λα βικτουάρ», ψιθύρισε μεφωνή που έτρεμε. Και ένιωσε τα δάκρυα να κυλάνε στοπρόσωπό του.

Τα σκούπισε θυμωμένα. Είχε αφήσει τον Μισέλ ύστερα από

τη μάχη της Σολέ -μια μάχη που είχαν χάσει. Αλλά δεν ήταναυτό το χειρότερο. Ο στρατός του Μισέλ είχε διασπαστεί. Είχεπάρει γύρω στους είκοσι πέντε χιλιάδες άντρες στηνΓ'κρανβίλ, όπου θα συναντιόνταν με τη βρετανική νηοπομπήενισχύσεων. Οι υπόλοιποι άντρες του είχαν αποκοπεί πίσωαπό τις γραμμές του εχθρού. Η συνάντηση είχεπρογραμματιστεί για την τρίτη βδομάδα του μήνα. Ταστρατεύματα του Μισέλ κινδύνευαν να χτυπηθούν -ή νασφαγιαστούν

Ο Μισέλ τον χρειαζόταν πίσω. Ήταν δεύτερος στην ιεραρχία.Δεν είχε υπακούσει στις διαταγές του Γουόρλοκ. Είχε ριχτείστη μάχη, και μάλιστα στις πρώτες γραμμές. Γυναίκες καιπαιδιά τον είχαν ακολουθήσει στη μάχη, όπωςακολουθούσαν τώρα τον Μισέλ. Μια νεαρή μητέρα είχεπεθάνει στα χέρια του, με το μικρό κορίτσι της γαντζωμένοεπάνω της. Ένας συγγενής είχε πάρει το παιδί, και εκείνοςείχε τώρα άλλη μια ανάμνηση από αυτό τον αναθεματισμένοπόλεμο.

Όχι, σκέφτηκε βλοσυρά. Ήταν στη Γ αλλία περίπου έξιβδομάδες και το μυαλό του είχε γεμίσει από εκατοντάδεςκαινούριες αναμνήσεις, η μια πιο φρικιαστική από την άλλη.

Το Σατό Φορτέσκ απείχε μισή μέρα με το άλογο από τη Σολέκαι ήθελε απελπισμένα να πάει να το δες όμως δεν ήθελε ν’αφήσει τον Ζακλέν ή τη θέση του. Ο Μισέλ τον είχε

προτρέψει να πάει.

Άρχισε να περνάει τροχάζοντας ανάμεσα στα μαυρισμένα,καμένα κλήματα. Η μυρωδιά ήταν αφόρητη. Ήταν επόμενονα κατα-

στρέψουν τα κτήματά του για να τον εκδικηθούν. Ο Μαρσέλήξερε ότι θα γύριζε στη Γαλλία και οι εχθροί του σίγουραγνώριζαν τη θέση του στις δυνάμεις του Μισέλ.

Το στομάχι του σφίχτηκε. Τον είχαν ακολουθήσει στηΓαλλία; Στο κάτω κάτω, ο Μαρσέλ παρέμενε ελεύθερος καικανένας, ούτε καν ο Γουόρλοκ, δεν μπορούσε ναπαρακολουθήσει όλες του τις δραστηριότητες.

Ποτέ του δεν ήταν πιο προσεκτικός. Ούτε τα μάτια του δενανοιγόκλεινε χωρίς να κοιτάξει πίσω του για να βεβαιωθεί ότιδεν τον σημάδευε κανείς.

Η Τζούλιαν τον κατασκόπευε για λογαριασμό του Μαρσέλ.

Ήταν η οδυνηρή αλήθεια που αντηχούσε μέσα του με κάθετου ανάσα. Ο Ντόμινικ άρχισε να κατηφορίζει την απότομηπλαγιά σκεπτόμενος την Τζούλιαν. Ένιωθε σαν να είχε πάρειφωτιά η καρδιά του. Πώς είχε μπορέσει να τον προδώσει;Αυτή η σκέψη τον στοίχειωνε μέρα και νύχτα. Είχε τηναίσθηση ότι η απάντηση ήταν κάπου εκεί, αρκεί να έβλεπεμέσα από τις σκιές για να τη βρει. Κι όταν την έβρισκε, θα

καταλάβαινε...

Δεν κοιμόταν πια τα βράδια. Βασανιζόταν από εφιάλτες. Σ’αυτούς τους εφιάλτες, αθώοι άνθρωποι πέθαιναν σεβάναυσες μάχες και η Τζούλιαν ήταν εκεί, έτοιμη να τονπροδώσει. Προτιμούσε να μένει ξύπνιος, να κοιτάζει τοταβάνι και να βασανίζεται από μία και μόνη λέξη. Γιατί;

Στην αγκαλιά της κοιμόταν σαν μωρό.

Τώρα ήταν ασφαλής στην Κορνουάλη, κι αυτό τονανακούφιζε. Εξακολουθούσε να επιδίδεται στις ριζοσπαστικέςδραστηριό-τητές της; Εξακολουθούσε να συναντιέται με τουςριζοσπάστες συντρόφους της; Θεέ μου, μακάρι να μπορούσενα δει η Τζούλια^ τι γινόταν σ’ αυτή τη χώρα! Όσοθυμωμένος κι αν ήταν, δεν ήθελε να εμπλακεί η Τζούλιαν σ’αυτό τον πόλεμο -και ήθελε να είναι μακριά από τον Μαρσέλ,να μην κινδυνεύει. Ο Γουόρλοκ τον είχε διαβεβαιώσει ότι οΓκάρετ Φέργκιουσον ήταν ένας από τους πιο ικανούς άντρεςτου. Είχε ορκιστεί πως η Τζούλιαν και η οικογέ-νειά της θαήταν ασφαλείς από τον Μαρσέλ και τους ομοίους του.

Η Τζούλιαν τον είχε προδώσει, αλλά πάντα θα τηνπροστάτευε. Είχε προδώσει τη Βανδέα, αλλά πάντα θα τηναγαπούσε.

Όμως δε θα γύριζε ποτέ κοντά της. Ποτέ δε θα τη

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

συγχωρούσε για την προδοσία της. Ποτέ δε θα καταλάβαινε.

Ένιωσε ξανά την καρδιά του να καίγεται. Τα μάτια τουθόλωσαν σαν να ήθελε να κλάψει πάλι. Δε θα το επέτρεπεστον εαυτό του. Δεν ήθελε να τη σκέφτεται. Δεν ήθελε ναθυμάται τα μάτια της που έλαμπαν από αγάπη, το ζεστόχαμόγελό της, τα πειραχτικά βλέμματά της. Δεν ήθελε νασκέφτεται πόσο όμορφη ήταν μ’ εκείνο το ασημί βραδινόφόρεμα ούτε πόσο φλογερή ήταν στο κρεβάτι. Δεν έπρεπε ναθυμάται την απόλυτη αφέλειά της και πόσο τον εκνεύριζεκάποιες φορές ή πόσο τον γοήτευε κάποιες άλλες. Δενέπρεπε να σκέφτεται τον καιρό που είχαν περάσει μαζί, όμωςτη σκεφτόταν δίχως να το θέλει κάθε μέρα και στοίχειωνε τιςνύχτες του.

Μια ώρα αργότερα έβαλε το άλογό του να καλπάσει ελαφράστον ανηφορικό δρόμο που έβγαινε από τους μαυρισμένουςλόφους. Ο πύργος και τα βοηθητικά κτίσματά του φάνηκανμπροστά καθαρά. Ήταν ακόμα στη θέση του, αλλά οΝτόμινικ φοβήθηκε αντί να ανακουφιστεί.

Τώρα ήταν πιο κοντά. Είδε ότι οι στάβλοι, τα διάφορακαταλύματα και το οινοποιείο είχαν, καταστραφεί. Τα πέτρινακτίρια ήταν πια καπνισμένα κελύφη.

Το σπίτι ήταν διώροφο και πλαισιωνόταν από δύοψηλότερους πύργους. Οι ανοιχτόχρωμες πέτρες του ήταν

καμένες σε κάποια σημεία. Μερικά παράθυρα ήτανσπασμένα, η εξώπορτα ορθάνοιχτη.

Σταμάτησε το άλογό του και αφίππευσε. Προχώρησε αργάστο λιθόστρωτο μονοπάτι που οδηγούσε στο σπίτι,κοντοστάθηκε μπροστά στην ανοιχτή πόρτα και κοίταξεμέσα.

Κάποτε το χολ της εισόδου είχε υπέροχα μαρμάριναπατώματα, έπιπλα με κόκκινη ταπετσαρία και έργα τέχνης.Δεν είχε απομείνει τίποτε, ούτε καν οι τεράστιοι κρυστάλλινοιπολυέλαιοι.

Κοίταξε στο συνεχόμενο σαλόνι. Ακόμα και οι κουρτίνες απόχρυσάφι δαμασκηνό είχαν εξαφανιστεί.

Είχαν πάρει τα πάντα.

Ακόμα και την Τζούλιαν.

Δύο μέρες αργότερα, ο Ντόμινικ άφησε το κουρασμένο άλογότου σ’ ένα νεαρό από τους άμαχους συνοδούς, τουχαμογέλασε και του είπε να το ταΐσει καλά. Ενώ το αγόριαπομάκρυνε πρόθυμα το ζώο, εκείνος σκυθρώπιασε καθώςπροσπερνούσε τις μικρές ομάδες από άντρες, γυναίκες καιπαιδιά που κάθονταν γύρω από φωτιές και μαγείρευαν. ΟΜισέλ έτρωγε μαζί με τους αξιωματικούς του σε μια πιομεγάλη φωτιά.

Το άλογό του δε θα έτρωγε καλά. Δεν υπήρχε κριθάρι και θαμασουλούσε ό,τι μπορούσε.

Ήταν μια σκοτεινή βραδιά χωρίς αστέρια, σκούρα σύννεφαέκρυβαν το μεγαλύτερο κομμάτι του φεγγαριού. Αλλά ηφωτιά ήταν ζωηρή, κι όταν πλησίασε κοντά είδε τον Μισέλ,έναν κοντό άντρα με παντελόνι ιππασίας, μπότες καιφθαρμένο σακάκι, να αφήνει τη σούπα του κάτω. Ο Ντόμινικήξερε ότι αυτή η σούπα περιείχε πατάτες, καρότα και, αν ήτανκανείς τυχερός, κανένα κομμάτι κρέας. Όπου πήγαιναν, οιντόπιοι αγρότες και πολίτες τους πρόσφεραν βοήθεια, αλλάδεν μπορούσαν να θρέψουν ολόκληρο στρατό.

Πήγε και κάθισε δίπλα στον Μισέλ σε μια διπλωμένηκουβέρτα. Εκείνος τον έπιασε από τον ώμο και τον κοίταξεεπίμονα. Ο Ντόμινικ δεν είπε λέξη.

Για μια στιγμή τον έπνιξε η συγκίνηση καθώς σκεφτόταν όσαείχε δει και δεν μπορούσε να μιλήσει. «Χάθηκαν όλα.Έκαψαν τα αμπέλια. Πήραν τα πάντα από το σπίτι», είπετελικά.

Ο Μισέλ τον έσφιξε για λίγο και τον άφησε. «Τα σπίτιαμπορούν να επιπλωθούν ξανά. Οι αμπελώνες να φυτευτούνπάλι».

Ο Ντόμινικ δεν μπόρεσε να χαμογελάσει. Ναι, σκέφτηκε

βλοσυρά, αλλά μόνο αν ανατρεπόταν η αναθεματισμένηγαλλική δημοκρατική κυβέρνηση.

Ο Μισέλ πήγε στη χύτρα και γέμισε με σούπα ένα μπολ.Γύρισε, το έδωσε στον Ντόμινικ και κάθισε πάλι δίπλα του.«Ακόμα δε φάνηκε η νηοπομπή. Είμαστε εδώ δύο μέρες»,του είπε.

Ο Ντόμινικ άφησε απότομα το μπολ του. Από μια μεριά δενεξεπλάγη, αλλά εξοργίστηκε. «Θα έρθουν», απάντησε.

«Θα έρθουν; Λιμοκτονούμε και δεν έχουμε όπλα. Δε θ’ αντέ-ξουμε για πολύ». Τα μάτια του Μισέλ άστραφταν.

«Περίμενε μερικές μέρες ακόμα», τον συμβούλεψε ο Ντόμινικ.

«Αυτό σκοπεύω να κάνω». Ο Μισέλ έγειρε λίγο μπρος πίσωκαθώς σκεφτόταν. «Η φρουρά στην Γκρανβίλ δεν ξέρει ότιείμαστε εδώ -ακόμα. Έχουμε το πλεονέκτημα τουαιφνιδιασμού».

Ο Ντόμινικ έσφιξε τα χείλη του. Δεν πίστευε ότι ήταν καλήιδέα να επιτεθούν στην Γκρανβίλ, καθώς τους έλειπε το ένατρίτο των στρατιωτών τους και δεν είχαν πολεμοφόδια. Απότην άλλη, ο Μισέλ είχε αποδειχτεί σπουδαίος διοικητής. Δεναπάντησε. Πήρε πάλι το μπολ του και άρχισε να τρώει. Ησούπα ήταν άνοστη, αλλά πεινούσε πολύ και δεν τον ένοιαξε.

Ο Μισέλ δε μίλησε μέχρι που τέλειωσε ο Ντόμινικ το φαγητότου. Ύστερα του είπε σε πολύ σοβαρό τόνο, «Πρέπει ναγυρίσεις στο Λονδίνο».

Ο Ντόμινικ πάγωσε. «Δεν μπορώ να φύγω τώρα».

«Στο Λονδίνο και στο Υπουργείο Πολέμου θα μου είσαι πολύπιο χρήσιμος σαν απεσταλμένος μου. Πρέπει να φροντίσειςνα έρθει αυτή η αναθεματισμένη νηοπομπή!»

Έχει δίκιο, σκέφτηκε βλοσυρά ο Ντόμινικ. Αλλά δεν ήθελενα τον εγκαταλείψει. Ο Ζακλέν χρειαζόταν και τον τελευταίοάντρα.

Ο Μισέλ χαμογέλασε αργά και τα μάτια του έλαμψαν.«Εξάλλου, δε βαρέθηκες να κοιμάσαι σ’ ένα κρύο, άδειοκρεβάτι;» του είπε.

Εκείνος τινάχτηκε, σκέφτηκε αμέσως την Τζούλιαν.

«Ντομ, κάθε βράδυ κοιμόσουν με άλλη γυναίκα πριν γυρίσειςστη Βρετανία. Ούτε που έχεις κοιτάξει καμιά από τονπερασμένο μήνα που ήρθες. Αναρωτιέμαι ποια είναι!» ΟΜισέλ γέλασε. «Πρέπει να είσαι ερωτευμένος».

Στο μυαλό του Ντόμινικ ξεπήδησε η εικόνα της Τζούλιαν.«Δεν είμαι ερωτευμένος και αυτό το θέμα δεν είναι για γέλια»,είπε απότομα.

Ο Μισέλ σοβαρεύτηκε. «Τι συμβαίνει; Έπρεπε να δεις τοπρόσωπό σου, μον αμί. Αποφάσισες να είσαι πιστός σ’ αυτήτη γυναίκα;»

Η απόφαση δεν ήταν συνειδητή, ωστόσο ο Ντόμινικ είχεαπορρίψει πολλές γυναίκες τις προηγούμενες βδομάδες.Ξαφνικά ήθελε απελπισμένα να ξαλαφρώσει την ψυχή του.«Μου έσωσε τη ζωή όταν γύρισα στη Βρετανία, Μισέλ. Καιναι, την.ερωτεύτηκα, παρ’ όλο που ήξερα ότι ήταν οπαδόςτων Ιακωβίνων».

Ο Μισέλ τον κοίταξε κατάπληκτος.

«Δεν ξέρει τι σημαίνει επανάσταση ή πόλεμος», βιάστηκε νατην υπερασπιστεί ο Ντόμινικ. «Είναι απίστευτα αφελής,αφάνταστα ρομαντική. Η Τζούλιαν θα έδινε και την τελευταίατης δεκάρα σε έναν άστεγο. Και είναι όμορφη, ζεστή καιγενναιόδωρη...» Συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε ναμιλήσει. Ξαφνικά τον κυρίεψε μια αβάσταχτη επιθυμία ναβρεθεί ξανά στην αγκαλιά της Τζούλιαν. Στην αγκαλιά τηςδεν υπήρχε πόλεμος. Στην αγκαλιά της δεν υπήρχε αγωνία,απελπισία, φόβος. Στην αγκαλιά της υπήρχε μόνοανακούφιση, παρηγοριά και αγάπη.

«Πραγματικά είσαι ερωτευμένος», παρατήρησε ο Μισέλ. «Τιέγινε; Γιατί είσαι τόσο ταραγμένος; Ή, μάλλον, γιατί είσαιτόσο θυμωμένος μαζί της; Γι’ αυτό δε χαμογελάς πια ποτέ;»

Ο Ντόμινικ γύρισε και τον κοίταξε. «Με πρόδωσε. ΈναςΙακωβίνος πράκτορας στο Λονδίνο απείλησε να βλάψει τημητέρα της και την αδερφή της. Ζουν και οι δυο στηνΚορνουάλη, η μητέρα της πάσχει από πνευματική διαταραχή.Η Τζούλιαν έψαξε τα πράγματά μου κι έδωσε στον Μαρσέλτην πληροφορία που της ζήτησε να βρευ>.

«Γιατί δεν απευθύνθηκε σ’ εσένα για βοήθεια;»

«Δεν ήξερε πώς να βρει τον Μαρσέλ. Φρόντιζε εκείνος γι’αυτό. Οπότε δε θα μπορούσα να τον εμποδίσω να κάνει κακόστους δικούς της». Εκείνη τη στιγμή ο Ντομ κατάλαβε ότι οθυμός του τον είχε εμποδίσει να σκεφτεί καθαρά και νακατανοήσει την πράξη της. Ο Μαρσέλ μπορεί να έβλαπτε ήακόμα και να σκότωνε είτε τη μητέρα της είτε την Αμέλια. Γι’αυτό δεν αμφέβαλλε καθόλου.

Και ήταν τόσο οργισμένος, που δε νοιάστηκε.

«Πρέπει να τη συγχωρήσεις, φίλε μου», είπε απαλά ο Μισέλ.«Ήταν σε τρομακτικό δίλημμα. Ήταν φυσικό να θέλει ναπροστατέψει την αδερφή της και την ανήμπορη μητέρα της.Πρέπει να τη συγχωρήσεις και να κυνηγήσεις τον Μαρσέλ καινα τον τιμωρήσεις που τόλμησε να χρησιμοποιήσει τηναγαπημένη σου εναντίον σου. Εκείνον πρέπει να μισείς».

Ο Ντόμινικ άρχισε να τρέμει. Ποτέ δε θα μπορούσε να μισήσει

την Τζούλιαν!

Ήταν πολύ φοβισμένη. Δεν είχε δει πόσο νευρική και αγχω-

μένη ήταν τις μέρες πριν αποκαλυφθεί η προδοσία της; Καιήταν πράγματι προδοσία; Τον αγαπούσε. Το ήξερε. Δεναμφέβαλλε για την αγάπη της πριν ψάξει το κλειδωμένοσυρτάρι του, και δεν αμφέβαλλε αφού ανακάλυψε τι είχεκάνει. Αυτό που είχε κάνει ήταν να οχυρωθεί πίσω από τηνψυχρή οργή του, βλέποντας μόνο την προδοσία της,αρνούμενος να δει οτιδήποτε άλλο, αρνούμενος ν’ ακούσειοποιαδήποτε εξήγηση ή δικαιολογία.

Και ξαφνικά φαντάστηκε τι μπορεί να είχε περάσει καθώς οΜαρσέλ την απειλούσε και την εκβίαζε, καθώς αναγκαζόταννα τον προδώσει προκειμένου να προστατεύσει τη μητέρα τηςκαι την αδερφή της. Ξαφνικά είχε την απάντηση στοερώτημα: Γιατί;

Η Τζούλιαν τον χρειαζόταν. Όμως δεν ήταν κοντά της...

«Ακόμα την αγαπώ», είπε. «Μου λείπει».

«Ωραία», φώναξε ο Μισέλ χαμογελώντας και τον χτύπησεστον ώμο. «Τότε θα πας στο Λονδίνο, θα μιλήσεις στονΓουίνταμ και θα ξανασμίξεις με την όμορφη Τζούλιαν. Στηνψυχή είσαι τόσο Γάλλος όσο εγώ, Ντόμινικ. Θα έπρεπε ναξέρεις το ίδιο καλά μ’ εμένα ότι ποτέ δεν πρέπει να

απαρνιέσαι την αγάπη».

* * *

Η Τζούλιαν στεκόταν μπροστά στην ανοιχτή εξώπορτα τουσπιτιού και κοιτούσε τη Ναντίν κατάπληκτη. Είχε γράψει στηΝαντίν ξανά, εξηγώντας της πώς είχε προδώσει τον Ντόμινικ.Αλλά είχε στείλει το γράμμα πριν ένα μήνα. «Χαίρομαι πουσε βλέπω», είπε και χαμογέλασε αμήχανα.

Η Ναντίν δίστασε. «Πήρα και τα δύο γράμματά σου,Τζούλιαν. Μπορώ να περάσω; Κάνει πολύ κρύο σήμερα».Χαμογέλασε τυπικά.

Η Τζούλιαν έκανε στην άκρη για να περάσει μέσα. Έκλεισετην πόρτα, καταλαβαίνοντας ότι η Ναντίν δεν ήταν φιλικήαπέναντι της, αλλά ούτε εχθρική. Απ’ την άλλη, δενμπορούσε να τη φανταστεί να συμπεριφέρεται κάπως αλλιώςεκτός από άψογα σε οποιαδήποτε περίσταση.

Ο Γκάρετ την είχε ακολουθήσει στην εξώπορτα και γύρισεπρος το μέρος του. «Θα είχες την καλοσύνη να μαςετοιμάσεις τσάι;»

Εκείνος πήγε να κάνει αυτό που του ζήτησε. Η μαμά κοιμότανκαι η Αμέλια ήταν στην πόλη.

Η Τζούλιαν δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί άλλο. «Είχες κανένα

νέο από τον Ντόμινικ; Πώς είναι; Είναι ζωντανός;» φώναξετρέμοντας.

«Δεν έχω μάθει τίποτα από τότε που αποχαιρετιστήκαμε ότανέφυγε από το Αονδίνο».

Τα μάτια της Τζούλιαν γέμισαν δάκρυα. Ανησυχούσε φοβεράκαι τον τελευταίο καιρό έκλαιγε πολύ εύκολα. Φυσικά,οφειλόταν στην εγκυμοσύνη. «Ξέρεις αν είναι ζωντανός;»κατάφερε να πει με κόπο.

Η Ναντίν κούνησε το κεφάλι της αργά. «Ασφαλώς και είναιζωντανός. Αν είχε πεθάνει, σίγουρα θα μαθαίναμε τα τρομεράνέα».

Είχε δίκιο; Η Τζούλιαν τύλιξε τα χέρια της γύρω από το κορμίτης. Επειδή έκανε πολύ κρύο ακόμα και μέσα στο σπίτι, όσατζάκια κι αν ήταν αναμμένα, φορούσε εσάρπα. Η εγκυμοσύνητης είχε αρχίσει να φαίνεται λίγο, αλλά η εσάρπα έκρυβε τοπλούσιο στήθος της και την κοιλιά της.

Όμως η Ναντίν δεν την κοιτούσε καθώς έβγαζε τα γάντια καιτο παλτό της, που η κουκούλα του ήταν επενδυμένη μεγούνα. «Τον αγαπάς πραγματικά», είπε ήρεμα καθώς ηΤζούλιαν έπαιρνε το παλτό και το κρεμούσε στην κρεμάστρα.

Η Τζούλιαν γύρισε απότομα. «Φοβάμαι πάρα πολύ για τηζωή του!»

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Η Ναντίν πήρε μια βαθιά εισπνοή. «Δεν ήξερα τι να σκεφτώόταν η Κατρίν μου είπε τι είχες κάνει. Ρώτησα τον Ντόμινικ,αλλά δεν το συζήτησε μαζί μου. Για την ακρίβεια, ηαντίδρασή του στις ερωτήσεις μου απλώς επιβεβαίωσε αυτόπου ήξερα ήδη -ότι σ’ αγαπούσε βαθιά».

«Τώρα με μισεί».

«Δεν είμαι σίγουρη γι’ αυτό. Αλλά είναι πληγωμένος καιαισθάνεται προδομένος. Είναι προδομένος».

Η Τζούλιαν δε σκόπευε να υπερασπιστεί τον εαυτό της γιαάλλη μια φορά. Έδειξε τις πολυθρόνες που ήταν μπροστάστο τζάκι. Η Ναντίν χαμογέλασε φευγαλέα και προχώρησε. ΗΤζούλιαν την ακολούθησε. «Δηλαδή είναι καλό σημάδι ότιτουλάχιστον δεν είχαμε άσχημα νέα;» τη ρώτησε.

«Ναι, είναι καλό σημάδι. Δεν είναι ασφαλές για εκείνον νααλληλογραφεί με κάποιον εδώ».

«Υπάρχουν κι άλλα νέα από τον πόλεμο; Έμαθα για τη μάχηστη Σολέ».

Η Ναντίν ανασήκωσε τους ώμους της. Το πρόσωπό της ήταντώρα βλοσυρό. «Ήταν μια φοβερή ήττα, αλλά το χειρότεροείναι ότι ο Ζακλέν πολιόρκησε την Γκρανβίλ και απέτυχε νατην καταλάβει. Κατά την υποχώρηση τα στρατεύματά τουσκορπίστηκαν και τους επιτέθηκαν οι δημοκρατικοί.

Σκοτώθηκαν χιλιάδες».

Η Τζούλιαν έβγαλε μια κραυγή και η εσάρπα γλίστρησε απότους ώμους της. «Είμαι σίγουρη ότι ο Ντομ ήταν σ’ εκείνη τημάχη!»

Τα μάτια της Ναντίν άνοιξαν διάπλατα μόλις είδε τηστρογγυλή κοιλιά της.

Η Τζούλιαν χάιδεψε τη σκληρή καμπύλη. «Σύντομα θα τομάθουν όλοι. Είμαι έγκυος στο παιδί του Ντομ», είπε μεπερηφάνια.

Η Ναντίν την κοίταξε κατάπληκτη. «Εκείνος το ξέρει;»

«Όχι».

«Πρέπει να το μάθει. Πρέπει να το μάθει και η Κατρίν».Άρχισε να κλαίει. «Ω Τζούλιαν, αυτό είναι το καλύτερο νέοπου άκου-σα από τότε που έφυγε ο Ντόμινικ. Είναι υπέροχο!»Και αγκάλιασε την Τζούλιαν σφιχτά.

Η Τζούλιαν ένιωσε να την πλημμυρίζει ανακούφιση. «Δενξέρω αν ο Ντομ θα χαρεί...»

«Θα ενθουσιαστεί!» τη διέκοψε η Ναντίν. «Παρά τα όσαέγιναν, σ’ αγαπάει, και θ’ αγαπήσει κι αυτό το παιδί». ΗΝαντίν χαμογέλασε. «Το αποφάσισα. Θα μείνω στην

Κορνουάλη τον υπόλοιπο χειμώνα για να είμαστεγειτόνισσες. Θα γράψω αμέσως στην Κατρίν και θα τηνπροσκαλέσω να έρθει».

Η Τζούλιαν πάγωσε.

Η Ναντίν της χτύπησε απαλά το χέρι. «Πρέπει να το μάθει,Τζούλιαν. Πίστεψέ με, θα χαρεί. Αυτό είναι το πιο πολύτιμοδώρο που θα μπορούσες να της κάνεις». Το χαμόγελό τηςέσβησε.

Και η Τζούλιαν συνειδητοποίησε τι εννοούσε. Αν ο Ντόμινικδε γύριζε ποτέ, θα υπήρχε τουλάχιστον το παιδί του για νατης δίνει κουράγιο.

* * *

Η Τζούλιαν στεκόταν μπροστά στο παράθυρο της κουζίναςκαι κοίταζε έξω. Η μέρα ήταν γκρίζα και καταθλιπτική, οαέρας μαστίγωνε ανελέητα τα δέντρα. Πέρα από τα γυμνάχωράφια και το χωματόδρομο φαινόταν ο αφρισμένοςωκεανός, όμως εκείνη δεν έβλεπε τίποτα απ’ όλα αυτά στηνπραγματικότητα. Έβλεπε τον Ντόμινικ στην είσοδο τουΜπέντφορντ Χάουζ, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Τοβλέμμα του ήταν ζεστό καθώς συναντούσε το δικό του καιεκείνη κρατούσε το νεογέννητο μωρό τους...

«Τζούλιαν; Θ’ αρπάξεις κανένα κρυολόγημα σ’ αυτό το

παράθυρο», είπε η λαίδη Πάτζετ και την έπιασε από τοναγκώνα. Τα πράσινα μάτια της ήταν γεμάτα ανησυχία.

Η λαίδη Πάτζετ είχε έρθει πριν από μία βδομάδα με αρκετέςαποσκευές. Η Ναντίν είχε κρατήσει το λόγο της και της είχεγράψει, πληροφορώντας τη για το παιδί. Η Κατρίν δεν είχεμασήσει τα λόγια της όταν η Τζούλιαν την είχε υποδεχτεί στοσπίτι.

«Ξέρω ότι είσαι έγκυος, δεσποινίς Γκρέιστοουν, και παρά ταόσα έχουν συμβεί, αυτό το παιδί είναι ευλογία», είχε πει.«Είμαι εδώ για να αποκαταστήσουμε τη σχέση μας».

Η Τζούλιαν είχε μείνει εμβρόντητη, της είχε κοπεί η μιλιά. ΗΑμέλια είχε τρέξει να τη σώσει. Είχε υποδεχτεί την Κατρίν, τηςείχε ζητήσει συγνώμη για την κατάσταση του σπιτιού, της είχεπροσφέρει τσάι και είχε πει να μεταφέρουν τις αποσκευές τηςστον μοναδικό ξενώνα.

Η Κατρίν είχε φέρει μαζί της τη Νάνσι και τις δικές τηςυπηρέτριες, ενώ η Ναντίν περνούσε κάθε μέρα, συχνά με τιςαδερφές της. Και ξαφνικά το Γκρέιστοουν Μάνορ είχε γεμίσειαπό γυναικείες συζητήσεις, ζεστασιά και γέλια...

Κάποια πράγματα είχαν γίνει συνήθεια. Οι γυναίκες πήγαινανμαζί περιπάτους, ύστερα διάβαζαν η μία στην άλλη στοσαλόνι. Η χήρα κόμισσα κεντούσε όταν η Τζούλιαν καθόταν

να διαβάσει τις εβδομαδιαίες εφημερίδες ή πήγαινε νακοιμηθεί. Έπειτα ήταν και το καινούριο πιάνο.

'Οταν η Κατρίν συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχαν στο σπίτιμουσικά όργανα και ότι η Τζούλιαν έπαιζε κάποτε πιάνο, είχεπει να μεταφέρουν ένα εκεί. Το είχαν βάλει στη μεγάλη σάλα,κοντά στο τζάκι, και η Τζούλιαν έπαιζε κάθε απόγευμα.

Το ακροατήριό της είχε μεγαλώσει γρήγορα. Οι έξι γυναίκεςκάθονταν κοντά της όσο έπαιζε, ενώ ο Γκάρετ, η Νάνσι, οΖαν και ο σταβλίτης τους σταματούσαν τις δουλειές τους γιανα τρυπώσουν στο σπίτι και να την ακούσουν. Σύντομα οκόμης Ντ’Αρσάν άρχισε να έρχεται για τσάι τα απογεύματα κιέφερνε μαζί το βιολί του για να τη συνοδεύει...

Αλλά δεν υπήρχαν νέα από τον Ντόμινικ.

Είχε έρθει χειμώνας. Η Τζούλιαν ήξερε ότι οι Βρετανοί δενείχαν στείλει ποτέ ενισχύσεις στους βασιλόφρονες τηςΒανδέας. Η Ναντίν και η Κατρίν συζητούσαν συνέχεια για τηδύσκολη θέση του Ζακλέν. Πάντα το έκαναν ιδιαιτέρωςεπειδή δεν ήθελαν να την ανησυχήσουν, αλλά η Τζούλιανκρυφάκουγε ξεδιάντροπα. Όπως κι εκείνη, όλοι ανησυχούσανγια τον Ντομ.

Το κρύο στην Κορνουάλη ήταν τσουχτερό. Άραγε χιόνιζε στηΓαλλία; Ο Ντόμινικ ήταν σε κάποιο παγωμένο πεδίο μάχης;

Περνούσε τις νύχτες του τρέμοντας σε μια σκηνή απόκαραβόπανο; Ή κατασκόπευε στο Παρίσι ή στη Νάντη,προσπαθώντας να ξεφύγει σε κάθε γωνιά από τουςΙακωβίνους και τους πράκτορές τους; Γιατί δεν έγραφε;

«Τζούλιαν, νομίζω ότι είναι καιρός για μια έξοδο», είπε ηΚατρίν αποφασιστικά διακόπτοντας τις ταραγμένες σκέψειςτης. «Θα πάμε στην Πενζάνς για φαγητό και ψώνια».

Η Τζούλιαν γύρισε και την κοίταξε. Είχε αρχίσει ναονειροπολεί σχεδόν συνέχεια. Η αγωνία για την ασφάλεια τουΝτόμινικ αντιμαχόταν τα όνειρά της για ένα μέλλον μαζί τουκαι με το παιδί τους. «Δεν ξέρω αν είναι καλή ιδέα», άρχισενα λέει, αλλά ξαφνικά σταμάτησε. Της φαινόταν ότι είχεπεράσει έναν αιώνα κρυμμένη στο σπίτι και ανυπομονούσε ναβγει λίγο έξω.

Η Κατρίν κατάλαβε και χαμογέλασε. «Δεν μπορείς νακρύβεσαι για πολύ ακόμα από τον κόσμο, αγαπητή μου. Κιεγώ θα σε προστατέψω», της είπε.

Τα μάτια της Τζούλιαν βούρκωσαν. Κάποτε η Κατρίν ήτανεχθρός της. Την τελευταία βδομάδα είχε γίνει φίλη καισύμμαχος.

Η Κατρίν χαμογέλασε. «Πάω πάνω ν’ αλλάξω φόρεμα. Γιατίδεν αλλάζεις κι εσύ; Θα είναι ευχάριστη έξοδος, αλλά πρέπει

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

να ντυθούμε ζεστά. Θα σου κάνουν καλό μερικές κοινωνικέςσυναναστροφές».

Η Τζούλιαν ήξερε ότι στεκόταν στο παράθυρο και σκεφτόταντον Ντομ -τον ονειρευόταν. Κούνησε το κεφάλι τηςκαταφατικά. Όταν η λαίδη έφυγε, πλησίασε στον πάγκο τηςκουζίνας και έγειρε πάνω του. Είχε απελπιστική ανάγκη ναβγει από το σπίτι, όμως αυτό που χρειαζόταν πραγματικάήταν μια είδηση από τον Ντόμινικ.

Ξαφνικά της ήρθε στο μυαλό μια εικόνα του εαυτού της καιτου Ντόμινικ, να κάθονται στη μεγάλη σάλα στοΜπέντφορντ Χάουζ, να χαμογελούν τρυφερά ο ένας στονάλλο, ενώ ένα νήπιο μπουσουλούσε γύρω στο δωμάτιο.

Η Κατρίν την είχε συγχωρήσει, και δεν μπορούσε νασταματήσει τον εαυτό της να ελπίζει ότι ο Ντόμινικ θα γύριζεκάποια μέρα και θα τη συγχωρούσε κι αυτός. Παρ’ όλα αυτά,ήξερε ότι ήταν επικίνδυνο να κάνει τέτοια όνειρα.

Άκουσε την Αμέλια και τη Ναντίν να μιλάνε στο διάδρομο.Ετοιμαζόταν ν’ ανέβει πάνω και να φορέσει κάτι πιο ζεστό,όταν άκουσε έξω χλιμίντρισμα αλόγου.

Ήταν πολύ νωρίς για να έχει έρθει ο κόμης. Ξαφνικά αισθάν-θηκε ένα ρίγος στη σπονδυλική στήλη της. Ο Ντόμινικ.

Ένιωσε έντονα την παρουσία του. Με τη σκέψη ότι άρχιζε να

χάνει τα λογικά της, γύρισε και κοίταξε από το παράθυρο.Είχε αρχίσει να χιονίζει. Είδε έναν αναβάτη να αφιππεύει απόένα μεγάλο κανελί άλογο. Ο μανδύας του ανέμιζε, η πλάτητου ήταν γυρισμένη προς το μέρος της. Το μόνο πουμπορούσε να δει ήταν τα σκούρα μαλλιά του που ήτανμαζεμένα σε αλογοουρά κάτω από ένα δίκοχο καπέλο, αλλάπάγωσε.

Ο Ντόμινικ είχε γυρίσει. Ο αναβάτης γύρισε και τον είδεκαθαρά. Ήταν ο Ντόμινικ!

Σήκωσε τις φούστες της, έτρεξε στο χολ και άνοιξε τηνεξώπορτα. Ο Ντόμινικ προχωρούσε προς το σπίτι και ταβλέμματά τους συναντήθηκαν. Κοντοστάθηκε.

Η Τζούλιαν μούδιασε, αλλά η καρδιά της χτύπησε δυνατά.«Είσαι ζωντανός».

Ο Ντόμινικ σταμάτησε. «Τζούλιαν».

Και τότε το μυαλό της άρχισε να δουλεύει. Τον είχε προδώσει.Την είχε αφήσει. Αλλά είχε επιστρέφει από τη Γαλλία καιστεκόταν στην πόρτα της!

Κι έπειτα άρχισε να τρέχει προς το μέρος της. Το πρόσωπότου ήταν μια μάσκα αγωνίας και αποφασιστικότητας. Εκείνητη στιγμή η Τζούλιαν κατάλαβε ότι την είχε συγχωρήσει.Έπεσε στην αγκαλιά του κι εκείνος τη σήκωσε ψηλά, τη

στριφογύρισε και μετά την άφησε κάτω. «Τζούλιαν!» φώναξεσφίγγοντάς τη στην ,αγκαλιά του.

«Είσαι ζωντανός!» είπε εκείνη κλαίγοντας.

«Ναι, είμαι ζωντανός». Τη φίλησε στον κρόταφο και σταμαλλιά. «Τζούλιαν, μου έλειψες τόσο πολύ! Λυπάμαιαφάνταστα που σ’ έδιωξα!»

Η Τζούλιαν τον κρατούσε από τα πέτα του μανδύα του καιτον κοιτούσε στα μάτια. Είχε μείνει κατάπληκτη, γιατί ήτανδακρϋ-σμένα. Είδε στα βάθη τους πάρα πολλές σκιές, τησκοτεινιά που είχε αφήσει ο πόλεμος. «Κι εσύ μου έλειψες,Ντομ. Κόντεψα να πεθάνω επειδή σε πρόδωσα, αλλάφοβόμουν για τη μαμά και την Αμέλια!»

«Το ξέρω». Της ανασήκωσε το πιγούνι και τη φίλησεφλογερά, απελπισμένα.

Και τότε η Τζούλιαν αισθάνθηκε το βάθος και το μέγεθος τηςαγωνίας του. Τον άφησε να τη φιλάει για ώρα, φοβούμενη νασκεφτεί τι μπορεί να είχε υποφέρει. Τον κρατούσε από τουςώμους και τα δάκρυα αυλάκωναν το πρόσωπό του, αλλά δενέβγαλε ούτε έναν ήχο.

Του χάιδεψε το μάγουλο. Τι τρόμο είχε ζήσει; Πώς μπορούσενα τον βοηθήσει να ξεχάσει; «Σ’ αγαπώ», του είπε.

«Σε χρειάζομαι», της απάντησε με βραχνή φωνή.

«Πάντα θα είμαι πλάι σου».

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε βλοσυρά. «Δηλαδή με συγχωρείςπου φέρθηκα σαν εγωκεντρικός αριστοκράτης;»

«Δεν υπάρχει τίποτα να σου συγχωρήσω».

Καινούρια δάκρυα κύλησαν. «Σ’ ευχαριστώ».

«Μη μ’ ευχαριστείς. Χαίρομαι αφάνταστα που γύρισες σώοςκαι αβλαβής! Ντομ, σε παρακαλώ... σε ικετεύω, μην ξαναπάςεκεί!»

Εκείνος την κοίταξε ερευνητικά στα μάτια. «Με χρειάζονταιστο Λονδίνο, Τζούλιαν».

Εκείνη ευχαρίστησε σιωπηλά το Θεό και όποια άλλη δύναμηήταν υπεύθυνη γι’ αυτή την απόφαση.

«Θα έρθεις μαζί μου στο Λονδίνο, ώστε να σε φλερτάρωόπως πρέπει;» πρόσθεσε εκείνος, σχεδόν χαμογελώντας.

Η Τζούλιαν ρίγησε. «Ασφαλώς και θα έρθω. Αλλά τιακριβώς εννοείς;» Του είχαν μιλήσει οι αδερφοί της; Ήξερεγια το παιδί;

Ο Ντομ της χαμογέλασε μέσα από τα δάκρυά του. «Σ’ αγαπώ

και θέλω να σε κάνω σύζυγό μου». Δίστασε. Ο Ντόμινικ πότέδεν ήταν αβέβαιος, αλλά τώρα ήταν. «Θα με παντρευτείς,Τζούλιαν;»

Η καρδιά της κόντεψε να σπάσει. Ποτέ δεν είχε θελήσει ν’ακούσει κάτι τόσο πολύ! «Οι αδερφοί μου σε ανάγκασαν ναμου κάνεις αυτή την ερώτηση;» τον ρώτησε.

Εκείνος την κοίταξε σαστισμένος. «Τι είναι αυτά που λες;»

Δεν ξέρει, σκέφτηκε έκπληκτη η Τζούλιαν. Άνοιξε την εσάρπατης με χέρια που έτρεμαν από ταραχή. Ο Ντόμινικ κοίταξεφευγαλέα το πλούσιο στήθος της... κι ύστερα γούρλωσε ταμάτια του και κοίταξε πιο χαμηλά. Εκείνη του πήρε το χέρι καιτο έσυρε στη σκληρή, στρογγυλή κοιλιά της.

«Είσαι έγκυος», είπε κατάπληκτος.

Η Τζούλιαν κράτησε το χέρι του πάνω στο παιδί τους. «Ναι,Ντομ, είμαι έγκυος στο παιδί μας. Ελπίζω τα νέα να είναιευχάριστα».

Τα πράσινα μάτια του έλαμπαν καθώς την κοιτούσε. «Γύρισαεδώ εντελώς απελπισμένος. Είδα αμέτρητους ανθρώπους ναπεθαίνουν. Ρήμαξαν τους αμπελώνες...» Και το βλέμμα τουπήγε στα ενωμένα χέρια τους που ακουμπούσαν στηφουσκωμένη κοιλιά της.

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

wWw.GreekLeech.info

Σε κανέναν δεν άξιζε να υποφέρει όσο είχε υποφέρει εκείνος,όπως υπέφερε όλη η Γ αλλία.

«Τζούλιαν, σ’ αυτούς τους καιρούς της απόλυτης απελπισίας,μου φέρνεις τη χαρά και την ευτυχία!»

Εκείνη χαμογέλασε καθώς την τραβούσε στην αγκαλιά του.Την κοίταξε με μάτια που έλαμπαν ακόμα από τα δάκρυααλλά κι από αγάπη. «Πρέπει να κλεφτούμε».

Η Τζούλιαν γέλασε. «Δε θα με πείραζε να κλεφτούμε, αλλάθα πείραζε όλους τους άλλους».

Ο Ντόμινικ χαμογέλασε. «Όλους τους άλλους;»

Εκείνη του έπιασε το χέρι και γύρισαν. Η Κατρίν, η Ναντίν καιη Αμέλια είχαν στριμωχτεί στην πόρτα, με τη Νάνσι, τον Ζανκαι τον Γκάρετ πίσω τους. Όλοι χαμογελούσαν, ακόμα και ηΚατρίν, η οποία έκλαιγε βουβά από τη χαρά της μητέρας.

Ο Ντόμινικ γύρισε και την πήρε ξανά στην αγκαλιά του.«Ώστε το μαθαίνω τελευταίος;» τη ρώτησε απαλά.

Της ανασήκωσε το πρόσωπο και τη φίλησε ξανά, όμως αυτήτη φορά πιο αργά, πιο βαθιά. «Να κλεφτούμε πριν ή αφού σεπάω πάνω;» της είπε χαμογελώντας.

«Μετά», του ψιθύρισε με κομμένη την ανάσα. Στο μυαλό της

είχαν αρχίσει ήδη να σχηματίζονται καινούριες εικόνες.

Το χαμόγελό του έγινε πιο πλατύ. «Ξελογιάστρα», τηνπείραξε.

«Παλιάνθρωπε», του απάντησε.

Η Τζούλιαν χαμογέλασε όταν έπιασε το χέρι της και τοκράτησε σφιχτά σαν να φοβόταν να την αφήσει. Και καθώςέμπαιναν στο σπίτι, ο Ντόμινικ δέχτηκε ένα βομβαρδισμόαπό αγκαλιές, φιλιά, εξομολογήσεις και ερωτήσεις. ΗΤζούλιαν έκανε πίσω και τον άφησε να σμίξει ξανά με τημητέρα του και τους γνωστούς του. Η καρδιά της ξεχείλιζεαπό χαρά. Το κορμί της πλημμύριζε από πόθο. Και απόαπέραντη αγάπη.

Ήταν ζωντανός, ήταν στην πατρίδα του και είχε γυρίσει σ’εκείνη.

Την κοίταξε και σχημάτισε με τα χείλη του τη φράση: «Σ’ευχαριστώ».

Και η Τζούλιαν κατάλαβε ότι του είχε κάνει το μεγαλύτεροδώρο. Το δώρο της,καινούριας αρχής. Το δώρο της ελπίδας.

wWw.GreekLeech.info