VW: Happy Family?

Generaties:1. Nel

2. Jeffrey x Carlijn

3. Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc

4. Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët

5. Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron

6. Laura x Frank, Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent x Jasmine, Melvin x Celine, Kim, André

7. Esther x Steven, Lisa, Sander x Melissa, Robert x Jenna, Mariëlle x Leon, Bas, Alfons x Leentje, Casper

8. Sofie x David, Felicia, Marcia x Joran, Miranda, Elise x Bryan, Bastiaan, Nora, Daphne, Sira, Hedwig, baby , (Ralph, Alfons, Steven)

9. Stefan, Eva, Renate

x

De vorige keer

- Hoofdhuis: Daphne, Hedwig, Jenna en Robert stierven.

-Fam. Stolk: Alfons en Jasmine werden oudere, en hun drie kinderen werden meegenomen.

-Fam. Valentijn: Eva werd een kind.

-Fam. De Beer: Daisy overleed. Bastiaan werd volwassen. Renate werd een peuter.

1spelen1kijken

Hoofdhuis

Een koel briesje streek langs Bastiaans nek. Hij rilde. Hij woonde nu al een paar dagen in het kleine boerderijtje en het was behoorlijk wennen.

Het eiland met graven bezorgde hem de kriebels. Het was veel te stil.

Gelukkig kwamen zijn vader en zus die avond eten. Bastiaan had zich extra uitgesloofd in de keuken, om zijn gedachten af te leiden van de onaardse stilte die voortdurend in het huis hing.

Het zou wel over gaan, hield hij zichzelf voor, als hij er langer woonde. Gezelligheid was de oplossing.

Maar hoe hard hij de tv of de radio ook aanzette, er bleef iets spookachtigs tussen de wanden van de oude boerderij hangen. Bastiaan kon er geen vat op krijgen, maar het voelde vreemd.

Toch hield hij vol. Hij wilde hier wonen, dus hij zou ook volhouden!

De dagen waren lang, leeg en donker. Vooral de nachten waren oneindig. Vreemde geluiden, bewegingen in zijn ooghoek – Bastiaan dacht dat hij gek werd.

Maar hij moest en zou hier blijven. Dit was het hoofdhuis – en hij was de nieuwe bewoner. Punt.

1spelen1kijken

Familie Stolk

‘Wat bedoelt u, ik krijg mijn kinderen niet terug?’ Alfons’ stem sloeg over van verontwaardiging. Hij belde met het kindertehuis.

‘Steven en Alfons zijn allebei geadopteerd door een ander gezin.’ Pas toen Alfons het aan zijn vriendin uitlegde, drong de waarheid tot hem door.

‘En Ralph is nog in het tehuis, maar wij mogen nooit meer kinderen adopteren omdat we slechte ouders zouden zijn.’

Ze huilden de hele nacht – maar het gemis van hun zoontje en de twee geadopteerde zoontjes verdween niet.

Het noodlot was hun blijkbaar toch nog goed gezind, want de volgende dag bracht een vreemd uitziende vrouw een nog vreemder voorwerp langs.

Jasmine kwam erachter dat het een magische wenslamp was. Toen ze dat aan haar zoon vertelde, begon hij tot haar verbazing te huilen.

‘D-daarmee kun je…mensen tot leven wekken.’ snikte hij. ‘Zouden we, mam, kunnen we…’

‘Ik hield van Hedwig, mama.’ gooide hij eruit.

‘Och, dat meisje,’ knikte Jasmine nadenkend. Toen klaarde haar gezicht op. ‘Waarom niet? Van mij mag het. Gebruik de lamp, jongen.’

‘Echt?’

‘Zijn er geen…gevaren?’ Casper was nauwelijks uitgesproken, of de geest verscheen al.

‘Hier is mijn hulp nodig.’ glimlachte hij.

‘Kunt u een meisje voor me tot leven wekken? Ze is gestorven en ik zou haar zo graag weer bij me hebben…’

‘Zijn er misschien nog nadelen?’ vroeg Casper, maar het was al te laat.

Zijn wens ging al in vervulling, en de geest liet met een kort handgebaar de kamer vol rook lopen.

Hoestend keek Casper toe, en zag tot zijn grote verbazing een figuur verschijnen.

Langzaam trok de rook op en daar stond ze: Hedwig, knipperend tegen het felle licht, met een stomverbaasde blik in haar ogen.

‘Je bent terug. Hedwig.’ stamelde Casper en hij stapte dichter naar haar toe. Herkenning flitste in haar ogen en ze ontspande zich wat.

‘Ik heb je tot leven gewenst met de geest.’ verklaarde Casper en ineens sloeg het meisje haar armen om hem heen.

‘Ik had je veel eerder moeten vertellen hoe veel je voor me betekent, Casper. Toen ik stierf besefte ik dat.’

‘Blijf bij me, Hedwig.’

‘Ik ga nooit meer weg!’ glimlachte ze, en kuste hem verlegen.

Hun eerste kus. Casper had het gevoel dat hij zweefde. Zijn meisje, zijn Hedwig, leefde weer en kuste hem!

Natuurlijk was het vreemd voor Hedwig om het leven weer op te pakken. Zeker nu dat moest zonder haar ouders en zus.

Maar ze was veel te dankbaar dat haar hart weer klopte, om lang te treuren. Op haar eigen stille manier was ze dolgelukkig in haar nieuwe gezin.

Samen met Casper genoot ze van alle kleine dingetjes die ze vroeger nooit waardeerde in het leven.

Zijn verjaardag werd niet groots gevierd, maar zelfs klein genoot iedereen ervan. Ze waren samen, en daar ging het om.

Als volwassen man was hij nog knapper, besefte Hedwig blozend.

Het eerste wat Casper deed als volwassene, was het kindertehuis bellen. Zijn naam kenden ze daar niet, dus voor hem was het geen probleem om zijn kleine broertje Ralph terug te halen.

‘Okee, bedankt, tot morgen!’ lachte hij. Dit was geweldig!

Casper en Hedwig sliepen samen in een bed, maar hun relatie was nog aarzelend en ze hielden enige afstand.

Toch kon Hedwig niet vaak genoeg laten blijken hoe dankbaar ze Casper was, dat hij haar teruggewenst had.

Toen het busje van de kinderbescherming voor de deur stopte, rende iedereen naar het raam.

‘Daar is hij! Onze kleine Ralph!’

En zo keerde de zon terug in huize Stolk. Casper had zijn liefde terug, en Alfons en Jasmine hun zoontje.

1spelen1kijken

Familie Valentijn

‘Wat doe jij zo laat nog op? Moet je niet gaan slapen?’ vroeg David voor de zoveelste keer. Hij kon maar moeilijk wennen aan de vreemde gewoontes van zijn aliëndochter.

‘Ik ga een nieuw boek pakken. Deze is uit.’ verklaarde ze simpel.

‘Okee. Maar wel gaan slapen als je moe bent, hè?’ David haalde zijn schouders op en liet zich even later op bed vallen.

‘Soms is ze zo…vreemd.’ zuchtte hij.

‘Ze is een aliën, schat. Of in ieder geval voor de helft.’ glimlachte Sofie.

‘Voor de ene helft ja, voor de rest is ze precies een Sofie!’

‘Eigenlijk zou ik nog best een kindje willen dat voor een helft ook een David is,’ Sofie stak haar tong uit en boog zich naar haar man toe.

‘Wat bedoel je…?’

Dat maakte Sofie hem maar al te graag duidelijk!

Een paar weken later mompelde Eva, tussen het huiswerk maken door:

‘Wist je al dat mama zwanger is, pap?’

David fronste zijn wenkbrauwen. Was dit weer zo’n voorspelling?

Hij vond zijn vrouw in de woonkamer.

‘W-wat is er met jou gebeurd?’ lachte hij verrast.

‘Gewoon, een make-over. Dat hebben vrouwen soms nodig.’ glimlachte ze trots.

‘Je ziet er beeldschoon uit, lieverd.’

David was zo overdonderd dat hij vergat verder te vragen over of ze misschien zwanger was.

Aan tafel merkte hij wel dat Eva haar moeder nauwlettend in de gaten hield – maar dat deed ze eigenlijk altijd wel. Het meisje kon op een bepaalde manier naar iedereen kijken, alsof ze dwars door ze heen keek. Alsof ze alles wist.

Gelukkig waren ze wel gewend aan haar vreemde trekjes, en accepteerden haar verder helemaal zoals ze was.

Soms kon ze heel wijs lijken, maar eigenlijk was Eva nog gewoon een klein meisje dat graag met poppen speelde.

Als ze zachtjes babbelend in een hoekje zat met al haar speelgoed, was ze eindelijk echt kind – en werd ze niet gehinderd door haar aliën dna.

Tot ze ineens haar speelgoed neer gooide – en naar boven rende.

‘Mama! Voel je het nu? Je bent zwanger, ik zei het toch!’ Met haar handen op Sofie’s buik gedrukt keek ze omhoog.

Sofie keek met grote ogen naar haar dochter.

Ze had gelijk. Haar buik was gegroeid…!

‘Ik wist het wel, maar ik wilde het je nog niet vertellen.’ giechelde ze. ‘En weet je wat het wordt? Het is –’

Sofie snoerde haar snel de mond.

‘Ik geloof best dat je zo’n voorgevoel hebt over het kindje, maar dat hou je maar voor je. Dat moet een verrassing blijven!’

Ze lachten en Eva huppelde terug naar haar speelgoed.

Sofie schudde haar hoofd. Die meid bleef haar iedere dag fascineren!

De maanden daarna kon David iedere dag niet snel genoeg naar huis gaan vanuit zijn werk. Het liefst was hij elke seconde bij zijn zwangere vrouw!

Dit was zo anders dan de vorige zwangerschap, waarbij ze vaak ruzie hadden.

Nu voelden David en Sofie zich allebei dolgelukkig over hun nieuwe baby, en ze gedroegen zich weer als twee verliefde tieners.

‘Ik kan niet wachten op onze kleine David-Sofie. Zou hij of zij rood haar hebben, denk je?’

‘Ik hoop het.’ giechelde Sofie. ‘Het zal in ieder geval op ons lijken – want dit keer zijn er geen aliëns meer langs geweest!’

‘Gelukkig!’

1spelen1kijken

Fam. De Beer

In het drukke hondenbedrijf van de familie de Beer was iets bijzonders aan de gang: Kate was aan het bevallen!

Ze kreeg 1 pup, een meisje, dat Amy genoemd werd.

Nu was ze nog donker, net als haar vader Lucky.

Elise en Bryan konden niet wachten hoe Amy er als volwassen hond uit zou gaan zien! Het was niet alleen nieuwsgierigheid – Amy was ook de nieuwe generatie die het hondenbedrijf voort moest zetten.

Terwijl Elise en Bryan de hele dag in de weer waren met de honden, zorgde opa Sander voor de kleine Renate.

Hij was eindelijk een beetje over al het verdriet heen, van de vele familieleden die hij in korte tijd verloren had – en genoot nu met volle teugen van het leven.

Aan hem was dan ook de eer om Renate naar de verjaardagstaart te brengen. Hij voelde zich trots – Renate was een prachtige meid, hij had geen leukere kleindochter kunnen wensen!

‘Opa, kijk, ik ben groot!’

‘Ik zie het!’

‘En, wat vind je ervan?’

‘Een echte prinses.’

De kamer waar Renate sliep was niet echt geschikt voor een prinses – het was de oude kamer van haar oom Bastiaan.

‘Morgen ga ik er wat aan doen,’ beloofde Elise.

‘Ik zorg wel voor de honden.’ bood Bryan meteen aan.

‘Dat is lief van je.’

‘Ik ben gewoon lief!’

x

x

En zo kon Renate de volgende dag al slapen in een echte roze meisjeskamer.

Ze was er mee in de zevende hemel, en het maakte een hoop goed.

Haar ouders waren immers vaak te druk met andere dingen…

Dat vonden ze zelf ook naar – ze wilde ook liever hun dochter voorlezen dan hondenplas dweilen.

Maar ze leefden nu eenmaal voor hun bedrijf, en dat was gewoon belangrijk. Het was een kwestie van tijd goed verdelen, en dan ging het heus wel.

En gelukkig was opa er om voor Renate te zorgen!