VW: Happy Family?

Generaties:• Nel

• Jeffrey x Carlijn

• Rebecca x Xander, Lara x Ciske x Tom , Marc

• Nina , Tessa x Adam , Roy , Patrick x Harriët

• Sanne x Michel, Kevin, Anja, Thomas x Saskia x Roos x Ryan, Jayda x Mark, Sakura x Aaron

6. Laura, Frank , Michelle, baby, Eric, Merel, Vincent, Melvin x Celine, Kim, André

7. Esther x Steven, Lisa, Sander, Robert, Mariëlle x Leon, Bas, Melissa, Alfons

8. Sofie, Felicia

x

De vorige keer

- Frank hield een familieherdenking

- Alfons zoende met Leentje

- Frank stierf aan ouderdom, 69 jaar oud

- Sofie groeide op tot kind

Molenaar

3 dagen spelen

In het kleine huisje van Leon en Mariëlle was de grote schoonmaak begonnen.

De resten van de brand lagen nog steeds in de kamer, en verder was de vloer bezaaid met beschimmelde melkflesjes, oude kranten en plassen water.

Leon ging aan de slag, en ondertussen kroop Felicia vrolijk tussen de troep door.

‘Het wordt al steeds schoner.’ verzekerde Leon zijn vrouw tijdens de lunch.

‘Gelukkig.’ zei Mariëlle. ‘Ik baal ervan dat Felicia in zo’n puinhoop moet opgroeien.’

‘Geen zorgen, het komt wel goed! Alles is bijna opgeruimd. Tegen de tijd dat de nieuwe baby komt, is dit huis blinkend schoon!’

Mariëlle glimlachte. Leon was toch zo’n schatje!

Die middag gingen ze samen nog even flink aan de slag, begeleid door de valse muziek die Felicia op haar xylofoon maakte.

En eindelijk was alle rommel opgeruimd. Tevreden plofte Mariëlle op de bank neer, en vouwde een vliegtuigje van een oude krant.

Grinnikend begon ze ermee door de kamer te rennen, en dook erachteraan als het vliegtuigje een duikvlucht maakte. Ze lachte om zichzelf. Ze kon zich echt met de stomste dingen vermaken!

x

Felicia lag op bed, en ineens kreeg Mariëlle een idee. Dit wilde ze al heel lang, en Leon ook.

Misschien…

‘Hallo, wij wilden graag een kindje adopteren. Een baby. N-niet? Te weinig geld?’

‘O-okee. Het spijt me. Ja, dat begrijp ik. Dag.’

Teleurgesteld zakte Mariëlle op de bank neer. Het mocht niet.

Haar grote droom, om naast haar eigen kinderen nog een kind te adopteren, kon nog geen werkelijkheid worden.

Ze waren te arm.

Gelukkig liet Felicia haar somberheid al gauw weer verdwijnen.

Een kind adopteren kon altijd later nog, als ze genoeg geld hadden, en voorlopig zou ze het toch al druk genoeg hebben met Felicia en de nieuwe baby!

Neuriënd begon Mariëlle aan het avondeten.

Schreeuwend van blijdschap kwam Leon binnenvallen. Hij had promotie gemaakt, en ook een flinke bonus mee gekregen.

‘Maar dan… misschien kunnen we dan nu wél een baby adopteren!’ riep Mariëlle opgetogen.

‘Já!’ viel Leon haar bij. Ze waren door het dolle heen. Meteen belde Leon.

Maar helaas. Hun verzoek werd weer afgekeurd.

‘Probeer het nog maar eens als jullie meer geld hebben. U kunt alleen een kind adopteren als het in financiële zekerheid kan opgroeien.’ klonk de stem aan de andere kant van de lijn.

Leon zuchtte. ‘Okee, okee.’

Verslagen vielen Mariëlle en Leon elkaar in de armen.

‘Weer mislukt. Ik baal er zo van.’ zuchtte Leon.

‘Ik wil zo graag een baby adopteren. Zo’n kleintje een mooi leven geven, bij ons.’

‘Ik ook, ik ook. We zullen nog even door moeten sparen, schatje.’

De volgende ochtend wilde Mariëlle haar dochtertje net haar flesje geven, toen ze overvallen werd door scherpe pijnsteken in haar buik.

‘Mama? Mama au?’ Felicia keek met grote ogen omhoog.

Mariëlle kon van de pijn geen woord uitbrengen.

Ze kon alleen maar schreeuwen.

Leon, die net buiten wat aan zijn conditie werkte, hoorde de schreeuw door de ochtendstilte galmen.

Meteen zat zijn hart in zijn keel.

Het was zo ver!

‘LEEEOOOOOOOON!’ jammerde Mariëlle terwijl ze met beide handen haar buik omklemde.

God, was het de vorige keer ook zo erg, bij Felicia? Hoe kon ze dat ooit vergeten?

Dit was een hél!

Leon smeet zijn springtouw in het gras en vloog naar binnen.

Felicia had tranen in haar ogen en kwam angstig op hem af kruipen. Ze begreep natuurlijk helemaal niet wat er met haar mama aan de hand was.

‘Maartje! Ik ben er, het komt goed.’

‘Ik hoop het! Het doet verdomde veel pijn!’

Felicia werd in de andere kamer gezet, en na een tijdje was daar dan eindelijk de baby.

‘Weer een meisje! Ze is precies haar grote zus!’ lachte Mariëlle uitgeput.

Leon nam haar in zijn armen, en schrok zich rot toen Mariëlle een verraste kreet slaakte.

Het gekrijs van nóg een baby vulde het huis.

‘Een tweeling! Een tweeling!’ jubelde Mariëlle door het dolle heen, en ze sprong met het tweede meisje in haar armen door het huis. ‘Deze heeft jouw ogen, Leon!’

Leon kon wel huilen van blijdschap.

Twee prachtige dochtertjes erbij!

x

Die avond nam Mariëlle Felicia mee naar het hoekje waar de tweeling lag te slapen.

‘Kijk eens, dat zijn jouw zusjes! Marcia en Miranda. Zijn ze niet schattig?’

‘Baby’s lief.’ knikte Felicia. ‘Spele met Lies?’

Mariëlle schoot in de lach. ‘Als ze ouder zijn, dan gaan ze met Felicia spelen.’

‘Gelukkig.’ zuchtte Felicia wijs en weer moest Mariëlle lachen.

‘Zul je een goede grote zus zijn, voor de baby’s? Je moet ze natuurlijk wel het goede voorbeeld geven. Jij bent de oudste!’

‘Lies is groot! Lies voor baby’s zorgen!’

Na zijn werkdag was er weer wat geld bij op de rekening. Zelf vond hij dat ze nu best rijk waren, ze hadden in ieder geval geld genoeg om rond te komen.

Leon dacht na.

Zou hij het nog een keertje proberen, zo snel al weer?

Hij draaide het nummer van de adoptiedienst.

Maar jammer genoeg kreeg hij weer hetzelfde verhaal te horen.

Te weinig geld, financiële onzekerheid, bla bla bla.

‘Moet ik dan miljonair zijn om een kind te mogen adopteren?!’ riep Leon uiteindelijk kwaad uit, en gooide toen de hoorn op de haak.

Kwaad zuchtte hij. Wat een onzin!

Gelukkig verdween zijn boze bui weer toen hij zijn vrouw met hun drie dochters in de weer zag.

Bovendien was het vandaag een bijzondere dag. Alle drie zijn kinderen zouden opgroeien!

Mariëlle nodigde haar halfzus Esther met haar gezin uit.

‘Mag ik de baby’s zien? Toe?’ smeekte Sofie en ze huppelde aan haar moeders hand het huisje in. Zodra ze de twee kleine wezentjes zag, begon ze te glunderen van bewondering.

‘Wat zijn ze mooi…’ stamelde ze ademloos.

Esther en Mariëlle keken elkaar aan en glimlachten.

‘Het zijn schatjes,’ zei Esther toen ze de tweeling ook had bewonderd. ‘Jullie doen het goed, hoor. In zo’n korte tijd al drie kinderen!’

Ze lachten allemaal.

Sofie drukte zich tegen haar moeder aan.

‘Mammie, krijg jij ook nog meer kinderen?’ vroeg ze met onschuldige ogen.

‘Dat weet ik niet, lieverd.’ lachte Esther.

Even later verzamelde iedereen zich rond de kleine Felicia.

‘Tijd om op te groeien, kleintje!’

‘Lies is jarig!’

Als kind was ze nog mooier dan als peuter. Mariëlle drukte haar meisje dicht tegen zich aan.

‘Gefeliciteerd, lieverd. Je bent mama’s grote meid!’

‘Mag ik andere kleren? Deze zijn niet zo leuk!’ giechelde Felicia.

‘Natuurlijk. Er ligt een setje op mama’s kamer, in de kast.’

Toen werden de baby’s naar de taarten gebracht.

‘Wat vliegt de tijd toch, hè?’ Mariëlle keek naar de grijze oogjes van Miranda, die rustig in haar armen lag.

Marcia was een stuk drukker en greep kirrend naar de kaarsvlammetjes.

Marcia groeide op tot een eigenwijze, vrolijke peuter die precies wist wat ze wilde. Leon voelde zich de meest trotse vader van de hele wereld.

Hij had drie prachtige dochters, wat kon hij nog meer wensen?

Miranda was een stuk rustiger dan haar zusje, en leek meer op haar vader. Ze had zijn ogen en gezichtje. En terwijl Marcia graag keihard zat te zingen en onder de mensen was, zat Miranda liever rustig in een hoekje te spelen en in haar eigen taaltje te brabbelen.

x

Na het feestje brachten Mariëlle en Leon hun meisjes naar bed, en kropen toen zelf ook onder de wol.

Ze zuchtten van geluk. Hun leven was zo mooi, precies wat ze ervan verwachtten.

Hun levenswens – 6 kinderen zien trouwen en een droomhuis bouwen, was nog lang niet in zicht, maar het begin was er!

Het was heel vroeg in de ochtend en Melissa en Sander zaten weer eens met hun neus in de boeken.

Promotie maken, promotie maken – dat was het enige waar ze op dat moment aan konden denken.

Fam. Meadow

3 dagen spelen

Maar ineens schoot Melissa iets te binnen. Iets waar ze stiekem al heel lang over droomde. Ze legde haar boek weg en tikte Sander aan.

‘Sst, ik heb die vaardigheidspunt bijna! Laat me nou even!’

‘Nee, San, luister!’ glimlachte Melissa en ze pakte voorzichtig zijn boek af.

Ze drukte een kusje op zijn wang en kroop bij hem op schoot. Meteen verdween Sanders boze bui en keek hij zijn vrouw afwachtend aan.

‘Wat is er, prinsesje?’

‘Die verlovingsring die je me gegeven hebt, is echt prachtig… Maar hoe zit het met de belofte die erbij hoort?’

‘De belofte dat we gaan trouwen?’

‘Precies.’ knikte Melissa, en even was het stil. Toen sprong Sander overeind, met Melissa in zijn armen, en riep:

‘We gaan morgen trouwen! Morgen!’

Melissa gilde snerpend in zijn oor, maar dat bedierf de pret niet.

Giechelend als kleine kinderen die een plannetje bedacht hebben, vertelden ze het aan Melvin en Celine. Die reageerden enthousiast, en zodra de tortelduifjes naar hun werk vertrokken waren, begonnen ze al druk plannen te maken.

‘Ik wil ze een nieuwe hond voor hun bruiloft geven. Is dat geen leuk huwelijkscadeau?’ vroeg Celine. ‘Je weet hoe dol Melissa op huisdieren is.’

En nog voordat Melvin had kunnen antwoorden, rende Celine naar de telefoon en liet een puppy uit het dierenasiel komen.

Zodra ze het beestje zag, wist Celine zeker dat haar dochter er wég van zou zijn. Die helderblauwe oogjes, de glanzende bruine vacht, het korte staartje…

‘Daar zijn ze!’ riep Celine toen de carpool de straat in reed. ‘Ik ben benieuwd!’

En zodra Melissa een voet over de drempel gezet had, zag ze het hondje, en begon ze oorverdovend te krijsen en te gillen. Door het dolle heen greep ze het beest vast, en begon ermee door de kamer te dansen.

‘Ze is zó schattig!’ kirde ze hijgend, terwijl ze vol bewondering naar het hondje keek.

‘Dat is ons huwelijkscadeau voor jullie.’ glimlachte Melvin.

‘Vind je het leuk?’ vroeg Celine overbodig.

‘Ja, natuurlijk! Superbedankt! O, ze is zo cute! Ik noem haar… Daisy!’

Voor de bruiloft gingen ze naar een klein kerkje aan de rand van het dorp. Het keek uit op de open velden en was zeker al vierhonderd jaar oud.

Het was een prachtige plek om elkaar het ja-woord te geven!

Ze hadden besloten het in kleine kring te vieren. Later zouden ze thuis wel meer vrienden en familie uitnodigen.

Melvin en Celine gingen op de eerste rij zitten en pakten even elkaars hand. Hun meisje, hun dochter, alweer zo groot…

x

‘Je ziet er prachtig uit,’ fluisterde Sander en Melissa glimlachte gevleid.

De plechtigheid begon en daarna mochten ze de ringen uitwisselen.

‘Dan verklaar ik jullie nu officieel tot man en vrouw!’

‘Iehh!’ Melissa maakte een klein sprongetje en klapte enthousiast in haar handen. Sander schoot in de lach. Gek mens.

Melvin en Celine kwamen hen feliciteren.

‘En nu naar huis, voor het feest!’

Hand in hand liepen Sander en Melissa het appartement weer in. Hun eerste keer als man en vrouw!

Sander knielde bij de nieuwe puppy neer.

‘Zo, dus jij bent Daisy? Welkom in de familie!’ glimlachte hij. Hij was meteen verkocht door de blauwe oogjes en het enthousiaste geblaf van het beestje.

‘Een hondje!’ snerpte het door de stilte. Sander had niet eens gemerkt dat er visite binnengekomen was.

Vincent tilde Daisy op en grijnsde naar haar.

‘Zo te zien is er iemand blijer om die hond te zien, dan de jonge bruidegom…’ grinnikte Esther, en ze schoten allebei in de lach.

Sander vond het fijn zijn familie weer te zien. Soms miste hij ze toch wel, die drukte in dat grote huis.

Maar nu was het weer net als vroeger.

Drukte, gezelligheid, muziek en dans, ze hadden de grootste lol!

Speciaal voor het feest had Melvin een bingo-spelletje aangeschaft, wat ze nu met z’n allen gingen doen.

‘Ik roep de nummers wel!’ zei Esther. Dat vond ze altijd het leukst om te doen.

‘Iedereen klaar? Nummer 5 is het eerste, nummer 5!’

‘Stempelen maar!’ Iedereen zocht verhit zijn kubus af, en begon alle nummers 5 af te stempelen.

* serieus, ik heb geen idee hoe dat spel gaat, maar zo te zien is het heel leuk

‘Opgelet, het volgende nummer is… 34!’

Zo ging het spel nog een tijdje door, tot er een triomfantelijke kreet door de kamer schalde.

‘BINGO!’ Melvin sloeg met zijn vuist in de lucht.

‘O, zo te horen hebben we een winnaar!’

‘Ja, ik, hier! Deze kant is helemaal afgestempeld!’ Triomfantelijk wees Melvin op een zijde van de kubus.

Het werd nog even gecontroleerd, maar het klopte echt en Esther klapte blij in haar handen.

‘Gefeliciteerd, dan heeft u gewonnen!’

Toch was niet iedereen even blij.

‘Páp, hoe kon je? Dit is mijn dag! Ik hoor te winnen!’

Melissa stond bijna te stampvoeten van woede. Ze smeet de kubus in een hoek en sloeg haar armen over elkaar. Het was niet eerlijk!

‘O, prinsesje toch.’ glimlachte Melvin. ‘Het spijt me. Het is maar een spelletje. Laten we het vergeten. Wil je nog wat taart? Zullen we een nieuwe cd opzetten?’

En zo vergat Melissa al gauw haar verlies.

Sander kuste zijn vrouw op haar wang. Soms kon ze zo kinderachtig zijn, zo onredelijk – en stiekem vond hij dat juist wel schattig aan haar.

De verdere avond bracht hij door in gezelschap van zijn oude vrienden, met wie hij als tieners dag en nacht optrok. Robert, zijn kleine broertje, en Alfons, waren nog steeds zijn allerbeste vrienden. Alleen zag je het leeftijdsverschil nu wat beter.

Na de huwelijksnacht zaten Melissa en Sander uitgeput aan de koffie.

Hoe leuk ze het gisteren ook gehad hadden, vandaag ging het gewone leven weer verder. Ze hadden graag nog wat langer blijven liggen!

Toch genoten ze van dit korte momentje dat samen konden doorbrengen.

En toen was het alweer tijd om aan het werk te gaan. Gemotiveerd als altijd haastte iedereen zich naar de carpool.

Sander was alweer bevorderd, en hij was best tevreden met zijn nieuwe werkkleding. Hij was benieuwd wat deze dag weer voor hem in petto had!

Celine had vandaag vrij, en besloot de woonkamer eens onder handen te nemen.

Een nieuwe tv, een nieuw behangetje, leuk tapijtje – en het zag er meteen stukken anders uit.

Tevreden zette ze een film op.

Niet lang daarna kwam Melissa thuis. Ze gunde zichzelf nauwelijks de tijd om te rusten, want er moesten vaardigheidspunten gehaald worden!

Gehaast pakte ze haar springtouw en ging toen weer naar buiten.

‘Eén, twee, drie – één, twee, drie!’ Al gauw was ze buiten adem.

Heel even gunde ze zichzelf een momentje van rust.

En ineens – ineens rook ze de narcissen en de hyacinten. Ineens hoorde ze de vogels zingen in de bomen. Ineens voelde ze de warme zon op haar huid, het zachte lentebriesje door haar haren strelen.

Waarom had ze niet eerder gezien wat een prachtige dag het vandaag was?

Zonder verder na te denken pakte Melissa haar bikini, en ging toen heerlijk languit in het gras liggen.

Eindelijk ontspande ze, en sloot genietend haar ogen.

Ja, dit was mooi.

Het leven draaide niet alleen maar om carrière maken!

x