When you're dreaming with a broken heart The waking up is the hardest part

You roll outta bed and down on your knees And for the moment you can hardly breathe

Wondering, was she really here? Is she standing in my room?

No she's not, 'cause she's gone, gone, gone, gone, gone....

Chloé

When you're dreaming with a broken heart The giving up is the hardest part

She takes you in with your crying eyes Then all at once you have to say goodbye

Wondering could you stay my love? Will you wake up by my side?

No she can't, 'cause she's gone, gone, gone, gone, gone....

Now do I have to fall asleep with roses in my hand Do I have to fall asleep with roses in my hand? Do I have to fall asleep with roses in my hand? Do I have to fall asleep with roses in my hand?

Baby won't you get them if I did? No you won't, 'cause you're gone, gone, gone, gone, gone

When you're dreaming with a broken heart The waking up is the hardest part..

~

‘Kijk Avril, is deze niet leuk?’ kirt Chloé vrolijk. Avril knikt en staart afwezig naar de andere kant van de kamer. Als een verlaat verjaardagscadeautje mag ze een dier uitzoeken in de dierenwinkel. Ze loopt geïnteresseerd in de richting van haar blik.

Ze zet haar handen tegen het raam. ‘Awh, wil jij wel een baasje dan?’ Het beestje loopt door de kooi heen en maakt piepende geluidjes. Het is een cavia met lange haren. ‘Mama?!’

Chloé komt naar haar toe lopen en kijkt geïnteresseerd de kooi in. Ze glimlacht. ‘Ja oke, hij is inderdaad lief. Weet je zeker dat je hem wilt, Avril?’ Avril knikt enthousiast. ‘Ja, ik wil hem en ik noem hem Charlie en we worden beste vriendjes.’ Chloé lacht en haalt haar portemonnee tevoorschijn. ‘Oke, dan ga ik afrekenen.’

Chloé rekent af bij de jongen die achter de kassa staat, en krijgt meteen tips over het verzorgen van de cavia, die blijkbaar een zeldzame, speciale behandeling moet hebben voor zijn vachtje. Het duurt niet lang voor ze met een doos en alle noodzakelijke spullen de zaak uitkomen.

Thuis zetten ze meteen de kooi op en laten ze Charlie erin los. Chloé vult zijn voerbakjes. De bel gaat en ze loopt weg. Avril steekt haar hand in de kooi en aait het beestje over zijn zachte vacht.

Ze pakt hem op en drukt een kus op zijn kopje. ‘Wij worden beste vriendjes, hè Charlie?’ De cavia spartelt zachtjes en piept instemmend.

Chloé loopt naar de deur toe. Zou het Mike zijn? Zodra ze zichzelf op de gedachte betrapt duwt ze hem weg. Natuurlijk niet, het enige moment dat ze hem ziet is als ze op vrijdag Avril aan hem meegeeft en hij haar op maandag weer terug brengt. Ze maakt de deur open. Het is Ethan. ‘Oh. Hoi.’ Ethan glimlacht zijn witte tanden bloot. ‘Dag schoonheid.’ Hij loopt naar binnen en gaat op de bank zitten.

Chloé gaat voorzichtig naast hem zitten. Ethan slaat een arm om hem heen. ‘Hé, ik wou even zeggen, sorry van de vorige keer, ik snap het natuurlijk wel als je even geen gedoe wilt.’ Chloé glimlacht. Zie je wel, hij begreep het. ‘Dankje.’ Hij leunt naar haar toe. ‘Maar eh, ik ben altijd beschikbaar hoor, als de kleine weg is ofzo.’ Hij knipoogt. ‘Jaja.’ Zag hij dan niet dat ze gewoon niet geïnteresseerd was?

De bel gaat en Chloé weet niet hoe snel ze bij de deur moet komen. Saved by the bell... Maar zodra ze de deur open doet, neemt ze haar woorden terug. Dit is niet uit de problemen komen, het is een nieuwe. In de deuropening staat Mike, en hij kijkt niet heel blij naar Ethan.

Liam staart geconcentreerd naar het boek dat voor hem ligt zonder de letters te zien. Morgen zijn de examens afgelopen en dan is hij klaar. Afgestudeerd. Terug naar huis. Trouwen, gezinnetje stichten. Maar hij voelt zich nog niet klaar. Hij wil nog dingen zien, nieuwe dingen leren. ‘Stop je nou eens?’ Liam kijkt op.

Liam & Jess

Hij glimlacht. ‘Misschien.’ Jess lacht. ‘Moet je nou eens kijken, vier jaar voorbij en de rollen zijn omgedraaid. Ik vier feest, jij leert. Stop nou, het is toch al bijna tijd om te gaan.’ Liam zucht en duwt de opdrachten weg. ‘Dat kan wel zo zijn, maar als ik het hard genoeg wil, krijg ik er dit nog wel in.’ Jess haalt haar schouders op. ‘Dat kan ik helaas niet toestaan.’

Ze ploft op zijn schoot. ‘Ik wil dat je aandacht besteed aan je vriendin of- sorry- fiancé.’ Liam lacht. ‘Ik moet ook leren om mijn vrouw te gaan gehoorzamen.’ ‘Dat moet je zeker, maar ik krijg je wel getemd.’ Ze kust hem. ‘Hou van je.’ ‘Ik ook van jou- nou, ga van mijn schoot af, dan kunnen we gaan.’ Jess grinnikt en staat op.

~

Lachend zwaaien Liam en Jess tussen de feestende menigte door. ‘Kun je het je voorstellen, allebei summa cum laude! Dat had ik niet van je verwacht hoor.’ Liam port zijn verloofde in haar zij. ‘Dat moet jij nodig zeggen, met al dat gefeest van je de laatste tijd.’ Ze mengen zich in het feestgewoel, maar Liam kan één gedachte maar niet van zich afschudden.

Jess knijpt haar ogen samen. ‘Is er iets?’ Liam blijft even stil en staart voor zich uit. ‘Hallo, aarde aan Liam?’ ‘Zullen we gewoon gaan?’ Stoot hij plots uit. Verward kijkt Jess hem aan. ‘Hoezo weg, we zouden we het feest missen, we gaan morgen wel naar huis.’ Liam schud zijn hoofd. ‘Dat bedoel ik niet- ik bedoel, gewoon weg, met het vliegtuig, even helemaal weg van alles, voor de uitdaging verder gaat.’

‘Je bedoelt, je wilt nog niet volwassen zijn.’ Het klinkt opgelucht. Liam glimlacht. ‘Nee, maar nu je het zegt, misschien.’ ‘Ik ken je wel.’ ‘Een beetje maar.’ Jess haalt haar schouders op. ‘Dus, we pakken onze koffers, kopen tickets voor morgen?’ ‘Nee, ik bedoel, nu. We gooien wat kleding in koffers en kijken welk vliegtuig er als eerste vertrekt.’ Jess grijnst. ‘Liam, hoeveel heb jij al gedronken?’ ‘Ik meen het, ik-he-ei- avontuur.’ Stottert hij. Jess lacht. ‘Oké.’ ‘Maar, ik bedoel- wat, echt waar?’ ‘Ja.’

~

Liam staart naar zijn mobiel. ‘Weet je zeker dat ik eerst moet bellen?’ Jess knikt. ‘Je ouders zullen je vermoorden als je niets van je laat horen en ineens verdwenen bent.’ Liam zucht. ‘Ja, daar zul je wel gelijk in hebben, maar ik ben zo bang dat ze woedend op me zijn.’ Jess haalt haar schouders op. ‘Er is maar een manier om daar achter te komen.’ Ze pakt zijn mobiel af, toetst zijn thuis-nummer in, en duwt hem terug in zijn handen.

Liam protesteert even, maar het duurt niet lang voor er opgenomen word. ‘Hai mam. Ehm- ik zit in een vliegtuig.’ ‘Een vliegtuig?! Liam, wat ben je in godsnaam aan het doen?’ klinkt het bezorgd aan de andere kant. Liam aarzelt even. ‘Ik geloof dat ik helemaal weg moest voor het hele nieuwe generatie, nieuw leven, gebeuren begon. En we zijn niet lang weg-’ Hij kijkt even vragend naar Jess, die haar schouders ophaalt. ‘We blijven maar een midweekje.’ zegt hij dan maar. Jess knikt goedkeurend.

Even is het stil. ‘Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt. In elk geval fijn dat je even belt.’ Liam zucht opgelucht. Noëlle grinnikt. ‘Dus, waar ben je naar op weg, of weten de studentjes dat ook niet?’ ‘Eh, jawel hoor.’ Liam rommelt snel in Jess’ tas, op zoek naar de tickets. ‘We zijn op weg naar... Twikkii!’ Het klinkt iets wat verbaasder dan normaal, maar hij krijgt de toon zo snel niet uit zijn stem. Een stewardess loopt door het gangpad naar ze toe. ‘Oh, mam, ik denk dat ik moet gaan.’ De stewardess komt tot stilstand en glimlacht lieflijk. ‘Meneer, zou u alstublieft uw telefoon uit willen zetten?’

Liam knikt vlug naar de stewardess. ‘Goed, ik zie je over een week. Tot dan.’ Hij wacht even tot zijn moeder ook afscheid genomen heeft en hangt dan op.

~

Liam en Jess lopen door de warme lucht van Twikkii eiland. Genietend knijpt Jess haar ogen dicht tegen de zon. ‘Nou, ik moet zeggen dat we geluk gehad hebben.’ Liam kijkt opzij. ‘Hoezo?’ Jess haalt haar schouders op. ‘We hadden twee tickets voor Alaska gekocht kunnen hebben.’ Liam grinnikt. ‘Daar hadden we het ook wel kunnen vinden. Maar je hebt gelijk, het is prachtig hier.’ Ze lopen over het strand, dat gloeit van de zon die er de hele dag op gestaan heeft. Er is niemand en de bosjes ritselen zachtjes door het briesje dat er staat. Allerlei exotische planten staan er tussen.

Liam blijft stilstaan. ‘Dus, waar gaan we slapen? Jij bepaalt, want ik heb de tickets al gekocht.’ Jess haalt haar schouders op. ‘Het maakt me echt niets uit. Ik weet trouwens niet of er wel een hotel in de buurt is hier, jij wel?’ Liam grijnst. ‘Ik heb werkelijk geen idee waar we zijn.’ Ze beginnen te lachen. Liam ploft in het zand neer en trekt Jess naast zich. ‘Wat een belachelijk idee eigenlijk, we zitten in een onbekend land, op een onbekende plek, we hebben geen eten of drinken en hebben geen flauw idee waar we vannacht slapen.’

‘Als ze het vragen, het is niet mijn idee.’ Liam lacht. ‘Oh, nu is het weer mijn fout. Verrader.’ Jess kijkt naar de heldere blauwe lucht terwijl ze haar slippers aan en uit laat glijden. ‘Ik ben zeker een verrader. Ik wil wel graag eten hebben vanavond, mannetje. Ga jagen ofzo.’ Liam werkt zich op zijn ellenbogen omhoog. ‘Sorry? Moet de vrouw niet gaan koken?’ Jess kijkt hem uitdagend aan. ‘Nee. Niet als de vrouw gekidnapt is naar een vreemd eiland.’ Liam grinnikt. ‘Goed dan, ik ga voor eten zorgen.’ Hij verdwijnt uit het zicht.

Jess knikt tevreden en trekt de tassen naar zich toe. Misschien kan ze alvast de tent opzetten. Ze glimlacht. Daar had Liam in elk geval gelijk in gehad. Als ze naar een koud land gevlogen waren, hadden ze niets aan de tent gehad. Ze haalt hem uit zijn hoesje en kijkt even paniekerig naar de grote hoeveelheid stokken en het canvas doek. Ze had nog nooit gekampeerd en tenten waren altijd al opgezet, geen verpakking te bekennen, in een etalage. ‘Kom Jess,’ spreekt ze zichzelf toe. ‘Je bent een verstandige, volwassen vrouw, je kunt dit oplossen.’ Ze zoekt even naar een gebruiksaanwijzing en zucht diep wanneer ze hem vindt. ‘We laten het niet aan Liam over om dit op te lossen, hij zal je uitlachen.’

Geconcentreerd maakt ze stok A vast aan stok B, die weer vast gaat aan stok C- of was het D? Het resultaat is een groot bouwwerk van stokken dat, al zegt ze het zelf, een waar kunstwerk is. Moderne kunst. Zo’n beeld dat nergens op slaat en waar je ook niets van kunt maken. Ze kijkt even twijfelend naar de gebruiksaanwijzing. Het lijkt er echt voor geen meter op. Ze zakt op haar knieën neer bij een knooppunt dat er ook wel erg verdacht uitziet en maakt de stokken los. Meteen schiet het hele bouwwerk los. Jess vloekt en gooit de laatste twee stokken op de stapel. ‘Lukt het?’ Jess kijk op. Liam staat vanuit de bosjes geamuseerd naar haar te kijken.

‘Hoe lang sta je daar al?’ Liam haalt zijn schouders op en komt langzaam dichterbij. ‘Lang genoeg.’ ‘Je had me even kunnen komen helpen.’ ‘Ja, dat had gekund ja.’ Jess kijkt geïrriteerd op naar Liam's grote grijns. ‘Kun jij het beter dan’' Liam gebaart naar de gebruiksaanwijzing. ‘Zo moeilijk kan het toch niet zijn, je hebt een gebruiksaanwijzing.’ Jess krabbelt mopperend overeind. ‘Ik héb de gebruiksaanwijzing gebruikt. Het is niet mijn schuld dat dat ding niet duidelijk genoeg is.’

Liam glimlacht. ‘Wat denk je ervan om even te gaan zwemmen? Dan zet ik de tent wel op.’ Jess kijkt verlangend naar het helderblauwe water. ‘Toe nou maar, mopperkont.’ Jess grist een van de tassen van de grond. ‘Vooruit. Maar alleen omdat je er zo op aandringt.’ Voegt ze er snel aan toe. Liam klopt lachend op haar schouder. ‘Kom, als je terug komt staat dat ding en,’ Hij tilt de boodschappentas een stukje op. ‘krijg je eten en drinken. Goede deal of niet?’ Even blijft het stil. Liam grijnst. ‘Hm?’ ‘Deal.’ Geeft Jess dan uiteindelijk schoorvoetend toe.

Nadat ze een uur lang uitgebreid gezwommen heeft -en zich meteen een stuk beter voelt- dringt de geur van gebraden vlees haar neusgaten binnen. Zodra ze bij de tent aankomt, glimlacht ze. Liam ligt in de schaduw van de opgezette tent bij een vuurtje waar twee borden met een heerlijke maaltijd bij liggen. ‘Mijn vijand verslagen en nog meer bereikt zelfs.’ Ze ploft bij hem neer in het zand. Liam grijnst. ‘En je hebt het toetje nog niet gezien.’ Jess’ gezicht klaart nog verder op. ‘Toetje?’ ‘Gebakken ijsberg.’ Jess zucht verlekkerd. ‘Jezus Liam, wat heb je allemaal voor geweldige koelkasten en ovens geïnstalleerd in onze tent?’ Liam lacht. ‘Geen, helaas. Goede supermarkt.’

~

De volgende dag gaan ze door de bosjes heen op weg naar het dorpje dat in de buurt ligt. Dit alleen nadat Liam Jess ervan verzekerd heeft dat het echt heel dichtbij is en helemaal niet lang lopen. En hij krijgt gelijk. Na een wandeling van vijf minuten door de prachtige natuur, komen ze aan bij een klein dorpje. Er lopen mensen langs de straat die midden in het pad ligt, kinderen spelen op het plein... ‘En had ik gelijk?' Jess port Liam in zijn zij. 'Oh houd je mond, jij hebt altijd gelijk.’ ‘Dat hoor ik graag.’ ‘Veel te graag.’

Liam gebaart naar het plein. ‘Dus, waar wil madame als eerste heen?’ Terwijl Jess geïnteresseerd de gebouwen observeert, draait Liam zich om om naar de andere kant van de straat te kijken. De kinderen schoppen een bal heen en weer. Hij glimlacht. Een meisje mist de bal, en hij rolt naar de overkant van de straat. De rest van de groep roept luidruchtig dat ze hem zelf maar moet halen, en mopperend rent ze er achteraan. Een auto toetert luid...

Liam beweegt vliegensvlug. Voor het meisje helemaal door heeft dat er een auto aankwam, heeft Liam haar van de straat af getrokken. De bal word platgedrukt onder de banden. Met wijd open ogen staart het meisje ernaar. Jess komt aanrennen. Ze knielt neer bij de twee. ‘Ik zag het niet gebeuren. Oh god. Jezus Liam, maar goed dat je je net omdraaide.’ Ze wend zich tot het meisje. ‘Gaat het?’ Het meisje maakt zich voorzichtig los van Liam. Ze knikt. Liam steekt zijn hand uit. ‘Ik ben Liam, hoe heet jij?’ ‘Emma.’

Liam glimlacht vriendelijk naar haar. ‘Nou Emma, zal ik even met je mee naar huis lopen?’ Emma knikt. ‘Ik woon bij het strand in de buurt, een paar straten verderop.’ Ze aarzelt even. ‘Maar ik kan het wel zelf hoor.’ Jess grinnikt. ‘Dat zal best, het is altijd handig om te weten waar je woont. Maar je bent vast erg geschrokken, en wij hadden toch niets gepland.’ Liam gebaart naar de stoep. ‘Ik zou zeggen, lead the way.’ Ze lopen met Emma mee. Langzaam voelt het meisje zich een beetje beter op haar gemak. ‘Zijn jullie op vakantie?’ Jess knikt. ‘We zijn gisteren aangekomen. We kamperen even verderop op het strand.’

‘Gaan jullie trouwen?’ Liam slaat een arm om Jess’ schouder. ‘Dat gaan we zeker. Waarschijnlijk als we thuiskomen ergens. Hoewel ik geloof dat mijn ouders het nog beter weten dan ik.’ Emma richt zich tot Jess, enthousiast dat ze nu net een romantisch koppel heeft getroffen. ‘Heb je een mooie jurk? Waar gaan jullie trouwen? Gaan jullie daarna in een kasteel wonen?’ Jess lacht. ‘Pff, nou, ik heb nog geen jurk, dat moet ik ook nog regelen als ik thuiskom. Waar we gaan trouwen weten we nog niet, en in een kasteel zeker niet, we gaan bij zijn ouders wonen.’ Emma knikt begripvol. Liam glimlacht. ‘En, is het kruisverhoor dan voorbij?’ Emma lijkt even diep na te denken. ‘Ja. Voor nu.’

Even lopen ze in stilte verder. Dan wijst Emma naar een huis. ‘Daar woon ik.’ Ze gaat op haar tenen staan om bij de bel te komen. Een jonge vrouw met een vriendelijk gezicht doet open. ‘Hallo Emma, heb je gasten meegebracht?’ Emma knikt enthousiast. ‘Dit zijn Jess en Liam, ze gaan trouwen en dan doet Jess een prinsessen jurk aan en dan gaan ze in een kasteel wonen.’ Ze wiebelt heen en weer op haar voeten. Liam grijnst. ‘En een balzaal, we moeten natuurlijk wel een bal houden. En een eenhoorn, om nog maar niet te spreken over de eenhoorn.’ Dan kan Emma het niet meer aan. Ze rent naar binnen om al haar broers en zussen te vertellen over het koppel.

De vrouw glimlacht. ‘Ik ben Edna. Ik neem niet aan dat jullie mijn dochter zo maar tegen gekomen zijn en zijn uitverkoren om haar beste vrienden te worden?’ Liam schud zijn hoofd. ‘We liepen rond op het plein toen ik getoeter hoorde. Emma was de weg op gerend en ik kon haar nog wegtrekken.’ Edna ziet er geschrokken uit. ‘Oh ik weet niet hoe ik je moet bedanken.’ Liam haalt zijn schouders op. ‘Het is wel goed, ik kon haar toch niet zomaar laten gaan. Het is puur toeval dat ik het zag.’ Edna schud druk haar hoofd. ‘Nee, jullie blijven eten, dat is nog wel het minste dat ik kan doen.’ Jess knijpt in Liam’s hand. ‘Alleen als het niet teveel moeite is hoor.’ Edna glimlacht. ‘Het is nooit teveel moeite.’ ~

Na uitgebreid afscheid genomen te hebben, lopen Liam en Jess via het strand terug naar hun kampeerplek. Jess trekt haar slippers uit en loopt door de branding. ‘Kun je je voorstellen wat er gebeurd was als je haar niet gezien had...’ Liam schud zijn hoofd. ‘Liever niet.’ Even is het stil. Jess glimlacht. ‘Ze mocht je erg graag.’ ‘Net zo graag als jou.’ Jess grinnikt en blijft stilstaan. ‘Wat is dit nou, Liam die complimentjes zo maar afslaat? Wat is er gebeurd met deze wereld?’ Liam haalt zijn schouders op. ‘Ik schrok echt, weetje. Ik heb echt lang nagedacht over hoe het ook had af kunnen lopen, het was zo'n aardig meisje.’ Jess glimlacht. ‘Maar dat is niet gebeurd, want jij hebt het voorkomen.’ ‘Weet ik wel, maar toch.’ ‘Ik hou van je.’ Liam is even van zijn stuk gebracht. ‘Een erg interessante wending van zo'n serieus gesprek.’

‘Ik ben ook serieus. Je kon zo goed met die kinderen overweg, en iedereen mocht je, zonder dat je er maar je best voor deed. Ik heb geluk dat je mij gekozen hebt, want dat had ook anders kunnen lopen.’ Liam glimlacht. ‘Laten we trouwen.’ Verbouwereerd kijkt Jess om zich heen. ‘Wat, hier, nu?’ Liam haalt zijn schouders op en gebaart naar de ondergaande zon. ‘Kun jij je een mooiere plek voorstellen dan?’ ‘Nee, maar ik bedoel, we hebben een getuigen nodig en mensen en wat is er met het feest gebeurd, hm, ik herinner me nog, waarom zouden we het houden als we geen feest geven, waar is die gedachte gebleven?’ Ratelt ze. ‘Weggespoeld met de zee.’ Jess grinnikt. ‘Oh, nu zijn we diep bezig.’

‘Toe Jess, ik ben serieus, dan zijn we wel niet wettelijk getrouwd, maar dat regelen we wel als we thuiskomen, dan gaan we even langs het gemeentehuis.’ Hij haalt zijn schouders op. ‘Wat is het ook eigenlijk meer dan een papiertje. Als wij gewoon samen afspreken dat we getrouwd zijn, dan is dat zo.’ Jess glimlacht. ‘Oké.’ ‘Echt?’ ‘Ja, oké. Het gaat niet romantischer worden dan dit, dus waarom in godsnaam ook niet.’ Liam grinnikt. ‘Oké.’ Even is het stil. Jess aarzelt even. ‘Dus. En nu?’ ‘Nu moeten we iets zeggen, vind ik, dan voelt het echter.’ ‘Als jij wat weet, dan vind ik het goed.’ Liam lacht en pakt haar handen vast. ‘Wij zijn hier allen bij een om het huwelijk van Liam en Jess te vieren. Met wij bedoel ik dan ons twee en misschien de bomen, of als er een wild dier bij is, ook leuk.’ Jess lacht.

‘En dan weet ik het niet meer.’ Gaat Liam verder. ‘Maar ik weet wel dat ik heel veel van je houd, en dat ik de rest van mijn leven bij jou wil zijn. Dus, lieve, lieve Jess- god wat klinkt dat standaard- neem jij deze nederige Liam -die vast wel een paar keer zal koken of op zijn minst mee zal gaan naar de supermarkt- tot je nog-niet-zo-wettige echtgenoot?’ Jess glimlacht. ‘Natuurlijk doe ik dat.’ ‘Dat is mooi, want ik ook. Eh- jou dan.’ Ze lachen. ‘En dan mag u nu de bruid kussen.’ Verklaart Jess plechtig. ‘Ik dacht dat je het nooit zou zeggen.’ Hij kust haar.

‘En, zijn we nu dan getrouwd?’ ‘Ja, en nu draag ik je over onze prachtige tijdelijke drempel.’ Hij trekt met zijn teen een streep in het zand, tilt Jess op en stapt er overheen.

I won't give up on us Even if the skies get rough I'm giving you all my love

I'm still looking up

And when you're needing your space To do some navigating

I'll be here patiently waiting To see what you find

'Cause even the stars they burn Some even fall to the earth

We've got a lot to learn God knows we're worth it

No, I won't give up

~

Zodra de taxi de straat in rijd, loopt Daniël er naar toe. Liam en Jess stappen uit, met een aantal koffers waar ze bij konden. Daniël gebaart naar het hoofdhuis. ‘Welkom bij jullie nieuwe huis. We hebben het een beetje voorbereid op jullie komst. Ik hoop dat jullie je er thuis gaan voelen.’ Jess glimlacht. ‘Dat zal wel lukken hoor.’ Liam haalt de laatste paar koffers uit de achterbak en betaalt de taxi, die meteen wegrijdt. ‘Goed, zal ik jullie rondleiden?’ Liam aarzelt even. ‘Eh, we moeten jullie eigenlijk eerst iets vertellen. Waar is mam?’ Daniël kijkt zijn zoon even onderzoekend aan. ‘We zaten net in de tuin, kom maar mee.’ Jess en Liam volgen hem naar de tuin.

Hoofdhuis

Noëlle zit op een van de tuinstoelen een tijdschrift te lezen. Ze kijkt op. ‘Ah, daar zijn ze. Hallo jongens, hebben jullie een fijne vakantie gehad?’ Liam knikt. ‘Heerlijk. Mooi weer, alleen de laatste dag heeft het even geregend, maar toen waren we gelukkig voornamelijk aan het reizen.’ ‘Heb je nu iets meer het gevoel dat je er klaar voor bent?’ Ze gaan zitten. ‘Ja, ik denk het wel ja.’ ‘Hebben jullie mooie dingen gezien?’ Noëlle schenkt een kopjes thee voor de twee in- of ze het nou willen of niet. ‘Vertel.’ Liam glimlacht om haar enthousiasme. ‘Ja hoor. Maar, mam, we moeten jullie eerst iets vertellen.’

Noëlle kijkt op. ‘Oooh, ik zie al waar dit heen gaat. Is Jess zwanger? Wanneer komt de baby? Oh Daan, we worden grootouders!’ Ratelt ze. Jess lacht zenuwachtig. ‘Eh, nee, dat is het niet. Zo ver zijn we nog niet.’ Ze kijkt even vragend naar Liam, die aanmoedigend knikt, al lang blij dat hij het niet hoeft te zeggen. Zijn ouders waren nogal enthousiast over het bruiloftsfeest geweest. Jess steekt haar hand uit. Aan haar ringvinger glimt een simpele gouden ring. ‘We zijn getrouwd toen we op vakantie waren. Net zijn we even langs het stadhuis geweest om het officieel te maken.’ Er valt een stilte.

Daniël glimlacht. ‘Gefeliciteerd.’ Liam waagt het erop omhoog te kijken van zijn kop thee. ‘Echt, ben je niet boos?’ Daniël schudt zijn hoofd. ‘Natuurlijk niet, ik neem aan dat het daar prachtig was, en het is jullie bruiloft, jullie mogen trouwen waar jullie willen.’ Hij kijkt opzij naar Noëlle, die nog een beetje stil is. ‘No?’ Noëlle knikt. ‘Ja, natuurlijk, daar ben ik het mee eens. Het is jullie bruiloft.’ Ze glimlacht. ‘Maar ik wil wel graag kleinkinderen zien.’ Jess glimlacht ongemakkelijk. Liam grinnikt. ‘Mám.’

Noëlle lacht mee. ‘Nee hoor.’ Ze legt een troostende hand op Jess’ arm. ‘Dat komt wanneer jullie het willen, als jullie het al willen. Hoewel, vanwege de challenge is het natuurlijk wel handig als er een derde generatie komt, maar-’ Daniël grijnst. ‘Kom, ik leid jullie even rond.’ Jess knikt opgelucht. ‘Graag.’ Noëlle en Daniël gaan ze voor het huis in.

Liam richt zich tot Jess. ‘Je raakt wel aan ze gewend hoor.’ Jess haalt haar schouders op. ‘Je ouders zijn hele aardige mensen, maar ik weet niet of ik al kinderen wil hoor.’ Liam knikt. ‘Nou, dat is ook onze beslissing toch. Ik in wil elk geval wel.’ Jess glimlacht. ‘Zozo, mijn kleine Liam is groot geworden.’ Liam grinnikt. ‘Het heeft even geduurd, maar dan heb je ook wat.’